Laurann Dohner - New Species 01 Fury

LAURANN DOHNER

NEW SPEACIES 01 - FURY pp & miss_ib

Poniższe tłumaczenie w całości należy do autora książki, jako jego prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. ponadto poniższe tłumaczenie nie służy uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba wykorzystująca treść poniższego tłumaczenia w celu innym niż marketingowym łamie prawo!

Book 1 in the New Species series.

Ellie jest przerażona, kiedy odkrywa, że firma farmaceutyczna, dla której pracuje przeprowadza nielegalne eksperymenty. Łączą ludzkie i zwierzęce DNA tworząc nowe, egzotyczne gatunki. Jeden z mężczyzn zdobywa serce Ellie, która zrobi wszystko, żeby go ocalić. Nawet, jeśli ją za to znienawidzi.

Fury nigdy nie zaznał współczucia czy miłości. Spędził całe swoje życie w celi, przykuty łańcuchami do ściany i wykorzystywany przez ludzi. Jedyna kobieta, której pozwolił sobie zaufać, zdradziła go. Teraz jest wolny i gotowy do zemsty. Przyrzekł sobie, że ją zabije, ale kiedy w końcu ona wpada w jego ręce, krzywdzenie jej jest ostatnią rzeczą jaką chce wyrządzić tej seksownej, małej istocie.

Fury nie może się jej oprzeć - dotykowi jej rąk, jej ustom na jego skórze, jej ciału owiniętemu wokół niego. Ma obsesję na punkcie zapachu jego kobiety. Ellie pragnie Fury'ego - od zawsze. Pożąda tego wielkiego, silnego ciała, ale również chce uleczyć jego zranione serce. Po prostu nie wie, czy Fury'ego da się oswoić.

Strona 2 z 393

PROLOG

- Cholera – mruknęła pod nosem Ellie, obserwując mężczyznę rozciągniętego na ścianie w sąsiednim pomieszczeniu. Ilekroć zakradła się do pokoju obserwacyjnego, ten widok ją przygnębiał, choć nie potrafiła powiedzieć dlaczego. Wiedziała, że nie może jej dostrzec przez lustro weneckie, lecz teraz zdawał się patrzeć wprost na nią. Prześliznęła wzrokiem po jego nagiej klatce piersiowej i naprężonych muskułach świetnie zbudowanej sylwetki. Ogromne bicepsy poruszały się, kiedy szarpał za łańcuchy. Biła od niego wściekłość, kiedy walczył z nimi. Sympatia i współczucie sprawiły, że było jej go żal. Bez względu na to, jak bardzo odzierano go z godności i wolności, jego determinacja nie malała. Musiał wiedzieć, że ten trud jest daremny, ale nie przestawał się szarpać. Uniosła rękę, aby dotknąć drewnianej listwy zamocowanej pod szybą. Chciałaby móc go uspokoić i pokazać, że nie wszystkim był obojętny, a najbardziej ze wszystkiego pragnęła wyciągnąć go z tego cholernego więzienia, w którym tkwił. Zasługiwał na wolność. Ruch w kącie pomieszczenia odciągnął uwagę Ellie od mężczyzny, którym zaprzątała sobie myśli dniami i nocami. Strach sprawił, że serce zaczęło bić jej szybciej, kiedy technik wszedł do pokoju. Jacob Alter był chyba jednym z najbardziej okrutnych i bezdusznych potworów, jakie pracowały w Mercile Industries. Dupkowi widocznie sprawiało radość zadawanie bólu obiektom badań. Szczególnie uwziął się na tego mężczyznę, czyniąc z niego swego rodzaju wizytówkę swojego okrucieństwa. Miesiąc temu obiekt przykuty do ściany łańcuchami złamał mu nos, kiedy ten zbliżył się zbyt blisko jego łokcia. Wiedziała, że technik w pełni sobie na to zasłużył. Siniaki nadal pokrywały jego twarz. Jacob spojrzał na swoją ofiarę, a przez usta przemknął mu wredny uśmieszek. - Witaj 416-cie – zachichotał Jacob, wydając przy tym nieprzyjemne dźwięki. – Słyszałem, że wkurzyłeś doktora Trenta. Wiesz, co to oznacza, prawda? – Z głośnym hukiem postawił ciemną walizkę wielkości torby na kulę od kręgli na leżance stojącej w kącie pokoju. – To oznacza, że zrobię coś, na co miałem ochotę już od naprawdę długiego czasu. Dziś Strona 3 z 393

będziesz cierpiał. – Spojrzał w górę na kamerę ochrony, wiszącą w rogu pokoju na suficie i wykonał przy gardle ruch ręką imitujący cięcie. - Cholera, cholera, cholera – recytowała monotonnie Ellie, powoli zaczynając popadać w panikę. Słyszała o torturowaniu więźniów, którzy naprawdę rozzłościli któregoś z lekarzy. Jacob najwyraźniej nie chciał, aby nagrywano te straszne rzeczy, które zamierzał zrobić 416ce. Musiało być naprawdę źle. Jacob zadarł głowę do góry, nadal patrząc na kamerę, po czym uśmiechnął się szeroko tuż przed tym, jak zwrócił się twarzą do 416-ki. - Kamera jest teraz wyłączona. Nic z tego, co tu się wydarzy nie zostanie zarejestrowane. To, czego nie wie doktor Trent to to, że przytrafi ci się straszliwy wypadek, dziwolągu. Nie powinieneś, kurwa był ze mną zadzierać. Ostrzegałem cię, że się zemszczę. – Złapał walizkę, którą przyniósł ze sobą do pokoju. – Każdy, kto łamie mój nos, ginie. Wiedziałem, że to tylko kwestia czasu, kiedy zostaniesz ukarany. Po prostu musiałem trochę zaczekać. – Wyjął strzykawkę. – Umrzesz draniu! To nie może dziać się naprawdę, pomyślała Ellie. Nie po to przeszła przez cały ten koszmar, ciągnący się przez ostatnie dwa miesiące, żeby teraz stracić 416-kę. Żyła w ciągłym strachu, że zostanie zdemaskowana jako szpieg, ale obserwowanie 416-ki dawało jej siłę do stawienia czoła trudom każdego kolejnego dnia. To dla niego podejmowała śmiertelne ryzyko, aby zebrać wystarczającą ilość dowodów, dzięki którym mogłaby uwolnić jego i innych więźniów. W rzeczywistości, część niej nadal obawiała się, że w każdej chwili wpadną tu strażnicy, żeby ją pojmać. Była tak bardzo zdeterminowana, aby zebrać solidne dowody na to, co naprawdę działo się w ośrodku, że wyczyn, jakiego dokonała niespełna pół godziny zakrawał niemal na szaleństwo. Ukradła jednemu z lekarzy klucz dostępu, po czym wśliznęła się do dyżurki pielęgniarek i skopiowała pliki z komputera. Jeśli strażnicy przejrzą nagrania z kamer ochrony, to na pewno ją złapią. Zostanie natychmiast aresztowana, a jej los zostanie przypieczętowany, podobnie jak 416-ki. Oboje będą martwi, nim ten dzień dobiegnie końca.

Strona 4 z 393

Była rozdarta pomiędzy chęcią zrobieniem czegoś niewiarygodnie głupiego, aby spróbować go ocalić, a koniecznością przestrzegania rozkazów jej prawdziwego szefa, według których miała nie interweniować. W końcu zdobyła wystarczająco dużo obciążających dowodów, aby prawdopodobnie móc uwolnić wszystkie przymusowe obiekty badań. Miała okazję wyniesienia czegoś z ośrodka, kiedy skończy zmianę, jeśli tylko nie będzie się wychylać, będzie trzymała buzię na kłódkę i nie będzie zwracała niczyjej uwagi. To oznaczało siedzenie z założonymi rękami, podczas gdy Jacob będzie mordował mężczyznę przykutego do ściany. Wzrok Ellie spoczął na 416-ce. Ze wszystkich więźniów to jego najbardziej chciała uratować. To on pomagał jej przetrwać noce, od kiedy została przydzielona do nielegalnych badań nad lekami, które prowadziło Mercile Industries. 416-ka był ostatnią rzeczą, jaką widziała tuż przed zaśnięciem, każdej nocy. Czasami, musiała to przyznać, odgrywał główną rolę w jej snach. Szybko podjęła decyzję. Po prostu przyglądanie się temu, co zaraz miało się stać, było nie do zaakceptowania. To złamałoby jej serce. Nie mogłaby żyć z myślą, że nawet nie spróbowała go ocalić. - Tym razem nie będziesz zdolny ze mną walczyć. Będziesz bezbronny. Chcę żebyś wiedział, że umrzesz. – Głos Jacoba stał się brutalny i ostry. – Ale najpierw trochę cię pokaleczę, zwierzaku. Obróciła się na pięcie. Nie miała żadnego planu, czuła jedynie desperacką potrzebę uratowania 416-ki. Wybiegła z pokoju, zmuszając się do zwolnienia kroku, kiedy znalazła się na korytarzu. Była bardziej niż świadoma obecności kamer ochrony, rozmieszczonych wszędzie wokół. Zatrzymała się przed magazynkiem i złapała jeden z zestawów do pobierania próbek krwi. Byłoby mocno podejrzane, gdyby weszła do celi bez wyraźnego powodu. Szarpnęła za plastikowy pojemnik ze sprzętem, wyjmując go z miejsca, w którym leżał i ponownie wyszła na korytarz, starając się nie wyglądać na równie szaloną, jak się teraz czuła. Wiedziała, ze musi się pospieszyć, aby dotrzeć do celi 416-ki, zanim Jacob zdąży zrobić coś okropnego. - Ellie!

Strona 5 z 393

Zastygła w bezruchu z szeroko otwartymi oczami, a po chwili odwróciła się. Doktor Brennor, wysoki mężczyzna o rudych włosach, wyszedł z jednej z sal trzymając w ręku kartę pacjenta. – Tak? - Zrobiłaś wymaz z ust 321-ki? - Tak. – Stała spokojnie, choć jedyne czego pragnęła, to odwrócić się na pięcie i uciec. - Dobrze. Zaniosłaś próbki do laboratorium? - Oczywiście. Wolną ręką potarł kark. – Długi dzień, prawda? Też chciałabyś, żeby był już weekend? Ja tak. Zamknij się, nakazała mu w myślach, żebym mogła już iść. Wzruszyła ramionami. – Lubię pracować. Mówiąc o pracy, muszę pobrać próbkę krwi. Polecenie odgórne. - Tak, jasne. – Jego wzrok przesunął się w dół po jej ciele. – Chciałabyś zjeść ze mną kolację, jutro wieczorem? Na ułamek sekundy poczuła się oszołomiona tą propozycją. Zapraszał ją na randkę. – Mam chłopaka – skłamała gładko. Na myśl o wyjściu gdziekolwiek z kimś z Mercile robiło jej się niedobrze. – Ale dziękuje za zaproszenie. Zacisnął usta, a przyjazny błysk w jego zielonych oczach stał się bardziej chłodny. – Rozumiem. Świetnie. Idź. Muszę uzupełnić karty. – Odwrócił się i odszedł. – Mam za dużo cholernej roboty papierkowej – burknął, zanim zniknął za rogiem. Obserwują mnie kamery, przypomniała sobie Ellie, opierając się pokusie, by pobiec sprintem przez korytarz. Podeszła swobodnie do celi 416-ki, jak gdyby to była najzwyklejsza rzecz na świecie. Przynajmniej miała nadzieję, że sprawia takie wrażenie. Boże, modliła się w duchu, pozwól mi dotrzeć do niego na czas! Ręce jej drżały, kiedy wystukiwała cyfry na elektronicznym zamku. Drzwi bipnęły, kiedy kod został przyjęty, a krata ze stalowymi prętami wydała charakterystyczny dźwięk, przesuwając się i pozwalając jej wejść do środka. Szybko otworzyła drzwi i przekroczyła próg. Strona 6 z 393

Zmusiła się do uśmiechu, choć wcale nie miała na to ochoty. – Przyszłam, żeby pobrać próbkę krwi. Drzwi zamknęły się za nią automatycznie, metalowa krata wsunęła się na swoje miejsce, więżąc ją tym samym w celi, a szybkie, ostre bzyczenie tylko podkreśliło ten fakt. Rozejrzała się wokół i aż sapnęła widząc czysty horror, którego stała się mimowolnym świadkiem. 416-ka nie był już przykuty do ściany. Leżał rozciągnięty na twardej, zimnej, betonowej podłodze, twarzą do ziemi. Łańcuchy przymocowane do jego nadgarstków zostały przypięte do bolca wpuszczonego w cement, zmuszając go do trzymania rąk wysoko nad głową, podczas gdy jego nogi nadal były przykute do ściany. Jacob musiał zerwać z niego majtki – zrolowany, biały gałgan leżał na ziemi nieopodal – a on sam klęczał pomiędzy szeroko rozwartymi udami 416-ki, które siłą zostały rozdzielone i utrzymane w tej pozycji dzięki sposobowi, w jaki był związany. Zaledwie kilka sekund zajęło jej uświadomienie sobie, jak przerażającą rzecz właśnie przerwała. Jacob przysiadł na piętach i zamarł w bezruchu również oszołomiony jej nagłym pojawieniem się, ale doszedł do siebie szybciej, niż ona. Upuścił narzędzie swoich tortur, będące, jak się okazało policyjną pałką, która upadła na betonową podłogę, kiedy próbował wstać. Chwycił za rozpięte spodnie i próbował je ponownie zapiąć przeklinając przy tym. Ellie zareagowała. - Ty chory draniu!1 Ruszyła do akcji, jeszcze zanim zdążyła się nad tym dobrze zastanowić. Zacisnęła dłoń na plastikowej pałce tak silnie, że ta aż wbijała jej się boleśnie w palce i zamachnęła się nią najmocniej, jak tylko mogła. Uderzyła nią w twarz Jacoba. Zatoczył się do tyłu krzycząc, ale ona nie przestała uderzać nawet, kiedy upadł na ziemię. W końcu zatrzymała się, usiadła okrakiem na jego brzuchu, dociskając całym ciężarem ciała do podłogi i złapała obiema rękami zestaw z przyborami do pobierania krwi. Czysta furia sprawiła, że zaczęła go uderzać

1

Toś mu powiedziała siostro, teraz to pewno się zamknął w sobie.

Strona 7 z 393

plastikowym pudełkiem. Próbował się bronić i osłaniać twarz, ale po kilku uderzeniach jego ręce opadły bezwładnie na podłogę.2 - Ty potworze – wysapała i uderzyła ponownie. Po chwili uświadomiła sobie, jak bardzo zakrwawioną miał twarz. Przestała. Drżała na całym ciele. Z przerażeniem przyjrzała się technikowi. Podniosła wzrok znad jego zmasakrowanego nosa i ust i spojrzała na pudełko. Krew rozmazała się wzdłuż całej bocznej ścianki. Musiała go nim uderzyć kilkakrotnie. Odrzuciła pudełko na podłogę, ciągle będąc w szoku i usiadła się nieco inaczej, układając na nim ciężar swojego ciała. Pierś Jacoba nie poruszała się. - O Boże – wysapała. Przyłożyła dłoń do jego gardła, a łzawy jęk wyszedł z pomiędzy jej zaciśniętych ust, kiedy starała się wyczuć puls. Nie mogła go znaleźć. – O Boże, o Boże, o Boże – powtarzała w kółko pewna, że go zabiła. Odwróciła się i spojrzała na 416-kę, dopiero teraz przypominając sobie o nim. Przyglądał się jej, jego oczy były otwarte, a policzek nadal miał przyciśnięty do betonu. Zamrugał. Widział, co zrobiła. Ręce jej drżały. Spojrzała na nie. Właśnie zabiłam Jacoba. Wzrokiem powróciła do przerażającego widoku potwora, którego zaatakowała w odruchu czystej furii. Zasłużył sobie na to. Starała się złagodzić panikę szalejącą w głowie. Myśl. Przyjdą tu i znajdą go. Będą wiedzieli, że ja to zrobiłam. Złapią mnie, będą torturować, żeby dowiedzieć się, dlaczego się wtrąciłam, a później mnie zabiją. Dowody nigdy nie dotrą do mojego przełożonego. Myśl do jasnej cholery Ellie! Wpatrywała się w kamerę. Zazwyczaj podczas nagrywania migało czerwone światełko, ale tu nic nie świeciło. Kamera nie była włączona. Strażnik musiał wykonać instrukcje Jacoba. Nikt poza 416-ką nie wiedział, co tak naprawdę tutaj zaszło. Nie miała pojęcia, jak długo kamera będzie jeszcze wyłączona, ale zakładała, że nie włączą jej dopóki Jacob nie rozkaże im ponownie rozpocząć monitorowanie więźnia. Przełknęła ciężko i podniosła się z kolan. Całą uwagę skupiła na mężczyźnie, który patrzył na nią z taką intensywnością, leżąc bezbronnie na podłodze. 2

Krwiożercza z niej bestia i tylko dlatego, że koleś chciał przelecieć jej faceta hehe.

Strona 8 z 393

- Wszystko będzie w porządku – powiedziała miękko. Obiekty badań były niebezpieczne. Setki razy ostrzegano ją, że czasem krępujące ich łańcuchy pękają. Mercile Industries przeprowadzało nielegalne badania, łącząc w jakiś sposób ludzkie i zwierzęce geny i tworząc tym samym istoty silniejsze od zwykłych ludzi, zmieniając nawet ich wygląd. Niektórzy lekarze i asystenci zostali zabici przez ludzi, których pomogli stworzyć. Słysząc takie wieści, przyjmowała je z cichą radością, ale to było wtedy, gdy jeszcze nienawidziła wszystkich wykonujących tajne badania, przeprowadzających nielegalne eksperymenty. Mercile Industries oficjalnie pracowało nad lekami, rozwijając się i robiąc wszystko, żeby tylko zarobić. Przyglądała się 416-ce z ciekawością i pozwoliła, aby jej wzrok przesunął się powoli po jego nagim ciele. Plecy unosiły się i opadały z każdym oddechem, lecz poza mruganiem nie wykonywał żadnych ruchów. Zauważyła, że miał na boku czerwony znak. Kiedy leżał w tej pozycji, z rękami wyciągniętymi nad głową nie mogła przyjrzeć mu się dokładnie. Zawahała się. Może ją zabić, jeśli zerwie się z łańcuchów. Jest wart ocalenia. Powtarzała sobie tę cichą mantrę kilkakrotnie, starając się stłumić lęk w miarę, jak się zbliżała do mężczyzny leżącego na ziemi. Już podjęła decyzję o postawieniu wszystkiego na jedną kartę, kiedy zgodziła się pracować pod przykrywką, rozumiejąc realne zagrożenie, że może zginąć. Zbyt często odbierano życie w imię nauki. Ta firma dbała jedynie o pieniądze i musiała zostać powstrzymana. - Nie skrzywdzę cię – obiecała. Przejechała dłonią tuż obok znaku na jego ciele i wezbrał w niej gniew. Jacob musiał go dźgnąć igłą wystarczająco mocno, aby zostawić ranę wielkości dziesięciocentówki. Wzrokiem podążyła do jego twarzy. – Odurzył cię? Mężczyzna nie odpowiedział, ale tak naprawdę nie spodziewała się, że to zrobi. Wiedziała, że potrafią mówić, słyszała kilku z nich jak przeklinali i grozili personelowi, kiedy pobierała im krew, ale ten tutaj nigdy nie odezwał się do niej choćby słowem. Nawet na nią nie warczał, gdy wchodziła do jego celi. Obserwował ją w milczeniu, kiedy zbliżała się do niego, czasem ją obwąchiwał, ale ciemno-brązowe oczy nigdy jej nie opuszczały. Ponownie przełknęła. Biorąc pod uwagę temperaturę jego ciała, zaczęła się zastanawiać, czy aby nie jest chory. Wydawało jej się, że ma gorączkę. Strona 9 z 393

- Wszystko będzie w porządku. On nie żyje. Nie może cię już skrzywdzić. Cofnęła dłoń i nieznacznie przesunęła się wzdłuż jego ciała. Skrzywiła się na widok pręg, do których przyczynił się Jacob. Siedzenie było czerwone od uderzeń pałki. Jacob obił mu pośladki, uda i wewnętrzną stronę nóg. Zacisnęła szczękę. Nie zdążyła przybyć na czas, aby powstrzymać ten horror. Widok krwi w pobliżu odbyty utwierdził ją w przekonaniu, że Jacob robił dokładnie to, o co go oskarżała. Używał pałki do napaści seksualnej na 416-kę. Ponownie opanował ją gniew. Rzuciła mordercze spojrzenie zwłokom leżącym na podłodze. Jacob nadal miał rozpięte spodnie, z których wystawał jego sflaczały członek, na który została założona prezerwatywa. Nie zauważyła na nim krwi. Odczuła lekką ulgę, która nieznacznie pozwoliła jej się opanować, na myśl, że przybyła zanim zdążył zgwałcić swoją ofiarę. Warczenie dobiegło od 416-ki. - Spokojnie – powiedziała łagodnie. – Krwawisz. Pozwól mi sobie pomóc. Jestem pielęgniarką. Nie kłopotała się wyjmowaniem rękawiczek z pojemnika i ich zakładaniem. Nie była pewna, jak dużo czasu jej pozostało. Z lekkim wahaniem przełożyła nogę przez potężne, umięśnione udo mężczyzny, żeby mieć lepszy widok na obrażenia i spojrzała w dół na muskularne siedzenie. Delikatnie rozdzieliła półkule pośladków, wystarczająco, żeby ocenić szkody, które biorąc pod uwagę to, co się stało wyglądały na minimalne. - Przykro mi z powodu tego, co ci zrobił. Nie wydaje mi się, żeby zdążył… - Głos jej się zamarł. Powiedzenie, że Jacob nie zgwałcił go wystarczająco, czy nie wygląda na to, żeby spenetrował go zbyt głęboko brzmiało okropnie nawet, jeśli jeszcze nie wypowiedziała tego na głos. To w ogóle nie powinno mieć miejsca. – Wszystko będzie z tobą w porządku. – Przynajmniej fizycznie, poprawiła się w myślach. Zabrała ręce z jego pośladków. Poruszyła się pomiędzy rozłożonymi udami mężczyzny i przesunęła w górę ciała 416ki, po czym nachyliła się nad nim, aby zbadać resztę jego ciała. Obserwował ją i nie mogła nie zauważyć, jak bardzo był wściekły. Spomiędzy rozchylonych ust wystawały ostre kły. Warknął na nią nieco głośniej, niż poprzednio, ale nie poruszył się.

Strona 10 z 393

Dobry Boże, on ma kły. Mogła przyjrzeć się ostrym zębom z dość bliskiej odległości. Jak pies lub jakiś wampir. Domyślała się, że prawdopodobnie miał w sobie geny jakiegoś gatunku psa. To wyjaśniałoby skąd pochodził ten przerażający warkot powstający w głębi jego gardła, który przypominał dźwięki wydawane przez złego psa.3Zawahała się4, bojąc się, że kłapnie zębami i ugryzie ją tymi ostrymi kłami, kiedy tylko zbliży się do niego. - Spokojnie. – Ponownie zaczęła go uspokajać. – Nie skrzywdzę cię. Przyjrzała się dokładnie jego oczom i wyczytała z nich kilka rzeczy. Źrenice 416-ki były nadzwyczaj duże. Wyglądał na zdezorientowanego. Najwidoczniej Jacob musiał go odurzyć całkiem mocno, ale nie miała zielonego pojęcia, co mu podał. Potężny mężczyzna rozciągnięty na podłodze prawdopodobnie nie mógł się poruszyć. W innym wypadku walczyłby z Jacobem, kiedy ten go zaatakował. Leżał potulnie tuż przed nią, choć jego oczy poruszały się niespokojnie. Kolejne warknięcie wydobyło się spomiędzy lekko rozchylonych warg. Starała się nie zadrżeć na widok ostrych kłów. - Zrobił ci coś jeszcze? Wspomniał, jakie leki ci podał? 416-tka przestał warczeć, ale nie odezwał się ani słowem. Zaczęła się zastanawiać, czy może w ogóle mówić. Narkotyki mogły sprawić, że nie jest w stanie zrobić niczego, poza wydawaniem niskich, gardłowych dźwięków. Wiedziała, że musi go przebadać i to szybko, a następnie wymyślić, w jaki sposób wyjdzie z tego całego bałaganu, jaki powstał w momencie, w którym pognała do celi 416-ki. Kamery ochrony zarejestrowały, jak wchodziła do pokoju. Podeszła do metalowego bolca wpuszczonego w betonową podłogę i odpięła łańcuchy, które zmuszały go do leżenia płasko na ziemi. Stęknęła przekręcając ogromne ciało mężczyzny na plecy. Był bardzo wysoki i musiał ważyć co najmniej dwieście sześćdziesiąt

3

Tutaj trochę modelowałam, bo w tekście jest tak od d strony napisane, że nawet nie jestem w stanie przełożyć tego na ludzki język, ale chodzi o to, co powyżej. Jak bym była wredna powiedziałabym, żeby pogłaskała pieska, to pomacha ogonkiem hihihi. Tak przepraszam, żart nie na miejscu patrząc na to, co zrobił mu Jacob, już się wczuwam w sytuację ☺ 4

Cuś ona wyjątkowo chwiejna. Stój dziewczyno i nie pij więcej!

Strona 11 z 393

funtów5. Usilnie starała się nie gapić na szeroką klatkę piersiową i nie zwracać uwagi na to, że nie miał na sobie żadnych ubrań. Zauważyła, że był bardzo opalony. Odcień skóry musiał być wynikiem jego naturalnej pigmentacji, biorąc pod uwagę fakt, jak długo przetrzymywano go pod ziemią. Kolor jego ciała nigdy nie ulegał zmianie. Patrząc na ciemnobrązowe włosy oraz oczy w kolorze głębokiego, ciepłego brązu uważała, że w dużej mierze był rdzennym Amerykaninem. Oczywiście nie umknęło jej, że był dużo lepiej zbudowany i większy, niż jakikolwiek inny rdzenny Amerykanin, jakiego kiedykolwiek widziała. Zgadywała, że jego rodowód obejmował również owczarka niemieckiego lub jakiegoś psa z rodziny husky.6 Nie był przystojny, w żaden konwencjonalny sposób. Miał za bardzo uwydatnione kości policzkowe, więc nadawały rysom twarzy zbyt ostrego wyglądu. Niektórzy mogliby go nie uznać za atrakcyjnego, ale było w nim jakieś egzotyczne piękno. Domyślała się, że struktura jego kości mogła być wynikiem jakiś modyfikacji genetycznych, którym go poddano. Wyglądał jak człowiek, ale nie do końca nim był. Im bardziej zbliżała się do niego, tym bardziej uwydatniała się nienawiść błyszcząca w jego oczach. Zaciskał coraz mocniej szczęki i warczał. Głębszy, gardłowy dźwięk sprawił, że zatrzymała się. Serce waliło jej w piersi. Przeszył ją strach. Męski, surowy wygląd ostrzegał wszem i wobec, jak bardzo może być niebezpieczny. Zaniepokoił ją stopień, w jakim jej się to podobało. Nie mogła zaprzeczyć, że pociąga ją to muskularne ciało i cały ten zwierzęcy magnetyzm. Jeśli wykona jakikolwiek ruch, ona umrze. Wiedziała o tym, a on prawdopodobnie tylko marzył o tym, żeby dostać ją w swoje ręce. Rozejrzała się po pokoju i zapatrzyła się na popękaną, łuszczącą się białą linię namalowaną na podłodze, ciągnącą się przez całą długość pomieszczenia, aż do drzwi. Personel nazywał ją linią śmierci. Wszystkie obiekty badań miały skute kończyny. Choć byli wystarczająco silni, żeby czasem zerwać jeden z łańcuchów, jeszcze nikomu nie udało się wyswobodzić z wszystkich czterech naraz. Jedna uwolniona kończyna wystarczyła, żeby zabić. Siedziała wewnątrz strefy zagrożenia razem z rozwścieczonym, ogromnym samcem, który co prawda miał skute dłonie, ale łańcuchy 5

Około 117 kg, 1 funt = 0,45kg jako rzecze wujek Google :)

6

Podobno pies jest najlepszym przyjacielem człowieka…

Strona 12 z 393

nie były do niczego przymocowane. Świadomość tego faktu sprawiła, że chciała się od niego odczołgać, ale powstrzymała to pragnienie. Jest wart ocalenia. Przyznała. Potrzebuje pomocy. Zbadaj go, zrób dla niego, co tylko możesz i módl się, żeby nikt nie wszedł do pokoju. Jasne. Miała jedynie nadzieje, że leki nie przestaną nagle działać. Prawdopodobnie skręciłby jej kark, zanim nawet zdążyłaby zacząć błagać go o życie. Musiał nienawidzić wszystkich pracujących w Mercile i miał ku temu cholernie dobre powody. Wzrok Ellie padł na martwe ciało Jacoba. Zacisnęła zęby i zmusiła się, żeby ponownie spojrzeć na 416-kę. Sprawdź jak bardzo jest ranny. Czerwone pręgi znaczyły szpetnie jego brzuch. Prześledziła palcami żywy dowód na to, że Jacob uderzył go w tym miejscu. Pod opuszkami wyczuwała żebra, na których było jeszcze więcej śladów po uderzeniach. Nie znalazła żadnych złamań. Mięśnie brzucha miał mocne i twarde nawet, kiedy leżał rozluźniony. Nie dostrzegła jakichkolwiek oznak mogących sugerować krwotok wewnętrzny. Starała się zachowywać profesjonalnie, ale opuszki jej palców spoczywały na jego ciele nieco zbyt długo, kiedy obwodziła palcami wzór, w jaki układały się mięśnie brzucha. Nie mogła zaprzeczyć, że dotykała go również jako kobieta. Był zakazany, niebezpieczny i seksowny. Obniżyła wzrok na jego miednicę, nie mogąc się powstrzymać przed spojrzeniem na mężczyznę, którego uważała za tak pociągającego, następnie sapnęła. Poruszyła się, jeszcze zanim pomyślała co robi, złapała za nieznacznie opuchnięty członek7i zaczęła zdejmować z niego opaskę uciskową, która była zaciśnięta poniżej trzonka. Starała się być delikatna, jednak Jacob kilkakrotnie i mocno owinął gruby kawałek gumy wokół penisa 416ki. Udało jej się poluzować pęta i odrzucić to świństwo, gdy tylko je zdjęła. Palcami zaczęła delikatnie masować zaczerwienioną skórę, zanim uświadomiła sobie, jak niestosowne było jej zachowanie. Spojrzała na jego penisa i zauważyła, że nawet miękki był imponujący. Pobudzała przepływ krwi, który został boleśnie odcięty, więc żołądź był niedokrwiony. - Skukinsyn – wymamrotała, przeklinając Jacoba za zrobienie czegoś tak potwornego i nikczemnego. Oblała się rumieńcem, kiedy zorientowała się, co zrobiła. Poczuła się jeszcze 7

W sumie też bym na miejscu faceta wysiadła psychicznie, kto się nie zjawi to go obmacuje. A poszła mi stąd, ale już!

Strona 13 z 393

bardziej zawstydzona, gdy zauważyła jak jej ciało reaguje na możliwość dotykania go nawet, jeśli robiła to tylko po to, aby usunąć obrzydliwe narzędzie tortur. 416-ka warknął. Spojrzała w twarz mężczyzny i spotkała się z jego ciemnym i wściekłym wzrokiem. Kiedy zauważyła, że nadal trzyma jego członek wewnątrz swojej dłoni, szybko go puściła. – Przepraszam! Musiałam to usunąć. - Spojrzała w dół i przyjrzała się miejscu, w które werżnęła się opaska uciskowa. Ślad nadal był czerwony i źle wyglądał. – Jestem pewna, że wszystko będzie w porządku. Przynajmniej taką miała nadzieję. Jacob najwyraźniej chciał skrzywdzić 416-kę. Jeśli opaska uciskałaby zbyt długo jego ciało, odcinając dopływ krwi, jego penis doznałby trwałego uszczerbku, ale ten drań oczywiście i tak planował go zabić. Okaleczenie tak seksownego mężczyzny byłoby straszliwą zbrodnią. Ta myśl sprawiła, że chciała jęknąć i czyniła ją bardziej, niż świadomą sposobu, w jaki jej ciało odpowiadało na nagiego osobnika leżącego na ziemi. Zagryzła usta, rozmyślając intensywnie nad tym, w jaki sposób może ich wyciągnąć z tego całego bagna, w którym tkwili. Musiała swobodnie opuścić pracę po zakończeniu zmiany i dostarczyć dane, które wykradła swojemu kontaktowi. Wzrok Ellie ponownie powrócił do martwego mężczyzny. Leżał tam, na betonie, gdzie go zostawiła w kałuży krwi. Przyczyną zgonu najwidoczniej była ilość obrażeń doznanych w skutek uderzeń w nos tępym narzędziem, którym było pudełko z zestawem do pobierania krwi. Musiała być oszalała z wściekłości, żeby przyczynić się do takich ran. Nie było wątpliwości, że obrażenia nie zostały zadane pięściami. Żołądek jej się ścisnął. - Cholera. Mogę wyjść stąd tylko w jeden sposób. – Napotkała gniewny wzrok 416-ki. – Przykro mi z powodu tego wszystkiego. Nie mam wyboru. – Zawahała się, chcąc powiedzieć mu, kim tak naprawdę była i czemu musiała mu zrobić coś okropnego, ale się na to nie odważyła. Co jeśli im powtórzy? Mógłby to zrobić. Nie ma żadnego powodu, by ufać komukolwiek, kto tu pracuje. Będę bezpieczniejsza, jeśli będzie zakładał najgorsze.

Strona 14 z 393

416-ka był pewien, że Ellie nigdy go nie skrzywdzi. Panika wstrząsnęła jego ciałem, kiedy zaczęła go przepraszać za to, co planowała zrobić. Chciał się poruszyć, ale jego ciało odmawiało współpracy. Mógł jedynie poruszać oczami, mrugać i przełykać. Kilka warknięć opuściło jego usta, ale nie był w stanie mówić. Zamierza mnie teraz zabić? Jeśli tak, czemu unieszkodliwiła technika, który mnie zaatakował? Ktokolwiek tylko nie ona, 416-ka rozmyślał gorączkowo, martwiąc się, że może zginąć, podczas gdy będzie bezbronnie leżał na podłodze swojej celi. Zaciągał się zapachem kobiety, która od zawsze go podniecała. Ilekroć Ellie przychodziła do niego, aby pobrać próbki, była miła, jej dotyk był delikatny, a spojrzenie wypełniała dobroć. Była jedynym człowiekiem, jakiego spotkał, który obdarzał go ciepłem, szczerym uśmiechem i którego wyglądał, kiedy wejdzie na jego terytorium. Ufał, że go nie skrzywdzi. Była jedyną osobą, której się nie obawiał. Widząc, jak wchodzi do celi nie napinał mięśni w oczekiwaniu na zagrożenie, ból czy kolejne upokorzenie. Zobaczył strach kryjący się w jej pięknych, błękitnych oczach, kiedy patrzyła na niego. Ten widok sprawił, że serce szarpnęło się nieznacznie w jego piersi. Nigdy celowo jej nie przestraszył, czy nawet nie warknął na nią, choć zwykle tak reagował na techników, którzy się do niego zbliżyli. Aż do dzisiaj. Sama myśl o przestraszeniu jej wywoływał w nim smutek. To położyłoby kres uśmiechom, które nauczył się doceniać, odkąd zaczęła tu pracować. Nie, żeby była tu już aż tak długo. Brakowało mu poczucia czasu, ale Ellie była częścią jego życia od niedawna. Zaczął reagować na jej obecność, a jego penis drgnął. To ożywienie sprawiło, że cierpiał z bólu, który nim szarpał przez to, co zrobił mu ten mężczyzna. Mimo wszystko, drgnięcie penisa dawało nadzieję, że wkrótce dojdzie do siebie. Ellie sprawiała, że chciał dotykać

jej

długich,

blond

włosów

i

dociskać

nos

do

kobiecego

gardła,

aby zaciągnąć się jej zapachem. Czasami śnił o niej, rozciągniętej pod nim, nagiej, będącej z nim, wolnym i bez łańcuchów. Pragnął dotykać jej, czuć jej smak, słuchać jej głosu i dowiedzieć się wszystkiego o kobiecie, która tak bardzo go fascynowała, w każdym tego słowa znaczeniu.

Strona 15 z 393

Dźwięk jej głosu od zawsze był muzyką dla jego uszu. Chciał zobaczyć, jak się uśmiecha, nauczyć się ją rozśmieszać. Setki pytań zaprzątało jego głowę, pytań które chciał zadać, aby dowiedzieć się czegoś więcej o kobiecie, która skradła jego duszę. Skóra Ellie wyglądała na nieprawdopodobnie miękką i pachniała tak dobrze, aż zbyt dobrze. Ale teraz zamierzała go skrzywdzić. Uderzył go ten najbardziej bolesny i okrutny rodzaj zdrady. Czuł również wstyd na myśl o tym, czego była świadkiem. Uchroniła go przed gwałtem ze strony martwego mężczyzny, ale zdążyła już zobaczyć, jak bardzo został poniżony przez tego okrutnego człowieka. Bolała go myśl, że już nigdy nie spojrzy na niego bez obrazu tego, co tu się stało, tkwiącego w jej wspomnieniach. Poruszało go to dogłębnie i budziło jego wściekłość. Udało im się nawet odedrzeć go z fantazji o niej, dzięki którym nadal mógł się czuć, jak pełnowartościowy mężczyzna. Ponownie warknął, chcąc przestraszyć Ellie, aby powstrzymać ją przed czymkolwiek, co planowała. Ciało odmawiało mu posłuszeństwa, kończyny nie poruszały się mimo jego usilnych starań, ale wiedział, że nawet gdyby udało mu się uwolnić, nie zabiłby jej. Po prostu odepchnąłby ją na bezpieczną odległość, poza linię, aby powstrzymać się przed ulegnięciem pokusie i podążeniem za instynktami. Pragnął jej w sposób, który był nierealny do urzeczywistnienia pomiędzy więźniem i jego ciemiężycielem. Obserwował, jak Ellie podnosi się z ziemi i znika z jego pola widzenia. Gdy przewróciła go na plecy, uniemożliwiła mu patrzenie na martwego mężczyznę. Starał się obrócić głowę, ale nie mógł. Mimo wszystko słyszał ją, czuł jej zapach, ale do jego uszu docierały jakieś dziwne dźwięki. Co ona robi? Nie miał zielonego pojęcia, a ta niewiedza napawała go lękiem. Wszyscy ludzie byli okrutni. Nie znali litości. Wciąż był w szoku, że zabiła jego napastnika – z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że zrobiła to, aby powstrzymać go przed tym co planował, a po drugie nie była dużą kobietą. Powaliła mężczyznę. Mógł nie doceniać tej kobiety. Uważał ją za łagodną i delikatną, w życiu nie powiedziałby, że jest w stanie brutalnie i dziko zaatakować dorosłego mężczyznę. Serce waliło mu jak młotem. Desperacko starał się poruszyć kończynami, które zdawały się nie poddawać jego woli. Strona 16 z 393

- Jesteś bezużytecznym draniem. Nienawidzę cię. Chcę, żebyś to wiedział – wysyczała Ellie. Jego umysł zaakceptował te słowa, choć wywoływały w nim ból, ale nie był tym zaskoczony. Znał wszystkich pracowników ośrodka badawczego i uważał ich za nic więcej ponad oddychające kawałki mięsa, które były zdolne tylko do znęcania się nad innymi. Czemu myślał, że ona różni się czymś od całej reszty? Błąd leżał po jego stronie. Głupi i niewybaczalny. Zalała go furia, a jego palec drgnął. Poruszył ustami i ciche warknięcie zamarło mu w gardle. Obiecał sobie, że nie da już się zwieść myśli, że ta kobieta różni się czymkolwiek od całej reszty.

- Jesteś bezużytecznym draniem. Nienawidzę cię. Chcę, żebyś to wiedział. – Miała jedynie nadzieję, że gdziekolwiek znajduje się teraz Jacob, nadal może ją usłyszeć. Chciała, żeby wiedział, co o nim myśli. Nie było jej żal, że go zabiła. To zmąciło jej myśli, ale doszła do wniosku, że wkrótce dojdzie do siebie. Nie zasłużył sobie na jej wyrzuty sumienie. Ellie oczyściła pudełko z zestawem do poboru krwi, po czym przyjrzała mu się dokładnie, ale nie znalazła żadnych krwawych śladów. W plastiku było co prawda wgniecenie, ale wątpiła, aby ktokolwiek zwróci na to uwagę. Schowała wewnątrz pudełka zakrwawione chusteczki, których użyła, żeby wyczyścić swój zestaw z zewnątrz. Musiała dotknąć zwłok. Skrzywiła się, gdy pociągnęła spodnie Jacoba w dół, opuszczając je jeszcze bardziej, aby wyeksponować jego członek, na którym wciąż znajdowała się prezerwatywa. Zrobiła to, żeby nie było żadnych wątpliwości, co do jego intencji. Ellie próbowała złagodzić narastającą w niej panikę. Wzrokiem podążyła do 416-ki, leżącego na ziemi. Nie poruszył się ani o centymetr, dzięki czemu nadal oddychała. Mogła się tylko modlić, aby jej plan zadziałał i aby to, co jej mówiono było prawdą. Był zbyt cenny, żeby zginąć. Lekarze i obsługa zaatakują ich, ale to Jacob planował zabić 416-kę, wbrew poleceniom doktora Trenta. Wszystko będzie z nim w porządku. Muszę w to wierzyć.

Strona 17 z 393

Wyjęła z pudełka kolejną chusteczkę i wytarła kilka jeszcze świeżych śladów krwi z podłogi. Odwróciła się twarzą do 416-ki. Czy znienawidzi mnie za to? Prawdopodobnie. Po prostu nie miała wyboru. Nigdy nie puszczą jej wolno, jeśli będą ją podejrzewać o śmierć Jacoba. Nawet nie odważyła się powiedzieć 416-ce, co zamierza zrobić. Jeśli wygadałby się przed kimkolwiek, przyparliby ją do muru, żądając odpowiedzi, a ona już nigdy nie opuściłaby tego budynku. Musiała być poza wszelkimi podejrzeniami, aby być wstanie ocalić jego i pozostałe obiekty badań. Znalazła igłę, której użył uprzednio Jacob. Na szczęście zapomniał jej wyrzucić zaraz po tym, jak ukłuł 416-kę. Nienawidziła myśli o możliwości zainfekowania 416-ki, ale nie miała żadnego wyboru, musiała ponownie użyć igły. Miała nadzieję, że Jacob nie dotykał nią niczego, zanim odczepił ją od strzykawki. Ellie zawahała się. Jeśli to zrobi, nie będzie już żadnej możliwości odwrotu. Poruszyła się szybko, zanim mogła zmienić zdanie. Przykucnęła przy 416-ce i przetarła zakrwawioną chusteczką jego knykcie i dłonie, rozprowadzając na nich krew Jacoba. Nie patrzyła mu w twarz, kiedy wrabiała go w morderstwo. Po prostu nie była w stanie. Nie zabiją go. Ci goście po prostu pozbawiali czasem życia techników. Słyszała o tym wielokrotnie, a obiekty, które się tego dopuściły żyły aż do dziś. Nie zabijają obiektów badań. Są dla nich zbyt cenne. Wszystko będzie z nim w porządku. Powtarzała to sobie cały czas w myślach. Wstała i wrzuciła ostatni krwawy dowód do pudełka, po czym wyjęła z jego wnętrza strzykawkę, którą wzięła ze sobą na wszelki wypadek i odwróciła się. Nienawidziła go krzywdzić. Łzy wypełniły jej oczy. Leżał na podłodze, całkowicie bezbronny. Chciała go przytulić nawet, jeśli życzył jej śmierci. Ktoś powinien mu okazać współczucie, ale w tej chwili ona nie mogła być tym kimś. Potrzebowała kozła ofiarnego, na którego spadnie wina za śmierć Jacoba, aby mogła swobodnie opuścić budynek i przekazać dane swojemu zwierzchnikowi. Jeśli dostarczy wystarczającą ilość dowodów, sędzia zainteresuje się sprawą i wystawi nakaz sądowy. Budynek, w którym prowadzone są badania zostanie przeszukany, odkryją obiekty badań i cały świat dowie się o wszystkich brudnych sekretach Mercile Industries. Strona 18 z 393

Ponownie przykucnęła przy 416-ce. Jego piękny, wściekły wzrok skupił się na niej. Furia rozświatlała jego oczy niesamowitym blaskiem. Przełknęła żółć, która wezbrała w jej gardle na myśl o tym, co teraz musi zrobić. – Przykro mi. Naprawdę. Muszę to zrobić. - Zabiję cię – wychrypiał. Jego ręka opadła na podłogę tuż obok niej. – Przysięgam! – Gardło 416-ki wciąż pracowało. – Zabiję cię gołymi rękami. Pochwycił ją strach, że rzeczywiście może to zrobić, skoro najwyraźniej zaczynał odzyskiwać władzę nad ciałem. Spojrzała w dół, aby odnaleźć miejsce, w którym ukuł go Jacob. Wbiła igłę w miejscu, gdzie pierwotnie został nią dźgnięty, po czym szybko wstała, nie

obdarzając

416-ki

kolejnym

spojrzeniem,

nawet

kiedy

warknął

z

bólu,

który spowodowała. Złapała swój zestaw i podbiegła do drzwi. Odwróciła twarz na sekundę przed zderzeniem z nimi. Ból eksplodował w jej policzku. Kolana niemal się pod nią ugięły, a jej usta wypełnił smak krwi. Nie miała lustra, żeby się przejrzeć. Po chwili przypomniała sobie o pokoju obserwacyjnym. Co jeśli ktoś wszedł tam i był świadkiem wszystkiego, co tutaj zaszło? Domyśliła się, że jeśliby tak było, celę wypełnialiby już strażnicy, przybyli, żeby ją aresztować. Miała nadzieję, że jej twarz wygląda równie źle, jak się teraz czuła. Ręce jej drżały, kiedy wystukiwała kod otwierający drzwi. Bipnęło, krata z metalowymi prętami przesunęła się umożliwiając jej wyjście. Desperacko szarpnęła za drzwi. Wypadła z pokoju, cela zamknęła się za nią automatycznie, a ostre bzyczenie tylko to potwierdzało. Będąc już na korytarzu opadła na kolana, odwróciła głowę, żeby zlokalizować kamerę i zaczęła krzyczeć. - Pomocy! O Boże! Pomocy! Sekundy mijały i dopiero po co najmniej minucie, usłyszała odgłos butów uderzających o podłogę, tak jakby ktoś biegł w jej kierunku. Czterech strażników lecących jak na złamanie karku wyłoniło się zza rogu. Mężczyźni zwolnili, ciągle sapiąc i spojrzeli na nią z nieukrywanym zmieszaniem.

Strona 19 z 393

- Weszłam do pokoju, żeby pobrać próbkę krwi – zaszlochała. – Jacob dopuścił się napaści seksualnej na obiekt. On zaatakował mnie. – Podniosła ręce do góry, dotykając obitego policzka. – Myślę, że zemdlałam na chwilę, a kiedy odzyskałam przytomność zobaczyłam, że 416-ka zerwał się z łańcuchów. Jacob dźgnął go igłą, ale cokolwiek mu podał, nie zadziałało wystarczająco szybko. Myślę, że on nie żyje! To coś chyba go zabiło, jeszcze zanim upadł na ziemię. Wybacz mi Boże, pomodliła się w myślach, kiedy w końcu zamilkła. Strażnicy chwycili za swoje paralizatory, jeden z nich wstukał kod otwierający zamek, po czym wszyscy wpadli do celi 416-ki. Drzwi zamknęły się za nimi. Kolejny zespół strażników przybył na miejsce, w towarzystwie personelu medycznego. Jednym z udzielających jej pomocy był doktor Brennor, który zabrał ją do służbówki. Wyglądał ponuro, kiedy oczyszczał ranę na jej ustach. - Nic ci nie będzie. Przytaknęła. – Co zrobią z 416-ką? Nie mogę uwierzyć, że Jacob zrobił coś takiego. To było złe. Gniew ścisnął usta rudowłosego lekarza, kiedy zmarszczył brwi. – Wiem. Robimy to wszystko, aby znaleźć lekarstwo na choroby, na które zwierzęta są naturalnie uodpornione i aby zapobiec ich dalszemu przenoszeniu się na ludzi. Wiesz ile cholernych pieniędzy kosztowało ich stworzenie? Jeśli personel chce się zabawić, powinien udać się do prostytutki, a nie wykorzystywać do tego celu drogie obiekty badań. Ellie musiała zacisnąć szczękę i opuścić wzrok, aby nie pokazać mu, jak bardzo była zniesmaczona i przerażona jego chłodną oceną czyjegoś życia, żywych ludzi, takich jak ona. - Teraz jesteśmy w fazie testowania grupy leków, których celem jest zwiększenie wydolności fizycznej. Są przeznaczone dla wojska i maniaków fitnessu. – Odwrócił się, aby ściągnąć rękawiczki. – Zauważyłaś jak cholernie wielkich ich stworzyliśmy? Jak silnych? Szkolimy ich w walce, aby pokazać, co może osiągnąć przeciętny człowiek, jak dużo może znieść dzięki stosowaniu nowej partii leków przyspieszających regenerację tkanek. Wiesz o ilu bilionach dolarów tutaj mówimy? Ile już pieniędzy zarobiliśmy do tej pory? To są nasze prototypy. Pokazują, co możemy zrobić. Badania Mercile mogą pogrążyć konkurencję Strona 20 z 393

w zależności od tego, jak szybcy, silni i śmiercionośni będą. Każdy facet będzie chciał kupić naszą mieszankę. Ten cholerny Jacob mógł wszystko zaprzepaścić. Obiekt jest zbyt cenny, żeby ponosić takie ryzyko. Zamknęła oczy, aby ukryć łzy ulgi. Nie zabiją 416-ki. Dokonała właściwego wyboru. Może ją znienawidzić za wrobienie go w morderstwo, ale przynajmniej będzie żył. Teraz musi jedynie opuścić budynek zaraz po zakończeniu swojej zmiany, wynieść na zewnątrz skradzione dowody i ocalić go w jedyny sposób, w jaki mogła. Pomoże postawić Merciel Industries przed oblicze sprawiedliwości. - Hej – westchnął doktor Brennor. – Przepraszam. Ja tu gadam o pieniądzach, podczas gdy ty właśnie przeżyłaś traumę. Może pójdziesz do domu? Powinnaś odpoczywać przez resztę dnia. Cholera, zadzwoń jutro i powiedz, że jesteś chora. Otworzyła oczy i napotkała jego wzrok. Starała się ukryć, jak dogłębnie go nienawidzi. – Dziękuje. – Głos jej drżał. – Bałam się. Złapał ją za ramię, potarł je i uśmiechnął się do niej. – Mógłbym cię później odwiedzić w domu, żeby sprawdzić jak się miewasz. – Jego wzrok opadł na jej piersi. – Nie powinnaś być sama. - Mam chłopaka – skłamała ponownie. Puścił jej ramię. – Świetnie. Idź. Powiem strażnikom, że wysłałem cię do domu wcześniej. Ellie patrzyła, jak doktor Brennor odwraca się do niej plecami i podchodzi do telefonu. Miała nadzieje, że resztę życia spędzi w więzieniu. Zasługiwał dokładnie na to.

Strona 21 z 393

ROZDZIAŁ 1

Południowa California Jedenaście miesięcy później

Ellie westchnęła i poprawiła słuchawki, żeby znalazły się w bardziej dogodnej pozycji. Z odtwarzacza mp3, który wrzuciła do przedniej kieszeni bawełnianych rybaczek leciał heavy metal. Ciepła temperatura sprawiała, że oblewała się potem nawet o jedenastej w nocy. Lekki wietrzyk opływający skórę nie przynosił ulgi. Zapatrzyła się na widok rozpościerający się za otwartym oknem. Klimatyzacja w sypialni znowu wysiadła. Zespół naprawczy nadal usuwał usterki w nowo wybudowanym budynku. Podeszła do drzwi balkonowych, które zostawiła otwarte i wyszła na zewnątrz, rozkoszując się przyjemnym podmuchem, który chłodził jej przegrzane ciało. Pociągnęła łyk zimnej wody z małej, plastikowej butelki, którą wyjęła z mini-lodówki zaraz po przyjściu do domu. Opierając się o poręcz wychyliła się, aby spojrzeć na Homeland8 z wysokości trzeciego piętra. Właśnie skończyła swój wieczorny trening. Podmuch wiatru na skórze dawał boskie odczucia. Skupiła uwagę na murze obronnym, znajdującym się w odległości jakiś pięćdziesięciu jardów od jej domu. Wznosił się na wysokość trzydziestu stóp nad ziemią, a strażnicy patrolowali okolicę, przechadzając się wzdłuż górnego pomostu9. Poniżej rozciągał się trawiasty teren, na którym posadzono kilka drzew tworzących coś na kształt parku, zaczynającego się przy kobiecym domu i kończącego przy murze. Właśnie zagospodarowano nowe pięć tysięcy akrów, które przyłączono do Hemelandu. Drugi dzień pobytu Ellie w tym miejscu dobiegał końca. Nikt nie przechadzał się po alejkach biegnących po trawie, pomiędzy drzewami. 8

To chyba nazwa własna ośrodka, w którym się znajduje, bo Homeland oznacza ojczyznę, terytorium zamieszkała przez jakąś grupę etniczną. 9

Starałam się to jakoś przerobić na nasz język, ale nie wiem czy mi wyszło – chodzi o to, że na tym murze na górze jest pomost, po którym łażą ci strażnicy, tak jak na murach obronnych w zamku ;)

Strona 22 z 393

Cisza panująca w budynku nieco jej przeszkadzała, ale poinformowano ją o tym, czego może się spodziewać. Większość kobiet jeszcze się nie wprowadziła, ale Ellie miała nadzieję, że gdy w końcu przybędą, wszystko jakoś się ułoży. Naprawdę chciała się upewnić, że Homeland działa zgodnie z planem. To miał być dom dla ocalałych z Mercile, oaza odcięta od reszty świata, w której będą mogli żyć i przystosowywać się do nowo nabytej wolności wśród sprzyjającej im społeczności. Ci ludzie potrzebowali swojej bezpiecznej przystani. Wiedziała tylko o jednym nielegalnym projekcie prowadzonym przez Mercile Industries, ale kiedy zrobiono nalot, odkryto jeszcze trzy inne ośrodki badawcze. Zamknęła oczy. Nadal czuła się chora na myśl o ilości ofiar prowadzonych testów. Informacje o nich pojawiały się w telewizji w przeciągu kilku ostatnich miesięcy. W nalocie na ośrodki badawcze brał udział rząd i organy ścigania. Ofiary zostały uwolnione, ale nie wszystkie żyły wystarczająco długo, aby je uratować. Liczbę zmarłych obiektów szacowano w setkach, a każda strata łamała jej serce. Zmusiła się do otwarcia oczu. Dwa lata temu, kiedy jeszcze pracowała w budynku administracji Mercile, nawiązał z nią kontakt oficer Victor Helio. Wyjaśnił, że krążą pewne pogłoski dotyczące tajnego ośrodka badawczego, w którym siłą są przetrzymywane istoty ludzkie, na których testowane są nielegalne leki. Policja starała się wprowadzić do Mercile swoich ludzi działających pod przykrywką, ale firma odmówiła zatrudnienia kogokolwiek z zewnątrz. Jako już pracująca tam osoba nie wzbudziłaby żadnych podejrzeń, jeśli poprosiłaby o oddelegowanie do prowadzonych przez nich badań i przeniesienie do rozwijającego się ośrodka badawczego. Była tak przerażona wizją ludzkiego cierpienia, że z miejsca zgodziła się dla nich szpiegować. Rozpatrzenie jej prośby zajęło sześć miesięcy, a dopiero po kolejnym uzyskała dostęp do niższych pięter ośrodka. To właśnie wtedy spotkała 416-kę i innych, żyjących w swoim własnym piekle. Była dumna z roli, jaką miała odegrać w zdemaskowaniu prawdziwego celu badań prowadzonych przez Mercile Industries. Ryzykowała życiem, aby zdobyć pliki, ale dostarczone dowody wystarczyły sędziemu do wystawienia nakazu przeszukania, dzięki czemu przeprowadzono nalot na ośrodek badawczy. Westchnęła. Ilekroć pytała o 416-kę policja zasłaniała się klauzulą tajności danych i polityką ochrony ofiar. Wiedziała, że niektóre obiekty badań nie dożyły akcji ratunkowej Strona 23 z 393

mającej na celu wydostanie ich z ośrodka. Zostały zamordowane zanim organy ścigania dotarły do najniższych pięter, gdzie przetrzymywano większość z nich. Wszystko wskazywało na to, że 416-ka zmarł tam, zamknięty w swojej celi, nieświadom pomocy, która starała się do niego dotrzeć. Taka możliwość rozdzierała jej serce. Wyszarpnęła słuchawki z uszu, wyłączyła mp3-kę i rzuciła odtwarzacz na biurko. Za każdym razem, kiedy pomyślała o 416-ce, musiała walczyć z obezwładniającym bólem. Chciałaby być tam, kiedy wykonywano nakaz przeszukania, aby móc stanąć na straży przy jego drzwiach i ochronić go. Była mu to winna, to i jeszcze więcej. Błagała oficera Helio, żeby jej na to pozwolił, ale odmówił. Nie należała do organów ścigania i jasno jej powiedziano, że nikt nie będzie ryzykował, ponieważ do wytoczenia sprawy przeciwko Mercile były potrzebne jej zeznania. - Cholera – przeklęła. Nie mogła zapomnieć tych ciemnych oczu oraz wyrazu twarzy 416-ki, kiedy zostawiła go tamtego dnia, wewnątrz jego celi, ani sposobu, w jaki na nią warczał. Chciała go jedynie ocalić, ale nie było żadnej możliwości, żeby wiedział, dlaczego pozwala, aby to jego obwiniono o śmierć technika. Musiał uważać, że jest okrutnym potworem. Gorące łzy przesłoniły jej pole widzenia, ale zamrugała szybko, żeby je odgonić. Od tamtego okropnego dnia, kiedy zostawiła go na podłodze wylała ich już całe morze. Dźwięk dzwoniącego telefonu podłączonego do wewnętrznej linii Homelandu zaskoczył Ellie. Komórka stanowiła dla niej jedyny kontakt ze światem zewnętrznym, ale nikt na nią nie dzwonił. Zdystansowała się od rodziny i przyjaciół. Całe jej życie uległo zmianie podczas tych kilku miesięcy, kiedy pracowała w ośrodku badawczym. Nie mogła już dłużej znieść swoich rozwiedzionych rodziców, którzy traktowali ją jako broń przeciwko sobie, wyrywając ją sobie nawzajem i starając się ją zmusić do opowiedzenia się po jednej ze stron. Miała wtedy ważniejsze rzeczy na głowie, a czas jakim dysponowała mógł zostać wykorzystany w bardziej pożyteczny sposób. Teraz była skoncentrowana na pomocy Nowemu Gatunkowi, która nadawała sens jej działaniom i pozwalała przemienić coś złego w coś dobrego. To nadawało cel jej życiu, a właśnie tego teraz najbardziej potrzebowała. Odebrała telefon po drugim sygnale. Strona 24 z 393

- Ellie Brower. - Panno Brower, z tej strony Cody Parks z ochrony. Dzwonię, żeby poinformować, że mamy dziś późny transport, którym przyjechały cztery kobiety. Musiały opuścić hotel i właśnie otrzymaliśmy potwierdzenie, że już tu są. - Już wychodzę. – Rozłączyła się. Cholera. W jakiś sposób media musiały dowiedzieć się o czwórce ocalałych kobiet przebywających w okolicy. Zgodnie z protokołem, jeśli transport przybył po zmroku, ofiary powinny zostać umieszczone wraz ze strażnikami w hotelu, a po wschodzie słońca przeniesione do Homelandu. Uważano, że dzięki temu łatwiej będzie można je ochraniać, ale najwidoczniej ukrywanie ocalałych w hotelu nie było tak mądrym posunięciem, jak mogłoby się to wydawać. Miała jedynie nadzieję, że kobiety nie doznały traumy w związku z czymkolwiek, co je spotkało. Realny świat był wystarczająco przerażający dla tych biednych istot nawet bez ekip telewizyjnych krążących wokół nich, wykrzykujących pytania i świecących fleszami po oczach. Założenie butów i złapanie przepustki zabrało jej zaledwie kilka sekund. Wyszła z pokoju, celowo unikając windy. Jak dla niej, poruszała się zbyt wolno i wystawiała jej cierpliwość na ciężką próbę. Zbiegła po schodach na dół do holu i podbiegła do drzwi. Szyby były przeźroczyste, choć zrobione z rodzaju szkła, który był wystarczająco mocny, aby wytrzymać najgorsze rodzaje ataków. Na zewnątrz dostrzegła cztery kobiety, zbliżające się do wejścia, którym towarzyszyło dwóch strażników, idących za nimi i niosących cztery walizki. Przyspieszyła. Cody Parks, facet z ochrony mający ksywkę „zostaw to mnie” powitał ją z uśmiechem. – Dobry Panno Brower. Przepraszam za tak późne przywiezienie naszych najnowszych mieszkańców. Ellie uśmiechnęła się. Skupiła uwagę na kobiecie wyglądającej niczym jakaś Amazonka. Najniższa z całej stojącej przed nią czwórki mierzyła co najmniej sześć stóp wzrostu. W domu mieszkało już dziesięć kobiet, a wszystkie z nich były równie wysokie i umięśnione. W porównaniu z nimi Ellie czuła się mała i drobniutka. Jej uśmiech poszerzył Strona 25 z 393

się, kiedy przyjrzała się każdej z nowoprzybyłych, choć żadna z nich nie odwzajemniła tego gestu. Wyglądały na zmęczone, złe i nie w sosie. Sympatia napłynęła z wnętrza Ellie. - Witam w waszym nowym domu – powiedziała łagodnie. – Wiem, że ostatnio wiele przeszłyście, ale tutaj jesteście bezpieczne. Jestem Ellie i będę waszą opiekunką. Dwie kobiety skrzywiły się. Ta najwyższa i najbardziej wyglądająca na zaraz-skopię-cityłek spojrzała na nią gniewnie. Czwarta z grupy, blondynka, odezwała się. - Naszą co? - Opiekunką. To tylko taki tytuł. – Ellie wyjaśniła szybko. – Tak naprawdę nie zamierzam wam matkować. Jestem osobą, do której przychodzicie z problemami, jeśli macie jakieś pytania, albo potrzebujecie czegoś. Jestem tu, aby wam pomóc w każdy możliwy sposób. Możecie ze mną porozmawiać o wszystkim, a ja was wysłucham. - Kolejny, cholerny lekarz – warknęła najniższa, ciemnowłosa kobieta. Obnażyła ostre zęby, nie przestając patrzeć na Ellie. - Nie – poprawiła ją Ellie. – Posiadam podstawowe umiejętności pielęgniarskie, ale nie jestem lekarzem. Wiem, że wszystkie musiałyście się spotkać z terapeutami. Ja również musiałam odwiedzić kilku z nich i tak samo jak wy ich nienawidzę. – Posłała im współczujące spojrzenie. – Pokaże wam wasze pokoje i oprowadzę pokrótce po budynku, później się rozpakujecie. Ja… - Panno Brower – przerwał jej Cody Parks. Ellie skierowała na niego swoją uwagę dopiero, kiedy kobiety weszły do środka. Rozglądały się po ogromnym holu prowadzącym do części mieszkalnej. Wiedziała, że potrzebują kilku minut, aby do wszystkiego przywyknąć. - Tak? - Zwołano spotkanie, które ma się odbyć za dwadzieścia minut. Wymagają na nim pani obecności, odkąd stała się pani odpowiedzialna za zarządzanie kobiecym domem. Przewodniczący ich nowej rady zażądał, aby stawił się cały Homeland. Chce się upewnić, Strona 26 z 393

że jego ludzie nie są krzywdzeni w żaden sposób. Po prostu świeżo objął to stanowisko i pragnie umocnić swoją pozycję. Niepokój wypełnił Ellie. – Ale jest zbyt późno. Chcę pomóc im się zadomowić, a to zajmie trochę czasu. - Rozumiem, ale on nagle pojawił się razem z nimi i uznano, że to ważne. – Wzrok mężczyzny zatrzymał się na Ellie. – Koniecznie muszą wiedzieć, że jesteśmy po ich stronie, aby wszystkie czynności związane z ich przeniesieniem do normalnego życia przebiegły dla nich łagodnie. On się martwi. Zawahała się. Jednostki należące do Nowego Gatunku po ich uwolnieniu były od siebie odseparowywane, wysyłane do różnych, bezpiecznych miejsc, dopóki Homeland nie był w końcu gotowy, aby przyjąć ich, jako dużą grupę. To miało być ich stałe miejsce zamieszkania w najbliższej przyszłości. Facet miał poważne powody, aby obawiać się o bezpieczeństwo i dobrobyt swoich ludzi. - Oczywiście. Pozwól mi się tylko nimi zająć i zaraz przyjdę. Czy spotkanie odbędzie się w sali konferencyjnej w budynku głównego biura? Przytaknął. Ellie zamknęła drzwi, w progu których stali. Alarm bipnął niemal natychmiast, upewniając ją, że automatyczne zamki wskoczyły na swoje miejsce. Miejsce było ściśle strzeżone, ale nigdy nie zaszkodzą dodatkowe środki ostrożności, zwłaszcza po tym, jak uwaga mediów skupiła się na ocalałych z ośrodków badawczych. Nieustannie próbowali włamać się do środka, aby uzyskać kilka zdjęć ofiar, a teraz znali lokalizację ośrodka, w którym przebywało kilkoro z nich. Rząd rozpoczął proces implementacji prawa zakazującego mediom publikacji swoich zdjęć w celu ochrony członków Nowego Gatunku. Byli ofiarami, które miały prawo bycia osłanianym przed prasą. Istniała pewna grupa zawistnych osób, które uważały, że członkowie Nowego Gatunku nie powinni być uważani za pełnoprawnych ludzi, sprzeciwiali się ich przenoszeniu do Homelandu i gromadzili pod bramą kompleksu, aby protestować. Ruszyła przed siebie, działając na autopilocie, kiedy zrobiła kobietom małą wycieczkę po niższych piętrach budynku. Mieściła się tam sala konferencyjna, w której miały odbywać Strona 27 z 393

się spotkania, dwa ogromne salony, kuchnia, jadalnia przewidziana dla pięćdziesięciu osób, jedna, ogromna łazienka z czterema kabinami i w pełni wyposażona biblioteka. Drugie i trzecie piętro zajmowały mini apartamenty. Każdy z nich był wyposażony w małą sypialnię, salon, prywatną łazienkę i kuchnię. Ellie zaprowadziła kobiety do ich pokoi, znajdujących się tuż obok siebie na drugim piętrze. Nauczyła się tego po dwóch dniach zajmowania się nowoprzybyłymi. Musiały być bardziej przerażone, niż były skłonne się do tego przyznać, więc chciały przebywać blisko siebie. Ellie wiedziała, że kobiety musiały przejść przez niewyobrażalny horror, a teraz narzucano im zupełnie inne życie, które było dla nich czymś zupełnie obcym. Wolność mogła stanowić przerażające przeżycie, jeśli od urodzenia było się obiektem badawczym. - Jeśli zgłodniejecie tam są zimne napoje i jedzenie, wewnątrz tego metalowego, srebrnego pudełka, stojącego przy zlewie. – Nie użyła słowa „lodówka”. Stosunkowo wcześnie nauczyła się, że nie wiedzą, co to takiego. – Na drugim piętrze przebywa jeszcze dziesięć innych kobiet, więc jeśli usłyszycie jakieś hałasy proszę, nie przejmujcie się tym. Pochodzą z innych miejsc. – Ośrodków badawczych, dodała w myślach. – Ale należą do waszego gatunku. Budynek jest chroniony, więc nikt nieupoważniony nie dostanie się do środka. Jesteście tu całkowicie bezpieczne. Kobieta stojąca na korytarzu przyglądała się jej, jak gdyby była jakimś robakiem. Ellie westchnęła, przywykła już do tego, niestety. Nie ufały obcym – którym był każdy, kto nie został wyhodowany, jako obiekt badawczy. - Kiedy wrócę, będę na trzecim piętrze, gdybyście mnie potrzebowały. Numer mojego pokoju jest zapisany na ścianie przy windzie. Po prostu przyjdźcie do mnie, jeśli będziecie czegokolwiek potrzebowały lub będziecie miały jakiekolwiek pytania. Jestem tu, aby wam pomóc i chcę to zrobić. Chcecie mnie jeszcze o coś zapytać zanim wyjdę? Żadna z czterech kobiet nie odezwała się ani słowem. Najwyższa z nich obróciła się na pięcie i weszła do pokoju, który właśnie został im pokazany. Trzy pozostałe poszły za nią. Drzwi zatrzasnęły się, pozostawiając Ellie po drugiej stronie. Żadna z kobiet nie wydawała się być zainteresowana robieniem czegokolwiek razem z nią, ale miała nadzieję, że z czasem zmienią zdanie. Strona 28 z 393

Ellie spojrzała w dół na swój ubiór – buty do biegania, czarne, bawełniane rybaczki i jasnoniebieski podkoszulek. Włosy miała związane w kucyk. Wiedziała, że prawdopodobnie powinna się przebrać w coś bardziej profesjonalnego, ale jeden rzut okiem na zegarek upewnił ją, że nie miała na to wystarczająco dużo czasu. Musiała biec, aby zdążyć na spotkanie. Spojrzała na schody. Biuro było usytuowane w pobliżu głównego wejścia do Homelandu. Do każdego domu i budynku został przydzielony wózek golfowy. Ellie zajechała swoim przed frontowy parking i wyłączyła silnik. Ponownie spojrzała na zegarek i cicho przeklęła, pewna, że się spóźni. Cody nie podał jej dokładnej godziny rozpoczęcia spotkania, ale minęło już dwadzieścia minut. Pobiegła do frontowych, podwójnych drzwi. Zwolniła dopiero, kiedy weszła do środka i zobaczyła uzbrojonych strażników rozmieszczonych po budynku. Nie znała ich jeszcze. - Cześć. Jestem Ellie Brower. Jestem opiekunką kobiecego domu. Cody Parker powiedział, że odbywa się tu spotkanie, na którym powinnam się stawić. Mężczyzna chwycił za swój paralizator i odpiął go od paska przy biodrach, po czym przyjrzał się jej uważnie. Ellie powoli sięgnęła do kieszeni spodni i wyciągnęła przepustkę. Służyła nie tylko do otwierania drzwi, było na niej również jej zdjęcie, dzięki czemu można ją było zidentyfikować, jako jednego z pracowników. Zrobiła krok do przodu, wyciągając ją przed siebie, aby strażnik mógł sprawdzić jej tożsamość. Mężczyzna zaakceptował przepustkę, badając ją dokładnie, następnie oddał ją jej z powrotem. – Proszę się udać do lewej sali konferencyjnej. Panno Brower, wie pani gdzie to jest? - Tak, wiem. Dziękuje. Ellie dołączyła do innych ludzi tłoczących się przy wejściu i przekroczyła próg głównego biura. Pobiegła w dół długiego korytarza i skierowała się do dwuskrzydłowych drzwi, przy których nie było żadnych strażników. Chwyciła za uchwyt, szarpnęła za niego mocno, aby otworzyć ciężkie drzwi i weszła do środka.

Strona 29 z 393

Ciemność panująca w pokoju zaskoczyła ją. Lampy na suficie były wyłączone, paliły się jedynie kinkiety przymocowane do ścian, dając mgliste światło. Nie widziała zbyt dobrze, ale cichy szum wielu głosów utwierdził ją w przekonaniu, że pokój był pełen ludzi. Dwóch strażników odwróciło się natychmiast i złapało za swoją broń. Odpowiedziała na ich reakcję spokojnym uśmiechem. Podniosła ręce do góry, aby im pokazać, że nic w nich nie ma poza przepustką. W pokoju nagle zaległa cisza. Nie ośmieliła się odwrócić uwagi od dwóch mężczyzn trzymających ją na muszce. - Jestem Emili Brower, opiekunka kobiecego domu i przybywam w pokoju. Żaden ze strażników nie uśmiechnął się na tą próbę zażartowania. Jeden z nich schował broń, podczas gdy drugi marszcząc brwi wyszarpnął przepustkę z jej dłoni. Nie poruszyła się, kiedy przyglądał się uważnie kawałkowi plastiku, a następnie skinął. - Proszę zająć miejsce. Spóźniła się pani. – Podał jej przepustkę. Ellie wzięła ją i schowała z powrotem do kieszeni. Musiała okrążyć strażnika, który najwyraźniej postanowił pozostać w miejscu i zablokować jej drogę. Kiedy znalazła się kilka kroków za nim, spojrzała na ludzi znajdujących się w pomieszczeniu. Darren Artino, szef ochrony Homelandu i dyrektor Boris również byli tu obecni. Dyrektor zmarszczył brwi, kiedy pokonywał dzielący ich dystans, zbliżając się do niej. Wzdrygnęła się, kiedy spojrzał na jej strój, cicho komunikując w ten sposób, jak bardzo nie pochwalał sposobu, w jaki była ubrana. - Nie miałam czasu, żeby się przebrać – wyjaśniła. – Miałam cztery kobiety do zakwaterowania i mniej, niż dwadzieścia minut, aby to zrobić i przyjechać tutaj. Nie zostałam wcześniej uprzedzona o ich przybyciu, aż stały pod drzwiami. Napięte linie wokół ust dyrektora Borisa nieco złagodniały. – Świetnie Ellie. Następnym razem ubierz się właściwie. Wyglądasz, jakbyś dopiero co wyszła z siłowni. - Prawie – przyznała. – Mam włączyć światła? Trochę tu ciemno.

Strona 30 z 393

- Nie – westchnął dyrektor Boris. – Niektórzy członkowie rady preferują takie oświetlenie. Ellie natychmiast zrozumiała. Została poinformowana, że niektórzy z ocalałych spędzili całe lata zamknięci w ciemnych celach i byli nadwrażliwi na jasne światło. Sama mając na uwadze ocalałe kobiety zamierzała udać się na zakupy i nabyć dla nich okulary przeciwsłoneczne, które umieściłaby w ich pokojach, aby mogły je nosić we wspólnej przestrzeni domu. Niektóre pomieszczenia planowała wyposażyć w przełączniki regulujące natężenie światła. Spędziła dużo czasu na obserwowaniu Nowego Gatunku, analizowaniu ich uczuć i potrzeb, aby dobrze móc wykonywać swoje obowiązki, co stało się poniekąd jej obsesją. Gdy się rozejrzała rozpoznała jeszcze kilka twarzy znajdujących się w pobliżu niej. Uśmiechnęła się do Mike’a Torresa z męskiego domu, kiedy puścił do niej oko. Sprawiał wrażenie miłego faceta, będącego ledwo po trzydziestce, który flirtował z nią od czasu ich pierwszego spotkania, którym był dzień przyjazdu Ellie. Pracownicy, którzy przekazali jej pod opiekę kobiecy dom stali tuż obok niego. Dominic Zort skinął szybko głową, kiedy spojrzała na niego. Jego praca polegała przede wszystkim na podtrzymywaniu prawidłowej współpracy pomiędzy poszczególnymi departamentami. To on zatrudnił większość pracujących tu ludzi. Ruch w kącie pokoju przykuł jej uwagę. Odwróciła się. Ktoś szedł w jej kierunku przemierzając pomieszczenie, ale była najniższą osobą spośród otaczającej ją grupy złożonej z mężczyzn, więc nie mogła zobaczyć, kto się do niej zbliżał. - Ellie? – Dyrektor Boris ściągnął jej uwagę z powrotem na siebie. – Usiądź tutaj. - Jasne. – Ruszyła za Dyrektorem Borisem. - Ty – warknął męski głos zza jej pleców. Ellie starała się obrócić, żeby zobaczyć, do kogo należał ten straszny głos, ale ktoś ją chwycił. Wydała dźwięk będący czymś pomiędzy chrząknięciem, a sapnięciem, ale wówczas została poderwana do góry. Silne ramiona okręciły ją w powietrzu.

Strona 31 z 393

Ból eksplodował w jej plecach, a powietrze zostało wyciśnięte z płuc. Otworzyła szeroko oczy, kiedy podniosła wzrok do góry i spojrzała w rozjuszoną twarz… 416-ki.

Strona 32 z 393

ROZDZIAŁ 2

416-ka warknął na Ellie, ukazując swe ostre kły, a ona zdała sobie sprawę, że ręce bolą ją w miejscu gdzie chwycił ją powyżej łokci. Rzucił ją płasko na plecy, na jeden ze stołów konferencyjnych. Pochylił się nad nią, jego rozwścieczona twarz zawisła zaledwie kilka cali nad nią, a gniew sączył się z jego ciemnych oczu. Czyste przerażenie zalało Ellie. Otworzyła usta, ale nic wydobył się z nich żaden dźwięk. Zassała powietrze. Warknął głośniej, przytrzymując ją mocniej. - Co do diabła? Puść ją! – Sapnął dyrektor Boris. Elli dostrzegła ruch wokół siebie, ale nie odważyła się odwrócić uwagi od ciemnego, wściekłego wzroku 416-tki. Wyglądał jak gdyby był gotów rozszarpać jej gardło swymi ostrymi zębami, które znajdowały się kilka cali nad nią. Serce waliło jej tak mocno, że zastanawiała się, czy mogłoby eksplodować pomiędzy żebrami. Przeżył i zabiłby ją, w sposób, w jaki jej to obiecał, gdyby tylko dano mu szansę. - Puść ją, - zażądał stanowczo męski głos stalowym tonem. - Co tu się do diabła dzieje? – Rzucił inny mężczyzna, który brzmiał na zszokowanego i rozhisteryzowanego. - Fury, puść ją, - rozkazał kolejny mężczyzna niezwykle głębokim głosem. Pełne wściekłości spojrzenie Fury’iego oderwało się od przerażonego wzroku Elli, kiedy szarpnął swą głowę w bok. Warknął na kogoś stojącego za nim. - Nie. To sprawa pomiędzy mną i nią. Odsuńcie się. Ellie przeciągnęła językiem po wysuszonych ustach, z ulgą mogąc ponownie oddychać. Dłonie zaciśnięte na jej ramionach powodowały siniaki i bolało ją to na tyle, że łzy napłynęły jej do oczu. Fury patrzył spode łba na kogoś stojącego za nim, kto odwracał od niej

Strona 33 z 393

jego uwagę. Pomimo, że znajdowała się w pokoju pełnym mężczyzn wiedziała, że umrze na ich oczach, kiedy ponownie skupi się na niej. - Puść ją, Fury. – Ton męskiego głosu obniżył się jeszcze bardziej, do groźnego warknięcia. – Proszę. - Ona jest jedną z nich, - warknął Fury. – Pracowała jako technik w obiekcie badawczym. Odsuńcie się, już. To moje prawo do zemsty. Charakterystyczny odgłos zabrzmiał w pokoju, a oczy Ellie otwarły się szeroko. Rozpoznała dźwięk przeładowywanej broni. Przełknęła gulę, która uformowała się w jej gardle, obawiając się, że mogą go zastrzelić, aby ją uratować. Niech to. Nie mogła pozwolić, by do tego doszło. Całe przerażenie zniknęło w zetknięciu z troską o jego życie. Ocaliła go raz, i zrobiłaby to ponownie. - Wszystko w porządku – przemówiła tak głośno jak tylko potrafiła. Głos jej się łamał, ale wydobyła z siebie słowa. – Nie róbcie mu krzywdy. Niech nikt nie strzela. Proszę. - Ellie? – Dyrektor Boris zbliżył się o krok. – O czym on mówi? Sapnęła, gdy jej oprawca obrócił głowę, by ponownie zgromić ją wzrokiem. Dreszcz przebiegł jej po kręgosłupie, od jego chłodnego, intensywnego spojrzenia i wiedzy, że z całą pewnością mógłby spełnić swą groźbę. Nie miała wątpliwości, że zabiłby ją na tym stole, na oczach wszystkich tu zebranych. - Fury, - zawarczał kolejny męski głos. – Wypuść tę kobietę. Załatwmy to rozsądnie. - Moja, - warknął Fury, najwyraźniej tak zły, że nie mógł mówić normalnym tonem. Jeszcze bardziej zacisnął palce. Łzy popłynęły jej z oczu, by spłynąć po bokach, ale nie wydała z siebie żadnego dźwięku. Obawiała się, że to zdenerwowałoby wszystkich wokół, szczególnie tego, kto przeładował broń, którą słyszała. - Ellie? – Głos Dominica Zorta rozbrzmiał z bliska. – Byłaś informatorem, zgadza się? Strona 34 z 393

Przełknęła jęk bólu. Fury cicho warknął, a jego dłonie brutalnie zaciskały się na jej ramionach. - Tak, - sapnęła. – Znam go. Warczenie dochodzące z gardła Fury’ego pogłębiło się przechodząc do wściekłego warkotu. - Fury! – Mężczyzna wychrypiał to słowo. – Puść natychmiast tę kobietę! Uścisk Fury’ego zelżał, ale nie puścił jej. Mimo to odsunął się o kilka cali. Nie wisiał już nad nią całym ciałem, a jego wargi zaciskały się mocno, by ukryć kły. Brał głębokie wdechy przez nos, ale nie odwrócił wzroku od Ellie. Fury. Taa, nowe imię pasuje do spojrzenia w jego oczach. - Była już w personelu medycznym Mercile. Została wysłana pod przykrywką, kiedy wypłynęły plotki o pierwszej jednostce badawczej. Próbowaliśmy umieścić w Mercile tajnych agentów, ale nigdy nie zostali zatrudnieni. Zdaje się, że pracowała jako pielęgniarka w siedzibie ich firmy. Mnóstwo ciężkiej pracy kosztowało ją, by przenieśli ją do tego piekielnego miejsca, by odkryć, czy pogłoski były prawdziwe. Przemyciła nam wystarczająco dużo dowów, by zdobyć dla nas nakazy, którymi załatwiliśmy pierwszy obiekt badawczy. – Dominic Zort mówił szybko. – Nie wiedziałem, że spotkała kogoś z twoich ludzi, Justice. Nie byłem jej agentem, ale Victor Helio nie zamieścił w plikach nic, co wskazywałoby, że skrzywdziła kogoś z Nowego Gatunku, lub nawiązywała z nimi kontakt. Nigdy nie zatrudniłbym jej do pracy z twoimi ludźmi, gdybym sądził, że ktokolwiek z nich poznał ją osobiście. – Głos Dominic’a Zort’a pozostał spokojny i chłodny. – Nazywa się Ellie Brower i to ona prowadzi kobiecy dom. Ryzykowała życiem każdego dnia, aby szpiegować dla nas w Mericle, Justice. Wiedziała, że zabiliby ją, gdyby dowiedzieli się, że wzięła tą pracę tylko po to, by zebrać dowody na to co robili. - Puść ją. – Ton Justice’a zelżał, ale zachował wydźwięk rozkazu. – Wyluzuj, Fury. Rozumiem. Słyszałeś co facet powiedział? Pracowała tam, by pomóc im zebrać dowody naszego istnienia. Pomogła ocalić naszych ludzi. Strona 35 z 393

Fury nie uwolnił Elli, i kontynuował patrzenie na nią wilkiem. Wpatrywała się w niego także, przekonana, że miał gdzieś dlaczego tam była. Wiedziała, że jej nienawidził za wrobienie go w śmierć Jacob’a, i nie winiła go za to. Zrobiła to, by uratować mu życie, ale to nie pomniejszało winy, za zbrodnię, której dopuściła się wobec niego. - Ellie? – Przemówił dyrektor Boris. – Co należało do twoich obowiązków w obiekcie badawczym, i co zrobiłaś temu mężczyźnie? Cholera. Przełknęła. Obserwowała jak oczy Fury’iego ciemnieją jeszcze bardziej, zmieniając się z czekoladowego brązu do niemalże czerni. - Asystowałam jedynie, gdy było to konieczne, - wyjaśniło cicho. – Prowadziłam sporo kart z wynikami testów krwi i próbek śliny, które mi dostarczali. - Dlaczego tak bardzo cię nienawidzi? Czy w jakiś sposób skrzywdziłaś go osobiście? – Głos dyrektora Boris’a podniósł się z oburzenia. – Czy skrzywdziłaś ich? Wpatrywała się w napiętą, wykrzywioną twarz Fury’iego. Gdyby to ona była napastowana seksualnie, nie chciałaby, żeby się z tym obnoszono. Był dumnym mężczyzną, i prawdopodobnie nie było to coś, czym chciałby się dzielić z pokojem pełnym ludzi. Musiała powiedzieć wszystkim dlaczego zabiła technika, jeśli przyzna się, do tego co zrobiła, dowiedzą się, co wzbudziło w Fury’m taki gniew. Zawahała się. Jego oczy zwęziły się do szparek, a warkot dudniący w jego piersi stał się głośniejszy. - Nie waż się, - rozkazał Fury. - Fury? – Przemówił Justice. Ten mężczyzna miał niesamowicie głęboki głos. – Co takiego ci zrobiła, że tak bardzo chcesz ją skrzywdzić? Czy zmusiła cię, byś brał ich leki? - Ellie, odpowiedz natychmiast, - zażądał dyrektor Boris. - Musiałam robić testy, - skłamała. – Musiałam zadawać mu ból. – Ta część była prawdziwa. Wiedziała, że to co robiła musiało powodować u niego emocjonalne cierpienie dokładając do niego to, co zrobił mu Jacob , gdy leżał bezbronny na podłodze swej celi. – Nie lubił również, gdy pobierałam od niego próbki. Strona 36 z 393

Warknął na nią w odpowiedzi. Ani razu nie odwróciła od niego wzroku, jej spojrzenie było zwarte z jego. - Przepraszam, ale nie miałam wyboru. Wiedziałam, że pomoc nadejdzie, gdy tylko uda mi się przemycić dowody. Zrobiłam to co musiałam, aby cię uratować. Byłeś tak blisko szansy na odzyskanie wolności. – Więcej łez spłynęło po bokach jej twarzy. – Tak bardzo mi przykro. Chciałam cię tylko uratować. Fury trzymał kobietę, która zdradziła go w swym uścisku. Nie mógł uwierzyć, że ponownie odnalazł Ellie. Pracowała w Homeland, i trzymał na niej dłonie. Miał teraz swoją wolność. Nie był już dłużej bezbronny, i walczył ze sobą o to, co powinien z nią zrobić. Niewielka część niego pragnęła złamać jej kark, podczas gdy reszta pragnęła przyciągnąć ją do swego ciała i przytulić. W obu przypadkach, nie chciał jej wypuścić ze swoich rąk. Obrzydzenie samym sobą zalało go wywolując sprzeczne emocje, po tym co zrobiła mu w celi. Nigdy nie zapomni tego dnia, ani tego, który po nim nastąpił. Justice

ponownie

zażądał,

by

uwolnił

Ellie,

ale

jego

ręce

nie

chciały

się podporządkować. To, że śmiała być tam, gdzie Nowy Gatunek miał być bezpieczny od swych prześladowców, rozwścieczyło go. Była najgorsza z nich wszystkich, z tymi swoimi pięknymi, błękitnymi oczami, które nęciły go, by zaufała mu, że nigdy by go nie skrzywdziła. Napiął palce na jej delikatnej skórze, gdy wdychał jej zapach, który ścigał go przez wiele nocy. Jasnobłękitny wzrok Ellie zdawał się być piękniejszy niż zapamiętał, i w głębi ducha wzdrygnął się, gdy obserwował łzy, które zebrały się w jej oczach, i spływały wzdłuż twarzy, wiedząc, że ją krzywdził. Walczył ze świadomością, że miał prawo do zemsty, ale jednocześnie nienawidził tego, że sprawia jej ból. Kiedy przemówiła, by powiedzieć wszystkim, aby go nie krzywdzili, poczuł się jeszcze bardziej zmieszany. Miała być jego wrogiem, więc dlaczego próbowała go chronić? - Fury, - szepnął Justice. – To kobieta. Nikt nie musiał mu mówić jakiej płci była Ellie. Słodki zapach truskawek i wanilii jaki roztaczała wokół siebie sprawiał, że chciał jęknąć, chciał przytknąć nos do jej skóry, i zbadać Strona 37 z 393

skąd dokładnie pochodził. Zastanawiał się, czy kosmetyki jakich używała do włosów lub ciała powodowały te kuszące zapachy. Złościło go jeszcze bardziej, że chciał się tego dowiedzieć. Zaskoczyło go, gdy dowiedział się, że pracowała przeciwko jego wrogowi. Miało dla niego znaczenie, dlaczego była w obiekcie badawczym, ale nie mógł pozbyć się poczucia zdrady po tym jak zostawiła go w tej celi, by zmierzył się z konsekwencjami jej czynów. Czy nie zdawała sobie sprawy z tego co mu zrobiła, albo jak berdzo został skrzywdzony? Ale nie chciał, by powiedziała prawdę o tym co uczyniła, a co tak bardzo go rozgniewało. Padłoby zbyt wiele pytań. Wystarczyło mu wstydu. Nie chciał, by ktokolwiek wiedział, jak głęboko sięgało jego upokorzenie, jeżeli chodzi o poczucie bezradności przez wszystkie te lata, gdy był zamknięty i nadużyć, których doświadczył w swym życiu. Był Nowym Gatunkiem, kontrolującym swój umysł i ciało, chociaż był więźniem. Nie mógł zapobiec atakowi technika, ale gdy leżał tam bezbronny, wciąż był w szoku z powodu tego co mu zrobiono, a jego ciało odpowiedziało na bliskość Ellie. Podnieciła go pomimo całej tej przerażającej sytuacji. Nie chciał tak na nią reagować. To jedynie sprawiło, że jej zdrada stała się wręcz niewybaczalna. Opuścił swą osłonę, a potem ona skrzywdziła go. Przyznał, że ponownie stracił kontrolę, kiedy bezmyślnie ją chwycił, a teraz odmawiał puszczenia jej. Ból widoczny w rysach jej twarzy, w końcu sprawił, że zrozumiał jak mocno ściskał ją ściskał, a to go przeraziło, gdy uświadomił sobie, że posiniaczył jej delikatną skórę. Powinien chcieć jej śmierci, ale zamiast tego pragnął rozmasować ciało, aby uśmierzyć ból, nawet przeprosić, a to go zniesmaczyło. Zasłużył na honorową pozycję bycia drugim w dowodzeniu swymi ludźmi, bycia przykładem dla Gatunku, jak mogli żyć w zgodzie z ludźmi, a teraz stał nad przerażoną, małą kobietą, która nawiedzała go od czasu, gdy uzyskał wolność. Zawsze zastanawiał się co się z nią stało. Nawet użył swych nowych uprawnień, by przejrzeć listę aresztowanych pracowników Mercile. Fantazjował o wejściu do jej celi i… przyglądaniu się jej, tylko ponownym zerknięciu na nią. Warkot wydarł się z jego gardła

Strona 38 z 393

i wiedział, że musi od niej uciec, zanim straci tą niewielką ilość kontroli, którą zdołał odzyskać. Musiał pomyśleć, zapanować nad tym cokolwiek złego działo się w jego umyśle, gdy chodziło o Ellie. Zazwyczaj zachowywał rozwagę, pozostawał spokojny niezależnie od sytuacji, a inni uważali go za dobrodusznego. Jego ludziom zależało, by pozostał taki. Wybrał swe imię, z powodu tego co trzymał w swym sercu, ale na zewnątrz dobrze to ukrywał. Zazwyczaj. Wpatrzył się w Ellie i nakazał dłoniom, by rozwarły się, niezależnie od tego jak bardzo jego instynkty krzyczały, by dalej ją trzymał. Uścisk Fury’ego poluźnił się i uwolnił Ellie, jak gdyby jej dotyk palił jego skórę, po czym obrócił się na pięcie i odepchnął ludzi stojących mu na drodze. Ellie leżała na stole nieruchomo, dopóki ktoś nie dotknął jej nogi. Była zszokowana tym, że Fury pozwolił jej żyć. Darren Artino podszedł do niej, jego dotyk był delikatny, gdy podciągnął ją do pozycji siedzącej. Spojrzała na zaskoczone twarze mężczyzn, którzy ją otaczali. Szybko wytarła łzy, zdziwiona, że żyje. Poszukała wzrokiem Fury’iego, ale ten zniknął. - Pani Brower? Mężczyzna, który przemówił był równie wysoki jak Fury. Miał szerokie ramiona, a jego długie włosy zostały zebrane w kucyk. Jego oczy miały kuszący błękitno-czarny odcień i były w dziwnym kształtcie przypominającym kocie ślepia. Ubrany był w dopasowany garnitur, ale nic nie mogło ukryć niebezpiecznych wibracji, które wysyłał, stojąc zaledwie kilka stóp od niej. - Przepraszam, za Fury’ego… - Zamilkł. – Za atak na ciebie. Jestem Justice North i dopilnuję, żeby Fury został ukarany za to co tu zrobił. Czy skrzywdził cię? – Jego egzotyczny, odbierający odwagę wzrok wolno przesunął się po jej ciele. - Nic mi nie jest, - gładko skłamała Ellie.

Strona 39 z 393

Serce rozpadło jej się na kawałki, z powodu tego, że mężczyzna, na którego punkcie miała obsesję, właśnie wyszedł. Oparła się pokusie, by pobiec za Fury’m, błagać go, by ją wysłuchał, i ponownie przeprosić za to co mu zrobiła. Chciała tak bardzo to z nim wyjaśnić, że to aż bolało. Zrozumiała, że zrobienie tego byłoby niemożliwe, gdy wpatrywała się w ogromnego mężczyznę, który stał jej na drodze. Obecnie stanowił zagrożenie dla Fury’ego, a ona musiała wyjaśnić tę sytuację, zanim wszystko się zaostrzy. Elli próbowała nie gapić się otwarcie na przystojnego mężczyznę o fascynujących oczach. - Proszę go nie karać. – Błagałaby, gdyby to było konieczne. Przynajmniej tyle mogła zrobić, by upewnić się, że Fury nie będzie miał żadnych problemów. – Jego gniew jest uzasadniony. Proszę mi wierzyć. Nie winiłabym go, gdyby mnie zabił. Szok sprawił, że twarz mężczyzny zamarła. Zamrugał kilkakrotnie patrząc na nią. Jego szerokie ramiona zdawały się rozluźnić. - Być może powinnaś zostać zwolniona z tego spotkania. Przeżyłaś traumę, a jestem pewien, że ktoś stąd może wprowadzić cię w to co będzie tu omawiane, dla twojej wygody jutro, po tym jak trochę odpoczniesz. Dyrektor Boris przysunął się. - Natychmiast usuniemy ją z Homelandu, Panie North. Proszę przyjąć nasze przeprosiny. Strach rozlał się w Ellie. Przeniosła się do nowego stanu, by być częścią projektu mającego na celu przystosowanie Nowego Gatunku do normalnego życia, ale teraz straciła tą pracę. Nie winiła dyrektora Boris’a za zwolnienie jej, biorąc pod uwagę okoliczności. Homeland został przekazany Nowemu Gatunkowi, by być bezpiecznym schronieniem od nadużyć, które wycierpieli. Posiadanie na tym terenie chodzącego przypomnienia ich przeszłego życia, pogwałciłoby tą koncepcję. Justice skrzywił się, gdy spojrzał na dyrektora Boris’a. Strona 40 z 393

- Zwalnianie jej nie będzie konieczne. Uratowała naszych ludzi z obiektu badawczego, i nie podziękujemy jej za tą bezinteresowność przez odsunięcie od czegoś, co pomogła uczynić możliwym. To nie nasz sposób na rozwiązywanie spraw. Teraz Homeland należy do nas, zgadza się? Usta dyrektora Boris’a rozwarły się z szoku. - Ale Fury nienawidzi jej, a jest twoim drugim dowodzącym. - Fury poradzi sobie z gniewem. – Justice spojrzał następnie na Ellie. Szorstki wyraz jego rysów ustąpił z twarzy i złagodniał. – Proszę odpocząć, Pani Brower. Twoja posada jest bezpieczna. Może pani kontynuować opiekę nad kobiecym domem. Jesteś całkiem orzeźwiająca z całą tą swoją otwartością i doceniam to, że rozumiesz zachowanie Fury’ego. Wiedziała kiedy uciec, gdy dawano jej taką możliwość. Zsunęła się ze stołu. Trzęsły jej się kolana, ale gdy już wstała, utrzymała się w pionie. Trzymała głowę pochyloną, ze wzrokiem wlepionym w podłogę, i szybko pospieszyła w stronę pustego korytarza. Zatrzymała się po wyjściu z pokoju konferencyjnego, oparła o ścianę i zakryła twarz. Całe jej ciało trzęsło się. Zabrało jej minutę, by zebrać do kupy roztrzęsione emocje. W końcu ruszyła się, opuściła ręce po bokach, i wyszła głównymi drzwiami. 416-ka przeżył i teraz przybrał imię Fury. Gorzej, został drugim głównodowodzącym Justice’a North’a. Zadrżała, gdy wyszła na zewnątrz. Uzbrojony strażnik zmarszczył na nią brwi, ale nic nie powiedział, gdy ruszyła do swego wózka golfowego. Justice przewodził Organizacji Nowego Gatunku. Jego ludzie głosowali na niego, by im przewodził, był twarzą i głosem Nowego Gatunku jako całości, ale również powołali członków rady, by reprezentowali grupy ocalałych, którzy pomagali mu w wykonywaniu nowej pracy. Jeden ocalały z każdego z czterech obiektów badawczych, stał się radnym. ONG, jak sami siebie nazywali, ogłosili swój własny rząd, kiedy zostali zapewnieni, że Stany Zjednoczone dadzą im wolną rękę, by zbudowali swą niezależność. Fakt, że rząd nieświadomie finansował z dużych dotacji badania w tych obiektach spowodował, że Wujek Sam zapanował nad niechęcią do nich i zapewniał im wszystko, Strona 41 z 393

o co tylko poprosili. Użyli pieniędzy podatników, by pomóc stworzyć Nowy Gatunek i kontynuować przerażające badania, które na nich wykonywano przez dekady, w imię doskonalenia receptury leków i szczepionek. Sporo pieniędzy zmieniło właścicieli kosztem cierpienia Nowego Gatunku. Nowo wybudowana baza wojskowa została im podarowana jako ich Homeland, podobno dla rządu był to wielki gest uczyniony w celu zachowania twarzy i pozyskania przychylności opinii publicznej. Ellie zaparkowała golfa przed budynkiem i wysiadła. Potarła obolałe ramiona i pospieszyła do drzwi wejściowych. Już prawie do nich dotarła, kiedy włosy na karku stanęły jej dęba. Znieruchomiała zanim wyjęła identyfikator i wolno spojrzała ponad ramieniem. Po drugiej stronie ulicy mężczyzna przyczaił się w cieniu drzewa. Dostrzegła zaledwie mdły zarys postaci, ale wyczuła, że ją obserwuje. Wiedziała, że to Fury. Stała tam wpatrując się w niego. Tkwiła w jednej pozycji, on też, ale żadne z nich nie poruszało się. Przygryzła wargę, zastanawiając się, czy powinna do niego podejść. Mogła ponownie przeprosić za to co mu zrobiła, i być może dokładniej to wytłumaczyć, dopóki w pełni nie zrozumiałby jej postępowania w jego celi tamtego dnia. Niezdecydowanie trzymało ją w miejscu, podczas gdy zmagała się z potrzebą porozmawiania z nim, i strachem, że nie uspokoił się jeszcze. Nie wykonała żadnego ruchu, i nie była w stanie sprawić, by jej nogi ruszyły do niego. Wspomnienie jego wściekłości, dłoni zgniatających jej ciało, sprawiło, że zmieniła zdanie w kwestii porozmawiania z nim w tym momencie. Strach zmotywował ją, by zwróciła się do drzwi, przeciągnęła kartę magnetyczną, i w pośpiechu weszła do budynku. Upewniła się, że blokady wskoczyły na swe miejsce zanim popędziła do windy. Późną nocą w kobiecym domu panowała upiorna cisza. Weszła do windy z wrażeniem bycia obserwowaną. Ze ścianami ze szkła, wiedziała, że mógł ją dostrzec z miejsca, w którym stał na zewnątrz. Drzwi zamknęły się zdecydowanie, by odciąć ją od widoku z ulicy, i Ellie opadła na ścianę. Czy mógłby odpuścić? Nie wiedziała tego, ale teraz wiedział gdzie mieszkała. Również pracował w Homelandzie, i najprawdopodobniej mieszkał w jednym

Strona 42 z 393

z mieszkań wybudowanych jedynie kilka bloków dalej od rady i wysokich rangą członków Nowego Gatunku. Niech to. Winda zadzwoniła, gdy otworzyła się na trzecim piętrze, gdzie obecnie była jedynym rezydentem. Do domu przeniesiono jeszcze więcej kobiet. Pokoje będą zapełniały się, aż w końcu budynek będzie pełen życia na każdym poziomie. Nagle strasznie zaczęło jej doskwierać przebywanie tam samej. Budynek był zabezpieczony, upomniała siebie. Jedynymi ludźmi, którzy mieli dostęp do budynku były mieszkające tam kobiety i strażnicy przydzieleni do jego ochrony. Nawet członek rady nie miał tu wstępu. Fury nie mógłby się tu dostać. Odblokowała drzwi. Zostawiła zapalone światła w swoim małym mieszkanku, a jej drzwi balkonowe wciąż były szeroko otwarte. Szybko podeszła do nich, by je zamknąć i po raz pierwszy użyła zamontowanego w nich zamka. Nikt nie mógł dostać się na balkon, ale miała gdzieś logikę. Po tym jak się rozebrała spojrzała na swoje ręce – stwierdzając, że obie były zaczerwienione i posiniaczone od dłoni Fury’ego – a potem weszła do łazienki pod prysznic. Fury przeżył! Ta myśl wciąż krążyła w jej umyśle. Gorące łzy spłynęły po policzkach. Gdyby ten dzień nigdy się nie wydarzył, miałaby szansę, aby lepiej go poznać. Mógłby… Zamknęła oczy z bólu. Co? Zakochać się we mnie tak jak ja w nim? Szaleństwem było nawet rozważać taką możliwość. Tak naprawdę nic o sobie nie wiedzieli, ale pragnęła to zmienić. Nienawidzi mnie. To stało się jasne, gdy rzucił ją na stół, i zalała go wściekłość. Ellie sięgnęła w górę, by otrzeć łzy. Nie można było wymazać tego co mu zrobiła. Mogła mieć jedynie nadzieję, że pewnego dnia wybaczy jej pozostawienie go w celi, by przyjął na siebie winę za jej zbrodnię. Wtedy być może… - Niech to, nie rób tego sobie, - szepnęła głośno, potrząsając głową.

Strona 43 z 393

ROZDZIAŁ 3

Ellie obserwowała kobiety z Nowego Gatunku z nieskrywaną frustracją. Wiedziała, że zaprzyjaźnienie się z nimi nie będzie należało do najprostszych rzeczy, ale nie zdawała sobie sprawy z tego, jaki dadzą jej wycisk. Żadna z nich nie wydawała się być do niej przyjaźnie nastawiona. Tworzyły zgraną grupę, lecz bez niej. Miała nadzieję, że dobrze ukrywa zranione uczucia. Pomaganie im stało się jej misją życiową, jedynym celem, ale one jak do tej pory sukcesywnie odmawiały przyjęcia od niej czegokolwiek. - Czy którakolwiek z was chciałaby nauczyć się gotować? Mogę was tego nauczyć, albo kupić tony płyt DVD o gotowaniu i puścić je wam. – Przenosiła spojrzenie z jednej twarzy na drugą. – Jestem pewna, że niektóre z was mają już dość posiłków przygotowywanych przez główną kantynę ONG10. Lubię gotować. Dobrze jest się tego nauczyć, a poza tym wszyscy kochają jedzenie. Nikt nie odezwał się ani słowem, choć trzy tuzin par oczu obserwowały ją uważnie. Ellie westchnęła. – Przysięgam, że nie jestem waszym wrogiem. Jestem tu, aby pomóc wam w przyswojeniu sobie podstawowych umiejętności potrzebnych w życiu codziennym i zintegrowaniu się ze społeczeństwem. Pragnę wam pomóc w każdy możliwy sposób. Naprawdę chciałabym, abyście mi na to pozwoliły. Ich milczenie przedłużało się przechodząc w nieprzyjemną ciszę. Ramiona Ellie opadły pod chwilowym ciężarem poniesionej klęski. – Świetnie. Może po prostu potrzebujecie więcej czasu, żeby mnie poznać. Właśnie po to tu jestem. Och, upiekłam kilka ciast i włożyłam je do lodówki, więc proszę, zjedzcie je. Ellie uciekła z pokoju zanim którakolwiek z nich zdążyłaby zobaczyć, jak bardzo była zdesperowana. Jak tylko zeszła im z oczu, w pomieszczeniu rozległy się kobiece głosy, przez co tylko jeszcze bardziej zachciało jej się płakać. Wszyscy zamilkli, kiedy weszła do pokoju, ale rozmowy znów się rozpoczęły zaraz po jej wyjściu. Nie potrafiła przejść do porządku dziennego nad możliwością, że mogły jej nienawidzić. Nie rozmawiały z nią oprócz 10

W oryginale NSO – New Speacies Organisation po polskiemu Organizacja Nowego Gatunku.

Strona 44 z 393

momentów, kiedy było to absolutnie konieczne, poza tym wydawały się nie chcieć od niej żadnej pomocy. Musiała prowadzić przymusowe zajęcia tylko po to, aby nauczyć je podstawowych rzeczy typu, jak używać urządzeń znajdujących się w domu. Co prawda padło kilka pytań, ale zaraz potem zauważyła jak szybko się uczą. Niektóre z nich posiadały niesamowitą pamięć. Przyswajały sobie informacje, a następnie pomagały innym kobietom, które jeszcze nie opanowały wszystkiego. Zastanawiała się nad porzuceniem pracy i odejściem, ale została zapewniona przez jednego z członków rady, że kobiety będą unikać opiekuna domu bez względu na to, kto nim zostanie. Była obcym, to było takie proste. Sam fakt, że była zwykłym człowiekiem sprawiał, że Nowy Gatunek jej nie ufał. Doradzano jej, aby dała im czas i przypominano, że minęły zaledwie dwa tygodnie. Dwa tygodnie istnego piekła, rzuciła gniewnie w myślach i ruszyła do swojego mieszkania. Wiedziała, że jeśli odejdzie nie będzie miała się gdzie podziać. Nie miała żadnego życia, do którego mogłaby wrócić, nie po tym, jak odcięła wszystkie więzi, które łączyły ją z przeszłością. Sama myśl o zwrócenie się do rodziców z prośbą o możliwość zamieszkania z jednym z nich dopóki nie stanie na własnych nogach przyprawiała ją o migrenę. Rodzice darli koty o wszystko, niezależnie od tego, czy żyli razem, czy osobno, a po każdej kłótni prosili ją, aby opowiedziała się po jednej ze stron. Oboje jednak ostro sprzeciwiali się jej własnemu rozwodowi. To była jedyna rzecz, co do której byli zgodni i nadal pozostawali w kontakcie z jej byłym mężem. Zmuszali ją do spędzania z nim czasu, podejmując z góry skazane na niepowodzenie, irytujące próby sprawienia, żeby ponownie do siebie wrócili. Wolałaby raczej wskoczyć do dołu pełnego węży, niż kiedykolwiek powrócić do dawnego życia. Nie dzwoniła do domu, chyba, że miała ku temu jakiś powód i była pewna, że nie chce też do niego wracać. Rodzice byli na nią źli, co oznaczało, że w końcu dali jej spokój. To było coś, czego nie zaznała od czasu ich rozwodu, czyli odkąd skończyła dziesięć lat. Nowe życie Ellie oznaczało pójście krok na przód i niesienie pomocy ludziom z prawdziwymi problemami. To były dwie rzeczy, których chciała dla Nowego Gatunku. Osoby

Strona 45 z 393

należące do niego były dla niej ważne i potrzebowały kogoś, kto będzie trzymał ich stronę, a ona definitywnie to robiła. Ellie przebrała się szybko, włożyła bawełniane spodnie, podkoszulek i buty do biegania. Potrzebowała świeżego powietrza i trochę czasu dla siebie, z dala od domu, szczególnie, że była pewna, że nikomu nie będzie jej brakować. Starała się nad sobą nie rozczulać. Myślała, że praca wynagrodzi jej włożony trud, ale zamiast tego otrzymała jedynie samotność i depresję. W spodniach nie było kieszeni, więc włożyła odtwarzacz MP3 i przepustkę za miseczkę stanika11, wyszła z pokoju i zaczęła rozgrzewkę, w czasie kiedy czekała na windę. Spojrzała na zegarek w momencie, w którym wyszła z budynku, po czym zapatrzyła się w niebo, na którym już świeciło kilka gwiazd. Odwróciła się i stanęła przed szybą, za którą kobiety siedziały na kanapach, śmiejąc się i mile spędzając czas we wspólnym pokoju. Nie mogła dosłyszeć, o czym rozmawiały, ale kilkanaście spośród nich wyglądało na całkiem szczęśliwe. Szczęśliwe, a mnie tam nie ma, pomyślała ponuro. Wymamrotała przekleństwo, a następnie odwróciła się w drugą stronę. Dopóki nie przeprowadziła się do Homelandu nigdy nie uprawiała joggingu. Wysiłek fizyczny pomagał jej jakoś radzić sobie z nudą. Ruszyła, biegnąc wolno po alejkach. Obszar parku został poszerzony o dużą powierzchnię i teraz ciągnął się wzdłuż muru obronnego. Ellie sięgnęła do stanika i pogłośniła MP3-kę, dopóki muzyka nie waliła jej w uszach. Przechodziła fazy różnych gatunków muzycznych, ale najczęściej słuchała heavy metalu, który dobrze działał na jej nastrój. Biegła nieprzerwanie alejką, która zawracała przy murze i znów podążała w kierunku parku, gdzie znajdował się wielki staw. Lubiła przebieżki obok wody. Zwolniła do szybkiego marszu, dobrego, aby naładować baterie, kiedy dotarła do stawu. Zatrzymała się, żeby się porozciągać, robiąc skłony i dotykając palców u stóp, a następnie się prostując. Kątem oka dostrzegła jakiś ruch. Odwróciła się spodziewając się, że 11

No ja bym na taki pomysł nie wpadła, ale i tak lepiej, że nie do majtek ☺

Strona 46 z 393

zaraz pojawi się tu inny miłośnik joggingu, ale nikogo nie zobaczyła. Zmarszczyła brwi. Mogłaby przysiąc, że kogoś widziała.12 Potrząsnęła głową, aby wyrzucić tę myśl z umysłu. Wiatr poruszający wierzchołkami drzew przyciągnął jej uwagę. Wyciągnęła ręce do góry i zaczęła wyginać ciało w różnych kierunkach, aby rozluźnić mięśnie. Jogging sprawił, że bolało ją całe ciało, ale chciała mieć ładną figurę. Dwadzieścia dziewięć lat wydawało się być dobrym momentem na to, żeby w końcu o siebie zadbać. Uśmiechnęła się na myśl, że jej były mąż padłby trupem na zawał serca, gdyby teraz ją zobaczył. Kiedyś delikatnie mówiąc miała nadwagę. Stała się niemal całkowicie inną osobą, od czasu gorzkiego rozwodu, jaki wzięła z tym oszustem, mieszającym ją z błotem dupkiem, który był święcie przekonany o tym, że jest na tyle żałosna, że zrobi cokolwiek, co jej rozkaże. Był w błędzie. Nie była jakąś tam wycieraczką, nigdy nie zostałaby z kimś, kto nie potrafił kochać, więc zakończyła swoje małżeństwo, pomimo protestów ze strony Jeffa. Całkowicie przewróciła swoje życie do góry nogami, kiedy była naocznym świadkiem cierpienia zadawanego w ośrodku badawczym. Lżejsza o czterdzieści funtów i wolna od swojego ex miała przed sobą wiele szczęśliwszych perspektyw. Zachichotała. Właściwie to schudła o dwieście czterdzieści funtów, dzięki czemu straciła niechcianą wagę, ale Jeff nie widział jej bez tych dodatkowych dwustu funtów. Definitywnym zerwaniem z przeszłością była jej ucieczka od rodziców po tym, jak próbowali wywołać w niej poczucie winy, aby wróciła do Jeffa. Piekło jeszcze nie zamarzło, pomyślała z uśmieszkiem. Włoski na karku Ellie nagle stanęły dęba. Kończyny wrosły jej w ziemię, kiedy przebiegała wzrokiem po parku. Architekci krajobrazu zasadzili wiele drzew, zmieniając ten obszar w mini las otoczony wodą. Kilka ławek zostało rozmieszczonych w strategicznych miejscach, a budynki zbudowano przy zewnętrznych krawędziach parku. Z miejsca, w którym stała mogła jedynie dostrzec ich wierzchołki. Jeszcze raz rozejrzała się po ciemnej okolicy, coraz wyraźniej czując, że jest obserwowana.

12

No pewno widziała, tylko nie koniecznie kolejnego zakręconego na jogging biegacza, co najwyżej na nią hehe

Strona 47 z 393

Sięgnęła do przodu swojej koszulki, aby złapać MP3-kę i wyłączyć ją, kiedy wyciągała ją ze stanika. Nasłuchiwała uważnie, ale żaden dźwięk nie zakłócał ciszy. Już chciała ponownie włączyć muzykę, ale ciche warknięcie sprawiło, że podskoczyła. Pies? Spojrzała przez ramię, aby ponownie prześledzić okolicę. W Homelandzie było kilka psów należących do strażników, które patrolowały okolice, ale ich właściciele nigdy nie spuszczali ich ze smyczy. Gdyby jedno ze zwierząt należących do jednostki znajdowało się w pobliżu, z pewnością dostrzegłaby jego tresera. Zalała ją nagła potrzeba powrotu do domu. Zrobiła kilka kroków, ale usłyszała kolejne warknięcie, tym razem dochodzące z bliższej odległości. Spięła się, czując się zaalarmowana. Ponownie rozejrzała się po okolicy szukając źródła tego dźwięku, wyjmując słuchawki z uszu i ściskając kurczowo w dłoni odtwarzacz. Miała nadzieję, że to nie jeden z psów, który zerwał się ze smyczy.13Były ogromne, zwierzęta rzecz jasna i dobrze wytresowane, aby chronić teren Homelandu. Potraktowałyby ją jakby była intruzem. - Halo? – Zawołała podniesionym głosem. Modliła się, żeby jeden ze strażników jej odpowiedział. – Jest tam kto?

Fury obserwował kobiecy dom, w którym mieszkała Ellie i udało mu się wielokrotnie ją dostrzec przez szklane okna na pierwszym piętrze. Pracowała z jego kobietami i był dumny, kiedy spuściły na człowieka zimny prysznic, dopóki nie zobaczył smutku na twarzy Ellie. Rozdzierał go widok jej bólu. Nie powinno go to obchodzić, ale obchodziło. Był zaskoczony widząc jak sama opuszcza chroniony budynek i biegnie, oddalając się od bezpiecznej strefy. Czyżby nie była świadoma czyhającego na nią niebezpieczeństwa? Nie wiedziała, że ją obserwował? Jej instynkt przetrwania nie krzyczał alarmując, że jest blisko? Najwidoczniej nie, skoro po prostu poszedł za nią i przyglądał jej się, kiedy wolno wbiegła do parku, gdzie zaciszna okolica niemal sama go błagała o to, żeby się do niej zbliżył. 13

O kochana nawet nie masz pojęcia :D

Strona 48 z 393

Później zatrzymała się, jak gdyby tylko na niego czekała. Zaciągnął się jej zapachem, który przyniósł wiatr i warknął w odpowiedzi na reakcje swojego ciała. Chciał znaleźć się bliżej niej i nie tylko po to, aby ponownie odetchnąć jej zapachem i to naprawdę go wkurzało. Ona była jego wrogiem.14 Warknął, staczając walkę o zachowanie nad sobą kontroli z bestią czającą się w jego wnętrzu. Ludzka część Fury’ego wiedziała, że ona była poza jego zasięgiem. Była informatorem, pomogła jego ludziom. To był powód, dla którego przebywała w tym samym ośrodku badawczym, co on, ale jego zwierzęca strona chciała się do niej zbliżyć, dotknąć jej i rościć sobie do niej prawa. Ta prawda zaskoczyła go. Sprzeciwiał się działaniu zgodnie z instynktami. Zdradziła go po tym, kiedy jej zaufał, że nigdy go nie skrzywdzi. Niezależnie od powodów jej pracy w Mercile, nie było żadnego wytłumaczenia na to, co mu zrobiła. To przez nią żył w gniewie, wiedziała, jaką cenę będzie musiał zapłacić w związku z jej działaniami. Mężczyźni z Nowego Gatunku trenowali, aby utrzymać swoje zwierzęce instynkty na krótkiej smyczy. On musiał zrobić to samo, musiał dawać przykład i zachować kontrolę. Miał obowiązki względem swego gatunku, był zobowiązany do pokazania innym, jak mają żyć poza ośrodkami badawczymi, udowodnić, że nie byli tylko zwierzętami stworzonymi przez Mercile, które muszą znosić obelgi przez całe życie. Ellie była jednak żywym dowodem na to, że miał pewną słabość – ją. Rozglądała się próbując dostrzec coś w otaczającym ją mroku, zupełnie jakby mogła go wyczuć. Zwierzę wiło się wewnątrz jego duszy pragnąc, żeby do niej podejść, porozmawiać z nią, dotknąć jej. Walczył z tą potrzebą, ale nagle zorientował się, że idzie w jej kierunku, niezależnie od swojej woli. Po raz kolejny stracił kontrolę nad sobą, kiedy chodziło o nią. Po prostu nie mógł się oprzeć jej zapachowi, silnemu pragnieniu, aby spojrzeć prosto w jej oczy i usłyszeć jej głos.

14

To śmieszne, wiecie cały ten system wyparcia u samców… Fury dajesz chłopie, nie bądź taka cnotka niewydymka i atakuj!

Strona 49 z 393

Jego ludzka strona gotowała się z gniewu, podczas gdy zwierzęca kierowała się czystą żądzą zatopienia się w jej słodkim, szyderczym głosie. Ponownie zaczął walczyć ze sobą, kiedy wyczuł jej strach. Chciał jej bronić, ale jednocześnie pragnął ją przestraszyć, aby uciekła od niego najdalej, jak to tylko możliwe.

Ruch ponownie przyciągnął uwagę Ellie. Sapnęła, kiedy Fury wyszedł spomiędzy drzew oddalonych od niej o jakieś dwadzieścia stóp. Całe jej ciało zareagowało na widok wysokiego, atrakcyjnego mężczyzny oraz bijącej od niego aury niebezpieczeństwa. Przełknęła i zaczęła szybciej oddychać. Kiedy minął pierwszy szok, wstrząsnął nią strach. Wcale nie słyszała psa – warczenie pochodziło od niego. To Fury wydał ten przerażający dźwięk. Długie, jedwabiste włosy spływały kaskadami wzdłuż jego ramion i klatki piersiowej. Wyglądały na równie wolne i swobodne, co on w momencie, w którym się pojawił. Czarne ubranie, które miał na sobie opinało jego imponująco umięśnione ramiona i pozwalało zobaczyć zarys kształtu brzucha. W powietrzu unosiła się aura niebezpieczeństwa, jego ciemny wzrok wydawał się być skupiony na niej, prześlizgując się powoli w dół po jej ciele, a ciche warknięcie rozbrzmiało głęboko w jego gardle. Zaciśnięta szczęka i napięte mięśnie były widoczne nawet w słabym świetle. Wykonał krok naprzód, a sposób, w jaki się poruszał był bardzo drapieżny, tak nie chodził zwykły człowiek. Zbliżał się do niej powoli. Wzrok Ellie opadł na jego muskularne uda, opięte przez ciasne, czarne spodnie, a później prześliznął się w dół, aż do czarnych butów. Emanował siłą i seksem. Ponownie ciężko przełknęła. Serce zaczęło jej bić szybciej, oddech stał się bardziej płytki, a całe ciało Ellie zdawało się wiedzieć, że ma do czynienia z czystą esencją męskości. Nikt poza nim nigdy tak na nią nie działał. Zrobił kolejny cichy krok. Jego ruchy wydawały się być niemal uwodzicielskie. Ellie uświadomiła sobie, że był tak ubrany, żeby móc wtopić się w ciemność, tak jakby chciał się ukryć, ale pozwolił jej się zobaczyć, wkraczając w wystarczającą smugę światła, aby ujawnić jej swoją obecność.

Strona 50 z 393

Fury nie odezwał się ani słowem, jego wzrok skupił się na jej twarzy, podczas gdy ona studiowała jego. Mogłaby przysiąc, że dojrzała głód w jego przystojnych rysach. Wysunął język i zwilżył nim dolną wargę, różowy koniuszek kpił z niej i był równie kuszący, co niedozwolony. Zmrużył ciemne oczy zupełnie, jakby mógł usłyszeć, o czym myślała. Chciała

go pocałować, pragnęła się dowiedzieć jakby to było, gdyby ponownie jej dotknął, lecz tym razem nie w gniewie. Oczywiście to nigdy się nie stanie. Nienawidził jej. - O cholera – wyszeptała, a następnie dodała głośniej. – Witaj, uch, Fury. Wspaniała noc na jogging, prawda? Nic nie odpowiedział, ale zamiast tego zrobił kolejny krok naprzód, zbliżając się do niej, zanim się w końcu zatrzymał. Jej przerażenie rosło. Byli sami, a on poprzysiągł ją zabić. Nie mogła zawołać na pomoc strażników patrolujących okolicę– żaden z nich nie znajdował się w zasięgu jej wzroku. Niski pomruk opuścił jego rozchylone usta, kiedy zrobił kolejny krok w jej kierunku. Potrzeba ucieczki wzrastała w Ellie, ale stała spokojnie. Czytała raporty, w których pisano, że Nowy Gatunek jest naprawdę bardzo szybki. Zmiany w ich genach zależały od tego, z jakiego rodzaju zwierzęcym DNA zostały połączone, co dawało ogólną wypadkową. Fury najwidoczniej został zmiksowany z jakimś gatunkiem psa i na pewno dogoniłby ją i powalił na ziemię, gdyby zaczęła uciekać. Nie była pewna, czy powinna zacząć krzyczeć, próba rozmowy wydawała się być najwłaściwszą drogą wyjścia z tej przerażającej sytuacji. Mogła mieć jeszcze nadzieję, że po prostu nie zamierza jej skrzywdzić. Przysunął się bliżej. - Wiesz, czego nas uczyli, żeby pochwalić się nami przed swoimi inwestorami? – Mówił szorstkim, zimnym i przerażającym głosem. Musiała oczyścić gardło, aby móc odpowiedzieć. Liczyła również na to, że ta czynność pozwoli jej się nieco opanować. – Nie za bardzo. Większość danych została zniszczona, podczas nalotu na ośrodek badawczy Mercile Industries. Kiedy tam pracowałam, nie miałam dostępu do tych danych.

Strona 51 z 393

- Polować – warknął. – Byłem w tym świetny. Byłem najlepszym z prototypów. Uczyli nas, jak robić rzeczy, które zwiększyłyby sprzedaż ich leków, chcieli pokazać żywe dowody na to, co mogą osiągnąć ludzie, jeśli kupią ich głupie zastrzyki i pigułki. Ellie zdała sobie sprawę z tego, że jej przyszłość wydaje się stać w tym momencie pod znakiem zapytania. Fury nienawidził jej. Mówił w sposób, który szybko mógł skończyć się dla niej śmiercią. Nie mogła znaleźć właściwych słów, nie wiedziała, jak powinna się bronić w obecnej sytuacji. Zrobił kolejny krok w jej kierunku. Cholera, podwójna cholera, rozmyślała gorączkowo. Jeszcze tylko kilka kroków i znajdzie się w jego zasięgu. - Tamtego dnia nie miałam żadnego wyboru – wymamrotała niewyraźnie. – Zabiłam Jacoba, żeby cię chronić, ale gdyby się dowiedzieli, że ja to zrobiłam, nie pozwoliliby mi odejść. Po prostu chciałam cię ocalić. Nawet nie zamierzałam go zabić. - Powiedziałaś komukolwiek, co mi zrobił, albo jak pozwoliłaś mi cierpieć za coś, co sama zrobiłaś? - Nie. – Potrząsnęła głową. Za bardzo się bała, żeby powiedzieć swojemu przełożonemu, że interweniowała. Była pewna, że byłby zły, szczególnie, że sprzeciwiła się bezpośrednim rozkazom, aby nie robić niczego, co mogłoby wzbudzić jakiekolwiek podejrzenia ze strony innych pracowników Mercile. Zabicie technika i ratowanie kogoś z Nowego Gatunku definitywnie się z tym kłóciło. Jego słowa w końcu do niej dotarły. Cierpiał? - Czyżbyś za bardzo wstydziła się tego, co zrobiłaś? Zawahała się. – Nawet nie wyobrażasz sobie jak bardzo. Ja… - Powiedziałaś strażnikom, że to ja go zabiłem – warknął przerywając jej. – Rozprowadziłaś jego krew na moich rękach. Nie kłopocz się zaprzeczaniem. Niemal pozwoliła, aby z jej oczu popłynęły gorące łzy będące wyrazem żalu, ale szybko zamrugała odganiając je. – Ja… - Przełknęła. – Nie miałam żadnego wyboru. Nie sądziłam, że cię zabiją, nigdy też nie chciałam cię wrabiać w zabójstwo Jacoba. Musisz mi uwie… Strona 52 z 393

- Uwierzyć ci? – Ciemne oczy Fury’ego zwęziły się, a niebezpieczny dźwięk wyszedł z głębi jego gardła. – Kręciło cię patrzenie na to, jak cierpię, kręciła cię myśl, na jakie tortury mnie skazujesz? Skąd wiedział, że byłam wtedy podkręcona?15 Nie odważyła się go o to zapytać, ale nie chciała go również okłamywać, zważywszy na to, że była mu to winna, a nawet znacznie więcej. Nie była pewna, jak powinna mu wytłumaczyć, czemu tak silnie na niego reagowała, ponieważ na to nie było usprawiedliwienia.16 Ciało Ellie odpowiadało na niego w sposób, w jaki ciało kobiety odpowiada na mężczyznę, co zważywszy na tamte okoliczności było po prostu złe. - To nie dlatego, że cierpiałeś, czy dlatego, że planowałam dźgnąć cię igłą. Musiałam sprawić, żeby wszystko wyglądało tak, jakby zginął, kiedy próbował dać ci zastrzyk, aby cała historia brzmiała bardziej wiarygodnie. Tak mi przykro. - Jestem zaskoczony, że nawet nie starasz się kłamać. Ellie zadarła głowę do góry, aby zmierzyć się z jego gniewnym spojrzeniem. – Masz rację. Moje ciało odpowiedziało na twoją bliskość. Nie mam żadnej wymówki. Wszystko, co mogę zrobić, to przeprosić. Wiem, że to było niemoralne i naprawdę czuje się winna. Jesteś… - Zawahała17 się przed tym, żeby mu powiedzieć, za jak bardzo atrakcyjnego go uważała. – Byłeś nagi i pomimo straszliwych okoliczności nie sposób było tego nie zauważyć. Przykro mi. Szczęka Fury’ego była mocno zaciśnięta. Teraz, kiedy zaledwie dzieliło ich kilka kroków widziała dokładnie jego twarz. – Pracowałaś dla Mercile Industries. Innym też rozkładałaś nogi, żeby znaleźć obciążające dowody? Podobało ci się to, co zrobił mi ten technik? – Warknął na nią, błyskając ostrymi zębami i przysuwając się ponownie jeszcze bliżej. – Kręciło cię, że mnie skrzywdził i zamierzał mnie zgwałcić? Zaskarbiałaś sobie zaufanie innych samców z mojego gatunku, kiedy wchodziłaś do ich celi, czekając czy również na 15

Boże miej mnie w swojej opiece! I. D. I. O. T. K. A.!!!!!! Kutwa facet ją oskarża o celowe działanie na jego krzywdę, o chorą podnietę jego cierpieniem, a ta kretynka się zastanawia skąd wiedział, że była podniecona?! WTF?! 16

Ależ jest kretynką – libido się zowie!!!

17

Co ona piła?! Tylko się waha i waha, w końcu się za bardzo zawaha i upadnie.

Strona 53 z 393

ciebie nie warkną?18Też ich kusiłaś udając niewiniątko? Pozwalałaś, żeby ich obwiniano za rzeczy, które sama zrobiłaś? – Nozdrza Fury’ego falowały, warknął donośnie z głębi piersi. – Kogo jeszcze zdradziłaś? Ellie aż zatoczyła się do tyłu na ta podłe oskarżenia. To było tak, jakby ją psychicznie spoliczkował. – Nie! Byłeś jedynym, któremu musiałam to zrobić. Starałam się zdobyć wystarczającą ilość dowodów dla sędziego, aby mógł wystawić nakaz przeszukania. Jak śmiesz?! Pobierałam próbki, pisałam raporty, ale nie otrzymałam dostępu do żadnych ważnych akt, które ujawniałyby cokolwiek, dzięki czemu udowodniłabym, że istniejesz, tam na dole. Każdego dnia rozbierano nas i poddawano rewizji osobistej zanim pozwolono nam opuścić budynek. Nie mogłam tak po prostu wnieść kamery, żeby dowieść, co tak naprawdę do jasnej cholery wam robili, że nie byliście tylko plotką. Nie masz pojęcia jak przerażające było dla mnie przejście przez główne drzwi prowadzące do windy, po każdej zmianie. Zawsze zastanawiałam się, czy jeszcze ujrzę światło dzienne, jeśli zorientują się, że szpieguje dla policji. Zabiliby mnie. Inni pracownicy plotkowali między sobą i uprzedzili mnie, co się dzieje, jeśli Mercile podejrzewa kogoś, że zwrócił się przeciwko nim. Przestrzegali, że kiedyś po prostu zniknę i nikt nigdy nie znajdzie mojego ciała. - Jeśli was rozbierali, to w jaki sposób przeszmuglowałaś dowody na zewnątrz?19 Policzki zaczęły jej płonąć. – Naprawdę chcesz wiedzieć? - Tak – warknął. - Połknęłam je. Na chwilę wyglądał na zmieszanego, po czym ściągnął brwi. – Nie rozumiem. - Musiałam się zaprzyjaźnić z kilkoma lekarzami, co zabrało trochę czasu. Nie miałam dostępu do żadnych istotnych danych, ale oni tak. Ostrożnie zaskarbiałam sobie ich zaufanie, 18

To zdanie było głupie, w oryginale: „Did you earn the trust of other Species males when you walked into their cells until they didn’t growl at you either?”. Jak ktoś ma lepszy pomysł na przełożenie czekam na sugestie.

19

A facet słyszy, co chce – z całej wypowiedzi zrozumiał tylko rozbierać i rewizja osobista – ehhh typowe. Słuch wybiórczy mężczyzn jest powszechnie znany. „Kochanie idź proszę do sklepu, kup kartofle i możesz sobie kupić piwo” facet skuma: „idź do sklepu… kup… piwo”.

Strona 54 z 393

bardzo zbliżyłam się do lekarki, która wyglądała podobnie do mnie i podczas lunchu zamieniłam nasze kitle. Ukradłam jej klucz dostępu, zaczęłam czesać włosy tak samo jak ona. Kiedy mijałam kamery ochrony idąc do jej biura trzymałam głowę nisko. Kilka razy widziałam, jak wbija swój kod i zapamiętałam go, aby się dostać do środka. Miałam przy sobie malutki dysk przenośny, który dostałam od swojego kontaktu, żeby skopiować dane. Połknęłam go. Tak wiele rzeczy mogło pójść wtedy źle. Gapił się na nią, marszcząc przy tym brwi. - Byłam pewna, że mnie złapią, a strażnicy zaraz wpadną do biura, żeby mnie zabić. Nie masz pojęcia, jaka byłam przerażona, kiedy wychodziłam stamtąd modląc się, żebym ponownie mogła zamienić kitle bez wzbudzania niczyich podejrzeń. To był właśnie ten dzień, jeśli jeszcze na to nie wpadłeś. – Zamilkła na chwilę. – Ostatnią rzeczą, jakiej chciałam, było przyciąganie uwagi mając to cholerne coś spoczywające w moim żołądku, wiedząc jak ważne jest, abym dostarczyła dane mojemu przełożonemu, mimo wszystko nadal starałam się ciebie uratować bez względu na grożące mi ryzyko i zagrożenie dla dowodów. Chcesz usłyszeć, jak bardzo bolesny jest proces połykania czegoś wielkości mini dysku? Z początku może się to wydawać łatwe. Byłam gotowa pozwolić im się pokroić, żeby to ze mnie wyjęli, jeśli wymioty w niczym by nie pomogły. Obawiali się, że moje kwasy żołądkowe uszkodzą tę rzecz, jeśli minie zbyt dużo czasu. Nadal patrzył na nią ze ściągniętymi brwiami, po czym się odezwał. – Równie dobrze możesz mnie oszukiwać. To przecież wychodzi ci najlepiej. – Fury zacisnął usta w wąską linie. – Okłamujesz ludzi, a następnie ich zdradzasz. Nie jesteś lepsza od tych potworów, które stworzyły i zniewoliły moich ludzi. Ból przeszył jej pierś na jego ostre słowa, jednak szybko przemienił się we wszechogarniający i niczym niepohamowany gniew. Zabiła dla niego i ryzykowała życiem, aby uwolnić jego ludzi. Niech go jasna cholera!20 - Nie chciałam cię skrzywdzić w żaden sposób. – Zamilkła na chwilę. – Ale powiem ci coś. Uratowałam twoją dupę Fury. Nadal żyjesz, ponieważ zrobiłam to, co zrobiłam. Byłbyś 20

Amen siostro.

Strona 55 z 393

już martwy, gdybym nie weszła do twojej celi i nie powstrzymała tego dupka. Zginąłbyś przykuty do podłogi, zgwałcony przez tego sukinsyna, zaledwie na kilka dni przed uwolnieniem. Jeśli takie zachowanie jest dla ciebie niewybaczalne, to cholernie kiepsko. Utrzymanie cię przy życiu stało się moim głównym celem. - Powiedziałaś, że mnie nienawidzisz. Nazwałaś mnie bezwartościowym draniem i chciałaś, żebym o tym wiedział. Nigdy nie zapomnę tego, co powiedziałaś. Ellie zagapiła się na niego. – Nie. - Leżałem tam bezradny na plecach, a ty odeszłaś, żeby zebrać krew technika, aby móc ją rozsmarować na moich knykciach. Wysyczałaś do mnie te nienawistne słowa. Spłynęło na nią zrozumienie, a kolor odpłynął z jej twarzy. – Nie mówiłam tego do ciebie. Mówiłam wtedy do Jacoba! Nienawidziłam go i był draniem ze względu na to, co ci zrobił. - Facet był martwy. Nie kłam. Mówiłaś te nienawistne słowa do mnie. - Nie. – Gorączkowo potrząsnęła głową i spojrzała mu prosto w oczy. – Przysięgam, mówiłam do niego. Miałam nadzieję, że jeśli tylko może mnie usłyszeć w piekle – a jestem pewna, że tam trafił biorąc pod uwagę wszystkie jego złe uczynki – to dowie się, co o nim myślę. Fury przyglądał jej się uważnie, studiując wyraz twarzy Ellie, nadal mając ściągnięte brwi i milcząc. - Taka jest prawda. - Chcesz wiedzieć, co było najgorsze w tym wszystkim, kiedy weszłaś do mojej celi? – Głęboki głos Fury’ego przybrał lodowaty ton. Całe jego ciało napięło się w widoczny sposób. Tylko pokręciła głowa, a jej strach znów powrócił. Z jego oczu biła furia. Wyglądały na ciemniejsze w stosunku do tego, co zapamiętała, ale z drugiej strony w parku było znacznie mniej światła, niż w sali konferencyjnej podczas ich ostatniego spotkania tydzień temu.

Strona 56 z 393

- Nadal mogę poczuć twój dotyk na mojej skórze. Na początku mnie uspokajałaś. Ocaliłaś mnie i wierzyłem, że nie skrzywdzisz mnie w żaden sposób. Właściwie to z wdzięcznością przyjąłem dotyk twoich rąk na moim ciele. Zamykając oczy widzę cię, to wspomnienie jest wypalone w mojej pamięci. – Zrobił kolejny krok naprzód. – Pamiętam, jak uciekałaś po tym, co zrobiłaś, zostawiając mnie zmieszanego i cierpiącego. Igła, którą wbiłaś w moje ciało bolała mniej, niż ból, który przeszył moje serce. - Przepraszam. Nie ma dnia, żebym o tym nie myślała. – Przerwała na chwilę. – Zrobiłam to, żeby ocalić ci życie. Wiesz, co Jacob zamierzał ci zrobić, ale go powstrzymałam. Musiałam znaleźć sposób, aby przemycić dowody na zewnątrz. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnęłam, to zranić cię jeszcze bardziej. Nie chciałam wrabiać cię w morderstwo, czy dźgać igłą, ale musiałam sprawić, żeby wszystko wyglądało dla nich na tyle wiarygodnie, aby pozwolili mi stamtąd wyjść. Zrobił kolejny krok naprzód. – Nic z tego nie ma już znaczenia – warknął. Wszystko co pamiętam to to, co zrobiłaś. Poprzysiągłem sobie, że jeśli cię znowu zobaczę, zabije cię gołymi rękami. – Omal nie dotknął Ellie, zatrzymując się zaledwie kilka centymetrów przed nią. – Jeśli masz, choć trochę rozumu powinnaś zacząć uciekać. Walczę ze sobą o zachowanie kontroli i nie mam pojęcia, która z moich stron wygra. Nigdy nie zapominaj, że po części jestem zwierzęciem.

Fury miał nadzieję, że Ellie weźmie sobie do serca jego radę. Mógł zobaczyć strach, który odbijał się w delikatnych rysach jej twarzy. Nienawidził zauważać tych małych linii wokół jej ust, które ujawniały, że często się uśmiechała. Zastanawiał się, jakby to było usłyszeć jej śmiech. Nigdy nie miał powodu ku temu, żeby okazywać radość, nie, dopóki nie odzyskał wolności. Wydęła nieznacznie dolną wargę, która była bardziej pełna, niż górna, w wyrazie zmartwienia, a jego zalała nagła potrzeba wessania jej do swoich ust.

Strona 57 z 393

Następnie jego uwagę przyciągnęły jej włosy. Były tak inne od jego, niemal białe, niesforne loki. Wydawały się być takie miękkie, pachniały truskawkami i okalały jej twarz w sposób sprawiający, że struktura kości Ellie zdawała się być wybitnie krucha21. Kobiety z Nowego Gatunku drastycznie różnią się od mojego małego człowieka. Zamarł zdając sobie sprawę z tego, że właśnie nazwał ją swoją. Oburzenie wstrząsnęło ciałem Fury’ego. Wiedział lepiej od innych, że nie należy ufać ludziom. Zadawali ból przy każdej nadarzającej się po temu okazji. A zwłaszcza ona. Właśnie przyznała się do bycia umiejętnym i przekonywującym kłamcą. Jak na razie wiedział tyle, że wszystko, co do tej pory powiedziała mogło być wierutną bzdurą, dzięki której mogłaby zaskarbić sobie jego przychylność. Niech będzie przeklęty, jeśli da jej choćby szansę, aby ponownie go zdradziła. Mimo wszystko pomysł, że ona może należeć do niego, nieco zmącił jego myśli. Wnętrzności mu się ściskały, palce świerzbiły go, aby ją dotknąć i odczuwał szaloną potrzebę, żeby powiedzieć coś, co złagodzi strach, jaki przed nim odczuwała. Cholera, uświadomił sobie z obrzydzeniem, chcę ją rozśmieszyć tylko po to, aby zobaczyć, jak się uśmiecha. To było szalone i złe. Walczył ze sprzecznymi myślami i emocjami. Kiedy chodziło o nią, jego wściekłość stawała się jeszcze silniejsza. Wyglądało na to, że Ellie była mistrzynią manipulacji, a on nie zamierzał już nigdy stać się jej ofiarą. Fury starał się skupić na teraźniejszości. Miał swojego wroga w zasięgu wzroku i okazję, żeby w końcu odpłacić się przynajmniej jednej osobie, która go skrzywdziła. Jak dotąd nie miał ani jednej szansy, by choćby częściowo wyrównać rachunki. Najbardziej winnych nie aresztowano, więc nie zostali ukarani, a pozostali uciekli i ukrywali się. Fakt ten czynił kobietę stojącą przed nim jedyną osobą, na której mógł się zemścić. Serce waliło mu jak młotem, bijąc chaotycznie i nierówno, a obraz jej ostatniej ucieczki, po tym jak go zdradziła wypełniał jego umysł. Wspomnienia powróciły z taką siłą, że aż cofnął się pod naporem zalewających go emocji. W pośpiechu nie trafiła w drzwi i uderzyła w ścianę, tak jej było śpieszno, by zobaczyć, jak zostanie ukarany za coś, co sama zrobiła.

21

To nie moja inwencja twórcza, tylko autorka tak napisała.

Strona 58 z 393

Zwierzę wewnątrz Fury’ego wyło, wyrywając się na wolność, aby ją złapać. Już nie krępowały go łańcuchy, ani leki nie odbierały możliwości ruchu. Napiął się, usztywniając każdy mięsień i zobaczył, jak Ellie cofa się o krok. Mocno wciągnął powietrze – zapach jej strachu był tak mocny, że niemal czuł jego smak. To sprawiało, że jego zmysły krzyczały, aby ją osłonił, chronił, nawet pomimo szalejącej w nim wściekłości nadal na niego oddziaływała. Warknął w odpowiedzi na walkę ze sprzecznymi emocjami. Była jego wrogiem, a pomimo to tak rozpaczliwie pragnął jej dotknąć. W chwili, kiedy odwróciła się napięcie i puściła się biegiem przed siebie, rzucił się do przodu, ścigając kobietę, której pragnął najbardziej na świecie. Nie mógł już nic zrobić, aby powstrzymać swoje zwierzę przed zawładnięciem jego ciałem. Po raz kolejny całkowicie stracił nad sobą kontrolę.

Ellie poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy, kiedy obserwowała grę surowych emocji odbijających się w rysach Fury’ego. Dobre intencje, które jak do tej pory trzymały jej nerwy na wodzy rozproszyły się, kiedy ujrzała jego dzikie spojrzenie i usłyszała bolesne, zwierzęce warknięcie. Odwróciła się napięcie i rzuciła w panice do ucieczki. Fury zmniejszył dystans pomiędzy nimi. Przerażenie sprawiło, że zaczęła biec szybciej. MP3-ka wysunęła się z pomiędzy jej palców i roztrzaskała o chodnik sekundę przed tym, nim złapał ją od tyłu. Otworzyła usta, żeby krzyknąć, ale została powalona na ziemię nim miała choćby szansę wydać z siebie jakikolwiek dźwięk. Ciężkie ciało Fury’ego wycisnęło powietrze z jej płuc. Wyrwał jej słuchawki i odrzucił na bok. Zmienił pozycję, a Ellie zassała powietrze zanim złapał ją ponownie i znów docisnął do ziemi, kiedy przewrócił ją na plecy. Duże ciało Fury’ego mocno wciskało ją w mokra trawę. Próbowała go z siebie zrzucić, ale on nawet się nie poruszył. Dłonie Ellie bezskutecznie odpychały jego twardą, niczym stal klatkę piersiową. Jęknęła ze strachu, kiedy spojrzała w jego mroczne, rozwścieczone oblicze. Kły błysnęły w przytłumionym świetle zaledwie kilka centymetrów od jej twarzy.

Strona 59 z 393

Delikatnie złapał ręce Ellie, po czym szarpnął je szybko i ułożył nad jej głową, a następnie skrzyżował jej nadgarstki i przytrzymał jedną dłonią. Zacisnął szczękę, nadal ukazując ostre kły i warknął głęboko z wnętrza piersi. Zawibrował przy jej ciele, wydając przy tym bardzo przerażający dźwięk. - Proszę, nie krzywdź mnie – wysapała. Pierś Fury’ego przesunęła się nieznacznie, wystarczająco, aby pozwolić jej oddychać. Ellie dyszała, walcząc o większą ilość powietrza. Oczy Fury’ego przeszukiwały jej w poszukiwaniu czegoś, a ona zastanawiała się, co chciał w nich zobaczyć. Cokolwiek odkrył sprawiło to, że cicho zaklął. Uwolnił jej nadgarstki i odsunął się nagle, po czym skoczył na nogi. Ellie pozostała na miejscu, leżąc na trawie i wpatrując się w niego. Nadal była zszokowana, że ją puścił. Była obolała w skutek jego brutalnego obejścia się z nią, a serce łomotało jej w piersi. - Wstawaj – rozkazał surowo. Ellie podniosła się z trudem z ziemi. Prawdopodobnie to nie było bezpieczne, ale wstała i stanęła na nogach. Chciała ponownie uciec, ale nie miała na to wystarczająco dużo siły. - Powiedziałam ci, że mi przykro. Co chcesz, żebym jeszcze zrobiła?22- Zbliżyła się do niego odrobinę, aby przyjrzeć się jego zwężonym oczom. – Jeśli jest coś, co ci to wynagrodzi, wystarczy, żebyś powiedział. Zrobię to. Zrobię cokolwiek, aby pomiędzy nami wszystko było w porządku. Tylko nazwij to. Fury patrzył na nią, kiedy podszedł bliżej, ale milczał i starał się pilnować. Jego ręka wystrzeliła nagle i powoli owinęła się wokół jej gardła. Zmieszanie zmieniło się w panikę, gdy Ellie uświadomiła sobie, że chociaż jego uścisk nie wywołuje u niej bólu, to zaczyna się z nią dziać coś dziwnego. Obiema rękami chwyciła go nerwowo za nadgarstek. Użył wolnej dłoni, aby ją powstrzymać.

22

Sugeruje stanąć na uszach i odtańczyć kankana, bo ileż można jeszcze go przepraszać za jedno i to samo?!

Strona 60 z 393

Kolana ugięły się pod nią, ale Fury nie pozwolił jej upaść, zamiast tego podtrzymał ją nadal ściskając gardło Ellie. Próbowała krzyczeć, ale żaden dźwięk nie opuścił jej ust. Patrzyła mu prosto w oczy, bezgłośnie błagając, żeby przestał. Coś zamigotało w jego spojrzeniu i nagle uwolnił jej dłonie i oplótł ją ręką w pasie. Szarpnął nią mocno, przyciągając do swojego ciała i przytulił, zniżając swoją głowę do jej ucha. - Nie walcz z tym – powiedział chrapliwie. Nie walczyć? Krzyczał w przerażeniu jej umysł. Wiedziała, że zaczyna sinieć. Wszystko stało się rozmazane, a jego głos brzmiał jakby z oddali. Ellie szarpnęła się w jego uścisku, a spojrzenie Fury’ego ani na chwilę nie opuściło jej przerażonych oczu. Zaczęła ogarniać ją ciemność, ale walczyła z nią chcąc żyć. Obiecał, że mnie nie zabije, a teraz właśnie to robi. Naprawdę nie mogę uwierzyć, że to robi.

W chwili, w której Fury uwolnił jej gardło, Ellie opadła bezwładnie na niego, a on przyciągnął ją jeszcze bliżej swojego ciała. Teraz, kiedy przestał wstrzymywać dopływ krwi do jej mózgu odprężyła się przy nim, oddychając bez trudu. Była nieprzytomna. Wybrał najbezpieczniejszą i najszybszą metodę, aby ją sobie podporządkować. Gdyby zrobił cokolwiek innego, tylko mocniej i dłużej by się szarpała. W ten sposób nie ucierpiała w żaden sposób, po prostu spała spokojnie w jego ramionach. Głęboko zaciągnął się powietrzem, pocierając nosem o jej gardło, po czym jęknął. Pachniała tak dobrze, że chciał rozebrać ich oboje do naga i ocierać się o nią. W oddali zaszczekał pies, a Fury poderwał głowę do góry. Przebiegł wzrokiem po parku, a jego instynkty wszczęły natychmiastowy alarm. Strażnicy patrolujący teren wkrótce tu dotrą. Znał godziny, w których robili obchód odkąd bliżej zaczął się przyglądać ludziom, którzy myśleli, że sprawują całkowitą władzę nad Homelandem. Nie mieli pojęcia, że Fury i Justice potajemnie zamierzali przyspieszyć proces przejęcia kontroli nad swoim losem poprzez szkolenie swoich ludzi do wykonywania normalnej pracy. Osoby zarządzające

Strona 61 z 393

Homelandem myślały, że będą potrzebować znacznie więcej czasu, aby nauczyć się niezależności, ale byli w błędzie. Spojrzał w dół na czubek głowy Ellie, jej twarz dociśniętą do jego piersi, a następnie podniósł ją delikatnie i ułożył w swoich ramionach, wchodząc w ciemność, aby się ukryć. Przemycenie jej niezauważonej do jego domu było wyzwaniem, ale był wystarczająco przebiegły, żeby to zrobić. Równie dobrze może być zabójcą. Mercile Industries szkoliło ich do walki, choć nigdy nie było w stanie ich kontrolować. Mężczyźni należący do Nowego Gatunku odmawiali krzywdzenia swoich ludzi bez względu na wydawane im rozkazy. Mercile chciało mieć na taśmie dowód na ich ulepszone zdolności oraz na to, co potrafią zdziałać ich leki po wprowadzeniu ich do krwiobiegu23. Strażnicy, którzy ich przetrzymywali, atakowali jego pobratymców przy każdej nadarzającej się okazji. Zabijali ich, choć uważano, że nie powinni być do tego zdolni. Strażnicy byli bezwzględni i brutalni, a Fury sam zdjął kilku z nich, kiedy byli na tyle nieuważni, by popełnić błąd. Mercile Industries umieściło w ich genach zwierzęce DNA i zaaplikowało liczne leki zmieniające więcej, niż tylko wygląd. Zmysł węchu Fury’ego rozwijał się wraz z mijającymi latami, stał się silniejszy, miał szybszy refleks, niż typowy mężczyzna, a instynkty niekiedy przejmowały nad nim kontrolę. Trudno było walczyć z wściekłością, jaką czasem odczuwał, ale podczas tych lat nauczył się cierpliwości. Nauczył się kontroli – w większości przypadków. Spojrzał w dół na Ellie i ściągnął brwi. Obserwował lekarzy i słuchał każdego słowa wypowiedzianego pomiędzy nimi i innymi pracownikami w czasie, kiedy przeprowadzali na nim testy. Wszystko, co usłyszał nauczyło go odróżniania rzeczy dzielących ludzi i Nowy Gatunek. Ludzie nie posiadali zmysłów Gatunku. Nie mogli widzieć w ciemności, czy wyczuć go, jeśli nie stał pod wiatr. Nie posiadali również wyczulonego słuchu. Ludzie nie posiedli także ich szybkości i siły, chyba, że byli poddani działaniu leków. Zmiany Gatunku były trwałe, ale

23

Ciut zmieniłam bo w oryginale było blond drugs.

Strona 62 z 393

leki Mercile miały na ludzi taki sam, długoterminowy wpływ. Czasem leki zabijały ochotników. Czasem ulepszały Nowy Gatunek, ale traktowano ich, jako coś gorszego. Fury przesunął nieprzytomne ciało Ellie w swoich ramionach i niósł ją delikatnie obejmując, będąc śledzonym przez cienie. Nie miał pojęcia, co z nią zrobi, kiedy dotrze do domu, ale zwierzęca część jego natury wydawała się być zadowolona, że w końcu ją posiadł.

Mężczyzna

wewnątrz

planował

natomiast

zemstę.

Zaoferowała

mu wynagrodzenie wszystkiego, przy użyciu wszelkich dostępnych środków. Nie skrzywdziłby jej naprawdę. Nie był do tego zdolny, ale mogła przynajmniej odebrać lekcję, albo dwie odnośnie tego, co przeszedł w związku z jej zbrodnią. Jakaś mała jego część miała nadzieję, że czas spędzony z Ellie wyleczy go z obsesji na jej punkcie. *** Ellie obudziła się czując w pierwszej chwili dezorientację, dopóki nie napłynęły wspomnienia. Trochę bolało ją gardło. Sięgnęła do niego, ale coś krępowało jej ręce. Otworzyła oczy i zobaczyła biały sufit. Znajdowała się w słabo oświetlonym, obcym pokoju. Uniosła głowę, aby rozejrzeć się po pomieszczeniu. Ogromna sypialnia była zastawiona ciemnymi meblami, ogień płonął w narożnym kominku, będąc jedynym źródłem światła. Odgłos wody spuszczanej w toalecie zaalarmował ją. Dzięki kilku szarpnięciom odkryła, że jej ręce zostały szeroko rozciągnięte nad głową. Czarny, miękki materiał był zawiązany wokół jej nadgarstków i przymocowany po obu stronach zagłówka. Przez krótką chwilę było słychać bieżącą wodę, po czym drzwi znajdujące się z boku otworzyły się. Fury wyszedł z łazienki. Spojrzała na jego nagą klatkę piersiową i czarne spodnie, które miał na sobie. Strach Ellie zaczął rosnąć po tym, jak zobaczyła go na wpół rozebranego. Ostrożnie badała jego muskularną sylwetkę. Zgasił światło palące się za nim, a pokój ponownie pogrążył się w ciemności, która ukryła wszystkie najmniejsze szczegóły jego ciała. - Nie śpisz – powiedział miękkim tonem głosu. Brzmiał zaskakująco spokojnie, zważywszy na okoliczności. Podszedł do łóżka. – Dobrze. Strona 63 z 393

Przykrył Ellie grubym, miękkim kocem. Spojrzała w dół i zauważyła, że górna część jej klatki piersiowej była naga i wyeksponowana. Poruszyła nogami czując prześcieradła ocierające się o… nagą skórę. Oszołomiona ponownie spojrzała na Fury’ego. Zatrzymał się przy krawędzi łóżka. – Usunąłem twoje ubrania. – Zamilkł na chwilę. – Wszystkie. - Dlaczego? – Głos wydobywający się z jej suchego gardła był chrapliwy. Strach Ellie przeszedł na wyższy poziom. Czemu przyniósł ją do swojego domu i przywiązał ją nagą do łóżka?24 Miała naprawdę złe przeczucia i nie chciała znać odpowiedzi na to pytanie, ponieważ była pewna, że to, co usłyszy przerazi ją jeszcze bardziej. - Wiesz dlaczego. – Podszedł do szafki nocnej. – Chce ci się pić? Przytaknęła. Łóżko zapadło się, kiedy przysiadł na jego krawędzi, złapał butelkę wody, która najwyraźniej została tam umieszczona dla niej, po czym podsunął jej ją pod twarz. Jedną rękę delikatnie wsunął pod głowę Ellie i uniósł ją do góry dopóki jej usta nie spotkały się krawędzią butelki. Wypiła tyle, ile mogła, bez ryzyka zakrztuszenia się wodą. Odsunął się od niej, pozbawiając ją swego dotyku i odstawił butelkę z powrotem na nocną szafkę. - Długo i intensywnie myślałem nad tym, co ci zrobić – poinformował ją cicho. – Z początku chciałem cię po prostu zabić, ale to było przed tym zanim się dowiedziałem, że byłaś szpiegiem. Nie rozumiałem, że byłaś w środku tego piekła, żeby ocalić moich ludzi. – Zamilkł i zmienił pozycję, po czym usiadł bokiem i obserwował Ellie. – Teraz zdecydowałem, że możesz żyć. Serce Ellie spowolniło, a część przerażenia opuściła jej ciało. – Dlaczego tu jestem? Czemu zabrałeś mnie z parku? Fury zmrużył oczy. – Powiedziałaś, że zrobisz wszystko, aby mi to wynagrodzić. Zdecydowałem, że zasługujesz na jakąś karę. – Urwał. – Również nie wiem, czy wierzę w to, co powiedziałaś. Jesteś szpiegiem przyzwyczajonym do kłamstwa i mówienia ludziom tego, co chcą usłyszeć, aby uniknąć niebezpieczeństwa. Zraniłaś moją dumę, zdradziłaś zaufanie i 24

Ehhh ty niedomyślna kobieto. Pewno w bierki chciał pograć, przecież to takie oczywiste :P

Strona 64 z 393

musisz za to zapłacić. Czy wiesz, jakim torturom mnie poddali za zabicie technika? Jak bardzo cierpiałem? Gapiła się na niego. – Co? – Osłupiała na jego słowa. Och nie. Ból przeszył jej serce. - Byli wściekli, że zabiłem tamtego mężczyznę. Ukarali mnie za coś, co ty zrobiłaś.

Strona 65 z 393

ROZDZIAŁ 4

Ellie ujrzała prawdę w ponurym wyrazie jego twarzy. Miała nadzieję, że nie ukarzą Fury’ego za śmierć Jacob’a. Technik napadł na niego, planował go zgwałcić, i zabiłby go. Łzy napłynęły jej do oczu i musiała mrugnąć, by je odegnać. - Nie wiedziałam. – Nie chciała pytać, ale musiała to wiedzieć. – Co ci zrobili? Cichy warkot wydostał się z jego rozchylonych warg. - Chcesz wysłuchać szczegółów, by cieszyć się moim cierpieniem, którego byłaś przyczyną? - Nie! – Przeraziło ją, że oskarżył ją o to. – Nie sądziłam, że mogliby zrobić coś, by cię zranić. Przysięgam, Fury. Uważali, że byłeś zbyt cenny, by cię zabić. Wyłożyli na ciebie tyle pieniędzy, i szczerze, nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że ktokolwiek przejąłby się śmiercią Jacob’a, po tym co ten sukinsyn próbował ci zrobić. - Zrobili to. – Pochylił się nieznacznie do przodu, gromiąc ją wzrokiem. – Torturowali mnie w odwecie za jego śmierć. Przysporzyli mi wiele bólu. Musiałaś o tym wiedzieć. Byłaś wykwalifikowanym szpiegiem i uniknęłaś kary za jego śmierć. - Chciałam cię tylko uratować. Mój agent obiecał, że to kwestia jedynie kilku dni zanim podejmą próbę uratowania cię, jeśli przeszmuglowałabym te pliki z komputera. Zaryzykowałam całą akcję, wbiegając to tego pokoju i powstrzymując Jacob’a przed zabiciem cię. Okłamałam wszystkich w obiekcie badawczym, ale nie okłamuję ciebie. Tak naprawdę nie jestem też szpiegiem. Byłam pielęgniarką, Fury. – Zamilkła. – Pracowałam w Mercile Industries w ich biurze wydając aspirynę, aż ktoś nie podszedł do mnie, abym działała pod przykrywką. Ten agent podzielił się ze mną krążącymi plotkami o tajnych budynkach badawczych z żywymi obiektami, ludźmi, a to wywołało we mnie wściekłość, że firma mogła posunąć się do czegoś takiego. - Dlaczego? – Jego ton stał się szorstki. Strona 66 z 393

- Czym innym jest, gdy ktoś zgłasza się na ochotnika, by pozwolić firmie badawczej testować na sobie leki. Ten ktoś wie na co się pisze, a domyślam się, że niektórzy ludzie nie mają nic do stracenia, gdy są na tyle chorzy, by podjąć takie ryzyko. To coś zupełnie innego, gdy ludzie są zmuszani wbrew ich woli, by przyjmować wszystko do czego się ich zmusi. Zgodnie z plotkami zamykali ludzi. Pracowałam dla nich, a to oznaczało, że nieświadomie stałam się częścią tego co robili. Po prostu chciałam to naprawić. - Dlaczego miałabyś się przejmować tym co dzieje się ze mną czy moimi ludźmi? Dlaczego miałabyś ryzykować swe życie, by mnie uratować? Ellie ostrożnie dobierała słowa. - Przyglądałam się tobie z pokoju obserwacyjnego, który odkryłam przypadkowo na kilka dni po tym jak zaczęłam tam pracować. Wszystkie drzwi były do siebie podobne, dlatego sądziłam, że to dla zaopatrzenia. To lustro w twoim pokoju było weneckie. Czasami zakradałam się tam, aby sprawdzić co u ciebie. – Nie wspomniała, że robiła to codziennie, nie chcąc, by wiedział, że miała praktycznie obsesję na punkcie sprawdzania, czy wszystko u niego w porządku. – Szanowałam twoją odwagę, ponieważ nie pozwoliłeś im złamać swego ducha. To co zrobili było przestępstwem. Tak się zdarzyło, że znalazłam się tam robiąc sobie przerwę, kiedy Jacob wszedł do twojej celi i usłyszałam jak mówił, że planuje cię zabić. Po prostu nie mogłam tak stać bez zrobienia czegoś. Fury zdawał się rozważać jej wytłumaczenie. - Nigdy nie powstrzymałaś żadnej innej rzeczy, którą mi robili. Czy przyglądałaś się, kiedy siłą wprowadzali kobiety do mojej celi i bili je, byśmy uprawiali ze sobą seks? Czy sprawiało ci radość przyglądanie się temu? Przerażenie sprawiło, że Ellie umilkła. Nie miała pojęcia, że lekarze robili takie rzeczy. Być może dlatego, że została niedawno przeniesiona i celowo utrzymywali ją w nieświadomości. Jacob nie był jedynym, który dokonał napaści seksualnej na Fury’ego. To sprawiło, że poczuła się źle. Zastanawiała się, czy próbowaliby zmusić ją do uprawiania seksu z którymś z mężczyzn z Gatunku, gdyby nie pomogła zniszczyć obiektu badawczego.

Strona 67 z 393

- Zmuszali cię do uprawiania seksu z kobietami? Nie wiedziałam. Nigdy nie widziałam żadnej kobiety w twojej celi, kiedy tam przychodziłam. Czy to były inne pielęgniarki i pracownice techniczne? Nigdy nic o tym nie słyszałam, Fury. Przysięgam. - To były kobiety z Nowego Gatunku. Od lat próbowali nas rozmnażać. Chcieli zrobić nas więcej, ale nie mogli z powodzeniem powtórzyć procedury, której użyli do stworzenia nas za pierwszym razem. Usłyszałem wystarczająco, by wiedzieć, że lekarka, która z sukcesem połączyła nasze geny ze zwierzęcymi, odeszła kiedy byliśmy młodzi, zabrała ze sobą swoje badania, zniszczyła to co mieli, a oni chcieli zrobić nas więcej. Stawaliśmy się coraz starsi, a oni obawiali się, że umrzemy. – Gniew zmienił jego głos w warkot. – Dziecko czy szczenię? W taki sposób żartował sobie jeden z lekarzy. Śmiał się nad pomysłem odkrycia, że nasze kobiety zostały zapłodnione. – Głos Fury’ego obniżył się do warczenia. – Czy kiedykolwiek próbowałaś uratować któregoś z nich przed zostaniem zmuszonym do uprawiania seksu? Miał tak wiele powodów, by ją nienawidzić. Jego wściekłość, skierowana w nią, była jeszcze bardziej zrozumiała. - Nie wiedziałam o żadnej z tych rzeczy. Nigdy nawet nie widziałam żadnej z waszych kobiet. Byłam pracownikiem technicznym na najniższym poziomie z bardzo ograniczonymi możliwościami poruszania się po obiekcie. To wywołało mój szok później, kiedy usłyszałam, że uratowano kobiety. Widziałam jedynie mężczyzn, Fury. - Nie pytałaś. Kobiety czasami były gwałcone przez techników. Wkurza mnie to, że zainterweniowałaś w moim przypadku, ale w ich już nie. - Zadawałam masę pytań, ale mówili mi, że to nie mój interes. Nakazano mi nie naciskać za mocno na odpowiedzi, ze strachu przed tym, że Mercile mogłoby nabrać w stosunku do mnie podejrzeń. Mój agent sądził, że zabiliby mnie, gdyby mieli jakiekolwiek przypuszczenie, dlaczego tak naprawdę chciałam wiedzieć co tam robili, i miał rację. Ellie mrugała mocno, by powstrzymać łzy. Wiedziała, że dopuszczono się czegoś przerażającego w imię nauki, ale rzeczy, które zrobili Fury’emu i jego rodzajowi wstrząsnęły nią. Zostali potraktowani jak gdyby byli królikami doświadczalnymi, narzędziami, i niczym Strona 68 z 393

więcej. Pobieranie próbek krwi, wmuszanie leków w ich organizmy, i trzymanie ich w zamknięciu było przerażające, ale usłyszenie, że byli zmuszani do uprawiania seksu, używani jako reproduktorzy, sprawiło, że poczuła się chora. - Wierzyłem, że nie skrzywdziłabyś mnie. Byłaś tego świadoma? Kiedy nie warczałem na ciebie za każdym razem, gdy wchodziłaś do mojej celi, czy to cię bawiło? Nie chciałem cię wystraszyć. Byłaś uprzejma ze swymi uśmiechami i delikatna ze swymi igłami. Kiedy zabiłaś tego technika, na początku uwierzyłem, że zrobiłaś to, aby ustrzec mnie przed cierpieniem. – Jego rysy stężały, a jego głos pogłębił się, każde słowo wymawiając wyraźnie. – A jednak zostawiłaś mnie tam na tortury przez strażników, za twoją zbrodnię. Wychłostali mnie i na zmianę zadawali ból. Niektórzy z nich byli jego przyjaciółmi. Nie wolno im było mnie zabić, ale zadali mi wiele ran. Łzy spłynęły po jej twarzy. - Przepraszam. Ja… - Wiedziała, że nic co powie nie wymaże jego nienawiści do niej, ale musiała spróbować. – Tak bardzo mi przykro. Nie widziałam, że mogliby to zrobić. Sądziłam, że jedynie Jacob miał coś do ciebie po tym jak złamałeś mu nos. Wiedziałam, że jesteś dla nich zbyt cenny, by cię zabić. Nigdy nie podejrzewałam też, że robią eksperymenty z rozmnażaniem. Sądziłam, że będziesz bezpieczny na tyle długo, abym przeszmuglowała dowody i pomoc mogłaby nadejść. Nie powiedziałabym im, że zabiłeś go, gdybym wiedziała, że zapłacisz za to co zrobiłam. Jego kły zalśniły, gdy rozchylił wargi. - Dzięki. Czy tego spodziewałaś się usłyszeć? Powstrzymałaś go przez zgwałceniem i zabiciem mnie. Czy powinienem być wdzięczny za godziny, podczas których dręczyli mnie? - Nie. – Być może. Zmieszanie uciszyło ją. – Żyjesz, a on nie zgwałcił cię. Czy to się nie liczy? Nie stałam bezczynnie, gdy to się działo. Ryzykowałam życiem wchodząc do tej celi, by spróbować cię uratować. Musiałam sprawić, by myśleli, że zabiłeś go w samoobronie i nigdy nie chciałam, aby przytrafiła ci się jakakolwiek krzywda. Musiałam to zrobić, Fury. Proszę, postaraj się zrozumieć. Te dowody, które przemyciłam stały się kluczowym czynnikiem, który wpłynął na sędziego, by wydał nakazy przeszukania, które zlokalizowały twoich ludzi. Strona 69 z 393

Gdybym powiedziała tym strażnikom, że zabiłam Jacob’a nigdy nie pozwoliliby mi odejść. Zginęłabym, a ty wciąż siedziałbyś zamknięty w tej celi, razem z twoimi ludźmi. Czy to w ogóle nie ma żadnego znaczenia? Zaczerpnął głęboki wdech. Kiedy przemówił, był wyraźnie spokojniejszy, skoro nie warczał już dłużej. - Przeprosiny nie zmienią tego co mi się przytrafiło, zgadza się? To nie cofnie tego co mi zrobiłaś, albo jak bardzo zdradzony się czuję. Ufałem ci, a mimo to zapłaciłem za twoje czyny. Nie zamierzam cię zabić, ale planuję upewnić się, że zrozumiesz czym jest upokorzenie i bezradność.

Fury zadręczał się tym, jak bardzo był głupi ufając Ellie. Strażnicy nawet drażnili się z nim przed tym incydentem, w kwestii tego, że nie warczał kiedy ona przychodziła do jego celi. Znosił ich ostre słowa i oskarżenia, że chciał ujeżdżać ludzką kobietę. Ich docinki były okrutne, mówili że ona nigdy nie chciałaby pieprzyć się ze zwierzęciem, ale ona była jego słabością. Poczucie zdrady zakorzeniło się w nim mocno po tamtym dniu. Spędził miesiące nienawidząc ją, przeżywając tortury, które wycierpiał i winiąc ją za nie. Zostawiła go na podłodze, przysłała strażników, by go skopali, a potem ponownie zakuli w łańcuchy przytwierdzone do ściany, gdzie kontynuowali maltretowanie go. Ludzie byli kłamliwymi, okrutnymi istotami. Już raz źle ocenił Ellie. Bolesne wspomnienie jej czynów rozrywało mu serce. Nigdy więcej nie pozwoliłby jej na oszukanie siebie przez uśpienie jego czujności fałszywym poczuciem zaufania. Każdy człowiek, na którym mu zależało zdradził go. Wspomnienia z jego dawnego dzieciństwa wypłynęły na zewnątrz. Prawie uwierzył, że Doctor Vela była jego matką. Dawała mu ciasteczka, rzadka przyjemność, na którą czekał. Zrobiłby dla niej wszystko. Obiecała, że mógł zapracować na swoją wolność, jeśli stanie się utalentowanym wojownikiem. Nawet nagrywali go, aby wykazać jak ich leki wpływały na jego ciało. Strona 70 z 393

To było kłamstwo mające służyć zmanipulowaniu go do podporządkowania się. Kiedy przyszli, by zabrać go do innego obiektu, śmiała się z tego jak niewiarygodnie głupi i naiwny był. Piekło zaczęło się po tym, kiedy uczyli go znosić ból fizyczny. Te tortury były kontynuowane aż do jego dorosłości. Bicie, które znosił, gdy próbowali stworzyć leki, które przyspieszyłyby proces leczenia ludzi, choroba i ból, które wycierpiał z powodu nieudanej partii, która o mało nie zabiła go – wszystkie te wspomnienia wypłynęły teraz. Była tam strażniczka, która obiecała mu pomóc w ucieczce. Był młody, opanowany żądzą, i wciąż doświadczał wstydu z powodu tego jak bardzo pragnął ujeździć tę kobietę. Jej imię pozostawiło gorzki smak w jego ustach. Mary rozkuła jego łańcuchy, a on podążył za nią ze swej celi, wzdłuż długiego korytarza, i prosto do pułapki, którą zastawili, by sprawdzić jego zdolności walki wobec kilkunastu ciężko uzbrojonych żołnierzy. Uderzali w niego pałkami i strzelali z paralizatorów, a Mary kibicowała strażnikom z linii bocznej, podczas gdy on usiłował przeżyć. Po wszystkim przykucnęła przy jego zakrwawionym ciele, kręcąc swą głową. Jej słowa zabiły coś elementarnego w nim. - Tak naprawdę nie sądziłeś, że chciałabym abyś mnie dotknął, prawda? Jesteś tylko zwierzęciem, 416-cie. – Uśmiechnęła się do mężczyzn stojących wokół i wyprostowała. – Szkoda, że nie wolno nam go zabić. Zabierzcie go z powrotem do jego celi. Nagrałeś to wszystko, Mike? To powinno zaimponować doktorowi Trent, biorąc pod uwagę jak wiele zniósł zanim został powalony. Jeden z lekarzy ma nową partię leków, którą chcieliby sprawdzić na nim, by zobaczyć czy mogą przyspieszyć proces leczenia. Dobrze się spisaliście, chłopcy. Po tym stracił przytomność, ale gdyby tak się nie stało, próbowałby ją zabić. Chciał zemścić się na każdym kto kiedykolwiek skrzywdził go, oszukał i zdradził. Ellie wpatrywała się w niego tymi swoimi dużymi, pełnymi strachu, pięknymi oczyma. Gdyby nie była z nim twarzą w twarz czy śmiałaby się z tego jak głupi był ufając jej? Czy był źródłem ubawu, aż do rozpuku kiedy pozwolił jej zbliżyć się bez warczenia na nią, albo

Strona 71 z 393

wyrywania się z łańcuchów? Czy żartowała sobie z tego, że 416-cie zdawał się nie nienawidzić jej? - Będę się trzymać z dala od ciebie jeśli mnie wypuścisz. Tego właśnie chcesz, prawda? Odejdę z pracy i opuszczę Homeland. – Nadzieja zalśniła w jej błękitnych oczach. – Nigdy więcej nie będziesz musiał mnie oglądać. Gniew zakotłował się, gorący i dziki, w ciele Fury’ego. Jeśli szczerze żałowała swych czynów, przyjęłaby każdą karę, którą zadałby jej, by wyrównać rachunki między nimi. Tak właśnie postępowali honorowi ludzie. Powiedziała mu, że byłaby skłonna zrobić wszystko, by ułożyć sprawy między nimi, ale teraz prosiła o litość. Warknięcie wydarło się z jego gardła. Ellie obserwowała jak wyraz twarzy Fury’ego zmienił się z gniewu, który płonął w jego wzroku. Zdała sobie sprawę, że prośba o uwolnienie jej, w jakiś sposób wzburzyła go. Spięła się. Wtedy poruszył się, chwycił za koc i szarpnął go. W mgnieniu oka odrzucił go z łóżka i uwidocznił nagość Ellie. Wstał i przyglądał się jej z bezwzględnym wyrazem twarzy. - Powinnaś zrozumieć jak to jest czuć się nagim, niezdolnym do żadnego ruchu, podczas gdy ktoś inny ma kontrolę nad tym co dzieje się z tobą. To część tego co mi zrobiłaś. Widziałaś każdy cal mego ciała. Jakie to uczucie być bezsilnym, Ellie? Wstyd rozgrzał jej policzki, gdy próbowała odwrócić się na bok, ale związał ją zbyt mocno. Mogła jedynie zgiąć nogi ochronnie, próbując użyć ich do ukrycia swych piersi. Rozumiała upokorzenie i bez tego co jej robił, ale nie powiedziała tego na głos. - Był też dotyk w to włączony, więc zamierzam zrobić to samo tobie. To uczciwe, nieprawdaż? Wiesz jak to jest kiedy czyjeś dłonie przesuwają się wzdłuż twojej skóry? Dotykając twojej płci? Rozumiem, że musiałaś usunąć to bolesne ograniczenie, które założył na mnie, ale twój dotyk ociągał się. Nie myśl, że nie zauważyłem tego. Ellie zesztywniała z szoku i zgrozy, ale potem szybko wciągnęła powietrze. To nie było łatwe, ale zwalczyła panikę, która próbowała przejąć nad nią kontrolę. Rozumiała, że musiał się zemścić. Nie mógł wziąć odwetu na Jacob’ie ponieważ zabiła go i zostawiła Fury’ego, by Strona 72 z 393

odpokutował za to. Dotknęła go, gapiła się na jego ciało, wchłaniała każdy nagi cal. Przypuszczała, że zasługuje na to. Powiedział, że nie ma zamiaru jej zabić. Mogła to znieść jeśli upokorzenie jej było najgorszym co planował. Był bity i torturowany. Część wstydu zdawała się blednąć przy tym porównaniu. - Śmiało, patrz. Rozumiem to. – Położyła swe nogi na materacu i leżała nieruchomo. – Tylko proszę nie rób mi krzywdy. Zmieszane spojrzenie zniekształciło jego rysy, gdy ich spojrzenia zwarły się. Gromił ją wzrokiem, gdy wspinał się na łóżko i przyczaił się nad jej ciałem na rękach i kolanach. - Co takiego? – Brzmiał na tak zszokowanego jak wyglądał. - Rozumiem - szepnęła. – Zrób to. Zacisnął zęby, ale potem obniżał swe ciało nad jej, aż uwięził ją pod sobą. Jeśli przerażenie jej było jego planem, to osiągnął sukces. Cisza zawisła między nimi. Bicie jej serca spowalniało. - Odwrócona psychologia nie działa na mnie, ale chcę abyś wiedziała, że nie skrzywdzę cię, - wyszeptał. – Nigdy nie mógłbym sprawić, abyś przeszła przez to co ja. Nie mógłbym uderzyć cię, ani sprawić byś krwawiła. Wierzę, że wymyśliłem coś odpowiedniego. Zamierzam cię dotykać. Czy wiesz co jest gorsze niż bycie torturowanym bólem? Nie chciała znać odpowiedzi. Jak dotąd wszystkie odpowiedzi, które dał jej Fury nie zapowiadały się dla niej dobrze. Czekał na odpowiedź, mimo to, a ona nie chciała, by jego wściekłość powróciła. Musiała coś powiedzieć. - Nie. Myślę, że ból jest najgorszą z rzeczy. - To wtedy, gdy twoje własne ciało zdradza cię przez pragnienie czegoś, o czym wiesz, że nie powinnaś pragnąć. Uczysz się oczekiwać, że będziesz zawiedziony przez innych, ale nigdy przez siebie. To ważna, ucząca pokory lekcja. Da nam również odpowiedź na pytanie, które krąży w mym umyśle w tej chwili.

Strona 73 z 393

Co to oznacza? Zmarszczyła brwi. Uśmiechnął się wilczo. Jej serce przyspieszyło, gdy jego wzrok opadł na jej piersi. Jedną dłonią musnął jej brzuch tak delikatnie, że odczuła łaskotki. Jego dłoń przesuwała się wyżej, aż objął jedną z jej piersi swą gorącą, dużą ręką. Szok zalał Ellie, kiedy delikatnie ją ścisnął. - Delikatna. Jak na kobietę twoich rozmiarów, są większe niż się spodziewałem. – Obniżył głowę, kiedy uwolnił ją ze swego uścisku. Ellie sapnęła, gdy jego ciepły oddech owiał jej pierś, na chwilę przed tym jak gorące, mokre usta Fury’ego zamknęły się na jej sutku. Jego zęby drażniły jej wrażliwą skórę, gdy owijał szorstki język wokół wzgórka jej piersi. Ellie szarpnęła się pod nim i mocno zacisnęła powieki. Rozkosz wystrzeliła od jej sutka prosto do jej podbrzusza, które zadrżało. Przygryzła wargę, by uciszyć jęk, zszokowana, że tak silnie na niego reagowała. Ssał mocniej, silne pociągnięcia jego ust wysyłały wstrząsy przez całe ciało Ellie. Nie ranił jej, ale wiedziała, że mógłby. Płynny żar zwilżył jej uda i ścisnęła je razem pod jego ciałem, dowód jak bardzo była podniecona. To jest gorsze, zdecydowała, gdy jej ciało odpowiadało na uwodzenie Fury’ego. Podniecenie, które wymusił na niej sprawiło, że jej brzuch zacisnął się, a z każdym pociągnięciem jego ust, mogłaby by przysiąc, że czuła je na swej łechtaczce. Nieustępliwe wargi odmawiały uwolnienia jej piersi. Rozkosz stała się niemal bolesna, a jej ciało płonęło. To co jej robił, było najbardziej niesamowitą erotyczną rzeczą jakiej kiedykolwiek doświadczyła. Przygryzła wargę, ale nie była w stanie powstrzymać cichego jęku, który wyrwał się jej. Jego usta ociągały się, drażniąc jej naprężony sutek, aż uwolnił go. Ellie przełknęła ciężko, gdy spoglądała w parę intensywnie brązowych oczu. Cichy warkot wydobył się z jego gardła. Oderwał swój wzrok od jej oczu, by jeszcze raz z uwagą spojrzeć na całe jej ciało. - Widzisz, Ellie? – Przemówił chrapliwym, seksownym głosem. – Ja kontroluję twe ciało. Nie możesz mnie powstrzymać przed reagowaniem tym razem. – Spojrzał w górę, zwierając swój wzrok z jej. – Pomimo tego, co Jacob zrobił mi tamtego dnia, pragnąłem cię, a Strona 74 z 393

to jest idealna zemsta. Sprawiłaś, że mój fiut stwardniał, po tym jak dotknęłaś mnie, a twój zapach podniecenia wypełnił moją celę. To bolało mnie o wiele bardziej niż twoje porzucenie. Teraz zakosztowałaś wiedzy niespełnionego pragnienia wywołanego przez kogoś, komu próbowałaś się opierać. Wpatrywała się w jego oczy, gdy wchłaniała jego słowa. Upokorzenie z obezwładniającej reakcji na jego uwodzenie pozostawiło ją oniemiałą. Godność Ellie zdecydowanie ucierpiała. Została zdradzona przez swoje ciało mrowiące od dotyku mężczyzny, który nienawidził jej. Miała nadzieję, że czuł się przez to lepiej, myśląc, że wyrównali rachunki, i wypuści ją. Zrelaksowała się pod nim. O taak, to zdecydowanie idealny sposób na zemstę, zgodziła się. Mrugnęła odganiając łzy, czekając, aż uspokoi się na tyle, by móc znowu mówić. - Czy teraz jesteśmy kwita? – Nie cierpiała sposobu w jakim przemówiła, w zdyszanym szepcie. Ciemne oczy uniosły się, by napotkać jej. - Kwita? Jeszcze nie. Powiedziałem idealna zemsta. - Ale właśnie… Warknął cicho. - Znęcali się nade mną godzinami. Mógłbym dręczyć cię godzinami swymi ustami i rękoma. Jest wiele sposobów, by sprawić komuś ból. Ellie gapiła się na niego. Osunął się niżej, a jego dłonie otoczyły jej uda, by rozchylić je szeroko. Jego ręce wśliznęły się pod jej nogi i otoczyły je, by unieruchomić je otwarte z jego ramionami przyciśniętymi do wewnętrznej strony jej ud. Ellie próbowała złączyć swe kolana razem po początkowym szoku, ale jego ciało uniemożliwiało jej to. Oderwał swą uwagę od jej twarzy, do miejsca gdzie miał jej cipkę otwarcie wyeksponowaną pod jego podbródkiem. Zdawał się przyglądać jej, a potem obniżył

Strona 75 z 393

swą głowę. Szok, osłupienie i zaskoczenie pochwyciły ją. Mogła poczuć jego gorący oddech muskający jej wyeksponowane wewnętrzne fałdki i łechtaczkę. - Zaczekaj! – Ellie szamotała się, poruszała swymi biodrami, i wierzgała, by wydostać się spod jego uścisku, kiedy obrócił twarz, aby polizać wewnętrzną stronę jej uda. Szarpnęła się na łóżku próbując odwrócić się, ale odmawiał wypuszczenia jej. Ukazał swą siłę, kiedy przyszpilił ją ciaśniej, aż w ogóle nie mogła się poruszyć. Jego szczęka musnęła jej skórę, pocierała ją wyżej po wewnętrznej stronie jej uda, tam i z powrotem, pieszcząc delikatnie. - Czy pozostawisz swe nogi otwarte, abym mógł dotknąć cię dłońmi? Uwolnię twoje nadgarstki z zagłówka jeśli zrobisz tak jak mówię. - Nie robię tego na pierwszej randce ani nawet na piątej. Nie czuję się swobodnie z kimś dotykającym mnie na dole. – Gorączkowo szarpała materiał więżący jej nadgarstki. Wierzgała biodrami, ale nie mogła wykręcić się z jego silnego uścisku. – Ukaż mnie w jakiś inny sposób, ale nie tak. Rozłościłam cię, ale nie zawstydziłam celowo, zgadza się? Chcesz, abyśmy byli kwita, zgoda, ale ja nigdy nie dotknęłam cię ustami poniżej twego pasa. - Nie sądziłem, że wyrazisz zgodę. Użyję rąk, byś się nie ruszała. - Nie w ten sposób, - błagała. Fury szarpnął głowę. - W ten sposób? - Nie dotykaj mnie tylko z chęci zemsty. - Och, Ellie, - wychrypiał. – Pragnę cię. Nie wiesz tego? To wykracza o wiele dalej poza coś tak prostego jak odpłacenie ci się. Zgódź się, bym mógł nam obojgu dać to czego potrzebujemy. Ellie dostrzegła pasję płonącą w jego pięknych brązowych oczach. Wyglądał niesamowicie seksownie, a jej ciało usychało z potrzeby ujrzenia jego przystojnej twarzy pomiędzy jej udami, tak blisko miejsca, w którym cierpiała najbardziej, i rozluźniła się. Strona 76 z 393

Kiwnęła głową, zdając sobie sprawę, że najprawdopodobniej straciła rozum, ale wyraz ulgi na twarzy Fury’ego potwierdził jej zgodę. Ellie sapnęła, kiedy jego język omiótł najbardziej wrażliwe miejsce jej ciała. Jego wargi zamknęły się na małym pączku nerwów, a jego język zwiększył napięcie, drażniąc w górę i w dół jej łechtaczkę. Zamarła, naprężyła się, a wrażenie jego ssących ust rozlało się po jej ciele. On naprawdę to robi. On… O Boże. To takie przyjemne. Jego język miał niezwykłą fakturę, a reakcje, które wydobywał z niej z każdym liźnięciem, każdym ssaniem, niemalże bolały, ale w najlepszy możliwy sposób. Utrzymywał natężenie, a jego język poruszał się po jej łechtaczce bez przerwy, bez zawahania. Nie mogła powstrzymać się przed wydawaniem głośnych jęków, które wypełniły pokój, gdy odrzuciła głowę do tyłu. Jej palce złapały za materiał owinięty wokół jej nadgarstków, tylko po to, by móc przytrzymać się czegoś. Zabije mnie po wszystkim, pomyślała. To nie miało się stać przez uduszenie jej czy złamanie karku. Planował zalizać ją na śmierć, sprawić, że jej ciało będzie bolało w rozkoszny sposób, i boleśnie pragnęło dojść. Starała się myśleć rozsądnie, próbowała pamiętać, że nie cierpiała, gdy mężczyźni pieścili ją na dole. Nigdy nie sprawiało jej to przyjemności, ale warknięcie, które wydobyło się z Fury’ego posłało wibracje wzdłuż jej nabrzmiałego pączka. Straciła tok myśli, zdolna jedynie do czucia tylko jego, Fury’ego, i jego ust, które sprawiały, że drżała i płonęła z potrzeby. Orgazm uderzył w nią gwałtownie. Eksplozja ekstazy, która sprawiła, że krzyknęła głośno, gdy przelewał się przez jej rozedrgane ciało. Jej mięśnie dygotały, trzęsły się, a jej umysł wyłączył się. Straciła zdolność do myślenia, formowania słów, zdolna jedynie do doświadczania gorącej białej mgły przyjemności, dopóki jego usta nie uwolniły jej. Ellie musiała złapać oddech. Jej przewrażliwione ciało zadrżało, kiedy jego dłonie delikatnie puściły jej nogi, a jego rozgrzana skóra musnęła jej wzgórek, jej podbrzusze, a potem piersi, gdy unosił się w górę jej ciała, aż byli twarzą w twarz.

Strona 77 z 393

Gdyby zabił ją teraz miałaby to gdzieś. Była oddychającą pianką. Bez kości. Do diabła, pomyślała, nigdy wcześniej nie czułam się tak dobrze. Otwarła oczy, by spojrzeć w jego piękne i ciemne. - Powinienem wyjść z tego pokoju, pozostawiając cię tutaj nie spoglądając za siebie. To właśnie mi zrobiłaś.

Nie dbam o to, czy mnie okłamuje, pomyślał Fury, oblizując swe wargi. Miodowy smak jej pasji zwiększał jego potrzebę, by całkowicie posiąść Ellie, do nieznośnie bolesnego pragnienia. Była taka słodka, tak silnie reagująca, a on nie chciał już dłużej myśleć w najgorszy sposób o niej, podczas gdy wpatrywał się w jej piękne oczy. Chciał wierzyć, nawet przez czas jaki z nią miał, że każde słowo, które wypowiedziała było absolutną prawdą. Żałosne, cicho zwymyślał swój sposób myślenia. Stracił głowę dla małego, kruchego człowieka. Przysiągł, że nigdy nie pozwoli żadnemu zbliżyć się do siebie, a teraz leżał na łóżku z jednym – jego Ellie. Nie tylko stracił panowanie nad sobą, ale jego ścisłą kontrolę nad zwierzęcymi potrzebami i umysłem. Stracił dla niej również swe serce. Była człowiekiem, któremu nie wolno ufać, a mimo to pragnął jej. Kiedy stałem się masochistą?

Strona 78 z 393

ROZDZIAŁ 5

Ellie otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale nie było żadnych słów, które starłyby gorzki wyraz z jego przystojnej twarzy. Sama pomogła go tam umieścić i nie było takiej wymówki, która mogłaby zmienić przeszłość. Wpatrując się w niego, zamknęła usta. Uwaga Fury’ego skoncentrowała się na jej klatce piersiowej. Zawahał się tylko na chwilę, zanim uniósł dłoń i ujął ponownie jej pierś, trzymając ją delikatnie, a ona wygięła plecy w łuk i docisnęła się mocniej do jego palców. - Chcę cię. Nienawidzę tego, ale cierpię z potrzeby bycia w tobie, dowiedzenia się, jak to będzie mieć cię owiniętą wokół siebie i potrzeby zaznania rozkoszy, a myślę, że mógłbym jej z tobą zaznać. Nigdy w życiu bardziej nie pragnąłem żadnej kobiety. Powiedz mi, że nie mogę cię mieć lub pomóż pamiętać, że nie mogę ci wybaczyć tego, co mi zrobiłaś. Powiedz coś, cokolwiek, aby mi przypomnieć dlaczego nie powinienem cierpieć tak bardzo z potrzeby bycia z tobą, bo to boli tak mocno, że aż trudno mi oddychać.25 Spojrzenie jego oczu, gdy tak patrzyli na siebie omal nie zatrzymało serca Ellie. Dostrzegła w nich tak wiele emocji – pożądanie, samotność, odrobinę strachu i surową pasję. Wysunęła język, aby zwilżyć usta. Od Fury’ego dobiegł cichy pomruk, ale nie był on wyrazem złości, brzmiał raczej jak jęk. Zrozumiała. Pragnął jej. Powoli przytaknęła. Ona również go chciała, tak samo mocno, jak on jej, od pierwszej chwili, gdy tylko zobaczyła go zamkniętego w celi. Pomimo okoliczności był taki dumny. Czyste, męskie piękno jego wysportowanego ciała budziło w niej pasję, a jego potężna postura silnie przyciągała ją do niego.

25

Po angielsku to brzmi lepiej, więc wklejam tu w oryginale. Boże też chce takie pogadanki, a nie zwyczajowe

ściągaj majtki seks będzie ehhh. “I want you. I hate it but I hurt to be inside you, to know what it

would feel like to have you wrapped around me, and the pleasure I think I could find with you. I’ve never wanted a woman more. Tell me I can have you or help me remember that I can’t ever forgive what you did to me. Say something, anything, to remind me why I shouldn’t hurt to be with you so much it makes it hard for me to breathe.” Strona 79 z 393

- Powiedz to – popędził ją. - Tak – wyszeptała. Zawahała się tylko na sekundę, zanim rozszerzyła nogi i oparła się piętami o wewnętrzną stronę jego nagich, ciepłych ud. Podniósł się wyżej, ustawiając się, dopóki nie nacisnął grubym czubkiem swojego penisa na jej cipkę. Ciało Ellie było już mokre od trawiącej ją potrzeby, kiedy natarł na jej wejście, aby ją spenetrować. Wśliznął się gładko pomiędzy jedwabiste fałdki, ale nie zdołał w nią wejść. Wyraz frustracji ściągnął jego rysy. Oparł rękę na łóżku, przeniósł na nią cały ciężar ciała i sięgnął pomiędzy ich ciała, aż chwycił trzon swojego fiuta, aby przytrzymać go w miejscu i ustawił go w doskonałej pozycji. Zatrzymał się na chwilę i zawahał się.26 - Jesteś znacznie mniejsza od naszych kobiet. Postaram się nie skrzywdzić cię.27 Skrzywdzić mnie? Była świadoma różnicy wielkości pomiędzy nimi, nigdy jednak nie uważała się za małą, ale w tym momencie uświadomiła sobie, że właśnie taka jest w porównaniu z nim. Otworzyła usta, żeby zapytać go, co miał na myśli, ale obniżył ciało i pozwolił grawitacji działać na swoją korzyść, zanim zdążyła powiedzieć choć słowo. Otworzyła szerzej oczy w szoku, kiedy tępa, gruba korona jego penisa mocno nacisnęła na jej wejście, wypełniając jej tunel i zmuszając ciało do rozciągnięcia się i przyjęcia go. Panika była następnym uczuciem, które pojawiło się w umyśle Ellie, gdy nacisnął mocniej wchodząc głębiej w jej cipkę. - Jesteś za duży – wydyszała. Zamarł, a ich spojrzenia spotkały się. Oczy Fury’ego zwęziły się, zmieniając się niemal w szczeliny, a jego oddech stał się chrapliwy. – Możesz mnie przyjąć – warknął. – Pragnę cię zbyt mocno. Będę delikatny28.

26

On się waha, ona się waha, kto nimi zawaha? Jak Bozię kocham czy tylko mnie drażni to wahanie się?!

27

Bardzo pocieszające, szczególnie ta część, że się postara. Jak coś to sorry kotku, że jesteś teraz ciut rozklekotana, ale wiesz… starałem się.

Strona 80 z 393

Pochylił się nad nią jeszcze bardziej, zatapiając się w niej głębiej. Mięśnie rozciągnęły się, aby dostosować się do jego grubego członka, kiedy kontynuował penetrację, nie dając jej ciału żadnego wyboru poza przyjęciem go. Nie przestał dopóki nie znalazł się cały w jej przytulnym wnętrzu. Zatrzymał się pozwalając jej przywyknąć do swoich rozmiarów. Ellie oddychała ciężko, ale musiała przyznać, że uczucie bycia całkowicie wypełnioną było niezwykle dobre. Poruszył się, powoli wycofując się o kilka cali, po czym ponownie pchnął wchodząc w nią. Z ust Ellie wyrwał się jęk. Penis Fury’ego był duży i wystarczająco szeroki, aby otrzeć się o każde zakończenie nerwowe i pobudzić je do życia. Niczego nie musiała się obawiać z jego strony. Ciało Ellie rozkoszowało się faktem, że tak ciasno do siebie przylegali. Napiął się, a cichy jęk wyszedł spomiędzy jego rozchylonych warg, podczas gdy ich spojrzenia nadal się spotykały. - Wiedziałem, że to będzie niesamowite – powiedział chrapliwym głosem. – Zbyt dobre. – Gniew ściągnął jego rysy na kilka uderzeń serca. – Niech cię szlag za to, że tak mocno na mnie działasz Ellie.29 Ciszę przerwało warczenie wychodzące spomiędzy jego rozchylonych ust30, następnie ponownie się poruszył, wycofując się nieznacznie, zanim znów wszedł głęboko w jej cipkę. Jeszcze raz krzyknęła z przyjemności, jego niezwykle sztywny fiut dawał czystą ekstazę, która ogarniała jej ciało. Nigdy nie doświadczyła takiego poziomu seksualnego kunsztu. Ponownie się poruszył, powtarzając powolne pchnięcia, ale zaczął w nią wchodzić coraz mocniej. Ellie krzyczała rozkoszując się tym ruchem oraz sposobem, w jaki jego penis uderzał o jej opuchniętą łechtaczkę. Biodra Fury’ego były ustawione pod odpowiednim kątem, który chronił ją przed zmiażdżeniem przez jego większe ciało. Stała się tak bardzo pobudzona seksualnie, a jej cipka tak mokra, przyjemność tak intensywna, że uświadomiła sobie, że nie wytrzyma zbyt długo. Zaskoczyło ją, że tak silnie reagowała na mężczyznę. Nigdy nawet nie 28

Buhahaha już widzę tą desperacje w jego oczach, jak klepie w myślach zdrowaśki, co by Ellie mu się nie rozmyśliła. Ciekawe co by zrobił, jakby powiedziała „nie”, jego mina zapewne byłaby bezcenna ☺

29

Oho romantyk się trafił co potrafi szeptać kobiecie czułe słówka do ucha.

30

Te ciągłe rozchylone usta to wymysł autorki, nie mój.

Strona 81 z 393

brała pod uwagę możliwości, że dojdzie, kiedy facet będzie po prostu ją pieprzył, bez wielu innych stymulacji, ale Fury nie był tylko jakimś tam facetem. Poruszał się coraz szybciej, intensywność rozkoszy wzrastała, aż Ellie wiedziała, że nie zniesie już więcej. Ścianki jej pochwy zacisnęły się mocno wokół jego nacierającego na nią penisa, mogłaby przysiąc, że jego fiut stał się nawet twardszy wewnątrz niej. Krzyczała, a jej ciało spięło się, kiedy orgazm chwycił ją w gorącym przebłysku rozkoszy. Mięśnie pochwy Ellie drgały i doiły go, kiedy nadal poruszał się w niej. Szarpnął się do tyłu, wychodząc z niej i zaczął kręcić biodrami, kiedy gładko osunął się w dół jej ciała o dobrą stopę. Ryknął głośno w odpowiedzi na własne wyzwolenie i opuścił twarz w dół na jej klatkę piersiową. Ostre zęby delikatnie skubały jej piersi podczas, gdy Fury drżał, kiedy ciepłe strumienie jego nasienia zwilżały jej uda, gdy doszedł. Celowo wycofał się z niej na końcu. Ellie musiała przyznać, że poczuła się nieco zawiedziona, kiedy mogła już ponownie myśleć, po tym, jak błoga mgła zniknęła. Fury nie doszedł wewnątrz niej, wyszedł z jej ciała, zostawiając ją z uczuciem pustki, tak jakby nie chciał się z nią dzielić takim rodzajem intymności. Otworzyła oczy, aby przyjrzeć się badawczo czubkowi jego ciemnej głowy, twarz nadal miał dociśniętą do jej piersi, a jego gorący, ciężki oddech opływał jej skórę. Chciałaby móc zarzucić mu ręce wokół ramion i trzymać go mocno.

Fury wyszedł z niej, nim powstało ryzyko, że mógłby ją skrzywdzić, czy przerazić zmianami stworzonymi w jego ciele jeszcze w ośrodku badawczym. Wątpił, żeby posiadała wiedzę na temat różnic seksualnych pomiędzy ich gatunkami. Był zdziwiony, że zachował wystarczająco dużo kontroli, aby pamiętać, że nie może dojść w niej, odkąd po raz pierwszy w życiu zaznał czystej błogości w sekundzie, w której wszedł w nią. Wyrwanie się z objęć jej ciała było trudne, niemal niemożliwe. Chciał wypełnić ją swoją esencją i naznaczyć swoim zapachem.

Strona 82 z 393

Dotykanie Ellie, kochanie się z nią i smakowanie jej było dużo lepsze, niż mógł to sobie wyobrazić. Cholera, mógłby się od niej uzależnić. Może już jestem od niej uzależniony, ostrzegł cichy głosik wewnątrz jego umysłu. Była człowiekiem, tak naprawdę nie należała do niego i musiał o tym pamiętać. Równie mocno jak chciał ją zatrzymać, przywiązaną do swojego łóżka i kochać się z nią dopóki nie będzie zbyt zmęczona, by próbować odejść, tak wiedział, że nie może tego zrobić. W którymś momencie ktoś może zacząć jej szukać, gdy zorientują się, że zaginęła. Miałaby mu za złe, że jest przetrzymywana w niewoli bez względu na to, jak wiele rozkoszy by jej dał. Wiedział wszystko o byciu zamkniętym i przetrzymywanym wbrew swojej woli. Raz mógł jej to zrobić, by zatrzymać ją w swoim łóżku, ale zmuszanie jej do długoterminowego pozostania w tym miejscu byłoby niewybaczalne. Dorosłaby do tego, żeby go znienawidzić. Nie mógł znieść tej myśli. Frustracja narastała wewnątrz jego piersi nawet, kiedy szarpnął się w kolejnym skurczu przyjemności. Naznaczył ją swoim nasieniem, które rozlał na jej udach i niech to szlag, już myślał o niej, jakby był jego. Należała do niego od chwili, w której weszła do jego celi, dotknęła go, a następnie zabiła Jacoba, żeby go chronić. Po prostu nie mógł jej zatrzymać. To doprowadzało go do ślepej furii, teraz, kiedy wiedział, że nie chciała być okrutna, gdy zrzucała na niego winę za zabicie technika. Zwalczył to w sobie, dociskając głowę do jej skóry, aby ukryć wyraz swojej twarzy. Wściekłość zaczęła łagodnieć, kiedy wyczuł zapach jej krwi. Natychmiast otworzył oczy i oblizał usta, czując na nich miedziany smak. Z przerażeniem zdał sobie sprawę z tego, co zrobił. - Kurwa – zawarczał wściekle.

Strona 83 z 393

To jest dokładnie to, co myśli o tym, co właśnie zrobiliśmy31, pomyślała Ellie, jednak dla mnie to było coś więcej, niż tylko seks. Podniósł głowę z jej piersi, dzięki czemu mogła łatwiej oddychać. Nadal sztywny penis uderzał w jej cipkę sprawiając, że Ellie była bardzo świadoma wrażliwości tego obszaru. Minęło dużo czasu odkąd po raz ostatni uprawiała seks. Fury podparł się na rękach, aby uwolnić jej biodra i pochylił się nad nią, trzymając jej ciało w potrzasku pomiędzy swoimi ramionami i nogami, na których się unosił. – Cholera – westchnął. – Przepraszam. Nigdy nie chciałem cię skrzywdzić Ellie. Skrzywdzić mnie? Słowa Fury’ego wprawiły ją w zakłopotanie. To, co dzielili ze sobą było dość niesamowite. Zadziwiający, ekstremalny orgazm, najmocniejszy, jaki kiedykolwiek przeżyła. Podążyła za jego wzrokiem w kierunku swojej prawej piersi, na której skupił swoją uwagę. Musiała podnieść głowę, aby widzieć lepiej i była zaskoczona, kiedy zobaczyła niewielką ilość krwi rozmazanej z prawej strony piersi i biegnącą w dół, aż do rowka. Wzrok Ellie powrócił do Fury’ego. Zobaczyła żal odbijający się na jego przystojnej twarzy. Zastanawiała się, co spowodowało krwawienie i skąd pochodziło. Otworzył usta, ale nic nie powiedział32. Zacisnął wargi, a wyraz wściekłości zagościł na jego twarzy, następnie praktycznie wyskoczył z łóżka i ruszył niczym burza gradowa do łazienki. Na chwilę oślepiło ją jasne światło, gdy nacisnął przełącznik. Patrzyła na Fury’ego, ale zniknął w drugim pomieszczeniu. Ostrożnie złączyła nogi. Taaa, przez jakiś czas będę obolała, przyznała w myślach, jej płeć była nieznacznie opuchnięta i wrażliwa na każdy ruch. Fury był większy, niż przeciętny facet, a ona obywała się bez seksu od czasu swojego rozwodu. Po tym koszmarze obiecała sobie trzymać się z dala od mężczyzn. Doświadczyła lekkiego wstydu w związku z faktem, że tak łatwo uległa Fury’emu, ale pragnęła go odkąd pierwszy raz go zobaczyła wewnątrz bezdusznej placówki badawczej. Nigdy nie wyobrażała sobie możliwości bycia z nim, gdy będzie przywiązana do łóżka, czy 31

No tu musiałam zmienić, bo w oryginale Fury powiedział „fuck” i tu nawiązanie do stwierdzenia Ellie, że dokładnie to myśli o tym, co zrobili, ale na polski nie szło tego przełożyć dosłownie. 32

Tylko otwierają te usta i zamykają, ehhh niczym jakieś ryby

Strona 84 z 393

jakimkolwiek innym miejscu. Nie na taki rodzaj zakończenia miałam nadzieję po gorącym seksie, jeśli kiedykolwiek byśmy mieli być ze sobą. Cóż za porażka. Dźwięk lejącej się wody, dochodzący z drugiego pomieszczenia odciągnął jej uwagę od innych myśli. Fury pojawił się kilka sekund później, a ona czuła się dumna, że pozostała tak spokojna zważywszy na dziwne i stresujące okoliczności. Trzymając w ręce mokry ręcznik przysiadł na brzegu łóżka. - Pozwól mi się tobą zaopiekować. Naprawdę nie chciałem ci zadać bólu. - Nie jestem ranna – powiedziała cicho, ale wiedziała, że ją usłyszał. – Po prostu uwolnij mnie. - Zamierzam cię wyczyścić– westchnął. – Krwawisz. Drasnąłem cię moimi zębami, ale nie wygryzłem się w ciebie. To tylko zadrapanie, ale jest wystarczająco głębokie, żeby krwawić. Świetnie. Moja krew. Przynajmniej nie bolało. – Po prostu pozwól mi odejść, a ja zajmę się tym. - Nie. – Delikatnie wytarł skórę tuż pod jej prawą piersią, muskając ją z czułością. Zawahał się, po czym oczyścił jej uda w miejscu, gdzie pozostawił swój seksualny znak, zmył z nich swoje nasienie. Gorący seks przemienił się w klęskę. Pasja Ellie ostygła, pozostawiając po sobie gorzki posmak. Fury nie przytulił jej po seksie, nie wypowiedział żadnych czułych słówek poza przeprosinami za skaleczenie jej. Do tego zmył dowody swojej pasji, które pozostawił na niej33, był przy tym równie zimy, jak mokra szmatka, której użył do tego celu. Nagle chciała odejść od niego w najgorszy z możliwych sposobów i zapomnieć o wszystkim, co zaszło pomiędzy nimi.

33

A co przepraszam, chciała leżeć taka zaspermiona do rana? Wszystkich bardziej wrażliwych przepraszam za ten komentarz.

Strona 85 z 393

Starała się ukryć, jak bardzo czuła się zakłopotana w związku z tym, że doszła pod nim, podczas gdy Fury prawdopodobnie nadal jej nienawidził. To wszystko musiało być po prostu aktem zemsty, niezależnie od tego, co mówił, jednak dla niej to znaczyło cholernie dużo, w przeciwieństwie do niego. Chciała od niego uciec, zanim rozpadnie się na jego oczach. Miała nadzieję, że odnalazł sprawiedliwość, której szukał. - Jesteśmy teraz kwita, tak? – Walczyła, by powstrzymać falę łez, które w każdej chwili groziły, że popłynął z jej oczu. Nie płacz do jasnej cholery. Ciągle to sobie powtarzała. Emocje kotłowały się tuż pod powierzchnią jej skóry, przez co czuła się bezbronna. Również nie chciała, żeby on poczuł się jeszcze gorzej przez to draśnięcie. Mógł mylnie zinterpretować jej łzy, jako wyraz fizycznego bólu. Skrucha odbijała się na jego ponurej twarzy. Pomiędzy nimi było wystarczająco dużo nieporozumień, które wystarczyłyby do końca życia. Nie chciała dodawać kolejnych. Podniósł wzrok, a ich spojrzenia spotkały się. Przyglądał się jej przez dłużą chwilę, a emocje, których nie była wstanie odczytać migotały w jego ciemnych oczach. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale żadne słowo nigdy nie wyszło spomiędzy nich. Głośne walenie do drzwi nagle rozdarło ciszę. - Niech to szlag – warknął Fury. Wstał z łóżka i ruszył gniewnie w kierunku drzwi do łazienki. Ellie zaszokowało, jak szybko potrafił się poruszać. Rzucił mokry ręcznik, który przeleciał przez otwarte drzwi do łazienki. Odwrócił się, wrócił do łóżka i sięgnął w dół, by chwycić koc, który wcześniej z niej zdjął. Rozłożył go i ponownie ją przykrył od piersi do stóp. W następnej sekundzie założył spodnie, wkładając je pospiesznie i wyszedł z pokoju. Drzwi od sypialni zatrzasnęły się za nim. Ellie leżała tam zastanawiając się, czy powinna zacząć krzyczeć i wzywać pomocy. Gdyby zwróciła czyjąś uwagę swoimi krzykami, znaleźliby ją nagą, przywiązaną do łóżka Fury’ego ze śladami po jego zębach. To wyglądałoby naprawdę źle. Prawdopodobnie

Strona 86 z 393

oskarżyliby go o napaść seksualną. Nie chciała, żeby ktokolwiek go aresztował za zbrodnię, której nie popełnił.34 Już raz drogo zapłacił za coś, czego nie zrobił. Ona nigdy, nawet przez chwilę nie cierpiała za zabicie Jacoba. Pozostała cicho, żeby ktokolwiek, kto przyszedł do domu Fury’ego jej nie usłyszał. Wolała raczej wziąć los w swoje ręce i stawić czoła temu, cokolwiek jeszcze szykował dla niej Fury, niż wpakować go w jakiekolwiek kłopoty. Teraz musimy być już kwita, przekonywała samą siebie. Uwolni mnie zaraz po tym, jak ci ludzie wyjdą. Drzwi do pokoju nagle otworzyły się szeroko. Krew odpłynęła z twarzy Ellie i przeszył ją strach, kiedy Justice wkroczył do sypialni. Był ubrany w żółty t-shirt i niebieskie jeansy, a jego długie włosy były związane z tyłu w kucyk, więc jego twarz nie była nimi przesłonięta. Nie mogła przegapić szoku i przerażenia, które wykrzywiały jego rysy. Ellie wzdrygnęła się uzyskując pewność, że wyciągnął wszystkie rodzaje złych wniosków. Po chwili oszołomienia, ruszył do przodu, warknął i zatrzymał się przy krawędzi łóżka. Fury stanął w drzwiach od sypialni, blady i milczący. Nie spojrzał jej w oczy. Zamiast tego spuścił głowę w dół w wbił wzrok w dywan. Justice chwycił koc i pociągnął go do siebie. Ellie wydała przerażony dźwięk, będący wynikiem zaskoczenia na fakt, że leżała całkowicie naga przed nieznajomym.35 Kolejne warknięcie opuściło gardło Justice’a. Ponownie zarzucił koc na Ellie, aby zakryć jej ciało, zanim usiadł na brzegu łóżka. Oburzony wzrok przywódcy Nowego Gatunku zatrzymał się na Fury’m, kiedy sięgnął do ręki Ellie. Szarpnął za węzeł na jej nadgarstku, uwalniając go, gdy materiał oderwał się od zagłówka. - Jak mogłeś to zrobić? – Wywarczał Justice bardzo chropowatym głosem. Wstał, obszedł łóżko i uwolnił drugą rękę Ellie. Stanął pomiędzy nią a Fury’m, będąc odwróconym do niej plecami. Ellie usiadła, roztarła nadgarstki, ostrożnie trzymając przy tym

34

Matka Teresa dla ubogich się znalazła, co chce zbawić cały świat. Jakby Fury na nia napluł powiedziałaby, że deszcz pada, co by nikt nie miał mu tego za złe. 35

Oj tam oj tam, dla niej przecież żadna nowość :P

Strona 87 z 393

koc, aby zasłaniał jej ciało. Nie mogła zobaczyć Fury’ego, nie z dużym samcem stojącym pomiędzy nimi. - Jak mogłeś to zrobić Fury? Jak? Ona nas uratowała. Ryzykowała własnym życiem, żeby nam pomóc. Żyjesz, niezależnie od tego, co ci zrobiła. Oddychasz! Staramy się dowieść ludziom, że jesteśmy czymś więcej, niż tylko zwierzętami, a ty bierzesz ją siłą? Gwałcisz w swoim łóżku, jakbyś był jakimś cholernym kundlem? Niech to szlag! Zamkną cię za to. Nie sądzę, żebym mógł cię ochronić i w tym momencie nie wiem nawet, czy chciałbym. Jak mogłeś to zrobić? Wiesz, co jest stawką. Nasi ludzie potrzebują przywódcy i ochrony! Jesteś moim zastępcą. Jeśli mnie zabraknie, ty będziesz przewodził. – Głos Justice’a obniżył się i złagodniał. – Łamiesz mi serce. Skrzywdziłeś tą kobietę. Czuję jej krew, a ponieważ zraniłeś ją, to przysporzy nam niewyobrażalnych problemów. Myślałeś, że co do cholery robisz? Oszalałeś? To tylko umacnia przekonanie, że jesteśmy bezmyślnymi zwierzętami, zbyt niebezpiecznymi, żeby żyć na wolności. Fury’ego palił wstyd, podczas gdy patrzył na Justice’a, w którego oczach odbijał się szok. Wiedział, że zawiódł swoich ludzi w momencie, w którym porwał Ellie. Podjął się obowiązku przewodzenia Nowemu Gatunkowi, jednak pozwolił, aby uczucia, które żywił do tej kobiety sprawiły, że dopuścił się rzeczy, o których wiedział, że są złe. Przedłożył ją ponad nich, coś czego poprzysiągł nigdy nie zrobić, kiedy przyjął posadę zastępcy Justice’a. - Przepraszam – wyszeptał Fury. Justice warknął cicho. – Co jest z tobą nie tak? Straciłeś kontrolę nad sobą? Czy coś sprawiło, że pękłeś? Nie mogę i nie pozwolę, żeby uszło ci to na sucho. Musisz zostać ostro ukarany, aby dać przykład innym. - Nie spodziewałem się niczego łagodniejszego. – Fury wziął głęboki oddech. Widział, że zostanie ukarany, jeszcze zanim dotknął Ellie i poniesie wszelkie konsekwencje swoich czynów. Pragnął Ellie bardziej, niż najważniejszej rzeczy w swoim życiu – swoich ludzi. Kiedy Nowy Gatunek został uwolniony, wielu z nich chciało wszcząć wojnę przeciwko wszystkim ludziom, ale Justice stał się spokojnym głosem rozsądku. Aby przetrwać musieli współpracować z ludźmi, którzy ich uwolnili. Kiedy powiedziano im, że otrzymają Homeland, Strona 88 z 393

miejsce do życia w pokoju, miejsce gdzie będą mogli rozpocząć wszystko od nowa, Justice przyszedł do Fury’ego i poprosił go o pomoc w wprowadzeniu ich ludzi na nową ścieżkę życia. Szybko się zgodził, chętnie przyjmując na swoje barki każdy ciężar, tak długo, jak tylko mógł być użyteczny. Wziął na siebie obowiązek szkolenia ich oddziałów bezpieczeństwa i pokazał im, jak kontrolować swoje wewnętrzne bestie. Ironią był fakt, że sam się zapomniał. Sam nie zastosował się do własnych nauk. Podążył za czymś, o czym wiedział, że nie może być jego – Ellie. Przyniósł ją do swojego domu i uwiódł bez względu na wszystko. Nie mógł żałować swoich czynów. Nawet ten krótki czas, który spędził z nią był warty zniesienia każdego bólu. Smakował jej, dotykał i wiedział, jak cudownie jest być blisko niej. Jeśli go zamkną, jej obraz będzie dotrzymywał mu towarzystwa, jej głos będzie wiecznie obecny w jego wspomnieniach, a jej piękne oczy będą wyryte w jego duszy. Mógłby już nigdy nie otwierać oczu, słuchać jej i wyobrażać ją sobie. - Wszystko w porządku? – Justice spojrzał z powrotem na Ellie. - Tak. – Odchrząknęła. Uwaga Justice’a ponownie skoncentrowała się na nim. Fury spotkał się z jego surowym spojrzeniem z ponurą determinacją. Dopilnuje, aby wszyscy wiedzieli, że wina spoczywa wyłącznie na jego barkach. Odsunie się od Nowego Gatunku i będzie miał nadzieję, że ludzie nie obwinią innych za jego czyny. Przyjmie każdą karę, jaką mu wymierzą, bez narzekania, czy wymówek. Justice był rozczarowany i zszokowany do głębi. Fury wiedział, jak wiele zależało od jego zachowania. Zawiódł swoich ludzi, najlepszego przyjaciela i samego siebie. - Nie dam rady zrobić tego sam Fury –powiedział cicho Justice, a ból był wymalowany na jego twarzy. – Potrzebuję cię, żeby utrzymać to wszystko razem, dla nas wszystkich. Dyrektor Boris walczy ze mną na każdym kroku, który zbliża nas do przejęcia władzy nad Homelandem. Próbuje wmówić Prezydentowi, że nie jesteśmy zdolni do kierowania własnym życiem. Szczerze wierzy, że jesteśmy bardziej zwierzętami, niż ludźmi, trochę lepiej Strona 89 z 393

wytrenowanymi, aby mówić i naśladować ich. Nie powiedział tego wprost, ale jego pogarda jest tak silna, że nie sposób jej zignorować. - Przykro mi. - To tylko potwierdzi jego oskarżenia. Musimy pracować dwa razy ciężej, aby pokazać im, że w niczym się od nich nie różnimy i że jesteśmy rasą inteligentnych, odpowiedzialnych ludzi. Nie mogłeś całkowicie stracić głowy w gorszym momencie. - Zdaje sobie sprawę, że to odbije się na ONG. Poniosę pełną odpowiedzialność, zapewnię ich, że tylko ja jestem wadliwą jednostką i nie będziesz musiał naciskać na nich, żeby obchodzili się ze mną łagodnie. Justice przyglądał się badawczo przyjacielowi. – Nie jesteś sobą. Dlaczego? Uwaga Fury’ego podryfowała w stronę łóżka, ale nadal nie mógł zobaczyć Ellie zza wielkiego ciała Justice’a. Spotkał się z zaciekawionym spojrzeniem przyjaciela. - Myślę, że wiesz dlaczego. W niej jest coś, czego nie mogę zignorować. Tu nie chodzi tylko o gniew. Chodzi o coś więcej, niż tylko to. Niektórzy mężczyźni z Nowego Gatunku doświadczali wszechogarniającej potrzeby, aby połączyć się z pewnymi kobietami, trzymać je blisko siebie, uczynić je swoimi, ale żaden z nich nie poddał się tym instynktom. Nie, żeby dano im inną możliwość, kiedy byli więźniami. Trzymano ich oddzielnie, z wyjątkiem tych chwil, kiedy kobiety były do nich doprowadzane, żeby się parzyć. Mimo wszystko byli świadomi tego problemu. To zdarzyło się zaledwie kilka razy wewnątrz ośrodka badawczego, ale przedyskutowano potencjalne problemy, jakie mogły z tego wyniknąć, jeśli więcej mężczyzn z Nowego Gatunku cierpiałoby z potrzeby sparowania. Ja mam taką potrzebę, Fury przyznał sam przed sobą. Był całkiem pewien, że ona była jego partnerką, ze względu na to, jak silnie oddziaływała na niego. Nie wiedział, czy kiedykolwiek pozwoli jej odejść.

Strona 90 z 393

Justice patrzył na niego z wyrazem zmartwienia i zrozumienia obecnym na twarzy. – Jak bardzo jest źle? - Ta potrzeba jest wszechogarniająca i oczywista. Walczyłem z nią zębami i pazurami. – Ramiona nieco mu opadły. – Przepraszam za kłopot, który spowodowałem, ale… - Resztę zdania pozostawił niewypowiedzianą. Nadal nie żałował swoich czynów, nawet wiedząc, jak głęboki był dołek, który sam sobie wykopał. Podniósł wzrok, ponownie starając się dostrzec Ellie, ale Justice wciąż przesłaniał mu widok. Miał ją ten jeden raz. To nigdy nie wystarczy, ale przynajmniej będzie mógł rozkoszować się wspomnieniami.

Ellie zauważyła, że jej ubrania leżą na podłodze przy łóżku. Fury musiał ją rozebrać i po prostu rzucić je tam. Karta indentyfikacyjna i buty również tam były. Poruszała się powoli, odczuwając znaczną wrażliwość pomiędzy udami po ich stosunku i zsunęła się na krawędź łóżka. Trzymała koc owinięty wokół swojego ciała. Chwyciła ubrania i gorączkowo zaczęła je na siebie zakładać. Mężczyźni zdawali się prowadzić pojedynek na spojrzenia. - Ludzcy strażnicy wszędzie szukają tej kobiety. – Justice zamilkł na chwilę. – Koło stawu znaleźli jej zniszczony odtwarzacz i podejrzewają, że coś jej się przytrafiło. W chwili, w której dowiedziałem się, o kogo chodzi przyszedłem tutaj, mając nadzieję, że nie zrobiłeś niczego głupiego. Musimy ich poinformować, że ona jest u ciebie. Będzie potrzebowała opieki medycznej, a ty zmierzysz się z konsekwencjami swoich czynów. Ona nie jest jedną z nas. Myślę, że osądzą cię według swojego prawa. Nie wiem, co ci grozi, ale będziesz musiał przyjąć cokolwiek postanowią, dla dobra nas wszystkich. Nie walcz z nimi, jeśli cię aresztują. Wiem, że potrzeba ucieczki będzie silna, jeśli cię skują, ale nie pogorszaj sprawy. - Nie będę się szarpał – obiecał cicho Fury. – Zadzwonię do nich teraz. Ellie skończyła się ubierać. Nałożyła buty i wstała. Ruch, który wykonała wywołał u niej dyskomfort, kiedy koszulka otarła się o jej obolałe piersi. Nie marnowała czasu, żeby

Strona 91 z 393

sprawdzić, jak źle wyglądały zadrapania po zębach Fury’ego, obiecując sobie, że zrobi to, gdy tylko dotrze do domu. Zrobiła kilka niepewnych kroków w kierunku drzwi. - Przepraszam – odchrząknęła. Justice odwrócił głowę i spotkał się z jej wzrokiem, ponury grymas wykrzywiał jego pełne usta. Ellie nawet nie spojrzała na Fury’ego. – Mam zamiar wrócić teraz do domu, więc proszę, nie dzwońcie do nikogo. Powiem im, że poszłam z wizytą do przyjaciela. Nie mieszajcie do tego ochrony. Fury i ja jesteśmy teraz kwita. Pomiędzy nami nie będzie już więcej spięć. – Następnie zmusiła się, by spojrzeć na Fury’ego. Zobaczyła wyraz szoku wymalowany na jego przystojnej twarzy. – Jesteśmy teraz kwita? Potrząsnął głową, marszcząc przy tym brwi. Drżała tak bardzo, że ledwo mogła ustać. Nogi się pod nią ugięły, ale Justice ją złapał, nim zdążyła upaść na podłogę. Silna ręka oplotła ją w pasie i podtrzymała dopóki nie odzyskała kontroli nad własnym ciałem i nie wyprostowała się. Puścił ją natychmiast, kiedy odepchnęła się od niego. Zagapiła się na Fury’ego. - Nie? Czego jeszcze ode mnie chcesz? – Łzy popłynęły jej ciurkiem po policzkach. Nie była w stanie dłużej ich wstrzymywać. – Przepraszam! Myślałam, że będziesz bezpieczny, do jasnej cholery. Mówię prawdę. Nie miałam żadnego wyboru. Zrobiłam dla ciebie wszystko, co było w mojej mocy. Nie powiedziałam ci, co zamierzam zrobić, ponieważ nie sądziłam, żebyś mi zaufał. Nie mogłam ryzykować, że powtórzysz im cokolwiek z tego, co ci powiem. Fury zamrugał. W jego oczach bezsprzecznie pojawił się ból. – Nie jesteśmy kwita, ponieważ teraz to ja jestem twoim dłużnikiem. Nie chciałem cię zranić swoimi zębami. Ellie otarła łzy wierzchem dłoni. Kurczowo ściskała w palcach kartę identyfikacyjną. Fury nigdy nie przestanie jej zadziwiać. - Wiem to i wierzę ci. Jeśli chodzi o te zadrapania, to nic wielkiego. Jesteśmy teraz kwita Fury. Nie jesteś mi nic winien. Muszę już iść. – Przygryzła wargę. – Proszę, zejdź mi z drogi. Strona 92 z 393

Fury odsunął się od drzwi. Ellie ruszyła przed siebie dopiero, gdy uzyskała pewność, że przypadkowo go nie dotknie. Niemal wytoczyła się z jego sypialni, idąc korytarzem w dół i przechodząc przez ogromny salon. Zobaczyła drzwi frontowe i ruszyła prosto w ich kierunku. Trzymała głowę podniesioną wysoko do góry, kiedy zamaszyście je otworzyła. Zimne, nocne powietrze owiało jej wilgotną twarz. Spojrzała w dół na rękę, gdzie powinien znajdować się jej zegarek, by zobaczyć jak wiele czasu upłynęło. Skrzywiła się na widok gołego nadgarstka. Nie zamierzała wracać po niego do sypialni Fury’ego. Nawet nie ma takiej opcji. Ruszyła przed siebie, przyglądając się otoczeniu i określając miejsce swojego położenia. Buty trochę jej się ślizgały na wilgotnej trawie, dopóki nie dotarła do chodnika, który prowadził do jej domu. Dłoń nagle chwyciła ją za ramię i odwróciła. Ellie spojrzała przestraszona w górę na Justice’a Northa. Szedł za nią aż od domu. - Czemu nie chcesz, żeby został aresztowany? Co do jasnej cholery jest między wami? – Uścisk Justice’a zelżał, ale jego zmieszanie było aż nazbyt widoczne w sposobie, w jaki się do niej odnosił. Ellie przyglądała się jego pięknym, kocim oczom. Struktura twarzy Justice’a nie była do końca ludzka, jego rysy były zbyt wyraziste, kości policzkowe zbyt masywne, a jego nos był szerszy i bardziej płaski, niż ten u zwykłych mężczyzn. Rysy jego twarzy były… inne, tak samo jak Fury’ego, za wyjątkiem kilku kocich cech. Cofnęła się wyswobadzając się z jego uścisku. Ręka Justice’a opadła do jego boku. - Muszę wrócić do domu i dać znać ochronie, że ze mną wszystko w porządku, żeby mogli odwołać poszukiwania. To, co tu zaszło, to nie to co myślisz. Nie zgwałcił mnie, ani nie skrzywdził w żaden inny sposób. - Co zaszło pomiędzy tobą, a Fury’m w ośrodku badawczym? Powiedz mi, teraz – zażądał.

Strona 93 z 393

Spojrzała za niego, aby się upewnić, że w oknach domu Fury’ego nie świecą się światła, a drzwi frontowe są dokładnie zamknięte. Fury’ego nie było nigdzie w zasięgu wzroku. Z powrotem spojrzała na Justice’a. - Dlaczego – warknął – pozwoliłaś, żeby skrzywdził cię w taki sposób i nie chcesz zemsty? Powiedz mi, albo wytłukę to z niego własnoręcznie. Odmówił podzielenia się czymkolwiek odnośnie waszej historii. Nie chce rozmawiać o niczym, co tyczy się ciebie. Ellie zamrugała, by odgonić łzy. Nienawidziła myśli, że Fury będzie cierpiał, jeśli sama nie przyzna się do swojej zbrodni. – To jego historia, nie moja i to on powinien ją opowiedzieć. - Nie zrobi tego. Jestem jego najlepszym przyjacielem. On zachowuje się, jakby oszalał. Pomóż mi to zrozumieć, albo będę musiał go zamknąć, ocenić jego stan i zmusić do powiedzenia, co wtedy zaszło. Nie zniesie dobrze zamknięcia. Jeśli zależy ci na nim choć trochę, powiesz mi to, czego on nie chce. Zawahała się, nienawidziła być stawiana w takiej sytuacji, ale nie chciała, żeby Fury cierpiał jeszcze bardziej przez to, co zaszło, kiedy widziała go po raz ostatni w jego celi. Zapatrzyła się na koszulkę Justice’a. – Nie wykorzystasz tego przeciwko niemu? – Podniosła wzrok. – Obiecaj mi to. - Kocham go jak brata. Rodzina jest dla mnie wszystkim. Prędzej odciąłbym sobie rękę, niż skrzywdziłbym go. Uwierzyła w szczerość, którą zobaczyła w tych egzotycznych oczach. – Tam był pewien okropny technik o imieniu Jacob. Lubił zadawać ból Nowemu Gatunkowi, ale pewnego dnia Fury uderzył go łokciem w twarz. Złamał mu nos. Facet przyszedł do jego celi ostatniego dnia, kiedy pracowałam w Mercile. Właśnie zdążyłam wykraść pewne pliki z komputera jednego z lekarzy i połknęłam dysk, aby spróbować go przemycić pod okiem ochrony. Miałam zwyczaj zaglądać do Fury’ego, um, tam był pokój obserwacyjny, nagle usłyszałam, jak Jacob mówi, że zamierza go zabić. Wyłączył kamery wewnątrz celi. Dotarłam tam tak szybko, jak tylko mogłam. – Zawahała się.

Strona 94 z 393

- Mów dalej. Obniżyła wzrok na jego koszulkę, nie będąc w stanie patrzeć mu prosto w oczy, kiedy będzie opowiadać resztę. – Odurzył Fury’ego i rozciągnął go na ziemi, leżał skuty na brzuchu. Zaczął mu robić ohydne rzeczy. Zaatakowałam Jacoba, a on zmarł36. – Głos jej się załamał. - Fury powinien być ci za to wdzięczny. – Justice wyciągnął rękę i ujął ją pod brodę, zmuszając do podniesienia głowy, dopóki nie napotkała jego wzroku. – Czego mi nie mówisz? Dlaczego uważa, że zrobiłaś mu coś złego, skoro uratowałaś go przed takim losem? Odchrząknęła, żeby przeczyścić gardło. – Na tym dysku, spoczywającym w moim żołądku miałam wystarczająco dużo dowodów, aby doprowadzić do tego, żeby sędzia w końcu wystawił nakaz przeszukania Mercile Industries. Jeśli ktokolwiek powiązałby mnie ze śmiercią tego technika, nie pozwoliliby mi odejść po zakończeniu mojej zmiany. Wrobiłam Fury’ego w zabójstwo Jacoba. Rozsmarowałam krew tego dupka na jego rękach, kiedy leżał bezbronny na podłodze, niezdolny do wykonania jakiegokolwiek ruchu, ponownie wbiłam w niego igłę, tak żeby wyglądało, jakby dopiero co został odurzony, aby móc wyjaśnić, jakim cudem był zdolny poruszać się wystarczająco długo, żeby to zrobić, a zbyt się bałam, żeby mu powiedzieć dlaczego to robię. Czekała, aż facet się wścieknie, ale on tylko patrzył na nią swoimi zmrużonymi, inteligentnymi oczami. - Jest coś jeszcze, o czym mi nie mówisz. Często bierzemy na siebie winę za różne rzeczy. To jest dla Fury’ego cholernie osobiste Zacisnęła zęby. – Weszłam do celi i zobaczyłam, jak ten sukinsyn go bije i zamierza zgwałcić, w porządku? – Zamrugała odganiając łzy i ponownie obniżyła wzrok na koszulkę Justice’a. – Do tej pory już zdążył zrobić mu okropne rzeczy, zaczął gwałcić go pałką i um, to było traumatyczne, jasne? Fury myślał, że nigdy go nie skrzywdzę, ale zamiast tego wrobiłam

36

Hahaha coś w stylu spychasz kogoś w przepaść, a później mówisz – cóż, popchnąłem go, a on spadł hehe muszę zapamiętać taki rodzaj tłumaczenia.

Strona 95 z 393

go w morderstwo. Powiedział, że później torturowali go i mścili się za śmierć Jacoba. Ma powód, żeby być na mnie zły. Po prostu chciał się na mnie odegrać i zrobił to.37 Justice nie odezwał się. Czuła się zmieszana. Nie odważyła się spojrzeć do góry, prosto w jego twarz, bojąc się zobaczyć obrzydzenie, albo jeszcze gorzej, gniew. Właśnie przyznała się do zrobienia czegoś okropnego jego przyjacielowi. - Zabrał mnie z parku, aby dać mi posmakować tego, czego sam zaznał – bycia związanym, bezbronnym, podczas gdy ktoś robi co tylko chce z twoim ciałem. Przeszedł przez to, a nawet zniósł jeszcze więcej przez śmierć tego technika. – Zamilkła na chwilę. – Nie zmusił mnie do uprawiania seksu. Nie uderzył mnie, ani nic z tych rzeczy. Zdecydował, że uwodzenie będzie bardziej adekwatne do jego zemsty. Wyraziłam na to zgodę. Fury i ja jesteśmy teraz kwita, zemścił się, a ja muszę już iść. - A krew, którą wyczułem? Zgodziłaś się, żeby cię zranił? - Niechcący zarysował mnie zębami. To nic takiego, to tylko zadrapanie. Justice westchnął głośno. – Rozumiem. – Puścił jej twarz i cofnął się. Ellie odwróciła się i pobiegła chodnikiem. Nie odważyła się obejrzeć przez ramię, żeby sprawdzić, czy Justice ponownie za nią nie ruszył. Nie zatrzymała się dopóki strażnik nie podbiegł do niej kilka alejek dalej. Zmyśliła kłamstwo, przysięgając, że była w odwiedzinach u przyjaciela i zapewniła go, że nie spotkała jej żadna krzywda. Odmówiła podania imienia zasłaniając się seksualną naturą spotkania, aby wyjaśnić swój niechlujny wygląd, którego nie sposób było przegapić. Nie uszedł jej uwadze ironiczny uśmieszek strażnika, ani pożądliwy sposób, w jaki patrzył na jej piersi, kiedy dzwonił, żeby zawiadomić innych, że znalazła się, cała i zdrowa. W chwili, w której weszła do domu omal nie upadła pod naporem emocjonalnego piekła, przez które przeszła.

37

I nasza Ellie do tego bawi się w księdza – daje rozgrzeszenie jak nikt inny.

Strona 96 z 393

Cztery kobiety z Nowego Gatunku siedziały oglądając telewizję, kiedy Ellie mijała salon, by dostać się do windy. Stanęła, żeby zaczekać, aż drzwi się otworzą i przyjrzała się kobietom, ale nagle uświadomiła sobie, że one również na nią patrzą. Ta siedząca najbliżej nagle wstała. Płatki jej nosa zafalowały, kiedy zaczęła węszyć, po czym skrzywiła się. - Wszystko w porządku? Ellie była zaskoczona, że którakolwiek z nich przejmowała się jej stanem emocjonalnym. – Wszystko w porządku, ale dziękuje, że pytasz. Dobranoc. – Odwróciła się i zapatrzyła na drzwi windy, żeby zerwać kontakt wzrokowy. Windzie zabrało dużo czasu, by zjechać na dół. Ellie zamknęła oczy i objęła się rękami. Starała się zignorować ból, który powstawał w miejscu, gdzie majtki ocierały się o jej płeć i ten, który pulsował tuż pod piersiami. Potrzebowała kąpieli, mocnego drinka i może dobrego, staromodnego płaczu. Winda zaskrzypiała, kiedy drzwi się otworzyły. Ellie otworzyła oczy wchodząc do środka, odwróciła się, żeby nacisnąć przycisk z numerem swojego piętra i westchnęła. Cztery kobiety z Nowego Gatunku weszły do małej przestrzeni razem z nią, po czym wszystkie cztery pary oczu skupiły się na niej. Oddychały głośno, ich spojrzenia wędrowały w górę i w dół po jej ciele, kiedy zbliżały się do niej coraz bardziej. Ellie wycofała się w kąt windy. Ich nagłe zainteresowanie jej samopoczuciem zaalarmowało Ellie. Każda z nich była wysoką, umięśnioną kobietą i silniejszą od przeciętnej przedstawicielki ludzkiej rasy. Skończyła będąc uwięzioną, kiedy kobiety zapędziły ją w róg. Jedna z nich odwróciła głowę i nacisnęła guzik przypisany do trzeciego piętra. Ellie usilnie starała się przypomnieć sobie ich imiona. Kobieta z rudymi włosami wyglądała, jakby miała w sobie kocie geny, było to widać chociażby po kształcie jej oczu. Spokojnie spojrzała na Ellie swoimi niemal czarnymi oczami. - Czujemy twój zapach. Krew, strach i seks. To wszystko ma swój zapach. - I wyczuwany na tobie również zapach jednego z naszych – stwierdziła kobieta stojąca po lewej stronie Ellie. Dziwnie wyglądała, przypominała kota o umaszczeniu tricolor ze swoimi wielokolorowymi włosami i kocimi cechami. Ponownie zaciągnęła się powietrzem. Strona 97 z 393

– Moim zdaniem to jakiś psowaty. Nasz zmysł powonienia nie jest tak rozwinięty, jak u naszych samców. Mężczyźni z Nowego Gatunku byliby w stanie zidentyfikować tego, który cię skrzywdził natychmiast po obwąchaniu ciebie. My trochę gorzej rozróżniamy zapachy. - Nie nazywaj nas tak – powiedziała ostro rudowłosa, w jej żółtych oczach błyszczał gniew. – Nie jestem psem, przynajmniej nie w całości. Kobieta przypominająca wyglądem kota wzruszyła ramionami i spojrzała podejrzliwie na Ellie. – Zostałaś zaatakowana. – Pociągnęła nosem. - Ze mną wszystko w porządku. – Ellie przełknęła ciężko. – Dziękuje za waszą troskę. Cztery kobiety wpatrywały się w nią w milczeniu. Kiedy winda dotarła na trzecie piętro rozbrzmiał dźwięk dzwonka. Ellie starała się je wyminąć, ale kobiety nadal blokowały jej drogę. Przygryzła wargę i spojrzała na każdą z nich z osobna. - Chciałabym teraz udać się do mojego pokoju. Rozdzieliły się umożliwiając jej wyjście z małej kabiny. Ellie przecisnęła się pomiędzy kobietami uważając, aby ich nie dotknąć i ruszyła szybko korytarzem w dół. Przestraszyły ją. Nie wiedziała, że ich zmysł węchu jest wystarczająco silny, aby wyczuć tak wiele lub, że mogą poczuć zapach jej emocji. Przez kilka ostatnich kroków do swojego pokoju niemal biegła, gdy dotarła na miejsce wyciągnęła swoją kartę indentyfikacyjną. Kiedy światełko zmieniło się na zielone, nacisnęła mocno na klamkę i popchnęła drzwi. Weszła do środka i zaczęła je za sobą zamykać. Ktoś naparł na drzwi z drugiej strony, po czym cztery kobiety weszły do mieszkania Ellie. Strach rozlał się w jej wnętrzu, gdy zobaczyła ich ponure miny. Wycofała się powoli, zaniepokojona takim obrotem sprawy. Drzwi za nimi zostały dokładnie zamknięte. - Kit idź proszę i przygotuj kąpiel. – Najwyższa, ciemnowłosa kobieta objęła dowodzenie. Kit ruszyła do łazienki bez słowa.

Strona 98 z 393

- Jestem Breeze38- poinformowała ją cicho najwyższa z nich. – Jest nas tu tak wiele, że nie wiem, czy znasz nasze imiona. Kit jest w łazience. – Potem wskazała głową na rudą. - To jest Rusty, a ta cicha to Sunshine. Sunshine idź i znajdź dla niej coś wygodnego do ubrania, kiedy wyjdzie z kąpieli. Sunshine podeszła do szafy. Ellie spojrzała w górę na Breeze będąc w lekkim szoku, a kobieta w odpowiedzi zmarszczyła brwi. - Wyczuwam zapach krwi i seksu, a twoje nadgarstki są zaczerwienione, bo zapewne zostałaś związana. Podczas naszej niewoli wielokrotnie zmuszano nas do bycia z mężczyznami. – Oczy jej pociemniały. – Ludzcy mężczyźni lubili nas krzywdzić od czasu do czasu. Nasi natomiast zawsze uważali, aby nie zadać nam bólu, kiedy zmuszano nas do parzenia się z nimi. – Zamilkła na chwilę. – Byłyśmy bite, albo zmuszane do patrzenia, gdy kogoś innego karali, jeśli odmawiałyśmy uprawiania seksu, kiedy oni tego chcieli. Nasi mężczyźni nie są zdolni do zmuszania kobiet do czegokolwiek i zadawania im przy tym bólu, ale jeden z nich ci to zrobił. Dlaczego? Oniemiała Ellie spojrzała w górę na Breeze, czując się okropnie po tym, jak usłyszała opis tego, co zostało im zrobione. Przeklęła cicho tych, którzy byli odpowiedzialni za to bolesne piekło. - Ze mną wszystko w porządku – przyrzekła. – Nikt mnie do niczego nie zmusił. Breeze warknęła, a jej psie cechy zaczęły się bardziej uwidaczniać. – Nie kłam. Kto ci to zrobił? Upewnimy się, że będzie za to bardzo cierpiał. Nie ma żadnego usprawiedliwienia dla samca, który zmusza kobietę do parzenia się z nim. Teraz jesteśmy wolni. Ktokolwiek ci to zrobił powinien za to zapłacić. Skrzywdził cię, a to jest niewybaczalne. Sunshine położyła ubrania na łóżku i przesunęła się stając za Ellie, która odwróciła głowę w odpowiednim momencie, by zobaczyć, jak kobieta pochyla się i zaczyna ją obwąchiwać. Sunshine nagle złapała za koszulkę Ellie i poderwała ją do góry. Ellie stała 38

Breeze oznacza wiaterek, bryzę, wszystkie kobiety z NG mają imiona, które coś oznaczają i później dowiecie się dlaczego, ale celowo ich nie spolszczam, bo to odjęłoby im uroku. Rusty – zardzewiały, Kit – zestaw medyczny, chyba, że chodzi o skrót od kitty czyli kici.

Strona 99 z 393

nieruchomo, będąc zbyt zszokowaną, by się odezwać, podczas gdy nos kobiety przesuwał się wzdłuż jej nagich pleców, kiedy ta ją obwąchiwała, wciągając głęboko powietrze. Koszulka opadła, gdy Sunshine wyprostowała się na swoje pełne sześć stóp. - Nie rozpoznaję tego zapachu. Jest na tyle słaby, że nie wierzę, że wspiął się na nią. Musiał to zrobić na ludzki sposób. Ellie próbowała odsunąć się od obydwu kobiet, ponieważ stojąc pomiędzy nimi czuła się jak w potrzasku, ale Breeze nagle chwyciła za przód jej koszulki. Uklękła i poderwała ją do góry odsłaniając brzuch Ellie. Breeze przytknęła nos do jej ciała i zaczęła je obwąchiwać zanim ta mogła choćby zaprotestować. Druga kobieta podniosła głowę, a na jej twarzy gościł ponury wyraz. - Jak człowiek, jego pot został na niej. Również nie znam jego zapachu. – Skrzywiła się patrząc na Ellie, kiedy podnosiła się z podłogi. – Czemu go chronisz? Znasz jego imię? Opisz go nam, znajdziemy go i każemy mu za to zapłacić. Należysz do nas, a on powinien wiedzieć, że jesteś nietykalna. Usta Ellie same się otworzyły. Zmusiła swój umysł do pracy. Ostatnia minuta była jednym, wielkim szokiem, do tego została obwąchana i dowiedziała się kilku nowych rzeczy. Mogły wyczuć na niej pot Fury’ego tylko dlatego, że jego brzuch dotykał jej? Zamknęła usta i ścisnęła uda razem. Nie wiedziała co zrobią, jeśli wyczują zapach jego spermy. Nagle uderzyło ją ostatnie zdanie wypowiedziane przez Breeze. - Należę do was? Myślałam, że nienawidzicie mnie. Kit wyszła z łazienki. – Nie nienawidzimy cię. Jesteś naszym zwierzątkiem. - Kit! – Rusty potrząsnęła głową. – Nie mów tak. Obrażasz ją. Kit wzruszyła ramionami. – Przecież nim jest. Jest taka mała i słodka. Lata wokół nas szczekając i starając się nas zadowolić jak… jak oni to nazywają? York? Rusty westchnęła. – Zdecydowałyśmy, że z tymi długimi blond włosami bardziej przypominasz małego, ślicznego pudelka. – Uśmiechnęła się do Ellie. – Proszę, nie bierz tego Strona 100 z 393

do siebie. Lubimy mieć cię wokół siebie, bawisz nas bez końca. Wiemy, że dbasz o nas i starasz się nas zadowolić. - Muszę usiąść – wymamrotała oszołomiona Ellie, starając się ogarnąć rozumem myśl, że uważają ją za zwierzątko domowe. Przesunęła się i przysiadła na krawędzi łóżka. Sapnęła, kiedy zbyt mocno uderzyła o materac, przypominając sobie, że była obolała po seksie. – Cholera. – Zamknęła oczy. Myślą o mnie jak o zwierzątku domowym. Skrzywiła się na myśl o przyrównaniu jej do pudla. - Sprawiłaś jej przykrość – warknęła Breeze. – Przeproś natychmiast. - Przepraszam – powiedziała szybko Kit. – To jest pieszczotliwe określenie. Lubimy cię. Wspominałam już o tym, prawda? Czy bycie zwierzątkiem domowym jest czymś złym? Ludzie je kochają. Naprawdę bardzo cię lubimy. Ellie otworzyła oczy i zmusiła się do uśmiechu. – Cóż, chwilę mi zajmie zanim do tego przywyknę, ale dzięki. Cieszę się, że mnie lubicie. To jest najważniejsze. - Naprawdę cię lubimy – zapewniła ją Rusty. – Teraz powiedz nam, który z naszych mężczyzn cię skrzywdził, a my go tak zlejemy, że aż się posra. Potrafimy rozróżnić mężczyznę od kobiety dzięki naszym nosom, nawet jeśli należą do naczelnych, kotowatych, czy psowatych, ale rozróżnienie jednostek jest znacznie trudniejsze. Musisz nam powiedzieć wszystko, co wiesz o samcu, który cię zaatakował, żebyśmy mogły wykombinować kim on jest. Breeze strzeliła knykciami. – Pozwolimy ci patrzeć. Obserwowanie, jak krwawi poprawi ci humor. – Spojrzała na pozostałe kobiety. – Niestety nie możemy go zabić. Po prostu pobijemy go na tyle mocno, aby się upewnić, że będzie cierpiał przez dobry tydzień. Ellie przyjrzała się każdej z kobiet. Nie była pewna, czy powinna być im wdzięczna, że chciały to zrobić, aby sprawiedliwości stało się zadość, czy dogłębnie oburzona z tego samego powodu. – Bardzo doceniam waszą troskę. Nie macie pojęcia, ile to dla mnie znaczy. Jestem tak wzruszona, że mogłabym niemal się rozpłakać, ale to nie jest tak, jak myślicie. On do niczego mnie nie zmuszał. Strona 101 z 393

- Wyjaśnij nam dlaczego ochrona przyjechała tu, żeby przeszukać pokoje zaraz po tym, jak poinformowali nas, że zaginęłaś? Stwierdzili, że znaleźli ślady walki w parku. – Breeze przyglądała się Ellie badawczym wzrokiem. – Jesteśmy mądre, więc proszę, nie obrażaj nas. Przyszłaś tu pachnąc seksem, krwią i strachem. Twoje nadgarstki są zaczerwienione, co mówi nam, że zostałaś związana. Wiem, że to jedna z tych ludzkich perwersji, o których czytałyśmy, ale ty uprawiałaś seks z mężczyzną z Nowego Gatunku. Nie jesteśmy zainteresowani tego rodzaju zabawami i nigdy byśmy nikogo nie związali, to za bardzo przypomina nam ośrodek badawczy, mimo wszystko jeden z naszych samców zrobił to. Powiedz jak się nazywa, albo jak wygląda, jeśli go nie znasz. Ukarzemy go i upewnimy się, że będziesz bezpieczna. Jesteś naszym zwierzątkiem i już nigdy więcej nie pozwolimy, żeby ktokolwiek cię wykorzystał. To była najdziwniejsza konwersacja, w jakiej Ellie kiedykolwiek uczestniczyła. Myślały o niej jako o swoim zwierzątku domowym, pudlu, a nie jak o opiekunce domu. Powstrzymała się przed wzdrygnięciem się. Od zawsze nienawidziła swoich dzikich i kręcących się włosów, ale kłaki tych psów strasznie się elektryzowały.39 Może jakiś szampon zapobiegający elektryzowaniu się włosów powinien znaleźć się na jej liście zakupów. Były opiekuńcze w stosunku do niej, a to już dużo znaczyło dla Ellie. Była pewna, że każda kobieta żyjąca w tym domu pała do niej nienawiścią. To mógł być pierwszy krok na drodze do wzajemnego poznania się i może nauczenia ich tego, co sama potrafiła. W jej opinii mogło wyniknąć z tego coś dobrego. - Ze mną wszystko w porządku. Proszę, zostawcie to. To sprawa prywatna. Nie zostałam skrzywdzona, a krew, którą czujecie pochodzi z przypadkowego zadrapania. Kit przysunęła się bliżej, żeby dokładnie przyjrzeć się Ellie. – Jest zbyt przerażona, by wyjawić nam jego imię. – Pochyliła się, złapała za koszulkę Ellie i przystawiła nos do jej brzucha. Obwąchała ją, poczym szarpnęła się do tyłu. Na jej twarzy odbił się wyraz horroru, a następnie wydała z siebie cichy dźwięk. 39

Po pierwsze typowa baba – nie rusza jej, że została zrównana z mniej inteligentną istotą żywą i w związku z tym to jej uwłacza, tylko ma schiza bo pudle mają gorsze włosy hehe. Po drugie wiem, że pudle nie mają kłaków, ale nie chciałam dwa razy w jednym zdaniu używać słowa włosy.

Strona 102 z 393

- Fury – wysapała i zatoczyła się do tyłu. – Tylko nie Fury. On… - zamilkła nie kończąc zdania. Rusty zaklęła. Rzuciła się na Ellie, złapała ją i przesunęła na górną część łóżka, rozkładając ją płasko na materacu. Strach uderzył w Ellie równie mocno, jakby to zrobiła cegła, kiedy duża kobieta szarpnęła wściekle za jej koszulkę, podwijając ją aż do jej piersi i mocno docisnęła nos do jej skóry. Odgłosom obwąchiwania towarzyszyło powarkiwanie. Rusty szarpnęła się do tyłu i odwróciła się na pięcie. Poszła w kąt pokoju, a jej ręka uderzyła w ścianę wystarczająco mocno, żeby Ellie się wzdrygnęła. - Fury – potwierdziła Rusty roztrzęsionym głosem. – To zdecydowanie był on. Breeze wydawała się być jedyną osobą, która zachowała spokój. Spojrzała ponuro na Rusty i Kit. – Myślałam, że mówiłaś, że on jest obrońcą? Powiedziałaś, że ze wszystkich mężczyzn to on przyjmował na siebie najcięższe kary za chronienie cię przed bólem i cierpieniem? Jesteś pewna, że to jego zapach? Rusty skinęła głową i pociągnęła nosem. Odwróciła się, a z jej oczu płynęły łzy, spływając po policzkach, spojrzała na Ellie ze zmieszaniem. - Dlaczego miałby ci zrobić coś takiego? Dlaczego? - Nie obwiniamy cię – dodała szybko Kit. Brzmiała żałośnie, jakby zaraz miała zamiar się rozpłakać. – Staramy się zrozumieć dlaczego miałby to zrobić. Zawsze był bardzo ostrożny, upewniał się, że nie odczuwamy żadnego bólu, gdy kazali nam uprawiać seks. Kiedy jedna z nas otwarcie odmawiała spółkowania z nim, to on przyjmował uderzenia i nie zamierzał nas dotykać. Cierpiał, abyśmy my nie musiały tego robić. Prędzej umarłby, niż zraniłby którąś z nas lub skrzywdził w jakikolwiek inny sposób. Po prostu staramy się to zrozumieć. Ellie wstała przytrzymując się łóżka. – Proszę, to nie jest tak, jak wszyscy myślą. Wiem, że nie chciał mnie skrzywdzić, a poza tym to tylko zadrapanie. To sprawa prywatna. My, uh… cholera. Nie wiem, jak to wyjaśnić. On nie chce, żeby ktokolwiek o tym wiedział, a ja już i tak musiałam opowiedzieć o wszystkim Justice’owi Northowi dziś wieczorem, kiedy Strona 103 z 393

znalazł mnie w domu Fury’ego. Robili to wam w ośrodkach badawczych? Boże. – Ellie ponownie usiadła, zapominając o tym, że była obolała, po czym skrzywiła się. - To nie wyjdzie poza ten pokój – przyrzekła cicho Breeze. – Masz na to nasze słowo, nigdy nie powtórzymy tego, co nam powiesz. Są zdenerwowane, że ten mężczyzna skrzywdził cię, ponieważ tak wiele dla nich znaczy. Musisz powiedzieć, co się stało. Będziemy cię przed nim chronić. Ellie jęknęła. Przyjrzała się każdej z kobiet, zauważając, że Breeze patrzyła na nią surowym wzrokiem, stojąc z rękami skrzyżowanymi na piersi i czekając, aż wydusi z siebie całą historię. Kit i Rusty były blade jak ściana, trzęsły się i wyglądały, jakby zaraz miały się rozpłakać. Cierpienie. To słowo pasowało do nich. Sunshine wyglądała po prostu na zaciekawioną. Nie mogła dopuścić do tego, by posądzały Fury’ego o najgorsze.40 Dwie z nich najwidoczniej znały go całkiem dobrze. Ellie nienawidziła zazdrości, którą odczuła na myśl, że Fury prawdopodobnie uprawiał z nimi seks. Mogły nie mieć wyboru. Świadomość, że prawdopodobnie tak było trochę pomagała. Wzięła głęboki oddech i zaczęła od początku. Skończyła na opowiedzeniu im wszystkiego, aż do momentu, kiedy weszły za nią do pokoju. Otarła łzy i przyjrzała się każdej z kobiet. Bała się, że mogą ją teraz z znienawidzić, kiedy przyznała się do tego, co zrobiła.41 Kit i Rusty usiadły na podłodze w czasie, gdy Ellie opowiadała swoją historię. Breeze stała przy drzwiach, a Sunshine usiadła obok niej na łóżku. Spojrzenia Ellie i Breeze spotkały się. - Po prostu chcę się wykąpać, pójść do łóżka i już nigdy o tym nie rozmawiać, w porządku? Do niczego mnie nie zmusił i nie chciał zadrasnąć mnie swoimi zębami.

40

Nie no bo jakże, od razu wciśnij mu kobieto aureolę na głowę i będzie gites malines.

41

Dajmy Ellie rzemienie, niech się kobita pobiczuje w ramach samoudręczenia. Jak to kiedyś dał przypis Paweł w swoim tłumaczeniu, parafrazując go: za huragany, koklusz i tsunami też jest odpowiedzialna.

Strona 104 z 393

Breeze skinęła głową i posłała Ellie smutny uśmiech. - Jesteś hojną osobą Ellie42. Większość kobiet nie zrozumiałaby jego potrzeby zemsty, żeby porwać cię dziś wieczorem. One… - westchnęła. – Kłamałyby mówiąc, że je skrzywdził bez ich zgody. Nie zasłużyłaś sobie na jego gniew. Wiesz o tym, prawda? Ocaliłaś jego życie. To jego męska duma chce rewanżu. Jest w błędzie. Czułam twój wstyd, kiedy opowiadałaś, co musiałaś zrobić, żeby Mercille uwierzyło, że to on zabił tego technika, ale rozumiem powody twoich działań. Na twoim miejscu postąpiłabym tak samo. – Wzięła głęboki oddech. – Nie zbliży się do ciebie ponownie. Będziemy strzec cię na zmianę. - To nie jest konieczne. Jesteśmy teraz kwita i nie zbliży się do mnie ponownie. –Ellie wstała. – Dziękuje za waszą troskę i zrozumienie. Bałam się, że mnie znienawidzicie za to, co musiałam zrobić. Po prostu chciałam go uratować przed Jacobem i musiałam dostarczyć dowody mojemu kontaktowi. Nigdy bym nie pomyślała, że pobiją go za to. Ze mną naprawdę wszystko w porządku, a jutro będę się czuła o tysiąc razy lepiej. Po prostu chcę to już mieć za sobą. - Idź, weź kąpiel i daj nam swoje ubrania. Wyczyścimy je, żeby usunąć z nich jego zapach – zaoferowała cicho Sunshine. – Zrobiłaś to, co musiałaś. Uczyniono nam straszliwe rzeczy – ta jest najmilsza, o jakiej słyszałam. Równie dobrze mogłaś zostać zabita przez tego technika. - Wiem, że to nic nie znaczy, ale Fury jest dobrym człowiekiem. – Kit posłała jej smutny uśmiech. – Wiem, że nie chciał cię skrzywdzić w żaden sposób. Naprawdę zawsze był bardzo ostrożny w stosunku do nas. Ellie przytaknęła, jej przypuszczenia odnośnie Fury’ego i jego przygody seksualnej z tymi dwoma kobietami potwierdziły się, więc starała się, żeby nie zżerała jej zazdrość. Weszła do łazienki, zostawiając lekko uchylone drzwi. Czekała na nią wanna wypełniona po brzegi ciepłą wodą. Rozebrała się, podała swoje ubrania przez drzwi i weszła do kąpieli. Skrzywiła się, kiedy usiadła, a ciepła woda przypomniała jej o zadrapaniach u dołu piersi. Podniosła pierś, przekręciła głowę i zobaczyła dwa ślady po ostrych zębach. Cholera. 42

Czy tylko mnie się to dwuznacznie kojarzy?? Yeah, I’ve got dirti minds ☺

Strona 105 z 393

Zamknęła oczy i zrelaksowała się. Przynajmniej nie musiała się obawiać, że Fury będzie dalej spiskował, żeby znów położyć na niej swoje ręce. Oczywiście teraz miała seksowne, erotyczne wspomnienia dotyczące ich obojga, z którymi mogła żyć. Wątpiła, czy kiedykolwiek o nim zapomni. Jej były mąż skrzywdził ją wystarczająco mocno, aby poprzysięgła sobie, że już nigdy, nikogo nie pokocha. Obiecała sobie, że nigdy nie pozwoli, żeby sprawy zaszły aż tak daleko, że wciąż będzie o tym myślała, ale później po raz pierwszy zobaczyła Fury’ego. Coś wewnątrz niej, o czym myślała, ze umarło powróciło do życia. Stał się jej obsesją – najpierw by go uratować, później wynagrodzić mu to, co mu zrobiła. Pomagała jego ludziom, odkąd słuch po nim zaginął. Fury znaczył dla niej więcej, niż jej były mąż mógł kiedykolwiek znaczyć. Już raz poznała, co to miłość i była pewna, że nic nie skrzywdzi jej tak bardzo, jak ten zdradzający drań, który zniszczył ich małżeństwo, kiedy dowiedziała się o jego oszustwach, ale myliła się. Uczucia, jakie żywiła do swojego ex były niczym w porównaniu do tego, co czuła do Fury’ego. To nic takiego. Wspomnienie dotyku Fury’ego będzie ją prześladowało, do końca jej dni. Chciałaby, żeby otrzymali realną możliwość bycia ze sobą. Dla niego poniosłaby ryzyko, że ktoś znowu złamie jej serce… - Cholera – wymamrotała na głos. – Chciałabym, żeby wszystko ułożyło się inaczej, ale jak widać tak miało być. *** - Fury? Był trochę zaskoczony, kiedy usłyszał własne imię, wypowiedziane cichym głosem. Nie był świadom, że ktoś podkradł się do niego, co tylko świadczyło o tym, w jaką obsesję popadł na punkcie obserwowania Ellie wewnątrz jej domu. Odwrócił głowę i spojrzał na Slade’a. - Czego? Strona 106 z 393

- Twoja obsesja na punkcie tej kobiety zaczyna mnie przerażać. Czy powinienem zdać na ten temat raport Justice’owi? - Nie. – Fury ponownie skupił wzrok na kobiecym domu, na Ellie siedzącej na kanapie w towarzystwie kilku kobiet. Śmiała się z czegoś, co zostało powiedziane, a on zapragnął się dowiedzieć, co spowodowało jej rozbawienie. – Tylko sprawdzam, co z nią. - Musisz to zostawić. Powiedziano nam dlaczego pracowała dla Mercile. Rozumiem twoją żądzę zemsty, ale ona nie jest naszym wrogiem. Fury trzymał język za zębami. Lepiej będzie, jeśli przyjaciel będzie wierzył, że taki był powód, dla którego czaił się za drzewem po drugiej stronie ulicy i obserwował kobietę, która fascynowała go i nie opuszczała jego myśli. Nie mógł myśleć o niczym innym poza nią. Umysł Fury’ego wciąż odtwarzał odgłos jej jęków, słodki smak jej pożądania i wspomnienie jej związanego, boskiego ciała, kiedy ją brał. Fiut stwardniał mu boleśnie na wspomnienie o tym, jak ją brał. Był opuchnięty, nabrzmiały od krwi i nie miał pojęcia jak sobie z tym poradzić.43Kazano mu trzymać się od niej z daleka, nie wchodzić z nią w interakcje, ale to nie oznaczało, że nie może jej obserwować na odległość. Była tego nieświadoma, dlatego nie czuła się zagrożona jego obecnością. - Słyszałeś, co przed chwilą powiedziałem? – Slade podszedł bliżej. - Tak. – Fury był skupiony na Ellie, której dłoń podniosła się, aby odgarnąć do tyłu blond kosmyki, które opadały na jej policzki. Żałował, że to nie jego twarzy dotykają teraz jej palce. – Słyszałem. - Zagrażasz jej? Bądź ze mną szczery. Jesteśmy przyjaciółmi. To odciągnęło jego wzrok od niej. – Nie zamierzam jej skrzywdzić.

43

Jak to jak – tu się kłania lewa Kasia i prawa Ania buhahaha

Strona 107 z 393

Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę, po czym Slade westchnął, patrząc na dom kobiet i zrywając ich kontakt wzrokowy. – Nasze kobiety wydają się ją lubić. Ja też ją lubię, Fury powstrzymał się przed powiedzeniem tego na głos. Jestem opętany i nie mogę przestać o niej myśleć. Jest wszystkim, o czym marzę, kiedy kładę się spać. - Będziesz trzymał się od niej z daleka, prawda? – Slade spojrzał na niego szukając potwierdzenia. - Tak – zgodził się Fury mając nadzieję, że intencje były tym samym, co mówienie prawdy. - W takim razie cię zostawiam. – Sade odwrócił się napięcie i zniknął w ciemności. Wzrok Fury’ego powrócił do Ellie. Wiedział, że musi przestać się zamęczać szpiegowaniem jej każdego wieczoru, po zakończeniu swojej służby, ale po prostu nie był w stanie się do tego zmusić. Zakradł się nawet bliżej budynku, starając się znaleźć luki w systemie ochronnym, które umożliwiłyby mu wspięcie się na trzecie piętro, gdzie spała, tylko po to, by rzucić okiem na jej mieszkanie. Chciał wiedzieć o niej wszystko. Zamknął oczy i wziął kilka głębokich oddechów. Oddałby wszystko, żeby móc ją przytulić, wdychać jej kobiecy zapach i dotykać jej. Ciche warknięcie wyszło spomiędzy jego rozchylonych warg, kutas zaczął go boleć jeszcze bardziej i wiedział, że to będzie kolejna, ciężka noc spędzona na przewracaniu się z boku na bok. Nie zapomni o niej nawet na chwilę.

Strona 108 z 393

ROZDZIAŁ 6

Ellie śmiała się. - No dalej, Monarch. Potrafisz to zrobić. Monarch, blond włosa kobieta, o wzroście prawie sześciu stóp, przyglądała się odkurzaczowi z obrzydzeniem. - Jest zbyt głośny, i boję się, że wessie mi palce. Ellie uniosła rękę, by zakryć usta, starając się ukryć swoje rozbawienie. - Wszystkie tak myślimy. Wierz mi. Obiecuję ci, że jeśli skierujesz go od siebie to nic się nie wydarzy. Opanowałaś obsługę zmywarki, a twoje zdolności kucharskie przy użyciu mikrofalówki są wspaniałe. Poradzisz sobie z tą bestią. Monarch westchnęła. - W porządku, ale bolą mnie od tego uszy. Destiny, ciemnowłosa kobieta, dopingowała jej. Monarch włączyła odkurzacz i pchała go po dywanie w salonie nie wyrządzając przy tym żadnej szkody. Ellie uśmiechnęła się szeroko. Z jakiegoś powodu, w ciągu ostatnich trzech tygodni kobiety zaakceptowały ją. Pozwoliły jej rozmawiać z nimi, śmiać się z nimi, i uczyć je utrzymywania domu. - Ellie? Ellie obróciła się, by stanąć twarzą do Breeze uśmiechając się szeroko. Wysoka kobieta z Nowego Gatunku była bardzo pomocna dla Ellie z pozostałymi kobietami. Breeze została wyznaczona na przywódczynię w żeńskim internacie. Ona i kilka z pozostałych kobiet chodziły na zajęcia w ciągu dnia, by nabyć podstawową edukację, której im odmawiano. Właśnie wróciły do internatu. - Co tam? Breeze miała ponury wyraz twarzy. - Musimy porozmawiać na osobności. - Och. – Ellie doznała chwilowego zakłopotania. – Oczywiście. Wiedziała, że coś było nie tak. Breeze zaprowadziła ją w kierunku łazienki, co jeszcze bardziej zbiło ją z tropu. Rusty i Kit czekały przy drzwiach. Breeze otworzyła je i Ellie podążyła

Strona 109 z 393

za nią do środka. Sunshine sprawdziła pomieszczenia, by upewnić się, że nikt z nich nie korzystał. - Czysto, - ogłosiła Sunshine. – Jesteśmy same. Ellie spojrzała przez ramię, gdy drzwi zostały zamknięte, by odkryć, że Rusty i Kit blokowały wyjście. Ellie przeniosła uwagę na Breeze. - Co się dzieje? Breeze westchnęła. - Nie możesz opuszczać internatu bez towarzystwa jednej z nas. Chcę, abyś spała w moim pokoju lub jedna z nas zostanie w twoim. Nigdy nie możesz przebywać bez jednej z nas w pobliżu. - Hmm… dlaczego? – Ellie uniosła brwi, gdy spoglądała na każdą z kobiet. Breeze utrzymała swe skupienie ze zmarszczonym czołem. - Fury znów jest na zewnątrz. Nie chciałyśmy cię straszyć, ale widziałyśmy jak sprawdzał budynek przy wielu okazjach. Ostatniej nocy podszedł bliżej i podejrzewamy, że sprawdza zabezpieczenia, by znaleźć drogę do środka. Szok przelał się przez Ellie. - Dlaczego miałby to robić? Głośny alarm nagle zaczął ryczeć ostrymi ostrzeżeniami, wstrząsając wszystkimi pięcioma kobietami. Ellie wiedziała, że nie był to alarm przeciwpożarowy, natężenie dźwięku było zbyt wysokie. To był sygnał zamknięcia wszystkich wyjść. Poruszyła się szybko, biegnąc przez łazienkę. Kit i Rusty były przed nią, gdy biegła do drzwi wejściowych, ale nie było tam nikogo próbującego się włamać. Alarm nieprzerwanie wył. Ellie obróciła się i ujrzała kilkanaście kobiet z Nowego Gatunku, pędzących w jej kierunku. - Zamknięcie, - wrzasnęła Ellie. – Idźcie. Ellie przesunęła się i chwyciła za telefon alarmowy na ścianie. Zadzwonił raz, gdy ktoś w budynku ochrony odebrał. - Mówi Ellie Brower z żeńskiego internatu. Co się dzieje? – Upewniła się, ze drzwi zostały automatycznie zablokowane szarpiąc za nie. - Mamy wtargnięcie, - wrzasnął do telefonu strażnik, ich strach był oczywisty. – Jedna z tych grup aktywistów przebiła się przez główną bramę. Wsparcie zmierza do was, ale upewnij się, że twoje kobiety są bezpieczne i wszystkie drzwi zamknięte. Strona 110 z 393

- Sukinsyn, - zgrzytnęła Ellie, nie odnajdując kulturalnego sposobu na zakończenie tego zdania. Trzasnęła telefonem i obróciła się, by odkryć, że niektóre z kobiet wciąż tam były. – Zamknijcie się proszę w swoich pokojach. Główna brama została sforsowana, ale ochrona jest już w drodze. Będziemy całkowicie bezpieczne w środku. Breeze zaklęła. - To ci ludzie, którzy uważają, że powinno się nas zabić, zgadza się? Ellie nie mogła zaprzeczyć, więc nie próbowała. - Są głupi. Powinni pójść do domu i zaczekać na swoje statki kosmiczne, by zabrały stąd ich stuknięte tyłki, ponieważ nie zaliczam ich do ludzi. Powinni wrócić na swoją planetę i zostawić naszą w spokoju. Sunshine prychnęła, gdy odchodziła. - W takim razie będę w swoim pokoju. Breeze ukazała swój gniew marszcząc nos. - Zaczekamy tutaj z tobą. Ellie pokręciła głową. - Wiesz, że zgodnie z protokołem należy iść do swoich pokoi. Nic mi nie będzie. Muszę tu stać, by obsłużyć drzwi na wypadek, gdy jedna z naszych kobiet będzie musiała zostać wpuszczona do środka. Niektóre wciąż są na zewnątrz w drodze ze szkoły. Te dupki przedarły się przez bramę i mogą mieć broń. Chcę, byście były bezpieczne. To moja praca, by stać tutaj, a wasza, by iść na górę. Breeze wahała się. - Proszę? Ze mną w porządku, - przysięgała Ellie. Breeze szarpnęła głową w kierunku kobiet, które wciąż tam stały, dając znak, że powinny iść. Ellie wypuściła głęboko wdech, który wstrzymywała, z ulgą, podczas gdy obserwowała jak szły w kierunku schodów. Ominęły windy, które nie chodziły, gdy alarm został włączony. Zwróciła się twarzą do drzwi, by spojrzeć na zewnątrz, nie zauważając nic niezwykłego. Nie cierpiała aktywistów, którzy obrali sobie na cel Organizację Nowego Gatunku. Od kiedy media podały do publicznej wiadomości historię o ocalałych z ośrodków badawczych, niektóre z opozycyjnych grup ujawniły się, twierdząc, że ofiary nie były niczym innym niż Strona 111 z 393

zwierzętami. Czymś, w co wierzyli, że nie ma żadnych praw i powinno zostać unicestwione. Ellie zacisnęła zęby. Jedynymi zwierzętami, które powinny zostać odstrzelone, w jej opinii, byli ci, którzy zagrażali bytowi Nowego Gatunku. Ellie spięła się, gdy usłyszała warkot silnika wzrastający w górę ulicy. Dostrzegła jeden z samochodów ochrony zbyt szybko wyjeżdżający zza rogu. Kolejny pojazd podążał za nim – duży pickup, który zdawał się być przerobiony w niby czołg. Na jednym boku ciężarówki widniało słowo „Łowcy”, które zostało dziecinnie wymalowane jasno czerwonym sprejem. Ellie z przerażeniem obserwowała jak ciężarówka staranowała o wiele mniejsze auto ochrony, sprawiając, że straciło kontrolę i wpadło w poślizg. Opony mniejszego pojazdu uderzyły w krawężnik, zatrzymując się gwałtownie przed budynkiem, a ciężarówka zajechała go od tyłu. Ellie otwarła usta na widok broni, kiedy dwóch ubranych w dżinsy mężczyzn wyskoczyło z tyłu ciężarówki. Gorzej, ujrzała jak tylne drzwi samochodu ochrony zostały otwarte z rozmachem i dwie kobiety ruszyły pędem w kierunku Ellie. Dwóch strażników ochrony, którzy wysiedli z samochodu wyciągnęło broń i zaczęła się strzelanina. Mężczyźni z ciężarówki schowali się za nią i oddali ogień, dając kobietom czas na dotarcie do internatu. Ręce Ellie trzęsły się okropnie, gdy chwyciła za drzwi i modliła się mocno za siostry, Blue i Sky, by bezpiecznie do niej dotarły. Ellie rzuciła się na drzwi, które otworzyła i przycisnęła swe ciało ciasno do szyby, by zejść z drogi dwóm dużym kobietom, które wpadły przez otwarte wejście. - Idźcie do swoich pokoi, - nakazała im Ellie. Trzasnęła drzwiami i szarpnęła nimi, by upewnić się, że automatyczne blokady uruchomiły się. Kiedy drzwi nie ustąpiły, puściła je i rzuciła się do telefonu na ścianie. Nie działał. Cholera. Więcej wystrzałów na zewnątrz zwróciło uwagę Ellie. Przerażona, była świadkiem jak jeden ze strażników został trafiony pociskiem. Poleciał do tyłu, rozciągnął się na masce samochodu ochrony, a potem jego ciało osunęło się na ulicę. Nie podniósł się, ani nie poruszył. Drugi strażnik wciąż oddawał strzały, ale był w mniejszości. Krzyk udręki wydarł się z Ellie, kiedy kule uderzyły w pozostałego strażnika. Jego ciało obróciło się od impaktu strzałów, krew rozlała się po jego twarzy i piersi, zanim zniknął z widoku za samochodem. Ellie zatoczyła się, przerażona. Intruzi śmiali się a dwoje z nich przybiło sobie piątki. Zwrócili twarze w stronę budynku i zbliżyli się, idąc wprost na nią. Cholera. Ellie złapała za Strona 112 z 393

rygiel bezpieczeństwa i zatrzasnęła go. Został dodany jako dodatkowe zabezpieczenie na wypadek, gdyby identyfikatory ochrony zostały skradzione lub ktoś zdołałby torturami wydobyć kody od strażnika. Potrzebowaliby obu, by obejść środki bezpieczeństwa, i wejść do środka. - Ona nie wygląda jak zwierzę, - jeden z mężczyzn oświadczył głośno, gromiąc ją wzrokiem. Inny mężczyzna, największy z ich czwórki, skierował swą broń w kierunku Ellie i wrzasnął: - Otwieraj. Ellie wiedziała, że szyba wytrzyma. Budynek został tak zaprojektowany, by oprzeć się atakowi. Uniosła środkowy palec, jednocześnie naciskając przycisk komunikatora drugą ręką, by mogli ją wyraźnie usłyszeć. - Pieprz się. Jest kuloodporna. - Ty pieprzona suko44, - krzyknął jeden z nich. Wyciągnął pistolet, wycelował w twarz Ellie i wystrzelił. Cofnęła się, ale szyba nie rozbiła się. Pozostał mały ślad, ale nawet nie pękła. - To tylko budynek spotkań, a wy nie macie wejściówek, - wytłumaczyła. – Równie dobrze możecie bić się w piersi, wy głupie małpy. Wiedziała, że przeginała, ale tak długo jak pozostawali tam gdzie byli, rzucając groźby, nie mogli skrzywdzić kogoś złapanego na zewnątrz. Liczyła, że ochrona wkrótce się pojawi, by aresztować ich, zanim zdadzą sobie sprawę, że tylko chciała odwrócić ich uwagę. - Nie jestem też zwierzęciem. Powinieneś przejrzeć się w lustrze jeśli chcesz jedno zobaczyć. – Ellie posłała całej czwórce wrogie spojrzenie. – Jesteście chodzącym zoo, chłopcy. Jeden ze strzelbą wystrzelił ze swojej broni. Ellie krzywiła się i wzdrygała od każdej głośnej eksplozji. Zwolniła przycisk komunikatora, ale to ledwie wytłumiło dźwięk podczas, gdy mężczyzna wciąż oddawał strzały. Pojawiło się kilka śladów, ale szyba wytrzymała. Nie cierpiała tego, że osobiście i z bliska przetestowała skuteczność kuloodpornego szkła. Palant ze strzelbą przestał strzelać. Ellie przypomniała sobie o bezprzewodowej kamerze ochrony i cofnęła się klika kroków. Skupiła swą uwagę na niej, podczas gdy gorączkowo machała, by zwrócić czyjąś

44

w oryginale jest „You fucking animal”, ale wtedy dziwacznie, by to brzmiało ;P

Strona 113 z 393

uwagę. Uniosła cztery palce, a potem palcami naśladowała broń, poruszając kciukiem, by zasymulować strzały. Pokazała na swój zegarek, by wskazać, że to działo się teraz. Miała nadzieję, że ktoś z biura ochrony, kto obserwował kamery grał wcześniej w szarady, skoro te kamery nie przewodziły dźwięku. Dotknęła ramienia w miejscu, gdzie znajdowały się plakietki strażników i przesunęła palcem po gardle, by powiedzieć im, że dwóch strażników nie żyło, licząc, że wszystko zrozumieją. Mężczyźni ponownie otworzyli ogień w okna, tym razem wspólnie, być może myśląc, że zmasowany atak rozwali je. Ellie zakryła uszy, by ochronić je przed głośnym hałasem. Odsunęła się dalej od szyb i znów spróbowała przekazać do kamery co robili intruzi. Wystrzały nagle ucichły. Ellie obróciła głowę i przyglądała się jak mężczyźni w grupce rozmawiali. Jeden z nich wyłamał się, by pobiec w kierunku pojazdów. Zastanawiała się dlaczego udał się do samochodu strażników i usiadł na miejscu kierowcy. Jeśli sądził, że kradzież jednego z identyfikatorów pracowników pomogłaby im dostać się do środka, to zawiódłby się. Ellie miała złe przeczucie, kiedy szerokie uśmiechy pojawiły się na twarzach mężczyzn. Wyglądali wręcz na rozradowanych, kiedy usunęli się z drogi. Mężczyzna za kierownicą samochodu ochrony odpalił go i ustawił samochód na ulicy, tak by wskazywał na internat. W jej brzuchu zakotłowało się, chore uczucie zagnieździło się tam. W tym momencie wiedziała co planował zrobić. Kierowca dodał gazu. Samochód szarpnął do przodu, wjechał na krawężnik, i popędził chodnikiem, który prowadził prosto do podwójnych, szklanych drzwi. - Cholera! – Krzyknęła Ellie, gdy zatoczyła się do tyłu. Dźwięk zranił jej uszy, kiedy samochód wbił się w drzwi. Wylądowała na podłodze na tyłku. Obserwowała dym unoszący się ze zmiażdżonego przodu samochodu, gdy silnik zgasł. Szklane drzwi wytrzymały, ale gdy jej wzrok powędrował do góry, ku jej trwodze, zdała sobie sprawę, że uderzenie utworzyło szczelinę na dobre pięć cali, w wygiętej futrynie tuż przy szczycie. - O, Boże. – Wymamrotała Ellie, oszołomiona. Okna nie rozbiły się, ale ściana utrzymująca je w miejscu, tak. Siedziała tam wciąż, aż trzech mężczyzn wyciągnęło ich koleżkę z rozbitego samochodu. Wyglądał na zamroczonego, ale poduszka powietrzna uchroniła go przed poważnym urazem. Czterech mężczyzn studiowało uszkodzenie u szczytu framugi, uśmiechając się szeroko, a potem zaczęli spychać Strona 114 z 393

dymiący wrak z dala od internatu. Zepchnęli samochód z chodnika na trawnik, oczyszczając drogę na atak kolejnego pojazdu. Ellie wygramoliła się na nogi i pobiegła do systemu domowego komunikatora. Wiedziała, że ci mężczyźni planowali użyć ciężarówki, by całkowicie wypchnąć drzwi, aby móc wejść. Uderzyła w przycisk komunikatora. Jej serce groziło eksplodowaniem z przerażenia, ale starała się utrzymać spokojny ton głosu. - Zamknięcie drzwi awaryjnych, - oznajmiła wyraźnie. – Powtarzam, zamknięcie drzwi awaryjnych. Kierujcie się teraz do strefy bezpieczeństwa, - nakazała kobietom. – Idźcie na trzecie piętro. Niech każda biegnie, do diabła. Włamują się do budynku. Nie zamknę drugich drzwi bezpieczeństwa do ostatniej chwili, ale ruszajcie się. Zwolniła przycisk i gwałtownie szarpnęła za panel awaryjny skrzynki znajdującej się pod systemem komunikacji. Na drugim i trzecim piętrze znajdowały się stalowe drzwi do klatki schodowej i winda, były tam również stalowe przesłony na okna. Była to ostatnia deska ratunku dla ośrodka na wypadek, gdyby wtargnięto na niższe piętro po całkowitej blokadzie. Wewnętrzne drzwi, które oddzielały poziomy były grube na dziesięć cali, ważyły tysiąc funtów, zaś zewnętrzne przesłony były odporne na wybuch bomby. Zamykały także szczelnie podłogi wewnątrz szybu windy. Ellie skręciła swe ciało na tyle wystarczająco, by widzieć uszkodzoną ścianę nad drzwiami wejściowymi, ale wciąż mogła dosięgnąć panelu. Jeden z mężczyzn wsiadł do dużego pickup’a, potwierdzając jej najgorsze obawy. Mężczyźni śmiali się podczas rozmowy, bawiąc się doskonale knując jak ją zabić. Skrzywiła się i miała nadzieję, że będą gadać bzdury chwilę dłużej, podczas gdy jej kobiety przeniosą się na wyższe piętro. Wiedziała, że czas dobiegł końca kiedy drzwi kierowcy zamknęły się, silnik ciężarówki zawył do życia, a ta przejechała po ciele martwego strażnika ochrony. Kierowca ustawił ciężarówkę na linii równo z drzwiami. Niech to. - Ellie? – Głos Breeze doszedł z komunikatora. – Wszystkie zebrałyśmy się na trzecim piętrze. Zabieraj się tu teraz. Ulga przelała się przez Ellie. - Jesteś pewna, że wszystkie tam jesteście? Potwierdzasz to? Sky i Blue przybiegły ostatnie. - Są tutaj, - Breeze zapewniła ją. – Zabieraj się do nas albo zejdę na dół po ciebie. Strona 115 z 393

- Chrońcie się. Jestem bezpieczna, - skłamała Ellie. Żałowała, że nie mogła udać się na górę do Breeze, ale ktoś musiał aktywować drzwi awaryjne z panelu, przy którym stała. Ktokolwiek zaprojektował ten budynek, w jej opinii popełnił błąd, i gdy stała tam wiedziała, że jest bezbronna. Powinni byli zainstalować panele wyzwalające procedurę dla odpornych na eksplozję drzwi na wszystkich piętrach. Wbiła trzycyfrowy kod na panelu awaryjnym i przekręciła klucz. Donośna syrena rozbrzmiała w budynku w szybkich seriach. Wiedziała, że stalowe drzwi i przesłony zatrzasnęły się na wyższych piętrach budynku. Kobiety byłby bezpieczne na drugim piętrze, ale chciała, by znalazły się wyżej i trudniej było się do nich dostać, na wypadek, gdyby ci mężczyźni znaleźli sposób na pokonanie wewnętrznych drzwi. Nie sądziła, że możliwe było włamanie się do internatu, ale myliła się. Nie podejmowała już więcej żadnego ryzyka przez błędne przypuszczenia. Ellie zamknęła panel awaryjny. Wiedziała, że centrum ochrony musiało do tej pory dostać sygnał o tym co zrobiła. Ten system opierał się na bezprzewodowym połączeniu z kamerami. Było to bezpieczne wyjście awaryjne na wypadek, gdyby telefony przestały działać i padł prąd, tak by wciąż mogli monitorować systemy awaryjne. Zapewniała siebie, myśląc, że ochrona musiała wiedzieć, że właśnie uruchomiła ostatni protokół ochrony, co oznaczało, że wtargnięto do internatu. Przybędą szybciej, by ją uratować. Mam nadzieję. Proszę niech przybędzie teraz jakaś pomoc.

*****

Wściekłość zalała Justice’a. Utknął w głównym pomieszczeniu ochrony obserwując ekrany wypełnione zdjęciami z Homeland. Piętnaście ciężarówek wjechało do środka po tym jak ich samochód wysadził główną bramę. Oddawano strzały, ludzie ginęli, a on został uwięziony w metalowej skrzynce, by oglądać jak wszystko upada. Jego ludzie byli w niebezpieczeństwie a on chciał im pomóc. - Uspokój się, - zażądał Darren Artino. – Oddział SWAT i lokalne siły policji są już w drodze. Budynki zostały zamknięte, każdy jest świadom, że jest problem, a twoja rada jest bezpieczna w bunkrze. Widziałeś wszystko tak samo jak my. Jedynie moje siły ochrony zostały tam zabite. Twoi ludzie są bezpieczni. Strona 116 z 393

- Proszę pana, - wrzasnęła kobieta. – Eee, mamy poważany problem. - Jaki, - warknął Darren Artino. – Mamy ich teraz setki. - To kobieta z kobiecego internatu. Przestała próbować wymachiwać do nas i właśnie wbiła kod ostatniego protokołu. Uruchomiła drzwi Zdrowaś Mario. - Że co? – Justice warknął słowa. Zastanawiał się czy para wyszła z jego uszu. Nigdy więcej nie chciał czuć się bezsilny po tym jak rozpoczął swe nowe życie, ale tak właśnie czuł się w tej chwili. To go rozjuszyło. - Dajcie mi kamery na ten budynek, - krzyknął Darren Artino. – Kobieta jest zbyt zielona i założę się tylko spanikowała. Zamierzam wykopać jej tyłek, kiedy to się skończy. - Mam na linii kamerę z ulicy East, - odkrzyknął mężczyzna. – Ekran czternasty. Darren Artino wskazał na ekran z prawej strony i wiedział, że Justice depcze mu po piętach. Obaj mężczyźni skupili uwagę na ekranie. Obserwowali ciężarówkę rozpędzoną w kierunku głównego wejścia do kobiecego internatu. - Sukinsyn, - wypluł Darren. - Czym są drzwi Zdrowaś Mario? – Justice chwycił Darren’a za ramię i obrócił go. Darren zaczerpnął głęboki wdech, kiedy napotkał wkurzoną parę kocich oczu. - Zdrowaś Mario to modlitwa. To oznacza, ‘o do diabła, jest źle’. Uaktywniono zbrojone drzwi wewnątrz internatu, które odcięły wszystkie sekcje w budynku. – Wyszarpnął ramię z uścisku Justice’a. – Dajcie każdą kamerę jaką mamy wewnątrz na ekran i chcę czytniki ciepła na każdym piętrze, w tej chwili! Najwyższy priorytet dla wszystkich przednich ekranów. Justice sięgnął po swą komórkę, by wykonać telefon. - Kobiecy internat jest pod ostrym atakiem. – Rozłączył się. - Trzydzieści cztery sygnatury ciepła znajdują się na trzecim piętrze. Drzwi Zdrowaś Mario są zamknięte i zabezpieczone, - odkrzyknęła kobieta. – Jedna sygnatura ciepła znajduje się na pierwszym piętrze i przemieszcza się szybko. - Zgodnie z naszymi danymi, w internacie zamieszkuje trzydzieści pięć kobiet, wykrzyknął mężczyzna. – Mamy wszystkie. Kamery zazwyczaj nieaktywne wewnątrz internatu uruchomiły się. Jeden ekran przedstawiał kobiety, które siedziały lub opierały się o ściany korytarza na trzecim piętrze. - To moje kobiety. – Justice spiął się. Czy są bezpieczne tam gdzie przebywają? Strona 117 z 393

Darren kiwnął głową. - Zdecydowanie. Nic nie może się do nich dostać. Stalowe drzwi mają grubość prawie stopy. Nawet bomba nie mogłaby ich wygiąć. Mówiłem ci, że będą bezpieczne. - Mamy drzwi wejściowe na ekranie dziesiątym, - wrzasnął mężczyzna. Justice i Darren spojrzeli na widok z kamery, i Darren zaklął. Szklane drzwi leżały na podłodze. Uszkodzenia wzdłuż górnej części ściany, w której były zakotwiczone były skręcone do wnętrza. - Sukinsyn! Szyba wytrzymała, ale budynek już nie. – Ktoś oznajmił oczywistą rzecz. - Mamy ruch z czterema nowymi sygnaturami ciepła, - wykrzyknęła kobieta. – Śledzimy pierwotną pojedynczą sygnaturę ciepła. Znajduje się w kuchni. Wszystkie kamery są teraz on-line.

*****

Ellie wbiegła do kuchni. Usłyszała jak drzwi upadły z głośnym łoskotem i wiedziała, że jest w potrzasku. Mogła się albo ukryć i modlić, że pomoc nadejdzie zanim ci mężczyźni ją odnajdą lub walczyć. Jej szanse na stawienie czoła i pokonanie czterech uzbrojonych mężczyzn nie były zbyt wielkie. Jej główną troską były kobiety z Nowego Gatunku i pocieszała ją wiedza, że były bezpieczne. Rozumiała, że to mogła być niebezpieczna praca kiedy ją przyjmowała, ale nigdy nie sądziła, żeby coś tak okropnego mogło się wydarzyć. Z szarpnięciem otworzyła szufladę na noże i chwyciła największy jaki mogła znaleźć obserwując otwarte drzwi przez ramię. Starała się stłumić panikę, wiedząc, że musiała mieć jasne myśli. Potrzebuję miejsca do ukrycia się. Jej uwaga natychmiastowo skupiła się na wyspie i ruszyła do niej, zanurkowała i zeszła z widoku. Otworzyła jedną z szafek i zaczęła przesuwać znajdujące się tam rzeczy, robiąc to najciszej jak to tylko było możliwe. - Tutaj, kici, kici, - wrzasnął męski głos. Żartujesz sobie? Ellie pokręciła głową. Nie potrafią nawet odróżnić człowieka od Nowego Gatunku. Idioci nie wiedzą nawet do czego strzelać. Łowcy, od siedmiu boleści, wściekała się, przypominając sobie słowo wymalowane na boku ich ciężarówki. - Pokaż się, kociaku. Strona 118 z 393

Głos zabrzmiał bliżej. Serce Ellie biło szybko, gdy wcisnęła się w małą przestrzeń. Nie było tam zbyt wiele miejsca, ale zdołała poruszyć się pod ladą i zamknąć drzwi szafki. Kolana miała przyciśnięte do ciała a jej głowa była pochylona w ciemności. Starała się kontrolować swój oddech, by zapobiec usłyszeniu go przez nich. Jej uszy napinały się na najmniejszy hałas. Jedyne co mogła zrobić w tym momencie to modlić się, że nie odnajdą jej dopóki pomoc nie nadejdzie. - Nie zamierzam cię zabić. Chcę jedynie pogadać. Ellie zacisnęła zęby. Gość najwyraźniej wierzył, że była totalną idiotką, jeśli sądził, że uwierzyłaby mu choć przez sekundę. Nie było mowy, by spróbowała rozmawiać z tymi walniętymi palantami, bez kuloodpornej szyby oddzielającej ich. Pozwolić im na zbliżenie się do niej, byłoby najszybszym sposobem na śmierć, a ona chciała żyć.

*****

Justice nieustannie rzucał wzrok na różne ekrany, by obserwować co działo się wewnątrz kobiecego internatu. Wyciągnął swój telefon i wybrał szybkie wybieranie. Właśnie widział Ellie Brown ukrywającą się w szafce pod wyspą w kuchni. Jego wzrok śledził czterech intruzów, którzy przeszukiwali niższą sekcję domu. Zdali sobie sprawę, że windy nie działały i, że mieli zablokowany dostęp do drugiego piętra, przez ogromne stalowe drzwi, które odcinały schody. Mężczyźni rozdzielili się i przesuwali się od pokoju do pokoju na pierwszym piętrze internatu, szukając Ellie. - Nasze kobiety są bezpieczne na trzecim piętrze, ale ludzka kobieta ukrywa się w kuchni. To tylko kwestia czasu zanim ją znajdą. Jest w potrzasku. Jest tam czterech ciężko uzbrojonych mężczyzn, którzy wdarli się do środka rozsadzając drzwi wejściowe. – Rozłączył się. Darren Artino obrócił się ze zmarszczonym czołem do Justice’a. - Z kim rozmawiasz? - Mój oddział ochrony jest w drodze. Usta Darren’a opadły, a potem zamknęły się. - Ochrona to moja praca. Komunikacja wciąż leży. Nie mogę zadzwonić do strażników I wydać im rozkaz, by pozwolili wejść do Homeland. Blokują bramę wejściową przy użyciu Strona 119 z 393

samochodów służbowych, by zabarykadować ją i zapobiec, by ktokolwiek inny dostał się do środka. - Już tu są, - warknął Justice. – To moi mężczyźni, moi ludzie. Twarz Darren’a poczerwieniała z gniewu. - Moją robotą jest ochrona Nowego Gatunku, a nie by opuszczali bezpieczne miejsce, by mierzyć się z tymi szurniętymi draniami. Już prawie to powstrzymaliśmy. Odwołaj ich i nakaż powrót do bezpiecznego miejsca. - Prawie, nie ocali tej kobiety. – Justice szarpnął brodą w kierunku ekranu ukazującego kuchnię. Zaklął cicho. Jeden z intruzów właśnie wszedł do kuchni.

Strona 120 z 393

ROZDZIAŁ 7

- Kici, kici, kici – nawoływał męski głos tak, jakby była kotem. Facet zaczął szarpać za niezamknięte szafki znajdujące się po drugiej stronie kuchni. Całe ciało Ellie zadrżało, zacisnęła dłoń na nożu, wystarczająco mocno, aby drewniana rączka wbiła się w palce. Zamknęła oczy i nasłuchiwała, kiedy ciskał rzeczami. Nagle coś uderzyło w blat znajdujący się nad nią. Powstrzymała jęk przerażenia. Może nie wpadnie na to, by zajrzeć do dolnych szafek, modliła się gorączkowo. Szczęście ją opuściło, kiedy drzwiczki tuż obok niej zostały gwałtownie otwarte. Napastnik sięgnął do środka i złapał ją za lewą rękę. Trzymając brutalnie, wyciągnął Ellie z jej kryjówki dzięki jednemu, silnemu szarpnięciu. - Mam cię ty mała kocia dziwko. - Nie jestem kotem – poinformowała go drżącym głosem. – Jestem człowiekiem, tak samo jak ty. Szarpnął ją boleśnie stawiając na nogi i spojrzał w dół na nią. Wyglądał na dwadzieścia kilka lat, mierzył jakieś pięć stóp wzrostu i był krępej budowy ciała. Tatuaż wychodził spod kołnierzyka jego t-shirtu. - Nie obchodzi mnie czym jesteś dziwko. Już jesteś martwa. To jest nasz kraj, a ty i twoje dwunożne zwierzęta musicie umrzeć. – Sięgnął za siebie, za pasek jeansów i wyciągnął pistolet. Ellie zobaczyła broń i zrozumiała, że zamierzał po prostu ją zastrzelić.45 Uderzył w nią czysty terror, kiedy zatopiła nóż w jego piersi. Patrzyła mu w oczy, gdy ostrze wbiło się w niego, przechodząc przez koszulkę i skórę, obserwując jak jego zielone oczy rozszerzają się w szoku. Zatoczył się do tyłu, ciągnąc ją za rękę, aż w końcu oderwał dłoń Ellie od rękojeści

45

Co za siła dedukcji drogi Sherlocku, a myślałaś, że co chce z tobą zrobić, zagrać w bierki?

Strona 121 z 393

noża, głęboko osadzonego w jego piersi. Krew lała się z niego brudząc przy tym również i ją. Ręka, w której trzymał pistolet uniosła się, kiedy starał się wykonać ostatni wysiłek, aby ją zastrzelić. Ellie chwyciła jego nadgarstek obiema dłońmi i walczyła z nim, żeby w nią nie celował. Zacisnął uścisk na jej ręce powodując tym samym ból, ale po chwili rozluźnił go, kiedy osłabł. Nogi się pod nim ugięły i upadł na kolana na wyłożoną kafelkami podłogę w kuchni. Straszliwy jęk wyszedł z jego ust wraz z jasnoczerwoną krwią. Ellie jęknęła widząc straszne cierpienie, kiedy ich spojrzenia spotkały się, ból, przerażenie i wściekłość odbijały się wyraźnie w jego oczach46. Puścił jej rękę. Upuścił również pistolet, który uderzył w podłogę sekundę przed tym, zanim osunął się na ziemię. Ellie milcząc spojrzała w dół na niego. Leżał rozpostarty na plecach w niewygodnej pozycji, z nogami zgiętymi tak, że łydki znajdowały się pod udami. Oczy miał szeroko otwarte, na białych płytkach powstała kałuża krwi. Zaczerpnął jeszcze kilka urywanych oddechów. Cichy, bulgoczący odgłos dobiegł do jej uszu. Szarpnął ręką, która zadrgała i zamrugał zanim wziął ostatni oddech. Rękojeść noża wystawała z jego klatki piersiowej w miejscu gdzie znajdowało się serce, tam, gdzie go pchnęła47. Przełknęła żółć, która wezbrała w jej ustach w momencie, w którym w pobliżu stłukło się szkło. Dźwięk pochodził z drugiego pokoju. Odciągnął uwagę Ellie od martwego mężczyzny leżącego u jej stóp. Instynkt przejął kontrolę. Zanurkowała po pistolet leżący na ziemi. Złapała go obiema dłońmi, broń była ciężka i zimna, zmusiła się, by uklęknąć za wyspą, wyjrzała zza rogu patrząc w kierunku jedynego wejścia do kuchni. Otwarte przejście do jednej z przestrzeni mieszkalnych i to do części jadalnej były jedynymi drogami ucieczki. Użyła wyspy, jako osłony dla swojego ciała, po czym wycelowała pistolet pomiędzy te dwa przejścia. Zamierzała strzelać do wszystkiego, co się porusza. 46

Taaa ja na jej miejscu z pewnością bym się przejmowała jego bólem, wyrwałabym nóż z klatki piersiowej i wbiła w jaja, żeby świętemu Piotrowi ładnie Ave Maryja zaśpiewał zanim zejdzie z tego łez padołu. Nie wiem, czy Ellie jest mentalną blondynką? W sumie czego się można spodziewać po kimś, kto się cieszy, że uważają go za pudla. 47

Wow normalnie istna G. J. Joe, ja wiem, że ona była pielęgniarką, ale tak od razu w serce trafić, przez mostek się przebić hmmm

Strona 122 z 393

Nie musiała długo czekać zanim ktoś zrobił hałas w przestrzeni jadalnej, kiedy przewrócił krzesło. Wycelowała pistolet w tamtym kierunku, upewniła się, że jej ciało znajduje się za wyspą i użyła szafki do podtrzymania rąk, aby nie drżały, kiedy trzymała broń. Zadrżała z przerażenia48, że właśnie zadźgała człowieka na śmierć49. Odepchnęła te fakty na bok wiedząc, że rozpadnie się na części, jeśli dalej będzie o tym myśleć. Nie miała czasu, aby zmierzyć się z konsekwencjami tego, co zrobiła, by przeżyć. Facet ze strzelbą wszedł do kuchni, sprawiając wrażenie, jakby tańczył walca i niczym się nie przejmował. To się natychmiast zmieniło, kiedy zobaczył ją z pistoletem wycelowanym w niego. Otworzył usta, oczy mu się rozszerzyły, a następnie zareagował. Wyglądał, jakby poruszał się w zwolnionym tempie, gdy zaczął obniżać lufę strzelby celując w nią. Zacisnął usta w wąską linię w wyrazie determinacji zamierzając strzelić, ale Ellie pierwsza pociągnęła za spust. Dźwięk ogłuszył ją, kiedy broń wystrzeliła. Rzucił się do tyłu wpadając do jadalni i znikając z jej pola widzenia. Strzelba wychyliła się zza ściany, po czym strzelił, ale pocisk trafił gdzieś w sufit za Ellie. Coś miękkiego, co przypominało śnieg spadło na jej głowę. Zareagowała krzykiem i strzeliła w ścianę, za którą się schował, obok łukowatego przejścia. Nie była pewna, czy trafiła drania, ale miała nadzieje, że tak. Uświadomiła sobie, że najwidoczniej go nie zraniła, kiedy lufa strzelby ponownie się pojawiła. Na ślepo wycelował w jej kierunku i pociągnął za spust. Szafka znajdująca się obok Ellie rozpadła się na kawałki. Rzuciła się na podłogę, upadając niemal na martwego faceta. Pośliznęła się na gęstej, lepkiej plamie krwi, kiedy starała się podnieść z ziemi. Kolana Ellie ślizgały się na śliskiej substancji, sapnęła, a ręce rozjechały się pod nią. Upadła na brzuch i stęknęła. Musiała się przetoczyć po podłodze, by uciec od plamy krwi. Kątem oka dostrzegła ruch i obróciła się w tamtym kierunku. Facet ze strzelbą ruszył na nią, biegł prosto na wyspę. Wycelowała pistolet i strzeliła, cały czas leżąc przy tym na 48

Taaa to zdanie w powiązaniu z poprzednim to po prostu mistrzostwo świata, ale niestety nie ja to wymyśliłam

:P 49

A da się jakoś inaczej, niż na śmierć??

Strona 123 z 393

boku. Zanurkował, znikając po drugiej strony wyspy i uderzył w szafki z głośnym trzaskiem, kiedy cienkie drewno przyjęło ciężar jego ciała. - Rzuć broń dziwko – zażądał. – A nie będę cię torturował zanim odstrzelę ci twój pierdolony łeb. Przerażony wzrok Ellie skupił się na szafce, w którą trafił jego ostatni pocisk, na dowód jego niszczycielskiej siły. W drewnie była dziura wielkości pięści, a część niej eksplodowała od siły uderzenia tak, że fragmenty drewna poleciały na podłogę. Wzięła głęboki oddech, uświadamiając sobie, że musi uciekać i znaleźć nową kryjówkę. To, czego naprawdę potrzebowała, jak zdecydowała, to aby ten sukinsyn ze strzelbą zastrzelił się50. - Ellie? Słyszałyśmy strzały przez interkom, wszystko w porządku? Cholera. Zapomniała wyłączyć interkom. Głos Breeze brzmiał jakby była zmartwiona, ale Ellie nie mogła jej odpowiedzieć. Odczuła ulgę na myśl, że ona i inne kobiety są bezpiecznie zamknięte dwa piętra wyżej. Tylko szef ochrony i dyrektor znali kody do otwarcia tych stalowych drzwi, gdy zostały już aktywowane. Ellie nie miała nawet tego rodzaju dostępów do drzwi Zdrowaś Mario, kiedy były już zamknięte. Mężczyźni mogliby ją torturować, ale i tak nie znała informacji, których potrzebowali, by dostać się do kobiet. - Ellie? – Mężczyzna za wyspą parsknął śmiechem i tym samym zdradził swoje położenie. – Co to za głupie imię dla zwierzęcia? Ellie ostrożnie otworzyła drzwi szafki. Stał po prawej stronie za nią. Zajrzała do środka i wycelowała. - Zamierzam cię zabijać kurewsko powoli za to, co zrobiłaś Eddiemu. Ellie pociągnęła za spust i zaczęła strzelać w jego kierunku, dopóki pistolet nie zaczął klikać, pusty po tym, jak kilka kul przeleciało przez drewno. Odwróciła się na wypadek, gdyby oddał ogień i odczołgała się najdalej jak mogła, w lewo. Pistolet byłby bezużyteczny, chyba, że rzuciłaby się na niego. 50

Jasne, jasne uważaj bo to się zdarzy, w jakim ty świecie kobieto żyjesz?

Strona 124 z 393

Otoczyła ją cisza, kiedy już była w stanie cokolwiek usłyszeć. Zawahała się, czy wyjrzeć zza rogu wyspy, serce jej waliło. Trafiła go? Nie mogła mieć tyle szczęścia. Podczołgała się do przodu idąc na czworaka. Lepka krew zmarłego mężczyzny pokrywała jej dłonie sprawiając, że się ślizgała. Parła do przodu, przerażona, ale wiedziała, że byli tam jeszcze dwaj mężczyźni, którzy mogli się tu pojawić w każdej chwili, sprowadzeni przez strzały. Jeśli tu zostanie, z pewnością ją zabiją. Facet ze strzelbą musiał się z nią bawić, być może udaje rannego, aby wychyliła głowę, by mógł ją zastrzelić. Miała złe przeczucia dopóki nie zobaczyła krwi płynącej po podłodze wzdłuż złączeń kafli. Wstrzymała oddech i zaryzykowała wychylając głowę, żeby spojrzeć za drugą stronę wyspy. Siedział opierając się o nią. Strzelba spoczywała na podłodze obok jego nóg, a on patrzył na wprost na jadalnię. Zamrugał. Krew pokrywała jego pierś i spływała wzdłuż lewej ręki ujawniając, że trafiła go co najmniej raz. Nadal patrzyła na niego. - Buck? – Zawołał męski głos z salonu. – Eddie? Zerwała się na równe nogi i pobiegła sprintem do jadalni. Jeśli facet ze strzelbą był Buckiem, modliła się, żeby nie miał czasu, ani możliwości ze swoimi obrażeniami, aby złapać za swoją broń i zastrzelić ją, kiedy będzie przebiegała obok niego. Wybiegła z kuchni bez otrzymania kulki w plecy. Najbezpieczniejszym miejscem będzie biblioteka. Jeśli uda jej się tam dostać i nie da się złapać, będzie miała szansę się zabarykadować. Ciężkie meble wypełniały ogromny pokój. Mogła je poprzesuwać, by zablokować podwójne drzwi. Z nowym planem w głowie rzuciła się, aby go wykonać. Mężczyzna przeklął, kiedy gwałtownie minął otwarte drzwi do jednego z pokoi. Wiedziała, że ją zobaczył i zaczął biec szybciej. Wszystkie inne pokoje na dole były zbyt otwarte lub miały ograniczoną możliwość odgrodzenia się od reszty domu. Ellie dotarła do biblioteki i zatrzasnęła za sobą drzwi. Oparła się o drewno i usłyszała faceta depczącego jej po piętach. Nie miała czasu, żeby chwycić jakieś meble zważywszy na

Strona 125 z 393

to wszystko. Dyszała nie mogąc zaczerpnąć tchu, spojrzała w dół i skrzywiła się widząc swoje dłonie, ręce i koszulkę pokryte krwią. - Tędy – wrzasnął mężczyzna. – Jest tutaj. - Buck i Eddie są martwi – krzyknął drugi. – Ona ich kurwa zabiła. Ta zwierzęca suka zabiła ich obu. Jeden z mężczyzn próbował otworzyć drzwi. Ellie krzyknęła i naparła na nie ze wszystkich sił. Usłyszała wściekłe przekleństwo, po czym ktoś uderzył wystarczająco mocno, aby siła uderzenia odepchnęła ją kilka centymetrów od twardej powierzchni, do której miała dociśnięte plecy. Szaleńczo zaczęła szukać czegoś, co dosięgłaby stopą, by to przyciągnąć, czegoś, co pomogłoby jej zablokować drzwi, ale nie miała tyle szczęścia. Potrzebuję broni. Ogromny pokój zawierał kilka kanap, stołów i wygodnych krzeseł. Kominek znajdował się na przeciwległej ścianie. Wszystkie książki stały na półkach otaczających pomieszczenie. Rozpaczliwa uwaga Ellie wróciła do kominka i narzędzi stojących obok niego. Skupiła uwagę na pogrzebaczu. Obaj mężczyźni uderzali w drzwi wykorzystując swoją łączną wagę. Siła, z jaką to robili była wystarczająco duża, żeby Ellie odrzuciło od nich. Uderzyła w jedną z kanap, ześliznęła się po jej boku i upadła na podłogę za nią. W panice podczołgała się na dywanie, starając się wstać z powrotem na nogi. - Dorwij tą sukę – krzyknął jeden z mężczyzn. Ellie złapała pogrzebacz i odwróciła się twarzą do napastnika. Uderzyła mężczyznę znajdującego się najbliżej niej używając metalowego pręta, jakby to był kij baseballowy. Ból przeszył jej ręce od mocnego uderzenia, kiedy pogrzebacz zetknął się z ciałem mężczyzny. Zawył z bólu i odskoczył do tyłu, spojrzał na swoją rozdartą koszulkę, gdzie pomiędzy zniszczonym materiałem pojawiła się krew. Mężczyzna spojrzał na Ellie. – Zapłacisz mi za to – syknął.

Strona 126 z 393

Drugi mężczyzna wyjął nóż myśliwski zza pasa, kiedy się rozdzielili. Ellie przyciskając plecy do kominka wymachiwała pogrzebaczem w ich kierunku starając się ich zmusić, aby się cofnęli. Odsunęli się od siebie jeszcze bardziej, żeby utrudnić jej obserwowanie ich obu jednocześnie. Obaj rzucili się na nią. Wymachiwała pogrzebaczem. Starała się uderzyć jednego z nich tuż przed tym, zanim drugi zablokował jej atak. Uderzyła mocno o podłogę, a ciężkie ciało przygniotło ją. Sapała próbując krzyczeć, ale nie mogła nawet zaczerpnąć oddechu. - Ty suko – ryknął jeden z nich, ten, którego uderzyła. – Myślę, że złamała mi pieprzoną rękę. Masz ją Roy? Mężczyzna siedzący na niej złapał ją za włosy tuż przy karku i docisnął jej twarz do dywanu. Starała się walczyć, ale nie mogła go z siebie zrzucić. Docisnął ją mocniej do dywanu i wbił boleśnie kolano w plecy Ellie. - Mam tą wściekłą sukę Chuck. Przesunął się wystarczająco, by mogła odwrócić głowę. Zaczerpnęła powietrza i natychmiast tego pożałowała. Mężczyzna wycisnął z niej oddech. Trzymał ją przyciśniętą do ziemi, uniemożliwiając poruszanie głową dzięki pięści zaciśniętej na jej włosach. Nie mogła się wydostać spod jego ciężkiego ciała. Musiał ważyć z blisko sto funtów. - Pozwól mi pociąć tę sukę – jęczał Chuck. – Myślę, że naprawdę złamała mi rękę. Boli jak cholera. Roy chrząknął. Przesunął się, a Ellie zawyła z bólu, kiedy jego ciało wcisnęło się w jej, naciskając na nią mocniej, dopóki żebra omal jej nie pękły. Coś szturchnęło jej pośladki. Drugi mężczyzna wyrwał jej pogrzebacz z ręki. - Pomóż mi ją podnieść – powiedział chrapliwie Roy. – Wiem, jak pokazać tej dziwce, gdzie jest jej miejsce w społeczeństwie, później pozwolę ci poderżnąć jej cholerne gardło, jakby była królikiem. Będziemy patrzeć, jak się wije dopóki się nie wykrwawi. Ellie mogła tylko wierzgać i krzyczeć, kiedy starała się walczyć. Obiekt naciskający na jej tyłek nie był już żadną tajemnicą. Roy był napalony. Miała straszliwe myśli na temat tego, Strona 127 z 393

co zamierza z nią zrobić, aby pokazać, gdzie jest jej miejsce w jego popapranym wyobrażeniu na temat tego, jak powinno wyglądać społeczeństwo. Owce, króliki, odgadywała, że wszystko, co oddycha i przyszło temu dupkowi na myśl będzie miało tu zastosowanie. Ręce chwyciły kostki Ellie, a chwilę później Roy przesunął się na niej, uwolnił jej włosy i złapał ją za nadgarstki. Podnieśli ją do góry za ręce i nogi, niosąc pomiędzy sobą, plecami zwróconą do ziemi. Krzyczała i walczyła, próbowała kopnąć mężczyznę trzymającego ją za nogi, ale nie pozwolił jej na to. Chuck z pewnością nie miał żadnych problemów z trzymaniem jej za kostki w miażdżącym uścisku, jak na faceta z podejrzeniem złamania ręki. - Rzuć ją na kanapę, później przejdź z drugiej strony i złap ją za włosy – wysapał Roy, zdyszany od walczenia z nią, kiedy się szarpała. Zakołysali ciałem Ellie, po czym uderzyła w stół do kawy. Ostry ból eksplodował w jej boku. Zastanawiała się, czy złamali jej żebro, kiedy boleśnie wciągnęła powietrze do płuc. Mężczyźni ponownie ją rozhuśtali i uderzyła w kanapę, następnie brutalnie przekręcili jej ciało. Roy trzymał ją za ręce, a Chuck puścił jej nogi. Starała się kopnąć Roya, kiedy przerzucali ją nad oparciem kanapy. Wśliznął się na nią ponownie miażdżąc ją i mocno przyszpilając do mebla. Krzyknęła w poduszkę, kiedy ręce złapały ją za włosy i docisnęły twarz mocniej do materiału. Uderzyła w nią czysta panika, gdy uświadomiła sobie, że nie może oddychać. Dusili ją. - Podaj mi nóż. – Roy brzmiał na tak podekscytowanego, że aż brakło mu tchu. Jedna z rąk puściła włosy Ellie. Odwróciła twarz, wessała powietrze do spragnionych płuc i krzyknęła na wydechu. Roy złapał za tył jej bluzki a nóż przesunął się wzdłuż jej kręgosłupa. Sparaliżował ją strach, nie wiedziała, czy ją również zamierza pociąć. Próbowała go kopnąć, ale nie stanowiła dla niego żadnej siły przeciwstawnej. Sięgnęła na ślepo starając się podrapać Chucka. Brutalna dłoń ponownie złapała ją za włosy, ale chwyciła go za rękę. Wbiła paznokcie w skórę, kiedy dociskał jej twarz do poduszki próbując ponownie ją udusić. Usłyszała jego dzikie przekleństwo i zaczerpnęła duży haust powietrza, kiedy oderwał od niej rękę, żeby przerwać ból, który mu sprawiała. Strona 128 z 393

Spodnie Ellie zostały ściągnięte w dół, co nie pozostawiało wątpliwości, że zamierzali ją zgwałcić. Walczyła mocniej, krzyczała i wtedy nagle ciężar został od niej oderwany. Zeskoczyła z kanapy w momencie, w którym ciało Roya zostało z niej usunięte. Potknęła się i wylądowała na tyłku na podłodze. Instynktownie szarpnęła spodnie do góry. Roy leżał na ziemi na brzuchu z pistoletem wycelowanym w tył jego głowy. Chuck miał ręce podniesione do góry i wyglądał na absolutnie przerażonego. Czterej mężczyźni ubrani w czarne uniformy typu SWAT z nadrukowanymi białymi literami ONG na kamizelkach patrzyli w dół na nią. Ich twarze nie były do końca ludzkie, zidentyfikowała ich natychmiast, jako Nowy Gatunek. Mieli broń i ogromne noże przypięte do ud. Usłyszała za sobą ruch i poderwała głowę w odpowiedzi na ten hałas. Fury stał tam, promieniując wściekłością, znacznie mroczniejszą, niż czarne stroje, w które byli ubrani jego ludzie.

Coś obrzydliwego skręciło się w Furym. Mocno docisnął swoich ludzi, by dotarli do domu kobiet w przeciągu sekundy. Justice zadzwonił po zespół i oświadczył, że Ellie jest w niebezpieczeństwie. Był przerażony, że przyjedzie za późno i cholernie mało brakowało, a tak by się stało. Kiedy wpadł do pokoju i zobaczył scenę rozgrywającą się tuż przed nim, tych mężczyzn gotowych do zrobienia przerażających rzeczy jego Ellie, uderzył w niego morderczy impuls. Skorzystał z całej samokontroli, jaką posiadał, żeby nie ryknąć wściekle i nie zabić ich. Zwierze siedzące w nim chciało widzieć ich krwawiących i umierających. Oddychał ciężko, skupił wzrok na jej twarzy, kiedy zassała powietrze, starając się podciągnąć spodnie. Włosy wiły jej się wokół posiniaczonej twarzy, koszulkę miała rozciętą na plecach i mógł dostrzec sińce tworzące się na jej jasnej, delikatnej skórze. Zapach jej przerażenia utrzymywał się w powietrzu sprawiając, że jeszcze trudniej było mu zachować kontrolę nad potrzebą, aby rozerwać jej napastników na strzępy gołymi rękami. Zerknął w kierunku kamer, ich obecność pomagała mu zachować spokój. Wiedział, że jeśli by ich tam nie było zamordowałby tych ludzi bez chwili zastanowienia za to, że ośmielili się dotknąć Ellie. Nawet teraz to go kusiło i niech szlag weźmie konsekwencje. Ruszyli za jego kobietą i skrzywdzili ją. Strona 129 z 393

Zrobił niebezpieczny krok w kierunku jednego z mężczyzn, ale Ellie jęknęła cicho. Spojrzenie Fury’ego skupiło się na niej, to zmusiło go do przemyślenia swojej decyzji. Troska o nią stała się jego priorytetem. Mógł zabić tych drani po tym, jak upewni się, że nie jest poważnie ranna. Wciągał powietrze przez usta, aby poradzić sobie z zapachem jej przerażenia i wygrać ze swoim zwierzęciem walkę o kontrolę. Spojrzał na każdego ze swoich ludzi, dobrze zdając sobie sprawę z ich gniewu i wiedząc, że czekali na wskazówki, jak mają poradzić sobie z tą sytuacją. To uspokoiło go na tyle, że zmusił się do rozwarcia pięści. Dał swoim ludziom sygnał ręką, żeby zabezpieczyli dupków odpowiedzialnych za atak. Nie ufał swojemu głosowi. Z wielkim trudem przybrał opanowany wygląd twarzy, choć wcale się tak nie czuł, kiedy podszedł do Ellie. Chciał opaść na podłogę i ukołysać ją w swoich ramionach, by dać jej ukojenie. To upewniłoby go, że dotarł do niej na czas, ale zapachy ludzkich mężczyzn mieszały się z jej wonią. To go rozwścieczyło, czuł ich na niej. Była jego do jasnej cholery i mocno walczył ze sobą, żeby trzymać się od niej w cholerę z daleka po ostrzeżeniu Justice’a. Zrobił to z wyjątkiem kilku nocnych wycieczek, kiedy obserwował ją z daleka, a teraz omal nie umarła. Niech szlag weźmie rozkazy, dotknie jej. Poruszył się ostrożnie, by jej nie przestraszyć. Musiał się upewnić, że naprawdę nic jej nie było nawet, jeśli musiałby ją rozebrać, by zbadać każdy skrawek jej ciała. Nie przystałby na mniej. Wiedział, że musi zachować zimną krew. Ellie zapewne mu nie ufała po incydencie, do którego doszło w jego domu, a on nie chciał jej pokazać, jak wiele dla niego znaczy. Ostatniej rzeczy, jakiej potrzebował było uświadomienie Ellie, jak bardzo może go zranić. Opanuj się, rozkazał sobie. Zachowuj się tak, jakbyś potrafił się kontrolować w jej obecności. Miał nadzieję, że mimo wszystko potrafi to zrobić. Będzie bezpieczna i zostanie z nią dopóki nie wyjdzie z szoku. Martwienie jej, że przerzuci ją sobie przez ramię, zaniesie z powrotem do swojego domu i ponownie przywiąże do łóżka nie było czymś, czego w tej chwili potrzebowała. Nieważne, jak bardzo to było zbieżne z tym, co chciał zrobić. Zapewni Ellie bezpieczeństwo nawet, jeśli to oznaczałoby pilnowanie jej przez całą dobę. Wiedział, że Strona 130 z 393

naprawdę nie może tego zrobić, ale to uspokajało jego zwierzę na tyle, aby przynajmniej rozważyć taką możliwość. Musiał z nią być dokładnie teraz, porozmawiać z nią, trzymać się blisko niej dopóki nie będzie miał żadnych wątpliwości, że wszystko z nią w porządku. W przeciwnym wypadku przekroczy krawędź dzielącą go od szaleństwa, gdy uświadomi sobie, jak blisko była śmierci i jak mało brakowało, żeby stracił ją na zawsze.

Ellie spojrzała do góry napotykając intensywny, ciemny wzrok Fury’ego, kiedy przykucnął przed nią. Zawahał się na chwilę przed tym, nim owinął palce wokół jej brody. Na dłoniach miał czarne rękawiczki, czuła skórę, z której były zrobione. Dotyk Fury’ego był delikatny, kiedy ją badał. Obrócił jej głowę, żeby przyjrzeć się szyi i twarzy Ellie. Puścił jej brodę. Bez żadnego ostrzeżenia złapał ją pod łokcie i delikatnie pociągnął do góry, żeby wstała. Była świadoma, że ma koszulkę rozciętą z tyłu, przez co widać jej skórę. Uścisk Fury’ego zacieśnił się, kiedy omal nie upadła, gdy nogi się pod nią ugięły. Ciche warknięcie wyszło z głębi jego gardła, a wściekłość ponownie ściągnęła jego rysy. Uścisk jego dłoni zelżał na jej rękach, ale w mgnieniu oka pochylił się i złapał ją za nogi i z tyłu pleców. Zagarnął ją w swoje ramiona i przycisnął mocno do piersi. Nie patrzył na nią. - Wyczyszczę ją i sprawdzę obrażenia. Zabezpieczcie teren i wyprowadźcie ich na zewnątrz. – Fury wywarczał te słowa. – Nikt nie wchodzi do budynku. Mężczyzna o zaciętym wyrazie twarzy i z długimi, czarnymi włosami przytaknął. – Zrozumiałem. Fury ruszył przed siebie. Ellie zawahała się sekundę przed tym, zanim owinęła mu ręce wokół szyi. Była zmęczona, obolała i w zbyt wielkim szoku, żeby dbać o to, dokąd ją zabiera. Oparła policzek na jego ramieniu i zamknęła oczy. Bez względu na powód on i jego ludzie przybyli, żeby uchronić ją przed straszną śmiercią z rąk tych dwóch napastników.

Strona 131 z 393

Jeszcze kilka minut… zadrżała na myśl, co by się z nią stało. Przywarła mocniej do Fury’ego i nie uszło jej uwadze, kiedy jego ciało się napięło. Mimo wszystko nie zatrzymał się. Ellie otworzyła oczy, kiedy zatrzymał się i kopnął w coś. Pchnął drzwi, żeby wnieść ją do damskiej toalety. Zmarszczył brwi, rozejrzał się wokół, a następnie ruszył w kierunku długiego blatu z umywalkami. Delikatnie opuścił ją w dół tak, że siedziała na brzegu z twarzą zwróconą do niego. Musiała pozwolić mu odejść, kiedy powoli cofnął się. Fury odwrócił się i rozejrzał po pomieszczeniu. Podążyła za jego wzrokiem, gdzie czegoś szukał i uświadomiła sobie, że patrzył do góry oglądając wszystkie narożniki. - Tu nie ma żadnych kamer – poinformowała go cicho. – Ochrona chciała je zainstalować, ale wykłóciłam się z nimi, żeby kobiety miały trochę prywatności. Fury przytaknął i skierował swoją uwagę na umywalkę znajdującą się obok niej. Zdjął rękawiczki i rzucił je na blat. Zamachał dłońmi pod kranem, aktywując fotokomórkę i włączając wodę. Kiedy zaczęła lecieć, umył ręce, a następnie odsunął się i podszedł do dozownika z papierowymi ręcznikami. Ellie obserwowała go z wysoko uniesionymi brwiami, gdy wyszarpywał garściami brązowe, papierowe ręczniki i układał je obok niej na blacie. Całkowicie opróżnił dozownik, po czym podszedł do następnego. - Myślę, że to wystarczająco dużo. Fury zmarszczył brwi patrząc na nią. Położył resztę papierowych ręczników i podszedł do niej poruszając się z pełnym wdziękiem, a jego ruchy przypominały jej kota wykonującego skok. – Ściągaj ubrania, teraz. Sapnięcie wyrwało się spomiędzy jej warg, po czym musiała zamknąć usta rozdziawione w szoku na jego żądanie. – Nie zrobię tego. Warknął na nią cicho. – Pokrywa cię ich smród i krew. Nie mogę powiedzieć, co z tego należy do ciebie, a co do nich. Zamierzam cię umyć i znaleźć obrażenia. Jeśli nie możesz się rozebrać, zrobię to za ciebie.

Strona 132 z 393

Ellie rozluźniła się rozumiejąc czemu stawia jej teraz szalone żądania. – Chcesz mnie wyczyścić, aby opatrzyć rany? To wszystko? Oczy Fury’ego zwęziły się. – Wolisz, żebym posłał po jednego z moich ludzi, żeby tu przyszedł i cię rozebrał? Twoja ochrona nadal stara się zaprowadzić porządek – parsknął. – Możemy tu zostać przez chwilę. Ktoś z nas usunie twoje ubrania i wyczyści cię, żeby zobaczyć czy jesteś ranna i jak poważnie. Decyduj teraz, czy to będę ja, czy jeden z moich ludzi. Nie chcę tracić czasu, a to właśnie robisz. Ellie zacisnęła zęby. Czasami potrafił być takim chamskim draniem. Właśnie przeszła najgorszą traumę w swoim życiu i nie musiał być taki obcesowy. – Myślę, że sobie poradzę. - Złapię cię zanim upadniesz. Nie możesz nawet chodzić. - Właśnie zabiłam dwóch mężczyzn, mogłam zostać brutalnie zgwałcona, a oni zamierzali mnie zamordować. Wybacz mi, do jasnej cholery, że trochę ciężko utrzymać mi się na nogach. Przysunął się do niej. – Zabiłaś dwóch? Przestałem przeszukiwać dom, kiedy usłyszałem odgłosy walki i wiedziałem, gdzie cię znajdę. Po prostu ruszyłem do ciebie. - Oni nie byli na wycieczce i nie zabili się sami. – Nadal drżała. Realizm tego, co zrobiła by przeżyć uderzył w nią. Krew odpłynęła jej z twarzy, a fala zawrotów głowy sprawiła, że zakołysała się. – Zabiłam ich. Naprawdę ich zabiłam. Fury wywarczał ciche przekleństwo. – To była samoobrona. Nie myśl o tym, skarbie. Nie miałaś innego wyboru, a oni dostali to, na co zasłużyli. Oddałaś światu przysługę odsyłając ich stąd. Zabiliby cię bez chwili zastanowienia. - Zmniejszył dystans pomiędzy nimi dopóki nie oddzielały ich tylko centymetry. Chwycił za przód jej koszulki i szarpnął ją do góry, zdejmując z jej ciała. Nie sprawiło mu to większego problemu skoro tył był rozcięty. – Rozumiesz? Nie są warci tego udręczonego spojrzenia w twoich oczach. Kłóć się ze mną, mów do mnie, ale myśl o czymś innym. Nie rozpadaj się, ponieważ nie mogę znieść twoich łez. Zwyzywaj mnie zamiast tego i zezłość się na mnie.

Strona 133 z 393

Zamrugała, żeby odgonić łzy. Był miły i robił co mógł, by wyciągnąć jej emocje bliżej powierzchni. Miał najpiękniejsze oczy na świecie. Potrzeba, by rzucić się w jego ramiona i przylgnąć do niego stała się niemal wszechogarniająca. Odwrócił wzrok od jej oczu, nim mogła zacząć działać. - Muszę cię teraz oczyścić. Naprawdę nie mogę znieść zapachu ich smrodu na tobie. To coś związanego z naszą rasą i sprawia, że muszę walczyć z moją wściekłością. – Zamilkł na chwilę patrząc na nią. – Posiadam instynkty, które powstały w wyniku tego, co mi zrobili i czasem muszę walczyć z tymi potrzebami. Jest gorzej, kiedy jestem zły, pobudzony lub przestraszony. Jeśli ten smród wkrótce z ciebie nie zniknie będę zmuszony wyjść tam i oderwać im łby. - W porządku. – Przytaknęła. – O ile nie będę protestować, jeśli ktoś to zrobi, to nie chcę, żebyś ty był tym kimś. Wpadniesz przez to w kłopoty. Ellie zdała sobie sprawę, że jej stanik został rozcięty razem z koszulką, więc chwyciła się obiema rękami, by objąć i zakryć nagie piersi. Fury złapał jej nadgarstki zanim zdążyła ukryć przed nim półkule piersi i szarpnięciem rozwarł szeroko jej ręce. Nie patrzył na jej klatkę piersiową, zamiast tego zaczął sprawdzać jej zakrwawione ręce. - Nie dotykaj się, jesteś umazana ich krwią. Zejdź na dół i stań przy umywalce. Wyczyszczę cię. Miękki, chrapliwy ton głosu Fury’ego sprawił, że się zrelaksowała i nie walczyła z nim, kiedy ich spojrzenia ponownie się spotkały. Powoli zaczęła zsuwać się z blatu nie chcąc się z nim kłócić. Starał się ją czymś zająć, by nie myślała o bolesnej rzeczywistości i uświadomiła sobie, że to było niemal słodkie. Również nie umknął jej fakt, że użył czułego słówka, kiedy nazwał ją „skarbem”. To trochę pomogło po szoku, którego doznała. Stopy Ellie dotknęły podłogi i nogi się pod nią ugięły. Fury obracał ją dopóki nie opierała się o niego plecami, po czym uwolnił jej ramiona. Sięgnął do przodu przekładając ręce wokół jej pasa i zamachał dłońmi pod kranem aktywując fotokomórkę i ponownie go włączając. Delikatnie złapał ją za nadgarstki i włożył jej ręce pod zimną wodę. Ellie spojrzała w dół, by obserwować, jak woda zmienia kolor, kiedy zmywała krew z jej nadgarstków i Strona 134 z 393

dłoni. Zamknęła oczy mocno zaciskając powieki, żeby zwalczyć mdłości, które dopadły ją, kiedy zobaczyła, jak woda zmienia kolor na czerwony. - Czemu do cholery nie ma tu pryszniców? – Warknął Fury. - Mamy swoje własne, prywatne łazienki z prysznicami, wewnątrz naszych mieszkań. Nikt nawet nie pomyślał, że budynek może zostać sforsowany. Westchnął. – Cóż, teraz już został, a wszystko co mam, to te umywalki. Ellie trzymała oczy zamknięte, będąc wdzięczną, że zajmował jej myśli przez zadawanie pytań. Fury nachylił się dociskając do jej nagich pleców, jego ubrania były nieco szorstkie, a ręce ocierały się o jej boki, kiedy zmywał krew z jej skóry. Kazał Ellie pochylić się do przodu, a ona się zawahała. Dalej ją mył opłukując wodą górę jej rąk, aż do ramion. Woda ściekała w dół po jej ciele i wsiąkała w spodnie. Nie było nic, co dałoby się z tym zrobić, ale to i tak było bez znaczenia odkąd jej ubrania nasiąkły krwią. - Zdejmij buty – wyszeptał blisko jej ucha. Ellie przyjrzała się swoim półbutom na płaskim obcasie z odkrytymi palcami, które wcześniej były białe, a teraz widniały na nich krwawe ślady. Pośliznęła się na plamie krwi w kuchni, czołgała się przez nią, a jej obuwie zostało zniszczone. Zmusiła się, żeby zrzucić półbuty ze stóp. Ręce Fury’ego zsunęły jej bawełniane spodnie o kilka centymetrów w dół, po czym się zatrzymały, kiedy się zawahał51. - Po prostu cię wyczyszczę. Bądź silna jeszcze przez chwilę. Jesteś bezpieczna i nikt cię nie skrzywdzi, Ellie. Nie pozwolę na to. Będą musieli przejść przeze mnie, aby dostać się do ciebie, a to się nie zdarzy. Wierzyła mu. – W porządku. Trzymała oczy zamknięte, żeby zapobiec patrzeniu, jak przygląda się jej ciału. Ręce Fury’ego były delikatne, kiedy ściągnął jej spodnie do końca i zahaczył kciukami o majtki, aby

51

I znów to wahanie grrrrrrrrrrrr

Strona 135 z 393

je również usunąć. Podniosła jedną nogę, a później drugą, żeby mu pomóc, kiedy uświadomiła sobie, że chciał je całkowicie ściągnąć z jej ciała, aż w końcu stała całkiem naga52. Fury odwrócił się z powrotem w kierunku kranu i oblał ją wodą, którą trzymał w złączonych dłoniach. Kiedy każdy centymetr ciała Ellie począwszy od szyi obciekał wodą, użył mokrych papierowych ręczników, aby delikatnie wytrzeć jej skórę, podczas gdy ona stała nienaturalnie nieruchomo. - To najlepsze, co mogę zrobić – powiedział głębokim, napiętym tonem głosu. – Będziesz potrzebowała prysznica, ale nie widzę już żadnej krwi. Udało ci się nie pobrudzić nią sobie włosów z tego, co mogę zobaczyć i poczuć. Ellie otworzyła w końcu oczy, kiedy nie dotknął jej już w żaden sposób. Natychmiast odnalazła wzrokiem jego odbicie w lustrze, a jej usta otworzyły się z szoku. Fury stał zwrócony do niej plecami, kiedy zdejmował swoją kamizelkę i rozpinał koszulę, aby zdjąć ją ze swoich szerokich ramion. - Co robisz? – Zaskoczenie pobrzmiewało w jej głosie i nienawidziła tego tonu. - Potrzebujesz czegoś suchego i czystego do ubrania. Pomyślałem, że dam ci moją koszulę i bokserki. – Spojrzał przez ramię i napotkał jej wzrok w lustrze. – Chcesz wyjść z tej łazienki nago? – Ciemne oczy zwęziły się. – Nie pozwolę na to, więc nawet o tym nie myśl. Jeśli powiedziałabyś mi, żebym przysłał innego mężczyznę, żeby pomógł ci się rozebrać, to również by się nie zdarzyło. Pokręciła głową i skrzyżowała ręce na piersi, aby zasłonić się przed jego wzrokiem. – Proszę, pożycz mi koszulę i swoje majtki53. Doceniam to. Odwrócił głowę. – Nie musisz patrzeć, jak się rozbieram.54

52

Spoko, w sumie to przecież tak trudne do przewidzenia, że jak ściąga jej majtasy, to żeby całkiem je zdjąć.

53

A fuj, to niehigieniczne.

54

Tak jakby było coś, czego już nie widziała. Pewnie, on może się na nią gapić, a ona na niego nie.

Strona 136 z 393

Ellie zdała sobie sprawę z tego, że patrzyła na niego, kiedy rozpinał koszulę i zdejmował ją, aby odsłonić opalone, muskularne plecy. Zacisnęła powieki, to była jedyna możliwość, skoro obracając się do lustra po prostu stanęłaby twarzą w twarz z jego odbiciem. Słuchała jak się rozbierał i ta chwila zdawała się trwać wieczność zanim skończył i się odezwał. - Jestem ubrany. Trzymaj. Ellie otworzyła oczy i znalazła Fury’ego blisko siebie, prawie dotykał jej pleców. Odwrócił się do niej trzymając koszulę i niebieskie bokserki przewieszone przez ramię, znajdujące się tuż obok niej. Ellie okręciła się i sięgnęła w górę, by zabrać je od niego. Ponownie zauważyła, że był od niej znacznie wyższy. - Dziękuje. - Jestem ci to winien – wywarczał te słowa. Rozgorzał w niej gniew na jego gburowaty docinek odnoszący się do ich napiętych stosunków. Zacisnęła zęby, aby powstrzymać się od rzucenia mu niegrzecznej odpowiedzi. Nie musiał jej teraz o tym przypominać. Zamiast odszczekiwać się ubrała się szybko. Bokserki były zrobione z miękkiej bawełny, jeszcze ciepłe od jego ciała, wisiały nisko na jej biodrach i wyglądały workowato. Mam teraz wentylację. Uśmiechnęła się na tą myśl i założyła koszulę. Pachniała nim, trzymała jego ciepło i była szczęśliwa, że jest znowu zakryta. - Możesz się już odwrócić. – Skończyła zapinać guziki koszuli. Powoli odwrócił się do niej. Wyglądał seksownie w samej kamizelce i dopasowanych spodniach. Ramiona Fury’ego były całkowicie odsłonięte, duże, mocne mięśnie były wyeksponowane przez kamizelkę, która wyglądała na zbyt małą dla jego imponującej postaci. Oderwała wzrok do tych bicepsów i podwinęła rękawy koszuli dopóki nie uwolniły jej dłoni. Fury podszedł do niej, aby jej pomóc, odtrącając palce Ellie, żeby wykonać zadanie. Zagapiła się na jego kamizelkę, gdzie napis ONG został nadrukowany dużymi literami w poprzek niej. - Nie wiedziałam, że twoi chłopcy mają własny zespół ochrony. Strona 137 z 393

Odetchnął głęboko. – Taaa, cóż, nie możemy ufać ludziom, że całkowicie nas ochronią. Byliśmy trenowani w sekrecie i żaden z waszych ludzi nie wiedział o niczym, aż do teraz. Popatrz, jaką niekompetentną robotę dziś odwalili. Mercile dało nam siłę, refleks i zdolność do przyjmowania ciosów, dzięki czemu w walce mamy ponadprzeciętną wytrzymałość. Ci z nas, którzy posiadają te umiejętności uczą innych. Jesteśmy pojętnymi uczniami. - Czemu robicie to w sekrecie? Homeland jest wasz. Możecie robić cokolwiek zechcecie. - Powiedz to swoim ludziom. – Zawahał się. – Odmówili, kiedy poprosiliśmy ich o miejsce do trenowania właśnie na taki wypadek, albo żeby przysłali swoich instruktorów do szkolenia naszych mężczyzn w technikach walki. Teraz robimy to sami w męskim domu, z dala od ich wzroku. Usunęliśmy wszystkie kamery w środku. Wyrwaliśmy je, kiedy ochrona odmówiła zastosowania się do naszej prośby. Ściągnęła brwi. – Mike nie poparł was przy dyrektorze? - Opiekun domu? – Fury potrząsnął głową. – Pije cuchnący alkohol każdego wieczoru. Po dziewiątej bomba mogłaby wybuchnąć w jego mieszkaniu, a on nawet by się nie ruszył. Nie ma pojęcia o tym, co robimy w nocy. - Przykro mi, że musicie to robić. – Nie wiedziała, co jeszcze powiedzieć. – Jeśli wasze kobiety chcą tu trenować nie doniosę na nie. Nie będą musiały tego przede mną ukrywać. Wzruszył ramionami. – Pracujemy mimo kłód, jakie rzucają nam pod nogi, ale dziękuję za propozycję dla kobiet. Powiem o tym innym. Tak, czy inaczej staniemy się samowystarczalni. - Wiem, że tak będzie. Sięgnął przed siebie, ale zamarł w pół ruchu, z palcami tuż przy jej twarzy. Ellie nie mogła się powstrzymać, żeby nie przysunąć się bliżej, dopóki koniuszki jego palców nie otarły się o nią. Palce otoczyły krzywiznę jej twarzy, przesunęły się na włosy, a Strona 138 z 393

ona docisnęła się do jego dłoni. Dotyk Fury’ego uspokajał ją. Nie powiedziała tego na głos, ale była szczęśliwa widząc go nawet w tych przerażających okolicznościach.55 Ellie podniosła na niego wzrok. – Dziękuję, że mnie uratowałeś. Ciemne oczy Fury’ego były piękne i jakieś nieznane emocje błysnęły w ich głębi przez jedno uderzenie serca. – Mówiłem ci, że nie chcę już twojej śmierci. – Pieścił jej twarz. – Martwiłem się o ciebie. Zawahała się. – Kilka waszych kobiet powiedziało mi, że widziały cię na zewnątrz, obserwującego dom. Dlaczego tam byłeś? Policzki Fury’ego oblały się rumieńcem, jakby to go zawstydzało, po czym nagle jego rysy zastygły. Odsunął rękę i spuścił ją do boku. – Lubię wiedzieć, gdzie są moi wrogowie. Chodź – zawarczał. – Krew nie należała do ciebie. Masz siniaki i kilka zadrapań, ale będziesz żyć. Mam robotę do zrobienia. Muszę zobaczyć, co się dzieje. Czuła się, jakby ją uderzył swoimi niespodziewanymi, ostrymi słowami, dając jej do zrozumienia, że nie byli nawet przyjaciółmi. – Założę moje buty. - Nie. Jest na nich krew, a właśnie cię wyczyściłem. Nie mogę zrobić tego znowu. Nie jestem, aż tak silny – wymamrotał. Co to oznacza?56 Ellie nie była tego pewna, kiedy ruszyła w kierunku drzwi. Fury pozostał przy niej, ale nie dotknął jej, wsunął z powrotem rękawice, gdy przeszli przez łazienkę. Otworzył dla niej drzwi, a następnie wyszedł na zewnątrz pozostawiając ją za sobą. Patrzyła na tył jego głowy zastanawiając się, o czym teraz myśli. Był miły dla niej, dopóki nie pojawił się wrogi komentarz. Czterech oficerów ONG strzegło zniszczonego wejścia. Darren Artino i tuzin jego ochroniarzy czekało. Spojrzał na Fury’ego. 55

Wniosek? Co zrobić, gdy facet nie chce cię widzieć – zabić dwóch gości i dać się niemal zgwałcić, a randka murowana hehe 56

Czy można być aż tak tępym?!

Strona 139 z 393

- Twoi ludzie nie pozwolili mi wejść do środka. Na twarzy Fury’ego zagościł uśmiech, który nie dotarł do oczu. Odsłonił ostre, psie kły. – Możesz już wejść. Artino wypowiedział soczyste przekleństwo i zamachał swoim ludziom wskazując dom. Jego wściekłe spojrzenie przesunęło się w dół po ciele Ellie, po czym widocznie się spiął. Uwaga Artino skupiła się na męskiej bieliźnie, którą miała na sobie, choć tylko skrawek jej wystawał spod koszuli, a jego usta się rozdziawiły. Odwrócił się, by spojrzeć na Fury’ego. Ten zaś wzruszył ramionami. – Potrzebowała ubrań. Powinieneś zamontować prysznice i umieścić ręczniki w łazienkach na niższych piętrach, skoro macie gównianą ochronę. Kiedy ludzie, których zawiedliście będą potrzebowali się wyczyścić z krwi, którą przelali, będą to mogli zrobić w komfortowych warunkach, kiedy już ocalą własne tyłki. Papierowe ręczniki nie mogły po wszystkim okryć jej skromności, a moja bielizna była dużo lepsza, niż chodzenie wokół nago. Ellie zasłoniła usta dłonią, aby ukryć uśmiech. Twarz Artino zaczerwieniła się, jakby dotarły do niego te słowa. Szef ochrony potrafił być czasami prawdziwym kutasem zgrywającym istne wcielenie cnoty, a ona cieszyła się, że dano mu dobrego, werbalnego kopa. Pozwoliła opaść ręce, kiedy obserwowała, jak Fury kiwa głową do swoich ludzi. Wyszli z kobiecego domu bez oglądania się za siebie. Artino spojrzał na nią. – Możesz uwierzyć, że powiedział to do mnie? – Patrzył na Ellie wzrokiem pełnym oburzenia. Zawahała się ostrożnie dobierając słowa. Nie była w sytuacji, w której mogła powiedzieć mu, że jego ochrona zawiodła na całej linii. – Naprawdę powinieneś zamontować przynajmniej jeden prysznic i dać prawdziwe ręczniki w łazience na pierwszym piętrze. To mogłoby się okazać przydatne. Ellie oderwała wzrok od jego oszołomionej twarzy i ruszyła w kierunku jednej z kanap. Opadła na miękki materiał. Była wykończona i potrzebowała dobrego wypłakania się. Albo mocnego drinka. A może wszystkiego na raz. Strona 140 z 393

*** Fury zatrzymał się na zewnątrz na chodniku, odwrócił się twarzą do swoich ludzi i spojrzał ponad ich ramionami na Ellie. Siedziała na kanapie i wyglądała na zmęczoną, była blada po traumatycznych przeżyciach. Potrzeba było całej jego siły woli, żeby zostawić ją, podczas gdy tak naprawdę chciał otoczyć ją ramionami i dać jej ukojenie. Jeśliby się rozpłakała wiedział, że wróci do środka bez względu na to, jak głupio by było przytulić ją, dopóki jej strach nie zelżeje. Telefon Fury’ego zadzwonił, a on go wyjął. – Tak Justice? - Co robiłeś z ludzką kobietą, kiedy byliście w łazience? Kamery zarejestrowały cię, gdy wnosiłeś ją do środka, ale z wewnątrz nie ma żadnego nagrania. Wszystko w porządku? - Tak. – Fury spiął się. - Powinieneś był wysłać z nią jednego z naszych ludzi skoro potrzebowała pomocy. Odbyliśmy długą rozmowę na jej temat mój przyjacielu. Wszystko w porządku? Zniżył głos. – Dotknęli ją i skrzywdzili, ale zapanowałem nad sobą. - Dobrze. – Justice zamilkł na chwilę. – Odwaliłeś kawał cholernie dobrej roboty Fury. Jestem z ciebie dumny. Ludzie są trochę zdenerwowani, że to nie ich zespół uratował kobietę. Nie byli szczęśliwi, kiedy uświadomili sobie, że mamy teraz własną ochronę. - Homeland jest nasz. Prezydent Stanów Zjednoczonych powiedział, że to jest nasz dom i kiedy będziemy gotowi możemy prowadzić go sami. - Wiem. Czują się winni za finansowanie Mercile Industries nie wiedząc, za co tak dokładnie płacą. Chcą nam to wynagrodzić i byłoby bardzo niekorzystnie dla nich w skali całego świata, gdybyśmy wskazali na nich palcem. Musimy działać uważnie, dopóki nie jesteśmy w stanie objąć samodzielnych rządów. Rozmowa z Darrenem Artino nie była przyjazna. Co się stało?

Strona 141 z 393

- Nie był szczęśliwy, że nam się udało, kiedy jego ochrona zawiodła. Nie spodobało mu się, że rozkazałem swoim ludziom nie wpuszczać nikogo do domu, dopóki nie upewnię się, że Ellie jest bezpieczna i wszystko z nią w porządku. Justice zawahał się. – Panujesz nad sobą? Potrzebuję, żeby tak było. Nasi ludzie potrzebują przywództwa i wskazówek, co jest właściwe, kiedy nauczymy się funkcjonować w normalnym świecie. Wybrałem cię na mojego zastępcę, ponieważ jesteś szanowany, zwykle trzymasz emocje na wodzy i chcesz tego, co najlepsze dla naszych ludzi, tak samo jak ja. - Nie masz się czym martwić – przyrzekł Fury, jego wzrok nie opuszczał Ellie. – Wiem, że nie mogę jej mieć. - Chciałbym, żeby było inaczej. – Justice westchnął cicho. – Zasługujesz na szczęście. Wróć do męskiego domu. Wkrótce tam będę, by przemówić do naszych ludzi.

Strona 142 z 393

ROZDZIAŁ 8

Dyrektor Boris patrzył spode łba na Ellie. - Chcę wyjaśnienia dla twojej odmowy, w tej chwili. Spiorunowała go wzrokiem w odpowiedzi, wściekła i zdecydowanie gotowa, by powiedzieć temu mężczyźnie, aby odczepił się, w niegrzeczny sposób. - A co tu jest do tłumaczenia? Nie każ mi znowu przez to przechodzić. Robiłam to już setki razy i nic się nie zmieni tylko dlatego, że masz problem z nimi, bo mają swoich własnych oficerów ochrony. Oficer Fury pomógł mi oczyścić się w tej łazience. Za bardzo się trzęsłam, by iść, ponieważ byłam aż tak zdenerwowana. Zabiłam dwóch mężczyzn. Nie jestem żołnierzem, i nie mam takiego przygotowania. - Wiem o tym, - warknął. - Tamtego dnia byłam wstrząśnięta tym, że te świry wdarły się do Homeland i nie mogłam nawet chodzić. Jeśli widziałeś nagrania z tego co się wydarzyło, to powinieneś wiedzieć, że Oficer Fury musiał mnie nieść. Moje ubrania były we krwi, a on po prostu pożyczył mi swoje bokserki i koszulkę. Zrobił przyzwoitą, uprzejmą rzecz. Jaki masz problem? – Wstała i oparła się pokusie spoliczkowania obraźliwego dupka. - On, dotykał cię w niestosowny sposób i chcę oficjalnej skargi do szóstej, dzisiejszego dnia. Musimy im pokazać, że nie mogą robić co im się tylko do diabła podoba. Nie dostali autoryzacji do tego co zrobili. Niewiarygodne. Ellie gapiła się na niego. - Nie zrobię tego. Nie dotykał mnie w niestosowny sposób. Jeśli chcesz sprzeczać się kto ma dłuższego, by pokazać kto tu rządzi, nie wciągaj mnie w to. Nie mam nawet odpowiedniego wyposażenia. Zignorował jej sarkastyczny komentarz. Strona 143 z 393

- Ten mężczyzna wniósł cię do łazienki, w której rozebrałaś się przed nim do naga i on rozebrał się przed tobą, najwyraźniej, by dać ci swoje przeklęte bokserki. To jest całkowicie nie do zaakceptowania. Spisz ten raport teraz. To jest rozkaz. - W tej łazience nie ma kamer. Nie wiesz co tam zaszło! – Ellie wrzasnęła, zdecydowanie wściekła. - Mogę się domyślić. Czy o to chodzi, Pani Brower? Czy czuje pani pociąg do Oficera Fury? Czy wasza dwójka zrobiła coś więcej ponad wymianę ubrań? Czy on cię przeleciał? Zrobiła krok do tyłu, a jej dłonie zacisnęły się w pięści. Chciała go zdzielić tak bardzo, że musiała walczyć o utrzymanie kontroli nad swym gniewem. Nie potrafiła. Posunął się za daleko. - Jesteś zboczonym dupkiem, Dyrektorze Boris. Ten mężczyzna i jego ekipa uratowali mi życie. Gdzie do diabła była twoja ochrona, kiedy ci mężczyźni używali pojazdów, by staranować drzwi wejściowe domu? Gdzie byli, kiedy ścigali mnie na pierwszym piętrze i byłam zmuszona zabić dwóch mężczyzn? Gdzie byli, kiedy ci dranie sponiewierali mnie i planowali zgwałcić brutalnie przed twoimi kamerami, zanim mnie zabiją? Pozwól, że powiem ci gdzie byli. Przyglądali się ze swojego bezpiecznego pomieszczenia kontroli. Oficerzy ochrony NSO ocalili moje życie, a Oficer Fury, dla twojej informacji, wszedł do kabiny ubikacji, gdy się myłam. Był odwrócony do mnie plecami cały czas i miał zamknięte oczy, skłamała. – I nigdy nie ujrzałam więcej niż cal jego skóry, poza jego ramionami, - ponownie skłamała. – Nie każ mi składać fałszywych zeznań w jakimś oszukańczym raporcie dlatego, że jesteś wkurzony, bo oni uratowali dzień, podczas gdy twoje gówniane środki ochrony były zwykłą kpiną. Dyrektor Boris wstał. - Jesteś zwolniona. Zabieraj swoje rzeczy i wynoś się z Homeland natychmiast. Osobiście każę cię aresztować za wkroczenie na teren prywatny, za godzinę jeśli wciąż tu będziesz i pozwolę mojej gównianej ochronie wyrzucić cię na zbity pysk za bramę. Policja lokalna będzie czekać, by dać ci nowy dom w miejskim więzieniu.

Strona 144 z 393

Kiwnęła głową. - Jesteś tchórzliwym kutasem. – Odwróciła się i wymaszerowała z jego biura. Ellie dławiła się łzami, gdy zmierzała do zewnętrznych drzwi. Miała tylko godzinę, by zebrać wszystko co do niej należało i opuścić jedyny dom jaki miała. Musiała zadzwonić do ochrony, by poprosić ich o podstawienie jej auta pod kobiecy dom, by zapakowała swoje rzeczy. Wszystkie osobiste pojazdy, były zaparkowane na wewnętrznym parkingu strzeżonym, na tyłach Homeland. Były to standardowe środki bezpieczeństwa, mające na celu zapobiec ich uszkodzeniu. Nie miała już domu, jedynie kilka tysięcy dolarów na koncie oszczędnościowym, i żadnej pracy. To, co bolało ją najbardziej, to to, że będzie tęskniła za kobietami, z którymi zdążyła się już zżyć. Dotarła do strażnika ochrony przy drzwiach, które prowadziły na zewnątrz, a ten nagle przesunął się, blokując jej drogę z ponurą postawą. - Dyrektor Boris nakazał mi odebrać twoją przepustkę i wyprowadzić cię bezzwłocznie z Homeland. Oświadczył, że twoje rzeczy zostaną zapakowane do twojego pojazdu i dostarczone do ciebie w przeciągu godziny, przed bramę. Szok przelał się przez nią, z powodu tego, że nie wolno jej będzie nawet pożegnać sie z kobietami lub spakować swoich rzeczy. Mój komentarz o kutasie prawdopodobnie wyprowadził Dyrektora Boris’a na nowy poziom bycia dupkiem. Cholera. Jej kolejna myśl skoncentrowała się na Fury’m. Nigdy więcej go nie zobaczę. Przeciął ją ból. Mogła nie należeć do grona jego ulubionych osób, ale brak możliwości ponownego ujrzenia go pozostawił ją nieszczęśliwą. Kiwnęła ponuro głową, gdy strażnik ochrony położył rękę na swojej broni, na wypadek, gdyby zaczęła się wykłócać. To jedynie uczyniłoby tą niemożliwą sytuację jeszcze gorszą. Odpięła przepustkę, by ją oddać. Puścił broń, ale zamiast tego chwycił ją za ramię. - Mogę iść sama, dziękuję. – Szarpnęła się, by wyrwać się z jego uścisku, ale nie puścił. - Powiedziano mi, że jeżeli będziesz stawiać jakikolwiek opór, mam cię aresztować i przekazać cywilnym stróżom prawa, kiedy dotrzemy do bramy.

Strona 145 z 393

Nie szarpała się, ale chciała. Zamiast tego uniosła podbródek. Zwalczyła kolejny strumień łez, gdy mężczyzna brutalnie szarpnął jej ramię i wyciągnął ją na zewnątrz w jasne słońce. Dwóch kolejnych strażników ochrony czekało na zewnątrz. Jeden z nich wyrwał jej przepustkę z ręki. Dyrektor Boris naprawdę rozwinął dla niej czerwony dywan gniewu, zdawałoby się, skoro przydzielono jej trzech strażników ochrony. Dupek. Dwóch nowych ludzi zajęło pozycję z przodu i z tyłu, podczas gdy wciąż trzymający jej ramię strażnik maszerował do jednego z samochodów ochrony. Praktycznie wepchnął ją na tylne siedzenie. Zamknęła oczy, kiedy auto ruszyło, wiedząc, że odwożą ją do bramy, i na zawsze z dala od życia Fury’ego. Ellie została wypchnięta za bramę, wprost w grupę protestujących. Nerwowość zżerała ją, gdy stała tam czekając na swój samochód. Spojrzała na grupę przeciwników Nowego Gatunku i odwróciła szybko wzrok, kiedy napotkała wycelowane w nią podejrzliwe spojrzenia. - Odsuń się, - zażądał jeden ze strażników, sięgając do swej broni. Ellie zamarła. - Czekam na swój samochód. Oni nie lubią mnie. – Szarpnęła głową w kierunku ludzi znajdujących się za nią. – Nie mogę poczekać tutaj, abym była bezpieczna do czasu, aż mój samochód podjedzie? Czy proszę o zbyt wiele? Strażnik ochrony uśmiechnął się z wyższością. - Wycofaj się za linię teraz, albo będę musiał cię zmusić. Wyglądał na całkowicie szczerego. Odwróciła się i odeszła dziesięć stóp do linii namalowanej na ziemi. Niektórzy z protestujących byli teraz w odległości jarda od niej. Jeden z mężczyzn patrzył na nią spode łba i podszedł bliżej. Był w typie krzepkiego zbira i zdawał się być odrzutem z więzienia z kiepsko naniesionymi tatuażami na jego obnażonych ramionach. - Kim jesteś? Przyszłaś ze środka. Czy jesteś jedną z tych fanatycznych miłośników zwierząt? Strona 146 z 393

Przełknęła. - Proszę zostawić mnie w spokoju. Protestująca kobieta spojrzała na nią spode łba i zwróciła się do strażników. - Kim jest ta kobieta? Strażnik nawet nie spojrzał na Ellie. - Pracowała w środku, ale właśnie została zwolniona. Ellie gapiła się na strażnika za zdradzenie jej i natychmiast wyczuła wrogość napływającą od ludzi ją otaczających. Ponownie przesunęła się bliżej bramy, pełna lęku. Niektórzy z nich należeli do tej samej grupy, która wdarła się do Homeland. Strażnik z bronią pokręcił w jej kierunku głową. - Kazałem ci odsunąć się. - Taa, - jeden z protestujących wrzasnął do Ellie. – Dlaczego nie przyjdziesz tutaj, suko? Z przyjemnością z tobą pogawędzimy. Ellie przyglądała się tłumowi. Nie chodzili już dłużej dookoła, nosząc swoje tablice nienawiści. Obserwowali ją i zebrali się w kupie, w stylu bandy. Trzymali swoje tablice z napisami, jak gdyby te były kijami bejsbolowymi i przerażenie wypełniło Ellie. Ponownie zwróciła się twarzą do bramy i chwyciła pręty. - Pozwę każdego z was jeśli pozwolicie im mnie zranić i wy również zostaniecie zwolnieni tuż za mną. - Więc odejdź, - prychnął jeden ze strażników ochrony. – Nie mogą cię zaatakować, jeżeli nie będzie cię tutaj. - Nie mogę. Mój samochód i rzeczy osobiste mają zostać dostarczone do bramy. Nie mam nawet swojej torebki. Wzruszył ramionami i uśmiechnął się chłodno. Strona 147 z 393

- Nie należy już do naszych obowiązków ochranianie cię. Jesteś byłym pracownikiem więc radź sobie sama i odsuń się, zanim będziemy musieli cię zmusić. – Zamilkł. – A z przyjemnością pokiereszowałbym cię. Słyszeliśmy, że chciałaś, by nas wszystkich zwolnili, aby Nowy Gatunek mógł przejąć naszą pracę. - Co tu się dzieje? – Wściekły męski głos dobiegł z góry, z pomostu. Ellie spojrzała w górę. Nie znała osobnika Nowego Gatunku z imienia czy z twarzy. Jego rysy wskazywały jednak na to, że był jednym z nich i miał na sobie także czarny kombinezon w stylu SWAT, z literami ONG, w poprzek piersi. - Nic, - odkrzyknął strażnik ochrony. Osobnik Nowego Gatunku zmarszczył brwi, gdy napotkał wzrok Ellie. - Jestem oficerem ONG i dowodzę tu. Dlaczego jesteś na zewnątrz? - Zostałam zwolniona. – Ellie spojrzała ponad swym ramieniem na tłum za nią. – Muszę poczekać na mój samochód, który zostanie dostarczony do mnie, zanim będę mogła odejść. Ochrona odmawia mi możliwości zaczekania wewnątrz, a naprawdę jestem tutaj w tak jakby kiepskiej sytuacji. – Spojrzała z powrotem na niego. – Naprawdę chciałabym być bezpieczna, podczas czekania. Ktoś rzucił czymś i uderzył Ellie w ramię. Skrzywiła się i odwróciła, by zobaczyć co ją ugodziło. Puszka wody sodowej leżała na ziemi a ciemny płyn rozprysł się w miejscu gdzie pękła. Ellie odsunęła się od protestujących, przesuwając się wolno wzdłuż bramy, gdy ktoś inny rzucił czymś. Ledwie umknęła z drogi, gdy pełna butelka wody odbiła się od metalowego pręta, tuż obok jej głowy. - Zabierzcie ją do środka, - rozkazał oficer ONG. – Teraz! - Została zwolniona, - wytłumaczył strażnik ochrony. – Nie jest naszym przeklętym problemem. - Rozkazuję ci, wykonać to teraz, - warknął oficer ONG. – Zapewnijcie jej bezpieczeństwo. Nie każ mi się powtarzać. Strona 148 z 393

Ulga zalała Ellie, gdy jeden ze strażników ochrony posłał jej spojrzenie spode łba, ale wskazał na część wejściową bramy. Coś innego przeleciało i uderzyło ją w ramię. Nie widziała przedmiotu, ale bolało. Brama otworzyła się, gdy tłum cisnął czymś innym, ale chybiło tym razem, ledwo, gdy rzuciła się, by dostać się na drugą stronę ogrodzenia. Potarła ramię, w miejscu gdzie została trafiona i spojrzała w górę, zamierzając podziękować oficerowi ONG, ale ten zniknął. - Zostań przy bramie, - rozkazał stojący najbliżej niej strażnik ochrony. Kiwnęła głową. Z przyjemnością poczeka tam na swój samochód, obserwując protestujących z bezpiecznego miejsca. Patrzyli na nią spode łba, i wciąż nie wznowili swego krążącego protestu. Dupki, pomyślała i odwróciła się do nich tyłem. Żałowała, że nie mogła usiąść, ale ziemia jakoś jej nie pociągała. Zamknęła oczy, objęła swe ciało i liczyła, że nie będzie musiała zbyt długo czekać. - Pani Brower? Ellie otwarła oczy, zaskoczona widząc Fury’ego zbliżającego się z oficerem ONG, który nakazał strażnikom ochrony pozwolić jej wejść z powrotem za bramę. Fury miał na sobie dżinsy, czarną koszulkę z długimi rękawami i parę butów. Jego włosy były związane w kucyk i wyglądał na wściekłego. Jej serce natychmiast zaczęło uderzać szybciej, na sam jego widok. Pomimo jego gniewu, spiętego wyrazu twarzy wyglądał seksownie w swym swobodnym stroju, który uwidaczniał jego szerokie ramiona i szczupłą talię. Zatrzymał się jakieś cztery stopy przed nią, razem z oficerem ONG, bezpośrednio po jego prawej stronie. - Co się dzieje? Salde poinformował mnie co się stało na zewnątrz. – Jego wzrok przebiegł wzdłuż jej ciała, badając ją. – Zostałaś zraniona przez coś, czym w ciebie rzucili? Pokręciła głową decydując się nie wspominać o swym pulsującym ramieniu. Zmusiła się do oderwania wzroku od Fury’ego i spojrzenia na Slade’a. Oficer NSO, który ją uratował właśnie przyglądał się jej z ciekawością. - Dziękuję za sprawienie, że pozwolili mi zaczekać tutaj na mój samochód. Zaczynało robić się tam nieciekawie. Strona 149 z 393

Kiwnął głową. Uwaga Ellie powróciła do Fury’ego. Przygryzła wargę, niezdecydowana przez chwilę, a potem podjęła decyzję. Musiał zostać ostrzeżony, a ona chciała, aby wiedział co zaszło w biurze dyrektora. Chciała również pożegnać się z nim. - Możemy pomówić na osobności? – Spojrzała na strażnika ochrony stojącego bardzo blisko nich, który najwyraźniej przysłuchiwał się każdemu słowu. Fury zmarszczył czoło, ale kiwnął głową. - Czy to sprawa prywatna pomiędzy tobą i mną, czy Slade może uczestniczyć? Ellie uśmiechnęła się do Slade’a. - Jest bardziej niż mile widziany, by uczestniczyć w tej konwersacji. Fury odwrócił się. - Chodźcie za mną. Strażnik ochrony stojący obok Ellie nagle chwycił jej ramię. - Ona zostaje tutaj. Mam rozkaz od Dyrektora Boris’a, że ma być trzymana na zewnątrz. Zdążyłem już złamać te instrukcje pozwalając jej pozostać po tej stronie ogrodzenia. Nie idzie dalej. Fury obrócił się z powrotem. - Zabieraj ręce od niej. – Fury warknął te słowa ukazując swoje poirytowanie. – Wydaję rozkazy ponad twoim dyrektorem. Kobieta idzie z nami, a ty trzymaj się z daleka. Zrozumiano? Nie dotykaj jej więcej. Strażnik ochrony wyglądał na zaskoczonego, ale puścił Ellie i odsunął się. Fury machnął na nią, by szła przed nim i Slade’em. Zrobiła jakieś dwadzieścia kroków, zanim obróciła się do obu mężczyzn, którzy byli tuż za nią. Rozejrzała się dokoła, by upewnić się, że żaden strażnik nie znajdował się na tyle blisko, aby podsłuchiwać.

Strona 150 z 393

- Co takiego chciałaś powiedzieć na osobności? – Wzrok Fury’ego napotkał jej, złagodniał, a jego napięte, gniewne rysy rozluźniły się. - Chciałam was ostrzec, że Dyrektor Boris ma na celowniku wasze nowe oddziały ochrony. Próbował dziś zmusić mnie do wypełnienia fałszywej skargi przeciwko tobie i twoim ludziom. Jestem przekonana, że skoro spróbował tego ze mną, to spróbuje też z innymi ludźmi. Jest naprawdę wściekły, że przejmujecie kontrolę nad swoją własną społecznością. Chciałam tylko dać wam znać. – Zamilkła. – Ocaliliście mnie tamtego dnia i uważam, że jesteście lepsi od obecnej ochrony. Wierzę, że mieliście absolutną rację w kwestii tego jak zamierza się postarać utrzymać dowodzenie w Homeland. Chciałam tylko was ostrzec. Fury przyglądał się jej, ale kiwnął głową po kilku chwilach. Slade przybrał kamienną twarz. Nie ukazał swych myśli. Równie dobrze mogła rozmawiać o pogodzie. Fury zaczerpnął głęboki wdech. - Jaki rodzaj raportu chciał, abyś wypełniła przeciwko mojemu oddziałowi? Ziemia nagle stała się bardzo interesująca dla Ellie. Nie była w stanie spojrzeć na niego. - Próbował zrobić wielką sprawę z tego, że pomogłeś mi się oczyścić w łazience kobiecego domu. Sugerował pewne całkiem porypane rzeczy. – Rzuciła na niego okiem, zanim ponownie skupiła się na ziemi. – Odmówiłam spisania tej skargi i powiedziałam mu, że nie może mnie zmusić do złożenia fałszywych zeznań. Chciałam tylko cię przestrzec przed tym co próbował zrobić. Mogła wyczuć, że Fury przyglądał się jej, gdy cisza przedłużała się. W końcu spojrzała na niego, by dostrzec kilka zmarszczonych linii wokół jego ust. - To dlatego zostałaś zwolniona? Właśnie zostałem o tym poinformowany. Wieści szybko się rozchodzą. - Przez to, i może to mieć również związek z tym, że nazwałam go pewnymi niezbyt miłymi określeniami, kiedy naprawdę się wkurzył z powodu mojej odmowy. – Uśmiechnęła Strona 151 z 393

się smutno. – Prawdopodobnie pozwoliłby mi spakować własne rzeczy, zanim dokonałam wyboru użytych zniewag. Wargi Fury’ego zadrżały, ale nie uśmiechnął się. - Rozumiem. – Ucichł. – Potrzebuję twojego adresu i numeru telefonu na wypadek gdyby Justice chciał zamienić z tobą kilka słów. Po prostu powiedz mi, a ja zapamiętam tę informację. Ramiona Ellie opadły, nie cierpiąc tego, że musiała przyznać się przed nim do swojej sytuacji. - Zamierzam wynająć pokój w motelu w mieście i poszukać pracy. Przeprowadziłam się z innego stanu, kiedy przeniosłam się do pracy tutaj. W tej chwili jestem bezdomna. Mogę podać ci numer mojej komórki mimo to, jeśli spakują ją z moimi rzeczami. W przeciwnym wypadku zawsze mogę zadzwonić do biura, by zostawić numer do motelu dla Justice’a, jeśli naprawdę uważasz, że będzie chciał ze mną porozmawiać. Nie mam jeszcze pojęcia, w którym motelu się zatrzymam. Ciemne oczy mrugnęły i usta Fury’ego zacisnęły się w zwartą linię. Wpatrywał się w nią. Zdawał się przyglądać jej z jakiegoś powodu, którego nie mogła zgłębić. Zmusiła się do oderwania wzroku od Fury’ego, kiedy Slade przemówił. - Jestem pewien, że będzie dobrze, Pani Brower. Proszę nie zapomnieć zadzwonić do biura ze swoimi danymi kontaktowymi. Ellie potaknęła. - Cóż, ponownie dziękuję za sprawienie, że wpuścili mnie z powrotem do środka. – Jej wzrok powrócił do Fury’ego. Zdała sobie sprawę, że jest to ostatni raz kiedy będzie mogła z nim porozmawiać i smutek wypełnił ją z powodu tego faktu. Wpatrywał się w nią bez słów. Chciała mu tak wiele powiedzieć, ale mogła myśleć tylko o jednej rzeczy, która podsumowywała to wszystko.

Strona 152 z 393

- Proszę bądź szczęśliwy i dziękuję za decyzję, że nie powinnam umierać. – Posłała mu smutny uśmiech zanim powróciła do czekającego strażnika ochrony przy bramie. Czuła jego wzrok na sobie przez całą drogę, ale nie odwracała się. Nie chciała patrzeć jak odchodzi ten ostatni raz. Miał swoją wolność teraz i byli kwita. Pół godziny później jej samochód został podstawiony pod bramę. Wzięła swoje kluczyki. Zauważyła, że położyli jej torebkę na przednim siedzeniu i wsiadła. Depresja mocno w nią uderzyła. Nigdy więcej nie wróci do Homeland czy Fury’ego. Nie miała pojęcia dokąd jechać, albo co zrobić ze swoim życiem w tej chwili. Strażnicy otworzyli bramę i zepchnęli protestujących, by dać jej wolny przejazd. Ktoś rzucił czymś, co uderzyło w bok jej samochodu. Wzdrygnęła się, ale odjechała bez sprawdzania czy wyrządzili jakąś szkodę. To był najmniejszy z jej problemów.

*****

- Postąpiłeś słusznie. – Justice położył rękę na ramieniu Fury’ego. Wpatrywał się w bramę, którą jego przyjaciel obserwował od jakiś czterdziestu minut. – Wiem, że trudno było ci dać jej odejść. Fury walczył z emocjami, skomplikowana rzecz do zrobienia, i spotkał zmartwiony wzrok swojego przyjaciela, kiedy obrócił głowę, by zakończyć swoje czuwanie. - Zrobiłem tak jak poprosiłeś, kiedy poinformowałeś mnie, że została zwolniona. Pozwoliłem jej odejść. Będzie bezpieczniejsza teraz, kiedy nie ma jej w Homeland, na wypadek gdyby te dupki zaatakowały nas. - Nasi wrogowie mogli ją zabić, - przypomniał mu Justice. – Wiem, że to dla ciebie trudne. - Nie mogę sobie wyobrazić, że nigdy więcej jej nie zobaczę, - przyznał Fury. – Czuję ból. Strona 153 z 393

Żal spiął rysy Justice’a i ponownie uścisnął ramię, które trzymał. - Nie wiedziałem, że to było tak silne. - Jest. - Przykro mi. - Zdaję sobie sprawę, że lepiej, by pozostała w swoim świecie niż tutaj. Mimo to powiedziała, że nie ma domu. Co zrobi? Może powinienem był poprosić ją, by została. Mogliśmy zmusić dyrektora, by zatrzymał ją w kobiecym domu. - Nie możemy teraz wykonywać żadnych ruchów, Fury. Wszystko ma swój czas i miejsce. Zrobiłeś to co najlepsze dla naszych ludzi. Przykro mi, że za taką cenę, skoro ona tak wiele dla ciebie znaczy. Jedyne co mogę powiedzieć to to, że możesz zaproponować jej pracę ponownie, kiedy będziemy gotowi przejąć całkowitą kontrolę nad Homeland. Część bólu ustąpiła w piersi Fury’ego. - Chcę, żeby wróciła. – Potrzebował jej. Nie ujrzeć więcej jej uśmiechu czy nie usłyszeć jej głosu – ta myśl pozostawiła gorzki smak w jego ustach. Ponura przyszłość zamajaczyła w jego umyśle. – Uważam, że została zwolniona, za wstawienie się za nami. To nie w porządku, nie zrobić tego samego dla niej. - W takim razie zaproponuj jej pracę, którą miała jak tylko będziesz mógł to zrobić. To nie potrwa zbyt długo. Musimy tylko nauczyć się wystarczająco dużo, by właściwie zarządzać sprawami. Mimo to jest jeszcze tyle spraw, o których nie wiemy. Każdy dzień przybliża nas do przejęcia kontroli nad naszym własnym przeznaczeniem. - A co jeśli nie będzie chciała przyjąć tej pracy? Co jeśli nigdy nie będzie chciała wrócić? Może znaleźć inną pracę w swoim świecie. – Przebłysk smutku przeciął Fury’ego. – Mogę nigdy więcej jej nie ujrzeć. - Wtedy pozwolisz jej odejść, Fury. Postaraj się przezwyciężyć swoje uczucia.

Strona 154 z 393

Fury nic nie powiedział, ale palący ból rozlał się w jego piersi. Nie chciał pozwolić Ellie odejść i z pewnością nie wierzył, że kiedykolwiek mógłby przezwyciężyć emocje, których doświadczał kiedy chodziło o nią. Była w jego krwi, była jego częścią, ale teraz nie była już częścią jego życia. - Chodź, - łagodnie ponaglił Justice. – Przejdziemy się razem. Nie powinieneś w tej chwili zostawać sam. Fury zawahał się, spojrzał na bramę, ale wiedział, że ona nie wróci. Kiwnął głową. - Dzięki.

*****

Ellie zaklęła wściekle podczas, gdy wpatrywała się w swój wymalowany sprejem samochód, wiedząc, że jeden z protestujących musiał pojechać za nią do motelu. Sprawdzała czy ma ogon, ale nie widziała żadnego po tym jak opuściła Homeland kilka godzin wcześniej. Te dupki są podstępne, niech to. I nawiedzone z nich dranie. Wiedzieli, w którym motelu się zameldowała i zniszczyli jej samochód, ze względu na jej związek z ONG. Naprawdę nie cierpiała fanatycznych idiotów. Ellie pomaszerowała do swego pokoju, wściekła, że będzie musiała zadzwonić na policję, złożyć zeznania i skontaktować się z agentem ubezpieczeniowym. Z pewnością nie mogła jeździć po mieście z tymi obraźliwymi słowami wymalowanymi dużymi literami wzdłuż jego boku. To mogłoby wywołać naprawdę złe wrażenie, kiedy pojawiłaby się na rozmowie kwalifikacyjnej. Prychnęła i chwyciła torbę z fast food’em mocniej, gdy odszukała klucz do pokoju motelowego w tylnej kieszeni dżinsów. Elli wyjęła klucz i spróbowała włożyć go do zamka, ale coś powstrzymało ją przed włożeniem go do środka. Pochyliła się, by przyjrzeć się małej dziurce od klucza. Jej oczy zwęziły się, gdy wpatrywała się w coś, co okazało się być zieloną gumą wepchniętą w Strona 155 z 393

miejsce, gdzie powinna być dziurka i zastanawiała się co za nieznośny dzieciak chodziłby dookoła, niszcząc drzwi w ten sposób. Drzwi obok jej pokoju nagle huknęły przy otwieraniu. Obróciła głowę na czas, by dostrzec trzech ogromnych, podle wyglądających mężczyzn, wychodzących na przejście, by zgromić ją wzrokiem. Strach uderzył w nią, kiedy zdała sobie sprawę, że byli całkowicie skupieni na niej. Puściła klamkę od drzwi i zatoczyła się do tyłu. Dziesięć stóp oddzielało jej pokój od następnego, co było w jej opinii nie wystarczającą odległością od tych gości. Potwierdziło się to kiedy mężczyzna na przedzie rzucił się szybko w jej stronę. - Mamy cię, - sapnął i chwycił Ellie, kiedy spróbowała uciec. - Dawaj ją tutaj, Bernie, - jeden z mężczyzn burknął przynaglająco. - Jaki do diabła macie problem? – Ellie złapała się poręczy obiema dłońmi, podczas gdy panika chwyciła ją tak mocno jak okrutne ręce na jej biodrach. – Puszczaj mnie! - Mój problem, - mężczyzna syknął do jej ucha, gdy owinął ramię wokół jej talii i szarpnął, próbując oderwać ją od poręczy, - jest taki, że doszło do nas, że pieprzysz się z jednym z tych zwierząt, a my uratujemy cię. Wyprano ci mózg. Uratują mnie? Przynajmniej nie próbowali jej zabić. To już coś, pomyślała. Ci idioci myśleli, że została zmuszona do zmiany sposobu myślenia. Krzyknęła i kopnęła mocno większego mężczyznę. Jej wzrok gorączkowo rozglądał się dokoła, w poszukiwaniu pomocy. Dostrzegła kilkoro ludzi ociągających się na parkingu poniżej, gapiących się na nią. Ktoś wrzasnął z oddali na faceta, by ją puścił. - Niech to, - wrzasnął mężczyzna z pokoju obok. – Ludzie widzą! – Brzmiał na spanikowanego. – Uciekamy. Ramię wokół Ellie nagle puściło jej talię. Wszyscy trzej uciekli w przeciwną stronę. Sapnęła, cierpiąc od szamotaniny i zawisła na poręczy. Ten duży walnięty drań, który napadł na nią, był silny. Okręciła głowę i obserwowała jak trzej mężczyźni dotarli do odległej części przejścia, o mało nie polecieli ze schodów w swym pośpiechu i uciekli z parkingu, by zniknąć za budynkiem. O mały włos padłaby na przejście, ale zdołała zewrzeć swe kolana i utrzymać Strona 156 z 393

się w pionie. Drżała na całym ciele. Drzwi otworzyły się i obróciła się w kierunku tego dźwięku, spodziewając się kolejnego zagrożenia. Kobieta trzymająca dziecko stała tam wyglądając blado. - Czy to byli rabusie? Ellie odprężyła się. - Nie. - Policja jest już w drodze, - mężczyzna z parkingu krzyknął. – Wszystko w porządku? Ellie musiała odchrząknąć. - Nic mi nie jest. Dziękuję! – Dostrzegła swoją torbę z fast food’em na ziemi, gdzie ją upuściła, gdy chwyciła za poręcz. Schyliła się, by ją podnieść i wzdrygnęła się na ból spowodowany tym ruchem, wokół jej obolałej talii. Zaklęła cicho, mając nadzieję, że ten drań nie pozostawił jej siniaków w czasie szarpaniny i chwiejnym krokiem wróciła na schody. Usiadła ciężko, rozglądając się po ludziach wpatrujących się w nią i zauważyła tłum, który zebrał się, by gapić się na nią. Jej serce wciąż mocno uderzało z powodu przerażającego doświadczenia, ale była już bezpieczna i głodna. Sięgnęła do torby. Równie dobrze mogła zjeść czekając na policję. Ellie przeżuwała swego burgera i odkręciła zakrętkę swej aromatyzowanej wody, zadowolona, że nie kupiła wody sodowej, która nie przetrwałaby, gdyby została upuszczona. Wsunęła palce do tylnej kieszeni, by wyjąć swą komórkę. Zostawiła już wiadomość jakąś godzinę temu, w Homeland, by przekazać Justice’owi swój numer, ale jego sekretarka nalegała, by również zostawiła swój adres. Nie mogła dłużej pozostać w motelu, skoro ci szaleńcy wiedzieli gdzie wynajęła pokój. Wybrała ponowne wybieranie, by połączyć się z biurem Justice’a. Chciała skontaktować się z kimś, zanim wyjdą na noc, a jej zegarek wskazywał, że zostało tylko kilka minut do piątej. - Cześć, - powiedziała Ellie po tym jak w końcu została przełączona do kobiety, która podawała się za sekretarkę Justice’a. – Zdaje się, że rozmawiałyśmy wcześniej. Jestem Ellie Brower. Zostawiłam informacje o motelu na wypadek, gdyby Pan North chciał skontaktować Strona 157 z 393

się ze mną, ale obawiam się, że ta informacja nie jest już aktualna. Muszę zmienić motel. Chyba zadzwonię jutro z rana z nowymi danymi. Masz numer mojej komórki więc wciąż możesz sie ze mną skontaktować, zgadza się? Kobieta po drugiej stronie linii nie odzywała się przez chwilę. - Dlaczego miałabyś zmienić motel? - Eee… - Ellie zauważyła samochód policyjny skręcający na parking. – Miałam pewne problemy. Obiecuję, że zadzwonię z rana z nowym adresem. Muszę teraz kończyć. Policja przyjechała i muszę szybko się spakować, by mnie bezpiecznie stąd odwieziono. Porozmawiamy jutro. – Ellie rozłączyła się.

*****

Fury przemierzał swoje biuro. Ellie nigdy więcej nie wróci, on nigdy więcej jej nie zobaczy i musiał wziąć się w garść w związku z tym bolesnym kawałkiem rzeczywistości. Doszło go pukanie do jego drzwi. Zaczerpnął głęboki wdech, wygładził swoje rysy i oczyścił gardło. - Wejść. Brass, jego przyjaciel i mężczyzna, którego uczynił odpowiedzialnym za ustalanie harmonogramu zajęć dla Gatunku, które nauczały różnych umiejętności, wszedł. Zamknął za sobą drzwi i oparł się o drewno. - Mamy problem. - Co znowu? O co chodzi tym razem? - Niektórzy z ludzkich strażników flirtują z naszymi kobietami. Nasi mężczyźni są bardzo opiekuńczy w stosunku do nich. Strona 158 z 393

Uśmiech wygiął usta Fury’ego. - Nasze kobiety potrafią sobie poradzić z człowiekiem. Jeszcze nie spotkałem człowieka, który mógłby pokonać Gatunek, mężczyznę czy kobietę, gdy są wściekli. – Jego uśmiech zamarł. – Chodzi o molestowanie czy po prostu zwykłe flirtowanie? - Zwykłe flirtowanie, ale nasi mężczyźni zaczynają kłócić się o to. Żadna z kobiet nie czuje zagrożenia, ani nie wniosła skargi. Chciałbym uniknąć konfliktu pomiędzy ludźmi i nami. Jeśli nasi mężczyźni zaczną rozbijać głowy ludziom, którzy mrugają do naszych kobiet, może to spowodować sporo napięcia. - Porozmawiam z nimi. Zwołaj spotkanie. – Spojrzał na swój zegarek. – Powiedzmy za dwie godziny? - Brzmi nieźle. – Brass uśmiechnął się szeroko. – Zdajesz sobie sprawę, że dla każdego stałeś się autorytetem. Dajesz nam rady i rozwiązujesz trudne zagrożenia, kiedy źle się zachowujemy. Justice jest naszym protektorem – opiekuńczym, dbającym o nas i budującym gniazdo, by uczynić z Homeland nasz nowy dom. Ręka Fury’ego uniosła się i wystawił środkowy palec. - O to twoja lekcja na dziś, synu. Szczekliwy śmiech wypełnił pokój. - Odmawiam jeśli to oferta. Nie jesteś w moim typie. - Nikt nie jest. – Zachichotał Fury. – Nasze kobiety są zbyt mądre, by chcieć sparować się z tobą. Brass odepchnął się od ściany i zbliżył kilka kroków, jego śmiech zanikł. Jego oczy zwęziły się, gdy przyglądał się Fury’emu. - Mówiąc o kobietach, słyszałem, że mały człowiek, którego uratowałeś opuścił Homeland.

Strona 159 z 393

Cały humor prysnął. Fury potaknął. - Dyrektor zwolnił ją i Justice poprosił mnie, abym się w to nie mieszał. Chciałem przekroczyć uprawnienia dyrektora, oddać jej pracę i zatrzymać ją tu. Dostrzegłem niebezpieczeństwo, w którym się znalazła będąc związaną z nami, po ataku, którego doświadczyliśmy. Justice sprawił, że zrozumiałem, że będzie jej się lepiej żyło beze mnie. - Gdybyś utrzymał swoje stanowisko wobec tego pompatycznego dupka, zdałby sobie sprawę, że jesteśmy świadomi władzy, którą oddaliśmy. - To samo powiedział Justice. Czułem sprzeczne odczucia, Brass. Nie chciałem, by odeszła, ale mam również obowiązki wobec naszych ludzi. Jestem rozdarty. Jedynym sposobem, by ją zatrzymać było stracie się z dyrektorem. Ta akcja mogłaby osłabić plany dla naszej społeczności. - Naprawdę zależy ci na tej kobiecie? – Jego brwi uniosły się. – Widziałem ją wiele razy i jest zupełnie inna niż nasze kobiety. Jest mała. - Jestem świadom różnić w naszym rozmiarze. - I jest człowiekiem. – Brass zmarszczył brwi. – Pracowała też dla Mercile. Jestem świadom dlaczego to zrobiła, każdy został poinformowany, że pracowała tam pod przykrywką, by zebrać dowody, ale słyszałem również, że miałeś z nią osobiste porachunki. Byłem w tym pokoju konferencyjnym, Fury. Bałem się, że zabijesz ją w pokoju pełnym ludzi. Fury usiadł ciężko na brzegu swego biurka, skrzyżował ramiona na piersi i głośno westchnął. - Coś wydarzyło się między nami i poczułem się przez nią zdradzony. Całkowicie straciłem kontrolę. - Bez jaj. Nigdy wcześniej nie widziałem cię tak zdziczałego. Co takiego ci zrobiła? Zamilkł.

Strona 160 z 393

- To o niej ci mówiłem, kiedy zostaliśmy uwolnieni i przetrzymywani w tych motelach, gdy czekaliśmy na przeprowadzenie się tutaj. To ona jest tym człowiekiem, który przyszedł do mojej celi i zabił Jacob’a. - Cholera, - mruknął Brass, z braku innych słów. - Nigdy wcześniej nie reagowałem tak silnie na nikogo innego jak na nią. Ja… - Szukał sposobu, by wyrazić swe uczucia. – Mam na jej punkcie obsesję. Uśmiecha się i topnieję. Chcę słuchać jej głosu i po prostu być blisko niej. - Cholera, - powtórzył Brass. - Chcę, żeby wróciła. Nie mogłem być z nią, ale podjeżdżałem pod kobiecy dom w nocy i przynajmniej mogłem przyglądać się jej współdziałaniu z naszymi kobietami, z daleka. Teraz nie mam nawet tego. To… boli. Cisza przedłużała się. Brass w końcu przemówił. - Kiedy przejmiemy Homeland, możesz zaprosić ją z powrotem. Będziesz szefem ochrony. Nie będziemy musieli się martwić jak zareagują ludzie. Czy możesz wstrzymać się do tego czasu? - Nie wiem, - przyznał. – Po prostu chcę, żeby wróciła. Chcę, żeby była blisko mnie. – Ucichł. – Muszę ją mieć blisko siebie, nawet jeśli nie mogę być z nią. Jedynie o czym mogę myśleć to co teraz robi, dokąd pojedzie, i… - Jego głos obniżył się do warkotu. – Czy ludzcy mężczyźni próbują dotknąć tego co jest moje. Brwi Brass’a wystrzeliły w górę. - Twoje? - Moje. – Potaknął Fury. – Właśnie tak się czuję, gdy myślę o niej. - Nie poddawaj się. Nasi ludzie szybko się uczą i wkrótce będziemy zdolni całkowicie zarządzać Homeland. Będziesz mógł zaprosić ją z powrotem. Mam nadzieję, dla twojego dobra, że zaakceptuje twoją ofertę. Strona 161 z 393

- Ja również. – Fury wstał. – Podzwoń i ustal spotkanie. Porozmawiam z naszymi mężczyznami i ustalę dodatkowe sesje treningowe, by dać im ujście dla swego gniewu. Ludzie znajdujący się za naszymi ścianami w przeważającej części nie są naszymi wrogami.

Strona 162 z 393

ROZDZIAŁ 9

Ellie skończyła pakować torbę po tym, jak kierownik motelu wyłamał drzwi, żeby umożliwić jej zabranie rzeczy. Była szczęśliwa, że nie zdążyła się jeszcze rozpakować. Obserwowała policjanta stojącego w drzwiach, zwracając uwagę na każdy jego ruch. – Dziękuje. Skończyłam i jestem już gotowa do drogi. Doceniam to, że opiekował się pan mną. Policjant wzruszył ramionami. - To moja praca. Elli złapała torebkę i walizkę. Policjant zszedł jej z drogi i zamknął za nią drzwi. Zeszła po schodach, starając się nie zwracać uwagi na to, że niektórzy motelowi goście nadal znajdowali się na zewnątrz i gapili się na nią, jakby była główną atrakcją wieczoru. Westchnęła. Nie lubiła być rozrywką dla obcych z wypaczonym poczuciem humoru. Skrzywiła się widząc słowa wymalowane na swoim samochodzie. Policja sporządziła raport na temat szkód, zrobiła zdjęcia i dała jej kartę z numerem policyjnego raportu. Policjant otworzył bagażnik, kiedy podniosła walizkę. Zamknęła go i zmusiła się do uśmiechu, kiedy oddał jej kluczyki. - Chce pani, żebym jej udzielił kilku rad? Przytaknęła. – Jasne. Spojrzał na samochód, a następnie na nią. – Proszę się udać do wypożyczalni samochodów i zostawić go na tamtejszym parkingu. To małe miasto. Jeśli ci kretyni zamierzają panią nękać, to wszystko co muszą zrobić, to objechać pobliskie motele w poszukiwaniu tego samochodu. Będzie panią całkiem łatwo znaleźć, dopóki firma ubezpieczeniowa nie pomaluje go. Świetnie, pomyślała. Dopóki nie znajdzie innej pracy jej finanse będą mocno nadwyrężone. Już niemal widziała oczami wyobraźni, jak jej pieniądze idą z dymem, ale policjant zrobił cenną uwagę. - Dziękuję. Myślę, że to świetny plan i właśnie tak zrobię. Strona 163 z 393

- Nie mogę tu siedzieć i czekać na tych kretynów. Odkąd pojawili się protestujący, wszystko się zmieniło. Mieszkańcy w większości przypadków są zadowoleni z powstania Homelandu, są życzliwie nastawieni do tych biednych ludzi i przyjęcia ich do naszej społeczności. Posiadanie w sąsiedztwie bazy wojskowej nie jest prostą sprawą. Mieszkałem obok jednej z nich, kiedy byłem dzieckiem, jej mieszkańcy zawsze wywoływali burdy w mieście, kiedy spijali się po pracy. Nowy Gatunek tak nie robi. Zamiast tego nagle na scenie pojawiają się ci idioci z Ludzi dla Czystych Ludzi. Można by pomyśleć, że nie mają nic lepszego do roboty. Ellie posłała mu uśmiech pełen wdzięczności, a napięcie częściowo opuściło jej ciało. Miło było usłyszeć, że ktoś zgadza się z jej punktem widzenia zważywszy na to, co przeszła. – Tak. Nowy Gatunek przeszedł wystarczająco dużo nawet bez tych rasistowskich kretynów. - Będę jechał za panią przez kilka przecznic, aby się upewnić, że nie śledzą pani. - Dzięki. Podeszła do drzwi od strony kierowcy, ale zatrzymała się, kiedy wielki, czarny SUV wjechał na parking. Zamarła wpatrując się w niego. Wyglądał bardzo podobnie do tych, które były używane przez Homeland, z tymi wszystkimi zaciemnionymi szybami. Zatrzymał się tuż za jej samochodem. Ellie spięła się, kiedy stojący obok niej glina sięgnął jedną ręką po pistolet, a drugą po radio. Drzwi po stronie kierowcy otworzyły się, a Ellie spojrzała ostrożnie na mężczyznę, który okrążył przód SUV-a. Miał na sobie biznesowy garnitur i ciemne okulary. Zatrzymał się, zwrócił głowę w kierunku gliniarza, po czym wyglądało na to, że spojrzał na Ellie, co można było wywnioskować po sposobie, w jaki skierował ku niej twarz. Otwarte dłonie trzymał przy ciele, rozdzielił palce i uniósł ręce, żeby pokazać policjantowi, że nie jest uzbrojony. - Pani Brower? Jestem Dean Hoskins. Przysłał mnie pan Fury. Dzwoniła pani do biura pana Northa, który został poinformowany, że miała pani jakieś kłopoty. Fury? Ellie odprężyła się. – Wszystko w porządku – zapewniła policjanta.

Strona 164 z 393

Dean Hoskins opuścił ręce, gdy tylko gliniarz zwolnił spust swojego pistoletu. Podniósł dłoń, ściągnął okulary i odsłonił zielone oczy osadzone w miłej twarzy. - Pan Fury prosił mnie, żebym zabrał panią i pani rzeczy. Proszono mnie również, żebym przekazał pani wiadomość. Nie jestem pewien, co ona oznacza, ale pan Fury zapewnił mnie, że pani ją zrozumie. Kazał mi powiedzieć, że po uratowaniu pani życia tym razem jest mu pani coś winna. Żąda, żeby wróciła pani ze mną do Homelandu, aby móc porozmawiać z nim osobiście. Sam by tu przyjechał, ale niestety ze względu na sytuację poza azylem to nie byłoby dla niego wskazane. Bez jaj, pomyślała Ellie. Fury chciał z nią porozmawiać. Zastanawiała się, co miało być przedmiotem tej dyskusji. Może żałował, że tak naprawdę nie pożegnał się z nią. Mógł nawet chcieć powiedzieć, że nie wybaczył jej tego, co mu zrobiła. Oczywiście mógł po prostu chcieć się dowiedzieć, co się stało. Nie chciała rozpalać nadziei, że po prostu chciał się z nią ponownie zobaczyć. Nigdy się tego nie dowie, chyba, że z nim porozmawia. Gdyby nie poszła, zadręczałaby się domysłami. Skinęła głową do Hoskinsa. Nie miała wątpliwości co do tego, że był szczery. Tylko Fury mógł mówić o tym kto i komu jest coś dłużny. – W porządku. Ponownie nasunął na nos okulary. Ellie odwróciła się do policjanta. - Bardzo dziękuje za wszystko. Pojadę do wypożyczalni samochodów, gdy tylko spotkanie z panem Furym dobiegnie końca. Ellie wsiadła do swojego samochodu i czekała, aż Hoskins zawróci ogromnego SUV-a na hotelowym parkingu. Cofnęła, żeby pojechać za ciemnym wozem z powrotem do Homelandu. Nienawidziła spojrzeń, jakie rzucali jej inni kierowcy i drżała ze strachu, kiedy protestujący patrzyli na wyrazy wymalowane sprayem na jej samochodzie. Nienawistne słowa zawstydzały i upokarzały Ellie. Strażnik, który wpuścił ją za bramę gapił się na nią z wysoko uniesionymi brwiami. Ellie przeklęła cicho i powstrzymała się, przed pokazaniem mu środkowego palca. Nie miała żadnego wyboru, więc jechała dalej swoim

Strona 165 z 393

zdewastowanym samochodem. Podążała za czarnym SUV-em do głównego biura, aby zaparkować obok niego w sekcji dla gości. Chwyciła torebkę i wysiadła z samochodu. Nie zamierzała spuszczać z oczu portfela po tym, jak już raz została wyrzucona z Homelandu. Musiała mieć zabezpieczenie, jeśli ponownie wykopią ją stąd bez samochodu. Dean Hoskins przyglądał się jej pojazdowi z dezaprobatą. - Czy to w takie problemy pani wpadła? - Częściowo. Wygląda na to, że niektórzy idioci myślą, że przeszłam pranie mózgu i trzech kretynów napadło na mnie starając się prawdopodobnie mnie ocalić. Tylko Bóg jeden wie, co zamierzali ze mną zrobić, jeśli rzeczywiście by mnie porwali. – Pokręciła głową. – Niektórzy z nich są po prostu szaleni. *** Fury krążył po pomieszczeniu, a Justice przyglądał mu się uważnie, studiując każdy jego gest, a to go wkurzało. Zatrzymał się piorunując go spojrzeniem. – No co? Miała kłopoty. Wspomniała twojej sekretarce o policji i potrzebowała eskorty, żeby tu wrócić. Masz jakiś problem z tym, że wysłałem po nią Deana? On pracuje dla nas. Co nam po tym, że mamy do pomocy ludzi, jeśli nic nie robią? - Nie będę się spierał z tokiem twojego rozumowania. Uważałem, że będzie bezpieczniejsza we własnym świecie, ale otwarcie przyznaję, że byłem w błędzie, skoro tak szybko wpadła w kłopoty. Po prostu zastanawiam się, czy zamierzasz eksplodować, kiedy ona przyjedzie. Wyglądasz jakbyś zaraz znów miał całkowicie stracić panowanie nad sobą. Fury warknął, walczył ze swoim gniewem, po chwili spotkał się ze zmartwionym spojrzeniem swojego przyjaciela. – Każdy mój instynkt ochronny krzyczy. Moim pierwszym odruchem była chęć, aby wskoczyć do Jeepa, pojechać tam i odszukać ją. Panuję nad sobą odkąd wysłałem Deana. - Dobrze to wiedzieć. – Justice podszedł bliżej. – Jeśli to znaczy dla ciebie tak wiele, możesz zatrzymać ją tutaj. Jakoś załagodzę sprawy z jej dyrektorem, a jeśli to nie pomoże Strona 166 z 393

rozkażę mu wprost, aby pozwolił jej tu zostać. Zważywszy na okoliczności, to nie powinno wzbudzić u niego zbyt dużych podejrzeń, że robię to za jego plecami. Jest bardzo paranoiczny w stosunku do tego, jak dużo władzy posiadamy i stara się zachować całkowitą kontrolę nad Homelandem. Zachowuje się jak dupek traktując nas jakbyśmy byli dziećmi, ale suma sumarum to on pracuje dla nas. Jestem pewien, że w części gościnnej dla ludzi są wolne miejsca. Wykonam kilka telefonów. Oczy Fury’ego zwęziły się. – A dyrektor ponownie będzie działał za naszymi plecami? Powierzyłeś mi dowództwo nad ochroną. Nie spuszczę jej z oczu. Szczęka opadła Justice’owi. – Gdzie chcesz ją w takim razie umieścić? - Mam dwie sypialnie. Będzie bezpieczna w moim domu. Nikt nie będzie na tyle głupi, aby iść tam po nią i będę mógł ją strzec. - Masz na myśli chronić ją. - To to samo. - To zły pomysł. - Justice wzruszył ramionami. – Ale ty tu rządzisz. Mam wystarczająco dużo kłopotów starając się prowadzić biznesową stronę Homelandu, próbując sprawić, żeby było nas stać na wszystko i jak zdobyć więcej funduszy na chwilę, kiedy sami zaczniemy być swoimi panami. Prezydent jest dla nas hojny, ale ponosimy ogromne koszty związane z wcielaniem w życie dodatkowych środków bezpieczeństwa, które są nam potrzebne po ostatnim ataku. Nie zapominaj, że jutro rano masz spotkanie z architektem. Chcę, żebyś dokładnie przejrzał plany. Od ciebie zależy, co powstanie, aby zapobiec kolejnemu sforsowaniu głównej bramy. - Będę tam. Justice ruszył do przodu, złapał Fury’ego za ramię i spojrzał mu głęboko w oczy. – Wiem, że wykonasz swoją pracę. Bardziej martwię się twoim stanem emocjonalnym, gdy chodzi o tę kobietę. To jest jedyna rysa na twojej zbroi, jaką kiedykolwiek widziałem. Emocje mogą być prawdziwym piekłem dla naszego gatunku. Strona 167 z 393

- Potrafię oddzielić obowiązki względem naszych ludzi od spraw prywatnych. - Wiem, że potrafisz. - Justice puścił go. – Powodzenia z twoją kobietą. – Szeroki uśmiech rozdzielił jego usta. – Nie zazdroszczę ci. Oczywiście próby zapanowania nad ludzkimi kobietami muszą być łatwiejsze, niż nad naszymi samicami. Fury prychnął. – Nie za bardzo. Ciężko ją zrozumieć, ponieważ pochodzimy z dwóch różnych światów. – Zawahał się. – Czuję gniew na myśl, że mogła zostać skrzywdzona. - Staraj się utrzymywać to w tajemnicy. Boją się nas bardziej, kiedy warczymy i pokazujemy zęby. – Chichocząc Justice wyszedł z pokoju. Fury warknął cicho. Postara się wysłuchać tego, co spotkało Ellie bez okazywania gniewu. Dean zadzwonił do niego, aby przekazać, że jedzie teraz za nim do Homelandu, ale nie chciał powiedzieć mu co zaszło. Ellie nie została zraniona skoro mogła prowadzić, a tylko to się liczyło. Wyszedł z biura i ruszył w kierunku parkingu, na który właśnie zajechała. Chciał być tam i czekać na nią, ale Justice zatrzymał go. *** - Co zrobili? Ellie zaskoczył głęboki głos dobiegający zza jej pleców. Odwróciła się i upuściła torebkę. Fury podkradł się do niej od tyłu, stając dokładnie za nią, a ona nie była tego świadoma. Skradał się tak cicho, że nie wydawał przy tym żadnego dźwięku, który ostrzegłby ją, że się zbliża. Chwyciła się za pierś, gdy stanęła przed nim twarzą w twarz. - Nie zakradaj się w ten sposób. Nie miałam pojęcia, że tu jesteś. Prawie dostałam przez ciebie zawału. – Opuściła ręce w dół. Fury przybliżył się. – Ktoś próbował cię porwać? – Schylił się, podniósł jej torebkę z ziemi i trzymając ją w swojej wielkiej dłoni ponownie wyprostował się na pełną wysokość. – Jak? Walące serce Ellie zaczęło się uspokajać. – Domyślam się, że jeden z protestujących pojechał za mną do motelu i wynajął pokój obok mojego. Czekali, aż wpadnę w zasadzkę, Strona 168 z 393

kiedy wracałam z powrotem po zdobyciu czegoś do jedzenia. Zaczęłam krzyczeć, kiedy jeden z trzech mężczyzn złapał mnie. W pobliżu byli ludzie, zaczęli wrzeszczeć, a tamci uciekli. Wygląd Fury’ego odpowiadał jego imieniu. To imię z pewnością do niego pasuje, zdecydowała Ellie. Zachował ciszę, kiedy nadal patrzył na nią w dół, po czym cicho warknął. Kły wysunęły się spomiędzy jego rozchylonych, pełnych warg. Cofnęła się, obawiając się jego gniewu. Co takiego zrobiłam? To nie była moja wina. Znów wyglądał, jakby chciał rozerwać jej gardło. - Nie jesteś tam bezpieczna – powiedział ostrym tonem. – Od teraz będziesz tutaj. Nie kłóć się ze mną. Dean Hoskins odchrząknął i wyciągnął komórkę. – Zadzwonię do budynku dla gości, aby się upewnić, że mają dla niej pokój. - Rozłącz się – zażądał Fury. – Ona zostaje ze mną. Ellie gapiła się na niego, starając się nadać sens jego propozycji. – Z tobą? – Wysapała. Zrobił krok w jej kierunku. – Wygląda na to, że wiesz jak wpakować się w kłopoty skarbie, a może to one po prostu cię znajdują. Mam pokój gościnny, a ty zostajesz ze mną. W ten sposób będę mógł mieć cię na oku. Uh-och. Obserwowała, jak Fury odrywa od niej wzrok i kieruje swą uwagę na jej samochód. Okrążył go, badając każde uszkodzenie, zatrzymując się dopiero, gdy ponownie znalazł się na wprost niej. Złapał jej rękę, trzymając ją pewnie w swoim ciepłym, lecz delikatnym uścisku. - Idziemy. Mój dom jest niedaleko stąd, więc pójdziemy piechotą. Przyślę kogoś, żeby przyniósł twoje rzeczy z tego czegoś i każę naprawić to, co zrobili z twoim samochodem. - Ale moja walizka… - Ellie starała się zatrzymać. - Nie teraz – warknął szarpiąc ją mocno za rękę i zmuszając do tego, żeby się ruszyła, choć wcale nie miała takiego zamiaru. Strona 169 z 393

Przyciągnął ją do siebie, nie dając jej wyboru poza dołączeniem do niego. Zauważyła zaniepokojony wyraz twarzy Deana Hoskinsa. Nie chciała urządzać sceny, albo żeby Fury wpadł w jakieś tarapaty. Wiedziała, że chronił ją z jakiś powodów i bardziej nienawidziła myśli o opuszczeniu Homelandu, niż tej o życiu w jego domu. - Dzięki za przyjazd i zabranie mnie stamtąd - zawołała. - Nie ma problemu – wymamrotał Hoskins. Ellie spojrzała na ponury, ale przystojny profil Fury’ego, kiedy biegła koło niego, podczas gdy jego długie nogi stawiały wielkie kroki. Nadal trzymał jej torebkę w zaciśniętej dłoni. Posłała w jej kierunku zmartwione spojrzenie mając nadzieję, że nic w środku nie zostanie zmiażdżone przez jego kurczowy uścisk. Nie protestowała, kiedy Fury nie zwalniał, aż w końcu dotarli do jego domu. Puścił ją, gdy znaleźli się przy drzwiach frontowych, sięgnął do tylniej kieszeni i użył swojej karty identyfikacyjnej, żeby je otworzyć. Spojrzenie jego ciemnych oczu spotkało się z jej wzrokiem. - Do środka, teraz. Ellie zawahała się. – Czemu jesteś na mnie taki zły? - Nie jestem – zawarczał. – Właź do środka. Ellie weszła do zaciemnionego wnętrza, rozglądając się wokół, kiedy przechodziła do pokoju. Drzwi za nią zostały głośno zatrzaśnięte. Zwróciła się twarzą do Fury’ego. Oparł się o drzwi, upuścił torebkę na podłogę, a ona wzdrygnęła się mając nadzieję, że jej komórka, którą do niej włożyła, przeżyła mocne zderzenie z płytkami podłogowymi. Uwaga Ellie powróciła do Fury’ego tylko po to, by znaleźć go patrzącego na nią swoim ciemnym, intensywnym wzrokiem. Jego ostre zęby ponownie wysunęły się spomiędzy rozchylonych warg. - Jak na kogoś, kto nie jest na mnie zły – zaczęła cicho. – Robisz cholernie dobre wrażenie, że jest wręcz przeciwnie. Czy mógłbyś proszę przynajmniej – wskazała na własne usta – schować kły? Strona 170 z 393

Warknął. Cofnęła się o kilka kroków. – Świetnie. Nie chowaj. Chodzi tylko o to, że kiedy pokazujesz kły i masz ten zły wyraz twarzy masz tendencje do robienia na ludziach wrażenia, cóż, przynajmniej na mnie, że jesteś na nich wkurzony. – Odetchnęła. – A to warczenie… Wzruszyła ramionami. – Sugeruje, że jesteś zły. - Jestem wściekły – zawarczał. - Co takiego zrobiłam? – Zrobiła kolejny krok do tyłu. - Nic. To nie jest skierowane przeciwko tobie. Zostałaś zwolniona ponieważ mnie chroniłaś. Wyrzucili cię tam, do twojego świata z naszego powodu, stałaś się celem, bo myśleli, że jesteś jedną z nas. - Cóż. – Rozluźniła się, ciesząc się w głębi duszy, że to nie na nią był zły. – Pracowałam dla Homelandu i wiedziałam, że nie nawiążę przyjaźni z tępymi ludźmi, kiedy przyjmowałam tą posadę. Jeśli zgadzałabym się z tymi dupkami, w ogóle by mnie tu nie było, a oni wiedzieli, że jestem za Nowym Gatunkiem. Ten fakt tylko potwierdza, że są kretynami. Wszyscy mają swoje grupy nienawiści. - Nikt nie nienawidzi cię za to skąd pochodzisz. Uśmiechnęła się. – Pierwotnie mieszkałam w Californii zanim moja rodzina przeprowadziła się do Ohio. Pół kraju wierzy, że każdy świr i dziwak w Ameryce żyje lub urodził się w Południowej Kalifornii. Fury zamrugał. – Jak bardzo jesteś za Nowym Gatunkiem? Zastanawiała się, czy nie pyta o to, czy potajemnie nie lubi jego ludzi. – Jeśli pytasz, czy jestem uprzedzona, to nie, nie jestem. Kiedy usłyszałam plotki o Mercile Industries i badaniach, jakie prowadzą oraz obiektach, których używają, byłam oburzona. Natychmiast zgodziłam się, żeby pomóc ich przyskrzynić. Przerażało mnie, że w jakiś sposób mogłam być częścią czegoś, co miało związek z takim okrucieństwem. – Zamilkła na chwilę. – Nowy Gatunek to dla mnie ludzie, koniec końców, jak cała reszta. Masz prawo do robienia tego, co Strona 171 z 393

inni ludzie. O to ci chodziło? Nienawidzę nawet wyodrębniania was jako oddzielnego gatunku. Odepchnął się od drzwi i ruszył w kierunku Ellie. Zatrzymał się. – Słyszałaś ostatnie oskarżenia przeciwko nam? Obawiają się, że będziemy chcieli zacząć się umawiać z ludźmi. A ty, co o tym myślisz? - Czy słyszałeś tą część, kiedy mówiłam, że uważam was za zwykłych ludzi? Macie takie same prawa, żeby umawiać się, czy być z kimkolwiek, w jakikolwiek sposób chcecie, tak samo, jak ja. Przytaknął. – Zgodziłabyś się być z którymś z moim mężczyzn? Slade jest tobą bardzo zainteresowany. Slade? Ellie zamrugała przypominając sobie faceta, który uratował jej tyłek przy bramie. To było takie zaskakujące, że mogła go pociągać. – Nie znam go. – Nie wiedziała, co jeszcze mogłaby powiedzieć. - Spotkałaś go dziś rano. - Cóż, kojarzę go, ale nie znam go osobiście. Nie wiem, czy chciałabym spędzić z nim trochę czasu. - Ale gdybyś go lubiła, umówiłabyś się z nim? Nawet wiedząc kim jest? Obserwowała Fury’ego wystarczająco uważnie, żeby zauważyć jego gniew. Nie mogła go rozgryźć. - Jasne. Tak przypuszczam. Nie mam nic przeciwko temu. Naprawdę nie zastanawiałam się nad tym. - Nasze gatunki nie są całkowicie kompatybilne. – Zrobił kolejny krok do przodu. Ellie zrobiła krok w przeciwnym kierunku. Przybliżał się, podczas gdy ona się cofała. Poczuła się osaczona. Gniew promieniował od niego, utwierdzając ją w przekonaniu, że przyjście do jego domu było złym pomysłem. Czyżby nadal był zły na to, co zaszło w ośrodku Strona 172 z 393

badawczym? Nadal chce mnie za to ukarać? Przebaczyła mu, a on wszystko pogarszał. Nie przestraszyła go, nie dusiła, ani nie porwała z parku, żeby przywiązać do swojego łóżka. - Czemu przypierasz mnie do ściany? – Spojrzała przez ramię. Mogła zrobić jeszcze tylko kilka kroków, a później nie będzie miała dokąd uciec. Rozejrzała się szybko wokół i spojrzała w górę na Fury’ego. – Mógłbyś proszę przestać? Zaczynasz mnie przerażać. - Bałabyś się mnie, gdybym był Darrenem Artino, albo mężczyzną takim jak on? Człowiekiem? Ściągnęła brwi. – Jeśli ktoś byłby zły i zbliżał się do mnie to tak, obawiałabym się go. Przestaniesz? - Zauważyłem, że nie zaprzeczyłaś, że nasze gatunki nie są kompatybilne – drążył dalej temat. Ellie zrobiła kolejny krok do tyłu i uderzyła w ścianę. Przestrzeń pomiędzy nimi zmniejszyła się diametralnie. – Co chcesz, żebym powiedziała? Nawet nie wiem, co mam ci odpowiedzieć. Wiem, że w większości posiadacie ludzkie DNA i nie , o co ci chodzi. Oboje jesteśmy ludźmi. - Całe swoje życie spędziłem wewnątrz ośrodka badawczego. – Dłonie Fury’ego spoczęły płasko na ścianie po obu stronach ramion Ellie. Uwięził ją pomiędzy swoją klatką piersiową, a rękami, nie dotykając jej przy tym. - Tak przypuszczam. – Nie mogła oderwać wzroku od jego przystojnej twarzy, znajdującej się tak blisko jej. Wdychała ten jego cudowny, męski zapach nadal starając się uniknąć otarcia o niego. - Stale na nas eksperymentowano, zmieniano i testowano – warknął. – Wciąż dowiadujemy się nowych rzeczy o naszych ciałach, o tym, co nam zrobiono i nie jesteśmy wystarczająco ludzcy, by chociaż móc oszukiwać samych siebie, że jest inaczej. Mamy w sobie zbyt wiele zwierzęcych cech. Możesz zauważyć niektóre ze zmian, gdy po prostu na nas patrzysz, ale są również te wewnątrz naszych ciał, w naszym DNA. Obawiam się, że jeśli wiedziałabyś, jak duża część mnie nie jest ludzka, to by cię przeraziło. – Zamilkł na chwilę. – Strona 173 z 393

To wystraszyłoby większość ludzi, gdyby uświadomili sobie, co skrywamy za nadziejami dotyczącymi dopasowania się do nich. Chcemy żyć razem w pokoju, mamy nadzieję, że zostaniemy zaakceptowani i że grupy nienawiści zostawią nas po prostu w spokoju. Ellie spojrzała w górę na niego z ciekawością. – Jakie zwierzęce cechy ukrywasz? - Z pewnością nie chodziło o warczenie. Nie robi tego zbyt często, a może zachowuje się tak tylko przy mnie? Zawahał się. – Po prostu nie jestem do końca człowiekiem. Nie będę wchodził w szczegóły. Mimo wszystko bardzo różnimy się od twoich ludzi. Nie mamy nawet rodziców, a jeśli kiedykolwiek ich mieliśmy, nigdy ich nie poznamy. Te dane nie zostały odkryte, co każe nam sądzić, że zostały zniszczone. Nasze dzieciństwo było zupełnie inne, tak bardzo, że mamy ze sobą bardzo mało wspólnego. - Jakie było twoje dzieciństwo? Zacisnął zęby. – Pamiętam strach i zamknięcie. Pamiętam również ciemność, która mnie przerażała, a później ból. Wiązali mnie i nakłuwali tymi wszystkimi cholernymi igłami. Pamiętam – zawahał się – że ból i przerażenie były moimi jedynymi towarzyszami w dzieciństwie. Łzy wypełniły oczy Ellie. Sięgnęła do góry bez zastanowienia i położyła dłoń na jego ramieniu. – Tak mi przykro. – Chciała go pocieszyć. Zamknął oczy, wziął długi, głęboki oddech, po czym uniósł powieki. – Zmienili mnie. Pamiętam, jaki byłem zszokowany, kiedy wypadły mi mleczaki, a nowe zęby były dłuższe i ostrzejsze. Nie miałem lustra, ale mogłem wyczuć różnicę. Byłem świadomy rysów swojej twarzy i wiedziałem, że nie wyglądają jak te techników, czy lekarzy. W czasie okresu dojrzewania nabrałem masy mięśniowej, ponieważ podawali mi leki, które zmieniały moje ciało. Wiedziałem, że coś było nie w porządku, zmieniałem się, a oni wywoływali to wszystko za pomocą leków, ale nie przestali mi ich podawać. - Tak bardzo mi przykro Fury. – Przesunęła rękę nieco wyżej, następnie niżej, gładząc go. – Tak bardzo zawinili robiąc to. Strona 174 z 393

- Wiem. Możliwość powiedzenia komuś o badaniach, które przeprowadzali, aby stworzyć leki mające pomóc chorym ludziom, podczas gdy mnie przez całe życie ścigają bolesne wspomnienia nieco pomaga. Teraz powstają grupy zrzeszające tysiące ludzi, którzy życzą mi śmierci tylko dlatego, że ktoś zamienił moje dzieciństwo w piekło i zmusił mnie do przetrwania tego koszmaru. Cierpieliśmy dla korzyści ludzi i aby Mercile zarabiało. – Odchrząknął. – Jestem zmęczony ciągłym byciem poza nawiasem. Byciem innym – powiedział chrapliwie. – Wiem, że coś sprawiło, że jestem wyjątkowy odkąd tylko pamiętam. Patrzyłem na nich wyczuwając moje zęby i inność rysów twarzy, zauważając różnice pomiędzy naszymi ciałami, później zacząłem przywiązywać uwagę do tego, co mówią. Z czasem byłem w stanie zrozumieć wystarczająco dużo, aby domyślić się co nam zrobili i dlaczego. Czułem się taki samotny i widziałem tylko ludzi dopóki… - Zacisnął usta. - Nie winię cię za to, że nienawidzisz wszystkich z Mercile. Ani trochę nie pomaga ci świadomość, że wynikło z tego coś dobrego? - Nie – warknął cicho. - Może. Nie wiem. Nienawidzę tego, co nam zrobiono. - Ja również. Co miałeś na myśli mówiąc, że widziałeś tylko ludzi, dopóki? Przerwałeś. Ciemne oczy Fury’ego zwęziły się, patrzył na nią, po chwili odchrząknął. – Dopóki nie przyprowadzili kobiety do mojej celi. Należała do Nowego Gatunku, a to był pierwszy raz, kiedy zobaczyłem kogoś, kto wyglądał podobnie do mnie. Chcieli wiedzieć, czy możemy się rozmnażać. – Zapatrzył się na ścianę obok jej twarzy, patrząc nieruchomo w jeden punkt. – Zmuszali nas czasami do bycia razem, ale to nigdy nie zadziałało. Nie jesteśmy zdolni do poczęcia dziecka. – Zanim jego wzrok ponownie spotkał się z jej spojrzeniem, napiął szczękę. – Cieszę się z tego. Nie chcieliśmy, żeby im się powiodło i aby sprowadzili nowe życie do tego piekła. Ellie przygryzła wargę i przestała poruszać ręką. – Słyszałam coś na ten temat od kobiet – przyznała. – To takie niesprawiedliwe, co wam zrobiono. Postępowali źle i po prostu czynili zło robiąc to Fury. Takich ludzi nazywam skończonymi kretynami pozbawionymi choćby krzty inteligencji, czy współczucia. Fury przeszukiwał jej oczy, wpatrując się w nie głęboko. – Boisz się mnie Ellie? Strona 175 z 393

Zawahała się. – Tak, kiedy jesteś zły i jeśli mam być szczera przerażasz mnie wtedy bez względu na to, czy masz zwierzęce DNA, czy nie. Jesteś dużym facetem. Całe jego ciało rozluźniło się, a napięcie zelżało. – Nie zamierzałem skrzywdzić cię wtedy w moim łóżku i zadrapać cię. Nie oczekiwała po nim, że to powie. Wypuściła powietrze z płuc, które wcześniej zassała. Serce jej waliło, ale zmusiła się, by się uspokoić. Fury obserwował ją w ciszy. - Wierzę ci. - Nie sądzę, żebym cię skrzywdził, gdyby nie to, co mi zrobili. Nie miałbym wtedy ostrych zębów. Ellie nie wiedziała, co powiedzieć. Po prostu przełknęła gulę, która uformowała się w jej gardle. Pociąg, który czuła do Fury’ego był silny, musiała to przyznać, zawsze taki był, odkąd tylko go ujrzała. Przez wiele nocy myślała o tym, co zrobił jej w swoim łóżku, podczas snu jej umysł był wypełniony erotycznymi wspomnieniami. To było fantastyczne, z wyłączeniem tej ostatniej części, gdy nagle wyszedł z niej, a później przyjechał Justice. - Po prostu dziękuję twojemu Bogu, że nie zrobiłem ci rzeczy, które chciałem. Ciepło rozlało się nagle po całym ciele Ellie. – Co…? – Musiała przełknąć. Głos jej się załamał. – Co chciałeś zrobić? – Wyszeptała. W oczach zalśniły mu emocje, których nie potrafiła zidentyfikować. – Naprawdę bym cię przeraził. Nie jesteśmy całkowicie kompatybilni seksualnie. Ellie spojrzała na niego w górę. Otworzyła usta, żeby zapytać, co miał przez to na myśli, ale Fury odepchnął się nagle od ściany i odwrócił się do niej plecami. Oddalał się od niej, dopóki nie dzieliło ich dobre osiem stóp. - Twój pokój znajduje się za pierwszymi drzwiami po prawej idąc korytarzem w dół. Czuj się jak u siebie w domu. Będę nadzorował wszystko z biura ochrony, więc będziemy się mijać, ale od tej pory nie powinnaś opuszczać domu. Upewnię się, że twoje rzeczy są już w Strona 176 z 393

drodze. W kuchni jest mnóstwo jedzenia, jeśli jesteś głodna. – Wyszedł z domu niczym chmura gradowa i zatrzasnął za sobą drzwi. Ellie oparła się o ścianę i przez długi czas wpatrywała się w drzwi, za którymi zniknął. Co chciał ze mną zrobić tamtej nocy? Zamknęła oczy i objęła się rękami. I dlaczego nagle tak bardzo, bardzo żałuję, że tego nie wiem? Cholera! *** Fury opuścił dom zanim zrobił z siebie kompletnego głupka łapiąc Ellie, przyciskając nos do jej gardła i wdychając jej cudowny zapach. Potrzeba, aby ją trzymać, opleść ją ramionami i ukołysać była tak silna, że niemal sprawiała mu fizyczny ból. Żałował, że powiedział jej, że nie są seksualnie kompatybilni. Powiedział to po prostu, by ją zaszokować. Była za blisko, byli sami, a on chciał zrobić z nią setki rzeczy. Dlatego właśnie wyszedł tak nagle, żeby zwiększyć dystans pomiędzy nimi. Zamiast myśleć o tym skupił się na gniewie. Mogła zostać porwana, zabrana tylko dlatego, że była związana z Nowym Gatunkiem, a to go rozwścieczyło. Dbała o jego ludzi, ryzykowała życiem, żeby ocalić jego gatunek, najpierw pracując pod przykrywką wewnątrz placówki badawczej, a później znowu, broniąc kobiet podczas napadu na dom. Została pozostawiona sama sobie, żeby stawić czoła tym intruzom i aktywować stalowe drzwi, które zabezpieczyły kobiety. To była pierwsza rzecz, jaką zamierzał zmienić. Ludzie spaprali wszystko jeszcze na etapie projektu, kiedy nie wzięli pod uwagę zainstalowania opadających ścian ochronnych na pierwszym piętrze, tak samo jak i na wyższych. Również główny panel powinien być zamontowany w miejscu, które byłoby chronione. Prześladowały go oczy Ellie, takie niebieskie i ładne, mógłby w nie patrzeć przez cały dzień i nigdy nie znudziłby się ich widokiem. Palce go świeżbiły, żeby dotknąć jej miękkiej, bladej skóry i przebiec nimi po jej blond włosach. Głos Ellie brzmiał dla niego niczym najczystsza słodycz, delikatny i lekko chrapliwy. Gdyby tylko wiedział, że może zapanować

Strona 177 z 393

nad swoim pragnieniem, aby jej dotknąć, zostałby i przepytałby z bardziej osobistych spraw. Musiał wiedzieć o niej wszystko, ale potrzeba, by znaleźć się blisko niej stała się zbyt silna. Teraz, gdy wróciła i będzie mieszkać pod jego dachem, nie zamierzał jej już puścić. Mógł opiekować się nią i dbać o swoich ludzi w tym samym czasie. Nie zawiedzie Justice’a nie wykonując swojej pracy, ponieważ Ellie będzie czekała na niego, kiedy wróci do domu. Nikły uśmiech wykrzywił jego usta. Była wewnątrz jego domu. Przyspieszył. Im szybciej upora się ze wszystkim, co musiał zrobić, tym szybciej będzie mógł ją znowu ujrzeć. Musiał po prostu zwolnić i nie zapędzać jej w kozi róg. Będzie cierpliwy. To nie była jego najmocniejsza cecha, ale dla niej popracuje nad nią.

Strona 178 z 393

ROZDZIAŁ 10

Ellie uśmiechnęła się do Breeze. - Tak się cieszę, że przyszłaś mnie odwiedzić. Naprawdę tęskniłam za wami wszystkimi. Chciałam odwiedzić kobiecy dom, ale Fury powiedział mi, że to nie jest dobry pomysł. – Rozejrzała się po salonie. – Tak jakby, utknęłam tu. – Jej uwaga powróciła do Breeze. – Ratujesz mnie przed zwariowaniem. Jestem tu od trzech dni, a Fury nie pozwala mi wyjść. Breeze odwzajemniła uśmiech. - Pomyśl jak ciężko z nim miałam próbując namówić go, by pozwolił mi się z tobą zobaczyć. Chciałam zabrać więcej kobiet ze sobą, ale odmówił udzielenia zgody dla innych. – Przyglądała się Ellie i uniosła głowę. – Naprawdę musi się martwić o twoje bezpieczeństwo. Ellie wzruszyła ramionami. - Dlaczego? Te stuknięte świry za bramą, trzymające swoje transparenty nie mogą mnie skrzywdzić, gdy jestem bezpieczna wewnątrz Homeland. Dziwne spojrzenie przemknęło przez twarz Breeze, ale Ellie zauważyła je. Usiadła ponownie na kanapie i założyła ręce na piersi. - Co przegapiłam? Breeze zawahała się. - Krążą plotki. - Jakie plotki? - Wiem, że to nieprawda. Nie wyczuwam na tobie Fury’ego poza słabym, utrzymującym się zapachem, który wynika z mieszkania z kimś, w tym samym domu. Chodzi

Strona 179 z 393

o to, że odkąd przyprowadził cię do swojego domu, niektórzy założyli, że ty i Fury rozmnażacie się. - Rozmnażamy? – Brwi Ellie wystrzeliły w górę. – Masz na myśli, że plotkarze sądzą, że robimy to? Chichot wymsknął się Breeze. - Tak. To jest to określenie. Robicie to. - Ale nie robimy tego. To znaczy, rozmawiamy a potem on unika mnie, jak jakiejś plagi. - Plagi? Czy to członek fanatycznej grupy religijnej? Ellie zaśmiała się. - To śmiertelna choroba. - Och. – Breeze uśmiechnęła się szeroko. – Wciąż uczymy się angielskich słów, których nie słyszeliśmy w obiekcie badawczym. Nie słyszałam jeszcze tego słowa. – Uśmiech Breeze zbladł. – Ta… plotka…, że ty i Fury rozmnażacie się. Robicie to, - poprawiła się. – Nie każdy jest szczęśliwy z tego powodu. Były pewne problemy z ludźmi pracującymi w Homeland z tego powodu. Sądzę, że Fury obawia się o ciebie. - Słyszał te bzdury, które o nas krążą? Breeze kiwnęła głową. - Każdy słyszał. – Jej wzrok przeleciał szybko przez salon do telewizora. – Czy twoja telewizja jest zepsuta? - Telewizja? – Ellie sapnęła. – Mówią o tym w wiadomościach? - Tak. Niektórzy z pracowników musieli usłyszeć o tym i powiedzieli niektórym… jak ich nazywacie? Sępy dziennikarskie? Nie wiedzą jak się nazywacie, ale sępy dziennikarskie mówią, że Nowy Gatunek i człowiek, żyją razem. Strona 180 z 393

Cholera! Ramiona Ellie opadły. - Nic dziwnego, że nie pozwala mi opuszczać domu, kiedy wspomniałam o opuszczeniu Homeland, by poszukać pracy. To znaczy, jak długo mogę mieszkać w pokoju gościnnym faceta i pasożytować na nim? - Pasożytować? Co to słowo oznacza? Ellie uśmiechnęła się. - To określenie, kiedy mieszkasz z kimś i bierzesz coś za darmo od osoby, która musi na to pracować. To nie jest dobra rzecz. Trudno to wyjaśnić. Zdaje się, że mogłabym to opisać, jak gdybym była dla niego ciężarem. - Jak to? Już miał pokój, który mogłabyś wziąć. Ellie szarpała się ze swymi myślami. Niektóre słowa trudno było wytłumaczyć. - Tak. Miał, ale zazwyczaj nie mieszkasz z kimś, chyba że jesteście parą. Wtedy to jest do zaakceptowania jeśli dzielicie się jedzeniem i domem. Jeśli nie jesteście, wtedy oboje powinniście pracować, coś na podobieństwo partnerstwa, będąc równymi sobie. Nie jestem jego dziewczyną, ani partnerką. On zapewnia dom i jedzenie dla mnie, podczas gdy ja nie daję mu nic w zamian. Jestem pasożytem. - Chyba rozumiem. – Breeze uśmiechnęła się. – I nie jesteś pasożytem. On nie wie kto to jest, więc dlatego nie możesz być czymś o czyim istnieniu nie wie. Ellie zaśmiała się. - Zdaje się, że tu mnie masz. - Powinnaś zrobić to z nim i wtedy poczułabyś się lepiej. Dasz mu coś w zamian, by uniknąć bycia pasożytem. Ellie cieszyła się, że nie wzięła łyka wody sodowej ściśniętej w jej ręce, w przeciwnym razie zakrztusiłaby się. Gapiła się na Breeze. Strona 181 z 393

- Eee, nie powinnaś robić tego z kimś, chyba, że jesteście w związku i troszczycie się o siebie w specjalny sposób. Jeśli robisz to z kimś za jedzenie, pieniądze czy dach nad głową, wtedy jest to prostytucja. To źle. - Twój świat jest zbyt skomplikowany. - Taa, - Ellie zgodziła się, biorący łyk swej wody sodowej. – Jest. - Mimo to, wciąż powinnaś to z nim zrobić. Lubi cię i myślę, że ty lubisz jego. Ma bardzo męski i seksowany wygląd. Wszystkie sądzimy, że powinniśmy zrobić to z każdym jeśli jesteśmy wspólnie atrakcyjni dla siebie. Mieliśmy spotkania na ten temat. Ellie odstawiła swój napój. - Mieliście spotkania na temat seksu? - Oczywiście. Kiedyś nie mieliśmy wyboru. Musieliśmy robić to z każdym, z którym byliśmy zmuszeni być. Mamy całe mnóstwo spotkań, na których rozmawiamy o różnych sprawach. Robienie tego było jednym z ich tematów. Możemy robić to z każdym, z kim zapragniemy to zrobić, jeśli oni również będą tego chcieli. Ellie potarła dłonią nad ustami, starając się ukryć swój uśmiech. - To również jest do zaakceptowania. - Tak uznaliśmy. Rozważaliśmy nawet zrobienie tego z tobą, po tym jak zaczęły się plotki. - Fury i ja byliśmy tematem spotkania? – Zszokowana, Ellie wiedziała, że jej głos podniósł się. Rumieniec zalał jej policzki. ONG rozmawiało o mnie i Fury’m uprawiających seks? Dobry Boże! - Nie o tobie i Fury’m konkretnie, ale podniesiono zagadnienie w kwestii robienia tego z twoimi ludźmi i naszymi. - Och. – Rozluźniła się, gdy ulga przelała się przez nią. Dzięki Bogu. – Jak poszło? Strona 182 z 393

Breeze wzruszyła ramionami. - Nie wiemy, czy to wypali. Oglądaliśmy twoich ludzi robiących to na DVD, a my robimy to inaczej. Ellie starała się nie zaśmiać. Musiała wygładzić swoje rysy, by ukryć swoje rozbawienie. - Oglądaliście porno? Czy o tym właśnie mówisz? Porno to filmy z moimi ludźmi uprawiającymi ze sobą seks. - Tak. – Breeze uśmiechnęła się. – Oglądaliśmy je. - Eee… - Ellie przypatrzyła się Breeze. – Te filmy są tak jakby… - Była zgubiona. – Cóż, one tak naprawdę nie, cóż, nie są naprawdę... – Westchnęła. – Nie uprawiam seksu w ten sposób. - Nie? Co jest inaczej? Od czego zacząć? To może być żenujące, ale jestem tutaj, by pomóc tym kobietom. Ellie zrzuciła swoje buty, by usiąść po turecku na kanapie. - Sposób w jaki mówią, na początek. Nigdy nie mówię w ten sposób, a jeżeli mężczyzna powiedziałby tak do mnie, jak to robią w tych filmach, to pewnie byłabym nieźle zdenerwowana. - Obrzucanie kobiet wyzwiskami i żądanie od nich seksualnych aktów, nawet gdy te nie wyglądają tak przyjemnie dla kobiet? - Tak. Dokładnie. - Uznaliśmy to za szokujące. Niektórzy wierzą, że to wręcz grubiańskie. - Taa, cóż, gdyby facet powiedział kilka tekstów z tych filmów do kobiety w prawdziwym życiu, cóż, zostałby spoliczkowany, albo gorzej. - Rozumiem. Co jeszcze jest inaczej? Strona 183 z 393

Ellie wzruszyła ramionami. - Nie wiem co wdzieliście. Większość ludzi nie uprawia seksu z wieloma partnerami. W głównej mierze jesteśmy monogamiczni. - Więc, nie muszę zapraszać koleżanki do naszego łóżka, jeśli chcę to zrobić z w pełni ludzkim mężczyzną, lub spać z nimi dwoma na raz? Postanowiłam, że nigdy nie dotknę człowieka z tego powodu. Nie dzielimy się ochoczo i domyślam się, że zdolny mężczyzna powinien zdołać zadowolić kobietę, bez pomocy swego przyjaciela. - Nie! – Ellie zamknęła usta, które opadły. – Przestańcie to oglądać. Obejrzyjcie romanse. Filmy porno są…, cóż, po prostu… - Zaklęła cicho. – Powiedz im, żeby przestali je oglądać i zapomnieli co widzieli. Proszę. To są aktorzy i aktorki, którym płacą za uprawianie seksu na filmie. Mają scenariusz, który ktoś napisał. Rozumiesz? Są przygotowane na potrzeby rozrywki, ale nie są przewodnikiem po seksie, chyba, że chcesz zobaczyć jak coś jest robione bez prawdziwego robienia tego. - Okej. - A jaka jest wasza wersja seksu? Może zaczniemy od tego. Może być taka sama. - Cóż, lubimy całowanie. Uwielbiamy całować. To jest dla nas nowe, ale nauczyliśmy się tego po uwolnieniu. Uwielbiamy dotykać. Mówimy miłe, kuszące słowa i warczymy, by pokazać stopień pobudzenia. Czy to dobrze? - Idealnie, - przyznała Ellie. Warczenie… Pominęła to. - Walczymy o dominację i ten kto jest silniejszy decyduje o pozycji w jakiej uprawiamy seks. Mężczyźni zwykle wygrywają chyba, że są zmęczeni lub słabi po urazie. - Eee… - W umyśle Ellie nastąpiła pustka na te szokujące wiadomości. Breeze przestała mówić. - Czy to inaczej niż u ciebie?

Strona 184 z 393

- Wytłumacz ‘walkę o dominację’. Mrugnęła. - To tylko tak brzmi. - Coś jak zapasy? Potaknęła. - Bardzo podobne. Ellie wzruszyła ramionami. - To powinno być okej, ale zazwyczaj nie lubimy bólu podczas seksu. Wiecie to, prawda? - Okej. Podzielę się tym. Więc, żadnej walki? - Pominęłabym tę część. Jestem pewna, że niektórym ludziom spodobałoby się to, ale nie jest to coś co z reguły przyjmujesz, że jest w porządku. - Więc kto decyduje o pozycji? Jej usta otworzyły się, a potem zamknęły. Kto w istocie? Ellie uśmiechnęła się. - Rozmawiamy i próbujemy obopólnie ustalić to. Czasami mieszamy je. - Mieszacie? Wytłumacz. Ellie zawahała się. - Cóż, powiedzmy, że siedzę na mężczyźnie a potem, po jakimś czasie on może przewrócić mnie i znaleźć się na mnie. Mieszamy. Czy to jest wystarczająco jasne? Breeze potaknęła.

Strona 185 z 393

- Tak. Nie robimy tego. Przyjmujemy pozycję i pozostajemy w niej do końca. – Zawahała się. – Dlaczego miałabyś być na górze? Jaki mężczyzna leżałby tam po to? Czy jego duma nie jest urażona będąc zdominowanym w ten sposób? Ellie wiedziała, że jej oczy otwarły się szeroko. - To… - Niech to. Cieszę się, że nigdy nie miałam dzieci jeśli to jest ten rodzaj dyskusji, któremu musiałabym stawić czoło. Brakło jej słów, jednak Breeze oczekiwała odpowiedzi. – Tu nie chodzi o dominację w naszym przypadku. Tu chodzi o przyjemność. Czy kiedykolwiek byłaś na górze podczas seksu? Breeze zdawała się być przerażona tym pytaniem. - Nie. Odmówiłam wzięcia mężczyzny, kiedy był związany lub bezbronny. Nawet kiedy technicy grozili ukaraniem mnie, nie zrobiłabym tego. Wolałabym raczej zostać pobita niż urazić dumę mężczyzny. - O kurcze. Ludzki facet nie odbiera tego w ten sposób. Byłby wniebowzięty, gdyby kobieta zrobiła to dla niego. - Och. Nasi mężczyźni nie byliby. Byliby bardzo źli. Fury czułby się obrażony, gdybyś nawet poprosiła go, by potulnie położył się pod tobą. Nasi mężczyźni są dominujący. Nie miała nic do powiedzenia na to. Ellie po prostu kiwnęła głową. - Nie poprosiłabym go o to, - w końcu wyrzuciła z siebie. - Dobrze. Czułby się bardzo obrażony. Nasi mężczyźni woleliby umrzeć niż ukazać uległość. Właśnie dlatego, w obiekcie badawczym, przyjęłam bicie zanim zrobiłabym to czego chcieli, kiedy związali jednego z naszych mężczyzn. Obraz Fury’ego związanego na podłodze, podczas gdy Jacob ranił go mignął w pamięci Ellie. Nigdy nie zapomni tego widoku, czy przerażenia, którego doświadczyła wiedząc w jaki rodzaj koszmaru z piekła rodem weszła. Boże, pomyślała, obejmując ciasno swą pierś obiema rękami. Strona 186 z 393

- Ellie? Zimno ci? - Wszystko gra. Więc, jakie pozycje lubisz podczas seksu? - Lubimy być zwrócone twarzą do mężczyzny, by mieć z nim kontakt wzrokowy, ale nasi mężczyźni wolą brać nas od tyłu. O to walczymy. – Zawahała się. – Jestem zszokowana, że Fury wziął cię twarzą w twarz. Musiał się bardzo spieszyć, w przeciwnym razie uwolniłby cię, by ujeżdżać cię od tyłu. Właśnie tak robią nasi mężczyźni. Wyobrażenie tego mignęło w umyśle Ellie. Fury nagi, przetrzymujący ją pod swym wielkim, seksowym ciałem, i być może jego ramię owinięte wokół jej tali, kiedy wchodzi w jej ciało od tyłu. Ujeżdżanie. Wow. Przygryzła wargę. - A jeśli kobieta nie chce być ujeżdżana? - Nasi mężczyźni nie dotykają nas, chyba, że chcemy to z nimi zrobić. - Mam na myśli co się dzieje, jeśli chcesz uprawiać seks, ale nie w tej pozycji? Breeze uśmiechnęła się szeroko, ukazując ostre zęby. - Najlepszy seks w życiu. Ellie nie pytała. Po prostu potaknęła. - Cóż, to wyjaśnia pewne sprawy, zgadza się? Breeze zgodziła się. - Tak. Podzielę się tymi informacjami, na następnym spotkaniu. Dziękuję, Ellie. Powiedziałaś mi wiele rzeczy, które przekażę dalej. - Czy mogłabyś nie wspominać mojego imienia? Breeze zaśmiała się.

Strona 187 z 393

- Tak. Rozumiem. Twoja twarz jest różowa. Jesteś wstydliwa w kwestii seksu. – Breeze wstała. – Muszę iść. Nowa opiekunka domu, - wypluła te słowo, jak gdyby rzuciła przekleństwo, - zażądała, by zgłaszać swą obecność cztery razy na dzień. Jest suką. - Przykro mi. - Jeśli nie przekona się do nas wkrótce, o czym już teraz mogę powiedzieć, że nie, odjedzie. Mamy zaplanowane spotkanie w jej sprawie za kilka dni. – Breeze uśmiechnęła się. – Mamy ostateczne słowo, czy może zostać i możemy wymienić ją jeśli to nie wyjdzie. Ellie odprowadziła Breeze do drzwi wejściowych i uściskała wyższą kobietę. Breeze śmiała się, gdy wychodziła. Ellie westchnęła głośno, kiedy została sama. Plotki o parze mieszkającej razem rozniosły się. Cholera. Jeśli ujawnią nazwisko Ellie prasie, nigdy nie będzie mogła opuścić Homelad, bez strachu, że jakiś kretyn będzie ją prześladował lub gorzej, czyniąc sobie z niej cel swej przemocy. Udała się do kuchni po szybkim spojrzeniu na zegarek. Zauważyła, że Fury zwykle wraca do domu, by przebrać mundur około szóstej wieczorem. Miał tendencję do przebierania się w bardziej wygodne ciuchy i zadawania pytań o jej dzień, a potem znikał za drzwiami, tak szybko jak to tylko możliwe. Nie miała pojęcia gdzie spędzał swoje wieczory. Po prostu nie zostawał z nią w domu. Otworzyła lodówkę, by wyjąć piersi z kurczaka, które rozmroziła. Nuciła cicho, gdy zaczęła gotować. ***** Zapach jedzenia sprawił, że w brzuchu Fury’ego zaburczało, gdy wszedł przez drzwi wejściowe. Ominął go lunch, kiedy spotkania przedłużyły się. Ellie najwyraźniej umiała gotować, a on podążył za kuszącym zapachem do małej przestrzeni jadalnej, by odnaleźć smaczny obiad dla dwojga, rozłożony na stole. Obrócił się i zmarł naprzeciw wejścia zwieńczonego łukiem, gdy wyszła z kuchni. Chciał jęknąć na widok jej uśmiechu skierowanego do niego. Zdawała się być szczerze szczęśliwa tym, że go widzi. Jego głód natychmiastowo zamienił się w pożądanie, by jej Strona 188 z 393

dotknąć. Jej zapach kusił go bardziej niż zapach jedzenia, wołał do jego zwierzęcej strony, a potrzeba, by ją wziąć w swe ramiona niemalże przytłoczyła go, osłabiając jego wolę do oparcia się. Żądza zawyła do życia w całym jego ciele. Każdy uśmiech, który mu posyłała zmiękczał jego serce, a każde słowo, które wymawiała fascynowało go. Poprzedniej nocy usiadła z nim na kanapie, jedynie kilka stóp od niego, a on zapytał o jej rodzinę. Smutny wyraz jest twarzy sprawił, że po raz pierwszy w swym życiu poczuł się szczęśliwy z powodu nie posiadania rodziców. Opowiedziała mu o gorzkim rozwodzie swych rodziców, w którego środku znalazła się w dziecięcym wieku dziesięciu lat. Już nie lubił jej rodziców i nie chciał nigdy ich spotkać. Nie chciał Ellie w ich pobliżu, po tym jak oświadczyła, że nagminnie próbowali namówić ją do pogodzenia się ze swym byłym mężem. Jeśli kiedykolwiek spotkałby Jeff’a, pobiłby tego głupiego mężczyznę. Ellie unikała jego wzroku, kiedy zapytał ją o małżeństwo. Wyobrażenie innego mężczyzny dotykającego jej, prawie rozbudziło jego wściekłość, ale postarał się utrzymać spokój. Przypomniał sobie tę rozmowę w myślach… ~~~~~ - Jak długo z nim byłaś? - To nie ma znaczenia. Popełniliśmy błąd pobierając się. Miał przygody a ja o tym nie wiedziałam. - Przygody? – Fury zmarszczył brwi, nie rozumiejąc. – Chodził na spotkania? Jakiego rodzaju? Szeroki uśmiech rozciągnął jej piękne, kuszące wargi i obróciła się do niego twarzą na kanapie. - Spotkania, na które chodził dotyczyły spędzania czasu z innymi kobietami. – Jej uśmiech zbladł i gniew błysnął, zmieniając jej oczy w ciemniejszy błękit. – Powiedział mi, że to była moja wina, kiedy dowiedziałam się, że zdradza mnie z innymi kobietami. – Jej Strona 189 z 393

podbródek uniósł się, ukazując mu żelazny charakter, który podziwiał. – Co za bzdura. Mogłam mieć nadwagę, ale on również nie był szczupły. Wzrok Fury’ego wolno błądził po jej ciele, pochłaniając każdy cal, który odnajdywał rozkosznym. - Nie masz nadwagi. Uważam, że twoje kształty są idealne. Sięgnęła, by położyć swą dłoń na jego, wynagradzając go uśmiechem. - Dziękuję. Schudłam. - Nawet, gdybyś nabrała wagi, uważałbym, że jesteś idealna. Wpatrywała się w niego przez dłuższą chwilę, a on zastanawiał się czy powiedział coś nie tak. To była Ellie. Pragnął jej bez względu na jej wymiary. Właściwie, chciałby aby była większa. Być może, jeżeli zapewnię więcej jedzenia w domu, mogłaby z powrotem nabrać wagi, którą zgubiła, pomyślał. W jego opinii była zbyt chuda, a on zawsze martwił się, że jeżeli pozwoli mu się dotknąć ponownie, mógłby ją przypadkowo zranić w pewien sposób. - Wiem, że tak naprawdę nie miałeś tego na myśli, ale miło było to usłyszeć. - Miałem to na myśli. – Warknął na nią cicho, lekko urażony tym, że zakwestionowała jego słowo. Jej oczy rozszerzyły się w dopowiedzi. Odchrząknął. – Ja nie kłamię. - Są kłamstwa i są rzeczy, które mówi się z grzeczności. Zachichotał. - Nie nauczyłaś się jeszcze, że nie mówię rzeczy, tylko po to, by komuś schlebić? Jego piękna Ellie zaśmiała się z niego. - To takie prawdziwe. Jesteś bezceremonialny. Wszyscy z Nowego Gatunku są. - Czy to źle? Pokręciła głową. Strona 190 z 393

- Nie. To wspaniała cecha. - Cieszę się. Więc, spędzał czas z innymi kobietami? - Uprawiał z nimi seks. Szok przelał się przez Fury’ego. - Dlaczego? Co jest nie tak z nim? Miał ciebie i nie potrzebował żadnej innej. Małe delikatne place owinęły się wokół krzywizny tyłu jego ręki. - Wierzę, że naprawdę miałeś to na myśli. Dziękuję ci, Fury. - Nie lubię twojego byłego męża. – Warknął. – Szybko zmienię jego zdanie, jeśli kiedykolwiek przyjdzie tutaj i spróbuje namówić cię do powtórnego wyjścia za niego. Nie miałbym nic przeciwko użyciu pięści kilka razy, by upewnić się, że zostawi cię w spokoju. Natychmiast zmartwił się, że jego groźba wobec mężczyzny, którego kiedyś poślubiła zdenerwowałby ją, a on nie ocenzurował swych myśli, zanim te spłynęły z jego ust. Zamiast tego zareagowała śmiechem. - Zadzwonisz do mnie najpierw jeśli się pojawi tutaj? Chciałabym przyglądać się jak będziesz sprawiał mu lanie. – Potem Ellie puściła go, wstała i posłała mu ciepły uśmiech. – Dobranoc, Fury. Słodkich snów. Jej biodra kołysały się, kiedy opuszczała pokój, a on zaczekał, aż usłyszał dźwięk zamykanych drzwi do jej sypialni, zanim wypuścił zdławiony, sfrustrowany jęk. Opieranie się swym impulsom, by wziąć ją do swego łóżka, zamiast pozwolić jej iść samej do siebie, stało się dla niego jeszcze bardziej trudne. Nie chciał jej przestraszyć. Potrzebowała czasu, by nauczyć się, że nigdy nie skrzywdziłby jej w żaden sposób, a on chciał być pewny, że to nastąpi zanim spróbuje wciągnąć ją z powrotem do swego łóżka. Wyczuwał jej pożądanie, które dawało mu nadzieję, że wspomnienie ich razem pozostało w jej umyśle tak samo jak w jego. Pragnął wziąć ją do swego pokoju, rozłożyć ją

Strona 191 z 393

nagą na swej pościeli i dotykać każdy cal jej skóry. Potrzebował tylko znaku od niej, że dotarła to punktu, w którym chciała, by ich związek posunął się dalej… ~~~~~ Powrócił myślami do teraźniejszości, kiedy postawiła więcej jedzenia na stole. Palce go świerzbiły, by jej dotknąć. Zaciągnął się, kiedy podeszła do niego i musiał zmusić swe ciało, do bezruchu, albo zbliżyłby się do niej i jej dotknął. Daj mi tylko wskazówkę, że jesteś gotowa, błagał cicho. Rozmawiał z ludzkimi strażnikami ochrony, z którymi się zaprzyjaźnił. Powiedzieli mu, że niektóre kobiety potrzebowały mężczyzny, który robił pierwszy krok. Niektóre kobiety lubiły silnego mężczyznę, który obejmował dowodzenie, a jeśli Ellie była taka, Fury będzie takim mężczyzną dla niej. Spojrzał na oba napełnione talerze, zdając sobie sprawę z tego, że zrobienie przez nią posiłku dla nich dwojga mogło być subtelnym sposobem wskazania, że mogła być gotowa na pogłębienie ich związku. Oczywiście, dał Breeze pozwolenie do odwiedzenia Ellie. Być może ten drugi talerz jedzenia, nie był dla niego. Starał się nie tracić nadziei. Jeśli zaplanowała zjeść z nim obiad, odbierze to jako sygnał. Jeśli mógł zaciągnąć Ellie do swego łóżka, równie dobrze mógł uwieść ją, by w nim została. Kobiety z Nowego Gatunku były kobietami o silnej woli, które preferowały trzymanie mężczyzn na dystans, za wyjątkiem seksu. Musiał odnaleźć sposób na zmiękczenie obrony Ellie i pchnięcie jej do czegoś więcej, czegoś głębszego niż sam seks. Pokazałby jej, że wszystko między nimi, może być świetne, i że poza łóżkiem również mogło się im układać.

Strona 192 z 393

ROZDZIAŁ 11

Fury przyglądał się stołowi. - Czy to dla mnie? Ellie uśmiechnęła się. - Tak. Przysięgam, że jestem dobrą kucharką. Nie jest trujące. Jego mroczny wzrok skupił się na niej. - To miłe. Z jakiej to okazji? - Bez okazji. Po prostu chciałam zrobić coś miłego dla ciebie. Uwielbiam gotować. Wczoraj dostarczyli produkty spożywcze. Przygotowałam coś poprzedniego wieczora, ale pojawiłeś się późno. Dziś wieczorem przyjechałeś o czasie. Przyglądał jej się uważnie. - Chciałaś zrobić coś miłego dla mnie? - Tak. - Dlaczego? - Chciałam zrobić coś specjalnego dla ciebie. Przygarnąłeś mnie do swojego domu i… Fury poruszył się tak szybko, że Ellie nie miała czasu, by zareagować nim ją pochwycił. Silne dłonie uniosły ją w jego ramiona i poniosły przez korytarz zanim zdała sobie sprawę dokąd zmierzali. - Fury? – Niepokój wzrósł w niej i wpiła się w niego. Wszedł do swej sypialni i delikatnie opuścił ją na łóżko. Ellie gapiła się na niego, gdy chwycił za przód swej koszuli, rozdzierając ją szeroko. Guziki poleciały. Obniżyła swój Strona 193 z 393

zszokowany wzrok na jego szeroką klatę. Opalona, umięśniona skóra wyróżniała się na tle przytłumionego światła zachodzącego słońca, które przebijało się przez cienkie zasłony okien. - Co ty robisz? – Głos jej drżał. Sięgnął do paska, gdy zrzucił buty. - Nie skrzywdzę cię tym razem. Już wszystko rozumiem. Fury rozchylił szeroko przód swych spodni i rzucił za siebie pasek, który wyjął ze szlufek. Dźwięk, który wydał uderzając o dywan oderwał jej uwagę od jego silnych mięśni brzucha i seksownych czarnych bokserek wyłaniających się z rozchylonych spodni, opinających jego szczupłe biodra. Jej wzrok uniósł się, gdy obserwowała, jak pochylił się, by zsunąć spodnie, a jej serce uderzało szybko. Fury ściągnął spodnie i ponownie wyprostował się przed nią w samych bokserkach. Jej wzrok obniżył się, by objąć ten widok, ale on nagle rzucił się na nią. Ellie sapnęła ponownie, kiedy pochylił się nad nią, jego ręce chwyciły za obie strony jej koszulki i rozerwały materiał. Powietrze musnęło jej skórę. Zaskoczenie sprawiło, że tkwiła nieruchomo, gdy wpatrywała się w jego oczy. Warknął na nią cicho, jego mroczny wzrok obejmował widok, który obnażył – jej brzuch i stanik. - Fury? Rozchylił szerzej koszulkę, po czym jego ręce puściły ją, by chwycić za jej spódnicę. Darował sobie ściąganie jej z jej ciała. Zamiast tego chwycił za pas, jego bicepsy napięły się i więcej materiału zostało rozerwane. Podarł go wzdłuż środka, by rozsunąć go całkowicie. Ellie nie mogła się poruszyć, nawet nie oddychała, aż wciągnęła oddech, kiedy jego palce wśliznęły się za przód jej majteczek. Tył jego dłoni muskającej jej podbrzusze był ciepły. Jedno porządne szarpnięcie i przerzucił zniszczony jedwabisty materiał za ramię. - Fury! – Spróbowała odwrócić się od niego. Prawie rozebrał ją do naga. Jedynie jej stanik pozostał. – Co… Strona 194 z 393

Jego ręce chwyciły za jej biodra i przewróciły ją z powrotem na plecy. Opadł na kolana obok łóżka. Jego ciało znajdowało się pomiędzy jej udami i przysunął ją do siebie. - Nie zranię cię tym razem. Będę bardziej uważał na swoje zęby. - Przestań, - Ellie sapnęła. Jej serce uderzało mocno, ale nie bała się. Była po prostu zszokowana i zmieszana. Oddychała, jak gdyby właśnie przebiegła milę. Jego mroczne spojrzenie zwarło się z jej. - Bardzo podobała ci się ta część. – Jego szorstkie dłonie pogłaskały wewnętrzną stronę jej ud, rozchylając je bardziej, a potem polizał swoje pełne wargi. – Dałem ci rozkosz swymi ustami. Przełknęła z trudnością. Obniżył wzrok do swych dłoni trzymających stanowczo jej rozchylone uda. Ellie pamiętała. Zadrżała. Taa, bardzo podobała jej się ta pierwszą część ostatnim razem, gdy już pozbyła się szoku z powodu tego co jej robił. Pokusa, by ponaglić go pochwyciła ją, ale starała się myśleć rozsądnie. - Puść mnie. Nie możemy znowu tego zrobić. Jego wzrok szarpnął się w górę, by spojrzeć na nią pochmurnie. - Dlaczego nie? Pożądam twojego smaku, dźwięków, które wydajesz, gdy mój język drażni twój mały pączek, który nabrzmiewa z rozkoszy. Wpatrywała się w jego oczy. Taa, Ellie, zapytała samą siebie, dlaczego nie? Jej brzuch zadrżał. Nie chciała myśleć o tym w jaki inny sposób jej ciało odpowiadało na to co chciał jej zrobić, ale zdaje się, że nie będzie musiał użyć swych ust, by stała się mokra. Samo wpatrywanie się w niego wystarczyło. Otwarła usta. - Eee… - Miała pustkę w głowie. - Nie skrzywdzę cię. Daję ci moje słowo. Sprawię, że będziesz krzyczała, ale nie z powodu bólu.

Strona 195 z 393

Mocno przygryzła wargę. Fury podniecał ją. Nie mogła kłamać w tej kwestii. Nawet samo to, że był tak blisko powtórzenia tego co zrobił jej ostatnim razem sprawiało, że jej brzuch zaciskał się, a pragnienie wzrastało tuż nad jego dłońmi, które bawiły się wewnętrzną stroną jej ud. Jej sutki naprężyły się. - Wiem, że mnie pragniesz, słodyczy. Uwielbiała, kiedy wymawiał czułe słowa, tym swoim lekko warkliwym tonem. - Masz nadzieję, że cię pragnę, - poprawiła go. Pokazał swe zęby. - Zmysł węchu. Wiem, że mnie pragniesz. Twój zapach jest bardzo słodki, kiedy jesteś podniecona. Chcę cię polizać i cieszyć się twoim pożądaniem. Torturowałaś mnie przez wiele dni. Wiedziała, że krew odpłynęła jej z twarzy. Patrzenie na niego i bycie blisko niego zawsze na nią oddziaływało, ale myślała, że nie był tego świadomy. - Czy to prawda? Warknął. - Tak. Prześladowało mnie to. Czekałem tylko, aż przestaniesz się z tym skrywać i dasz mi jakiś znak, że jesteś gotowa być ze mną. - Ale… - Nie zdradzę cię. Nie jestem tym głupim mężczyzną, którego błędnie wybrałaś, by miał zaszczyt być z tobą. Ellie uśmiechnęła się, rozbawiona pomimo drażliwej chwili. - Błędny wybór to mało powiedziane. Wzruszył ramionami. Strona 196 z 393

- Jesteś jedyną, której pragnę i potrzebuję, Ellie. Daję ci moje słowo, że nie dotknę innej kobiety. Tylko ty się liczysz. To nie jest jednorazowa rzecz. Szczerość przebijała w jego intensywnym spojrzeniu. Ellie zawahała się, a potem kiwnęła głową. - Pragnę cię, Fury. Pragnęłam cię od dnia, w którym ujrzałam cię po raz pierwszy. To nigdy się nie zmieniło. Chodzi tylko o to, że sprawy pomiędzy nami są skomplikowane. - Będą skomplikowane jeśli pozwolisz na to. – Błysk determinacji zalśnił w jego mrocznym spojrzeniu. – Po prostu czuj. – Jego dłonie puściły jej uda, by chwycić za biodra. Warknął ponownie, cicho, gdy pociągnął jej tyłek do samej krawędzi łóżka. Ellie wciągnęła powietrze, kiedy przesunął dłonie z jej bioder z powrotem na uda. Rozchylił je szerzej. Jego głowa obniżyła się, a w następnej chwili polizał ją. Jego gorący, mokry język skoncentrował się bezpośrednio na jej łechtaczce. Naprężyła się, gdy chwyciła za narzutę. Jej palce wbiły się w materiał. Warknął ponownie, gdy jego usta mocniej docisnęły się do jej cipki. Drażnił jej wrażliwy pączek gorączkowo, niemal w zapamiętaniu. Przyjemność wystrzeliła prosto do jej mózgu i sprawiła, że szerzej rozchyliła uda, by dać mu lepszy dostęp. - Dobry Boże, - sapnęła. – Jesteś jak wibrator z językiem, kiedy to robisz. Zachichotał tuż przy niej, a potem warknął głośniej zwiększając wibracje, które tworzył, gdy jego język wzmocnił napięcie i przesuwał się wzdłuż wrażliwego pęczka nerwów. Drażnił ją bez litości. Jęczała i rzucała głową na boki. Fury przesunął jej nogi, by przewiesić je luźno przez swoje ramiona, a potem uniósł się z kolan, by zawisnąć nad jej cipką, unosząc wyżej jej kolana i trzymając ją szeroko rozchyloną. Ellie obawiała się, że zabije ją od czystej przyjemności. Nie mogła znieść intensywnych doznań, które tworzył. Były zbyt silne, by móc się im przeciwstawić. Ten mężczyzna wiedział jak uderzyć w jej „włącznik”, tak mocno, że nie sądziła, aby cokolwiek mogło ostudzić jej pożądanie. Wiedziała, że jej palce rozdarły narzutę. Jej paznokcie wbijały się w materiał. Strona 197 z 393

Zabrało jej każdą cząstkę jej woli, by nie wbić się w niego, obawiając się, że mogłaby zadrapać jego skórę. - Fury! – krzyknęła. Jej ciało dygotało pod jego ustami, gdy ekstaza przelewała się przez nią, fala po fali. Orgazm uderzył ją tak mocno, że krzyknęła ponownie. Fury uwolnił ją od swych ust. Trącił policzkiem o wewnętrzną stronę jej uda, gdy uniósł twarz spomiędzy jej nóg i zsunął je z jego ramion, by położyć jej pięty na łóżku. Leżała tam sapiąc, gdy próbowała poskładać swe myśli do kupy, ale nie potrafiła tego zrobić. Sprawił, że czuła się jak gdyby roztrzaskał jej umysł na kawałki. Łóżko poruszyło się. Jej oczy otworzyły się, by ujrzeć Fury’ego wspinającego się na brzeg łóżka i przesuwającego się nad nią na czworaka. Kiedy byli twarzą w twarz zatrzymał się, by zawisnąć nad nią. Ich spojrzenia spotkały się. - Tym razem nie stracę kontroli i upewnię się, że nie utoczę ci krwi swymi pocałunkami. Przesuń się. Jej uwaga błądziła wzdłuż jego pięknie wyrzeźbionej klaty, gdy zrobiła jak jej polecił, przesuwając się na środek jego wielkiego łóżka. Wciąż miał na sobie bokserki, ale te nie mogły ukryć dowodu tego jak bardzo był podniecony. Sięgnęła do jego grubej erekcji napierającej na materiał. Czuła gładką bawełnę pod swoją dłonią, kiedy przesunęła wzdłuż twardej długości jego uwięzionego fiuta, a potem jej ręka zamknęła się wokół niego delikatnie, otaczając szerokość jego penisa. Wspomnienia z ostatniego razu, kiedy widziała go nagiego napłynęły błyskawicznie. Nie był przerażająco ogromny, ale zdecydowanie imponujący i dał jej mnóstwo przyjemności swoim rozmiarem. Jej wzrok powędrował do jego, gdy przełknęła. Jej ręce zsunęły bokserki wzdłuż jego ud. Manewrował wystarczająco, by odrzucić je. - Jesteś większy niż jakikolwiek… - Zamknęła usta, kiedy dostrzegła jego nagły gniew. - Nie chcę słuchać o kimkolwiek innym, kto cię dotykał, - warknął. Pokiwała głową. Mogła przyznać szczerze, że również nie chciałaby słuchać o żadnych kobietach, z którymi Fury był wcześniej. Jej zamiarem było powiedzenie mu komplementu, Strona 198 z 393

ale on nie był ludzkim facetem, nie w pełni, i musiała o tym pamiętać. Zwilżyła suche wargi. Warknął cicho. - Przewróć się dla mnie. Na ręce i kolana. Tak jak ja. Zawahała się, ale przewróciła się pod jego ciałem, na brzuch. Pomógł jej pozbyć się resztek zniszczonej spódnicy i zdjąć stanik. Nie chciała, aby cokolwiek ich oddzielało. Zawisnął nad nią. Jedna z jego rąk przesunęła się pod jej uda, by unieść je w górę. Oparła się na rękach, by podeprzeć górną część swego ciała. Dobrze wiedziała, że chciał jej dosiąść. To określenie doskonale pasowało. Pamiętała wszystko czym Breeze podzieliła się z nią na temat mężczyzn Nowego Gatunku. Kiedy ustawiła się na rękach i kolanach, jej ciało docisnęło się do jego. Mogła odczuć jego temperaturę. Zaciągnęła się tę jego delikatną, cudowną wonią, którą nosił. - Przestraszona? – Jego usta musnęły jej ucho. Załaskotały ją i zadrżała w odpowiedzi, zbyt podniecona, by się zaśmiać. Jego głos pogłębił się do bardzo seksownego tonu. – Nie bój się. Zabiję się, byleby obejść się z tobą łagodnie. To nie taki zły sposób, by umrzeć. Obróciła głowę, by spojrzeć w jego niesamowite oczy. Jego usta przysunęły się do jej, tuż na odległość oddechu. Potrzeba pocałowania go wzrosła w niej. Naparła plecami na jego pierś. Zawahał się, a potem poruszył. Pozwolił jej przesuwać się cal po calu, cofając się, aż usiadł, a ona oparła się o jego pierś, niemal siedząc mu na kolanach. - Pocałuj mnie, - ponagliła go delikatnie. Jedną rękę położył na jej brzuchu. Jego dłoń rozwarła się szeroko i przesunął ją wzdłuż jej brzucha, a potem niżej pomiędzy jej lekko rozchylone uda. Jego palce zaczęły drażnić jej łechtaczkę, pocierając ją, a ona jęknęła. Jej usta otworzyły się i wargi Fury’ego nakryły jej. Jego druga ręka objęła mocno jedną z jej piersi. Ich języki spotkały się czule, a potem splotły się. Ellie jęknęła w jego usta, podczas gdy jego palce śledziły linię jej płci, drażniąc się z nią, kiedy jego palec zbliżył się do wejścia jej cipki. Naparła mocniej na jego ciało, wyginając swe biodra, ponaglając go, by po prostu to zrobił. Fury warknął w jej usta w odpowiedzi. Jego Strona 199 z 393

kły prześliznęły się po jej języku delikatnie, ale Fury przerwał pocałunek. Oddychał chrapliwie, kiedy ich spojrzenia zwarły się. - Wkrótce stracę kontrolę. – Uniósł swe uda przy jej. Zrobił się tak twardy, że jego erekcja pocierała o Ellie w miejscu gdzie jego palce śledziły złączenie jej dolnych warg. Warknął donośniej, niemal brutalnie. – Czy robię to właściwie, w sposób, którego pragniesz? Potaknęła. - Uważam, że jesteś piękna. - Ty również, - szepnęła. Myślała o nim jak o perfekcji. Ryknął, przeraźliwym dźwiękiem. Spojrzała na niego w górę, by dostrzec jego zmarszczone brwi. - Co? - Nie jestem piękny. Uśmiechnęła się. - Uważam, że jesteś. To dobra rzecz. - Kobiety są piękne. - Mężczyźni również, kiedy wyglądają tak jak ty. Jego mars pogłębił się. Ellie uśmiechnęła się. - Nieporozumienie komunikacyjne? Westchnął cicho. - Zgoda.

Strona 200 z 393

Zaśmiała się cicho. - Śmiejesz się podczas seksu? - To cudowna rzecz. Dobrze się bawię. - Ja nie. Tak bardzo pragnę być w tobie, że to aż boli Przygryzła wargę, by uniknąć ponownego zaśmiania się. - Rozmawiałam z Breeze. Wspomniała coś o ujeżdżaniu. – Opadła do przodu na ręce, by pochylić się przed nim i odwróciła głowę, by posłać mu seksowne spojrzenie przez ramię. Jej nogi rozchyliły się, jej plecy wygięły, i wypchnęła swój tyłek w górę. – Czy tak jest dobrze? W mgnieniu oka jego ciało zawisło nad jej, zamykając ją w klatce jego ramion. Jego pierś przycisnęła się mocno do jej pleców. - Tak. - Śmiało. – Jej wzrok przytrzymał jego. – Dosiądź mnie, Fury. Pragnę cię. - Będę delikatny. - Mam taką nadzieję. Jesteś całkiem spory. Rób to powoli, abym miała czas na dostosowanie się do ciebie. Sięgnął pomiędzy nich. Ellie zamknęła oczy, by skoncentrować się na cudownym odczuciu główki jego fiuta przesuwającej się, drażniącej ją wzdłuż długości jej wilgotnych fałdek. Musnął jej nabrzmiałą łechtaczkę, wydobył z niej jęk, a potem naparł na wejście do jej pochwy. Była mokra i gotowa na niego, zwilżona swym pożądaniem. Warknął głęboko. Jego pierś znajdująca się tuż przy niej zadudniła od tego dźwięku, gdy zaczął wsuwać się w nią. - Zrelaksuj się. Przełknęła. - Jestem zrelaksowana. Strona 201 z 393

Jego fiut okazał się być całkiem gruby, a wspomnienie ich pierwszego razu potwierdziło to. Kiedy zaczął napierać na jej cipkę ta opierała się szerokiemu czubkowi, nie chcąc przyjąć czegoś tego rozmiaru. Kolejne warknięcie wydarło się z gardła Fury’ego. Wsunął się w nią bardziej, sprawiając, że jej ciało rozciągało się, by dostosować się do niego, a Ellie walczyła, by nie jęknąć głośno, na natychmiastową satysfakcję jaką odczuła, gdy wypełniał jej powstałe tam pragnienie. Ponownie pchnął do przodu, zagłębiając się bardziej w jej cipce. Jęknął. - Mów do mnie, - ponaglił nagle gorączkowym tonem. Oczy Ellie otworzyły się i obróciła głowę, by dostrzec zbolały wyraz jego twarzy. - Co chcesz, żebym powiedziała? Nie mogę myśleć, kiedy to robisz. Nie zatrzymuj się. To jest bardzo przyjemne. Mogę cię przyjąć. Przygryzł wargę. - Powiedz mi, abym cię nie skrzywdził. Powiedz mi, abym nie stracił kontroli i nie wszedł w ciebie mocno i głęboko, co sprawi, że zaczniesz krzyczeć. Jesteś taka wąska, że boje się, że rozedrę cię będąc zbyt gwałtownym. Chcę cię pieprzyć szybko i mocno. To zaskoczyło Ellie. - Czy tego właśnie chcesz? Warknął. - Usiądź. Jego całe ciało naprężyło się. - Dlaczego? - Proszę?

Strona 202 z 393

Zaklął brutalnie i wysunął się całkowicie z jej ciała. Ellie wyprostowała się, kiedy Fury usiadł na nogach. Chwycił swe uda na tyle mocno, że jego kłykcie zbielały. Jego oczy były niemal czarne i wypełnione spojrzeniem sfrustrowanej pasji. Ellie cofnęła się i objęła palcami jego fiuta. Zamknął oczy, jęknął, a jego ogromny kształt zadygotał. Zadziwiało ją, że sam jej dotyk wyzwalał tak silne reakcje w jego ciele. Przysunęła się bliżej do niego i ustawiła biodra nad jego fiutem z nogami ugiętymi pomiędzy jego, będąc zwróconą do niego plecami, niemalże siadając na jego kolanach. Ich spojrzenia zwarły się, kiedy otworzył swe oczy. - Czy możesz być naprawdę nieruchomo? - Nawet, gdyby miało mnie to zabić, - przysiągł. - Tego nie chcemy. Ellie obniżała swe uda, aż główka jego fiuta naparła ponownie na jej wejście. Poruszała się, aż jego fiut wśliznął się w jej cipkę z mniejszym oporem, ale wciąż był zbyt duży, przylegając do niej ściśle. To uczucie stało się niemal bolesne, ale również dawało jej rozkosz. Wznosiła się i opadała. Robiła to, za każdym razem przesuwając się niżej. Fiut Fury’ego wypełniał ją coraz bardziej. Ciche dźwięki wydobywały się z niego, gdy pot wystąpił na jego skórze, z powodu siły z jaką walczył, by utrzymać kontrolę nad swym dużym ciałem. Trzymał dłonie nieruchomo na swych udach. Ellie jęknęła, poruszając się na nim nieco szybciej, dostosowując się do niego, aż całkowicie usiadła mu na kolanach, przyjmując go całego. To wrażenie było zadziwiająco przyjemne, z nim zatopionym w niej, części jej, i uwielbiała to uczucie połączenia, którego doświadczała. Każdy jego twardy niczym stal cal, pieścił wrażliwe zakończenia nerwowe w jej cipce. - Ellie, - wychrypiał. Ellie doznała chwili szoku, kiedy Fury nagle poruszył się. Pchnął ich do przodu, aż ustawił ją na rękach i kolanach pod nim. Przejął kontrolę wykonując pchnięcia szybciej. Jęczała za każdym razem, gdy jego uda uderzały o jej tyłek. Był niesamowity, potężny i czysta ekstaza rozkwitała w niej z każdym pchnięciem. Jego wargi muskały jej ramię składając Strona 203 z 393

pocałunki. Uniósł jedną rękę z łóżka, otaczając ją ciasno wokół jej talii, by przytrzymać ją w miejscu, i wyglądało na to, że stracił tę resztkę kontroli, którą zachował. Jęki wydzierały się z ust Ellie. Uderzał gorączkowo o jej tyłek, wykonując potężne pchnięcia, a jego fiut zdawał się powiększać. Jej ciało napięło się i wykrzyczała imię Fury’ego. Gorąco rozlało się po niej, gdy osiągnęła orgazm i mogłaby przysiąc, że zrobił się grubszy wewnątrz niej, dopóki ten napór nie stał się niemalże nie do zniesienia. Ciało Fury’ego naprężyło się, pochylając ją pod nim, i dźwięk, którego nigdy wcześniej nie słyszała wypełnił pokój, gdy Fury wydał głośny, zwierzęcy odgłos, który w połowie przypomniał krzyk, a w połowie wycie. Fury znieruchomiał całkowicie, z wyjątkiem tego, że oboje ciężko oddychali. Napór na ścianki jej pochwy zelżał, ale mogła poczuć jego fiuta drżącego głęboko w jej cipce, małymi ruchami, które drażniły ją. - Zraniłem cię? – wysapał. – Nie próbowałem cię ugryźć tym razem. - Zdecydowanie nie zraniłeś mnie, - zachichotała. – To było niesamowite. Zachichotał również, gdy zmusił jej ciało do obniżenia się, aż położyła się na brzuchu. Jego fiut pozostał wewnątrz niej, jego pierś i biodra dociskały się do jej pleców, a jego nogi spoczywały po jej zewnętrznej stronie. Użył swych ramion podpierając swą pierś, by nie zmiażdżyć ją swym ciężarem. - Eee, Fury? Złożył delikatny pocałunek na jej policzku. - Tak? Otworzyła oczy i obróciła głowę na tyle, by spojrzeć na niego. - Co się właśnie stało? Jego brwi wygięły się. - Właśnie uprawialiśmy świetny seks.

Strona 204 z 393

Ellie potaknęła zgadzając się z nim. - Najlepszy, ale tak się składa, że mówię o naporze tuż przy końcu. Miałam wrażenie jak gdyby… - Nie wiedziała jak to opisać. - Och… to. – Jego uśmiech zbladł. – Twoi lekarze uznali to za bardzo interesujące, gdy byliśmy badani. Nasze fiuty nabrzmiewają przy ejakulacji. To naturalny sposób zatrzymania samca wewnątrz samicy przy końcówce seksu, u niektórych gatunków. Zostaliśmy zapewnieni przez lekarzy, że to nie skrzywdzi kobiety. Nie możemy nabrzmieć bardziej niż to co nas obejmuje. Wyszedłem z ciebie ostatnim razem, zanim do tego doszło, ale tym razem chciałem dojść w tobie. Pozwoliła, aby ta informacja wsiąknęła w nią, starając się pojąć jej istotę. - Obejmuje? Masz na myśli mnie? - Tak. Jesteś tak wąska, że to niemalże sprawia mi ból. Mógłbym nabrzmieć bardziej, ale twoje ciało nie pozwoliłoby mi na to. Również dlatego nie wyszedłem z ciebie po tym jak doszedłem. Uwielbiam być tu gdzie jestem, ale sądzę, że zrobiłbym ci krzywdę, gdybym spróbował wyjść z twojego ciała. Daj temu minutę lub dwie, zanim spróbuję wyjść z ciebie. Zamrugała na niego. - Jesteś teraz szerszy niż byłeś na początku? Wyraz jego twarzy był ponury, potaknął jej sztywno. - Jesteś niczym mocno zaciśnięta pięść wokół mnie i to jest niemal bolesne. Dlatego nie ruszam się. Chodzi tylko o podstawę mojego fiuta. Ellie poruszyła swymi biodrami i natychmiast przestała. Czuła się połączona z nim w najlepszy możliwy sposób. Ponownie poruszyła się pod nim i Fury jęknął. - Przestań. Przyjrzała mu się. Strona 205 z 393

- Wysuń się odrobinę. - Sprawiam ci ból? - Nie. Jestem ciekawa. Przyglądał jej się uważnie, kiedy użył swych ramion, podejmując próbę wolnego wysunięcia się. - Zatrzymaj się! Zamarł. Ellie wpatrywała się w niego. - Nie róbmy tego ponownie. To napięcie… - Boli, kiedy próbuję wyjść? Zawahała się. - Po prostu jest dziwne, ale nie bolesne. Westchnął. - Czy to gasi twoje podniecenie? Zawahała się, ale uśmiechnęła. - Zdaje się, że to oznacza, że jeżeli zrobimy to ponownie będę mogła zmienić cię w przytulasa. - W co? – Zmieszany wzrok zmienił jego przystojne rysy. Zaśmiała się. - No wiesz. Przytulanie. Obejmowanie mnie. Będziesz musiał rozmawiać ze mną po seksie.

Strona 206 z 393

Jego zęby zalśniły, kiedy uśmiechnął się szeroko. - Zdecydowanie będziesz mogła zmienić mnie w przytulasa. I zrobimy to ponownie. Wiele, wiele razy. - O kurcze, - Ellie zaśmiała się. – Szczęściara ze mnie. Rozbawianie Fury’ego zniknęło. - To ja jestem szczęściarzem, Ellie. Dziękuję, że zaufałaś mi. To znaczy dla mnie o wiele więcej, niż seksualna przyjemność, którą właśnie dzieliliśmy. Wpatrywała się w jego piękne oczy i walczyła z nagłą potrzebą, by zapłakać. Naprawdę miał na myśli to co powiedział. Postanowiła zmienić temat, zanim zmieniłaby się w beczącą masę. Żaden facet nie chce kobiety, która robi się zbyt emocjonalna po gorącym seksie. To mogłoby sprawić, że zacząłby żałować tego co zrobili, a ona nie chciała podejmować takiego ryzyka. - Dlaczego nie powiedziałeś mi, że tak się sta… o nabrzmiewaniu? - Nie wiedziałem jak mogłabyś zareagować. Kolejna niewspomniana część ich wspólnego seksu nagle przyszła jej do głowy. - Nie użyliśmy prezerwatywy. Nie mam żadnych chorób, ale nie stosuję niczego. Pigułki, ani żadnych środków antykoncepcyjnych, - wyjaśniła. – Muszę udać się do lekarza, jeżeli chcemy uprawiać seks. Podejmujemy zbyt duże ryzyko. - Nie używam prezerwatyw i jestem pewien, że nie mogę sprawić, abyś zaszła w ciążę. Poszukała jego oczu. Jego głos brzmiał smutno, ale ta emocja nie była widoczna na jego twarzy. - Dlaczego nie?

Strona 207 z 393

Wolno wysunął się z jej ciała i obserwował jej rysy w poszukiwaniu śladu dyskomfortu. To nie bolało Ellie. Przewrócił się na bok, by rozciągnąć się na plecach. Ellie odwróciła głowę i pozostała na brzuchu. Ich spojrzenia spotkały się. - Ellie, w obiekcie badawczym poświęcili wiele lat wykonując eksperymenty z rozmnażaniem, by było nas więcej, ale to nigdy się nie wydarzyło. Wciąż przychodzili z nowymi lekami, byśmy stali się płodni, ale te zawsze zawodziły. Do czasu kiedy uznali, że odkryli sposób na obejście wszystkich zmian, które uczynili z naszymi ciałami z dodatkowym DNA, zostaliśmy uratowani zanim mogli je na nas przetestować. Leki, które podawali nam zużyły się. Nasza rasa umrze kiedy starość upomni się o ostatniego z Nowego Gatunku, który został stworzony przez Mercile. Wspomnienie tego co zostało im zrobione ścigało się. Brakło jej słów, by pocieszyć go. Fury usiadł nagle. - Chodźmy pod prysznic. Umieram z głodu, a to co przygotowałaś na kolację pachnie naprawdę wyśmienicie. Cieszę się, że wyjęłaś je z piekarnika, kiedy wszedłem przez drzwi. Pachnie zbyt smakowicie, by mogło się zmarnować, gdyby miało się przypalić. – Nie chciał spojrzeć na Ellie. Fury wszedł do łazienki i zostawił otwarte drzwi. Ellie zaklęła cicho. Przypomniała mu o czasie jaki spędził w obiekcie badawczym. Może to przypomniało mu o tym co zrobiła, o tym jak powinien jej nienawidzić i sprawiło, że pożałował tego co właśnie dzielili. To sprawiło, że chłód rozlał się w niej. Dosłyszała wodę odkręconą w łazience. - Ellie? Czekam na ciebie. Zeszła z łóżka, by podążyć za nim do łazienki. Fury stał tam przytrzymując otwarte drzwi prysznica. Jego ciemne oczy spotkały jej i uśmiechnął się. - Pozwól mi umyć twe włosy. Zaskoczona i pełna ulgi z powodu tego, że miło powitał jej towarzystwo, odwzajemniła jego uśmiech. Strona 208 z 393

- Nikt wcześniej nie zrobił tego dla mnie. Przynajmniej nie od czasu, gdy byłam małym dzieckiem. Jego uśmiech poszerzył się. - W takim razie bardzo ci się to spodoba.

*****

Ellie skończyła wkładać naczynia do zmywarki. Przysłuchiwała się pogrążonemu w ciszy domowi. Fury poinformował ją, że musiał wykonać kilka telefonów po kolacji, kiedy zaczęła opłukiwać talerze. Zastanawiała się do kogo musiał zadzwonić po ósmej wieczorem, ale nie chciała być wścibska. Ellie zgasiła światło w kuchni i powędrowała do salonu. Fury stał w szeroko otwartych drzwiach wejściowych, i powitały ją ciche głosy mężczyzn. Obróciła się, by udać się korytarzem do swej sypialni gościnnej, nie chcąc podsłuchiwać jego rozmowy, z kimkolwiek, kto przyszedł zobaczyć się z nim. Włączyła telewizor i usiadła na łóżku. Nietrudno było znaleźć lokalną stację telewizyjną. Chciała wiedzieć co mówili o Nowym Gatunku i o umawiającym się z nim człowieku. To z pewnością martwiło ją. Fury wszedł do sypialni kilka minut później. Obróciła głowę, by posłać mu niepewny uśmiech. Nie odwzajemnił jej uśmiechu, zamiast tego wyglądając ponuro. - Muszę wyjść. Jest kilka spraw, w których moi ludzie chcą, abym uczestniczył. Ellie kiwnęła głową, zaciekawiona, ale nie pytała, kiedy nie zaproponował jej podzielenia się informacją. - W porządku. Strona 209 z 393

Zawahał się. - Nie chcę, abyś tu była kiedy wrócę do domu. Szok przelał się przez Ellie, gdy bez słów wpatrywała się w niego. Uprawiał z nią seks, wzięli razem prysznic, śmiali się podczas kolacji, a teraz chciał ją wyrzucić ze swego domu? Nie mogła nawet sformułować słów. Czuła się jakby zdał jej fizyczny i emocjonalny cios. Fury poruszył się nagle, nacierając na nią, chwytając ją za przedramiona i szarpiąc do pozycji pionowej. - Masz bardzo ekspresyjną twarz. Miałem na myśli, że nie chcę, abyś została w tym pokoju. Pozostaniesz w mojej sypialni, tam gdzie chcę, abyś od tej pory była. Naprawdę myślałaś, że poprosiłbym cię, abyś opuściła nasz dom? Miałem na myśli, że nie chcę, abyś spała z dala ode mnie. Pozostaniesz w moim łóżku, będziesz spała w moim pokoju, ze mną. Znów mogła oddychać. Wiedziała, że to graniczyło z byciem żałosną, gdy odczuła tak intensywną ulgę z powodu nieporozumienia. Fury warknął na nią. - Przenieś swoje rzeczy do mojego pokoju. Będę cię ścigał i przywiążę cię do łóżka, jeśli opuścisz mój dom. Będę cię ujeżdżał dopóki nie będziesz zbyt zmęczona, by nawet pomyśleć o odczołganiu się ode mnie. Czy wyrażam się jasno? Potaknęła bez słów. Wyobrażenie jego ujeżdżającą ją, aż nie będzie w stanie nawet odczołgać się podnieciło ją. To było mnóstwo seksu. Przygryzła wargę i uśmiechnęła się szeroko do niego. Fury pokręcił głową. - Kobiety. - Nieporozumienie komunikacyjne. Uchwyt Fury’ego na jej ramionach zelżał, a jego wzrok złagodniał. Strona 210 z 393

- Uważasz, że jestem piękny. - Tak uważam. - Zrozum, że nie żartowałem w kwestii przywiązania cię do mojego łóżka. Nie opuszczaj mnie. Nie chcę cię stracić. Nie stracę. - Chcę z tobą zostać.

Strona 211 z 393

ROZDZIAŁ 12

- Nie – ryknął Fury. Ellie usłyszała harmider po tym, jak zadzwonił dzwonek do drzwi. Planowali spędzić sobotę razem na oglądaniu filmów. Właśnie skończyła pakować pranie, a Fury robił popcorn. Słysząc jego wybuch wybiegła z sypialni, gdzie zaczęła składać ubrania. Justice, dwóch oficerów ONG i Fury spierali się w salonie. Ellie zatrzymała się nagle, kiedy uświadomiła sobie, jak bardzo sytuacja wydawała się być napięta. Obawiała się, że pomiędzy mężczyznami może dojść do bójki, więc stała w bezruchu przy drzwiach. Justice skrzyżował ręce na piersi. Był ubrany w jeansy i t-shirt. Jego ciemne spojrzenie przesunęło się po niej. Rozwścieczony wyraz jego twarzy zaskoczył ją. Rysy Justice’a były napięte, a jego usta były zaciśnięte i tworzyły groźną linię. - Powiedziałem nie – zawarczał głęboko Fury. Cofnął się w kierunku Ellie, ale nie spojrzał w jej stronę. – Ellie chodź tutaj zaraz i stań za mną. Strach natychmiast wspiął się po kręgosłupie Ellie na dźwięk tonu głosu Fury’ego. Zrobiła to, czego się domagał nawet się nad tym nie zastanawiając. Jedna z jego rąk wygięła się do tyłu, po czym przycisnął ją do swoich pleców, aż niemal obejmowała go od tyłu. Ciało Fury’ego było sztywne. Ellie nie wiedziała, co wywołało jego gniew, ale kiedy wystarczająco przesunęła głowę, by móc zerknąć zza niego, jej strach urósł jeszcze bardziej. Oficerowie ONG trzymali ręce na paralizatorach. - Fury – warknął Justice. – Jej ludzie są zaniepokojeni. Mówię tylko, że muszą ją zobaczyć i porozmawiać z nią. Przyprowadzimy ją z powrotem. Nikt jej nie skrzywdzi. - Idę z nią, albo ona nigdzie nie pójdzie – Fury zawarczał z głębi klatki piersiowej. Justice odwarknął. – Ludzie są niedorzeczni, ale jeśli zobaczą ją raz i upewnią się, że jej nie skrzywdziłeś, zostawią tą sprawę w spokoju. Strona 212 z 393

- Nie! Ellie odchrząknęła. – Co się dzieje? – Spojrzała na Justice’a w poszukiwaniu odpowiedzi. - Nigdzie z nimi nie pójdziesz – rozkazał ostro Fury, kiedy spojrzał na nią przez ramię. – Nie pozwolą mi iść z tobą, żebym cię chronił, a ja nie pozwolę im zabrać cię ode mnie. – Oderwał od niej spojrzenie ciemnych oczu i spojrzał na mężczyzn znajdujących się w salonie. Fury zrobił kolejny krok do tyłu, zmuszając Ellie do wejścia w kąt z jego ciałem stojącym przed nią. Serce Ellie biło jak szalone pod wpływem adrenaliny. Uświadomiła sobie, że Fury chroni ją w ten sposób i zapobiega, aby ktokolwiek dostał się do niej bez zmierzenia się najpierw z nim. Pogładziła go ręką po plecach, starając się go uspokoić bez użycia słów. Musiała się lekko przesunąć, żeby wyjrzeć zza Fury’ego, a jej uwaga powróciła do Justice’a. - Kto chce się ze mną widzieć i dlaczego? Co się dzieje? Justice błysnął ostrymi zębami, a jego górna warga podwinęła się w wyrazie obrzydzenia, po czym wyprostował ramiona. Wziął głęboki oddech, gdy spotkał się z pytającym spojrzeniem Ellie. – Niektórzy z twoich ludzi myślą, że Fury zmusza cię do pozostawania tutaj, jak jakiś rodzaj… - Wzruszył ramionami. – Obawiają się, że gwałci cię i bije oraz robi cokolwiek jeszcze mogą wymyśleć, że robią potwory. - To nieprawda. – Ellie trzęsła się z oburzenia. – Kto rozpowiada takie bzdury? Justice warknął. – Twój szef wysunął takie oskarżenia. Dyrektor Boris sprawił, że wszyscy są oburzeni w związku z twoim prawdopodobnym złym traktowaniem. - Hej, on już nie jest moim szefem. Boże, on jest takim dupkiem. – Ellie przestała gładzić Fury’ego po plecach. Nadal była przyciśnięta do niego i luźno otoczyła go ręką w pasie. – Fury, wszystko w porządku. Nikt nie zamierza mnie skrzywdzić. - Nie zabiorą cię ode mnie – warknął. Cofnął się jeszcze bardziej, mocniej wciskając ją w kąt. Strona 213 z 393

- Ona musi pójść z nami – zawarczał Justice. – Popatrz, jak się zachowujesz. Co się z tobą dzieje? Ona nie jest zabawką do gryzienia Fury. Zachowujesz się w sposób, o jaki nas oskarżają. Uspokój się. - Nikt nie skrzywdzi mojej Ellie. Brwi Justice’a podniosły się w wyrazie zaskoczenia, zmieniającego jego rysy. – Twojej Ellie? Parzyłeś się z nią, prawda? – Jego głos złagodniał. – Nie pozwolisz nam podejść do niej wystarczająco blisko, żebyśmy mogli ją obwąchać. Czy to o to chodzi? - Ona jest moja – zawarczał Fury. Normalnie opalona skóra Justice’a zbladła nieco. Jego spojrzenie podryfowało do Ellie. – Zmusił cię? Wszystko w porządku? Ellie wzdrygnęła się na wspomnienie Justice’a znajdującego ją przywiązaną do łóżka Fury’ego. – Czuje się świetnie z pominięciem faktu, że jestem wciśnięta w kąt. Fury, miażdżysz mnie. Możesz proszę przestać napierać na mnie? Przyszpilanie mnie do ściany nie jest dobrym wyjściem. – Rozluźniła się, kiedy dał jej kilka centymetrów wolnej przestrzeni na zaczerpnięcie oddechu. Zwarła się spojrzeniem z zaskoczonym wzrokiem Justice’a. – Fury do niczego mnie nie zmusił – nigdy tego nie zrobił. Z nami wszystko w porządku. Pomiędzy nami jest świetnie. - On nie tylko się z tobą parzył. Sparował się z tobą. – Oświadczenie Justice’a brzmiało ponuro. Ellie zawahała się. – Sypiamy ze sobą, jeśli o to ci chodzi. Tak. Pomiędzy nami jest w porządku. Wszystko jest świetnie i chcę być tutaj. Fury nie skrzywdził mnie. Znasz go, więc powinieneś to wiedzieć. Oczy Justice’a zwęziły się. – A co z ostatnim razem? To, co zrobił nie było racjonalne. Rumieniec palił policzki Ellie. – Wyprostowaliśmy sprawy pomiędzy nami. Nie chciał mnie wtedy skrzywdzić. Przypadkowo zadrasnął mnie zębami.

Strona 214 z 393

Brwi Justice uniosły się. – W jaki sposób przypadkowo porwał kobietę z parku i przywiązał ją nagą do swojego łóżka? - Ta część nie była przypadkowa i dobrze o tym wiesz. Powiedziałam ci, czemu zabrał mnie z parku. Fury zesztywniał przy niej i obrócił głowę, po czym spojrzał na nią zszokowany. Ellie rzuciła na niego okiem, krzywiąc się w duchu, po czym zwróciła całą uwagę na Justice’a. Miała nieodparte wrażenie, że ona i Fury wkrótce przeprowadzą ciężką rozmowę. Ellie odmawiała uświadamiania dwóch oficerów ONG. Marzyła o tym, żeby ziemia się pod nią rozstąpiła. Nie chciała o tym rozmawiać, ale Justice obawiał się o jej bezpieczeństwo. Przyprowadził ze sobą mężczyzn, którzy wyglądali na gotowych, żeby prawdopodobnie móc skrzywdzić Fury’ego, aby zabrać ją od niego. - Wiesz, że mieliśmy pewne problemy. Mógł mnie wtedy zabrać do swojego łóżka bez mojej zgody, ale doszliśmy do porozumienia. Mówię ci, że nie zgwałcił mnie i nie byłam nieszczera, żeby go chronić, do cholery. Zapytał mnie o zgodę, zanim we mnie wszedł. Justice obserwował ją uważnie, studiując ją przez dłużą chwilę. W końcu przytaknął. – Rozumiem. Zostałaś uwiedziona, zanim mogłaś mu odmówić57. Wzięła głęboki wdech. – Fury od zawsze bardzo mi się podobał. Naprawdę nie musiał się mocno starać58. Możemy to proszę teraz zostawić? Jestem tu z Furym, ponieważ naprawdę chcę tu być. Justice odwrócił się do dwóch oficerów ONG. – Idźcie na zewnątrz i pilnujcie drzwi. Mężczyźni zamknęli za sobą drzwi, kiedy wyszli. Justice przebiegł palcami po włosach, po czym pozwolił rękom opaść do swoich boków. Wsunął kciuk w przednią kieszeń jeansów. Skupił się na Fury’m. 57

Każdy facet jak coś sobie zafiksuje, to nie ma bata – samiec myśli, że wie, ergo tak jest a ty kobieto nie wysilaj się na kłamstwa! 58

Wniosek – Ellie jesteś łatwa dajka :P

Strona 215 z 393

Fury nienawidził

odczuwać strachu,

ale teraz go doświadczał. Wiedział,

że zaalarmował Justice’a swoim szorstkim zachowaniem i zaborczością w stosunku do Ellie. Nadal wstrząsała nim panika, że w jakiś sposób ludzie wyrzucą ją z Homelandu, z dala od jego zasięgu. Nie ufał dyrektorowi Borisowi. Mężczyzna miał przenikliwe oczy i z trudem skrywał niechęć do Nowego Gatunku. Niektórzy z ludzkich pracowników nie byli szczęśliwi w związku z tym, że Ellie żyła razem z nim, ponieważ obrażało ich, że ktoś z nich jest z jego gatunkiem. Ellie stała się jego, co czyniło ją jednym z członków Nowego Gatunku, a z tego względu w jego opinii ludzie nie mieli do niej już żadnych praw. To było takie proste59. Gdyby pozwolono mu pójść z nią na spotkanie z dyrektorem Borisem, czułby się bardziej bezpiecznie, że nic się nie stanie, ale nie pozwalali mu być z nią. To uruchamiało każdy jego wewnętrzny alarm. Miał przydzielonych strażników Nowego Gatunku, którzy znajdowali się na zewnątrz, aby chronić Ellie przed zabraniem, kiedy on pracował. Zrobiłby wszystko, by zapewnić jej bezpieczeństwo. Napotkał spojrzenie Justice’a i nie odwrócił wzroku. Jego przyjaciel wiedział, jak głęboko sięgały jego uczucia względem Ellie. Justice przyglądał mu się z ciekawością. – Martwię się, ponieważ zachowujesz się w tak odmienny sposób, kiedy chodzi o tą kobietę. - Jestem tego świadom, ale nigdy bym jej nie skrzywdził. Zaufaj mi. Kocie oczy Justice’a zwęziły się. – Ufam. Przepraszam, że daję do zrozumienia coś zupełnie innego, ale musisz przyznać, że nie zawsze jesteś sobą, kiedy chodzi o twoją kobietę. Dwaj mężczyźni mierzyli się wzrokiem. Justice pierwszy się odezwał. – Naciskają na mnie, żebym przyprowadził ją na spotkanie z nimi, aby zweryfikowali, że wszystko jest z nią w porządku. Nie mam wyboru i wiesz, że musimy uspokoić ich obawy.

59

Ja Tarzan, ty Jane, ty moja, ja cię stukam i prykam w nocy i nikomu nic do tego hehe

Strona 216 z 393

Trudno było być rozsądnym, kiedy chodziło o Ellie, ale wiedział, że Justice ma rację. Ludzie nadal bali się Nowego Gatunku i musieli się obawiać o jej samopoczucie. Będąc szczerym, gdyby chodziło o każdego innego samca Nowego Gatunku przebywającego z ludzką kobietą, sam również ściśle monitorowałby sytuacje. Fury westchnął i uspokoił się, ponieważ wiedział, że Ellie nie opuści go chętnie. Musiał pozwolić ludziom ją zobaczyć. - Chcą, żeby przebadał ją lekarz. Martwią się. Cholera, ja się martwię. Rozmawialiśmy o przekroczeniu tej linii, ale nie znam nikogo innego, kto posunąłby się tak daleko, za wyjątkiem was. – Justice zamilkł na chwilę. – Więc, jesteśmy seksualnie kompatybilni? Fury przytaknął. – Istnieją niewielkie różnice, jak podejrzewaliśmy, ale wszystko działa nadzwyczaj dobrze. Ona nie potrzebuje lekarza. Nie skrzywdziłbym jej60. Justice ściągnął brwi. – A co z gryzieniem? – Jego spojrzenie podryfowało do obnażonej skóry szyi i ramion Ellie, następnie powróciło do Fury’ego. – Oni są bardziej delikatni, niż nasze kobiety i nie leczą się tak szybko. - Nie gryzę jej.

- Naprawdę gryziecie podczas seksu? – To zaskoczyło Ellie. Dyskusja prowadzona z Fury’m o jej życiu seksualnym zawstydziła ją, ale ciekawość zwyciężyła. – Nie wiedziałam tego. Fury spojrzał na nią i na ułamek sekundy błysnął kłami, kiedy uniósł górną wargę. – Nie sądziłem, żeby ci się to spodobało61. Przyglądała się jego kłom. – Prawdopodobnie nie. Fury prychnął, rozbawienie zamigotało w jego piwnych oczach, zanim odwrócił się do Justice’a. – Pozwolę jej pójść, ale zostanę przy niej. Te grupy nienawiści już raz ją

60

Na litość Boską, a co może być nie tak?! On ma pałkę, ona dziurkę i gra gitara

61

Mnie tam by się podobało mrauuuu – jestem dziwna??

Strona 217 z 393

zaatakowały za to, że tu pracuje. Nie będę ryzykował jej życiem teraz, kiedy krążą plotki, że żyje ze mną. To sprawia, że jest jeszcze większym celem. - Rozumiem, ale dyrektor Boris stanowczo zażądał, żebyś nie był obecny. Obawia się, że zastraszyłeś ją wystarczająco mocno, żeby być zbyt przerażoną, aby być szczerą w twojej obecności. - Gówno mnie obchodzi, czego chce Boris – zawarczał Fury. – Ona jest moja, nie jego. Już nie jest jego zmartwieniem. Ellie przesunęła się, wychodząc z kąta i okrążyła Fury’ego. Pozwolił jej na to, dopóki nie spróbowała odejść od niego. Jedno z jego ramion zacisnęło się wokół jej pasa, aby powstrzymać ją przed odejściem z zasięgu jego rąk. Pociągnął ją do tyłu, aż oparła się o jego ciało. Ellie odprężyła się. Kochała uścisk jego rąk bez względu na okoliczności. Owinęła palcami jego przedramię, aby zapewnić go, że nie zamierzała odejść. Justice obserwował ich z zainteresowaniem. – Czy sparowałeś się z nią pierwszego dnia po tym, jak przyprowadziłeś ją do swojego domu? - Sparowaliśmy się ostatniej nocy. – Ciało Fury’ego odprężyło się. – Nie ufam Borisowi. Nie ufam nikomu w kwestii jej życia. Ona jest moja, Justice. Nikomu nie pozwolę jej skrzywdzić. Nawet tobie z twoimi obawami. - Nigdy bym jej nie skrzywdził – przyrzekł cicho Justice. – Daję ci moje słowo, że nic się jej nie stanie i będę jej bronił za cenę własnego życia. Muszę wziąć ją ze sobą na spotkanie z dyrektorem. Jesteśmy bliscy przejęcia kontroli i wkrótce jego tu nie będzie, ale na razie musimy z nim współpracować. Przyprowadzę ją z powrotem. Chcą, żeby najpierw przebadał ją lekarz, ale nie zostawię jej samej62. Musimy ich uspokoić Fury. Obawiają się o nasze zwyczaje rozrodcze w połączeniu z ich. Są pewni, że parzysz się z nią i nie zostawią tego w spokoju. - Nie wiedzą na pewno, czy byłam z Fury’m intymnie, prawda? – Odezwała się Ellie.

62

Taaa Fury, będę lukał jak badają ją ginekologicznie, a później przekażę ci wrażenia :P

Strona 218 z 393

Justice przytaknął. – Wszystko, czego potrzebują, jako potwierdzenia, to jedno pociągnięcie nosem63. Teraz, kiedy znajdujesz się bliżej mogę wyczuć zapach Fury’ego. Jesteś nim pokryta. Ellie zawahała się. – Wiesz co? Nasz zmysł powonienia nie jest tak dobry jak wasz. Wszystko, co możemy zrobić to badać rzeczy przy użyciu naszych oczu i spekulować. Justice uśmiechnął się powoli. – Zapomniałem o tym. Braliśmy to za pewnik. Ellie skinęła głową. – Mogą jedynie wysuwać przypuszczenia odnośnie tego, co razem robiliśmy z Furym. Uśmiech znikł z twarzy Justice’a. – Mieszkasz z nim. - Ona jest moja – oświadczył cicho Fury groźnym tonem. – Nadal będzie ze mną mieszkać. To nie podlega dyskusji. Justice dokładnie przyjrzał się Fury’emu. – Wszystko w porządku? Jesteś bardzo zaborczy. - Ze mną wszystko w porządku. Przyznaję, że czuje zaborczość. Ona jest moja i to jest bardzo proste. Justice zawahał się. – Definitywnie sparowałeś się z nią. To wykracza daleko poza parzenie się z kobietą. Wezmę ją na spotkanie z Borisem, a później przyprowadzę ją z powrotem. - Będziesz jej strzegł, jakby była jedną z nas – zażądał Fury. Justice przytaknął. – Jest twoja, a to oznacza, że jest jedną z nas. Uścisk ramienia Fury’ego owiniętego wokół tali Ellie zelżał, po czym obie ręce spoczęły na jej biodrach. Odwrócił ją twarzą do siebie, aż ich spojrzenia się spotkały. –

63

Tu ciut zmieniłam, bo w oryginale było: „All it will take is one whiff to tell them the truth” a po polsku będzie bez sensu.

Strona 219 z 393

Sprowadzę cię z powrotem, jeśli spróbują zmusić cię do opuszczenia Homelandu. Nikt nie będzie cię trzymał z daleka ode mnie. Ellie zaskoczyło, że brzmiał tak ostro, ale skinęła głową. – Wrócę do domu naprawdę szybko. Ja… - Chciała mu powiedzieć, że go kocha, ale powstrzymała się. Poziom emocji, jakie do niego czuła nie zaskoczył jej. – Będę za tobą tęsknić. – Skończyła w końcu swoją wypowiedź. Fury ujął jej twarz w obie dłonie i pochylił się, aż ich nosy niemal się stykały. – Ja też będę za tobą tęsknił. – Jego namiętne spojrzenie oderwało się od niej, podniósł wzrok i spojrzał ponad jej głową. – Przyprowadź ją szybko z powrotem i chroń bez względu na wszystko. - Tak zrobię – obiecał Justice. – Własnym życiem w razie potrzeby. Chodźmy Ellie. Lepiej załóż buty. *** Ellie rzuciła okiem na przerażających, wielkich mężczyzn, którzy ją otoczyli i zaczęła walczyć z klaustrofobicznym uczuciem wynikającym ze zbyt dużej liczby ciał przylegających ciasno do siebie. Nikt jej nie dotknął, ale wiedziała, że jeśli podniesie rękę, otrze się o oficera ONG. Justice zachowywał się tak, jakby uważał, że jej życie jest w ekstremalnym niebezpieczeństwie. To sprawiało, że była bardziej, niż tylko trochę przerażona, kiedy weszli do sali konferencyjnej. Szok wywołany widokiem pomieszczenia wypełnionego po brzegi tylko podsycił jej strach. Zacisnęła zęby, aby zapobiec opadnięciu szczęki, gdy jej spojrzenie błądziło po pokoju, w którym znajdowało się co najmniej sześćdziesięciu kilku ludzi. To stanowiło nowy rekord frekwencji na spotkaniach. Dyrektor Boris stał z tyłu za stołem. – Pani Brower. Spojrzenie Ellie spotkało się z jego, a gniew dyrektora wzrósł jeszcze bardziej. Spojrzała na Darrena Artino, który stał obok Borisa. Inne znajome twarze również były obecne, ale większości ludzi nie rozpoznawała. Wydawali się być skupieni wyłącznie na niej.

Strona 220 z 393

To sprawiło, że poczuła się jak robak pod mikroskopem. Justice skinął ręką na oficerów ONG, aby się rozdzielili, ale sam pozostał przy jej boku i odezwał się do dyrektora Borisa. - Tutaj macie swoją Ellie Brower i jak widzicie wszystko z nią w porządku. – W głosie Justice’a można było dosłyszeć irytację. Darren Artino odchrząknął, studiując Ellie. – Naszą uwagę zwrócił fakt, że może pani chcieć opuścić dom pana Fury’ego. Martwimy się o panią. Ellie skrzyżowała ręce na piersi i wysunęła podbródek, czując się naprawdę niekomfortowo z tymi wszystkimi ludźmi gapiącymi się na nią. – Wszystko w porządku. Pan Fury był wystarczająco miły, żeby pozwolić mi zostać w swoim pokoju gościnnym. – Zamilkła na chwilę, patrząc wprost na dyrektora Borisa i nie kłopocząc się skrywaniem niechęci, którą do niego czuła. – Omal nie zostałam porwana przez kilku członków grup nienawiści, którzy pikietowali na zewnątrz, kiedy opuszczałam Homeland. Pan Fury obawia się o moje bezpieczeństwo. Jest mi tu dużo lepiej, niż poza bramami. Blondynka z włosami związanymi w ciasny kok wstała. Była ubrana w schludny, czarny garnitur. – Jestem doktor Trisha Norbit. Kobieta wydawała się być zbyt młoda, żeby być lekarzem, ale Ellie nie podzieliła się swoimi spostrzeżeniami na głos. – Miło mi panią poznać. – Nie była pewna, co jeszcze powinna powiedzieć. - Powiedziano nam, że pani i pan Fury jesteście bardzo blisko. Chciałabym panią przebadać, aby się upewnić, że wszystko z jest w porządku i przedyskutować pewne sprawy. – Kobieta rozejrzała się po sali, po czym obdarzyła Ellie znaczącym spojrzeniem. – Na osobności oczywiście. - Nie ma o czym rozmawiać i nie potrzebuję żadnych badań. – Ellie westchnęła głośno, nie chcąc tu spędzić całego dnia. – Posłuchaj, przejdę do rzeczy. Słyszałam plotki w wiadomościach. Wiem, że uważacie, że pan Fury skrzywdził mnie i tym podobne bzdury, ale to nieprawda. – Posłała kolejne zagniewane spojrzenie w kierunku dyrektora Borisa, po czym zwróciła uwagę ku lekarce. – Jestem jego gościem, który zajmuje wolną sypialnię. Strona 221 z 393

Nawet nie wiem, czemu tu jestem, ale pan North powiedział mi, że muszę się pokazać, aby ludzie mogli zobaczyć, że wszystko ze mną w porządku. Dni mijały spokojnie, dopóki nie musiałam tu przyjść, żeby wszyscy się na mnie gapili wyobrażając sobie najgorsze. - Czy pani i pan Fury jesteście zaangażowani w fizyczny związek? – Zapytał jakiś obcy. Ellie spojrzała na niego. – To pytanie jest niegrzeczne i wykracza poza pewne granice, ale odpowiedź brzmi nie. Czyżbym właśnie tego nie powiedziała? Pan Fury jest wzorowym gentelmanem. Śpię w jego pokoju gościnnym. - Ale mieszka z nim pani. – Mężczyzna spojrzał na Ellie, jego wrogość była oczywista. – Wiemy, że oboje jesteście aktywni seksualnie.

Ellie straciła panowanie nad sobą. Zrobiła krok w kierunku chamskiego mężczyzny, ale zatrzymała się. – Jesteśmy współlokatorami. Czy umknęła panu ta część? Czy jest pan jednym z tych głupich ludzi, którzy wierzą, że mężczyzna i kobieta nie potrafią mieszkać razem bez wskoczenia razem do łóżka? Starszy mężczyzna westchnął. – Nie chcieliśmy okazać pani braku szacunku, pani Brower. Chodzi tylko o to, że musimy wiedzieć, jeśli panią i pana Fury’ego łączą relacje natury seksualnej. Bylibyście pierwszą parą międzygatunkową, o której wiemy, że odbyła stosunek płciowy64. Musimy przeprowadzić testy i zbadać to. – Nasunął okulary wyżej na grzbiet nosa. – Mogą istnieć pewne niebezpieczne skutki uboczne. Chodzi nam o najlepszy interes pani i pana Fury’ego. Nie chciałaby go pani skrzywdzić w jakikolwiek sposób, prawda? Ellie skrzywiła się. – Rozumiem, co mówicie, ale wy zrozumcie to. Nie jestem z panem Fury’m w sposób, w jaki sugerujecie. Nie odbywamy stosunków płciowych, jak to określiliście. Jest po prostu naprawdę miłym facetem, który pozwolił mi zamieszkać ze sobą, dopóki nie znajdę innej pracy. Wyszłam poza bramy i mój związek z Nowym

64

A zoofile to co?

Strona 222 z 393

Gatunkiem omal nie doprowadził do mojego porwania przez jakiś fanatycznych świrów. Jestem tu bezpieczna, żyjąc w Homelandzie. - Świetnie. – Dyrektor Boris westchnął głośno. – Natychmiast może pani wrócić do swojej pracy w kobiecym domu. Wyślę ochronę do domu pana Fury’ego, żeby zabrała pani rzeczy. Podłoga równie dobrze mogłaby się rozstąpić pod Ellie. Gapiła się na dyrektora Borisa. A to nikczemny drań. Musiała się uspokoić zanim odpowiedziała potrząsając głową w wyrazie zaprzeczenia, odmawiając mu możliwości zmuszenia jej, żeby opuściła Fury’ego. Wszystkie oczy osób znajdujących się w pokoju śledziły jej reakcje, a ona była tego świadoma. Niech to szlag. Zmusiła swój umysł do pracy, po czym przekrzywiła głowę i spojrzała na tego palanta. - Z przyjemnością wróciłabym do mojej starej pracy, proszę mi wierzyć, ale powód, dla którego ją najpierw straciłam jest taki, że starał się mnie pan zmusić, abym złożyła fałszywe zeznania. Nie lubi pan nowej jednostki ochrony ONG, która mnie uratowała, kiedy strażnicy z Homelandu nie mogli odeprzeć ataku. Kazał mi pan napisać fałszywe oskarżenie zawierające okropne rzeczy przeciwko nim, które nie miały związku z rzeczywistością. Ocalili mi życie, podczas gdy pańscy strażnicy nie mogli nawet do mnie dotrzeć. Zobaczyła, jak kolor odpływa z jego twarzy, a wiele spojrzeń odwróciło się od niej, aby skupić się na dyrektorze Borisie. Wydawał się być zbyt zszokowany, żeby zrobić cokolwiek więcej poza rozejrzeniem się po pomieszczeniu. - Nie pracuję z ludźmi, którzy mówią mi, że mam wymyślać fałszywe oskarżenia, paskudne, po czym zwalniają, ponieważ nie chcę tego zrobić. Sama bym odeszła, jeśli nie zostałabym wywalona. Odmawiam wykonywania pracy dla pana, dyrektorze Boris. Sama znajdę pracę, gdzie nie będą mi kazać kłamać. - To nieprawda – wybełkotał w końcu dyrektor Boris. Wskazał palcem na Ellie. – Wyprowadźcie ją stąd natychmiast, chcę żeby została wyrzucona z Homelandu na stałe!

Strona 223 z 393

Justice spojrzał na jednego z ochroniarzy, który podszedł do Ellie. Niemal wpadła na oficerów ONG, którzy zbliżyli się do niej. Uświadomiła sobie, że wszyscy oficerowie ponownie ją otoczyli, żeby ją chronić. Ellie zastygła w miejscu i to samo zrobił ochroniarz, który zamierzał wyprowadzić ją z pokoju. - Słuszna uwaga – stwierdził chłodno Justice. – Czy ma pan jakiś problem w związku z moimi oddziałami dyrektorze? Chyba, że ktoś mnie okłamał, ponieważ to miejsce miało powstać, abyśmy mogli wypracować nasze własne struktury społeczne, utworzyć prawdziwy dom dla Nowego Gatunku, a to oznacza szkolenie naszych własnych oddziałów ochrony. Pani Brower poinformowała mnie o rozmowie, która miała miejsce pomiędzy wami w dniu, w którym zwolnił ją pan. Mówiąc o tym, nie miał pan żadnego prawa, aby to zrobić bez uzyskania w pierwszej kolejności mojej zgody. Naprawdę przekroczył pan swoje kompetencje, a tu powtarza pan ten błąd. Ta kobieta znajduje się pod ochroną Nowego Gatunku, czy teraz ośmieli się pan kazać usunąć ją stąd siłą? Starszy mężczyzna w sportowym garniturze wstał nagle i obszedł stół. Podszedł do dyrektora Borisa, a głęboka bruzda przecinała jego twarz. – Jerry? – Najwidoczniej znał się z dyrektorem po imieniu. - To nieprawda – wybełkotał dyrektor Boris. – Jeden z jego ludzi, ten Fury, z którym teraz mieszka, zaniósł panią Brower do łazienki, po czym rozebrał ją do naga. Dał jej swoją bieliznę, aby się w nią ubrała. Umyła się w umywalce, a on musiał patrzeć, jak się rozbiera i myje. Po prostu starałem się ją chronić poprzez sprawianie, żeby powiedziała prawdę i przeszła do porządku dziennego nad tym napastowaniem, którego doświadczyła. Nie możemy dopuścić do tego, żeby ochrona siłą wprowadzała kobiety do łazienki i tam je wykorzystywała. Starszy mężczyzna wygiął brew w łuk parząc na Ellie. – Czy to prawda? - Nie – powiedziała z całą pewnością siebie. – Tak, Fury zabrał mnie do łazienki, ponieważ byłam pokryta krwią. Wszedł do kabiny i zdjął bieliznę, aby dać mi coś do ubrania, podczas gdy ja się myłam. Miałam na skórze zakrzepłą krew. Miałam do wyboru, chodzić nago lub ponownie założyć na siebie mokre, przesiąknięte krwią ubrania. Byliśmy zamknięci Strona 224 z 393

i żadna inna odzież nie była dostępna. Jasno powiedziałam to dyrektorowi, ale on zamiast mnie wysłuchać wysunął okropne oskarżenia, że byłam molestowana seksualnie lub, że jestem jakąś mega dziwką, która zrobiłaby z facetem niewiadomo co w łazience po tym, jak przeżyłam najbardziej traumatyczne chwile w całym swoim życiu. Dyrektor Boris kazał mi napisać raport oskarżający pana Fury’ego o okropne rzeczy, ale wcale tak nie było. Odmówiłam napisania tych chorych rzeczy, które wymyślił, ponieważ naprawdę rozgniewał się, kiedy uratował mnie zespół oficerów ONG. Starszy mężczyzna przyglądał się Ellie w milczeniu, lodowatymi, niebieskimi oczami. W końcu przytaknął i odwrócił się twarzą do dyrektora Borisa. – Jerry, nienawidzę tego robić, ale zastępuję cię w trybie natychmiastowym. Wydaje się tu istnieć pewien konflikt, a ten projekt jest zbyt ważny, aby pozwolić na tego rodzaju nieporozumienia. – Mężczyzna zwrócił się do Justice’a. – Przepraszam. Najwyraźniej otrzymaliśmy kilka niewłaściwych informacji. Jestem nowym dyrektorem. – Zamilkł na chwilę. – Oczywiście, jeśli to jest dla pana do przyjęcia. Justice skinął głową. – Świetnie Tom. Mam konferencję telefoniczną z prezydentem za dziesięć minut. Będę już szedł. – Justice skinął na swoich ludzi. Podał Ellie ramię. – Idziemy pani Brower? Ellie po raz ostatni obrzuciła spojrzeniem dyrektora Borisa. Ex-dyrektora, przypomniała sobie i przyjęła ramię Justice’a. Zespół ochrony ONG otoczył ich, kiedy wychodzili z budynku. - Proszę mi przypomnieć pani Brower, żebym nigdy pani nie wkurzał. – Justice zachichotał cicho, gdy wyszli na zewnątrz. Spojrzała w górę na niego. – Tu nie chodziło o wkurzenie. Przyznaję, że byłam trochę zła, ale przede wszystkim się bałam. Zatrzymał się i spojrzał na nią z ciekawością. – Czego? Nie dopuścilibyśmy do tego, żeby stała ci się jakakolwiek krzywda. Nie pozwolilibyśmy im ponownie wyrzucić cię za bramę.

Strona 225 z 393

Nie odezwała się już ani słowem. Nie była pewna, czy może mu zaufać. Przyglądał jej się przez dłużą chwilę. – Myślałaś, że zamierzają zabrać cię od Fury’ego? Czy to było źródłem twojego strachu? Cholera, pomyślała. Aż tak to widać? Odwróciła od niego wzrok i rozejrzała się po parkingu. Samochody stały stłoczone wzdłuż ulicy, na której zwykle nie było można parkować. Przytaknęła. Fury stał się ważną częścią jej życia odkąd zobaczyła go po raz pierwszy. Śniła o nim, nadal pracując w Mercile pod przykrywką pomimo przerażenia, że zostanie zabita. Nawet przyjęła posadę i pracowała dla Nowego Gatunku, aby spróbować w ten sposób naprawić krzywdę, jaką mu wyrządziła. Zostawiła za sobą rodzinę i przyjaciół po tym, jak zmieniła całe życie, gdy spotkała Fury’ego. Teraz jej świat kręcił się wokół niego i jego ludzi. Byli razem, byli parą i nie chciała go stracić. To by ją zabiło. - W takim razie zabierzemy cię do niego z powrotem – stwierdził cicho Justice. Ellie napotkała jego spojrzenie. – Dziękuję. Zrobili zaledwie kilka kroków, kiedy za nimi rozległo się ostrzegawcze warknięcie. Justice odwrócił się na pięcie, złapał Ellie i odciągnął ją do tyłu. Wpatrywała się w szerokie plecy Justice’a, który osłaniał ją własnym ciałem. Zerknęła zza niego. Ellie rozpoznała Slade’a, oficera ONG, który blokował kobietę, lekarkę, aby nie podeszła bliżej, trzymając rozpostarte ramiona i odgradzając ją. Lekarka miała przerażony wyraz twarzy, która była blada z powodu tego, że ktoś na nią nawarczał. Slade wyglądał na spiętego i cichy warkot wydobywał się z jego ust. Justice odprężył się. - Czego pani chce, doktor Norbit? Slade spojrzał do tyłu na Justice’a. – Znasz ją? Pobiegła za nami. Justice przytaknął. – Slade, wszystko w porządku. Pozwól jej przejść. Nie stanowi zagrożenia. Strona 226 z 393

Trisha Norbit przeszła obok Slade’a, kiedy ten opuścił ręce. Jej wzrok skupił się na Ellie. – Chciałam tylko zamienić z panią Brower słówko na osobności. Justice wsunął kciuki w przednie kieszenie swoich jeansów. – Co takiego chce jej pani powiedzieć, pani doktor? Lekarka nadal wyglądała na przerażoną. – Chciałam dać jej moją wizytówkę. – Wyciągnęła jedną z kieszeni w spódnicy i podała ją drżącą ręką. Ellie zawahała się, czy ją przyjąć. – Do czego będzie mi potrzebna? - Na wypadek, gdyby mnie pani potrzebowała. Musi pani wiedzieć, jakie to ważne. Byłabym pani lekarzem. Nasze rozmowy byłyby ściśle poufne. Jeśli pani i pan Fury jesteście ze sobą intymnie, proszę pomyśleć, co to mogłoby oznaczać, jeśli pozwoliłaby mi się pani przebadać i objąć panią opieką medyczną. - Że jest pani wścibska? To by właśnie to oznaczało. – Slade prychnął. - Proszę zostawić ją w spokoju pani doktor. Gdyby chciała pani pomocy wspomniałaby o tym w środku. Trisha Norbit zignorowała Slade’a, nadal skupiając się na Ellie. – Widziałam raporty medyczne na temat ich fizjologii i nieznacznie różnią się od nas. Jest jeszcze tyle rzeczy, o których nie wiemy. - Co jest innego? – Slade skrzywił się, ale po chwili szeroki uśmiech rozdzielił jego pełne usta. – Masz na myśli, że jesteśmy więksi od waszych mężczyzn. Doktor Norbit obrzuciła Slade’a zirytowanym spojrzeniem, ale jej uwaga była skupiona na Ellie. – Nie chce pani wiedzieć, czy może zajść pani w ciążę? Czy chciałaby pani wiedzieć, czy jest taka możliwość, jeśli zostaną zastosowane odpowiednie zabiegi? Justice ściągnął brwi. – Przeprowadziłem wiele rozmów z lekarzami i założyli, że to nie jest możliwe. Jesteśmy niezdolni do płodzenia dzieci.

Strona 227 z 393

Doktor Norbit przekrzywiła głowę w kierunku Justice’a. – Nie wiemy nic na pewno, ale nigdy nie mieliśmy do czynienia z mieszaną parą, aby przeprowadzić na niej badania. Jeśli ta kobieta i jeden z pańskich ludzi są zaangażowani w fizyczny związek, to czy nie uważa pan, że dobrym pomysłem byłoby zbadać, co może z tego wyniknąć? Proszę o tym pomyśleć panie North. Więcej pańskich ludzi może chcieć się związać z moim gatunkiem. Czy nie chce pan wiedzieć, czy istnieją jakieś negatywne skutki takiego postępowania? Pańscy ludzie nie są w stanie zapłodnić waszych kobiet, ale ona jest stuprocentowym człowiekiem. - Jaki rodzaj negatywnych skutków? Penisowa zazdrość? – Zachichotał Slade. – Przebywałem w męskiej toalecie z ludźmi pani doktor. Jedyną rzeczą, jakiej powinny się obawiać pani kobiety, to uświadomienie sobie, jak małe są męskie fiuty w porównaniu z naszymi. Trisha Norbit obrzuciła Slade’a zagniewanym spojrzeniem. – Jesteś świnią. Uśmiech Slade’a zamarł i niskie warczenie wydobyło się z jego gardła. – Jestem psowatym, nie świnią. - To określenie slangowe, nie nazwa gatunku – udało się powiedzieć Ellie bez wybuchnięcia śmiechem. – Ona myśli, że to, co powiedziałeś jest chamskie i obraźliwe. Slade skinął do Ellie zanim uśmiechnął się szeroko do lekarki. – Ale szczere. - Wystarczy – zachichotał Justice. – Ta rozmowa stała się bardzo zabawna, ale mam rozmowę z prezydentem. To nie była tylko wymówka, żeby wyjść stamtąd. - Proszę – błagała cicho doktor Norbit. – Pani Brower, Ellie, proszę wziąć moją wizytówkę. Jestem lekarzem Nowego Gatunku. Rozumiem potrzebę dyskrecji i mogę odwiedzić dom pana Fury’ego prywatnie. Nikt nie musi o tym wiedzieć. Proszę tylko rozważyć możliwość skorzystania z moich usług. Nie masz pojęcia, jakie to dla nas ważne, żebyśmy zrozumieli, w jaki sposób dopasowujemy się w strefie seksualnej. Ellie zastanawiała się przez chwilę, ale wzięła wizytówkę i wsunęła ją do kieszeni jeansów. – Nie uprawiam seksu z panem Fury’m. Oświadczyłam to tam i wiem, że gdyby było inaczej to wszystko zmieniłoby się w cyrk. Strona 228 z 393

Nozdrza Slade’a zafalowały, po czym przeniósł wzrok na Ellie. Spojrzała na niego. Zaciągnął się powoli powietrzem i uśmiechnął się. Odwróciła od niego spojrzenie. Wiedział, że kłamała, mógł wyczuć na niej zapach Fury’ego, ale odczuła ulgę, kiedy nic nie powiedział. - Oczywiście wiem, jak zachowuje się nasz gatunek podczas kontaktów seksualnych – wyjaśniła cicho doktor Norbit. – Odpowiadam nie tylko za zdrowie i dobre samopoczucie Nowego Gatunku, ale również ludzi. Pracując pomiędzy Nowym Gatunkiem i ludzkimi pracownikami naprawdę wiem, z czym mam doczynienia. To tylko kwestia czasu, kiedy to może stać się ważnym zagadnieniem. - Powiem ci coś – skłamała Ellie. – Jeśli kiedykolwiek zacznę rozważać uprawianie seksu z panem Fury’m, dam mu o tym znać i jeśli będzie zainteresowany, będziesz drugą osobą, której o tym powiem. Ellie odwróciła się i zaczęła iść. Justice natychmiast dostosował do niej tempo swoich kroków, kiedy szli w kierunku domu Fury’ego. Zachichotał. - Dobrze sobie z tym poradziłaś. – Zawahał się. – Możesz chcieć do niej jutro zadzwonić. Zgodnie z danymi, z którymi się zapoznałem, jest jedną z najlepszych lekarek w kraju. Osobiście ją wybrałem. Jest młoda, ale genialna i jest przyjaźnie nastawiona do Nowego Gatunku. Jeśli twierdzi, że utrzyma to w tajemnicy, to byłbym skłonny jej uwierzyć. Ellie przytaknęła. – Nie będę się wahać, jeśli uznam, że potrzebuję lekarza.

Strona 229 z 393

ROZDZIAŁ 13

Fury krążył nerwowo po pokoju przez cały czas, kiedy nie było Ellie, pewien, że coś poszło nie tak. Powstrzymał się przed pognaniem do pokoju kontrolnego, żeby szpiegować spotkanie, dzięki kamerom rozstawionym w całym Homelandzie. Jako szef ochrony i zastępca Justice’a miał dostęp do obrazów przekazywanych ze wszystkich urządzeń. Nie wyszedł jednak, chcąc być w domu i wyglądać powrotu Ellie. Ufał Justice’owi i jego ludziom, że obronią Ellie. Trenował osobiście wszystkich oficerów ich ochrony, wszystkich i każdego z osobna, a jego ludzie wiedzieli, ile ona dla niego znaczy. Tęsknił za jej zapachem i melodyjnym głosem, a kiedy zamykał oczy, mógł ujrzeć jej twarz, która została wypalona w jego pamięci. Zasypianie z Ellie, czucie jej skóry przy jego, kiedy rozmawiali do późna w nocy, było cudowne, zanim odpłynęli w sen. Chciał tak spędzać każdą noc i wysłuchać wszystkich szczegółów z jej życia – z pominięciem wzmianek o mężczyznach, których znała. Nie chciał wyobrażać sobie, że ktokolwiek kiedyś dotykał jego Ellie. Musiałby ich wyśledzić i unieszkodliwić65. Jeśli jej mąż kiedykolwiek pokaże się w Homelandzie, czekając aż Ellie wróci do niego jako jego żona, to Fury nie żartował mówiąc, że będzie go tłukł, dopóki tamten nie zmieni zdania. Ona była jego, teraz i na zawsze. Myśl o byłym mężu Ellie przypomniała mu o jej wybrakowanych rodzicach. Fury zatrzymał się i zaczął intensywnie wpatrywać się w drzwi. Już nigdy nie będzie sama. Miała jego i wszystkich ludzi Fury’ego za swoją rodzinę. Zapewni ją o tym i sprawi, że wszyscy będą wiedzieć, że ona należy do niego. Będzie walczył z Justice’m zębami i pazurami, jeśli będzie trzeba, aby prawo Nowego Gatunku uznało każdego człowieka, który związał się z którymś z nich za jednego z nich. Chciał, żeby miała takie same prawa jak on, wiedząc, że wówczas w oczach jego ludu nie będzie pomiędzy nimi żadnych różnic. Powinna być uważana za członka Nowego Gatunku.

65

Tak panie sędzio, ja nie rozumiem o co chodzi z tym dożywociem, ja go tylko unieszkodliwiłem….

Strona 230 z 393

Skinął głową decydując, że przepchnie nowe prawo przez Justice’a, kiedy będą ustalać zasady regulujące życie ich ludzi. Wkrótce przejmą kontrolę nad Homelandem, a on porozmawia z Ellie i uczyni ich związek trwałym. Dla niego już taki był. Ona tylko musiała wrócić do domu. Zdawało się, że minęła wieczność zanim zobaczył ją za oknem. Zwalczył instynkt, żeby wybiec na zewnątrz, pobiec do niej i porwać ją w ramiona. Zamiast tego uspokoił się na tyle, na ile był w stanie. Nikt nie próbował zabrać Ellie odkąd przestała sprawiać wrażenie, jakby się bała. Justice i członkowie zespołu wyglądali na całkowicie zrelaksowanych. Szarpnął za frontowe drzwi i otworzył je.

Fury wyszedł na zewnątrz i ruszył w kierunku Ellie, ulga była widoczna na jego twarzy. - Jesteśmy obserwowani – ostrzegł cicho Justice. – Ellie wejdź do domu, jak gdyby nigdy nic. Fury przestań wyglądać na takiego szczęśliwego, że ją widzisz66. Właśnie skłamała w pokoju pełnym ludzi. Nie spraw, aby jej wysiłki poszły na marne poprzez całowanie jej na oczach wszystkich w zasięgu wzroku. Porozmawiajmy przez chwilę, żeby wyglądało na to, że wyszedłeś z domu, aby zamienić ze mną kilka zdań. Ellie szła dalej. Chciała dotknąć Fury’ego, kiedy się mijali, ale udało jej się tego nie zrobić. Odmówiła sobie nawet spojrzenia w jego kierunku, dopóki nie weszła do domu. Zamknęła drzwi, zrzuciła buty i zaczęła krążyć po pokoju. Minutę później Fury wszedł do pomieszczenia i zamknął za sobą drzwi. Ich spojrzenia spotkały się na ułamek sekundy, po czym rzuciła się na niego. Pochwyciły ją silne ramiona, unosząc do góry i mocno ją obejmując. Stopy Ellie nie dotykały podłogi, kiedy odkryła, że wtula twarz w szyję Fury’ego. Trzymał ją tak mocno, że to niemal bolało. – Nie mogę oddychać – wysapała. Uścisk Fury’ego zelżał. – Wróciłaś. 66

Tak Fury, przestań suszyć zęby i patrzeć na Ellie tak, jakbyś chciał ją zgwałcić na środku trawnika.

Strona 231 z 393

- Wróciłam. Fury kołysał ją w swoich ramionach, po czym ruszył przez dom, niosąc ją do sypialni, aby posadzić na krawędzi łóżka. Sięgnął po swoją koszulkę i ściągnął ją przez głowę. Ellie uśmiechnęła się do niego. - Kiedy ostatniej nocy wróciłeś do domu myślałeś, że jestem zbyt obolała, aby cokolwiek ze mną robić, ale przytulałeś mnie, kiedy spaliśmy. Dziś rano, gdy obudziliśmy się odmówiłeś wzięcia wspólnego prysznica, ponieważ powiedziałeś, że potrzebuję kilku dni, żeby przywyknąć do ciebie. Czemu w takim razie się rozbierasz?67 Fury zrzucił buty i zsunął spodnie w dół. Jego ciemne, seksowne spojrzenie skupiło się na niej. – To było zanim zabrali cię ode mnie. Muszę cię teraz mieć. Ellie wstała i zaczęła się rozbierać. Nagi Fury czekał i obserwował ją w milczeniu, dopóki nie skończyła usuwać z siebie ubrań. Zrobiła krok w jego kierunku. Ellie westchnęła, gdy Fury rzucił się na nią, złapał ją i obrócił ją. Znalazła się pochylona nad łóżkiem, klęcząc na kolanach, zanim zdążyła chociażby zaczerpnąć oddech. Ciało Fury’ego nakryło Ellie, przyszpilając i więżąc ją pod nim. - Fury? Warknął, po czym potarł nosem o jej szyję. Mocno się zaciągnął i cicho jęknął. - Zamierzasz po prostu wejść we mnie? – To ją zaskoczyło. – Bez gry wstępnej? Niczego? - Jesteś moja. Lekki strach osiadł w Ellie. – Straszysz mnie. Moje ciało nie jest na ciebie gotowe. - Nie chciałem tego robić. – Skubnął płatek jej ucha. – Po prostu chcę cię. Krążyłem przez cały czas, kiedy cię nie było, wyobrażając sobie najgorsze. Chcę tylko być w tobie.

67

Yyyy, bo tu jest gorąco? Bo ja mężczyzna, ty kobieta, a ja mieć chcicę ;)

Strona 232 z 393

Pragnę, żebyś wykrzykiwała moje imię i aby twój zapach wypełnił moją głowę. Muszę poczuć twoją gorącą wilgoć, zanurzyć się w ciebie głęboko i trzymać cię tak tak długo, jak tylko będę w stanie utrzymać nas połączonych. - Zapomnij o grze wstępnej – powiedziała Ellie drżącym głosem, rozgrzewając się pod wpływem jego słów. Dłonie Fury’ego uchwyciły biodra Ellie, ale przesuwały się dalej w górę po jej żebrach, dopóki nie nakryły piersi, po czym skorzystał z tego, że ją obejmuje i pociągnął mocniej dociskając ją do swojej piersi. Otworzył usta tuż nad jej ramieniem, aby pozwolić swojemu językowi śledzić skórę Ellie. Pewne dłonie Fury’ego ściskały jej piersi, kciuki drażniły sutki, aż odpowiedziały twardniejąc. Ellie sięgnęła w dół pomiędzy ich ciała, aż jej palce spoczęły na jego udach. Zawahała się tylko przez chwilę zanim przesunęła je i objęła jego jędrne pośladki. Przyciągnęła go mocniej do swojego ciała i gorączkowo wypięła tyłek, ocierając się o jego twardego penisa. Ellie uwolniła pośladki Fury’ego i manewrowała ręką pomiędzy ich ciałami, aż jej palce owinęły się wokół gorącego, twardego ciała jego grubej męskości. Fury poruszył się nacierając na jej palce, pozwalając, aby go głaskała. Ellie przesunęła biodra i obniżyła klatkę piersiową zbliżając się do materaca. Ustawiła go, aż główka jego penisa była po prostu tam, gdzie chciała, żeby była, po czym przesunęła się do tyłu. Była mokra i gotowa na niego, kiedy powoli zaczął naciskać na jej cipkę. Powitał go jej głośny jęk. Wypełnił ją odpowiadając na bolącą potrzebę, która ją trawiła. Jej ciało rozciągało się, aby przystosować się do jego grubej erekcji. To uczucie było wspaniałe. Jęknęła poruszając biodrami, aby docisnąć się do niego. Fury wycofał się trochę, po czym jego ręce uwolniły piersi Ellie, aby ześliznąć się po jej skórze aż do bioder. Mocne dłonie oplotły ją, zapewniając dobry chwyt, po czym zaczął w nią wchodzić szybciej i głębiej. Ellie jęknęła głośniej w odpowiedzi na cudowną rozkosz wywołaną przez jego nacierającego na nią penisa.

Strona 233 z 393

- Jesteś taka ciasna i gorąca. Tak bardzo mokra dla mnie – wywarczał. – Ale nie chcę cię skrzywdzić. - Nie skrzywdzisz – wydyszała. – Boże. To uczucie, jakbyś był tylko ty. Kiedy poruszasz się we mnie, to istnieje tylko to. Fury wycofał się, po czym wszedł w nią mocno i szybko. Ellie zajęczała. Fury zamarł, jego biodra stanęły w miejscu, penis był schowany w niej głęboko. - Nie przestawaj – błagała. - Skrzywdziłem cię. - Nie. Boże, nie. Czucie ciebie jest takie dobre. Nie przestawaj Fury. Warknął i skubnął ją w szyję. Język Fury’ego pracował nad wrażliwym skrawkiem jej ciała z boku szyi, zęby ocierały się o skórę, sprawiając, że była ich świadoma, a to tylko zwiększało jej pasję. Ellie starała się odepchnąć od niego, ale on trzymał mocno jej biodra zatrzymując je w miejscu i nie pozwalając im się poruszyć. Ponownie zaczął się poruszać, wchodząc i wychodząc z jej śliskiego kanału szybciej i szybciej. Ciało Ellie napięło się w oczekiwaniu na zbliżający się orgazm, a jej palce zacisnęły się na krawędzi łóżka. Zęby Fury’ego zatopiły się w jej ramieniu, chwycił ją mocno, ale nie przebił skóry. W tej chwili nie obchodziło jej, czy to zrobi. Istniała tylko nadciągająca rozkosz, która budowała się wewnątrz niej, kiedy warczał i uderzał w nią mocno, ocierając się o wszystkie zakończenia nerwowe, które były obolałe z potrzeby wyzwolenia. Fury przesunął się wchodząc w nią wciąż i wciąż pod nowym kątem, nacierając na wejście, co sprawiło, że bezmyślnie zatopiła się w chwytającej ją ekstazie. Ciało Ellie zacisnęło się na Fury’m. Zadrżała, kiedy doszła. Ciało Fury’ego omal nie wgniotło jej w łóżko, gdy uwolnił jej ramię z uścisku swoich zębów. Odrzucił głowę do tyłu, a głośny dźwięk wyrwał się spomiędzy jego ust, kiedy zaczął nabrzmiewać wewnątrz niej. Ellie odrzuciła głowę na jego ramię, kiedy uderzały w nią kolejne fale przyjemności. Ponownie wykrzyczała imię Fury’ego. Strona 234 z 393

Oboje byli bez tchu, Fury leżał na łóżku z Ellie uwięzioną pod nim, gdy zaczął spływać na nich spokój będący następstwem seksu. Kocham Fury’ego. Nigdy nie przypuszczałam, że coś tak silnego może istnieć pomiędzy dwojgiem ludzi. Nigdy nie chcę go opuszczać i być bez niego. To był powód, dla którego zostawiła za sobą wcześniejsze życie. Była pewna, raz i na zawsze, że postąpiła słusznie. Fury doszedł do siebie szybciej, niż Ellie. Podniósł się zdejmując trochę swojego ciężaru z jej pleców i zachichotał. – Naprawdę za tobą tęskniłem. Otworzyła oczy i dźwignęła głowę, aby spojrzeć na niego przez ramię. – Nie było mnie zaledwie przez godzinę. - To była bardzo długa godzina68. Ellie roześmiała się. – Przypomnij mi, żebym częściej opuszczała dom, jeśli to jest to, co otrzymam po powrocie. Zachichotał. – Zapomnij o tym. Myślę, że powinienem cię po prostu przywiązać do mojego łóżka i trzymać cię tutaj. Nie potrzebuję, abyś wychodziła, żebym chciał, abyś była dokładnie tam, gdzie ja. Ich ciała były zrelaksowane i wydawało się, że są ze sobą stopione. Dla Ellie to było boskie uczucie. Fury dotknął jej, jego dłonie pieściły ją wszędzie, gdzie tylko mogły dotrzeć. Wydawała ciche dźwięki rozkoszy. Czuła się niesamowicie z jego palcami na swojej skórze. Fury delikatnie wyjął z niej swojego penisa po tym, jak nacisk pochodzący z obrzęku wywołanego orgazmem zelżał. - Jak bardzo jesteś elastyczna?69 Ellie wzruszyła ramionami. – Nie wiem.

68

Hehe wyyyyyyyyyyyybitnie długa, jak ja kutwa z domu wychodzę na pół dnia, to jak wracam słyszę tylko od chłopa: co tak szybko? Gdzie ja takiego Furasa dorwę? 69

A co to za pytanie? – Och Fury bardzo jestem elastyczna, choć nie wiem, czy zmieszczę armatę :P

Strona 235 z 393

Fury wstał. Ellie odwróciła się również chcąc stanąć na nogach, ale Fury pochylił się nagle, aby zagarnąć ją w swoje ramiona. Uśmiechnął się, kiedy okrążył łóżko, żeby delikatnie położyć ją na swojej poduszce u wezgłowia i poprawiał ją, aż leżała rozciągnięta na plecach. - Naciągniesz sobie coś, jeśli będziesz mnie tak nosił70 – dokuczała mu. – Mogłam się tu po prostu podczołgać, jeślibyś mi tylko powiedział, że chcesz mnie tutaj. - Nie jesteś wystarczająco ciężka, żeby mnie skrzywdzić. Jestem w cholerę silniejszy od ciebie. Mógłbym cię nosić po domu godzinami bez uronienia choćby kropli potu. Fury złapał ją za łydki i uniósł jej nogi do góry. Ellie obserwowała w milczeniu, jak wspina się na łóżko, naciska na jej nogi, aby je zgiąć i ustawia biodra u zbiegu jej ud. Sięgnęła do góry, aby dotknąć jego klatki piersiowej, pozwalając palcom badać każdą wypukłość znajdujących się tam mięśni, odnajdując ich wiele na jego wysportowanym ciele. Wzrok Ellie wędrował wzdłuż ramion Fury’ego, napawając jej oczy. Był piękny. Opuszki palców potarła jego sutki, a on zaczerpnął ostro powietrza, kiedy jego brodawki natychmiast zareagowały i stwardniały. Uniosła się, a jej usta znalazły się tuż przy jednym z jego napiętych guziczków. Język Elli nakreślał kółka wokół twardych pączków, a ciało Fury’ego napięło się nad nią. Jęknął. Uśmiechnęła się tuż przy jego skórze, a następnie zassała sutek do ust. Ciało Fury’ego szarpnęło się, po czym warknął. Jego penis znajdujący się w zgięciu jej kolana natychmiast odpowiedział, twardniejąc tuż przy niej, uwięziony pomiędzy ich ciałami. Nie oczekiwała, że tak szybko odzyska siły po seksie. Większość mężczyzn potrzebowała więcej czasu, aby dojść do siebie. Fury, pomyślała, w niczym nie przypomina większości mężczyzn. To również w nim kocham. Uwolniła jego sutek i pozwoliła dłoniom ześliznąć się po jego żebrach na plecy. Paznokcie Ellie przeczesywały delikatnie jego skórę od łopatek w dół, wzdłuż kręgosłupa. Fury wygiął się dociskając do jej klatki piersiowej, przypominając jej, że był naprawdę dużym kociakiem. Uśmiechnęła się i polizała skórę pomiędzy jego sutkami. Chciałaby mieć miód. Z największą rozkoszą nakapałaby nim na jego skórę i zlizała go. Paznokcie Ellie jeździły

70

No, nawet wiem co sobie naciągnie hehe

Strona 236 z 393

w górę i w dół jego pleców od ramion do krzywizny wyrzeźbionego tyłka i z powrotem. Kochała sposób, w jaki się wyginał i drżał. - Pocisz się. Fury uśmiechnął się. – Powiedziałem, że nie jesteś wystarczająco ciężka, żeby wycisnąć ze mnie choćby kroplę potu, ale zdecydowanie jesteś wystarczająco gorąca, żebym się spocił z potrzeby. Roześmiała się. – Rozumiem. Usta Fury’ego obniżyły się, a Ellie uniosła swoje wychodząc mu naprzeciw. Kochała sposób, w jaki ją całował. Nie było w nim żadnej niepewności. Zdominował jej usta swoimi pełnymi, silnymi wargami. Język Fury’ego drażnił się z nią, badał za pomocą liźnięć i pchnięć, co stanowiło cichą obietnicę tego, co zrobi jej jego ciało. Była ledwie świadoma ostrych zębów, kiedy bok jej języka otarł się o nie. Jęknęła w jego usta wyginając ciało w łuk i dociskając się do niego, pragnąc go. Płonęła dla niego marząc, żeby ponownie się z nią kochał. Ręce Fury’ego ześlizgnęły się oplatając jej uda. Chwycił ją pod kolano i podniósł jej nogę wyżej, aby owinąć ją wokół swojego pasa, gdy obniżył się dociskając ją płasko do materaca. Ellie starała się przerwać pocałunek, ale Fury drugą ręką nakrył jej policzek i trzymając ją za brodę zatrzymał w miejscu. Ciągle ją całował odmawiając przerwania, po czym jęknął w jej usta, gdy poruszył biodrami. Jego penis rozciągał ściany jej pochwy, kiedy wchodził w nią powoli, wypełniając ją, zagłębiając się w niej. Ellie jęknęła mając jego język w ustach. Fury w końcu przerwał pocałunek. Otworzył oczy, a Ellie patrzyła się wprost w nie. – Nie odwracaj ode mnie wzroku skarbie. Twoje oczy są dla mnie najbardziej niesamowitą rzeczą, a obserwowanie jak na mnie reagujesz, kiedy cię dotykam jest najpiękniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widziałem.

Strona 237 z 393

Ellie chciała się rozpłakać słysząc tak cudowne i poruszające słowa. Żaden mężczyzna nigdy nie mówił jej tak niezwykłych rzeczy. Naprawdę tak uważał. Wierzyła w to całym sercem. - To najsłodsza rzecz, jaką mi kiedykolwiek powiedziano. Ich spojrzenia się zwarły, kiedy Fury zaczął się poruszać wewnątrz niej. Uchwyciła się jego ramion tuląc się do niego, gdy powoli wchodził w jej ciało, głęboko, wywołując ekstazę przy każdym ruchu. Miała ochotę odrzucić głowę do tyłu i niemal zamknąć oczy z rozkoszy. Dłoń Fury’ego spoczywająca na jej twarzy napięła się trzymając ją w miejscu. - Patrz na mnie – rozkazał. – Chcę widzieć twoje oczy, kiedy dojdziesz. Ellie przestała myśleć będąc zdolną jedynie do czucia i robienia tego, co jej rozkazał. To stało się niemal torturą, gdy Fury powoli wchodził w nią i wychodził z niej. Uczucie było intensywne, ale chciała, żeby zaczął poruszać się szybciej. Oczy Ellie niemal ponownie się zamknęły, ale Fury warknął, a jego biodra zaczęły mocniej na nią nacierać. - Patrz na mnie71. - Szybciej – błagała. – Nie zniosę tego. To takie dobre. Cierpię. Potrzebuję… Fury zaczął wykonywać szybsze pchnięcia, utrzymując z nią kontakt wzrokowy przez cały czas, a Ellie uczepiła się go mocniej, gdy nacierał na nią. Napięła się, czując coś na granicy bólu, który prześliznął się przez jej podbrzusze tuż przed tym, zanim eksplodowała, gdy uderzył w nią orgazm. Ani na chwilę nie oderwała wzroku od jego wspaniałych oczu. Obserwowała jak jego oczy się zwężają, po czym jego twarz wykrzywił wyraz zwierzęcej satysfakcji.

71

Na miejscu Ellie w tym miejscu zapytała bym się „bo co?” :D:D:D

Strona 238 z 393

Brąz jego oczu wydawał się zmienić w czerń, kiedy otworzył usta i wywarczał jej imię. Mogła poczuć, jak jego penis nabrzmiewa w niej, gdy gorąca sperma zalewała ją, kiedy znalazł własne wyzwolenie. Fury uśmiechnął się. - Powiedz mi, że to nie było lepsze. Uświadomiła sobie, że wbiła paznokcie w jego ramiona. Przerażona uwolniła go. W miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą znajdowały się jej paznokcie widniały ślady, a krew wytrysnęła z małych ranek w momencie, kiedy zabrała dłonie. - Przepraszam! Fury roześmiał się. Przekręcił głowę, żeby rzucić okiem na uszkodzenia swoich ramion. Ich spojrzenia spotkały się. – Ja jestem zadowolony. - Lubisz ślady zadrapań? - Poczekaj tylko, aż zobaczysz swoje ramiona. Teraz nie czuję się już taki winny. Starała się obejrzeć swoje ramiona, ale Fury opadł na nią. Nie zgniótł jej, ale definitywnie przyszpilił do materaca. Pocałował ją szybko, po czym uniósł głowę i uśmiechnął się do niej szeroko. - Ugryzłem cię Ellie. – Zamrugała. – W pewnym sensie trochę naruszyłem skórę. Gotowa na prysznic? Naprawdę mnie ugryzł? Ellie wiedziała, że prawdopodobnie powinna być zdenerwowana, może przerażona, ale nie czuła się w ten sposób. Nie bolało, kiedy złapał ją swoimi zębami, w tamtym czasie myślała, że nie zrobił nic ponad to, więc nie miała nic przeciwko, że utoczył z niej trochę krwi. Mimo wszystko uśmiechnęła się. Żadnej krzywdy, żadnej winy, zdecydowała. To nie może być gorsze od śladów moich paznokci. – Tak i również jestem głodna. Przegapiliśmy lunch.

Strona 239 z 393

ROZDZIAŁ 14

Ellie przyglądała się podejrzliwie dyrektorowi Tomowi Quishowi. Niebieskooki mężczyzna miał przystojną twarz, jak na osobę w jego wieku. Zgadywała, że jest po sześćdziesiątce, choć był w zadziwiająco dobrej formie. Mogła to dobrze zobaczyć, bo był ubrany w dopasowaną koszulkę i bawełniane spodnie dresowe. Biegał zanim zatrzymał się przed domem Fury’ego. Zastanie go na progu, kiedy zadzwonił dzwonek było niespodzianką. Rozpoznała go z sali konferencyjnej, nigdy nie mogłaby zapomnieć mężczyzny, który zwolnił dyrektora Borisa. To był satysfakcjonujący widok. - Mogę wejść? Ellie wyszła z domu i stanęła na ganku obok niego. Dostrzegła dwóch oficerów Nowego Gatunku po drugiej stronie ulicy. Wiedziała, że Fury kazał im obserwować dom, ale kiedy spotkała się z nimi spojrzeniem nie zauważyła, żeby byli zaalarmowani. Najwyraźniej nie wierzyli, że dyrektor stanowił zagrożenie dla jej bezpieczeństwa. W innym wypadku zatrzymaliby go, zanim doszedłby do drzwi. Trochę się rozluźniła. - Tak naprawdę to nie jest mój dom, jak pan wie i nie czułabym się komfortowo zapraszając pana do środka. – Wzięła głęboki oddech. – Mogę w czymś pomóc? - Taką mam nadzieję. Jestem tu, aby zaproponować pani z powrotem posadę w kobiecym domu. Kobiety mocno panią cenią i lubią panią, pani Brower. Postanowiły zastąpić obecną opiekunkę domu i wymieniono pani nazwisko. Ellie starała się ukryć konsternację, którą wywołało u niej jego oświadczenie. Oczy mężczyzny były zimne i niebieskie, przypominały jej kawałki lodu. Usta dyrektora Quisha otaczały linie powstałe w skutek śmiechu, co kontrastowało z jego chłodem i przydawało mu niepokojącego wyglądu. Wydawał się być wystarczająco miły i wierzyła, że motywy jego działań są szczere, ale nie wiedziała jak ma odpowiedzieć. Jeśli przyjmie pracę, będzie musiała wyprowadzić się z domu Fury’ego, a tego by nie chciała.

Strona 240 z 393

- Mogę to przemyśleć? – Graj na zwłokę, nakazała sobie. – To było dosyć traumatyczne przeżycie, kiedy zostałam zwolniona. Stałam się bezdomna i bezrobotna w tym samym czasie. Omiótł ją wzrokiem od stóp do głów. Oczy dyrektora były inteligentne, może nawet za bardzo. – Oczywiście może pani to przemyśleć. Posada należy do pani, jeśli tylko pani zechce. Proszę tylko, żeby wkrótce podjęła pani decyzję. Potrzebujemy nowej opiekunki domu tak szybko, jak to tylko możliwe. Jak pani wiadomo w ciągu najbliższych kilku tygodni spodziewamy się przyjazdu większej ilości kobiet. - Nie wiedziałam o tym – przyznała. – Myślałam, że zamierzają na początku przysłać tylko kilka tuzinów kobiet, aby się upewnić, że to będzie dla nich dobre otoczenie. - Zdecydowali, że jest dobre. – Uśmiechnął się. – Pomogła im pani podjąć taką decyzję. Wszystkie kobiety w domu udzieliły pani mocnego poparcia i uznały za pozytywny wzór do naśladowania. Słyszałem, że pani lekcje gotowania były ich ulubionymi zajęciami. Ellie odwzajemniła uśmiech. – Starałam się zamienić to w zabawę. - I udało się to pani. Bardzo panią polubiły. - Tęsknię za nimi – przyznała – i też bardzo je lubię. - Słyszałem, że potrzebują pomocy w nauczeniu się, jak robić niemal wszystko. Ellie wzruszyła ramionami. – Były zamknięte wewnątrz sterylnych cel w ośrodkach badawczych. Nauka tego jak odkurzać, parzyć kawę i smażyć naleśniki nie była dokładnie tym, z czym miały okazje się zaznajomić, kiedy dorastały. Pamiętam jak przerażająca może być pralka. Przekonałam się o tym, kiedy miałam dziesięć lat, a mama powiedziała mi, że sama mam prać swoje ubrania. Kiedy dorasta się w otoczeniu tych wszystkich rzeczy, człowiek uczy się wszystkiego po trochu. Im nagle pokazano całą tą technologię. My bierzemy to wszystko za coś naturalnego. Proszę wyobrazić sobie konieczność obsłużenia automatycznej sekretarki, skoro jeszcze rok temu nie wiedziałby pan czym jest telefon.

Strona 241 z 393

Zainteresowanie zabłysło w jego oczach. – Czy rozmawiały z panią o swoim życiu, zanim zostały uwolnione? Ellie ostrożnie przyglądała się mężczyźnie. Nie godziła się na dzielenie z nim prywatnych szczegółów, które powierzyły jej przyjaciółki. – Trochę. Dlaczego pan pyta? Wyraz jego twarzy złagodniał. – Czytałem raporty i rozmawiałem z wieloma osobami z Nowego Gatunku. To straszne, z czym musieli się zmierzyć w życiu. Obiecałem Justice’owi Northowi, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby się upewnić, że już nigdy nie spotka ich coś podobnego. Szczęście i bezpieczeństwo Nowego Gatunku jest dla mnie bardzo ważne. Chcę dla nich tego, co najlepsze i myślę, że pani jest tym dla ich kobiet. To ją wzruszyło. Ellie z miejsca przyjęłaby pracę z powrotem, gdyby nie musiała przy tym opuszczać Fury’ego. Dostrzegła błysk zadowolenia wewnątrz oczu Toma Quisha i otworzyła usta. - Jest pan naprawdę dobrym manipulatorem. Wie pan o tym, prawda? Szeroki uśmiech wykrzywił jego usta. – To moja praca. Myśli pani, że w jaki sposób byłem w stanie zdobyć dla Homelandu w tak szybkim czasie wszystkie te fundusze i namówić wojsko na przekazanie pieniędzy? Powód, dla którego budowa jest niemal całkowicie zakończona, dzięki czemu mogliśmy się już wprowadzić jest taki, że to miejsce było przeznaczone na bazę wojskową. Urok osobisty i wysoko postawieni przyjaciele mają swoje plusy. Przyjmie pani tą pracę pani Brower? Chciała to zrobić, ale nie mogła. – Wciąż muszę to przemyśleć. - Wygląda pani tak, jakbym zaproponował pani cukierka, którego naprawdę pani chce, ale obawia się go pani wziąć, ponieważ nauczono panią, żeby nigdy nie ufać obcym. Uśmiechnęła się szeroko. – Sama nie ujęłabym tego lepiej. - W porównaniach też jestem dobry. - Co tu się dzieje? – Fury przemierzał chodnik niczym chmura gradowa wpatrując się w nowego dyrektora Homelandu. Zatrzymał się stając koło Ellie, spięty i zły. Strona 242 z 393

Ellie spojrzała w górę na niego i omal się nie wzdrygnęła. Wyglądał, jakby był zazdrosnym chłopakiem, którym w jej opinii był. Jeśli nie będzie trzymał na wodzy swoich emocji, dyrektor musiałby być idiotą, żeby nie zauważyć, jak blisko byli ze sobą. Przyjrzała mu się badawczo i posłała ostrzegawcze spojrzenie, ale Fury nie zwrócił na nią uwagi. Był zbyt zajęty piorunowaniem dyrektora groźnym wzrokiem. Tom Quish cofnął się o kilka kroków. – Właśnie rozmawiałem z panią Brower. Miło ponownie pana widzieć, panie Fury. - Czego pan od niej chce? Ona zostaje tutaj. Nie ma pan takiej władzy, żeby zmusić ją do odejścia. Spojrzenie Quisha wędrowało od Fure’go do Ellie i z powrotem. Ellie mogła niemal zobaczyć, jak umysł mężczyzny przetwarza całą scenę, a jego myśli idą w kierunku, którego się obawiała, a wszystko się potwierdzi, jeśli zrobi kolejny krok do tyłu. Na jego opalonej twarzy, która teraz zbladła zagościł ostrożny wyraz „o cholera”. - Przyszedłem, żeby zaproponować pani Bower powrót do pracy. Pańskie kobiety naprawdę za nią tęsknią i zwolniły ostatnią osobę, która zastąpiła ją w obowiązkach. Stwierdziły, że chcą, aby pani Brower wróciła do domu. Justice powiedział mi, że kobiety mogą wybrać swoją opiekunkę domu. Przyszedłem tu, żeby dać znać, że posada jest aktualna i dostępna, jeśli pani Brower jest nią zainteresowana. - Ona jej nie chce – stanowczo oświadczył Fury z groźnym warknięciem. Cholera, pomyślała Ellie. Fury wcale nad sobą nie panuje. Jej wzrok podążył w kierunku Toma Quisha. Przyglądał się jej uważnie, po czym ponownie spojrzał na Fury’ego. – Nadal mogłaby mieszkać w pańskim domu, jeśli obawia się pan o jej bezpieczeństwo. Mogłaby pracować w kobiecym domu w pańskich godzinach pracy. Wasze grafiki nie pokrywają się idealnie, ale jestem pewien, że będziemy w stanie popracować nad rozkładem zajęć, żeby wszystko do siebie pasowało. W końcu Fury spojrzał w dół na Ellie. – Co o tym myślisz?

Strona 243 z 393

Zdumiało ją, że pomyślał o tym, aby ją zapytać o zdanie po tym, w jaki sposób zareagował na początku i odmówił przyjęcia przez nią posady. Skinęła głową. Wiedziała, że Tom Quish obserwuje ich oboje z fascynacją. Fury również odpowiedział jej skinieniem głowy. Jego uwaga powróciła do dyrektora. - Przyjmie tą pracę pod warunkiem, że zostanie ze mną. Tom nagle wyglądał na rozbawionego. – Świetnie, pani Brower. Może pani zacząć jutro od dziewiątej? - Tak – odpowiedziała, zanim Fury zdążył otworzyć usta i ponownie odezwać się za nią. Dyrektor wydawał się być zadowolony. – Wspaniale. Wykonam kilka telefonów i wszystko załatwię. Ktoś z ochrony podrzuci pani później nową przepustkę. - Dziękuję – zawołała Ellie, kiedy nowy dyrektor pobiegł dalej znikając z zasięgu wzroku, po czym spojrzała na Fury’ego. Spiorunowała go rozdrażnionym spojrzeniem. – Niech to cholera. Powinieneś trzymać nerwy na wodzy. On wie, że jesteśmy parą. Zachowywałeś się jak mój chłopak. Oczy Fury’ego pociemniały, a jego usta zacisnęły się w wąską linię. – Bo nim jestem. - Cóż, nikt nie powinien o tym wiedzieć. Pamiętasz? I dzięki, że w końcu pozwoliłeś mi samodzielnie podjąć decyzję. – Wkroczyła do domu niczym chmura gradowa. - Czemu jesteś zła? – Fury podążył za nią i zamknął za sobą drzwi. Ellie odwróciła się na pięcie i wsparła ręce na biodrach. – Powinniśmy ukrywać nasz związek, pamiętasz? Chcesz, aby ci wszyscy lekarze wypytywali nas, żeby przeprowadzać swoje testy i czy chcesz mieć na karku ludzi, którzy będą się domagać, żebyśmy im opowiadali jak uprawiamy seks? Ja nie. A co jeśli będą chcieli to nagrywać? A ty powiedziałeś mu, że nie chcę tej pracy bez pytania mnie o zdanie w pierwszej kolejności. Tęsknię za kobiecym domem, ale również chcę tu mieszkać razem z tobą.

Strona 244 z 393

Fury wiedział, że nawalił. Natychmiast się zaniepokoił, kiedy został poinformowany przez jednego ze swoich ludzi, że Tom Quish, nowy dyrektor, przyszedł do jego domu. Nie było żadnego powodu, dla którego człowiek zapuszczałby się do tej części Homelandu za wyjątkiem Ellie. Przyspieszył kroku wiedząc, że wszyscy mieszkający po ludzkiej stronie woleliby, żeby Ellie nie żyła razem z nim. Słyszał ich obawy i zignorował każdą z nich. Ellie kochała pracę z kobietami z Nowego Gatunku. Wiedział, ile dla niej znaczyły, więc kiedy usłyszał, że Tom proponuje jej powrót na dawne stanowisko, natychmiast bez zastanowienia powiedział nie. To musiała być przynęta mająca na celu przekonanie Ellie, aby go opuściła, ale jedno spojrzenie na jej twarz powiedziało mu, że nawalił odpowiadając za nią. Ludzkie kobiety potrafiły być równie uparte, jak te z Nowego Gatunku. Domagały się praw do podejmowania własnych decyzji i choć doceniały pewną dozę opiekuńczości, to bynajmniej nie oznaczało to, że nie są wystarczająco silne, aby bronić się samodzielnie, jeśli zajdzie taka potrzeba. Wycofał się, gdy uzyskał zapewnienie, że Ellie może z nim mieszkać, a praca nie jest swego rodzaju łapówką dla niej za opuszczenie jego domu. Odprężył się, kiedy nowy dyrektor odszedł, ale gniew Ellie pozostał. Przyglądał się rysom jej twarzy i wiedział, że nadal jest na niego wkurzona. Przesadził, ale chciał tylko ją chronić i zatrzymać przy sobie. Zaczynało go męczyć to całe ukrywanie ich związku. Był dumny z tego, że jest z Ellie nawet, jeśli niektórzy z jego pobratymców nie rozumieli tego. Pewni przedstawiciele Nowego Gatunku nadal byli uprzedzeni wobec ludzi. To był ich problem, jak sobie z tym radzą. Tak długo, jak nie odbijali sobie tego na Ellie mogli dawać upust swojej stronniczości jak im się żywnie podobało. Wiedział, że musi w jakiś sposób rozładować jej gniew. Szybko wyczuwała dowcip i miała wspaniałe poczucie humoru, poza tym nie potrafiła długo chować urazy. Dowiedział się o niej wszystkiego. Seks również działał jako środek, żeby ją zmiękczyć i sprawić, aby mu przebaczyła. Uśmiech wykrzywił usta Fury’ego. – Czy wiesz, jaka jesteś pociągająca, kiedy się złościsz? Filmowanie, huh? Mogę kupić kamerę i nagrać nas uprawiających seks. Strona 245 z 393

- Nie! – Ellie łypnęła na niego groźnie. – Lepiej, żebyś żartował odnośnie tej ostatniej części. Roześmiał się. – Żartuję. Nie chcę filmować naszego seksu. Po prostu chcę go mieć. – Podszedł do niej. – Jesteś seksowna, kiedy się na mnie złościsz, skarbie. Nie żartuję na ten temat. Jestem gorący dla ciebie. Ellie cofnęła się i pozwoliła opaść dłoniom ze swoich bioder. – Jestem na ciebie wściekła. Nie „skarbuj” mi tu Fury. Chcę krzyczeć na ciebie. Nie ukrywałeś faktu, że jesteśmy ze sobą i powiedziałeś tamtemu mężczyźnie, że nie wezmę z powrotem mojej pracy. Wybór należy do mnie. - Masz rację, byłem w błędzie i jest mi przykro. – Uśmiechnął się szeroko znów się do niej zbliżając. Ellie cofnęła się jeszcze bardziej. – Rozśmieszasz mnie, prawda? - Tak. – Zamrugał. – Teraz, chodźmy do łóżka. – Rzucił się w jej kierunku, otwierając ramiona i starając się ją złapać. Ellie uciekła do kuchni rozbawiona jego śmiesznym zachowaniem. Miło było widzieć zazwyczaj poważnego mężczyznę będącego tak beztroskim. Cholera, jak mogę się na niego złościć, kiedy on zachowuje się w taki sposób? Nie mogła. Wbiegła do kuchni i okrążyła małą wyspę. Uchwyciła się jej i zmrużyła oczy, kiedy Fury zatrzymał się po drugiej stronie. - Rozmawiamy. Przestań. - Porozmawiamy w trakcie seksu. - Zbliżył się do lewej krawędzi szafki. Ellie potrząsnęła głową i poruszyła się, aby utrzymać go po drugiej stronie wyspy. – Niech to szlag, Fury. Staram się być na ciebie wściekła. Zetrzyj ten szeroki uśmiech z twarzy. Zatrzymał się, a jego uśmiech zamarł. – Nie będę się szczerzył.

Strona 246 z 393

Zmrużyła oczy i obserwowała, jak drgają mu usta. Rozbawienie jaśniało wewnątrz niej. Omal się nie roześmiała. Musiała walczyć ze sobą, aby pamiętać, dlaczego w ogóle była na niego zła. Och taaak. - Nie możesz chodzić w koło i podejmować za mnie decyzji i wiesz, że powinniśmy ukrywać, że jesteśmy parą. - Naprawdę mnie teraz podniecasz. Ciężko oddychasz i jeśli jeszcze tego nie wiesz, twoje piersi zaraz rozerwą tą koszulę. – Fury utkwił spojrzenie w jej klatce piersiowej. – Oddychaj mocniej. Proszę? Ellie spojrzała w dół na swoją koszulę, ale kątem oka zauważyła ruch, kiedy to zrobiła. Poderwała głowę do góry zbyt późno. Złapał ją, jego ramiona owinęły się wokół jej talii i pociągnęły ją do góry, aż usiadła na wyspie, przez co ich twarze znalazły się niemal na tym samym poziomie. Fury rozsunął jej nogi i stanął pomiędzy rozdzielonymi udami Ellie. Jego ramiona otoczyły ją ciaśniej w pasie, przyciągając do jego ciała w mocnym uścisku. - Przykro mi, że cię rozzłościłem. – Posłał jej szczere spojrzenie. – Teraz uprawiajmy seks na zgodę. Słyszałem, że taki jest najlepszy. Ellie ujęła jego twarz w dłonie i uśmiechnęła się szeroko. – Jesteś niedobry. Wiesz o tym? - Jestem dobry. Wiesz to, czy mam ci o tym przypomnieć? – Pochylił się i potarł nosem bok twarzy Ellie, aż jego usta otarły się o jej gardło. Fury wysunął język i polizał wrażliwe miejsce pod jej uchem. Jego ciepły oddech owiewał ją i łaskotał. – Mógłbym cię wziąć tu i teraz. Ellie roześmiała się. – Sypialnia. Fury uniósł głowę, a jego głos stał się głębszy. – Tutaj. - Sypialnia. Przygotowujemy jedzenie na tej wyspie, Fury. Uniósł brwi, po czym uwolnił ją i cofnął się. Sięgnął do jej koszuli i rozpiął ją. Ellie wstrzymała oddech, kiedy Fury ją rozbierał i zdzierał z niej ubrania. Następnie rozpiął Strona 247 z 393

jej spodnie i przesunął się na bok. Pociągnął Ellie w dół, aż jej stopy z powrotem znalazły się na ziemi, po czym pochylił się nad nią, klękając przy tym, po czym pomógł jej wyjść z nich. - Zgaduję, że kuchnia będzie dobrym miejscem – wyszeptała Ellie, będąc całkowicie podnieconą. Serce jej waliło, gdy zrzuciła spodnie i sięgnęła do rozporka Fury’ego, kiedy się prostował. Zerwał z siebie koszulkę, zdejmując ją przez głowę i po prostu odrzucił ją na bok. - Bardzo dobrze – Wymruczała Ellie, ocierając się o jego ciało. Językiem śledziła sutki Fury’ego. Jęknął i zsunął spodnie, wychodząc z nich. Dłonie Ellie przebiegły po jego płaskim brzuchu i zeszły niżej, po czym wsunęła palce pod gumkę jego bokserek. Przeciągnęła paznokciami po biodrach Fury’ego. Wypchnął je w jej kierunku. Jego erekcja dociskała się do jej brzucha, gdzie została uwięziona pomiędzy ich ciałami. - Miód kotku – wyszeptała Ellie, kiedy przeniosła usta na drugi sutek. - Skarbie72 – warknął. Uśmiechnęła się i naparła na jego pierś zmuszając go, żeby się cofnął. – Chcę miód z szafki za tobą. Jest na górze po lewej. Mojej lewej. Ciemne brwi uniosły się nieznacznie. – Miód? Chcesz teraz jeść? Uśmiechnęła się szeroko. – Chcę go z ciebie zlizać. Kły wysunęły się spod jego górnej wargi, kiedy jęknął cicho. Obrócił się i wyciągnął rękę, żeby wyjąć miód z szafki w rekordowym czasie, po czym wręczył go jej. Ellie odkręciła nakrętkę. Rzuciła na niego okiem upewniając się, że nie ma nic przeciwko temu, po czym przekręciła do góry dnem plastikowy pojemnik na jego sutkiem. Pozwoliła złotej kropli

72

Tu gra słów, bo honey to też czułe słówko, a Furas nie załapał, starałam się przemodelować.

Strona 248 z 393

skapnąć na pierś Fury’ego, po czym upuściła drugą. Usłyszała, jak bierze ostry wdech, ale nie powiedział ani słowa. Postawiła butelkę obok siebie na wyspie. Wspięła się na palce i zaczęła lizać jego skórę w miejscu, gdzie skapnął miód, śledząc krople językiem. Fury jęknął przeciągle. Przesunęła się niżej w kierunku jego sutka zlizując stamtąd słodką ciecz i drażniąc twardniejący pączek. Nakryła ustami sutek i zaczęła go ssać. Dłonie Fury’ego zaplątały się w jej włosy, ale nie próbował jej odciągać od zadania. - To uczucie jest niesamowite – wywarczał. Ellie skubnęła go zębami. Szarpnął się w przypływie szoku wywołanego nagłym wstrząsem, który spowodowała jej pieszczota. Penis Fury’ego uderzył o jej brzuch i urósł jeszcze bardziej sztywniejąc, kiedy docisnął biodra do jej miękkiego ciała. Uwolniła jego sutek i powoli przesunęła się wzdłuż jego piersi. Językiem i zębami usuwała powoli słodkie krople, drażniąc się z nim. Następnie pchnęła go do tyłu na blat. Fury przesunął się i pochylił się nad nim. Ciemne, błyszczące pasją spojrzenie Fury’ego spotkało się z Ellie, gdy podniosła na niego wzrok. Zauważyła, że kiedy był naprawdę podniecony jego oczy stawały się ciemniejsze. Kochała to i jego. Ruszyła do przodu i zaczęła podążać za kroplami miodu, które spłynęły w dół na jego brzuch. Odnajdywała jedną po drugiej i zlizywała je. Zatrzymała się przy krawędzi bokserek, kiedy uświadomiła sobie, że nie ma już żadnych kropli do zlizania. Uśmiechnęła się do niego i wsunęła palce pod materiał, żeby ściągnąć z niego bieliznę. Penis Fury’ego urósł tak bardzo, że musiała właściwie odciągnąć gumkę znajdującą się w bokserkach, aby spróbować go z nich wyswobodzić. Fury wydał jękliwy dźwięk, kiedy pocałowała jego kość biodrową, po czym odwróciła twarz przyglądając się dokładnie z bliska imponującej erekcji. Nie mogła uciec przed jego żądzą. Uśmiechnęła się i przebiegła językiem wzdłuż boku twardego, gorącego fragmentu ciała, który stał dla niej w pełnej gotowości – prężąc się do góry. Fury warknął, a następnie chwycił ją za ramiona i szarpnął do góry stawiając na nogi. Szok wstrząsnął Ellie, kiedy spojrzała w jego twarz. Wyglądał na wściekłego. Ściągnęła brwi.

Strona 249 z 393

- Nie chcesz, żebym kontynuowała? Właśnie przechodziłam do tej ciekawszej części. Podnosił Ellie, dopóki jej tyłek ponownie nie znalazł się na wyspie. Fury odwrócił się od niej i zaczął szarpać za szuflady otwierając je, szukając czegoś. - Fury? Czy ja cię czymś zdenerwowałam? Co… - Nie mogę ci pozwolić tego zrobić. Jestem sfrustrowany jak diabli, ale nie jestem na ciebie zły. - Czemu nie? Chcę tego. Odwrócił się pokazując, że trzyma w dłoni rolkę srebrnej taśmy klejącej. Podszedł do niej i delikatnie położył dłonie na jej klatce piersiowej. Naciskał dopóki nie położyła się płasko na plecach na zimnej powierzchni. Pochylił się nad nią. - Mój penis nabrzmiewa. Pamiętasz? Jestem tak cholernie gotowy, że mógłbym dojść w każdej chwili, nie wytrzymałbym nawet minuty. Możesz sobie wyobrazić, co by się stało, jeśli nabrzmiałbym w twoich ustach? Patrzyła na niego zaczynając rozumieć. – Och. To prawdopodobnie nie byłoby dobre biorąc pod uwagę, że już i tak jesteś całkiem duży. Myślę, że wszystko byłoby w porządku, dopóki trzymałabym się czubka. Nabrzmiewasz blisko podstawy. Rysy jego twarzy rozluźniły się, a napięcie częściowo zniknęło. – Taak. Z chęcią pozwoliłbym ci to zrobić, ale następnym razem nie podniecaj mnie tak bardzo, to pierwszy raz, kiedy czegoś próbujemy. Jestem niczym dubeltówka73 Ellie. Możesz to poczuć wewnątrz siebie, kiedy moje nasienie zostaje uwolnione, prawda? Wystrzeliłbym tak mocno i w tak dużej ilości, że zadławiłabyś się. Możesz mi to zrobić później, jeśli będziesz gotowa na drugą rundę. Teraz muszę się uspokoić, albo to nie skończy się dla ciebie dobrze. Spojrzała zmieszana na taśmę. – Po co ci to?

73

W oryginale było, że jest strzelcem, ale jakoś mi to nie pasiło. Tak Ellie jak strzelę, to polecisz na ścianę hehe czy Wy też to widzicie oczami wyobraźni?? ☺

Strona 250 z 393

Uśmiechnął się szeroko. – Daj mi nadgarstki. - Po co? Chwycił ścierkę. – Teraz. Zawahała się, ale ufała mu wystarczająco, żeby podnieść ręce. Fury uśmiechnął się i owinął ścierkę wokół jej nadgarstków, po czym użył zębów, żeby odlepić taśmę z rolki. Ellie była zaskoczona, gdy okleił taśmą ręcznik i skrępował jej nadgarstki łącząc je razem. Leżała tam i obserwowała, jak odrywa więcej taśmy, która nadal była połączona z rolką i jej nadgarstkami. Okrążył wyspę i stanął za głową Ellie. Spojrzała w górę na niego, ale po chwili przykucnął i zniknął z linii jej wzroku. Usłyszała, jak odklejana jest większa ilość taśmy, po czym powoli pociągnął za jej nadgarstki tak, że miała je teraz nad głową, oklejone taśmą, a jej ręce zostały wyciągnięte. Słyszała, jak coś robi z boku wyspy zanim wstał. Pozbył się rolki. Ellie poruszyła rękami, ale nie była w stanie z powrotem opuścić ich w dół. Spojrzała na Fury’ego. Wyglądał na cholernie rozbawionego. – Co robisz? Wziął butelkę z miodem i rozsunął jej nogi, zginając je, aż jego biodra znalazły się pomiędzy udami Ellie. – Też chcę zjeść trochę miodu. Ellie przygryzła wargę i zadrżała. Fury przekręcił butelkę z miodem i nakapał nim na jej podbrzusze schodząc niżej, aż krople spadły na wewnętrzną część ud. Poruszył biodrami naciskając i jeszcze bardziej rozchylając jej nogi. Ellie zamknęła oczy, kiedy więcej kropel skapnęło na jej odsłoniętą cipkę. Fury postawił butelkę z miodem na blacie i pochylił się nad Ellie. Jego gorące usta i język pieściły ją, gdy zlizywał słodkie krople docierając do każdej z nich. Ellie chciała go dotknąć, ale ręce miała skrępowane nad głową. Do czasu, jak dotarł do wewnętrznej strony jej ud, ona już płonęła pod wpływem gwałtownej żądzy. - Fury – błagała. Strona 251 z 393

- Spokojnie. Dotrę tam. - Teraz Fury. Proszę? Zrobisz to później, potrzebuję cię. Proszę? Weź mnie. Zawarczał. Otworzyła oczy i spotkała się z jego spojrzeniem. Wyprostował się i złapał za wewnętrzną stronę jej ud, zbliżając swoje biodra do jej. Ellie oplotła go nogami wokół pasa, gdy pociągnął ją do siebie, zsuwając kilka centymetrów w dół, na krawędź wyspy, po czym w przeciągu jednego uderzenia serca wszedł w jej ciało. Ellie odrzuciła głowę do tyłu i krzyknęła w przypływie rozkoszy. - Uwolnij mnie – wyjęczała. – Chcę cię dotknąć. – Poruszyła rękami, ale taśma owinięta wokół ścierki nie puściła. Zbyt ciasno okleił ją wokół materiału. Ręce Fury’ego chwyciły jej biodra, kiedy zaczął w nią wchodzić wykonując spokojne, głębokie pchnięcia. Ellie wiła się na blacie. Jęczała, skomlała i zastanawiała się, czy przetrwa tak dobre odczucia, które Fury budził w jej ciele, doprowadzając ją do skrajnej ekstazy. Zaczął poruszać się szybciej, co dawało nawet jeszcze lepsze wrażenia. Ellie zacisnęła nogi wokół jego pasa, przesuwając je wyżej, aby dać mu i jego nacierającym biodrom swobodny dostęp do swojego ciała. Usłyszała jego warknięcie, po czym odczuła nacisk na ściany swojej pochwy, kiedy zaczął nabrzmiewać wewnątrz niej. Napięcie wzrastało, kiedy kontynuował pieprzenie jej. Rozłożył palce jednej dłoni w miejscu, gdzie ją trzymał, a jego kciuk otarł się o jej łechtaczkę, pocierając ją. Ellie krzyknęła, mocno szczytując, a Fury wyryczał jej imię, gdy wszedł w nią głęboko. Drżał, rozlewając w jej wnętrzu gorącą spermę, kiedy silnie w niej doszedł. - Fury! – Ryknął męski głos.74 Powieki Ellie zatrzepotały, po czym otworzyła oczy. Była zdezorientowana, zszokowana i przerażona, gdy Justice wpadł do kuchni z dwoma oficerami ONG depczącymi mu po piętach. Rzucił się na Fury’ego, zaatakował go i odrzucił od Ellie75.

74

Coż, przynajmniej doszli hehe.

75

AUĆ! Myślicie o tym samym co ja? Członek Furasa spuchnięty w niej i wyrwany z jej ciała, AŁA!

Strona 252 z 393

Ellie krzyknęła ze strachu i szoku76 wywołanego tym, co się stało, kiedy Justice i Fury zwarli się walcząc ze sobą w kącie kuchni. Justice uderzył Fury’ego, a ten próbował odrzucić drugiego mężczyznę ze swojej drogi, żeby dostać się do niej. Dwóch oficerów ONG ruszyło na pomoc Justice’owi, aby powstrzymać Fury’ego. Chwycili go za ramiona i uderzyli nim o blat. Fury ryknął glośno ciskając jednym z mężczyzn na pobliskie szafki. Posypało się szkło. Ellie mocno przekręciła się na bok, starając się sturlać z blatu, na którym leżała, rozciągnięta i naga, nadal mając skrępowane nad głową nadgarstki, ale była zbyt wkurzona, wstrząśnięta i nabuzowana adrenaliną, żeby dbać o skromność. Poruszyła się zbyt gwałtownie i w końcu przetoczyła się przez krawędź. Spadła i uderzyła w nią czysta panika, kiedy nie była nawet w stanie niczego się uchwycić, aby powstrzymać upadek. Ból eksplodował wewnątrz jej czaszki, gdy uderzyła o bok wyspy, a krawędź płytki dosięgła jej skroni. Intensywnemu bólowi towarzyszyła pochłaniająca ją ciemność. Usłyszała tylko jedną rzecz, zanim straciła przytomność. - Ellie! – Wrzasnął Fury. *** Fury nienawidził być uwięzionym w celi. Obudził się w biurze ochrony. Justice krążył po pokoju. W tym momencie Fury’emu powróciła pamięć. - Gdzie jest Ellie? Wszystko z nią w porządku? – Zerwał się na nogi i złapał za więżące go pręty. - Jest u lekarza. – Justice stanął przed prętami, patrząc na niego groźnie. – Zmusiłeś ją? - Nie – warknął Fury. – Wytłumaczyłbym ci to, gdybyś mnie nie zaatakował i znokautował.

76

Że członek Furasa wyrwał jej pół macicy hehe

Strona 253 z 393

- Związałeś ją, a ona krzyczała77. – Normalnie opalona twarz Justice’a była teraz niezwykle blada. – Nigdy bym nie uwierzył, że ją skrzywdzisz, teraz, kiedy wiem jak mocne żywisz do niej uczucia, gdybym nie zobaczył tego na własne oczy. - Nie zmusiłem jej. Justice warknął. – To jest rodzaj gówna, którego się obawialiśmy, jeśli któryś z nas zaczynie wykazywać silne, zwierzęce cechy będące wynikiem naszych udoskonalonych instynktów. Byłeś ich świadom, długo o tym rozmawialiśmy, ale nie kontrolowałeś się. Gniew przetoczył się przez Fury’ego. – Jestem świadom faktu, że zachowuję się nierozsądnie, kiedy chodzi o Ellie i tego, że się z nią sparowałem. To wykracza daleko poza seks. Uważam ją za swoją, ale nigdy bym jej nie skrzywdził, Justice. Źle zinterpretowałeś całą sytuację. - Nie panujesz nad sobą! – Justice poruszył się szybko, chwycił za pręty zaledwie kilka centymetrów od palców Fury’ego i obnażył zęby warcząc przy tym ze złości. – Wiemy wszystko o przemocy, prawda? Kochasz ją? W takim razie nie powinieneś był jej wiązać i zmuszać, żeby przyjęła twojego fiuta. - Nie zrobiłem tego – odwarknął Fury. Justice puścił pręty i cofnął się. – Chcę ci wierzyć, ale… - Potrząsnął głową. – Jesteś pierwszym z nas, który się sparował. Pozwoliłeś swoim zwierzęcym instynktom wystarczająco nad sobą zapanować, żeby do tego doprowadzić. Nie jesteśmy w pełni ludźmi, nieważne jak bardzo udajemy, że nimi jesteśmy przez wzgląd na stosunki pomiędzy nami, a nimi, ponieważ nie ma tu żadnych kamer. Czy jest aż tak źle Fury? Potrzeba, żeby ją wziąć jest tak silna, że zmusiłbyś ją? - Nie zrobiłem tego! – Fury starał się uspokoić, więc rozluźnił swój śmiercionośny uścisk dłoni będących na prętach celi i zrobił kilka kroków do tyłu. – Nie będę kłamał. Mam na jej punkcie obsesję. Oddycham i żyję Ellie. Moje serce bije dla niej Justice. Jest dla mnie 77

Ciekawe czemu Justice – taka zagadka logiczna. Biedny chłop, jak nie potrafi odróżnić krzyków wywołanych orgazmem od tych wydawanych w obliczu bólu, albo… Elka źle krzyczy hehe

Strona 254 z 393

wszystkim. Myślę, że jestem uzależniony od jej zapachu. Kiedy nie ma jej w pobliżu nie mogę myśleć o niczym innym. Mimo wszystko nigdy nie zrobiłbym niczego, co spowodowałoby jej ból. Źle zinterpretowałeś sytuację. - Muszę to usłyszeć od niej. Dopóki nie przekonamy się, jak oddziałuje parowanie i na jakie jego efekty uboczne cierpisz, przykro mi, ale nie mogę ci pozwolić z nią porozmawiać. Fury ruszył szybko do przodu, złapał za drzwi celi szarpiąc za nie, ale były zamknięte. – Wypuść mnie. Czy jest ranna? Muszę się do niej dostać. - Nigdzie nie pójdziesz dopóki z nią nie porozmawiam. Krępowanie kobiety i wiązanie jej to przemoc. Oszalałeś? – Justice warknął cicho. – Tracisz rozum, kiedy chodzi o tego człowieka78, do jasnej cholery. Jestem zszokowany i… - Odchrząknął. – Jak mogłeś to zrobić? - Nie skrzywdziłem jej. Znasz mnie. Wiesz, że ona jest dla mnie wszystkim. Nigdy bym jej nie skrzywdził. Kochaliśmy się. - Lata spędzone w ośrodku badawczym doprowadziły cię do obłędu. Jeśli wierzysz, że stosowanie przemocy wobec kobiety i wiązanie jej tak, że krzyczy z bólu to kochanie się. Jesteś pokręcony i szalony Fury. Muszę iść. Serce mi krwawi. Justice odwrócił się, szybko ruszając w kierunku drzwi. - Justice? Wracaj! Uwolnij mnie. To nie tak jak myślisz. Nie jestem szalony i nigdy nie skrzywdziłbym mojej Ellie. – Wściekle szarpnął za pręty celi, ale nawet nie drgnęły. Odwrócił się i zawył w przypływie furii. Ellie była ranna, a on nie mógł do niej iść, natomiast jego najlepszy przyjaciel uważał, że oszalał w wyniku sparowania.

78

Miło, że zauważył, że kobieta też człowiek :P

Strona 255 z 393

ROZDZIAŁ 15

Ellie wiedziała, że coś było nie tak, nawet zanim w pełni odzyskała przytomność. Głowa pękała jej od tępego bólu. Otworzyła oczy, tylko po to, aby wpatrzyć się w światło i przyglądać sufitowi, którego nie rozpoznawała. Była zdezorientowana. Gdzie ja jestem? Co się wydarzyło? Ktoś pochylił się nad nią, wchodząc pomiędzy nią i źródło światła powyżej. Ellie natychmiast rozpoznała doktor Trishę Norbit i zmarszczyła brwi. Dlaczego ta kobieta stoi nade mną? Włosy lekarki zostały zebrane w niechlujną kitkę, a jej schludny wygląd zniknął. Wyglądała na zmartwioną, gdy jej błękitne oczy mrugnęły do Ellie. - Wszystko w porządku. Dałam ci środki przeciwbólowe. Miałabyś ochotę napić się trochę wody? Ellie zmarszczyła brwi. - Co się stało? Trisha również zmarszczyła brwi79. - Nie pamiętasz? Pamiętam co? Ostatnia rzecz jaką pamiętała to… pamięć powoli jej wracała. Ellie zmagała się, by usiąść. Gorączkowo rozglądała się po pokoju w poszukiwania Fury’ego. W jakiś sposób znalazła się w małej sypialni, ale jego tam z nią nie było. - Gdzie jest Fury? - Trzymają go w zamknięciu. - Dlaczego? 79

ja też zaczynam marszczyć brwi od tego marszczenia brwi hehehe

Strona 256 z 393

Trisha usiadła na brzegu łóżka. - Ktoś poinformował Justice’a, że nowy dyrektor udał się do waszego domu. – Wzięła głęboki wdech. – Justice chciał się zobaczyć z tobą i Fury’m, aby zapytać czego Tom Quish chciał. Pukał, ale kiedy nie było żadnej odpowiedzi, on i jego ochrona weszli do środka, po tym jak usłyszeli twój krzyk i wrzask Fury’ego80. Wbiegli do kuchni i zobaczyli jak robi ci krzywdę81. Uznali, że związał cię, abyś nie mogła z nim walczyć. - Robi mi krzywdę? – Ellie otworzyła usta. Była tak osłupiała, że zajęło jej kilka chwil, aby odpowiedzieć. – Uprawialiśmy seks. Trisha przygryzła wargę. - Mocno uderzyłaś się w głowę o kant wyspy, na której zostałaś skrępowana. Musiałam założyć ci kilka szwów na skroni. – Umilkła. – W przeciągu godziny mogę sprowadzić tu konsultanta od gwałtów, jeśli chciałabyś z kimś porozmawiać. Z twoją głową będzie dobrze. Emocjonalnie… - Trisha sięgnąła, by chwycić dłoń Ellie. – Jestem tutaj z tobą. Uważam, że powinnaś porozmawiać z konsultantem od gwałtów. Nikt się nie dowie. Justice North czeka w drugim pokoju, żeby porozmawiać z tobą, kiedy będziesz gotowa. Obiecał, że srogo ukarzą Fury’ego za to co zrobił, ale jeżeli chcesz skontaktować się z zewnętrzną jednostką policji, zrobi to dla ciebie. To twój wybór. Ellie wyszarpała dłoń z ręki lekarki. - Justice! – Wrzasnęła jego imię. Drzwi sypialni otworzyły się w przeciągu chwili. Justice wyglądał okropnie. Jego koszulka była rozdarta, miał rozbitą wargę i siniaka nad okiem. Wszedł do sypialni i znieruchomiał.

80

naprawdę, zero prywatności, ludzie już nie mogą się w spokoju zabawić? Niektórzy lubią sobie przy tym pokrzyczeć, hehehehe 81

z doskonałym wyposażeniem Pana F. nigdy nie wiadomo ;P

Strona 257 z 393

- Wypuść go teraz. – Głos Ellie drżał z gniewu i przerażenia. – Nie skrzywdził mnie. Ty to zrobiłeś. Wypuść Fury’ego w tej chwili, do cholery! – Zaczęła się wydzierać, ale miała to w nosie. – Co jest do diabła z wami wszystkimi? Fury nie gwałcił mnie! Szok zalał twarz Justice’a. Otworzył usta, ale nie padło z nich żadne słowo. Ellie złapała za okrywające ją koce, odrzuciła je i poczuła wdzięczność za to, że nie była naga. Nie była pewna dopóki nie przewiesiła nóg nad brzegiem łóżka. Ktoś ubrał ją w jasnoróżową, dwuczęściową, workowatą piżamę. Oparła stopy na ziemi. Głowa bolała ją na tyle, że niemal żałowała opuszczenia łóżka, gdy odepchnęła się od niego, aby wstać. - Nie wstawaj, - zażądała lekarka, gdy chwyciła Ellie. – Jesteś na proszkach. Musisz leżeć. Ellie odepchnęła ręce kobiety i zwróciła swój gniew na Justice’a. Zdołała wykonać jeden krok zanim jej kolana poddały się. Lekarka chwyciła ją, ale obie zmierzały, by upaść na podłogę, kiedy nagle Justice skoczył do przodu i objął obie kobiety rękoma. Jego siła ukazała się, kiedy delikatnie przechylił je pod kątem, tak by upadły na łóżko. Ellie uderzyła w nie, a lekarka upadła tuż obok niej na miękki materac. Ellie leżała tam spoglądając na niego płonącym wzrokiem i walczyła ze łzami. - Nie robił mi krzywdy. Jak mogłeś tak pomyśleć? Zawahał się. - Byłaś związana i krzyczałaś. On jest powodem twojego urazu. Łzy spłynęły po jej policzkach. - Uprawialiśmy seks i było cudownie dopóki ty nie rzuciłeś się na niego i odciągnąłeś go ode mnie, ty sukinsynu. Dobrze się bawiliśmy, śmialiśmy się, a potem… - Jej głos załamał się, gdy tylko wpatrywała się w niego. – To ty mnie skrzywdziłeś, nie on. Ty to zrobiłeś. Wszystko byłoby w porządku, gdybyś tam nie wbiegł, zaatakował Fury’ego, a ja nie uderzyłabym głową o tę wyspę. Justice cofnął się o krok i zrobił się bledszy. Strona 258 z 393

- Ale słyszałem jak krzyczałaś, kiedy podeszliśmy do drzwi wejściowych. Byłaś związana, kiedy wbiegliśmy do środka. Ellie spojrzała na lekarkę. - Czy ich kobiety nie robią się czasami głośne pod koniec seksu? Lekarka wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Niektóre z naszych kobiet uprawiając głośno seks. To prawda. - Związał cię, - przypomniał cicho Justice. – To przemoc. - Nie było tak. Ogłuchłeś? Zabawialiśmy się i świetnie spędzaliśmy czas. Nie zauważyłeś, że owinął ścierkę wokół moich nadgarstków, aby taśma nie dotykała skóry? Czy myślisz, że jeżeli próbowałby mnie skrzywdzić, to martwiłby się o to, czy będę miała czerwone ślady po taśmie? – Więcej łez spłynęło po twarzy Ellie. – Gdzie on jest? Zrobiłeś mu coś? Wypuść go. Chcę Fury’ego w tej chwili. Justice odwrócił się. - Sprowadzę go. – Wyszedł z sypialni i zatrzasnął za sobą drzwi. Ellie obróciła się na łóżku na bok i zakryła twarz. Nie mogła przestać płakać. Dłoń pogłaskała jej plecy. Lekarka próbowała ją pocieszyć i Ellie zesztywniała. - Czy skrzywdzili Fury’ego? - Nie wiem, - przyznała Trisha. – Opatrzyłam jednego z oficerów, który przyszedł tu z tobą. Fury wyrządził trochę szkód, zanim go zabrali. Trwoga zalała Ellie na te wiadomości i zmotywowała ją, by usiąść wycierając twarz. Wpatrywała się w lekarkę. - Ale nie musiałaś opatrzyć Fury’ego? To znaczy, że wszystko z nim w porządku, zgadza się?

Strona 259 z 393

Lekarka zawahała się. - Nie wiem. Przepraszam. Jeżeli naprawdę zostałby ranny, można by przypuszczać, że przyprowadziliby go tu również, albo wezwali karetkę. - Boże! – Ellie sapnęła. – Dlaczego do diabła to się wydarzyło? Śmialiśmy się i kochaliśmy. A potem to. – Pokręciła głową i natychmiast pożałowała, kiedy ten ruch sprawił, że zakręciło jej się w głowie. – Dlaczego wszyscy nie mogą zostawić nas w spokoju? Spojrzenie Trishy złagodniało. - Nikt nie wie, czego się spodziewać. Jestem pewna, że Pan Nort i jego dwóch oficerów myśleli, że ciebie ratują. - Przed Fury’m? – Ellie zignorowała łzy, które spłynęły po jej policzkach. – Fury nie skrzywdziłby mnie. Trisha sięgnęła, by złapać dłoń Ellie. - Przykro mi. Drzwi sypialni o mało nie eksplodowały do wewnątrz, a Ellie i Trisha podskoczyły, gdy Tom Quish wkroczył do sypialni. Jego wzrok skakał pomiędzy Ellie i lekarką. - Co do diabła się wydarzyło? Właśnie dotarły do mnie słuchy, że mamy tutaj poważny problem. Ochrona poinformowała mnie, że jeden osobnik z Gatunku został zamknięty, a nieprzytomna Pani Brower musiała zostać przeniesiona do twojego domu przez dwóch mężczyzn z Gatunku, którzy wyglądali, jak gdyby brali udział w bijatyce. Świetnie, pomyślała Ellie. Po prostu kurewsko świetnie. Nie mogła wydobyć z siebie słowa. Teraz również dyrektor został wplątany w jej najgorszy koszmar. Trisha puściła rękę Ellie. - Jak śmiesz wpadać tak do mojego domu? To moja sypialnia, Dyrektorze Quish. A w kwestii tego co usłyszałeś, miał miejsce niefortunny wypadek i to wszystko. Strona 260 z 393

Przesunęła się do przodu odgradzając swym ciałem Ellie i dyrektora. Wyglądał na zmieszanego. - Co się stało? – Brzmiał spokojniej. Trisha wyprostowała ramiona i rzuciła płonący wzrok na dyrektora. - To się wydarzyło, że ktoś ominął twoją ochronę i przestraszył Panią Brower. Pan Fury, Pan North i jego oficerowie ochrony byli w domu, - lekarka skłamała. – Mówiłam ci, że widziałam dzisiaj jakiegoś idiotę z aparatem zakradającego się w pobliży kliniki. To mógł być ten sam facet. – Obróciła głowę, by spojrzeć na Ellie z szeroko otwartymi oczyma. – Czy facet, którego widziałaś jak zaglądał przez twoje okno był niskim blondynem w dżinsach i zielonej koszulce? Ellie wpatrywała się w lekarkę próbując ukryć zaskoczenie, że ta obca osoba mogłaby skłamać, aby chronić jej sekrety, ale zdołała kiwnąć głową. - To wygląda na faceta, który mnie wystraszył. Zmarszczone rysy zniekształciły wyraz twarzy dyrektora. - W takim razie dlaczego Pan Fury został zamknięty? Ulga zajaśniała na twarzy lekarki, zanim odwróciła się ponownie do dyrektora. - Ponieważ chciał ścigać tego sukinsyna i zabić go. Pani Brower przeraziła się, upadła i uderzyła się w głowę. To sprawiło, że straciła przytomność, kiedy uderzyła o kant lady. Wiesz jak opiekuńczy w stosunku do kobiet są ci goście. Jest gościem w jego domu, a jakiś strzelający dookoła zdjęcia palant wystraszył ją, zraniła się i stracił kontrolę. Wiesz jak potrafią tropić i ścigać z tymi zwierzęcymi instynktami. Pan North uznał, że to zły pomysł pozwolić Panu Fury’emu zabić tego mężczyznę, skoro jest człowiekiem. Mieli odmienne zdania pod wpływem chwili. Pan Fury został zatrzymany do czasu, aż ochłonie. - To prawda, - zgodził się Slade, który stał opierając się o framugę drzwi. Tym razem nie miał na sobie uniformu ONG, zamiast tego ubrany był w dżinsy i czarną koszulkę bez rękawów. – Przyszedłem spisać zeznania Pani Brower na temat mężczyzny, którego Strona 261 z 393

zobaczyła w oknie. Czy mógłby nam Pan wybaczyć, Dyrektorze, jestem po służbie, ale chciałbym spisać te zeznana jak najszybciej. Może mógłby Pan wysłać swoich strażników, żeby poszukali tego gościa, zanim przysporzy więcej problemów? Ellie przyglądała się twarzy Tom’a Quish’a, dostrzegając na niej gniew. - W porządku. Jeśli taką historię chcecie opowiedzieć, to przystanę na nią. – Posłał w kierunku Ellie ponury wyraz twarzy. – Czy wszystko w porządku, Pani Brower? Czy jest coś, co mógłbym dla Pani zrobić? - Teraz już wszystko w porządku, - przyrzekła cicho. – Ale dziękuję za troskę. Obrócił się na pięcie i wymaszerował z pokoju. Ellie wpatrywała się w lekarkę, wciąż zaskoczona, że ta kobieta mogłaby skłamać, by jej pomóc. Lekarka wzruszyła ramionami. - Mówiłam ci, że możesz mi zaufać. Slade wypuścił ciężko powietrze. - Myślę, że usiądę w salonie, aby powstrzymać kogoś innego przed wpakowaniem się tutaj. – Jego wzrok prześliznął się po Ellie. – Sprowadzają Fury’ego do ciebie i niedługo powinien tu być. Jest wkurzony jak diabli, ale nic mu nie jest. – Jego wzrok przeskoczył na lekarkę i uśmiechnął się szeroko. – Nieźle kłamiesz, Doktorku. – Slade mrugnął do niej i cicho zamknął drzwi za sobą. Ramiona Trishy opadły. Usiadła na łóżku obok Ellie. - Nie jestem najlepszym kłamcą. Czy to było przynajmniej znośne? - Całkiem niezłe. Wyszedł, zgadza się? Trisha przyglądała się Ellie. - Musisz się oszczędzać przez najbliższe kilka tygodni. Naprawdę porządnie grzmotnęłaś głową o tę ladę. Jeśli będziesz miała bóle głowy, zawroty, albo po prostu nie będziesz czuła się dobrze, musisz jak najszybciej zadzwonić do mnie. Chcę, abyś się Strona 262 z 393

oszczędzała i spróbowała nie uprawiać seksu przez co najmniej tydzień82. Musisz zachowywać się spokojnie i żadnej aktywności fizycznej. Postaraj się zachować miejsce, w którym założyłam szwy w możliwie najbardziej suchym stanie . Użyłam samo rozpuszczalnych szwów i nie będę musiała ich wyjmować. Wątpię, abyś dopatrzyła się jakiejś blizny. - Świetnie. – Ellie nie potrafiła ukryć gniewu ani sarkazmu na tę odrobinę informacji. - Mogę ci zadać tylko kilka pytań? - Na jaki temat? - Cóż, - Trisha przesunęła się, by zwrócić do niej twarz, przesuwając ciało na brzeg materaca. – Czytałam niektóre zapiski medyczne na temat Nowego Gatunku i zdałam sobie sprawę, że Fury jest z psowatych. Zgodnie z nimi ich penisy nabrzmiewają podczas seksu. – Zamilkła. – Czy, gdy nabrzmiewają to boli? - Nie, - Ellie pokręciła głową. – Nie mogę uwierzyć, że to się wydarzyło. - Jak długo zwykle musisz czekać, aż nabrzmiałość zejdzie? Ellie zmarszczyła brwi na lekarkę. - Proszę? Chcę to wiedzieć. - Abyś mogła pomóc innym jeżeli kobieta postanowi przespać się z jednym z nich? Trisha zawahała się. - To na mój własny użytek. Podoba mi się jeden z nich. Ellie rozluźniła się. - Och. Cóż, w takim przypadku, to nie jest bolesne. Nabrzmiałość trwa jedynie kilka minut. Może trzy.

82

oł maj gad, tydzień?! W ich przypadku to może mieć katastrofalne skutki jak się rzucą potem na siebie hehehe :P

Strona 263 z 393

- Dziękuję. Jakieś niespodzianki? - Kocham go bardziej niż własne życie. Trisha wstała. - Możesz wrócić z nim dziś do domu. Pamiętaj tylko przed czym przestrzegłam cię jeżeli chodzi o twoją głowę i Pan Fury będzie musiał budzić cię co kilka godzin, aby upewnić się, że nic ci nie jest. Jeżeli będzie miał jakikolwiek problem ze zbudzeniem cię musi natychmiast do mnie zadzwonić. Dam ci tabletki przeciwbólowe, które pomogą na ból głowy, gdy leki przestaną działać. - Dzięki, Doktor Norbit. - Po prostu Trisha. – Wyszła z pokoju. Ellie usłyszała głosy kilka minut później. Drzwi do sypialni otworzyły się szeroko i Fury wpadł do środka. Ellie wciągnęła powietrze. Siniaki szpeciły jego twarz i ktoś dał mu koszulkę, która wyglądała, jak gdyby została podarta w kilku miejscach. Przeszedł przez pokój w kilku krokach. Jego ramiona delikatnie owinęły się wokół niej. Podniósł ją i ostrożnie usadowił na swoich kolanach, by mocno przytulić ją do swej piersi. - Wszystko w porządku? Owinęła ramię wokół jego szyi. Miał limo pod okiem, ale nie było opuchnięte. Przyglądała się jego urazom. Jedna z jej rąk zadrżała, gdy dotknęła jego twarzy, przyciskając dłoń do jedynego miejsca, w którym jego skóra zdawała się być nienaruszona. - Musieli założyć mi szwy na głowie. Wszystko w porządku? Co ci się stało? Warknął. - Próbowali mnie zatrzymać przed dostaniem się do ciebie. – Jego wzrok zatrzymał się na jej czole. – Pod bandażem są szwy?

Strona 264 z 393

- Tylko kilka. Ale nic mi nie jest. – Jej ręka opuściła jego twarz i sięgnęła do koszulki, którą miał na sobie. Odsunęła kołnierzyk od jego skóry i spojrzała w dół, zauważając czerwone ślady na jego piersi. Jej przerażony wzrok uniósł się do góry, by spojrzeć mu w oczy. - Nic mi nie jest. Poważne nieporozumienie komunikacyjne. Ellie walczyła ze szlochem. - To o wiele więcej niż to. Fury przysunął ją do siebie trochę bliżej. - Taa, ale teraz wszystko jest już jasne. Wyciągnąłem z tego ważną nauczkę. - Jaką? - Następnym razem zabarykadujemy drzwi83. Uśmiech rozciągnął wargi Ellie, doceniając jego próbę rozweselenia nastroju. - Chcę jechać do domu. Trisha powiedziała, że mogę iść. Załatwia mi teraz jakieś tabletki przeciwbólowe. Mamy szlaban na seks przez tydzień i masz mnie budzić co kilka godzin, aby upewnić się, że nic mi nie jest. Fury wzdrygnął się. - Tydzień, co? – Jego brązowe oczy złagodniały. – Cieszę, że nic ci nie jest. Słyszałem jak krzyczysz. Przeraziłem się kiedy upadłaś, nie ruszałaś się i wyczułem twoją krew. - Nic mi nie jest. Fury wstał, przesuwając Ellie w ramionach. - Chodźmy do domu.

83

w porzo, to też jakieś wyjście hehehe :P

Strona 265 z 393

Ellie oparła policzek o jego ramię i owinęła drugą rękę wokół jego szyi. Wychodziła mając na sobie pożyczoną piżamę, ale nie przejmowała się tym, kto ją zobaczy. Fury podszedł do drzwi sypialni, używając nogi, by w pełni je otworzyć. Justice, Slade i Trisha czekali na nich w salonie. - Przepraszam, - Justice przeprosił cicho. – Nie wiedziałem, w przeciwnym razie nigdy nie wbiegłbym do tej kuchni. – Napotkał płonące spojrzenie Fury’ego. – Nie sądziłem, że mógłbyś ją zranić, ale po ostatnim razie nie miałem pewności. Trisha zmarszczyła brwi. - Jakim ostatnim razie? Co się wcześniej wydarzyło? Ellie westchnęła. - To tylko kolejne nieporozumienie, Trisha. Opowiem ci innym razem. Trisha wyciągnęła buteleczkę z tabletkami w kierunku Ellie i Fury’ego. - Ja to wezmę, - zaoferował się Slade, porywając je z jej ręki. – Odwiozę ich do domu. Wyglądałoby dziwnie, gdyby Fury niósł kobietę ubraną w ciuchy do spania. - Po prostu weź jedną, gdy będziesz potrzebowała, - poinstruowała Trisha. Slade zawahał się przy drzwiach. - Chcesz, żebym wziął ją od ciebie Fury? Te paralizatory bolą jak skurczybyk. - Trzymam ją, - warknął Fury. Slade otworzył drzwi i odsunął się z drogi. Fury wyniósł Ellie z domu do czekającego przy krawężniku samochodu. Slade otworzył dla nich tylne drzwi. Fury przesunął Ellie w swych ramionach i wsiadł z nią do samochodu moszcząc ją na swych kolanach. Usiadł na tyle twardo, by potrząsnąć nią i sprawił, że ból wystrzelił w jej głowie. Jęknęła cicho. Fury warknął.

Strona 266 z 393

Ellie pogłaskała go w miejscu, gdzie dotykała go dłońmi. - Nic mi nie jest. To tylko ból głowy. Fury przycisnął ją mocniej do siebie, najwyraźniej zmartwiony. Ellie była w szoku na to jak źle skończył się ich wieczór. Musiała mrugnąć, by odegnać łzy bojąc się, że Fury jeszcze bardziej zmartwi się na ich widok. ***** Ellie uśmiechnęła się do kobiet, które dzieliły z nią kuchnię kobiecego domu. Osiem kobiet było nowych, dopiero co przyjechały wczesnym porankiem. Ellie była zszokowana, kiedy osiem kobiet zostało przyprowadzonych przed drzwi, ze swymi walizkami. Breeze stała przy jej boku, by powitać nowe współlokatorki w kobiecym domu. - Są takie małe, - wciągnęła powietrze Ellie. - Tak, - przyznała Breeze ponuro. – Są. Ellie spojrzała na nią w górę. - Po prostu założyłam, ze wszystkie jesteście wysokie skoro do tej pory tylko takie z was widziałam. Breeze zawahała się. - Jesteśmy prototypami eksperymentalnymi, Ellie. Zostałyśmy zmienione, by być silne i wytrzymałe dla potrzeb testowania leków, które miały uczynić ludźmi silniejszymi. Justice wysłał nas tu jako pierwsze, ponieważ jesteśmy bardziej wytrzymałe. Jesteśmy twarde. One, - uwaga Breeze skupiła się na kobietach wchodzących do domu, - One są wyjątkowo niefortunnymi przypadkami. - Co to oznacza? Breeze posłała Ellie ostrzegawcze spojrzenie. - Później. Strona 267 z 393

Ellie przydzieliła im pokoje i teraz zebrały się w kuchni na swojej pierwszej lekcji. To było dziwne uczucie, będąc otoczoną kobietami jej wzrostu, a nawet mniejszymi po przyzwyczajeniu się do o wiele większych kobiet Nowego Gatunku. Nowe kobiety sięgały od około pięciu stóp do pięciu stóp i pięciu cali. Miały mniejsze sylwetki, podobne do kruchych ludzi poza ich rysami twarzy, które wskazywały na pochodzenie z Nowego Gatunku. Wyglądały też na bojaźliwe i nieśmiałe, w przeciwieństwie do większych kobiet Nowego Gatunku. Ellie uśmiechnęła się w próbie rozluźnienia ich. - Wiem, że to wszystko wygląda jakby to było o wiele za dużo dla was, ale wierzcie mi, do końca tygodnia będzie gotować i będzie wiedziały jak poradzić sobie ze wszystkim w kuchni. Blondynka z dużymi szarymi oczyma podniosła rękę. Ellie wciąż się uśmiechała. - Tak? Blondynka przygryzła wargę. - Jesteś jedną z nas? Ellie pokręciła głową. - Nie jestem z Nowego Gatunku. – Ellie rzuciła spojrzenie na Breeze. Została blisko grupy kobiet, jak gdyby była ich cieniem skoro zawitały do kobiecego domu dopiero kilka godzin temu. - To czysty człowiek, ale jeden z tych dobrych, - zapewniła Breeze cicho. – Jest naszym domowym zwierzątkiem. Breeze mrugnęła do Ellie. - Wołamy na nią pudelek. To te śliczne małe psy z puszystą sierścią.

Strona 268 z 393

Blondynka wyglądała na zszokowaną, gdy jej szeroko otwarte oczy zwróciły się do Ellie. - Nie jesteś zła, będąc nazywana zwierzątkiem? Ellie zachichotała. - Wiem, że z miłości. Jak się nazywasz? Blondyka zawahała się. - Nazywają mnie Halfpint84. Ellie spojrzała na Breeze85. Breeze wzruszyła ramionami. Ellie miała masę pytań bez odpowiedzi, ale zrezygnowała teraz z pytania o cokolwiek, zostawiając to na później. - Cóż, masz jeszcze jakieś pytania? Halfpint zwróciła się do Breeze. - Mogę? Breeze westchnęła. - Nie potrzebujesz już więcej pozwolenia. Jesteś wolna. Nie ma się czego obawiać tutaj, Halfpint. Możesz pytać o wszystko co chcesz. Halfpint wyprostowała ramiona. Wyglądała na przestraszoną kiedy zwróciła się do Ellie. - Czy szkolisz nas, abyśmy wróciły i były lepsze w tym do czego zostałyśmy stworzone?

84

Nawet nie podejmuję próby przetłumaczenia tegoż imienia, pint oznacza kufel, pół kwarty, kufelek, a half – połowę, więc same widzicie jakie tu intrygujące kombinacje wychodzą hehehe 85

Elka pewnie też zachodzi w głowę skąd takie imię :P

Strona 269 z 393

- Nie, - warknęła. – To już zakończone. Jesteś wolna. Rozumiesz? Jesteś tu po to, aby nauczyć się prowadzić dom jak każdy inny człowiek. Wszyscy uczą się jak przygotowywać posiłki i obsługiwać urządzenia. – Breeze nagle wstała z krzesła. – Potrzebuję powietrza. – Wybiegła z kuchni. Zmieszana, Ellie stała tam. Nie wiedziała co się działo. Szare oczy Halfpint wypełniły się łzami. Ellie poruszyła się, aby przed nią stanąć. - Wszystko w porządku. To wszystko jest nowe dla ciebie. Dobrze się czujesz? Halfpint otarła łzy. - Przeze mnie jest zła. Ellie spojrzała na puste drzwi wiedząc, że nie mogła się z tym nie zgodzić. - Co miałaś na myśli przez wrócenie do tego kim byłaś wcześniej? Halfpint wyglądała na jeszcze bardziej przestraszoną. Odwróciła się nagle i rzuciła w ramiona innej kobiety, ściskając ją mocno. Ellie zdała sobie sprawę, że nagle z jakiegoś powodu wszystkie były przerażone. Żadna inna kobieta z Nowego Gatunku, nigdy wcześniej nie bała się jej. Ellie odsunęła się, mając nadzieję, że to zmniejszy ich strach. - Może pójdziecie rozpakować swoje rzeczy? Dzisiaj nie będziemy się spieszyć, a wy możecie zapoznać się z pozostałymi kobietami. Zostawię wam kartki na drzwiach, żeby dać wam znać, o której serwowane są posiłki. Jeżeli będziecie miały jakieś pytania będę tutaj do piątej. Pozostałe kobiety pomogą wam jeśli mnie nie będzie w pobliżu. Ellie obserwowała jak kobiety uciekały, a potem poszła poszukać Breeze. Zauważyła ją przez okno w salonie i wyszła z budynku. Breeze siedziała na ławce pod drzewem znajdującym się przed kobiecym domem. Ellie usiadła obok niej. - O co tu chodziło? Breeze potarła stopą trawnik.

Strona 270 z 393

- To co im zrobiono wkurza mnie. Lekarze specjalnie stworzyli je słabymi. Te kobiety boją się nawet zadać ci pytanie, a słyszałaś wcześniejszą uwagę? Nie ważne ile razy powie się im, że to gówno się skończyło, wciąż boją się, że są okłamywane i zostaną odesłane. - Nie rozumiem. Breeze uniosła głowę i ukazała łzy w oczach. - Zmieszali ich DNA ze udomowionymi zwierzętami, aby były małe i słabe. Nie stworzyli ich, aby na nich testowano. Nie zostały skrzyżowane z różnymi gatunkami na potrzeby badań. Stworzyli je, aby zostały wykorzystane i sponiewierane. Ellie założyła ramiona na piersi. - Po co? Breeze otarła łzę, która spłynęła w dół policzka i opuściła głowę. - Podarunki. Lekarze stworzyli je, aby były seksualnymi niewolnicami drani, którzy dawali fundusze na ośrodki badawcze. Dawano je każdemu dupkowi, który miał wystarczająco dużo pieniędzy i był wystarczająco zboczony, aby chcieć pieprzyć zwierzę, które wystarczająco przypominało człowieka. Stworzyli je małymi na tyle, aby były bezbronne i niezdolne się obronić. - O Boże. – Ellie wiedziała, że krew odpłynęła jej z twarzy. – Proszę powiedz mi, że żartujesz. Breeze pokręciła głową. - Znaleźliśmy niektóre z nich, ale Justice wciąż szuka z pomocą twojego rządu. Przybyliśmy za późno, aby uratować większość z tych, które namierzyliśmy śledząc operacje finansowe ośrodków. Aresztowani mężczyźni zeznali, że zamęczyli je na śmierć. Te, które były twardsze i większe, przetrwały najgorsze. - Chyba będzie mi niedobrze.

Strona 271 z 393

Breeze napotkała jej oczy. - Mnie również. Ci dranie nie tylko przekazywali podarunki psycholom ze zwierzęcym fetyszem, ale dawali je również najgorszym z ludzi. Mordercom, którzy przyznali się do zatłuczenia lub zagłodzenia na śmierć. Ellie cieszyła się, że ominęło ją śniadanie, inaczej mogłaby je zwrócić na trawę przy jej stopach. - Więc, kiedy powiedziały przedtem, właśnie to miały na myśli? Myślą, że próbuję przygotować je, aby były lepsze… - Zacisnęła usta, gdy w jej gardle urosła gula. - Podarunki, - warknęła Breeze. - Sukinsyny. Breeze potaknęła. - Nie powinnam była stracić nad sobą panowania, ale wściekłam się. Było źle, Ellie. Wierz mi. Wszyscy przeszliśmy przez piekło, ale one miały o wiele gorzej. Było kilku strażników, którzy próbowali wykorzystać mnie seksualnie. Walczyłam i nawet zabiłam jednego z nich. Większość obsługi w ośrodku badawczym była gotowa chronić nas przed tym i nie działo się to często. Mówili, że byłyśmy zbyt drogie, aby nas uszkodzić. W ośrodku zmuszali nas jedynie do uprawnia seksu z własnymi ludźmi, ale nie krzywdziliśmy siebie nawzajem. Darzyliśmy siebie szacunkiem, godnością i życzliwością. One nie miały tego, kiedy mężczyźni ich dotykali. Ellie wstała na niepewnych nogach. - Zdaje się, że naprawdę będę musiała dotrzeć do nich i przy odrobinie szczęścia nauczą się nam ufać. Breeze wstała i uśmiechnęła się smutno do Ellie. - Jesteś mała tak jak one i może to im pomoże. Halfpint myślała, że jesteś jedną z nich. Strona 272 z 393

Ona i Breeze wróciły do kobiecego domu. Rozpacz objęła Ellie. Za każdym razem, gdy myślała, że poradziła sobie z horrorem, który wycierpiał Nowy Gatunek, nowy wypływał na światło dzienne. *****

Ellie uśmiechnęła się do Fury’ego. Nie chciał, aby chodziła do pracy, ale pokłóciła się z nim tego poranka. Teraz wychodził z siebie, aby jej to wynagrodzić. Seks na zgodę nie wchodził w grę odkąd Fury zaczął się obawiać, że mógłby ją jakoś skrzywdzić. Uśmiech Ellie zamarł. Chciałaby, aby zrozumiał, że nie była aż tak krucha jak o niej myślał. - Tak bardzo mi ich żal, - przyznała. - Masz miękkie serce. – Fury potarł kciukiem jej policzek. – Są teraz wolne. Znajdziemy więcej ich wkrótce. - Chciałabym zrobić dla nich coś miłego. - Co masz na myśli? – Fury pociągnął Ellie na kanapę, by usiadła obok niego. Ellie zwinęła się u jego boku, uwielbiając przytulać się do niego. - Nie wiem. Breeze wspomniała, że były trzymane z dala od wszystkich poza ich prześladowcami. - Tak. Nas nazywają zwierzętami, ale ci mężczyźni byli prawdziwymi bestiami. Niektóre z tych kobiet zostały znalezione zamknięte w piwnicy. Były trzymane z dala od każdej innej osoby, aby uniknąć odkrycia ich obecności. Nigdy nie były nigdzie zabierane i w niektórych przypadkach nie posiadały nawet ubrań. Ellie zadrżała od przerażających obrazów, które ta wzmianka stworzyła w jej umyśle. - Myślały, że będę próbowała nauczyć je jak korzystać z kuchni, po to by miały nowe umiejętności, z którymi wrócą do swoich poprzednich właścicieli. Fury wzdrygnął się. Strona 273 z 393

- Słyszałem, że było źle. Justice trzyma je z dala od wszystkich mężczyzn. Chce, aby podbudowały się emocjonalnie, zanim zostaną nam przedstawione. - Ale wy chronicie kobiety. Widziałam to. - My tak, ale one nigdy tego nie miały, Ellie. Były krzywdzone i wykorzystywane przez mężczyzn. To wszystko co znają. - Gdzie były trzymane po tym jak zostały uratowane, skoro nie przebywały wśród mężczyzn? Czy wszystkie zostały odkryte za jednym razem i przyprowadzone bezpośrednio tutaj? - Nie. Justice skontaktował się z kościołem. Mają kilka odosobnionych schronisk, w których nie ma żadnych mężczyzn. Powitali kobiety z otwartymi ramionami, aby dać im trochę czasu i spokoju, by pozbierały się z tego przez co przeszły. Mają być tu przysyłane, kiedy terapeuci uznają, że są już wystarczająco silne. Pierwsza grupa została wysłana, aby sprawdzić jak sobie radzą. Miejmy nadzieję, że są zdolne do przezwyciężenia przeszłości i odnalezienia przyszłości. - A jeżeli nie są? - Justice zastanawia się nad wybudowaniem naszego własnego centrum przeznaczonego jedynie dla kobiet, aby je chronić. - Biedne kobiety. – Ellie ciaśniej wtuliła się w bok Fury’ego i spojrzała na telewizję. Fury polubił oglądanie bejsbolu, a gra miała niedługo się rozpocząć. – Chciałabym zrobić coś, aby im pomóc. - Coś wymyślisz. - Taa. Mam nadzieję. Przed meczem puścili wiadomości. Ellie usiadła prosto i w szoku wpatrywała się w dziennikarza, który rozpoczął wieczorne wydanie wiadomości gorącym tematem o Nowym Gatunku. Pokazali obraz, na którym Fury niósł Ellie do samochodu. Na zdjęciu wyglądał na wściekłego, zaś Ellie wyglądała jakby zwijała się z bólu. Strona 274 z 393

- Sukinsyn, - warknął Fury. Poruszył się, sięgając po telefon. - Cii, - nakazała mu Ellie. – Chcę tego wysłuchać. - Jak do diabła udało im się zrobić to zdjęcie? - Nie wiem. Oboje wysłuchali wiadomości. W końcu Fury wyłączył telewizor i skoczył na nogi. Wybrał numer, gdy maszerował w kierunku kuchni. Ellie słyszała jego wściekły półton z drugiego pokoju. Siedziała tam, trzęsąc się. Opinia publiczna wiedziała teraz o niej i o Fury’m. Reporter oświadczył, że ona i Fury byli pierwszą parą łączącą Nowy Gatunek i człowieka. Napomknęli, że Ellie – wymienili oba jej imiona – w jakiś sposób zraniła się. Reporter twierdził, że to Fury mógł być tym, który ją skrzywdził. Zamknęła oczy i walczyła ze łzami wściekłości. Gorzej, cierpiała z powodu Fury’ego. Dlaczego ludzie automatycznie zakładali, że mógłby zrobić jej krzywdę, tylko dlatego, że był z Nowego Gatunku? Wiedzieli nawet, że jego DNA zostało zmieszane z psowatym. Wspomnieli o tym w reportażu. To oczywiste, że ktoś z Homeland przekazał tę informację do prasy. Ellie wciąż dygotała, gdy podniosła się na nogi. Odnalazła Fury’ego przemierzającego kuchnię, rozmawiając przez telefon. Ich spojrzenia spotkały się. Fury zamilkł wyglądając na wściekłego i bladego. Ellie podeszła prosto do niego. Jedno z jego ramion otoczyło ją w pasie i oparł brodę na czubku jej głowy. Ellie trzymała się go dopóki nie skończył rozmowy. Rozłączył się i odłożył telefon na ladę. Jego drugie ramię owinęło się wokół jej talii, trzymając ją, podczas gdy głaskał jej plecy. - Justice zajmie się tym. Musi zwołać nową konferencję, Ellie. Nie ma wyboru. Napomknęli, że zostałaś ranna. Potrzebujemy poparcia opinii publicznej. Kiwnęła głową przy jego piersi. - Wiem. Strona 275 z 393

- Gdzieś musi być przeciek. Wiedzą, że jestem psowatym. To nie jest publicznie dostępna informacja. Zacytowali nasze imiona. Ellie wzdrygnęła się. - Myślisz, że to doktor Norbit? Nie cierpię myśli, że to ona mogła to zrobić. - Nie wiem, ale dowiemy się tego. Nie cierpię tego mówić, ale założę się, że to ona albo ktoś z ludzkiej ochrony. Oni również mają dostęp do naszych akt. Ktoś poinformował mnie, że Tom pokazał się w domu lekarki. Ludzka ochrona zaalarmowała go, a to oznacza, że wiedzieli, że coś się wydarzyło. Ellie odsunęła się od niego na tyle, by spojrzeć mu w twarz. - Przepraszam za to, że dali do zrozumienia, że to ty mnie skrzywdziłeś. To idioci. Część gniewu zniknęła z rysów jego twarzy. - To nie twoja wina. Ludzie zawsze zakładają najgorsze. Do diabła, moi ludzie pomyśleli, że jestem do tego zdolny. - Co teraz zrobimy? Zacisnął wargi i posłał jej lekki uśmiech. - Spójrz na to z lepszej strony. Nie musimy już dłużej ukrywać naszego związku. Prychnęła. - Taa. Słyszeli o tym w wiadomościach. Zdaje się, że niedługo powinnam zadzwonić do rodziny, zanim usłyszą o tym i spanikują. Jego uśmiech zamarł. - A co jeżeli będą zdenerwowani z powodu tego, że jesteś ze mną? – Jego wzrok poszukał jej oczu. – Opuścisz mnie? Ellie przytuliła go mocniej. Strona 276 z 393

- Nigdy. Przysięgam. Nie dbam o to co myślą. Nie mógł ukryć ulgi. - Sprawdziłem coś. - Co takiego? Zawahał się. - Czy mówiłem ci już, że cię kocham?86 Serce Ellie gwałtownie urosło. - Nie. Nie mówiłeś. Mówisz mi to teraz?87 Jego usta uniosły się zanim przemówił i rozbawienie zalśniło w jego wzroku. - To zależy. Kochasz mnie? Ellie zaśmiała się i kiwnęła głową. - Kocham. - Kocham cię, słodyczy. - Ja też cię kocham.88- Łzy oślepiły ją, aż musiała mrugnąć, by je odegnać. – Kochałam cię już od dłuższego czasu, ale powstrzymywałam się przed powiedzeniem ci tego. - Dlaczego? Wzruszyła ramionami.

86

Ooooooo, hehehe :P

87

Matko, a nie?! :P

88

I tak w kółko :P

Strona 277 z 393

- Zdaje się, że byłam głupia. Ludzcy faceci mają tendencję do wzdrygania się, kiedy kobieta deklaruje im, że szybko się w nich zakochała. Jego brwi uniosły się do góry. - Nie jestem jednym z nich, nie w pełni, i jestem przepełniony radością, z powodu tego, że mnie kochasz. Nigdy więcej nie mów, że jesteś głupia. Jesteś ostrożna ponieważ w przeszłości zostałaś zraniona przez mężczyznę. Tak się nigdy nie wydarzy w naszym przypadku ponieważ tym razem wybrałaś mądrze.89 – Uśmiech wygiął jego wargi, z żartobliwą iskrą w jego pięknych oczach. Ellie musiała walczyć z obezwładniającymi ją uczuciami. Zaśmiała się z jego żartu. Kocha mnie! Więcej łez zalało jej oczy. Musiała mrugnąć, aby je odegnać. Dla niego to nie był tylko seks, darzył ją uczuciem. Nagle ich problemy wydały się nieistotne. Kocha mnie! - Dobrze. Kocham cię bardziej niż mogłabym wyrazić to słowami i bardzo się cieszę, że ty również mnie kochasz. Fury zachichotał. - Sprawdziłem też możliwość zawarcie małżeństwa. – Jego uśmiech zamarł. – Nie mają dla nas specjalnej klauzuli małżeńskiej, ale to nie jest niezgodne z prawem skoro nie ma tam nic dotyczącego Nowego Gatunku. Małżeństwo? Ellie wpatrywała się w niego w szoku. Nigdy w życiu nie spodziewałaby się, po Fury’m, że mógłby pomyśleć o takim rodzaju zobowiązania, ale najwyraźniej to zrobił. Czy chciała za niego wyjść? Wpatrywała się w jego oczy. Od tego nie dającego jej spokoju dnia, kiedy ujrzała go w tej sterylnej celi, stał się znaczą częścią jej duszy. - Chcesz porozmawiać o zawarciu małżeństwa? Poważnie? - Miałabyś coś przeciwko byciu moją żoną? Kocham cię i chcę związać się z tobą, Ellie. To najgłębsza więź jaką ludzie mają.

89

Hahahaha, nie ma to jak skromność :P

Strona 278 z 393

- Za to kocham cię jeszcze bardziej. Wziął ją w ramiona i zaniósł do salonu. Ponownie usiadł na kanapie sadzając ją na swoich kolanach. Objęła go ramionami i uśmiechnęli się do siebie. - Naprawdę rozważyłabyś powiedzenie ‘tak’, gdym poprosił cię o rękę w najbliższej przyszłości? Ellie zaśmiała się. - Zrobiłabym to, ale nie powinieneś pytać mnie czy rozważyłabym to. Po prostu zapytaj mnie. - Zrobiłbym to, ale nie miałem jeszcze okazji kupienia ci pierścionka. – Sięgnął, by złapać rękę Ellie za swą szyją. Przysunął ją do swych ust, by złożyć pocałunek na jej dłoni. Potem obrócił jej dłoń, by przyjrzeć się jej palcom. – Nie wiem jaki rozmiar mają twoje palce, są takie małe. - Mam rozmiar sześć. - Sześć. – Jego wzrok spotkał się z jej, gdy trzymał jej dłoń w swojej. – W biurze prawnym poleciłem sprawdzenie, czy możemy wziąć ślub. Wszystko co jak dotąd znaleźli, to to, że nie ma takiego zapisu, ale nie ma również niczego co uniemożliwiałoby nam zawarcie małżeństwa. Jesteśmy, jak to nazwali, przełomowym przypadkiem. To brzmi jak byśmy byli jakąś nieruchomością90. Chichocząc, Ellie kiwnęła głową. - Taa. W pewnym sensie. - Wierzą, że nie powinno być problemu. Mieli nadzieję, że nikt się o tym nie dowie dopóki nie pobierzemy się, jeżeli zgodziłabyś się zostać moją żoną. Teraz, obawiam się, że ktoś o tym pomyśli i będą próbowali oprotestować nasze prawo do zrobienia tego.

90

Hmmm, ciut nie jarzę, w oryginale ‘real estate’, a może jestem przepracowana :P

Strona 279 z 393

- Nie sądzę, żeby mogli to zrobić. Masz swoje prawa, Fury. Nie mogą dać Nowemu Gatunkowi prawa do tego, by żyli jak inni obywatele, a potem powiedzieć wam, że nie macie tych samych praw co inni ludzie. To zbyt złe, aby wyrazić to słowami. Telefon zadzwonił i Fury podniósł Ellie ze swoich kolan i delikatnie posadził obok siebie na kanapie. Wstał, aby odebrać telefon. Ellie oparła się i spróbowała zrelaksować. Mogła dosłyszeć głos Fury’ego, ale słów już nie. Chce się ze mną ożenić. Uśmiechnęła się szeroko. *****

- Telefony już się rozdzwoniły, Fury. – Justice zaklął cicho. – Właśnie skończyłem rozmowę z prezydentem. Mamy jego pełne poparcie, ale słyszałem zmartwienie w jego głosie. Zapewniłem go, że wszystko jest w porządku, i że wiadomości zostały celowo przedstawione w złym świetle. - Dobrze. Zwołałem nasze zespoły i są w gotowości, aby pomagać przy bramie ludzkiej ochronie na wypadek, gdyby napłynęło więcej protestujących. Zakładam, że tak się wydarzy. To doprowadzi ich do szału, że spełniła się ich najgorsza obawa, i że Nowy Gatunek oficjalnie żyje z ludzką kobietą. – Fury zamilkł. – Przepraszam za kłopot, ale nie zmieniłbym tego. Ona tyle dla mnie znaczy, Justice. - Jasno się o tym wyraziłeś, i tak jak powiedziałem, cieszymy się za was oboje. Wspieramy cię. – Justice umilkł. – Wiem, że musimy podjąć tę kwestię z prasą. Wyobrażają sobie najgorsze – że została ranna w wyniku wykorzystania przez jednego z naszych, i musimy wyjaśnić tę sytuację. - Zgadzam się, ale muszę odmówić wystawienia przed nimi Ellie, aby odpowiadała na pytania. Zaatakują ją słownie i powiedzą okropne rzeczy, które zranią jej uczucia. Nie dopuszczę do tego. Moim zadaniem jest ochraniać ją. Musimy pozwolić ludziom poradzić sobie ze swoim rodzajem. Płacimy im za zajęcie się prasą. Niech oni to zrobią.

Strona 280 z 393

- Twoim zadaniem jest również ochrona Gatunku i naszego obrazu. Możemy pozwolić im zobaczyć Ellie, aby zapewnić ludzi, że nic jej nie jest. Opinię publiczną musimy mieć po swojej stronie, Fury. Ostatniej rzeczy jaką potrzebujemy, to więcej nienawidzących nas i pokazujących się przy bramie ludzi. Prezydent nie może udzielić nam poparcia jeżeli od każdego będzie zbierał razy, za robienie tego. - Potrafię wykonać swoje zadanie, a Ellie jest Nowym Gatunkiem. Tak samo jak jest pod moją ochroną. Nie zaryzykuję jednego za drugie, ponieważ nie dojdzie do tego. - Dobrze. Zwołam spotkanie z Tom’em a on jest najlepszą osobą od public relations jaką mamy. Jest bardzo zaangażowany w politykę i ma spore doświadczenie w radzeniu sobie z opinią publiczną. Powie nam jaki jest najlepszy sposób, aby to załatwić.

– Justice

westchnął. – Chciałabym, żeby ci przeciwni Nowemu Gatunkowi ludzie po prostu sobie poszli. - Też bym tego chciał, ale jesteśmy wolni. To zdaje się być ceną za tę wolność. Od samego początku wiedzieliśmy, że nie będzie łatwo. Przebrniemy przez to. Nasze zespoły ochrony są przygotowane na najgorsze, a ty poradzisz sobie z ludźmi. Jesteś o wiele lepszy w radzeniu sobie z nimi, niż ja. – Chichot wymsknął się Fury’emu. – Nie zazdroszczę ci dzisiaj tej pracy. - Czy jest jakiś inny sposób, abyś pozwolił prasie zbliżyć się do Ellie? - Nie. Czeka, aż zakończę tę rozmowę i pójdę do niej. Martwi się. Muszę ją pocieszyć. - Czy właśnie powiedziałeś, że musisz kogoś pocieszyć? – Justice zaśmiał się. Błysk irytacji przelał się przez Fury’ego. - Co? Zdenerwowała się, a ja nie mogę patrzeć, gdy jest w takim stanie. - Pocieszyć? - Muszę po niej całej przebiec rękoma. – Zachichotał Fury. – Rozpraszam ją, a jako jej partner to mój obowiązek trzymać jej umysł skoncentrowany na bardziej przyjemnych Strona 281 z 393

rzeczach. Naprawdę zamierzasz wciskać mi kit o robieniu tego? Gdybyś miał czekającą na ciebie kobietę, sam chciałbyś ją pocieszyć. - Idź. W tej chwili zazdroszczę ci. Nikt na mnie nie czeka. – Justcie rozłączył się. *****

- Justice zamierza jutro zwołać konferencję prasową. Uznał, że nie musimy z nimi rozmawiać chyba, że będziemy tego chcieli. Powiedziałem mu, że nie. – Powiedział Fury, kiedy bez telefonu wyszedł z kuchni. Ellie uniosła brew. - Mogłeś mnie zapytać. Ciemne oczy zwęziły się. - Nie zamierzam wystawić cię na pokaz i pozwolić ludziom, żeby mówili ci bolesne słowa. - Nie wściekaj się. Sama staram się nie wkurzyć. Jednak musisz mnie pytać. Tak się po prostu robi. Fury warknął. - Jesteś pod moją ochroną. Ellie westchnęła. Kochała go. Oczywiście był dominujący, taka była jego natura, i chciał ją ochraniać. Mogła albo walczyć z nim na każdym kroku, albo po prostu zaakceptować, że miał skłonności do takiego zachowania. Wiedziała, że kocha ją tak samo mocno jak ona jego. Kiwnęła głową, a jego gniew zelżał. - Chcę tylko osłaniać cię. - Wiem, Fury. Chcę tylko, abyś mnie pytał. W porządku?

Strona 282 z 393

- Postaram się. Chcesz, żebym zadzwonił do Justice’a i powiedział mu, że będziemy tam, by udzielić odpowiedzi na pytania dziennikarzy? - Zrobiłbyś to dla mnie? Poszedł ze mną, jeżeli będę chciała? Usiadł obok niej. - Jeżeli ty idziesz, to ja też. Za te słowa kochała go jeszcze bardziej. - Nie dzwoń do niego. Nie ma mowy, abym chciała się tam znaleźć. - Kobiety, - Fury warknął, ale uśmiechnął się. Ellie pochyliła się w jego kierunku i złożyła delikatny pocałunek na jego wargach zanim się odsunęła. - Przyzwyczajaj się, jeżeli chcesz się z jedną ożenić. - Tak zrobię. Telefon zadzwonił ponownie. Fury przeklął. - Niech to. To się nigdy nie skończy. Ellie zgodziła się cicho. - Zdaje się, że powinnam zadzwonić do rodziny, gdy ty odbierzesz ten telefon. To byłoby nieuprzejme z mojej strony, nie poinformować ich zanim zobaczą wieczorne wiadomości. Wyraz twarzy Fury’ego spochmurniał. - Nie dbam o to czy są niezadowoleni z naszego powodu. Teraz ty jesteś moim życiem, Fury. Tylko ty się liczysz. Mimo to, powinnam do nich zadzwonić, żeby usłyszeli to ode mnie.

Strona 283 z 393

- Może po prostu powinienem roztrzaskać telefony o ścianę. Ellie kusiło, by mu na to pozwolić, ale wtedy rzeczywistość ją dopadła. - Wtedy przyjdą do drzwi. - Słuszna uwaga.

Strona 284 z 393

ROZDZIAŁ 16

- Naprawdę przepraszam, że jesteście tutaj przeze mnie. – Dyrektor Tom Quish wyglądał na szczerego, gdy spoglądał pomiędzy Ellie i Fury’m. – Justisce jest na mnie wściekły, ale mam większe doświadczenie w radzeniu sobie z prasą i opinią publiczną, niż on. Większość ludzi uwielbia piękne romanse. Potrzebujemy tych ludzi po naszej stronie. Chcą zobaczyć was razem, a to zdementuje wszystkie nieprzyjemne plotki krążące w tabloidach. - Czy chcemy wiedzieć jakie to plotki? – Fury wygiął brew. Tom pokręcił głową. - Niekoniecznie, chyba, że naprawdę zamknąłeś Ellie, trzymasz ją w psiej budzie i przykułeś łańcuchem, aby zemścić się na ludziach za to co ci zrobili. To właśnie takie bzdury. Ellie obróciła głowę i uśmiechnęła się do Fury’ego. - To brzmi nieco perwersyjnie. Zaśmiał się. - Może zbuduję psią budę. - Właśnie tego potrzebuję, - zachęcił ich Tom. – Naprawdę znosicie to całkiem nieźle. Fury wzruszył ramionami. - Byłem zły, ale Ellie powiedziała mi, że to jedynie pogorszy sprawy. Płakała kiedy przysięgałem, że zabiję ich wszystkich. Uśmiech Tom’a natychmiast zbladł. Jego oczy otworzyły się szeroko z przerażenia. Ellie zachichotała. - On żartuje.

Strona 285 z 393

- Dzięki Bogu. – Tom uśmiechnął się ponownie. - Nie płakałam kiedy to powiedział. Powiedziałam mu, że nie lubię widoku krwi. Fury zachichotał. Ellie mrugnęła do niego. Tom jęknął. - Wasza dwójka wpędzi mnie do grobu, jeżeli będziecie się tak zachowywać. Ludzie nie będą wiedzieli co o was myśleć. Liczę, że to był żart. - Uważają, że jestem dzikim zwierzęciem, które zmusza Ellie do bycia moim seksualnym niewolnikiem. – Zęby Fury’ego zacisnęły się. – Mylę się? - Spokojnie. – Ellie przysunęła się do niego bliżej i dotknęła jego piersi, aby pogładzić go ręką. – Gniew nie jest naszym przyjacielem. Pamiętasz naszą poranną rozmowę? Wiem jaki jesteś wściekły, ale właśnie to chcieliby ujrzeć. Musisz zapanować nad tym. Śmiej się z nich. Jeżeli jakiś reporter oskarży cię o takie bzdury, po prostu pomyśl o tym. – Przysunęła się bliżej do niego. – Z chęcią zostałabym twoim seksualnym niewolnikiem, w dowolnej chwili. Fury uśmiechnął się na tyle szeroko, że ukazały się jego ostre zęby. - To nie powstrzyma mnie od bycia złym. To sprawi, że będę chciał zabrać cię do domu. - Jedna godzina, Fury. Przez tyle czasu musisz pozostać opanowany. Potrafisz kontrolować swój temperament. Musisz to zrobić, - Ellie zapewniała go. – Możesz być zły i wrzeszczeć później, jeżeli zrobi się tam nieprzyjemnie. Objął jej twarz. - Obiecuję postarać się, Ellie. Zrobiłbym dla ciebie wszystko. - Dziękuję. - Ale jeżeli zaczną obrażać cię, mogę wpaść w gniew. Wiesz, że szybko wybucham jeżeli ktoś chce cię skrzywdzić lub mówi na twój temat złe rzeczy. Ellie jęknęła. Strona 286 z 393

- Będą mnie obrażać. Jestem o tym przekonana. Poradzę sobie z tym, więc po prostu zachowaj spokój. - Jakim byłbym mężczyzną, gdybym po prostu tam siedział, kiedy będą mówić złe rzeczy na twój temat? - Mądrym, - wtrącił się Tom. – Świat będzie to oglądał, Fury. Wasza dwójka jest ogromnym światowym wydarzeniem. Nie macie pojęcia jak wiele stacji będzie to relacjonowało. Jeżeli oczarujesz prasę, pokochają cię. Całkowicie poprą twój związek. Jeżeli pójdzie źle, to może zrobić się nieprzyjemnie. Naprawdę potrzebujemy wpłat pieniężnych, Fury. Pomyśl o całym Nowym Gatunku, a nawet o Ellie. Co się stanie jeżeli poparcie się skończy i fundusze, dzięki którym Homeland jest otwarty, przestaną wpływać? Zamkną go i gdzie wtedy wszyscy pójdą? Nasi prawnicy ciężko pracują nad tymi pozwami, aby gotówka spływała, ale zostałem zapewniony, że to nie potrwa zbyt długo, zanim Mercile Industries nie zapłaci za to co zrobili. - W porządku, - westchnął Fury. – Rozumiem. Będę tam siedział i zachowam spokój, bez względu na to jak bardzo będę chciał kogoś skrzywdzić. - Dziękuję. – Westchnął Tom. Rzucił Ellie ponure spojrzenie i skrzyżował palce. Mężczyzna obszedł swoje biurko i wrzucił na siebie kurtkę. – Chodźmy. Fury wziął Ellie za rękę. Próbowała zwalczyć podenerwowanie. Nigdy wcześniej nie musiała rozmawiać przed grupą reporterów i kamer. Ze względów bezpieczeństwa konferencja prasowa miała odbyć się przed główną bramą. W ten sposób wszyscy byli poza granicami Homeland, ale w pobliżu muru strzegącego jego granic, aby pomóc im kontrolować teren. - Jestem tutaj, - zapewnił ją Fury. – Nie pozwolę, aby ktokolwiek cię skrzywdził. Ellie posłała mu nikły uśmiech. - Po prostu nie lubię przebywać w pobliżu grupy ludzi, ale z tobą u boku dam sobie radę. Strona 287 z 393

Fury stanowczo trzymał jej rękę i przyciągnął ją bliżej do swego ciała, kiedy wyszli przed bramę. Ellie natychmiast zdała sobie sprawę, że całość zmieniła się w medialny cyrk najgorszych rozmiarów. Błyski aparatów oślepiły ich, kiedy zbliżyli się do miejsca, które zostało dla nich przygotowane. Justice i Tom wyszli przed Ellie i Fury’ego. Fury puścił jej dłoń i objął ją ramieniem w talii. Jego ciało osłaniało ją przed większością aparatów. Prasa strzelała pytaniami, które celowo ignorowali, skoro Tom odpowiednio ich przygotował. Ellie usiadła pomiędzy Fury’m i Trishą Norbit. Ellie była wdzięczna, że siedziała obok kobiety. Trisha uścisnęła dłoń Ellie pod stołem i posłała jej dzielny uśmiech. Ellie ścisnęła rękę Fury’ego. Jego druga dłoń nakryła jej tak, że trzymał ją pomiędzy swymi rękoma. Delikatnie potarł jej skórę, by dodać jej pewności. Tom stał i próbował uciszyć prasę. Powodzenia, pomyślała Ellie. Rozpętało się szaleństwo. Tom zdołał uciszyć tłum po kilku minutach. Ellie słuchała podczas, gdy Tom przemawiał do prasy. - Plotki krążące na temat Fury’ego, który skrzywdził Ellie Brower nie są prawdziwe. – Jego głos brzmiał donośnie. – Są parą, która żyje ze sobą w Homeland. Film, który ujrzeliście w telewizji został nagrany po tym, jak Ellie miała niewielki wypadek. Została opatrzona przez lekarza. To jest doktor Trisha Norbit. Potwierdzi to wam. Trisha pochyliła się do przodu w stronę mikrofonu, przedstawiła się, i błyskawicznie padła seria pytań od dziennikarzy. Musiała zaczekać, aż ich głosy ucichną, by mogła przemówić. - Oczywiście, że plotki nie są prawdziwe, - Trisha pokręciła głową i wyglądała gniewnie, gdy spoglądała na dziennikarzy. – To był mały wypadek w czasie, gdy Ellie sprzątała w kuchni, - skłamała. – Uderzyła się głową o kant wyspy w kuchni, kiedy podnosiła się po zamieceniu podłogi. Miała guza na głowie. Pana Fury’ego nie było nawet w domu, kiedy zdarzył się wypadek. Wrócił do domu i znalazł Ellie. Wszystko co widzieliście to jak niósł Ellie do samochodu, po tym jak ją opatrzyłam. I to wszystko.

Strona 288 z 393

- Pani Brower, - jeden z dziennikarzy wstał. – Czy to prawda? Ellie zmusiła się do uśmiechu i spróbowała uspokoić szaleńcze uderzenia serca, spowodowane byciem w świetle reflektorów. - Niestety. Wierzcie mi. – Po prostu uśmiechaj się i kłam, powiedziała sobie. Potrafię to zrobić. – Wyobraźcie sobie jaka jestem zażenowana. Nabiłam sobie guza i informują o tym w wiadomościach o jedenastej. - Czy Pani i Pan Fury uprawiacie seks? – Ktoś inny wstał i zadał pytanie. Ellie zawahała się. - A czy Pan uprawia seks? To raczej osobiste pytanie, nieprawdaż? - Nie uprawiam. – Dziennikarz uśmiechnął się. – Ale uprawiałbym, gdybym spotykał się z kimś. No dalej, Pani Brower. Czy Pani i Pan Fury uprawiacie seks? Ellie ścisnęła dłoń Fury’ego, aby zapewnić go, że wszystko było w porządku, kiedy ten spiął się. - Moje życie seksualne nie jest kwestią publicznej dyskusji, ale powiem, że Fury i ja mieszkamy razem, jak już Tom dał wam znać, i jesteśmy zaangażowani w poważny związek. Mężczyzna kiwnął głową i usiadł. Inny mężczyzna podniósł się. - Panie Fury, czy gryzie Pan Panią Brower? Słyszeliśmy pogłoski, że podczas seksu dochodzi do gryzienia. Uścisk Fury’ego stał się na tyle intensywny, że musiała ukryć wzdrygnięcie. Ellie kciukiem pogłaskała wierzch jego dłoni. Fury zrelaksował się i pokręcił głową. - Nigdy nie skrzywdziłbym Ellie. – Nagle uniósł górną wargę, aby na krótko pokazać swe zęby. – Bolałoby, gdybym ją ugryzł. Pytania zaczęły napływać. Ellie musiała powstrzymywać się żeby nie wybuchnąć śmiechem na absurdalność niektórych z nich. Tom wrzasnął, by zaprowadzić porządek. Strona 289 z 393

Powtórzył swoją instrukcję zgodnie, z którą miało padać jedno pytanie na raz, albo wywiad zostanie zakończony. Cisza ponownie zapadła i jedna osoba wstała. - Jak się całujecie z jego ostrymi zębami? Fury otworzył usta. Ellie trąciła go ramieniem i odpowiedziała. - Jak całuje się kogoś z wadą zgryzu? Albo kogoś z króliczymi zębami? Albo kogoś z brakującymi zębami? Po prostu całuje się. To głupie pytanie. - Więc całujecie się? - Oczywiście, że całuję się z nim. Spójrzcie na niego. – Ellie obróciła głowę i uśmiechnęła się do Fury’ego. Spojrzała ponownie na dziennikarza. – Zęby nie stanowią problemu. Potem wstała reporterka. - Jak się czujesz z tym, że jesteś z mężczyzną, z którym wiesz, że nie możesz mieć dzieci? - Doktor Norbit, - dziennikarz krzyknął poza kolejnością. – Czy prowadzi Pani nad nimi badania? - Nie, - Trisha zaprzeczyła. – To są ludzie, a nie szczury doświadczalne. - Jak się czujesz z tym, że jesteś z kimś, kto może nigdy nie dać ci dzieci, Ellie? Ellie wpatrywała się w tę samą reporterkę, która ponowienie zapytała o dzieci. Zawahała się. - Nigdy nie ma się gwarancji, bez względu na to z kim się jest, że można mieć dzieci. Na tym świecie jest wiele par, które są ze sobą, a potem odkrywają, że z jakiegoś powodu nie mogą mieć dzieci. Właśnie dlatego dla takich par mamy zastępcze matki, banki spermy, i adopcje. Nie sądzę, aby ktoś spotykał kogoś i oceniał, czy się sobie podobają na podstawie

Strona 290 z 393

tego jak dobrze działa ich system reprodukcyjny, oraz ile dzieci może mieć z tą osobą. To po prostu niedorzeczne i głupie. Przynajmniej nie martwię się tym. Nawet o tym nie myślę. Reporterka usiadła. Następna osoba wstała i wywiad trwał dalej. Ellie starała się zachować spokój. Przez większą część czasu zadawali głupie pytania. Chcieli wiedzieć, czy Fury pomagał jej w obowiązkach domowych oraz czy Ellie traktowała go jak normalną osobę. Fury zachował spokój, śmiał się z wielu pytań, i nigdy nie stracił opanowania. Ellie obserwowała go, naprawdę dumna z tego jak znosił to wszystko. Potrafił być czarujący, kiedy tego chciał. Napotkał jej wzrok i odwzajemnił jej uśmiech. - Ellie? – Wrzasnął nagle mężczyzna z tyłu. Ellie obróciła głowę, próbując znaleźć źródło. - Tak? - Jak się czujesz zdradzając własną rasę pozwalając pieprzyć się zwierzęciu? Szok przelał się przez Ellie na ten niespodziewany atak słowny. Gdy tylko odszukała palanta, który zadał to pytanie, szczupły, wysoki mężczyzna w garniturze przepchnął się nagle pomiędzy ludźmi stojącymi przed nim, ujawniając broń w ręce. Dookoła nich wybuchły krzyki i nastąpił wystrzał z broni. Ellie zamarła w przerażeniu zanim ktoś rzucił ją na ziemię i coś ciężkiego przygniotło ją od góry. Oczy Ellie otworzyły się. Fury leżał rozciągnięty na niej osłaniając jej ciało swoim. Strzały dalej padały razem z wrzaskami paniki i krzykami tłumu. Fury podczołgał się wyżej, aby lepiej ją osłonić, obracając swe ciało tak, aby leżało pomiędzy nią a źródłem ataku. Jego ręce wsunęły się pod nią, a potem uniósł ją, pchnął jej kolana do piersi, aby zwinęła się w ciasną kulkę w jego ramionach i chwiejąc się stanął na nogach. Z Ellie trzymającą się kurczowo jego ramion, skulony wokół niej, pobiegł sprintem do bramy, nieustannie osłaniając ją swym ciałem. Fury szarpnął się mocno, jego uścisk na niej osłabł, ale potem ponownie zacisnął się. Biegł dalej i wrzeszczał słowa, których nie rozumiała. Ellie była zbyt zszokowana, by go Strona 291 z 393

zrozumieć i nie mogła oddychać. Miażdżył ją w swych ramionach, a jej kolana i nogi wbijały się w jej pierś, uciskając płuca. Uderzenia jego ciała, gdy biegł również nie pomagały. Ellie nie widziała zbyt wiele z nim owiniętym wokół niej i przez to jak mocno ją trzymał. Wiedziała, że usunęli ludzi spod bramy, dostrzegła kawałek muru, który mignął za nimi, właśnie wtedy, gdy Fury upadł na kolana. Jęknął głośno, ale w jakiś sposób zdołał utrzymać ją w uścisku swych ramion. A potem jego uchwyt osłabł. Ellie poruszyła się w jego ramionach, uniosła głowę i ujrzała ból wykrzywiający jego przystojną twarz. - Fury? Przesunął ją i położył przed sobą na ziemi. Spojrzała w górę na niego i obserwowała jak jego oczy wywracają się do tyłu. Po prostu wygiął się w bok, upadając na trawę obok niej. Ellie zignorowała wrzaski, krzyki i wszystkie inne dźwięki rozbrzmiewające wokół nich. Gorączkowo podczołgała się, by skulić się nad jego nieruchomą sylwetką. Właśnie wtedy dostrzegła krew. - FURY! – Wykrzyczała jego imię. Jej ręce gorączkowo dociskały się do jego boku, w miejscu gdzie czerwona lepka ciecz rozlewała się. Jej przerażony, spanikowany umysł pojął, że postrzelili go. Przycisnęła obie dłonie do jego rany, starając się zatamować krwawienie. Jej przerażony wzrok zatrzymał się na twarzy Fury’ego. Oddychał, ale był nieprzytomny. - Niech ktoś mi pomoże! – Krzyknęła Ellie. Trisha Norbit nagle opadła na kolana po drugiej stronie ciała Fury’ego. Trisha odepchnęła ręce Ellie i rozerwała koszulkę Fury’ego, aby przyjrzeć się ranie. Ellie zignorowała swe ręce pokryte krwią Fury’ego. Przybliżyła się do jego twarzy podczas, gdy lekarka i kilkoro innych ludzi zaczęło się nim zajmować. Ellie trzęsła się. - Fury? – Dotknęła jego twarzy, nie przejmując się, że czubki palców muskających jego skórę, umazane były krwią. Łzy spływały po jej twarzy. – Fury? Proszę obudź się. – Jej głos załamał się, gdy zaczęła szlochać. Strona 292 z 393

- Przynieście mi apteczkę, - Trisha zażądała głośno. – Teraz! Nie poruszył się. Ellie gorączkowo wpatrywała się w lekarkę. - Trisha? Czy on wyjdzie z tego? Trisha napotkała oczy Ellie, a potem odwróciła głowę. - Musimy natychmiast zabrać go do szpitala. Zadzwońcie na ostry dyżur i powiedzcie im, że potrzebujemy sali operacyjnej i … - Zaklęła. – Justice? Potrzebuję, aby kilku z twoich ludzi, psowatych, pojechało z nami. Będzie potrzebował krwi i mam nadzieję, że znajdzie się chociaż jeden, który będzie miał zgodną z nim grupę krwi. Justice stanął za Ellie i chwycił za komórkę. - Sprowadzę wszystkich. - Trisha? – Ellie nie przestawała się trząść. Trisha napotkała jej wzrok z ponurym wyrazem twarzy. - Został postrzelony dwa razy, Ellie. Jest naprawdę źle. Obiecuję, że zrobię wszystko, aby go uratować. Ellie załamała się całkowicie w tym momencie. Wiedziała, że on nie przeżyje. Widziała całą tę krew pokrywającą jej dłonie, jego ciuchy, i ręce Trishy. Pogłaskała jego twarz i wyszeptała jego imię. Ktoś chwycił ją od tyłu i odciągnął od mężczyzny, którego kochała. Walczyła z kimkolwiek, kto ją trzymał, wykrzykując imię Fury’ego, ale on nie poruszył się. Mężczyzna trzymający ją chwycił ją mocniej i obrócił. - Muszą zająć się nim, Ellie. Zawiozę cię tam dokąd go zabiorą. Musisz się uspokoić, mężczyzna wykrzyczał jej do ucha. – To nie pomaga mu. Ellie zaszlochała. Przestała krzyczeć i szarpać się, przyznając bezcelowość takiego zachowania. Slade trzymał ją i był tak duży jak Fury. Jej stopy nie dotykały nawet ziemi. Wciąż ją trzymał, wypowiadając kojące słowa do jej ucha, gdy Ellie przyglądała się lekarce i Strona 293 z 393

ratownikom medycznym zajmującym się Fury’m, próbującym go ustabilizować. Ktoś przyniósł nosze i szybko położyli go na nich. Spojrzała w górę, kiedy dosłyszała krążące wokół helikoptery. Slade obrócił się z nią, wciąż trzymając ją mocno na wypadek, gdyby spróbowała pobiec za Fury’m i szybko pobiegł w kierunku parkingu. Kiedy tam dotarł delikatnie posadził ją na tylnim siedzeniu jednego z SUV’ów i chwycił za swoje radio. - Psowaci, spotkajmy się na parkingu. Jesteśmy gotowi do odjazdu. Ellie jest bezpieczna. Slade usiadł za kółkiem, obrócił się na siedzeniu i przyglądał się Ellie. Płakała, zwinięta w kłębek na jednym z tylnich siedzeń, ale z radia samochodowego usłyszała wystarczająco dużo, aby połączyć w całość większość tego co się wydarzyło. Slade również był wyraźnie rozdarty przez to co się stało. Było to wyraźnie dostrzegalne w ponurym wyrazie twarzy i zbolałym spojrzeniu w jego oczach, gdy wpatrywali się w siebie nawzajem. - Patrolowałem mur, kiedy to się stało. W sumie było trzech strzelców. Zdjąłem jednego z nich, ale nie mogłem dostać się do pozostałych dwóch bez ryzyka trafienia niewinnych. Przepraszam, że nie potrafiłem zająć się nimi wszystkimi, zanim go postrzelili. – Jego mrukliwy głos zamilkł. – Fury wyzdrowieje, - obiecał Slade stanowczym głosem. – Jesteśmy silniejsi niż ludzie i zdrowiejemy szybciej. Możemy przyjąć więcej na siebie. Ellie otarła łzy. - Nie mogę go stracić. Slade potaknął. - Nie stracisz. Mężczyźni otworzyli drzwi i wsiedli do SUV’a. Ellie zauważyła, że byli uzbrojeni po zęby, broń mieli przytwierdzoną od kostek po klatki piersiowe ich potężnych ciał. Byli też psowatymi, co można było stwierdzić po kształcie ich pełnych powagi oczu. Slade uruchomił

Strona 294 z 393

silnik i wycofał z terenu parkingu. Nacisnął gaz i skierował się do bramy. Podgłośnił radio, by słyszeć wyraźniej ponad dźwiękiem silnika. - Oczyścić drogę. Już prawie tam jesteśmy. Nie zwolnił nawet, gdy dojechali do otwartej bramy. Zwykle obecny tu tłum został ewakuowany z tego obszaru. Strzały i rozlew krwi rozproszył protestujących i reporterów.

***** Ellie krążyła nieustannie i wciąż rozglądała się po otaczających ją mężczyznach. Było tam co najmniej siedmiu oficerów ONG, strzegących prywatnej poczekalni. Szpital zaoferował im jedną, jak tylko zdali sobie sprawę, że oficerowie ONG byli uzbrojeni i zdeterminowani strzec Ellie. Kolejni oficerowie znajdowali się przed salą operacyjną, w której Fury walczył o życie. - Wciąż żyje, - Justice zapewnił Ellie. Kiwnęła głową, wiedząc, że Justice rozmawiał przez komórkę z jednym z oficerów ONG, którzy strzegli sali operacyjnej. Oficer mógł zajrzeć do środka, by przekazywać szczegółowe informacje. Ellie była wdzięczna za system przekazywania, o którym pomyślał Justice, aby na bieżąco wiedzieć co działo się z Fury’m. Ellie nie miała pojęcia w jaki sposób ludzie mogli znieść czekanie, bez żadnej wiadomości , kiedy osoba, którą kochali przechodziła operację. Slade wszedł do pomieszczenia, podchodząc bezpośrednio do Ellie i podał jej duży, biały, plastikowy kubek. Wystawała z niego słomka. Ellie zmusiła się do uśmiechu. - Kawy nie pije się przez słomkę, ale dziękuję. - To mrożona kawa. – Uśmiechnął się Slade. – Trzęsiesz się. Nie chciałem dawać ci niczego gorącego, co mogłoby się rozlać. Fury skopałby mi tyłek, gdybym pozwolił ci się poparzyć. Łzy wypełniły oczy Ellie i uśmiechnęła się szczerze do niego. Strona 295 z 393

- Dziękuję. Potaknął zanim odwrócił się, by podejść do Justice’a. Justice wciąż trzymał komórkę przy uchu, ale odsunął ją od ust. - Melduj. Slade westchnął. - Wszyscy trzej strzelcy zostali schwytani. Jeden przeżył, na nieszczęście. Policja poinformowała mnie, że ten mężczyzna jest idiotą, który nie potrafi przestać gadać. Twierdzi, że jest członkiem grupy terrorystycznej Czyści Ludzie. Justice prychnął. - Nie powinniśmy nazywać ich terrorystami, ale mów dalej. - Usłyszeli o konferencji prasowej i dostali się na nią wykorzystując dokumenty fotografów. Nie obstawiliśmy ochrony. – Warknął te słowa Slade. – Wygląda na to, że skoro mieli przepustkę dziennikarską, nie zostali przeszukani. - Od tej chwili my zajmujemy się całą ochroną, jeżeli chodzi o kogoś z naszych ludzi. Slade potaknął. - Jakieś wieści o Fury’m? - Walczy i przetrwał do tej pory. Mamy dwie zgodne grupy krwi. Searcher i Darkness oddają krew w środku. Ellie popijała swoją mrożoną kawę przysłuchując się im. Musiała przyznać, że każdy był dla niej naprawdę wspaniały. Strzegli jej i Fury’ego. Nowy Gatunek upewnił się, że wielu z ich mężczyzn przybyło do szpitala, aby oddać krew dla Fury’ego. Zwykła ludzka krew mogła zadziałać, ale zgodność ich odmiennej chemii mogła zadziałać lepiej. Justice wytłumaczył jej to.

Strona 296 z 393

Ellie przypomniała sobie, kiedy dotarli do szpitala. Justice zaprowadził ją do jednej z łazienek, mówił do niej uspokajająco, i obiecał, że zrobią wszystko dla Fury’ego. Podczas, gdy mówił poprowadził ją do zlewu. Wciąż była w szoku, gdy mył jej zakrwawione ręce jak gdyby była dzieckiem a potem podał jej ubranie jeszcze z metkami, które ktoś dla niej przyniósł. Zostawił ją w pomieszczeniu, aby przebrała się z jej zabrudzonych, zakrwawionych ubrań. Nie opuścił jej boku po tym jak wyszła z łazienki. Jej uwaga powróciła do niego. Z powrotem przysunął telefon do ust. - Tak. Wciąż tu jestem. Co się dzieje? Serce Ellie zatrzepotało, kiedy ujrzała, że Justice zamyka oczy. Strach pochwycił ją mocno, kiedy Justice zamknął telefon. Ellie wciąż wpatrywała się w niego, dopóki nie otworzył oczu. Jego wzrok powędrował w jej stronę. - Żyje, Ellie. Wyjęli obie kule i zszyli go. Zatrzymali krwawienie, a jego czynności życiowe są dobre. Trisha jest pewna, z wyjątkiem nieprzewidzianych okoliczności, że wyjdzie z tego. Łzy potoczyły się po jej policzkach, kiedy zdała sobie sprawę, że Fury będzie żył. Potaknęła, ale bała się naprawdę w to uwierzyć dopóki go nie zobaczy. Minęły godziny zanim przenieśli Fury’ego z sali pooperacyjnej do prywatnego pokoju na oddziale intensywnej terapii. Pozwolili ONG strzec go i pilnować z sąsiedniego pokoju obserwacyjnego. Ellie potarła kark, zmęczona, ale nie chciała kłaść się spać. Obserwowała Fury’ego przez szklaną ścianę, znajdując się w tym samym pokoju co oficerowie. Pozwolili jej usiąść obok niego jedynie na kilka minut za pierwszym razem. Lekarz, nie Trisha, monitorował Fury’ego. To przywróciło wspomnienia z innych czasów, gdy obserwowała Fury’ego przez szybę kiedy wciąż jeszcze był zamknięty w ośrodku badawczym. To sprawiło, że znów chciała zapłakać. Patrzenie na tego silnego, żywotnego mężczyznę, gdy był tak bezbronny łamało jej serce.

Strona 297 z 393

Justice siedział w rogu. Ktoś przyniósł mu jego komputer, a w uchu miał słuchawkę od zestawu do komórki. Mówił do kogoś cicho co jakiś czas. Ellie spojrzała na niego. Wyglądało na to, że ten mężczyzna nigdy nie przestawał pracować. Uwaga Ellie powróciła do szyby. Fury dalej spał. Lekarz sprawdził stan Fury’ego, a potem wyszedł przez inne drzwi. - Ellie? – Powiedział cicho Justice. Ellie odwróciła się. - Tak? Justice posłał jej nikły uśmiech. - Nic mu nie będzie. Mówiłem ci, że Trisha nakazała, aby pozostał uśpiony. Nowy Gatunek nie znosi zbyt dobrze leżenia nieruchomo na łóżku, ponieważ lubimy być mobilni. To najlepszy sposób na powstrzymanie go od tego, gdy jednocześnie zdrowieje, w przeciwnym razie spróbowałby wstać, bez względu na ból. Jesteśmy nieznośnie uparci, na nieszczęście. - Wiem. Po prostu nie sądzę, abym poczuła się lepiej dopóki nie usłyszę jego głosu i nie spojrzę mu w oczy. - Rozumiem. Wiem, że Fury poprosił o informację o warunkach zawarcia małżeństwa. Wiedziałaś o tym? Powiedział mi, że planował poprosić cię o rękę. - Tak. – Usiadła. – Właściwie to rozmawialiśmy o tym poprzedniej nocy. - On cię kocha. Wiesz o tym? - Ja również go kocham. Jest dla mnie wszystkim. - Nie musisz mi tego mówić. Widzę to za każdym razem, gdy patrzysz na niego. – Zamilkł. – Gdy dorastaliśmy nigdy nie mieliśmy nic co należałoby do nas. Mówił ci o tym? Nigdy też nie odważyliśmy się troszczyć o coś. Obsługa i lekarze zawsze zabierali nam to, albo wykorzystywali każdą dostrzeżoną słabość przeciwko nam, aby nas ukarać. Dla niego ślub oznacza zabezpieczenie, że może cię mieć aż do śmierci. Oznacza, że należysz do niego i, że Strona 298 z 393

nigdy od niego nie odejdziesz. Chciałem, aby to było jasne. Jeżeli wyjdziesz za niego, dla niego to będzie oznaczać na zawsze. Nie zgadzaj się na to, jeżeli nie jesteś tego pewna. - Jestem. Zwęził oczy. - On nie pozwoli ci rozwieść się z nim. Właśnie to chcę powiedzieć. To zabiłoby go. Dla niego małżeństwo jest trwałe. To przyrzeczenie, że nigdy nie będzie musiał obawiać się, że może cię stracić. Umrze albo zabije, aby cię chronić i będzie cię kochał ze wszystkim co tylko może ci dać. Słyszałem o ludzkich małżeństwach. W tej kwestii w ogóle nie jesteśmy podobni do ludzi. Będzie lojalny i Fury zabije innego mężczyznę, jeśli pozwolisz mu się dotknąć. Jesteśmy diabelnie zaborczy. To zostało wpojone nam tak samo jak DNA, które połączyli z naszymi komórkami. To nie tylko zmieniło nas pod względem fizycznym, ale również nadało nam pewne cechy charakterystyczne. Jesteśmy opiekuńczy i agresywni. Zaborczo podchodzimy do tego co należy do nas. Nie wiem, czy Fury wytłumaczył ci to, ale ja chciałem to zrobić. Nazywamy to parowaniem, a to oznacza na całe życie. Już sparował się z tobą, ale część jego powstrzymała się, ponieważ musiał zaakceptować to, że możesz go opuścić. Już jest oddany tobie. - Dziękuję ci, ale możesz sobie darować jeżeli próbujesz mnie wystraszyć. Kocham go. Nie mam w planach rozwodzenia się z nim, i jestem cholernie pewna, że nie zdradzę go. – Ellie nie czuła się urażona. Wiedziała, że Justice chciał jedynie upewnić się, że rozumie co oznacza zostanie żoną Fury’ego. – Z niecierpliwością czekam na spędzenie z nim całego życia. Każdej jego sekundy. - Czasami może cię wystraszyć. Warczymy, grzmimy i jesteśmy dominujący. Staramy się z tym walczyć, ale jest to trudniejsze od kiedy odzyskaliśmy wolność. Zmagamy się ze zwierzęciem i człowiekiem, którzy są w nas, Ellie. Wiem jak bardzo niezależne są kobiety. Nasze kobiety są takie do pewnego stopnia, ale rozumieją też naszych mężczyzn. Potrafią lepiej z nami współpracować. Chciałem tylko, abyś była tego świadoma. Nie będzie chciał cię obrazić, ani twojej dumy. W naszej naturze jest być agresywnym i przejmować kontrolę nad sytuacją. Strona 299 z 393

- Jak wtedy, gdy przyjął za mnie pracę bez pytania mnie? – Ellie uśmiechnęła się na to wspomnienie. - Zrobił to? Tak czy siak przyjęłaś tę pracę. - W końcu zapytał mnie czy ją chcę. Na początku zirytowało mnie to. Uśmiech przemknął przez twarz Justice’a. - Jestem o tym przekonany. Mimo to chciał mieć na ciebie oko. - Wiem. - Więc jesteś świadoma tych różnic. - Tak. Justice zawahał się. - Czy mogę zadać ci osobiste pytanie? - Jasne. Śmiało. - Dlaczego cię związał? Związał mnie? Przez chwilę miała pustkę w głowie, ale potem zrozumiała co miał na myśli. Och. Ellie zarumieniła się. - Masz na myśli ścierkę i taśmę? - Tak. - Był nieco za bardzo podekscytowany i chciał się uspokoić. Związał mi ręce, abym nie mogła go dotknąć. - Był zły? Ellie pokręciła głową rumieniąc się jeszcze bardziej.

Strona 300 z 393

- Był nadmiernie pobudzony seksualnie. Chciał, aby nam obojgu było dobrze i chciał dotykać mnie, aż stanę się tak podniecona jak on. Uwielbiam go dotykać, więc związał mi ręce. Oczy Justice’a zamigotały z rozbawienia. - Teraz rozumiem. Nie masz nic przeciwko byciu związaną? Nasi ludzie nienawidzą być skrępowani. To ich przeraża. - Nikt nigdy nie skrzywdził mnie tak jak twoich ludzi. Nie mam koszmarów związanych z badaniami i ukłuciami. Jestem pewna, że niektórzy byliby przerażeni byciem związanym, ale ja nie. Ufam Fury’emu i wiem, że nie skrzywdziłby mnie, tak samo jak nie mam problemu z byciem zdominowaną. Podoba mi się, gdy Fury to robi. Czy to dobry sposób na wyrażenie tego? - Idealny. Dzięki, Ellie. Przepraszam za swoją reakcję i krzywdę, której doznałaś przeze mnie. Myślałem, że postradał zmysły i skrzywdził cię. Od tego dnia, gdy chwycił cię w tamtym pokoju konferencyjnym nie był sobą, gdy chodziło o ciebie. Wierzyłem, że naprawdę chce cię skrzywdzić. - Właściwie to chciał mnie zabić tamtego dnia. – Ellie zachichotała91. – Cieszę się, że zmienił zdanie. - Mam trochę dobrych wiadomości. - Jakich? – Ellie oparła się na krześle, relaksując się. – Jakieś naprawdę by się przydały. - Coś pozytywnego wynikło z tego wszystkiego. – Justice wskazał w kierunku Fury’ego. – Właśnie zakończyłem spotkanie z naszą dyrektorką od public relations. Poinformowała mnie, że prasa popiera nas w stu procentach. Napływają maile i dzwonią telefony z poparciem dla nas. Twoi ludzie są przerażeni tym co się wydarzyło. Kamery wciąż były włączone i sporo stacji nadawało na żywo. Wiedziałaś o tym?

91

To dopiero zajebiste poczucie humoru … :P

Strona 301 z 393

Przerażenie przetoczyło się przez Ellie. - Nadawali na żywo wiadomości, kiedy Fury został postrzelony? - Wszystko jest w porządku, - powiedział Justice, aby ją zapewnić. – Wygląda na to, że to dobra rzecz. Pozytywna opinia dla Nowego Gatunku wzrosła fenomenalnie. Jak wiele z tego pamiętasz? Wiem, że nie byłaś szkolona, aby analizować szczegóły i reagować spokojnie w ekstremalnych warunkach, tak jak my. - Nie za wiele. Piekło się rozpętało, a potem Fury zaniósł mnie do bezpiecznego miejsca za bramą, gdzie nie mogli do nas dłużej strzelać. A potem upadł na ziemię. - Kiedy mężczyźni otworzyli ogień, - Justice poinformował ją cicho, - Fury zareagował. Przewrócił stół, aby osłonić przed kulami każdego kto tam siedział. Rzucił się na twoje ciało, aby upewnić się, że kule trafią jego, zamiast ciebie. Został raz trafiony i musiał zdać sobie sprawę, że stół nie był wystarczająco gruby, aby zatrzymać kule. W tym momencie podniósł cię i pobiegł do bezpiecznego miejsca. Przyjął kolejną kulę, kiedy biegł. – Justice umilkł. – Ty byłaś celem. Chcieli zabić ciebie. Zaniósł cię w bezpieczne miejsce, zanim komukolwiek udało się to zrobić. Łzy oślepiły Ellie i musiała je zetrzeć. Fury uratował ją. Wiedziała, że tak było, ale usłyszenie wyraźnie co zrobił, aby ją ochronić łamało jej serce. Przyjął dla niej dwie kule. - Skrzywdzili mnie. Postrzelili Fury’ego. - Wiem. Dobra wiadomość jest taka, że nasza dyrektorka od public relations wierzy, iż w ogólnym konsensusie, w tej chwili każdy ojciec pragnie, aby jego córka wyszła za osobnika z Nowego Gatunku, skoro Fury ryzykował życie, aby uratować twoje. Kobiety myślą, że jesteśmy urodzonymi bohaterami. – Wzruszył ramionami i posłał jej zmieszane spojrzenie. – Zostałem zapewniony, że to dobrze dla ojców, że czują w ten sposób. Ellie nie mogła się powstrzymać. Zaśmiała się. - To dobra rzecz, że kobiety mają tendencję do zachwycania się takim typem mężczyzn. Strona 302 z 393

- Rozumiem. Dziękuję. – Mrugnął do niej. – Powinienem wiedzieć takie rzeczy, ale prawda jest taka, że wciąż uczę się o ludziach. - Cieszę się, że reakcja była sprzyjająca dla Nowego Gatunku. Potaknął. - Ostatecznie, okazało się to być pozytywną rzeczą dla nas. Fury ryzykował swoje życie, aby cię uratować, a to zdaje się zostało bardzo dobrze odebrane przez opinię publiczną. Dostaliśmy nawet wiadomość, że wielu twoich ludzi naciska na rząd i lokalne władze, aby zrobili coś z grupami ekstremistów, którzy wzięli nas na cel. Naciskają na każdego, kto popierał protestujących, aby przestali. To naprawdę może być najlepsza rzecz jaka się wydarzyła, bez względu na to jak okropnie to brzmi. To dało światu prawdziwy obraz naszej sytuacji i uczyniło nas trochę bardziej ludzkimi niż oni. Wzrok Ellie powrócił do szyby, by spojrzeć na twarz uśpionego Fury’ego. - Cieszę się, że wyszło z tego coś dobrego. - Ja również. Nic mu nie będzie, Ellie. Potaknęła. - Wiem.

***** Ból rozdzierał Fury’ego kiedy się obudził, ale jego pierwszą myślą była Ellie. Szarpnął się, chcąc usiąść i iść by odnaleźć ją. Silne ręce zatrzymały go. - Fury? – Delikatny, słodki głos Ellie zawołał go. Jego oczy otworzyły się i oto stała tam, blada, zmęczona i pochylająca się o cale nad jego twarzą. Zaciągnął się jej zapachem, aby upewnić się, że nie była zjawą. Zapach leków, środków czyszczących i czegoś obcego niemalże przytłaczał jej.

Strona 303 z 393

- Nie ruszaj się, Fury, - nakazała mu. – Zostałeś postrzelony. – Ogromne łzy zalśniły w jej pięknych błękitnych oczach. – Uratowałeś mnie i nic ci nie będzie. Musisz pozostać nieruchomy, aby wspomóc proces leczenia. Przyjrzał się uważnie jej twarzy. - Czy nic ci nie jest? – Strach przelał się przez niego na myśl co mogło się przytrafić jego Ellie. – Chciałem tylko wydostać cię z linii ognia. Nie mogłem pozwolić, aby cokolwiek ci się stało. - Zaniosłeś mnie do bezpiecznego miejsca. Rozluźnił się, a silne dłonie przytrzymujące go odsunęły się. - Gdzie jest Justice? - Tu jestem. Fury obrócił głowę, aby spojrzeć na swojego najlepszego przyjaciela. - Chroń moją Ellie, gdy ja nie mogę. Chcę pełnej obstawy do jej ochrony. Tylko Nowy Gatunek. Zaufam tylko naszym ludziom, aby na pewno nikt jej nie skrzywdził. Jest najważniejsza, Justice. Przysięgnij. - Wiesz, że to zostało zrobione bez twojego pytania. Zdrowiej i nie myśl o niczym innym poza poczuciem się lepiej. Przez dwadzieścia cztery godziny na dobę będzie miała oficerów Nowego Gatunku strzegących jej i nikt się do niej nie zbliży. Daję ci na to moje słowo. Wzrok Fury’ego powrócił do Ellie i przesunął rękę, by pogłaskać jej policzek. Jego kciuk otarł łzy, które spłynęły wzdłuż jej twarzy. - Kocham cię. - Ja też cię kocham, Fury. Tak bardzo się bałam, że umrzesz. - Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo. Utknęłaś ze mną na zawsze. Strona 304 z 393

Uwielbiał patrzeć na jej uśmiech pomimo jej łez. Była bezpieczna, przyjął kule zamiast niej, i to było dla niego najważniejsze. - Dobrze. Podali ci mocne leki, aby pomóc ci zasnąć, ale jestem tutaj, okej? - Kocham cię. Mówiłem ci to już? – Jego głos stał się niewyraźny i walczył, aby nie zamknąć oczu. - Ja też cię kocham i tak mówiłeś mi już. Po prostu zdrowiej. Nic mi nie jest. Rozluźnił się, pozwolił, aby ból pochłonął go i ciemność nadeszła szybko.

Strona 305 z 393

ROZDZIAŁ 17

Ellie przyglądała się Tiny, drobniutkiej brunetce, która śmiejąc się szorowała podłogę w korytarzu. Musiała ukryć swój własny uśmiech. Zerknęła na Breeze. - Patrząc na nią możnaby pomyśleć, że mycie podłogi jest świetną zabawą. Breeze zachichotała. – Powinnaś zobaczyć radość kilku z nich, kiedy czyściły toaletę. To jakiś obłęd. Nienawidzę sprzątać. Chemikalia strasznie śmierdzą. - Macie przewrażliwione nosy. - No coś ty. Jak radzi sobie Fury? - Świetnie. Jest wściekły, że tak go otumaniają lekami. Muszą. Ciągle próbuje wstać z łóżka, domagając się przy tym swoich ubrań. Powinnaś zobaczyć biedną pielęgniarkę, która weszła do pokoju podczas jednej z takich scen. Wyobraź sobie, nagi tyłek Fury’ego, który warczy żądając zwrotu ubrań. Krzyknęła, kiedy się z tym skonfrontowała. Myślę, że ją w końcu zatrzymali, zanim zdążyła wybiec na parking. - Czemu to miałoby wywołać kobiecy krzyk92? – Breeze wyglądała na zmieszaną. Ellie zachichotała. – To kawał chłopa Breeze. Był wściekły i cała ta sytuacja nabuzowała go93. Mam na myśli wszędzie. Teraz wyobraź sobie, że jesteś jakąś płochliwą niewiastą, która weszła do pokoju, w którym znajduje się duży, umięśniony, nagi facet z monstrualną erekcją, który warczy na ciebie. Szeroki uśmiech rozjaśnił twarz Breeze. – Pod tym względem nasi mężczyźni są imponujący. - Tak, są – zgodziła się z nią Ellie, uśmiechając się przy tym równie szeroko. 92

No właśnie, czemu?

93

W oryginale było, że krew go rozpierała, ale po polsku do dupy, więc zmieniłam ☺

Strona 306 z 393

- Nie była podniecona? - Obawiała się o swoje życie. - Co za idiotka94. Ellie roześmiała się. – Gdzieś ty to podłapała? - Oglądałam sporo telewizji. Ona mnie dobija. Co za idiotka. Przygłup. Bezmózga zdzira. Śmiejąc się jeszcze bardziej, Ellie potrząsnęła głową. – Nadal musisz nad tym popracować. Nieźle sobie radziłaś, dopóki nie nazwałaś jej bezmózgą zdzirą. Zdzira to kobieta, która sypia z wieloma mężczyznami. Ta nieszczęśniczka zobaczyła nagiego faceta i z przerażeniem rzuciła się do ucieczki. - Łapię. – Breeze puściła do niej oko. – Będę oglądać więcej telewizji. - O rany. Mam pytanie. - Wal. – Breeze uśmiechnęła się. – To slang. – Jej uśmiech zamarł. – Jednak tak naprawdę mnie nie wal. Nie możesz mnie skrzywdzić, ale ja mogę ci oddać, a to już cię zaboli. - Rozumiem. – Ellie starała się ukryć rozbawienie. – Jestem pewna, że skrzywdziłabyś mnie, gdybyś mi oddała. Moje pytanie brzmi, skąd wy wytrzaskujecie swoje imiona? Są świetne, ale co macie przeciwko zwykłym imionom takim, jak Mary czy Tina? - To proste. Nie jesteśmy zwykłymi ludźmi. Imiona niektórych z nas pochodzą od ich najlepszych umiejętności, inni noszą nazwy swoich ulubionych rzeczy. Jeszcze inni wybrali nazwy, które jak uważają najlepiej ich opisują. Ja wybrałam Breeze95 ponieważ zakochałam się w podmuchu wiatru na twarzy, kiedy w końcu poznałam, co to wolność.

94

Normalnie kocham Breeze, jest taka bezpośrednia, a jej uwagi takie celne!

95

Breeze ozn. Bryzę, wiaterek

Strona 307 z 393

- Moje imię zostało dla mnie wybrane – odezwała się Halfpint, gdy podeszła do kanapy i usiadła obok Ellie. – Kiedy zabrali mnie do szpitala, gdzie leczyli Nowy Gatunek, jeden z lekarzy spojrzał wprost na mnie i powiedział, że inne kobiety są dwa razy takie jak ja. Zaczęli mnie nazywać Halfpint96, gdy dochodziłam do siebie i tak już zostało. Ellie zwalczyła śmiech i zamiast tego zmusiła się do uśmiechu. - Lekarz, który się nami zajmował widział tylko nasze eksperymentalne prototypy kobiet. Halfpint była pierwszą ze swojego rodzaju, którą poddano leczeniu – wyjaśniała Breeze. - Tiny97 jest mniejsza ode mnie, więc kiedy ją przywieźli lekarze nadali jej to imię – powiedziała Halfpint uśmiechając się promiennie. - Justice wybrał takie imię ponieważ chciał sprawiedliwości dla swoich ludzi – Breeze poinformowała Ellie. – Pochodzi z ośrodka badawczego zlokalizowanego na północy, więc North wybrał na nazwisko. - Chyba większość z was nie ma nazwisk. – Ellie spojrzała na Breeze w poszukiwaniu odpowiedzi. - Nie. Nie mamy. Pracujemy nad tym. Kiedy będą nam potrzebne, wybierzemy jakieś. Justice zaproponował, że podzieli się swoim nazwiskiem z każdym, kto będzie tego chciał. Co myślisz o Breeze North? - Chwytliwe – przyznała Ellie. - Mnie też się podoba. Ma pewne znaczenie, poza tym pochodzę z tej samej jednostki badawczej, co Justice. - Nie wiedziałam o tym.

96

Halfpint = karzeł

97

Tiny = malutka

Strona 308 z 393

- Tak. Często próbowali nas zmuszać do parzenia się ze sobą. Justice jest dobrym człowiekiem. - Wiem o tym – zgodziła się z nią Ellie. Obraz Breeze i Justice’a będących razem zaszokował ją. Nie była w stanie wyobrazić ich sobie w intymnej sytuacji. - Kiedy spotykasz samice i samców pochodzących z tego samego ośrodka badawczego, istnieje duża szansa, że byli zmuszani do bycia ze sobą. Naukowcy chcieli sprawdzić, czy możemy się rozmnażać. Uważali, że jeśli dana para nie jest zdolna do reprodukcji, to jeśli zmienią partnera, to być może będziemy w stanie zajść w ciążę z innym samcem. - Nas nigdy nie oddano żadnemu z naszych mężczyzn – wyszeptała cicho Halfpint smutnym głosem. – Chciałabym, żeby było inaczej. Breeze wyciągnęła rękę przed siebie, żeby poklepać Halfpint po ramieniu. – Przykro mi. Zawsze byli mili i delikatni w stosunku do nas. Odnosiliśmy się do siebie z szacunkiem i godnością. Chciałabym, żebyś też tego zaznała tak samo jak ja, ale jeśli będziesz na to kiedyś gotowa, pewnego dnia dowiesz się, jak to jest. Ellie chciała jej zadać pytanie, ale nie zrobiła tego. Halfpint spojrzała na nią. – Byłam jedną ze szczęściar. Mnie tylko dali starszemu mężczyźnie, który nie dzielił się mną z innymi. Tiny… - Halfpint zamrugała, aby powstrzymać łzy. – Mężczyzna, któremu ją dali był młody, silny i krzywdził ją bardziej. Również dopuszczał do niej niektórych ze swoich przyjaciół. Ten, który miał mnie, był słabowity, a jego uderzenia nie były zbyt bolesne. Przez ostatnie kilka lat nie był zdolny używać swojej męskości. Zflaczała z wiekiem. Wpadał we wściekłość, kiedy próbował z niej skorzystać i bił mnie, ale jego ciosy nie wyrządzały mi zbytniej krzywdy. Pod koniec przeważnie już tylko wrzeszczał. - Przykro mi. – Ellie oparła się przemożnej potrzebie, by spróbować przytulić drugą kobietę, żeby dać jej ukojenie. - Czy wiesz, jak nas znaleźli?

Strona 309 z 393

- Prześledzono transakcje finansowe – odpowiedziała Breeze. – Każdy, kto wpłacił naprawdę duży depozyt na konto Mercile Industries otrzymywał od nich w zamian świadectwo udziałowe. Później uświadomiliśmy sobie, że rozdano im niektóre z naszych kobiet. Odnaleziono Halfpint. Właśnie w ten sposób odzyskano większość kobiecych prezentów. - To było przerażające – wyszeptała Halfpint wyglądając, jakby się obawiała, że ktoś może podsłuchiwać. – Usłyszałam głośny hałas, po czym wszyscy ci mężczyźni z bronią wyważyli drzwi. Pomyślałam, że przyszli, żeby mnie zabić. Później zobaczyłam za nimi kobietę, która powiedziała im, żeby zostawili nas same. Mówiła do mnie, kiedy usuwała moje łańcuchy, po czym bezpiecznie wyprowadziła z pomieszczenia, w którym byłam przetrzymywana. Obiecała, że zabierze mnie gdzieś, gdzie już nigdy nikt mnie nie skrzywdzi. - Kobieta z Nowego Gatunku? - Nie. – Breeze potrząsnęła głową. – Jest w pełni człowiekiem. Zapomniałam jak się nazywa, ale uczestniczyła we wszystkich nalotach, zawsze kiedy ujawniono kolejnego udziałowca. Ona jest jedną z osób, które przejmowały opiekę nad naszymi kobietami, kiedy zostawały odnalezione i przyprowadzała je do nas, żeby zostały objęte opieką i leczeniem. - Ma na imię Jassie. – Halfpint uśmiechnęła się. – Ma płomiennorude włosy i naprawdę niebieskie oczy. Jest równie drobna jak my. Ma wyjątkowo miękki głos. - Ellie? – Jedna z kobiet z Nowego Gatunku przyciągnęła jej uwagę. - Taak? – Ellie wstała. - Możesz chcieć wrócić do domu. Właśnie miałam telefon. Powiedziano mi, że Fury opuścił szpital. Zmierza w kierunku domu. - Ale nie powinien tego robić aż do pojutrza. Breeze parsknęła zza Ellie. – Nasi mężczyźni nie zawsze robią to, co powinni. - Niech to szlag – westchnęła Ellie. – Spotkam się z wami jutro. Mam nadzieję, że nikogo nie skrzywdził – mruknęła pod nosem. Strona 310 z 393

*** Ellie pchnęła i pociągnęła Fury’ego na łóżko mimo, że nie chciał się w nim znaleźć. Spiorunowała wzrokiem Tigera, oficera ONG, który uśmiechał się wysoce rozbawiony całą sytuacją. Skrzyżował ręce na piersi i odmówił udzielenia jej pomocy w zaciągnięciu Fury’ego do łóżka. Wycofał się, dając jasno do zrozumienia, że wolałby zostawić ich samych. - Nie chcę leżeć98. Robiłem to przez tydzień – warknął Fury. Ellie potrząsnęła głową. – Będziesz odpoczywał, albo przysięgam, że pożyczę paralizator i strzelę cię nim w tyłek, a następnie przywiążę do łóżka. Fury warknął na nią wściekle, a jego ciemne oczy zwęziły się. Ellie również warknęła na niego w odpowiedzi i pociągnęła go jeszcze mocniej. – Nie warcz na mnie. Też tak potrafię. Teraz cię rozbierzemy. – Spojrzała w górę na niego. – Nadal powinieneś być w szpitalu. Nie wciskaj mi gówna Fury. Kocham cię na zabój, ale jeśli się nie położysz, pożyczę jego paralizator. Mówię serio. Fury przestał walczyć. Nagle odsłonił ostre zęby w szerokim uśmiechu. – Jeśli położę się nago do łóżka, to czy też zdejmiesz swoje ubrania i dołączysz do mnie? Ellie westchnęła na te słowa. – Nic z tych rzeczy. Przeszedłeś operację zaledwie tydzień temu, prawie umarłeś, jeszcze nie jesteś na to gotowy. Teraz, zachowuj się. - Będę w pokoju obok – zaśmiał się Tiger. Ellie odwróciła się, żeby zobaczyć jak ochroniarz wychodzi. Jej spojrzenie powróciło do Fury’ego. – Wiesz, że on nie wyszedł i powiedział tak celowo. Zachichotał. – Już go nie ma. Zdejmij ubrania, to ja też się rozbiorę. Razem pójdziemy do łóżka. Przynajmniej mogę patrzeć i dotykać. – Odwrócił się i oplótł ją ramieniem. – Chcę cię poczuć przy mojej skórze. To sprawi, że szybciej wyzdrowieję. - Nie wiedziałam, że dotyk skóry o skórę wspomaga twój proces leczenia. 98

Powiedzmy sobie szczerze, on chce leżeć, ale nie sam hehe

Strona 311 z 393

- Bo tak nie jest, ale to sprawi, że poczuję się lepiej. Ellie zaśmiała się. – Zawrę z tobą umowę. Rozbierzesz się bez narzekania i wejdziesz do łóżka, a ja przygotuję lunch. Po tym jak zjesz przyjdę i poleżę z tobą. - Nago? - Nie. Powinieneś odpoczywać, ale mogę podrapać cię po plecach i pobawić się twoimi włosami. Spodoba ci się. Warknął cicho. – Skarbie, położyłbym się na łóżku z gwoździ, jeśli w zamian chciałabyś mnie dotykać i bawić się ze mną, ale to nie na plecach, czy włosach chcę żebyś położyła swoje dłonie. Ellie oblizała usta rozmyślając i decydując, czy nie zaszkodziłoby mu, gdyby tylko wtarła w niego balsam pod warunkiem, że leżałby naprawdę spokojnie. Fury warknął przyciskając swoje ciało bliżej jej. Skinęła głową. - Przyniosę lunch. Wejdź do łóżka. Wrócę za parę minut. Uwolnił ją. Ellie ruszyła w kierunku drzwi. Usłyszała rozdzieranie materiału i odwróciła głowę, żeby spojrzeć przez ramię i odkryć, że Fury przygląda się jej. Podarł swoją koszulkę zamiast marnować czas na ostrożne ściąganie jej przez głowę i uważanie na bandaż znajdujący się z boku. Zaśmiała się. - Tak ci śpieszno? - Biegnij do kuchni i wracaj. Ellie otworzyła ze śmiechem drzwi od sypialni i omal nie wpadła na Tigera. Mężczyzna cofnął się, szczerząc. Wyglądał na wysoce rozbawionego. - Nic mi nie mów. Świetny zmysł powonienia i wyostrzony słuch?

Strona 312 z 393

- Będę go strzegł z salonu. W ten sposób będzie nas oddzielała wystarczająca ilość pokoi, żebym nie słyszał, w co on chce się z tobą bawić99. Ellie zrobiła Fury’emu kanapkę z indykiem i chwyciła butelkę wody mineralnej. Wzięła dla niego również paczkę chipsów, po czym poszła do sypialni. Nawet, jeśli przyjechałby do domu kilka dni temu i tak byłaby podekscytowana mając go przy sobie. Chciała być w szpitalu przez cały czas, ale tamtejszy personel nie chciał jej tam. Media zrobiły cyrk, a wszystko przybierało na sile, kiedy z nim była. Mocno zamknęła drzwi od sypialni. Nie było w nich zamka, ale nie martwiła się o to odkąd Tiger wiedział, że ma nie wchodzić do środka. Fury leżał w łóżku, najwyraźniej nago pod prześcieradłem, ze szczęśliwym, szerokim uśmiechem na przystojnej twarzy. Upchnął poduszki za plecami, żeby wygodnie czekać. Prześcieradło wybrzuszało się tworząc namiot powyżej jego kolan. Ellie zobaczyła to i roześmiała się. - Czyżby mała ekscytacja na mój widok z lunchem? – Drażniła się. – Wiem, że lubisz indyka, ale na miłość boską, Fury. Jego ciemne oczy błyszczały. – Czy naprawdę chcesz, żebym najpierw zjadł? Przysiadła na krawędzi materaca i wręczyła mu talerz. Wzrok Ellie obniżył się wracając do imponującego słupka podtrzymującego „namiot”. – Postawiłabym ci go na kolanach, ale nie ma miejsca. – Zachichotała. – Jedz kochanie. Z jękiem Fury złapał za kanapkę i wziął ogromnego gryza. Ledwie przeżuwał. Ellie roześmiała się i otworzyła butelkę z wodą, żeby mu ją podać. Pociągnął łyka, ale nie spuszczał z niej oczu. Ellie wstała i ruszyła do łazienki. - Dokąd się wybierasz? – Warknął Fury, a jego uśmiech zamarł. - Wrócę. Cierpliwości. - Nie mam żadnej. 99

Hahaha, a to lipa, że biedny Tiger jest w pełni świadom każdego ich jęku i oddechu, do tego nawet nie ma na tyle przyzwoitości, żeby udawać głuchego hehe

Strona 313 z 393

Ellie otworzyła szafkę znajdującą się w łazience i znalazła balsam. Złapała ręcznik do rąk. Wróciła do sypialni wymachując przed nim obiema rzeczami, żeby mógł je zobaczyć. – Co powiesz na masaż? - Nie drażnij mnie. To był długi, samotny tydzień. Ellie usiadła na krawędzi łóżka i zdjęła wieczko z butelki. Wylała balsam na dłonie i użyła łokci, żeby zdjąć prześcieradło z jego kolan. Fury jęknął i wygiął się dociskając do jej palców w sekundzie, w której dotknęła jego twardego, pobudzonego penisa. Pochyliła się do przodu liżąc jego klatkę piersiową. Musiała unikać taśmy, która utrzymywała bandaż w miejscu. Przyjął jeden strzał w plecy blisko boku i drugi tuż przy ramieniu. Miał szczęście, że kula nie roztrzaskała łopatki. - Kocham cię – wyjęczał. Ellie głaskała go powoli, kochając każdą sekundę, w której dotykała aksamitnej skóry otaczającej jego twardego jak stal penisa. Drażniła go przesuwając usta z jednego sutka do drugiego, podczas gdy jej ręce masowały jego fiuta od korony do podstawy. Fury warknął i nabrzmiał do pokaźnych rozmiarów. Spojrzała w dół. Tym razem chciała zobaczyć jak dochodzi. Fury wywarczał jej imię, kiedy napiął się tuż przy niej. Całe jego ciało drżało, gdy zaczął dochodzić. Zgrubienie ukształtowało się u nasady jego penisa, tuż nad moszną, przy podstawie fiuta. To było to, co czuła, kiedy znajdował się głęboko w jej cipce pod koniec stosunku. Widok rosnącego wybrzuszenia fascynował ją. Pamiętała, kiedy twierdził, że mocno dochodzi. Jedną ręką oplotła główkę penisa, podczas gdy drugą szybciej masowała jego sprzęt, ściskając go nieco mocniej. Gorące strumienie białej spermy wystrzeliły mocno w jej dłoń, a ona uświadomiła sobie, że nie żartował odnośnie tego, że mogłaby się zadławić, jeśli byłby naprawdę podekscytowany. Podniosła wzrok, żeby obserwować jego twarz.

Strona 314 z 393

Odrzucił głowę do tyłu i wyrzucił z siebie jej imię, kiedy doiła go z każdej kropli nasienia. Uśmiechnęła się nadal dotykając jego wyjątkowo wrażliwego ciała dopóki Fury nie złapał jej dłoni, żeby ją zatrzymać. Ellie pocałowała go w usta. Jej język drażnił jego górną wargę. Wyjęczał jej imię, a jego ręce sięgnęły po jej piersi. - Czujesz się lepiej? Bardziej zrelaksowany? Warknął w odpowiedzi. Ellie oderwała się od jego badawczych dłoni, żeby go wyczyścić przy użyciu ręcznika, po czym rzuciła go w kierunku łazienki. Zachowała pomiędzy nimi mały dystans. Wzrok Fury’ego złączył się z jej. - Pragnę cię – warknął. Ellie pisnęła ze zdziwienia, gdy Fury rzucił się nagle, złapał jej ramię i z mocnym szarpnięciem rozciągnął ją na łóżku. Plecami uderzyła w materac, a Fury zawisł nad nią, więżąc ją w klatce pomiędzy łóżkiem, a swoim ciałem. Ellie patrzyła w górę na niego. - Otworzysz swoje rany Fury. - Nie otworzę. – Sięgnął w dół i złapał jej spódnicę zaciskając na niej dłoń. Pociągnął mocno zadzierając materiał w górę ciała Ellie, na jej talię. - Fury, przestań. Spojrzenie jego ciemnych oczu spotkało się z jej. – Nadal mam lunch. Ty jesteś w menu. Pożądanie przesączało się wprost do kości Ellie. – Ale twoje szwy… - Będę ostrożny, żeby ich nie naciągać. – Uśmiechnął się. Będę się trzymał wyżej położonych terenów, więc nie będę się zbytnio poruszał. Jak to nazywasz? Twój guziczek? Jestem w nastroju do lizania twojego guziczka Ellie. Strona 315 z 393

- Powinnam powiedzieć nie, ale nie mogę – wychrypiała, a całe jej ciało ożyło wraz z obietnicą tego, co chciał zrobić. Docisnęła się do dłoni Fury’ego, kiedy wsunął palce za brzeg jej majteczek. Zahaczył ich przednią część i szarpnął mocno. Rzucił podarty materiał z dala od łóżka. - Wiesz, że powinnaś przestać zakładać te rzeczy – zawarczał – tylko mnie wkurzają. - W porządku. Zachichotał – Żadnych kłótni? Potrząsnęła głową. Palce Fury’ego masowały jej łechtaczkę, drażniąc ją i rozbudzając jej podniecenie. Zsunął się niżej wzdłuż ciała Ellie. Rozwarła uda szerzej, aby mógł się między nimi ułożyć. – Spalę je wszystkie, jeśli to cię uszczęśliwi, tylko nie przestawaj mnie dotykać. - Spal je – zachęcił ją cicho, zsuwając się w dół łóżka, jeszcze niżej wzdłuż ciała Ellie. Użył wolnej dłoni i zadarł jej spódnicę w górę na piersi. Jego usta otarły się o jej podbrzusze, a jego język obrysowywał pępek. – Spal również staniki. - Cokolwiek – wyjęczała, płonąc z pożądania. Tak bardzo tęskniła za jego dotykiem, że teraz niemal cierpiała z potrzeby dojścia, choć on zaledwie zaczął. Zajęczała. – Kocham twój kciuk i sposób, w jaki się nade mną znęcasz. Fury przesunął się niżej, jego usta ocierały się o materiał skłębiony wokół jej bioder, aby ponownie odnaleźć skórę. Naparł, rozdzielając jej uda jeszcze szerzej. Warknął, po czym obniżył twarz. Ellie wpiła paznokcie w pościel i wyjęczała jego imię, wyginając się w kierunku jego ust, kiedy lizał jej cipkę. - Tęskniłem za twoim smakiem – wychrypiał. – Jestem od ciebie uzależniony. Język Fury’ego poruszył się odnajdując właściwe miejsce i pustosząc jej umysł. Jęknęła, dając mu znać, jak niesamowite to było uczucie. Docisnął się do niej mocniej, nie odrywając stamtąd koniuszka języka i pocierając nim tam i z powrotem o jej łechtaczkę. - Fury – wyjęczała. Strona 316 z 393

- Powiedziałem „stop” do jasnej cholery! – Wrzasnął Tiger. Drzwi do sypialni otworzyły się gwałtownie. Głowa Fury’ego podskoczyła do góry, a jego dłoń zaciśnięta w pięść złapała materiał skotłowany wokół jej pasa i pociągnęła spódnicę Ellie w dół wystarczająco, żeby zakryć przestrzeń pomiędzy jego podbródkiem, a jej ciałem, aby ukryć widok jej wyeksponowanej cipki. Zmieszana i zdezorientowana Ellie okręciła głowę. Kobieta i Tiger, który zatrzymał ją szarpnięciem w progu. Kobieta stała z szeroko otwartymi z szoku ustami. Tiger zaśmiał się, zanim odwrócił się prezentując swoje plecy. - Próbowałem ją zatrzymać – zachichotał Tiger. – Przepraszam Fury, przepraszam Ellie. To jest pielęgniarka do opieki domowej. Fury warknął. Ellie gorączkowo zsunęła spódnicę niżej, aby bardziej zakryć nogi, ale ciało Fury’ego uniemożliwiło jej to. Odsunęła się od jego ramion, aż w końcu mogła normalnie usiąść. Jej wzrok podążył w dół ciała Fury’ego, skupiając się na jego brzuchu znajdującym się nad łóżkiem. Większość prześcieradła była okręcona wokół bioder, ledwie zasłaniając jego tyłek. Następnie Ellie spojrzała na dwudziestokilkuletnią ciemnowłosą pielęgniarkę, która gapiła się na nich oboje. Pielęgniarka zamknęła usta, po czym równie szybko je otworzyła. - Nie powinniście tego robić – kobieta zaczęła prawić kazanie. – Panie Fury, otworzy pan rany. Panno Brower, powinna się pani wstydzić! - Wynoś się stąd – zawarczał Fury. Złapał kostkę Ellie, kiedy próbowała zejść z łóżka. – Natychmiast. Pielęgniarka miała ładną twarz, ale jej wyraz w tej chwili był srogi. – Nie zrobię tego. Dobrze, że weszłam akurat w tym momencie. - Nie sądzę, żeby się z tobą zgadzali – Tiger parsknął śmiechem. – Myślę, że masz naprawdę złe wyczucie czasu. Prawda, Fury i Ellie? - Zabierz ją stąd – zażądał Fury. Strona 317 z 393

- Nie mogę. – Tiger odwrócił się i wzruszył ramionami. – Ona jest twoją pielęgniarką. Będzie tu mieszkać przez następny tydzień. To był warunek postawiony przez Justice’a odkąd Ellie codziennie chodzi do pracy. Zgodziłeś się, żeby móc wrócić wcześniej do domu i dochodzić do siebie przy Ellie. Przykro mi Fury. To jest poza moimi kompetencjami. Pielęgniarka potrząsnęła głową. – Wiesz, że został postrzelony dwa razy, kiedy cię ochraniał. Czy to pani nie wystarczy panno Brower100? Musi spać i nie może się poruszać. – Kobieta pochyliła się w dół ku podłodze. Wyprostowała się trzymając podarte majteczki Ellie pomiędzy palcem wskazującym, a kciukiem. Spojrzała na nią. – Tego rodzaju rzeczy są nie do zaakceptowania. Tiger oparł się o ścianę, chwycił się za brzuch i ponownie zaczął się śmiać. Ellie wiedziała, że jej twarz musi być jaskrowoczerwona, a Fury wyglądał jakby był gotów kogoś zabić. Pielęgniarka wyrzuciła podarte majtki do kosza na śmieci stojącego przy drzwiach. - Wszyscy za wyjątkiem pana Fury’ego powinni natychmiast opuścić ten pokój. Muszę się upewnić, że nie zerwał szwów, poza tym potrzebuje swoich środków przeciwbólowych. Ellie szarpnęła nogą, która nadal znajdowała się w uścisku Fury’ego. W sekundzie, w której ją uwolnił, zeszła z łóżka po drugiej stronie. Podeszła do komody i z szarpnięciem otworzyła szufladę z bielizną. Wiedziała, że twarz nadal jej płonie czerwienią, kiedy wmaszerowała do łazienki i zamknęła za sobą drzwi. Mimo pośpiechu słyszała wszystko, co działo się w pokoju obok. - A ja myślałem, że to będzie nudna robota – powiedział Tiger i głośno zachichotał. - Zamknij się – warknął Fury. – Nigdy więcej nie wchodź do naszej sypialni, kiedy te drzwi są zamknięte. Nigdy. Ellie wyszła z łazienki ponownie mając na sobie majtki. Pomaszerowała z powrotem do komody i otworzyła kolejną szufladę, żeby wyciągnąć z niej parę spodni dresowych

100

I w tym momencie na miejscu Ellie jakbym jej przyfasoliła to by całą konstelację gwiazd ujrzała! A Fury siedzi jak ta cipka w groszku i pozwala Elkę obrażać. Ehhh mężczyźni i te ich fantazje o bijących się babach.

Strona 318 z 393

dla Fury’ego. Spotkała się ze spojrzeniem pielęgniarki. – Musisz stąd wyjść, albo się odwrócić, kiedy będę pomagać Fury’emu się ubrać. Pielęgniarka parsknęła na nią. – To zbyteczne. Właśnie zamierzałam umyć go gąbką. - Sama go umyję. Ty możesz dać mu jego tabletki. Musisz wyjść, żeby mógł włożyć to na siebie. Pielęgniarka i Ellie stanęły do walki. – Moja praca polega na opiece nad panem Fury’m. Usta Ellie zacisnęły się. – To zadanie należy do mnie. Tak się składa, że również byłam pielęgniarką. - Uh-och – Tiger jęknął cicho. – Walka o terytorium.

Fury zmarszczył brwi, rozzłoszczony, że przerwano mu zabawę z jego Ellie – znowu! Wszystko o czym myślał, to prowrót do domu, do niej, żeby mogli być sami bez tych czujnych spojrzeń ochrony i obsługi szpitala. Tęsknił za trzymaniem jej w swoich ramionach, dźwiękiem jej śmiechu i rozmowami do późna w nocy podczas przytulania się. Tęsknił również za jej smakiem i uczuciem jej dłoni na swoim ciele. Wystarczająco doszedł do siebie, żeby się z nią kochać. Pielęgniarka powinna była przyjechać znacznie później, a on nie był szczęśliwy zważywszy na fakt, kogo mu przysłali. Spojrzała na Ellie w sposób zmuszający go do zwalczenia warknięcia. Nikt nie powinien patrzeć na jego kobietę z gniewem i gdyby nie obiecał, że pozwoli pielęgniarce przyjechać do swojego domu, natychmiast kazałby Tigerowi eskortować ją do głównej bramy. Kobiety z Nowego Gatunku były zaborcze w stosunku do swojej własności. Obserwując Ellie zauważył, że jej ramiona były uniesione, a usta zaciśnięte i uświadomił sobie, że Tiger nie był daleki od prawdy. Obie kobiety walczyły o dominację.

Strona 319 z 393

Nie było mowy, żeby pozwolił swojej kobiecie walczyć. Ellie mogła zostać ranna. Zmusił się, żeby się rozluźnić, mając nadzieję, że jego spokój również i ją ułagodzi, pokazując w ten sposób, że powinna czuć się bezpiecznie, a ta druga nie stanowi zagrożenia. Nigdy nie pozwoliłby, żeby jakakolwiek kobieta z wyjątkiem Ellie go dotykała. Musi jasno postawić sprawę, kto będzie go kąpał, ubierał, jeśli będzie potrzebował pomocy i że pielęgniarka będzie wykonywała rozkazy Ellie. Wziął głęboki oddech. - Ellie mnie wykąpie – oświadczył dobitnie Fury. – Tylko Ellie. Pielęgniarka spojrzała na niego. – Ona nie jest twoją pielęgniarką. Ja nią jestem. - Gówno mnie to obchodzi – warknął Fury. Ciśnienie zaczęło mu się podnosić w związku z tą chamską kobietą. – Ellie jest jedyną kobietą, którą chcę, żeby mnie dotykała. Ellie? – Ellie odwróciła głowę, a jej spojrzenie spotkało się z jego. – Uspokój się. Należę do ciebie. – Utrzymywał z nią kontakt wzrokowy, aby się upewnić, że wie, że mówi serio. – Nie interesują mnie romanse. Jesteś jedyną kobietą, której chcę. – Jedyną kobietą którą kiedykolwiek będę chciał do końca moich dni, przyznał w duchu. Był pewien, że sparowanie było definitywnie na zawsze. Każda sekunda z Ellie zaciskała więź, którą z nią dzielił. – Tym właśnie dla mnie jesteś. - Wiem o tym. – Jej napięcie nieco zelżało. - Nie rozszarpuj jej gardła. – Zdecydował się użyć żartu101, żeby przykuć uwagę Ellie, a jeśli to przestraszyło pielęgniarkę, to niech i tak będzie. Zamaskował chichot. – Bez względu na to, jak bardzo na to zasługuje za przerwanie nam. Pielęgniarka sapnęła i odskoczyła od Ellie. – Powiedzieli mi, że jesteś człowiekiem. Należysz do Nowego Gatunku? – Panika pobrzmiewała w jej głosie. Rozbawienie zajaśniało wewnątrz Fury’ego na widok strachu tej denerwującej ludzkiej istoty. – Należy do Nowego Gatunku, jasne. Ona jest ze mną.

101

W tych okolicznościach na jego miejscu nie uważałabym tego za żart.

Strona 320 z 393

Ellie westchnęła. – Jestem równie ludzka, jak ty. Co w mojej opinii nie jest czymś wspaniałym. – Podeszła do Fury’ego. – Nie zamierzałam rozszarpywać jej gardła. Rany. Po prostu nie podoba mi się pomysł, że ona będzie cię wszędzie dotykać. Uśmiechnął się. – Zazdrosna? Lekko skinęła głową. Gniew sączył się z niej, kiedy dokończyła gest. – Przyniosę gąbkę. Fury sięgnął przed siebie, żeby złapać dłoń Ellie. – Tylko ty. Teraz, czy mogę dostać jeszcze jedną kanapkę? Nadal jestem głodny. – Walczył z powrotem frustracji. – Przerwano mi posiłek. Uśmiech dotknął ust Ellie. Upuściła złożone spodnie dresowe na prześcieradło zakrywające jego kolana. – Skoro nie jesteśmy już sami, włóż je. – Zwróciła się twarzą do pielęgniarki. – Chodź za mną. Pokażę ci pokój gościnny, podczas gdy Fury będzie się ubierał. – Obrzuciła Tigera morderczym spojrzeniem. – Ty… przestań się szczerzyć. To nie jest zabawne. Możesz się pokręcić w pobliżu przez chwilę, żeby się upewnić, że się nie przewróci, kiedy będzie zakładał spodnie? - Jasne – zachichotał Tiger. – To zdecydowanie nie jest nudne zadanie. - Możesz mnie ugryźć – wymamrotała Ellie, kiedy go mijała. - To moje zadanie – zawołał Fury śmiejąc się. Tiger mu zawtórował. *** Ellie chciała zamordować Belindę Thomas. Rozluźniła ręce i starała się głęboko oddychać, ale to nie pomagało. Policzyła powoli do dziesięciu. Nie, nadal jestem wkurzona. Rozluźniła szczękę. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała była wizyta u dentysty z powodu połamanych zębów. Gotowała się od środka. Pielęgniarka znów była z Furym. Kobieta właśnie hasała w jeansowych szortach, za które powinno się ją aresztować za obnażanie się, a zwieńczeniem jej ubrania w złym stylu był podobny do topu stanik. Z tą swoją opalenizną i odsłoniętym, płaskim brzuchem, Strona 321 z 393

wyginała się przed Furym udając, że odkurza już i tak czystą podłogę. Jego spojrzenie zdawało się lustrować fragment gołego tyłka, który kobieta wystawiła na pokaz102. - Fury? Natychmiast przeniósł uwagę na Ellie i uśmiechnął się. – Cześć. Belinda podskoczyła zaskoczona, obrzuciła Ellie nieprzyjaznym spojrzeniem marszcząc przy tym brwi, a następnie wyprostowała się i wyłączyła odkurzacz. – Dziś wróciłaś do domu wcześniej. – To brzmiało niemal jak oskarżenie. Ellie przytaknęła. – Czy to nowy uniform pielęgniarki? Ktoś powinien porozmawiać z twoim szefem. Gniew zalśnił w oczach pielęgniarki. – Jest gorąco. Nie jestem zobligowana do noszenia stroju służbowego, kiedy opiekuję się pacjentem w domu. - Cóż, a powinnaś być. Odkurzałam tu wczoraj. Nie musiałaś ponownie tego robić. Ciemne brwi wygięły się w łuki. – Może powinnaś się nauczyć, jak lepiej odkurzać – bezczelnie odparła kobieta. – Dużo rzeczy robię całkiem nieźle. Myślę, że po prostu jestem od ciebie lepsza w tego rodzaju rzeczach. – Pielęgniarka mrugnęła do Fury’ego. Ellie zrobiła krok w jej kierunku. – Ty mała… - Ellie!103 – Fury podniósł głos. – Chodź tu. Tęskniłem za tobą. Zamiast powalić na ziemię sukowatą pielęgniarkę, tak jak chciała, podeszła do niego. Jej złość nie ustępowała, kiedy przysiadła na łóżku. Fury miał czelność wyglądać na rozbawionego, a to tylko podsyciło jej gniew. Wydawał się nieźle bawić jej zazdrością, choć ona aż od niej zieleniała. Belinda Thomas bezczelnie z nim flirtowała od kilku dni.

102

I teraz każda normalna kobieta miałaby dwie równoległe wizje: pierwszą jak kastruje swojego faceta przy pomocy łyżeczki do lodów i drugą jak nabija tamtą babę na pal, rozcina jej brzuch i każe jej patrzeć na własne, wypadające flaki, ale nie Elka, nasze wcielenie spokoju i miłosierdzia grrr 103

Jak Bóg mi świadkiem, zabiłabym go! Zamiast bronić swojej kobiety, to przywołuje ją do porządku!!!

Strona 322 z 393

- Pójdę podgrzać trochę olejku – zawołała Belinda. – Muszę natrzeć twoje ramię. Zesztywnieje, jeśli tego nie zrobię. – Wyszła z sypalni wynosząc odkurzacz. - Nie pozwól jej wytrącić się z równowagi – przekonywał ją cicho Fury. - Właśnie weszłam do naszej sypialni i zastałam ciebie gapiącego się na jej tyłek – zagotowała się Ellie. – I jeśli przyjdzie tu z gorącym olejkiem i dotknie cię, to przysięgam na Boga, wyprowadzam się Fury. Jego rozbawienie znikło w ułamku sekundy. – Nie jestem nią zainteresowany Ellie. Patrzyłem na jej tyłek, ale robiłem to, ponieważ jej skóra jest dziwna. Twój tyłeczek wygląda zupełnie inaczej. - Dziwna? – Ellie starała się usilnie nie wybuchnąć. - Jej skóra na górze tyłka marszczy się tworząc fałdy i są w niej wgniecenia. Twój tyłeczek jest pełen i gładziutki. Kocham go.104 - Patrzyłeś się na jej tyłek, ponieważ ma cellulit? - Nie miałem nic innego do roboty. Zabrała mi pilota i oświadczyła, że telewizja szkodzi mojej rekonwalescencji. Chciałem ją zmusić, żeby mi go oddała, ale Tiger powiedział, że nie wolno mi jej torturować, żeby wydusić z niej, gdzie go schowała. Ellie gapiła się na niego. – Nie mogę tak żyć. Ona flirtuje z tobą. Może nie zdajesz sobie z tego sprawy, ale to robi. Ona doprowadza mnie do szału. Jestem pielęgniarką. Mogę się tobą opiekować i nie obchodzi mnie, że obiecałeś Justice’owi, że pozwolisz mu ją tu przysłać. - Jesteś zazdrosna105. - Tak do cholery. Jestem. 104

Taaa kochanie, a wszedłem w jej waginę,bo była jakaś taka zupełnie nie taka, zupełnie inaczej się zaciskała i wcale mi się nie podoba, tylko twoja jest cudowna – co za brednie! Elka, urwij mu jaja! 105

Nie, jakże by mogła być zazdrosna, to tylko zespół napięcia przedmiesiączkowego! Helou!

Strona 323 z 393

Fury wyszczerzył się w szerokim uśmiechu. – Też cię kocham. Nie czuj się w ten sposób. Jesteś jedyną, której pragnę. Nie pozwól jej się do siebie dobrać. Wiem, że flirtuje. Może robić, co jej się żywnie podoba, ale to nie ma najmniejszego znaczenia. Nic do niej nie czuję. – Pociągnął Ellie na swoje kolana. - Tylko dla ciebie twardnieje. Czujesz to? To wszystko dla ciebie. Tylko dla ciebie. - Czas na masaż ramienia – zawołała Belinda. Ellie zamknęła oczy. Fury wciągnął ją mocniej w swoje ramiona, aż jej głowa spoczęła na jego zdrowym barku. - Odejdź – Fury warknął na Belindę. – Ellie mnie wymasuje. - Teraz Fury – rzuciła gniewnie Belinda. – Jestem profesjonalistką. Powinieneś powiedzieć swojej małej przyjaciółeczce, żeby poszła się czymś zająć, kiedy będę masować twoje ramię. Ellie spięła się. Fury warknął najwyraźniej rozwścieczony. - Ellie nie jest moją małą przyjaciółeczką. Zostanie moją żoną. Nigdy nie mów o niej tak, jakby nic dla mnie nie znaczyła, podczas gdy jest dla mnie wszystkim. Mówiłem ci również, żebyś się do mnie nie zwracała po imieniu. Dla ciebie jestem panem Furym. Rozkazuję ci wynieść się stąd do jasnej cholery – ryknął – wynoś się stąd!106 Ellie dzwoniło w uszach. Usłyszała westchnienie Belindy, a następnie trzaśnięcie drzwiami, które zamknęły się za nią. Ręce Fury’ego gładziły jej plecy. - Już jej nie ma. Ellie podniosła głowę. – Dziękuję. Ufam ci. Naprawdę. Chodzi tylko o to, że… Potrząsnęła głową. – Wiem, że będzie nam lepiej, kiedy wyzdrowiejesz, a ta suka wyjedzie.

106

Oho jak ma wizje seksu z Elką to od razu się zebrał w sobie. Płeć męska to debile – bez obrazy chłopcy ☺

Strona 324 z 393

- Jesteśmy pod dużym stresem w związku z obcymi ludźmi znajdującymi się w naszym domu i nie będziemy mieć wiele czasu dla siebie. – Zamilkł na chwilę i ujął twarz Ellie w dłonie. – Już nie mogę się doczekać, żeby znów być z tobą sam na sam. Nie pragnę niczego więcej, niż po prostu być z tobą. - Wiem. Ona po prostu uderzyła we wszystkie moje czułe punkty Fury. Szczerze, to nie mogę sobie przypomnieć nikogo, kogo bym bardziej od niej nienawidziła, a ona omal się na ciebie nie rzuciła. Możesz sobie wyobrazić, jak byś się czuł, gdybym miała pielęgniarza, który uderzałby do mnie równie mocno, jak ona do ciebie? - Nie mogę sobie tego wyobrazić. – Uśmiechnął się szeroko. – Żaden samiec by się nie ośmielił tego zrobić. Trudno by mu było się tobą zajmować z połamanymi rękami i przetrąconą szczęką, a zrobiłbym to, żeby nie mógł cię dotykać, ani się do ciebie odzywać. Roześmiała się. – Och, nie podsuwaj mi pomysłów na temat tego, co mogłabym zrobić z tą kobietą. Nie mogę się doczekać, aż się wyprowadzi. Dzięki Bogu już niedługo to nastąpi. Roześmiał się. – Tak. Dzięki Bogu za to. – Oczy Fury’ego błyszczały. – Obiecano mi masaż gorącym olejkiem. Chcesz mi go zrobić? - Z przyjemnością. - Nie ramienia – warknął cicho. – I pozbądź się tych jeansów. Mam nadzieję, że dotrzymałaś słowa i nie masz na sobie majtek. - Hej, obiecałam spalić je wszystkie, jeśli nie przestaniesz mnie dotykać, ale przestałeś, kiedy pojawiła się pielęgniarka z piekła rodem. – Ellie zsunęła się z jego kolan i oddaliła się od łóżka o kilka kroków. Rozpięła jeansy i rozchyliła je. – Ale i tak ich nie noszę. Wzrok Fury’ego zatrzymał się na fragmencie skóry, który odsłoniła. Warknął i złapał za pościel, odrzucając ją na bok. Szybko stanął na własnych nogach. Ellie oblizała usta i nerwowo spojrzała na drzwi. - Musimy je zablokować. Strona 325 z 393

Fury warknął. – Nie odważy się. Ellie uniosła palec do góry. – Poczekaj chwilkę. – Odwróciła się i podbiegła do małego biurka. Złapała za krzesło i przyniosła je pod drzwi, po czym unieruchomiła nim klamkę. Odwróciła się i złapała za koszulkę, z szarpnięciem zdejmując ją przez głowę i rzucając na podłogę. - Nie spaliłaś staników. – Fury złapał za pasek swoich spodni dresowych, a następnie szybko zsunął je w dół i kopnął na bok. - Musiałam pracować. Nie chciałbyś, żebym trzęsła piersiami przed innymi mężczyznami, prawda? - Musiałbym zabić każdego, kto spojrzałby na moje piersi. Ellie roześmiała się wychodząc z jeansów. – Twoje piersi, huh? Fury złapał ją. – Moje. – Jego dłonie ujęły jej piersi. Ellie oplotła jego szyję rękami. - Najpierw masaż? - Nie. Ostatnim razem najpierw był masaż. Połóż się dla mnie Ellie. Jesteś mi winna posiłek. Ellie wyśliznęła się z jego ramion i wspięła się na łóżko. Przekręciła się na plecy i uśmiechnęła się do Fury’ego, kiedy przyszedł za nią. – Jeśli tym razem ktoś nam przeszkodzi, będę go musiał zabić. – Fury warknął, kiedy złapał jej uda i dłońmi zaczął pieścić jej skórę. – W szufladzie nocnej szafki mam broń. Ellie roześmiała się. – Powinieneś był mi o tym powiedzieć. Mogłabym jej użyć na tej pielęgniarce. Fury mrugnął do niej. – Później nauczę cię, jak się z niej strzela.

Strona 326 z 393

ROZDZIAŁ 18

- Nie. – Warknął Fury. Jego ciemne oczy jaśniały z wściekłości. Ellie przyglądała mu się ponuro. - Justice powiedział, że to ważne. Opinia publiczna chce mnie zobaczyć i upewnić się, że nic nam nie jest. Mogłabym powiedzieć im, że czujesz się dobrze i zdrowiejesz. - Nie. – Fury założył ramiona na piersi. Ellie odsunęła rękę z dolnej części telefonu. - On nie pozwoli na to, Justice. Przykro mi. Ellie słuchała jeszcze przez chwilę, a potem rozłączyła się. Usiadła na brzegu łóżka. - On to rozumie i wypuści od nas oświadczenie do prasy. Powiedział, że ktoś dostarczy nam je później do zatwierdzenia, jeszcze przed wieczorem, kiedy zostanie wypuszczone. - Nie obchodzi mnie co w nim będzie. Oddzwoń do niego i powiedz mu, że może powiedzieć co tylko uważa za niezbędne. Ufam jego decyzji. - W porządku. – Ellie zawahała się. – Dlaczego nie chcesz żebym porozmawiała z dziennikarzami? - Nie pójdziesz tam. Ktoś strzelał do ciebie. Nie pozwolę, abyś znów stała się celem. Jej gniew zmalał. - Martwisz się o mnie. - Zawsze martwię się o ciebie. To mój obowiązek chronić cię, a to oznacza, że nie pozwolę, aby ktokolwiek ponownie zrobił sobie z ciebie tarczę strzelniczą. - Okej. Strona 327 z 393

- Okej? Zgadzasz się? Żadnej kłótni? – Nie wyglądał na w pełni przekonanego. – Nie pójdziesz porozmawiać z dziennikarzami za moimi plecami, zgadza się? - Już odmówiłam Justice’owi. I tak nigdy bym tego nie zrobiła. – Ellie spojrzała na niego pochmurnie. - Nie lubisz jak mówię ci co masz robić. Wzruszyła ramionami. - Wiem, że to dlatego, że martwisz się o mnie, a masz do tego powód odkąd ostatnim razem, gdy stanęliśmy przez dziennikarzami zostałeś dwukrotnie postrzelony. Fury zrelaksował się na łóżku. - Dziękuję. – Jego ton stał się chropawy. - Już czas na zmianę bandaży i podanie ci leków, - powiedziała Belinda, gdy weszła do łazienki niosąc ze sobą swoją torbę medyczną. Rozdrażnienie rozlało się po Ellie. Zrobiła minę do Fury’ego, by pokazać mu co o tym myśli, ale potem wstała. - Myślę, że pójdę pod prysznic. - Wracaj szybko. Ellie spojrzała spode łba na pielęgniarkę, gdy weszła do łazienki. Belinda ignorowała fakt, że Ellie istniała. Stało się tak od kiedy Fury nawrzeszczał na pielęgniarkę. Mimo to, już nikt więcej nie wszedł do ich sypialni, gdy drzwi były zamknięte. Ellie rozebrała się i dostosowała strumień wody. Była zmęczona, a to był długi dzień pracy. Głośne westchnięcie wymknęło się spomiędzy jej ust, kiedy weszła pod gorący strumień wody. Zamknęła oczy próbując odprężyć się i po prostu cieszyć tą chwilą. Jednak jej myśli natychmiast pomknęły do pracy. Jeden z ludzkich ochroniarzy robił obchód po kobiecym domu i zaskoczył jedną z małych kobiet Nowego Gatunku. Zaczęła Strona 328 z 393

piszczeć, gdy tylko natknęła się na niego w kuchni. Godzinę zabrało Ellie uspokojenie kobiety. Po wszystkim, Ellie musiała wykonać telefony do biura ochrony, do Darren’a Artino i do Justice’a. Poprosiła, aby do momentu aż nowa grupa kobiet dostosuje się do przebywania w pobliżu mężczyzn, żaden mężczyzna z ochrony nie miał wstępu do kobiecych domów chyba, że zaistnieje taka potrzeba. Uzyskanie zgody ochrony było ciężką próbą, ale z pomocą Justice’a Ellie wygrała tę walkę. Co gorsza, wróciła do domu, aby zmierzyć się z Sukowatą Pielęgniarą i całym stresem, który się z tym wiąże. Drzwi łazienki nagle zostały otwarte. Uderzyły w ścianę z taką siłą, że Ellie podskoczyła. Złapała za drzwi od prysznica i otworzyła je szeroko. Fury stał w pomieszczeniu, a gniew nadawał mroczny wyraz jego twarzy. Ellie chwyciła za ręcznik, a potem wzdrygnęła się, gdy ból wystrzelił w jej ręce i spojrzała w dół. Dostrzegła zadrapanie od uderzenia w metalowy róg, który rozciął nieznacznie jej dłoń. Pokazała się krew, ale zignorowała ją. Było niewielkie, a jej uwaga skupiła się na Fury’m. - Co się stało? Coś nie tak? Fury zatrzasnął drzwi od łazienki, zamykając ich w środku. - Tak kobieta musi odejść! Ellie owinęła ręcznik wokół swego ciała i wyszła spod prysznica. Woda kapała wszędzie, ale zignorowała ją. - Sukowata Pielęgniara? Zwracasz się do niewłaściwej osoby. - Dokładnie ta, tak! – Fury zatrząsł się i zbladł, gdy wpatrywał się w Ellie. – Nie pocałowałem jej. Chwyciła mnie i położyła swoje wargi na moich. Próbowała wepchnąć swój język do mych ust. – Warknął. – Odepchnąłem ją, a ona zaczęła się rozbierać. – Warknął rozwścieczony. – Przyszedłem tutaj. Chcę, aby opuściła mój dom107. Teraz to Ellie była bardziej wkurzona niż Fury.

107

Noooo dobraaaa. Jestem super samcem alfa, co to nie da ruszyć swej kobiety nikomu, ale jak się rzuca na mnie inna baba to lecę do swojej po pomoc… wtf?

Strona 329 z 393

- Pocałowała cię? - Dała mi zastrzyk i zmieniła opatrunek. Nagle spróbowała mnie pocałować, kiedy rzuciła się na moje kolana. Zabierz ją stąd albo zrobię jej krzywdę, Ellie. - Nie ruszaj się stąd. Ellie puściła ręcznik i zdjęła koszulkę nocną zawieszoną na haczyku przy drzwiach. Nie chciała marnować czasu na udanie się do innego pokoju po czyste ubranie i nie chciała zakładać z powrotem brudnego. Przyglądała się Fury’emu, dostrzegając jego napięte rysy twarzy. Obserwował ją w ciszy. - Zajmę się tym. - Nie flirtowałem z nią, aby sprowokować ją do tego. Ellie potaknęła. - Wierzę ci. Nagle Fury złapał Ellie, gdy próbowała go wyminąć. Wciągnął ją w swoje ramiona i objął jej twarz. - Pocałuj mnie. - Pozwól mi najpierw się nią zająć. - Pocałuj mnie, - warknął. – Mam na sobie jej zapach i nie mogę go znieść. Zrozumienie spłynęło na nią. Wiedziała jak bardzo wrażliwy potrafił być węch Fury’ego i jak bardzo lubił jej zapach. Zawsze ocierał się o nią, tylko po to, by nanieść go na swoje ubranie. To było trochę dziwne, ale dobrze było wiedzieć, że pragnął jej zapachu gdziekolwiek by nie szedł. Obróciła się w jego ramionach i pocałowała go. Potarła swym ciałem o jego. Nie przeszkadzało mu, że była mokra i, że wilgoć przedostawała się przez jej nocną koszulkę na

Strona 330 z 393

jego ubranie. Przebiegła rękoma wzdłuż jego twarzy i karku. Upewniła się, że potarła go wszędzie, gdzie myślała, że Belinda mogła go dotknąć. Jej stopy uniosły się nad podłogę i nagle jej plecy docisnęły się do ściany. Ręce Fury’ego wślizgnęły się pod jej biodra. Podniósł ją wyżej, rozchylając jej nogi, aż były owinięte wokół jego talii. Rzeczywistość wdarła się w ten nastrój i Ellie szarpnęła się w ramionach Fury’ego. Puściła jego twarz i opuściła nogi. Oderwała swe usta od jego. Natychmiast dostrzegła smugę krwi na jego szczęce i policzku, z zapomnianej rany. - Puść mnie. Umazałam cię krwią. Fury natychmiast zmartwiał. - Krwawisz? Jesteś ranna? Byłem zbyt rozkojarzony, aby to zauważyć i próbowałem nie wdychać zapachu tej kobiety. Zarumieniła się. - Zadrapałam tylko rękę o drzwi prysznica. Zdaje się, że złapałam za ostrą krawędź. Potrzebuję jedynie bandaża, a potem rozprawię się z Belindą. Mam też PMS, więc pożałuje, że zadarła z tobą dzisiaj. Coś zmieniło się w oczach Fury’ego. Fury wziął głęboki wdech. - Nie wyczuwam, aby to był twój czas. - To takie dziwaczne. Breeze ostrzegła mnie, że możecie wyczuć kobietę podczas jej okresu na połowę mili. Powiedziała mi jak sobie radzić, gdy do tego dojdzie. Fury warknął cicho. - Musiała to zrobić. - Powiedziała, że w przeciwnym wypadku nie dotarłabym do domu, bez zostania obwąchaną. – Ellie uśmiechnęła się nagle. – Żartowała sobie, prawda? Strona 331 z 393

- To jest podniecające, - warknął Fury, pasja nadawała mroczy wyraz jego spojrzeniu. - Dlaczego? - Czy kiedykolwiek pozwoliłaś mężczyźnie dotknąć się w tym czasie? Ellie pokręciła głową. Nie pozwoliła. Jej były mąż był tym obrzydzony, a Ellie nie szczególnie tego pragnęła. Pomiędzy rozdęciem i skurczami nie do końca czuła się seksowna w tym okresie miesiąca. - Jesteś gorętsza i wilgotniejsza w środku. – Przysunął się do Ellie, dociskając ją do ściany. – Wspomniałem, że to podniecające? – Warknął na nią, a potem ponownie przygwoździł ją do ściany. - Fury, odsuń się. – Ellie zaśmiała się i delikatnie pchnęła jego ramiona, by zostawić pomiędzy nimi nieco przestrzeni. – Jeszcze nie dostałam. Moja ręka wciąż krwawi i muszę porozmawiać z tą pielęgniarką. Zachowaj tę myśl. To nie powinno zająć dużo czasu i będziemy mogli do tego powrócić. Fury warknął głośniej, odmawiając odsunięcia się i przyszpilając ją ciasno. Niepokój spłynął wzdłuż jej kręgosłupa. Pchnęła go mocniej. - Fury? Proszę? Zgniatasz mnie. Musisz mnie wypuścić. Odsunął się, ale wyglądał jakby wcale tego nie chciał. Ellie przesuwała wolno swym ciałem pomiędzy nim i ścianą, aż była wolna. Ellie pokręciła głową do niego. - Wycofaj się, wielki facecie. Mówię poważnie. Muszę wykopać z tego domu tyłek pewnej pielęgniarki, a potem kładziemy cię z powrotem do łóżka. – Pogłaskała go. – Potem ja będę się tobą opiekować. Wciąż nie jesteś w pełni zdrowy. Słyszałeś co mówiła Trisha. Jeżeli weźmiesz mnie na stojąco, możesz rozerwać szwy. Jeszcze tylko kilka dni i będziemy mogli uprawiać seks jak tylko tego zapragniesz, ale w tej chwili zrobimy to powoli, na łóżku.

Strona 332 z 393

Gorączka wrzała w organizmie Fury’ego i walczył mocno o utrzymanie kontroli. Zmarszczył brwi walcząc z potrzebą zawycia. Oddychał ciężko obserwując Ellie poruszającą się po łazience. To nie miało z nią związku, ale nagle poczuł ogromny gniew. Pragnął jej tak bardzo, że to aż bolało. Jego ciało płonęło z potrzeby chwycenia jej, ponownego dociśnięcia do ściany i wzięcia. Jego dłonie zacisnęły się w pięści, gdy walczył z tą potrzebą. Powiedziała nie, a on nigdy nie skrzywdziłby Ellie, nigdy nie zmusiłby jej, ale walczył z potrzebą złapania jej. Co się do diabła ze mną dzieje? Żadna odpowiedź nie spłynęła na niego, gdy nabierał i wypuszczał powietrze. Żar nabrał mocy, a gdy zaciągnął się zapachem Ellie jego kutas stwardniał, aż zaczął pulsować boleśnie. To musi być reakcja na tę kobietę, która rzuciła się i zaczęła mnie dotykać. Zdawał sobie sprawę, że mocno uzależnił się od zapachu Ellie, potrzebował go wokół siebie, albo tęsknił za nim. Po prostu nie wiedział jakich rozmiarów nabrał ten wewnętrzny przymus, dopóki inna kobieta go nie dotknęła. To musi być jedna z tych zwierzęcych cech, która teraz się ujawniła. Musiał zapanować nad nią dla dobra Ellie, ale im dłużej tam stał tym trudniej było mu ukryć jego potrzebę przelecenia Ellie. Pragnął swego fiuta w niej. Potrzeba zasmakowania jej krwi sprawiła, że ślina napłynęła mu do ust, gdy jej zapach drażnił jego nos. To wprawiło go w szok, pozostawiając go nieco przestraszonym – przerażonym nawet. Odsunął się, jego oddech zmienił się w sapanie i próbował odzyskać kontrolę nad swym umysłem. Pragnienia wzrastały w nim, aż nie mógł już dłużej ich opanować. Nagle Fury obrócił się i uderzył w ścianę. Dotkliwy ból, który wystrzeli wzdłuż jego ręki pomógł. Gniew zmalał na tyle, że ponownie mógł myśleć. Zaskoczenie sprawiło, że Ellie zastygła na chwilę z powodu gwałtownego wybuchu Fury’ego, ale rozumiała jak bardzo potrafiła zdenerwować kogoś ta piekielna pielęgniarka. Z łatwością potrafiła wczuć się w jego reakcję. Strona 333 z 393

- Wciąż zły z powodu tego co zrobiła? Czy uderzenie w ścianę pomogło? Obrócił się, potrząsając ręką, którą właśnie uderzył w ścianę. - Nie. Jestem wściekły, że nie mogę cię dotknąć tak jak tego pragnę. - Wiem, ale nie chcemy, abyś wrócił do szpitala, Fury. Wróć teraz do łóżka, a ja poradzę sobie z Pielęgniarą Nachalne Usta108. Potem będziemy uprawiać seks, na łóżku, bardzo wolno, abyś nie porozrywał niczego. – Przykleiła plaster do swojej dłoni. – Zamierzam pozbyć się jej raz na zawsze. Fury prychnął i otworzył szeroko drzwi do łazienki. Ellie podążyła za nim do sypialni, zostawiła go tam, i udała się na poszukiwania pielęgniarki. Nie marnowała czasu na zakładanie majtek skoro jej nocna koszulka opadała jej do kolan109. Nie powinno zabrać jej dużo czasu na przekazanie Belindzie Thomas, aby zabrała swoje graty i wyniosła się stąd. Nigdy wcześniej nie widziała, aby Fury był tak wzburzony. Ellie odnalazła wyglądającą na poirytowaną pielęgniarkę siedzącą na kanapie, z pilotem w ręce. Tiger siedział na krześle przy drzwiach, przeglądając gazetę. Jego brwi uniosły się, gdy Ellie weszła do salonu w nocnej koszulce. - Trochę wcześnie na spanie, nieprawdaż? – Tiger spojrzał na swój zegarek. – Jest dopiero czwarta. - Ty, - Ellie wskazała na Belindę, - nie jesteś już dłużej potrzebna. Jesteś zwolniona. Skończyłaś tutaj. Nazywaj to sobie jak chcesz, ale idź spakować swoje rzeczy i wynoś się stąd. – Spojrzała na Tiger’a. – Jak najszybciej wyprowadzać ją z terenu Homeland’u, albo przysięgam, że wyniosą ją na noszach do centrum medycznego. Nigdy więcej nie może tu wrócić.

108

W oryginale: Nurse Kissy Force

109

Nasza autorka po raz kolejny podkreśliła, że Elka lata z gołym tyłkiem po mieszkaniu… hmmmmm :P

Strona 334 z 393

- Nie możesz mi mówić co mam robić. – Belinda gromiła wzrokiem Ellie. – Zostałam zatrudniona przez Justice’a North, aby opiekować się Fury’m. Tylko on może mnie zwolnić110. - W porządku. – Podeszła do telefonu. Znała już numer Justice’a na pamięć. Wybrała go szybko. - Justice North, - oświadczył jego spokojny głos. - Belidna Thomas właśnie rzuciła się na Fury’ego. Jest nieziemsko wkurzony, a ja jeszcze bardziej. Właśnie powiedziałam jej, żeby zabierała swoje graty i wynosiła się, ale poinformowała mnie, że tylko ty możesz ją zwolnić. Zamilkł. - Ona co? - Rzuciła się na Fury’ego. Brałam prysznic a ona obłapiała go na łóżku. Wszedł do łazienki rozwścieczony. Mam szczęście, że nie zgniótł mnie próbując pozbyć się jej zapachu. Jest bardziej niż rozgniewany, Justice. Wezmę kilka dni wolnego, abym mogła sama się nim opiekować. Proszę tylko, abyś ją stąd zabrał. Głos Justice’a obniżył się. - Nic ci nie jest? Zranił cię? - Nic mi nie jest. Jest po prostu wściekły, że rzuciła się na niego i był naprawdę agresywny próbując zastąpić jej zapach moim. - Zranił cię? Czy był niedelikatny podczas seksu?111 Czy muszę wysłać lekarza? - Nie uprawialiśmy seksu. Po prostu ocierał się o mnie i niemalże zmiażdżył mnie o ścianę. Kogo to obchodzi? Chcę, aby ta kobieta zniknęła, Justice. On chce, aby zniknęła.

110

A to zdzira :P

111

W sumie to można by to przetłumaczyć jako „Czy uprawiał z tobą ostry seks?” :P pomijam fakt, że jej szef pyta o takie rzeczy… o rajuśku ;)

Strona 335 z 393

Zwolnisz ją czy mam jej połamać ręce, aby upewnić się, że nie będzie mogła dłużej pracować? Wierz mi, zrobię to112. - Już tam idę. Daj telefon Tiger’owi. Ellie demonstracyjnie przekazała telefon Tiger’owi. Wyglądał na zaniepokojonego, kiedy go wziął. Ellie gromiła wzrokiem Belindę. Od poziomu wściekłości jakiego doświadczała, z jej nozdrzy powinny buchać płomienie. - Pakuj swoje graty. Jedzie tu, aby cię zwolnić. Belinda wstała. - Ty… - Co? – Krzyknęła Ellie, kompletnie wkurzona. Zielone oczy błyszczały z gniewu. - Pożałujesz tego. – Belinda ruszyła wzdłuż korytarza. Ellie próbowała się uspokoić. Spojrzała na Tiger’a. Oparł się o drzwi wejściowe, z dala od niej, a napięty wyraz jego twarzy sprawił, że zmarszczyła brwi. Wpatrywała się w niego, gdy się rozłączył. - Nic ci nie jest? – Ellie zaniepokoiła się widząc blednącego Tigera. - Ellie, chodź ze mną teraz. – Szeroko otworzył drzwi wejściowe. Spojrzała w dół. - Nie wyjdę na zewnątrz w nocnej koszulce. Dlaczego chciałbyś rozmawiać tam ze mną? Ta kobieta pakuje się i nie może nas usłyszeć ze swojego pokoju. Tiger podszedł szybko do Ellie.

112

Ostra siostra :P

Strona 336 z 393

- Niech to, kobieto. Nie kłóć się ze mną. Musisz wyjść z tego domu w tej chwili. Ellie odsunęła się na kilka stóp. Tiger zatrzymał się i wciągnął powietrze ze zmarszczonymi brwiami. - Czuję na tobie krew. Powiedziałaś Justice’owi, że Fury nie zrobił ci krzywdy. - Nie zrobił. – Wyciągnęła dłoń, by pokazać mu różowy plaster przyklejony na ręce. – Rozcięłam ją trochę wychodząc spod prysznica. Fury nigdy by mnie nie skrzywdził. Powąchał ponownie. - Nie wyczuwam dużo twojej krwi. - To dlatego, że to tylko zadraśnięcie. Nie krwawiło mocno. - Musimy wyjść w tej chwili. Odsunęła się bardziej. - Nigdzie z tobą nie idę. Nie jestem nawet ubrana, a jeżeli myślisz, że zostawię Sukowatą Pielęgniarę samą z Fury’m, to pomyśl jeszcze raz. - Ellie, - syknął Tiger, - napompowali Fury’ego naszymi lekami, aby pomóc mu szybciej wyzdrowieć. Ocenialiśmy go pod względem oznak zagrożenia, ale teraz zachowuje się agresywnie. Jesteś tutaj w niebezpieczeństwie i musisz udać się do bezpiecznego miejsca. – Spojrzał na swój zegarek. – Dostał swoje leki jakieś piętnaście minut temu, zgadza się? Ellie zgromiła go wzrokiem. - Belinda powiedziała mi, że poda mu jego leki, kiedy szłam pod prysznic. Fury powiedział, że dała mu zastrzyk. Dlaczego miałabym być w niebezpieczeństwie? Tiger poruszył się szybko, złapał Ellie wokół pasa, obrócił ją i przyłożył dłoń do jej ust. Jej nogi uniosły się nad podłogę. Tiger pognał szybko w kierunku drzwi wejściowych z nią szarpiącą się w jego ramionach. W ciągu kilku chwil znaleźli się na zewnątrz.

Strona 337 z 393

- Cicho, - warknął Tiger do jej ucha. – Nie bój się. On wyczuje to. Powiedziałaś, że wziął twój zapach. Weź kilka głębokich wdechów, a ja ci to wytłumaczę, okej? Musisz mówić cicho. Obiecasz mi to? Ellie była wściekła, nie wystraszona, kiedy kiwnęła głową przy jego ręce. Ciało przytrzymujące jej rozluźniło się, gdy postawił ją na ziemi i wypuścił. Jego dłoń puściła jej usta. Ellie obróciła się i zgromiła go wzrokiem. - Co to było? – Syknęła. - Nie rozumiesz jak bardzo ranny był Fury? – Tiger zmarszczył brwi. – Człowiek nie przeżyłby tego. Minął dopiero tydzień, a on już chodzi. Leczy się naprawdę szybko. Nie zastanowiło cię to? - Wy po prostu robicie to szybciej. Fury powiedział mi, że to normalne u Nowego Gatunku. - Do pewnego stopnia tak, ale nie tak szybko jak Fury, bez żadnej pomocy. To ściśle tajne, ale jako partnerka Fury’ego jesteś traktowana jak Nowy Gatunek. Musisz o tym wiedzieć. Nie wszystkie zapisy uległy zniszczeniu, kiedy nas odkryto. Niektórzy z lekarzy nie trzymali swoich notatek i badań w systemie, który zniszczyli kiedy wkroczono do obiektów badawczych. W niektórych przypadkach udało nam się zdobyć formuły i dokładny skład chemiczny niektórych leków, które na nas stosowali. Ta wiadomość zaskoczyła ją. - Dlaczego jest to utrzymywane w tajemnicy? Zawahał się. - Zastanawiałaś się kiedyś dlaczego Prezydent i Stany Zjednoczone byli tak chętni, aby oddać nam bazę wojskową na nasz dom? Dlaczego tak ochoczo zgadzali się na wszelkie nasze żądania? Pracowaliśmy z pewnymi ludźmi, którzy byli bardzo życzliwi, bardzo szczęśliwi mogąc doradzać Justice’owi. Mówili mu o suwerenności. Zażądaliśmy równych praw z ludzkimi i dostaliśmy je. Nowy Gatunek sam sobą rządzi na amerykańskim gruncie, na ziemi, Strona 338 z 393

którą nam dali. Również jako Nowy Gatunek otrzymaliśmy immunitet dyplomatyczny. Jesteśmy uważani za amerykańskich obywateli, ale otrzymaliśmy specjalne przyzwolenia. - Oczywiście, że jesteście amerykanami. Urodziliście się tutaj. To było jedyne właściwe wyjście, aby dać wam bezpieczne miejsce do życia. Jest mnóstwo grup, które was nienawidzą, co sprawia, że dla żadnego z was nie byłoby bezpiecznie spróbować współżyć od razu ze społeczeństwem. - Mercile Industries przez dekady otrzymało miliardy dolarów jako fundusze mające wspomóc studia i badania nad lekami. Przez ostatnie sześć lat Prezydent oficjalnie podpisywał się pod pieniędzmi przekazanymi Mercile. Pochodziły z wojskowych funduszy. Ellie wpatrywała się w niego zmieszana. - Jaki to ma w tej chwili związek z Fury’m? - Mercile obiecało stworzyć leki, które sprawią, że żołnierze staną się silniejsi, będą lepiej walczyli, zdrowieli szybciej po walce, a nawet podniosą czułość ich zmysłów. Przewaga farmaceutyczna, której nie miałyby inne kraje. Zaszczepili nasze siły zbrojne, aby zapobiec złapaniu przez nich różnych chorób, kiedy są wysyłane do innych krajów. Wyobraź sobie, że dostają zastrzyk, który sprawia, że są silniejsi, szybsi i trudniej ich zabić podczas walki. Dzięki temu łatwiej wygrywalibyśmy wojny, szybciej i z mniejszą liczbą start w ludziach. Nikt nie wiedział, że Mercile przekroczyło granice moralności i legalności, aby uzyskać postępy, które obiecali poczynić. Każdy dolar, który otrzymali pomógł im zniewolić nas i był opłacony krwią, potem i torturami. Ludzie wpadliby we wściekłość, gdyby odkryli, że pieniądze z ich podatków utopiono w czymś tak nikczemnym. Każda organizacja walcząca o prawa człowieka na planecie zbuntowałaby się i niektóre kraje mogłyby oskarżyć rząd o przerażające zbrodnie. - To okropne, - wyszeptała. – Tak bardzo mi przykro. Co to ma wspólnego z Fury’m i dlaczego uważasz, że może być niebezpieczny? Chcę wrócić do środka, Tiger. Po prostu przejdź do rzeczy.

Strona 339 z 393

- Stworzyli wiele leków, a kilka z odzyskanych raportów poświadczało, że niektórzy ludzie, którzy zgłosili się na ochotnika, aby je wziąć, zmarli. Jedna partia leków przyspieszała proces leczenia się Nowego Gatunku, do niezwykłego poziomu. – Odchrząknął. – Jednocześnie, gdy testowano je na nas niewielki odsetek osobników Nowego Gatunku tymczasowo popadał w szaleństwo. Lekarze nie zaprzestali badań. Zgodnie z niewieloma notatkami odnoszącymi się do nich uznali, że szalona, ranna osoba, która zdrowieje, była warta tymczasowego obłędu. Osobnicy Nowego Gatunku, u których wystąpił ten negatywny efekt doprowadzającej do szaleństwa wściekłości zawsze w pełni powracali do siebie. Ludzie w tym przypadku nie mieli aż tyle szczęścia. Albo umierali, albo ich umysły pozostawały nieodwracalnie zniszczone, gdy ciało się uleczyło. Jej umysł zaskoczył. - Martwiłeś się, że Fury może popaść w szaleństwo? - Tak. Notatki nie były kompletne. Nie znamy przedziału czasowego, w którym obłęd uderza, ani jak długo trwa, jeżeli jest się jednym z tych podatnych. Agresja i mordercza wściekłość są częścią efektów ubocznych. - I uważasz, że pojawiły się u niego? - Powiedziałaś, że był rozwścieczony i bardzo agresywny, że przydusił cię do ściany, kiedy poczuł twój zapach, Ellie. Powiedz mi prawdę. Czy zachowuje się normalnie jak na niego? Znasz go dobrze. Zawahała się przypominając sobie scenę w łazience. - Nie skrzywdził mnie i nie wierzę, że mógłby to zrobić. Może jest po prostu wściekły ponieważ ta pielęgniarka każdego mogłaby wkurzyć. Nie jestem na eksperymentalnych lekach, ale wciąż chętnie przyłożyłabym jej. - Lepiej dmuchać na zimne. Musisz być z dala od niego dopóki nie będziemy mieli pewności, że nie jest niebezpieczny. Ludzka część Gatunku zdaje się zanikać podczas tego procesu a nasze zwierzęce instynkty przejmują kontrolę. Jesteśmy naturalnymi drapieżnikami, a on mógł wyczuć cię jako ofiarę, Ellie. Strona 340 z 393

- Nie bądź śmieszny, - rozeźliła się Ellie. – Fury mnie kocha. Po prostu był zdenerwowany, że ta Sukowata Pielęgniara rzuciła się na niego. Nie zrobił mi krzywdy i nie zrobiłby. Tiger uważnie przyglądał się jej twarzy. - Nie możemy ryzykować. Zawahała się. - Rozumiem, ale nie zostawię go. Chodźmy po prostu porozmawiać z nim i sam zobaczysz, że nic mu nie jest. Samochód podjechał przed dom. Ellie odwróciła się, gdy Slade otworzył drzwi od strony kierowcy, a Justice wysiadł od strony pasażera. Trisha i nieznana jej osoba wysiadły z tyłu. - Jesteś bezpieczna. – Justice wyglądał na uspokojonego. – Musisz stąd odejść. Tiger zawiezie cię do domu doktor Norbit. Trisha podała klucze wysokiemu mężczyźnie Nowego Gatunku. - To klucze do mojego domu. Mam pokój gościnny. – Przyjrzała się Ellie od góry do dołu. – Możesz skorzystać z moich ubrań i wszystkiego czego tylko potrzebujesz. Moja szafa jest twoją szafą. - Gdzie jest pielęgniarka? – Slade rozejrzał się po terenie. - Wciąż w środku. – Wzruszył ramionami Tiger. – Pakuje swoje rzeczy. - Niech to, - warknął Justice. – Może ją zaatakować. Ona to zaczęła. Zabierz stąd Ellie. Slade otworzył drzwi wejściowe i wmaszerował do domu, a Justice tuż za nim. Trisha i nieznajomy zostali na zewnątrz. Ellie przyglądała mu się z ciekawością. - To doktor Ted Treadmont. Jest głównym naukowcem od Nowego Gatunku, powiedziała Trisha. Strona 341 z 393

- Musisz iść, Ellie. Będziesz mogła wrócić kiedy będzie już bezpiecznie. - Ile razy muszę powtarzać, że Fury nie skrzywdzi mnie, zanim ktoś mnie posłucha? Nigdzie nie idę. Tiger zaklął. - Zabije mnie za to. – Nagle rzucił się, złapał Ellie w talii i zakrył jej usta dłonią. Szarpnął głową w kierunku Trishy. – Nie stój tam tak, doktor Norbit. Czy mogłabyś proszę otworzyć bagażnik w samochodzie? Wajcha otwierania bagażnika jest przy desce rozdzielczej. Muszę zabrać ją stąd na wypadek, gdyby mu odbiło. Trisha pobiegła do samochodu. Ellie szamotała się i drapała ramiona Tiger’a, ale on nie postawił jej na ziemi, a ona nie mogła zrobić nic więcej poza wydawaniem cichych dźwięków z jego ręką przyciśniętą mocno do jej ust. Kopała jego nogi, ale bez względu na to jak wiele razy uderzyła go gołą stopą, to w ogóle go nie spowalniało. Bagażnik został otwarty i Tiger opuścił Ellie do środka. - Nie, - krzyknęła Ellie. Bagażnik został zamknięty, pozostawiając ją w ciemności. Ellie kopnęła w niego i krzyknęła. – Wypuść mnie stąd! Samochód odpalił. Ellie kopnęła ponownie, ale znajdująca się nad nią pokrywa bagażnika nie chciała się otworzyć. Krzyczała, wciąż zszokowana tym, że została zamknięta w bagażniku przez Tiger’a. Ufała mu. Przestała krzyczeć, gdy samochód ruszył. Nie cierpiała małych, ciasnych przestrzeni. Walczyła z atakiem paniki. Samochód skręcił nagle i Ellie przeleciała uderzając o coś mocno. Ból wystrzelił w jej kolanie. Krzyknęła ponownie. Poobija się w tym bagażniku będąc rzucaną tam i z powrotem, jeżeli przy tej prędkości będzie często brał ostre zakręty. Samochód ponownie skręcił ostro i Ellie uderzyła w przegrodę pasażera z tyłu bagażnika. Ból wystrzelił w jej ramieniu. Ellie zwinęła się w kulkę i walczyła, by oddychać normalnie, dopóki samochód w końcu nie zatrzymał się. Wiedziała, że ma dużo powietrza, ale to nie zmniejszało jej męki. Jej klaustrofobia nigdy wcześniej nie sięgnęła takich rozmiarów. Bagażnik został otwarty i Ellie gorączkowo próbowała się z niego wydostać. Sapała zaciągając hausty świeżego powietrza, Strona 342 z 393

gdy Tiger sięgnął do niej. Ellie trzepnęła jego ręce. Odskoczył, kiedy Ellie praktycznie wyrzuciła swe ciało z bagażnika. Wpatrywała się w niego dziko. Tiger zmarszczył brwi. - Co się z tobą dzieje? Jesteśmy przy domu lekarki. - Nigdy więcej nie zamykaj mnie w małej przestrzeni! – Krzyknęła Ellie. Zatoczyła się do tyłu o kilka kroków. Gorące łzy spłynęły po jej policzkach. – Nienawidzę małych, ciemnych przestrzeni! - Przestań krzyczeć, - nakazał Tiger. – Przepraszam. Uspokój się, Ellie. Weź kilka głębokich wdechów. Nic ci nie jest. Wdech i wydech. Tak jest. Nie wiedziałem, że masz chorobę ciemnicową113. - Nie mam choroby ciemnicowej! – Przestała krzyczeć. – Co to jest choroba ciemnicowa? - Wpadasz w panikę, kiedy zostajesz zamknięta w ciemnym, małym pomieszczeniu. Tak to nazywamy. Przepraszam. Czy już w porządku? Powinniśmy wejść do środka. Ta nocna koszulka jest cienka, i obawiam się, że możemy przyciągać zbyt dużą uwagę tutaj. To jest ludzka część Homeland. Znaczenie jego słów dotarło do niej. Zdała sobie sprawę, że jest prawie naga i natychmiast zapragnęła w coś ubrać się. A potem znajdę drogę do domu. Ellie potaknęła i podążyła za Tiger’em do drzwi wejściowych. Otworzył drzwi. Ellie weszła do środka, a potem odwróciła się kopiąc Tiger’a w goleń, na tyle mocno, że zabolała ją stopa. Tiger zaklął i warknął na nią. - Za co to?

113

No dobra, w oryginale jest to „hole sickness” – nie mam pojęcia jak to przetłumaczyć, w dosłownym tłumaczeniu jest to „choroba dziury”, a że brzmi to tak sobie oraz, ze względu na fakt, że potem Elka pyta się co to jest postanowiłam zrobić z tego „chorobę ciemnicową”, gdyż, bo, ponieważ „hole” również może mieć takie znaczenie – jak ktoś ma inny pomysł, to zapraszam :P

Strona 343 z 393

- Za wszystko. Nie mam choroby ciemnicowej. Mam klaustrofobię. Zmarszczył brwi. - Czy to nie jest to samo? - Idź do diabła. – Ellie pomaszerowała za dala od niego do sypialni Trishy, przypominając sobie gdzie się znajdowała, gdy była tu ostatni raz. Zatrzasnęła drzwi pomiędzy nimi i udała się do szafy lekarki. Ellie pożyczyła spodnie dresowe, biustonosz sportowy i za dużą koszulkę z koncertu rockowego, w którym Trisha musiała uczestniczyć. Przymierzyła buty lekarki, ale nie miały tego samego rozmiaru. Musiała pozostać na bosaka. Ellie złapała za telefon z nocnego stolika i zadzwoniła do domu, chcąc porozmawiać z Fury’m. Rzuciła nerwowe spojrzenie w kierunku drzwi, obawiając się, że Tiger mógł wejść do pokoju i powstrzymać ją. - Ellie? – Fury brzmiał na wkurzonego. - Cześć, Fury. Zmusili mnie do wyjścia. Nic ci nie jest? - Gdzie jesteś? – Warknął. - Nie mów mu! – Wrzasnął Tiger, niemalże rozsadzając drzwi do pokoju. - Gdzie jesteś? – Powtórzył Fury, rycząc. Tiger wyszarpnął telefon z jej palców i odłożył go z trzaśnięciem na widełkach. Spojrzał płonącym wzrokiem na Ellie. - Nie dotarła do ciebie rozmowa o zapachu i ofierze, którą odbyliśmy? - Chciałam tylko, żeby wiedział, że jestem bezpieczna i zapytać go jak się czuje. Poważnie przesadzacie, jeżeli myślicie, że Fury stanowi dla mnie zagrożenie. Tiger uniósł brwi. - Serio? – Podniósł telefon. – Przekonajmy się, jak bardzo się mylimy. Strona 344 z 393

- Do kogo dzwonisz? - Do Justice’a. Ellie usiadła na brzegu łóżka Trishy, spoglądając na Tiger’a płonącym wzrokiem. Przysłuchiwał się i zmarszczki wykrzywiły rysy jego twarzy, gdy nachmurzył się. Rozłączył się. - Coś jest naprawdę nie tak. Justice nie odebrał telefonu. Połączyłem się z jego pocztą głosową po sześciu sygnałach. - Więc, jest zajęty. - On zawsze odbiera. – Tiger wybrał inny numer. Nasłuchiwał, a jego twarz zbladła zanim się rozłączył. - Slade również nie odebrał, a zawsze to robi po trzecim sygnale. Obaj weszli do domu i nie odbierają swoich telefonów. Cholera. – Wybrał inny numer. Zaklął po minucie i rozłączył się. Zamachał telefonem do Ellie. – Doktor Norbit również nie odbiera. - Może właśnie z nim rozmawiają i nie chcą być niegrzeczni odbierając telefony. - Zadzwoń do domu, porozmawiaj z nim przez kilka minut, żeby przekonać się w jakim jest stanie, ale nie mów mu gdzie jesteś. Możesz to zrobić? Ellie wzięła telefon. - To jest po prostu idiotyczne. - Tylko z nim porozmawiaj. Znasz Fury’ego. Zobacz czy to twój mężczyzna czy też nie jest do końca sobą. Zapytaj go gdzie są Justice i Slade. - Będzie ci głupio. - Zaryzykuję. Tylko nie mów mu gdzie jesteś. Obiecujesz? - Jasne, - mruknęła zadowolona, że mogła porozmawiać z Fury’m. Tiger popadał w paranoję. Strona 345 z 393

Fury odebrał po pierwszym sygnale wywarkując jej imię. Brzmiał na tak wściekłego, że ledwie rozpoznała własne imię wychodzące z jego ust. - To ja. Nic ci nie jest? - Gdzie jesteś? - Obawiali się, że zareagujesz na jeden z leków, który ci podawali i sądzą, że jesteś dla mnie niebezpieczny. Nic mi nie jest. Czy Justice i Slade wciąż tam są? - Gdzie jesteś? – Wychrypiał te słowa zgrzytliwie. – Powiedz mi w tej chwili, Ellie. Ellie napotkała zaniepokojony wzrok Tiger’a, musząc przyznać, że Fury zachowywał się dziwnie. – Niedługo będę w domu. Czy Justice i Slade wciąż tam są? - Są na zewnątrz, - warknął Fury. – Znajdę cię, jeżeli nie powiesz mi gdzie jesteś. Wróć do domu w tej chwili. Nie chcesz, abym musiał cię szukać. - Musisz się uspokoić. Lekarze chcieli tylko sprawdzić jak się czujesz, a ja wrócę do domu jak tylko upewnią się, że wszystko jest w porządku. - Idę po ciebie114, - warknął. Trzasnął telefonem. - Fury? – Pokręciła głową zaskoczona. – Jest naprawdę wściekły. Powiedział, że idzie po mnie i rozłączył się. To zabrzmiało jak… groźba. - Niech to, - jęknął Tiger. – Jest w pełnym trybie polowania, tak jak się obawiałem. Musimy zabrać cię stąd w diabły. – Odłożył telefon, a potem wyciągnął komórkę z tylnej kieszeni. Wybrał numer. - Mówi Tiger. Justice i Slade stracili kontakt. Byli z Fury’m. Zdziczał od leku i poluje na swoją partnerkę. Jestem w domu doktor Norbit z Ellie. Chcę, aby jeden oddział wysłano w tej chwili do Fury’ego i potrzebuję drugiego zespołu tutaj, żeby odseparować ją od strefy walki. – Rozłączył się.

114

Uuuuu, niegrzeczny, bardzo niegrzeczny chłopiec, hehehehe :P

Strona 346 z 393

- Strefy walki? – Ellie sapnęła. – Czy wszyscy powariowaliście? Jeżeli Fury jest wściekły to dlatego, że zabraliście mnie z domu i martwi się. Tiger sięgnął w dół i stanowczo złapał ramię Ellie. - On nie jest zmartwiony. Odbiło mu. Rusz tyłek. Twój partner jest jednym z najlepszych poszukiwaczy jakich mamy. Musimy zabrać cię z dala od jego zasięgu. – Szarpnął ją na nogi. - Przestań! – Wrzasnęła Ellie. Wyszarpnęła się z jego uścisku. - Pozwól, że przypomnę ci to co już zdążyłem ci powiedzieć, jeżeli nie załapałaś tego za pierwszym razem. Lek, który mu podano może stłumić jego ludzką stronę i wyzwolić zwierzęcą. Twój partner jest teraz w głównej mierze zwierzęciem, a jeżeli mam rację i złapał twój zapach, poluje na ciebie jak na zwierzynę. Bycie zwierzyną oznacza, że najprawdopodobniej zrobi ci krzywdę jeżeli cię znajdzie. - Fury mnie kocha. Jest po prostu wściekły bo… - Może cię zabić. Wyobraź sobie jak będzie się czuł, kiedy leki przestaną działać i będzie musiał żyć z czymś nad czym nie miał żadnej kontroli. Będzie musiał borykać się z bolesną świadomością, że zabił jedyną osobę, którą kocha. A teraz, jeżeli w ogóle ci na nim zależy, rusz tyłek, Ellie. Pozwól mi zabrać się w bezpieczne miejsce, żebyśmy mieli pewność, że nie zrobi nic, co zniszczy was oboje. Ellie wpatrywała się w Tiger’a. Było wiele spraw dotyczących Nowego Gatunku, o których nie wiedziano. Czy to możliwe, że ma rację? Fury rzeczywiście zachował się trochę szalenie od momentu, w którym wparował do łazienki. Oczywiście zostawienie go, gdy jej potrzebował nie było żadną opcją. - Potrzebuję zapasowych ubrań i muszę skorzystać z łazienki. Dokąd jedziemy? - Musimy zabrać cię z dala od Homeland. To z pewnością. Homeland nie jest wystarczająco duże, aby cię ukryć i nie potrzebujemy świadków w postaci ludzi.

Strona 347 z 393

Ellie weszła do łazienki i otworzyła szafki w poszukiwaniu aspiryny czując, że zbliża się ból głowy spowodowany stresem. Wyglądało na to, że lekarka nie trzymała żadnych leków w łazience. Ellie obróciła się, wzdrygając się nieco, gdy ujrzała Tiger’a stojącego w drzwiach. - Muszę skorzystać z łazienki, a tak się nie stanie, gdy będziesz mnie obserwował, ostrzegła. – Słyszałeś kiedyś o prywatności? - Pospiesz się, - zażądał Tiger. – Być może nie będzie musiał cię szukać, jeżeli domyśli się, że przywieźliśmy cię tutaj.

***** Breeze wysiadła z samochodu i ponuro oceniła obu mężczyzn. Justice i Slade czekali na zewnątrz domu Fury’ego. Spodziewała się najgorszego, kiedy odebrała telefon, ale Fury nie skrzywdził żadnego z nich. Została poinformowana o sytuacji, o ich jedynym planie uratowania samca Gatunku, i zgodziła się. Zbliżyła się do nich ze strachem. Justice przemówił pierwszy. - Breeze, przepraszam, że proszę cię o coś takiego. – Jego wzrok opadł do jej stóp, gdzie już pozostał. – Może poważnie skrzywdzić swoją samicę. Jest o wiele bardziej krucha od naszych kobiet. Może połamać jej kości od samego uścisku i z pewnością umarłaby, jeżeli jest tak agresywny jak się tego obawiamy. Breeze skrzywiła się w duchu. - Rozumiem. Może znienawidzić mnie po tym później, ale nie pozwolę, aby zginęła. Wejdę do środka i opanuję sytuację. Justice w końcu podniósł smutny wzrok. - Bardzo mi przykro. Breeze potaknęła. - Bardzo lubię Ellie. Zrobiłabym to dla ciebie ponieważ poprosiłeś, ale muszę zrobić to dla niej. Strona 348 z 393

- Zrozumie, gdy zostanie to jej wytłumaczone115. Breeze prychnęła na Justice’a. - Mężczyźni nic nie wiedzą. Ta odpowiedź sprawiła, że zmarszczył brwi. - Jeżeli wejdziemy do środka i spróbujemy go związać, będzie próbował nas zabić, albo my będziemy musieli zabić jego, - Justice wytłumaczył cicho. – Dopóki mamy możliwość oceny jego stanu, uspokojenie go jest zbyt niebezpieczne. Dodatkowe leki mogą spowodować przedawkowanie lub uszkodzenie serca. Wysłanie cię do niego, abyś go uspokoiła jest jedyną rzeczą, o której myślimy, aby spróbować. Krzycz po pomoc116 jeżeli nie pozwoli sobie pomóc. Nie pozwolę ci umrzeć. Będziemy musieli go zatrzymać bez względu na konsekwencje jego ataków. Breeze otworzyła drzwi wejściowe i weszła do domu. Stanowczo zamknęła za sobą drzwi i zatrzymała się tam, walcząc ze strachem. Wcześniej widziała taką sytuację tylko raz i ledwie ją przeżyła. Wyprostowała ramiona. Ellie stała się jej przyjaciółką, a to tak się złożyło jest problem Gatunku. Miała jedynie nadzieję, że nie zabije jej na miejscu skoro nie była samicą, której pragnął. Breeze zamarła po kilku krokach do salonu, zaciągnęła się głęboko, a potem wycofała się. Otworzyła drzwi, by porozmawiać z Justice’em. - Kto był w tym domu? - Dlaczego? - Powiedz mi, - warknęła Breeze. - Ja, Tiger, Slade, Fury, Ellie i ta pielęgniarka. Dlaczego? 115

No to pewnie domyślacie się już na jaki wspaniały pomysł wpadli? Bez względu na okoliczności, ja bym nie zrozumiała :P pomijając fakt poświęcenia Breeze … 116

Matko jak to brzmi …

Strona 349 z 393

Breeze posłała mu płonące spojrzenie. - Czy pielęgniarka jest niską kobietą z zielonymi oczami? Justice potaknął. - To opis pielęgniarki, Belindy Thomas. Co się dzieje? - Znam ten zapach. Pracowała w mojej sekcji obiektu badawczego. Nie spotkałeś jej wcześniej? Nie nazywa się Belinda Thomas. To Beatrice Thorton. - Jesteś pewna? – Błysk śmiercionośnego chłodu zawitał w gniewnych oczach Justice’a. Breeze ukazała swój własny gniew obnażając zęby. - Nigdy nie zapomniałabym smrodu kogoś tak złego. Ona zajmowała się Fury’m? Justice zbladł. - Ona odpowiadała za podawanie mu leków. Breeze warknęła głośniej. - Była jedną z najbardziej okrutnych spośród nich. To nie jest przypadek. Ona odpowiadała za eksperymentalne leki, które nam podawano. Usłyszeli trzask czegoś z tyłu domu. Breeze zacisnęła ręce w pięści. - Gdzie ona jest? - Kazałem zabrać ją do ochrony do czasu, gdy wydalą ją z Homeland. Nie mogliśmy odzyskać jej rzeczy, więc czeka, aż zostaną jej dostarczone. – Justice sięgnął po swoją komórkę i zdał sobie sprawę, że zostawił ją w sypialni uciekając w pośpiechu przed wściekłością Fury’ego. Kiedy został rzucony na ścianę, wypadła mu z kieszeni. – Każę ją aresztować. – Obrócił się i podszedł do samochodu, by skorzystać z radia.

Strona 350 z 393

Breeze zamknęła drzwi, zmartwiona dźwiękami dochodzącymi z tyłu domu. Jeżeli ich wróg podał Fury’emu nie te leki, mogli mieć do czynienia z czymś naprawdę poważnym. Breeze dygotała nieznacznie, a potem wyprostowała ramiona. Może uda mu się przemówić do rozsądku i nie będzie tak źle jak się tego obawiała. Usłyszała, że więcej rzeczy zostało połamanych. Wyglądało na to, że Fury zaczął demolować przynajmniej jeden pokój swojego domu.

***** - Wychodzę, - kłapnęła Ellie, spoglądając płonącym wzrokiem na Tiger’a, który machnął, aby udała się w kierunku drzwi wejściowych. – Pozwól mi najpierw założyć skarpetki. Nie chcę chodzić na bosaka, dokądkolwiek się udamy. - Pospiesz się. Oddział będzie tu lada moment, i chcę żebyśmy byli gotowi, kiedy przyjadą. – Pomaszerował do drzwi wejściowych. – Mam tylko nadzieję, że Breeze uda się go zatrzymać zanim wyjdzie z domu w poszukiwaniu ciebie. Ellie usłyszała co powiedział i zrobiła krok w jego kierunku. - Breeze? Dlaczego Breeze miałaby iść do domu Fury’ego? Tiger obrócił się. - Spróbuje dostać się do niego, aby wyczuł jej zapach zamiast twojego. Wie, że zabiłby ciebie w tym stanie i chce uratować ci życie. Spośród wszystkich naszych samic ona jest najsilniejsza. Chcieliśmy jedną z samic, które przebywały w obiekcie badawczym Fury’ego skoro są mu znajome, ale były zbyt przerażone. Widziały jak coś takiego wydarzyło się wcześniej w obiekcie badawczym, kiedy przedawkowali leki na jednym z naszych samców. Jedynie Breeze była na tyle odważna i zgodziła się zaryzykować swoje życie za twoje. A teraz, pospiesz się, Ellie. Jeżeli Fury nie złapie zapachu Breeze to przyjdzie po ciebie. - Pozwoli mu się powąchać? Dlaczego to miałoby stanowić zagrożenie dla jej życia? Tiger zaklął. Strona 351 z 393

- Czasami jeżeli jesteśmy w trybie polowania i wariujemy, wściekłość może zostać zastąpiona seksualnym pożądaniem. – Zamilkł. – To nie jest coś, co sprawiłoby przyjemność kobiecie, Ellie. Jeżeli zaakceptuje Breeze na twoje miejsce, bądź pewna, że to będzie dla niej piekło117. Wciąż może ją zabić. Ellie poczuła się, jakby dostała cios w brzuch, mocno. - Masz na myśli, że ona… on… oni… - To zostanie sprowadzone do czysto zwierzęcego seksu i przemocy, Ellie. A teraz, zrób to co musisz i wynośmy się stąd. Nie można powiedzieć, czy zaakceptuje ją czy nie. Może ją po prostu zabić118 a jej może się udać jedynie go spowolnić. Uważają, że jeżeli spróbują podać mu więcej leków po tym co już mu zaaplikowano, to może go zabić na miejscu. Staramy się ocalić was oboje. – Tiger obrócił się z powrotem i wyjrzał przez okna, czekając na przyjazd swojego oddziału. Jej serce waliło mocno. Zamknęła oczy i pozwoliła, aby wszystko zwaliło się na nią. Skurwysyn. - Chyba zwymiotuję. Uciekła do łazienki, zatrzasnęła drzwi i zamknęła zamek. Ellie odkręciła wodę pełnym strumieniem, aby zagłuszyć dźwięk i otworzyła okno w łazience.

117

Łał fajosko, nie dość, że mój facet będzie ‘współżył’ z moją najlepszą psiapsiółą, to jeszcze tak ją…, że tego… normalnie bomba…

118

Niech ktoś go znokautuje albo coś! …

Strona 352 z 393

ROZDZIAŁ 19

Ellie miała szczęście. Tiger zostawił kluczyki w stacyjce, kiedy zabrał ją do domu Trishy. Prawdopodobnie założył, że pozostała w łazience dopóki nie zauważył jej przemykającej się przez podwórze w kierunku ulicy. Wrzasnął, gdy otworzyła drzwi od strony kierowcy, ale do czasu, gdy wybiegł na zewnątrz, uruchomiła już silnik i odjechała wzdłuż ulicy spiesząc się, by powstrzymać go przed zatrzymaniem jej. Zaparkowała samochód z tyłu domu Fury’ego, rozejrzała się dookoła i upewniła, że nikt nie czekał, aby ją zatrzymać. Zgasiła silnik i wyskoczyła z samochodu. Przyjrzała się ogrodzeniu otaczającemu podwórze, uznając, że nie było zbyt wysokie, aby się na nie wspiąć. Ellie zaklęła i złapała za jego szczyt. Nie przekradała się przez mur od kiedy była nastolatką. Okazało się, że było to o wiele trudniejsze niż pamiętała, ale udało jej się. Utykała, gdy udała się w kierunku sypialni znajdującej się z tyłu. Zraniła się w stopę, kiedy zeskoczyła na znajdujące się poniżej patio z ogrodzenia. Zaklęła z powodu braku butów. Jej dłonie płonęły, a gdy spojrzała w dół dostrzegła kilka zadrapań, których nabawiła się od nierównej powierzchni muru. Dźwięk wściekłych powarkiwań i rozbitego szkła sprawił, że szybciej pokuśtykała w kierunku tyłu domu Fury’ego i przesuwanych drzwi ze szkła do ich sypialni. - Nie, - ryknął Fury. Ellie nie myślała, ani nie zatrzymała się zanim złapała za uchwyt przesuwanych drzwi i po prostu otworzyła je. Przeszła przez zasłonę i z szokiem wpatrzyła się w scenę przed nią. Sypialnia była zdewastowana. Komoda leżała na boku, stolik nocny został połamany, a lustro, które wisiało nad komodą rozbite na kawałki, których większość leżała rozrzucona w jednym rogu pokoju. Breeze kuliła się w tym samym rogu pomiędzy szafą i drzwiami do łazienki, uwięziona przy ścianie. Czerwony znak widoczniał z boku jej twarzy. Od jej ust do tego boku rozmazana była krew, która ściekała z jej podbródka na przód koszulki.

Strona 353 z 393

Breeze wyglądała na przerażoną, a Fury uwięził ją w miejscu ze swym ciałem znajdującym się stopę od niej. Warknął brutalnie. Rozerwał swoją koszulkę i przykucnął, jak gdyby zamierzał rzucić się na Breeze. Jego ręce były zaciśnięte w pięści. - Fury? – Głos Ellie drżał z szoku i strachu. Fury obrócił szybko głowę w jej kierunku. Chłodne spojrzenie w jego oczach sprawiło, że Ellie zrobiła krok do tyłu. Ryknął na nią, głębokim, brutalnym dźwiękiem, i obnażył swoje ostre zęby. - Jestem w domu, - wyszeptała Ellie. - Uciekaj, - syknęła Breeze. – Uciekaj teraz. Ellie spojrzała na Breeze i ponownie przyjrzała się jej ranom. To oznaczało, że Fury jej to zrobił. Zaskoczyło Ellie, że uderzył kobietę. To spotęgowało jej strach, wiedząc, że naprawdę stracił kontrolę. Mężczyzna, którego znała i kochała nigdy nie uderzyłby Breeze. Jej wzrok powrócił do Fury’ego, nie będąc pewną czy rozpoznał ją w tym stanie. Warknął ponownie i wyprostował się, robiąc krok w jej kierunku. - Zmykaj. – Warknęła Breeze. – Wynoś się stąd. Ellie spięła się, ale nie zerwała z nim kontaktu wzrokowego. - Fury? Słyszysz mnie? Rzucił się na Ellie. Zatoczyła się do tyłu, przerażona straszliwym wyglądem jego twarzy. Breeze skoczyła na plecy Fury’ego i oboje upadli na podłogę, niemalże przy stopach Ellie. - Wynoś się stąd, - sapnęła Breeze, walcząc o zatrzymanie Fury’ego na podłodze. – Zabije nas obie. Uciekaj! Fury odrzucił Breeze z siebie, a ona uderzyła w pobliską ścianę. Ellie usłyszała głuchy odgłos, kiedy Breeze uderzyła w tynk. Potłuczone szkło z lustra zgrzytnęło pod ciałem Breeze, kiedy na nim wylądowała. Fury podniósł się do przysiadu, a jego dzikie oczy utkwiły w Ellie. Strona 354 z 393

Ponownie warknął brutalnie, głęboko z gardła. Ujrzała wpatrującą się w nią nieznajomą jej osobę, kogoś, kogo do końca tam nie było, całkowicie szaloną. Zrobiła krok do tyłu, a potem następny, gdy Fury podniósł się całkowicie. - Opadnij na kolana, - jęknęła Breeze odpychając się od pokrytej szkłem podłogi. – Nie patrz mu w oczy. Obniż głowę. Ellie była tak przerażona, że nie zawahała się, by wykonać polecenia Breeze. Upadła na kolana i zwinęła się w kulkę. Jej oczy zamknęły się mocno i bała się spojrzeć do góry na swojego poważnie naćpanego chłopaka. Wiedziała, że Fury zawisnął nad nią teraz, stał bardzo blisko, ponieważ mogła dosłyszeć jak oddychał ciężko. - Fury? – Warknęła Breeze, kiedy przemówiła. – Wysłuchaj mnie. Nie chcesz skrzywdzić Ellie. Kochasz ją. Pamiętasz? – Materiał został rozdarty. – Spójrz na mnie, Fury. Tutaj. Ellie uniosła głowę i otworzyła oczy. Breeze rozdarła koszulkę eksponując swoje piersi. Potarła dłonią niektóre z jej ran na ramieniu od potłuczonego szkła, na które upadła i rozmazała krew na piersiach119. Wolno wyciągnęła ręce do Fury’ego, jak gdyby chciała się upewnić, że znajdująca się na nich krew przyciągnie jego uwagę. Powąchał, warknął, odwrócił się od Ellie do Breeze. - Tak jest, - zanuciła cicho. – Chodź do mnie. Fury wykonał kilka niepewnych kroków w jej kierunku. Ponownie zaczął warczeć. Breeze trzęsła się ze strachu i pobladła jeszcze bardziej, ale nie odsunęła się. Wolno opuściła wyciągniętą rękę do boku, gdzie ta zacisnęła się w pięść. - Wynoś się stąd w tej chwili, - nakazała Breeze cicho. Ellie wiedziała, że Breeze przemówiła do niej, gdy usiłowała wstać. - Co się z nim dzieje?

119

hmmmmmmmmmmmmmmmm

Strona 355 z 393

- Ta pielęgniarka pracowała dla Mercile. Myślę, że podała mu coś, co sprawiło, że stał się kompletnie niepohamowany, - wyszeptała Breeze. Wolno cofnęła się do rogu, aż jej plecy docisnęły się do ściany i ostrożnie odwracała głowę, aż mogła spojrzeć na Ellie. - Wynoś się stąd dopóki jest skupiony na mnie i na krwi. Nie wiem, czy będzie się ze mną rozmnażał czy mnie zabije. – Posłała Fury’emu zmartwione spojrzenie. Rozmnażał? Ellie pokręciła głową. - Zamierzam go rozproszyć. Wynoś się stąd, Breeze. Powiedz wszystkim, żeby trzymali się z daleka. Nie zabije mnie. Głowa Breeze szybko obróciła się w jej kierunku, by posłać jej zszokowane spojrzenie. Fury stał teraz kilka cali od drugiej kobiety. Powąchał krew na piersi Breeze i warknął. Chwycił jedną z rąk Breeze i szarpnął ją gwałtownie do swych ust. Przerażona, Ellie przyglądała się Fury’emu obwąchującemu krew rozmazaną na jej dłoni. Zdaje się, że to było lepsze niż gdyby ją odgryzł120. - Wynoś się stąd, Ellie, - szepnęła Breeze. - Ty idź! – Ellie szybko zdjęła ubranie. Jeżeli Fury pragnął kobiety, dostanie jedną – ją121. – Idź, Breeze. Nie zabije mnie. Powiedz im, aby trzymali się z dala od domu. Fury? – Ellie podeszła wolno do niego. Uniosła głos. – Fury! Wypuść tę kobietę, niech to! Głowa Fury’ego szybko odwróciła się do Ellie. Na jedną chwilę wzrosła w niej panika, kiedy jego mroczne spojrzenie pożądliwie uczepiło się jej nagiego ciała. Wciąż nie odnajdywała Fury’ego w tych oczach. - Hej, duży kolego. Pamiętasz mnie? Jestem Ellie. Kocham cię, a ty kochasz mnie. Wypuść ją i chodź do mnie, jeżeli chcesz dotknąć kobiety.

120

hmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm

121

Nooo bez względu na to czy twój chłopak chce ci oderwać głowę, czy też nie – tylko ciebie ma prawo dotknąć!

Strona 356 z 393

Puścił rękę Breeze i odwrócił się. Jego wzrok ponownie przebiegł wzdłuż jej ciała, a jego nozdrza rozszerzyły się, gdy wciągnął powietrze. Serce Ellie uderzało nierówno. Breeze wczepiła się w Fury’ego, próbując ponownie przyciągnąć jego uwagę. Fury machnął rękę, uderzając Breeze w bok głowy. Powalił ją w kierunku drzwi, gdzie padła na dywan. Fury zrobił krok w kierunku Ellie, a potem następny. Kiwnęła do niego i wolno wycofywała się do łazienki. Modliła się, aby podążył tam za nią. Mogła zamknąć drzwi i mieć nadzieję, że nie będzie mógł rzucać nią dookoła na mniejszej przestrzeni122. - Tak jest, Fury. Chodź, duży kolego. To ja, Ellie. Wejdźmy do łazienki, gdzie będziemy mieli więcej prywatności. – Ellie spojrzała za nim, aby dostrzec Breeze podnoszącą się na rękach i kolanach. - Breeze, - Ellie ponagliła ją cicho. – Wyjdź. Powiedz im, żeby trzymali się z dala bez względu na wszystko. Ellie cofnęła się bardziej. Fury warknął na nią i wolno podkradał się do niej. Przysunęła się bliżej łazienki. - Chodź, kochanie, - Ellie zanuciła do niego. – Chodź do Ellie. Bawmy się grzecznie. - Fury! – Breeze warknęła jego imię. - Przestań, Breeze. Nie mieszaj się do tego, - zażądała Ellie. – Nie patrz na nią, Fury. Skoncentruj się na mnie. Jestem tutaj.

Ten zapach wołał do niego. Fury powąchał, walcząc z zamroczeniem, które pochwyciło jego umysł, sprawiając, że praktycznie nie mógł myśleć. Znał wściekłość i ból, tyle agonii. Jego wzrok rozjaśnił się, gdy zwalczył mrok otumaniający jego umysł. Naga ludzka kobieta stała stopę przed nim, i wyglądała znajomo. Jej błękitne oczy były szeroko otwarte, przerażone, i powąchał ponownie, walcząc o zdolność myślenia. Znowu był w celi, coś mu

122

hmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm

Strona 357 z 393

zrobili, a ten człowiek musiał być odpowiedzialny, ale inne obrazy nagle wypełniły jego umysł. Ten człowiek uśmiechał się do niego, dźwięk jej śmiechu i jego dłoni pieszczącej jej policzek błysnął przez jego chaotyczne wspomnienia. Znał ją dobrze, ale mimo to nie mógł myśleć jasno. Powąchał ponownie, jej zapach wypełnił jego nos i więcej przebłysków przeleciało przez jego umysł. Jego wzrok obniżył się i czysta żądza uderzyła w niego. Chciał ją chwycić, rzucić na podłogę i wziąć ją. Mimo to zawahał się. Wiedział, że skrzywdziłby ją, a z jakiegoś powodu było dla niego ważne, aby tego nie robił, nie powinien tego chcieć. W jakiś sposób była dla niego ważna. Walczył, aby odepchnąć opary, które osłabiły jego zdolność do myślenia. Usiłował przypomnieć sobie kim była, dlaczego człowiek miałby dla niego cokolwiek znaczyć, skoro wszyscy byli jego wrogami. Więcej obrazów wypłynęło w chaotycznej kolejności. Jej uśmiech podczas, gdy jadła przy stole naprzeciw niego, ona siedząca na jego kolanach z rękoma wokół niego. Wspólny prysznic, gdy myła jego pierś swymi bladymi, małymi dłońmi, a on pochylił się w dół, aby ją pocałować. Jej imię błąkało się na końcu jego języka, a potem, gdy walczył z gwałtownym piekącym bólem, jego umysł wybuchnął wiedzą. Ellie stała się całym jego światem, kobietą, która czyniła go szczęśliwym, a on zatoczył się o stopę bliżej do niej, walcząc z wściekłością, która groziła pochłonięciem go i bolesnymi dźgnięciami agonii, która groziła powaleniem go na kolana. Musiał ją objąć, dotknąć jej i znał jej imię. Kochał ją. Jej zapach pomógł mu i musiał dostać się bliżej niej. - Ellie, - warknął to słowo.

Coś w końcu zaskoczyło w oczach Fury’ego, cień rozpoznania i prawdziwej emocji. Ellie uśmiechnęła się. - To ja, Fury. Podejdź do mnie wolno. Nie chcesz mnie skrzywdzić. Strona 358 z 393

Wykonał duże, zataczające się kroki do przodu i nagle zatrzymał się przed nią. Sięgnęła do niego wolno, pragnąc go pocieszyć, a potem ją miał. Jego ramiona owinęły się wokół jej talii, a jej plecy uderzyły w ścianę na tyle mocno, aby wycisnąć powietrze z jej płuc. Fury wepchnął swoją twarz pomiędzy krzywiznę jej ramienia i szyi, aby odetchnąć tuż przy jej skórze. Ellie zassała powietrze. Breeze stała na środku pokoju przyglądając się im ze zmartwionym wyrazem twarzy. - Nic mi nie jest, - szepnęła Ellie. – Możesz iść. Breeze zawahała się. - Ellie, - warknął Fury. Ellie mocno owinęła ramiona wokół jego szyi, przytulając go. - Taa, kochanie. To ja. Warknął ponownie, ale potem polizał jej szyję. Sapnął. Jego ręka znajdująca się wokół jej talii zsunęła się by objąć jej tyłek, jedna ogromna dłoń chwyciła miękkie ciało z prawie zostawiającym siniaki uściskiem. Ellie kiwnęła zapewniająco do Breeze nad jego ramieniem. Breeze potaknęła, wycofując się. Ellie przyglądała się jak wychodziła z sypialni i zamknęła za sobą drzwi. - Ellie, - warknął Fury. - Jestem tutaj. Zmienił pozycję. Naparł piersią na jej, a jedna z jego rąk puściła jej biodro. Materiał został rozerwany. Ellie zamknęła oczy. Spróbowała uspokoić swój oddech. - Fury? Słyszysz mnie? Mów do mnie. Warknął. Jedno z jego ramion owinęło się niemalże boleśnie wokół jej talii. Druga ręka złapała za jej udo. Zmusił je do otwarcia wpychając swoje uda pomiędzy jej. Sapnęła z bólu. Fury warknął brutalnie, ale przestał miażdżyć ją tak mocno.

Strona 359 z 393

- Fury? Puścił ją gwałtownie i zatoczył się do tyłu. Ellie drżała, gdy usiłowała odzyskać równowagę po tym jak nagle ją wypuścił. Fury opadł na ręce i kolana i wydał przerażający dźwięk przepełniony bólem i cierpieniem, który sprawił, że Ellie się wzdrygnęła. Opadła za nim na kolana i nie zawahała się przytulić swego ciała do jego pleców i owinąć ramiona wokół jego pasa. - Jestem tu, Fury. Nic ci nie będzie. Słyszysz mnie? Kocham cię. Poruszył się nagle obracając swoje wielkie, silne ciało a to sprawiło, że z pochylonej pozycji Ellie wylądowała na tyłku na dywanie. W mgnieniu oka Fury docisnął się do niej. Zwinął się na boku twarzą do niej, używając jej ud jako poduszki i zgiął nogi wokół jej pleców. Owinął ramiona ciasno wokół jej talii i wczepił się w nią. Jego twarz wcisnęła się w jej brzuch i ciche skomlenie wydobyło się z jego gardła. Ellie spojrzała w dół, rozdzierało ją patrzenie na niego w takim stanie i łzy wypełniły jej oczy. Zamrugała, by je odegnać. Widok strachu i zamętu na jego twarzy łamał jej serce. Drżała nieznacznie, gdy palcami jednej ręki przeczesywała jego włosy podczas, gdy drugą głaskała go po plecach. - Już w porządku, Fury. Jestem tutaj. Obojgu, nic nam nie będzie. - Co jest ze mną nie tak? – Jęknął i przycisnął ją mocniej. - Uważają, że jeden z leków uzdrawiających, który ci podano sprawia, że trochę ci odbija. Wszystko będzie dobrze. Pokręcił głową. - Nie. Mylą się. Byłem na tych lekach wcześniej, ale to jest coś innego. Nagłego. – Zadygotał mocno, jego duże ciało drżało wokół niej. – Trudno jest myśleć i czuję tak wiele wściekłości.

Strona 360 z 393

- Wszystko będzie dobrze, - obiecała cicho Ellie. – Jesteśmy razem i będę siedzieć tutaj z tobą, bez względu na to ile czasu zajmie ci poczucie się lepiej. Nie skrzywdzisz mnie. Wiem, że tego nie zrobisz ponieważ kochasz mnie tak samo jak ja kocham ciebie. Jego twarz musnęła jej brzuch. Wysunął język i polizał ją pod piersią. To łaskotało. Ellie odsunęła się, aby nie mógł zrobić tego ponownie. - To łaskocze. - Jesteś naga. - Cóż, taa. Musiałam przykuć twoją uwagę. - Zawsze ją masz. Wzrok Ellie zsunął się wzdłuż ciała Fury’ego i zauważyła, że rozerwał przód swoich dżinsów – to było źródło tego dźwięku rozdzierania, który usłyszała, gdy przyszpilał ją do ściany. Zadrżała. Gdyby go nie uspokoiła, nie dotarła do niego emocjonalnie, wziąłby ją agresywnie przy tej ścianie, nie zważając na jej ból lub swoje rany. Ellie kontynuowała głaskanie go, gdy jej palce muskały jego włosy. - Mów do mnie. Walczę, by pozostać z tobą, ale ciemność jest tak blisko. Ellie spojrzała w dół na głowę Fury’ego spoczywającą na jej łonie, by odkryć, że wpatrywał się w nią. Jego mroczny wzrok wypełniony był zamętem, kiedy ich spojrzenia się spotkały. - Jestem tutaj, Fury. – Zmusiła się do uśmiechu starając się ukryć swój niepokój i zmartwienie. – Zamierzam trzymać cię, aż ponownie poczujesz się sobą. - Czy skrzywdziłem kogoś? Mam problem z myśleniem i pamięcią. - Nikomu nic nie jest. – Miała nadzieję, że Breeze nie była zbyt mocno ranna, ale nie chciała tego wyciągać. Zamknął oczy. Strona 361 z 393

- Pragnę cię. – Warknął cicho. Ellie spięła się. - Fury? Pozwól mi założyć jakieś ubranie. Pokręcił głową. - To rozprasza moją wściekłość, a i tak nie miałoby znaczenia. Wciąż bym cię czuł, bez względu na to co miałabyś na sobie. Krwawisz. Zraniłem cię? - Nie. Mam trochę ran i zadrapań od wspinania się na tylne ogrodzenie, by dostać się do ciebie. – Obróciła stopę, żeby mogła lepiej ją zobaczyć. Rana wyglądała na większą niż sądziła i dostrzegła smugę swej krwi na dywanie. – Moja stopa krwawi. Jeżeli przesuniesz się trochę myślę, że mogłabym sięgnąć po coś, aby pod nią podłożyć. W przeciwnym razie zakrwawię dywan. - Mam to gdzieś. Ellie zaśmiała się. - Teraz tak mówisz, gdy nie jesteś do końca sobą, ale poczekaj do jutra, kiedy będziemy chcieli znaleźć kawałek mebla, żeby zakryć plamę. Fury jęknął. - Kocham cię, Ellie. - Ja również cię kocham. Jak się czujesz? - Wściekły, - warknął. – Tyle wściekłości i bólu. Moja skóra płonie. - Po prostu trzymaj się mnie. - Nie sądzę, abym mógł cię puścić. Jesteś pewna, że cię nie zraniłem? - Jestem pewna. Nie zraniłeś mnie. Po prostu przestraszyłeś…

Strona 362 z 393

Drzwi sypialni zostały szeroko otwarte. Ellie spojrzała w kierunku drzwi. Fury spiął się, warcząc. Twarz Trishy pojawiła się, gdy zaglądnęła do środka. - Nic ci nie jest? Ellie pogłaskała plecy Fury’ego starając się go uspokoić. - Nic nam nie jest, - przemówiła głośno Ellie ,żeby wszyscy to usłyszeli, mając nadzieję, że była to prawda. Jej głos złagodniał. – Spokojnie, Fury. To tylko doktor Trisha. - Mogę wejść? – szepnęła Trisha. – Muszę go zbadać, jeżeli mogę. Ellie nie była pewna czy mógł znieść innych ludzi tak blisko siebie, gdy przyglądała się mu. - Po prostu trzymaj się mnie, Fury. Trisha naprawdę musi cię zbadać, aby mogła ci pomóc. - Nie, - warknął. Jego ramiona zacisnęły się boleśnie wokół Ellie, gdy obrócił głowę by spojrzeć na nią. – Jesteś moja. Mogą zabrać cię ode mnie. - Nigdzie się nie wybieram. Nie poruszę się, okej? Proszę pozwól doktor zbadać cię. Zostaniemy tak jak teraz, gdy będzie to robić. Fury wziął drąży wdech i mrugnął do Ellie. Szarpnął głową w wyrazie zgody i obrócił twarz układając ją na jej brzuchu. Ellie spojrzała na Trishę. Trisha weszła do pokoju wolno i odsunęła się od drzwi znajdujących się za nią. - Potrzebuję tu również Ted’a, Ellie. Może mu się udać zidentyfikować lek, który podano Fury’emu po jego symptomach. Ellie wzdrygnęła się nad swoim nagim stanem. - Czy mogłabyś najpierw coś mi podać? Strona 363 z 393

Trisha przestąpiła nad rumowiskiem, by sięgnąć do łóżka. Zerwała prześcieradło z materaca i z wahaniem zbliżyła się do nich. Próbowała owinąć je ostrożnie wokół Ellie, upewniając się, że nie dotknie Fury’ego. Ellie zawahała się, zdając sobie sprawę, że aby się okryć, prześcieradło będzie musiało nakryć również Fury’ego skoro wczepił się w jej ciało i owinął wokół niej ciasno. - To się nie sprawdzi. A może dałabyś mi jedną z koszulek z komody? – Nagle przypomniała sobie, że komoda została przewrócona. Westchnęła. – A może tę, którą zdjął? Widzisz ją gdzieś? Trisha odrzuciła prześcieradło na łóżko i udała się do rogu, ostrożnie stąpając po rozbitym lustrze, które zgrzytało pod jej butami. Podniosła rozerwaną koszulkę Fury’ego i zaniosła ją do Ellie. Ellie musiała puścić Fury’ego, żeby ją założyć. W chwili, w której jej ręce opuściły jego włosy i plecy, spiął się, dociskając się do niej mocniej i głębiej chowając swą twarz na jej brzuchu. Ellie nakryła koszulką swój przód zakrywając piersi, a potem ponownie zaczęła głaskać Fury’ego. Jego uścisk natychmiast zelżał na jej łagodny dotyk i rozluźnił się na tyle, że nie wpijał się już dłużej boleśnie w jej podbrzusze123. - Jestem tutaj, - szepnęła Ellie zapewniająco. – Po prostu trzymaj się mnie. Rozgryzą to i poczujesz się lepiej. – Ellie spojrzała w górę na Trishę. – Myślę, że możesz go teraz wprowadzić. Moje piersi są przykryte i nie możecie zobaczyć reszty mnie z Fury’m owiniętym wokół mnie, prawda? Trisha pokręciła głową. - Tak czy siak jesteśmy lekarzami. Nie zranił cię? - Nic mi nie jest. Mówiłam wam, Fury nigdy by mnie nie skrzywdził. Fury warknął w odpowiedzi. Ellie przytuliła go mocniej, masując go ręką po plecach i palcami drugiej ręki przeczesując jego włosy. - Ciii, Fury. Wszystko w porządku. Po prostu trzymaj się mnie. 123

Teraz pewnie każda strzela ochy i achy na ten rozczulający moment :P

Strona 364 z 393

Doktor Ted Treadmont wszedł do pokoju, a Justice zatrzymał się przy drzwiach, tuż za nim. Justice powąchał, spiął się, a jego wzrok skupił się na Ellie ze zmarszczonymi brwiami. - Nie skrzywdził mnie. Zeskoczyłam z tylnego ogrodzenia i trochę pokiereszowałam jeżeli wyczuwasz krew. - Wiem o tym. Staliśmy przy drzwiach słuchając i słyszeliśmy wszystko co powiedziałaś. Staram się go wyczuć. – Justice został przy drzwiach, gdy ostrożnie przyglądał się Fury’emu. – Coś jest nie tak, Ted. Pachnie nie tak, nie tak jak poprzednio z tymi lekami, na których był od paru dni. Doktor potaknął. - Wiem. Te objawy nie są spowodowane tym co mu podawaliśmy. - Co się dzieje? – Ellie spoglądała na obu mężczyzn. - Lek, który mu podawaliśmy nie powinien do tego doprowadzić. – Ted ukląkł przy Fury’m i Ellie. Otworzył swoją torbę i spojrzał na nią. – Potrzebuję próbki krwi. Sądzimy, że ta pielęgniarka mogła podać mu coś innego, aby doprowadzić go do tego stanu. Musimy pobrać krew do badań. Fury spiął się i warknął, ale Ellie przytuliła go mocniej. - Fury? Wysłuchaj mnie. Trzymam cię, a ty trzymasz mnie. Oni ci pomogą, okej? Po prostu rozluźnij się dla mnie. Kiwnął przy jej brzuchu. Justice obrócił się i przemówił cicho do kogoś spoza zasięgu wzroku w korytarzu. - Idź sprawdzić rzeczy pielęgniarki. Przynieś jakiekolwiek leki znajdziesz do nas. – Justice zwrócił się twarzą do Ellie. – Jak mu idzie? - Idzie mu dobrze. Co z Breeze? - Martwi się o ciebie. Strona 365 z 393

- Nic mi nie jest. Ellie przyglądała się Ted’owi i Trishy, gdy badali Fury’ego. Głaskała go wydając często ciche, uspokajające dźwięki i przemawiając do niego, by nie ruszał się, gdy Trisha pobierała krew z jego ramienia. Spiął się i warknął kilka razy, ale wciąż trzymał Ellie, wsłuchując się w jej słowa. - Fury? – Przemówił cicho Ted. – Jak się czujesz, synu? - Wściekły, - szepnął Fury. – Podniecony. Trudno myśleć. Moja skóra płonie. Zmieszany. Tyle bólu. Chcę przelecieć Ellie, i jeżeli tego nie zrobię, to myślę, że mógłbym umrzeć. Ellie zarumieniła się, ale nie była zszokowana. Wiedziała, że był seksualnie pobudzony. Jego dżinsy były rozdarte, z jego kroczem przy jej udzie. Miał na sobie bokserki i nie mogła nie zauważyć wybrzuszenia przy jej udzie. - Czy doświadczasz żądzy krwi? – Ted sięgnął do swojej torby i wyjął fiolkę przezroczystego płynu. Następnie wyciągnął strzykawkę i wyjął ją ze sterylnego opakowania. Fury potaknął. - Desperacko pragnę coś rozedrzeć na strzępy. - Synu, nie zrobię tego jeżeli nie chcesz, ale czy mogę dać ci zastrzyk? To sprawi, że zaśniesz. Będziesz spał przez kilka godzin i miejmy nadzieję, że cokolwiek zostało zaaplikowane do twojego organizmu zniknie do czasu, gdy się obudzisz. Jeżeli coś pójdzie nie tak, oboje z Trishą będziemy tutaj, aby zająć się tobą jak najszybciej. Strach pochwycił Ellie. - Nie! Tiger mówił coś o tym, że podanie mu większej ilości leków może go zabić. Lekarz spojrzał na nią ponuro.

Strona 366 z 393

- Obawialiśmy się tego w przypadku innego leku, ale to nie jest ten, o którym myśleliśmy, że został mu podany. Jestem dostatecznie pewien, że może przyjąć środek uspokajający. Będziemy tutaj pod ręką, jeżeli nie mamy racji. – Wyjął drugi zastrzyk. – Ten jest na wypadek, gdyby jego serce stanęło. Jesteśmy gotowi, ale on cierpi. Musi zostać uśpiony. Fury spiął się mocno, ale potem rozluźnił się. - Zrób to, - warknął. – Nie zostawiaj mnie, Ellie. – Wczepił się w nią mocnej. - Nie puszczę cię, - Ellie przyrzekła łagodnie. Ted dał Fury’emu zastrzyk, a potem kiwnął do Ellie. - To zajmie kilka minut. Rozluźni się i zaśnie. - Jestem tutaj, Fury, - Ellie szepnęła do niego. – Nie zostawię cię. Kiedy się obudzisz wszystko będzie dobrze, w porządku? Będę pierwszą rzeczą, którą zobaczysz. Potaknął przy jej brzuchu. Minuty mijały i zdała sobie sprawę, że leżące na niej ciało Fury’ego zrobiło się cięższe, niemalże miażdżąc jej nogi. Musiała trzymać go przy swej piersi, by jego głowa nie opadła pod dziwnym kątem. Jego ramiona rozluźniły się wokół jej talii, aż opadały na podłogę za jej tyłkiem. Kiwnęła do Trisy i Ted’a. - Odleciał. - Zdejmijmy go z ciebie. – Justice wszedł do sypialni. - Lepiej nie, - odparowała Ellie. – Jestem tak jakby naga. - Zrobimy to w taki sposób, który nie odsłoni cię przed chłopakami. – Trisha wstała na nogi. – Ted, ty i Justice złapcie go za ramiona. Zamknijcie oczy kiedy go podniesiecie. Ja podam Ellie ręcznik, żeby mogła się nim owinąć. Po tym jak wydostaniemy ją spod niego, będzie mogła wejść do łazienki i ubrać się, podczas gdy wy położycie go na łóżku. To jedynie miejsce tutaj, które nie zostało zniszczone.

Strona 367 z 393

Z zamkniętymi oczami ostrożnie przesunęli Fury’ego, a Ellie nakryła swe nagie ciało ręcznikiem przyniesionym przez Trishę. Z pomocą Trishy została podciągnięta na nogi, a potem umknęła do łazienki. Zamknęła drzwi i w pośpiechu nałożyła brudne ciuchy, wciąż rozrzucone na podłodze, tam gdzie wcześniej je zostawiła. Do czasu, gdy weszła z powrotem do sypialni, pokój zapełnił się kilkoma więcej ludźmi. Fury leżał rozłożony na plecach, nieprzytomny. Ellie podeszła do jego boku i usiadła na brzegu materaca. Złapała jego bezwładną rękę. - Nic mu nie będzie, - zapewnił ją Ted. - Spójrzcie na to, - zgrzytnęła Trisha. Wyciągnęła ciemno brązową butelkę z torby medycznej Belindy, która została dostarczona do sypialni. – To Freltridontomez. Ted zaklął. - Niech to. Dobrze, że go nie uśpiliśmy, kiedy był na nogach. Mógł ruszyć na zewnątrz rozszalały z powodu bycia postrzelonym, zanim lek zacząłby działać. - Co to jest? – Ellie spoglądała na obu lekarzy, chcąc odpowiedzi. - To substancja chemiczna, która atakuje umysł. Wysyła fałszywe sygnały do mózgu, że doświadcza oślepiającego bólu, bez faktycznej inwazji fizycznej. Zazwyczaj doprowadza pacjenta do wściekłości, zamętu i niszczy proces racjonalnego myślenia. To tłumaczyłoby wszystkie symptomy Fury’ego. Jego stan pogorszyłby się stopniowo w przeciągu godziny. - Dlaczego miałaby to zrobić? – Trisha kontynuowała przeszukiwanie torby domniemanej pielęgniarki. – Wiedziała, że to będzie diabelnie niebezpieczne. Z tego co wyczytałam w raportach, stosowali ten lek okazjonalnie na kilku osobnikach Gatunku, aby wymusić walkę pomiędzy obiektami badań. - Robili to, - Tiger warknął od drzwi. – Dostawałem to gówno wcześniej. Nie pamiętałem nawet jak się nazywam. Chciałem tylko kogoś zabić i wszystko co się poruszało mogło mnie sprowokować. Kiedy wychodziłem z tego stanu z ledwością pamiętałem co się wydarzyło, a czasami nie pamiętałem zupełnie nic. Strona 368 z 393

Ellie wpatrywała się w Tiger’a, gdy ten wszedł do sypialni i zastanawiała się czy był zły z powodu tego, że uciekła z domu Trishy. Posłał jej płonące spojrzenie. - Masz u mnie poważnie przechlapane. Nigdy więcej nie wymykaj się przede mną, ani nie kradnij mojego samochodu. - Nie bądź na tyle głupi, żeby zostawiać kluczyki w stacyjce. Mówiłam ci, że nie skrzywdziłby mnie, - Ellie odpowiedziała mu tym samym spojrzeniem, rozgniewana, że był wobec niej arogancki. - Ja podjąłem tę decyzję, - westchnął Justice. – Obawiałem, że twoje życie jest w niebezpieczeństwie, Ellie. - Cóż, mówiłam wam, że nie zrobiłby mi krzywdy. - Miałaś szczęście, - interweniowała Trisha. – Czytałam raporty o garści obiektów, na których Mercile testowało ten lek. – Trisha pokręciła głową. – Brutalna, szalona, zabójcza wściekłość była typowym rezultatem. Z drugiej strony wątpię, aby kiedykolwiek próbowali zwrócić mężczyznę przeciwko kobiecie, w której jest zakochany. Breeze niepewnie weszła do sypialni. Obmyła twarz i miała na sobie nową koszulkę. Ellie przyglądała jej się z troską. - Nic ci nie jest? Breeze zbliżyła się i usiadła na końcu łóżka. Zmarszczyła brwi na Ellie. - Jest dobrze. Ty z drugiej strony jesteś albo bardzo głupia, albo bardzo zakochana. - Zdaje się, że obie te rzeczy, - przyznała Ellie. Uśmiech zabłysł na twarzy Breeze zanim się wzdrygnęła, delikatnie dotykając swych ust. Wyglądały na obrzękłe i siniak zaczął być widoczny. Ellie przyglądała się zranionym miejscom. Strona 369 z 393

- Przepraszam, że cię uderzył. Wiem, że w normalnej sytuacji nie zrobiły tego. - Pragnął cię i wpadł w okropny gniew, że miał mnie zamiast ciebie. Domyśliłam się tego całkiem szybko. Mógł mnie zranić o wiele bardziej, ale nie rozbił tego. – Breeze oderwała wzrok od Fury’ego. – Dobrze wybrałaś, Ellie. Jest niesamowitym samcem, z niewiarygodnie silną kontrolą. - Jak możesz tak mówić, po tym jak cię uderzył? Powinnaś być mocno wkurzona na niego. – Ellie nie rozumiała reakcji Breeze. - Widziałam jak nasi mężczyźni szaleją i mogą spowodować wiele bólu, ale on walczył przez cały czas. Uderzył mnie tylko wtedy, gdy go dotknęłam lub kiedy próbowałam powstrzymać go przed pójściem za tobą. Nie próbował mnie zranić, ale zamiast tego odpychał mnie klapsami. – Zawahała się. – Nie skrzywdził cię. Nie masz pojęcia jak bardzo musi cię kochać, aby zwalczyć wszystko to co działo się w nim, by się uspokoić. – Breeze potaknęła. – To dobry mężczyzna, bardzo silny i bardzo opiekuńczy w stosunku do ciebie. Dobrze wybrałaś, Ellie Brower. Ellie kiwnęła głową. - Dziękuję, że zaryzykowałaś swym życiem za mnie. - To takie ckliwe124. – Jęknął Tiger. – Proszę przestańcie. Slade zaśmiał się. - Nie chciałem tego mówić, ale uścisk grupowy125? - Przestańcie, - nakazał cicho Justice. Wyglądał na nieco rozdrażnionego, gdy jego wzrok przeskakiwał pomiędzy jego ludźmi. – To sabotaż. Slade, idź porozmawiać z tą pielęgniarką. – Gniew napiął rysy jego twarzy. – Nie obchodzi mnie co trzeba będzie zrobić, ale dowiedz się dlaczego to zrobiła i kto jej pomagał.

124

W oryginale: „This is love fest” – co można by przetłumaczyć, jako „To święto miłości” :P

125

Hehehehe

Strona 370 z 393

Uśmiech Tiger’a zbladł. - Mogę iść z nim? Justice przyglądał mu się podejrzliwie. - Spędziłeś trochę czasu z tą kobietą. Żywisz do niej jakieś uczucia? - Nie. Jestem wkurzony. Zrobiła to tuż pod moim nosem. Jeżeli Slade będzie miał problem w wydobyciu z niej strachem jakiś odpowiedzi, ja nie będę takiego miał. Nie zabiję jej, ale może żałować, że tego nie zrobię. - W porządku. – Justice umilkł. – Pamiętaj o kamerach ochrony i wiedz, że ludzie będą się przypatrywać. Mogą nie zgodzić się z twoimi metodami. - Nie ma problemu. – Slade uśmiechnął się chłodno, zanim odwrócił się i odmaszerował. Ellie przyglądała się jak Tiger podążał za nim, aż straciła ich z pola widzenia. Jej uwaga skupiła się na Justice’ie. - Dlaczego ktoś miałby zrobić coś takiego Fury’emu? - Przez ciebie, - odpowiedział zamiast tego Ted. – Cóż, związek, w którym jesteś z Fury’m jest wysoko na radarze mediów i grup nienawiści, które nie chcą bajkowego romansu. - Uważam, że to coś więcej, - oświadczyła Trisha. – Mercile Industries nie byłoby bardziej zadowolone, niż gdyby Fury oszalał i zabił Ellie. Postawmy sprawę jasno. Wyglądają jak gówno za trzymanie ludzi w zamknięciu ich ośrodków badawczych i prowadzeniu na nich nielegalnych eksperymentów. Wciąż twierdzą, że Nowy Gatunek to bardziej zwierzęta niż ludzie, próbując zmniejszyć wrażliwość mediów i opinii publicznej, która go wspiera. Jeżeli samiec Nowego Gatunku okazałby się mordercą i zabił swoją ludzką dziewczynę, to wyglądałoby naprawdę źle. Ellie i Fury są idealnymi celami odkąd świat przygląda im się tak uważnie. Strona 371 z 393

- Beatrice Thorton pracowała dla Mercile Industries, - warknęła Breeze. - Kim jest Beatrice Thorton? – Ellie zmarszczyła brwi. - Jest byłą pracownicą Mercile Industries. Znasz ją jako osobę, która podaje się za Belindę Thomas, - powiedział Justice, gdy podszedł do przewróconej komody i usiadał na jej brzegu. - Ta suka pracowała dla Mercile Industries? – Zszokowana, Ellie zagapiła się na Breeze w poszukiwaniu potwierdzenia. - Rozpoznałam jej smród, kiedy weszłam do domu. – Gniew pogłębił głos Breeze do prawie że warknięcia. – Nigdy nie mogłabym zapomnieć wroga. Była najgorsza. Torturowała naszych ludzi i zawsze wpychała w nas igły z dużym uśmiechem. Nasz ból bawił ją. Breeze zwróciła się do Justice’a. - Jesteś pewien, że nigdy jej nie spotkałeś? - Nie. Musiała pracować tylko w kobiecej części obiektu badawczego. - Można by sądzić, że powinna się obawiać, że jeden z was mógłby ją rozpoznać, spekulował Ted. - Może myślała, że będzie bezpieczna skoro pracowała tylko z kobietami Nowego Gatunku. – Ellie rozejrzała się po pokoju. – Mam na myśli, że jedyną kobietą w życiu Fury’ego jestem ja. Wiedząc, że nie mogłabym jej rozpoznać. Pracowałam w obiekcie badawczym, w miejscu gdzie Fury był przetrzymywany, a ona tam nie pracowała. Powszechnie wiadomo, że wszystkie kobiety Nowego Gatunku żyją w kobiecym domu i, że nie powinno ich być tutaj zbyt wiele. Oglądam wiadomości i zgodnie z tym co mówią, to wygląda jak gdyby była ich tutaj jedynie garstka. - Pracowałaś dla Mercile Industries? – Ted spojrzał płonącym wzrokiem na Ellie. - To nie tak jak myślisz. – Justice posłał lekarzowi pochmurne spojrzenie. – Pracowała dla Victor’a Helio. Poznałeś go. Zwrócił się do Ellie, kiedy dostała pracę w biurze Mercile Strona 372 z 393

Industries, nie wiedząc co tak naprawdę robili. Zwrócił się do niej, powiedział co podejrzewali i poprosił o pomoc w odkryciu prawdy. Przemyciła dowody, ryzykowała swym życiem i dała im wystarczająco dużo, by zdobyć nakazy przeszukania. Niektóre z raportów medycznych i badawczych, które czytałeś są tymi, które ona ukradła. - Och. – Ted rozluźnił się. – Byłaś odważna. Co sprawiło, że to zrobiłaś? Zawsze chciałaś być szpiegiem, albo pracować w policji? Ellie powstrzymała się od prychnięcia. - Nie. Nie jestem żądna przygód. To po prostu naprawdę mnie tknęło, kiedy Victor Helio przyszedł do mnie i powiedział o krążących plotkach. Musiałam zrobić wszystko co tylko mogłam, aby dowiedzieć się czy naprawdę eksperymentowali na ludziach. Byłam przerażona tą wizją. - Jesteś dobrą osobą. – Potem Ted przemówił do Trishy. – Jeżeli używają leków, by zaatakować Nowy Gatunek musimy mieć to na uwadze. Musimy zablokować wszystkie przychodzące produkty, które mogą zostać zainfekowane. - Zaczynając od żywności, - zgodziła się Trisha. - Myślisz, że to możliwe? – Justice spojrzał czujnie. - Myślę o tym co mogłabym zrobić, gdybym chciała sabotować twoich ludzi, Justice. Zatrucie żywności doprowadziłoby wszystkich do szaleństwa, - oświadczył ponuro Ted. - Czy to nie miałoby również wpływu na ludzi? – Justice nie wyglądał na przekonanego. Ted wzruszył ramionami. - Pewnie tak, ale założę się, że mają to gdzieś. Zostali oskarżeni o to co wam zrobili, a ich jedyną obroną jest twierdzenie, że nie jesteście ludźmi. Co bardziej uderzyłoby w Nowy Gatunek niż sprawienie, że co najmniej sporej części z was odbiłoby na tyle, żeby wywołać krwawą masakrę, a prasa nagłośniłaby tę historię? Strona 373 z 393

- Nie wiemy nawet czy spisek jest tak duży, - warknął Justice. – Nie chcę, aby ktokolwiek popadł w panikę. - Jasne, - kłapnął Ted. – Zamierzam zacząć szukać czegoś co zneutralizuje Freltridontomez. W ten sposób jeżeli użyją go ponownie, będziemy mogli użyć strzałek z antidotum

na

każdym

zainfekowanym,

zanim

komuś

stanie

się

krzywda.

To

najbezpieczniejsze wyjście. Jak powiedziałem wcześniej, jeżeli uśpimy ich, gdy będą w pełni objawowej, spowodowanej lekiem wściekłości, to najprawdopodobniej ich zabije. Mogą dostać udaru, albo mieć atak serca. Trisha wstała. - Myślisz, że uda nam się coś znaleźć? Musimy pracować szybko, Ted. Powinniśmy również nakazać wykonanie wyrywkowych testów wody i dostarczanej żywności. - Mieli kilka notatek z badań włącznie z aktami, które mamy na temat Freltridontomez’u. Mogli być bliscy odkrycia leku, który go neutralizuje. – Ted podniósł swoją torbę. – Tylko dlatego, że nie mamy na papierze końcowego rezultatu nie znaczy to, że go tam nie ma. - Chodźmy, - Trisha złapała swoją. Kierując się do wyjścia zatrzymała się i uśmiechnęła do Ellie. – Kiedy Fury się obudzi może mieć ból głowy i być obolały, ale powinno być z nim dobrze. Jeżeli nie, zadzwoń do nas. Będziemy w centrum medycznym. - Wow, - mruknęła Ellie, gdy para wyszła. Uniosła brwi na Justice’a. – Myślę, że moja głowa właśnie odleciała. Czy oni tak przez cały czas? Kiwnął głową. - Ted jest, jak wy to nazywacie paranoikiem, ale jest najlepszy w tym co robi. Nie sądzę, że to spisek na dużą skalę przeciwko nam. Jedz swoje posiłki bez obawy, Ellie. Jeżeli zamierzali zaatakować nasze jedzenie lub wodę, nie wysyłaliby do nas kobiety, by otruła Fury’ego swoimi igłami. Już by nas w ten sposób zaatakowali. - Myślisz, że ona jest z jednej z przeciwnych nam grup czy z Mercile? Strona 374 z 393

- Mercile wydaje się dla mnie bardziej prawdopodobne. Dwie pieczenie na jednym ogniu. - Dwie pieczenie? Jego brwi uniosły się. - Pokonałaś ich, Ellie. Jaka jest lepsza zemsta niż sprawienie, że mężczyzna, dla którego zaryzykowałaś swoje życie stał się mężczyzną, który spowodował twoją śmierć? Fury mógł cię zabić. Zły rozgłos zmiażdżyłby nas w prasie. Ted ma rację. Jedyną obroną jaką mają na swoje zbrodnie jest przekonanie ludzi, że nie jesteśmy ludzcy i dlatego nie ma możliwości wykorzystania nas. Postawiono im zarzuty kryminalne, ale sądzimy się z nimi także o pieniądze. Pozwoliła, aby to do niej dotarło. - Również stawiam na Mercile. – Sprawdziła Fury’ego. Spał spokojnie. - Muszę wykonać kilka telefonów, Ellie. Chcę się dowiedzieć co ta Beatrice Thorton powiedziała. Będę w salonie, gdybyś mnie potrzebowała. - Nie musisz zostawać. Przy okazji, dzięki za wszystko co dziś zrobiłeś. Cóż, poza wrzuceniem nie do bagażnika i porwania przez Tiger’a. Wzdrygnął się. - Będę w drugim pokoju. Musimy być w pobliżu, aby upewnić się, że Fury’emu naprawdę nic nie jest, kiedy się obudzi. – Justice kiwnął głową na swoich ludzi, aby z nim wyszli. Breeze wstała. - Idę do domu. Ellie posłała Breeze szczere spojrzenie, aby wyrazić swoją wdzięczność.

Strona 375 z 393

- Jesteś naprawdę dobrą przyjaciółką, że dziś tu przyszłaś i nie zapomnę o tym. Dziękuję z całego serca. - Zobaczymy się jak wrócisz do pracy. Weź kilka dni wolnego. Dobrze sobie radzimy w kobiecym domu. Nie martw się o nas. - Dzięki. Ellie patrzyła jak wszyscy opuszczają sypialnię. Znów była sama z Fury’m. Obróciła się na bok i zwinęła przy jego ciepłym ciele. - Kocham cię, - szepnęła. Po prostu trzymała go, wiedząc, że jedno z nich mogło umrzeć. Przeraziło ją to nie na żarty.

Strona 376 z 393

ROZDZIAŁ 20

Ellie miała ochotę udać się do izby zatrzymań i zlać Beatrice Thorton, znaną również jako zdzirowatą pielęgniarkę Belindę Thomas, na kwaśne jabłko. Tiger i Slade przesłuchiwali kobietę dopóki nie pękła i nie przyznała się do wszystkiego. Ktoś z Mercile Industries zatrudnił ją, aby sabotowała Nowy Gatunek, żeby zrobić im złą prasę. Myśleli, że jeśli przypomną ludziom, że Fury jest niczym więcej, jak tylko pozornie udomowionym zwierzęciem, to przeciągną opinię publiczną na swoją stronę. Fury w pełni doszedł do siebie, ale był naprawdę zmartwiony, że stracił panowanie nad sobą w taki sposób. Wina spadła bezpośrednio na zdzirowatą pielęgniarkę za amoralne postępowanie. ONG wydało kobietę odpowiednim władzom, żeby postawiły ją w stan oskarżenia za długą listę przestępstw, ale to wcale nie pocieszało Ellie i Fury’ego. Ta suka omal nie zniszczyła ich życia. Wybrała Fury’ego ponieważ po strzelalinie łatwo było się do niego dostać. Miała po prostu zostać zatrudniona do opieki domowej i przekupić kilka osób z listy, żeby odmówiły wykonywania pracy dla Nowego Gatunku. Beatrice Thorton przyznała się, że była ciekawa jakby to było uprawiać seks z Fury’m. To właśnie dlatego uderzała do niego i zmieniła życie Ellie w istną gehennę. Kiedy w końcu uświadomiła sobie, że Fury nie chce mieć z nią nic wspólnego, zdecydowała wcielić swój plan w życie, kiedy Ellie brała prysznic, żeby pomóc swojemu celowi postradać zmysły i doprowadzić do tego, że zabiłby kobietę, którą kocha. To był okrutny plan i mógł zadziałać na jej korzyść, jednak nie wzięła pod uwagę jak bardzo Fury kocha Ellie. Justice patrzył ponuro na Ellie i Fury’ego. – Przysięgam, że dostanie teraz za swoje. Obiecali mi, że zrobią z niej przykład dla innych. Musimy natychmiast całkowicie zmienić nasz protokół bezpieczeństwa. Zdecydowaliśmy, że zaczniemy szkolić naszych ludzi w zakresie opieki zdrowotnej. Dzięki temu, jeśli będziemy kiedyś w przyszłości potrzebować pomocy, nie będziemy całkowicie zależni od ludzkiej służby zdrowia.

Strona 377 z 393

Fury poruszył się na fotelu i rozejrzał po biurze Justice’a. – Powiedziała, czy wie, czy Mercile wysłało kogoś jeszcze? Ramiona Justice’a opadły. – Jesteśmy pewni, że spróbują ponownie nas inflirtować. Przynajmniej ten atak nie był tak duży, jak obawiali się tego nasi lekarze. Nigdy nie manipulowano przy naszych zapasach żywności i wody. Po prostu musimy być bardzo ostrożni w stosunku do wszystkich ludzi. - Posłał Ellie przepraszające spojrzenie. – Bez obrazy. Powierzyłbym ci moje życie. Chodzi tylko o to, że musimy być ostrożni w stosunku do obcych. Od teraz będziemy robić pełen wywiad w stosunku do każdego człowieka, który uzyska zgodę na przekroczenie bramy. - Musimy bardziej polegać na sobie – podsumował Fury. – Mamy tu pelno ludzkiej obsługi. Jeśli Mercile chce grać nieczysto mogą zacząć starać się przekupić kogoś, żeby pomógł ich człowiekowi ominąć ochronę, dzięki czemu będzie mógł nas skrzywdzić. - Będziesz za to odpowiedzialny. – Justice wydawał się być zmęczony. – To dla nas zawsze będzie walka, moi przyjaciele. Zawsze znajdą się wrogowie, z którymi będziemy musieli się zmierzyć. Szęśliwie dla nas Mercile zniszczą procesy sądowe i zła prasa. Mam nadzieję, że pewnego dnia przestaną istnieć. Wówczas będziemy musieli radzić sobie już tylko z ludźmi, którzy uważają nas za obelgę dla człowieczeństwa. Fury westchnął. – Nie zapominaj, że aresztowani pracownicy Mercile spędzą w więzieniu wiele lat. Jestem pewien, że ich rodziny i przyjaciele są na nas wścieki. To właśnie oni nadal tam pozostają, na wolności. Musimy być ostrożni wobec nich. Nasi ludzie mogą ich zidentyfikować, a ten incydent uświadomił mi jakie stanowimy dla nich niebezpieczeństwo. Ta pielęgniarka mogła pójść za jedną z naszych kobiet, która wiedziała jak tamta wygląda i starać się ją uciszyć. Mieliśmy dużo szczęścia, że ich też nie zaatakowała. - To tylko kolejna obawa, z którą się zmagamy. – Justice przebiegł palcami po włosach. Ellie spojrzała na zegarek. – Hej, przepraszam, ale muszę iść do pracy. Kobiety już na mnie czekają. Wyprawiamy przyjęcie urodzinowe i nie mogę się spóźnić.

Strona 378 z 393

Fury powoli uśmiechnął się szeroko. – Przyjęcie urodzinowe? Ellie wstała i pochyliła się, żeby ująć jego twarz w dłonie. – Tak. Mamy prezenty, tort, dekoracje i całą resztę. Będzie zabawnie. Fury pocałował ją. Ellie uśmiechnęła się promiennie, cofnęła i pomachała obu mężczyznom. – Miło było cię widzieć Justice. Do zobaczenia później w domu Fury. - Tak, do zobaczenia – warknął. – Teraz, kiedy zostałem już całkowicie wyleczony ty i ja mamy pewne plany. Gorąco wspięło się po policzkach Ellie, kiedy Justice zaczął się śmiać. Czy ktoś jeszcze nie wiedział, że Fury otrzymał dziś rano zgodę na uprawianie seksu? Prawdopodobnie nie. Wyszła z budynku i wsiadła do wózka golfowego. Tęskniła za tym. Wyłowiła kluczyki i pojechała do kobiecego domu. W środku od każdego biło podniecenie. Wyprawiały przyjęcie urodzinowe dla jednej z kobiet, wszystkie trwały w gotowości, kiedy Ellie zabrała ją do sali w szkole dla Nowego Gatunku. Ellie przejęła prowadzenie. Kobiety upewniły się, że wszystkie będą w domu, żeby krzyknąć, gdy solenizantka wejdzie do biblioteki. Biedna, oszołomiona kobieta krzknęła i podskoczyła na dobre dwie stopy. Wyglądała na bardzo zmieszaną, ale uśmiechnęła się szeroko, kiedy uświadomiła sobie, co dla niej zrobiły. To była radość, jakiej Ellie jeszcze nie widziała u tych kobiet, co wynagrodziło jej każdy kłopot, jaki pojawił się kiedy planowała przyjęcie urodzinowe. O szóstej po południu otworzyła drzwi frontowe do domu jej i Fury’ego. Dotarła do ich gniazdka przed nim. Pobiegła do kuchni. Schowała kanapki na górnej półce w lodówce dziś rano po tym, jak Fury poszedł na spotkanie ochrony. Wyciągnęła je, złapała kilka napojów, paczkę chipsów ze spiżarni i pomknęła do sypialni. Dziesięć minut później trzasnęły drzwi wejściowe. Ellie zeskoczyła z łóżka i rzuciła się do szafy. Śmiała się, kiedy chowała się w środku i czekała. Fury zawsze zaczynał się za nią rozglądać w momencie, w którym przekroczył próg domu. Wiedziała, że stosunkowo szybko wyczuje jej zapach, ale będzie rozbawiony tym, że starała się ukryć. Słyszała, jak się zbliża. Strona 379 z 393

Starała się nie śmiać, kiedy najbliższe drzwi nagle się otwarły. Fury ściągał brwi, dopóki jego wzrok powoli nie zjechał w dół wzdłuż jej nagiego ciała. Uśmiechnęła się szeroko. - Długo ci zajęło, żeby mnie znaleźć. - Czemu się ukrywasz? Ellie zrobiła krok w jego kierunku. – Pomyślałam sobie, że przynajmniej musisz na to trochę zapracować. - Zapracować na co? – Jego uwaga pozostała skupiona na jej nagich piersiach. - Na mnie. – Chwyciła za przód jego uniformu. – Myślałam, żeby poczekać na łóżku, ale to było po prostu zbyt proste. Fury pomógł jej zdjąć swoją kamizelkę i koszulę, po czym zrzucił z siebie buty. – Lubię prostotę. Zachichotała. – Widziałeś jedzenie, które dla ciebie przygotowałam? Pomyślałam, że możemy zjeść kolację nago, a później pooglądać trochę telewizji. To brzmi jak wspaniały sposób na spędzenie wieczoru – drażniła się z nim. Usta Fury’ego drgnęły. – Świetnie. – Cofnął się i znalazł się poza zasięgiem jej rąk, żeby nie mogła go dotykać. Rozpiął spodnie i ściągnął je w dół razem z bokserkami. Skarpetki zostały zdjęte na końcu. Całkowicie nagi i podniecony, szeroko się do niej uśmiechnął. – Jedzmy. – Ruszył w kierunku łóżka. Ellie podążyła za nim. Usiadła po drugiej strony materaca z ze skrzyżowanymi nogami, znajdując się przed nim, błyskając swoją cipką. Ciemny wzrok Fury’ego zatrzymał się na jej kolanach. Wziął kilka długich, głębokich oddechów, po czym warknął nisko z głębi gardła. - Co to było Fury? Nie do końca zrozumiałam, co powiedziałeś. – Pozwoliła, żeby rozbawienie zajaśniało w jej oczach, kiedy jego wzrok podniósł się.

Strona 380 z 393

- Nic takiego. – Uśmiechnął się od ucha do ucha. – To wygląda całkiem nieźle. Kocham roast beef. - Starałam się, żeby na łóżku znalazło się wszystko to, co kochasz. – Oblizała usta pozwalając językowi powoli przesunąć się najpierw po dolnej, a później po górnej wardze. Fury gapił się na jej usta. Ugryzł kanapkę, przeżuł i połknął. - Pieprzyć to – warknął i odrzucił kanapkę na bok, po czym rzucił się na nią. Uderzyła plecami o łóżko smiejąc się, kiedy Fury przewrócił ją i przyszpilił do materaca własnym ciałem. – Jedyną rzeczą, którą naprawdę chce jeść jesteś ty. - A co z meczem? Trącił nosem jej szyję i potarł ustami jej ramię. – Jestem zainteresowany oglądaniem wyłącznie ciebie. – Ujął w dłonie jej piersi i potarł kciukiem sutek. – W pełni wyzdrowiałem i zamierzam robić z tobą wszystko, na co tylko przyjdzie mi ochota. - Zamknąłeś drzwi frontowe? - Zamknąłem i zaryglowałem. Nadal trzymam jeszcze pistolet w szufladzie nocnego stolika. Zastrzelę każdego, kto wejdzie do tej sypialni. Ellie przesunęła paznokciami wzdłuż jego pleców. Fury wygiął się w kierunku jej ciała i warknął. – Spokojnie. Nie podniecaj mnie za bardzo. Dużo mi nie brakuje, żebym stracił panowanie nad sobą. Chcę, żeby to dla ciebie też było dobre126. - Ufasz mi? Fury nie zawahał się ani na chwilę. – Powierzyłbym ci moje życie. - Mogę być na górze?

126

No jak miło, że o niej też pomyślał.

Strona 381 z 393

Zaskoczenie przeszyło twarz Fury’ego, ale w kącikach oczu powoli zaczęły pojawiać się zmarszczki, kiedy patrzył na nią. – Chcesz być na górze? Przygniatam cię moim ciężarem? – Uniósł klatkę piersiową odrywając się od niej, aby stworzyć pomiędzy nimi kilka centymetrów wolnej przestrzeni. Z powrotem pociągnęła go na dół. – Nigdy nie będziesz zbyt ciężki127. Kocham sposób, w jaki twoja skóra dotyka mojej i kocham być pod tobą. Po prostu chcę cię dosiąść.Przyglądała mu się z pełną uwagą studiując go. – Breeze wspomniała, że wasi mężczyźni nie pozwalają kobietom być na górze, ale ja tego pragnę. Czy przynajmniej spróbujesz tego dla mnie? Szczęka Fury’ego zacisnęła się. – Chcesz, żebym był uległy w stosunku do ciebie? Uśmiechnęła się. – Nie. Chcę, żebyś mi zaufał i pozwolił być na górze. Myślę, że ci się to spodoba. Niespodziewanie przekręcił się razem z nią, aż w końcu ona siedziała na nim okrakiem, choć on nie wyglądał na szczęśliwego z tego powodu. – Kocham cię. Jeśli to jest dla ciebie takie ważne, będę ci uległy. Mogę dowieść, że zrobię dla ciebie wszystko, nawet to. Uśmiech zamarł na ustach Ellie. Nie wyglądał ani na szczęśliwego, ani na podnieconego. Właściwie to wyglądał raczej jakby był przygnębiony. Cholera. Nie chciała go zasmucać, czy sprawić, że będzie czuł się źle. Wyprostowała się i rozsiadła się okrakiem na jego brzuchu. Przygryzła wargę, kusiło ją, żeby znowu znaleźć się pod nim, ale zamiast tego powoli zaczęła badać jego rozciągnięte pod nią ciało. Ponownie przesunęła się nad jego sterczącą erekcję, ciesząc się widząc, że jego zainteresowanie w tamtym rejonie nie zmalało, po czym osunęła się w dół i usiadła na udach Fury’ego. Pochyliła się do przodu i polizała jego sutek, wciągając napięty guziczek do swoich ust, cofnęła brzuch, by stworzyć pomiędzy nimi trochę przestrzeni, podczas gdy jego penis dociskał się do jej podbrzusza.

127

Taaa ciekawa jestem co by powiedziała, jakby urósłby mu tatusiny brzuszek i zamieniłby się w krążownik niszczyciel :P

Strona 382 z 393

Fury napiął się pod nią i zawarczał. Użyła zębów, bawiąc się z jego sutkiem i ssąc go. Dłonie Fury’ego mocno zacisnęły się na jej biodrach, ale on sam nie poruszył się. Nie mogła nie zauważyć, jak jego penis stwardniał jeszcze bardziej przy jej brzuchu. - Ellie – zawarczał. – Minęło zbyt wiele czasu odkąd byłem w tobie. Nie mogę już dłużej czekać. Staram się być dla ciebie uległy, ale nie jestem jednym z twoich ludzkich mężczyzn. Nie mam tej cierpliwości, której ode mnie oczekujesz. Roześmiała się uwalniając jego sutek, po czym wyprostowała się. Uśmiechł znikł z jej ust. – Rozluźnij się. Wygiął brwi w łuk następnie opuścił wzrok na fragment ciała prężący się przy brzuchu Ellie. Spojrzenie jego oczu spotkało się z jej. – Czy dla ciebie wyglądam na rozluźnionego? Ellie uniosła biodra i złapała jego fiuta. Okręciła dłoń wokół niego i przejechała po nim w dół paznokciami, śledząc delikatnie jego kształt. Wydał gardłowe warknięcie, a jego dłonie uwolniły jej biodra. Sięgnął za siebie i uchwycił się zagłówka. Drewno zatrzeszczało w proteście, kiedy jego dłonie mocno się na nim zacisnęły. Uwaga Ellie podążyła do nich. Zauważyła, że jego knykcie pobielały, a mięśnie w całym ciele napięły się. Spojrzała na niego myśląc o tym, jak pięknie teraz wygląda. Uniosła się, aż jej cipka była ustawiona dokładnie nad penisem Fury’ego, po czym powoli osunęła się w dół, przystosowując się do niego, dopóki ich ciała nie były całkowicie dopasowane do siebie. Doświadczyła intensywnej rozkoszy. Wygięła się, żeby przyjąć go jeszcze głębiej wewnątrz siebie i poczuć lepiej jak ich ciała oddziaływały na siebie. Była mokra i bardziej niż gotowa do ujeżdżania go i pokazania mu jak to dobrze jest być na dole. Jęknęła, kiedy wzięła go głęboko w siebie. Każdy skrawek jego penisa mościł się wygodnie w jej cipce, kiedy opuszczała się na niego, aż w końcu znalazł się cały dokładnie tam, gdzie było jego miejsce.

Fury odrzucił głowę do tyłu i warknął głęboko, a drewno pękło. Jego spojrzenie podryfowało w górę, dzięki czemu zobaczył, że wyrwał jeden ze słupków z zagłówka. Odrzucił Strona 383 z 393

drewniany fragment na bok i uczepił się kolejnego. Ich spojrzenia zwarły się ze sobą. To wydawało się być ważne dla Ellie, a on musiał przyznać, że wyglądała sekswonie owinięta wokół jego bioder. Uczucie tarcia jej ud, ciepłej płci zaciśniętej na jego penisie sprawiało, że ledwo powstrzymywał się przed potrzebą wbicia się w nią. - Zabijesz mnie. Zaczęła się na nim poruszać. – Jeśli tak wygląda umieranie, to jestem prawie na nie gotowa. – Ellie jęknęła zanim opuściła się w dół, podniosła, zacisnęła uda i ponownie mocno opadła w dół. Fury puścił zagłówek i sięgnął po nią. Jedna z jego rąk ujęła jej pierś, podczas gdy druga wśliznęła się pomiędzy nich i ich poruszające się ciała. Ellie odrzuciła do tyłu głowę i jęknęła głośniej, kiedy Fury potarł kciukiem jej łechtaczkę. Zapamiętale zaczęła się na nim poruszać jeszcze szybciej, mocno go ujeżdżając. Warknął, jego biodra wykonywały pchnięcia wychodząc naprzeciw niej, wcisnął pięty w materac i używał ich jako dźwigni, żeby wbić się w nią jeszcze głębiej. Zaklął wściekle, kiedy jego fiut zaczął nabrzmiewać, jaja zacisnęły się i wiedział, że już dłużej nie wytrzyma. Rozkosz, której doświadczał za każdym razem, kiedy zjeżdżała w dół na niego w połączeniu z jej mięśniami zaciskającymi się wokół jego penisa, kiedy zaczęła dochodzić dzięki jego kciukowi masującemu jej łechtaczkę była czystym rajem. Warknął starając się walczyć z nadchodzącym orgazmem, próbując się powstrzymać dopóki ona nie wykrzyknie jego imienia, a on nie zepchnie jej z krawędzi. Fury trząsł się pod nią, niemal zrzucając ją z siebie, kiedy wykonywał finałowe pchnięcie. Jęknął głośno, gdy doszedł. Zarzucił biodrami i zajczał głęboko z rozkoszy. Ellie opadła na jego pierś, oboje dyszeli. Otoczył ją ramieniem, a czysta radość sprawiła, że uśmiechał się szeroko. Ellie była dla niego niebem. Zjawiła się jego życiu, kiedy przeżywał piekło, anioł niosący światłość i nadzieję, nawet jeśli wówczas nie uświadamiał sobie, że jego uczucia względem niej są tak głębokie. Gdzieś wewnątrz siebie musiał wiedzieć, że była drugą połówką jego duszy.

Strona 384 z 393

Omal jej nie stracił, kiedy został otumaniony lekami i przerażała go myśl jak mało brakowało, żeby zranił jedyną rzecz128, którą kocha najbardziej. Nawet w amoku wiedział, że ona jest szczególna, że ma znaczenie i nigdy by tego nie przeżył, gdyby zginęła129. Jego cenna Ellie sprawiła, że życie stało się dla niego coś warte. Będąc z nią ściągał na nią niebezpieczeństwo, ale życie bez niej byłoby niczym. Nie mógłby żyć bez swojej Ellie. - Więc – wysapała w jego pierś. – I jak było? Wszystkie czarne myśli nagle zniknęłay. Zachichotał. – Będę ci uległy ilekroć będziesz to robić. Ellie pogłaskała go. – Tak właśnie myślałam, że ci się to spodoba. - Wszystko w tobie mi się podoba. – Nagle przekręcił się razem z nią tak, że teraz leżała pod nim płasko. Ellie spojrzała w górę na niego i otoczyła nogami jego biodra, a rękami szyję. – Nie mogłeś już tego znieść, co? - Chciałem się upewnić, że nie będziesz się starała wstać. - Jesteśmy zwarci ze sobą. Nie ośmieliłabym się zejść z ciebie dopóki opuchlizna nie zejdzie. Poza tym mówiłam ci, że lubię cię przytulać. - Możesz to robić, ale to nie dlatego nie chcę, żebyś jeszcze wstawała. - Chcesz mnie po prostu potrzymać? To takie słodkie130. – Pocałowała go w podbródek. – Kocham, kiedy to robisz. Zachichotał. – To również nie jest powód moich działań, ale lubię, kiedy jesteśmy połączeni, a trzymanie cię jest moją drugą ulubioną rzeczą, jaką kocham z tobą robić. 128

Typowy samiec, Fury, kobieta też człowiek!!!

129

Ale jakby przeżyła to jego ostre rżnięcie, to wcale nie miałby jej tego za złość.

130

Debilka, po prostu debilka. Taaaak Ellie nie wychodzi z ciebie i teży na tobie, bo chce cię potrzymać i zrobić tajski masaż.

Strona 385 z 393

Ellie jęknęła w odpowiedzi na natychmiastową rozkosz, pragnęła go, ale to ją zaskoczyło. – Znowu? Tak szybko? Przytaknął opuszczając głowę w dół, aż jego usta otarły się o jej gardło. – Znowu. - Ja również cię kocham – wyszeptała.

Strona 386 z 393

ROZDZIAŁ 21

- Uspokój się – zaśmiała się Ellie. Fury

krążył

po

pokoju,

a

ciche

warknięcia

wydobywały

się

spomiędzy

jego rozchylonych warg. Ellie podeszła do niego i złapała go za ramię, po czym szarpnięciem zmusiła, żeby się przed nią zatrzymał. Sięgnęła do góry, żeby pogładzić go po policzku. – Nic złego się nie stanie. - Zawsze dzieje się coś strasznego. – Westchnął, ale otoczył ją ramieniem w pasie, a jego intensywne spojrzenie badało jej twarz. – Jesteś pewna, że nie masz nic przeciwko zrobieniu tego w ten sposób? Breeze i parę innych kobiet poinformowały mnie, że popełniam błąd. Uważają, że będziesz później tego żałować. Mam tylko nadzieję, że naoglądały się zbyt dużo filmów. Breeze przypomniała mi o ludzkich rodzinach i one uważają, że powinno tu być więcej naszych ludzi. - Oglądały za duzo filmów. Taka jest prawda i to moja wina. Oglądamy coś niemal każdego dnia, żeby pomóc im uczyć się normalnego życia… ale wracając do meritum. To jest to, czego chcę. Teraz ty jesteś moją rodziną Fury. Kocham moją prawdziwą rodzinę, ale nie byli wybitnie wyrozumiali, kiedy rozmawiałam z nimi o naszym związku. Muszę zmierzyć się z faktami, niezależnie co zrobię i z kim będę i tak nie będą zadowoleni. Po prostu będą musieli sobie z tym poradzić. Ich sprawa, jeśli tego nie zrobią. Teraz to moje życie, tu, z tobą. Jesteś dla mnie wszystkim. Fury zagryzł dolną wargę. – A co z dziećmi? Chciałbym ci je dać, ale nie jestem do tego zdolny. – Smutek pojawił się w jego oczach. – Przykro mi. - Niech ci nie będzie. Chcesz je mieć?

Strona 387 z 393

Serce Ellie zgubiło na chwilę rytm na myśl o posiadaniu małych Furych biegających po ich domu. Mogłaby się założyć, że to byłyby cudowne maleństwa131, ale wiedziała, że to nigdy się nie stanie. - Chciałbym. – Przycisnął ją mocniej do swojej piersi. – Jednak najbardziej chcę ciebie. Liczy się tylko to, że jesteśmy razem i jestem bardzo wdzięczny, że cię mam Ellie. Zawsze będziesz dla mnie powodem i źródłem mej radości. - Sama chciałabym mieć kilka małych szkrabów132. – Uśmiechnęła się do niego. – W jakiś sposób się z tym uporamy. Trisha i Ted są wspaniałymi lekarzami i mogą być w stanie znaleźć sposób, żeby naprawić to, co ci zrobiono, a jeśli nie, pozostaje nam jeszcze adopcja. Zawsze są jakieś opcje. Jeśli nigdy nie będziemy mieć dzieci, to również nie ma sprawy. Przytaknął. – Możemy przynajmniej porozmawiać z lekarzami. To byłby pierwszy raz w moim życiu, kiedy nie miałbym nic przeciwko badaniu mnie i szturchaniu. Nigdy nie przypuszczałem, że to powiem po tym, co zrobiono mi w celi. Serce Ellie omal się nie zatrzymało na wspomnienie ich przeszłości i tego, w jaki sposób się poznali. – Czy kiedykolwiek wybaczysz mi to, co ci zrobiłam133? Spotkał się z nią wzrokiem i wytrzymał jej spojrzenie. – Nawet nie musisz mnie o to pytać. Już to ci wybaczyłem. Zrobiłaś to, co musiałaś, żeby ocalić nas wszystkich. Uśmiechnęła się. – Dziękuję. Uśmiech Fury’ego zmalał. – Czy jesteś pewna, że nie będziesz tego żałować? Jesteś pewna, że to jest to, czego chcesz? Chciałbym, żeby to było dla ciebie idealne.

131

Z pewnością, małe, warczące cholery, które popadają w furię i mają ostre, psie kły. Spróbuj takiemu gówniarzowi powiedzieć w sklepie, że nie kupisz mu zabawki, albo jeszcze lepiej, wyrwij mu cycka z buzi hehe. 132

W oryginale było szczurków – miła nie?

133

No tak, Elka nie byłaby sobą, gdyby nie przepraszała go co drugą stronę, a przez pozostałe dwie nie gziła się z nim ku chwale ojczyzny :D:D:D

Strona 388 z 393

- Hej – wyszeptała Ellie. – Nie smuć się. Bycie z tobą sprawia, że jestem bardziej szczęśliwa, niż w całym moim życiu. Ile jeszcze razy będę musiała to powtarzać, zanim mi uwierzysz? Kocham cię. Gdybyś miał choćby pojęcie o tym, jak mnie to uszczęśliwia, nawet nie przyszłoby ci do głowy, żeby mnie o to pytać. Jestem pewna, że to jest dokładnie to, czego chcę, właśnie w ten sposób, ponieważ robię to z tobą. Drzwi od sali konferencyjnej otworzyły się, a Ellie odwróciła głowę, by spojrzeć za siebie. Justice wszedł do środka, a za nim podążała grupa ludzi. Ellie uśmiechnęła się widząc znajome twarze. - Jesteś tego pewna Ellie? Możemy poczekać i zaplanować coś lepszego, bardziej tradycjonalnego. Ellie spotkała się z jego spojrzeniem. – Mówiłam ci. Nie obchodzi mnie, gdzie to się odbędzie, ani w jaki sposób, Fury. - Nie chcę, żeby coś poszło nie tak – zawarczał Fury. – Żadnych strzelców. Żadnych zwariowanych pielęgniarek. Ellie przygryzła mocno wargę. Nie chciała się roześmiać. Wyglądał na takiego przekonanego, że coś pójdzie nie tak. – To właśnie dlatego zdecydowaliśmy się na to dzisiaj, wtajemniczając we wszystko tylko kilkoro ludzi. Nikt nie może popsuć czegoś, czego się nie spodziewa. - Lubię twój pragmatyzm. Ellie przysunęła się do niego, stając na palcach i muskając ustami jego ucho. – Kocham twój tyłek i to, że jesteś całkowicie sprawny. Nie mogę się już doczekać, żeby zostać z tobą sam na sam. - Ellie? – Odezwał się Slade. Ellie odwróciła głowę. – Rozmawiam tutaj. - A my wszystko słyszymy – zachichotał Slade, po czym złapał się za ucho. – Miło słyszeć. To świetnie wiedzieć, że Fury doszedł już w stu procentach do formy. Strona 389 z 393

Rumieniąc się, Ellie spojrzała na niego. – Co jest z wami nie tak chłopcy? Nie możecie przynajmniej udawać, że nie słyszeliście niczego? Slade puścił do niej oko. – A gdzie by była wtedy zabawa? Tak słodko się rumienisz. Fury warknął, rzucając przyjacielowi ostrzegawcze spojrzenie, a Slade poruszył się, żeby zająć swoje miejsce. Ellie potrząsnęła głową, a Fury wzruszył ramionami. Mężczyzna o siwych włosach wszedł do środka jako ostatni. Był ubrany w czarną szatę, a w ręku trzymał biblię. Zajął miejsce przed Ellie i Furym. Poważnym spojrzeniem omiótł całe pomieszczenie. - Proszę wszystkich, żeby zajęli swoje miejsca. W pokoju zaległa cisza. Ellie zobaczyła zmieszanie na wielu twarzach, kiedy wszyscy siadali patrząc na parę stojącą przed nimi razem z nieprzyjaznym, ludzkim mężczyzną. Większość z nich nie miała pojęcia czemu zostali wezwani na obowiązkowe spotkanie, ale kilka osób uśmiechało się z wyższością. Breeze pomachała do Ellie ze swojego miejsca na przedzie. Ellie odmachała jej, po czym spojrzała na Fury’ego. Ich spojrzenia się spotkały i zwarły ze sobą. - Zebraliśmy się tu dzisiaj – oświadczył głośno siwowłosy mężczyzna – aby uczestniczyć w ślubie Fury’ego Northa i Ellie Brower. – Wziął głęboki oddech. - Nie mów tego. – Fury posłał pastorowi mrożące krew w żyłach spojrzenie. – Nie waż się zapytać, czy ktokolwiek ma jakieś obiekcje. Rozmawialiśmy o tym. Mężczyzna pobladł, po czym odchrząknął. – Fury, czy bierzesz sobie za żonę tą oto tu Ellie? - Tak. Pastor otworzył usta, ale Fury ponownie warknął. Białe brwi wystrzeliły do góry, a głos pastora zniżył się do szeptu. – Jak bardzo chcesz, żebym to skrócił?

Strona 390 z 393

Ciemne oczy zwęziły się, kiedy Fury ponownie cicho warknął, a Ellie trochę mocniej zaczęła walczyć ze śmiechem. Pastor ponownie odchrząknął. - Ellie, czy bierzesz sobie tego oto Fury’ego za męża? - Tak. - Ogłaszam was mężem i żoną. – Pastor spojrzał ostrożnie na Fury’ego. – Czy to dla ciebie było wystarczająco szybko? Teraz możesz pocałować pannę młodą. Oficjalnie jesteście małżeństwem. Szeroki uśmiech rozjaśnił twarz Fury’ego. – Nikt nas nie zatrzyma. - Ten ktoś musiałby być wyjątkowo szybkim protestantem, żeby wtrącić tu choćby słowo. – Ellie pochyliła się w jego kierunku i zachichotała. – A teraz pocałuj mnie. Fury obniżył głowę, a Ellie zamknęła oczy, serce waliło jej jak młotem. Życie przy boku jej męża nigdy nie będzie nudne. Jego usta wzięły w posiadanie jej wargi, a ona zatraciła się w pocałunku mężczyzny, którego kochała, stojąc w pokoju pełnym świadków.

- Czy oni nie powinni się teraz wymieniać obrączkami? – Halfpint wyszeptała cicho pytanie. - Och, wiele teraz będą wymieniać – zachichotał Slade. – Uważam, że zakładanie na nią czegokolwiek jest ostatnią rzeczą, której chcę teraz Fury. Breeze roześmiała się. – Um, może powinniśmy ich rozdzielić, albo wyjść z pokoju, ponieważ to wygląda, jakby zaraz miał zamiar ściągnąć wszystko z nich obojga. Naprawdę są podekscytowani tym małżeństwem. Justice wstał. – Chodźmy stąd – wyszeptał wiedząc, że jego ludzie i tak go usłyszą. – Natychmiast.

Strona 391 z 393

Spojrzał na całującą się parę stojącą z przodu sali, splecioną ze sobą, połączoną emocjami. Był wdzięczny, że wspólnie odnaleźli tak wiele szczęścia, ale jednocześnie ubolewał nad tym, że również go nie znalazł. Dłoń dotknęła jego ramię i zmusił się, by oderwać wzrok od Ellie i Fury’ego, żeby spotkać się ze spojrzeniem Tigera. - Wszyscy wychodzą – wyszeptał Tiger. – Kazałem jednemu z naszych ludzi stać przed drzwiami, żeby powstrzymać każdego, kto chciałby im przeszkodzić. Slade eskortuje pastora na zewnątrz. – Zamilkł na chwilę. – Są tak bardzo pochłonięci sobą, że pokój mógłby stanąć w płomieniach, a oni nawet nie byliby tego świadomi. Justice spojrzał przed siebie i uśmiechnął się szeroko. – Chodźmy. – Zamknął drzwi prowadzące do sali konferencyjnej, kiedy dotarli do korytarza. – Też bym chciał przeżyć ten jeden dzień – przyznał. Tiger zatrzymał się, pochylił lekko głowę i przyglądał się Justice’owi przez dłuższą chwilę. – Byłbym zbyt przerażony, że znajdę i stracę taki rodzaj miłości. Justice przytaknął. – Jesteśmy wolni. Wszystko jest dla nas możliwe, jeśli tylko po to sięgniemy. Slade podszedł do nich. – Czy są już nadzy i uprawiają seks na stole? - Prawdopodobnie. – Uśmiechnął się Tiger. – Justice zaczął stawać się sentymentalny i też chciałby mieć swoją kobietę. Ja tego nie chcę. Lubię moje życie takie, jakie jest. A co z tobą? Slade wyobraził dobie doktor Trishę, a jej uśmiech przemknął przez jego myśli. – Jestem niezdecydowany, ale kto wie, co przyniesie przyszłość.

KONIEC

Strona 392 z 393

PODZIĘKOWANIA

Na wstępie (i w tym momencie przypomina mi się moja polonistka, która zawsze powtarzała „nie pisze się na wstępie, bo każdy idiota widzi, że to początek” hehe), ale wracając do meritum: na wstępie chciałam gorąco podziękować Ib za to, że pomogła mi przedstawić Wam historię Fury’ego i Ellie (idąc ze mną ramię w ramię, motywując i wspierając). Nasza współpraca zaczęła się od tej książki i gdyby nie ona pewnie nie wzięłabym się za opowiadanie liczące ponad dwieście, a dokładnie dwieście czterdzieści stron w języku angielskim ;) Chciałam również podziękować mojej becie, która nie raz łamała sobie ręce nad moją znajomością języka polskiego hi hi. Kończąc me wynurzenia długie, acz burzliwe dziękuje Wam moi drodzy za to, że byliście i z uwagą śledziliście kolejne poczynania naszej pary. Ja wiem, że pewnie w tym momencie większość tłumaczy nakopałaby mi w cztery litery, ale co tam – prawda jest taka, że nie do końca tłumaczymy dla Was, ale dla siebie – z różnych powodów. Część z nas chce się podszkolić w języku (czy to polskim, czy angielskim), inni po prostu to lubią, ale Wasze komentarze są niczym miód na nasze biedne, skołatane serca, które już ledwo biją po kolejnej wojnie ze słownikiem, komputerem i zazdrosnym mężem, który drze się z boku, że znów zamiast podziwiać jego zad, kiedy chrapie otwieramy kompa i tłumaczymy… Dzięki za wyczekiwanie, motywowanie i proszenie do upadłego oraz wsparcie w formie grupy z tłumaczenia online ☺

Kriss

Strona 393 z 393