Laurell K. Hamilton - 21 - Kiss the Dead

- Laurell K. Hamilton – - Anita Blake -

- 21 Kiss the Dead -

Disclaimer: Tłumaczenie niekomercyjne, powstało na potrzeby prywatne i ma charakter informacyjny. Wszystkie postacie i wydarzenia są własnością Laurell K. Hamilton.

Rozdział 1 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us W telewizji pokoje przesłuchań są przestronne i mają duże okna, dzięki czemu można wszystko obserwować. W rzeczywistości, pomieszczenia są bardzo małe, prawie nigdy nie ma tam dużych, panoramicznych okien; dlatego prawdziwy materiał filmowy policji jest ziarnisty i czarno-biały, a nie we wspaniałym kolorze. Pokój przesłuchań był pomalowany na blady beż, a może to był szarobrązowy, zawsze byłam nieco niepewna odnośnie różnicy pomiędzy nimi. Tak czy inaczej był to mdły kolor opisywany przez agentów nieruchomości, jako ciepły neutralny; kłamali. To był zimny, bezosobowy kolor. Niewielki stolik był cały z błyszczącego metalu, tak samo jak krzesło. Chodziło o to, że więźniowie nie mogli wydrapać swych imion lub wiadomości w metalu, tak jak mogli to robić w drewnie, a ktokolwiek tak myślał, nigdy nie widział, co mógłby zrobić z metalem wampir, czy zwierzołak. W błyszczącym blacie było mnóstwo zadrapań, w większości wykonanych po prostu paznokciami, nadludzką siłą i znudzeniem godzinami siedzenia. Wampir siedzący przy stoliku nie próbował na niczym wyrzeźbić swych inicjałów. Płakał tak mocno, że trzęsły się jego wątłe ramiona. Miał czarne włosy zaczesane ze swej twarzy w wąskim paśmie, na które stawiałam, że było ufryzowane i nie bardziej naturalne niż kolor czarnego tuszu. Mamrotał rwącym, zdławionym głosem "Nienawidzisz mnie, bo jestem wampirem." Rozłożyłam ręce płasko na chłodnym, metalowym stole. Moje rękawy żakietu w odcieniu niebieskich klejnotów, wyglądały zbyt jaskrawo na tle gołego metalu, a może był to szkarłat lakieru do paznokci. To było na okazję mojej ubiegłonocnej randki; wyglądało nie na miejscu, gdy byłam Marszałkiem USA Anitą Blake. Policzyłam do dziesięciu, żeby ponownie nie krzyczeć na naszego podejrzanego. To właśnie zapoczątkowało płacz; przeraziłam go. Jezu, niektórzy ludzie nie mają wystarczających jaj by być nieumarłym. "Nie nienawidzę cię, panie Wilcox" powiedziałam łagodnym, nawet przyjaznym głosem. Miałam do czynienia z klientami każdego dnia w Animatorzy sp. zoo; miałam kliencki

głos.

"Niektórzy

z

moich

najlepszych

przyjaciół

są

wampirami

i

zmiennokształtnymi." "Polujesz na nas i zabijasz" powiedział, ale podniósł oczy na tyle, żeby przyglądać mi się spomiędzy palców. Jego łzy były zabarwione na różowo od cudzej krwi. Odsunął ręce od

oczu, rozmazując łzy wokół tak, że jego twarz była w smugach i plamach schnących na różowo łez. To nie pasowało do doskonale łukowatych, czarnych brwi, albo kółeczka w brwi, które osiadło ciężkim, niebieskim metalem nad jego lewym okiem. Pewnie zrobił to, aby wydobyć błękit swych oczu, ale w najlepszym wypadku były one wodniste, jasnoniebieskie nie współgrające z ufarbowanymi na czarno włosami a ciemny błękit piercingu brwi po prostu wydawał się podkreślać, że jego oczy były zbyt blade i dopasowane do różowych śladów krwawej ścieżki lepiej niż sztuczne dodatki. Mogłam się założyć, że zaczął życie jako białoblond, a może wyblakły, nieokreślony brąz. "Jestem uprawnioną wampirzą egzekutorką, panie Wilcox, ale musisz złamać prawo, by sprowadzić mnie do swych drzwi." Te blade oczy zamrugały na mnie. "Potrafisz spoglądać mi w oczy." Uśmiechnęłam się i próbowałam pchnąć to przez całą drogę aż do moich własnych ciemno-brązowych oczu, ale byłam pewna, że mi się nie powiodło. "Panie Wilcox, Barney, nie jesteś nawet martwy dwa lata. Naprawdę myślisz, że twoje słabowite wampirze umysłowe sztuczki będą na mnie działały?" "Powiedział, że ludzie będą się mnie obawiać" i to był niemal szept. "Kto powiedział?" zapytałam. Pochyliłam się tylko trochę, utrzymując ręce nieruchomo, starając się być miłą i nie wystraszyć go. Mruknął "Benjamin." "Benjamin jaki?" zapytałam. Potrząsnął głową. "Tylko Benjamin. Stare wampiry mają tylko jedną nazwę." Przytaknęłam. Stare wampiry miały jedną nazwę, jak Madonna, lub Beyonce, ale tym, czego większość ludzi nie wiedziała to, że walczyli w pojedynkach, by zobaczyć, który dostanie możliwość użycia nazwy. Potężny wampir mógł zażądać by inny słabszy wampir zrezygnował z korzystania z nazwy, którą miał już od wieków, lub walczył o prawo do jej zachowania. Nie powiedziałam tej części głośno, ponieważ większość ludzi, nawet nas, wampirzych ekspertów o tym nie wiedziało. Był to stary zwyczaj, który wymierał jak współczesne wampiry zatrzymywały swoje nazwiska, a pojedynki były nielegalne teraz, gdy wampiry nie były. Pojedynek podlegał tej samej mocy prawa, niezależnie od tego, czy uczestnicy byli żywi czy nieumarli. Postawiłabym duże pieniądze, że Benjamin nie był wystarczająco stary, by poznać historię stojącą za posiadającymi tylko jedno nazwisko wampirami. "Gdzie mogę znaleźć Benjamina?"

"Myślałem, że byłaś tak potężna, że żaden wampir nie mógł ci się oprzeć." Rozbłysk ponurego gniewu był w jego jasnoniebieskich oczach. Pod łzami był temperament. "Potrzebowałabym połączenia, kogoś, kto był z nim w jakiś sposób metafizycznie połączony, bym mogła podążyć za kontaktem psychicznym. Kogoś takiego jak ty." Pozwoliłam, by podpowiedź zagrożenia wpłynęła do tej ostatniej części. Spojrzał ponuro i arogancko. "Nie możesz tego zrobić; nikt nie może." "Jesteś pewien?" spytałam, a mój głos opadł nieco niżej. "Jesteś Marszałkiem USA, nie wolno ci stosować na mnie magii." "To nie jest magia, Barney. To podchodzi pod umiejętności psychiczne a stróże prawa mogą używać zdolności psychicznych w wykonywaniu swoich obowiązków, jeśli uważają, że jest to jedyny sposób, by zapobiec dalszej utracie życia." Skrzywił się, pocierając twarz jedną bladą dłonią. Głośno pociągnął nosem, a ja popchnęłam ku niemu pudełko chusteczek. Wziął jedną, użył, a następnie posłał mi rozzłoszczone spojrzenie. To było prawdopodobnie jego twarde spojrzenie, ale jak twarde spojrzenie może być, to nie było. "Mam swoje prawa. Nowe prawa nie pozwolą mnie skrzywdzić bez nakazu egzekucji." "A minuty temu obawiałeś się, że cię zabiję. Barney, musisz się zdecydować." Podniosłam rękę i rozłożyłam ja płasko w powietrzu jakbym trzymała coś, co powinien być w stanie zobaczyć. "Jestem dla ciebie zagrożeniem, czy..." - i uniosłam swą drugą rękę - "...nie jestem w ogóle w stanie cię zranić?" Jego gniew rozprysł się do posępności. "Nie jestem pewien." "Dziewczyna, którą zabrali Benjamin i inni ma tylko piętnaście lat. Nie może się legalnie zgodzić, na zostanie wampirem." "Nie zabraliśmy jej" powiedział Barney, oburzony uderzając dłonią w stół. "W świetle prawa jest nieletnia, więc to porwanie, niezależnie od tego, czy poszła dobrowolnie, czy nie. Teraz to porwanie i usiłowanie zabójstwa; jeśli znajdziemy ją zbyt późno, to będzie morderstwo, a ja wezmę sądowy nakaz egzekucji na ciebie, Benjamina i każdego innego wampira, który mógł jej dotknąć. " Pod jego okiem zaczął się nerwowy tik i przełknął tak mocno, że było głośno w cichym pomieszczeniu. "Nie wiem, gdzie ją zabrali." "Czas na kłamstwa minął, Barney; kiedy sierżant Zerbrowski wróci przez te drzwi z nakazem egzekucji, będę mogła legalnie rozerwać twój łeb i serce na krwawe wstążki." "Jeśli umrę, nie będę mógł ci powiedzieć, gdzie jest dziewczyna" powiedział i wyglądał na zadowolonego z siebie.

"Zatem wiesz, gdzie ona jest, prawda?" Wtedy popatrzył przerażony, upychając chusteczkę w dłoniach, aż jego palce pokryły się z wysiłku plamkami. Miał w sobie na tyle krwi by skóra stała się cętkowana. Porządnie się na kimś opił. Drzwi się otworzyły. Barney Wilcox, wampir, wydał ze strachu cichy skowyt. Kręcone, barwy soli z pieprzem włosy Zerbrowskiego opadały wokół jego na wpół rozpiętego kołnierzyka, jego krawat był zsunięty do połowy z rozmazaną plamą czegoś, co zjadł. Brązowe spodnie i biała koszula wyglądały jakby w nich spał. Mógł, ale przecież, jego żona Katie mogła ubrać go czysto i schludnie, a i tak rozpadłby się zanim dotarł do pokoju oddziału. Bardziej stanowczo popchnął swoje nowe, szylkretowe okulary na twarz i wyciągnął do mnie kawałek papieru. Papier wyglądał bardzo oficjalnie. Sięgnęłam po niego a wampir krzyknął "Powiem ci to! Powiem ci wszystko, proszę, proszę, nie zabijaj mnie!" Zerbrowski cofnął rękę. "Czy on współpracuje Marszałek Blake?" W brązowych oczach Zerbrowskiego było maleńkie iskrzenie. Jeśli wyszczerzyłby się do mnie, kopnęłabym go w goleń. Pozostał poważny; gdzieś tam była zaginiona dziewczynka. Odwróciłam się do Barneya. "Współpracuj, Barney, bo gdy raz dotknę tego kawałka papieru jestem poza opcjami prawnymi, które nie zawierają śmiercionośnej siły." Barney powiedział nam, gdzie było tajemnicze legowisko a Zerbrowski wstał i podszedł do drzwi. "Zacznę zabawę" powiedział. Barney wstał i próbował ruszyć w stronę Zerbrowskiego, ale kajdany wokół nóg nie pozwoliły mu odejść daleko. Zakucie wampirów w kajdany było standardową procedurą operacyjną. Zdjęłabym kajdanki, by spróbować zdobyć jego zaufanie, i ponieważ nie postrzegałam go jako zagrożenia. "Gdzie on idzie?" "Podać lokalizację innym policjantom, a ty się lepiej módl żeby dotarli tam zanim została przemieniona." Barney odwrócił do mnie tę różową poplamioną twarz, spoglądając zdziwiony. "Ty tam nie będziesz?" "Jesteśmy czterdzieści pięć minut od tego miejsca, Barney; dużo złych rzeczy może się w tym czasie zdarzyć. Inni gliniarze będą bliżej." "Ale powinnaś jechać. W filmach to byłabyś ty." "Taa, ale cóż, to nie jest kino, a ja nie jestem jedynym Marszałkiem w mieście." "To powinnaś być ty." Prawie to wyszeptał. Wpatrywał się w przestrzeń, jakby nie mógł jasno myśleć, albo jakby słuchał jakiegoś głosu, którego ja słyszeć nie mogłam.

"Cholera" powiedziałam. Byłam wokół stołu, zanim zdążyłam naprawdę pomyśleć co zrobię, kiedy tam dotrę. Złapałam w garść czarną koszulkę Barney'a i umieściłam nasze twarze centymetry od siebie. "Czy to jest pułapka, Barney? Czy to pułapka na mnie?" Jego oczy były szeroko otwarte, pokazując zbyt dużo bieli. Mrugał za szybko; doskonalenie nieruchomego spojrzenia wampira zajmowało dziesięciolecia a nie miał tyle czasu. Blady, wodnisty, niebieski zafarbował ponad jego całe oko, więc to było jak patrzenie na wodę ze świecącym przez nią słońcem - jego oczy z zawartą w nich wampirzą mocą. Syknął mi w twarz, wyciągając na mnie kły. Powinnam była się wycofać ale nie. Byłam tak przyzwyczajona do postępowania z wampirami, którzy mnie nie krzywdzili, że zapomniałam, co to znaczy, że on był wampirem, a ja nie. Przemieścił się, zbyt szybko bym mogła zamrugać, jego ramiona owinęły się wokół mojej talii, podnosząc mnie z nóg. Byłam na tyle szybka, by mieć czas, wykonać jedną rzecz, zanim walnął mną w dół na stół. Kiedyś wyciągnęłabym swój krzyż , ale był w szafce z pistoletem, ponieważ nowa ustawa uznawała to za niesprawiedliwe zastraszanie nadnaturalnych podejrzanych. Miałam ułamek sekundy by wybrać między moimi dwiema jedynymi opcjami: Uderzyć ręką w stół by przyjąć nieco impetu, czy umieścić moją rękę na jego gardle utrzymując kły z dala od mojego? Wybrałam moją rękę na gardle i byłam w dole. Stół zadrżał od siły ciosu, ale jego ręka była pomiędzy plecami a stołem i to odebrało nieco siły uderzeniu. Nie zostałam ogłuszona, dobrze. Wampir warknął mi w twarz, wyciągając kły; tylko moje przedramię pchające przy jego gardle trzymało go przed rozerwaniem mojego. Byłam bardziej niż ludzko-silna, ale byłam małą kobietą, a nawet super-silna, nie byłabym tak silna jak mężczyzna przyszpilający mnie do stołu. Złapał mnie za nadgarstek, gdzie naciskałam na jego gardło i próbował odciągnąć go z drogi. Nie zamierzałam z nim o to walczyć; najlepszym co zamierzał zrobić, to obrócić więcej mojej ręki do jego gardła. Nie wiedział, jak walczyć, nie rozumiał siły dźwigni, nigdy nie zmagał się o swoje życie - ja to robiłam. Usłyszałam trzaśnięcie otwieranych drzwi, ale nie spojrzałam na nie. Musiałam patrzeć w te płonące niebieskie oczy, te kły; Nie mogłam sobie pozwolić, by spoglądać daleko, nawet na sekundę, ale wiedziałam, że drzwi oznaczały, że pomoc była w pokoju. Ramiona pochwyciły go od tyłu i warknął, podnosząc się ze mnie, zabierając swą rękę zza moich pleców, by mógł stanąć i zmierzyć się z nimi. Zostałam leżąc na plecach na stole, by oglądać wampira uderzającego mężczyznę, niedbałym ciosem bez przeszkolenia, a moi rycerze w mundurach odlecieli. Wykorzystałam chwilę, jaką mi dali, by rzucić się na drugą stronę stołu

i dalej na podłogę. Wylądowałam na podbiciu stóp i palcach; obcasy moich szpilek w stylu Mary Jane nawet nie dotknęły podłogi gdy przykucnęłam. Widziałam nogi: wampirze wciąż skute, inne nogi mundurowego i spodnie; policja. Dwóch policjantów poleciało. Jeden mundur nie odwrócił się do góry, leżąc w bolesnej stercie przy ścianie, ale pozostałe dwa komplety nóg, jedna umundurowana i jedna w spodniach wciąż zmagały się z wampirem. Buty spod spodni były błyszczące i czarne jakby polerowali je plując i byłam prawie pewna, że to był kapitan Dolph Storr. Wampir rozerwał łańcuch w swoich kajdanach i nagle walka toczyła się dalej. Cholera! W dawnych złych czasach mogłam wydobyć z szafki, w której był przechowywany mój pistolet i rozstrzelać jego dupę, ale nie miałam nakazu egzekucji na tego wampira. Zerbrowski i ja go okłamaliśmy. Bez nakazu, nie mogliśmy po prostu go zastrzelić Kurwa. Wstałam na czas, by zobaczyć ciało dwumetrowego Dolpha owinięte wokół znacznie mniejszego wampira. Dolph otoczył ramionami barki wampira, z własnymi rękami za wampirzą głową. To był klasyczny pełny nelson, a Dolph był na tyle duży, że wygrałby przeciw większości ludzi, ale starał się utrzymać chwyt na wampirze, gdy mundurowy usiłował przypiąć jedną z wampirzych rąk. Następnie twarz mundurowego się rozluźniła i spróbował uderzyć Dolpha w twarz. Dolph widział co nadchodzi i dał nura za głowę uwięzionego wampira jak za tarczę. Krzyknęłam "Nie patrz wampirowi w oczy, do cholery!" Przeszłam nad stołem, przesuwając się do walki, ponieważ był to najszybszy sposób, jaki mogłam wymyślić, by dostać się do Dolpha. Jeden z pozostałych mundurowych zmagał się z policjantem, który został owładnięty przez wampira. Wampir cofnął się i szarpnął w uchwycie Dolpha, a jego ręce się rozluźniły. Przy drzwiach był ruch, ale wampir wykręcał się w uścisku Dolpha, a ja nie miałam czasu, żeby zobaczyć, co zamierza zrobić wsparcie. Kopnęłam wampira w żebra, tak, jak mnie uczono, wizualizując kopnięcie wchodzące w żebra, poprzez ciało i wychodzące kilka centymetrów po drugiej stronie. To był cel, którego uczono mnie w judo i nawet teraz, kiedy brałam stare treningi zrzucania MMA, kierowałam się przez żebra i ścianę poza nimi. Zapomniałam o dwóch sprawach: jedna, że byłam teraz bardziej niż ludzko-silna, a druga, że miałam na sobie 8 centymetrowe szpilki. Kopnięcie posłało potykającego się wampira od Dolpha, a dłoń zmierzała do jego żeber, kiedy skoczył na mnie nadal na stole po mojej stronie. Kopnęłam go ponownie, tym razem dążąc do mostka, zmierzając do odebrania mu tchu, jakby był człowiekiem i musiał przez cały czas oddychać. W walce, polegasz na szkoleniu, bez względu na to, o co walczysz.

Moja stopa złapała go prosto w pierś, mój obcas zatopił się w jego mostku, a siła kopnięcia przesunęła moją piętę w górę w kierunku jego serca. Miałam chwilę czucia jak pięta osiada blisko serca, sekundę by zastanowić się, czy 8-mio centymetrowa szpilka uderzy mu serce, a potem zareagował na dźgnięcie, a ja zrozumiałam, że przy moim bucie był pasek, a moja pięta ugrzęzła w jego piersi, bo odsunął się i moja stopa poszła za nim, a reszta mnie zsunęła się ze stołu. Byłam na tyle niska, że musiałam położyć dłonie na podłodze, żeby po prostu nie zwisać mu z piersi. Nie mogłam nic zrobić, by chronić siebie, czy powstrzymać swoją spódnicę od wolnego zsuwania się w dół. Miałam chwilę porażki skromności gdy moje pończochy i stringi zostały wystawione na pomieszczenie. Cholera! Ale jeśli moja skromność przyjęłaby najgorsze, mogłabym z tym żyć. Jaskrawe, białe światło zaczęło wypełniać pomieszczenie. Wampir syknął i się cofnął. Musiałam przespacerować się na rękach gdy pociągnął mnie przez cały pokój. Pięta zaczęła wyślizgiwać się z jego piersi, moja waga ciała była w końcu dla tego zbyt duża. Stopa wysunęła się całkiem na zewnątrz, gdy ktoś wszedł do pokoju ze świętym obiektem płonącym biało, dziwnie chłodno, jakby zimne światło gwiazd mogło być trzymane w dłoni. Nigdy nie widziałam, by święty przedmiot tak jasno się żarzył, kiedy nie miałam swojego świecącego wraz z nim. To było jeszcze bardziej imponujące gdy leżałam na podłodze, obciągając swoją spódnicę i patrzyłam jak Zerbrowski przechodzi obok mnie, z wyciągniętą wysoko ręką, większością swego ciała zatraconą w jasnym blasku jego krzyża. Miałam powidoki 1 krzyża w moich oczach, kiedy zamrugałam, jakbym potrzebowała kasku spawacza. To nigdy nie wydawało się tak jasne, kiedy mój własny krzyż świecił sam, ale mogliśmy wnieść święte obiekty do pokoju przesłuchań tylko wtedy, gdy wampir był aresztowany za napaść i morderstwo. Wtedy moglibyśmy powiedzieć, że potrzebowaliśmy ochrony czegoś, co nie mogło być nam odebrane, tak jak mogłaby broń. Dolph zaproponował mi rękę, a ja ją przyjęłam. Bywał czas kiedy nie zrobiłabym tego, ale zrozumiałam, że od Dolpha było to oznaką szacunku i koleżeństwa, a nie seksizmu. Zaoferowałby rękę również Zerbrowskiemu. Obserwowaliśmy Zerbrowskiego kierującego wampira w kąt w świetle jego wiary, bo święty obiekt nie świeci, chyba że posiadacz wierzy, albo obiekt został poświęcony przez kogoś wystarczająco świętego, by to się trzymało. Było kilku kapłanów, którym nie pozwoliłam błogosławić mojej wody święconej, bo nie zaświeciła dla mnie w krytycznych momentach. Kościół rzeczywiście dokonywał przeglądu wampirzych egzekutorów po całym 1

powidok - obraz utrzymujący się na siatkówce po zniknięciu przedmiotu.

kraju pytając, którym kapłanom się nie powiodło w teście wiary. Czułam się, jakbym kablowała. Wampir zwinął się w kącie, próbując stać się tak mały, jak to możliwe, z twarzą ukrytą między ramionami. Krzyczał "Proszę, przestań! To boli! To boli!" Głos Zerbrowskiego wyszedł spoza jaśniejącego światła. "Odłożę to, gdy zostaniesz skuty." Mundurowy przyniósł jakiś zestaw nowych kajdanek, które zostały zaprojektowane specjalnie dla paranormalnych podejrzanych. Były drogie, więc nawet RPIT nie mieli ich za wiele. Barney był młodym wampirem; nie sądziliśmy, że był na tyle niebezpieczny by ich potrzebować. Byliśmy w błędzie. Spojrzałam na jednego mundurowego wciąż leżącego pod ścianą. Ktoś sprawdzał mu puls a on uniósł się, jęcząc, jakby go coś bolało; żył, ale nie z powodu czegokolwiek co zrobiłam. Byłam głupia i zarozumiała, a inni zostali z tego powodu ranni. Nienawidziłam, kiedy to była moja wina. Nienawidziłam tego, kurewsko tego nienawidziłam. Mundurowy miał szeroko otwarte oczy, ale poszedł w stronę wampira. Dolph i ja jednocześnie sięgnęliśmy by ująć kajdanki za ich pojedynczy masywny pręt łączący ręce i kajdany kostek. Spojrzeliśmy na siebie. "To ja zdjęłam kajdanki, by odegrać dobrego glinę." Studiował moją twarz. Jego ciemne, krótko obcięte i zadbane włosy, były faktycznie po prostu wystarczająco długie na czubku, by zostały zmierzwione podczas walki. Przygładził włosy na swoje miejsce i spojrzał na mnie poważnie. "Poza tym, kapitan nie powinien zmagać się z podejrzanym, nawet jeśli jest tutaj największym facetem" powiedziałam z uśmiechem. Skinął głową i pozwolił mi iść pierwszej. Kiedyś chroniłby mnie i poszedł pierwszy, ale wiedział, że jestem trudniejsza do zranienia niż ktokolwiek w pokoju za wyjątkiem wampira. Mogłam zebrać cięgi i trwać dalej, a rozumiał również, bez konieczności mówienia czegokolwiek jeszcze, że obwiniam się, iż to wszystko wymknęło się spod kontroli. Protokół mówił, że zostawiałeś wampiry całkowicie skute. Zdjęłam mu kajdanki żeby chciał ze mną rozmawiać. Byłam przekonana, że potrafię sobie poradzić z takim wampirzym brzdącem jak Barney z uwolnionymi rękami. Mieliśmy szczęście, że nikt nie był martwy. Dolph rozumiał to wszystko; czułby się tak samo, więc pozwolił mi pójść do przodu z ciężkim metalowym ustrojstwem. Gestem odesłał mundurowego i pozostał na moim tyle, na wszelki wypadek. Gdy masz kogoś, kto ma dwa metry i utrzymuje się w dobrej kondycji,

bierzesz go jako wsparcie. Był czas, gdy Dolph nie ufał mi z powodu mojego randkowania z potworami, ale przepracował swoje problemy, a ja dostałam prawdziwą federalną odznakę. Byłam prawdziwą gliną, zgodnie z papierami, a Dolph chciał powodu, by wybaczyć mi zadawanie się z potworami. Nowa odznaka była wystarczającym powodem, to i fakt, że zachowywał się w odniesieniu do mnie i innych wystarczająco fatalnie, że niemal pozwolił nienawiści do nadnaturalnych zakwestionować swą odznakę i poczucie własnej godności. Długie rozmowy z miejscowymi wampirami, zwłaszcza jednym byłym gliniarzem o imieniu Dave, z baru Martwego Dave'a, pomogło mu pogodzić się z samym sobą. Przeszłam wokół krawędzi chłodnego, białego blasku krzyża Zerbrowskiego. Wampir przestał wrzeszczeć i po prostu płakał w kącie. Nigdy nie zapytałam żadnego mojego wampirzego przyjaciela jak to jest w obliczu takiego krzyża; czy to naprawdę boli, czy była to tylko siła, której nie mogli się przeciwstawić? "Barney?" Uczyniłam jego imię pytaniem. "Barney, zamierzam założyć ci kajdanki tak, żeby sierżant Zerbrowski mógł zabrać krzyż. Powiedz coś, Barney. Muszę wiedzieć, że mnie rozumiesz." Uklękłam obok niego, ale nie wystarczająco blisko, by go dotknąć. Było nadal zbyt blisko, jeśli ponownie by mu odbiło, ale ktoś musiał podejść tak blisko, a ja wyznaczyłam siebie do tego zadania. Nie mogłam tam stać i patrzeć, gdy ranił kogoś jeszcze, wiedząc, że dałam mu swobodę, by to zrobił. Zarozumialstwo kazało mi go rozkuć; wina kazała mi tam klęczeć i postarać się, żeby mnie usłyszał. Za nami był ruch. Utrzymałam swoją uwagę na wampirze w kącie; wiedziałam lepiej niż to, by nie odwracać wzroku od jednego niebezpieczeństwa do drugiego. Ufałam innym policjantom, że obsadzą moje tyły. Mój świat zawęził się do podejrzanego w rogu. Ale Dolph przemówił cicho do kogoś, a potem pochylił się nade mną i powiedział "Znaleźliśmy lokalizację, ale straciliśmy kontakt z pierwszymi funkcjonariuszami w zasięgu." "Cholera" wyszeptałam. Mogło być tak, że funkcjonariusze z konieczności pozostali poza zasięgiem swojego radia, by szukać wampirów, albo też mogli być ranni, lub martwi lub być zakładnikami. Straciliśmy dużo czasu paprając się z tym wampirem; inni mieli naszych ludzi. Potrzebowałam, żeby mnie usłyszał. Potrzebowałam, by zrobił to, czego chciałam. "Barney" powiedziałam "Wysłuchaj mnie." W moim głosie była teraz nić mocy, słabe wibracje mojej nekromancji. Byłam w pracy wampirzą egzekutorką, ale startowałam jako wskrzeszająca zombie. Mój dar psychiczny wiązał mnie z martwymi lub nieumarłymi. Nie miałam tego na myśli, ale moje pragnienie, by go kontrolować znalazło część moich własnych naturalnych darów, które mogły to właśnie uczynić. Czy było to nielegalne użycie psychicznych zdolności na podejrzanym? Nie po tym, co właśnie zrobił i nie z piętnastoletnią

dziewczynką, może w tej chwili umierającą i co najmniej dwójką funkcjonariuszy z milczącymi radiami. Byliśmy opóźnieni i potrzebowaliśmy każdej pomocy jakiej mógł nam udzielić. Prawo pozwalało na zastosowanie siły psychicznej, jeśli mogłoby to uratować życie, lub podejrzany okazałby brak współpracy przy większości zwykłych środków. Te same nowe przepisy, które sprawiły, że nie mogłam po prostu zastrzelić Barney'a również pozwoliły mi robić rzeczy, które byłyby wątpliwe zanim je wprowadzili. Prawo daje i prawo odbiera. Barney zapiszczał, a następnie jego głos stał się cichy i prawie dziecinny "Nie rób tego." "Czego nie robić, Barney?" Ale mój szept zawierał to echo mocy. W środku walki nie było czasu, by o tym pomyśleć, bo praca z martwymi wymagała koncentracji. Mogłabym z powrotem schować moc do jej pudełka, ale chciałam, by pozwolił mi się skuć. Chciałam, żeby ze mną porozmawiał. Chciałam tego na tyle, że byłam skłonna pójść na całość "wiedźmowatości" przed innymi policjantami. "Nie jesteś moim mistrzem" powiedział "i twój mistrz nie jest moim mistrzem. Jesteśmy wolnymi wampirami i nie pozwolimy się kontrolować." Był jednym z nowych wampirów, tych, którzy nie chcieli podążać za Mistrzem Miasta. Chcieli być wolni jak ludzie, swobodnie podejmować decyzje i być po prostu ludźmi, ale bez względu na to, jak bardzo mogłam kochać i chronić wampiry, to, co Barney zrobił w ciągu kilku minut, dowodziło dlaczego wolność od kontroli mistrzów była złym pomysłem. Czasami miałeś złego mistrza i system szedł źle, bardzo źle, ale nie można było pozwolić ludziom tego poziomu siły i mocy być gdzieś tam bez struktury władzy. Potrzebowali kogoś, kto trzymał ich smycze, ponieważ gdy większości ludzi dajesz ten rodzaj władzy, a dowiesz się, że nie byli w ogóle miłymi osobami; będą grzeczni, ponieważ byli słabi. Potrzeba było naprawdę dobrego człowieka, by zdobył władzę, siłę i zdolności mistyczne a ich nie nadużywał. Większość ludzi nie była tak dobra, a czasami byli po prostu zbyt głupi, by nie zranić kogoś przez przypadek. Pomyśl o przebudzeniu się którejś nocy silnym jak superbohater. Istnieje krzywa uczenia się, a ludzie mogą ucierpieć podczas twojej nauki. Jak zrównoważyć jedną sekcję praw ludności do bycia bezpiecznymi przeciwko wolności drugich? Wciąż borykaliśmy się z tą odpowiedzią, ale dziś, w tym momencie, znałam odpowiedź. Odebrałabym wolną wolę Barney'a Wilcoxa przehandlowawszy ją za bezpieczeństwo piętnastoletniej dziewczynki i funkcjonariuszy, których jego wampirzy przyjaciele trzymali jako zakładników. Jeśli mogę się tego pochwycić, tak jest. Nie był związany krwią z Jean-Claude’m; gdyby był, to mogłabym nakazać mu się zachowywać poprzez moje powiązanie z Jean-Claude’m. Był wolnym wampirem bez odpowiadającego za niego mistrza, lub bez żadnego mistrza o którym by wiedział. Stwierdziliśmy, że większość

"wolnych" wampirów podążało za grupowym liderem. Wampiry są podobne jak większość innych ludzi; chcą podążać, po prostu nie chcą się do tego przyznać. Przyzwałam nekromancję i wycelowałam ją w tego konkretnego, bardzo młodego wampira. Wcisnął się w kąt, jakby mógł przepchnąć się przez ścianę. "Nie możesz użyć na mnie nekromancji w obecności krzyża." "Co noc wskrzeszam zombie ze swoim krzyżem na sobie, Barney" powiedziałam głosem wciąż cichym, z nieco głębszą mocą. Był czas, kiedy wierzyłam, że moja moc była zła, ale Bóg nie wydawał się czuć w ten sposób, więc dopóki się nie rozmyślił, po prostu wierzyłam, że moja moc pochodziła ze słusznej strony. "Nie" powiedział "Nie, proszę nie." "Pozwól mi cię skuć, Barney, a wtedy być może nie będę musiała." Wyciągnął ręce na zewnątrz, ale szczątki pierwszych kajdanek były nadal na jego nadgarstkach. Musiałam położyć cięższy zestaw kajdanek na podłodze i mieć kogoś, kto poda mi klucz, bo moje klucze z kluczykiem od kajdanek były w torebce, w mojej szafce wraz z moim uzbrojeniem i krzyżem. Światło od krzyża Zerbrowskiego zaczęło zanikać. Jeden z młodszych oficerów zapytał "Dlaczego blask zanika?" Po pierwsze, nie powinien pytać przy wampirze, a po drugie, nie powinien pytać dopóki ten nagły wypadek nie został zakończony. Kolejny policjant zawołał "Jestem zaskoczony, że Zerbrowski mógł w ogóle sprawić, że to zaświeciło." "Taa, Sierżancie, nie wiedziałam, że jesteś takim świętoszkiem." Gdy światło wyblakło, wampir w kącie zaczął być ponownie widoczny, jakby blask uczynił go częściowo niewidzialnym, a stał się bardziej trwały gdy święty ogień się cofnął. Zdjęłam stare kajdanki i byłam w stanie wystarczająco jasno zobaczyć nadgarstki Barneya, by pomyśleć, że oba były grubsze niż moje, choć nadal wąskie, jak dla mężczyzny o jego wzroście. Przez chwilę zmagałam się z mechanizmem blokującym na nowych kajdankach. Dopiero po raz trzeci umieszczałam je na kimkolwiek poza ćwiczeniami, w których wszystkim nam nakazano uczestniczyć kiedy stały się częściowo standardowym problemem. Klęczałam, tak mocno koncentrując się na metalu, że Barney pochylił się na tyle, iż jego usta niemal dotykały moich włosów, zanim Dolph postawił mu stopę na ramieniu i przytrzymał go dociskając do ściany. Miał również wycelowany w niego pistolet. Byłaby awantura, jeśli zmarłby w areszcie, ale Dolph był szefem, a jeśli szef mówił, że nadszedł czas na broń, nie kłóciłeś się. Niezbyt mogłam to nawet zakwestionować.

Teraz, gdy miałam Dolpha gotowego i skłonnego, odpowiedziałam na pytanie młodego policjanta. "Większość świętych przedmiotów świeci tylko wtedy, gdy wampir wykorzystuje wampirze moce; gdy wampir się uspokaja blask maleje lub gaśnie." Miałam kajdany nad butami Barneya; były tymi dużymi, zaprojektowanymi, by przechodzić nad męskimi butami. Kajdany były wystarczająco duże, by zmieścić się wokół mojej szyi i mieć zapas. Wampir był na tyle wysoki, że musiałam podciągnąć mu kolana tak, żeby dosięgał pojedynczy stały, metalowy pręt między kajdanami i okowami, gdyż Dolph bardzo solidnie trzymał jego górną część ciała przy ścianie. "Więc, to nie jest tak, że Sierżant stracił wiarę?" Spytał młody człowiek, a w chwili, gdy zapytał zdałam sobie sprawę, że miał bardziej poważny problem. Wstałam, więc mogłam utrzymać połowę swojej uwagi na dopiero co skutym wampirze i wciąż widzieć gliniarza, który zadał pytanie. Był mundurowym, z brązowymi włosami ściętymi zbyt krótko dla jego trójkątnej twarzy. Jego oczy wciąż były trochę rozszerzone. Nie wchodziłam w to przy podejrzanym, ale zakodowałam w pamięci na później, odnotowując plakietkę na oficerze: Taggart. Jeśli nie masz wiary w Boga, czy cokolwiek, to święte przedmioty nie zadziałają bez względu na to, jakiego pierdolca dostaną wampiry. To wiara ludzka sprawiała, że to działało, chyba że zostały pobłogosławione przez księdza lub kogoś równie świętego. Pobłogosławione przedmioty świeciły i chroniły, bez konieczności wiary, ale po prostu zwykłe krzyże, nie tak bardzo. Nawet błogosławione przedmioty wymagały od czasu do czasu odnowy błogosławieństwa. Musiałabym sprawdzić, czy Taggart miał kryzys wiary, bo gdyby miał, musiał zostać przeniesiony do innego oddziału. To była drużyna na potwory, a oficer bez wiary był sparaliżowany naprzeciw wampirów. Zaczęłam pomagać Dolphowi stawiać wampira na nogi, ale Dolph owinął jedną wielką dłoń wokół ramienia drugiego mężczyzny i po prostu go podciągnął. Byłam na tyle silna, ale nie na tyle wysoka lub wystarczająco ciężka, by uzyskać potrzebny do zrobienia tego z kimś tak wysokim efekt dźwigni. Wampir miał metr dziewięćdziesiąt, ale Dolph nadal nad nim górował. Wampirze znaki, które dzieliłam z Jean-Claude’m, czyniły mnie mocniejszą, szybszą, trudniejszą do zranienia, ale nic nie uczyniłoby mnie wyższą. Dolph umieścił go z powrotem na krześle, które przewrócił. Trzymał jedną wielką dłoń na ramieniu wampira, a broń była bardzo duża i bardzo czarna, gdy trzymał ją przy swoim udzie. Aluzja była jasna: współpracuj bo w innym przypadku... Nie mogliśmy teraz naprawdę go zastrzelić ale żadne prawo nie uniemożliwiało policji gróźb, by podejrzani rozmawiali, a wampir miał otwarte drzwi dla obnażonej broni w pokoju przesłuchań. Dwóch mężczyzn było potrzebnych, by pomóc wyjść najbardziej rannym funkcjonariuszom, ale każdy był w stanie

chodzić; to była dobra noc. Teraz wszystkim, co musiałam zrobić, było zdobyć dziewczynę, zanim została zamordowana jako wampir i znaleźć całych i zdrowych oficerów, którzy przeszli w ciszę radiową. Aha, i zabrać ich wszystkich od łajdackiego Wampirzego Pocałunku. Taa, to nazwa grupy dla bandy wampirów: Pocałunek Wampirów. Pożeracz Ghouli, Powolność Zombie i Pocałunek Wampirów; Większość ludzi tego nie wiedziała, a reszty to nie obchodziło. Ładna nazwa dla grup supersilnych, superszybkich, kontrolujących umysły, pijących krew obywateli prawnych, którzy mogli żyć wiecznie, jeśli nie musieliśmy ich zastrzelić. Ta ostatnia część stawiała ich na równi ze złoczyńcami; wcześniejsze części czyniły ich unikalnymi i zbyt kurewsko niebezpiecznymi.

Rozdział 2 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Policjanci przechodzili w ciszę radiową z wielu powodów, w tym awarii sprzętu. To nie oznaczało automatycznego wezwania SWAT, czy czegoś więcej za wyjątkiem kilku oficerów wysyłanych na miejsce, by sprawdzili co jest na rzeczy, dopóki nie byli w to zaangażowani obywatele nadnaturalni. Słowa takie jak wampir, wilkołak, lampartołak, zombie itp, mogły być automatycznym wejściem dla naszych specjalnych zespołów. Chyba że byłeś już zajęty gdzie indziej, w prawdziwej sytuacji, a nie tej po prostu przypuszczalnej. Niektórzy z nich byli z moim kolegą Marszałkiem USA Larrym Kirklandem dostarczając nakaz egzekucji na wampira, który przeniósł się do naszego miasta z aktualnym nakazem z innego stanu. Zabił ostatniego Marszałka który próbował "obsłużyć" nakaz, więc nakaz został elektronicznie przekazany do Marszałka, który był tutaj następny w rotacji, co uczyniło go nakazem Larry'ego. Nakaz egzekucji zawsze był uważany za nakaz z najściem policji, co oznaczało, że nie mieliśmy się zapowiadać przed wejściem przez drzwi. Ja zaczęłam szkolić Larry'ego, ale FBI skończyło; był teraz dorosły, żonaty, z dzieckiem, a ja nauczyłam się ignorować uczucie ściskające moje wnętrzności, kiedy szedł na własną rękę w coś niebezpiecznego. Były również bardziej rutynowe nakazy na dilerów narkotyków, podejrzanych o ciąg zgonów, więc SWAT wkraczało także i w to. St. Louis jest mniejszym miastem; nasz SWAT miał dość ludzi do jeszcze jednego zespołu, ale nie dostalibyśmy go, dopóki nie udowodniliśmy, że stało się coś złego. Do tej pory na miejsce wysyłano pierwotnie tylko oficerów i nas, RPIT. Szczerze mówiąc, wolałam to czasem w ten sposób. SWAT miało zbyt wiele zasad. Noc była stroboskopami niebieskich i czerwonych świateł, gdy Zerbrowski i ja się zatrzymaliśmy. Nie było żadnych syren, tylko światła. W filmach jest idący za światłami hałas, ale czasami, jak teraz, kiedy wysiada się z samochodów, jest cicho, tylko kolorowe światła wirujące wokół ogromnych, murowanych z cegły budynków i pustego dziedzińca. W 1800 roku browar był jednym z głównych pracodawców miasta, lecz wiele lat temu został opuszczony. Ktoś musiał go kupić i starał się przekonać ludzi, że to mogłyby być bloki oraz powierzchnia biurowa, ale przede wszystkim wynajmowano to do zdjęć i ujęć filmowych. Dwa radiowozy wyglądały na puste. Gdzie byli policjanci, którzy z nich wyszli i dlaczego nie odpowiadali przez swoje radia?

Detektywi Clive Perry i Brody Smith wysiedli ze swego samochodu. Perry był wysoki, szczupły, ubrany elegancko, ale konserwatywnie. Był Afroamerykaninem, ale jego skóra nie była tak ciemna jak zdawały się ją czynić kolorowe światła; Smith był naturalnym blondynem i gdy światła malowały go na niebiesko i czerwono wyglądał na bledszego. Perry miał prawie metr osiemdziesiąt, Smith nie był dużo wyższy ode mnie. Perry był także zbudowany jak biegacz, cały ten wzrost i smukła oprawa; ramiona Smitha były szerokie i był zbudowany jak ktoś, kto byłby mięśniakiem, jeśli kiedykolwiek uczęszczałby wystarczająco na siłownię. Biała koszula Smitha miała rozpięty kołnierzyk, bez krawata, a jego marynarki były zawsze niedopasowane do jego ramion, jakby miał problem ze znalezieniem garniturów, które by dobrze leżały i nadal były wystarczająco krótkie, przy jego wzroście. Mówią, że przeciwieństwa się przyciągają, a przynajmniej dobrze ze sobą współpracują i w przypadku Perry'ego i Smitha tak było. Perry był tym normalnym w parze a Smith supernormalnym - co brzmiało lepiej niż medium lub wiedźma. Smith był częścią eksperymentalnego programu, który starano się wdrożyć w St. Louis, gdzie gliniarzy z niektórymi zdolnościami psychicznymi szkolono tak, by mogli wykorzystać swoje talenty na więcej niż tylko podążanie za swym przeczuciem. Tym co zaskoczyło tych u sterów było to, ilu policjantów było uzdolnionych psychicznie, ale mnie to nie zaskoczyło. Większość policjantów mówiła o swoich przeczuciach, instynkcie i większość z nich powiedziałaby, że to trzymało ich i ich partnerów przy życiu. Podczas badań okazało się, większość "przeczuć" było utajonymi psychicznymi zdolnościami. Smith wyczuwał potwory gdy używały jakiś zdolności. Gdy podejrzany likantrop zaczynał zmieniać kształt, Smith mógł to wyczuć i ostrzec wszystkich, albo ostrzec podejrzanego, by tego nie robił. Potrafił wyczuć wampiry uderzające w twój tyłek wampirzą wolą. Był lepszy w futrzakach niż nieumarłych. Wyczuwał, gdy ktoś używał pewnych zdolności psychicznych, jak wtedy, gdy szukałam nieumarłych. Jak na medium, Smith był dość łagodny, albo nie odkryli jego prawdziwych umiejętności. To było coś w rodzaju poczekamy, zobaczymy. Zerbrowski i ja nie byliśmy oficjalnie partnerami. Marszałkowie USA zwykle nie mieli oficjalnych partnerów, a Oddział Nadnaturalny nigdy. Ale prawdopodobnie pracowałam z Zerbrowskim więcej niż jakikolwiek inny wolny glina na przestrzeni lat. Znaliśmy siebie nawzajem. Byłam zapraszana do jego domu na kolacje z jego żoną i dziećmi, a na ostatnie przyjęcie z grillem pozwolił mi zabrać moich dwóch lamparcich ukochanych. Dwójka mężczyzn, którzy byli "potworami" a ja żyłam w grzechu z obojgiem z nich, a on pozwolił mi przyprowadzić ich do swego domu z jego rodziną i kilkoma innymi gliniarzami i ich

rodzinami; taa, Zerbrowski i ja byliśmy przyjaciółmi. Mogliśmy nigdy nie zwierzać się sobie z naszych najgłębszych, najmroczniejszych sekretów, ale byliśmy gliniarzami-przyjaciółmi. To tak jak kumple z pracy, ale bierzecie za siebie nawzajem odpowiedzialność i utrzymujecie się nawzajem przy życiu. Ale kiedy wyszłam z RPIT próbowali mnie sparować z normalnymi. Zerbrowski miał przeczucie, ale niewystarczające, by dało wyniki w testach. Sprawdziliśmy dwa samochody, uznając je za opuszczone, a ja po prostu to powiedziałam: "Musimy założyć, że funkcjonariusze są ranni, więc się powołuję." Powołanie się na Ustawę o Nadnaturalnym Zagrożeniu, tym to było; to była luka w nowych, bardziej przyjaznych przepisach o wampirach, która pozwalała Marszałkom Oddziału Nadnaturalnego na użycie śmiercionośnej siły, jeśli myśleli, że zagrożone było ludzkie życie, a mogłoby zostać stracone podczas oczekiwania na nakaz egzekucji. Przynajmniej dwóch oficerów zaginionych ze swoich samochodów, może więcej, jeśli każdy miał dwóch oficerów na sztukę, było albo rannych albo martwych i była tam też wciąż zaginiona dziewczynka. Jeśli chcieliśmy, by ktoś pozostał przy życiu, potrzebowaliśmy mieć możliwość strzelania do wampirów. "Nie powinnaś się powoływać dopóki się nie upewnimy, czy ktoś został ranny lub istnieje sytuacja wzięcia zakładników" powiedział Perry. Całkowicie trzymał się zasad ten nasz Clive. "Musimy założyć, że funkcjonariusze są ranni, albo gorzej, Clive" powiedział Zerbrowski. "Anita jest uprawniona do powołania się na Ustawę o Nadnaturalnym Zagrożeniu, co oznacza, że ona i każdy z nią, może użyć śmiercionośnej siły, by uratować ludzkie życie bez czekania na nakaz egzekucji." Zerbrowski był najwyższym rangą oficerem na miejscu i moim wsparciem. Clive robił to, co zwykli robić wielbiciele zasad, podążali za zasadami. Później mógł sobie powiedzieć, że próbował zapobiec rozlewowi krwi, ale formalnie był z tym uczciwy. Pokiwał głową i powiedział "Ty tu rządzisz, Sierżancie." Zerbrowski na tym poprzestał i zwrócił się do mnie. "Szukaj, Anito." Uniosłam brew na to wyrażenie, ale odpuściłam. Jego uśmiech był wystarczający; żartowałby do ostatniego tchu, a po jakimś czasie musisz odpuścić cwaniackim uwagom, albo cię wycieńczy. "Daj mi chwilę" powiedziałam. Gdybyśmy próbowali podkraść się do wampirów nie mogłam ich poszukać używając mojej nekromancji, ponieważ mogli wyczuć moc i wówczas wiedzieliby, że nadchodzimy, ale z oznakowanymi radiowozami, to nie było tak, jak byśmy się ukrywali.

W pokoju przesłuchań to był wypadek, wyciekło trochę mocy, a dopiero potem to było celowe. W tym nie było nic przypadkowego. Większość ludzi, którzy wskrzeszają umarłych animatorów jeśli jesteś uprzejmy, królowe lub królowie zombie, jeśli jesteś niegrzeczny musi odprawić rytuał, by wskrzeszać zmarłych. Potrzebują kręgu mocy, maści, narzędzi rytualnych, ofiary krwi i nawet wtedy, mają szczęście podnosząc jedno zombie na noc. Ja tworzyłam krąg mocy, by utrzymać wędrujące złe moce z dala od mojego zombie, a ofiara krwi oznaczała po prostu, że mogłam wskrzesić więcej i lepsze zombie, ale mogłam wskrzeszać zmarłych bez niczego, poza swoją mocą. Jeśli używałam wszystkich zawodowych dodatków mogłam wskrzeszać cmentarze. Trzymałam tę część dla siebie w miarę możliwości, bo nikt, absolutnie nikt, nie powinien być w stanie tego zrobić - nawet ja. Nie tyle starałam się wyczarować moją nekromancję jak ją uwolnić. Najlepszym, jak mogłam to opisać było jak pięść w mojej przeponie, pięść, którą trzymałam mocno zaciśniętą, blokując swą moc, by nie uciekła. To było rozginanie palców, rozkładanie szeroko ręki, wypuszczanie tego napięcia, które niemal zawsze było tuż pod żebrami. To było jak wypuszczanie oddechu, który zawsze wstrzymywałam i wreszcie byłam w stanie uwolnić. Może dla niektórych to było magiczne, a to dlatego, że potrzebowali wszystkich narzędzi i maści, ale dla mnie to była zdolność psychiczna, a wszystko, co musiałam zrobić, było jej uwolnienie. Moja nekromancja była jak powiew wypływającego na zewnątrz mnie chłodu. To faktycznie nie poruszało się tak bardzo, jak włosy na czyjejkolwiek głowie, więc może powiew nie było właściwym słowem, ale mogłam to poczuć, szukające na zewnątrz mnie prawie jak pierścienie na wodzie, kiedy wrzucisz do niej kamyk, za wyjątkiem tego, że to ja byłam kamykiem a moc miała tendencję do bycia nieco bardziej potężną i skierowaną w kierunku, w którym byłam zwrócona. Mogłam "czuć" za sobą, ale to nie było tak silne. Nie miałam pojęcia, dlaczego. Smith wzdrygnął się obok mnie, a Clive Perry faktycznie cofnął się od nas wszystkich. On tak naprawdę nie czuł niczego, ale dowiedziałam się, że jego babka, tak jak moja, praktykowała jako kapłanka Vaudun, za wyjątkiem tego, że jego była złym człowiekiem, a moja nie była. To czyniło go przy mnie płochliwym, ale nie miał problemu ze Smithem. Szukałam nieumarłych. Moja moc nigdy się nawet nie zawahała przy prawdziwie martwym. Jakby postrzegała to tak samo jak stół lub krzesło: obojętne. Potem złapałam podpowiedź wampira, jak coś szarpiącego się na skraju mojej uwagi, a nauczyłam się kierować swoją moc tak, by była jak węszący pies. Podążałam za tym "wrażeniem", tą energią, a jeśli przyciąganie stawało się coraz silniejsze, zatem to były wampiry; jeśli nie, to

mogły być ghule, albo zombie, lub po prostu miejsce, gdzie wampiry niedawno przebywały. Uczucie stawało się silniejsze i silniejsze i teraz moja moc była przyciągana. "Tędy" powiedziałam. Oni wszyscy bywali ze mną wcześniej na polowaniach; wiedzieli, że gdy moc znalazła wampiry to był wyścig. Wyścig by zobaczyć, czy możemy je znaleźć, zanim uciekną, albo nas znajdą. Wyciągnęliśmy naszą broń i pobiegliśmy. Bieganie w szpilkach ponad cegłami sprawiło, że przeklęłam pod nosem. Mężczyźni nie mogli iść pierwsi, bo byłam jedyną, która wiedziała, gdzie zmierzamy. Poruszałam się na podbiciu stóp, więc pięty nie dotykały i biegłam, z pistoletem wycelowanym w ziemię. Kochałam Nathaniela, ale będę musiała przestać pozwalać, by mój chłopak striptizer ubierał mnie do pracy. Miałam chwilę uświadomienia sobie, że nie oczyściłam jednego obcasa po tym, jak wszedł w klatkę piersiową wampira. Wyczuliby na mnie zapach krwi; mogli nawet wiedzieć, że to była krew Barney'a. Zastanawiałam się, czy pomyślą, że go zabiłam; zastanawiałam się, czy mnie to obchodziło. Zabrzmiał krzyk, wysoki i żałosny, odbijając się budynków. Ruszyliśmy szybciej i jakoś wiedziałam, że "czucie" wampirów dochodziłoby z tego samego kierunku co krzyk. Nienawidzę, kiedy bandyci są na górnych piętrach, ponieważ istnieją tylko dwa sposoby wejścia na górę, winda lub schody, a obiema drogami wiedzą, że nadchodzisz i mogą cię zaskoczyć. Ogromna, rozklekotana winda towarowa, która była jedyną windą w tym miejscu, była metalową klatką - zabójczym pudłem, jeśli mieli pistolety. Nie ma mowy. To pozostawiało schody, które były tak wąskie, ciemne i wilgotne, że mając wybór nie chciałabym nimi iść. Kolejny krzyk rozległ się nad nami i nie było wyboru, więc poszliśmy. Stopnie były tak wąskie i strome, że musiałam zdjąć szpilki, a w chwili, gdy moje bose stopy dotknęły schłodzonych, wilgotnych stopni, poślizgnęłam się ze względu na pończochy. Cholera! Było tam wystarczająco dużo miejsca by wyprzedzili nas Smith i Perry, a ja usiadłam na schodach i rozpięłam pas od podwiązek. Zerbrowski stał obok mnie, z bronią w ręku, spoglądając w górę i w dół schodów. Ani razu nie zrobił jednej dupkowatej flirciarskiej uwagi, gdy zsunęłam pończochy w dół i zostawiłam je zwinięte na schodach. Gdy Zerbrowski nie wykorzystywał szansy na trochę niestosownych uwag, sprawy były poważne. Wstałam, moje bose stopy odczuły brud na schodach, ale nie ślizgałam się podążając za Zerbrowskim w górę. Mimo to, trzymałam swoją broń jedną ręką, drugą opierając o ścianę, tak na wszelki wypadek. Poczułam krew, dużo. Złapałam go za ramię i ruszyłam w górę obok niego, nasze ciała były niemal ze sobą ściśnięte przez wąskie, kamienne ściany. Użyłam dwóch palców, by

wskazać nie na moje oczy, ale na czubek nosa. Wiedział, że to oznaczało, iż coś poczułam, a to coś było zwykle krwią. Pozwolił mi przejść ostrożnie wokół niego i iść pierwszej. Zerbrowski też wiedział, że trudniej było mnie zranić, niż jego, i pozwolił mi iść przodem, jakbym była wielkim boksującym gościem, mięsną tarczą. Byłam drobna, ale stałam się cholernie wytrzymała dzięki wampirzym znakom. Krew zasychała na schodach w grubej, ciemniejącej kałuży; na powierzchni tej kałuży był umundurowany funkcjonariusz nie znany mi z widzenia. Byłam zadowolona, że go nie znałam i pomyślawszy to natychmiast poczułam się źle. Jego blade oczy spoglądały szerokie i niewidzące, twarz zastygła w śmierci. Gardło zostało przez coś zaatakowane po jednej stronie, więc nie było mowy, by sprawdzić puls; zniknęło, wyrwane. Ślady butów znaczyły lepką krew; Perry i Smith musieli minąć ten punkt. Próbowałam nie wdepnąć w krew gołymi stopami ale nie mogłam uniknąć tego wszystkiego chyba, że chciałam wspiąć się nad martwym oficerem. Nie chciałam tego robić, a krew była gęsta i grząska. Zmusiłam się, by nie myśleć o tym, a myśleć po prostu o stawianiu kroków, by pomóc innym. Na miejscu był co najmniej jeszcze jeden funkcjonariusz, może dwóch więcej, w zależności od tego, czy jechał z partnerem. Skupiłam się na żywych a martwych pozostawiłam na później, ale trudno było zignorować przywieranie krwi do kamienia z każdym krokiem jaki wykonałam. Krwawe ślady Perry'ego i Smitha też pięły się w górę. Nie było sposobu, by nie narobić śladów na miejscu zbrodni wyżej, nie sposób uniknąć krwi, żadnego sposobu... Zabrzmiał kolejny przeraźliwy krzyk i tym razem wiedziałam, że to dziewczynka i słyszałam słowa: "Nie krzywdź ich! Nie krzywdź nikogo więcej!" Nie obejrzałam się na Zerbrowskiego, by sprawdzić, po prostu zaczęłam biec w górę po schodach. Były tak strome, a mój środek ciężkości tak niski, że szybszym było użycie mojej wolnej ręki, by pomóc mi je przebiec. Wspinałam się po schodach, jak wchodzisz na szczyt kamiennej góry, tak że kiedy nagle rozlały się w wejście w ogromną salę na szczycie, byłam na rękach i kolanach, co było powodem, z którego strzał roztrzaskał kamień nad moją głową, a nie mnie. Wzdrygnęłam się, ale już odwróciłam się, by znaleźć strzelca i odwzajemnić strzał. Widziałam postać stojąca z bronią w ręku, a dostrzegłam i wystrzeliłam mu w pierś, zanim mój umysł wyłapał fakt, że jego druga ręka trzymała ramię dziewczyny, podczas gdy ona starała się od niego uciec. Upadł do tyłu, zabierając ze sobą dziewczynę. Poczułam ruch w samą porę, by zobaczyć wypuszczającego się na mnie innego mężczyznę, ale nie było czasu, by przemieścić dookoła moją broń. Kolejna broń eksplodowała w pokoju i wampir padł obok mnie z dziurą w swej piersi, ale nadal ku mnie sięgając. Umieściłam mu kulę w głowie, nie

myśląc o tym. Przestał próbować mnie złapać, z otwartymi ustami, więc zalśniły mu kły. Zerbrowski stał w drzwiach, pistolet wskazywał na leżącego wampira. Nie byłam pewna, czy to on go zastrzelił, czy... Smith klęczał za ogromnym, przemysłowej wielkości metalowym trybem maszyny, która stała po jednej stronie drzwi. Jego broń również celowała w tym kierunku. Dostrzegłam Perry'ego leżącego przy nim na ziemi. Smith go osłaniał, co było więcej niż doświadczyliśmy Zerbrowski i ja. Kolejny wystrzał kazał Zerbrowskiemu cofnąć się za drzwi, ale ja byłam zbyt daleko; odwróciłam się i odkryłam chłopca z bronią w ręku. Stał tam, tak pewny, tak wysoki, tak arogancki, jakby się nie spieszył i celował we mnie. Strzeliłam mu w klatkę piersiową, zanim zdążył dokończyć. Zwinął się wokół rany a następnie opadł na bok. Kolejny nastolatek rzucił się do przodu, by pochwycić broń z jego ręki. Zsunęłam się do pozycji strzeleckiej na jednym kolanie i zastrzeliłam również jego. Smith wrzeszczał "To są dzieciaki, Anito, są tylko dzieciakami!" Nadal się krył; ja nie. Krzyknęłam "Dotknij broni, umrzesz! Skrzywdź kogokolwiek, umrzesz! Czy to jasne?" Rozległy się ponure pomruki tak, taa, i jeden pieprzony morderca. Niektórzy z nich wyglądali na przestraszonych, z szeroko otwartymi oczami. W grupie było kilku więcej nastolatków, ale były też osoby dorosłe. Właściwie, mieliśmy wampiry wszystkich kształtów i rozmiarów, w dużej grupie. "Ręce tam, gdzie możemy je zobaczyć, teraz!" Podnieśli ręce do góry, kilku absurdalnie wysoko, inni ledwie na zewnątrz. "Ręce na głowę." Niektórzy z nich wyglądali na zdezorientowanych żądaniem. Zerbrowski powiedział "Ręce na głowy, tak jak oglądacie w telewizji, no dalej, wiecie, jak to zrobić." Wstałam, trzymając moja broń wycelowaną w ich kierunku, ale utrzymywałam spojrzenie peryferyjne na pierwszym, którego zastrzeliłam. Dziewczyna płakała, próbując zdjąć jego rękę ze swego ramienia, ale albo jego ręce zablokowały się w śmierci, albo nie był zupełnie martwy. Jedna posrebrzana dziewięciomilimetrowa kula w klatce piersiowej nie zawsze zabijała wampira. Wampiry w cieniu zrobiły to, co powiedział im Zerbrowski. Smith wyszedł zza osłony i widziałam nieco poruszającego się Perry'ego. Nie był martwy - dobrze - i nie został ranny na tyle, by Smith czuł potrzebę, by uciskać ranę lub cokolwiek co mu się stało, nawet lepiej. Ostrożnie i powoli ruszyłam ku dziewczynie i pierwszemu wampirowi. Spojrzała na mnie z załzawioną twarzą i szeroko rozwartymi oczyma. "On nie puszcza" powiedziała. Starała się odgiąć choć jeden palec, żeby móc uciec. Jego ręka pozostała zamknięta. Wampiry

umierały dziwniej niż ludzie; czasami zastygały, ale... Podeszłam powoli i ostrożnie, moje bose stopy nie wydawały niemal żadnego dźwięku na brudnych deskach. Ale był wampirem; usłyszałby bicie mojego serca. Naprawdę nie było sposobu, by się do nich podkraść, nie z odległości metrów, nie z odległości centymetrów... Usiadł, broń poszła wraz z nim. Umieściłam mu kulę w czole zanim skierował broń na mnie. Dziewczyna znowu krzyczała, ale była teraz w stanie uciec i uciekła od wampira w moje ramiona, starając się uzyskać pocieszenie, ale musiałam się upewnić, że był całkowicie martwy i rozbrojony, więc odepchnęłam ją, mówiąc "Idź do innych. Idź!" Pchnęłam ją zbyt mocno i upadła, ale poruszałam się w kierunku leżącego wampira. Pistolet był nadal w jego ręku. Potrzebowałam, żeby nie był. Podkradłam się do niego z moją bronią w oburęcznym chwycie. Gdyby drgnął zastrzeliłabym go ponownie. Wykopałam mu broń z ręki i nie zareagował. Jego oczy wpatrywały się rozwarte i niewidome jak oficera na schodach. Wampir mógł faktycznie być martwy, ale... umieściłam drugą kulę obok dziury w głowie i kolejną tylko trochę niżej niż inna dziura w jego piersi. Mogłam powystrzelać otwory poprzez zarówno głowę i serce przy użyciu broni, ale to było bałaganiarskie i ostatecznie mogło przejść przez ciało i podłogę za nim. Smith lub Zerbrowski do tej pory wezwali wsparcie. Byłoby źle przypadkowo zastrzelić policjantów na innych piętrach. Kule nie zawsze zważały na podłogi i ściany. Potrzebowałam mojego wampirzego zestawu z samochodu. Smith wrzeszczał na mnie "Zastrzeliłaś dzieci!" Nie chciałam odchodzić od nadal nienaruszonej głowy i klatki piersiowej wampira, więc schyliłam się, chwyciłam martwego wampira za tył jego dżinsowej kurtki i zaczęłam go ciągnąć w kierunku innych martwych złoczyńców. Smith szedł za mną, wciąż próbując wszcząć kłótnię, czy coś. Pozwoliłam mężczyźnie opaść obok ciał dwóch nastolatków. Teraz mogłam mieć oko na wszystkich z nich. Jeśli by się poruszyli strzeliłabym do nich jeszcze raz. Smith naprawdę pchnął moje ramię, przesuwając mnie trochę. "Zastrzeliłaś ich! Zastrzeliłaś dzieci!" Piorunowałam go wzrokiem, ale uklękłam przy nastolatkach i odciągnęłam wargi pierwszego chłopca, odsłaniając kły. Pokazałam Smithowi kły na drugim nastolatku. "Wiedziałaś, że byli wampirami" powiedział Smith. "Taa." Cała złość po prostu się ulotniła, a on wyglądał na zmieszanego. "Zaskoczyli nas przy drzwiach. Rzucili Perrym w ścianę."

"Jak bardzo jest ranny?" spytałam, wstając od stosu martwych. "Bark i ramię mogą być złamane." "Idź zobaczyć co z twoim partnerem, Smith" powiedziałam. Skinął głową i odszedł, by to zrobić. Zerbrowski dołączył do mnie, broń miał wciąż na klęczących nastolatkach. W klęczącej grupie nie było dorosłej twarzy. Zerbrowski nachylił się i szepnął "Powiedziałaś mi kiedyś, że gdy twoja nekromancja jest w pełnej mocy, nie zawsze możesz odróżnić w pomieszczeniu wampira od ludzkiego sługi." "Taa" powiedziałam. "Nie wiedziałaś, że byli wampirami, kiedy ich zastrzeliłaś" powiedział cicho. "Nie" powiedziałam. "Sprawdzałaś ich pod kątem kłów kiedy pokazałaś je Smithowi?" "Nie, wiedziałam, że byli wampirami." "Skąd?" zapytał. "Spójrz na rany" powiedziałam. Zrobił to i powiedział "Co?" "Krew jest niewłaściwa" powiedziałam. "To dla mnie wygląda tak samo" powiedział. "Jest zbyt gęsta. Ludzka krew jest nieco bardziej wodnista niż to, nawet krew serca." Zerknął na mnie, a potem powrócił do oglądania naszych więźniów. "Wiesz Anito, to jest po prostu cholernie przerażające, że wiesz takie rzeczy." Wzruszyłam ramionami. "Gdybyś był z przodu, zawahałbyś się, ponieważ myślałeś, że byli ludzkimi nastolatkami?" spytałam. "Może; nie są o wiele starsi niż mój najstarszy" powiedział. "Więc dobrze, że to ja byłam z przodu" powiedziałam. Spojrzał w dół na martwe dzieciaki. "Taa" powiedział, ale nie tak, jakby był tego pewien. Odeszłam, aby zbliżyć się do naszych więźniów, po pierwsze, żeby móc im się lepiej przyjrzeć, ale po drugie, żeby zatrzymać rozmowę z Zerbrowskim o mojej decyzji strzelania do wampirów, kiedy myślałam, że byli nastolatkami z krwi i kości. Nie żałowałam wyboru w tym ułamku sekundy życia i śmierci, ale mała część mnie zastanawiała się, jak mogłam być całkowicie w porządku z tym wyborem. Przeszkadzało mi to, że nie przeszkadzało mi zastrzelenie dwójki dzieciaków, z których żaden nie mógł mieć więcej niż piętnaście lat. Nie przeszkadzało mi, gdy patrzyłam na klęczące postacie i wiedziałam, bez wątpliwości, że jeśli jakiekolwiek więcej wampiry spróbowałyby nas

zaatakować zabiłabym je także, niezależnie od widocznego wieku, rasy, płci, religii lub przynależności.

Byłam

egzekutorką

stosującą

zasadę

równouprawnienia;

zabijałam

wszystkich. Pozwoliłam im zobaczyć to na mojej twarzy, w moich oczach i oglądałam strach przesączający się poprzez twardość na ich twarzach. Jedna z kobiet zaczęła cicho płakać. Co to oznacza, gdy potwory tak się ciebie boją, że skłaniasz ich do płaczu? Że może potwór zależy od końca pistoletu na którym się znajdujesz, albo, że byłam po prostu dobra w swojej pracy. Patrząc na około dwudziestkę wpatrujących się we mnie przerażonych twarzy, czułam się źle, że się mnie obawiali, ale wiedziałam, że jeśli by nas zaatakowali, to zabiłabym ich. Powinni się mnie obawiać.

Rozdział 3 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Ambulans zabrał Perry'ego z jego ramieniem tak unieruchomionym, jak mogli uzyskać. Znaleźliśmy innego martwego funkcjonariusza z szeregiem wampirzych ukąszeń na jego podartych i zakrwawionych ubraniach. Pobrali odciski ugryzień z ocalałych wampirów, a jeśli ślady ich ugryzień pasowały do ran, to był automatyczny wyrok śmierci. Zostaliby zakołkowani w kostnicy, co oznaczało, że umarliby o świcie, przykuci, obwieszeni świętymi przedmiotami, zakołkowani i ścięci podczas gdy byli "martwi" dla świata. Zostali już pojmani, więc nie było potrzeby polowania. Zastanawiałam się, czy rozumieli, że byli prawie martwi; wątpiłam w to, czy by się nie przejmowali. Walczyliby, prawda? To znaczy jeśli tak czy inaczej umrzesz, nie odszedłbyś walcząc? Kiedy mieliśmy więcej policji na miejscu, niż wiedzieliśmy co z nimi zrobić, znalazłam wolny pokój do przebrania się i nałożyłam cały swój sprzęt do polowania na wampiry. Ufałam, że Zerbrowski zaalarmuje mnie w przypadku gdyby złapane wampiry wymknęły się spod kontroli, ale musiałam się przebrać, by utrzymać w mocy Ustawę o Nadnaturalnym Zagrożeniu. Inny Marszałek USA z Nadnaturalnego Oddziału skończył z oskarżeniem o morderstwo, bo powołał się na ustawę, ale nie przebrał się w swój rynsztunek, kiedy miał okazję. Ideą ustawy jest to, że Marszałek może w efekcie stworzyć własny nakaz egzekucji, na chybcika, w środku akcji. Ustawa weszła do prawa po tym, jak kilka osób straciło życie z powodu paru Marszałków, którzy próbowali dostać nakaz egzekucji, ale, że nie mieli jeszcze przyznanego żadnego, wahali się zabijać wampiry z obawy przed poniesieniem odpowiedzialności. Bez jakiegoś sędziego, mówiącego im, że to w porządku, mogli stanąć w obliczu poważnych zarzutów, a przynajmniej stracić odznaki, za zabijanie obywateli prawnych, którzy po prostu okazali się być wampirami. Ze strzelającymi do nas wampirami i zakładnikiem, prawdopodobnie mielibyśmy jasność strzelaniny, w końcu, ale gdyby prowadzone było dochodzenie mogliśmy musieć zwrócić nasze odznaki i broń, co oznaczało, że na czas trwania postępowania nie byłabym w stanie wykonywać żadnego polowania na potwory czy egzekucji. W Oddziale Nadnaturalnym nie było wystarczająco Marszałków by oszczędzić nas za każdym razem, gdy mieliśmy kogoś zabić; to była, mimo wszystko, nasza praca. Ale co więcej, Ustawa o Nadnaturalnym Zagrożeniu kryła będącą ze mną policję tak, jak nakaz

egzekucji. Tak długo, jak będę się powoływać, a byłam z policją, to było zielonym światłem miasta dla wszystkich złych gości. Próbowali przyjąć to tak, że tylko wampirzy egzekutor, osobiście, mógł zabić bez nakazu, ale to czyniło lokalną policję niechętną do bycia wsparciem dla Marszałków, a ponieważ większość z nas pracuje sporo w pojedynkę, to również mieliśmy straty w ludziach. Prawo jest niemal zawsze tworzone przez ludzi, którzy nigdy nie zobaczą jak to prawo działa w akcji, w sytuacji rzeczywistego świata; to czyni to interesującym. Jeden z pierwszych przypadków, do testowania użycia ustawy w warunkach naturalnych miał sprowadzać się do tego, że zaangażowany Marszałek nie nałożył całego swojego sprzętu, do którego noszenia był prawnie zobligowany, kiedy aktywnie polował na potwory z zastosowanym nakazem egzekucji. Prawnicy z powodzeniem argumentowali, że jeśli Marszałek prawdziwie uważał, że sytuacja zasługuje na nakaz egzekucji, to dlaczego się odpowiednio nie przygotował, gdy miał czas i dostęp do swojego sprzętu? On oczywiście nie czuł, że to było to samo co prawdziwy nakaz egzekucji; po prostu powołał się na ustawę, żeby mógł odegrać Dziki Zachód i pozabijać wszystko w pomieszczeniu. Będąca z nim policja również została obciążona, ale uwolniono ich, zanim rozpoczął się proces, ponieważ działali w dobrej wierze, uważając, że osąd Marszałka był staranny, a nie mieli nadnaturalnej wiedzy, by dokonać innego wyboru. Marszałek został uznany za winnego, a sprawa była poddana apelacji, ale był w celi, podczas gdy prawnicy się spierali. To znaczyło, że zawsze miałam ze sobą ubrania na zmianę - spodnie, T-shirt, skarpetki, buty do biegania, bieliznę i biustonosz. Bielizna była na te chwile kiedy miałam na sobie wystarczającą ilość krwi, że przesiąkła przez moje ubrania do skóry. Miałam też kombinezon, ale był bardziej na oficjalne kołkowania w kostnicy. Założyłam na koszulkę kamizelkę ochronną, ponieważ w przeciwnym razie ocierała. Kamizelka miała zaczepy MOLLE 2, ponieważ w następnej kolejności szła broń. 9mm Browning BDM udał się do mego boku wraz z kaburą przytwierdzoną do mojej talii i wokół mojego uda, żeby się nie poruszała. W nagłych sytuacjach chciałeś swej broni absolutnie tam gdzie mogła zadziałać pamięć ciała sekundy miały znaczenie. Miałam Smith&Wessona M & P9c w kaburze umocowanej w poprzek mojego brzucha, przechylonej na bok, więc mogłam go łatwiej i szybciej chwycić i wyciągnąć. Miałam nową pochwę przymocowaną do tyłu kamizelki uchwytami MOLLE na duży nóż, który miał w sobie wystarczająco dużo zawartości srebra do pokrojenia czegokolwiek, człowieka czy potwora i był tak długi, jak moje przedramię. Osłonki na rękach 2 Modular Lightweight Load-bearing Equipment (MOLLE) – modułowy system przenoszenia oporządzenia osobistego Sił Zbrojnych USA. W szerszym użytku od roku 2001. Zestaw wymiennych elementów umożliwia komponowanie zestawów najlepiej odpowiadających potrzebom użytkowników (w zależności od ilości i rodzaju przenoszonego sprzętu).

dzierżyły dwa bardziej smukłe noże, ponownie, z dużą zawartością srebra. Dodatkowa amunicja dla wszystkich pistoletów była na moim lewym biodrze, przyczepiona w dole, jak Browning po mojej prawej stronie. Miałam jeden AR w szelkach taktycznych. Wciąż miałam moją MP5, ale teraz, gdy miałam odznakę nie musiałam się przejmować ograniczeniami długości noszonej lufy , więc musiałam zmodyfikować AR do bycia wytrzymalszym dla bliższych działań wewnątrz pomieszczeń. Ostrzegłam naszych więźniów, że miałam zamiar się przebrać w mój pełny ubiór do polowań na wampira, bo prawo zmuszało mnie, by to zrobić, a nie dlatego, że podnosiłam przemoc. Gdy po raz pierwszy musiałam przebrać się na miejscu zbrodni i wyszłam w pełnym rynsztunku do wampirzego więźnia, totalnie zbzikował, bo myślał, że miałam zamiar go tam i wtedy zabić. Skończyłam musząc to właśnie zrobić, kiedy prawdopodobnie mogłabym utrzymać go przy życiu. Tyle przepisów brzmi jak dobry pomysł, dopóki się ich nie wypróbuje w prawdziwym życiu, a potem znajdujesz wady i czasami z tego powodu umierają ludzie. Wampiry miały rozszerzone oczy, a niektóre wyglądały na dość wystraszone, ale nie panikowały. Ostrzegłam ich. Pomogłam zabrać pierwszą ich garstkę wiekową windą do wzmocnionej furgonetki transportowej, którą mieliśmy dla nadnaturalnych przestępców. Mieliśmy

jeden

van,

który

mógł

utrzymać

swego

rodzaju

siłę

wampirów

i

zmiennokształtnych mogących przebić się przez metal - jeden. Co oznaczało, że mieliśmy jeszcze piętnaście wampirów na kolanach, w normalnych kajdankach i okowach, podobnych jak te, które wampir Barney z łatwością rozerwał w pokoju przesłuchań. Technicznie miałam do odjęcia głowy i serca czterech martwych wampirów w stercie na podłodze, ale robienie tego podczas gdy inne wampiry obserwowały byłoby katastrofalnym pomysłem. To jakby proszenie żeby zdali sobie sprawę, że nie mieli nic do stracenia, a teraz była najlepsza szansa jaką posiadali, by wywalczyć sobie drogę do wolności, więc czekałam. Nie każdy wydawał się zrozumieć, dlaczego czekałam. Porucznik Billings był wyższy ode mnie, ale przecież byłam w moich butach bojowych / pieszych, więc każdy w pokoju był, za wyjątkiem niektórych wampirów. Byłam po prostu zadowolona, że miałam w samochodzie buty z mojego wampirzego zestawu. Nie dokładnie pasowały do garniturowej spódnicy, ale nadal byłam szczęśliwa, nie będąc boso. Billingsowi wydawało się, że jego licząca metr osiemdziesiąt istota i budowa jak twardy, umięśniony czworobok by mnie przekonała, bo górował teraz nade mną, warcząc do mojej twarzy. "Chcę, byś wykonała swoją pracę, Marszałek Blake!" "Wykonałam moją pracę, poruczniku" i wskazałam na stos ciał na ziemi obok nas.

"Nie, wykonałaś część swojej pracy, Blake." Był tak blisko mnie, że jego górna część ciała faktycznie pochylała się nade mną. Większość ludzi byłaby całkowicie zastraszona przez tego wielkiego faceta będącego w ten sposób w ich twarzy; ja nie za bardzo. Spędziłam zbyt dużo czasu razem z wampirami i zwierzołakami warczącymi mi w twarz. Człowiek, bez względu na to jak zły, po prostu nie miał takiego samego wpływu. Ponadto, istniała część mnie pociągana przez złość, na sposób w jaki koneser wina może być przyciągany do wysokiej jakości butelki trunku. Mogłam posmakować jego wściekłości na podniebieniu, jakbym już trochę tego wypiła, a wszystkim, co musiałam zrobić, to poruszyć swym językiem i byłabym w stanie to przełknąć. Nabyłam zdolność żerowania na energii gniewu; to był rodzaj wampiryzmu energetycznego, ale prawo tego nie obejmowało, więc wypicie całego tego gniewu nie byłoby nielegalne, ale jeśli któryś z supernormalnych policjantów w pokoju wyczułby co robię, to mogłoby poruszyć kwestie. A Billings na pewno by zauważył, że namieszano mu w emocjach. Byłam grzeczna, ale moja fascynacja złością pomagała mi utrzymać mój własny temperament i nie przejmować się nim zbyt wiele. Mój głos był spokojny, prawie rzeczowy, gdy przemówiłam do jego zaczerwienionej twarzy. Odwzajemniłam mu się spokojem, bo nie chciałam karmić się jego gniewem i nie chciałam być bardziej kuszona, by pożywić się jego gniewem niż już byłam. Obaj zmarli oficerowie byli jego ludźmi. Miał prawo do złości, a ja wiedziałam, że tak długo, jak szalał nade mną, mógł odepchnąć żal. Ludzie zrobią wiele, by utrzymać tę pierwszą falę prawdy, burzący żołądek żal, na dystans, bo gdy raz to poczujesz, to jakby to nigdy naprawdę nie odeszło, nie, dopóki proces się nie zakończy. Istnieje pięć etapów żalu. Zaprzeczenie jest pierwszym etapem. Kiedy widzisz ciała zmarłych u swych stóp, trudno jest nie przeskoczyć tego jednego, ale nie zawsze przechodzisz do następnego kolejnego kroku. Żal nie jest przyjemnym cyklem etapów. Możesz przeskakiwać etapy dokoła, możesz utknąć w jednym punkcie lub innych, a nawet ponownie powrócić w etapy już zakończone. Żal nie jest przyjemnym, uporządkowanym rodzajem rzeczy. Jest brudny, i to jest do bani. Billings chciał na kogoś krzyczeć, a ja po prostu byłam pod ręką; to nic osobistego, wiedziałam o tym. Stanęłam w obliczu jego wrzasków i pozwoliłam temu płynąć na mnie, przeze mnie. Nie wchodziłam w to, naprawdę nie brałam tego do siebie. Zbyt wielu ludzi krzyczało mi w twarz przez lata z ich bliskimi zmarłymi na ziemi. Ludzie chcieli zemsty, myśleli, że to pozwoli im poczuć się lepiej; czasami tak było, czasami nie. "Skończę pracę, Billings, ale w pierwszej kolejności musimy pozbyć się stąd więźniów." "Słyszałem, że zmiękłaś; przypuszczam, że to prawda."

Uniosłam brew. Zerbrowski zostawił mundurowych, którym udzielił instrukcji, by mogli pilnować wampiry. Był najwyższym rangą oficerem RPIT na miejscu. Zawołał, prawie wesoło "Billings, Anita zabiła trzy wampiry kiedy do nas strzelali. Miałem udział w jednym, ale to jej strzały były zabójcze dla wszystkich trzech. Jak dużo twardszą chcesz żeby była?" Jego twarz była tak otwarta i przyjazna, jak jego głos. Też rozumiał, co to znaczy stracić ludzi. Billings odwrócił się do niego; każdy cel był dobry. "Chcę, żeby wykonała swą cholerną pracę!" "Zrobi to" powiedział Zerbrowski i uczynił kojący gest jedną ręką. "Zrobi to, tak szybko jak tylko usuniemy nieco tłumu." "Nie" powiedział Billings, wskazując palcem na skute wampiry. "Chcę, żeby zobaczyli, co przydarzy się ich przyjaciołom. Chcę, żeby wiedzieli, co się zbliża! Chcę, żeby to zobaczyli! Kurewsko chcę, żeby zobaczyli, co nadciąga dla cholernie każdego z nich. Żadni cholerni krwiopijcy nie mogą zabić policjantów w St. Louis i nie umrzeć za to! Nie tutaj, nie w naszym mieście. Są kurewsko martwi za to i chcę żeby Blake wykonała swoją pieprzoną robotę i pokazała tym skurwysynom co ich czeka!" Skończył ostatnie zdanie nachylony ku twarzy Zerbrowskiego, tak blisko, że ślina trysnęła na jego okulary. "Chodź Ray, chodźmy na spacer." Zerbrowski dotknął jego ramienia, próbując odsunąć go od ciał, wampirów i mnie. Billings, którego imieniem było najwyraźniej Ray, wyszarpnął się od dotyku i ruszył w kierunku skutych i klęczących wampirów. Zareagowali jak ludzie, cofając się, z twarzami ukazującymi strach. Boże, wszyscy byli tak niedawno zmarłymi, że to było jak oglądanie ludzkich twarzy. Jeden z mundurowych na straży stanął przed nim, trochę niepewny, ale próbujący. "Poruczniku…" Billings odepchnął go z drogi na tyle mocno, że mniejszy oficer się potknął. Jego ręka powędrowała do jego pałki, ale nie mógł tego użyć na poruczniku, z kilkunastoma centymetrami wzrostu i co najmniej dwudziestoma kilo mięśni przewagi na korzyść Billingsa, mający za mało surowych środków fizycznych oficer był bez opcji. Kurwa. Billings chwycił jednego z najbliższymi więźniów w swoje wielkie dłonie i podciągnął go na nogi. To był jeden z nastoletnich chłopców, a Billings nie bardziej niż ja wierzył, że był dzieciakiem. Krzyknęłam "Billings!" Jeśli mnie usłyszał, nie okazał tego. Zerbrowski krzyknął "Ray" Były inne krzyki, ale nie wydawał się słyszeć żadnego z nas. Jego wielka ręka powróciła, pięść ustawiła się, a ja po prostu nagle tam byłam, chwytając go za ramię. Nie wiem kto był bardziej zaskoczony, że udało mi się dotrzeć na czas, by zatrzymać cios - on czy

ja. Byłam na tyle szybka, by się tam dostać, zanim uderzył więźnia, ale nie wystarczająco szybka, by dostać się tam przed ciosem, a nie ważyłam tyle, by powstrzymać go przed rozmachem. Kiedy się go trzymałam, znalazłam się w powietrzu poruszając się z siłą jego ruchu na sposób w jaki małe dzieci huśtają się na ramionach ojca. Zrzuciłam jego równowagę, tak że nie uderzył chłopca. Puścił chłopca, który spadł na podłogę, nie mogąc się uchwycić w łańcuchach. Billings odwrócił się do mnie nadal zwisającej z jego ramienia. Drugą ręką chwycił garść moich włosów, jakby zamierzał rzucić mną przez pokój, a ja po prostu zareagowałam. Pozwoliłam sobie zrobić to, czym byłam kuszona od kiedy dotknął mnie czysty, czerwony strumień jego wściekłości - zjadłam jego gniew. Spijałam go poprzez umięśnioną masę jego ramienia pod moim uściskiem, poprzez palce wkręcone w moje włosy, przez objętość jego ciała, tak dużego i solidnego przy moim o tyle mniejszym. Wysączałam jego gniew gdy oddychał ciężko i głośno, przez bicie jego serca, puls i tętno jego krwi, a gdy przełknęłam gęsty, czerwony ogień wściekłości, poczułam jego skórę tak blisko: pot i zapach strachu, co było tym, co znajdowało się w pod tą całą złością. Dalej za tym poczułam pulsowanie krwi tuż pod gorzką słodyczą jego gniewu, tak że Billings był jak kawałek babeczki z polewą z ciemnej gorzkiej czekolady , która mogła być zlizywana, do ciepłego, wilgotnego ciasta, a następnie gorącego, płynnego środka gdzie leżała najsłodsza, najgęściejsza czekolada czekając niczym jakiś ukryty skarb, który uczyniłby ten gniew nawet smaczniejszym. Wszystkim co musiałam zrobić, to przegryźć tę słodką, lekko słoną skórę nadgarstka, który był tuż nad moimi ustami, to uderzanie pulsu tak blisko moich rąk, otaczających jego ramię. Jego dłoń puściła moje włosy i opuścił mnie na ziemię. Oczy miał szeroko otwarte. Jego twarz próbowała się skrzywić, jakby usiłując coś sobie przypomnieć. Wyglądał na zmieszanego, postawił mnie delikatnie na podłodze. "Gdzie jesteśmy?" zapytał. Wciąż trzymałam jego ramię, choć teraz było to bardziej trzymanie się za ręce niż przytrzymywanie się. "Jesteśmy w starym browarze" powiedziałam i nie spodobało mi się, że nie wiedział, gdzie się znajduje; to kazało mi się zastanowić, czego jeszcze nie pamiętał. Co mu zrobiłam? Pożywiałam się wcześniej złością i nigdy nie sprawiłam by ktoś o czymś zapomniał. Owinął swoją wielką dłoń wokół jednej z moich małych i zamrugał na wampira, który był powyginany u jego stóp. "Dlaczego ci ludzie są skrępowani?" Jezu, nie pamiętał, że byli wampirami, co oznaczało ... "Poruczniku Billings, co to jest ostatnią rzeczą, którą pamiętasz?"

Zmarszczył na mnie brwi, a wysiłek koncentracji był widoczny na jego twarzy i w nacisku jego dłoni, napiętej wokół mojej. Jego oczy były trochę przestraszone i tylko pokręcił głową. Cholera. Zerbrowski był ze Smithem i kilkoma mundurowymi za plecami. "Ray" powiedział Zerbrowski "musimy pójść na spacer." "Spacer?" zapytał Billings. "Taa" odpowiedział i dotknął ramienia Billingsa wciąż trzymającego mnie za rękę. Billings po prostu przytaknął, ale mnie nie puścił. Zerbrowski pociągnął go za ramię, tylko troszeczkę, by nakłonić go do pójścia i Billings się ruszył, ale zatrzymał także moją rękę w swojej. "Czy ona może iść z nami?" "Nie teraz" powiedział Zerbrowski i spojrzał na mnie; spojrzenie wyraźnie mówiło, co mu zrobiłam? Wzruszyłam ramionami i wiedziałam, że również zrozumiał moją ekspresję. Mógłby nawet uwierzyć, że nie wiem, co zrobiłam wielkiemu porucznikowi. Billings nie chciał puścić mojej ręki, a to nie było dobre. Zrobiłam więcej niż karmienie na jego gniewie i znacznie więcej niż zamierzałam. Zerbrowskiemu udało się nakłonić Billingsa by mnie puścił i z nim poszedł, ale bezgłośnie wyartykułował Później. Pogadamy później, wiedziałam, że tak będzie. Podwójna cholera. Wampir na podłodze powiedział "Dziękuję." Spojrzałam na niego. Jego oczy były niebiesko-szare, w tej chwili bardziej szare. Jego krótkie blond włosy niemal kudłate, jakby będąc trochę dłuższymi falowały i usiłowały to zrobić nawet krótkie, tak, że wyglądały niechlujnie, kiedy nie do końca takie były. Włosów wydawało się zbyt dużo dla jego twarzy lub twarz była zbyt szczupła dla gęstych włosów. Dżinsowa kurtka, koszulka z rockowym zespołem wyciągnięta nad dżinsy i buty do biegania nadawały mu wygląd stu innych nastoletnich chłopców, za wyjątkiem dziwnej fryzury i dziwnie zbyt szczupłej twarzy. Zdałam sobie sprawę, że wydawał się głodny, jakby nie miał wystarczająco dużo jedzenia, a potem zdałam sobie sprawę, co to było; nie pożywił się wieczorem. Był tak niedawno zmarłym, że jego skóra nie straciła ludzkiej opalenizny, z którą zmarł, więc nie wyglądał zbyt blado, ale czułam, że nie karmił się krwią dzisiejszego wieczoru. Ten przynajmniej nie uszczknął kawałka policjanta, którego znaleźliśmy pogryzionego przez tuziny kłów. Spojrzałam za niego na inne klęczące wampiry i poczułam głód. Żaden z nich nie pożywił się wieczorem. Wszyscy byli głodni i wszyscy byli bardzo niedawno zmarłymi, ich skóry wciąż były muśnięte słońcem. Świeżo-wskrzeszone wampiry mogłyby wyglądać jak

wszystko od trupopodobnych do niemal ludzi. Im potężniejszy wampir, który cię wprowadzał, tym bardziej ludzko mogłeś wyglądać, w zależności od rodu, którego potomkiem był twój mistrz. Ktokolwiek wprowadził tych gości był potężny, bardzo potężny. Wampir, który trzymał dziewczynę nie był, nawet nie zbliżony, a wszystkie wampiry były głodne. Czułam to; w rzeczywistości, zostałam przez to pochwycona, nie wiedząc o tym. To sprawiło, że zbyt silnie nakarmiłam się od Billingsa. To nie powinno być w stanie się zdarzyć, chyba że stworzył je ktoś powiązany z Jean-Claude’m. Czy ich mistrz pochodził wystarczająco z linii krwi Jean-Claude'a, czy jeden z naszych ludzi w pełni związany z nami krwią zrobił te straszne rzeczy? A to było potworne. Sześć ocalałych wampirów było nastolatkami, lub młodszymi nastolatkami. Wszyscy byli dzieciakami, wszyscy zbyt młodzi na to wtórne przyspieszenie rozwoju. Wszyscy zostali wprowadzeni przed zakończeniem okresu dojrzewania. Nie wolno było wprowadzać dzieci, a ich wpatrujące się we mnie twarze były wszystkie na pograniczu i wszystkie niedawno zmarłe. Kurwa i podwójnie kurwa. Spojrzałam ponad dziećmi z przodu i stwierdziłam, że dorośli nie byli dużo lepsi. Niektóre kobiety wyglądały jakby powinny piec ciasteczka na spotkania skautów i pakować się na rodzinne wakacje, a nie klęczeć tu w kajdanach z kłami. Niektórzy ludzie byli trochę bez formy lub z nadwagą. To mit, że bycie wampirem czyniło cię szczupłym. Niektóre słabsze wampiry pozostawały w tym samym rozmiarze, jaki miały w chwili śmierci, zamrożone w jakiejkolwiek postaci były na wieczność, więc jeśli zamierzałeś zostać wampirem powinieneś najpierw zrzucić tych kilka dodatkowych kilogramów. Niektóre wampirze linie mogły zmieniać swoje ciało po śmierci. Widziałam ich nabywających więcej mięśni w siłowni, ale nie byłam pewna, jak wiele mogli zmienić gdy byli martwi. Czy ci ludzie wybrali bycie wampirami czy zostali do tego zmuszeni? Jeśli zmuszeni, to było naprawdę straszne przestępstwo. Z radością zabiłabym wampira, który ich stworzył. Następnie moja metafizyka zeszła z drogi mojemu gliniarskiemu mózgowi i zdałam sobie sprawę, że byłam głupia, rozproszona przez metafizykę - co było powodem, z którego gliniarze zaczęli być partnerami jeden normalny z supernormalnym, więc miałeś przyziemne rzeczy dokładnie sprawdzone. Kurwa! Odwróciłam się od wampirów i pospieszyłam do grupy mundurowych ze Smithem. "Wampiry są głodne! Nie karmiły się wieczorem." Jeden z mundurowych spojrzał na mnie, z całym cynizmem, jaki zyskujesz w policyjnej pracy. Miał około dwudziestu kg nadwagi w pasie, ale jego oczy posiadały wieloletnie doświadczenie, którym mógł nadrobić szybkość i sprawność fizyczną, jeśli sparowałeś go z żółtodziobem, który potrafił biegać. "Musieli się karmić. Widziałaś co zrobili Mulliganowi."

Smith powiedział "Jeśli Anita mówi, że się nie karmili, to ma rację. Zna nieumarłych." Sprawdziłam plakietkę imienną i powiedziałam "Dokładnie, Urlrich; jeśli ci goście się nie karmili, to brakuje nam tych, którzy to robili." "Nie rozumiem" powiedział młodszy mundurowy i potrząsnął głową. Miał krótkie brązowe włosy, pasujące oczy i szczupłą budowę biegacza. Tężyzna dla mózgu jego partnera. Urlrich zrozumiał. Rozpiął zatrzask na swym pistolecie i położył dłoń na rękojeści. "Ciało było ciepłe; czy oni wciąż tu są Pani Wampirza Ekspertko?" "Nie wiem. Z tak wieloma wampirami, mój pajęczy wykrywacz jest przeciążony, a oni muszą mieć ze sobą wampirzego mistrza wystarczająco silnego, by ewentualnie ich ukryć." W mojej głowie dodałam, Wystarczająco potężnego, by ukryć tak dużą działalność przed Jean-Claude’m, Mistrzem St. Louis. Jako mistrz zyskiwałeś mnóstwo mocy nad fragmentami budynków i nad wampirami w niej, więc w tym momencie łotr musiałby być zarówno cholernie potężny, lub tak dobry w ukrywaniu się na widoku, że był to rodzaj mocy. "Czy to pułapka?" zapytał Smith. "Nie wiem, ale zostawili tutaj te wampiry, by wzięły na siebie winę za zbrodnie. Mistrz wampirzy nie traci tyle siły roboczej bez dobrego powodu." "Może myśleli, że byśmy w to uwierzyli" powiedział Smith "a oni byliby wolni od podejrzeń." "Tylko wtedy, jeśli zabilibyśmy ich wszystkich bez zastanowienia" powiedziałam. Urlrich odparł. "Masz reputację najpierw strzelającej, Marszałek Blake." Nie mogłam się z tym kłócić. Czy to było tym, na co liczyły wampiry, że po prostu zabiję wszystkich w budynku? Jeśli to był plan, to moja reputacja była jeszcze gorsza niż myślałam. Nie byłam pewna, czy jestem w związku z tym smutna czy szczęśliwa. Jesteś tak twarda, jak dobre jest twoje zagrożenie; najwyraźniej moje zagrożenie powalało. Zerbrowski wrócił gdy rozmawialiśmy. "Musimy pogadać o Billingsie, Anito." Wyglądał bardzo poważnie. Przytaknęłam. "Zgoda, ale później." Powiedziałam mu, że wampiry się nie pożywiały. "Czy to podobne do seryjnego mordercy sprzed kilku lat, który opuścił swe malutkie, młode wampiry, by wzięły na siebie winę za jego zabójstwa?" Przytaknęłam. "Być może, ale prawa były wtedy odmienne; SWAT i ja mieliśmy zielone światło i nie miałam żadnych opcji prawnych, poza wykorzystaniem ich. Teraz mamy opcje." "Powiedz to żonie Mulligana" powiedział Urlrich.

Znów pokiwałam głową. "Jeśli pomogli zabić Mulligana i drugiego oficera, zatem będę szczęśliwa kończąc ich życie, ale chciałabym się upewnić, że umieszczam kulkę między właściwą parą oczu." "Nie strzelasz im między oczy" powiedział jego partner. Sprawdziłam jego plakietkę imienną. "Stevens, prawda?" Pokiwał głową. "Taa, robisz to, i jedną w serce, a potem zabierasz serce i ścinasz głowę." Otworzył szeroko oczy. "Boże." "Chciałbyś umieścić kulę w ich mózgach, podczas gdy na ciebie patrzą i są skuci?" Spojrzał na mnie, miękko, z rosnącym przerażeniem w oczach. "Jezu." Spojrzał za mnie na wampiry. "Wyglądają jak moi dziadkowie i dzieciaki." Odwróciłam się i także spojrzałam na wampiry i Stevens miał absolutną rację. Za wyjątkiem dwóch męskich ciał, które były z dwójką nastolatków, których zabiliśmy, wszyscy wyglądali albo na dzieci, albo dziadków, albo mamuśkę odwożącą pociechę na zajęcia pozalekcyjne. Nigdy nie widziałam grona bardziej zwyczajnie wyglądających wampirów w jednym miejscu, w jednym czasie. Nawet w Kościele Wiecznego Życia, wampirzym kościele, nie miałeś tak wielu osób starszych i dzieci. Nikt nie chciał być uwięziony na zawsze w ciele dziecka lub tym starszym; to było zbyt wcześnie lub zbyt późno, by chcieć żyć wiecznie w ciałach, które klęczały na podłodze. Pochyliłam się i szepnęłam do Zerbrowskiego "Nigdy nie widziałam tylu starszych wampirów i tak wielu dzieci w jednym miejscu." "A co to oznacza?" zapytał. "Nie wiem." "Jak na wampirzego eksperta, cholernie dużo nie wiesz" powiedział Urlrich. Chciałabym się z nim kłócić, ale nie mogłam.

Rozdział 4 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Nie tylko wampiry obserwowały mnie jak przemieszczałam się po pokoju uzbrojona po zęby. Ktoś mruknął "Kim ona myśli, że jest. Rambo?" Nie rozejrzałam się, by zobaczyć, kto to powiedział; to tak naprawdę nie miało znaczenia. Byłam dziewczyną a miałam najlepsze śmiercionośne zabawki w pokoju. Zazdrość o broń to brzydka sprawa. "Ona jest Egzekutorką" powiedział jasnowłosy chłopak-wampir. "Oni wszyscy są egzekutorami" powiedział Stevens. Jego partner uderzył go w bok z łokcia; żeby nie rozmawiał z więźniami, a zwłaszcza nie z wampirami. "Nie, Anita Blake jest jednym z niewielu łowców wampirów, którym nadaliśmy nazwy; była Egzekutorką na lata przed resztą." Studiował moją twarz tymi niebiesko-szarymi oczyma, tak poważnymi. "Nadajemy nazwy tylko tym, których się obawiamy. Ona jest Egzekutorką, a wraz z trzema innymi tworzy Czterech Jeźdźców." Słyszałam jak Stevens wziął oddech, a następnie się zatrzymał. Najwyraźniej chciał zapytać, ale Urlrich pewnie go powstrzymał, więc zapytałam za niego. "Egzekutorka nie jest nazwą jednego z Jeźdźców Apokalipsy." "Jesteś jedynym z dwóch którzy zyskali nazwy" powiedział. "Niech zgadnę, jestem Śmiercią" powiedziałam. Potrząsnął głową bardzo uroczyście. "Jesteś Wojną" powiedział. "Dlaczego?" zapytałam. "Ponieważ zabiłaś nas więcej niż Śmierć." Nie wiedziałam, co powiedzieć. Chciałam zapytać, kim byli pozostali Marszałkowie, ale bałam się, że Śmiercią był mój bardzo dobry przyjaciel Ted Forrester, a on zdobył ten nick na długo zanim wszyscy mieliśmy odznaki i niektóre z rzeczy, które zrobił, by zyskać nazwę nie były legalne. Nie byłam pewna, jak wiele wiedział blond wampir, lub iloma by się podzielił. Działał dla mnie zbyt dziwnie, by ocenić, co powiedziałby dalej. Kobieta, która wyglądała bardziej jak czyjaś młodo wyglądająca babcia niż wampir powiedziała "Dlaczego nas nie zabiłaś?" "Bo nie musiałam" powiedziałam. Jasnowłosy chłopiec, którego Billings próbował uderzyć powiedział "Pozostali oficerowie chcieli żebyś to zrobiła."

"Nie pożywiliście się, więc nie zabraliście krwi oficera. Nie zabiliście ich." "Obserwowaliśmy jak to robili" powiedział, "zgodnie z prawem, to czyni nas tak samo winnymi jak ci, którzy ich skosztowali." Spojrzałam na niego. "Chcesz żebym cię zastrzeliła?" Pokiwał głową. Zmarszczyłam brwi mocniej. "Czemu?" Wzruszył ramionami i spuścił oczy, więc nie mogłam odczytać jego twarzy. "Jesteś zła i twój mistrz jest zły" powiedziała babcia. Spojrzałam na nią. "Nie rozerwałam właśnie gardła mężczyzny, który próbował powstrzymać cię od przemiany piętnastoletniej dziewczyny w wampira wbrew jej woli." Oczy pokazał chwilowe wahanie, a potem powiedziała "Dziewczyna chciała być jedną z nas." "Zmieniła zdanie" powiedziałam. Babcia pokręciła głową, spoglądając ponuro "Nie było już odwrotu." "To samo mówią randkowi gwałciciele ‘Ona zgodziła się na randkę, więc jest za późno, żeby powiedzieć nie dla seksu’." Spojrzała zszokowana, jakbym ją uderzyła. "Jak śmiesz porównywać nas do tego." "Zmuszanie kogoś do bycia wampirem wbrew ich woli jest gwałtem i morderstwem, wszystkim w jednym" powiedziałam. Chłopiec powiedział "Wierzysz w to, prawda?" "Tak." "A jednak żyjesz w konkubinacie z wampirzym mistrzem tego miasta" powiedział. "Żyjesz w konkubinacie" powiedziałam. "Jesteś starszy niż wyglądasz." "Nie możesz określić mojego wieku?" zapytał. Myślałam o tym, używając mocy tylko odrobinę i powiedziałam "Dwadzieścia lat martwy, stąd fryzura z lat osiemdziesiątych." "Nie mam wystarczająco dużo mocy, by rozwijać moje włosy długo po śmierci jak wampiry najbliżej ciebie. Twój mistrz kradnie energię ode mnie, od nas wszystkich, i używa jej, by leczyć swoich ludzi i rozwijać dla ciebie swoje długie, czarne loki." Wiedziałam, że Jean-Claude zbierał moc od swoich ludzi i dawał im moc, ale nie myślałam, jaki ta wymiana mocy może mieć wpływ na drugą stronę równania. Czy ten tutaj Blondasek miał rację? Czy Jean-Claude kradł od nich moc, by po prostu wyhodować dla mnie długie włosy, podczas, gdy oni mogliby użyć jej, by leczyć swoje rany, rozwijać swoje własne włosy? Czy to prawda?

"Nie wiedziałaś" powiedział. "Wiedziała! Wie!" Powiedziała babcia. Jej głos był ostry ze złości, ale pod gniewem był wątek strachu jak nuta przypraw w kawałku ciasta. Spojrzałam na nią i coś, co ujrzała w mojej twarzy ją zatrzymało i podniosło w niej strach. Czy naprawdę aż tak się mnie bała? Zerbrowski podszedł do mnie. "Anito, bus wrócił. Musimy ich przenieść." Kiwnęłam głową i zorientowałam się, że popełniłam błąd rekruta. Pozwoliłam, by źli zasiali we mnie zwątpienie w ludzi, którym ufałam. Mówią, że jeśli słuchasz diabła. on nie skłamie, ale nie będzie też dokładnie mówić prawdy. Blondas nie był diabłem, był temu daleki, ale powiedziałby prawdę, jaką widział, a ja zapytałabym dzisiaj Jean-Claude'a kiedy wrócę do domu. Zwróciłam się do więźniów. "Jeśli spróbujecie uciec, spróbujecie wybiec, będziemy strzelać." "Ze względu na Ustawę o Nadnaturalnym Zagrożeniu" powiedział Blondas. "To daje nam prawo, by cię zabić, tak, ale tych dwóch martwych policjantów, zabitych przez ukąszenia wampira, sprawia, że wszyscy jesteście podejrzani o morderstwo. Wampiry podejrzane o zabójstwo mogą zostać zabite, jeśli starają się uciec." "Gdybyśmy byli ludźmi, to nie działałoby w ten sposób" powiedział. "Z dwójką martwych gliniarzy, mogłoby" powiedziałam. "Nie w świetle prawa" powiedział. Chwyciłam go za ramię i pomogłam mu wstać na tyle mocno, że potknął się i musiałam go złapać. Szepnął "Jesteś tak silna, jak my i czułem jak karmisz się na drugim oficerze. Również nie jesteś człowiekiem." Odepchnęłam go od siebie, zapomniałam, że nosił okowy do kompletu z kajdankami i musiałam ponownie go złapać. Nikt inny w pomieszczeniu nie mógł przemieścić się wystarczająco szybko, by go złapać z nikłą przerwą pomiędzy pchnięciem, początkiem upadku i pochwyceniem - żaden człowiek w pomieszczeniu. "Widzisz" powiedział. Powlekłam go szurającego nogami wraz z innymi, którzy pomagali im być na nogach. Nie byłam pewna, czy potrzebowałam umieścić go blisko mnie, by móc go obserwować, czy daleko, by nie mógł podtrzymywać pieprzenia ze mną. Dlaczego tak fatalnie wpływał mi na nerwy? Odpowiedź: bo wierzyłam w to, co właśnie powiedział. Wskrzesiłam pierwszego zmarłego przez przypadek, kiedy byłam nastolatką, widziałam mojego pierwszego ducha jako dziesięciolatka; zmarli zawsze mnie lubili. Nie byłam jak większość Marszałków; byli

ludźmi, którzy po prostu okazali się być dobrzy w zabijaniu potworów. Ja byłam jednym z tych potworów. Dziewczyna potknęła się w jej okowach. Chwyciłam ją za rękę, by ją podtrzymać i wymamrotała "Dziękuję", po czym odwróciła się i zobaczyła, kto jej dotykał. Wydała cichy krzyk i zaczęła walczyć. Trzymałam ją tylko chwilę, zaskoczona przez strach, który po prostu promieniował przez nią, od niej, do ręki, poprzez mój język. Mogłam posmakować jej strachu na sposób, w jaki mogłam spróbować go na zmiennokształtnym lub człowieku. Wszystko, co się ciebie boi jest pożywieniem. Pozwoliłam jej odejść, a ona upadła, nie mogąc się przytrzymać. Pozostałe wampiry próbowały pomóc jej wstać, ale również się szamotały. Zerbrowski w końcu pomógł jej stanąć na nogi. Wampiry obserwowały mnie i nawet za posępnością, gniewem, był strach. Czego obawiają się potwory? Innych potworów, oczywiście. Złapałam obserwującego mnie Blondasa, ale to babcia wypluła na mnie słowo. "Potwór!" Powiedziałam jedyne, co mogłam wymyślić. "Marszałek Potwór dla ciebie, babciu." Zerbrowski powiedział "Dlaczego ja nie mam żadnych zmyślnych ksywek?" "Nikt się ciebie nie boi, Zerbrowski" powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego próbując zrobić sobie z tego żart. "Jesteś tak cholernie dobra, że nie mogę konkurować." "Tak samo mówi twoja żona." "Oooch" powiedział Smith "to było podłe." Zerbrowski uśmiechnął się do mnie. "Nie mam problemu z tym, że jesteś lepszym facetem, Anito; nigdy nie mam." Gdybym nie była uzbrojona po zęby, otoczona morderczymi wampirami, z racji posiadania zbyt wielu innych policjantów, objęłabym Zerbrowskiego. "Dzięki, Zerbrowski". Ale starałam się pokazać mu w moich oczach ile to dla mnie znaczyło, ten męski moment gdy nie możesz właściwie powiedzieć, ile emocji przebiega przez twój mózg. Uśmiechnął się, nie jego zarozumiałym, dokuczliwym uśmieszkiem, ale tym delikatnym, który pozwalał, by jego oczy wyglądały na zmęczone i na swój sposób czułe. Lekko przytaknął, a ja uśmiechnęłam się w odpowiedzi, i to było to. Zrozumiał, że zrozumiałam, że zrozumiał. Zajęło nam to jedno zdanie, dwa spojrzenia i przytaknięcie - z inną kobietą byłoby to co najmniej pięć minut głośnej gadki. Na szczęście dla mnie, mówiłam biegle po męsku.

Rozdział 5 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Zerbrowski musiał odebrać telefon od Dolpha, więc Stevens, Urlrich i Smith pomogli mi przeprowadzić kolejnych siedem wampirów do wielkiej towarowej windy. Postanowiłam zatrzymać Blondasa blisko mnie, bo jeśli ze mną tak brzydko pogrywał, nie ufałam, jak brzydko mógłby się pieprzyć z innymi. Poza tym, odsunięcie go oznaczało przyznanie, że ze mną pieprzył, a ja nie wiedziałam, co z tym zrobić. Jedynym sposobem jaki znałam, by stawić czoła czemukolwiek była bezpośredniość, więc Blondas pozostał przy mnie. Nie był nawet w połowie tak niepokojący jak winda. Była nagą, metalową klatką, jedną z tych, które faktycznie potrzebowały kogoś pociągającego za dźwignię i coś wiozącego. To był otwarty na chłód, ciemny szyb z drewnianymi listwami jako drzwiami z jednej strony, a następnie metalową siatką jako drugie drzwi, ale reszta windy była prawdziwą klatką, otwartą na szyb. To było zabójcze pudło, jeśli ktoś mógł dostać się ponad nas. Umieściłam Smitha przy dźwigni kierującej windą. Prowadził to ostatnim razem i nie rozbił się z nami. Wetknęłam moje AR pod swoje ramię, a następnie przytuliłam policzek i wypuściłam powietrze, tak że byłam nieruchomo, gdy celowałam lufą w górę poprzez metale. "Czemu celujesz w górę?" zapytał Stevens. Utrzymałam swoją uwagę na szczycie szybu gdy mu odpowiadałam "Niektóre wampiry potrafią latać." "Myślałem, że to tylko filmowe gówno" powiedział. "Nie tylko filmowe gówno" powiedziałam. Pozwoliłam moim oczom odpocząć, przeszukując ciemności nad nami pod kątem ruchu, tylko ruchu, ponieważ nie powinno tam być żadnego. "Ruszamy" powiedział Smith. Ugięłam nieco kolana, stabilizując się i utrzymując oglądanie ciemności ponad nami. "Jedź" powiedziałam. Winda zadrżała ożywiona. To było jak próba chodzenia po rozkołysanym statku, a następnie pokonanie tego i zaczęliśmy się obniżać. "Większość ludzi nie patrzy w górę" dopytywał Blondas. "Nie jestem większością ludzi" powiedziałam cicho; moja uwaga była całkowicie na ciemności, gdy oddalała się od nas. Do tej pory jedynym ruchem był nasz i kabli. Zmusiłam

się, by nie patrzeć na kable, ale utrzymać moją wizję rozmytą i nie wybrać żadnej pojedynczej rzeczy do patrzenia, jak szukasz zwierząt w lesie, gdy jesteś na polowaniu. Nie szukasz jelenia, w pierwszej kolejności szukasz ruchu; kiedy masz ruch wtedy pozwalasz swojemu mózgowi wykombinować, co wywołało ruch i czy jest jakiś pasujący do tego kształt. To było rzeczywiście trudniejsze niż brzmiało, nie "patrz" na żadną, konkretną rzecz, ale utrzymuj oczy szukające rzeczy, których tam nie było, kiedy było tyle solidnych rzeczy do obejrzenia. Oczy chcą na coś patrzeć; mózg chce pewności, nie cieni. "Już prawie, Anito" powiedział Smith. Przygotowałam się na to, a winda zatrzymała się z kolejnym drżeniem i wstrząsem. Zachwiałam się - wszyscy to zrobiliśmy - i wpadłam na Blondasa. W chwili, kiedy go dotknęłam, poczułam strach. Osłaniał się jak sukinsyn, tak blisko mnie, ale dotknięcie czyniło wszystkie wampirze umysłowe sztuczki silniejszymi i mam na myśli moje

wampirze

umysłowe sztuczki, a nie jego. Usłyszałam otwieranie drzwi; Smith był bliżej, więc był prawdopodobnie jedynym do ich otwarcia, ale nie patrzyłam na niego, spoglądałam na Blondasa. Mieliśmy chwilę spotkania nawzajem swoich spojrzeń. Smith i Urlrich wyprowadzali z windy wampiry z przodu. "Jesteś przestraszony" powiedziałam cicho. "Jestem aresztowany za morderstwo; nie powinienem się bać?" zapytał, ale jego oczy były zbyt szerokie, wargi rozchylone. Gdyby był człowiekiem jego oddech byłby szybki, jego serce by przyspieszyło. Był martwy od dwudziestu lat; nie powinien okazywać tak wielu oznak stresu, chyba że mnie rozpraszał od czegoś innego? Spojrzałam za niego i przelotnie dostrzegłam wampirzą babcię, gdy Smith i Urlrich oraz inny mundurowy ją wyprowadzali. Powróciłam spojrzeniem do Blondasa. "Nie rób nic głupiego" powiedziałam. "Do kogo mówisz?" zapytał Stevens. Wszyscy przesuwaliśmy się do przodu, jakby zbijając w gromadkę wampiry przed nami. "Do niego" powiedziałam. Blondas się uśmiechnął. Nie podobał mi się ten uśmiech, w ogóle. Chwyciłam go za ramię i pospieszyłam go z windy, by dogonić innych, ale okowy oznaczały, że musiałeś zwolnić. Nie chciałam zostawić Stevensa samego z ostatnim z wampirów w windzie, ale... miałam złe przeczucia. Wydostaliśmy się z ostatniego kawałka magazynu, gdy Smith i inni otworzyli główne drzwi i zaczęli powoli i ostrożnie przemieszczać wampiry w gęstsze ciemności na zewnątrz.

Byli na zewnątrz; tylko Urlrich pozostał w drzwiach. Stevens przesunął się do przodu z ostatnim z nich. Podchodziłam z tyłu, z Blondasem jeszcze wolniejszym niż potrzebował być przede mną. Babcia obejrzała się za siebie. Spojrzałam jej w oczy i zobaczyłam to, zobaczyłam, co miała zamiar zrobić, ale byłam metry od niej, od drzwi. Napotkałam jej przerażone oczy, przyglądając się jak zbierała się na odwagę. Urlrich musiał złapać wampira, który upadł w swych kajdanach; pomógł mu wyjść za drzwi i byliśmy tylko Stevens i ja z ostatnimi kilkoma. Był bliżej niż ja. Zawołałam "Stevens, obserwuj babcię." Odwrócił się i zrobił to, co powiedziałam, ale nie uniósł broni do góry, tylko oczy. Smith nie miał do czynienia z wystarczającą ilością wampirów. "Nie rób tego, babciu" powiedziałam "Nie ruszaj się." "Albo mnie zabijesz" powiedziała. "Próba ucieczki pozwala nam użyć śmiertelnej siły; nie rób tego." Stevens spojrzał od niej do mnie. "Co się dzieje?" "Rozważa" powiedziałam. "Co rozważa?" zapytał. "Ucieczkę" powiedziałam. "Skąd wiesz?" zapytał. "Po prostu wiem." Nie byłam jasnowidzem; to były po prostu lata robienia tego gówna. Po prostu wiedziałam. "Co?" zapytał Stevens. "Po prostu nie pozwól jej uciec, Stevens" powiedział Urlrich. Wrócił do środka i uderzył w zasuwę swojego shotguna. Wydała ten ciężki, mięsisty dźwięk, który podnosi włosy na twoich ramionach i sprawia, że łopatki napinają się w oczekiwaniu na coś złego. Wampiry wzdrygnęły się, oprócz niej. "Nie" powiedziałam. "Stevens" powiedział Urlrich. Stevens przyłożył pistolet wprost do pleców kobiety. Uśmiechnęła się do mnie, a strach zniknął. Cholera. Zwróciła ten uśmiech do Stevensa i nagle była twoją ulubioną babcią. Promieniowała otuchą; mogłeś niemal poczuć zapach pieczenia ciasteczek. "Nikt się nie rusza!" powiedział Urlrich, a jego głos miał w sobie to kąsanie instruktora musztry .

Uśmiechnęła się do Stevensa. Chciałabym powiedzieć, że to wampirze umysłowe sztuczki, ale wyglądała tak nieszkodliwie, tak ludzko, tak bardzo jak babcia z bajki. Jego broń obniżyła się. Myślę, że żółtodziób prostu nie miał w sobie tego by strzelać, z bliska, do zakutej w kajdany starszej kobiety. Wyglądała tak ludzko. Odwróciła się i pobiegła, a Stevens jej nie postrzelił. Urlrich został zablokowany przez inne wampiry, które nie uciekały. Nie mógł użyć shotguna. Krzyknęłam "Kurwa!" i zaczęłam biec. Krzyczałam do Smitha jak ruszyłam. Bronie na zewnątrz eksplodowały - wiele z nich. Krzyczałam "Nie!" Nie wiem, na co mówiłam nie, ale wiedziałam, że cokolwiek się dzieje na zewnątrz, wampiry chciały, by to się stało, a jeśli tego chciały, to było złe. Czułam wampiry. Czułam ich moc. Wszystkie ześwirowały. Pobiegłam do drzwi, z wyciągniętym i gotowym AR; ciemność płonęła świętym światłem. Każdy święty obiekt w podwórzu rozjarzył się białym, chłodnym ogniem, jakby gwiazdy spadły na ziemię i po prostu ciągle świeciły, ale gwiazdy są światłem słonecznym, odległym, płonącym światłem słonecznymi; teraz się paliły. Na ziemi były ciała. Wampiry krzyczały, padając na ziemię, starając się ukryć oczy przed blaskiem. To było tak jasne, że nie mogłam bezpośrednio patrzeć na któregokolwiek z nich, więc wszyscy byli cieniami i kształtami w jasnych, błyszczących światłach. Mój własny krzyż stanął w świetle. Oparłam się plecami o ścianę z boku otwartych drzwi i obróciłam się wokół by zwrócić mój AR w kilka wampirów pozostawionych w środku. Urlrich zrobił to samo po drugiej stronie drzwi. Jego wpięty w krawat krzyż jarzył się. Oboje mrużyliśmy oczy przed światłem, starając się celować poza nie. To był poważny minus świętych przedmiotów. Jeśli wampiry opadały i kuliły się od światła, to było w porządku, ale jeśli nie, trudno było do nich strzelać. Jakoś wiedziałam na jakiego wampira patrzyłabym. Blondi miał Stevensa przed sobą, używając go jako tarczy. Obaj byli na kolanach. Przerwane łańcuchy z jego okowów do kajdan zwisały w pobliżu twarzy Stevensa. Oczy wampira świeciły jak szary lód z księżycem za nim. "Młody oficer nie wierzy w swój krzyż." Spinka w kształcie krzyża wpięta w klapę Stevensa nie świeciła. "Stevens" powiedział Urlrich. Miał strzelbę na ramieniu, ale nie śmiał jej używać, nie z nimi tak blisko siebie. Jeśli był tam strzał, który można uzyskać, to musiałby to być mój. Byłam wystarczająco dobra, jeśli strzelnica była jakimkolwiek wyznacznikiem oceny, by uderzyć w głowę Blondasa gdzie zerkała zza Stevensa, to był w zasięgu. Gdybym nie trafiła wewnątrz pierścienia siódemki, po prostu dostroiłabym mój cel. Jeśli spudłuję tym strzałem,

trafiłabym Stevensa. To byłby strzał w głowę i nie byłoby drugiej szansy dla Stevensa. Ale nie mogłam celować obok cholernego blasku mojego krzyża. Zerwałam go i rzuciłam w kąt. "Blake" powiedział cicho i ponaglająco Urlrich. Zignorowałam go i pozwoliłam swym oczom przyzwyczaić się do mroku. Blondas schował głowę jeszcze mocniej przy Stevensie, tak że był to tylko obnażony skrawek jego twarzy i to jedno świecące oko, na wpół ukryte w krótkich włosach Stevensa. "Nie rób tego" powiedział wampir. Zwolniłam mój oddech, na początek, to wszystko zaczyna się od oddechu, a potem zwolniłam bicie mego serca, mierząc to. Myślałam, cicho, w czasie, gdy spowolniałam rytm "Kurwa ... kurwa ... kurwa ... kurwa. ..." "Nawet jeśli możesz strzelić, możesz nie zrobić tego wystarczająco szybko." Utrzymywałam głos równym, moją wizję na tym skraju twarzy. "Pozwól... mu ...odejść." Przestałam patrzeć na szeroko otwarte oczy Stevensa i starałam się po prostu dostrzec mój cel. Schylił się całkowicie za Stevensa, tak że nie miałam żadnego strzału w głowę za wyjątkiem Stevensa. Utrzymałam cel tam, gdzie jego głowa była ostatnio. Wyjrzałby ponownie. Nie byłby w stanie się oprzeć - zapewne. Przemówił, ukryty. "Mówisz w czasie bicia swojego serca." "Tak" powiedziałam cicho. "Nie" powiedział Stevens głosem napiętym z presji wampirzej ręki przy jego gardle. "Gdybym rozerwał mu teraz gardło, nie masz szans spróbować." Urlrich powiedział "Ty go zabijesz, a ja cię zastrzelę poprzez jego ciało." "Jestem już martwy; nie możesz mnie przestraszyć. " "Nie... jesteś... martwy" powiedziałam. Miałam kłopoty z ostrością, gdzie jak myślałam, jego głowa mogłaby wyskoczyć. Nie możesz skupiać się w ten sposób zawsze; musisz oddać strzał lub dać odpocząć oczom. One słabną zanim twoje ramiona wyczerpią się utrzymując stanowisko strzeleckie. "Jestem martwy" powiedział wampir . "Nie ... jeszcze ..." powiedziałam. Widziałam krawędź blond włosów. Mój oddech po prostu się zatrzymał, wszystko się zatrzymało. Pociągnęłam za spust w studni ciszy, gdzie pustka czekała na bicie mojego serca. Blond włosy opadły z powrotem za Stevensa i myślałam, że spudłowałam. Czekałam na wampira rozrywającego mu gardło gdy wpadłam do przodu, z pistoletem na ramieniu, krzycząc "Kurwa!" Urlrich krzyknął "Stevens!"

Stevens opadł na czworaka. Czekałam aż jego gardło rozleje się szkarłatem. Wstał i odskoczył od wampira. Wampir pozostał na podłodze, na plecach. Miałam ciasno przytulony AR i nagle pomyślałam, że mogłam celować do tego ciała przez całą cholerną noc. Kroczyłam ostrożnie, ale szybko, aż do leżącego wampira. Urlrich poruszał się z drugiej strony, z shotgunem mocno przyciśniętym do ramienia. Spojrzałam w dół na ciało i stwierdziłam, że róg jego czaszki był otwarty, blond włosy złuszczone w tył, z sączącą się krwią i mózgiem. To był strzał w mózg, który zabił go na miejscu. Gdybym po prostu strzeliła mu w czaszkę, miałby wystarczająco dużo czasu, by rozerwać gardło Stevensa. Kurwa. "Piekielny strzał, Marszałku" powiedział Urlrich. "Dzięki" odpowiedziałam, a mój głos był trochę chropawy. Moje ramiona mrowiły w dół do moich palców, prawie jak szpilki i igły. To tak, jakby mój puls wlał się z powrotem do mojego ciała cały naraz, jakbym zwolniła więcej niż tylko bicie mojego serca na te kilka minut. Czułam się trochę słaba w kolanach i miałam zawroty głowy. Pozwoliłam sobie wypuścić duży oddech i skoncentrowałam się na zdecydowanym staniu. Stevens wymiotował w kącie, nie ze strachu, ale z tego samego poczucia ulgi, który sprawiał, że chciałam opaść na kolana, zamiast trzymać cel na wampirze. Widziałam mózgi na zewnątrz; oznaczały martwego wampira, do diabła, martwe cokolwiek. "Nie żyje?" zapytał Urlrich. "Taa" powiedziałam, "mózg na zewnątrz oznacza trupa." "Więc dlaczego wciąż do niego celujesz?" Myślałam o tym, i wypuściłam kolejny głęboki oddech, zmuszając się do opuszczenia mojej broni. Jakoś nie chciałam tego robić; to po prostu wydawało się bezpieczniejsze. Nie logiczne, ale po prostu chęć utrzymania celu była bardzo silna. Walczyłam z chęcią umieszczenia w nim kolejnej kuli, ale jego mózg wyciekał na podłogę. Był martwy, tak że nie musieliśmy go ściąć i zakołkować mu serca. Był martwy. Był rzeczywiście, naprawdę nieżywy, ale nadal przemieszczałam się tak, że stanęłam z bronią w dole mojego ciała utrzymując ciało wyraźnie na moim widoku. "Sprawdź swojego partnera" powiedziałam. Urlrich przytaknął i ruszył robić to, co powiedziałam. Smith był w drzwiach i było z nim więcej gliniarzy. "Nikomu nic nie jest?" zapytał. "Taa" powiedziałam "za wyjątkiem wampira. Kto jest martwy na zewnątrz?" Urlrich przeniósł się, by zobaczyć swojego partnera, który wymiotował w kącie.

"Większość wampirów; żadnych glin." "Co się stało?" zapytałam. "Starsze kobiety poleciały, a potem wszystkie nasze święte przedmioty eksplodowały i ktoś wystrzelił." "I wszyscy myśleli, że to wampiry zaatakowały" powiedziałam" więc też zaczęli strzelać." " Taa "powiedział Smith. "Cholera" powiedziałam. "Hej, żaden gliniarz nie jest martwy" powiedział. Przytaknęłam. "Masz rację. Jasna strona." Mundurowy podbiegł do nas. "Jest tutaj ekipa wiadomości." "Cholera" powiedział Smith, "jak do cholery się tu dostali?" Spojrzałam na martwego wampira i pomyślałam o wszystkich wampirach, które wyglądały jak dziadkowie, dzieci, mamuśki odwożące dzieciaki na zajęcia pozalekcyjne, wszystkich zabitych przez policję, na kamerze. Kurwa, kurwa, kurwa, pierdolona kurwa! Walczyłam z ochotą kopnięcia ciała wampira. Zaplanowali to w ten sposób? Czy zaalarmowali media i byli gotowi za to umrzeć? Czy zrobili z siebie męczenników? Boże, miałam nadzieję, że nie, bo tam, gdzie znajdzie się jeden męczennik, będzie więcej. Winda szczęknęła do życia za nami i wszyscy się obróciliśmy, z uniesioną bronią. Przytulałam AR do swego ramienia i policzka, dopóki nie zobaczyłam Zerbrowskiego unoszącego drewniane drzwi. Miał wyciągniętą broń; tak jak robili wszyscy. Popatrzył na martwego wampira. "Przegapiłem całą zabawę?" "Przegapiłeś strzelaninę, tak. Medialną gównoburzę, nie" powiedziałam. "Mogę wrócić na górę" powiedział. "Możesz być najwyższym rangą oficerem na miejscu. Myślę, że musisz z nimi pogadać." "Cholera" powiedział. To by to podsumowało.

Rozdział 6 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Wyszłam na pogrążony w chaosie dziedziniec. Ludzie krzyczeli, wszędzie były światła, w tym helikoptery nad głowami, z reflektorami. Jeden umundurowany policjant klęczał nad wampirzym dzieckiem, trzymając dłonie na ranie jej brzucha, próbując zatamować krwawienie, starając się ją uratować. Wystrzał zabrzmiał głośno, blisko i odwróciłam się, z bronią w ręku, wycelowaną i gotową. Kolejny umundurowany oficer strzelał w wampira na ziemi, wykańczając go. Kolejny policjant z blond kucykiem wrzeszczał na niego "Odsuń się! Wycofaj się!" Smith zapytał "Ratujemy ich, czy zabijamy?" To było doskonałe pytanie. Moglibyśmy legalnie zabić ich wszystkich. Powołałam się na ustawę, co oznaczało, że był to niepisany nakaz egzekucji. Mogliśmy legalnie zadać ostateczny cios i umieścić kulę w głowie i sercu każdego. Niektórzy oficerowie usiłowali zatamować rany rękami lub kurtkami. Niektórzy mieli shotguny, wycelowane w leżących. Gdybym dała rozkaz po prostu upewnilibyśmy się, że nie żyją. Prawnie mogłabym to zrobić; kilka lat temu zrobiłabym i była absolutnie pewna, że miałam rację. Teraz... nie byłam pewna. Jakie legalne opcje miałam? Co prawo mówiło, że mogłam zrobić? Gdy masz odznakę, czasem to wszystko, co pozostało; musisz postępować zgodnie z prawem. Problem polega na tym, że czasami prawo jest szare i niejasne, a innym razem jest zbyt jasne - jasne, ale nie słuszne, nie w porządku. Kiedyś uważałam, że w prawie chodziło o sprawiedliwość, ale zbyt długo nosiłam odznakę i broń, by nie rozumieć, że w prawie chodziło o prawo. Chodziło o to, jak było napisane, przez ludzi, którzy nigdy nie musieliby stać tu w nocy z krwawiącymi ciałami i mężczyznami pytającymi, Co robimy? Kurwa. Zerbrowski miał swój telefon i podszedł do mnie mówiąc cicho "Każdy na górze jest coraz bardziej nerwowy. Mają strzelać do reszty, czy spróbować sprowadzić ich na dół? I mamy dwa ambulanse poza strefą zabójstw. Mam kazać im przejechać i spróbować ocalić tych, których mogą, czy mamy zamiar zakończyć pracę?" "Znasz opcje prawne tak dobrze jak i ja" powiedziałam. Nie chciałam podejmować decyzji. Dlaczego ktoś inny nie mógł tego zrobić?

"Chcesz, żebyśmy po prostu rozstrzelali tych na górze i odesłali karetki?" spytał i studiował moją twarz, jakby mnie nie znał, albo czekał, by zrozumieć, kim do cholery byłam; może oboje byliśmy. Pokręciłam głową. "Nie, pieprzyć to, ale nie, chyba nie." "Chyba?" zapytał. Pokręciłam głową ponownie i zaczęłam się przemieszczać. "Niech ambulanse przyjadą. Powiadom policję na górze, by uspokoili wampiry, że postaramy się o ich bezpieczeństwo, ale sprawy tu na dole są zbyt zmienne, by zagwarantować im bezpieczeństwo. Każ im twardo obstawać przy swoim; każdy wydostanie się żywy jeśli będzie współpracować." Zrobił to, co powiedziałam i udałam się pomagać rannym i pokazać, na przykładzie, co będziemy robić dziś wieczorem. Jak zamierzaliśmy załatwić to wszystko zależałoby od paru następnych minut. Jak można pomóc rannemu nieumarłemu? Smith klęczał obok wampirzej nastolatki. "Czy powinna mieć bicie serca?" zapytał. "Niekoniecznie" powiedziałam i uklękłam obok niego, ponieważ to było tak dobre miejsce do rozpoczęcia, jak każde. "A w jaki sposób stwierdzić, czy są martwi, albo... możliwi do ocalenia?" "Dobre pytanie" powiedziałam. Przemówił cicho. "Masz dobrą odpowiedź?" Uśmiechnęłam się, ale nie odwzajemnił uśmiechu. Westchnęłam i opuściłam kilka moich psychicznych tarcz. Byłam nekromantką, pierwszą prawdziwą, której pozwolono żyć i dorastać w jej mocy od ponad tysiąca lat. Wampiry przez wieki zabijały ludzi takich jak ja, ponieważ legenda mówiła, że naprawdę potężni nekromanci sterowali wszystkimi nieumarłymi, a nie tylko zombie. Nie mogłam kontrolować wampirów na sposób, w jaki mogłam zombie, które wskrzeszałam, ale miałam nad nimi władzę... czasami. Spojrzałam w dół na ‘dziewczynkę’ z jej krótkimi, czarnymi włosami i bladą, wyblakłą skórą. Była najbardziej goth, czy emo, spośród wampirów. Włosy tak bardzo nie były w jej naturalnym kolorze. Wyglądała na jakieś czternaście lat, może młodsza, wiek, w którym wielu z nas się buntowało. Starałam się ‘widzieć’ więcej niż tylko fizyczne opakowanie. Byłam w stanie poczuć ich głód wcześniej; czy mogłabym zrobić więcej? W swoim czasie ocaliłam wampira czy dwóch. Jest... iskra, jak zimny płomień migoczący w centrum jej ciała, w okolicy gdzie spotykały się mostek i żołądek. Energia, którą widziałam zachwiała się jak płomień świecy poruszający się na wietrze, zamigotała przygasając, by umrzeć. ‘Spoglądałam’ na inne ciała,

koncentrując się, starając się zobaczyć. Niektóre z nich były zimne, bez krzty energii. Odeszli, naprawdę nie żyli, ale troje innych miało palące się płomienie ponad nimi, w nich. Karetki były tutaj, sanitariusze pochodzili z noszami na kółkach. Widziałam ich wahanie, zastanawianie, od czego zacząć. Zawołałam "Zacznijcie od kobiety na skraju grupy, blisko was, ona jest najbliżej śmierci." Wymienili spojrzenia, jakby wzruszając ramionami i zaczęli podpinać wampira do osocza. Stwierdzili, że osocze lub szybka transfuzja krwi, może "uratować" wampira i dać im szansę wyleczenia na własną rękę. To było wszystko, co odkryli, że można zrobić dla wampirów w sytuacjach awaryjnych. Skierowałam drugą grupę sanitariuszy do następnego wampira, którego płomień się wahał; to pozostawiło nas z dwójką, która była wciąż żywa, ale ranna, ale mogłeś podłączyć kroplówkę tylko tak szybko. Dotknęłam zimnej skóry dziewczyny. Wampiry, które się nie pożywiały i mają mniej niż sto lat są zimne bez naszej krwi, czyniącej ich żywymi. Pragnęłam, by migoczący płomień zapłonął stabilniej, jaśniej. To zapłonęło wystarczająco, bym się odsunęła, jakby to był prawdziwy ogień. "Wszystko w porządku?" zapytał Smith. "Taa, po prostu przynieś tutaj drugiego żywego, żebym jego też mogła dotknąć." "Wyjaśnisz później dlaczego " powiedział. "Taa." Smith wziął mnie za słowo i po prostu poszedł pomóc przenieść do mnie wampira. Usłyszałam jęk i stłumiony krzyk kogoś. Rozejrzałam się, a ogień zachwiał się wraz z moją koncentracją. Cholera. "Co się stało?" zapytałam. "Obudził się" powiedział Smith. "To kogoś zaskoczyło." Spojrzał na jednego z będących z nim mundurowych, ale nieśli ciało mężczyzny do mnie w kołysce swoich ramion. Położyli go po drugiej stronie mnie tak, że miałam rękę dla każdego wampira. Mężczyzna zamrugał na mnie dużymi, ciemnymi oczami, jego twarz wykrzywiała się w bólu. Jego krótkie włosy były naturalnie czarne, pasujące do lekkiego skosu jego oczu. Nie byłam dobrym sędzią azjatyckiej tożsamości etnicznej. Gdybym musiała zgadywać, powiedziałabym Japończyk lub Chińczyk, ale mógł być Koreańczykiem. Myślę, że to nie miało znaczenia. Był szczupły i około mojego rozmiaru, więc wyglądał delikatnie jak na mężczyznę. Jak wszyscy w tej grupie wyglądał jak ofiara, a przynajmniej nie niebezpiecznie. Otwór po kuli w górnej części jego klatki piersiowej zwiększał całą tą nie niebezpieczną sprawę. Wyciągnęłam rękę, by dotknąć jego dłoni. Wzdrygnął się i robił wszystko, by się ode mnie odsunąć.

"Pozwól sobie pomóc" powiedziałam. Gdy mówiłam, straciłam koncentrację na iskrze dziewczyny i musiałam włożyć w to więcej energii, zamykając na chwilę oczy, bym mogła zobaczyć jej płonący jaśniej płomień. Jego też widziałam bardziej z zamkniętymi oczami. To płonęło lepiej niż jej, napędzając siebie. Był prawdopodobnie najmniej ranny spośród nich. "Odejdź ode mnie" powiedział. Otworzyłam oczy i zobaczyłam strach na jego twarzy. "Nie dotykam cię" powiedziałam i pracowałam, by utrzymać swój głos stabilnym, równym, tak, bym mogła utrzymać stabilnie energię dziewczynki. "Wiesz dokładnie, co robisz" powiedział i teraz ze strachem był gniew. Właściwie, to nie wiedziałam, co robię. Robiłam to całe podtrzymywanie płomienia / energii tylko raz wcześniej i było to na wampirze, którego bardzo dobrze znałam i wykonałam pracę z energią przed nagłym wypadkiem. Nie powinnam móc pracować tak płynnie z obcymi wampirami i w momencie, gdy o tym pomyślałam, moja kontrola nad energią dziewczyny osłabła. Psychiczne uzdolnienia są niczym czary; musisz wierzyć. Odepchnęłam swoje wątpliwości i zaczekałam, pomagając jej się trzymać. Drugi wampir na wpół usiadł, próbując odsunąć się dalej ode mnie. Jęknął i opadł na cegły, z twarzą wykrzywioną w bólu. Nagle jego stan się pogorszył. "Cholera" powiedziałam "kula ciągle tam jest, a on ją przesunął." Płomień wampirzej dziewczynki zachwiał się jak zrobiły to moje emocje, a jej iskra była niczym świeca w silnym wietrze, prawie przygasała, ale teraz i jego migotała na "wietrze." Krzyknęłam "Lekarz!" Jeden z nich przebiegł odległość od swego przypadku, pozostawiając swemu partnerowi podtrzymywanie kroplówki dla innej ofiary. Sekundy, po prostu sekundy, minuty i byłoby więcej pomocy. Chwyciłam zimną dłoń chłopaka. Pchnęłam w niego moc i krzyknął "Nie! Nie, nie będę kolejnym z twoich niewolników!" Byłam tak zaskoczona, że go puściłam. Osiadł z powrotem w cegłach, kaszląc krwią koloru czarnego syropu. Sanitariusz wahał się między nimi. "Dziewczyna, ona zanika szybciej." Wziął mnie za słowo, klękając, zaczynając pracować nad dziewczyną. Kazał jednemu z mundurowych pomóc utrzymać rzeczy. Zostałam z mężczyzną, fizycznie chłopcem, może siedemnastoletnim, gdy zmarł po raz pierwszy. "Pozwól, że ci pomogę."

"Nie" Zakasłał mocniej i wyglądało na to, że go boli. Włożyłam w niego więcej energii, ale krzyknął "NIE!" Nie mogłam skupić się na nich obojgu, bo moje emocje wchodziły w drogę. Walczyłam, by trzymać stabilnym płomień dziewczynki, gdy podpinali kroplówkę i zaczęli wprowadzać w jej żyły coś, co pomogłoby bardziej niż moja moc. Zaoferowałam swój nadgarstek w kierunku jego twarzy. "Więc pożyw się, jeśli nie chcesz przyjąć energii." "Wtedy będę przywiązany do Jean-Claude'a." Policja nie bardzo rozumiała, jak głęboką więź miałam z Jean-Claude’m w związku z tą całą sprawą ludzkiej służebnicy więc musiałam uważać, co mówiłam w następnej kolejności. "Wolałbyś umrzeć?" "Tak." Znów zakasłał i wił się z bólu, gdy Smith próbował utrzymać go nieruchomo. "Dlaczego?" zapytałam. Kiedy mógł mówić obok bólu, jego głos był niewyraźny od krwi wylewającej się z jego ust "Wolność; nie chcemy przynależeć do mistrza. Chcemy być wolni, nie należeć do kolejnej rady. Oni odeszli; niech takimi pozostaną." Iskra dziewczynki wskoczyła na miejsce, osocze utrzymywało ją przy "życiu." Przesłałam całą moją energię do niego. Jego płomień rozgorzał tak, że musiałam walczyć, by nie zamknąć oczu przed blaskiem, który był wszystkim w mojej głowie. "Nie" Przewrócił się na bok, a krew odpływała szybciej z jego ust. "Odrzucam pomoc medyczną i metafizyczną. Odmawiam." Sanitariusz powiedział "Nie wiem, co robisz dla niego psychicznie, ale musisz teraz przestać. Odmówił pomocy; prawnie musisz się zatrzymać." "Umrze" powiedziałam. "Jestem już martwy, jestem wampirem." "Nie jesteś martwy" powiedziałam, "jesteś nieumarłym; to nie to samo." "Umrę za sprawę." Jego głos był ochrypły, prawie boleśnie głęboki. Kropla czarnej krwi wezbrała i wylała się z jego ust. "Jaką sprawę?" spytałam. "Wolność" i była to ostatnia rzecz, jaką powiedział nim jego oczy się zaszkliły; jego ciało wydało ostatni konwulsyjny ruch a ja obserwowałam jak jego płomień migocze i gaśnie, jakby zdmuchnął go jakiś wielki oddech. Złapałam go za rękę i było już za późno, by go uratować, ale nie za późno, by poczuć jak odchodzi. Nie czułam się tak samo jak z ludźmi umierającymi w moich ramionach; istniała różnica co uchodziło z wampira, kiedy umierali. Czy to różnica dusz? Były złe? Byli

straceni, jak utrzymywał Kościół? Nie znałam odpowiedzi na żadną z tych rzeczy. Wiedziałam tylko, że nie był znacznie starszy niż wyglądało jego fizyczne ciało, i że zmusił nas byśmy go zabili, a ja nie rozumiałam dlaczego.

Rozdział 7 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us To było toczące się śledztwo, ale te wampiry były gotowe umrzeć niż zaryzykować bycie we władzy Jean-Claude'a. Jeśli jesteś gotów umrzeć, by uniknąć bycia częścią czyjejś struktury władzy, to tylko mały krok od bycia gotowym zabić, by zniszczyć tę strukturę władzy. Zwykle nie dzielę się informacjami na temat dochodzeń z moimi chłopakami, ale... jeśli się nie podzielę i coś złego stałoby się z Jean-Claude’m, lub jednym z moich innych kochanków, czy przyjaciół, nigdy bym sobie nie wybaczyła. Mogli odebrać moją odznakę, jeśli był to wybór między jej utratą lub utratą jednego z ludzi, których kochałam. Czy próbowałam usprawiedliwić to, co miałam zrobić? Tak. Czy tak czy inaczej zamierzałam to zrobić? Tak. Przeniosłam się na bok dziedzińca, schodząc z drogi technikom kryminalnym i tuzinom dodatkowych glin, którzy zawsze wydają się gromadzić w miejscu zbrodni. Znalazłam mały kawałek alejki pomiędzy dwoma budynkami. Wprawdzie "alejka" była na tyle duża, by poprowadzić przez nią wóz piwny, wracając do dnia gdy browar został zbudowany dla tego właśnie celu, ale była zacieniona i z dala od wszystkich. Oparłam się ramieniem o chłodne cegły i miałam tyle prywatności ile mogłam uzyskać. Nie musiałam podnosić słuchawki i dzwonić do Jean-Claude'a; wszystkim, co musiałam zrobić, to opuścić tarcze, które utrzymywałam w miejscu między nim a mną. To było jak otwieranie drzwi, które trzymałam zaryglowane, bo bez realnego wysiłku, by to zablokować, naruszaliśmy nawzajem swoje emocje; myśli, a nawet odczucia fizyczne mogłyby być dzielone. Najbardziej ekstremalne granice przestrzeni osobistej pomiędzy tym gdzie jedno z nas się kończyło, a drugie zaczynało zanikały; to stawało się piekielnie mylące i szczerze mówiąc, cholernie przerażające. Nie podobało mi się tak dalekie bycie w cudzym umyśle, ciele i sercu i za cholerę nie chciałam, widzieć go tak daleko we mnie. Ale to nie znaczyło, że wszystkim, co musiałam zrobić, to odblokować, te "drzwi" w głowie, a następnie zapukać w tarcze, które trzymały mnie przed zbyt głębokim zapadnięciem się w umysł Jean-Claude'a, bo stwierdziliśmy, że nie wystarczało, by tylko jedno z nas blokowało. Jeśli tylko jedno z nas to zrobiło, to mieliśmy odbicia w tę i z powrotem w dziwnych momentach. Głównie silnych emocji, silnych odczuć, ale nie zawsze; to mogło być bardzo przypadkowe.

Jean-Claude otworzył się do mnie, a ja wiedziałam, że siedział w swoim biurze w Grzesznych Rozkoszach. Czułam pot na jego skórze, kiedy otarł nagą górną część ciała ręcznikiem w dół. Tańczył, co było rzadkością, odkąd był właścicielem i kierownikiem klubu. W noce, kiedy tańczył, klub byłby pełen po brzegi kobiet i mężczyzn, którzy chcieli zobaczyć najseksowniejszego wampira w St. Louis ściągającego nieco swych ubrań na scenie. Nigdy nie rozbierał się tak dalece jak jego inni tancerze. Nic tak powszechnego jak stringi typu G na moich głównych chłopakach, ale miał jakieś spodnie z wystarczającą ilością wiązań i dziur, że nie ukrywały wiele więcej. Dowiedziałam się, że przez większość czasu bardziej dominujące osobowości lubiły zachować więcej ubrań a ci ulegli były bardziej wygodni stając się nadzy. Czasy, kiedy Jean-Claude był czyimkolwiek uległym małym krwiopijcą były latami w przeszłości. Poza sypialnią ani on ani ja nie przepadaliśmy za rozbieraniem się, albo co najmniej nie w pierwszej kolejności. Spojrzał w dół linii tego długiego, szczupłego, pięknie umięśnionego ciała, bym mogła zobaczyć, że skórzane spodnie były tymi z bardzo otwartymi wiązaniami, które szły od pasa do kostek, tak że to było bardziej jakby miał fronty i tyły spodni, ale boki były jakby zaginione w akcji. Były głównie białą, doskonałą skórą jego długich nóg wyzierającą przez czarne sznurowania skórzanych spodni. Samo jego spoglądanie w dół jego ciała, tak, że mogłam zobaczyć, scisnęło rzeczy nisko w moim ciele i sprawiło, że musiałam wypuścić głęboki, drżący oddech. Nawet przyłożyłam rękę, by się ustabilizować do chłodnych cegieł ściany. Jean-Claude wpływał na mnie w ten sposób niemal od chwili, kiedy go ujrzałam. Przemówił do pustego biura "Ma petite, kocham, że tak na mnie reagujesz." Wyszeptałam, z twarzą blisko cegieł "Właśnie zszedłeś ze sceny; wszyscy reagowali na ciebie w ten sposób." "Ale to jest pożądanie obcych, ten pierwszy przypływ pożądania, gdzie wszystko jest możliwością i fantazją. Mieć kogoś reagującego jak ty, po siedmiu latach bycia razem, to znaczy więcej." "Nie mogę sobie wyobrazić nikogo nie reagującego na ciebie w ten sposób" powiedziałam. Zaśmiał się i to był ten namacalny, pieszczotliwy dźwięk, jakby jego śmiech spływał mi po skórze, pod ubrania i dotykał wszystkich niegrzecznych miejsc. "Przestań" powiedziałam "wciąż pracuję." "Zwykle nie kontaktujesz się ze mną, aż do zakończenia pracy. Co jest nie tak?" Umawialiśmy się wystarczająco długo, by zrozumiał, że kiedy byłam w pracy, byłam

Marszałkiem, nie czyjąkolwiek dziewczyną. Inni mężczyźni mieli problem z tym podziałem nastawienia; nie on. Jean-Claude rozumiał dzielenie twojego życia, twoich emocji i twoich ludzi. Wampiry, którym udaje się przeżyć setki lat są w najwyższym stopniu podzielne. Muszą być albo oszaleliby. Nie możesz rozwodzić się za bardzo nad złymi rzeczami, bo po kilku wcieleniach jest ich zbyt wiele. Odkryłam wystarczająco złych rzeczy w jednym tylko życiu, że musiałam to robić; nie mogłam sobie wyobrazić prawie sześćsetletnich wartości. Opowiedziałam mu najkrótszą wersję, jaką mogłam wymyślić i dodałam "Słyszałeś jakieś plotki o tego typu gównie?" "Nie tak dokładne, nie." "To znaczy, że tak, nieprawdaż?" powiedziałam. "Słyszałem plotki o niezadowoleniu z pomysłu rady rządzącej wszystkimi wampirami, będącymi tu, w Ameryce. Istnieją pewne obawy, że starzy członkowie rady, którzy pozostają przy życiu po prostu rozłożą kramik tutaj i będą rządzić jak robili to dawniej. Powstrzymanie tego było jednym z głównych powodów, że byłem zachęcany przez większość do założenia amerykańskiej wampirzej rady. Ja i będące tu wampiry jesteśmy bardziej godni zaufania niż starzy europejscy mistrzowie." "Poznałam dość starej rady, by się z tym zgodzić" powiedziałam. "Nie słyszałem, że jakieś wampiry rzeczywiście rozważały nie posiadanie mistrza w ogóle. Tylko bardzo młodzi wśród nas marzyliby o czymś takim." "Tutejsze wampiry były i są młode. Żaden z nich nie miał ponad setki, większość z nich między pięćdziesiąt a dwadzieścia, a poza tym dziesięć lat i mniej." "Czy wszyscy z nich to Amerykanie?" Pomyślałam o tym. "Chyba tak." "Amerykanie, żywi i nieumarli, są bardzo dziwni. Cenią swój ideał wolności ponad wszystko o czym śniłaby reszta z nas." "Jesteśmy młodym krajem" powiedziałam. "Tak, w innej epoce Ameryka byłaby ekspansywna, na etapie budowania imperium, ale rozwinęliście się wiek za późno. Światowi liderzy, jak i wojskowi, nigdy nie pozwoliliby teraz na taki podbój." "Miło byłoby zacząć utrzymywać niektóre ziemie i zasoby, za które giną nasi żołnierze" powiedziałam. "Ma petite, jesteś ukrytą imperialistką?" "Po prostu zmęczona oglądaniem w wiadomościach naszych umierających chłopców i dziewcząt i nie posiadaniem niczego do pokazania w zamian za wyjątkiem worków ciał."

"Masz wolność i wdzięczność osób, którym pomagasz" powiedział bardzo łagodnym głosem. Roześmiałam się. "Taa, są tak wdzięczni, że ciągle próbują wysadzać nas w powietrze." "Wiek, w którym Ameryka osiąga pełnoletniość jest dziwnym momentem w historii, z tym się zgodzę." "Ci goście byli gotowi umrzeć niż ryzykować związanie się z tobą krwią, ale odbierałam ich tak, jakby już byli krwią naszego rodu." "To jest interesujące i nieoczekiwane. Jesteś pewna, że nie są z naszego rodu?" Wzięłam głęboki oddech, wypuściłam go i naprawdę starałam się nad tym pomyśleć, poczuć to, co czułam. Pozwoliłam mu odczuć moją pamięć. Po prostu przestałam mówić i pozwoliłam mu to wziąć bezpośrednio z mojego umysłu. "Pomyślę nad tym." Wycofał się ode mnie, osłaniając się nieco. "Pomyślałeś o czymś a to nie ma zamiaru mi się spodobać, czyż nie?" "Mam pomysł, to wszystko. Chcę o tym pomyśleć i poprosić o opinie niektórych z tych starszych, którym ufam najbardziej, zanim podzielę się tym z tobą." "Kiedyś po prostu byś mnie okłamał" powiedziałam. "I kiedyś, ma petite, nie uświadamiałabyś sobie, że coś przed tobą ukrywam." "Znam cię" powiedziałam. "Znamy się nawzajem" powiedział. "Zaufasz mi, bym zatrzymał pogląd dla siebie, dopóki nie pomyślę, że jest gotowy by się nim z tobą podzielić?" "Wolałabym wiedzieć" powiedziałam. "Ufasz mi?" zapytał ponownie. Westchnęłam. "Tak". Ale pomyślałam, Chcę wiedzieć i ponownie znalazłam się w jego umyśle, lecz wypchnął mnie delikatnie. Mój punkt widokowy przesunął się z bycia prawie w jego głowie do bycia lekko z przodu i nad nim. Kiedyś to ja wykonywałam całe to dalekosiężne oglądanie, zanim stałam się z tym bardziej nieskrępowana, ale teraz to Jean-Claude był tym, który odepchnął mnie dalej. Uśmiechnął

się

do

mnie,

oczami

w

tym

bogatym,

kobaltowym

błękicie,

najciemniejszym prawdziwym niebieskim, jaki kiedykolwiek widziałam w czyichś oczach. Najpierw oczy, a potem czarne loki rozsypane wokół tej lśniącej, pięknej górnej części ciała; mała blizna na klatce piersiowej w kształcie wypalonego krzyża była gładkością pod moimi palcami, kiedy go dotykałam. W chwili, gdy przypomniałam sobie wyraźniej fizyczne tego odczucie, byłam bliżej wewnątrz, jak robienie zbliżenia kamerą.

Odepchnął mnie z powrotem, tym razem mocniej i nie był uśmiechnięty gdy na mnie spoglądał. Wiedziałam, że widział mnie w zacienionej alejce, tak jak ja widziałam jego w swoim eleganckim biurze. "Mówiłaś, że mi zaufasz." "Ufam ci" powiedziałam. "Ale nadal naciskasz; nadal testujesz swoje granice." Wzruszyłam ramionami. "Przepraszam, naprawdę nie miałam tego na myśli." "Nie miałaś a robisz to, ma petite." Znów wzruszyłam ramionami. "Nie możesz winić dziewczyny za to, że próbuje." "Tak, tak mogę" powiedział. "Je t'aime, ma petite." "Ja też cię kocham, Jean-Claude" powiedziałam. Zamknął łącze między nami, zamknął swe metafizyczne drzwi ciężko i szczelnie. Myślał o czymś, a jeśli bym naciskała mógłby mi powiedzieć, ale nauczyłam się, że kiedy Jean-Claude mówił mi, że nie chcę czegoś wiedzieć, zwykle miał rację. Nieświadomość nie jest błogosławieństwem, ale wiedza również nie jest. Czasami po prostu wiesz więcej, ale to nie czyni cię szczęśliwszym. Usłyszałam kogoś za mną i odwróciłam się, by odkryć Zerbrowskiego w ujściu alejki. "Widzi to w wiadomościach?" "Co?" spytałam. "Ciała" powiedział. Zamrugałam na niego, próbując się zmusić do zdecydowanego powrotu do mojej własnej głowy, mojego własnego ciała. Przycisnęłam koniuszki palców do zimnej, szorstkiej cegły i to pomogło. "Wszystko w porządku?" zapytał. Przytaknęłam. "Pewnie." "Też zadzwoniłem do Katie" powiedział. "Widziała to w wiadomościach" powiedziałam. "Nie, ale dzieciaki widziały." Posłałam mu współczujące spojrzenie. "Przykro mi, Zerbrowski, to musi być trudne." "Wiadomości pokazują wszystkie ciała z prześcieradłami i całe gówno wokół tego i powiedzieli, że dwóch funkcjonariuszy zostało zabitych, a nigdy nie podają nazwisk dopóki rodziny nie zostaną powiadomione, co jest ważne, ale źle wpływa na rodzinę każdego innego" powiedział. Myślałam o tym, ale większość moich "chłopaków" mogło poczuć mnie żywą, albo czuliby gdybym umarła, tak jak ja odczułabym gdyby oni zmarli. Ale osłaniałam się jak

sukinsyn, by utrzymać ich z dala od swojej głowy. Dałam im jasno do zrozumienia, że wszyscy z nich muszą pozostać poza moim umysłem, kiedy pracowałam na miejscu zbrodni. Dałam z siebie wszystko, by mieć pewność, że toczące się śledztwa nie były dzielone z żadnym z nich. Pozostanie na tyle odrębną, by zachować tajemnice przed każdym innym, wymagało nie lada pracy, ale musiałam to zrobić, nie tylko żeby utrzymać pracę policji poufną, ale dlatego, że nie potrzebowali oglądać horrorów, jakie widywałam w pracy. Nie chciałam, czy też nie potrzebowałam dzielenia tej części mojej pracy. Czasami, gdy miałam koszmary, dostawali przebłyski tego gdy spaliśmy obok siebie. Kiedy pracowałam nad bardzo brutalnym przypadkiem, niektórzy z moich kochanków zaczynali sypiać gdzie indziej. Tak naprawdę nie winiłam ich, choć odkryłam, że ci którzy się ukrywali tracili u mnie punkty. Wolałam w moim życiu ludzi, którzy mogliby przyjąć całą mnie, a nie tylko części. Czy potrzebowałam zadzwonić do domu? Prawdopodobnie. Cholera. "Co to za spojrzenie na twojej twarzy?" powiedział Zerbrowski. "Pozwoliłam wiedzieć Jean-Claude'owi, ale nie powiedziałam mu żeby powiedział innym." "Nie zrobi tego automatycznie?" "Niekoniecznie; starsze wampiry nie zawsze są wspaniałomyślne w wymianie informacji." "Potrzebujemy żebyś przyszła porozmawiać z tymi wampirami w tej chwili, ale jeśli chcesz zadzwonić do jednego z twoich innych facetów, zrób to szybko." "Dzięki, Zerbrowski" powiedziałam. "Taa,

może

następnym

razem

zechciej

zadzwonić

do

chłopaka,

który

najprawdopodobniej powie wszystkim innym." "To byłby Micah" powiedziałam i już wyławiałam swój telefon. "Pozdrów ode mnie pana Callahana." "Zrobię to" powiedziałam i miał mój telefon na zewnątrz. "Nie miałaś wcześniej wyjętego telefonu" powiedział Zerbrowski. Spojrzałam na telefon w ręku, jak gdyby właśnie się tam pojawił. Zdałam sobie sprawę, że w półmroku przypuścił, że już przez niego rozmawiałam. Gdybym pomyślała, mogłam ukryć fakt, że nie użyłam telefonu za pierwszym razem. Potrząsnął głową i machnął ręką. "Nie chcę wiedzieć, bo jeśli rzeczywiście miałbym pewność, że możesz porozmawiać z Jean-Claude’m bez użycia telefonu, to mogłoby na swój sposób narazić na szwank integralność naszego miejsca zbrodni. Po prostu od teraz używaj telefonu, dobrze?"

Kiwnęłam głową, trzymając go w ręku. "Nie ma sprawy." Przycisnęłam numer Micaha na liście moich ulubionych, a telefon wykonał dla mnie połączenie. Był lampartołakiem, nie wampirem; zwierzołaki mają tendencję do myślenia bardziej jak współcześni ludzie. Można by pomyśleć, że będzie na odwrót, ale tak nie było. Wampiry nie były ludźmi, czy zwierzętami; były wampirami i nie ważne jak bardzo kochałam Jean-Claude'a, wiedziałam, że taka była prawda.

Rozdział 8 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Dzwonkiem Micaha było "Stray Cat Strut" Stray Cats 3; Nathaniel dodał go gdy szalał nadając niemal każdemu własny ton dzwonka na moim nowym telefonie. To nie był idealny dzwonek dla Micaha, ale nie znalazłam jeszcze nic co spodobałoby mi się bardziej, więc go zostawiłam. Jego służbową odpowiedzią było zawsze "Tu Micah Callahan." Dziś wieczorem, dla mnie, to było "Anita" i w jego głosie była ulga, a następnie odzyskał swój ton i był poważniejszy, kiedy powiedział "Nie oczekiwałem rozmowy tak wcześnie. Nie mogłaś skończyć na miejscu zbrodni." Ta ulga na początku i jego szybkie rzeczowe dojście do siebie kazało mi zacząć od przeprosin, które bez żadnej ilości krytyki czy marudzenia, mógł ode mnie otrzymać. "Przepraszam, że nie zadzwoniłam wcześniej, ale wiedziałam, że wy chłopcy wiedzielibyście, że nie byłam jednym z martwych oficerów." Pożałowałam użycia słowa martwy jak tylko opuściło moje usta, a potem nie żałowałam, bo to była prawda, a potem... Ach, do diabła. Mogłam go sobie wyobrazić na drugim końcu telefonu, jego kocie oczy, zielono-złote, w zależności od światła. Lamparcie oczy, bo bardzo zły człowiek zmusił go do pozostania w zwierzęcej formie, aż nie mógł całkowicie powrócić do ludzkiej. Jeśli jego głęboko brązowe loki były rozpuszczone, a nie związane z tyłu w koński ogon lub warkocz, upchałby je za uchem by mógł lepiej umiejscowić telefon. Był mojego wzrostu, najniższy mężczyzna w moim życiu, z idącą za tym delikatną oprawą, ale nałożył mięśnie na to pozornie-kruche ciało i tak jak ja zrobił najwięcej z tym, co posiadał. "Nathaniel dałby mi znać gdybyś była ranna" powiedział, a jego głos nie był teraz tak spokojny. Było w nim lekkie drżenie. Zamieszkał ze mną w tym samym czasie co Nathaniel, więc byliśmy szczęśliwym małym trójkątem całe dwa lata jakie byliśmy razem. Micah był moim Nimir-Raj, lamparcim królem dla mojej Nimir-Ra, królowej lampartów i mieliśmy niesamowitą metafizyczną więź, ale Nathaniel był moim lampartem na wezwanie, tak jak gdybym była prawdziwym wampirem, co oznaczało, że gdybym umarła, była bardzo realna szansa, że umarłby ze mną. To nie działało tak samo w drugą stronę, ponieważ zwierzęta na 3 Stray Cats – amerykański zespół muzyczny, grający rockabilly (najwcześniejsza forma rock and rolla, powstała z połączenia bluesa, boogie, bluegrassu i country), założony w 1979 roku w Massapequa (Nowy Jork).

wezwanie i ludzcy służący, w moim przypadku wampirzy sługa, byli przeznaczeni do zasilania wampirzego mistrza energią, wytrzymałością, co oznaczało, że wampir żywiłby się najpierw energią sług by pozostać dłużej przy życiu. To był sposób, w jaki system został ustanowiony i faktycznie, gdy Nathaniel niemal zginął od rany postrzałowej, ja nie byłam tak ranna. Gdybym ja umarła, bądź co bądź, Micah prawie na pewno straciłby nas oboje. Aż do tej chwili nie myślałam, jak musi się czuć. Byłam nieczułą idiotką. Kurwa. "Tak bardzo przepraszam" powiedziałam. "Za co?" zapytał i brzmiał na szczerze zdziwionego. Pokręciłam głową, wiedziałam, że nie może tego zobaczyć i spróbowałam ponownie. Nie potrzebował bym mówiła głośno to, o czym właśnie pomyślałam; po pierwsze, już wiedział, a po drugie, dopiero teraz zorientowałam się, że pewnie nie zarobiłabym tym żadnych związkowych punktów. "Ignoruj mnie. Chciałam się tylko upewnić, że przekażesz wszystkim, że wszystko ze mną w porządku." "Oczywiście." Wciąż brzmiał na trochę zdziwionego, wreszcie powiedział "Masz kilka minut, żeby porozmawiać z Cynriciem?" "Może; dlaczego właśnie z nim?" "Widział specjalny raport w wiadomościach. Stoisz otoczona ciałami. Boi się o ciebie, o ciebie i Nathaniela." Moje spostrzeżenie było na tyle nowe bym zrozumiała tę ostatnią część. Nathaniel i Cynric byli blisko, być może dlatego, że byli bliżsi wiekiem. Cyn zorientował się w problemie z Nathanielem zanim ja to zrobiłam; czułam się spowolniała. "Cholera" powiedziałam. "Tak" powiedział Micah. "Tak, daj go, ale potrzebuję porozmawiać z wampirami, które są wciąż żywe, więc nie może być długo." "On po prostu potrzebuje usłyszeć twój głos, Anito." Westchnęłam. "Oczywiście." Bałam się kilku następnych minut z tak wielu powodów. Cynric był z nami prawie rok. Skończył osiemnaście lat, na tyle dorosły, by umrzeć za ojczyznę, ale wciąż nie byłam pewna, czy wystarczająco dorosły, by być moim kochankiem. Ze wszystkich mężczyzn w moim życiu, Cynric przeszkadzał mi najbardziej. Był moim niebieskim tygrysem do przyzwania. Teoretycznie, teraz miałam już na tyle tygrysołaków, których energię mogłam osuszyć, że gdybym byłą bliska śmierci, to mogłabym nie dotknąć Nathaniela, gdybym mogła wybierać, czyją energię wzięłam. Fakt, że

przehandlowałabym życie Cynrica za Nathaniela, biorąc pod uwagę wybór, nie sprawiał, że czułam się lepiej odnośnie Cynrica będącego moim kochankiem. Był na liście osób, do których dzwoniłam i pisałam, gdy miałam wyjazd służbowy. Niektóre z osób na mojej liście mogły skontaktować się ze mną umysł-do-umysłu, podobnie jak Jean-Claude; nie tak gładko, ale mogli mnie poczuć, wyczuwać mnie, mogliśmy dzielić uczucia i emocje, lecz to mogło być bardzo rozpraszające w trakcie polowania na nieuczciwe wampiry lub przesłuchiwania świadków, więc się wstrzymywali. Kompromisem było to, że pisałam i dzwoniłam do nich, kiedy tylko mogłam. "Anita, przepraszam, że wiadomości mnie trochę przeraziły." Jego głos był jeszcze młodszy niż zwykle, nie głos dzieciaka, ale też nie głos mężczyzny. Był wyższy ode mnie i Micaha, metr siedemdziesiąt pięć teraz i wciąż rósł. Jego włosy były głębokim kobaltowym niebieskim; w słabym świetle wyglądały na czarne, ale tak nie było. Podobnie jak jego oczy były dwukolorowe, jakimi mogłyby być oczy niektórych kotów, z pierścieniem jaśniejszego niebieskiego i ciemniejszego wewnątrz, który był prawie tak ciemno niebieski jak granat Jean-Claude'a. Wszystkie tygrysołaki czystej krwi rodziły się z tygrysimi oczyma, nie ludzkimi; był to znak czystości ich rodu. Byli wśród nich sporadyczni osobnicy z ludzkimi oczami, ale to zazwyczaj oznaczało, że przetrwali atak, a życie rozpoczęli jako człowiek, a czasem był to tylko znak, jak nawet czyste klany tygrysie czasami żeniły się i rozmnażały z istotami ludzkimi. Lubili temu zaprzeczać, ale kiedy jesteś wystarczająco samotny, weźmiesz to, co możesz znaleźć. Cynric był ostatnim czystym niebieskim tygrysem płci męskiej, jakiego mogliśmy znaleźć. Reszta jego ludzi została wymordowana dawno temu; w rzeczywistości, nie byliśmy pewni skąd pochodził. Białe tygrysy z Vegas znalazły go w sierocińcu. Zwalczyłam chęć skręcenia się z niezręczności i odpowiedziałam mu. "W porządku, Cynricu; wiadomości zazwyczaj nie pokazują tak szybko materiału z miejsca zbrodni." "A oni donieśli o dwóch martwych policjantach" powiedział. "Wiedziałeś, że nie byłam martwa" powiedziałam i utrzymałam mój głos gładkim. "Wiem, poczułbym odpływ energii, gdybyś umarła, ale naprawdę dobrze się osłaniasz, Anito. Czasami tak dobrze, że to mnie przeraża, bo nie mogę w ogóle cię wyczuć." Nie wiedziałam o tym. "Przepraszam, jeśli to ci przeszkadza, ale nie mogę wam chłopcy pozwolić byście zapoznali się z dochodzeniami." "Wiem, ale to nadal... ja... Cholera, Anito, to mnie przeraziło."

Nie przeklinał kiedy przybył do nas po raz pierwszy, ale przejął to ode mnie - lub może próbowanie "randkowania" ze mną doprowadzało każdego mężczyznę do przeklinania? "Przykro mi

z tego powodu Cynricu, naprawdę, ale muszę iść przepytać ocalałe

wampiry." "Wiem, że musisz pracować, rozwiązać zbrodnię." "Tak" powiedziałam. "Kiedy będziesz w domu?" "Nie wiem; tu jest bałagan, więc zajmie dłużej. " "Bądź ostrożna" powiedział i znów jego głos brzmiał młodo, delikatnie. "Jak tylko mogę być" powiedziałam. "Wiem, że musisz skończyć swoją pracę." Zabrzmiał obronnie. "Muszę iść, Cynricu." "Przynajmniej mnie tak nie nazywaj; wiesz, że nie tak lubię być nazywany" i brzmiał na poirytowanego a mimo to wystraszonego. Przełknęłam, wzięłam głęboki oddech, wypuściłam go i powiedziałam "Sin, muszę iść." Nie mogłam powstrzymać niezadowolenia w swoim głosie. Nienawidziłam, że chciał być nazywany Sin, jako skrót od Cynric. Próbowaliśmy wymawiać to Cyn, ale nikt nie mógł tego przeliterować, więc zgodził się z faktycznym słowem sin.4 To, że jedyny nastolatek w moim łóżku wolał być nazywany "grzechem" było po prostu wcieraniem soli w moje już zranione poczucie siebie. "Dziękuję. Zobaczymy się po powrocie do domu." "To może być po świcie." "Więc mnie obudź." Musiałam policzyć do dziesięciu, by powstrzymać się od warczenia na niego, ale to na mój dyskomfort, chciałam warknąć, ale nie naprawdę na niego. Był tak młody, że po prostu nie miał jeszcze umiejętności radzenia sobie ze mną odwarkującą. Do diabła, mężczyźni kilkadziesiąt lat starsi niż Sin nie mogli poradzić sobie z moją pracą. "Wolałabym raczej pozwolić ci pospać." "Obudź mnie" i teraz jego głos był starszy, echo tego, czym byłby za kilka lat, może. W tych dwóch słowach było żądanie, niemal jak rozkaz. Zwalczyłam także moją odruchową reakcję na to. Byłam dorosła; będę zachowywać się jako taka. "Dobrze" powiedziałam. "Teraz jesteś wściekła" powiedział i brzmiał ponuro i na skraju swojej złości. 4 Sin - grzech

"Nie chcę się kłócić, Cynricu - Sin - ale muszę już iść." "Kocham cię, Anito" powiedział. I to było to, tak zuchwałe, tak dziwaczne, tak ... Kurwa. "Ja też cię kocham" powiedziałam, ale nie byłam pewna, czy to prawda; w rzeczywistości, wiedziałam, że nie. Troszczyłam się o niego, ale nie kochałam go tak, jak kochałam Jean-Claude'a lub Micaha czy Nathaniela, albo... Ale wypowiedziałam słowa, bo gdy ktoś mówi, że cię kocha, powinieneś odwzajemnić słowa. A może byłam po prostu zbyt tchórzliwa by pozwolić wypełnić się ciszy; gdy Sin powiedział, że mnie kocha, powiedziałam jedyną rzecz, jaką mogłam "Ja też cię kocham, Sin, ale muszę już iść." Jednak to Micah był przy telefonie. "W porządku Anito, idź; Zajmę się sprawami tutaj." "Cholera, Micah, muszę się skupić na tutejszej grze, nie mogę... Czy wszystko z nim w porządku?" "Wyjaśnij przestępstwo, złap złoczyńców, wykonuj swoją pracę; Nathaniel i ja zadbamy o Sina." "Kocham cię" powiedziałam i tym razem miałam to na myśli. Mogłam zobaczyć uśmiech, który poszedł za tonem jego głosu gdy powiedział "Wiem, a ja kocham cię bardziej." Uśmiechnęłam się. "Ja kocham cię najbardziej." Głos Nathaniela nadszedł z telefonu jakby Micah wyciągnął go do niego "Ja kocham cię bardziej niż najbardziej." Rozłączyłam się we łzach. Kochałam Nathaniela i Micaha tak bardzo. Nie było tam żadnego poczucia winy. Uszczęśliwialiśmy się nawzajem. Cynric powinien być z kimś, kto go kochał tak, jak ja kochałam ich. Jak kochałam Jean-Claude'a. Cholera, tak jak kochałam Ashera lub Nicky'ego, a nawet Jasona. Nie powinien musieć iść na ustępstwo dla związku, który dawał mu wspaniały seks, czy nawet swego rodzaju miłość, ale nie sądzę, bym kiedykolwiek zakochała się w Cynricu. Zasłużył na kogoś, kto poczułby do niego to, co wydawał się czuć do mnie, czyż nie? Czyż wszyscy na to nie zasługują? Nie byłam pewna, czy mogłam mu to dać, a fakt, że stał tam i słyszał jak troje z nas wypowiada nasz słodki mały tercet 'kocham cię, kocham cię bardziej, kocham cię najbardziej, kocham cię bardziej niż najbardziej', co było po prostu nasze, sprawiał, że moja klatka piersiowa zaciskała się a moje oczy stawały się gorące z niewylanych łez. Miałam do wyjaśnienia przestępstwo, więcej nieuczciwych wampirów do znalezienia; nie mogłam sobie pozwolić na rozpraszanie w ten sposób i nie przez osiemnastoletniego dzieciaka, któremu zdarzyło się kochać mnie bardziej niż ja go kochałam. I to była myśl, która kazała mi otrzeć łzy grzbietem rąk, to była myśl,

która cięła najgłębiej. Kochał mnie, był we mnie zakochany, a ja nie czułam tego samego. Gdyby nie został metafizycznie ze mną związany, mogłabym z nim zerwać, odesłać go do domu, ale niektórych nadnaturalnych więzi nie można cofnąć, gdy już się wydarzą. Byliśmy uwięzieni, Cynric i ja, i nie było sposobu by to cofnąć. Kurwa.

Rozdział 9 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Smith zobaczył jak wychodziłam z zaułka. "Twój chłopak też sprawia, że czujesz się winna?" "Coś w tym rodzaju" powiedziałam, ocierając po raz ostatni swoją twarz. Ponownie całkowicie się cieszyłam, że nie noszę makijażu na miejscach zbrodni. "Myślę, że moja dziewczyna ma zamiar kopnąć mój tyłek; nie może sobie poradzić z pracą." "Ona przynajmniej może cię rzucić" powiedziałam. "Co?" zapytał Smith. Machnęłam na to i wróciliśmy do roboty - do naszego zadania, pracy - i zostawiliśmy pobojowisko naszych osobistych żyć na później. Pierwsza była praca, bo jeśli w tym zawiedliśmy, umierali ludzie. Jeśli zawiedliśmy w naszych życiach osobistych, umierały jedynie emocje, ale są chwile, kiedy wydaje się, jakby złamane serce było rodzajem śmierci i przehandlowałbyś trochę mniejszych przestępczych porażek za sposób, by naprawić tę część swojego życia. Powinnam być chyba bardziej współczująca dla Smitha, ale czułam się zbyt współczująca dla samej siebie, by pozostało jakiekolwiek współczucie, a w momencie, gdy zdałam sobie z tego sprawę, stanęłam trochę prościej i spróbowałam wyciągnąć głowę ze swego tyłka i powrócić do gry. Odwróciłam się i powiedziałam do Smitha "Przykro mi to słyszeć odnośnie dziewczyny, Smith." Posłał mi uśmiech, który nie osiągnął oczu. "Dzięki. Jak długo umawiasz się z JeanClaude’m?" "Jakieś siedem lat" powiedziałam. "Kiedy mamy jakieś przerwy, chciałbym usłyszeć, w jaki sposób udaje ci się mieć związek i wykonywać tę pracę." Uśmiechnęłam się, nie mogłam temu zaradzić. "Nigdy nie pogadamy, jeśli czekasz na czas przestoju, a nie jestem pewna, czy to, co działa dla mnie, będzie odpowiednie dla kogoś innego, ale z pewnością spróbuję gdy będziemy mieć przerwę. Zapytaj też Zerbrowskiego; on i Katie są razem od ponad dekady."

Smith się wyszczerzył. "Uważam, że żona Zerbrowskiego jest święta. Nie spotykam się ze świętymi." Odwzajemniłam uśmiech. "Katie jest dość doskonała, ale nie święta; po prostu naprawdę dobrze działają razem jako para." "Ale jak, w jaki sposób to robią?" zapytał Smith i to, że pytał o to w środku dochodzenia oznaczało, że ta dziewczyna była specjalna, ważna. Cholera. Podeszłam do niego i cicho przemówiłam. "Każdy człowiek jest niepowtarzalny, Smith, więc każda para jest niepowtarzalna. To, co działa dla jednej pary nie będzie działało dla każdego. Do diabła, to, co sprawia, że Jean-Claude i ja funkcjonujemy tak długo jest zupełnie inne od tego, co sprawia, że funkcjonujemy Micah i ja lub Nathaniel." Smith spotkał obu z tych ostatnich w domu Zerbrowskiego tego lata na grillu RPIT. Wiele dla mnie znaczyło to, że Katie zaprosiła mnie z obojgiem z nich. Jean-Claude i ja byliśmy po prostu połączeni w tabloidach. Był wampirzym chłopakiem z okładki, więc tylko będąc blisko niego miałam robionych wiele zdjęć. Tak czy inaczej, to była trójka chłopaków, o których wiedział Smith. Były pogłoski o innych kochankach, ale zawsze były to plotki. Ani nie potwierdzałam, ani nie zaprzeczałam plotkom. To było najlepsze, co mogłam zrobić. Smith pokręcił głową, patrząc poważnym wzrokiem. "W całym oddziale, tylko porucznik Storr i Zerbrowski nie są rozwiedzieni, wiesz o tym?" "Nie" powiedziałam "nie wiedziałam." Westchnął i sam załamany wyraz jego twarzy pozwolił mi wiedzieć, że naprawdę był poważny odnośnie tej dziewczyny. "Zerbrowski potrzebuje mnie do przepytania wampirów, których wciąż mamy w areszcie, ale później, jestem gotowa spróbować usiąść z tobą i powiedzieć ci, jak niewiele wiem o związkach." "Musisz być w tym dobra, Anito, albo nie mogłabyś mieć tak wielu z nich trwających przez lata" powiedział. Nie myślałam o tym w ten sposób i zaczęłam mówić, że to mężczyźni mi to umożliwiali poprzez pójście dla mnie na kompromis, a potem pomyślałam o tym i zdałam sobie sprawę, że gdzieś po drodze ja też nauczyłam się kompromisu. Bycie udaną parą to uczeniem się z czym byłeś gotowy iść na kompromis, a z czym nie; uczeniem się, kiedy postawić na swoim, a kiedy zrezygnować; co było naprawdę wystarczająco ważne, by o to walczyć, a co po prostu cię wkurzało. Poznawaliście wzajemnie swoje gorące tematy, miejsca, które ranią lub złoszczą, kiedy je naciśniesz. Miłość sprawia, że uczysz się, gdzie są wszystkie pułapki i jak ich unikać lub jak je rozbrajać.

"Być może" powiedziałam "ale teraz mamy zadanie do wykonania." Poklepałam go po ramieniu i odeszłam. Mój telefon zadzwonił; to był temat z Charliego Brown, co oznaczało, że był to Zerbrowski. Nie wiedział, że miał swój własny dźwięk dzwonka, a zapytana nigdy bym nie przyznała, że to dlatego, że zawsze był niechlujny, a jego samochód był czymś gorszym, jak Pig-Pen 5z komiksu. "Hej, Zerbrowski, jestem w drodze." "Nie rozmawiają, Anito. Starają się o prawnika." "Nie mogą mieć prawnika" powiedziałam "przyznali się przed innymi policjantami oprócz mnie, że przyglądali się jak mordowano funkcjonariuszy, co sprawia, że są tak samo winni w świetle prawa jak wampiry, które dokonały krwawego czynu. Wampiry, które zamordowały ludzi są automatycznie tracone." "Krwawy czyn, fantazyjne" powiedział "ale masz rację. Nie wydają się rozumieć, że ich prawa wynikające z przepisów różnią się teraz od ludzkich. Gdyby to było tylko porwanie dziewczyny, mogliby wezwać prawnika." "Ale nie mogą mieć prawnika przy morderstwie" powiedziałam. "Nie" odpowiedział "Nie naciskałem, ponieważ gdy zdadzą sobie sprawę, że zmierzają właśnie ku egzekucji wtedy... " Pozwolił to sobie przemilczeć. Skończyłam za niego. "Nie mają nic do stracenia, więc mogliby walczyć, wpaść w szał. Ja bym to zrobiła na ich miejscu." "Wiem, że zrobiłabyś" powiedział. "A ty nie?" zapytałam. Milczał przez chwilę. "Nie wiem." "Pozwolić, by ktoś cię zabił, jest trudniejsze niż się wydaje, jeśli masz inną opcję" powiedziałam. "Być może" powiedział, a jego głos był przemyślany, zbyt poważny jak na niego. "Co?" spytałam. "Nic." "Jest coś w twoim głosie, Zerbrowski. Co to jest?" Roześmiał się i nagle ponownie był sobą, ale jego następne słowa nie. "Tylko pomyślałem, że mam nadzieję, iż nie skończysz po niewłaściwej stronie prawa."

5 Pig-Pen ("Chlewik") – Postać z komiksu Peanuts (Fistaszki) autorstwa Charles’a Schulza. Główny bohater to Charlie Brown a Pig-Pen to chłopak, do którego przykleja się cały brud z okolicy. Gdziekolwiek idzie, wznieca chmurę pyłu.

"Sugerujesz, że będę traktowana jako mniej niż człowiek?" Zapytałam i byłam zarówno zła i zraniona. "Nie, jesteś dobrym gliną." "Dzięki, ale słyszę gdzieś tam ale." "Ale, reagujesz jak złoczyńca, gdy jesteś osaczona. Po prostu nie chcę zobaczyć co się stanie, jeśli poczujesz się pozbawiona wyborów." Zamilkliśmy przez telefon, słuchając nawzajem swoich oddechów. "Myślałeś o tym" powiedziałam. "Hej" - i mogłam zobaczyć jak wzrusza ramionami, w tej niezgrabnej wersji jaką to robił w swoim źle dopasowanym garniturze - "jestem gliniarzem; to znaczy oszacowuję zagrożenie. Nie chciałbym być również po złej stronie Dolpha." "Czy powinnam być zaszczycona towarzystwem?" "On ma dwa metry, ty metr sześćdziesiąt - był szkolnym futbolistą i sztangistą, który pozostaje w formie. Ty jesteś dziewczyną. Taa, powinnaś być zaszczycona." Myślałam o tym przez chwilę, a potem powiedziałam "Okej." "Dlaczego czuję, że powinienem przeprosić? Jak wtedy, gdy Katie milknie, tym dziewczęcym milczeniem?" "Nie wiem; dlaczego powinieneś przepraszać za prawdę?" "Nie wiem, ale masz ten sam ton, który przybiera Katie, więc wiem, że tak czy inaczej mam przechlapane." "Nie możesz porównywać mnie do Dolpha a następnie porównać mnie do twojej żony, Zerbrowski?" "Jesteś moim partnerem i jesteś kobietą; właściwie chodzi o rację." Myślałam o tym przez minutę, a potem powiedziałam "Okej." "Teraz to jest okej, co tak naprawdę znaczy okej, nie okej, którego kobiety używają, gdy oznacza to wszystko poza okej." Musiałam się roześmiać, bo miał absolutną rację. "Co chcesz zrobić, żeby namówić ich do rozmowy?" "Miałem pomysł. To uczyniłoby ze mnie złego glinę, a z ciebie glinę - seryjnego zabójcę, ale mamy około dwudziestki zaginionych wampirów, które już zabiły dwóch policjantów. Czmychnęli, bo wiedzieli, że zostaną straceni, gdy ich złapiemy." "Co oznacza, że musimy ich szybko znaleźć" powiedziałam. "Myślę, że wydadzą pozostałych po tym, jak skończymy ich przesłuchiwać." "Jaki jest twój plan, Zerbrowski?"

Powiedział mi. Byłam cicho przez kilka uderzeń serca. "Boże, Zerbrowski, to cholernie paskudne." "Dziękuję, bardzo dziękuję" powiedział. "To nie był komplement" powiedziałam i rozłączyłam się, zanim mógł powiedzieć coś śmiesznego i rozproszyć mnie z tego, co myślałam. Dolph był bardziej fizycznie przytłaczający i miał gorszy temperament. Ja byłam przerażająca na wiele sposobów, ale Zerbrowski - on ukrywał to lepiej, choć wewnątrz głowy też mógł być cholernie przerażający. Byłby ostatnim, którego chciałbyś zastrzelić, ale to mógł być błąd którego byś nie przeżył. Odłożyłam tę myśl, wraz z myślą, że rozważał, co by zrobił, gdybym przeszła na Ciemną Stronę Mocy. Partnerzy nie powinni tak myśleć o sobie nawzajem - czyż nie?

Rozdział 10 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Pierwsza zasada próby złamania kogoś: odizolować go. Zerbrowski odseparował wampiry i podzielił funkcjonariuszy do ich ochrony. Teraz na miejscu był SWAT, nie zespół, który miał pójść jako wsparcie Marszałka Larry'ego Kirklanda, ale drugi zespół. Normalnie miałam mieszane uczucia co do konieczności posiadania ze sobą SWAT, ale dzisiaj byłam po prostu zadowolona widząc siłę roboczą i poziom umiejętności. Potrzebowałam kilku wampirów wystarczająco żywych, by porozmawiać. Pogadałam z Sierżantem Greco i wyjaśniłam, co było mi potrzebne. Przekazał to swoim ludziom i wiedziałam, że zrobią ile w ich mocy by ranić a nie zabijać. Nie każdy strzelec, bez względu na to jak dobry, potrafi celować by zadać rany, gdy potwory atakują. Musisz mieć nerwy ze stali i idące za tym umiejętności strzeleckie; SWAT by to mieli albo przede wszystkim nie należeliby do zespołu. Byli też inni policjanci w mundurach i cywilu, którzy mieli to czego to wymagało, ale ci byli oficerami, o których wiedziałam, że mieli ten układ nerwów i zdolności; ze SWAT nie było żadnych przypuszczeń, musieli mieć ten komplet umiejętności albo nie zostaliby w zespole. Zerbrowski miał rozdzielił wampiry na pięć pokoi, co było ilością żywych, bez obrażeń, wampirów, jakie mieliśmy do przesłuchania. Poszłam do mojego jeepa po resztę swego sprzętu. Zerbrowski spędzał czas, jaki zajęło mi wyposażenie się, doglądając naszych podejrzanych, więc mógł ustalić, które z nich złamałoby się w pierwszej kolejności. Moim jedynym zadaniem było piekielnie ich przestraszyć. Byłam groźbą, potworem w szafie. Zerbrowski byłby dobrym gliną, lub przynajmniej mniej przerażającym gliną. Aby być tak przerażającą jak potrzeba, musiałam wydostać z mojego jeepa moją drugą torbę ze sprzętem. Musiałam przejść obok ciał, które leżały na nierównych cegłach. W telewizji zakrywają ciała białymi prześcieradłami, ale w prawdziwym życiu prześcieradła w magiczny sposób nie zdają się spływać na zmarłych. Mieliśmy tylko dwa ambulanse na miejscu kiedy to wszystko się uspokoiło, a ich zasoby prześcieradeł, koców, wszystkiego poszły do żywych i rannych, tych, którzy mogli być ocaleni. Wyrzucili kilka worków na ciała, ale nie mieli czasu zapakować ciał do worka. Kilku policjantów na miejscu rozpostarło worki niczym ciemne, plastikowe koce ponad najmłodziej wyglądającymi zmarłymi wampirami, tymi, które wyglądały jak dzieci. Może byli na tyle starzy, by być doświadczonymi wiekowo

dziadkami każdego z nas, ale ciała wyglądały na wiek gimnazjalny, w najlepszym przypadku liceum. Dorosło wyglądający zmarły wpatrywał się niewidomo, nieruchomo, gdy szłam poprzez nich. Większość policjantów przemieszczało się przez pole ciał z odwróconym wzrokiem, jakby przeszkadzało im patrzenie na martwego. Ja spoglądałam na zmarłych, ponieważ byli martwymi wampirami i nie zastrzeliłam ich wszystkich sama. Nie miałam pewności, że każde ciało było bezpiecznie martwe. Wampiry są zdradzieckie; nawet szpitale z pełnym wyposażeniem mają problemy w byciu pewnym momentu wystąpienia ostatecznej śmierci. Skany mózgu były jedynymi blisko pewności, a nawet ta technika była w powijakach w użyciu na wampirach. Jak możesz sprawdzić kiedy nieumarli są martwi? Zatrzymałam się przy człowieku, który wyglądał jak idealny dziadek jakby jakaś hollywoodzka osoba odpowiedzialna za casting wybrała go by wyglądał smutno i żałośnie martwy na nierównych cegłach. Może później poczułabym do niego współczucie, ale dokładnie w tej chwili bardziej martwiłam się, że nie mogłam zobaczyć zbyt wielu obrażeń na jego ciele. Rana od kuli na nim wyglądała na zbyt niewielką dla strzału w serce, a jego głowa wyglądała na całkowicie nietkniętą. To, co widziałam, nie powinno zabić wampira. "Nie przeszkadza ci patrzenie na nich, prawda?" Urlrich stanął obok mnie. Odpowiedziałam bez odwracania wzroku od ciała. "Nie." Wydał niski, bardzo męski chichot. To był dźwięk, który słyszałam wcześniej; był odgłosem aprobaty i zaskoczenia. Mężczyźni nigdy nie spodziewali się, żebym była w stanie dotrzymać im kroku, zwłaszcza starsi mężczyźni. Wyglądałam na młodszą niż byłam; byłam kobietą i byłam drobna. To było potrójne zagrożenie zarówno dla męskiego ego czy ich oczekiwań. Ego Urlricha było w porządku, ale jego oczekiwaniom dano kopa w dupę. "Mówią, że zamierzasz pociąć ciała w obecności innych wampirów; to prawda?" Kiwnęłam głową, wciąż obserwując ciało na ziemi. "Pomogę ci zanieść twój ekwipunek do środka." To sprawiło, że na niego spojrzałam. To, co zobaczyłam na jego twarzy sprawiło, że zwróciłam głowę na bok, jakbym próbowała uzyskać lepszy widok na blask w jego oczach. Był zły, ale był to ten rodzaj gniewu, który wypełniał oczy światłem i nadawał twarzy trochę koloru. Gdyby był kobietą, mogłabym mu powiedzieć, Jesteś piękna, kiedy jesteś zła. "Twój partner wyzdrowieje, prawda?" Skinął głową, ale jego oczy zwęziły się i teraz gniew wyglądał na to czym był: nienawiść. Był silnie za lub przeciw wampirom i to nie zaczęło się dziś. Poznawałam wieloletnią nienawiść, kiedy ją zobaczyłam. Rozważałam zapytanie go o to, ale pytanie o to, tak bez ogródek było wbrew męskiemu kodowi. Mogłabym to zrobić z funkcjonariuszami,

których dobrze znałam - oni dawali mi okazję na krytykę czegoś, bycie dziewczyną - ale z nowymi funkcjonariuszami musiałam być jednym z chłopaków. Chłopaki nie pytają o emocje, o ile nie muszą; ja nie musiałam, po prostu chciałam, więc odpuściłam - na razie. "Chcę oglądać ich twarze" powiedział. "To znaczy twarze wampirów"? "Tak." "Ja nie" powiedziałam. Wydawał się zaskoczony i zmarszczył brwi na mnie. "Dlaczego nie?" "Bo cały ten strach, cały ten wstręt, zostaną skierowane na mnie. Bycie potworem nie jest przyjemne, Urlrich." "Oni są potworami" odpowiedział. "Spróbuj być skuty w pokoju i patrz na mnie gdy wyrywam serce i pozbawiam ciało przed sobą głowy, gdy wiesz, że prawnie mogłabym zrobić to samo tobie i prawdopodobnie tak będzie; pomyślałbyś, że jestem potworem?" "Pomyślałbym, że wykonujesz swoją robotę." "Wiesz, legalnie nie muszę zabijać wampira zanim zacznę wyjmować serce lub odcinać głowę. Mogę to zrobić, gdy są żywe i świadome." "Czy kiedykolwiek zrobiłaś to w ten sposób?" zapytał. "Tak" powiedziałam i na tym pozostałam. Nie powiedziałam mu, że to było przed laty, bo byłam młoda i głupia i myślałam, że wampiry były potworami, a nie zdawałam sobie sprawy, że miałam prawo zaczekać, aż wampiry umrą o świcie, żeby je zamordować. Zabijanie ich, gdy byli "żywi" było początkiem mojego zdania sobie sprawy, że być może była więcej niż jedna strona tej całej potworowej kwestii. Robiłam to raz jako sposób na uzyskanie informacji od wampira, jako legalna tortura; nie zrobiłam tego po raz drugi. Niektóre rzeczy można zrobić i żyć ze sobą, ale to nie znaczy, że nie pozostawiają plam na twojej duszy. Ruszyłam ponownie do mojego jeepa. Zabrałabym swój sprzęt i umieściła kołek w sercach każdego z martwych wampirów, które nie miały oczywistej dziury w sercu lub mózgu. Nie używałam wielu kołków, ale w świetle prawa musiałam nosić tak wiele ze sobą w moim zestawie. Chciałabym wykorzystać je jako znaczniki miejsc, dopóki nie miałabym czasu, by usunąć z ciał serca; tak długo, jak nikt nie był na tyle głupi, by wyciągnąć kołek z ciała wampira będącego znokautowanym, oni by tam leżeli, dopóki bym się do nich nie dostała, lub nie nadszedł świt, a światło słoneczne odwaliłoby za mnie robotę. Chociaż to ostatnie było już nielegalne, orzeczone okrutnym i nie zwyczajowym, utożsamianym ze

spalaniem człowieka na żywo. Nie mogłam dyskutować z częścią okrucieństwa, ale było wiele ciał do zniszczenia przed wschodem słońca. Potrzebowałabym pomocy.

Rozdział 11 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Z pomocą przybył Marszałek USA Larry Kirkland. Był mojego wzrostu, mały jak na faceta, o niebieskich oczach, z piegami i krótkimi czerwono-pomarańczowymi włosami, na tyle długimi, że zwijały się w miękkich kędziorkach na całej jego głowie. Zwykle utrzymywał je wystarczająco krótko, by nie było loków, co oznaczało, że musiał niemal je zgolić. Jego dwuletnia córka miała swoje loki, ale w odcieniu ciemniejszego brązu matki. Pozwolili włosom Angelici urosnąć do loków, które stykały się z jej drobnymi ramionami. Larry wciąż wyglądał jak dorosły Howdy Doody, ale miał zmarszczki wokół ust, jakby spędził zbyt dużo czasu krzywiąc się lub będąc poważnym. Kiedy wszedł jako mój tak jakby praktykant w biznes egzekucyjny, uśmiechał się więcej. Ostrzegałam go, że ta praca może cię pochłonąć jeśli na to pozwolisz. Staliśmy w pobliżu ciał, gdy rozmawialiśmy. "Zakołkowałam wszystkie te, które nie mają wystarczająco dużo obrażeń, by być wiarygodnie martwymi. Zakołkuj resztę, a potem dołącz do nas na górze." "Dołączyć w jakim celu?" zapytał i brzmiał na zdecydowanie podejrzliwego. Tego też nauczył się w pracy. Powiedziałam mu uprzednio co mam zamiar zrobić, by pomóc złamać podejrzanych. "Możesz pracować w jednym pomieszczeniu z jednym podejrzanym, podczas gdy ja załatwiam kogoś innego. To zmniejszy nasz czas o połowę i zwiększy szanse, że uzyskamy użyteczną informację przed świtem." Jego twarz układała się w znajome uparte linie, usta opadły w kącikach. To był powód skąd nabawił się zmarszczek, ten uparty cynizm. Ja zyskałam w tym swój udział lata wstecz , ale w ciągu ostatnich kilku lat obróciłam każde linie na mojej twarzy w te od uśmiechu. Uśmiechnęłam się, potrząsnęłam głową i westchnęłam. "Z czego się śmiejesz?" zapytał, a jego głos pasował do podejrzliwości na twarzy. "Z ciebie, siebie, niczego, wszystkiego." "Co to w ogóle znaczy, Anito?" Grymas złagodniał, ale wyglądał na zmęczonego, nie od liczby przepracowanych godzin, ale po prostu sytuacją, jak sądzę. Oboje byliśmy tym zmęczeni.

"To znaczy, że mogę odczytać twoją twarz, układ ramion. Wszystko, co robimy to nasza praca, Larry." "Moją pracą jest odjąć głowę i serce martwym wampirom tak, by nie wstały z grobu. Moją pracą są egzekucje wampirów, które są legalnie skazane na śmierć, ale pomaganie policji przerazić podejrzanych to nie jest moja praca. To byłoby jak porażenie prądem trupa przed skazanym ludzkim więźniem. Ciało jest wciąż martwe, więc nie zabijasz go przed nimi, ale nadal mogą poczuć zapach gotowanego mięsa. To barbarzyństwo, Anito. Nie będę potworem dla Zerbrowskiego." Westchnęłam. Miewaliśmy wcześniej podobne spory filozoficzne, nie odnośnie tego konkretnego problemu, ponieważ nigdy nie wykonałam przesłuchania takiego jak to, ale ... "Więc w porządku żebym to ja była potworem, ale nie ty?" "Jeśli robienie tego sprawia, że czujesz się jak potwór, Anito, to wiesz, że to jest złe. Jeśli wiesz, że to złe, to tego nie rób. To proste." Wyglądał tak poważnie, tak przeświadczony, że ma rację. Zawsze to robił. "A jeśli ja tego nie zrobię i ty tego nie zrobisz, to kto ma to zrobić?" "Nie rozumiesz, Anito, nikt nie powinien tego robić. To jest coś strasznego i nie powinno być w ogóle wykonywane i tak naprawdę nie powinny tego robić osoby z odznakami. Jesteśmy dobrzy, a dobre chłopaki nie robią takich rzeczy." "Musimy zlokalizować wampiry zanim zabiją ponownie." "Przesłuchamy tych podejrzanych tak jak każdego innego" powiedział. "Zwykłe przesłuchanie zajmuje czas, Larry, a przed jutrzejszym zmierzchem wampiry będą ponownie głodne. Oni zabijali. Zabili policjantów. Wiedzą, że nie ujdą z życiem, co oznacza, że nie mają cholernie nic do stracenia. To czyni ich jeszcze bardziej niebezpiecznymi." "Musi być jakiś sposób, który nie zrobi z nas złoczyńców, Anito." Pokręciłam głową i zwalczyłam początki gniewu niczym ciepłego przypływu wspomnienia, kiedy wszystko wydawało się mnie złościć, a nie miałam takiej jak teraz kontroli. "Jeśli by mnie tu nie było, musiałbyś robić złe rzeczy samemu, Larry." "Jeśli by cię tu nie było, nadal bym tego nie zrobił." Brzmiał tak pewnie, że miał rację. Policzyłam do dziesięciu, zmuszając się by oddychać równomiernie i powoli. "Ile razy moja chęć bycia tym złym ocaliła życia cywili?" Spojrzał na mnie, pozwalając mi zobaczyć początki jego własnego gniewu. "Nie wiem." "Dwukrotnie" powiedziałam. "Wiesz, że więcej niż to" powiedział.

"Cztery razy, pięć, dziesięć, kilkanaście? Ile razy zdarzyło ci się uznać, że moje zastrzelenie lub ranienie kogoś uratowało życia?" Inni okłamywali siebie, ale Larry trzymał się swoich przekonań i wciąż rozumiał ich koszty. To była jedna z jego zachowanych łask. "Dwadzieścia razy, a może trzydzieści, gdzie wiedziałem, że przekroczyłaś linię, ale uznałem, że to uratowało życia." "Ile żyć uratowało moje bycie potworem?" spytałam. "Nigdy cię tak nie nazwałem." "Ile żyć uratowało moje bycie tym złym, zatem?" powiedziałam. "Dziesiątki, może setki" powiedział. Spojrzał mi w oczy i powiedział to. "Tak więc, jeśli nie byłoby mnie tutaj, by odwalić za ciebie brudną robotę, po prostu pozwoliłbyś setkom niewinnych ludzi umrzeć?" Jego dłonie zacisnęły się w pięści, ale podtrzymał moje spojrzenie i powiedział "Nie będę kogoś torturować. Nie zabiję, jeśli nie muszę." "Nawet jeśli twoja moralność kosztuje setki istnień ludzkich?" spytałam. Pokiwał głową. "Moralność nie jest tylko wtedy gdy jest to łatwe, Anito. To nie jest moralność, jeśli odrzucasz ją na bok za każdym razem gdy jest to wygodne." "Nazywasz mnie niemoralną?" spytałam. "Nie, ja tylko mówię, że mamy różne standardy, to wszystko. Oboje wierzymy, że mamy rację." "Nie, Larry" powiedziałam. "Nie wierzę, że mam rację. Robiłam rzeczy, przez które mam koszmary. Pewnie o tym dzisiejszym także będę śniła." "To znaczy, że wiesz, że to jest złe; to twoje sumienie do ciebie przemawia - krzyczy na ciebie." "Wiem o tym." "Więc jak możesz to robić?" zapytał. "Bo wolałabym mieć nowe koszmary, niż spoglądać w oczy rodzinie, dlatego, że ich ojciec, brat, matka, córka, dziadek, nie żyją, bo nie złapaliśmy tych wampirów na czas." "Ja wolałbym raczej złożyć kondolencje, niż zrobić coś, o czym wiem, że jest niewłaściwe, to... " Urwał. "Powiedz to," powiedziałam a potem wyszeptałam "Powiedz to." "Nikczemne" powiedział. "Wolę złożyć kondolencje niż zrobić coś tak złego." Przytaknęłam, nie zgadzając się, po prostu kiwając. "Dobrze zatem, że mamy mnie tutaj, żebym mogła być nikczemna, bo wolałabym pociąć zwłoki przerażając więźniów, niż musieć zobaczyć jeszcze jedną rodzinę w żałobie lub wyjaśniać komuś dlaczego ci krwiopijcy znów

zabili, bo byliśmy zbyt dobrzy, zbyt sprawiedliwi, by uzyskać informacje, których potrzebowaliśmy." "Ty i ja nigdy się w tym nie zgodzimy" powiedział głosem cichych, ale bardzo stanowczym. "Nie," odpowiedziałam, "nie zgodzimy." "Idź być straszydłem Zerbrowskiego, ja zakołkuję ciała tu na dole." "Nie jestem straszydłem, Larry. One nie są prawdziwe, a ja jestem." "Po prostu idź, Anito, po prostu to powstrzymaj." Pokręciłam głową. "Jeszcze nie" powiedziałam. "Anita ..." powiedział. Zatrzymałam go wyciągając rękę. "Jestem potworem, Larry, nie straszydłem." "To to samo" powiedział. "Nie, nie to samo. Jak już mówiłam, one nie są prawdziwe, a potwory są prawdziwe, więc jestem oswojonym potworem gliniarza." "Nie jesteś niczyim zwierzątkiem, Anito; jeśli ktokolwiek czyni z ciebie potwora, to ty." I na to nie było nic do powiedzenia. Zebrałam swój sprzęt i udałam się do budynku, ponieważ kiedy przyjaźń tak fatalnie się roztrzaskuje, nie zmienia się w nienawiść; obraca się w ból.

Rozdział 12 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Pokój wyglądał jak ustawiony do horroru 6, z brudnymi ścianami; blada farba, która mogła zacząć jako biała odchodziła od cegieł płatami, więc jej resztki leżały u podstawy ściany, jakby coś dużego rzuciło się na ściany z pazurami. Pytaniem było, czy drapało żeby się tu dostać czy wydostać? Na podłodze była chyba warstwa piasku i pyłu, chrzęszcząca pod nogami, czepiająca się ścian i powlekająca ogromne filary, które dekorowały pomieszczenie i podtrzymywały strzeliste wzniesienie sufitu. Bardzo wysoko, prawie dotykając sufitu znajdowało się kilka okien, ale były małymi okienkami i prawdopodobnie nie zbyt dobrymi dla światła, nie mówiąc już o ucieczce. Pokój był olbrzymi i rozbrzmiewający echem z tylko garstką policjantów i dwoma członkami SWAT wystrojonymi do walki, trzymającymi swe karabiny AR swobodnie, ale też dziwnie oczekującymi tą bojową gotowością, tak że "spocznij" nigdy faktycznie nie było prawdą. Skinęłam na nich; odpowiedzieli lekkim ukłonem. Dwaj mundurowi po obu stronach więźnia patrzyli prosto przed siebie, trzymając na widoku swoje przypinki w kształcie krzyża. Gdy funkcjonariusze policji mieli uzasadnione obawy o swoje życie, jak martwych policjantów, wszyscy mogliśmy nosić nasze święte przedmioty widoczne, bez dostawania opieprzu, że stanowią domniemane zagrożenie dla więźnia. Zerbrowski wybrał wampira, którego uważał za najsłabsze ogniwo i ufałam jego osądowi, ale to nie byłby więzień, którego bym wybrała. Wampir był jedną z tych, która wyglądała tak, jakby powinna zaprosić Chada7 na potańcówkę do gimnazjum. Była chuda, ciało ledwie zaczynające mieć figurę, ręce małe i bardzo dziecięce. Jej żółte włosy były krótko i źle obcięte, w jednym z tych pierzastych cięć, które były popularne gdzieś w latach siedemdziesiątych, ale jej włosy były zbyt gęste do cięcia, tak, że to nie do końca działało. Czy wiedziała, że fryzura źle na niej wyglądała, że czyniła jej chudą twarz jeszcze szczuplejszą, raczej bardziej dziecinną, niż mniej? Jeśli tak, dlaczego ich nie obcięła? Bo jeśli była jak większość wampirów, nie mogła wyhodować sobie włosów; po obcięciu, już nigdy ponownie by nie urosły. Była martwa, zamrożona w tym punkcie na zawsze. Jej niemal ptasio 6 W oryginalnym tekście jest sformułowanie Slasher Flick (ang. slash – ciąć) – rodzaj horroru filmowego o fabule, w której liczba bohaterów zmniejsza się w „dziwnych” okolicznościach. Slashery spotykały się z ogromną aprobatą szczególnie w latach 70. i 80. XX wieku. Obecnie, pomimo dalszej popularności, powstaje ich coraz mniej. 7 Chad Danforth to jedna z głównych postaci w High School Musical.

cienkie ramiona i nogi zatrzymały się w jednym z najbardziej niedogodnych momentów gdzie właśnie trafiasz na ten zryw wzrostu i nogi i ramiona są tyczkowate a twoja równowaga jest niewłaściwa, i to było na zawsze. Jean-Claude i niektóre z jego wampirów mogły nabrać mięśni, wyhodować sobie włosy na głowie, ale dowiedziałam się zaledwie kilka miesięcy temu, że to dlatego, że był wystarczająco potężny, by to zrobić. Był Mistrzem Miasta St. Louis, co oznaczało, że jego moc pomagała wszystkim związanym z nim krwią wampirom na jego terytorium powstać po zmroku. Jego wola, jego moc; a z jego śmiercią niektóre z nich by umarły o świcie i nigdy ponownie nie powstały, albo taka była teoria. Znałam dwa wampiry, które zabiły głowę swojego rodu i przeżyły. Powiedziano mi, że Jean-Claude czerpał moc ze swych pomniejszych wampirów i dzielił się nią z tymi, których cenił. Osoba, która mi to powiedziała była wrogiem, ale nadal... Zapytałam go o to. Jego odpowiedź "Jestem Mistrzem Miasta, ma petite; z tym wiąże się pewna ilość mocy." "Powiedziałeś mi kiedyś, że marnowałeś moc, by rozwijać dla mnie swoje włosy, bo lubię mężczyzn z długimi włosami, ale włosy Ashera także są dłuższe, a wampirzy tancerze w twoich klubach nabrali dodatkowych mięśni na siłowni. Czy z nimi też dzielisz się mocą?" "Oui." "Czy bierzesz ją od innych wampirów?" "Czerpię moc z każdego wampira, który jest mój, ale nie okradam ich. Indywidualnie nie mają wystarczającej mocy, by rozwinąć w sami włosy na głowach, lub dodać uncję mięśni do swych pleców. Nie zmieniam ich poziomu mocy, ale korzystam z niego i mogę podzielić ten zysk z tymi, których wybieram." Więc, jak wiele rzeczy o wampirach, to było prawdą i nie było. Wampirza więźniarka miała na imię Shelby i nie była jedną z wybrańców JeanClaude'a; była jak większość wampirów zatrzymanych z tym, z czym umarła - była około czternastoletnią, młodą, chudą, ledwie dojrzałą dziewczyną. Żadne z nowych kajdan i więzów na nią nie pasowały, więc była w zwyczajnych kajdankach przykutych do pasa, ale nie pasowały na nią żadne z okowów na kostki. Była po prostu zbyt mała. Co oznaczało, że potencjalnie miała dość siły żeby rozerwać łańcuchy, podobnie jak zrobił to ten jeden pozostawiony na komisariacie, ale jego ciało miało metr osiemdziesiąt umięśnionego dorosłego mężczyzny, a Shelby była bardzo drobną, bardzo krucho wyglądającą młodą dziewczyną. Miałam nadzieję, że to oznaczało, iż nie ma siły, by się uwolnić, zwłaszcza, że miałam zamiar wystraszyć ją niemal na jej nieumarłe życia.

Patrzyła na mnie wielkimi oczami, strach był w nich oczywisty. Starsze wampiry mogły ukryć prawie każdą emocję za wiekami praktyki, ale kiedy masz tylko około trzydziestu lat nieżycia, jesteś po prostu jak ktoś w tym wieku, chyba, że jesteś martwy i uwięziony w ciele, które chciałeś pozostawić za sobą w gimnazjum. Bycie wampirem nie oznacza automatycznie dania ci wielkich aktorskich możliwości. Podobnie jak nie daje natychmiastowych umiejętności sztuk walki, pieniędzy, czy seksapilu, albo nie czyni cię świetnym w łóżku - to przychodzi z praktyką, a niektóre wampiry nigdy nie nauczyły się, jak zarządzać pieniędzmi. Shelby, wampirzyca nie wyglądała jakby zyskała wiele na byciu nieumarłą, a może to był podstęp? Może grała swą żałosną powierzchownością, a z pierwszą szansą jaką uzyska zabiłaby nas wszystkich? Być może. Jeden z najbardziej przerażających wampirów jakie kiedykolwiek spotkałam wyglądał jak dwunastoletnia dziewczynka - była potworem i miała ponad tysiąc lat. Urlrich przyszedł ze mną, niosąc drugą torbę tę, którą trzymałam na bardziej oficjalne egzekucje. Kiedy byłam na wampirzym polowaniu, zabijałam ich w każdy sposób w jaki mogłam i nie martwiłam się o bałagan, ale gdy ciało jest już "martwe" a używamy mienia, które należy do płacących podatki obywateli, musimy uważać na bałagan. Rozpakowałam pierwszą torbę i wyjęłam dużą składaną plandekę z jednej strony pokrytą sztucznym tworzywem. Urlrich pomógł mi rozłożyć ją na podłodze. Shelby, wampirzyca, szepnęła "Proszę, nie"; ciche słowa odbiły się echem w wielkim pokoju, które mogłoby mieć wspaniałą akustyką dla krzyków. Uklękłam przy worku i zaczęłam wyjmować rzeczy, które jak głosiło prawo, wampirzy egzekutorzy musieli nosić, ale prawie nigdy nie używali. Ponieważ głównym punktem tego wszystkiego było zastraszenie świadka/podejrzanego, zawartość torby była wspaniałym efektem wizualnym. Kołki były pierwsze. Znajdowały się w plastikowej torbie, ułożone i przywiązane; każdy z sześciu kołków miał miejsce, w którym podróżował więc nie grzechotały w worku kłując mnie za każdym razem, gdy w nim grzebałam. Rozłożyłam plastik i wyjęłam każdy kołek, kładąc je obnażone na tworzywie w złowrogim rzędzie bardzo spiczastych odłamków. Niemal nigdy nie używałam kołków na niczym, ale te które nosiłam były z bardzo ostrego, twardego drewna, bo jeślibym ich potrzebowała, chciałam, żeby były gotowe. Czasami jesteś tylko tak dobry jak twój sprzęt, więc upewniłam się, że mój był dobry. Wampirza dziewczyna zaskamlała i powiedziała "Nie możesz tego zrobić. Nikogo nie skrzywdziłam." "Powiedz to funkcjonariuszom, których zabili twoi znajomi" powiedziałam.

Spojrzała na umundurowanych funkcjonariuszy po obu jej stronach, podnosząc swe małe dłonie na ile pozwoliły kajdanki. "Proszę, nie wiedziałam, że zabiliby kogokolwiek. Zabraliśmy ze sobą dziewczynę, ale ona chciała być wampirem, aż do ostatnich minut. Przestraszyła się. Wszyscy się przestraszyliśmy." "Kto to jest wszyscy?" zapytałam. Spojrzała na mnie z szeroko otwartymi oczami, jej strach rozjaśnił kolor do niemal biało szarego. "Nie" szepnęła. "Nie co?" spytałam i wyjęłam smukłą czarną skórzaną osłonę. To było zamknięte tak, jak przenoszone były kołki. Rozwiązałam ją i powoli, troskliwie, odwinęłam lśniącą srebrną piłę ręczną, w rodzaju tych używanych w chirurgii do amputacji. Raz próbowałam jej użyć i nie spodobało mi się odczucie i dźwięk ostrza na kręgosłupie. Miała czynić dekapitację łatwiejszą, a prawo mówiło, że musiałam ją nosić. Nigdy nie użyłam jej w celu pozbawienia wampira głowy; nigdy nie planowałam jej używać, ale jej widok sprawił, że wampirze dziewczę krzyknęło. Jeden krótki, żałosny dźwięk, który szybko stłumiła, wywijając wargi, przygryzając je, jakby spodziewała się zostać ukarana za krzyczenie. Automatyczny gest kazał mi się zastanowić, jakie było jej nieumarłe życie i jak wiele w nim było nadużyć. Zmarła, gdy wampiry w tym kraju były nielegalne, mogła zostać zabita na oczach przez kogokolwiek po prostu za bycie nieumarłą, więc musiała ukrywać się przez dziesięciolecia. Trudno się ukryć jako wampirze dziecko; zwykle potrzebujesz dorosłego, by pomógł ci udawać. Jaką cenę zapłaciła za to udawanie? Czy jej współczułam? Tak. Czy to zmieniłoby to, co miałam zrobić? Nie. Czasy, kiedy moje uczucia tak bardzo wpływały na moją pracę dawno minęły. Teraz, jeśli uczucia wpływały na moją pracę to było poważniejsze, ale zdarzało się rzadziej. Urlrich uklęknął obok mnie, przesuwając na bok swój pas z osprzętem. Faworyzował jedno kolano, jak gdyby było sztywne. Przemówił cicho. "Nie bawi mnie to tak jak myślałem." "Ona cię słyszy" powiedziałam. Wyglądał na zaskoczonego, a potem spojrzał na dziewczynę i z powrotem na mnie. "Ich słuch jest tak dobry?" Przytaknęłam i wyciągnęłam przejrzysty, plastikowy słoik z różowymi pączkami róż i czerwonymi płatkami, wszystkie suszone i gotowe do przekształcenia w potpourri. "Róże, do czego to?" zapytał. "Do wypchania ust."

"Myślałem, że wpychasz czosnek w usta wampira." "Możesz i większość to robi, ale czosnek sprawia, że torba śmierdzi a róże nie, a obydwa działają tak samo dobrze." Tym czego nie mówiłam głośno było to, że nigdy nie wepchnęłam kawałka niczego do ściętej głowy wampira, albo w martwego wampira kiedy był cały. Jak tylko przerwałam kręgosłup, mogłam spalić części ciała oddzielnie i wyrzucić prochy do różnych strumieni bieżącej wody, jeśli wampir był bardzo stary, czy naprawdę potężny, ale tak dalece jak mogłam stwierdzić całe to wepchnij-gówno-w-usta nie robiło cholernie nic, żeby powstrzymać ich od wstania z grobu. Ludzie sprawujący władzę dodali to jako etap w kostnicowym kołkowaniu, ale jedyną rzeczą, którą mogłam wymyślić było to, że szybciej i mniej niechlujnie jest wypchać usta czosnkiem lub różami, niż ich zakołkować. Być może, jeśli byłeś blisko świtu, wampir nie byłby w stanie gryźć, dopóki miał usta załadowane roślinami, lub może się dusił? Nie miałam pojęcia, ale o ile wiedziałam, to nie robiło ciałom wampirów niczego metafizycznego. Ale sprawiło, że wampir w pokoju z nami zaczął płakać. Urlrich nachylił się i szepnął "Ona jest w wieku mojej wnuczki." "Nie, ona wygląda na wiek twojej wnuczki, ale naprawdę ma wiek jednego z twoich dzieci, jeśli są po trzydziestce, i ona wciąż może cię usłyszeć." Spojrzał na nią ponownie. Usłyszałam grzechot łańcuchów i powiedziała "Proszę, proszę, pomóż mi. Nie wiedziałam, że ich zabiją. Byłam zbyt mała, by ich powstrzymać, zbyt słaba. Zawsze jestem zbyt słaba." Urlrich znieruchomiał klęcząc obok mnie. Szturchnęłam go w ramię; gdy to nie sprawiło, że się ruszył, uderzyłam go w ramię pięścią. To ruszyło jego ciało, sprawiło, że prawie upadł. "Co do diabła, Blake?" "Patrzyłeś w jej oczy, Urlrich; pieprzyła z tobą." Dwaj członkowie zespołu SWAT wycelowali swe ARy w wampira. "Masz zielone światło, Blake, wystarczy, że powiesz słowo" powiedział Baxter. "Jeszcze nie" powiedziałam. Wiedziałam, że Baxter powiedział to głośno, by pomóc wystraszyć wampira, ale wiedziałam też, że to prawda. Marszałek USA

z aktywnym

nakazem egzekucji był chodzącą strefą zielonego światło dla SWAT. Gwarantował, że to był czysty strzał. Urlrich spojrzał na mnie, zaczął protestować, a następnie przybrał zamyślony wyraz twarzy. "Cholera, myślałem o mojej wnuczce i jak bardzo ona jest do niej podobna, ale nie jest. Mój dzieciak jest ciemnowłosy i młodszy, ale przez chwilę ujrzałem twarz wampira

ponad moją wnuczką, jak gdyby nią była." Gdy spojrzał na mnie następnie, w jego oczach była krawędź strachu. "Jezu, Blake, tak szybko, pokręciła mi w umyśle tak szybko?" "To może się zdarzyć, zwłaszcza gdy wampir przemawia do jakiejś kwestii w twojej własnej głowie, jak posiadanie wnuczki w tym samym wieku." Jeden z umundurowanych funkcjonariuszy powiedział "Nasze krzyże nie świeciły; świecą jeśli wykorzystuje wampirze moce." "Świecą, jeśli używa wystarczającej mocy, albo kieruje nią w ciebie, ale nie tobie robiła cholerstwo i robiła to subtelnie." Spojrzałam na nią następnie, nawiązując z nią pełny kontakt wzrokowy, bo nie musiałam się obawiać wampira tak słabego jak ten, w każdym razie nie ze względu na umysłowe sztuczki. "Bardzo dobrze; założę się, że ten żałosny akt działa dla ciebie prawie za każdym razem, gdy potrzebujesz dorosłego w celu ochrony lub pożywiania." Jej szczupła twarzyczka zrobiła się ponura i to było tam, w tych szarych oczach, zerkający z nich potwór. To była prawda, to było to, co przeżyło ponad trzydzieści lat i żerowało na ludzkich obrońcach wtedy, jeśli jej dawcy krwi udaliby się do władz, zostałaby wytropiona i zabita. Nie sądziłam, by była na tyle silna, żeby wyczyścić ich umysły; jej jedyną inną opcją byłoby wzięcie krwi i ostatecznie zabicie lub przemienienie ich w wampira, więc by jej nie wydali. Większość dziecięcych wampirów nie była wystarczająco potężna, by przemieniać ludzi w wampiry. "Ilu ludzi zabiłaś, nie dla jedzenia, ale żeby na ciebie nie donieśli? Na ilu się pożywiłaś, a następnie zabiłaś, żeby utrzymać swój sekret?" "Nie prosiłam o bycie wampirem" powiedziała. "Nie prosiłam o bycie uwięzioną w takim stanie. Wampir, który mnie przemienił był pedofilem i przekształcił mnie w swoją doskonałą ofiarę na zawsze." "Ile lat ci zajęło zabicie go?" "Nie byłam wystarczająco silna, by go zabić" powiedziała i głos był nadal dziecka, ale ton, krawędź mocy, nie była w ogóle dziecinna. "Ale zmanipulowałaś kogoś innego, by zrobił to za ciebie, prawda?" "Chcieli mnie od niego uratować, a ja chciałam być ocalona. Nie masz pojęcia, jak to było." Westchnęłam. "Nie jesteś pierwszym dziecięcym wampirem, jakiego poznałam, a który został przemieniony przez pedofila." "Zasłużył na śmierć" powiedziała. Przytaknęłam. "Bez argumentów."

"Więc proszę, nie krzywdź mnie. Nie chcę być więcej krzywdzona." Przywołała nieco łez by rozbłysły w tych jej wielkich oczach. "Jesteś dobra" powiedziałam "Myślałam, że nie mogłabyś zagrać na tyle dobrze, by ukryć swój strach, ale ty chciałaś, żebym go zobaczyła. Chciałaś, żeby wszyscy go zobaczyli. Powinnam pomyśleć, że w tym ciele musiałaś być mistrzem manipulacji, by przetrwać tak długo." "Łzy i litość to wszystko, co mam, wszystko co kiedykolwiek posiadałam, by się bronić." Urlrich ruszył w stronę drzwi. "Nie mogę na to patrzeć, to zbyt bliskie rodzinie." "Idź, sprawdź swojego partnera i pamiętaj, że zabiłaby cię tak szybko, jak spojrzałaby na ciebie." "Nie" zaprotestowała. Spojrzałam jej w oczy. "Kłamczucha." Syknęła na mnie i właśnie w ten sposób nikt w tej sali już więcej nie myślał, że była małą dziewczynką. Jej oczy zaczęły tonąć w tym blasku, który oznaczał, że miała zamiar ruszyć na nas całym wampirem; była na tyle słaba, że chciała nam dać wskazówki, zanim dostała świra. "Blake?" powiedział Murdock, umieszczając karabin nieruchomo przy swym ramieniu; jego partner poszedł za przykładem. "Przestań, albo strzelimy ci w serce i głowę, w tej chwili." "Lepsza szybka śmierć niż napchanie do pełna kwiatami i ścięcie." "Nic z tego nie jest dla ciebie, Shelby. To dla ciał. " Ogień zaczął wyciekać z jej oczu. "Jakich ciał?" "Martwych wampirów; jak wiesz, musimy zabrać głowę i serce kiedy wampir jest martwy, by zapobiec jego powstaniu z grobu." "Więc dlaczego pokazujesz mi to wszystko?" "Pomóż nam znaleźć tych, którzy dokonali zabójstwa, a może nie zostaniesz stracona wraz z nimi, ale jeśli nam nie pomożesz a zabiją znowu kiedy mogłaś nam pomóc ich powstrzymać..." Wskazałam na kołki. "To będzie dla ciebie." "Jeśli wam powiem gdzie są, zabiją mnie." "Nie, jeśli zabiję ich pierwsza, Shelby. Mam cały zespół SWAT ze mną; zabijemy ich. Nigdy ponownie cię nie skrzywdzą ani nie będą nękać." "Ktoś inny będzie się nade mną znęcać; jestem zbyt słaba."

"Dołącz do Kościoła Wiecznego Życia; mają grupy wychowawcze dla dziecięcych wampirów. Możesz być z innymi takimi jak ty, i to wszystko jest legalne a ty możesz iść na studia, otrzymać pracę i mieć życie." "Żeby przystąpić do Kościoła muszę wypić krew twojego mistrza, a potem on będzie moim właścicielem. Nie chcę być niczyim niewolnikiem." "Przysięga krwi jest po to, by powstrzymać wampiry od robienia dokładnie tego, co ty robisz - zabijania ludzi. Silny Mistrz Miasta może powstrzymać swoich ludzi od działania pod wpływem ich głodu krwi." "On jest zbyt potężny, tak jak ty, Anito Blake! To nie jest jak przysięga krwi do zwykłego Mistrza Miasta; tracisz wolę. Zamieniasz nas w ludzi ślepo podążających za naszym pięknym liderem i jego krwawą dziwką!" Uśmiechnęłam się. "Kije i kamienie8, Shelby; nazywaj mnie wszystkimi przezwiskami jakimi chcesz, ale oglądałaś jak przy tobie mordowano dwóch ludzkich policjantów i nie zrobiłaś nic, by to powstrzymać. Zgodnie z prawem jesteś tak samo winna jak wampiry, które zatopiły w nich kły i będziesz za to stracona. Pomóż nam ich znaleźć, a nowe przepisy mogą mieć luki, którymi możesz się przemknąć i przeżyć." "Już jestem martwa, Anito Blake." "Nie, nie jesteś. Żyjesz. Chodzisz, mówisz, myślisz, jesteś wciąż sobą - nieumarły nie jest tym samym, co martwy." Podeszłam do drzwi, otworzyłam je i powiedziałam "Wnieście." Dwaj funkcjonariusze przynieśli ciało owinięte w czarny plastik. Twarz była blada i wciąż na widoku. To był wampir, który próbował ukryć się za ludzką dziewczyną. Zastrzeliłam go, a teraz miałam dokończyć robotę. "Połóżcie go na środku plandeki" powiedziałam. Dwaj oficerowie położyli ciało tam, gdzie pokierowałam. Jeden z nich na wpół się potknął i z plastiku opadło ramię, wiotkie jakim jedynie prawdziwa śmierć może je uczynić. Shelby jęknęła, a ja pomyślałam, że to jedno mogło być szczere. Rozwinęłam plastik i spojrzałam na martwego wampira. Rany w jego górnej i środkowej części klatki piersiowej zaschły czarne na brzegach, ale krew była jeszcze wystarczająco czerwona, by przyciemnić mu zapinaną na guziki koszulę w odcienie szkarłatu, brązu, a następnie ostatnim kolorem większości krwi - czernią. Mogą mówić, że śmierć jest wiecznym snem, ale martwe ciało nie działa jak we śnie; nawet nieprzytomny nie ma wiotkości opadania świeżo zmarłego. Niektóre wampiry przechodzą natychmiast do stężenia pośmiertnego, ale ten nie był na to wystarczająco stary; był po prostu jak każde martwe ciało, 8 Odniesienie do przysłowia – „Kije i kamienie kości mi połamią, ale twoje słowa nigdy mnie nie zranią.”

które miało mniej niż dwie godziny, choć krew nie zbierała się w organizmie, jak to miało miejsce u człowieka. "To jest martwe, Shelby; czymkolwiek jesteś, nie jest tym." Wydostałam kombinezon z innego worka, tego jednego, który zawierał sprzęt, jakiego używałam najczęściej, zamiast rzeczy usankcjonowanych przez rząd. Rząd nie powiedział mi, że muszę nosić kombinezon, ale przecież ludzie ustanawiający prawa nie musieli nigdy wykonywać mojej pracy. Nigdy nie odkryli, ile krwi i bałaganu wychodzi z ciała gdy usuwasz jego głowę i serce. Dopóki nie zostałeś pokryty tak dużą ilością przemocy, po prostu nie zrozumiałeś. Kombinezon utrzymywał niskimi rachunki za chemiczne czyszczenie i pomagał mi lepiej spać w nocy. Istnieje określona ilość razy, jaką można szorować krew spod paznokci, zanim zaczniesz przechodzić całkowicie w Lady Makbet i przestaniesz wierzyć, że krew kiedykolwiek zniknie. Splotłam włosy, coś, co nauczył mnie robić Nathaniel. Z moimi lokami warkocz nigdy nie będzie tak staranny jak jego, ale to oznaczało, iż mogłam schować włosy długości prawie do pasa pod osłonę. Próbowałam jednorazowych plastikowych czepków pod prysznic, ale byłam po prostu na tyle próżna, że zaczęłam używać tanich ochronnych kapeluszy; były droższe niż czepki pod prysznic, ale wyglądały mniej głupio. Trudniej było podwinąć włosy pod czapkę, ale czarna czapka wyglądała bardziej groźne niż ciotowaty plastik, a dzisiejszego wieczoru to się liczyło. Shelby powiedziała "Dlaczego upinasz włosy?" "Znudziło mi się oczyszczanie włosów z fragmentów ludzi." "Fragmentów ludzi." Powiedziała cicho, jakby testowała wyrażenie. "Taa" powiedziałam. Następnie wsunęłam plastikowe botki na moje obuwie. Chciałam dotrzeć tam, gdzie mogłam to zrobić stojąc na jednej nodze i nie robiłam śladów kawałkami mojej pracy zabranej do domu. Wciąż nie słyszałam końca czasu, kiedy miałam kawałek materii mózgowej przyklejonej do jednego buta i nie zauważyłam do czasu gdy przechodziłam przez dywan w salonie. Dobra, szczerze mówiąc, nie zauważyłam w ogóle. Micah zauważył, a Nathaniel powiedział, że nie ma pojęcia, jak się oczyszcza wykładzinę z mózgów, więc prosi by nie zostawiać tego na dywanie. Ale to reakcja Sina kazała mi wyrzucić buty. Można by pomyśleć, że tygrysołak, bez względu na to, jak młody, okazałby trochę więcej zrozumienia. Asher całkowicie poparł Sina, myśląc, że to było nie do przyjęcia. Był jedynym wampirem, który się skarżył. Zwróciłam uwagę, że z ich całkowicie płynną dietą, nie musieli się martwić o takie rzeczy; zwierzołaki to robiły, więc mogły psioczyć.

Asher powiedział "Nie muszę jeść mięsa, by nie chcieć materii mózgowej na dywanie." Nazwałam go cipką, ale wyrzuciłam buty. Była kolejna zagięta skóra, mocno związana, więc nie przesuwała się w transporcie, ale ta nie zawierała drewnianych kołków. Rozwiązałam skórzany rzemień, położyłam ją na ziemi obok palików i odpięłam klapkę. Ostrza rozbłysły w półmroku, świecąc delikatnym srebrem. Były nożami, które pomógł mi wybrać Fredo, jeden z naszych wiodących ochroniarzy i członek lokalnej szczurołaczej Rodere, po tym, gdy pożyczyłam jeden z jego noży, by wyciąć serce wampira, ponieważ jego kolekcja noży była lepsza. Fredo lubił noże na sposób, w jaki Edward lubił broń. Prowadził zajęcia z walki na noże ze strażnikami a ja pobierałam nauki kiedy tylko mogłam. Wyjęłam ostrze i zrobiłam widowisko z badania równowagi w mojej ręce, pozwalając mu poleżeć w poprzek koniuszków moich palców i spocząć na czubku jednego palca. Kochałam wyważenie tego noża, ale wyważenie do walki nie zawsze było najlepszym wyważeniem do wykrojenia z piersi czyjegoś serca. "Co zamierzasz z tym zrobić?" zapytał wampir, ochrypłym, przestraszonym głosem. Nie kłopotałam się patrzeniem na nią gdy odpowiedziałam "Wiesz co zamierzam nim zrobić." Wsunęłam nóż z powrotem do skórzanego schowka i wyjęłam kolejny. Nie przejmowałam się próbowaniem wyważania go na jednym z moich palców, ponieważ nie wyważało się go w ten sposób. Nigdy nie zamierzałam próbować nim rzucać, a gdybym musiała walczyć nim z "żywym" celem, wtedy wszystko pójdzie tak źle, że nigdy więcej nie będę musiała się martwić tym, jak wyważone były moje noże. Położyłam nóż w górnej część skóry, dzięki czemu wampir mógł zobaczyć go wyraźnie. Tak, że mogła obserwować ostrą krawędź błyszczącą w słabym świetle. Jeszcze raz zanurkowałam w torbie na sprzęt i wydobyłam medyczne nożyczki i pudełko rękawiczek z tworzywa sztucznego. "Co to jest?" Wyszeptał wampir. Ton strachu w jej głosie sprawił, że na nią spojrzałam. Jej twarz była ściągnięta i nienaturalna, nie z wampirzych mocy, ale ze zwykłego strachu. Jeśli nigdy wcześniej nie widziałeś pary nożyczek, mają nieco dziwaczny wygląd, a ty możesz nie nazwać ich nożyczkami; możesz pomyśleć, że były jakimiś metalowymi nożami lub spiczastymi szczypcami. Ona nie wiedziała co to było, czy co zamierzałam nimi robić i to ją niepokoiło. Niewiedza niepokoiła ją bardziej niż wiedza. Ciekawe i potencjalnie użyteczne. Nie odpowiedziałam jej. Osłona twarzy była następna, z małym paskiem, który otaczał tył głowy. To był nakaz rządu, ale z tym istotnie się zgadzałam; znowu, oczyszczanie krwi z twoich rzęs po pewnym czasie traci swój urok. Osłona twarzy odsyłała mój oddech z

powrotem do mnie tak, że mogłam poczuć, jaki był ciepły. Miałam chwilę klaustrofobii, ale zwalczyłam to. Jeśli robiłam to dobrze, tak naprawdę tego nie potrzebowałam, ale raz na jakiś czas nieumarłe zwłoki zachowywały się dziwnie i tryskały na ciebie kiedy się tego nie spodziewałeś. Naprawdę nie chciałam krwi tego faceta na mojej twarzy. Wyjęłam cienkie rękawiczki, a następnie umieściłam na nich dłuższe gumowe rękawice. Sięgały za moje łokcie, czego będę potrzebować, ze względu na sposób wyjmowania serca z ciała. Wielu egzekutorów po prostu niszczyło serce kołkiem, nożem lub pistoletem, ale pozostawiało resztki tego w miejscu. Jeśli mogłam zobaczyć światło dzienne przez klatkę piersiową tak, że wiedziałam, iż serce zostało całkowicie zniszczone, robiłam to, ale kiedy nie mogłam zajrzeć w głąb klatki piersiowej, nie ufałam, że serce było wystarczająco zniszczone. W przypadku nowych wampirów, jak ten jeden, rany postrzałowe, które umieściłam w jego klatce piersiowej były prawdopodobnie wystarczające do upewnienia się, że nie uleczyłby się i niespodziewanie nie wstał, ale nigdy nie wpadniesz w kłopoty będąc zbyt ostrożnym, gdy upewniasz się, że wampir był naprawdę, faktycznie, całkowicie martwy. Oczywiście, trochę ciężko było zobaczyć zasięg strzałów poprzez ubrania, co było powodem, dlaczego potrzebowałam medycznych nożyczek. Przecinały wszystko poza metalem i nawet tani metal by się im poddał, ale trudniejsze rzeczy, jak kajdanki były na nie odporne - lecz ubrania, bez problemu. Uklękłam obok ciała, wtykając nożyczki pomiędzy guziki tuż nad pas dżinsów, tnąc z jednej strony tak, że mogłam dorównać zapiętym guzikom. "Po prostu to rozepnij" powiedziała. "To jest szybsze" odpowiedziałam utrzymując wzrok i uwagę na tym, co robię. "Ale guziki są dokładnie tam" powiedziała. To zabawne, co przeszkadza komuś najbardziej; nigdy nie wiesz, co to będzie. Rzeczy, o których nigdy byś nie pomyślał, że zastraszyłyby kogoś lub wywołałyby ciarki, diabelnie ich przerażały lub przyprawiały o gęsią skórkę. Niezależnie od powodu, to, że zamiast ich użyć cięłam obok linii starannie zapiętych guzików, wydawało się bardzo jej przeszkadzać. Zazwyczaj cięłam szybką, czystą linią poprzez koszulę, ale teraz zwolniłam, nie spieszyłam się, pozwoliłam jej oglądać, pozwoliłam jej myśleć, pozwoliłam o cokolwiek chodziło mieć czas, by niepokoiło ją bardziej. "Po prostu to zrób" powiedziała, a jej głos był na skraju szaleństwa. "Po prostu to przetnij, jeśli masz zamiar lub rozepnij. Dlaczego robisz to w ten sposób? Dlaczego rozcinasz to jakbyś się tym cieszyła?" Ach, pomyślałam, sądziła, że to co robiłam wyglądało zmysłowo, jakbym znajdowała w tym przyjemność. Nie znajdowałam; nie ruszało mnie to w ten czy w inny sposób. Czasy,

kiedy przecinanie ubrań przyprawiało mnie o ciarki dawno minęły. Rozcinanie odzieży chętnego kochanka, który się cieszył z czegoś takiego było zabawne, ekscytujące, sexy. Cięcie ubrań na zwłokach nie było żadną z tych rzeczy. To było po prostu rozcinanie tkaniny tak, bym mogła zobaczyć pierś i ocenić, jak wiele szkód sercu wyrządziły kule, więc wiedziałabym, czy muszę coś zrobić z sercem, czy kule wykonały zadanie za mnie. Odsłanianie bladej, chłodnej skóry było bardziej jak rozpakowywanie kawałka zarżniętego mięsa, obojętne, nie żywe, nic poza mięsem, które możesz musieć pociąć. To był jedyny sposób, żeby o tym myśleć; jedyny sposób, by to zrobić i pozostać przy zdrowych zmysłach. "Po prostu skończ cięcie tego!" Na wpół wywrzeszczała. Drzwi za mną otworzyły się; kątem oka wyłapałam ruch, więc byłam w stanie zobaczyć Zerbrowskiego przechodzącego uśmiechając się przez drzwi, bez rzeczywistego odwracania się od ciała przede mną. "O co to całe zamieszanie?" powiedział wesoło. Wampir próbował wstać z kolan, gdzie umieścili ją mundurowi. Grzechotanie łańcuchów kazało mi spojrzeć na nią i zobaczyć jednego z policjantów kładącego dłoń na jej chudym ramieniu, automatycznie pchając ją z powrotem na kolana. "Każ jej przestać" powiedział wampir. "Marszałek Blake nie jest pod moją komendą. Nie odpowiada przede mną." Wampir spojrzał na mnie rozszerzonymi, przerażonymi oczyma. Spojrzałam jej w oczy i uśmiechnęłam się powoli, zaciśniętymi, rozciągniętymi wargami. Istotnie starała się odsunąć do tyłu, jakby trzy metry było nagle zbyt blisko mnie. Uśmiechnęłam się trochę bardziej, a ona wydała cichy dźwięk w gardle, jakby starała się nie pisnąć, albo krzyknąć. "Proszę" powiedziała i wyciągnęła rękę do funkcjonariusza, który utrzymywał ją na kolanach. "Proszę, proszę, nie chcę widzieć jak rozcina Justina. Proszę, nie każ mi patrzeć!" "Powiedz nam gdzie są wampiry, które zabiły oficerów i nie musisz oglądać" powiedział Zerbrowski. Przecięłam koszulę, jeszcze kołnierzyk będąc w pionie i sposób w jaki oprawiał barki, utrzymywał ją zamkniętą ponad piersią - no cóż, to i krew. Tkanina kleiła się od tego. Położyłam nożyczki i zaczęłam wyłuskiwać materiał z ran, powoli, pozwalając, by dźwięk odrywania od skóry wypełniał ciszę. Wiedziałam, że dźwięk będzie o wiele głośniejszy dla wampira, niż reszty z nas. Przygotowałam to ostatnie, spowodowałam, że obłaziło z sykiem jak podważałam tkaninę z zasychającej krwi i schłodzonego ciała. Trochę tkaniny faktycznie wessało się w rany w klatce piersiowej, jadąc wzdłuż siły kul, więc używałam czubków palców do wydłubania tkaniny z ran. Nie musiałam tego tak robić. Zazwyczaj po prostu

odciągałam materiał jednym dużym ruchem jak zerwanie przyprawiającego o łzy plasterka opatrunkowego, ale byłam całkiem pewna, że robienie tego w ten sposób przeszkadzało wampirzycy Shelby. Miałam rację. "Proszę, proszę, nie każ mi tego oglądać". Uniosła ręce do Zerbrowskiego. "Powiedz nam, gdzie oni są, kochanie" powiedział "i mili oficerowie zabiorą cię stąd." "Zabiją mnie, jeśli się dowiedzą, że wygadałam" powiedziała. "Rozmawialiśmy o tym; nie mogą cię zabić, jeśli my zabijemy ich pierwsi" powiedziałam, zmuszając się do spojrzenia na rany które umieściłam w ciele, a nie na nią. Miałam nadzieję, że myślała, że przyglądałam się tęsknie martwej piersi, a ponieważ nie byłam pewna czy moja zagrywka była na tyle dobra by wyglądać ponętnie, bo ja zupełnie się w ten sposób nie czułam, trzymałam moje ekspresje zamknięte tam, gdzie nie mogła ich zobaczyć. "Nie możesz zabić ich wszystkich" powiedziała. "Przekonaj się" powiedziałam a następnie na nią popatrzyłam. Pozwoliłam, by zobaczyła wyraz mojej twarzy, bo wiedziałam, że był zimny i pusty, a jednak moje usta zaczął przecinać uśmiech. Znałam ten uśmiech; widywałam go w lustrze. To było bardzo nieprzyjemne. Był to uśmiech, który miałam kiedy zabijałam lub odczuwałam w tym wyrównanie rachunków. Był to uśmiech, który pozostawiał moje oczy zimne i martwe. Nie byłam pewna, dlaczego, kiedy śmierć była w zasięgu, czasami się uśmiechałam, ale to robiłam i było to mimowolne, i to było straszne, nawet dla mnie, więc pozwoliłam wampirowi to zobaczyć. Pozwoliłam jej zrobić wszystko, co było z tym do zrobienia. Krzyknęła krótkim, zdławionym dźwiękiem. Jej oddech nadszedł w zduszonym szlochu. "W porządku, w porządku, po prostu zabierz mnie stąd, zanim ona... zabierz mnie stąd! Nie chcę oglądać. Proszę, nie każ mi patrzeć." Zaczęła płakać, a jej cienkie ramiona trzęsły się z siłą tego. "Powiedz nam, gdzie oni są" powiedziałam "a wtedy mili oficerowie zabiorą cię z dala od wielkiej, złej egzekutorki." Uczyniłam mój głos niskim i głębokim, z pewnego rodzaju pomrukiem. Używałam tego głosu wcześniej. To działało zarówno dla prawdziwego seksu i gróźb. Zabawne, jak niektóre rzeczy działały dla obu stron. Shelby wydała swych przyjaciół. Opowiedziała nam o trzech różnych miejscach dziennego spoczynku. Powiedziała nam, gdzie były wszystkie trumny, wszystkie miejsca, gdzie kryli się przed słońcem i gdzie możemy ich znaleźć gdy słońce wzeszło i leżeli bezradni.

Zadałam jej ostatnie pytanie. "Czy oni wszyscy są tak nowo zmarłymi jak będące tu dzisiaj wampiry?" Skinęła głową, a następnie przesunięciem policzka wytarła różowo-zabarwione łzy o swą kurtkę, jakby bywała już wcześniej skuta i umiała wycierać łzy bez użycia rąk. To sprawiło, że zastanowiłam się, jak straszne do tej pory było jej nieumarłe życie. "Z wyjątkiem Benjamina, on jest starszy. Nie żyje od dawna." "Jak długo?" zapytałam. "Nie wiem, ale jest na tyle stary, by pamiętać radę w Europie i nie chcieć, by to się wydarzyło tutaj." "Więc Benjamin jest z Europy" powiedziałam. Znów skinęła głową. "Jak długo jest w tym kraju?" zapytałam. "Nie wiem; nie ma akcentu, ale zna sprawy. Wie o radzie i złych rzeczach, które tam robili i o tym, do robienia czego zmuszali inne wampiry. Mówi, że nie masz własnej woli i robisz po prostu to, czego chcą mistrzowie, i nie możesz odmówić. Nie będziemy niewolnikami Jean-Claude'a, albo twoimi!" Włożyła w tę ostatnią część nieco poważnego oporu. Uśmiechnęłam się do niej. "Do zobaczenia później." Wyglądała na zdezorientowaną a następnie wystraszoną. "Powiedziałam ci to, co chciałaś wiedzieć. Zrobiłam to, o co prosiłaś." "Zrobiłaś, a teraz zabiorą cię do celi, a ja potnę twojego znajomego. Nie musisz oglądać, tak jak obiecaliśmy." "Więc dlaczego zobaczysz mnie później?" Zerbrowski powiedział "Anito, to koniec; nie musisz już jej straszyć." Spojrzałam w jego poważne oczy za okularami i po prostu ruszyłam w stronę ciała na plandece. "Dobra, weź ją stąd." "Nie" powiedziała Shelby. "Dlaczego zobaczysz mnie później?" Policjanci faktycznie musieli pociągnąć ją w stronę drzwi. Nie zupełnie walczyła, ale również nie pomagała. "Chciałaś iść; idź" powiedziałam. "Dlaczego zobaczysz mnie później?" wykrzyczała. Spojrzałam na Zerbrowskiego. Dzieliliśmy długie spojrzenie, a potem skinął lekko głową. Zdjęłam osłonę twarzy, spojrzałam w jej blade, przerażone oblicze i powiedziałam "Ponieważ wszystkie złe wampirki widzą mnie ostatecznie."

Zaczęła dygotać, a następnie potrząsać głową, tak że wydawała się wibrować w miejscu, tak przerażona, że nie mogła już kontrolować swojego ciała. "Dlaczego?" i to było najcichszym z szeptów; nie jestem pewna, czy inni ją słyszeli, po prostu widzieli jej poruszające się wargi. "Bo jestem Egzekutorką, a ty pomogłaś zabić dwóch ludzi." Zemdlała. Kolana ugięły się, głowa zawisła i tylko oficerowie na jej ramionach trzymali ją w pozycji pionowej. Wynieśli ją przez drzwi, które przytrzymał dla nich Zerbrowski. Chłopaki ze SWAT podążyli za nimi; ostatecznie ich zadaniem było pilnować wampira. Zerbrowski i ja staliśmy w pustym pomieszczeniu. Odwróciłam się do ciała, umieszczając osłonę twarzy z powrotem na miejscu. "Co robisz?" zapytał. "Swoją pracę" powiedziałam. "Możemy teraz przetransportować zwłoki do kostnicy jak normalnie, a Kirkland może zakołkować i posiekać ciała równie dobrze, jak ty." Spojrzałam na Zerbrowskiego. "A co ja mam robić, gdy Larry robi to wszystko?" "Będziesz z nami, gdy będziemy sprawdzać lokalizacje, które nam podała." "Potrzebujemy zaczekać do rana zanim najedziemy miejsca, Zerbrowski. Oni nie mają żadnych innych zakładników, którzy wymagają ratowania." "Więc po prostu czekamy do rana?" zapytał. "Tak" powiedziałam. "Wciąż chcę cię z nami. Kirkland może zrobić tę część. Wolałbym mieć ciebie na swoich tyłach w walce." "Jeśli zaczekamy do rana, to nie będzie walki" powiedziałam. "Być może, ale po prostu na wszelki wypadek pójdź z resztą z nas. Zostaw sprzątanie Kirklandowi." Ponownie zdjęłam osłonę twarzy i spojrzałam na niego. "Też nie ufasz Larry'emu w walce, prawda?" "Powiedzmy, że żaden wampir nigdy nie zemdlał ze strachu przed nim." "Dyplomatycznie" powiedziałam. "Słyszałem, że nie chciał nam pomóc przesłuchiwać więźniów." "Odmówił cięcia zmarłego podczas gdy żyjący patrzył. Powiedział, że to było złe, że nie jestem niczyim potwornym pupilkiem, i że jeśli ktoś robi ze mnie potwora, to jestem to ja." Zerbrowski spojrzał w dół, zacisnął usta w cienką linię, a kiedy spojrzał w górę, jego oczy były rozgniewane. "Nie miał prawa tak mówić do ciebie."

Wzruszyłam ramionami. "Jeśli taka jest prawda, to prawda." Położył rękę na moim ramieniu, skłaniając mnie bym na niego spojrzała. "To nie prawda. Robisz to, czego zrobienia wymaga zadanie. Co noc ratujesz życia; nie pozwól nikomu mówić inaczej, zwłaszcza nie komuś, kto trzyma swoje rączki czyste, bo ty odwalasz brudną robotę, której on nie zrobi." Uśmiechnęłam się, ale nie tak jakbym była szczęśliwa. "Dzięki, Zerbrowski." Ścisnął moje ramię. "Nie pozwól by sprawił, że czujesz się źle z samą sobą, Anito. Nie zasłużył na to." Myślałam nad tym. "To dlatego nie pozwalasz mu za wiele ze sobą pracować?" "Znasz odpowiedź na to pytanie." Przytaknęłam. "Anita, nie jesteś potworem." "Mówiłeś, że pogadamy później o tym, co stało się z Billingsem" powiedziałam. Uśmiechnął się, ale nie tak jakby był szczęśliwy i potrząsnął głową, pozwalając ręce opaść z mojego ramienia. "Po prostu musisz to utrudnić, prawda?" Przytaknęłam. To była prawda, po co się kłócić. "Napieprzyłaś mu w głowie" powiedział Zerbrowski. "Nie chciałam." "Co mu zrobiłaś?" "Tak jakby wchłonęłam jego gniew." "Wchłonęłaś?" zapytał Zerbrowski. "Taa." "W jaki sposób?" "To zdolność metafizyczna." Wzruszyłam ramionami. "Możesz wchłonąć inne emocje?" Pokręciłam głową. "Tylko gniew." "Nie wpadasz już w złość tak często; to z tego powodu?" "Nie jestem pewna; może. Może ucząc się kontrolowania własnej złości, mogę kontrolować innych. Szczerze, nie jestem pewna." "Wciąż nie pamięta za wiele z ostatnich dwóch godzin przed twoim wchłonięciem" - i uczynił w powietrzu cudzysłów - "jego gniewu." "To się nigdy wcześniej nie zdarzyło i nie zrobiłam tego celowo. Zaskoczył mnie a ja..." "Zaatakowałaś" powiedział Zerbrowski "niczym pięścią, po prostu nie fizyczną." "Taa" powiedziałam.

Patrzyliśmy na siebie przez chwilę, a ponieważ to byłam ja, musiałam powiedzieć "Wciąż myślisz, że nie jestem potworem?" "Byłaś jedyną osobą w pokoju wystarczająco szybką, by dostać się do Billingsa, zanim uderzył tego wampira. Oglądanie go unoszącego cię na swoim ramieniu, jakbyś była... wyglądałaś drobniutko, Anito. Wszyscy byliśmy w ruchu, by pomóc, ale ty o to zadbałaś, jak to robisz zazwyczaj." "To nie jest odpowiedź na pytanie" powiedziałam. Uśmiechnął się i pokręcił głową. "Cholera, jesteś najtrudniejszą osobą jaką znam, dla siebie samej i wszystkich wokół. Naciskasz dopóki prawda nie zostanie ujawniona; dobra, zła, obojętna, musisz naciskać, prawda?" "Już nie zawsze, ale zazwyczaj, taa, naciskam." Studiowałam jego twarz, czekałam na jego odpowiedź. Skrzywił się, westchnął, a potem spojrzał na mnie. Odwzajemnił badawcze spojrzenie. "Nie jesteś potworem. Gdy Dolph miał swoje problemy i zdemolował kilka pokoi z tobą w nich, nie doniosłaś na niego. Pozwoliłaś mu wpaść w całkowity szał i wyżyć się na tobie; wielu facetów nie pozwoliłoby, nie bez udupienia go." "Teraz ma się lepiej" powiedziałam. "Wszyscy jesteśmy zdolni to utracić. Różnica polega na tym, że powracamy do poprzedniego stanu; nie pozostajemy w ześwirowanym miejscu, odzyskujemy siebie." "Odzyskać siebie, ładne sformułowanie" powiedziałam. Uśmiechnął się. "Katie znowu czyta mi niektóre z jej psychologicznych książek." Uśmiechnęłam się do niego. "Dobrze mieć inteligentną małżonkę." Pokiwał głową. "Zawsze poślubia się kogoś mądrzejszego i ładniejszego." To przyprawiło mnie o śmiech, niewielki. Śmiech zabrzmiał dziwnie i odbił się echem w dużym pomieszczeniu. Spojrzałam na wampira, którego zabiłam by ocalić piętnastoletnią dziewczynkę, którą zamierzał uczynić wampirem. Czy było mi przykro, że nie żyje? Nie. Czy było mi przykro, że dziewczynka wciąż była żywą, oddychającą, ludzką istotą? Nie. Czy było mi przykro, że wystraszyłam wampirzycę Shelby? Trochę. Czy byłam zadowolona, że mieliśmy lokalizacje łajdackich wampirów, którzy zabili policjantów? Tak. Zerbrowski znów dotknął mojego ramienia. "Nie pozwól by ludzie tacy jak Kirkland sprawiali, że czujesz się źle odnośnie siebie, Anito." Odwróciłam się i spojrzałam na niego, i było coś w jego twarzy co ponownie wywołało mój uśmiech. "Zrobię co w mojej mocy." "Zawsze robisz" powiedział Zerbrowski.

Tym zasłużył na szeroki uśmiech, a ja na jeden w zamian. "Spakuj swój sprzęt; mamy wampiry do upolowania." "Już się robi" powiedziałam i ściągnęłam czarną czapeczkę ze swoich włosów, ale pozostawiłam je splecione w warkocz, bo czasami zawiewało mi włosy w twarz a mogłam strzelać do ludzi. Chcesz widzieć do czego mierzysz gdy starasz się zabijać ludzi. Ważne jest, by strzelać do tych właściwych.

Rozdział 13 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Wszyscy zgodzili się, że uderzymy w lokalizacje po świcie żeby wampiry były martwe dla świata. Mieliśmy dwóch martwych policjantów; nie potrzebowaliśmy więcej, dlatego czekaliśmy. Oczekiwanie jest trudne. Działa ci na nerwy. Jest szansa przespać się kilka godzin, a jeśli potrafisz to zrobić, znajdą ci łóżko polowe w tylnej części posterunku, więc możesz się przekimać. Prawie nikt nie chciałby spać. Mieliśmy dwóch naszych martwych i zapolowalibyśmy na ich zabójców w ciągu kilku godzin. To cię zarówno ekscytuje lub sprawia, że myślisz zbyt intensywnie; tak czy inaczej, sen nie nadchodzi. Większość z nas nigdy nie poznała żadnego z oficerów osobiście, ale to nie miało znaczenia. Jeśli uważałeś, że jeden z nich był największy fiutem na świecie, gdy żył, to również nie miało znaczenia. Liczyło się tylko to, że nosił odznakę tak jak ty. Oznaczało to, że jeśli nadałbyś wezwanie o pomoc, musiałby przyjść i postawiłby na szali swoje życie dla ciebie. Obcy, przyjaciel, to nie ma znaczenia; ryzykowałbyś dla niego swoim życiem, a on dla ciebie, a jeśli byłoby trzeba, wszedłbyś z nim w wymianę ognia, bo to było to, co oznaczało noszenie odznaki. Oznaczało to, że kiedy wszyscy inni uciekają, ty pobiegniesz w kierunku problemu, a każdy inny, kto był gotów ruszyć z tobą w chaos był twoim towarzyszem broni. Cywile myślą, że gliniarze reagują w ten sposób, ponieważ myślą, Tam idę dla Bożej łaski, ale to nie o to chodzi, nie w większości; jesteśmy ludźmi, więc jest trochę tego, ale przede wszystkim jest to uznanie, że jesteśmy tymi, którzy zmierzają w kierunku strzałów. Biegniemy w kierunku kłopotów, nie w przeciwnym i mamy nadzieję, że jeśli w pobliżu jest ktoś inny z odznaką, zacznie także podążać w tym kierunku. Będą obok nas, a my uderzymy w wielkie, złe coś razem, bo to nasze zadanie; to jest to, kim jesteśmy. Wampiry nie tylko zabiły dwóch policjantów, zabiły dwóch mężczyzn, którzy mogliby ustawić swoje ramiona przy naszych i uderzyć w drzwi. Odebrali nam dwóch dobrych gości, a to było niedopuszczalne. Częścią energii, kiedy czekaliśmy, było to, że nie zamierzaliśmy tylko wyśledzili złoczyńców; mieliśmy zamiar ich zabić, a to wszystko było całkowicie dobre i legalne. Chcieliśmy ich upolować i chcieliśmy ich stracić. Technicznie rzecz biorąc, to obejmował nakaz egzekucji, ponieważ teraz mieliśmy oficjalny nakaz, ale dla mnie to było po prostu polowaniem na wampira ze wsparciem SWAT.

Były trzy lokalizacje, więc ja byłam Marszałkiem w jednej; Larry będzie Marszałkiem na drugim miejscu, a nasz najnowszy członek Oddziału Nadnaturalnego Marszałków USA Arlen Brice pójdzie z trzecim zespołem. Brice był jednym z nowego chowu nadnaturalnych Marszałków, takim, który był zwykłym policjantem przez okres co najmniej dwóch lat, a następnie przeszkolonym w nadnaturalnej pracy w klasach, nie w terenie. Spotkałam już Marszałka, który został wytrenowany w ten sposób, który przybył z innego oddziału egzekwowania prawa dającego im zestaw umiejętności potrzebnych do polowania na wampiry i nieuczciwych zwierzołaków, ponieważ z odznaką czy bez, nadnaturalni Marszałkowie są zalegalizowanymi zabójcami. My zabijamy ludzi, w celu ratowania życia, ale naszym głównym zadaniem jest zabijanie. Policja ratuje życie, a większość przechodzi przez ich całe dwudziestolecie nigdy nie wyciągając swej broni na służbie. Większość Marszałków w Branży Nadnaturalnej zabija przynajmniej jednego wampira w ich pierwszym miesiącu w terenie, czasem więcej. Każdy, kto myśli, że zabijanie wampirów nie jest takie jak zabijanie prawdziwych ludzi powinien spróbować tego przez jakiś czas i zobaczyć jak to jest. Zabiłam człowieka będąc na służbie i szczerze mówiąc, poza faktem, że są łatwiejsi do zabicia, po prostu nie czujesz tego odmiennie. Ale Marszałek USA Arlen Brice jeszcze tego nie wiedział. Brice miał metr siedemdziesiąt dwa, lub pięć, niski, ale z ładnie obciętymi włosami, w jednym z tych pomiędzy-kolorów, które były albo jasnobrązowym lub bardzo ciemnym blondem. Kiedy byłam małą dziewczynką nazwałabym to jasnobrązowym, ale dziewczyna w mojej klasie miała włosy prawie takiej samej barwy i poinformowała mnie, że to był "szampański blond." Moja macocha potwierdziła, że to był rzeczywisty kolor, ale większość ludzi nazywała to "brudnym blondem." To dziecięce faux pas zostawiło swój ślad, więc kolor włosów Brice'a był tajemnicą, dopóki nie powiedział mi inaczej. Oczy miał jasne, niemal bursztynowy brąz, więc nawet oczy nie były zupełnie brązowe, na tyle by je tak nazwać. Reszta z niego była standardowo przystojna, z łagodnym uśmiechem unoszącym się nieco wyżej po jednej stronie i po prostu wydającym się dodawać mu roku, bo był uroczy. Detektyw Jessica Arnet oraz inne funkcjonariuszki, które zbliżały się do niego, reagowały na niego w sposób, który dawał mi znać, że zwyklejszy posmak przystojności działał na nie po prostu dobrze. Arnet wreszcie przeszło zadurzenie w Nathanielu, moim ukochanym. Wciąż mnie nie lubiła. Czuła, że moje utrzymanie w tajemnicy tego, że Nathaniel był moim stałym kochankiem jakoś ją upokorzyło, kiedy go podrywała. Nie zadowolisz niektórych ludzi. Zerbrowski i ja torowaliśmy sobie drogę przez wszystkie dodatkowe osoby, które przebywały w głównej kwaterze Regionalnego Nadnaturalnego Zespołu Dochodzeniowego,

w skrócie RPIT. Nie zamierzaliśmy pójść spać, więc zdecydowaliśmy się pójść na jedzenie do restauracji, którą oboje lubiliśmy. Pierwszą wskazówką, jaką otrzymałam, że Marszałek Brice był za nami, był głos detektyw Arnet, wysoki i melodyjny: "Hej, Brice, chcesz coś przekąsić?" "Naprawdę doceniam ofertę, Detektyw, ale już powiedziałem, że zjem coś z Detektywem Zerbrowskim i Marszałek Blake." To zatrzymało mnie i Zerbrowskiego w miejscach. Spojrzeliśmy na siebie i wiedziałam, z wyrazu jego twarzy, że to była nowość również dla niego. Odwróciliśmy się, by na niego popatrzeć, dając nieczytelną twarz policjanta, oboje czekając aż Brice nas dogoni, jakbyśmy przez cały czas zamierzali to zrobić. Larry był następnym oferującym jedzenie, ale Brice uśmiechnął się tylko i powiedział "Dzięki, Marszałku Kirkland, nadrobię z tobą zaległości następnym razem." Larry faktycznie dotknął ramienia mężczyzny i powiedział "Jakim Marszałkiem chcesz być, Brice?" Pytanie zatrzymało Brice'a, sprawiając, że poświęcił Larry'emu pełną uwagę, a potem zerknął wstecz na Zerbrowskiego i mnie. Brice uśmiechnął się do Larry'ego. "Takim, który jest dobry w swojej pracy, Marszałku Kirkland." Utrzymał uśmiech, ale jego oczy się zmieniły. Spojrzenie nie było skierowane do nas, więc z boku było to trudniejsze do odczytania, ale cokolwiek było w tych brązowo-złotych oczach sprawiło, że Larry opuścił rękę. "Jestem dobry w swojej pracy" powiedział Larry. Jego słowa były ciche, ale niosące się w jednym z tych dziwnych momentów ciszy, która przytrafia się w głośnych pomieszczeniach z tłumami. Każdy milknie w tym samym czasie i nagle każdy może usłyszeć. "Nigdy nie twierdziłem inaczej" powiedział Brice, ale odszedł od Larry'ego. Larry faktycznie się zarumienił, ale to nie był wstyd. To był gniew. "Jestem dobrym Marszałkiem." Twarz Brice'a była poważna, niemal smutna, ale myślę, że tylko my to zobaczyliśmy. Załadował uśmiech z powrotem na miejsce, kiedy odwrócił się do Larry'ego i wciąż milcząco-cichego pomieszczenia. "Powtórzę się, Marszałku Kirkland; nigdy nie twierdziłem inaczej." "Nie pozwól jej zrobić z ciebie zabójcy." I tak po prostu ta nasza mała rodzinna waśń, Larry'ego i moja, stała się nagle bardzo publiczna. Cisza była tak gęsta, że można nią było posmarować chleb, ale nie chciałbyś go zjeść. Wszyscy teraz nasłuchiwali, ponieważ każdy lubi plotki, nawet gliniarze.

Brice powiedział "Jak ostatnio sprawdzałem, Kirkland, nasz opis pracy mówił, że zgładzamy potwory. To czyni nas zabójcami, legalnymi i w ogóle, ale powinniśmy zabijać, Marszałku Kirkland; to jest nasza praca." "Znam swoją pracę" powiedział Larry napiętym głosem. Brice uśmiechnął się nieco bardziej i przesunął dłonią po swych dobrze obciętych włosach; był to ruch "ojej." To sprawiło, że wyglądał nieszkodliwie i uroczo. Zastanawiałam się, czy było to celowe, czy po prostu z przyzwyczajenia. "No cóż, nie mogę się jeszcze o tym wypowiedzieć, ale wiem, że Blake nadal ma największą liczbę zabitych spośród każdego Marszałka na służbie. Wiem, że każdy oficer, z jakim rozmawiałem zabrałby ją jako wsparcie w strzelaninie. Nawet ci, którzy z podwójną siłą nienawidzą jej życia prywatnego wciąż zabraliby ją na strzelaninę i zaufali jej, że utrzyma ich przy życiu. Jeśli jest wyższa pochwała od jednego oficera dla drugiego, to ja o niej nie wiem." Jeśli Larry stosowałby się zarówno do męskich zasad jak i zasad gliniarza, odpuściłby, ale częścią problemu było to, że nie stosował się do tych niewypowiedzianych reguł. "Mówisz, że ludzie nie mają zaufania, że zapewnię im bezpieczeństwo?" "Po prostu staram się pójść coś przekąsić z dwoma innymi oficerami; cokolwiek jeszcze myślisz, nie jest tym, co mówię. Po prostu komplementowałem Marszałek Blake. Nie mówiłem cholernie nic o tobie." Brice wciąż się lekko uśmiechał, ciągle w swym zachowaniu w stylu ojej-proszę-pani, ale było tam teraz coś twardszego, jakaś podpowiedź stali pod tą przystojną powierzchownością miłego gościa. Zerbrowski powiedział "Chodź, Brice, umieram z głodu." Odwrócił się, spojrzał na Zerbrowskiego i ponownie był tam uśmiech, ale jego oczy zawierały więcej. Chciał się wyplątać z tej rozmowy z Larrym, ale jeśli nie mógł, zakończyłby to. To jedno spojrzenie i wiedziałam, że Larry powinien zamknąć mordę, nim uniemożliwi sobie i Brice'owi zostanie kiedykolwiek przyjaciółmi. Nie byliby wrogami, ale jeśli Larry by wymuszał, nigdy nie byliby bardziej niż współpracownikami - wrogimi współpracownikami. Brice ruszył w naszą stronę, a Larry pozwolił mu odejść, ale to mnie posłał twarde spojrzenie, nie plecom odchodzącego mężczyzny. Dlaczego wszystko zawsze było moją winą? Brice dogonił nas i przeniósł się obok nas, mówiąc cicho "Chodźmy zanim Kirkland powie coś czego zamierzam pożałować." I tak oto Brice był z Zerbrowskim i ze mną.

Rozdział 14 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Kiedy dotarliśmy do mojego jeepa, Zerbrowski siadł na miejscu pasażera a Brice na tylnym siedzeniu, powiedziałam "Nie żebym nie była zaszczycona, że stanąłeś w mojej obronie, ale co się dzieje, Brice?" "Dziękuję Blake, i tobie także Zerbrowski, za nie powiedzenie o czym ja do diabła mówię, i że nie chcecie żebym z wami jadł." Zerbrowski obrócił się na siedzeniu tak daleko jak pozwolił pas. "Czuj się zaproszony do zjedzenia z nami. Po pokazaniu Kirklandowi gdzie jego miejsce, możesz siadać przy nas w każdej chwili, ale dlaczego tak bardzo chcesz zjeść z nami? To znaczy, wiem, że jesteśmy uroczy i w ogóle, ale z tymi wszystkimi propozycjami kolacji jakie otrzymałeś i więcej, dlaczego my?" Zerknęłam na tył ciemnego samochodu wystarczająco szybko, by wyłapać uśmiech Brice'a. Pochylił się pomiędzy siedzeniami i zdałam sobie sprawę, że się nie zapiął. "Zapnij pasy" powiedziałam. "Co?" Zapytał. "Pasy bezpieczeństwa. Jestem odnośnie tego dość fanatyczna, zapnij pasy." "Trudno rozmawiać tutaj z tyłu" powiedział. "Mogę zatrzymać ten samochód i zawrócić" powiedziałam. "Czy ona żartuje?" Spytał Brice. "Nie" odpowiedział Zerbrowski. Brice zmarszczył brwi, ale odsunął się i zapiął pasy bezpieczeństwa. "Ok, co teraz?" "Taa, wolałabym widzieć twoją twarz, gdy rozmawiamy, ale moja mama zginęła w wypadku samochodowym, więc pasy sprawiają, że czuję się lepiej." "Przykro mi to słyszeć. " "To było dawno temu" powiedziałam, włączając się do ruchu. "To nie znaczy, że przestaje boleć" powiedział. Użyłam lusterka, by spojrzeć wstecz i patrzył na mnie, jakby wiedział, że spojrzę. Powróciłam wzrokiem na drogę. "Straciłeś kogoś?" "Tak." Powiedział to cicho i nie oferował szczegółów. Odpuściłam, ale wiedziałam, że jego strata była świeższa niż moja. Po dekadzie lub dwóch jesteś lepszy w mówieniu o tym mimochodem.

Zerbrowski powiedział "Więc, jak staliśmy się twoim wyborem umówionego obiadu?" Wróciliśmy do rozmowy o czymś mniej bolesnym, według zasad facetów. Dziewczyńskie zasady są odmienne, one rozgrzebują sprawy; chłopaki nie. "Cóż, po pierwsze, miałem na myśli to, co tam powiedziałem. Nawet oficerowie, którzy nie akceptują twojego stylu życia wciąż stawiają cię jako wsparcie ponad Kirklanda, lub większość innych. Mówiliby, jaka jesteś zła za życie na kocią łapę z wampirami i lampartołakami, ale w strzelaninie przedłożyliby twój kochający wampiry, pieprzący futrzaki tyłek nad większość czyichkolwiek innych." "Naprawdę mówią "pieprzący futrzaki"? zapytałam. Rozśmiał się. "Nie dokładnie." "Więc chcesz nauczyć się od Anity sposobów na przeżycie" powiedział Zerbrowski. "Coś w tym stylu" zgodził się. "Czy masz preferencje odnośnie jedzenia?" spytałam. "Byłem w pracy przez osiem lat." "Co oznacza, że jesteś po prostu zadowolony, że masz szansę by usiąść i dostać ciepły posiłek, cokolwiek to jest, racja?" zapytałam. "Tak, proszę pani." Znowu wyłapałam w lustrze ten krzywy uśmiech, zanim powróciłam do patrzenia na ruch uliczny. "Chodźmy do Jimmy'ego" powiedział Zerbrowski. Przytaknęłam. "Dla mnie spoko." Skręciłam w prawo na następnych światłach i dojechaliśmy. Znalazłam miejsce parkingowe, wyłączyłam silnik, odpięłam swój pas. Wszyscy podążyli tym śladem. Brice powiedział "Czy możemy przez chwilę porozmawiać w samochodzie?" Zerbrowski i ja wymieniliśmy spojrzenia, po czym przytaknęliśmy i odwróciliśmy się na naszych miejscach, więc mogliśmy go widzieć wyraźniej. Myślałam, że już dowiedzieliśmy się w jaki sposób staliśmy się umówionym obiadem Brice'a. "Chcę nauczyć się pracy od ciebie a nie Kirklanda, ale nie spodziewałem się, że detektyw Arnet będzie tak... wytrwała w swoich próbach..." "Umówienia się z tobą" zaoferowałam. Pokiwał głową. "Nie chodzi tylko o nią" powiedziałam. "Jesteś na topie funkcjonariuszek i pracownic płci żeńskiej, w kwestii która-może-się-umówić-z-nowym-facetem-oddziału-pierwsza." "Wywnioskowałem to" powiedział, ale patrzył na swe ręce. Miał splątane ze sobą palce, prawie zaciśnięte.

Właśnie mieliśmy dojść do czegoś, co mu się nie spodoba. "Smith sądził, że był gorącą nowością dopóki nie pojawiłeś się ty" powiedział Zerbrowski. "On jest z kimś na poważnie, prawda?" zapytał Brice. "Tak" powiedziałam, "ale to nie zawsze powstrzymuje niektóre kobiety." W głowie dodałam, to nie powstrzymało Arnet od podrywania Nathaniela, ale nie powiedziałam tego głośno. Na głos brzmiało to małostkowo; w głowie, nie tak źle. "Nie, nie powstrzymuje" powiedział Brice i patrzył na dłonie które trzymały się wzajemnie między jego obleczonymi w dżins udami. "Jesteś żonaty?" zapytał Zerbrowski. Potrząsnął głową, a potem spojrzał w górę i zobaczyłam wyraz jego twarzy, coś poważnego i nieszczęśliwego. "Co się stało, Brice?" spytałam. "Plotka mówi, że niektórzy z twoich chłopaków są ... biseksualni?" Posłałam mu nie do końca przyjazne spojrzenie. "Kilku, ale większość z nich jest bardziej jakby to określić heterogiętkich." "Heterogiętkich? "zapytał. Wzruszyłam ramionami. "Nathaniel wyjaśnił mi ten termin. Jest jednym z moich chłopaków. Wyjaśnił, że to ktoś, kto jest głównie heteroseksualny, ale zrobi wyjątek z jedną lub dwiema osobami tej samej płci, lub ktoś, kto przekroczy linię, jak na imprezie od czasu do czasu." "Nigdy nie słyszałem tego określenia" powiedział Brice. Znów wzruszyłam ramionami. "Tak jak mówiłam, mnie wyjaśnił to mój chłopak." Tym, czego nie dodałam głośno było, że nowa etykieta była tą, która pasowała teraz do mnie; teraz wśród wszystkich moich chłopców była dziewczyna. Nazywała się Jade i uratowaliśmy ją od sadystycznego wampirzego mistrza, który od wieków ją wykorzystywał. Była jego tygrysem na wezwanie, a teraz była moja; mój czarny tygrys, moja Czarna Jade 9, jak tłumaczyło się jej chińskie imię. Szczerze, starałam się nie myśleć za dużo o całej tej sprawie. Kiedy z nią byłam, byłam opiekuńcza, a Bóg wiedział, że była krucha od wieków bycia maltretowaną żoną wampira, który był jej mistrzem, ale powiedzieć, że nie czułam się w pełni komfortowo mając w moim łóżku kobietę było niedopowiedzeniem gigantycznych rozmiarów.

9 Jade znaczy nefryt

"Większość ludzi myśli, że biseksualny jest po prostu lekkim gejem" powiedział Brice "ale heterogiętki... " Potrząsnął głową z uśmiechem. "Nie mówię, że niektórzy z mężczyzn w moim życiu nie są bi, ale nie tak wielu jak myślałam. Powiedzmy, że to przyciągnęło moją uwagę, że to moje kwestie nie chcenia w łóżku kobiety kazały im tego nie sugerować." "Więc mieliby więcej kobiet, jeśli czułabyś się z tym w porządku?" zapytał. Powiedziałam "Tak...", a potem się zatrzymałam i dodałam "Wiesz, to jest sposób na zaszeregowanie mojego życia osobistego." "Uwielbiam to" powiedział Zerbrowski "to więcej niż zwykle mi mówisz." Spojrzałam na niego. Uniósł ręce w górę, jakby chciał powiedzieć Nie strzelaj. "Hej, tak tylko mówię." "Wsadź dziewczynę w środek i to nie jest gejowskie, prawda?" powiedział Brice, ale brzmiał bardziej zgorzkniale niż powinien być w nieco teoretycznej dyskusji. "Popadłeś w niełaskę z jakąś partnerską sprawą?" zapytałam. Spojrzał na swoje wielkie dłonie. "Można tak powiedzieć." Zerbrowski wydał niewielki dźwięk. Spiorunowałam go wzrokiem. "Powiedz to, zanim zrobisz sobie krzywdę." Wyszczerzył się. "Właśnie wyobrażam sobie was wszystkich heterogiętkich." Gdyby tylko wiedział o Jade, dokuczanie byłoby bezlitosne, ale pokręciłam głową. "Nie to miałeś na myśli. Nie myślałeś o mnie w ten sposób od lat, jeśli w ogóle. Jesteś jednym z najbardziej szczęśliwie żonatych mężczyzn, jakich kiedykolwiek spotkałam." "Nie niszcz mojego wizerunku, Anito. Jestem biurowym rozpustnikiem." Brice się roześmiał. To sprawiło, że oboje na niego spojrzeliśmy. "Pomyślałem, że jeśli byłeś w porządku z życiem rodzinnym Anity, może byłbyś w porządku z moim, a zauważyłem, że Anitę to by nie obchodziło." "A jakie jest twoje życie rodzinne?" powiedział Zerbrowski. "Też masz harem ślicznotek czekających na ciebie w domu?" Brice zwiesił głowę. "Chciałbym." "Umawianie się z tak wieloma ludźmi jest trudniejsze niż myślisz" powiedziałam. "Kłopoty w raju?" zapytał Zerbrowski. Zmarszczyłam brwi, po czym westchnęłam. "Powiedzmy, że zaczynam się zastanawiać, czy naprawdę może być zbyt dużo tego dobrego." Czekałam aż Zerbrowski zrobi kolejną dowcipną uwagę, ale tego nie zrobił. Zerknęłam na niego i jego twarz była poważna, jak nie jego. "Co?" zapytałam i nawet dla mnie brzmiało to podejrzliwie.

"Nigdy nie widziałem cię równie szczęśliwej jak byłaś przez ostatnich parę lat, Anito. Cokolwiek robisz, to działa. To sprawia, że jesteś szczęśliwa." "I ?" zapytałam. "I nie lubię słuchać jak to krytykujesz." "Nie krytykuję tego, Zerbrowski, po prostu jeden z najmłodszych chłopaków spanikował widząc wszystkie te ciała na ekranie telewizora. Jakby do tej pory nie zdawał sobie sprawy, jak niebezpieczna była moja praca." " Nie myślałem o tym.; musisz wyjaśniać pracę każdemu nowemu chłopakowi. To sprawia, że jestem zmęczony samym tylko o tym myśleniem. Wystarczająco trudno jest z samą Katie." Zdjął okulary i przetarł oczy. Były tam drobne linie, których nie zauważyłam zza okularów. "Po prostu obawiam się ponownej rozmowy z tym nowym" powiedziałam. "Zrozumiałe" powiedział Brice. Oboje spojrzeliśmy na niego, jakbyśmy częściowo zapomnieli, że nadal był z nami w samochodzie. To było do nas niepodobne. "Dlaczego stajemy się całkowicie słodko-mdlący przed tobą, Brice?" "Nie wiem" powiedział "ale dziękuję." "Za co?" "Za dopuszczenie mnie, jak myślę." "Czego chcesz?" zapytał Zerbrowski, wkładając okulary z powrotem na miejsce. Przyciśnij gliniarza, a koniec końców z powrotem otrzymasz cynicznego. Brice uśmiechnął się. "Jestem gejem i się nie ujawniłem." Zerbrowski wydał dźwięk parskania i w końcu się roześmiał. Oboje spojrzeliśmy na niego i nie były to przyjazne spojrzenia. "Och, daj spokój, to jest śmieszne. Arnet zrobiła wszystko, poza wsunięciem swych majtek w rękę Brice'a, a Millie siedząca w obsłudze technicznej znalazła kilkanaście powodów, by być wszędzie gdzie on jest; każda kobieta w tym miejscu leci na niego, a on jest gejem. Dajcie spokój, to jest śmieszne." "Nie każda kobieta" powiedział i spojrzał na mnie. "To nic osobistego, Brice, ale mój taneczny karnecik jest przepełniony." Uśmiechnął się. "Jeśli połowa doniesień jest prawdziwa, masz swój własny harem, hisem10, jak zwał tak zwał. Ale to więcej niż to, nie pociągam cię." Wzruszyłam ramionami. "Przykro mi." 10 Gra słów – his = on, czyli chodzi jakby o harem facetów.

"Nie, to nie jest złe, to jest dobre." "Czekaj" powiedział Zerbrowski "chciałeś iść na kolację z jedyną kobietą w całym wydziale, której nie pociągasz?" Brice kiwnął głową. Zerbrowski zmarszczył brwi, po czym wyszczerzył się. "Przykro mi, Brice, jesteś śliczniutki i w ogóle, ale mnie również nie pociągasz." Brice wyszczerzył zęby w uśmiechu, po czym zachichotał. "Dobrze wiedzieć." "Twoja orientacja seksualna w cholernie żaden sposób nie wpływa na pracę" powiedziałam. "Nie, nie wpływa, ale jeśli wyjdzie na jaw, że jestem gejem, to będzie." "Być może" powiedziałam. "Chciałbym po prostu ujawnić się na swój własny sposób, a nie zostać ujawnionym, to wszystko." Czy byłabym mniej współczująca, jeśli nie miałabym Jade w swoim życiu? Być może, ale miałam i nie ujawniłam się z nią jeszcze publicznie; częścią tego było to, że nie cieszyły mnie zakupy, czy większość z tych dziewczyńskich rzeczy, jakie chciała robić. "To twój wybór" powiedziałam. "Ponieważ nie pociągasz żadnego z nas, to naprawdę nie ma znaczenia" powiedział Zerbrowski. "Dziękuję" odrzekł cicho. "A co teraz?" zapytałam. "Nie chciałeś po prostu pójść z nami na kolację by wyjawić nam swoją wielką tajemnicę." "Szukam jakiś rad, w jaki sposób poradzić sobie z kobietami w pracy bez wkurzenia ich. Detektyw Arnet jest szczególnie wytrwała." Westchnęłam. "Potrzebuję jedzenia, jeśli mamy zamiar rozmawiać o dziewczynach." Brice uśmiechnął się. "Co to znaczy?" "To znaczy, że miałam pewne problemy z Arnet gdy chciała umówić się z jednym z moich chłopaków i potrzebuję jedzenia, zanim do tego przejdziemy." "Jak dla mnie w porządku" powiedział Brice. Zerbrowski tylko sięgnął do klamki. Wszyscy wysiedliśmy i po prostu ruszyliśmy do oświetlonych okien restauracji. Szczerze, bycie normalnym, gejem, czy kobietą, to nie ma znaczenia; byliśmy po prostu gliniarzami spożywającymi posiłek i zabijającymi czas, podczas gdy czekaliśmy. Opowiedziałabym Brice'owi skróconą wersję Arnet podkochującej się w

Nathanielu, a potem zabijalibyśmy czas gadaniem o życiu osobistym Brice'a. Jeśli o mnie chodzi, to wolałam gadanie o jego niż o moim.

Rozdział 15 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Zerbrowski zaskoczył mnie przez wzięcie sałatki z grillowanym kurczakiem. "Nie bierzesz hamburgera?" spytałam. "Sprawdziłem swój cholesterol. Żadnych hamburgerów przez jakiś czas." Wyglądał ponuro, gdy to powiedział. "Więc, żadnych więcej fast-foodowych burgerów?" spytałam. Potrząsnął głową. Poklepałam go po plecach. "Przykro mi, chłopie." Brice powiedział "Coś pominąłem? Zachowujesz się jakby stracił krewnego." "Gdy przejedziesz się samochodem Zerbrowskiego, zrozumiesz. Żyje na fastfoodowych burgerach i wyrzuca opakowania na tylne siedzenie." "Starczy dla mnie miejsca na tylnym siedzeniu z tymi wszystkimi fast-foodowymi opakowaniami?" Spytał Brice, śmiejąc się. Spojrzałam na Zerbrowskiego. Wzruszył ramionami. "Mogę posprzątać tył." "Żartowałem," powiedział Brice, patrząc od jednego do drugiego z nas. "Jesteście poważni, że na tylnym siedzeniu jest tak pełno fast-foodowych śmieci, że nikt nie może na nim siedzieć?" "Mówiliśmy serio" powiedziałam. "Sprzątnę to. Zapach opakowań po prostu czyni mnie głodnym" Zerbrowski podniósł na to swoją tackę ze zdrową sałatką; wyglądał smutno. Było mnóstwo stolików do wyboru, bo byliśmy za późno na kolację i godziny za wcześnie na śniadanie. Mieliśmy mnóstwo wyborów miejsc siedzących, bo wszyscy byliśmy gliniarzami, a to oznaczało, że żadne z nas nie chciało siedzieć plecami do drzwi, albo do restauracji w ogóle, a zwłaszcza nie zajętego obszaru, w którym ludzie będą chodzili za nami tam i z powrotem. Naprawdę nie podobały nam się okna, gdzie ludzie na zewnątrz mogli po prostu podejść aż do miejsca, gdzie siedzieliśmy, zwłaszcza nie, jeśli musieliśmy ustawić się plecami do okna. Taa, szanse, że ktoś podejdzie i po prostu zacznie do nas strzelać były małe, ale małe to nie to samo, co nigdy się nie wydarzy. Policja nie jest paranoidalna z powodu jakiś zaburzeń psychicznych, jest paranoidalna, bo przydarzały im się naprawdę złe rzeczy, a w naszej pracy paranoja to po prostu inne słowo na utrzymanie się przy życiu.

Więc, gdzie usiąść? Był boks, który sadowił się w kącie ze ścianą, opierającą się o kuchnię więc nie było żadnych okien, i aż czworo mogło siedzieć wygodnie z wystarczającą ilością miejsca by sięgnąć po broń bez napierania na siebie nawzajem. Mieliśmy również czyste pole widzenia na drzwi. To było doskonałe. Wślizgnęliśmy się w boks, ze mną pośrodku, co unieruchamiało Brice'a albo Zerbrowskiego, ale byłam na tyle niewielka, że gdybym musiała, mogłam zejść pod stół i strzelać w ludzkie nogi i postrzelić ich w klatkę piersiową i twarz gdy opadną na kolana, bo to zdarza się większości ludzi jeśli kule roztrzaskują kości ich nóg. Tak, to jest sposób myślenia glin, jak każdego, kto żyje myśląc poprzez broń. Nie rozmawiamy o tym ale jesteśmy zupełnie pogrążeni w planowaniu naszego przetrwania. Usadowiliśmy się w boksie, porcjując nasze jedzenie i zaczęliśmy jeść, zanim zaczęliśmy rozmawiać, bo pogadać mogliśmy w samochodzie, ale podczas jazdy samochodem nie mogliśmy jeść większości jedzenia, które dostaliśmy. Czy kiedykolwiek próbowałeś zjeść w samochodzie sałatkę? Oczywiście ja nie zamówiłam sałatki, miałam hamburgera, ale jeśli nie chcesz nosić na sobie tych wszystkich pysznie przyprawionych dobroci, nie możesz jeść hamburgerów Jimmy'ego w aucie. "Wiesz, czerwone mięso jest dla ciebie złe" powiedział Zerbrowski, jakby ze smutkiem. "Mój cholesterol jest w porządku" powiedziałam, układając bułkę wyżej na stercie ze wszystkimi warstwami warzyw na hamburgerze. "Mój też" powiedział Brice, gdy wziął pierwszy kęs. "Powinieneś coś powiedzieć, kiedy składaliśmy zamówienie, jeśli zamierzasz się dąsać, Zerbrowski." "Zamówiłabyś sałatkę, by dotrzymać mi towarzystwa?" "Nie, ale czułabym się winna." Wzięłam pierwszy kęs hamburgera. To było soczyste i perfekcyjnie przyrządzone. Warzywa były chrupiące, dojrzałe i pyszne. Starałam się utrzymać szczęśliwy wygląd z dala od mojej twarzy, ale myślę, że mi się nie powiodło, ponieważ Zerbrowski wyglądał jakby go coś bolało. Brice i ja zjadaliśmy w szczęśliwej ciszy przez kilka minut, a potem powiedziałam "Przykro mi, Zerbrowski, ale jem sałatki w domu, bo Nathaniel ustala menu; kiedy nie jestem w domu, jem co chcę." "Nathaniel to mieszkający z tobą chłopak?" spytał Brice, po tym jak przełknął kolejny kęs hamburgera. "Taa" powiedziałam i wzięłam kolejny kęs hamburgera. Zerbrowski posłał mi bolesne spojrzenie.

Zignorowałam go. "Mówiłeś, że ustala menu; co to znaczy?" "W większości to on gotuje, jako zarówno szef kuchni czy zastępca szefa kuchni dla jednego z pozostałych." "To brzmi jak w restauracji" powiedział Brice. Wzruszyłam ramionami. "Mężczyźni to zapoczątkowali; ktokolwiek jest głównym kucharzem dla posiłku jest mianowany szefem kuchni a inni są zastępcami kucharza. To ich system i działa, więc po prostu na tym się opieram. Rozumiem, że jeśli nie gotuję, nie powinnam psioczyć odnośnie tego, jak chcą to robić." "Bardzo rozsądne" powiedział Brice. Znów wzruszyłam ramionami i wzięłam kolejny kęs mojego hamburgera. "Zawsze taka jest" powiedział Zerbrowski gdy wziął mały kęs sałatki. Żuł sałatę, jak gdyby była przeciwieństwem pyszności. Był zaledwie o dziewięć lat starszy ode mnie; czy któregoś dnia będę musiała zrezygnować z hamburgerów? Oczywiście, byłam tak szczupła, jak na studiach, ale bardziej muskularna. Zerbrowski zaczął się trochę zaokrąglać po środku, nic złego, ale musiał przybrać na wadze. Z dwójką dzieci i żoną, miał więcej kłopotów ze znalezieniem czasu na ćwiczenia na siłowni. Dzieci zdawały się czynić to o wiele trudniejszym; dobra rzecz, że nigdy pewnie nie będę się martwić o tę konkretną komplikację. "Ziemia do Anity" przemówił Zerbrowski. Zamrugałam na niego. "Co?" "Nad czym właśnie myślisz tak ciężko?" zapytał i wyglądał podejrzliwie. "Nad niczym" powiedziałam. "Kłamczucha; kobiety nigdy nie myślą nad niczym." "Kiedy ty mówisz, że myślisz o niczym, wierzę ci" powiedziałam. "Jestem mężczyzną, ja naprawdę myślę o niczym." Posłałam mu poirytowany uśmiech. "Co to do diabła ma znaczyć?" "To znaczy, że chcę wiedzieć, nad czym teraz tak ciężko rozmyślasz." "Powiedziałam, nad niczym, więc nie zamierzam ci odpowiadać." Uśmiechnął się. "Widzisz, myślałaś nad czymś." Spojrzałam na niego. "Nie rozmawiajmy o tym, dobrze?" "Nie" powiedział. "Cieszy cię twoje królicze żarcie?" spytałam.

"To było podłe, Anito" powiedział i zamieszał swoją sałatkę widelcem, niespecjalnie to jedząc. Może dlatego chudłeś na sałatkach; po prostu nie chciałeś ich jeść, więc nie jadłeś i voilà, traciłeś na wadze. Zjadłam moją pierwszą frytkę. To też było chrupiące, słone i pyszne. "Jeśli twoi kochankowie są zmiennokształtnymi, to dlaczego jedzą królicze żarcie?" spytał Brice. "Masz na myśli, kiedy powinni jeść króliki?" spytałam. "Uraziłem cię?" zapytał. Myślałam o tym. "Przepraszam, jestem po prostu zrzędliwa. Większość z nich to tancerze egzotyczni a jedzenie zbyt dużej ilości mięsa może czasami spowodować wzdęcia, zyskujesz nieco mięsnego brzuszka. Kiedy rozbierasz się profesjonalnie, robiąc to chcesz wyglądać jak najlepiej." "Ponownie, bardzo rozsądne" powiedział. "Brzmisz na zaskoczonego" powiedziałam. "Gdybyś słuchała, Brice mówił, że masz wśród innych policjantów reputację za to, że jesteś nieracjonalna." Spojrzałam na Brice'a. "To prawda?" Studiował moją twarz, kiedy powiedział "Mówią, że masz fatalne usposobienie i wielokrotnie trujesz im dupę." Zerbrowski parsknął i prawie zakrztusił się napojem. Spojrzałam na niego. "Nie odpuszczam, więc jeśli tym truję im dupę, to niech tak będzie." "Są zazdrośni, że maleńka kobieta jest lepsza w swojej pracy, niż oni" powiedział Zerbrowski, kiedy ponownie mógł mówić bez kaszlu. "Maleńka?" powiedziałam. "Chcesz się kłócić?" odpowiedział. Zaczęłam marszczyć brwi, a potem po prostu się uśmiechnęłam. "Jestem niska, co kurwa z tego?" Brice się roześmiał. Spojrzałam na niego. Uniósł ręce w geście małego odepchnięcia. "Hej, ja nie mam żadnego problemu z niczym." "W porządku; nie powinniśmy omawiać ciebie, nie mnie?" Pokiwał głową. "Jak mogę zniechęcić Arnet bez wkurzania jej?" "Nie jestem pewna czy możesz" powiedziałam.

"Co masz na myśli?" "Nathaniel Graison był mieszkającym ze mną ukochanym, ale nie mówiłam wszystkim w pracy, więc Arnet widziała go kilka razy, myśląc, że to tylko mój przyjaciel. Postanowiła, że chce się z nim umówić, a potem poczuła się jakbym ją ogłupiła, nie mówiąc z góry, że był mój." "On jest lampartołakiem, prawda?" Spojrzałam na niego; to nie było przyjazne spojrzenie. "Skąd wiesz, jakiego rodzaju jest zwierzołakiem?" "Jest na stronie internetowej Grzesznych Rozkoszy. Oni wymieniają formę zwierzęcą wszystkich striptizerów, to znaczy tancerzy, którzy są zmiennymi." "Sprawdzałeś moich mężczyzn?" "Mogę patrzeć na mężczyzn w Grzesznych Rozkoszach i podawać to za poszukiwanie, poznawanie lokalnych zwierzołaków i wampirów, i nikt nie zakwestionuje dlaczego mężczyzna policjant chce patrzeć na męskich striptizerów." Miałam chwilę nieco dziwnego samopoczucia, że Marszałek Brice mógłby patrzeć na zdjęcie Nathaniela lub Jasona, czy Jean-Claude'a i pożądać ich. Czy to było to, że był facetem? Nie sądzę. Myślę, że to było po prostu to, że pracował ze mną a nie powinieneś pożądać ukochanych pozostałych gliniarzy, lub przynajmniej nie powinieneś pozwolić wspomnianemu gliniarzowi wiedzieć, że pożądasz jego ukochanego. To jakoś nieakceptowane. "To ma sens" powiedziałam. Uśmiechnął się. "Myślałem, że zamierzasz się wściec odnośnie mnie patrzącego na twoich chłopaków." "To nie możliwość pożądania moich chłopaków; wiem, jacy są smakowici. To pomysł, że możesz ich sprawdzać pod kątem przyszłych celów łowieckich mógłby mnie wkurzyć." Wyglądał na autentycznie wstrząśniętego. "Nigdy bym tego nie zrobił kumplowi oficerowi." "Jessica Arnet mogła; była cholernie blisko powiedzenia mi, że któregoś dnia JeanClaude zeświruje i będziemy musieli coś z nim zrobić." "Nie zrobiła tego" powiedział Zerbrowski. Wyglądał na prawdziwie zszokowanego. "Groziła twojemu chłopakowi?" spytał Brice. Przytaknęłam. Nagle, nie byłam aż tak głodna. "Co dokładnie powiedziała?" zapytał Zerbrowski. "Powiedziała mi, że Jean-Claude był po prostu pięknym potworem i gdyby nie było go w pobliżu, to Nathaniel byłby wolny, by mieć życie."

"Dokładnie to powiedziała?" zapytał. Przytaknęłam. "Kiedy?" zapytał. "Trzy dni temu." "Dlaczego mi nie powiedziałaś?" "Starałam się zdecydować, czy to coś z czym powinnam poradzić sobie pomiędzy Arnet a mną, czy przesuwała się w łańcuchu pokarmowym." "I?" zapytał Zerbrowski. "I myślę, że poszła za daleko grożąc mojemu chłopakowi. Chodziła do klubu w noce, w które pracował Nathaniel. Powiedziała mu, że uratowałaby go ode mnie i Jean-Claude'a. Powiedziała mi prawie to samo, ale to było ponad rok temu, prawie dwa lata. Myślałam, że odpuściła, ruszyła dalej." Spojrzałam na Brice. "To nic osobistego, Brice, ale jeśli może mieć obsesję na twoim punkcie zamiast mojego ukochanego, nakarmiłabym ją tobą." "Rany, dzięki Blake" powiedział. "Gdybym jej powiedziała, że Nathaniel był moim kochankiem od początku, czy wariowałaby na jego punkcie? Byłam zakłopotana, że żyłam z dwoma mężczyznami i z całych sił starałam się nie kochać Nathaniela. Boże, byłam wtedy tak zaprzeczająca odnośnie tego, co do niego czułam." "Naprawdę krytykowałaś wszystko, co czyniło cię szczęśliwą, prawda?" powiedział Brice. "Nie masz pojęcia" powiedziałam. Zerbrowski się roześmiał. "Tak, i nikt inny

nie rozpieprzał ich własnego życia

miłosnego dziwaczniej niż ty to robisz." Spiorunowałam go wzrokiem, ale wyraz sympatii i troski na jego twarzy czynił niemożliwym utrzymanie tego. W końcu po prostu westchnęłam i dotknęłam moich ostygłych frytek. "Nie będziesz się sprzeczać?" zapytał. Pokręciłam głową. "To prawda, po co się kłócić?" Wstał, pochylił się nad stołem, i starał się poczuć moje czoło. Szarpnęłam się do tyłu, odbijając jego rękę. "Co robisz?" "Sprawdzam gorączkę" powiedział, "bo po prostu poddałaś się i powiedziałaś Po co się kłócić? Musisz być chora." Spiorunowałam go wzrokiem. Uśmiechnął się. "To moja zrzędliwa partnerka. Wiedziałem, że gdzieś tam jesteś."

Walczyłam z tym, ale w końcu się uśmiechnęłam. "A niech cię, pozwól mi być w złym nastroju przez minutę lub dwie." "Jestem twoim partnerem. Powinienem podtrzymać twój nastrój tak, byś mogła kontynuować bycie największym, najgorszym gliną w tym cholernym interesie.

Lubisz

usuwać rzeczy z półek i pozwalać by kawałki spadały tam gdzie mogą. Lubisz być twardzielką i doprowadzać ludzi do wściekłości. Ja pomagam ich ułagodzić." "Sprawiasz, że brzmię jak tyran." "Nie, nigdy tak" powiedział. "Naprawdę jesteś tak dobra jak twoja reputacja?" spytał Brice. Skupiłam na nim całą uwagę moich wielkich, brązowych oczu. "Tak" powiedziałam. "Oskarżyłbym cię o chwalenie się, ale jeśli połowa z tego, co słyszałem jest prawdą..." "Nie wiem co słyszałeś" powiedziałam. "Że masz największą liczbę zabitych spośród Marszałków." "To prawda" powiedziałam. "Że masz coś w rodzaju super likantropii która czyni cię szybszą, mocniejszą, trudniejszą do zranienia, niemożliwą do zabicia, ale nie zmieniasz kształtu." "Wszystko, poza niemożliwą do zabicia; nie postawiłabym swego życia na tę plotkę" powiedziałam. "Że jesteś żywym wampirem." Wzruszyłam ramionami. "Nie wiem, co powiedzieć na to jedno. Nie piję krwi żywych, jeśli o to ci chodzi." "A co z krwią umarłych?" zapytał. Zerbrowski i ja popatrzyliśmy na niego. "Jesteś poważny?" spytałam. Pokiwał głową. "Plotka mówi, że żywisz się wampirami na sposób, w jaki one żywią się nami." Pokręciłam głową. "Nie prawda." "Że jesteś jakimś sukubem i karmisz się seksem z wampirami." "Nie słyszałam o tym" powiedziałam i to prawda, że nie. Słyszałam, że zostałam oskarżona o karmienie seksem, ale nie, że moimi "ofiarami" były wyłącznie wampiry. Naprawdę próbowałam nigdy nie przyznać się głośno, że właściwie żerowałam na seksie, dzięki dzieleniu ardeur Jean-Claude'a, co z grubsza oznaczało ogień, namiętność, a było prawem krwi, bardzo szczególnym darem rodu wampirów pochodzących od Belle Morte, Pięknej Śmierci. "Rozumiem, że to także nieprawda."

Dałam mu pustą twarz gliniarza, bo wiedziałam, że to nadchodzi i to było prawie prawdą, poza tym, że mogłam generalnie karmić się seksem; to nie musiało być z wampirami. "Przejdźmy do rzeczy" powiedziałam. "Podsumowując plotki, jestem znudzona listą." "To twoja zdolność wskrzeszania z grobu zombie daje ci przewagę nad wszystkimi nieumarłymi, w tym wampirami. Bycie zmiennokształtną, która się nie przemienia daje ci to, co najlepsze z bycia człowiekiem i zwierzęciem. To powód, że jesteś lepsza niż reszta z nas, to jest to, że jesteś lepsza niż jakikolwiek człowiek byłby kiedykolwiek, i pozostał człowiekiem. " "Wyczuwam motyw" powiedziałam do Zerbrowskiego. "Nie mów tego" powiedział. "Jestem lepsza w zabijaniu potworów, bo jestem jednym z nich, o to chodzi?" "Nigdy tego nie powiedziałem." "Ale to jest to, co mówią niektórzy z innych, prawda?" zapytałam. Jakby wzruszył ramionami i wyglądał nieswojo. "Pamiętaj, że niektórzy mówiący to ludzie, są zazdrośni o mój wskaźnik sukcesu, a inni są zwyczajnie zazdrośni, jak Arnet." "Niektórzy z nich się boją, Blake" powiedział. "Boją się mnie" powiedziałam i odepchnęłam swoje jedzenie. Skończyłam. "Nie ciebie, stania się tobą. Boją się, że jedynym sposobem, by stać się tak dobrym jak ty, jest stanie się takim jak ty." "To znaczy, stanie się jednym z potworów" powiedziałam. "Byłaś przy sprawie gdy Marszałek Laila Karlton złapała likantropię." "Tak." To było pierwsze wampirze polowanie Laili i mogło być jej ostatnim. Przeżyła atak wilkołaka, ale stała się jedną z nich. "Walczyła o swą odznakę i wciąż jest Marszałkiem. Jest pierwszą osobą po przemianie, której kiedykolwiek pozwolono pozostać." "Ja byłam pierwszą, której pozwolili pozostać, a której test dał wynik pozytywny" powiedziałam. "Ale nie zmieniasz formy" powiedział. "To jest to." "Niektórzy ludzie mówią, że zachęciłaś ją do walki o swoją pracę." "To może się zdarzyć każdemu z nas, Brice. Jedynym powodem, że nie jestem w tej samej sytuacji jest to, że nie zmieniam formy. "

"To dlatego ona wciąż ma odznakę, ponieważ każdy z nas może być następny. Boją się, że jeśli złoży pozew, wygra. Teraz siedzi za biurkiem, ale gdyby ponownie umieścili ją w terenie, to otwiera drogę ludziom, którzy są już zwierzołakami, by spróbowali się przyłączyć." Przytaknęłam. "Myślę, że to świetny pomysł. Znam kilku ex policjantów i wojskowych, ludzi, którzy są tylko ex bo zostali zaatakowani w pracy, a to natychmiastowe zwolnienie z przyczyn medycznych." Spojrzał na mnie, a potem na Zerbrowskiego. "Miałbyś za partnera kogoś, kto całkowicie przechodzi przemianę?" "Gdyby to była Anita, na pewno." Brice spojrzał na swój talerz; niezbyt wiele pozostało z jego jedzenia. Jadł jak wielu gliniarzy, jakby wchłaniał. "Po prostu, jak dobra jesteś, Blake?" Zerknęłam na Zerbrowskiego. Użył rąk jakby w geście 'powiedz mu', jak u przewodnika wykorzystującego to, by poprowadzić ludzi do swoich miejsc, ale do czego miałam doprowadzić Brice'a: prawdy, kłamstwa, czego? "Jestem dobrą gliną, jeśli nie każesz mi za bardzo podążać za rozkazami." Zerbrowski zaśmiał się w swoją wodę. Nie kłopotałam się marszczeniem na niego brwi. "Ale jeśli chodzi o zabijanie, jest to jedna z moich najlepszych rzeczy, a moje najlepsze jest bardzo, bardzo dobre." "Każdemu innemu mógłbym zarzucić chwalenie się, ale jeśli to prawda to nie jest chwalenie" powiedział Brice. "Ona się nie przechwala" powiedział Zerbrowski. Spojrzałam na niego. Wymieniliśmy jedno z tych długich spojrzeń, w których tak zamiłowani są mężczyźni, a którymi większość kobiet jest zakłopotana - to, które mówi wszystko co potrzeba powiedzieć na temat współpracy, bycia przyjaciółmi, trzymania nawzajem życia w naszych rękach. Musiałam dosłownie utrzymać jego narządy wewnętrzne wewnątrz jego ciała po tym jak zmiennokształtna i bardzo nie-Wiccańska czarownica go wypatroszyła. Kiedy już dosłownie dzierżyłeś czyjeś życie w swoich rękach, to jest więcej niż zawiera słowo przyjaciel, ale spojrzenie, jedno spojrzenie może pomieścić to wszystko. "Więc chcę nauczyć się polować na potwory od ciebie, a nie Kirklanda." "Możesz przyczepić się do nas na jakiś czas" powiedziałam. "Jasne" powiedział Zerbrowski "im więcej tym lepiej." "A teraz, w jaki sposób powstrzymać Arnet od obsesyjnej chęci umówienia się ze mną?" Pokręciłam głową. "Nie mam pojęcia."

Zerbrowski powiedział "Ja kiedykolwiek rozumiałem tylko jedną kobietę i była na tyle uprzejma, by za mnie wyjść, więc nie muszę rozszyfrowywać nikogo innego." Brice kiwnął głową. "W porządku." Potem uśmiechnął się krzywo, tym uroczym uśmiechem i to rozkwitło w szczerzenie zębów. Jego zęby były białe, a nawet niczym z reklamy

opieki

stomatologicznej.

Był

dziwnie

idealny

na

sposób

tradycyjnego

amerykańskiego południowca. "Umówię się z Arnet i zobaczę, czy przestanie naciskać na ciebie i twoich mężczyzn." "A to nie sprawi, że zacznie prześladować ciebie, czego próbowałeś uniknąć?" spytałam. Wzruszył ramionami. "Umówię się z nią i kilkoma innymi. Mogę randkować przez kilka miesięcy, a czasami wtedy będę przemieszczał się do innych stanów, ale może Arnet stanie się na tyle zazdrosna, że będę musiał odmówić randkowania z kimkolwiek w pracy, a wtedy będzie to jej wina, a nie moja." "To nie jest zły pomysł" powiedziałam. "A może to zatrzyma jej obsesyjność odnośnie twojego Nathaniela i reszty twoich mężczyzn." "Zgłaszasz się na ochotnika by być wziętym za jednego z zespołu" zapytałam. Posłał mi ten swój uśmiech. "Wiesz, że ten uśmiech na mnie nie działa, prawda?" Uśmiech załamał się w kącikach, co dało mi znać, że wiedział, jak urzekające było mieć to w kogoś wymierzone. "Przepraszam, będę pamiętać, by nie tracić na ciebie uśmiechów." To sprawiło, że ja się uśmiechnęłam, a Zerbrowski potrząsnął głową. "Po prostu nie możesz temu zaradzić poza staraniem się flirtować z kobietami, prawda?" zapytał Zerbrowski. "Lubię flirtować. To jest zabawne, a jeśli flirtuję z kobietami, ludzie myślą, że jestem tym całkowicie zainteresowany." "To sposób ukrycia" powiedziałam. "Tak" powiedział i teraz nie było uśmiechu. "To męczące ukrywać kim jesteś i kogo naprawdę kochasz" powiedziałam. Spojrzał na swoje dłonie na blacie stołu. "Taa." Nie było absolutnie żadnego uśmiechu, gdy powiedział to jedno krótkie słowo. Nie wiem, co kazało mi to zrobić, ale sięgnęłam przez stół i położyłam swoją rękę na jego; moja dłoń wyglądała drobnie starając się przykryć jego, ale to sprawiło, że spojrzał na mnie tymi smutnymi, brązowymi oczami. "Wiem jak to jest musieć ukrywać kogo kochasz."

To sprawiło, że się uśmiechnął, delikatnym, bardziej "prawdziwym" uśmiechem. Obrócił swoją rękę w mojej i trzymaliśmy się za ręce, kiedy detektyw Jessica Arnet i większość pozostałych kobiet z pracy przeszła przez drzwi i zobaczyła nas. Nigdy nie pragnęłam bardziej nie mieć tak doskonałej linii wzroku pomiędzy mną a drzwiami niż w tej chwili. Brice spojrzał na moją twarz i szepnął "To Arnet, prawda?" "Tak" powiedziałam. "Jeśli umawiam się z tobą, to mnie chroni." Powiedziałam, utrzymując usta bardzo nieruchomymi "Jeśli wykorzystasz mnie jako przykrywkę, to zrobię ci krzywdę." Uścisnął mi rękę i puścił, by móc obrócić ramiona i uśmiechnąć się do kobiet, gdy podeszły do naszego stolika. Ich twarze wahały się od zimna do wręcz złości. Złość nie pochodziła od policjantek, ale od niektórych pracownic biurowych. Gliniarze lepiej ukrywali swoje emocje gdy stawali się detektywami. Twarz Arnet była trudna do odczytania, ale to nie był dobry wygląd. Jej trójkątna twarz, która przez większość czasu wyglądała dość delikatnie i ładnie, była nieprzyjemna, jakby jej emocje wyostrzyły ją aż do struktury kostnej pod spodem. Jej oczy były najciemniejszym kolorem w jakim kiedykolwiek je widziałam. Ciemne oczy ciemnieją, kiedy jesteś zły; blade oczy stają się bledsze. Pozostałe kobiety napierały na jej tył niczym grecki chór dezaprobaty. "Teraz randkujesz też z Marszałkiem Brice'm?" "Nie" powiedziałam. Brice wstał, a ja wiedziałam, że marnował na nie ten wielki uśmiech. Pozostałe kobiety wpatrywały się w niego, jakby słońce przebijało się przez chmury, a było to przystojne, smakowite, roziskrzone słońce. Arnet wciąż patrzyła na mnie. Brice powiedział "Ja tylko pytałem Marszałek Blake i detektywa Zerbrowskiego, o to która z was ma chłopaków i takie tam. Miałem trochę problemów na jednym z moich posterunków z piękną kobietą, która nie wspomniała, że miała narzeczonego. Nie kradnę cudzych dziewczyn lub narzeczonych." "Dlaczego pytałeś Anitę?" "Cóż, chciałem opinii kobiety, ponieważ zwracają większą uwagę na tego rodzaju rzeczy niż mężczyźni, a to wymagało kobiety, którą nie byłem zainteresowany, więc nie byłoby konfliktu interesów." Arnet wtedy na niego spojrzała. "Odstraszyła cię od niektórych z nas?" "Powiedziała, że wszystkie jesteście dostępne i urocze." Arnet spojrzała na mnie. "Nie powiedziałaś, że jestem urocza, prawda?"

"Nie, ale to nie ja stoję przed przystojnym kawalerem do wzięcia i dostaję przed nim szału na inną kobietę. To wszystko ty, Arnet." To wydawało się do niej dotrzeć, bo zamrugała i spojrzała na Brice'a, kiedy przeniósł się wokół niej i zaczął rozmawiać bezpośrednio z niektórymi z innych kobiet. Pozwolił im sobie schlebiać i odwzajemniał się. Arnet obserwowała ich przez chwilę, jakby nie mogła wykombinować, jak się przyłączyć, a następnie Brice odwrócił się i spojrzał na nią. Uśmiechnął się i powiedział "Zastanawiałem się, czy zrobisz mi ten zaszczyt bycia moja pierwszą randką, tutaj w St. Louis, detektyw Arnet?" "Byłabym szczęśliwa" powiedziała, ale jej głos nie brzmiał szczęśliwie. Nie mogłam już widzieć jej twarzy, ale stawiałam, że nie patrzyła na niego tak obłąkańczo jak inne. "Złapmy tych złych gości i porozmawiamy o szczegółach." Dała mu swój numer telefonu. Ujął ją za rękę i faktycznie ją pocałował, czyniąc to wszystko wydające się uroczym. Jedynym mężczyzną, który zawsze był w stanie to zrobić, nie wyglądając dla mnie jak głupiec był Jean-Claude, ale miał ponad sześćset lat i pochodził z czasu, gdy całowanie dłoni damy było dużo bardziej popularne. Większość współczesnych mężczyzn nie potrafiła tego dokonać. "Wy, panie, cieszcie się jedzeniem i zobaczymy się w sali odpraw." Zerbrowski i ja przyjęliśmy to jako naszą wskazówkę i wstaliśmy, by podążyć za Brice'm. Arnet złapała mnie za rękę gdy ją mijałam. Zwalczyłam chęć odepchnięcia jej dłoni od siebie. Szepnęła, cicho i opryskliwie "Trzymaj się z dala od tego jednego, Blake." "Chętnie" powiedziałam kontynuując marsz. Musiała albo puścić, lub przytrzymać mocniej. Puściła. Zerbrowski i Brice odwrócili się patrząc na nas, czekając aż do nich dołączę. Dogoniłam Zerbrowskiego i podążyliśmy między stolikami za Brice'm na parking. "Co ci powiedziała?" zapytał Zerbrowski. "Zostałam odstraszona od Brice'a." Podeszłam do jeepa, a mężczyźni za mną. "Pogorszyłem twój problem z Arnet?" Spytał Brice. "Nie wiem" powiedziałam, wciskając przycisk kluczyków. Wzięłam głęboki oddech świeżego późno-wiosennego powietrza i powoli go wypuściłam. Brice przemówił nad dachem samochodu. "Przepraszam Blake, nie chciałem żeby było jeszcze gorzej." Usiadłam za kierownicą. Zerbrowski był już na miejscu pasażera, zapięty i gotowy do jazdy. Brice wsiadł na tył. "Musisz iść z nią na randkę; to jest wystarczająca kara" powiedziałam uruchamiając samochód. "Jak zacząłem wieczór próbując uniknąć Arnet, a skończyłem umawiając się z nią na randkę?"

"Witam w moim życiu" powiedziałam "choć to zwykle są dla mnie mężczyźni." "Co masz na myśli?" zapytał Brice. Wycofałam się powoli, czekając, aż ktoś za nami zwolni swoje miejsce parkingowe i nie uderzy w nas. "Z większością mężczyzn, z którymi się umawiałam, próbowałam się nie umawiać. W tych, których kocham najbardziej, zakochałam się kopiąc i krzycząc." "Naprawdę?" powiedział Brice. "Naprawdę" Zerbrowski i ja powiedzieliśmy razem. Popatrzyliśmy na siebie, a potem on się wyszczerzył. Odwzajemniłam uśmiech. "Zerbrowski powiedział to wcześniej: kiedyś nienawidziłam być zakochana." "Dlaczego?" zapytał Brice. Skończyłam wyjeżdżanie obok idiotycznego kierowcy za nami. Nie mogli się zdecydować, czy parkują czy odjeżdżają. "Nie wiem, coś w dawaniu zbyt wiele kontroli, strach przed byciem zranioną, wybierz coś." "Lubię być zakochany" powiedział Brice. "Ja lubię być zakochany w Katie" powiedział Zerbrowski. Uśmiechnęłam się i powoli włączyłam do późno-nocnego do ruchu, co było dość sporadyczne w St. Louis. "Lubię być zakochana w tych, w których jestem teraz zakochana" powiedziałam. "Zbyt wielu mężczyzn by wymienić?" zapytał Brice. "Nie, po prostu nie można szczerze wpisać wszystkich mężczyzn, którzy ze mną mieszkają na listę 'Kocham cię', więc wolałabym nie mówić imion, na wypadek zranienia czyichś uczuć." "Nie powiemy" powiedział Zerbrowski. "Ja też nie" powiedziałam. "Jak skończyłaś mieszkając z mężczyznami, w których nie jesteś zakochana?" spytał Brice. "Nie znam cię na tyle dobrze, by odpowiedzieć na to pytanie, Brice." "Przepraszam; odpowiedziałaś na to Zerbrowskiemu?" "On nie zapytał." Zerbrowski wyciągnął pięść bokiem do mnie. Dotknęłam go delikatnie, gdy prowadziłam. Przez wszystkie lata gdy znałam Zerbrowskiego, nigdy nie zadał tak wielu pytań jak Brice zapytał w jeden wieczór. Nie byłam pewna, czy Brice zamierzał pozostać w mojej czołowej dziesiątce osób, z którymi chciałam spędzać czas, nie jeśli zawsze był taki wścibski. Moje życie działało, to mnie cieszyło, ale nie byłam winna nikomu schematu jak to

działa. Zwłaszcza nie nowo-mianowanemu Marszałkowi USA, który przyjechał do miasta ledwie dzień temu. Zdałam sobie sprawę, że to nie tylko Arnet, o podłożu działania której nie wiedziałam zbyt wiele, ale mogłam to naprawić. Brice był po prostu przyjazny, czy polował na informacje? Zdałam sobie sprawę, że właśnie przez jego oznajmienie, że jest gejem, odpuściłam wiele z moich mechanizmów obronnych. Zerbrowski i ja, oboje to zrobiliśmy. Co jeśli kłamał? Byłam zbyt podejrzliwa? Może tak, a może dopóki nie ujrzałam Brice'a w łóżku z mężczyzną, nigdy tak naprawdę nie poznam, czy okłamał mnie, czy Arnet. Jedyną rzeczą, jaką wiedziałam na pewno było to, że kogoś okłamywał.

Rozdział 16 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Zadzwonił telefon Zerbrowskiego. To była brzękliwa piosenka country, w rodzaju tych, których myślałam, że już nie tworzyli. Odebrał go i miłosiernie skrócił piosenkę z południa. "Hej, Dolph" powiedział. Brice i ja słuchaliśmy jak Zerbrowski mówi "Sytuacja z zakładnikiem?" Reszta z jego strony była głównie mhm i cholera i SWAT jest w drodze. "Dobra, daj mi adres." Powtórzył mi go głośno i bez zadawania pytań poszukałam bocznej ulicy, żeby móc zawrócić. Jeśli Dolph i Zerbrowski chcieli nas na miejscu zbrodni, był ku temu powód. Zerbrowski rozłączył się i powiedział "Potrzebują nas prędzej niż później." Uderzyłam w przełącznik pod deską rozdzielczą i nagle miałam jaskrawe światło. Był to najnowszy dodatek do mojego samochodu, a ja wciąż zapominałam, że miałam go zainstalowanego. Nadal czułam się dziwnie, mogąc mieć światła, a nawet syreny. Nie byłam zbytnio zamiłowana w opcji syreny. Włączałam światła, ale uderzałam w syreny tylko wtedy, gdy Zerbrowski nalegał, albo ruch uliczny stawał się głupi w kwestii schodzenia z drogi. "Dlaczego my dokonujemy negocjacji w sytuacji z zakładnikami?" spytał Brice. "Wampir lub likantrop jest zaangażowany" powiedziałam. "Ona ma rację" powiedział Zerbrowski, "ale Keith Bores jest również jednym z wampirów, które wydała Shelby kiedy ją przepytywaliśmy. Ten wampir jest tak niedawno zmarły, że miał byłą żonę, nazwisko, ostatni znany adres i dwoje dzieci w wieku poniżej dziesięciu lat." "To jest miejsce, do którego jedziemy, do ich domu?" zapytałam. "Tak." "Jak długo martwy jest Bores?" spytałam. "Mniej niż dwa lata" powiedział Zerbrowski. "Dobrze" powiedziałam. "Dlaczego dobrze?" spytał Brice. "Im młodszy wampir, tym mniej potężny, na ogół" powiedziałam. "Na ogół, więc nie zawsze?"

"Nie, nie zawsze. Znam jednego wampira, który ma prawie tysiąc lat, a nigdy nie będzie wampirzym mistrzem nie ważne jak długo żyje jako nieumarły, jednak są inne, które uderzają w główny poziom wampirzej mocy około setki." "Skąd ta różnica?" zapytał. "Siła woli, charakteru, głupie szczęście, nikt nie wie na pewno." Zmierzaliśmy w dobrym kierunku. "Czy wszystkie wampiry, których szukamy zaszyły się wraz z nim?" zapytał Brice. "Wygląda na to, że to tylko Keith, wampirzy ex-mąż. On i jego żona rozwiedli się w związku z przemocą domową. On ma zakaz zbliżania się do niej." "Do tej pory trzymał się od niej z dala?" spytałam. "Na to wygląda" powiedział Zerbrowski. "Cholera" powiedziałam. "Co?" zapytał Brice. "Wampir nie ma nic do stracenia. Wie, że jest poszukiwany za zamordowanie funkcjonariuszy policji, a to oznacza, żadnego procesu, żadnego sądu i żadnego prawnika, tylko jedno z nas polujące na niego i zabijające go. Nie możemy go zabić więcej niż jeden raz, więc może w końcu zabić ex-żonę i wie, że nie zostanie za to ukarany; już zmierza ku śmierci za zabicie policjantów." "Więc zabiera ze sobą swoją byłą" powiedział Zerbrowski. "Taa" odpowiedziałam. "Czy którykolwiek z pozostałych brakujących wampirów ma rejestry policyjne, lub przeszłość z przemocą? Jeśli Keith Bores nie ma nic do stracenia, to tak samo i reszta z nich." Powiedział Brice. Zerbrowski i ja wymieniliśmy spojrzenia. Oddzwonił do Dolpha. Zaczęłam się modlić, cicho, Drogi Boże, nie pozwól by reszta z nich miała taki sam pomysł. Bo gdyby tak było, wszyscy mogli wybrać różnych ludzi do zabicia, wziąć zakładników, lub po prostu zdecydować się zrobić wielką-złą-rzecz, którą zawsze chcieli zrobić, ale nigdy nie zrobili z obawy zostania schwytanym. Teraz to nie miało znaczenia; nie było gdzie iść, nic nie mogli zrobić, by ocalić swoje życie. Gdy wampir kogoś zabił, był chodzącym trupem, na bardzo wiele sposobów.

Rozdział 17 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Zatrzymałam się przy punkcie etapowym, który jest prawie zawsze trochę dalej, dobrze poza strefą zagrożenia i przygotowany na czekanie i odprawę. Brice i ja byliśmy w tylnej części Jeepa, ubierając się, gdy truchtem nadciągnął ku nam Hill. "Blake, zabieram cię tak szybko, jak się przebierzesz." "A co ze mną?" spytał Brice. Hill spojrzał na niego, tylko mrugnięciem ciemnych oczu. "Znamy Blake i wiemy co potrafi zrobić. Mamy miejsce dla niej. Ciebie nie znamy." W mniej napiętej sytuacji Hill byłyby przyjaźniejszy dla Brice'a, ale byliśmy w środku gówna; nie było czasu. Zerbrowski powiedział "Nie czuj się źle, Brice, ona zgarnia wszystkich słodkich chłopaków." Brice zmarszczył brwi, ale odpuścił. "Streść mi" powiedziałam, gdy zapięłam kamizelkę na miejscu i upewniłam się, że była na tyle obcisła, że kiedy przypinałam broń i amunicję pozostałyby tam gdzie je umieściłam, nie odrobinę na boku, ale dokładnie gdzie je przypięłam, umieściłam w kaburze, albo wsunęłam. "Keith Bores, trzydzieści lat, kiedy umarł dwa lata temu. Przetrzymuje byłą żonę i rodzinę jako zakładników. Mówi, że ją zabije. Mówi, że otrzymał nakaz egzekucji na siebie, więc nie ma nic do stracenia, czy to prawda?" "To prawda" powiedziałam. "Zakładnicy"? "Emily Bores, dwadzieścia sześć lat, piąty miesiąc ciąży. Jej lekarz mówi, że nagły szok, bycie potrząsaną, uderzoną, bycie przewróconą na podłogę, i może stracić dziecko." Mruknęłam, Cholera, ale kontynuowałam umieszczanie wszystkiego na swoim miejscu. W takich momentach wydawało się być zbyt wiele broni, zbyt wiele amunicji, zbyt wiele ostrzy, ale później mogłabym potrzebować tego wszystkiego. "Czy to dziecko Bores'a?" spytał Brice. Oboje spojrzeliśmy na niego, a potem wróciłam do przypinania wszystkiego w miejscu. Hill odpowiedział za mnie. "Nie ma znaczenia." "Będzie prawdopodobne mniej skłonny, by ją zranić, jeśli to jego" upierał się Brice. "Dziecko drugiego męża, ale to nadal nie ma znaczenia."

"Ale…" "Zamknij się, Brice" powiedziałam. Trzeba przyznać, że to zrobił. "Chłopiec, siedem; dziewczynka, cztery; jeden mały pies. Każdy jest w kuchni na tyłach domu. Kazał żonie zasunąć zasłony." "Więc jesteście ślepy, za wyjątkiem podczerwieni" powiedziałam. "Taa, a on się nie pożywił, więc nie ukazuje się za dobrze." "Potrzebujesz żebym go dostrzegła." "Tak" powiedział Hill. "Dostrzegła go w jaki sposób? Jak Blake widzi lepiej niż podczerwień?" zapytał Brice. "Wyjaśnienia później" odpowiedziałam Brice'owi; do Hill'a powiedziałam "Czy kontroluje zakładników korzystający z wampirzych sztuczek umysłu?" "Nie wydaje się; słyszymy płacz i kilka okrzyków od żony i dzieci. Brzmią na świadomych i nieszczęśliwych." "Dobrze, że nie są po jego stronie, więc nie będą z nami walczyć, ale zastrzelenie go przed żoną i dziećmi będzie traumatyczne. Ona może stracić dziecko; dzieciaki mogą być popieprzone." "To ostatnia deska ratunku." "Dlaczego nie kontroluje ich swoim wzrokiem i umysłem?" powiedział Brice. Tak, powiedziałabym mu, żeby się zamknął, ale to nie była najbardziej dyplomatyczna rzecz do powiedzenia, więc odpowiedziałam na pytanie, kiedy zacieśniałam ostatnich kilka pasków. "To nie działa automatycznie, a skrajne emocje mogą utrzymać cię bezpiecznym przed umysłowymi sztuczkami. Ona go pewnie nienawidzi i się go boi. On jest wampirzym dzieckiem; nie potrafi kontrolować sytuacji." "Ale…" "Wystarczy." Do Hill'a powiedziałam. "Jestem ubrana, zróbmy to." Hill nie kłopotał się pytaniem; po prostu zaufał, że miałam wszystko, czego potrzebowałam i wierzył w coś więcej. Zaczął się bieg w dół ulicy. Dreptałam za nim z łatwością. Oboje nosiliśmy między jedenaście a dwadzieścia dwa kilogramy dodatkowych urządzeń, w zależności od rodzaju akcji, prędkości, z jaką musiałeś się poruszać i dziesiątek zmiennych. Spojrzał na mnie, uśmiechnął się i zaczął biec. To dlatego wysłali Hill'a. Wszyscy byli w cholernie dobrej formie, ale Hill był w wyjątkowej i biegał, nie tylko dla ćwiczeń, ale dla wytrwałości. Gdybym była człowiekiem, tylko człowiekiem, kobietą i w moim rozmiarze, nie ważne w jak dobrej formie byłam, pewnie nie mogłabym za nim nadążyć, ale nie byłam człowiekiem. Byłam jednym z potworów, a moimi partnerami w bieganiu były zwierzołaki. Hill był dobry,

ale był tylko człowiekiem. Mój puls i tempo serca były nadal równe nieco szybsze, ale nie dużo. Zbiegliśmy z oświetlonej ulicy razem, ja musząc przyspieszyć swoje tempo tylko dlatego, że jego nogi były dłuższe niż moje. Hill doprowadził mnie do pierwszego podwórka. Po prostu obróciłam się z nim, po tej chwili wskazanej jego ciałem wykonującym ruchy. To był ten sam sposób w jaki lew podąża za gazelą na równinach lub sposób w jaki wojownik wie, że następna pięść nadchodzi ku jego głowie; widzisz mikroruchy, które mówią ci, czym będzie kolejny duży ruch. Trawa była trudniejszym oparciem dla stóp niż droga, ale zagłębiałam się i trzymałam razem z nim. W podwórku było oświetlenie, ale podwórza dalej miały więcej cienia niż światła. Przeskoczył pierwszy płot, z jedną ręką. Ja użyłam obu i miałam dosyć tchu, by powiedzieć "Przechwalasz się." Wydał niski, warkliwy śmiech. To nie była wzrastająca bestia, ale wzrastający testosteron. Był mężczyzną, był na adrenalinie i był w końcu zdolny, by naprawdę pchnąć jego fizycznie ciało i poświęcić trochę z tej oczekującej energii. Są rzeczy, oprócz likantropii i seksu, które sprawiają, że męski głos staje się niższy. Uderzył w płot po drugiej stronie podwórza. Przeszliśmy nad nim i kontynuowaliśmy ich przemierzanie. Zostawiliśmy światła z tyłu i biegliśmy, wspinaliśmy się w podmiejskiej ciemności. Ufałam, że jest to najlepszy sposób, a Hill znał każde przeszkody, i że możemy sobie z tym poradzić bez żadnych niespodzianek. Ufałam, że SWAT oczyścił wszystkie domy, które wymagały oczyszczenia. Ufałam, że wszyscy wykonali swoje zadania, zanim ja tam dotarłam, a wszystko, co musiałam zrobić to swoje zadanie.

Rozdział 18 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Hill i ja dotarliśmy za dom, z pulsami w naszych gardłach, sercami bijącymi mocno i silnie, ciałami śliskimi od potu. Sutton i Hermes czekali na nas, pogrążeni w mroku zarośli i nocy. Nie widziałam ich w ciemności, ale wyczułam zapach smaru na wielkiej, pieprzonej spluwie Suttona. Przyniósł Barrett'a kaliber 50, dobry dla zatrzymania szarżujących nosorożców, zbłąkanych słoni i każdego rodzaju nadnaturalnego, którego mogłyby uszkodzić pociski. W dzielnicy tak ciasno zapakowanej domami nie chciałabym tego używać, bo jeśli duża kula chybiła swojego planowanego celu, to kontynuowałaby podróż aż w coś uderzy. Pocisk kalibru 50 zgarnie większość klatki piersiowej wampira lub zwierzołaka; normalnemu człowiekowi odjęłoby górną część ciała. Przyniesienie tak wielkiej broni mówiło coś o arogancji Suttona co do własnych zdolności i zaufaniu będącego z nim kolegi. Umieścił już Barrett'a na jego małym trójnogu, więc nie musiał trzymać półtorametrowej lufy. Klęczał na rozłożonej kocykopodobnej powierzchni szmacianej torby, w której przyniósł broń; teraz to była niewielka miła platforma strzelecka na tyle gruba, że nie musiał się martwić o gałązki, kamienie, rozbite szkło, czy cokolwiek. To było jak koc piknikowy, ale bez kosza jadalnych smakołyków. Hermes nałożył jakieś mazidło na staw, prawdopodobnie kolano, bo zapach był niżej niż ramię. To był słaby, ostry podzapach. Zauważyłabym zapachy smaru do broni Suttona czy chorego kolana Hermesa jeśli Hill nie powiedziałby mi, że będzie na nas czekał snajper? Nie byłam pewna; może nie. Hill i ja uklękliśmy z nimi w linii zasadzonych drzew, które graniczyły z podwórzem Boresa i tym za nami. Oba podwórka były nieoświetlone. To była najgęstsza ciemność, jaką widziałam na jakimkolwiek podwórku. Miałam chwilę zastanowienia, czy SWAT pomógł zgasnąć światłom, ale to nie miało znaczenia. Klęczeliśmy w kałuży ciemności i wtórnie wyrosłych krzewów i małych drzew, z Suttonem, i byliśmy tak ukryci, jakbyśmy byli w głębokich lasach. Nawet, jeśli wampir wyjrzał przez okno przegapiłby nas. To nie o jego oczy musieliśmy się martwić. Byłam niemal ramię w ramię z Hillem, więc fakt, że mogłam usłyszeć bicie jego serca, jego lekko dudniący w gardle puls, było prawie oczekiwane. Próbowałam usłyszeć ciała Suttona i Hermesa i to było bardziej tak, jak mogłam wyczuć wampira, jak ciepło w ciemności. Po prostu wiedziałam, że tam był, ale ponownie, czy byłabym tego taka pewna,

gdybym nie wiedziała? Miałam nadzieję, że nie, bo to był prawdziwy problem z nadnaturalnymi; mieli inne, lepsze zmysły niż normalni. Głos Lincolna szepnął mi do ucha "Dzieci i pies idą na zewnątrz." Sutton zapytał cicho "Czy sprawca wysłał psa, czy dzieci nalegały na zabranie go?" "Sprawca go wysłał." "Cholera" powiedzieli razem Sutton i Hermes. Hill powiedział "Ja pierdolę." "Co się stało?" zapytałam. "Wysłał zarówno psa jak i dzieci na zewnątrz tak, że nie będą widzieć jak zabija mamę, albo nie chce, by pies go ugryzł" powiedział Hill. "Tak czy inaczej" powiedział Sutton "to nie jest dobre." "Namierz go dla nas, Blake" powiedział Hermes. Nie kłóciłam się; po prostu spojrzałam w stronę domu i obniżyłam moją kontrolę. Kiedyś mówiłam, że obniżałam swoje metafizyczne osłony, ale mogłam utrzymać chroniące mnie tarcze na miejscu i nadal poprzez nie atakować. To było jak posiadanie tarczy i miecza; możesz używać miecza i nadal przyciskać tarczę do swojego ciała. Starałam się zrobić to teraz, z moją nekromancją. Skorzystać z moich umiejętności z martwymi, ale nie otwierać się tak, że wampir wewnątrz mógł metafizycznie mnie dostrzec. Dopiero niedawno nauczyłam się wykorzystywać swoją moc i pozostawać bardziej ukryta przed nieumarłymi na danym obszarze; przedtem, za każdym razem gdy użyłam moich umiejętności, to było jak rozpalanie ogniska. Wspaniałe jako rozrywka, atrakcja, lub jeśli byłam nastawiona pozytywnie, że mogłam przyjąć cokolwiek co po mnie przyjdzie. Bycie w stanie zrobić to dyskretniej czyniło moje psychiczne dary o wiele bardziej przydatnymi do pracy w policji. Sięgnęłam w stronę wampira; w stronę tego konkretnego wampira. Ponownie, kiedyś po prostu sięgałam do zmarłych, ale teraz mogłam lepiej "celować" w wampiry, które nie były bezpośrednio metafizycznie do mnie przywiązane. Jeśli wampir był do mnie w jakiś psychiczny sposób przywiązany, mogłam dość łatwo do niego dotrzeć, ale obce wampiry były trudniejsze. Wyciągnęłam rękę w stronę domu, i bez względu na to jak głupio to brzmiało, wyciągnięcie ręki w kierunku ściany domu pomogło mi w namierzeniu. To nie było jak, wskazanie i strzelanie z palca, ale bardziej jakby moja ręka była linią wzroku, więc mogłam spojrzeć wzdłuż niej i podążać za tą linią w kierunku domu. To była po prostu pomoc wizualna, coś, co pomogło moim oczom zejść z drogi dla mojego umysłu. Wyczułam wampira w domu, ale z tym, którego nigdy wcześniej nie spotkałam, nie mogłam szczerze powiedzieć, że to był wampir, którego szukaliśmy; musiałam polegać na

tym, że porucznik Lincoln właśnie rozmawiał z nim przez telefon, i że wszyscy inni powiedzieli mi, że to był właściwy wampir. Miałam nadzieję, że informacja była dokładna, ponieważ mimo, że to nie ja pociągałam za spust, to wciąż był mój nakaz egzekucji. To moja obecność jako Marszałka USA z aktywnym nakazem dawała nam zielone światło dla tego wampira. Strzelanie Suttona na podstawie nakazu egzekucji oznaczało, że nie byłoby dochodzenia w sprawie zabójstwa. Mógł strzelać, zabijać i nie stracić godziny pracy lub minuty rozmowy z Wydziałem Spraw Wewnętrznych czy kimkolwiek innym. Snajperzy kochali pracę ze mną, bo była zawsze czysta, zabójstwo bez problemu i bez bałaganu. Nie mogłam tak naprawdę zobaczyć wampira. Mogłam go poczuć, nie jak coś dotykanego palcami, ale bardziej tak, jakby można było czegoś dotknąć swoimi myślami, jakby myśli były palcami, rękoma, które mogą owinąć się wokół wampira, tak że czułam jego krawędzie. "Chodzi" szepnęłam. Zamknęłam oczy tak, by moja prawdziwa wizja mogła zejść z drogi. Nie miało znaczenia, jak wyglądał bok domu; nie miało znaczenia, że z jednej strony było tam rozpraszające silniejsze światło. Liczyło się wnętrze domu. Tym, co się liczyło, były rzeczywiste sprawy, intensywne spojrzenie nie mogło widzieć w ogóle. "Jak szybko?" zapytał Sutton. "Szybko." Nie zdawałam sobie sprawy, że poruszam ręką w czasie tego chodzenia aż Hill coś powiedział. "Czy to jest jego prędkość?" Przestałam poruszać ręką, szeroko otwierając oczy i spoglądając na Hilla. "Sądzę, że tak." "Hermes, namierz dla mnie kobietę" powiedział Sutton. Hermes podniósł lornetkę, która była zbyt gruba, by być ‘zwyczajna’. "Jest na podłodze, siedząc plecami do szafek, nie wystarczająco płasko by to była ściana." "Dobrze" powiedział Sutton, a jego głos był już cichnący, nieco głębszy, gdy zaczął zsuwać się w to umysłowe nastawienie, które pozwoliłoby mu oddać strzał. Leżał już na macie, uformowanej ze szmacianego worka, usadowiony przy wielkim karabinie. To było tak duże, że mieściło się na dwójnogu, by wspomóc ciężar. Sutton miał wystrzelić pocisk kalibru .50 przez ścianę, w ruchomy cel i potrzebował nie tylko w to uderzyć, ale uderzyć w to mocno i prawdziwie, bo ostatnią rzeczą, jakiej chcieliśmy, był ranny wampir wewnątrz domu z zakładnikiem, czy tak samo ranny wychodzący na nas. Fakt, że była właśnie najmniejsza wątpliwość, że uderzenie wampira z Barretty może nie powalić go na ziemię był dokładnie tym, dlaczego Suttonowi dano 'tak' na przyniesienie ciężkiego działa. Nie mieliśmy

takiego zdarzenia, ale inne jednostki w innych miastach miały wampiry i zwierzołaki chodzące po czymś mniejszym niż .50 - tka i kilka koszmarnych opowieści o nich chodzących bez połowy piersi. To po prostu musiała być niewłaściwa połowa piersi, jak połowa nie zawierająca serca. Sutton musiał zabrać serce lub głowę, albo oba jednym strzałem. Nie tylko go uszkodzić, ale rozpieprzyć; była to jedyna pewność prawdziwego zabicia. Głos Lincolna nadszedł do słuchawki. "Chłopiec mówi, że podejrzany ma broń. Powtarzam, wampir jest uzbrojony w pistolet." "Kurwa" powiedział Hermes. "Blake" powiedział Sutton. Starałam się sięgać ostrożnie, ale pistolet zmieniał postać rzeczy. Do tej pory myślałam, że wampir musiałby zbliżyć się do kobiety, by ją zranić; Teraz mógł stanąć dalej i ją zabić. Cholera. Zryw adrenaliny obniżył dodatkowo moje tarcze, ale pomógł mi lepiej zobaczyć wampira; żadna strata bez zysku. "Zwalnia, obraca się" powiedziałam, a mój głos był niższy, ostrożny. Jeśli wampir byłby starszy, bardziej potężny, mógłby wyczuć jak moja moc go dotyka, patrzy na niego, ale albo był po prostu tak słaby, albo był zbyt rozemocjonowany, by wyczuć cokolwiek poza własnym bezpośrednim kryzysem. "W którą stronę się obraca?" zapytał Sutton, głosem zaciśniętym z koncentracji. Użyłam palca by wskazać. Nigdy nie mogłam wyjaśnić, skąd wiedziałam, w którą stronę spoglądał wampir, ale byłam tego pewna; wiedziałam to. "To jest w kierunku kobiety" powiedział Hermes. "Celuje?" zapytał Sutton. "Nie mogę tego stwierdzić" powiedziałam, "ale przestał się poruszać. Jest nieruchomy, bardzo nieruchomy." "Wskaż mi, Blake" powiedział Sutton. Otworzyłam oczy i zrobiłam być może najtrudniejszą część. Musiałam użyć rzeczywistych, stałych, wizualnych punktów orientacyjnych na domu, by określić z maksymalną dokładnością to, co w środku mojej głowy nigdy nie widziałabym niczym stałym będącym wyczuwalnym. Walczyłam, żeby utrzymać czucie wampira, gdy spoglądałam moimi oczami i powiedziałam "Krawędź okna, pięć stóp po mojej prawej." "Celuję," powiedział Sutton. Bok domu był z białej okładziny; potrzebował znaków. Kurwa! Opisałam przebarwienia po stronie budynku. "Jego głowa jest w na ich linii."

"Nie mogę tego zobaczyć" powiedział Sutton, "moje widzenie kolorów w nocy nie jest tak dobre jak twoje, Blake." Jego głos tracił tę przewagę spokoju. Słyszałeś napinającą adrenalinę poprzez jego słowa; niedobrze. "Kobieta ma ręce wyrzucone w górę, tak jakby widziała, że nadchodzi coś złego. Co robi wampir, Blake?" powiedział Hermes. "Myślę, że zbliżył się do niej." "Myślisz?" powiedział Hills. "To nie jest jak patrzenie oczami, do cholery." Sięgnęłam do wampira nieco dalej, jak metafizyczny odpowiednik stania na półce, a tylko trochę dalej w przestrzeni jest to, czego potrzebujesz, więc wyciągasz rękę w tym kierunku, ale to wciąż jest poza zasięgiem. Rozciągasz się trochę dalej i... złość, wściekłość, taki gniew. To było jak czerwony ogień, płonący, pochłaniający, wypełniający mój mózg przez chwilę. To był wampir. Czułam jego emocje. "Boże, on jest taki zły" powiedziałam. "Blake, daj mi coś!" powiedział Sutton. Nie było żadnych punktów orientacyjnych by mu je dać. Gdybym mogła dotknąć wampira, może mogłabym wchłonąć gniew jak zrobiłam to Billingsowi, ale nie wiedziałam jak to zrobić z dystansu. Zrobiłam jedyne co mogłam wymyślić; zrzuciłam swoje tarcze i wezwałam wampira. Było tak, jakbym wciąż była na tym gzymsie, ale ta rzecz tuż poza zasięgiem była tak ważna, że wychyliłam się zbyt daleko, a jeśli wychylisz się zbyt daleko, spadniesz. Nie pozwoliłam sobie opuścić tarczy jak teraz od miesięcy. Wezwałam zmarłego i poczułam, że wampir odwrócił się i spojrzał na mnie. Był zbyt młody, zbyt słaby - moja nekromancja mogłaby przyzwać bardzo stare gówno - a on odwrócił się i spojrzał na mnie, bo chciałam, żeby mnie zobaczył. Wampiry zabijały nekromantów bez uprzedzenia, a był ku temu dobry powód, bo wszyscy martwi chcieli nas, reagowali na nas na pewnym poziomie. "On patrzy na nas" powiedziałam, "ale nie mogę utrzymać go tak na zawsze." "Daj mi go, Blake" powiedział Sutton. "Użyj laserowego wskaźnika dla Suttona" powiedział Hill. Byłam tak mocno skoncentrowana na wampirze przed nami, że powrót do siebie i uświadomienie sobie, że miał rację zajęło mi chwilę. Miałam celownik laserowy na mojej AR. Spojrzałam na niego, jak gdyby właśnie pojawił się w moim ręku. "Możesz utrzymać koncentrację na wampirze i użyć broni?" Zapytał Hill. To było dobre pytanie. Mogłam poczuć w domu nieruchomego wampira, poczuć jak trochę walczył ponieważ rozdzielałam więcej ze swojej koncentracji między niego a

rzeczywistą broń w moich rękach. "Dowiemy się. Będę wiedzieć czy go stracę i czy poruszy się ponownie." Ale obserwacja Suttona nie była taka prosta, jak moja wymierzona w wampira z moją bronią, kiedy stałam. To nie pomogłoby wycelować leżącemu funkcjonariuszowi; musiałam być w jego przestrzeni fizycznej, by dokładnie celować. Hill powiedział. "Jesteś na tyle mała, a on jest wystarczająco duży; po prostu połóż się po drugiej jego stronie i namierz swoją bronią nad jego lufą." To był najlepszy pomysł jaki mieliśmy, więc ułożyłam swoje ciało na górze wielkiego, leżącego na ziemi oficera. Trzymałam wampira w mojej głowie ale musiałam bardziej przemieścić swoje ciało, więc moja koncentracja była mniej czysta na wampirze. Zaczął walczyć by się ode mnie uwolnić; jego wściekłość, którą mogłabym zjeść, gdybym go dotknęła, teraz działała jak pręt lewarka, by odepchnąć mnie z dala od niego. Walczyłam, by skoncentrować się na wnętrzu mojej głowy i na zewnątrz z moim ciałem i utrzymać oba razem. Sutton był tak dużo większy ode mnie, gdy leżałam, że większość mojego ciała znajdowała się tylko na jego górnej części, ale nie mogłam uzyskać kąta, potrzebnego żeby wycelować wzdłuż długiej lufy. "Nie mogę utrzymać strzału z tobą na mnie w ten sposób" powiedział Sutton. "To nie działa też dla namierzania" powiedziałam. Wampir szarpał się teraz; narzuciłam nieco większej koncentracji w jego kierunku i uspokoił się, ale nie mogłam utrzymać tego na zawsze. Miałam mądry pomysł. "Powiedz kobiecie, by spróbowała wyjść z pokoju, gdy utrzymuję wampira. Może nie musimy strzelać, żeby ją ocalić." Hill się nie sprzeczał, po prostu przemówił do swojego mikrofonu. Hermes powiedział "Wstała i przemieszcza się." Wściekłość wampira zapłonęła jak benzyna wylana na ogień. "Stop." powiedziałam "zatrzymaj ją. To go wkurza. Uwolni się ode mnie zanim ona będzie mogła wyjść z pokoju." Wróciliśmy do naszego pierwotnego pomysłu. "Usiądź" powiedział Hill. Próbowałam siedzieć na pasie Suttona, ale byłam zbyt mała, by osiągnąć to, czego potrzebowałam z moją bronią, więc ostatecznie skończyłam na wpół klęcząc, pół-siedząc w dolnej części pleców Suttona i pochylając się nad jego ramieniem. "Połóż mniejszą wagę na moich barkach, jeśli potrafisz" powiedział Sutton. To było jak opieranie się na nim i nie, ostrożna równowaga bycia tak blisko, tak że jego ciepło i rytm były tuż pode mną, a jednak nie dotykałam go za bardzo, nie kładłam zbyt dużej wagi, więc nie pieprzyłam z jego utrzymaniem, jego celowaniem, jego snajperskim mojo. To

zajmowało mnóstwo koncentracji. Pochyliłam się nad jego ramieniem, zsuwając mojego AR w dół jego Barretty, ale nie bezpośrednio na wierzchu; AR miało zbyt dużo u dołu by się gładko ześlizgnąć. Wampir był prawie wolny. Walczyłam, by go przytrzymać i stuknęłam AR o Barrettę. "Nie rób tego" powiedział Sutton ściśniętym głosem. "Przepraszam" mruknęłam. Zawołałam do wampira, rzuciłam moją mocą do niego jak włócznią. Czułam, że to go oszołomiło, ale wiedziałam też, że będę musiała go puścić, by wykonać drugą część. Kurwa. Uderzyłam go jeszcze raz; cała ta nekromancja podążyła na niego, zatoczyła nim, tak iż myślę, że musiał uchwycić się szafek kuchennych, by pozostać w pozycji pionowej, a w tym ułamku sekundy pochyliłam się nad ciałem Suttona, łącząc swoją broń wzdłuż jego tak blisko, jak tylko mogłam i celując tam, gdzie wiedziałam, że będzie głowa wampira. Nakierowujące światło Suttona podążyło za moim jak czerwono-zielony znacznik gry na boku domu. Trzymałam moją czerwoną kropkę stabilnie i wydyszałam "Tam." Zielona kropka Suttona pokryła moją. Wstrzymałam oddech, życząc sobie nieruchomości swego ciała, właśnie wtedy gdy poczułam jego nieruchomiejącego pode mną. Wstrzymaliśmy razem nasze oddechy i w tym momencie zatonięcia w ciszy i skoncentrowania na tej jednej plamce, wampir wyrwał się wolny od mnie. Sutton wypalił, a odrzut poruszył go na tyle, że zsunęłam się, koziołkując na bok. Dostałam się na kolana, spoglądając na dom, by odkryć zaskakująco mały otwór w białej okładzinie. Słyszałam kobietę krzyczącą wewnątrz. "Dostaliśmy go?" powiedział Hill, niemal krzycząc. "Blake" powiedział Sutton. Sięgnęłam do wampira i znalazłam... "Martwy, trafiony, skończony." I przyjęli to. Dali wolną rękę i pozwolili funkcjonariuszom wejść do domu od frontu, a jedynym potwierdzeniem jakie mieli, że wampir był martwy, byłam ja i moje zdolności psychiczne. Byli też inni policjanci w St. Louis i gdzie indziej, którzy nie wierzyli mi ani moim umiejętnościom, ale ten zespół wierzył. Sutton, Hermes i Hill zaufali mi na tyle, by wysłać resztę swojego zespołu do domu z łajdackim wampirem jedynie z moim powiedzeniem 'tak', że nie ma już zagrożenia. Słyszałam innych członków SWAT poprzez radio przemierzających dom pokój po pokoju, wołając "czysto" jak przechodzili.

Hill ruszył podwórkiem w stronę domu z bronią przy ramieniu. Ja przyłożyłam AR do swojego i podążyłam za Hillem, bo gdy twój zespół rusza, ruszasz i ty; kiedy kładą broń do swoich ramion i ruszają na dom, idziesz z nimi. Sutton i Hermes zamykali pochód, bo pakowali Barretta i czwórka z nas przemieszczała się w stronę domu, z wyciągniętą bronią, wypatrując zagrożeń. Przez radia słyszeliśmy "Dom bezpieczny. Zakładnik zabezpieczony... Podejrzany trafiony." Nie było żadnych innych złych facetów w domu. Ciężarna eks-żona była zabierana do czekającej karetki. Wampir był martwy. To była dobra noc.

Rozdział 19 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Świt obmył świat łagodnym, złotym światłem do czasu, gdy zaczęłam jazdę do domu. Zanim wsiadłam do samochodu, wysłałam sms-a pozwalając Nathanielowi i Micahowi wiedzieć, że kierowałam się w ich stronę. Dostałam zwrotną wiadomość z "buziaczkami" od Nathaniela i "nastawiam teraz kawę." Odesłałam "buziaczki" i zaczęłam jechać. Zabrzmiał dzwonek Micaha. Obecnie miałam słuchawki bluetooth; to sprawiało, że czułam się całkowicie nowoczesna. "Hej, mój Nimir-Raj, będę w domu za około trzydzieści minut." "Dzień dobry, moja Nimir-Ra" i była tam ta krawędź uśmiechu i po prostu szczęścia, które jego głos utrzymywał tak długo, kiedy nazywał mnie swoją. "Chłopaki, powinniście nadal spać. Pisałam zamiast dzwonić, żeby was nie obudzić." Jechałam starą Route 21 z wczesno-porannym światłem przesączającym się przez późnowiosenne drzewa. Liście były jeszcze w tej delikatnej zieleni, świeże, z tym podszeptem złota i żółci. To przywiodło mi na myśl wiersz. "Złotem przyrody pierwsza zieleń", powiedziałam głośno, zbyt zmęczona, żeby to po prostu przemyśleć. "Co?" zapytał Micah. "To wiersz; drzewa sprawiły, że o tym pomyślałam. 'Złotem przyrody - pierwsza zieleń; Po niej - już nic prócz spłowień, zbieleń. Rozkwitu szczyt - to pierwszy listek, Lecz przez godzinę ledwie: wszystek' 11i nie mogę sobie przypomnieć reszty." Micah powiedział "ja mogę. 'Zwykle je w liść natychmiast potem. Tak Eden zszarzał nam w zgryzotę, Tak świt nam blaknie w światło dnia. Wszystko, co złote, krótko trwa.'." "Skąd znasz cały wiersz?" zapytałam. "Robert Frost jest ulubionym poetą mojego taty. Kiedyś czytał nam wiersze Frosta i mnóstwo razy go cytował." 11 Robert Frost – „Wszystko co złote, krótko trwa”. Tu w przekładzie St. Barańczaka.

"Myślałam, że twój tata był szeryfem." "Był, może nadal jest." "Szeryf, który kochał poezję i cytował ją w swojej codziennej rozmowie, to sprytne." "Hej, zacytowałaś to pierwsza" powiedział cicho i znowu w jego głosie była ta krawędź szczęścia, zadowolenie może. "Prawda; wiesz, nie ma teraz powodu, byś nie mógł skontaktować się ze swoją rodziną." "Co masz na myśli?" I szczęśliwy ton zniknął, zastąpiony podejrzliwością. Cholera; życzyłam sobie trzymać gębę na kłódkę, ale zamierzałam coś powiedzieć od kilku miesięcy, i... "Odseparowałeś się od rodziny, ponieważ Chimera wykorzystywał rodziny innych likantropów przeciwko nim, ale on nie żyje od kilku lat." "Zabiłaś go dla mnie," powiedział cichym głosem, ale nadal bez tego szczęśliwego podtekstu. Wzięłam głęboki oddech, wypuściłam i parłam naprzód. Byłam co najmniej nieustępliwa. "A potem chciałeś się upewnić, że jesteś bezpieczny tutaj, w St. Louis." "A potem Matka Wszelkiej Ciemności zaczęła próbować pochłonąć nas wszystkich" powiedział Micah. "Ale jej już nie ma, Micah. Nie ma nikogo, kto skrzywdziłby twoją rodzinę jeśli pokażesz, że troszczysz się o nich." "Zawsze będą bardziej źli, Anito; nauczyłaś mnie tego." Samo usłyszenie jak to mówi, uczyniło mnie smutną. "Nienawidzę, że jest to coś, czego nauczyłeś się ode mnie." "Nie tylko od ciebie" powiedział. "Chodzi o to, że wydajesz się lubić swoją rodzinę i tęsknić za nimi. Ja nie widuję swojej, bo nie dogaduję się z moją macochą czy przyrodnią siostrą." "Nawiążę kontakt ze swoją rodziną po tym jak zabierzesz nas żeby zobaczyć swoją" powiedział. "Nas?" powiedziałam. "Tak, Anito, kocham cię, ale kogo zabrałabyś do domu na spotkanie z twoim tatą? Jednego z nas, obu z nas, więcej?" "Nie planowałam powrotu do domu" powiedziałam. "Ale jeśli byś planowała, kogo wzięłabyś jako swojego chłopaka?" "Żadnych wampirów; moja babcia Blake jest trochę szalona. Dostałaby szału przy JeanClaudzie."

"Dobra, to kogo?" "Ciebie, Nathaniela, jak myślę." "A kogo ja zabrałbym do domu?" Westchnęłam i życzyłam sobie zostawić cały ten temat w pieprzonym spokoju. Byłam zbyt zmęczona na tego typu rozmowy. "Mówisz, że nie chcesz zabrać Nathaniela do domu, by poznał twoją rodzinę?" "Nie, mówię, że jeśli pojadę do domu, do mojej rodziny, muszę zabrać ciebie i Nathaniela. Troje z nas było parą od początku i to dwa lata. Dwa lata, które były wspaniałe, a nie byłyby tak wspaniałe, gdyby nie było z nami Nathaniela." Powiedziałam na to jedyną rzecz, jaką mogłam. "Nathaniel jest częścią naszego... połączenia. To znaczy, naszego ménage à trois lub trio, czy jakkolwiek to nazwiesz." "Dokładnie" powiedział "więc jak mogę jechać do domu bez was obojga?" "Mówisz, że nie chcesz wziąć nas obojga?" spytałam. "Nie jestem pewien, jak moi rodzice przyjęliby mnie przyprowadzającego do domu innego mężczyznę, zwłaszcza po tych strasznych rzeczach, jakie im powiedziałem, żeby przekonać Chimerę, że ni cholery mnie nie obchodzą." Jechałam w rosnącym świetle i jaśniejących wiosennych drzewach i poczułam się z lekka przygnębiona. "Kocham ciebie i Nathaniela" powiedziałam. "Ja też" powiedział. Mówił, że kochał Nathaniela tak często, jak mówił, że kocha mnie, ale po raz pierwszy zastanawiałam się, czy kochał nas tak samo. Czy kochał mnie bardziej ponieważ byłam dziewczyną, a on był heteroseksualny? Okej, formalnie ponieważ Nathaniel był heterogiętki, ale nadal, sens był taki sam. Czy Micah kochał mnie bardziej, bo nie byłam chłopcem? Czy kochał Nathaniela mniej ze względu na to? Wiedziałam, że Nathaniel kochał Micaha, tak jak mnie, ale nigdy nie zapytałam mojego jakże-niegdyś-heteroseksualnego chłopaka, jak się czuł mając męskiego "przyjaciela". Czy kiedykolwiek przedstawił Nathaniela jako swojego chłopaka? Nie. Pocałował go publicznie, ale... To było dla mnie dzisiaj zbyt skomplikowane. Byłam zbyt zmęczona, żeby omotać sobie głowę zawiłościami tego. W końcu powiedziałam "Chcę tylko wrócić do domu i owinąć waszą dwójkę wokół mnie i trzymać." Milczał przez chwilę, a potem powiedział "Nie będziesz naciskać? Nie masz zamiaru nakłonić mnie do deklarowania dozgonnej miłości do was obojga, czy coś takiego?" Brzmiał na zaskoczonego. Też byłam trochę zaskoczona, ale głośno powiedziałam "Nie sądzę."

Roześmiał się wtedy i powiedział "Jesteś aż tak zmęczona?" "Zostałam nazwana potworem przez kogoś, o kim myślałam, że był kiedyś moim przyjacielem i zginęli ludzie, zginęli policjanci, i... Chcę tylko wrócić do domu i wspiąć się do łóżka między wami i na jakiś czas zatonąć w dotyku waszych rąk na mnie, i spać." "To brzmi idealnie" powiedział, a w jego głosie była ulga, jakby się obawiał, że będę forsować temat. "Dobrze" powiedziałam, i wiedziałam, że również zabrzmiałam na odczuwającą ulgę. "Ale chcę cię ostrzec, że Sin nie śpi i jest zdenerwowany" powiedział Micah. "Musisz z nim porozmawiać, zanim będziesz mogła zrobić cokolwiek innego." Starałam się nie złościć w tym temacie. "Cynric wiedział co robiłam zawodowo, Micah. Poznał mnie jako Marszałka USA podczas pracy." "Ale nigdy nie widział świeżych ciał na ziemi, a wiadomo, że byłaś częścią wymiany ognia. To trudne przez pierwszych kilka razy, Anito, a on jest strasznie młody." "Ma osiemnaście lat" powiedziałam i teraz brzmiałam defensywnie. "Nie mówię, że jest za młody na... randkowanie. Mówię, że jest zbyt młody, by uporać się z ujrzeniem ciebie kroczącej poprzez kilka świeżo zmarłych wampirów bez lekkiego zwariowania, to wszystko." "Nie zamierzałeś powiedzieć randkowanie, prawda?" Zabrzmiałam prawie ponuro i nie mogłam temu zaradzić. "Wiesz, jak nie chciałaś naciskać na to, co sądzę o Nathanielu spotykającym moją rodzinę?" zapytał. "Taa" i posępność przekształciła się w moim głosie i w moim brzuchu w ostrożność. "Czuję to samo odnośnie twojego poczucia winy z powodu posiadania kogoś tak młodego w twoim łóżku. Nie postanowiłaś uczynić go swoim, nie bardziej niż ja planowałem bycie częścią trójkąta z tobą i Nathanielem. Czasem coś się dzieje, ale tylko dlatego, że tego nie planujesz, nie znaczy, że nie są to dobre rzeczy." Westchnęłam. "Masz rację, czuję się winna co do Sina i szczerze nie cierpię tego przezwiska." "Jego pełne imię to Cynric, a nie chce być Rickiem." "Wiem, ale odesłałabym go do domu, gdybym mogła." "Możesz odesłać go z powrotem do Vegas, Anito. To twój niebieski tygrys na wezwanie i słucha cię." Musiałam skupić się na ostrym zakręcie między wszystkimi poranno-oświetlonymi drzewami, prawie jakbym straciła na sekundę koncentrację na jeździe. Znowu mnie

zaskoczył. "Myślałam, że jesteś jednym z tych, którzy mówili mi, że odesłanie Sina z powrotem byłoby okrutne?" "Tak, ale tylko dlatego, że się z tym nie zgadzam, nie oznacza, że nie możesz tego zrobić" powiedział Micah. Myślałam o treści tego, co właśnie powiedział. Czyżby sugerował, że gdybym zrobiła coś głupiego i całkowicie pojechała na poczuciu winy co do mojego najmłodszego kochanka, on może zrobić to samo odnośnie swojego jedynego męskiego kochanka? Czy za dużo o tym myślałam? No cóż, tak, myślałam za dużo, ale Micah również miał tendencję do przemyśliwania, więc może myślałam po prostu wystarczająco? Boże, to było zbyt zawiłe. "Rozejm" powiedziałam. "Co masz na myśli?" zapytał i brzmiał ostrożnie, może nawet podejrzliwie. "Żadnych problemów, które spowodują implozję jakichkolwiek części naszego życia osobistego dziś wieczorem, dobrze?" powiedziałam. Niemal słyszałam jego śmiech przez telefon. "To brzmi dobrze, Anito; to brzmi bardzo dobrze." Również wydawał się zmęczony, i zdałam sobie sprawę, że podczas gdy ja byłam na zewnątrz, łapiąc złoczyńców, on został w domu uspokajając nastoletniego tygrysołaka i będąc opoką dla Nathaniela i każdego innego, który stresował się niebezpieczeństwem w mojej dzisiejszej pracy. "Dzięki, Micah" powiedziałam. "Za co?" zapytał. "Za bycie sobą, za bycie tam, za bycie moim ukochanym, za bycie w moim życiu." "Nie ma za co i nie chciałbym być gdziekolwiek indziej, lub z kimkolwiek innym." "Nawet z niebezpieczeństwem i paranormalną polityką?" spytałam. "Wciągnąłem cię w paranormalną politykę, gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy." "Byłam już w tym dość głęboko, zanim przybyłeś" powiedziałam. "Być może, ale jestem dobry w polityce a ty pomagasz mi być lepszym." "Mogłabym argumentować, że to ty pomagasz mi być w tym lepszą, ale okej." "Pospiesz się do domu" powiedział. "Spieszę się" powiedziałam. "Kocham cię" powiedział. "Ja też cię kocham" powiedziałam. Zrobiliśmy te rzeczy, które robi para, gdzie żadne z was nie chce się rozłączyć, ale to w końcu czuło się głupio i rozłączyłam się jako pierwsza. Kochałam Micaha i Nathaniela. Uwielbiałam nas jako "parę". To działało. Działaliśmy lepiej niż jakikolwiek związek, w jakim kiedykolwiek próbowałam. Do diabła, oboje pomogliśmy

polepszyć działanie naszych innych relacji. Micah oddawał krew Jean-Claude'owi i pozwalał mu być na swej krótkiej liście mężczyzn, z którymi był gotów być nago, w łóżku, choć tylko Nathanielowi wolno było przekroczyć pewne granice. Nathaniel był wyjątkiem dla Micaha tak, jak Jade stała się moim. Moje życie stało się czymś, czego nigdy nie mogłabym zaplanować jeszcze przed rokiem, ale jak powiedział Micah, tylko dlatego, że czegoś nie planujesz, nie sprawia, że jest to złe. To było właśnie coś, a jedną z niezamierzonych rzeczy w moim życiu był osiemnastoletni tygrysołak, który miał swój pierwszy jak-mogłaśryzykować-swoim-życiem-i-piekielnie-mnie-wystraszyć moment odnośnie mojej pracy. Nie mogłam się doczekać, by spróbować go uspokoić, bo Micah rację, miałam poważne problemy dotyczące Cynrica, Sina, Boże, co za nick. To właśnie sprowadzało do domu wszystko, co przeszkadzało mi odnośnie dzieciaka, i to był problem. Wciąż widziałam go jako dzieciaka, a przecież był moim kochankiem, więc myślę, że tak naprawdę nie postrzegałam go jako dziecko, ale był tak młody. Nie tylko młody w latach, ale odsłonięty, niedoświadczony... młody w tym, mieć-mleko-pod-nosem, i na taki nie-widział-wystarczająco-nie-zrobiłwystarczająco sposób. Byłam jego pierwszą kochanką, i tak, wszyscy zostaliśmy umysłowo zgwałceni przez największego, najgorszego wampira z nich wszystkich. To zostało zrobione w zimnej próbie znalezienia mi zajęcia podczas gdy nikczemne spiskowanie szło dalej, ale cokolwiek czy ktokolwiek musiał to zrobić, wciąż zabrałam dziewictwo Cynrica jako część metafizycznej orgii. To wciąż sprawiało, że wstyd było mi myśleć o tym, jak niewiele z tego pamiętałam. To było jak zalanie się w trupa, z zapamiętanymi nawet teraz jedynie przebłyskami. Byłam jego pierwszą i nienawidziłam tego. Nie, czułam się winna, bo go nie kochałam. Nawet po prawie roku jego bycia z nami, wciąż go nie kochałam. Lubiłam go i dość często uprawiałam z nim seks, więc myślę, że lubiłam go lubić, ale go nie kochałam. Nie zbliżyłam się do dbania o niego tak, jak dbałam o innych w moim życiu; długa lista innych w moim życiu będących przed nim w moich uczuciach, i dlatego czułam się winna. Byłam białym rycerzem jadącym, by go uratować i dać mu wszystkie jego początki, co oznaczało, że powinnam odjechać w stronę zachodzącego słońca i żyć z nim długo i szczęśliwie, ale zrobiłam to raz z Nathanielem, i przepracowałam to naprawdę dobrze. Po zastanowieniu, pracowałam naprawdę mocno by nie pokochać Nathaniela, również. Sprawiał, że czułam się winna z innych powodów ale jednak walczyłam długo i mocno przeciwko pokochaniu go. Czyż nie walczyłam też z miłością do Jean-Claude'a? Byłam prawie na podjeździe do domu. Cholera, zawsze walczyłam przed pokochaniem kogoś? Nie, nie zawsze. Próbowałam kochać Richarda niemal od początku, i kochałam

Micaha od początku. Dwóch mężczyzn spośród ilu? Zbyt wielu. Cholera, życzyłam sobie nie myśleć o tym w ten sposób, bo teraz miałam poczucie winy i głupoty. Czy Cynric był po prostu jeszcze jednym facetem, że walczyłbym przeciwko lubieniu go i ostatecznie poczułabym do niego to, co poczułam dla Nathaniela, albo Jean-Claude'a? Bzdura, bzdura, bzdura, bzdura! Baaaardzo życzyłam sobie, nie myśleć o tym w ten sposób.

Rozdział 20 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Wysiadłam z jeepa, który był drugi w linii samochodów poza już wypełnionym garażem. Gdy wszyscy byliśmy w domu, a ochroniarze mieli własne samochody, aut było mnóstwo. Strażnicy próbowali zatrzymywać samochody i zmieniać, więc nikt obserwujący nie mógł się dowiedzieć, jak wielu i kto ochraniał nas w danym momencie, ale to nadal wielka ilość pojazdów. Miałam wrażenie ruchu z boku domu i przez moment nawiązałam kontakt wzrokowy z Bramem; jego skóra była ciemna i niemal naprawdę czarna, ale w formie lamparta miał cętki. Ponieważ inni o jaśniejszej skórze byli czarnymi panterami, zapytałam i dowiedziałam się, że kolorystyka twego zwierzęcia nie miała nic wspólnego z twoją genetyką jako osoby, ale wszystko z genetyką linii zwierząt od jakich pochodziłeś, więc jeśli pochodziłeś z linii lampartów, które osiągały możliwości cętkowanych żółtych panter, to tym będziesz, bez względu na to, jak blada lub ciemna może być twoja ludzka forma. Nie kiwnęłam głową przy tym jego krótkim mignięciu ponieważ zniknął z powrotem poza zasięg wzroku; to było tylko "widzenie" siebie nawzajem. Jeśli ktoś nas obserwował, było mało prawdopodobne, że moje zauważenie wydałoby go wiele bardziej niż to co właśnie zrobiłam. Bram był ex-wojskowym i weteranem walk zanim atak lampartołaka zakończył jego karierę wojskową z powodów "zdrowotnych". On i jego zwykły strażniczy partner, Ares, hienołak i ex-wojskowy snajper, kazali wszystkim nam zaprzestać kiwania głową, machania, czy pozdrawiania strażników na służbie w jakikolwiek sposób. Wkurzali się i narzekali na to, aż wszyscy się poprawiliśmy. Ja nie machałam, ale kiedyś lekko kiwałam głową. Nacisnęłam klamkę zanim spróbowałam klucza, bo nie każdy zamykał drzwi. Otworzyły się i weszłam do mojego domu. Salon był przyćmiony, zasłony wciąż zaciągnięte, ale śmiech, rozmowy i jasne światło poranka wlewały się przez otwarte sklepione przejście, które prowadziło do kuchni. To był szczęśliwy szmer głosów, a nie ten fałszywy pomruk, jaki masz czasem na imprezie, gdzie ludzie walczą, by mieć odpowiednią porę, starając się znaleźć rzeczy do omówienia; nie, to była grupa ludzi, którzy się znali i nawzajem lubili i mieli sprawy do podzielenia. Położyłam moje torby ze sprzętem przy drzwiach. Zapach pieczonego chleba i boczku wypełniał powietrze.

Micah stał w drzwiach naszej sypialni po drugiej stronie pokoju. Był przy telefonie. Machnął ręką, uśmiechając się, a jego zielono-złote lamparcie oczy błyszczały w półmroku, łapiąc światło jakie tam było i powiększając je. Był mojego wzrostu, zbudowany tak delikatnie, że prawie każde ubrania kryły, że pod spodem były mięśnie, i tylko wysportowany układ ramion do zgrabnej talii i bioder dawał do zrozumienia, jak dużo ćwiczył. Miał na sobie koszulkę która pasowała na nas oboje; mieliśmy nawet kilka par dżinsów, którymi mogliśmy się dzielić. Nigdy nie spotykałam się z nikim tak maleńkim jak ja; tak jakby podobało mi się to. Zaczęłam iść do niego po pocałunek, ale to, co powiedział do słuchawki mnie zatrzymało. Miał zamiar musieć skoncentrować się na rozmowie. "Stephen, nie jesteś swoim ojcem. Nie będziesz znęcać się tak jak on." Micah odsunął ciemnobrązowe loki za ramię, marszcząc brwi. Stephen był wilkołakiem, więc powinien wykonać tę pocieszającą rozmowę dzwoniąc do swego Ulfrika, wilczego króla, ale Micah stał się de facto liderem prawie całej futrzanej społeczności, bo rzeczywiście przewodził i nie udawał bycia kimkolwiek, poza tym kim i czym był; Ulfric, Richard Zeeman, wciąż starał się mieć życie Clarka Kenta i ukrywać, że był również Supermanem, ekhm, wilkiem, więc był w szkole, ucząc biologii studentów college'u. Przynajmniej nie był już w gimnazjum, gdzie bycie ujawnionym jako wilkołak z pewnością kosztowałoby go pracę. College miałby z tym trudniej. Stephen i jego brat bliźniak byli potwornie wykorzystywani seksualnie przez swojego ojca, więc był przerażony, że jego narzeczona chciała mieć dziecko. Stephen był przekonany, że wykorzystywałby dziecko tak, jak robił to jego własny ojciec. Terapia może cię zabrać tylko tak daleko z wypędzaniem twoich koszmarów z dzieciństwa; po tym to kwestia siły woli i ciebie, i ludzi, którym można zaufać, że po drodze potrzymają cię za rękę. "Wierzę w ciebie, Stephen" powiedział Micah. "Jeśli nie chcesz mieć dziecka, to twój wybór..." Słuchał przez chwilę, a następnie powiedział "Vanessa jest nastawiona na dzieci, wiem o tym. Przykro mi, że dała ci ultimatum, Stephen, ale to też jej wybór." Myślisz, że bycie lamparcim królem i królową, Nimir-Raj i Nimir-Ra, daje ci prawo do rządzenia, i robi to, ale również kończysz będąc częściowo rodzicem, częściowo terapeutą, częściowo marchewką, częściowo kijem, częściowo cheerleaderką, a częściowo trzymającym w ryzach. Dawałam z siebie wszystko, ale Micah był w tym naprawdę dobry. Przesłałam mu pocałunek; odesłał mi jeden, poszedł do sypialni i zamknął drzwi. Musiał się przez chwilę rozmówić ze Stephenem. Szczerze zaczynałam wierzyć, że Stephen nie zamierzał z czasem przepracować swoich problemów, by uratować swój związek z Vanessą i

to było smutne, bo kochali się do szaleństwa, a każdy, kto kiedykolwiek powiedział, że miłość wszystko zwycięża był pieprzonym kłamcą. Miłość jest dobrym miejscem do rozpoczęcia, ale to dopiero początek, a nie koniec. Zanim weszłam do kuchni umyłam ręce w korytarzowej łazience. Nie idziesz na śniadanie z możliwością krwi pod paznokciami. Nie miałam żadnej krwi na rękach, ale... miewałam w przeszłości, a mycie rąk, kiedy wracałam z pracy stało się po prostu rytuałem, jakby oczyszczaniem się z więcej niż tylko zarazków i potencjalnego brudu miejsca zbrodni. Nathaniel był na wpół pochylony, wyjmując coś z piekarnika. Jego kasztanowy warkocz zwinął się na podłodze, bo był po prostu tak długi, opadający niemal do kostek. Miał na sobie tylko dżinsy tak znoszone, że niemal białe i swój ciemno-fioletowy fartuch szefa kuchni na umięśnionej górnej części klatki piersiowej. Wiedziałam, że fartuch czynił jego lawendowe oczy bardzo zbliżonymi do prawdziwego fioletu. Był moim stałym ukochanym od prawie trzech lat. Wiedziałam, jak jego oczy wyglądały w nowym fartuchu, lub tych starych. Nicky był przy kuchence w T-shirtcie, który opinał się na jego masywnej, umięśnionej piersi. Miał dżinsowe spodenki, obcięte ze starych dżinsów, więc dostosowywały się do krągłości jego ud. Był wystarczająco wysoki, by nosić dodatkowe mięśnie przy niemal metrze osiemdziesięciu dwóch. Ścierkę kuchenną wsunął

w przód swoich krótkich spodenek

ponieważ fartuchy nie były jego rzeczą. To, że założył koszulkę, by ochronić się przed bekonem, który smażył w rondelku było całym ustępstwem jakie kiedykolwiek widziałam, że Nicky zrobił dla zacisza domowego. Nie mieszkał z nami oficjalnie, ale bardzo dużo z nami przebywał. Zawsze mieliśmy ochroniarzy, a on był jednym z najlepszych jakich mieliśmy. Był również moim lwołakiem na wezwanie i moim kochankiem, choć nie zupełnie moim ukochanym. Nathaniel podnosił ciężary, bo był erotycznym tancerzem, więc tylko do pewnego momentu. Nicky wyciskał, ponieważ był ochroniarzem i lubił podnosić. Jego ciało pokazywało jak bardzo. Jego blond włosy zostały ścięte z tyłu i w połowie boków, skejterskim cięciem, ale grzywka miała w rzeczywistości kształt klina, jedną częścią w prostym, żółtym trójkącie włosów, który opadał w połowie jego twarzy. Wyglądało to bardzo w stylu anime, ale to nie była tylko ekstrawagancka moda; to kryło pusty oczodół w miejscu, gdzie stracił swe oko na długo zanim stał się lwołakiem, czy moim ochroniarzem. Cynric - Sin - był ostatnim po roboczej stronie kuchni. Jego granatowe włosy urosły na tyle długie, że zazwyczaj gotując związywał je w kucyk. Dojrzałam przelotnie jego niebieskoniebieskie tygrysie oczy. Większość ludzi nie łapało, że jego oczy nie były ludzkie, bo nie sądzili, że tygrysy powstają w pakiecie z niebieskimi oczami, ale tygrysołacze klany różniły

się od wszystkich innych zwierzołaków, ponieważ oni rodzili się z tygrysimi oczami i włosami, które nie zawsze były zwyczajnie ludzkie, jak u Cynrica w głębokim, niemal granacie włosów. Miał na sobie ciemne, niebieskie dżinsy; urósł dziesięć centymetrów w ostatnim roku, więc musieliśmy kupić mu nowe spodnie, dlatego nie miał starych dżinsów, które nadal pasowały. To miało skłonność się zdarzać, kiedy miałeś osiemnaście lat. Był wyższy niż Nathaniel i niemal takiego samego wzrostu co Nicky, choć jego ramiona nie miały rozpiętości Nathaniela i wyglądał cholernie blisko smukłego przy Nicky'm, ale przecież większość mężczyzn tak wyglądała. Zdałam sobie sprawę, że cała trójka odwróciła się do mnie, Sin nie wyglądał już jak mały chłopiec. Dojrzał na siłowni i dzięki nowej nadnaturalnej lidze futbolowej i bieżni. Był rozgrywającym Missouri i mieliśmy trenerów z niektórych poważnych szkół wypytujących o niego. Nadnaturalna liga uczelniana wystartowała w ubiegłym roku, a amatorska nadnaturalna dorosła liga męska była jedną z najlepiej opłacanych sięgających do zasobów płatnej telewizji, więc college dostał się na pokład, a my prawdopodobnie byliśmy tylko o kilka miesięcy od profesjonalnej ligi. Gina nakrywała do stołu. Jej ciemne, prawie czarne włosy były krótkie i zakręcone jakby pomysłowo wokół jej twarzy. Gdy moje włosy były tak krótkie, to nie było pomysłowe, po prostu bardziej niechlujne, ale przecież niektóre loki zachowują się lepiej niż inne. Gina była wysoka, niemal metr osiemdziesiąt; jej ciemne szare oczy spoglądały bardziej na męża i dziecko niż na dania, więc nakrycia były trochę krzywe, gdy przemieszczała się wokół stołu, ale nie obchodziło mnie to; perfekcyjne nakrycia były przereklamowane, a szczęście na jej twarzy, gdy na nich patrzyła, było tego warte. Zeke był w formie pół-człowieka, co oznaczało, że wyglądał jak większość filmowych wilkołaków, jakich kiedykolwiek widziałeś, za wyjątkiem tego, że jego oczy były ludzkie. Zazwyczaj, gdy ktoś został zatrzymany w zwierzęcej formie ich oczy były pierwszą rzeczą, która przechodziła w zwierzę i pozostawała, ale z jakiegoś powodu Zeke robił odwrotnie. Jego niebieskie ludzkie oczy zostały uwięzione w obliczu filmowego potwora. Maluch na jego kolanach patrzył w górę śmiejąc się i miał oczy swego ojca, poza tym, że to była bardzo ludzka twarz, z krótkimi ciemnymi włosami dopiero zaczynającymi wydłużać się na tyle, by udowodnić, że zamierza mieć loki matki. Mieszkali z nami, ponieważ dziecko nie miało wystarczająco dużo światła słonecznego pod Cyrkiem Potępieńców. Dziecko zaczynało mieć agorafobię, kiedy było na zewnątrz podziemi, niczym jakiś postapokaliptyczny niedobitek. Byli tu dwa miesiące i to uczyniło ogromną różnicę w Chance. Nabrał nieco koloru na policzkach i był po prostu o wiele szczęśliwszym dzieckiem.

Nathaniel posłał mi promienny uśmiech, gdy odwrócił się z chlebem w swoich przyodzianych w kuchenne rękawice dłoniach i mnie zobaczył. Położył chleb na stojaku na gorące naczynia przy zlewie i ściągnął rękawice, kiedy podszedł do mnie. Sin odwrócił się od mieszania czegoś i uśmiechnął się; jakaś myśl lub emocja goniła przez jego twarz tak szybko, że nie mogłam jej odczytać, ale przez chwilę spowodowała zwiędnięcie uśmiechu w kącikach, cokolwiek to było. W końcu powiedział "Hej, Anita. Cieszę się, że jesteś w domu." To było to, proste zdanie, które stało za całą masą słów, które mogły zostać powiedziane później, lub może nigdy nie wypowiedziane na głos. Przynajmniej wiedział by nie mówić głośno, Martwiłem się o ciebie, albo Jak mogłaś mnie tak nastraszyć, czy narazić nas, albo... Richard Zeeman, mój niegdyś poważny chłopak, był jedynym, obecnie na skraju mojego życia, który mówił tego rodzaju rzeczy głośno. To dlatego był na skraju mojego życia, a nie w kuchni, pomagając przy śniadaniu. Nicky zaczął szczypcami zabierać boczek z patelni. Boczek wyglądał bardzo chrupko, tak, jak lubiłam. Spojrzał na mnie i powiedział "Śniadanie jest już prawie gotowe." Gina i Zeke powiedzieli cześć, a maluch się roześmiał, tym niskim gaworzącym śmiechem, który mają niektórzy maleńcy chłopcy i wydają się nie mieć dziewczynki. Powiedziałam cześć do wszystkich, ale podeszłam by spotkać Nathaniela po środku kuchennej podłogi. Rzucił rękawice na wyspę kuchenną i obrócił się do mnie tym seksownym, kołyszącym chodem, którego używał na scenie, kręcąc swymi pięknymi biodrami, które klientkom w Grzesznych Rozkoszach kazały krzyczeć z zachwytu, ale to show było całe dla mnie. To także prawdziwa gratka. Trudno było wyjaśnić, w jaki sposób było to odmienne, ale była różnica, czy może tym, co było inne, było to, co działo się potem. Uśmiechnęłam się a on odwzajemnił uśmiech. Jego lawendowe oczy były ciemniejsze i nie tylko od purpurowego fartucha, który okrywał jego nagą pierś. Oczy ukazywały jego emocje; bogatszy kolor oznaczał szczęście, choć prawdziwie ciemno-fioletowe oczy były jego złością. Za około miesiąc byłyby trzy lata razem; znałam jego twarz na sposób, w jaki znałam moją własną, może lepiej. Nie spędzałam zbyt dużo czasu patrząc we własne oczy. Uśmiech, którym mnie obdarował był tym, którego nigdy nie ujrzałeś w klubie; był to uśmiech, który wypełniał jego oczy... miłością. To, że mnie kochał było tam w jego oczach, na jego twarzy, a ja wiedziałam, że moja twarz odbijała to z powrotem jak woda odbija słońce z powrotem w nie samo, w oślepiającym porażeniu szczęśliwego światła. Moje ramiona zsunęły się wokół jego talii, przesuwając dłońmi po chropowatej tkaninie fartucha, do gładkiego, umięśnionego ślizgu jego nagiej talii i pleców. Boże, czuło się go tak dobrze, tylko tyle, a sprawiło, że na moment przymknęłam oczy. Przyciągnął mnie do

swojego ciała, tak, że stykaliśmy się od klatki piersiowej do pachwiny. Nie przyciskał mnie zbyt mocno, tylko dotykał, żeby więc naprawdę poczuć, czy był szczęśliwy widząc mnie musiałabym potrzeć sobą o niego. Nie zrobiłam tego, bo nie byliśmy sami, ale miał uśmiech na twarzy, które dał mi znać, że wie, że o tym myślałam. Uśmiech był głównie figlarny, z krawędzią niecnej zabawy, a w jego oczach była pewność, że wie dokładnie, jaki ma na mnie wpływ, i po prostu jaki był piękny. Kiedyś wierzył, że tylko jego piękno i jego seksualne zdolności czyniły go cokolwiek wartym, ale wiedział, że dla mnie był o wiele więcej niż tylko tym; to dawało mu pewność, której nie miał kiedy po raz pierwszy go spotkałam. "Pocałunek" powiedział Cynric "żeby reszta z nas mogła mieć kolej." Posłałam mu nieprzyjazne spojrzenie, ale Nicky dodał "Jedzenie stygnie, Anito." Nathaniel prostu pochylił swoje dodatkowe centymetry, zginając swe ciało ku mnie. Kłóciłabym się ze wszystkimi, ale Nathaniel prostu za tym poszedł, co sprawiło, że uniosłam się na podbiciu stóp i odchyliłam twarz ku jego. Pocałowaliśmy się, ocierając wargami, co stało się pieszczotą ust, ale niewinną przy naszych zwyczajowych standardach. Wycofałam się z pocałunku, z ręką na jego szyi, wpatrując mu się w oczy z tej zaskakująco bliskiej odległości. Chciałam wsunąć język między jego wargi, zrobić o wiele więcej moimi dłońmi, ale mieliśmy publiczność, a zwłaszcza malucha. Był czas, kiedy nie musiałam martwić się o dziecko tak małe, zakładając, że nie będzie zwracać uwagi, ale Matthew, który miał już trzy lata, należał do wdowy po jednym z wampirów Jean-Claude'a, a my opiekowaliśmy się nim czasem. Uparł się, żeby dostawać ode mnie całusa za każdym razem, gdy go widziałam. Ale tym, co przyprawiło mnie o gęsią skórkę było to, że chciał pocałunku w usta, jak inni duzi chłopcy, ponieważ wszyscy duzi chłopcy całują Nitę. Jego matka, Monica Vespucci, uważała, że to było słodkie. Ja nie. Matthew najwyraźniej kształtował bardzo mocne opinie dorosłego zachowania, na to, co uważałam za zbyt młody wiek by się przejmować. Nathaniel i ja dyskutowaliśmy, jak zaniepokojona byłam o postawę malucha, więc po prostu pozwolił mi odejść z uśmiechem, unosząc moją dłoń by przyłożyć wargi do moich kostek, a następnie cofając się by rozpocząć krojenie stygnącego chleba na grube kawałki wielkości tosta. Nicky i Cynric podeszli w tym samym czasie. Popatrzyli na siebie. Cynric był teraz prawie tak wysoki jak Nicky, ale Nicky był nadal prawie trzy razy tak szeroki w ramionach i klatce piersiowej, co oznaczało, że młodszy mężczyzna wyglądał przy nim niemal krucho. "Jestem jej niebieskim tygrysem do przyzwania" powiedział Cynric. Jego ręce były w luźno zaciśniętych pięściach po obu bokach. Wyraźnie walczył, by powstrzymać ramiona od

przygarbienia się, lub żeby nie dać żadnej z tych wtórnych wskazówek, jakie mężczyźni dają przed rozpoczęciem walki. "A ja jestem tylko jej Narzeczonym Drakuli, jej mięsem armatnim" powiedział Nicky, ale w jego głosie nie było niczego, co mówiłoby, że to było coś złego, albo umniejszającego. "Dokładnie" powiedział Cynric. "Gdybyśmy robili jakieś formalne wampirze rzeczy, poszedłbyś pierwszy, ale to jesteśmy tylko my, w naszej kuchni, a wedle praw zmiennokształtnych wciąż mogę nakopać ci do dupy." Musiałam wykonać jakieś mimowolne ruchy, bo Nathaniel powiedział "Anito." To sprawiło, że spojrzałam na niego, gdzie stał po drugiej stronie kuchni. Potrząsnął głową. Powinnam pozwolić im to przepracować. Ufałam opinii Nathaniela w tej chwili, ale gdyby doszło do walki zatrzymam to. "Prawie każdy w Pardzie Micaha może go pokonać, ale pozwolili mu przewodzić, szanują go jako Nimir-Raj." Cynric nie brzmiał na złego, po prostu próbującego zrozumieć. Nicky przytaknął. "To prawda, ale nie zyskujesz tytułu lidera jedynie pokonując ludzi; to jeden z powodów, z których nie byłem Rexem mojego starego lwiego stada. Prawdopodobnie mógłbym wygrać walkę z naszym królem, ale był lepszym przywódcą niż ja, a ja o tym wiedziałem bez konieczności walki z nim." Cynric zmarszczył czoło, twarz stała się całkowicie poważna. "Ale twój stary Rex był wojownikiem i najemnikiem; Micah nie jest." To Gina przemówiła; jej twarz nie była teraz szczęśliwa. Jej ciemne oczy były udręczone, kiedy do nich podeszła. "Micah mnie uratował; uratował nas wszystkich. Ofiarował się Chimerze na nasze miejsce. Był na tyle silny, że Chimera nie mógł przymusić go do postaci zwierzęcia, za karę, jak mógł Zeke'a. Micah zmienił się w postać swego lamparta i wziął na siebie karę, choć nie wiedział, czy kiedykolwiek powróci ponownie do ludzkiej postaci. Dlatego jego oczy są lamparcie. Przedtem były brązowe." Wysoka kobieta skuliła się w sobie, obejmując się jakby zmarzła w ciepłej kuchni. Zeke przemówił tym chropowatym, głębokim głosem, z miejsca, w którym siedział przy stole. "Nie masz pojęcia, jak to jest być uwięzionym przez kilka tygodni w postaci zwierzęcia. Myślisz, że zwariujesz, a potem masz nadzieję, że staniesz się całkowicie zwierzęciem, bo wtedy przynajmniej nie będziesz wiedzieć, nie będziesz pamiętać bycia człowiekiem." Maluch na kolanach przestał się śmiać i obserwował twarz swego ojca w ten poważny maluszkowy sposób, jakby składając to wszystko do kupy.

Cynric poszedł do Giny i ją przytulił. "Bardzo mi przykro, Gino, nie chciałem cię zasmucić." Objął ją mocno, głaszcząc jej włosy tak, jak uspokajałbyś dziecko. Spojrzał na wilkołaka. "Przepraszam Zeke, nie poruszę tego ponownie." Gina odwzajemniła uścisk i odwróciła się, ocierając łzy i wracając do męża i dziecka. Cynric skinął na Nicky'ego. "Weź swój pierwszy pocałunek i nie dlatego, że wygrałbyś walkę ze mną. Masz rację, dominacja to nie tylko to, kto jest silniejszy, czasami chodzi o bycie mądrzejszym, a ja dziś rzeczywiście nie jestem. Wiedziałem lepiej, że nie powinienem poruszać tego wszystkiego przed nimi. " Nicky chwycił go za ramię. "Uczysz się dużo szybciej niż ja w twoim wieku, Sin." Cynric wyszczerzył się i przewrócił oczami. "Czy to komplement, czy mam się obrazić?" Nicky odepchnął go lekko ręką, odwzajemniając uśmiech. To lekkie pchnięcie odsunęło Cynrica o centymetry w tył. Nathaniel uśmiechał się do nich obojga. Nasze oczy spotkały się poprzez kuchnię i jego zdawały się mówić, Widzisz, mówiłem ci, że się dogadają. Mogłam tylko odwzajemnić uśmiech. Nicky odwrócił się do mnie z twarzą wciąż rozświetloną humorem. Otoczył mnie swoimi dużymi ramionami, przyciągając nas blisko siebie. Miałam innych mężczyzn w moim życiu, którzy byli wyżsi niż Nicky, ale nikogo tak umięśnionego. Prawdę mówiąc, było nieco za dużo tego dobrego dla moich preferencji, ale to po prostu pasowało Nicky'emu a ja wiedziałam, jak owinąć moje znacznie mniejsze ciało wokół niego, wtulając się między te wszystkie mięśnie, całą tą siłę. Każdy mężczyzna w moim życiu dawał swoje własne odczucia, swój własny smak, swój własny styl... większości rzeczy. Nicky był jak umięśniona kanapka męskiej dobroci. Uniosłam się na palcach na spotkanie z nim, jego ciała i piersi owiniętych wokół mnie, więc było to jak przesuwanie się między tymi wszystkimi mięśniami, by dosięgnąć jego warg i pocałunku. Pocałunek był delikatny, a potem odwrócił nas tak, że jego szerokie plecy były wszystkim, co Gina, Harold i maleńki Chance mogliby zobaczyć. Nicky zmienił pocałunek z łagodnego na coś z językiem i zębami, aż moje palce naprężyły się na plecach i walczyłam przeciw zagłębieniu w nim paznokci tam, gdzie mogliby zobaczyć. Cofnęłam się, mój głos był ochrypły. "Dosyć Nicky, wystarczy." Uśmiechnął się do mnie szeroko. "Mogę nigdy nie być twoim głównym ukochanym, ale uwielbiam jak reagujesz na mnie w ten sposób." Moje wampirze moce pochodziły od Jean-Claude'a, a on pochodził z rodu Belle Morte, Pięknej Śmierci, a jej mocą było uwodzenie i seks, ale coś się zmieniło między nią a Jean-

Claude’m, dzięki czemu jego moc nie była tylko seksem, ale posiadała gdzieś tam miłość, a moja moc poszła dalej w tym kierunku, niczym jakaś ewolucja wampirzego randkowania. Belle była w stanie uczynić swe "ofiary" obsesyjnymi na jej punkcie, uzależnionymi od niej a w zamian odczuwała bardzo niewiele, ale Jean-Claude musiał uważać, by zbytnio się nie przejąć, gdy używał swoich wampirzych mocy, a Nicky był jedną z moich ostatnich ofiar, gdzie nie miałam wystarczającej kontroli, by całkowicie się chronić. Dobrze było dotykać Nicky'ego, dobrze mieć jego ręce owinięte wokół mnie. Jeśli nie miałeś nic z czym mógłbyś to porównać, można by pomyśleć, że to miłość, tak jak w Prawdziwej Miłości, ale tak nie było. To był bardziej rodzaj obsesji i bez względu na to, co mówią filmy i książki, obsesja nie jest miłością, choć gdy mnie trzymał, twarz promieniała pocałunkiem, moje tętno wciąż galopowało od dotyku jego warg, trudno było nawet dostrzec różnicę. Nie czułam go w sposób, w jaki czułam Nathaniela lub Micaha czy Jean-Claude'a, ale czy naprawdę czyniło to nie kochaniem, czy po prostu była to miłość innego rodzaju? Próbowałam przestać grzebać w tym, czym była i nie była miłość, ale ... czasami po prostu musisz wiercić dziurę w brzuchu. Chciałabym nauczyć się po prostu nie drażnić lwa zbyt często. Lwy wkurzają się kiedy za bardzo je drażnisz. Częścią mocy ardeur, ognia linii Belle Morte, było to, że mogłeś kontrolować kogoś tylko na tyle, na ile sam byłeś gotów być kontrolowanym, zmusić ich do kochania cię tak bardzo jak ty ich kochałeś, sprawić by cię pożądali tak bardzo, jak byłeś skłonny dla nich zapłonąć. Belle Morte nie miała tego efektu ubocznego, a Jean-Claude miał tę przewagę, że mógł to kontrolować; ja miałam więcej problemów, ale przecież byłam wciąż żywa, wciąż ludzka. Możliwe, że było mi trudniej być wystarczająco oziębłą, by zmusić kogoś do potrzebowania mnie, kochania mnie, nie ryzykując własnego libido i serca? Nicky wysunął się z moich ramion a Cynric przeniósł się w nie. Nagle patrzyłam w jego niebieskie oczy z ich granatową obwódką wokół źrenic i bladym błękitem nieba w zewnętrznym pierścieniu koloru. Poranne słońce czyniło jego włosy w luźnym kucyku bardzo niebieskimi. W przyćmionym świetle można było stwarzać pozory, że był to ten odcień czerni, który miał niebieskie pasemka, ale światło było zbyt jasne. Nie było udawania, że gęste, proste włosy nie były bogatym, głębokim odcieniem niebieskiego. Nie były farbowane, ale oznaczały jego inną formę, jego niebieskiego tygrysa. Owinęłam się wokół niego, czując go znajomo, tak, że oboje wiedzieliśmy, gdzie powędrowały nasze ręce, owinęły się nasze ramiona, zetknęły nasze ciała. Spędziliśmy rok odkrywania, jak to wszystko pomiędzy nami działa, ale... spoglądałam w to przystojne, ale zbyt młode oblicze i byłam wciąż niemal tak skonfliktowana jak byłam rok temu.

"Co?" Zapytał cicho. Pokręciłam głową. "Po prostu wydajesz się kruchy po przytulaniu Nicky'ego." Cynric roześmiał się i spojrzał na drugiego mężczyznę. "Każdy jest kruchy po przytulaniu Nicky'ego." Przytaknęłam. "Prawda" powiedziałam. Cynric nie był moją ofiarą z wyboru. Matka Wszelkiej Ciemności związała nas razem, ponieważ miała plan, który potrzebował mnie rozproszonej i potężnej, a fakt, że miał szesnaście lat i był prawiczkiem i nie znaliśmy się nawzajem, nie miał znaczenia dla istoty która chciała utopić świat we krwi i śmierci. Czym była niewinność jednej osoby w porównaniu do wszystkich śmierci i terroru, jaki przyniosłaby w ciągu tysięcy lat swego istnienia? Jeśli pomyślisz o tym w ten sposób to, co zrobiła Cynricowi i mnie było niemal łaskawe - niemal. Odwrócił się do mnie, z twarzą wciąż lśniącą ze śmiechu dowcipkowania z dwoma innymi mężczyznami. Nawet nie słyszałam, co mówią, dopóki nie powiedział "Jestem młody; wciąż muszę do tego dorosnąć. Jestem już wyższy." "Ciesz się wzrostem, dzieciaku" powiedział Nicky "ponieważ to jest wszystko, co będzie większe." "Wcale nie" powiedział Cynric. "Zdecydowanie tak" powiedział Nicky. Nathaniel przeszedł śmiejąc się pomiędzy mężczyznami, niosąc świeżo pokrojony i bogato pachnący chleb na półmisku. Wszyscy podążyliśmy za wspaniałym aromatem chleba jak lwy wietrzące gazelę. Mój żołądek nagle dał mi znać, jaka byłam głodna. Zeke przyłączył się do męskiego śmiechu i nawet Gina się roześmiała, tym wyższym, miłym kobiecym śmiechem. Maluch się przyłączył całkowicie nie rozumiejąc żartu, ale Chance już pojął, że kiedy wszyscy się śmiali, ty też się śmiałeś. Mieszkając tu miał mnóstwo praktyki w śmianiu. Uśmiechnęłam się do Cynrica kiedy się do mnie odwrócił. Śmiał się o wiele więcej tutaj niż kiedy po raz pierwszy przybył z Vegas. To było dobre. Studiował moją twarz, nie przestając się uśmiechać, ale jego wzrok był próbą odczytania mnie. "Co?" zapytał i nawet jego głos dzierżył tę krawędź szczęścia. Pokręciłam głową. "Pocałuj mnie, żebyśmy mogli zjeść." Uśmiechnął się szeroko i to uczyniło jego twarz jeszcze młodszą i mniej doskonałą pod pewnymi względami, a wokół jego ust zaczynały się pojawiać najsłabsze krawędzie zmarszczek mimicznych od uśmiechu. To była dorosłość zaczynająca tam rzeźbić swą drogę z chłopca; podobało mi się, że to śmiech zaczynał malować swoją drogę na jego twarzy, a nie

smutek. Miałam tego dość w moim życiu kilka lat temu. Podobało mi się stanie tu w kuchni z zapachem śniadania dookoła i światłem słonecznym płynącym jasno i ciepło, i mężczyzną w moich ramionach uśmiechającym się do mnie, i każdym innym śmiechem wypełniającym powietrze niczym jakieś szczęśliwe perfumy. Cynric schylił ten dodatkowy wzrost, co do którego dokuczał mu Nicky, a ja wspięłam się na palcach, by powitać jego pocałunek moim. Czy był wyższy, niż w zeszłym tygodniu? Wydawało się, że stawałam wyżej na palcach, by jego wargi odnalazły moje. To była delikatna pieszczota warg, która nigdy całkowicie nie obejmowała języka, ale było w tym trochę ciała a niewinny nie było słowem, którego bym tutaj użyła. Przerwałam pocałunek pierwsza, pozwalając sobie opaść z powrotem na płaskie stopy. Cynric zamrugał na mnie nieco nieostrym wzrokiem. "Wow" wyszeptał. Kochałam, że był wciąż na tyle młody, by powiedzieć to głośno. To wywołało mój uśmiech. "Dzień dobry, Cynricu" "Anita" powiedział i posłał mi spojrzenie, to jego przecież-wiesz spojrzenie. To nie było niemal tak dobre jak moje spojrzenie, czy Micaha, ale było coraz lepsze. Przytaknęłam lekko, uśmiechnęłam się, pokiwałam głową i powiedziałam "Dzień dobry, Sin." Uśmiechnął się i przytulił mnie mocno, szybko, nie seksualnie, po prostu - szczęśliwy. Przeszliśmy do stołu i każdy wiedział, gdzie siedział przy śniadaniu, kiedy było tylko ośmioro z nas. Krzesełko Chance'a zajęło przestrzeń krzesła, więc byliśmy ośmiorgiem, albo bylibyśmy, gdy Micah do nas dołączył. Miałam moment zastanawiania się, czy Ares i Bram wyczuli zapach jedzenia na zewnątrz na warcie i wiedziałam, że mogli, ale zjedliby wtedy, gdy ich zmiennicy odnotują swoją zmianę. Micah wszedł uśmiechnięty do pokoju, pochylając się nade mną by mnie pocałować, szybko, niewinnie, ściskając dłoń, którą do niego uniosłam. Światło słoneczne rozbłysło w jego oczach, wydobywając żółty i kurcząc zieleń wokół źrenicy, więc jego oczy były przez chwilę złote. Spojrzenie w tych oczach obiecywało, że później byłyby pocałunki, które nie były tak cnotliwe. Zajął miejsce obok mnie i trzymaliśmy się za ręce pod stołem. Nathaniel usiadł po mojej drugiej stronie i również podałam mu rękę pod stołem tak, że przez chwilę we trójkę wszyscy trzymaliśmy się za ręce. Teraz byliśmy ósemką. To nie był zły numer.

Rozdział 21 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Micah, Nathaniel i ja wycofaliśmy się do naszej sypialni. Wprawdzie, mieliśmy teraz kalifornijskie łoże królewskich rozmiarów, co oznaczało dłuższe niż normalne łóżko, by pomieścić wszystkich tych liczących ponad metr osiemdziesiąt wzrostu kochanków. Długość z pewnością nie była dla żadnego z naszej trójki; mieliśmy znacznie poniżej metr osiemdziesiąt. Tak więc, było tam miejsce na więcej niż tylko my, ale nie chciałam dzisiaj dodatkowego towarzystwa i każdy wydawał się to wyczuć. Może była to gigantycznej wielkości dawka zmęczenia, która mnie uderzyła po tym jak skończyliśmy śniadanie. Chciałam tylko owinąć się wokół moich dwóch głównych sympatii i mieć ich tak blisko siebie, jak to możliwe. Coś w oglądaniu tak dużej ilości śmierci sprawia, że chcesz celebrować życie albo ciężko pić, a ja nie piję. Położyłam moje torby ze sprzętem po drugiej stronie sypialni przy dużym krześle, które zawierało kilka wypchanych zabawkowych pingwinów z mojej kolekcji. Istniała szansa, że mogę zostać wezwana gdyby okazało się, że znaleźli inne miejsca dziennego pobytu bandyckich wampirów i będę musiała chwycić sprzęty i się tam udać. Więc nie zamknęłam broni w jej różnych sejfach i schowkach. Browning BDM pozostał w swojej łóżkowej kaburze u zagłówka bym mogła go zgarnąć, a w sypialni było rzeczywiście kilka innych kryjówek, ale zwykle nie trzymałam w ten sposób całego arsenału. Ledwie starczało miejsca na chodzenie po pokoju i dwie torby po drugiej stronie łóżka. Miałam do wyboru nadepnąć na niektóre pingwiny, siedzące na podłodze lub broń w workach. Deptałam po pingwinach, ale mi się to nie podobało. W końcu przestałam podchodzić wokół boku łóżka skąd zazwyczaj się na nie dostawałam i postanowiłam raczej przejść nad podnóżkiem, zamiast stawać na jakimkolwiek więcej pingwinie. Wiem, że to głupie, a one są po prostu wypchanymi zabawkami, nie mogły mnie poczuć gdy na nie trafiałam, ale... pingwiny były moją jedyną pociechą od lat i wciąż coś dla mnie oznaczały. Miałam więcej w magazynku, bo kiedy dostaliśmy większe łóżko, po prostu nie było miejsca dla wszystkich zabawek, nie jeśli nie chcieliśmy brodzić w zabawkowych pingwinach czy po nich deptać, co mnie denerwowało, albo sprawiało, że się potykaliśmy, więc... zrezygnowałam z moich niektórych pingwinków na rzecz większego łóżka i większej ilości prawdziwych ludzi. Nigdy nie żałowałam transakcji.

Sigmund, mój pingwinkowy kumpel do spania od lat, miał honorowe miejsce na krześle, ale nie sypiał już w łóżku. Miałam dosyć żywych, oddychających poprawiających samopoczucie obiektów; nie potrzebowałam już więcej pluszowych zwierzaków, teraz miałam prawdziwych. Ci prawdziwi byli już w łóżku, jeden z nich leżał z prześcieradłem skromnie u pasa, a drugi całkowicie i nieskrępowanie nago na wierzchu. Dawno, dawno temu kazałabym Nathanielowi wejść pod prześcieradło, ale przełamał mój opór, a może podobał mi się jego widok, tak nagiego, tak pięknego, na wierzchu moich prześcieradeł, w naszym łóżku, z Micah schowanym obok niego, ukrywającym trochę swej niezwykłości pod cienkim kawałkiem prześcieradła. To byli właśnie cali oni. Stałam u stóp łóżka, patrząc na nich i nawet po trzech latach wciąż miałam tę chęć by powiedzieć "Wow, to wszystko jest naprawdę moje?" W niektóre dni czułam się szczęśliwsza niż zasługiwałam, a w niektóre czułam się po prostu wystarczająco szczęśliwa. Micah zdjął tasiemkę ze swoich włosów tak, że opadały w luźnych, ciasnych lokach wokół jego twarzy i ramion. Jego włosy były w tym odcieniu brązu, który zaczynał życie jako jasny blond i z wiekiem ciemniał. Potwierdził, że miał głowę pełną niemal poskręcanych blond włosów jako maluch, ale teraz były odrobinę mniej kręcone i w bogatym, ciemnym kasztanowym brązie. Naga górna część jego ciała ukazywała mięśnie, o który walczył, by umieścić na strukturze kości prawie tak delikatnej jak moja własna. Mięsień był tam w klinie pływaka jego barków, ramion, klatki piersiowej, w dół tej szczupłej talii, gdzie białe prześcieradło czyniło jego letnią opaleniznę ciemniejszą, choć nie zbyt ciemną. Micah opalał się do pewnego punktu, a potem po prostu przestawał. Tak jakby jego skóra uwielbiała bieganie na zewnątrz, bez koszulki. Biegał przez jakiś czas na wewnętrznym torze, ale wolał biegać na zewnątrz, nawet w temperaturach zarówno zimnych jak i gorących, które sprawiały, że reszta z nas szła na miły, stały, nie-zimny, nie-gorący kryty tor. Zamrugał na mnie tymi żółtozielonymi oczami. Większość kotów miała schludną linię rozgraniczającą pomiędzy kolorami w ich oczach, jak Cynric między jego dwoma odcieniami niebieskiego, ale lamparcie oczy Micaha były bardziej "ludzkie", z ich zielono-złotym, niestałym, mieszającym się, zmieniającym w świetle w zależności od tego, jaki kolor był blisko jego twarzy, jakie były jego nastroje. To było bliższe temu, co robiły piwne oczy niektórych ludzi niż oczom, które najczęściej miewały kiciusie. W tym momencie jego oczy były bardzo zielone, ale to była intensywna, oliwkowa zieleń, z tym podłożem złota niczym liście lśniące w słońcu.

Nathaniel poruszył się lekko, tuląc się w dole łóżka obok Micaha i nagle patrzyłam na mojego drugiego smakowitego chłopca. Jego włosy były wciąż związane w swoim długim, wijącym się warkoczu, ale choć seks ze wszystkimi jego rozpuszczonymi włosami był wykonalny, to miały one również tendencję do plątania się wokół czegoś, jak części ciała, a jedno z nas zawsze położyło kolano, ramię, plecy, tyłek, na tych wszystkich włosach i więziło go w półruchu, więc przynajmniej na początku seksu trzymał je splecione. Czasem chodziło o zabawę z włosami i wtedy je rozpuszczał, ale do spania i dużej ilości seksu, chciałeś całej tej kasztanowej dobroci w jakiś sposób związanej. Lubił też niewolenie przy użyciu włosów, co trochę mnie zaskakiwało, bo nie bardzo na mnie działało, ale działało na niego, a w perwersyjnym seksie czasami nie chodziło o zrozumienie perwersji twojego kochanka, ale po prostu o ich uszanowanie. Leżał na brzuchu, więc mogłam widzieć jego długą, nagą linię od szerokich ramion do muskularnej rozpiętości pleców, zwężającej się na kształt litery V w dół jego bioder; wzniesienie jego tyłka, który potrafił być napięty i krągły i soczysty; krągłość jego ud, mięśnie łydek i jego stopy, pod kocykiem, pod który wsunął palce, a który leżał złożony w nogach łóżka. Robił to bardzo często, po prostu przykrywając część stopy, ale nic poza tym. Zapytałam go dlaczego to robił, a on powiedział, że nie wie, po prostu to lubił. Wystarczająca odpowiedź, jak sądzę. Zamrugał na mnie dużymi, lawendowymi oczami i uśmiechnął się tym uśmiechem. To było częściowo łobuzerskie, częściowo szczęśliwe i całkowicie seksualne. Spojrzenie zaparło mi dech, a rzeczy nisko w moim ciele zacisnęły się wystarczająco, by mój oddech zadrżał między wargami, kiedy w końcu przypomniałam sobie o oddychaniu. Widząc dwóch z nich w moim łóżku, wiedząc, że mogłam dotykać każdą ich część jaką chciałam, prawie każdą częścią mnie jaką chciałam, czyniło mnie po prostu szczęśliwszą niż mogłabym powiedzieć. "Co to za wyraz na twojej twarzy?" zapytał Micah, uśmiechając się lekko. "Szczęście, jestem po prostu szczęśliwa." Uśmiech się poszerzył, a potem przyjął to niemal nieśmiałe spojrzenie w swoich oczach, schylając głowę, ale powracając wzrokiem do góry więc widząc tę jego część wiedziałeś, że znał swoją wartość. Nigdy nie byłam pewna, czy nieśmiałość to stary zwyczaj, lub czy nieśmiałość zawsze przeplatała się z tym ciemnym, prawie drapieżnym spojrzeniem i nie mówiłam o jego bestii. To było po prostu spojrzenie, jakie niektórzy mężczyźni mają w swych oczach, swych twarzach.

Nathaniel uśmiechnął się do nas obojga w szczęśliwym, zaborczym spojrzeniu. Jeżeli chodziło o seks, czy wiedzę, jaki był piękny, nie było w nim nic nieśmiałego; jego problemem, kiedy wkroczył do mojego życia było to, że były to jedyne cenione w nim przez innych elementy. Ja byłam tą, która nauczyła go kochać bez seksu. To, że Micah i ja kochaliśmy go za inne rzeczy, było dla niego nowością; fakt, że był przepiękny i wspaniały w łóżku był bardziej lukrem, a nie całym ciastkiem. Choć był bardzo słodkim, pysznym lukrem i szczerze mówiąc, jeśli ciastko nie ma na sobie lukru, jaki ma sens? "Jesteś zbyt ubrana" powiedział. Spojrzałam w dół na ogromną koszulkę do spania, która opadła niemal do kolan. Miała na sobie świąteczne pingwiny i nie był to najbardziej atrakcyjny wygląd, ale nie miałam tutaj okrycia, które nie wyglądało jak bielizna, a jakoś z pozostającymi z nami Giną, Zekem i malutkim Chancem, koszula nocna wydawała się lepsza na tę ostatnią wycieczkę do łazienki niż krótka czerwona szatka która wisiała na odwrocie drzwi. "Potrzebuję okrycia, które nie okaleczy psychiki malucha" powiedziałam, spoglądając na pingwiny na łyżwach. "Potrzebujemy innej łazienki" powiedział Micah. "Podoba mi się pomysł głównej łazienki w pobliżu głównego apartamentu" powiedział Nathaniel. "Rozmawialiśmy na ten temat; jeśli to zrobimy, to nie mamy sypialni na czas przebudowy" powiedziałam. "Zatrzymamy się u Jean-Claude'a i pozwolimy Ginie i Zeke'owi nadal tu pozostawać więc Chance może mieć swoje słońce a oni mogą nadzorować przebudowę" odpowiedział. Spojrzałam na niego. "Myślałeś już o tym." Uśmiechnął się. "Taa." Nie wiem, co bym odpowiedziała, bo Micah powiedział "Nadal jesteś za bardzo ubrana." Spojrzałam na niego, marszcząc brwi nieruchomo, po czym się uśmiechnęłam. "Hej, ja mam przynajmniej odkryte nogi; ty jesteś tym pod prześcieradłem." "Oboje jesteście zbyt okryci" powiedział Nathaniel. "Jestem jedyną osobą, która jest naga." By to udowodnić, usiadł na kolanach i miałam widok na rzeczy, których nigdy nie udało się zobaczyć żadnemu klientowi Grzesznych Rozkoszy. Złapał garść prześcieradła, wyszarpując je od Micaha, gdy czołgał się w moją stronę. Przechylił się nad podnóżkiem, chwytając mnie w pasie, podnosząc i kładąc drugą rękę pod moimi udami, więc jednocześnie mnie podniósł, zgarniając mnie nad podnóżkiem i na wpół podrzucając, na wpół-opadając na

łóżko, tak że nagle byłam pomiędzy nimi dwojgiem. Śmialiśmy się gdy ręka Nathaniela wsunęła się pod koszulę nocną. Pozostał na zewnątrz mojego uda, a potem na zewnątrz mojego biodra, mojej talii i powoli przemieszczał się wyżej. Nie śmiałam się, gdy jego ręka pogłaskała moje piersi, ale wciąż się uśmiechałam, tak jak i on. Micah przeniósł się na swoją stronę obok mnie, a jego ręka prześledziła mój drugi bok, odzwierciedlając ruchy Nathaniela, dopóki obaj nie mieli piersi po sztuce, a uśmiechy zaczęły przechodzić w coś bardziej poważnego, ale nie mniej dobrego. To Micah pociągnął za koszulkę i zaczął unosić ją w górę mojego ciała. Tym razem Nathaniel go odzwierciedlał. Uniosłam pośladki, żeby mogli podciągnąć koszulę wyżej i wreszcie ściągnąć ją przez głowę i ramiona. Micah rzucił ją na podłogę i spojrzał na mnie. "Tak jest lepiej" powiedział pogłębiającym się już głosem, nie z wewnętrznego lamparta, ale prostej męskości. Nagle leżałam naga, wpatrując się w obu z nich. Odwzajemniali spojrzenie, zielonozłotymi i lawendowymi oczami. W obydwu parach oczu wzrastała ciemność. To spojrzenie, jakie wszyscy mężczyźni, z którymi kiedykolwiek byłam zyskiwali w swoich oczach. Spojrzenie, które jest pewne ciebie, pewne, że nie powiesz nie, i że w tym momencie jesteś ich. Może nie na zawsze, może nie na wyłączność, ale nie mniej jednak ich, bo nawet w najbardziej uległym mężczyźnie jest coś prymitywnego, co czyni go pragnącym cię posiąść, nawet jeśli to tylko noc, godzina, moment. Kobiety mogą mieć własną wersję tego spojrzenia, ale jeśli tak robią, nie jestem w pobliżu lustra w krytycznym momencie, a moje bardzo ograniczone doświadczenie z kobietami nie pokazało mi tego samego spojrzenia w ich oczach. Nie mówię, że go tam nie ma, tylko że go nie widziałam. Micah mnie pocałował i tym razem nie musiał się martwić o blizny na czyjejś psychice, więc były wargi, język i wreszcie zęby, osadzone delikatnie w mojej dolne wardze, aż krzyknęłam dla niego, a niski mruczący warkot wysączył się spomiędzy jego ludzkich ust w moje, więc spijałam dźwięk jego mruczenia przełykając jakby dźwięk miał smak i treść. Co czyniło warczący pomruk Micaha tak smacznym? Cynamon; smakował jak pikantny i słodki. Wiedziałam, że to nowy płyn do płukania ust, ale to sprawiło, że jego usta smakowały jak cukierki. Nathaniel zawsze pachniał dla mnie wanilią, a gdy przylgnął do mnie, ten słodki zapach zmieszał się z cynamonem, a dwoje z nich razem, usta Micaha i skóra Nathaniela, były jak świąteczne cukrowe ciasteczka, waniliowe, z tą szczyptą cynamonu na górze, intensywność stopiona z cukrem - słodka i pikantna i gorąca w ustach.

Nathaniel lizał wzdłuż mojej brodawki, delikatnymi trąceniami języka, a potem zaczął ssać mocniej, dopóki to nie było dla mnie na tyle intensywne bym cicho krzyknęła. Micah pocałował mnie jeszcze raz, a Nathaniel wydobył ze mnie ciche dźwięki, gdy ssał jedną pierś i bawił się drugą. Było tak, jakby Micah zjadał dźwięki z moich ust, a Nathaniel ssał mocno, mocniej, jego dłoń ściskała, rolowała sutek między kciukiem i palcem wskazującym, a wreszcie ciągnęła brodawkę, gdy ugryzł moją pierś. Krzyknęłam a pocałunek Micaha działał jak knebel, tłumiąc dźwięk. Czułam jego rękę sunącą po moim biodrze, gdy kontynuował konsumowanie odgłosów przyjemności z moich ust. Nathaniel otworzył usta szerzej, biorąc do buzi tak dużo mojej piersi jak mógł zanim ją ugryzł; jego dłoń ujęła moją pierś, wbijając palce, a jego zęby wbiły się w drugą. Kiedy wydawałam ciche, spragnione dźwięki, robił to mocniej. Dotyk zębów naciskających mocno i mocniej w ciało mojej piersi wygiął mi plecy w łuk; jego ugniatające palce sprawiały, że wiłam się w pocałunkach Micaha, a potem ręka Micah ześlizgnęła się po moim udzie i pomiędzy moje nogi. Jego palce muskały mnie i rozłożyłam nogi szerzej, by mógł dosięgnąć więcej. Igrał palcami nade mną i wokół mnie, nie tylko zmierzając do tego jednego słodkiego punktu, jakby to był guzik, ale eksplorował mnie palcami, na sposób jaki jego wargi badały moje usta. Nathaniel zacisnął zęby na mojej piersi, niemal miażdżąc palcami drugą. Byłam na skraju konieczności wypowiedzenia bezpiecznego słowa w tej piersiowej zabawie, ale głębokie pocałunki Micaha powstrzymywały mnie od mówienia czegokolwiek, tak jak i jego palce znajdujące ten najsłodszy z punktów i zaczynające się z nim bawić. Rosnące odczucia między nogami utrzymywały ból zabawy piersią na tej cienkiej linii między niesamowitą przyjemnością i rzeczywistym bólem. Za każdym razem, kiedy zaczynałam robić zbyt dużo hałasu, lub brzmiałam jakbym zamierzała wypowiedzieć słowo, Micah zagłębiał język w moich ustach, pieszcząc głębiej, kąsając moje wargi, a potem obracając to z powrotem w łagodniejszy pocałunek, dzięki czemu wiedziałam, że nie pozwoliłby mi na bezpieczne słowo. Jego pocałunki były moim kneblem, a myśl, że nie mogłam powiedzieć nie na to, co Nathaniel robił z moimi piersiami, zwiększała płynące z tego odczucia, pomagała mi zacząć wślizgiwać się w to miejsce, gdzie to, co mogłoby zadać cholerny ból stawało się dreszczem i przyjemnością i intensywnością, która nie wydawała się dotykać niczego innego, a cały ten czas Micah igrał między moimi nogami, nie tracąc teraz rytmu ani przez chwilę, kiedy go znalazł, nawet gdy utrzymywał mnie stłumioną, bezradną, by powiedzieć Stop. Jeśli nie zrobilibyśmy tego nigdy wcześniej, to mogłoby być zbyt wiele; on i Nathaniel nie znaliby mojego ciała, nie znaliby moich reakcji, nawet bez słów, by mogli odpowiednio igrać na skraju tego, co mogłam przyjąć, czym mogłam się cieszyć.

Nathaniel zmagał się z moją piersią swoimi zębami jak terier z kością, jego palce niemal napotykały na siebie w ciele drugiej piersi. Mogłabym wymusić wówczas zaprzestanie, ale ręka Micaha pchnęła mnie nad krawędzią, do nagłego orgazmu, który igranie z piersią skrył na skraju niemal-bólu. Orgazm popłynął spomiędzy moich nóg, do góry i na całe ciało w gorącym, radosnym pędzie. Nathaniel ugryzł mocniej, miażdżąc palcami i ból zmieszał się z orgazmem tak, że rosły razem, czyniąc to wszystko o wiele większym. Krzyknęłam w usta Micaha, zwijając ciało, rzucając się, przytrzymywana w dole przez ciało Nathaniela na mojej klatce piersiowej i usta Micaha i jego ciało przy moim boku. Kiedy moje oczy zatrzepotały w głowie, moje ciało rozpłynęło się i opadło z sił z rozkoszy, Nathaniel przestał gryźć, przestał zgniatać. Micah przestał mnie całować, a potem przeniósł rękę spomiędzy moich nóg. Czułam poruszające się łóżko, ale nie mogłam skupić wzroku, a nawet otworzyć oczu na tyle, by zobaczyć, co robią. Poczułam Nathaniela między moimi nogami, ale nie używał palców. Poczułam jego główkę ocierającą się o części, z którymi właśnie skończył zabawiać się Micah i sprawił, że ponownie krzyknęłam, górna część mego ciała uniosła się z łóżka, jak u marionetki pociągniętej nagle by ożyła, a potem sznurki zostały ponownie podcięte i leżałam bez kości, na wpół oślepiona od poświaty orgazmu. Następnie Nathaniel zaczął przeciskać wewnątrz mnie swą drogę, jeden rozkoszny cal na raz, dopóki nie był we mnie tak głęboko, jak mógł wejść, przyciskając swe ciało mocno i solidnie. Walczyłam by skupić na nim wzrok, gdy uniósł się nade mną, ręce podpierały górną część jego ciała, tak że wygiął się w łuk nade mną. Spojrzałam w dół linii naszych ciał a on zaczął wysuwać się ze mnie, a potem wchodzić, zanim skończył pierwszy ruch. Wyszeptałam "O Boże!" Znalazł swój rytm, wchodząc i wychodząc powolnymi, głębokimi posunięciami, ale nie za głębokimi, aż poczułam, że ciepło znowu zaczyna rosnąć, a potem doprowadził mnie jeszcze raz i wiłam się pod nim, rękoma chwytając go za ramiona, gotowa odmalować moją rozkosz w zadrapaniach, ale Micah złapał moje ręce i dał mi swoje ramiona, bym zagłębiła w nich swoje paznokcie, a częściowo również je przyszpilił, więc nie mogłam przeciągnąć paznokciami po jego skórze, tylko zatopić czubki w jego ramionach. Następnie Nathaniel zaczął poruszać się szybciej, wślizgując się do środka i na zewnątrz. Patrzyłam w dół naszych ciał, obserwując długi, gładki trzon pracujący w i poza mną, a sam tego widok sprawił, że ponownie krzyknęłam. Ponownie oznaczyłam ramiona Micaha, a potem Nathaniel ustawił swe biodra pod kątem i teraz pod koniec każdego uderzenia dotykał mnie tak głęboko, jak mógł, trafiając w to jedno miejsce w głębi, i to był

jeszcze inny rodzaj orgazmu, w jednej chwili wszystkie te ciosy i głębokość, a potem nagle wstrząs, który raz jeszcze zepchnął mnie z krawędzi i tym razem wicie się było bardziej walką, tak że Micah przytrzymywał mnie w dole, bym nie mogła podrapać Nathaniela. Podobały mu się paznokcie i zęby, ale miał być tej nocy na scenie, a ślady moich paznokci trwały na jego skórze. Potrzebował być niepoznaczony, a dowiedzieliśmy się, że lubiłam być przytrzymywana, więc Micah trzymał mnie w dole i pozwalał mi malować jego ramiona w małe krwawe półksiężyce. Głowa Micaha była odwrócona, jego loki przecinały moją twarz, więc widziałam twarz Nathaniela poprzez włosy Micah. Obserwowałam koncentrację na twarzy Nathaniela, to odległe intymne spojrzenie gdy walczył swym ciałem do końca, by utrzymać tempo, by dać mi tak dużo przyjemności, jak mógł, zanim jego własne ciało osiągnęło swój limit. Potem jego oczy otworzyły się szeroko, a jego biodra zaczęły robić więcej niż tylko wchodzić i wychodzić, dodając swego rodzaju boczne ruchy do każdego uderzenia niczym różnica między rzuceniem mocno i szybko nad bazą domową i podkręceniem piłki. Nie wytrzymał długo, kiedy zaczął to robić, ale to było w porządku, bo ja również. Doprowadził mnie tą dodatkową odrobiną ruchu, a gdy krzyczałam na zagłówek, jego ciało zatopiło się po raz ostatni tak głęboko we mnie, jak mógł, a pierwszy orgazm uderzył następnym i trzymałam się ramion Micaha, jakby moje paznokcie w jego ciele były echem ciała Nathaniela przyszpilającego mnie do łóżka. Nathaniel wysunął się ze mnie, co przyprawiło mnie o dreszcz, ale byłam za daleko w poświacie, by zrobić znacznie więcej. Powróciłam do trzepoczącego powiekami oślepienia. Upadł obok mnie, oddychając ciężko i śmiejąc się cicho. "To… było… niesamowite." Mogłam tylko przytaknąć. Poczułam usta Micaha przy mojej twarzy i pomyślałam, że zamierzał pocałować mnie w policzek, ale tego nie zrobił; zamiast tego przemówił głosem przechodzącym w głęboki warkot. "Moja kolej."

Rozdział 22 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Był powód, że Micah szedł w drugiej kolejności. Większość mężczyzn w moim łóżku było dobrze wyposażonych, ale Micah był więcej niż tylko dobrze wyposażony. Miał kobiety w swej przeszłości, które faktycznie odmówiły mu seksu, z obawy o jego wielkość. Miałam jednego mężczyznę w moim łóżku, który mógł z nim konkurować i to był Richard, ale nawet on nie był w rzeczywistości tak duży. Micah mógł końcówką dotknąć swego pępka, co oznaczało, że cały faktycznie nie pasował do mnie całej w niektórych pozycjach; nie byłam wystarczająco głęboka. Zawsze mówią, że rozciągniesz się, by pomieścić; cóż, tak jest, ale istnieje granica. Kobiety różnią się głębokością i szerokością, podobnie jak mężczyźni różnią się długością i grubością. On był również gruby, ale na szczęście nie był najgrubszy jakiego miałam w swoim łóżku; gdyby wygrywał w szerokości oraz długości, może musiałabym to wszystko odwołać. Jednym z powodów, że Micah uwielbiał się ze mną kochać było to, że rzeczywiście miałam orgazm z głębokiego, ostrego kochania się. Nathaniel już udowodnił to dzisiaj, ale Micah miał udowodnić to lepiej. Był niemal w tym samym miejscu co Nathaniel: górna część ciała wygięta w górę, tylko jego pachwinay i biodra przyszpilały mnie do łóżka. Zaczął powoli, utrzymując swe pchnięcia płytkimi, więc czułam jego główkę dotykającą tylko końca mnie, ale Nathaniel wykonał grę wstępną i powiedziałam "Mocniej." Kiedyś Micah kłóciłby się ze mną, ale teraz po prostu zrobił to, o co poprosiłam. Zaczął wbijać się we mnie; jego grubość zaczęła mnie wypełniać, nie tylko swoim ciałem, ale tym ciepłem, tą gęstością, wzrastającą podpowiedzią rozkoszy, ale to jego czubek trafiający głęboko był tym, co zepchnęło mnie z krawędzi, przyniosło mi krzyk i osadziło moje paznokcie w jego rękach, zakopane w jego ramionach tak, że oznaczałam swą rozkoszą długość jego ramion, gdy doprowadził mnie krzyczącą i wijącą się pod nim. Wysunął się nagle, jego penis wciąż był długi i gruby i twardy. Powiedział głosem pozbawionym tchu i głęboko warczącym, "Musisz nakarmić ardeur, Anito. Nawet nie próbowałaś się karmić." Dyszałam na niego, a wreszcie udało mi się powiedzieć "Zapomniałam." Nathaniel roześmiał się, tym głębokim męskim chichotem. "Sprawiłby, że każdy zapomni."

Spojrzeliśmy na naszą drugą połówkę, a on leżał na łóżku na brzuchu, patrząc na nas tymi oczami, twarzą płonącą z emocji, przyjemności, po prostu przyglądania się. Nathaniel był zarówno ekshibicjonistą i podglądaczem. Lubił widzieć mnie z innymi mężczyznami i kochał oglądanie Micaha i mnie razem. Micah powiedział "Na drugą stronę." "Co?" spytałam. "Odwróć się" powiedział. Moja dolna część ciała nie była faktycznie współpracująca i Nathaniel pomógł mi odwrócić się na brzuch. Następnie Micah położył kolana na moich udach, obezwładniając mnie, co lubiłam, ale myślę, że towarzyszyło to faktowi, że kąt był teraz głębszy. Spędził większość swego dorosłego życia z kobietami, które zawsze mówiły mu, że to za dużo, zbyt głęboko, kurewsko auć; fakt, że mi się to podobało, miałam od tego orgazm, czyniło dla niego możliwymi pozycje, które większość kobiet próbowałoby znosić, ale nie cieszyłyby się tym. "Jeśli jest zbyt głęboko, powiedz mi" powiedział. Mówił to przed każdą nową pozycją. "Zrobię to" powiedziałam, mój policzek przycisnął się do łóżka. Poduszki zniknęły; Nathaniel zabrał je z drogi, gdy Micah umieścił mnie twarzą w dół, na brzuchu. Nie tylko uderzał w koniec mnie; jego czubek wywijał się, bardziej pieszcząc najgłębszą część mnie niż ją uderzając i musiałam zapytać "Czy czubek się wygina jakby się składał?" "Tak" powiedział. Co oznaczało, że pod tym kątem był teraz dla mnie kilka cali zbyt długi, może więcej. "To nie sprawia ci bólu?" zapytałam. "Nie, a tobie?" zapytał. "Nie, to po prostu odczuwa się inaczej." "Inaczej dobrze?" Myślałam o tym przez chwilę, a potem powiedziałam "Tak." Wtedy znalazł rytm, ruch, który doprowadzał go do i poza koniec mnie, tak, że na końcu każdego uderzenia czułam jego wygięcie, jakby był w stanie pieścić mnie swoim czubkiem. To było tak, jakby uderzał w mój koniec, a potem pieścił mnie, a potem głaskał górę, i tak było na końcu każdego ruchu. "Mocniej" powiedziałam. "Jesteś pewna?" zapytał. "Tak." Wziął mnie za słowo i zaczął poruszać się szybciej, mocniej, ale każde uderzenie kończył tym pieszczotliwym wywinięciem penisa, jakby głaskając, masując głęboko we mnie.

To było niesamowite uczucie. Czułam jego wahanie i spojrzałam przez ramię, by zobaczyć jego twarz. Miał zamknięte oczy; po pierwsze, by mógł skoncentrować się na swoim ciele, czuć swą drogę wewnątrz mnie, ale innym powodem było to, że mógł trwać. Większość mężczyzn jest wzrokowcami, a nie będąc w stanie zobaczyć siebie wchodzącego i wychodzącego ze mnie, był w stanie odeprzeć tę ostatnią chwilę nieco dłużej. Oglądałam koncentrację na jego twarzy, gdy moje ciało kołysało się i przemieszczało na łóżku pod jego naciskiem i mocą. Miałam sekundę ostrzeżenia, a potem pochwycił mnie orgazm. Zakopał moje palce w łóżku, wykrzyczał swą drogę w dole mego gardła i przez moje usta. Głosem ciężkim od napięcia Micah powiedział "Anita, pożyw się!" Spuściłam ardeur z metafizycznej smyczy i pozwoliłam sobie się karmić. Micah poczuł, kiedy opuściłam swoje tarcze i uwolniłam swój głód, i sam odpuścił. Przestał walczyć do ostatka i wreszcie pozwolił sobie dojść. Uderzał we mnie, mocno i szybko, pieszczotliwie i wtedy, gdy jego czubek wygiął się do góry z tym ostatnim dodatkowym kawałkiem głaszczącej rozkoszy doszedł, a ze względu na ardeur poczułam to. Poczułam go gorącego i płynnego wewnątrz mnie, bo moje ciało żywiło się tym, żywiło się odczuciem jego naporu, tak głęboko we mnie; odchylił się nieco do tyłu i gdyby był innego rodzaju mężczyzną, to mogłoby zranić, zamiast być tak bardzo dobrym odczuciem, a gdybym ja była innym rodzajem kobiety, mając go tak głęboko wewnątrz zwróciłabym się od rozkoszy do ‘nie’, ale byliśmy sobą, lubiliśmy to głęboko i ostro i wszystkie idące za tym dodatki. Zadrżał nade mną, a ja żywiłam się jego energią, gdy na mnie opadł. Żywiłam się potem na jego klatce piersiowej, gorączkowym dudnieniem jego serca przy moich plecach, ciężarem i czuciem go we mnie, na mnie, ze mną - karmiłam się tym wszystkim. Kiedy mogliśmy już oddychać na tyle, by mówić, powiedział "Za każdym razem, gdy myślę, że nie możesz być w łóżku bardziej niesamowita, mylę się." Chciałam powiedzieć coś głębokiego, żeby wiedział, jaki był wspaniały, jak zachwycający, ale tym, co wyszło było "Wzajemnie, kochanie." Niezupełnie poezja, ale to sprawiło, że zepchnął moje włosy aż mógł pocałować mnie w policzek i powiedział "Kocham cię, Anito." "Ja kocham cię bardziej" powiedziałam. "Kocham cię najbardziej" powiedział Nathaniel, gdy wtulił się przy nas. Uśmiechnęłam się i powiedzieliśmy tę następną część razem, wszyscy troje "Kocham cię bardziej niż najbardziej." I tak było.

Rozdział 23 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Telefon wyciągnął mnie z głębokiego snu bez snów. W ciemnym pokoju była maleńka nić światła słonecznego, dowodząca, że nie całkiem dobrze zaciągnęliśmy zaciemniające zasłony. Gdy były zasunięte, pokój był jaskinią ciemności. Micah poruszył się przy mnie, szukając po omacku mojego telefonu komórkowego na stoliku nocnym. Dzwonek był głośny i ostrym staromodnym dźwiękiem telefonu. Nathaniel zrobił protestujący ruch po drugiej stronie mnie, jego ręka starała się zatrzymać Micaha w miejscu, nawet we śnie. Głos Micaha nadszedł jedynie odrobinę zaspany "Halo." Leżałam w ciemności zaciemniających zasłon z Nathanielem owiniętym wokół mnie; przyciągnął mnie jeszcze mocniej do swego ciała, jego przód przy moich plecach, ale w jego ciele było napięcie, które dało mi znać, że nie spał. "Chwileczkę, Marszałku Brice." Micah głośno powiedział jego nazwisko, tak, żebym wiedziała, z kim rozmawiałam i miała szansę pojąć o co chodzi. Obrócił się i podał mi telefon. Linia słońca przecięła jego górną część ciała, tak że wyglądało to jakby przecinało go jakieś złote ostrze. Wzięłam telefon, ale przesunęłam kołdrę na Micaha, tak, że linia światła nie dotykała jego skóry. Może to były lata randkowania z wampirami i wiedza, co robiło im światło słoneczne, ale widok tej słonecznej linii przecinającej jego skórę wytrącał mnie z równowagi. Micah był lampartołakiem; słońce go nie raniło, ale... to było prawie tak, jakbym śniła o czymś złym i nie pamiętała tego, ale to tak samo mnie wystraszyło. "Hej, Brice, co się dzieje?" powiedziałam, a mój głos brzmiał normalnie. Miałam czas, by się obudzić do telefonu. "Podczas gdy ty i Zerbrowski poszliście do domu, do rodziny, ja znalazłem wskazówkę." Oparłam się wyżej na łokciu. "Co?" "Sąsiedzi widzieli ten sam van między lokacjami jakie mamy, ale tablica jest zarejestrowana na adres, którego nie podał nam nasz wampirzy kapuś." Usiadłam; ramię Nathaniela zsunęło się wokół mojej talii, jego twarz tuliła się do moich nagich pleców i tyłka. Trącał mnie lekko nosem, a ja starałam się robić co w mojej mocy, by to ignorować. "Gdzie?" zapytałam.

"Na zewnątrz blisko ciebie, dlatego zostałaś zaproszona na imprezę, inaczej bym po prostu chwycił SWAT i usłyszałabyś o tym potem. Możemy cię odebrać przejeżdżając obok." Nathaniel całował delikatnie moje ciało. To nie dokładnie odrywało mnie od tego, co mówił Brice, ale również nie zupełnie pomagało mi się skupić. Włożyłam rękę za siebie, między niego a moje ciało. Spojrzałam na zegar na nocnym stoliku. "Cholera, Brice, mamy tylko dwie godziny do zachodu słońca, a tam może być aż dwadzieścia wampirów do zgładzenia. Będziemy blisko limitu czasu." "Jeśli użyjemy broni, możemy to zrobić" powiedział. "Jeśli wszystkie są w zasięgu wzroku i nie musimy grać w poszukaj wampirzej kryjówki, może." "Jaki mamy wybór?" zapytał. "Żaden. Zabierzcie tu swoje tyłki; jeśli się spóźnicie, idę bez was." "Nie pamiętam, żebym dawał ci adres" powiedział "tylko, że to obok ciebie." Cholera, byłam bardziej zmęczona niż wiedziałam. "Daj mi go." "Nie, kapitan Storr i Kirkland ostrzegli mnie, że poszłabyś jako całkowicie Samotny Łowca gdybym to zrobił, i mieli rację." Zaklęłam w duchu. "Naprawdę mnie odbierzesz, czy dasz mi adres, gdy będziesz bliżej?" "Odbiorę cię; to naprawdę po drodze." "Będę gotowa; spiesz się, Brice. Nie chcesz być wewnątrz tego miejsca, gdy tak wiele wampirów obudzi się na noc." "Nie, nie chcę" powiedział i rozłączył się. Nathaniel objął mnie mocniej w talii, trącając nosem powyżej moich palców, by całować wzdłuż mojego biodra. Wiedział, że lepiej nie mówić, Nie idź, ale ucisk jego ramienia powiedział to za niego. Micah spojrzał na mnie i wziął mnie za rękę. "Bądź ostrożna." "Będę." Mieliśmy moment ich trzymających mnie i mnie nie chcącej iść. Dużo bardziej wolałabym raczej wtulić się z powrotem w ciepłe gniazdo prześcieradeł i gorąco ciał. Kiedyś cieszyłam się polując na potwory, czerpałam wiele dumy z bycia najlepszą w ich zabijaniu, ale ostatnio, chciałam po prostu wrócić do domu i być z ludźmi, których kochałam. Zerbrowski powiedział, że miałam ten moment dziesięciu-lat-w-robocie. Powiedziałam mu, że nie pracuję aż tak długo. Jego odpowiedź: "Pracujesz, co przelicza się na seryjnych

morderców lub przestępstwa seksualne, brutalne zbrodnie; każdy wypala się na tych szczegółach, nawet ty." Siedziałam w ciemności z tą nitką światła słonecznego padającego na prześcieradła, co dawało mi wystarczająco dużo światła by zobaczyć obok Micaha i Nathaniela, pozwolić im owinąć mnie ciepłem i siłą ich obu, i nie chciałam iść. Minimum dwadzieścia wampirów było dużą ilością do zabicia w czasie krótszym niż dwie godziny. Byłam pewna, że Jean-Claude mógł powstrzymać moją śmierć od pociągnięcia wraz ze mną któregokolwiek z moich innych metafizycznych ukochanych, w tym Nathaniela, ale... Nigdy nie byłam tak szczęśliwa, jak teraz. Czy szczęście czyni nas tchórzami? Jeśli ktoś groziłby ludziom, których kochałam, byłabym bezwzględna, by ich chronić, ale nie było żadnego zagrożenia dla mnie i moich bliskich. Miałam zamiar opuścić to ciepłe łóżko, te ciepłe ramiona, tą szczęśliwą rodzinę, i resztę naszej rodziny, która przebywała głównie w Cyrku Potępieńców, dla mojej pracy. Łapanie złych gości było wspaniałe. Wspaniale wiedzieć, że powstrzymywałam ich od zabijania innych niewinnych ofiar, ale przytulony przy mnie Nathaniel był taki ciepły, jego wargi tak miękkie na mojej skórze. Micaha czuło się silnie i prawdziwe, i tak dobrze w moich ramionach. Przytuliłam się do nich i trzymaliśmy się nawzajem, i po raz pierwszy w historii, jeśli jeden z nich poprosiłby mnie, żebym nie szła, mogłabym tak zrobić. Pozwoliłam sobie pomyśleć, w przedniej części głowy, o tym, o czym przez chwilę musiałam myśleć w głębi. Być może świat byłby bezpieczny beze mnie będącej Marszałkiem Anitą Blake. Może nowi Marszałkowie jak Arlen Brice mogli uratować sytuację, a ja mogłam znaleźć inny sposób, by... żyć.

Rozdział 24 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Miałam czas na kawę, która jest zazwyczaj dobrą rzeczą, ale tym razem zmieniła się w pułapkę, jakby kawa były kozą, której myśliwy wyznaczył granice, by zwabić lamparta na teren strzelecki. Stałam w kuchni z filiżanką doskonałej kawy w moim ulubionym kubku z malutkim pingwinkiem i byłam tak bardzo nieszczęśliwa. Cynric zrobił kawę, i to było doskonałe, ale to była pułapka. Poznawałam odczucie "rozmowy" w powietrzu, a nie chciałam jej odbyć. Cokolwiek to było, nie chciałam tego robić, czy o tym rozmawiać, czy sobie z tym radzić. I przede wszystkim nie chciałam zajmować się tym, gdy Brice i SWAT mogli być na zewnątrz w ciągu kilku chwil. Nawet to powiedziałam, a jego odpowiedzią było "Nigdy nie jest dobry moment, by o nas porozmawiać, Anito. Zawsze jesteś po uszy w gównie." Trudno było się z tym kłócić, więc nie próbowałam. Sprzeczanie się, gdy ktoś mówi coś tak bardzo prawdziwego, po prostu sprawia, że wyglądasz głupio. Walczyłam by nie dąsać się o to i być rozsądną dorosłą. W tej chwili dorosłym w pokoju nie byłam ja. Oparłam się plecami o szafki, odchylając się na tyłku, więc to był rodzaj półleżenia. Cynric stanął przede mną. Pozwolił swoim włosom odrosnąć w ciągu roku i nieco zmienić, gdy był z nami, tak że teraz dotykały jego ramion. Zwykle sczesywał je, gdy były mokre i związywał mocno w koński ogon. Jego włosom udało się być gęstymi i zmysłowymi, a nie tylko miękkimi. Myślę, że miał najbardziej gęste proste włosy, jakie kiedykolwiek dotykałam. Związał je w koński ogon, nie całkiem wystarczająco ciasno, by ukryć fakt, że z tyłu było ich dużo więcej. Jego twarz schudła, pozwalając miłym, trójkątnym kościom policzkowym wyjść z tego, co mogłam tylko nazwać dziecięcym tłuszczykiem, choć teraz nikt tego tak nie nazywał. Był szczuplejszy uzyskawszy kilka dodatkowych centymetrów wzrostu i na poważnie ćwicząc na siłowni. Nathaniel ćwiczył ponieważ był striptizerem, a kiedy rozbierasz się dla klientów, musisz dobrze wyglądać. Ja ćwiczyłam bym mogła walczyć ze złoczyńcami. Ochroniarze, którzy zatrzymali się z nami w domu, a w Cyrku z JeanClaude’m, ćwiczyli by pozostać w formie, żeby chronić nasze tyłki. Richard był Ulfrikiem, wilczym królem, a czasami musisz walczyć, by utrzymać tytuł, więc ćwiczył, by upewnić się, że mógł to robić. Micah ćwiczył bo ja, jego lamparcia królowa, to robiłam, i od czasu do czasu, ponieważ lamparci król też musiał walczyć o prawo zachowania swego tytułu, choć było to dużo rzadsze wśród lampartów niż u wilków. Lampartołaki były bardziej

praktycznymi istotami niż wilkołaki, zgodnie z ogólną regułą. Micah nie ćwiczył tak wiele jak ja, ale nie robił tego również Nathaniel. Byłam jedną z najbardziej prawdopodobnych do bycia zależną od swego ciała, co regularnie ratowało mi tyłek. To była poważna zachęta do ćwiczeń. Obstawiałabym, żeby Cynric podjął trenowanie walki ze mną i strażnikami, bo wolałam, by moi ludzie mogli się bronić. Nie mogłam być z każdym przez cały cholerny czas, więc mniej ofiar było czymś dobrym. Cynric miewał skopany tyłek w treningach walki wręcz i bez broni, więc zaczął podnosić ciężary i biegać wraz z nami, w ten sposób byłby w lepszej formie w treningach. To pewnie pomogło dodać mu tej dodatkowej wysokości i poszerzyć ramiona, wypełnić górną część ciała i po prostu nałożyć mięśnie na to, co było smukłym, delikatnym kośćcem. Teraz był szczupły i miał więcej mięśni. Nie nabierał mięśni tak bardzo jak niektórzy z innych mężczyzn; Nathaniel miał szersze ramiona i łatwiej budował mięśnie. Cynric zyskiwał umięśnienie niewiele lepiej niż Micah, co oznaczało, że walczył o każdy gram, prawie tak samo jak Micah. Micah wyglądał niesamowicie bez ubrania, szczupły, umięśniony, silny, i tak bardzo męski, ale w ubraniu, zwłaszcza czymś co nie było obcisłe, trudniej było zobaczyć trening. Cynric miał nieco tych samych problemów. Oznaczało to, że w nowej nadnaturalnej uczelnianej lidze piłkarskiej był rozgrywającym. Nie miał masy by być znacznie więcej, a miał dobre oko, dobre ręce, superszybki refleks i nerwy jak postronki nawet z zasuwającymi po nim dzieciakami trzykrotnie większymi. On również mógł biegać jak sukinsyn i byłby dobrym biegaczem lub skrzydłowym, gdyby nie był tak dobrym rozgrywającym. Biorąc pod uwagę, że nigdy w swoim życiu nie grał w sportach zorganizowanych, to było całkiem imponujące. Jego trener ubolewał nad tymi wszystkimi latami utraconej szansy. Biegał też ponadto na bieżni, w nadnaturalnej lidze, a tam górował w czymkolwiek, co wymagało szybkości i zwinności. Był sprinterem nie biegaczem dystansowym, ale w swoich odległościach był prawie nietykalny. Tak naprawdę trenerzy akademiccy węszyli wokół, bo była mowa o nadnaturalnej lidze uczelnianej, a w całym kraju były już amatorskie ligi dorosłych, z jakąś gadką o uruchomieniu profesjonalnej, przynajmniej w futbolu. Nie było wystarczająco dużo nadnaturalnych między jedną szkołą a kolejną, by zebrać teraz więcej niż jeden zespół między stanami. Co oznaczało, że zespół St. Louis był naprawdę zespołem Missouri. Byliśmy dobrzy w futbolu, a wiele z tego zawdzięczaliśmy stojącemu przede mną facetowi. Nathaniel uwielbiał chodzić na mecze i spotkania i przedstawiali się jako bracia, co stawiało mnie w ciekawej sytuacji posiadania na meczach kilku rodziców zastanawiających

się, co robiłam z Nathanielem i jego młodszym bratem. Tak naprawdę nie obchodziło mnie, co myślą o mnie obcy, ale przeszkadzał mi Cynric, osobiście, i zawsze. Cynric nosił szorty do biegania i był bez koszulki, więc albo już ćwiczył lub ćwiczyłby wkrótce, gdy usłyszał, że wstałam. Nie spocił się, więc ubierał się do biegania i po prostu zatrzymał się w trakcie, by do mnie przyjść. Szorty pozostawiały jego górną część ciała nagą w ostatnim późno-dziennym słońcu, tak że zamierające złoto światła malowało jego mięśnie bursztynowymi pasemkami, dając im jeszcze więcej głębi i cieniując. Przynajmniej nosił dół; wielu ze zwierzołaków chodziło nago chyba, że moja skromność protestowała - choć Cynric przybył ze swoim udziałem skromności i rzadko paradował nago, jeśli o tym pomyśleć. "Będziesz po prostu stać i nic nie mówić, jeśli ja nie zacznę?" zapytał. "Taa." Siorbałam kawę; była gorąca, a Nathaniel nauczył Cynrica dokładnie jaką lubiłam, ale dzisiaj, nawet dobra kawa nie mogła mnie rozweselić. "Dlaczego?" zapytał. "Ty sprawiłeś, że wszyscy inni opuścili pomieszczenie, Cynricu. Ty chciałeś rozmawiać, a nie ja, więc podejmij rozmowę." "Boże, ale z ciebie gościówa." Wzruszyłam ramionami i popijałam kawę; może gdybym po prostu nadal ją piła, w końcu zaczęłoby mnie to cieszyć. Szkoda marnować dobrej kawy na taki zły nastrój. Przejechał dłońmi po włosach, ale z końskim ogonem nie mógł zakończyć gestu, więc ściągnął wstążkę i pozwolił gęstym, prostym włosom luźno opaść. Opadły wokół jego twarzy jak ciemnoniebieska kurtyna, czyniąc jasnoniebieską obwódkę w jego oczach bogatszą, zbliżoną do chabrowej, a ciemniejszy pierścień granatowym, prawie tak ciemnym jak oczy Jean-Claude'a, wyglądające intensywniej, bardziej niebiesko, granatowy graniczący z czymś mniej głębokim. Przejechał dłońmi po włosach, teraz mógł i zaczął krążyć w krótkim, napiętym okręgu w największej części nie zastawionej podłogi w kuchni. To właśnie spowodowało umieszczenie go na wprost mnie, drepczącego jak jeden z tych wielkich kotów w zoo, które na zawsze drepczą, nieszczęśliwe, i ostatecznie szalejące. Jego gęste włosy rozsypały się do przodu wokół jego twarzy, tak że kiedy się odwrócił, opadły w nieładzie wokół jego buzi. Poranne światło czyniło jego włosy tak bardzo niebieskimi, ale to był ciemniejszy odcień światła, gęściejszy, zatrzymujący odcienie złota tak głęboko, to było jak ogień, który przygasa tak, że nieco jego włosów było intensywnym, głębokim niebieskim, ale nieco z nich

wyglądało na czarne, tak że jaśniejsze i ciemniejsze pasma jego włosów były... zapierające dech. Stanął przede mną, w końcu, jego klatka piersiowa unosiła się i opadała jak gdyby biegał. Puls z boku jego szyi walił pod skórą, już przyciemnioną od biegania bez koszulki w wiosennych treningach. Opalił się, ten nasz Cynric. Patrzył na mnie, oczami nieco zbyt rozwartymi, z wargami na wpół rozchylonymi w tej trójkątnej twarzy, włosami w tym artystycznym nieładzie. Miałam ochotę odepchnąć to z jego twarzy, z oczu, ale pozostałam oparta o szafki. Straciłabym grunt pod nogami, gdybym ruszyła ku niemu i straciłabym całe mnóstwo gruntu, gdybym dotknęła jego włosów. Jeśli mieliśmy zamiar się kłócić, nie chciałam robić tego z palcami pamiętającymi ciepły jedwab jego włosów. "Martwię się o ciebie" powiedział w końcu. "Przykro mi" powiedziałam i znów zaczęłam popijać kawę, ale uświadomiłam sobie, że nie chcę. Postawiłam ją obok siebie na szafce. "Za co ci przykro?" zapytał. Wzruszyłam ramionami. "Przykro mi, że moja praca cię niepokoi, jak sądzę." Dla Micaha czy Nathaniela, przyjęłabym to, uznała to, może nawet się z tym zgodziła, ale Cynric jeszcze na to nie zasłużył; nie rządził mną. "Jestem tygrysołakiem, Anito; potrafię wyczuć twoje emocje i nie jesteś zmartwiona." "Teraz mówisz mi, co czuję" powiedziałam. "Chcesz, żeby to była kłótnia. Nie chcę się kłócić." Skrzyżowałam ręce pod piersiami i ponownie usadowiłam się przy szafkach. "Ja również nie chcę się kłócić, Cynricu." "Proszę przynajmniej nazywaj mnie po imieniu." Westchnęłam. "Sin; dobrze, ja także nie chcę kłótni Sin. Wiesz że nienawidzę tego przezwiska." "Wiem, ale przecież nie cierpisz we mnie wielu rzeczy." "To nie fair" powiedziałam. "Może nie, ale to prawda." Zrobił dwa kroki ku mnie, tak, że jeśli rozłożyłabym ramiona mogłabym z łatwością dotknąć jego klatki piersiowej. "Nie mogę nic poradzić na bycie tak młodym, Anito. To nie jest stałe; będę się starzeć." Otuliłam się ramionami, bo chciałam go dotknąć. To była jedna z zalet/wad tego, że było jednym ze zwierząt do przyzwania. Dobrze było dotykać rodzaj zwierzęcia, które mogłeś wezwać, a szczególnie dobrze było przytulać swoje własne zwierzę do przyzwania, a Cynric

był jednym z moich. Fakt, że miałam rekordową liczbę zwierząt na wezwanie zdawał się nie robić żadnej różnicy; chciałam dotykać ich wszystkich, gdy byli blisko mnie. Cholernie ciężko było się kłócić, kiedy chciałeś owinąć swoje ramiona wokół kogoś tak, żeby móc oddychać zapachem jego skóry. "Ja też będę się starzeć" powiedziałam. "Starzeć w latach, ale jako ludzka służebnica Jean-Claude'a, nie będziesz się starzeć." "Nie przyjęłam od niego czwartego znaku." "Ale ty i Damian go dzielicie, a on też jest wampirem." "On jest moim wampirzym sługą; nie jesteśmy pewni, czy to zmieni dynamikę." "Wiem, że istnieje szansa, że podzielisz swoją śmiertelność z Damianem zamiast niego dzielącego się z tobą swoją nieśmiertelnością, ale jak do tej pory oboje wyglądacie świetnie. Myślę, że po prostu nie chcesz zaakceptować, że to nie jest sprawa wieku." "Przepraszam, że sypianie z uczniem szkoły średniej mnie przeraża." "Kończę w tym roku, Anito; czym wtedy będzie twoje usprawiedliwienie?" "Nie wiem, co masz na myśli." Trzymałam się bardzo ciasno, bo bałam się, że CynricSin był o krok od powiedzenia jakiś bardzo dorosłych rzeczy, których nie chciałam słyszeć. "Nathaniel miał tylko dziewiętnaście lat, kiedy go spotkałaś; Jason, też. To tylko rok więcej ode mnie. To nie jest tylko mój wiek, Anito." Spojrzałam w te oczy, te niemal rozgorączkowane niebiesko-niebieskie oczy i nie mogłam tego znieść. Nie mogłam znieść myśli o nim wiedzącym, że go nie kocham. Nie mogłam znieść słuchania, jak mówi to na głos, a jednak część mnie chciała, by ktoś to powiedział, jeśli to oznaczałoby, że wróci do Las Vegas a ja miałabym w moim życiu jedną osobę mniej do troszczenia się. Byłam zmęczona, w sposób, który nie miał nic wspólnego z policyjną robotą, a wszystko z faktem, że żadna osoba nie może randkować z tak wieloma ludźmi. Możesz ich pieprzyć, ale nie możesz być z nimi w związku. Może byłam gotowa wyrzucić Cynrica z mojego łóżka i życia, nie ze względu na niego, naprawdę, ale dlatego, że musiałam znaleźć sposób na zawężenie ludzi w moim życiu i skoncentrowanie się na tym, jaki był młody wydawało się rozsądnym pretekstem do uszczuplenia stada. Czy to był mój problem z Cynriciem, nie nim osobiście, ale po prostu byciem przytłoczoną wszystkimi moimi kochankami? Kolekcjonowałam ich jak szalona kocia pani znajdująca przybłędy do zabrania do domu, za wyjątkiem tego, że mogłam sobie pozwolić, by ich karmić i dbać o nich wszystkich, po prostu zaczynało mi brakować zasobów emocjonalnych, lub przynajmniej tak sobie wmawiałam.

Czy naprawdę byłam gotowa do odesłania całej osoby, tak żebym mogła łatwiej umawiać się z pozostałymi? Przedstawianie tego w ten sposób wydawało się gównianą sprawą. Cholera, nazywanie mężczyzn, których kochałam i z którymi sypiałam "pozostałymi" nie brzmiało dobrze. Jeśli miałam zamiar pozbyć się Cynrica oraz ryzykować, że Nathaniel utraci kolejnego brata, potrzebowałam lepszego powodu niż bycie emocjonalnie zmęczoną; prawda? Wyciągnęłam rękę, dotknęłam jego włosów i łagodnie odsunęłam mu je z twarzy. Jego włosy były tak miękkie, bardziej miękkie niż Nathaniela, ale nie całkiem tak gęste; choć prawie. Chciałam powiedzieć To nie ty, to ja, ale brzmiało to tak cholernie banalnie. Być może powodem, że to banał jest to, że to prawda, więc znacznie więcej niż ludzie chcą wierzyć. Możesz być doskonale dobrym człowiekiem, cudownym kochankiem, wspaniałym przyjacielem, a to nadal nie może zadziałać. Kurwa, kurwa, kurwa. Położył dłoń na mojej, przytrzymując ją przy swojej twarzy. Zamknął oczy i oparł twarz w mojej dłoni, pocierając o mnie policzkiem, oznaczając mnie zapachem jako swoją, podobnie jak robią to koty. Czy byłam jego? Czy on był mój? Kurwa, nie wiedziałam. Jak mogłam nie wiedzieć, po ponad roku? Jak mogłam nie znać odpowiedzi na to pytanie? Co do cholery było ze mną nie tak? Co do cholery było nie tak... ze mną? Z... nim i mną, z nami? Nie, ze mną. Ze mną. Co było ze mną nie tak? Jego druga ręka powędrowała wokół mojej talii, przyciągając mnie do jego ciała. To był zaborczy gest, jeden z tych znaczących teren, jeśli obecni byli inni mężczyźni. To jest moje, nie twoje; moje, po prostu poprzez to ramię wokół mnie, przyciągające mnie do niego. Ja po prostu nie sądziłam, że to prawda. Wpatrywałam się w niego, obserwując jego twarz, starając się zobaczyć coś, co pomogłoby mi poznać, co u diabła czuję. Przyciągnął mnie mocniej do swego ciała, a ja położyłam ręce na jego biodrach, tylko na górze jego bioder, nie trzymając go, ale utrzymując ten ostatni ułamek odległości między jego ciałem a moim. Wiedziałam, co było pod jedwabnymi spodenkami do biegania. Wiedziałam, co miał do zaoferowania i znałam moją reakcję na bycie dociskaną do niego, nawet przez ubranie. To nie była po prostu miłość, która kazała mi reagować na mężczyzn w moim życiu, a jakoś jeśli zareagowałam na Cynrica w ten sam sposób, to coś znaczyło. Nie byłam pewna co, ale coś, coś, czego nie chciałam mieć na myśli. Próbował przyciągnąć mnie bliżej, ale usztywniłam ramiona i utrzymałam niewielką odległość. Nie walczył ze mną. Po prostu pozwolił mi odejść i cofnął się o kilka cali, więc nie dotykaliśmy się w ogóle.

Sięgnęłam ku niemu, ale wyraz jego twarzy kazał mi opuścić ręce do boków. To nie był gniew, na który zasłużyłam, ale rozczarowanie w jego oczach, ból; nie chciałam tego ujrzeć. To uciskało mnie w piersi, i nie była to klucha w gardle, której wydawało się, że nie potrafiłam połknąć, jakbym dławiła się czymś bardziej stałym niż słowa. "Nie jestem zazdrosny" powiedział "ale po tym, co usłyszałem i wyczułem, że robisz z Micahem i Nathanielem, nawet nie pozwalasz mi trzymać cię blisko..." Potrząsnął głową, robiąc mały odpychający gest rękami. Odwrócił się i stanął przy szklanych, przesuwnych drzwiach, tak daleko ode mnie, jak tylko mógł bez wychodzenia z pokoju. Nie wiedziałam, co robić. Jeżeli Nathaniel nie przyjąłby go jako brata, gdyby JeanClaude nie wydawał się czerpać takiej dumy z jego osiągnięć, gdyby nie próbował tak cholernie utrudniać wszystkiego o co go pytałam, gdyby... jak bym się czuła, gdybym nigdy ponownie nie ujrzała tu w kuchni Cynrica? Co jeśli nigdy ponownie nie widziałabym go pomalowanego w ciemne kwadraty bursztynowego światła i cieni? Był piękny stojąc tam ze światłem czyniącym jego włosy do ramion intensywnie niebieskimi i czarnymi, jakby ktoś pomalował go barwą ciemnej wody oceanu, ale... ale mogłam bez niego żyć. Tęskniłabym za nim, ale nie mogłam dobrze pojąć pomagania mu w wyborze uczelni i pieprzenia go. Odczuwałam to za bardzo jako konflikt interesów. Mógłbyś kończyć wychowywać kogoś, całować go i posyłać codziennie do szkoły i sypiać z nim, i być z tym w porządku? Nie sądzę. Postanowiłam spróbować szczerości. Nie byłam pewna, czy to pomoże mojej klatce piersiowej i gardłu się rozluźnić, ale to było wszystko, co miałam. Podeszłam bliżej, ale nie wystarczająco blisko, by go dotknąć. "Przepraszam." Nie patrzył na mnie, gdy powiedział: "Przepraszasz za co?" "Że nie ma mnie wystarczająco dla każdego." Odwrócił się i spojrzał na mnie, po czym, zmarszczył brwi. "Co to w ogóle znaczy?" Otworzyłam usta, zamknęłam je. Nie byłam pewna, jak ująć to w słowa. "Widzisz, to nie jest prawdziwy powód, Anito. Chcesz tylko wymówki, by powiedzieć nie." Pokręciłam głową. "To nie jest tak, do cholery." Odwrócił się, krzyżując ramiona na nagiej piersi. "Zatem to wyjaśnij." Rzucił słowami jak rękawicą. To była moja kolej, by ją podnieść i podjąć wyzwanie albo zostawić ją tam gdzie leży, smutna i tchórzliwa. "Nie wiem, jak posyłać cię do szkoły, przytulać na pożegnanie, uczestniczyć w zebraniach rodzic-nauczyciel i uprawiać z tobą seks. To złe odczucia, jakbym robiła coś złego. Nikt inny w moim łóżku nie sprawia, że czuję się jakbym robiła coś niemoralnego."

Grymas został zastąpiony przez zdziwione spojrzenie, a następnie półuśmiech. "Mówisz poważnie, prawda?" "Całkowicie" powiedziałam. "Naprawdę jestem tylko rok młodszy od Nathaniela i Jasona, kiedy ich spotkałaś." "Ale nie sypiałam z nimi w wieku dziewiętnastu lat, a sama byłam też trzy lata młodsza." "Jestem tylko pięć lat młodszy od Nathaniela" powiedział. Walczyłam z poważną ochotą włożenia palców w uszy i przejścia do Lala-la-la. Naprawdę nie myślałam o tym w ten sposób. Wydał krótki, chrapliwy śmiech. "Nie przeliczałaś tego, tak?" Starałam nie wiercić się niespokojnie i powiedziałam "Nie myślałam, w jak zbliżonym jesteście wieku, więc nie." "Czy wszystko działa dla ciebie tylko dlatego, bo nie myślisz o tym zbyt ciężko?" Nie wiedziałam, co na to powiedzieć, więc powiedziałam w ten sposób. "Nie wiem." "Jesteś siedem lat starsza od Nathaniela, prawda?" Kiwnęłam głową i wzruszyłam ramionami. Walczyłam, by nie odwrócić wzroku, bo szczerze mówiąc, to w pewnym momencie także mi przeszkadzało. "Różnica wieku naprawdę ci przeszkadza, nawet tylko siedem lat?" Przytaknęłam. "Taa, tak jest, opiekowałam się nim, chroniłam go. Myślałam, że to konflikt interesów próbować nakłonić go do stania na własnych nogach i sypiać z nim w tym samym czasie." "Był ofiarą kiedy go spotkałaś, nie tylko uległym, ale kimś, kto nie miał możliwości by się chronić. Powiedział, że zanim uparłaś się przy nim biorącym terapię i będącym bardziej niezależnym, był po prostu ofiarą czekającą na odpowiedniego zabójcę, który przyjdzie i zakończy robotę." Nie mogłam utrzymać zaskoczenia z dala od mojej twarzy, kiedy powiedziałam "Powiedział to, naprawdę?" Cynric skinął głową. "Myślę, że gdybym nie straciła przy nim kontroli nad ardeur, zachowałabym dystans, Cynricu." "Sin." Powiedział to automatycznie, z nutą zmęczony-mówieniem-o-tym w głosie. Westchnęłam. "Sin, w porządku; wiesz ksywka nie pomaga mi w pogodzeniu się z tą całą sprawą tabu, prawda?" "Jakim tabu?" zapytał.

"Jesteś dzieciakiem, o którego powinnam się troszczyć; myślę, że to zebrania rodzicnauczyciel tak naprawdę ograniczyły to dla mnie, Cynricu-Sin." Położyłam ręce na moich biodrach i wreszcie miałam to porządne piorunujące spojrzenie na twarzy; to było dobre odczucie, nawet uzasadnione. "Nie powinno się dla kogoś chadzać na spotkania rodziców i go pieprzyć, Sin, okej? Oto jest prawda, to jest problem. To jest po prostu niewłaściwe." Roześmiał się wtedy i oparł o szybę drzwi, z nadal skrzyżowanymi ramionami. "Więc przestań przychodzić na zebrania rodzic-nauczyciel." "Co?" spytałam. "Przestań przychodzić na te rodzicielskie sprawy; nie myślę o tobie jako rodzicu, Anito. Najbliższym matki, co miałem była Bibiana w Las Vegas, a ona nie była zupełnie matczyna dla własnych synów, ale uwierz mi, nigdy nie pomyślałem o tobie w ten sposób." Skrzywił się, rozkładając ramiona na tyle, by oprzeć się większą powierzchnią pleców o szkło, z rękami przy tym z tyłu, kładąc dłonie płasko na ogrzanej słońcem szybie, tak że górna część jego ciała była nagle obramowana przez światło i zdałam sobie sprawę, że bladoniebieski jedwab jego szortów nie był dokładnie światłoszczelny. Odwróciłam wzrok, tak bym nie kontynuowała bardziej patrzenia jak wiele mogłam zobaczyć objawiającego się w słońcu. Chęć ujrzenia jego sylwetki na tle światła czyniło cały ten protest odnośnie skierowanych ku niemu uczuć rodzicielskich wydający się głupim, niczym pani za bardzo protestująca, lub kazirodcza. Poczułam, że zaczynam się rumienić i życzyłam, tak bardzo sobie życzyłam, móc przestać to robić. "Nie myślisz o sobie jako mojej mamie." Jego głos był nieco niższy gdy to powiedział. Pokręciłam głową, bo miał rację. Nie, ja po prostu... "Ale przychodzenie na zebrania rodziców i sprawy, to stawia mnie w tej... roli. Nie rozumiesz? Nie mogę robić takich rzeczy i nadal..." Niejasno machnęłam ręką w jego kierunku. "To!" "Jean-Claude jest moim opiekunem prawnym, a on lubi chodzić na te rodzicielskie sprawy. Nathaniel też to lubi. Całkowicie starszy brat dla mnie" i gdy powiedział to ostatnie w jego głosie było prawdziwe szczęście. Spojrzałam wówczas na niego, a szczęście na jego twarzy było oczywiste. Oparł się o drzwi, w tym ginącym świetle słonecznym i był zadowolony, zrelaksowany, sobą, bardziej sobą niż wtedy, kiedy do nas przybył. Nie musiałam walczyć, by nie patrzeć niżej na jego ciało, bo podobał mi się widok tego wyrazu na jego twarzy. Zrobił więcej niż tylko urósł i nabrał masy mięśniowej, odkąd przybył do St. Louis. Cieszyłam się oglądając jak wyrasta na samego siebie, staje się osobą jaką mógł być. Ta część mi się podobała, tak samo jak

cieszyłam się tym z Nathanielem, czy Jasonem, lub... lub Micahem. Wszyscy staliśmy się bardziej sobą. "Masz rację; Jean-Claude cieszy się tą całą rodzicielską sprawą." Sin roześmiał się. "Jest trochę zagubiony przez sport, ale cieszy się przychodząc." "Jest z ciebie dumny" powiedziałam. Sin uśmiechnął się szeroko. "Myślę, że jest." "Wiem, że jest." Sin spojrzał na mnie, a jego niebieskie oczy stały się bardziej poważne. "To racja, możesz poczuć to, co on czuje, jeśli nie osłaniasz się wystarczająco szczelnie, nawet bardziej niż przy jednym ze swoich zwierząt na wezwanie." "Trudniej jest się osłaniać przed Jean-Claude’m." "Niż przed Nathanielem lub Damianem?" "Damianem, tak; Nathaniel jest trudniejszy w zależności od tego, co robimy." "Masz na myśli seks" powiedział Sin. Uśmiechnęłam się i pokręciłam głową. "Seks z Jean-Claude’m też jest dość pełen żywiołowości, ale Nathaniel nie kontroluje swoich emocji tak, jak wampiry." "Mieli stulecia więcej praktyki" powiedział Sin. Przytaknęłam. "Prawda." "Po prostu przestań przychodzić na rodzicielskie sprawy, jak mój rodzic, Anito." Wyciągnął do mnie rękę. "Tak po prostu" powiedziałam "i wtedy wszystko będzie okej?" "Nie wiem, ale na pewno zamienię cię z siedzącej tam całkowicie skrępowanej i na wpół-obronnej, na bycie moją kochanką." Pomachał ręką, którą trzymał w powietrzu. Podeszłam na tyle blisko, by wziąć go za rękę. Staliśmy tam trzymając się za dłonie. Żadne z nas nie próbowało niczego bliższego. Po prostu staliśmy, on wciąż opierając się o drzwi, ja walcząc z pragnieniem przyciągnięcia jego ręki i spoglądaliśmy na siebie. Uśmiech nieco opadł, pozostawiając o wiele bardziej poważne spojrzenia. Szczęście pozostało jak blask, który zostaje napierając na ciemność, gdy słońce zapadło za horyzontem, ale wiesz, że prawdziwa noc jest ledwie myśl dalej - noc kiedy potwory wychodzą się bawić. Nie chciałam być potworem dla Cynrica, tak jak byłam dla Larry'ego. To nie była sprawiedliwa analogia, ale byłam zmęczona; nie fizycznie, spałam, ale emocjonalnie. Byłam po prostu zmęczona tym gównem, gównem każdego. Zastanawiałam się również gdzie był Brice, nie dlatego, że chciałam wybawienia od rozmowy z Cynriciem, ale dlatego, że musieliśmy dostać się do tych drani przed zmrokiem.

Cynric ścisnął moją rękę i potrząsnął nią lekko. "Myślisz zbyt intensywnie i to nie o mnie." Miałam przyzwoitość wyglądać na zakłopotaną, ale nie skłamałam. "Zastanawiam się, kiedy przyjadą inni gliniarze i podwiozą mnie na imprezę." "Wiesz, że przeraża mnie za każdym razem, gdy odjeżdżasz by pracować z policją." Przytaknęłam. "Wiem." Mieliśmy kolejny moment po prostu patrzenia na siebie, wciąż trzymając się za ręce z małej odległości. "Nic co mogę zrobić, nie sprawiłoby, że nie pójdziesz" powiedział. Westchnęłam. "Nie" powiedziałam. "Mogę cię przytulić?" zapytał. Spojrzałam na niego zaskoczona. Zmiana w rozmowie była dla mnie zbyt szybka. "Przytul mnie, taa. To znaczy, dlaczego nie?" "Bo myślę, że się sprzeczamy, a ty znikasz cała roboczo poważna." "Nie sądzę, że się kłócimy." "Oboje myśleliśmy o konieczności sprzeczki" powiedział z uśmiechem. Uśmiechnęłam się lekko. "Taa, myśleliśmy o tym." "Ale nie zamierzamy" powiedział i uczynił to pytaniem unosząc ton głosu. "Nie sądzę." Skrzywił się i pociągnął za moją dłoń, przysuwając mnie bliżej do niego. "Nie przyjmij tego źle, Anito, ale dlaczego się nie kłócimy?" Zdałam sobie sprawę, że przestał przyciągać mnie bliżej, pozostawiając mi kilka cali odległości, więc mogłam zdecydować, czy chciałam zamknąć dystans czy nie. Cynric nauczył się w ciągu ostatniego roku czego nie robić. To zastanawianie się co robić było problemem w umawianiu się ze mną, czy czymś w tym stylu, jak powiedział jeden z moich byłych chłopaków. Podeszłam do niego, zmniejszając odległość między nami. Zostałam stojąc niemal tak samo jak poprzednio, patrząc na niego, z jego ramionami wokół mnie, ale moimi rękoma na jego talii i górnej części bioder, utrzymującymi tę ostatnią odrobinę dystansu. "Nie chcę się kłócić" powiedziałam. "Ja też" odpowiedział. Przytaknęłam. "Dobrze." "Przestaniesz przychodzić na te sprawy rodzic-nauczyciel." "Taa" powiedziałam. "I przestaniesz dziwaczeć przez naszą różnicę wieku?"

Roześmiałam się wtedy i pokręciłam głową. "Jestem dwanaście lat starsza niż ty, Sin." "Wiem." "Ale to nie tylko różnica wieku; to jest różnica przychodząca z wiekiem. Masz osiemnaście lat a ja jestem dwanaście lat starsza od ciebie. Mam trzydzieści lat, a ty osiemnaście; to jest duża różnica wieku." "Mówiłaś, że mogę cię przytulić" powiedział. "Możesz" odpowiedziałam. Spojrzał na moje ręce, które trzymały nas rozdzielonych. "Nie bez nakładu siły, a ty tego nie lubisz, przynajmniej nie ze mną." Przeniosłam ręce wokół jego talii, powoli, niechętnie, czując jędrność jego ciała i miękkość skóry, tak, że nie byłam pewna, czy powiedzieć, że jego ciało było umięśnione i twarde, czy miękkie i delikatne. Był obojgiem, tym wszystkim. Jego ramiona zsunęły się powoli ciaśniej wokół mnie, przyciągając mnie do jego ciała. Pozwoliłam moim palcom igrać w górze jego pleców, śledząc skraj kręgosłupa, najszerszy mięsień pleców, gdzie odznaczał się pod skórą, jak słaby kształt skrzydeł, jakby z większym podnoszeniem ciężarów kształt anielskiego skrzydła mógł wyskoczyć ze skóry i urosnąć nad jego plecami jak biało upierzony sen. Jednym z moich kochanków, w rzeczywistości bardziej kumplem do pieprzenia, był Łabędzi Król, przywódca łabędziołaków. Wiedziałam, co to znaczy uprawiać seks otoczona piórami i tą siłą skrzydeł, ale Sin nie potrzebował skrzydeł, by być wyjątkowym. Owinęłam się wokół jego górnej części ciała, kładąc mój policzek na jego nagiej piersi, więc mogłam trzymać przy sobie ciepło jego skóry i tak po prostu to nie wystarczało. Był moim tygrysem do przyzwania, moim niebieskim tygrysem, i to nie tylko on był tym, który był do mnie przywiązany; ze względu na wiele metafizycznych rzeczy mogłam wiązać ludzi ze sobą tylko tak mocno jak sama byłam skłonna być z nimi związana. Moja moc była obosiecznym mieczem i mogłam ciąć kogoś tylko tak głęboko jak sama byłam gotowa być cięta. Sin otoczył mnie swoimi ramionami, zakręcając mnie przy swoim ciele i pozwoliłam mu to zrobić. Pozwoliłam sobie być małą i zwinąć się przy przedzie jego wyższego ciała, tak by mógł trzymać mnie mocno i cieszyć się faktem, że nie ważne jak odpowiedzialna byłam, w końcu był większy niż ja i żadna ilość lat tego nie zmieni. Pewnego dnia będzie dwudziestolatkiem, a ja wciąż będę piętnaście centymetrów niższa niż on i mogłam przyznać, przynajmniej w mojej milczącej głowie, że nie zawsze źle było być mniejszą. Trzymał mnie mocno, położył usta przy moich włosach i zapytał "Czy mogę cię pocałować?"

"Po co pytać? Czemu nie spróbować?" "Bo jesteś w jednym z tych nastrojów, gdzie to, co chcesz zmienia się co kilka minut." "Boże, jestem tak trudna do poradzenia sobie?" "Wymagająca" powiedział. "Och, to było dyplomatyczne" odpowiedziałam. "Chcę cię pocałować." "Tak" powiedziałam. "Tak co?" "Tak" powiedziałam, i uniosłam się na palcach, balansując przy jego piersi. Pojął aluzję i pochylił się, by sprowadzić swoją twarz do mojej. Pocałowaliśmy się, delikatnym dotknięciem warg. Odsunął się, studiując moją twarz. Zaczęłam pytać, co się stało, ale cokolwiek widział na mojej twarzy musiało go zadowolić, bo pocałował mnie ponownie, przesuwając jedną ręką po moich włosach tak, że objął mój kark i głowę, a pocałunek wzrósł od czegoś niewinnego do pieszczot z wargami i językiem, a potem uciekł mu cichy dźwięk, a jego ręce przy moim ciele były nagle spragnione. Przypomniał mi, że był bardziej niż ludzko-silny i był powód, że likantropom nie wolno było zabawiać się z ludźmi. Byli delikatni. Palcami jednej ręki zagłębił się w moje ramię, siniacząc, a gdybym była ludzko-krucha mogłabym mieć więcej niż posiniaczenie, ale nie byłam ludzka, a czasem podobało mi się ostro. Siniaki, ból, wyrwały spragniony dźwięk z mojego gardła i kazały mi przycisnąć się do niego. Jego ciało było twarde i to sprawiło, że krzyknęłam ponownie i przycisnęłam się do niego mocniej. "Anita." Warknął to niemal przy moich ustach, a pierwsza strużka wzrostu jego bestii rozgorzała na mojej skórze jak wyciek czegoś ciepłego, wręcz gorącego, sunącego wszędzie wzdłuż mojej skóry. "Boże" powiedziałam i otrzymałam to pierwsze zerknięcie tygrysa wewnątrz mnie, tej wielkiej niebiesko-czarnej bestii, która dla niego wzrosła. Rozległo się głośne chrząknięcie i pukanie do drzwi. Oboje odwróciliśmy się, zaskoczeni, w kierunku dźwięku. Nathaniel wyglądał na skruszonego. "Zabawiacie się razem ludziska." "Jak długo się przyglądasz?" spytałam. "Niedługo, ale policja zatrzymała się właśnie na zewnątrz." "Cholera" powiedziałam. Spojrzałam do góry na Cynrica. "Muszę iść." "Wiem." A potem się uśmiechnął. "Ale wiem, że jest ci przykro zostawić mnie teraz, a to pomaga."

Nie byłam pewna, jak to przyjąć, więc zignorował go i poszłam w stronę drzwi, regulując broń i pasy jakby sesja obściskiwania je zmierzwiła, ale myślę, że to było bardziej po to, żeby powrócić do tej roboczej przestrzeni. Dotknęłam broni, upewniłam się, że wszystkie były tam gdzie mogłam je pochwycić, gdybym potrzebowała i udałam się do drzwi. Dałam Nathanielowi szybkiego całusa. Micah był przy drzwiach, stojąc z jedną z moich toreb ze sprzętem w ręku. Jego też pocałowałam, ale ani on, ani Nathaniel nie próbowali dostać więcej niż szybkiego całusa. Wiedzieli, że moja głowa już posunęła się do przodu, już osiadała w tym sposobie myślenia, jakiego potrzebowałam by wykonywać swoją pracę. Gdy myślisz o zabijaniu ludzi, nie chcesz myśleć o całowaniu swych ukochanych, a przynajmniej ja tego nie robiłam. To był sposób, by oddzielić tę część pracy od ciepłej, szczęśliwej części mojego życia. "Muszę iść" powiedziałam. "Wiemy" powiedział Micah. "Dzisiejszy wieczór mamy zaplanowany z Jean-Claude’m" powiedział Nathaniel, przypominając mi o podziale czasu. "Dzięki, zapomniałabym i zastanawiała się, gdzie byliście." Zaczęłam wychodzić. Micah pozwolił mi wziąć od niego obie torby. Nie pozwalasz, by inni gliniarze zobaczyli facetów niosących twoje torby; po prostu tego nie robisz. "Zrób wszystko, by wrócić bezpiecznie do nas do domu, Anito" powiedział. Spojrzałam w te oczy i powiedziałam "Zawsze." I musiałam iść, ale teraz, kiedy Brice wołał na mnie ze swojego SUV-a, a van SWAT już odjeżdżał, była we mnie ta krawędź emocji. Kochałam moich chłopaków, ale jakaś część mnie wciąż kochała także i to. Jak można podzielić siebie między zabijanie ludzi i ich kochanie? Najlepszym, co miałam odnośnie tego było po prostu zabijać złych facetów, a kochać tych dobrych, i miałam nadzieję, że te dwie listy nigdy się nie skrzyżują.

Rozdział 25 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Rzuciłam sprzęt w ciężarówce Brice'a i ledwie się zapięłam kiedy zabuksował żwirem i ruszyliśmy. Wyłapałam ruch przy lesie w pobliżu domu. To był Nicky, ledwo widoczny w zieleni liści i drzew. To musiała być jego kolej na służbie. Nie machałam, nie zrobiłam niczego by ściągnąć na niego większą uwagę - on i inni nauczyli mnie tego, ale przyglądałam mu się gdy odjeżdżaliśmy, dopóki pierwszy zakręt nie skrył go z pola widzenia. Nie pocałowałam go na pożegnanie i nie myślałam o nim, dopóki nie zobaczyłam go w lesie. Kiedy mogę zapomnieć o kimś tak smakowitym w łóżku i tak niebezpiecznym, jak Nicky, to tylko potwierdzało, że miałam zbyt wielu mężczyzn w swoim życiu. Sekretem było, co do diabła z tym zrobić? "Czy byłabyś obrażona, gdybym powiedział, że to dwoje z najpiękniejszych mężczyzn, jakich kiedykolwiek widziałem?" powiedział Brice, gdy wpadliśmy w poślizg na zakręcie starając się nadążyć za furgonetką SWAT. "Mów, co chcesz, tylko nie wsadź nas do rowu!" Trzymałam się uchwytu ze wszystkich sił. "Przepraszam!" "I dzięki za komplement," powiedziałam. "Czy ten w lesie to też jeden z twoich?" Gwałtownie zahamował na kolejnym zakręcie i pomyślałam, że wylądujemy w rowie, ale udało mu się wyjechać z tego na drogę z rozpryskiem żwiru i szelestem liści pochwyconych w wycieraczki. "Cholera, Brice" powiedziałam. "I tak, on jest mój." "Przepraszam" powtórzył. "Ja nie mogę znaleźć jednego wspaniałego chłopaka, który byłby ze mną; jak sobie radzisz z tak wieloma?" "Myślałam właśnie nad tym" powiedziałam. "Co?" zapytał. Przednia szyba dostała kolejnego klapsa od gałęzi i krzyknęłam na niego "Zwolnij albo cię skrzywdzę!" Dał mi krótki błyskawiczny rzut oka, po czym zwolnił; być może był to wyraz mojej twarzy, a może fakt, że kurczowo zaciskałam ręce na uchwycie i moim Browningu BDM. Nie strzeliłabym do niego, nie gdy jechał, ale do czasu, kiedy wpadliśmy ślizgiem za furgonetkę SWAT miałam chorobę lokomocyjną. Nigdy nie miewałam choroby lokomocyjnej.

"Ja prowadzę i zawiozę się do domu" powiedziałam, gdy wydobyłam z tyłu ostatni ze sprzętów. "Wyglądasz trochę zielono, Blake" powiedział Hill. "Brice prowadzi do bani" powiedziałam. "Hej" powiedział. Tylko na niego spojrzałam, a on w końcu skinął głową. "Przykro mi, nie jestem przyzwyczajony do gór." Podzieliliśmy się na dwa zespoły, do obstawienia dwóch wejść do domu. Brice poszedłby z jednym, ja z drugim. Oczyścilibyśmy dom rozstrzeliwując wszystko i jeśli w domu było cokolwiek, co budziło się w dzień, gdyby uciekało, musiałoby biec w kierunku jednej lub drugiej grupy. SWAT zwykle lubił mieć więcej czasu na zwiad, plan, ale światło zamierało, nie było czasu. Naszymi wyborami było pójść po zmroku z obudzonymi wampirami, lub iść wcześniej z mniejszą ilością planowania. Polowanie na potwory pełne jest chwil, gdy masz złe wybory, i gorsze, i brak wyborów. Chciałam naszego złego wyboru, zanim to obróci się w brak wyboru, a zespół, który pracował ze mną wystarczająco ufał mojemu osądowi. Wyposażyliśmy się, podzieliliśmy się, mieliśmy plan i wykonywalibyśmy plan, dopóki coś wielkiego i złego go nie zmieni. Spojrzałam na ciemniejące niebo i modliłam się "Boże, pozwól nam skończyć zanim wampiry powstaną na noc." Nie wierzyłam, że Bóg spowolniłby dla nas słońce na niebie, ale tylko dlatego, że czegoś prawdopodobnie nie uzyskasz nie znaczy, że nie należy o to prosić, bo nigdy nie wiesz, czasami aniołowie trzymają się za ręce.

Rozdział 26 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Weszłam do domu za wysoką czarną, opancerzoną postacią Hilla, z Killianem, zaledwie centymetry ode mnie wyższym i Jungiem, nieco wyższym, z tyłu i w bok ode mnie. Saville, który górował nad nami, użył taranu, by otworzyć drzwi i zamykał pochód. Nie zerkałam wstecz by go zobaczyć; po prostu wiedziałam, że tam będzie. Ufałam wszystkim w pokoju, że wykonają swoją robotę. Jego zadaniem było zabezpieczenie całego pomieszczenia, tak żeby nic nie wbiegło do pokoju i nie zaskoczyło nas kiedy zgładzamy wampiry. Naszym, Junga i moim, zadaniem było podzielić dziesięciu widocznych w pokoju wrogów pomiędzy naszą dwójkę. Hill pozostawał przy moim ramieniu z jego AR-15 osłaniającym mnie, na wypadek gdyby jeden z "zabitych" stał się zbyt żywy. Killian pozostawał u boku Junga robiąc to samo dla niego. Salon był po prostu normalnym salonem z kanapą, sofą i poduchą do siedzenia osadzoną naprzeciwko małego odbiornika telewizyjnego, za wyjątkiem wampirów leżących w rzędzie. Większość z nich była w śpiworach zasuniętych kompletnie na kształtach ciała. Dwoje z nich było po prostu zawiniętych w prześcieradła. W filmach to wszystko jest jak Drakula, Książę Ciemności, wszystkie te trumny i świece, ale legowiska większości współczesnych amerykańskich wampirów są bardziej jak piżamowe przyjęcia niż lochy. Nie było tam po prostu żadnego sensu prezentacji. Saville odsunął wielkie zasłony panoramicznego okna za nami wpuszczając późno popołudniowe promienie słoneczne. Większość z tych wampirów była prawdopodobnie zbyt młoda, by poruszyć się przed nastaniem pełnej ciemności, ale jeśli któryś z nich był wystarczająco stary, by powstać wcześniej, światło w pomieszczeniu zapobiegłoby temu. Po pierwsze, światło słoneczne uderzające w substytut "trumny" po prostu utrzymałoby je martwymi dla świata. Po drugie, jeśli byli wystarczająco potężni, by obudzić się w świetle uderzającym poza ich kryjówkami, to uczucie ciepła promieni słonecznych pozwoliłoby im się podwójnie zastanowić nim wyszliby wcześniej. Oczywiście, kiedy zaczęliśmy do nich strzelać mogli ryzykować, ale to był najlepszy środek ostrożności jaki mieliśmy. Kiedy polujesz na wampiry, słońce zawsze jest twoim przyjacielem. Gęste popołudniowe światło wypełniało połowę pokoju, pozwalając nam dostrzec, że wszystkie śpiwory były w różnych kolorach, jakby kupowali je wszystkie razem na jakiejś

wyprzedaży, lub po prostu chcieli, by nie pasowały tak, żeby nikt nie użył niewłaściwego worka przez pomyłkę. Jeden zestaw pościeli pokrywały postaci z kreskówek. Miałam nadzieję, że pościel była z przeceny, ale obawiałam się, że to było coś więcej. Postać pod nimi wyglądała na małą, ale to była czwarta po mojej stronie a piąta po stronie Junga; mieliśmy dużo strzelania między nami a tą postacią. Umościłam karabin przy moim ramieniu i skinęłam na Hilla. Ukląkł na górze śpiwora i otworzył go. Otwieranie większości dobrych śpiworów było dwuręczną robotą; to, że Hill był skłonny nie mieć żadnej aktywnej broni w dłoniach i zaufał mi, że go osłonię było najwyższą pochwałą, jaką każdy z tych mężczyzn miał dla kogokolwiek. Skupiłam uwagę jak sukinsyn i starałam się być godna tej pochwały. Włosy były jasne, ale nie tak jasne jak twarz. Twarz była młoda i pewnie kobieca, ale to nie miało znaczenia i szczerze mówiąc, nie starałam się o tym myśleć. Hill pstryknął zdjęcie twarzy aparatem kompaktowym. Wymierzyłam pomiędzy te błogo zamknięte oczy i pociągnęłam za spust. Impet zakołysał mną trochę, ale to zmieniło twarz wampira w czerwoną ruinę. Nie było to ścięcie, ale było cholernie blisko i to za pomocą tylko jednego strzału. Karabin Junga zabrzmiał po mnie echem. Dźwięki odległych karabinów rozeszły się w głębi domu: Brice i inni oczyszczali sypialnie tam, gdzie gniazdowała reszta wampirów. Hill i ja przenieśliśmy się do kolejnego worka. Ciemne włosy, blada skóra; strzał! Afroamerykanin, większy, mężczyzna; strzał! Długie blond włosy, kobieta; strzał! Łysy starszy mężczyzna; strzał! Pościel z kreskówkami była następna. Hill próbował po prostu ich wyciągnąć, ale były zbyt mocno opatulone. Jung był przy swojej owiniętej w prześcieradło postaci, a Killian ukląkł przy Hillu, gdy oboje próbowali rozpakować małe nieumarłe pakunki. Hill postarał się odwinąć naszą pierwszą a twarz była taka młoda. Nie więcej niż osiem lub dziewięć lat, gdy umarł. Wampiry tak młode są nielegalne; są traktowane jako molestowane dzieci, a przemieniający kogoś tak młodego zarobi wampirzą karę śmierci. Większość wampirów zabiłaby każdego, kto przemienił sobie dziecko tak młode; żadne ludzkie prawa nie były potrzebne, by im powiedzieć jak niewłaściwe było robienie tego gówna. Musiałam wierzyć, to ciało nie żyło od lat, na długo przed nowymi przepisami, ale jak Hill pstryknął zdjęcie, nie wiedzieliśmy o tym. To może być czyjeś zaginione dziecko. Jakiś mały chłopiec z kartonu mleka na celowniku mojej broni. Wampiry są nadal ludźmi, jakimi byli przed śmiercią, na dobre czy na złe, więc jeśli ktoś stracił dziecko, to mogli odzyskać go z powrotem, ale on nigdy się nie zestarzeje, nigdy nie urośnie... Nigdy wcześniej nie spotkałam wampira, który miał poniżej dwunastki w chwili śmierci, i ostatecznie nie oszalał. Hill powiedział "Blake."

Zamrugałam i pociągnęłam za spust na tej zroszonej, świeżej, martwej twarzy. Wybuchła w czerwonej ruinie, tak jakby była zbyt dojrzałym melonem, za wyjątkiem tego, że melony nie krwawią lub nie wycieka z nich czaszka i mózg. Wampir Junga był starszy, przynajmniej nastolatka. Pociągnął za spust, a jej głowa po prostu stała się drobnym czerwonym oparem. Modliłam się, żeby oboje dzieci były najstarszymi wampirami w pokoju. Nie chciałam by zdjęcia, które właśnie wykonaliśmy były ostatnimi zdjęciami rodziców mających swoich ulubieńców. Spoglądałam na każdy sposób i każdy jeden z nich był zakrwawiony. Światło słoneczne za nami było kruche i niemal przygasło. Mogliśmy wrócić za jakiś czas i umieścić kulę w każdej klatce piersiowej, ale jeśli wstaliby wcześniej teraz żaden z nich nie miał oczu do robienia gówna wampirzym wzrokiem lub ust do gryzienia i w ten sposób główne bronie wampirów zniknęły. Jung i ja zaczęliśmy tam, gdzie byliśmy, Hill i Killian złuszczali pościel i torby, więc mogliśmy zobaczyć, w co celowaliśmy. Byłam bardzo bezpieczna z głowami posłanymi do piekieł, że byli wystarczająco martwi, ale jeśli zabierasz serce wampira, to lepiej, zobaczyć dokładnie to, do czego celowałeś. Zawsze lepiej widzieć w co się celowało. Szliśmy od ciała do ciała na zewnątrz, w tym czasie niszcząc serca. Nawet przy specjalnych zatyczkach do czasu, kiedy skończyliśmy dzwoniło mi w uszach. Słońce zaszło oddech później; Czułam jego odejście, niczym rękę przez moje serce, a moment później poczułam wampira. Czułam, że się obudził. "Pominęliśmy jednego!" Krzyknęłam. Hill spojrzał na ciała. "Oni nie żyją." "Nie ten pokój." Killian wydostał radio i powiedział "Blake mówi, że pominęliście jednego." "Wszystko tu jest martwe, poza nami" powiedział Derry. Wtedy zaczął się wrzask i świeże strzały. Wpadliśmy z powrotem w formację, Hill pierwszy, ja, Jung, Killian, Saville. Zrobiliśmy to bez pytania lub potrzeby kwestionowania siebie nawzajem. Wpadliśmy z powrotem do planu, lecz teraz biegliśmy do innych pomieszczeń, naszych innych mężczyzn, w kierunku dźwięku pistoletów i krzyku, bo to była nasza praca, biec w stronę kłopotów.

Rozdział 27 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Hill zanurkował do pierwszej małej sypialni, ale był ledwo w drzwiach nim wrzasnął "Czysto!", co oznaczało, że wszyscy zrobiliśmy co w naszej mocy by być wsparciem, zawróciliśmy niemal w miejscu i przeszliśmy do ostatniej sypialni. Wrzaski tak czy inaczej dochodziły stamtąd i jeśli nie byłoby ze mną SWAT mogłabym po prostu pójść tam, ale w tym szaleństwie była metoda nie pozostawiająca szans złoczyńcy za nami. Jeżeli Hill powiedział, że pierwszy pokój był czysty, to był, a my po prostu mieliśmy bajzel w drugim pokoju. Ja wciąż nie weszłabym najpierw do pierwszego pomieszczenia; właściwe niewłaściwe, prawdziwe. Hill i ja weszliśmy; on obrał prawo, a ja pozostałam wraz z nim. Jung i Killian próbowali wejść na naszych tyłach, ale nie było miejsca dla nikogo innego w sypialni. Trzej mężczyźni musieli pozostać na zewnątrz, ponieważ każdy cal powierzchni miał już uzbrojonego, stojącego na nim mężczyznę. Derry faktycznie klęczał na zakrwawionym łóżku, na szczycie dwóch krwawych kształtów ciał, ponieważ nie było tam miejsca. Brice był u stóp łóżka, z przodu stosu zakrwawionych śpiworów. Hill wziął nas na prawo, ponieważ szerokie plecy Montague'a stały po lewej, z karabinem u ramienia. Wycelowaliśmy tam, gdzie oni, ale to Hermes, stojący w kącie pomiędzy szafą i stolikiem nocnym, był tym w którego wszyscy celowali, ponieważ on mierzył w każdego innego. Co do cholery? Wyłapałam ruch za dużym facetem, dostrzegłam bladą rękę i wiedziałam, że za nim jest wampir. W filmach twarz Hermesa byłaby odkryta więc mogłabym zobaczyć jego oczy i wiedzieć, czy został opanowany przez wampira, ale w realnym życiu twarz jest zakryta a kask osadzony nisko. Miał karabin ciasno wtulony jak reszta z nas, więc jego twarz była na tyle na ile można niewidoczna, ale celował w swoich kolegów; miał napieprzone w umyśle. Chciałam zapytać, co poszło źle. Jak to się stało? Ale później byłby czas na pytania; w tej chwili potrzebowaliśmy rozwiązań. Rozwiązań, które nie kończą się śmiercią któregokolwiek z naszych ludzi. Montague starał się mówić spokojnie. "Hermes, pomogłem ci zbudować huśtawkę dla twojego dziecka. Pamiętasz?" Protokół był taki, że próbowałeś pomóc owładniętej osobie przypomnieć sobie samego siebie, opierając się na idei, że nadal gdzieś tam był i walczył, by się uwolnić. To nie był zły pomysł.

"Czemu strzelałeś do tej kobiety, Monty?" spytał Hermes i brzmiał na autentycznie zdziwionego. "Ona jest wampirem" powiedział Montague, czyniąc swoje słowa powolnymi, spokojnymi. Czas na wrzaski się skończył; musieliśmy załagodzić sytuację. "Nie, mylisz się. Ona jest człowiekiem, a ty ją postrzeliłeś." Wydawał się zdezorientowany, co było dobre. Hermes wiedział, że coś było nie tak; może on gdzieś tam był? "Hermes, znasz mnie, znasz każdego z nas, nigdy nie zastrzelilibyśmy niewinnej kobiety." "Nie..." powiedział powoli Hermes "Nie, nie zrobilibyście tego." Przemówiła zza jego osłony. "Proszę, nie pozwól im mnie zabić! Proszę!" "Wy nie, ale ktoś ją postrzelił" powiedział Hermes, a jego ramiona przesunęły się zaledwie o ułamek. "Nie znam go." Celował w Brice'a. "Postrzelił mnie" powiedziała kobieta i były w tym łzy i drżenie głosu. Lufa Brice zachwiała się i usłyszałam, jak mówi "Przepraszam..." a potem święte przedmioty rozbłysły do życia. Użyła swego głosu, a to była świeża wampirza moc. Sztuczki wzrokowe nie zawsze rozświecały święte obiekty za wyjątkiem tego na kogo były skierowane, ale głos, głos ze złym zamiarem to robił. Pistolet Brice'a uniósł się w górę, celując stabilnie, pominąwszy to, że nie było niczego, w co chcieliśmy celować. Żaden z nas nie chciał zastrzelić Hermesa, a nikt z nas nie miał szans na strzelenie do wampira za nim. Cholera. Mój krzyż zapłonął bielą i błękitem tego świętego ognia, który nigdy naprawdę nie był gorący, dopóki nie dotknęło go ciało wampira, ale był jasny. Cieszyłam się, że światła w sypialni były włączone, bo w przeciwnym razie mogłabym zostać oślepiona, ale teraz to połączyło się ze światłem w pokoju i mogłam spoglądać przy tym z ukosa, oprócz tego, że jedynym, co mogłam naprawdę zobaczyć był Hermes. Nie bił od niego święty blask. Musiała go namówić do zdjęcia świętego obiektu, lub zdarła go z niego, zanim napieprzyła mu w umyśle. Gdyby wciąż miał go na sobie, nie byłaby w stanie nim zawładnąć, jeśli wierzył. Czy Hermes miał chwilę zwątpienia? Później; będę się martwić o jego ewentualny kryzys wiary później. Wampir teraz krzyczał. "Pomóż mi!" Miałam chwilę by zobaczyć napięcie Hermesa; poruszyłam się, poprowadziłam swoje ciało wszystkim, co miałam. Skoro byłam nadnaturalnie szybka, odwołałam się do tego i poprowadziłam swoje ciało nisko w Brice'a. Karabin wypalił trafiając, gdy Brice i ja wciąż

opadaliśmy na podłogę. Byłam na górze po boku Brice'a, z nim leżącym na zakrwawionych śpiworach. Łóżko skryło nas i akcję przed widokiem. Hill powiedział "Blake" Odpowiedziałam jedyną rzeczą, która przyszła mi do głowy. "Tutaj!" "To samo, przede mną!" Zajęło mi chwilę, i miałam nadzieję, że zrozumiałam zaszyfrowaną wiadomość, bo jeśli nie... ufałam Hillowi, a on ufał mi. Zsunęłam się z Brice'a i czołgałam się do rogu łóżka, przechodząc na jedno kolano, karabin trzymałam po drugiej stronie ciała, osadzając stopę w dywanie na sposób, w jaki to robisz na torze, z palcami jednej ręki na ziemi, by wspomóc odbicie. Wysapałam modlitwę i wyobraziłam sobie przerzucenie Hermesa przez ścianę, drogą jaką to robisz w judo; nie dążysz do rzutu na matę, celujesz tym cale poniżej maty. Podniosłam się z podłogi i wystrzeliłam na niego, ufając, że byłam szybsza niż Hermes mogący do mnie wycelować, albo że inni mężczyźni zastrzeliliby go, zanim zdążyłby to zrobić. To było jak magia; w jednej chwili byłam na podłodze, w następnej trzasnęłam głęboko w ciało Hermesa, uderzając ze wszystkim, co miałam. To było jak gigantyczna ręka uderzająca go w tył. Nastąpiło ostre chrupnięcie, trzaskający dźwięk i kobiecy krzyk. Miałam chwilę czucia ciała Hermesa poddającego się pod moim naciskiem, zobaczyłam bladą rękę wystającą z tyłu, a potem za moimi plecami byli mężczyźni, ręce chwyciły strzelbę Hermesa, porywając go. Uniosłam swój karabin odnajdując ciało idące za tym bladym ramieniem, gdy inna lufa karabinu pojawiła się w moim polu widzenia. Upadłam na kolana i odwróciłam głowę właśnie wtedy, gdy karabin rozbrzmiał tak głośno, że zostałam ogłuszona. Ochroniłam oczy przed rozbłyskiem wylotu lufy, ale moje uszy poza specjalnymi zatyczkami były pozostawione same sobie. Wewnątrz mojej głowy była mieszanina dziwnej ciszy i stłumionego-prawie-szumu. Głowa dzwoniła od bliskości wystrzału, a ja z trudem rozglądałam się dookoła i patrzyłam, co się dzieje. Głowa wampira zniknęła, zdmuchnięta przez pocisk Montague'a. Jej ciało zostało rozniesione na ścianie, w powyginanym zarysie jak u postaci z kreskówki. Widziałam teraz wyraźnie rany jej klatki piersiowej i znałam część z tego, co poszło nie tak. Rana była zbyt daleko na lewo. Taa, ktoś przestrzelił jej pierś na wylot, ale serce zostało pominięte. Wokół jej ciała był większy kontur i myślę, że to od Hermesa uderzającego w ścianę. Hermes był na zakrwawionym łóżku z dwoma innymi mężczyznami na sobie, używającymi skręconych więzów na jego nadgarstkach. Jeśli wampir nie był martwy, wtedy napieprzenie w umyśle nadal działało. Montague pochylał się nade mną. Trzymał mnie za

ramię i chyba coś mówił, ale nie mogłam go usłyszeć. Było tak jakby wszystkie dźwięki były na drugim końcu jakiegoś wypełnionego bawełną korytarza, powtarzając się echem, fragmentami, ale niczym, co potrafiłabym faktycznie zrozumieć. Zerwał swoją maskę i widziałam ruch jego ust. Rozpoznałam moje imię, ale mogłam tylko potrząsać głową i próbować wzruszyć ramionami poprzez ten cały ekwipunek. Podniosłam rękę i pomachałam nią w pobliżu mojego ucha, potrząsając głową w tym samym czasie. Uchwyciłam go wymawiającego "Przepraszam." Podciągnął mnie na nogi, a ja pozwoliłam mu to zrobić. Wrzasnął obok mojego ucha "Zostałaś trafiona?" Trafiona, nie ranna; oznaczało to postrzelenie lub zranienie większe niż tylko częściowe ogłuszenie. Pokręciłam głową. Zostawił mnie stojącą tam i zaczął używać skręconych więzów na nadgarstkach innych martwych wampirów. To było standardowe, związać wszystkich w domu, nawet martwych, tak na wszelki wypadek, gdyby umarli nie byli tak martwi jak się wydawali. Zabrali Hermesa z pokoju, ale Hill klęczał u stóp łóżka. O cholera, Brice. Proszę, Boże, nie pozwól mu umrzeć w jego pierwszą noc na zewnątrz. Hill uciskał ramię Brice'a, ale on siedział, mrugając - żywy. Świetnie, kurwa, super! Odległe wycie syren docierało poprzez brak wyraźnego dźwięku. Mój słuch powracał i zaczęłam odbierać urywki dźwięku prawie tak szybko, jak o tym pomyślałam. "Żebra złamane" i spojrzałam w dół na Hilla i Brice'a. Głos Brice'a dobiegł metaliczny, ale czystszy. "Dzięki za uratowanie mi... ale musiałaś..." Ostatecznie był wdzięczny, że ocaliłam go przed strzałem w klatkę piersiową, ale siła "ocalenia" prawdopodobnie złamała mu nieco żeber. Nazwałam go niewdzięcznym smarkaczem. Roześmialiśmy się, on się skrzywił, a następnie dwóch mężczyzn w odmiennych uniformach przybyło z noszami i sprzętem. Były tu służby medyczne; moja praca została zakończona. Leczenie chorych nie należało do moich zadań, tylko sprawianie by martwi leżeli i się nie ruszali. Spojrzałam na zakrwawione łóżko, z krwawym stosem śpiworów obok Brice'a i Hilla. Wykonałam moją pracę. Wyniosłam się z pokoju i dałam miejsce ratownikom by wykonali swoją.

Rozdział 28 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Gdybym była na własną rękę, lub po prostu z innym Nadnaturalnym Oddziałem Marszałków, mogłabym wrócić do domu, ale praca ze SWAT oznaczała, że musiałam podać swoją wersję wydarzeń, ponieważ mieliśmy rannych funkcjonariuszy. Siedziałam przy stoliku, skulona nad moją n-tą filiżanką naprawdę kiepskiej kawy, czując zaschniętą krew na moich spodniach, marszczącą się, jak przesuwałam swój ciężar na twardym, metalowym krześle. Dwóch mężczyzn w ładnych, czystych garniturach siedziało naprzeciwko mnie, pytając o to samo po raz dwunasty. Zaczęłam się na nich wkurzać, troszeczkę. Detektyw Preston powiedział "W jaki sposób Oficer Hermes złamał nogę?" Podniosłam wzrok znad blatu, by na niego spojrzeć. Był wysoki, chudy, łysiejący i nosił okulary, które były zbyt małe i okrągłe do jego pociągłej, kanciastej twarzy. "Zadajecie w kółko te same pytania, bo myślicie, że przełamiecie mój opór i opowiem inną historię, czy też wy chłopcy nie macie po prostu nic lepszego do roboty?" Potarłam oczy palcami. Czułam piasek pod powiekami i byłam zmęczona. "Pani Blake..." Spojrzałam wtedy i wiedziałam, że to nie było przyjazne spojrzenie. "Marszałek, Marszałek Blake, a fakt, że o tym zapominasz jest bądź umyślny, lub jesteś po prostu dupkiem; które z tego? To taktyka, czy po prostu jesteś niegrzeczny?" "Marszałek Blake, musimy zrozumieć, co się stało, by móc zapobiec powtórzeniu się tego." Drugi detektyw odchrząknął. Oboje spojrzeliśmy na niego. Był starszy, cięższy, jakby nie widział wnętrza siłowni od dekady lub dłużej. Jego białe włosy zostały ścięte krótko i starannie przy jego łagodnej twarzy. "Tym, czego ja nie rozumiem, Marszałku, to w jaki sposób przeniosłaś się wystarczająco szybko i wystarczająco silnie, by złamać żebra zarówno Marszałka Brice'a i Oficera Hermesa, a także złamać Hermesowi nogę? Dlaczego zaatakowałaś własnych ludzi?" Pokręciłam głową. "Znasz odpowiedź na to wszystko." "Udobruchaj mnie." "Nie" powiedziałam.

Obaj jakby zesztywnieli na krzesłach. Owens, ten niższy, okrąglejszy, uśmiechnął się. "Cóż, Marszałek Blake, to tylko procedura." "Być może, ale to nie moja procedura." Odsunęłam krzesło i wstałam. "Usiądź z powrotem" powiedział Preston. "Nie, jestem oficerem federalnym, więc wy chłopaki mną nie rządzicie. Gdybym była ze SWAT, mogłabym tu siedzieć i to przyjąć, ale nie jestem, więc nie. Już odpowiedziałam na wszystkie pytania, a odpowiedzi nie zamierzają ulec zmianie, więc... " pomachałam im i ruszyłam do drzwi. "Jeśli kiedykolwiek ponownie chcesz pracować ze SWAT będziesz tu siedzieć tak długo, jak chcemy, żebyś tu siedziała i będziesz odpowiadać na każde pytanie jakie zadamy" powiedział Preston. Pokręciłam głową i uśmiechnęłam się. "Nie widzę w tym nic zabawnego" powiedział Owens. "Ostatnio jak słyszałam, Brice i Hermes, zarówno, zamierzają niemal wspaniale się wygoić." Preston wstał, używając tego wysokiego, patykowatego wzrostu by popatrzeć w dół na mnie. Nic mnie to nie obchodziło. "Hermes ma ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, a ty wepchnęłaś go w ścianę, zostawiając pieprzony odcisk jego ciała i zakopując wampira połowicznie w ścianie, rzuciwszy w nią Hermesem. To nie jest standardowa procedura operacyjna, Blake. Chcemy zrozumieć, co się stało." "Masz gdzieś moje badania krwi. Jestem pewna, że to pomoże ci zrozumieć to wszystko." "Nosisz sześć różnych rodzajów likantropii, ale nie zmieniasz kształtu, co jest medyczną niemożliwością." "Taa, jestem po prostu medycznym cudem i zabieram moją cudowną dupę do domu." "Jakiego domu?" powiedział Owens. Spojrzałam na niego, mrużąc oczy. "Co?" "Twojego domu, czy Cyrku Potępieńców i Mistrza Miasta St. Louis; do jakiego domu idziesz dziś wieczorem?" "Cyrk Potępieńców dzisiaj, nie żeby to była jakakolwiek twoja sprawa." "Dlaczego dzisiaj tam?" zapytał. Byłam zmęczona, inaczej nie odpowiedziałbym. "Ponieważ zaplanowaliśmy, że będziemy tam dzisiaj spać."

"Kim są my?" zapytał Owens i coś w tym, jak to powiedział kazało mi podejrzewać, że chodziło bardziej o moje życie osobiste niż zawodowe. Pokręciłam głową. "Nie jestem ci winna mojego życia osobistego, detektywie Owens." "Są ludzie w oddziale, którzy wierzą, że twoje życie osobiste sprzeniewierza się twojej lojalności." "Nikt, kto kiedykolwiek umieścił swoje ramię obok mojego i udał się ze mną w niebezpieczną sytuację nie kwestionuje mojej lojalności. Nikt kto wszedł ze mną dziś do tego domu nie kwestionuje mojej lojalności i szczerze mówiąc, to wszystko co mnie obchodzi w tym temacie." "Możemy zarekomendować, że jesteś zbyt niebezpieczna i nieprzewidywalna, by pracować ze SWAT tutaj w St. Louis" powiedział Owens. Pokręciłam głową, wzruszyłam ramionami. Łatwiej było to zrobić teraz, gdy nie byłam w kamizelce i całym tym uzbrojeniu. "Zrobisz cokolwiek do cholery chcesz zrobić. Nic co powiem nie zrobi cholernie żadnej różnicy. Najwyraźniej postanowiłeś wykorzystać przeciwko mnie moją orientację seksualną." Powiedziałam to celowo w ten sposób; ja też znałam zasady. "Nie kwestionowaliśmy twojej orientacji seksualnej, Marszałek Blake" powiedział Owens. "Jestem poliamoryczna, co znaczy kochać więcej niż jedną osobę, a usłyszałam, że powiedziałeś, iż fakt, że nie byłam białą, uprawiającą seks w pozycji misjonarskiej monogamicznką zagraża mojej lojalności. Czy to nie jest to, czego używają mówiąc o homoseksualnych funkcjonariuszach?" "To nie liczba mężczyzn z którymi żyjesz, jest tym czemu się sprzeciwiamy, to jest to, że oni wszyscy są zwierzołakami i wampirami" powiedział Preston. "Więc, dyskryminujesz moich chłopaków, ponieważ mają chorobę?" Owens dotknął ramienia Prestona. "Nie dyskryminujemy nikogo, Marszałek Blake." "Więc, nie jesteście uprzedzeni wobec wampirów lub zmiennokształtnych?" spytałam. "Oczywiście, że nie, to byłoby nielegalne" powiedział Owens. Ciągnął za ramię Prestona aż wyższy mężczyzna usiadł. Ja pozostałam na stojąco. "Dobrze wiedzieć, że nie jesteście przesądni na podłożu choroby lub orientacji seksualnej." "Poly-cośtam nie jest orientacją seksualną; to wybór stylu życia" powiedział Preston. "To zabawne, myślałam, że to moja orientacja seksualna, ale jeśli jesteś psychologiem z doświadczeniem w zakresie seksualności, jak najbardziej, masz rację."

"Dobrze wiesz, że nie jestem" powiedział Preston i pierwsza podpowiedź prawdziwego gniewu wpełzła w jego głos. Gdybym kontynuowała drażnienie go, może mogłabym sprawić, żeby krzyczał a to byłoby także na nagraniu. "Nie mam pojęcia, jakie są obszary twojej fachowej wiedzy, detektywie Preston. Myślałam, że skoro mówiłeś o moim życiu seksualnym jak ekspert, musisz wiedzieć coś, czego ja nie wiem." "Nie powiedziałem ni cholery na temat twojego życia seksualnego." "Przepraszam, myślałam, że tak." "Wiesz cholernie dobrze, że nie." "Nie" powiedziałam i dałam mu pełne zmartwienie w moich oczach i początki złości w moim zimnym, opanowanym głosie "Nie, nie wiem tego w ogóle. W rzeczywistości, myślałam, że usłyszałam jak obu z was kwestionuje moją lojalność wobec odznaki i mojej służby, bo sypiam z potworami, a to musi oznaczać, że też jestem potworem." "Nigdy tego nie powiedzieliśmy" powiedział Owens. "Zabawne" powiedziałam "ponieważ to jest to, co usłyszałam. Jeśli nie to mieliście na myśli, to proszę mnie oświecić. Powiedzcie mi, o co właściwie chodzi, panowie. Powiedzcie mi, czego nie zrozumiałam z tej rozmowy." Stałam tam i patrzyłam na nich. Preston piorunował mnie wzrokiem, ale to Owens powiedział "Nigdy nie kwestionowalibyśmy twojego życia domowego, twojego życia seksualnego, czy sugerowali, że ludzie, którzy cierpią z powodu likantropii lub wampiryzmu, są mniej godni praw i przywilejów przyznawanych każdemu w tym kraju." "Kiedy będziesz ubiegać się o urząd, daj mi znać, żebym na ciebie nie głosowała" powiedziałam. Wyglądał na zaskoczonego. "Nie ubiegam się o urząd." "Hę, zwykle, gdy ktoś mówi jak polityk to o coś się ubiega" powiedziałam. Zarumienił się, w końcu rozzłoszczony. "Możesz iść Marszałku. Tak naprawdę, może lepiej idź." "Z chęcią" powiedziałam i zostawiłam ich by złościli się razem, i prawdopodobnie nadal na mnie. Mogli polecić, że nie wolno mi już więcej wychodzić ze SWAT, ale byłoby to po prostu polecenie, a pozostali oficerowie nie lubili tych gości ani trochę bardziej niż ja. Mogli polecić wszystko co chcieli; mogli iść do diabła ze wszystkim czym się przejmowałam. Ja jechałam do domu.

Rozdział 29 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Tym, czego chciałam był prysznic, dobre przytulanie, jedzenie, dobry seks i sen. Tym, co otrzymałam, była dwójka moich kochanków kłócących się tak głośno, że słyszałam to przez zasłony, które składały się na ściany salonu w podziemiach Cyrku Potępieńców. Nicky był za mną niosąc jedną z moich toreb ze sprzętem; Claudia miała inną torbę. Była wyższa niż Nicky o centymetry, jedna z najwyższych ludzi, jakich kiedykolwiek spotkałam i zdecydowanie najwyższa kobieta. Jej długie czarne włosy związane były z tyłu w swoim zwykłym wysokim, ciasnym kucyku. Pozostawiało to jej twarz ciemną i gładką i uderzająco piękną. To nie było piękno delikatnych żeńskich rzeczy, ale to z siły i wzrostu, rzeźbionych kości policzkowych. Wyglądała świetnie bez odrobiny makijażu, ubrana w czarne spodnie i czarny top bez rękawów nieoficjalnego umundurowania strażników. Ukazujące się barki i ramiona były umięśnione i wyrzeźbione tak, że robienie najmniejszego ruchu sprawiało, iż jej ramiona uginały się i falowały z mięśniami. Nicky był szerszy w barkach, ale Claudia nie wyglądała przy nim na małą. Wyglądała na wysoką, silną i niebezpieczną. Kabura na ramię i pistolety były prawie niekonieczne, podobnie jak dodatkowa róża na górze twego urodzinowego tortu gdy lukier był już gęsty i gruby. Fakt, że była szczurołakiem, co czyniło ją szybszą i silniejszą niż ja, oznaczał iż wygląd był całkowicie trafny. Claudia była niebezpieczna, ale była po naszej stronie, więc to wszystko było dobre. Poza tym, miała sumienie, w odróżnieniu od Nicky'ego, który musiał pożyczyć moje. Sumienie powstrzymuje cię od bycia tak zabójczym, jak mógłbyś być. Staliśmy tuż za ciężkimi, wyglądającymi jak wejście do lochu drzwiami, które prowadziły do podziemia. Zwiewne zasłony zaczynały się prawie w drzwiach. Złoto, szkarłat, i srebro tkaniny było jasnym zaskoczeniem po nagim kamieniu przedsionka i długich schodach prowadzących do drzwi. Stałam patrząc na piękne zasłony i nie chciałam iść dalej. Jeśli Nathaniel i Micah nie zostawaliby już tu na noc, mogłabym się odwrócić i odejść z powrotem po schodach i do domu. Mogliśmy wszyscy usłyszeć kłócących się Mephistophelesa i Ashera. Asher był zdenerwowany tym, że Devil, Dev, pseudonim Mephistophelesa, chciał spać z kimś innym. Wtedy usłyszałam głos Kelly, jednej z pozostałych żeńskich strażników: "Przestańcie, oboje, to koniec, okej? Nie będę z nim spać, Asher; on jest twój, cały twój."

"Mam prawo do sypiania z kobietami" powiedział Dev. "Taka była nasza umowa." "Asher może zgodził się, że możesz sypiać z kobietami, ale ma zamiar przysporzyć ci o to tyle cierpienia, że nie będziesz w stanie tego robić." "Kelly..." "Nie, Dev, przepraszam. Jesteś słodki, ale nikt nie jest wystarczająco słodki dla tego rodzaju żalu; poza tym, nie kradnę cudzych mężczyzn, a ty definitywnie należysz do Ashera, albo nie musiałbyś tego znosić. " Głos Mephistophelesa "Jestem biseksualny, nie homoseksualny; co oznacza, że lubię też kobiety. Nie poświęcę tego, nawet dla ciebie." "Więc to wszystko było kłamstwem." Głos Ashera dzierżył rozpacz i gniew, jak gorące popioły na skórze. Jego głos utrzymywał negatywne emocje na sposób w jaki Jean-Claude'a mógł utrzymać seks i miłość. Serce opadło mi do żołądka, tak, że bolało od klatki piersiowej do jelit. Nazywają to złamanym sercem, ale to nie twoje serce pęka, to bardziej jakby twoje wnętrzności wyrywały się z klatki piersiowej do jelit, więc czujesz się pusty. Kochałam Ashera, ale również zaczynałam go trochę nienawidzić. Ta jego niebezpieczna, niemal szaleńcza zazdrość doprowadzała nas wszystkich do szału. Zasłony zostały szarpnięte na boki i wkroczyła przez nie Kelly. Miała zaledwie kilka centymetrów więcej niż ja, długie blond włosy splecione z tyłu w wysoki, ciasny warkocz; czarny t-shirt i czarne dżinsy były trochę zbyt surowe dla jej karnacji, czyniąc ją wyglądającą tak, jakby kłótnia sprawiła, że zbladła ze złości, ale wiedziałam, że to nie było to. Kelly nie bladła; czerwieniła się, kiedy była wystarczająco zła. Wywarczała swe słowa, poprzez nie mruczała strużka jej wewnętrznej lwicy. "Są cali twoi, Anito. Nie wiem, jak do diabła wytrzymujesz z nimi wszystkimi." "Seks jest naprawdę dobry" powiedziałam i wzruszyłam ramionami. Pokręciła głową, sprawiając, że jej długi, ciasny warkocz podskoczył. "Nie istnieją seksualne sztuczki, które sprawiłyby, że znosiłabym ten poziom gówna od kogokolwiek." Powiedziałam jedyną prawdę jaką miałam. "Miłość sprawia, że robisz głupie rzeczy." Spojrzała na mnie. "Kochasz ich wszystkich? Jak możesz kochać ich wszystkich?" Pomyślałam o tym. Myślałam o staraniu się wyjaśnić, że ich kocham, ale nie wszystkich tym samym rodzajem miłości, ale wiedziałam na sto procent, że to było coś więcej niż tylko pożądanie, czy przyjaźń. "Taa, najwyraźniej tak." Machnęła raczej niejasno ręką w powietrzu, jakby ścierała coś, czego nie widziałam. "Cóż, nie dotykam żadnego z twoich mężczyzn. Są dla mnie zbyt skomplikowani. Żaden z nich nie wie jak po prostu przelecieć i zostawić to w spokoju."

"Myślę, że Dev wie" powiedziałam. "Taa, ale on jest zakochany w Asherze, a ten jeden jest pochrzanionym kolesiem." "Mogę cię usłyszeć" zawołał Asher. "Dobrze" odkrzyknęła do zasłony. "Mam kurewską nadzieję, że możesz. Dev i ja po prostu byśmy się pieprzyli, tylko pieprzyli, ty niepewny skurwysynu, ale nie, tu musi chodzić o emocje, bo jesteś bardziej paranoiczną babą niż ja kiedykolwiek będę!" Jean-Claude powiedział "Mephistopheles dba o ciebie Asher, wiesz, że to robi." "Tak jak i ty, ale pierwszy kawałek cipki, która przyjdzie i gonisz za tym jak pies za suką i wiem, że tam jesteś, Anito." Westchnęłam i po prostu odepchnęłam zasłony na boki. Najwyraźniej Asher zamierzał wszcząć kłótnię z każdym z nas. "Jako jedna z suk w wypowiedzi, myślę, że poczułam się obrażona" powiedziałam jak przeszłam przez nie z Nickym i Claudią za plecami. Nie chciałam się kłócić, ale to nie znaczyło, że nie będę się kłócić. Miałam przelotne spojrzenie na Deva jak przechodził przez zasłony po drugiej stronie, idąc w stronę sypialni, kuchni, wszystkiego innego. Najwyraźniej, pozostawił nam kłótnię, a może był po prostu zbyt zły, by zaufać sobie, a może zbyt zakłopotany. Wiedziałam, że Asher wprawia mnie w zakłopotanie bardziej niż jakikolwiek inny kochanek w łóżku, włączając Cynrica. Przynajmniej z nim wiedziałam jakie były moje i jego problemy, ale z Asherem... Znałam niektóre z jego problemów, a Jean-Claude wiedział o innych, ale szczerze mówiąc, on był jak emocjonalne pole minowe; nigdy nie wiedziałeś, kiedy ponownie na nie wkroczysz, albo jak wiele twoich relacji wyleciałoby w powietrze. Zdałam sobie sprawę, gdy pierwsza prawdziwa złość zakręciła się w moich wnętrznościach, że byłam tym zmęczona. Odwrócił się, włosy rozpostarły się wokół jego ramion i twarzy w pianie złotych fal. Rozsypały się po jednej połowie twarzy, pozostawiając jedną perfekcyjnie piękną połówkę obnażoną do światła, tak że ukazało się tylko jedno z jego lodowato niebieskich oczu. Był zły, ale nie tak zły, by zapomniał użyć włosów do ukrycia blizn na jednej połowie jego twarzy. Kiedy był zadowolony, czasem zapominał je skryć, ale przez większość czasu widziałam jego twarz poprzez zasłonę włosów, niczym złotą pajęczynę między nim a światem. Jego żakiet był bladoniebieski, co wydobywało kolor jego oczu, i wcięty w pasie tak, że podkreślał szerokie ramiona zawężające się w dół do smukłej talii i krzywizny bioder w parze namalowanych satynowych spodni, które pasowały do żakietu. Koszula, która ukazywała się na linii jego pasa była biała i prawdopodobnie jedwabna. Wciąż był ubrany w odzież, którą nosił jako kierujący przedstawieniem w Cyrku ponad nami. Gdzieś tutaj był dopasowany kapelusz, cały z niebieskiej satyny i białych pasm wstążki. Nie zawsze nosił ten sam strój, ale

widziałam jego występ w tym jednym, więc wiedziałam, że to było do pracy, nie tylko dlatego, że wyglądał w nim smakowicie, choć w dalszym ciągu wyglądał w nim smakowicie. Czy to płytkie powiedzieć, że nieco mojego gniewu rozpłynęło się, gdy przeszedł przez zasłony wyglądając zatrzymująco-serce pięknie, czy to po prostu prawda? Nawet, gdy o tym myślałam, czułam w głowie Jean-Claude'a i wiedziałam, że to nie tylko moje widzenie go tak pięknym czyniło mnie spokojną, obezwładniało mnie przed jego pięknem. To był JeanClaude, który kochał go bardziej niż ja, i robił to od wieków. Nie zawsze się dogadywali i byli w separacji przez ponad sto lat w pewnej chwili, ale Jean-Claude był niemal bezradny wobec urody mężczyzny przede mną. Oczy Ashera płonęły tym blado-niebieskim ogniem, tym ukrytym, świecącym jak zmrożony płomień przez fale jego włosów. Jego moc przejechała po mojej skórze jak zimny dreszcz. Nicky i Claudia byli na moich tyłach, zasłony zamknęły się za nimi. Słyszałam moje torby uderzające o podłogę, gdy je upuścili by mieć wolne ręce. Asher i ja nigdy nie przeszliśmy do rękoczynów, ale nie byłam jedyną zmęczoną jego gównem, a żaden ze strażników nie rozprawiał o seksie z nim, ani nie miał radosnych wspomnień Jean-Claude'a. To czyniło ich bardziej zrzędliwymi niż ja, zadając im rodzaj bólu, by wytrząsnąć z niego nieco gówna. Czułam raczej niż widziałam inny ruch w głębi pomieszczenia, zablokowanego przez wysoką postać Ashera i Nicky'ego majaczącego się u mego boku. Ale wiedziałam, że ruch był ochroniarzami Jean-Claude'a. Oboje mieliśmy co najmniej dwójkę z nich z nami przez większość czasu. Nie miałam wspomnienia Ashera kiedykolwiek uderzającego kogoś kogo kochał, a dzięki Jean-Claude'owi, ta pamięć sięgała kilkuset lat, ale mógł być więcej niż jeden powód, z których żaden nie wydarzył się z nami cieleśnie. Wtedy Asher zwrócił na mnie te świecące oczy i poczułam napór jego mocy jak niewidzialną ścianę próbującą przemieścić się przeze mnie. Kiedyś jego moc po prostu by się przetoczyła po mnie i przeze mnie, ale tak było wtedy; to było... inne. Nie zmusiłam go do spróbowania swego szczęścia przeciwko mnie odkąd umarła Matka Wszelkiej Ciemności. Asher omal mnie kiedyś przez przypadek nie zabił, bo byłam tak podatna na specyficzny posmak jego wampirzych sztuczek. Teraz stałam tam, a jego moc mnie nie poruszała. Jego piękno mnie poruszało. Wspomnienie świetnego seksu i zniewolenia mnie poruszało. Ale spoglądając w to niesamowite oblicze z odległości metra, z całym tego potencjałem, który wiedziałam, że ukrywał się pod fantazyjnymi ubraniami, czułam zimno, takie zimno jak moc, która biła od niego i próbowała przysłonić mój umysł. Starał się mnie uspokoić, albo sprawić

bym nie dbała o jego złe zachowanie, przy użyciu wampirzego podstępu. To było tak oszukańcze. "Ile razy użyłeś na mnie wampirzych sztuczek, by wygrać sprzeczkę?" Zamrugał, powieki opuściły się nad ogniem w jego oczach, tak że jego złote rzęsy były obramowaniem na tle jasnego błękitu i przez chwilę to było jak patrzenie na gorące serce jakiegoś demonicznego pieca z na wpół przymkniętymi drzwiami. "Jeśli twój święty obiekt nie świeci, to ci nie szkodzę, czyż nie tak mówiłaś?" Przytaknęłam. "Tak, ale może się myliłam, a może, jeśli chcę dać się nabrać wystarczająco mocno romantycznie, mój krzyż prostu pozwala mi to zrobić; wolna wola i tak dalej." "Twierdzisz, że twój krzyż jest wystarczająco inteligentny, by wydawać subiektywne wyroki?" "Nie, mówię, że moc z którą mój krzyż jest połączony, w którą wierzę, jest wystarczająco inteligentna, by wydawać subiektywne wyroki." "A może twój Bóg nie widzi we mnie niczego złego." Wzruszyłam ramionami. "Może." Asher zbliżył się do mnie tak, że moja wizja była pełna wszystkich tych złotych włosów, tego łamiącego serce oblicza i blasku jego oczu. Jego usta były wciąż tą samą nadąsaną perfekcją, którą były, gdy Jean-Claude zakochał się w nim po raz pierwszy. Ojcowie kościoła, którzy tak dawno temu użyli wody święconej, by spróbować wypalić diabła z Ashera, pomijali te pełne usta, jakby nawet oni nie mogli znieść zniszczenia anielskiego piękna jego twarzy. Blizny na twarzy, którymi był tak skrępowany faktycznie dotykały jedynie niewielką część jego prawego policzka. Tylko jedna długa, biała linia blizny sięgała ku perfekcyjnemu wygięciu jego ust. Tak, jakby kiedy ujrzeli, co woda święcona zrobiła z jego twarzy, nie byli w stanie znieść tego, co zrobili. Czasami, gdy czynisz zło, musisz uświadamiać to sobie tak jasno, tak ostro, że naprawiasz swoje postępowanie. Zawsze zastanawiałam się, czy księża, którzy torturowali Ashera zostali nawróceni na lepszy gatunek chrześcijaństwa, czy ich wiara umarła, gdy podążali oparzeniami w dół prawej strony jego ciała? Asher wziął mnie w ramiona i w momencie gdy dotykał mnie tak mocno, jego wampirze sztuczki dostały zastrzyk mocy. Większość wampirzych mocy zwiększa się poprzez dotyk. Trzymał mnie i było tak, jakby był moim księciem z bajki. Wpatrywałam się w niego i nie mogłam "zobaczyć", że jego oczy wciąż świeciły, lub poczuć zimnego marszu jego mocy. Był po prostu nagle całkowicie wspaniały. Nie było żadnej przerwy w mojej

głowie, żadnego ostrzegawczego oświadczenia, żadnego ostrzeżenia. Pocałował mnie, przyciskając te pełne, miękkie usta do moich. Oddałam mu pocałunek, wpadając w to z moimi wargami, ustami, językiem, i zębami, do czasu gdy było to raczej degustacją niż pocałunkiem. Moje ręce, ramiona, ciało, splatało, naciskało, owijało - nie mogłam dostać się wystarczająco blisko, a kiedy jego ręce zaczęły wyciągać moją koszulkę ze spodni dotarłam pod plecy satynowej marynarki i pociągnęłam także za jego koszulę. Przyciśnięcie nagiej skóry do nagiej skóry brzmiało jak tak dobry pomysł. Ból, i poczułam smak słodkiej miedzi. Uświadomienie sobie, że smakowałam krwi zajęło mi chwilę, ale gdy już wiedziałam, czego próbowałam zaczęłam płynąć poprzez manipulacje. Nacisnęłam na Ashera, próbując przerwać pocałunek, ale krew, która spowodowała, że chciałam przestać sprawiła, że przyciągnął mnie mocniej, jego usta zamknęły się na moich, gdy całował mnie głęboko, całkowicie. Jeśli jego kły nie powodowałyby, że krwawiłam, to byłby wspaniały pocałunek. Pchnęłam mocniej, próbując się wyrwać z jego bolesnego, zmysłowego pocałunku, próbując odblokować jego ramiona zza mnie. Wydawałam protestujące dźwięki jakby jego usta były kneblem, powstrzymującym mnie od mówienia mu, Przestań, nie. Jednym z powodów, z których nie lubiłam knebli podczas zniewolenia seksualnego było to, że kradły twoje bezpieczne słowo. Nie możesz powiedzieć, ktokolwiek był twoim dominującym, Nie. Knebel oznaczał, że ufałeś, iż ta osoba będzie się zachowywać, lub chciałeś by odebrano ci możliwość odmowy. Chciałeś rzucić się przepaść i pozwolić dominującemu zrobić ci, cokolwiek chciał. Dla Nathaniela okazało się to w jakiś sposób relaksujące; dla mnie nie. Gdyby był człowiekiem mogłabym się uwolnić bez ranienia go. Byłam bardziej niż ludzko-silna, ale gdyby był tylko człowiekiem, nie byłoby delikatnych kłów tnących moje usta. Gdyby był człowiekiem nie kochałabym go, bo nie byłby Asherem. Trzymał mnie zbyt blisko, zbyt ciasno, więc jedyne opcje jakie miałam by uciec były rzeczami, które mogłyby trwale go zranić, lub zranić części z którymi mogłam chcieć bawić się później. Zacisnął ramię przy moich plecach i przeniósł jedną rękę na tył mojej głowy, chwytając ciasno moje loki. W odpowiedniej przestrzeni, właściwym momencie, to wystarczyłoby, żeby przełączyć mnie na uległe nastawienie, ale tu nie było niczego właściwego. Asher pogłębił pocałunek i ponownie wprowadził te delikatne kły w moje wargi. Wydałam dźwięk bólu, krzycząc przeciw miękkiemu kneblowi jego ust na moich. Przestałam próbować odpychać go coraz dalej, i przycisnęłam moje ciało bliżej niego. Wydawał się myśleć, że to oznaczało, iż się cieszyłam, bo jego ręce poluzowały się na mnie, nie tyle więżąc mnie, co trzymając. Przełożyłam nogę za jego, zaczepiając za kolana, i skierowałam

go na podłogę, ale on nie puścił, więc oboje upadliśmy, ale jeśli ja upadałam, a on miał zamiar kontynuować całowanie, powinnam zadbać, by moje kolano poszło w te jego części, z których nie będzie się cieszyć, ale lubiłam te jego części. Nie chciałam zranić Ashera. Trudno uciec od kogoś, kto jest silniejszy od ciebie, jeśli nie chcesz go skrzywdzić. Cholera! Poczułam strużkę ciepłej energii zanim ręka chwyciła moje ramię i Ashera. Miałam chwilę czucia gorącego zapachu spalonej trawy, co oznaczało lwa; sekundę by poznać, że to był Nicky, a potem moc Ashera trzasnęła na zewnątrz jak uderzenie, ale to nie celowało w Nicky'ego, lub we mnie. Inne ręce były na Nicky'm i zobaczyłam błysk blond włosów i pokrytej letnią opalenizną skóry, na tyle, by wiedzieć, że to był Ares, a następnie walka odsunęła się od nas. Zwierzęciem do przyzwania Ashera była hiena. Sięgnął do tej najbliższej a lojalność Aresa wobec wypłaty czy uprzywilejowanych nie była wystarczająca do przezwyciężenia magii władzy Ashera nad nim. Wciąż byłam uzbrojona po zęby, miałam więcej treningu walki wręcz niż Asher, ale jeśli nie chciałam go zranić lub zabić, to wszystko było bezużyteczne. Odgłosy warczenia, kłapania i pomruki wysiłku dały mi znać, że Nicky walczył, by wrócić do mojego boku. Następnie inne ręce chwyciły garść włosów Ashera i moje ramię. Czułam wzrost energii i wiedziałam, że to Cynric zanim poczułam zapach jego skóry. Asher zacisnął ręce na moich plecach i włosach. Czułam go śmiejącego się w pocałunku. Nie sądził, że Cynric, będzie wiedział, co robić dalej. Mylił się. Cynric puścił moje ramię, ale szarpnął mocno włosy wampira i uderzył go w bok twarzy tak silnie, że mną zatrzęsło. Zakosztowałam świeżej krwi, ale to nie była moja. Asher przestał mnie całować, przestał mnie gryźć i w jednej chwili był pode mną na podłodze, a w następnej przewracałam się na bok. Miałam czas by splunąć krwią, a następnie Asher wstał się z podłogi, kołysząc się. Cynric był silny i wysportowany i trenował z nami walkę wręcz, ale nigdy nie walczył na poważnie. Szkolenie nie przygotuje cię do prawdziwej walki, nie całkowicie. Asher walczył na poważnie, od wieków. To nie były sztuki walki; to było po prostu dobre staromodne uderzenie pięścią w dolną szczękę Cynrica. Cios poderwał Cynrica z nóg i posłał go pędzącego w tył. Upadł na wznak i nie wstał. Asher po prostu nagle stał nad nim, jego włosy jak złoty ogień, płonące oczy, skóra niemal przezroczysta niczym kryształ, gdy pozwalał się konsumować przez swą własną moc. Jego człowieczeństwo poddało się, gdy stał nad leżącym mężczyzną. Wyplułam krew na podłogę i podniosłam się, ale nie byłam pewna, co robić. Mogłam wyciągnąć broń, ale nie zastrzeliłabym go, wiedział o tym. Asher sięgnął po Cynrica, ale

Nathaniel był tam, klęcząc między nimi. Nigdy nie widziałam go tak się poruszającego, rozmyta niemal magiczna prędkość. Nathaniel powiedział prosto i wyraźnie "Nie." Nie krzyczał, ale w jakiś sposób, to jedno słowo było głośniejsze niż jakikolwiek krzyk. To jedno solidne Nie zdawało się rozbrzmiewać przez pokój. Asher wstał, prosty i dumny, cały świecący mocą i przerażająco piękny i został zatrzymany, nie przez przemoc, ale przez innego rodzaju siłę. Tę, którą kobiety rozumiały od stuleci, że najsilniejszy mężczyzna jest słaby w obliczu determinacji kogoś, kto kocha. Nathaniel klęczał przed Asherem, ale jakoś był silniejszy z nich dwojga. Klęcząc między wampirem i jego ofiarą, Nathaniel nagle nie był już niczyim kiciusiem. Był na podłodze, nie podnosząc nawet palca w kierunku Ashera, ale po prostu wiedziałeś, że on by się nie ruszył. Nathaniel wyznaczył Asherowi granicę, a gdyby wampir ją przekroczył, to będzie go kosztować rzeczy, których nie wyleczyłby bandażem. Nie mogłam wyjaśnić, skąd absolutnie wiedziałam, ale Asher też to widział, bo po prostu tam stał i pozwalał Nathanielowi go powstrzymać. Nathaniel powiedział znowu "Nie." Odgłosy walki ustały. Zerknęłam i znalazłam Nicky'ego na nogach; Ares był na podłodze w połamanej stercie, krwawiąc i bardziej ranny niż wyglądał Cynric. Jean-Claude ukląkł obok mnie, dotykając mojej twarzy, odsuwając się z krwią na swoich palcach. "Dosyć!" Jego głos rozszedł się echem w pokoju, odbijając się po kamieniach i zasłonach tak, że cienie zdawały się powtarzać to słowo w tę i z powrotem "Dosyć, dosyć, dosyć!" Asher spojrzał na miłość swojego nieumarłego życia. "Chłopiec uderzył mnie pierwszy." Jean-Claude uniósł moją twarz bym na niego spojrzała. Nagle patrzyłam w te granatowe oczy, czarne koronki jego rzęs, tę boleśnie piękną twarz, czarne loki, które ciągnęły się w dół ramionami i do połowy pleców. Nie walczył, by ukryć zaniepokojenie na twarzy, a może walczył, by pozwolić mi zobaczyć, jak bardzo się o mnie martwił. "Jak bardzo jesteś ranna, ma petite?" Pokręciłam głową. Otarłam krew z mojej dolnej wargi i powiedziałam "Nic mi nie jest." Potarł kciukiem po mojej wardze i oddalił się ze świeżym szkarłatem na bieli jego skóry. "Nie całkiem nic ci nie jest." "Lepiej niż Sin, czy Ares" powiedziałam. Skinął głową i pocałował mnie w czoło. "Przepraszam, ma petite."

"Za co?" zapytałam, ale zawołał do Claudii. "Pomóż jej usiąść na krześle." Claudia była tam, pomagając mi wstać i wydawałam się potrzebować pomocy. Może Sin szarpnął mnie trochę bardziej niż myślałam, kiedy uderzył Ashera, a może otrzymanie ugryzień było większym szokiem dla organizmu, niż sądziłam. Jean-Claude wstał, twarzą do Ashera. "Czynisz mnie słabym, Asher. Nie mogę być mistrzem jakiego potrzebujesz, bo za bardzo cię kocham, by być tak ostrym, jak potrzebujesz. Anita nie przyjęłaby takiego traktowania od nikogo innego." Claudia pomogła mi dostać się na jedno z nowych wyściełanych krzeseł. Usiadłam, czując się słabo i nie byłam pewna, czy to było tylko z utraty krwi. "Ona nie kocha mnie bardziej niż całej reszty, Jean-Claude, wiem o tym." Jego głos był tak niemiły; to, jak to powiedział było brzydkie. "Współczesnym terminem jest poliamoria" powiedział Jean-Claude. "Jesteśmy poliamoryczni. To znaczy kochać więcej niż jedną osobę, Asher. " "Anita była tu wcześniej zanim do ciebie wróciłem, ale tygrysołak, Envy, nie była. Ty i twój wilczy król, Richard, pokazaliście mi migawkę raju, a potem, następnym co wiem, że obydwaj pieprzycie drugą kobietę. Nie byłem wystarczający w twoim łóżku, Anita nie była wystarczająca, żaden z pozostałych mężczyzn nie jest wystarczający, zawsze musi być z tobą kobieta." "Kocham cię, jesteśmy kochankami, czego jeszcze ode mnie chcesz?" "Chcę, byś miał tylko Anitę i mnie." "To jest zamknięte poli" powiedziałam "Nathaniel mi to wyjaśnił. To jak monogamia z dodaną tylko jedną osobą." Musiałam zakasłać, by oczyścić gardło, a smak krwi był świeży i mocny. Cholera. Gdybym był prawdziwie ludzka mogłabym potrzebować szwów wewnątrz ust. "Jean-Claude i Richard pieprzą Envy. Dlaczego nie jesteś tym rozwścieczona?" Krzyknął na mnie. Envy była jedną z nowych złotych tygrysów, które przeniosły się do podziemia. Była kuzynką Deva i tak wysoka, posągowa i wspaniała jak on był przystojny. Złote tygrysy były całkiem przyjemne dla oka. "A ja pieprzę około piętnastu innych facetów. To nie byłoby sprawiedliwe gdybym psioczyła na nich mających Envy w swoich łóżkach" powiedziałam. Mój głos brzmiał ochryple, więc zakasłałam i starałam się go oczyścić, i posmakowałam świeżej krwi. Miałam do wyboru połknięcie tego, lub znalezieniem miejsca by wypluć. Byłam tam, gdzie mogłam

splunąć na kamienną podłogę, ale teraz byłam otoczona dywanem. Nie mogłam po prostu splunąć na nowy dywan. "Sprawiedliwe, miłość nie jest sprawiedliwa, Anito. Miłość jest jedną z najmniej uczciwych rzeczy na świecie. Nigdy nie zastanawiałaś się, czy Envy jest lepsza w łóżku od ciebie?" Spojrzałam na niego i pokręciłam głową. "Nie." "Och, to aroganckie nawet nie rozpatrywać, że mogłaby być lepsza w łóżku niż ty." "Jest tylko tyle mnie by wystarczyło dla wszystkich, Asher. Richard spotyka się z innymi kobietami w swoim przyziemnym życiu. To nie byłoby sprawiedliwe, by Jean-Claude siedział i tracił czas czekając na mnie, kiedy ja też spotykam się z innymi ludźmi." "Jeśli naprawdę kochasz, będziesz czekać." "Kto stworzył tę zasadę?" spytałam. "Dev chce sypiać z innymi kobietami, kiedy cię nie ma. Czy to ci w ogóle nie przeszkadza?" Myślałam o tym i tylko pokręciłam głową. "Mówił mi o tym kilka tygodni temu. Ma wysoki popęd płciowy, a ja poświęcam większość mojej uwagi Jean-Claude'owi, Micahowi, Nathanielowi i tobie." "Och, nie, dołącz chłopca. On zajmuje coraz więcej twego czasu." Studiowałam tę piękną arogancką twarz. "Celowo uderzyłeś go mocniej. Jesteś zazdrosny o Sina." "To byłoby śmieszne z mojej strony być zazdrosnym o chłopca." "Tak, byłoby" powiedziałam. "Envy jest zazdrosna o ciebie" powiedział. "Nienawidzi, że Jean-Claude rzuca ją w chwili, gdy ty się pojawiasz." "Jeśli ma problem ze sposobem w jaki Jean-Claude się z nią spotyka, to musi porozmawiać z nim o tym." Asher spojrzał na niego. "Cóż, Jean-Claude, czy piękna Envy rozmawiała z tobą?" "Nie." Asher zwrócił się do mnie. "Cardinale, dziewczyna Damiana, nienawidzi, że on opuszcza jej bok, gdy tylko kiwniesz na niego palcem." Znów wzruszyłam ramionami. "Cardinale i Damian rozmawiali o tym ze mną, a ja nie spałam z nim od tamtego czasu. Jeśli chcą spróbować monogamii, powodzenia." "Dlaczego ci to nie przeszkadza? Dlaczego nie jesteś zazdrosna?"

"Nie wiem" powiedziałam i to była prawda. Byłam tak dalece poza parametrami związku, którego nauczyłam się spodziewać dorastając, że po prostu się tym nie przejmowałam. "Nam to pasuje, Asher." "Mnie nie." Jean-Claude przeniósł się w głąb pokoju, nie wkraczając pomiędzy nas, ale ściągając na niego naszą uwagę. "Kocham cię, Asher. Anita cię kocha. Mephistopheles cię kocha. Nathaniel cię kocha. Narcyz cię kocha." Asher wydał cichy, cierpki dźwięk w swoim gardle. "Tak, ty z kolei nie kochasz Narcyza; lider naszych lokalnych hienołaków kochałby cię tak obsesyjnie, jak wydajesz się pragnąć, ale ty go nie chcesz, nie w ten sposób." "Narcyz kocha uwagę, jaką ode mnie dostaje, Jean-Claude." "Co do tego nie mam wątpliwości, ale on nie może cię kochać wystarczająco, ja nie mogę cię kochać wystarczająco, Mephistopheles nie może cię kochać wystarczająco, Anita nie może cię kochać wystarczająco, Nathaniel nie może cię kochać wystarczająco. Nigdy nie jest dla ciebie wystarczająco, Asher. W końcu fakt, że nie kochasz siebie pokonał nas wszystkich." "Bardzo filozoficzne" powiedział Asher i upewnił się, że słowa były szydercze. "Znalazłem miasto, które potrzebuje mistrza, gdzie hienołaki są główną grupą zwierząt. Myślę, że musisz odwiedzić to miasto i zobaczyć, czy to jest dobre dopasowanie" powiedział Jean-Claude. Asher stał, wpatrując się w niego. "Co to znaczy, Jean-Claude?” "Myślałem, że jestem bardzo jasny." "Wypędzasz mnie z St. Louis?" "Nie, mówię ci żebyś poszedł i zobaczył, czy nowe miasto będzie pasować tobie i twoim mocom bardziej niż tutaj." "Wyrzucasz mnie, bo uderzyłem chłopca?" "Pozwoliłem ci przelać krew kobiety, którą kocham, mojej ludzkiej służebnicy. To moja pięść, a nie Sina, powinna oderwać cię od Anity." Nigdy nie nazywał mnie moim prawdziwym imieniem, chyba że był wściekły. Byłam zadowolona, że nie był tak zły na mnie. Asher spojrzał na niego, jakby mu nie wierzył. "Raniłem ją gorzej niż to kiedy dominowałem ją i Nathaniela w sypialni." "Tamto było za jej zgodą; to nie." "Co jeśli nie spodoba mi się nowe miasto?"

"Wtedy zadzwoń do nas; jeśli przestaniemy być na ciebie źli, może pozwolę ci wrócić do domu." "To znaczy, że mnie odsyłasz?" "Chodzi mi o to, by cię odesłać, żebyś mógł pomyśleć o tym, co ma dla ciebie wartość. Twoja zazdrość zawsze ostatecznie psuje twoje szczęście, Asher. Zapomniałem to o tobie." Potrząsnął głową. "Nie, kazałem sobie zapomnieć, ale musiałeś mi przypomnieć tę część ciebie, tą straszną niepewność, niszczącą prawie każdą miłość, jaką kiedykolwiek miałeś." "Powiedz mi prawdę, Jean-Claude, czy ty i Julianna planowaliście mnie zostawić zanim umarła?" "Przysięgam ci teraz, jak musiałem sto razy, nie. Rozmawialiśmy o twojej zazdrości i twoich żądaniach dotyczących nas obojga, ale kochaliśmy cię. Ona cię kochała." "Ciebie kochała bardziej" powiedział Asher. "I to jest to: twoja słabość." "Jaka słabość? Że chcę, by ktoś kochał mnie bardziej niż ciebie, tylko ten jeden raz?" "Belle Morte nie kochała mnie bardziej, Asher." "Kłamca." "Spakuj się na wyjazd." "Na jak długo odejdę?" spytał Asher. Jego głos był zły, ale pod gniewem było coś jeszcze; myślę, że to był strach. "Co najmniej miesiąc." "Nie odsyłaj mnie" powiedział Asher. Jean-Claude wskazał na Sina, który wydawał ciche dźwięki, kiedy odzyskiwał przytomność z wciąż klęczącym obok niego Nathanielem. Nicky sprawdzał puls Aresa, jakby myślał przez chwilę, że uderzył go zbyt mocno. "Każdy żyje, ale to nie dzięki tobie, Asher. Jesteś moim témoin, moim zastępcą, a jednak to zrobiłeś. To jest bardziej niż dziecinne, bardziej niż niefrasobliwe; to jest mściwe. Rodzaj mściwości, który zmuszał nas do ucieczki miasto po mieście wieki temu, bo stawałeś się zazdrosny o tych samych mężczyzn i kobiety, których posyłałeś Juliannie i mnie byśmy zabiegali o ich względy. Chciałeś oddzielić ich od ich pieniędzy, lub ich krwi, ale nie chciałeś byśmy za bardzo cieszyli się naszą pracą." "Zabiegałem o względy swojej części" powiedział Asher. "Tak, ale bez względu na to, ile mężczyzn lub kobiet uwiodłeś, zawsze martwiłeś się bardziej o tych, którzy byli twoimi amantami, twoimi dziewczynami i chłopakami." "Jean-Claude..." powiedział Asher, sięgając do drugiego mężczyzny.

"Idź, pakuj się, a jutro wyjedziesz na wycieczkę do innego miasta." "Proszę…" "Uważałeś, że przyjmowałbym to zachowanie od ciebie wiecznie!" Wrzasnął na niego Jean-Claude. "Myślałeś, że nie zrobiłbym nic, by powstrzymać cię od zadawania nam bólu?" Asher pozwolił swej ręce powoli opaść z powrotem do jego boku. "Kto będzie prowadził dla ciebie Cyrk? Kto będzie twoim mistrzem ceremonii?" "Ja będę mistrzem ceremonii gdy odejdziesz." "Kto będzie prowadził dla ciebie Grzeszne Rozkosze? Kto zajmie twoje miejsce na tamtej scenie?" "Jason jest moim zastępcą, dobrze prowadzi klub." "On nie jest tobą na scenie." "Nie, ale jest bardzo dobry w byciu samym sobą na scenie, a to będzie wystarczająco dobre." "Będziesz tracić klientów w Grzesznych Rozkoszach, jeśli nie będziesz na scenie" powiedział Asher. "Być może" powiedział Jean-Claude. "Nie" powiedziałam i wstałam. Claudia wyciągnęła rękę, ale spiorunowałam ją wzrokiem, aż się cofnęła. "Nie, co, ma petite?" "Nathaniel i Nikki przyjdą na scenę w tym tygodniu." Nikki było moim pseudonimem, który wymyślił dla mnie Nathaniel, zanim przybył do nas nasz Nicky. Kilka razy, kiedy Nathaniel i Jean-Claude przekonali mnie, bym weszła na scenę, cóż, powiedzmy, że klub nie stracił pieniędzy. Odziedziczyłam ardeur Jean-Claude'a, a przy pomocy Nathaniela mogliśmy tego użyć do przemiany udziału publiczności w coś, co zostawiało stronę internetową Grzesznych Rozkoszy zalaną wiadomościami proszącymi Nikki o powrót do przedstawienia. "Nienawidzisz bycia w klubie na scenie" powiedział Asher. Wzruszyłam ramionami. "Nie nienawidzę tego, po prostu to mi się nie podoba, ale żeby dać nam wszystkim czas na ochłonięcie, zrobię to." "Sugerujesz, że ja nie wykonuję swojego obowiązku dla mistrza i ziemi, ale ty to robisz?" "Nie sugeruję niczego; podkreślam, że jesteś piękny i niesamowity, i wielkim pieprzonym dzieciuchem." Otarłam świeżą krew grzbietem dłoni. "Nie chciałem cię zranić" powiedział.

"Mówiłeś to już wcześniej. Jeśli naprawdę miałbyś to na myśli Asher, nie musiałbyś tego powtarzać." Nicky powiedział "I muszę powiedzieć, że zraniłeś Anitę wystarczająco poważnie, że nikt nie będzie uprawiał z nią seksu oralnego, dopóki się nie uleczy. Ona nie jest tylko twoja. Nie możesz jej ranić tak, że koliduje to z resztą z nas uprawiających z nią seks, i po prostu oczekiwać, że to będzie okej." "Jesteś tylko strażnikiem, mięśniakiem i Oblubieńcem Anity. Nie muszę przyjmować od ciebie reprymendy." "Ale zrobisz to ode mnie" powiedział Jean-Claude. "Nicky ma rację. Zepsułeś zabawę wszystkim jej kochankom, a robienie tego to nie twoje miejsce. Ja jestem jej mistrzem." "Nie jesteś mistrzem Anity; to zakłada kontrolę a ty nie masz nad nią żadnej." "Nie muszę jej posiadać, żeby ją kochać, Asher. Ty zawsze traktowałeś kochanków jak zwierzątka do zepsucia, sponiewierania, ale przede wszystkim – jak własność." "Dlaczego chęć bycia pewnym miłości jest takie złe?" spytał Asher. "Jestem pewien, że Anita mnie kocha, tak jak ona jest pewna, że ja ją kocham." "Ale kocha bardziej Nathaniela i Micah, a chłopiec ją uwielbia." "Ja kocham Anitę" powiedział Nicky. "Ale ona cię nie kocha" powiedział Asher i splunął tym w Nicky'ego. Chodziło mu o to, by go zranić. "Mogę czuć emocje Anity przez większość czasu" powiedział Nicky "Wiem, co do mnie czuje. Jestem pewny swego miejsca w jej życiu. A jak ty?" Asher zrobił krok w kierunku Nicky'ego, który stał nad wciąż nieprzytomnym Aresem. "Asher, będziesz potrzebować godzin do świtu, żeby się spakować" powiedział JeanClaude. "Idź i wykorzystaj swój czas." Asher przeniósł wzrok z Jean-Claude'a na mnie, a na końcu z powrotem na Nathaniela, który pomagał Sinowi usiąść. "Przepraszam." Nathaniel powiedział "Jean-Claude ma rację. Nie ma znaczenia, jak bardzo reszta z nas cię kocha; jeśli nienawidzisz siebie, nienawiść do samego siebie niszczy wszystko." "Nathanielu..." "Sin jest moim bratem, Asher. Nie stracę go, bo ty nie czujesz się wystarczająco kochany." "Nie uderzyłem go tak mocno." Nathaniel tulił przy sobie Sina, a młodszy mężczyzna nadal wyglądał na zdezorientowanego, jakby nie był pewien, co się stało.

"Twój Mistrz Miasta powiedział ci, żebyś szedł coś zrobić; idź to zrobić" powiedział Nathaniel. Brzmiał na tak zimno wściekłego jakim nigdy go nie słyszałam. "Idź" powiedziałam. "Teraz" powiedział Jean-Claude. Asher zaczął coś mówić, a następnie zatrzymał się. Skinął głową, po czym odwrócił się i ruszył z powrotem do podziemia w kierunku swojego pokoju, swych ubrań, swych walizek i robienia tego, co powiedziano by zrobił - to był cholernie najwyższy czas.

Rozdział 30 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Usiadłam na skraju jednego ze stołów do badań w szpitalnym obszarze głębiej w podziemiach. Gumowe rękawice doktor Lillian smakowały jak stęchłe balony gdy szukała wokół moich ust. Jej krótkie siwe włosy były na tyle długie, by zakrywać teraz jej uszy, ale nadal była tak samo niewielką, chudą i strasznie kompetentną kobietą, jaką była kiedy po raz pierwszy ją spotkałam. Narzuciła biały fartuch na swą sukienkę i pończochy. Łatwiej było wymieniać fartuchy, niż ciągle zmieniać ubrania. Lillian miała dobrze prosperującą praktykę lekarską w ludzkim świecie, ale to dlatego, że nie wiedzieli, iż była szczurołakiem. Ludzie nie chcą być leczeni przez kogoś, o kogo boją się, że dałby im jakiegokolwiek rodzaju likantropię, ale szczury miały podwójny problemem nie bycia "romantycznym", jak wilkołaki czy lampartołaki i tak dalej... Jeśli miałeś być zmiennokształtnym, każdy chciał być wielkim, nieokiełznanym drapieżnikiem, a nie padlinożercą. "Gdybyś była człowiekiem potrzebowałabyś szwów" powiedziała, gdy zabrała swe palce z moich ust. Zdjęła rękawiczki i wrzuciła je do dużego kosza, który cały miał na sobie nalepki biologicznego zagrożenia. Krew od niemal każdego tutaj była zazwyczaj albo zmiennokształtnego albo wampira i chociaż nie mogłeś "złapać" wampiryzmu przez narażenie się na kontakt z krwią na rękawiczkach lub bandażach, to wciąż było uważane za chorobę zakaźną. Nie możesz stać się wampirem od dotykania brudnych szpitalnych odpadów, a jeśli się tak zastanowić… "Dr Lillian, czy był kiedyś przypadek kogoś łapiącego likantropię ze szpitalnych odpadów?" Wyglądała na zaskoczoną, potem zamyśloną i wreszcie się uśmiechnęła. "Nie, z tego co jestem świadoma, ale tak czy inaczej wykonujemy szpitalny protokół." Zasłony się rozchyliły i przeszedł przez nie Jean-Claude. Wciąż wyglądał idealnie w swoich czarnych skórzanych spodniach i pasującym żakiecie, tylko biała koszula po środku całej tej skóry była jego typową koronkową koszulą. To było jak echo jego oryginalnego wieku, choć dzięki niemu miałam wystarczająco wspomnień z tego czasu by wiedzieć, że koszula była ze współczesnego materiału i uszyta obciśle na jego ciele, a nie luźno i bufiasto. Wyglądała na styl antyczny, ale tak nie było. Była jak wiele jego ubrań, z akcentami z dawnych czasów, ale wszystkie były właściwie seksownymi klubowymi wdziankami, albo

przynajmniej seksownymi codziennymi ciuchami. Nigdy nie widziałam Jean-Claude'a w niczym nie teatralnym i/lub seksownym. "Anita" powiedziała ostrym głosem doktor Lillian. Przestraszyłam się, odwróciłam od Jean-Claude'a i spojrzałam na nią. Wydała ciche, niezadowolone miauknięcie swymi wargami, po czym zwróciła się do Jean-Claude'a. "Jest w lekkim szoku. Myślę, że to kombinacja wcześniejszej pracy z policją, potem walka, bycie ranną i martwienie się o Cynrica i... " Przerwała, spojrzała w dół, a potem powiedziała cicho "Przykro mi z powodu Ashera. Wiem, że wiele znaczy dla was obojga." "Dziękuję, Lillian; wiem, że się nim nie przejmujesz." "Staram się nigdy nie kwestionować, w kim zakochują się moi przyjaciele, JeanClaude." "Cieszę się, że uważasz mnie za przyjaciela" powiedział. Jego głos był piękny do słuchania, ale bez emocji, jakby mógł użyć tego samego tonu, by powiedzieć niemal wszystko. To nie koniecznie to, że nie cieszył się z Lillian uważającej go za przyjaciela, ale bardziej był to głos, którego używał kiedy był bardzo ostrożny, by nie ukazać żadnych emocji. Była to jego wersja twarzy i głosu gliniarza, za wyjątkiem tego, że tam gdzie moja poza gliniarza była trudna do odczytania, nieco krucha i cyniczna, jego "twarz gliniarza" była piękna, niemal uwodzicielska. Trzeba było go znać tak jak ja, by zdać sobie sprawę, że to było tak puste i bez znaczenia jak uśmiech, który mogłam wyczarować z powietrza dla klientów w Animatorzy Sp. zoo, kiedy miałam czas, by wskrzeszać zombie. Ostatnio praca policji zabierała cały mój czas. Lillian uśmiechnęła się, ale studiowała jego twarz, jakby próbując zajrzeć za przyjemną maskę. Trudniej było ją oszukać niż większość ludzi. "Zabierz Anitę do tej swojej wielkiej wanny i pomóż jej się oczyścić. Ciesz się tym, że krwawi, zanim rany się zagoją." "Ile szwów potrzebowałaby gdyby była bardziej ludzka?" Lillian popatrzyła w dół, a potem w górę i spojrzała mu w oczy. Nie, myliłam się w tym, wpatrywała się stale w kąt jego szczęki i nie napotykała jego spojrzenia. Była to standardowa praktyka z wampirami, nie napotykać ich wzroku, chyba że tak jak ja miałeś naturalną odporność na wampirze spojrzenie. Bycie szczurołakiem nie chroniło cię przed zauroczeniem przez wampira, to po prostu czyniło cię nieco trudniejszym dla "magii" niż standardowego człowieka. Choć uważała Jean-Claude'a za przyjaciela, wciąż nie napotykała jego spojrzenia; ciekawe. Ale to było interesujące w prawie nieinteresujący sposób; Lillian powiedziała, że byłam w szoku i miała rację. Wszystko było trochę odległe i nieistotne.

"Dziesięć, może piętnaście szwów" powiedziała, jakby nie chciała odpowiedzieć na pytanie. "Nie pozwól, by to uczyniło cię bardziej złym na Ashera, proszę." "Dlaczego obchodzi cię to, jak bardzo się na niego rozzłoszczę?" "Bo byłeś uczciwy i sprawiedliwy, i nie reagowałeś zbyt przesadnie. Podoba mi się to w tobie. To część tego, co czyni cię tak bardzo dobrym liderem." "Pochlebiasz mi, próbując namówić mnie bym zrobił to, co chcesz." Uśmiechnęła się, a wszystkie zmarszczki na jej twarzy nagle ukazały się jako linie uśmiechu. To było spojrzenie młodszej Lillian zanim sześćdziesiątka stała się tak bliska. Nagle była piękna. Nie myślałam o niej w ten czy inny sposób, do tego momentu. Zdałam sobie sprawę, że się rumieni, odrobinkę. Jean-Claude miał taki wpływ na większość kobiet. "Moje kobiece sztuczki nie sięgają do twoich standardów, ale tak, chcę utrzymać cię cierpliwym i sprawiedliwym, i liderem, jakiego potrzebujemy." "Tak jak mówisz, ma petite się uleczy. Nie ma żadnej stałej szkody." Ale jego głos był wciąż tym przyjemnym, pustym wdziękiem. Nie mogłam winić Lillian, że zastanawiała się, co on naprawdę czuje. "Dokładnie" powiedziała. Jean-Claude podszedł do mnie i wziął mnie za rękę. Tak naprawdę nie potrzebowałam pomocy w zejściu ze stołu, ale nauczyłam się być łaskawa dla mężczyzn w moim życiu, którzy chcą być dżentelmenami. To było na tyle rzadkie w dzisiejszych czasach, że potrzebowało popierania, a nie zniechęcania. Zeskoczyłam ze stołu z jego ręką w mojej. "Jak Sin?" "W porządku. Nathaniel i Micah będą z nim zostawać na zmianę, żeby się upewnić, że nie ma wstrząsu mózgu." "Dobrze" powiedziałam, ale mój głos brzmiał odlegle. Ścisnęłam jego palce, jakby dotknięcie go pomogło światu być bardziej solidnym. Odgarnął zasłony na bok i wyprowadził mnie. Pozwoliłam mu prowadzić. Byłam gotowa do podążania za kimś, a Jean-Claude nie był do tego złym wyborem. Nicky i Claudia ruszyli za nami. Nicky miał mały motylkowy plaster w pobliżu swego oka i zaczynający się tworzyć wokół niego siniak. "Jak Ares?" spytałam. "Wstrząs mózgu, złamana ręka i noga" powiedział Nicky. Zatrzymałam się, co sprawiło, że Jean-Claude również się zatrzymał. Spojrzałam na Nicky'ego. "Ares jest snajperem sił specjalnych, a ty zrobiłeś to wszystko w zaledwie kilka minut?"

"Tak jak powiedziałaś, jest z sił specjalnych, ja nie jestem. Musiałem zakończyć walkę ostro i szybko, albo ja byłbym tym w szpitalu." "Nie kłócę się z tą częścią Nicky. Ja po prostu..." Co miałam powiedzieć? "Chodzi po prostu o to, że Ares jest lepszy w ćwiczeniach sparingowych niż ty, to wszystko." "To są ćwiczenia, Anito. Nie wolno nam siebie realnie ranić w tutejszym ringu, a armii również nie podoba się gdy się nawzajem okaleczacie w ćwiczeniach." "Sądzę, że nie. O co ci chodzi?" "Jestem lwołakiem, Anito. Ares jest hienołakiem. Hieny są brutalną bandą, ale nie walczą ze sobą na sposób w jaki robią to lwy. Oczekuje się, że mężczyźni w stadzie będą wyzwaniem dla liderów i muszą być ustawieni na swoim miejscu, albo zabici." Uświadomiłam sobie coś i poczułam się głupio, że nie pomyślałam o tym wcześniej. "Myślałam, że Payne i Jesse byli daleko w związku z wyznaczonym zadaniem, podobnie jak szczurołaki wysyłają swoich najemników by zarabiali pieniądze dla grupy, ale nie o to chodzi, prawda?" "Jaką odpowiedź chcesz?" zapytał. "Prawdę" powiedziałam. Potrząsnął głową. "Nie, nie chcesz. Bo przyjmiesz to wszystko w przekonaniu o swej nieomylności, a potem będziesz się czuć winna, ponieważ zrobiłaś mnie Rexem lwów St. Louis i w ten sposób będziesz obwiniać siebie i mnie, ale wyładujesz się na mnie, a ja tego nie chcę." "Więc ich zabiłeś." "Żeby powstrzymać ich przed zabiciem mnie, taa, zabiłem ich, ale nie sam. Kelly i niektóre inne lwołaki mi pomogły. Jeśli większość z dominantów w stadzie stanęłaby u boku Payne'a i Jessego, wtedy ja byłbym martwy, ale trzymali moją stronę. Myśleli, że byłem lepszym przywódcą i miałem silniejsze więzi z tobą i Jean-Claude’m, więc lwy byłyby lepiej chronione." Myślałam o martwych Paynie i Jesse'm. To powinno mieć dla mnie większe znaczenie, ale nie miało. Czułam się odrętwiała i zdystansowana od wszystkiego. Usta zaczęły mi dawać małe, ostre bóle. Fakt, że doznałam szoku i dopiero teraz bolało oznaczał, że byłam naprawdę ranna. "Więc, gdybym sypiała z Paynem, wtedy trzymaliby jego stronę i cię zabili?" "Tu nie chodzi o samo pieprzenie, to fakt, że jestem twoim Oblubieńcem, a ty mnie pieprzysz. To czyni mnie dla ciebie ważniejszym."

Przytaknęłam. "Co się dzieje, gdy ktoś z kim jestem związana metafizycznie okazuje się być złym gościem?" "Wszyscy zaufali, że o to zadbasz, jak zrobiłaś to ze starym Rexem przede mną." Strzeliłam staremu Rexowi bezpośrednio w twarz po tym jak zabił jednego z pozostałych lwołaków i próbował zabić Nathaniela. Haven nie był w stanie dzielić się mną z innymi mężczyznami. Chciał mnie dla siebie, a kiedy nie mógł tego mieć, usiłował zabić mężczyzn, których kochałam. Jego zazdrość kazała mu robić naprawdę złe rzeczy i ostatecznie musiałam go zabić, by wszyscy byli bezpieczni. To była walka, która wymknęła się spod kontroli, coś jak to. Pociągnęłam ręką Jean-Claude'a, ściskając jego palce. "Nie chcę mieć kolejnego momentu jak z Haven, Jean-Claude." "Żadne z nas, ma petite." "Asher mógł naprawdę zranić Sina, Jean-Claude. Wiele trzeba, by uderzyć tygrysołaka do nieprzytomności jednym ciosem. " "Devil nie zostałby pozbawiony równowagi" powiedział Nicky. Spojrzałam na niego. "Co masz na myśli?" "Devil jest dużo silniejszy, ma więcej mięśni szyi, więc uderzenie nie zraniłoby go tak bardzo i jest potężniejszym zwierzołakiem. To pomaga też chronić ciebie." Spojrzałam na Claudię. "Jak silny jest Sin porównaniu z resztą?" Wzruszyła ramionami. "On jest tygrysem z klanu, więc to krok naprzód w metafizyce, ale powiedziałabym, że jest jednym z twoich najmniej potężnych tygrysów. Jedynym słabszym jest Jade, a myślę, że jej problemem jest to, że ona boi się mocy." Myślałam o jedynej kobiecie związanej ze mną metafizycznie. Była drobniejsza niż ja mieściła mi się pod pachą, jak ja większości moich mężczyzn. Miała całkowicie jasną cerę i długie, czarne włosy, z tymi wielkimi brązowymi oczami, które były skośne na jej twarzy. Zawsze przywodziła mi na myśl słowa, jak delikatny, filigranowy, a niewiele kobiet sprawiało bym tak myślała. "Przez wieki była workiem treningowym swego mistrza; to sprawiło, że myśli jak ofiara." "Ma te niegodziwe umiejętności kiedy trenuje sama" powiedział Nicky "ale gdy staramy się umieścić ją w ringu sparingowym, nieruchomieje." "Uczynił z niej swoją ofiarę" powiedziałam.

"Ale ona ma te umiejętności ninja i nie robię rasistowskich uwag na ten temat; wszyscy Arlekin są, poza specjalnymi siłami, w czymś uzdolnieni. Są jak filmowi ninja, niemal magiczni." "Jej mistrz przeszkolił ją jak resztę Arlekin, ale poniewierał nią tak bardzo, że miała umiejętności, ale nigdy ich nie używała" powiedziała Claudia. "Tak jakby paraliżował ją jednocześnie ją szkoląc." "Dokładnie tak myślę." "Dlaczego Arlekin zmarnowaliby cały ten trening?" spytała Claudia. "Wciąż sobie życzę byście wszyscy nie wymawiali tego słowa tak od niechcenia" powiedział Jean-Claude. "Arlekin nie są już ochroniarzami Marmee Noir. Pracują teraz dla nas Jean-Claude" powiedziałam. "I miałaś rację, nakłaniając mnie do zmiany prawa o wspominaniu ich nazwy. To było przesadne być za to skazanym na śmierć." "Przesadne, myślisz?" zapytałam. Uśmiechnął się do mnie. "Ale oni są nadal największymi wojownikami, zabójcami i szpiegami, jacy kiedykolwiek byli znani" powiedział. "Tak, ale nigdy nie powinni polować na kogoś i zabić go za samo wymówienie Arlekin." "Matka Wszelkiej Ciemności był włładcą Wampirzej Rady od tysięcy lat, ma petite. Była pierwszym wampirem, twórcą naszej kultury i większości naszych praw. Była ponad królową lub cesarzową dla nas. Była naszą boginią ciemności." "Zabiliśmy Matkę Wszelkiej Ciemności; co oznacza, że zmieniamy jej obłąkańcze prawa." "Królowa nie żyje, niech żyje król" powiedział Nicky. Spojrzałam na niego. Wzruszył ramionami na ile pozwoliłyby mu te wszystkie mięśnie. "To jest to, co mówią wszystkie wampiry i starsze zwierzołaki. Zabiłaś ją, więc zbierasz korzyści wedle reguł społeczeństwa zwierzołaków, ale jesteś ludzką służebnicą Jean-Claude'a, więc on zyskuje uznanie wedle wampirzego prawa." "Wiem, że wampiry uważają mnie tylko za rozszerzenie mocy Jean-Claude'a, jak broń albo bomba." "Nie myślę o tobie w ten sposób, ma petite, wiesz o tym."

Oparłam się w objęciach, kładąc głowę na jego piersi. Nie było uspokajającego bicia serca przy moim uchu. Jego serce biło częściej niż u większości wampirów, ale nie musiało bić i nie biło cały czas, a na pewno biło wolniej niż człowieka lub zwierzołaka. Przytuliłam go mocniej, bo brakowało mi bicia jego serca. Wciąż wolałam futrzaków nad wampirami. Kochałam Jean-Claude'a i kilka innych wampirów, ale sypiałam z dużo większą ilością zwierzołaków niż wampirów; był ku temu powód. "Karmiłem się dziś na ludziach w klubie, nie na jednym z naszych zwierzołaków i nie byłem na tyle blisko ciebie, by twoja obecność mnie ogrzała." "Naprawimy to" powiedziałam, a moja głowa schowała się w żabocie jego koszuli. Falbany i koronki nigdy nie były tak miękkie jak wyglądały, ale dziś mnie to nie obchodziło. Faktycznie przestał nosić tak wiele swoich charakterystycznych koszul, bo nie podobała mi się sztywność materiału. Ale dziś mnie to nie obchodziło; chciałam go po prostu blisko siebie. Trzymał mnie blisko i wyszeptał "Tak, możemy to naprawić." "Muszę się najpierw umyć. Nadal jestem spocona i w rzeczach z miejsca zbrodni." Zdałam sobie sprawę, że miał na sobie białą koszulę a ja mogłam mieć na sobie zaschniętą krew. To kazało mi odsunąć się do tyłu i spojrzeć na jego przód. "Co jest nie tak, ma petite?" "Mogę mieć na sobie zaschnięta krew i inne rzeczy, a ty jesteś ubrany w biel." Przyciągnął mnie z powrotem w swoje ramiona. "Wolałbym trzymać cię blisko, niż martwić się o moje ubrania. Koszula się dopierze, lub możemy ją wyrzucić. Nie obchodzi mnie to." Odsunęłam się wystarczająco, by zwrócić twarz ku górze, opierając brodę na piersi tak, że wpatrywałam się w linię jego ciała, a on spojrzał w dół, tak, że nasze oczy spotkały się na linii jego piersi. "Wiem, że mnie kochasz, ale skoro nie dbasz o swoje ubrania, wiem, że to musi być z twojej strony prawdziwa miłość." Uśmiechnęłam się szeroko, gdy to powiedziałam. Zaśmiał się, nagle, zaskoczony, i przez chwilę mogłam zobaczyć, jak musiał wyglądać przed wiekami, zanim bycie wampirem nauczyło go kontroli jego twarzy i nie ukazywania niczego ze strachu, że może to być wykorzystane przeciwko niemu przez tych silniejszych niż on. Uśmiechnęłam się do niego, trzymana tak blisko jak mogłam z ubraniami i bronią, i kochałam go. Kochałam, że mogłam sprawić by śmiał się w ten sposób, kochałam, że czuł się wystarczająco bezpiecznie, by pokazać mi tę jego część, kochałam, że nawet gdy byliśmy po

uszy w gównie, bycie ze sobą nawzajem czyniło to lepszym. Bycie w gównie byłoby niewygodne tak czy owak, ale ze sobą było więcej zabawy i było bardziej prawdopodobne, że byliśmy w stanie pokonać naszych wrogów, a nie beznadziejnie skończyć. Patrzyłam na niego jak śmiech wypełnił jego twarz i po prostu go kochałam. Dzień był do bani, ale Jean-Claude sprawiał, że to było mniej do bani, a to było tym, co powinna robić miłość. Miała polepszać sprawy, a nie pogarszać, co sprawiło, że zastanawiałam się, czy Asher naprawdę kochał kogokolwiek. Odsunęłam tę myśl i cieszyłam się mężczyzną w moich ramionach i faktem, że sprawiłam, iż się śmiał.

Rozdział 31 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Jean-Claude i ja byliśmy prawie u drzwi sypialni, kiedy nadszedł korytarzem God, wyglądając na niezadowolonego. God było skrótem od Godofredo, ale był na tyle wysoki, na tyle muskularny i na tyle duży, że pseudonim nie wydawał się wyłącznie zabawny. Był ciemnym Hiszpanem i mieliśmy tylko jednego bardziej masywnego strażnika niż on, Dino, ale mając to na uwadze Dino poruszał się niczym powolna, ale niezwykle potężna góra, a God był tak szybki, jak duży. Dino uderzyłby cię mocniej, ale God uderzałby cię szybciej i częściej. "Przepraszam, Jean-Claude, Anito, ale Asher żąda, by zobaczyć Jean-Claude'a zanim odejdzie." Jean-Claude westchnął i ścisnął moją dłoń. "Mogę odmówić jego prośbie, jeśli chcesz?" Spojrzałam na niego, starając się odczytać jego twarz. Powinnam była wiedzieć lepiej. "Jeśli chcesz go zobaczyć, zobacz go, ale ja jestem nadal zbyt wkurzona." Uniósł odrobinę kąciki ust, co było prawie uśmiechem, ale wydawał się smutniejszy niż powinien być uśmiech. Prawie-uśmiech był wystarczający. Potrząsnęłam łagodnie jego ręką. "Idź do niego. W porządku. Umyję się i zaczekam na ciebie w łóżku." "Przykro mi, że nie będę w stanie dołączyć do ciebie w wannie." "Korzystanie z wanny bez towarzystwa jest przygnębiające. Wezmę prysznic i szybciutko się umyję." God odchrząknął. Popatrzyliśmy na niego. "Przykro mi, ale poradzenie sobie z Asherem może trochę Jean-Claude'owi zająć. Tak tylko mówię, na wypadek, gdyby to robiło Anicie różnicę." Spojrzałam na wielkiego mężczyznę. Wyglądał na zakłopotanego. "Czego nam nie mówisz, Godofredo?" spytałam. Spojrzał na swe stopy, w oczywisty sposób nieszczęśliwy. Wymamrotał coś. "Co?" spytałam. Spojrzał w górę, marszcząc brwi. "Jestem całkiem pewien, że Asher chce więcej niż tylko rozmowy z Jean-Claudem. Wydaje się czuć, że kiedy zostanie wygnany możesz nie pozwolić na jego powrót i chce pożegnalnego... " Rozłożył wielkie ręce, na swój sposób wzruszając ramionami.

Zmarszczyłam brwi na niego, nie do końca pewna, czy zrozumiałam, ale myśląc, że może miałam pojęcie. Miałam nadzieję, że się myliłam. Jean-Claude podniósł moją rękę i złożył pocałunek na jej odwrocie. "Przykro mi, ma petite, może mnie nie być przez trochę czasu." Spojrzałam na niego. "Asher chce pożegnalnego seksu, prawda?" "Tak mi się wydaje." Rzuciłam mu twardsze spojrzenie. "Zranił dziś Sina i mnie. Wiem, że jesteś na niego zły." "Jestem, ale jeśli to ma być ostatni raz, nie chciałbym tego stracić." "Ostatni raz? Zamierza wyjechać tylko na miesiąc, prawda?" "Być może dłużej; miasto potrzebuje nowego wampirzego mistrza i wniosło petycję bym jakiegoś polecił." "To znaczy, że Asher może nie wrócić?" "Być może nadszedł czas by miał swe własne terytorium." "Może, ale..." Myślałam o nie kochaniu się z Asherem ponownie, nigdy nie ujrzeniu go dominującego Nathaniela lub mnie, lub uległego dla Richarda, lub będącego w łóżku z JeanClaude’m i mną, albo... po prostu nigdy więcej Ashera. Myślenie o tym mnie zasmuciło, ale... "Gdyby to była ostatnia noc, będę żałować, że mnie tam nie było, ale jestem nadal zbyt wściekła." Potem zrozumiałam "Poza tym, nie pytał o mnie, prawda?" Godofredo pokręcił głową. "Powiedziałbym, że to pożegnanie, na wypadek, jeśli to naprawdę jest pożegnanie, ale dam ci wybór, ma petite." "Idź" powiedziałam "pożegnaj się. Kochałeś go dłużej niż reszta z nas żyje. " "Będziesz musiała nakarmić ardeur, by się uzdrowić" powiedział. Starałam się nie spojrzeć za siebie na Nicky'ego, gdy powiedziałam "Dam sobie radę." Claudia powiedziała "Jeśli myślisz o karmieniu na Nickym, to potrzebuję innego strażnika jako partnera." "Chcesz czerwoną koszulkę, czy inną czarną?" Zapytał God. Nicky był ubrany w czerwoną koszulkę, Claudia czarną; Nicky był gotów karmić ardeur a Claudia nie. Czerwień oznaczała pożywienie; czarna oznaczała, że byli tylko ochroniarzami. Choć Nicky pożywiłby ardeur dla mnie, ale nie dla Jean-Claude'a i wolał nie oddawać krwi dla nikogo, ale jeśli kazałabym mu to zrobić, zrobiłby to, bo nie miał wyboru. Bardzo się starałam, nie kazać Nicky'emu robić rzeczy, których nie chciał robić.

"Za każdym razem, gdy mamy pilnować Anity, powinniśmy być mieszani, na wszelki wypadek" powiedziała Claudia. "Myślę, że Domino i Ethan są teraz jedynymi na liczniku?" Domino, jak Nicky, wolał być tylko moim jedzeniem, ale Ethan był bardziej elastyczny i pozwalał żywić się na sobie niektórym wampirom. "Którykolwiek" powiedziała. "Poślę jednego z nich w twoim kierunku." Spojrzał na mnie. "Gdzie mam im powiedzieć, żeby spotkali się z Claudią?" "Prysznice" powiedziałam. "Pokój, który dzielisz z Micahem, Nathanielem i Sinem czy prysznice grupowe?" Zaskoczyło mnie, że God wymienił Sina w ten sposób. Nie zawsze sypiał z nami. Miał swój własny pokój w domu, a także tutaj, ale nie używał go za często. Czy to miał na myśli Asher? Nie zawsze chodziło o seks, czasem to był tylko duży ciepły stos kociaków, ale jeśli God zauważył to każdy to zrobił. God nie był najbardziej spostrzegawczym ze strażników, jeżeli chodzi o sprawy osobiste. Pomyślałam o tym, o co zapytał God i powiedziałam "Micah może obecnie śpi, więc myślę, że główne prysznice." "Więc tam poślę wsparcie" powiedział. Spojrzał na Jean-Claude'a. "Jesteś gotowy, sir?" "Tak" powiedział Jean-Claude i dał mi szybkiego całusa, a potem podążył korytarzem za dłuższymi krokami Goda. Nie obejrzał się gdy szedł dać Asherowi jego pożegnanie. Patrzyłam jak odchodzi w całej tej czarnej skórze, a jego długie loki prawie niknęły na jej tle. Nicky przesunął się obok mnie, jego ręka odnalazła moją. Staliśmy tam trzymając się za ręce i zapytał "Mam przyłączyć się do ciebie pod prysznicem, czy chcesz żebym zaczekał na zewnątrz i znajdziemy łóżko?" "Jean-Claude nie będzie używał dzisiaj swego łóżka" powiedziałam. "To prawda i jest w porządku z Micahem, Nathanielem, Asherem, nawet Sinem, korzystającymi z łóżka z tobą, bez niego, ale ja nie jestem na liście jego ulubionych." Spojrzałam na niego. "Nie karmisz go, inni to robią." Na wpół wzruszył ramionami wokół tych wszystkich mięśni. "A Jean-Claude'owi nie podoba się żaden z mężczyzn, którzy nie będą przynajmniej oddawać mu krwi dzieląc z tobą jego łóżko, kiedy jego tam nie ma." Szczerze mówiąc, nie zauważyłam, ale teraz, gdy Nicky to powiedział, zdałam sobie sprawę, że miał absolutną rację. "Więc jak sądzę przyłącz się do mnie pod prysznicem; w ten sposób nie musimy martwić się o brudzenie czyjejkolwiek pościeli."

Nicky uśmiechnął się szeroko. "Prysznic mi odpowiada." Odwzajemniłam uśmiech. "Mnie też."

Rozdział 32 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Claudia czekała na zewnątrz przy ścianie korytarza, mając na oku zarówno wejście jak i wyjście. Oryginalny projekt pryszniców grupowych zakładał posiadanie tylko jednej drogi wejścia i wyjścia, ale zawetowałam to. Tak, były dwa wejścia, które musiały być obserwowane, ale jedna droga do środka i na zewnątrz oznaczała pułapkę. Jean-Claude zwrócił uwagę, że gdyby ktokolwiek dotarł na tyle daleko za naszą obronę by zaatakować pod prysznicem, to druga droga wyjścia z nich prawdopodobnie by nie pomogła. Miał rację, ale ja też, a ochroniarze głosowali za mną. Paranoja była naszym przyjacielem. Był tam obszar z szafkami wraz z toaletami, zarówno dla mężczyzn jak i kobiet. Obecnie mieliśmy wystarczająco dużo mieszkających tu kobiet, że nie było to takie głupie, jak, kiedy najpierw mieliśmy to wprowadzić. Miło było nie być jedyną dziewczyną. Kiedy byliśmy w okolicy szatni Nicky przypomniał mi inny powód, że miło być dziewczyną. Wziął mnie w ramiona i pocałował. Pocałunek był łagodny, a potem odsunął się i spojrzał na moją twarz tym jednym niebieskim okiem i włosami opadającymi na drugą stronę twarzy. "Czy to boli?" "Nie" powiedziałam. Uśmiechnął się, gwałtownie obnażając zęby i pocałował mnie ponownie. Tym razem to nie było łagodne. Nacisnął mocno swoimi ustami na moje i to bolało. Cofnęłam się. "To boli." "Chcę posmakować krwi w twoich ustach, zanim seks pomoże cię uleczyć." "Nie jesteś sadystą. Nie cieszysz się powodując ból." "Nie, ale jestem likantropem. Lubię smak krwi i mięsa, a teraz twoje usta będą smakować jak jedno i drugie." "Niektórzy zmiennokształtni straciliby kontrolę robiąc coś takiego." Studiowałam jego twarz, szukając wskazówki, co to dla niego znaczy. Czy to była odrobina perwersji, którą się zawsze cieszył, ale po prostu nigdy wcześniej się nie pojawiła, czy był to test, jak bardzo mu ufałam? Był moim Oblubieńcem, więc mógł poczuć co czuję, ale Oblubieńcy różnili się od jakiejkolwiek innej metafizycznej więzi, jaką miałam. Ja nie mogłam czuć jego emocji;

chodziło całkowicie o jego czucie moich i obsługiwanie mnie. Oznaczało to, że był dla mnie w pewnym sensie tajemnicą. Zdałam sobie sprawę, że byłam trochę zepsuta, że mogłam po prostu zerknąć, lub podzielić się emocjami z niemal każdym innym. Kiedyś nienawidziłam wścibskiego psychicznego kontaktu; teraz liczyłam na to. "Nie ufasz mi?" zapytał. Ach, test zaufania. "Jesteś moim Oblubieńcem; myślałam, że nie możesz zadawać mi bólu, że robienie tego ci przeszkadza." "Lubisz trochę bólu zmieszanego z seksem. Myślę, że to przekłada się dla ciebie na przyjemność, a wiem, że ja będę się cieszyć z krwi, mięsa i seksu." Przytaknęłam. "Taa, cała ta sprawa ofiara-drapieżnik-pogoń gmatwa się z seksem dla większości zmiennokształtnych." Nicky uśmiechnął się szeroko. "Jeśli nie byliśmy perwersyjni przed zmianą, jesteśmy po." Uśmiechnęłam się. "Nie można się z tym kłócić." "Czy mogę cię pocałować tak, jak chcę?" "Najpierw zdejmijmy broń" powiedziałam. "Dlaczego?" zapytał. "Bo gdy pojawi się smak krwi i mięsa i jeśli ból przekręci mój przełącznik, możemy zapomnieć o broni, a nie chcę, żebyś zrywał ze mnie kabury wykonane na zamówienie tylko tak mogąc wydostać mnie z ubrania." Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy, wypełniając to niebieskie oko błyszczącą radością. "Okej." Puścił mnie i cofnął się, rękoma zmierzając do własnych kabur i pistoletów. Zaczęłam od pochew na nadgarstkach i dwóch ostrzy o srebrnych krawędziach. Dłużej zajęłoby mi zdejmowanie broni bo nosiłam noże i pistolety. Nicky obywał się z pistoletami i trzymał jedno składane ostrze do celów użytkowych. Nie widział istotnie noża jako broni, choć wiedziałam, że potrafił walczyć ostrzem gdyby musiał, ale to nie była jego mocna strona. Wolał pistolety lub ręka w rękę. Udowodnił, jak dobry był bez broni w walce z Aresem. "Jesteś całkowicie poważna" powiedział "i nie myślisz o seksie. Jesteś niemal smutna, co się stało? " "Jesteś tak dokładnie dostrojony do mojego nastroju, wow". "Wiesz, że żyję żeby cię uszczęśliwiać."

"Przykro mi, że faktycznie masz to na myśli i to nie jest romantyczna retoryka." Zatrzymałam się zdejmując kaburę z pasa i Browninga BDM. Już umieściłam noże w jednej z małych otwartych szafek, które jak się składało miały własny klucz i zamek. "Wiem, że jest ci przykro, że zabrałaś większość mojej wolnej woli. Rozumiem, że to ci przeszkadza, ale zabiłbym ciebie i Micaha, Nathaniela, Jasona, wszystkich z was, jeśli mój stary Rex wydałby rozkaz. Zrobiłbym to bez mrugnięcia okiem." Pozostałam ponownie patrząc na jego twarz, próbując go rozgryźć. To było jak patrzenie na ścianę: gładka, nietknięta, pusta. Był przystojny, ale jego twarz nie oddawała niczego i nie sądzę, że to był brak wyrazu, o który Jean-Claude musiał walczyć by go opanować, czy moja twarz gliniarza. To było więcej niż to, lub mniej. Socjopaci nie muszą pokazywać emocji; robią to przez większość czasu, ponieważ nauczyli się naśladować to, co "normalni" ludzie im pokazują, ale nigdy naprawdę nie zrozumieli tak jak powinni emocji, które odgrywali; byli najwspanialszymi aktorami. W taki sposób się dopasowywali, a większość z nich zakładała, że reszta z nas udawała, tak jak oni; wielu nigdy nie zdało sobie sprawy, że reszta ludzi czuje emocje, których oni albo nigdy nie mieli, albo zostali ich pozbawieni poprzez nadużycia. Nicky przeżył wykorzystywanie - tak właśnie stracił swe oko - więc miał kiedyś emocje; może z tego powodu rozumiał je lepiej, a może nie? "To jeden z powodów, że tak kompletnie tobą zawładnęłam, Nicky. Socjopaci nie pomagają nikomu poza sobą." "Jesteś tak samo bezwzględna jak ja, Anito, ale to cię kosztuje. To sprawia, że czujesz się źle, sprawia, że wątpisz w siebie. Ja nie miałem tego problemu. " "Ponieważ byłeś socjopatą" powiedziałam. "Mówisz jakby to się zmieniło, Anito; tak nie jest. Nadal jestem socjopatą, po prostu przez większość czasu nie mogę działać w ten sposób, bo nie chcesz mnie takiego, bo jeśli zrobię rzeczy o których czasem myślę, to sprawiłoby że poczułabyś się źle, a ja nie mogę znieść myśli, że źle się czujesz." "Więc co, jestem jak twoja wersja Świerszcza Jiminy12?" "Nathaniel pokazał mi ten film, dlatego rozumiem, co do diabła masz przez to na myśli więc taa, jesteś moim Świerszczem Jiminy. Mówisz mi kiedy jestem zły. Czynisz mnie dobrym." "Ale ty wciąż nie masz pragnienia, żeby być dobrym?" powiedziałam. 12 Jiminy Cricket – Postać z Pinokia. Żeby Pinokiu łatwiej było odróżnić dobro od zła, Wróżka przydziela mu Świerszcza Jiminy jako osobistego opiekuna i strażnika mającego zastąpić mu sumienie i pilnować, żeby nie zszedł na złą drogę.

Wzruszył ramionami, umieścił ostatni ze swych pistoletów w swojej szafce i zamknął małe metalowe drzwi. Nie blokował ich; nie przejmował się tym. Nikt, kto przebywał w podziemiach cyrku nie ośmieliłby się ruszyć broni nikogo innego. Ludzie umierali przez nieporozumienia tego typu. Wyplątał swój T-shirt z dżinsów i zaczął unosić swoją koszulę. Zrobił to wolniej niż normalnie, tak że ujawnił płaski brzuch, rozpiętość jego mięśni z boku dolnej części klatki piersiowej, a następnie górnej, barki nabrzmiałe od mięśni i na końcu ramiona, nagie i masywne. Spojrzałam na jego nagą górną część ciała i to zaparło mi nieco dech w piersiach. Spojrzałam na jego twarz, te żółte, żółte włosy, które były właściwie jego naturalnym kolorem, z tą grzywką w kształcie V, która opadała na jego twarz we fryzurze, jaką powinien mieć ktoś, kto chadzał na zjazdy anime, czy do klubów tanecznych i na huczne imprezy. Nicky potrafił tańczyć, co z jakiegoś powodu mnie zaskoczyło. Gdyby nie był tak strasznie dobry w ranieniu i zabijaniu ludzi, byłby świetny jako tancerz w Grzesznych Rozkoszach. Kobiety kochałyby opakowanie, a on mógł być czarujący jak diabli, gdy musiał udawać. Pewnie mógłby tańczyć tam przez weekend po prostu, by udowodnić, że mógł to zrobić. Był wystarczająco ambitny, ale nie miał natury pasującej do uczynienia z tego jego stałej pracy. "Patrzyłaś na mnie przez chwilę i myślałaś wszystko co chciałem, byś myślała i czuła, a teraz przeszłaś w całkowitą powagę." Podszedł do mnie, powoli, jakby nie był pewien, co zrobię, kiedy tam dotrze "O czym myślisz?" "Co czuję?" zapytałam. "Podejrzliwość, jesteś podejrzliwa, jakbyś mi nie ufała." "Ufam ci, bo moje wampirze psychologiczne gierki sprawiły, że jesteś dla mnie całkowicie godny zaufania, ale gdybym nie napieprzyła ci w umyśle, zabiłbyś mnie, a teraz mieszkasz ze mną. Byliśmy kochankami przez prawie dwa lata, ale nie jestem pewna, czy czujesz coś do mnie." "Tu się mylisz" powiedział i był teraz przede mną tak, że musiałam patrzeć pod kątem, by zobaczyć jego twarz. Położył rękę z boku mojej twarzy i wsunął palce w skraj moich włosów. Był teraz cieplejszy, jakby nieco gorączkował, ale to nie było to. To była poruszająca się w nim bestia. "W czym się mylę?" spytałam cicho. "Chcę cię dotknąć. Chcę rozebrać i umieścić tak dużo swego ciała przy twoim jak tylko mogę. Zawsze chcę cię dotykać. Czuję się źle, jeśli jesteś ode mnie zbyt daleko. To tak, jakby zabrakło słońca na niebie. Bez ciebie czuję zimno, stratę." Wyszeptał to ostatnie, gdy pochylił się ku mnie.

"To jest gadanie wypranego mózgu" odszepnęłam gdy jego wargi unosiły się nad moimi. "Wiem" powiedział i oparł twarz przy mojej, trzymając nas o krok od pocałunku. "To ci nie przeszkadza?" Tchnęłam słowami w jego usta. Jego usta dotknęły moich gdy odpowiadał, tak, że każde słowo było jak mała pieszczota ust o usta. "Chcę cię całować bardziej niż kiedykolwiek chciałem robić cokolwiek. Chcę cię pieprzyć bardziej niż kiedykolwiek chciałem czegokolwiek lub kogokolwiek." "Jesteś ode mnie uzależniony." Przesunęłam usta nieco na bok by to powiedzieć. "Jestem twoją dziwką z wypranym mózgiem" powiedział i przeniósł swoją twarz z powrotem tak, że nasze usta ponownie ledwo się dotykały. "Czy to ci nie przeszkadza?" spytałam. "Nie" powiedział. "Czy przeszkadza ci wiedza, że chcę lizać krew w twoich ustach, że zapach tego mnie podnieca?" Mój oddech wyszedł w drżeniu gdy powiedziałam, wciąż tak cicho "Nie." "Chcę uwięzić cię w swoich ramionach, chcę całować cię tak głęboko i tak mocno, że nie będziesz mogła kazać mi się zatrzymać. Chcę czuć twoje ciało reagujące na ból, który ci zadam i smak krwi, gdy to robię." Zadrżałam i nie ze strachu, albo w większości nie ze strachu. W igraniu ze zmiennokształtnym zawsze była ta granica, że coś może pójść za daleko, ale ta granica była częścią tego, co lubiłam. To była prawda i próbowałam to uznać. Tchnęłam słowa w jego usta, w ciepło jego ust "Hura!" "Czy to oznacza tak?" powiedział, przesuwając rękę wokół mojej głowy do mojego karku. Jego ręka była tak duża. "Tak" i pocałowałam go pierwsza, ale potem jego ręka zacisnęła się na moim karku i pocałował mnie tak głęboko i tak mocno, że nie mogłam nic powiedzieć, nawet nie. Jego ramię było jak umięśniona stal za moimi plecami, więżąc przy nim moją górną część ciała, moje ręce u moich boków, więc więżąc znacznie bardziej niż udało się Asherowi. Wybrałam nie ranienie Ashera, ale Nicky... on się upewnił, że nie mogłam go zranić. Uwięził mnie gdy mnie całował, śledząc językiem każdą ranę, gdy mnie całował i lizał krew z wnętrza moich ust. Ból był przenikliwy, a ja zwykle nie lubiłam ostrego bólu, ale w czasie gdy mogłam zaprotestować, czy mogłam coś powiedzieć, Nicky naruszyłby ranę i po prostu mnie całował. Wiedział jak mnie całować, a odwzajemniałam pocałunki, choć trzymał moją głowę tak mocno, że nie mogłam się ruszyć i kontrolował się, nawet w tej części. Dotknął najgłębszej rany i posmakowałam świeżej krwi.

Wydał cichy nieartykułowany dźwięk, prostując się. Wstając podniósł mnie z ziemi. Moje stopy nagle zawisły w powietrzu, ale moje ciało było wciśnięte w niego tak mocno, że nie było sposobu, by upaść. Byłam bezpieczna i jednocześnie w pułapce. Nie mogłam się zdecydować, czy mi się podobało, czy mnie to przerażało. Zawahałam się, a ponieważ nie czułam się z tym źle, następny dźwięk jaki wydał w moich ustach był niskim, mruczącym warknięciem. To wydawało się wypełniać moje usta, wibrując w dół mego ciała, dopóki nie znalazło tego głębokiego, ciemnego środka mnie a tam było we mnie poruszenie. Śniady, złoty cień powstał z ciemności i zwizualizowałam moją lwicę drepczącą przez wysokie cieniste drzewa. To nie było to, co się działo, ale to, co "widział" mój umysł, tak, że miałam jakiś punkt odniesienia dla odczucia lwa poruszającego się wewnątrz mojego ludzkiego ciała. Widziałam to jako lwicę przemieszczającą się poprzez drzewa dżungli, sunącą w kierunku mruczącego ciepła, które oferował Nicky. Moja bestia wstała, by spotkać się z jego, ciepło dla ciepła, żar do żaru, aż moja skóra dostała gorączki - gorąca i taka jak jego. Odsunął się od moich ust na tyle, by pokazać mi, że jego niebieskie oko zatonęło w lwim bursztynie. Ryk, który nigdy nie powinien móc wyjść z ludzkiego gardła wysączył się spomiędzy jego warg, gdy mnie trzymał. Odwarknęłam cicho. Nicky ryknął wielką, kaszlącą eksplozją dźwięku, którego nigdy nie słyszałam od jakiegokolwiek lwołaka. Dźwięk był oszałamiający z tak bliska. Byłam tak zaskoczona, że postawił mnie na nogi, zanim zareagowałam. Powiedziałam "Co..." Złapał przód moich dżinsów i rozerwał je na oścież, rozszarpując zamek błyskawiczny i większość materiału wokół niego. Siła była zaskakująca. Obrócił mnie, brutalnie, co zachwiało mną trochę. Pochylił mnie nad ławką, tak by moje ręce musiały za to złapać, lub uderzyłabym na nią kolanami. Zerwał moje dżinsy, rozrywając je w dół moich ud. Położył rękę na tyłach moich stringów i zerwał je ze mnie jednym pociągnięciem. Czy to bolało, czy było dobrym odczuciem? Ten moment, w którym brutalność i ból obracały się w seks i przyjemność przełączyły się w mojej głowie. Kochałam uczucie jego zdzierającego moje ubrania; siłę tego, zapał tego zaciskał coś nisko w moim ciele. Nicky zsunął ręce wokół moich bioder i warknął "Boże, kocham twój tyłek." Byli w moim życiu inni mężczyźni, którzy szeptali czułe słówka podczas seksu, nawet cytowali poezję. Kochałam ich za to, ale Nicky'ego uwielbiałam za inne rzeczy.

Trzymał rękę na moim biodrze, ale przesunął dłonią po moim tyłku, głaszcząc, kreśląc, pieszcząc, a wreszcie wsunął we mnie palec. Byłam na tyle ciasna, że nawet to wyrwało ze mnie cichy dźwięk. "Jesteś mokra" powiedział tym chrapliwym szepcząco-ryczącym głosem. "Wiem" powiedziałam, a mój głos był również zachrypnięty. Wsunął we mnie dwa palce i zaczął nimi pchać do środka i na zewnątrz jako zapowiedź tego, co zamierzał zrobić później. Poruszał coraz szybciej i to było dobre odczucie, to było bardzo dobre, ale nie trafiało w sedno. "Kąt nie jest właściwy" powiedział, głosem nieco mniej warczącym. "Tak" odpowiedziałam. "Połóż się na plecach na ławce." Zerknęłam na niego przez ramię. "Jest zbyt wąska, by uprawiać na niej seks." "Po prostu to zrób" powiedział, i chwile takie jak ta sprawiały, że cieszyłam się zarówno tym, że Nicky jest mniej kwiecisty niż większość innych mężczyzn, i zastanawiałam się, jak dosadny byłby gdybym nie zrobiła mu na początku prania mózgu. Posłałam mu spojrzenie na jakie ten pomysł zasługiwał i wstałam. "Nie z dżinsami wokół moich ud." "Dobra" powiedział. Ukląkł i miałam chwilę, by uświadomić sobie, co zamierzał zrobić, nim jego dłonie zacisnęły się na moich dżinsach i szarpnęły je w dół. Nie miałam niczego do trzymania się, więc mną zachwiało. Złapał mnie jedną ręką, podczas gdy druga zdzierała resztki moich dżinsów. Pozostałam w koszuli z biustonoszem pod nią i w butach do kostek, które nosiłam w terenie. Nie były to klubowe buty; to były policyjne / wojskowe buty, niezupełnie sexy. "Powiedziałabym, że nie możesz zdjąć tych dżinsów przez te buty" powiedziałam na wpół ze śmiechem. Polizał jeden z moich policzków, długim, powolnym smakowaniem języka i przestałam się śmiać. Potem osadził zęby w moim policzku, a ja powiedziałam "Oj, zbyt wiele zębów, za szybko." Polizał tam gdzie ugryzł. "Spodoba ci się później" powiedział. "Prawdopodobnie, ale jeszcze nie teraz." "Połóż się na plecach na ławce." "To bardzo wąska ławka" powiedziałam i odwróciłam się na tyle, bym mogła na niego patrzeć. Spojrzał na mnie, jego blond włosy opadały na twarz, to jedno niebieskie oko

wpatrywało się we mnie. Jego twarz dzierżyła już tę ciemność, tę pewność, którą większość męskich oczu dostaje w niektórych momentach, kiedy opadają ubrania i wydarza się seks. To nie jest dokładnie zaborczość, choć mimo to jest, ale to drapieżność i nie tylko dlatego, że Nicky był lwołakiem. To nie było spojrzenie zmiennokształtnego, czy wampira, to było męskie spojrzenie. Może kobiety miały swoją własną wersję, ale rzadko kiedy widziałam moją własną twarz w lustrze podczas seksu i miałam tylko jedną inną kobietę do porównania, a ona nie miała spojrzenia podobnego do tego. Wpatrywałam się w twarz Nicky'ego, a on wpatrywał się we mnie i pozwalał mi widzieć na swoim obliczu co chciał mi zrobić. "Właź na ławkę, Anito." Nie zaprotestowałam ponownie.

Rozdział 33 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Ławka była wąska, ale Nicky podkreślił "Ćwiczysz mięśnie brzucha na pochyłej ławce, po prostu się trzymaj." Położyłam ręce za sobą obok mojej głowy i trzymałam. Nasze ubrania wylądowały w stercie na podłodze. Przeleciał mnie ręcznie, używając swoich palców, by znaleźć ten słodki punkt, co było możliwe z niegodnym kątem mnie na ławce, z nogami uniesionymi i na wpół zgiętymi, nim trzymającym jedną nogę, tak by mógł umieścić jedno kolano na ławce i uzyskać kąt potrzebny palcom do głaskania w kółko, szybko i szybciej, tego słodkiego miejsca wewnątrz mnie. Doprowadził mnie krzyczącą, walczącą ze swym ciałem, żeby trzymać się ławki i nie zapominać, że jeśli się puszczę, upadnę. Poruszał palcami na mnie i między nogami, by znaleźć to drugie rozkoszne miejsce, które było na zewnątrz. Moje słowa wyszły ochrypłe, gdy powiedziałam "Pieprz mnie." "Jeszcze nie" odpowiedział, a jego głos był ponownie głębokim pomrukiem. "Dlaczego nie?" Wydyszałam. Muskał tam i wokół, wpatrując się w moją twarz, gdy to robił. "Ponieważ widziałem, co inni mężczyźni robią z tobą w łóżku, Anito. Chcę, żebyś mnie pragnęła, a to oznacza, że muszę zrobić co w mojej mocy by być lepszym, bo cokolwiek mniej i nie musisz mnie pieprzyć. Jeśli nie włożę w to wysiłku, możesz pójść do kogoś, kto to zrobi." Trudno było myśleć z jego bawiącymi się mną palcami, ale spróbowałam. "Lubię cię. Jesteś...wspaniały." "Masz co najmniej dwóch kochanków, którzy są lepsi w seksie oralnym niż ja. Masz dwóch, którzy są więksi niż ja." Zaczęłam starać się go pocieszać, ale powiedział: "W porządku, nie muszę być największym chłopcem w twoim łóżku." Zaczął przesuwać palcami szybciej, trochę mocniej. Przyjemność zaczęła budować się między moimi nogami, a moja twarz musiała to okazać, bo uśmiechnął się. "Taa, to jest to. Uwielbiam ten wyraz twarzy." W jednej chwili ciężar wzrastał, a następnie ta fala rozkoszy wybuchła nade mną, przelewając się przeze mnie, tańcząc na mojej skórze, moim ciele, jakby każdy mięsień, każdy kawałek mnie stał się niczym poza radością, jej odczuciem. Krzyknęłam, z głową w tyle, plecami próbującymi wygiąć się w łuk na ławce. Nicky zawołał "Anita!" Jego ręka nagle napierała na mój mostek, przyciskając, utrzymując mnie na ławce, gdy szybowałam na

orgazmie, a jego palce kontynuowały tę jazdę, dopóki nie leżałam bez kości, z oczami trzepoczącymi i niewidomymi z płynącej z tego rozkoszy. Roześmiał się, tym głębokim, męskim chichotem, Który mają w sobie mężczyźni, gdy są szczególnie z siebie zadowoleni, zwykle odnośnie seksu. Starałam się siebie zobaczyć, próbowałam zmusić oczy do pracy, a świat do nie bycia niewyraźnym i zamglonym, ale kolejny wstrząs sprawił, że wiłam się na ławce, a ręce Nicky'ego owinęły się wokół mnie, unosząc mnie. Miałam czas, żeby spróbować zmusić moje ramiona by pracowały na tyle, żeby przytrzymać się jego ramion. Przeniósł obie ręce w dół do moich ud i uniósł mnie lekko, a potem posadził mnie na sobie i wsunął się we mnie czubkiem. To skradło mi oddech z gardła, zbyt szybkie po ostatnim orgazmie tak, że odczucie jego przesuwającego się wewnątrz mnie, jego rąk kontrolujących jak powoli we mnie wchodził, było niemal przytłaczające. Czułam się tak dobrze, tak... moje oczy zatrzepotały zamknięte, moje ręce zadrżały na jego ramionach, starając się przytrzymać tam gdzie mnie chciał, gdy kierował razem naszymi ciałami. Kiedy był we mnie tak głęboko, jak tylko mógł wejść, powiedział "Boże, to tak niesamowite odczucie." Udało mi się wydyszeć "Tak, och, tak." Potem pochylił się do przodu, przyciskając mnie z powrotem na ławce z jego penisem nadal tak głęboko we mnie schowanym, jak mógł. "Spadniemy" powiedziałam. Ta myśl pomogła nieco rozjaśnić moją głowę. "Trzymaj się moich ramion, zadbam o wszystko." Zrobiłam, o co prosił, a szczęśliwa po-mgła rozchodziła się po moim bardzo rzeczywistym strachu, że spadlibyśmy z wąskiej ławki. Uniósł trochę moje biodra unosząc moje nogi nieco pod kątem i po obu stronach. Ustabilizował mnie, gdy znalazłam kąt jakiego potrzebowałam z nim na górze, a potem położył dłonie po obu moich stronach, owijając je wokół krawędzi ławki, w odwrotnym uchwycie do tego, co robiłam wcześniej. Pozostał siedziący z nogami po obu stronach ławki, moimi nogami po obu stronach jego bioder i talii i zaczął poruszać się wchodząc i wychodząc ze mnie. "Na ławce" powiedziałam, z oczami nieco rozszerzonymi i nie tylko od wspomnienia. "Na ławce" powiedział i uniósł biodra nieco przedłużając nade mną swą górną część ciała niczym dach mięśni i ciała. Jego ramiona poruszały się w rytm jego ciała wewnątrz mnie, a ja przeniosłam mój chwyt z powrotem na ławkę, jedną ostrożną ręką naraz. Gdy nie trzymałam się go, zmienił swój kąt i zaczął znajdować poważny, szybki, głęboki rytm.

Obserwowałam pracę jego ciała nade mną, tylko jego biodra i ten długi twardy kawałek niego dotykały mnie w ogóle. Technicznie z mężczyzną nade mną powinna to być pozycja misjonarska, ale to było tak dalekie od tego, jak tylko mogło być i nadal mające mężczyznę u góry. Długi spadek jego grzywki zaczął kołysać się do przodu przy ruchach w dół więc mogłam zobaczyć równą, pomarszczoną bliznę w miejscu gdzie byłoby jego drugie oko. Tylko wtedy gdy był na górze i tylko pod pewnymi kątami mogłam zobaczyć całą twarz nade mną. Doceniałam wartość tych przebłysków jego całego. Patrzyłam na koncentrację na jego twarzy, to odległe wewnętrzne spojrzenie, które było jego wersją próby dotrwania, próby przedłużenia niesamowitych rzeczy, które jego ciało robiło wewnątrz mnie. Spojrzał na mnie, naprawdę mnie dostrzegając. Uśmiechnął się dziko i powiedział głosem chropawym z napięcia "Za bardzo się kontrolujesz. Nie wykonuję swojej pracy." Nie wiem, co bym odpowiedziała, bo przyspieszył to, co robił, poruszając się szybciej, mocniej, ale ławka była zbyt wąska, zbyt twarda, zbyt jakaś dla uderzania. Zmienił to na falujący, głaszczący rytm jego bioder, udowadniając, że potrafi tańczyć, nawet ze mną na moich plecach. To był łagodniejszy orgazm niż byłby gdyby uderzał mnie tak dokładnie. Budował się bardziej jak orgazm łechtaczkowy, tak, że czułam, że jest coraz bliżej. Mój głos okazał wysiłek trzymania mojej pozycji na ławce, trzymania ramion napiętych i przytrzymujących, gdy tańczył wsuwając się i wysuwając, ale udało mi się powiedzieć "Coraz bliżej" "Dobrze" powiedział, ale jego oko było zamknięte, już mnie nie obserwował. Twarz miała ponownie to głębokie, wewnętrzne spojrzenie, ale zamknięcie oka oznaczało, że walczył swoim ciałem, walczył, by utrzymać ten wspaniały falujący, taneczny rytm, by utrzymać nas na ławce, utrzymać aż dojdę pod nim, walcząc, by utrzymywać wszystko w ruchu i nie stracić teraz koncentracji, nie teraz, kiedy wykonał tak dużo pracy, żeby doprowadzić nas do tej chwili. Wtedy z jednego uderzenia w drugie, złapał mnie orgazm, rzucił mnie krzyczącą, wijącą się pod nim. Moje ręce na ławce szarpały i walczyły z resztą mojego ciała, ponieważ chciały się unieść i oznaczyć jego ciało moją rozkoszą. Jego głos warknął nade mną "Boże, Boże!" Pchnął swym ciałem ponownie tak mocno i silnie, że sprawiło to, że krzyknęłam i nie mogłam się zdecydować, czy to nowy orgazm, czy tylko extra zakończenie tego pierwszego. Warknął na mnie, jego twarz była dzika, a jego oko lwio-pomarańczowe, jego człowieczeństwo odpłynęło, gdy drżał i warczał nade mną. Ostatni dreszcz przebiegł jego

ciało od ramion do bioder, co sprawiło, że znowu załkałam, bo gdy drżał wciąż wpychał się głęboko we mnie. Na w pół-opadł nade mną, z głową zanurzoną w dół tak, że jego grzywka ocierała moją twarz. Mogłam poczuć szaleńczy puls jego ciała na boku jego szyi, walenie jego serca tuż nade mną. Szepcząc-warknął "Nie karmiłaś się." Miał rację, nie karmiłam ardeur. Zapomniałam, że właśnie dlatego się kochaliśmy. Z jego ciałem wciąż wewnątrz mojego, lekkim połyskiem potu na jego klatce piersiowej i brzuchu, moimi ramionami informującymi mnie, że utrzymywałam tę pozycję i nas w miejscu przez długi czas, wspomnieniu całego tego dobrego seksu nadal płynącym przez moje ciało, wszystko, co mogłam powiedzieć to "No cóż, cholera." Zaśmiał się, a nadal był zbyt mocno we mnie, tak że zapoczątkowało to moje wicie się i ponowne wydawanie cichych dźwięków, bo śmiałam się wraz z nim. Śmialiśmy się i szarpaliśmy i staraliśmy się pozostać na tej cholernej ławce, a ja wciąż musiałam się pożywić. W końcu uniósł mnie w swoich ramionach, tak, że trzymał mnie przed sobą, a ja owinęłam moje gumowe nogi wokół jego talii. Wciąż był we mnie, ale coraz bardziej miękki, tak że kiedy mnie podniósł wysunął się i po prostu trzymaliśmy się nawzajem, z twarzami cale od siebie. Na jego czole też były krople potu. Jego głos był wciąż ochrypły, wzrok wciąż lwio-pomarańczowy. "Uwielbiam to, że podobało ci się tak bardzo, że zapomniałaś o ardeur." Uśmiechnęłam się do niego, z ramionami na jego barkach, rękoma splecionymi na karku. "Byłeś wspaniały." Uśmiechnął się, szybkim obnażeniem zębów, bardziej kocim warczeniem niż uśmiechem. "Nigdy nie musiałem być tak dobry z nikim innym." "Bo czujesz, że rywalizujesz z innymi mężczyznami?" zapytałam. "To i nigdy nie byłem z nikim, kto lubi seks tak jak ty. Muszę dotrzymywać ci kroku." Przytuliłam go moimi ramionami i nogami, które były wciąż wokół jego talii. Jego ręce podpierały moje nogi i tyłek, ale trzymał mnie z łatwością; nawet przy zasychającym mu na ciele pocie, oddechu, który nadal nie wrócił do normy, nie nadwyrężał się, żeby mnie utrzymać. Był wystarczająco silny, by wyciskać na leżąco małe samochody, ale wciąż byłam pod wrażeniem. "Tak samo w twoim przypadku" powiedziałam. Znów się wyszczerzył. "Nadal musisz się nakarmić." "God powiedział, że posłał po Ethana lub Domino; chcesz ich tu podesłać?" Potrząsnął głową. "Nie."

Rozszerzyłam na niego oczy. "Zamierzasz ponownie?" "Jestem lwem, Anito. Daj mi chwilę i taa." Lekko zmarszczyłam brwi. "To dla ciebie nie za szybkie dojście do siebie?" "Przeważnie jest kolejka" powiedział "więc ustępuję z drogi, zazwyczaj Nathanielowi." Uśmiechnęłam się. "On się dzieli bez problemu." "Lubi się przyglądać" powiedział Nicky. Wstał ze mną wciąż owiniętą wokół niego. Rzuciłam mu zdziwione spojrzenie i zacisnęłam ręce i nogi wokół niego. "Teraz jestem pod wrażeniem. Nie jestem pewna, czy ja mogłabym już stać." "W twoim łóżku nie jestem największy, nie jestem najbardziej elastyczny, nie jestem multi-orgazmiczny, nie mam wieków praktyki, nie jestem nawet pewien, czy mam największą wytrzymałość. Nathaniel i Jean-Claude są przerażająco imponujący." Stał na jednej nodze, gdy całkowicie przenosił nas z ławki i ruszył w kierunku pryszniców. "Ale jestem silny i mogę walczyć, a moje fizyczne dojście do siebie z prawie wszystkiego jest naprawdę dobre. Daj mi kilka minut więcej i ci to udowodnię." Niósł mnie łatwo, płynnie, jakbym nic nie ważyła. Byłam silna jak na swój rozmiar, byłam cholernie dobra, ale nigdy nie będę w stanie się odwzajemnić. Nigdy nie będę naprawdę dużym fizycznie mężczyzną, ale w tej chwili pozwoliłam sobie cieszyć się, że miałam jednego niosącego mnie pod prysznic, zamiast być zdenerwowana, że ja nigdy nie mogłabym unieść niego.

Rozdział 34 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Umyliśmy się pod prysznicem, a kiedy spłukaliśmy mydło i odżywkę, Nicky udowodnił mi, że miał więcej zabawy. Skończyłam na gładkich, mokrych płytkach na kolanach, gorąca woda uderzała na nas. Osłaniał mnie od większości rozprysku, tylko jej strumyki znaczyły dół jego ciała, tak że woda była bardziej dekoracją dla całej tej gładkiej skóry. Zlizałam wodę na skraju jego pachwiny, spijałam ją z luźnej skóry, która zwisała tak delikatna poniżej. Nie golił się całkowicie tak jak większość mężczyzn w moim życiu, więc lizałam luźną skórę, czując gładszą twardość pod spodem. Odkryliśmy już, że moje usta sporo się wygoiły; nie byłam pewna, czy to było wystarczające na pełen oral, ale byłam gotowa spróbować, a nigdy nie spotkałam mężczyzny, który by się kłócił z tą ofertą. Gdyby Nicky był wygolony całkowicie ssałabym i obracała te delikatne piłki w moich ustach, lecz włosy między zębami - nie mój faworyt. Ale golił się lub nie potrzebował, powyżej i to wzięłam w usta całkowicie. Był nadal mały, rozluźniony pod wpływem ciepła wody, więc z łatwością mogłam wziąć go całego, obracając, ssąc, liżąc, ciesząc się czuciem jego w ustach, gdy był jeszcze na tyle miękki, że nie musiałam walczyć o oddech, albo zwalczać mój odruch wymiotny. Mogłam po prostu się cieszyć i robiłam to. Nie pozostał długo mały. Byłam nawet bardziej uleczona niż myślałam. Nie pamiętałam o skoncentrowaniu się na wykorzystaniu energii Nicky'ego, by się uleczyć, ale najwyraźniej to osiągnęłam. Zawahałam się, kiedy urósł większy, ponieważ jeśli umieszczałam go po bokach ust prześlizgiwał się po kilku ranach, które nie zostały całkowicie wyleczone. Zatrzymałam się i pomyślałam o tym problemie, na kolanach, wpatrując się w Nicky'ego, tak twardego i doskonałego. "Jeśli to za bardzo boli, możemy robić coś innego" powiedział. Kiwnęłam głową, ale postanowiłam, że spróbuję unikać boków ust. Jeśli nie możesz obejść problemu, idź prosto na niego, pochyl się nad nim. Gdybym wzięła go prosto, poprzez moje zęby, po drugiej stronie mojego języka i na tył mojego gardła, kierując nim do i z moich ust, tak że naśladowalibyśmy to, co zrobił wcześniej między moimi nogami, to nie bolało za bardzo. Bolało troszeczkę, ale najgorsze były boki ust, co oznaczało, że walczyłam bardziej w

pocałunku Ashera, niż myślałam. Odsunęłam myśl dalej i pozwoliłam sobie cieszyć się mężczyzną przede mną. "Boże" powiedział Nicky. Przewróciłam oczami w górę, by ujrzeć, jak się we mnie wpatrywał, twarz stawała się coraz bardziej nieprzytomna. Pozwolił wodzie sczesać swe włosy całkowicie z twarzy. Myślę, że to był pierwszy raz, kiedy tak naprawdę widziałam jego twarz tak czystą i obnażoną. Był przystojny, naprawdę był. Podobały mi się linie twarzy bez tych włosów opadających by zakryć brakujące oko. Nie był mniej piękny, ponieważ nie był "doskonały"; to był Nicky, to był sposób w jaki wyglądał, to był on, a ja to lubiłam, kochałam to. Nie mogłam się uśmiechnąć z pełnymi ustami, ale mogłam zawrzeć uśmiech w moich oczach. Urósł mi w ustach długi, twardy i gładki. Uwielbiałam przesuwać usta w dół jego długiego trzonu, dopóki nie nadszedł ten moment, kiedy dotknął tyłu gardła i mogłam wybrać, czy wrócić do góry czy wcisnąć go w dół zakrzywienia gardła. Był na tyle długi, że przełknięcie go było wysiłkiem. Było kilka razy, gdy większy nie znaczyło lepszy. Owinęłam rękę wokół jego podstawy, bym mogła zejść na tyle daleko, by wprowadzić go do gardła, ale nie tak daleko, by mnie dusił. Ciężko pracowałam, by pozbyć się odruchu wymiotnego i było go dużo mniej, ale był jeden odruch, który trudniej było kontrolować, odruch nie-mogę-oddychać. Zsunęłam po nim ustami, następnie pchnęłam aż moje usta dotknęły ręki, a potem puściłam, umieszczając ręce za nim, żeby przytrzymać się jego ud, kiedy wymuszałam tych ostatnich kilka cali, dopóki moje usta całkowicie nie dotknęły przodu jego ciała, zamykając się wokół niego. Musiałam uspokoić puls, uspokoić ciało, powstrzymanie swego ciała od paniki, że nie mogłam oddychać było niemal medytacyjne. Cofnęłam się od niego powoli i musiałam zakasłać. Moje oczy łzawiły, a nos zaczął cieknąć. Przeniosłam się do boku nogi Nicky'ego i pozwoliłam rozpryskowi z prysznica uderzać moją twarz wystarczająco, by wyczyścić łzy i wydzielinę. W filmach oczyszczają aktorkę między ujęciami, ale w prawdziwym życiu, to bałagan. To było moje ciało próbujące pozbyć się tego, cokolwiek do cholery było tak głęboko i nie do połknięcia. Ciało buntowało się przeciwko czemuś tak dużemu będącemu tak daleko w dole i nie dającemu się połknąć. Jakby moje ciało mówiło, Połknij to lub się tego pozbądź. "Wszystko w porządku?" zapytał. "W porządku" powiedziałam, ale mój głos był na tyle zachrypnięty, że musiałam oczyścić gardło. To nie był seksapil; to było moje gardło nieco nadużyte przez to, co robiliśmy. "Boże, Anita, proszę pożyw się."

"Po prostu chcesz żebym użyła ardeur bo nie mam odruchu wymiotnego a kiedy je uwolnię jest jeszcze lepiej z głębokim gardłem." Skinął głową, woda opłynęła go mgłą gdy wzruszył w niej ramionami. "Taa" powiedział, a jego głos był nieco dziki. Zrobiłam, o co prosił, bo szczerze chciałam moich ust całkowicie wyleczonych, a mój żołądek dawał mi znać, że były inne głody, oprócz ardeur, które wymagały nakarmienia. Fakt, że odnotowałam to w środku dobrego seksu oznaczał, że byłam bardziej głodna niż myślałam. To był rodzaj głodu, od którego, jeśli go nie zaspokoję, moje bestie mogły wzrosnąć i poszukać pożywienia na własną rękę, i zabrać moje ciało ze sobą, podczas gdy będą to robić. Kiedyś walczyłabym, by utrzymać ardeur w zamknięciu, ale teraz musiałam o tym pomyśleć, znaleźć je, wezwać, wyzwolić. W jednej chwili miałam kontrolę, w następnej ardeur popłynęło po mnie i rozlało się z mojej skóry do Nicky'ego. Jakikolwiek niewielki odruch wymiotny miałam, już go nie było; małe, ostre bóle ran w ustach po prostu dodały się do pożądania, wszystko obróciło się w seks, chcenie, potrzebę, pragnienie. Poprowadziłam go tak głęboko do gardła, jak mogłam i teraz nie było potrzeby, by walczyć moim ciałem. Było po tej samej stronie co ardeur, a ardeur chciało się pożywić. Nicky położył rękę na tyle mojej głowy, a miałam wystarczająco siebie pozostałej gdzieś tam, by spojrzeć i powiedzieć "Kiedy wezmę cię w usta, przytrzymaj mnie przy sobie." "Nie możesz oddychać" powiedział. "Poklepię cię, wtedy pozwolisz mi się odsunąć. Będę znowu oddychać, a potem wezmę cię ponownie." "Chcesz, żebym cię trzymał, zmuszając do pozostania na mnie?" Zrobił z tego pytanie. "Tak." Uniósł brwi i wyglądał całkowicie podejrzliwie. To mnie rozśmieszyło. "Chcę, żebyś pieprzył mnie w usta, Nicky, a ardeur pomoże mi to zrobić." Zmarszczył brwi na mnie. Nagi, mokry pod prysznicem, z ciałem twardym i gotowym, ale chciał się upewnić, że to nie wróci i nie ugryzie go później. Chyba nie mogłam go za to winić. "Zrobiłam to z Nathanielem i Asherem, i Richardem." To sprawiło, że spojrzał na mnie zdziwiony. "Richardem, naprawdę?" "Tak" powiedziałam. "Cóż, kurwa, jeśli mogłaś zrobić to z nim..."

"Taa" powiedziałam. Wciąż wyglądał na trochę wątpiącego, ale powiedział "Okej." Pozwoliłam ardeur wzrosnąć ponownie, jak ciepło wylane na moją skórę, w dół moich palców, by znaleźć udo Nicky'ego i zalać nas oboje. Użyłam drugiej dłoni, by pomóc pokierować nim w ustach, gardle, a następnie musiałam przenieść rękę abym mogła przejść całą drogą w dół, aż moje usta przycisnęły się mocno do przodu jego ciała. Jego ręka dociskała moją głowę, a ja użyłam mojej wolnej dłoni, by przycisnąć mu rękę mocniej z tyłu głowy. Nie zapytał tym razem; po prostu przycisnął dużą ręką tył mej głowy i wykorzystał całą tę siłę, by utrzymać mnie przy swoim ciele. Na początku to było dokładnie to, czego chciałam; czułam się tak dobrze mogąc po prostu być tam z nim nieprawdopodobnie głęboko w gardle, ale nawet z kierującym mną ardeur, w końcu musiałam oddychać. Próbowałam odsunąć się od niego, ale jego ręka pchnęła mocniej i zostałam uwięziona. Część mnie cieszyła się, że byłam w pułapce, że mógłby, gdyby chciał, trzymać mnie tam, trzymać aż się dusiłam, aż moje ciało kazało mi walczyć o oddech. Odepchnęłam jego ciało rękoma, ale odwzajemnił pchnięcie, trzymając mnie, zmuszając mnie do pozostania na dole. Byłam tak długo, jak tylko mogłam, zanim panika odgoniła ardeur, a potem poklepałam jego udo. To był moment, w którym musiałam zaufać, całkowicie zaufać, że respektowałby klepnięcie. Przyznałam się sobie kilka lat temu, że częścią tego, co mi się w tym podobało był ten moment zaufania, ta chwila gdzie osoba, z którą byłeś mogła ci zrobić coś naprawdę złego, a jedynie jej wybór bycia dobrym powstrzymywał to coś złego przed zdarzeniem się. Podobał mi się ten moment niewiedzy, czy to wszystko tym razem pójdzie bardzo źle. Nie podobało mi się, że to tak na mnie działało, że ten rodzaj chwili naprawdę na mnie działał, ale pogodziłam się z tym. Pogodziłam się ze sobą i kurewsko mi się to podobało. Nicky mnie puścił; pozwolił mi się cofnąć z jego ciała. Wzięłam głęboki, drżący oddech. "W porządku?" zapytał i brzmiał na zmartwionego. Kiwnęłam głową i w końcu byłam w stanie powiedzieć "Tak." Spojrzałam na niego i powiedziałam "Możemy zrobić tego trochę więcej, ale nie bycie w stanie oddychać sprawia, że ardeur się ostatecznie wycofuje. Robi to, gdy w grę wchodzi instynkt samozachowawczy." "Więc pieprzmy się, żebyś mogła się karmić." "Albo pieprzmy się w usta; z ardeur mogę to robić i też mi się to podoba." Miał chwilę niezdecydowania tak jasną na jego twarzy, że było to prawie bolesne, ale potem powiedział "Zobaczmy, jak się poczujemy, gdy do tego dotrzemy."

Zgodziłam się i wróciliśmy do naszej gry głęboko-gardłowego niewolenia, ponieważ nie potrzebujesz lin i łańcuchów, by było to niewolenie, po prostu bycie trzymanym i nie bycie w stanie uciec. Ta gra miała tego bardzo dużo. Kiedy zrobiliśmy to tak długo, jak moje gardło mogło przyjąć, nawet z ardeur, Nicky powiedział "Chcę ponownie cię pieprzyć. Uwielbiam to, że jestem na twojej krótkiej liście mężczyzn, których nie zmuszasz do noszenia prezerwatywy." To nie była czołowa decyzja; po prostu tak często był ze mną, kiedy byłam z Micahem i Nathanielem i Sinem, a oni też byli na mojej liście płynnej-gwarancji, więc... ostatnią zmianą było nie zmuszanie Nicky'ego do zakładania tej dodatkowej warstwy ochrony. Byłam na pigułkach i byłam nosicielką likantropii więc nie mogłam nic złapać, nawet jeśli ostry seks wywołałby krwawienie, ale wciąż większość innych mężczyzn nosiła prezerwatywy, na wszelki wypadek. Pamiętałam moment, gdy nie kazałam Nicky'emu tego zakładać; Nathaniel i Sin byli tam obaj, ale Micah był poza miastem. To po prostu wydawało się naturalne, ale jego wspomnienie, sprawiło, że o tym pomyślałam. Nie zawsze było dobrze, kiedy rozmyślałam o sprawach. Miałam tendencję do rozdrapywania swoich relacji, jakbym próbowała uwolnić się z jakiejś pułapki. Czy wciąż widziałam miłość jako pułapkę? Czy ciągle byłam tak chorobliwa, że gdy mężczyzna przypominał mi ile dla mnie znaczy, musiałam wywalczać swą drogę do uwolnienia się od tego, dopóki wszystkiego nie zniszczyłam? Czy to nie było to, co robię z Sinem? Czy miałam zamiar zrobić to samo z Nicky'm? "Nie słyszę twoich myśli, tylko czuję twoje emocje, ale nie podoba mi się to spojrzenie. To nigdy nie jest dobre. Co mogłem powiedzieć nie tak?" Spojrzałam na niego. Jego włosy nadal były sczesane do tyłu z jego twarzy, pozostawiając ją obnażoną i wspaniałą. Jego ciało było nagie i pokryte wodą, tak bardzo do zlizywania i pyszne. Wciąż czułam ten szczęśliwy ból niego w moim gardle. Był przy mnie przez dwa lata. Co musiał zrobić, by się przede mną wykazać? Co ktokolwiek ma zrobić, by się przede mną wykazać? Niektórzy mężczyźni w moim życiu powiedzieliby, że cholernie dużo. Zdałam sobie sprawę, że ardeur ponownie ustąpiło. Kiedyś ja byłam na jego łasce, ale nie teraz. Opanowałam ardeur tak dobrze, że czasem musiałam sobie przypominać o karmieniu. Gdy się nie karmiłam, naruszona zostawała moja zdolność do leczenia, a ja ostatecznie zaczęłabym czerpać energię od Nathaniela i Damiana, a potem przeniosła się do Jean-Claude'a i Richarda, ale dopiero gdy Nathaniel i Damian byliby martwi. Jean-Claude wyjaśnił mi tę metafizyczną matematykę, gdy moja kontrola stała się tak dobra, bo myślałam,

że kontrola oznaczała zwycięstwo. Zapomniałabym, że ardeur było jak żołądek; tylko dlatego, że możesz nauczyć się nie chcieć jeść, nie znaczy, że organizm nie potrzebuje jedzenia. Wciąż potrzebowałam się pożywić, ale to nie było przytłaczającą, skradającą kontrolę rzeczą jaką bywało. Miałam teraz więcej możliwości wyboru. Nie mogłam winić ardeur za seks, jaki miałam. Ardeur umieściło w moim menu niektórych mężczyzn, ale to co z nimi robiłam było teraz mną. Starałam się zdecydować, jak się z tego powodu czułam. "Anita?" Nicky uczynił to pytaniem. Jego twarz była zamknięta, oddalona ode mnie, kładąca jego obronę z powrotem na miejsce. Został przekształcony w socjopatę, co oznaczało, że niektóre emocje tam były. Nie chciałam, żeby odłożył je ponownie. Lubiłam te przebłyski jakie otrzymywałam z jego serca. "Pieprz mnie" powiedziałam cicho. "Co?" zapytał, jakby miał problem ze słuchem pod uderzającą wodą. "Pieprz mnie" powiedziałam głośniej. Uśmiech wygiął kąciki jego ust i napełnił twarz niemal niepokojącym szczęściem. Zawsze było poczucie, że gdzieś tam wewnątrz Nicky'ego była ciemność, którą musiał odpuścić dzięki mnie, ale to było tam nadal i to zawsze chciało wyjść, mrok. To można kontrolować, nawet wykorzystać, ale w końcu to po prostu chce wyjść i zagrać w ciemne gierki. Pozwolił mi ujrzeć wewnątrz siebie szczęśliwego potwora. To nie miało nic wspólnego z jego bestią; to, co widziałam na jego twarzy nie było zwierzęciem, to było całkowicie ludzkie, po prostu większość ludzi nie lubiła się do tego przyznawać. Nicky'emu to nie przeszkadzało. Nathanielowi to nie przeszkadzało. Dev nie miał nic przeciwko. A ponieważ oni nie mieli nic przeciwko, mnie też zaczynało to nie przeszkadzać. "Pieprz mnie" powiedziałam, znowu. Nie kazał mi prosić ponownie.

Rozdział 35 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Nicky ponownie mnie podniósł, a ja owinęłam się wokół niego jak małpa, nogi na jego talii a ręce wokół tych szerokich ramion. Pchnął mnie na ścianę schodząc z drogi wodzie, podczas gdy ta uderzała, gorąca i parna, za nami, rozpryskując się na tyle jego ciała tylko wtedy, gdy cofał się wystarczająco daleko, by spróbować najtwardszych, najgłębszych pchnięć jakie mógłby osiągnąć pod tym kątem. Nie każdy mężczyzna potrafi uprawiać dobry seks na ścianie. Musisz być wystarczająco długi i wystarczająco silny i mieć wytrzymałość, nie tylko w rodzaju zwykłego seksu, ale nóg, ramion, bioder, w sposób, jakiego nie wymaga regularne współżycie. Znalazł twardy, szybki rytm, wchodzenia i wychodzenia ze mnie tak, że nie miałam czasu, by cieszyć się jedną falą przyjemności, zanim znów wbijał się we mnie, a jedno uczucie prowadziło do drugiego, tak szybko, tak całkowicie, że straciłam poczucie tego wszystkiego, poza uderzaniem jego bioder i jego ciałem wpychającym się w moje. Poruszał się tak mocno i szybko, że moje ciało zaczęło uderzać i ocierać ścianę. Płytki były gładkie, ale nadal był to niemal siniaczący rytm i bardzo mi się podobało. Moje oczy zaczęły się zamykać i musiałam walczyć z rozkoszą, by trzymać ręce i nogi mocno wokół niego. Jego ręce były na moich udach i biodrach, ale ja musiałam również pracować w tej pozycji. Musiałam się trzymać a kiedy rozkosz wzrastała coraz trudniej było to robić. Chciałam oddać się uczuciu jego ciała w moim, sile dłoni trzymających mnie pod ścianą, odczuciu mojego ciała trącego o ścianę z mocą jego ciała pchającego mnie na nią. Jego głos był piskliwy z napięcia, warkliwy z wysiłku. "Pożyw się kiedy dojdę, Anito. Nie będę mieć kolejnego razu w sobie." Fakt, że to przyznał, powiedział, jak wiele wysiłku nawet Nicky musiał poświęcić na uprawianie seksu pod ścianą z taką siłą. "Tak" powiedziałam, a mój głos brzmiał bardziej ochryple niż jego. "To jest tak, tak, świetny seks czy, że mnie słyszałaś?" zapytał tym głębokim, przejawiającym intensywność głosem. "Tak, słyszałam cię" wydyszałam.

Jego biodra zawahały się przez chwilę, po czym powrócił do tego szybkiego, uderzającego rytmu. Walczyłam między niesamowitymi doznaniami jego pieprzenia mnie i trzymania się go, pomagając mu pieprzyć mnie przy śliskich chłodno/ciepłych płytkach. Jego ciało zadrżało, zawahał się i wysapał "Wkrótce, naprawdę wkrótce." "Słyszałam" szepnęłam, lub może krzyknęłam ponad bijącą wodą, jej gorącem i chłodem ocierających płytek gdy moje plecy kołysały się na nich w górę i w dół. Nie mogłam już więcej mówić, wszystko, co mogłam zrobić, to utrzymać chwyt na jego ramionach i w pasie. Zdałam sobie sprawę, że ponownie oddaliłam ardeur, że właśnie byliśmy tylko ja i Nicky przy ścianie. Musiałam ponownie podnieść ardeur, musiałam je przyzwać i nagle wszystko było gorącem i potrzebą, a Nicky zawołał "Och Boże, to uczucie..." Cokolwiek miał zamiar powiedzieć zaginęło między jednym posunięciem i następnym, ale przeszedł w jeden, długi, stały nacisk między moimi nogami. Jego ciało zadrżało przy mnie, we mnie, gdy przyszpilał mnie do ściany, a ja się pożywiałam. Karmiłam się odczuciem jego we mnie, jego wytryskiem we mnie. Karmiłam się siłą jego rąk na moim udzie i biodrze. Karmiłam się odczuciem jego w moich ramionach, czuciem moich nóg wokół jego talii. Karmiłam się jego zamknięciem oczu, głową odchyloną lekko do tyłu i byciem w stanie zobaczyć jego twarz obnażoną i zatraconą w momencie uwolnienia. Pożywiłam się nim całym, a pęd mocy opływał moją skórę w fali ciepła jak nic co czułam kiedykolwiek przedtem. Położył rękę na ścianie, a następnie zjeżdżaliśmy w dół na kolana. Myślałam, że to po prostu wyczerpanie ze wspaniałego seksu, a potem pochylił głowę i zaczął się osuwać na bok i wiedziałam, że coś jest nie tak. Udało mi się odwinąć z niego, ale opadł zupełnie bezwładnie na podłogę. Dotknęłam jego ramienia, a jego skóra była chłodna w dotyku. Poszukałam ważnego tętna na jego szyi i nie mogłam go znaleźć. Wrzasnęłam po pomoc, bo nie miałam pojęcia, co złego mu się stało.

Rozdział 36 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Claudia nadeszła z jednego wejścia a Domino przyszedł z drugiego. Przejechał dłonią po krótkich czarno-białych lokach i zapytał "Co się stało?" Siedziałam okrakiem na ciele Nicky'ego, pompując jego pierś, starając się zmusić jego serce do bicia. Powiedziałam "Nie wiem." Claudia użyła swego telefonu komórkowego, by zadzwonić po lekarza na wezwanie. Wyłączyła wodę gdy Domino sprawdzał szyję Nicky'ego szukając tętna. "Cholera" powiedział. "Wiem" powiedziałam i byłam na skraju łez. Wykrzyczałam jego imię i wstałam znad jego ciała, z rękoma zwiniętymi razem, by stworzyć jedną większą pięść i walnęłam w tę wielką beczkę jego klatki piersiowej. "Oddychaj, do cholery, oddychaj!" Gdyby to był jakikolwiek inny mężczyzna, z którym jestem metafizycznie związana, mogłam podzielić z nim energię, ale on był moim Oblubieńcem, co oznaczało energię idącą tylko w jednym kierunku. Mogłam z niego czerpać, ale nie mogłam automatycznie dać mu energii. Kurwa, kurwa, kurwa, kurwa, kurwa! Otworzyłam swoje łącze z Jean-Claude’m. Dostałam zażenowaną migawkę jego i Ashera na łóżku. Głaskał włosy Ashera, przytulając się po seksie. Otworzyłam się szeroko i zapytałam bez słów, pozwalając mu poczuć, co się dzieje, więc nie było potrzeby, by używać słów. Poprosiłam o pomoc, poprosiłam o pomysły, krzyknęłam w myślach "Nicky!" Jean-Claude uniósł się w moim umyśle, pozostawiając łóżko i Ashera leżącego na brzuchu za sobą, by usiąść i popatrzeć na mnie. "Ma petite..." "Pomóż mu!" Claudia powiedziała "Próbujemy." Nie traciłam czasu mówiąc jej, że nie z nią rozmawiałam. Domino był jednym z moich tygrysów do przyzwania; on wiedział co robię, bo mógł to poczuć. Ukląkł przy głowie Nicky'ego i położył dłonie na ramionach drugiego mężczyzny. Jean-Claude dał mi wspomnienia Belle Morte okraczającej ciało mężczyzny. Była cholernie bliska promieniowania energią, jej skóra nie była bladością wampira, ale niemal ludzko zaczerwieniona. Wampir pod nią był bledszy niż śmierć. Wiedziałam, że Jean-Claude i Asher widzieli ją zabijającą jednego ze swoich Oblubieńców.

Wiedziałam, że idą tutaj, ale to nie miało znaczenia. Jean-Claude nie miał pojęcia, jak pomóc Nicky'emu. Lekarze już tu byli. Domino pomógł podnieść mnie z Nicky'ego, a następnie pomógł im przenieść go spod prysznica do szatni. Poszłam za nimi, ale musiałam pozostać w drzwiach prysznica, bo w szatni nie było miejsca dla większej liczby osób. Położyli go na podkładce koło ławki, gdzie się kochaliśmy. Drugi lekarz miał łyżki defibrylatora gotowe i naładowane. Jedna z naszych pielęgniarek, która łatała mnie wcześniej z mniej ważnych rzeczy, zaczęła umieszczać elektrody i przewody na jego piersi. Lekarz z łyżkami zawołał "Gotowe!" Każdy zawołał "Czysto!" Ciało Nicky'ego drgnęło od wyładowania. Pielęgniarka sprawdziła jego puls. Lekarka już ponownie ładowała łyżki. Męski lekarz powiedział "Jeszcze raz." Uderzyła go jeszcze raz większym wstrząsem. Poczułam zapach nieco palonego ciała. "Jeszcze raz!" Skuliłam się w drzwiach i modliłam "Proszę, Boże, proszę ocal go. Nie pozwól mu umrzeć, proszę! Proszę!" Nicky wydał ogromny, z trudem łapany oddech. Jego oko otworzyło się szeroko, twarz przestraszona, jakby obudził się z koszmaru, by odkryć, że to było prawdziwe. Zamachnął się na lekarzy, powalając jednego na ścianę, ale było tak, jakby nie miał siły do walki. Przepchnęłam się do niego. "Nicky, Nicky, to ja." Zobaczył mnie i obserwowałam jak zrozumienie wypełnia jego twarz. Wyraz jego twarzy stał się mniej oszalały i próbował sięgnąć po moją rękę, ale musiałam zakończyć ten gest i wziąć jego w swoją. Nie potrafił nawet owinąć całkowicie palców wokół mojej mniejszej ręki, jakby nawet to było zbyt dużo. Utuliłam jego wielką dłoń w swojej i przytrzymałam go przy mojej klatce piersiowej, powyżej moich nagich piersi. Lekarz klęczał po jego drugiej stronie, słuchając stetoskopem jego serca. Wydawało mu się podobać to, co usłyszał. "Jest powolny, ale stabilny; co mu się stało?" Pokręciłam głową i uświadomiłam sobie łzy zsuwające mi się po policzkach. Bardziej jakbym przeciekała niż płakała, jak gdyby to się stało całkowicie beze mnie. "Nie wiem. Uprawialiśmy seks, a potem po prostu upadł. Jego serce się zatrzymało, a ja nie mogłam go ponownie uruchomić." "Jak się czujesz?" zapytał Nicky'ego lekarz, ale jeśli usłyszał, to tego nie okazał. Nicky po prostu patrzył na mnie tak, jakbym była jedyną prawdziwą rzeczą w pomieszczeniu.

"Nicky" powiedziałam "słyszysz mnie?" Przełknął ślinę, jakby go coś bolało i szepnął "Tak." "Lekarz pytał, jak się czujesz?" Skrzywił się i rozejrzał, jakby dopiero teraz widząc innych ludzi; ponownie, jakbym była dla niego jedyną stałą rzeczą w pomieszczeniu. Nie był jeszcze zdrów; cokolwiek się stało nie zostało gwałtownie naprawione. "Zapytaj go, jak się czuje" powiedział lekarz. "Jak się czujesz?" zapytałam. Skrzywił się bardziej. "Źle, słabo." Pochyliłam się i pocałowałam palce, które były nadal zbyt wiotkie w mojej dłoni. Posłał mi mały uśmiech. "Jaka jest ostatnia rzecz jaką pamięta?" zapytał lekarz. Powtórzyłam pytanie. "Seks, niesamowity seks" i tym razem jego uśmiech był szerszy i bardziej zadowolony, ale wciąż wyglądał na zmieszanego, jakby go coś bolało, lub nadal nie było w porządku. Uśmiechnęłam się do niego. "To był niesamo-kurwa-wity seks" powiedziałam. To sprawiło, że wyszczerzył się w uśmiechu i było to łagodne w porównaniu do jego zwykłego, ale był to krok we właściwym kierunku. Samo ujrzenie uśmiechu pomogło złagodzić ucisk w klatce piersiowej, z którego nie zdawałam sobie sprawy. Jean-Claude wszedł do pokoju tak dalece jak pozwoliłby mu tłum lekarzy i strażników. Wiedziałam, że był tam wcześniej nim spojrzałam w górę i zobaczyłam go swoimi oczami. Jego twarz była piękna i nieczytelna, ale znałam ten układ ramion, ten szczególny bezruch na twarzy - wiedział coś o tym, co stało się z Nicky'm i bał się, że mi się to nie spodoba. Lekarz powiedział "Czy uda mu się wstać, czy potrzebujemy noszy?" Nicky powiedział, że może stanąć, ale Domino i ja musieliśmy go złapać gdy jego kolana się ugięły. Gdyby miał pas, żeby przytrzymać, byłoby łatwiej utrzymać go w górze, ale nadal był nagi. Domino musiał przejąć większość jego masy, a ja starałam się utrzymać moją stronę. Byłam po prostu cholernie za niska. Claudia podeszła z jego drugiej strony, a ja pozwoliłam jej zająć moje miejsce. Ona nie miała żadnego problemu, pomagając Domino utrzymać Nicky'ego i wyprowadzić go z szatni. Zaczęłam iść, ale Jean-Claude stał przy ścianie tuż obok. Miał na sobie spodnie od jedwabnej piżamy w błękicie, który prawie pasował do oczu Ashera. Zastanawiałam się, czy Asher miał na sobie górną część piżamy. Loki Jean-Claude'a nadal miały ten potargany, właśnie-byłem-pieprzony wygląd.

"Wiesz coś" powiedziałam i nie mogłam powstrzymać tego od brzmienia oskarżycielsko. "Tak" powiedział głosem tak neutralnym jak twarz. "Gadaj" powiedziałam. "Nie tutaj, ma petite." "Gdzie?" powiedziałam i znowu wiedziałam, że to brzmiało gniewnie. "Pokój Ashera lub nasz." "Dlaczego pokój Ashera?" spytałam. "Ponieważ jestem głupcem." To był Asher. Pozostawał w cieniu na końcu korytarza. Albo był tak nieruchomy, że go nie widziałam, albo byłam tak zdenerwowana Nicky'm, że nie dostrzegałam rzeczy, jak wampiry stojące w cieniu. Dobrze, że nie byłam w pracy. "Jeśli chcesz kłótni o głupią rzecz, nie jestem w nastroju" powiedziałam. Skrzyżowałam ręce pod moimi piersiami i uświadomiłam sobie, że wciąż byłam nago. Jakbym zapomniała. Miałam chwilę myślenia o byciu tym zawstydzoną, a potem pomyślałam, Pieprzyć to. Nicky omal nie umarł, a dwa wampiry wiedziały coś o tym, co poszło nie tak z ardeur, bo to było to, co się stało. Myślałam, że miałam ardeur pod kontrolą, a teraz prawie przez przypadek zabiłabym Nicky'ego. Kurwa. Asher podszedł bardziej w stronę światła, jego włosy były masą złota, która wydawała się gromadzić światło, gdy przemieścił się bliżej. Miał na sobie szlafrok, w którym widziałam go wcześniej. Był przetykany złotem z niebieskim i srebrnym haftem intensywnym na niemal każdym kawałku materiału. Tylko obramowanie jasnego futra było wolne od dekoracji, choć myślę, że futro było dekoracją, więc czy dekorowałbyś dekorację? Nawet gdy to myślałam, nie miało sensu. Moje usta były całkowicie wyleczone; fizycznie czułam się pobudzona i prawie brzęcząca od mocy. Psychicznie byłam gdzieś pomiędzy złą, przygnębioną, a przegraną. Co do cholery się stało między mną a Nicky'm? Co zrobiłam źle? "Pozwólcie mi zabrać moją broń i coś na siebie włożyć, a potem którykolwiek pokój. Chcę tylko wiedzieć, co sprawia, że oboje zachowujecie się jak mali chłopcy, którzy zostali złapani." Żaden z nich nie sprzeczał się ze mną o nazwanie ich małymi, przyłapanymi chłopcami; to nie był dobry znak. To znaczyło, że było coś dla co najmniej jednego z nich, odnośnie czego czuł się winny.

Rozdział 37 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Ponieważ nie byliśmy w stu procentach pewni, co wydarzyło się pod prysznicem, strażnicy upierali się by zamienić się w tłum. Zwróciłam uwagę, że jeśli ardeur postanowiło pochłonąć wszystkich, to pistolety, noże i mięśnie nie pomogłyby nikogo uratować, ale Claudia obstawała przy swym pierwotnym planie, by Jean-Claude'a i mnie strzegło więcej ciał. Wszystkim, co musiała rzucać na problem była większa ilość mięśni, więc to było tym, co zrobiła. Znałam ten wyraz jej twarzy. Gdy tak wyglądała, nie było dyskusji, więc nie próbowałam. Nie chciałam zużywać energii na spory z Claudią. Chciałam to oszczędzić do walki z Asherem i może Jean-Claude’m. Ubrania, które nosiłam na miejscu zbrodni wciąż były brudne, a ja byłam czysta, więc pożyczyłam górę od jedwabnej piżamy, którą Asher faktycznie nosił pod szlafrokiem. Pasowała do dołu, który miał na sobie Jean-Claude; z jakiegoś powodu, wkurzało mnie to. Góra była wspaniałym błękitnym jedwabiem, miękkim dla skóry, ale również wisiała za kolana i musiałam podwinąć rękawy, dopóki nie utworzyły rolki rozmiaru pączka wokół każdego ramienia. Wyglądałam jakbym była małą dziewczynką pożyczającą koszulę swego ojca, ale to było lepsze niż bycie nagą. Udało mi się z powrotem umieścić na przegubach pochwy z nożami, ale wewnętrzna kabura potrzebowała, no cóż, spodni. Byłam w stanie umieścić na całej tej koszuli osprzęt naramienny, ale to było jak nakładanie na twoje barki bardziej skomplikowanego odpinanego z przodu biustonosza. Założyłam, ale trzepotał i przesuwał się bez szlufki do których można by go przyczepić. Niosłam rzeczy, które nie pasowały i byłam szczęśliwa, że moje główne torby ze sprzętem były już w sypialni. Mieliśmy tak wielu strażników, że trudno było naszej trójce kroczyć bez wpadania na jednego z nich. Kiedy dotarliśmy do drzwi pokoju Jean-Claude'a kazałam im wszystkim pozostać na zewnątrz. Godofredo powiedział "Przykro mi Anito, ale Claudia była bardzo jasna. Co najmniej dwóch z nas po drugiej stronie drzwi i przez cały czas mających cię na oku." "Dlaczego?" zapytałam. "Ponieważ Asher zaatakował cię wcześniej wieczorem i umieścił Sina w szpitalu, a teraz Nicky jest ranny. Claudia nie chce żadnych więcej problemów dziś wieczorem."

"Asher nie zamierza zranić mnie ponownie, a to, co się stało Nicky'emu nie jest niczym, co mógłby powstrzymać strażnik. Claudia będąca w pomieszczeniu z Nicky'm i mną nie zmieniłaby cholernie nic, za wyjątkiem uczynienia mnie i jej zakłopotanymi oglądaniem mnie pieprzącej Nicky'ego." Oczy Goda rozszerzyły się nieco. Nigdy nie czuł się dość komfortowo kiedy mówiłam o seksie jak facet. "Moje rozkazy są jasne, Anito, przykro mi." "Mnie też przykro" powiedziałam "ale nie, nikt z was nie wejdzie do środka. Tylko my rozstrzygający to." Zaczął protestować, ale podniosłam rękę i zatrzymał się w półsłowa. "Ostatnio, jak sprawdzałam Jean-Claude i ja przewyższaliśmy rangą Claudię, więc mam zamiar zgłosić prezydenckie weto. Nie chcę ani nie potrzebuję publiczności." "Nie jesteś wystarczająco surowa dla Ashera. Dlatego właśnie wymyka się spod kontroli." Przytaknęłam. "To prawda, ale to już przeszłość." God spojrzał na mnie. "Anita..." "Nie, mam to na myśli, Asher nie otrzyma żadnych więcej forów tylko dlatego, że go kocham... tylko dlatego, że Jean-Claude go kocha i rzutuje tym na mnie." "Nie wierzę ci" powiedział God. Odwróciłam się i spojrzałam na dwóch wampirów przy drzwiach. Jean-Claude otworzył drzwi, a Asher stał obok niego. Wszyscy spojrzeliśmy na siebie. "Ma petite ma rację. Nie będzie więcej ulg dla mon chardonneret." "Nazywanie go swoim szczygiełkiem nie zupełnie sprawia, że ci wierzymy" powiedział God. Domino zrobił krok do przodu. "Nicky kazał mi obiecać, że zostanę z tobą." "Nie jestem tą, która prawie umarła" powiedziałam. Domino wzruszył ramionami, ponownie przesuwając dłońmi przez czarno-białe loki, co jak wiedziałam, było nerwowym gestem. Jego włosy były głównie czarne z białymi akcentami loków, pokazując, że był pół-białym i pół-czarnym tygrysem. Mój jedyny inny urodzony tygrys, który był krwią mieszanych klanów, Ethan, również miał włosy, które odzwierciedlały wszystkie jego tygrysie formy. Ale włosy Domino były głównie czarne z zaledwie kilkoma białymi lokami, znaczącymi, ze kiedy ostatnio zmieniał formę był czarnym tygrysem; gdyby był białym, to ten kolor by przeważał. Włosy Ethana pozostawały w ich ludzkim kolorze bez względu na to w jaki kolor tygrysa przemieniał się ostatnio. Domino zamrugał na mnie oczami w barwie pomarańczowego ognia. Nawet bardziej niż lamparcie

Micaha, oczy Domino nie mogły uchodzić za ludzkie, ale Domino urodził się ze swymi tygrysimi oczami. Bycie urodzonym z takimi oczami było znakiem krwi klanu, nie karą jak było w przypadku Micaha. "Nicky kazał mi obiecać, że nie będziesz sama z Asherem. " Roześmiałam się, ale nie był to dobry śmiech. "Myślę, że nie można go winić." Spojrzałam na Jean-Claude'a. "Przypuszczam, że to będą twoje sekrety, nie nasze, których możesz nie chcieć, by usłyszał Domino." "W tej chwili nawet nie wiem, co to znaczy" powiedziałam. "To znaczy pozwól tygrysowi dołączyć do nas, a jeśli życzysz sobie, by nie słyszał czegoś, to twoim zadaniem jest kazać mu wyjść." Przemówiłam do Domino. "Co zrobisz, jeśli wejdę do pokoju bez ciebie?" Potrząsnął głową. "Widziałaś co Nicky zrobił Aresowi?" "Tak." Domino spojrzał na mnie wzrokiem w kolorze ognia. Wygląd był wymowny. "Cenię sobie twoje bezpieczeństwo, Anito, ale faktycznie nie chcę musieć walczyć z Nicky'm naprawdę." Uśmiechnął się i pokręcił głową. "Więc idziesz ze mną do pokoju, czy tego chcę czy nie?" "Anito, Asher cię pokaleczył i zranił Sina tak bardzo, że zostaje na noc w szpitalu. Dlaczego twoi ochroniarze powinni zaufać mu samemu z kimkolwiek?" Brzmiało to rozsądnie. Odwróciłam się do Ashera, wciąż w wejściu. "Zamierzasz być grzeczny?" "Nic co mogę powiedzieć, nie pocieszy twoich strażników. Oni mi nie wierzą i nie mam im tego za złe. Byłem bardziej niż dziecinny." "Zawsze potem jesteś tak skruszony, ale to nigdy nie trwa, Asher. Robisz się lepszy na chwilę, a potem coś znowu cię wkurza i jakbyś zapominał." Pokiwał głową. "To jest fair. Przykro mi, naprawdę przykro, ale masz rację. Przeprosiny, które nie prowadzą do lepszych działań są pustymi rzeczami." "Amen" powiedziałam. Schylił głowę, wszystkie te złote włosy spłynęły wokół jego twarzy. Normalnie zasmuciłoby mnie to, że czuł, iż musi tak bardzo ukryć blizny - to oznaczało, że czuł skrępowanie, ale dziś przypomniało mi Nicky'ego i sposób w jaki jego włosy kryły jego własne blizny, i to właśnie czyniło mnie złą na niego.

"Dobra, Domino może wejść do pokoju." Spojrzałam na Godofredo. "Możesz powiedzieć Claudii, że zrobiłeś, co kazała." "Chciała dwóch strażników z tobą." "Nie naciskaj" powiedziałam i musiało coś być w moim głosie i na mojej twarzy, bo dosłownie się wycofał, z rękoma częściowo odsuniętymi od ciała, jakby chciał pokazać, że nie zamierzał zaszkodzić. "Dobra" powiedział. "Tak długo, jak bierzesz ze sobą Domino, Claudia mnie nie spoliczkuje." "Bardziej nie nakopie ci do dupy" powiedziałam. Uśmiechnął się i skinął głową. "To też." Poczułam dotyk w moich psychicznych osłonach, odpowiednik pukania. Poznałam dotyk i opuściłam tarcze na tyle, by zobaczyć Damiana. Miał nadal przeszło metr osiemdziesiąt najjaśniejszej skóry, jaką kiedykolwiek widziałam u wampira, ponieważ długie włosy, które spływały na ramiona były czerwienią świeżej krwi, a oczy zielenią trawy. Był blady, gdy żył, ale setki lat bez słońca uczyniły jego skórę bledszą i pozwoliły jego włosom stać się tak czerwonymi jak czerwonymi mogły się stać. Poczułam, że miał rękę w swojej, a myśl, pozwoliła mi zobaczyć u jego boku kobietę, która była prawie tak wysoka jak on. Włosy Cardinale były bardziej pomarańczowo-czerwone i kręcone przy jego bardzo prostych, ale byli oboje naturalnie rudzi, oboje wysocy, oboje smukli, choć on zmarł z mięśniami na swym ciele, a ona po prostu była szczupła jak modelka, ale byli fizycznie bardzo dobrze dopasowani, jak zespół pięknych koni wybranych bo dobrze razem wyglądały. Damian był menedżerem w klubie tanecznym Jean-Claude'a, Danse Macabre, a Cardinale była jedną z tancerek. Partnerowała mu w niektórych pokazach dawnych tańców, które istniały, gdy żył, jednak wieki, zanim ona się urodziła. Była również jedną z partnerek tanecznych, gdzie bardzo tanio płaciłeś za przywilej zatańczenia z wampirem. Ludzie w Danse Macabre bardzo chętnie tańczyli ze zmiennokształtnymi i wampirami. Klub miał nawet mistrza tańca, który współpracowałby z nowymi klientami, by nauczyć ich dawnych dziedzin tańca. Ujrzałam całą podłogę klubu gęstą od ludzi: człowiek, wampir, zmiennokształtny, wszyscy w równych rzędach z rękoma trzymającymi tu i tam, poruszających się w tańcu, którego nikt nie widział od wieków. To był po prostu czysty odjazd. Damian pokazał mi drugą kobietę przed sobą. Była mała, o centymetry mniejsza niż ja, na tyle niska, że mieściła mi się pod pachą, kiedy kładłam rękę na jej delikatnych ramionach. Jej lśniące czarne włosy opadały jak lakierowana skórzana woda prosto i idealnie do jej talii. Skośne oczy wyglądały na brązowe, ale spędziłam patrząc na nie dużo czasu, by wiedzieć, że

w rzeczywistości były tak ciemno-pomarańczowe, że wyglądały na brązowe. W odpowiednim świetle były barwy ognia, gdy pali się w głębi drewna, a ty myślisz, że płomień jest na zewnątrz, ale jeśli nie ugasisz tego wodą, gwałtownie wzrośnie i spali dom. Jej chińskie imię tłumaczyło się Black Jade; dla mnie była po prostu Jade, moją Jade. Była moją czarną tygrysicą na wezzwanie i pierwszą kobietą, która zmieniła mnie z heteroseksualnej w heterogiętką. Jade wyglądała na rozgorączkowaną i wyszarpnęła się z ręki Damiana. Zaczęła biec korytarzem. Damian spojrzał w górę, jak robiła większość z nas, gdy "widzieliśmy" się nawzajem w naszych umysłach. "Ktoś powiedział jej, że zostałaś ranna." "Cholera" powiedziałam głośno. "Co się stało?" zapytał God. "Ktoś powiedział Jade, że coś mi się stało. Będzie musiała zobaczyć na własne oczy, że jestem zdrowa." "Nie możesz po prostu przemówić jej umysł-do-umysłu?" zapytał God. "Jest zbyt przestraszona i spanikowana. To czyni ją umysłowo-ślepą." "Bez obrazy" powiedział God "ale jak na zabójcę ninja super-szpiega jest straszenie słaba." Domino powiedział "Spróbuj być wykorzystywany przez wieki przez wampirzego mistrza i zobacz, jak sobie dasz radę." Jego bestie rozbłysły wystarczająco, by podnieść ciepło wokół niego jak powiew lata w jaskiniowo-chłodnym korytarzu. "Hej, bez obrazy" powiedział God. "Żadna nie przyjęta" powiedziałam i dotknęłam ramienia Domino. Starałam się go uspokoić, zanim Jade tu dotrze. Był w stosunku do niej bardzo opiekuńczy. Dotknięcie go kazało gorącu jego bestii spróbować przeskoczyć na mnie i przyzwać moje pasujące kolory tygrysa, ale rozumiałam teraz, jak uspokoić energię. Nie wyłączać i nie więzić bestii, ale uspokajać je jak głaskałbyś i tulił dużego kotka. Oczywiście te kotki chętnie rozdarłyby moje ciało na strzępy, żeby mogły być na zewnątrz w swych własnych realnych mięsnych ciałach, gdyby to było możliwe. W końcu zorientowaliśmy się, że to wampirze znaki Jean-Claude'a powstrzymywały mnie od bycia w stanie naprawdę zmienić kształt. Współczesna likantropia nie była zaraźliwa dla wampirów, a ja byłam po prostu zbyt blisko bycia wampirem dzięki jego znakom i mojej własnej nekromancji. Starożytny szczep likantropii był zaraźliwy dla nieumarłych. "Spokojnie" powiedziałam do Domino.

Jade odpłacała Domino najwyższym komplementem, jaki miała dla mężczyzn; pozwalała mu dołączyć do nas w łóżku. Nathaniel był tolerowany w łóżku i Crispin, biały tygrys i striptizer w Grzesznych Rozkoszach, ale rzadko spała ze mną, bo nalegałam na będących tam wszystkich tych mężczyzn. Jej oprawcą był mężczyzna i to dało jej o nich złą opinię. Jedyną rzeczą, której nie lubiła bardziej były męskie wampiry. Damian przekonał ją opowieściami o własnej przemocy z rąk Tej która go stworzyła. Jego wampirza mistrzyni czyniła wizerunek mistrza Jade rozsądnym. Musiała przyznać, że kobiety mogą również wykorzystywać. Jean-Claude i Asher mieli wystarczająco dużo historii o Belle Morte, a potem była Matka Wszelkiej Ciemności i Nikolaos pierwsza Mistrzyni Miasta St. Louis będąca jedną szaloną suką. Szaleństwa nie rozróżniało się ze względu na płeć. Jean-Claude przekonał ją będąc sobą. To było ciekawe, oglądanie jego pracy nad zdobyciem jej zaufania. Zawsze mówił mi, że jedyną kobietą, która zawsze udaremniała jego plany byłam ja; obserwowanie go zauroczającego Jade kazało mi wierzyć w to oświadczenie. Jade weszła w zasięg wzroku biegnąc tak szybko, że była plamą czerni i bieli. Podałam broń, którą trzymałam do Domino, a następnie się usztywniłam. Była wystarczająco mała, a ja byłam wystarczająco silna, ale biegła z taką prędkością, że było mnóstwo impetu do zatrzymania. Zwolniła na tyle, bym zobaczyła długie ciągnące się za nią włosy, bladą twarz, dziki wzrok, a potem skoczyła na mnie jak małpka. Jean-Claude położył mi rękę na plecach, by pomóc mi się ustabilizować, gdy cała ta prędkość i energia skoczyła mi w ramiona i zatrzymała się. Owinęła nogi wokół mojej talii, ramiona wokół mojej szyi i ukryła twarz w moich włosach i boku szyi. Położyłam ręce w jedynym miejscu, w jakim mogłam, żeby ją utrzymać, co było pod jej smukłym tyłkiem. To był ten sam sposób, w jaki Nicky niósł mnie pod prysznic. Ta myśl sprawiła, że mój żołądek zacisnął się mocno. Mamrotała w moją szyję, ale mamrotała po chińsku. Nawet po roku, niuanse tego języka uciekały mi, gdy mruczała do moich włosów lub szyi. Wydawałam już do niej kojące dźwięki, ale przeniosłam jedną rękę w górę by gładzić niezwykłą jedwabistość jej włosów, podczas gdy druga ręka trzymała wagę. "Jade, kochanie, nie mogę cię zrozumieć, kiedy jesteś tak zdenerwowana. Zwolnij i po angielsku proszę, najdroższa, angielski." Uniosła twarz na tyle, by na mnie spojrzeć. Jej makijaż był rozmazany wokół oczu, co prawdopodobnie oznaczało, że nosiłam go na szyi i niebieskim jedwabiu koszuli. Jej głos nadszedł w ochrypłym szepcie. "Mówili, że zostałaś zraniona." "Mam się dużo lepiej; całkiem uzdrowiałam."

Studiowała moją twarz, poważna jak dziecko, jakby myślała, że mogę kłamać. Próbowałam to robić, ale okazało się, że prawda działała lepiej niż pocieszające kłamstwa. Była o wiele bardziej dziewczęca niż ja byłabym kiedykolwiek, ale lubiła prawdę tak jak ja, a raz okłamana, nigdy nie zapomniała. Ponownie, tak jak ja. "Słowo" szepnęła. Kiwnęłam głową tak poważna jak ona. "Słowo." Uśmiechnęła się i cała jej twarz zmieniła się z poważnego piękna w lśniące szczęście. Promieniała, a gdy ktoś patrzy tak na ciebie, co możesz zrobić? Pocałowałam ją, a ona przytuliła mnie, ponownie owijając ramiona wokół mojej szyi i wijąc się szczęśliwie. Nagle byłam zadowolona, że koszula wisiała mi za kolana; jej entuzjastyczne przytulanie czyniło więcej niż uniesienie się jednej krótkiej spódniczki i danie zbyt dużego damsko-damskiego show dla strażników. "Ma petite, czy ty i piękna Jade wejdziecie do środka?" Przytrzymał drzwi i wskazał gestem. Asher był już poza zasięgiem wzroku w pokoju. Westchnęłam, ale Jean-Claude miał rację. Jade nigdy nie pozwoliłaby mi po prostu ją puścić i powiedzieć, żeby poszła się pobawić gdzie indziej. To ja wybawiłam ją od wieków wykorzystywania, przez bycie po prostu lepszą w metafizyce niż był jej oprawca; w efekcie byłam lepszym wampirem, więc on nadal żył. Inni z Arlekina polowali na niego i kilku pozostałych łotrów, ale nie był martwy. Jade wierzyła, że gdybym umarła jej stary mistrz ponownie ją zabierze. Nie byłam tylko jej wybawcą, byłam kontynuowanym ocaleniem. Nie mogliśmy nawet powiedzieć jej, że była w błędzie, bo nie powinieneś być w stanie przeciąć więzi między mistrzem a zwierzęciem do przyzwania bez zabicia starego mistrza. Ale z tego co ja wiedziałam, a on nie, to, że częścią tego, co sprawiło, że to zadziałało była gotowość Jade. Chciała wolności, a kiedy to zaproponowałam, przerzuciła swą wolną wolę na mnie. O wiele łatwiej jest ratować więźniów, jeśli chcą z tobą iść. Zaproponowałam miłość i bezpieczeństwo, on oferował nienawiść i strach; kto nie wybrałby miłości?

Rozdział 38 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Wykonane na zamówienie łóżko Jean-Claude'a było jak jego ostatnie, wielkim łożem, ale ciężkie drewniane słupy i poprzeczne belki były zbyt grube dla zasłon, których kiedyś używał do powieszenia na łóżku, tworząc z niego przytulne gniazdko. Drewno miało także ciężkie punkty mocowania rozrzucone tu i tam. Sama rama została wzmocniona stalą. Gdy bawisz się w niewolenie zmiennokształtnych i wampirów, potrzebujesz czegoś mocnego do czego przyczepisz łańcuch. Łóżko było również nawet większe niż królewskie; wielkości orgietkowej jak zaczęliśmy je nazywać. Siedziałam plecami przy małej górze czarno-białych poduszek po środku zagłówka. Jade wtuliła się niżej w poduszki, tak że jej głowa schowała się między moją talią i biodrami; jedna ręka była po drugiej stronie moich ud, a druga została pod nią zwinięta, dłonią dotykając mojej łydki. Miałam jedną rękę na jej ramionach, dotykając niemal całych tych śliskich, błyszczących włosów. Jean-Claude był po mojej drugiej stronie. Miał rękę na moich barkach, więc położyłam się schowana u boku jego ciała. Moja wolna ręka była na udzie, pieszcząc jedwab i mięśnie pod nim. Asher nawet nie próbował wspiąć się z nami na łóżko. Raz, że byłam wciąż zła na niego, a on o tym wiedział. Dwa, Jade go nie lubiła. Nie ufała mu i nie powinna. Było coś w jej wibracjach skrajnej ofiary, co sprawiało, że Asher chciał jej robić złe rzeczy, tak naprawdę nie skrzywdzić, ale zdominować ją w ten poddańczo-niewolniczy sposób, pomijając fakt, że Jade nie była wystarczająco zdrowa dla zabaw i gier w tym stylu. Mogła nie być nigdy. Ale prawdziwy strach Jade przed nim, kazał Asherowi chcieć ją uwieść, niekoniecznie ją związać i mieć na swój sposób, ale sprawić by powiedziała tak. Jej problemy i jego: fatalna mieszanka. Asher stąpał u stóp łóżka jak wielki kot w klatce ze zbyt dużą ilością energii i nie wystarczającą ilością miejsca. Pogłaskałam ciepło włosów Jade, a potem wtuliłam się w solidność Jean-Claude'a. Pozwoliłam im dotykać mnie i sobie dotykać ich, pomagając rozproszyć nieco z nerwowej energii krążącego Ashera. "Jeśli bym sobie wyobraził, że możesz się kochać z Nicky'm więcej niż raz w takiej bliskości, ostrzegłbym cię" powiedział Jean-Claude.

"Wiem, że jest Oblubieńcem, ale myślałam, że byłam dla niego zagrożeniem tylko gdybym została ciężko ranna; wtedy mogłabym przypadkowo wysączyć Oblubieńca na śmierć. Tak mi powiedziałeś." "Tak, ma petite, ale..." "Nie byłam tak ranna." "Nie, ale Oblubieńcy nie mają możliwości się bronić; oni są zaprojektowani tak, by dać wszystko, czego chce od nich ich mistrz." "Nie korzystałam z ardeur po raz pierwszy. Nie czułam jakbym go używała." Starałam się myśleć. "Wygoiłam się wystarczająco by za drugim razem uprawiać z Nicky'm seks oralny." "Poważnie cię pociąłem" powiedział Asher, zatrzymując się na brzegu łóżka. "To dużo uzdrawiania chyba że seks był magiczny." Spojrzałam na niego. "Wiem, że ardeur może wysączyć kochanka na śmierć, jeśli karmię się zbyt często na jednej osobie, ale gojenie się od seksu nigdy nie wiązało się z tego rodzaju kosztem, chyba że zostało wezwane ardeur. " Jean-Claude oparł policzek o moje włosy. "Belle Morte wysączała swoich Oblubieńców, by podnieść własną moc, tuż przed tym, gdy zabierała nas na dwór szlachecki i próbowała ich wszystkich uwieść." "Nie chciałam robić niczego poza leczeniem i karmieniem ardeur" powiedziałam. Asher odpowiedział "Po raz pierwszy, gdy zabiła Oblubieńca i skradła całą jego energię to było przypadkowe." Popatrzyliśmy na niego. Użył włosów, by ukryć prawie całą jego twarz, nie tylko blizny, jakby nie chciał nas widzieć, gdy nam powiedział. "Pierwszy raz był taki jak ten, tylko seks, ale nie było współczesnej medycyny, by ponownie uruchomić jego serce. Umarł i pozostał martwy. Kochała moc tego i odnotowała to w swym mrocznym umyśle. Do czasu, gdy Jean-Claude przybył na dwór uczyniła to po prostu kolejnym kawałkiem jej mocy." "Nigdy o tym nie wspomniałeś" powiedział Jean-Claude. "Nie sądziłem, że Anita będzie w stanie to zrobić. Ona nie jest prawdziwym wampirem... Ona... " "Ja jestem tu mistrzem, Asher; powinieneś był mi powiedzieć i pozwolić zdecydować, co ma petite potrzebowała wiedzieć." "Widzę to teraz" odrzekł Asher i spojrzał w górę, pozwalając błyskowi w oczach zalśnić błękitem, czyniąc je jeszcze bardziej niebieskimi przez okrycie które miał na sobie.

"Przepraszam..." Sięgnął do nas, proszącym gestem i coś, co zrobił opierając się o łóżko poluzowało szarfę tak, że opadła, dając wgląd na jego ciało, blade i idealne. Szata opadła ukazując tylko niepobliźnioną stronę, w ten sam sposób, w jaki często opadały jego włosy. Wiedziałam, że włosy były celowe; czy tak było też z okryciem? Czyżby "przypadkowo" sprawił, że szata otworzyła się tak, że dał doskonały wgląd na swe ciało, by przypomnieć nam, nie, mi, z czego miałam zrezygnować? Jean-Claude właśnie skończył uprawiać z nim seks; to nie jego Asher potrzebował uwieść ponownie. Odwróciłam się, więc mogłam zobaczyć twarz Jean-Claude'a, co kazało mu odchylić się trochę do tyłu. "Powiedz mi, że się nie ugiąłeś?" "Co masz na myśli, ugiąłeś się, ma petite?" "Chodzi mi o powiedzenie mu, że nie musi wyjeżdżać. On musi odejść, prawda? Nie ważne jak dobry jest seks, on musi opuścić miasto na co najmniej miesiąc; racja?" "Nie powiedziałem inaczej." Nie podobał mi się sposób w jaki to sformułował. Jade potarła twarz o moją talię jak wielki kot, jakim była w swej innej postaci. Próbowała mnie uspokoić. "Sin mógł dziś wieczorem umrzeć. Jego kontrola nad hienami jest lepsza niż nasza, to jedno zwierzę, nad którym żadne z nas nie ma żadnej kontroli, a Asher użył tego, by Ares zaatakował innego strażnika. Asher chciał by to Nicky był ze złamaną ręką, i tak dalej... i jeśli Asher nie zraniłby mnie na początku, nie wysączyłabym Nicky'ego niemal do sucha. Nie możemy tego zignorować, Jean-Claude, nie możemy." "Jest zbyt blisko świtu by wyjechał dzisiaj, ale jutrzejszej nocy odejdzie, zgodnie z rozkazem." "Zasługuję na wygnanie na miesiąc" powiedział Asher i przesunął się w dół na krawędź łóżka, tak że stał naprzeciwko nas; szlafrok był tak otwarty, że był po prostu piękną, haftowaną oprawą dla jego ciała. Jego ręka zsunęła się po krawędzi szaty tak, że po prostu naturalnym było śledzić, gdzie się przesunęła, a dłoń wędrowała pomalutku, że to było jak wycieczka po jego klatce piersiowej, płaskiej równinie jego brzucha, skraju jego bioder, a następnie pachwiny, gdzie leżał miękki i czekający. Dopóki znów nie wziął krwi, to byłoby wszystko, co miał do zaoferowania, ale ja faktycznie lubiłam to w wampirach. Większość mężczyzn, z którymi zaczynałam uprawiać seks oralny, stawała się zbyt szybko duża, więc nie mogłam się cieszyć budową i odczuciem z którym zaczynali... Jade odwinęła się i zaczęła schodzić po drugiej stronie łóżka. "Dokąd idziesz?" zapytałam. "Nie mogę" powiedziała.

"Czego nie możesz?" zapytałam. "Lubisz jego okrucieństwo. Ja nie. Proszę nie każ mi zostawać." "Nikt nie zmusi cię do niczego, czego nie chcesz robić. Ja i Jean-Claude oboje ci to obiecaliśmy." "Wierzę ci, ale... Mogę iść?" Westchnęłam. "Tak, ale nie uprawiamy seksu z Asherem." "Masz prawo do seksu z nim, jeśli chcesz." Cofała się już ku drzwiom. Jedną ręką trzymała swe drugie ramię na tyle mocno, że jej palce były nakrapiane. To znaczyło, że była wystraszona. Bała się mężczyzn, seksu z mężczyznami, z wampirami, a szczególnie obawiała się męskich wampirów. Ja leżałam w ramionach jednego wampira z innym prawie nagim przy łóżku, i obydwaj byli zdecydowanie męscy; tak bardzo jak Jade się niepokoiła, miałam zrobić coś przerażającego. "Nie będziemy uprawiać seksu" powiedziałam. "Ale on będzie próbował i uwiedzie cię, a to jest..." Cofnęła się w Domino i wydała cichy pisk. Odskoczyła od niego, gdy sięgnął, żeby ją podtrzymać. Opuścił rękę do boku. Domino wiedział lepiej żeby nie naciskać, gdy była wystraszona. To był jeden z powodów, z których mogła być w łóżku z nim i ze mną, kiedy się kochaliśmy. Również Nathanielowi pozwoliła na tę ilość zaufania. Obu z nich potraktowało ją z całą delikatnością, jaką mieli. "Odprowadź ją z powrotem do jej pokoju" powiedziałam. "Nie, on powinien cię strzec przed... Asherem" powiedziała. "W porządku" powiedział Domino "Odprowadzę cię do twego pokoju i przyjdę tu z powrotem." Jade nie chciała, żeby ktoś jej dotykał, ale kiedy była tak wstrząśnięta potrzebowała kogoś u swego boku, komu ufała przynajmniej trochę, by powstrzymał panikę od wzrostu. Ufała Domino bardziej niż jakiemukolwiek innemu mężczyźnie. Claudia nie miała do niej cierpliwości a Kelly nie potrzebowała być dzisiaj koło Ashera, i w ten oto sposób, nie mieliśmy strażniczek, które by nad nią czuwały. "Wrócę, tak szybko jak tylko mogę" powiedział Domino. "Nie daj się zranić. Naprawdę nie chcę walczyć z Nicky'm w realu." "Będziemy dobrzy" powiedziałam. Uśmiechnął się szeroko, zamykając za sobą drzwi i powiedział, dokładnie gdy drzwi się zamykały "Wiem, że jesteś dobra Anito; po prostu nie zrańcie się nawzajem. " "Domino" powiedziałam, ale zamknął drzwi z dźwiękiem swego cichego śmiechu.

Rozdział 39 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Po ich wyjściu w pokoju było bardzo cicho. Nie wiem, co powiedziałabym w tej ciszy, bo zadzwonił mój telefon. Czy zbyt ochoczo po niego zanurkowałam? Być może, ale był z moim stosem broni obok łóżka. Oznaczało to, że musiałam się czołgać nad połaciami czarnej narzuty, by go złapać. Asher schylił się i podał mi go, tak że musiałam wziąć od niego, kiedy uderzyłam w ekran i powiedziałam "Tu Blake, gadaj." "Marszałek Blake?" To był nowy Marszałek, Arlen Brice. "Taa, Marszałek Blake, przepraszam, Brice. Co tam?" "Znaleźli materiały do produkcji bomb w jednej z szaf w domu, na który zrobiliśmy nalot ze SWAT." Byłam cicho przez chwilę, starając się to przetworzyć. "Po co by to mieli? Co do cholery wampiry potrzebują robić z bombami?" Asher i Jean-Claude znieruchomieli po obu moich stronach. Nie mogłam tego wyjaśnić, ale wiedziałam, że bezruch był bardziej reakcją zaskoczenia niż jakakolwiek ekspresja jaką mogliby mi okazać. Nie powinnam mówić słowa bomba głośno. To było cholerne toczące się śledztwo, ale to mnie zaskoczyło. "Jednym z wampirów, które zginęły w magazynie był emerytowanym ekspert od wyburzeń" powiedział Brice. "Wojskowy?" spytałam. "Nie, cywilny, budownictwo, ale to po prostu znaczy, że wie, jak obalić cały budynek." "To nie jest pocieszające" powiedziałam. "Zerbrowski powiedział, że wampiry w magazynie mówiły bzdury o tobie i JeanClaudzie, więc pomyślałem, że zechcesz wiedzieć o materiale wybychowym." "Po prostu materiał, a nie rzeczywiste urządzenia?" "Nie, ale technicy od bomb traktują to naprawdę poważnie. Wydają się przekonani, że jakieś bomby były faktycznie wykonane, co oznacza, że mogą być gdzieś tam w mieście." "Ci ludzie chcieli być postrzegani w mediach jako sympatyczni. Wysadzanie gówna nie przysporzy sympatii nikomu." "To prawda, ale to nie powstrzymuje ludzi przed robieniem tego" powiedział Brice.

Chciałam się kłócić, ale nie mogłam, więc odpuściłam tę część. "Jakaś podpowiedź co do wielkości urządzenia? Coś na co chcemy zwrócić uwagę odnośnie szczegółów zabezpieczeń?" "To nie jest moja działka. Mogę przeczytać raport wstępny, ale nie wiem czy jestem tym, którego interpretacji zechcesz. Porozmawiaj z "- i był cichy, a ja słuchałam jak wertuje papiery i brzęczy kluczami - "Alvarez, Mark Alvarez, jest głównym facetem." "Pozwól mi wziąć długopis, a potem daj mi jego numer." Jean-Claude wydostał mały notes i długopis, który pozostawał teraz na stoliku. Był jeden przy każdym łóżku w każdym pokoju, który był "mój". "Możesz zadzwonić do Alvareza, ale nie dopóki nie poinformują cię oficjalnie. To znaczy, chcę pomóc, ale nie doprowadź do zwolnienia nas obojga i nie możesz powiedzieć o tym co znaleźliśmy swojemu chłopakowi i jego ludziom." "Dlaczego, bo nie powinnam wiedzieć?" zapytałam. "Obawiają się, że Jean-Claude może mieć niektórych z tych świrów wewnątrz swojej organizacji, więc jeśli mu powiemy to ujawnimy swoje karty." "A jeśli ktoś zostanie wysadzony w powietrze, zanim się tym podzielimy?" "Obecnie nie pozwolili Zerbrowskiemu opuścić wielkiej narady, bo powiedzieli, że on ci powie, a ty powiesz wampirom." "Jezu, Brice, więc po co mi to mówisz?" "Nie sądzą, że jestem ci cokolwiek winien, więc nie uważają, że ci powiem." "Możesz mieć przez to kłopoty" powiedziałam. "Jesteś gotowa na numer Alvareza?" spytał Brice. "Taa, strzelaj." Dał mi informacje kontaktowe Alvareza. "Mam to" powiedziałam. "Chciałem tylko byś otrzymała ostrzeżenie tak szybko, jak to możliwe." "Naprawdę to doceniam, Brice." "Hej, jako ktoś, kto wciąż szuka prawdziwej miłości poza normalnym polem, chcę wspierać każdego, kto ją znalazł. Nie jestem pewien, czy to uprzedzenie, czy wszystko o czym oni myślą jest przypadkiem, ale wysłuchuję jak jacyś wysoko postawieni tworzą gówniane powody, by uzasadnić swoje działania. To każe mi myśleć bym się w najbliższym czasie nie ujawniał." "Nowe wampirze prawa każą im traktować ich lepiej, bardziej jak ludzi, ale nowe przepisy nie zmieniają tego co ludzie czują. Jeszcze raz dziękuję, Brice."

"Nie ma problemu, po prostu nie dzwoń do Alvareza przez kilka godzin. Przyjrzałem się niektórym z twoich ochroniarzy; mają doświadczenie w wyburzaniu, wojskowe." "Czy moi koledzy policjanci mają akta na moich ludzi?" "Kilku, ale byłem federalnym dłużej niż ty. Zadzwoniłem po kilka przysług, powiedziałem im, że po prostu chciałem wiedzieć, co wykombinować przeciw, gdyby coś poszło źle. Całkowicie to kupili, Blake. Zaczynam pojmować, że pewne osoby obstawiają zakłady, kiedy ty i twoi ludzie przekroczycie prawo, jeżeli." "Prześpij się z kilkoma wampirami i zmiennokształtnymi, a ludzie zaczną całkowicie odnośnie tego dziwaczeć" powiedziałam. "Taa" powiedział "muszę iść". Rozłączył się. Nacisnęłam przycisk, jeśli przycisk jest właściwym słowem na potarcie kciukiem po ekranie. Gdybym nie miała lat praktyki z wampirami, tymi wampirami w szczególności, mogłabym pomyśleć, że nie są zainteresowani tym, co się stało, byli nawet znudzeni, ale wiedziałam, że bezruch i sympatyczne twarze oznaczały, że byli bardzo zainteresowani. Zerknęłam na Ashera, ponieważ był przede mną, ale to do Jean-Claude'a się zwróciłam i nawiązałam poważny kontakt wzrokowy. "Słyszałeś?" "Tak" powiedział po prostu. "Wiesz, że normalnie nie dzielę się informacjami na temat toczących się postępowań." "Jesteś co do tego bardzo ostrożna" powiedział, a ta niesamowita twarz była wciąż sympatyczna, wciąż neutralna. "Muszę być jeśli mam być gliną." "Rozumiem to, ma petite." Ponownie, ten ostrożny głos. "Mogę sprawić, że oboje obiecacie, słowo honoru i całe to gówno, że nikomu nie powiecie wiem, że tak będzie." "Słowo honoru i całe to gówno" powtórzył, ale była tam słaba krawędź jego francuskiego akcentu i to bardziej niż cokolwiek innego dało mi znać, jaki był zdenerwowany; akcent wychodził tylko wtedy, gdy tego chciał lub gdy był bardzo rozemocjonowany. Spojrzałam na Ashera, który wciąż stał przy łóżku. "Ty też blondasie" "Zrobię to co ty i Jean-Claude życzycie sobie bym zrobił. Spowodowałem dość problemów moim dziecinnym zachowaniem." "Chcę byś miał to na myśli" powiedziałam. Spojrzał w dół, dając mi całą wagę tych jasnoniebieskich oczu, poprzez tę koronkę złotych włosów. "Mam na myśli każde słowo, które mówię."

Westchnęłam. "Jest tak, prawda?" "Oui" powiedział. "Jest ci przykro, ale miałeś na myśli również wszystko to, co wykrzyczałeś do nas wcześniej i miałeś na myśli zranienie mnie tak, żeby nikt inny nie mógł mieć ode mnie pewnych możliwości przez jakiś czas." "Nie możesz mi wybaczyć?" zapytał. Odmachnęłam na to. "Zapytaj mnie później; teraz mam zamiar złamać zasadę, taką, która może kosztować mnie odznakę. Są ludzie w siłach, którzy chcą się mnie pozbyć za sypianie z wami, a to może być wystarczającą wymówką, ale jeśli jedna z tych brakujących bomb wybuchnie i zrani kogoś na kim mi zależy, praca nie znaczy dla mnie tak wiele." Myślałam o tym przez kilka sekund, ale w końcu postawiłam miłość wyżej niż moją odznakę, a to oznaczało, że Larry i wszyscy, którzy myśleli, że sypiając z potworami dzielę swoją lojalność, mieli częściowo rację. Mieli rację, bo wezwałam Claudię i kazałam jej powiedzieć naszym ochroniarzom we wszystkich naszych przedsiębiorstwach by poszukali tych cholernych rzeczy. Istniała szansa, że nasi strażnicy zachowają tajemnicę, a zamiatali pod kątem urządzeń podsłuchowych prawie każdy cholerny dzień. Mogli po prostu przypadkowo znaleźć bomby, gdy szukali podsłuchów. W rzeczywistości, tak czy inaczej, prawdopodobnie znaleźliby je, jeśli w założeniu miały tam być. Ale nie wiedziałam zbyt wiele na temat materiałów wybuchowych. Nie wiedziałam, czy poszukiwanie podsłuchów mogłoby sprawić, że przegapią bomby, po prostu nie wiedziałam, a nie chciałam ryzykować. Tak, spotykałam się ze zbyt wieloma ludźmi i opiekowałem się zbyt wieloma. Tak, byłam przez to czasami trochę przytłoczona, ale byłam też bardziej szczęśliwa, niż kiedykolwiek w moim życiu i nie chciałam tego stracić. Nie chciałam stracić nikogo, kogo kocham. Jeśli to ostatecznie będzie kosztować mnie odznakę, to niech tak będzie. Byłam Marszałkiem USA, czy ludzką służebnicą Jean-Claude'a? Byłam Marszałkiem czy Nimir-Ra Micaha? Byłam policjantką czy ukochaną Nathaniela? Byłam oficerem czy mistrzem Nicky'ego? Byłam gliną, czy nową Mistrzynią Tygrysów Sina i Deva i Jade, i Ethana, i Crispina i... Czy mogłam utrzymać bycie gliną i bycie wszystkim innym? Siedziałam na brzegu łóżka i po raz pierwszy naprawdę myślałam, że odpowiedzią może być nie.

Rozdział 40 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Nie znaleźliśmy żadnych bomb, a dzięki szczurołakom i niektórym byłym wojskowym lampartołakom i hienołakom, mieliśmy ludzi, którzy wiedzieli co robili. Gdyby było cokolwiek, co mogliby znaleźć, ufałam, że by to znaleźli. Dostałam oficjalne zielone światło od Dolpha około trzy godziny po tym jak Brice zadzwonił i nas ostrzegł. Trzy godziny to dużo czasu by ostrzec ludzi. Dolph zakończył rozmowę z "Przykro mi, Anito." "O co?" zapytałam. "Że niektórzy są bardziej zainteresowani sprawą niż trzymaniem ludzi przy życiu. Część z nich ma takie same problemy ze społecznością nadnaturalną jakie ja miałem kilka lat temu." Przyznanie tego było dla niego dużym kosztem. "Dzięki, Dolph, to wiele z twojej strony." "Nie rozumiem całej tej fascynacji nadnaturalnymi, ale wiem, że mój syn jest nadal szczęśliwy i nigdy nie widziałem ciebie bardziej radosnej niż jesteś teraz. Żona mówi, że nie powinniśmy zrozumieć miłości, bo gdyby to miało sens, to nie byłaby to miłość." "To brzmi nielogiczne i absolutnie prawdziwie" powiedziałam. "Nielogiczne i prawdziwe; taka jest właśnie miłość," powiedział Dolph i rozłączył się. Do czasu, gdy wiedziałam, że każdy był bezpieczny i nie ma bomby wszędzie gdzie szukaliśmy, przyszedł świt i minęły godziny. Czułam jak Jean-Claude umiera za dnia i wiedziałam, że to oznacza iż Asher odszedł przed nim, bo nie był na tyle silny, by pozostać przytomnym tak długo jak Jean-Claude. Byli w tym lepsi w podziemiu, ale słońce wschodziło a wampiry zachodziły, po prostu tak to działało. Czułam, jak Jean-Claude owinął się wokół drugiego mężczyzny i wiedziałam, że znalazłabym ich razem w łóżku. Nie lubiłam spać z wampirami gdy stawały się zimne na dzień, więc położyłabym się z Micahem i Nathanielem w naszym pokoju, i może Sinem, gdyby był tam, a nie w szpitalu. Claudia i ja szłyśmy w dół centralnej alejki Cyrku. Tak blisko świtu był zamknięty na cztery spusty. Jedna z rzeczy, które czyniły tak ciężkim do przeszukania właśnie ten odcinek z jego budkami ze szczelnie zamkniętymi okiennicami. Były tam zwykłe alejkowe gry, ale wypchane zabawkowe nagrody zwisały z okapów małych sklepowych witryn wzburzonych od nietoperzy, czarnych kotów, potworów Frankensteina i dziwnie przytulaśnych mumii z

przebłyskami martwego naskórka poprzez niewyraźne opakowania bawiących, a nie przerażających. W niektórych sklepach były straszniejsze rzeczy: fałszywe skurczone główki na kijkach, gałki oczne potworów w plastikowych słoikach i stoisko gdzie mogłeś sobie sprawić fałszywe blizny i rany. Mogłam poczuć stragan ze słodyczą waty cukrowej, cynamonem uszu słonia i niedźwiedzich pazurów, przemianowanych na "uszy potwora" i "pazury wilkołaka" i rurkowych ciastek, które zawsze pachniały tak, jak powinna pachnieć kuchnia twojej babci, ale nigdy nie pachniała. Lubiłam spacerować po Cyrku po tym jak został zamknięty. Myślę, że to odwołanie do tkwiącej we mnie dziewczynki, która zawsze zastanawiała się, co się dzieje po zamknięciu jarmarku. Wiedziałam teraz, że to była po prostu jak każda inna praca dla większości ludzi. Sprzątali, czyniąc przygotowania do następnego dnia i zamykali, ale kiedy jesteś mały, podróżowanie po wesołym miasteczku jest magiczne, tajemniczy świat, do którego możesz się dostać tylko w odwiedziny. Był czas, kiedy tutejsza alejka wydawała się złowieszcza; teraz wydawała się przytulna. Jeśli tędy przechodziłam to zwykle po zamknięciu i zmierzając do łóżka: domu. Rozbrzmiał telefon Claudii i odeszła trochę z dala ode mnie by go odebrać. Dałam jej prywatność. Szczurołaki były naszymi głównymi ochroniarzami w mieście, ale mieli interesy poza miastem, a to było ścisłą polityką nie-pytaj, nie-mów. Nosiłam odznakę; nie potrzebowałam znać szczegółów dotyczących pracy ich najemników. Wróciła do mnie z wyrazem twarzy, którego nie mogłam odczytać, ale to nie był dobry wygląd. "Co się stało?" zapytałam. "Mephistopheles siedzi pod ścianą w salonie, płacząc" powiedziała. "Cholera" powiedziałam. "Nie musisz nawet pytać dlaczego, prawda?" powiedziała. "Nie." "Więc to prawda, że odsyłacie Ashera za to co zrobił w ubiegłą noc?" Przytaknęłam. "Cholernie najwyższy czas" powiedziała. "Naprawdę go nie lubisz, nie?" "Jest twoim kochankiem, nie moim, Anito. Ja bym nie wytrzymała z jego emocjonalnie wymuszającym gównem." "Też tak jakby z tym skończyliśmy" powiedziałam. Ruszyłam ku dalekim drzwiom i wejściu do podziemi. Dostosowała się do tempa przy mnie.

"To Graham dzwonił." Był jednym z niewielu wilkołaczych strażników, jakich mieliśmy, a ponieważ nie wiedział nic o materiałach wybuchowych, został zatrzymany na dole, by strzec śpiących. Był lepszy w byciu bramkarzem w klubach niż noszącym broń ochroniarzem. Wzruszyłam ramionami. "Więc?" "Zadzwonił do mnie, żeby cię znaleźć, wysłać do Mephistophelesa. Jeśli Jean-Claude byłby już zbudzony na noc, nadal posłałby mnie, żebym cię odszukała." Widziałam teraz drzwi do podziemi. Tej nocy miały dwóch ubranych na czarno strażników. Zazwyczaj strażnicy byli tylko w środku, w małym pomieszczeniu za drzwiami, ale dzisiaj i przez następny kawałek czasu mieliśmy zamiar dodać strażników przy drzwiach. Zamierzaliśmy wzmocnić nasze bezpieczeństwo wszędzie, mając nadzieję odstraszyć szaleńców. "Dev jest moim tygrysem do przyzwania." "To nie to, Anito. Micah więcej podróżuje dla Koalicji. Nathaniel dba o każdego niczym gospodyni z lat 50-tych, ale nie jest wystarczająco dominującym by poradzić sobie z pocieszeniem Mephistophelesa." "Więc ja jestem osobą odpowiednią do trzymania za rękę, łapię." Pokręciła głową na tyle mocno, że podskoczył jej wysoki, ciasny warkocz. "Nigdy nie wezwalibyśmy do tego Jean-Claude'a, takie jest moje zdanie." Zatrzymałam się i spojrzałam na nią. "Okej, po prostu przestań być subtelna; nie jesteś w tym dobra, a ja nie jestem dobra w rozgryzaniu tego." Uśmiechnęła się. "Stoisz tam ubrana tak jak jedno z nas, i nie łapiesz. " Spojrzałam w dół na moje ubrania i musiałam się uśmiechnąć. Byłam w czarnym Tshirtcie, czarnych dżinsach z czarnym paskiem z przyciemnioną klamrą i czarnych butach. Były na obcasie więc były nieco bardziej klubowe niż ochroniarskie, ale poza tym Claudia miała rację. Moje kabury oraz broń dekorowały mnie jak każdego innego strażnika. Dopóki były to godziny pracy, nie staraliśmy się ukryć, że byliśmy uzbrojeni. "Myślę, że mam dużo zabójczej elegancji w swojej szafie." "Wiem, że Nathaniel nie wybrał koszulki, bo nie pokazuje rowka a ja posłałabym strażnika po buty na niższym obcasie, ale poza tym wyglądasz jak jedno z nas." "Dzięki, jak myślę." Uśmiechnęła się, a jej twarz przekształciła się w coś pięknego, szczęśliwego. Nie często się tak uśmiechała. "Wierzymy, że zrozumiesz, cokolwiek ci przyniesiemy, Anito. Ufamy twoim decyzjom o broni i przemocy, i tego rodzaju rzeczom także."

"To znaczy temu, że Dev płacze?" Skinęła głową, a uśmiech zniknął w kącikach. "Nie mogłabym się umawiać z tak wieloma osobami. Wystarczająco trudne mieć do czynienia z tylko jedną osobą naraz. Nie mogę sobie wyobrazić, przejmowania się tak wieloma ludźmi." "Jesteś z kimś teraz?" zapytałam. Zarumieniła się. Nigdy nie widziałam, żeby Claudia się rumieniła. To była moja kolej, by się wyszczerzyć w uśmiechu. "Kto to jest?" Pokręciła głową. "Idź zadbać o swojego kochanka, mojego pozostaw mnie." "Oooh, kochanek czyli nie chłopak." Roześmiała się, a był to rodzaj śmiechu, jakiego u niej nigdy nie słyszałam. "Idź, porozmawiaj z Devilem." Odeszła, wciąż się śmiejąc. Odprowadziłam ją wzrokiem i zastanawiałam się, jak mogłam tego nie zauważyć. To musiało być poważne, że w ogóle o tym wspomniała. Claudia zakochana; kto by to pojął? Super. Szłam do drzwi do podziemi zadbać o mojego Devila. Myśl sprawiła, że ramiona mi nieco opadły, jakbym próbowała nieść coś ciężkiego, ale wyprostowałam się, wzięłam głęboki oddech, naprężyłam rdzeń i stanęłam tak prosto jak pozwalało mi moje metr sześćdziesiąt przy pomocy ośmiocentymetrowych obcasów. Dbanie o wszystkich ludzi, z którymi się spotykałam wymagało wiele pracy, ale nie było nikogo, kogo bym oddaliła. Asher mógł zmusić nas do odesłania go, ale tęskniłabym za nim a nie byłam jego główną ukochaną przez rok jak Dev. Chciał dodać dodatkową dziewczynę, nie stracić mężczyznę, którego kochał. Westchnęłam, upewniłam się, że pozostałam wyprostowana, nie przygarbiona i poszłam zająć się moim złotym tygrysem do przyzwania, moim Devilem, który płakał nad swoim złamanym sercem. Jedną z najtrudniejszych rzeczy w byciu poliamorycznym było dowiedzieć się, że mogłeś być całkowicie załamany w związku B, ale nadal być szczęśliwy w związku C, ale posiadanie C nie czyniło utraty B mniej bolesną. Oznaczało, że miałeś inną ustaloną relację, by pomóc leczyć utratę tej jednej, ale twoje serce wciąż było złamane. Miałam ten pomysł, że jeśli kochasz więcej ludzi nie będziesz mieć naprawdę złamanego serca, chyba że utracisz ich wszystkich, ale podobnie jak wiele teorii, rzeczywistość była inna. Ale gdy szło o rzeczywistość, nie przehandlowałabym swojej. Mam nadzieję, że tak samo uda mi się przekonać Deva.

Rozdział 41 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Nat_us Gdy rozsunęłam zasłony nie zauważyłam Deva, ale czułam go jak podmuch gorąca na twarzy, co znaczyło, że jego emocje były na tyle silne, że nie osłaniał się za bardzo. Złote tygrysy były mistrzami kontroli – musiały by przez wieki ukrywać się przed Arlekinem – ale teraz miał przecieki w tej wyćwiczonej kontroli. Poszłam za tą energią i znalazłam go siedzącego przy kominku, plecami opary był o ścianę, muskularnymi ramionami przyciskał kolana do ładnej klatki piersiowej, z głową pochyloną, więc jedynie co widziałam to jego blond włosy z jasnymi i ciemnymi pasemkami, od prawie białych do głęboko żółtych. Włosy miał proste i takiej długości, że zakrywały mu twarz i ukryły to, że płakał. Był odrobinę wyższy niż Nicky, ale nie tak szeroki w barkach, lecz wciąż był wielkim facetem, a zwinął się tak ciasno, że był całkowicie ukryty za jednym z dużych krzeseł, które stały po bokach sztucznego, kamiennego kominka. Miał na sobie biały T-shirt i bladoniebieskie jeansy, był bez butów, więc był jasnym kontrastem na tle czerwieni i złota w nowym salonie. Ochroniarze się zmyli gdy przechodziłam przez pokój. Teraz to był mój problem. Och, cholera, to zawsze był mój problem. Przez zazdrość Ashera nikt poza mną się nie spotykał z Devem, więc byłam tylko ja i on. Odmówiłam szybką modlitwę o mądrość, bo nie wiedziałam co powiedzieć, ale nauczyłam się, że czasem nie chodzi o to co mówisz, ale że chcesz w ogóle coś powiedzieć, cokolwiek i że jesteś. Podeszłam do niego i dotknęłam tych jedwabnych włosów. Nabrał drżąco powietrza, głośno i boleśnie, i uniósł swoją twarz. Miałam chwilę by zobaczyć tą przystoją buzię pokrytą łzami, jego oczy z bursztynowym okręgiem wokół źrenic i na zewnątrz głęboko niebieskie mrugające do mnie, a potem mnie chwycił wokół ud, tymi silnymi rękami przyciągnął do siebie, kolana rozłożył więc owinął wokół mnie jak najwięcej swojego ciała. Gdy siedział, jego twarz była ponad moim pępkiem, prawie na wysokości mostka. Nagle poczułam się mała. Głaskałam jego włosy i szeptałam. “Wszystko w porządku, Dev. Wszystko w porządku.” Potrząsnął głową, ocierając twarzą o moją koszulkę. Udało mu się wysapać dyszącym, pełnym łez głosem. “Nie jest w porządku. Nie może być. Nie będzie.” “Asher wyjeżdża tylko na miesiąc, potem wróci.”

Przycisnął policzek do mojego brzucha. “Kocham go, Anita, naprawdę.” “To świetnie, Dev.” “Nigdy wcześniej nie byłem zakochany.” Pochyliłam się nad nim i również go przytuliłam, bo pierwszy raz może boleć jak cholera. “To jest cudowne i okropne jednocześnie, prawda?” Powiedziałam. Przekręcił głowę, a ja się wyprostowałam żebyśmy mogli na siebie patrzeć. “Ta, ponieważ to jest cudowne i okropne.” Przytaknęłam. “Ta, dokładnie – cudowny i okropny jest Asher.” “Gdyby usłyszał, że tak mówisz, założyłby, że chodzi ci o blizny.” Pogłaskałam Deva po twarzy, dotykając jego profilu. “Zaproponowałam, że spróbuję naprawić jego blizny. Nie pozwolił mi.” “Boi się.” “Wiem, musiałabym wyciąć tyle skóry żeby zrobić nową ranę i sprawdzić, czy umiałabym to wyleczyć energią seksualną. Jeśli to by nie zadziałało, to nie zrobilibyśmy nic innego.” “Wydaje mi się, że on się obawia ponownie być perfekcyjnym.” “Czemu?” Zapytałam. Wzruszył szerokimi ramionami, ręce zaciskając wokół moich ud, tak że kolana musiała ugiąć przy jego klatce piersiowej i upadłabym gdyby mnie nie trzymał. Owinęłam go rękami wokół szyi i ramion, a jego twarz nagle wyglądała spomiędzy moich piersi. Wtulił swoją twarz tak, że widziałam go obramowanego moim biustem. Zaśmiałam się. “Jestem tu by cię pocieszyć.” Potarł twarzą o moje piersi. “To jest pocieszające.” Zwęziłam oczy. “Czy to twój sposób na wyrażenie, że nie chcesz o tym rozmawiać?” Trącał buzią o jedną pierś, aż znalazł sutek, a potem pocierał po nim ustami aż poczuł, że moje cało zareagowało na jego dotyk. “Nie, to mój sposób na wyrażenie, że nie dotykałem piersi przez długi czas i tęsknię za dziewczynami. Kocham go, Anita, naprawdę, ale jeśli chce żebym zrezygnował ze wszystkich poza nim, to miłość nie wystarczy.” Powrócił do delikatnego pieszczenia ustami mojego sutka. Puls na mojej szyi szalał, moje ciało zaczynało na niego reagować. “Miłość nie przezwycięża wszystkiego,” powiedziałam. “Czy głupio było uważać, że jednak tak?” Zapytał.

“Nie, nie głupio; dla niektórych ludzi jedna osoba wystarcza,” powiedziałam, “ale ty…” Potarł swoją twarzą mocniej o moje piersi. “…Ty jesteś najbardziej biseksualną osobą jaką kiedykolwiek spotkałam.” Polizał mojego sutka przez cienki materiał koszulki, jednym długim ruchem języka. Mój głos był zdyszany gdy powiedziałam. “Naprawdę nie masz preferencji czy to chłopak czy dziewczyna, po prostu lubisz osobę.” Otworzył szerzej usta i wessał tyle mojej piersi ile dał radę. Mój puls utrudniał mi mówienie. “Ktoś taki jak ty nie będzie szczęśliwy bez obojga.” Jego zęby nacisnęły, powoli, zagryzały się mocniej niż wargi. “Rozumiem, że nie chcesz już więcej rozmawiać.” Mój głos był napięty. Potrząsnął głową z moją piersią wciąż w jego ustach. “Sypialnia?” Zapytałam. Ponownie pokręcił głową, trzęsąc moją piersią mocniej. To sprawiło, że musiałam zamknąć oczy na minutę. “Tutaj?” Kiwnął głową, wgryzając się w moje ciało i wypuszczając cichy pomruk z gardła. Warczenie zawibrowało na mojej piersi. “Boże, Dev,” wydyszałam. Wyszczerzył się w uśmiechu z moją piersią wciąż w jego ustach. Jego oczy wypełniły się mieszaniną szelmostwa, seksu i po prostu jego. Dev było skrótem od Devil 13 i w tym momencie zasłużył sobie na to przezwisko. Zadrżałam, a on miętosił moją pierś zębami, aż wykrzyczałam jego imię.

13 Devil oznacza Diabeł

Rozdział 42 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Nat_us Dev nie dotykał kobiety przez dwa miesiące. Chciał głaskać, pieścić, lizać i kąsać wszystko czego mu brakowało. Kimże byłam żeby się z nim sprzeczać? Doprowadził mnie ustami gdy nad nim siedziałam więc patrzyłam mu w oczy gdy szczytowałam z krzykiem, rękami szukałam czegoś do złapania. Położył mnie na plecach i ruszał palcami pomiędzy moimi nogami aż wykrzykiwałam jego imię i wbiłam paznokcie w rękę, którą mogłam dosięgnąć. Leżałam na podłodze pokrytej dywanami nieruchoma, nie mogąc złapać oddechu, oczami mrugałam z zadowoleniem, gdy poczułam jak jego czubek zaczął mnie dotykać. “Nie,” powiedziałam. Zatrzymał się i odsunął na tyle, że mnie nie dotykał. “Coś nie tak?” Zmusiłam się, by się przekręcić na bok i zanurkowałam w stercie ubrań i broni po kondoma. Gdy byłam z Nickym nie używaliśmy go, ale starałam się nosić chociaż jeden w torbie na broń. W końcu odwróciłam się z paczuszką owiniętą w folię w dłoni. Zrobił nadąsaną minę, wciąż siedząc na czworakach. “Przykro mi, nie jesteśmy połączeni płynami ustrojowymi.” “Czy używasz prezerwatyw gdy jesteś z Asherem beze mnie?” “Tak,” powiedziałam i zdałam sobie sprawę, że Jean-Claude na to nalegał. Zastanowiłam się, od kiedy zaczął myśleć o tym, że Asher będzie musiał wyjechać. “Więc to sprawiedliwe,” odparł. Ukląkł i wyciągnął rękę po prezerwatywę owiniętą w folię. Wyszczerzyłam się od niego. “Skoro nie byłeś z nikim innym poza Asherem przez dwa miesiące, to omijało cię jeszcze coś innego, chyba że zmieniłeś zdanie i polubiłeś ból podczas seksu oralnego.” “Asher potrafi otworzyć usta na tyle szeroko, by nie dotykać kłami; tylko ssanie tak nie wychodzi.” Wręczyłam mu kondoma. “Skoro nie chcesz loda.” Uśmiechnął się, niespodziewanie i szeroko. “Tego nie powiedziałem.” Położył się na podłodze i był już twardy i gotowy. Zaczęłam lizać jego skórę wokół krawędzi krocza. “Proszę, po prostu zrób mi laskę. Proszę, Boże, zacznij ssać.”

“Niektórzy mężczyźni w moim życiu narzekają, że nie robię zbyt wielu zabiegów przygotowujących.” “Nie będę narzekał,” powiedział. Patrzył na mnie wzdłuż swojego ciała. Owinęłam dłonią podstawę jego penisa i polizałam czubek. “Anita, proszę!” Otoczyłam jego koniec ustami i powoli zaczęłam napierać, nie dlatego, że musiałam, ale bo mogłam i podobała mi się prawie zdesperowana mina na jego twarzy gdy po milimetrze zsuwałam się po nim. “Proszę,” powiedział ponownie. Gwałtownie zsunęłam usta aż dotknęłam mojej dłoni, a potem się cofnęłam po tym długim, grubym kutasie. Na jego twarzy jednocześnie pojawiła się przyjemność i ból. To nie był dobry ból, bardziej jakby sposób w jaki to robiłam to było drażnienie niż działanie. Odpuściłam przeciąganie zabawy i uklękłam, pochylając swoje ciało nad jego tak, że mogłam mieć lepszy kąt, wciąż trzymałam go za podstawę członka i pozwoliłam moim ustom objąć go jednym długim, szybkim ruchem aż dotknęłam swojej dłoni, potem ponownie do góry, tym razem szybciej, aż znalazłam rytm, który był szybki, mocny, z moimi wargami wokół jego grubości i musiałam pamiętać, by pilnować i nie podrapać go zębami podczas ruchów w górę lub w dół. Gdybyśmy mieli materac, użyłabym odbić, żeby pomóc sobie pieprzyć go ustami, ale musiałam robić to nogami i jedną ręką po drugiej stronie jego ciała dla utrzymania równowagi. Przy kolejnym ruchu w dół wzięłam rękę i zmusiłam się by wcisnąć te ostatnie kilka centymetrów do gardła, bo by dotknąć ustami jego ciała, musiałby wejść do mojego gardła; w samych ustach nie zmieściłaby się ta cała jego długość. Gdy był tak głęboko jak dałam radę to wytrzymać, zacisnęłam usta na jego ciele i unosiłam się z ustami wciąż zaciśniętymi, ssąc jego długość, robiłam to, czego z wampirzymi kłami się zrobić nie dało. Dev wydał cichy, ochoczy dźwięk i gdy spojrzałam na jego twarz, oczy miał zamknięte, głowę odchyloną do tyłu i uciekł mu kolejny jęk. Uniosłam się znad niego i złapałam oddech zanim ponownie ruszyłam w dół. Pozwolił mi to powtórzyć dwukrotnie i potem mnie chwycił wielkimi dłońmi za ramiona. Głos miał napięty i zdyszany. “Jeśli będziesz tak robić, dojdę, a chcę być w innym miejscu gdy to się stanie.” “Jesteśmy na dywanie, kto będzie na górze?” “Ty, ja, nie obchodzi mnie to. Gdy wytrzymam wystarczająco długo, to zmienimy pozycję.” “Brzmi jak niezły plan.” Opuszczałam się na niego i nawet z grą wstępną wciąż byłam ciasna, mokra, ale ciasna.

“Bogowie,” powiedział, “zapomniałem jak jesteś ciasna mimo, że jesteś mokra. To jest… cholernie… przyjemne.” Usiadłam na nim z nim zanurzonym we mnie tak głęboko jak tylko się dało, nasze ciała połączone bardziej intymnie niż w jakikolwiek inny sposób. Uczucie jego we mnie tak głęboko, tak daleko, tak wielkiego, zamknęło mi oczy, wygięło kręgosłup. Wyszeptałam. “To jest przyjemne.” Jego głos był niski, ochrypły gdy powiedział. “Zatańcz dla mnie.” Tańczyłam dla niego, znajdując rytm, w którym pieprzyłam jego ciało swoim, a on zaczął wypychać swoje biodra, tak że mieliśmy ćwiczenia dla mięśni dolnych części ciała, których żadna siłownia nie oferowała. Patrzył na mnie gdy się kochaliśmy coraz szerszymi oczami i wtedy, między jednym tanecznym ruchem a drugim, złapał mnie orgazm i wiłam się i skręcałam nad nim. “Nie wytrzymam jeśli zrobisz to jeszcze raz. Zmiana pozycji.” “Co? Gdzie?” “Ja na górze. Kanapa.” “Dobra.” Zaczął na kolanach, przygniatając moją lewą nogę do kanapy, tak że kąt był trochę głębszy, mocniejszy gdy zaczął wpychać swoje ciało we mnie. Uniosłam się na tyle by patrzeć jak się wsuwał i wysuwał; w jednej chwili obserwowałam nasze ciała, czując jak przyjemność narastała, a następne pchnięcie mnie doprowadziło i wiłam się, krzyczałam, wbijałam paznokcie w czerwoną kanapę, jakby trzymanie się mocno miało mi przypomnieć, że nie byłam bez kości, bez słów, tylko byłam przyjemnością. “Anita!” I zaczął się poruszać szybciej, mocniej, jego ostrożny rytm zapomniany w potrzebie jego ciała, dotyku mojego, a moja przyjemność jechała na jego niemal rozszalałych ruchach ciała. Krzyknęłam i próbowałam się pod nim poruszyć, ale zacisnął dłonie ma moich biodrach i zmusił mnie to leżenia gdy sam przyspieszył coraz mocniej i głębiej, aż zaczął uderzać w mój koniec przy każdym ruchu, nie boleśnie, ale stukając. I w końcu sam nie mógł wytrzymać tego rytmu i wbił się, zagrzebując się tak głęboko we mnie jak mógł w tym ostatnim pchnięciu, co spowodowało, że krzyknął moje imię i sprawił, że wyjęczałam ostatni orgazm, który pochłonął wszystko. Wyszedł ze mnie, przez co kolejny raz zadrżałam i przesunął mnie odrobinę w przód kanapy, tak że sam mógł opaść za mną. Owinął mnie drżącymi ramionami, klatkę piersiową miał pokrytą potem gdy mnie przytulił, nasze ciała w pozycji na łyżeczkę gdy walczył o

oddech. Jego serce waliło za moimi plecami, a ja leżałam zziajana, drżąc, nieruchoma od pasa w dół, gdy wstrząsy szarpały moim ciałem. Wyszeptał. “Tęskniłem za dziewczynami.” Udało mi się odpowiedzieć. “Zauważyłam.” To wywołało u niego ten niski, męski chichot i przytulił mnie mocniej, przyciskając mnie to swego ciała, owijając mocniej. Zasnęliśmy objęci nawzajem, na kanapie w salonie gdzie każdy musiał przejść by dostać się głębiej do podziemi. To, że zapomniałam, że byliśmy w miejscu prawie publicznym i to, że oboje zapomnieliśmy się wcześniej wyczyścić, znaczyło, że seks był niezły i oboje byliśmy zmęczeni. Nie przez brak snu, ale bardziej przez zbyt wiele rzeczy dziejących się zbyt szybko. To była noc i dzień zbyt wielu emocji. Dev i ja przesypialiśmy całe zło w kokonie ciał, seksu i ulgi. Tak bardzo jak kochał Ashera, nigdy nie zostawiłby kobiet i wiedział, że nigdy nie poprosiłabym żeby zostawił mężczyzn. Seks był sposobem Deva by powiedzieć, że skończył z Asherem, a przynajmniej ze starymi zasadami. Starając się zachować Devila dla siebie, Asher zapewnił sobie, że nie mógłby go zachować w ogóle. Spałam w ramionach Devila i wiedziałam, że dla Mephistophelesa niebo miłości miało wysoką cenę i był gotowy by wrócić do piekła lubię-cię-bardz-chodźmy-się-pieprzyć. To nie była prawdziwa miłość, ale nie do końca nie była to nie miłość.

Rozdział 43 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Nat_us Ktoś głaskał mnie po twarzy i cicho mówił, “Anita, Anita, obudź się, kochanie.” Wtuliłam się w dłoń Micaha i wtedy zrozumiałam, że ten ktoś za mną to nie Nathaniel, był zbyt wysoki, zbyt szeroki i czułam jedynie dłoń Micaha, a nie całe jego ciało przytulone do mnie. To sprawiło, że mrugałam obudzona. Zobaczyłam salon w Cyrku i przypomniałam sobie seks z Devem, wiedziałam, że to jego ręka leżała na mojej talii, jego ciało dotykało mnie z tyłu. Uniosłam się na tyle, że zauważyłam, że leżałam na poduszce i ramieniu Deva. On poruszył się przez sen i cicho jęknął. “Jak długo spaliśmy?” Zapytałam. “Strażnicy mówią, że mniej niż dwie godziny,” odparł Micah. Popatrzyłam na niego. Rozpuszczone Włosy opadały mu na ramiona, miał na sobie jeansy i T-shirt puszczony luźno, co przeważnie oznaczało, że ubierał się w pośpiechu. Lubił podkoszulki wkładać do spodni, tak jak ja i zawsze robił coś z włosami. “Co się stało?” Zapytałam i poczułam nagły przypływ adrenaliny. Byłam czujna, ale zdałam sobie sprawę, że zostawiłam broń na kupce pod ścianą, poza zasięgiem. Cholera, to było nieostrożne. Dev spiął się i uniósł się za mną. “Moja ręka kompletnie ścierpła; kurwa.” “Nic się nie stało,” powiedział Micah, “wszyscy są bezpieczni.” Usiadłam i poczułam jak wyschnięta lepkość pomiędzy naszymi ciałami zniknęła. Dev krzyknął. “Au, jasna cholera!” Zamarłam w połowie ruchu. “Co?” “Gumka… przyklejona… do ciała… i ciebie,” powiedział spiętym, wypełnionym bólem głosem. “Właśnie dlatego trzeba po wszystkim się ogarnąć,” odparł Micah ze śmiechem. “Przepraszam,” powiedziałam, “nie ruszam się.” “W porządku, już się stało. Cholera!” „Ja się nie ruszyłam.” „To ja.” „Myślałam, że powiedziałeś, że już po jabłkach.” „Ty się odkleiłaś, ale ja utknąłem.”

Micah śmiał się pełnym gardłem. Wstał i zaoferował mi dłoń. Wzięłam ją, ale już rozglądałam się po pokoju za bronią. Technicznie byliśmy bezpieczni i wokół zawsze byli ochroniarze, ale… broń jest bezużyteczna jeśli jest poza zasięgiem. Pociągnął mnie za rękę i stałam naprzeciw niego. Owinął wokół mnie ręce, ale trzymał je na plecach nieco wyżej niż zazwyczaj. Wciąż się śmiał, twarz miał od tego rozjaśnioną, te zielono-złote oczy błyszczące. To sprawiło, że pomyślałam czy prawdziwy lampart by tak wyglądał, gdyby śmiał się jak człowiek. „Wszystko jest w porządku, Anita, nie potrzebujesz broni.” Objęłam go i spojrzałam mu w oczy. Na bosaka byliśmy równi. „Tak łatwo mnie odczytać?” „Dla mnie tak,” powiedział z uśmiechem. Dev ostrożnie wstał z kanapy. „Idę się wykąpać.” „Anita musi się odświeżyć, ale tylko opłukać, żadnego seksu pod prysznicem.” Patrzyłam na niego, a Dev powiedział. „Chyba oderwałem skórę od moich klejnotów, więc jest bezpieczna, auć.” „Zerbrowski dzwonił,” wtrącił Micah. Znowu zamarłam. On przytulił mnie mocniej i dodał. „Potrzebują cię na posterunku, to tyle.” „Czemu? Co się stało?” Tym razem nie mogłam się zrelaksować w jego ramionach. Zerbrowski by nie zadzwonił, gdyby nic się nie stało. „Mają człowieka, który twierdzi, że jest ludzkim służącym mistrza wampira zwanego Benjamin. Nie będzie rozmawiał z nikim innym, tylko z tobą.” Zaczęłam mówić, że nie znałam mistrza wampira o imieniu Benjamin, a potem mnie oświeciło. Wampir Barney, Barney Wilcox, nasz pierwszy podejrzany o uprowadzenie dziewczyny, powiedział, że przywódca ich zbuntowanej grupy nazywał się Benjamin. Barney powiedział, że Benjamin był starej daty i miał ludzkiego służącego. Nie uwierzyłam mu, albo sądziłam, że ich ‘przywódca’ udawał, że był tak potężny, żeby pozostali za nim poszli. Nie wierzyłam, że jakikolwiek wampir wystarczająco potężny by mieć służącego, przekonywał innych do tak nowoczesnych idei jak wampiry niezależne od innych mistrzów, jako dobrzy cywile. Założyłam, że każdy wampirzy mistrz wiedziałby lepiej. „Czy to naprawdę ludzki służący?” Zapytałam. „Nie potrafią powiedzieć. Wiesz, że jednym z powodów posiadania ludzkiego służącego jest to, że może być ludzkim odpowiednikiem wampira. Gdyby zdawał się czymś innym, byłby złym służącym, prawda?”

Zastanowiłam się nad tym i przytaknęłam. „Ale zgodnie z tą definicją, jestem do bani jak ludzka służebnica, bo nie uderzam w radar jako człowiek.” „Ty jesteś wyjątkowym przypadkiem,” odparł. Kiwnęłam głową. „Pewnie.” „Spodziewałaś się, że Benjamin albo jego reprezentant się pojawią?” Zapytał. „Nie. Myślałam, że tamten wampir kłamał, albo został oszukany. Ubiorę się i go sprawdzę.” „Umyj się najpierw, zaufaj mi,” powiedział z uśmiechem. „Policja ani prawdopodobny ludzki służący nie są zwierzołakami; nie będą w stanie nic wyczuć. Uśmiechnął się trochę szerzej. „Anita, odśwież się, zrób to szybko, policja przetrzyma twojego gościa. Będzie czekał na ciebie.” „Nie słyszałam telefonu, prawda?” „Najwyraźniej nie,” powiedział. „Więc zadzwonił do ciebie by dotrzeć do mnie.” „Jest dzień, nie może zadzwonić do Jean-Claude’a.” „Prawda.” „Co się stało? Wyglądasz bardzo poważnie. O czym myślisz?” „Gdy pierwszy raz wspomniano imię Benjamin, to była zasadzka żeby mnie zabić, a teraz jego służący po prostu przyszedł na komisariat żeby ze mną porozmawiać; dlaczego? Dlaczego nie próbował skontaktować się z nami według starej wampirzej tradycji spotkania z białą flagą żeby negocjować?” „Może pomyślał, że ma większą szansę przejść przez to żywy gdy będzie was obserwowała policja.” Patrzyłam na Micaha. „Mówisz, że czuł się bezpieczniej wśród gliniarzy niż z nami?” „Jest człowiekiem, to oznacza prawnika i proces gdyby się poddał, ale jeśli spotkałby się z tobą na polowaniu, mogłabyś go zabić. Mógłby się zastanawiać co byś zrobiła w prywatności z wszystkimi zmiennokształtnymi strażnikami dookoła.” „Masz rację.” „Umyj się, ubierz, uzbrój i ktoś cię odwiezie na rozmowę z nim.” „Sama mogę jechać.” „Powiedziałaś, że za pierwszym razem zastawili na ciebie pułapkę. Wiedzą, że musisz dojechać. Dlaczego nie zasadzić się na ciebie po drodze?”

Otworzyłam usta, a potem zamknęłam. „Dobra, wezmę ochronę, ale mogą wejść jedynie na posterunek, tam będą musieli usiąść i się obijać.” „Dziękuję, że się na to zgodziłaś bez kłótni.” Uśmiechnął się i pocałował mnie, a potem polizał wargi. Zmarszczyłam brwi. „Poczułeś Deva na moich ustach, prawda?” Uniósł oczy jakby myślał i wtedy zrozumiałam, że smakował. „Mhm,” odparł. „Wiesz, że gdybyś nie był lampartołakiem to prawdopodobnie by ci to przeszkadzało.” Potrząsną głową. „To nie bycie lampartołakiem sprawia, że nie mam nic przeciwko dzieleniu się tobą, ale prawdopodobnie nie powiedziałbym ci, że mogę poczuć innego mężczyznę na twoich ustach. Gdybym był człowiekiem, bardziej bym udawał.” Kiedyś musiałabym zadać pytania żeby zrozumieć o co mu chodziło, ale teraz całkowicie to rozumiałam. Czasami uważałam, że odrobinę więcej ‘zwierzęcia’ pomogłoby wielu ludziom być bardziej naturalnymi i szczerymi w ich życiu. „Odświeżę się pod prysznicem. Zrobię to szybko.” „Dev tam będzie, oprzyj się pokusie.” Zmarszczyłam brwi. „Mam złoczyńców do złapania, nie dam się rozproszyć.” Uniósł brew. Wyszczerzyłam się w uśmiechu, zaczerwieniłam, a potem przewróciłam oczami. „Dobra, nie rozproszę się dzisiaj.” Uśmiechnął się i ponownie mnie pocałował. „Oto moja dziewczynka.” To prawda.

Rozdział 44 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Nat_us Gdy zabierałam ochroniarzy na komisariat, musiałam upewnić się, że żaden z nich nie miał aktywnego nakazu sądowego. Szczególnie szczurołaki rekrutowały z niebezpiecznych miejsc. Bram, wysoki, bardzo ciemny i przystojny, z wojskową fryzurą, czekał w samochodzie. Był wojskowym, rangersem, a potem gdzieś w jakiejś dżungli zaatakował go lampartołak i został zwolniony z powodów medycznych. Strata wojska, nasz zysk. Celowo nie wzięłam nikogo, z kim randkowałam. Nie chciałam więcej żadnych problemów z kobietami w pracy, albo z mężczyznami również. Posiadanie wielu wspaniałych chłopaków zdaje się wkurzać obie grupy, tylko z różnych powodów. Mężczyźni robili się niepewni, a kobiety zazdrosne. Więc Godofredo, wysoki, ciemny i dobrze zbudowany, został w aucie z Bramem. Zabrałam ze sobą Claudię i Pride’a. Claudia była po to, by po części dostarczyć mi rozrywki. Uwielbiałam jak panowie policjanci reagowali na wysoką, piękną i fizycznie okazałą kobietę. To mnie rozbawiało i zaczynałam uznawać rzeczy, które mnie rozweselały, nie dlatego, że miały sens lub były niemożliwie ważne, ale po prostu dlatego, że mnie uszczęśliwiały. Claudia narzuciła wiatrówkę na swój arsenał i ramiona, żeby zbytnio nie przestraszyć policji. Uwielbiałam, że była kobietą i wyglądała na tak niebezpieczną jak była. Ja zawsze byłam zbyt niska by wystraszyć ludzi samym pojawieniem się. Pride stał obok niej jak złoty cień jej ciemnego piękna. Miał 186 cm. Jego włosy były krótkie, opadały falami trochę za uszy. Twarz miał bardziej trójkątną niż Dev, a oczy miał bladozłote, nie całkiem brązowe i nie wystarczająco ciemne by były bursztynowe jak u wilka lub lwa. Zapytałam go, co miał w prawie jazdy i odparł, że brązowe, ale to było kłamstwo, tak samo jak u Nathaniela, został zmuszony do wpisania niebieskie, ponieważ nie było możliwości zostawić lawendowych. Standartowe odpowiedzi rzadko dotyczyły mężczyzn mojego życia, a nawet tych, którzy dla mnie pracowali. Pride był przystojny, miał szerokie ramiona i był na tyle dobry z bronią i bez broni, że Claudia nie miała problemu, żeby był jej wsparciem. Nie było u niej lepszego komplementu. Ale prawdę mówiąc, dwie największe zalety Pride’a na dzisiaj to, że nie był moim kochankiem i nie był niczyim stałym skarbem, oraz był cudowny. Miałam nadzieję, że podsunę go detektyw Arnet, Millie i wszystkim innym kobietom w pracy i odwrócę ich

uwagę od moich chłopaków. Może mogłabym zdjąć jakieś ciśnienie z Brice’a, chociaż szczerze, moim priorytetem byłam ja. Brice był nowy i żaden z jego ukochanych nie został potraktowany przez Arnet. Zaczynałam się jej obawiać, a ciężko mnie przestraszyć. Jedynym minusem Pride’a było to, że nie flirtował. Mógł uwieść, albo randkować, lecz zdawał się być niezdolny do niewinnego flirtu. Ale inne złote tygrysy, z którymi nie sypiałam, miały inne wady. Jeden był porywczy, drugi to zapalczywy historyk i naukowiec, i kochał swoje książki bardziej niż cokolwiek innego, a ostatni szukał informacji o innym wampirzym pocałunku, gdzie tygrysołaki były głównymi zwierzętami na wezwanie Mistrza Miasta, więc został Pride. Podeszłam do nich, a oni oboje stanęli po obu moich stronach i odrobinę z tyłu. Pride powiedział. “Nadal nie jestem szczęśliwy, że robisz ze mnie baranka ofiarnego dla kobiet wilków w twojej pracy. Thorn flirtuje lepiej.” “Ale on ma temperament. Nie chcę, by zbliżał się do mojej pracy.” “Wrath ma bardzo spokojne usposobienie.” “I jest tak bardzo zagrzebany w swojej roli jako historyka Arlekina, że nie pamięta, że jest mężczyzną, a co dopiero, że lubi kobiety.” “Myślę, że lubi swoje książki bardziej niż jakąkolwiek kobietę.” Dodała Claudia. Pride i jak kiwnęliśmy głowami, ale ja na nią popatrzyłam i zapytałam. “Próbowałaś się z nim umawiać?” Zaczerwieniła się, drugi raz i oba były przez pytanie o jej randki. “Próbowałaś.” Pride potknął się. “Wrath? Dlaczego Wrath?” I w tej chwili wiedziałam, że Pride patrzył na nią i przynajmniej o tym pomyślał; myślał o niej jak o kobiecie. “On nie jest strażnikiem, ale w razie potrzeby potrafi sobie poradzić. Nie chcę się umawiać z potencjalną ofiarą, ale nie chcę spotykać się z ochroniarzem lub najemnikiem. Oni będą konkurować.” “Z tobą?” Zapytałam. “Taa.” “Ja lubię kobietę, która może za mną nadążyć,” powiedział Pride. Claudia spojrzała ponad mną na niego i widziałam jak go oglądała. “Uznałam cię za konkurującego sukinsyna,” powiedziała. “Lubię być najlepszy, ale nie muszę wygrywać.” “Będę miała to na uwadze,” odparła a jej głos był zamyślony.

Miałam bardzo dziwną chęć by ich zeswatać. Nie robiłam tego, nigdy, ale nagle wydawało się to zabawne. Gdyby Claudia nie wspomniała, że miała stałego kochanka, naciskałabym na to, ale ta myśl była zbyt nowa. Chciałam mieć więcej informacji zanim zrobiłabym coś głupiego albo pomocnego. Odpuściłam gdy Claudia i Pride równocześnie sięgnęli do klamki. Przyglądali się sobie. “Widzisz,” powiedziała. Lekko się ukłonił i cofnął, pozwalając jej przytrzymać dla mnie otwarte drzwi. Jego przystojna twarz była arogancka, niemal zła, jego piękna twarz gliniarza. Cokolwiek czuł, nie chciał się tym podzielić. Przeszłam przez drzwi, zostawiając Claudię patrzącą na niego jakby go nigdy wcześniej nie widziała. W środku łapania złych gości, może mielibyśmy jakiś romans i, choć raz, nie byłby mój. Super.

Rozdział 45 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Nat_us Claudia i Pride musieli oddać swoją broń, a miły referent ją zamknął. Claudia już kiedyś raz przez to przechodziła; wtedy powiedziałam, że byłam z koleżanką na zakupach a potem na strzelnicy i dostałam nagłe wezwanie. Tym razem nie mogłam udawać że to było nagłe wezwanie. Teraz nie mogłam twierdzić, że byli wszystkim tylko nie ochroną, moimi strażnikami. Zerbrowski postawił krzesło tak, żeby Claudia mogła usiąść przy jego biurku. Robił w jej kierunku odpowiednio lubieżne komentarze. Ona wstała i popatrzyła na niego w dół, gdyż on miał 172 cm wzrostu. Dała mu swoje najlepsze spojrzenie, a on się szczerzył i drażnił, aż jej usta drgnęły i prawie się uśmiechnęła. Spojrzała przez pokój na mnie. “On nie mówi tego na poważnie, prawda?” Potrząsnęłam głową. “Nie.” “Hej,” powiedział Zerbrowski, “czuję się tym urażony, miałem na myśli każde wypowiedziane słowo. Jestem zdeprawowany, przysięgam!” uniósł dłoń jakby miał składać przysięgę w sądzie. Obie wybuchnęłyśmy śmiechem. On się do nas wyszczerzył, to był cały Zerbrowski. Pride został zaproszony do biurka detektyw Tammy Reynolds, żony Larry’ego. Zaskoczyło mnie to, ale Tammy nie była dla mnie tak niemiła jak Larry, po części dlatego, że przez jakiś czas jej nie było. Tammy była naturalną wiedźmą, medium, a Kościół stworzył miejsce dla ludzi takich jak ona jako coś w rodzaju świętych wojowników. Używali swoich umiejętności by pomagać Kościołowi pokonywać Szatana w każdej formie. Po rocznym urlopie wychowawczym wróciła do Nadnaturalnego Wydziału w FBI. Do nas wróciła kilka tygodni temu. Jej długie, brązowe włosy spięte były w stonowany koński ogon. Miała na sobie kostium w kolorze brązu i białą koszulę zapinaną na guziki. Wszystko było tak samo stonowane jak jej fryzura i brak makijażu. Wciąż była ładna, ale ubrania nikogo by nie upiększyły. Miała 172 cm, a Larry 162 cm wzrostu i zawsze mi się podobało, że nie miała problemu z byciem wyższą niż jej mąż. Dolph wyłonił się zza mnie. Claudia wstała by podać mu dłoń, co sprawiło, że Pride podszedł i zrobił to samo. Miło było widzieć kobietę, która była prawie tak samo wysoka jak

Dolph. Pride wyglądał przy nich na małego, co sprawiło, że się uśmiechnęłam. Czy czułam się przy nich wszystkich malutka? Trochę, ale byłam do tego przyzwyczajona. Poszłam z Dolphem oglądnąć nagranie z naszym prawdopodobnym ludzkim sługą, zanim weszłabym do pokoju przesłuchań. “Zobacz czy możesz coś na odległość stwierdzić.” Powiedział. Patrzyłam na ziarnisty, czarnobiały obraz. Mężczyzna siedział prosto, dłonie ułożył przed sobą na stole. Miał krótkie, ciemne włosy, obcięte bardzo normalnie. Koszula byłą biała z guzikami, rozpięta pod szyją, bez krawata. Marynarka zdawała się być czarna lub ciemnogranatowa; tak czy inaczej, ubranie było ciemne i konserwatywne. Obok ręki stała szklanka z wodą. Nigdy jej nie dotknął. Siedział, mrugał i czekał. “Zdaje się być prawie zbyt zwyczajny,” powiedziałam. “Wygląda jak tysiące biznesmenów w tym kraju,” odparł Dolph. Kiwnęłam głową. “Taa.” “Czy jest ludzkim służącym?” Potrząsnęłam głową. “Celem ludzkiego sługi jest wyglądać jak człowiek. Stąd nie mogę nic powiedzieć. Musiałabym być bliżej fizycznie.” “Jak do tej pory wszyscy powiązani z tą grupą starali się ciebie zabić, Anita.” Rzuciłam na niego okiem. “Nie mogę przebić się przez jego osłony i powiedzieć czy jest człowiekiem czy służącym, nie będąc z nim w tym samym pomieszczeniu.” “Jeśli jest ludzkim sługą, to czy będzie szybszy i silniejszy niż normalnie?” “Trochę, ale głównie jest trudniejszy do zranienia i zabicia. Dzieli prawienieśmiertelność ze swoim mistrzem.” “Dlaczego mówisz prawie-nieśmiertelność?” Zapytał Dolph. “Bo wszystko co możesz zabić bronią lub ostrzem nie jest nieśmiertelne, jest tylko trudniejsze do zabicia.” Uśmiechnął się i przytaknął. “Zgadzam się.” A potem jego twarz znów była poważna. “Nie podoba mi się, że chcesz do niego wejść.” “Przeszukaliście go, chłopaki, pod kątem broni i materiałów wybuchowych, prawda?” Ponownie kiwnął głową. “Wierzę, że dobrze wykonaliście swoją robotę.” Usłyszałam dźwięk przychodzącej wiadomości. Sprawdziłam telefon automatycznie i zobaczyłam smsa od Pride’a: ‘Ona stara się przekonać mnie do jej wersji chrześcijaństwa. Ratuj mnie, albo będę nieuprzejmy.’ “Cholera,” powiedziałam. “Co się stało?”

“Detektyw Tammy ponownie stara się rekrutować nadnaturalnie uzdolnionych do jej Kościoła.” Dolph popatrzył gniewnie. “Wolność religijna jej na to pozwala, ale rozmawiałem z nią żeby bardziej skoncentrowała się na ratowaniu żyć niż dusz.” “Czy jest bardziej gorliwa niż była zanim odeszła?” Zapytałam. “Tak się zdaje.” “Muszę iść uratować Pride’a i posadzić go przy innym biurku, potem pogadamy z ludzkim służącym.” Palcami pokazałam w powietrzu cudzysłów przy dwóch ostatnich słowach, trochę niewyraźnie przez telefon w jednej ręce. “Idź, ratuj swojego ochroniarza, potem zaprowadzę cię do naszego biznesmena.” Nawet się nie spierałam, że nie potrzebowałam ze sobą Dolpha. To byli ludzie, którzy mogliby się na mnie rzucić, nawet z moją reputacją, ale mogliby się zawahać przy jakimś mężczyźnie o rozmiarach Dolpha. Mogłam nienawidzić, że to prawda, ale tak było. Poszłam uratować mojego tygrysa. Twarz Pride’a ciemniała pod jego złotą opalenizną. Ramiona, ręce i dłonie miał spięte, na granicy wściekłości. Tammy starała się mnie zrekrutować do zgromadzenia świętych wiedźm, gdy na początku dołączyła do RIPT, a byłam członkiem kościoła episkopalnego, więc chrześcijanką. Pride nie był. Żadne ze złotych tygrysów nie było; wszyscy wierzyli w religię panteistyczną, która zrodziła się w Chinach wieki wcześniej niż Jezus Chrystus był iskrą w oku Stworzyciela. Ich religia ewoluowała od tysiącleci bycia w innych krajach i przymusu ukrywania, że nie wszyscy zostali zgładzeni podczas panowania Pierwszego Cesarza Chin ponad dwieście lat przed naszą erą, bo 259 do 210 lat przed narodzeniem Chrystusa. Ale złote tygrysy były bardzo pobożne w swojej wierze; nie uważały jej za gorszą niż nowa religia, która na początku była żydowską sektą buntowników. Byłam prawie przy nim, gdy w drogę weszła mi Arnet. Odezwała się cicho. “Czy to kolejny chłopak?” “Nie jest moim chłopakiem, ani kochankiem, jest tylko strażnikiem.” “Przysięgasz,” powiedziała krzyżując ręce na małych, zgrabnych piersiach. Ja nigdy nie mogłabym tego zrobić; mój biust był zbyt duży, ja musiałam to robić pod nimi i tak jakby je unieść. “Przysięgam.” Uśmiechnęła się. “Więc uratuję go od Kapłanki.” Chwilę zajęło mi zanim zrozumiałam, że ‘Kapłanka’ to określenie Tammy. Arnet kołysała się w ich kierunku; jej spódnica była uszyta by podkreślać tyłek i chociaż była chuda, miała niezłą figurę. Miała również makijaż,

delikatny, ale podkreślał jej urodę. Użyła tego wszystkiego gdy dotknęła ramienia Pride’a i uśmiechnęła się do niego i Tammy. Sprawiła, że wstał i przeniósł się do jej biurka. Pride spojrzał na mnie, a ja kiwnęłam do niego głową; on wykonał ten sam gest i pozwolił Arnet posadzić się na krześle. Był bezpieczny od wysiłku rekrutacyjnego Tammy i znał moją przeszłość z Arnet, więc był tak przygotowany, jak mógł. Zerbrowski udawał, że skandalizował Claudię, ale gdy weszłam do nich, zobaczyłam, że pokazywał jej na swoim IPhonie zdjęcia jego dzieci, a nie gorszące obrazki. Udawał okropnego rozpustnika, ale w rzeczywistości był jednym z najszczęśliwszych i najbardziej oddanych rodzinie mężczyzn, jakich znałam. Katie, jego drobna i urocza żona powiedziała mi kiedyś na imprezie w ich domu, że jego skandaliczne flirtowanie było mu potrzebne. Najwyraźniej flirtował tak gdy się poznali, a ona uważała, że jej nie lubił, bo była jedyną dziewczyną, z którą nie flirtował. No proszę. Dolph wysłał do pomieszczenia dwóch mundurowych przed nami. Zajęli pozycje w rogach pomieszczenia. Dolph się odezwał. “Panie Weiskopf, to jest marszałek Blake.” Weiskopf się uśmiechnął, co zdawało się być prawdziwe, jakby naprawdę cieszył się z tego, że mnie zobaczył. “Marszałek Blake, Anita, nie spodziewałem się, że spotkam cię w taki sposób, w pokoju przesłuchań. Mój mistrz i ja jesteśmy bardzo zawiedzeni, że do tego doszło.” Zanim usiadłam przy stole, to podałam mu rękę, on się zawahał, a potem uścisnął mnie jakby automatycznie; większość ludzi tak zrobi, nawet wampirów, ale on nie był wampirem. Jego dłoń była tylko dłonią w mojej, ciepła, żywa… ludzka. Mogłabym włożyć w ten dotyk trochę mocy, ale mógłby to odebrać jako obrazę, więc byłam grzeczna. “Do czego dokładnie doszło, panie Weiskopf?” Zapytałam i usiadłam. Dolph podsunął mi krzesło, czego wolałabym żeby nie robił, bo wciąż nie umiałam zgrać tego w czasie. Usiadłam zbyt wcześnie, jak zwykle, i krzesło wbiło mi się pod kolana, co trochę zabolało. Przynajmniej Dolph, jak większość mężczyzn w moim życiu, którzy naciskali na sprawę z krzesłem, był wystarczająco silny by przesunąć mnie do stołu. Dolph stanął u mojego boku, górując nad nami obojgiem, nade mną i mężczyzną przy stole. Starał się budzić grozę, a jeśli nie przywykłeś do kogoś jego wzrostu, to tak było. Weiskopf przesunął wzrokiem do góry, jakby patrzył od dołu aż po czubek głowy Dolpha, a potem na mnie. Uśmiechnął się, dłonie złożył na balecie stołu. “Mój mistrz nie popiera przemocy, której dokonuje się w imię naszej sprawy.”

“A co to za sprawa?” Zapytałam. Nie mogłam wymyślić jak ześwirowany człowiek mógł zdobyć imię Benjamina z naszego przesłuchania wampira Barneya, ale nauczyłam się nigdy zbyt nisko nie oceniać szaleńca. Wariat nie znaczył głupek, niektórzy obłąkani ludzie byli niewiarygodnie inteligentni. Czasem zastanawiałam się czy musisz mieć odpowiednie IQ by w pięknym stylu zwariować. Uśmiechnął się do mnie, jego brązowe oczy wypełniły się łagodnym besztaniem. “Zatem, Anita, czy mogę zwracać się do ciebie Anita?” “Jeśli ja będę mogła mówić do ciebie po imieniu?” Uśmiechnęłam się do niego. Nawet wypełniłam tym moje oczy. Czasy, gdy nie mogłam nimi dobrze kłamać dawno minęły. Jego uśmiech się powiększył. “Byłem panem Weiskopfem, albo po prostu Weiskopfem, tak długo, że wystarczy tak mówić.” “Weiskopf, tak po prostu?” Zapytałam, a on z uśmiechem przytaknął. “Więc możesz mnie nazywać Blake. Nazwisko za nazwisko.” “Uważasz, że jeśli podam ci imię, to będziesz w stanie je wyśledzić i przeze mnie znajdziesz mojego mistrza.” Wzruszyłam ramionami. “Moim zadaniem jest odkrywanie rzeczy.” “Nie,” powiedział, a jego uśmiech zmalał, “twoją pracą jest zabijanie wampirów.” “Jeśli złamały prawo, tak.” Potrząsnął głową i już się nie uśmiechał. “Nie, Anita, to znaczy Blake, zabijałaś wampiry za bardzo błahe przewinienia. Rzeczy, za które ludzie nigdy nie zostaliby skazani na śmierć.” Kiwnęłam głową. “Zasada trzykrotnego przewinienia dla wampirów była bardzo okrutna.” Gorzko się zaśmiał. “Okrutna, to jest najlepsze co możesz powiedzieć?” “Nieuczciwa, nieludzka, potworna, barbarzyńska; powstrzymaj mnie jeśli coś ci się spodoba.” “Wszystkie i więcej, ale potworna, to jest dobre. Ludzkie prawa wobec wampirów były potworne; zmieniły ludzi w potwory. Stałaś się straszydłem wszystkich małych wampirów, pani Blake.” “Marszałek Blake,” wtrąciłam. Kiwnął głową. “Więc ja jestem pan Weiskopf.” “Ja nie użyłam twojego imienia, ani tytułu, panie Weiskopf.” “Nie, jak sądzę.” Zdawał się coś rozumieć, wygładził klapy czarnego garnituru; teraz widziałam, że był czarny, nie granatowy. Starał się ponowie być uśmiechnięty, ale nie

dosięgło to jego oczu. Był wściekły i nie lubił mojej pracy albo mnie. “Mój mistrz i ja nie wierzymy w regułę oko za oko. Wspieramy niestosowanie przemocy, chociaż wy zaoferowaliście brutalność.” “Pomagałam przy zmianie prawa trzykrotnego przewinienia dla wampirów. Drobne zbrodnie nie wliczają się już do tej zasady. Teraz wampir musi kogoś skrzywdzić żeby został wyznaczony na niego nakaz egzekucji.” “Doceniamy, że twoje zeznania w Waszyngtonie przyczyniły się do zmodyfikowania przepisów. Marszałek Blake. To dało nam nadzieję, że Jean-Claude będzie inny od tych, którzy byli przed nim.” Dolph przerwał. “Jacy wszyscy, którzy byli przed Jean-Claude’m?” Weiskopf spojrzał na Dolpha w górę. “Liderzy Wampirzej Rady, oczywiście. Było o tym w wiadomościach, kapitanie Storr; z pewnością nie chcesz, bym wierzył, że jesteś nieświadom, iż są prowadzone rozmowy o pierwszym przywódcy naszej rady tutaj, w Ameryce.” “Słyszałem plotki,” odparł Dolph. “To nie są plotki. To fakty.” Siedziałam tam i starałam się być nieruchomo, nie okazywać żadnym gestem albo jego brakiem, czy też miną, że Weiskopf mógłby wiedzieć o rzeczach, których nie było w wiadomościach, a ja nie chciałabym żeby znali je moi koledzy policjanci. “Fakt, że Jean-Claude tolerował Kościół Wiecznego Życia i nie nalegał na zaprzysiężenie go, dał nam nadzieję.” Walczyłam by się nie zrelaksować, gdyż mógł powiedzieć zaprzysiężyć krwią, a ja naprawdę nie chciałam wchodzić w szczegóły z Dolphem. Mógł wiedzieć, ale mógł nie rozumieć co znaczyło gdy wampir składał przysięgę krwi Mistrzowi Miasta. “Ale nagle Jean-Claude jej zażądał, a my straciliśmy nadzieję.” “Więc zdecydowaliście, że go zabijecie,” wtrąciłam. “Nie,” powiedział Weiskopf i wyglądał na poważnie zaskoczonego. “Nie, nigdy nie popieraliśmy przemocy. Na mój honor i honor mojego mistrza, nigdy nie zachęcaliśmy nikogo by krzywdził innych. Byliśmy bardzo dotknięci widząc w wiadomościach martwych policjantów.” “Wybraliście wampiry, które wyglądały jak dzieci, albo staruszkowie,” powiedziałam. “Chcieliście wpłynąć na media.” “Zasugerowaliśmy żeby pokazać w mediach, że nie wszystkie wampiry są piękne i seksowne, jak twoje. Chcieliśmy pokazać, że wampiry są naprawdę ludźmi w różnych

rozmiarach i kształtach, więc tak, wybraliśmy grupę, ale nigdy nie mieliśmy zamiaru użyć ich w tak nikczemny sposób.” “Twój mistrz, Benjamin, był ich mistrzem; miał nad nimi kontrolę, gdy dokonywali tego nikczemnego gówna.” “Nie, mój mistrz, nie ich. Celowo nie próbowaliśmy kontrolować innych wampirów inaczej niż przemówieniami, które mógł wygłosić każdy zwykły człowiek.” “Gówno prawda.” Powiedziałam. Ponownie pozwolił mi zobaczyć ten błysk złości. “Dałem ci moje słowo honoru.” “On jest wampirzym mistrzem, a oni nie przynależeli do żadnego; co oznacza, że wystarczająco potężny wampir wywiera na nich większy wpływ niż zwykły człowiek.” “Tylko jeśli mistrz tego chce, a mój Benjamin był od wieków wyjątkowo ostrożny, by nie kontrolować nikogo, tylko siebie samego.” “Wszystkie wampiry mają łańcuch pokarmowy, hierarchę; każdy jest komuś winny lojalność. Twój mistrz nie pojawił się nagle, pochodzi z linii krwi jakiegoś wampira, więc podlega tej linii i temu, kto go stworzył.” “Jego mistrz został zabity przez dawnego wampirzego łowcę, twojego poprzednika, Egzekutorko. Powiedziano nam, że jeśli pan naszej linii krwi umrze, to my moglibyśmy zginąć razem z nim, ale obudziliśmy się następnej nocy. To było kłamstwo, by powstrzymać nas od ataków na naszych przywódców.” “Znam tylko jedną linię, która została starta na proch i tylko dwa wampiry to przeżyły.” “Wasz Wicked i Truth, tak, oni przetrwali tak samo jak mój mistrz, ale nasza linia krwi zaistniała i potem się rozwiała. On nie chciał być częścią hierarchii krwi i deprawacji, ale oczywiście przez bycie mistrzem i zdobywanie wyznawców, zaczął doceniać rosnącą moc nad jego dobrymi intencjami, a kiedyś to rzeczywiście były dobre intencje. Chciał byśmy byli tak święci w życiu, jak tylko przeklęci by umieli.” Mówił o nieznanej linii krwi, która zasadniczo starała się prowadzić klasztor w odizolowanej okolicy. “Wampirzy zakon?” Zrobiłam z tego pytanie, ale nie mogłam ukryć w głosie niedowierzania. “Dokładnie; tak bardzo jak głowa linii krwi mojego mistrza mógł. Był pobożny, więc jego głęboka wiara sprawiała, że święte obiekty wokół niego działały, to było dla nas bardzo niepokojące.” Walczyłam by nie okazać zaskoczenia, ponieważ mówił, że wampir nie stracił swjej wiary i sprawił, że święte obiekty wokół niego świeciły. Starałam się pojąć, że wampir

sprawiał, iż święte przedmioty żarzyły się przeciw niemu z powodu jego własnej wiary. To było po prostu zbyt dziwne. “Możesz myśleć co chcesz, Anito Blake, ale mówię prawdę.” “Byłeś tam, czy opowiedział ci o tym Benjamin?” Zapytałam. Weiskopf na mnie patrzył i utrzymywał kontakt wzrokowy. “Wiesz tak samo jak ja jak całkowite mogą być wspomnienia pomiędzy mistrzem i sługą. Znam prawdę, nie ważne czy to ciało było przy wydarzeniu, albo czy samo brało udział w tworzeniu wspomnień. Byliśmy tam. Widzieliśmy prawdę.” Nie podobał mi się sposób w jaki mówił my; to wywoływało u mnie ciarki. Czy tak mogłoby być ze mną i Jean-Claude’m gdybyśmy nie byli tak ostrożni z tym naszym metafizycznym połączeniem? Pomyślałam o miesiącach uczenia się gdy Richard, Jean-Claude i ja nawzajem nawiedzaliśmy swoje emocje, zmysły i sny. Gdybyśmy nie zrobili nic by z tym walczyć… pamiętam chwile, gdy nie wiedziałam w czyim ciele byłam, oraz kto na co patrzył. Taa, gdybyśmy nie ustalili zasad parapsychicznej etykiety, moglibyśmy się stać jednym umysłem z trzema ciałami, albo czegoś takiego obawialiśmy się z Richardem. Nie byłam pewna czy to przerażało Jean-Claude’a czy nie, mnie na pewno. Do tego stopnia, że w pewnym momencie zmyłam się na sześć miesięcy i zostawiłam ich samych fizycznie, emocjonalnie i chroniłam się tak mocno jak mogłam. Siedziałam i słuchałam jak Weiskopf mówił my i wiedziałam, że miał to na myśli. Oni byli my, już nie ja. Na samą myśl o tym zrobiło mi się zimno. “Co cię przeraziło?” Zapytał Weiskopf. Kurwa, nie miałam twarzy pokerzysty. Podwójne kurwa. Starałam się otrząsnąć i go rozproszyć. “Więc, jakiś dawny łowca wampirów wytropił i zgładził przywódcę linii krwi Benjamina. Zabicie mistrza nigdy nie kończy się śmiercią wszystkich małych wampirów, panie Weiskopf. Nigdy tak nie było, gdy wykonywałam swoją pracę.” Badał mnie. “Ale oni byli słabszymi mistrzami. Twórca linii, fontanna krwi, Fontaine de sangre; pogromienie takiego wampira powinno zabić każdego wampira, który się od niego wywodzi. Ale to było kłamstwo, by powstrzymać nas od buntu przeciwko naszym twórcom. To było kłamstwo, bo obudziliśmy się następnej nocy. My, sami, wstaliśmy.” “Benjamin był na tyle silny by wprawić swoje własne serce w bicie, proste.” Odparłam. “Nie,” powiedział Weiskopf i nachylił się w moją stronę nad stołem. “Nie, to nie jest takie łatwe.” “Więc dlaczego inne wampiry nie obudziły się następnej nocy? Gdyby to było kłamstwo, to powinni się zbudzić.” “Łowca wampirów zabił wielu z nich. Zamordował ich w ich trumnach, ich jaskiniach.”

“Czy zabili ludzi w okolicy?” Przytaknął. “Nasz mistrz został zdeprawowany przez moc. Nie możesz kontrolować innych wampirów, bez demoralizacji swojego umysłu i duszy. Więc my dążyliśmy aby nie kontrolować nikogo poza sobą.” “I jak wam poszło?” Zapytałam. “Czuliśmy potrzebę by znaleźć wyznawców, ale się temu oparliśmy. Podróżowaliśmy, zawsze, żeby nie zwracać na siebie uwagi żadnego mistrza. Nie chcieliśmy walczyć o terytorium i nie chcieliśmy zostać zmuszeni ugiąć się przed żadnym innym wampirem. Chcieliśmy tylko żeby zostawiono nas w spokoju.” “Macie naśladowców. Zabili dwóch oficerów policji. Jeden z nich miał zamiar zamordować swoją byłą żonę gdy go powstrzymaliśmy.” “Masz na myśli, zabiliście.” Wtrącił Weiskopf. Kiwnęłam głową. “Dobra, tak, zabiliśmy go, ale gdyby chodziło o ciężarną kobietę, która nic nie przewiniła poza rozstaniem się ze swym brutalnym mężem, ponownie podjęłabym taką samą decyzję.” “Tak samo my,” powiedział Weiskopf. “Uratowanie kobiety i nienarodzonego dziecka to właściwe rozwiązanie.” Nie mogłam się powstrzymać i zmarszczyłam brwi. “Cieszę się, że tak uważasz.” “Nie bądź tak zdziwiona, Anito Blake. Wierzymy w przemoc do pomocy niewinnym. Nie jesteśmy całkowitymi pacyfistami.” “Dobrze wiedzieć.” Odparłam. “Mieliśmy zwolenników tak samo jak każdy ludzki przywódca, ale nie kazaliśmy się im przed nami kłaniać. Nie zmusiliśmy ich do przysięgi. Byliśmy bardzo ostrożni by używać tylko słów.” Pokręciłam głową. “Weiskopf, wampirzy mistrz zyskuje kontrolę nad słabszymi wampirami tylko będąc blisko nich; to jak jakiś nadnaturalny feromon.” “Kłamiesz,” odpowiedział i brzmiał bardzo pewnie. “Nie rozumiesz, właśnie tak Mistrz Miasta wie, że inny mistrz jest na jego terytorium. Wyczuwa to.” “Ale twój Jean-Claude nas nie wyczuł.” Starałam się wymyślić bezpieczny sposób na ripostę. “Co znaczy, że twój Benjamin jest bardzo stary i bardzo potężny. Powiedzmy, że rzeczywiście stara się nie przejmować kontroli nad wampirami. Powiedzmy, że szczerze wierzy, iż tylko z nimi rozmawia, mówi im, że zasłużyli by być wolnymi od jakiś mistrzów.”

“Tylko tego chcemy, dla nas i dla nich. Wolność od wieczności pod rządami dyktatury, czyż to tak straszny cel?” “Nie,” powiedziałam i tak wierzyłam. “Nie, Weiskopf, to dobry ideał, to wspaniały ideał.” Teraz była jego kolej na bycie zdziwionym. “Nie spodziewałem się, że się z tym zgodzisz.” “Jestem pełna niespodzianek.” Odparłam. “Powinienem był wiedzieć, że jesteś, Anita Blake.” “Anita,” powiedziałam. “Wystarczy Anita.” “Będąc przyjazną mnie nie oszukasz,” powiedział. “Jestem zmęczona słuchaniem jak wciąż mówisz Anita Blake. Czuję się jakbym była na dywaniku u nauczyciela w szkole.” Uśmiechnął się i kiwnął głową. “Rozumiem; bardzo dobrze, Anita i dziękuję że pozwoliłaś mi używać twojego imienia.” “Nie ma za co. Więc, ty i twój mistrz postanowiliście uwolnić małe wampiry spod kontroli wampirzych mistrzów?” “Dokładnie.” “Wierzę, że wampiry są ludźmi, Weiskopf, inaczej bym się z nimi nie umawiała, nie kochałabym jednego czy dwóch.” “Więc jak wciąż możesz na nich wykonywać egzekucje?” Westchnęłam i poczułam jak się garbię. Zmusiłam się ponownie usiąść prosto. “Prawdę mówiąc, od jakiegoś czasu mam kryzys sumienia.” Dolph się koło mnie poruszył niekontrolowanym ruchem. Starłam się na niego nie rzucić okiem, tylko zwracać uwagę na mężczyznę naprzeciwko mnie. “Więc wierzysz, że to morderstwa?” “Czasami.” Odparłam. “Cały czas.” Powiedział. Potrząsnęłam

głową.

“Widziałam

jak

wampiry

robiły

przerażające

rzeczy.

Przechodziłam przez pokoje tak wypełnione krwią ofiar, że dywan chlupał i pomieszczenie śmierdziało jak surowy hamburger.” Wzdrygnął się na to. “Nie wierzę, że zabicie zwierzęcia, które to zrobiło było morderstwem.” Spojrzał na swoje dłonie na stole, potem znowu na mnie. “Tak to widzę. Tak samo jak ten, który chciał zabić swoją żonę, Bores, popełnił błąd i powinien zostać powstrzymany.”

“Tak.” Powiedziałam. “Czy zabiłabyś człowieka, który zrobił okropne rzeczy?” “Zabiłam.” Weiskopf spojrzał na Dolpha. “Czy twoi współpracownicy w policji o tym wiedzą?” Kiwnęłam głową. “Czasami złoczyńcy to nie tylko wampiry. Pomagałam policji ich wytropić i zabić.” Zwęził oczy, bardzo cynicznie. “Ludzie mają więcej praw; nie możesz ich po prostu zabić.” “Czy uważasz zmiennokształtnych za ludzi?” Zapytałam. “Przepisy dają im prawo do procesu, chyba że został wydany wyrok śmierci. Gdy taki nakaz zostanie wystawiony, stają się dla ludzkości takimi samymi pariasami jak wampiry.” “Czy Benjamin również stara się uwolnić zwierzołaki od ich grupowych przywódców?” Przez chwilę wyglądał na zaskoczonego, jakby na to nigdy nie wpadł. Uśmiechnęłam się, ale wiedziałam, że nie było to przyjemne. “Wszystkie stare wampiry uważają, że zmiennokształtni to gorsze stworzenia. Myślicie o nich jak o zwierzętach, nie ludziach.” Wyglądał na niespokojnego. Otworzył usta, zamknął je, a potem powiedział. “Nie mogę kwestionować twojego oskarżenia. Nie przyszło nam do głowy by ratować ich z ich opresji, gdyż są zwierzętami, a zwierzęta wymagają dyscypliny, pewnego rodzaju smyczy by powstrzymać ich przed wpadaniem w szał i robieniem masakry wśród niewinnych.” “Wampiry też tego potrzebują.” Powiedziałam. Potrząsnął głową. “To nie jest prawda.” “Nie wciskaj mi kitów,” odparłam, “nowopowstali mogą być tak bardzo zezwierzęceni jak pierwszorazowi zmiennokształtni.” Odsunęłam kołnierzyk by pokazać bliznę na obojczyku. “To nie był wampir.” Rzucił. “Masz na to moje słowo honoru.” Zdjęłam żakiet, a przez to, że przed wejściem do pokoju przesłuchań musiałam oddać całą broń, mogłam pokazać blizny bez problemu, nie było pochewek, które bym ukrywała. Pokazałam mu zgięcie w łokciu, gdzie ten sam wampir, który zrujnował mój obojczyk, rozerwał moją rękę jak terier szczura. “Masz bliznę w kształcie krzyża.” “Ta, ludzcy Reinfeldzi uważali, że fajnie będzie mnie napiętnować.” “A blizna, która lekko naciąga skórę, co ją zrobiło?” “Czarownica, która zmieniła kształt.” “Nie zmiennokształtna?” Zapytał.

“Nie, to była wiedźma, która użyła magii by ukraść zwierzę prawdziwemu likantropowi.” “Byłem przy tym,” wtrącił Dolph. “Anita pomogła uratować jednego z moich oficerów.” Mówił o

Zerbrowskim z wnętrznościami na wierzchu. Trzymałam je rękami aż

nadeszła pomoc, bo inni myśleli, że czarownica była prawdziwym zmiennokształtnym i bali się, że mogli się zarazić. Uciskałam jego ranę i darłam się na nich, że byli zasranymi tchórzami, ale wydostaliśmy z Dolphem Zerbrowskiego żywego. To ja złapałam Katie w szpitalu, gdy zemdlała. Były powody, dla których Zerbrowski i ja byliśmy partnerami, a Katie upewniła się, że ja i moi ukochani byliśmy zapraszani na grille i obiady. Nie czuła się komfortowo z wampirami, ale pozwoliła moim futrzastym skarbom na odwiedziny. Upewniła się, że pozostali gliniarze wiedzieli o tym i jeśli nie potrafili sobie z tym poradzić, to mogliby wyjść, ale pod tą słodyczą była stal, a ona jej użyła by bronić mnie i Nathaniela i Micaha zeszłego lata. Uwielbiałam Katie za tamten dzień. “Wampir, który cię poszarpał, był nowopowstały?” “Nie.” Odpowiedziałam. Pokręcił głową. “Żaden wampir, który był jakiś czas nieumarły by tego nie zrobił, chyba że był jednym z upiorów, te biedne maleństwa są niewiele lepsze od ghouli.” “Wampir, który to zrobił miał ponad sto lat i nie był upiorem. Chciał mnie skrzywdzić, więc zrobił coś takiego, chciał żebym cierpiała.” “Dlaczego?” Zapytał. “On musiałby na to odpowiedzieć.” “Czy żyje, by odpowiedzieć?” “Nie.” “Są złe wampiry, tak samo jak są źli ludzie, tak sądzę.” Powiedział. “To są ludzie, Weiskopf, tylko ludzie i tak jak ludzie, niektórzy są dobrzy, niektórzy źli, ale teraz to źli ludzie z super siłą, super zmysłami i żądzą krwi. Bez mistrza, który trzymałby ich na smyczy są jak większość ludzi upitych mocą.” “Nie.” Powiedział. “Zabili dwóch oficerów policji. To była pułapka, żeby mnie zabić.” Spuścił wzrok na stół. “Mówili o zgładzeniu ciebie i Jean-Claude’a. Powiedzieliśmy im, że nie wolno, ale najwyraźniej zaczęli robić to bez nas.” “Gdybyście naprawdę byli ich mistrzem, to moglibyście temu zapobiec wszystkiemu.”

“Ale to by udaremniło nasze cele, Anita. Chcieliśmy, by byli wolni, chcieliśmy udowodnić, że wampiry nie muszą być zaganiane i kontrolowane jak stado zwierząt.” “Chodzi ci o zwierzołaki,” powiedziałam. “Po części to zwierzęta, Anita.” “Mam więcej kochanków, którzy raz w miesiącu obrastają futrem, niż tych, którzy śpią w trumnach.” Zadrżał, na prawdę się zatrząsł, jakby dostał gęsiej skórki. “To twój wybór, ale wampiry nie mają w sobie skazy bestii.” “Nie, tak samo jak ludzcy seryjni mordercy, są po prostu ludźmi, którzy robią niewyobrażalne rzeczy.” Dolph się wtrącił. “Znaleźliśmy bomby w ostatnim domu, który przeszukaliśmy.” To było kłamstwo; znaleźliśmy materiały albo pozostałości po produkcji bomb, zgodnie z tym co uważał Alvarez, ale szok i przerażenie na twarzy Weiskopfa sprawił, że opłaciło się drobne kłamstwo. “Och, nie, nie.” “Co planują zrobić z bombami?” Zapytał Dolph. “Jak wiele ich znaleźliśmy.” I oto problemy z kłamstwami, musisz dalej w to brnąć. “Dwie.” Powiedział Dolph. Weiskopf zbladł. “Nie, oni nie mogą.” “Jakie cele obrali?” Zapytał i nachylił się nad stołem, używając swojego wzrostu by zastraszyć, ale było za późno. Weiskopf był poważnie wstrząśnięty wiadomością. “Mówili o produkcji bomb, ale powiedzieliśmy im nie.” “Ale nie mieliście nad nimi żadnego autorytetu, bo nie zmusiliście ich do złożenia przysięgi.” Powiedziałam. “Zachowywali się lepiej, gdy przy nich byliśmy.” “Ta, feromony.” Wtrąciłam. Pokręcił głową. “Obawialiśmy się, że nasza ciągła obecność na nich wpływała, więc zaczęliśmy spać gdzie indziej, z dala od nich.” “Kurwa, Weiskopf, przez to straciliście z Benjaminem tą minimalną kontrolę, którą mieliście nad tymi ludźmi.” Spojrzał na mnie z prawdziwą udręką na twarzy. “Musi być sposób, by być wolnym. Musi być możliwość ponownie stać się człowiekiem.” “Jesteście wampirami, Weiskopf,” powiedziałam delikatnym głosem, bo słyszałam jego ból. “Tego nie da się zmienić i to również oznacza, że potrzebujecie mistrza.”

Szybciej pokręcił głową, jakby chciał się tej myśli pozbyć. “Nie, nie, to by sprawiło, że wszystko czego dokonaliśmy, byłoby… bezużyteczne.” “Gdzie bomby miały być podłożone?” Zapytałam. Popatrzył na mnie. “Kościół Wiecznego Życia; uważają, że Malcolm ich zdradził, gdy kazał im złożyć przysięgę Jean-Claude’owi. Kluby i interesy Jean-Claude’a. Ty i JeanClaude. Jest wielu, którzy uważają, że gdyby mogli was zabić, to byliby wolni. Powiedzieliśmy im, że to nie była prawda, że byliście najlepszym i najbardziej nowoczesnym księciem, jakiego w ogóle widzieliśmy. Że dawaliście nam nadzieję.” Mój puls przyspieszył, ale nie mówił nam nic, czego nie podejrzewaliśmy. Strażnicy sprawdzali wszystko wielokrotnie. Mieliśmy dobrych ludzi wierzyłam w to, ale wciąż się bałam. “Czy mają innych ludzkich służących w grupie?” Zapytałam. “Nie.” Odrobina paniki opadła. Nie mieli kogo użyć w ciągu dnia, a my zabiliśmy w magazynie ich eksperta od rozbiórek. “Chwila,” rzuciłam, “czy są Reinfeldowie; z dwoma ugryzieniami?” Na twarzy pojawił mu się niesmak. “Osoby z dwoma ugryzieniami to obelga dla tych, których przemieniamy.” “Więc Reinfeldowie; czy któryś z wampirów w waszej grupie ich ma?” “Kilku,” powiedział. Serce ponownie miałam w gardle. “Jak się nazywają?” Zawahał się. “Jeśli bomby zostaną zdetonowane, to ty i twój mistrz będziecie tak samo winni jak pozostali.” Odparłam. “Możecie to powstrzymać.” Dodał Dolph. “Jeżeli ktokolwiek umrze, bo nam nie powiedziałeś, to będziecie tak samo winni jak oni, a ludzcy służący są tak samo traktowani przez prawo jak wampiry, jeżeli wspomniane wampiry popełniły zbrodnię, a służący w jakikolwiek sposób im pomogli.” “Nigdy byśmy sobie nie wybaczyli, gdyby więcej niewinnych żyć zostało straconych,” powiedział Weiskopf patrząc na swoje dłonie. Podał nam imiona. Jeden z nich nie znajdował się w systemie, jeden miał wpis o napaści, a inny był w systemie, bo pracował jako strażnik w sądzie zanim stał się wampirem, potem stracił pracę. Nie tylko wojsko, ale i rząd, nie chciał w swoich szeregach wampirów.

Przed Sądem Najwyższym toczyła się sprawa, która mogłaby to zmienić, ale jak na razie, Clarence Bradley stracił pracę, pensję i ponad dziesięć lat w systemie. To brzmiało jako wspaniały motyw dla różnego rodzaju rozgoryczenia. Wysłaliśmy informację o poszukiwaniu tych, których mieliśmy zdjęcia i staraliśmy się o ostatnią fotografię, której potrzebowaliśmy. W samym środku tych czynności zadzwonił mój telefon i byłam tylko trochę zaskoczona, gdy usłyszałam głos Nicky’ego. “Mamy problem.” “Co?” Zapytałam i starałam się by mój głos był neutralny na wypadek, gdyby był to problem, z którym musielibyśmy sobie poradzić bez policji. “Mamy Reifelda z przyczepioną do niego bombą i wciśniętym guzikiem detonatora, więc jak umrze, to wyleci w powietrze.” “Gdzie?” Wyszeptałam. “Grzeszne Rozkosze.” “Teraz jest tam zamknięte.” Odparłam. “Robili próby nowego układu tanecznego.” Nagle zaschło mi w ustach, moje serce nie mogło się zdecydować, czy walić jak oszalałe, czy stanąć. “Jacy oni?” “Nasi ludzie zlikwidowali dwójkę z nich, ale ostatni, ten z bombą, złapał…” “Nicky, mów do mnie.” “Nathaniela. Zamachowiec owinął ramiona wokół Nathaniela. Jeśli zastrzelimy Reifelda, bomba wybuchnie. Jeśli go nie zastrzelimy, ostatecznie bomba wybuchnie.” Nagle poczułam przypływ nudności, musiałam usiąść na skraju biurka i pochylić się. Claudia nagle była koło mnie. “Anita, co się dzieje?” To tyle jeżeli chodzi o zachowanie spokoju i ukrywanie gówna. “Dlaczego jeszcze tego nie wysadził?” Mój głos brzmiał prawie normalnie. Nie miałam nawet siły przyznać sobie za to punktów. “Chce, żebyś przyjechała. Mówi, że wymieni Nathaniela za ciebie.” “Dobra.” Odparłam. Chwyciłam za biurko i z pomocą Claudii usiadłam na podłodze. Wciąż kręciło mi się w głowie i czułam mdłości, a w pomieszczeniu było gorąco. Kurwa. “Anita, on może nie puścić Nathaniela. Może wysadzić się z wami obojgiem. Nathaniel jest twoim lampartem na wezwanie; gdyby wysadził was oboje, to ma większą szansę na twoją śmierć, wiesz o tym.” “Ale on nie,” powiedziałam.

“Tego nie wiesz, a on mógłby wysadzić was oboje tylko dlatego, że może, Anita. Nie możesz tego zrobić.” “Nie mogę tego nie zrobić.” I dodałam. “Nie poświęcaj Nathaniela by mnie ocalić, nigdy bym ci tego nie wybaczyła.” Zebrał się wokół mnie tłum. Claudia i Pride przy mnie kucali. Był też Zerbrowski i Arnet, i Tammy, i Dolph, i… nie przejmowałam się nimi. W tej chwili martwiłam się jedną osobą, której tu nie było. “Nigdy nie skrzywdziłbym Nathaniela.” Powiedział. “Myślałam, ze tak powiesz, ale teraz ci zabroniłam, więc nie możesz.” “On dla mnie też coś znaczy, Anito. Miałem stado lwołaków, ale to jest pierwszy dom jaki mam od czasu gdy kobieta, która mnie wychowała… Teraz to nie ma znaczenia. Też chcę, by był bezpieczny.” I w tym momencie wiedziałam, że Nicky nie był takim wielkim socjopatą jak myślałam, a może jak on myślał. “Ochroń go dla nas obojga; jadę już.” “Tak zrobię.” “I nie pozwól się zabić, dobra?” “Nie specjalnie.” “Nicky?” Ale się rozłączył. Mogłam oddzwonić, ale co miałabym powiedzieć? Nie umieraj przeze mnie? Tak, to mogłam powiedzieć.

Rozdział 46 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Nat_us Grzeszne Rozkosze znajdują się w dzielnicy St Louis zwanej Nadbrzeżem. Ulice są wąskie, zaprojektowane bardziej dla koni niż samochodów i większość z nich wciąż jest brukowanych. Jest historyczna z nowoczesnymi klubami, które przyciągają cholernie wielu turystów. To jedno z najbardziej aktywnych miejsc w weekend. Prawie nie ma miejsc parkingowych. Jako punkt etapowy dla SWAT jest tu do bani. Ale nam się udało zaparkować wszystko na tyle daleko, że nie widzieliśmy klubu. Lisandro stał przy głównej ciężarówce. Jego włosy do ramion były związane w warkocz. Był wysoki, ciemny, przystojny i szczęśliwie żonaty. Prawie rok temu, w lecie, został postrzelony pomagając nam pokonać Matkę Wszelkiej Ciemności. Był przerażający moment gdy pomyślałam, że poświęcił się i zmarł, ale był na to zbyt wielkim psem, a raczej szczurem i przeżył. Nie musiałam tłumaczyć jego żonie i dzieciom dlaczego przywiozłam ich ojca w pudle. Cieszyłam się z tego, ale od tamtej pory odsunęłam go od ochraniania mnie. Nie chciałam zrobić z jego żony wdowy a z dzieci półsierot. Stojąc w lekkim słonecznym świetle, pamiętałam, że nie tylko służba u mojego boku była niebezpieczna. Byliśmy otoczeni przez SWAT z Dolphem i Zerbrowskim. Każdy z nich sprawiał mnie i moim ludziom ogromny komplement, pozwalając im tam być. “Jak, do cholery, wpuściliście do klubu kogoś, kto miał na sobie bombę, a potem pozwoliliście, żeby wziął Nathaniela na zakładnika?” Żądałam odpowiedzi. Lisandro opuścił wzrok, nabrał głęboko powietrza, a potem popatrzył mi w oczy i zameldował. “Clay stał przy drzwiach; nigdy nie był prawdziwym wojskowym ani nie widział realnej przemocy. Z podwyższonym zagrożeniem nie powinienem był go stawiać przy drzwiach. Ten młody mężczyzna był tu z dwoma pozostałymi by starać się o pracę przy obsłudze klientów.” “Czy pozostała dwójka była świadoma po co przyszli?” Zapytałam. “Wiali jak cholera, więc nie sądzę. Zdaje się, że był tylko jeden.” “Jak złapał Nathaniela przy tobie i Nickym?” Dolph się wtrącił. “Anita, nie takie pytania powinnaś zadawać.” Popatrzyłam w górę na niego i miałam się zacząć spierać, ale odpuściłam. Nabrałam powietrza, wypuściłam i przytaknęłam.

Hill się odezwał. “Pozwól, że dowiem się tego, co powinniśmy wiedzieć, Blake.” Chciałam powiedzieć, że sama to umiałam, ale nie mieliśmy czasu na moje oszukiwanie siebie. Tylko kiwnęłam głową. “Mamy plan klubu, Blake przedstawiła nam całe wnętrze. Kto jest w środku? Gdzie dokładnie jest przetrzymywany zakładnik?” “W środku; Nicky, Nathaniel, Mephistopheles i Cynric.” “Czekaj,” wtrąciłam, “czemu Sin tam jest? On nie jest ani strażnikiem ani tancerzem.” Lisandro wyglądał na skrępowanego. “Nathaniel przyprowadzał go już kilka razy wcześniej. Ogląda ćwiczenia, czasem sam tańczy.” “A dlaczego Sin jest w środku, a ty tutaj?” “Nie chciał opuścić Nathaniela; tak samo Nicky.” “A Dev?” “Facet wiedział, że Mephistopheles jest twoim złotym tygrysem na wezwanie. Chciał, żeby został. Wydaje mi się, że planuje zabrać ciebie i dwa twoje koty.” “Sin też jest jednym z moich kotów.” “Sądzę, że przeszkadza mu młody wiek Cynrica.” “Blake,” przerwał nam Hill, “nie mamy czasu. Czy Sin też jest dla ciebie ważny?” “Każdy jest moim kochankiem i przez większość czasu ze mną mieszkają.” Współczucie, które pojawiło się w oczach Hilla prawie mnie rozbroiło. “Przykro mi, Blake.” “Mieszkam z Nathanielem od trzech lat, czterech w czerwcu.” Hill kiwnął głową, poważny. “Wyciągniemy go z tego.” “Wiem,” odparłam kłamstwo. Nie wiedziałam. Miałam nadzieję, ale w tym przypadku nadzieja nie wystarczała. Hill i pozostali zaczęli wypytywać Lisandro o bombę. Wiedział o niej o wiele więcej niż ja. Ja powiedziałabym o kamizelce i wiedziałam co to detonator, ale nie jak wyglądał. Lisanro meldował szybko i jasno. Hill i reszta przytakiwali. Rozumieli. Cholera, ja też, ale cicha piosenka wciąż chodziła mi po głowie: Nathaniel jest tam z bombą. Nicky jest tam. Sin jest tam. Dev jest tam. Z bombą. Taki refren rozbrzmiewał w moich myślach gdy oni zadawali swoje odpowiednie pytania i otrzymywali odpowiedzi. Jakby jakaś wściekła piosenka utknęła mi w głowie, w rytm Bomba, bomba, bomba. Zwierzołaki nie mogły wyleczyć jedynie ran od ognia. Srebro mogło ich zabić, pazury i zęby innych nadnaturalnych mogły ich pociąć, ale jeśli to przeżyli, mogli wyleczyć się z większości, jeśli nie ze wszystkiego. Ogień był jedyną rzeczą, która

stanowiła permanentne zniszczenie. W rzeczywistości, niektóre nadnaturalne istoty płonęły szybciej niż ludzie. Miałam w głowie obraz wilkołaka, który spłoną bo był zbyt blisko wystrzelonej rakiety. Ludzka postać stanęła w ogniu i próbowała przemienić się w zwierzę z nadzieją, że się wyleczy, ale w końcu spłonęła, zatrzymana pomiędzy obiema formami, jak pociemniały, przerażający kształt. Zrobiłam wszystko co mogłam by nie wyobrazić sobie takiego Nathaniela albo Sina lub Nikcy’ego czy Deva. “Anita może to zrobić.” Usłyszałam głos i musiałam się skoncentrować, by poznać, że to Pride. Mrugnęłam w jego przystojną twarz, tak bardzo podobną do Deva; w końcu byli kuzynami. “Co? Co mogę zrobić?” “Możesz otworzyć połączenie z Mephistophelesem albo Nathanielem lub Cynriciem. Możesz w ten sposób zobaczyć pomieszczenie. Nie musimy zgadywać.” Hill obserwował moją twarz. “Na prawdę możesz to zrobić?” “Jeżeli opuszczę tarcze i się skoncentruję, tak.” “Będziesz w stanie zobaczyć wnętrze klubu przynajmniej trzema parami oczu, nie trzeba zgadywać?” “Ta, tak to powinno zadziałać.” “Kurde,” powiedział, “czy to tak działa z każdym twoim kochankiem?” “Nie, nie zadziała z Nicky’m, tylko z resztą.” Hill zmarszczył brwi. “Później będę chciał zrozumieć jak to działa i sprawdzić czy możemy tego użyć. Teraz rób swoją magię, Blake. Daj nam oczy, podaj lokalizację gdzie każdy stoi.” “Spróbuję.” Zerbrowski się wtrącił. “Rób. Lub nie rób. Nie próbuj.” Sekundę trwało zanim zdałam sobie sprawę, że właśnie zacytował Gwiezdne Wojny. To sprawiło, że się uśmiechnęłam i właśnie w tym momencie go za to kochałam.

Rozdział 47 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Nat_us Siedziałam na niskim krawężniku w słabym letnim słońcu, w kamizelce i broni, otoczona wszystkimi chłopakami ze SWAT i z Marszałkiem Arlenem Brice, Zerbrowskim i Dolphem, i wieloma innymi osobami z RIPT niż myślałam, że ich to obchodziło, i jeszcze z moimi ochroniarzami otaczającymi mnie i trzymającymi na dystans pozostałych, gdy ja wykonywałam nadnaturalny sen każdego negocjatora odpowiedzialnego za uratowanie zakładników. Nie potrzebowaliśmy dzwonić do podejrzanego, ani wpuścić obserwatora do środka, ja już miałam obserwatorów w klubie. Musiałam się tylko na nich ‘otworzyć’. Siedziałam i wyglądałam jakbym była na dnie studni utworzonej z wysokich ludzi, ale nie przejmowałam się tym. Przyzwyczaiłam się do tego, że byłam najniższym dzieckiem w szkole. Najpierw otworzyłam blokadę, którą postawiłam między Devem. Pride zasugerował, żebym zaczęła od Deva, bo został wytrenowany na wojownika, szpiega, strażnika i zabójcę, choć nie powiedział tego wszystkiego na głos przy policji; powiedział tylko o strażniku. Opuściłam osłony dla Mephistophelesa, mojego Devila. Pojawił się w moim życiu gdy miałam już praktykę nad psychicznym i emocjonalnym dystansem do ludzi ze mną połączonych. Nigdy nie wpuściłam go tak głęboko jak Nathaniela czy Micaha lub JeanClaude’a albo… trzymałam go na dystans, bo wiedziałam jak i dlatego, że mogłam. Teraz zerwałam tą całą ostrożność i sięgnęłam do niego. Pomyślałam o kochaniu się z nim. Uczuciu jego ciała we mnie, jego skóry pod moimi dłońmi, jego… i tak po prostu tam byłam. Przez większość czasy to było jak unoszenie się ponad ludźmi, do których mówiłam, ale więzy, które nas łączyły mogły być bliższe, o wiele bliższe. Pozwoliłam teraz na to i przez moment mogłam patrzeć oczami Deva. To było dezorientujące i się wycofałam. Mrugnął w górę ponad nim tam gdzie mógłby mnie ‘zobaczyć’. Zrobił swoją wersję twarzy gliniarza i wrócił do patrzenia na pomieszczenie. Pomyślałam Co widzisz? i tak po prostu oglądałam to, na co patrzył Dev. Sin stał trochę dalej w stronę sceny, przed wszystkimi, pośród tych małych stolików, na których w większości leżały do góry nogami krzesełka i oczekiwały na pracowity wieczór. Nicky był najbliżej drzwi, po drugiej stronie Deva. Nathaniel stał pod ścianą na odległym końcu sceny, z dala od drzwi. Mężczyzna, którego nie znałam owinął mu rękę wokół szyi. W drugiej ręce trzymał coś, co wyglądało jak cylinder z guzikiem, który już został wciśnięty, co

mnie spłoszyło, ale Dev pomyślał do mnie Jest uzbrojone, ale nie wybuchnie dopóki tego nie puści. Naciśnięcie guzika to zazbroiło, puszczenie spowoduje wybuch. Przeniosłam percepcję na Sina. A to go zaskoczyło. Usłyszałam jak zamachowiec powiedział. “Co się dzieje? Gdzie jest Anita Blake? Gdzie ona jest?” Sin się odezwał. “Puść mojego brata.” “To nie jest twój brat!” Odkrzyknął facet. “Tak, jest.” “Zamknij się! Ty, lew! Zadzwoń do niej jeszcze raz!” Nathaniel się odezwał, “Cynric, wyjdź, proszę.” Poczułam jak Sin pokręcił głową, wyczułam głębię jego uporu i wiedziałam, że by nie wyszedł. To nie było pragnienie śmierci, tylko zwykła decyzja. Nie opuściłby Nathaniela, po prostu by nie wyszedł. Pomyślałam o Nathanielu i mogłam poczuć rękę mężczyzny na moich ramionach. Patrzyłam na Sina, widziałam jego zbyt szeroko otwarte niebieskie oczy, bladą twarz, widzialnie był przestraszony, ale nie chciał wyjść. Wiedziałam, że Nathaniel obawiał się o niego, czułam serce w jego gardle, a może to było moje gardło? Był moment, kiedy mogłam poczuć trzy pulsy w moim ciele i żaden z nich nie był mój. Jednym z powodów, dlaczego nauczyłam się osłaniać jak skurwysyn, było to, że nie chciałam skończyć jak Weiskopf i jego mistrz, jeden umysł w dwóch ciałach, albo trzech ciałach, albo czterech… gdy byliśmy tylko Jean-Claude, Richard i ja, były chwile gdy nasze umysły stawały się jednym i przepływały między trzema ciałami. Po raz pierwszy poczułam to z nimi trojgiem, tylko Nicky był poza takim poziomem intymności, jeśli to było odpowiednie słowo na czucie czyjegoś bijącego serca w swojej głowie. Czułam ich uczucia jak na dłoni, odbierałam fragmenty ich myśli. Dev ogólnie zdawał się czuć lepiej i gdy o tym pomyślałam, zrozumiałam, że ludzie, którzy wyszkolili go w walce, również wyuczyli jego psychikę. Złote tygrysy były wychowane by być idealnymi instrumentami każdego mistrza, który by ich przejął. Tym mistrzem byłam ja, ale technicznie zgodnie z wampirzym prawem, Jean-Claude. Nicky przysunął się bliżej do Deva, poczuł moją energię, wiedziałam o tym. “Zadzwonię do niej, tylko bądź spokojny, dobra?” Powiedział. “Dzwoń!” Zamachowiec tym razem krzyknął.

Odsunęłam się, jakbym składała ubranie do walizki. Nigdy nie ułożysz ich wszystkich na raz tak równo i idealnie po raz drugi. Mogłam wyczuć fragmenty połączeń ze wszystkimi mężczyznami w klubie. Mój telefon zadzwonił i Pride musiał mi pomóc wyjąć go z kieszeni. Miałam problem z odróżnieniem swoich dłoni od tych wiele większych w klubie. Dupa, musiałam się bardziej postarać i wtedy zrozumiałam, że nie chciałam całkowicie zamykać tych drzwi. Gdybym straciła Nathaniela, straciła ich wszystkich, to mógłby być ostatni dotyk. Nie chciałam tego zaprzestać. Dev pomyślał w mojej głowie. Przerwij kontakt, Anita, nie możemy tak funkcjonować. Zrobiłam o co prosił, ale jako ostatnie połączenie zerwałam z Nathanielem, odsuwałam się jakbym go pieściła od środka. Miałam ze sobą zapach jego włosów i skóry gdy odezwałam się do telefonu. “Nicky.” “Chce cię w środku.” Przypływ strachu Nathaniela przebił prawie na nowo wniesione osłony. Bał się i poczułam myśl w jego głowie, że zdetonowałby bombę zanim tam bym weszła, bo uważał, że zamachowca chciał wysadzić jego, mnie i Deva; dwa zwierzęta na wezwanie i ja w tym samym czasie zwiększało szansę mojej prawdziwej śmierci. “Nathaniel myśli o wysadzeniu bomby zanim tam wejdę. Jest przekonany, że facet próbuje zabić mnie i dwa moje koty, żebym na pewno była martwa.” “Prawdopodobnie ma rację.” Odparł Nicky bardzo rzeczowym głosem. Mogłam prawie wyobrazić sobie uśmiech na jego twarzy; przyjazny, nieczytelny. Pomyślałam do Nathaniela, bardzo intensywnie. Ani mi się waż! Zamachowiec krzyknął. “Co to jest? Jeśli się przemienisz, to zginiesz!” “Energia tutaj właśnie wzrosła. Wszyscy jesteśmy na tyle zdenerwowani, że nasz ludzki przyjaciel to poczuł.” To był jego sposób by mnie ostrzec. Człowiek był bardziej wrażliwy, niż miałam nadzieję. Jasna cholera! “Gdzie jesteś?” Zapytał Nicky. “Na końcu ulicy,” odparłam. “Korki są piekielne, co?” “Nie chcesz żebym tam weszła,” powiedziałam. “Nie.” “Uważasz, że wysadzi się w powietrze jak tylko tam wejdę?” “Tak myślę.” “Cholera.” “Tak.”

“Powiedz mu, że będę tam tak szybko, jak dam radę.” “Nie wiem czy to jest dobry pomysł.” Zamachowca zaczął krzyczeć. “Powiedz jej, że ma dziesięć minut, tylko tyle!” “Słyszałaś?” Zapytał Nicky. “Słyszałam. Powiedz mu trzydzieści.” “Spróbuję.” Rozłączył się. “Mów nam co się dzieje.” Zażądał Hill. Przekazałam im gdzie każdy stał, oraz to, że facetowi zaczynały puszczać nerwy. “Zaczyna panikować.” “Gdyby nie wcisnął detonatora, to byłaby dobra wiadomość,” odparł Hill. “Jak szybkie są reakcje Nathaniela?” Zapytał Zerbrowski. Spojrzałam na niego, “Szybkie.” “Szybsze niż twoje w magazynie gdy powstrzymałaś Billingsa przed uderzeniem dzieciaka wampira?” Zastanowiłam się nad tym. “Tak, jest szybszy. Każdy z nich jest.” “Każdy?” Zapytał Zerbrowski. Kiwnęłam głową. Claudia się wtrąciła. “Anita jest szybka, ale nie tak jak my.” “Wciąż jest człowiekiem,” dodał Pride. “O czym myślisz?” Zapytałam Zerbrowskiego. “Uważam, że twój chłopak ma rację. Sądzę, że ten koleś wysadzi ciebie i ich w powietrze tak szybko, jak będzie uważał, że jesteś na tyle blisko żeby z nim umrzeć.” “To nie pomaga.” “Posłuchajcie. W Izraelu była grupka mężczyzn grająca w piłkę, gdy przyszedł zamachowiec z wciśniętym detonatorem; oni na niego skoczyli, trzymali jego dłoń przyciśniętą do guzika dopóki nie przyjechała policja i zabiła zamachowca.” “To człowiek,” powiedział Dolph, “nie możecie go po prostu zabić.” ”Jest człowiekiem zamieszanym w zabójstwo dwóch policjantów. Nakaz egzekucji Anity pozwala zabić każdego, kto jest zaplątany w zbrodnię, której dotyczy nakaz.” “Tak jest gdy jesteś na aktywnym polowaniu.” Powiedział Dolph. “Nakaz nigdy nie miał służyć by pozwolić policjantowi zabić ludzką istotę z zimną krwią.” “Gdyby to była twoja żona z ręką wokół szyi i bombą przyciśniętą do jej pleców, czy strzelałbyś z zimną krwią?” Zapytałam. “Nie.” W końcu odpowiedział.

“Chwila,” wtrącił się Hill, “mówicie, że pozwolimy Anicie wejść i będziemy mieli nadzieję, że każdy z nich wykombinuje, że ma się rzucić na cholernika i trzymać aż my wejdziemy i go zabijemy?” “Taa,” odparł Zerbrowski. “Nathaniel nie jest nauczony walki wręcz.” Powiedziała Claudia. “Dev i Nicky są,” dodał Pride, “a Sin jest całkiem niezły jak na początkującego i jest piekielnie szybki.” Serce ponownie miałam w gardle, a skórę miałam zimną w promieniach słońca. “Mogę trójce z nich ‘powiedzieć’ co zamierzamy zrobić.” Palcami wykonałam gest cudzysłowia przy wyrazie powiedzieć. “Nicky jest dobry,” dodała Claudia, “ruszy, gdy pozostali zaczną działać.” “Masz na myśli, gdy ja ruszę.” Odparłam. “On jest człowiekiem z kilkoma wampirzymi ugryzieniami,” powiedział Pride. “Nie będzie silniejszy niż Nathaniel, Sin, Dev i Nicky.” “Mówisz, że do niego nie dotrę?” “Nie będziesz musiała go łapać,” powiedział Pride. “Nie rozumiem.” Bram odezwał się po raz pierwszy. “Chodzi mu o to, że ty rozstrzelisz jego mózg na papkę, żeby nie mógł zdetonować bomby.” Dolph pokręcił głową. “Nie jestem pewien czy to jest legalne.” “Przeczytałem te nakazy tam i z powrotem,” powiedział Zerbrowski, “zgodnie z literą prawa jest to legalne i nie trzeba się martwić o proces, gdyż w chwili gdy nakaz zostanie wykonany, to koniec.” Wszyscy popatrzyliśmy po sobie. “Nie podoba mi się pomysł, że pójdziesz tam sama,” dodał Hill. “Facet nigdy nie powiedział, że nie mogę przyjść z policją.” Hill się uśmiechnął, agresywnie wyszczerzył zęby, jakby pokazywał kły. “To zabezpieczam twoje tyły.” “My,” dodał Killian, “my zabezpieczamy twoje tyły. I tak było. Dałam Nathanielowi i reszcie znać to co musieli wiedzieć. Ufałam, że Nicky ruszyłby razem z Nathanielem, a stawiałam jego życie na jego szybkość i zdolność do utrzymania zamachowca wystarczająco długo, by inni przebiegli przez pomieszczenie i mu pomogli. Musieli tylko poczekać, aż ja bym weszła ze SWAT jako wsparcie. Wszystko zależało od Nathaniela i jego koordynacji i szybkości, która sprawiała, że był tak cudowny w tańcu, na siłowni, na strzelnicy. Musiał utrzymać dłoń zamachowca mocno przyciśniętą do

detonatora. Tylko tyle miał do zrobienia, a pozostali by do niego dotarli i rzuciliby się na faceta… i albo byliby bezpieczni aż my byśmy przyszli, albo wszyscy razem wylecieliby w powietrze. Jeżeli chodzi o plany, to słyszałam o lepszych, ale Hill, Killian i reszta chcieli wejść tam ze mną. Byli skłonni uwierzyć, że skoro moi kochankowie mogli coś zrobić, to oni też. Ja wierzyłam w moich mężczyzn, a Hill, Killian, Derry i pozostali ufali mnie. Kurwa, kurwa, kurwa.

Rozdział 48 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Nat_us Musiałam mieć odkrytą twarz żeby zamachowca był pewien, że byłam jedną z mocno uzbrojonych ludzi, którzy mieli wejść, ale poza hełmem, uzbrojona byłam po zęby, jakbym była na polowaniu na potwory. W pewnym sensie tak było, to była część trwającego polowania na wampiry. Pozwoliłam sobie wpaść w rytm poruszania się z mężczyznami, który wyglądał na wolny i dziwny, ale taki nie był. Byliśmy prawie na miejscu, przy drzwiach, przez które przechodziłam setki, tysiące razy. Opuściłam osłony tylko na tyle by Nathaniel mógł ‘zobaczyć’ mnie nad sobą. Uważałam żeby parapsychicznie być dalej niż poprzednio, bo musiał być tak szybki jak tylko mógł, a i ja potrzebowałam poruszać się precyzyjnie wśród mężczyzn ze mną. Oboje mieliśmy soje zadania, nasze siły i teraz ich potrzebowaliśmy. Dałam znać Nathanielowi, że wchodziliśmy i przecięłam połączenie, żeby każdy był w swojej głowie. Więc gdy Derry otworzył drzwi i weszliśmy w szyku, tylko dlatego wiedziałam, że Nathaniel się nie zawahał, bo nic nie wybuchło. W rzeczywistości sekundę zajęło zanim nasze oczy przystosowały się do ciemności wnętrza i zobaczyliśmy, że wszyscy mężczyźni byli w kupie w odległej części pomieszczenia. Przygwoździli zamachowca. Pobiegłam, ruszyłam w taki sam sposób, jak w magazynie, ale tym razem nie po to by uratować obcego przed uderzeniem. Biegłam by dotrzeć do mężczyzn, których kochałam, zanim mężczyzna, z którym się siłowali, mógłby ich wysadzić. Byłam przy nich zanim mogłam o tym pomyśleć. Nawet dla mnie to było jak magia, że nagle patrzyłam w dół na szerokie ramiona Nikcy’ego, jego jedną wielką rękę trzymającą pozostałe. Dev owinął się wokół zamachowca, przyszpilając go do ściany, jego dłoń pod Nicky’ego, Sin z ramionami wokół talii mężczyzny, jakby próbował go zablokować i Nathaniel z dłońmi na rękach mężczyzny. Jego włosy spięte były w warkocz, mięśnie ramion widoczne były spod obciętych rękawów koszulki i twarz mężczyzny, którą widziałam tylko ich oczami aż do tego czasu, gdy popatrzył na mnie szeroko otwartymi oczami. Miał czas by krzyknąć. “Nie!” A potem strzeliłam mu w czoło, dokładnie między brwi. Krew i gęstsze rzeczy eksplodowały z tyłu jego głowy. Umieściłam kolejny nabój koło pierwszego i tył jego głowy zniknął. Jego oczy wywróciły się do tyłu i jedyne co mieliśmy robić, to trzymać aż saperzy weszli do środka i powiedzieli, że mogliśmy puścić.

Rozdział 49 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Nat_us Gdy wszystkie kabelki zostały odpięte, a bomba zdjęta, usiadłam na skraju sceny z Nathanielem po jednej stornie i Sinem po drugiej. Nicky i Dev rozmawiali z Pride’m, Claudia i pozostali strażnicy byli po drugiej stronie pomieszczenia. Wydawało mi się, że starali się ustalić co poszło nie tak i co by mogli zrobić by zapobiec powtórzeniu takiej sytuacji. Nie obchodziło mnie to. Siedziałam trzymając Nathaniela i Sina za rękę i byłam trzymana. To mi wystarczyło. To było więcej niż potrzebowałam. “Czy tak wygląda twoja praca?” Zapytał Sin, a jego głos brzmiał dziwnie. Nie byłam do końca pewna, czy to brzmiało dziwnie, czy może szok i wystrzały z broni w zamkniętej przestrzeni namieszały z moim słuchem. “Czasami.” Odparłam. “Nie wydaje mi się żebym chciał to robić codziennie,” powiedział. Uśmiechnęłam się i ścisnęłam jego dłoń. “Dobrze, więc znajdź jakąś fajną i dużo bezpieczniejszą pracę.” Oparł głowę o moje ramię, a przez to że był prawie 20 cm wyższy niż ja, musiało być to dziwne, ale mimo wszystko tak zrobił. Trzymał moją dłoń w swoich obu, mimo że jego ręce były na tyle duże, że trzymał bardziej sam siebie niż mnie. Nathaniel jedną dłoń położył na moim udzie, a drugą trzymał moją. Pocałował mnie w policzek, a ja się w tego całusa wtuliłam. Poczułam jak Jean-Claude się obudził, poczułam jak wziął pierwszy wdech, a potem jego głos w mojej głowie. “Ma petite, cóż się stało?” Z jakiegoś powodu właśnie to sprawiło, że się rozpłakałam.

Rozdział 50 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Nat_us Weiskopf podał nam wszystkie imiona pozostałych szubrawych wampirów. On i jego mistrz, Benjamin, zaoferowali ich w pierwszym kiedykolwiek udanym układzie między wampirem a ludzkim wymiarem sprawiedliwości. Podali nam imiona i pozwolono im odejść wolno gdyż naprawdę nikogo nie skrzywdzili. Benjamin i Weiskopf byli bardzo rozczarowani ich niezwiązanymi krwią wampirami. Obiecali mnie i Jean-Claude’owi, że nie będą tego ponownie próbować. Upewniliśmy ich, że byli bezpieczni według ludzkiej policji, ale gdyby spróbowali kolejnej rebelii, przed nami się nie ukryją. Nicky i Dev mieli swoje debiuty na scenie w Grzesznych Rozkoszach i byli wielkim hitem. Devowi występ się spodobał i mógłby to powtórzyć, ale Nicky’emu nie za bardzo. Chociaż obserwowanie ich na scenie, Nicky zdawał się tak samo zaangażowany jak Dev. Socjopaci to świetni aktorzy. Odmówił opuszczenia Nathaniela nie dla mnie, ale dla siebie. Sam to powiedział, po raz pierwszy w życiu ma rodzinę. Sin był w klubie ponieważ Nathaniel uczył go jak zrobić stripteas, nie na scenie, ale dla mnie. Chciał dla mnie zatańczyć, a Nathaniel pokazywał mu jak. “Większość facetów, których najbardziej lubisz, są seksowni na scenie.” Takie było jego rozumowanie. “Micah nie jest,” odparłam. “Ale wszyscy inni są.” I na to nie miałam odpowiedzi. Asher wyjechał na miesiąc, by poznać nowe miasto. Byłoby to dla niego dobre, a hienołaki są tam główną grupą zwierzęcą, ale… będzie wiele kilometrów od nas. Nie chciał jechać, ale Dev wciąż pragnie więcej dziewczyn i, szczerze mówiąc, chciałby też innych mężczyzn, gdyby nie uważał, że Asher by nie dostał z tego powodu pierdolca. Ale warunkiem Deva jest więcej kobiet kochanek, a jeśli Asher nie poradziłby sobie z tym, to musieliby się rozstać. Asher stara się by Dev był częściej w moim łóżku; jestem dziewczyna, ale mam innych ukochanych, inne obowiązki wobec mężczyzn w moim życiu. Asher jest zazdrosny o Jean-Claude’a również, a to jest całkowicie nie w porządku. Rozważamy dwumiesięczną wycieczkę dla Ashera do nowego miasta. Nathaniel w końcu też miał dość Ashera, i chociaż był idealnym męskim dominantem dla Nathaniela, i pewnie dla mnie, oboje mieliśmy go powyżej uszu. Nathaniel nie może

wybaczyć Asherowi, że skrzywdził Sina i, co dziwne, gdy Nathaniel się odsunął, to wampir bardziej o niego zabiega. Asher jest naprawdę jedną z tych osób, które nie doceniają ludzi, którzy ułatwiają życie; on goni tylko za histerykami, lub ludźmi, którzy są bardziej związani z innymi. Powiedziałam Asherowi by poszedł na terapię. Ale również powiedziałam mu, że jeśli przez jego zazdrość i temperament ktoś zostanie zraniony, upewnię się, że on również będzie cierpiał. Nie mogę zagrozić mu śmiercią, bo wie, że zrobię niemal wszystko by tego uniknąć, ale są rzeczy, które mógłby zrobić i nie miałabym wyboru. Nie chcę tego, dla mojego sumienia. Powinien wyjechać. Ale czy mamy na tyle silną wolę, by go odesłać, przynajmniej na miesiąc? Potem zobaczymy co dalej. Czy Jean-Claude ma siłę by rozstać się z kimś, kogo kochał przez wieki? Nie wiem. Czy mam siłę, by go do tego zmusić? Może. Na razie wyciszyliśmy sprawę. Dev częściej ze mną zostaje, ale on nie jest Nicky’m, Sinem, Micahem ani Nathanielem, i nie wydaje mi się, żebym miała miejsce w domu lub w sercu dla kolejnego głównego ukochanego. Lubię sypiać z Devem, ale nie jestem w nim zakochana. Dom jest mój, wypełniony ludźmi, których tam chcę, a Dev do nich nie należy, nie co noc. Powiedziano mi, że potrzebuję jednego ze złotych tygrysów, który będzie moim częstym kochankiem z metafizycznych powodów i może to prawda, ale może moje serce jest molekułą, która ma pewną liczbę punktów zaczepienia i jest stabilna z określoną ilością atomów tlenu; przekroczysz ją i staje się niestabilna, nieszczęśliwa, zbyt aktywna i w ostateczności eksploduje. Asher nie jest jedyny z temperamentem. Wydaje mi się, że o tym zapomniał. Jeśli nie będzie ostrożny, to mu to przypomnę – wkrótce. Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie, ale zaczynam dojrzewać do myśli, że nikt nie będzie krzywdził ludzi, których kocham, nawet inny mężczyzna, którego kocham.