Laurell K Hamilton, Narcissus in Chains, Anita Blake 10

LAURELL K. HAMILTON ANITA BLAKE: VAMPIRE HUNTER NOVEL 10 NARCYZ W OKOWACH ORG. NARCISSUS IN CHAINS

Tłumaczenie: Bractwo Nieumarłych

1

Rozdział 1 Nadszedł czerwiec przynosząc swoim zwyczajem gorąco i zaduch. Jednak w nocy nadciągnął niecodzienny, zimny front przynosząc ochłodzenie i w samochodowym radiu można było usłyszeć o wyjątkowo niskich temperaturach. Było około 15 °C, niezbyt zimno, lecz po tygodniach 30 stopniowych upałów czuło się przeraźliwy chłód. Moja najlepsza przyjaciółka Ronnie Sims i ja, siedziałyśmy w moim dżipie, z opuszczonymi oknami, pozwalając by owiewał nas nietypowy chodny wiaterek. Ronnie przekroczyła dziś wieczorem trzydziestkę. Rozmawiałyśmy więc jak się teraz czuje, kiedy jest już „taaaka" stara i o innych babskich sprawach. Biorąc pod uwagę, że jest prywatnym detektywem, a ja wskrzeszam zmarłych była to całkiem zwyczajna rozmowa. Seks, faceci, przekroczenie trzydziestki, wampiry, wilkołaki. No wiesz, normalka. Mogłyśmy pójść do domu, ale jest coś intymnego w siedzeniu po ciemku w samochodzie, co sprawia, że chcesz zostać dłużej. Albo może to był przyjemny zapach wiosennego powietrza przenikającego przez okna jak pieszczota jakiegoś na wpół zapomnianego kochanka. – Ok. Więc on jest wilkołakiem. Nikt nie jest doskonały – powiedziała Ronnie – Umów się z nim, prześpij się z nim i wyjdź za niego. Oddaje głos na Richarda. – Wiem, że nie lubisz Jean-Claude'a. – Lubić go! – Jej ręce chwyciły klamkę od drzwi pasażera, ściskając tak mocno, że widziałam jak napinają się jej mięśnie ramion. Chyba liczyła do dziesięciu. – Gdybym zabijała tak łatwo, jak ty. Pozbyłabym się tego sukinsyna już dwa lata temu i twoje życie było by teraz dużo mniej skomplikowane. To ostatnie było częściowo prawdą. Ale... – Nie chcę, żeby umarł, Ronnie. – To wampir Anita, on już jest martwy. – Ronnie obróciła się i popatrzyła na mnie w ciemności. W blasku gwiazd jej jasno szare oczy wydawały się srebrne, a blond włosy prawie białe. W jej spojrzeniu widziałam wyraźne wsparcie dla mnie, ale cała twarz wyrażała tak wielką determinację, że aż patrzenie na nią było przerażające. Gdyby to moja twarz tak wyglądała, zaczęłabym się martwić czy nie zrobię czegoś głupiego jak na przykład zabicie Jean-Claude'a. Ale Ronnie nie była zabójcą. Owszem zabiła dwa razy, by ocalić moje życie. I jestem jej za to wdzięczna. Ale nie jest typem osoby, która może kogoś wytropić i z zimną krwią zabić. Nawet jeśli jest wampirem. Byłam tego świadoma, więc nie musiałam jej ostrzegać. – Kiedyś myślałam, że wiem kto jest martwy, a kto nie. – Potrząsnęłam głową – Ale granica nie jest wyraźnie określona. – Uwiódł cię. – Stwierdziła.

2

Odwróciłam wzrok od jej wściekłej twarzy i wpatrywałam się w foliowego łabędzia leżącego na moich kolanach. Deirdorfs i Hart gdzie jadłyśmy kolację znane są ze swoich torebek: foliowych zwierzątek. Nie mogłam nie zgodzić się z Ronnie i powoli zaczynałam być zmęczona zaprzeczaniem. W końcu powiedziałam. – Każdy facet uwodzi, na tym to polega. Ronnie uderzyła rękami w deskę rozdzielczą tak mocno, że musiało ją zaboleć, a mnie zaskoczyło. – Cholera, Anita to nie to samo! Zaczynałam być zła, a nie chciałam się wkurzać, nie na Ronnie. Zabrałam ją na kolację by poczuła się lepiej, nie żeby się kłócić. Louis Fane, jej chłopak był na konferencji poza miastem, nie było to dla niej przyjemne, podobnie jak przekroczenie trzydziestki. Starałam się więc poprawić jej humor, a tylko go pogorszyłam. – Posłuchaj, nie widziałam się ani z Jean-Claudem, ani z Richardem od sześciu miesięcy. Nie umawiam się z żadnym z nich, więc możemy pominąć wykład na temat etyki wampirów. – Teraz to niedorzeczność. – Co konkretnie? – Etyka wampirów, oczywiście. – To nie w porządku, – powiedziałam krzywiąc się. – Jesteś egzekutorką wampirów, Anita. To ty nauczyłaś mnie, iż nie są tylko ludźmi z kłami, że są potworami. Miałam dość. Otworzyłam drzwi samochodu i przesunęłam się na skraj fotela. Ronnie chwyciła mnie za ramie. – Anita, przepraszam. Przykro mi. Proszę nie bądź na mnie zła. Nie odwróciłam się. Siedziałam z nogami na zewnątrz auta, czując jak chłodne powietrze wlatuje do wnętrza. – Więc odpuść. Tylko o to mi chodzi. Ronnie pochyliła się i przytuliła mnie szybko od tyłu. – Przepraszam. To nie mój interes z kim sypiasz. Pozwoliłam się chwilę przytulać. – Rzeczywiście, nie twój. – Powiedziałam, potem odsunęłam się i wysiadłam. Moje buty na wysokim obcasie chrzęściły gdy szłam po żwirze na moim podjeździe. 3

Ronnie chciała żebyśmy się wystroiły. W końcu to jej urodziny. Dopiero po obiedzie zorientowałam się jaki był jej szatański plan. Zmusiła mnie do założenia butów na obcasie i ładnej, czarnej, krótkiej spódnicy. Górą był rzeczywiście zapierający dech w piersiach top bez pleców. Kto się tak ubiera na wyjście? Nawet jeśli cena była w miarę rozsądna, to nadal była to mini i bluzka z odkrytymi plecami. Ronnie pomogła mi wybrać ten strój jakiś tydzień temu. Powinnam była się zorientować, że coś jest nie w porządku, gdy z miną niewiniątka powiedziała, że „tylko się razem wystroimy”. Oczywiście to był podstęp. W sklepie były również inne sukienki, które były dłuższe i przykrywały więcej ciała. Jednak żadna z nich nie mogła zasłonić kabury od pistoletu przy pasku. Wiem, ponieważ specjalnie zabrałam ją ze sobą, by się upewnić. Ronnie myśli, że jestem paranoikiem, ale ja nigdy nie wychodzę nieuzbrojona, gdy zapadnie zmierzch. Koniec i kropka. Spódnica była wystarczająco ciemna i obszerna, by ukryć fakt, że przy pasku miałam Firestara 9mm, a bluzka miała wystarczająco dużo materiału, by nikt nie mógł zauważyć pistoletu pod ubraniem. Wszystko co musiałam zrobić, to unieść dół topu do góry, by złapać za broń i móc jej użyć. To był najbardziej elegancki i jednocześnie wygodny strój jaki kiedykolwiek miałam. Przydałby się jeszcze w innym kolorze, wtedy miałabym już dwa. Urodzinowy plan Ronnie zakładał pójście do klubu. Tanecznego klubu. Nigdy nie chodzę do klubów i nigdy nie tańczę. Ale z nią poszłam. I tak wyciągnęła mnie na parkiet, głównie dlatego, że jej samotny taniec przyciągał zbyt wiele męskiej uwagi. Tańcząc razem utrzymywałyśmy potencjalnych Casanova na dystans. Choć mówienie, iż tańczyłam jest wielkim eufemizmem. Po prostu stałam i kołysałam się. Ronnie tańczyła. Tańczyła tak, jakby to miała być jej ostatnia noc na Ziemi i musiała zrobić użytek z każdego mięśnia. Było to spektakularne i trochę przerażające. Było w niej coś prawie zdesperowanego, jak gdyby moja przyjaciółka poczuła zimną dłoń czasu skradająca się coraz szybciej i szybciej. Albo to byłam tylko ja odkrywając moje braki pewności siebie. W tym roku obchodziłam dwudzieste szóste urodziny i szczerze oceniając mój dotychczasowy styl życia, nie mam się co martwić trzydziestką. Śmierć leczy wszystkie problemy. Cóż, większość z nich. W klubie był jeden człowiek, który chciał się przyłączyć do mnie zamiast do Ronnie. I nie rozumiem dlaczego. Ona była wysoką blondynką, tańczącą jakby uprawiała seks z muzyką. Ale on zaoferował drinka mnie. Cóż ja nie piję. Starał się zaprosić mnie do wolnego tańca. Odmówiłam i w końcu musiałam być niemiła. Ronnie radziła mi bym z nim zatańczyła, przynajmniej był człowiekiem. Stwierdziłam, iż jestem tu tylko i wyłącznie z powodu jej urodzin i że ona je wykorzystuje by mną manipulować. Ostatnią rzeczą, na zielonej ziemi Boga, jakiej potrzebuję to kolejny mężczyzna w moim życiu. Nie mam pojęcia co zrobić z tymi dwoma, których już mam. Fakt, że jeden z nich jest wampirzym Mistrzem, a drugi Ulfrikiem – królem wilkołaków, jest tylko częścią problemu. Ten fakt w pojedynkę powinien uświadomić jak głęboką dziurę kopię. A może już wykopałam? O tak, już wykopałam. Dokładnie to jestem w połowie drogi do Chin i nadal się pogrążam. Żyłam w celibacie od sześciu miesięcy. O ile się nie mylę oni też. Wszyscy czekali na mnie, aż się zdecyduję. Czekali na mój wybór lub decyzję, cokolwiek. Przez ostatnie pół roku 4

byłam jak skała, trzymałam się z dala od nich. Nie widziałam się z nimi. Nie oddzwaniałam na żadne telefony. Uciekłam w góry, gdy wydawało mi się, że poczułam zapach jednego z nich. Dlaczego zdecydowałam się na tak drastyczne kroki? Szczerze mówiąc, bo prawie za każdym razem gdy widziałam jednego z nich miałam ochotę rzucić się na niego i zaciągnąć do pierwszego lepszego łóżka. Pragnę ich obu, lecz muszę zdecydować którego kocham. Nadal nie wiem do kogo należy moje serce, ale postanowiłam, że najwyższy czas przestać się ukrywać. Muszę ich zobaczyć i postanowić co dalej z nami będzie. Dwa tygodnie temu zdecydowałam się wrócić. Był to dzień, w którym wykupiłam moją receptę na nową partię tabletek antykoncepcyjnych, i zaczęłam je brać ponownie. Naprawdę ostatnią rzeczą jakiej potrzebuję, to niespodziewana ciąża. To była pierwsza rzecz o której pomyślałam, gdy wspomniałam Jean-Claude'a i Richarda. Wrócić do antykoncepcji, to mówi jaki mieli na mnie wpływ. Trzeba być na pigułkach przez miesiąc, by być bezpiecznym, tak jak to jest tylko możliwe. Jeszcze cztery, pięć tygodni dla pewności. Wówczas zadzwonię. Może. Usłyszałam obcasy Ronnie na żwirze. – Anita, Anita, czekaj, nie gniewaj się Chodzi o to, że nie byłam zła na nią. Byłam zła na siebie. Zła, że przez te wszystkie miesiące wciąż nie potrafię zdecydować pomiędzy dwoma mężczyznami. Przystanęłam i czekałam skulona w mojej małej, czarnej spódnicy z foliowym łabędziem w dłoniach. Noc ochłodziła się wystarczająco, bym zaczęła myśleć o założeniu marynarki. Kiedy Ronnie mnie dogoniła zaczęłyśmy iść ponownie. – Nie jestem zła Ronnie, po prostu zmęczona. Zmęczona tobą, Dolphem, Zebrowskim, wszystkimi, którzy dokonują na mnie swoich cholernych osądów. Moje obcasy stukały gdy energicznie szłam po chodniku. Jean-Claude powiedział kiedyś, że mógłby powiedzieć czy jestem zła po samym odgłosie stukotu moich butów o podłogę. – Uważaj. Nosisz wyższe obcasy ode mnie. Ronnie miała 177cm co oznacza, że z obcasami miała prawie 181cm. Miałam na sobie 5cm obcasy które dawały mi 168cm. Mój trening znacznie się polepszył odkąd Ronnie i ja ćwiczymy razem. Telefon zaczął dzwonić gdy manipulowałam kluczami i resztkami zawiniętymi w folię. Na szczęście Ronnie wyręczyła mnie zabierając jedzenie i otwierając drzwi ramieniem. Pobiegłam do telefonu na moich wysokich obcasach zanim przypomniałam sobie, że przecież mam wolne. Oznaczało to, że cokolwiek wyjątkowego stało się o 2:05 rano to nie jest mój problem, nie przez następne dwa tygodnie. Jednak trudno się pozbyć starych nawyków, wcześniej zawsze musiałam być pod telefonem. Teraz stałam nad aparatem i pozwalałam mu dzwonić, słysząc jednocześnie łomotanie mojego serca. Planowałam zignorować go, ale... nadal stałam gotowa złapać za słuchawkę. 5

Hałas, dudnienie muzyki i męski głos. Nie poznałam muzyki, ale poznałam głos. – Anita tu Gregory. Nathaniel ma kłopoty. Gregory był jednym z lampartołaków, którymi zaopiekowałam się, gdy zabiłam ich alfę, ich przywódcę. Jako człowiek nie byłam najlepszą kandydatką do tego zadania, ale dopóki nie znajdę godnego zastępcy, lepsza ja niż nikt. Zmiennokształtni bez przywódcy, który będzie ich chronił szybko stają się ofiarami poniewieranymi przez silniejszych. Jeśli ktoś by ich skrzywdził, była by to moja wina. Więc działam jako ich obrońca, ale jest to zajęcie bardziej skomplikowane niż mi się kiedykolwiek śniło. Największym problemem był Nathaniel. Cała reszta jakoś odbudowała swoje życie od kiedy ich alfa został zabity, tylko nie Nathaniel. Miał bardzo ciężkie życie był wykorzystywany, gwałcony, poniewierany, dręczony. Był niewolnikiem seksu i bólu, jednym z niewielu naprawdę uległych, który poddawał się wszystkiemu, co ktoś miał fantazję mu zrobić. Nie spotkałam drugiej tak bezwolnej osoby, choć trzeba przyznać że moje grono znajomości było dość ograniczone. Przeklęłam cicho i podniosłam słuchawkę. – Jestem Gregory, co się stało tym razem? – Nawet dla mnie mój głos brzmiał na zmęczony i lekko zły. – Gdybym mógł, zadzwoniłbym do kogoś innego, ale jesteś tylko ty. – On również brzmiał na zmęczonego i złego. Świetnie. – Gdzie jest Elizabeth? Powinna dziś wieczorem być razem z Nathanielem. – W końcu zgodziłam się, że Nathaniel może chodzić do klubów dominacji i uległości, jeśli będzie mu towarzyszyć Elizabeth i jeszcze co najmniej jeden lampartołak. Dzisiaj nie było Elizabeth i na wszystko miał uważać Gregory. Jednak on nie jest wystarczająco silny, by chronić Nathaniela. Normalny uległy byłby bezpieczny w zwykłym klubie z kimś, kto umiałby powiedzieć „nie dzięki, nie jesteśmy zainteresowani". Ale Nathaniel jest jednym z tych rzadkich samo destruktywnych osób, które zgadzają się na wszystko nawet jeśli zabawa ma zawierać seks i ból w ekstremalnym wydaniu, co w konsekwencji jest dla niego bardzo, ale to bardzo bolesne. Zmiennokształtny jest w stanie przeżyć poważne, bardzo poważne uszkodzenia i nie mieć po nich najmniejszego śladu, ale wszystko ma swoje granice. Normalna osoba powie „dość " kiedy wie, że to dla niego zbyt dużo i zaczyna się dziać coś złego, ale Nathaniel sam nie potrafi tego określić. Miał więc specjalnego opiekuna, który powinien się upewnić, że nikt nie ma wobec niego złych zamiarów. Ale to nie wszystko. Dobry dominant ufa swojemu podległemu licząc, że ten powie kiedy obrażenia są zbyt poważne. Pokłada zaufanie, że zna on swoje własne ciało i ma wystarczająco dużo instynktu samozachowawczego, by powstrzymać go, gdy sprawy przybiorą negatywny obrót. Niestety Nathaniel go nie ma, co oznacza, że dominant mimo najszczerszych chęci może nie przestać ranić go nawet wtedy gdy powinien, bo chłopak nie powie mu by przestał. Ja również towarzyszyłam mu kilka razy. To był rodzaj mojej pracy jako jego NimirRa, by przesłuchiwać potencjalnych... dominantów w łóżkowych zabawach. Byłam przekonana, że takie kluby podobne są do najniższych kręgów piekła, ale byłam miło 6

zaskoczona. Więcej propozycji seksualnych można dostać w normalnym barze w sobotnią noc. W tych klubach wszyscy byli bardzo ostrożni, nie chcieli się narzucać czy w jakikolwiek sposób być nachalnym. To była mała społeczność i jeśli miałeś reputację odrażającego typa mogłeś znaleźć się na czarnej liście i nikt nie chciałby się z tobą zabawić. Ludzie w tych miejscach byli naprawdę w porządku, gdy im powiedziałam, że nie mam ochoty się bawić, zostawili mnie w spokoju. Wyjątek stanowili turyści, którzy byli pozerami, niespecjalnie tu pasującymi, woleli stroić się i bywać w klubach. Nie znali zasad i nie kłopotali się tym, by o nie zapytać. Prawdopodobnie myśleli, że jak kobieta przyjdzie do miejsca takiego jak to, jest gotowa zrobić wszystko. Szybko przekonałam ich jak bardzo się mylą. Jednakże, musiałam przestać chodzić z Nathanielem. Inne lampartołaki powiedziały, że ja roztaczam tak dominujący nastrój, że nikt inny do nas nie podejdzie, nie będzie chciał ze mną konkurować. Chociaż mieliśmy mnóstwo ofert zabawy we trójkę w każdym możliwym rodzaju. Czułam się jakbym potrzebowała transparentu „Nie, nie chcę mieć trójosobowej zabawy w niewolnictwo z tobą. Dzięki za zaproszenie, ale nie" Elizabeth podobno była dominantą, ale nie na tyle, by zając się Nathanielem i spróbować iść z nim … na randkę – Elizabeth wyszła, – powiedział Gregory – Bez Nathaniela? – Tak – Tak więc właśnie smażę mój bekon – stwierdziłam. – Co? – Jestem wściekła na Elizabeth. – Będzie dobrze – rzekł. – Jak może być dobrze, Gregory? Wszyscy zapewnialiście mnie, że te kluby były bezpieczne. Trochę niewoli, trochę światła i pogrywania. Wszyscy przekonywali mnie, że nie mogę w nieskończoność trzymać Nathaniela od tego z daleka. Powiedziałeś, że mają sposoby monitorowania obszaru, więc nikt nie zostanie skrzywdzony. Właśnie to mówiliście mi ty, Zane i Cherry. Cholera sama widziałam. Kamery ochrony są wszędzie i jest bezpieczniej niż na którejś z moich randek, więc co u licha mogło pójść nie tak? – Nie mogliśmy tego przewidzieć – powiedział. – Po prostu przejdź do końca tej historii, ta gra wstępna zaczyna być nudna. Zapadła cisza na dłużej niż powinna, słychać było tylko zbyt głośną muzykę.

7

– Gregory jesteś tam jeszcze? – Gregory jest niedysponowany. – Powiedział męski głos. – Kto mówi? – Jestem Marco jeśli ci to pomoże, chociaż wątpię – Jego głos był z amerykańskim akcentem, ale miał lekko nietypowe brzmienie. – Nowy w mieście? – zapytałam – Coś tak jakby. – powiedział. – Serdecznie witamy. Zdecydowanie powinieneś wejść na wzgórze, jest z niego bardzo piękny widok. Ale co twój przyjazd ma wspólnego ze mną i moimi podopiecznymi. – Z początku nie wiedzieliśmy, że to zwierze należy do ciebie. Nie był tym na którego polowaliśmy, ale skoro już go złapaliśmy myślę, że zostawimy go dla siebie. – Nie możecie go zatrzymać. – Powiedziałam. – Więc przyjedź tu i weź go sobie, jeśli dasz radę. – Powiedzenie groźby tak dziwnie spokojnym głosem skuteczne mnie przeraziło. Tam nie było żadnego gniewu, nic osobistego. Tylko biznes. A ja nie miałam zielonego pojęcia o co chodzi. – Oddaj słuchawkę Gregoremu. – Nie sądzę. Świetnie się bawi z moimi przyjaciółmi. – Skąd mam wiedzieć, że wciąż żyje? – Mój głos był równie beznamiętny, jak jego. Jeszcze nic nie czułam, to było zbyt zaskakujące, nieoczekiwane. Czułam się jak w środku jakiegoś filmu. – Żaden z nich nie jest jeszcze martwy. – powiedział mężczyzna. – Skąd mam to wiedzieć? Na chwilę zapadła cisza, po czym zapytał. – Z jakimi ludźmi masz do czynienia, że pierwszą rzeczą o którą pytasz jest, czy ich nie zabiliśmy? – To był dla mnie ciężki rok. A teraz daj mi Gregorego do słuchawki, ponieważ dopóki nie jestem pewna, że oni wciąż żyją, negocjacje stoją w martwym punkcie. – Skąd wiesz, że prowadzimy negocjacje? – Zapytał Marco. – To chyba intuicja. – Jesteś bezpośrednia.

8

– Nie masz pojęcia jak bezpośrednia potrafię być Marco. Daj mi Gregorego. Muzyka wypełniła ciszę, ale oprócz niej nie było słychać żadnych innych dźwięków. – Gregory, Gregory jesteś tam? Jest tam ktokolwiek? – Cholera pomyślałam. – Obawiam się, że twój kotek nie chce dla nas krzyczeć. Nie pozwala mu na to jego duma, tak myślę. – Przyłóż słuchawkę do jego ucha i pozwól mi z nim porozmawiać. – Jak sobie życzysz. Więcej głośnej muzyki. Mówiłam tak jakbym była pewna, że Gregory słucha. – Gregory, muszę wiedzieć czy żyjesz. Czy Nathaniel i cała reszta żyją. Mów do mnie Gregory. Jego głos brzmiał jakby mówił z wielkim trudem przez zaciśnięte zęby. – Taaak. – Co tak, wszyscy żyją? – Taak. – Co oni ci zrobili? Usłyszałam wrzask w telefonie, który podniósł mi włoski na karku i wywołał gęsią skórkę na ramionach. Nagle dźwięk się urwał. – Gregory, Gregory! Zaczęłam wołać próbując przekrzyczeć muzykę, ale nikt nie odpowiadał. W końcu Marco wrócił na linię. – Wszyscy wciąż żyją. Jeden z nich na którego wołają Nathaniel to bardzo ładny, młody mężczyzna, ze swoimi długimi kasztanowymi włosami i tak wyjątkowymi fiołkowymi oczami. Taki śliczny, szkoda by było psuć takie piękno. Oczywiście ten drugi też jest przystojny, blondyn z niebieskimi oczami. Ktoś powiedział mi, że obaj pracują jako striptizerzy. Czy to prawda? Już nie byłam zdrętwiała ze strachu, byłam przerażona i wściekła. I nadal nie miałam pojęcia, co tu się dzieje. Mój głos zabrzmiał prawie że spokojnie. – Tak, to prawda. Jesteś nowy w mieście, więc mnie nie znasz. Jednak, wierz mi nie chcesz poznać. – Może i nie, ale mój alfa chce. Ach, polityka zmiennokształtnych. Nienawidzę polityki zmiennokształtnych.

9

– Dlaczego? Lampartołaki nie stanowią dla nikogo zagrożenia. – My nie musimy znać powodów, robimy co nam każą nawet jeśli przyjdzie nam przy tym umrzeć. Porywacz poeta, jak orzeźwiające. – Czego chcesz, Marco? – Mój alfa chce byś tu przybyła i uratowała swoje koty, jeśli potrafisz. – W którym klubie jesteście? – Narcyz w Okowach. – Powiedział i rozłączył się.

Rozdział 2 – Kurwa! – Co się stało? – Zapytała Ronie. Prawie o niej zapomniałam. Ona nie należała do tej części mojego życia, lecz teraz tu była. Opierała się o meble kuchenne, przyglądając się mojej twarzy i wyglądała na zmartwioną. – Ja się tym zajmę. Ronnie chwyciła mnie za ramię. – Mówiłaś mi, że chcesz odzyskać swoich przyjaciół, że nie będziesz nas więcej od siebie odpychać. Naprawdę tak myślisz, czy była to tylko czcza gadanina? Wzięłam głęboki oddech i wypuściłam powietrze. A potem powiedziałam jej wszystko co usłyszałam przez telefon. – Naprawdę nie masz pojęcia o co może chodzić? – Zapytała. – Nie, nie mam. – To dziwne. Zwykle takie rzeczy narastają powoli, nie spadają jak grom z jasnego nieba. Pokiwałam głową. – Wiem. – Czy twój telefon zapamiętuje numer, który do ciebie dzwoni. – Co nam to da? – Pozwoli ci sprawdzić czy naprawdę są w tym klubie, czy to tylko pułapka na ciebie. – Więc nie jesteś tylko ładną buzią? Ronnie uśmiechnęła się. 10

– Jestem z wykształcenia detektywem. Znam się na takich rzeczach. – Chociaż bardzo się starała, uśmiech nie dotarł do jej oczu. Wykręciłam numer, wydawało się że telefon dzwoni wiecznie, aż wreszcie usłyszałam jakiś obcy męski głos. – Tak? – Czy to klub Narcissus in Chains? – Tak, kto mówi? – Muszę porozmawiać z Gregorym. – Nie znam żadnego Gregorego. – Kto mówi? – Zapytałam – To automat telefoniczny. Po prostu go odebrałem. – Powiedział i się rozłączył. Wygląda na to, że tej nocy mam do tego szczęście. – To był zwykły automat telefoniczny w klubie. – Cóż, przynajmniej wiesz, gdzie są. – Wiesz gdzie jest ten klub? Ronnie potrząsnęła przecząco głową. – Nie jest w moim typie. – Moim też nie. W rzeczywistości jedyni klubowicze, których znałam osobiście, byli w środku i czekali na uratowanie. Kto jeszcze może wiedzieć gdzie jest ten klub i orientować się jaką ma reputację? Nie mogłam ufać zapewnieniom lampartołaków, że to bezpieczne miejsce. Widocznie byli w błędzie. Tylko jedno imię przychodziło mi do głowy. Tylko jedna osoba którą znam mogła wiedzieć gdzie znajduje się klub Narcissus in Chains i jakie będę miała kłopoty kiedy już wejdę do środka. Jean-Claude. Ponieważ miałam do czynienia z polityką zmiennokształtnych, pewien sens może mieć zadzwonienie do Richarda, z nim będącym wilkołakiem i całą tą resztą. Ale zmiennokształtni wyznawali zasadę, by każdy trzymał się swojego klanu. Jeden rodzaj zwierząt rzadko przekraczał granice by pomóc innemu. Frustrujące, ale prawdziwe. Wyjątkiem był traktat między wilkołakami, a szczurołakami, lecz wszyscy inni byli pozostawieni samym sobie kłóciliby się i wykrwawiali między sobą. Och, oczywiście jeśli jakieś małe grupy wymykały się z pod kontroli i przyciągały zbyt dużo uwagi policji, wilki i szczury dyscyplinowały ich, jednak nie zdarzało się to zbyt często, nikt nie chciałby wtrącać się w ich prywatne sprawy. To był jeden z powodów dla których wciąż byłam niańką lampartołaków.

11

Ponadto, Richard nie wiedział więcej niż ja o kulturze dominacji i uległości, może nawet wiedział mniej. Jeśli chcesz dowiedzieć się czegoś o różnych seksualnych upodobaniach, zdecydowanie właściwą osobą jest Jean-Claude. Sam może nie bierze w nich udziału, ale świetnie orientuje się kto, z kim, gdzie i w jaki sposób. Albo przynajmniej taką mam nadzieję. Gdyby w grę wchodziło tylko moje życie prawdopodobnie nie zadzwoniłabym do żadnego z moich chłopców, ale jeśli ja zginę, wówczas nie zostanie nikt, kto uratowałby Nathaniela i resztę. A to jest nie do zaakceptowania. Ronnie stukała swoimi wysokimi obcasami. – Nie zabrałam swojej broni, ale jestem pewna, że masz jakąś wolną. Pokręciłam głową – Nie, nie idziesz. Gniew w jej oczach sprawił, że nabrały koloru chmur burzowych. – Do diabła, a właśnie że pójdę. – Ronnie tam będą zmiennokształtni, a ty jesteś tylko człowiekiem. – Tak jak i ty. – Przez wampirze znaki Jean-Claude'a jestem kimś więcej. Ja mogę przyjąć obrażenia, które ciebie by zabiły. – Nie możesz tam iść sama. – Powiedziała. Skrzyżowała ręce na piersi, a jej twarz wyrażała jednocześnie złość i upór. – Wcale nie planuję iść sama. – To dla tego, że nie jestem zabójcą, prawda? – Zabijanie nie jest dla ciebie łatwe Ronnie, to nie wstyd, ale nie mogę cię zabrać do bandy zmiennokształtnych, nie wiedząc czy będziesz potrafiła strzelać, by zabić gdy zajdzie taka potrzeba. Chwyciłam ją za ramiona. Ale pozostała sztywna i zła pod moim dotykiem. – Gdybym cię straciła, to zabiłoby jakąś część mnie, Ronnie. A gdybyś umarła z mojego powodu jeszcze większa część mnie by ucierpiała. Z tymi ludźmi nie możesz się zawahać, nie możesz traktować ich jakby byli zwykłymi ludźmi. Jeśli tak zrobisz, umrzesz. – Dzwoń na policję. Odeszłam kawałek od niej. – Nie. – Cholera Anita, cholera jasna.

12

– Ronnie, istnieją zasady i jedna z nich mówi, że nie mieszasz policji do spraw stada. Głównym powodem tej zasady było to, że policja patrzyła krzywym okiem się na walki o dominację, które kończyły się ziemią uściełaną trupami, jednak nie uważałam za konieczne informowanie o tym mojej przyjaciółki. – To głupia zasada. – Możliwe, ale to niczego nie zmienia, zmiennokształtni właśnie tak rozwiązują swoje problemy, nieważne jak to jest bezsensowne. Ronnie usiadła przy małym, dwuosobowym stoliku śniadaniowym umieszczonym na odrobinę wyższym podeście. – Więc, kto będzie ci towarzyszył? Richard? Dla niego zabijanie nie jest wcale łatwiejsze niż dla mnie. Była to tylko połowa prawdy, ale nie wyjaśniałam jej tego. – Nie. Potrzebuję za moimi plecami kogoś, kto zrobi co trzeba bez zmrużenia oka. Jej oczy stały się bardzo, bardzo ciemne z gniewu. – Jean-Claude. Powiedziała to w taki sposób, że jego imię zabrzmiało jak przekleństwo. Skinęłam głową. – Jesteś pewna, że nie zaplanował tego by przywrócić cię do jego życia, przepraszam bardzo śmierci? – On zna mnie zbyt dobrze, by wykorzystywać moich ludzi. Wie co bym mu zrobiła, gdyby ich skrzywdził. Zakłopotanie wymieszało się z gniewem łagodząc wyraz jej oczu i twarzy. – Nienawidzę go, ale wiem, że ty go kochasz. Czy naprawdę potrafiłabyś go zabić? Mogłabyś przystawić mu lufę do głowy i pociągnąć z spust? Popatrzyłam na nią i wiedziałam bez lustra, że moje oczy stają się całkiem puste i zimne. Trudno jest nadać brązowym oczom tak zimną barwę, ale ostatnio wiele nad tym pracowałam. Zobaczyłam coś bardzo podobnego do strachu w jej oczach. Nie wiem, czy bała się o mnie, czy mnie. Wolałabym to pierwsze od tego drugiego. – Mogłabyś to zrobić. Jezu, Anita. Znasz Jean-Claude'a dłużej niż ja Louiego. Ja bym nigdy nie mogła skrzywdzić Louiego, bez względu na to, co by zrobił. Wzruszyłam ramionami. – Myślę, że to mogło by mnie zniszczyć. Z pewnością nie żyłabym długo i szczęśliwie. Jeśli w ogóle bym to przeżyła. Najprawdopodobniej wampirze znaki spowodowałyby, że umarłabym razem z nim. 13

– Kolejny dobry powód by go nie zabijać. – Jeżeli to on był winny krzykowi Gregorego do telefonu, to będzie potrzebował lepszej motywacji do oddychania niż miłość, pożądanie, czy nawet moja możliwa śmierć. – Nie rozumiem tego Anita. Nie rozumiem tego wszystkiego. – Wiem. – Powiedziałam i pomyślałam sobie, że to jeden z powodów dlaczego nie potrafimy dostrzec w sobie tych samych osób jakimi byłyśmy kiedyś. Byłam już zmęczona wyjaśnianiem jej siebie, zmiany jaka we mnie zaszła i ciągłego usprawiedliwiania się. Jesteś moją przyjaciółką, najlepszą pomyślałam, jednak nie rozumiem cię, już nie. – Ronnie, nie mogę walczyć ramię w ramie ze zmiennokształtnymi i wampirami. Przegram w uczciwej walce. Jedynym sposobem by wygrać, ocalić moje lampartołaki, jest sprawić by inni się mnie bali. Bym była dla nich zagrożeniem. Jestem tak dobra, jak duże stanowię zagrożenie. – Więc pójdziesz tam i ich pozabijasz. – Wcale tak nie powiedziałam. – Ale tak zrobisz. – Postaram się tego uniknąć. Ronnie podciągnęła kolana pod brodę i objęła je ramionami. W jej rajstopach poszło oczko i by nie pruło się dalej nałożyła cieniutką warstewkę lakieru do paznokci. Zawsze trzyma w torebce małą buteleczkę na takie niespodziewane sytuacje. Ja miałam broń i nawet nie wzięłam torebki. – Jeśli cię aresztują, zadzwoń zapłacę kaucje. Pokręciłam głową. – Jeśli zostanę złapana miejscu publicznym za zabicie trzech lub więcej ludzi nie będzie mowy o żadnej kaucji. Prawdopodobnie policja nie skończy przesłuchiwać mnie przed świtem. – Jak możesz mówić o tym tak spokojnie Zaczęłam przypominać sobie dlaczego Ronnie i ja zaczęłyśmy się od siebie oddalać. Prawie identyczną rozmowę przeprowadziłam z Richardem, kiedy do miasta przybył zabójca by mnie uśmiercić. Dałam mu tą samą odpowiedź. – Histeria w niczym nie pomoże Ronnie. – Ale ty w ogóle nie jesteś wściekła. – Och, ja jestem zła Potrząsnęła głową. 14

– Nie, mam na myśli, że nie jesteś oburzona tym co się dzieje. Nie wyglądasz na zaskoczoną, nie jak... – Wzruszyła ramionami. – Nie jak powinnaś być. – Masz na myśli, że nie tak jak ty byś była. – Pomogłam jej. – Nie mam czasu na debaty filozofii moralnej. – Podniosłam słuchawkę. – Dzwonię do Jean-Claude'a. – Nadal będę cię nakłaniała do pozbycia się wampira i poślubienia Richarda, ale być może jest jeszcze jeden powód dlaczego nie możesz go zostawić. Wykręciłam numer Cyrku Potępieńców z pamięci, pozwalając mówić Ronnie do moich pleców. – Może nie jesteś skłonna zrezygnować z kochanka, który jest zimniejszy od ciebie. Telefon dzwonił. – W sypialni dla gości jest czysta pościel. Przepraszam, że nie będzie dzisiaj nocnych, babskich pogaduszek. Cały czas stałam do niej tyłem. Słyszałam jak stoi miętosząc w palcach skraj spódnicy i kiedy wychodzi z pokoju. Ciągle stałam tyłem do pokoju chociaż wiedziałam, że już wyszła. Dla żadnej z nas nie byłoby dobrze, gdyby zobaczyła mnie płaczącą.

Rozdział 3 – Jean-Claude’a nie ma w Cyrku Potępieńców. Właściciel głosu w Cyrku, po drugiej stronie telefonu, nie poznawał mnie i nie uwierzył, że jestem Anita Blake, od czasu do czasu ukochana Jean-Claude’a. Zmuszona więc byłam do dzwonienia do jego pozostałych firm. Próbowałam w Grzesznych Rozkoszach, jego klubie ze striptizem, ale tam też go nie było. Próbowałam również w Dance Macabre, jego najnowszym przedsięwzięciu. Zaczęłam się jednak zastanawiać, czy Jean-Claude po prostu nie powiedział wszystkim by, kiedy zadzwonię, mówili, że go nie ma. Ta myśl nie dawała mi spokoju. Martwiłam się, że po tak długim czasie Richard powie mi w końcu bym poszła do diabła, bo ma już dość mojego niezdecydowania. Nigdy jednak nie przyszło mi na myśl, że Jean-Claude może przestać czekać na mnie. Skoro byłam tak pewna swoich uczuć do niego, dlaczego mój żołądek aż tak mocno się zaciskał, wraz z rosnącym we mnie poczuciem straty? To uczucie nie ma nic wspólnego z lampartołakami i ich problemami. To wszystko było związane ze mną i faktem, że nagle to straciłam. Jednak okazało się, że Jean-Claude był w Dance Macabre i odebrał mój telefon. Żołądek przestał mi się zaciskać i zaczęłam normalnie oddychać. Musiałam jednak utrzymać moje metafizyczne bariery na miejscu.

15

Nienawidzę metafizyki. Biologia nadnaturalna nadal jest biologią. Metafizyka jest magią, a ja wciąż nie czuję się z nią komfortowo. Przez sześć miesięcy, gdy nie pracowałam, medytowałam, studiowałam z Marianne, uczyłam się magicznych rytuałów. Mogłam więc kontrolować dane mi przez Boga zdolności. A także blokować znaki łączące mnie z Richardem i Jean-Claudem. Aura jest jak twoja osobista ochrona, twoja indywidualna energia. Kiedy jesteś zdrowy zabezpiecza cię, jak skóra. Ale jak masz w niej dziury, do środka może się dostać infekcja. Moja aura ma dwie wyrwy – po jednej dla każdego z moich mężczyzn. Podejrzewam, że oni też mają takie dziury. Co nam wszystkim zagraża. Ja blokowałam moje dziury. Kilka tygodni temu sprzeciwiłam się pewnej paskudnej istocie, niedoszłemu bogu. Całkiem nowej kategorii, nawet jak dla mnie. Było to tak silne, że pozrywało wszystkie moje bariery, niwecząc całą moją staranną pracę i pozostawiając mnie, jak otwartą ranę. Tylko interwencja miejscowej wiedźmy uratowała mnie od pochłonięcia przez aurę. Nie miałam kolejnych sześciu miesięcy na utrzymywanie celibatu, medytację i ćwiczenie mojej cierpliwości. Wyrwy jednak wciąż pozostawały, a jedynym sposobem, by je wypełnić, było połączenie się z Jean-Claudem i Richardem. Tak przynajmniej powiedziała Marianne, a ja ufam jej tak, jak nikomu innemu. Przez telefon głos Jean-Claude’a uderzył we mnie, jak aksamitny policzek. Mój oddech uwiązł w gardle i nie mogłam nic zrobić. Czułam tylko przepływ jego głosu. Jego obecność. Jak coś żywego, omywającego skórę. Głos Jean-Claude’a zawsze był jego mocną stroną. Ale to było absurdalne. Działał poprzez telefon. Jak więc mogłabym spotkać się z nim osobiście i utrzymać moje bariery, nie mówiąc już o spokoju? – Wiem, że tam jesteś, ma petite. Zadzwoniłaś tylko po to, by usłyszeć mój głos? Było to bliższe prawdy, niż chciałam się przyznać. – Nie, nie. – Powiedziałam. Jednak wciąż nie mogłam zebrać myśli. Jego siła przytłaczała mnie. Wcześniej radziłam sobie z nią trochę lepiej. Częściej miałam okazję trenować opieranie się mu. Lecz przez ostatnie sześć miesięcy odzwyczaiłam się. Kiedy wciąż nic nie mówiłam, odezwał się ponownie, – Ma petite, czemu zawdzięczam ten zaszczyt? Dlaczego raczyłaś do mnie zadzwonić? Jego głos był łagodny, ale brzmiał w nim również cień czegoś innego. Być może wyrzutu. Zebrałam się w sobie próbując zabrzmieć jak inteligentny człowiek, a jest to jedna z tych rzeczy, która nie zawsze mi wychodzi. – Minęło sześć miesięcy... – Jestem tego świadom, ma petite. Znowu był protekcjonalny. Jak ja tego nienawidziłam. Za każdym razem, gdy się tak zachowywał, trochę się wkurzałam. Gniew zwykle pomaga mi oczyścić głowę. Przynajmniej troszkę. – Jeśli nie przestaniesz przeszkadzać, nie powiem ci, dlaczego dzwonię. 16

– Moje serce drży w oczekiwaniu. Chciałam się rozłączyć. Potrafił być takim dupkiem. Ale część mnie zgadzała się, że zasługuję na takie traktowanie. Nie pomagało mi to jednak, a jeszcze bardziej złościło. Zawsze się wkurzam, gdy myślę, że jestem w błędzie. Byłam tchórzem od miesięcy i nadal nim jestem. Bałam się być blisko niego. Bałam się tego, co mogłabym zrobić. Cholera Anita. Weź się w garść. – Sarkazm to moja działka. – A co jest moją specjalnością? – Mam zamiar poprosić cię o przysługę. – Naprawdę? – Powiedział to tak, jakby nie mógł w to uwierzyć. – Jean-Claude proszę, naprawdę proszę o pomoc, a nie robię tego często. – To rzeczywiście prawda. Więc cóż takiego ode mnie chcesz, ma petite. Wiesz, że o cokolwiek poprosisz, będzie twoje. Nieważne jak zły będę na ciebie. Nie skomentowałam tego, bo nie wiedziałam, co miałabym powiedzieć. – Znasz klub o nazwie Narcissus in Chains? Milczał przez sekundę lub dwie. Oui. – Możesz wyjaśnić mi, gdzie to jest i spotkać się tam ze mną? – Czy wiesz jakiego rodzaju jest to klub? – Tak. – Jesteś pewna? – To klub bondage, wiem. – O ile nie zmieniłaś się zbytnio w ciągu ostatnich sześciu miesięcy, ma petite, to nie jest on zgodny z twoimi upodobaniami. – Nie moimi, nie. – Twoje lampartołaki znowu źle się zachowują? – Coś tak jakby. – Powiedziałam i streściłam całą historię. – Nie znam tego Marco. – Nie sądziłam, że będziesz.

17

– Ale myślałaś, że będę wiedział gdzie jest ten klub? – Miałam nadzieję. – Spotkam się tam z tobą i z paroma moimi ludźmi. Chyba, że pozwolisz jedynie mi przybyć ci na ratunek? Teraz brzmiał tak, jakby się świetnie bawił. Było to lepsze, niż gdyby był zły. Tak myślę. – Przyprowadź kogo trzeba. – Ufasz mojej ocenie? – W tym przypadku, tak. – Ale nie we wszystkim? – Zapytał cicho. – Ja nikomu nie ufam we wszystkim, Jean-Claude. Westchnął. – Taka młoda, a taka... znużona. – Jestem cyniczna, nie znużona. – A jaka jest różnica, ma petite? – To ty jesteś znużony. Zaczął się śmiać. Ten dźwięk pieścił mnie, jak dotknięcie niewidzialnej ręki. To sprawiło, że pewne nisko położone części mojego ciała zacisnęły się. – Ach. – Powiedział. – To wiele wyjaśnia. – Po prostu daj mi te wskazówki. Proszę. – Dodałam proszę tylko i wyłącznie po to, by móc szybciej uporać się z tą sprawą. –Nie sądzę, by oni zbytnio skrzywdzili lampartołaki. Klub jest prowadzony przez zmiennokształtnych i gdy wyczują zbyt wiele krwi, mogą wziąć sprawy w swoje ręce. Jest to jeden z powodów, dlaczego Narcissus in Chains jest z dala od ludzkich domów, na skraju terenów należących do zmiennokształtnych. Twoje lampartołaki miały rację. To zazwyczaj jest bardzo bezpieczne miejsce. – Cóż, Gregory nie krzyczał, ponieważ czuł się bezpiecznie. – Prawdopodobnie nie, ale znam właściciela. Narcissus byłby bardzo zły, gdyby ktoś był nadgorliwy w jego klubie. – Narcissus. Nie znałam jego imienia. Cóż, znam mitologię grecką, ale nie słyszałam o nim. 18

– Wcale tego nie oczekuję. On raczej rzadko opuszcza swój klub. Zadzwonię do niego, by popilnował twoich kotów. Nie będzie ich ratował, ale upewni się, że nie będą dalej krzywdzone. – Ufasz, że Narcissus to zrobi? – Oui. Jean-Claude miał swoje wady, ale na ogół, gdy komuś ufał, można było na nim polegać. – Dobrze i dziękuję ci. – Cała przyjemność po mojej stronie. – Zaczerpnął powietrza i zapytał cicho. – Czy zadzwoniłabyś, gdybyś nie potrzebowała mojej pomocy? Czy kiedykolwiek zadzwoniłabyś? Obawiałam się, że któryś z nich zada to pytanie. Ale w końcu musiałam odpowiedzieć. – Odpowiem na twoje pytanie najlepiej jak potrafię, ale mam przeczucie, że będzie to długa rozmowa. A ja muszę wiedzieć, czy moi ludzie są bezpieczni, zanim zaczniemy analizować naszą zależność. – Zależność? Właśnie to nas łączy? – Jego głos był bardzo suchy. – Jean-Claude. – Nie, nie, ma petite. Już dzwonię do Narcissususa by upewnić się, że twoim kotom nic nie będzie, ale zrobię to, jeśli obiecasz, że kiedy oddzwonię, dokończymy tę rozmowę. – Obiecuję. – Trzymam cię za słowo. – W porządku. – Bardzo dobrze, ma petite, do usłyszenia . – Powiedział i rozłączył się. Odłożyłam słuchawkę i stałam. Czy to będzie bardzo tchórzliwe, jeśli zadzwonię do kogoś innego, kogokolwiek, by linia była zajęta i byśmy nie mogli przeprowadzić naszej małej rozmowy? Tak. Bardzo tchórzliwe. Ale kuszące. Nienawidzę rozmawiać o moim życiu prywatnym, zwłaszcza z osobami ściśle z nim związanymi. Miałam dokładnie tyle czasu, co na zmienienie spódniczki, gdy zadzwonił telefon. Podskoczyłam i poczułam serce w gardle. Naprawdę obawiałam się tej rozmowy. – Halo. – Powiedziałam. – Narcissus upewni się, że twoje koty są bezpieczne. A teraz, na czym to skończyliśmy? – Milczał przez jedno uderzenie serca. – Ach tak, czy kiedykolwiek zadzwoniłabyś, gdyby nie była potrzebna ci moja pomoc? 19

– Kobieta, z którą się uczyłam... – Marianne. – Powiedział. – Tak, Marianne. W każdym razie powiedziała, że nie można blokować wyrw w aurze. Jedynym sposobem na ich załatanie jest użycie tych samych środków, które je otworzyły. Po drugiej stronie telefonu zapadła cisza i trwała tak długo, że zapytałam, – JeanClaude, jesteś tam jeszcze? – Jestem. – Nie brzmisz zbyt radośnie. – Czy wiesz o czym mówisz Anito? – Zawsze kiedy używał mojego prawdziwego imienia to był zły znak. – Tak sądzę. – Chcę, by to było jasne między nami, ma petite. Nie chcę byś później przybiegała do mnie z płaczem, bo nie zrozumiałaś, jak mocno cię to z nami zwiąże. Jeśli pozwolisz Richardowi i mnie naprawdę nałożyć znaki na twoje... ciało, będziemy dzielić się naszymi aurami. Naszą energią. Naszą magią. – My już to robimy, Jean-Claude. – Tylko po części. To zaledwie skutki uboczne znaków. Gdy będą nałożone wszystkie, pozwoli nam to dzielić się wiedzą. Jeśli to zrobisz, nie będzie możliwe cofnięcie tego bez wielkiej szkody dla nas wszystkich. Tym razem była moja kolej na westchnienie. – Jak wielu wampirzych rywali próbowało podważyć twój autorytet, kiedy ja medytowałam? – Kilku. – Rzekł ostrożnie. – Założę się, że więcej niż kilku, ponieważ wyczuli, że twoja obrona nie jest kompletna. Miałeś kłopoty w unieszkodliwieniu ich bez zabijania, nieprawdaż? – Powiedzmy, że cieszę się z powodu braku poważnych rywali w tym roku. – Przegrałbyś beze mnie i Richarda. Stracił pozycję. Sam nie mogłeś się ochraniać bez możliwości połączenia z nami. To działało, gdy byłam razem z tobą w mieście. Dotykanie, po prostu bycie ze sobą, łączyło nasze moce potęgując je. I rozwiązywało problem. – Oui. – Powiedział cicho. – Nie wiedziałam Jean-Claude. Nie jestem pewna, czy to zrobiłoby jakąś różnicę, ale nie wiedziałam. Boże. Richard musiał być zdesperowany. On nie potrafi zabijać tak jak my. Jedynie jego blef powstrzymuje wilkołaki przed rozerwaniem się na strzępy, mając dwie ziejące dziury w jego najintymniejszej obronie... – pozwoliłam swojemu głosowi oddalać się, 20

ale wciąż pamiętam chłodne przerażenie, które poczułam, gdy zdałam sobie sprawę, jak bardzo nas wszystkich narażałam. – Richard ma trudności, ma petite. Ale każdy z nas ma tylko jedną szczelinę w naszej zbroi. Tą jedną, którą tylko ty możesz uleczyć. Zaczął łączyć swe siły ze mną. Tak jak powiedziałaś, jego blef jest dla niego bardzo ważny. – Ja nie wiedziałam i przepraszam za to. Wszystko o czym myślałam to to, jak jestem przerażona byciem tłamszoną przez was dwóch. Marianne powiedziała mi prawdę, gdy uznała, że jestem gotowa ją usłyszeć. – Nadal obawiasz się nas, ma petite? – Gdy pytał, jego głos był ostrożny, jak gdyby niósł przepełnioną filiżankę bardzo gorącego płynu w górę długich i wąskich schodów. Potrząsnęłam głową, ale zrozumiałam, że mnie nie widzi i powiedziałam, – Nie jestem odważna. Jestem bardzo przerażona. Przerażona, że jeśli to zrobię nie będzie odwrotu. Być może oszukuję się w sprawie wyboru. Decyzja została podjęta już dawno temu. Ale jakkolwiek rozwiążemy naszą sytuację, nie mogę pozwolić nam wszystkim chodzić z ziejącymi metafizycznymi ranami. Zbyt wiele osób może wyczuć tą słabość i wykorzystać ją. – Jak stwór, którego spotkałaś w Nowym Meksyku. – Powiedział głosem tak ostrożnym, jakiego jeszcze nigdy u niego nie słyszałam. – Tak. – Powiedziałam. – To znaczy, że tej nocy zgodzisz się na nałożenie przez nas ostatniego znaku, by zamknąć jak to barwnie ujęłaś, rany. – Jeśli to nie zagraża moim lampartom, to tak. Musimy to zrobić tak szybko, jak to tylko możliwe. Nienawidzę podejmować tak ważnych decyzji, ale jeśli jedno z nas ma zginąć, bo nie mogliśmy uszczelnić naszych dziur, trzeba się przemóc i zrobić to, co konieczne. Usłyszałam westchnienie, jakby jakieś wielkie napięcie opuściło go. – Nawet nie wiesz, jak długo czekałem, abyś zrozumiała to wszystko. – Mogłeś mi powiedzieć. – Nie uwierzyłabyś mi. Myślałabyś, że to kolejna sztuczka mająca bardziej związać cię ze mną. – Masz rację. Nie uwierzyłabym ci. – Czy Richard też się z nami spotka w klubie? Milczałam przez jedno uderzenie serca. – Nie, nie będę do niego dzwonić. – Dlaczego nie? To łatwiejsze zadanie dla zmiennokształtnego niż wampira. 21

– Przecież wiesz czemu. – Boisz się, że byłby zbyt delikatny, by zrobić to, co konieczne dla ratowania twoich lampartów. – Tak. – Możliwe. – Nie będziesz mnie zachęcał abym do niego zadzwoniła? – Dlaczego miałbym chcieć zaprosić swojego głównego rywala na nasz wspólny, mały wypad? To byłoby głupie. Mam wiele wad, ale głupota nie jest jedną z nich. To prawda. – Dobrze, daj mi wskazówki i spotkam się z tobą i twoimi ludźmi przed klubem. – Po pierwsze, ma petite, co masz na sobie? – Słucham? – Odzież, ma petite, jakie masz na sobie ubranie? – Czy to żart? Ponieważ nie mam czasu... – Nie pytam bez przyczyny, ma petite. Im szybciej odpowiesz, tym szybciej wyjdziemy. Chciałam się kłócić, ale jeśli Jean-Claude powiedział, że ma powód, tak prawdopodobnie jest. Więc powiedziałam mu jak jestem ubrana. – Zaskakujesz mnie, ma petite. Przy odrobinie wysiłku powinno wyjść całkiem dobrze. – Jakiego wysiłku? – Sugeruję, byś dodała inne buty do swojego stroju. Para, którą dla ciebie kupiłem, będzie świetnie pasować. – Nie będę nigdzie nosić dwunasto–centymetrowych szpilek, Jean-Claude. Skręcę kostkę. – Planowałem byś te buty nosiła tyko dla mnie, ma petite. A teraz myślałem o innych butach z mniejszymi obcasami, które kupiłem, gdy byłaś tak zła z powodu tamtych. – Och, a dlaczego mam zmieniać buty? – Ponieważ jesteś delikatnym kwiatem, a masz oczy policjantki. Zatem lepiej by było, gdybyś nosiła skórzane buty, a nie pantofle na wysokim obcasie. Byłoby lepiej, gdybyś

22

pamiętała, że chcesz się dostać do klubu tak szybko, jak to tylko możliwe. Nikt ci nie pomoże odnaleźć lamparty, jeśli będziesz wyglądać jak osoba z zewnątrz. Zwłaszcza policjantka. – Nikt nigdy nie brał mnie za glinę. – Nie, ale zaczną cię uważać za coś, co pachnie bronią i śmiercią. Wyglądaj dziś nieszkodliwie, ma petite, aż nadejdzie czas, by być niebezpieczną. – Myślałam, że ten Narcissus to twój przyjaciel i wprowadzi nas do środka. – On nie jest moim przyjacielem i mówiłem ci, że klub jest na neutralnym terenie. Narcissus będzie pilnował, żeby twoje koty nie zostały poważnie ranne. Ale to wszystko. On nie pozwoli byś wpadła do jego świata, jak przysłowiowy słoń do składu porcelany. Nie pozwoli również na to, byśmy przyprowadzili ze sobą małą armię. On jest liderem hienołaków i tylko jego armia może wejść do środka. Wewnątrz nie ma Ulfrika lub Mistrza Miasta. Masz tylko swoją dominację i swoje ciało jako wsparcie. – Będę miała broń. – Powiedziałam. – Ale nie będzie ci wolno zabrać broni do górnych pokoi. – Co? – Zaufaj mi, znajdę sposób. Nie podobało mi się to wszystko. – Dlaczego zawsze, gdy proszę cię o pomoc, to nigdy nie można po prostu wbiec i zacząć strzelać? – A dlaczego jest tak, ma petite, że jeśli mnie nie zaprosisz, zwykle musisz biec i strzelać do wszystkiego co się rusza? – Punkt dla ciebie. – Jakie masz priorytety na tę noc? – Zapytał. Dobrze wiedziałam co ma na myśli. – Chcę by lampartołaki były bezpieczne. – A co, jeśli są skrzywdzone? – Chcę zemsty. – Bardziej niż ich bezpieczeństwa? – Nie, bezpieczeństwo na pierwszym miejscu. Zemsta jest luksusem. – Dobrze. A jeśli jeden lub więcej nie żyje?

23

– Nie chcę by którekolwiek z nas poszło do więzienia, ale w końcu, jeśli nie dziś, to zabiję ich innej nocy. Słuchałam siebie i wiedziałam, co to oznacza. – Nie ma w tobie litości, ma petite. – Mówisz to tak, jakby to była zła rzecz. – Nie, to jedynie spostrzeżenie. Stałam tam trzymając słuchawkę i czekałam, aż wreszcie będę zszokowana tym, co mówię. Ale nie byłam. Powiedziałam, – Nie chcę nikogo zabijać, jeśli nie będę musiała. – To nie jest prawda, ma petite. – Dobra, jeśli oni zabiją moich ludzi, ja również ich zabiję. Jednak zdecydowałam w Nowym Meksyku, że nie chcę być socjopatką, więc staram się postępować tak, jakbym nią nie była. Więc postarajmy się dzisiaj, aby było jak najmniej ofiar śmiertelnych. Okej? – Jak sobie życzysz. – Powiedział, a potem dodał. – Czy naprawdę uważasz, ze możesz zmienić swoją naturę, tylko tego pragnąc. – Pytasz, czy mogę przestać być socjopatką, skoro już nią jestem? Nastała chwila ciszy. – Myślę, że to jest właściwe pytanie. – Nie wiem, Jean-Claude, ale jeśli nie zawrócę na czas, wkrótce nie będzie już żadnego odwrotu. – Słyszę strach w twoim głosie, ma petite. – Tak, rzeczywiście. – Czego się boisz? – Boję się, że oddając się tobie i Richardowi zatracę samą siebie. Obawiam się, że będę musiała nas zabić, bo za dużo się zastanawiam. Obawiam się, że już jestem socjopatką i nie ma od tego odwrotu. Ronnie powiedziała, że jednym z powodów, dla którego nie potrafię się ustatkować z Richardem, jest moja potrzeba posiadania chłopaka, który byłby zimniejszy ode mnie. – Przykro mi, ma petite. Nie byłam pewna za co przeprasza, ale przyjęłam przeprosiny i tak. – Mi też. Powiedz jak dojechać do klubu. Spotkamy się tam.

24

Podał mi wskazówki. Przeczytałam mu je jeszcze raz, by sprawdzić, czy się zgadzają. Potem rozłączyliśmy się. Żadne z nas się nie pożegnało. Kiedyś, dawniej zakończylibyśmy rozmowę bardziej uczuciowo, słowami: je t'aime. Kocham cię. Dawno, dawno temu.

Rozdział 4 Klub znajdował się nad rzeką po stronie Illinois, wraz z większością innych, podobnych klubów. Wampirom prowadzącym biznesy w St. Louis udało się ominąć prawo, by móc swobodnie rozwijać swoje interesy w mieście. Ale zmiennokształtni, by móc legalnie tworzyć swoje kluby, musieli przenieść się w okolice Illinois, omijając piekielne przepisy podziału przestrzennego. Niektóre problemy nie były spowodowane przepisami ani prawem. Zadziwiające ile trudności mogli znaleźć biurokraci, gdy nie chcieli klubu o wątpliwej reputacji w swoim pięknym mieście. Prawdopodobnie, gdyby wampiry nie przyciągały tak wielu turystów, znaleźliby również i na nich sposób. W końcu zaparkowałam samochód dwie przecznice od klubu. Oznaczało to, że musiałam przejść przez dzielnicę miasta, w której większość kobiet nie chce znaleźć się sama w ciemności. Oczywiście większość kobiet nie jest uzbrojona. Pistolet nie rozwiązuje wszystkich problemów, ale to dobry początek. Miałam także pochwy na noże wysoko wokół każdej łydki tak, że rękojeść wystawała z boku kolan. Mogłam więc szybko je wyciągnąć. Była duża szansa, że nabiłam sobie od nich siniaki na kolanach, ale bezpieczeństwo przede wszystkim. Oj, dobrze. Miałam także czarny pas w judo i robiłam postępy w Kenpo, czyli swego rodzaju karate, w którym potrzeba mniej siły, a więcej równowagi. Byłam przygotowana jak tylko się da, by przeżyć na obrzeżach wielkiego miasta. Oczywiście zwykle nie chodzę wyglądając jak przynęta. Moja spódnica była tak krótka, że nawet w butach, które sięgały mi do połowy uda, pozostawała między nimi 2,5 cm przerwa. W czasie jazdy miałam założoną kurtkę, ale zostawiłam ją w samochodzie, bo nie chciałam nosić jej wszędzie ze sobą przez całą noc. Byłam w wystarczająco wielu klubach by wiedzieć, że jakkolwiek wyglądają z zewnątrz, w środku i tak będzie gorąco. Więc gęsia skórka na moich nagich plecach i ramionach nie była ze strachu, ale z powodu zimnego, wilgotnego powietrza. Starałam się nie pocierać moich ramion, gdy szłam. I przynajmniej nie wyglądać na zmarzniętą i nieswoją. Buty miały pięciocentymetrowe obcasy, więc wygodnie się w nich chodziło. Ale nie były tak komfortowe, jak moje Nike. Ale jakie są? Jak na damskie buty nie takie złe. Był tylko jeden element ochrony, który bym dodała. Metafizyczne tarcze wstępują w różnych odmianach. Można chronić się używając niemal wszystkiego: metalu, skały, roślin, ognia, wody, wiatru, ziemi itp... Każdy ma inne tarcze, ponieważ to jest bardzo indywidualny wybór. Muszą działać na twój własny, specyficzny sposób myślenia. Mogą być dwie psychiczne tarcze wykorzystujące kamień, ale nie będą identyczne. Niektórzy ludzie po prostu wyobrażają sobie skałę, myślą o jej istocie i to wystarcza. Jeśli coś próbuje ich zaatakować są bezpieczni za myślą o kamieniu. Inna osoba może w wyobraźni zobaczyć ściany z kamienia, jak mur ogrodowy wokół starego domu. To zadziała w ten sam sposób. 25

Dla mnie tarcza musi być wieżą. Wszystkie tarcze są jak bańki, które otaczają cię całkowicie. Tak jak kręgi mocy. Zawsze potrafiłam to zrozumieć, kiedy wskrzeszałam zmarłych, ale osłony muszę zobaczyć we własnej głowie. Więc wyobrażałam sobie kamienną wieżę, całkowicie zamkniętą, bez okien, bez otworów, gładką i ciemną w środku. Tylko ja mogłam wpuszczać do środka lub wypuszczać na zewnątrz. Mówienie o tworzeniu barier zawsze sprawiało, że czułam się tak, jakbym była załamana psychicznie i ujawniała swoje urojenia. Ale to działało. Kiedy nie miałam tarczy zawsze coś chciało mnie skrzywdzić. Jedynie dwa tygodnie temu Marianne odkryła, że tak naprawdę wcale nie rozumiałam osłaniania się. Myślałam, że to tylko kwestia tego, jak potężna jest moja aura i jak mogę ją wzmocnić. Powiedziała, że jedynym powodem, dla którego byłam w stanie tak długo z tym trwać było to, że byłam tak potężna. Ale osłony wychodziły poza aurę, jak mur wokół zamku. Jako dodatkowa ochrona. Najlepszą obroną jest zdrowa aura. Mam nadzieję, że do końca nocy moja też taka będzie. Skręciłam za róg i znalazłam kolejkę ludzi, która ciągnęła się wzdłuż ulicy. Świetnie, właśnie tego potrzebowałam. I nie zatrzymując się na końcu kolejki, poszłam w stronę drzwi mając nadzieję, że wymyślę co powiedzieć ochroniarzom przy wejściu, kiedy już tam dotrę. Nie miałam czasu, by grzecznie czekać na swoją kolej. Byłam w połowie drogi, gdy jakaś postać przepchnęła się przez tłum wołając mnie po imieniu. Zajęło mi chwilę rozpoznanie Jasona. Po pierwsze ściął na krótko swoje dziecięce blond włosy i miał teraz fryzurę biznesmena. Po drugie, ubrany był w koszulkę zrobioną z srebrnej siateczki. Jego spodnie prawie całe zrobione były z tego samego. Jedynie pasek czystego srebra biegł przez jego krocze. Strój był tak efektowny, że zabrało mi moment uświadomienie sobie, że materiał był prześwitujący. To co na prawdę ujrzałam nie było srebrem, tylko skórą Jasona za skrzącym się materiałem. Stój, który tak mało pozostawiał wyobraźni, kończył się na wysokości łydek szarymi butami. Musiałam spojrzeć na jego twarz, ponieważ wciąż jeszcze potrząsałam głową nad jego ubiorem. Nie wyglądał na wygodny, ale oczywiście Jason rzadko skarżył się na swoje ubrania. Był jak mały wilkołak Jean-Claude’a do przebierania i jednocześnie jako przekąska na rano. Czasami ochroniarz, a czasami chłopiec na posyłki. Kogo innego Jean-Claude wysłałby na zewnątrz, w zimno, prawie nagiego? Bez włosów rozpraszających uwagę jego oczy wyglądały na jeszcze większe, bardziej niebieskie. Z krótkimi włosami uwydatniającymi kości policzkowe jego twarz wydawała się starsza. Zdałam sobie sprawę, że Jason jest niebezpiecznie blisko granicy między ładnym, a przystojnym. Kiedy się poznaliśmy miał dziewiętnaście lat. Z dwudziestoma dwoma wyglądał lepiej. Ale jego strój – nie można było zrobić nic innego, jak tylko się uśmiechnąć. On również się do mnie szczerzył. Myślę, że oboje byliśmy szczęśliwi widząc się nawzajem. Opuszczając Richarda i Jean-Claude’a opuściłam również ich ludzi. Jason był członkiem stada Richarda i wilkiem Jean-Claude’a. – Wyglądasz jak model z fotografii pornograficznych. Gdybyś miał normalne ubranie może mógłbyś nawet liczyć na przytulenie. – Powiedziałam. Jego uśmiech stał się jeszcze większy. 26

– Myślę, że jestem tak ubrany za karę. Jean-Claude kazał mi poczekać na ciebie i zabrać do środka. Mam już pieczątkę na ręce, więc możemy wejść do środka. – Nie jest trochę za zimno na takie ubrania? – A jak myślisz dlaczego stałem tak głęboko w tłumie? – Zaoferował mi rękę. – Czy mogę cię eskortować, moja pani? Wzięłam jego rękę lewą dłonią. Jason położył swoją wolną rękę na mojej. Jeśli to było najgorsze dokuczanie, jakie mnie czeka dzisiejszej nocy z jego strony, to znaczy, że trochę dojrzał. Srebrna tkanina była gorsza niż wyglądała. Gdy otarła się o moje ramię okazało się, że jest szorstka. Ponieważ Jason prowadził, miałam widok na jego tył. Tkanina, która okrywała jego krocze była z tyłu cienka jak stringi, nie pozostawiając nic tylko lekki poblask siateczki na jego pośladkach. Koszulka nie była połączona ze spodniami, więc kiedy się poruszał mogłam dostrzec biały pasek jego brzucha. W rzeczywistości była wystarczająco luźna abym, kiedy wziął mnie pod rękę i przesunął ją wystarczająco, mogła zobaczyć w jej dekolcie jego blade ramię. Muzyka uderzyła mnie w drzwiach. To było prawie jak mur, przez który musieliśmy się przedostać. Nie spodziewałam się, że Narcyz w Okowach będzie klubem tanecznym. Ale z wyjątkiem egzotycznego, przeważnie skórzanego ubioru jego gości, wyglądał jak wiele innych klubów. Miejsce było duże, słabo oświetlone, ciemne w rogach. Ze zbyt dużą liczbą ludzi upchniętych w zbyt małej przestrzeni, ruszających się gorączkowo do zbyt głośnej muzyki. Moja ręka zacisnęła się na ramieniu Jasona, bo prawdę mówiąc, czuję się trochę przytłoczona w takich miejscach. Przynajmniej przez pierwsze kilka minut. Potrzebuję przerwy między światem zewnętrznym i wewnętrznym. Chwili na głęboki oddech i dostosowanie się. Jednak kluby nigdy nie dają ci na to czasu. Bombardują twoje zmysły dźwiękiem i obrazem. Musisz sam to przetrwać. Mówiąc o obciążaniu zmysłów, Jean-Claude stał pod ścianą blisko parkietu. Jego długie, prawie do pasa, czarne włosy spadały w miękkich lokach na ramiona. Nie pamiętam, żeby jego włosy były tak długie. Głowę miał odwróconą w drugą stronę. Obserwował tancerzy. Nie mogłam więc zobaczyć jego twarzy, ale dało mi to czas, by spojrzeć na całą resztę. Był ubrany w czarną koszulę z winylu, która wyglądała tak, jakby wylała się na jego skórę. Lewe ramię zostawił odkryte. Zdałam sobie sprawę, że nigdy nie widziałam go ubranego w coś, co odsłania jego ramiona. Jego skóra wyglądała niewiarygodnie biało w porównaniu z czarnym, błyszczącym winylem. Niemal tak, jakby świecił jakimś wewnętrznym światłem. Wiedziałam, że tego nie zrobił, chociaż mógł. Jean-Claude nigdy by się nie zniżył do tego, aby w miejscu publicznym pokazać jaką ma moc. Jego spodnie były wykonane z tego samego lśniącego materiału, dzięki czemu jego nogi wyglądały tak, jakby zostały zanurzone w ciekłej, lakierowanej skórze. Winylowe buty sięgały kolan. Lśniły tak, jakby ktoś polerował je śliną do połysku. Wszystko na nim błyszczało. Ciemny blask jego ubrania i lśniąca biel jego skóry. Nagle odwrócił się, jakby poczuł mój wzrok na sobie. Zapierał mi dech w piersi nawet wtedy, gdy patrzyłam na jego twarz przez całą długość 27

pomieszczenia. Był piękny. Tym rozdzierającym serce pięknem, które było męskie, chociaż blisko granicy między tym co męskie, a tym co żeńskie. Nie do końca obojnacze, ale blisko. Jednak kiedy szedł w moim kierunku, jego ruch był całkowicie męski, pełen wdzięku, jak gdyby słyszał muzykę w głowie, do której spokojnie tańczył. Jego chód, ruch ramion, kobiety tak się nie poruszają. Jason poklepał mnie po ręce. Podskoczyłam patrząc na niego. Przysunął swoje usta do mojego ucha, by szepnąć, a raczej krzyknąć. – Oddychaj Anita, pamiętaj o oddychaniu, Zarumieniłam się, ponieważ Jean-Claude działał na mnie tak, jakbym miała czternaście lat, a on był całym moim życiem. Jason wzmocnił swój uścisk, jakby uważał, że mogę chcieć uciec. Nie był to zły pomysł. Obejrzałam się i zobaczyłam, że Jean-Claude jest bardzo blisko. Poczułam się tak, jakbym po raz pierwszy zobaczyła niebiesko–zielone wzburzone Morze Karaibskie. Jego piękno sprawia, że mam ochotę nad nim płakać. JeanClaude właśnie tak na mnie działa. To jak ofiarowanie oryginalnego da Vinci. Nie po to, by po prostu powiesić go na ścianie i podziwiać, ale by się nim otoczyć. Nie wyglądało to dobrze. Ale stałam tam ściskając rękę Jasona. Czując jak wali moje serce prawie zagłuszając muzykę. Bałam się, jednak nie jak człowiek w ciemnym zaułku, ale jak przed skokiem na bungee. Kiedy jestem w pobliżu Jean-Claude’a czuję jak moje dwa, różne instynkty spierają się ze sobą. Część mnie chce biec do niego, wspiąć na jego ciało i otulić się nim. Inna część woli krzyczeć w nocy i błagać, by nigdy nie przyszedł. Stał przede mną, ale nie poruszył się by mnie dotknąć. Przebyć ten ostatni odcinek. Wydawało się, że nie chciał mnie dotknąć, tak jak ja jego. Czy on się mnie boi? Czy też wyczuwa mój strach i boi się bardziej mnie przestraszyć? Staliśmy tam po prostu patrząc na siebie. Jego oczy wciąż były tak samo mroczne, ciemno-granatowe, z gęstym wachlarzem czarnych rzęs dookoła. Jason pocałował mnie w policzek, lekko, tak jak można całować swoją siostrę. Nadal mnie zaskakiwał. – Czuję się jak piąte koło u wozu. Wy dwoje razem za dobrze się bawicie. Odszedł, zostawiając mnie i Jean-Claude’a patrzących na siebie. Nie wiem, co byśmy do siebie powiedzieli, bo zanim się na coś zdecydowaliśmy, dołączyło do nas trzech mężczyzn. Najniższy z nich miał tylko 173cm i na bladej, trójkątnej twarzy nosił więcej makijażu ode mnie. Trzeba przyznać, że był dobrze zrobiony, ale nie starał się wyglądać jak kobieta. Jego czarne włosy ścięto bardzo krótko, choć można było powiedzieć, że gdyby były długie, to kręciłyby się. Jego strój wykonano z czarnej koronki. Miał długie rękawy i był spięty w pasie uwidaczniając szczupłą, ale umięśnioną klatkę piersiową. Spódnica rozlewała się dookoła niego prawie jak u Jane Cleaver Ish, a jego pończochy były czarne z delikatnym pajęczym wzorem. Miał sandały z odkrytymi palcami na wysokim obcasie. Paznokcie były pomalowane na czarno. Wyglądał... ślicznie. Pomimo tego można było wyczuć jego siłę. To wisiało wokół niego, jak zapach drogich perfum i wiedziałam, że jest alfą. Jean-Claude odezwał się pierwszy. – To jest Narcissus, właściciel tego lokalu.

28

Narcissus wyciągnął rękę. Przez moment zastanawiałam się czy mam nią potrząsnąć, czy może pocałować. Gdyby chciał uchodzić za kobietę wiedziałabym, że pocałunek byłby odpowiedni. Ale on nie chciał. Nie był transwestytą, tylko tak się ubrał. Podałam mu rękę. Uchwyt był mocny, ale niezbyt silny. Nie próbował przetestować mojej siły tak, jak niektórzy zmiennokształtni. Był chroniony, był Narcissusem. Stojący za nim dwaj mężczyźni wznosili się nad nami wszystkimi. Każdy miał dobrze ponad dwa metry. Jeden z nich miał szeroki, muskularny tors, który w większości był nagi przesłonięty jedynie skomplikowaną siecią czarnych, skórzanych pasków. Miał blond włosy krótkie po bokach i postawione na jeża na środku. Jego oczy były blade i nieprzyjemnie było na nie patrzeć. Drugi mężczyzna był szczuplejszy. Zbudowany bardziej jak koszykarz, niż jak sztangista. Ale ramiona, które były widoczne spod skórzanej kamizelki, były równie umięśnione. Jego skóra była niemal tak ciemna, jak jego ubranie. Obydwaj potrzebowali jeszcze paru tatuaży, by wyglądać jak zbiry spod ciemnej gwiazdy. Narcissus powiedział. – To jest Ulisses i Ajax. Ajax był blondynem, a Ulisses brunetem. – Mity greckie, ładna konwencja nazewnictwa. – Powiedziałam. Narcissus zamrugał i spojrzał na mnie swoimi wielkimi, ciemnymi oczami. Albo nie zorientował się, że żartowałam, albo go to nie obchodziło. Muzyka nagle ucichła. Niespodziewanie staliśmy w wielkiej ciszy. To było szokujące. Narcissus mówił tak, że tylko my mogliśmy go usłyszeć. Ludzie w pobliżu już nie. On wiedział, że muzyka ucichnie. – Znam twoją reputację, pani Blake. Muszę mieć ochronę. Spojrzałam na Jean-Claude’a – Ja mu nie powiedziałem. – Pani Blake, czuję zapach pistoletów nawet przez... – Pociągnął nosem powietrze, z głową przechyloną tylko troszeczkę do tylu. – twoje perfumy Oscar de la Renta. – Zmieniłam olej do czyszczenia na taki z mniejszą ilością zapachu. – Powiedziałam. – To nie olej. Pistolet jest nowy, czuję... metal tak jak czujesz zapach nowego samochodu. Och. – Czy Jean-Claude wyjaśnił z tobą sytuację? Narcissus skinął głową. – Tak, ale my nie mieszamy się w walkę o dominację w innych grupach. Jesteśmy neutralnym terytorium i jeśli tak ma pozostać, nie chcemy żadnej broni. Jeśli cię to pocieszy tym, którzy mają twoje koty, również nie pozwoliliśmy wziąć broni. 29

Słysząc to wytrzeszczyłam oczy. – Większość zmiennokształtnych nie nosi broni. – Nie, nie nosi. Przystojna twarz Narcissusa nic mi nie powiedziała. Nie był ani zdenerwowany, ani zmartwiony. Dla niego to był biznes podobnie jak dla Marco. Odwróciłam się do JeanClaude’a. – Nie dostanę się do klubu z pistoletem, prawda? – Obawiam się, że nie, ma petite. Westchnęłam i odwróciłam się do, jak nazwał je Jean-Claude, hienołaków. O ile wiem to były pierwsze jakie widziałam. Po ich wyglądzie nie można było się domyślić kim się staną podczas pełni księżyca. – Oddam je. Ale nie jestem z tego powodu zadowolona. – To nie mój problem. – Powiedział Narcissus. Spotkałam jego oczy i poczułam jak moja twarz przybiera wyraz, który mógłby sprawić, że niejeden dobry glina wzdrygnąłby się widząc wyzierającego stamtąd potwora. Ulisses i Ajax zaczęli przesuwać się przed Narcissusa, ale on odwołał ich machnięciem ręki. – Pani Blake będzie się zachowywać. Czyż nie? Skinęłam głową, ale powiedziałam. – Jeśli moim ludziom stanie się krzywda, ponieważ nie mam broni, sprawię, że to stanie się twoim problemem. – Ma petite. – Powiedział Jean-Claude. Jego głos ostrzegał mnie. Potrząsnęłam głową. – Wiem, wiem, Oni są jak Szwajcaria, neutralni. Osobiście uważam, że neutralność jest innym sposobem na ratowanie własnej dupy kosztem kogoś innego. Narcissus znalazł się o krok bliżej. Dzieliło nas tylko kilka centymetrów. Jego nieziemska energia tańczyła na mojej skórze, tak jak to miało miejsce w Nowym Meksyku z bardzo odmiennymi zmiennokształtnymi. To wywołało część bestii Richarda zdającą się żyć we mnie. Wyniosło ją na zewnątrz, gdzie przeskoczyła dystans między mną, a Narcissusem, by wymieszać się z jego energią. Zaskoczyło mnie to. Nie sądziłam, że to może się zdarzyć z tarczami na miejscu. Marianne powiedziała, że moje umiejętności wiążą się ze śmiercią i dlatego nie mogę sterować mocą Richarda tak łatwo, jak Jean-Claude’a. Ale powinnam móc zabezpieczyć się przed obcym. To, że nie mogłam, przeraziło mnie trochę. W Nowym Meksyku były lampartołaki i jaguarołaki, które wzięły mnie za innego zmiennokształtnego. 30

Narcissus popełnił ten sam błąd. Widziałam jak jego oczy najpierw się rozszerzają, a potem zwężają. Spojrzał na Jean-Claude’a i zaśmiał się. – Wszyscy mówią, że jesteś człowiekiem Anita. – Podniósł rękę i pogłaskał powietrze tuż przed moją twarzą, dotykając wiru energii. – Myślę, że powinnaś wyjść z ukrycia, zanim ktoś zostanie ranny. – Nigdy nie powiedziałam, że jestem człowiekiem, Narcissus. Ale nie jestem żadnym zmiennokształtnym. Wytarł ręce wzdłuż przedniej części swego stroju, jakby chciał poczuć moją moc na swojej skórze. – Kim więc jesteś? – Jeśli coś pójdzie źle tej nocy, dowiesz się. Jego oczy ponownie się zwęziły. – Jeśli nie możesz chronić swoich ludzi bez broni, to powinnaś ustąpić jako Nimir-Ra i przekazać swoją funkcję komuś innemu. – Pojutrze mam się spotkać z potencjalnym Nimir-Raj i przeprowadzić wywiad. Wyglądał na naprawdę zaskoczonego. – Wiesz, że nie masz mocy, by rządzić nimi? Skinęłam głową. – Och, tak. Jestem tylko tymczasowo, dopóki nie znajdę kogoś innego. Gdyby reszta z was tak cholernie nie przejmowała się gatunkami, oddałabym je pod opiekę innego stada. Ale nikt nie chce być ze zwierzęciem, które nie jest takie samo jak on. – To jest nasz zwyczaj. Zawsze był. Wiem, że „nasz" nie oznacza tylko hienołaków, ale wszystkich zmiennokształtnych. – Tak, cóż, to jest do bani. Uśmiechnął się wtedy. – Nie wiem, jednakże lubię cię Anita. Jesteś inna i ja zawsze będę to doceniał. A teraz oddaj broń jak grzeczna, mała dziewczynka i będziesz mogła wejść na moje terytorium. Wyciągnął swoją rękę. Popatrzyłam na nią. Nie chciałam rezygnować z pistoletu. To co powiedziałam Ronnie było prawdą. Nie mogę walczyć z nimi ramię w ramię i przez to tracę w uczciwej walce. Spluwa była moją rekompensatą. Miałam dwa noże, ale szczerze mówiąc, były one tak na wszelki wypadek. – To jest twój wybór, ma petite. 31

– Jeśli to pomoże ci dokonać wyboru, – powiedział Narcissus – umieściłem moich dwóch osobistych ochroniarzy w pokoju z twoimi lampartami. Zabroniłem innym dalszego krzywdzenia twoich ludzi dopóki nie przyjedziesz. Zanim nie wejdziesz do pokoju, w którym są przetrzymywani, nie zdarzy się nic więcej, czego by nie chcieli. Znając Nathaniela to nie było to tak pocieszające, jak być powinno. Jeśli jest ktoś, kto mógłby zrozumieć ten problem, to może być to osoba, która prowadzi klub taki jak ten. – Nathaniel jest jednym z tych, którzy domagają się większego bólu, niż mogą przeżyć. On nie ma żadnego instynktu samozachowawczego, możliwości chronienia siebie. Rozumiesz? Oczy Narcissusa rozszerzyły się jak za jednym dotknięciem. – W takim razie co on tu robi bez ochrony? – Wysłałam go z jedną osobą, która miała nad nim czuwać dziś w nocy. Ale Gregory powiedział, że Elizabeth zostawiła Nathaniela wczesnym wieczorem. – Czy ona też jest jednym z twoich lampartów? Skinęłam głową. – Ona cię ignoruje. – Wiem. Fakt, że Nathaniel cierpi nie wydaje się jej niepokoić. Narcissus przez chwilę studiował moją twarz. – Nie widzę w tobie gniewu. – Gdybym była zła na wszystko, co Elizabeth odpieprza, nie miałabym czasu na nic innego, jak tylko wkurzanie się. Prawdę mówiąc, jestem po prostu zmęczona. Zmęczona ratowaniem mojego stada z kolejnych tarapatów. Zmęczona Elizabeth, która mnie nie szanuje i nie dba o innych, chociaż rzekomo dominuje nad nimi. Chciałbym uniknąć ukarania jej, bo nie mogłam pokonać jej w walce, chociaż tak bardzo tego potrzebowała. Jedyne, co mogłam zrobić, to ją zastrzelić. Będę próbowała tego uniknąć, ale ona po prostu może sprowokować mnie na tyle mocno, że nie będzie innej opcji. Chciałabym wiedzieć jakie szkody spowodowała. Jeśli ktoś umarł z jej powodu, ona podąży jego śladem. Nienawidziłam faktu, że nie obchodziło mnie to, czy ją zabiję. Znałam ją z przerwami od ponad roku. Powinnam się przejmować, ale nic nie czułam. Nie lubię jej, a ona się o to prosi tak długo, jak ją znam. Moje życie byłoby o wiele prostsze, gdyby była martwa. Ale musiał być lepszy powód niż to, by kogoś zabić. Czyż nie? – Kilka rad – powiedział Narcissus – wszystkie wyzwania o dominację, zwłaszcza ze strony twoich własnych ludzi, należy rozwiązywać szybko, albo problem będzie się rozrastać. – Dzięki. Prawdę mówiąc wiem o tym. 32

– Ona wciąż ci się przeciwstawia. – Starałam się uniknąć zabicia jej. Patrzeliśmy na siebie spokojniutko i on lekko się ukłonił. – Twoja broń, proszę. Westchnęłam i podniosłam z przodu koszulkę, by odsłonić kolbę pistoletu. Musiałam również odwinąć kawałek materiału z tyłu. Podniosłam broń i sprawdziłam zabezpieczenie z przyzwyczajenia, choć wiedziałam, że wszystko jest w porządku. Narcissus wziął pistolet. Dwóch ochroniarzy przesunęło się blokując widok tłumowi. Nie miałam wątpliwości, że większość ludzi wie co właśnie robiliśmy. Narcissus uśmiechnął się, kiedy zasłaniałam koszulką teraz już pusty futerał. – Prawdę mówiąc, gdybym nie wiedział kim jesteś i jaką masz reputację, nie wywąchałbym broni, ponieważ nie próbowałbym. Twój stój nie wygląda tak, jakby mógł ukryć tak dużą broń. – Paranoja jest matką wynalazków. – Powiedziałam. Nieznacznie skinął głową. – Teraz wejdź i ciesz się urokami i zgrozą mojego świata. Z tym raczej zagadkowym zdaniem on i jego ochroniarze przeszli przez tłum, zabierając moją broń ze sobą. Jean-Claude musnął swoimi palcami wzdłuż mojego ramienia. Ten jeden ruch skierował całą moją uwagę na niego. Miałam na skórze dreszcze. Dzisiejszy dzień był wystarczająco skomplikowany bez tego poziomu napięcia seksualnego miedzy nami. – Twoim kotom nic nie grozi do czasu, aż pójdziesz do nich. Proponuję zrobić znak teraz. Najpierw. – Dlaczego? – Zapytałam, poczułam serce w gardle. – Chodźmy do naszego stolika, a wyjaśnię. Przesunął się przez tłum nie dotykając mnie więcej. Poszłam za nim, nie mogąc powstrzymać się przed przyglądaniem sposobu w jaki sposób winyl jest dopasowany do jego tyłka. Kocham obserwowanie tego, jak on chodzi. Zarówno jak przychodzi, jak i odchodzi – podwójne zagrożenie. Stoliki były małe i niewiele z nich przylegało do ściany. Ale usunięto je z parkietu tak, by można było urządzić jakiegoś rodzaju widowisko albo pokaz. Mężczyźni i kobiety byli ubrani w skórę. Mieli na sobie konstrukcje z metalu z mnóstwem rzemieni. Miałam wielką nadzieję, że będę gdziekolwiek indziej, kiedy już zacznie się przedstawienie.

33

Jean-Claude wziął mnie na bok, zanim doszliśmy do stołu przy którym stał Jason i trzy kompletnie mi obce osoby. Szedł tak blisko mnie, że wystarczyłaby jedna myśl, by połączyć nasze ciała dotykiem. Oparłam się o ścianę i starałam nie oddychać. Przysunął swoje usta do mojego ucha i mówił tak cicho, że wyszedł z tego jedynie delikatny dźwięk jego oddechu na mojej skórze. – Wszyscy będziemy bezpieczniejsi, gdy znaki będą nałożone, ale są z tego jeszcze inne... korzyści. Mam wiele mniejszych wampirów, które przeniosłem do mojego terytorium w ciągu kilku ostatnich miesięcy, ma petite. Bez ciebie przy moim boku nie śmiałem przenosić potężniejszych w obawie, że mógłbym ich nie utrzymać. Po nałożeniu znaku będziesz w stanie wyczuć te wampiry, które są moje. Wyjątkiem jak zawsze są Mistrzowie Wampirów. Mogą oni ukryć swoją przynależność lepiej niż reszta. Nałożenie znaków pozwoli ponadto poznać moim ludziom kim jesteś i co się z nimi stanie, jeśli przekroczą z tobą pewne granice. Gdy się odezwałam moje usta ledwo się poruszały. Mówiłam nawet ciszej, bo wiedziałam, że i tak mnie usłyszy. – Musiałeś być bardzo ostrożny, nieprawdaż? Położył swój policzek na chwilę na mojej twarzy. – To był delikatny, wyreżyserowany taniec. Tego wieczoru przyszłam z moimi metafizycznymi tarczami mocno na miejscu. Marianne nauczyła mnie, że z moją uszkodzoną aurą inne osłony są niezwykle ważne. Osłaniałam się kamieniem dzisiejszej nocy. Doskonałym kamieniem bez pęknięć. Nic nie może wejść ani wyjść bez mojej zgody. Oprócz mocy Narcissusa, która już tańczyła za moimi barierami. Bałam się, że dotyk Jean-Claude’a będzie wystarczający, by rozbić mój kamień. Ale nie był. Nie byłam nawet świadoma osłony, chyba że naprawdę się na niej skoncentrowałam. Zostawała na miejscu nawet wtedy, kiedy spałam. Tylko gdy jest się atakowanym trzeba się skupić, by być dobrze chronionym. Na początku miesiąca spędziłam z Marianne tydzień w Tennessee pracując tylko nad tym. Nie byłam w tym świetna, ale najgorsza też nie. Moje tarcze były na swoim miejscu. Moje emocje tonęły w Jean-Claudzie, ale moja psychika pozostała spokojna, co znaczyło, że Marianne miała rację. Mogę łatwiej utrzymać za moimi tarczami martwych niż żywych. To dało mi odwagę, by zrobić trochę więcej. Oparłam swoją twarz o Jean-Claude’a i nic się nie stało. Och, czułam dotyk jego skóry na mojej, wywołujący dreszcze w całym moim ciele, ale moje tarcze nawet nie drgnęły. Napięcie, z którego nawet nie zdawałam sobie sprawy, opuściło mnie. Chciałam by mnie trzymał. To nie było jak zwykły seks. Jeśli to było wszystko, co mogło być, mogłam się uwolnić od tego napięcia już dawno. Jean-Claude również musiał to poczuć, bo lekko położył swoje dłonie na moich ramionach. Kiedy nie zaprotestowałam, jego ręce zaczęły pieścić moją skórę. Ten mały ruch sprawił, że westchnęłam. Oparłam się o niego, obejmując go w pasie ramionami i łącząc nasze ciała na całej długości. Położyłam głowę na jego piersi i usłyszałam bicie jego serca. Nie zawsze biło, lecz dzisiejszej nocy tak się stało. Obejmowaliśmy się. To było prawie niewinne. Jedynie odnowienie faktu, że znów się dotykamy. Pracowałam nad 34

tymi wszystkimi metafizycznymi rzeczami, więc mogłam to robić bez zatracania samej siebie. To było warte wysiłku. Wycofał się wystarczająco, by spojrzeć mi w twarz. – Możemy nałożyć znaki tutaj lub znaleźć jakieś bardziej odosobnione miejsce. – Nie szeptał tak jak wcześniej. Wydaje się, że nie obchodziło go, czy inni wiedzą co robimy. – Nie całkiem wiem, co oznacza nałożenie znaków. – Myślałem, że twoja Marianne wyjaśniła ci to. – Powiedziała, że będziemy razem pasować do siebie jak kawałki puzzli i nie będzie uwolnienia energii, kiedy się to stanie. Ale powiedziała też, że sposób w jaki się to dzieje, jest indywidualny dla każdego uczestnika. – Mówisz jakbyś cytowała. – Bo tak jest. Skrzywił się. Nawet tak mały ruch był w jakiś sposób fascynujący. – Nie chcę byś była niemile zaskoczona, ma petite. Staram się być uczciwy, bo ty tak to cenisz. Nigdy nie robiłem tego z nikim innym, ale większość rzeczy między nami jest seksualna, niezależnie od tego czy się to nam podoba, czy nie, więc prawdopodobnie to również będzie. – Nie mogę zostawić lampartów na wystarczająco długo, by wynająć pokój w hotelu Jean-Claude. – Nikt nie ucierpi. Dopóki nie pójdziesz na górę, będą bezpieczni. Potrząsnęłam głową i odsunęłam się od niego. – Przykro mi, ale nie odejdę stąd bez nich. Jeśli chcesz to zrobić później, nie ma sprawy, ale lamparty są priorytetem. Oni czekają, aż ja ich uratuję. Nie mogę tego tak zostawić i zająć się metafizycznym seksem, podczas gdy oni boją się i gdzieś krwawią. – Nie, to nie może czekać. Chcę byśmy to mieli za sobą, zanim zacznie się walka. Nie podoba mi się, że nie masz pistoletów. – Czy to nałożenie znaków da mi więcej... umiejętności? – Tak. – A ty, co będziesz z tego miał? Stałam teraz pod ścianą nie dotykając go. – Moja własna obrona będzie dwa razy mocniejsza. Jak również będę miał więcej mocy. Wiesz o tym. – Czy są z tym związane jakieś niespodzianki, o których powinnam wiedzieć? 35

– Jak już powiedziałem, nigdy nie robiłem tego z nikim innym, ani nie widziałem jak było robione. Będzie to dla mnie taką samą niespodzianką, jak dla ciebie. Wpatrywałam się w jego piękne oczy i chciałam w to wierzyć. – Widzę nieufność w twoich oczach, ma petite. Ale to nie moja wina, że nie masz zaufania. To twoja moc. Gdy chodzi o ciebie, ma petite, nigdy nic nie idzie tak jak powinno, bo masz moc jakiej nie miał nikt wcześniej. Jesteś dziką magią. Nieokiełznaną. Nie skutkują nawet najlepsze plany. – Uczę się kontroli, Jean-Claude. – Mam nadzieję, że to wystarczy. – Przerażasz mnie. Westchnął. – To ostatnia rzecz, jaką chciałbym zrobić. Potrząsnęłam głową. – Każdy powtarza mi, że moi ludzie są bezpieczni, Jean-Claude, ale ja chcę to zobaczyć na własne oczy, więc po prostu to zróbmy. – To powinno być czymś specjalnym, mistycznym, ma petite. Rozejrzałam się po klubie. – W takim razie potrzebujemy innej scenerii. – Zgadzam się, ale to ty wybrałaś takie otoczenie, nie ja. – Ale to ty nalegałeś by zrobić to już teraz, nim zacznie się zabawa. – To prawda. Westchnął i wyciągnął do mnie rękę. – Chodźmy przynajmniej do naszego stolika. Właściwie zastanawiałam się nad tym, by nie podać mu ręki. Zabawne jak szybko mogę przejść od pragnięcia go, do chęci pozbycia się. Oczywiście, nie jego konkretnie, ale komplikacji, jakie z nim nadeszły. Mistyczne rzeczy między nami nigdy nie były proste. On powiedział, że to moja wina i być może tak było. Jean-Claude był dość standardowym wampirzym Mistrzem, a Richard dość standardowym Ulfrikiem. Obaj bardzo potężni, ale nie było nic strasznie nadzwyczajnego w ich mocach. No, była jedna rzecz w Jean-Claudzie. Mógł czerpać siłę, karmić się energią seksualną. W innym wieku byłby nazwany inkubem. To rzadkie, nawet jak na wampirzych Mistrzów, mieć drugi sposób na czerpanie mocy poza piciem krwi. Więc to było imponujące. Tak jakby. Jedyny, inny Mistrz, którego spotkałam, 36

oprócz krwi mógł również pożywić się terrorem. Z tych dwóch rzeczy wolę już pożądanie. Przynajmniej nikt nie musiał krwawić z tego powodu. Zazwyczaj. Ale ja jestem dość nietypowa. Moja moc i umiejętności były opisywane w legendach o nekromantach mogących ożywiać wiekowe trupy. Legendach tak starych, że nikt nie wierzył w ich autentyczność, dopóki ja się nie pojawiłam. Smutne, ale prawdziwe. Kiedy szeptaliśmy nasz stolik opustoszał. Został tylko Jason z jednym mężczyzną. Ubrany był w brązową skórę. Z tego co widziałam miał spodnie zapinane na zamek z przodu i koszulę bez rękawów. Miał również założony kaptur odsłaniający oczy, nos i usta lecz zasłaniający resztę twarzy. Szczerze, uważałam te kaptury za odrażające, ale to nie ja go miałam na głowie. Wszystko będzie dobrze pod warunkiem, że nie spróbuje niczego ze mną. Dopiero gdy spojrzał mi w twarz poznałam te blade, niebieskie oczy. Zaskakująco niebieskie oczy, jak u psa haski. Żaden człowiek, którego spotkałam, nie miał takich oczu. – Asher. – Powiedziałam. Uśmiechnął się i poznałam kształt jego ust. Wiedziałam dlaczego miał na sobie kaptur. To nie była seksualna preferencja, albo przynajmniej tak nie myślałam. Miał ukryć blizny. Około dwieście lat temu pewni „życzliwi" urzędnicy kościelni próbowali wygnać diabła z Ashera. Zrobili to wodą święconą. Woda święcona jest dla wampira jak kwas. Kiedyś jego uroda, na swój własny sposób, była równie zapierająca dech w piersiach jak Jean-Claude’a. Teraz pół jego twarzy, pół piersi, większość z jednego uda było stopioną ruiną. Reszta jego ciała, którą widziałam, była idealna. Tak doskonała jak w dniu jego śmierci. Części nie widziałam i nie jestem pewna czy chcę wiedzieć. Poprzez znaki Jean-Claude’a miałam wspomnienia o tym, jak wyglądał wcześniej. Każdy perfekcyjnie gładki cal jego ciała. Asher i jego ludzki sługa Julianna byli częścią trójkąta z Jean-Claudem przez około dwadzieścia lat. Julianna została spalona jako czarownica, a Jean-Claude był w stanie uratować tylko okaleczonego już Ashera. Wydarzenia te miały miejsce ponad dwieście lat temu, ale obydwaj nadal opłakiwali Juliannę i siebie nawzajem. Asher był teraz zastępcą Jean-Claude’a, ale nie byli już kochankami. Ich przyjaźń jest trudna ponieważ jest zbyt wiele niedomówień pomiędzy nimi. Asher obwiniał Jean-Claude’a o zdradzenie ich, a Jean-Claudowi trudno było temu zaprzeczyć, bo w głębi duszy nadal również się o to obwiniał. Pochyliłam się i szybko pocałowałam Ashera w skórzany policzek. – Co zrobiłeś ze swoimi długimi włosami? Proszę nie mów, że je obciąłeś. Podniósł moją rękę do ust i złożył na niej delikatny pocałunek. – Są dłuższe niż były wcześniej. Po prostu je splotłem. – Nie mogę się doczekać by je zobaczyć. – Powiedziałam. – Dziękuję za przybycie. – Poruszyłbym każde piekło, by do ciebie dotrzeć. Wiesz o tym. – Wy, Francuzi, umiecie tak pięknie mówić – Powiedziałam. Zaśmiał się łagodnie. Jason przerwał nam. 37

– Myślę, że show zaraz się zacznie. Odwrócił się i obserwował kobietę, która była prowadzona w kierunku wzniesionej ramy. Miała na sobie płaszcz i naprawdę nie chciałam zobaczyć co ma pod nim. – Cokolwiek mamy zrobić, zróbmy to i chodźmy zabrać lamparty. – Nie chcesz zobaczyć przedstawienia? – Zapytał Jason. Jego oczy były niewinne, ale jego uśmiech był kpiący. Zmarszczyłam brwi na niego. Ale jego wzrok był skierowany za mnie i wiedziałam, że zbliża się do nas ktoś, kogo nie lubi. Odwróciłam się by znaleźć Ajaxa stojącego za mną. Jednak on zignorował mnie i odezwał się do Jean-Claude’a. – Masz piętnaście minut, potem rozpocznie się pokaz. Jean-Claude skinął głową. – Powiedz Narcissusowi, że doceniam informację. Ajax zrobił mały ruch głową, podobnie jak jego pan wcześniej, a następnie odszedł między stolikami. – Co to wszystko znaczy? – Zapytałam. – Mogłoby być uznane za niegrzeczne zrobienie czegoś magicznego w czasie czyjegoś przedstawienia. Powiadomiłem Narcissusa, że będziemy wzywać niektóre z naszych... mocy. Musiałam wyglądać tak podejrzliwie, jak się czułam. – Zaczynasz mnie wkurwiać z tym tajemniczym, magicznym aktem. – Jesteś nekromantą, a ja jestem wampirzym Mistrzem tego miasta. Naprawdę wierzyłaś, że możemy połączyć swoje siły i żaden z nieumarłych w tym pomieszczeniu tego nie zauważy? Nie wiem czy zmiennokształtni będą to czuć, ale jest to prawdopodobne, ponieważ oboje jesteśmy związani również z wilkołakiem. Wszyscy nieludzie w klubie coś poczują. Nie wiem jak mocno i co dokładnie, ale coś, ma petite. Narcissus uznałby to za poważną obrazę, gdybyśmy przerwali jego występ bez ostrzeżenia. – Nie chcę cię poganiać – powiedział Asher – ale zmarnujecie swój czas na gadanie jeśli się nie pospieszycie. Jean-Claude spojrzał na niego i nie wyglądał zbyt przyjaźnie. Co się dzieje między nimi, że Jean-Claude tak patrzy na Ashera? Wyciągnął do mnie rękę. Wahałam się chwilę, a następnie złapałam jego dłoń i pozwoliłam zaprowadzić się do ściany niedaleko stolika. – Co teraz? – Zapytałam. – Teraz musisz opuścić swoje tarcze, ma petite. Są zbyt silne i nie mogę połączyć się z twoją aurą. 38

Tylko na niego popatrzyłam. – Nie chcę tego robić. – Nie poprosiłbym, gdyby to nie było konieczne, ma petite. Ale nawet gdybym mógł to zrobić, żadne z nas nie cieszyłoby się z niszczenia twoich barier. Nie możemy połączyć naszych aur, jeśli moja nie może dotknąć twojej. Nagle byłam przerażona. Naprawdę bardzo przestraszona. Nie wiem co by się stało, gdybym usunęła moją ochronę przed nim, właśnie tu. W trudnych momentach nasze połączone razem aury tworzyły niepowtarzalną całość. Nie chciałam tego robić. Jestem maniakiem kontroli i wszystko, co Jean-Claude wywoływał we mnie, tym bardziej musiało być kontrolowane. – Nie jestem pewna, czy mogę to zrobić. Westchnął. – To twój wybór. Nie będę robił nic na siłę, ale boję się konsekwencji, ma petite. Obawiam się ich. Marianne uświadomiła mnie i było już naprawdę za późno na to, by się wycofać. Mogłam iść z tym naprzód albo jedno z nas w końcu umrze. Najprawdopodobniej ja. Część mojej pracy jest związana z nadprzyrodzonymi potworami, mającymi wystarczająco dużo magii, by wyczuć dziury w mojej obronie. Przedtem, zanim mogłam wyczuć aury lub przynajmniej wiedziałam, że mogę to zrobić, moja aura była nienaruszona. Z moim naturalnym talentem, było to wystarczające. Ale ostatnio zaczęłam działać przeciwko większym i coraz gorszym potworom. W końcu przegram. Być może potrafiłabym tak żyć. Ale kosztem życia Richarda i Jean-Claude’a? Z tym nie potrafiłabym sobie poradzić. Znałam wszystkie powody, dla których powinnam to zrobić, ale nadal stałam tam patrząc na JeanClaude’a. Czułam swoje serce w gardle i tarcze mocno na miejscu. Jedna część mojego mózgu wiedziała, że to niezbędne. Druga nie była tego taka pewna. – Co się stanie, kiedy opuszczę moje osłony? – Dotkniemy się. – Powiedział. Wzięłam głęboki oddech i wypuściłam tak, jakbym była wyczerpana po wyścigu. Potem opuściłam swoje tarcze. To nie było jak burzenie murów, ale jak wchłanianie ich z powrotem do mojego wnętrza. Wieża nagle zniknęła i moc Jean-Claude’a uderzyła we mnie. Czułam nie tylko potęgę jego atrakcyjności seksualnej, ale również bicie jego serca w swojej głowie. Mogłam poczuć w ustach smak jego skóry. Kiedy usłyszałam jego serce wiedziałam, że się pożywił tej nocy. Teraz czułam, że jest dobrze odżywiony i pełen czyjejś krwi. Jego ręka uniosła się w moją stronę, a ja przylgnęłam do ściany. Jego dłonie nadal się do mnie zbliżały. Odsunęłam się jeszcze bardziej. Cofałam się, ponieważ w tym momencie najbardziej ze wszystkiego na świecie chciałam by mnie dotknął. Chciałam poczuć jego rękę na mojej skórze. Chciałam zedrzeć winyl z jego ciała i oglądać go bladego i doskonałego nade mną. 39

Obraz był tak wyraźny, że zamknęłam oczy, jakby to mogło w czymś pomóc. Czułam go przede mną, stojącego się w pobliżu. Zrobiłam unik pod jego ramieniem i nagle znalazłam się obok stolika, zostawiając go pod ścianą. Nadal się cofałam widząc jak mnie obserwuje. Ktoś dotknął mnie i krzyknęłam. Asher trzymał mnie z rękę, patrząc na mnie swoimi bladymi oczami. Jego również mogłam poczuć. Ciężar jego wieku, jego moc w mojej głowie. To były moje spotęgowane umiejętności. Zdałam sobie sprawę, że osłaniając się tak mocno od Jean-Claude’a odcinałam się również od moich niektórych umiejętności. Osłanianie się jest trudne. Myślę, że nadal nie mogę na tym polegać. Jean-Claude odsunął się od ściany wyciągając do mnie swoją smukłą rękę. Cofnęłam się. Kiedy odeszłam ręka Ashera ześlizgnęła się z mojego ramienia. Potrząsałam głową tam i z powrotem, tam i z powrotem. Jean-Claude powoli podszedł do mnie. Jego oczy stały się niebieskie. Źrenica została pochłonięta przez moc. Uświadomiłam sobie, że to nie jego moc lub pożądliwość wyziera z jego oczu. To byłam ja. Zrobiłam krok w tył i wpadłam na mały schodek prowadzący na parkiet. Ktoś złapał mnie zanim uderzyłam o podłogę. Silne ramiona wokół mojej talii dociskały mnie do nagiej skóry i bardzo męskiej piersi. Mogłam poczuć to bez patrzenia. Byłam trzymana bez wysiłku. Moje nogi wisiały w powietrzu. Znałam te ramiona, dotyk klatki piersiowej, zapach skóry tak bliski. Wygięłam szyję do tyłu i spojrzałam na Richarda.

Rozdział 5 Przestałam oddychać. Być nagle kilka centymetrów od niego, po tak długim czasie, to zbyt wiele jak dla mnie. Pochylił tak boleśnie piękną twarz ku mojej, a grube fale jego brązowych włosów opadły mi na skórę. Jego usta były tuż nad moimi i myślę, że powiedziałabym „nie" lub odsunęła się, gdyby równocześnie nie zdarzyły się dwie rzeczy. Zacisnął jedną rękę na mojej talii ruchem, który był niemal bolesny. Drugą, wolną ręką, chwycił mój podbródek trzymając twarz. Dotyk jego dłoni, siła w nim sprawiła, że wahałam się. W jednej chwili wpatrywałam się w jego głębokie, brązowe oczy. Chwilę później jego twarz znalazła się zbyt blisko i zaczął mnie całować. Nie wiem czego się spodziewałam. Niewinnego pocałunku, tak myślę. Ten nie był taki. Całował wystarczająco mocno, by posiniaczyć, rozewrzeć moje usta szeroko i wejść w nie głęboko. Gdy trzymał mnie w ramionach, badał, posiadał czułam mięśnie jego ust, szczęki, pracę jego szyi. Powinnam być wściekła, wkurzona. Ale nie byłam. Gdyby nie trzymał mnie nieruchomo, odwróciłabym się w jego ramionach, by przycisnąć przód mojego ciała do niego. Ale wszystko, co mogłam zrobić, to smakować jego usta, czuć je. Próbować pić aż z jego gardła, jakby był najlepszym winem, a ja umierała z pragnienia. W końcu cofnął się ode mnie wystarczająco, bym mogła zobaczyć jego twarz. Patrzyłam na niego bez tchu spragniona widoku tych idealnych kości policzkowych, dołka w podbródku zmiękczającego całkowicie męską twarz. W Richardzie nie było nic kobiecego. W każdy możliwy sposób był jednoznacznie męski. Światło elektryczne powodowało złote i miedziane refleksy kosmyków 40

jego ciemno–brązowych włosach. Opuścił mnie powoli na ziemię z wysokości swego wzrostu, czyli ok. 186 cm. Jego ramiona były muskularne, klatka piersiowa szeroka, talia wąska, brzuch płaski z delikatną, ciemną linią włosów biegnącą wzdłuż i ginącą w czarnych winylowych spodniach, w które był ubrany. Jeszcze więcej czarnego winylu! Mogłam go wyczuć, ale moje spojrzenie i tak ześlizgnęło się w dół jego ciała na wąskie biodra, kierując się w okolice, które nie powinny mnie tak przyciągać. Nie chciałam mieć z tym obszarem nic wspólnego, ponieważ byliśmy w miejscu publicznym i nie planowałam oglądać go nagiego dzisiejszej nocy. Skórzane kozaki wieńczyły strój Richarda. Jedynymi ozdobami, które miał na sobie w górnej części jego ciała, były skórzane, nabijane metalem bransolety i pasujący kołnierz. Ręka dotknęła moich pleców i podskoczyłam. Obróciłam się tak, by moc stanąć naprzeciw ich obydwóch, ponieważ wiedziałam kto krył się za mną. To był Jean-Claude. Jego oczy powoli wracały do normy. W końcu odzyskałam swój głos. – Zadzwoniłeś do niego. – Mieliśmy umowę, że osoba, z którą się skontaktujesz najpierw, powiadomi tą drugą. – Powinieneś był mi powiedzieć. Jean-Claude położył dłonie na biodrach. – Wina za to nie leży po mojej stronie. Richard życzył sobie by to była niespodzianka, wbrew mojej woli. Spojrzałam na Richarda. – Czy to prawda? Richard skinął głową. – Tak – Dlaczego? – Bo gdybym grał fair, nie dostałbym nawet pocałunku. Nie mogłem znieść myśli, że zobaczę cię dziś w nocy, ale nie będę mógł dotknąć. To nie jego słowa, lecz spojrzenie oczu, ciepło promieniujące z jego twarzy sprawiły, że zarumieniłam się. – Ja byłem dzisiaj wobec ciebie całkowicie uczciwy, ma petite, a jednak jestem raczej ukarany, niż nagrodzony. – Jean-Claude wyciągnął do mnie rękę. – Możemy zacząć od pocałunku? Nagle uświadomiłam sobie, że stoimy na parkiecie obok metalowej konstrukcji i czekających „aktorów". Przyciągaliśmy uwagę publiczności, a ja nie chciałam tego. Ponieważ 41

nie miałam ustawionych barier zdałam sobie z czegoś sprawę. Wszyscy w pomieszczeniu byli zmiennokształtnymi. Czułam ich energię, jak ciepłe muśnięcie futra. A oni mogli poczuć naszą. Skinęłam głową. Nagle zapragnęłam prywatności, którą Jean-Claude ofiarował wcześniej. Ale patrząc na nich zdałam sobie sprawę, że nie mogę sobie ufać w sytuacji, gdybyśmy zostali sami. Jeśli będziemy mieli pokój tylko dla siebie, to nie mogę zagwarantować, że seks będzie tylko metafizyczny. To było dla mnie trochę żenujące. Kłopotliwe było zrobić to, co musieliśmy zrobić, publicznie, ale i tak lepiej niż bez świadków. Tutaj wiedziałam, że mogę powiedzieć stop. Gdybyśmy byli gdzieś indziej, po prostu nie byłam tego pewna. Nie myślałam o lampartołakach. Myślałam tylko o tym by poczuć go dużego, nagiego na mojej skórze. Cholera. – Pocałunek, dlaczego nie? – Możemy dostać pokój. – Powiedział Richard niskim głosem. Potrząsnęłam głową – Nie, żadnych pokoi. Wyciągnął dłoń jakby chciał mnie dotknąć, ale jedno moje spojrzenie wystarczyło by jego ręka opadła. – Nie ufasz nam. – Albo sobie. – Powiedziałam cicho. Jean-Claude wyciągnął do mnie rękę. – Chodź, ma petite, opóźniamy ich widowisko. Patrzyłam na jego dłoń przez jedno uderzenie serca i ujęłam ją. Spodziewałam się, że przyciągnie mnie do swojego ciała. Ale nie zrobił tego. Utrzymywał między nami przestrzeń o szerokości dłoni. Spojrzałam pytająco na niego, a on delikatnie, nieśmiało dotknął mojej twarzy, unosząc palce po obu jej stronach, jak niepewne motyle. Jakby bał się to zrobić. Opuścił swoją twarz naprzeciwko mojej, dotykając palcami mojej skóry. Zsunął swoje dłonie po moich policzkach przykrywając je, jak coś delikatnego i łamliwego. Jeszcze nigdy nie czułam go tak niepewnego, tak niezdecydowanego. Nawet kiedy jego usta znalazły się nad moimi, zastanawiałam się, czy robi to w ten sposób, by przeciwstawić się brutalności Richarda. Wtedy jego usta złączyły się z moimi i przestałam myśleć. To było tak delikatne. Jego usta na moich. Kiedy łagodnie mnie pocałował, oddałam pocałunek tak samo niepewnie jak on. Podniosłam ręce kładąc je na jego dłoniach tulących moją twarz. Jean-Claude odrzucił swoje zaskakująco długie, czarne włosy na jedno ramię tak, że prawa strona jego twarzy była odsłonięta do światła i włosy nie przeszkadzały pocałunkom. Przebiegłam ręką w dół jego szczęki, śledząc kształt twarzy tak delikatnie, jak się całowaliśmy. Zadrżał od tak lekkiego muśnięcia mojej dłoni. Uczucie jego drżącego pod 42

moim dotykiem wywołało niski dźwięk z mojego gardła. Jean-Claude dociskał swoje usta do moich wystarczająco mocno, bym czuła nacisk jego kłów na moje wargi. Otworzyłam usta i wpuściłam go do środka. Nauczyłam się francuskiego pocałunku z wampirem. Była to jednak niebezpieczna przyjemność. Wystarczyła chwila nieuwagi, a ja straciłam formę. Gdy wsuwałam język między jego kły, skaleczyłam się. To był szybki, ostry ból i Jean-Claude wydał miękki, gardłowy dźwięk na jedno uderzenie serca wcześniej, nim spróbowałam krwi. Jego ręce nagle znalazły się na moich plecach przyciągając mnie do jego ciała. Pocałunek nie został przerwany, a potrzeba Jean-Claude’a rosła, aż zaczął się pożywiać z moich ust, starając się wypić mnie do głębi. Mogłam się od niego oderwać, powstrzymać go, ale w momencie, gdy nasze ciała złączyły się, było już za późno. Nie było odwrotu. Żadnego mówienia „nie”. Nie było nic poza naszymi doznaniami. Poczułam jak ten chłodny, lśniący podmuch, który był jego aurą, dotknął mojej. Przez jedną drżącą chwilkę naciskaliśmy na siebie nawzajem. Nasze energie były jak oddechy dwóch wielkich bestii. Następnie granice dzielące nasze aury opadły. To tak jakby kochać się i nagle pozbyć skóry. Rozlać przed swoim partnerem, w swoim partnerze. Była to intymność jakiej nie można sobie wyobrazić, której nigdy nie planowałam i nigdy nie chciałam. Krzyczałam, a on zrobił to samo. Czułam, że upadamy na podłogę, ale Richard złapał nas i tulił do swego ciała, delikatnie układając na podłodze. Z nieznanych mi przyczyn moc nie przeskoczyła na niego. Ciało Jean-Claude’a było nade mną przyciskając mnie do podłogi. Czułam jego członka naciskającego na moją pachwinę. Jego biodra znalazły się naprzeciwko mnie, zmuszając moje nogi do objęcia go. Chciałam go w sobie. Chciałam by mnie ujeżdżał teraz, kiedy energia krąży w nas. Starał się odgiąć swoje ramiona, odchylić ode mnie, by jak najmocniej docisnąć dolną część. A moc zwiększała się wywołując ciarki, wzmagając się, natężając, jak błyszcząca krawędź orgazmu, gdy czujesz, że narasta i staje się nieprzeparta, ale nie można jej dosięgnąć. Kątem oka dostrzegłam Richarda pochylonego nad nami. Myślę, że chciałam zaprotestować, powiedzieć „nie”, ale żaden dźwięk nie nadszedł. Pocałował mnie i energia zapłonęła. Jednak nadal nie był jej częścią. Pocałował mnie w policzek, podbródek, szyję schodząc coraz niżej i nagle zrozumiałam co robi. Całował swoją drogę w dół do miejsca, gdzie znajdowała się wyrwa w mojej aurze. Starał się dotrzeć do serca, centrum mojej energii. Jean-Claude już zdążył zająć jeden z wrażliwych punktów – moją pachwinę. Klatka piersiowa Richarda rozciągała się nade mną gładka, jędrna, tak kusząco dostępna. Przysunęłam usta do jego skóry w taki sposób, że gdy on całował mnie coraz niżej, obracał swą pierś pozwalając na to, by mój język przesuwał się po niej. Zostawiałam mokre linie wzdłuż jego ciała. Włożył swe usta do mojej bluzki, aż dotknął mojego serca, a ja odnalazłam jego w tej samej chwili. Moc nie rosła w nas. Ona eksplodowała. To było tak, jakby znaleźć się w samym epicentrum wybuchu jądrowego. Fala uderzeniowa przeszła przez całe pomieszczenie, w którym się znajdowaliśmy, a my byliśmy dokładnie w jego środku. Przez jeden krótki moment czułam ich obu wewnątrz mnie, przetaczających się przeze mnie, jakby byli wiatrem, czystą energią. Elektryczne ciepło Richarda unosiło się nad nami. Chłodna moc Jean-Claude’a przelatywała,

43

jak zimny podmuch. A ja byłam czymś dużym i rosnącym, łącząc ciepło życia i chłód śmierci. Byłam obojgiem i niczym. Byliśmy razem i każdy osobno. Nie wiem czy straciłam przytomność, czy tylko poczucie czasu z jakiegoś metafizycznego powodu. Jedyne co pamiętam to, że nagle znalazłam się na podłodze z Richardem, który upadł obok mnie, przyciskając jedno z moich ramion. Jego ciało było owinięte wokół mojej klatki piersiowej i głowy. Jego nogi dotykały dołu drugiej strony mojego ciała. Jean-Claude upadł na mnie. Jego ciało dociskało moje na całej długości, głowa była oparta o nogę Richarda. Obaj mieli zamknięte oczy, a oddechy przyśpieszone. Podobnie jak ja. Dopiero za drugim razem udało mi się powiedzieć, – Zejdź ze mnie. Jean-Claude przeturlał się na bok nawet nie otwierając oczu. Richard musiał przesunąć nogi, by zrobić mu trochę miejsca tak, że oboje z Jean-Claudem leżeliśmy w półkolu z jego ciała. W pomieszczeniu było tak cicho. Myślałam, że byliśmy jedynymi, którzy w nim zostali. Jakby wszyscy uciekli w popłochu z powodu tego, co zrobiliśmy. Wtedy cała sala zabrzmiała oklaskami, wyciem i innymi zwierzęcymi odgłosami, dla których nie znalazłam nazwy. Hałas był ogłuszający, uderzając we mnie falami, jakbym miała nerwy w miejscach, gdzie ich wcześniej nie było. Nagle Asher stanął nad nami. Ukląkł obok mnie sprawdzając puls na mojej szyi. – Mrugnij jeśli mnie słyszysz, Anita. Mrugnęłam. – Możesz mówić? – Tak Pokiwał głową i dotknął Jean-Claude’a, głaszcząc go po policzku. Dotyk spowodował, że otworzył oczy. Uśmiechnął się w sposób, który musiał oznaczać dużo więcej dla Ashera, niż dla mnie, ponieważ wybuchnął śmiechem. Bardzo męskim. Jakby podzielił się świńskim dowcipem, którego nie zrozumiałam. Przesunął się obok mnie, aż uklęknął przy głowie Richarda. Odsunął garść grubych włosów, by móc wyraźnie zobaczyć jego twarz. Zamrugał, ale nie wydawał się być skupionym. Asher pochylił się nad nim nisko i usłyszałam, – Czy słyszysz mnie, mon ami1? Richard przełknął ślinę, odchrząknął i odpowiedział. – Tak. – Bon, bon.2 Dwie chwile zajęło mi znalezienie inteligentnego komentarza i miałam zamiar go wygłosić.

1 2

fr. mój przyjacielu fr. dobrze

44

– A teraz każdy, kto może wstać, podniesie rękę do góry. Nikt nie podniósł. Czułam się tak odległa. Odpływałam. Moje ciało było za ciężkie, by móc się ruszyć. Być może to mój umysł był zbyt przytłoczony, aby zrobić cokolwiek. – O nic się nie martw, ma cherie3, my się tobą zaopiekujemy. Asher wstał. Prawdopodobnie był to sygnał dla innych. Kilka postaci odłączyło się od tłumu. Poznałam trzy z nich. Sięgające talii warkoczyki Jamila świetnie pasowały do czarnego, skórzanego stroju. Był zastępcą Richarda, jego Skoffem. Shang–Da wyglądał jakby nie czuł się zbyt komfortowo w czarnej skórze, ale ze swoimi 6 stopami wzrostu (183cm) i chińskimi rysami twarzy nigdy nie mógł być odprężony w ładnym, wyjściowym ubraniu. Shang–Da również był zastępcą, Hatim. Sylvie uklękła obok mnie. W winylu wyglądała wspaniale. W jej krótkich brązowych włosach były pasemka w kolorze burgunda. Mimo, że wyglądała dobrze wiedziałam, iż jest na tyle konserwatywna, by był to prawdopodobnie tylko tymczasowy kolor. Kiedy nie była prawą ręką Richarda czyli Frekim, sprzedawała ubezpieczenia. W jej branży ludzie raczej rzadko mają włosy koloru dobrego, czerwonego wina. Uśmiechnęła się do mnie. Miała mocniejszy makijaż niż kiedykolwiek wcześniej u niej widziałam. Wyglądała świetnie, lecz nie przypominała prawdziwej siebie. Po raz pierwszy pomyślałam o tym, jak jest piękna. Wygląda prawie tak delikatnie jak ja. – Przybyłam ci na ratunek. – Powiedziała. Kiedyś kilka nieprzyjemnych wampirów przybyło do miasta, by udzielić JeanClaudowi, Richardowi i mnie lekcji. Brali więźniów do niewoli, a Sylvie była jednym z nich. Udało mi się ją uwolnić i obiecałam, że każdy kto ją skrzywdził poniesie śmierć. W rzeczywistości to ona ich uśmierciła, ale ja wydałam jej ich jako karę. Teraz trzymała kilka ich kości na pamiątkę. Sylvie nigdy nie skarżyła się na to, bym była zbyt gwałtowna. Być może mogłaby zostać moją nową najlepszą przyjaciółką. Wilkołaki zajęły pozycję wokół nas twarzami skierowanymi na zewnątrz, jak dobrzy ochroniarze. Żaden z nich nie dorównywał wyglądem fizycznym ochroniarzom Narcissiusa, ale widziałam walki wilków i wiedziałam, że to nie mięśnie są najważniejsze. Liczą się umiejętności i pewien poziom bezwzględności. Dwa wampiry przyszły, by stanąć razem z Asherem i wilkami. Nie poznałam żadnego z nich. Kobieta była Azjatką z błyszczącymi, czarnymi włosami, które opadały jej zaledwie do ramion. Miały prawie taki sam kolor i połysk, jak winylowy kostium przylegający do każdej części jej ciała. Strój podkreślał jej zgrabne piersi, wąską talię i krągłość kształtnych bioder. Zanim odwróciła się plecami, by stanąć z rękami po bokach, spojrzała na mnie nieprzyjaźnie swoimi ciemnymi oczami. Czekała. Na co? Nie byłam pewna. Drugi wampir był mężczyzną niewiele wyższym od kobiety. Miał grube, brązowe włosy ogolone blisko głowy, z wyjątkiem paska zostawionego na czubku głowy opadającego na jego oczy. Patrzył na mnie z uśmiechem. Jego oczy miały kolor nowych monet, jakby ich brąz zawierał w sobie niewielką domieszkę krwi. 3

fr. moja droga

45

Jego uwaga skupiła się na otoczeniu. Ramiona skrzyżował na piersi odzianej w czarną skórę. Oni również odwrócili się twarzą na zewnątrz, jak dobrzy ochroniarze. Był to sygnał dla tłumu, że chociaż nie możemy wstać, nie jesteśmy bezsilni. Pocieszające. Tak sądzę. Jason przepełzł między ich nogami z głową spuszczoną w dół, jak gdyby był zbyt zmęczony, by ją utrzymać. Uniósł ku mnie swoje niebieskie oczy. Jego spojrzenie było równie rozproszone jak moje. Posłał mi bladą wersję swojego zwykłego uśmiechu i powiedział – Czy to było dla ciebie dobre? Czułam się na tyle lepiej, aby spróbować usiąść, ale nie udało mi się. Jean-Claude powiedział, – Poleż trochę dłużej, ma petite. Ponieważ nie miałam innego wyboru, zrobiłam to, co zasugerował. Leżałam wpatrując się w ciemność, w daleki sufit z rzędami świateł. Większość oświetlenia została wyłączona, więc klub tonął w prawie całkowitych ciemnościach. Podobnie miękki mrok jest wtedy, gdy w ciągu dnia zasłoni się okna zasłonami. Czułam Jasona leżącego po mojej drugiej stronie z głową opartą o moje uda. Nie tak dawno kazałabym mu się przesunąć, ale gdy wyjechałam, uczyłam się jak czuć się komfortowo będąc tak blisko z lampartołakami. Widocznie to uczyniło mnie bardziej tolerancyjną dla wszystkich. – Dlaczego jesteś zmęczony? Obrócił swoją głowę i spojrzał na mnie bez podnoszenia jej z mojej nogi, wyginając jedną rękę nad moją łydką, by zachować równowagę. – Rozlewasz na cały klub seks oraz magię i pytasz dlaczego jestem zmęczony? Jesteś taka zabawna. Zmarszczyłam brwi. – Jeszcze jeden komentarz w tym stylu i będziesz musiał się wynieść. Przytulił swoją głowę do moich pończoch. – Z tej pozycji mogę zobaczyć twoją bieliznę. – Zejdź ze mnie, Jason. Zsunął się na podłogę, bez powtarzania polecenia przeze mnie. Nigdy nie potrafił odpuścić, ten nasz Jason. Zawsze musiał powiedzieć ostatni komentarz, ostatni żart, o jedno słowo za dużo. Obawiam się, że pewnego dnia, z kimś innym, to małe dziwactwo sprowadzi na niego nieszczęście, albo i gorzej. Richard powoli podparł się na łokciu, jakby nie był pewien, czy wszystko jest w porządku. – Nie wiem, czy to co czuję jest najlepsze, czy najgorsze, niż cokolwiek innego, co kiedykolwiek zrobiliśmy. 46

– Jak dla mnie to połączenie kaca i łagodnej grypy. – Stwierdziłam. – A jednak jest to przyjemne uczucie. – Powiedział Jean-Claude. Wreszcie znalazłam się w pozycji pionowej i stwierdziłam, że obaj położyli dłonie na moich plecach, by mnie wesprzeć. Tak jakby ich ruchy były jednoczesne. Właściwie wolałam się opierać o ich ręce, niż kazać im się przesunąć. Po pierwsze nadal byłam słaba, po drugie nie uważałam kontaktu fizycznego za nieprzyjemny. Wszystkie te miesiące, kiedy starałam się zmienić lampartołaki w spójne i przyjazne jednostki sprawiły, że ja również stałam się bardziej spójna i przyjazna. Nauczyłam się, że nie każda pomocna dłoń jest zagrożeniem dla mojej niezależności. Dowiedziałam się, że nie każda oferta fizycznej bliskości jest pułapką lub oszustwem. Richard usiadł pierwszy. Powoli, nadal trzymając ręce na moich plecach. Następny podniósł się Jean-Claude, również nie przestając mnie podtrzymywać. Czułam jak wymieniają między sobą szybkie spojrzenie. To był moment, w którym zazwyczaj wycofywałam się. Chcielibyśmy mieć jakiś fantastyczny seks, metafizyczny lub inny i to był sygnał dla mnie by kończyć, ukryć się. Byliśmy w miejscu publicznym i to był kolejny powód, by tego nie robić. Nie ociągałam się. Richard ostrożnie zsunął ramię z moich pleców na ramiona. JeanClaude przeniósł swoje i zaplótł je wokół mojej talii. Obaj przyciągnęli mnie do siebie, tworząc ze swych ciał wielkie, ciepłe, pokryte winylem krzesło, w dodatku mające puls. Niektórzy mówią, że w chwili, gdy jesteście razem i kiedy oboje macie orgazm, wasza energia łączy się ze sobą. Podczas seksu udostępniacie o wiele więcej, niż tylko swoje ciało. Jest to jeden z powodów, dla których powinno się być ostrożnym przy doborze partnerów. Proste siedzenie tam z nimi było właśnie czymś takim. Czułam ich energię poruszającą się po mnie, jak niski poziom prądu, takie odległe buczenie. Byłam całkiem pewna, że z czasem będzie tylko białym szumem. Czymś, co można zignorować, jak psychiczne bariery, kiedy już nie musisz się na nich koncentrować. Jednak teraz było to tak, jakbyśmy mieli zawsze chodzić, poruszać się przez te senne poświaty, którymi nadal byliśmy połączeni, i które jeszcze nie całkiem mieliśmy wchłonięte pod własną skórę. Nie odepchnęłam ich, ponieważ nie chciałam tego. Odpychanie ich byłoby niepotrzebne. Już nie potrzebowaliśmy dotyku, by ominąć bariery. To powinno przerazić mnie bardziej, niż cokolwiek innego, lecz tak się nie stało. Narcissus wyszedł na środek pomieszczenia i subtelne światło skierowało się na niego, stopniowo stając się coraz jaśniejsze. – No cóż, moi przyjaciele, mieliśmy dziś wspaniałą ucztę, czyż nie? Więcej oklasków, krzyków i zwierzęcych odgłosów wypełniło półmrok. Narcissus uniósł swoje ręce do góry uciszając tłum. – Myślę, że mieliśmy swoje apogeum tej nocy. Wywołało to odrobinę śmiechu. 47

– Nasz show zostawimy sobie do jutra. Zrobienie mniej niż to, co zostało nam zaoferowane do tej pory, byłoby bowiem hańbą. Kobieta, która wciąż jeszcze stała z tyłu parkietu w swoim stroju, powiedziała, – Nie mogę konkurować z czymś takim. Narcissus posłał jej całusa. – To nie są zawody, słodka Mirando, każdy ma swój dar. Niektóre z nich są po prostu rzadsze. Odwrócił się i popatrzył na nas mówiąc ostatnie słowa. Jego oczy były blade i dziwnie kolorowe. Zajęło mi sekundę lub dwie, aby uświadomić sobie, że z jego oczu wyziera bestia. Hiena, jak sądzę. Choć szczerze, nie mam pojęcia jak wyglądają hienie oczy. Po prostu wiedziałam, że nie są ludzkie. Uklęknął obok nas wygładzając strój w automatycznym i dziwnie nienormalnym geście, którego nigdy nie widziałam u człowieka. Oczywiście, on był pierwszym mężczyzną, którego widziałam w sukience. To prawdopodobnie było przyczyną i skutkiem. Narcissus zniżył głos. – Bardzo chciałbym o tym porozmawiać z tobą na osobności. – Oczywiście, – powiedział Jean-Claude – ale najpierw mamy do załatwienia inną sprawę. Narcissus nachylił się, jeszcze bardziej zniżając głos, by konieczne było pochylenie się do przodu, aby go usłyszeć. – Ponieważ mam dwóch swoich ochroniarzy czekających z jej lampartami, żadna krzywda ich nie spotka. Mamy więc czas na rozmowę. A może powinienem powiedzieć twoich lampartów. Z pewnością teraz to, co należy do jednego, należy do wszystkich. Pochylił się tak mocno w naszą stronę, że jednym policzkiem prawie dotykał twarzy JeanClaude’a, a drugim mojej. – Nie, – powiedziałam – lamparty są moje. – Naprawdę. – Powiedział Narcissus. Odwrócił swoją twarz. Brakowało tylko kilku centymetrów, a musnąłby swoimi wargami moje. Mógł to być tylko przypadek, ale szczerze w to wątpiłam. – Więc nie dzielicie się wszystkim? Przesunęłam swoją twarz jedynie na tyle daleko, byśmy się nie dotknęli. – Nie. – Dobrze wiedzieć. – Wyszeptał.

48

Pochylił się do przodu i przycisnął swoje usta do warg Jean-Claude’a. Byłam zdumiona. Zamarłam na sekundę zastanawiając się co zrobić. Jean-Claude dokładnie wiedział. Położył palec na piersi mężczyzny i pchnął go, lecz nie siłą mięśni, ale mocą. Mocą znaków, którą przed chwilą połączyliśmy. Skierował ją na niego tak, jakby robił to tysiące razy wcześniej. Bez wysiłku. Z wdziękiem. Władczo. Narcissus został odsunięty od niego podmuchem niewidzialnej siły. Mogłam poczuć jej szarpnięcie w moim ciele. Wiedziałam również, że większość osób na sali także to poczuła. Narcissus pozostał skulony na podłodze wpatrując się w Jean-Claude’a. Patrząc na nas wszystkich. Jego twarz wyrażała wściekłość, ale więcej było w niej pożądania, niż złości. A nade wszystko przeważał głód. – Musimy porozmawiać na osobności. – Podkreślił Narcissus. Jean-Claude skinął głową. – To byłoby najlepsze, tak myślę. Było tak wiele niedopowiedzianych słów w tej krótkiej wymianie. Czułam zakłopotanie Richarda tak, jak moje własne, zanim odwróciłam głowę, by na niego spojrzeć. Ruch sprawił, że nasze usta znalazły się tak blisko siebie, iż mogliśmy się niemalże pocałować. Mogłam powiedzieć patrząc tylko na wyraz jego oczu, że nie wie, co się dzieje. I wydawało się, że on zdaje sobie z tego sprawę, ponieważ nie wzruszył ramionami, ani nie pokazał żadnego innego zewnętrznego potwierdzenia. To nie była telepatia, choć z zewnątrz mogło to tak wyglądać. To był specyficzny rodzaj bardzo ekstremalnej empatii. Jakbym mogła odczytać każdą zmianę na jego twarzy, nawet tą najmniejszą, jednocześnie wiedząc, co ona oznacza. Nadal byłam w kręgu ich ramion. Dotyk ich nagiej skóry na moich plecach – klatki piersiowej i brzucha Richarda oraz ramienia Jean-Claude’a – był niezwykle znaczący. Było coś niesamowicie właściwego w dotykaniu. W bliskości. Czułam, że uwaga JeanClaude’a zwraca się na mnie, jeszcze zanim odwróciłam głowę, by napotkać jego spojrzenie. Wyraz tych głębokich oczu zawierał słowa o rzeczach niewypowiedzianych, odpowiedzi na niezadane pytania. To wszystko było drżące tuż pod ich powierzchnią, ponieważ po raz pierwszy nie widział w moich oczach barier, które utrzymywały te wszystkie słowa uwięzione. To musiał być wpływ nałożenia na mnie znaków. Myślę, że tej nocy, gdyby poprosił mnie o coś, cokolwiek, nie potrafiłabym mu odmówić. W końcu powiedział. – Czy możemy udać się na stronę, by pomówić z Narcissiusem o interesach? Jego głos brzmiał niezwykle jedwabiście. Tylko w oczach kryła się niepewność i potrzeba tak wielka, że brakowało słów, by ją opisać. Wszyscy tak długo czekali na moją kapitulację. To sformułowanie nie należało do mnie. Wiedziałam o tym. Przypominało bardziej coś, co mógł pomyśleć Jean-Claude, jednakże Richard również napierał na mnie swoim ciałem. Nie byłam więc pewna kto o tym myślał. Wiedziałam tylko, że to nie byłam ja. Jeszcze przed nałożeniem znaków bywały takie chwile. Momenty, kiedy ich myśli przenikały mnie, lekceważąc moje własne. Najgorsze były obrazy – nocne koszmary, migawki z pożywiania się na ciepłym mięsie zwierząt, picia krwi ludzi, których nie znam. To było przenikanie, ta utrata własnego ja, która przerażała mnie najbardziej, zmuszając do zrobienia 49

czegokolwiek, co mogłoby zatrzymać mnie w całości, pozwolić pozostać sobą. Dziś nie wydawało mi się to już tak ważne. Zdecydowanie był to efekt metafizycznego zjednoczenia znaków. Ale nawet gdy wiedziałam co to jest, nie znikało. To była niebezpieczna noc. Jean-Claude powiedział, – Ma petite, wszystko w porządku? Ja czuję się znacznie lepiej, właściwie nawet bardziej wzmocniony. Nadal jesteś słaba? Potrząsnęłam głową. – Nie, czuję się dobrze. Określenie dobrze było zdecydowanie za słabe. Pobudzona było lepszym, lecz nadal nie oddawało wszystkiego, co czułam. Jak długo mogło potrwać ratowanie lampartołaków z kolejnego niebezpieczeństwa? Noc dobiegała końca. Niedługo miał nadejść świt, a ja chciałam przedtem zostać z nimi sama. Zdawałam sobie sprawę z dreszczu jaki biegł w dół mojego ciała. Gdybyśmy mieli trochę prywatności i nic nie zostałoby przerwane, to nagle wszystko mogło być możliwe. Richard i Jean-Claude wstali razem, równo w miękkim ruchu, z wampirzym wdziękiem i energią wilkołaka. Patrzyłam na nich, kiedy stali nade mną i nagle zapragnęłam zrobić coś zupełnie innego. Czymkolwiek ten efekt był, rozpraszał mnie nie pozwalając skupić się na najważniejszym. Przyszłam tu by uratować lamparty. To był pierwszy raz, gdy przez chwilę naprawdę o nich pomyślałam. Potrząsnęłam głową starając się pozbyć z niej myśli o seksie i magii oraz tak wielu możliwościach, które widziałam w oczach Richarda. Jean-Claude był ostrożniejszy w okazywaniu swoich pragnień. To ja go tego nauczyłam, gdy byliśmy razem. Wyciągnęłam ręce do nich obu. Nigdy nie prosiłam o pomoc by wstać, jeśli nie krwawiłam lub nie byłam połamana. Obaj wymienili spojrzenia, a następnie podali mi swoje dłonie, znowu w doskonałej harmonii, jak tancerze w układzie, którzy wiedzieli co zrobi drugi. Mogli poczuć moje pragnienie, ale ono zawsze tam było i nie mogło im nic powiedzieć. Wzięłam ich ręce pozwalając się podnieść. Wciąż wyglądali na niepewnych, prawie podejrzliwych, jakby tylko czekali, aż ich odepchnę i ucieknę z krzykiem od tej intymności, tego wszystkiego. Musiałam się uśmiechnąć. – Jeśli zapewnimy bezpieczeństwo każdemu, nim wstanie słońce, wszystko będzie możliwe. Wymienili między sobą jeszcze jedno spojrzenie. Jean-Claude zrobił mały ruch, jakby zachęcając Richarda. Był to drobny znak głową, jakby chciał powiedzieć: idź, zapytaj. Normalnie widząc ich spiskujących za moimi plecami byłabym wkurzona, ale nie tej nocy. – Czy masz na myśli … – Powiedział Richard pozwalając myśli zawisnąć w powietrzu. Skinęłam głową i ręka Richarda zacisnęła się na mojej. Dłoń Jean-Claude’a była dziwnie nieruchoma.

50

– Zdajesz sobie sprawę, ma petite, że to nowe … – zawahał się – pragnienie, może być ubocznym skutkiem nałożenia dziś znaków. Nie chcę byś później oskarżyła nas o oszustwo. – Wiem co to jest i nie obchodzi mnie to. – Powinno, ale tak nie jest. To było jak bycie pijanym lub pod wpływem narkotyków. I nawet myślenie w ten sposób nie robiło mi różnicy. Spojrzałam na Jean-Claude’a i widziałam jak odetchnął z ulgą. Czułam, że Richard robi to samo. Tak jakby został z nich zdjęty wielki ciężar. To ja byłam tym obciążeniem. Wiedziałam o tym. Od teraz postaram się to zmienić. – Miejmy to już za sobą i chodźmy po lamparty. – Powiedziałam. Jean-Claude podniósł moją rękę do swoich ust, muskając kostki wargami. – I odejdziemy z tego miejsca. Skinęłam głową. – I odejdziemy stąd.

Rozdział 6 Skarżyłam się na Jean-Claude'a, że jest monochromatyczny, ale wystarczyło jedno spojrzenie na sypialnię Narcissusa i byłam mu winna przeprosiny. Pokój urządzony był na czarno. Naprawdę na czarno. Ściany, podłoga z twardego drewna, udrapowana na jednej ścianie zasłona i łóżko. Innym kolorem w pokoju były srebrne łańcuchy i srebrne narzędzia wiszące na ścianie. Kolor metalu jeszcze bardziej akcentował czerń, zamiast ją łagodzić. Łańcuchy wisiały nad ogromnym łóżkiem. Było ono olbrzymie. Jedyna nazwa, jaka mi wpadła do głowy, to łóżko orgii. Było z baldachimem z dużymi, ciężkimi i ciemnymi drewnianymi kolumnami. Kolejne łańcuchy, zakończone mocnymi obręczami, zwisały z czterech filarów. Jeśli to byłaby randka, obróciłabym się i uciekła. Ale to nie była randka i wszyscy weszliśmy do środka. Rozumiem, że większość ludzi, którzy praktykowali sado–maso, oddzielali sypialnie od „lochów”. Mogły być obok, ale nie w tym samym pokoju. Potrzebujesz innego miejsca, aby naprawdę się wyspać. Może Narcissus nigdy nie odpoczywa od gier i zabaw. Po przeciwnej stronie były drzwi i na jednej ze ścian udrapowana zasłona. Może prawdziwe łóżko było za drzwiami numer dwa lub za zasłoną. Miałam taką nadzieję. Jedyne krzesło w pokoju miało przywiązane pasy, więc Narcissus zaproponował nam łóżko. Nie wiem czy bym na nim usiadła, czy też nie, ale pierwszy zrobił to Jean-Claude, a potem Richard. Jean-Claude ułożył się na czarnej kapie jak zwykle z wdziękiem opadając na poduszki, jak gdyby był całkowicie zrelaksowany. Ale Richard mnie zaskoczył. Oczekiwałam, że będzie skrępowany wystrojem, ale nie było tego po nim widać. Właściwie dopiero teraz dostrzegłam, że przy grubych skórzanych obręczach na przegubach i szyi ma metalowe haczyki, aby można było przyczepić do nich łańcuchy bądź smycz. Prawdopodobnie nosił je tak, jak ja buty, aby dopasować się do klubu. Ale...ale miałam wrażenie, że nie przeszkadzał mu ten pokój i wyposażenie. Mnie odwrotnie. 51

Patrzyłam na Jean-Claude'a i Richarda, i wiedziałam, że zdecydowałam się z nimi dziś spać, jakkolwiek by się to ułożyło. Ale widok ich obu spokojnych na łóżku, w całej tej oprawie sprawiał, iż zaczęłam się nad tym zastanawiać. Po tak długim czasie, nadal nie wiem w co się pakuję. Asher chodził po pokoju i przyglądał się rzeczom na ścianach. Nie mogłam odczytać go, tak jak innych, ale on również wydawał się być spokojny i nie sądzę, że była to jakaś gra. Narcissus wkroczył do pokoju z Ajaxem za jego plecami. Zgodził się, aby reszta pozostała w korytarzu, bądź na dole. W zamian za to nasze wilki też będą na zewnątrz. Przypuszczam, że aby mieć prawdziwą prywatność, to trzeba by w pokoju było mniej niż dwóch wartowników. Richard wyciągnął do mnie rękę. – Anito, wszystko w porządku. Nic w tym pokoju nie zrani cię bez twojego pozwolenia. I nie będziesz go dawała. To nie był pocieszający komentarz, którego bym sobie życzyła, ale przypuszczam, że to była prawda. Wierzyłam, że ta prawda jest dobra, ale zaczęłam sobie uświadamiać, że nie jest ani dobra, ani zła. To po prostu prawda. Życie jest prostsze, odkąd wierzyłam tylko w czarne i białe. Ujęłam go za rękę i pozwoliłam mu pociągnąć się na łóżko pomiędzy jego i JeanClaude’a. No cóż, Narcissus zrobił już przedstawianie dla Jean-Claude'a, tak więc domyślam się, że teraz my musieliśmy odbić pałeczkę. Ale to nadal było krępujące, że Richard położył mnie między nimi, a nie obok siebie. Poczułam gorące, niewyraźne uczucie połączenia znaków, ale szybko odeszło. Z magią tak czasami jest. Leżąc na czarnym łóżku pomiędzy moimi mężczyznami czułam się sztywna i skrępowana. – Czy coś nie tak, ma petite? Nagle zrobiłaś się spięta. Spojrzałam na niego unosząc brwi. – Czy tylko mnie ten pokój się nie podoba? – Jean-Claude kiedyś bardzo lubił ten pokój. – powiedział Narcissus. Odwróciłam się i patrzyłam na hienołaka, który kroczył po pokoju odziany w pończochy. – Co masz na myśli? – Spytałam. Jean-Claude odpowiedział. – Kiedyś poddałem się niechcianym zalotom, ponieważ mnie do tego zmuszono. Ale to już przeszłość. Gapiłam się na niego, ale on nie patrzył mi w oczy. Był skupiony na Narcissusie krążącym dookoła łóżka. – Nie pamiętam żebyś był niechętny. – Stwierdził Narcissus. Oparł się o filar łóżka. 52

– Dawno temu nauczyłem się, jak postępować pod przymusem. – Powiedział JeanClaude – Poza tym to Nikolaos, poprzedni Mistrz Miasta, wysłała mnie do ciebie. Narcissus, pamiętasz jaka ona była. Nie wolno było nie wykonać rozkazu. Miałam ten horror spotkać ją osobiście. Ona była bardzo, bardzo przerażająca. – A więc byłem nieprzyjemnym obowiązkiem? – Był rozgniewany. Jean-Claude potrząsnął głową. – Masz ładne ciało, Narcissus. Ale to, co robisz swoim kochankom, gdy ich ciała mogą znieść więcej uszkodzeń, nie jest... – Jean-Claude spojrzał w dół, jakby szukał właściwego słowa. Wtem uniósł swoje ciemnobłękitne oczy na Narcissusa i zobaczyłam jaki skutek wywiera jego spojrzenie na zmiennokształtnego. Narcissus wyglądał tak, jakby oberwał młotkiem między oczy – przystojnym, zniewalającym młotkiem. – Co nie jest?– Spytał Narcissus ochrypłym głosem. – Nie jest w moim guście – powiedział Jean-Claude. – Poza tym, nie mogłem cię za bardzo zadowolić, skoro nie zrobiłeś tego, czego zażyczył sobie mój mistrz. To ja byłam powodem, dla którego Nikolaos już nie jest Mistrzem Miasta. Chciała mnie zabić, ale miałam szczęście. Ona już nie żyje, a ja tak. Dzięki temu Jean-Claude został Mistrzem Miasta. Nie planowałam tego. Ile z tego ukartował Jean-Claude, nadal pozostaje dyskusyjne. To nie tylko uprzedzenie skłania mnie do tego, aby mu ufać mniej, niż Richardowi. Narcissus położył kolano na łóżku, jedną ręką nadal obejmując słupek. – Bardzo mi się spodobałeś. Wyraz jego twarzy był bardzo intymny. Powinni sami odbyć tę rozmowę. Ale z drugiej strony przyglądać się temu, jak Narcissus patrzy na Jean-Claude’a, może to nie był zły pomysł. Od Jean-Claude’a wyczułam pragnienie, aby ukoić zranione uczucia. Ale mogłabym się założyć, że jakbym mogła zajrzeć do głowy Narcissusa, byłoby tam inne pragnienie. – Nikolaos myślała, że ją zawiodłem i ukarała mnie za to. – Nie mógłbym się z nią sprzymierzyć – nie, nawet dla ciebie, nawet dla tego, byś został na stałe moją zabawką. Jean-Claude uniósł brew. – Nie pamiętam, by to było w umowie. – W pierwszej chwili odmówiłem, ale ona osłodziła ofertę. Narcissus wpełznął na łóżko. Zatrzymał się na czworakach, jakby spodziewał się, że ktoś wejdzie za nim. – W jaki sposób osłodziła ofertę? 53

Narcissus zaczął pełznąć przez łóżko, kolanami przytrzaskując brzeg sukienki. – Zaoferowała mi ciebie na zawsze, abym mógł zrobić z tobą to, co chciałem. Przebiegł przeze mnie dreszcz przerażenia – od czubka głowy do palców stóp. Zajęło mi sekundę uświadomienie sobie, że to nie był mój lęk. Wraz z Richardem zwróciliśmy się do Jean-Claude’a. Jego twarz był niewzruszona. To była jego zwykła, grzeczna, atrakcyjna, lekko znudzona maska. Ale mogliśmy oboje wyczuć w jego głowie zimne, krzyczące przerażenie. Myśl, jak blisko był tego, aby stać się wiecznym…gościem Narcissusa. To napełniło go lękiem większym od zmiennokształtnego. W mojej głowie pojawiły się obrazy, wspomnienia. Leżałam na brzuchu przypięta łańcuchami na nierównej desce, odgłos bata, ostry ból na skórze i świadomość, że to dopiero pierwsze uderzenie. Fala strasznego smutku, która przypłynęła razem ze wspomnieniami sprawiła, że musiałam przełknąć łzy. Dostałam zamglone wspomnienie, byłam przywiązana do ściany, gdy zgniła na zielono, zaropiała ręka pieściła moje ciało. Nagle wspomnienia zanikły, jakby ktoś wyłączył kontakt. Ale ciało, po którym podróżowała zgniła ręka, było męskie. To były wspomnienia Jean-Claude’a, nie moje. On dzielił się ze mną swoją pamięcią, ale kiedy się zorientował, zablokował to. Patrzyłam na niego z przerażeniem. Cieszyłam się, że włosy zasłaniają moją twarz przed Narcissusem, bo nie mogłam zignorować tego, co zobaczyłam. Jean-Claude nie patrzył na mnie, tylko na Narcissusa. Próbowałam nie płakać, a twarz Jean-Claude’a nie zdradzała nic. Jean-Claude nie rozpamiętywał wykorzystania przez Narcissusa, ale innych. Wielu innych. To nie był ból, który dostałam razem ze wspomnieniami, ale rozpacz. Przypuszczenie, że ja… to znaczy on. On nie był właścicielem własnego ciała. Nigdy nie był prostytutką, a raczej nigdy nie brał pieniędzy za seks. Ale dla władzy, zachcianki kogokolwiek, kto był jego mistrzem, i co niezwykłe, dla bezpieczeństwa, przez wieki płacił seksem. Miałam tą świadomość, ale wyobrażałam sobie go jako uwodziciela. To, co właśnie ujrzałam, nie miało nic wspólnego z uwodzeniem. Richard wypuścił cichy dźwięk i obróciłam się w jego stronę. W oczach stały mu łzy i na twarzy miał taki sam wyraz całkowitego oszołomienia, jak ja. Patrzyliśmy na siebie przez moment jak zamarznięci. Wtedy jedna z jego łez potoczyła się po policzku, na sekundę przed moimi własnymi gorącymi łzami spływającymi w dół. Sięgnął po moją dłoń i dałam mu ją. Oboje zwróciliśmy się do Jean-Claude’a. On nadal wpatrywał się w Narcissusa i nawet coś do niego mówił, choć nie słyszałam co. Drugi mężczyzna pełznął przez to ogromne łoże, aby być blisko nas, na wyciągnięcie ręki. – Słodki, słodki Jean-Claude myślałem, że o tobie zapomniałem, ale widząc cię dziś wieczorem, z nimi na podłodze. To sprawiło, że wspomnienia wróciły. – Wyciągnął rękę do Jean-Claude’a, ale Richard chwycił jego przegub. – Nie dotykaj go. Nigdy więcej go nie dotykaj. Narcissus spojrzał od Jean-Claude’a do Richarda. 54

– Taka zaborczość, to musi być prawdziwa miłość. Przekręciłam się i patrzyłam na grę mięśni ręki i ramienia Richarda, gdy ściskał delikatny przegub. Narcissus śmiał się drżąco, ale nie z bólu. – Taka siła, taka pasja. Czy zgniótłby mi przegub tylko dlatego, że chciałem dotknąć twoich włosów? – Jego głos brzmiał wesoło i w końcu zrozumiałam, że to było podniecenie. Richard go dotykał, groził, zadawał ból… To sprawiało mu przyjemność. Poczułam, gdy Richard też to zrozumiał, ale go nie puścił. Zamiast tego szarpnął mężczyzną tak, że stracił równowagę i spadł na niego. Narcissus wydał cichy, zaskoczony okrzyk. Richard jedną ręką trzymał jego przegub, a drugą położył mu na szyi. Zacisnął dużą, ciemną rękę na bladej skórze Narcissusa. Ochroniarz Ajax odsunął się od ściany i Asher wyszedł mu na spotkanie. Bardzo szybko mogło się zrobić tu bardzo nieprzyjemnie. Zwykle to ja traciłam nad sobą panowanie i psułam wszystko, nie Richard. Narcissus musiał raczej wyczuć, niż zobaczyć ruch, ponieważ Richard trzymał go plecami do pokoju. – Wszystko w porządku, Ajax. W porządku. Richard mnie nie rani. Ale wtedy Richard zrobił coś, co sprawiło, że Narcissus wstrzymał oddech. – Jeśli to gra wstępna, to możesz zgniatać mój przegub. Ale jeśli to nie to, moi ludzie zabiją ciebie i całą resztę. – Jego słowa były sensowne, ale ton głosu nie. W jego głosie było słychać ból, ale też oczekiwanie, jak gdyby cokolwiek zrobił Richard, to i tak by go to ekscytowało. Jean-Claude odezwał się. – Nie dawaj mu usprawiedliwienia, by zdać się na jego litość, mon ami. Jesteśmy dziś gośćmi na jego terenie. I przy gospodarzu musimy się zachowywać jak goście, o ile on nie przekracza granic. Nie byłam pewna jakie były obowiązki gościa w stosunku do gospodarza, ale zakładałam, że zgniatanie kości nie było jednym z nich. Dotknęłam ramienia Richarda, a on podskoczył. Narcissus zaprotestował, jakby Richard mimowolnie zacisnął ucisk. – Jean-Claude ma rację, Richard. – Anita radzi wstrzemięźliwość Richard, a sama jest najmniej powściągliwą osobą, jaką znam. – Jean-Claude poruszył się i położył rękę na drugim ramieniu Richarda tak, że oboje go dotykaliśmy. – Ponadto ten ból nie naprawi wyrządzonych krzywd. Nie zwróci ani jednej kropli krwi, ani jednego kawałka ciała, nie zmniejszy upokorzenia. To już było. Wspomnienia nie mogą nas zranić. Po raz pierwszy zastanowiłam się, czy oboje z Richardem widzieliśmy te same wspomnienia. To, co widziałam, było okropne, ale nie zadziałało na mnie tak jak na niego. Być może tak działali faceci. Być może biały, anglosaski, wykształcony facet, taki jak Richard, odebrałby wspomnienia molestowania i gwałtu boleśniej niż ja. Jestem kobietą. 55

Wiem, że coś takiego mogło mi się przytrafić. Być może nigdy nie przyszło mu do głowy, że i jemu coś takiego mogło się przytrafić. Richard odezwał się warczącym głosem, jakby za tym przystojnym gardłem czaiło się jego zwierze. – Nigdy więcej go nie dotykaj, Narcissus, albo to dokończymy. – Richard powoli, ostrożnie zabrał ręce z dala od Narcissusa. Oczekiwałam, że ten odsunie się daleko trzymając się za przegub, ale go nie doceniłam, a może raczej przeceniłam. Narcissus przyciągnął rękę do siebie, ale nadal przyciskał się do Richarda. – Zerwałeś mi ścięgna. Uzdrowienie tego pochłonie więcej czasu, niż kości. – Wiem. – Szepnął Richard. Poziom gniewu zawarty w tym jednym słowie sprawił, że się wzdrygnęłam. – Mogę w myślach powiedzieć swoim ludziom, żeby zdali jej lampartołaki na litość porywaczy. Richard zerknął na Jean-Claude’a, który skinął głową. – Narcissus może skontaktować się ze swoimi ludźmi… telepatycznie. Richard położył ręce na ramionach Narcissusa. Przypuszczam, że po to, by go odepchnąć, ale Narcissus powiedział. – Unieważniłeś wasz bezpieczny pobyt poprzez ranienie mnie bez mojej zgody. Richard zamarł i mogłam zauważyć, że jego plecy zesztywniały. Nagle poczuł się niepewnie. – O czym on mówi? – Spytałam. Nie byłam nawet pewna kogo właściwie pytałam. – Narcissus ma na straży w tym budynku i na tych obok, małą armię hienołaków. – powiedział Jean-Claude. – Jeśli hienołaki są tak potężne, to dlaczego nie mówi się o nich na równi z wilkami i szczurami? – Spytałam. – Ponieważ Narcissus woli być siłą za tronem, ma petite. A to znaczy, że inni zmiennokształtni prezentami ciągle starają się zaskarbić jego przychylność. – Takimi, jak Nikolaos zrobiła z ciebie? Skinął głową. Spojrzałam na Richarda. – Co chcesz z nim zrobić? Richard odsunął się daleko od Narcissusa. 56

– Nic. Narcissus wstał z łóżka trzymając się za rękę. – To się zmieni. – Nie sądzę. – Stwierdził Richard. – Marcus i Raina mieli ze mną umowę. Oni i szczury narzucili, że liczebność hien nigdy nie przekroczy pięćdziesiątki. Ale aby tak się stało oni stosowali prezenty, nie groźby. – Groźba zawsze tam była. – Powiedział Richard. – Wojna pomiędzy tobą, nami i szczurami. Z tobą po przegranej stronie. Narcissus wzruszył ramionami. – Być może, ale nie myślałeś o mnie od śmierci Marcusa, gdy zająłeś jego miejsce. Zastanawiałem się, kiedy moje prezenty zaczną przybywać, ale zamiast tego prezenty się skończyły. Nawet te, na które liczyłem. – Wtedy spojrzał na mnie. – Trochę z tych prezentów miało być od ciebie, Nimir-Ra. Chyba wyglądałam na tak zdezorientowaną, jak się czułam, bo Jean-Claude powiedział. – Lampartołaki. – Tak, Gabriel, ich dawna alfa, był moim kochanym, cennym przyjacielem. – Powiedział Narcissus. Ponieważ zabiłam Gabriela, nie podobało mi się to, na jakie tory zbaczała ta rozmowa. – Chodzi ci o to, że Gabriel dał ci kilka lampartołaków? Uśmiech Narcissusa wywołał dreszcze. – Wszyscy, oprócz Nathaniela, spędzili czas na mojej łasce. – Jego uśmiech zbladł. – Założyłem, że Gabriel trzyma Nathaniela w tajemnicy, bo jest jego faworytem. Ale teraz, kiedy mi powiedziałaś jaki on jest, wiem, że to nie o to chodziło. Narcissus klęcząc pochylił się w moją stronę. – Gabriel bał się dać mi Nathaniela, bo był przestraszony tym, co moglibyśmy razem zrobić. Przełknęłam boleśnie. – Naprawdę dobrze zamaskowałeś swoją reakcję, gdy ci o tym mówiłam. – Jestem świetnym kłamcą, Anito. Dobrze to sobie zapamiętaj. Spojrzał w górę na Richarda. – Ile to minęło od śmierci Marcusa, trochę ponad rok? Gdy przestały przychodzić prezenty założyłem, że pakt się skończył. 57

– O czym mówisz? – Spytał Richard. – Jest nas teraz ponad czterystu, trochę nowych, trochę rekrutowanych z innych stanów. Ale teraz dorównujemy wilkołakom i szczurołakom. Będziecie teraz musieli z nami negocjować, jak z równymi, a nie najemnikami. Richard powiedział – Co zrobiliście… Jean-Claude mu przerwał – Wróćmy do interesów. Czułam strach, który krył się w tych spokojnych słowach. Richard też go wyczuł. Nie pytałeś seksualnego sadysty, czego pragnie. Oferowałeś mu to, z czego mogłeś zrezygnować. Narcissus patrzył na Richarda. – Czy jesteście teraz z wilkami Jean-Claude’a, Richard? Czy dzielisz się z nim swoim królestwem? – Jego ton kpiący. – Jestem Ulfrikiem i rządzę sam, nikt inny. – Ale jego głos był ostrożny, gniew uciszony. Nigdy nie widziałam takiego Richarda i nie wiem, czy mi się to podobało. On zachowywał się tak, jak ja. Gdy o tym myślałam, zaczęłam się zastanawiać … Dostałam trochę jego bestii, trochę głodu Jean-Claude’a, a co oni dostali ode mnie? – Wiesz czego chcę. – Powiedział Narcissus. – Gdybyś był mądry nie poprosiłbyś o to. – Stwierdził Jean-Claude. – Jeśli nie mogę mieć ciebie, Jean-Claude, wtedy może oglądanie waszej trójki uprawiającej seks na moim łóżku zmyłoby obrazę. Razem z Richardem powiedzieliśmy – Nigdy. Spojrzał na nas i było coś nieprzyjemnego w jego oczach. – W takim razie daj mi Nathaniela. – Nie. – Powiedziałam – Na jeden wieczór. – Nie. – Na godzinę. – Powiedział. Potrząsnęłam głową. – To innego lamparta. – Nie dam tobie żadnego z moich ludzi. Spojrzał na Richarda. – A ty, Ulfriku, dasz mi jednego z twoich wilków? – Znasz odpowiedź Narcissus. – Odpowiedział Richard. 58

– W takim razie co mi oferujesz, Ulfrik? – Spytaj o coś, co jestem skłonny dać. Narcissus się uśmiechnął, ale czułam Ajaxa i Ashera krążących wokół siebie, jakby czuli podnoszące się napięcie. – Chcę być dołączony do rady, która funkcjonuje w społeczeństwie zmiennokształtnych w tym mieście. Richard skinął głową. – Świetnie. Razem Rafaelem myśleliśmy, że nie jesteś zainteresowany polityką, spytalibyśmy cię wcześniej. – Król szczurów jak i wilków nie zna mojego serca. Richard wstał. – Anita musi iść do swoich ludzi. Narcissus uśmiechnął się i potrząsnął głową. – Och nie, Ulfrik, to nie będzie takie łatwe. Richard zmarszczył brwi. – Chciałeś być włączony w podejmowanie decyzji. To jest to, co chciałeś. – Ale nadal chcę prezenty. – Szczury i wilki nie dają sobie prezentów. Jesteśmy sojusznikami. Jeśli chcesz być sojusznikiem, to nie dostajesz prezentów, wyłączając to, że przybędziemy ci na pomoc, gdy tego będziesz potrzebował. Narcissus znów potrząsnął głową. – Nie chcę się przyłączyć, żeby być wciągnięty w każdą sprzeczkę między zwierzętami, która mnie nie dotyczy. Nie Ulfrik, nie rozumiesz mnie. Chcę być włączony do rady, planować strategię. Ale nie chcę mieć z nikim więzi i brać udziału w wojnach, które mnie nie dotyczą. – W takim razie czego chcesz? – Spytał Richard. – Prezentów. – Chodzi ci o łapówkę. – Powiedział Richard. Narcissus wzruszył ramionami. – Nazwij to sobie jak chcesz. – Nie. – Powiedział Richard. Poczułam jak Jean-Claude się napina na chwilę przed tym, jak Richard to powiedział. – Mon ami… 59

– Nie. – Powiedział Richard i zwrócił się do Jean-Claude’a. – Nawet jeśli, w co wątpię, mogliby nas wszystkich zabić, to moje wilki i twoje wampiry nie zostawią z tego klubu cegły na cegle. On tego nie zaryzykuje. Narcissus jest ostrożnym szefem. Widziałem jak on obchodził się z Marcusem. Jego własne bezpieczeństwo i komfort ponad wszystko. – I jeszcze komfort i bezpieczeństwo moich ludzi ponad wszystko. – Powiedział Narcissus. Spojrzał na mnie. – A co z tobą Nimir-Ra, czujesz się pewnie? Jak sądzisz, jeśli pozwolę moim ludziom zabić twoje kociaki, to czy wilki i wampiry skiną palcem, aby ich pomścić? – Zapominasz się Narcissus, ona jest moją Lupą, moją partnerką. Wilki obronią tego, kogo ona im wskaże. – Ach tak, ludzka Lupa, ludzka królowa lampartów. Ale nie tak naprawdę ludzka, co? Spotkałam jego spojrzenie i powiedziałam. – Muszę iść zabrać moje lamparty. Dziękuję za gościnę. – Odepchnęłam się stając na nogi obok Richarda. Narcissus patrzył na Jean-Claude’a nadal leżącego na łóżku. – Czy oni na serio są tacy dziecinni. – Spytał go. Jean-Claude pełen gracji wzruszył ramionami. – Oni nie są tacy jak my, Narcissus. Nadal wierzą w dobro i zło. I w zasady. – W takim razie pozwól mi nauczyć ich nowej zasady. – Spojrzał w górę na nas, nadal klęcząc na łóżku i ubrany w koronki. Nagle gorącą falą wypłynęła z niego moc. Uderzyła we mnie, niczym olbrzymia ręka, prawie mnie ogłuszając. Richard mnie przytrzymał, ale w momencie, kiedy mnie dotknął, jego zwierze przeskoczyło między nami, jak podmuch ciepła, które gnało przez moje ciało wywołując gęsią skórkę i dreszcze. Ciało Richarda zadrżało. Czułam jak złapał oddech, jak razem złapaliśmy oddech. Owinęła nas nieziemska energia i po raz pierwszy uświadomiłam sobie, że moc działała w obie strony. Przypuszczałam, że to, co było wewnątrz mnie, przypominało zwierzę Richarda. Ale to było coś więcej. Może byłoby inaczej, gdybym nas nie rozdzieliła na tak długi czas. Ale teraz moc, niegdyś jego, była moja. Rozlała się między nami, jak dwa strumienie wpływające do jednej rzeki. Dwa gorące strumienie, wpadające do rzeki, która parzyła moją skórę. To było tak gorące, że prawie oczekiwałam, iż moja skóra złuszczy się i ujawni zwierze pod nią. – Jeśli ona się zmieni, moi ludzie mają prawo zacząć walkę. – Głos Narcissusa był zszokowany. Chyba zapomniałam, że on tam był. Zapomniałam o wszystkim dla tej gorącej, gorącej mocy płynącej między mną, a Richardem. Twarz Narcissusa zaczęła się wydłużać. To wyglądało, jak coś poruszające się w glinie. Richard przesunął ręką przede mną pieszcząc moc płynącą ze mnie. Na jego twarzy był zachwyt. – Ona się nie zmieni. Daję ci słowo. – powiedział Richard. 60

– To wystarczy. Zawsze dotrzymujesz słowa. Mogę być sadystą i masochistą, ale nadal jestem Oba tego klanu – Jego głos był dziwnym, wysokim warczeniem. – Obraziłaś mnie i przez to też wszystko, co moje. – Z jego małych palców wysunęły się pazury, aż podniósł zakrzywione łapy, a nie ręce. Jean-Claude stanął obok nas. – Przesuń się ma petite, daj im miejsce na manewry. – Dotknął mojej ręki i ta wrząca moc przelała się z mojej skóry do niego. Upadł na kolana z ręką nadal przyciśniętą do mnie, jakby gorąco go przyspawało. Uklękłam obok niego. Spojrzał na mnie. Źrenice powiększyły mu się od mocy, ale to nie była jego moc. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale nie wydobył żadnego dźwięku. Tylko na mnie patrzył i mogłam stwierdzić, że wyglądał na zagubionego i przytłoczonego. – Coś się stało? – Spytał Asher z drugiego końca pokoju, stojąc naprzeciw Ajaxa. – Nie jestem pewna. – Odpowiedziałam. – Wygląda, jakby cierpiał. – Powiedział Narcissus. Spojrzałam na niego. Za wyjątkiem jego twarzy i rąk nadal był człowiekiem. Prawdziwe, potężne alfy mogły zrobić takie częściowe zmiany. – Moc się z niego wylewa. – Richard powiedział warczącym głosem. Gardło miał zakryte skórzanym kołnierzem, ale wiedziałam, że skóra za nim byłaby gładka i doskonała. Mógłby zawyć, jak pies, bez zmiany formy. – Ale on jest wampirem. – Powiedział Narcissus. – Moc wilków powinna być dla niego niedostępna. – Wilk jest zwierzęciem, które może przywołać. – powiedział Richard. Spojrzałam na twarz Jean-Claude’a z odległości kilku centymetrów. Patrzyłam jak walczy z parzącą mocą i wiedziałam, dlaczego miał z tym trudności. To było pierwotną energią, życiem i rytmem ziemi pod naszymi stopami, podmuchem wiatru między drzewami. Życiem. A ten Jean-Claude, który chodził, mówił i flirtował, nie żył. Richard klęknął obok nas, a Jean-Claude jęknął i opadł na mnie. – Jean-Claude! Richard wziął go w ramiona i Jean-Claude wygiął kręgosłup, ledwo łapiąc oddech. Narcissus był nad nami na łóżku. – Czy to go boli? –Nie wiem. – Odpowiedział Richard. Przyłożyłam rękę do szyi Jean-Claude’a. Puls mu nie tylko bił, ale trzepotał, jak coś zamknięte w klatce.

61

Próbowałam użyć swoich wampirzych zdolności, ale wszystko, co wyczułam, było gorącem zwierzęcia. Nie było nic zimnego ani martwego w naszych rękach. – Połóż go na podłodze Richard. Spojrzał na mnie. – Zrób to! Delikatnie położył Jean-Claude’a na podłodze, ręką nadal dotykając jego ramienia. – Odsuń się od niego. – Sama zrobiłam to samo, o co poprosiłam Richarda, wstając, odsuwając się od wampira, popychając Richarda własnym ciałem, aż Jean-Claude leżał samotny obok łóżka. Ciało Narcissusa wracało do dawnej postaci, aż znów był tym samym pełnym gracji mężczyzną, którego poznaliśmy na dole. Bez pytania przesunął się na łóżku, ale w takiej pozycji, że wszystko widział. Jean-Claude przetoczył się na jeden bok i przesunął głowę, by móc na nas spojrzeć. Oblizał usta i dwa razy musiał próbować, by coś powiedzieć. – Co mi zrobiliście? Oboje z Richardem staliśmy otoczeni gorącem. Rękami przejechał po moich, aż zadrżałam. Otoczył ramionami moją talię i im bardziej nasze ciała się stykały, tym więcej gorąca było wokół nas, aż myślałam, że powietrze powinno drżeć, jak nad asfaltem w upał. – Podzieliliśmy się z tobą mocą Richarda. – Powiedziałam. –Nie. – Powiedział Jean-Claude podnosząc się powoli do pozycji siedzącej, podpierając się rękami. – Nie tylko Richard, ale ty ma petite, ty. Dzieliliśmy się sporo z Richardem, ale to nigdy nie wyglądało tak, jak to. Jesteś mostem między dwoma światami. – Ona mostem łączy życie i śmierć. – Powiedział Asher. Jean –Claude spojrzał ostro na niego, miał surowy wyraz twarzy. – Exactement4. Narcissus odezwał się. – Znałem Markusa i Rainę, oni mogli podzielić się ich mocą i zwierzętami, ale Anita nie jest wilkołakiem. Nie możecie być w stanie podzielić się ze sobą swoim zwierzętami, wilkiem z lampartem. – Nie jestem lampartołakiem. – Powiedziałam. 4

Fr. dokładnie

62

– Myślę, że Lady Doth zbyt mocno protestuje. – Powiedział Narcissus. – Albo zmiennokształtny albo wampir – Powiedział Asher. Spojrzałam na Ashera. – Nie zaczynaj. Uśmiechnął się do mnie. – Wiem, że nie jesteś prawdziwym zmiennokształtnym, ale twoja … magia się zmieniła z powodu Richarda. Coś jest w tobie. Jeśli nie znałbym prawdy, to powiedziałbym, że naprawdę jesteś jedną z nich. – Richard powiedział, że wilk jest zwierzęciem Jean-Claude’a.– Powiedział Narcissus. – To niczego nie wyjaśnia. – Stwierdził Asher. Klęknął obok Jean-Claude’a chcąc go dotknąć. Jean-Claude chwycił jego rękę nim dotknęła jego twarzy i Asher szarpnął się – Jesteś zbyt gorący, żeby cię dotknąć. Nie ciepły, ale gorący. – To jest jak ożywienie po posiłku, ale … ale bardziej żywe. Patrzył w górę na nas, a jego oczy nadal były zatopionym błękitem. – Idź uratować swoje lamparty, ma petite, aby odejść przed świtem. Chcę zobaczyć jak gorąca – wziął głęboki oddech i wiedziałam, że wciągał nasz zapach – ta moc urośnie. – To naprawdę robi wrażenie. – Powiedział Narcissus. – Ale chcę mieć swój kawałek ciała. – Zaczynasz działać mi na nerwy. – Powiedziałam. Uśmiechnął się do mnie. – Jakby nie było nadal mam prawo do zadośćuczynienia za tą zniewagę. Spojrzałam na Richarda, który skinął głową. Westchnęłam. – Wiesz co, zwykle to ja wpędzałam nas w kłopoty. – Jeszcze nie mamy kłopotów. – Powiedział Richard. – Narcissus lubi przesadzać. Dlaczego myślisz, że się nie zmieniłem? – Wpatrzył się w niższego mężczyznę. Narcissus uśmiechnął się. – A ja myślałem, że byłeś tylko dekoracyjnym mięśniakiem stojącym za Marcusem. – Nie będziesz walczył Narcissus, chyba że ktoś zacznie, więc koniec gier. – W głosie Richarda był chłód, stanowczość, której nie można się sprzeciwić bez zastanowienia. I znowu 63

to zabrzmiało bardziej jak ja, niż on. Jak ciężkie były ostatnie miesiące dla niego i wilków? Jest tylko kilka rzeczy, które zahartują ciebie w ten sposób. Śmierć bliskich; policyjna robota; lub walka, w której są ofiary wokół ciebie. W prywatnym życiu Richard był nauczycielem przedmiotów ścisłych, więc to nie była policyjna robota. Mam nadzieję, że ktoś by mi powiedział, gdyby stracił kogoś z rodziny. Te pozostałe walki. Z iloma pretendentami walczył? Ilu zabił? Kto umarł? Potrząsnęłam głową, by poskładać myśli. Jeden problem na raz. – Nie dostaniesz nikogo z nas, ani z naszych ludzi, Narcissus. Uzgodniliśmy, że nie rozpoczniesz wojny przez odmowę. Co nam zostaje? – Zabiorę swoich ludzi z pokoju twoich kotów, Anito. Zrobię to. – Stanął naprzeciw mnie, opierając się o kolumnę łóżka, jedną ręką bawiąc się łańcuchami, które pobrzękiwały metalicznie. – … Ludzie, którzy ich przetrzymują, nie są bardzo twórczy, ale mają talent w zadawaniu bólu. – Patrzył na mnie znów ludzkimi oczami. – Czego oczekujesz, Narcissus? – Spytał Richard. Ten zawijał łańcuch dookoła przegubu. – Coś warte tego, Richard, coś warte. – Czy chcesz tylko, by ktoś dominował nad tobą, czy jesteś zainteresowany dominowaniem? – Spytał Asher. Narcissus obrócił się w jego stronę. – Czemu pytasz? – Powiedz prawdę Narcissus. – Powiedział Jean-Claude. – Możesz odkryć, że to było tego warte. Narcissus spojrzał od jednego wampira do drugiego i znów na Ashera, ubranego w brązowe skóry. – Wolę dominować, ale właściwej osobie pozwolę mnie zdominować. Asher ruszył w naszą stronę kołysząc smukłym, wysokim ciałem. – Zdominuję cię. – Nie musisz tego robić. – Powiedział Jean-Claude. – Asher, nie rób tego. – Powiedziałam. – Znajdziemy inne wyjście. – Odezwał się Richard. Asher patrzył na nas swymi jasnoniebieskimi oczyma.

64

– Myślałem, że będziesz szczęśliwy, Jean-Claude. W końcu zdecydowałem się wziąć kochanka. Czyż nie tego chciałeś? – Głos miał łagodny, ale szyderstwo zamieniło się w gorycz. – Zaoferowałem ci prawie wszystko, co było w mojej władzy i odmówiłeś. Dlaczego on? Dlaczego właśnie teraz? – Jean-Claude wstał na kolanach i zaoferowałam mu pomocną dłoń. Nie byłam pewna w stu procentach, czy powinnam. Spojrzał na zaoferowaną dłoń. – Tylko, jeśli myślisz, że to jest bezpieczne. – Powiedziałam. Zawinął rękę wokół mojej. Moc przepłynęła w gorącym podmuchu z mojej reki do jego i poczułam jak uderza w jego serce. Zamknął oczy, zachwiał się na sekundę i spojrzał na mnie. – Pierwszy raz to było nieoczekiwane. Zaczął się podnosić, a Richard stanął po jego drugiej stronie tak, że trzymaliśmy go między nami. – Nie mam pojęcia, czy to jest dla ciebie dobre, czy też nie. – Powiedziałam. – Napełniasz mnie życiem, ma petite. Ty i Richard. Jak to może być złe? Nie powiedziałam tego, co oczywiste, ale myślałam, że to jest naprawdę dziwne. Jak mogłabym napełnić coś, chodzącego trupa, życiem. Mogłabym? I jeśli jednak tak, to co stanie się temu chodzącemu trupowi? I ta magia, którą dotychczas przyzwaliśmy, nie była wezwana nigdy wcześniej, no może jeden raz. Ale niestety musieliśmy zabić ten triumwirat, składający się z wampa, wilkołaka i nekromanty. Oni próbowali nas zabić. Szkoda, bo byliby w stanie odpowiedzieć na pytania, na które nikt nie zna odpowiedzi. A teraz poruszaliśmy się we mgle, mając nadzieję, że nie zrobimy sobie krzywdy. – Spójrz na siebie Jean-Claude, jesteś jak świeca między dwoma knotami. Wypalisz się. – powiedział Asher. – To moja sprawa. – Tak, a to co robię jest moją. Pytasz, „Dlaczego on? Dlaczego teraz?” Po pierwsze potrzebujesz mnie. Kto z waszej trójki jest skłonny to zrobić? – Asher pchnął Narcissusa, jakby go tam nie było, spojrzenie trzymał na Jean-Claudzie, na nas. – Och wiem, że mógłbyś go zdominować. Możesz to zrobić, gdy chcesz i robisz to z konieczności, ale on miał cię już pod sobą i nic innego nie będzie go satysfakcjonowało. Stał na tyle blisko nas, że energia wirowała na zewnątrz do niego, jak fala gorącej oceanicznej wody. Westchnął drżąco. – Mon Dieu!

65

Cofnął się, aż dotknął nogami łóżka i usiadł na czarnej pościeli. Tak jak my, jego brązowa skóra tu nie pasowała. – Taka moc, Jean-Claude, mimo to żaden z was nie chce zapłacić za humory Richarda. Ale ja to zrobię. – Znasz moje reguły Asher. Nigdy nie proszę innych o coś, czego sama nie zrobię. – Powiedziałam. Spojrzał na mnie z ciekawością. Jego twarz była niewidoczna pod maską, za wyjątkiem oczu. – Zgłaszasz się na ochotnika? Potrząsnęłam głową. – Nie. I nie musisz tego robić. Znajdziemy inne rozwiązanie. – A co, jeśli ja chcę to zrobić? – Spytał. Wpatrzyłam się w niego przez chwilę i wzruszyłam ramionami. – Nie wiem co na to odpowiedzieć. – Przeszkadza ci to, że chcę to zrobić, prawda? – Jego wzrok był intensywny. – Tak. – Odpowiedziałam. To intensywne spojrzenie ześliznęło się ze mnie na Jean-Claude’a. – Tobie też to przeszkadza. On się zastanawia, czy cały jestem zniszczony i został mi tylko ból. – Kiedyś mi powiedziałeś, że jesteś pokiereszowany… ale funkcjonujący. – Powiedziałam. Zmrużył oczy i patrzył na mnie. – Doprawdy? Mężczyzna nie lubi przyznawać się pięknej kobiecie do takich rzeczy. Albo pięknemu mężczyźnie. Spojrzał w górę na nas, ale jedyną osobą, na która naprawdę patrzył, był Jean-Claude. – Zapłacę za pokaz siły naszego przystojnego pana Zeemana. Ale nie będę chłopcem do bicia. Nie tym razem. „Nigdy więcej” unosiło się w powietrzu. Przemilczane, ale niemniej jednak. Asher był przez 200 lat na łasce ludzi. Takich, jak w pamięci Jean-Claude’a, którą się z nami podzielił. Dwa wieki w takiego rodzaju opiece i torturach. Gdy Asher do nas przybył bywał czasami okrutny. Oczekiwałam, że go z tego wyleczyliśmy. Ale patrząc teraz na jego wzrok wiedziałam, że jednak nam się nie udało. 66

– I wiesz co jest najlepsze? – Asher spytał. Jean-Claude tylko potrząsnął głową. – To, że będziesz odczuwał ból myśląc o mnie z Narcissusem. Do tego on pozna odpowiedź na pytanie, na które tak rozpaczliwie chcesz bym odpowiedział. Jean-Claude zesztywniał zaciskając swoją rękę na mojej. Poczułam jak podnosi swoje tarcze, aby nie wpuścić nas do swojej głowy. Ożywiona moc krążąca wokół nas zaczęła się rozpraszać. Jean-Claude oddzielił się od nas. W tej chwili odizolował się od nas, choć myślę, że nie zrobił tego celowo. Nie mógł jednocześnie osłaniać się przed nami i utrzymać płynącego strumienia. Głos miał spokojny, jego zwykły znudzony ton. – Skąd masz pewność, że on nie wygada? – Jestem pewny tego, co robię. I nie dam mu tych odpowiedzi, których pragniesz. – Jakich odpowiedzi? – Spytałam. – O czym wy ludzie mówicie? Oba wampiry wpatrzyły się w siebie. – Spytaj Jean-Claude’a. – Powiedział Asher. Patrzyłam na Jean-Claude’a, ale on gapił się na Ashera. W pewnym sensie byliśmy tam zbyteczni, jak widownia dla występu, który jej nie potrzebował. – Czepiasz się Asher. – Powiedział Richard. Wzrok wampira przesunął się na mężczyznę po mojej drugiej stronie i gniew w tych oczach spowodował, że jasny błękit przykrył źrenice oszronionym blaskiem. Wyglądał jak ślepiec. – Czyż nie zasłużyłem na to, by móc się czepiać, Richardzie? Richard potrząsnął głową. – Po prostu powiedz mu prawdę. – Jest troje ludzi w jego otoczeniu, dla których bym się rozebrał, pozwolił się im dotknąć i odpowiedział na to ważne pytanie. Wstał ruchem pełnym wdzięku, jak niestała marionetka na sznurkach. Podszedł na tyle blisko, że moc rozlała się wokół niego powodując, że jego oddech zadrżał. Moc go rozpoznała, silnie zapłonęła, jak gdyby mógłby być naszym trzecim, gdybyśmy nie byli ostrożni. Czy moc potrzebowała wampira, a nie koniecznie Jean-Claude’a? Richard zamknął jego moc, podnosząc tarcze przypominające metal, silne, solidne, bezkompromisowe. Asher pieścił powietrze nad ręką Richarda i stąpnął w tył zacierając swoje ręce.

67

– Moc zanika. Otrząsnął się, jak pies wychodzący z wody. – Jeśli powiedziałbyś „tak”, jego męka mogłaby się skończyć. Zmarszczyłam brwi patrząc na obu z nich niepewna, czy nadążam za nimi i niepewna, czy chcę nadążyć. Asher spojrzał tymi białymi oczami na mnie. – A może nasza piękna Anita? – Ale on już potrząsał głową – Jednak nie, znam odpowiedź, nie muszę pytać. Dobrze się bawiłem gorsząc naszego tak bardzo heteroseksualnego Richarda moimi propozycjami. Ale Anitę nie tak łatwo nabrać. – Wystąpił naprzeciw Jean-Claude’a. – Naturalnie, jeśli on potrzebuje odpowiedzi na pytania, sam mógł się dowiedzieć. Wyraz twarzy Jean-Claude’a był niewątpliwie arogancki. Jeden z jego najbardziej skrywających uczucia. – Wiesz dlaczego tego nie robię. Asher cofnął się do mnie, aby stać na przeciw mnie. – On odrzuca moje łóżko, ponieważ boi się, że byś… jak to się mówi po angielsku … zerwała z nim, gdybyś dowiedziała się, że spał z mężczyzną. Zrobiłabyś to? Musiałam przełknąć zanim mogłabym odpowiedzieć. – Tak. Asher się uśmiechnął, ale nie z zadowolenia, bardziej dlatego, że to była przewidywalna odpowiedź. – W takim razie będę miał tutaj przyjemność sam na sam z Narcissusem, a JeanClaude nadal nie będzie miał pewności, czy robię to bo stałem się miłośnikiem takich rzeczy, czy też dlatego, że został mi tylko ten typ miłości. – Nie wyraziłem na to zgody – powiedział Narcissus. – Zanim wezmę drugiego –– nie czwartego kandydata –– chcę zobaczyć, co kupuję. Asher wstał obracając się tak, aby jego lewa strona była widoczna dla hienołaka. Rozpiął maskę i ściągnął z głowy. Staliśmy w ten sposób, że widzieliśmy doskonały profil. Złote włosy –– naprawdę złote –– miał splecione z tyłu, tak więc nic nie zasłaniało widoku. Byłam przyzwyczajona do patrzenia na Ashera przez kurtynę włosów. Bez tego jego linie twarzy były jak rzeźba. Jak coś tak gładkiego i ślicznego, że pragniesz tego dotknąć, przesunąć po nim dłońmi, obsypać pocałunkami. Nawet po tym jego płytkim występie, nadal był piękny. Gdy patrzyłam na Ashera, nic się nie zmieniało.

68

– Bardzo ładnie. – Powiedział Narcissus – Bardzo, bardzo ładnie, ale mam wielu pięknych ludzi na jedno skinienie i na zawołanie. Może nie tak pięknych, ale zawsze… Asher obrócił się stając przodem do mężczyzny. Cokolwiek Narcissus miał powiedzieć stanęło mu w gardle. Prawa strona twarzy Ashera była jak stopiony wosk. Blizny nie zaczynały się równo w połowie jego twarzy. To wyglądały tak, jakby jego oprawcy wieki temu zechcieli zachować większą część tej doskonałości, którą kiedyś był. Oczy otoczone złotymi rzęsami, doskonały nos, pełne, stworzone do całowania usta, ale reszta … Reszta była pokryta bliznami. Nie doszczętnie zniszczona, ale pokryta bliznami. Pamiętałam gładką doskonałość Ashera, uczucie doskonałego ciała ocierającego się o moje. To nie moje wspomnienia. Nigdy nie wiedziałam nagiego Ashera. Nigdy nie dotknęłam go w ten sposób. Ale Jean-Claude to zrobił, około dwieście lat temu. Przez to, nie mogłam patrzeć na Ashera obojętnie, ponieważ pamiętałam kochanie go. Tak naprawdę nadal go kochałam. Co oznaczało, że Jean-Claude nadal go kochał. Moje osobiste życie nie może być bardziej skomplikowane. Narcissus drżąco nabrał powietrza z szeroko otwartymi oczami i ochrypłym głosem powiedział. – O, rany. Asher rzucił na łóżko kaptur i bardzo powoli zaczął rozpinać skórzaną kurtkę. Już wcześniej widziałam jego tors. Wyglądał gorzej, niż twarz. Prawa strona jego klatki piersiowej była wyrzeźbiona głębokimi strumieniami, skóra twarda w dotyku. Lewa strona, jak jego twarz, nadal była anielsko piękna. Taka, gdy wielki temu przyciągał do siebie wampiry. Gdy zamek błyskawiczny był w połowie rozpięty ukazując jego tors i brzuch, Narcissus musiał usiąść na łóżku, jak gdyby nogi odmówiły mu posłuszeństwa. – Tak myślę, Narcissus – powiedział Jean-Claude. – po dzisiejszym wieczorze będziesz nam winny przysługę. – Gdy to mówił jego głos był wyprany z emocji. To był ton, którego używał, gdy był ostrożny, albo gdy sprawiało mu to ból. – Jaki poziom bólu sprawia Narcissusowi przyjemność, zwykły – czy jak to ująłeś – poza standardowy. – Spytał ostrożnie Asher. Ton głosu nie pasował do striptizu, który właśnie robił. – Ostry. – Jean-Claude powiedział. – On umie kontrolować swoje pragnienie i nie przekroczyć granic uległości, ale gdy ma być zdominowany, wtedy ostry, bardzo ostry. Nie potrzebujesz robić rozgrzewki. – Głos Jean-Claude'a był nadal pusty. Asher spojrzał w dół na Narcissusa. – Czy to prawda? Lubisz zaczynać z … hukiem. – Ostatnie słowo wyszło z opóźnieniem, uwodzicielsko. Tylko jedno słowo, a słychać w nim było mnóstwo obietnicy. Narcissus skinął powoli głową.

69

– Możesz zacząć od krwi, jak masz jaja. – Większość ludzi potrzebuje sporo pracy, aby dojść do tego, by to dawało przyjemność. – Powiedział Asher. – Ja nie. – Opowiedział Narcissus. Asher rozpiął i zdjął koszulę. Przez chwilę trzymał ją w rękach i nagle uderzył tak szybko, że było to rozmazane. Uderzył Narcissusa w twarz ciężkim zamkiem błyskawicznym, raz, dwa, trzy razy, aż w rogu jego ust ukazała się krew, a jego oczy miały błędne spojrzenie. Byłam tym tak zaskoczona, że chyba przez chwilę zapomniałam oddychać. Wszystko, co mogłam zrobić, to patrzeć. Jean-Claude zesztywniał pomiędzy mną i Richardem. To nie była ta cisza, która cechowała starych Mistrzów i zdałam sobie sprawę dlaczego. On nie mógłby zatopić się w tej czarnej ciszy śmierci stykając się z „życiem”, które do niego pompowaliśmy. Narcissus koniuszkiem języka skosztował krwi na ustach. – Jestem świetnym łgarzem, ale zawsze gram fair. – Nagle stał się poważny, jak gdyby ten nonszalancki, drażniący mężczyzna był tylko maską, a pod tym była poważna, rozumna osoba. Gdy spojrzał w górę, ta osoba w jego oczach była niebezpieczna. Flirtowanie było prawdziwe, ale to był częściowy kamuflaż, sprawiający by go nie doceniano. Patrząc w jego oczy, wiedziałam, że niedocenianie jego nie będzie dobre. Zwrócił te, dopiero co poważne oczy, na Ashera. – Za to, będę winien wam przysługę, ale jedną, nie trzy. Asher rozpuścił swoje włosy, upuszczając ciężkie błyszczące fale wokół twarzy. Wpatrywał się w mniejszego mężczyznę. Nie widziałam spojrzenia jakim go obdarzył, ale Narcissus nagle wyglądał jak ogłuszony. – Wart jestem tylko jednej przysługi? – Spytał Asher. – Nie uważam tak. Narcissus musiał dwa razy przełknąć, nim mógł odpowiedzieć. – Może więcej. – Obrócił się w naszą stronę i patrzył na nas prawdziwym, czystym wzrokiem. – Idź uratować swoje lampartołaki z rąk kogoś, kto ich przetrzymuje. Ale pamiętaj, oni są nowi w naszej społeczności. Nie znają naszych reguł, a ich własne reguły wyglądają na okrutne. – Dziękuję, że nas ostrzegasz, Narcissus. – Powiedział Jean-Claude. – Myślę, że pomimo gniewu jaki on czuje do ciebie Jean-Claude, nie byłby zadowolony, gdybyś został zraniony. Chcę mu pozwolić przywiązać się do łóżka, czy ściany i zrobić wszystko na co ma ochotę. – Wszystko na co mam ochotę? – Spytał Asher.

70

Spojrzenie Narcissusa przesunęło się na Ashera. – Nie, nie wszystko, ale dopóki nie użyję bezpiecznego słowa, to tak. – To było prawie dziecinne, jak gdyby myślał o tym co nadchodziło, nie zwracając już na nas uwagi. – Bezpieczne słowo? – Spytałam. Narcissus przyjrzał mi się. – Gdy ból jest zbyt duży, albo proponuje się coś, czego niewolnik nie chce zrobić, mówisz wcześniej uzgodnione słowo. Gdy je wypowiesz, mistrz musi przestać. – Tak, ale będziesz przywiązany i nie będziesz w stanie go zatrzymać. Oczy Narcissusa zatopiły się, utonęły w myślach, których nie rozumiałam i nie chciałam zrozumieć. – To jest zaufanie i ten element niepewności, dzięki której to jest tym czymś, Anito. – Ufasz, że on przestanie, gdy powiesz stop, ale podoba ci się myśl, że on mógłby cię nie posłuchać, tylko robić to dalej. – Powiedział Richard. Spojrzałam na niego, ale uchwyciłam, jak Narcissus kiwa głową. – Jestem jedyną w tym pokoju, która nie zna zasad tych gier? – Pamiętasz, Anito, – powiedział Richard, – byłem prawiczkiem, gdy Raina się mną zajęła. Ona była moją pierwszą kochanką i jej upodobania były… egzotyczne. Na to Narcissus roześmiał się. – Prawiczek w rękach Rainy, co za przerażający obraz. Nawet ja nie pozwoliłbym się jej zdominować. To było widać w jej oczach. – Co było widać? – Spytałam. – Że ona nie miała punktu bezpieczeństwa. Prawie byłam gwiazdą w jednym z jej małych sypialnianych dramatów. Uratowałam się tylko dlatego, że zabiłam ją pierwsza. – Rainie bardziej podobało się, gdy nie chciałeś tego robić, – powiedział Richard, – Ona była seksualną sadystką, a nie dominą. To zajęło mi sporo czasu, aby dojrzeć różnicę, jaka jest pomiędzy nimi. Patrzyłam na jego twarz, ale był bezpieczny za swoimi tarczami i nie mogłam nic od niego wyczuć. Razem z Jean-Claudem praktykowali osłanianie dłużej, niż ja. Ale tak naprawdę wcale nie chciałam wiedzieć, o co chodziło w tym jego zagubionym wyrazie twarzy. Właśnie sobie uświadomiłam, że miałam tylko pamięć Jean-Claude'a, ale nie

71

Richarda. Nigdy nie przyszło mi do głowy, aby zapytać dlaczego. Może później. W tej chwili chciałam opuścić ten pokój. – Muszę stad wyjść. Jean-Claude odsunął się delikatnie od nas, by stanąć o własnych siłach. – Tak, noc się kończy, a my mamy dużo do zrobienia. Nie patrzyłam ani na niego, ani na Richarda. Złożyłam im obietnicę, że jeżeli dotrwamy do świtu, to będziemy uprawiać seks. Ale gdy patrzyłam na nagie plecy Ashera i Narcissusa patrzącego na niego wzrokiem pomiędzy uwielbieniem, a przerażeniem, straciłam cały nastrój.

Rozdział 7 Korytarz na górze był biały i pusty. Tapety miały srebrne krawędzie u góry, a więcej srebrnych cienkich linii było na dole. Wyglądało to bogato, ale też gustownie. Tak mógł wyglądać korytarz w dobrym hotelu. Nie wiedziałam, czy to kamuflaż, czy może Narcissus lubił ten styl. Po czarnym techno-punkowym dole i sypialni Narcissusa a’la Marquis de Sade, było to zaskoczeniem. Jakbyśmy przeszli z jakiegoś ponurego koszmaru do cichszego, spokojniejszego snu. Nie pasowaliśmy tutaj. Wszyscy byliśmy w czarnych skórach. Jamil wchodził na górę po schodach. Jego umięśniona górna część ciała była widoczna pod czarnymi, skórzanymi paskami. Spodnie leżały na wąskich biodrach, jak druga skóra. Po doświadczeniach z ubiorem Jean-Claude’a wiedziałam, że nie uzyskałbyś tak gładkiej linii, jeśli byłaby bielizna pod spodem. Obrócił się i jego warkoczyki, sięgające mu do pasa, okręciły się wokół niego. Stanowił tu kontrast, z czarnym ubraniem ze skóry i ciemnym brązem jego ciała. W tym białym korytarzu poruszał się jak cień. Faust był następny. Był nowym wampirem, którego poznałam na dole. W lepszym świetle widać było, że jego włosy były zafarbowane na burgund, jak schodząca czerwień. Ale pasowało to do niego. Skórzane spodnie miały zbyt dużo zamków błyskawicznych, by móc je swobodnie włożyć, bądź ściągnąć. Jego czarna koszula miała jeden na przedzie. Za wyjątkiem koloru, przypominała mi koszulę Ashera. Próbowałam nie myśleć zbyt dużo o tym, jak czuje się Asher. Nie miałam pojęcia, czy stręczył siebie dla nas, czy naprawdę chciał być z Narcissusem. Lepiej się czułam z myślą, że robi z siebie ofiarę. Za sobą miałam dwie kobiety. Sylvie nie była do siebie podobna. Czarną spódnicę miała tak krótką, że jeśli ktoś stanąłby za nią, widziałby wszystko, co miała lub nie pod spodem. Z pończochami naciągniętymi wysoko, jej nogi wyglądały na długie i kształtne, choć była tylko o ok. 8 cm wyższa ode mnie. Na nogach miała 8 cm obcasy, które wzmagały iluzję tych długich nóg. Skórzana góra dyskretnie ukazywała linię ciała od szyi do pasa, w pasie 72

otaczając wąską talię. Jej osłonięte skórą piersi magicznie pozostawały po obu stronach, jak gdyby podtrzymywane były przez coś więcej, niż biustonosz. Uśmiechnęła się do mnie, ale jej oczy już zmieniły się na jasno wilczy kolor. Nie pasowały do starannego makijażu i krótkich pofalowanych włosów. Meng Die osłaniała tyły. Części bladego ciała, wystającego spod winylowego kociego przebrania, iskrzyły się. W rogach górnych powiek też miała skrzący cień w komplecie z jasnym i mocnym eyelinerem. Była niższa ode mnie. Miała delikatniejszą budowę, mniejsze piersi, smuklejszą talię. Wyglądała jak delikatny ptak. Ale spojrzenie, którym mnie uraczyła, było bardziej spojrzeniem sępa, niż kanarka. Nie lubiła mnie, ale nie wiem dlaczego. JeanClaude zapewnił, że wykona swoje zadanie. Jean-Claude miał dużo wad, ale jeśli ufał Meng Die, że zadba o moje bezpieczeństwo, to to zrobi. Nigdy nie był nieostrożny w stosunku do mnie. Nie w tych sprawach. Faust wyglądał na cholernie rozbawionego całą tą sytuacją. Przez to ładnie się uśmiechał. Większość wampirów chowało uczucia za maską arogancji. On raczej stosował delikatną wesołość. Naturalnie mogło też być tak, że Faust był po prostu szczęśliwym facetem, a ja byłam zbyt cyniczna. Dlaczego Jean-Claude i Richard nie byli ze mną? Ponieważ lampartołaki były moje. Jeśli wzięłabym kogoś dominującego ze mną, to wyglądałaby to, jak moja słabość. Planowałam znaleźć inną alfę, aby przejęła lampartołaki. Póki co byłam wszystkim, co mieli. Jeżeli ludzie pomyśleliby, że jestem słaba, lamparty zostałyby mięsem armatnim. I to nie byłaby groźba odebrania mi ich przez zmiennokształtnych spoza miasta, ale też miejscowych zmiennokształtnych. Zabawne, jak wielu zmiennych może okazać się prawdziwymi dupkami, chyba że masz na tyle siły, aby się bronić. Musiałam uratować lamparty. Nie Richard, nie Jean-Claude, tylko ja. I musiałam przeżyć, by to zrobić, dlatego miałam obstawę. Jestem uparta, nie głupia. Chociaż znam parę osób, które by z tym polemizowały. Na każdych białych drzwiach był numer. Znów jak w dobrze poukładanym hotelu. Szukaliśmy pokoju numer 9. Nie było słychać żadnych dźwięków. Jedynym hałasem, który do mnie dochodził, był ciężki odgłos muzyki na dole i cichy szelest skóry i winylu przy poruszeniu ciała. Nie byłam świadoma, że tak słaby odgłos mógłby być tak donośny. Może to ta niesamowita cisza w korytarzu, a może coś nowego zyskałam po połączeniu znaków. Lepsze słyszenie nie byłoby chyba złe? Wiele „prezentów”, związanych z wampirzymi znakami, w najlepszym wypadku działało obosiecznie. Odgoniłam ponure myśli i poszłam wraz z moją czwórką ochroniarzy wyłożonym dywanami korytarzem. Zaufałam im, że oddadzą za mnie życie. Taka jest rola ochroniarza. Ostatniego lata Jamil wziął za mnie dwa strzały z dubeltówki. To nie było srebro, więc wyszedł z tego, ale nie wiedział o tym, gdy stanął pomiędzy mną a lufą. Sylvie była mi winna przysługę, a kobieta jej postury, będąca na drugim miejscu w stadzie, musi być silnym

73

wilkołakiem. Tak naprawdę nie ufałam wampirom, że zaryzykują dla mnie swoją nieśmiertelność. Z doświadczenia wiem, że coś mające swoje pół–nieśmiertelne życie, mocniej jest do niego przywiązane. Tak więc liczyłam na wilki. Wiedziałam też, że mogę to tak zorganizować, żeby uniknąć problemów z wampirami. Nie miało znaczenia, że Jean-Claude im ufał. Liczyło się to, że ja im nie ufałam. Wolałabym przyprowadzić więcej wilkołaków, ale jeślibym przyszła tylko z wilkami, byłoby to jak ogłoszenie, że nie mogłabym tego zrobić bez sfory Richarda. Dowiemy się w jak głębokim gównie siedzimy, jak tylko otworzymy drzwi. Pokój numer 9 był prawie na końcu długiego korytarza. Budynek był niegdyś magazynem i piętro podzielone było na długie korytarze z ogromnymi pokojami po obu stronach. Jamil stanął przy ścianie obok drzwi, Faust zatrzymał się przed nimi. Mało inteligentnie. Stanęłam po przeciwnej stronie drzwi i powiedziałam, – Faust, hienołaki miały zabrać tym gościom pistolety. Wampir uniósł brew. – Mogli nie znaleźć wszystkich pistoletów. – Powiedziałam. Nadal się we mnie wpatrywał. Westchnęłam. Pomimo stu lat „życia”, wystarczającej mocy, by być mistrzem wampirów, nadal był amatorem. – Nie jest bezpiecznie stać przed drzwiami, gdy dubeltówka wystrzeli po drugiej stronie. Mrugnął i ciut tego zadowolenia zniknęło, ukazując tą wampirzą arogancję. – Chyba Narcissus znalazłby strzelbę. Oparłam się ramieniem o ścianę i uśmiechnęłam do niego. – Czy wiesz czym jest cop–killer? Uniósł obie brwi. – Osobą, która zabija policjantów. – Nie, to jest typ amunicji zaprojektowany tak, aby przebić kamizelkę kuloodporną. Policja nie ma na to żadnej ochrony. Można włożyć przeciwpancerne kule do rewolweru, Faust. Dałam strzelbę jako przykład, ale to może być inna broń. To wyrwałoby ci serce i kawał kręgosłupa, albo całą głowę. Zależy od tego, w co by celowali. – Odsuń się od tych pieprzonych drzwi. – Powiedziała Meng Die. 74

Obrócił się i patrzył na nią nieprzyjaznym spojrzeniem. – Nie jesteś moim mistrzem. – Ani ty moim. – Odpowiedziała. – Dzieci. – Powiedziałam. Oboje na mnie spojrzeli. Super. – Faust, jeśli nie chcesz być pomocny, wtedy wróć na dół. – Co ja zrobiłem? Zerknęłam na Meng Die, wzruszyłam ramionami i powiedziałam. – Odsuń się od tych pieprzonych drzwi. Zauważyłam jak naprężają mu się ramiona, ale zrobił wdzięczny ukłon. – Jeśli pani Jean-Claude’a tak sobie życzy, niech tak będzie. Przesunął się i stanął obok mnie. Sylvie podeszła bliżej. Nie stanęła pomiędzy nami, ale blisko. Dzięki temu poczułam się lepiej. Rozkazywanie wampirom było ryzykowne. Nigdy nie wiadomo, kiedy spróbują odwrócić kierownictwo. Naprawdę, naprawdę chciałam mieć przy sobie swój pistolet. – Co robimy? – Spytał Jamil. Patrzył na postępowanie wampirów i ani trochę nie był bardziej zadowolony z ich towarzystwa, ode mnie. Wszyscy ochroniarze są paranoiczni. Taka praca. – Przypuszczam, że zapukamy. – Stałam z boku i wyciągnęłam rękę na tyle, aby wykonać to zadanie. Uderzyłam trzy razy. Gdyby strzelili w drzwi, prawdopodobnie nie trafiliby mnie. Ale nie było strzału. W ogóle nic się nie działo. Czekaliśmy chwilę, ale cierpliwość nigdy nie była moją cnotą. Miałam znowu zapukać, ale zatrzymał mnie Jamil i powiedział, – Czy mogę? Skinęłam głową. Zapukał mocno i głośno, że aż drzwi zadrżały. To były solidne drzwi. I jeśli tym razem nie otworzyliby, był to znak, że celowo nas ignorowali. Drzwi się otworzyły ukazując mężczyznę z brązowymi włosami, umięśnionego jak Ajax, tyle że wyższego. Czy Narcissus rekrutował wszystkich ciężarowców w mieście? Patrząc na nas zmarszczył brwi. – Słucham? – Jestem Nimir-Ra lampartołaków. Przypuszczam, że czekasz na mnie. – Rychło w czas, kurwa. – Powiedział. Otworzył szerzej drzwi ciskając nimi w ścianę i opierając się o nie plecami. Skrzyżował ręce na piersi. Rąk nie miał aż tak umięśnionych, jak

75

się wydawało, skoro mógł to zrobić. Pokazał w ten sposób, że nikt się nie ukrywał za drzwiami. Dobrze wiedzieć. Pokój miał biały sufit, ściany i podłogę. Tak biały, jak zrobiony z twardego, białego śniegu. Na ścianach wisiały noże, miecze, sztylety, małe błyszczące ostrza, miecze wielkości wysokiego człowieka. Ochroniarz w drzwiach odezwał się. – Witamy w pokoju mieczy. – Wyrecytował to formalnie. Stojąc w drzwiach nie widziałam nikogo więcej. Wzięłam głęboki oddech. Powoli wypuściłam powietrze i weszłam do środka. Jamil wszedł po mojej jednej stronie, Faust po drugiej. Sylvie i Meng Die z tyłu. Na środek pokoju wkroczyła jakaś postać. W pierwszej chwili myślałam, że to człowiek, ale nie do końca. Był wysoki na prawie 180 cm, szeroki w barach. Ale to, co myślałam, że było złotą opalenizną, okazało się złoto–brązowym futrem. Cienkim i pięknym. Okrywało całe ciało. Twarz miał prawie ludzką, choć ułożenie kości było dziwne. Szeroka twarz, usta wyglądające jak okrągły pysk. Oczy miał ciemnopomarańczowe, złote z brzegami niebieskiego, jak gdyby tak, jak jego ciało, były tylko częściowo zmienione. Wyglądało to, jakby ciało zamarzło tuż przed osiągnięciem ludzkiej postaci. Nigdy czegoś takiego nie widziałam. Miał nagie łaty na piersi i brzuchu. Nie mogłam stwierdzić, czy ciemne włosy i krawędź brody, która otaczała jego twarz, były włosami czy grzywą. Im dłużej się w niego wpatrywałam, widziałam w nim więcej lwa, aż zobaczyłam jak zwierzę zakryło człowieka. Usłyszałam warczący śmiech. – Podoba ci się to, co widzisz? – Nigdy nie widziałam czegoś takiego. – Odpowiedziałam miłym, spokojnym, a nawet w wypranym z emocji głosem. Nie spodobał mu się mój brak reakcji. Przestał się uśmiechać i stał ukazując bardzo ostre, bardzo białe zęby. – Witaj Nimi–Ra, jestem Marco, czekaliśmy na ciebie. – Zrobił elegancki gest ludzkimi rękami z wielkimi pazurami, wskazując na wszystkich wokół. Spojrzałam na tych „my”. Byli niewysocy z krótkimi czarnymi włosami i ciemną skórą. Większość grup, dum, sfor, czy jak im tam, miały mieszane rasy. Ale ci byli identyczni. Wyglądali jak rodzina. Dwóch stojących na brzegach miało na sobie peleryny z kapturami, które mieli zdjęte, a szerokie peleryny rozpostarły się, jak zasłony. Po lewej za czernią ujrzałam blond włosy. Nie widziałam włosów Nathaniela, ale wiedziałam, że musi być po prawej stronie. Na białej podłodze była krew ściekająca do małego obniżenia w betonie. Kanał ściekowy był po środku, więc gdy skończą, mogą szlauchem umyć podłogi. W drugim kącie stał drugi strażnik i nie wyglądał na szczęśliwego z tego, że tu jest. Trzy nieznajome kobiety były przymocowane łańcuchami po obu stronach drzwi. Dwie blondynki po prawej i brunetka po lewej. Nie były lampartołakami, a przynajmniej nie moimi.

76

– Pokażcie mi moich ludzi. – Powiedziałam. – Nie powitasz nas oficjalnie? – Spytał Marco. – Nie jesteś alfą, czy kimkolwiek ważnym, Marco. Przyprowadź tu swojego szefa lwa, to go powitam, ale ciebie nie muszę. Marco delikatnie się ukłonił, ani na chwilę nie odrywając ode mnie tych dziwnych, brązowych oczu. Tak kłaniasz się w wojennych sztukach, gdy boisz się, że przeciwnik uderzy cię, gdy nie patrzysz. Jamil stanął obok mnie. Nie przede mną, ale na tyle blisko, że dotknęliśmy się ramionami. Nie kazałam mu się cofnąć. Już raz uratował mi życie, pozwoliłam mu pracować. – W takim razie pozdrów mnie Nimir-Ra. – Usłyszałam inny męski głos. Ukazał się za płaszczem na lewo. Gdy podszedł, peleryny opadły i ujrzałam Gregorego. Był odwrócony do ściany. Nagi, za wyjątkiem opuszczonych na uda spodni i butów. Ręce miał przymocowane nad głową łańcuchami. Nogi szeroko rozstawione na boki. Falujące blond włosy spadły mu na ramiona. Ciało miał smukłe, ale umięśnione, twarde pośladki. Jeśli rozbierasz się zawodowo, musisz troszczyć się o swoje ciało. Nie było żadnych zauważalnych znaków na jego ciele, ale była krew na podłodze. Przed nim. Pod nim. Zebrana, ciemna, zasychająca. Nie skaleczyli go na plecach. Żołądek mi się zacisnął, oddech przywarł w gardle. – Gregory. – Powiedziałam cicho. – On jest zakneblowany. – Odpowiedział mężczyzna. W końcu odciągnęłam wzrok od Gregorego i wpatrzyłam się w drugiego mężczyznę, alfę. Nie był ani człowiekiem lwem, ani człowiekiem wężem. Głowę miał szerszą, niż moje ramiona, przykrytą oliwkowo-zielonymi łuskami z licznymi czarnymi cętkami. Jedną z rąk miał odsłoniętą i wyglądała na ludzką z wyjątkiem łusek i pazurów, z których nie jeden drapieżnik byłby dumny. Odwrócił głowę, by spojrzeć na mnie dużymi złoto–miedzianymi oczami. Ruszał się jak ptak. Inni z czarno ubranych postaci stojących z dala od ściany, upuścili kaptury, by pokazać łuski i pasy obok metalicznych oczu, i ręce z pazurami. Moi ludzie otoczyli mnie, dwoje po obu stronach. – Kim jesteś? – Jestem Coronus z Czarnego Klanu Wody, choć wątpię, że to ma dla ciebie jakieś znaczenie. – Marco wspominał, że jesteś nowy w tym mieście. Jestem Anita Blake, Nimir-Ra Klanu Blooddrinkers. Jakim prawem krzywdzisz moich ludzi? – Raczej wolałabym zacząć wrzeszczeć, ale są jakieś zasady. Nie mogę porosnąć futrem, czy pokryć się łuskami, ale mogłam trzymać się zasad.

77

Coronus podszedł do ściany i stanął obok przypiętej łańcuchami brunetki. Gdy po nią sięgnął, z jej ust wydobyły się małe, spanikowane dźwięki. Sylvie przesunęła się bliżej niego i dziewczyny, jakby czekała na pretekst. Coronus przejechał palcem po policzku dziewczyny. To było tylko dotknięcie, a ona zamknęła oczy i zadrżała. – Przyszedłem tu w poszukiwaniu łabędziołaków i znalazłem te trzy. One już miały związanego faceta. Myśleliśmy, że to był ich przywódca. Były zachwycone, inaczej byśmy go nie skrzywdzili. Gdy się okazało, że to niewłaściwe zwierzę, było już za późno. Zerknęłam w stronę płaszczy pewnie stojących w miejscu, ludzi o tak nieczułych twarzach, że nic nie można było z nich wyczytać, jakby już byli wężami. Zauważyłam, że jedna z postaci miała piersi. Były prawie nagie pod dekoltem koszulki. Ujrzałam łańcuchy zwisające z sufitu. Po tej stronie było o wiele więcej krwi. – Pokażcie mi Nathaniela. – Nie chcesz wpierw z bliska zobaczyć swojego blond lamparta. Chciałam spytać dlaczego. Nie podobała mi się jego niechęć, abym zobaczyła Nathaniela. – Chcesz, abym zobaczyła Gregorego jako pierwszego? Mężczyzna wyglądał tak, jakby nad tym myślał, przechylił głowę w jedną stronę. Taki zwierzęcy ruch – niedokładnie jak wąż. – Z bliska i osobiście, tak, tak chcę. Nie podobało mi się słowo osobiście, ale nie czepiałam się. – W takim razie to jest prośba, Coronus. Jak to zrobię, mogę chcieć czegoś od ciebie. – Czasami reguły się na coś przydają. Rzadko, ale czasami. – Czego chcesz ode mnie? – Chcę żebyś go uwolnił. – Łatwo dał się uwięzić moim ludziom. Nie mam nic przeciwko. Idź, przyjrzyj mu się, dotknij go, wtedy go uwolnimy. Gdy szłam do Gregorego towarzyszył mi Jamil. Byłam napięta jak struna. Co oni mu zrobili? Cały czas pamiętam wrzask przez telefon. Jamil spojrzeniem usunął z drogi ludzi węży. Stali tak daleko, na ile tylko starczyło miejsca w pokoju. Musiałam przestąpić przez łańcuchy na podłodze i przejść pod tymi, które trzymały Gregorego. Podeszłam spojrzeć w jego niebieskie oczy. W usta wepchany miał czarny, okrągły knebel. Sznurki miał związane pod włosami, więc nie były widoczne z tyłu. Oczy miał szeroko otwarte, spanikowane. Twarz miał nietkniętą i zsunęłam bezwiednie wzrok na dół, jakbym wiedziała, co tam zobaczę. Pachwina była czerwoną raną, uzdrawiającą się już, całą w wysuszonej krwi. Oni go 78

rozerwali. Gdyby był człowiekiem zostałby kaleką. Nie byłam na sto procent pewna czy i tak nim nie będzie. Musiałam na chwilę zamknąć oczy. W pokoju było gorąco. Jamil syknął, gdy zobaczył co zrobili Gregoremu i jego energia przepełniona gniewem i przerażeniem, ogrzała moją skórę. Silne emocje tak działają na zmiennokształtnych, że sączą się na ciebie. Spytałam ściśniętym głosem. – Czy to się uzdrowi? Jamil musiał podejść bliżej, aby obejrzeć ranę. Niechętnie tego dotknął i Gregory skręcił się z bólu, nawet przy tak delikatnym dotknięciu. – Myślę, że tak, jeśli pozwolą mu zmienić postać. Spróbowałam wyjąć knebel z ust Gregorego, ale nie dałam rady. Był za bardzo zaciśnięty. Przerwałam skórzany sznur, który go przytrzymywał i rzuciłam to na podłogę. Gregory zaszlochał i powiedział. – Anito, myślałem, że nie przyjdziesz. – W oczach błyszczały mu łzy. Byliśmy prawie tego samego wzrostu, więc mogłam przyłożyć swoje czoło do jego. Dłońmi objęłam jego twarz. Nie mogłam znieść widoku łez w jego oczach i nie mogłam się rozpłakać przed tymi złymi facetami. – Zawsze przyjdę po ciebie Gregory, zawsze. – Widząc go w tej sytuacji, byłam tego pewna. Musiałam znaleźć prawdziwego lampartołaka, który by ich chronił. Ale jak mam ich dać komuś nieznajomemu, jak niepotrzebne szczeniaki? Ale to był problem na inną noc. – Uwolnij go. – Powiedziałam. Jamil sięgnął do kajdanek i wyglądało na to, że umiał się z nimi obchodzić. Klucz był niepotrzebny. Świetnie. Gregory zawisł, gdy jeden z łańcuchów został odpięty, więc chwyciłam go i trzymałam pod ramionami. Ale gdy drugi łańcuch został odpięty, wrzasnął, gdy jego ciało wpadło na moją nogę. Jamil odpiął ostatni z łańcuchów przy kostce i tak delikatnie, jak tylko mogłam, ułożyłam Gregorego na podłodze. Głaskałam jego włosy, górną część ciała, ostrożnie kołysałam w ramionach, trzymając je na kolanach, gdy nagle poczułam obok ruch. Jamil nie mógł ochronić jednocześnie obu moich boków. Noże w butach były uwięzione pod Gregorym. Świetne wyczucie czasu. Przewróciłam Gregorego i czułam ocierającą się pelerynę, gdy szpony uderzyły tam, gdzie wcześniej siedziałam. Nie wyciągnęłam noża z buta, nie miałam takiej możliwości. Widziałam rękę z pazurami zbliżającą się w moją stronę. Świat zwolnił, jak obraz złapany w krysztale, że widać było każdy szczegół. Wydawało mi się, że mam mnóstwo czasu, aby wyciągnąć nóż, albo spróbować uchylić się przed skaleczeniem przez szpony. Jednocześnie część mojego mózgu krzyczała, że nie mam czasu. Rzuciłam się w tył na podłogę czując podmuch powietrza, gdy człowiek wąż się potknął, bo był tak pewny, że trafi i nieprzygotowany na to, że zdążę się poruszyć. To była intuicja. Podcięłam nogami węża, który spadł na plecy. Złapałam prawą ręką nóż, ale wąż już był na nogach, unosząc się w górę, jakby miał sprężynę w kręgosłupie. Wyczułam coś dużego i ciemny skoczek przeciął powietrze lądując za mną. Na ułamek 79

sekundy się zdekoncentrowałam i to wystarczyło. Ten z przodu rzucił się na mnie tak szybko, że nie nadążyłam ze wzrokiem. Podniosłam lewą rękę biorąc na nią uderzenie, gdy prawą próbowałam pchnąć nożem. Lewa ręka mi zdrętwiała, jakby uderzył mnie kijem bejsbolowym. Mogłam dźgnąć go w brzuch, ale kątem oka zauważyłam ruch i upadłam na bok, gdy długi pazur przesunął się po mnie. Wycelowałam w nogi i ucięłam go głęboko przez buty. Wąż wrzasnął i odsunął się kulejąc. Drugi wąż zbliżał się do mnie z rozpostartymi pazurami. Nie miałam czasu, aby wstać z podłogi, czy też zrobić coś jeszcze. Trzymałam nóż w pogotowiu. Lewą rękę miałam częściowo zdolną do użytku i patrzyłam na opadającą na mnie istotę, jak na opalizujący koszmar. Coś mniejszego, szybkiego i czarnego uderzyło go z boku i razem potoczyli się do ściany. To była Meng Die. Gdy patrzyłam, pazury skaleczyły jej blade ciało. Nie miałam czasu, aby obserwować co było dalej, bo Coronus stanął nade mną, w postrzępionej koszulce, z zakrwawioną szyją i ramieniem. Sylvie próbowała dostać się do niego, ale na jej drodze stanął Marco. Śliczne ręce miała zamienione w pazury, ale całą resztę miała ludzką. Tylko naprawdę potężny zmiennokształtny potrafił zmienić jedynie wybraną część ciała. Jamil walczył z ludźmi wężami w drugim kącie pokoju. Gregory obrastał futrem zmieniając kształt. Był bezbronny, dopóki nie skończył. Nie miałam kiedy oglądnąć reszty pokoju. Corunus był tuż przy mnie. Musiałam działać. Zrobiłam jedyną rzecz, jaka przyszła mi do głowy. Podniosłam nóż i rzuciłam w niego. Nie patrzyłam, czy trafiłam. Już biegłam do najbliższej ściany i zbioru mieczy. Trzymałam już w dłoniach rękojeść miecza, gdy Coronus rozciął moje plecy. Upadłam na kolana wrzeszcząc, ale moja prawą ręka nadal była na rękojeści miecza i wyrwałam go ze ściany. Obróciłam się w lewo. Przeciął mi lewe ramię, ale to nie bolało tak bardzo, jak plecy. Albo rana była głębsza, albo traciłam w tej ręce czucie. Wykorzystałam tą sekundę, w której mnie zranił i to nie bolało, by obrócić miecz w prawej ręce i uderzyć do tyłu. Beż obracania się, aby zobaczyć gdzie był. To było tak, jakbym mogła czuć go za sobą. Jak gdybym wiedziała, gdzie stał. Poczułam, gdy ostrze weszło w ciało. Podnosiłam się do góry, stając na nogi. Pchałam ostrze do tyłu, w głąb jego tak mocno, jak tylko mogłam. Nigdy wcześniej tego nie robiłam, ale ten ruch był jak stare wspomnienie. To nie moje ciało pamiętało, aby obrócić miecz, gdy sama się obracałam. Żeby wyrządzić większe szkody poprzez przecięcie organów wewnętrznych, gdy wyciągałam ostrze i podniosłam je nad klęczącym ciałem. Podniosłam jedną ręką miecz. Wiedziałam jak to zrobić. Ścinałam głowy przez wiele lat. Ostrze opadało, gdy wrzasnął, – Dosyć! Nie zatrzymałam się, nawet się nie zawahałam. To Jamil mnie uchronił przed pozbawianiem człowieka głowy. Przycisnął mnie do ściany, trzymając mój przegub, walcząc ze mną. – Anita, Anita! 80

Spojrzałam na niego. Dopiero teraz do mnie dotarło, kim on był i co robił. Bez myślenia moje ciało chciało obciąć głowę człowieka węża. Odprężyłam się trzymana przez Jamila, ale on nadal mnie nie puszczał. – Mów do mnie Anito. – Wszystko w porządku. – On się poddał. Wygraliśmy. Możesz zabrać swoje lamparty. – Zsunął dłoń do mojej ręki trzymającej miecz. – Uspokój się, wygrałaś. Usiłowałam utrzymać miecz, lecz Jamil nie był zadowolony, dopóki nie oddałam mu go. Wtedy powoli się przesunął. Spojrzałam w dół na Coronusa nadal klęczącego na podłodze, powstrzymującego pazurami wypływającą z jego boku krew. Spojrzał na mnie i zakaszlał, na wargach miał krew. Zlizał ją. – Trafiłaś w płuco. – To nie srebro. Wyzdrowiejesz. Zaśmiał się, ale wyglądało, że to go boli. – Całkowicie wyzdrowiejemy. – Powiedział. – Miej nadzieję, że Gregory wyzdrowieje. – Powiedziałam. Jego ciemne oczy spojrzały na mnie i coś było w tym spojrzeniu, coś czego nie lubiłam. – O co chodzi Coronus, skąd ten niepokój w twoich oczach? – Przyklękłam przy nim. Moja lewa ręka wisiała prawie bezużytecznie, ale przynajmniej już nie drętwiała. Mocny, palący ból torował sobie drogę od ran w moim ramieniu i plecach. Celowo na nie nie patrzyłam. Czułam krew płynącą w dół, łaskoczącą skórę. Trzymałam swój wzrok na oczach Coronusa. Patrzył mi w oczy przez chwilę, ale gdy Jamil stanął obok nas, wtedy Coronus spojrzał w prawo. Idąc za jego wzrokiem zobaczyłam Nathaniela, po raz pierwszy wyraźnie po drugiej stronie pokoju. Świat mi zawirował przed oczami i upadłabym, gdybym nie podparła się na prawej ręce. Częściowo było to spowodowane utratą krwi i szokiem, ale nie wszystko było winą zranienia. Przez zawroty głowy i fale nudności słyszałam głos Coronusa. Jąkał się. – Pamiętaj, że to hieny kazały nam się zatrzymać. Oni zarządzili, że nic nie wolno robić, aż do twojego przyjścia. Nigdy nie bylibyśmy tak okrutni, chyba że chcielibyśmy go zabić. Wrócił mi wzrok i wszystko, co mogłam teraz zrobić, to wpatrywać się. Nagi Nathaniel wisiał przypięty łańcuchami za nadgarstki i kostki, tak jak wcześniej Gregory. Ale Nathaniel był zwrócony przodem do pokoju. Każdy z mięśni ramienia miał przebity nożem.

81

Mniejsze ostrza miał wbite w dłoń tak, że nie mógł zacisnąć palców wokół nich. Cienkie noże wbite miał w mięśnie nad obojczykami. Następnie przyszła kolej na miecze. Ostrza mieczy sterczały tuż pod jego obojczykami. Ostrza błyszczały srebrem i wysuszoną krwią. W przeciwieństwie do noży miecze były wbite od tyłu, więc nie było widać rękojeści. Szeroki, zakrzywiony miecz wystawał po prawej stronie Nathaniela, przebijając mięso. Było ich więcej. Zbyt dużych, by być nożami i zbyt małych na miecze, przebijające jego uda, łydki. Nawet nie zauważyłam, kiedy wstałam. Szłam do niego z lewą ręką wisząca w dół i kapiącą z moich palców krwią. Było coś, czego nie oczekiwałam. W jego oczach widać było udrękę. Te liliowe oczy były otwarte, wpatrując się we mnie i pełne czegoś, czego nie chciałam zrozumieć. W ustach miał knebel przewiązany przez długie kasztanowe włosy. Gdy podchodziłam, patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami. Stałam z przodu Nathaniela i próbowałam wyjąć mu knebel z ust, ale nie radziłam sobie jedną ręką. Pojawił się Faust. Przerwał pasek i pomógł mi go delikatnie wyjąć. Dotknęłam ust Nathaniela, próbując powstrzymać go od wydania jakiegoś dźwięku. Spojrzałam w dół jego ciała. Tyle krwi! Tyle krwi schnącej, sztywnej i lepkiej na jego skórze. Nie mogłam nie patrzeć na miecze i z bliska widziałam coś, co nie mogło być możliwe. Zabrałam rękę z jego ust i dotknęłam ostrza miecza wystającego z piersi. Dotknęłam zaschniętej krwi i wytarłam ją koniuszkami palców. Nathaniel cicho jęknął. Nie przerwałam, musiałam się upewnić. Wytarłam na tyle krwi, by zobaczyć i poczuć, że skóra przyrosła do ostrza. Dwie godziny zajęło mi dotarcie tutaj i jego ciało zrosło się z metalem. Upadłam na kolana, jakby mnie ktoś walnął pomiędzy oczy. Próbowałam coś powiedzieć, ale nic nie wyszło z mego gardła. Jamil klęknął obok mnie. Chwyciłam za paski na jego piersi. Był cały w świeżej krwi, miał rany na rękach i torsie. W końcu udało mi się wydusić. – Jak, jak możemy … mu pomóc? Spojrzał na Nathaniela. – Wyciągniemy miecze. Potrząsnęłam głową. – Pomóż mi wstać. Dopadły mnie utrata krwi i całkowite przerażenie. Czułam się chora, miałam zawroty głowy. Jamil pomógł mi stanąć przed Nathanielem. – Wiesz co musimy zrobić? Nathaniel patrzył na mnie tymi fioletowymi oczami.

82

– Tak. – Powiedział cicho, prawie bezdźwięcznie. Złapałam nóż w jego ramieniu, objęłam rękojeść. Dolna warga mi drżała i w oczach czułam gorąco. Patrzyłam mu w oczy. Nie było żadnego odwrotu, żadnego spoglądania w bok. Nabrałam powietrza i wyciągnęłam go. Zamknął oczy, odepchnął się do tyłu, zasyczał wypuszczając powietrze. Ciało przywarło do ostrza. To nie było jak wyjmowanie noża z pieczeni. Ciało złapało ostrze, jak gdyby narosło wokół tego. Zakrwawiony nóż wypadł mi z ręki wydając głośny dźwięk, spadając na cementową posadzkę. Nathaniel wrzasnął. Jamil był obok niego i jeden z mieczy zniknął z piersi Nathaniela. Gdy patrzyłam, następny z mieczy zasysał do tyłu. Nathaniel znów wrzasnął. Obróciłam się, gdy z rany trysnęła krew. Spojrzałam na Corronusa kucającego na podłodze, otoczonego przez dwóch swoich ludzi. Coś w wyrazie mojej twarzy musiało go przestraszyć, ponieważ szeroko otworzył oczy i widziałam na jego gadzim obliczu coś podobnego do ludzkiego lęku. – Chcieliśmy wyjąć ostrza, ale hieny zabroniły nam dotknąć któregoś z nich, aż do twojego przybycia. Spojrzałam na strażnika stojącego najbliżej Nathaniela. Tego, który nie wyglądał na zadowolonego z pobytu tutaj. Cofnął się, gdy na niego spojrzałam. – Wykonywałem rozkazy. – To usprawiedliwienie, czy obrona. – Nie musimy się przed tobą usprawiedliwiać. – Powiedział drugi ze strażników, ten wysoki brunet, który otworzył nam drzwi. Stał przy zamkniętych drzwiach. Był arogancki i prowokował, ale mogłam czuć smak jego lęku, jak cukierek na moim języku. Bał się tego, co mogłam zrobić. Gregory stanął obok mnie, zmieniony w pół lamparta pół człowieka. Nigdy nie widziałam go w tej postaci, cały w nakrapianym futrze, wyższy niż w ludzkiej postaci, bardziej umięśniony. Jego genitalia wisiały pomiędzy nogami duże i uzdrowione. Jeden z ludzi węży pełzał po podłodze ciągnąć za sobą nogi. Miał uszkodzony kręgosłup, ale to się zrośnie. Kolejny wrzask przyszedł od Nathaniela. Inny z ludzi węży siedział po drugiej stronie pokoju, przy ścianie obok przywiązanej brunetki. Miał prawie wyrwaną rękę. Sukienka Sylvie była w strzępach, ukazując wszystkim jej piersi. Nie wyglądało na to, by się tym przejmowała. Jej ręce nadal zakończone były pazurami, bladymi oczyma wilka wpatrywała się we mnie. – Zabierz swoje lamparty – powiedział Coronus – i odejdź w pokoju. Na końcu jego wypowiedzi usłyszeliśmy kolejny wrzask. – Pokój. – Powiedziałam. Czułam się dziwnie zdrętwiała, jakby część mnie odeszła daleko. Nie mogłam stać w tym pokoju, słuchać wrzasków Nathaniela i coś czuć. Nie mogłam

83

tego zrobić i pozostać zdrowa psychicznie. Spokój, w który się zatapiałam, gdy zabijałam, rozlał się przeze mnie i dzięki temu poczułam się lepiej. Są gorsze uczucia od pustki. – Kim są te kobiety? – Łabędziołaki. – Odpowiedział. – Nic, co by cię interesowało, Nimir-Ra. Patrzyłam na niego i czułam, jak na moich wargach pojawia się uśmiech. Wiem, że był to nieprzyjemny uśmiech. – Co się z nimi stanie, gdy odejdziemy. – One wyzdrowieją. – Powiedział. – Nie chcemy, żeby umarły. Mój uśmiech stawał się coraz większy i nic nie mogłam na to poradzić. Zaśmiałam się i nawet dla mnie źle to brzmiało. – Czy oczekujesz, że zostawię je na twojej łasce? Nathaniel odezwał się niewyraźnie, a gdy się obróciłam, ujrzałam na jego twarzy łzy. – Nie zostawiaj ich. Proszę nie zostawiaj ich tutaj. Jamil wyciągnął kolejny miecz. Zostały jeszcze trzy. Tym razem Nathaniel nie wrzasnął, tylko zamknął oczy i zadrżał. – Proszę, Anito, one nie przyszłyby tutaj, gdybym ich nie zaprosił. Spojrzałam na trzy nagie kobiety, przywiązane łańcuchami do ściany, zakneblowane, wokół których było mnóstwo czystych, nieużywanych noży. Patrzyły na mnie szeroko otwartymi oczami, dysząc szybko. Ich lęk spływał w dół mojego gardła, jakby to było wino i mogłam to pić, ciemne i zimne. Lęk, jak wino, dobrze się komponuje z jedzeniem. I patrząc na nie wiedziałam, że one były jedzeniem. Były łabędziami nie drapieżnikami. One nie były nami. Teraz kierował mną Richard. Miałam dziś chłopców, jak na szwedzkim stole, ich myśli, uczucia. Ale była jedna rzecz, która była moja. Wściekłość. Nie ta porywcza wściekłość, której używały wilki, gdy zabijały. To było zimniejsze, pewniejsze siebie. To była wściekłość, która nie miała niczego wspólnego z krwią, ale dużo ze …. śmiercią. Za to, co zrobili Nathanielowi i Gregoremu, chciałam ich wszystkich zabić. Chciałam by byli martwi. Przez zasady nie mogłam ich zabić, ale zrobię, co będę mogła. Zabrałabym im inne ofiary. Nie mogłabym zostawić tutaj tych trzech kobiet. Nie mogłam tego zrobić. Proste jak drut. – Nie martw się Nathanielu, nie zostawimy ich. – Nie masz do nich prawa. – Powiedział Coronus. Gregory warknął na niego. Dotknęłam pokrytej futrem ręki Gregorego. – Wszystko w porządku. Spojrzałam na Coronusa otoczonego przez węże. 84

– Jak bym była na twoim miejscu, nie mówiłabym mi, co mam robić. Gdybym była tobą, zamknęłabym się i wypierdalała stąd razem z tymi, z którymi przyszliśmy. – Nie, one należą do nas do czasu, aż ich łabędzi król je uratuje. – Hej, nie ma go tu, ale ja jestem i mówię ci Coronusie z Czarnego Klanu Wody, że zabieram łabędziołaki ze sobą. Nie zostawię ich. – Dlaczego? Dlaczego chcesz się nimi zaopiekować? – Dlaczego? Częściowo dlatego, że cię nie lubię. Częściowo dlatego, że chce cię zobaczyć martwego, a według prawa zmiennokształtnych nie mogę zrobić tego dziś. Więc zabieram twoje trofea. To musi wystarczyć. Ale nigdy, nigdy więcej nie stawaj na mojej drodze, bo zabiję cię Coronusie. Zabiję cię. Fakt jest taki, że zabijanie ciebie sprawiłoby mi przyjemność. Czułam, że to była prawda. Najczęściej zabijałam na zimno, ale było dziś coś we mnie, co chciało by on był martwy. Może to zemsta. Nie zastanawiałam się nad tym, tylko pozwoliłam, aby zobaczył to w moich oczach. Pokazałam to zmiennokształtnemu, bo wiedziałam, że to zrozumie. On nie był człowiekiem; poznawał śmierć, gdy ta na niego patrzyła. Zrozumiał. Widziałam to w jego oczach, skosztowałam ten świeży strumień lęku, jak chemiczny przypływ. Nagle wyglądał na zmęczonego. – Zrezygnowałbym z nich, jeśli bym mógł, ale nie mogę. Muszę tej nocy coś zostawić na pokaz. Miałem nadzieję, że to będą łabędzie i lamparty, ale jeśli nie mogę mieć jednego, muszę mieć drugie. – Czemu zależy ci na łabędziach i lampartach? – Spytałam. – Nic dla ciebie nie znaczą, nie mogą być częścią twojej grupy. Jego oczy się zamknęły, nie do przeczytania. Ale ten błysk lęku był coraz większy, wzbierając w mocnym zapachu potu i goryczy. Był bardzo przestraszony. I to nie mnie, nie do końca, ale tego czegoś, co się zdarzy, gdy nie utrzyma łabędzi. Ale czego? – Musze je zatrzymać, Anito Blake. – Wytłumacz mi dlaczego? – Nie mogę. – Lęk odszedł. Do tej pory nie wiedziałam, że rezygnacja miała zapach. Mogłabym wyczuć spokojną gorycz klęski. To przeleciało przeze mnie dziką falą i wiedziałam, że wygraliśmy. Potrząsnął głową. – Nie mogę zrezygnować z łabędzi. 85

– Już nie są twoje. Czuję twoją porażkę. Pochylił głowę. – Zrezygnowałbym z nich, jeśli bym mógł, ale wierz mi nie mogę ci ich oddać. Nie mogę. – Nie możesz, czy nie chcesz? – Spytałam. Uśmiechnął się, ale to był gorzki uśmiech, jak zapach jego skóry. – Nie mogę. – Nawet jego głos był niechętny, jak gdyby po prostu chciał powiedzieć tak, ale nie mógł. – Zrób to, co najlepsze dla swoich ludzi Coronus, odejdź daleko stąd. Jakoś wiedziałam, że wygramy. Moja pewność była większa, niż jego. Tej nocy zwyciężymy. Trochę węży umrze, ponieważ ich lider stracił nerwy. Bez jego determinacji, by się utrzymać, nie mogliby wygrać. Nie chcieli tu być. Przyglądałam się każdemu z nich, gdy obrócili się wąchając powietrze. Porażka wisiała w powietrzu; nie mieli wystarczająco determinacji, by wygrać. Nie chcieli tu być. Więc dlaczego tu byli? Ich alfa, ich przywódca, był tutaj i jego pewność była też ich. Tak więc dlaczego byli tacy słabi, jak gdyby czegoś brakowało w ich grupie. Czegoś, co spowodowało tą słabość? Uświadomiłam sobie, że nim zajęłam się lampartami, każdy mógł wyczuć od nich … ten zapach słabości, porażki. Nathaniel był słaby. Ale teraz moja pewność była też jego, a ja nie byłam słaba. Obróciłam się, by spojrzeć mu w twarz, w jego oczy i zobaczyłam cały ból, cierpienie. Ale nie był już beznadziejny. Gdy go spotkałam, miał najbardziej beznadziejne spojrzenie, jakie w życiu widziałam. Ale on wiedział, że przyjdę. Z absolutną pewnością wiedział, że nie zostawiłabym go tutaj. Gregory mógł wątpić, ponieważ myślał tą ludzką częścią siebie. Ale Nathaniel wierzył we mnie, choć to nie trzymało się logiki. Obróciłam się w stronę Coronusa. – Uciekaj Coronus, bo kilku z was nie doczeka świtu. Westchnął ciężko. – Niech tak będzie. I wtedy zrobił coś, czego nie powinien zrobić. Coś, co nie trzymało się żadnej logiki z nieludzkiego punktu widzenia. Przegrał i wiedział o tym. Mimo to zrobił bardzo ludzką rzecz. W każdym razie to on nas zaatakował. Jedynie człowiek marnowałby energię na coś takiego, gdy raczej powinien wyjść. Dwa węże chroniące Coronusa ruszyły na mnie, a ja stałam za blisko. Z moimi nowymi wilkołaczymi zmysłami byłam tak pewna, że nie będą walczyć. Byłam nieostrożna. Zapomniałam, że w końcu jesteśmy tylko na pół zwierzętami. I ta ludzka połowa zawsze coś spieprzy. 86

Przyszli w tej rozmazującej szybkości. Zbyt prędko, bym zdążyłam zrobić coś więcej, poza sięgnięciem po nóż w drugim bucie. Wiedziałam, że nie zdążę go wyciągnąć. Gregory skoczył – smuga maślanego koloru w powietrzu, obalając jednego z węży i tocząc się po podłodze. Ale ten drugi był już przy mnie, szarpiąc pazurami, spadając ze mną na podłogę. Ale już byłam oszołomiona; to nie bolało. Pazury wbiły się w mój brzuch. Przecinając materiał wbijały się w ciało. Czułam, jak posuwają się w stronę serca. Uniosłam prawą rękę, aby spróbować chwycić go za przegub, ale czułam się tak, jakbym poruszała się w zwolnionym tempie. Wydawało mi się, że moja ręka waży z tonę i jak przez mgłę wiedziałam, że zostałam naprawdę źle zraniona. Nagle pojawił się Gregory. Jasne futro złapane między kolorowymi wężami. Upadł na mnie razem z jedną z tych rozrywających go istot. Nawet nie próbował bronić siebie; chwycił tego, który był na mnie, oderwał go ode mnie i cała trójka walczyła na mnie. Był moment, gdy oczy i warczące usta Gregorego były centymetry ode mnie. Zostaliśmy dociśnięci do siebie, jak kochankowie i wiedziałam, że pazury wbite we mnie należały do niego. Upadł na mnie, popchnięty na moje ciało. Wówczas inne ręce rozdzieliły nas wszystkich. Widziałam w przelocie twarz Jamila. Jego wargi się poruszały, ale nie było żadnego dźwięku. Wtedy ogarnęła mnie ciemność, zostawiając jedynie słabe światła. Następnie nawet one zniknęły i została tylko ciemność.

Rozdział 8 Śniłam, że biegłam przez las. Coś mnie ścigało. Słyszę, że jest coraz bliżej i bliżej, ale wiedziałam, że to, co mnie ścigało, nie było człowiekiem. Nagle upadłam i biegłam dalej na czterech łapach. Goniłam jasną rzecz, która przede mną uciekała. Coś miękkiego, bez pazurów, zębów i cudownie pachnące lękiem. Upadło. Przenikliwie pisnęło, raniąc mój słuch i byłam tym podekscytowana. Zatopiłam kły w tym ciele, aż rozerwałam mięso. Świeża, gorąca krew spłynęła w dół mojego gardła i sen się skończył. Leżałam na czarnym łóżku w sypialni Narcissusa. Jean-Claude stal pomiędzy filarami łóżka. Miał nagi tors ze śladami pazurów, po których spływała krew. Pełzałam do niego i nie czułam żadnego lęku, tylko słodki miedziany zapach krwi. Patrzył na mnie głęboko niebieskimi oczami. – Pocałuj mnie, ma petite. Uniosłam się na kolana, moje usta zawisły nad jego wargami. Przybliżył się do mnie, ale te stworzone do całowania wargi, były nieosiągalne. Obniżyłam swoje usta, aż były blisko jego torsu i świeżych ran zdobiących jego skórę. – Tak, ma petite, tak. – Westchnął. 87

Przycisnęłam usta do jego piersi i piłam. Obudziłam się z otwartymi oczami i bijącym mocno sercem. Nade mną był Richard. Nadal na sobie miał skórzany kołnierz. Próbowałam podnieść ręce. Złapać się go, ale moja lewa ręka była unieruchomiona. Miałam do niej podłączoną kroplówkę. Spojrzałam na ciemny pokój i wiedziałam, że nie byłam w szpitalu. Unosiłam prawą rękę by dotknąć jego twarzy, ale była zbyt ciężka. Zbyt ciężka, by ją udźwignąć. Moje oczy ogarnęła ciemność. Zalała mnie jak ciepła woda, gdy koniuszkami palców musnęłam jego skórę. Usłyszałam głos. – Odpoczywaj, Anito, odpoczywaj, Chyba mnie szarmancko pocałował. I nie było niczego. Brnęłam do pasa w czystej, lodowatej wodzie. Wiedziałam, że muszę z niej wyjść, albo umrę. Zamarznę. Ujrzałam brzeg, uschnięte drzewa i śnieg. Poruszałam się w stronę drzew walcząc z lodowatą wodą. Nagle zgubiłam grunt i wpadłam w głęboką dziurę. Woda zakryła mi twarz i wstrząsające zimno uderzyło mnie, jak gigantyczna pięść. Nie mogłam się poruszyć. Nie mogłam odetchnąć. Światło blakło w tej jasnej, lśniącej wodzie. Opadałam w dół. W głąb tej zimnej, ciemnej wody. Powinnam być przestraszona, ale nie byłam. Byłam tak zmęczona, tak bardzo zmęczona. Ze światła sięgnęły po mnie blade ręce. Dookoła ręki falował rękaw białej koszuli i sięgnęłam swoją ręką do niej. Dłoń Jean-Claude’a owinęła się wokół mojej i pociągnął mnie do siebie. Byłam znów w ciemnym pokoju, ale moja skóra była mokra. I byłam zimna, strasznie zimna. Jean-Claude przytulał mnie, trzymając na swoich kolanach. Nadal miał na sobie winylowe ubranie. Wtedy przypomniałam sobie walkę. Byłam ranna. Jean-Claude schylił się i pocałował mnie w czoło, przyłożył swoją twarz do mojej. Jego skóra była tak zimna, jak ja –– jakby przycisnął do mnie kawałek lodu. Jeszcze bardziej zadrżałam; moje ciało skakało w małych, bezwiednych ruchach. – Zimno. – Powiedziałam. – Wiem, ma petite, oboje jesteśmy zimni. Zmarszczyłam brwi, ponieważ nic nie rozumiałam. Spojrzał na kogoś innego w tym pokoju. – Sprowadziłem ją z powrotem, ale nie mogę dać jej ciepła, którego potrzebuje, by przeżyć. Udało mi się odwrócić na tyle, żeby widzieć resztę pokoju. Stał tam Richard z Jamilem, Shang–Da i Gregorym. Richard podszedł do łóżka; dotknął ręką mojej twarzy. W porównaniu do mojej skóry była gorąca. Zbyt gorąca. Próbowałam się od niej odsunąć. – Anito, słyszysz mnie? 88

Zęby szczękały mi tak mocno i nie mogłam tego powstrzymać, ale w końcu powiedziałam. –Tak. – Masz wysoką gorączkę, bardzo wysoką gorączkę. Włożyli cię do wanny z lodem, by ją zbić. Ale twoje ciało zareagowało tak, jak zmiennokształtnych. W czasie, gdy goiły się tak poważne rany, zbyt niska temperatura prawie cię zabiła. Zmarszczyłam brwi i w końcu udało mi się powiedzieć. – Nie rozumiem. Mimowolne drgawki były coraz mocniejsze. Tak mocne, że zabolały mnie zranienia. Obudziłam się na tyle, aby poczuć jak bardzo byłam ranna. Bolały mnie miejsca, o których nie pamiętałam, by były zranione. Bolały mnie mięśnie. – Tak jak my, by wyleczyć rany, potrzebujesz wysokiej temperatury. Nie rozumiałam kim byli „my”. – Kto… – złapał mnie skurcz i zaczęłam krzyczeć. Moje ciało drżało w konwulsjach i poczułam straszny ból. Gdybym mogła złapać oddech, krzyczałabym dłużej . Przed oczami miałam duże, szare plamy. – Wezwij lekarza! – Usłyszałam głos Richarda. – Wiesz co trzeba zrobić, mon ami. – Jeśli to zadziała, straciłem ją. Na chwilę przejaśnił mi się wzrok. Richard ściągał swoje dopasowane spodnie. To było ostatnie, co widziałam, nim mój wzrok spowiła szarość wciągając mnie w dół.

Rozdział 9 Myślałam, że śnię, ale nie byłam tego pewna. Z ciemności wyłaniały się twarze. Niektóre z nich znałam, inne nie. Widziałam Cherry z jej krótkimi blond włosami, twarzą bez makijażu sprawiającą wrażenie młodszej od każdego z nas. Gregory dotykał mojej twarzy. Jamil odpoczywał przy mnie skulony, jak czarny sen. Płynęłam od jednej twarzy do drugiej, od ciała do ciała, ponieważ czułam jak napierają na mnie. Naga skóra przy nagiej skórze. Nie było w tym niczego seksualnego. Przebudziłam się na tyle, by zorientować się, że ręce Richarda są owinięte wokół mnie. Nasze ciała przylegały do siebie całkowicie, jego grube włosy rozlewały się przed moimi oczami. Zasnęłam wiedząc, że jestem bezpieczna. Budziłam się powoli w kokonie ciepłych ciał i kłującej, likantropiej energii. Starałam się przewrócić i zorientowałam się, że nacisk ciał unieruchamia mnie na boku. Otworzyłam oczy. Pokój był ciemny. Przy ścianie stała niewielka lampka, zupełnie jak dla małego dziecka. W nocy widziałam wystarczająco dobrze, by móc zobaczyć kolory. Człowiek, którego nie 89

znałam, leżał zwinięty z przodu mojego ciała. Jego twarz była wciśnięta pod moje ramię tuż nad piersiami. Na skórze czułam jego gorący oddech. Normalnie byłby to powód do paniki, do tego by rzucić się do ucieczki, ale właściwie nie miałam ochoty panikować. Było mi ciepło, czułam się bezpiecznie i co więcej... tak dobrze, jak czułam się dawno temu, kiedy miałam na sobie ukochaną flanelową piżamę i byłam owinięta ulubioną kołdrą. To był właśnie ten rodzaj komfortu, ten rodzaj spokoju. Nawet widok ramienia owiniętego wokół mojej talii nie przeszkadzał mi. Być może dr Lilian podała mi jakieś lekarstwo, które powoduje, że czuję się tak dobrze. Jedyne co wiedziałam to to, że nie chcę się stąd ruszać. To było jak pierwsze przebudzenie rankiem z poczuciem, że nigdzie nie musisz iść, nic nie trzeba zrobić, możesz odpłynąć w tą pół jawę pół sen w cieplutkim gniazdku z koców. Ramię wokół mojej tali było umięśnione, zdecydowanie męskie, ale małe. Nie tylko dłonie, ale całe ramię. Skóra była opalona i w zestawieniu z moją bladą karnacją wyglądała na ciemniejszą. Odetchnęłam rozluźniona, pomimo wielkiego, ciepłego ciała leżącego naprzeciw mnie. Fakt, że nie przeszkadza mi spanie nago w wielkiej trójosobowej kanapce ze mną w środku powiedział mi, że ponad wszelką wątpliwość jestem na jakichś prochach. Normalnie, gdybym obudziła się w takiej sytuacji ubrana, byłabym dużo bardziej zakłopotana, niż teraz. Sądziłam, że obaj są wilkołakami. To było duże stado, a ja nie znałam każdego. Czułam się jak skąpana w ich energii, jakby niewidzialny strumień gorącej wody przepływał przez nas troje. Przypomniałam sobie, że byłam ranna. Pamiętam pazury wbite pod moim mostkiem. Spojrzałam na całe moje ciało i znalazłam zaledwie nierówny krąg różowej blizny w miejscu, gdzie wąż przedarł się do mojego serca. Czułam jedynie tępy ból, ale blizna zrobiła się już różowa i błyszcząca, równa z resztą skóry. Jak długo byłam nieprzytomna? Czekałam, aż uderzy we mnie panika, aż zaleje mnie strach i wstyd. Kiedy to się nie stało, spojrzałam na pierwszego mężczyznę tym razem naprawdę mu się przyglądając. Miał gęste brązowe loki, krótsze po bokach i dłuższe na środku. Łaskotały mnie, gdy poruszał się we śnie. Był tak mocno opalony, że odcień skóry prawie dorównywał kolorem włosom. Jedną z brwi, którą widziałam, miał przebitą małym kolczykiem. Kolanem dotykał mojego nagiego podudzia, a jego ręka leżała na nim bezwładnie. Dzięki temu, że jego nogi były uniesione, a biodra lekko skręcone, zostałam uratowana przed „przyjemnością" oglądania go w całej swej męskiej okazałości. Byłam niezmiernie wdzięczna za tę odrobinę skromności. Cokolwiek sprawiło, że wcześniej czułam się tak komfortowo, teraz zaczynało mijać. Może po prostu budziłam się. Z przodu przylegał do mnie tak blisko, że nie widziałam żadnych szczegółów. Linia jego pleców i pośladków była gładka, bez zarzutu. Nie miał żadnych linii od opalania. Czyżby opalał się nago? Ciało wyglądało młodo. Powiedziałabym, że wczesna dwudziestka. Był wyższy od mnie, ale kto nie jest? Jednak niewiele, miał jakieś 170cm. Poruszył się, zgiął rękę na moim udzie, jakby śnił, gdy wtem zdałam sobie sprawę, że się obudził. Nagłe napięcie, którego wcześniej nie było, przebiegło jego ciało. Gwałtownie rozbudziłam się. Moje serce dudniło ogłuszająco. Miałam jakieś dwie sekundy, by zastanowić się, co do cholery mówisz do kogoś nieznajomego, gdy budzisz się obok niego nago. Otworzył oczy i przesunął swoją twarz tak, by mrugnąć do mnie szczerymi, brązowymi oczami. Uśmiechnął się leniwie, jakby jeszcze w półśnie. 90

– Nigdy wcześniej nie widziałem, żebyś się obudziła. Powiedziałem jedyną rzecz, jaka przyszła mi do głowy. – Ja również nie pamiętam bym widziała cię wcześniej. Kim jesteś? – Caleb. Jestem Caleb. Skinęłam głową i zaczęłam siadać. Chciałam się wydostać z tego łóżka. Kojące ciepło nadal tam było, jednak moje zażenowanie było większe. Po prostu nie byłam wystarczająco wyluzowana, by móc swobodnie rozmawiać z nagim mężczyzną, sama również będąc rozebrana. Nie, to było po prostu zbyt skomplikowane jak dla mnie. Ramię wokół mojej tali zacisnęło się więżąc mnie między drugim mężczyzną i łóżkiem. Kolano Caleba stało się cięższe na mojej nodze, przesuwając się w moją stronę. Mogłam poczuć tę część jego ciała, której nie mogłam zobaczyć. Myślę, że raczej wolałabym zobaczyć go w całej okazałości, niż mieć go dociśniętego do bardzo wysoko położonej części mojego uda. Dobra, pachwiny, tylko nie z tej właściwej strony. Na szczęście dla niego, ponieważ nie musiałam go zranić. Przynajmniej w tej chwili. Ręka leżąca na moim udzie nagle złapała je, przyspieszając mój puls. Czułam, że byłam blisko znalezienia się w potrzasku. – Wszyscy się uspokoją. – Powiedziałam. – A ja muszę wstać i wydostać się z tego łóżka. Ciało za mną przesunęło się. Mimo, że nie byłam w stanie tego zobaczyć wiedziałam, że wsparł się na łokciu, mocniej obejmując mnie w tali. Nagle znalazłam się mocno wciśnięta w jego ciało i dowiedziałam się kilku rzeczy. Po pierwsze był mojego wzrostu, ponieważ wpasował się we mnie perfekcyjnie. Po drugie był szczupły, umięśniony i bardzo uszczęśliwiony przyciśnięciem do mojego ciała. Cholera! Odwróciłam się do niego podobnie, jak odwraca się ofiara w horrorach. Patrząc wstecz, szukając źródła hałasu w ciemnościach, powoli z lekką obawą. Jego twarz ukazała się ponad moim ramieniem. Długie włosy spływały po jednej stronie twarzy tworząc niesamowicie splątaną masę. Były tak potargane snem, że nie mogłam stwierdzić, czy to były fale, czy loki. Możliwe było jedynie określenie ich koloru – ciemnego brązu, ciemniejszego niż u pierwszego człowieka. Prawie brunet. Jego twarz była zbyt trójkątna, niemal zbyt delikatna, aż przekraczając linie biseksualności. Miał zadarty nos, odrobinę mniej niż doskonały, szerokie usta, pełną dolną wargę. To była zmysłowa twarz. Ale to oczy były w niej najważniejsze, ponieważ ją psuły. Moją pierwszą myślą było, że są żółte. Jednak to było coś więcej. Szaro–zielony pierścień otaczał źrenicę, co dawało ogólny efekt złoto–żółto–zielonych oczu umieszczonych w opalonej twarzy. To nie były ludzkie oczy i nie pytajcie mnie, skąd to wiem. Ale wilcze również nie były. Zaczęłam się szamotać między mężczyznami. Moje lewe ramię protestowało przeciwko takiemu traktowaniu, ale nie bolało wystarczająco mocno, by zagłuszyć zakłopotanie. To nie było zbyt zgrabne wyjście, ale przynajmniej stałam na nogach przy łóżku i wpatrywałam się w dwóch mężczyzn, zamiast być uwięzioną między nimi. Pieprzyć taktowność, chciałam jakiegoś ubrania. 91

– Nie bój się Anito. Nie chcieliśmy cię skrzywdzić. – Powiedział drugi mężczyzna. Chciałam mieć ich na oku i jednocześnie rozglądałam się dyskretnie po słabo oświetlonym pokoju w poszukiwaniu jakichś ubrań. Jednak żadnych nie zauważyłam. Jedynym materiałem wydawało się być prześcieradło, a oni na nim leżeli. Miałam przemożną potrzebę okrycia się, jednak dwie ręce to trochę za mało, a stanie tam z rękami zasłaniającymi pachwinę wydawało mi się bardziej krępujące , niż po prostu stanie. Nagle nie wiedziałam co zrobić z rękami. Lewa bolała mnie od ramienia do nadgarstka, pokryta wzorkiem różowawej blizny. – Kim jesteś? – Mój głos zabrzmiał na trochę zachrypnięty. – Jestem Micah Callahan. Jego głos był spokojny, zwykły, tak jak i on, chociaż leżał na boku całkiem nagi. Nikt nie czuje się tak komfortowo z nagością, jak zmiennokształtni. Jego ramiona były wąskie. Wszystko w nim było smukłe, prawie kobiece. Ale mięśnie prężyły się pod skórą nawet wtedy, gdy odpoczywał. Masa mięśni, a nie tłuszcz. Na pierwszy rzut oka wiedziało się, że jest silny, ale gdyby był ubrany, można było tego nie zauważyć. Były również inne rzeczy, których nie można zobaczyć przez ubranie. Wszystko było w nim szczupłe, drobne, zgrabne, w taki sposób, w jaki kobiety są pełne wdzięku. Jednak jedna część zdecydowanie nie była mała, ani szczupła. Wydawał się absurdalny w porównaniu z całą resztą. Jakby matka natura próbowała nadrobić kobiecy wygląd przez nadmierną rekompensatę w innych obszarach. Widząc, jak hojnie został obdarzony, poczułam gwałtowne ciepło na twarzy. Starałam się jednocześnie mieć ich na oku w razie, gdyby zamierzali wstać z łóżka i nie przyglądać się im w tym samym czasie. Trudno było patrzeć i nie patrzeć, ale udało mi się. – To jest Caleb. – Powiedział. Caleb przetoczył się na plecy i przeciągnął jak duży kot upewniając się, że jeśli nie zauważyłam tego wcześniej, on też był nagi. Zauważyłam. Coś, co wyglądało jak małe srebrne hantle, przebijało mu pępek. Tego akurat wcześniej nie zauważyłam. – Już się poznaliśmy. – Powiedział Caleb i to niewinne zdanie wcale tak nie zabrzmiało. Coś w jego tonie, modulacji głosu, gdy przetoczył się na plecy wystawiając siebie do mnie sprawiło, że te słowa zabrzmiały nieprzyzwoicie. Mogłam się założyć, że nie polubię Caleba. – Świetnie, miło was poznać, obu. – Nadal nie mogłam zdecydować się, co zrobić z rękoma. – Co tu robicie? – Śpimy z tobą. – Powiedział Caleb. Rumieniec, którego się prawie pozbyłam, powrócił. Caleb roześmiał się. Micah nie. Punkt dla niego.

92

Micah uniósł się zginając tak kolano, by się zasłonić, za co dostał jeszcze więcej punktów. Caleb leżał na plecach afiszując się. – W kącie pokoju leży szlafrok. – Powiedział Micah. Spojrzałam za jego wzrokiem i rzeczywiście leżał tam szlafrok. Należał do mnie. Ciemny burgund z atłasem na lamówkach wyglądający męsko, jak długa wiktoriańska podomka. Gdy go uniosłam poczułam coś ciężkiego w jednej z kieszeni. Musiałam zwalczyć impuls, by się odwrócić ubierając szlafrok. Widzieli już wszystko. Teraz nic by mi nie dała ta skromność. Gdy już miałam na sobie związany paskiem szlafrok, włożyłam ręce do kieszeni i prawą dłonią objęłam mojego derringera. Przynajmniej zakładałam, że był mój; bo to był mój szlafrok. Jedyną osobą, która mogła włożyć tam pistolet, był Edward, a on, o ile dobrze wiedziałam, nie był w tym rejonie. Ale ktoś inny o tym pomyślał i bardzo się z tego cieszyłam. Miałam ubranie i broń. Życie jest piękne. – Witaj Micahu Callahanie, miło cię poznać. Ale twoje nazwisko nic mi nie mówi. – Jestem Nimir-Raj Klanu Maneater. – powiedział Micah. Zmrużyłam oczy usiłując przetrawić ten mały, smaczny kąsek. Nie byłam już zakłopotana. Raczej zaskoczona i już zaczynałam być rozgniewana. – Jestem Nimir-Ra Klanu Blooddrinkers i nie przypominam sobie, abym ciebie, Panie Callahan, zapraszała na swój teren. – Nie, nie zrobiłaś tego. – Więc co u licha tu robisz bez mojego pozwolenia? – Mój głos zaczynał brzmieć na rozgniewany i byłam szczęśliwa, że to słyszę. Gniew sprawia, że wszystko staje się łatwiejsze. Nawet rozmowa z dwoma obcymi, nagimi mężczyznami. – Elizabeth mnie zaprosiła. – Odpowiedział. Gniew opanował mnie szybko, jak ciepły wiatr i dotknął skraju zwierzęcia, które przypuszczałam, że było Richarda. Jednakże kilka nocy temu w klubie dowiedziałam się, że to był stały mieszkaniec mojego ciała. Zwierzę Richarda, czy też moje, migotało przez moje ciało i podniosło się ponad moją skórę, jak blask niewidocznego potu. Mężczyźni zareagowali na moc. Caleb się uniósł nagle skupiając się na mnie, teraz już bez dokuczania. Micah powąchał powietrze, jego nozdrza rozszerzyły się, a język przejechał po krawędzi ust, jakby mógł tego posmakować. Silne emocje wpływają na moc, a ja byłam bardzo rozgniewana. Elizabeth już mi podpadła zostawiając Nathaniela w klubie. Ale tym razem … ona wreszcie zrobiła coś, z czego się nie wyśliźnie. Z martwą Elizabeth będzie łatwiej. Mała cząstka we mnie miała nadzieję, że nie będę musiała jej zabijać, ale właściwie nie widzę już innego wyjścia.

93

Coś z tego musiało się ukazać na mojej twarzy, ponieważ Callahan powiedział. – Gdy tu przybyłem nie wiedziałem, że jej pard miał Nimir-Ra. Ona była zastępcą ich alfy. I jej przywilejem było przesłuchanie nowego alfę dla pardu. – Ona po prostu zapomniała wspomnieć, że pard ma już swoją Nimir-Ra, nieprawdaż? – Spytałam. – Tak – Odpowiedział. – Doprawdy. – Powiedziałam sarkastycznie. Micah stał przy łóżku. Udawało mi się utrzymać kontakt wzrokowy. Ale to było trudniejsze, niż być powinno. – Nie wiedziałem nawet, że istniałaś do czasu, gdy trzy noce temu Cherry zapukała do drzwi Elizabeth, by poprosić o pomoc w uzdrawianiu ciebie. – Bzdura. – Stwierdziłam. – Przysięgam. – Powiedział. Moja dłoń zawinęła się wkoło derringera. Jego ciężar pocieszał. Przez moment zastanawiałam się nad amunicją, jaka była załadowana; 38 albo 22. Mam nadzieję, ze to była 38, miała większą siłę. Lewa ręka mnie zabolała, jakby mięśnie próbowały się rozdzielić. Skurcz, a może naprawdę coś sobie uszkodziłam? Będę martwic się o to później, gdy nie będę musiała już patrzeć na dwa lampartołaki, które mogą, lub nie, być moimi kumplami. – Twierdzisz, że naprawdę nie wiedziałeś o mnie, gdy przybyłeś do miasta. Świetnie, ale dlaczego mimo to tu pozostałeś? – Gdy dowiedziałem się, że Elizabeth mnie okłamała, przyszedłem tu i próbowałem pomóc. Zrekompensować to, że zjawiłem się bez twojego pozwolenia. Wszystkie moje lamparty zmieniały się w twoim łóżku, pomagając w leczeniu. – Jak ładnie z twojej strony. Uniósł puste ręce dłońmi do góry. Miły gest ukazujący, że jesteś nieuzbrojony i nieszkodliwy. No dobrze. – Co mam zrobić, Anito, by to naprawić? Nie chcę wojny pomiędzy naszymi pardami i dowiedziałem się, że szukasz alfy dla lampartów, by zajął twoje miejsce. Jastem Nimir-Raj. Czy zdajesz sobie sprawę z tego, jakie to wyjątkowe między lampartołakami? Prawdopodobnie najlepszym, co znajdziesz gdzie indziej, będzie leopard lionne. Obrońca, ale nie prawdziwy król. – Starasz się o tą pracę? Poruszył się w moją stronę, a pokój był niewielki. 94

– Byłbym zaszczycony, jeśli wzięłabyś mnie pod uwagę. Próbowałam unieść lewą rękę, ale skurcz był zbyt mocny, by dokończyć gest. Jednak Micah złapał sens; zatrzymał się. – Rozpocznijmy od tego, że stoisz w miejscu. Miałam już wystarczająco bliski i osobisty kontakt z wami, z jakim mogę sobie poradzić. On po prostu stał tam, ręce nadal miał uniesione w geście oznaczającym brak złych zamiarów. – Zaskoczyliśmy cię, rozumiem. Wątpiłam w to, że rozumiał, ale to było grzeczne z jego strony, że choć próbował. Nigdy nie spotkałam zmiennokształtnego, który miałby problem w spaniu w dużym nagim stosie, jak szczeniaki. Oczywiście nigdy do tej pory nie spotkałam nowiusieńkiego zmiennokształtnego. Na pewno były jakieś odchyły na osi, jeśli chodzi o poziom komfortu. Lewa ręka drgała na tyle mocno, że wypuściłam z prawej pistolet, wyjęłam ją z kieszeni i próbowałam uspokoić mimowolne odruchy. – To boli. – Stwierdził. Każdy skurcz powodował ostre bóle w ręce. – Tak się dzieje po pocięciu przez pazury. – Mogę sprawić, że poczujesz się lepiej. Wywróciłam oczami. – Założę się, że mówisz to wszystkim dziewczynom. Nawet nie wyglądał na speszonego. – Mówiłem ci, jestem Nimir-Raj. Mogę przyzywać ciało. Musiało być widać po mnie, że nie wiem o co chodzi, gdyż wyjaśnił. – Mogę zagoić rany dotykając ich. Tylko popatrzyłam na niego. – Co mam zrobić, by cię przekonać, iż mówię prawdę? – Spytał. – A może ktoś poręczyć za ciebie? – Nie ma sprawy. – Powiedział i sekundę później otworzyły się drzwi. Wszedł obcy mężczyzna. Miał około metra osiemdziesięciu wzrostu. Szeroki w ramionach, umięśniony, dobrze zbudowany, a że był nagi to wiedziałam, iż był dobrze wyposażony. Przynajmniej nie miał wzwodu. To było pokrzepiające. Miał bladą skórę. 95

Pierwszy z nowych bez opalenizny. Białe włosy grubymi pasmami opadały wokół ramion. Miał szare wąsy i małą bródkę w stylu Vandyke. Włosy podpowiadały, że był prawdopodobnie po pięćdziesiątce. Ale co było widoczne, nie wyglądał staro czy słabo. Wyglądał raczej na najemnika, który za odpowiednie pieniądze wyrwałby ci serce i wysłał w paczce. Przez jego pierś i brzuch przebiegała nierówna blizna przepoławiając je na pół i zawijając się w półksiężyc wokół pępka i biegnąc do pachwiny. Blizna miała biały kolor i wyglądała na starą. Najwyraźniej został zraniony nim stał się zmiennokształtnym, albo sama nie wiem. Zmiennokształtny mógł mieć blizny, ale to było bardzo rzadkie; trzeba źle opatrzyć ranę, by mieć tak brzydką bliznę. – Nie znam go. – Powiedziałam. – Anito Blake to jest Merle. Po tych słowach Merle na chwilę zerknął na mnie. Jego oczy wyglądały na ludzkie, były jasnoszare. Ale prawie natychmiast spojrzał z powrotem na swojego Nimir-Raj, jak posłuszny pies, który chce patrzeć na swojego pana. – Cześć Merle. Skinął mi głową. – Wpuść jej ludzi do pokoju. Merle przesunął się i od razu wiedziałam, że nie chciał tego zrobić. – Kilku, ale nie wszystkich? – Zakończył to pytaniem. Micah patrzył na mnie. – Dlaczego nie wszystkich? – Spytałam. Merle opuścił na mnie blade oczy i pod tym spojrzeniem chciałam się wić. Patrzył się na mnie tak, jakby umiał przejrzeć mnie na wylot i wyczytać ze mnie wszystko, co było pomiędzy. Wiedziałam, że to nieprawda, ale to było bardzo onieśmielające spojrzenie. Udało mi się nie cofnąć. – Powiedz jej. – Powiedział Micah. – Zbyt wiele osób w zbyt małym pomieszczeniu. Nie mogę zagwarantować Micahowi bezpieczeństwa w tłumie obcych ludzi. – Musisz być jego Skoll. – Stwierdziłam. Wargi wygięły mu się w obrzydzeniu – tak myślę. – Nie jesteśmy wilkami. Nie używamy ich nazewnictwa. – Świetnie, o ile wiem u lampartów nie ma odpowiednika tego słowa, ale jesteś szefem ochrony Micaha, tak? 96

Popatrzył na mnie, następnie lekko skinął głową. – No dobrze. Czy naprawdę uważasz, że moi ludzie zagrażają Micahowi? – Na tym polega moja praca, by widzieć w nich groźbę. Zdobył punkt. – Super. Ilu ludzi w pokoju cię zadowoli? Zmrużył oczy, zakrywając chwilową niepewność w jego spojrzeniu. – Nie będziesz się kłóciła? – Zamienił stwierdzenie na pytanie. – A powinnam? – Większość alf sprzecza się, bo nie chcą wyglądać na słabe. Musiałam się uśmiechnąć. – Nie jestem tak niepewna siebie. Teraz on się uśmiechnął. – Tak, ci którzy gromadzą moc, są często niepewni. – Doświadczyłam tego. – Powiedziałam. Znów w zamyśleniu skinął głową. – Dwoje. – Świetnie. – Czy masz jakieś preferencje co do tego, kim ta dwójka ma być? Wzruszyłam ramionami. – Wpuść Cherry i kogoś jeszcze. Chciałam Cherry, ponieważ wydawało mi się, że da mi najlepsze sprawozdanie. Nasza Cherry trzeźwo myślała, ale niekoniecznie była tym, kogo byś chciała mieć przy boku w czasie walki. Ale ja potrzebowałam informacji, a nie umiejętności bojowych. Merle delikatnie się ukłonił, potem spojrzał na Micaha stojącego za łóżkiem. Micah skinął na niego. Duży mężczyzna otworzył drzwi i coś cicho powiedział. W drzwiach jako pierwsza ukazała się Cherry. Była wysoka, szczupła z ładnymi piersiami, które prowadziły wzrok do bardzo smukłej tali, krągłości bioder i dowodu, że była naturalną blondynką. Czy ktoś dziś miał na sobie ubranie? Szczerze, miło było zobaczyć inną kobietę. Normanie nie przeszkadza mi być jedyną dziewczyną. Sporo pracuję z policją, ale nagość zawsze tak działa, że jestem uspokojona 97

widokiem kogoś bez penisa. Cherry uśmiechnęła się, gdy mnie zobaczyła. Ulga widoczna w jej oczach, na jej twarzy była prawie krępująca. Przytuliła mnie i pozwoliłam jej na to, ale pierwsza się oderwałam. Dotknęła mojej twarzy, jakby nie wierzyła własnym oczom. – Jak się czujesz? Wzruszyłam ramionami i ten niewielki ruch spowodował skurcz mięśni w lewej ręce i musiałam przycisnąć ją do ciała, by nie drgała. Przez zaciśnięte zęby powiedziałam. – Niepokoi mnie ręka, ale reszta jest w porządku. Cherry dotknęła mojej ręki, pocierając lekko swoją po materiale szlafroka. – Mięśnie napinają się w wyniku szybszego zdrowienia. Za kilka dni wszystko będzie w porządku. – Moja lewa ręka będzie niesprawna przez kilka dni? – Skurcze się mogą pojawiać. Pomógłby masaż. Gorące kompresy również. Musiało nastąpić poważne uszkodzenie mięśni, że masz aż takie skurcze. Czy wspominałam, że Cherry, gdy nie porastała futrem, była pielęgniarką? – Mogę dziś przywrócić sprawność twojej ręce. – Powiedział Micah. Obie obróciłyśmy się i patrzyłyśmy na niego. – Jak? – Spytała Cherry. – Mogę wezwać ciało. – Powiedział znowu. Wyraz jej twarzy mówił, że wiedziała co to oznaczało i była pod wrażeniem. Ale po sekundzie znów wyglądała na powątpiewającą i podejrzliwą. I to właśnie była moja dziewczyna. Ale prawdę mówiąc, nim ją poznałam, Cherry miała wystarczająco ciężkie życie, by być zbyt podejrzliwą. A ja naprawdę nie mogłam temu zaufać. Próbowałam przypomnieć sobie co oznaczała „przyzywanie ciała", gdy w drzwiach stanął Nathaniel. Gdy widziałam go ostatnim razem ciało miał poprzebijane mieczami i przyrośnięte do nich. Teraz wyglądał idealnie. Żadnych blizn. Musiałam wyglądać tak, jak się czułam –– na zadowoloną i zdziwioną, ponieważ uśmiechnął się do mnie. Obrócił się trochę, że widziałam jego plecy i tors, był uzdrowiony. Dotknęłam jego klatki piersiowej skąd wcześniej wyciągnęłam jedno z ostrzy. Skóra była gładka, jakbym wyśniła sobie nóż. – Wiem, że wy ludzie wyleczycie się z prawie wszystkiego, ale zawsze jestem zaskoczona. – W końcu do tego przywykniesz. – Powiedział Merle. Coś było w jego głosie, co przyciągnęło mój wzrok. Z twarzy Cherry i Nathaniela zniknął uśmiech. Nagle wyglądali na poważnych. 98

– Co się stało? – Spytałam. Cherry i Nathaniel spojrzeli na siebie, ale to Micah się odezwał. – Czy mogę wyleczyć twoją rękę? Odwróciłam się, by kazać mu iść do diabła, aż dowiedziałabym się o co chodzi, gdy moja ręka wybrała właśnie ten moment, by skręcić się od końców palców po same ramię. Poczułam ogromne, bolesne kopnięcie, które zbiło mnie z nóg. Jedynie uchwyt Cherry utrzymał mnie na nogach. Moja ręka wyglądała tak, jak u ofiar strychniny, palce drżące, zakrzywione. Czułam jakby moja ręką próbowała rozerwać się od środka. Cherry podpierała mnie, gdy próbowałam nie wrzeszczeć. – Pozwól mu wyleczyć twoją rękę skoro potrafi, Anito. – Powiedziała. Mięśnie w mojej ręce rozluźniły się odrobinę i pragnienie, aby wrzeszczeć było już małym echem w mojej głowie. Ze zmęczenia głos miałam trzęsący, ale wyraźny, bez biadolenia. – W jaki sposób wzywasz ciało? – Mocno zawisłam na Cherry. To było grzeczne z jej strony, że nie uniosła mnie w ramionach. Trzymała cały mój ciężar. Micah podszedł do nas. Merle był za nim, jak nadmiernie zaniepokojona pielęgniarka. – W moim pardzie mogę wyleczyć rany za pomocą mojego ciała. – Powiedział Micah. Spojrzałam na Cherry i widziałam przy niej Nathaniela. Oboje skinęli głowami, jakby usłyszeli moje niezadane pytanie. – Nigdy nie spotkałam Nimir-Raj, który mógłby przyzywać ciało, ale słyszałam o tym. – Powiedziała Cherry. – To jest możliwe. – Nie brzmisz tak, jakbyś mu wierzyła. – Powiedziałam. Słabo się uśmiechnęła co sprawiło, że jej oczy wyglądały na zmęczone. – Nie wierzę w wielu ludzi. – Wtedy się uśmiechnęła. – Prócz ciebie. Stałam, nadal opierając się na jej ręce, ale prawie samodzielnie. Ścisnęłam jej rękę prawą dłonią próbując pokazać jej moimi oczami wszystko, co czułam. – Zawsze zrobię to co najlepsze dla ciebie, Cherry. Znowu się uśmiechnęła. Jej oczy były trochę jaśniejsze, ale ta krawędź cynizmu nigdy do końca ich nie opuściła. – Wiem o tym. – Wszyscy o tym wiemy. – Powiedział Nathaniel. Uśmiechnęłam się do niego. Odmówiłam modlitwę, którą recytowałam odkąd odziedziczyłam lampartołaki: Drogi Boże nie pozwól mi ich zawieść.

99

Trzymałam się mocno Cherry, ale odwróciłam się w stronę Micaha. – Dlaczego boli mnie tylko ręka? – Nie boli cię nic więcej? – Spytał. Zaczęłam zaprzeczać, ale zastanowiłam się nad tym. – Boli, ale nie tak jak ręka. Nic innego mnie tak nie boli jak to. Skinął głową, jak gdyby mu to coś mówiło. – Twoje ciało i nasza energia uzdrowiły jako pierwsze groźne dla życia rany i drobne, jak ślady na twoich plecach. – Nie wiedziałam, że uzdrawianie energią mogło być wybiórcze. – Powiedziałam. – Może, gdy się nią kieruje. – Odpowiedział. – Kto tym kierował? Spojrzał mi prosto w oczy. – Ja. Zerknęłam na Cherry, która skinęła głową. – On jest Nimir-Raj. On był tu dominujący. On i Merle. Zerknęłam na wysokiego mężczyznę. – Czy jestem ci winna podziękowania? Merle potrząsnął głową. – Nie jesteś nam nic winna. – Nic. – Powiedział Micah. – To my weszliśmy bez pozwolenia na twoje terytorium. To my zawiniliśmy, nie ty. Patrzyłam na nich. – W porządku, co teraz? – Czy możesz stać bez pomocy? Nie byłam tego pewna, więc puściłam Cherry i okazało się, że mogłam stać o własnych siłach. Świetnie. – Tak, domyślam się, że mogę. – Potrzebuję dotknąć zranionych miejsc, by je uzdrowić. – Wiem, że wśród likantropów najlepsza przy leczeniu jest naga skóra. 100

Delikatnie zmarszczył brwi. – Tak. Pomogłam sobie prawą ręką, aby opuścić szlafrok z lewego ramienia. Zrozumiałam, że to nie odkryje całej ręki. Zaczęłam kręcić ręką, by ją wyjąć z rękawa, gdy uderzył we mnie kolejny skurcz. Tym razem to Micah mnie złapał, gdy moja ręką próbowała oderwać się od mojego ciała i chwyciła coś, czego nie mogłam zobaczyć ani poczuć. To nie tylko zabolało. To wytrąciło mnie z równowagi, jakbym nie miała żadnej kontroli nad moją ręką. Micah szepnął. – Krzycz, nie ma się czego wstydzić. Potrząsnęłam głową przestraszona, że zacznę krzyczeć, gdy tylko otworzę usta. Położył mnie na podłodze. Jego ręce złapały pasek szlafroka. Skurcz znowu powoli przechodził, pozostawiając mnie leżącą na podłodze z ciężkim oddechem, gdy Micah obnażył mnie z lewej strony. Kiedy uwolnił moją lewą rękę i ramię, przykrył mnie szlafrokiem, zakrywając wszystko na czym mi zależało, oprócz lewej piersi. Doceniłam ten gest. Ponieważ leżałam na ziemi wpatrując się w górę na niego, doceniłam też to, że nie miał już erekcji. To było jakoś mniej przerażające. Klęczał, przesuwając palcami nad moją ręką. Nie dotykał mojej skóry tylko tej nieziemskiej energii, która wyciekała z niej. Jego energia płynęła z jego ręki i zmieszała się z moją w tańcu elektryczności, co wywołało u mnie gęsią skórkę. Po raz pierwszy pomyślałam o tym, by zapytać. – Czy to będzie bolało? – Nie powinno. Usłyszałam męski śmiech. Patrzyłam w górę na wszystkich ludzi w pokoju z wyjątkiem jednego. Obróciłam głowę, by zobaczyć Caleba nadal siedzącego na łóżku. – Czy to żart, którego nie rozumiem? – Zignoruj go. – Powiedział Merle. Patrzyłam w ich poważne oczy, gdy w tle było słychać śmiech Caleba. – Jesteście pewni, że nie chcecie mi czegoś powiedzieć o tym wzywaniu ciała? Micah potrząsnął głową, przez co jego zaplątane loki przesunęły się dookoła jego twarzy. Zauważyłam, że nikt nie zapalił światła. Nadal poruszaliśmy się przy lampce nocnej. – Czy ktoś może zapalić światło? Obrzucili się spojrzeniami, jakby grali w jakąś grę. – Coś się stało? – Dlaczego uważasz, że coś się stało? – Spytał Micah. 101

– Nie pierdol mi tu, widziałam te spojrzenia. Dlaczego nie możemy zapalić światła? – Po szybkim uzdrawianiu możesz mieć światłowstręt. – Powiedziała Cherry. Przyglądałam się jej i czułam, jak ogarnia mnie podejrzenie. – Czy to o to chodziło z tymi spojrzeniami? – Spytałam. – Martwimy się o to jak twoje ciało... zareaguje na zranienie. – Uklękła obok mnie naprzeciwko Micaha. Głaskała mi włosy tak, jak pieściłabyś psa, by go uspokoić. – Martwimy się o ciebie. – Rozumiem to. – Ciężko było być podejrzliwą, gdy ona była tak szczera. W końcu musiałam się uśmiechnąć. – Przypuszczam, że możemy obejść się bez światła, aż on mnie wyleczy. Cherry uśmiechnęła się i tym razem uśmiech dotarł do jej oczu. – Dobrze. – Może zrobisz nam miejsce. – Powiedział Micah. – W przeciwnym razie energia może się rozprzestrzenić. Cherry ostatni raz mnie dotknęła, wstała i cofnęła się zabierając ze sobą Nathaniela. Micah spojrzał na Merlego. – Ty też. Merle zmarszczył brwi, ale poszedł do innych. Wszyscy znaleźli się na łóżku z Calebem. Niezwykłe, że odeszłam od łóżka jak najdalej, na ile tylko pozwalała wielkość pokoju. Naprawdę było to nieświadome. Micah nadal klękał, ale wychylił się do tyłu opierając na piętach, dłonie oparte miał na udach, skierowane w górę i poczułam jak się otwiera. Jego energia wirowała wokół mnie jak nitka gorącego powietrza, aż zablokowała mi gardło, przez co ciężko było oddychać. Otworzył te niezwykłe oczy i patrzył na mnie z odprężonym wyrazem twarzy, jakby medytował lub śnił. Spodziewałam się, że położy na mnie dłonie, ale ręce nadal miał na udach. Pochylił się w stronę mojego ramienia. Położyłam prawą rękę na jego i w momencie, gdy go dotknęłam, jego zwierzę całkowicie mnie otuliło. Jak gdyby jakiś wielki niewidoczny kot przesuwał się tam i z powrotem przez moje ciało w sposób, w jaki plączą się wokół twoich nóg, z wyjątkiem tego, że ten kot przesuwał się przez miejsca, których nawet kochanek nie powinien dotykać. Słowa stanęły mi w gardle i patrząc na twarz Micaha, mogłam powiedzieć, że on też to czuł. Wyglądał na tak zszokowanego, jak ja. Ale nadal pochylał się w moją stronę. Moja dłoń została na jego, ale to go nie zatrzymało, a nie mogłam zebrać myśli na tyle, by go o to zapytać. Jego wargi musnęły moją szyję w miejscu, gdzie zaczynały się blizny. Westchnęłam drżąco. Przycisnął usta do mojej szyi i wepchnął tą wirującą życiodajną moc w moją stronę. 102

Zaczęłam się kręcić, ale to nie bolało. Faktycznie to było tak dobre uczucie, że odepchnęłam go. Głos miałam zduszony, słaby, prawie szeptałam. – Poczekaj chwilę. O co chodzi z tymi ustami? Myślałam, że będziesz dotykał mnie dłońmi? – Powiedziałem, że mogę cię uzdrowić za pomocą mojego ciała. – Powiedział. Moc rozciągnęła się między nami jak toffi pomiędzy gorącymi, klejącymi dziecięcymi palcami. Miałam wrażenie, że gdybyśmy się dotknęli, to stopilibyśmy się w jedno. Odciągnęłam od niego rękę i czułam, jakby moja ręka poruszała się przez coś prawdziwego, stałego. Głos miałam mocny, aż sama byłam pod wrażeniem. – Myślałam, że chodziło o ręce. – Jeśli miałbym na myśli ręce, to bym tak powiedział. – Pochylił twarz w moją stronę przesuwając się przez moc i czułam, jakby to były fale na wodzie, gdy ktoś podpływa do ciebie. Złapałam go za te poplątane loki. – Wytłumacz mi przyzywanie ciała. Uśmiechnął się i to było zarówno łagodne, pobłażliwe jak i trochę smutne. Cały czas klęczał nade mną. Jego twarz była na tyle blisko, by móc go pocałować. Moja ręka nadal była w jego włosach. Moc pulsowała wokół nas. I ciągle narastała. – Usta, język, ręce, ale to jest ciało, same ręce nie wystarczą. Mówiono mi, że również możesz uzdrowić za pomocą swojego ciała. Zabrałam dłoń z jego włosów i próbowałam go odsunąć, ale on nie cofnął się, więc nic z tego nie wyszło. Prawda była taka, że mogłam uzdrawiać seksem, albo czymś zbliżonym do tego na tyle, że nie chciałaś tego robić publicznie. – Coś w tym rodzaju. – Powiedziałam. Spojrzałam obok Micaha i zobaczyłam Cherry. – Czy przyzywanie ciała to coś zbliżonego do mojego wezwania munina? – Munin był jakby odziedziczonym wspomnieniem wilkołaków. Właściwie to był bardziej jak duch. Jeśli miałaś zdolność, aby się z nimi kontaktować, mogłaś zdobyć ich wiedzę, umiejętności i nałogi. Byłam nekromantką i martwi mnie lubili. A muninem, który polubił mnie najbardziej, była Raina, poprzednia Lupa wilczej watahy. Byłam tą, która ją zabiła – bo inaczej ona zabiłaby mnie – i ona rozkoszowała się tym, że mogła przejąć nade mną kontrolę. Zdobyłam moc, aby kontrolować Rainę, gdy zaakceptowałam ją całkowicie, bez upiększeń. Gdy ją wzywam nie walczę już z nią. Mamy rozejm. Ale wzywanie munina do uzdrawiania jest dla mnie prawie zawsze związane z seksem, ponieważ takie to było dla Rainy. – To nie jest seksualne. – Powiedziała Cherry. – Zmysłowe, ale nie seksualne. Ufałam Cherry. – W porządku, zrób to. 103

Micah patrzył na mnie, te dziwne żółtozielone oczy były tak strasznie blisko. – Zrób to. – Powiedziałam. Znów się uśmiechnął smutno, melancholijnie, pobłażliwie, jakby zarówno śmiał się z nas jak i płakał nad nami. Zniechęcający uśmiech. Następnie przysunął usta do mojej szyi i blizny. Pierwszy pocałunek na mojej szyi był delikatny; wydychał moc na moją skórę i nagle ciężko było mi odetchnąć. Ale moc unosiła się nad moją skórą jak materiał. Następnie koniuszkiem języka przejechał po mojej skórze liżąc gorącą, mokrą ścieżkę w dół szyi. Moc przepłynęła po tej wrzącej ścieżce, zatapiając się w mojej skórze, podczas gdy on nadal mnie lizał. Ale gdy jego usta nacisnęły na moją skórę, przyciskając siebie do mnie, ssąc mnie w swoich ustach, między zębami, poczułam moc wpływającą we mnie, wepchniętą do blizn. Uzdrawiając mnie dosłownie oddychał mną, gryzł i jadł mnie. Lekko, mimowolnie poruszałam się. Nie mogłam nic na to poradzić. Każdy z nas ma swoje dodatkowe, prócz tych zwykłych, strefy erogenne. Takie, że gdy ktoś je dotknie nasze ciało reaguje, czy tego chcemy czy nie. Moja szyja i ramiona są takimi miejscami. Osunął się od mojej szyi na tyle, by szepnąć. – Wszystko w porządku? – Czułam na mojej skórze jego gorący oddech. Skinęłam głową, odwróciłam od niego twarz. Wierząc mi na słowo przycisnął usta z powrotem do mojej szyi. Tym razem bez żadnych wstępów; ugryzł mnie tak mocno, że łapałam oddech. Żołądek mi się zacisnął, aż obróciłam się na bok z dala od niego. – Anita co się stało? – Mój brzuch. – Powiedziałam. Odwiązał mi szlafrok i położył ręce na brzuchu. – Nie było tu żadnych ran. Następna fala bólu poszarpała mi jelita. Zgięłam się w pół skręcając na podłodze. Ogarnęło mnie pożądanie, jak coś żywego, co próbowało rozerwać moje ciało, by wyjść na zewnątrz. Micah tu był odgarniając mi włosy z twarzy. Ta moc, która narastała między nami, popłynęła po moim ciele, jak przesuwający się kot. Wziął mnie w ramiona, pociągnął na swoje kolana przyciskając moją twarz do swojego torsu. – Wezwij lekarza. Jego pierś była gładka, ciepła. Słyszałam bicie jego serca, czułam to pod moim policzkiem. Mogłam wyczuć krew pod jego skórą, jak egzotyczny cukierek, który stopi się na moim języku i prześliźnie w dół gardła. Podnosiłam się w górę jego ciała, aż zobaczyłam duży puls na szyi. Patrzyłam na ten puls jak spragniony człowiek; w gardle mnie paliło, suche wargi miałam rozchylone w pragnieniu. Musiałam się pożywić. W tej chwili wiedziałam, że to nie były moje myśli. Zajrzałam do tej części siebie, w której był Jean-Claude i znalazłam 104

go. Znalazłam go siedzącego w celi bez okien. Spojrzał w górę, jakby widział mnie przed sobą. Szepnął. – Ma petite. – I wiedziałam gdzie jest. Nie wiedziałam dlaczego, ale wiedziałam gdzie. On był w więzieniu w St. Louis, w celach zarezerwowanych dla rzeczy, które nie mogą stanąć w świetle dziennym. Wpatrywałam się w jego oczy i widziałam jak wypełniają się niebieski ogniem, aż świeciły własnym światłem w ciemnej celi. Uniósł się do mnie, jakbyśmy mogli się dotknąć, ale moc Micaha, zwierzę Micaha przetaczające się przez moje ciało, oderwało mnie od Jean-Claude'a. Otworzyłam oczy, by odkryć moje ręce otaczające Micaha, moją twarz wciśniętą w jego ramię, moje usta bardzo blisko długiej, ciepłej szyi. W pokoju ktoś się ruszał. Jak przez mgłę wiedziałam, że ktoś pobiegł wezwać lekarza, ale lekarz nie mógł mi dać tego, czego potrzebowałam. Skóra Micaha pachniała czystością i młodością. Jakbym mogła przez sam zapach określić jego wiek. Krew była tuż pod miękkością jego ciała; i ta część mnie, która myślała o Micahu jako o mięsie, nie była Jean-Claudem. To był Richard. Nie wiedziałam jak to wytłumaczyć. Micah odwrócił się do mnie, spojrzał mi w oczy i poczułam jak coś wewnątrz mnie się otwiera; jakieś drzwi, o których nie miałam pojęcia, otworzyły się szeroko. Przez drzwi przeszedł wiatr i był to wiatr mówiący o mroku i grobowej ciszy. Wiatr, który był też naładowany ciepłem, jak ocierające się po nagiej skórze futro. Wiatr, który miał smak obu moich mężczyzn. Ale to ja byłam środkiem. Czymś, co mogło ich obu trzymać wewnątrz i nie rozerwać się. Życie i śmierć, żądza i miłość. – Kim jesteś? – Spytał Micah zaskoczonym szeptem. Myślałam zawsze, że wampiry zniewalały wzrokiem swoje ofiary, brały je magicznym gwałtem. Ale w tej chwili dowiedziałam się, że to było bardzie skomplikowane. Patrzyłam oczyma Jean-Claude'a, jego mocą. Wpatrywałam się w Micaha kilka centymetrów ode mnie i poczułam jego potrzebę, Była tam żądza, strasznie niezaspokojona żądza i wiedziałam, że to trwało już dłuższy czas. Ale pod tym było jeszcze większe pragnienie, pragnienie mocy i ochrony, którą mogła ta moc dać. Mogłam czuć jego pragnienia, poczuć je na moim języku. Patrzyłam w jego żółtozielone oczy w tej tak ludzkiej twarzy. To Jean-Claude dał mi klucze do duszy Micaha. – Mam moc Nimir-Raj, Wystarczającą moc, by cię ogrzać w najzimniejszą noc. – Jego moc płynęła z jego skóry, jak parzący wiatr. Ten gorący wiatr zmieszał się z mocą wewnątrz mnie, zwijając się razem, aż to weszło we mnie głęboko jak nóż. Z mojego gardła wydobyło się sapanie i Micah jak echo powtórzył to za mną. Moc zmieniła się w coś bardziej delikatnego. Coś, co pieściło, a nie dźgało. Coś, na co czekałaś całe twoje życie. Widziałam uczucia na twarzy Micaha, wiedziałam, że też to czuł. A wiatr poruszał się między nami jak w punkcie, w którym spotyka się zimne i ciepłe powietrze i tworzy coś znacznie potężniejszego, niż każde z nich z osobna. Coś olbrzymiego, wirującego. Wiatr tak silny, że może zrównać z ziemią domy i jak słomki połamać słupy telefoniczne. Jego ramiona zacisnęły się wkoło mnie. – Jestem Nimir-Raj, takie manipulacje nie działają na mnie. 105

Podniosłam się na kolana nadal w jego ramionach i przycisnęłam swoje ciało do jego. Byliśmy prawie tego samego wzrostu. Kontakt wzrokowy był bardzo intymny. Moc naciskała wokół nas, jak olbrzymia ręka, przyciskając nas do siebie. Jego ciało zareagowało i był znowu duży, bardzo mocno przyciśnięty do mojej pachwiny i brzucha. To powinno być dla mnie sygnałem, że mam zacząć być skrępowana, spanikowana, ale nie byłam. Wiedziałam, że Jean-Claude mógł pożywić się zarówno krwią jak i żądzą, ale nigdy tak naprawdę nie zrozumiałam co to naprawdę znaczyło do momentu, gdy ciało Micaha dotknęło mojego. To nie tylko jego nagi nacisk, twardy i mocny przy moim ciele, ale także potrzeba jego ciała, wywołała moje drżenie. Czułam jak jego żądza drży w jego ciele, jakbym mogła odczytać to, co było zbyt pierwotne, by ubrać w słowa. To nie było nic, co by można zrobić ze słowami, a wszystko, co można zrobić z nagim ciałem. Micah zamknął oczy. Z ust wydobył mu się cichy jęk. – To co ci oferuję nie jest iluzją, Nimir-Raj, to jest prawdziwe. Potrząsnął głową. – Seks nie wystarczy. – Nie oferuję seksu, nie w tej chwili. – I choć to powiedziałam, przycisnęłam swoje ciało do jego. Cały zadrżał i usłyszałam coś, co brzmiało jak kwilenie. – Oferuję ci smak mocy, Nimir-Raj, mały smak tego, co ci mogę zaoferować. W głowie czułam, że to kłamstwo, ale moje serce czuło, że to prawda. Mogłam mu zaoferować moc i ciało, te dwie rzeczy, których najbardziej potrzebował. To była doskonała przynęta i to było złe. Zaczęłam się cofać, ale Jean-Claude ze mną walczył. Cisnął we mnie swoją mocą, opanował mnie. Było dla mnie zbyt późno, by pożywić się jak człowiek, po to by dać mu siłę. On unikał mnie przez kilka nocy, bo byłam słaba. Ale teraz byłam silna, a on słabszy i w mieście byli nasi wrogowie. Nie mogliśmy sobie pozwolić na osłabienie. Wszystko to wiedziałam w uderzeniu serca, w zespoleniu jego umysłu z moim. I to ziarno wątpliwości – czy moglibyśmy sobie pozwolić na słabość? – sprawiło, że byłam niezdolna go zablokować. – Co chcesz za to? – Zapytał szeptem Micah. W jego głosie było słychać małą desperację, jakbyśmy oboje wiedzieli, że o cokolwiek poproszę , on to zrobi. – Chcę pić ciepły przypływ twego ciała, chcę napełnić usta tym gorącym płynem, który pulsuje w tym miejscu. – Otarłam wargi o jego szyję. Zapach krwi sprawił, że skręcił mi się żołądek, ale byliśmy blisko, tak blisko. Nie powinnam go poganiać. Nie mogę go wystraszyć. Byliśmy wędkarzami. Zarzuciliśmy sieć i wszystko co musimy zrobić, to sprawić by te ryby przestały z nami walczyć i spokojnie leżały. Moje wargi były tuż nad jego szyją, gdy powiedział. – Udowodnij mi, że masz wystarczającą ilość mocy, by to było warte zachodu i dam ci każdy płyn z mojego ciała, który zechcesz.

106

Przesunęłam jego włosy na bok, ale spadły z powrotem. Zawinęłam je w kłębek w pięści, by mi nie przeszkadzały i ten jeden ruch wydarł jęk z jego gardła. Obnażyłam gładką, długą stronę szyi. Zgiął głowę w jedną stronę, jakby teraz już wiedział, czego chciałam. Zobaczyłam duży puls na jego szyi, stukający jak coś małego, oddzielonego od niego. Jak coś żywego, co musiałam uwolnić. Liznęłam językiem po tej stukającej skórze. Chciałam być delikatna. Chciałam wiele rzeczy, ale jego skóra pod moimi ustami była gładka i bez skazy; jego zapach upajał, jak najlepsze perfumy. Puls stukał pod moimi ustami i zatopiłam zęby dookoła tego szalonego punktu. Wbiłam się w jego skórę i zatopiłam zęby w ciało pod nią, w jego moc, w jego bestię. Czułam jak moje zwierzę podnosi się nad moim ciałem, jak jakiś wielki kształt unoszący się z głębokiego oceanu, Rósł i rósł jak morski potwór wewnątrz mnie, aż moja skóra była za mała, by to utrzymać. Wtedy to dotknęło jego zwierzęcia i zatrzymało się unosząc w czarnej wodzie, unosząc się moim ciele, jak jakaś ogromna rzecz. Dwie moce pływały w tej ciemnej wodzie, ocierając o siebie gładkie boki swoich ciał, naszych ciał. Miałam wrażenie, że coś aksamitnego ocierało się wewnątrz mnie, tyle że ten aksamit miał mięśnie, ciało i był twardy tam, gdzie powinien być miękki. Wyobraziłam sobie wielkiego kota ocierającego się wewnątrz mnie, skręcającego się we mnie. Widziałam zwierzę Richarda poruszające się w jego oczach, jak jakiś wielki kształt pływający w wodzie i miałam wrażenie, że był duży, obezwładniający. Piłam moc Micaha nie tylko moimi ustami. W każdym miejscu, gdzie go dotknęłam, pożywiałam się nim. Mogłam poczuć jego serce stukające przy moich nagich piersiach. Mogłam wyczuć krew płynącą w jego ciele, czuć go całego przyciśniętego do mnie. Czułam jego pragnienie, jego żądzę i zjadłam ją. Pożywiłam się przez jego szyję, gdzie puls był nadzieniem ciastka i gdy go przebiłam, poczułam coś niemożliwie słodkiego. Wyssałam krew i z pierwszym słodkim metalicznym smakiem w moich ustach, wszystko co złe i dobre odeszło w niepamięć. Tonęłam w zapachu świeżej krwi, smaku zranionego ciała, uczuciu mięsa i krwi w moich ustach. Jego ręce przyciskały moje ciało do swojego. Moje nogi zawinęły się dookoła jego talii, ujeżdżając go. Byłam ledwo świadoma tego, że nie był wewnątrz mnie, ale przyciskał siebie między naszymi ciałami, tak twardy, tak gotowy, że drżał na moim brzuchu. Jego oddech stawał się szybszy i szybszy. Ktoś wydawał ciche zwierzęce odgłosy i byłam to ja. Micah wbił paznokcie w moje ciało na chwilę przed tym, nim wytrysnął na mnie w parzącej fali. Odgłosy były zbyt prymitywne, by były słowami i za ciche przy krzykach, jakie wydobywały się z jego ust. Czułam długi metafizyczny sznur, który łączył mnie z Jean-Claudem. Czułam jak się uspokaja, najedzony, nasycony. Oderwałam usta od poszarpanego gardła Micaha, oparłam policzek na jego nagim ramieniu, ręce i nogi nadal miałam zawinięte wokół niego. Trzymał mnie mocno w ramionach. Byłam cała w jego płynach, moje piersi były zupełnie mokre. Ściekało to w dół grubymi strumieniami, zakręcając na brzuchu i spływając w stronę ud. Micah klękał utrzymując nas oboje, gdy nasze oddechy zwolniły i ogromne pulsowanie naszych ciał ucichło. W tej ciszy nie było niczego oprócz dotyku jego ciała, świeżego zapachu seksu i satysfakcji wampira w oddali.

107

Rozdział 10 Znajdowałam się w jednym z tych zbiorowych pryszniców, takim jakie są w fitness klubach. Tyle, że byłam tu sama. Gruntownie się umyłam i wyszorowałam, ale czułam się jak Lady MacBeth wrzeszcząca: „precz, precz przeklęta plamo”. Jakbym nigdy już nie miała być czysta. Siedziałam na kafelkach pod gorącym prysznicem, przyciskając do siebie kolana. Nie zamierzałam płakać, ale robiłam to. Łzy ściekały powoli i czułam, że są dużo chłodniejsze od wody spadającej na moje ciało. Nie byłam pewna dlaczego płaczę. Nie myślałam o niczym. Zazwyczaj, gdy próbuję się wyciszyć, nie mogę tego zrobić. A teraz nie było nic oprócz wody, gorąca, gładkich płytek i małego głosu w moje głowie, który coś powtarzał w kółko i w kółko, jak obracający się w kole chomik. Nie słyszałam, co mówi ten głos – myślę, że nie chciałam tego słyszeć. Jedyne co wiedziałam to, że wrzeszczał. Usłyszałam za sobą hałas i obróciłam się. To była Cherry. Nadal naga. Żaden z lampartów nigdy się nie ubierał, chyba że im kazałam. Odwróciłam się z powrotem. Nie chciałam by widziała, że płaczę. Byłam jej Nimir-Ra, jej skałą. A skały nie płaczą. Wiedziałam, że stała nade mną. Poczułam to wcześniej, nim zmienił się rytm wody. Uklękła nade mną, zabierając na siebie całą wodę i zostawiając mnie drżącą w powiewie chłodnego powietrza. Twarz miałam cały czas odwróconą w drugą stronę. Dotknęła moich mokrych włosów. Gdy nie zaprotestowałam, powoli objęła mnie rękami, jakby oczekiwała, że zacznę narzekać. Byłam sztywna w jej ramionach. Jej ciało zawinęło się wokół mnie. Po prostu mnie trzymała, przyciskając głowę do czubka mojej i choć jej gorące ciało osłaniało mnie od wody, było mi zimno. Pochyliłam się w jej stronę o te bolesne kilka centymetrów i pozwoliłam jej się trzymać. Płakałam, a Cherry mnie trzymała. Płacz ani się nie wzmagał, ani nie był głośny. Moje łzy płynęły wolno, gdy Cherry mnie obejmowała, a ja jej na to pozwalałam. Wreszcie nie było więcej łez, tylko odgłos spadającej wody, gorąco i dotyk ciała Cherry. To było pocieszające dotknięcie, nic seksualnego. Poruszyłam się i ona się cofnęła. Wstałam i zakręciłam wodę. Zupełna cisza była nieoczekiwana. Mogłam wyczuć presję nocy na zewnątrz. Bez patrzenia w okna wiedziałam, że było po północy – druga może trzecia nad ranem. Za kilka godzin nadejdzie świt. Musiałam dowiedzieć się, dlaczego Jean-Claude jest w więzieniu. Cała reszta mogła poczekać. W mieście byli nasi wrogowie i musiałam dowiedzieć się kim byli i czego chcieli. Potem pomyślę nad tym, co się zdarzyło. Ale nie teraz. Jeszcze nie. Uciekanie od tego typu spraw opanowałam do perfekcji. Cherry podała mi ręcznik, drugi wzięła dla siebie. Zwinęłam ręcznik dookoła głowy i wzięłam następny do ciała. Schłyśmy w ciszy, nie patrząc na siebie. To nie były zasady

108

prysznica; dziewczyny nie miały takich problemów, jak faceci. Ale nie chciałam rozmawiać o tym, co się zdarzyło. Jeszcze nie. Zawiązałam mocno duży ręcznik wokół ciała i spytałam, – Dlaczego Jean-Claude jest w więzieniu? – Za zamordowanie ciebie. – Odpowiedziała. Patrzyłam na nią przez kilka sekund i kiedy odzyskałam mowę powiedziałam. – Powtórz to jeszcze raz. Powoli. – Ktoś zrobił Jean-Claudowi zdjęcia, gdy wynosił cię z klubu. Byłaś cała we krwi, Anito. I on był cały w twojej krwi. Wzruszyła ramionami wycierając mokre miejsce na jednej z długich nóg. – Ale ja żyję. – Powiedziałam. Zabrzmiało to prawie głupio. – A jak wytłumaczysz, że w mniej niż tydzień wyleczyłaś zranienia, które powinny cię zabić? – Wyprostowała się przerzucając ręcznik przez jedno ramię, nie kłopocząc się zakrywaniem choć kawałka ciała. – Nie chcę by był w więzieniu za coś, czego nie zrobił. – Powiedziałam. – Jeśli dziś wieczorem pójdziesz na policję, będą chcieli wiedzieć, jak udało ci się tak szybko wyzdrowieć. Co im powiesz? – Jej oczy były szczere. Tak szczere, że pod ich spojrzeniem chciałam się wić. – Traktujesz mnie jak ukrywającego się w szafie likantropa. Nie jestem zmiennokształtna, Cherry. Opuściła wzrok, by nie patrzeć mi w oczy. Przypomniało mi to o spojrzeniach, jakie sobie rzucali w pokoju, w którym się obudziłam. Dotknęłam jej podbródka i aby to zrobić musiałam sięgnąć w górę. – Czego mi nie mówicie? Zza drzwi łazienki dobiegł nas męski głos. – Proszę, czy mogę wejść się umyć? – To był Micah. Planowałam ucieczkę, gdy następnym razem go spotkam, ale coś w twarzy Cherry mnie zmroziło. Ona była wystraszona. I było tam coś jeszcze, czego nie mogłam rozszyfrować. – Chwileczkę. – Wrzasnęłam. Wówczas kontynuowałam, – Cherry powiedz mi. Cokolwiek to jest, po prostu mi to powiedz. Potrząsnęła głową. Bała się, ale czego? – Czy ty się mnie boisz? – Nie mogłam ukryć zaskoczenia w moim głosie.

109

Skinęła głową, znów patrząc w dół, unikając mojego wzroku. – Nigdy bym cię nie zraniła, nikogo z was. – Za to byś mogła. – Szepnęła. Złapałam ją za rękę. – Cherry, cholera, powiedz mi. Otworzyła usta, zamknęła i odwróciła się w stronę drzwi na sekundę wcześniej, nim Micah Callahan wszedł, jakby usłyszała go szybciej ode mnie. Był wciąż nagi. Spodziewałam się, że będę speszona, ale nie byłam. Zaczynałam mieć przysłowiowe złe przeczucie co do tego, czego Cherry nie chciała mi powiedzieć. Micah uczesał włosy. Zdecydowanie były to loki, a nie fale. Były mocno skręcone, ale nie drobne. Kolor miały ciemno brązowy, prawie czarny. Taki, jaki mają ludzie, którzy w dzieciństwie są jasnymi blondynami, a potem ciemnieją. Kręcone włosy opadały poniżej ramion i spoglądając na tej wysokości, moje oczy dostrzegły jego tors. Szybko uniosłam spojrzenie, więc mogłam skoncentrować się na jego twarzy. Patrzyłam mu prosto w oczy. Był jak w sam raz. Znów wracało zakłopotanie. – Mówiłam ci, że będziemy za minutę. – Mój głos brzmiał zrzędliwie i byłam z tego zadowolona. Fakt, że przyciskałam ręcznik do mojego ciała, był czystym przypadkiem. – Słyszałem. – Powiedział. Wyraz twarzy i głos miał neutralny. Nie tak neutralny, jaki mogą mieć wampiry. Oni są mistrzami pustej ekspresji. Ale Micah starał się. – W takim razie zaczekaj na zewnątrz, aż skończymy. – Powiedziałam. – Cherry się ciebie boi. – Powiedział. Zmarszczyłam brwi patrząc na niego, potem na nią. – Dlaczego na miłość Boską? Cherry spojrzała na niego i on skinął głową. Odsunęła się ode mnie i ruszyła w stronę drzwi. Nie wyszła z pomieszczenia, ale stanęła tak daleko ode mnie, jak tylko mogła. – O co, do cholery, chodzi? – Spytałam. Micah stanął około metr ode mnie. Blisko, ale nie za bardzo. Widziałam teraz lepiej jego oczy i one nie były ludzkie. Po jednym spojrzeniu mogłam stwierdzić, że nie pasowały do jego twarzy. – Ona się boi, że zabijesz posłańca. – Powiedział cicho. – Wiesz, to zaczyna być nudne. Po prostu mi powiedz. Skinął głową i skrzywił się, jakby go to zabolało. 110

– Lekarze podejrzewają, że zostałaś zakażona likantropią. Potrząsnęłam głową. – Wężowata likantropia, to nie jest prawdziwa likantropia. To nie jest choroba, którą mogę się zarazić. Można zostać zaklętym przez czarownicę w postać węża, albo to odziedziczyć, jak łabędziołaki. To przypomniało mi o trzech kobietach, które widziałam przypięte łańcuchami w pokoju mieczy. – A propos, co się stało z łabędziołakami z klubu? Micah zmarszczył brwi. – Nie wiem o kim mówisz. Nagle w łazience ukazał się Nathaniel. W tym ręczniku zaczynałam się czuć stanowczo przesadnie ubrana. – Uratowaliśmy je. – Czy, gdy zostałam ranna, przywódca węży zmienił zdanie? – Zmienił je po tym, jak Sylvie i Jamil prawie go zabili. Ach. – A zatem wszystko z nimi w porządku. – Powiedziałam. Skinął głową, ale jego twarz była poważna. Spojrzenie miał łagodne, jak ktoś, kto ma ci przekazać naprawdę złą wiadomość. – Nie zaczynaj i ty. Nie mogę złapać tego wężowatego gówna. To nie działa w taki sposób. – Gregory nie jest wężowatym gównem. – Opowiedział głosem tak łagodnym, jak jego oczy. Zmrużyłam oczy. – O czym ty mówisz? Nathaniel chciał podejść bliżej, ale Cherry złapała go za rękę i trzymała blisko drzwi. Myślę, że na wypadek ucieczki. Zane stanął za nimi w wejściu. Wciąż miał około 180 cm wzrostu. Blady, bardzo chudy, ale umięśniony facet, którego poznałam, gdy rozwalał izbę przyjęć. Zafarbował jedynie włosy na opalizujący jasno zielony kolor, które przyciął krótko i postawił do góry. Dziwny dla mnie był fakt, że był całkowicie ubrany. Oczywiście to była uliczna wersja ubrania Zane’a, które składało się ze skóry, zero koszulki i kamizelki.

111

Patrzyłam na tę trójkę stojącą w wejściu. Byli bardzo poważni. Przypomniałam sobie Gregorego spadającego na mnie w czasie bitwy. Jego pazury przebijające mnie. – Byłam pocięta przez lampartołaka dużo gorzej i nie zaraziłam się. – Powiedziałam. – Dr Lilian podejrzewa, że to zranienie było głębokie, a nie powierzchowne. – Drżąco powiedziała Cherry. Była przestraszona. Bała się mojej reakcji na wiadomość, albo czegoś jeszcze. Ale czego? – Ludzie, nie zostanę prawdziwą Nimir-Ra. Nie mogę zarazić się likantropią. Jeśli bym mogła… Byłam wcześniej wystarczająco pocięta… Porosłabym do tej pory futrem. Cała trójka patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami. Obróciłam się w stronę Micaha. Wyraz twarzy miał nadal neutralny, ostrożny, ale w jego oczach był cień… litości. Współczucie? Nie radziłam sobie z litością, w każdym razie nie jako jej obiekt. – Mówisz poważnie. – Powiedziałam. – Masz wszystkie objawy. – Powiedział. – Od szybkiego uzdrawiania do skurczu mięśni. Masz wysoką temperaturę, taką, że zagotowałaby ludzki mózg. Gdy chcieli obniżyć twoją temperaturę, prawie umarłaś. Aby się uzdrowić potrzebowałaś upiec się w cieple twojego pardu. Tak cię uzdrowiliśmy. To by nie zadziałało, gdybyś nie była jedną z nas. Potrząsnęłam głową. – Nie wierzę ci. – Wszystko w porządku. – Powiedział. – Masz dwa tygodnie do pełni księżyca. Do tego czasu nie zmienisz się. Masz czas. – Czas na co? – Spytałam. – Czas na lamentowanie. – Powiedział. Odwróciłam się od litości i współczucia w jego oczach. Gówno. Nadal w to nie wierzyłam. – A co z badaniami krwi? Powinny wykazać jedno lub drugie. Cherry odpowiedziała. – Likantropia wilka ukazuje się w krwiobiegu od dwudziestu czterech do czterdziestu ośmiu godzin, czasami po siedemdziesiąt dwóch. Likantropia lamparta i większość dużych kotów, wymaga od siedemdziesięciu dwóch godzin do ośmiu dni, by ukazać się w krwiobiegu. Badanie krwi na razie niczego nie udowodni. Patrzyłam na nich próbując to ogarnąć, ale nie dawałam rady. Potrząsnęłam głową. – Nie mogę się tym zając w tej chwili. – Będziesz musiała się tym zająć. – Powiedział Micah. Potrząsnęłam głową. 112

– Dziś wieczorem muszę uwolnić Jean-Claude'a z więzienia. Muszę pokazać się policji i udowodnić, że mnie nie zamordował. – Twój pard mówił, że nie będziesz chciała wychodzić na zewnątrz. I nie będziesz chciała, by twoi przyjaciele w policji dowiedzieli się. – Nie jestem lampartołakiem. – Powiedziałam. – Nie patrz na mnie w ten sposób. – W jaki sposób? – Spytał. – Ja na małą, biedną, oszukaną dziewczynę. Są sprawy, których o mnie nie wiesz, skąd właściwie bierze się moja moc. – Chodzi ci o wampirze znaki. – Powiedział. Spojrzałam na trójkę lampartołaków stojących w wejściu. Cofnęli się przed czymś widocznym na mojej twarzy. – Jak miło wiedzieć, że jesteśmy dużą szczęśliwą rodziną, beż żadnych sekretów. – Rozmawiałem z lekarzami, czy twoje szybkie zdrowienie mogło być tylko efektem wampirzych znaków. – Powiedział. – Oczywiście, że jest. – Powiedziałam. Ale zaczęły ogarniać mnie pierwsze wątpliwości.. – Jeśli dzięki temu poczujesz się lepiej. – Powiedział. Patrzyłam na współczucie wymalowane na jego twarzy i czułam, jak w gorącej strudze nadchodzi gniew, a z nim drżąca energia. Zwierzęcia Richarda … a może mojego. Po raz pierwszy wpuściłam tą myśl. Czy to było moje zwierzę, które czułam z Micahem? Czy to dlatego nie mogłam wyczuć Richarda, zobaczyć co robi? Podczas całej tej niesamowitej akcji myślałam o nim kilka razy, ale nigdy nie czułam, żeby znaki między nami zupełnie się otworzyły. Zakładałam, że to była energia Richarda tylko dlatego, że była to energia likantropów. Ale co, jeśli to nie było jego? Co, jeśli jest moja? Ktoś dotknął mojej ręki, a ja aż podskoczyłam. To był Micah, zaledwie musnął palcami moje ramię. – Jesteś blada. Czy chcesz usiąść? Cofnęłam się prawie potykając. Chwycił mnie za rękę, by uchronić przed upadkiem na mokre, śliskie płytki. Chciałam wyszarpnąć ją od niego, ale tak kręciło mi się w głowie, jak gdyby świat wirował. Pomógł mi usiąść. – Włóż głowę między kolana.

113

Siadłam na podłodze po turecku, tyłem do ściany z głową zgiętą w dół i czekałam, aż przejdzie mi zawrót głowy. Nigdy nie mdlałam. Nie z szoku –– czasami z utraty krwi –– ale nigdy z szoku. Gdy mogłam już pozbierać myśli, powoli się wyprostowałam. Micah klęczał obok. Troskliwy, współczujący. I nienawidziłam go. Oparłam owiniętą ręcznikiem głowę o ścianę i zamknęłam oczy. – Gdzie jest Elizabeth i Gregory? – Elizabeth nie chciała przyjść pomóc. – Powiedział Micah. Na te słowa otworzyłam oczy obracając głowę, by na niego spojrzeć. – Czy powiedziała dlaczego? – Ona cię nienawidzi. – Powiedział po prostu. – Tak. Kochała Gabriela, ich starą alfę, a ja go zabiłam. Trudno się zaprzyjaźnić po czymś takim. – To nie dlatego ona cię nienawidzi. – Powiedział. Patrzyłam na niego uważnie. – Co masz na myśli? – Nienawidzi ciebie dlatego, że jako człowiek jesteś lepszą alfą, niż ona jako lampartołak. Przez to czuje się słaba. – Ona jest słaba. – Powiedziałam. Uśmiechnął się na te słowa i teraz to był prawdziwy uśmiech. – Tak, to prawda. – A gdzie jest Gregory? – Czy chcesz go ukarać za zakażenie ciebie? – Spytał Micah. Spojrzałam na pozostałą trójkę czekającą cicho przy drzwiach. Nagle zrozumiałam, co oznaczały te zbiorowe spojrzenia. Traktowali Micaha jako swojego Nimir-Raj, pozwalając by się mną zajął. Tak samo, gdy woła się na pomoc męża, kiedy żona za dużo wypiła. Wcale mi się to nie podobało. Ale może, gdy skupię się na jednej rzeczy, na konkretnych pytaniach, nie spekulując, nie myśląc o przyszłości, wtedy może to przeżyję. – Gdyby Gregory nie interweniował już bym nie żyła. Wydarliby mi pazurami serce. To, że spadł na mnie podczas walki, było przypadkiem.

114

Obserwowałam twarz Micaha, ale czułam jak ulga przechodzi przez innych. Poczułam to z tej odległości. Spojrzałam w ich stronę. – Więc, gdzie on jest? Gdzie jest Gregory? Cała trójka znów popatrzyła po sobie. – Czy on, tak jak Elizabeth, nie chciał przyjść i pomóc? – Nie, oczywiście, że nie.– Powiedziała Cherry. Ale nic więcej nie dodała. Spojrzałam na Nathaniela. Patrzył mi w oczy. Bez wahania. Ale nie podobało mi się to, co w nich widziałam. Było więcej złych wiadomości. Mogłam je wyczuć w powietrzu. Odwróciłam się w stronę Micah’a – Świetnie, ty mi powiedz. – Gdy twój Ulfrik dowiedział się, że Gregory zrobił z ciebie ich prawdziwą Nimir-Ra, on… – Micah rozpostarł ręce. – On oszalał. – Powiedział Zane. Zerknęłam na nich. – Co masz na myśli mówiąc oszalał? – Zabrał Gregorego. – Powiedziała Cherry. – Co znaczy, że zabrał Gregorego? – Stwierdził, że Gregory jest wrogiem sfory. – Powiedział Micah. Patrzyłam na niego. – Mów dalej. – Jeśli byłabyś ich prawdziwą Lupą i ktoś by cię zranił, Ulfrik ma prawo, aby ogłosić go wrogiem sfory, przestępcą. Wpatrzyłam się w żółto zielone oczy. – Co to dokładnie znaczy? – To znaczy, że wilki mają twojego lamparta i za zranienie ciebie dostanie wyrok. – Nie ma mowy. Chodzi mi o to, że nawet jeśli przemienię się lampartołaka, którym nie jestem, to nie zrani mnie. To znaczy, będę tylko zmiennokształtnym, jak oni. – Nie jak oni. – Powiedział Micah. – Jak my. Próbowałam wyczytać coś z jego twarzy, ale nie znałam go na tyle dobrze. 115

– Zdobyłeś moją uwagę, wykorzystaj to. – Nie możesz być jednocześnie Lupą wilków i Nimir-Ra lampartów. – Przez długi okres czasu byłam obydwoma. Potrząsnął głową i znów skrzywił się, jakby bolała go szyja. – Nie. Byłaś człowiekiem chodzącym na randki z Ulfirikiem, który ogłosił cię Lupą. Byłaś człowiekiem, który opiekował się lampartołakami, aż znalazłabyś prawdziwą alfę, która by je przejęła. Teraz jesteś prawdziwą Nimir-Ra i sfora nie zaakceptuje cię jako jedną z nich. – Czy mówisz mi, że Richard porzucił mnie, bo będę lampartołakiem? – Nie. Mówię, że sfora nie zaakceptuje ciebie, jako ich Lupy. Micah spojrzał w dół, potem w górę. Widziałam, jak próbuje ubrać myśli w słowa. – Z tego, co dzieje się z twoimi miejscowymi wilkami wnioskuję, że Ulfrik zrezygnował z monarchii, w której jego słowo było najważniejsze, dla demokracji, gdzie rządzi większość. On ma decydujący głos, ale nie ostatnie słowo. Skinęłam głową. To wyglądało na to, czego Richard pragnął dla sfory. – To brzmi jak coś, co by zrobił. Przez kilka miesięcy nie było mnie w pobliżu. – Odniósł wielki sukces. Głosowanie było przeciw niemu, przeciw tobie. Sfora nie zaakceptuje cię jako ich Lupy, gdy jesteś lampartołakiem, a nie wilkołakiem. Spojrzałam na niego i na innych. – Czy to prawda? Wszyscy skinęli głową. – Tak mi przykro Anito. – Powiedziała Cherry. Potrząsnęłam głową, bez sukcesu próbując się skoncentrować. – W porządku, świetnie, wspaniale. Richard nie może zrobić ze mnie Lupy. Nigdy nie chciałam być Lupą, tylko jego dziewczyną. Pieprzyć wilki. Ale co oni zrobili z Gregorym? – Richard cały się posrał, gdy odkrył, co zrobił Gregory. – Powiedział Zane. – Pomyślał, że Gregory zrobił to celowo, ponieważ baliśmy się, że stracimy cię, jako naszą Nimir-Ra. – Oskarżył Gregorego, że zrobił to celowo? – Spytałam. Zane skinął głową. – Och, tak, wtedy go zabrali. 116

– Oni? – Jamil, Sylvie i inni. – Nie patrzył mi w oczy. – Czy ktoś spróbował to zakwestionować? – Sylvie próbowała wyjaśnić mu, że to było nie w porządku i że będziesz niezadowolona. On ją uderzył i powiedział, by nigdy więcej się z nim nie sprzeczała, że on jest Ulfikiem, nie ona. – Cholera. – Nie obwiniaj swoich lampartów, że nie walczyli z wilkami. – Powiedział Micah. – Oni mieli liczebną przewagę. – Oni skopaliby im tyłki, wiem o tym. Poza tym to jest moje zadanie, by zająć się Richardem, nie ich. – Ponieważ jesteś ich Nimir-Ra. – Powiedział. – Ponieważ jestem jego dziewczyną, w pewnym sensie. – Oczywiście. – Powiedział. Machnęłam na niego ręką. – Słuchaj, nie mogę się w tej chwili zająć tym wszystkim, więc skoncentruję się na najważniejszej rzeczy. Chodzi mi o najważniejszą rzecz w tej chwili. Gdzie jest Gregory i jak mogę go odzyskać. Micah uśmiechnął się. – Bardzo praktyczna. Patrzyłam na niego i czułam, jak spojrzenie moich oczu robi się zimne. –Nie masz pojęcia, jak praktyczna mogę być. Coś w jego oczach się zmieniło, ale to nie był strach. To było zainteresowanie, jakby moja reakcja go zaintrygowała. – Sytuacja jest skomplikowana, ponieważ jesteś Lupą, która została zraniona. W rezultacie musisz być pewna, że Gregory nie chciał cię skrzywdzić. – To jest za łatwe. – Powiedziałam. – Wiem, że nie chciał mnie skrzywdzić. Więc dlaczego mam przeczucie, że nie mogę tylko zadzwonić do Richarda i powiedzieć 'Hej, przyjdę po Gregorego'? – Ponieważ musisz przekonać nie tylko Richarda, ale całą sforę, że masz prawo do Gregorego.

117

– Co znaczy „prawo do Gregorego”? On jest moim lampartem. On jest mój, nie ich. Micah uśmiechnął się opuszczając długie rzęsy na oczy, jakby chciał w tym momencie ukryć przede mną ich wyraz. – Ulfrik ogłosił Gregorego przestępcą za, jakby nie było, zabicie ich Lupy. – Ja żyję, co… ? Micah uniósł palec i pozwoliłam mu skończyć. – Dla sfory nie żyjesz… jako ich Lupa. Efekt jest taki, że stając się lampartem będziesz dla nich martwa. Możesz nadal sypiać z Richardem, ale nigdy nie będziesz znów ich Lupą. Głosowali nad tym, a Richard zniszczył swoją własną strukturę władzy, wskutek czego jego głos nie jest decydujący. – Powiedziałeś, że on jest Ulfrikiem, ale tak naprawdę nie rządzi nimi. – Powiedziałam. Micah zastanawiał się przez sekundę czy dwie i zaczął przytakiwać, ale zatrzymał się w połowie ruchu. – Tak, bardzo dobrze powiedziane. – Dzięki. – Nagle pojawiła mi się pewna myśl i złapałam go za rękę. – Oni nie będą zabijali Gregorego, prawda? – Coś przeleciało przez jego twarz, co spowodowało, iż zacisnęłam jego rękę. – Oni go nie zabili? – Nie.– Powiedział Micah. Puściłam jego rękę i oparłam się o ścianę. – Co mu robią, albo co planują mu zrobić? – W niektórych sforach karą za zabicie Lupy jest śmierć. Ale okoliczności tu są dosyć dziwne i myślę, że będziesz miała szansę na jego odzyskanie. – Jak mogę go odzyskać? – Spytałam. – O to musisz zapytać Ulfrika. – Zapytam. – Wyjrzałam zza niego. – Niech ktoś przyniesie z Jeepa moją komórkę. Nathaniel wyszedł bez słowa. – Co masz zamiar zrobić? – Spytał Micah. – Muszę się upewnić, że Gregory nie jest ranny. Jeśli on jest w porządku, idę uwolnić z więzienia Jean-Claude'a. Jeśli Gregoremu grozi niebezpieczeństwo, wtedy jego uwalniam pierwszego. – Priorytety. – Powiedział łagodnie. 118

– Cholernie proste. Znów się uśmiechnął. – Jestem pod wielkim wrażeniem. Miałaś kilka szokujących wiadomości w tak krótkim czasie, jednak masz jasną głowę i rozwiązujesz po jednym problemie na raz. – Na raz mogę rozwiązać tylko jeden problem. – Powiedziałam. – Większość ludzi byłaby roztargniona. – Nie jestem większością. Uśmiechnął się znów delikatnie, zasłaniając oczy długimi rzęsami. – Zauważyłem. Sposób w jaki to powiedział, uświadomił mi nagle, że on jest nago, a ja tylko w ręczniku. Nadszedł czas by wstać i ubrać się. Podniosłam się, nie przyjmując jego pomocy. – Czuję się dobrze, Micah, w każdym razie dziękuję. Spojrzałam na stojących za nim w drzwiach Cherry i Zane’a. – Czy mam tu jakieś ubranie? Cherry skinęła głową. – Nathaniel przyniósł z domu twoje rzeczy. Pójdę po nie. – Wyszła z pomieszczenia. – Broń też. – Zawołałam za nią. Wetknęła z powrotem głowę. – Wiem. W wejściu został tylko Zane. – Czy masz dla mnie jakieś zadanie? – Nie w tej chwili. Uśmiechnął się do mnie na tyle szeroko, że zobaczyłam jego drobne kły u góry i na dole – kocie kły. Zane spędził zbyt wiele czasu w zwierzęcej postaci, by móc całkowicie przemienić się z powrotem. – W takim razie idę pomóc Cherry. – Zatrzymał się w wejściu. – Naprawdę się cieszę, że nie umarłaś. – Ja również. Uśmiechnął się i wyszedł.

119

Zostałam sama z Micahem. Spojrzałam w jego żółto–zielone oczy i zrozumiałam, że on też spędził zbyt wiele czasu w zwierzęcej postaci. Nie całowaliśmy się, więc nie wiedziałam, czy, jak Zane, miał małe kły. Miałam nadzieję, że nie i sama nie wiem dlaczego mnie to obchodziło. – Czy będzie ci przeszkadzało, jak zacznę się myć? – Zapytał. Potrząsnęłam głową. – Proszę bardzo. Idę szukać swojego ubrania. – Ale właśnie Nathaniel ukazał się w drzwiach z moim telefonem. Patrzyłam na cienki telefon. Miałam go od kilku miesięcy. Próbowałam go nie kupować. Gdy posiadałaś telefon i beeper nigdy nie mogłaś się uwolnić od pracy. Oczywiście teraz byłam na urlopie. Choć, jak dotąd, nie wszystko było relaksem. Otworzyłam telefon i wybrałam z pamięci numer Richarda. Nie odpowiadał, włączyła się sekretarka. Nagrałam wiadomość. Wtedy wpadłam na pomysł. Musiałam wiedzieć co dzieje się z Gregorym. Pomyślałam o Richardzie, o dotknięciu jego dłoni, zapachu szyi, muśnięciu włosów i poczułam na skórze przypływ energii. Dotarłam do znaku, który związywał mnie z Richardem i znalazłam go stojącego na podium. Z kimś się kłócił, ale nie widziałam z kim. Nigdy nie miałam takiej wizualizacji Richarda, jaką miałam z JeanClaudem. Richard obrócił się, jakby zobaczył mnie stającą z nim. Nagle pchnął mnie stawiając swoje tarcze tak, że nie mogłam go wyczuć. Nathaniel trzymał mnie za rękę, żebym nie upadła. – Wszystko w porządku? Przytaknęłam. Jak zostaje się popchnięty w ten sposób, jest się zdezorientowanym. Richard wiedział o tym. Kurwa. – Wszystko w porządku. Odeszłam od Nathaniela i zadzwoniłam na informację po numer do Lunatic Cafe. Richard był w pokoju spotkań na tyłach restauracji. Raina była jej właścicielką i zgodnie z prawem sfory mogłaby ona teraz należeć do mnie, gdybym zabiła ją bez użycia pistoletu. To musiała być walka wręcz, z użyciem pazurów, ewentualnie noża, aby to było moje. Moją własnością, w każdym razie. Nie można przejąć czegoś za pomocą morderstwa. To nie działa w taki sposób. Poza tym kto by tak chciał? Pistolet był oszustwem, więc nie odziedziczyłam nic po Rainie. Richard odebrał przed drugim sygnałem, jakby oczekiwał telefonu. – Richard, tu Anita. – Wiem. – Powiedział rozgniewanym, napiętym głosem.

120

– Musimy porozmawiać. – Anito jestem tutaj w trakcie czegoś. Świetnie, jeśli chciał grać obcesowo i wrogo, ja też mogłam. – Gdzie jest Gregory? – Nie mogę ci powiedzieć. – Dlaczego? – Bo próbowałabyś go uwolnić, a nie jesteś już Lupą. Sfora musiałaby się bronić i nie chcę byś strzelała do moich wilków. – Odczepisz się od moich lampartów, to ja odczepię się od twoich wilków. – Anito, to nie jest takie proste. – Wytłumaczono mi to już, Richard. Odbiło ci, gdy odkryłeś, że Gregory mógł zarazić mnie lampartem. Kazałeś swoim bandytom złapać go i oskarżyłeś o zabicie twojej Lupy. Co jest głupie. Nie jestem martwa. – Czy wiesz nad czym w tym momencie głosuje sfora? – Nie mam pojęcia. – Nad tym, czy będę wybierał nową Lupę przed następną pełnią księżyca. – Domyślam się, że będziesz musiał. – Powiedziałam i nawet słysząc, że się do tego przyznaję, poczułam jak boli mnie brzuch. – Kochankę, Anito, oni chcą mnie zmusić bym wybrał kochankę ze sfory. – Chodzi o to, że nie będziemy się teraz umawiać? – To jest głosowane. – Stephen, jeden z twoich wilków, i Vivian, jedna z moich lampartów, razem mieszkają. I wydaję się, że nikt nie ma nic przeciwko. – Stephen nie ma znaczenia. Oni nie będą tolerować randek dominujących osobników przeciwnych gatunków. I na pewno nie będą tolerować tego u ich Ulfrika. – Człowiek jest dobry na tyle, żeby go pieprzyć, ale nie lampart. – Powiedziałam. – Jesteśmy ludźmi, Anito. Ale nie jesteśmy kotami, jesteśmy wilkami. – Więc nie będziesz się teraz ze mną umawiał, ani cokolwiek. – Nie, jeśli nadal chcę być Ulfrikiem.

121

– Co się stanie z triumwiratem? – Nie wiem. – I zrezygnujesz ze mnie tak po prostu. – Nagle zrobiło mi się zimno. W brzuchu miałam twardą, zamarzniętą gulę. – Nie byłaś w moim życiu przez pół roku. Skąd mogę mieć pewność, że coś cię znów nie spłoszy? – Planowałam spotykać się z wami dwoma, Richardzie, by być z wami dwoma. – Jak to powiedziałam uświadomiłam sobie, że była to prawda. Nawet nie wiedziałam, że podjęłam decyzję. – A co będzie za tydzień, miesiąc czy rok? Co wystraszy cię następnym razem? – Nie planuję kolejnej ucieczki, Richardzie. – Dobrze wiedzieć. Mogłam poczuć jak jego gniew, jak coś gorącego, przecieka przez telefon. Jego tarcze były nieszczelne lub je obniżył. – Nie chcesz być już ze mną? – Mój głos był cichy i pełen bólu. I nienawidziłam tego. Nienawidzę tego. – Chcę być z tobą, wiesz o tym. Doprowadzasz mnie do szału, ale nadal chcę być z tobą. – Ale mimo to zrezygnujesz ze mnie. – Powiedziałam. Mój głos był trochę silniejszy, ale niezbyt. Richard mnie rzucał. Świetnie, to jego przywilej. Byłam wrzodem na dupie, wiedziałam o tym. Ale moje serce było zranione. Cholera. – Nie chcę, Anto, ale zrobię to, co muszę. Nauczyłaś mnie tego. Oczy mnie piekły. Nauczyłam go. Świetnie. Jeśli naprawdę się rozstawaliśmy, to nie będę płakać, czy błagać. Nie jestem słaba. Mój głos zabrzmiał konkretnie, z pewnością siebie. W brzuchu ciągle miałam zimną gulę, ale brzmienie mojego głosu tego nie ujawniło. Wysiłek, aby brzmieć normalnie przez telefon, ściskał mi serce. – Jesteś Ulfrikiem, królem wilków. Twoje słowo jest w sforze najważniejsze. – Ciężko pracowałem, aby być pewnym, że każdy głos jest równy, Anito. Nie mogę tego cofnąć. To zniweczyłoby wszystko, co próbowałem zmienić. – Ideały są świetne w teorii, Richardzie, ale to nie działa w prawdziwym życiu. – Nie zgadzam się. – Powiedział. Jego gniew już się ulatniał. Teraz wydawał się tylko zmęczony. 122

– Nie będę roztrząsać tego, o co się kłócimy odkąd się poznaliśmy. Muszę skoncentrować się na tym, co mogę zmienić. Obojętnie jak bardzo chcemy zmienić się Richardzie. Jesteśmy tacy, jacy jesteśmy. – Mój głos znów był niepewny, pełny tych emocji, które czułam. – A więc, czy z Gregorym jest wszystko w porządku? – On jest w porządku. – Chcę go z powrotem, wiesz o tym. – Wiem o tym. – Jego gniew znów wrócił. – Teraz, gdy nie jestem Lupą, członkiem sfory, jak mogę go odzyskać? – Jutro w nocy musisz przyjść do lupanar i wnieść petycję o niego. – Co to znaczy „wnieść petycję o niego”? – Musisz udowodnić, że jesteś honorowa. Odbędzie się jakaś próba. – Coś jak zbiorowy test, próba, co? – Nie wiem jeszcze. My… głosujemy nad tym. – Kurwa, Richard, jest powód, dla którego w tym kraju mamy reprezentatywną demokrację, a nie zwykłą. Tylko jedna osoba. Jeden głos nie działa dobrze. Nie możesz podjąć decyzji w taki sposób. – Oni zadecydują, Anito. Tylko tobie nie podoba się, gdzie to zmierza. – Jak mogłeś zabrać Gregorego? Jak mogłeś to zrobić? – Jak tylko uświadomiłem sobie, co się wydarzyło, wiedziałam, że sfora cię odrzuci. Większość już wcześniej była z ciebie niezadowolona. Nie byłaś członkiem sfory i to im się nie podobało. I fakt, że unikałaś ich przez 6 miesięcy, też nie pomógł. – Musiałam zebrać swoje życie do kupy zanim wróciłam, Richardzie. – I podczas, gdy ty zbierałaś swoje życie do kupy, moje się rozpadło . – Przepraszam Richardzie, naprawdę. Ale nie wiedziałam. – Jutrzejszej nocy w lupanar, godzinę po zapadnięciu zmroku. Możesz zabrać swoje lampartołaki i innych zmiennokształtnych, którzy są twoimi sojusznikami. Gdybym to był ja, jako Ulfrik, przyprowadziłbym szczurołaki. – Nie jestem już Lupą, więc oni nie są moimi sojusznikami, prawda? – Nie. – Odpowiedział i znów już nie było w nim gniewu. Richard nigdy nie gniewał się długo. – Co się stanie, jeśli nie odzyskam Gregorego? 123

Nic nie mówił, słychać było tylko jego oddech. – Richardzie, co się stanie z Gregorym. – Sfora wyda wyrok. – I? – Jeśli zostanie skazany za zabicie naszej Lupy, wyrokiem będzie śmierć. – Ale ja jestem tu, Richardzie. Nie jestem martwa. Nie możesz zabić Gregorego za zabicie mnie, gdy tego nie zrobił. – Zwlekałem z wyrokiem, aż dojdziesz do siebie na tyle, by być tu obecną. To była najlepsza rzecz, jaką mogłem zrobić. – Wiesz co Richardzie, czasami dobrze jest być królem. Król może wybaczyć komu chce i może pieprzyć kogo chce. – Wiem o tym. – W takim razie bądź królem, Richardzie, bądź prawdziwym królem. Bądź ich Ulfrikiem, nie prezydentem. – Robię to, co uważam dla nich za słuszne. – Richardzie nie możesz tego zrobić. – To już się stało. – Richardzie, jeśli zawiodę w tej próbie, nie pozwolę ci zabić Gregorego. Czy rozumiesz? – Nie wolno ci zabrać pistoletów do lupanar, tylko noże. – Głos miał bardzo ostrożny. – Pamiętam o tej regule. Ale Richardzie, czy ty mnie słuchasz? Czy zrozumiałeś mnie? – Jeśli spróbujemy jutro w nocy zabić Gregorego, będziesz z nami walczyła, zrozumiałem. Ale zrozum Anito, twoje lamparty nie są dla nas żadnym przeciwnikiem, nawet z Micahem i jego pardem. Mamy przewagę liczebną pięć do jednego, a może więcej. – To nie ma żadnego znaczenia, Richardzie. Nie będę stała bezczynnie i patrzyła, jak Gregory umiera. Nie za coś tak głupiego. – Czy będziesz usiłowała uratować jednego ze swoich kotów ryzykując utratę pozostałych? Naprawdę chcesz zobaczyć co się zdarzy, gdy będą usiłowali walczyć ze sforą, aby opuścić lupanar? Ja nie chciałbym tego oglądać. – To jest … cholera, Richardzie, nie przypieraj mnie do muru, nie spodoba ci się to.

124

– Czy to groźba? – Richard … – Musiałam przerwać w środku zdania i powoli policzyć na wydechu. Ale liczenie do dziesięciu nie dawało efektu. Może do miliona. – Richard – powiedziałam spokojniejszym głosem. – Uratuję Gregorego, nieważne jaki kosztem. Nie pozwolę wilkom zabić moich lampartów, nieważne jakim kosztem. Straciłeś nad sobą panowanie i zabrałeś jednego z moich lampartów. Przez ciebie twoja sfora jest szaloną demokracją, w której nie masz nawet prezydenckiego weta. Czy naprawdę chcesz, by przez jeden błąd zacząć wojnę miedzy twoją sforą i moim pardem? – Nadal uważam, że to dobry pomysł, aby każdy miał głos. – To jest świetny pomysł, ale nie zdaje on egzaminu, czy tak? Znów był spokojny. – Richard nie rób tego. – To jest poza moim zasięgiem, Anito, nie wiesz jak mi przykro. – Richardzie, czy naprawdę pozwolisz im zabić Gregorego? Myślę, że nie. Znów zapadła cisza. – Richardzie rozmawiaj ze mną. – Zrobię co w mojej mocy, ale nie mam już głosu. Nie mogę nic zmienić. – Czy naprawdę będziesz mógł stać i patrzeć jak on umiera za coś, czego nie zrobił? – Skąd możesz wiedzieć, że nie zaraził cię celowo? – Byłam tam. Upadł na mnie wraz dwoma wężami doczepionymi do niego. To był wypadek. Zatrzymał ich przed wycięciem mi serca. Uratował mi życie Richardzie i to jest cholernie kiepska zapłata. – Nie mógł w ostatniej sekundzie schować pazurów? – Spytał Richard. – Nie, wszystko działo się zbyt szybko. Zaśmiał się gorzko. – Przebywasz z nami tak długo i nadal nie rozumiesz czym jesteśmy. Mógłbym schować pazury szybciej, niż mrugnięcie oka. Gregory nie jest powolniejszy ode mnie. Jako lampart jest szybszy, bardziej zwinny. – Chcesz powiedzieć, że zrobił to celowo? – Mówię, że miał ułamek sekundy by zadecydować co zrobić i zadecydował zatrzymać ciebie jako ich Nimir-Ra. Zdecydował się, by zabrać mi ciebie.

125

– I każesz mu za to zapłacić. O to chodzi? – Tak o to. – Jego życiem? Westchnął. – Nie chcę by był martwy, Anito. Ale gdy odkryłem co zrobił, sam chciałem go zabić. Pragnąłem tego tak bardzo, że nie zaufałem siebie na tyle, by być blisko niego, więc wziąłem go w bezpieczne miejsce, aż mogłem ochłonąć. Ale Jacob to wywęszył i wymusił głosowanie. – Jaki Jacob? – Mój nowy Geri, trzeci po Sylvie. – Nigdy o nim nie słyszałam. – Jest tu nowy. – Cholera, trzeci w sforze i on jest tu nowy. Jest albo bardzo dobrym wojownikiem, albo bardzo bezwzględnym, by wygrać tyle walk w mniej niż pół roku. – Jest dobry i bezwzględny. – A czy jest ambitny?– Spytałam. – A co? – Jeśli Jacob nie wymusiłby głosowania, oddałbyś mi Gregorego? Był tak długo cichy, że spytałam. – Jesteś tam? – Jestem. Tak, oddałbym ci go. Nie mogę zabić go za to, co zrobił. – Więc Jacob czekał na coś, co pozbawiłoby ciebie potężnego sojusznika –– czyli mnie –– i zmusił cię do wypowiedzenia wojny innej grupie –– lampartołakom. On był zajętym chłopcem. – On robi tylko to, co myśli, że jest właściwe. – Jezu, Richardzie, jak możesz być tak naiwnym? – Myślisz, że chce zająć moje miejsce? – Wiesz, że on chce zająć twoje miejsce. Słyszę to w twoim głosie. – Jeżeli nie jestem na tyle silny, aby utrzymać sforę, wtedy to jego przywilej, by mnie wyzwać. Ale musi najpierw pokonać Sylvie i ona jest tak samo dobra, jak on –– i tak bezwzględna. 126

– Jak duży jest Jacob? – Mojego wzrostu, mniej umięśniony. – Sylvie jest dobra, ale ona ma 168 cm wzrostu, jest smukła i jest kobietą. I mimo, że nienawidzę tego mówić, robi to różnicę. Kilogram do kilograma, co daje facetom większą siłę, niż nam. Nawet gdy umiejętności są równe, większa osoba pokona mniejszą. – Nie doceniasz Sylvie. – Powiedział. – Ale również jej nie przeceniam. Ona jest też moją przyjaciółką i nie chcę jej stracić tylko dlatego, że nie jesteś skłonny, aby zadbać o swoje interesy. – Co to ma znaczyć? – To znaczy, że gdy pokona Sylvie i stanie się Freki, drugi w dowództwie, możesz go zabić wyzywając go wcześniej. Możesz wykonać egzekucję. – I jeśli Marcus wpadłby na ten pomysł wobec mnie, nie żyłbym już. – A Marcus by żył, Richardzie. Nie pomagasz swojej sytuacji. – Nie jesteśmy zwierzętami, Anito, jesteśmy ludźmi. I nie mogę go zabić, bo myślę, że chce zabrać mi stanowisko. – Nie tylko wycofujesz się jako Ulfrik, Richardzie, walczysz na śmierć dla tego. Teoretycznie wiem, że jeśli obaj się na to zgodzicie, to nie musi zakończyć się śmiercią. Ale pytałam wokół i żaden z wilkołaków nie pamiętał takiej walki o stanowisko Ulfrika, bez śmierci jednego. On nie chce zabrać ci pracy Richardzie, on chce odebrać ci życie. – Nie mogę kierować Jacobem, tylko sobą. Przypomniało mi się, dlaczego nasz związek nie przeszedł próby. Och, było wiele powodów. Widziałam jak zjadał Marcusa i uciekłam. Potem znów byliśmy razem i przytłoczyły mnie znaki. Ale były też inne powody, przez które czułam się zmęczona i starsza od Richarda, chociaż to on był o dwa lata starszy ode mnie. – Jesteś głupi Richardzie. – To już naprawdę nie jest twoja sprawa, Anito, Nie jesteś już moją Lupą. – Jeśli umrzesz, znaki mogą pociągnąć Jean-Claude’a i mnie za tobą. I żebyśmy mieli jasność, to jest też moja sprawa. – A czy nie ryzykujesz swojego życia zawsze, gdy jedziesz z policją polować na wampiry lub nadnaturalne stworzenia? Nie mniej niż miesiąc temu prawie zginęłaś z Nowym Meksyku. Zaryzykowałaś nas wszystkich. – Próbowałam uratować ludzi, Richardzie. Ty próbujesz przerobić polityczny system. Ideologia czy debata jest super na lekcji w klasie, ale to jest ciało i krew, która ma znaczenie, 127

Richardzie. Mówimy tu o życiu i śmierci, nie o przestarzałych ideałach w twojej głowie o lepszym świecie dla twojej sfory. – Jeśli ideały niczego nie znaczą Anito, to jesteśmy tylko zwierzętami. – Richardzie, jeśli Gregory przez to umrze, wtedy zabiję Jacoba i każdego, kto stanie mi na drodze. Zniszczę twój lupanar i posolę ziemię, więc mi pomóż. Wyjaśnij Jacobowi i każdemu kto tego wymaga, że jeśli mnie wkurwią, to zginą. – Nie możesz walczyć z całą sforą, Anito. Nie dasz rady wygrać. – Jeśli uważasz, że jedyną rzeczą, o jaką się troszczę, jest wygrana, to mnie zupełnie nie znasz. Uratuję Gregorego, ponieważ powiedziałam, że to zrobię. – Jeśli nie zdasz testu, nie możesz go uratować. – O jakiego rodzaju teście mówimy? – O takim, jaki tylko zmiennokształtny może przejść. – Richard, Richard … – Chciałam wrzeszczeć, złorzeczyć na niego, ale nagle byłam bardziej zmęczona, niż rozgniewana. Bardziej zniechęcona, niż rozwścieczona. – Zapisz to sobie Richardzie, jeżeli nie dam rady uratować Gregorego, wtedy zmienię niebo w piekło, aby go pomścić. Wyjaśnij to Jacobowi, upewnij się, że zrozumiał. – Powiedz mu to sama. Zapadła cisza i odgłos jakiegoś ruchu. Następnie dobiegł mnie męski głos, którego nigdy wcześniej nie słyszałam. Głos był miły, młody, ale nie za bardzo młody. – Cześć, nazywam się Jacob, dużo o tobie słyszałem. – Brzmienie głosu jasno określało, że nie podobało mu się to, co usłyszał. – Posłuchaj, Jacobie, nie znamy się, ale nie mogę ci pozwolić zabić Gregorego za coś, czego nigdy nie zrobił. – Jedyną drogą, aby nas zatrzymać, jest wygranie go. – Richard mi wyjaśnił, że będę musiała przejść test, aby odzyskać Gregorego. Powiedział mi też, że jeśli zawiodę, zabijesz Gregorego. – Takie jest prawo sfory. – Jacobie nie chcesz bym była twoim wrogiem. – Jesteś Nimir-Ra małego pardu. Jesteśmy Klanem Thronnos Rokke. Jesteśmy lukoi i nic dla nas nie znaczysz.

128

– Tak, przyjdę jutro w nocy jako Nimir-Ra Pardu Blooddrinker. Ale jestem Anitą Blake. Zapytaj o mnie wampiry i innych zmiennokształtnych w mieście. Dowiedz się, co mówią. Nie chcesz mnie wkurwić Jacobie, naprawdę nie chcesz. – Już pytałem wkoło. Znam twoją reputację. – W takim razie, po co w to wchodzisz? – To moja sprawa. – Powiedział. – Świetnie. Chcesz to zrobić, możemy to zrobić. Jeśli przez ciebie Gregory umrze w wyniku głosowania, czy wilkołaczej polityki, pochowam cię. – Jeśli dasz radę. – Powiedział. – Jesteś nowym zmiennokształtnym. Do pełni księżyca nie zmienisz postaci, a do tego jeszcze kilka tygodni. Nie jesteś dla mnie przeciwnikiem. – Mówisz tak, jakbym oferowała walkę jeden na jednego. Nie robię tego. Jeżeli Gregory umrze, umierasz i ty. Proste. – Jeśli mnie rozstrzelasz, to nie przywróci cię do sfory. Jeśli mogłabyś w jakiś sposób wygrać jeden na jednego, wtedy być może zagłosowaliby byś wróciła jako Lupa. Ale jeśli po prostu do mnie strzelisz, nigdy nie będziesz znowu Lupą. – Powiem to grzecznie i powoli, Jacobie, więc może się zrozumiemy. Sram na to, czy będę Lupą. Opiekuję się moimi przyjaciółmi i ludźmi, których obiecałam chronić. Gregory jest jednym z nich, Jeśli on umiera, ty też. – Nie będę go zabijał Anito. Po prostu upewniłem się, że odbędzie się głosowanie. – Czy lubisz filmy z Johnem Waynem, Jacobie? Ucichł na uderzenie serca. – Chyba tak, to znaczy, co to ma z tym wspólnego? – Twój błąd, mój błąd, niczyj błąd, jeśli Gregory umrze, umierasz i ty. – Przypuszczam, że nawiązujesz do tego filmu? – Spytał. Teraz brzmiał na rozgniewanego. – Chyba nie, ale o to chodzi. Jeśli cokolwiek stanie się Gregoremu będę cię osobiście winić, bez względu na powód. Jeśli zostanie skrzywdzony, to samo stanie się tobie. Jeśli on krwawi, ty też. Jeśli umrze... – Zrozumiałem sens. Ale nie mam tu decydującego głosu. Mam tylko jeden głos. – Więc lepiej coś wymyśl Jacobie. Ponieważ daję ci słowo, że zrobię wszystko, co mówię. – Słyszałem to o tobie. – Był spokojny i staliśmy w ciszy po obu stronach telefonu, aż powiedział. – Co z Richardem? 129

– Co z nim? – Jeśli coś się stanie jemu, co zrobisz? – Jeżeli ci powiem, że zabiję cię, za zabicie jego, to podważę jego autorytet jako Ulfrika. Powiem ci tyle. Jeśli pokonasz go, niech to będzie piękna walka w wyzywającym kręgu. Jeżeli oszukasz w jakiś sposób, obojętnie jak niewiele, zabiję cię. Tak bardzo chciałam objąć ochroną Richarda, ale nie mogłam. To osłabiłoby jego pozycję, a i bez tego była już wystarczająco słaba. – Ale gdy to będzie fair, wtedy nie wtrącisz się? Oparłam się o ścianę i usiłowałam nad tym pomyśleć. – Będę uczciwa Jacobie, kocham Richarda. Nie zawsze go rozumiem, czy się z nim zgadzam, ale go kocham. Jestem gotowa zabić ciebie dla kogoś, kto nie był nigdy moim kochankiem, czy dobrym przyjacielem. Tak, tak, zabijesz Richarda i naprawdę, naprawdę będę chciała cię zabić. – Ale tego nie zrobisz. – Powiedział. Nie podobało mi się, że był taki namolny w tym temacie. Przez to zrobiłam się nerwowa. – Umówmy się. Nie wyzywasz Richarda, aż po następnej pełni księżyca. Po tym, cokolwiek się zdarzy i o ile to jest fair, będę się trzymać z daleka. – Co, jeśli to stanie się wcześniej? – Spytał. – Wtedy będziesz miał mnie na karku. – Podważasz autorytet Richarda. – Powiedział. – Nie Jacobie, nie robię tego. Nie zabiłabym ciebie, ponieważ byłam Lupą, albo inną bzdurą wilkołaka. Zabiłabym ciebie, ponieważ jestem mściwa. Daj mi kilka tygodni do pełni księżyca i masz wolną drogę, jeśli masz jaja, by to zakończyć. – Myślisz, że Richard mnie zabije, zamiast ja jego? – On zabił poprzedniego Ulfrika, Jacobie. Tak dostał to stanowisko. – Jeśli się na to nie zgodzę, to po prostu mnie rozstrzelasz? – Z ładnej, bezpiecznej odległości. Och, tak. – Mogę ci obiecać, że nie wyzwę Richarda, aż po pełni księżyca, ale nie mogę obiecać, że głosowanie nie będzie niekorzystne dla Gregorego. On pomógł Rainie, starej Lupie, ukarać niektórych z członków stada. Jest tu więcej niż jedna kobieta, którą pomagał zgwałcić. 130

– Wiem. – W takim razie, jak możesz go bronić? – On robił to, co poprzedni alfa mu kazał i co podła suka Raina kazała jemu zrobić. Gregory nie jest dominujący. Jest słabszy i robi to, co mu się powie, jak dobry, uległy zmiennokształtny. Odkąd jestem jego alfą, odmówił gwałcenia i torturowania. Jak tylko miał wybór, zakończył to. Zapytaj Sylvie. Gregory wolał sam być torturowany, niż pomagać ją zgwałcić. – Ona opowiedziała tą historię sforze. – Nie jesteś pod wrażeniem. – To nie na mnie musisz zrobić wrażenie, Anito, tylko na innych. – Pomóż mi w tym wizerunku, aby zrobić wrażenie na nich, Jacobie. – Mówisz serio? Chcesz bym pomógł ci ratować lamparta? – Tak. – To śmieszne. Jestem Geri Klanu Rokke Thronnos. Nie muszę pomagać lampartołakowi, który, jak nawet ty przyznajesz, nie jest dominujący. – Nie uświadamiaj mnie Jacobie. Pamiętasz naszą wcześniejszą rozmowę, o tej części w której umierasz? Obwiniam cię za ten bałagan. I pomożesz mi go sprzątnąć, albo rozbryzgam twój mózg po ścianach. – Do lupanar nie możesz wnieść pistoletów. Śmiałam się i nawet dla mnie brzmiało to dziwnie, a nawet strasznie. – Chcesz spędzić resztę swojego życia w lupanar? – Jezu. – Powiedział cicho. – Mówisz o zamordowaniu mnie. Znowu się śmiałam. Mały głos w mojej głowie wrzeszczał mówiąc mi, że byłam bardzo dobrą socjopatką. Ale Rebecca z Sunnybrook Farm5 nie będzie kończyła tego z Jacobem. Być może później będę mogła sobie pozwolić na miękkość. – Myślę, że w końcu się zrozumieliśmy, Jacobie. Masz mój numer telefonu. Zadzwoń do mnie jutro wieczorem z gotowym planem. – Co, jeśli nie znajdę jakiegoś? – To nie mój problem.

5

Bohaterka powieści dla dzieci wychowywana przez dwie surowe ciotki 131

– Zabijesz mnie nawet wtedy, jeśli spróbuję go ratować – naprawdę spróbuję go uratować i zawiodę. Mimo to mnie zabijesz. – Tak. – Ty oziębła suko. – Kije i kamienie połamią ci kości, ale fiasko doprowadzi cię do śmierci. Zadzwoń do mnie Jacobie, zrób to szybko. Zamknęłam telefon.

Rozdział 11 – Widzę co masz na myśli mówiąc o sobie, że jesteś praktyczna. – Powiedział Micah. Stał w ciszy i patrzył na mnie. Wyraz twarzy miał neutralny, ale nie udało mu się wszystkiego ukryć. Był zadowolony. Zadowolony ze mnie, tak myślę. – Będziesz wrzeszczał, że jestem krwiożerczą socjopatką? Uśmiechnął się i ponownie opuścił na oczy swoje długie rzęsy. – Nie uważam cię za socjopatkę, Anito. Myślę, że robisz to co trzeba, by chronić swój pard. – Uniósł na mnie te żółto-zielone oczy. – Uważam, że to jest godne podziwu, a nie krytyki. Westchnęłam. – Dobrze, że jest ktoś, kto to pochwała. Uśmiechnął się i to był uśmiech, który widziałam u niego już wcześniej. Mieszanina protekcjonalności, szczęścia i smutku. Taki skomplikowany uśmiech. – Ulfrik chce dobrze. – Wiesz co się mówi o dobrych chęciach, Micah. Jeśli on jest zdeterminowany, aby wysłać się do piekła, nie ma sprawy. Ale nie ma prawa pociągnąć za sobą reszty. – Zgadzam się. Przygnębiało mnie to, że Micah się ze mną zgadza. Nie kochałam go. Dlaczego to Richard się ze mną nie zgadzał? Oczywiście był ktoś jeszcze. Musiałam dotrzeć do JeanClaude’a póki było ciemno. – Na początku musiałem odłożyć branie prysznica, by być dżentelmenem i pozwolić ci pójść pierwszej. Potem nie chciałem, aby hałas przerwał rozmowę przez telefon. Jeśli nie masz nic przeciwko, muszę się teraz umyć. – Zostawię cię samego. – Obróciłam się do drzwi. 132

– Nie prosiłem byś wychodziła tylko tłumaczyłem, dlaczego puszczam wodę podczas naszej rozmowy. – Powiedział. Na te słowa odwróciłam się. – Jakiej rozmowy? Odkręcił prysznic sprawdzając ręką wodę i ustawiając ciepło. Mówił przez ramię.– Nigdy nie czułem Nimir-Ra z taką mocą. To było niesamowite. – Cieszę się, że ci się podobało, ale naprawdę muszę już iść. Obrócił się i stanął naprzeciw mnie. Cofnął się do wody na sekundę wychylając głowę w tył, by zamoczyć włosy. Gdy woda spłynęła na jego szyję, syknął i pochylił ramiona tak, jakby go naprawdę zabolało. Weszłam do pomieszczenia. – Czy dobrze się czujesz? Kiwnął głową zatrzymując się w połowie ruchu. – Będę. Gdy uniósł głowę byłam wystarczająco blisko, aby zobaczyć jak woda osadziła się kropelkami na jego twarzy, a dużymi kroplami na jego rzęsach. Stanęłam z jednej strony i zostałam opryskana leciutką, wodną mgiełką. Po raz pierwszy mogłam spojrzeć na tą stronę jego szyi. – Cholera. Wyciągnęłam rękę by dotknąć jego twarzy i powoli odwrócić tak, abym mogła zobaczyć ugryzienie. Po prawej stronie szyi miał perfekcyjny odcisk moich zębów. Z rany ciekła krew, więc odcisk miał szkarłatny kolor. Opalone ciało na jego szyi już siniało. Ciemny kolor tuż pod powierzchnią skóry. – Boże, Micah, przepraszam. – Nie przepraszaj, to jest miłosne ukąszenie. Zabrałam rękę z jego twarzy. – Tak, jasne. To wygląda tak, jakbym próbowała zjeść ci gardło. – Zmarszczyłam brwi. – Dlaczego to nie zaczęło się goić? – Rany zrobione przez zęby i pazury innego likantropa goją się dużo wolniej. Nie tak wolno jak po srebrze, ale wolniej niż po stali. – Przepraszam. 133

– I powiedziałem nie przepraszaj. – Ostatnio, gdy ugryzłam tak Ulfrika –– i to nie było, aż tak złe, nawet nie przecięłam skóry, –– on potraktował to jako obrazę. Powiedział, że to oznaczało, iż stawiałam siebie ponad nim w sforze. – Nie jesteśmy wilkami. W pardzie ugryzienie w szyję przez Nimir-Ra jest znakiem, że seks był udany. Na te słowa zarumieniłam się, – Nie chciałem cię zawstydzić, tylko wyjaśnić, że nie musisz mnie przepraszać. Podobało mi się to. Zarumieniłam się jeszcze mocniej. – Razem moglibyśmy zrobić wiele dla naszego pardu. Potrząsnęłam głową. – Jeszcze przez kilka dni nie będziemy mieli pewności, czy będę Nimir-Ra. Zwolnijmy do tego czasu. – Jeśli chcesz. – Jego spojrzenie było zbyt otwarte i nagle byłam świadoma, że on jest nagi pod prysznicem. Byłam coraz lepsza w ignorowaniu nagości, a przynajmniej już mi tak nie przeszkadzała. Ale były takie momenty, że musiałaś być tego świadoma, gdy spojrzenie innej osoby sprawiało, że zdawałaś sobie z tego sprawę. – Chcę. – Powiedziałam. Odwrócił się tyłem opuszczając głowę tak, że woda spływała po jego ramionach, plecach i niższych rzeczach. Gdy się poruszył rozpylona woda opryskała mi twarz, ramiona, ręce, nogi i ręcznik. Nadszedł czas by odejść, najwyższy czas. Byłam już przy drzwiach, gdy zawołał. – Anito. Zawróciłam. Stał twarzą do mnie namydlając ciało mydłem w płynie z pojemnika wiszącego na ścianie. Gdy się odwróciłam namydlał ręce i tors, mówiąc, – Jeśli chcesz byśmy jutro z tobą poszli, będziemy zaszczyceni. – Nie mogę pozwolić ci wciągnąć twój pard w nasze kłopoty. Jego ręce przesuwały się w dół namydlając brzuch, biodra, a następnie wsunął je między nogi rozprowadzając na sobie mydło. Z własnego doświadczenia wiedziałam, że aby usunąć tą rzecz musiałaś szorować mocniej w miejscach, gdzie to dotknęło ciebie. Ale jego dłonie pozostały tam, aż był gładki, pokryty grubą warstwą mydlin i na wpół prosty, wtedy 134

zeszły do ud. Miałam sucho w ustach i uświadomiłam sobie, że przez ostatnie minuty nic nie mówiliśmy. Tylko patrzyłam jak namydla siebie. Ta myśl spowodowała, że się zaczerwieniłam. Micah kontynuował namydlać nogi, poświęcając temu więcej czasu, niż było trzeba. Zdecydowanie robił to przedstawienie dla mnie. Musiałam wyjść. – Jeśli jesteś moją Nimir-Ra, wtedy twoje kłopoty są moimi. – Powiedział. Głowę miał nadal pochyloną w stronę nóg, twarz schowaną tak, że wszystko co widziałam to linia jego ciała stojącego w przejściu daleko od wody, więc mydło nie spływało. Musiałam odchrząknąć, by powiedzieć. – Nie chcę jeszcze wybierać naszych zasłon, Micah. – Moc między nami wystarczy, abym zgodził się na wszystko, co zechcesz. – Wyprostował się wyciągając ręce, aby umyć ramiona. Ten ruch rozciągnął jego ciało prosto i byłam go dotkliwie świadoma. Obróciłam się naprawdę chcąc wyjść stąd. – Anita. – Powiedział. Stanęłam w wejściu, ale tym razem się nie odwróciłam. – Co? – Brzmiałam zrzędliwie. – To jest w porządku, że czujesz do mnie pożądanie. Nie możesz nic na to poradzić. Zaśmiałam się na to dobrym, normalnym śmiechem. – Och, nie masz zbyt wysokiego mniemania o sobie? Ale nadal się do niego nie odwracałam. – To nie jest wysokie mniemanie o sobie. Jesteś Nimir-Ra i jestem pierwszym NimirRaj, którego spotkałaś. Nasza moc, nasze zwierzęta są atrakcyjne dla siebie. Jesteśmy tak stworzeni, aby się przyciągać. Obróciłam się powoli próbując patrzeć mu w oczy i nie udało mi się to. Był odwrócony do mnie tyłem. Ciągle namydlał swoje ramiona. Mydliny spływały powoli w dół jego szczupłej talii. – Jeszcze nie wiemy, że będę czymkolwiek. – Powiedziałam drżącym głosem. Udało mu się umyć całe plecy. Jego ręce poruszały się bez wysiłku po skórze, gładząc twarde pośladki. – Czujesz zew mojego ciała tak, jak ja czuję twój. Puls bił mi mocno. – Jesteś atrakcyjnym mężczyzną, nagim, całym w mydle. Jestem tylko człowiekiem, możesz mnie zaskarżyć.

135

Odwrócił się cały namydlony i gładki. I był ogromny. Zaschło mi w ustach. Moje ciało napięło się tak mocno, że prawie bolało. Odetchnęłam głęboko, przezwyciężając podniecenie. – Nie jesteś człowiekiem i to jest różnica. Właśnie dlatego patrzysz nawet wtedy, gdy nie chcesz. Szedł w moją stronę. Powoli. Poruszając się tak jak lamparty, gdy tylko chciały. Jakby miał mięśnie w miejscach, w których ludzie ich nie mieli. Przesuwał się w moją stronę jak piękny, skradający się kot. Nagie ciało błyszczało od mydła i wody, włosy oblepiły loczkami ramiona i otaczały twarz. Ogromne żółto-zielone oczy nagle idealnie pasowały w jego twarzy. – Pomimo to nie rozumiesz jaka to rzadkość, by dwoje likantropów podzieliło się swoimi zwierzętami. – Stał prawie naprzeciw mnie. – One płynęły w i na zewnątrz naszych ciał. – Stał, ale nie dotykał mnie, jeszcze nie. – One były jak dwa wielkie koty ocierające się futrem o siebie. – Gdy to mówił przesunął gładkie namydlone dłonie w górę moich rąk. Musiałam zamknąć oczy. Opisywał dokładnie to, co czułam, jakby czytał w moich myślach, albo czuł to samo co i ja. Jego dłonie przesunęły się w górę moich rąk do ramion, szyi namydlając i zwilżając moją skórę. Namydlonymi dłońmi ujął moją twarz i czułam jak jego twarz przybliżyła się do mojej, zanim jego wargi dotknęły moich. Pocałunek był delikatny, jego ciało lekko dotykało mojego. Wsunął palce za brzeg ręcznika łapiąc go i pociągając mnie w przód. Otworzyłam oczy. Zrobiłam kilka kroków nim zrozumiałam, że prowadził mnie do wody. – Musisz zmyć mydło. – Powiedział. Potrząsnęłam głową i wreszcie przestałam się z nim poruszać. Nadal trzymał ręcznik, który rozwiązał się spadając niżej. Złapałam go zatrzymując tuż pod moimi nagle nagimi piersiami. – Nie. – Powiedziałam zduszonym głosem, jednak powtórzyłam. – Nie. Zbliżył się do mnie przyciskając jego gładką twardość do mojej dłoni i przedramienia. Usiłował rozplątać moje palce z ręcznika ale trzymałam się go tak, jak ukochanego życia. – Dotknij mnie Anito, weź mnie w swoje dłonie. – Nie. – Wiem, że tego chcesz. Mogę to powąchać. – Przybliżył swoją twarz do mnie nabierając powietrza i wypuszczając je na moją mokrą skórę. – Mogę to wyczuć. – Znów przesunął dłonie do moich ramion i w dół do moich piersi, ale zatrzymał się nie dotykając ich. – Mogę to skosztować. – Powoli polizał mnie wzdłuż krawędzi policzka.

136

Zadrżałam, chciałam się cofnąć, ale jakbym skamieniała. Nie mogłam się poruszyć. Odzyskałam głos, wprawdzie drżący, ale mój. Rękoma oplotłam swoje ciało, ponieważ wiedziałam, że gdybym go dotknęła, mielibyśmy problem. – Micah, to nie w moim stylu. Nie postępuję w taki sposób. Jesteś obcym człowiekiem. Nie robię tych rzeczy z obcymi ludźmi. – Nie jestem obcym człowiekiem. Jestem twoim Nimir-Raj, a ty jesteś moją Nimir-Ra. Nigdy nie moglibyśmy być dla siebie obcy. Całował mnie w dół mojej twarzy docierając do szyi, delikatnie przygryzając, przez co osłabły mi kolana. Wrócił do moich ust i gdy mnie pocałował, mogłam poczuć smak mydła z mojej skóry. Czuć go tak dociśniętego do przodu mojego ciała, wiedząc, że gdybym otworzyła dłoń, mogłabym go złapać, obezwładniało mnie. Uświadomiłam sobie, że to było coś więcej niż seks. Chciałam się nim znów pożywić. Nie za pomocą zębów, ale za pomocą ciała. Chciałam pić jego energię przez moją skórę. Moja naga skóra nacisnęła na jego. Chciałam tego tak bardzo. Przesunął dłonie na moje piersi pokrywając je mydłem, przez co stały się gładkie. Brodawki już miałam zaciśnięte i twarde. Moje ręce przesunęły się dookoła jego pasa. Korzystając z nacisku naszych ciał, zatrzymałam ręcznik na miejscu. Przycisnął się do mnie. Jego tors był tak śliski. Tak gładko pocierał moje piersi. Zaczął się cofać trzymając ręce splecione za mną, idąc w stronę wody. Moje ręce poruszyły się po jego gładkich plecach niebezpiecznie schodząc w dół. To wyglądało tak, jakbym chciała przycisnąć każdy centymetr siebie do niego. Zawinąć jego ciało wokół mojego tak, jak prześcieradło i pić go przez pory mojej skóry. Otworzyłam swoją więź z Jean-Claudem i znalazłam go siedzącego, cierpliwie czekającego. Wezwałam pomoc i z oddali usłyszałam w mojej głowie głos. – To wszystko co mogę zrobić, ma petite, by kontrolować swoją własną żądzę. Ty musisz sama skontrolować swoją. – Co się ze mną dzieje? – Właśnie kiedy pytałam, Micah poruszył się odrobinę przez co ręcznik opadł na ziemię. Wtedy szybko się przybliżył przyciskając siebie do mojej pachwiny i brzucha. To było jak dejavu na tyle, że z gardła wydobył mi się delikatny jęk. Jean-Claude spojrzał w górę i wiedziałam, że on widział to, co się działo z Micahem. Myślę, że mógł czuć to, jakby to jego ręce przesuwały się w dół gładkiej, namydlonej skóry. Moja dłoń przesunęła się do grubej twardości Micaha. Prawie upadł na mnie, gdy go pieściłam i wiedziałam, że to nie był mój pomysł, by go dotknąć. Jean-Claude chciał to poczuć. Oddalił się na tyle, że mogłam zabrać rękę, ale to już się stało. Micah pociągnął mnie do wody teraz pewniejszy, niż gdybym powiedziała tak. Usłyszałam w głowie głos Jean-Claude’a. – Możesz pożywić się jego żądzą, ale zapłacisz za to pragnąc jego żądzy, seksu. Miecz demona jest obosieczny. Przez wieki balansowałem na jego krawędzi. – Pomóż mi! 137

– Nie mogę. Musisz sama sobie z tym poradzić. I albo pokonasz to, albo zostaniesz pokonana. Czułaś co się stało, gdy się przed chwilą wtrąciłem. To dlatego, że odmawiałem sobie pożywiania przez ciało. Wiedziałem, że nie będziesz tego pochwalała, więc odrzuciłem to. Przebywając w twoim ciele wtedy, gdy dotykasz jego, gdy się pożywiasz, byłoby moją zgubą. Pragnąłem cię bardziej, niż ty pragniesz mężczyzny w swoich ramionach. Pragnąłem wziąć twoje ciało w sposób, w jaki tylko ja mógłbym je wziąć. Aby pożywić się uprawianiem seksu z tobą, nie twoją żyłą. Ale wiedziałem, że to cię bardziej wystraszy, niż krew. Micah odwrócił mnie do ściany opierając mi ręce wysoko na kafelkach i przyciskając swoje ciało do moich pleców. Głos Jean-Claude’a był delikatny w mojej głowie, intymniejszy niż dotknięcie Micaha. – Nie wiedziałam, że dostaniesz ode mnie tego demona, ma petite i nic co powiem nie przekona cię o tym. Wiem to. Czekam na ciebie, dopóki nie zwalczysz demona niezależnie od rezultatu. I zasłonił się przede mną. Schował się, by nie mógł czuć tego, co się dzieje. Zostawił mnie w spokoju, bym sama dokonała wyboru. Jeśli jakiś miałam. Udało mi się wydobyć głos i powiedzieć. – Micah, przestań proszę. Przestań. Micah liznął mnie po karku i zadrżałam przyciśnięta do mokrej ściany. – Proszę Micah, nie jestem zabezpieczona. – Wreszcie jakaś jasna myśl. Delikatnie ugryzł mnie w szyję. – Dwa lata temu podwiązałem się 6. Jesteś ze mną bezpieczna Anito. – Proszę Micah, proszę nie. Ugryzł mnie mocniej, blisko krwawienia i moje ciało stało się bierne, spokojne. Jak gdyby nacisnął przełącznik, o którym nie miałam pojęcia. Był gładki, gdy wciskał siebie wewnątrz mnie i zrozumiałam, że gdy skupiałam uwagę na Jean-Claudzie, on namydlił się mocniej, by ta gruba twardość miała łatwiejszy poślizg wewnątrz mnie. Przycisnął mnie do ściany i wsuwał się wewnątrz mnie centymetr po centymetrze. Nie chodziło o to, że był tak bardzo długi, jak o to, że był szeroki –– szeroki na tyle, że pomimo mydła, gdy poruszał się wewnątrz mnie, było to prawie bolesne. Pchnął tak, że większa jego część była we mnie, ale nie dotarł do mojej granicy. Wówczas powoli, bardzo powoli go wyciągał. I znów nieśpiesznie popychał, próbując zrobić 6

Chodzi o podwiązanie nasieniowodów czyli wazektomię

138

sobie miejsce wewnątrz mnie. Stałam przy ścianie biernie, nieruchomo. To nie byłam ja. Podczas seksu ruszałam się. Ale nie chciałam się poruszyć. Nie chciałam, żeby przestał. Chciałam nic nie myśleć, tylko czuć jak poruszał się we mnie tam i z powrotem. Nie byłam już tak napięta. Mydło ustąpiło mojej własnej wilgoci, by mógł się bez przeszkód poruszać. Był delikatny, ale tak duży, że nawet z delikatnością prawie zniewalał. Doszedł do końca mojego ciała, nim cały jego członek był we mnie. Mogłam czuć go uderzającego w szyjkę macicy przy każdym ruchu. Większość kobiet uderzenia w szyjkę macicy odczuwa jako bolesne, ale niektóre kobiety czują przyjemność. Jego rozmiar mógł odstraszać, ale gdy uświadomiłam sobie, że to nie bolało, a właściwie, że to było cudowne uczucie, ta część mnie nadal zdrowa psychicznie, trzymająca się norm bezpieczeństwa, odprężyła się i zamknęła. Zniknął ostatni strzęp mojej kontroli. Nie chciałam uprawiać seksu. To był tylko sposób, aby dotrzeć do celu. Chciałam się pożywić. Chciałam zjeść jego żądzę, pić jego gorąco, kąpać się w jego energii. Ta myśli wyrwała niski pomruk z mego gardła. Micah docisnął mnie do ściany. Jego ciało było zupełnie przyciśnięte do mojego i zwiększył rytm, który był ciągle delikatny, ale szybszy. Był tak ostrożny przy mnie, a ja nie chciałam by był ostrożny. Usłyszałam głos, który nie brzmiał jak mój. – Mocniej. – Zaboli, gdy zrobię to mocniej. – Powiedział zduszonym głosem. – Sprawdź mnie. – Nie. – Micah, proszę, zrób to, proszę. Jeśli zaboli, to powiem. Proszę. W tamtym pokoju nie kontrolował się tak bardzo i zrozumiałam dlaczego. On naprawdę obawiał się mnie zranić, gdy był wewnątrz mnie. Gdy tylko ocierał się o moje ciało, nie musiał się martwić tym, że mnie zrani. Teraz się bał. Pozwalało to utrzymywać jego kontrolę na krawędzi, przez którą nie mogłam się pożywić. On jest Nimir-Raj i miał na tyle mocy, by mnie nie wpuścić. Chyba, że opuści tarcze. A żeby tak się stało musi stracić to opanowanie. Gdy o tym myślałam część mnie przypłynęła z powrotem. Mogłam znów myśleć, choć trochę. Nie chciałam tego robić. Nie chciałam się nim pożywić. To było złe, w wielu aspektach złe. Chciałam powiedzieć: ‘Micah, zatrzymaj się, nie mogę tego zrobić’. Zaczęłam – Micah… – i on zrobił to, o co go wcześniej prosiłam. Pchnął we mnie tak mocno i szybko, że wydarło to krzyk z mego gardła i we wściekłym przypływie gorąca sprowadziło tą nową część mnie, która była głodem Jean-Claude’a. Przeleciało to przez moje ciało i rozlało się przez usta. Zatrzymał się. – Wszystko w porządku? – Nie przestawaj. Nie przestawaj! 139

Nie pytał więcej. Uderzał sobą wewnątrz mnie tak szybko, tak mocno, że nie mogłam złapać oddechu. Małe, bezbronne krzyki płynęły z moich ust, przeplatane ze słowami. – Och, Boże, tak, tak, Micah! Za każdym razem, gdy pchnął tak daleko jak się dało, uderzając sobą wewnątrz mnie, płynęłam na tej cienkiej granicy oddzielającej przyjemność od bólu. I gdy tylko przyjemność zaczynała obracać się w ból, on wycofywał się i byłam w stanie złapać oddech. Wówczas on znów uderzał sobą wewnątrz mnie i tak w kółko. Miałam wrażenie, że wypełnia mnie tak, jakbym była kielichem, jakby nie było już we mnie nic oprócz jego ciała, pulsującego w moim. Było naprężone, grube. Jakby zatykał dziurę we własnym ciele i nie chciał przestać. To uczucie pełni wewnątrz mnie rosło i rosło, aż rozlało się przeze mnie, wewnątrz mnie i wydobyło się z moich ust w szalonych wrzaskach, podczas gdy moje ciało ściskało się wokół jego. I właśnie wtedy zniknęła jego kontrola pokazując, że nadal starał się być delikatny. Gdy jego kontrola odeszła zaczęłam go pić, przez tors przyciśnięty do moich pleców, jego biodra wciśnięte w moje pośladki. Piłam go, gdy eksplodował wewnątrz mnie. Pożywiłam się nim wciągając go każdym porem mojej skóry, aż poczułam jak gdyby nasze skóry się zlały i przez jeden lśniący moment byliśmy jedną postacią. Jednym zwierzęciem. Mogłam poczuć jego zwierzę wewnątrz mojego, jak gdyby połączyły się w naszych ciałach tak, jak nasze ludzkie powłoki. W tym momencie nie miałam wątpliwości, że naprawdę byłam jego Nimir-Ra. Gdy skończyliśmy i opadliśmy na podłogę, on nadal był wewnątrz mnie obejmując mnie i przyciskając do przodu swego ciała. Zaczęłam płakać. Wystraszył się, że mnie zranił, ale to nie o to chodziło. Nie mogłam mu wytłumaczyć łez, ponieważ nie chciałam mówić tego głośno. Ale wiedziałam. Przez tak długi okres czasu starałam się nie zostać jednym z potworów, a teraz za jednym zamachem byłam aż dwoma. Nie możesz równocześnie zostać pożywiającym się krwią wampirem i likantropem. Ale czułam jak moje zwierzę zawija się dookoła Micaha. Mogłam wyczuć to jak embrion czekający w ciepłym, bezpiecznym miejscu. I nakarmiłam to dokładnie tak, jak wampir. Zawsze myślałam, że będę musiała pić krew, by być jedną z nich. Ale myliłam się. Myliłam się w tylu rzeczach. Pozwoliłam Micahowi się trzymać. Czułam jego serce uderzające w moje plecy i płakałam.

Rozdział 12 Nathaniel prowadził, ponieważ byłam zbyt roztrzęsiona, by się skoncentrować. Funkcjonowałam, poruszałam się, rozwiązywałam jeden problem na raz. Ale to było tak, jak gdyby ziemia, po której stąpałam i powietrze, którym oddychałam, było dziwne i nowe. Jak gdyby wszystko się zmieniło tylko dlatego, że ja się zmieniłam. Wiedziałam, że obojętnie jak marnie się czujesz, albo co potwornego się ci przytrafiło, świat nie przestanie się kręcić. Reszta świata nawet nie wie, że potwory pożerają ci serce. Dawno, dawno temu to by mnie dręczyło i mogłabym być tak zażenowana, przygnębiona, a świat nadal miał to w dupie. Świat 140

jest tak stworzony, by poruszać się nie patrząc na jednostki. To jest cholernie bezosobowe, ale takie właśnie jest. Ale gdyby było tak, że świat zatrzymywałby się tylko dlatego, że ktoś z nas miał zły dzień, unosilibyśmy się w kosmosie. Tak więc skuliłam się w ciemności na fotelu pasażera w moim Jeepie i wiedziałam, że to tylko ja się zmieniłam. Ale to była duża zmiana, która powinna sprawić, że świat zmieni bieg. Choć odrobinę. Czerwiec znów był gorący i parny. Nathaniel miał na sobie koszulkę na ramiączkach i jedwabne krótkie spodenki. Długie do kostek włosy zaplótł w luźny warkocz, który leżał zwinięty na fotelu obok jego uda. Zakładał, że gdyby pozwolił, aby włosy opadły na dół, mogłyby zaplątać się wokół pedałów. Musiał też zwracać uwagę na dźwignię zmiany biegów. Nigdy nie miałam tak długich włosów. Nathaniel, mimo że miał dwadzieścia lat, prawo jazdy posiadał dopiero od kilku miesięcy. Gabriel, ich poprzedni alfa, nie zachęcał ich do niezależności. Żądałam tego od nich i wymagałam rzeczy, które mogli zrobić. Na początku, gdy stawiałam wymagania, Nathaniel był zagubiony, ale ostatnio było z nim coraz lepiej. Dzięki temu, jestem pełna nadziei i właśnie teraz bardzo jej potrzebowałam. Wybrał mi ubranie, które przyniósł do prowizorycznego szpitala. Czarne dżinsy, niebieska koszulka z dużym dekoltem, czarny biustonosz, który nie wystawał spod dużego dekoltu, pasującą bielizna, czarne sportowe skarpety, czarne Nike’i i czarna koszula z krótkimi rękawami, bym mogła ukryć kaburę naramienną z Browningiem Hi–Power. Znajomi zachęcali mnie bym kupiła sobie inny pistolet. Pewnie mieli rację. Pewnie znalazłabym jakiś, który lepiej niż Browning, pasowałby do mojej dłoni. Ale odkładałam to. Browning był częścią mnie. Czułam się bez niego niekompletna, jakbym nie miała ręki. Musiałoby być coś więcej, niż mniejsza kolba, aby przekonać mnie do zmiany pistoletu. Na tą chwilę jestem ja i mój Browning. Nathaniel przyniósł mi też futerały na nadgarstki i dopasowane do nich srebrne noże. Zostawiałam je w samochodzie, gdy miałam na sobie koszulę z krótkim rękawem. Byłyby zbyt widoczne, by wchodzić z nimi do komisariatu. Miałam tylko nowy futerał na plecach, bo poprzedni zniszczyłam w Nowym Meksyku. Był robiony na zamówienie i kosztował ekstra mucho dinerów za ekstra szybki termin, ale był tego wart. Tak naprawdę nie było już na moim ciele miejsca, abym mogła ukryć tak duże ostrze i usiąść tak, by nie było widać rękojeści. Jechaliśmy w ciszy. Nathaniel nie włączył nawet radia, które tak lubił. Rzadko poruszał się w ciszy, jeśli mógł mieć muzykę w tle. Ale dziś wieczorem pozwolił by Jeep ogarnęła cisza. Nareszcie zadałam pytanie, które mnie nurtowało, – Kto włożył derringera do kieszeni szlafroka? – Derringer aktualnie był w schowku. – Ja. – Dzięki. – Są dwie rzeczy, które zawsze robisz jako pierwsze, ubieranie i uzbrojenie. – W świetle ulicy błysnął jego uśmiech. – Nie jestem pewien, co ma pierwszeństwo. Musiałam się uśmiechnąć. 141

– Też nie jestem pewna. – Jak się czujesz? – Spytał bardzo ostrożnym głosem, spokojnym w otaczającej ciszy samochodu. – Nie chcę o tym mówić. – W porządku. – Był jedną z niewielu osób, które zaakceptowały to, co powiedziałam i nie naciskały. Gdy powiedziałam Nathanielowi, że nie chcę o czymś rozmawiać, nie rozmawialiśmy o tym. Cisza między nami nie była napięta. Tak naprawdę, to cisza z Nathanielem była jedną z najbardziej relaksujących chwil w moim dniu. Nathaniel zaparkował Jeepa i wyszliśmy na zewnątrz. Miałam przy sobie licencję egzekutorki i znała mnie tu większość ludzi. Przyszło mi na myśl, że mogli przypuszczać, iż umarłam. Gdy szliśmy w stronę drzwi uświadomiłam sobie, że prawdopodobnie powinnam ich zawiadomić, że przyjdę. Ale na to było już trochę za późno. Byłam metr od drzwi. Nie będę teraz dzwonić z komórki. Znali mnie z widzenia na tyle, że zwykle wystarczyło bym pomachała, gdy mijałam biurko. Ale dziś wieczorem oczy oficera zrobiły się duże, gdy skierował mnie w lewo, bym nie musiała przechodzić przez wykrywacz metalu i jednocześnie podniósł telefon. Założę się, że alarmował wszystkich przed nami. Nie widzisz każdej nocy ożywionego martwego. Cóż domyślam się, że ja tak, ale większość policjantów nie. Wchodziłam po schodach prowadzących do głównej siedziby RPIT, gdy detektyw Clive Perry otworzył drzwi i zaczął schodzić w dół. Zgrabny, przystojny Afro–Amerykanin, najgrzeczniejszy mężczyzna, jakiego znam. Nagle się potknął i musiał złapać barierki. Nawet gdy oparł się o ścianę, jego nogi odmawiały mu posłuszeństwa. Nie wyglądał na przestraszonego, raczej na wstrząśniętego. – Anita. – Powiedział drżąco. Prawdopodobnie był to drugi raz odkąd się poznaliśmy, gdy powiedział mi po imieniu. Zwykle było to: Panno Blake. Odpowiedziałam w tym samym tonie, uśmiechając się. – Clive, dobrze cię widzieć. Przeniósł spojrzenie ze mnie na Nathaniela, potem znów na mnie. – Miałaś być… – Stanął prosto na schodach. – To znaczy, słyszeliśmy…. Przyglądałam się mu, gdy wyraźnie próbował się pozbierać. W momencie, gdy się z nim zrównaliśmy, wyglądał prawie zwyczajnie. Ale jego kolejne pytanie nie było normalne. – Czy ty umarłaś? Uśmiechnęłam się. Następnie poczułam jak mój uśmiech zanika, gdy wpatrzyłam się w jego oczy. Wskrzeszałam umarłych i chyba to pytanie nie było tak śmieszne, jak mi się wydawało i zrozumiałam, że jego szok nie był wywołany tylko zobaczeniem mnie. On bał się

142

tego, czym teraz byłam. Myślał, że byłam chodzącym trupem. Niekiedy było to bliższe prawdy, niż bym sama chciała, w innych całkowicie się z nią rozmijało. – Nie, Clive, nie umarłam? Skinął głową, ale w oczach miał widoczne napięcie. Przez moment zastanowiłam się, czy gdybym dotknęła jego ręki, to by się cofnął? Nie chciałam się tego dowiedzieć, więc razem z Nathanielem wyminęłam go, zostawiając samego na schodach. Weszłam do pomieszczenia zastawionego biurkami i pełnego zapracowanych ludzi. RPIT miał najwięcej pracy po godzinie trzeciej rano. Gdy weszłam hałas powoli zamierał, jak okręgi na wodzie, aż szłam w ciszy pomiędzy biurkami i wpatrującymi się we mnie twarzami. Nathaniel szedł z tyłu, poruszając się jak atrakcyjny cień. Wreszcie odezwałam się na tyle głośno, by usłyszeli mnie w całym pomieszczeniu. – Wieści o mojej śmierci są znaczenie przesadzone. Pokój eksplodował hałasem. Nagle byłam otoczona przez mężczyzn i kilka kobiet, obejmujących mnie, klepiących po plecach, ściskających moją dłoń. Twarze były uśmiechnięte, w oczach ulga. Zastanowiłam się, czy rezerwa Cliva Perrye’go na schodach miała podłoże religijne, czy raczej metafizyczne. Nie był przewrażliwiony, ale to nie oznaczało, że nie wyrósł wśród tych, którzy tacy byli. Zerbrowski uniósł mnie do góry trzymając w niedźwiedzim uścisku. Miał tylko 170 cm wzrostu, był niezbyt wielki, ale okręcił się ze mną dookoła i wreszcie mnie postawił uśmiechniętą i z trochę niepewnymi nogami. – Cholera, Anita, cholera. Myślałem że już nigdy nie zobaczymy jak przechodzisz przez te drzwi. Jego ciemne loki były poplątane, z siwiejącymi smugami przy czole. Aż prosił się o fryzjera, ale to było u niego normalne. Ubrania jak zwykle miał niedopasowane, jak gdyby w ciemności wybierał krawat i koszulę. Ubierał się jak daltonista, albo jakby miał to w dupie. Stawiałam na to drugie. – Też dobrze cię widzieć. Usłyszałam, że przetrzymujesz tu kogoś, podejrzewając go o zamordowanie mnie. Jego uśmiech zanikał. – Tak, Hrabia Drakula jest w celi. – Możesz go z niej uwolnić, bo jak widzisz, jestem bardzo żywa. Zerbrowski zmrużył oczy. – Widziałem zdjęcia, Anito. Byłaś cała we krwi. Wzruszyłam ramionami. 143

Jego oczy przybrały wyraz zimnego, podejrzliwego policjanta. – Ile minęło, cztery noce? Wyglądasz naprawdę dziarsko, jak na kogoś cierpiącego na dużą utratę krwi. Czułam jak moja własna twarz przybiera beznamiętny wyraz, tak niejasny, zimny i nieczytelny, jak policjanta. – Czy możesz sprowadzić Jean-Claude’a, aby mógł wyjść? Chciałabym go zabrać do domu nim zacznie robić się jasno. – Zanim odejdziesz Dolph będzie chciał z tobą porozmawiać. – Tak myślałam. Proszę, czy możesz zacząć przetwarzać dane Jean-Claude’a podczas mojej rozmowy z Dolphem? – Chcesz go zabrać do siebie? – Podwiozę go do jego lokum, ale to nie twoja sprawa. Jesteś moim przyjacielem Zerbrowski, nie moim tatą. – Nigdy nie chciałem być twoim tatą, Anito. To urojenie Dolpha, nie moje. Westchnęłam. – Tak. – Spojrzałam na Zerbrowskiego. – Proszę, czy przygotujesz Jean-Claude’a do wyjścia? Patrzył na mnie przez sekundę czy dwie i skinął głową. – W porządku. – Spojrzał za mnie na Nathaniela, który stanął z boku, aby zrobić miejsce temu wielkiemu spotkaniu. – Kto to jest? – Nathaniel, przyjaciel. Spojrzał na mnie. – Trochę za młody, czyż nie? – Jest tylko sześć lat młodszy ode mnie Zerbrowski, poza tym przywiózł mnie dziś, więc nie musiałam prowadzić. Jego oczy wyglądały na zaniepokojone. – Dobrze się czujesz? – Trochę roztrzęsiona, ale to przejdzie. Dotknął mojej twarzy. Wpatrzył się w moje oczy próbując chyba coś z nich wyczytać. – Chciałbym wiedzieć, co do diabła się z tobą dzieje. 144

Spojrzałam mu w oczy. Moja twarz i oczy były puste. – Tak, ja też. Chyba to go zaskoczyło, ponieważ mrugnął i opuścił rękę. – Zacznę wyciągać za kaucją Hrabiego Drakulę, a ty idź pogadać z Dolphem. Skuliłam się trochę i musiałam się skoncentrować, by stanąć prosto. Nie byłam przygotowana na rozmowę z Dolphem. Zerbrowski poszedł po Jean-Claude’a. Zostawiłam Nathaniela rozmawiającego z miło wyglądającą policjantką i poszłam do biura Dolpha. Stał w wejściu jak mała góra. Miał dwa metry wzrostu i budowę profesjonalnego zapaśnika. Ciemne krótko przycięte włosy wygolone nad uszami. Dopasowany garnitur i zawiązany starannie krawat. Był w pracy prawdopodobnie od ośmiu godzin, ale wyglądał świeżo. Ostrożnie mi się przyglądał. – Cieszę się, że żyjesz. – Dzięki, ja też. Skinął ręką kierując mnie korytarzem do pokoju przesłuchań, z dala od biurek. Domyślam się, że pragnął prywatności. Prywatności, której nie zapewniłoby jego przeszklone biuro. Stałam się przez to spięta i przepłynęła przeze mnie mała strużka lęku. Nie bałam się Dolpha tak, jakbym się bała zmiennokształtnego zabójcy czy wampa, których miałabym zabić. Nie zraniłby mnie fizycznie. Ale obawiałam się jego napiętych ramion, ostrożnego, zimnego spojrzenia, którym mnie obdarzył odwracając się, by sprawdzić czy za nim idę. Czułam jak był rozgniewany. Było to bardzo podobne do uwolnionej energii zmiennokształtnych. Co ja zrobiłam, by zasłużyć na taką wściekłość? Dolph przytrzymał mi drzwi i przecisnęłam się obok jego wielkiej postury. – Usiądź. – Powiedział, gdy zamknął za nami drzwi. – Dzięki, postoję. Chcę zabrać stąd Jean-Claude’a nim nadejdzie świt. – Słyszałem, że już się z nim nie spotykasz. – Powiedział Dolph. – Jest tu przetrzymywany bez aktu oskarżenia, podejrzany o zamordowanie mnie. Nie jestem martwa, więc chcę go stąd zabrać. Dolph spojrzał na mnie. Oczy miał tak zimne i nieczytelne, jak gdyby patrzył na świadka – nie podejrzanego – co często robił. – Jean-Claude ma cholernie dobrego prawnika. Jak udało ci się go przetrzymać przez siedemdziesiąt dwie godziny bez oskarżenia? – Spytałam.

145

– Jesteś miejskim skarbem. Powiedziałem wszystkim, że on cię zabił i oni pomogli mi zawieruszyć go na chwilę. – Cholera, Dolph, masz szczęście, że jakiś zapalczywy oficer nie wsadził go do celi z oknem. – Tak, to byłoby złe. Po prostu patrzyłam na niego niepewna, co powiedzieć. – Ja żyję Dolph. On mnie nie zranił. – Kto to zrobił? Teraz była moja kolej, by obdarzyć go zimnym spojrzeniem policjanta. Podniósł się nade mną. Nie próbował mnie zastraszyć swoim wzrostem; w każdym razie wiedział, że to nic nie da. Po prostu był taki duży. Dotknął mojego podbródka, próbując obrócić moją twarz na bok. Odskoczyłam. – Na szyi masz blizny, których nie miałaś w zeszłym tygodniu. Są lśniące i prawie zagojone. Jak? – Uwierzysz mi jak powiem, że nie jestem pewna? – Nie. – Więc sam sobie odpowiedz. – Pokaż mi blizny. Przesunęłam włosy na jedną stronę i pozwoliłam mu pociągnąć palcem po wygojonych ranach. – Chcę zobaczyć pozostałe. – Czy nie potrzebujemy do tego żeńskiego oficera? – Naprawdę chcesz, aby ktoś je zobaczył? Punkt dla niego. – Po co chcesz je zobaczyć, Dolph? – Nie mogę cię zmusić, byś mi je pokazała, ale muszę je zobaczyć. – Po co? – Nie wiem. – Powiedział i w jego głosie po raz pierwszy słychać było napięcie. Zdjęłam koszulę i położyłam ją na stole. Wyciągnęłam w jego stronę lewą rękę i podciągnęłam rękawek koszulki. 146

Przejechał palcami po śladach. – O co chodzi z twoją lewą ręką? Zawsze na niej masz największe rany. – Przypuszczam, że dzieje się tak dlatego, że jestem praworęczna. Pozwalam im gryźć lewą, gdy prawą łapię za broń. – Czy zabiłaś tego kto to zrobił? – Nie. Spojrzał na mnie i na sekundę okazał swój gniew. – Żałuję, że nie mogę ci uwierzyć. – Ja też. Szczególnie, że mówię prawdę. – Kto albo co ci to zrobiło, Anito? Potrząsnęłam głową. – Ktoś się tym zaopiekował. – Cholera, Anito jak mogę ci zaufać, skoro nie chcesz ze mną rozmawiać? Wzruszyłam ramionami. – Czy to na ręce, to już wszystko? – Prawie. – Chcę zobaczyć wszystko. Było wielu mężczyzn w moim życiu, których oskarżyłabym o chęć pozbawienia mnie koszulki, ale Dolph do nich nie należał. Nigdy nie było między nami takiego rodzaju napięcia. Gapiłam się na niego mając nadzieję, że się wycofa, ale nie zrobił tego. Powinnam była wiedzieć, że tego nie zrobi. Wyciągnęłam koszulkę ze spodni i odsłoniłam biustonosz. Musiałam unieść fiszbiny by ukazać zabliźnioną teraz dziurę w okolicy serca. Dotknął tego tak jak poprzednich potrząsając głową. – To wygląda tak, jakby coś chciało wydrzeć ci serce. Uniósł wzrok na moją twarz. – Psiakrew, jak udało ci się tak szybko wygoić, Anito? – Czy mogę się ubrać? Ktoś zapukał do drzwi i pojawił się Zerbrowski bez czekania na zaproszenie, podczas gdy ja zmagałam się z ułożeniem piersi pod fiszbinami. Wytrzeszczył oczy. – Czy przeszkadzam? 147

– Właśnie skończyliśmy. – Powiedziałam. – O matko, a myślałem, że Dolph wytrzyma dłużej. Oboje spojrzeliśmy na niego. Uśmiechnął się. – Hrabia Drakula jest już załatwiony i gotowy by iść. – Ma na imię Jean-Claude. – Wszystko jedno, skoro tak mówisz. Musiałam się pochylić i rozmieścić swoje piersi, aby biustonosz dobrze leżał. Źle założone fiszbiny, uwierały. Obaj na mnie patrzyli, gdy to robiłam i uparcie się nie odwróciłam. Zerbrowski patrzył, ponieważ był radosnym rozpustnikiem, a Dolph, ponieważ był rozgniewany. – Czy dasz krew do badania? – Nie. – Możemy zdobyć nakaz sądowy. – Jakim prawem? Nie zrobiłam nic złego, Dolph, oprócz pokazania się tutaj żywa. Jeśli nie wiedziałabym lepiej, powiedziałabym, że jesteś zawiedziony. – Cieszę się, że żyjesz. – Powiedział. – Ale jest ci przykro, że nie możesz przymknąć dupy Jean-Claude’a. Czy o to chodzi? Odwrócił się. W końcu na to wpadłam. – To o to chodzi, nieprawdaż? Jest ci przykro, że nie możesz aresztować JeanClaude’a – przeprowadzić egzekucji. On mnie nie zabił, Dolph. Dlaczego chcesz by był martwy? – On już jest martwy, Anito. Tylko nie jest na tyle świadomy, by się położyć. – Czy to groźba? Dolph fuknął zirytowany. – On jest chodzącym trupem, Anito. – Wiem kim jest Jean-Claude, Dolph, prawdopodobnie nawet lepiej, niż ty. – A więc słucham. – Powiedział. – Co, jesteś zły, bo się z nim umawiam? Nie jesteś moim ojcem, mogę umawiać się z kim albo z czym chcę. – Jak możesz pozwalać mu się dotykać? – Znów był rozgniewany i wściekły.

148

– Chcesz by był martwy, dlatego że był moim kochankiem? – Nie mogłam ukryć zaskoczenia w moim głosie. Nie patrzył mi w oczy. – Nie jesteś o mnie zazdrosny Dolph, wiem o tym, takie są fakty. Czyżby to, że nie jest człowiekiem, stanowiło problem? – On jest wampirem, Anito. – Spojrzał mi w oczy. – Jak możesz pieprzyć trupa? Żal był zbyt osobisty, zbyt intymny. I wtedy mnie olśniło. – Która z kobiet twojego życia pieprzy nieumarłego, Dolph? Zrobił krok w moją stronę. Cały drżał, a dłonie miał zaciśnięte w pięści. Gniew zabarwił mu twarz na czerwono. Odezwał się przez zaciśnięte zęby. – Wyjdź! Chciałam coś powiedzieć, by go uspokoić, ale nie miałam nic do powiedzenia. Ostrożnie przeszłam obok niego, cały czas trzymając na nim wzrok. Przestraszona tym, że mógłby mnie chwycić. Ale on tylko stał próbując odzyskać panowanie nad sobą. Zerbrowski wyszedł za mną i zamknął za nami drzwi. Jeśli byłabym z drugą kobietą, omówiłybyśmy to, co się wydarzyło. Jeśli byłabym z facetem mającym inną pracę, porozmawialibyśmy o tym. Ale Zerbrowski jest policjantem. I to oznaczało, że nie rozmawiałaś o osobistych sprawach. Jeśli przypadkiem dowiedziałaś się o czymś bardzo bolesnym, bardzo osobistym, zostawiałaś to kurwa w spokoju – chyba, że zainteresowany chciał o tym rozmawiać. Poza tym, nie wiedziałam, co powiedzieć. Nie chciałam dowiedzieć się, że żona Dolpha zdradzała go z trupem. Miał dwóch synów, ale nie miał córek, więc kto to jeszcze mógł być? Zerbrowski w ciszy prowadził mnie przez pokój. Gdy weszliśmy, obcy człowiek obrócił się. Wysoki, ciemnowłosy z siwizną na skroniach. Czyste, silne rysy jego twarzy zaczynały opadać po bokach, ale to nadal była przystojna, męska twarz. Taka w stylu Marlboro. Wyglądał znajomo. Ale rozpoznałam go wtedy, gdy odwrócił głowę ukazując na szyi blizny po pazurach. Orlando King był jednym z pierwszych łowców w tym kraju, polującym na zmiennokształtnego zabójcę, który prawie go zabił. Przekazy rozmijały się ze sobą i nie wiadomo było jaki zmiennokształtny to zrobił; mówiono o wilku, niedźwiedziu czy lamparcie. Opowieści się rozrastały, ale wątpię by ktoś inny oprócz Kinga znał prawdę. Tylko King i zmiennokształtny, który go prawie zabił, jeśli obaj to przeżyli. Miał reputację, że nigdy nie stracił nagrody, nigdy się nie zatrzymał, aż jego stworzenie nie żyło. Zarabiał niezłą forsę wykładając w całym kraju i zagranicą. W finałowej scenie zdejmował koszulkę ukazując swoje blizny. Na mój gust to było zbyt blisko pokazu cyrkowego, ale co tam, to nie moje ciało. Był też policyjnym konsultantem. – Anita Blake, to jest Orlando King. – Powiedział Zerbrowski. – Sprowadziliśmy go, by pomóc w skazaniu Hrabiego Drakuli, za zamordowanie ciebie. 149

– Spojrzałam na Zerbrowskiego, a on uśmiechnął się jeszcze szerzej. Nazywałby JeanClaude'a pieszczotliwie, dopóki mnie to irytowało. Im szybciej go zignoruję tym lepiej. – Panno Blake. – Orlando King powiedział głębokim głosem, który pamiętałam z wykładów. – Dobrze cię widzieć żywą. – Dobrze jest być żywą, panie King. Słyszałam, że wykładałeś na Zachodnim Wybrzeżu. Mam nadzieję, że nie przerwałeś tournée, ze względu na mnie. Wzruszył ramionami i w tym ruchu wydawał się jeszcze wyższy i potężniejszy, niż w rzeczywistości. – Jest nas tak niewielu. Tych, którzy naprawdę walczą z potworami, więc jak mógłbym nie przyjechać. – Jestem zaszczycona. – Powiedziałam. – Słyszałam twój wykład. – Potem do mnie podeszłaś porozmawiać. – Odparł. – Znów mi pan schlebia. Musi pan spotykać w ciągu roku tysiące ludzi. Uśmiechnął się i dotknął lekko mojej lewej ręki. – Niewielu z bliznami rywalizującymi z moimi. I nawet w połowie tak pięknych w tym biznesie. – Dzięki. – Był przynajmniej o dwa pokolenia starszy ode mnie, więc sądziłam, że komplementy były raczej dobrymi manierami, a nie flirtem. Zerbrowski uśmiechnął się do mnie i jego szeroki uśmiech mówił, że nie sądził, aby King był tylko uprzejmy. Wzruszyłam ramionami i zignorowałam to. Zakładałam, że gdy udajesz, że nie zauważasz, gdy mężczyzna z tobą flirtuje, to większość z nich się zniechęca i przestaje. – Dobrze było spotkać cię ponownie, panno Blake. Szczególnie żywą. Ale wiem, że musisz się spieszyć, jeśli chcesz przed świtem uratować swojego chłopaka wampira. – Nastąpiło lekkie zawahanie przed słowem chłopak. Przestudiowałam jego twarz i to było neutralne wyrażenie. Nie było tu żadnego potępienia, nic tylko uśmiech i uczciwość. Po małym napadzie Dolpha, to było życzliwe i grzeczne. – Dziękuję za zrozumienie. – Byłbym szczęśliwy za możliwość rozmowy, nim wyjadę z miasta. – Powiedział. Znowu zastanowiłam się, czy on flirtował i powiedziałam mu jedyną rzecz, jaką mogłam wymyślić. – Masz na myśli, by porównać doświadczenia? – Dokładnie. – Odpowiedział. 150

Nie mogłam zrozumieć efektu, jaki wywierałam na mężczyzn. Nie byłam aż tak atrakcyjna – albo tego nie zauważyłam. Uścisnęliśmy sobie dłonie i nie przytrzymał mojej dłużej niż trzeba, ani nie ścisnął jej, czy coś w tym stylu, co robili zainteresowani mężczyźni. Być może tylko robiłam się paranoidalna, gdy facet okazał zainteresowanie. Zerbrowski prowadził mnie pomiędzy burkami, by odebrać Nathaniela. Policjantka, detektyw Jessica Arent, jedna z nowych członków wydziału, nadal zabawiała przy biurku Nathaniela. Wpatrywała się w jego liliowe oczy, jakby była w nich hipnotyczna moc. Nie było, ale Nathaniel umiał słuchać. To jest wystarczająco rzadkie u facetów, by mieć więcej zalet, niż tylko atrakcyjne ciało. – Chodź Nathanielu, musimy iść. Wstał bezzwłocznie, ale uśmiechnął się jeszcze do detektyw Arent, przez co jej oczy zaiskrzyły. W prawdziwym życiu Nathaniel pracował jako striptizer, więc instynktownie flirtował. Wyglądał zarówno na świadomego i nieświadomego efektu, jaki miał na kobiety. Gdy się na tym skoncentrował, wiedział co robił. Ale gdy po prostu wchodził do pokoju, był nieświadomy tego, że głowy zwracały się w jego stronę. Dotknęłam jego ręki. – Powiedz do widzenia tym miłym detektywom. Musimy się spieszyć. – Do widzenia mili detektywi. – I popchnęłam go lekko w stronę drzwi. Zerbrowski poszedł za nami. Przypuszczałam, że gdyby Nathaniela nie było z nami, zadał by mi więcej pytań. Ale on nigdy nie spotkał Nathaniela i nie był jego pewny. Szliśmy więc w ciszy do tej części więzienia, gdzie na jednym z krzeseł siedział Jean-Claude. Normalnie w tym obszarze było sporo osób wchodzących i wychodzących, a że pomieszczenie jest niewielkie, wydawało się zatłoczone. W pokoju stały dwa automaty z jedzeniem i oprócz procesowego urzędnika więziennego (nowa nazwa, gdy dozorca więzienny stał się niemodny) siedzącego w okienku, było tu pusto. Ale to była 3:30 rano. Jean-Claude wstał, gdy mnie zobaczył; białą koszulę miał brudną, jeden z rękawów podarty. Nie wyglądał na pobitego lub rannego. Ale on zazwyczaj był fanatykiem, jeśli chodzi o ubiór. Jedynie jakieś drastyczne wydarzenie mogłoby to zmienić. Być może walka? Nie biegłam, ale objęłam go ramionami, przycisnęłam ucho do jego torsu i trzymałam mocno, jak gdyby był moją ostatnią stałą rzeczą na świecie. Głaszcząc moje włosy, szeptał po francusku. Zrozumiałam z tego, że on cieszy się, że mnie widzi i że pięknie wyglądam. Ale poza tym, był to tylko piękny szmer. Stałam tak, aż wyczułam za plecami Zerbrowskiego. Odsunęłam się, ale kiedy dłoń Jean-Claude’a objęła moją, przyjęłam ją. Zerbowski patrzył na mnie, jakby mnie widział po raz pierwszy. – Co? – Nieprzyjaźnie warknęłam.

151

– Nigdy wcześniej nie widziałem ciebie takiej... miękkiej, w stosunku do kogoś. To mnie zaskoczyło. – Widziałeś mnie kiedyś, jak całowałam się z Richardem. Przytaknął. – To było pożądanie. To jest... – Potrząsnął głową i spojrzał na JeanClaude’a, potem na mnie. – On sprawia, że czujesz się bezpiecznie. Ze wstrząsem uświadomiłam sobie, że ma rację. – Jesteś bystrzejszy niż na to wyglądasz, Zerbrowski. – Katie czyta mi książki o samodoskonaleniu. Ja tylko patrzę na obrazki. – Dotknął mojej prawej ręki. – Porozmawiam z Dolphem. – Myślę, że to nic nie da. – Powiedziałam. Wzruszył ramionami. – Jeśli Orlando King zajmujący się potworami może się nawrócić, to może każdy. – Co masz na myśli? – Spytałam. – Czy kiedykolwiek widziałaś lub czytałaś jego wywiad przed wypadkiem?– Zerbrowski palcami zrobił znaki cytatu, gdy powiedział słowo wypadek. – Nie. Myślę, że to się stało zanim zainteresowałam się tematem. Zmarszczył brwi. – Ciągle zapominam, że byłaś wtedy jeszcze w pieluchach. Potrząsnęłam głową. – Więc mi powiedz. – King był jednym z tych błyszczących świateł, próbując jawnie zadeklarować likantropy nieludźmi, więc można by ich zabijać bez procesu tylko za to, że istnieli. Wówczas został skaleczony i ujrzał to w innym świetle. I złagodniał. – Bliska śmierć tak właśnie działa, Zerbrowski. Uśmiechnął się do mnie. – To nie spowodowało, że stałem się lepszym człowiekiem. Trzymałam ręce na jego brzuchu przytrzymując, by to co wewnątrz nie wypłynęło, gdy czekaliśmy na ambulans. To było dwa lata temu, tuż przed Bożym Narodzeniem. Zerbrowski żyje i to było wszystko, co miałam wtedy w liście do Świętego Mikołaja.

152

– Jeśli Katie nie da rady nic zrobić byś był lepszym człowiekiem, to nic nie da rady. – Powiedziałam. Uśmiechnął się jeszcze szerzej, po czym otrzeźwiał. – Będę rozmawiał z szefem o tobie, zobaczę czy dam radę, by przejrzał na oczy bez doświadczenia śmierci. Spojrzałam w jego poważną twarz. – Tylko dlatego, że zobaczyłeś jak przytulam Jean-Claude'a? – Tak. Szybko uścisnęłam Zerbrowskiego. – Dziękuję. Popchnął mnie do Jean-Claude'a. – Lepiej miej go przed świtem owiniętego peleryną. – Spojrzał na wampira za mną. – Troszcz się o nią. Jean-Claude delikatnie skłonił głowę. – Będę się o nią troszczył na tyle, na ile mi pozwoli. Zerbrowski roześmiał się. – Och, on cię zna. Poszliśmy ze śmiejącym się Zerbrowkim, gapiącym się urzędnikiem i kończącą się wokół nas nocą. Nadchodził świt, a miałam tak dużo pytań. Nathaniel prowadził. A JeanClaude i ja siedzieliśmy z tyłu.

Rozdział 13 Z przyzwyczajenia zapięłam pas, ale Jean-Claude siedział obok obejmując mnie ramieniem. Trzęsłam się i nie mogłam się uspokoić. Wyglądało na to, że to na niego czekałam, by móc się załamać. Nie płakałam. Po prostu pozwoliłam mu się obejmować, gdy cała się trzęsłam. – Wszystko w porządku, ma petite. Jesteśmy teraz bezpieczni. Potrząsnęłam głową przy jego poplamionej koszuli. – Nie o to chodzi.

153

Dotknął mojej twarzy i uniósł do góry, bym na niego spojrzała, pomimo ciemności panującej w samochodzie. – Więc o co chodzi? – Uprawiałam seks z Micahem. Obserwowałam jego twarz czekając, aż zobaczę w jego oczach gniew, zazdrość, cokolwiek. Ale to co zobaczyłam to było współczucie. I nie mogłam tego zrozumieć. – Jesteś jak nowo powstały wampir. Nawet ci z nas, którzy mają być mistrzami, nie mogą zwalczyć głodu pierwszej nocy, czy przez kilka pierwszych nocy. To jest obezwładniające. Przez to wiele wampirów za pierwszym razem pożywia się swoją rodziną. Oni są bliscy jego sercu i czuje do nich pociąg. Tylko z pomocą mistrza wampirów ten głód może zostać skierowany w inną stronę. – Nie gniewasz się? – Spytałam. Roześmiał się i przytulił mnie. – Myślałem, że to ty się będziesz na mnie gniewała za to, że przekazałem ci ardeur, ogień, palący głód. Odsunęłam się na tyle, by spojrzeć mu w twarz. – Dlaczego mnie nie ostrzegłeś, że nie mogę tego kontrolować? – Z tobą nigdy nic nie wiadomo, ma petite. Jeśli istnieje ktoś, kogo znałem w przeciągu wieków, kto mógłby stawić opór takiej próbie, to ty. Dlatego nie powiedziałem ci, że zawiedziesz, ponieważ już od dawna nie próbuję przewidywać tego, co moc może zrobić z tobą, albo dzięki tobie. Już od tak dawna sama dla siebie stanowisz prawo. – Byłam... bezradna. Ja... ja nie chciałam nad tym zapanować. – Oczywiście, że nie. Potrząsnęłam głową. – Czy ardeur zostaje na zawsze? – Nie wiem. – Ile to potrwa nim będę to kontrolować? – Kilka tygodni. Ale nawet gdy zyskasz kontrolę, to będziesz musiała być ostrożna przy tych, których pożądasz. Będą powodować, iż żądza zapłonie w twoich żyłach jak wściekły ogień. Nie ma się czego wstydzić. – To ty tak mówisz. Trzymał w dłoniach moją twarz. 154

– Ma petite, minęło ponad czterysta lat od czasu, gdy obudziłem się z szalejącym we mnie ardeur, ale pamiętam to. Pomimo tych wszystkich lat nadal pamiętam tą potrzebę ciała, bo była prawie gorsza od żądzy krwi. Trzymałam go za nadgarstki przyciskając jego dłonie do mojej twarzy. – Boję się. – To naturalne. Powinnaś. Ale pomogę ci. Pokieruję tobą. To może minąć za kilka dni, albo przyjść i odejść, po prostu nie wiem. Ale pomogę ci przez to przejść, cokolwiek się wydarzy. Nathaniel podjechał na parking Cyrku Potępieńców tuż obok tylnych drzwi. Nadal było ciemno, ale w powietrzu czuć było świt. Na końcu języka można było poczuć smak nadchodzącego poranka. Jason otworzył drzwi, jakby na nas czekał. Prawdopodobnie tak było. Jean-Claude szybko wyminął go w drzwiach, które prowadziły na schody. Ruszyliśmy za nim, ale Jean-Claude krzyknął przez ramię. – Muszę wziąć prysznic przed świtem. – I z tymi słowami nas opuścił, znikając w oka mgnieniu. Reszta z nas spokojnie zeszła po schodach w dół. Mieściliśmy się na nich we trójkę ramię przy ramieniu, ponieważ żadne z nas nie było wielkim człowiekiem. – Jak się czujesz? – Spytał Jason. Wzruszyłam ramionami. – Ładnie się zagoiłam. – Wyglądasz na roztrzęsioną. Znowu wzruszyłam ramionami. – Ok, łapię aluzję. Nie chcesz o tym mówić. – Nie, nie chcę. Jason spojrzał za mnie na Nathaniela. – Zostajesz na noc? – Zostaję? – Wiedziałam, że pytanie było skierowane do mnie. – Jasne, może jutro będziesz musiał mnie odwieźć do domu. A raczej dziś. – Tak, zostaję. – W takim razie możesz spać ze mną. Bóg wie, że łóżko jest wielkie i dawno nie było w nim gości. Zerknęłam na Jasona.

155

– Czy Jean-Claude ogranicza ci aktywność towarzyską? Roześmiał się. – Nie, nie o to chodzi. Kobiety, które przychodzą tutaj, są zafascynowane wampirami. Chcą spać w łóżku pod ziemią, pod Cyrkiem Potępieńców. One nie pragną mnie, ale pragną ulubionego wilkołaka Jean-Claude'a. – Nie przypuszczałam... – Zamilkłam, ponieważ zrozumiałam, że to była zniewaga. – No powiedz to. – Nie przypuszczałam, że będziesz się czepiał. – Powiedziałam. – Na początku, gdy się tu pojawiłem, nie. Ale ostatnio nie chcę być z kimś, kto będzie się przechwalać, że spał ze zmiennokształtnym. Czy też, że zasnął w miejscu spoczynku wampirów. Wszystko jedno jak fajnie będzie przez parę minut, to i tak czuję się, jak gdyby przyszły tylko po to, aby zobaczyć jedno z dziwadeł. Ujęłam i ścisnęłam jego dłoń. – Nie pozwalaj nikomu na to byś czuł się w ten sposób, Jasonie. Nie jesteś dziwadłem. Poklepał moją dłoń. – I kto to mówi. Odsunęłam się od niego. – A co to ma niby znaczyć? – Nic, przepraszam, że to powiedziałem. – Nie, masz mi to wyjaśnić. Westchnął i zszedł na dół, ale miałam na sobie Nike i mogłam dotrzymać mu kroku. Nathaniel szedł parę kroków za nami nie odzywając się ani słowem. – Wytłumacz mi to Jasonie. – Nienawidzisz potworów. Nienawidzisz odmienności. – To nieprawda. – Zaakceptowałaś swoją inność, ale nie lubisz jej. Otworzyłam usta, by się z nim kłócić, ale musiałam się powstrzymać. Musiałam się zastanowić. Czy on miał rację? Czy miał? Nienawidziłam tego, że byłam inna? Czy nienawidziłam potworów, ponieważ byli odmienni? – Być może masz rację. 156

Spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami. – Anita Blake przyznająca się, że może nie ma racji? Padnę! Usiłowałam zmarszczyć brwi, ale czułam nadchodzący uśmiech, który to zniweczył. – Z tego co słyszałam, to lepiej jak zacznę się przyzwyczajać do tego, że będę jednym z potworów. Jego wzrok spoważniał. – Naprawdę będziesz lampartołakiem? – Dowiemy się, nieprawdaż? – Pogodziłaś się z tym? To była moja kolej by się roześmiać, ale zabrzmiało to gorzko. – Nie. Nie, nie pogodziłam, ale stało się. Nie mogę nic zmienić. – Fatalizm. – Powiedział. – Praktyczność. – Odpowiedziałam. – To to samo. – Powiedział. – Nie, to nie to samo. Jason spojrzał na cicho stąpającego kilka kroków za mną Nathaniela. – Co myślisz o tym, że ona zostanie lampartołakiem? – Swoje myśli pozostawię raczej dla siebie. – Jesteś szczęśliwy, nieprawdaż? – W jego głosie słychać było krawędź wrogości. – Nie, nie jestem. – Teraz będzie już twoją Nimir-Ra. – Być może. – I nie jesteś przez to szczęśliwy? – Przestań Jasonie. Richard przekazał mi swoją małą teorię na temat Gregorego robiącego to celowo. – Rozmawiałaś z Richardem? – Zapytał. – Niestety. – W takim razie wiesz co się wydarzyło? 157

– Tak, o tym, że zabraliście Gregorego. Rozmawiałam nawet z Jacobem. Jason wyglądał na zaskoczonego. – Co mu powiedziałaś? – Gregory umiera, Jacob umiera. – Jacob chce zostać Ulfrikiem. – O tym też dyskutowaliśmy. – Powiedziałam. – Co on powiedział? – Nie wyzwie Richarda do tej pełni księżyca. – Lepiej uprzedź Sylvie, bo tym sposobem Jacob musi ją pokonać w przeciągu tych dwóch tygodni. – Dlaczego czeka do pełni księżyca? – Ponieważ powiedziałam mu, że go zabiję, jeśli tego nie zrobi. – Nie mogłaś już bardziej podciąć autorytetu Richarda. – Nie muszę, Jasonie, on sam na to pięknie zapracował. Zeszliśmy ze schodów obok otwartych ciężkich drzwi, w których zniknął Jean-Claude. – Richard jest moim Ulfrikiem. – Nie każę ci mówić o nim źle, Jasonie. On zniszczył swoją władzę w sforze. To nie jest coś, nad czym trzeba debatować. Taka jest prawda. Jason zatrzymał mnie przy drzwiach. – Być może jakbyś tu była, to mogłabyś mu to wyperswadować. Wreszcie byłam zła. – Po pierwsze, nie masz żadnego prawa, by rozliczać mnie z tego co robię, a czego nie robię. Po drugie, Richard jest dużym chłopcem i sam podejmuje decyzje. Po trzecie, nigdy, przenigdy więcej mnie rozliczaj. – Nie jesteś już moją Lupą, Anito. Gniew we mnie zapłonął, jak gorący przypływ, napinając moje ramiona, ręce, wlewając się w moje dłonie. Chyba nigdy nie czułam złości tak szybko i mocno. Musiałam przymknąć oczy, by się skoncentrować i nie przywalić mu. Co się ze mną dzieje? Czułam Nathaniela stojącego za mną.

158

– Czy dobrze się czujesz? – Spytał. Potrząsnęłam głową. – Nie jestem pewna. – Słuchaj. – Powiedział Jason. – Przepraszam, ale nie chcę by Jacob przejął odpowiedzialność za sforę. Nie ufam mu. Richard może i jest zbyt liberalnym, machającym flagą prawicowcem, ale on jest też dobry i naprawdę próbuje stawiać interesy sfory ponad swoimi. Nie chcę tego stracić. Patrzyłam na niego próbując połknąć gniew i coś powiedzieć. – Boisz się tego, co się z wami stanie, gdy Jacob wszystko przejmie. Skinął głową. –Tak. – Ja też. – Powiedziałam. Studiował moją twarz. – Jeśli Jacob zabije Richarda w uczciwej walce, co zrobisz? – Richard nie jest już moim chłopakiem i nie jestem Lupą. Jeśli to jest uczciwa walka, nie mogę się wtrącić. Powiedziałam Jacobowi, że jeśli walka będzie uczciwa i po pełni księżyca, nie będę się mścić. – Nie pomścisz śmierci Richarda? – Jeśli zabiję Jacoba, gdy Richard i Sylvie nie będą żyć, to kto się wami zajmie? Widziałam co staje się grupie zmiennokształtnych, która nie ma kierującej nimi alfy. Nie pozwolę by wilkom stało się to, co lampartom. – Jeśli Jacob zginąłby nim wyzwałby Sylvie, wtedy nie musiałabyś się o to martwić. – Powiedział Jason. Złość, która mnie już opuszczała, powróciła. – Nie możesz mieć wszystkiego Jasonie. Albo nie jestem twoją Lupą – twoim zwierzchnikiem – i przez to nie mogę pomóc ci rozwiązać tego problemu. Albo nadal jestem twoją Lupą, nadal twoim zwierzchnikiem, kimś do kogo przychodzisz prosić o tego rodzaju pomoc. Zdecyduj się kim chcesz bym była, zanim znów rzucisz mi to w twarz. – Nie możesz być Lupą, sfora za tym zagłosowała. Ale masz rację, to nie twój błąd. Musiałaś poukładać własne sprawy, nim mogłabyś zacząć układać innych. Przepraszam, że rzuciłem ci to w twarz.

159

– Przeprosiny przyjęte. – Powiedziałam. Wyminęłam go idąc w stronę drzwi, ale chwycił moją rękę. – Nie prosiłem cię byś zabiła Jacoba, bo byłaś moją Lupą, czy też zwierzchnikiem. Spytałem cię, ponieważ wiem, że już o tym pomyślałaś. Spytałem cię, ponieważ wiem, że jeśli myślisz, że to będzie dobre dla sfory, to zrobisz to. – Sprawy sfory już mnie nie dotyczą, każdy mi to powtarza. – Bo oni nie wiedzą, że to lubisz. A ja wiem. – Powiedział. Delikatnie się od niego odsunęłam. – A co to ma niby znaczyć? – To znaczy, że jeśli się raz zaprzyjaźnisz – dasz komuś ochronę – troszczysz się o niego czy on tego chce, czy nie. – Richard mi nigdy nie wybaczy, jeśli zabiję Jacoba. – Zerwał z tobą, prawda? Co stracisz zabijając Jacoba? Nic. Ale jeśli go nie zabijesz, wtedy stracisz Sylvie i Richarda. Popchnęłam go. – Zaczynam być zmęczona wykonywaniem za innych brudnej roboty. – Nie ma nikogo lepszego od ciebie do brudnej roboty, Anito. To mnie zatrzymało, odwróciłam się by stanąć naprzeciw jego. – Co to ma znaczyć? – To nic nie znaczy. Taka jest prawda. Wpatrywałam się w jego poważne oczy. Chciałam się z nim pokłócić, ale nie mogłam. Pomyślałam, że nie mogłam się czuć już gorzej dziś wieczorem. Nie miałam racji. Patrzyłam na wyraz twarzy Jasona. Słysząc, jak mówi tak o mnie, poczułam się gorzej. Ta noc nie mogła być już bardziej przygnębiająca.

Rozdział 14 Minuty dzieliły nas od świtu, gdy Jean-Claude w szlafroku stanął w drzwiach. – Łóżko jest twoje ma petite, ja położę się w trumnie. Myślę, że masz już wystarczająco zszargane nerwy bez mojej śmierci w twoich ramionach wraz ze wschodem słońca.

160

Chciałabym się z nim spierać, ponieważ bardzo pragnęłam by mnie trzymał, ale miał rację. Tej nocy miałam już wrażeń pod dostatkiem. – Nathaniel ze mną zostanie. – Powiedziałam. Coś mignęło na twarzy Jean-Claude'a. – I Jason też. – Dlaczego? – Nie mam czasu ci tego wyjaśnić, ma petite, ale proszę zaufaj mi, Jason też powinien tu zostać. Tak będzie najlepiej. Pomimo tego, że byliśmy pod ziemią, mogłam poczuć, że świt był tuż tuż. – W porządku, Jason może zostać. Jean-Claude był już w drzwiach. – Powiem mu po drodze do trumny. Przepraszam, że zostawiam cię w ten sposób, ma petite. – Idź już, prawie świta. – Powiedziałam. Przesłał mi całusa i poszedł zostawiając odrobinę uchylone drzwi. Nathaniel siedział na skraju łóżka, miał obojętny wyraz twarzy, wzrok, a nawet język ciała. Był świetny w pozorowaniu, że jest niegroźny, a nawet kojący. Spałam prawie przez cztery dni, ale byłam zmęczona, nieprawdopodobnie zmęczona. Nie byłam pewna czy to było zmęczenie fizyczne, czy raczej umysłowe, emocjonalne. Byłam załamana. – Chodźmy spać. Nathaniel bez słowa ściągnął koszulkę, zdjął buty i skarpety, i zaczął rozplatać włosy. Wiedziałam, że to chwilę potrwa, więc poszłam do łazienki. Upłynęło sporo czasu od kiedy widziałam łazienkę Jean-Claude'a. Fantastyczna, czarna wanna, która była tak duża, że wystarczała na małą orgię. Srebrny łabędź, z którego lała się woda, przypominał mi fontannę. Ale dziś wieczorem nie będzie żadnej wanny. Chciałam tylko zasnąć i zapomnieć. Zapomnieć o wszystkim. Oczywiście nie rozebrałam się do bielizny, którą wybrał dla mnie Nathaniel, choć powabna i wygodna, nie była na tyle długa, by służyć za koszulę nocną. Nie mogłam spać w dżinsach; były niewygodne. Cholera, dlaczego tej nocy takie drobiazgi były tak istotne, gdy to co ważne poszło w diabły? Ktoś zastukał do drzwi. – Za minutę wychodzę, Nathanielu. – Tu Jason. 161

– Czego chcesz? – Jean-Claude nie powiedział ci, że śpię dziś z wami? – Wspominał o tym. – Przysłał mnie do ciebie z piżamą. Domyślił się, że nie spakowałaś się na noc. Na te słowa podeszłam i otworzyłam drzwi. Jason miał na sobie niebieskie jedwabne bokserki na tyle obszerne, by pełnić rolę piżamy. Mogę dodać, że mile widziane, gdy miał spać dziś ze mną w jednym łóżku. Jason normalnie do łóżka nosi męskie bikini albo jeszcze mniej. Podał mi złożony czerwony atłas. Gdy go wzięłam, materiał przelał mi się przez palce. Komplet był dwuczęściowy, luźna koszulka na cienkich ramiączkach i szorty. To wyraźnie była bielizna. – On powiedział bym ci przekazał, że ze wszystkich rzeczy pasujących na ciebie, to najwięcej zakrywało, koniec cytatu. – Powiedział Jason. Westchnęłam. – Dzięki Jasonie, zaraz wychodzę. – Zamknęłam drzwi bez czekania na odpowiedź. Góra, która wyglądała na obszerną, w rzeczywistości przylegała ściśle do moich piersi. Z pewnością wiedzielibyście czy jest mi zimno, czy nie. Szorty były tak wysoko wycięte na bokach, że ukazywały biodra. Niby wszystko było zakryte, ale niewiele zostało dla wyobraźni. Bielizna od dobrego projektanta, tak sądzę. Otworzyłam drzwi i wyłączyłam w łazience światło. Jason już leżał przykryty po prawej stronie łóżka. Nathaniel siedział po drugiej. Podniósł się, gdy wyszłam, a rozpuszczone włosy spłynęły dookoła niego jak żywa zasłona. – Moja kolej. – Powiedział cicho, zapalając światło w łazience i zamykając za sobą drzwi. – Cudownie wyglądasz. – Powiedział Jason. – Bez komplementów, Jasonie. W tej bieliźnie jestem już wystarczająco skrępowana. – W takim razie bardzo proszę zdejmij ją. Zmarszczyłam brwi. Uśmiechając się poklepał miejsce obok siebie. – Chodź do łóżka. – Wnerwiaj mnie, a odeślę cię do swojego pokoju. – Jean-Claude kazał mi dziś tutaj zostać. – Mogłabym się uprzeć. – Na złożonym ubraniu miałam pistolet. 162

– Jeśli miałabyś mnie zastrzelić tylko za to, że się z tobą drażnię, już dawno bym nie żył. – Proszę Jasonie, miałam ciężką noc. Proszę, choć raz się zachowuj. Zasalutował jak harcerz. – Nie ugryzę, obiecuję. To przypomniało mi o Micahu i zaczerwieniłam się, co było w tych okolicznościach krępujące. Jason otworzył szerzej oczy. – To jest najlepsza reakcja, jaką kiedykolwiek od ciebie dostałem. Muszę zapamiętać temat. – Przypomniałeś mi o czymś, co mnie speszyło. To wszystko. Szeroki uśmiech zmalał. – Wiedziałem, że to nie z mojego powodu. – Nie będę niańczyć twojego ego, Jasonie. Musisz sam się o nie zatroszczyć. – Zawsze to robię. – Uśmiech zniknął i Jason stał się poważny. Żółte włosy i niebieskie oczy. Nie pasował do czarnego jedwabiu, jakby potrzebował innego koloru, by wyglądać korzystnie. Oczywiście łóżko nie miało być najlepszym tłem dla niego, ono było dla JeanClaude'a. Wystarczyła myśl. Czułam go w trumnie. Czułam, że nie było go na tym świecie, że odszedł tam, gdzie idą wampiry, gdy wstaje dzień. Poczucie, że jest tak daleko, niezdolny by mnie przytulić, by mi pomóc sprawiło, że zrobiło mi się zimno, jakbym samotnie dryfowała. Oparłam się o duży wiśniowy filar, owijając go jedną ręką. Ale moje ręce były za krótkie, by go objąć. To było wielkie królewskie łoże. – Anito, co się stało? Potrząsnęłam głową. – Nie chcę o tym mówić. – Przepraszam. Poprawię się. Obiecuję. – Nie będziesz mi dokuczać? – Spytałam. Próbował utrzymać powagę, ale uśmiech był blisko.

163

– Nie mogę obiecać, że nie będę cię drażnić, gdy nie wiem, czy temu podołam. Ale obiecuję, że spróbuję nie dokuczać ci dzisiaj. Jak to brzmi? Musiałam się uśmiechnąć. – Przypuszczam, że uczciwie. Usiadłam na brzegu łóżka. – Wyglądasz dziś na zagubioną. – Powiedział. To było tak bliskie temu, o czym myślałam, że obróciłam się i spojrzałam na niego. – Czy to aż tak oczywiste? – Tylko dla kogoś, kto cię zna. – Czy znasz mnie aż tak dobrze, Jasonie? – Czasami. Ale czasami totalnie mnie dezorientujesz. Podniosłam pościel i wsunęłam się pod nią, odsuwając ciężką, satynową narzutę. Zostawiłam dużą odległość pomiędzy sobą, a Jasonem. Włożyłam zabezpieczony pistolet pod poduszkę, jako dodatkowy środek ostrożności. Gdy spałam z ludźmi nie używającymi pistoletów, żadnych pocisków w komnacie. – Naprawdę, Anito, będę się zachowywał, możesz położyć się bliżej. – Wiem. – Nie tylko dlatego, że nie podobałoby się to Jean-Claudowi i Richardowi. – Jasonie, Richard już się ze mną nie spotyka. Nie jest już mój. – Samo mówienie o tym sprawiło, że zrobiło mi się zimno i zacisnął mi się żołądek. – On może i tak mówi, ale gdyby odkrył, że czegoś dziś próbowałem, czegoś na serio, to musiałbym za to zapłacić. – Co masz na myśli? – Może się już z tobą nie umawiać, ale założę się o moją ulubioną część ciała, że nie tolerowałby tego, gdybyś umawiała się z innym wilkołakiem. To, że on nie może ciebie mieć nie znaczy, że cię nie chce. Patrzyłam na niego, przyciskając pod prześcieradłem kolana do piersi. – Kiedy stałeś się tak inteligentny? – Mam swoje momenty. Musiałam się na to uśmiechnąć. 164

– Tak, masz. Uśmiechaliśmy się oboje, gdy Nathaniel wyszedł z łazienki. – Zgaś światło Nathanielu. Nathaniel zrobił to, o co poprosiłam i zrobiło się zupełnie ciemno. Światła ustawione były czasowo i za kilka godzin łagodnie się zapalą. Ale do tego momentu było tak ciemno, jakbyś wpadł w atrament. Zazwyczaj ciemność mi nie przeszkadza, ale w tej chwili działała na mnie klaustrofobicznie, jakby przyciskała mnie olbrzymia czarna ręka. Poczułam Nathaniela obok łóżka. – Proszę, zapal światło w łazience i zostaw uchylone drzwi. Odwrócił się i to wykonał. To był plus Nathaniela. Nigdy nie kwestionował rozkazów. Wcześniej wkurzało mnie to. Teraz czasami na to liczyłam. Uchylił drzwi na tyle, by mała smuga światła padła wzdłuż łóżka. Nathaniel uniósł prześcieradło i bez słowa wsunął się do łóżka. Układając się zmusił mnie bym przesunęła się bliżej Jasona. Złapałam pistolet i przełożyłam go ze sobą. Ale Nathaniel nie osaczał mnie. Nadal było mnóstwo przestrzeni między nami, nawet gdy wszyscy ułożyliśmy się do snu. Nie tyle ile preferowałam, ale niewątpliwie przestrzeń. Tak naprawdę, to byłam w stanie obrócić się na bok, nie uderzając w nikogo. Oczywiście nie tak spałam w domu. W domu Nathaniel i cała reszta lamprtołaków przytulali się w dużej grupie. Przez ostatnie sześć miesięcy spałam między nimi. Ze smutkiem muszę stwierdzić, że gdy spałam sama czułam się samotnie. Nathaniel automatycznie przewrócił się na bok, plecami do mnie czekając, abym się do niego przysunęła. Przełożył swoje włosy na jedną stronę jak koc, który trzeba było przesunąć, by nie przeszkadzał i odsłonił jego plecy, a także część gładkiej, nagiej szyi. Leżałam przez moment, aż pomyślałam – pieprzyć to. Przysunęłam się do niego, przytulając się do gładkiego ciepła jego ciała, moja ręką wsunęła się dookoła jego talii. Był ode mnie tylko o kilkanaście centymetrów wyższy. To wystarczyło bym mogła przycisnąć twarz do jego pleców w zagłębienie między łopatkami. Najczęściej zasypialiśmy w tej pozycji. – Teraz czuję się samotny. – Powiedział Jason. Westchnęłam, przyciskając mocniej Nathaniela. – Czy obiecasz, że nie będziesz niczego próbował? – Obiecuję, że będę dobry. – Nie o to pytałam. Zaśmiał się cicho. 165

– Jesteś coraz lepsza w tej grze. W porządku, obiecuję niczego nie próbować. – W takim razie możesz się przysunąć, jeśli chcesz. – Wiesz, że chcę. – Powiedział. Poczułam jak przesuwa się na łóżku. – Obiecałeś również być dobry. – Nie masz pojęcia, jak dobry mogę być. – Był już blisko, gdy powiedział ostatnie zdanie. – Przeginasz Jasonie. – Przepraszam. – Ale wcale nie brzmiał jakby przepraszał. Owinął się wokół moich pleców, jego ciało idealnie pasowało do mojego, kolana zginały mu się prawie perfekcyjnie idealnie za moimi. To, że byliśmy niemal tego samego wzrostu, pozwalało doskonale się dopasować. To też umiejscowiło pewne części jego anatomii przy moich pośladkach i ciężko było nie zauważyć, że był szczęśliwy, iż się tam znajdował. Nie tak dawno temu kazałabym mu się odsunąć, ale spędziłam kilka miesięcy ucząc się etykiety zmiennokształtnych. Mężczyźni robili co mogli, by nie mieć wzwodu i nie użyć go, gdy go dostali; kobiety zaś próbowały ignorować fakt, że go mieli. Takie były reguły. Dzięki temu każdy mógł udawać, że jesteśmy kopcem szczeniaków śpiących w ładnym, przyjaznym stosie. Gdyby uznać, że to coś znaczy, cały system by się rozpadł. Uświadomiłam sobie, że mi to nie przeszkadza. Przez te miesiące dowiedziałam się, że to był jeden z tych mimowolnych odruchów, a nie coś osobistego. Przypuszczam, że Jason był zawiedziony brakiem reakcji z mojej strony. Gdy nie reagowałam, odsunął odrobinę biodra, ale całą resztę mocno przytulił. Byłam wciśnięta między nimi i przypomniało mi się przebudzenia pomiędzy Calebem i Micahem. Mało komfortowe wspomnienie. Ale zapach skóry Nathaniela był znajomy. Waniliowy zapach jego włosów, które opadły na moją twarz i leżały pod jego ciałem, był pocieszający. Owinęłam ten zapach dookoła siebie, przysnęłam się tak ciasno do krzywizn jego ciała, jak tylko dałam radę i przytulałam się. Przyznałam się w mojej głowie, ale nigdy na głos, że dzisiejszego wieczoru przytulałam się. Trzymałam się go tak, jakby był ostatnią stałą rzeczą w świecie. W taki sposób, w jaki chciałam trzymać Jean-Claude'a, a nie mogłam. Ręka Jasona gładziła moje biodro. Ale sama zmusiłam go do zabrania jej z mojej tali, gdy przysunęłam się tak mocno do Nathaniela; tak naprawdę nie było innego miejsca, gdzie mógłby ją położyć. Jego dłoń była nadal na mojej nagiej nodze i czułam, że był spięty, jakby czekał, aż zacznę protestować. Gdy tego nie zrobiłam, odprężył się i nawet cofnął swoje ciało. Wyciszył się. Zdolny chłopak. Uczciwie mówiąc, to fajnie było czuć Jasona za plecami. Zazwyczaj spałam za Nathanielem – w dominującej pozycji, gdy moje ciało chroniło jego i z nie osłoniętymi moimi plecami. Ale nie czułam się szczególnie dominująca. Chciałam, żeby ktoś pilnował moich pleców. A jeśli to nie mógł być Jean-Claude czy Richard, to Jason nie był złym kandydatem. Poprzez całe te drażnienie, był moim przyjacielem. 166

Nathaniel zasnął jako pierwszy. Zwykle zasypiał przede mną. Jakoś wiedziałam, że Jason nadal nie spał, przyciśnięty do moich pleców z ręką na moim udzie. Mogłam czuć jego napięcie, gdy zaczęłam odpływać i dziwnie, ale to pocieszało. Dosłownie Jason osłaniał mi tyły. To oznaczało, że mogłam spać i ktokolwiek by przeszedł przez drzwi, to naszą trójka prawdopodobnie dałaby mu radę. Prawdopodobnie.

Rozdział 15 Śniłam. Coś niejasnego o ciałach, uciekaniu i narastającym, dzwoniącym dźwięku, który sprawił, że tłum zaczął biec szybciej. Dzwoniący hałas? Ocknęłam się, by poczuć jak Nathaniel poruszył się obok mnie. Przeturlał się po omacku schodząc z łóżka. Spod sterty moich ubrań wyciągnął telefon komórkowy i wrócił z nim. Podał mi dzwoniący aparat. – To do ciebie. Jason mruknął, – Boże, która godzina? Otworzyłam telefon i przyłożyłam go do ucha, zanim ktokolwiek odpowiedział na pytanie. – Tak, to ja. – Tylko w połowie byłam przebudzona. – Anita? – Tak, kto mówi? – Rafael. Gdy to usłyszałam, usiadłam. Rafael był królem szczurołaków. Ich odpowiednikiem Ulfrika. Był sojusznikiem Richarda. – Jestem, o co chodzi? – Po pierwsze moje kondolencje. Słyszałem, że przy następnej pełni księżyca możesz zostać prawdziwą Nimir-Ra. – O rany, wieści szybko się rozchodzą. – Powiedziałam starając się, by w moim głosie nie było słychać goryczy, jednak nie udało mi się to. – Po drugie wiem, że stado ma jednego z twoich lampartołaków i że dziś w nocy musisz spróbować go odzyskać. Masz prawo przyprowadzić ze sobą sojuszników i byłbym zaszczycony, gdybyś pozwoliła szczurołakom towarzyszyć ci. – Doceniam twój gest Rafael, nie masz pojęcia jak bardzo, ale ja już nie jestem lupą. Twoje porozumienie jest zawarte ze sforą, a ja już nie należę do stada.

167

– To prawda, ale ryzykowałaś własnym życiem, by uratować mnie od tortur i prawdopodobnej śmierci. Powiedziałem ci wtedy, że szczurołaki nie zapomną tego, co dla nas uczyniłaś. – A co w związku z twoim traktatem z Richardem? – Jest między nami i Richardem, a nie stadem. – Pokazywanie się ze mną i tak stanowi konflikt interesów, nie sądzisz? – Myślę, że nie. Według mnie, skoro Richard nie jest już Ulfrikiem, szczurołaki przestają być sojusznikami wilkołaków. – Pokażesz się dziś ze mną by było jasne, że umowa była zawarta z Richardem, a nie ze sforą? Jason usiadł na łóżku. – Tak. – Powiedział Rafael. – Zmyślny jesteś. – Dziękuję. – Więc ty również nie lubisz Jacoba? Jason zbliżył się do mnie, jakby potrafił usłyszeć to, co mówił Rafael. Pewnie mógł. – Nie. – odpowiedział Rafael. – Ja też. – Więc dziś wieczorem, zanim pojedziemy do lupanaru, spotkam się z tobą przed twoim domem? – Tylko ty? – Zrobiłam z tego pytanie. – Och, nie. Będziemy tam całą grupą, więc Jacob i jego zwolennicy nie będą mieli przewagi. – Podoba mi się twój sposób myślenia. – Chciałbym by Richard również go akceptował. – Ty też próbowałeś zmusić go by przeprowadził egzekucję na Jacobie? – Zapytałam. – Wiedziałem, że ty pojmiesz zarówno problem, jak i potrzebne rozwiązanie, Anita. – Och, rozumiem. Żeby tak jeszcze Richard to potrafił. – Tak. – Powiedział Rafael. – Tak, Jacob nie jest taki jak Richard, ale ma pewne cechy, które mógłby mieć Richard. 168

– Zgadzam się z tobą. – Spotkamy się w twoim domu, gdy już będzie całkiem ciemno. – Będę tam. I Rafael... – Tak? – Dzięki. – Niepotrzebnie dziękujesz. Szczury mają u ciebie dług, a my spłacamy swoje długi. – A jednocześnie pozwoli ci to usunąć zagrożenie, jakim jest Jacob i jego zwolennicy, nie robiąc nic, co mogło by wywołać wojnę. – Powiedziałam. – Jak powiedziałem Anito, potrafisz zrozumieć rzeczy, których Richard nie ogarnia. Do zobaczenia dziś w nocy. – Do zobaczenia. – Powiedziałam. Rozłączył się. Ja również się rozłączyłam zamykając klapkę telefonu. Jason praktycznie pochylał się nad moim ramieniem. – Czy ja dobrze usłyszałem, że Rafael i szczurołaki pójdą z tobą dziś w nocy do lupanaru? – Zamierzasz wypaplać to Richardowi? – Zapytałam, patrząc na jego twarz oddaloną kilka centymetrów od mojej. Jego plecy dotykały moich ramion. – Nie. Otworzyłam szerzej oczy. – A jeżeli Richard zapyta „Czy Rafael będzie tam dziś w nocy jako sojusznik Anity?" Wówczas nie odpowiem. I nie udzielę informacji. – To omal nie narusza twojej przysięgi posłuszeństwa, nieprawdaż? – Jestem lojalny wobec Richarda. A posiadanie szczurów, jako twoich sprzymierzeńców, pomoże mu, a nie zaszkodzi. Skinęłam głową. – Czasem by mu pomóc, trzeba zataić przed nim pewne rzeczy. – Niestety. – Zgodził się Jason. Podałam telefon Nathanielowi, który odłożył go z powrotem na podłogę obok ubrań. Spojrzałam na zegarek. Była dziesiąta. Spaliśmy nieco ponad sześć godzin. Czas rozpocząć dzień. Hura! Jean-Claude’a mogłam się spodziewać dopiero za godzinę, na razie jeszcze spał. Wtuliłam się plecami w pościel. Nathaniel przetoczył się na bok, ręką objął mnie w pasie, a nogę splótł z moimi. Była to jego druga ulubiona pozycja do spania. Często zdarzało się, że

169

musiałam go przesunąć, nim mogłam zasnąć. Ale teraz jeszcze nie spałam, a tylko myślałam, więc wszystko było w porządku. Nathaniel potarł policzkiem o moje ramię. Niewielkie poruszenie dolnej części jego ciała docisnęło go do mnie. Pod jedwabnymi szortami był twardy i nabrzmiały. Był ranek, on był mężczyzną, więc to było normalne. Zazwyczaj, potrafię to ignorować. To jedna z tych rzeczy, które udajesz, że się nie wydarzyły. Ale dzisiaj... Dzisiaj to uczucie, jak jego ciało naciska na moje powodowało, że dolne części mojego ciała zacisnęły się mocno. Potrzeba przebiegła przez moje ciało, rozlewając się jak ogień przeze mnie, na mnie, we mnie. Nathaniel zastygł nieruchomo obok mnie. Jason usiadł, trąc swoje nagie ramiona. – Co to było? Starałam się nie poruszać, nie oddychać, by być tak nieruchomo, jak Nathaniel. Starałam się myśleć o czymkolwiek innym, byle nie o cieple jego ciała naciskającym na całej długości na moje. Starałam się nie czuć, że pod satynowymi spodenkami do biegania jest twardy i gotowy. Chwyciłam prześcieradło i jednym gwałtownym ruchem zerwałam je z nas. Spojrzałam na jego ciało. Na przyciśnięte do siebie nasze ciała. Szorty przylegały do niego jak druga skóra. Ardeur przebiegł przeze mnie ponownie, jak nowy impuls, jakiego nie czułam nigdy wcześniej. A w głębi, razem z nim, uniosła się moja bestia. Tak, jakby były ze sobą powiązane. Byłam głodna i moja bestia obudziła się przetaczając przeze mnie jak leniwy kot, przeciągając się, spoglądając na mysz. Jednak to, co kot chciał zrobić myszy, było nie tylko wbrew prawom natury, ale również fizycznie niemożliwe. Kłopot polegał na tym, że mysz pachniała wanilią i futrem, była ciepła i bezpośrednio przy mnie. Chciałam przewrócić go na plecy, zedrzeć szorty i zobaczyć to, co czułam. Pragnęłam lizać w dół jego klatkę piersiową, potem brzuch i... Wizja była tak silna, że musiałam zamknąć oczy, by nie widzieć go leżącego tu. Ale widok nie był moim jedynym problemem. Zapach jego skóry nagle stał się przytłaczający, słodki. A ja miałam pragnienie, by położyć się na nim. Właściwie nie dla seksu, ale by nanieść jego zapach na moje ciało, otoczyć się nim i nosić jak sukienkę. – Anita – To był Jason. – Co się dzieje? Otworzyłam oczy, by zobaczyć, jak wsparty na łokciu pochyla się nade mną i ardeur rozprzestrzeniło się również na niego. Ono nikogo nie dyskryminuje. Dotknęłam jego twarzy, przejechałam palcami po krawędzi policzka, śledząc kciukiem krągłość dolnej wargi. Cofnął swoje usta na tyle, by móc mówić. – Jean-Claude powiedział, że odziedziczyłaś jego potrzeby, jego demona. Nie wierzyłem mu... Moja ręka ześlizgnęła się w dół po jego twarzy, szyi, klatce piersiowej. – ... aż to teraz. – szepnął. 170

Moja dłoń zatrzymała się nad jego sercem, które ponownie uderzyło w moją rękę. I nagle mogłam poczuć swój puls w dłoni, bijący pod jej skórą, jakby moje serce spłynęło do niej w dół ramienia w stronę jego ciała. – Zapytaj mnie, dlaczego Jean-Claude nalegał, żebym tu dzisiaj został. Tylko na niego spojrzałam. Nie mogłam myśleć, nie mogłam mówić. Czułam jego serce. Prawie mogłam je pogłaskać. Jego serce przyśpieszyło, biło szybciej. Moje również przyśpieszyło, by je złapać, dopóki nasze serca nie zaczęły bić razem, równym rytmem. Było prawie niemożliwe powiedzieć, które uderzenia są czyje. W ustach mogłam posmakować bicie jego serca, tak jakby ono biło we mnie. Czułam pieszczotę podniebienia, jakbym już je ugryzła. Zamknęłam oczy i starałam się zdystansować od wpływu jego ciała, jego ciepła, jego potrzeby. – Jean-Claude obawiał się, że będziesz próbowała pożywić się na Nathanielu. Mam postarać się, by do tego nie doszło. – Powiedział lekko chropawym głosem. Podniosłam się. Ręka Nathaniela owinęła się wokół mojej tali, przyciskając jego twarz do mojego boku. Usiadłam obok Jasona, z Nathanielem jak kuszącym ciężarem owiniętym dookoła mojego ciała. Moja ręka została na piersi Jasona, blisko serca. Powinien był się odsunąć, ale nie zrobił tego. Czułam jego pragnienie, jego potrzebę. To było czyste pożądanie. Nie dla siły, czy czegokolwiek innego. Po prostu dla mnie. To nie była miłość, ale w pewnym sensie coś czystego. On po prostu pragnął mnie. Popatrzyłam w jego niebieskie oczy. Nie było w nich żadnego oszustwa, żadnego fałszu. Jason nie chce zabezpieczyć swoich mocy lub zyskać magicznej energii, po prostu chciał się ze mną kochać, trzymać mnie w swoich ramionach. Zawszę będę traktować Jasona jak pomniejszego przyjaciela, młodego i zabawnego, nie zbyt poważnego. Ardeur Jean-Claudea pozwoliło mi spojrzeć w jego serce. Było ono najczystsze spośród wszystkich, które widziałam od bardzo dawna. Spojrzałam w dół na Nathaniela, gdzie leżał przywiązany do mnie. Jego serce również znałam. Pragnął mnie fizycznie, ale co więcej, chciał bym ja również go chciała. Zależało mu na tym, by należeć do mnie na każdy możliwy sposób. Tęsknił za bezpieczeństwem, za domem, kimś, kto się nim zaopiekuje i będzie o niego dbał. Widział we mnie te wszystkie rzeczy, które stracił w ciągu tych lat. Ale tak naprawdę nie dostrzegał mnie. Widział tylko ideał, którego potrzebował. Przesunęłam ręką w dół jego ramienia, a on przytulił się do mnie. Spojrzałam na Jasona i pozwoliłam by moja ręka opadła. Nie miało to jednak znaczenia. Jego serce nadal biło w moim ciele. Wcale nie musiałam go dotykać. Fakt, że Jason pragnął mnie tylko dla mnie samej, bez ukrytych motywów sprawiał, że chciałam go wynagrodzić. Powodował, że zaczynałam go odrobinę kochać. To przysłaniało głód, uspokajało moją bestię, pomagało mi myśleć.

171

– Wynoście się obaj, wyjdźcie. – Anita? To ty? – Idź Jason, weź go ze sobą i idźcie. – Ja nie chcę iść. – Powiedział Nathaniel. Chwyciłam garść jego grubych włosów i podniosłam go na kolana. Spodziewałam się zobaczyć w jego oczach strach, albo poczucie zdrady, ale jedyne, co widziałam, to podniecenie. Wykorzystałam jego włosy jako uchwyt i pociągnęłam go do mnie, aż nasze twarze prawie się dotknęły. Czułam dudnienie jego serca, dreszcz emocji przebiegający jego ciało, kiedy odwróciłam go w moją stronę. Nathaniel nigdy by mi nie odmówił. Jeśli ktoś nie może powiedzieć „nie", wówczas to jest gwałt, albo coś podobnego. Ardeur przelewało się przeze mnie, wzięłam jeden długi i drżący oddech. Chciałam go pocałować, wypełnić jego usta moim językiem. Wiedziałam, że jeśli to zrobię, będzie już za późno. Powiedziałam zduszonym głosem. – Pójdziesz, kiedy ci powiem, że masz iść, a teraz wynoś się. Uwolniłam go z mojego uchwytu tak nagle, że upadł z powrotem na łóżko. Jason był po drugiej stronie łóżka, odciągnął Nathaniela ode mnie, przesuwając go w stronę drzwi. Patrzenie jak odchodzą powodowało, że miałam chęć płakać albo krzyczeć. Byli idealni by się nimi pożywić. Atmosfera w pokoju była gęsta od pożądania, a ja odsyłałam ich precz. Wciąż jeszcze mogłam czuć bicie ich serc, jak cukierek w ustach, jak podwójne echo mojego serca. Zakryłam rękami oczy i pełna bólu niemo krzyczałam. Tak jakby głód w końcu zrozumiał, że naprawdę pozwolę im odejść. To szalało we mnie, wydzierając z moich ust jeden urwany krzyk po drugim tak szybko, jak tylko mogłam nabrać oddechu. Leżałam wśród jedwabnych prześcieradeł skręcając się z bólu, krzycząc. Nagle zobaczyłam wspomnienie. Nie należało do mnie. Było o tym pragnieniu, gdy mu odmawiano, gdy był zamknięty w ciemności, gdzie żadna ręka nie mogła go dotknąć, gdzie żadna skóra nie mogła otrzeć się o jego. Czułam nikłą krawędź oddzielającą Jean-Claude’a od szaleństwa po tej szczególnej karze. Już się wyleczył, ale w pamięci wciąż były niezabliźnione rany. Ręce przytrzymywały mnie na łóżku. Otworzyłam oczy. To Jason i Nathaniel trzymali mnie. Każdy z nich miał jedną rękę na moim nadgarstku i drugą na nodze. Mogli przytrzymać małego słonia, ale moje ciało wiło się na łóżku, unosząc ich w górę. Czyniło to z utrzymania mnie walkę. – Anita, robisz sobie krzywdę. – Powiedział Jason. Spojrzałam w dół na swoje ciało i zauważyłam krwawe zadrapania na ramionach oraz nogach. Musiałam to zrobić, ale nie pamiętałam tego. Widok tych krwawych rys uspokoił mnie, sprawił, że nieruchomo leżałam pod ich rękami. – Pójdę po coś by cię związać, dopóki nie wstanie Jean-Claude. – Zaproponował Jason. 172

Skinęłam głową. Bałam się mówić. Obawiałam się tego, co mogłabym powiedzieć. Nim wyszedł kazał Nathanielowi trzymać mnie, ale jedynym sposobem, by zrobiła to jedna osoba, było trzymanie moich nadgarstków, jednocześnie przyciskając mnie swoją dolną częścią ciała. Nie była to doskonała kontrola, ale powstrzymywała mnie od samookaleczenia. Włosy Nathaniela rozsypały się dookoła nas, przysłaniając świat kasztanową kurtyną. Jego zapach był jak gorące napięcie między jego klatką piersiową, a moją. Mogłam również wyczuć woń świeżej krwi. Moja bestia chciała wylizać rany, pożywić się na mojej własnej skórze, albo jeszcze lepiej otworzyć rany Nathaniela i żywić się na nim. Tylko ta jedna myśl wystarczyła, bym napięła swoje ciało. Sprawiła, że wiłam się pod nim, dopóki nie uwolniłam nóg. Nathaniel osunął się na mnie. Rozdzielała nas jedynie nasza odzież. Wydał cichy dźwięk. W połowie był to protest, ale w drugiej połowie coś innego. Podniosłam nadgarstki z łóżka, popychając go pomimo tego, że mnie trzymał. Czułam napięcie jego ramion, zmuszających mnie do powrotu na łóżko. Utrzymanie mnie w ten sposób nie powinno być dla niego wysiłkiem. Czyli zyskałam również inne rzeczy, oprócz głodu pochodzącego od znaków i bestii. Jednak Nathaniel nadal był ode mnie silniejszy, mogłam to wyczuć. Ale są także inne rzeczy, oprócz siły, które również liczą się podczas walki. Podniosłam ramiona z łóżka jeszcze raz, tylko na parę centymetrów i znowu zmusił mnie do położenia się. Ale kiedy miałam wystarczająco dużo miejsca, przekręciłam prawy nadgarstek i moja ręka była wolna. Uniosłam się na tyle by pocałować jego klatkę piersiową, a on znieruchomiał nade mną. W tej chwili wiedziałam, że nie będzie starał się odzyskać nade mną kontroli. Ugryzłam go delikatnie i jego oddech wyrwał się z ust w miękkim, urywanym dźwięku. Polizałam go po piersi, z nim ciągle trzymającym moje ramię, przyciskającym swoją dolną część ciała do mojej. Przebiegłam językiem po sutku i poczułam jak jego oddech przyśpiesza. Zamknęłam usta wokół brodawki przygryzając skórę i mięso pod spodem. Wzdrygnął się nade mną. Jego ciałem szarpnęło tak mocno, że musiałam uważać, by nie uszkodzić skóry. Wstrzymałam się, jak tylko jęknął nade mną. Kiedy cofnęłam się zobaczyłam, że zostawiłam na nim prawie idealne odbicie swoich zębów. Położyłam się z powrotem na łóżku patrząc na ślad ugryzienia na jego piersi, z sutkiem w środku. Przeszedł mnie dreszcz, fala rozkoszy na jego widok i uczucie... posiadania. Naznaczyłam go. Uwolniłam lewy nadgarstek z jego ręki, a on nie walczył ze mną. Pozostał podparty nade mną na swoich ramionach, z biodrami przyciśniętymi do mnie. Jego włosy kaskadą opadały wokół nas. Patrzył na mnie. Jego twarz wyrażała czystą potrzebę. Nie musiałam wiedzieć niczego innego, by powiedzieć jak mocno pragnął, bym zakończyła to, co zaczęłam. Podniosłam się na tyle, by go pocałować. Jego usta naprzeciwko moich drżały. Pocałunek był długi i głęboki. Z jego gardła wydobył się niski głos. Nagle upadł na mnie całym swym ciężarem przyciskając mnie do łóżka. Nasze usta, ręce, ciała były splecione razem w gorące, pachnące wanilią kłębowisko otoczone jego włosami, jak ciepłą satyną. Nathaniel pocałował mnie tak, jakby chciał mnie pochłonąć przez usta. Otworzyłam je dla niego. Pozwoliłam mu, by mnie zbadał, zasmakował, dotknął. 173

To nie była jego ręka pod moją koszulką, ugniatająca piersi, doprowadzająca mnie do utraty zmysłów. To była moja ręka, zsuwająca się w dół jego szortów, obejmując gładką krzywiznę jego pośladków. Dzięki temu odzyskałam kontrolę, by zwalczyć pragnienie, głód. Gdzie do cholery był Jason. Przestałam całować Nathaniela, dotykać go. Jednak jego ręce i usta nadal badały moje ciało. Jego potrzeba była tak silna, taka mocna. Nie mogłam opuścić łóżka. Nie mogłam odejść. Nie byłam wystarczająco silna. – Nathaniel, przestań. Jego usta pieściły poprzez satynę koszulki moją pierś. Wyglądało na to, że mnie nie słyszy. – Nathaniel, przestań. Złapałam garść jego włosów i odciągnęłam go od siebie. Tam, gdzie były jego usta, przód mojej koszulki był mokry. Jego oczy nie zdawały się skupiać na mnie. Tak jakby w ogóle mnie nie widział. – Nathaniel słyszysz mnie? W końcu skinął głową. – Tak. Ktokolwiek inny byłby przeciwny powstrzymywaniu go, ale on po prostu spojrzał na mnie. Jego wzrok zaczynał być skoncentrowany. Na jego twarzy nie było oburzenia, czy gniewu. Po prostu robił to, co kazałam mu zrobić i czekał na to, co jeszcze powiem. Nie rozumiem Nathaniela. Nawet znając pragnienia jego serca nie potrafiłam go zrozumieć. Byliśmy zbyt odmienni, ale dziś ta różnica mogła nam pomóc. Nie mogłam, nie chciałam uprawiać seksu z Nathanielem. Ale nie potrafiłam całkowicie się powstrzymać. Musiałam się pożywić. Musiałam zatopić zęby w jego ciele, kąpać się w jego żądzy, po prostu musiałam. – Zejdź ze mnie. Stoczył się na plecy patrząc na mnie, leżąc w kałuży swoich włosów, jakby świecącej, kasztanowej ramce otaczającej jego ciało. Chciałam zobaczyć go całego spowitego włosami i jedyne co musiałam zrobić, to ściągnąć spodenki z krzywizny jego bioder. Wizja była tak silna, że musiałam zamknąć oczy i wziąć głęboki oddech. Ogarnęła mnie prawie bolesna potrzeba dotknięcia go. Tak jakby ardeur potrafiło zmusić mnie to tego. Być może mogło. Ale to ja kontrolowałam to, jak go dotknę. Mogłam chociaż tyle. Otworzyłam oczy, on również na mnie patrzył tymi swoimi niemożliwie liliowymi oczami. – Przekręć się na brzuch. – Powiedziałam ochrypłym głosem. Przewrócił się bez najmniejszego pytania, a ja przypomniałam sobie, jak absolutnie bezradny był z kimś dominującym. Zrobi wszystko co mu się powie, cokolwiek mu się rozkaże. To pomogło mi utwierdzić się w przekonaniu, że muszę panować nad sobą. Zachować kontrolę, ponieważ on jej nie miał. 174

Wzięłam garść jego grubych włosów i pchnęłam je na bok, jak ułożone zwierzę. Obnażyłam jego plecy, gładką, czystą skórę. Odwrócił głowę na bok przyglądając mi się poprzez zasłonę swoich włosów. Nie było w nim strachu, tylko ogromna cierpliwość, zapał i potrzeba. Podniosłam się na czworaki ponad nim, klęcząc okrakiem nad jego ciałem, zniżyłam swoje usta do jego skóry. Polizałam ramiona, ale to mi nie wystarczyło. Ugryzłam go delikatnie, a on odrobinę poruszył się pode mną. Ugryzłam mocniej. Z jego ust wydobył się cichutki dźwięk. Ugryzłam wystarczająco mocno, by poczuć jak jego ciało wypełnia mi usta. Poczuć jego nacisk, smak jego mięsa. Chciałam oderwać kawałek, dosłownie pożywić się nim. Pragnienie było prawie przytłaczające. Upadłam na niego, policzek położyłam na jego plecach, dopóki nie odzyskałam nad sobą kontroli. Ale zapach ciała, jego gładkość na moim policzku, ruch klatki piersiowej pode mną, gdy oddychał, to było zbyt wiele. Nie chciałam go dosłownie zjeść, ale musiałam się pożywić. Ugryzłam go w plecy, tym razem trzymając ciało w ustach, aż poczułam słodki, metaliczny smak krwi. Bestia, chciała to zakończyć, krew była niewystarczająca. Ale podniosłam się znad rany i przesunęłam dalej. Oznaczałam plecy Nathaniela niemal perfekcyjnymi odciskami moich zębów. Coraz więcej z nich zaczynało krwawić. Wydawało się, że im dłużej to robię, tym trudniej to kontrolować. Zapach świeżej krwi powodował coraz większe napięcie mojego ciała. Napełniał mnie ciepłem i tęsknotami, które miały więcej wspólnego z jedzeniem, niż z seksem. Usiadłam na nim okrakiem, patrząc w dół na jego plecy i moje dzieło. Krew płynęła małymi kropelkami z niektórych ran, ale większość z nich wyglądała jak małe usta odciśnięte na jego ciele. Jednak i to nie wystarczało. Przesunęłam ręce w dół jego pleców na szorty, delikatnie przejeżdżając paznokciami wzdłuż jego ciała. Nathaniel wił się pod moim dotykiem, zaczął podnosić z łóżka, lecz pchnęłam go z powrotem na dół. – Nie, nie. – Powiedziałam. Więc pozostał pod moimi rękami. Zsunęłam jego spodenki w dół tak, że leżał pode mną nagi. Rozsunęłam jego nogi, by móc uklęknąć między nimi. Zniżyłam usta do tej gładkiej i nietkniętej skóry, by ją również naznaczyć. Tam było więcej ciała, które można było wziąć do ust. Napełniłam je nim, ssałam krew tworząc czerwone, gorące okręgi, aż usłyszałam go wydającego cichutkie, bezradne dźwięki. I wiedziałam, że to nie były odgłosy bólu. Podniosłam się z kolan nad nim, spojrzałam w dół na rany. Leżałam na jego ciele i chciałam więcej. Zsunęłam satynową koszulkę i pozbyłam się spodenek. Ułożyłam się na nim nago i przesuwałam po jego plecach, pośladkach, rozcierając krew z ran na swoim ciele. Nathaniel w kółko powtarzał pod nosem „proszę, proszę, proszę". Jego potrzeba była jak wielki ciężar, gęsty obłok unoszący się nad nami. Tak dławiąco bliski, przytłaczający. Chciał

175

tego tak mocno. Właśnie tego. Nie seksu, ale tego. Czekał tak długo, abym go zdominowała, przyjęła go. Micah chciał mnie, ale tak właściwie byłam dla niego całkiem obca. Był człowiekiem pragnącym atrakcyjnej i silnej partnerki. Ale z Nathanielem było inaczej. Jego pragnienia były budowane przez lata, przez tysiące intymnych sytuacji, tysiące wyrzeczeń. To wzrastało, dopóki nie stało się wielkim ciężarem w jego ciele i umyśle. Ta rzecz obarczała go, wypełniała, nigdy się od niej nie uwolni. Zrozumiałam dlaczego Jean-Claude powiedział, że pożywiamy się na tych, dla których jesteśmy atrakcyjni. Nathanielem mogłam nakarmić się o wiele, wiele bardziej. Nasza wspólna historia czyniła z tego nie tylko pożywianie się, ale wręcz ucztę. Wytyczyłam drogę powrotną w dół jego ciała, przygryzając skórę, jednak tym razem nie powodując krwawienia. Przyłożyłam policzek do jego pośladków walcząc ze sobą, by nie sięgnąć ręką do przodu. Zmagałam się z rosnącą potrzebą. Nie dotknę go, nie w taki sposób. Kiedy mogłam sobie zaufać, rozsunęłam jego nogi tak daleko, jak się dało. Zeszłam w dół znacząc nietknięte fragmenty, przysuwając się coraz bliżej, aż mogłam zobaczyć go wciśniętego między ciało i łóżko. Chciałam go tam polizać, wciągnąć jego jądra do moich ust. Ale nie ufałam sobie. Zostawiłam jego plecy i pośladki zakrwawione. Nie mogłam sobie zaufać. Nie mogłam zagwarantować, że nic mu nie zrobię. Cofnęłam wargi, nie dotykając go. Presja pożądania zarówno jego jak i moja wzrosła, przebiegła przez nas jak letnia błyskawica, prawie że, prawie że. Przejechałam językiem po skórze tylnej części jego jąder, a Nathaniel krzyknął. Ssałam skórę, wciągając ją w usta rozciągając w długą linię za pomocą języka i zębów, napięcie eksplodowało w nas, jak sztorm uwolniony w jednym, długim ogłuszającym wybuchu. Wezwał moje imię, a ja przejechałam paznokciami po jego udach, walcząc z dwoma różnymi głodami, by nie odgryźć tego delikatnego kawałka jego skóry od ciała. Kiedy było już po wszystkim, odsunęłam się od niego na tyle by zobaczyć, że nie naznaczyłam go, nie było nawet śladu moich zębów. Leżałam na łóżku między jego nogami, z jedną ręką na jego udzie i drugą złożoną pode mną, wsłuchując się w bicie mojego serca. Nathaniel leżał cicho, jedynie jego oddech nadal był szaleńczo przyśpieszony. Dźwięk sprawił, że podniosłam się, by spojrzeć ponad nogami Nathaniela podpierając się na gładkim, okaleczonym ciele jego tyłka. Jason stał na środku pokoju trzymając w rękach coś wyglądające na kajdany. Jego oczy były szeroko otwarte, a oddech trochę zbyt szybki. Powinnam być zakłopotana, ale ardeur był syty, a moja bestia leżała we mnie jak szczęśliwy kot. Byłam zbyt zadowolona z siebie by się wstydzić. – Jak długo się nam przyglądasz? Nawet mój głos zabrzmiał leniwie, usatysfakcjonowanie. Jason musiał najpierw dwa razy oczyścić gardło, nim mógł powiedzieć, – Wystarczająco długo.

176

Wspięłam się ponownie na ciało Nathaniela, dopóki nie dotykałam go na całej długości. Położyłam policzek obok jego twarzy i wyszeptałam, – Wszystko w porządku? – Tak. – To był szept. – Nie skrzywdziłam cię? – To było... cudowne. Boże, to było... lepsze niż sobie wyobrażałem. Podniosłam się gładząc jego włosy, ponownie przenosząc wzrok na Jasona, nadal stojącego na środku podłogi. – Dlaczego nie próbowałeś mnie powstrzymać? – Jean-Claude obawiał się, że rozedrzesz Nathanielowi gardło, albo zrobisz coś równie paskudnego. – Głos Jasona wracał do normy, jedynie na skraju była w nim niepewność. – Ale obserwowałem cię. Za każdym razem, gdy myślałem, że będę musiał interweniować, ty wycofywałaś się. Zawsze gdy myślałem, że zaczynasz tracić kontrolę, odzyskiwałaś ją. Opanowałaś głód, oswoiłaś go. Poczułam, że Jean-Claude obudził się, czułam jego pierwszy tego dnia oddech. On również mnie wyczuł leżącą nago na ciele Nathaniela. Poczuł zapach świeżej krwi. To, że się pożywiłam i to dość dobrze. Czułam, że idzie do mnie. Śpieszy ku mnie przyciągany zapachem krwi, ciepłem ciała, seksem i mną.

Rozdział 16 – Jean-Claude nadchodzi. – powiedział Jason. – Wiem. – odpowiedziałam. Jason podszedł do krawędzi łóżka i spojrzał w dół. Na nas. Na mnie. Jego oczy powoli przesunęły się po mnie. Większość mojego ciała była ukryta za Nathanielem, ale on patrzył na to, co było odsłonięte. Gdybym nie potrafiła wcześniej spojrzeć w jego serce, byłabym wściekła, lub kazała mu przestać. Ale teraz nie wiedziałam, co powiedzieć. On mnie pragnął. Tylko mnie. Nie na zawsze, ale tylko na noc, dzień, tydzień. Tylko na jakiś czas. Spośród wszystkich mężczyzn w moim życiu, to uczucia Jasona wobec mnie, mogłyby być najmniej skomplikowane. Nieskomplikowanie miało swoje zalety, nawet gdyby ardeur odeszło. W momencie, w którym pomyślałam „odeszło”, zdałam sobie sprawę, że to nie była prawda. Głód był tuż pod powierzchnią. To tak jak przy gotowaniu czegoś w garnku, musisz utrzymywać gorąco na odpowiednio niskim poziomie, bo inaczej wykipi. A miałam już wystarczająco żaru , jak na jeden dzień. Jason i ja spojrzeliśmy na siebie. Nie wiedziałam co byśmy powiedzieli, ale w tym momencie otworzyły się drzwi. To był Asher. Jego pokój był bliżej, niż pokój z trumnami, ale 177

ja go nie oczekiwałam. Jego włosy układały się w idealne fale, otaczając ramiona przykryte szlafrokiem. Wampiry nie poruszają się w trakcie „snu”, więc nie miał żadnych porannych problemów z fryzurą. Szlafrok był w kolorze bogatego, głębokiego brązu, rozpięty tuż nad pasującymi spodniami od piżamy. Jego tors był nagi, a gdy wkroczył do pokoju, szlafrok migotał wokół niego jak peleryna. Podszedł do mnie i stanął obok łóżka, ale jego spojrzenie powędrowało na ciało Nathaniela. Na krew. –Poczułem… – Przeniósł spojrzenie na moją twarz, a ja zza ciała Nathaniela badawczo mu się przyglądałam. – Poczułem wezwanie. –Nie wzywałam cię. – Powiedziałam. –Moc to zrobiła. – Upadł na kolana obok łóżka. – Ty to zrobiłaś? Przytaknęłam. Sięgnął w moim kierunku, jakby chciał dotknąć mojej twarzy, ale wtedy gwałtownie odsunął się w tył. To było tak, jakby dotknął czegoś przede mną. W powietrzu. Czegoś, co go przestraszyło. Podniósł rękę do swojej twarzy i powąchał ją. Potem oblizał, jakby było tam coś do smakowania. – Mogę skosztować twojego pomme de sang? – To było francuskie określenie ‘apple of blood’ i była to pieszczotliwa nazwa kogoś, kto jest regularnym dawcą krwi dla konkretnego wampira. Część mnie chciała się kłócić z tym określeniem, ale właśnie pożywiłam się Nathanielem, nawet posmakowałam jego krwi. Wymagać innego sformułowania to byłoby jak dzielenie włosa na czworo. To trochę za mało dla uspokojenia mojego sumienia. Nazywajmy więc rzeczy po imieniu. – Zdefiniuj skosztować. – Powiedziałam. –Polizać rany. Ta sugestia powinna mnie zakłopotać, ale tak się nie stało. Obniżyłam twarz wystarczająco, by zobaczyć oczy Nathaniela. – Zgadzasz się na to, Nathaniel? Przytaknął z twarzą wciąż przyciśniętą do łóżka. – Częstuj się. Asher obniżył usta do pleców Nathaniela, do rany tuż ponad jego pasem. Jego lodowato niebieskie oczy były skierowane w moim kierunku w ten sposób, w jaki obserwujesz kogoś na macie judo – bojąc się, że jeśli odwrócisz wzrok, zranią cię. Przypominało mi to obserwowanie przez lwy pijące z wodopoju, z oczami skierowanymi w górę, wypatrujące zagrożenia. Nathaniel wydał cichy dźwięk, podczas gdy Asher lizał jego ranę. Przestała ona krwawić, ale gdy wampir przeciągnął po niej językiem, znów zobaczyłam na powierzchni 178

krew. Wampiry mają jakiś antykoagulant w swojej ślinie, ale nigdy wcześniej nie widziałam tego tak dobrze zademonstrowanego. Zdumiało mnie to. Przysunęłam się bliżej ciała Nathaniela owijając jedną nogę wokół niego. Nie zapytałam o pozwolenie, ponieważ on był mój i znałam go dość dobrze, aby wiedzieć, że nie tylko nie będzie miał nic przeciwko, ale będzie wręcz zadowolony. Obniżyłam swoje usta do innej rany, która już prawie przestała krwawić i polizałam. Był tam słodki, miedziany smak krwi i lekki, bogaty smak jego skóry. Oraz smak… mięsa. Zupełnie jakbym mogła powiedzieć jak on by smakował, gdybym go ugryzła. Bestia zamigotała ponad moją skórą, jak coś drżącego i żywego. Bestia Nathaniela odpowiedziała migocząc, przeciągając się, jakbym mogła zobaczyć ją tuż pod jego skórą, tuż pod jego żebrami. Jak gdybym mogła wyczuć, gdzie znajdowała się ona w samym sercu jego ciała. W tym momencie wiedziałam, że potrafię wezwać jego bestię. Potrafię nakłonić go do zmiany, kiedy księżyc będzie daleki od pełni. Byłam jego Nimir-Ra i to znaczyło dużo więcej, niż tylko być jego dominantem. Oczy Ashera zapłonęły jasnoniebieskim ogniem tak, że liżąc ranę wyglądał jak ślepiec. Spojrzał na moją twarz bezpośrednio zza ciała Nathaniela. Nasze oczy były na tym samym poziomie, podczas gdy smakowaliśmy rany. Moja rana krwawiła trochę bardziej, ale nie aż tak jak ta, którą lizał Asher. Nie byłam prawdziwym krwiopijcą – karmiłam się innymi rzeczami – i patrząc na ciało Nathaniela, czując jego przyśpieszający oddech w reakcji na dotyk naszej dwójki wiedziałam, że te inne rzeczy też były tutaj do wzięcia. Ręka Ashera przesuwała się po ciele Nathaniela, dopóki nie dotknął mojego uda tam, gdzie otaczało ono nogę lampartołaka. W momencie, w którym mnie dotknął, coś przepłynęło pomiędzy nami. To było tak, jakby ardeur rozpoznało go, jakby dotknęło go już wcześniej. Zmusiło mnie to odsunięcia się od rany i w niewielkim stopniu oprzytomniałam. Coś na mojej twarzy sprawiło, że Asher cofnął rękę. Wtedy wszedł Jean-Claude. Był ubrany w smolisty szlafrok z czarnym futrem na kołnierzu, klapie i rękawach. Jego hebanowe włosy zlały się z futrem, więc nie mogłam powiedzieć, gdzie jedna czerń się kończy, a zaczyna druga. Ostatnim razem, gdy widziałam ten szlafrok, powiedziałam mu, że lepiej aby było pod nim coś więcej, niż tylko naga skóra. Tym razem miałam nadzieję, że nic więcej nie ma. Jego widok sprawił, że ardeur znów zawrzało we mnie. Zmusiło mnie do złapania oddechu. Rzeczy poniżej mojego brzucha zacisnęły się wystarczająco mocno, aby wydobyć dźwięk z mojego gardła. – Ona ma w sobie twojego inkubusa. – Powiedział Asher i jego głos sprawił, że przeniosłam spojrzenie z Jean-Claude’a na niego. – Oui. – Jean-Claude podszedł do przeciwnej strony łóżka, gdzie klęczał Asher. – Smakuje tobą i Belle Morte.

179

– Oui. – powiedział Jean-Claude. Przeszedł wokół łóżka na drugą stronę i odwróciłam się od Nathaniela, aby móc zobaczyć jak się porusza. Wyeksponowało to przód mojego ciała i pozostałam jeszcze na tyle sobą, aby przewrócić się na brzuch. Jason powiedział – Awww… Zignorowałam go. Jean-Claude podniósł szlafrok tak, że mógł wślizgnąć się na łóżko. Ten ruch ujawnił długą, jasną linię jego skóry od ramion do brzucha. Fragment tego białego ciała pomiędzy czernią futra sprawił, że chciałam rozwiązać pasek i zobaczyć całe jego ciało. Ale pozostałam tam gdzie byłam, w połowie pochylona naprzeciw Nathaniela, ponieważ bałam się poruszyć. Bałam się podejść do Jean-Claude’a, ponieważ nie ufałam samej sobie. Pozostało jeszcze wystarczająco dużo mnie, aby nie chcieć kochać się z JeanClaude’m w obecności innych mężczyzn. Ale ta część była cienka jak brzytwa. Coś, co migotało w ciemności, ale nie wierzyło już za bardzo w siebie. – Głód rozpoznaje Ashera. To dlatego, że jest on twój, czy dlatego, że jest on jej? – Zapytałam. – Jej? – Zapytał. – Bellle Morte. – Nie wiem. – Odpowiedział. I był teraz wystarczająco blisko, aby krawędź szlafroka dotknęła mojego ciała. Mogłam zobaczyć cienką linię nagiej skóry poniżej pasa, gdzie szlafrok się rozchylił. Cienka, wąska linia bieli, ale wystarczająca, abym wiedziała, że oprócz Jean-Claude’a, pod szlafrokiem nie było już nic więcej. Chciałam rozchylić jego szlafrok, aby zobaczyć go całego. Powiedziałam to bez zastanowienia, jakbym nie miała zamiaru powiedzieć tego na głos. – Rozwiąż szlafrok.– Zaskoczyło mnie to, zupełnie nie poznawałam własnego głosu. Zamknęłam oczy, próbując myśleć. – W porządku, ma petite. Raz wzięta krew wypełnia twój brzuch, ale żądza… – Futro drocząco musnęło moje ramię. – Żądza jest zawsze. Nigdy nie znika całkowicie. Nigdy nie zostaje zaspokojona. – Musnął krawędzią swojego futrzanego kołnierza moją talię, biodra, uda, łydki. Kiedy doszedł do moich stóp, zaczął z powrotem. Tym razem z tyłu mojego ciała tak, że te droczące muśnięcia dotykały moich pośladków, pleców, ramion. Leżałam pod jego dotykiem bez słowa, bez oddechu. Kiedy przeciągnął futrem wokół mojej twarzy chwyciłam krawędź szlafroka i przytrzymałam go z dala ode mnie. – Każ wszystkim wyjść. – Mój głos był ledwie czymś więcej, niż szept. – Nie mogę nic zrobić, dopóki się nie pożywię, ma petite, wiesz o tym. – Wiem. Przymus krwi. – Miałam problem z myśleniem. – Więc zrób to, ale… 180

– Pośpiesz się. – Powiedział miękko. Przytaknęłam. Wyjął swój rękaw z mojego uchwytu i spojrzał w dół łóżka na Jasona, który wciąż tam stał, obserwując przedstawienie. – Chodź, pomme de sang, chodź i ciesz się nagrodą za swoją ofiarę. Ten zwrot był dziwnie formalny i nigdy wcześniej nie słyszałam go ujętego w ten sposób. Spodziewałam się, że Jason obejdzie łóżko po stronie Jean-Claude’a, ale on tego nie zrobił. Przeturlał się przez krawędź łóżka ruchem tak płynnym, że wydawało się to, jak obserwowanie płynącej wody. Jakby jego skóra zawierała ledwie elementarną energię, która nie miała nic wspólnego z ciałem, które widziałam. Na koniec znalazł się na kolanach po przeciwnej stronie Jean-Claude’a. Mogłam posmakować ten ruch jego ciała w moich ustach, nie tylko jego serce, ale również jakby każdy jego puls, każde uderzenie próbowało prześlizgnąć się po moim języku i w dół do mojego gardła. Mogłam poczuć jego gotowość. Nie dla mnie, ale do tego, co Jean-Claude miał do zaoferowania. Podszedł chętnie do wampira w tym zapierającym dech pośpiechu, który zazwyczaj oszczędza się na seks. Naśladowali siebie nawzajem, obaj na kolanach, patrząc na siebie nawzajem poprzez moje ciało. – Zostawię ciebie samego z twoim pomme de sang i resztą. – Asher stał obok łóżka zawiązując pasek wokół swojej tali, zabezpieczając szlafrok wokół siebie. Stał prosto w tej idealnej pozie, jaką wydawali się mieć dawni szlachetnie urodzeni, ale wciąż był otulony szlafrokiem. Przewróciłam się na brzuch patrząc na niego, próbując przejrzeć jego twarz, jego ciało. Mogłam dostrzec dyskomfort i nawet ból. Musiało być to widoczne na mojej twarzy, ponieważ Asher spuścił swoje spojrzenie. Te wspaniałe złote włosy ześlizgnęły się wokół oszpeconej bliznami strony jego twarzy tak, że gdy spojrzał w górę, nie można było dostrzec nic innego, tylko tą idealną połowę, to jedno lodowatobłękitne oko. Miałam nagle wspomnienie o tym, jak leżałam w innym łóżku, w wielkim, mrocznym pokoju, otoczona przez tuzin świeczek. Jak z każdym małym wdechem powietrza, z każdym ruchem bladego ramienia cienie poruszały się i falowały. Leżałam w tej drżącej złotej ciemności w objęciach bladej, ciemnowłosej kobiety. Spojrzałam na nią w górę i jej twarz wyglądała jak wyrzeźbiona z alabastru, z czerwonymi ustami i idealnymi włosami. Ciemność nocy zmieniona w futrzany jedwab, opadająca jak welon wokół jej nagiej perfekcji. Jej oczy były jasnobrązowe jak ciemny miód. Wiedziałam, że to Belle Morte, jak tylko zobaczyłam jej twarz. Drzwi się otworzyły i wszedł Asher ubrany w szlafrok bardziej wyszukany, cięższy niż ten, który nosił teraz. Ale wciąż nim otulony, trzymający go wokół swojego ciała. Przestraszony. Widziałam blizny na jego twarzy – świeże, surowe – i to było… bolesne. Coś ścisnęło mnie w piersiach na widok jego oszpecenia. Upadłam na kolana sięgając do niego, przesuwając to ciało, w którym nigdy nie byłam. To wieki temu Jean-Claude sięgał do 181

Ashera. Ale ona leżała tam naga i idealna, ukazująca w świetle świec każdą krągłość, każde sekretne miejsce i odrzuciła go. Nie mogłam przypomnieć słów, których użyła, tylko wyraz jej twarzy. Jej całkowitą arogancję, zniesmaczenie. I wyraz twarzy Ashera, gdy odwrócił się do Jean-Claude’a, do mnie. Widok bólu. I wtedy on pozwolił tym złotym włosom spaść do przodu zakrywając jego twarz. Wtedy widzieliśmy jak zrobił to po raz pierwszy, jak ukrył się przed nami. Poczułam jej ręce na naszym ciele, gdy odwróciła się z powrotem do nas, jakby Ashera już tam nie było. Ale pamiętaliśmy ten wyraz jego twarzy, tą linię jego ciała, kiedy opuszczał ten pokój. Mrugnęłam i byłam znów w sypialni Jean-Claude’a obserwując Ashera w jego brązowym, jedwabnym szlafroku, jak wędruje w kierunku drzwi. I ta linia jego ramion, to jak starał się trzymać prosto sprawiło, że coś ścisnęło mnie w piersiach, zacisnęło mi gardło, a oczy wypełniły się gorącymi łzami od tego, co zostało przemilczane. – Nie idź. – Słyszałam siebie mówiącą to i spojrzałam na Jean-Claude’a. Jego twarz była ostrożna, nieczytelna, ale przez moment widziałam jego oczy, a ból, który ja czułam, był tylko echem tego, co wypełniało jego oczy. Asher zatrzymał się w drzwiach i odwrócił. Jego włosy opadły na twarz, szlafrok zakrywał całą resztę. Nie powiedział nic, tylko spojrzał na mnie. Na nas. Powtórzyłam. – Nie odchodź, Asher, nie odchodź. – Dlaczego nie? – Zapytał. Jego głos był tak ostrożny i neutralny, jak tylko potrafił. Nie mogłam powiedzieć mu o dzielonym wspomnieniu. Brzmiałoby to żałośnie, choć wcale takie nie było – no nie dokładnie. Nie potrafiłam wymyślić dobrego kłamstwa. Ale w zasadzie to nie był również czas na kłamstwa. W każdym razie. Jedynie prawda mogła to uleczyć. – Nie potrafię patrzeć na to, jak odchodzisz w ten sposób. Przesunął swoje spojrzenie ze mnie na Jean-Claude’a i teraz był w nim gniew. – Nie miałeś prawa dzielić się z nią tym wspomnieniem. – Nie wybieram tego co ma petite wie, a czego nie wie. – Bardzo dobrze. – Asher powiedział. – Teraz wiesz jak ona wyrzuciła mnie z łóżka. Jak wyrzuciła mnie z jego łóżka. – To był twój wybór. – Powiedział Jean-Claude. – Jak byłbyś w stanie mnie dotknąć? Ja nie byłem w stanie sam siebie dotknąć. – Pozostał przy drzwiach z głową odwróconą w jedną stronę tak, że wszystko, co można było dostrzec, to fala złotych włosów. Jego głos zawierał w sobie gorycz w ten sposób, w jaki czasem niósł radość – gorycz, która była ciężka do przełknięcia, jak dławienie się pobitym szkłem. Głos i śmiech Ashera nie był tak dobry, jak Jean-Claude’a, ale wydawał się lepszy w przekazywaniu żalu i rozpaczy. – Dlaczego? – Zapytałam, znając już odpowiedź. 182

– Co dlaczego. – Dlaczego cię wyrzuciła. Jean-Claude poruszył się obok mnie i zdałam sobie sprawę z dwóch rzeczy. Po pierwsze osłaniał się ode mnie, od nas obojga tak, że nie mogłam go wyczuć. I po drugie sam ruch jego ciała pozwolił mi poczuć, że nie był szczęśliwy. Asher chwycił swoje włosy. Zmusił się do zabrania ich z twarzy, wystawiając do światła blizny. – To przez to. Nasza pani była kolekcjonerką piękna, a ja nie jestem już piękny. Patrzenie na mnie było dla niej zbyt bolesne. – Asher, jesteś piękny. To, że ona nie potrafiła tego dostrzec, to nie twoja wina. Pozwolił włosom opaść. Prześlizgnęły się wzdłuż jego blizn ukrywając je. Będąc tu, w Cyrku, prawie przestał to robić. Zapomniałam jak, kiedy po raz pierwszy przybył do St. Louis, automatycznie ukrywał się, kiedy tylko ktoś spojrzał bezpośrednio na niego. Używał każdego cienia i każdego błysku światła, aby ukryć blizny i podkreślić piękno, które pozostało nietknięte. W mojej obecności przestał to robić. Patrzenie na niego, na to jak się ukrywa, raniło moje serce. Próbowałam utrzymać prześcieradło wokół siebie, gdy przesunęłam się w kierunku krawędzi łóżka, ale było ono zagięte i uwięzione pod wagą Jasona i Jean-Claude’a. Pieprzyć to. Każdy z nich widział już wszystko. Pragnęłam usunąć ten ból z twarzy Ashera bardziej, niż być skromną. Jason przesunął się z mojej drogi bez żadnego droczącego komentarza. Niesłychane. Zsunęłam się z łóżka i podeszłam do Ashera. I inne wspomnienia otoczyły mnie, jak karty rzucone w powietrze. Jak wiele razy obserwował on Jean-Claude’a, Belle Morte i Juliannę. I jak wiele razy szedł do nich nagi i gotowy. Nawet Jean-Claude zawiódł go. Był tam ten cień w jego oczach, stworzony przez poczucie winy. Poczucie winy, że nie zdołał ocalić Julianny, ocalić Ashera. Ale Asher założył, że było to odrzucenie i Jean-Claude dotykał go tylko z powodu litości. To nie była litość – miałam wspomnienie tego – to był ból. Obaj stali się dla siebie ciągłym przypomnieniem tego, jak jeden zawiódł drugiego. Ciągłym przypomnieniem kobiety, którą kochali i stracili. Dopóki nie pozostał im tylko ból. Asher zamienił go w nienawiść, Jean-Claude po prostu go odrzucił. Przeszłam przez te wspomnienia, jak przez pajęczynę. Ocierały się o mnie, przywierały, ale nie zatrzymały. Jego ręce były za plecami, jego ciało opierało się o drzwi, przyszpilone do nich i wiedziałam dlaczego. Dzięki „podarunkowi” Jean-Claude’a wiedziałam, że Asher pragnął dotknąć mnie i nie ufał sobie wystarczająco, by wyciągnąć ręce przed siebie. Ale to nie ja byłam tym, co pragnął dotknąć. W pewien sposób był jak Nathaniel; widział we mnie to, co chciał zobaczyć, a nie to, co było tam w rzeczywistości. Dotknęłam jego włosów tam, gdzie zakrywały twarz. Cofnął się. Odgarnęłam włosy z jego twarzy stając na palce, by go dosięgnąć, dla równowagi lekko kładąc jedną rękę na jego torsie. Odsunął się ode mnie robiąc krok w kierunku pokoju. Chwyciłam jego szlafrok, ale 183

pozostał odwrócony tak, że szlafrok zsunął się z idealnej połowy jego ciała. – Spójrz na mnie Asher, proszę. Pozostał odwrócony i ostatecznie to ja musiałam przejść te kilka kroków do niego. Byłam wystarczająco niska stojąc tak dokładnie na wprost niego, aby móc spojrzeć w górę na jego twarz tuż pod opadającymi włosami. Odwrócił się znów i wyciągnęłam się w górę kładąc ręce na obu stronach jego twarzy, obracając go, by na mnie spojrzał. To sprawiło, że moje ciało opierało się o niego, bym mogła utrzymać równowagę. I poczułam niechęć w jego ciele, potrzebę odsunięcia się. Ale pozostał nieruchomy pod moim dotykiem. Trzymał nadal ręce za plecami, jakbym je tam związała. Skóra pod jedną ręką była gładka, pod drugą szorstka. Mógł ze mną walczyć, ale nie zrobił tego. Pozwolił mi obrócić swoją twarz do mnie. Owinęłam ręce w jego grubych, złotych włosach, trzymając je z dala od twarzy. Patrzyłam w jego obróconą twarz. Te oczy, niemożliwie bladoniebieskie, były takie nierzeczywiste, jak oczy psa husky. Jego usta nadal były pełne i stworzone do całowania, jego nos wciąż miał idealny profil. Nawet blizny zaczynały być po prostu kolejną częścią Ashera – po prostu kolejną częścią jego, którą kochałam. Zawsze zakładałam że emocje, jakie czułam do Ashera, były ze wspomnień JeanClaude’a o nim z czasów, kiedy przez ponad dwadzieścia lat byli kochankami i towarzyszami. Ale patrząc na niego teraz zdałam sobie sprawę, że to była tylko część tego. Miałam wspomnienia jego gładkiego i idealnego ciała. Ale to nie było to, co przychodziło mi do głowy, gdy pomyślałam o Asherze. Wyobrażałam go sobie takiego, jakim jest teraz i wciąż go kochałam. To nie było to samo, co czułam do Jean-Claude’a albo Richarda, ale było prawdziwe. I było moje. Może nie istniałoby, gdybym na początek nie miała wspomnień i emocji Jean-Claude’a, ale na czymkolwiek zostało to zbudowane, miałam uczucia do Ashera, które były moje i nikogo innego. Doświadczając małego szoku zdałam sobie sprawę, że nie tylko w serca innych osób mogłam wejrzeć. Odwróciłam się i spojrzałam na Jean-Claude’a próbując zapytać oczami o to, o czym myślałam. –Aby poznać serce innej osoby, najpierw musisz poznać swoje własne, ma petite. – Jego głos był miękki, bez wyrzutu. Odwróciłam się do Ashera i było coś w jego oczach – w połowie zadziwienie, a w połowie ból – jakby oczekiwał, że zranię go w jakiś sposób. Prawdopodobnie miał rację. Ale nawet jeśli, to nie miałam takiego zamiaru. Czasami największe rany to te, których najbardziej staramy się nie zadać. Pozwoliłam by to co czuję wypełniło moje oczy, moją twarz. To był jedyny dar, jaki mogłam mu dać. Jego wyraz twarzy złagodniał i to co zobaczyłam w tych ślicznych oczach, było jednocześnie cudowne i bolesne. Upadł na kolana. Jedna łza płynęła w dół po gładkim policzku. Wyraz jego twarzy był pełny tak wielu rzeczy. – Spojrzenie twoich oczu leczy pewną część mego serca, ma cherie, i rani inną. – Miłość to taka suka. – Odpowiedziałam.

184

Zaśmiał się i przytulił do mnie obejmując w talii. Poczułam szorstkość jego prawego policzka przyciśniętą do mojego brzucha i ceniłam to bardziej, niż cokolwiek innego, co mógł zrobić. Głaskałam jego włosy i trzymałam go. Spojrzałam przez pokój na Jean-Claude’a. Wyraz jego twarzy był tak głęboki, tęsknota tak intensywna, że nie było słów by ją opisać. Pragnął Ashera i mnie. Pragnął tego, co miał kilka wieków temu. Kiedyś powiedział Asherowi, że tylko raz był prawie szczęśliwy, a było to wtedy, gdy był w ramionach Ashera i Julianny. Nim ona umarła, a Asher został ocalony, ale nie był już idealnym złotym chłopcem Belle Morte. Jean-Claude musiał zabrać Ashera do wampirzej Rady, aby móc go uleczyć. Oddał Radzie sto lat swojej wolności za przysługę ocalenia życia Ashera. Potem Jean-Claude odszedł, a Asher pozostał winiąc go za śmierć Julianny i swoje oszpecenie. Jean-Claude przeszedł od kochania i bycia kochanym przez dwójkę ludzi, do utraty jednego z nich i bycia nienawidzonym przez drugiego. Patrzyliśmy na siebie. Widok oczu Jean-Claude’a był taki surowy, jak świeża rana, która wciąż krwawi. Chciał zabezpieczyć poziom swojej mocy za pomocą triumwiratu. Naprawdę tego chciał – potrzebował tego – ale były też inne rzeczy, których pragnął, prawie potrzebował. I jedna z tych rzeczy właśnie tuliła się do mojej talii, przyciskając twarz do mojego brzucha. Jean-Claude obniżył swoje oczy, jakby nie mógł kontrolować tego, co w nich było. Był mistrzem nieczytelnego, ostrożnego wyrazu. Fakt, że to co czuł było tak silne, że nie był w stanie tego ukryć, mówiło więcej, niż cała reszta. W tej chwili nie potrafił chronić swoich emocji. Były zbyt silne; rozdarły jego ostrożną kontrolę i część mnie była z tego zadowolona. W tym momencie chciałam dać mu to, czego pragnął najbardziej. Pragnęłam to zrobić, bo go kochałam, ale było też coś więcej. Nagle zdałam sobie sprawę, że to, że Richard odszedł z naszego łóżka sprawiło, że inne rzeczy były możliwe. Odwróciłam się do Ashera spoglądając z góry na jego głowę i wiedziałam, że trzymanie go w ramionach nas obojga uleczyłoby coś wewnątrz niego. Coś, czego nie można uleczyć w żaden inny sposób. Ardeur rozbłysło we mnie. Gorące. Tak gorące, jakby moja skóra miała gorączkę. Asher odsunął się ode mnie pozwalając swoim ramionom powoli opaść. Patrzył na mnie i widok jego oczu był wystarczający. Wiedziałam, że on też poczuł głód. – To jest takie gorące. – Powiedziałam. – Poprzednio twoja moc zawsze wydawała się chłodna, a nawet zimna. To bestia Richarda trzymała cale ciepło. – Żądza jest gorąca, ma petite, nawet wśród zimnokrwistych. Odwróciłam się w kierunku łóżka i nagle byłam bardzo świadoma swojej nagości. Naprawdę będę musiała znaleźć sobie szlafrok. To nie spojrzenie Jean-Claude’a kazało mi się odwrócić, to był Nathaniel i Jason. Każdy w tym pokoju reagował na mnie w inny sposób, z bardzo różnych powodów. Ale to wszystko sprowadzało się do jednego… potrzeby we mnie. Asher zrobił mały ruch i przyciągnął moją uwagę do siebie. Zaczęłam sięgać po niego, aby zsunąć szlafrok z jego ramion, aby patrzeć jak spada na podłogę. Objęłam się ramionami, jakby mi było zimno, ale to nie był chłód. Teraz nadeszła moja kolej, aby nie ufać sobie i temu, gdzie moje ręce mogłyby się znaleźć. Wszędzie gdzie spojrzałam, pokusa była tak 185

duża. Wydawało się, że nie ma miejsca, do którego mogłabym bezpiecznie przejść. Czułam się uwięziona. Uwięziona nie w pokoju, ale w pożądaniu. Kiedy byłam pewna, że nie będę brzmiała na równie zagubioną, jak się czułam, zapytałam. – Czy to jest stałe, czy też odejdzie, kiedy wszyscy przywykniemy do ponownie połączonych znaków? – Nie wiem, ma petite. Chciałbym móc powiedzieć ci coś bardziej pewnego. Gdybyś była prawdziwym wampirem powiedziałbym: tak, to jest stałe. Ale ty jesteś moją ludzką służebnicą. Pokazałaś wiele mocy w przeszłości i niektóre z nich przyszły i odeszły. – Podniósł rękę. – Nie ma sposobu, aby się upewnić. – To zawsze jest takie nigdy nie zaspokojone, nigdy całkowicie uciszone? – Nie. Możesz się nasycić, ale to wymaga bardzo wiele. Zazwyczaj trzeba być tym usatysfakcjonowanym i nie dopuścić, aby pragnienie cię przytłoczyło. – I ty nie pożywiałeś się w ten sposób przez miesiące, ponieważ myślałeś, że tego nie pochwalę? – Lata. Tak. Patrzyłam na niego przez pokój z Asherem wciąż klęczącym przede mną. Zawsze myślałam o Jean-Claudzie jako o mającym najsłabszą wolę spośród naszej trójki – Richard, on i ja. Teraz stałam tu zbyt przerażona, aby się ruszyć. Zbyt przerażona, aby się nie ruszyć, pragnąca zrobić rzeczy, które nie były mną, nie były moje, nie były nawet Jean-Claude’a. Wiedziałam że likantropi mówią o swojej zwierzęcej połowie, jakby to było coś oddzielnego od nich – ich bestia – ale nigdy nie rozumiałam, że niektóre wampirze moce działały tak samo. Pożądanie. Głód tak silny i przytłaczający, że był jak inna osobna istota uwięziona wewnątrz twojej głowy, w twoim ciele, w twojej krwi. Asher wykonał mały ruch i odwróciłam się do niego. Moja ręka sięgnęła, by pogłaskać jego włosy, zanim całkowicie odwróciłam się do niego. Tak, jakby moje ciało poruszało się bez moich oczu i umysłu. Jego włosy były sztywniejsze, bardziej jak moje, nie takie jak dziecięco miękkie loki Jean-Claude’a czy Jasona, albo aksamitno–jedwabne Nathaniela. Owinęłam swoją rękę włosami Ashera jakbym przypominała sobie, jak to jest czuć je w ten sposób. Gdzieś pomiędzy moimi a Richarda, gdzieś pośrodku, ale nie były takie ciepłe w dotyku jak Richarda. Asher nie pożywił się dziś i nie miał żadnego ciepła w sobie. Jego skóra była zimna pod moimi opuszkami, którymi przesunęłam po jego policzku. Przemówiłam bez patrzenia na Jean-Claude’a. – Jak byłeś w stanie to wytrzymać? Jak mogłeś walczyć z potrzebą cały ten czas? – Jesteś jak świeżo opierzony ptak, ma petite. Twoja kontrola nigdy nie będzie słabsza, niż w tej chwili. Ja miałem wieki, aby ćwiczyć kontrolę.

186

Zmusiłam się by przestać dotykać Ashera. Ale gdy odsuwałam rękę, on ją chwycił i złożył delikatny pocałunek na moich palcach. Nawet ten mały dotyk zaparł mi dech w piersiach. Mój głos doszedł słabo. – Więc możesz się obejść bez karmienia pożądania. – Nie ma petite. Odwróciłam się i patrzyłam na niego, a Asher potarł swoim kciukiem moją dłoń rysując mały okrąg. Pamiętałam, że ten delikatny ruch był cenny. Był to nawyk, jaki miał, gdy trzymał którekolwiek z nas za rękę. – Powiedziałeś, że nie karmiłeś się w ten sposób. – Nie uprawiałem z nikim seksu, ani też nie dotykałem nikogo w taki sposób, jak ty zrobiłaś to z Nathanielem. Ale muszę karmić to pragnienie tak, jak muszę pić krew. – Co się stanie, jeśli przestaniesz? – Pamiętasz co spotkało Sabina, gdy przestał pić ludzką krew? Przytaknęłam. Kciuk Ashera nadal rysował małe okręgi na mojej dłoni i to sprawiło, że rzeczy położone niżej w moim ciele zacisnęły się. – Sabin zaczął gnić, podczas gdy był wciąż żywy. – Patrzyłam się w idealną twarz Jean-Claude’a. – Czy to też przytrafiłoby się tobie? Usiadł z powrotem na łóżku w swoim czarnym szlafroku. Jason przesunął się w kierunku oparcia łóżka, jakby obserwował przedstawienie, a Nathaniel wciąż leżał na brzuchu tak jak go zostawiłam, obserwując nas swoimi bladymi oczami. – Był wampir z linii Belle, który odrzucił żądzę. Pił tylko krew zwierząt i wierzę, że zacząłby gnić jak Sabin, ale nie starczyło mu na to czasu. Zaczął się starzeć w ciągu dni. Kiedy stał się pomarszczony, Belle go zabiła. – Ale ty się nie starzałeś, co w takim razie robiłeś? – To nie było oskarżenie. Po prostu chciałam wiedzieć, ponieważ czułam Ashera na końcu mojej ręki jak coś ogromnego i … coś bez czego nie mogłam żyć. Pragnęłam Nathaniela, pragnęłam Jasona, pragnęłam Micah, ale nie tak, jak teraz. Myślę, że to odczucia Jean-Claude’a sprawiły, że wszystko było intensywniejsze. – Można pożywiać się na odległość, bez dotykania. – Jean-Claude powiedział. – To dlatego klub ze striptizem był twoim pierwszym biznesem. Karmiłeś się pożądaniem. – Oui, ma petite. – Naucz mnie jak pożywiać się na odległość. – Nawet jak powiedziałam odległość, Asher przyciągnął moją rękę do swojego policzka i otarł się o nią jak kot. Zamknęłam na chwilę oczy, ale nie powiedziałam mu, aby przestał. – Karmienie się na odległość jest słabym substytutem prawdziwego pożywiania.

187

Otworzyłam oczy i patrzyłam na niego przez pokój. I teraz mogłam go poczuć. Mogłam poczuć jego potrzebę – krwi, seksu, miłości i dotyku naszych ciał naprzeciw siebie. Owinął swoje ramiona wokół ciała, jakby było zimno, albo nie ufał sobie na tyle, by opuścić łóżko i podejść do nas. – I tak mnie naucz. – Powiedziałam. – Nie jestem w stanie, nie tak wcześnie. W ciągu kilku nocy poinstruuję cię, ale twoja kontrola nie jest jeszcze … wystarczająco kompletna. Miałam zamiar powiedzieć „wypróbuj mnie”, ale Asher wsunął mój palec do swoich ust w długiej, wilgotnej linii i nagle nie mogłam myśleć. – Chodź do łóżka ma petite. – Jean-Claude powiedział. – Jeśli pożywisz się tutaj jest szansa, że będziesz wystarczająco nasycona, aby nie wywierać presji na naszego tak upartego Richarda. Myśl o tym była wystarczająca, by na moment albo dwa osłabić pożądanie. Zabrałam rękę od Ashera, a on nie protestował. Makabra tego, jak zachowałabym się w obecności Richarda z tym czymś we mnie, pomogła mi myśleć. Przebywanie wokół niego w normalnych okolicznościach sprawiało, że pragnęłam seksu, ale teraz… – O mój Boże, to będzie fart jak nie rozbiorę się i nie zrobię tego z nim w lupanarze. – Patrzyłam na JeanClaude’a. – Co mam zrobić? – Powtórzę, ma petite, jeżeli nakarmisz się teraz z tego bogatego posiłku, powinnaś być wystarczająco nasycona, aby nie czuć potrzeby ponownego karmienia zbyt szybko. To wszystko, co mogę ci zaoferować tej nocy. Możesz po prostu odłożyć spotkanie na kilka nocy. Potrząsnęłam głową. – Oni zabiją Gregorego. Muszę wydostać go dziś w nocy. – Więc chodź i nakarm się. – Zdefiniuj „nakarm”. – Spij ich pożądanie. – Powiedział. Spojrzałam na Nathaniela i Jasona, którzy nawet nie próbowali zachować neutralności. Wyraz ich twarzy sprawił, że gorąco oblało moją. Potrząsnęłam głową. – Jak już odkryłaś, nie potrzebujesz stosunku, by się na nich pożywić. – Aww. – Powiedział Jason, ale wyraz jego twarzy nie pasował do droczącego tonu w jego głosie. Odpowiadali na moją potrzebę w ten sposób, w jaki ja odpowiadałam tak długo na Jean-Claude’a, przyciągana jak ćma do płomienia. Nie jesteś w stanie przestać pragnąć dotykać go, nawet jeśli wiesz, że możesz spłonąć. Asher wstał. – Zostawię was samych. Ale za twoim pozwoleniem, pożywiłbym się Nathanielem jako moim pomme de sang na dzień. 188

– Nie. – Odpowiedziałam. Jego oczy rozszerzyły się trochę, twarz pozostała neutralna, oczy puste i zimne jak wiosenne niebo. Poczułam jak się ode mnie odsuwa. – Jak sobie życzysz. – Odwrócił się. Chwyciłam jego rękę, prześlizgnęłam palcami pomiędzy jego. – Chodź do łóżka Asher. Myślałam, że jego twarz była pusta i ostrożna, jak tylko się da. Myliłam się. Jego głos nie niósł nic w sobie, kiedy zapytał. – Co masz na myśli? – Nie mogę dać ci z powrotem tego, co miałeś. Nie mogę nawet dać ci … – Przestałam i spróbowałam znów. – Ale mogę pozwolić ci pożywić się znów razem ze mną. – Jak? – Jeżeli Nathaniel się zgodzi, możesz wziąć od niego krew, a Jean-Claude weźmie krew od Jasona. Możecie pożywić się razem. – Czy wiesz jak intymną rzeczą jest pożywianie się razem z twojego pomme de sang? Pomme de sang nie służy do zwyczajnego pożywienia się, to jest intymna więź, tylko do dzielenia się z bliskimi towarzyszami. Owinęłam palce wokół jego ręki. – Wiem. Zrobiłam krok w kierunku łóżka prowadząc go ze sobą. – Pozwól nam jak dawniej pożywić się twoją żądzą. Asher spojrzał przeze mnie na Jean-Claude’a. – Ostatni raz, kiedy dwoje karmiło się moim pożądaniem, to była Belle i ty. – Pamiętam. – Miękko powiedział Jean-Claude. Wyciągnął rękę do Ashera poprzez pokój i przypomniałam sobie jego sięgającego do Ashera te wszystkie wieki temu. – Pozwól by było znów tak jak wcześniej, ale tym razem lepiej. Anita kocha cię takiego, jakim jesteś teraz, nie jakąś idealną rzecz, taką jak schwytany motyl, który zostanie odrzucony na bok, gdy straci skrzydła. Chodź do nas Asher, chodź do nas obojga. Asher uśmiechnął się, zrobił krok w moim kierunku. W staromodny sposób zaoferował mi swoje ramię. Chciałam chwycić jego ramię, aby mieć wymówkę na to, by potrzeć swoim ciałem o jego, podczas gdy szliśmy i dlatego zapytałam. – Co powiesz na skorzystanie z twojego szlafroka tak, jak z twojej ręki. Wykonał ten niski i idealny ukłon. Tak niski, że jego włosy prawie dotknęły podłogi. – To, że ty musiałaś upomnieć mnie, abym zaoferował ci mój szlafrok świadczy, że nie jestem dżentelmenem. Stojąc zsunął szlafrok i podał mi go jak płaszcz. Asher miał sześć stóp wzrostu, więc rękawy zakrywały moje ręce, a reszta sięgała moich stóp. Podciągnęłam rękaw i związałam pasek, ale jedyną rzecz, jaką mogłam zrobić z długością, to było chwycić go w jedną rękę tak, jak postępuje się z za długą suknią. Ale i tak przykrywał prawie każdy cal mojego ciała i czułam się z tym lepiej. Słodki zapach wody kolońskiej Ashera przylgnął do 189

szlafroka i ten miękki, męski zapach sprawił, że odwróciłam się do niego. Zmusił moje oczy do poszukiwania go. Widok Ashera bez koszuli nie sprawił, że poczułam się lepiej. Miałam potrzebę pieścić jego nagą skórę, lizać jego blizny. Nie pamiętam, abym kiedykolwiek była tak sfiksowana na punkcie lizania i zastanawiałam się, czy to był głos bestii, czy wampira. Ale zadać to pytanie byłoby tak, jakby przyznać się do pożądania i nie chciałam tego wiedzieć. Nie aż tak bardzo. Położyłam swoje ręce na Asherze. Częściowo dlatego, bo wyciągnął do mnie rękę, a częściowo przez to, że ten mały dotyk był satysfakcjonujący. Chciałam go dotknąć, chciałam owinąć się wokół niego i znaleźć odpowiedź na to pytanie, na które Jean-Claude tak desperacko chciał znać odpowiedź. Czy całe jego piękno i gorąco było zniszczone? Czy teraz Asher był niezdolny do funkcjonowania jako mężczyzna? Zamknęłam oczy, gdy prowadził mnie naprzód, ponieważ to wyobrażenie było zbyt silne. Przez Jean-Claude’a wiedziałam doskonale jak Asher wyglądał nago przed bliznami. Miałam wspomnienia jego ciała skąpanego w świetle ognia. Tego, jak leżał na dywanie w pokoju w kraju, którego nigdy nie widziałam. Znałam grę światła księżyca na jego plecach, kiedy go dotknęłam. Potknęłam się o dół szlafroka i musiał mnie złapać, abym nie upadła. Nagle byłam przyciśnięta do jego torsu i czułam jego ramiona na moich plecach. Moja twarz zwróciła się nagle ku górze, jakbym czekała na pocałunek i był to jeden z tych momentów, kiedy stajecie się świadomi siebie nawzajem – boleśnie i nagle. Świadomi możliwości, jakie niosą kolejne sekundy. Podniósł mnie w ramionach, niósł mnie z łatwością, gładko naprzód. Kazałabym mu postawić mnie na dół, ale serce podeszło mi do gardła i nie byłam w stanie nic powiedzieć.

Rozdział 17 Asher podszedł do łóżka i położył mnie na nim, pochylając się nad nagim ciałem Nathaniela. Leżałam na plecach i z każdej strony czułam ruch. Jean-Claude przeczołgał się obok mnie i razem z Jasonem przenieśli się do wezgłowia łóżka. Nathaniel tak się przekręcał, dopóki nie leżał na boku obok mnie. Jego oczy nic mi nie powiedziały. Chociaż wiedziałam, że nie odmówi i tak zapytałam. – Chcesz, żeby Asher pożywił się na tobie? – Och, tak. – Powiedział Nathaniel, a w jego głosie usłyszałam coś rzadkiego – pewność siebie. W tym momencie wiedział czego chce. Nie było w nim niepewności, a potęga jego pragnienia czyniła go... silniejszym. Asher przeniósł się z powrotem na Nathaniela tak, że ich ciała zachodziły na siebie. Odwróciłam się na czas, by zobaczyć Jean-Claude’a i Jasona ułożonych w takiej samej pozycji, jak w lustrzanym odbiciu. Jason wyciągnął rękę i dotknął mojego ramienia. To było jak wyważenie drzwi. Myślałam, że już wcześniej czułam pragnienie, ale to było tylko słabe echo. Teraz ryczało we mnie ogromne i płonące. Jednak ten ogień nie wypalał mnie, karmił się energią jakbym nie była drewnem, ale płomieniem. Ja byłam tą rzeczą, która podsyca, rośnie i pochłania. 190

Znalazłam usta Jasona i pocałowałam go. Całowałam wargami, językiem i zębami. Gryzłam jego usta, chcąc poczuć go jak najintensywniej. Nagle jego ciało przyciskało się do mnie, jego ramiona przyciągały mnie jak najbliżej, a Nathaniel wśliznął się za moje plecy. Byłam ściśnięta pomiędzy nimi i nie obchodziło mnie to. Moja noga ześlizgnęła się za biodro Jasona, dotykając leżącego po drugiej stronie Jean-Claude’a. I niespodziewanie Jason wcisnął się między moje uda. Oddzielał nas zaledwie cienki jedwab jego szortów. To powinno wystarczyć, by mnie powstrzymać. Tak się jednak nie stało. Potrzebowałam go. Nathaniel uniósł nieco moje włosy, ugryzł delikatnie z tyłu szyi, na karku, wydobywając z mojego gardła dźwięk. Obaj rzucili się na mnie, ręce, usta, ciała, jakby byli drewnem dla mojego ognia. Ale to pochłonęło ich, wyssało prawie całkowicie. Jason docisnął się do mnie, a że szorty były dostatecznie luźne, a jedwab wystarczająco cienki, wszedł we mnie. Był to najdrobniejszy z dotyków, ale wystarczający, by pozbawić mnie powietrza, by umożliwić mi odsunięcie się od niego. Cofnął się na tyle, by wyszeptać. – Przepraszam. Mój głos brzmiał podobnie jak jego, brakowało mi tchu, kiedy powiedziałam, – Nie jestem zabezpieczona. Wszyscy zamarli. Jean-Claude zajrzał przez ramię Jasona. – Co powiedziałaś, ma petite? – Przestałam przyjmować tabletki antykoncepcyjne sześć miesięcy temu. Ponownie zaczęłam je brać dopiero dwa tygodnie temu. Nie ma gwarancji jeszcze przez jakieś dwa do czterech tygodni. – Kochałaś się z Nimir-Raj. – On został podwiązany. Asher powiedział, – Co ona zrobiła? Jean-Claude spojrzał na niego ponad łóżkiem. – Jej głód po raz pierwszy obudził się, gdy była z nowym Nimir-Raj. Nie spotkałeś go jeszcze. – Ale ty tak. – Powiedział Asher. – Oui. Jason patrzył na mnie. Musiałam położyć rękę na jego oczach, by mu je zamknąć. Wstyd pomógł, ale ardeur wycofało się tylko na chwilę, tak jak fala wycofuje się od brzegu. Czułam, jak pędzi do nas ponownie. Jean-Claude miał rację, zawsze gdy mówię „nie", następnym razem jest trudniej odmówić. Jean-Claude zsunął się z łóżka. Usłyszałam jak otworzył szufladę. Wrócił z zapakowanymi w folię paczuszkami. Nic nie mówiąc wręczył je Nathanielowi i Jasonowi. Zrobił to. Wydostałam się spomiędzy nich i usiadłam trochę wyżej na poduszkach. 191

– Nie, nie, nie. Powiedziałeś żadnego współżycia. – Powiedziałem, że nie potrzebujesz stosunku, by się pożywić. – Nie, na pewno nie. Owinęłam szlafrokiem nogi i wszystko inne co tylko mogłam, czyli przykryłam się prawie cała. – Nie planowaliśmy obcować z tobą, ma petite. Ale ja mam dwa pragnienia: zarówno głodu jak i potrzebę zaspokojenia Belle Morte. Nadchodzi czas w pożywianiu, kiedy zatracisz siebie i przestaniesz myśleć jasno. Nie chcę żałować, jeśli damy się ponieść. – Nie będę uprawiać seksu z Nathanielem albo Jasonem. Zadbaj o to, a nigdy nie znajdziesz się na mojej liście. – Wolałbym raczej byś była na mnie zła i nie w moim łóżku, niż gdybyś miała zajść w niechcianą ciążę z którymś z nich. – Myślę, że mogę powstrzymać się od pieprzenia z nimi. – Zabrzmiałam na rozzłoszczoną, ale to nie złość czułam, a wątpliwości. Ta niepewność jeszcze bardziej potęgowała mój gniew. Zawsze, kiedy tylko było to możliwe, starałam się powściągać swój gniew. – Przed dzisiejszym porankiem jeszcze bardziej zdecydowanie mogłabyś przysięgać, że nie będziesz się pieprzyć z obcym mężczyzną, którego dopiero co poznałaś. Rumieniec był tak gorący, że prawie bolał. – Nie chciałam. – Zabrzmiało to bardzo słabo, nawet jak na mnie. – Nie mogłam... – Nie mogłaś się kontrolować, ma petite, wiem o tym. Ale jeśli ponownie stracisz kontrolę, nie wolałabyś być zabezpieczona? Potrząsnęłam głową. – Jeśli nie mogę się kontrolować lepiej niż teraz, nie będziemy tego robić. – Jeśli nie pożywisz się żądzą w tym pokoju, jak chcesz iść do lupanaru dziś w nocy? Jak chcesz się zobaczyć ze swoim kochankiem – lampartołakiem, kiedy będzie ci towarzyszył, bez utraty twojej cennej kontroli? Jak chcesz stać tak blisko twojego Richarda bez zaoferowania mu siebie? Ma petite, uprawiałaś seks z nieznajomym. – On jest jej Nimir-Raj. – Powiedział Nathaniel. – Oni mają niedługo zostać parą. – Wspaniale tak myśleć. Ale byłem tam, gdzie ma petite jest teraz. Czuję ten głód od wieków i muszę cię uświadomić, że nie będziesz w stanie spotkać się ze zmiennokształtnymi, jeśli nie będziesz zaspokojona. Zapytam jeszcze raz, nie możesz opóźnić tego spotkania o kilka nocy? 192

– Może uda mi się przesunąć je o jedną noc. – Powiedziałam. Pokręcił głową. – Nie, ma petite, jedna noc nie wystarczy. Teraz dzielisz uwagę między Richarda, a nowego Nimir-Raj. Myślę, że jeśli się nie pożywisz, to nie będziesz w stanie myśleć o czymkolwiek innym poza nimi. Życie twoich lampartołaków będzie zagrożone. Czy możesz pozwolić sobie na to, by być rozproszoną? Czy możesz znieść myśl, że będziesz pozbawiona kontroli w miejscu publicznym, wśród potencjalnych wrogów? – Niech cię cholera. – Powiedziałam. Pokiwał głową. – Tak, być może, ale czy cokolwiek co powiedziałem, nie jest prawdą? – Nie. – Potrząsnęłam głową. – Nienawidzę tego, ale nie. – Więc pozwól nam przynajmniej przedsięwziąć środki ostrożności, ma petite. Całe szczęście, że Nimir-Raj jest zabezpieczony. Nasze życie jest wystarczająco skomplikowane bez tego. Wiedziałam co ma na myśli mówiąc „tego". Przypadkową ciążę. Myśl o tym zmroziła mi krew bardziej, niż cokolwiek innego. Ukryłam twarz w dłoniach. – Nie mogę tego zrobić. – Więc musisz zadzwonić do Richarda i powiedzieć mu, że nie możesz przyjść dziś wieczorem. Nie możesz pójść w takim stanie, ma petite. Potrzeba będzie tylko wzrastać, jak długo będziesz ją tłumić i jej zaprzeczać. Podniosłam wzrok i spojrzałam na niego. – Jak bardzo się pogorszy? Spuścił wzrok. – Wystarczająco źle. Przeczołgałam się w poprzek łóżka by dotrzeć do niego i móc spojrzeć mu w oczy. – Jak bardzo? Starał się unikać mojego wzroku. Jego bariery z powrotem wróciły na miejsce i nie mogłam powiedzieć co czuje. – Staniesz się atrakcyjna dla wszystkich mężczyzn. Będziesz... Nie mogę zagwarantować co zrobisz, ma petite, ani z kim to zrobisz. Tylko popatrzyłam na niego. – Nie. Nie, ja bym nigdy... 193

Zasłonił mi usta palcem. – Ma petite, jeśli nie poznałaś moich wspomnień z pierwszych dni, z tym wewnątrz mojego ciała, to jest to błogosławieństwo. Byłem bezsensowną istotą, zanim stałem się wampirem. Ale to co zrobiłem, kiedy pragnienie spadło na mnie po raz pierwszy... Pragnienie nie uderzyło od razu, ponieważ najpierw czułem głód krwi. Kiedy go zaspokoiłem, zaczęła wzrastać we mnie żądza. Jean-Claude wziął moje ręce w swoje dłonie i przycisnął je do klatki piersiowej. – Robiłem takie rzeczy, ma petite, takie rzeczy, które nawet dla zatwardziałych rozpustników były upokarzające. Wystarczył jeden rzut oka, by mnie do nich zaliczyć. – Belle Morte nie próbowała cię chronić? – Nie spotkałem Belle Morte przez pięć pierwszych lat od mojej zmiany. Patrzyłam na niego. – Myślałam, że Belle była twoją, nieważne, że przemieniła cię w wampira. – Lissette była moim stwórcą. Należała do linii Belle, ale nie była Mistrzem Wampirów w żadnym najmniejszym nawet aspekcie. We Francji jest taki zwyczaj, że każdy pocałunek wampira pochodzi ostatecznie od któregoś z wampirów, należącego do głównej linii krwi. Lissette była jedyną ze swego rodzaju w grupie, składającej się głównie z mniej przyjemnych wampirów. Julian był jej Mistrzem Miasta i to on był moim prawdziwym mistrzem. Przyprowadzał mi ludzi, ale nie takich, jakich ja bym wybrał. Przyprowadzał... – Jean– Claude potrząsnął głową. – Bawił się moim kosztem, ponieważ wiedział, że wezmę wszystko, co zaoferuje, bo nie mam innego wyboru. Myślałem, że nie wiem co to wstyd, ale on nauczył mnie, że istnieją rzeczy, których nie chciałem zrobić, a później i tak je robiłem. Myślę, że gdyby tak mocno się nie osłaniał, mogłabym zobaczyć jego wspomnienia, jednak on tego nie chciał. – Pozwól mi oszczędzić sobie tego poniżenia ma petite. Nie jesteś taka jak ja. Nigdy nie dałabyś sobie takiej swobody. Obawiam się o to co zrobisz, albo tego co stanie się z tobą, jeśli doświadczysz tych rzeczy. Obawiam się, że twoja osobowość nie pozostanie niezmieniona. – Przerażasz mnie. – Powiedziałam. – To dobrze, powinnaś się bać. Asher spotkał mnie, nim opanowałem ardeur. Może ci powiedzieć, kim wtedy byłem. Tylko spojrzałam na Ashera. – Jeszcze zanim spotkałem Jean-Claude’a widziałem, jak u innych wzrasta ardeur. Oglądałem to wcześniej, ale nigdy nie widziałem nikogo tak oszalałego przez to. – Powiedział Asher. 194

– Więc pomogłeś mu nauczyć się kontrolować ardeur. – Nie. Lissette zawiadomiła Belle, mówiąc jej o urodzie Jean-Claudea. Zostałem wysłany, jak wy to mówicie, by go obejrzeć dla Belle. Poradziłem jej, by nie doprowadzała Jean–Cleaude’a i jego pana przed sąd. – Dlaczego? – Zapytałam. – Byłem zazdrosny o jego piękno i jego sprawność. Po dziesięciu latach była mną już znudzona, a przynajmniej się tego obawiałem. Nie chciałem mieć konkurencji. – Nauczyłem się jak kontrolować ardeur bez pomocy innych, którzy tego doświadczyli. Przez pięć lat żywiłem się ciałem tak, jak żywię się krwią. Dopiero kiedy zostałem Mistrzem nauczyłem się pożywiać się na odległość. – Pięć lat! – Powiedziałam. – Belle nauczyła mnie prawdziwej kontroli nad ardeur, ale nie miałem jej przez pierwszych pięć lat od mojej śmierci. Ale ja będę tu dla ciebie od początku. Nie pozwolę by stało się to dla ciebie takie, jak dla mnie. Jean-Claude przytulił mnie do siebie i to wystraszyło mnie jeszcze bardziej. – Nigdy nie związałbym się z tobą znakami, gdybym wiedział, że będziesz dziedziczyć mój koszmar. Nie zrobiłbym ci tego świadomie. Odepchnęłam się od niego i zauważyłam, że płacze. Na języku, jak zardzewiały metal, poczułam smak strachu. Tak się bałam. Moje ciało zamarło. Nie jak przed wyścigiem, ale jakby każdy mięsień ciała, każdy oddech po prostu się zatrzymał. I jedyne co mnie przepełniało to strach. – Co ty mi zrobiłeś? – Na początku myślałem, że nie jesteś wampirem, więc to nie może być prawdziwy głód. Ale oglądałem cię dzisiaj i wiem, że to jest takie samo, jak u mnie. Musisz się pożywiać. Nie możesz sama sobie zaprzeczać. Inaczej oszalejesz, albo jeszcze gorzej. – Nie. – Powiedziałam. – Gdybyś powstrzymała się z twoim Nimir-Raj powiedziałbym, że siła woli może wystarczyć. Gdybyś zwalczyła chęć pożywienia się na Nathanielu powiedziałbym, że chcesz to opanować. Ale ty się na nim pożywiłaś. – Nie uprawiałam seksu z Nathanielem. – Nie. A czy to, co zrobiłaś w zamian, dla pewnej części ciebie nie było bardziej satysfakcjonujące od zwykłego stosunku? Zaczęłam mówić „nie" ale powstrzymałam się. Czułam jeszcze ciało Nathaniela w ustach, dotyk jego skóry na mojej ręce, smak jego krwi na języku. Wspomnienie w 195

zastraszającym tempie wydobyło ze mnie głód. Nie tylko pożądanie, ale również pragnienie krwi Jean-Claude’a. Bestia Richarda, albo moja własna, chciała odgryźć ostatni kęs, rozerwać ciało naprawdę, bez udawania, bez żadnych zahamowań. Miałam obrzydliwe pomysły. – Jeśli będę zaprzeczała jednemu pragnieniu, wszystkie inne wzrosną jeszcze bardziej, prawda? – Gdy zaprzeczam swojemu pragnieniu, potrzebuję więcej krwi i odwrotnie. – Ja mam nie tylko twoją potrzebę krwi, mam również bestię Richarda, albo moją. Ja chciałam rozerwać Nathaniela. Chciałam naprawdę pożywić się na nim tak, jak to robią zwierzęta. To też będzie jeszcze bardziej wzrastać? Rysy jego twarzy zaczęły powracać do ostrożnej, neutralnej maski, która nic by mi nie powiedziała. Chwyciłam jego ramiona i potrząsnęłam nimi. – Nie, żadnego więcej ukrywania się. Będzie gorzej? – Nie ma żadnej możliwości, by się na pewno o tym przekonać. – Żadnych więcej gier! Będzie jeszcze gorzej!? – Wierzę, że tak. Gdy to mówił jego głos był bardzo delikatny. Cofnęłam się przed nim kuląc przy zagłówku, wpatrując się w niego i czekając aż powie: „tylko żartowałem". Ale on jedynie odwzajemnił moje spojrzenie. Wpatrywałam się w niego, bo nie chciałam widzieć żadnej innej twarzy. Gdybym zobaczyła u kogoś litość nie wytrzymałabym i rozpłakała się. Gdybym zobaczyła pożądanie, chyba bym oszalała. W końcu powiedziałam, – Co powinnam zrobić? W moim głosie nie było słychać załamania, jedynie dojmujące zmęczenie. – Będziesz się pożywiać, a my ci pomożemy. Zapewnimy ci bezpieczeństwo. W końcu spojrzałam na innych. Każda twarz była starannie neutralna. Wyjątek stanowił Nathaniel, który spuścił wzrok i wpatrywał się w łóżko. Jakby nie ufał mi wystarczająco, bym zobaczyła jego oczy. Prawdopodobnie było to bardzo inteligentne posunięcie. – Dobrze, ale myślę, że możemy zabezpieczyć się lepiej, niż prezerwatywami. – Co masz na myśli, ma petite? – Nathaniel może założyć swoje szorty, a ja znaleźć moją piżamę. – Nadal uważam, że... Podniosłam rękę i Jean-Claude zamilkł.

196

– Mogą założyć je pod ubranie, tak na wszelki wypadek. Ale wiem, że jak powiem Nathanielowi „nie"... to nic nie zrobi. – Spojrzałam wymownie na Jasona. – Będę grzeczny. – Powiedział. – Nie obawiam się tego, że Nathaniel cię nie usłucha, ma petite. Ton jego głosu sprawił, że przeniosłam swoje spojrzenie z Jasona na niego. – Co masz na myśli? – Obawiam się, że on rzeczywiście zrobi wszystko, co tylko mu powiesz. Patrzyliśmy na siebie przez jedno uderzenie mojego serca. Zrozumiałam, co teraz ma na myśli. To nie chłopcom nie ufał, tylko mi. Chciałabym móc powiedzieć, że nigdy nie poprosiłabym jednego z nich, by zrobił to dla mnie. Jednak coś w oczach Jean-Claudea, pewna wiedza, jakiś żal, powstrzymał mnie od wypowiedzenia tego. – Jak wiele kontroli stracę? – Zapytałam wreszcie. – Nie wiem. – Jestem już zmęczona słuchaniem jak to mówisz. – A ja mówieniem tego. Wreszcie zapytałam o to, o co musiałam zapytać. – Co teraz zrobimy? – Nasz pomme de sang sprowadzi ubrania twoje i ich, a później pożywimy się. Tak, jak tego nienawidziłam, tak bardzo chciałam temu zaprzeczyć. Ale wiedziałam, że ma rację. Starałam się nie zostać socjopatką, ponieważ to uczyniłoby ze mnie potwora. Ja po prostu nie wiedziałam, co mówiłam. Musiałam żywić się ludzkim pożądaniem, zamiast krwią i mięsem, ale to nadal było pożywianie się. W porównaniu z tym zostanie socjopatką przestawało brzmieć tak źle.

Rozdział 18 Opamiętałam się gdzieś w trakcie ubierania. Oparłam się o zagłówek. Szlafrokiem Ashera opasałam czerwoną piżamę, a czoło przycisnęłam do drewna. Uważałam, że panowanie nad sobą było najważniejszą częścią mnie. Mogę to zrobić, a raczej tego nie zrobić. Musiałam spróbować i przejść nad tym do porządku dziennego, ponieważ nie miałam innego wyjścia... Nie mogłam tego zrobić. Łóżko drgnęło i świadomość mężczyzn przesuwających się na łóżku, napięła całe moje ciało i przyspieszyła bicie serca. Boże dopomóż. To nie może się wydarzyć. Bałam się, że skończę jako wampir. Wiele razy byłam tego blisko, ale przenigdy nie pomyślałam, że 197

przydarzy mi się coś takiego. Nadal byłam żywa. Nadal byłam człowiekiem, ale głód we mnie był jak wielkie zwierzę próbujące wydostać się na zewnątrz i całą moją ochroną były palce zaciśnięte na drewnie i czoło przyciśnięte do rzeźbień. Nie byłam pewna, z którym z głodów walczyłam. Ale ardeur zabarwił wszystko. Pożądanie czy krew, we wszystkim był seks. Nie mogłam ich oddzielić i to było przerażające. Czułam kogoś przysuwającego się do mnie i bez patrzenia wiedziałam, że to JeanClaude. Mogłam go po prostu wyczuć. – Ma petite, już wszystko przygotowane, potrzeba nam tylko ciebie. Z zaciśniętymi palcami i przyciśniętą do drewna twarzą powiedziałam. – Dobrze, w takim razie będziesz musiał zrobić to sam. Czułam jak podnosi rękę do mojego ramienia. – Nie dotykaj mnie. – Ma petite, ma petite. Cofnąłbym to, gdybym mógł, ale nie mogę. Musimy więc jak najlepiej wykorzystać to, co mamy. Na te słowa spojrzałam na niego. Jego twarz była blisko, intensywnie błękitne oczy, włosy jak ciemna gloria wokół bladej twarzy. Zamigotała mi inna tak samo blada twarz, równie perfekcyjna, z pięknymi czarnymi włosami, ale z oczami w kolorze brązu niczym ciemny bursztyn. Oczy w mojej wizji były coraz większe, aż świat zatonął w ciemnym miodzie jej spojrzenia, jakby zalały moje oczy, skórę, ciało, aż napełniły mnie i gdy podniosłam wzrok na zaniepokojoną twarz Jean-Claude'a, na jego dłoń na mojej, widziałam w jego oczach cos bliskiego przerażeniu. Odsunął się ode mnie i gdy obróciłam się, aby spojrzeć na Ashera, ten ześliznął się z łóżka i stał trzęsąc się. Jason i Nathaniel pozostali na łóżku, ponieważ nie wiedzieli o co chodzi. – Co się dzieje? – Spytał Jason. – Jej oczy. – Szepnął Nathaniel. Odwróciłam się i spojrzałam na swoje odbicie w lustrze stojącym w rogu. Moje oczy płonęły jasnobrązowym ogniem. Nie moje własne ciemne, ale jej. – Nie. – Szepnęłam. Czułam ją w odległości tysiąca mil. Jej zadowolenie z mojego przerażenia przepłynęło przez moje ciało, wydobyło moje zwierzę i spowodowało, że upadłam na łóżko. Napięłam ręce próbując się czegoś złapać, by sobie pomóc, ale nie było niczego, z czym mogłabym walczyć; to była moc i to było wewnątrz mnie. Zagłębiła się we mnie unosząc moje zwierzę, aż skręcało się ono tuż pod skórą. Dotarła do części Richarda, która była nadal wewnątrz mnie i uniosła jego zwierzę, aż dwie energie splotły się i moje ciało zaczęło drżeć. 198

Usłyszałam wrzask. – Ona się przemieni! Poczułam ręce przyciskające mnie do łóżka. Ale Belle dowiedziała się tego, czego chciała i pozwoliła mi wrócić do swojego ciała. Posegregowała moc wewnątrz mnie, jak dobrze uporządkowane dokumenty. Dotknęła mojego związku z Jean-Claudem i poczułam, że ją to zaintrygowało. Do tej chwili zakładała, że jestem wampirem i teraz wiedziała, że nim nie jestem. Chcąc rozwiązać zagadkę zagłębiła się z powrotem wewnątrz mnie, następnie obudziła ardeur, incubusa i w momencie, gdy to pomyślałam, zrozumiałam, że to nie jest dobre słowo. Sukub, szepnęła w moich myślach, sukub. W reakcji na ardeur ręce, które mnie trzymały, zaczęły przesuwać się po moim ciele. Byliśmy pochłonięci przez czystą żądzę. Otoczeni nią, jak mięso otoczone w mące tuż przed smażeniem. Ręce przesuwały się po mojej skórze, usta na moich ustach i nie widziałam, kto był nade mną i mnie całował. Czułam ciężar ich ciał, inną parę rąk, ale nie widziałam niczego, oprócz lśniącego bursztynowego światła. Belle utrzymywała ardeur, ponieważ ją to bawiło. Nie widziałam czyje to ręce, gdzie, albo kto co robił. Wszystko co mogłam zrobić, to czuć ich; muśnięcie jedwabiu, ciężar ciała, kurtyna włosów, waniliowy zapach, ale nic nie widziałam. Belle Morte używała moich oczu do czegoś innego. Dotarła do tej części mnie, która pozwalała mi na wskrzeszanie zmarłych. Pieściła moją nekromancję, próbując wyciągnąć ją na wierzch, jak zrobiła to już dwa razy; zwierzę i ardeur, to wywodziło się w jakiś sposób z jej rodu, jej krwi. Ale nekromancja była cała moja. Moja magia wybuchła ze mnie, wypychając ją, ale nie mogłam wyrzucić jej samą mocą. Czułam jakby pływała w jakimś ciemnym basenie, a ja siedząc na dnie, próbowałam ją wypchnąć. Nie mogłam się jej pozbyć, ale odzyskałam wzrok i myśli. Byłam naga od pasa w górę. Usta Nathaniela były zassane na mojej brodawce. Krzyknęłam i Jason przysunął usta do drugiej piersi. Przez moment wpatrywałam się w nich przyciśniętych do mojego ciała. Blond i kasztanowe włosy, ich usta poruszające się na moich piersiach, ich ciała przyciśnięte do mojego, znaki moich zębów widoczne na ciele Nathaniela. I wtedy ardeur i Belle Morte znów mnie opanowali. Ręka Jasona przesunęła się w dół do przodu moich czerwonych, jedwabnych spodenek. Jego palce odnalazły mnie, jakby zawsze wiedział, gdzie mnie dotknąć. Złapałam przegub Jasona próbując odciągnąć jego dłoń, ale on walczył ze mną i to było zbyt wrażliwe miejsce dla walki. – Jean-Claude! Asher! – Wrzasnęłam. – Ma petite? – Spytał Jean-Claude, jakby nie był pewny, czy to ja. Zobaczyłam wampiry stojące obok łóżka. Nie pomagali, nie przeszkadzali. Tylko patrzyli. Rozumiałam dlaczego; ardeur ich przyzywał. Bali się nas dotknąć.

199

– Posilcie się. – Powiedziałam. – Ma petite, nie. – Nie mogę walczyć z nią i z głodem. Posilcie się i pozwól mi też się posilić. – Nie możesz się od niej uwolnić, ma petite! – Pomóż mi! Spojrzał na Ashera po drugiej stronie łóżka i widziałam emocje między nimi, coś smutnego, dawny żal. – Ona ma rację, mon ami, nie może walczyć z Belle i z ardeur. – Ona nie wie o co prosi. – Powiedział Jean-Claude. – Nie, ale prosi i jeżeli tego nie zrobimy, nie poznamy odpowiedzi. Wolę spróbować i zawieść, niż żałować, że nawet nie spróbowaliśmy. Patrzyli na siebie przez sekundę czy dwie, następnie Asher wszedł do łóżka i JeanClaude zrobił to samo. Asher położył się obok Nathaniela, a Jean-Claude odzwierciedlił go z Jasonem. Radość Belle Morte zapłonęła we mnie napełniając moje oczy płomieniem miodowego koloru i utraciłam kontrolę nad ręką Jasona. Jego dłoń znów przesuwała się po mnie, a gdy obróciłam się po drugiej stronie zobaczyłam jej oczami Jean-Claude'a i Ashera. Wiedziałam, że gdy dotkną obu pomme de sang, zostaną złapani przez pragnienie i nie będą mogli się z tego uwolnić. To była pułapka. Otworzyłam usta, by ich zatrzymać, ale na raz wydarzyły się trzy rzeczy. Obaj zaatakowali szyje mężczyzn, jak gdyby wiedzieli dokładnie, co zrobi drugi i Jason przerzucił mnie przez tą błyszczącą krawędź orgazmu. Wrzasnęłam. Moje ciało skakało po łóżku i tylko waga ich ciał powstrzymywała mnie od wstania, ponieważ czułam nie tylko swoją rozkosz. Czułam kły Ashera na szyi Nathaniela, czułam jak ciało Nathaniela rośnie, rośnie i w końcu uwalnia się w wielkiej rozkoszy wytrysku, który sprawił, że ugryzł mnie mocno w pierś, przez co podrapałam nie jego, ale Ashera. Jason odsunął usta ode mnie i wrzasnął. Wampiry ujeżdżały ich ciała i poprzez Belle Morte wiedziałam, że jednym powodem, iż nie mieli z nami orgazmu, był brak ciśnienia krwi. Ale rozkosz była. Pięcioro z nas było złapane w fale rokoszy. Ardeur sprawiało, że przechodziło się przez to znowu i znowu. To było jak pływanie. Bez skóry, bez kształtu, tuż ponad łóżkiem i mogłam poczuć w sobie bicie ich serc. W końcu poczułam Jean-Claude'a i Ashera, poczułam jak ich serca mocno zastukały. Jak życie wstępuje w ich ciała i wytryskują w długiej, gorącej rozkoszy, która wydawała się zaczynać od stóp i kończyć na czubku głowy. Jakby każdy kawałek ich ciał, każdy atom, jednocześnie eksplodował z rozkoszy. Razem z Nathanielem i Jasonem wrzasnęliśmy z nimi, ponieważ ich usta nadal ssały krew, nadal pijąc i pożywiając się. Wreszcie się skończyło i cała piątka leżała bez ruchu, szaleńczo próbując złapać oddech i przypomnieć sobie, jak to było być wewnątrz własnej skóry, z tylko jednym bijącym sercem, zamiast pięciu. Wtopiliśmy się z powrotem we własne skóry, pozostała jedynie mała rosa potu i spanikowany grzmot pulsu łomoczącego przy innym ciele. Jean-Claude i Asher odsunęli się od Nathaniela i Jasona w taki sam sposób, jak gdy ich 200

ugryźli – razem, w idealnej synchronizacji, podobnie jak musieli to robić wieki temu. Belle Morte zapełniła mój umysł obrazami – obrazami ich obu kochających się z nią, zanim jeszcze Asher został okaleczony, kiedy byli jej doskonale dopasowaną parą. Miałam żenujący obraz ich obu kochających się z nią równocześnie. Czuła ich obu poruszających się wewnątrz jej, doskonale świadoma, gdzie ich ciała były i co robili. Tęskniła za nimi i częściowo to moja miłość do Ashera pozwoliła jej zobaczyć w nim piękno i zrobiło jej się żal. Dzielenie się działało nie tylko jednostronnie; ona także odbierała moje uczucia. Ale znów byłam sobą. Pragnienie zostało zaspokojone, nasycone i teraz mogłam zrobić to, co umiem najlepiej. Wezwałam własną magię. Otoczyłam się nią jak chłodnym oddechem na spoconej, mokrej skórze. Nathaniel i Jason odsunęli się ode mnie, oczy nadal mieli nieskupione. Jean-Claude i Asher unieśli się nad mężczyznami, ich spojrzenie było tak samo nieostre jak u likantropów, jednak Jean-Claude powiedział. – Ma petite, co... Sięgnęłam do niego. – Weź moją dłoń. – Ma petite... – W tej chwili! Moc Belle uderzyła nas niczym bat trzymany we wprawnej dłoni. Wcześniej użyła tego, by połaskotać moją skórę; teraz to miało zaboleć. Skręcałam się na łóżku. Tylko ciężar Jasona i Nathaniela uchronił mnie przed wymachiwaniem. Mój wzrok trawiły brązowe płomienie. Poczułam ręce na moich, chłodne ciało i w momencie, gdy Jean-Claude mnie dotknął, odzyskałam wzrok. Jestem jego służką, a on moim mistrzem. Byliśmy częścią triumwiratu. Jeśli byłby tu Richard, moglibyśmy wygonić ją z powrotem do piekła, z którego wypełzła. Zawołałam w myślach, wrzeszcząc psychicznie do Richarda, ale odpowiedź przyszła na moją skórę. Zdezorientowany Jason wpatrywał się we mnie. – Anita.... – Powiedział. Poczułam moc Richarda w Jasonie, połączenie z ich sforą. Moc triumwiratu skoczyła pomiędzy ręką Jean-Claude'a, moją i ciałem Jasona. To mogło zadziałać, to musiało działać, ponieważ poczułam Belle Morte znów wewnątrz mnie i nie byłam pewna, czy miałam to coś w sobie, by ją wygonić. Wezwałam swoją nekromancję jak wielką ciemną chmurę, burzę gotową niszczyć, wypełniając pokój dotykiem magii. Nathaniel cofnął się i szepnął, – Nimir-Ra. Moc napierała jak błyskawica w butelce, ale to moje ciało było butelką i nie mogłam jej uwolnić bez czegoś jeszcze … krwi. Gdy ostatnim razem robiliśmy otwartą magię triumwiratu, poprosiłam chłopców o krew. Wtedy po raz pierwszy widziałam kły JeanClaude'a w szyi Richarda, ale nie dziś. Dziś potrzebowałam krwi, ja chciałam krwi. Nie dzieliłam się.

201

Uniosłam wolną rękę do twarzy Jasona, ale nie pocałowałam go. Przesunęłam usta w dół jego policzka i szepnęłam, – Potrzebuję krwi Jasonie. Powiedz tak. Powstrzymywał mnie ramionami, ale szepnął, – Tak. – I opadł na moje piersi, przesuwając dłonią po moim brzuchu, jakby chciał robić co innego. Czułam krew tuż pod skórą jego szyi. Mogłam posmakować jego puls jak cukierka na moim języku. I ugryzłam. Nie jestem wampirem. Nie zasnułam mu myśli, by było mu przyjemnie. Nie uprawialiśmy już seksu, nie było szaleństwa, tylko moje zęby rozszarpujące jego ciało, jego krew lejąca się do moich ust. I w momencie, gdy krew polała się na mnie, zapłonęła nekromancja i popchnęłam ją do tego miodowego dotyku. Ona śmiała się ze mnie, z nas, wtem śmiech ucichł, ponieważ poczuła pchnięcie mojej mocy. Jestem nekromantą, a ona jest jeszcze jednym wampirem. Moja magia nie odróżniała jej od innego trupa. Odepchnęłam ją, wyrzuciłam, zablokowałam na zewnątrz nas. W tym roku podszkoliłam się w czarach, więc odgrodziłam ją od nas. Nie mogła już nas krzywdzić, czy kontaktować się z nami przez swoją moc. Moją ostatnią myślą do niej było „Jeśli chcesz się dowiedzieć, co się kurwa dzieje, zadzwoń". Potem odeszła.

Rozdział 19 Byłam znów naga. Wydawało się być to motywem przewodnim tej nocy. Pięcioro z nas leżało skłębionych razem, oddychając ciężko. Ciała przeszywały dreszcze od tego powiewu, jaki magia pozostawia czasami za sobą – gdy czujesz się zarówno zmęczony i rozbawiony w tym samym czasie – podobnie jak po seksie. Asher i Nathaniel leżeli na łóżku tuż poza moim zasięgiem. Moje usta, policzek i szyja były pokryte krwią Jasona. On leżał z głową na moich piersiach odwróconą tak, że mogłam zobaczyć ranę na szyi. Pozostawiłam wcześniej ślady na Nathanielu i Micahu, ale w szyi Jasona brakowało kawałka ciała. To nie był duży fragment, ale to nie było nic innego, jak brakujący kawałek mięsa. Przełknęłam głośno. Wzięłam głęboki oddech. Nie zwymiotuję. Nie zwymiotuję. Nie zwymiotuję. Zamierzałam wymiotować. Zepchnęłam każdego z łóżka i pobiegłam do łazienki. Zwróciłam i kawałek mięsa –wielkości około pięćdziesięciocentówki – wypadł tak, jak został połknięty – cały. Fakt, że to zobaczyłam, że poczułam jak moje najgorsze lęki się potwierdzają sprawił, że zalała mnie płonąca fala mdłości. Wymiotowałam, dopóki nie poczułam jak moja głowa eksploduje i nie byłam przepełniona suchością. Ktoś zapukał do drzwi. – Ma petite, czy mogę wejść? – Nie zapytał czy wszystko w porządku. Mądry wampir. Nie odpowiedziałam. Po prostu klęczałam dalej z głową przechyloną przez chłodną krawędź wanny zastanawiając się, czy znów będę zwracać, czy też moja głowa odpadnie pierwsza. Głowa bolała mnie bardziej, niż brzuch. Usłyszałam jak otwierają się drzwi. – Ma petite? – Jestem tu. – Odpowiedziałam. Mój głos brzmiał niewyraźnie, jakbym płakała. Nie podniosłam głowy. Nie chciałam widzieć ani jego, ani nikogo innego.

202

Zauważyłam brzeg czarnego szlafroka, a nawet więcej, kiedy ukląkł przede mną. – Jest coś, co mogę ci przynieść? Tuzin odpowiedzi przemknęło mi przez głowę. Większość z nich sarkastyczna, ale zdecydowałam się na, – Aspiryna i szczoteczka do zębów. – Mogłabyś mnie poprosić, abym wyciął sobie serce i w tej chwili mógłbym to zrobić. Zamiast tego prosisz o aspirynę i szczoteczkę. – Pochylił się i złożył najdelikatniejszy pocałunek na czubku mojej głowy. – Przyniosę to, o co prosisz. – Wstał i znów usłyszałam otwierającą się i zamykającą szufladę. Spojrzałam w górę i zobaczyłam jak krząta się po łazience przygotowując butelkę z aspiryną, szczoteczkę i wybór past do zębów. To było absurdalnie domowe i czarny futrzany szlafrok nie pasował do tego. Jean-Claude wyglądał jak ktoś, kto powinien mieć służących. I w zasadzie miał. Ale w mojej obecności prawie zawsze sam zajmował się sobą i mną. Kiedy nie było mnie w pobliżu, prawdopodobnie miał pięćdziesiąt tańczących dziewcząt, czekających na każde wezwanie. Ale ze mną, często był tylko on. Przyniósł mi aspirynę i szklankę wody. Wzięłam je i był taki moment, kiedy nie byłam pewna, czy mój żołądek zatrzyma to na dole, ale jakoś dał radę. Jean-Claude pomógł mi wstać i pozwoliłam mu na to. To nie było tak, że moje nogi były drżące – choć były – to było tak, jakbym cała była drżąca, niepewna. Zaczęłam się trząść i nie mogłam przestać. Jean-Claude przytrzymał mnie przy szlafroku w objęciach swoich ramion. Moje piersi zabolały, gdy potarłam nimi o ubranie. Odsunęłam się wystarczająco, aby spojrzeć w dół na swoje ciało. Był tam idealny odcisk zębów Nathaniela, niczym aureola okalający moją pierś. Przelał krew w niewielu miejscach, ale reszta była intensywnie czerwono–purpurowa. Będzie z tego mnóstwo siniaków, jeśli moje ciało nie uleczy się wcześniej. Jean-Claude przeciągnął palcem wzdłuż górnej części śladu po ugryzieniu i wzdrygnęłam się. – Dlaczego tak jest, że rzeczy takie jak to nigdy nie bolą wtedy, gdy się je robi? – To pytanie jest jednocześnie odpowiedzią, ma petite. Dziwne, ale zrozumiałam, co miał na myśli. – To zaledwie odbicie tego, co ja zrobiłam z jego klatką piersiową. – Nathaniel był ostrożny. Tak mi się wydaje. – Co masz na myśli? – Nie zrobił ci niczego, czego ty nie zrobiłaś mu wcześniej. – Myślałam, że obaj dali się ponieść ardeur i Belle Morte.

203

– Pierwszy raz, kiedy czujesz wezwanie jej mocy, jest to oszałamiające przeżycie. Ale fakt, że Jason zrobił coś, o czym wiedział, że byś mu na to nie pozwoliła, a Nathaniel nie, może znaczyć, że Nathaniel lepiej panuje nad sobą , niż Jason. – Powiedziałabym raczej, że jest na odwrót. – Wiem. – Powiedział i sposób, w jaki to zrobił, kazał mi na niego spojrzeć. – Co to ma znaczyć? – To znaczy, ma petite, że możesz znać pragnienie serca Nathaniela, ale nie sądzę, abyś naprawdę go znała. – On sam siebie nie zna. – Powiedziałam. – Po części to prawda, ale myślę, że on cię jeszcze zaskoczy. – Ukrywasz coś przede mną? – O Nathanielu, nie. Westchnęłam. – Wiesz, że innego dnia zmusiłabym cię, abyś powiedział mi, co ta zagadkowa uwaga znaczy, ale do diabła z tym. W tej chwili chcę od kogoś jedynie odrobiny spokoju i wydaje się, że tym kimś będziesz ty. Podniósł brew. – Kiedy prosisz w tak pochlebny sposób, jakże mogę odmówić? – Żadnych gier, proszę, Jean-Claude. Proszę, po prostu przytul mnie. Przyciągnął mnie z powrotem w swoje ramiona, a ja przesunęłam się tak, że ślad po ugryzieniu nie bolał. Czy też nie bolał bardziej, niż wcześniej. Zmienił się w pulsujący ból. Ostry, kiedy się go dotknęło. To bolało, ale część mnie czuła z tego satysfakcję. To było potwierdzenie tego co zrobiliśmy. Bolesna pamiątka czegoś, co było wspaniałe. Gdyby nie moje zasady moralne, mogłabym po prostu cieszyć się tym wszystkim. – Dlaczego jestem zadowolona, że Nathaniel mnie oznaczył? – Zapytałam cichym głosem, ponieważ nie byłam na sto procent pewna, czy Jean-Claude nie powinien być o to zazdrosny. Pogłaskał moje włosy, podczas gdy jego drugie ramię trzymało mnie blisko niego. – Mogę wymyślić wiele powodów. – Głos wibrował w jego piersi przy moim uchu, mieszając się z dźwiękiem bicia serca. – Jeden, który ma dla mnie sens, wystarczy. – Powiedziałam. – Ach, jeden który ma sens dla ciebie. Teraz to jest zupełnie inne pytanie. Zacisnęłam ramiona wokół jego pasa. – Pamiętasz, żadnych gier, po prostu mi powiedz.

204

– To może znaczyć, że naprawdę stałaś się jego Nimir-Ra. – Jego ramiona zacisnęły się wokół mnie. – Mogę wyczuć w tobie coś innego, ma petite. Pewną dzikość, której nie było wcześniej. To nie jest takie uczucie, jak z bestią Richarda. To coś innego. Możliwe, że jako Nimir-Ra Nathaniela pragniesz bliższego kontaktu z nim. To miało sens. Ciężko było się kłócić z logiką jego rozumowania, ale chciałam tego. – Jakie byłyby inne przyczyny? – Belle Morte potraktowała cię jak wampira ze swojej linii. Jeśli przez znaki, lub twoją nekromancję, masz niektóre moce wampira, możesz mieć i pozostałe z nich. Możliwe, że lamparty będą twoim zwierzęciem, które możesz wezwać. Przyznaję, że pierwsza przyczyna jest bardziej prawdopodobna, ale druga też jest możliwa. Odchyliłam się wystarczająco, aby zobaczyć jego twarz. – Czujesz się przyciągany przez wilki? – Obecność wilków wokół mnie sprawia mi przyjemność. To jest komfortowe dotykać je jak… ulubione zwierzę albo kochanka. Nie byłam pewna jak powinnam się czuć, gdy użył określenia zwierzę i kochanek w tym samym zdaniu, ale dałam sobie z tym spokój. – Czy chcesz uprawiać seks z Nathanielem? – Nie… niezupełnie. – Ale chcesz go dotykać i być dotykaną. Musiałam nad tym pomyśleć przez kilka sekund. – Zdaje się, że tak. – W prawdziwym połączeniu zwierzęcia i wampira w obu jest pragnienie dotyku, pragnienie jednego by służyć, a drugiego aby się nim opiekować. – Padma, Władca Bestii, traktował swoje zwierzęta jak gówno. – Jedną z wielu przyczyn, dla których Padma zawsze będzie tylko drugorzędny pod względem siły w Radzie, jest jego wiara w to, że każda moc musi być odebrana, że każda moc musi pochodzić ze strachu. Prawdziwa moc przychodzi, gdy to inni oferują ją tobie, a ty zaledwie akceptujesz ją jako dar, nie jako łup wojenny. – Więc to, że traktujesz swoje wilki lepiej niż większość, to tylko co, polityczna decyzja? Wzruszył ramionami, wciąż trzymając mnie przy sobie. – Nie wiem jak obierają to inne wampiry. Wiem tylko, że Belle Morte czuła się przyciągana przez swoje koty i ja czuję to samo do moich wilków. Być może tylko jej linia potrafi zmienić więź między zwierzęciem, a wampirem w coś podobnego do więzi kochanków? Większość jej mocy żywi się seksem, albo pożądaniem i być może dlatego inni nie odczuwają tego w ten sposób.– Zamyślił się. – W zasadzie nie zastanawiałem się nad tym wcześniej. Być może to jedna z zalet wywodzenia 205

się z jej linii – albo tego ograniczenie – że większość z moich mocy zmienia się w coś przypominające seks. – Czy Asher ma takie same odczucia względem swoich zwierząt, które przyzywa? – On nie ma takich zwierząt. Rozszerzyłam oczy. – Myślałam, że wszyscy mistrzowie wampirów po pewnym czasie mają swoje zwierzę. – Większość z nich tak, ale nie zawsze. Tak jak jego ugryzienie może przynieść prawdziwe seksualne spełnienie, a moje nie potrafi. Mamy inne moce. – Ale nie mając zwierzęcia, które może wezwać, jak dużą … – To znaczy, że jest słabszy niż ja. – Ale wciąż może być Mistrzem Miasta gdzieś indziej. Mam na myśli to, że spotkałam wcześniej Mistrzów Miasta, którzy nie mieli żadnego zwierzęcia. – Gdyby gdzieś w tym kraju było wolne terytorium i on chciałby nas zostawić, wtedy tak, mógłby stać się Mistrzem Miasta. Chciałam zapytać, dlaczego więc nie odejdzie? Ale byłam całkiem pewna, że znam odpowiedź i to była bolesna odpowiedź, więc pozostawiłam to niedopowiedziane. Może dojrzewam w końcu. Nie każda myśl, jaka przyjdzie mi do głowy, musi wyjść z moich ust. – Albo po prostu pragnęłaś Nathaniela przez bardzo długi czas. Gdy w końcu oddasz się pożądaniu, daje to satysfakcję. Odepchnęłam go od siebie. – Wiesz co, nie jesteś zbyt dobry w dawaniu komfortu. – Powiedziałaś żadnych gier. Czy kłamstwo nie jest tym samym, co prowadzenie gry? Spojrzałam na niego z ukosa. – Nie uprawiałam seksu z Nathanielem. – Przestań, ma petite, nie miałaś z nim stosunku, ale powiedzieć, że nie uprawiałaś seksu jest jak dzielenie włosa. To trochę przesadne rozdrabnianie się, czyż nie? Patrzyłam na niego i próbowałam być zła, ale było tam coś bliższe paniki, niż gniewu, co sprawiło, że moje serce zabiło szybciej. – Chcesz powiedzieć, że to co właśnie zrobiliśmy liczy się jako seks? – Mówisz, że się nie liczy? Odwróciłam się tak, że nie mogłam widzieć jego twarzy. Objęłam się sama ramionami. W końcu odwróciłam się do niego. Próbowałam oprzeć się o ścianę, ale kafelki były zimne, a ja wciąż byłam naga. Potrzebowałam moich ubrań. Niestety były one w innym pokoju, a ja nie czułam się jeszcze gotowa, aby znów zobaczyć pozostałych mężczyzn. – Więc mówisz, że my wszyscy uprawialiśmy seks – każdy z nas? 206

Wziął głęboki oddech. – Jakiej odpowiedzi chcesz, ma petite? – Prawda będzie w sam raz. – Nie, ty nie chcesz prawdy. Myślałem, że tak jest, w przeciwnym razie bardziej uważałbym na to, co powiedziałem. – Spojrzał zmęczony. – Cieszę się, że jesteś taką kobietą jaką jesteś, ale są momenty, kiedy chciałbym abyś po prostu cieszyła się czymś, nie zadręczając się potem poczuciem winy albo moralnością. To co dziś zrobiliśmy, to była wspaniała rzecz. Rzecz, która powinna być dzielona i ceniona, a nie traktowana jak coś, czym powinniśmy być zawstydzeni. – Radziłam sobie z tym lepiej, zanim mi powiedziałeś, że to liczy się jako seks. – I fakt, że to ja musiałem powiedzieć, że to liczy się jako seks oznacza, że wciąż oszukujesz samą siebie bardziej, niż ja kiedykolwiek próbowałem oszukać ciebie. – Co to niby ma znaczyć? Podniósł rękę. – Nie będę już nic więcej o tym mówił. Nie chcesz prawdy, a kazałaś mi nie kłamać. Nie mam żadnych innych możliwości. Objęłam się i zmarszczyłam brwi siedząc na podłodze. Próbowałam objąć rozumem to, co on powiedział. To co zrobiliśmy i po prostu nie mogłam. Potrzebowaliśmy zmiany tematu, szybko. – Jason zadziałał jako silny substytut Richarda. – powiedziałam. – Oui. – Pozwolił mi poruszyć inny temat bez słowa, ani zmiany wyrazu twarzy. – Nie wiedziałam, że to możliwe. – Ani ja. – Zrobił te kilka kroków, aby znów stanąć obok mnie. – Jeżeli to komfort jest tym czego pragniesz, bardziej niż prawdy, to mogę ci to dać. – Dotknął mojego policzka. Podniósł moją twarz tak, że nasze spojrzenia się spotkały. – Ale musisz mi powiedzieć, kiedy nie chcesz prawdy, ma petite. Prawda jest tym, czego zwykle najczęściej żądasz ode mnie. Patrzyłam na tą piękną twarz i zrozumiałam co oferował – Komfort, ale nie szczerość. Przyjemne kłamstwa, ponieważ nie chciałam słyszeć prawdy. – Nie chcę abyś kłamał, ale jak na ten dzień, to prawie przekroczyłam limit trudnych prawd. Potrzebuję chwili wytchnienia. – Chcesz przestrzeni, spokoju, aby wszystko przemyśleć. Rozumiem to. Mogę ci ją dać nawet na kilka godzin, ale musisz skonfrontować się z Richardem w lupanarze tej nocy i obawiam się, że czeka cię tam jeszcze więcej trudnych prawd. Położyłam twarz na jego torsie. Wtuliłam się w gładkość jego skóry pomiędzy futrzanym kołnierzem. – To, że wracasz do kwestii Richarda nie sprawia, że czuję się lepiej. 207

– Przepraszam. – Pocierał moje plecy ręką tam i z powrotem. Ten ruch sprawił, że futro z rękawów ocierało się moje ciało z góry na dół, od pośladków, aż do ramion. To było jednocześnie kojące i drażniące. Spojrzałam na niego i nie wiedziałam czy płakać, czy krzyczeć. – Myślałam, że nakarmiłam ardeur. Jego ręce zesztywniały przy moim ciele. – Nakarmiłaś. I nakarmiłaś je bardzo dobrze, ale to jest zawsze tuż pod powierzchnią. To tak, jak być pełnym i wciąż podziwiać pięknie przyrządzony deser. Nie podobała mi się ta analogia, ale nie mogłam wymyśleć lepszej. Przycisnęłam ciało do jego szlafroka. Pozwoliłam mu kołysać mnie i słuchałam kojącego bicia jego serca. Przemówiłam z twarzą przyciśniętą do jego torsu, czarne futro jego kołnierza dotykało moich ust. – Dlaczego nie ostrzegłeś mnie, że to się może stać? – Jeżeli naprawdę byłabyś wampirem z mojej linii, wtedy bym cię ostrzegł. Ale ty nie jesteś wampirem. Ty jesteś człowiekiem i w twoim przypadku to nie powinno się zdarzyć. Odchyliłam się do tyłu wystarczająco, by zobaczyć jego twarz. – Czy ona może wejść w każde ze swoich… dzieci? – Nie, jej zdolność do odwiedzania w ten sposób swoich dzieci trwa tylko kilka nocy. Kiedy nowy wampir jest wystarczająco silny, aby kontrolować swój własny głód, wtedy ona jest niezdolna do wejścia. To tak, jakby drzwi zostały zamknięte, podczas gdy wcześniej stały otworem. – Ona wezwała moją bestię, czy też bestie, czy też cokolwiek to, co do diabła dzieje się ze mną. Ona wyzwoliła to na zewnątrz tak, jakby dokładnie wiedziała co robi. – Zwierzęta, które przyzywa, to wszystkie wielkie koty. – Więc lamparty. Przytaknął. – Spośród innych. – Myślałam, że tylko Mistrz Bestii może wzywać więcej niż jedno zwierzę. – To umiejętność, którą on posiadał od samego początku, ale wielu najstarszych rozwinęło sporo różnych mocy. Na początku, jak mi się wydaje, Belle była zdolna wzywać tylko lamparty. Potem kolejne i kolejne z wielkich kotów zaczęły odpowiadać na jej wezwanie. – Jeżeli naprawdę jestem lampartołakiem, to czy ona będzie w stanie mnie kontrolować – jeżeli mnie spotka? – Przegnałaś ją, ma petite. Możesz odpowiedzieć na swoje pytanie, czyż nie? – Mówisz, że skoro raz skopałam jej tyłek, mogę to zrobić po raz kolejny. – Coś w tym stylu, oui. 208

Odsunęłam się od niego. Moje palce zsunęły się po jego ramionach pod ciężkim szlafrokiem, zanim nasze ręce dotknęły się. – Wierz mi Jean-Claude, jedno zwycięstwo nie gwarantuje, że wygrasz wojnę. – To nie było małe zwycięstwo, ma petite. Nigdy w ciągu dwóch tysięcy lat jej życia nikt z jej linii nie pokonał jej tak, jak ty. – Pochylił się w pasie odrobinę, aby pocałować moje dłonie, pokazując długi, wąski trójkąt swojego torsu i górną część brzucha. Moje spojrzenie powędrowało tą linią bladego ciała w dół cienia, który skrywał resztę. Po raz pierwszy nie chciałam rozwiązać jego szlafroka. Częściowo dlatego, że byłam dobrze… zaspokojona, a częściowo – w większości – dlatego, że dopiero co uprawiałam seks z czwórką mężczyzn naraz i poziom mojego dyskomfortu był odrobinę za wysoki, abym w tej chwili mogła myśleć o seksie. – Wiem, że wampiry mogą sprawić, że ich ugryzienia są przyjemne, ale nigdy nie śniłam, że to można odczuwać aż tak. – powiedziałam. – To jeden z darów Ashera. Sprawia, że jego ugryzienia są orgazmiczne. Spojrzałam na niego. Pokiwał głową. – Oui, ma petite, potrafię sprawić, by moje ugryzienie było przyjemne, ale nie aż tak przyjemne. –Asher ugryzł mnie kiedyś i to nie było orgazmiczne. – Powstrzymał się, kiedy zdał sobie sprawę, że kontroluje twój umysł nie mając takiego zamiaru. On… zachował się. Podniosłam na to brew. Jeżeli dziś wieczorem to było naprawdę, to on więcej niż się zachował. – Ty także pożywiałeś się tym i Belle Morte również. – To była uczta, czyż nie? – I coś w sposobie, w jaki to powiedział sprawiło, że się zaczerwieniłam. – Nie miałem zamiaru cię zawstydzić, ma petite, ale to było cudowne. I nie dzieliłem daru Ashera przez ponad dwieście lat. Prawie zmusiłem się, aby zapomnieć jak to było. – Więc nie możesz zrobić tego bez Belle Morte. – Jeden z jej darów to bycie mostem, połączeniem, pomiędzy jej dziećmi. To pozwalało dzielić się darami. – Przegnałam ją, Jean-Claude, to się więcej nie powtórzy. – I oboje jesteśmy podekscytowani. Nie sądzę, żebyś rozumiała ryzyko, jakie podjęliśmy, ma petite. Jeżeli nie zdołałabyś jej wygnać, wtedy ona mogłaby nam coś zrobić. Nawet z takiej odległości. My dwaj jesteśmy jedynymi z jej linii, którzy kiedykolwiek opuścili ją z własnej woli. Niektórzy zostali wygnani, ale nikt po prostu jej nie porzucił, a ona nie jest kobietą, która łatwo godzi się z odrzuceniem. 209

To było niedopowiedzenie. – Widziała Ashera moimi oczami. Czułam jej żal, że pozwoliła mu odejść, że nie potrafiła spojrzeć na niego w taki sposób, jak ja. Odwrócił głowę na bok. – Więc być może nawet stary pies może nauczyć się nowych sztuczek. Przełknęłam i to sprawiło, że stałam się bardzo świadoma smaku krwi i innych rzeczy w moich ustach. Musiałam się umyć. Podeszłam do zlewu i obserwowałam go w lustrze za mną. Niby wiedziałam, że byłam naga, ale dopiero, gdy zobaczyłam swoje odbicie, uświadomiłam to sobie. Zdołałam zmyć większość krwi z moich ust za pomocą papieru, ale reszta wciąż była przylepiona do mojej klatki piersiowej i szyi. – Naprawdę potrzebuję własnego szlafroka. – Powiedziałam. – Zaproponowałbym ci swój. – Powiedział. Potrząsnęłam głową, sięgając po szczoteczkę. Normalnie jako pierwszą zmyłabym krew, ale teraz bardziej pragnęłam pozbyć się tego smaku z moich ust. – Ty, nagi, obok mnie w tej chwili, to naprawdę nie jest to, czego potrzebuję. – Wyślę …– zawahał się – Ashera po szlafrok dla ciebie. – Zacząłeś mówić Jason, czyż nie? Spojrzał w lustro. – Wiem, że on się uleczy, ale ja naprawdę mogłam go zranić. – Ale tego nie zrobiłaś i to jest ważne. – Wygodnie tak myśleć. – Wyślę Ashera po szlafrok. – Dobrze. Dziękuję. Nałożyłam pastę na szczoteczkę, a on poszedł do drzwi. Zatrzymał się z ręką na klamce. – Normalnie powinnaś dać swojemu pomme de sang prezent, aby okazać swoją wdzięczność za służbę. – Myślę, że oni dostali już cała wdzięczność, na jaką mogą liczyć z mojej strony, jak na jeden dzień. Zaśmiał się i ten dźwięk przeszedł po moim ciele jak pieszczota jedwabiu. – Oh, tak, ma petite. I myślę, że oni by się zgodzili, ale mówię ci o tym na później. Musisz nagrodzić swoje pomme de sang za jego, czy też jej służbę. – Pieniądze tego nie załatwią? – Zapytałam. Wyraz jego twarzy wskazywał, że był naprawdę urażony. W zasadzie był oburzony. 210

– Właśnie dzieliłaś się czymś tak intymnym, czego większość ludzi nigdy nie doświadczy, będąc z inną istotą. Tego dnia oni dali nam wielki dar i nie są dziwkami, Anita. – Moje prawdziwe imię, miałam kłopoty. – Oni są pomme de sang. Myśl o nich, jak o umiłowanych kochankach. Zmarszczyłam brwi. – Dziś dzielenie się przyjemnością powinno być wystarczającą nagrodą, ale będziesz musiała żywić ardeur każdego dnia i jeżeli to nie będzie pożywienie zaspokajające całe pragnienie, to przez kilka tygodni częściej niż raz na dzień. – O czym ty mówisz? – zapytałam. – Mówię, że najlepiej będzie jeśli wybierzesz pomme de sang i zatrzymasz je blisko siebie, ponieważ nie wiesz, jak będzie wyglądał prawdziwy głód. To może być lekkie, łatwe do zaspokojenia albo i nie. – Mówisz, że będę musiała robić to każdego dnia? – Tak. – Cholera. Potrząsnął głową. – Czy dzisiejszy dzień był tak okropny, ma petite. Czy przyjemność, jakiej doświadczyłaś, była tak niewielka? – To nie tak. To było cudowne i ty o tym wiesz. Ale nigdy nie będziemy zdolni tego powtórzyć. Nie bez Belle Morte, a ja nie chcę jej powtórnej wizyty. – Ani ja. Ale jest wiele rzeczy, jakie można zrobić, aby się pożywić. I kiedy będziesz miała pewną kontrolę, nauczę cię jak się żywić na odległość. – Kiedy? – Za kilka tygodni. – Cholera. – Odwróciłam się z powrotem do lustra, nie patrząc na niego. – Jak mam wybrać pomme de sang? – Myślę, że już wybrałaś. – Powiedział. Spojrzałam na niego. – Masz na myśli Nathaniela. Przytaknął. – Nie, ja… ja nie ufam sobie dostatecznie, aby nie stracić kontroli i … wiesz co mam na myśli. – Przyjemnie się na niego patrzy i on dba o ciebie. Czy to by było takie złe?

211

– Tak, tak, to byłoby jak molestowanie dziecka. On nie potrafi powiedzieć „nie”. Jeżeli osoba nie może powiedzieć „nie”, to tak, jakby to był gwałt. – Być może nie chcesz przyjąć tego do wiadomości, ma petite, ale Nathaniel dokładnie wie czego chce. I to czego on chce to ty. – On chce, abym zdominowała go w każdym znaczeniu tego słowa. – Najlepiej jak pomme de sang jest uległe. Potrząsnęłam głową. – Więc z kim innym chciałabyś zaryzykować to, że dasz się ponieść. Z twoim NimirRaj? – Tym razem coś było w jego głosie. – Jesteś zazdrosny. – Nimir-Raj to nie pomme de sang, kochanek, deser, nie ważne jak smakowity. On jest głównym, bardzo, bardzo głównym daniem, a ja życzyłbym sobie być jedynym głównym daniem na twoim stole. – Dzieliłeś się mną z Richardem i on z pewnością nie był tylko deserem. – Prawda, ale on też jest związany ze mną. Jest moim wilkiem, a to jest inny… związek dla mnie, dla ciebie, niż z jakimś nieznajomym. – Wiem, to było ardeur, ale do diabła, ja nigdy… – Nie jesteś kobietą o zwyczajnych żądzach. Nie, ma petite, nie jesteś. I obawiam się, że Nimir-Raj nie jest już zwyczajny tak, jak reszta twoich żądz. – Spojrzał tak poważnie, kiedy to powiedział, uroczyście. – Co masz na myśli? – Jeżeli naprawdę jesteś jego Nimir-Ra, wtedy będziesz czuła pociąg do niego. Nie ma na to rady. I prawdę mówiąc nie mogę winić twojego gustu. Nie ma tak przystojnej twarzy, jak nasz Richard, ale ma pewną rekompensatę tego. – Wyraz jego twarzy sprawił, że znów się zaczerwieniłam. Obróciłam się w kierunku umywalki i zaczęłam szorować zęby, a on wziął to za unik. Wyszedł śmiejąc się. Kiedy drzwi zamknęły się za nim, a ja zostałam sama, przez długi czas wpatrywałam się w swoje odbicie w lustrze. Wciąż wyglądałam jak ja. Ale nie mogłam już wyczuć smaku krwi Jasona pod pastą. Zaczęłam szorować się, polewać zimną wodą, słuchając szmeru wody, zamiast głosów krzyczących wewnątrz mojej głowy. Kiedy Jean-Claude wrócił do pokoju, opłukiwałam ręcznik z krwi i miałam trzy różne płyny do płukania ust obok zlewu. Użyłam wszystkich trzech i nie mogłam poczuć innego smaku, niż miętowa świeżość. Możesz doszorować się do czysta z krwi i wyzbyć się jej smaku z ust. Ale plamy, które naprawdę mają znaczenie to te, których żadna ilość wody i 212

mydła nie zdoła zmyć. Powiedziałabym, że nie może już być gorzej, ale wiedziałam, że może się tak stać i to dość szybko. Gdybym zamknęła się z dala na kilka dni, dopóki nie zdołałabym kontrolować ardeur, wilkołaki zdecydowałyby beze mnie i doszłoby do egzekucji Gregorego. Jeżeli Gregory by zginął, to nie tylko Jacob byłby tym, kogo bym zabiła. To byłaby wojna pomiędzy mną, moim stadem i stadem Richarda. Richard był Harcerzykiem w wystarczającym stopniu, aby wejść mi w drogę i być może zmusić mnie do zabicia go. Coś wewnątrz mnie umarłoby, gdybym pociągnęła za spust… po pewnych rzeczach dochodzisz do siebie, po innych nie. Zabicie Richarda byłoby jedną z tych rzeczy, po których nie byłabym już sobą. Jean-Claude powiedział miękko. – Wszystko w porządku, ma petite? Potrząsnęłam głową, ale powiedziałam. – Jasne. Wyciągnął kłębek błękitnej satyny w moim kierunku. – Więc musisz się ubrać i będę cię eskortował w drodze na zewnątrz. Spojrzałam na niego. – Czy to takie oczywiste, że nie chcę tam wracać? – Jason został przeniesiony do swojego pokoju. Uleczy się. Ale pomyśleliśmy, że jego widok zezłościłby cię. Nathaniel oczekuje twojego zadowolenia, skoro wywiązał się ze swojego zadania. – Co z Asherem? – Zabrał stąd Jasona. – Wiesz, że mamy odpowiedź na pytanie, na które chciałeś ją poznać. – powiedziałam. Spojrzeliśmy na siebie. – Poczułem jak doszedł, ma petite. Wiem, że on mnie torturował pozwalając mi wierzyć, że został zrujnowany. Ale wciąż nie wiemy jak bardzo jest pokryty bliznami, a to jest zrujnowanie innego typu. – Masz na myśli, że on czuje się zbyt oszpecony i nie chce, aby ktokolwiek go widział, bądź dotykał? – Oui. – Dopóki wasza dwójka nie dotknęła chłopców, ardeur nie dosięgło was. Belle Morte nie dosięgła was. To jest jak plaga. – Powiedziałam. – Widziałem jak ta szczególna plaga uwolniła się na bankiecie w pokoju wielkości boiska i przechodziła z osoby na osobę, dopóki wszyscy nie rzucili się na siebie w… no cóż, orgia to zbyt delikatne słowo. – Co ona zdobyła z tego, że cały pokój ludzi stracił w ten sposób kontrolę? – Ona zdobywa moc z każdego pożywienia wokół niej, ale nie tylko o to chodziło. Chciała zobaczyć, czy istnieją ograniczenia w ilości osób, na które jest w stanie rozprzestrzenić pożądanie. 213

– Czy znalazła swoje limity? – Nie. – Więc setki ludzi. – Powiedziałam. Przytaknął. – I karmiła się żądzą z nich wszystkich? – Oui. – Co zrobiła z całą swoją mocą? – Pomogła markizie uwieść króla i zmieniła szlaki handlowe oraz sojusze trzech krajów. Rozszerzyłam oczy. – No cóż, przynajmniej się nie zmarnowało. – Belle ma wiele wad, ale marnowanie korzyści nie jest jedną z nich. – Co zdobyła poprzez te wszystkie polityczne manewry? – Ziemie, tytuły i króla, który ją wielbił. Pamiętaj, ma petite, to był taki okres w historii, kiedy być królem znaczyło być absolutnym władcą. Jego słowo stanowiło życie lub śmierć, a ona rządziła nim za pomocą słodkich sekretów swojego ciała. – Nikt nie jest aż tak dobry w łóżku. Coś przemknęło po jego twarzy – drobny uśmiech, który starał się ukryć. – Jeżeli była tak wspaniała, to jak tobie i Asherowi udało się ją opuścić za pierwszym razem? – Asher był z Belle przez wiele lat, zanim ja przybyłem i wiele lat, nim znalazł Juliannę. On i ja byliśmy w jej najbardziej wewnętrznym kręgu mocy, a wielu czekało przez wieki, aby tam trafić i im się to nie udało. Byliśmy jej ulubieńcami, zanim Asher znalazł Juliannę. Dopiero kilka wieków temu dotarło do mnie, że Belle była zazdrosna, ale myślę że to było to. Sypiała z innymi mężczyznami, innymi wampirami i była zadowolona, że ja i Asher dzieliliśmy łoża innych mężczyzn i że udawaliśmy się do wampirów, z którymi zdecydowała się nami dzielić. Ale kobieta, którą my wybraliśmy samodzielnie – to było coś innego. Jednak naszym najświętszym prawem jest to, że nie wolno nikomu skrzywdzić ludzkiego sługi innego wampira, więc Belle nic nie uczyniła. Wtedy Asher zaoferował mi Juliannę i zostaliśmy menage a trois, co podniosło kwestie sypiania Julianny z innymi. Spojrzał na podłogę, a potem znów na mnie. – Arturo był także jednym z jej ulubieńców. Pragnął Julianny, ale Asher odmówił mu. – Asher odmówił, nie Julianna? – powiedziałam. – Ona była jego sługą. Nie mogła mu odmówić, jeżeli on tak zdecydował. 214

– Fuj. – powiedziałam. Wzruszył ramionami. – To było inne stulecie, ma petite, i Julianna była inną kobietą, niż ty jesteś. – Więc dlaczego Asher odmówił? – zapytałam. – Obawiał się o bezpieczeństwo Julianny. Oboje się obawialiśmy. – Arturo lubił być brutalny? – Matka Natura sprawiła, że dla Arturo było to prawie niemożliwe w inny sposób, niż brutalnie. Spojrzałam na niego. – Co masz na myśli? Ponownie wzruszył ramionami z gracją. – Arturo jest wciąż najlepiej wyposażonym mężczyzną, jakiego do tej pory widziałem. To była moja kolej na wzruszenie ramionami. – Więc? Potrząsnął głową. – Nie rozumiesz mnie, ma petite. On jest bien outille, dobrze wyposażony. Ach jak to jest po angielsku? … Hojnie obdarowany przez naturę. Chciałam zaznaczyć, że Richard był bardzo dobrze wyposażony, ale to raczej niezręczne wspominać chłopakowi A, że chłopak B jest większy. Micah był nawet lepiej wyposażony, niż Richard. Ale znów, to nie wydawało się odpowiednie, by wspominać o tym. Pozostało mi ostatecznie powiedzieć. – Widziałam dwóch mężczyzn, którzy byli, jak to określiłeś, hojnie obdarowani przez naturę. To było onieśmielające, ale… podkreśliłeś, że obawialiście się o bezpieczeństwo Julianny, ponieważ on był tak duży. – To jest dokładnie to, co mówię. – Nikt nie jest tak duży. – Arturo sprawia, że nawet nasz Richard i twój Nimir-Raj, wydają się przy nim skromni. Zarumieniłam się i nie chciałam tego. – To nie byli ci dwaj mężczyźni, których miałam na myśli. Podniósł brew. – Naprawdę? Sposób w jaki to powiedział sprawił, że zarumieniłam się mocniej. – W Nowym Meksyku, jeden ze wsparcia Edwarda i jeden z tych ‘złych gości’. – I jak to możliwe, że zdarzyło ci się zobaczyć, jak dobrze wyposażeni oni byli, ma petite? – Było coś w jego głosie. Odrobina złości, jakby początek gniewu. – Nie uprawiałam z nikim seksu. 215

– Więc jak udało ci się widzieć ich nago? – Jego głos wciąż trzymał ten gorący ton i naprawdę nie mogłam go winić. – Bernardo, wsparcie Edwarda, i ja byliśmy przepytywani przez lokalny gang, czy też klub, motocyklistów. Nie wierzyli, że był moim chłopakiem. Zapytali, czy został obrzezany i powiedziałam tak. Wydawało mi się, że w Ameryce miałam większą szansę trafić, niż pół na pół. Kazali mu zdjąć spodnie, aby to udowodnić. – W sytuacji zagrożenia, zakładam. – Wyglądał teraz na bardziej rozbawionego, niż zezłoszczonego. – Tak. – A ten drugi? – Próbował mnie zgwałcić. Oczy Jean-Claude’a rozszerzyły się. – Co się z nim stało? – Zabiłam go. Dotknął mojej twarzy. Delikatnie. – Dopiero niedawno zrozumiałem, dlaczego czułem do ciebie takie przyciąganie od samego początku, od kiedy tylko usłyszałem, że współpracujesz z policją. – Nie miłość od pierwszego wejrzenia. – Powiedziałam – Ale miłość od pierwszego usłyszenia. Nie mam aż tak dobrego głosu. – Nie doceniasz słodkiego dźwięku swojego głosu, ma petite, ale to nie dźwięk twojego głosu zafascynował mnie. To były twoje słowa. W momencie, w którym cię usłyszałem, w momencie, w którym zobaczyłem pistolet i dowiedziałem się, że ta śliczna, drobna kobieta była egzekutorką, uświadomiłem sobie, że ty nigdy nie zginiesz czekając na mnie, aż cię uratuję. Ty uratujesz samą siebie. Objęłam jego rękę przy moim policzku. Spojrzałam w jego oczy i zobaczyłam znów ten żal, żal że nie zdołał ocalić Julianny. Żal, który nie zdołał go opuścić. – Więc pragnąłeś mnie, ponieważ byłam taką twardą sztuką. Pozwolił mi zażartować. Nawet uśmiechnął się, ale uśmiech nie sięgnął jego oczu. – Oui, ma petite. Mój głos był miękki, kiedy powiedziałam. – Więc Arturo pragnął Julianny. Zabrał z powrotem rękę. Powoli. – I ona obawiała się jego, a my obawialiśmy się o nią. To było dwieście lat temu, niewiele więcej. Asher nie był tak potężny jak jest teraz i obawialiśmy się, że jego ludzka służebnica nie przetrwa spotkania z Arturo. – Muszę zapytać, jak duży on był.

216

Jean-Claude wyciągnął ręce tak jak to się robi mierząc wielkość ryby. – Taki duży. – Wyglądało to na około 6 cali. – To nie jest aż tak dużo. – To tyle, na ile był szeroki. – Jean-Claude powiedział. Spojrzałam na niego. – Przesadzasz. – Nie, ma petite, wierz mi, pamiętam. – Więc jak długi on był? Wykonał znów ruch przypominający mierzenie. Roześmiałam się, ponieważ mu nie uwierzyłam. – Oh, proszę. Mówisz, że co, on był szeroki na 6 cali i długi jak stopa. Niemożliwe. –Tak, możliwe, ma petite. – Powiedziałeś, że Arturo był jednym z ulubieńców Belle. Czy to oznacza, że ona… – Uprawiała z nim seks, oui. Zmarszczyłam czoło, nie potrafiłam wymyślić zgrabnego sposobu by to powiedzieć, więc po prostu wyrzuciłam z siebie – Czy to nie sprawiało jej bólu? – Była kobietą mającą duże możliwości, jeżeli chodzi o mężczyzn, i to w każdym znaczeniu tego słowa. Oh, to było grzeczne. – Większość kobiet nie byłaby zdolna do… przystosowania się do tego. – powiedziałam. – Nie. – Zgodził się. – Więc ona chciała zabić Juliannę? – Nie. Wierzyła, że Arturo nie zrobi jej krzywdy. – Dlaczego? Oblizał usta. To było coś, co rzadko robił i wyglądał niespokojnie, co zdarzało się jeszcze rzadziej. – Powiedzmy, że Belle Morte nauczyła mnie i Ashera czegoś, z czego obaj czerpaliśmy przyjemność, a my robiliśmy to także z Julianną. Zmarszczyłam brwi, ponieważ nie zrozumiałam wskazówki. – Jeśli do czegoś dążysz, nie łapię puenty. – Wolałbym nie dyskutować teraz o tym z tobą. Być może w późniejszym czasie. Zmarszczyłam brwi bardziej – Czego mi nie mówisz? Potrząsnął głową. – Myślę ma petite, że wolałabyś raczej nie wiedzieć. 217

Spojrzałam na niego. – Wiesz co, Jean-Claude, był czas– i to nie tak dawno temu – kiedy zmusiłabym cię do powiedzenia mi wszystkiego. Ale teraz, jeżeli mówisz mi, że czegoś nie chcę wiedzieć, to po prostu ci wierzę. Naprawdę nie mam ochoty słuchać intymnych i szokujących szczegółów o twoim wampirzym życiu seksualnym. Mam dość szokujących wiadomości w tej dziedzinie jak na jeden dzień. – Ma petite, myślę, że ostatnio dojrzałaś. – Nie przeginaj. Nie dojrzałam. Po prostu zaczynam być zmęczona. – Tak jak my wszyscy, ma petite, jak my wszyscy. Pozwoliłam by niebieski satynowy szlafrok spłynął z moich rąk. Miał on szerokie koronkowe rękawy i jeszcze więcej koronki na czymś, co uchodziło za kołnierz, z wyszytymi kwiatami po obu stronach. Był piękny i idealnie na mnie pasował. Większość szlafroków jest na mnie za długa. Prawdopodobnie kupił go z myślą o mnie. Zawiązałam go w miejscu i nie chciałam zadawać więcej pytań o seks ani o ardeur, ani o wampirze sprawy. Ale pewne kwestie musiały być jasne między nami. – Chcę, aby to było jasne, Jean-Claude. – Oui, ma petite. – Mówisz, że to co zrobiliśmy to był seks, więc w efekcie uprawiałam seks z każdym. Przytaknął. – Nie wydajesz się być o to zazdrosny. – Brałem w tym udział, ma petite. Dlaczego miałbym być zazdrosny? Ta odpowiedź zakłopotała mnie. Zmarszczyłam brwi – Dobrze, spróbuję jeszcze raz. Mówisz, że ardeur prawdopodobnie będzie musiało być karmione więcej niż raz dziennie. Nie możemy liczyć na ciebie, że zawsze będziesz tym chętnym do pomocy, kiedy to się zdarzy. Mogę tu zostawać na noc, ale.. – Możesz być zmuszona pożywić się, zanim się obudzę. To bardzo możliwe. W zasadzie, to prawdopodobne. – Dobrze, jakie są więc zasady? To była jego kolej na to, aby zmarszczyć brwi. – Co masz na myśli, ma petite? – Zasady. Chcę wiedzieć, co sprawi, że będziesz zazdrosny, a co nie. Od czego, albo od kogo powinnam trzymać się z daleka. Zaczął się uśmiechać, ale przestał. – Jesteś jedną z najbardziej cynicznych osób, jakie kiedykolwiek spotkałem. Najbardziej praktyczną w sprawie życia i śmierci, a skoro poznałaś niektóre osoby, jakie spotkałem, powinnaś odebrać to jako komplement. Ale jesteś też bardzo 218

naiwna. Jak dziecko. To taki typ niewinności, z którego myślę, że nigdy nie wyrośniesz. I nie zawsze wiem, jak z tym postępować. – To uczciwe pytanie. – W rzeczy samej, ale większość osób nie miałaby potrzeby pytać tak uprzejmie. Woleliby raczej zignorować to i zrobić co mogą, kiedy potrzeba się pojawi, albo zapytaliby z kim spośród moich ludzi pozwoliłbym im uprawiać seks, tak żebym nie był o to zły. Skrzywiłam się słysząc to od niego, ale.. – Bardziej mi się podoba sposób, w jaki ja to sformułowałam. – Wiem. Jesteś jednocześnie jedną z najbardziej bezpośrednich kobiet, jakie znam i jedną z najbardziej sobie zaprzeczających. – Naprawdę nie podoba mi się to, dokąd ta rozmowa zmierza. – W porządku, ale odpowiem na twoje pytanie, ponieważ to prawda. Jeżeli Nathaniel jest twoim pomme de sang, wtedy pozwolę na intymność z nim. Jason, jako moje pomme de sang, ma prawo kochać się z moją ludzką służebnicą. Jest to uważane za wielki dar dla wampira, aby dzielić się swoim sługą z innym, a Jason zasłużył na to. Służył mi wiernie przez wiele lat. – Nie jestem nagrodą do rozdawania. Wyciągnął rękę. – Cicho, ma petite. Odpowiem na twoje pytanie i postaram się być szczery, nawet jeżeli nie chcesz tego dziś usłyszeć. Jest wiele rzeczy, o których bym ci dziś powiedział, jeżeli byłabyś w nastroju na prawdę. Ale masz rację, to musi zostać wyjaśnione między nami. Po prostu nakłoniłbym cię do zatrzymania Nathaniela na wyciągnięcie ręki i pozwoliłbym potoczyć się sprawom tak jak chcą, ale jeżeli nalegasz na listę, w takim razie dam ci ją, ale nie bez powodu. Ponieważ chcę, aby było to jasne, że nie dzielę się tobą łatwo i są mężczyźni, z którymi nie podzielę się tobą wcale. Był teraz zły, a jego oczy zapłonęły szafirowym ogniem. Reszta jego ciała pozostała nieruchoma, ale jego oczy odpłynęły. Był pod wpływem silnych emocji, prawdopodobnie gniewu, ale nie byłam pewna. I osłaniał się jak diabli, tak że cokolwiek odczuwał, albo myślał, to nie chciał tym się ze mną podzielić. – Asher jest do zaakceptowania. Nie podał żadnych powodów i ja nie zapytałam o nie, ponieważ było ich zbyt wiele, a większość z nich bolesna. – Jeżeli Richard odzyska rozum, wtedy oczywiście tak. – Wygładził rękami przód swojego szlafroka. Często sprawdzał swoje ubranie, kiedy był nerwowy. – Nimir-Raj będzie musiał zostać zaakceptowany, ponieważ on przemawia do ciebie. Bestia Richarda działa na ciebie poprzez moje znaki, moje powiązanie z nim, ale Nimir-Raj przemawia do ciebie, Anita. – Moje prawdziwe imię. Znów. Nie był zadowolony. – On przemawia do czegoś w tobie, w 219

twojej mocy. Może być tak, że jesteś prawdziwą Nimir-Ra, a pełnia księżyca pokaże czy to prawda. Albo być może tak jak z Nathanielem, znalazłaś swoje zwierzę. Jeżeli jesteś przyciągana znacznie mocniej do lampartów, wtedy to może być z obu przyczyn. Ale miej na uwadze, że lamparty są na twoje wezwanie. Możliwe, że nie tylko Nathaniel i Nimir-Ra będą tymi, którzy cię przyciągają. – Proszę, nie mów mi, że zamienię się w zdzirę. Uśmiechnął się. – Nie sądzę, abyś musiała się tego lękać. Masz silniejszą wolę od tego. – Dopiero co powiedziałeś, że będę kuszona przez inne lampartołaki. – Jeżeli Nimir-Raj albo Nathaniel nie będą obok ciebie, gdy ardeur się zbudzi, wtedy moją radą będzie poddać się temu natychmiast. Rozszerzyłam oczy. – Jeżeli będziesz z tym walczyć, ma petite, to wzrośnie. Jeżeli wzrośnie wystarczająco mocno, wtedy rzeczywiście zamienisz się w ladacznicę. Jeżeli się temu poddasz i pożywisz natychmiast, wtedy będziesz uprawiać seks z jedną osobą, a nie kilkoma i to będzie raczej osoba, którą sama wybierzesz. – Więc prawdziwą radą jest – trzymaj mężczyzn, których preferujesz, na wyciągnięcie ręki. – Uczyniłbym Nathaniela, albo kogoś kogo wybierzesz, twoim stałym towarzyszem. Przełknęłam głośno i przeszukałam jego twarz, ale była ona nieczytelna – to był wyraz twarzy, kiedy nie chciał, abym wiedziała o czym myślał. Jego oczy powróciły do normalności. Coś dotarło do mnie. – Nie zauważyłam nigdzie Damiana. – Mówię o seksie, a ty myślisz o Damianie. – Jego głos był wciąż przyjemny, ale słowa niosły coś ostrego. – Dałeś mi listę osób, z którymi mogę sypiać i z którymi mam nie sypiać, ale nie umieściłeś go na żadnej z tych list. I nie było go w klubie, ani nie przyszedł do sypialni, jak Asher przyciągnięty przez moc. Gdzie on jest? Jean-Claude potarł ręką po twarzy. – Zamierzałem ci powiedzieć, ale wtedy postanowiłaś, że masz już dość twardych prawd na dziś. – Obniżył ręce i spojrzał na mnie. – On żyje, wiedziałabym, gdyby tak nie było. – Tak, wierzę, że byś poczuła. Był czas, kiedy moja pierwsza stwórczyni sprawiła, że moje serce zabiło. Jej moce napełniły mnie, uczyniły mnie żywym. Ale jej moc pochodziła od jej Mistrza Miasta, tak więc to jego moc mnie wypełniała. Każdy mistrz wampirów, do 220

jakiego należałem, wymagał przysięgi krwi. I każdy jeden z kolei sprawiał, że moje ciało funkcjonowało, moje serce biło. Wtedy Belle, we własnej osobie, głowa mojej linii, zabrała mnie i napełniła mocą. To było tak, jakby ona była oceanem, podczas gdy wszyscy inni przed nią byli jak rzeki spływające do niego. Stopniowo napełniałem się moimi własnymi mocami. Ale nawet teraz to jej dziedzictwo sprawia, że żyję. To moc, która stworzyła ją, utrzymuje mnie przy życiu. Damian jest również potomkiem jej linii, ale nie samej Belle, lecz jej innego dziecka, tak jak ja. Ja jestem Mistrzem Miasta i moc, która utrzymuje mnie przy życiu, utrzymuje i Damiana. Kiedy związał się ze mną przysięgą, uczyniło go to lojalnym wobec mnie. Moja moc wypełniła go. Moja moc sprawiła, że jego serce biło. I tak oto złamałem jego więź z tą, która go stworzyła. – Sprawiasz, że wszystkie wampiry pod twoją władzą są żywe? – zapytałam. – Moc przychodzi przeze mnie. Tak, ale tylko wtedy, jeżeli są oni z mojej linii, mojego rodowodu. Jeżeli są potomkami innych dzieci Belle, wtedy nie. Żadna przysięga krwi nie zwiąże tak mocno. – A co z Asherem? Nie sprawiasz, że jego serce bije. Przytaknął. – Bardzo dobrze, ma petite. Nie. Mistrz Wampirów jest wampirem, który ma dość mocy, aby napełnić samego siebie. To jedna z tych rzeczy, która określa bycie mistrzem i jedna z przyczyn, dlaczego wielu starszych wampirzych mistrzów wciąż zabija swoje dzieci, kiedy poczują, że więź się zrywa. – Dajesz mi dobrowolnie strasznie dużo informacji i nie myśl, że nie jestem wdzięczna. To fascynujące, ale co to ma wspólnego z Damianem. – Uwolniłaś kiedyś Damiana z jego trumny, wypełniłaś go swoją nekromancją jak zombie. Ocaliłaś jego życie dwukrotnie za pomocą swojej nekromancji. Nawiązałaś więź pomiędzy nim, a sobą. Rzeczywiście, wiedziałam to, ale na głos powiedziałam. – Powiedział, że nie mógłby mi odmówić, jeżeli wydałabym mu bezpośredni rozkaz. Pragnął mi służyć. To go przerażało. – Powinno. – Nie chciałam tego zrobić, Jean-Claude. Nie wiedziałam nawet, że to było możliwe. – Legendy mówią o nekromantach, którzy mogą kontrolować wszystkich umarłych, nie tylko zombie. Był czas, kiedy polityka Rady kazała zabijać każdego napotkanego nekromantę. – Och, dobrze, że polityka się zmieniła. – Tak. – powiedział. – Ale osłabiłaś moją więź z Damianem. Na początku nie zdawałem sobie z tego sprawy, ale kiedy on powrócił z Tennessee, to nie moja moc sprawiała, że jego serce biło. To była twoja moc.

221

Pamiętałam to uczucie w Tennessee, uczucie więzi pomiędzy nami. – Nie miałam tego na celu. – Powiedziałam. – Wiem to, ale pozostawiłaś mnie z tym problemem, kiedy uciekłaś na przeszło pół roku. Damian ma ponad tysiąc lat. Choć nie jest mistrzem wampirów, wciąż jest potężny. Nie był już związany z żadną wampirzą hierarchią. To go uwolniło od przysięgi krwi, od wszelkiej mistycznie wiążącej lojalności. – Powinieneś był mi powiedzieć. – I co byś uczyniła? Zabrała go do domu, aby mieszkał w twojej piwnicy? Sześć miesięcy temu nie miałaś ani dość mocy, ani dość kontroli, aby dać sobie z nim radę. – A teraz mam. To o tym mówisz? – Wypędziłaś Belle Morte. Jedną z najbardziej potężnych w Radzie. Jeżeli jesteś w stanie to zrobić, ma petite, to możesz uporać się z Damianem. – Wszystko wspaniale, ale gdzie jest Damian? – Nie mogłem dłużej liczyć na jego lojalność. Nie mogłem dłużej go kontrolować, czy rozumiesz to, ma petite? Miałem wampira, który był dwukrotnie starszy ode mnie i nie mogłem go kontrolować. To zarówno osłabiło mnie w oczach innych wtedy, gdy nie mogłem sobie pozwolić na to, by wyglądać słabo i było niebezpieczne, ponieważ on wiedział, kiedy naprawiłaś swoją aurę i osłony szczelnie cię chroniły. To nie tylko Richard i ja odczuliśmy twoją stratę. Odcięłaś od siebie także Damiana i on odrobinę… oszalał. Byłam teraz przerażona. Moje serce zaczęło podchodzić mi do gardła. – Gdzie jest Damian? – Po pierwsze, ma petite, zrozum, że nie możesz uwolnić go dziś, ponieważ zajęcie się nim będzie pracą na pełny etat przez kilka pierwszych godzin. – Po prostu mi powiedz. – Powiedziałam. – Musiałem go zamknąć, ma petite. Patrzyłam się na niego. – Zamknąć go. Co to znaczy? Po prostu na mnie spojrzał i to było wymowne. – Jest trzymany w trumnie owiniętej krzyżami od sześciu miesięcy? – Jeśli chodzi o to, to tak. – Ty draniu. – Mogłem go zabić, ma petite, inni by tak postąpili. – Dlaczego tego nie zrobiłeś? 222

– Ponieważ to była częściowo moja wina, wystawiłem go na twoje działanie. Damian był pod moją ochroną i zawiodłem go. – On jest mój, jest pod moją ochroną. –powiedziałam. – I opuściłaś go. – Nie wiedziałam. Powinieneś był mi powiedzieć. – I czy sześć miesięcy temu uwierzyłabyś mi? Czy też pomyślałabyś, że jest to kolejny podstęp mający na celu, abyś wróciła do mojego życia? Chciałam mu powiedzieć, że oczywiście, uwierzyłabym mu, ale zatrzymałam się i przemyślałam to. – Nie wiem czy uwierzyłabym ci, czy też nie. – Miałem nadzieję, że znajdę sposób, aby umocnić moją władzę nad nim, ale on pozostał niedostępny dla mnie. Głośno przełknęłam i spojrzałam na niego. – Jeżeli on jest mój, to czemu nie poczułam go jak moje tarcze rozsypały się, gdy byłam w Nowym Meksyku? – Blokowałem ciebie przed wyczuciem go i to nie było wcale proste. Zamknęłam oczy i policzyłam do dziesięciu, ale to nie pomogło. Byłam tak zła, że moja skóra wręcz płonęła. – Nie miałeś prawa tego zrobić. – Bez połączonych znaków myślę, że Damian zdołałby cię uwieść. Ponieważ byłabyś przyciągana do niego tak, jak jesteś teraz do Nathaniela, a być może i do Nimir-Raj. – Nie pieprzyłabym się z Damianem bez pomocy ardeur i nie zrobiłam tego sześć miesięcy temu. – Możesz mieć swojego wampira z powrotem jutrzejszej nocy. Pomogę przywrócić ci go do zdrowia. – Zamierzam wrócić po niego dzisiejszej nocy. – Porozmawiaj z Asherem, ma petite. Zapytaj się go, co to oznacza opiekować się wampirem, który spędził sześć miesięcy w trumnie. Damian nie jest mistrzem, nigdy nie będzie miał zdolności do tego, by karmić się bądź zdobywać moc. Wyjdzie z trumny jako wygłodzona, szalona istota. Na samym początku będzie tam bardzo niewiele z niego. – Był taki spokojny, gdy to mówił. Nie wiedziałam co na to odpowiedzieć. Chciałam go uderzyć, ale to by nic nie zmieniło. Nie byłam nawet pewna, czy poczułabym się lepiej. – Chcę go z powrotem dziś w nocy, kiedy wrócę z lupanaru. – Tej nocy nie będziesz w stanie zaopiekować się równocześnie swoim zranionym lampartołakiem i Damianem. Zapytaj Ashera i on ci powie ile pracy to wymaga. Jedna noc więcej nie zrobi różnicy Damianowi, a dziś w nocy masz zamiar spróbować zapobiec wojnie 223

pomiędzy lampartami, a wilkami. A nawet więcej. Zamierzasz dać wystarczająco dobre przedstawienie, aby przekonać wrogów Richarda, że ma on zbyt wielu sojuszników, żeby go zabić. Dziś w nocy musisz skoncentrować się na tych sprawach, ma petite. – Nie wierzę ci. – powiedziałam. Wzruszył ramionami. – Wierz w co chcesz, ale to zajmie godziny opieki, aby Damian stał się znów rozsądny. To zajmie dni opieki, krwi, ciepła, aby znów stał się sobą. – Jak mogłeś wiedzieć to wszystko i mimo to zrobić mu coś takiego? – Mój głos nie brzmiał już nawet gniewnie, był tylko zmęczony. – Odebrałem lekcję z pobytu w owiniętej krzyżami trumnie osobiście, ma petite. I nie zrobiłem Damianowi nic, czego wcześniej sam nie doświadczyłem. – Byłeś w trumnie zaledwie kilka dni, zanim zabiłam dawną Mistrzynię Miasta. Potrząsnął głową. – Kiedy wróciłem od Rady z Asherem i zawierałem z nimi układ, ceną za uratowanie jego życia była moja wolność. Spędziłem dwa lata wewnątrz trumny, niezdolny do pożywienia się, niezdolny do tego by usiąść, niezdolny.. – Objął swoje ramiona, trzymając się. – Wiem, że to co zrobiłem Damianowi, to straszna rzecz, ale moją jedyną alternatywą było zabicie go. Wolałabyś to? – Nie. – Ale i tak widzę oskarżenie w twoich oczach. Jestem potworem z powodu tego, co mu zrobiłem. Ale byłbym większym potworem, gdybym go zabił. Albo być może wolałabyś, abym pozwolił mu wędrować po ulicach miasta i zabijać ludzi. – Damian nigdy by tego nie zrobił. – On oszalał, ma petite. On stał się wyobcowany. Czy pamiętasz tę parę, która została zamordowana sześć miesięcy temu? – Widziałam kilka zamordowanych par w ciągu ostatniego roku. Musisz być bardziej konkretny. Teraz on też był zły. Wspaniale, możemy się wściekać razem. – Oni byli w samochodzie, na światłach. Przód samochodu został zgnieciony, jakby uderzył w ciało, ale żadnego ciała nie znaleziono. – Dobra. Pamiętam ich. Mieli rozerwane gardła. Kobieta próbowała się bronić. Miała rany na ramionach, jakby coś ją podrapało. – Asher znalazł Damiana wędrującego kilka bloków od tego samochodu. Był pokryty krwią. Walczył z Asherem i trzeba było połowy tuzina z nas, aby związać go i zabrać do domu. Czy powinienem był pozwolić mu dalej spacerować ulicami po tym, co się stało? – Powinieneś był do mnie zadzwonić. – powiedziałam. 224

– I co? Wykonałabyś na nim egzekucję. Jeśli szaleństwo byłoby wystarczającym usprawiedliwieniem w waszym systemie sprawiedliwości, wtedy nie mógłby być oskarżony. Ale wasz system nie daje nam tych samych przywilejów, jakie mają ludzie. My nie możemy domagać się niepoczytalności i życia. – Widziałam to miejsce zbrodni. Nie wyglądało jakby zrobił to wampir. Znacznie bardziej wyglądało to na zmiennokształtnego, ale… ale ślady były nie takie. – Potrząsnęłam głową. – To było zdziczałe, narowiste zwierzę. – Oui i uwięziłem go mając nadzieję, że jak wrócisz do domu, do nas, wyczujesz jego trudne położenie. Na początku nie zrobiłem nic, aby ochronić go przed kontaktowaniem się z tobą, ale ty nie wróciłaś. – Nie wiedziałam. – Wiedziałaś, że Damian był twój i jak dotąd nawet nie zapytałaś o niego. Odtrąciłaś go. – Nie wiedziałam. – Powiedziałam znów, każde słowo wypowiadając twardo, z gniewem. – A ja nie miałem wyboru, Anita. Musiałem go uwięzić. – Czy myślisz, że szaleństwo jest stałe? Wzruszył ramionami, wciąż otulając swoje ciało. – Jeżeli byłabyś wampirem, a on twoim wampirzym dzieckiem, powiedziałbym, że nie. Ale ty nie jesteś wampirem, jesteś nekromantką i po prostu nie wiem. – Jeżeli pozostanie tak szalony… – Będzie musiał zostać zniszczony. – Jean-Claude powiedział miękkim głosem. – Nie chciałam, aby do tego doszło. – Ani ja. Staliśmy tam przez kilka chwil. W tym czasie przetrawiłam wszystko to, co ja o tym myślałam, a Jean-Claude też to przemyślał. Albo po prostu stał tam. – Jeżeli to co mówisz to prawda, w takim razie nie miałeś wyboru. – powiedziałam. – Ale wciąż jesteś na mnie zła. Wciąż chcesz mnie za to ukarać. Patrzyłam na niego. – Co chcesz abym powiedziała? Że wiedza, iż wepchnąłeś go do trumny na sześć miesięcy, rozpali nasz związek? Tak, to mi przeszkadza. – W normalnych warunkach uwolniłabyś Damiana i unikała mnie przez jakiś czas, zanim twój gniew nie ostygnie. Przytaknęłam. – Tak, to prawda. 225

– Ale przez te pierwsze kilka nocy będziesz mnie potrzebowała, ma petite. Będziesz potrzebowała innego wampira z tym samym głodem, aby nauczył cię kontroli. – Nie mogę z tobą żyć i nie mogę żyć bez ciebie, czyż nie? – Mam nadzieję, że twój gniew ostygnie, zanim będziesz znów potrzebowała mojej pomocy, ale obawiam się, że tak się nie stanie. Zapamiętaj to, ma petite, że ardeur nie jest związane twoją moralnością, ani nawet twoimi upodobaniami. Jeżeli będziesz zwalczać je wystarczająco długo, wystarczająco mocno, w końcu się poddasz i nie będziesz miała wpływu na to, kogo wybierzesz. Więc zrób dla mnie jedną rzecz. Jeżeli nie możesz przebaczyć mi w tej chwili, trzymaj obok siebie albo Nathaniela albo Nimir-Raj. Nie dla mojego spokoju sumienia, ale dla twojego. Bo myślę, że z naszej dwójki, to ja prędzej wybaczyłbym ci sypianie z nieznajomymi, niż ty sama sobie. Pozostawiliśmy rozmowę w tym miejscu. Znalazłam Ashera i kazałam mu potwierdzić całą historię. Do diabła, poczekałam aż Willie McCoy wygrzebie się z trumny i usłyszałam jego wersję. Damian oszalał i zabił parę, która najwyraźniej potrąciła go samochodem. Mężczyzna wyszedł sprawdzić w co uderzyli. Zranili go i Damian uderzył mężczyznę zabijając go. Ale kobieta… poszedł do auta po nią. Możliwe, że będziemy musieli go zabić, ponieważ ja nie rozumiałam co moja magia oznacza dla Damiana. Nie rozumiałam wielu rzeczy. Przed zapadnięciem zmierzchu wyjechałam z Nathanielem siedzącym obok mnie. To był bardzo długi dzień. Zamierzałam jechać do domu i zabrać Rafaela i szczurołaki oraz Micaha i jego stado. Zostawił swój numer w szpitalu dla zmiennokształtnych i zadzwoniłam po niego. Prawie nie zadzwoniłam, ale potrzebowaliśmy dzisiaj wsparcia. Moje zażenowanie było małą ceną. Jeżeli pozostałabym w kontakcie z Jean-Claude’m i Richardem przez ostatnie pół roku, prawdopodobnie wybiłabym Richardowi z głowy te bzdurne zmiany, które wprowadził w swoim stadzie. Wróciłam do domu próbując odbudować związek, albo oba, a teraz głównie sprzątałam bałagan, jaki pozostawiła moja nieobecność. Richard mógł być martwy przy pełni księżyca, a Jacob zostać Ulfrikiem. Damian mógł być na stałe szalony i trzeba byłoby go zniszczyć. Ta para, która uderzyła go samochodem byłaby żywa, gdybym wiedziała co do diabła wyczyniała moja magia. Unikałam wielu nauk Marianne, ponieważ wydawały mi się za bardzo związane z czarną magią, jak na moją monoteistyczną wiarę. Ale teraz wiedziałam, że muszę zrozumieć jak działają moje moce. Nie mogłam sobie pozwolić, aby być zbyt wrażliwą. Bóg nadal mówił mi, że byłam wobec niego w porządku. Nie byłam zła. Ale w pewnym stopniu nie wierzyłam w to. W pewnym stopniu uważałam, że czarna magia, wskrzeszanie zmarłych, nie szły w parze z chrześcijaństwem. Jeżeli Bogu nie przeszkadzało, że to robię, to w czym tkwił mój problem? Modliłam się o to wystarczająco często i dostałam odpowiedź więcej niż raz. Odpowiedź brzmiała, żeby to zrobić. Ze to jest to, co powinnam zrobić. Jeżeli Bóg był za, kim wtedy byłam ja, aby to podważać? Zobaczcie, gdzie zaprowadziła mnie moja arogancja. Dwóch martwych, jeden szalony i jeżeli Richard straci stado… to będzie jeszcze więcej zmarłych. 226

Podczas jazdy poczułam wewnątrz spokój. Zazwyczaj dotyk Boga jest złocisty i ciepły, ale czasami, kiedy byłam naprawdę powolna i nie wyłapałam czego On chciał ode mnie, otrzymywałam ten rodzaj cichego smutku, jak rodzic obserwujący dziecko uczące się niezbędnej ciężkiej lekcji. Nigdy nie modliłam się do Boga o Richarda i Jean-Claude’a – w każdym razie nie o to, którego z nich wybrać. To po prostu nie wydawało mi się w porządku prosić Boga, by pomógł wybrać mi kochanka. Zwłaszcza gdy sądziłam, że wiem kogo On by wybrał. Mam na myśli to, że wampiry są złe, prawda? Ale jadąc przez zapadająca ciemność, czując Jego delikatną obecność wypełniającą auto, zdałam sobie sprawę, że nie zapytałam, ponieważ bałam się odpowiedzi. Jechałam i modliłam się. I nie dostałam odpowiedzi, ale wiedziałam, że On mnie słyszał.

Rozdział 20 Było już ciemno, gdy podjechaliśmy pod mój dom. Prawie wszystkie światła w mieszkaniu były zapalone, jakbym wydawała przyjęcie a nikt nie zadał sobie trudu, by mnie o tym powiadomić. Podjazd był tak zapchany, że auta stały na drodze. Jednym z powodów, z jakich wynajmowałam dom, było to, że nie miałam bliskich sąsiadów, którzy mogliby ucierpieć w trakcie któregoś z kryzysów jakie mi się przydarzały. Moje kryzysy zazwyczaj wiązały się z ostrzałem z broni; tak więc żadnych sąsiadów, którzy mogliby zostać zranieni – to było moje główne kryterium wyboru mieszkania. Nie było tutaj wokół nikogo, kto wyglądałby przez okno i zastanawiał się co, do diabła, dzieje się obok. Tylko drzewa i odludna ulica, nic, co dbałoby o to co robię. Albo przynajmniej nie sądziłam, że drzewa dbałyby o to, chociaż Marianne mogłaby powiedzieć mi, że nie mam racji. Nigdy nie wiadomo. Zaparkowałam dość daleko od domu; nie było tam nic, tylko drzewa po obu stronach drogi. Wyłączyłam silnik; Nathaniel i ja siedzieliśmy w ciemności, słuchając pykania stygnącego silnika. Nie powiedział za wiele odkąd wyszłam z łazienki Jean-Claude’a – nic w trakcie czterdziestominutowej jazdy. Ja też nie. Pozostawiłam Jean-Claude’a będąc zirytowaną, z ustaloną datą powrotu na jutrzejszą noc i potwierdzeniem uwolnienia Damiana. To nie tylko kwestia Damiana, uwięzionego przez te wszystkie miesiące, sprawiła, że nie chciałam być z Jean-Claude’m, to było to, że w końcu zmienił mnie w jednego z potworów. Wiedziałam już, że seks z nim, wiąże znaki mocniej, ale teraz kiedy znaki były połączone... co może sprawić seks? O ile mocniej znaki mogły związać nas wszystkich? Czy były to tylko zmiany z Jean-Claude’m, czy powinnam spodziewać się tej nocy mistycznych niespodzianek także ze strony Richarda? Zmiany były prawdopodobne, a Jean-Claude naprawdę nie miał pojęcia jakie to mogą być niespodzianki. Nie wiedział co zrobił. On naprawdę nie wiedział. Ponieważ ja też nie wiedziałam, co, do diabła, robiłam i Richard też nie miał pojęcia, stawiało to nas w złej sytuacji. Zadzwoniłabym do Marianne jutro, zakładając, że jedna magia jest podobna do drugiej, ale do tego czasu byłam pozostawiona sama sobie. Wielka mi niespodzianka.

227

Oczywiście, nie byłam całkowicie sama. Spojrzałam na siedzenie obok, na Nathaniela. Zerknął na mnie; twarz spokojna, ręce na kolanach, pas zapięty wciąż na miejscu. Włosy miał zebrane do tyłu w ciasny warkocz, pozostawiający jego twarz zwykłą i nieozdobioną. W świetle księżyca jego oczy wyglądały na jasnoszare, zamiast ich zwykłego jaskrawego fioletu. Bez widoku tych włosów czy błyszczących oczu, wyglądał bardziej normalnie, niż go kiedykolwiek widziałam. Nagle stał się osobą siedzącą obok mnie; zaszokowana, zdałam sobie sprawę, że, jak dotąd, nie myślałam naprawdę o Nathanielu, jak o osobie. W każdym razie, nie jak, o dorosłej, indywidualnej ludzkiej istocie. Był bardziej ciężarem dla mnie niż osobą. Kimś, kogo trzeba uratować, pomóc mu. Był sprawą, przedsięwzięciem, ale nie osobą. Gorąco zaczęło narastać wewnątrz Jeepa. Jeżeli siedzielibyśmy tu dłużej, musiałabym włączyć z powrotem klimatyzację. Jeżeli Jean-Claude miał rację, to wcześniej, tej nocy, uprawiałam seks z Nathanielem. Miałam nadzieję, że Jean-Claude był w błędzie, ponieważ wciąż uważałam Nathaniela za dziecko; za wykorzystane dziecko. Masz się nimi opiekować, a nie uprawiać z nimi seks, nie, nawet gdyby one tego chciały od ciebie. Moje piersi bolały, odrobinę, od śladów po jego zębach. Dzieliliśmy łóżko tak często, że czułam się dziwnie kiedy nie było go obok mnie. Ale wciąż nie postrzegałam go jako dorosłego. Smutne, ale prawdziwe. – Jean-Claude jest całkiem pewien, że ardeur jest nakarmione na tyle dobrze, że nie będzie sprawiać problemów przez resztę nocy. – Powiedziałam. Nathaniel przytaknął. – Nie musisz pożywiać się dopóki nie prześpisz się przez kilka godzin. Jean-Claude częściowo mi to wyjaśnił. To mnie wkurzyło. –Zrobił to? Naprawdę zrobił? Potrząsnął głową. – Anita, on martwi się o ciebie. – Założę się. – Naprawdę nie zamierzasz spać dziś w nocy w Cyrku, czyż nie? – Nie. – Powiedziałam. Wciąż siedziałam na siedzeniu z ramionami skrzyżowanym na brzuchu. Byłam pewna, że wyglądałam na tak upartą jak się czułam. – A kiedy wstaniesz jutro rano, co wtedy? – Jego głos brzmiał bardzo łagodnie w gorącym, ciemnym aucie. – Nie wiem o co ci chodzi. – Tak, wiesz. – Powiedział. Westchnęłam. – Nie chcę tego robić, Nathaniel. Nie chcę mieć w sobie inkubusa JeanClaude’a. Wolałabym być naprawdę twoją Nimir-Ra, niż musieć pożywiać się na innych. – A jeżeli jesteś jednym i drugim? – Zapytał, jego głos był jeszcze delikatniejszy.

228

Wzruszyłam ramionami, ręce nadal skrzyżowane, ale bardziej się tuliłam niż byłam uparta. – Nie wiem. – Będę tam dla ciebie, Anita. – Będziesz gdzie? – Spojrzałam na niego. – Jutro, kiedy się obudzisz. – Co jeszcze powiedział ci Jean-Claude, wtedy, gdy biegałam próbując dowiedzieć się czegoś o Damianie? – Spojrzenie Nathaniela w ogóle nie zmieniło się. W najmniejszym stopniu nie był zażenowany czy zaniepokojony rozmową. – Że nie będzie żywił urazy, jeżeli naprawdę będziesz uprawiać ze mną seks. Przyjrzałam się badawczo jego twarzy. – Nie uważasz tego, co zrobiliśmy dziś, za seks? –Zabrzmiało to jak pół-pytanie, pół-oświadczenie. – Nie. – Ja też nie, ale… – Byłam zadowolona, że było ciemno, ponieważ zarumieniłam się, ale, cholera, chciałam aby ktoś odpowiedział na to pytanie. – Wiem, dlaczego ja sądzę, że to, co stało się dziś, to nie był seks, ale dlaczego ty? Uśmiechnął się i odwrócił wzrok. Odpowiedział, patrząc na podłogę. – Jak dla mnie, to, co zrobiłaś za pierwszym razem oznaczając moje plecy, było bliższe prawdziwemu seksowi. – Więc to była sprawa dominacji/uległości? – Nie. – odpowiedział, wciąż patrząc na dół. – Jeżeli naprawdę potrzebowalibyśmy prezerwatyw, wtedy to byłby seks. – Masz na myśli stosunek. Przytaknął, wciąż nie patrząc na mnie. – Ja też tak uważam. Jean-Claude powiedział, że oszukuję samą siebie. Nathaniel spojrzał na mnie z małym uśmiechem, potem wrócił do gapienia się na nic. – Powiedział mi, że jestem bardzo amerykański, bardzo męski i bardzo młody. – Jesteś Amerykaninem, mężczyzną i masz dwudziestkę. – Powiedziałam. – Czymże innym miałbyś być? Spojrzał na mnie przez moment, potem odwrócił znów wzrok. Czuł się wyraźnie niezręcznie. – Co jeszcze powiedział ci Jean-Claude? 229

– Będziesz wściekła. – Po prostu powiedz mi, Nathaniel. Wzruszył ramionami, cienkie paski jego koszulki pokazały większość jego ramion, jak to zrobił. – Ma nadzieję, że wybierzesz mnie jako pomme de sang. Powiedział, że ci o tym wspomniał. – Wspomniał. – Mogę odpiąć pas? – Jak sobie chcesz. Pozwolił by pas ześlizgnął się na jedną stronę i odwrócił się, patrząc na mnie; jedna noga podciągnięta na siedzenie, jego warkocz zawinięty wokół jednego ramienia. – JeanClaude powiedział, że im bardziej walczysz z ardeur, tym mocniej ono wzrośnie, ale jeżeli nakarmisz je kiedy się pojawi, to nie jest takie trudne. – Powiedział mi to. – Obawia się, że spróbujesz walczyć z tym jutro bez niego. Obawia się, że będziesz to zwalczać cały dzień, i że poddasz się temu, tylko kiedy będziesz musiała. – Brzmi jak dobry plan dla mnie. Nathaniel pokręcił głową. – Nie bądź uparta, Anita, nie walcz. Boję się, co ci się stanie, jeśli to zrobisz. – Co, mam się odwrócić jutro rano i wpaść w twoje ramiona? – Nie mogłam uniknąć sarkazmu w moim głosie, choć to wywołało skrzywdzony wyraz na jego twarz i sprawiło, że chciałam przeprosić. – To nic osobistego Nathaniel. To nie ty; chodzi o to, że muszę zrobić coś, czego nie chcę. – Wiem to. –Opuścił głowę, znów unikając moich oczu.– Po prostu obiecaj mi, że kiedy głód się pojawi jutro, to zwrócisz się do mnie, albo do kogoś innego, wystarczająco wcześnie i nie będziesz próbowała być taka… twarda. – Co naprawdę zamierzałeś powiedzieć na końcu tego zdania? Uśmiechnął się. – Uparta. Musiałam się uśmiechnąć. – Nie sądzę, że mogę się poddać za pierwszym razem gdy ardeur uderzy we mnie. Po prostu nie mogę się poddać tak szybko, Nathaniel. Rozumiesz to? – Musisz udowodnić, że jesteś silniejsza niż to. – Nie. Muszę być tym, kim jestem, a to kim jestem, nie poddaje się nikomu ani niczemu.

230

Uśmiechnął się do mnie. – To niedopowiedzenie. – Robisz sobie ze mnie żarty. – Odrobinę. – Widziałeś co zrobiłam z szyją Jasona, Nathaniel. Co, jeżeli zranię ciebie? Naprawdę cię zranię. – Jason uleczy się, Anita, i wcale nie narzekał kiedy Asher go zabierał. – Nathaniel uśmiechnął się i odwrócił wzrok, jakby próbował się nie śmiać. – Co? Potrząsnął głową. – Będziesz zła, a on nie miał tego na myśli. – Co on powiedział, Nathaniel? – Zapytaj go sama. Zawsze wydaje się być zdolny do powiedzenia ci irytujących rzeczy, a ty myślisz, że to słodkie. Kiedy ja je mówię, wściekasz się. – Co jeśli rozkazałabym ci to powiedzieć? Wydawał się zastanawiać nad tym przez chwilę, potem posłał mi kolejny uśmiech. To był dobry uśmiech, młody, zrelaksowany, prawdziwy. Kiedy pierwszy raz spotkałam Nathaniela, nie pamiętał on jak uśmiechać się w ten sposób. – Nie, nie zrobię tego. – Jesteś przecież uległy. Uśmiech rozszerzył się. – Nie lubisz mnie uległym. To sprawia, że czujesz się niezręcznie. – Więc zmieniasz się, by mnie zadowolić. Uśmiech zbladł, ale nie tak jakby nie był szczęśliwy, bardziej jakby wyraz jego twarzy przeszedł od rozbawienia do zamyślenia. – Na początku tak, ale ostatnio sprawia to przyjemność także i mi. To sprawiło, że i ja się uśmiechnęłam. – To najlepsza wiadomość jaką dostałam tej nocy. – Cieszę się. Odpięłam pas. – Wyjdźmy z samochodu zanim się roztopimy. – Otworzyłam drzwi i wiedziałam, że on zrobił to samo. Zamknęliśmy drzwi i nacisnęłam przycisk na moich kluczykach, który zamykał Jeepa – rozległ się cichy dźwięk. Odeszłam od samochodów do drogi, gdzie łatwiej było iść. Nathaniel i ja zaczęliśmy schodzić na dół, wzdłuż linii samochodów, w kierunku mojego domu. Jego warkocz zwisał wzdłuż jego kręgosłupa jak długi, gruby ogon, poruszający się w czasie chodu.

231

Cherry i Zane wyszli spomiędzy samochodów tuż przed nami. – Myśleliśmy, że się zgubiliście. – Powiedziała Cherry, uśmiechając się. – Wpuściliście wszystkich do domu? Jej uśmiech zbladł. – Tak, mam nadzieję, że to w porządku. Uśmiechnęłam się. – W porządku, Cherry, naprawdę. Jeżeli bym pomyślała, znalazłabym kogoś, kto by ich wpuścił. Odprężyła się w widoczny sposób i upadła przede mną na kolana. Podałam jej moją lewą rękę. Prawą rękę trzymałam wolną, na wypadek, gdybym musiała wyciągnąć pistolet. Mało prawdopodobne, ale nigdy nie wiesz. Cherry chwyciła moją rękę pomiędzy swoje dłonie i potarła o twarz jak kot, oznaczający swoim zapachem. Inne formalne pozdrowienie wymagało lizania, ale w końcu przekonałam większość z moich kotów, że pocieranie twarzy było wszystkim, z czym czułam się komfortowo. Zane upadł na kolana obok Cherry, ale nie chwycił mojej prawej ręki. Poczekał, zanim nie miałam znów wolnej lewej dłoni. Przekonałam ich także, żeby nie chwytali mojej „ręki od pistoletu”. Potarł swoją twarzą moją dłoń i była tam lekka szorstkość wzdłuż jego szczęki, jakby ominął miejsce podczas golenia. Cherry otarła się o moje nogi, podczas gdy Zane pozdrawiał mnie. To było, jak bycie pocieranym przez naprawdę duże koty, którym przydarzyło się być, w danym momencie, w ludzkiej formie. Pierwsze kilka razy, gdy się to zdarzyło, byłam przerażona. Ale już nie traktowałam tego jako czegoś dziwnego. Nie byłam pewna, czy to było dobre czy raczej smutne. Kiedy pozdrawianie się skończyło, Zane powiedział. – Mamy dodatkowe klucze, więc zadbaliśmy o całe towarzystwo. – Teraz oboje stali jak dobrzy zwykli ludzie – w porządku, jak dobrzy, nieprzeciętni ludzie, wszystko jedno. – Dobrze, chociaż nie mam pojęcia co zrobimy z tym wielkim tłumem. Dołączyli do nas, po jednym z każdej strony, i mogłam poczuć Cherry obok mnie. Mogłam poczuć jej energię jak wibrującą linię przy moim ciele. Nigdy wcześniej nie wyczuwałam jej tak silnie. Kolejny gwóźdź do trumny na pytanie o bycie Nimir-Ra. Dowody stawały się wystarczająco solidne, tak, że jeżeli nie byłabym tak dobra w zaprzeczaniu samej sobie, musiałabym pogodzić się z tym. Ale miałam dość jak na jeden dzień. Musiałam dać sobie z tym spokój dziś w nocy. Więc zignorowałam to, i jeżeli Cherry poczuła cokolwiek odmiennego, to nic nie powiedziała. Zane zbliżył swoją twarz do Nathaniela i obwąchiwał go jak szliśmy. – Pachniesz świeżymi ranami. – Dotknął pleców Nathaniela, tam, gdzie nie były one przykryte koszulką. Wiedziałam, że były tam znaki wokół jego ramion i wzdłuż jego szyi. Powinnam była wiedzieć, że nie damy rady ich ukryć. Do diabła, nawet gdyby przykrywały je ubrania, wyczuliby je. 232

– Co robiłeś? – Zane zapytał. – Albo powinienem zapytać, kto? Nathaniel nawet nie spojrzał na mnie. Zamierzał zostawić mi decyzję o tym co miało zostać powiedziane a co nie miało. Mądrze z jego strony. Albo, może też nie wiedział co powiedzieć. Próbowałam wymyślić kłamstwo, które by to wyjaśniło, ale nic, co nie uczyniłoby z Nathaniela dziwki, nie przychodziło mi do głowy. Albo uprawiał seks z obcą kobietą, albo… co? Prawda? Nie chciałam powiedzieć prawdy dopóki nie byłabym pewna jak się z tym czułam. Znając siebie samą, to mogło potrwać co najmniej kilka dni. Cherry i Zane okrążali Nathaniela w coraz bardziej zacieśniających się okręgach aż ich ciała zaczęły ocierać się o niego, gdy przemieszczali się wokół. Trącali go bezustannie, jak rekin sprawdzający czy nadajesz się do zjedzenia. – Przestańcie, nie mamy czasu na to. Musimy dostać się do lupanaru i uratować Gregorego. Zane opadł na kolana obok Nathaniela, przebiegł dłońmi po ciele niższego mężczyzny. Dłonie Zane wślizgnęły się pod koszulkę Nathaniela. – Zane, wstań. Cherry podeszła bardzo blisko do Nathaniela, patrząc na niego z góry, wsuwając rękę pod jego brodę, by podnieść jego twarz do swojej, jakby miała zamiar pocałować go. – Kto to był? – To sprawa Nathaniela. – Powiedziałam. Nathaniel spojrzał na mnie, trochę z boku. Spojrzenie wystarczyło. Byłam tchórzem. Mój puls przyśpieszył za szybko w mojej szyi, jakbym próbowała coś przełknąć a jednocześnie to usunąć. – Jeżeli to byłby Zane, albo ja, to tak. – Powiedziała Cherry. – Ale gdy przebywałaś w szpitalu przez te kilka ostatnich dni, zdecydowaliśmy, że Nathaniel musi przedstawić stadu wszystkie swoje dziewczyny, zanim zrobi z nimi coś intymnego. – Jako Nimir-Ra nie mam czegoś takiego jak prezydenckie veto? Cherry spojrzała na mnie. – Oczywiście, ale musisz się zgodzić że należy sprawdzać osoby dla Nathaniela. Prawie dał się znów zabić. Zgadzałam się, byle tylko nie tej nocy. Tej nocy, ze wszystkich nocy, pragnęłam aby każdy zajął się swoimi własnymi sprawami. Do diabła, nikt nie dbał o to, kto z kim sypia; aż do teraz. Wyobraźcie sobie. Zrobiłam swój pierwszy niedyskretny ruch z jednym z nich i będę musiała się z tego wyspowiadać, mimo, że wciąż nie wiedziałam jak się z tym czułam. Otworzyłam usta aby powiedzieć: „To byłam ja”, ale zatrzymałam się, gdy zobaczyłam następnego lampartołaka idącego ulicą. Z nich wszystkich, to ona była ostatnią osobą, przy której chciałabym rozmawiać o sprawach intymnych. To była Elizabeth. Jej chód był zawsze skrzyżowaniem dumnego kroku i ślizgu ; to był wybitnie dziwkarski chód. Wyszła spomiędzy samochodów oparta na ramieniu Caleba, na 233

jej twarzy był uśmiech samozadowolenia, który mówił, że albo nie wiedziała, że byłam zła na nią albo była pewna, że nie mogę nic z tym zrobić. Była wyższa niż Caleb prawie o pięć cali. Jej włosy były kręcone, długie aż do talii, brunetka tak ciemna, że nazwałbyś ją czarną, gdybyś nie miał moich włosów do porównania. Była piękna w nadąsaniu, w pewien sposób bujna, jak jakaś tropikalna roślina z grubymi, mięsistymi liśćmi i pięknymi, ale trującymi kwiatami. Miała na sobie spódnicę, tak krótką, że widać było górę jej czarnych pończoch i podwiązki, które je podtrzymywały. Jej buty były czarnymi sandałami z niższym obcasem niż zazwyczaj nosiła. W końcu mieliśmy włóczyć się po lesie. Bluzka była tak przezroczysta, że patrząc się na nią, można było zobaczyć, że nie nosiła stanika ; a ona, tak jak ja, była kobietą która go potrzebowała. Caleb był ubrany w parę dżinsów-dzwonów, żadnych butów, żadnej koszuli. Dżinsy były wycięte wystarczająco nisko, by pokazać jego kolczyk w pępku. Byłam zbyt młoda, by pamiętać noszenie dzwonów osobiście, ale pamiętałam moich starszych kuzynów rywalizujących, kto będzie miał najszersze dzwony. Nawet jako dziecko myślałam, że te spodnie były paskudne. Czas nie zmienił mojej opinii. Caleb wyglądał na całkiem zadowolonego z siebie. Obstawiam, że uprawiali seks ze sobą, ale to nie była moja sprawa kto z kim się pieprzy. Szczerze mówiąc, nie była. – Cieszę się, że miałaś dobrą noc, Elizabeth. Ścisnęła ramię Caleba. – Oh, to była bardzo, bardzo dobra noc. – Cieszę się, ponieważ teraz będzie bardzo, bardzo zła. Zrobiła mały grymas. – Oh, czy nasza mała Nimir-Ra ma urażone uczucia, ponieważ nie mogłam przyjść i spać nago obok niej? Musiałam się zaśmiać. – Co jest takie zabawne? – Zapytała. Caleb zaczął odsuwać się od niej, starając się uwolnić. – Dlaczego uważasz, że cię nie zabiję, Elizabeth? – Za co? – Zapytała. – Oh, może za opuszczenie Nathaniela w klubie i pozwolenie złym gościom by go zabrali, przez co ja prawie nie zostałam zabita, i być może zostałam Nimir-Ra naprawdę. – Jestem zmęczona niańczeniem go. – Powiedziała. – Przynosił kiedyś wiele zabawy, ale już przestał. Teraz ma standardy. – Co oznacza, że już nie chce cię pieprzyć.

234

Pierwsza oznaka prawdziwego gniewu prześlizgnęła się po jej twarzy. – Mieliśmy naprawdę dobre momenty, Nathaniel i ja. – Widocznie nie wystarczająco dość dobre. Podeszła by stanąć obok Cherry, co sprawiło, że znalazła się bardzo blisko mnie. Nie bała się mnie i wiedziałam dlaczego – bądź myślałam, że wiem. Była obraźliwa, arogancka; była wręcz wrzodem na tyłku odkąd przejęłam pard, a ja jej nie ukarałam. Pozwalałam by to wszystko uchodziło jej na sucho, ponieważ, jak była skłonna zauważyć mogłam postrzelić ją, ale nie mogłam naprawdę jej ukarać. Ukarać zmiennokształtnego oznaczało; albo skopać im tyłek albo zrobić jakieś mistyczne pierdoły, które ich cholernie przerazi. Miała rację, nie byłam w stanie działać jak zmiennokształtny. Zajęło mi chwilę, by zdać sobie sprawę, dlaczego pozwalałam aby Elizabeth uchodziło na sucho tak wiele. Zabiłam jej partnera, mężczyznę którego kochała. To sprawiło, że czułam się źle. Gabriel zasłużył na swoją śmierć, ale ona kochała go i czułam przez to współczucie. Ale zużyła ostatnią kroplę mojego zrozumienia, gdy zobaczyłam Nathaniela zwisającego z łańcuchów, z mieczami wrośniętymi w jego ciało. Zasady się zmieniły a Elizabeth o tym nie wiedziała. Jeszcze nie. Inne lampartołaki wyszły spomiędzy drzew, podążyły w dół ulicą. Włosy Merle błyszczały biało w ciemności. Jego broda i wąsy srebrzyły się. Miał na sobie dżinsy z prostymi nogawkami i kowbojskie buty ze srebrnymi końcówkami na palcach. Rozpięta skórzana kurtka raczej podkreślała jego klatkę piersiową niż ją zakrywała. Była z nim kobieta. Była wysoka – sześć stóp, może nieco powyżej. Miała na sobie buty do joggingu, dżinsy, i workowaty T-shirt, który zwisał do połowy uda. Rozciągnięta koszulka nie mogła przesłonić faktu, że była długonoga i dobrze zbudowana. Jej włosy były prawie czarne, proste, grube, przycięte tuż nad ramionami. Nie miała makijażu, a kości jej twarzy nadawały jej wygląd rzeźby – prawie surowej. Jej oczy były jasne, usta wąskie. Miała jedną z tych twarzy, które byłyby piękne z odrobiną makijażu, ale nadal rzucającą się w oczy. To była twarz, której nie zapomnisz ani która ci nie spowszednieje. Merle trzymał ją za rękę, ale nie tak jakby byli parą; bardziej jak ojciec obejmujący rękę córki, dodający otuchy gest. Wibrowała tą nieziemską energią, którą wszystkie lamparty posiadały w pewnym stopniu. Ale ta jej wywołała na mojej skórze taniec z odległości jardów. Gdy zbliżyli się wystarczająco blisko, żebym mogła zobaczyć, że jej oczy są jasne, mogłam również dostrzec, że jest przestraszona. Jej oczy miały ten wycofany wyraz jak u osoby, nad którą się znęcano zbyt często. Merle przedstawił ją. – To jest Gina. – Cześć Gina. Spojrzała na mnie, a strach w jej oczach został zastąpiony przez pogardę. – Jest trochę za niska jak na Nimir-Ra. – Micah i ja jesteśmy tego samego wzrostu.

235

Wzruszyła ramionami. –Tak jak powiedziałam. – Ale jej brawura nie brzmiała prawdziwie. To było bardziej jak czyjeś pogwizdywanie w ciemności, by dodać sobie animuszu. Odpuściłam sobie. Gina nie była moim problemem na dzisiejszy wieczór. Vivian była ostatnią z moich lampartów i szła właśnie samotnie przez ulicę. Była jedną z tych kilku kobiet, które sprawiały, że czułam się opiekuńcza i zmuszały mnie do myślenia o przymiotnikach takich jak: „lalkowata” i „filigranowa”. Była po prostu jedną z najpiękniejszych kobiet jakie kiedykolwiek widziałam, a zwyczajne spodenki i koszulka na ramiączkach w paski z sandałami nie mogły ukryć tego. Była Afroamerykanką z korzeniami irlandzkimi, a jej idealna skóra miała jasny odcień kakao, taki jaki możesz uzyskać tylko w tym połączeniu. Wyglądała na zagubioną i wiedziałam dlaczego. W ciągu ostatniego roku nie widziałam jej bez Stephena przy jej boku. Stephen był bliźniakiem Gregorego, także striptizerem w „Grzesznych Rozkoszach”. Stephen i Vivian żyli razem i wydawali się bardzo z tego zadowoleni. Ale Stephen był w lupanarze tej nocy, jak na dobrego wilkołaka przystało, a ona była tutaj z lampartami. Biedna Vivian. Biedny Stephen. Nie pomyślałam o tym, aż do tej chwili, że Stephen może stracić dziś w nocy brata. Cholera. Vivian opadła na kolana przede mną i podałam jej moje ręce. Wzięła je w swoje dłonie, potem potarła o nie swoją twarzą; tak jak Cherry i Zane zrobili to wcześniej. Elizabeth nie powitała mnie i to była obraza. Inni nie byli moimi lampartami, ale ona była. A ona rozmyślnie zlekceważyła mnie. To był pierwszy taki raz przed zebranymi. Zazwyczaj nie nalegałam na to, ponieważ nie lubiłam jak Elizabeth mnie dotyka, ale obserwowałam twarz Caleba gdy Vivian podniosła się z pozdrowienia. Zauważył niedopatrzenie. – Jak się masz Vivian? – Prawdziwa Nimir-Ra nie musiałaby pytać. – Powiedziała Elizabeth. Uścisnęłam ręce Vivian i pomogłam jej wstać. – Zamierzasz pomóc nam uratować Gregorego, czy tylko być wrzodem na tyłku? – Zapytałam Elizabeth. – Chcę aby Gregory był bezpieczny. – Wiec się zamknij. Chciała coś powiedzieć, ale Cherry chwyciła jej ramię. – Wystarczy Elizabeth. – Nie jesteś dominująca wobec mnie. – Próbuję być twoją przyjaciółką. – Powiedziała Cherry. – Chcesz żebym zostawiła ją w spokoju? – Proszę. – W porządku. – powiedziała Elizabeth. Odwróciła się z powrotem do Nathaniela. – Mogę wyczuć świeżą krew na tobie, Nathaniel. – Położyła swoje ręce po obu stronach jego szyi, ręce splotła ze sobą, jej ciało napierało na jego na całej długości, przesuwając Cherry do tyłu. – Znalazłeś w końcu kogoś aby cię zdominował? 236

– Tak. – Kogo? – Zapytała Cherry. – Naprawdę nie mamy na to czasu. – Powiedziałam. – Musimy dostać się do lupanaru. Merle musiał wtrącić swoje trzy grosze. – Jedynym powodem, dlaczego Elizabeth traktuje cię w ten sposób, jest to, że jej na to pozwalasz. Nieposłuszeństwo musi zostać ukarane natychmiast, albo struktura władzy nie przetrwa – tak jak w przypadku twojego Ulfrika i jego stada. – Kontroluję moje lamparty. Elizabeth zaśmiała się, kładąc mocnego buziaka na czole Nathaniela, i pozostawiając na nim odcisk czerwonej szminki. – On pieprzył dziś kogoś, podczas gdy zabroniono mu to robić bez zgody stada. A ty zamierzasz pozwolić by „to” uszło mu na sucho. Jesteś taka słaba. Wzięłam głęboki oddech i wypuściłam go. – Nie pieprzył nikogo dziś w nocy. Caleb dołączył do innych krążących wokół Nathaniela. Wcisnął swoją twarz w pachwinę Nathaniela. Elizabeth odsunęła się na tyle, że mógł to zrobić. –Czuję zapach spermy, ale nie cipki.– Wiedziałam, że po tym co się stało, Nathaniel umył się dokładnie. Caleb wstał i Elizabeth odsunęła się. Położył rękę za szyją Nathaniela i przyciągnął ich twarze do siebie, jakby zamierzali się pocałować, ale zatrzymał się tuż przed tym zanim ich usta się dotknęły. – Nie wyczuwam cipki także tutaj. Nie sądzę, że on uprawiał seks. Zane podniósł koszulę Nathaniela tak wysoko jak tylko mógł dosięgnąć z kolan, wtedy wstał podnosząc ją do szyi Nathaniela. W świetle gwiazd ślady po ugryzieniu były prawie czarne. Ślady po ugryzieniu były na prawie każdym calu jego pleców, boki były prawie nietknięte, ale nie przeoczyłam za wiele. To sprawiło, że się zarumieniłam. Vivian spojrzała na mnie i zdałam sobie sprawę, że prawdopodobnie mogła wyczuć krew nabiegającą do moich policzków. Zane powiedział. – Może nie uprawiał seksu, ale coś zrobił. Caleb obszedł naokoło, aby spojrzeć na nagie plecy Nathaniela. – Ktoś miał dobrą zabawę. – Spójrz na to. – Elizabeth powiedziała. Zaciągnęła ich z powrotem do jego klatki piersiowej i do śladu po ugryzieniu wokół sutka. Macali palcami wokół tego znaku i Zane ściągnął koszulę z Nathaniela i rzucił ją na maskę najbliższego samochodu. Wszyscy poza Merle, Giną i Vivian tłoczyli się wokół Nathaniela, dotykając jego ran dłońmi i językami. Głowa Nathaniela odchyliła się do tyłu, oczy zamknęły, i wiedziałam, że nie było mu z tym źle. – Wystarczy.

237

Elizabeth pociągnęła w dół spodenki Nathaniela i ujrzałam w przelocie, jak nieniezadowolony był. Wrzasnęłam. – Dość tego! Elizabeth z powrotem była na kolanach, jej dłonie na jego pośladkach. – Ktokolwiek to zrobił, mógł z łatwością narobić więcej szkód. Mogli pociąć go jeszcze bardziej, a on pozwoliłby im na to, prawda Nathaniel? – Pozwoliłbym jej zrobić wszystko czego pragnęła. Cholera. – Nie możesz mu na to pozwolić. – powiedziała Cherry wstając i podchodząc do mnie. – Nie możesz pozwolić mu tak głupio postępować, Anita. Albo następnym razem, kimkolwiek ona jest, może po prostu go zabić. – Ona go nie zabije. – Wiesz kto to jest? Pokiwałam głową. – Dlaczego tego nie powiedziałaś? – Zapytał Merle. Wzięłam głęboki oddech i wypuściłam go. – Ponieważ jeszcze nie czuję się z tym komfortowo. Ale to mój problem, nie Nathaniela. – Wyciągnęłam do niego rękę. – Nathaniel. Podciągnął spodenki tak, żeby móc iść i podszedł do mnie, uścisnął moją rękę gdy ją wziął. Postawiłam go za sobą, nasze ciała stykały się. Fizyczny kontakt był sposobem powiedzenia, że jest pod moją ochroną. – Ja go oznaczyłam. Elizabeth śmiała się dalej klęcząc. – Wiem, że to twój ulubieniec, ale nigdy nie pomyślałabym, że będziesz bezczelnie kłamać dla niego. – Przynajmniej część z was potrafi wyczuć węchem, jeżeli skłamię. Oznaczyłam jego ciało, śladami moich zębów. – Twój poziom zakłopotania był wysoki odkąd tu przybyliśmy. Nie potrafię powiedzieć czy kłamiesz. – powiedział Merle. – A jeżeli ja nie potrafię tego wyczuć, to nikt inny nie jest tu alfą w wystarczającym stopniu, by być pewnym. – Wydaje się, że twój zapach nie zmienia się kiedy kłamiesz. – Powiedziała Cherry. Słyszałam o kłamstwie oczami, ale nigdy zapachem. – Nie wiedziałam, że potraficie to robić ; kłamać waszym zapachem. – Myślę, że kłamanie nie sprawia już, że jesteś zaniepokojona. Och! – Bycie socjopatką naprawdę ma swoje zalety.

238

Caleb podpełzł do nas, płynnie skradając się tak jak potrafią to tylko lamparty. To było nieludzko pełne gracji. Podszedł wystarczająco blisko aby zbliżyć twarz do mojej nogi. Pozwoliłam mu, ponieważ zdałam sobie sprawę, że zbierają się wokół żeby wyczuć czy oznaczyłam Nathaniela. Tylko nie spodziewałam się tego, że pierwszym będzie jeden z kotów Micah. – Ma jej zapach na swojej skórze. – Śpią w tym samym łóżku przez większość nocy. – Powiedziała Elizabeth. Wstała nawet i nawet nie podarła swoich pończoch. Caleb potarł twarzą o moje nogi. – Pachnie wilkiem i… wampirem. –Gapił się na mnie. – Byłaś ostatniej nocy z Ulfrikiem i twoim mistrzem? Czy to dlatego Nathaniel nie pachnie cipką, bo nie zostało dla niego dziurki? Próbowałam utrzymać moją wersję otwartego umysłu i nie osądzać nikogo z góry, ale zdecydowałam w tym momencie, że nie podoba mi się zachowanie Caleba. Pard ma prawo wypytywać z kim Nathaniel sypia, ponieważ on nie potrafi rozsądnie ocenić sytuacji. Nikt z was nie ma prawa do przesłuchiwać mnie. Caleb poruszył się, w jednym z tych za szybkich do zobaczenia ruchów i wcisnął swoją twarz w moją pachwinę na tyle mocno by to prawie bolało. Bez zastanowienia wyciągnęłam Browninga i zanim zdałam sobie z tego sprawę był przyłożony do jego głowy. Szybciej niż normalnie – nawet jak na mnie. Caleb uniósł głowę, tak, że jego czoło było przyciśnięte do końca pistoletu. Wpatrywał się we mnie. – Nie pachniesz fiutem. Tylko mi nie mów, że miałaś co najmniej trzech mężczyzn ze sobą w łóżku i nikt się z tobą nie pieprzył. – Caleb, naprawdę zaczynam cię nie lubić. Wyszczerzył zęby w uśmiechu.– Ale nie zastrzelisz mnie, bo to by rozwścieczyło Micaha. – Masz rację, nie powinnam wyciągać broni. Nie przywykłam do tego, by móc wyciągnąć broń, jeszcze zanim mam czas pomyśleć o tym. – Nigdy nie widziałem żebyś poruszała się tak szybko. – Powiedział Zane. Wzruszyłam ramionami. – Zgaduję, że to korzyść z przemiany. – Schowałam z powrotem Browninga. Nie zamierzałam zastrzelić go tylko za to, że był bezczelny. Caleb oparł swój policzek na moim udzie, i nie protestowałam. Moja szamotanina dostarczyłaby mu rozrywki, a on zachowywał się w miarę przyzwoicie. Vivian dotknęła mojego ramienia. –Naprawdę będziesz jedną z nas? 239

– Będziemy wiedzieć, za około dwa tygodnie. – Przykro mi. Uśmiechnęłam się do niej . – Dzięki. – Nie zdominowałaś Nathaniela. – Powiedziała Elizabeth. – Jesteś zbyt delikatna by użyć na nim w ten sposób. Spojrzałam na nią i pozwoliłam by mrok wypełnił moje oczy; to była moja własna wersja bestii. Spojrzenie, które mówiło jak nisko upadłam. – Nie jestem już tak wrażliwa jak byłam kiedyś, Elizabeth. Zechciej o tym pamiętać. – Nie. – Powiedziała. – Nie, ochraniasz go. Był twoim pupilkiem od pierwszego dnia. Po prostu boisz się co Micah zrobi. Obawiasz się tego, co prawdziwy Nimir-Raj zrobi mu teraz, gdy on złamał bezpośrednie polecenie. – Podeszła do nas. – I powinnaś się bać Anita, powinnaś się bardzo bać, ponieważ Micah jest silny, tak jak Gabriel był silny. On nie zawaha się. – Słyszałem wystarczająco dużo o Gabrielu, aby zastanawiać się czy to jest komplement.– Micah wyszedł z lasu, z wysokim mężczyzną obok siebie. Przed Micahem, nigdy nie spałam z mężczyzną, którego dopiero co poznałam. Nigdy nie spałam z nikim, kto nie sprawiał, że moje serce biło szybciej, moja skóra reagowała na jego widok. Jak Micah wyszedł spośród drzew, był pełen gracji i przystojny, ale nie byłam w nim zakochana, a moje ciało nie reagowało na niego jakbym była. Poczułam zarówno ulgę, jak i byłam tym trochę zażenowana. Miał na sobie krótkie spodenki, które zostały tak obcięte, że strzępiły się na brzegu. Biała koszulka bez rękawów zdawała się świecić w ciemności, sprawiając, że jego opalenizna wyglądała jeszcze ciemniej. Szeroki skórzany pas otaczał jego smukłą talię. Związał swoje włosy w koński ogon, ale były tak kręcone, że nie dawały wrażenia krótkiej fryzury. Nawet patrząc z przodu, wiedziałeś, że jest dużo więcej włosów za nim. Wydawał się bardziej delikatny w ubraniu niż bez niego. Może po prostu nie zwróciłam uwagi, jak drobnokościsty był. Było coś pełnego gracji w sposobie w jaki był zbudowany, delikatne kości, gładka skóra bardzo... wysublimowany, zwłaszcza jak na mężczyznę. Jean-Claude był ładniejszy, ale był zbyt wysoki, by nazwać go delikatnym. Micah był delikatny. Jedyną rzeczą, która ratowała go od tego, by wyglądał wątle, była gra mięśni jego ramion, sposób w jaki szedł; jakby świat był jego i gdziekolwiek się nie pojawił, to on byłby centrum wszechświata. To nie była nadmierna pewność siebie, tylko przekonanie o własnej wartości. Tak wiele potencjału w tak małym opakowaniu. Przypominał mi kogoś. Mężczyzna podążający za Micahem był ciemnej karnacji z króciutko ostrzyżonymi włosami; i było coś w odcieniu jego skóry, że nawet w świetle gwiazd, nie wyglądało to jak opalenizna. Był atrakcyjny, w młodzieńczy, prawie elegancko-szpanerski sposób, ale

240

umięśniony i bardzo czujny. To wyjaśniało, dlaczego Merle nie był przy boku Micaha. Mieliśmy zmianę warty. Micah przedstawił go jako Noaha. Obawiałam się zobaczyć ponownie Micaha – zastanawiałam się co powiem, jak się będę czuła. Nie czułam się tak, zakłopotana, jak myślałam, że będę. Być może byłabym bardziej, gdybym nie próbowała bronić godności Nathaniela. Może dlatego, że nic nie pokazałam po sobie co zrobiliśmy wcześniej, Micah też nie. A może był tak zdezorientowany tym, jak ja byłam. Lub, być może, tak działa seks bez zobowiązań. Po prostu nie wiedziałam. – Co się stało, że wszyscy są tacy spięci? – Zapytał Micah. – Pokaż mu, Nathaniel. Nathaniel nawet nie wyraził wątpliwości tylko wyszedł zza mnie i pokazał swoje plecy obu mężczyznom. Ochroniarz zagwizdał. Oczy Micaha rozszerzyły się. Spojrzał na mnie ponad ramieniem Nathaniela. – Ty to zrobiłaś? Pokiwałam głową. – Ona tego nie zrobiła. – Powiedziała Elizabeth. Caleb uniósł się na kolanach, tak wysoko, jak tylko mógł i obwąchiwał mój brzuch. Jego twarz skierowała się w stronę innych miejsc, ale uważał by ich nie dotknąć. Nie sądzę, że zechciałby obwąchiwać moją pachwinę w obecności Micah. Elizabeth miała rację co do jednego. Lampartołaki nie bały się mnie tak jak Micaha. – Ona także pachnie krwią. – Powiedział Caleb. – Odsuń się ode mnie. Uśmiechnął się znacząco, ale odsunął się. – Mówisz, że ona ma na sobie ranę taką, jak on na swoich plecach?– Zapytała Elizabeth . Caleb pokiwał głową, odsuwając się. – Zatem kłamie. Ktokolwiek zajął się jego plecami, zajął się też nią. Westchnęłam. – Czy naprawdę muszę to udowodnić? – Uwierzyłbym ci na słowo, – powiedział Micah – ale najwyraźniej twoje stado nie. – Chodzi o to, że tak długo chcieliśmy byś wzięła jednego z nas w ten sposób. – Powiedziała Cherry. – A teraz… Sądzę, że uwierzylibyśmy w seks, ale nie w to. To nie 241

wygląda jak twoja robota, a Elizabeth ma rację co do jednego; Nathaniel to twój ulubieniec i naprawdę go chronisz. Super, nikt mi nie uwierzył. – Świetnie, po prostu świetnie. – Powiedziałam. Zaczęłam się wysuwać z szelek kabury, pozwalając jej opaść na plecy. Wyciąganie koszuli z dżinsów nie było problemem, nawet zdjęcie jej i położenie obok koszuli Nathaniela na masce samochodu nie było problemem. Miałam na sobie bardzo ładny czarny stanik. Taki przeznaczony do oglądania. Jean-Claude miał bardzo zły wpływ na moją garderobę. Problemem było zdjęcie stanika. Naprawdę nie chciałam tego zrobić. Rozpięłam tył, ale przytrzymałam przód na miejscu. – Co się stanie, gdy zobaczycie ślad po ugryzieniu? – Jeżeli pokażesz mi ślad po ugryzieniu na twojej piersi, który nie wygląda na ślad po kłach wampira, uwierzę, że to był Nathaniel. – powiedział Micah. Wszyscy się stłoczyli. Nigdy nie lubiłam być w centrum uwagi, nie dla tego rodzaju rzeczy. – Ludzie, dajcie mi odrobinę przestrzeni. Cofnęli się o ułamek kroku, i pomyślałam, pieprzyć to. Każdy tutaj, z wyjątkiem Elizabeth i być może nowego ochroniarza, widział mnie nagą. Oh, do diabła. Zsunęłam stanik i położyłam go na masce obok mojej koszuli. Absolutnie żadnego kontaktu wzrokowego z kimkolwiek. Ukazała się ręka; chwyciłam nadgarstek. To był Caleb. – Nathaniel mógł ugryźć, a ja nawet nie mogę nawet dotknąć. – Nie, ty nie możesz. Micah nie podszedł ani kroku bliżej. – Dlaczego go oznaczyłaś? Popatrzyłam mu w oczy, spodziewając się zobaczyć oskarżenie, albo pogardę, czy coś negatywnego. Ale jego twarz była bardzo spokojna. – Musiałam zatopić w czymś zęby. Musiałam… – Potrząsnęłam głową i odwróciłam wzrok. – To nie seks był tym czego chciałam. Chciałam się pożywić. – Nie. – Elizabeth przepchnęła się bliżej. – Nie, nie możesz być prawdziwą Nimir-Ra, nie prawdziwą. – Na jej twarzy było coś zbliżone do paniki. Mogłam poczuć zapach jej strachu. Podeszła wystarczająco blisko, by nasze ciała prawie się zetknęły i mogłam usłyszeć bicie jej serca. – Bój się Elizabeth, naprawdę bój się. W pół odwróciła się ode mnie a Micah powiedział coś w tym samym czasie, co było moją jedyną wymówką na to, że nie zobaczyłam jak zbliża się jej pięść. Odrzuciło mnie w tył 242

w kierunku Jeepa, moje usta wypełniły się krwią a kolana osłabły. Tylko Cherry łapiąc mnie w talii uchroniła mnie przed upadkiem. Na moment świat zawirował w czarno-białych serpentynach. Kiedy odzyskałam ostrość widzenia, Elizabeth była przytrzymywana przez Micaha i Noaha. Podniosłam się i odsunęłam od Cherry. Przytrzymywała mnie za ramię; przez chwilę pozwalałam jej na to, dopóki ostatni zawrót głowy nie przeminął. Przyłożyłam rękę do ust i gdy ją odsunęłam z powrotem były na niej ślady krwi. Merle przysunął się by trzymać ramię Elizabeth a Micah podszedł do mnie. – Czy wszystko w porządku? – Nic mi nie będzie. Dotknął moich nagich ramion. To było najlżejsze muśnięcie opuszkami palców, ale sprawiło ono że zadrżałam. Moje sutki stwardniały i nic nie mogłam zrobić, aby ukryć nagłą reakcję. Spojrzałam na niego, i żeby to zrobić nie musiałam zadzierać głowy, nawet o cal. – Nie znam cię, więc dlaczego... Jego ramiona przesunęły się za moje plecy, przyciskając nasze ciała razem i nagle nie mogłam złapać wystarczającej ilości powietrza. – Jestem twoim Nimir-Raj, Anita. Nie ma się czego wstydzić. – Mówisz Nimir-Raj, tak jak inni ludzie mówią mąż. Przeczesywał jedną ręką moje włosy, dopóki jego palce nie przylgnęły do skóry mojej głowy, drugą dłonią dotykał moich pleców. – Nasze dusze współbrzmią jak odgłos dwóch idealnie dobranych dzwonów.– Szepnął, gdy jego usta unosiły się nad moimi. Komentarz był tak romantyczny, że aż głupi i powinnam śmiać się z niego, ale nie zrobiłam tego. Całował mnie, napierał wargami, po czym jego język wśliznął się do moich ust. Wiedziałam kiedy posmakował mojej krwi, bo jego ręce zacisnęły się na moim ciele, a jego ciało zareagowało na mnie. Był zbyt duży, bym nie poczuła jak stwardniał pomiędzy naszymi ciałami. Przesunęłam rękami po jego ramionach, jego koszuli i to nie wystarczyło. Chciałam dotknąć jego nagiej skóry moją, wchłonąć każdy jego cal w siebie. Całował mnie tak, jakby mnie spijał i wiedziałam, że częścią tego podniecenia była świeża krew. Wyciągnęłam koszulę z jego spodni i przebiegłam rękoma w górę jego pleców. Ale to nie wystarczyło. Odsunął się na moment a ja ściągnęłam jego koszulę przez głowę. Jedynie napieranie na siebie naszych nagich ciał był lepsze. To było tak, jakby moja skóra łaknęła jego skóry. Nigdy nie czułam czegoś podobnego. Obejmowaliśmy siebie nawzajem. Tuliliśmy się, obydwoje oddychając zbyt ciężko, nasze ramiona splecione, twarze wciśnięte wzajemnie w ramiona, jego gorący oddech na mojej szyi. – Nie mamy czasu na więcej. – Wyszeptał. Przytaknęłam z głową w dalszym ciągu przy jego szyi. To nie było tak jakbym spodziewała się czegoś więcej, ale… 243

– Musiałam dotknąć swoją skórą do twojej, dlaczego? – Mówiłem ci. Jesteś moją Nimir-Ra, a ja twoim Nimir-Raj. Odsunęłam się do tyłu na tyle, by zobaczyć jego twarz. –To mi tego nie wyjaśnia. Trzymał moją twarz w swoich rękach, patrząc bardzo poważnie w moje oczy. – Jesteśmy połączoną parą, Anita. Jest taka legenda wśród lampartów; że można znaleźć swojego idealnego partnera, i od pierwszej chwili gdy uprawiacie seks jesteście związani, więcej niż małżeństwem, więcej niż prawem. Zawsze będziemy pożądać siebie nawzajem. Nasze dusze zawsze będą potrzebowały siebie nawzajem. Nasze bestie będą zawsze polować razem. To powinno przestraszyć mnie, ale tak się nie stało. Powinnam się rozgniewać, ale tak się nie stało. Powinnam poczuć wiele rzeczy, ale wszystko, co naprawdę czułam to, to że on ma rację i nawet nie chciałam próbować dyskutować z nim o tym. – Richardowi się to spodoba. – Powiedziała Elizabeth. Merle i Noah pociągnęli ją na kolana, w gwałtownym ruchu, tak, że musiało to odrobinę zaboleć. Spojrzałam na nią. – Dziękuję za przypomnienie mi co miałam zamiar zrobić, Elizabeth. Zdekoncentrowałam się. – Odsunęłam się od Micaha, moje palce prześlizgnęły się na dół wzdłuż jego ramion jakbym nie mogła całkowicie pozwolić mu odejść. – Puśćcie ją, chłopcy. Ona jest moim problemem, nie waszym. Spojrzeli na Micaha, który skinął głową. Elizabeth pozostała na kolanach, jakby niepewna, co ma zrobić. Próbowała skłonić jednego z nich by pomógł jej wstać, ale zignorowali ją i zostawili by poradziła sobie sama. Zajęło mi chwilę założenie stanika gdy wracałam do mojego Jeepa, kabura naramienna wciąż zwisała wokół mojej talii. Założyłam ją na moją nagą skórę i to nie było przyjemne, ale nie chciałam tracić czasu na zakładanie koszuli. Wiedziałam, co zamierzam zrobić w tej chwili. Podeszłam do mojego Jeepa. Wszyscy czekali w ciemności, w tym czasie ja otworzyłam drzwi, wsunęłam się na fotel pasażera , otworzyłam schowek i wyjęłam zapasowy magazynek z ołowianymi nabojami. Zaczęłam wozić specjalny magazynek z ołowianymi kulami w Jeepie odkąd naraziłam się kilku oszalałym wróżkom. Możesz strzelać do mistycznych istot srebrem przez cały dzień i nie zrobi im to za wiele. Ale ołów; one nie lubią ołowiu. Ołów ma także inne zastosowania, dlatego, że nie może zabić zwierzołaka. Tylko srebro da radę to zrobić. Wróciłam z powrotem do nich, zwalniając i wyjmując magazynek, który był przez cały ten czas w pistolecie. Włożyłam magazynek do kieszeni, mimo, że nie mieścił się zbytnio i wsunęłam na jego miejsce nowy. Elizabeth w końcu zaczęła wyglądać na zmartwioną, kiedy 244

byłam o dwa auta od niej. Każdy inny prawdopodobnie zacząłby uciekać, ale zdrowy rozsądek nie był mocną stroną Elizabeth. Spokojnie podchodząc bliżej, wycelowałam w nią pistolet, dopiero wtedy powiedziała – Nie odważysz się. Patrzyłam w dół na lufę pistoletu wymierzoną w nią i nic nie czułam. Tylko wielkie, zimne miejsce wewnątrz mnie – kompletnie ciche, spokojne. Ale w centrum tego pustego spokoju było małe ziarnko satysfakcji. Pragnęłam tego od tak dawna. Postrzeliłam ją dwukrotnie w klatkę piersiową, podczas gdy ona wciąż powtarzała, że nie zastrzelę jej. Przechyliła się do tyłu, kręgosłup wygięła w łuk, rękoma drapała ziemię, wierzgała nogami próbując oddychać. Wszyscy usunęli się, pozostawiając dużą przestrzeń wokół niej. Stanęłam nad nią i patrzyłam w dół, podczas gdy ona próbowała oddychać, a jej serce usiłowało bić, pomimo dziury, którą w nim zrobiłam. – Powtarzasz, że nie jestem w stanie zabić cię jak prawdziwa Nimir-Ra przez rozszarpanie twojego gardła, czy wybebeszenie cię. Być może to się wkrótce zmieni, ale do tego czasu mogę cię zastrzelić a ty będziesz tak samo martwa. Jej oczy wywracały się desperacko podczas gdy jej ciało próbowało poradzić sobie z uszkodzeniami. Krew tryskała z jej ust. – Tym razem to nie było srebro. Ale zawiedź mnie jeszcze raz, Elizabeth, w czymś mniej lub bardziej ważnym, zawiedź jakiegokolwiek członka tego pardu a zabiję ciebie. W końcu nabrała wystarczająco dużo powietrza by mówić. Wypluwała krew i słowa. – Suko, nawet nie… –więcej krwi – ...masz odwagi… – ciemna krew z jej ust – ...zastrzelić mnie naprawdę. Spoglądając w dół na nią, uświadomiłam sobie coś czego nie wiedziałam wcześniej. Elizabeth chciała abym ją zabiła. Chciała abym wysłała ją tam, gdziekolwiek był Gabriel. Prawdopodobnie nie zdawała sobie sprawy, że to, było tym czego pragnęła, lecz jeżeli to nie było życzenie śmierci, to było wystarczająco temu bliskie. Leżała tam i uleczała się, i przeklinała mnie, i mówiła mi jak słaba jestem. Postrzeliłam ją w klatkę piersiową ponownie. Wiła się i szarpała a kałuża krwi powiększała się pod jej ciałem. Pozwoliłam by magazynek wysunął mi się z pistoletu do ręki, włożyłam go do drugiej kieszeni i załadowałam mój główny magazynek z powrotem. – Teraz srebro, Elizabeth. Jeszcze jakieś błyskotliwe uwagi? – Poczekałam, dopóki nie uleczy się wystarczająco by mówić. – Odpowiedz mi, Elizabeth. Podniosła wzrok na mnie, i było coś w jej oczach, coś, co mówiło, że w końcu zrozumiałyśmy się. Bała się mnie, a czasem, to jest najlepsze, co da się zrobić z ludźmi. Próbowałam życzliwości. Próbowałam przyjaźni. Próbowałam szacunku. Ale kiedy wszystko inne zawiedzie, strach załatwia sprawę. – Dobrze, Elizabeth, cieszę się, że się rozumiemy nawzajem. – Odwróciłam się do pozostałych. Gapili się na mnie jakby wyrosła mi druga głowa – paskudna głowa. Micah

245

podał mi moje ubrania, zsunęłam z siebie szelki z kaburą i założyłam ubranie. Nikt nic nie powiedział gdy się ubierałam. Kiedy wszystko było z powrotem na miejscu, powiedziałam, – Pójdziemy teraz do domu? Caleb wyglądał całkiem niezdrowo. Micah wyglądał na zadowolonego. Tak samo Merle, i Gina i wszystkie moje lamparty. – Nie będziesz mogła dziś w nocy zabrać broni do lupanaru. – Powiedział Merle. – Od tego są noże. Spojrzał na mnie tak, jakby nie miał pewności czy jestem poważna czy nie. – Uśmiechnij się, Merle, ona się uleczy. – Zaczynam się zgadzać z tym co powiedziały szczurołaki. – A co to było takiego? – Że byłaś wystarczająco przerażająca, sama w sobie, bez bycia Nimir-Ra. – To nie jest nawet bliskie temu, jak przerażająca mogę być. Podniósł brwi. – Naprawdę? To Nathaniel powiedział, – Naprawdę. – Moje pozostałe koty potwierdzały, kiwając głowami. – Więc dlaczego nie boicie się jej? – Zapytała Gina. – Bo ona nie próbuje być przerażająca wobec nas. – Powiedział Zane. Spuścił wzrok na Elizabeth na ziemi, wciąż niezdolną do zbytniego poruszania się. – Oczywiście, być może, zasady się zmieniły. – Tylko dla małych niedobrych lampartów. – Powiedziałam. – Chodźmy do szczurów i zobaczyć wilki. – I łabędzie. – Powiedział Micah. – Łabędzie? Uśmiechnął się. – Po prostu wciąż robisz podboje, Anita, nawet, gdy nie masz zamiaru tego robić. – Wyciągnął do mnie rękę. Zawahałam się, następnie, powoli, przyjęłam ją. Nasze palce splotły się i odeszliśmy razem, ręka w rękę, w dół drogi i to było dobre, to było w porządku, jakbym znalazła część mnie, której brakowało. Zostawiłam Zane w tyle za nami, by upewnić się, że Elizabeth nie zostanie przejechana przez samochód. Wysłaliśmy do niej dr. Lillian. Reszta lampartów podążała za Micahem i mną, i po raz pierwszy, odkąd przejęłam

246

koty, czułam się jakbym naprawdę była Nimir-Ra. I może, tylko być może, nie zawiodłabym ich.

Rozdział 21 Rafael, król szczurów, miał czarną limuzynę. Nigdy nie sprawiał na mnie wrażenia faceta, który korzysta z limuzyn, powiedziałam mu o tym. Odpowiedział – Marcus i Raina zwykli robić niezłe przedstawienie na takie okazje. Ja i moje szczury nie jesteśmy chętni by robić z siebie widowisko, stąd więc limuzyna. – Hej, mam na sobie makijaż. – Powiedziałam. Wywołało to u niego uśmiech. Jechaliśmy z tyłu limuzyny, z jednym z jego szczurołaków jako kierowcą. Merle i Zane siedzieli z przodu z kierowcą. Merle, ponieważ nie zgadzał się, abyśmy wszyscy byli rozdzieleni pomiędzy ludźmi, których on nie znał, a Zane ponieważ po prostu jeszcze nie w pełni ufałam Merle. Choć nie miałam wątpliwości co do tego kto by wygrał gdyby doszło do walki. Richard miał wilkołaka albo dwóch, na których bym postawiła przeciw Merle, ale było coś bardzo przerażającego w głównym ochroniarzu Micaha, „coś” czego brakowało wszystkim moim lampartom. Nie bezwzględność, raczej krańcowa praktyczność. Po prostu wiedziałeś, że Merle zrobiłby wszystko co byłoby konieczne; żadnego wahania, żadnej sympatii, tylko interesy. Gdy jest to sposób w jaki sam działasz, zaczynasz rozpoznawać to u innych ludzi i obserwujesz ich uważnie. Wszyscy przywódcy jechali w głębi limuzyny, co miało jak dla mnie posmak elitarności, ale pozwoliło nam wszystkim porozmawiać i nie wydawało się aby ktoś jeszcze miał z tym problem. Nie byłam pewna dlaczego wkurzało mnie to, ale tak było. Rafael był wysoki, o ciemnej karnacji, przystojny i zdecydowanie meksykański. Mówił bez śladu akcentu, czy też raczej brzmiał jakby był z Missouri. Siedział twarzą do nas. Tak, nas. Micah i ja usiedliśmy naprzeciw niego. Nie trzymaliśmy się za ręce. Nie rzucaliśmy sobie tęsknych spojrzeń. W zasadzie, co dziwne, kiedy byłam z dala od innych lampartów czułam się przy nim niekomfortowo. Być może to był mój normalny dyskomfort, który zawsze pojawiał się po intymności. Ale nie byłam tego pewna, czułam się inaczej. Lub, być może, im bliżej do spotkania z Richardem, tym bardziej zastanawiałam się co takiego, do diabła, robiłam. Czy naprawdę zamierzałam powiedzieć Richardowi, że wzięłam sobie kochanka, innego zmiennokształtnego? Rozstawaliśmy się wcześniej i wracaliśmy do siebie, ale gdyby Richard pomyślał, że znalazłam sobie innego stałego kochanka poza JeanClaude’m, to byłby już koniec. Nie chciałam aby było po wszystkim, mimo, że część mnie nie była wcale pewna czy spotykanie się z Richardem było zdrowe dla obojga z nas. Nie byliśmy wystarczająco dobrzy dla siebie nawzajem. Miłość czasami właśnie jest taka. Odsunęłam od siebie te poważne myśli i spojrzałam na ostatniego członka naszej małej grupy. Donovan Reece był nowym łabędzim królem w mieście. Miał około sześciu stóp wzrostu, chociaż ciężko było to dokładnie określić gdy siedział. Jego skóra była bez skazy, w odcieniu mleka i śmietanki, takim, jaki kosmetyki „obiecują”, jeżeli nie będziesz się opalać 247

przez rok czy dwa, ale skóra Donovana była naturalna. Był bledszy niż ja, prawie tak blady jak Jean-Claude, ale na policzkach Donovana był leciutki różowy rumieniec, jak perfekcyjnie nałożony róż. Mogłeś niemal dostrzec krew płynącą pod jego skórą, jakby była prawie przezroczysta. Nie tylko wyglądał żywo, ale bardzo żywo, jakby był gorący w dotyku. Jego oczy były blado niebieskoszare i zmieniały odcień wraz z jego nastrojami, jak letnie niebo, które nie mogło się zdecydować, czy chce być spokojne z puszystymi białymi chmurkami, czy deszczowe ponad twoją głową. Był przystojny, w schludny, młodzieńczy sposób, jakby powinien być w kampusie college’u; przyłączać się do jakiegoś bractwa i popijać piwo. Zamiast tego szedł z nami na spotkanie z wilkołakami, gdzie będzie jedynym nie-drapieżnikiem. Dla mnie, nie wyglądało to na dobry pomysł. – Ocaliłaś moje łabędzie, pani Blake. Prawie zginęłaś robiąc to. Nie mogłem ryzykować przybycia dziewcząt, one nie są… – Spuścił wzrok na złożone dłonie, potem podniósł te zmienne oczy na mnie. – One są jak twój Nathaniel, są ofiarami. – Nathaniel prowadzi mojego Jeepa z resztą moich ludzi w środku. Reece skinął głową. – Tak, ale forma jego bestii to drapieżnik. Moje dziewczęta nie są nimi. Jeżeli stracą nad sobą kontrolę i zmienią się w trakcie spotkania, będą tylko mięsem armatnim. – Zgadzam się z tobą, panie Reece, ale czy to samo nie dotyczy ciebie? – Jestem królem łabędzi, pani Blake, nie zmienię postaci, chyba że będę miał taki kaprys. „Będę miał taki kaprys.” Nigdy nie słyszałam aby ktokolwiek ujął to w taki sposób. Donovan Reece był ciężkim przypadkiem arogancji. Nie zamierzałam mu tego wyperswadować. Rafael próbował tego zanim przybyliśmy. Micah nawet tego nie zaproponował. Był bardzo dobry w pozostawianiu mi prowadzenia wszystkich rozmów. Lubiłam to w mężczyźnie. – Możesz walczyć? – Nie będę ciężarem, pani Blake, proszę się nie martwić. Byłam zmartwiona, ponieważ mogłam poczuć krew tuż pod jego skórą. Prawie mogłam zobaczyć jak przepływa pod jego mięśniami. Pachniał jak mięso i krew, i ciepło. Miał zapach jedzenia. Przebywałam wśród zmiennokształtnych którzy byli zwierzętami drapieżnymi, ale nigdy nie zdawałam sobie sprawy, że można określić poprzez węch, że coś nie jest drapieżnikiem. Wiedziałam, przez ten delikatny zapach bestii Reece'a, że był czymś łagodnym i łatwym do zabicia. Czymś, co próbowałoby walki, ale nie zraniłoby mnie. Musiałam mocno przełknąć, starając się spowolnić mój puls, ale on nie zwolnił. Pragnęłam upaść przed nim na kolana i obwąchiwać jego skórę, pocierać moją twarzą o jego nagie ramiona, dopóki krótkie rękawy jego zapinanej koszuli nie zatrzymałyby mnie. Biała podkoszulka wystawała górą spod niebieskiej koszuli w białe paski. Chciałam rozerwać 248

koszulę, posłać w powietrze strzelające guziki, chciałam wyjąć nóż z pochwy przy nadgarstku i rozciąć podkoszulek, obnażyć jego klatkę piersiową i brzuch. Ale to nie ardeur, nie seks, był tym o czym myślałam. Pragnęłam zobaczyć jego nagi brzuch, poczuć miękką tkankę pod moimi ustami, moimi zębami, wgryźć się w… Zasłoniłam oczy rękoma, potrząsnęłam głową. Co złego działo się ze mną? Micah dotknął delikatnie mojego ramienia. – Anita, co się dzieje? Opuściłam ręce i spojrzałam na niego. – On pachnie jak jedzenie. Micah przytaknął. – Tak. Ponownie potrząsnęłam głową. – Nie rozumiesz co mam na myśli. To jest… przerażające. – Nie mogłam wypowiedzieć tego na głos. Pragnęłam pożywić się na nim, lub przynajmniej zatopić swoje zęby w jego ciele. Myślę, że mogłam powstrzymać się od prawdziwego jedzenia, ale potrzeba naznaczenia jego nieskazitelnej skóry była tak silna, że prawie nie ufałam sobie. – Kiedy mówiłaś mi, dlaczego naznaczyłaś Nathaniela, wiedziałem, że to jest głód. – Micah wypowiedział ostatnie słowo, tak, jakby powinno składać się z wielkich liter. – To zwykle trwa dni albo tygodnie przed twoją pierwszą pełnią księżyca, że głód urasta do rangi problemu. To nic takiego, że masz w swojej głowie myśli, obrazy na temat pożywiania się. To normalne. – Normalne. – Zaśmiałam się, ale był to nieprzyjemny dźwięk. – To o czym myślę nie jest nawet zbliżone do normalności. – Znów nie mogłam się zdobyć by powiedzieć to na głos. – Co chcesz zrobić Reece'owi? – Zapytał Rafael. Spojrzałam przez siedzenie na niego. Otworzyłam usta aby odpowiedzieć, rzuciłam okiem na Reece'a i przerwałam. – Nie, to jak opowiadanie seksualnej fantazji przy nieznajomym, o którym właśnie się fantazjowało. To wydaje się takie intymne. – To „jest” tak intymne – powiedział Rafael. Spojrzałam z powrotem na niego i jego ciemne oczy przytrzymały moje spojrzenie. – Jeżeli powiesz panu Reece'owi co chcesz mu zrobić, to być może odleci do domu. – Szczur to też zwierzę łowne – powiedział Reece. – Wszystko co jest mniejsze jest zwierzyną łowną. – powiedział Rafael – ale szczury są wszystkożerne. One jedzą wszystko co przetnie ich ścieżkę, w tym ludzi, jeżeli ci nie są w stanie uciec. Szczurołak nie jest małym stworzeniem, panie Reece, jesteśmy wystarczająco duzi, aby być takimi drapieżnikami, jakimi nasi zwierzęcy imiennicy nie mogą być. Reece był teraz rozgniewany na nas wszystkich. Potrząsnął ze złością głową, pochylił się do przodu i podsunął swój nadgarstek do mojej twarzy. – No, zobacz jaka smaczna woń, wy wszyscy zdajecie się to lubić. 249

– Nie robiłbym tego, gdybym był tobą – powiedział Rafael. – Posłuchaj go Reece – powiedział Micah. Nie powiedziałam nic, bo zapach jego ciała, tak bliskiego, był odurzający. Był jak najbardziej egzotyczne perfumy rozprowadzone na powierzchniach jedwabiu, z nutką świeżo upieczonego chleba i jakiejś słodkiej galaretki rozsmarowanej na wierzchu ciała. Nie miałam słowa na określenie tego, ale to pachniało lepiej niż wszystko, co kiedykolwiek wąchałam w swoim życiu. Zanim zdałam sobie sprawę z tego co robię, trzymałam jego nadgarstek, przyciskając cienką skórę do swoich ust. Skóra była tak delikatna; mogłam poczuć zapach krwi pod tą cieniutką jak bibułka warstwą. Pragnęłam więcej niż tylko to wąchać. Pragnęłam posmakować tego, poczuć jak jego ciało poddaje się pod moimi zębami, spowodować wytryśnięcie gorącej krwi w moich ustach, żeby…. Szarpnęłam się od niego, przeczołgałam przez Micaha, przez siedzenie, by przycupnąć w odległym rogu, tak daleko od łabędziego króla jak tylko dałam radę i przy tym nie wyskoczyć przez drzwi. Musiało być coś na mojej twarzy, w moich oczach, co go przeraziło, ponieważ jego oczy rozszerzyły się a pełne usta otworzyły lekko. – O mój Boże, twoja kontrola jest naprawdę bardzo zła. Zdołałam powiedzieć. – Przepraszam. – Czy naprawdę chcesz znaleźć się pośród setek nas? – zapytał Rafael. – Nie dam się zmylić. – Powiedział Reece. – Nie zranisz mnie. Ze wszystkiego co słyszałem o Anicie i o tobie, Rafael, wiem, że jesteście dobrymi ludźmi. – Jego spojrzenie prześlizgnęło się na Micaha. – Jego nie znam, ale wiem, że łabędzie nigdy nie oferowały nikomu swojej lojalności. My pozostawaliśmy niezależni. Fakt, że wspieram Anitę i jej pard będzie coś oznaczał dla wilków. Jesteśmy słabi jako sojusznicy w walce, ale to, że jakiekolwiek inne zwierzę poza jej własnym, chce sprzymierzyć się z jej pardem, będzie coś znaczyć dla ich Ulfrika. Skuliłam się w odległym kącie siedzenia, moje ramiona przyciskały nogi do klatki piersiowej; pozycja zdecydowanie nie przeznaczona do wyboru, gdy nosisz kaburę naramienną. Ale dosłownie trzymałam się siebie, tuląc swoją kontrolę i swoje ciało. Jak zamierzałam przetrzymać dzisiejszy wieczór nie robiąc nic żenującego lub zabójczego? Jak dużo bardziej mogę stracić kontrolę? – Wasz ostatni łabędzi król odpowiadał przed ich nieżyjącą już lupą – powiedział Rafael. – Tak słyszałem. Chociaż technicznie on był łabędzim księciem, nie królem. Nie wiem co był winny starej lupie, ale przypuszczam, że było to coś związanego z szantażem, ponieważ znalazłem parę polaroidów, które przyprawiłyby was o rumieńce.

250

Musiałam dwukrotnie odchrząknąć zanim mogłam mówić. – Kaspar odmówił występowania w sprośnych filmach Rainy, ale ceną za to było to, że pomagał przesłuchiwać ludzi do tych filmów. Reece spojrzał na mnie. – Przesłuchiwać, co masz na myśli? Tuliłam się i mówiłam; zagadywałam tętno w mojej głowie, gorączkę krwi w moim ciele. Pragnęłam być obok Reece’a. Pragnęłam ugryźć. Zamiast tego mówiłam. – Kaspar mógł zmieniać formę z łabędzia w człowieka kiedy tylko chciał. Raina wykorzystywała go aby zobaczyć czy nie-zmiennokształtni nie będą wariować gdy przemieni się w trakcie uprawiania seksu. Poczułam reakcję Micaha nawet z daleka. Reece wyglądał na przerażonego. – Widziałaś to? – Nie, ale Rainie sprawiło wiele radości opowiadanie mi o tym ze szczegółami. Próbowała nakłonić mnie do obejrzenia jednego z jego przesłuchań, ale miałam lepsze rzeczy do robienia. – Robił to chętnie? – Zapytał Reece . – Nie – powiedziałam. – To z całą pewnością nie był jego wybór. Wydawało się, że nie cierpiał tego. – Możliwość zmiany formy na życzenie uważamy za wielki dar. Jesteśmy jednymi z niewielu zmiennokształtnych, którzy mogą to robić z łatwością. – Czy to dlatego, że wasz dar jest raczej klątwą lub wrodzonym talentem niż chorobą? – Tak uważamy. – Kaspar był pod wpływem klątwy. – Zastanawiasz się jak to jest ze mną? Tak naprawdę, to obserwowałam sposób w jaki porusza się jego jabłko Adama gdy mówił i zastanawiałam się jakby to było poczuć zaciskające się zęby na jego gardle, ale to był fakt który powinnam raczej zatrzymać dla siebie. Mówiłam dalej, ale myślałam, że zarówno Micah jak i Rafael wiedzieli jak słaba była moja kontrola. Przytuliłam siebie i ciągle mówiłam, bo inaczej cisza wypełniała się okropnymi obrazami, przerażającymi pragnieniami. – Tak, zastanawiam się. – Urodziłem się jako łabędzi król. – Urodziłeś się jako król łabędzi, nie jako łabędzioczłowiek. Czy to oznacza, że jesteś samcem? Czy określenie łabędzio człowiek jest używane tylko dla kobiet? Patrzył na mnie, analizując moją twarz. – Urodziłem się by być ich królem. Jestem pierwszym królem od stulecia. 251

– Wszyscy inni są wybierani by przewodzić, albo walczą o to prawo, ale ty sprawiłeś, że zabrzmiało to jakby chodziło o monarchię dziedziczną – powiedziałam. – Bo tak jest, ale to nie rodowód odpowiada za tę różnicę, choć bycie łabędzioczłowiekiem albo jest rodzinne albo nie. Ale ja nie odziedziczyłem tytułu. – W takim razie skąd o tym wiesz? Jego oczy stały się ciemne, ciemnoszare jak burzowe chmury. – Odpowiedź na to jest trochę intymna. – Przepraszam, nie wiedziałam. – Dam ci odpowiedź, której żądasz, jeżeli ty odpowiesz mi na inne raczej delikatne pytanie. Patrzyliśmy na siebie. Rytm mojego serca ponownie prawie wrócił do normy. Mogłam spojrzeć na niego nie czując krwi pod jego skórą. Rozmawianie, słuchanie, wykonywanie normalnych czynności pomagało. Byłam osobą z ośrodkiem mowy i wyższymi funkcjami a nie zwierzęciem. Mogłam to zrobić. Naprawdę. Powoli rozluźniłam się. – Pytaj, dam ci odpowiedź. – Czy zabiłaś Kaspara Gundersona, ostatniego króla łabędzi? Zamrugałam. To było niespodziewane. Całkowite zaskoczenie sprawiło, że mój puls przyśpieszył jak za dotknięciem. – Nie, nie, nie zrobiłam tego. – Czy wiesz kto to zrobił? Zamrugałam znów. Zastanawiałam się czy mogłabym skłamać i czy byłby w stanie to odróżnić czy też nie. W końcu postanowiłam trzymać się prawdy. – Tak. – Kto? Potrząsnęłam głową . – Na to nie odpowiem. – Dlaczego nie? – Ponieważ zabiłabym Kaspara sama, gdyby nie uciekł. – Wiem, że był odpowiedzialny za kilka zgonów i że próbował zabić ciebie i kilku twoich przyjaciół. – To było trochę bardziej diaboliczne niż to. – Powiedziałam. – Brał pieniądze od myśliwych i dostarczał im zmiennokształtnych. Reece przytaknął. – Także zamienił łabędziołaki, będące pod jego opieką, w ofiary. Myślę, że to co on i poprzednia lupa mieli wspólnego to był seksualny sadyzm. – To dlatego twoje dziewczęta, jak to ująłeś, były w klubie z Nathanielem. 252

– Tak, nie bawię się w tego rodzaju gry, ale one z czasem zaczęły tego pragnąć. Przytaknęłam. – Podzielam tę opinię. – Odpowiedziałaś na moje pytania zgodnie z prawdą, więc nie mogę zrobić mniej. – Zaczął rozpinać koszulę. Spojrzałam na Micaha, który wzruszył ramionami. Spojrzałam na Rafaela, który potrząsnął głową. Miło, że nikt z nas nie wiedział czemu on się rozbiera. Pozostawił koszulę schowaną w spodniach, ale zaczął z nich wyciągać podkoszulek. Miał zamiar obnażyć swoje miękkie podbrzusze, a ja nie byłam w stu procentach pewna czy moja kontrola wytrzyma ten widok. Mój puls znów był w moim gardle. Ponieważ najwyraźniej żaden z mężczyzn nie zamierzał zapytać, zrobiłam to sama. – Dlaczego się rozbierasz? – Aby pokazać ci symbol mojej władzy. Gapiłam się na niego. – Słucham? Reece zmarszczył brwi. – Nie martw się, pani Blake, nie zamierzam świecić golizną przed tobą. – Nie martwię się tym, że będziesz świecił, Reece, chodzi o to że… – nawet nie skończyłam, bo obnażył tę białą, bladą skórę brzucha. W zaciemnionym samochodzie nadal mogłam zobaczyć pulsowanie tuż pod jego pępkiem. Cholera, mogłam nawet poczuć to w swoich ustach, jakbym już zanurzyła zęby w tym delikatnym ciele, jakbym już wygryzła swoją ścieżkę do bardziej witalnych narządów. Było coś dziwnego z jego włosami na torsie. Były zbyt drobne, zbyt cienkie, zbyt delikatne, biegnące w dół misterną białą linią meszku środkiem jego klatki piersiowej, układające się w trójkąt do góry nogami wokół jego pępka i w dół do jego spodni. Byłam na podłodze auta, czołgałam się do niego i nie pamiętałam jak się tam znalazłam. Zatrzymałam się przyciskając do nóg Micaha. – Nie przypominam sobie opuszczania swojego siedzenia. Umknął mi ten moment. Micah położył ręce na moich ramionach. – To się zdarza na początku, gdy bestia przejmuje kontrolę. Przez kilka pierwszych pełni księżyca to będzie jak prawie całkowite zamroczenie, dopóki nie będziesz mogła zacząć korzystać ze swojej pamięci i wtedy to zacznie się normować. Reece odchylił się do tyłu na siedzeniu, w pół leżąc, i zaczął rozpinać swój pasek. Tak blisko, że mogłam zobaczyć, albo myślałam że zobaczyłam, co było nie w porządku z jego włosami na klatce piersiowej i brzuchu. Spróbowałam przesunąć się do przodu, ale Micah przytrzymał mnie, zaciskając ręce na moich ramionach. Wyciągnęłam rękę i mogłam musnąć opuszkami palców brzuch Reece’a. Lekki dotyk moich palców na jego skórze przerwał jego zabiegi z paskiem i sprawił, że spojrzał na mnie. 253

To nie były włosy. – Pióra. – powiedziałam cicho – takie jak puch na kurczaczku, takie miękkie. – Pragnęłam przebiec dłońmi po tej zaskakującej fakturze, wytarzać moje ciało w tych piórach i żarze jego skóry. Słyszałam łomotanie jego serca w klatce piersiowej, a kiedy spojrzałam w górę napotkałam jego wzrok. Widziałam tętno na jego szyi, jak coś złapanego w pułapkę, mogłam posmakować jego strachu. To jedno dotknięcie mojej ręki, miękka, marzycielska barwa mojego głosu przeraziły go. Ramiona Micaha owinęły się wokół mojej szyi i ramion, przyciągnął mnie do swojego ciała, jego nogi były po obu stronach mnie. Przechylił się nade mną, twarz przycisnął do mojej i powiedział, – Ciiiii, Anita, szaaaa. – To było więcej niż kojący głos. Czułam jego bestię wołającą moją, jakby przesunął swoją dłonią po moim ciele, ale dużo większą. I ten dotyk sprawił, że moje ciało zacisnęło się, zaczęło wilgotnieć. To wywołało mój własny puls w moim gardle. – Co takiego zrobiłeś? – Zabrzmiałam jakby zaparło mi dech w piersiach. – Głód może zostać przemieniony w seks. – Nie zamierzałam się pożywić. – Twoja skóra stałą się gorąca. Nasze ciała podnoszą temperaturę tuż przed przemianą, tak jak ludzkie przed atakiem choroby. Odwróciłam się, wciąż trzymana w jego ramionach, w pół uwięziona pomiędzy jego kolanami. – Pomyślałeś, że zamierzam się przemienić? – Zwykle zajmuje to tygodnie, albo przynajmniej wymaga pełni księżyca, aby pierwsza przemiana była możliwa. Ale u ciebie wszystko wydaje się dziać szybciej niż normalnie. Jeżeli zmienisz się po raz pierwszy teraz, nie sądzę, że Rafael czy ja, będziemy w stanie powstrzymać cię przed rozszarpaniem Reece. – Pierwsza przemiana jest bardzo gwałtowna – powiedział Rafael – i nawet na tylnym siedzeniu limuzyny nie ma na tyle miejsca by się ukryć albo uciec. Reece patrzył na mnie z odległości kilku cali, przytrzymywaną przez ramiona Micaha i jego ciało. Wiedziałam, że nie było w tym nic romantycznego. Trzymał mnie na wypadek gdyby seks jako odwrócenie uwagi nie zadziałało. – Ona jest Nimir-Ra od ponad roku. – Powiedział Reece. – Ale wciąż, do niedawna, była człowiekiem – powiedział Rafael. Reece gapił się na mnie przez sekundę albo dwie, w końcu powiedział. – No dobra. Mam znamię w kształcie łabędzia. Moja rodzina od moich narodzin wiedziała kim się stanę. – Słyszałem o takich rzeczach, – powiedział Micah – ale myślałem, że to tylko legenda. Reece potrząsnął głową. – To jest najprawdziwsza prawda. – Usiadł z powrotem na swoim miejscu, chowając podkoszulek w spodniach. 254

– Kaspar miał pióra zamiast włosów na głowie. – Powiedziałam. – Powiedziano mi, że jeżeli będę żył wystarczająco długo, stopniowo tak stanie się i ze mną. – Było coś w jego głosie, co mówiło, że nie oczekiwał takiej perspektywy. – Nie brzmisz jakbyś był szczęśliwy. Zmarszczył brwi zapinając koszulę. – Byłaś kiedyś człowiekiem, pani Blake. Ja nigdy nie byłem człowiekiem. Urodziłem się jako król łabędzi. Odkąd pamiętam, byłem wychowany tak, aby zostać ich królem. Nie masz pojęcia jak to jest. Upierałem się by pójść do college’u, by uzyskać dyplom, ale mogę nigdy z niego nie skorzystać, ponieważ przenoszenie się z miejsca na miejsce, troszczenie się o inne łabędzie, sprawia, że jestem bardzo zajęty. Pozostałam w kręgu ciała Micaha, ale napięcie odpływało. – Widziałam moją pierwszą duszę kiedy miałam dziesięć lat, a pierwszego ducha jeszcze wcześniej, Reece. Mając trzynaście lat przypadkowo wskrzesiłam mojego zdechłego psa. Nigdy nie byłam człowiekiem Reece, uwierz mi. – Brzmisz gorzko mówiąc o tym. Przytaknęłam. – Och, tak. – Musicie oboje zaakceptować to, kim i czym jesteście, albo uczynicie siebie nieszczęśliwymi. – powiedział Rafael. Oboje spojrzeliśmy na niego, i nie sądzę, by którekolwiek z dwóch spojrzeń było przyjazne. – Daj mi tydzień albo dwa, bym pogodziła się, że będę kiciusiem. – Nie odnoszę się do twojego bycia prawdziwą Nimir-Ra. – powiedział Rafael. – Już wtedy kiedy cię poznałem, Anita, w połowie nienawidziłaś tego czym jesteś. Tak jak Richard ucieka od swojej bestii, tak samo ty uciekasz od twoich własnych darów. – Nie potrzebuję lekcji filozofii, Rafael. – Myślę, że potrzebujesz i to bardzo, ale odpuszczę sobie, jeżeli ci to tak bardzo przeszkadza. – Ze mną nawet nie zaczynaj. – powiedział Reece. – Przez całe życie ludzie prawili mi kazania, że moje życie jest błogosławieństwem a nie klątwą. Jeżeli moja cała rodzina nie potrafiła przekonać mnie o tym, ty równie dobrze możesz nawet nie próbować. Rafael wzruszył ramionami, potem odwrócił się z powrotem do mnie. – Zmieńmy temat, ponieważ mamy tylko parę minut od lupanaru, a widziałem jak bestia Micaha, jego energia, przeszła przez ciebie i twoja bestia odpowiedziała. – Widziałeś to?

255

Przytaknął. – Jego energia jest intensywnie niebieska a twoja intensywnie czerwona i one się zmieszały. – Więc co ci wyszło, fiolet? Micah przytulił mnie odrobinę mocniej, ostrzegawczo jak myślę, żebym nie była żartobliwa, ale Rafael był bardziej bezpośredni. – Bez żartów, Anita, jeżeli ja to widziałem, to i Richard to dostrzeże. – On jest moim Nimir-Raj. – Nie rozumiesz Anita, Micah powiedział, że myślał, że znamiona z którymi się rodzisz, w kształcie twojego zwierzęcia, są legendą. No cóż, aż do tej chwili, ja wierzyłem, że gadka o idealnym partnerze jest legendą. Tak jak spotkanie prawdziwej, przeznaczonej nam miłości, jest tylko romantyczną historią. – Poważna już twarz Rafaela przybrała teraz jeszcze bardziej uroczysty wyraz. – Rozpoznajesz taką więź od początku, tak mówią legendy, ale dopiero po tym jak uprawiacie seks po raz pierwszy, wasze bestie mogą przetaczać się wzajemnie przez wasze ciała. Tylko fizyczna więź pozwala na taką metafizyczną intymność. Odwróciłam wzrok od tych twardych, wymagających oczu, ale ostatecznie zmusiłam się aby spojrzeć w nie powrotem. – Czego chcesz, Rafael? – W rzeczywistości nic nie chcę, mówię. Informuję cię, że wiem, że uprawiałaś seks z Micahem, i że nawet, jeżeli Richard rzucił cię i publicznie ogłosił, że ty i on nie jesteście już parą, to mu się nie spodoba. To było niedopowiedzenie. Cofnęłam się od Micaha i on mnie puścił, żadnego przeciągającego się dotyku. Odsunęłam się i pozwolił mi to zrobić. Zapunktował tym u mnie. – Richard rzucił mnie, Rafael, nie na odwrót. On nie ma żadnego prawa narzekać na to co robię. – Jeżeli on ją rzucił, to ona ma prawo robić co tylko zechce. – powiedział Reece – Ulfrik sam jest sobie winien. – Logicznie rzecz biorąc, masz rację. Ale od kiedy to logika dyktuje, jak zachowuje się mężczyzna gdy widzi miłość swojego życia w ramionach kogoś innego? – Gorzki sposób w jaki Rafael to powiedział, zmusił mnie abym spojrzała na niego, analizując jego twarz. Brzmiało to, jakby mówił na podstawie własnego doświadczenia. – Tak samo jak Ulfrik nad Nimir-Ra, on nie ma żadnej władzy nade mną. – Dzisiejsza noc będzie wystarczająco niebezpieczna, Anita. Nie potrzebne ci to by Richard był rozgniewany. – Nie chcę pogarszać spraw. Bóg wie, że są wystarczająco złe, takie, jakie są teraz. – Jesteś na niego zła za to, że cię rzucił – powiedział Rafael.

256

Zaczęłam mówić: „nie”, ale wtedy zdałam sobie sprawę, że może mieć rację. – Być może. – Chcesz go zranić. Zaczęłam mówić „nie”, ale wtedy zatrzymałam się i spróbowałam zastanowić się, naprawdę się zastanowić, nad tym jak się czułam. Byłam zła i zraniona, że mógł mnie, tak po prostu, odrzucić. No dobrze, to nie było takie proste, ale wciąż… – Tak, jestem zraniona i być może jakaś część mnie pragnie ukarać Richarda za to. Ale nie chodzi tylko o to, że mnie rzucił. Chodzi o bałagan jakiego narobił w stadzie. Naraża ludzi na których mi zależy, wyczynia swoje zwykłe, harcerzykowate głupoty, które nawet nie sprawdzają się w świecie ludzi, nie mówiąc już o gromadzie wilkołaków. Jestem zmęczona Rafael, zmęczona tym wszystkim, i nim. – To brzmi tak, jakbyś to ty miała go rzucić, gdyby on cię nie ubiegł. – Wróciłam by coś z tym zrobić. Aby zobaczyć czy możemy zrobić z tym coś sensownego. Ale on musiałby zrezygnować z tego swojego kodeksu moralnego, który nigdy nie sprawdzał się ani dla niego, ani dla kogokolwiek z jego otoczenia. – Odrzucenie tego kodeksu moralnego, to dla niego jak rezygnacja z bycia tym kim jest. Przytaknęłam. – Wiem – i samo powiedzenie tego, sprawiło, że poczułam się gorzej. – On nie może się zmienić, a jeżeli nie zmieni się, to go zabije. – I być może ciebie i Jean-Claude’a razem z nim – powiedział Rafael. – Czy wszyscy o tym wiedzą? – To standard, że jeżeli zabijesz ludzkiego sługę wampira, wampir może nie przetrwać jego śmierci. A jeżeli zabijesz wampira, jego ludzki sługa albo zginie, albo oszaleje. Logika mówi, że zabicie któregoś z was naraża innych. Zawsze nie podobało mi się, że wszyscy wiedzą, że zabicie jednego z nas może zabić nas wszystkich. To było zbyt cholernie wygodne dla zabójców. – Co chcesz żebym ci powiedziała, Rafael? Że Richard i ja mamy fundamentalne różnice zdań w niemal każdej ważnej sprawie? Jest więcej niż jedna przyczyna, że nie pobraliśmy się i nie żyjemy „długo i szczęśliwie”. Że może będzie musiał wybrać pomiędzy przeżyciem a swoimi zasadami? Że obawiam się, że on prędzej umrze niż sprzeniewierzy się swoim zasadom? Tak, boję się. To zabije jakąś jego część, gdy zobaczy mnie z Micahem. Oszczędziłabym mu tego gdybym mogła, ale nie decydowałam o niczym. – Nie ponosisz za to żadnej odpowiedzialności – powiedział Rafael. Westchnęłam. – Gdybym nie odeszła na sześć miesięcy, być może zdołałabym mu wyperswadować wprowadzanie demokracji w jego stadzie. Być może, jeżeli zostałabym na

257

miejscu, wiele rzeczy potoczyłoby się inaczej, ale nie było mnie tu i nie mogę tego zmienić. Wszystko, co mogę zrobić, to spróbować naprawić to co się zepsuło. – Myślisz, że możesz to naprawić, to wszystko? Wzruszyłam ramionami. – Zapytaj mnie ponownie po tym jak spotkam się z Jacobem i gdy zobaczę jak Richard radzi sobie jako Ulfrik z tym wszystkim. Muszę przedtem zobaczyć jak to wszystko razem działa, zanim powiem, czy da się coś naprawić. – Jak mogłabyś to naprawić? – zapytał Micah. Zerknęłam na niego. – Jeżeli to Jacob i kilku innych stanowią problemem, w takim razie to jest do naprawienia. – Anita, zabijanie tych, którzy sprzeciwiają się Richardowi nie rozwiąże spraw – powiedział Rafael. – Eksperyment z demokracją musi się zakończyć. Richard musi zacząć być bardziej surowy w stosunku do tych, którzy mu się sprzeciwią. Musi być dla nich przerażający, albo znajdzie się następny Jacob i kolejny po nim. Skinęłam głową.– Przekonujesz przekonanego, Rafael. – Jeżeli nie jesteś jego dziewczyną czy kochanką, to obawiam się, że twój wpływ na Richarda będzie niewielki. – Nie jestem pewna, czy miałam duży wpływ na niego gdy się spotykaliśmy. – Jeżeli nie zdołasz przemówić mu do rozsądku, wtedy w końcu Richard zginie i ktoś inny, prawdopodobnie Jacob, przejmie stado. Pierwszą rzeczą, jaką każdy dobry zwycięzca robi, jest zabicie najbliższych i najlojalniejszych wobec pokonanego przywódcy. – Myślisz, że Jacob jest tak praktyczny? – Tak. – Czego oczekujesz ode mnie? – Chcę żebyś ukryła to, że ty i Micah jesteście kochankami. Obejrzałam się na Micaha. Wzruszył ramionami, miał spokojną twarz. – Mówiłem ci, że pragnę być z tobą na każdych warunkach jakich sobie zażyczysz, Anita. Co mam zrobić, by przekonać cię, że mówiłem poważnie? Patrzyłam na jego twarz, próbując znaleźć coś fałszywego i nie byłam w stanie. Może był po prostu dobrym kłamcą. Być może po prostu byłam zbyt podejrzliwa. – Kiedy byliśmy z lampartami, tylko z lampartami, czułam się całkowicie komfortowo z tobą. Czułam się dobrze, więc… dlaczego nie czuję się w ten sposób teraz? – Zastanawiasz się i nabierasz wątpliwości. – powiedział Reece. – Nie. – powiedział Rafael. Spojrzał na Micaha i obaj poważnie patrzyli sobie w oczy. 258

Te zawody wpatrywania się trwały tak długo, że musiałam je przerwać. – Niech jeden z was lepiej zacznie mówić. Rafael pochylił głowę w kierunku Micaha jakby chciał powiedzieć: „śmiało, no dalej”. Obróciłam się do Micaha. – No dobrze – powiedział i wydawał się starannie dobierać słowa. Byłam prawie pewna, że nie spodoba mi się ta rozmowa. – Każdy pard, każda grupa zmiennokształtnych, która jest zdrowa ma świadomość zbiorową. – Masz na myśli tożsamość grupową ? – Nie do końca. To coś więcej… – zmarszczył brwi. – To bardziej jak sabat czarownic wspólnie praktykujących czary w danym czasie i miejscu. Zaczynają być częścią całości, gdy dochodzi do używania magii czy uzdrawiania. Razem mogą więcej niż każde osobno. – Dobra, ale co to ma wspólnego z tym, że czułam się bardziej komfortowo, gdy były wokół nas tylko lamparty? – Jeżeli czujesz się inaczej kiedy lamparty są wokół ciebie, w takim razie zaczynamy tworzyć świadomość zbiorową. Zazwyczaj wytworzenie tego rodzaju więzi pomiędzy zmiennokształtnymi zajmuje miesiące. Być może to tylko więź z twoimi własnymi lampartami. Mogła to zapoczątkować twoja nadchodząca przemiana. – Ale ty uważasz, że to coś więcej, nieprawdaż? Przytaknął. – Myślę, że zaczynasz kształtować świadomość zbiorową z moim pardem, z tego wynika, że decyzja połączenia naszych pardów w jedną całość została już podjęta. – Nie decydowałam o niczym. – Nie zrobiłaś tego? – Zapytał. Wyglądał tak przekonująco, siedząc tam z rękoma splecionymi z przodu, pochylając się lekko w moim kierunku. Tak poważnie. – Posłuchaj, seks był świetny, ale nie jestem gotowa na wybieranie w tym momencie wzorków porcelany, czy możesz to rozumiesz? – Uczucie bardzo bliskie paniki ściskało mój żołądek. – Czasami twoja bestia wybiera za ciebie – powiedział Rafael. Spojrzałam na niego. – Co to oznacza? – Jeżeli jesteś już częścią świadomości zbiorowej z jego pardem, w takim razie twoja bestia wybrała za ciebie, Anita. To jest intymniejsze, bardziej intymne niż bycie jego kochanką, ponieważ to oznacza, że nie tylko w stosunku do niego masz zobowiązania. Wytrzeszczyłam oczy. – Czy chcesz powiedzieć, że będę się czuć odpowiedzialna za bezpieczeństwo i dobrobyt wszystkich jego lampartołaków tak samo jak za moje własne? Rafael przytaknął. – Prawdopodobnie.

259

Spojrzałam z powrotem na Micaha. – Co ty na to? Czujesz się odpowiedzialny za moich ludzi? Westchnął, i było to ciężkie, niezbyt radosne westchnienie. – Nie spodziewałem się, że więź utworzy się tak prędko. Nigdy nie widziałem by to działo się tak szybko. – I? Jego usta poruszyły się, prawie uśmiechnęły. – I jeżeli naprawdę stworzyliśmy świadomość zbiorową, wtedy tak, będę się czuł odpowiedzialny za twoich ludzi. – Nie brzmisz jakby cię to cieszyło. – To nic osobistego, ale twoje koty to bajzel. – Twoje nie są o wiele zdrowsze – powiedziałam. – Gina wygląda jak ktoś, komu dokopano o jeden raz za dużo. Oczy Micaha stwardniały, badał moją twarz. – Nikt nie rozmawiał z tobą. Nie odważyliby się. – Nikt się nie wygadał, Micah, ale mogłam to w niej zobaczyć, poczuć zapach przegranej. Ktoś prawie ją złamał, i to niedawno, albo to nadal trwa. Czy ona ma niewłaściwego chłopaka? Jego twarz zamknęła się. Nie spodobało mu się, że to odkryłam. – Coś w tym rodzaju. – Ale jego puls przyśpieszył i wiedziałam, że ukrywa coś przede mną, coś, co go przeraża. – O czym mi nie mówisz, Micah? Jego spojrzenie przeskoczyło ze mnie na Rafaela. – Ona będzie w stanie rozszyfrować moich ludzi dużo łatwiej w miarę upływu czasu. – A ty jej – powiedział Rafael. – Jej ludzie są bardzo łatwi do odczytania już teraz. Obserwowałam jego twarz. Kontrolował swoje ciało utrzymując napięcie poza nim, ale mogłam poczuć przyśpieszony puls i strach. To nie był tylko po prostu zwyczajny lęk. Myśl, że mogłabym odczytać jego ludzi tak gruntownie prawie go przeraziła. Położyłam swoją rękę na jego ściśniętych dłoniach. Obrócił poważne, pełne rezerwy oczy do mnie. – Dlaczego przeraża cię to, że wiem, że Gina jest wykorzystywana? Naprężył się pod moją ręką i odsunął łagodnie. Zdecydowanie nie chciał bym go dotykała. – Ginie nie spodobałoby się to, że o tym wiesz. – A jako jej Nimir-Raj, czy nie powinieneś bronić jej przed wykorzystującymi ją dupkami?

260

– Zrobiłem dla niej wszystko co było w mojej mocy. – Powiedział, ale zabrzmiało to jak obrona. – Skopać tyłek gościa i zabronić jej umawiać się z nim ponownie. To proste zadanie, nie komplikuj tego. A może jest w nim zakochana? Potrząsnął głową, spuścił oczy, ręce zacisnął tak mocno, że skóra pokryła się plamami. Jego głos był niezmieniony, normalny, ale straszne napięcie wywołało drżenie jego rąk. – Nie, ona nie jest w nim zakochana. – Więc w czym problem? – To jest bardziej skomplikowane niż możesz sobie wyobrazić. – Spojrzał w górę, teraz w jego oczach był gniew. Zaczęłam wyciągać rękę by go dotknąć, ale pozwoliłam mojej dłoni opaść. – Jeżeli naprawdę będziemy tworzyć jeden pard, jeżeli naprawdę jestem jej Nimir-Ra, wtedy nikomu nie wolno jej krzywdzić. Nikt nie skrzywdzi moich ludzi. – Wilki mają twojego Gregorego – powiedział. Gniew nadal był w jego oczach, trząsł jego dłońmi. – A my odzyskamy go z powrotem. – Wiem, że miałaś ciężkie życie. Słyszałem kilka historii, ale mówisz jakbyś była młoda i naiwna. Czasami nie ma znaczenia jak bardzo się starasz, nie możesz uratować wszystkich. Teraz była moja kolej na spuszczenie wzroku. – Straciłam ludzi. Zawiodłam ludzi, zostali skrzywdzeni i zginęli. – Podniosłam oczy by spotkać jego spojrzenie. – Ale ludzie którzy ich skrzywdzili, zabili ich, też są martwi. Być może nie jestem w stanie zapewnić każdemu bezpieczeństwa, ale jestem cholernie dobra w zemście. – Ale krzywda wciąż trwa. Martwi naprawdę nie powstaną ponownie. Zombie są po prostu trupami, Anita. Oni nie są ludźmi których utraciłaś. – O tym ostatnim wiem lepiej niż ty, Micah. Pokiwał głową. Trochę tego strasznego napięcia opuściło go. Ale jego oczy pozostały dręczone jakimś starym bólem, który był wciąż żywy. – Zrobiłem wszystko, co mogłem, dla Giny i innych, i to wciąż jest za mało. Tego nigdy nie będzie dość. Dotknęłam jego rąk, i tym razem pozwolił mi przesunąć moimi rękoma po jego. – Może razem będziemy mogli zrobić wystarczająco dużo dla nich wszystkich. Badał moją twarz. – Naprawdę tak myślisz, czyż nie?

261

– Anita rzadko mówi coś, czego nie ma na myśli. – Powiedział Rafael. – Ale gdyby był nią, zapytałbym najpierw jakie to są problemy, zanim obiecałbym je naprawić. Musiałam się uśmiechnąć. – Zamierzałam właśnie zapytać, w co Gina się wpakowała, że jesteś tak przerażony? Obrócił swoje dłonie, tak, że trzymały moje mocno. Spojrzał mi w oczy. Spojrzenie nie wyrażało miłości, ani nawet pożądania, było takie poważne. – Uratujmy najpierw twojego lamparta, potem zapytaj mnie znów, opowiem ci o tym wszystkim. Samochód zwolnił i zawrócił. Żwir zaszeleścił pod oponami. To był skręt do farmy, która była naprzeciw lasów wokół lupanaru. – Opowiedz trochę o tym teraz, Micah. Muszę coś wiedzieć teraz. No, już. Westchnął, spojrzał na dół na swoje zaciśnięte dłonie, potem w górę, powoli popatrzył mi w oczy. – Kiedyś zostaliśmy przejęci przez bardzo złego człowieka. On wciąż nas chce i ja szukam schronienia wystarczająco solidnego, by zapewnić nam bezpieczeństwo. – Dlaczego boisz się mi powiedzieć? Jego oczy rozszerzyły się odrobinę. – Większość pardów nie chce tego rodzaju kłopotów. Uśmiechnęłam się. – Kłopoty to moje drugie imię. Wyglądał na trochę zdziwionego. Zgaduję, że byłam jedyną, która lubi filmy z gatunku „noir”. – Nie zamierzam wykopać was ludzie tylko z powodu jakiegoś alfa– dupka. Daj mi znać, że nadchodzi niebezpieczeństwo a ja się tym zajmę. – Chciałbym mieć twoją pewność. W jego spojrzeniu był ciężar takiego żalu, tak straszliwej straty. Wstrząsnął mną dreszcz, gdy to zobaczyłam. Puścił moje dłonie, odsuwając się ode mnie zanim Merle otworzył drzwi i zaoferował pomocną dłoń. Nie przyjął pomocy, tylko wyślizgnął się w mrok. Reece podążył za nim, patrząc na Rafaela, jakby król szczurów kazał mu odejść i dać nam trochę prywatności. Odwróciłam się do Rafaela. – Masz coś do powiedzenia? – Uważaj na niego Anita. Nikt z nas go nie zna, ani jego ludzi. – Zabawne, mniej więcej myślałam o tym samym. – Nawet jeżeli on może sprawić, że twoja bestia przetacza się przez twoje ciało? Spotkałam jego ciemne, tajemnicze oczy. – Może szczególnie z tego powodu. Rafael uśmiechnął się. – Powinienem już wiedzieć, że nie jesteś osobą, która pozwala uczuciom zaburzyć jej zdolność widzenia. 262

– Och, może być zaburzona, ale nigdy na długo. – Zabrzmiałaś tęsknie. – Czasami zastanawiam się, jakby to było, móc naprawdę, zwyczajnie zakochać się, i nie zastanawiać się nad ryzykiem. – Jeżeli się uda, to najlepsza rzecz na świecie. Jeżeli się nie uda, to tak, jakby wyrwano ci serce i posiekano na kawałki podczas gdy na to patrzysz. To pozostawia wielką pustą dziurę, która nigdy naprawdę się nie goi. Spojrzałam na niego, niepewna co powiedzieć, aż w końcu powiedziałam, – Brzmisz jakbyś mówił na podstawie doświadczenia. – Mam byłą żonę i syna. Żyją w innym stanie, tak daleko ode mnie jak tylko zdołała go zabrać. – Co poszło nie tak, jeżeli mogę zapytać? – Nie była wystarczająco silna aby dać sobie radę z tym czym jestem. Niczego przed nią nie ukrywałem. Wiedziała o wszystkim zanim się pobraliśmy. Gdybym nie był tak bardzo w niej zakochany, to widziałbym, że jest słaba. To jest moja praca, jako króla, wiedzieć kto jest silny a kto nie. Ale ona mnie zwiodła, bo chciałem dać się zwieść. Wiem to teraz. Ona jest jaka jest – to nie jej wina. Nawet nie żałuję, że od razu zaszła w ciążę. Kocham mojego syna. – Widujesz do czasami? Potrząsnął głową. – Mogę polecieć tam dwa razy w roku i mam nadzorowane wizyty. Sprawiła, że boi się mnie. Zaczęłam wyciągać rękę do niego, zawahałam się i wtedy pomyślałam: „co, do diabła”. Chwyciłam go za rękę, wyglądał na zaskoczonego, potem się uśmiechnął. – Współczuję Rafaelu, bardziej niż mogę to wyrazić słowami. Uścisnął moją rękę i odsunął się ode mnie. – Po prostu pomyślałem, że powinnaś wiedzieć, że zakochiwanie się na ślepo, nie jest wcale takie jak w tych wszystkich wierszach i piosenkach, które sprawiają, że się tak wydaje. To rani jak diabli. – Zakochałam się w ten sposób kiedyś. Podniósł brwi. – Nie w tym czasie odkąd cię poznałem. – Nie, w college’u. Byłam zaręczona, myślałam, że to prawdziwa miłość. – Co się stało? – Jego mama dowiedziała się, że moja matka była Meksykanką i nie chciała by jej młodsze, niebieskookie, blondwłose drzewo genealogiczne zostało zanieczyszczone. 263

– Byłaś zaręczona zanim poznali twoją rodzinę? – Poznali mojego ojca i jego drugą żonę, ale oni oboje są jak porządni zwykli Aryjczycy, bardzo nordyccy. Moja macocha nie lubiła zdjęć mojej matki na widoku, więc wszystkie były w moim pokoju. Nie ukrywałam ich, ale moja przyszła teściowa w taki sposób to odebrała. Zabawna rzecz, jej syn wiedział. Opowiedziałam mu całą historię. To nie miało znaczenia dopóki jego mama nie zagroziła, że odetnie mu dostęp do rodzinnych pieniędzy. – Teraz to ja współczuję. – Twoja historia brzmi bardziej żałośnie. – Nie czuję się przez to lepiej. – Powiedział uśmiechając się. Odwzajemniłam uśmiech, ale żadne z nas nie wyglądało naprawdę radośnie. – Czyż miłość nie powinna być wspaniała? – Możesz odpowiedzieć na swoje własne pytanie po tym jak zobaczysz Richarda i Micaha razem w lupanarze. Potrząsnęłam głową. – Nie kocham Micaha, nie naprawdę, jeszcze nie. – Ale… Westchnęłam. – Ale prawie chciałabym aby tak było. To sprawiłoby, że zobaczenie Richarda byłby mniej bolesne. Nie wiem jak będę czuła się widząc go dzisiejszego wieczoru i wiedząc, że już nie jest mój. – Prawdopodobnie tak samo będzie się czuł on, widząc ciebie. – Czy to sprawi, że będę czuła się lepiej? – Nie, to tylko prawda. Pamiętaj, że usunięcie cię z jego życia zostało na nim wymuszone. On ciebie kocha, Anita, na dobre i złe. – Kocham go, ale nie pozwolę mu zabić Gregorego. I nie pozwolę mu by Sylvie płaciła swoim życiem. Nie pozwolę mu doprowadzić do rozbicia i zniszczenia stada z powodu jakiegoś zestawu idealistycznych zasad, na które tylko on zwraca uwagę. – Jeśli zabijesz Jacoba i jego popleczników bez zgody Richarda, wtedy on może wysłać stado za tobą i twoimi leopardami. Jeżeli nie jesteś lukoi i nie jesteś lupą, wtedy przyzwolenie by ich śmierć uszła bezkarnie, sprawi, że on będzie wydawał się bardzo słaby, więc równie dobrze mogłabyś pozwolić Jacobowi zabić go. – Więc co powinnam zrobić? – Nie wiem. Merle wsadził głowę do samochodu. – Mamy tu wilki. Twoje szczury powstrzymają je, ale oni stają się niecierpliwi. 264

– Idziemy. – powiedział Rafael. Spojrzał przez siedzenie na mnie. – Czy tak? Przytaknęłam. – Myślę, że to byłoby głupie nie wysiąść z samochodu. Zsunął się na krawędź siedzenia, wtedy zawahał się i podał mi swoje ramię. Normalnie, nie przyjęłabym go, ale dziś w nocy próbowaliśmy dać przedstawienie jedności i szyku. Tak więc, wysiadłam z samochodu oparta na ramieniu króla szczurów, jak żonatrofeum – no, może za wyjątkiem osłon nadgarstka i dwoma składanymi nożami ukrytymi w moim ubraniu. Wydaje mi się, że żony-trofea noszą więcej makijażu a mniej sztućców. Ale, hej, nie spotkałam jeszcze żadnej takiej żony, więc może się mylę. Być może wiedzą to, co ja wiem, że prawdziwa droga do serca mężczyzny to sześć cali stali pomiędzy jego żebrami. Czasami cztery cale wykonają zadanie, ale żeby mieć całkowitą pewność, wolę mieć sześć. Zabawne, jak falliczne przedmioty są tym bardziej użyteczne im są większe. Każdy kto mówi ci, że rozmiar nie ma znaczenia, widział zbyt wiele krótkich noży.

Rozdział 22 Polana była wielka, ale nie dość wielka. Samochody, pickupy i vany zajęły większość dostępnego miejsca; niektórzy zaparkowali tak głęboko między drzewami, że na pewno lakier na ich autach musiał bardzo ucierpieć. Szczurołaki nie miały gdzie zaparkować, samochody zastawiły żwirową drogę tak, że zamieniła się ona po prostu w kolejny parking. Niektórzy stanęli obok drogi, przynajmniej tak twierdzili, gdy wynurzali się z pomiędzy drzew. Rafael sprowadził wszystkie swoje szczury – około dwieście osób. Przymierze między szczurami i wilkami uzgadniało, że nie mogło ich być więcej niż dwustu. Rafael zgodził się na to, pod warunkiem, że o wiele liczniejsze stado wilków – około sześciuset – zjawi się, gdy będą w potrzebie. Bez zbędnych pytań. Twój wróg jest moim wrogiem, czy coś w tym stylu. Wyjaśnił to w przeciągu kilku ostatnich minut, oznaczało to, że ryzykował bardzo wiele tej nocy. Czułam się winna. Żałowałam, że nie udało mi się jakoś przemycić pistoletu do lupanaru. Prawdę mówiąc nawet nie próbowałam. Stałam się miękka, zbyt pewna siebie czy po prostu zmęczona? Najwyższa kobieta, jaką kiedykolwiek widziałam, stanęła obok mnie i Rafaela. Miała prawie dwa metry wzrostu7, szerokie bary, mięśnie, które ukształtować mogły tylko poważne treningi w podnoszeniu ciężarów. Na mocno opalonej klatce piersiowej miała czarny, sportowy stanik, do tego czarne dżinsy. Ciemne włosy zebrała w ciasny kucyk z tyłu głowy, odsłaniając twarz pozbawioną jakiegokolwiek makijażu. – Oto Klaudia. Będzie częścią twojego osobistego wsparcia. – powiedział Rafael. Otworzyłam usta, aby zaprotestować, ale uciszył mnie spojrzeniem. Miał poważny wyraz twarzy. – Masz lampartołaki, ale tylko Micah ma ochroniarzy. Nie możemy cię stracić, Anito, nie z tak błahego powodu.

7

6 stóp 6 cali = 197 cm 265

– Czym jest moja groźba, jeśli nie potrafię sama o siebie zadbać? – Z Richardem będzie jego Skooll i Hati. Ja mam swoich ochroniarzy. Micah swoich. Tylko ty nie masz eskorty. Raina trzymała lampartołaki jako dodatek do wilkołaków. Nigdy nie stały się prawdziwym pardem. Masz zbyt wielu uległych i za mało dominujących. Więc dziś w nocy będziesz miała Klaudię i Igora. Zane powiedział, – Możemy zająć się Anitą. – Nie, nie możemy, – powiedział Nathaniel. Spojrzałam na niego. Dotknął mojego ramienia. – Przyjmij pomoc, Anito, proszę. – My możemy ją chronić, – powiedział Micah. Merle zabrzmiał jak jego echo. – A jeśli przyszłoby ci wybierać między ratowaniem Micaha lub Anity, kogo byś wybrał? – spytał Rafael. Merle odwrócił wzrok, ale Noah powiedział, – Micaha. – Dokładnie. – Czy twoje szczury nie będą czuły się tak samo rozdarte pomiędzy tobą i Anitą jak moje lampartołaki? – spytał Micah. – Nie, ponieważ mam swoich ochroniarzy. W mojej gromadzie jest wielu zawodowych żołnierzy. Jak myślisz, czemu Raina i Marcus zgodzili się zawrzeć przymierze, kiedy Richard im to zaproponował? Nigdy nie sprzymierzyliby się z nami, gdyby o naszej sile stanowiła jedynie liczebność. – Ja nie... Położył mi palec na ustach. – Nie, Anito. Kiedy to się skończy i naprawdę staniesz się Nimir- Ra, wtedy będziesz musiała znaleźć własne wsparcie. Do tego czasu, podzielę się z tobą. Odsunęłam jego rękę od moich ust. – Nie wydaje mi się to konieczne. – Mi tak, – powiedział. – Zgadzam się, – dodała Cherry. W końcu Micah rzekł, – Zgoda. – Merle i Noah spojrzeli na niego dziwnie, potem wymienili spojrzenia między sobą. – Nie zgodziłam się na to, – powiedziałam... Nathaniel nachylił się do mnie, – Jeśli się nie zgodzisz, za godzinę nadal będziemy tu stali. 266

Zmarszczyłam brwi. Uśmiechnął się i wzruszył ramionami. Zwróciłam się do ochroniarzy z pytaniami. Spojrzała na mnie, bez wyrazu, jakby to nie miało dla niej znaczenia kogo będzie ochraniać. Mężczyzna stanął obok niej. Był o jakieś pięć centymetrów niższy od niej, ale miał szersze ramiona, pokrywało go tyle tatuaży, że przez chwilę myślałam, że ma na sobie kolorową bluzkę z długim rękawem. Jego koszulka bez rękawów była mała, rozciągnięta na rozbudowanej klatce piersiowej. Dżinsy i buty robocze dopełniały stroju. Był łysy, wokół jego uszu był wytatuowany smok, który sięgał dalej, ku tyłowi głowy. Nawet w świetle gwiazd dało się zauważyć, że wzór był orientalny i został dobrze wykonany. – Jak czujecie się z tym, że macie ryzykować życiem dla dopiero co spotkanej osoby? – Uratowałaś życie naszego króla, – powiedział mężczyzna. – Jesteśmy ci winni życie. – Nawet jeśli to będzie twoje, – powiedziałam. – Tak to już jest. Spojrzałam na kobietę. – Zgadzasz się z tym? – Jak powiedział Igor, jesteśmy ci dłużni. Zawsze czułam się niezręcznie, gdy ludzie byli gotowi przedkładać moje bezpieczeństwo nad własne. Nie czułam się doprze z ideą posiadania ochroniarzy, ale co tam. Wyciągnęłam dłoń. Spojrzeli na siebie, potem ją uścisnęli. Igor dotknął mnie, jakby bał się, że zrobi mi krzywdę, Klaudia starała się ścisnąć tak, jakby chciała mnie zmusić do krzyczenia „poddaje się". Nie wyszło. Uśmiechnęłam się do niej miło, ponieważ wiedziałam, że tak naprawdę nie zrobi mi krzywdy. Po prostu chciała wiedzieć czy się skrzywię. Uśmiech sprawił, że zmarszczyła brwi, ale puściła moją dłoń. Troszeczkę bolało, jeśli moja regenerująca moc nie da o sobie znać, rano będę miała siniaki. Cholera. Rafael wydawał polecenia poszczególnym szczurom, ja i moi ochroniarze zostaliśmy sami. – Igor to twoje prawdziwe imię? – spytałam. – Pseudonim, – powiedział. – Jak brzmi prawdziwe? Uśmiechnął się i pokręcił głową. – Co może być gorsze niż Igor?– spytałam. Wyszczerzył się od ucha do ucha. – Chciałabyś wiedzieć, co? Uśmiechnęłam się, coś rozluźniło się w mojej klatce piersiowej. Można by pomyśleć, że poczułam ulgę mając przydzielonych ochroniarzy. Eee, nie ja. Nie potrzebowałam śmierdzących ochroniarzy. Prawdopodobnie się nie przydadzą, ale dodatkowe mięśnie są jak 267

zapasowa amunicja. Dobrze ją mieć, jeśli zajdzie taka potrzeba, jeśli nie, zawsze możesz schować ją z powrotem do pudełka. Prawdę mówiąc w większym stopniu czułam, że bronię leopardów, niż że jestem przez nich chroniona. Smutne ale prawdziwe. I nie całkiem ufałam Merlowi czy Noahowi, a nawet Micahowi. Miał przede mną tajemnice, nie podobało mi się to. Niektórych kobiet po prostu nigdy nie da się zadowolić. Rafael poruszał się między swoimi ludźmi, cicho wydając im polecenia. Micah zbliżył się do mnie, blisko niego trzymali się Merle i Noah. Spojrzałam na niego, i nagle poczułam, że przy takiej bliskości nie mogę się powstrzymać przed dotknięciem go. Sięgnęłam ku niemu, jego oczy rozszerzyły się ze zdziwienia, ale chwycił moją rękę. Jego dłoń objęła moją, pulsujące ciepło prawie odebrało mi oddech. Na jego twarzy dostrzegłam podobną grę emocji. Co do cholery? Zabrałam dłoń, zupełnie jakbym wyciągała ją z czegoś bardzo gęstego. Spojrzałam wokół, nie licząc Klaudii i Igora, otaczały nas same leopardy, moje i jego. Gdy spojrzałam w oczy Nathaniela poczułam impuls mocy. Przeniosłam wzrok na Cherry, jej jasne oczy rozszerzyły się. Moc była tak gęsta, zupełnie jakbym usiłowała oddychać płynem, jakby oddychanie sprawiało ból. Moc przeskoczyła między mną, Zanem, Vivian i Calebem, który był następny w kręgu. Calebem, którego nie szczególnie lubiłam. Ale gdy tylko dotarłam spojrzeniem do jego twarzy, przeskoczyła między nami moc, tak jak w przypadku innych. Sapnął, złapał się za klatkę piersiową, jakby otrzymał cios. Jego głos był zduszony. – Co się dzieje? – Ona jest Nimir-Ra. Spojrzałam na niego, ale po drodze skrzyżowałam spojrzenie z Noahem. Moc rozciągnęła się między mną i tym obcym, na jego twarzy był strach. Ja byłam dziwnie spokojna; to było właściwe, dobre, czułam to. Gina zbliżyła się do Merle’a, to przyciągnęło moje spojrzenie. Moc przeleciała przez nią, od niej. Byliśmy jak wielki obwód energii, wspólnej, płynącej, narastającej. Łzy spłynęły po twarzy Giny; zapłakała cicho trzymając się jego ramienia. Jemu na końcu spojrzałam w oczy, jakbym właśnie tak powinna postąpić, spróbował się odwrócić, ale nie chodziło o napotkanie jego spojrzenia, tylko o to na kogo zwróciłam uwagę. Moc, moja moc, moja bestia, zauważyła go. Moc smagnęła go, ponieważ starał się z nią walczyć. Próbował się osłonić, ale to było niemożliwe. Nie chodziło o to, że jestem dość potężna aby go zmusić. Nie starałam się naciskać. To było coś więcej, moc go rozpoznała, coś, może jego bestia, weszło z nią w rezonans. Powoli zwrócił się ku mnie, na jego twarzy odmalował się ból. To nie było bolesne, uczucie było ciepłe, miłe i przerażające. Moc narastała, oblekała nas ciaśniej i ciaśniej, aż wypełniła powietrze wokół nas.

268

Klaudia powiedziała, – Co się dzieje do cholery? – Zacieśnianie więzi, – powiedział Rafael, odciągnął od naszego kręgu dwa szczurołaki. Gdy tylko się wycofali, krąg się zacieśnił, niczym nacisk burzy; w uszach czułam nacisk, jakby zmieniło się ciśnienie. Micah stanął przede mną. Reszta ustawiła się w kole wokół nas, jakby ktoś ułożył choreografię. Wpatrywaliśmy się w siebie, wyciągnęliśmy ku sobie dłonie. Ruch do przodu był trudny, jakby powietrze zmieniło się w ciało stałe, które trzeba odepchnąć z drogi. Zetknęliśmy się opuszkami palców, spletliśmy dłonie, szybko, łatwo, jak ryba, wyskakująca z wody. Zlaliśmy się w jedno, nasze ręce, nasze ciała, całkowicie stykające się ze sobą, jakbyśmy mogli przełamać powłokę skóry, przejść przez ciała niczym otwarte drzwi. Jego usta zamarły nad moimi, była tam moc, oddychająca, pulsująca, gorąca nad moimi ustami. Spróbowałam się bać. Próbowałam się wycofać, ale nie chciałam tego. Zupełnie jakby część mnie, z której istnienia nie zdawałam sobie sprawy, przejęła kontrolę, żadna ilość zdrowego rozsądku czy wątpliwości nie mogła tego zatrzymać. To nie był pocałunek, to było kompletne rozpłynięcie sie w sobie. Moc przelewała się narastającą falą z jego ust do moich, z moich do jego. Czułam innych z nas, jak linie gorąca wybiegające niczym szprychy koła, a Micah i ja byliśmy jego osią. Moc płynęła między nami w tę i z powrotem, płynna, paląca, rosnąca, rosnąca, stapiająca. Stapiająca ograniczenia, granice, które nas rozdzielały jako ludzi. Jakby ciała Micaha i moje stanowiły drzwi, jakbyśmy wkroczyli w siebie, bliżej niż dotyk ciała, bliżej niż uderzenie serca, czułam nasze bestie przetaczające się przeze nas, wokół nas, jakby dwa wielkie zwierzęta związały nas razem niczym lina przeszywająca nasze ciała, skórę, umysły. Bestie wystrzeliły na zewnątrz, przemierzyły te linie mocy, uderzyły w każdego z kręgu. Poczułam to niczym fizyczny cios, poczułam jak się zachwiali, gdy nasze połączone bestie przemierzały krąg i dotykały po kolei inne bestie. Wróciły do nas w fali gorąca, jakbyśmy stali w środku wielkiego ognia, ale to było wspaniałe, radosne, nigdy nie czułam nic podobnego. W tej fali mocy uchwyciłam urywki, fragmenty, wejrzałam w innych. Zobaczyłam Ginę przywiązaną do łóżka, nad nią mężczyznę, cień, coś złego, moc nie widziała tego wyraźnie; Merle’a pokrytego ranami i krwią, skulonego pod ścianą, wstrząsanego szlochem; Celeba stojącego samotnie, pokrytego krwią, w jego oczach strach; Noaha biegnącego korytarzem, ściganego przez krzyki, przyspieszającego; Cherry leżąca wśród ciepłych ciał, obok niej Zana, Nathaniela i mnie; wspomnienie Zane'a, siedzącego w mojej kuchni przy stole i spożywającego posiłek, śmiejącego się razem z Nathanielem; Vivian leżąca w ramionach Stephena w ich łóżku; wspomnieniem Nathaniela było jak znaczę jego plecy, ale wrażenie spokoju bijące z tego wspomnienia było silniejsze niż seksu, jakby jakieś wielkie brzemię opuściło go; zobaczyłam także Gregorego, był związany, kostki i nadgarstki złączone z tyłu, zakneblowany, ze zawiązanymi oczami, przerażony. Leżał nagi wśród kości. Wiedziałam, że to nie jest wspomnienie, że to się dzieje właśnie teraz. Widziałam to, jego absolutne przerażenie, ale nadal nie wiedziałam gdzie jest.

269

Moc zalała nas falą, drażniącym nerwy, pieszczącym skórę zadowoleniem, jakbyśmy weszli do obcego pomieszczenia i nagle zdali sobie sprawę, że wszystko jest znajome, każdy róg pomieszczenia był jak klucz do naszych serc, słowo, które przyszło mi namyśl to dom. Micah drżący cofnął się pierwszy. Płakałam, nie pamiętałam kiedy zaczęłam. W ciemności słyszałam płacz innych, rozejrzałam się wokół, to byli nie tylko nasi ludzie. Część szczurołaków płakała, stali przodem do nas, w oczach mieli coś pomiędzy uwielbieniem i lękiem. Coś sprawiło, że spojrzałam dalej na granicę lasu. Richard nie miał na sobie koszulki, założył tylko dżinsy i jakieś buty. Widok jego wymalowanego światłem gwiazd i cienia zaparł mi dech, nie ponieważ był piękny, albo dlatego, że go pragnęłam – co do tego nigdy nie było wątpliwości w kwestii Richarda – ale ponieważ nagle, po raz pierwszy był dziki. To nie gniew go odmienił. Widziałam go na krawędzi lasu, tak jakbyś nagle niespodziewanie zobaczył dzikiego zwierza, jakbyś dostrzegł jelenia w półmroku, albo błysk czegoś dużego, futrzatego, przebiegającego przed światłami samochodu, gdy wiesz, że to nie był pies a było za duże na lisa. Richard stał tam, kiedy nasze oczy się spotkały poczułam impuls przebiegający mnie od czubka głowy po palce stóp, spływający w ziemię. Cokolwiek Richard robił aby rozpierdolić strukturę watahy, jedno było pewne, zaakceptował swoją bestię. Można było ją zobaczyć niczym płaszcz, który wreszcie się dopasował, coś odpowiedniego, wykonanego na wymiar. Marcus, poprzedni Ulfrik, zawsze przebierał się, aby na pierwszy rzut oka było wiadomo, że jest królem. Richard nie miał na sobie nic wyróżniającego się, jednak jego status był jasny. Moc czyni monarchę, bez tego szykowne szmatki na nic się nie zdadzą. Wpatrywaliśmy się w siebie przez polanę. Pod tą nową akceptacją mocy było spojrzenie, które ścisnęło mi serce do bólu. Gdyby na myśl przyszły mi jakiekolwiek słowa, mogące zmniejszyć ból, wypowiedziałabym je, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Jamil i Shang-Da pojawili się po jego prawej i lewej, na twarzy Shang-Da malował się gniew. Ja byłam jego powodem, tak myślę. Jamil spojrzał na Richarda, jakby chciał aby istniał jakiś sposób obronienia go przed tym, tak jak przed kłami i pazurami. Ale przed niektórymi rzeczami nawet świetny ochroniarz cię nie osłoni. To była jedna z nich. Głos Richarda był głęboki, czysty, wyraz twarzy na niego nie wpłynął. – Witaj królu szczurów Klanu Ciemnej Korony. Witaj Nimir-Ra, Nimir-Raj Klanu Krwiopijców. Witajcie na ziemiach Klanu Thronnos Rokke. Leopardy pokazały nam dziś co bycie klanem oznacza naprawdę, niezależnie czy jest to pard, lukoi czy gromada. Pokazali nam to do czego wszyscy dążymy, prawdziwą jedność, stopienie wszystkich części w całość. – Na końcu w jego słowa wkradła się gorycz, ale całościowo to była piękna mowa, bardziej szczera niż miła. – Teraz dołączcie do nas w lupanarze, zobaczymy czy jesteście w stanie wywalczyć swojego zgubionego kota. – W jego głosi był gniew, zastanawiałam się czy Gregory będzie musiał zapłacić za to, że Richard jest na mnie zły.

270

Richard odwrócił się i rozpłynął się między drzewami z Shang-Da u boku. Jamil rzucił okiem do tyłu na mnie i podążył za nimi. Micah nachylił się ku mnie i wyszeptał, – Jestem ci winien przeprosiny. Przykro mi, że twój Ulfrik musiał nas zobaczyć w tej sytuacji. – Mnie też, – powiedziałam. – Powiedziałem, że twój pard ma problemy, myliłem się. Stworzyłaś swoim kotom dom, moje nie mają gdzie się ukryć. – Co jest z wami nie tak? – może i nie było to najbardziej dyplomatyczne pytanie, ale pokrywało właściwy zakres treści. – To bardzo długa historia. Merle nachylił się do nas. Przemówił cicho, prawie go nie usłyszałam. – Bądź ostrożny, dla dobra nas wszystkich. Nawiązali poważny kontakt wzrokowy. Powiedziałam, – O co chodzi? Micah uniósł moją dłoń i złożył na niej delikatny pocałunek. – Uratujmy twego Gregorego. To jest dzisiejszy priorytet, prawda? Uśmiechnął się, starał się urokiem wywinąć z mojego poważnego spojrzenia. Wpatrywałam się w niego aż uśmiech zniknął i puścił moją dłoń. – Tak, ocalenie Gregory'ego to dzisiejszy priorytet, ale chciałabym wiedzieć co jest grane. – Jeden problem na raz, – powiedział Micah. Odniosłam dziwne wrażenie, że gdyby byli w stanie okłamywać mnie w nieskończoność, tak by właśnie zrobili. To było nie tyle kłamstwo, ile ukrywanie rzeczy przede mną. Rzeczy, które miały związek z krwią i cierpieniem, nie ważne jak byli silni, pard Micaha nie był rodziną, nie był całością. O dziwo, mimo wszystkich problemów moich i leopardów, byliśmy rodziną. Nawet bardziej niż Richard i jego wilki. Richard był tak zajęty walką ze swą moralnością i hierarchią stada, że nie było czasu na nic innego. – Daj mi skondensowaną wersję Rider's Digest, Micah. – powiedziałam. – Gregory czeka na ratunek. – Więc daj mi kilka zdań, ale niech to będzie prawda, Micah. – Micah, – miękko powiedział Merle, ale w jego głosie była siła. To było ostrzeżenie. Spojrzałam na dużego mężczyznę. – Co ukrywacie, Merle? Micah dotknął mojej ręki, skupił moją uwagę na swojej twarzy. – Mówiłem ci, że pewien bardzo zły człowiek przejął nad nami kontrolę, on nadal nas chce. Szukam kogoś silnego, kto zapewnił by nam bezpieczeństwo. 271

– Chcesz powiedzieć, że przyjdzie was szukać do St. Louis? – Tak, – powiedział. – Większość alfa potrafi zrozumieć sugestię, – powiedziałam. Micah pokręcił głową. – Nie on. On się nigdy nie podda. – Ścisnął moje ramie. – Jeśli nas przyjmiesz, przyjdzie moment, w którym będziesz musiała się z nim zmierzyć. – Czy jest kuloodporny? – spytałam. Pytanie chyba go zmieszało, zmarszczył brwi. – Nie, znaczy się, nie, chyba nie. Wzruszyłam ramionami. – Zatem to nie problem. Spojrzał na mnie. – Co masz na myśli? Po prostu go zabijesz? Teraz ja na niego spojrzałam. – A z jakiegoś powodu nie powinnam? Prawie się uśmiechnął, zatrzymał się, ponownie zmarszczył brwi. – Po prostu go zabić, ot tak. – Zdawał się ponownie nad tym myśleć, jakby nigdy mu to nie przyszło do głowy. Merle powiedział, – Tego mężczyznę trudno uśmiercić. – O ile nie jest się szybszym od srebrnych kul, Merle, każdego łatwo zabić. Rafael powoli przeszedł między leopardami, za nim szli Klaudia i Igor. – Wszyscy uważaliśmy, że twoje leopardy są gorsze. To co zobaczyłem sprawiło, że poczułem zazdrość. – Wiem jak to jest z wilkami, – powiedziałam. – I wiem, że nie mają poczucia domu. Najpierw Raina i Marcus sprawili, że bały się siebie nawzajem, teraz moralność Richarda sprawia, że muszą walczyć o poczucie bezpieczeństwa. Ale ty i twoi ludzie wydajecie się całkiem bezpieczni. Czym to, co zrobiłam z leopardami różni się od tego, co robią inni? – Skorzystałem na twojej lojalności i czystym uporze. Ale do tej pory nie zdawałem sobie sprawy, że uratowałaś mnie nie dlatego, że jestem twoim przyjacielem, nie dlatego, że tak należy postąpić. Nie ryzykowałaś życiem swoim i swoich ludzi aby ocalić mnie od tortur, z powodu praworządnej moralności jaką lubi Richard. Uratowałaś mnie, ponieważ po prostu nie mogłaś znieść zostawienia mnie tam. – Delikatnie dotknął mojej twarzy. – Nie z powodu przekonań dotyczących dobra i zła, ale ponieważ jesteś wrażliwa. Spojrzałam na niego. – Mówiono o mnie wiele, ale nigdy tak. Ujął mnie pod brodę, jak postępuje się z dzieckiem. – Nie lekceważ jednej ze swych lepszych cech. Kochasz swoich ludzi jak matka powinna kochać dzieci. Chcesz dla nich tego, co najlepsze, nawet jeśli czujesz się z tym niezręcznie, nawet jeśli nie podobają ci się ich wybory.

272

Musiałam odwrócić wzrok, nie mogłam znieść zdziwienia malującego się na jego twarzy, jakby patrzył na kogoś, kto nie mógł być mną. – Nigdy nie byłaś królową leopardów ciałem, ale dziś zawstydziłaś nas wszystkich. To nie bliskość twoja i Micaha będzie dręczyć Richarda, choć to też zaboli. Pozwoliłaś nam rzucić okiem na to, do czego wszyscy dążymy, czego pragniemy dla naszych klanów. Richard wierzy, że jego praworządna moralność doprowadzi go tam, gdzie ty i twoje leopardy już się znaleźliście. Spojrzałam na niego. – Mój pard nie jest demokracją, gdy chodzi o podejmowanie decyzji mam o wiele więcej niż prezydenckie weto. – Richard o tym wie, prawdopodobnie lepiej niż ktokolwiek inny, i to go będzie dręczyć, Anito. Zacznie w siebie wątpić. Pokręciłam głową. – Richard zawsze ma wątpliwości kiedy chodzi o lukoi. Nigdy nie zyska co do nich pewności, póki nie będzie pewien kim i czym jest. – Najpierw muszę zaakceptować, że jesteś wrażliwa, teraz że jesteś również spostrzegawcza. Wiedziałem, że jesteś potężna, bezwzględna i ładna, ale przyzwyczajenie się do tego, że masz poza tym serce i rozum zajmie trochę czasu. – Czy wszyscy mają mnie za socjopatę, któremu zdarzyło się mieć magiczne umiejętności? – Tylko tyle pokazywałaś ludziom, – powiedział, – do tej pory. – Spojrzał na krąg twarzy nadal zwrócony w naszą stronę. Na ich twarzach zobaczyłam pewien głód, wiedziałam, że czują to co ja, przynależność, dom, nie z cegieł i zaprawy murarskiej, ale z ciał, dłoni które można chwycić, rąk, które można trzymać, uśmiechów, którymi można się dzielić. Takie proste, takie rzadkie. Przez te wszystkie miesiące martwiłam się, że zawiodę leopardy. Sądziłam, że porażka oznacza śmierć, lub jakąś krzywdę. Nagle zdałam sobie sprawę, że porażką byłoby, gdyby to mnie w ogóle nie obchodziło. Można opatrzyć ranę, nastawić złamaną kość, ale braku troski... tego nie można wyleczyć, z tego nie można wydobrzeć.

Rozdział 23 Lupanar był wielką polaną w lesie,100 na 150 jardów. Polana wydawała się płaska, ale tak naprawdę znajdowała się w ogromnej, gładkiej dolinie pomiędzy wzgórzami. Nie można było zauważyć tego w nocy, ale wiedziałam że tuż za drzewami, które otaczały odległą stronę lupanaru znajdowały się strome wzgórza. Potrzebowałam więcej niż jednej wizyty, aby dowiedzieć się co leżało za drzewami. Obecnie cała widoczność ograniczała się do odległego końca polany. Pochodnie, które były wysokości człowieka zostały wetknięte w ziemię po obu stronach kamiennego tronu. Tron był wielkim krzesłem wyrzeźbionym z kamienia, tak starego, że miejsca na ramiona, których dotykały niezliczone pokolenia Ulfrików zostały wytarte. Prawdopodobnie oparcie i 273

siedzenie tronu były także wytarte, ale one były przykryte lejącym się purpurowym jedwabiem, odpowiednim królewskim. Było coś bardzo prymitywnego w tym wielkim kamiennym tronie i w lejącym się materiale uchwyconym pomiędzy migającymi złotymi płomieniami pochodni. Wyglądało to jak tron jakiegoś starożytnego barbarzyńskiego króla, kogoś kto powinien nosić zwierzęce skóry i koronę z żelaza. Wilkołaki, większość – ale nie wszystkie – w ludzkiej formie, stały lub kucały w wielkim kręgu. Było jedno wejście do tego koła, przez które przeszliśmy. Wilkołaki przesunęły się za nami jak drzwi utworzone z ciał zamykając wejście. Szczurołaki rozproszyły się za nami po obu stronach, ale wszyscy wiedzieliśmy, że jeżeli dojdzie do walki byliśmy w mniejszości i okrążeni. Rafael i dwa wielkie szczurołaki stały po moim jednym boku. Donovan Reece, łabędzi król, był po drugiej stronie. Rafael uprzejmie podarował mu czwórkę ochroniarzy. Micah stał odrobinę za mną, a moi nowo nabyci ochroniarze byli tuż za nim. Nasze lamparty tworzyły ciasną grupkę za nami, jakby linię obrony, przed głównym pokazem szczurołaków. Ktoś zawiesił zasłonę na drzewach z jednej strony tronu. Czarną zasłonę, jakby kurtynę, i potrzeba było powiewu wiatru bym zwróciła na to uwagę. Została ona odsunięta na bok i Sylvie wyszła tamtędy, a za nią wysoki mężczyzna, którego nie znałam. Jej twarz była mniej doskonała bez makijażu, mniej miękka. Jej krótkie włosy były schludnie zakręcone, a jednocześnie niedbale. Była ubrana w pierwszą parę dżinsów w jakich ją widziałam, z jasnoniebieską koszulka i białymi butami do biegania. Wysoki mężczyzna był szczupły, w ten sposób w jaki koszykarze są szczupli – same ramiona i nogi oraz szczupłe mięśnie. Większość z tych mięśni była widoczna, ponieważ wszystko co miał na sobie to para krótko obciętych dżinsowych szortów. Ale on, tak jak Richard nie potrzebował żadnych ozdób. Poruszał się w kręgu swojej własnej gracji i mocy, jak tygrys skradający się na wybiegu. Za wyjątkiem tego, że tam nie było żadnych krat, by ukryć się za nimi, a ja musiałam zostawić mój pistolet w domu. Miał krótkie, ciemne włosy, zakręcone w grubsze loki niż u Sylvie. Jego twarz była jedną z tych, przy których nie potrafiłeś zdecydować się czy była atrakcyjna, czy raczej przeciętna. Była zbudowana z grubych kości, długich linii, wąskich warg na szerokich ustach. Ledwie co miałam zdecydować, że jest przeciętny, kiedy na mnie spojrzał, w momencie gdy zobaczyłam te ciemne oczy, wiedziałam że nie miałam racji. Inteligencja płonęła w nich, inteligencja i mroczne emocje. Pozwolił by gniew wpłynął na jego twarz i zdałam sobie sprawę, że ta wielka moc jego osobowości sprawiła że wydawał się być przystojny, chociaż to był ten rodzaj urody, który nigdy nie wydobędzie się z nieruchomego zdjęcia, ponieważ potrzebuje ruchu, jego wibrującej energii by to dawało efekt. Wiedziałam bez pytania, że to był Jacob, i wiedziałam coś jeszcze. Mieliśmy kłopoty. Richard wyszedł jako następny, i szedł w swojej własnej wibrującej mocy. Szedł pełen gracji, wypełniony gniewem tak jak Jacob, ale wciąż czegoś mu brakowało, jakiejś krawędzi, którą ten drugi mężczyzna miał. Krawędzi mroku, być może. Wszystkim, co wiedziałam na 274

pewno, było to że Jacob był bezwzględny. Mogłam prawie to w nim wyczuć. A Richard, lepiej bądź gorzej, wciąż nie był. Westchnęłam. Pomyślałam, że gdyby on wreszcie mógł zaakceptować swoją bestię, wszystko byłoby w porządku. Usiadł na tronie, w blasku płomieni migoczących na jego rozpuszczonych falowanych włosach, zmieniających je w miedź i płonące złoto, cienie ognia migotały na mięśniach jego torsu, barków, ramion. Wyglądał po części jak barbarzyński król, ale wciąż było w nim coś, coś… miękkiego. I jeżeli ja mogłam to poczuć, to Jacob też mógł. Miałam jeden z tych momentów zrozumienia, które czasami się zdarzają. Nie było nic, co ktokolwiek z nas mógłby zrobić Richardowi by stał się on naprawdę bezwzględny. Mógł działać pod wpływem gniewu, tak jak wtedy gdy zabrał Gregorego, ale nie ważne co świat by mu zrobił, byłoby w nim wciąż coś co by się zawahało. Jego jedyną nadzieją na przetrwanie było otoczyć się lojalnymi ludźmi, którzy by się nie zawahali. Jamil i Shang-Da stali razem po jednej stronie tronu, nie za blisko, ale i nie zbyt daleko. Shang-Da był z powrotem w swoim typowym jednobarwnym czarnym biznesowym stroju: czarne spodnie, czarna koszula, czarna marynarka i wypolerowane czarne buty. Zawsze wyglądał bardzo GQ, nawet wśród drzew. Jamil mógł wystroić się najlepiej spośród nich wszystkich, ale próbował ubrać się odpowiednio do sytuacji. Miał na sobie dżinsy, które wyglądały na świeżo wyprasowane i czerwony podkoszulek który prezentował się niesamowicie na tle czerni jego skóry. Zmienił paciorki w swoich długich do pasa, splecionych w warkoczyki włosach na czerwone i czarne. Paciorki błyszczały delikatnie w świetle pochodni, jakby były zrobione z kamieni półszlachetnych. Jamil uchwycił moje spojrzenie. Nie skinął w zasadzie głową, ale pozdrowił mnie oczami. Shang-Da unikał mojego spojrzenia przeszukując tłum, ale nigdy nie spoglądając na mnie. Myślę że jeżeli Richard by na to pozwolił, ta dwójka zrobiłaby wszystko co konieczne, aby zabezpieczyć jego tron. Ale oni byli ograniczani przez Richarda i najlepszą rzeczą, jaką mogli zrobić było działanie w ramach tej honorowej pułapki. Sylvie i ja patrzyłyśmy na siebie przez kilka uderzeń serca. Widziałam jej kolekcję kości wrogów. Wyjmowała je raz na jakiś czas by je potrzymać. Mówiła że to daje jej poczucie komfortu, gdy przebiega po nich dłońmi. Osobiście wolałam wypchane maskotki i naprawdę porządną kawę, ale hej, cokolwiek sprawia, że czujesz się lepiej. Sylvie zrobiłaby to, co trzeba zrobić, gdyby tylko Richard jej na to pozwolił. I jeżeli ja nadal byłabym lupą, cholera, mieliśmy wystarczająco wiele bezwzględnych osób, by wykonać całą robotę, jeżeli tylko Richard zszedłby nam z drogi. Byliśmy tak blisko, i cały czas nie byliśmy nawet na boisku. To było bardziej niż frustrujące. To było jak obserwowanie wyścigu pociągów w kierunku Richarda, a my wszyscy krzyczeliśmy „Zejdź z drogi, zejdź z drogi!” Cholera, próbowaliśmy ściągnąć go siłą z drogi, ale on walczył z nami.

275

Jeżeli to Jacob byłby pociągiem, wtedy mogłabym go zabić, a Richard byłby bezpieczny. Ale Rafael miał rację. Jeżeli nie Jacob, to byłby ktokolwiek inny. Jacob nie był pociągiem zmierzającym, by zniszczyć Richarda. To był Richard. Jego głos wypełnił ciszę. – Zebraliśmy się tu dziś w nocy, aby pożegnać naszą lupę i wybrać inną. Nastąpił wysyp wyć i braw od prawie połowy stada. Ale tuziny wilkołaków stały cicho, obserwując. To nie oznaczało, że byli po mojej stronie. Być może byli neutralni, ale dobrze było zauważyć kto nie popierał tego, by wykopano mnie ze stada. – Jesteśmy tutaj by ostatecznie osądzić tego, kto sprowadził nasze stado na złą drogę zabierając naszą lupę od nas. Miało miejsce mniej braw, mniej wycia. Wyglądało jakby głosowanie nad potępieniem Gregorego miało właśnie nastąpić. To sprawiło, że poczułam się lepiej, nie dużo, ale odrobinę. Chociaż jeżeli Gregory był martwy, wydaje mi się, że to nie miało znaczenia. – Jesteśmy tu także po to by dać Nimir-Ra lampartołaków ostatnią szansę na odzyskanie jej kota. Wycia i brawa rozkładały się pół na pół, ale ogólna atmosfera była stanowczo chłodniejsza. Stado nie było stracone, a z pewnością nie było całym sercem po stronie Jacoba. Odmówiłam krótką modlitwę o przewodnictwo, ponieważ to był bardziej polityczny problem, a takie sytuacje, nie były moją mocną stroną. – To sprawa pomiędzy lukoi a pardem. Dlaczego jest tu twoje stado Rafael? – Richard zapytał. Mówił tak, jakby nas nie znał, bardzo politycznie, bardzo z dystansem. – Nimir-Ra ocaliła kiedyś moje życie. Stado ma wobec niej wielki dług. – Czy to oznacza że twoja umowa z nami jest nieistotna i nieważna? – Zawarłem umowę z tobą, Richard, i dotrzymam jej, ponieważ wiem że jesteś człowiekiem, który dotrzymuje swoich zobowiązań i pamięta o obowiązkach wobec swoich sojuszników, ale mam wobec Anity osobisty dług, i jestem honorowo zobowiązany by dotrzymać go również. – Jeżeli dojdzie do walki, po czyjej stronie będziesz walczył, naszej czy lampartów? – Mam szczerą nadzieję, że do tego nie dojdzie, ale przybyłem tutaj z lampartami, i odejdę z nimi, jakichkolwiek okoliczności to odejście będzie wymagało. – Skazałeś na zagładę swoich ludzi.– Jacob powiedział. Richard spojrzał na niego. – Ja jestem tu Ulfrikiem, Jacob, nie ty. Ja decyduję kto zostanie zgładzony a kto nie.

276

– Nie chciałem cię urazić Ulfriku. – Ale jego głos sprawił, że słowa brzmiały jak kłamstwo. – Miałem na myśli tylko to, że jeżeli dojdzie do walki szczury nie są w stanie nas pokonać. Być może ich król wolałby ponownie rozważyć komu jest winien honorowy dług. – Honorowy dług istnieje bez względu na to czy tego chcesz, czy nie. – Rafael powiedział. – Richard rozumie co to oznacza mieć honorowy dług. To stąd wiem, że Richard będzie przestrzegał naszej umowy. Nie mam takich zapewnień jeżeli chodzi o innych członków tego stada. Sposób, w jaki to powiedział. To było tak bliskie powiedzeniu, nie ufam ci, Jacob, jak tylko mógł. Rozprzestrzeniająca się cisza wypełniła polanę, tak że muśnięcie ubrania, ruch futrzanego ciała, były nagle głośne. Dłonie Richarda zacisnęły się na ramionach jego tronu. Obserwowałam go, ponieważ osłaniał się tak mocno przede mną, że nie mogłam go wyczuć, ale mogłam go obserwować, obserwować jak myśli. – Czy chcesz powiedzieć, że jeżeli nie będę już Ulfrikiem, nasza umowa nie będzie dłużej obowiązywać? –Tak, to właśnie mówię. Richard i Rafael patrzyli się na siebie przez dłuższy czas, wtedy blady uśmiech zagościł na ustach Richarda. – Nie planuję ustępować jako Ulfrik, tak więc umowa powinna być bezpieczna przez jakiś czas, chyba że Jacob ma inne plany. To jedno zdanie wywołało falę niepokoju wśród czekających wilkołaków. Można było poczuć to, zobaczyć jak to ich ogarnia, jakby wyczuwali pewnego rodzaju pułapkę. Jacob wyglądał na zaskoczonego, zszokowanego. Był idealnym nieznajomym, ale obserwowałam zmieszanie przesuwające się po jego twarzy, jakby próbował wymyślić co powiedzieć. Jeżeli powiedziałby, że nie ma żadnych planów na tron, wtedy byłby niesłowny, a zmiennokształtni byli odrobinę przewrażliwieni na punkcie takich rzeczy. Jacob albo musiał skłamać, albo zadeklarować swoje zamiary, a wyraz jego twarzy wyraźnie mówił że nie jest na to gotowy. Głos kobiety doszedł z prawej strony, czysto i dźwięcznie jakby miała przeszkolenie aktorskie. – Czy nie odwraca się naszej uwagi od głównej sprawy. Ja jestem bardzo zainteresowana wyborami nowej lupy. Kobieta była wysoka, ale jakby cała składała się z krągłości, zmysłowa tak jak gwiazdy filmowe z lat pięćdziesiątych. Wydawała się delikatna, kobieca, unosiła się nad ziemią w lekkim ruchu, połowa seks na żywo i połowa drapieżnika, jakby zwodziła cię udając ofiarę, pieprzyła cię aż błagałbyś o łaskę, po czym zjadłaby twoją twarz. Nawet miała na sobie sukienkę, taką która przylegała do jej krągłości i dekolt tak głęboki, że wiedziałeś że miała na sobie stanik. Piersi tego rozmiaru nie były takie żwawe bez pewnej pomocy. Szła boso, jej intensywnie czerwone włosy były wystylizowane i idealne, opadające poniżej ramion w płonącym blasku. 277

– Zmierzamy do wyborów nowej lupy.– Powiedział Richard. Upadła na kolana przed tronem, podciągając sukienkę pod udami, bardzo dystyngowanie, choć upewniając się, że pochyliła się naprzód w wystarczającym stopniu by Richard patrzył wprost na jej biust. Nie lubiłam jej zbytnio. – Nie możesz winić nas za to, że jesteśmy takie niecierpliwe, Ulfriku. Jedna z nas, – tu zawahała się, było jasne że użyła słowa „nas” tylko z grzeczności – zostanie wybrana lupą i twoją partnerką, i to wszystko w ciągu tej wspaniałej nocy. – Jej głos przeszedł w zmysłowy pomruk, wciąż wystarczająco głośny aby był słyszany. Nie, nie lubiłam jej. Nie miałam prawa narzekać mając Micah stojącego obok mnie, ale to nie miało znaczenia. Logika nie miała z tym nic wspólnego. Chciałam chwycić garść tych butelkowo–czerwonych, farbowanych włosów i zrobić jej krzywdę. Dopiero gdy Micah dotknął mojego ramienia zdałam sobie sprawę że dotykałam jednego z moich noży w pochwach na nadgarstkach. Czasami dotykam broni gdy jestem zdenerwowana; czasami moje ciało po prostu zdradza moje myśli. Zmusiłam się do trzymania rąk nieruchomo, ale nie byłam zadowolona. – Wróć do pozostałych kandydatek, Paris. – Richard powiedział. Ostrożnie nie patrzył na nią, jakby obawiał się tego. To nie polepszało sytuacji, to pogarszało ją. – Pochyliła się naprzód, kładąc rękę na jego kolanie. Podskoczył. – Nie możesz winić nas za bycie niecierpliwymi, Ulfrik. Pragnęłyśmy ciebie od tak dawna. Twarz Richarda ścisnął gniew. – Sylvie. – Sylvie uśmiechnęła się i to był uśmiech czystej, złej przyjemności. Chwyciła nadgarstki Paris i odciągnęła ją niezbyt delikatnie. Paris była wyższa o ponad dwa cale, ale moc Sylvie, jej bestia, sprawiła że wydawała się wysoka na dziesięć stóp. – Ulfrik kazał ci odejść i stanąć z innymi kandydatkami. Zrób to. – Popchnęła odrobinę Paris w kierunku tłumu. Kobieta zachwiała się, ale utrzymała się na nogach, wygładzając obcisłą suknię na udach. Sylvie odwróciła się by wrócić na swoje miejsce przy boku Richarda, gdy Paris powiedziała. – Słyszałam że lubisz to na ostro. Sylvie zamarła, a ja nie musiałam widzieć jej twarzy by poczuć natychmiastowy gniew jaki promieniował z niej. Wiedziałam zanim się odwróciła, powoli, z napiętymi mięśniami, że jej oczy zapłonęły wilczym bursztynem. – Co powiedziałaś? – Sylvie. – Richard powiedział miękkim głosem. To nie był rozkaz, to była prośba. Myślę że gdyby zrobił z tego rozkaz, walczyłaby z tym, wymagałaby pewnego rodzaju satysfakcji. Ale to była prośba… Odwróciła się z powrotem do Richarda. – Tak, Ulfriku. – Wróć na swoje miejsce, proszę.

278

Wróciła na swoje miejsce Frekiego po jego prawej stronie, ale gniew kipiał wokół niej, jak prawie niewidoczny żar z letniej drogi. – Przepraszam łabędziego króla za to że go nie poznałem wcześniej, ale spotkaliśmy się tylko raz. – Tak. – Donovan Reece powiedział. – Pamiętam. – Witaj w naszym lupanarze. Dałbym ci gwarancję bezpiecznego przejścia wśród nas, ale muszę wiedzieć dlaczego tu jesteś zanim będę mógł to zrobić. – Jestem tutaj ponieważ Nimir-Ra ocaliła moje łabędziołaki z rąk ludzi, którzy prawie je zabili. Ryzykowała własne życie dla nich. Jestem tutaj dzisiaj u jej boku jako jej sojusznik. – Nie mogę zagwarantować ci bezpiecznego przejścia Donovan, ponieważ jeżeli sprawy przybiorą zły obrót dojdzie do walki. Jeżeli jesteś sojusznikiem Anity znajdziesz się w samym środku tego. – Ryzykowała swoje życie dla moich ludzi, nie mogę uczynić mniej. Richard przytaknął, i obserwowałam zrozumienie pomiędzy nimi. Ptaki o honorowych piórkach, tyle można było powiedzieć. – Czy ona ratuje każdego zmiennokształtnego, który wpada w kłopoty? – Jacob zapytał i sprawił, że zabrzmiało to szyderczo. Richard chciał coś powiedzieć, ale Sylvie wystąpiła naprzód dotykając jego ramion. Przytaknął lekko i pozwolił jej mówić. – Jak wielu z nas Anita ocaliła od tortur i śmierci? – Sama podniosła rękę. Jamil wyszedł naprzód zza tronu i podniósł własną rękę. Wszystkie moje lamparty podniosły swoje ręce, jak mały las wdzięczności. Rafael podniósł swoją rękę. W końcu dostrzegłam Louiego, jego zastępcę i chłopaka Ronnie. Skinął głową i podniósł rękę. Były inne dłonie tu i tam. Wtedy Irving Grishwold, średnio-umiarkowany dziennikarz – i wilkołak – wyszedł naprzód. Jego szkła odbijały blask ognia tak że wyglądał prawie jak ślepy. Wyglądał jak wysoki, lekko łysiejący cherubin z oczami z ognia. – Co by się stało gdyby Anita nie ocaliła Sylvie od tortur rady wampirów? Sylvie jest silna, ale co jeżeli by ją złamali? Jest wystarczająco dominująca by wezwać większość z nas, by zmusić nas do oddania się w ręce wampirze rady. – Irving podniósł dłoń. – Ocaliła nas wszystkich. Dłonie podniosły się w górę wśród wilkołaków dopóki prawie połowa z nich nie trzymała rąk w górze. To sprawiło że zacisnęło mi się gardło i moje oczy zapłonęły. Nie zamierzałam płakać, ale jeżeli ktoś przytuliłby mnie, nie byłabym tego taka pewna. Louie wyszedł naprzód, niski, ciemny i przystojny, ze swoimi krótkimi czarnymi włosami elegancko przyciętymi. 279

– Rafael jest potężnym królem, tak potężnym że jeżeli rada wampirów złamałaby go, żaden z nas nie sprzeciwiłby się jego wezwaniu. Wszyscy bylibyśmy na ich łasce. Widzieliście co jemu zrobili i jak długo zajęło mu dochodzenie do zdrowia. Anita ocaliła całe stado w tym mieście. Szczury podniosły ręce – wszystkie z nich. Sylvie powiedziała – Rozejrzyjcie się wokół siebie, czy naprawdę chcecie stracić Anitę jako waszą lupę? Większość z was pamięta jak to było z Rainą. Chcecie wrócić do tego? – Ona nie jest lukoi. – Jacob powiedział. Kilku innych powiedziało to samo, ale niewielu. – Jeżeli waszym jedynym argumentem przeciwko niej jest to że nie jest wilkołakiem, – powiedziała Sylvie – to słaba wymówka by stracić Anitę. – Stracić ją – Jacob powiedział – to pierwszy raz kiedy ją widzę. Byłem ze stadem przez pięć miesięcy i to jest pierwszy raz kiedy zawiesiłem oko na naszej cudownej lupie. Nie możemy stracić czegoś czego nigdy nie mieliśmy. Było wiele poparcia na te słowa, wiele ryków, głosy na tak, nawet brawa. Nie mogłam ich za to winić. Wyszłam naprzód, przesuwając się zanim nie stanęłam samodzielnie pomiędzy moimi sojusznikami i tronem. Cisza zapadła wokół polany, dopóki nie mogłeś usłyszeć jak syczą pochodnie. Richard patrzył na mnie. Mogłam spotkać teraz jego spojrzenie. Upewniłam się co do mojego głosu kiedy powiedziałam. – Jacob ma rację. Sylvie wyglądała na zaskoczoną. Tak jak Jacob. Ludzie za mną poruszyli się zaskoczeni. – Nie byłam zbytnio lupą Klanu Thronnos Rokke, ale nie wiedziałam że oczekiwano tego ode mnie. Byłam tylko dziewczyną Ulfrika. Mam ręce zajęte lampartołakami i ufałam że Richard zajmie się wilkami. Lamparty nie mają nikogo poza mną. – odwróciłam się i stanęłam twarzą do tłumu. – Byłam człowiekiem, nie pasowałam na lupę czy Nimir-Ra. – Pomruki tłumu były głośniejsze tym razem. – Nie wiem czy wszyscy o tym słyszeliście, ale był wypadek w walce, który ocalił łabędziołak. Mogę być prawdziwą Nimir-Ra za kilka tygodni. Nie wiemy tego na pewno, ale to wydaje się prawdopodobne. Uciszyli się, obserwowali mnie, ludzkie oczy, wilcze oczy, szczury, lamparty, ale każda twarz miała w sobie inteligencję, płonącą koncentrację. – Nie mogę nic zrobić w tej sprawie. Możemy poczekać i zobaczyć, ale moje lamparty nie zraniły mnie celowo. Daję na to moje słowo honoru. Powiedziano mi, że Gregory jest oskarżony o zabicie waszej lupy. – Podniosłam ręce ponad moje ciało. – Stoję tutaj, żywa i mam się dobrze. Jeżeli stracicie mnie jako lupę, to nie dlatego, że Gregory zabrał mnie wam, to będzie dlatego że pozwolicie mi odejść. Jeżeli tego chcecie, dobrze. Nie winię was. Do wczoraj, do kilku minut temu, nie sądziłam że sprawdzałam się jako Nimir-Ra, nie mówiąc już o byciu ludzką lupą. Teraz, myślę że nie miałam racji. Być może gdybym zaglądała tu częściej byłoby lepiej. Robiłam to 280

co wtedy uważałam za słuszne. Jeżeli nie chcecie mnie jako lupy to w porządku, ale nie karzcie bratniego zmiennokształtnego za wypadek, który zdarzył się podczas walki, gdy ocalił mnie przed wyrwaniem mojego serca z klatki piersiowej. – Piękna przemowa – Jacob powiedział, – ale już to przegłosowaliśmy i twój lampart musi zapłacić za to cenę, jeżeli nie jesteś zmiennokształtną w wystarczającym stopniu, by odzyskać go. Spojrzałam powrotem nie na Jacoba, ale na Richarda. – Richard, proszę. Potrząsnął głową. – Nie mogę unieważnić głosowania, Anita. Zrobiłbym to gdybym mógł. – Brzmiał na zmęczonego. Westchnęłam. – Dobra, jak mam odzyskać Gregorego? – Musi przestać być lupą, zanim zostanie Nimir-Ra. – To była Paris, która choć była z powrotem w tłumie, wciąż zdołała sprawić by jej głos brzmiał ponad polaną. – Myślałam że przegłosowaliście moje nie-bycie lupą. – Przegłosowali, – Richard powiedział – ale aby było to oficjalnie zgodnie z naszymi prawami, jest na to ceremonia która usunie twoje więzi z nami. – Czy to długa ceremonia? – Może taka być. – Pozwól mi najpierw wydostać Gregorego, wtedy wezmę udział w jakiejkolwiek ceremonii lukoi, w jakiej tylko chcecie. – Masz prawo odmówić ustąpienia. – Powiedziała Sylvie. Spojrzałam na Richarda. – Masz takie prawo. – Jego twarz, jego głos, były neutralne, gdy to powiedział. Nie mogłam powiedzieć czy był zadowolony czy też nie z tego pomysłu. – Co się stanie jeżeli odmówię? – Musiałabyś obronić swoje prawo do bycia lupą, albo poprzez pojedynek jeden na jednego z dominantem który pragnie tej pozycji... – i przerwał tutaj. Sylvie spojrzała na niego, ale to Jacob był tym który skończył. – Albo możesz udowodnić, że jesteś lupą w wystarczającym stopniu by utrzymać tą pozycję poprzez namaszczenie tronu. Spojrzałam na niego i wzruszyłam ramionami. – Namaszczenie tronu – co to oznacza? – Zerżniesz Ulfrika na tronie przed nami wszystkimi.

281

Potrząsnęłam głową. – Jakoś nie wydaje mi się abyśmy ja i Richard mieli zamiar uprawiać publicznie seks. – To trochę bardziej skomplikowane niż to. – Richard powiedział. Spojrzał na mnie i było tak wiele w jego oczach – gniew, ból – tak że to bolało by znieść jego spojrzenie. – Sam seks nie wystarczy. Musimy mieć mistyczne połączenie pomiędzy naszymi bestiami. – Był cichy, i myślałam że skończył, ale nie. – Jaką ty masz ze swoim Nimir-Raj. Patrzyliśmy się na siebie. Nie mogłam wymyśleć nic dobrego do powiedzenia, ale musiałam coś powiedzieć. – Przykro mi. – Mój głos wydobył się miękko, prawie smutno. – Nie przepraszaj. – Dlaczego nie? – To nie twoja wina, tylko moja. To sprawiło że rozszerzyłam oczy. – Jak to? – Powinienem był wiedzieć, że będziesz miała taką więź ze swoim partnerem. Byłaś bardziej potężna jako człowiek niż większość prawdziwych lup. Spojrzałam na niego. – Co takiego mówisz, Richard? Że żałujesz że nie przemieniłeś mnie w jedną z was dopóki miałeś szanse? Spuścił oczy jakby nie mógł znieść tego bym mogła dostrzec jego emocje. Podeszłam bliżej, wystarczająco blisko by go dotknąć, wystarczająco blisko że jego wibrująca energia rozlała się jak marsz insektów wzdłuż mojej skóry. To sprawiło że zadrżałam. Ale poczułam coś jeszcze, coś czego nigdy wcześniej nie czułam, nie z Richardem. Moja bestia rozlała się po mojej skórze i sięgnęła jak chętny do zabaw kotek by trącić moc Richarda. Energie rozbłysły o siebie nawzajem i mogłam prawie zobaczyć grę kolorów w mojej głowie, jak krzemień i żelazo uderzały o siebie, poza technikolorem. Usłyszałam jak Richard łapie oddech; jego oczy rozszerzyły się. Jego głos doszedł zachrypnięty, prawie stłumiony. – Czy zrobiłaś to celowo. Potrząsnęłam głową. Nie ufałam sobie na tyle by się odezwać. Blaski umilkły, i to było jakbym opierała się o prawie solidną ścianę mocy, jego i moją, jakby jeżeli przechyliłabym się do tej energii to ona sama powstrzymałaby nas przed dotykaniem się. Znalazłam w końcu mój głos, ale to był szept. – Co się dzieje? – Połączenie znaków, jak sądzę. – powiedział jego głos prawie równie miękki. Pragnęłam tak mocno sięgnąć po tę moc i dotknąć go, aby zobaczyć czy nasze bestie przeniknęłyby się tak jak stało się to ze mną i Micahem. Wiedziałam że to głupie, on był wilkiem a ja najwyraźniej byłam lampartem, tak więc nasze bestie nie rozpoznałyby siebie nawzajem. Ale kochałam Richarda od tak dawna i byliśmy związani ze sobą przez znaki Jean-

282

Claude’a, i nosiłam w sobie fragment jego bestii. Musiałam wiedzieć. Musiałam wiedzieć czy mogłabym mieć z Richardem to co łączyło mnie z Micah. Moja ręka przeszła przez moc, i to było jak wkładanie palców do gniazdka. Energia była tak silna, że uderzała wzdłuż mojej skóry. Sięgałam do jego ramion, przyzwoicie neutralne miejsce by dotknąć kogoś, wtedy on obrócił się na tronie i nagle stałam obok niego. Poruszył się tak szybko, że nie mogłam nadążyć za nim wzrokiem. Widziałam początek ruchu i koniec, ale nie to co pomiędzy – mrugnęłam i przegapiłam to. – Nie Anita – powiedział – nie, jeżeli nie możemy sie nawet znów dotknąć, nie chcę czuć twojej bestii. Możemy nie być tym samym zwierzęciem, ale to będzie coś więcej niż to co do tej pory było pomiędzy nami. Nie potrafiłbym tego znieść. Pozwoliłam by moja ręka opadła do mojego boku, wystarczająco daleko od tronu, by mógł znów się w nim rozsiąść. Nie przepraszałam znów, ale chciałam. Chciałam płakać za nas oboje, albo krzyczeć. Wiem że wszechświat potrafi być ironiczny i czasami przypomina ci jak sadystyczne to może być. W końcu byłam zdolna zaakceptować jego futrzaną połowę, ponieważ będę miała swoją własną. Mogłam być prawie idealną kochanką Richarda, w końcu, i mogliśmy się już nigdy nie dotknąć.

Rozdział 24 Richard znów siedział na tronie, a ja stałam z tyłu, wystarczająco daleko od niego by czuć się bezpieczną. Rafael, Micah i Reece, wszyscy podeszli do mnie, półkole królów za moimi plecami. To powinno sprawić, że czułabym się bezpieczna. Ale tak nie było. Byłam zmęczona, tak przerażająco zmęczona, tak przerażająco smutna. Nawet z Micahem za moimi plecami nie mogłam przestać patrzeć na Richarda, nie mogłam przestać zastanawiać się „co jeżeli”. Och, wiedziałam. Nigdy nie pozwoliłabym mu celowo przemienić mnie w wilkołaka, ale mała część mnie zastanawiała się nad tym. Powiedziałam tej małej części mnie, aby się zamknęła i wróciłam do swoich własnych interesów. – Chcę Gregorego z powrotem całego i zdrowego. Jak mam to zrobić według praw lukoi? Richard powiedział. – Jacob. – To jedno słowo brzmiało na tak zmęczone jak ja się czułam. Jacob wyszedł naprzód, wyraźnie zadowolony z siebie. – Twój lampart jest tutaj, na naszej ziemi, nie zrobiliśmy niczego by ukryć jego zapach. Jeżeli jesteś w stanie go wytropić, możesz zabrać go do domu. Podniosłam moją brew na niego. – Muszę podążać za zapachem jak pies? – Jeżeli byłabyś prawdziwą zmiennokształtną, potrafiłabyś to zrobić. 283

– To nie jest uczciwy test. – Rafael odpowiedział. – Ona nie przeszła jeszcze swojej pierwszej przemiany. Większość naszych drugorzędowych mocy nie ujawnia się przed pierwszą pełnią. – To nie musi być tropienie, – Richard powiedział – ale to musi być coś co tylko zmiennokształtny potrafi zrobić. Coś co tylko łak, wystarczająco potężny by być prawdziwą Nimir-Ra, albo lupą jest w stanie zrobić. – Patrzył na mnie jak to mówił, i było coś w jego oczach, coś co próbował mi powiedzieć. – To też nie brzmi zbyt fair. – Micah powiedział. Richard nadal patrzył na mnie, chcąc bym go zrozumiała. Nie wiedziałam dlaczego po prostu nie opuścił swoich osłon i nie pozwolił mi zobaczyć tego w swoim umyśle. Prawie jakby Richard czytał moje myśli powiedział. – Żaden wilkołak, szczurołak ani lampartołak, nikt nie może pomóc ci w znalezieniu twojego lamparta. Jeżeli ktokolwiek wmiesza się w ten sposób, wtedy próba będzie nie ważna i on umrze. – Nawet jeżeli to będzie pomoc metafizyczna? Richard przytaknął. – Nawet wtedy. Spojrzałam na niego, przestudiowałam jego twarz i zachmurzyłam się. W końcu potrząsnęłam głową. Miałam wizję gdzie był Gregory i w jakich okolicznościach, ale to nie dawało mi żadnej wskazówki. To czego naprawdę potrzebowałam to było zapytać kogoś gdzie jest dół wypełniona kośćmi na dnie. Ale nie mogłam zapytać nikogo z tam obecnych. Wtedy wpadłam na pomysł. – Czy mogę użyć moich własnych metafizycznych właściwości aby sobie pomóc? Richard przytaknął. Spojrzałam na Jacoba, ponieważ wiedziałam że sprzeciw, jeżeli już, to mógłby nadejść z jego strony. – Nie sądzę, aby nekromancja pomogła ci zlokalizować twojego lamparta. W rzeczywistości, to mogło pomóc. Jeżeli kości na których leżał Gregory były największym cmentarzyskiem w okolicy, wtedy mogłabym wytropić kości i odnaleźć go. Albo mogłam też spędzić całą noc ganiając na smętarzysku zwierząt lub na cmentarzu ze starymi indiańskimi grobami. Miałam szybszą metodę, może nie lepszą, ale szybszą. Usiadłam na ziemi, w indiański sposób, opierając ręce lekko na kolanach. – Co robisz? – Jacob zapytał. – Zamierzam wezwać munin. Zaśmiał się, to był głośny ryk. – Och, to powinno być dobre. Zamknęłam oczy, i otworzyłam tą część mnie która odpowiadała za śmierć. Słyszałam jak Marianne i jej przyjaciele opisywali to jak otwieranie drzwi, ale to była zbyt duża część 284

mnie, tak że to było bardziej jak rozprostowanie dłoni, jak otwarcie czegoś w moim ciele, tak że to było naturalne jak sięganie przez stół po sól. To mogło brzmieć jak strasznie ludzki opis czegoś mistycznego, ale mistyczne rzeczy naprawdę były częścią codziennego życia. To zawsze jest tam, tylko my wolimy to ignorować. Muniny to duchy zmarłych, coś w rodzaju rasowego banku pamięci, jaki może być dostępny dla lukoi, którzy mają zdolność rozmawiania z nimi. To rzadka umiejętność; z tego co wiem nikt w stadzie Richarda nie potrafił tego robić. Ale ja potrafiłam. Munin to tylko inny typ umarłych, a ja byłam dobra z umarłymi. W Tennessee, muniny stada Verne i Marianne przychodziły szybko i chętnie – tak bliskie bycia prawdziwymi duchami, tłocząc się wokół mnie, chętne do rozmowy. Praktykowałam, dopóki nie mogłam wybrać tego jednego, który miał dołączyć do mnie i być zdolnym komunikować się. To było bliskie kontaktowaniu się z kimś w transie lub byciu medium jak Marianne zasugerowała: mogłam prawdopodobnie robić to z normalnymi duchami jeżeli tego chciałam. Nie chciałam tego. Nie chciałam dzielić mojego ciała z inną istotą, martwą lub żywą. Przerażało mnie to, tak rzeczywiście. Poczekałam aby poczuć nacisk muninów rozchodzący się wokół mnie, jak talia kart duchów, którą mogłam tasować i wybrać każdą kartę, której pragnęłam. Nic się nie wydarzyło. Munin nie przybył. Albo raczej grupa muninów nie nadeszła. Był tam zawsze jeden munin, który przychodził kiedy go wezwałam i czasami kiedy tego nie robiłam. Raina była jedynym muninem ze stada Richarda, który zawsze podróżował ze mną. Nawet w Tennessee, otoczona przez muniny z innego klanu, Raina wciąż była tam. Marianne mówiła, że Raina i ja mamy eteryczną więź, choć nie była pewna dlaczego. Zdołałam wezwać muniny mające setki lat, a Raina, dość niedawno zmarła, przychodziła bardziej niż z łatwością. Ale Marcus, wcześniejszy Ulfrik, pozostał nieuchwytny. Myślałam że z moją nowo nabytą kontrolą byłabym zdolna go wezwać, ale nie tylko Marcusa tutaj nie było, nikogo tu nie było. Polana była pozbawiona duchów. Nie powinno tak być. To było miejsce gdzie oni konsumowali ich śmierć, każdy członek stada zjadał mięso, by zdobyć wspomnienia i odwagę, lub winy niedawno zmarłych. Mogli zdecydować się nie pożywiać, ale to było jak ostateczna ekskomunika. Raina była złą osobą i zastanawiałam się czasami, co dokładnie musiałeś zrobić, aby zostać ekskomunikowanym z lukoi. Raina była tak zła że pozwoliłabym jej odejść, ale była zbyt potężna. Być może dlatego wciąż kręciła się wokół. Choć kręcenie się wokół wskazywałoby, że jest jak fantom ze stada Verne, ale nim nie była. Była wewnętrzna dla mnie, jakby rozlała się wewnątrz mojego ciała, raczej niż rozlewała się z zewnątrz. Marianne wciąż nie potrafiła wyjaśnić dlaczego to działało w ten sposób ze mną i Rainą. Niektóre sprawy musisz po prostu zaakceptować takie jakimi są, ponieważ robić coś innego jest jak walić głową w kamienny mur; to nie mur pęknie pierwszy. Raina wypełniła mnie jak ręka rękawiczkę, i to ja byłam rękawiczką. Ale pracowałam długi czas nad tym, by być zdolną kontrolować ją. Wypracowaliśmy coś w rodzaju umowy. Używałam jej wspomnień i mocy, i pozwalałam jej się trochę zabawić. Problem tkwił w tym, że Raina była seksualną sadystyczną nimfomanką za życia, a śmierć zbytnio jej nie zmieniła. 285

Otworzyłam oczy i poczułam jej uśmiech na moich ustach, poczułam jak moja twarz przyjmuje jej wyraz. Podniosłam się na stopy z gracją, i nawet mój chód był inny. Kiedyś nienawidziłam tego; teraz traktowałam to jako cenę za prowadzenie interesów. Zaśmiała się, pełnym gardłem, to ten rodzaj śmiechu, który sprawia że mężczyzna ogląda się za tobą w barze. Jej śmiech był głębszy niż mój, kontralt, wyuczone uwodzenie głosem. Richard zbladł, ręce zacisnęły się na oparciach jego tronu. – Anita? – sprawił że to było pytaniem. – Zgaduj ponownie, mój miodowy wilczku. Zawahał się na to przezwisko. W wilczej formie Richard jest rudego koloru, jak czerwony miód, choć nigdy wcześniej o tym nie pomyślałam. Zaufać Rainie w tym, że pomyśli o czymś gęstym i lepkim, kiedy patrzy na mężczyznę. Jej słowa wyszły z moich ust. – Nie narzekaj, jeżeli wezwałaś mnie na pomoc. Przytaknęłam, i to był mój głos, który wyjaśnił zmieszaną minę Richarda. – Myślałam o czymś mniej niż pobłażliwe o niej. Nie spodobało się jej to. Jacob podszedł do mnie i zatrzymał się kiedy spojrzałam na niego z wyrazem twarzy Rainy. – Nie możesz wezwać munin. Nie jesteś lukoi. Dziwne, ale nie przyszło mi do głowy, że bycie lampartem może oznaczać, że nie będę mogła wezwać munin. To mogło wyjaśniać dlaczego inne muniny nie przyszły gdy je wzywałam. – Powiedziałeś że moja nekromancja mi nie pomoże, Jacob, nie możesz mieć jednego i drugiego. Albo jestem wystarczająco lukoi aby wezwać munin, albo jestem wystarczająco dobrą nekromantką, by sobie dać radę. My – Raina i ja – podeszłyśmy w kierunku wysokiego mężczyzny bez koszulki. Raina lubiła go. Raina lubiła większość mężczyzn. Zwłaszcza jeżeli mężczyzna był kimś z kim nigdy nie uprawiała seksu, a wśród stada to była krótka lista. Ale Jacob i ponad dwudziestu innych było nowych. Spojrzała na stado i wyłowiła nowe twarze. Zawahała się nad Paris i także jej nie polubiła. Nie możesz mieć zbyt wielu alfa suk w jednym stadzie by nie walczyły ze sobą. Poczułam coś, czego nie czułam nigdy wcześniej od Rainy – ostrożność. Nie podobało jej się jak wielu nowym ludziom Richard pozwolił dołączyć do stada w tak krótkim czasie. To ją zmartwiło. Zdałam sobie po raz pierwszy sprawę, że to nie tylko z powodu miłości Marcus uczynił ją lupą. Była potężna, ale więcej niż to, na swój własny, pokręcony sposób dbała o stado oraz ona i ja idealnie zgadzałyśmy się z jedną rzeczą: Richard był beztroski w tej sprawie. Ale obie czułyśmy ze można to naprawić. To było prawie przerażające, że ta pokręcona suka wschodu i ja byłyśmy w tak idealnej zgodzie. Albo to ja byłam skorumpowana, albo Raina nigdy nie była tak skorumpowana jak myślałam. Nie byłam pewna który pomysł mniej mi się podobał. 286

Oczywiście, ona pomyślała, że powinnyśmy uwieść Richarda, by pozwolił nam zabić kilku wybranych ludzi, a ja wciąż miałam nadzieję, że odrobinę mniej słodka przyczyna będzie miała przewagę. Raina myślała że byłam niemądra, a ja nie byłam pewna, czy się z nią nie zgadzałam. Przerażające coraz bardziej. – Anita. – Richard wypowiedział moje imię jeszcze raz, wahając się, jakby nie był pewien czy tam byłam. Odwróciłam się, jedna ręka sięgnęła do moich włosów, odsuwając je w tył z mojej twarzy. To był gest Rainy i obserwowałam jak ten ruch sprawia, że nie tylko Richard, ale także Sylvie i Jamil za nią stają się nerwowi. Nie, przerażeni. Mogłam poczuć ich strach. Śmiech Rainy rozległ się z moich ust, ponieważ podobało się jej to. Mi nie. Nigdy nie lubiłam gdy moi przyjaciele bali się mnie. Moi wrogowie, jasne, ale nie moi przyjaciele. – Jestem tutaj, Richard, jestem tu. Gapił się na mnie. – Ostatni raz kiedy widziałem jak wzywasz munin Rainy nie byłaś w stanie myśleć samodzielnie mając ją w sobie. Nie opuściłam cie na te wszystkie miesiące tylko dlatego, że bałam się tego jak blisko wszyscy byliśmy związani. Odeszłam by zebrać do kupy to całe gówno, i częścią tego było nauczenie się kontroli nad muninem. Raina powiedziała. – Kontrolować mnie? Chciałabyś. – Nie powiedziała tego na głos, tylko w mojej głowie. Zabrało mi długi czasu by zdać sobie sprawę, że pewne rzeczy były wypowiadane na głos a inne nie były. To było mylące, ale przywykłam do tego. Powiedziałam na głos to co widziałam w wizji. – Widziałam Gregorego w dziurze, nagiego, związanego, leżącego na łożu z kości. Gdzie to jest? Raina pokazała mi obrazy. To było jak przedstawienie szybko następujących po sobie obrazów, ale obrazy nadchodziły z emocjami, uderzając we mnie, jeden po drugim. Widziałam metalową pokrywę, która zsunęła się w dół, w mały korytarz na szczycie, który pozwolił by wniknęło wystarczająco dość światła byś mógł zobaczyć czy słońce było dość wysoko. Była tam linowa drabinka, która ześlizgiwała się na dół w ciemność i była zabierana gdy jej nie potrzebowano. Byłam Rainą klęczącą na łożu z kości, ludzka czaszka leżała obok mojego kolana. Miałam strzykawkę i wstrzykiwałam jej zawartość w ciemnowłosego mężczyznę skutego tak samo jak widziałam Gregorego, kostkami do nadgarstków. Był zakneblowany i miał zawiązane oczy. Kiedy igły wbiły się w ciało zaskomlał i zaczął płakać. Narkotyki służyły temu, by uniemożliwić mu przemianę. Odwróciłam go na bok i zobaczyłam jak fragment kości rozcina jego nagą pachwinę. Pochyliłam się nad zapachem świeżej krwi, świeżego mięsa, i nad całkowicie odurzającym smrodem strachu jaki dochodził od tego mężczyzny. Nie mężczyzny, lukoi. Wyzwoliłam się z tych wspomnień zanim Raina zdążyła przycisnąć nasze usta do jego. Odsunęłam to od siebie, 287

ale wciąż mogłam poczuć lęk, narkotyki wypocone na jego skórze, zapach mydła gdzie Raina myła go, codziennie zanim znów nastąpiło maltretowanie. Nazywał się Todd i rozmawiał z reporterami na temat lukoi, pomógł im ukryć kamery podczas pełni, dla pieniędzy. Może zasłużył na śmierć, ale nie w ten sposób. Nikt nie zasługiwał na to by tak umierać. Doszłam do siebie leżąc na ziemi przed tronem, łzy schły na mojej twarzy. Jamil i Shang-Da stali pomiędzy mną i tłumem i ruszyli się by mi pomóc. Claudia i Igor stanęli twarzą do nich, a Rafael trzymał Micah przy swoim ramieniu, próbując go przekonać aby nie torował sobie drogi do mnie. Merle i Noah szli by dołączyć do Claudii i Igora. To wszystko zmierzało w złym kierunku. Oparłam się na swoich ramionach, i ten mały ruch zamroził każdego w miejscu. Mój głos doszedł zachrypnięty, ale był mój. – Wszystko w porządku, w porządku. Nie jestem pewna czy mi uwierzyli, ale poziom napięcia zaczął opadać prawie natychmiast. Dobrze, miałam wystarczająco problemów dziś w nocy bez wolnego wybuchu wśród wszystkich z nas. Spojrzałam na Richarda i wszystko co mogłam poczuć to był gniew. – To w taki sposób zamierzacie zabić Gregorego, po prostu zostawić go w lochu dopóki nie zgnije? Mój głos wyszedł miękko, ponieważ jeżeli straciłabym kontrolę nad tym, nie byłam pewna jak wiele innej kontroli bym straciła. Znałam Rainę. Ona nie odeszła. Chciała najpierw swojej ‘nagrody’. Wykonała swoją robotę. Wiedziałam gdzie był Gregory. Nawet wiedziałam jak tam dotrzeć. Zasłużyła na swoją nagrodę. Nie odważyłam się stracić kontroli nad sobą z nią czekającą jak rekin pod wodą. – Kazałem im zabrać Gregorego gdzieś z dala ode mnie. Nie kazałem im umieścić go tam. Wstałam powoli, nawet moje ruchy ciała, kontrolowane, mięśnie prawie zesztywniałe od adrenaliny i potrzeby by odegrania się. – Ale zostawiłeś go tam. Kto schodził na dół i faszerował go narkotykami by zapobiec przemianie? Nie odwalasz już brudnej roboty Rainy. Kto to był? KTO TO BYŁ! – Wykrzyczałam w jego twarz i gniew był wszystkim czego ona potrzebowała. Wlała się we mnie, i resztka kontroli, jaką mogłam mieć zatonęła, ponieważ pragnęłam zranić Richarda. Pragnęłam to zrobić. Uderzyłam go, zaciśniętą pięścią, obracając w to moje ciało, obracając dłoń na końcu, wkładając wszystkie siły w ten cios. Zrobiłam to czego nauczyli mnie na kursach samoobrony jakby to było naprawdę. Wycelowałam nie w twarz Richarda ale w punkt dwa cale poniżej jego twarzy, to był naprawdę dobry cel. Byłam z powrotem w pozycji obronnej zanim Jamil i Shang–Da zdążyli zareagować. Poczułam jak podchodzą do mnie i poczułam jak inni także się zbliżają. Ostatnia rzecz jakiej próbowałam uniknąć i właśnie się stała Raina śmiała się w mojej głowie, śmiała się z nas wszystkich.

288

Rozdział 25 Richard opierał się zgięty o podłokietnik swojego tronu, włosy zasłaniały jego twarz. Gdy Sylvie chwyciła mnie, nie walczyłam z nią. Jej palce wbijały się w moje ramiona, wiedziałam, że rano będę posiniaczona. Albo i nie. Może to wyleczę. Jacob przyglądał się wszystkiemu zdumiony i zadowolony. Obejrzałam się i spostrzegłam walczących ochroniarzy. Lamparty i szczury rozproszyły się a wilki zaczynały je otaczać. Otworzyłam usta by coś krzyknąć, ale to głos Richarda zagrzmiał nad polaną. – Dość! To jedno słowo spowodowało, że wszyscy zamarliśmy i zwróciliśmy na niego zszokowane twarze. Stał przed tronem, krew zbryzgała jedno jego ramię i górną część klatki piersiowej. Jedna część jego ust była krwawą miazgą. Nigdy wcześniej nie byłam w stanie zrobić takiego rodzaju uszkodzeń. Splunął krwią i powiedział, – Nie jestem ranny. Niektórzy z was tu obecnych byli wewnątrz oubliette. Wiecie, jak to było, kiedy Raina jeszcze żyła. Czy możecie obwiniać Nimir-Ra, że nienawidzi mnie, za umieszczenie tam jej lamparta? Można było wyczuć jak napięcie słabnie, kiedy wilki zaczęły się wycofywać. Richard musiał rozkazać Jamilowi i Shang-Da cofnąć się, oni oraz Claudia i Igor napierali na siebie nawzajem, jak zabijacy, gdy nadal nie wiadomo, kto jest bardziej nieustępliwy. Nie zdawałam sobie sprawy, że Claudia jest prawie 6 cali wyższa niż Jamil, do momentu, aż odsunęli się od siebie, a on musiał podnieść wzrok, by gniewnie spojrzeć jej w oczy. Sylvie szepnęła mi do ucha, – Dobrze się czujesz? – Poza zażenowaniem, taaa. Puściła mnie powoli, jakby nie była pewna, czy uwolnienie mnie jest już bezpieczne. Trzymała się tuż obok, odgradzając od Richarda dopóki nie dał jej znaku by się wycofała. Stanął przede mną, wpatrywaliśmy się w siebie. Krew wciąż kapała z jego ust. – Twój cios pięścią jest teraz piekielnie mocny. Kiwnęłam głową. – Gdybyś był człowiekiem, co by ci zrobił? – Złamana szczęka, a być może kark. – Nie chciałam by tak wyszło. – Twój Nimir-Raj nauczy cię oceniać swoją siłę. Przez jakiś czas, dopóki nie zorientujesz się w jaki sposób działa teraz twoje ciało, powinnaś przestać chodzić na zajęcia sztuk walki. – Dobra rada. – Powiedziałam. 289

Przyłożył dłoń do ust, po odsunięciu była zakrwawiona. Miałam ochotę wziąć jego dłoń i zlizać z niej krew. Chciałam wspiąć się na jego ciało, przycisnąć swoje usta do jego i spijać z niego do dna. Obraz był tak żywy, że musiałam zamknąć oczy, by nie widzieć go półnagiego, zakrwawionego, jakby to mogło pomóc mi nie pragnąć go. Ale nie pomagało. Mogłam poczuć zapach jego skóry i świeżej krwi, jak lukier na cieście, którego nie mogę mieć. – Idź odzyskać swojego lamparta, Anita. Otworzyłam oczy i spojrzałam na niego. – Oubliette był jedną z rzeczy o które walczyłeś z Marcusem. Mówiłeś, że to nieludzkie. Nie rozumiem jak mogłeś go użyć. – Zanim zapytałem gdzie go umieścili, był w nim niemal całą dobę. To moja wina. – Ale czyj to był pomysł, by umieścić go właśnie tam? – Zapytałam. Richard spojrzał na Jacoba. Spojrzenie mówiło wszystko. Podeszłam do wysokiego mężczyzny. – Nigdy do mnie nie zadzwoniłeś, Jacob. – Masz swojego lamparta z powrotem, więc co to za różnica? – Jeśli jeszcze raz kiedykolwiek dotkniesz jednego z moich ludzi, zabiję cię. – Chcesz by twoje kociaki zmierzyły się w walce z naszym stadem? Potrząsnęłam głową. – Nie, Jacob to sprawa osobista, pomiędzy mną a tobą. Znam zasady. Rzucam ci osobiste wyzwanie, tylko między nami, a to oznacza, że nikt nie może ci pomóc. – Ani tobie. – Powiedział. Spoglądał w dół na mnie, próbując wykorzystać swój wzrost by zastraszyć mnie. To nie działało. Byłam przyzwyczajona że jestem niska. Wpatrywałam się w niego martwym spojrzeniem, aż uśmieszek wyższości na jego twarzy załamał się i zrobił krok do tyłu, co wkurzyło go. Ale już nie odzyskał tego kroku. Jacob może być w stanie zabić Richarda w uczciwej walce o dominację, ale nigdy nie będzie prawdziwym Ulfrikiem. Podeszłam blisko niego, na tyle blisko, że nasze zetknięcie stałoby się prawdziwą zniewagą. – Jest w tobie coś słabego Jacob. Mogę to wyczuć, a więc oni również. Możesz wyzwać Richarda i wygrać, ale stado nigdy nie zaakceptuje ciebie jako Ulfrika. Twoja wygrana spowoduje rozłam wśród nich. Coś przemknęło przez jego oczy. – To cię nie przeraża. Nie obchodzi cię to. – Powiedziałam. 290

Odsunął się ode mnie, odwracając oczy, odwracając swoją twarz. – Słyszałaś Ulfrika. Idź sprowadź swojego kota zanim zmienimy zdanie. – Ty nie mógłbyś zmienić swojego zdania ze stuwatową żarówką i zespołem pomocników. Słysząc to, spojrzał na mnie ze skrzywioną miną. Czasami mój dowcip jest trochę trudny do zrozumienia, a może po prostu nieśmieszny. Jacob nie uznał tego za zabawne. – Idź z nią, Sylvie. Upewnij się, że dostanie wszystko, czego potrzebuje, by go stamtąd wydostać i że powrócą do samochodów bezpiecznie. – Powiedział Richard. – Na pewno chcesz żebym z nią poszła? – Zapytała. – My z nim zostaniemy. – Wtrącił się Jamil. Nikt z nich nie starał się ukryć faktu, że patrzą na Jacoba, podczas gdy mówili o tym. Nie tylko że mu nie ufali, ale nie dbali o to, że wiedział, że nie mają do niego zaufania. Jak bardzo pogorszyły się sprawy? Co się takiego działo w stadzie o czym nikt mi jeszcze nie powiedział? Mnóstwo, sadząc z wyrazu na wszystkich twarzach. – Ona nie może wrócić do domu dopóki nie odbędzie się ceremonia zrywająca jej więzi ze stadem. – Powiedział Jacob. – Wróci do domu gdy ja tak powiem. – Oświadczył Richard. Jego głos był niski i pełen tego głębokiego dźwięku tuż zanim zmienił się w warczący i nieludzki. – Kandydatki przygotowały się na dzisiejszy wieczór Ulfriku, ubrały się specjalnie by cię zadowolić. – W takim razie by sprawić mi przyjemność mogą się wystroić innej nocy. – Zawiedziesz... – Posuwasz się za daleko, Jacob. Coś musiało być w sposobie, w jakim to powiedział, bo Jakob w końcu zamknął się i wykonał lekki ukłon. Ale jemu udało się z tego ruchu zrobić drwinę i nawet z dużej odległości można było powiedzieć, że nie zgadza się z tym. Podczas gdy zginał się w pasie, spuścił oczy wraz z głową. To błąd tracić kontakt wzrokowy z przeciwnikiem. Spytałam. – Aż do ceremonii nadal jestem lupą? – Tak przypuszczam. – Powiedział Richard. – Tak. – Potwierdziła Sylvia. Popatrzyli na siebie nawzajem. – Świetnie. 291

Kopnęłam Jacoba w twarz, choć nie tak mocno jak uderzyłam Richarda. Przy kopniaku nie trzeba używać tak dużo siły by spowodować podobne uszkodzenia. Patrzyłam kto ze stada wykona w naszym kierunku jakiś ruch, a kto nie zrobi nic. Nie widziałam co zrobił każdy, ale zobaczyłam wystarczająco dużo. Nikt w pobliżu tronu nie wykonał najmniejszego ruchu, czy to by powstrzymać mnie, czy też pomóc jemu. Jacob słaniał się na nogach. Jego nos pękł jak przejrzały owoc. Krew spływała z jego twarzy, ponad jego rękoma, jak szkarłatna woda. Wrzasnął na mnie głosem niewyraźnym z powodu krwi spływającej mu do gardła. – Złamałaś mi nos! Przyjęłam postawę obronną, jedną z tych których nauczyłam się na treningach kenpo, tak na wszelki wypadek, ale nie próbował uderzyć mnie w odwecie. Sądzę, że wiedział, iż jest zbyt wielu ludzi tuż, na wyciągnięcie ręki, nie mogących się doczekać i tylko szukający pretekstu by go zranić. Jacob był słaby, ale bystrzejszy niż na to wyglądał i nie aż tak arogancki. – Jestem lupą klanu Tronnos Rokke. Może tylko dziś w nocy, ale jestem tu lupą. A on jest Ulfrikiem i na Boga, będziesz okazywał trochę szacunku! – Nie masz prawa kwestionować Geriego tego klanu. Ja zdobyłem swoją pozycję. Ty tylko pieprzyłaś Ulfrika. Roześmiałam się, zaskoczyło go to i spowodowało, że stał się niepewny. – Znam prawa stada, Jacob. Nie ma znaczenia jak dostałam tę robotę. Ważne jest jedynie, że jestem lupą, a to oznacza, że z wyjątkiem Ulfrika, moje słowo jest prawem Jego oczy spoglądały niepewnie, pojawił się pierwszy słaby cień strachu, jak gorzki zapach na wietrze. – Właśnie masz zostać usunięta ze stanowiska lupy. Twoje słowo nic tu nie znaczy. – Ja jestem tu Ulfrikiem, Jacob, nie ty. I to ja mówię, czyje słowo coś znaczy a czyje nie. Dopóki nie odbędzie się ceremonia zrywająca jej więzi z naszym stadem, Anita wciąż pozostaje lupą. A ja popieram to, co ona mówi. – Ja też. – Powiedziała Sylvie. – Ja również. – Dodał Jamil. Shang-Da oznajmił, – Popieram mojego Ulfrika we wszystkim. – A więc pozwólmy sobie na odrobinę ironii. – Powiedziałam. – Skoro pomysł umieszczenia Gregory'ego w oubliette należał do Jacoba, niech on zajmie jego miejsce.

292

Jacob zaczął protestować, wciąż próbując rękoma zatamować krew płynącą z nosa. – Nie możesz tego zrobić. – Oh, ależ może. – Powiedział Richard z oziębłością, jakiej nigdy wcześniej u niego nie widziałam. Sam nie wpadłby na ten pomysł, ale spodobał się mu. To właśnie dało mi znać, jak już był sfrustrowany Jacobem. – Świetnie. – Powiedziałam. – Wszyscy pójdziemy jak kulturalni ucywilizowani zmiennokształtni do oubliette i uratujemy Gregory'ego. – Wcale nie mam zamiaru schodzić na dół do tej dziury. – Powiedział Jacob. Jego słowa zabrzmiał trochę zabawnie, w porównaniu z całą tą krwią i nosem rozbitym jak diabli, jednak on wydawał się być pewnym siebie. A nie powinien być. – Oboje, twój Ulfrik i twoja lupa, nakazali, że zrobisz to.– Powiedziała Sylvie. – Odmówienie wykonania polecenia to jak odrzucenie ich zwierzchnictwa. Jamil kontynuował, – Odrzucenie ich władzy jest równoznaczne ze skazaniem na banicję z klanu. Jacob spojrzał na mnie gniewnie, gdy powiedział, – Będę posłuszny swojemu Ulfrikowi, ale nie uznaję Nimir-Ra jako swojej lupy. – Jeśli mówię, że ona jest lupą, wtedy przeczenie temu, jest kwestionowaniem mojego autorytetu jako Ulfrika. – Oznajmił Richard. Jakob zerknął na Richarda. – Odrzuciliśmy ją w głosowaniu jako naszą lupę. – A ja przywracam ją z powrotem. – Powiedział Richard, głosem głębokim i cichym, ale na tyle głośnym, że roznosił się wkoło. – Zrób kolejne głosowanie. – Powiedział Jacob, wciąż próbując zatamować płynącą z twarzy krew. – Wynik ponownie będzie dla niej niekorzystny. – Nie, Jacob. Nie zrozumiałeś mnie. Powiedziałem, że przywracam ją z powrotem, nie ty, ani nikt inny; tylko ja. Oczy Jacoba rozszerzyły się . – Kiedy dołączyłem do tego klanu, propagowałeś demokrację. Cofasz to wszystko teraz? – Nie wszystko, ale nie głosujemy na Freki'ego czy Geri'ego ani na Hati'ego lub Skoll'a. Nie głosujemy również na Ulfrika. Dlaczego mielibyśmy głosować na lupę? – Ona pieprzy się z Nimir-Raj. Chociażby tylko za to jedno powinna zostać wyrzucona jako lupa. – To jest mój problem, nie twój, nie stada. – Również masz zamiar ją pieprzyć? Sądzisz, że Nimir-Raj będzie się dzielił? 293

Richard zaczął coś mówić, ale Micah odezwał się pierwszy, występując o krok spomiędzy otaczających go strażników. – Dlaczego nie zapytasz Nimir-Raj? Richard spojrzał na mnie z pytaniem w oczach. Wzruszyłam ramionami. – Zapytaj go, Jacob. – Powiedział Richard. Krew prawie przestała kapać z jego ust. – Nie masz nic przeciwko temu, żeby Ulfrik pieprzył twoją Nimir-Ra? Jacob nadal krwawił jak zarzynane prosię. Jego klatka piersiowa, brzuch, a nawet przód jego szortów były przesiąknięte krwią. – Zgodziłem się na wszelkie warunki, których zażyczy sobie Anita, tak długo, jak pozostaje moją Nimir-Ra i moją kochanką. – Dzielisz się nią z innym mężczyzną? – Zapytał Jacob głosem pełnym niedowierzania. – Z dwoma innymi mężczyznami. – Odpowiedział Micah. To sprawiło, że prawie każdy zagapił się na niego. Ja również rzuciłam okiem, ale głównie obserwowałam reakcje wszystkich pozostałych, a zwłaszcza Richarda. Wyglądali na zszokowanych, Richard wyglądał na zamyślonego, jakby Micah zrobił coś, czego on sam nie potrafił znieść. – Ona jest ludzkim sługą Mistrza Miasta. Bycie moją Nimir-Ra nie zmienia tego. Czuję znak łączący ich ze sobą i to nie jest coś co można ot tak sobie złamać, podobnie jak znak łączący ją z Ulfrikiem nie zerwie się. – Nic nie łączy jej z Ulfrikiem, poza jej i jego uporem. – Powiedział Jacob. – Tak sądzisz? – Micah zrobił z tego pytanie. Jacob spojrzał niepewnie. Krew z nosa w końcu przestała cieknąć tak mocno. – Widziałeś więcej niż ja, jeśli sądzisz, że nadal łączy ich specjalna więź. – Więcej niż ktokolwiek z nas widział. – To była Paris, która przepchnęła się na front tłumu. – Jestem Nimir-Raj, to oczywiste, że widzę więcej niż ty. – Stwierdził logicznie i rzeczowo. – Jestem Geri, trzeci w kolejce do tronu. – Noah jest moim trzecim w kolejności. Myślę, że jeśli go zapytasz, odpowie, że nie widział tego co ja zobaczyłem. Trzeci w kolejce do Nimir-Raj czy Ulfrika to nie to samo co bycie nim naprawdę. 294

– Chyba nie zamierzasz dzielić się swoją lupą z dwoma innymi mężczyznami? – Zapytała Paris, torując sobie drogę by stanąć przed Richardem, a plecami do mnie. Albo chciała mnie obrazić albo po prostu była głupia. Być może jedno i drugie. Richard spojrzał na nią z góry, a nie było to przyjazne spojrzenie. Jakoś nie sądzę, by Paris kiedykolwiek miała wielką szansę na zostanie lupą, w każdym razie nie u Richarda. – To co robimy, a czego nie robimy ja i moja lupa to nie jest twoja sprawa. Zobaczyłam jak jej plecy zesztywniały, jakby ją uderzył, całkiem możliwe, że uraził jej dumę. Ona naprawdę wierzyła, że może go uwieść by ją wybrał. Mogłabym powiedzieć jej, że seks nie jest kluczem do serca Richarda. Lubił go, ale nie był to szczyt jego priorytetów, nie jeśli kolidował z innymi, ważnymi dla niego, rzeczami. To był ten sam błąd jaki popełniła wobec niego Raina, a przynajmniej jeden z błędów. Raina również nigdy tak naprawdę nie rozumiała Richarda. – Nie możesz, tak po prostu, arbitralnie zdecydować, że nie chcesz głosowania. – Powiedział Jacob. – A właśnie, że mogę. – Odparł Richard. Zbliżyłam się do Jacoba. – To właśnie oznacza bycie Ulfrikiem, Jacob. – Wracasz do dyktatury po tych wszystkich szlachetnych gadkach. – Na dziś wystarczy, że Anita jest moją lupa, i to nie ulegnie zmianie. Wszystko inne omówimy później. – Proponuję poddać to pod głosowanie, czy stado chce wrócić do dyktatury. – Jeśli ktoś nie nastawi ci nosa, może uleczyć się krzywo. – Powiedziałam. Posłał mi gniewne spojrzenie. – Trzymaj się od tego z daleka. Richard przywołał mężczyznę z krótkimi, brązowymi włosami i zadbanymi wąsami. Ten ściągnął z ramion plecak i zaczął wyjmować środki medyczne. – Nastaw jego nos. – Powiedział Richard, a następnie zwrócił się do Sylvie. – Kiedy zostanie opatrzony, wybierz kilku ludzi i eskortuj Jacoba do oubliette. Tłum zaczął szeptać. Jeden wyraźny głos, którego wcześniej nie słyszałam powiedział, – Nie możesz tego zrobić. Richard podniósł wzrok, patrząc po tłumie, a oni milkli pod jego spojrzeniem. Jego moc rozlała się wokół jak paląca, niewidzialna mgła, coś co przywiera do skóry i utrudnia oddychanie. Unikali jego wzroku, niektórzy nawet przybrali uległe postawy. Ich ciała kuliły się przy ziemi, przewracali oczami, ręce i nogi trzymali blisko ciała, żeby wyglądać na małych i bezbronnych, wyraźnie prosząc, by ich nie zranić.

295

– To ja jestem Ulfrikiem. Jeśli pośród was jest ktoś kto się z tym nie zgadza, może wyzwać następnego w kolejce, a później kolejnego aż zostanie Frekim, a wtedy ogłosi się Fenrir i będzie mógł wyzwać mnie. Jeśli mnie zabije zostanie Ulfrikiem i będzie mógł uprawiać własną, cholerną politykę, jakąkolwiek zechce. Do tego czasu macie się, kurwa zamknąć i robić co ja rozkażę. Nie sądzę, bym kiedykolwiek słyszała przeklinającego Richarda. Cisza była tak gęsta, że można by ją kroić. Tak jak się spodziewałam, Jacob był tym który ją przeciął. Niecierpliwie odepchnął wąsatego lekarza, gdy niższy mężczyzna próbował założyć opatrunek na jego nos, z czegoś, co wyglądało jak gaza. – Anita cię popiera, jest więc twoim oparciem. Czy zabija i torturuje dla ciebie, tak jak Raina robiła to dla Marcusa? Pięść Richarda uderzyła jak rozmyta plama, za którą nie mogłam nadążyć wzrokiem. To było prawie magiczne. W jednej chwili Jacob stał, w następnej był na ziemi, z oczami wywracającymi się w głąb głowy. Richard odwrócił się do pozostałych, zaschnięta krew zdobiła jego nagą, górną część ciała, w świetle pochodni jego włosy przybrały mieniący się brązowy kolor. Oczy zmieniły się w bursztynowe, jak u wilka, wyglądały na bardziej złote niż normalnie, na tle jego ciemniejszej niż zwykle letniej opalenizny. – Myślałem, że jesteśmy ludźmi, a nie zwierzętami. Sądziłem, że możemy zmienić stare zwyczaje i stworzyć coś lepszego. Wszyscy poczuliśmy to gdy przybyła Anita i jej lamparty. Coś dobrego i bezpiecznego. Starałem się być łagodny i życzliwy by nas zjednoczyć, patrzcie gdzie nas to zaprowadziło. Jacob powiedział, że Anita jest moim oparciem. Nie jest, ale robi coś właściwie, coś co ja pominąłem. Jeśli nie chcecie takiej życzliwości, w takim razie będziemy musieli spróbować czegoś innego. Spojrzał na mnie tymi odmienionymi oczami i powiedział, – Chodźmy po twojego lamparta. Musimy wydostać go z oubliette zanim Jacob przyjdzie do siebie. I poszedł między drzewa zostawiając nas byśmy za nim podążyli. Nie było żadnych wątpliwości co mamy zrobić. Poszliśmy za Richardem do lasu. Poszliśmy za Ulfrikiem, ponieważ oczekuję się tego, by ludzie podążali za swoim królem, jeśli jest godny tego miana. Po raz pierwszy pomyślałam, że być może, tylko być może, Richard mimo wszystko zamierza być Ulfrikiem.

Rozdział 26 Oubliette było okrągłą, metalową pokrywą w ziemi. Metalowa pokrywa była usytuowana na środku polany, na której rozproszone były wysokie, cienkie drzewa. Wiciokrzew otaczał pokrywę z jednej strony; liście były tak gęste, że ziemia wyglądała na nietkniętą. Nigdy bym jej nie znalazła, gdybym nie wiedziała, że tam jest.

296

Oubliette to francuskie określenie na miejsce zapomnienia, ale nie da się tego dokładnie przetłumaczyć. Oubliette oznacza po prostu odrobinkę zapomnienia, ale jest to miejsce, w którym umieszczasz ludzi, gdy nie planujesz ich kiedykolwiek wypuścić. Tradycyjnie jest to dół, taki, do którego gdy raz kogoś wepchniesz, ten ktoś nie ma możliwości wyjścia. Nie karmisz go, nie dajesz mu wody, nie rozmawiasz z nim i nie robisz z nim czegokolwiek. Po prostu odchodzisz. Jest pewien szkocki zamek, w którym znaleziono oubliette, które dosłownie zostało zamurowane i zapomniane, odkryte tylko z powodu współczesnych przebudów. Podłoga była wyścielona kośćmi. Wśród gruzów znajdował się osiemnastowieczny zegarek kieszonkowy. Miała otwór, przez który mogłeś zobaczyć główną jadalnię, poczuć zapach jedzenia, kiedy zaczynałeś umierać z głodu. Pamiętałam moje rozmyślania nad tym, jak mogli normalnie jeść kiedy słyszeli krzyki ludzi. W większości oubliette są bardziej odizolowane, więc jeśli raz wtrącisz tam więźnia, już nigdy nie musisz się nim przejmować. Dwa wilkołaki w swoich ładnych, ludzkich postaciach uklękły na metalu i zaczęły odkręcać dwie ogromne śruby w pokrywie. Nie było żadnego klucza. Przykręcałeś pokrywę i po prostu odchodziłeś. Kurwa. Pokrywa uniosła się i potrzeba było ich obu, by ją zabrać. Była ciężka, na wypadek, gdyby narkotyki nie powstrzymały skoku adrenaliny, i nastąpiłaby przemiana. Nawet w zwierzęcej postaci miałbyś problemy z odsunięciem pokrywy. Podeszłam do brzegu dziury, ale woń mnie odrzuciła. Pachniało jak w wychodku. Nie wiem, czemu mnie to zdziwiło. Gregory był tam przez ile, trzy, cztery dni? W filmach mówią o śmierci głodowej, romantycznej rzeczy – jeśli taki horror może być romantyczny – ale nikt nigdy nie wspomina o pracy jelit i o tym, że kiedy musisz się wypróżnić, to po prostu musisz. To nie jest romantyczne, tylko upokarzające. Jamil przyniósł drabinę linową i przytwierdził ją za pomocą metalowych zacisków do jednej strony dołu. Drabina spadła w ciemność z suchym, śliskim dźwiękiem. Zmusiłam się, by podpełznąć z powrotem do brzegu oubliette. Byłam teraz przygotowana na zapach. Pod ostrym zapachem życia w zbyt małej przestrzeni był suchy zapach, suchy, zakurzony zapach. Zapach starych kości, starej śmierci. Gregory nie był najmocniejszą osobą, jaką poznałam. Nie był nawet w pierwszej setce. Co mu się mogło stać, gdy tak leżał tutaj, w ciemnościach, ze smrodem starych kości i śmierci napierającym na jego ciało? Czy wytłumaczyli mu, jak zostawią go tutaj na pewną śmierć? Czy za każdym razem, gdy przykręcali pokrywę z powrotem, mówili mu, że nie wrócą, za wyjątkiem tych momentów, gdy będą musieli podać mu narkotyki? Dół był całkowicie czarny, ciemniejszy od rozgwieżdżonego nieba i od czegokolwiek co widziałam ostatnimi czasy. Był szeroki na tyle, by Richard mógł zejść na dół, ale ledwo co. Im dłużej się wpatrywałam, tym węższy zdawał się być. Zupełnie, jakby były to ogromne, czarne usta, czekające, by mnie połknąć. Czy wspomniałam, że mam klaustrofobię?

297

Richard stanął koło mnie i zajrzał do dziury. W dłoni trzymał niezapaloną latarkę. Coś na mojej twarzy musiało mnie zdradzić, bo powiedział, – Nawet my potrzebujemy trochę światła, by coś tam zobaczyć. Wyciągnęłam rękę po latarkę. Potrząsnął głową. – Pozwoliłem, by to się stało. Wyciągnę go. Teraz to ja potrząsnęłam głową. – Nie, on jest mój. Ukląkł przy mnie i powiedział cicho, – Mogę poczuć zapach twojego strachu. Wiem, że nie lubisz ciasnych miejsc. Jeszcze raz popatrzyłam na dół po to, by sprawdzić jak bardzo się boję. Tak bardzo, że czułam coś płaskiego i metalicznego na języku. Tak bardzo, że mój puls bił w moim gardle, jak uwięziony. Mój głos był spokojny normalny. Byłam zadowolona. – To nieważne, że się boję. – Dotknęłam, latarki i spróbowałam ją wyciągnąć z jego ręki, ale trzymał mocno. Po krótkiej „walce” – którą i tak zapewne bym przegrała – nadal nie mogłam mu jej zabrać. – Czemu musisz być najtwardsza, najodważniejsza? Czemu nie możesz choć raz pozwolić mi zrobić czegoś dla ciebie? Zejście do tej dziury mnie nie przeraża. Pozwól mi to dla ciebie zrobić. Proszę. Jego głos ciągle był delikatny. Pochylał się nade mną wystarczająco, bym mogła czuć wysychającą na nim krew, bogactwo świeżej krwi w jego ustach, tak, jakby jakaś mała ranka jeszcze nie wyleczyła się w pełni. Potrząsnęłam głową. – Muszę to zrobić, Richardzie. – Dlaczego? – W jego głosie były już pierwsze ślady złości, jak uderzenie gorąca. – Ponieważ to mnie przeraża i muszę wiedzieć, jeśli mogę. – Możesz co? – Jeśli mogę wpełznąć do tego dołu. – Dlaczego? Dlaczego musisz to wiedzieć? Udowodniłaś mi i wszystkim tutaj, że jesteś twarda. Nie musisz nam już nic udowadniać. – Sobie, Richardzie. Zostało coś, co muszę udowodnić sobie. – Jaką różnicę zrobiłoby to, gdybyś nie mogła wejść do tej śmierdzącej dziury? Już nigdy więcej nie będziesz musiała tego robić, Anito. Po prostu tego w ogóle nie rób.

298

Popatrzyłam na niego, na jego zaintrygowanie, na twarzy, w oczach, które powróciły już do swojej normalnej, brązowej barwy. Próbowałam wyjaśniać Richardowi takie gówna jak to przez kilka lat. W końcu zrozumiałam, że on nigdy nie zrozumie. Byłam zmęczona tłumaczeniem się, nie tylko Richardowi, ale każdemu. – Daj mi latarkę, Richardzie. – Trzymał ją obiema rękami. – Dlaczego musisz to robić? Po prostu mi powiedz. Jesteś tak, przerażona, że masz sucho w ustach. Czuję to w twoim oddechu. – A ja mogę poczuć świeżą krew w twoich. Ale muszę to zrobić, bo mnie przeraża. Potrząsnął głową. – To nie jest odwaga, Anito, tylko upór. Wzruszyłam ramionami. – Możliwe, ale wciąż muszę to zrobić. Chwycił latarkę mocniej. „Dlaczego?”. Jakkolwiek myślałam, pytanie było na temat czegoś więcej niż oubliette i dlaczego muszę do niego wejść. Westchnęłam. – Coraz mniej mnie przeraża, Richardzie. Więc gdy znajdę coś, co mnie niepokoi, muszę to wypróbować. Muszę zobaczyć, czy potrafię to zrobić. – Dlaczego? – Studiował moją twarz, jakby chciał ją zapamiętać. – Tylko, żeby się przekonać, czy mogę. – Dlaczego? – Jego złość była teraz czymś więcej jak tylko śladami. Potrząsnęłam głową. – Nie konkuruję z tobą, Richardzie, lub z kimkolwiek. Mam w dupie kto jest lepszy, szybszy czy odważniejszy. – Więc po co to robić? – Jedyną osobą, z którą konkuruję jestem ja, Richardzie. Będę mieć o sobie gorsze mniemanie, jeśli pozwolę tobie, lub komukolwiek innemu zejść tam jako pierwszemu. Gregory jest mój, nie wasz i to ja muszę go uratować. – Już go uratowałaś, Anito. To nieważne, kto zejdzie do tego przeklętego dołu. – prawie się uśmiechnęłam, ale nie tak jakby to było śmieszne. – Daj mi latarkę, proszę, Richardzie. Nie potrafię ci tego wyjaśnić. – Czy twój Nimir-Ra to rozumie? – Jego złość rozpaliła moją skórę, jak rój żądeł. To było cholernie bliskie bólu. Zmarszczyłam brwi.

299

– Zapytaj go sam. A teraz daj mi tą cholerna latarkę. – Jeśli się na mnie złościsz, to reakcja nigdy nie zajmuje mi dużo czasu. – Chcę być twoim Ulfrikiem, Anita, twoim facetem, czy czymkolwiek, do cholery, co to znaczy. Dlaczego nie pozwolisz mi być…? – Przestał mówić. Nie patrzył na mnie. – Mężczyzną. To chciałeś powiedzieć? Znowu na mnie popatrzył i skinął głową. – Zrozum, jeśli mamy nadal się spotykać, czy co tam, do cholery, będziemy robili, musimy wyjaśnić sobie jedną rzecz. Twoje ego nie jest już moim problemem. Nie bądź dla mnie mężczyzną, Richardzie, bądź tą osobą, której potrzebuję. Nie musisz być większy i odważniejszy ode mnie, żeby być moim mężczyzną. Mam przyjaciół, którzy są facetami i spędzają większość swojego czasu na udowadnianiu mi, że mają większe jaja niż ja. Nie potrzebuję tego od ciebie. – A co jeśli potrzebuję być od ciebie odważniejszy nie dla ciebie, lecz dla siebie? Pomyślałam o tym przez sekundę czy dwie i powiedziałam, – Nie boisz się zejścia do oubliette, czy tak? – Nie chcę tam zejść, nie chcę zobaczyć, co oni zrobili Gregoremu, ale nie jestem aż tak przerażony jak ty, o nie. – Więc zejście na dół nie uczyni cię odważniejszym ode mnie, czyż nie? Ponieważ to, żebyś tam zszedł nie kosztuje cię nic. Pochylił się bardzo, bardzo blisko do mojego ucha i powiedział bardzo cicho, – Tak samo jak ciebie nic nie kosztowałoby zabójstwo Jacoba dla mnie. Zesztywniałam, a później obróciłam się do niego starając się zachować szok na mojej twarzy. – Wiedziałem, że to było to, o czym myślałaś, gdy zobaczyłem jak na niego patrzyłaś. – Powiedział Richard. – Pozwoliłbyś mi to zrobić? – Mój głos był spokojny, ale nie aż tak, jak jego. – Jeszcze nie wiem. Ale czy twoje rozumowanie nie było takie, że ciebie nie kosztowałoby to nic, a mnie dużo by to kosztowało? Wpatrywaliśmy się w siebie. W końcu skinęłam głową. Uśmiechnął się. – Więc pozwól mi wejść do tego pierdolonego dołu. – Kiedy zacząłeś używać słowa na „p”? – Kiedy odeszłaś. Myślę, że zacząłem tęsknić za jego brzmieniem. – Nagle uśmiechnął się do mnie szeroko, jasne światło uśmiechu w ciemności. 300

Nie mogłam mu nie odpowiedzieć tym samym. Klęcząc przy brzegu tego okropnego dołu, z moim strachem wciąż na języku i jego złością ciągle w powietrzu między nami, uśmiechaliśmy się do siebie. – Pozwolę ci zejść do tej dziury pierwszemu. – Powiedziałam. Jego uśmiech objął teraz jego oczy i nawet w świetle gwiazd mogłam zobaczyć jak lśnią humorem. – Okej. Przysunęłam się do niego i dałam mu szybkiego całusa. Zbyt szybki, by moce zdążyły się między nami poruszyć, zbyt szybki, by posmakować krwi w jego ustach, zbyt szybki, by nasze bestie mogły się wydostać z naszych ciał. Pocałowałam go tylko dlatego, że chciałam, ponieważ po raz pierwszy pomyślałam, że oboje byliśmy skłonni się nagiąć. Ale czy to wystarczy? Kto to mógł wiedzieć? Ale byłam pełna nadziei. Pierwszy raz od jakiegoś czasu byłam naprawdę pełna nadziei. Bez nadziei miłość umiera, a części ciebie usychają. Nie wiedziałam co dla Micaha oznaczało to, że miałam nadzieję co do mnie i Richarda. Rozmawialiśmy otwarcie o dzieleniu się, ale nie wiedziałam ile z tego było „pod publiczkę”, a na ile było prawdziwe. Ale w tej sekundzie nie obchodziło mnie to, uchwyciłam tą pozytywną emocję i przytrzymałam ją. Później, później będziemy się martwić o inne rzeczy. Pozwoliłam Richardowi zejść pierwszemu, ale nadal ja także miałam to zrobić. I chciałam mieć tą małą, ciepłą nadzieję w mojej klatce piersiowej razem ze strachem.

Rozdział 27 Ciężar Richarda na drabince linowej utrzymywał ją naprężoną pod moimi rękami. Umieścił swoją latarkę na pasku wokół nadgarstka. Obserwowałam snop żółtego światła, znikający poniżej mnie w tej wąskiej, ciemnej szczelinie i zdałam sobie sprawę, że wciąż byłam zaledwie na początku drabiny, moja głowa nadal była ponad ziemią. Micah klęczał obok wejścia. – Wszystko będzie w porządku, – powiedział. Przełknęłam i spojrzałam na niego, wiedząc że moje oczy są odrobinę rozszerzone. – Wiem, – ale ciężko było mi to potwierdzić, z trudem oddychałam. – Naprawdę nie musisz tego robić. – Powiedział miękkim głosem, tak neutralnym jak tylko potrafił. Krzywo na niego spojrzałam. – Nie zaczynaj. – Więc lepiej go dogoń. – Jego głos był odrobinę mniej neutralny, ale nie byłam pewna jaki przybrał ton. Zaczęłam schodzić w dół po miękkich, nierównych szczebelkach drabinki linowej, poruszając się szybko i wściekle. Tak naprawdę, wcale nie byłam zła na Micaha. Byłam 301

wkurzona na samą siebie. Gniew doprowadził mnie do zejścia w głąb ciemnej szczeliny, w której światło z latarki poniżej mnie, wyglądało bardzo żółto i jaskrawo w porównaniu z otaczającymi mnie ścianami z ziemi. Wisiałam tam przez sekundę albo dwie, gapiąc się na mocno zbitą glebę. Spojrzałam powoli w górę i znalazłam Micaha patrzącego w dół na mnie, z odległości większej niż ta, z której mogłam odróżnić kolor jego oczu czy włosów. Wiedziałam, że to on po kształcie jego twarzy i ramion. O Mój Boże, jak głęboko sięga ten dół? Wydawało mi się, że ściany zbliżają się do mnie, jak ręka gotowa zacisnąć się w pięść i zgnieść mnie, tak żebym nie mogła oddychać, nie było nawet wystarczająco dużo stęchłego powietrza aby wypełnić moje płuca. Zamknęłam oczy i zmusiłam się, by zdjąć rękę z drabiny, i dotknąć ściany. Była dalej niż sądziłam i kiedy w końcu udało mi się to zrobić, zdziwiłam się. Ziemia była zdumiewająco zimna pod moją dłonią i zdałam sobie sprawę, że w dole było chłodno, nawet we wczesnym okresie letnich upałów na górze. Otworzyłam oczy, ściany już się nie poruszały, były w odległość około sześciu stóp ode mnie, tak jak zawsze. Ziemia już nie zaciskała się wokół mnie, to była tylko moja fobia. Zaczęłam znowu schodzić na dół, tym razem nie zatrzymywałam się, dopóki nie poczułam, że drabinka poluzowała się pod moim ciałem i nagle wspinaczka bez obijania się o brudne ściany stała się o wiele trudniejsze. Ciężar Richarda już nie stabilizował dla mnie drabiny. Gdybym wcześniej nie była taka męcząca, może poprosiłabym go, aby przytrzymał ją dla mnie, dopóki nie doszłabym do końca. Zamiast tego przytuliłam się mocniej do drabinki i dalej poruszałam się na dół. Ciężko wtulać się w coś, gdy schodzisz po tym czymś, ale udało mi się to zrobić. Świat zawęził się do czucia liny pod moimi dłońmi, moich stóp próbujących znaleźć kolejny szczebel drabinki – tylko do prostej czynność schodzenia w dół. Doszłam do miejsca, w którym przestałam podskakiwać, za każdym razem, gdy moje ciało zderzało się ze ścianą. Ręce dotknęły mojej talii i wydałam z siebie ten wysoki, dziewczyński dźwięk. Zawsze nienawidziłam, gdy to robiłam. To były, oczywiście, ręce Richarda wokół mojej talii. Przytrzymywał mnie przy tych ostatnich kilku szczebelkach, gdy serce próbowało wyskoczyć mi z piersi. Zeszłam na podłogę, która chrzęściła pokryta kośćmi. Były głębokie ale nie na tyle, żeby w nich zatonąć, raczej kroczyłeś po nich, tak jak święty stąpający po wodzie. Wąski szyb otwierał się w małą, ciasną, wyglądającą jak jaskinia dziurę w ziemi. Richard musiał zgiąć się prawie w pół. Ja mogłabym stać, gdybym była ostrożna, ale czubek moich włosów muskał sufit wystarczająco mocno, że pochylenie okazało się dobrym pomysłem. Micah zawołał z wysoka ponad nami. – Wszystko w porządku? Próbowałam dwa razy, zanim byłam zdolna powiedzieć. – Tak, wszystko w porządku.

302

Micah odsunął się od wejścia, ciemna kropka przy jaśniejszej szarości. – O Mój Boże, jak głęboko w dole jesteśmy? – Sześćdziesiąt stóp, mniej więcej. – Było coś w jego głosie, co kazało mi się do niego odwrócić. Potrząsnął głową i odwrócił wzrok, święcąc latarką po czymś małym i zgarbionym. To był Gregory. Leżał na brzuchu, ręce i nogi miał związane razem, zgięte pod tak ostrym kątem, że nie mogłam sobie wyobrazić leżenia tak przez trzy dni. Był nagi, biała szmata zakrywała mu oczy, oplatając jego twarz, była zawiązana w plątaninie długich, blond włosów, jakby nawet to było zrobione po to, by sprawić mu ból, a nie tylko oślepić. Gdy Richard poświecił po jego ciele, Gregory wydał z siebie ciche, bezradne dźwięki. Mógł dostrzec światło przez szmatę, chyba że zrobili mu coś jeszcze. Uklękłam obok niego, widząc jak srebrne łańcuchy wbijają się w jego nadgarstki i kostki. Rany były świeże i zakrwawione, po tym jak próbował z nimi walczyć. – Łańcuchy obtarły go mocno, – oznajmił Richard, miękkim głosem. – Szarpał się, – powiedziałam. – Nie, po prostu nie jest wystarczająco silny, by wytrzymać taką ilość srebra przy swoim ciele i nie zostać poparzonym. Łańcuchy wżarły się w jego skórę. Gapiłam się na otwarte rany i nie wiedziałam co powiedzieć. Dotknęłam ramienia Gregorego, a on krzyknął przez knebel, którego wcześniej nie zauważyłam. Jego włosy go zakryły. W jego usta wetknięta była brudna szmata. Chyba próbował krzyknąć ponownie, odsuwając się ode mnie. – Gregory, Gregory, tu Anita. – Dotknęłam go najdelikatniej jak tylko potrafiła, ale znowu wydał z siebie ten okropny dźwięk. Spojrzałam na Richarda. – Wydaje mi się, że mnie nie słyszy. Richard uklęknął przy nim i uniósł część jego włosów. Gregory zaczął tak mocno się rzucać, że Richard musiał podać mi swoją latarkę, tak żeby móc jedną ręką przytrzymać twarz mniejszego mężczyzny, a drugą odgarnąć mu włosy z twarzy. Było więcej materiału w jego uszach. Richard wyciągnął go i znalazł ciemne zatyczki głębiej w kanale usznym. Nigdy nie były przeznaczone by wpychać je tak głęboko, kiedy Richard je wysunął z uszu popłynęła świeża krew. Bezmyślnie wpatrywałam się w niego, mój umysł zamarł na chwilę, nie chcąc tego zrozumieć. Ale w końcu usłyszałam, jak mówię. – Przebili mu tym błonę bębenkową. Dlaczego, na litość boską? Czy oślepienie i zakneblowanie nie były wystarczającym pozbawieniem zmysłów.

303

Richard podniósł zatyczki do światła. Musiałam poświecić latarką bezpośrednio po nich, aby dostrzec metalowe zakończenia. – Co to jest? – Srebro. – O Boże, one były do tego zaprojektowane? – Pamiętasz, Marcus był lekarzem. Znał wszystkie miejsca, gdzie można się było zaopatrzyć w wyroby medyczne. Miejsca, w których tworzono takie przedmioty. – Wyraz twarzy Richarda powiedział mi, że był zagubiony we własnych wspomnieniach, w miejscu jeszcze mroczniejszym niż to. Przyjrzałam się ponownie śladom na rękach i nogach Gregorego. – Dobry Boże, czy to srebro rozerwało jego przewód słuchowy, tak jak jego skórę? – Nie wiem. Dobrze że jego uszy krwawią. To znaczy, że jeżeli wkrótce się przemieni, prawdopodobnie uleczy się. – Głos Richarda był niski. Nie byłam bliska płaczu, przerażenie było zbyt przytłaczające, bym mogła ronić łzy. Pragnęłam mieć Jacoba tu na dole i każdego kto mu pomagał, ponieważ nie robi się czegoś takiego zmiennokształtnemu bez czyjejś pomocy, na pewno nie była to walka jeden na jednego. Richard próbował zdjąć opaskę z oczu Gregorego, ale była zawiązana zbyt mocno, aby mógł ją dobrze chwycić. Podałam mu latarkę i wyciągnęłam nóż z pochwy na moim lewym nadgarstku. – Trzymaj go mocno, nóż jest bardzo ostry, nie chcę go niechcący skaleczyć, jeżeli będzie się wyrywał. Richard trzymał jego głowę pomiędzy swoimi dłońmi, jak w imadle, mimo to Gregory próbował się wyszarpnąć, krzycząc przez knebel. Ale Richard miał mocny chwyt, podczas gdy ja wślizgiwałam nóż ostrożnie pomiędzy szmatę, a włosy Gregorego. Jedno szybkie cięcie w dół i opaska obluzował się na jego skórze, ale była związana bardzo ciasno i przez zbyt długi czas, tak że Richard musiał ją z niego zsunąć. Gregory mrugnął widząc światło, gdy zorientował się, że patrzy na Richarda, zaczął krzyczeć jeszcze głośniej. Coś zamarło na twarzy Richarda, kiedy to zobaczył, jakby widok kogoś tak przerażonego jego obecnością, mógł zabić coś w jego wnętrzu. Pochyliłam się do przodu, umieszczając moją rękę ostrożnie na stercie kości. Obserwowałam Gregorego, czekając, aż wreszcie jego oczy mnie rozpoznały. Przestał krzyczeć, ale ulga na jego twarzy nie wydawała się być wystarczająca. Wyjęłam knebel z jego ust i wyrzuciłam go, były na nim fragmenty skóry warg. Poruszał nimi powoli i z jakiejś dziwnej przyczyny, przypominało mi to scenę z Czarnoksiężnika z krainy Oz, w której Dorotka wlewała olej w szczękę Blaszanego Drwala po tym, jak zardzewiał. Ten obrazek powinien wywołać u mnie uśmiech, ale tak się nie stało.

304

Każda jego kończyna była opleciona łańcuchem zamkniętym na kłódkę. Richard przeczołgał się wokół mnie, pozwalając mi zostać na miejscu, tak żeby Gregory mógł mnie widzieć. Powtarzałam wciąż i wciąż. – Wszystko będzie dobrze. Będzie dobrze. – Nie mógł mnie usłyszeć, ale to było najlepsze co mogłam zrobić. Richard wyłamał zamek z jednego nadgarstka, ból pokazał się na twarzy Gregorego, jakby samo poruszanie ramieniem, sprawiało mu cierpienie. Uwolniwszy obie jego ręce, Richard zaczął powoli zdejmować resztę łańcuchów z ciała Gregorego. Gregory wrzasnął, ale tym razem nie ze strachu, tylko z bólu. Spróbowałam go objąć, ale jakikolwiek dotyk wydawał się być dla niego torturą. Wymagało to od nas obojga wielu ostrożnych ruchów, aby rozwiązać go wystarczająco, by mógł ułożyć się na moich kolanach. Nie wydawał się być zdolny do wspinania po drabinie. Zgięcia na obu jego rękach były pokryte śladami igieł, żadne z nich nie uleczył się. –Te ukłucia, dlaczego one się nie wyleczyły? – Srebrne igły w bezpośrednim kontakcie z krwiobiegiem. Środek odurzający w celu utrzymania adrenaliny na tak niskim poziomie, by nie móc się przemienić, ale nie na tyle, by przestać czuć lub wiedzieć, gdzie się jest albo co się dzieje. Tak zwykła to robić Raina. – Tak właśnie ich związywała i używała dokładnie tego samego do robienia im krzywdy. Skąd Jacob o tym wiedział? – Jeden z moich ludzi mu powiedział, – odpowiedział Richard. Wolał zostać na kolanach niż stać pochylając się. Jego twarz była spokojna, niemal uspokajająca. – Chcę ich tu na dole. Wszystkich, którzy pomagali Jacobowi. Tego, który przyniósł tu te cholerne zatyczki do uszu. Chcę ich tu na dole. Spojrzał na mnie tymi spokojnymi oczami i mogłam zobaczyć gniew na dnie tego spokoju. – Mogłabyś zrobić komuś coś takiego? Mogłabyś wsadzić to coś w ich uszy? Mogłabyś zrobić to wszystko komukolwiek? Pomyślałam o tym, naprawdę pomyślałam. Byłam wściekła, oburzona. Pragnęłam kogoś ukarać, ale… – Nie, nie, mogłabym ich zastrzelić, zabić ich, ale nie potrafiłabym zrobić czegoś takiego. – Ani ja. – Wiedziałeś, że zamknęli Gregorego w tym lochu, ale nie wiedziałeś co mu zrobili, prawda? Potrząsnął głową, klęczał przy kościach, wciąż patrząc w dół na zakrwawione zatyczki, jakby one zawierały odpowiedzi na pytania zbyt trudne, by wypowiadać je na głos. – Jacob wiedział.

305

– Jesteś Ulfrikiem Richard, powinieneś wiedzieć, co się robi w imieniu twojego stada. Gniew zawrzał w nim, tak gorący i gwałtowny, że wypełnił szczelnie tą małą jaskinię jak woda tuż przed zagotowaniem. Gregory zaskomlał i obserwował Richarda przerażonymi oczami. – Wiem Anita, wiem. – Więc, nie zamierzasz umieścić Jacoba tu na dole? – Zamierzam, ale nie tak. Może zostać tu na dole, ale nie w łańcuchach, nie torturowany. – Richard rozejrzał się po małej przestrzeni. – Bycie tu na dole, samo w sobie jest wystarczającą torturą. Nie próbowałam nawet się z tym kłócić. – Co z tymi, którzy mu pomogli? Richard spojrzał na mnie. – Dowiem się, kto mu pomógł. – I co wtedy? Zamknął oczy i nie otworzył ich, dopóki nie rozwarł swoich pięści. Wtedy zobaczyłam błysk krwi i zdałam sobie sprawę, że ścisnął srebrny czubek zatyczki swoją dłonią. Wyciągnął ją naprzód i wciąż przyglądał się lśniącej, jasnoczerwonej krwi. – Nie możesz przestać naciskać, prawda, Anito. – Stado zna cię wystarczająco dobrze, Richardzie. Wiedzą, że nie zamierzałeś umieścić nikogo tutaj na dole, zwłaszcza ze wszystkimi starymi akcesoriami Rainy. Samo zrobienie tego, było wyzwaniem dla twojego autorytetu. – Wiem o tym. – Nie chcę się kłócić, Richardzie, ale musisz ich za to ukarać. Jeżeli tego nie zrobisz, stracisz jeszcze więcej władzy na rzecz Jacoba. Nawet jeżeli go wsadzisz do tej dziury, to nie zatrzyma reszty. Każdy, kto jest w to zamieszany, musi za to zapłacić. – Nie jesteś teraz wściekła, – powiedział i wyglądał na zakłopotanego. – Myślałem, że pragniesz zemsty, ale teraz wydajesz się podchodzić do tego z zimną krwią. – Chciałam zemsty, ale masz rację. Nie potrafiłabym zrobić czegoś takiego nikomu, a nie mogę nakazać komuś zrobienie czegoś, czego nie zrobiłabym sama. Taką mam zasadę. Niemniej jednak stado to jeden wielki bajzel, jeżeli chcesz przerwać takie ich postępowanie i powstrzymać ich od wojny domowej, wilkołak przeciwko wilkołakowi, musisz być bezwzględny. Musisz sprawić, by stało się jasne, że takie zachowanie jest nie do zaakceptowania. – Bo nie jest. – Jest tylko jeden sposób, by się o tym dowiedzieli, Richardzie. 306

– Kara, – powiedział i sprawił że to słowo zabrzmiało jak przekleństwo. – Tak. – Pracowałem przez miesiące – nie lata, – aby spróbować odwieść ich od systemu kar. Chcesz abym odrzucił to wszystko, nad czym pracowałem i wrócił do tego co było. Ręka Gregorego podniosła się do góry, powoli, boleśnie, lekko dotknęła moje ramię. Głaskałam jego splątane włosy, gdy usłyszałam jego głos, zachrypnięty, wyczerpany jakby nawet przez knebel, próbował krzyczeć całymi dniami. – Chcę … stąd … wyjść. Proszę. Pokiwałam głową tak, aby mógł to zobaczyć. W jego oczach rozbłysła ulga tak wielka, że nie dało się jej opisać słowami. Spojrzałam na Richarda. – Gdyby twój system działał lepiej niż starsze metody, wtedy bym cię wsparła, ale on nie działa. Przykro mi, że nie działa, Richardzie, ale tak jest. Jeżeli będziesz kontynuował … ten eksperyment z demokracją i łagodniejszymi prawami, ludzie zaczną umierać. Nie tylko ty, ale Sylvie, Jamil, Shang-Da i każdy wilk, który cię popiera. Ale to jeszcze nie wszystko, Richardzie. Obserwowałam stado. Są podzieleni prawie po równo. To będzie wojna domowa i rozerwą się na strzępy – zwolennicy Jacoba i ci, którzy za nim nie podążą. Zginą setki, a Klan Thronnos Rokke może zginąć razem z nimi. Spójrz na tron, na którym siedzisz jako Ulfrik. Jest starożytny, możesz to poczuć. Nie pozwól by wszystko to, co sobą reprezentuje zostało zniszczone. Przyglądał się wciąż krwawiącej ranie na swojej ręce. – Wyciągnijmy stąd Gregorego. – Ukarzesz Jacoba, ale nie pozostałych, – powiedziałam zmęczonym głosem. – Dowiem się najpierw, kim oni są, a potem zobaczymy. Potrząsnęłam głową. – Kocham cię Richard. – Słyszę nadchodzące „ale”. – Ale cenię ludzi, którzy wierzą w mnie i w to, że ich ochronię bardziej, niż cenię tę miłość. – Zabrzmiało to chłodno i okropnie, gdy wypowiadałam to na głos, ale to była prawda. – Co to mówi o twojej miłości? – Nie zgrywaj przede mną świętoszka, Richardzie. Wyrzuciłeś mnie, jak wczorajszą gazetę, kiedy stado przegłosowało moje odejście. Mogłeś powiedzieć, pieprzyć to, bierzcie tron, pragnę Anity bardziej, ale tego nie zrobiłeś. – Naprawdę myślisz, że Jacob pozwoliłby mi odejść? – Nie wiem, ale nie zaoferowałeś tego. Nawet nie przyszło ci do głowy, by to zrobić, czyż nie.

307

Odwrócił wzrok, potem znów na mnie spojrzał, a jego oczy były tak bardzo przepełnione smutkiem, że pragnęłam cofnąć to, co powiedziałam, ale nie mogłam. To był czas rozmowy. To było jak stary żart o słoniu w salonie. Nikt nie przyjmował do wiadomości, że on istnieje, dopóki całe gówno nie było tak głębokie, że nie można się było poruszyć w pokoju. Patrząc w dół, na Gregorego, wiedziałam, że to gówno było zbyt głębokie, by je zignorować. Nie mieliśmy innych opcji, poza prawdą, bez względu na to jak brutalną. – Jeśli ustąpiłbym jako Ulfrik, nawet jeżeli Jacob pozwoliłby mi na to, to wciąż doszłoby do wojny cywilnej. Nadal zlikwidowano by tych najbliższych mi. To byłoby jak opuszczenie ich. Wolałbym raczej umrzeć niż po prostu odejść i pozostawić ich na rzeź. – Jeżeli tak naprawdę czujesz, Richardzie, to mam lepszy plan. Zrób przykład z Jacoba i jego popleczników. – To nie takie proste, Anito. Jacob ma zbyt wiele poparcia, to nadal może skończyć się wojną. – Nie jeśli zrobisz to wystarczająco brutalnie. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Spraw, by się ciebie bali, Richardzie. Spraw, by się ciebie bali. Machiavelli powiedział prawie sześć wieków temu, ale to nadal prawda. Każdy prawdziwy władca powinien pragnąć, by jego ludzie go kochali. Ale jeżeli nie mogą cię kochać, spraw by się ciebie bali. Miłość jest lepsza, ale strach też załatwi sprawę. Przełknął głośno, a w jego oczach było coś bliskiego lęku. – Myślę, że mógłbym zabić Jacoba i nawet skazać jednego czy dwóch jego ludzi, ale ty nie sądzisz że to wystarczy, prawda? – Zależy jak dokonasz egzekucji. – Co ty chcesz, żeby zrobił, Anito? Westchnęłam i pogłaskałam policzek Gregorego. – Proszę cię, abyś zrobił to, co jest konieczne, Richardzie. Jeżeli chcesz utrzymać stado razem i ocalić setki żyć, to mówię ci, jak powinieneś to zrobić, przy minimalnej ilości przelanej krwi. – Mogę zabić Jacoba, ale nie mogę zrobić tego, o co prosisz. Nie mogę zrobić czegoś, tak strasznego, że całe stado będzie się mnie bało. – Spojrzał na mnie i wpadł w popłoch, panika na jego twarzy była, jak uwięziona rzecz, która w końcu zdała sobie sprawę, że nie ma możliwości ucieczki. Mogłam poczuć jak moje oczy się uspokaja, jak zatapiam się w to miejsce, gdzie nie ma nic poza czystym dźwiękiem i stałą, prawie komfortową pewnością, że nie czuję nic. Powiedziałam miękko. – Ja mogę. Odwrócił się ode mnie, jakbym nic nie powiedziała i zawołał do tych na górze, żeby obniżyli uprząż. Wsunęliśmy w nią Gregorego, rozmawiając tylko o tym, co mieliśmy zrobić 308

– żadnej metafizyki, żadnej polityki. Była druga uprząż na linie i Richard zmusił mnie, żebym ją założyła. Miałam objąć Gregorego, ochraniając go własnym ciałem, tak żeby nie poobijał się za bardzo. – Nigdy wcześniej tego nie robiłam. – Jestem zbyt szeroki w ramionach, by dodać rozpiętość ciała Gregorego do mojego. To musisz być ty. Poza tym, przy tobie będzie bezpieczny, wiem że tak będzie. – Było coś w jego oczach, co sprawiło, że chciałam się odezwać, ale szarpnął linę i zaczęliśmy unosić się w powietrze. Richard obserwował nas, twarz miał zwróconą ku górze, jego latarka rzucała dziwne cienie dookoła małego pomieszczenia, w którym klęczał na kościach. Wtedy znaleźliśmy się w górze, wewnątrz tunelu, i nie mogłam już go zobaczyć. Miałam pełne ręce roboty, dosłownie i w przenośni, próbując uchronić Gregorego od uderzania w ściany. Jego ramiona i nogi były sztywne, prawie bezużyteczne. Nie byłam pewna czy to z powodu długiego uwięzienia, czy narkotyków, które mu podano, albo jednego i drugiego. Prawdopodobnie z obu przyczyn. Gregory cały czas mamrotał pod nosem „dziękuje, dziękuje, dziękuje”. Zanim dotarliśmy na powierzchnię, łzy zdążyły wyschnąć na moich policzkach. Bez względu na to, co Richard zdecydował, ktoś za to zapłaci. Jacob był tam, już związany srebrnymi łańcuchami, niesiony jak szamoczący się bagaż przez trzech wilkołaków. Pozwolili zachować mu jego wycięte szorty. Żadnej nagości dla dobrych gości. Zgaduję, że musiała być jakaś granica, bo jak inaczej można byłoby odróżnić, po której stronie się jest? Cherry natychmiast zajęła się Gregorym. Musiała odganiać pozostałe lampartołaki, które ciągle próbowały go dotknąć. Patrzyłam przez polanę na Jacoba. Wyraz jego oczu był wystarczający. Richard mógł być wrażliwy, jeżeli pragnął taki być, ale jeżeli ja pozwolę, by to co zrobiono Gregoremu pozostało nieukarane, wtedy Jacob i jego zwolennicy uznają to za oznakę słabości. Obrócą się przeciwko nam i zniszczą nas, gdy tylko Jacob zabezpieczy swoje wpływy. Była tylko jedna możliwość, aby Jacob uniknął wojny domowej, było to zrobienie tego, do czego zachęcałam Richarda. Jeżeli zrobiłby coś dostatecznie przerażającego, żeby inni zaczęli się bać walczyć, wtedy zostałby Ulfrikiem bez rozlewu krwi. Widziałam to, co zrobił Gregoremu. Nazwijcie to przeczuciem, ale byłam skłonna założyć, że Jacob zrobi to, co trzeba zrobić. Nie wydawał mi się być kimś zbyt wrażliwym. Richard wyszedł z dołu. – Wsadźcie go tam. – Chcesz, żeby użyto narkotyków? – Zapytała Sylvie. Richard przytaknął.

309

– A co z opaską i resztą? Richard potrząsnął głową. – To nie będzie konieczne. Jacob zaczął się znów wyrywać. – Nie zrobisz tego! Richard klęknął przed nim, trzymając go za gęste włosy. Uścisk wyglądał na bolesny. – Kto pokazał ci gdzie to było? – Wyciągnął rękę ze srebrnymi zatyczkami na dłoni. – O mój Boże. – Wyszeptała Sylvie. Inni zapytali. – Co to jest? – Kto, Jacob? Kto powiedział ci o naszych małych, brudnych sekretach? Jacob po prostu gapił się na niego. – Mógłbym ich na tobie użyć. – Zasugerował Richard. Jacob zbladł odrobinę, ale nadal nic nie odpowiedział. Jego szczęka była tak napięta, że mogłam dostrzec pulsujące mięśnie, ale nie powiedział, kto mu pomagał. Nawet nie zapytał czy odpowiedź na to pytanie ocaliłaby go przed zamknięciem w lochu. Musiałam to podziwiać, choć odrobinę, ale nie musiałam tego lubić. – Nie zrobisz tego. – To była Paris, wyglądała dużo mniej przekonująco niż przed tronem. Wydawała się zupełnie niepewna siebie w swojej obcisłej sukience Richard przyglądał się jej przez dłuższy czas, albo może to tylko wydawało się być długo, ale coś w jego oczach zmusiło ją do odwrócenia wzroku. – Masz rację, nie mogę użyć ich na Jacobie, ani na nikim innym. – Rozejrzał się dookoła polany, na rozproszone na niej wilki i na te czekające wśród drzew, w oddali. – Ale zapamiętajcie to, jeżeli jest tu więcej takich przedmiotów, chcę by zostały zniszczone. Kiedy Jacob wyjdzie z lochu, to zasypiecie go na zawsze. Niczego się ode mnie nie nauczyliście i jeżeli ktokolwiek z was mógł zrobić coś takiego, to znaczy, że niczego się nie nauczyliście. – Dał znak Sylvie, która wyszła ze strzykawką. Trzy wilkołaki musiały przytrzymywać Jacoba na ziemi, by mogła zrobić mu zastrzyk. Trzymali go dopóki jego kończyny nie osłabły, a jego oczy nie zamknęły się. – Obudzi się w lochu, – oznajmił Richard. Jego głos niósł w sobie nie tylko zmęczenie, ale także pewną przegraną. Odwrócił się do mnie, podczas gdy Jacob był niesiony w kierunku dołu. – Zabierz swoje lamparty, swoich sojuszników i idź do domu, Anito. – Jestem lupą, pamiętasz, nie możesz wykopać mnie ze spraw stada.

310

Uśmiechnął się, ale jego oczy pozostały puste i zmęczone. – Wciąż jesteś lupą, ale dziś jesteś także Nimir-Ra i twoje lamparty cię potrzebują. Zaopiekuj się Gregorym, i jeżeli to ma jakieś znaczenie, to przepraszam za to wszystko. – Przeprosiny są coś warte, Richardzie, ale to niczego nie zmienia. – Nigdy nie zmienia. Nie mogłam odczytać jego nastroju. Nie był dokładnie smutny czy zmartwiony, czy cokolwiek, co można byłoby nazwać, poza byciem pokonanym. To było tak, jakby już przegrał swoją walkę. – Co zamierzasz zrobić? – Dowiem się, kto pomagał w tym Jacobowi. – Jak? Uśmiechnął się i potrząsnął głową. – Idź do domu, Anito. Wstałam i przyglądałam mu się przez uderzenie serca czy dwa, po czym odwróciłam się z powrotem do moich lampartów. Gregory leżał na noszach, a Zane i Noah nieśli je. Cherry rozmawiała z lekarzem wilkołaków, który wcześniej opatrywał nos Jacoba. Dużo przytakiwała. Może dostała jakieś instrukcje. Micah stał na skraju grupy, obserwując mnie. Spotkałam jego wzrok, ale żadne z nas nie uśmiechnęło się. Spojrzałam ponownie do tyłu, ale Richard już zniknął za drzewami, z Jamilem i Shang-Da za jego plecami. Twarz Micaha była bardzo neutralna, gdy podchodziłam do niego. Straciłam resztki nadziei. Mogłam rozegrać to na zimno, ale nie chciałam tego. Byłam taka zmęczona, tak straszliwie zmęczona. Moje ubranie śmierdziało jak wychodek i prawdopodobnie moja skóra również. Potrzebowałam prysznica, czystych ubrań, i chciałam sprawić, by ten zagubiony wzrok zniknął z oczu Gregorego. Prysznic i ubrania były tą łatwiejszą częścią. Nie wiedziałam nawet jak zacząć zmniejszać ból Gregorego. Wyciągnęłam rękę do Micaha, nie z powodu jego nieziemskiej energii, najwyraźniej depresja stłumiła ją, ale ponieważ pragnęłam dotyku czyjejś dłoni. Pragnęłam komfortu, a nie zastawiania się nad tym wszystkim. Po prostu chciałam zostać przytulona. Rozszerzył oczy, ale wziął moją dłoń, ściskając ją delikatnie. Zaczęłam iść w kierunku drzew, prowadząc go za rękę. Inni podążyli za nami. Nawet łabędzi król i szczurołaki. Anita Blake, nadnaturalny Pied Piper 8. Ta myśl, powinna wywołać u mnie uśmiech, ale tak się nie stało. Pied Piper postać legendarnego flecisty z bajek braci Grimm, który za pomocą muzyki z fletu, potrafił zaczarować zwierzęta, aby za nim podążały. W Polsce bajka jest znana jako Flecista z Hameln. W Stanach postać ta stała się popularna, dzięki adaptacji komiksowej, w 8

311

Rozdział 28 Dwie godziny później wzięłam prysznic a Gregory wziął kąpiel, choć ja umyłam się samodzielnie, a Gregory miał towarzystwo. Wciąż nie odzyskał pełnej władzy w rękach i nogach. Nie sądzę, żeby Cherry, Zane i Nathaniel musieli się rozbierać i wchodzić z nim do wanny , ale hej, to nie ja zaoferowałam pomoc, więc jakie miałam prawo do narzekania? Poza tym, to nigdy nie było seksualne; to tak jakby dotyk ich ciał przy jego był konieczny, był częścią procesu uzdrawiania. Być może tak było. Siedziałam przy moim nowym kuchennym stole. Mój stary stolik dla dwóch osób nie był wystarczająco duży, by wszystkie lampartołaki mogły jeść bajgle z serowym nadzieniem jednocześnie. Nowy stolik zrobiono z jasnej sosny i polakierowano, by miał złoty blask. Wciąż nie było tam wystarczająco dużo miejsca, by każdy mógł usiąść i wypić kawę, ale niewiele brakowało. Potrzebowałabym bankietowego stołu, by mieć tak dużo miejsc, a kuchnia nie była na to wystarczająco duża. Była więcej niż jedna przyczyna tego, że feudalni panowie mieli wielkie zamki – potrzebujesz przestrzeni by żywić i dbać o swoich ludzi. Jedyną osobą siedzącą w zaciemnionej kuchni była doktor Lillian. Elizabeth została przeniesiona do sekretnego szpitala dla zmiennokształtnych w St. Louis. Wszystkie moje pozostałe lamparty opiekowały się Gregorym. Micah i jego koty patrolowały ogród. Caleb próbował się przyłączyć do kąpieli, ale odmówiono mu. Reszta pardu Micaha wydawała się niepewna, nerwowa, nie wiedząca co ze sobą zrobić. Miałam swoje priorytety na wieczór – zaopiekować się Gregorym. Wszystko inne mogło zaczekać. Jedna katastrofa w danej chwili, albo się w tym pogubisz, i stracisz głowę. Dr. Lillian była niską kobietą z siwymi włosami obciętymi tuż powyżej ramion. Jej włosy były dłuższe, niż wtedy gdy spotkałam ją po raz pierwszy, ale reszta się nie zmieniła. Nigdy nie widziałam jej w makijażu, a jej twarz wciąż wyglądała ładnie i atrakcyjnie jak na jej ponad pięćdziesiąt lat – choć jak się dowiedziałam była w zasadzie po sześćdziesiątce. Z pewnością nie wyglądała na tyle. – Narkotyki wciąż są w jego krwiobiegu. – Narkotyki, liczba mnoga? Przytaknęła. – Nasz metabolizm jest tak szybki, że potrzebna jest mieszanka środków chemicznych, by utrzymać nas w stanie odurzenia przez dłuższy czas. – Gregory nie był odurzony. Wydawał się bardzo świadomy wszystkiego co się działo.

której Pied Piper posiada magiczną zdolność hipnotyzowania innych za pomocą muzyki z fletu.

312

– Ale jego serce, jego oddech, jego odruchy bezwarunkowe, to wszystko było przytłumione. Jeżeli nie masz dostępu do pełnego dopływu adrenaliny, nie możesz zmienić postaci. – Dlaczego nie? Lillian wzruszyła ramionami biorąc mały łyk kawy. – Nie wiemy, ale jest coś w reakcji na takie ekstremalne sytuacje jak walka czy ucieczka, co otwiera drogę do naszych bestii. Jeżeli możesz pozbawić zmiennokształtnego tej reakcji, wtedy możesz powstrzymać go przed przemianą. – Nieskończenie? – Nie, pełnia księżyca wywoła przemianę, bez względu na to jakie narkotyki wpompuje się w kogoś. – Jak długo zajmie Gregoremu powrót do normalności? Jej wzrok przesunął się w dół, potem w górę i nie spodobało mi się to, że potrzebowała tej chwili, by zapanować nad swoim spojrzeniem, jakby miało nadejść coś złego. – Narkotyki prawdopodobnie przestaną działać po około ośmiu godzinach, być może więcej, może mniej. To zależy od wielu czynników. – Więc pozostanie tutaj tak długo, aż narkotyki przestaną działać, wtedy się przemieni i wszystko będzie dobrze, tak? – Położyłam nacisk na ostatnie słowa, czyniąc z tego pytanie, ponieważ wiedziałam, że atmosfera była zbyt poważna, by było to takie proste. – Obawiam się że nie. – Co jest nie tak, pani doktor, dlaczego to takie poważne? Uśmiechnęła się lekko. – Po ośmiu godzinach uszkodzenia uszu Gregorego mogą stać się nieodwracalne. Mrugnęłam. – Masz na myśli to, że pozostanie głuchy? – Tak. – To jest nie do zaakceptowania. Jej uśmiech rozszerzył się. – Mówisz to tak jakbyś samą siłą woli mogła zmienić sprawy, Anita. To sprawia, że wydajesz się bardzo młoda. – Chcesz mi powiedzieć, że nic nie możemy zrobić, by go wyleczyć? – Nie, tego nie powiedziałam. – Proszę, po prostu mi powiedz. 313

– Jeżeli byłabyś naprawdę Nimir-Ra, wtedy mogłabyś wezwać bestię z jego ciała i wymusić przemianę, nawet z narkotykami w jego krwiobiegu. – Jeżeli ktoś powie mi jak to zrobić, to chętnie spróbuję. – Więc wierzysz, że staniesz się naprawdę Nimir-Ra wraz z pełnią? Wzruszyłam ramionami i wzięłam łyk kawy. – Nie na sto procent, nie, ale dowody są zbyt przytłaczające. – Jak się z tym czujesz? – Byciem Nimir-Ra, tak naprawdę? Przytaknęła. – Bardzo się staram zbyt wiele o tym nie myśleć. – Ignorowanie tego nie sprawi, że to zniknie, Anita. – Wiem to, ale zamartwianie się także nic nie zmieni. – Bardzo praktycznie z twojej strony, jeżeli potrafisz zdystansować się od tego. – Co, mam się nie zamartwiać? Przytaknęła znów. Wzruszyłam ramionami. – Będę się martwić każdą katastrofą dopiero po tym jak się przytrafi. – Potrafisz naprawdę zdystansować się, aż do tego stopnia? – Jak wyleczymy Gregorego? – Biorę to za tak. Uśmiechnęłam się. – Tak. – Tak jak powiedziałam, gdybyś była Nimir-Ra pełnej mocy, byłabyś zdolna wezwać jego bestię nawet pomimo narkotyków. – Ale ponieważ się jeszcze nie zmieniłam, nie mogę? – Wątpię w to. To raczej rzadka umiejętność, nawet wśród pełnej krwi zmiennokształtnych. – Czy Rafael to potrafi? Uśmiechnęła się, to był uśmiech jaki większość szczurołaków przybiera gdy pytasz je o ich króla. To był uśmiech, który miał w sobie ciepło i dumę. Lubili go i szanowali. To dużo mówi o dobrym przywódcy. 314

– Nie. To mnie zaskoczyło, co musiało być widoczne na mojej twarzy. – Powiedziałam ci, że to rzadki talent. Twój Ulfrik to potrafi. Spojrzałam na nią. – Masz na myśli Richarda? – A masz innego Ulfrika? – zapytała uśmiechając się. Prawie odwzajemniłam uśmiech. – Nie, ale potrzebujemy kogoś, kto potrafi wzywać lamparty, prawda? Przytaknęła. – Co z Micahem? – Już go pytałam. Ani on, ani Merle nie potrafią przywołać czyjeś bestii. Micah zaoferował, że spróbuje uleczyć Gregorego przyzywając ciało, ale uszkodzenia są zbyt poważne. – Kiedy Micah próbował uzdrowić Gregorego? – Kiedy ty się kąpałaś. – To był szybki prysznic. – Nie zajęło mu zbyt wiele czasu, by upewnić się, że rany Gregorego są ponad jego możliwości. – Nie podnosiłabyś tej kwestii, gdyby nie było jakieś nadziei. – Mogę użyć innych leków, by spróbować przezwyciężyć ten efekt. – Ale… – Ale mieszanka tych leków może sprawić, że jego serce eksploduje lub wpompuje wystarczająco dużo krwi do naczyń krwionośnych w innych ważnych organach, by go zabić. Gapiłam się na nią przez uderzenie serca, albo i dwa. – Jak złe są rokowania? – Wystarczająco złe, że potrzebuję pozwolenia jego Nimir-Ra zanim tego spróbuję. – Czy Gregory wyraził zgodę? – Jest przerażony. Pragnie znów słyszeć. Oczywiście chce, abym spróbowała, ale nie jestem pewna czy jasno myśli. – Więc przyszłaś do mnie jak do rodzica dziecka. – Potrzebują kogoś, kto myśli na tyle trzeźwo, by podjął decyzję w imieniu Gregorego. 315

– Ma brata. – Zmarszczyłam brwi, ponieważ zdałam sobie sprawę, że nie widziałam Stephena w lupanarze. – Gdzie jest Stephen? – Powiedziano mi, że Ulfrik nakazał bratu Gregorego nie pojawiać się tej nocy. Coś o tym, że to nie w porządku, by oglądał jak na jego bracie wykonuje się egzekucję. Vivian poszła po niego. – Och, to było wspaniałomyślne ze strony Richarda. – Brzmisz gorzko. – Brzmię tak? – I to zabrzmiałam gorzko nawet dla siebie samej. Westchnęłam. – Jestem sfrustrowana, Lillian. Richard zamierza doprowadzić do śmierci ludzi, o których dbam, nie wspominając o nim samym. – Co niesie ryzyko zarówno dla ciebie jak i Mistrza Miasta. Zmarszczyłam brwi. – Zgaduję, że każdy zna tę część. – Tak sądzę. – Tak, ryzykuje życie nas wszystkich dla swoich wysoce moralnych wartości. – Wartości są warte ofiary, Anita. – Być może, ale nie jestem w stu procentach pewna, czy kiedykolwiek miałam tak ważne zasady, by zamienić je na ludzi których kocham. Zasady mogą umrzeć, ale one nie oddychają, one nie krwawią, one nie płaczą. – Więc poświęciłabyś swoje wartości dla ludzi o których dbasz. – Nie jestem pewna czy mam jeszcze jakieś wartości. – Jesteś chrześcijanką, czyż nie? – Moja religia to nie wartość. Wartości to rzeczy abstrakcyjne, których nie możesz dotknąć ani zobaczyć. Moja religia to nie abstrakt, jest bardzo sztywna, bardzo prawdziwa. – Nie możesz zobaczyć Boga. Nie możesz potrzymać Go w swojej ręce. – Jak wiele aniołów zmieści się na główce szpilki, ha? Uśmiechnęła się. – Coś w tym rodzaju. – Trzymałam krzyż, kiedy on płonął tak jasno, że oślepiał mnie, dopóki cały świat nie stał się tylko białym ogniem. Widziałam kopię Talmudu, stającą w płomieniach w rękach wampira, i nawet kiedy księga spłonęła na popiół, wampir wciąż się palił, aż umarł. Stałam w obecności demona i recytowałam święte inskrypcje, a demon nie mógł mnie tknąć. –

316

Potrząsnęłam głową. – Religia nie jest czymś abstrakcyjnym, Dr. Lilian, to żyjąca, oddychająca, organiczna rzecz. – Organiczna, to brzmi bardziej jak Wiccan niż chrześcijanin. Wzruszyłam ramionami. – Uczyłam się z medium i jej niektórymi przyjaciółmi Wiccanami przez rok, więc trudno żeby coś z tego nie wsiąknęło we mnie. – Czy studiowanie Wicca nie stawia cię w dziwnej pozycji? – Ponieważ jestem monoteistką? Przytaknęła. – Bóg dał mi swoje dary i zbyt mało doświadczenia, by kontrolować te możliwości. Większość wyznań kościoła źle patrzy na medium, nie mówiąc już o kimś, kto wskrzesza zmarłych. Potrzebuję doświadczenia, więc znalazłam ludzi, którzy nauczą mnie tego. Fakt, że nie są oni chrześcijanami postrzegam jako porażkę kościoła, a nie ich porażkę. – Są chrześcijańskie czarownice. – Spotkałam jedną z nich. Wszyscy wydają się być zelotami, jakby musieli być bardziej chrześcijańscy niż ktokolwiek inny, by udowodnić, że są wystarczająco dobrzy, by w ogóle być chrześcijanami. Nie lubię zelotów. – Ani ja. Spoglądałyśmy na siebie nawzajem w zaciemnionej kuchni. Podniosła kubek kawy. Dałam jej ten jeden z małym rycerzem, wielkim smokiem i napisem. – Bez odwagi nie ma chwały. – Na pohybel zelotom. Podniosłam mój własny kubek do góry. To był kubek z malutkim pingwinkiem, wciąż mój ulubiony. – Na pohybel zelotom. Wypiłyśmy. Odstawiła swój kubek i powiedziała. – Czy mam twoją zgodę, by wypróbować leki na Gregorym. Wzięłam głęboki oddech i pozwoliłam mu wydobyć się powoli, a potem przytaknęłam. –Jeżeli on się zgadza to ja też. Odsunęła się od stołu i wstała. – Mam wszystko przygotowane. Przytaknęłam ale nadal siedziałam. Modliłam się, gdy poczułam jak ktoś wchodzi do pomieszczenia. Bez otwierania oczu wiedziałam, że to Micah.

317

Poczekał dopóki nie podniosłam głowy i nie otworzyłam oczu. – Nie chciałem przerywać. – Już skończyłam. Przytaknął i posłał mi uśmiech, który był w części rozbawiony, w części pełen żalu, a w części pełen czegoś jeszcze. – Modliłaś się?– Zadał pytanie. – Tak. Jakaś sztuczka światła sprawiła, że jego oczy zabłysły w ciemności, jakby była w nich iskra ognia ukrytego gdzieś na dnie tej zielono-złotej głębi. Iluzja zagubiła jego oczy i większość jego twarzy w cieniach i ciemności. Pozostał tylko ten drżący blask, jakby kolor tańczący w jego oczach był bardziej prawdziwy niż cała reszta. Nawet nie widząc jego twarzy wiedziałam, że był zły. Mogłam to poczuć jak napięcie wzdłuż mojego kręgosłupa. – Co jest nie tak? – Nie pamiętam kiedy ostatni raz się modliłem. Wzruszyłam ramionami. – Wiele osób się nie modli. – Dlaczego dziwi mnie, że ty to robisz? Znów wzruszyłam ramionami. Zrobił krok naprzód, i światło padło na jego twarz i ten dziwny, zmieszany uśmiech. – Muszę iść. – Co jest nie tak? – Dlaczego myślisz, że coś jest nie tak? – Poziom napięcia między tobą i twoimi kotami. Co się dzieje, Micah? Oparł kciuk oraz palec wskazujący przy oku, pocierając, jakby był zmęczony. Mrugnął tymi oczami jak klejnoty. – Nagłe wezwanie w pardzie. Mamy jednego członka, który nie mógł dziś przyjść i który wpakował się w kłopoty. – Jakie kłopoty? – Violet jest naszą wersją twojego Nathaniela, najmniej dominującą z nas. – Pozostawił to tak, jakby to wszystko wyjaśniało. Wyjaśniało, i nie. – I? – I muszę iść jej pomóc. – Nie lubię tajemnic, Micah. 318

Westchnął, przebiegając palcami przez włosy. Podarł gumkę końskiego ogona, rzucił ją na podłogę, przebiegł dłońmi przez sięgające ramion fale, w tą i z powrotem, jakby chciał robić to cała noc. Ruch był ostry, oszalały z napięcia. Spojrzał na mnie, ciemno brązowe włosy w nieładzie wokół jego twarzy, oczy błyszczące. W jednej chwili z miłego, atrakcyjnego faceta stał się czymś dzikim i obcym. To nie były tylko włosy, czy kocie oczy. Jego bestia zawrzała przy mojej skórze jak wrząca woda. Poczułam wcześniej jego moc, ale nie tak jak teraz, prawie wystarczająco gorącą, by oparzyć. Wtedy zdałam sobie sprawę że mogę zobaczyć to ciepło, zrozumieć je. To przepłynęło po nim, niewidoczne, ale nie do końca, jak coś ledwie dostrzegalnego kątem oka. Mogłam prawie zobaczyć kształt czegoś potwornego wyłaniającego się dookoła niego, jak gorąco parujące latem z chodnika, czegoś falującego. Byłam wokół zmiennokształtnych przez lata i nigdy nie widziałam czegoś takiego. Merle pojawił się w drzwiach. – Nimir-Raj, czy coś nie tak? Micah odwrócił się i zobaczyłam ten płynny drugi obraz, jakby coś wielkiego i prawie niewidzialnego poruszało się tuż nad jego ciałem. Jego głos wydobył się niski i wyjący. – Nie tak, co takiego mogłoby być nie tak? Gina przemknęła się obok Merle. – Musimy iść, Micah. Micah podniósł ręce i ten obraz poruszył się z nim. Nie mogłam w zasadzie zobaczyć pazurów ani futra, tylko ich wyobrażenie, płynące wokół niego. Zakrył oczy dłońmi, i zobaczyłam te nieziemskie pazury przechodzące przy jego twarzy. Obserwowanie tego sprawiło, że zakręciło mi się w głowie i spojrzałam na dół, na blat stołu, by złapać równowagę i rzeczywistość. Słyszałam jak Marianne mówi, że może zobaczyć aury mocy wokół ludzi czy likantropów, ale ja nigdy wcześniej nie byłam zdolna tego zobaczyć. Poczułam jego moc jak wycofała się, to ciepło, tą pocierającą o skórę sensację odsuwająca się, jak ocean odchodzący od wybrzeża. Podniosłam twarz by to zobaczyć i ten widzialno-niewidzialny kształt odszedł, został połknięty przez jego ciało. Patrzył się na mnie. – Wyglądasz jakbyś zobaczyła ducha. – Jesteś bliżej niż sądzisz. – Obawia się twojej mocy. – powiedziała Gina a w jej głosie była pogarda. Spojrzałam na nią. – Widziałam jego aurę, widziałam jakby biały fantom wokół jego ciała. – Mówisz to tak jakbyś nie widziała tego nigdy wcześniej. – Micah powiedział. – Bo nie widziałam, nie wizualnie.

319

Gina wzięła jego ramię, delikatnie, ale mocno, i spróbowała przyciągnąć go do drzwi. Po prostu na nią patrzył, i poczułam jego obecność, jego osobowość, z braku lepszych słów, jak coś prawie możliwego do dotknięcia. Opadła na podłogę, chwytając jego rękę, pocierając policzkiem o nią. – Nie chciałam cię urazić, Micah. Wyraz jego twarzy był chłodny. Jego moc, jego siła, zaczęły się ponownie sączyć przez pokój. – Nimir-Raj, – Merle powiedział – jeżeli zamierzacie iść, to musicie już wyjść. Jeżeli nie zamierzasz… – Jego głos był ostrożny, prawie delikatny, zawierający ton żalu i nie mogłam zrozumieć dlaczego. Micah warknął na Merle, jak sądzę. Po czym jego głos doszedł normalnie, ludzko. – Znam swoje obowiązki jako Nimir-Raj, Merle. – Nigdy bym nie śmiał mówić ci o obowiązkach Nimir-Raj, Micah. Micah nagle wyglądał znów na zmęczonego, cała ta energia odpłynęła. Pomógł wstać Ginie, choć to wyglądało dziwnie, ponieważ była ona wyższa o ponad głowę. – Chodźmy. Obrócili się w kierunku drzwi. – Mam nadzieję że z twoim lampartem wszystko w porządku. – Powiedziałam. Micah spojrzał w tył. – Czy z Natanielem byłoby wszystko w porządku, jeżeli musiałby wzywać pomoc? Potrząsnęłam głową. – Nie. Przytaknął i odwrócił się do drzwi. – Z moim też nie. – Zawahał się i powiedział bez odwracania. – Wezmę Noaha i Ginę ze sobą, ale jeżeli mogę to zostawię Merle i Caleba tutaj. – Nie będziesz ich potrzebował ze sobą? Spojrzał w tył, uśmiechając się. – Muszę tylko odebrać Violet. Nie potrzebuję do tego mięśni, ale ty możesz ich potrzebować. – W razie gdyby ludzie Jacoba się naprzykrzali? Jego uśmiech się poszerzył. – Naprzykrzali, tak, w razie gdyby się naprzykrzali. Po czym wyszli do innego pokoju a ja zostałam sama przy stoliku. Lillian wróciła, jej oczy zmrużyły się. – Co? – Spytałam. Potrząsnęła głową. – To nie moja sprawa. – To prawda. – Ale jeżeli byłaby… – Ale nie jest. 320

Uśmiechnęła się. – Ale gdyby była, powiedziałabym dwie rzeczy. – I tak zamierzasz je powiedzieć, czyż nie? – Tak. Machnęłam ręką, by kontynuowała. – Po pierwsze, miło widzieć, że pozwalasz sobie podążać za swoim sercem z kimś nowym. Po drugie, nie znasz tego mężczyzny zbyt dobrze. Bądź ostrożna, komu oddajesz swoje serce, Anito. – Nie oddałam swojego serca nikomu, jeszcze nie. – Jeszcze nie. Zmrużyłam oczy. – Czy zdajesz sobie sprawę, że kazałaś mi podążać za swoim sercem i tego nie robić. Przytaknęła. – To dwie sprzeczne rady. – Jestem tego świadoma. – Więc chcesz abym posłuchała której z nich? – Obydwu, oczywiście. Potrząsnęłam głową. – Ocalmy Gregorego i martwmy się moim jakże nędznym życiem miłosnym później. – Nie mogę obiecać, że uratujemy Gregorego, Anito. Podniosłam rękę. – Pamiętam rokowania, doktorze. –Podążyłam za nią z zaciemnionej kuchni do pokoju dziennego i spróbowałam uwierzyć, naprawdę uwierzyć w cuda.

Rozdział 29 Zdecydowaliśmy się zrobić to na tarasie na tyłach domu. Mój taras wychodzi na kilka akrów wiekowego lasu. Żadnych sąsiadów. Nikogo, kto mógłby nas zobaczyć. Taras był także dwa razy większy od kuchni, która była jedyną częścią domu nie wyłożoną dywanami. Jeżeli zmiennokształtny przemieni się na dywanie wtedy musisz albo sama wyczyścić plamy, albo kogoś do tego wynająć. To Nathaniel, a nie ja, zasugerował, że Gregory zniszczyłby dywan. W końcu to on był, tą osobą która będzie odkurzała pomiędzy wizytami pomocy domowej. Ja nawet nie wiedziałam, gdzie znajduje się odkurzacz. Gregory leżał skulony na środku tarasu, z głową na kolanach brata, jego ramiona były owinięte wokół nagiego pasa drugiego mężczyzny. Tylko kręcone blond włosy, oświetlone 321

przez światło, przykrywały górną część ciała Stephena. Rozebrał się do pasa przygotowując do przemiany. Zamierzał wyruszyć do lasu ze swoim bratem. Zakładając, że Gregory przeżyje przemianę. Mieliśmy szanse pół na pół, to nie takie złe rokowania, jeżeli wszystkim, co miałeś do stracenia były pieniądze, ale kiedy chodzi o czyjeś życie, pół na pół nie brzmi tak dobrze. Stephen spojrzał na mnie. Jego bławatkowo-niebieskie oczy wydawały się srebrne w świetle księżyca. Wyglądał blado i nieziemsko. Jego twarz była surowa od emocji; jego oczy miały w sobie inteligencję i żądanie jakiego Stephen nie wykazywał często. Był uległy, delikatny w każdym aspekcie życia, ale w tej chwili postawił przede mną żądanie tymi oczyma, swoją twarzą, bólem, który był widoczny w napięciu jego ramion, w gwałtownym sposobie w jaki dotykał brata, który wciąż tulił się do jego kolan, wyglądając po prostu jak kłębowisko długich jasnych włosów i jeszcze jaśniejszej skóry . Gregory był nagi w tę gorącą letnią noc, do tej chwili tego nie zauważyłam. Nagość nie sprawiła, że zaczęłam myśleć o seksie, tylko o tym, że był tak przerażająco bezbronny. Stephen spojrzał na mnie i pytał każdą linią swojego ciała, tą desperacją w oczach, o to na co był zbyt uległy, by wypowiedzieć to na głos. Nie potrzebowałam telepatii, by wiedzieć czego pragnął. Ocal go, ocal mojego brata, krzyczał na mnie swoim spojrzeniem. Wypowiedzenie tego na głos było zbyteczne. Vivian, która była tak delikatna jak Stephen, tak samo uległa, powiedziała to na głos. – Proszę, spróbuj i wezwij jego bestię, przynajmniej spróbuj zanim użyjemy leków. Spojrzałam na nią, i musiało być coś w mojej twarzy, co przeraziło ją, ponieważ upadła na kolana i przyczołgała się do mnie. To nie był wdzięczny chód, jak to lamparty potrafią. To było jak ludzkie czołganie się, dziwne, powolne, z głową w dół, zamkniętymi oczami. Dawała pokaz lamparciej wersji uległego zachowania i nienawidziłam tego. Nienawidziłam, tego że czuła taką potrzebę, jakbym była jakimś ogrem wymagającym ugłaskania, ale pozwoliłam jej na to. Richard pokazał mi co się dzieje w grupie łaków, gdzie dominujący odmawia bycia dominującym. Oparła się o moje nogi, napierając swoim ciałem na moje, z głową w dole. Normalnie lamparty turlałyby się dookoła moich nóg jak wielkie koty, ale dziś w nocy Vivian po prostu oparła się o moje nogi bardziej jak przerażony pies niż przymilający się kot. Pochyliłam się, by dotknąć jej włosów i usłyszałam ją mruczącą pod nosem, tak miękko. – Proszę, proszę, proszę. Musiałbyś bardziej nieczuły niż ja by zignorować te miękkie błagania. – W porządku, Vivian, spróbuję. Pocierała policzkiem wzdłuż moich dżinsów, kiedy podnosiła swoją głowę, jej oczy skierowały się znów na mnie jak u przerażonego psa. Vivian zawsze była bojaźliwa wokół mnie, ale nigdy wcześniej nie widziałam u niej takiego lęku. Nie sądzę, że to tortury Gregorego wywołały tą zmianę. Myślę, że to był fakt, że postrzeliłam kilkakrotnie Elizabeth. Jasne, to prawdopodobnie to. I nie mogłam zmarnować tej lekcji zapewniając teraz Vivian, że

322

jej nie postrzelę. Merle i Caleb słuchali, i jeżeli naprawdę zamierzaliśmy połączyć nasze pardy, to że się mnie bali, nie było dla mnie złym sposobem na start. Spojrzałam przez taras i zobaczyłam jak Merle mnie obserwuje. Był wciąż całkowicie ubrany, dżinsy, buty, dżinsowa kurtka na nagim torsie, blizna widoczna kiedy błysk księżyca rozświetlił jego brzuch. Spoglądaliśmy na siebie nawzajem i siła tego spojrzenia, fizyczny potencjał jaki lśnił wokół niego, sprawił że włoski na mojej szyi nastroszyły się. Spędziłam lata wokół niebezpiecznych mężczyzn i niebezpiecznych potworów; Merle był jednym i drugim. Jeżeli mogłam sprawić, by naprawdę się mnie bał, to byłoby coś dobrego. Caleb z drugiej strony zaczął zdejmować ubrania gdy reszta tak zrobiła i tylko mój protest, poparty przez Merle, sprawił że zachował na sobie spodnie. Szedł boso, światło księżyca błyszczało w kolczykach w jego sutkach i na brzegu jego pępka. Musiał patrzeć bezpośrednio na mnie, skoro jego kolczyk w brwi zabłysnął. Okrążał Cherry, która nie ubrała się po tym jak pomagała Gregoremu przy kąpieli. Stała wyprostowana, czuła się komfortowo nago i ignorowała go. Fakt, że on zwracał uwagę na jej nagość był naruszeniem protokołu wśród zmiennokształtnych. Zauważałeś nagość tylko jeżeli byłeś zaproszony do uprawiania seksu. Poza tym, udawałeś że każdy był tak niezdolny do seksu jak lalka Barbie. Zane stanął pomiędzy Cherry i krążącym Calebem, wydając niski ryk. Caleb zaśmiał się i wycofał. Nie potrzebowałam innego dupka w moim pardzie, a właśnie nim był Caleb. Dr. Lillian stała za nami trzymając wielką igłę gotową do użycia. Dwójka ochroniarzy, szczurołaków Claudia i Igor, stała za nią. Zaskoczyli mnie wyciągając broń w samochodzie w drodze powrotnej. Pistolety nie były dozwolone w lupanarze, ale oni byli ochroniarzami, a spluwy to dobra rzecz dla ochroniarzy. Claudia miała 10 milimetrową Berettę zatkniętą z tyłu za spodnie. Fakt, że nosiła 10 mm cokolwiek świadczył o tym jak duże musiały być jej dłonie w porównaniu z moimi. Igor miał kaburę z Glockiem 9 mm. Oba pistolety były porządne, a dwa szczurołaki, które je trzymały wiedziały jak ich użyć. Rafael nalegał, żeby zostali w razie gdyby Jacob czy jego sojusznicy mieli jakieś dzikie pomysły odnośnie prewencyjnego uderzenia. Claudia i Igor stali w typowej pozie dla ochroniarzy, ręce zaciśnięte z przodu, jedna dłoń trzymająca przeciwny nadgarstek. To zazwyczaj bardzo po męsku stać w ten sposób lub chodzi o ochronę genitaliów, ale ochroniarze to robią. To tak jakby trzymali własne dłonie dla zapewnienia. Ich twarze były neutralne. Byli tu by chronić mnie, nie Gregorego. Nie miało to dla nich znaczenia, albo wydawało się, że nie miało. Nathaniel pochylił się przy poręczy, mając na sobie parę szortów, jego włosy zwisały jak ciemna kurtyna dookoła jego ciała, wciąż wilgotne po kąpieli. Jego włosy schły naturalnie przez wieczność. Jego twarz była łagodna. Odbijała prawie zen–podobną przyjemność, jakby ufał mi że wszystko będzie dobrze. Z twarzy ich wszystkich, to jego była najbardziej

323

denerwująca. Przyzwyczaiłam się do ludzi, którzy się bali mnie, w końcu, ale delikatne uwielbienie – do tego nie przywykłam. Spojrzałam w dół na Vivian, wciąż przyciśniętą do moich nóg. W jej oczach był strach, ale była tam też nadzieja. Dotknęłam jej twarzy i zdołałam się uśmiechnąć. – Zrobię co będę w stanie. Uśmiechnęła się i to było promienne. Zawsze była piękna, ale kiedy się uśmiechała tak jak teraz wyglądała jak mała dziewczynka, ktoś bardziej radosny i wolny niż Vivian, którą znałam. Ceniłam ten uśmiech małej dziewczynki, ponieważ był tak rzadko widywany. Podeszłam kilka stóp do dwóch mężczyzn. Stephen wciąż klęczał, jego brat tulił się do niego. Obserwował mnie ostrożnymi oczami. Pocierał swoją ręką nagie plecy Gregorego w tę i z powrotem małymi okręgami, w tak jak głaszczesz chore dziecko, kiedy chcesz go dotknąć by pozwolić mu wierzyć, że wszystko będzie dobrze. Patrząc w oczy Stephena, wiedziałam że w to nie wierzył. Nie wierzył, że Gregory będzie zdrowy i to go przerażało. Uklękłam obok nich i byłam prawie tego samego wzrostu co Stephen. Spotkałam blade wymagające spojrzenie i powiedziałam. – Zamierzam spróbować i go uzdrowić. To Caleb odpowiedział. – Jeżeli Micah nie był w stanie go uzdrowić, dlaczego sądzisz, że ty możesz? Nie kłopotałam się nawet zerknięciem na niego. – Nic nie szkodzi spróbować. – Nie widziałaś swojej pierwszej pełni. –Merle powiedział. – Nie możesz wezwać ciała i uleczyć go, jeszcze nie, być może nigdy. Wzywanie ciała to rzadki talent. Spojrzałam na Merle. – Nie zamierzam wzywać ciała. Nie jestem nawet pewna jak to się robi. – Więc jak zamierzasz go uleczyć? – Z pomocą munina. – Jak wilczy duch pomoże ci uleczyć lampartołaka? Potrząsnęłam głową. – Leczyłam już przedtem lamparty używając muninów. – Uleczyłaś Nathaniela – Cherry powiedziała, dwukrotnie, ale nikogo innego. – Jeżeli to zadziałało na jednym z was, powinno podziałać i na reszcie. Cherry zmrużyła oczy. – Coś nie tak?

324

– Uzdrawiasz z Rainą, z nią wszystko jest seksualne, a ty pragniesz Nathaniela w ten sposób. Nigdy nie byłaś w ten sposób przyciągana do Gregorego. Wzruszyłam ramionami. Całkiem nieźle wyraziła moje własne obawy, ale gdy usłyszałam je wypowiedziane na głos, brzmiały one jeszcze gorzej. Poczułam więcej wątpliwości czy mogę to zrobić i poczułam się bardziej zdzirowato, ponieważ potrzebowałam seksualnego pociągu, by uzdrawiać. Ale zamierzałam przezwyciężyć uczucie zdzirowatości. Jeżeli mogłam ocalić zarówno słuch jak i życie Gregorego, małe zakłopotanie nie wydawało się wystarczająco wysoką ceną do zapłacenia. Spojrzałam w dół na Gregorego, wciąż stulonego w ciasny, dziki kłębek na kolanach Stephena, przy jego pasie. Trzymał się jakby jego brat był ostatnią solidną rzeczą we wszechświecie, jakby, gdyby pozwolił mu odejść, wyślizgnąłby się i był zgubiony. Dotknęłam jego włosów, lekko, a on przesunął twarz, żeby móc zobaczyć mnie przez kłęby tych jasnych loków. Odsunęłam loki z jego twarzy. To był gest jakiego używa się przy dziecku. Nienawidziłam kiedyś Gregorego z powodu rzeczy, jakie robił gdy Raina i Gabriel żyli. Ale w chwili, gdy zmarli i wiedział, że ma wybór, przestał robić większość z nich. Czy uczynił mnie Nimir-Ra celowo? Patrząc w te rozszerzone błękitne oczy, nie wierzyłam w to. To nie była naiwność, to była pewność, że Gregor nie był wystarczająco dominujący, by zdecydować, nawet w ułamku sekundy, by zmienić status quo, tak znacznie, go to przerastało. Rozmawiałby, albo zapytał o radę czy o pozwolenie, ale nie podjąłby nieodwracalnej decyzji bez jakiegoś wsparcia. Wiedziałam to o Gregorym. Richard nie wiedział. Dotknęłam jego twarzy, zbierając ją w dłonie, podnosząc, tak że spotkał moje oczy nie musząc podnosić wzroku, co denerwowało mnie. Zbyt służalcze jak na mój gust. Patrzyłam na tę piękną twarz i pozwoliłam mojemu spojrzeniu ześlizgnąć się po jego lokach, linii jego pleców, linii jego bioder, ale nic nie poczułam. Mogłam docenić jego piękno, ale bardzo mocno starałam się myśleć o moich lampartach aseksualnie. Możesz się z kimś przyjaźnić i uprawiać z nim seks. Sztuczka polega na tym że musisz chcieć ich emocjonalnego i fizycznego dobrobytu bardziej niż chcieć ich pieprzyć. Jeżeli przekroczysz tę linie i chcesz seksu bardziej niż ich szczęścia, wtedy nie jesteś ich przyjacielem. Ich kochankiem, być może, ale nie przyjacielem. Ale chodziło o coś więcej niż to. Cherry miała rację. Gregory nigdy nie poruszał mnie w taki sposób. Westchnęłam i odsunęłam od niego rękę. – Coś nie tak? – Stephen zapytał. – Jest śliczny, ale… Stephen prawie się uśmiechnął. – Ale potrzebujesz czegoś więcej niż tylko śliczna twarz, by poczuć pożądanie. Wzruszyłam ramionami. – Czasami moje życie byłoby prostsze gdyby tak nie było, ale tak jest.

325

– Pamiętam jak musiałem cię namawiać kiedy pierwszy raz uzdrawiałaś Nathaniela. – Powiedział miękkim głosem. Przytaknęłam. – Też to pamiętam. Gregory podniósł się, obserwując nas oboje, próbując czytać z naszych ust, jak sądzę. Było coś szalonego w sposobie, w jaki próbował rozszyfrować o czym mówiliśmy. Boże, proszę pozwól mi mu pomóc. Był taki przerażony. – Myślę o nim bardziej jak o dziecku, bez obrazy. – Myślisz bardziej jak rodzic niż uwodziciel; to dobra rzecz. –Stephen powiedział. – Nie przepraszaj za to. Cherry dołączyła do nas, klęcząc na piętach, długie ciało wyrzeźbione we wdzięczne linie. – Wezwałaś Rainę w lupanarze bez pożądania, prawda? Przytaknęłam. – Mogę wezwać munin Rainy, czasami nawet gdy tego nie chcę, ale ona zawsze żąda nagrody zanim odejdzie. – Nie uwiodłaś nikogo w lupanarze, dziś w nocy. – Powiedziała. – Nie, ale byłam blisko rozpoczęcia walki uderzając Richarda i to była robota Rainy. Cieszyła ją moja utrata kontroli i… i martwiła się o stado tej nocy. Nie podobało się jej to co Richard zrobił. Myślę że stonowała swoje żądania z tego powodu. – A ona nie dba o nas tak jak o wilki. – Nie, nie dba. – Czego się obawiasz? – Zapytał Stephen. – Tego, że będziesz molestować Gregorego. Potrząsnęłam głową. – Nie, ale obawiam się, że Raina będzie. – Uleczyłaś Nathaniela w lasach i nie zrobiłaś mu nic okropnego. – Cherry powiedziała. – Nie, ale miałam tam Richarda i stado dla zbalansowania mnie, by pomóc mi kontrolować ją przez znaki. Bez dodatkowej pomocy w tym obszarze, pomysł Rainy na zapłatę może być odrobinę kłopotliwy. – Zdefiniuj kłopotliwy. – powiedział Stephen. – Seks, przemoc… – wzruszyłam ramionami – kłopoty. – Masz tutaj pard, – powiedziała Cherry. –Możesz nas użyć dla balansu. Prawdą było to, że bez Micaha tutaj nie byłam pewna czy to potrafię. Tak jak Richard stanowił moje drzwi do wilków, tak Micah stanowił moje drzwi do lampartów. Czy był tym? 326

Traktowałam to jak Richarda i Jean-Claude’a, jakbym była kimś z zewnątrz, a oni moim biletem wstępu. Ale jeżeli naprawdę byłam królową lampartów? Jeżeli naprawdę byłam Nimir-Ra, wtedy powinnam móc zrobić to bez Micaha. Zdałam sobie sprawę, że w momencie, w którym to zwątpiłam, wciąż miałam nadzieję nie pokryć się futrem przy następnej pełni. Bez względu na to jak przytłaczające były dowody, wciąż w to nie wierzyłam. Być może nie chciałam wierzyć. Ale pragnęłam uzdrowić Gregorego, naprawdę tego pragnęłam. Spojrzałam na nich i wiedziałam, że Cherry miała rację. Jeżeli byłabym Nimir-Ra, wtedy miałabym wszystko czego potrzebowałabym do zbalansowania. Jeżeli nie byłam Nimir-Ra, wtedy to by nie zadziałało. Co mieliśmy do stracenia? Spojrzałam na Stephena i Gregorego, ich lustrzane twarze, ich przerażone oczy, i wiedziałam dokładnie co stracę, jeżeli nie spróbuję. Wyjęłam kaburę Wujka Mike’a razem z Firestarem z przodu moich dżinsów i rozejrzałam się dookoła. Jeżeli zamierzałam wzywać lamparty, nie chciałam, aby martwiły się bronią. Wskazałam na Claudię, szczurołaka obok. Ponieważ klęczałam, stała nade mną jak wieża, tylko dwa cale niższa niż Dolph. Musiałam przyznać, że to robiło wrażenie, nawet większe, ponieważ ona była kobietą. Wręczyłam jej pistolet w kaburze a ona go wzięła. – Upewnij się, że nikt się tym nie postrzeli. Podniosła brwi. – Myślisz, że ktoś zamierza spróbować przejąć broń? – Być może ja. Jej mina się pogłębiła. – Nie rozumiem. – Rainę bawi przemoc. Nie chcę mieć przy sobie spluwy gdy wezwę jej munin. Claudia podniosła brew. –Masz na myśli to, że ona spróbuje go wziąć i użyć na kimś? Przytaknęłam. – Próbowała tego wcześniej? Przytaknęłam znów. – W Tennesse, kiedy praktykowaliśmy z muninami, tak.

Rozdział 30 Usiadłam na piętach przed Gregorym i otworzyłam się na munin. Opuściłam bariery, które trzymały Rainę z daleka, a jej moc przelała się przeze mnie jak ciepła woda, która napełnia rury, wyżej i wyżej, jak jazda na fali gorliwości, której nie miała w lupanar. Lekki dreszcz strachu przeszył moje ciało. Wiedziałam, że to zły znak ale nie mogłam z tym walczyć. Pozwoliłam jej przyjść i zawładnąć mną, jej śmiech wyrwał się z mojego gardła. 327

Kiedy Raina w moim wnętrzu spojrzała na Gregorego nie miała problemu w zobaczeniu w nim swojego obiektu seksualnego. Nie, żebym się dziwiła. Ona we wszystkim widziała partnera do seksu. Dotknęłam jego twarzy, pieściłam linię szczęki. Jego oczy rozszerzyły się. Zdałam sobie w tej chwili sprawę, że on nie wie do cholery, co robimy, ani co się zmieniło. Mogłabym wezwać Rainę i jednocześnie myśleć racjonalnie. Od dawna mocno walczyłam by móc to zrobić. Byłam daleko, gdy moja ręka przesuwała się w dół po nagiej piersi Gregorego. Mogłam zatrzymać moją rękę – nasze ręce – przed dotarciem do jego talii. Raina nie mogła mnie zmusić do błądzenia dłonią po jego niższych częściach ciała. Warknęła w mojej głowie ukazując swego wilka, kłapiąc na mnie zębami warcząc na mnie. Ale to była tylko wyobraźnia, jak sen, nie mogła mnie w ten sposób zranić, ani nikogo innego. Raina odezwała się do mnie w moim umyśle. – Ten wilk ma ciągle zęby, Anito. – Znasz zasady. – Powiedziałam. – Co? – Zapytał Stephen. Potrząsnęłam głową. – Mówię do Rainy. – To po prostu przerażające – stwierdził Zane. Zgodziłam się z nim całym moim sercem, ale Raina znów zaczęła do mnie mówić, więc nie mogłam mu odpowiedzieć. – Znam zasady, a Ty Anito? – Tak. – Robię co mi się podoba… – A ja staram się ciebie powstrzymać. – dokończyłam za nią. – Jak za dawnych czasów – odpowiedział głos w mojej głowie. Nie miałyśmy dobrych relacji w czasach, kiedy jeszcze żyła. Teraz chciała całować Gregorego i nie walczyłam z tym. Pocałunek był z otwartymi ustami, ale delikatny, nic co by mnie wystraszyło. Widocznie Raina też uczyła się jak ze mną postępować. Nigdy wcześniej go nie całowałam, ani nigdy wcześniej tego nie pragnęłam, teraz również. Pocałunek w pewien sposób jest bardziej intymny i wyjątkowy niż seks. Odsunęłam się od jego ust, ale Raina już miała ochotę całować jego szyję. Jego skóra była ciepła i pachniała mydłem. Przybliżyłam twarz do jego włosów w pobliżu ucha. Były wciąż wilgotne i pachniały moim szamponem. Spróbowałam przywołać moc uzdrawiania, ale Raina sprzeciwiła się. – Nie, dopóki nie dostanę mojej nagrody. – Chyba musiałam odsunąć się od Gregorego i powiedzieć coś na głos, bowiem Stephen zapytał – Jaką nagrodę?! Potrząsnęłam głową. – Raina nie ma zamiaru go uleczyć dopóki nie zostanie zaspokojona. – Podlegała ona pewnemu rodzajowi karmienia; była jak ardeur, chyba, że musiała się pożywić, gdy ją przyzywałam – jej głód, nie mój.

328

– Czego chcesz? – zapytałam głośno bo nie łatwo mi było prowadzić cichej konwersacji wewnątrz mojego umysłu. Pokazała mi jak całuję Gregorego po jego nagiej klatce piersiowej, zmuszając go do położenia się na plecach… Następną rzeczą jaką pamiętam był delikatny pocałunek złożony przeze mnie w zagłębieniu jego pępka. Leżał na plecach i obserwował moje zachowanie przez swoje zamglone przez rozkosz oczy. Leżałam na jego ciele, między nogami. Moje prawie nagie piersi znajdowały się w pobliżu jego krocza. Nie pamiętałam w jaki sposób się tam znalazłam. Cholera! Zjechałam z niego, a Raina przeniknęła ponownie przez moje ciało zmuszając mnie do błądzenia ustami po jego biodrze. Lizałam go wzdłuż pachwiny a jego ciało wiło się pod dotykiem moich ust i języka. Starałam się to zignorować, ale nie dałam rady i spojrzałam na jego krocze. Był twardy i gotowy, a jego widok wypchnął Rainę zapewniając mi pełną kontrolę nad własnym ciałem. Nie dlatego, że było to krępujące, ale dlatego, że nigdy wcześniej nie widziałam jego pełnej erekcji. Nadal wyglądał ślicznie, ale jego główka miała dziwny, jakby haczykowaty kształt. Nie wiedziałam, że mężczyzna może być w ten sposób zbudowany. Moim ciałem wstrząsnął dreszcz. Raina zaczęła krzyczeć w moim umyśle, ryknęła w przypływie pamięci tego ciała . Wspomnieniem było klęczenie przed mężczyzną, który brał mnie od tyłu, brał Rainę. Nie widziałam kim był, a wszystko co mogłam zrobić to czuć. Znalazł to miejsce w ciele kobiety, które pcha ją ku ostatniemu tchnieniu z rozkoszy, orgazm był już naprawdę bardzo blisko. Raina odrzuciła nasze głowy do tyłu, kasztanowe włosy odsłoniły twarz, a ja ujrzałam odbicie Gregorego w lustrze. Raina szepnęła mi w umyśle – Tak jest zawsze gdy robisz to z nim od tyłu. To ze względu na jego kształt. – Cofnęłam się i znalazłam się na czworakach obok jego ciała. Odsunęłam się od niego, ponieważ wspólna pamięć nie działała, gdy się nie dotykaliśmy. Odwróciłam twarz tak daleko jak mogłam by tylko nie ujrzeć jego nagości i gotowości. Nadal pamiętałam nasz kontakt, gdy był wewnątrz mnie i Rainy. Ręka dotknęła mojego nagiego ramienia, przypływ wspomnień był przytłaczający. Byłam tam. On wypełniał moje usta, gardło. Doszedł w nich, czułam ciepło i drżenie rozchodzące się po jego ciele. Nasze zęby zacisnęły się na nim i ugryzłyśmy. Kropelki krwi zaczęły odznaczać się na jego przyrodzeniu, przełknęłam. Raina była wniebowzięta, kąpała się w naszych odczuciach. Walczyłam o wyzwolenie krzycząc, wrzeszcząc, ktoś inny też krzyczał. To był Gregory. Na jedną okropną sekundę otworzyłam oczy, ponieważ pamięć o nim była zbyt silna. Granica między wyobraźnią, a rzeczywistością zaczęła się zacierać. Jednak kiedy spojrzałam na niego był znowu cały i odsuwał się ode mnie. Nie chciał dzielić ze mną tych wspomnień. Taa, to był jeden z darów Rainy. Miała niesamowity talent do przeobrażania wszystkiego w horror. Ciągle czułam go w ustach, smak jego krwi i czegoś jeszcze. Podczołgałam się do balustrady, wychyliłam i zwymiotowałam. Ktoś stanął za mną ale powstrzymałam go ręką z głową ciągle wiszącą za balustradą. – Nie dotykaj mnie. – Anito, to ja, Merle. Nathaniel powiedział, że nie potrzeba dotyku by was połączyć… – zawahał się. – Chwila ze starą lupą. Nie znam jej. Ona nie może cię skrzywdzić przeze mnie. – Trzymałam głowę w dłoniach. Miałam wrażenie, że pęknie mi na pół. – On ma rację.

329

Chwyt na moich barkach był niepewny, tak jak i jego słowa. Odsunęłam się w końcu od balustrady ale widocznie mój umysł miał inne plany bowiem świat zaczął się rozmywać i oddalać. Merle złapał mnie i przytrzymał przy swojej piersi. – Będzie dobrze – powiedział. – Mogę nadal czuć smak jego mięsa i krwi, i oh! … BOŻE! BOŻE! – zaczęłam krzyczeć, chociaż wiedziałam, że to w niczym nie pomoże. Merle mocno przytulił mnie do siebie. Moje ręce były unieruchomione i przyciśnięte do mego ciała, tak jakby miały zamiar mnie za chwilę zranić. Nie myślałam, że mogłabym to sobie zrobić. Zresztą, już niczego nie wiedziałam. Miesiące ćwiczeń, a Raina nadal potrafiła mi to zrobić. Nieprzerwanie krzyczałam bezgłośnie. W kółko i kółko. Tak jakby moja pamięć krzyczała własnym głosem. Za każdym razem, kiedy brałam oddech mogłam usłyszeć szept Merle’a. – Już w porządku, już dobrze Anito, już dobrze… Ale nic nie było w porządku. To, co pokazała mi Raina sprawiło, że nigdy nie uwierzę, że wszystko będzie kiedykolwiek się dobrze układać. Merle zaprowadził mnie do łazienki. Nie protestowałam. Caleb zamoczył ręcznik i umieścił go na moim czole bez żadnego naigrywania się. Mały cud. Jednak nie ten, którego nam potrzeba.

Rozdział 31 Raina odeszła. Uciekła, śmiejąc się wielce z siebie zadowolona. Boże, jak ja nienawidzę tej kobiety. Już ją kiedyś zabiłam, wyglądało na to, że nie mogę zrobić jej nic więcej, ale pragnęłam tego. Chciałam, żeby cierpiała tak jak osoby, którym ona zadała ból, ale przypuszczam, że na to jest już trochę za późno. Dr. Lillian błysnęła małym światełkiem w moje oczy i spróbowała sprawić, bym podążała za jej palcami. Zdaje mi się, że nie zrobiłam tego właściwie, ponieważ była niezadowolona. – Jesteś w szoku, Anito i Gregory też. Był w lekkim szoku zanim zaczęłaś, ale … do cholery! Mrugnęłam, próbując się na niej skupić. Moje oczy nie mogły się na niczym zatrzymać, tak jakby cały świat się trząsł, ale to nie miało sensu. Może to ja podrygiwałam? Nie umiem powiedzieć. Chwyciłam kołdrę, którą położyli obok, wciskając się na moją białą kanapę pomiędzy kolorowe poduszki i chcąc znaleźć odrobinę ciepła. – O czym mówisz, doktorku? – Mówię, że szanse Gregorego są teraz mniejsze niż pół na pół. Zamrugałam i zaczęłam walczyć ze sobą, żeby na nią spojrzeć, odszukać jej wzrok i pomyśleć.

330

– Jak źle? – Może trzydzieści procent. Jest zawinięty w koc na podłodze. Ma gorsze dreszcze niż ty. Potrząsnęłam głową, nie mogłam się powstrzymać. Zamknęłam oczy, zmusiłam się do spowolnienia rytmu mojego serca. Zaczęłam mówić z zamkniętymi oczami. – Widziałam… jak Greogry zaczął się leczyć… – Przerwałam i spróbowałam od nowa. – Jak mógł przetrwać… co ona mu zrobiła? – Umiemy odbudować każdą część naszego ciała, chyba, że do zamknięcia rany zostanie użyty ogień. Nie umiemy leczyć oparzeń. Chyba, że cała spalona tkanka zostanie usunięta zostawiając otwarte rany. – Jej głos był gorzki, zajadły. Nigdy nie słyszałam jej tak złej. Spojrzałam na nią. – Co jest z tobą nie tak? Lillian spojrzała w dół nie chcąc napotkać mojego wzroku. – Miałam dyżur tej nocy, kiedy zrobiła to Gregoremu. Widziałam to w rzeczywistości, a nie tylko we wspomnieniach. Potrząsnęłam głową i oparłam podbródek na kolanach, żeby przerwać ten ruch. – To nie wspomnienia munin, Lillian. To jest prawdziwe. To jak… to jak film akcji, ale ze mną w roli głównej. – Objęłam kolana i rozpaczliwie próbowałam nie roztrząsać tego co przeżyłam. Miałam faktycznie szczęście, że byłam obojętna wobec tego. Nawet mój umysł znalazł w końcu coś tak strasznego z czym nie potrafił sobie poradzić. W przedziwny sposób było to pocieszające. Wreszcie znalazłam granicę, której nie mogłam przekroczyć. – Jeżeli będę się starać sprowadzić Gregorego do zwierzęcej postaci, prawdopodobnie go to zabije. – Powiedziała dr. Lillian. Schowałam twarz pomiędzy kolanami, ukryłam się. Powiedziałam ze ściśniętymi ustami. – Nie mogę spróbować ponownie. – Nikt ci nie każe rozmawiać znowu z tą suką. – Anita. – To był Nathaniel. Jednak to nie jego głos mnie pobudził. To był bogaty, gorzki zapach kawy. Zobaczyłam go trzymającego pełen świeżej kawy kubek z małym pingwiniątkiem. Była mleczna, pełna cukru i bardzo kremowa. Dobra na szok. Cholera, była dobra na wszystko. Pomógł mi wyswobodzić ręce spod kołdry i zacisnął moje palce wokół kubka. Trzymałam go mocno i kilka sekund zajęło mi zrozumienie, że parzył moje ręce. Bez paniki oddałam kubek Nathanielowi. Wziął go, a ja zaczęłam się wpatrywać w moje różowoczerwone dłonie. Miałam oparzenia pierwszego stopnia i nie poczułam nic, dopóki nie było za późno. – Kurna. – powiedziałam cicho. 331

Lillian westchnęła. – Zdobędę trochę lodu. – Zostawiła nas samych. Nathaniel uklęknął naprzeciwko mnie, uważając, żeby nie wylać kawy. Merle i Cherry wsunęli się do salonu, kiedy jeszcze patrzyłam na moje poparzone dłonie. Cherry usiadła obok mnie na kanapie. Była wciąż naga, ale to nie miało znaczenia. Żadnego. Merle stał, a ja nawet nie próbowałam na niego spojrzeć. Wszystko to, co widziałam to srebrne czubki jego butów. – Nathaniel powiedział, że poczułaś bestię, kiedy dotykałaś jego pleców. – Odezwała się Cherry. Spojrzałam na nią i napotkałam w jej blade oczy. Przytaknęłam. Pamiętam to wirujące uczucie, gdy znaczyłam jego plecy, gdy poczułam jego bestię czającą się pod dotykiem mojej mocy, i byłam pewna, że mogłam ją przywołać, zmusić, by się przemienił dla mnie. Ciągle kiwając głową zrobiłam sobie przerwę mówiąc. – Pamiętam. Lillian wróciła i podała mi torebeczkę z lodem owiniętą w ręcznik na moje ręce. – Postaraj się nie zranić przez kilka minut, kiedy ja wrócę sprawdzić co u Gregorego. Zostawiła mnie z trzema lampartami i lodem. – Jeżeli dotknęłaś bestii Nathaniela istnieje szansa, że możesz przywołać Gregorego teraz. Potrząsnęłam głową. – Myślę, że nie. Cherry chwyciła mnie za ramię. – Nie załamuj się teraz Anito! Gregory cię potrzebuje. Pierwszy napad gniewu poraził mnie jak prąd. – Zrobiłam dla niego, kurwa, już wystarczająco dużo dzisiaj. Puściała moje ramię ale nie odwróciła wzroku. – Anito, proszę, Merle sądzi, że jesteś wystarczająco silna do wywołania przemiany Gregorego, nawet przed swoją pierwszą pełnią księżyca. Przycisnęłam ręcznik pokryty lodem do klatki piersiowej. Nagłe zimno, na mojej prawie nagiej piersi, pomogło oczyścić mi umysł. – Myślałam, że nie jest to możliwe zanim nie przemienię się po raz pierwszy. – Jeżeli chodzi o ciebie Anito– Powiedział Merle. – Byłbym głupcem mówiąc co możesz, a czego nie. Upuściłam lód na kołdrę na kolanach i spojrzałam w górę na wielkiego mężczyznę. – Skąd ta zmiana? Nie powiodło mi się z Greogrym za pierwszym razem.

332

– Narażałaś się dla jednego z kotów. To jest najlepsza rzecz jaką Nimir-Ra czy –Raj mogą zrobić. Kiedy podejmuje ryzyko dla swojego ludu. Dotknęłam ręcznika. Znalazłam mokre rogi i wiedziałam, że plastikowa torebka nie była do końca szczelna. Przeniosłam worek tak, aby nic więcej się nie wylało. – Czego oczekujesz ode mnie? – Mój głos był tak samo zmęczony jak ja. Merle klęczał przede mną. Spojrzałam w jego oczy. Patrzyłam, ale nie chciałam tego. Wydaje się, że zaufał mi, ale ja nie czułam się godna zaufania. Czułam strach. – Wymuś przemianę Gregorego. – Nie wiem jak. Kiedy byłam z Nathanielem to … – westchnęłam. – To było seksualne. – Cherry dokończyła za mnie. Potaknęłam. – Nie chcę takiego nastroju z nim dzisiaj ponownie. Nie sądzę, żeby on albo ja poradził sobie, gdyby coś poszło nie tak. – Przywołanie bestii nie musi być wcale podniecające. – Stwierdził Merle. Rozpoznałam jego dziwne zaufanie wzrokiem. Z drugiej jednak strony byłam zmęczona. Nie chciałam dzisiaj robić niczego dla Gregorego. Nie chciałam ponownie go dotykać. Część mnie bała się, że zachowanie Rainy przyjmie nieplanowany kształt, chociaż wiedziałam, że to niemożliwe. Miałam lepszą kontrolę niż poprzednio, ale … – Jak mogłam dotknąć go ponownie i nie pamiętać o tym? – Nie wiem. – Odparła Cherry. – Ale proszę Anito, proszę pomóż mu. – Jak mogę go przywołać bez uzyskania odpowiedniego nastroju? – Zapytałam. – Potrzebujesz rozmowy z KIMŚ, kto potrafi wywoływać bestię ze swoich ludzi. – Stwierdził Merle. Spojrzałam na niego. – Masz kogoś na myśli? – Powiedziałem, że twój Ulfrik potrafi wymusić przemianę z jego wilków. Przytaknęłam. – Też tak słyszałam. – Jeżeli przywołuje wilka do jego zwierzęcej formy, a ty to widziałaś, wtedy mógłby być w stanie pokazać ci jak to zrobić. – Naprawdę myślisz, że to zadziała? – Zapytałam go. – Nie wiem. – Odparł. – Ale czy nie warto spróbować? Podałam mu przeciekający worek z lodem. – Jasne, jeżeli Richard przybędzie. Nathaniel odpowiedział pierwszy.

333

– Richard obwinia się za obrażenia Gregorego. Jeżeli zaproponujemy mu szansę wyleczenia go, przybędzie. Spojrzałam na Nathaniela, widziałam inteligencję w tych fiołkowych oczach. To była jedna z najbardziej wnikliwych rzeczy jakie kiedykolwiek od niego usłyszałam. To dało mi odrobinę nadziei, że rzeczywiście Nathaniel miał rację i będzie lepiej. Potrzebowałam trochę nadziei właśnie w tej chwili, ale niepokojący był fakt, że Nathaniel wiedział tak wiele o Richardzie. Był spostrzegawczy. Oznaczało to, że zlekceważyłam Nathaniela. Łączyłam uległość z byciem zamkniętym w sobie, ale to nie chodziło o to. Niektórzy ludzie wybierają bycie uległymi by służyć; to nie sprawia, że są mniej warci, są po prostu inni. Spojrzałam w jego twarz i zaczęłam się zastanawiać co jeszcze przeoczyłam, albo, co on, jeszcze mi pokaże? Ta noc była pełna rewelacji, więc dlaczego Richard miałby do nas nie dołączyć? Ciekawe jak jeszcze mogła się pogorszyć. Proszę, nie odpowiadajcie.

Rozdział 32 Umyłam zęby i usiadłam przy kuchennym stole pogrążonym w ciemności, pijąc kawę podczas czekania. Nathaniel wszedł boso do pokoju, jego włosy kręciły się luźno wokół klatki piersiowej, włożył na siebie dżinsowe spodenki. – Jak z Gregorym? – zapytałam. – Dr. Lillian podała mu kroplówkę, aby móc wyciągnąć go z szoku, tak powiedziała. – Zatrzymał się obok stołu, niedokładnie przede mną. – Kroplówkę. Richard będzie tu w przeciągu godziny lub mniej. Jeśli ona mu ją podała… – niech to szlag mój głos. Nathaniel dokończył za mnie. – Gregorego bardzo boli. Spojrzałam na niego stojącego w ciemnej kuchni. Jedyne światło pochodziło z małej lampki nad zlewem. Reszta pokoju pogrążona była w gęstej ciemności. – Nie masz na myśli obrażeń, których doznał od wilków, czy masz? – Nathaniel pokręcił głową, wszystkie jego włosy przesunęły się po jego ciele. Długie ciężkie pasma opadły na jego ramię, odrzucił głowę by przerzucić je z powrotem na plecy. Nigdy nie miałam do czynienia z mężczyzną z tak długimi włosami, który czułby się z nimi tak komfortowo. – Mówił o Rainie. – powiedział Nathaniel. Jego głos ściszał się przechodząc w szept. Patrzył ponad moją głową na rzeczy, których nie mogłam widzieć i prawdopodobnie nie chciałam. Dotknęłam jego ramienia. – W porządku?

334

Spojrzał na mnie, uśmiechnął, ale nie był szczęśliwy. Przesunął swoją rękę łapiąc za moją. Jego chwyt był napięty tak jakby potrzebował wygody. – Mów do mnie Nathanielu. – Dałem ci kopię trzech moich filmów. – Uśmiechnął się szeroko zanim mogłam coś powiedzieć. – Wiem, że nigdy ich nie oglądałaś. Kiedy ci je dałem, ciągle myślałem, że jesteś taka jak Raina i Gabriel, że musi być seks, że wolisz, gdy to jest porno. Rozumiem teraz, że będziesz się nami opiekować bez względu na to, nie dlatego, że nas pożądasz czy dlatego, że kochasz jednego z nas, ale po prostu. – Opadł na kolana nadal trzymając moją dłoń i przytulając ją do swojej piersi tak jakby była jego. Położył swoją głowę na moich kolanach, twarz odwrócił ode mnie. Gruba kaskada włosów odsłoniła jego twarz więc mogłam zobaczyć jego profil oparty o mnie. Siedzieliśmy tak przez chwilę, czekałam aż zacznie kontynuować, może czekał na moje polecenie by zacząć mówić, ale nasze milczenie nie było napięte. Jedno z nas wolało trwać w nim, dopóki nie będziemy gotowi i obydwoje o tym wiedzieliśmy. On był tym, który westchnął trzymając jedną ręką moją dłoń, przycisnął do siebie, a drugą objął moją nogę. Czułam bicie jego serca na swojej dłoń. – Zrobiłem więcej filmów niż te trzy. Większość z nich z Rainą. Gabriel nie pozwalał jej mieć mnie jako kochanka czy niewolnika. Myślę, że wiedział, że ona mnie zabije, ale na filmie, kiedy wszystko jest kontrolowane… – Objął swoje ciało naprzeciwko mnie trzymając się kurczowo. – Co się stało? – Zapytałam delikatnie. – Zrobiła to z Gregorym sama, traktując to, w pewien sposób jako … zabawę. Ale kiedy on przeżył, zapragnęła zrobić wersję tego na filmie. Wstałam bardzo poruszona przez sekundę lub dwie. Myślę, że przestałam oddychać, ponieważ gdy zrobiłam wydech, to mną wstrząsnęło. – Ty? – zadałam pytanie. Skinął głową, policzkiem wciąż przyciskając się do mojego uda. – Ja. Głaskałam jego włosy, spojrzałam w dół na jego młodą twarz. Był sześć lat młodszy ode mnie, prawie siedem, ale wydawało się, że powinna dzielić nas co najmniej dekada. Był wielką ofiarą, niczyim kawałkiem ciała. – Gregory nie musiał zrobić tego ponownie, powiedział, że prędzej się zabije, Gabriel musiał mu uwierzyć. Ciągle pieściłam jego włosy, ponieważ nie wiedziałam co więcej mogłam zrobić. Co powiesz, gdy ktoś szepce ci do ucha okropności, swoje najbardziej intymne i koszmarne tajemnice? Siedzisz i słuchasz. I dajesz jedynie to co możesz – milczenie i sposobność do rozmowy i bycia wysłuchanym. Jego głos zanikał coraz delikatniej, i delikatniej, aż musiałam oprzeć się na jego twarzy by usłyszeć kolejne wyznanie. – Oni przykuli mnie i znałem już

335

scenariusz. Wiedziałem co miało się zdarzyć i byłem tym podekscytowany. Strach sprawiał, że oczekiwanie było nie do zniesienia. Położyłam policzek tuż przed jego, czułam ruch jego ust gdy mówił, byłam cicho, bardzo cicho. Nie miałam nic do zaoferowania prócz ciszy i dotyku. Szepnął. – Lubię zęby, gryzienie, lubię ból. To było wspaniałe, aż… – Zamknął oczy, odwrócił twarz w stronę moich dżinsów, jak gdyby nie mógł patrzeć na wspomnienia. Podniosłam głowę, kiedy mówił, żeby złożyć delikatny pocałunek na tyle jego głowy. – Wszystko w porządku Nathaniel, wszystko dobrze. – Powiedział coś, ale nie zrozumiałam go. – Co? Poruszył głową tylko tyle, żeby jego usta nie były przyciśnięte do mojej nogi. – Boże, to boli. Ona brała to w kawałkach, chciała tego dłużej niż miało to miejsce z Gregorym. Przez jego ciało przebiegł ogromny dreszcz, a ja pochyliłam się nad nim, wolną ręką przejechałam po jego plecach, wygładziłam jego włosy, więc mogłam dosięgnąć jego skóry. Pogłaskałam go powrotem po plechach i znalazłam wszystkie nie wielkie ślady ugryzień, które zostawiłam na nim. Nie czułam się źle z powodu oznaczenia go, aż do teraz. Teraz czułam się tak, jakbym go wykorzystała jak każdy inny. Owinęłam się wokół jego ciała, obejmując go przy moim kolanach i trzymając jak najbliżej mogłam. – Przykro mi Nathanielu, przepraszam. – Nigdy nie miałaś powodu do przepraszania mnie Anito, nigdy mnie nie zraniłaś. – Tak, mam. Podniósł się by móc spojrzeć w moje oczy. Wyglądał tak młodo z szeroko otwartymi oczami. – Kocham, kiedy znaczysz mnie, niech nie będzie ci przykro z tego powodu. Obdarzył mnie małym uśmiechem. – Jeżeli zaczniesz czuć się winna o to, to nie obwiniaj się ponownie, pragnę tego, pragnę tego bardzo mocno. – Gdybym karmiła się tobą Nathanielu, dla ardeur czy ciała, lub czegokolwiek innego, użyłabym ciebie. Nie używam ludzi. Trzymał mnie za rękę tak mocno, że prawie bolało. – Nie rób mi tego. – Czego? – Nie karz mnie za mówienie o tym, jak Raina mnie raniła. 336

– Nie karzę cię. – Mówię ci straszne rzeczy, a ty zaczynasz czuć potrzebę chronienia mnie i winę. Znam cię Anito, zastanawiasz się nad tym czego obydwoje potrzebujemy. – I co to jest? – Nawet ja usłyszałam niecierpliwość, prawie gniew w moim głosie. Podniósł się wyżej, zbliżając swoją twarz do mojej tak blisko, że usiadłam odsuwając się od niego. – Musisz karmić ardeur, a ja potrzebuję miejsca, do którego mogę należeć. – Jesteś mile widziany w moim domu tak długo jak to potrzebne, Nathaniel. Pokręcił głową niecierpliwie odsuwając włosy do tyłu. Puszczając moją rękę, swoje dłonie ułożył na moich kolanach. Wczołgał się pod stół tak, że klęczał między moimi nogami, ale tylko jego ręce dotykały moich kolan. Patrzył na mnie. – Nie, ty mnie tolerujesz. Zrobię prace domowe, sprawunki, ale nie należę tu. Nie myślisz o mnie w ciągu dnia. Jestem tutaj, ale nie jestem częścią twojego życia, wiem o tym. Jeżeli mam być twoim pomme de sang, to będę. Będę należeć w końcu do ciebie w sposób, z jakim, każde z nas będzie potrafiło żyć. Potrząsnęłam głową. – Nie, Nathaniel, nie. Złapał za nogi krzesła i podniósł cały mebel razem ze mną, wciąż będąc na kolanach i postawił go z hukiem, żeby mógł się lepiej zmieścić pod stołem. Nie potrzebował nawet siły do zrobienia tego. Położył swoje ręce na oparciu krzesła, wsunął dolną część ciała ponownie pod nie, kładąc moje kolana po obu stronach jego bioder. – I kim jeszcze chcesz się żywić każdego dnia? Richardem? Jean-Claudem? Micah? – Ardeur może być tymczasowe. – powiedziałam. Położył ręce po obu stronach mojej talii. – Jeśli jest tymczasowe, wtedy żyw się mną dopóki nie zniknie. Jeśli jest stałe… – Nie chcę się żywić w ogóle. Otoczył moją talię rękoma, jego głowa znalazła się na moich kolanach, a ja uświadomiłam sobie, że płacze. – Proszę nie rób tego Anito, proszę nie rób tego. Głaskałam jego włosy, twarz i nie wiedziałam co powiedzieć. Co miałam zrobić jeżeli ardeur było trwałe? Richard nie pozwoli nikomu żywić się nim bez żadnego powodu – znałam reguły. Jean-Claude będzie dosłownie martwy dla świata, kiedy będę go najbardziej potrzebowała. Nad Micah wciąż się zastanawiałam. Ale w pewnym sensie, żywienie się Nathanielem bo był jedynym, który mi na to pozwolił było jeszcze gorsze. Podniosłam jego twarz z kolan, kładąc swoje dłonie po obu stronach jego głowy. Łzy błyszczały na jego policzkach w słabym świetle. Pocałowałam go w czoło, ucałowałam zamknięte oczy tak jak dziecku. 337

– Wpadłem w dobrym momencie czy przeszkadzam? To był Richard stojący w drzwiach. Idealny, kurwa, moment, jak zawsze.

Rozdział 33 Zamarłam obejmując dłońmi twarz Nathaniela, który klęczał pomiędzy moimi nogami za stołem ukrywającym go w większości, dopiero co oderwałam się od całowania go i wiedziałam jak to wyglądało. Nie byłam pewna, jak mam to wyjaśnić, aby usatysfakcjonować Richarda. Według mojej wiedzy Richard nie wiedział jeszcze o ardeur i w tej chwili nie chciałam mu o tym mówić. Złożyłam kolejny delikatny pocałunek na czole Nathaniela i odchyliłam się do tyłu. Nie zamierzałam zachowywać się tak, jakbym zrobiła coś niewłaściwego, gdy tak nie było. Nathaniel zrozumiał tę wskazówkę kładąc swoją głowę z powrotem na moich kolanach co, jak zdałam sobie sprawę oznaczało, że od strony wejścia stał się niewidoczny, gdyż stół ukrywał to, co robił. Richard wpadł do kuchni jak wściekły wiatr, jego moc kąsała moją skórę. Podszedł i stanął w takim miejscu, skąd mógł zobaczyć, że Nathaniel trzymał głowę na moich kolanach i patrzył na większego mężczyznę, który nad nami górował. Jamil i Shang-Da kręcili się przy wejściu. Byli dobrymi ochroniarzami, ale przed pewnymi rzeczami ochroniarze nie potrafią cię ochronić. Poczułam jak moja twarz staje się neutralna, pusta, ogólnie uprzejma. – Pocieszałam jednego z moich lampartów, czy to coś złego? –Wygląda na bardzo pocieszonego – Powiedział Richard głosem wystarczająco łagodnym, ale za to jego moc była gorąca jak otwierające się drzwi do piekarnika. Oblizałam usta. Wcześniej czy później zamierzałam wyjaśnić ardeur, a ponieważ chciałam by pomógł nam ocalić Gregorego, prawdopodobnie to dziś był właściwy czas. – Nathaniel i ja omawialiśmy pewne uboczne efekty połączenia wampirzych znaków. – Masz na myśli ardeur. Byłam zaskoczona i pozwoliłam sobie to okazać. – Kto ci powiedział? – Jean-Claude uznał, że powinienem wiedzieć. Zachęcał mnie bym tego ranka przyszedł i był tutaj dla ciebie. – A ty co odpowiedziałeś? – Utrzymałam mój głos tak neutralnym, jak mogłam, ale nie tak neutralnym, jak chciałam.

338

– Nie pozwalam ani jemu, ani Asherowi, ani żadnemu z nich pożywiać się na mnie krwią czy czymkolwiek innym. Nie widzę powodu by zmieniać tą zasadę tylko dlatego, że chodzi o ciebie i jest to seks zamiast krwi. – Czy wyjaśnił ci, że jeżeli nie pożywię się na tobie albo na nim, to wciąż będę musiała się na kimś pożywić? – Zawsze pozostaje twój Nimir-Raj. – Pogarda w jego głosie była wystarczająco mocna, by po niej chodzić. – Micah został wezwany w sprawach pardu. – Ty naprawdę myślisz, że on nie wróci przed świtem byś mogła go zerżnąć? A ja tak. Wpatrywałam się w niego wciąż siedząc w obliczu jego płonącej mocy i czysto fizycznej obecności. Richard był jednym z tych dużych mężczyzn, którzy nie wydawali się potężni dopóki się nie rozzłościli. Teraz wydawał się być ogromny, ale nie imponowało to mi. Zaczęłam głaskać włosy Nathaniela, który tulił się przy moich nogach pozwalając napięciu opuścić jego ciało. – Rzuciłeś mnie, pamiętasz? – A ty pieprzyłaś go po raz pierwszy przed czy po tym jak dowiedziałaś się, że cię rzuciłem? Przez sekundę lub dwie musiałam się zastanowić. – Po, – powiedziałam. – Opłakiwałaś moją stratę przez ile, sekundkę? Poczułam jak gorąco wkrada się na moją twarz. Wypadłam poza granice zasad moralnych i wyjaśnienie Richardowi, że to chodziło o ardeur nie wydawało się być wystarczająco dobre. –To cała nasza trójka wpakowała się w ten bałagan, nie pogarszaj tego. – Czy nie masz na myśli czwórki z nas, a teraz raczej piątki? Musiałam wyglądać na tak zaskoczoną, jak się czułam. – Nie wiem o czym mówisz. Chwycił stół i niedbale odrzucił go w tył z trzaskiem drewna o drewno. Nathaniel pozostał zwinięty w kłębek dookoła moich nóg i tylko spojrzał w górę na niego. Nigdy nie dostałam mojej spluwy z powrotem od szczurołaków. Odzyskałam noże, ale naprawdę nie chciałam pociąć nimi Richarda. Jeszcze nie. Nie za to. Nie mogłabym siłować się z Richardem i wygrać, więc moim jedynym wyjściem było siedzieć wyglądając na idealnie spokojną i powiedzieć mu moim wyrazem twarzy, jakim był pieprzonym dupkiem. Rzucił stołem ponownie sprawiając, że drewno trzasnęło, potem ukląkł obok Nathaniela i pociągnął w tył jego długie włosy. Obnażył jego plecy i gapił się na ślady po ugryzieniach. 339

– Czy to wszystko?– zapytał gwałtownym głosem, jego moc unosiła się niczym wrząca woda sięgając do mojego podbródka i nadal się wznosiła. – Nie. – Powiedziałam. Richard chwycił i pociągnął tył szortów Nathaniela. Ruch był tak gwałtowny, że całe ciało Nathaniela poruszyło się wraz z nim. Usłyszałam jak guzik z góry szortów uderzył o podłogę. Richard pociągnął w dół szorty i gapił się na ślady po ugryzieniach, które ciągnęły się nawet niżej. Richard pochylił się nad Nathanielem nie całkiem go dotykając, ale był jak jakaś wielka obecność i poczułam jak Nathaniel kuli się przy mnie. Richard wysyczał do jego ucha. – Obciągnęła ci? Jest w tym dobra. – Wystarczy, Richard. Nathaniel odpowiedział, – Nie. – Tak bardzo się mnie boisz, że nie mogę powiedzieć czy kłamiesz, czy nie. – Chwycił garść włosów Nathaniela i pociągnął go w tył odciągając ode mnie. W dłoni miałam już jeden z noży z pochwy na nadgarstku i nie pamiętałam nawet, kiedy go wyciągnęłam. Końcówka było oparta o długą linię gardła Richarda i nawet mi zaparła dech szybkość tego ruchu. To musiała być smuga ruchu. To nie była ludzka szybkość. Wszystko zamarło. Shang-Da i Jamil weszli do pokoju. Przycisnęłam końcówkę głębiej do szyi Richarda. – Nie wtrącajcie się, chłopcy. Zatrzymali się. Spotkałam spojrzenie Richarda i zauważyłam, że jego oczy stały się wilczo-bursztynowe. – Puść go Richard. – Mój głos był niski, ale wydawał się wypełniać pokój. – Nie zabijesz mnie za to. – Jego głos także był niski, ostrożny. – Zabić, nie, ale zranić? Och, tak. – Potrzebujesz mnie bym pomógł ocalić Gregorego. Mogłam poczuć jego puls uderzający przy końcówce mojego noża. – Nie pozwolę ci zranić Nathaniela, by ocalić Gregorego. Jego uścisk zacisnął się na włosach Nathaniela, a ja przycisnęłam końcówkę wystarczająco, by pojawiła się pierwsza kropla czerwieni. – Czy byłabyś tak zła, gdyby to nie był Nathaniel? – powiedział. –To jedyne ostrzeżenie, jakie kiedykolwiek ci dam, Richard. Nigdy więcej nie dotykaj moich ludzi. 340

– Albo co? Zabijesz mnie? Nie sądzę, że to zrobisz. W tej chwili zdałam sobie sprawę, że nie chciałam go zabić. Nie miałam żadnej groźby. I nie byłam naprawdę chętna by go zabić, nie za to, nie teraz. Odsunęłam ostrze od jego szyi i obserwowałam jak się relaksuje, opuszczało go napięcie. Jego ręka znów znalazła się we włosach Nathaniela. Poruszyłam się bez myślenia i byłam wystarczająco szybka, by nóż przeciął jego przedramię, zanim on zdążył zareagować. Odskoczył, wstał i zrobił krok w tył trzymając swoje krwawiące ramię. Cięcie było głębsze, niż planowałam, ponieważ zrobiłam to tak szybko. Krew kapała spomiędzy jego palców. Jamil i Shang-Da weszli do pokoju. Wstałam i kiedy Nathaniel wciągnął szorty, by się przykryć, przyciągnęłam go do siebie. Cofnęłam się tak, że za plecami mieliśmy całkowicie przeszklone drzwi. – Richard, nigdy w gniewie nie położysz ręki na moich lampartach, ani ty, ani żaden z twoich wilków. Jamil pomagał Richardowi przyciskać ręcznik do rany. Shang–Da poszedł po doktor Lilian. – Teraz za karę powinienem zostawić cię i po prostu wyjść, abyś ty i twoje leopardy mogli zatroszczyć się o samych siebie. – Pozostawiłbyś Gregorego na stałe głuchego lub martwego, ponieważ my się pokłóciliśmy? On znalazł się w niebezpieczeństwie, ponieważ nie potrafiłeś kontrolować swojego gniewu, ani swoich wilków. – To moja wina, prawda, wszystko to moja wina. Po prostu spojrzałam na niego. Nathaniel stał za mną, zakrwawiony nóż wciąż tkwił w mojej ręce. Richard zaśmiał się i ten głos niósł w sobie więcej bólu, niż radości. – Zawiodłem wszystkich tej nocy. – Spojrzał na mnie i było coś gwałtownego w jego twarzy, co nie było jednak bestią, a tylko czystą emocją. Gniew, ból tak głęboki, niczym jakaś udręka. – Pomogę ci ocalić Gregorego, ponieważ masz rację, to moja wina. Przyjmę to, – podniósł zranione ramię, gdy Jamil wciąż je trzymał – ponieważ znów masz rację, nie miałem prawa dotknąć jednego z twoich ludzi. Nie pozwoliłbym ci znieważyć jednego z moich wilków. Doktor Lilian weszła, rozejrzała się i zaczęła besztać nas za bycie dziećmi, które nie potrafią się bawić razem. – Będzie potrzebował szwów. Wstydźcie się oboje. Gdy oczyszczała ranę, Richard gapił się nad jej głową. Myślę, że tak naprawdę nie wpatrywał się we mnie, ale w Nathaniela. Był naprawdę zazdrosny. Zazdrosny w sposób, w jaki nie powinien być. Co Jean-Claude opowiedział mu o ardeur i o Nathanielu, i o tym, co wszyscy razem zrobiliśmy w Cyrku? Jean-Claude w zasadzie nie skłamałby, ale mógł sprawić, że rzeczy brzmiałyby gorzej, jeżeli pasowało to jego celom. Ale jakim celom służyłoby uczynienie Richarda zazdrosnym o Nathaniela? Będę musiała zapytać o to JeanClaude’a. Miałam czas aby zadzwonić, podczas gdy Richard był zszywany. 341

Rozdział 34 Jean-Claude przyznał się tylko do tego, że powiedział absolutną prawdę. Ale, jak dodał, jeżeli z tego powodu Monsieur Zeeman był zazdrosny o Nathaniela, to w zasadzie nie było złe. – Będzie się dzielił tobą ze mną, ponieważ musi, i będzie się tobą dzielił z Micahem, ponieważ musi, ale my obaj jesteśmy alfami, dominantami. Dzielić się tobą z kimś takim jak Nathaniel – to coś innego. – Zmieniłeś coś w tej historii, sprawiając by Nathaniel wydawał się większym zagrożeniem, czyż nie? – Nie ma petite, zaledwie powiedziałem mu prawdę, niczego nie pomijając. Nie jest też całkowicie szczęśliwy wiedząc o Jasonie. – Jean-Claude, nie możesz tego robić Richardowi. Doprowadzisz go do obłędu. – Do obłędu, być może, by wreszcie przyjął do wiadomości, że nie może żyć bez ciebie i że musi dojść do ładu z naszym triumwiratem. – Ty makiaweliczny kretynie, igrasz sobie z nim. – Staram się go wmanewrować w zrobienie tego, co musi być zrobione, jeżeli mamy przetrwać. Jeżeli to makiaweliczne, to niech tak będzie. – Pogarszasz to wszystko. – Nie sądzę. Myślę, ma petite, że wciąż nie rozumiesz mężczyzn. Wielu mężczyzn odpuściłoby kobietę, jeżeli byliby z nią nieszczęśliwi. Ale pozwól innemu mężczyźnie uznać ją za swoją i często zdają sobie oni sprawę, że wciąż jej pragną. – Ty i Micah nie jesteście wystarczającą konkurencją? – Jak już wyjaśniłem, my jesteśmy mu równi. Nathaniel jest niżej, i to bardziej urazi jego dumę. – Nie sądziłam, że Richard ma problemy z destrukcyjną męską dumą. – Myślę, że jest wiele rzeczy jakich nie wiesz o naszym Richardzie. – A ty wiesz? – Ja jestem, mimo wszystko, mężczyzną, ma petite. Wierzę, że rozumiem męską dumę odrobinę lepiej niż ty. Nie mogłam się z tym kłócić. – Dobrze, daj mi następnym razem wskazówki, jeżeli planujesz jakieś manipulacje. Mogłeś sprawić, że jedno z nas zginęłoby.

342

Westchnął. – Wciąż nie doceniam tego jak oboje jesteście uparci. Moje przeprosiny za to. Oparłam czoło o ścianę kuchni, – Jean-Claude… – Tak, ma petite. Zamknęłam oczy. – Powiedz mi dokładnie co sądzisz o tym, co Richard myśli o mnie i Nathanielu. – Powiedziałem mu absolutną prawdę, ma petite, nic więcej, nic mniej. Obróciłam się dookoła, oparłam moje plecy o ścianę, zamknęłam pustą kuchnie. Richard był w łazience na dole i był zszywany. Nathaniel był z innymi lampartami. Wydałam bezpośrednie polecenie, że nie może być pozostawiony sam. Nie miałam ochoty na to, aby on i Richard walczyli ze sobą. To byłoby zbyt… niedorzeczne, albo żałosne. – A co oznacza to, że powiedziałeś mu prawdę, nic więcej, nic mniej. – Nie spodoba ci się to. – Nie podoba mi się to już teraz, po prostu mi powiedz Jean-Claude. – Powiedziałem mu co wydarzyło się z ardeur, i dodałem moje własne przekonanie że przyczyną z której Nathaniel znajduje się obok ciebie, gdy seks wisi w powietrzu jest to, że uważasz go za seksualnie atrakcyjnego. – To nie sprawiłoby, że Richard przyszedłby tu i wszczął kłótnie. – Pamiętam też, że dodałem, że możesz uznać mniej wymagającego mężczyznę jako coś odświeżającego po nas obydwu. Kogoś kto nie stawia względem ciebie tak wielu wymagań, kogoś kto zaledwie akceptuje cię taką, jaką jesteś. – Ty to robisz. – Miło, że zauważyłaś – powiedział. – Ale to nie ja mieszkałem w twoim domu przez miesiące i z tego, co wyczuwam na Nathanielu, kiedy przychodzi do pracy, dzieliłem twoje łóżko. – Każdy z lampartołaków jest mile widziany w sypialni, kiedy tu zostaje. To jak jedno wielkie kłębowisko szczeniaków – to nie jest seksualne. – Skoro tak mówisz. – Jego głos był miękki, drwiący. – Niech cię diabli, Jean-Claude, przecież wiesz, że nie postrzegam Nathaniela w ten sposób. Westchnął, i to było ciężkie. – Myślę, że to nie ja jestem tym kto ciebie okłamuje, ma petite, ale ty sama.

343

– Nie jestem zakochana w Nathanielu. – Czy kiedykolwiek powiedziałem, że jesteś? – Więc o czym mówisz? Wydał drobny zirytowany dźwięk. – Ma petite, wciąż wierzysz, że musisz kochać każdego mężczyznę z którym zbliżysz się fizycznie. To nie musi tak być. Możesz mieć bardzo przyjemny, nawet cudowny seks z przyjacielem. To nie musi być miłość. Potrząsnęłam głową, zdając sobie sprawę, że on nie może tego zobaczyć i powiedziałam. – Nie uprawiam przypadkowego seksu Jean-Claude, wiesz o tym. – Cokolwiek robisz z Nathanielem, ma petite, to nie jest przypadkowe. – Nie mogę wykorzystywać go jako mojego pomme de sang. Nie mogę. – Twoje zasady moralne podniosły swoje brzydkie łby, ma petite, nie pozwól im się ogłupić. Otworzyłam usta, by zaprotestować przeciwko wszystkiemu co powiedział, ale zamknęłam je i pomyślałam o tym wszystkim przez kilka sekund. Czy uważałam Nathaniela za atrakcyjnego? No cóż, tak. Ale uważałam wielu mężczyzn za atrakcyjnych. To nie oznacza, że muszę mieć z nimi relacje intymne. – Ma petite, słyszę jak oddychasz. O czym myślisz? To co powiedział sprawiło, że naszła mnie nowa myśl. – Kiedy pierwszy raz połączyliśmy znaki mogłam prawie czytać twój umysł, jeżeli nie skoncentrowałeś się na tym, by utrzymać go z dala. Teraz jest inaczej. Być może ardeur też będzie tymczasowe. – Być może, możemy mieć tylko nadzieję. – Jeżeli mam ardeur to muszę uprawiać seks. Czy to nie tego chciałeś? – Byłbym głupcem gdybym zaprzeczał że wymuszony koniec twojej niewinności jest ciężarem, ale nigdy z własnej woli nie przekazałbym ardeur nikomu. To jest… przekleństwo ma petite. Żądza krwi, którą czuję może być nasycona. Moje ciało może zatrzymać tylko pewną ilość krwi. Ale ardeur, och, ma petite, ono nigdy nie jest prawdziwie nasycone. Tam zawsze pozostaje ból, ta potrzeba. Jakże mógłbym chcieć przekazać ci coś takiego? Choć jeżeli nasz Monsieur Zeeman współpracował by, to mogłoby umożliwić waszej dwójce osiągnięcie jakiegoś stałego porozumienia. – Cóż takiego, zamieszkać razem? – Być może. – Jego głos był bardzo ostrożny, gdy wypowiedział to jedno słowo. – Richard i ja nie potrafimy przebywać w jednym pomieszczeniu przez godzinę bez kłótni, jeżeli nie uprawiamy seksu. Jakoś nie sądzę, że to nadaje się do stworzenia domowego ogniska. 344

Poczułam pierwszą emocję, jaką pozwolił mi wyczuć przez telefon – ulgę. On czuł ulgę. – Chcę tego co najlepsze dla nas wszystkich, ma petite, ale jak sprawy stają się coraz bardziej skomplikowane, nie jestem już dłużej pewien czym to „najlepsze” byłoby. – Nie mów mi, że twoje machinacje nie uwzględniają jakiegoś zapasowego planu na każdy wypadek. Jesteś największym manipulatorem, nie mów mi, że zabrakło ci sztuczek. – Widziałem jak Belle Morte wypełnia twoje oczy swym ogniem. Zyskujesz moce jak byś była Mistrzem Wampirów, lub Mistrzem Likantropów. Jakże mógłbym zaplanować cokolwiek z tego? W centrum mojego brzucha zagościł cień strachu. – Więc w końcu przyznajesz, że ty też nie wiesz co do cholery się dzieje? – Oui, czy to cię zadowala? – Usłyszałam pierwszą oznakę gniewu w jego głosie. – Czy jesteś teraz zadowolona, ma petite? Jestem całkowicie i prawdziwie pozbawiony mojej głębi. Nikt nigdy nie próbował stworzyć sojuszu takiego jak my mamy, sojuszu nie pomiędzy mistrzem i dwójką niewolników, ale trójką równych sobie. Nie sądzę abyś doceniała jaki jestem łagodny gdy przychodzi do korzystania z moich mocy. Wilki to moje zwierzęta na wezwanie. Wielu mistrzów zmusiłoby je po prostu do bycia dodatkiem do ich własnych wampirów. – Zwierzęciem na wezwanie Nicoalos były szczury nie wilki – powiedziałam. – Zanim zostałeś Mistrzem Miasta, stado Marcusa i Rainy było zbyt silne dla ciebie byś uczynił je dodatkiem do swojej mocy. Do diabła, dopóki nie zastąpiłeś wampirów które zabiłam, byli prawdopodobnie silniejsi niż ty i twoje wampiry. – Sugerujesz, że jedyna przyczyna tego, że nie jestem tyranem to, to że nie miałem dostatecznej siły rąk aby nim być? Pomyślałam przez chwilę, wtedy powiedziałam. – Nie sugeruję tego, ja to mówię. – Masz o mnie tak złe zdanie? – Wiem czym byłeś dwa, prawie trzy lata temu, i myślę że wtedy skonsolidowałbyś swoją bazę mocy z niewielkim odniesieniem względem tych, którzy weszliby ci w drogę. – Mówisz że jestem bezwzględny? – Praktyczny. To była jego kolej aby zamilknąć na sekundę albo dwie. – Praktyczny, tak, jestem taki, tak jak ty ma petite. – Wiem jaka jestem, Jean-Claude, to ciebie nie jestem pewna. – Nigdy świadomie bym cię nie skrzywdził, ma petite. – Wierzę ci. 345

– Nie jestem pewien czy mogę powiedzieć to samo o tobie. – Powiedział cicho. – Nie chcę zranić żadnego z was. Ale Richard nie może krzywdzić moich lampartów i jeżeli ty zrobisz coś głupiego, nie wiń mnie za to co się stanie potem. – Nigdy bym nie zlekceważył twojego poziomu… praktyczności, ma petite, choć sądzę, że Richard mógłby. – Powiedział mi, że nie zabiję go tylko za sponiewieranie Nathaniela. – Jak bardzo brutalny był Richard wobec małego Nathaniela? – Nie mów o nim jakby był dzieckiem, Jean-Claude, i wystarczająco brutalny, że rozcięłam mu ramię. – Jak mocno? – Lekarz wciąż zakłada mu szwy, nawet teraz kiedy rozmawiamy. – Och. – Powiedział i westchnął i tym razem dźwięk rozluźnił moją skórę. Zdałam sobie sprawę, że zachowywał się aż do tej pory, przynajmniej jeżeli chodzi o użycie jego głosu. – Żadnych więcej gier Jean-Claude. Podam do telefonu Richarda i powiesz mu, że zrobiłeś to celowo. – Ale nie mogę powiedzieć mu, że skłamałem o Nathanielu, czy też teraz mogę? – Napraw to Jean-Claude, teraz, dziś w nocy. Potrzebuję Richarda, by nauczył mnie jak przywołać bestię Gregorego. Nie mam czasu na jego fochy. – Cóż takiego mam mu powiedzieć ma petite! Jaką gwarancje mogę mu dać, że jutro rano nie będziesz w ramionach Nathaniela? Wierzę, że mogę wmanewrować Richarda w to, aby został dziś na noc, w to abyś miała go przy sobie gdy ardeur się zbudzi. – Richard już zajął swoje stanowisko, Jean-Claude. Nie pozwoli ani tobie, ani Asherowi, ani komukolwiek innemu pożywiać się nim. Nie widzi powodu, aby zasady miały się zmienić tylko dlatego, że chodzi o mnie i o seks zamiast krwi. – Tak powiedział? – Jean-Claude dał pytający akcent. – Taa, tak powiedział, prawie słowo w słowo. Jean-Claude westchnął i brzmiało to jakby był zmęczony. – Cóż mam zrobić z waszą dwójką? – Nie pytaj mnie. – Powiedziałam. – Ja tu tylko pracuję. – A co, dokładnie to oznacza ma petite?

346

– To oznacza, że nie mamy szefa. To świetna rzecz być równym sobie, jeżeli tym jesteśmy, ale żadne z nas nie wie co do diabła się dzieje, a to nie jest dobre, Jean-Claude. Eksperymentujemy z bardzo poważnymi sprawami tutaj, metafizycznymi, emocjonalnymi i po prostu fizycznymi. Potrzebujemy jakiejś wskazówki co powinniśmy z tym zrobić. – I kogo powinniśmy zapytać o poradę ma petite! Jeżeli jakikolwiek wampir z Rady choćby podejrzewał, że nie dałem wam obojgu czwartego znaku, wtedy nas zniszczą, z lęku, że z czwartym znakiem stalibyśmy się jeszcze bardziej potężni. – Rozmawiałam z Marianne i jej przyjaciółmi. One są czarownicami. Wiccankami. – Więc znajdziemy, cóż takiego, lokalny sabat i poprosimy ich o przewodnictwo? – Brzmiał protekcjonalnie. – Wstrzymałabym ten ton Jean-Claude, zwłaszcza, że nie usłyszałam, abyś oferował jakiekolwiek lepsze rozwiązanie. Nie krytykuj jeżeli nie możesz zrobić czegoś lepszego. – To prawda, ma petite, i bardzo mądrze. Moje najszczersze przeprosiny. Masz całkowitą rację. Nie mam lepszych sugestii do kogo możemy zwrócić się o radę albo przewodnictwo. Pomyślę nad twoją sugestia i znajdę zaprzyjaźnioną wiedźmę, z którą można porozmawiać. – Mam jedną zaprzyjaźnioną, z którą mogę pomówić. Możliwe, że będzie musiała zobaczyć naszą trójkę razem aby zobaczyć jak się sprawy mają. – Masz na myśli twoją Marianne? – Tak. – Myślałem, że jest bardziej medium niż wiedźmą. – Nie ma pomiędzy tym zbyt wielkiej różnicy. – Uwierzę ci na słowo. Nie prowadzę zbyt wielu interesów z żadną z nich. Zdałam sobie sprawę, że zamierzałam zadzwonić do Marianne odkąd obudziłam się pomiędzy Calebem i Micah. Zabawne jak to mi umknęło. – Jest coś, co mógłbyś powiedzieć Richardowi co by pomogło załagodzić sprawy tutaj? – Czy życzysz sobie abym skłamał? – Niech cię diabli Jean-Claude… – Mogę zaznaczyć, że jeżeli on nie zaspokoi potrzeb ardeur, to ktoś inny będzie musiał. – Już mu na to zwróciłam uwagę. – Pomyślałam o tym przez kilka uderzeń serca. – Oskarżył mnie o … – Uświadomiłam sobie, że nie mogłam tego powiedzieć. – Oskarżył mnie 347

o zrobienie gorszych rzeczy z Nathanielem niż zrobiłam i był prymitywny odnośnie tego. Nie jestem pewna czy chce uprawiać z nim seks po tym wszystkim. – Jesteś na niego zła. – Och, tak. – Tak zła, że gdyby poprosił odmówiłabyś pójścia z nim do łóżka? Zamierzałam powiedzieć tak, wtedy przerwałam. Byłam zmęczona. Zmęczona tym wszystkim, nimi obydwoma, jeśli mam być szczera. Nie mogłam żyć z nimi, albo bez nich. Pragnęłam ciała Richarda tak jak bólu w moim sercu, ale kiedy on tego chciał, potrafił być naprawdę wstrętny, a jego nastrój dziś w nocy był wstrętny. Nie chciałam uprawiać z nim seksu gdy był taki jak teraz. Nie chciałam być obok niego kiedy był taki jak teraz. – Nie wiem. – No cóż, to było szczere, i nie wróży dobrze. Jeżeli odmówisz Richardowi i Nathanielowi a twój Nimir-Raj nie wróci dziś na noc, co zamierzasz zrobić rano ma petite? Proszę pomyśl starannie nad tym. Błagam cię byś wybrała mniejsze zło, jakiekolwiek ono nie będzie, niż czekała, aż głód przezwycięży twój zdrowy rozsądek, albo nawet twoją potrzebę przeżycia. – Co chcesz powiedzieć? – Powtarzam to, co powiedziałem wcześniej – że odmawianie ardeur pogorszy to. Odmawiaj mu zbyt długo i zbyt mocno a zacznie ono niszczyć wszystko czym jesteś albo wszystko czym myślisz, że jesteś. Przetrwałem to co zrobiłem by się pożywić przez te pierwsze tygodnie, ale moja moralna degradacja nastąpiła lata wcześniej nim zmarłem. Powiem jeszcze raz, ma petite, że ty nie przyjmiesz tego tak dobrze jak ja. Wierzę, że to narazi na szwank twoje poczucie bycia tym kim jesteś. – A pieprzenie Nathaniela tego nie narazi na szwank? Westchnął. – Ujmując to w ten sposób, rozumiem twój punkt widzenia. Ale o ile gorsze byłoby uwiedzenie nieznajomego? – Nigdy bym tego nie zrobiła. – Czy to nie właśnie to zrobiłaś z Nimir-Raj? – Jego głos był bardzo cichy jak to powiedział, bardzo ostrożny by nie zabrzmieć oskarżająco. Pragnęłabym się kłócić z jego rozumowaniem, ale nienawidzę przegrywać a tutaj tak by się stało. – W porządku, wyszło na twoje. – Mam taką nadzieję, Anita. Mam taką nadzieję. – Nigdy nie używał mojego imienia chyba, że coś było nie tak. Cholera. – Wiesz, choć raz byłoby miło mieć normalne problemy. 348

– A co, tak dokładnie, jest normalnym problemem, ma petite? Kolejny punkt dla Jean-Claude’a. – Już sama nie wiem. – Brzmisz na zmęczoną, ma petite. – Zostało tylko kilka godzin do świtu. Byłam na nogach całą noc, więc tak, jestem zmęczona. – Przyjęcie tego do wiadomości wydawało się wywołać to, co sprawiło, że pocierałam oczy i rozmazałam cień do powiek na palcach i prawdopodobnie wokół oczu. Nosiłam makijaż tak rzadko, że często zapominałam, iż miałam go na sobie. Richard wrócił do kuchni z ochroniarzami i szczurołapami za sobą. Rzucił mi spojrzenie i nie było ono przyjazne. – Muszę iść. – Powiedziałam do Jean-Claude’a. – Życzysz sobie bym porozmawiał z Richardem? – Nie, myślę, że wyrządziłeś już wystarczająco dużo szkód jak na jedną noc. – Chciałem tylko pomóc. – Z całą pewnością. – Ma petite. – Tak. – Bądź ostrożna i pamiętaj co ci powiedziałem o ardeur. Nie ma w tym wstydu. – Nawet ty w to nie wierzysz. – Ach, podeszłaś mnie tym. Nie ma żadnego wstydu w pożywianiu, jeżeli pożywisz się natychmiast na osobie jaką sama wybierzesz. Jeżeli walczysz, wtedy skończysz pożywiając się na kimś kogo nie wybrałaś, w miejscu jakiego nie wybrałaś. Myślę, że to by ci się nie spodobało, ma petite. Miał w tym rację. – Porozmawiamy jutro po tym jak wstaniesz. Nie zapomniałam o Damianie, wiesz o tym. – Nie sądziłem, że byś mogła, ma petite. Czekam z niecierpliwością na twój telefon. Rozłączyłam się nie mówiąc do widzenia, głównie ponieważ byłam zła i przerażona. Nie tylko musiałam uporać się dziś z Richardem, ale i ocalić Gregorego, a jutro rano, kiedy się obudzę, ardeur tam będzie, czekając na mnie. Była szansa, że tak się nie stanie, że posiadałam je tylko przez ten jeden dzień, ale nie mogłam na to liczyć. Miałam plan na najgorszy scenariusz. Najgorszą możliwością było obudzić się jutro i musieć pożywić się tak jak tego ranka. Wielkim pytaniem było, na kim się pożywię i czy będę mogła żyć ze sobą po tym jak to zrobię.

349

Rozdział 35 Nienawidzę być budzoną o trzeciej rano. To przeklęte przez Boga serce nocy, kiedy ciało reaguje powoli, mózg jeszcze wolniej, a wszystko czego pragniesz to sen. Ale miałam obietnicę do dotrzymania i wiele mil dzielących mnie od snu. Albo przynajmniej miałam kilka cudów do wykonania zanim pójdę do łóżka. Doktor Lillian odłączyła kroplówkę Gregorego, ale był on wciąż zawinięty w kołdrę. Siedział na blacie piknikowego stolika, obejmowany przez Zane’a i Cherry. Dr Lillian dotykała Gregorego, sprawdzając jego puls, to jak chłodna była jego skóra. Marszczyła brwi i była wyraźnie niezadowolona. Nathaniel stał obok nich, trzymał się na odległość piknikowego stolika od Richarda. Richard nie próbował skrzywdzić go tym razem; ignorował go z rozwagą. Pozostałe koty kręciły się dookoła pobliskich, zamykających się szklanych drzwi. Dwa szurołakiochroniarze, Claudia i Igor, stanęły po moich obu stronach gdy oparłam się o poręcz. Zaczęli podążać za mną, kiedy Richard wszedł ze swoim zabandażowanym ramieniem i Jamilem oraz Shang-Da za plecami. Moc Richard wślizgnęła się w letnią ciemność jak bliska błyskawica, sprawiając, że parna noc stała się jeszcze bardziej duszna i tym samym było ciężej oddychać. Myślę że to ciężar jego mocy, krawędzi jego gniewu, sprawił że szczurołaki zaczęły zachowywać się jak ochroniarze. Próbowałam powiedzieć im, że Richard nie zraniłby mnie, ale Claudia wzruszyła ramionami i powiedziała. – Rafael kazał nam zapewnić ci bezpieczeństwo i to zamierzamy zrobić. – Nawet jeżeli ja wam mówię, że nie ma tu żadnego zagrożenia? Ponownie wzruszyła ramionami. – Powiedziałabym, że jesteś odrobinę zbyt blisko z nim związana by prawidłowo to ocenić. Spojrzałam na Igora – Zgadzasz się z nią? – Nigdy nie sprzeczam się z damą, zwłaszcza gdy może ona pokonać mnie w siłowaniu się na rękę. Ciężko było kłócić się z logiką Igora, ale to oznaczało, że nabyłam dwa, wysokie, muskularne cienie, i irytowało mnie to. Ale żadne z nich nie dbało ani trochę o to, czy byłam z tego zadowolona, czy nie. Wykonywali polecenia Rafaela, a moje życzenia się nie liczyły. Tak więc Richard, jego ochroniarze, oraz ja z moimi, staliśmy na tarasie przed Stephenem, który rozebrał się przygotowując do przemiany. Jeżeli przemienisz się mając na sobie ubrania, zniszczysz je. Zmiennokształtni albo odwiedzali sklepy z używaną odzieżą, szukając ubrań na noc pełni, albo chodzili nago.

350

Wszyscy staliśmy tam w kręgu mocy Richarda. Energia wzrosła wokół nas jak niewidzialna błyskawica. Moc dosłownie trzasnęła, jeżąc włosy na naszych ramionach, na głowach, jak sierść na grzbiecie psa. Jamil powiedział, –Richard… – Ale jedno spojrzenie Richarda zatrzymało go w połowie zdania. Moc wzrosła z kolejnym nacięciem, zaciskając się dookoła nas jak jakaś olbrzymia ręka. – Co jest nie tak, Richard? O co chodzi z tym pokazem mocy? – Zapytałam. Odwrócił się do mnie i gniew na jego twarzy sprawił, że chciałam cofnąć się, ale tego nie zrobiłam. Utrzymałam swoją pozycję, ale kosztowało mnie to sporo wysiłku. – Chcesz ocalić swojego kota? – zapytał, głosem nasyconym emocjami, które widoczne były na jego twarzy, które trzaskały w jego mocy. Mój głos był prawie szeptem, – Tak. – Więc obserwuj. Rozłożył ręce przed Stephenem, zatrzymując je osiem cali przed ramionami mniejszego mężczyzny. Energia zaciskała się mocno, coraz mocniej dopóki nie musiałam przełknąć i spróbować oczyścić moich uszu, jakby było tam napięcie do zmiany. Ale przełknięcie nie pomogło. To nie był ten rodzaj napięcia. Ręce Richarda zacisnęły się, jak jego palce wbiły się w coś niewidzialnego tuż przed Stephenem. Zachwiał się w kierunku Richarda, jeden krok, i byłam wystarczająco blisko by usłyszeć jak mały zbolały głos wydobył się z niego. Richard zacisnął ręce w pięści i coś połyskiwało pomiędzy nimi jak gorąco złapane w bliską letnią ciemność. Kości mojej twarzy bolały od narastającej mocy. Powietrze było prawie zbyt ciężkie, by oddychać, jakby miało ciężar. Richard wykonał nagły ruch rękoma i to napięcie pękło, jak w końcu wybuchający sztorm. Przez sekundę albo dwie, myślałam, że ciężki czysty płyn, który rozprysł dookoła był deszczem, ale był on gorący jak krew i nie spadł z nieba. Wybuchnął z ciała Stephena. Widziałam tuziny zmiennokształtnych zmieniających się, ale nigdy w ten sposób. To było jakby ciało Stephena rozerwało się w deszczu gorącego, gęstego płynu i małych kawałków ciała. Bestia zazwyczaj wynurzała się z ludzkiego ciała, jak motyl z kokonu, ale nie tym razem. Ciało Stephena zagięło się w sobie i jego ludzko-wilcza postać natychmiast znalazła się przede mną. Opadł na kolana, zadyszany, trzęsąc się. Nadal stałam, nawet nie oddychając, przykryta gwałtownie chłodzącymi się kawałkami ciała Stephena. Kiedy mogłam znów oddychać, westchnęłam. – Jezu Chryste. Futro Stephena było koloru ciemnego, złotego miodu. Skulił się, trzęsąc się u stóp Richarda. Wiedziałam, że zmiana może boleć, gdy osoba jej ulegała, ale kiedy było już po wszystkim, zazwyczaj wstawali i zaczynali biegać dookoła. Stephen wydawał się zdezorientowany, prawie jak w agonii. Co się do cholery działo? 351

Przeczołgał się te ostatnie kilka kroków do Richarda, kładąc swój długi, wypełniony zębami pysk przy sportowych butach wilczego króla. Był prawie w dzikiej formie, wielki, leżący u stóp swojego Ulfrika, a muskularne ramiona owinięte były dookoła złotego futra. To było skrajnie uległe zachowanie, i nie wiedziałam dlaczego. Stephen nie zrobił nic złego. Spojrzałam na Richarda. Jego biała koszula była przyklejona do ciała gęstymi płynami. Odwrócił swoją twarz, by na mnie spojrzeć i dostrzegłam blade światło gwiazd błyszczących na tle czegoś wilgotnego na jego twarzy. Myślę, że kawałek czegoś ześlizgnął się po jego policzku kiedy na mnie spojrzał. Wyraz jego twarzy był prowokujący, jakby spodziewał się, że będę na niego zła. Podniosłam drżącą rękę i starłam najgorsze paskudztwa z własnej twarzy, zrzucając je na taras, o który uderzyły one z wilgotnym pluskiem. Spojrzałam na ochroniarzy. Byli dość mocno ochlapani gęstą mazią, ale nie aż tak ubrudzeni jak Richard i ja. Nie stali aż tak blisko. Wszyscy gapili się na Richarda, patrzyli się na niego z mieszaniną przerażenia, gniewu i zdziwienia na twarzach, co pozwoliło mi zrozumieć że coś było naprawdę nie tak. Spróbowałam dwukrotnie, zanim zdołałam przemówić i nawet mój głos wydobył się zdyszany. – Widziałam jak wielu zmiennokształtnych przemienia się w swoje bestie, ale nigdy nie widziałam czegoś takiego. Czy to odbyło się inaczej, ponieważ to nie on sam tylko ty wezwałeś bestię Stephena? – Nie. – Richard odpowiedział. Poczekałam na więcej, ale to było wszystko, co powiedział i wyglądało jakby nie miał zamiaru powiedzieć nic więcej. Ale nie wyjaśniało to niczego. – No dobrze, ktoś wyjaśni mi co się właśnie zdarzyło? Jamil zaczął mówić, ale przerwał i spojrzał na Richarda. – Za pozwoleniem mojego Ulfrika. Richard spojrzał na niego. Nie mogłam dostrzec jego twarzy, ale jakiekolwiek spojrzenie rzucił Jamilowi, to było coś co sprawiło, że ten się zawahał. Jamil opadł na jedno kolano w powiększającej się kałuży gęstego płynu. Skłonił głowę. – Nie chciałem cię urazić Ulfriku. – To kłamstwo. – Richard powiedział i jego głos był niższy niż zazwyczaj, tylko o ton albo dwa powyżej wycia. Jamil odważył się spojrzeć w górę, po czym znów zgiął głowę. – Nie wiem co chcesz abym powiedział, Ulfirku. Powiedz mi, a powtórzę to. Richard obrócił się z powrotem do mnie, pozostawiając Jamila na kolanach. – Nie wezwałem bestii Stephena, wydarłem ją z jego ciała. Spojrzałam w dół na Stephena, który wciąż kulił się przy stopach Richarda. – Dlaczego?

352

–To zazwyczaj kara, gdy robi się to w ten sposób. – Co takiego zrobił Stephen? – Nic. – Głos Richarda był surowy, prawie tak szorstki jak wyraz jego twarzy. – Więc dlaczego go ukarałeś? – Ponieważ mogłem. – Jego broda podniosła się kiedy to powiedział i wróciła cała arogancja. – Co do cholery się z tobą dzieje Richard? Zaśmiał się, i ten głos był tak nieodpowiedni, iż sprawił, że podskoczyłam. Zaśmiał się, ale to było zbyt głośnie, zbyt szorstkie. – Nie nauczyłaś się jak wezwać bestię Gregorego? – Nie nauczyłam się żadnej cholernej rzeczy poza tym, że jesteś w złym nastroju i wyładowujesz się na innych. – Chcesz wiedzieć co jest nie tak? Naprawdę chcesz to wiedzieć? – Jasne, chcę. – Zejdź mi z drogi Stephen. – Powiedział i Stephen nawet nie zapytał dlaczego, po prostu wyczołgał się z pomiędzy nas. Nadal patrzyliśmy na siebie nawzajem, z odległości mniejszej niż dwie stopy. To co on zrobił Stephenowi wydawało się sięgnąć granicy jego mocy, ale wciąż było tam coś wielkiego, drzemiącego, coś napierająca na powierzchnię. – Otwórz znaki Anita, poczuj to co ja czuję. – Otworzyłam już znaki. Domyśliłam się że muszę to zrobić by się tego nauczyć. – Więc to ja się osłaniam? – Zasugerował. Przytaknęłam. – Mogę poczuć twój gniew, Richard, nie wiem tylko co jest jego przyczyną? – Tylko moje osłony pomiędzy nami i… – Potrząsnął głową, prawie się uśmiechnął, po czym opuścił tarczę. To mnie uderzyło jak fizyczna siła, sprawiło że cofnęłam się w tył. Gniew tak ostry że wypełnił moje gardło żółcią; nienawiść do siebie samego, tak głęboka, że łzy spłynęły po moich policzkach w dwóch gorących liniach. Stałam tam przez minutę czując ból Richarda i to mnie dusiło. Patrzyłam się na niego, łzy były wciąż wilgotne na moich policzkach. – Richard, o mój boże. – Nie żałuj mnie, nawet nie śmiej czuć żalu za mnie! – Chwycił moje ramiona kiedy to powiedział i w momencie, gdy się dotknęliśmy, nasze bestie wylały się z naszych wnętrz i 353

rozprzestrzeniły się na nasze ciała w gorącym tańcu mocy. Jego bestia uderzyła we mnie, niewidzialne, metafizyczne, pazury rozdzierające moje ciało. To było tak jakby bestia Richarda próbowała wygryźć sobie drogę przez moje ciało. Krzyknęłam i wyrzuciłam swoją bestię w niego, i poczułam pazury rozdzierające ciało. Nie było nic co mogłabym zobaczyć oczami, ale mogłam to poczuć, poczuć futro, mięśnie i ciało pod pazurami i zębami. Krzyknęłam nie tylko z bólu ale i dlatego, że poczułam jak rozcinam Richarda. Zranił mnie i ja także pragnęłam go zranić. Nie było w tym racjonalności, żadnego myślenia, tylko reakcja. Nasze bestie przedarły się przez siebie nawzajem, turlając się, drapiąc pazurami, rozdzierając. Runęliśmy na taras krzycząc. Ledwie mogłam wciąż poczuć ręce Richarda zamknięte na moich ramionach jakby nie chciał pozwolić mi odejść. Zrobił się wokół nas ruch. Ludzie kręcili się dookoła, ale nikt nie interweniował, nikt nas nie dotknął. Kiedy upadliśmy, odsunęli się, jakby bali się nas dotknąć. Głosy krzyczały nad naszym wrzaskiem. – Co jest nie tak? Co się dzieje? Anita, Anita! Richard, zapanuj nad tym! Jego bestia stała się nagle jakby ciężarem wewnątrz mnie, ale to nie bolało. Te dwie energie leżały cicho, opierając się o siebie nawzajem, nie mieszając się ze sobą, tylko stykając się. Mogłam prawie poczuć intensywny napór jego bestii na coś wewnątrz mnie, co miało kości i futro, i to nie byłam ja. Nie mogłam usłyszeć niczego, poza dudnieniem krwi w mojej głowie. Poczułam ciężar Richarda na mnie, zanim spojrzałam w dół by zobaczyć jak upadł na mnie. Jego głowa spoczywała na mojej klatce piersiowej. Mogłam poczuć puls krwi w jego ciele, jego serce bijące szybko przy skórze mojego brzucha. Byłam przykryta chłodną mazią z ciała Stephena. Po pierwsze, bo leżałam w kałuży tego; a po drugie Richard był tym pokryty i ześlizgnął się na mnie. Zamierzałam wziąć prysznic przed pójściem do łóżka, nawet jeżeli nadszedł już świt. I byłam obolała, tak jakbym została pobita. Wiedziałam, że będę sztywna kiedy się poruszyłam. Wszyscy stali w kręgu ponad nami, spoglądając w dół. Znalazłam mój głos, zachrypnięty, prawie nieprzyjemny, ale czysty. – Złaź ze mnie. Richard podniósł głowę, powoli, jakby również był obolały. – Przepraszam. – Zawsze przepraszasz, Richard, teraz złaź ze mnie. Nie poruszył się, w zasadzie opadł ciężej, rękami obejmując moja talię. – Chcesz wciąż pomóc Gregoremu? – Właśnie po to było to całe przedstawienie, więc tak. – Więc spróbujmy jeszcze raz. Napięłam się i spróbowałam wydostać się spod jego ciała. Jego ręce zacisnęły się na mojej talii. – Spokojnie Anita, to nie będzie bolało, nie sądzę.

354

– Mów za siebie. To boli jak skurwysyn. Puść mnie Richard. – Mój głos miał w sobie zalążek gniewu i strachu. Lubiłam gniew, mogłam się obejść bez strachu. – Zmusiłaś mnie do wycofania się. Już po wszystkim. – Powiedział. Przestałam wierzgać się i popatrzyłam na niego. – O czym ty mówisz? – Nie jesteśmy tym samym gatunkiem zwierzęcia, Anita. One musiały przekonać się, które z nich jest… twardsze. Patrzyłam na linię mojego ciała w tych brązowych oczach. – Chcesz powiedzieć, że to był jakiś pokaz dominacji? – Niezupełnie. Co dziwne, to Merle odpowiedział. – Kiedy dwie tak odmienne bestie spotykają się i obie są silnymi dominantami – tak jak prawdziwa Nimir-Ra i prawdziwy Ulfrik – oba zwierzęta muszą walczyć i przetestować się nawzajem. Widziałem to już wcześniej. To rodzaj poskromienia jednej bestii przez inną. Spojrzałam na tego wysokiego mężczyznę. – Nikt nikogo nie poskromił. Merle ukląkł obok nas. – Myślę, że masz rację. Jest tak jak Ulfrik powiedział, zawieszenie. Mógłby kontynuować walkę aż jedno z was wygra lub przegra, ale wybrał odpuszczenie tego sobie. Pamiętałam jak ktoś mówił Richardowi, by to kontrolował, to coś będące jego bestią. Spojrzałam na Richarda. – To ty to przerwałeś, prawda? – Nie obchodzi mnie, które z nas jest bardziej dominujące, Anita. Ten rodzaj gier nigdy nic dla mnie nie znaczył, jeżeli ludzie nie zmusili mnie by w nie grać. – Powiedziałeś coś o pomocy Gregoremu. Co miałeś na myśli? Podnosił się odrobinę wyżej ponad moje ciało, jego ciało ślizgało się po moim. Mogłam poczuć maź z jego koszuli rozsmarowującą się po moim nagim brzuchu i prawie nagich piersiach. Moje obrzydzenie musiało być widoczne na mojej twarzy, ponieważ zapytał. – Coś jest nie tak? – Twoja koszula jest pokryta mazią a ja leżę w kałuży. Nie chciałam abyś zszedł ze mnie tylko dlatego, abyś był z dala ode mnie. Chciałam się podnieść z tego bałaganu. Podniósł się na kolana i jego nogi znalazły się obu stronach mojego ciała. Mogłam poczuć nasze bestie tak rozciągnięte pomiędzy nami, że coś powinno być widoczne, jakby każda z ich głów była schowana przy klatce piersiowej drugiej. Podał mi rękę. Spojrzałam na niego.

355

– Wiem że nie potrzebujesz pomocy, Anita. Ale nasze bestie dotykają się teraz. To bliskie połączenie i fizyczny kontakt pomogą nam to utrzymać dopóki nie pomożemy Gregoremu. Nie potrzebowałam szczerego spojrzenia na jego twarzy by wiedzieć, że mówi prawdę, znaki pomiędzy nami wciąż były otwarte. Wiedziałam że mówi prawdę. Wzięłam jego rękę a on pomógł mi wstać. Wstawanie bolało i albo poczuł to, albo zobaczył to na mojej twarzy. – Skrzywdziłem cię, – powiedział miękko. – Zraniliśmy się nawzajem. – Mogłam poczuć, że on też był sztywny i obolały ale poruszał się tak jak ja nie mogłam, wciąż poruszałam się sztywno jak człowiek. Podniósł spód koszuli, wciąż trzymając mnie za rękę. – Dotknij mnie. Spojrzałam na niego i zaśmiałam się. – Tylko utrzymaj fizyczny kontakt, Anita. Nie mam na myśli nic więcej. Ale potrzebuje obu rąk. Położyłam rękę na jego boku, bardzo niepewnie. Potrząsnął głową. – Zdejmę koszulę. Jeżeli nie możesz dotknąć rąk, ramion innej osoby czy też wiele z ich górnego ciała, korzystasz z grzecznych miejsc do dotknięcia. Ułożyłam moje ręce pod jego wilgotną koszulą, dotykając gładkiej twardości jego boku. Nawet jego skóra była wilgotna od koszuli która się do niej przykleiła. Richard zdjął koszulę przez głowę i pozostałam cale od niego jak ukazał tą gładką płaszczyznę brzucha, muskulaturę na klatce piersiowej i wygiął plecy by ściągnąć koszulę przez głowę. Widok jego, napływ żądzy, która zawsze nadchodziła kiedy widziałam go bez ubrań przyśpieszyła bicie mojego serca przy jego. Poczułam jak futrzane części nas ocierają się o siebie nawzajem, niepewne dotknięcie magii, które odczuwało się jakby ktoś przesunął aksamitem pieszcząc najbardziej intymne części mnie. Richard westchnął. Skoncentrowałam się mocno, by przestać się poruszać, ale ponieważ zrobiłam to bez myślenia przyniosło to ciepło na moją twarz. Spojrzała na podłogę, moje ręce wciąż dotykały jego boków, tuż nad dżinsami, ale ten dotyk wydał się nagle intymny. Pragnęłam zabrać ręce ale jego dłonie przykryły moje zanim się poruszyłam. Przycisnął moje ręce do swoich, mocno ale nie zbyt silnie. Dotknął mojego policzka, podniósł moją twarz tak, że musiałam spojrzeć na niego. – W porządku Anita. Podoba mi się, że tylko mój widok porusza cię w ten sposób. Rumieniec, który już bladł, zapłonął mocniej. Zaśmiał się, miękko, nisko, z tą krawędzią jaką ma męski gdy myśli się o intymnych sprawach. –Tęskniłem za tobą, Anita. Spojrzałam na niego. – Ja też za tobą tęskniłam. 356

Jego bestia przeszła przeze mnie w porywie magii i odczuciu jakie sprawiło, że musiałam złapać oddech. Moja bestia odpowiedziała na jego. Nie wiedziałam jak to zatrzymać. Może nie chciałam. Te cienie sformowane w i poza nami obojgiem, przez nas, dopóki nie mogłam oddychać, nie mogłam myśleć. To Richard pierwszy się wycofał i powiedział. – Dobry boże, nigdy nie myślałem… – poczułam ile wysiłku kosztowało go to by się wycofać, by przestać. Jego twarz miała poważny wyraz, ale mogłam poczuć drżenie innych rzeczy wewnątrz niego. Jego głos doszedł intensywnie. – Przywołam bestię Jamila, w taki sposób w jaki powinno to być zrobione. Poczuj co zrobiłem, jak użyłem mojej bestii by wezwać jego. Mój głos był odrobinę zdyszany. – Zajmę się Gregorym. Przytaknął. – Mogę wezwać bestię Shang–Da, jeżeli chcesz zobaczyć to jeszcze raz. Przytaknęłam. –Dobrze. Przesunął rękę dookoła mojej tali, przyciągając mnie do siebie. Nie wydawało się to tak intymne jak pocieranie naszych bestii wewnątrz nas. Jamil stanął twarzą do nas. Zdjął koszulę i buty, ale zatrzymał spodnie. Dotarło do mnie po raz pierwszy, że nigdy nie widziałam go nago, poza tym kiedy był zraniony i prawie martwy. Jamil nie lubił swobodnej nagości. Jeden z niewielu skromnych zmiennokształtnych jakich znałam. – Jestem gotowy, Ulfriku. Po tym co Richard zrobił Stephenowi myślałam, że Jamil był zbyt ufny. Ale każdy ufał Richardowi, był godny zaufania. Nie, brak zaufania to był mój problem. – Nie potrzebuję fizycznego kontaktu z kimkolwiek by to zrobić, ale w ten sposób to jest łatwiejsze, więc dotknę go byś mogła lepiej zrozumieć jak to działa. Przytaknęłam, owinięta w okręgu jego ramion, twardości jego ciała, aksamitne potarcia naszych bestii było jak dodatkowe ramie, które trzymało nas przy sobie. Richard dotknął nagiego ramienia Jamila i poczułam jak jego moc porusza się na zewnątrz jak gorący wiatr. Pieścił skórę Jamila i bestia Richarda pognała za tym, odsuwając moją na dalszą odległość. Moc Richarda zaczęła drażnić Jamila, przymilając się, i najlepsze porównanie jakie mogłam wymyśleć, to ktoś próbujący wywabić kotka z drzewa. Przywołując, słodko mówiąc, obiecując pieszczoty, i przyjemności, jeżeli tylko zszedłby na dół. Ale bestia Jamila nie zeszła na dół, ona zeskoczyła. Przeturlała się przez jego środek jak bladozłota mgła, prawie cień. Widziałam jego bestię tak jak wcześniej widziałam tą Micaha, przez moment, po czym Jamil upadł na podłogę, jego nagie plecy zaczęły drżeć jak woda pod silnym wiatrem. Wilk wyskoczył z jego pleców w długiej wilgotnej linii, a jego ciało przemieniło się w ciemny futrzany kształt, tak że ludzkie ciało stało się wilkiem, jak obracająca się moneta, orzeł, reszka, ale wciąż ta sama moneta. Poczułam, że to w porządku, poczułam harmonię tego. Jamil akceptował to czym był; nie było żadnego konfliktu między nim a jego bestią. Nigdy 357

nie widziałam go w wilczej formie, ludzko-wilczej formie owszem, ale nie w tej wielkości kucyka czarnej bestii. Wyglądał jak najgorszy koszmar małego Czerwonego Kapturka. Wilk otrzepał się, ale zdałam sobie sprawę, że jego futro było suche. Było dużo tego czystego śluzu na podłodze, ale bardzo niewiele pozostało go na wilku. Kolejna metafizyczna zagadka. Jak wilkołaki pozostają suche kiedy przemieniają się w takim bałaganie? Obróciłam sie bez słowa, przyciągając Richarda do siebie. Podeszłam do Gregorego, wciąż siedzącego na piknikowym stoliku, Cherry i Dr. Lillan były teraz z nim. Zane przyszedł zobaczyć co się stało, gdy Richard i ja zaczęliśmy wić się na podłodze. Gregory spojrzał na mnie, niebieskie oczy błyskały srebrem w świetle księżyca. Uśmiechnęłam się i dotknęłam policzka, biorąc tę stronę jego twarzy przy mojej ręce. Sięgnęłam po jego bestie, nie rękoma, ale tą cienistą rzeczą która wirowała przez Richarda i mnie. Wysłałam ją drżącą przez skórę Gregorego a on usiadł, pozwalając kołdrze opaść z jego nagiej górnej części ciała. Cherry przesunęła się wystarczająco, żeby go nie dotykać, jakby bała się go dotknąć. Spróbowałam przywołać jego bestię, wezwać ją słodkimi pieszczotami i delikatną perswazją, ale pozostała ona uparta, tuż pod powierzchnią, uwięziona przez narkotyki, które wciąż czyniły z ciała Gregorego więzienie, a szok wepchnął jeszcze głębiej to wszystko, co musiałam wezwać. Ale wiedziałam, że to nie musi być delikatne. Mogłam nie brać udziału w tym jak Richard wezwał bestię Stephena, ale widziałam to, i miałam wystarczająco dużo mocy by zgadnąć co on zrobił. – Spróbuję cię nie skrzywdzić. – Powiedziałam ale rzuciłam moją mocą w Gregorego. Poczułam jak uderza ona w jego klatkę piersiową i wsiąka w niego jak wielkie ostrze z ciała i futra. Gregory westchnął, wygiął plecy, odrobinę. Odnalazłam jego bestię jak zwiniętego kota, ospałą i spowolnioną, chwyciłam ją w ręce, zatopiłam w niej pazury i wyciągnęłam ją krzyczącą w powietrze. Wydarłam jego bestię z niego i Gregory przemienił się tak jak Stephen w eksplozji krwi, ciała, i płynu. Byłam pokryta tym, tak gęstym, że musiałam odgarnąć to z moich oczu. By zobaczyć jak żółty pokryty czarnymi cętkami mężczyzna-lampart skulił się na stole. Obserwowałam jak Stephen podszedł by powęszyć wzdłuż trzęsącego się ciała brata. – Gregory, Gregory, czy mnie słyszysz? – Zapytałam i mój głos brzmiał bardziej miękko niż zamierzałam. Gregory mrugnął lamparcimi oczami na mnie, ale z futrzanego gardła doszło tylko wycie. – Słyszę cię. Stephen odrzucił głowę do tyłu i zaczął wyć. Jamil zrobił to samo i krzyk triumfu lampartów wypełnił noc. 358

Rozdział 36 Świt wychodził zza drzew skąpany w białym świetle, pozostawiając drzewa widoczne jak czarne papierowe wycinki na tle błękitnego nieba, kiedy odsunęłam zasłony i wypełniłam sypialnie poranną ciemnością. Miałam bardzo ciężkie zasłony w pokoju, od czasu gdy JeanClaude był częstym gościem. Lampka nocna wydawała się ciemna nawet przy blasku wschodzącego słońca. Nathaniel siedział na brzegu łóżka przy lampce. Miał na sobie spodenki od jedwabnej piżamy. Były one z blado lawendowego jedwabiu, który pasował do koloru jego oczu i wyglądał zbyt delikatnie na kolor dla męskiej bielizny. Zawsze podejrzewałam, że te szorty były w zamierzeniu przeznaczone dla kobiety, ale szorty to szorty. Światło lampki tworzyło czerwone odblaski w jego kasztanowych włosach, które błyszczały z boku jego ciała, jak coś ciepłego i żywego, prawie samodzielnego. Dziwne, w lamparciej formie był czarną panterą, tak że kasztanowe włosy znikały kiedy opuścił ludzką formę. Nathaniel był jedynym lampartołakiem pozostającym wciąż w ludzkiej formie. Tak więc był jedynym, który będzie dzielił ze mną łóżko. Jeżeli byli w kociej postaci, musieli spać gdzie indziej, ale w ludzkiej formie próbowaliśmy być wielką kupką szczeniaczków. Jakoś to było mniej komfortowe tylko z Nathanielem niż byłoby z większą ich ilością. Być może to był fakt, że na jego sutku wciąż znajdował się ślad po moich zębach. – Czy ślad po ugryzieniu nie powinien się już zagoić? – Nie uzdrawiam się tak szybko jak inni – powiedział miękko. – A ślad uczyniony przez innego zmiennokształtnego czy nawet wampira leczy się jeszcze wolniej. – Dlaczego tak jest? Wzruszył ramionami. – A dlaczego zabija nas srebro a nie stal? – Punkt dla ciebie. – Powiedziałam. Przebiegłam dłonią po moich wciąż wilgotnych włosach. Wzięłam prysznic i byłam właśnie w piżamie a nie zbyt dużej koszulce, co było moim zwykłym strojem do spania. Choć piżama to być może zbyt wiele na określenie szmaragdowozielonej koszulki i pasujących krótkich szortów. Miałam też długi do podłogi szlafrok z tej samej intensywnej zieleni, tak że wszystko zostało zakryte, ale Nathaniel wiedział że nie stroiłabym się dla niego. Albo przynajmniej miałam nadzieję, że wiedział. Obserwował jak chodzę po pokoju tymi ostrożnymi oczami. Ustaliliśmy granicę, on i ja, tylko ślad na jego torsie mi o tym przypomniał. Nie sądziłam, że Richard tolerowałby Nathaniela i mnie dzielących łóżko tylko we dwoje, tak samo jak naprawdę nie oczekiwałam, że skoczymy tu razem. Cholera, nie wiedziałam nawet czego oczekiwać. Oczekiwałam że Richard przyjdzie do mnie po prysznicu. Ale on nie lubił pokazów, był prawie świt i byłam zmęczona. 359

Ktoś twardo zapukał do drzwi. Powiedziałam – Wejść, – z sercem bijącym zbyt szybko. Merle otworzył drzwi i miałam nadzieję, że na mojej twarzy nie było widać rozczarowania. Jego własna twarz nie zarejestrowała niczego, więc nie mogłam ocenić co zobaczył w mojej. – Ulfrik jest w kuchni. – Wyglądał niekomfortowo. – On płacze. Poczułam jak moje oczy się rozszerzają. – Słucham? Merle spojrzał w dół, potem w górę, prawie prowokująco. – Nakazał swoim ochroniarzom wyjść z pokoju i płacze. Nie wiem dlaczego. Westchnęłam. Chociaż byłam zmęczona, byłam też podekscytowana myślą o Richardzie znajdującym się w domu, o nim przychodzącym do mnie, być może. Zamiast seksu zamierzaliśmy mieć kolejną sesję trzymania za rękę i wypłakiwania w ramię. Cholera. Poczułam jak moje ramiona opadają i zmusiłam się by znów stanąć prosto. Nie musiałam pytać dlaczego Merle mi o tym powiedział. Od kogo innego Richard przyjąłby pocieszenie? Nie byłam nawet w stu procentach pewna czy przyjmie je ode mnie. Podeszłam do drzwi. Merle trzymał je otwarte dla mnie i przeszłam pod jego ramieniem bez schylania się. – Dziękuje za poinformowanie mnie, Merle. – Wymruczałam idąc do zaciemnionego pokoju gościnnego. Shang-Da opierał się o ścianę przy otwartym przejściu, które prowadziło do kuchni. Wyglądał tak niespokojnie, jak nigdy dotąd. Nie spotkał moich oczu. O co chodziło? Caleb umiejscowił się na kanapie z kocem i dodatkowymi poduszkami. W połowie siedział, koc zwinięty był na jego kolanach. Był nagi od pasa w górę, i prawdopodobnie nagi od pasa w dół, jeżeli nikt nie zmusił go do ubrania spodenek. Miałam nadzieję, że ktoś pamiętał by położyć prześcieradło na tapczan. Obserwował mnie idącą przez pokój, i nawet w przyciemnionym świetle z kuchni nie podobał mi się sposób w jaki jego oczy podążały za – Ładny szlafrok. – Powiedział. Zignorowałam go i przeszłam przez wejście. Richard siedział przy kuchennym stole, odsłaniając wszystkie zasłony jakie były w pomieszczeniu, tak że wypełniło się ono delikatnym światłem świtu. Jego długie do ramion włosy wyschły w miękką puszystą masę. Nigdy nie mogłam wysuszyć własnych włosów nie zmieniając ich w coś grubego i okropnie wyglądającego. Światło wczesnego ranka sprawiło że jego włosy wyglądały na bardziej złote niż zazwyczaj, mniej brązowe. Spojrzał w górę i zdałam sobie sprawę że ten złoty blask był efektem wschodzącego słońca. Narysowało ono aureolę błyszczącego złota wokół niego, pozostawiając jego włosy lekko brązowe wokół jego twarz, sprawiając że skóra w centrum jego ciała wyglądała na jeszcze ciemniejszą niż była, prawie jakby w cieniu. Miałam chwilę, by zobaczyć blask łez na zacienionej twarz, potem obniżył głowę i zgiął się na krześle, tak że nie mogłam już nic widzieć. Ruch umieścił jego ciało w płonącym złotym świetle ale iluzja aureoli i cień zniknął. 360

Podeszłam do stołu, stojąc wystarczająco blisko by dotknąć jego nagich ramion, nie pewna czy powinnam. – Richard, co jest nie tak? Potrząsnął głową, wciąż na mnie nie patrząc. Wyciągnęłam rękę i dotknęłam delikatnie gładkości jego ramion. Nie kazał mi odejść i nie odsunął się. W porządku. Dotknęłam łez na policzku bliższym mnie, starłam je ręką. To przypomniało mi wcześniejsze pocieszanie Nathaniela. Dotknęłam brody Richarda, odwracając jego twarz do mnie i susząc łzy na jego drugim policzku rękawem mojego szlafroka. – Porozmawiaj ze mną, Richard, proszę. Uśmiechnął się. Być może była to zasługa „proszę”. Nie używałam zbyt często tego słowa. – Nigdy wcześniej tego nie widziałem. – Dotknął delikatnie rękawa. Nie zamierzałam pozwolić by ktoś odwrócił moją uwagi, nawet on zauważający co włożyłam z myślą o nim. – Musisz być tak zmęczony jak ja, Richard. Co się dzieje? Spojrzał w dół, potem w górę a w jego ciemnych oczach był taki żal, że prawie powiedziałam, iż nie musi odpowiadać, ale on potrzebował rozmowy. – Louisa jest w więzieniu a Guy nie żyje. Zmrużyłam oczy. – Nie znam tych imion. – Louisa jest jednym z naszych najnowszych wilków. – Spojrzał znów w dół, nie spotykając moich oczu. – Guy jest jej narzeczonym… mężem. Był jej mężem. – Zakrył twarz rękami, potrząsając cały czas głową. Złapałam go za nadgarstki i obniżyłam jego dłonie tak, że mogłam zobaczyć jego oczy. – Richard, porozmawiaj ze mną. Jego ręce obróciły sie w moim uścisku, chwytając moje dłonie. Trzymaliśmy się za ręce, a ja obserwowałam jak ból w jego oczach wypełnia się słowami. – Louisa zabiła Guy’a w trakcie ich miesiąca miodowego, wczoraj. Dostałem telefon zanim tu przyszedłem. – Wciąż nie rozumiem. To straszne, okropne, ale.. – Byłem jej opiekunem. Uczyłem ją kontroli nad bestią a ona straciła ją na swoim miesiącu miodowym w środku… – Obniżył głowę i podniósł moje ręce tak, że jego czoło opierało się o tył moich rąk. – Straciła kontrole w środku seksu. – Skończyłam za niego. Przytaknął, jego twarz była znów oparta o moje ręce. – Tracąc swoje dziewictwo. – Powiedział, głosem stłumionym, niskim. – Czy ty powiedziałeś dziewictwo? 361

Odsunął się wtedy, opuścił ręce na kolana i zauważyłam po raz pierwszy, że miał na sobie ręcznik zawiązany w pasie. –Tak. – Masz na myśli, że ona nigdy nie próbowała kontrolować swojej bestii w czasie stosunku? Potrząsnął głową. – Byli zaręczeni przez ponad dwa lata zanim Louisa została zaatakowana i stała się jedną z nas. Oboje pragnęli zaczekać na noc poślubną. – Godne pochwały. I orgazm, do pewnego stopnia, jest orgazmem. Jeżeli próbowałaby kontrolować się podczas orgazmu bez stosunku, wtedy powinna być zdolna kontrolować się podczas stosunku. – Dotknęłam znów jego ramienia. – Czy zrobiłeś wszystko co mogłeś dla niej? Odskoczył jakby go oparzono, wstając tak gwałtownie, że krzesło uderzyło w kuchenną wysepkę a potem o ziemię. Wyczułam raczej niż zobaczyłam ludzi w drzwiach. Powiedziałam. – Wszystko w porządku. – Odwróciłam się by zobaczyć Shang–Da, Merle i tych dwóch szczurołaków wciąż wahających się w przejściu. – Wszystko w porządku, możecie odejść. – Odsunęli się, ale wiedziałam że teraz mieliśmy widownie, ponieważ nie odeszliby zbyt daleko. Richard stał na środku mojej kuchni nie mając na sobie nic poza ręcznikiem i złotym blaskiem świtu. Normalnie to odwróciłoby moją uwagę od czegokolwiek rozsądnego, ale nie tego ranka. Ból na jego twarzy był ważniejszy niż jego ciało w tej chwili. Patrząc na niego stojącego tak nieustępliwie, tak zranionego, domyślałam się, domyślałam się czegoś strasznego. – Proszę nie mów mi, że masz na myśli to, że ona chciała poczekać z jakimkolwiek seksualnym kontaktem aż do miesiąca miodowego? Jego broda podniosła się i ta arogancja próbowała ześlizgnąć się po nim. Ale to była maska i teraz przejrzałam ją na wylot. Pod nią był przerażony i winny. – Nauczyłem ją kontrolować bestię w gniewie, smutku, lęku, bólu, każdej skrajnej emocji, ale nie podczas seksu. Uszanowałem jej przekonania. Patrzyłam na niego. To było coś, co tylko Richard mógł zrobić. Teoretycznie, nawet to pochwalałam, ale teoria i praktyka to nie to samo. W prawdziwym życiu to był zły pomysł i Richard powinien o tym wiedzieć lepiej niż ja. Poczułam jak moja twarz staje się blada, pusta. To była dobra twarz gliniarza. Nie chciałam aby cokolwiek o czym myślałam było widoczne. – Więc Louisa przemieniła się w trakcie seksu i zabiła swojego męża, a policja złapała ją. – Nie dodałam że byłam zaskoczona, że nie zastrzelili jej tuż po zobaczeniu. Znalezienie wielkiego, złego wilka zjadającego ciało miłego, dobrego człowieka byłoby wystarczającym powodem by zabić.

362

– Louisa przemieniła się z powrotem. Jeżeli nie uważałaby, że samobójstwo to grzech, zabiłaby się. – Obrócił się w moją stronę, idąc ku zamykającym się szklanym drzwiom. Pochylił swoje czoło przy szkle, jakby był zmęczony. Żałowałam, że nie mogłam powiedzieć, że to nie jego wina, ale tak właśnie było. Był jej opiekunem, tym który miał ją nauczyć jak być zmiennokształtną. Nauczyłam się z doświadczenia z lampartołakami, od Richarda i stada Verne z Tennessee, że orgazm jakiegokolwiek rodzaju, był jednym z najprawdziwszych testów ich kontroli. Orgazm był uważany za uwolnienie, ale całkowicie stracić kontrolę, to oznaczało przemienić się, a to był skrajny koszmar kiedy miałeś ludzkiego kochanka. Richard pouczał mnie wystarczająco często kiedy się spotykaliśmy, że nie ufa sobie w noc pełni, a nawet dzień wcześniej. Nie obawiał się utraty kontroli i zabicia mnie, tylko utraty kontroli i przerażenia mnie na śmierć. Albo bardziej szczerze, obrzydzenia mnie. Zmienił się na mnie raz, i to nie miało nic wspólnego z seksem. I to jedno doświadczenie sprawiło że uciekłam do Jean-Claude’a. No cóż, Richard zmieniający się na mnie i obserwowanie jak kogoś zjada. Nie wiedziałam co powiedzieć. Wszystko co wiedziałam, to że muszę coś powiedzieć, że cisza była gorsza niż cokolwiek innego. Przemówił nie odwracając się. – No dalej, Anita, powiedz mi, że jestem głupcem. Powiedz mi, że poświęciłem ich oboje na ołtarzu moich ideałów. – Jego głos był wystarczająco gorzki by zadławić się, przez sam ból słyszalny w nim. – Louisa i jej mąż pragnęli pozostać wierni temu kim byli. Pragnąłeś pomóc im w tym. To idealnie logiczne w twoim stylu. – Mój głos był pusty, ale przynajmniej nie był pełen wyrzutu. To było najlepsze co mogłam zrobić. Ponieważ to była strata, strata ponieważ Richard i dziewczyna i jej narzeczony bardziej martwili się o to, co wypada niż o rzeczywistość. Lub być może byłam cyniczna i zmęczona, och tak, bardzo zmęczona. To było jak naprawdę dobra tragedia – całkowicie zależna od osobowości zaangażowanych w nią osób. Jeżeli Richard byłby bardziej praktyczny i mniej idealistyczny; jeżeli Louisa i jej ostatni mąż byliby mniej religijni, mniej pruderyjni; cholera, skoro mąż doprowadził ją do orgazmu tylko przez stosunek, to jeżeli tylko byłby mniej utalentowany. Tak wiele czynników złożyło się na to że wszystkie dobre intencje okazały się straszne w skutkach. – Tak to było idealnie logiczne i w moim stylu a ja nie miałem racji. Powinienem przynajmniej zmusić ją by odbyła swoje pierwsze doświadczenie z Guyem, gdy stado mogło to nadzorować, ocalić go. Ale Louisa była taka… delikatna na ten temat. Nie mogłem nalegać. Po prostu nie mogłem jej zmusić, by się rozebrała przed nieznajomymi, aby przeżyła swoje najbardziej intymne doświadczenie przy świadkach. Po prostu nie mogłem tego zrobić. Nie wiedziałam co powiedzieć. Zrobiłam jedyną rzecz o której mogłam teraz pomyśleć, by pocieszyć go. Podeszłam do niego i owinęłam ręce wokół jego pasa, położyłam mój policzek na gładkiej twardości jego pleców i przytuliłam go. – Przykro mi Richard, tak bardzo mi przykro. 363

Jego ciało zaczęło się trząść, i zdałam sobie sprawę, że znów płakał, wciąż bezgłośnie, ale nie łagodnie. Ogromne przenikające szlochy trzęsły jego ciałem, ale jedyny głos na jaki sobie pozwolił to ostry trzęsący się oddech jak dyszał próbując nabrać dość powietrza Ześlizgnął się powoli na kolana, jego ręce wydawały ostre dźwięki drapiąc szkło drzwi, jakby próbował zdjąć z siebie skórę, jak jego ręce ześlizgiwały się po szkle. Nadal stałam, pochylając się nad nim, obejmując jego głowę, przy moim ciele, moje ręce znajdowały się na jego ramionach i klatce piersiowej, próbując przytrzymać go. Upadł na plecy, a ja nagle próbowałam utrzymać cały ciężar jego ciała kiedy upadał na podłogę. Potknęłam się o dół szlafroka i skończyliśmy razem na podłodze, z jego głową i ramionami na moich kolanach i mną wierzgającą się, kiedy próbowałam usiąść. Węzeł ręcznika się poluzował i długa nieprzerwana linia jego ciała ukazała się, od tali w dół jego bioder aż do stóp. Ręcznik wciąż był na miejscu, ale przegrywał tę bitwę. Jego usta otworzyły się w bezgłośnym płaczu, i nagle znalazł się tam głos. Wydał jeden wściekły, dławiący łzy krzyk i ten odgłos wydawał się uwolnić coś w nim. Ponieważ drżenie stało się nagłe i głośne, pełne cichych, strasznych, bolesnych dźwięków. Drżał, kwilił, krzyczał i ściskał moje ramiona, wystarczająco mocno bym wiedziała, że będę mieć siniaki. Wszystko co mogłam zrobić to przytulać go, dotykać go, kołysać go, dopóki się nie uspokoi. W końcu położył się na boku, z górną częścią ciała tak daleko od moich kolan jak tylko dał radę, a resztą zwinięta tak, że jedno udo przykrywało go. Ręcznik utworzył stos na podłodze pod nim. Nawet nie wiedziałam kiedy ręcznik się zsunął. Byłam z tego częściowo dumna, ponieważ zazwyczaj kiedy widziałam Richarda nago, traciłam około pięćdziesięciu punktów IQ i większą część zdolności logicznego myślenia. Ale teraz, jego ból był tak surowy, że miał pierwszeństwo. To pocieszenia potrzebował, nie seksu. W końcu leżał cicho w moich ramionach, jego oddech wrócił prawie do normalności. Jego powieki zamknęły się i przez chwilę myślałam, że zasnął. Po czym przemówił, oczy miał wciąż zamknięte. – Wybrałem w stadzie Erosa i Eranthe. – Jego głos wciąż był silny od tego całego płaczu. Eros był greckim bogiem miłości lub rozkoszy, a Eranthe była muzą poezji miłosnej; w tradycji wilkołaków były to imiona seksualnych partnerów. Mężczyzna i kobieta, którzy robili co potrzeba, gdy opiekun wilkołaka był zbyt wrażliwy. Stado Verne miało ich, ponieważ lupa Vernego była bardzo zazdrosna o swojego Ulfrika i czasami po prostu potrzebowali kogoś, kto nie był emocjonalnie zaangażowany. – To dobrze, Richard. Myślę, że to ułatwi sprawy. Otworzył oczy, były ponure. Oglądanie tego wyrazu w jego oczach sprawiło, że zabolało mnie w piersiach. – Są inne tytuły, które ułatwiłyby wiele rzeczy. – Powiedział, głosem głębokim i niskim. Spięłam się. Nie mogłam na to nic poradzić, ponieważ wiedziałam, że były tytuły pośród lukoi, które sprawiłyby, że wszystkie problemy jakich narobił w stadzie byłyby do naprawienia. Były tytuły, które odnosiły się do egzekutorów i katów. Lukoi mieli długą 364

historie istnienia w bardzo surowych czasach. Bardzo niewiele stad zapełniło te stanowiska ponownie. Większość ich nie potrzebowała, ale większość Ulfrików była dobrymi małymi tyranami. Nie musieli oddelegowywać innych do brutalnych spraw. – Czy wiesz co oznacza termin Bolverk?– Richard zapytał miękko. – To jedno z imion Odyna. To oznacza tego kto zajmuje się czynieniem zła. – Mój głos była prawie delikatny jak jego. – Nie pamiętasz tego z zajęć w collegu dotyczących porównania religii. – Nie. – Powiedziałam. Mój puls przyspieszył. Nie mogłam nic na to poradzić. Bolverk był tytułem dla kogoś, kto wykonuje okrutne wyroki Ulfrika. To mogło być wszystko od sztuczek, po kłamstwa, aż do morderstw. – Zapytałaś o to Verne, czyż nie? – Tak. – Mój głos nadal był niski. Obawiałam się być głośną, obawiałam się przestać mówić, choć wiedziałam dokąd ta konwersacja zmierzała i pragnęłam odejść. – Jacob zamierza wyzwać Sylvie. – Powiedział Richard a jego głos był silniejszy – i ją zabije. Ona jest dobra, ale widziałem jak Jacob walczy. Ona nie zdoła wygrać. – Nie widziałam jak on walczy, ale myślę, że masz rację. – Jeżeli uczynię cię Bolverkiem… – Przerwał. Pragnęłam nawrzeszczeć na niego by skończył, ale nie odważyłam się. Wszystko co mogłam zrobić to siedzieć tam, bardzo cicho i próbować nie robić nic, co by zmieniło jego zdanie. Zaczął znów. – Jeżeli uczynię cię Bolverkiem, co zrobisz? – To ostatnie było znów miękkie, jakby nie chciał uwierzyć w to co mówił. Wypuściłam oddech, do tej pory nie zdawałam sobie nawet sprawy, że go wstrzymywałam i spróbowałam znowu pomyśleć. Pomyśleć zanim odpowiem, ponieważ miałam tylko jedną szansę. Znałam Richarda i jeżeli to, co bym powiedziała nie spotkałoby jego poparcia, oferta zostałaby wycofana i możliwe, że nigdy nie chciałby ponownie poprosić o tego typu pomoc. Rzadko byłam tak chętna by mówić i jednocześnie tak bardzo się tego obawiałam. Modliłam się o mądrość, dyplomację, pomoc. – Po pierwsze, musisz ogłosić nowy tytuł w stadzie, wtedy wybiorę pomocników. Wolno mi wybrać trzech – to będą Baugi, Suttung i Guunlod. – Dwóch gigantów Bolverka, którzy podstępem zdobyli Miód Poetów i Guunlod, córka giganta, którą on uwiódł. – Tak.

365

Przesunął swoją górną część ciała, tak że spoglądał na mnie. –Spędziłaś prawie każdy weekend ostatnich sześciu miesięcy w Tennessee. Myślałem, że tylko studiowałaś z Marianne ucząc się jak korzystać z twoich darów, ale studiowałaś też historię lukoi, prawda? Próbowałam być bardzo ostrożna kiedy powiedziałam. – Stado Verne funkcjonuje bardzo gładko. Pomógł mi zmienić lampartołaki w prawdziwy pard. – Nie potrzebujesz Bolverka czy Guunloda by uczynić lamparty stadem. – Jego spojrzenie było bardzo bezpośrednie i nie mogłam skłamać. – Wciąż byłam waszą lupą, ale nie wilkołakiem, przynajmniej mogłam się nauczyć o waszej kulturze. Uśmiechnął się wtedy, a jego uśmiech sięgnął oczu, co choć odrobinę przegoniło ten zagubiony wzrok. – Nie dbałaś o naszą kulturę. To mnie wkurzyło. – Tak, dbałam. Jego uśmiech poszerzył się, a oczy wypełniły się światłem, w sposób w jaki słońce rozświetla niebo kiedy wschodzi ponad krawędzią świata. – W porządku, dbałaś o kulturę, ale to nie dlatego chciałaś wiedzieć o Bolverku, o tym który czyni zło. Spojrzałam w dół, czując się odrobinę zmieszana. – Być może nie. Dotknął mojej twarzy lekko, obracając mnie tak, bym spojrzała znów na niego i spotkała jego spojrzenie. – Powiedziałaś, że nie wiedziałaś o Jacobie dopóki nie porozmawiałaś z nim przez telefon. – Nie wiedziałam. – Więc dlaczego pytałaś Verne o Bolverka? Patrzyłam w dół tych głęboko-brązowych oczu i powiedziałam prawdę. – Ponieważ jesteś miły, uczciwy i sprawiedliwy, to wspaniale mieć takiego króla, ale świat nie jest miły, uczciwy czy sprawiedliwy. Stado Verne funkcjonuje gładko, moje stado funkcjonuje gładko, ponieważ Verne i ja jesteśmy bezwzględni kiedy potrzeba. Nie wiem czy ty mógłbyś być bezwzględny gdybyś musiał. Ale myślę, że to by cię złamało, jeżeli byś zdołał taki być. – To że ty będziesz bezwzględna zamiast mnie, też złamie coś wewnątrz mnie, Anita. Coś co jest dla mnie ważne. Pogłaskałam jego włosy, czując ich grubą miękkość. – Ale ja robiąca to wszystko, nie złamię w tobie tak wiele, albo tak mocno, niż gdybyś to ty musiał to zrobić, Richard. Przytaknął powoli. – Wiem, i nienawidzę się za to. Pochyliłam się i pocałowałam jego czoło, bardzo delikatnie. Przemówiłam z ustami dotykającymi jego skóry.

366

– Jedyne prawdziwe szczęście, Richard, to wiedzieć kim jesteś – czym jesteś – i zaakceptowanie tego. – Jego ramię objęło mnie, przytulając mnie do niego. Przemówił z ustami przy wgłębieniu mojego gardła. – I czy ty akceptujesz siebie? – Pracuję nad tym. – Odpowiedziałam. Pocałował moje gardło, bardzo miękko. – Ja też. Odsunęłam się wystarczająco by zobaczyć jego twarz, jego ręce wsunęły się w moje włosy, przyciągając moją twarz w dół do jego. Pocałowaliśmy się, delikatnie, potem mocniej, jego wargi, jego język, jego usta poruszające się przy moich. Objęłam jego twarz i pocałowałam go – pocałowałam go długo i mocno. Kiedy odsunęłam się, z zapartym tchem, odkryłam, że przesunął swoja dolną część ciała tak, że leżał teraz na plecach, nagi. Roześmiał się widząc wyraz mojej twarzy i pociągnął mnie w dół do siebie. Straciłam te czterdzieści punktów inteligencji a cała zdolność racjonalnego myślenia zniknęła gdy on rozwiązał mój szlafrok a ja przebiegłam dłońmi po długiej linii jego ciała. Pozostało mi wystarczająco wiele samoświadomości by powiedzieć. – Nie tutaj. Mamy widownię w pokoju gościnnym. Jego ręce wślizgnęły się pod zieloną satynę koszulki, zaciskając się wokół moich pleców, przyciągając mnie do niego. – Nie ma takiego miejsca w domu, gdzie nas nie usłyszą, ani nie wyczują. – Odsunęłam się od niego zanim zdążył mnie pocałować. – Ech, Richard, to sprawia że czuję się dużo lepiej. Oparł się na jednym z ramion patrząc w dół na mnie. – Możemy iść do sypialni, jeżeli chcesz, ale nie oszukamy nikogo. Nie podobało mi się to, i to musiało być widoczne na mojej twarzy, ponieważ Richard wysunął swoją dłoń spod mojej koszulki i powiedział. – Chcesz przestać? W zasadzie nie zaczęliśmy jeszcze, ale wiedziałam co miał na myśli. Spojrzałam na ten ciemny brąz jego oczu, prowadząc spojrzeniem linię po brzegu jego szczęki, po wydatności jego ust, krzywiźnie jego gardła, szerokości jego ramion, sposobie w jaki jego włosy opadały dookoła niego, złapane przez te poranne światło, wydobywające cienie złota i miedzi w jego włosach, po mięśniach jego klatki piersiowej, po sutkach już ciemnych i twardych, po płaskiej linii jego brzucha z tą cienką, ciemną linią włosów, która schodziło od jego pępka do… skóra była ciemniejsza, głębsza, mogłam prawie wyczuć krew, która napompowała się w niego, czyniąc go pełnym i sztywnym. Wyglądał dojrzale, jakby był czymś pełnym tryskającego życia. Pragnęłam go dotknąć, ścisnąć go, tak delikatnie. Położyłam się na podłodze z rękoma po obu stronach, pulsem bijącym w gardle i powiedziałam. – Nie, nie chcę abyś przestał. – Mój głos był prawie szeptem. Jego oczy wypełniły się tym ciemnym gorącem, które rozlewa się na twarzy mężczyzny kiedy jest on prawie na sto procent pewien tego, co się zdarzy. Jego głos był głębszy, ten niski ton, który głos większości mężczyzn przybiera, gdy podniecenie nabiera siły. – Tutaj czy w sypialni? 367

Oderwałam moje spojrzenie od niego i przeniosłam je na otwarte drzwi do pokoju gościnnego. Nie było tam żadnych drzwi do zamknięcia. Potrzebowałam więcej prywatności niż to. Nawet jeżeli oni mogli nas usłyszeć czy wyczuć w sypialni, przynajmniej nie będą mogli nas zobaczyć. Być może to była tylko iluzja delikatności, ale czasami iluzja to wszystko co możesz dostać. Spojrzałam z powrotem na niego. – Sypialnia. – Dobry wybór. – Powiedział i podniósł się na kolana, biorąc moje ręce tak, że kiedy wstał, w połowie przyciągnął mnie do siebie. Ten ruch zaskoczył mnie i upadłam na niego. Różnica wagi była wystarczająca by moje ręce znalazły się na jego biodrach tak blisko innych miejsc. To jak bardzo pragnęłam go dotknąć, przytulić, zmieszało mnie. Zaczęłam się odsuwać, ponieważ byłam tak blisko utraty całej przyzwoitości i rzucenia się na niego tutaj w kuchni. Nie byłam całkowicie pewna czy jeżeli chwyciłabym go to dotarlibyśmy do sypialni. Pragnęłam jednak drzwi pomiędzy nami a resztą. Założył ramiona wokół mojej talii i uniósł mnie, aż nasze twarze znalazły się na tej samej wysokości, a ja nie wiedziałam co zrobić z nogami. Gdybym była pewna, że nie zamierzaliśmy użyć kuchennego stołu, owinęłabym nogi dookoła jego talii, ale nie ufałam żadnemu z nas tak bardzo. Wsunął ramiona pod moje pośladki, tak że moja głowa była odrobinę ponad jego, i rozluźniłam się w jego ramionach prawie jakbym była na huśtawce. Mogłam wciąż poczuć jak napiera na mnie sztywny i twardy przy moim ciele, ale była w tym pewna przyzwoitość skoro nie obejmowałam nogami jego pasa. Zaczął iść do drzwi, niosąc mnie, jego oczy tak intensywnie wpatrywały się w moją twarz, że prawie potknął się o krzesło. To sprawiło że się zaśmiałam, a gdy jego spojrzenie ponownie spotkało moje, wszystkim co zobaczyłam w tych ciemnych oczach była żądza. To jedno spojrzenie odebrało mi mowę i wszystko co mogłam zrobić, to patrzeć w jego oczy gdy on niósł mnie do sypialni.

Rozdział 37 Sypialnia była pusta, kiedy kopnięciem otworzył przed nami drzwi. Nie wiedziałam czy pokój gościnny był pusty czy nie. Nie pamiętałam niczego poza oczami Richarda w drodze z kuchni do sypialni. Każdy pokój mógłby być pusty z tego, co widziałam. Pocałowaliśmy się już za drzwiami; moje ręce były pełne jego gęstych włosów, twardego gorąca jego szyi. Eksplorowałam dłońmi jego twarz, moje usta smakowały, drażniły i pieściły, całą jego twarz. Odsunął się od moich ust tylko na tyle by powiedzieć. – Jeżeli nie usiądę, to upadnę. Moje kolana są słabe. Roześmiałam się, pełnym gardłem i powiedziałam. – Więc postaw mnie na ziemię. W połowie wszedł, w połowie opadł na łóżko, kładąc mnie na nim i klękając za łóżkiem. Śmiał się wdrapując na łóżko obok mnie. Położył się przy mnie, jego kolana zwisały 368

z krawędzi łóżka, ale ponieważ był wystarczająco wysoki, by jego stopy dotykały podłogi, gdy leżał w ten sposób, to być może określenie „zwisały” nie było właściwe. Leżeliśmy obok siebie na łóżku, śmiejąc się cicho, nie dotykając. Obróciliśmy nasze głowy, by spojrzeć na siebie nawzajem w tej samej chwili. Jego oczy błyszczały śmiechem, prawie cała jego twarz promieniała od tego. Wyciągnęłam rękę i narysowałam linię uśmiechu wokół jego ust. Śmiech zaczął zanikać jak tylko go dotknęłam, jego oczy wypełniły się czymś mroczniejszym, bardziej poważnym, ale nie mniej cennym. Przewrócił się na bok. Ruch ułożył moją rękę wzdłuż tej strony jego twarzy. Potarł twarzą o moją rękę, zamknął oczy, rozchylił lekko usta. Przewróciłam się na brzuch, i poruszyłam razem z nim, moja ręka wciąż znajdowała się na jego twarzy. Otworzył oczy, obserwował mnie jak czołgam się do niego. Oparłam się na rękach i kolanach i obserwowałam jego oczy pochylając się nad jego ustami. Była tam gotowość, ale było coś jeszcze, coś delikatniejszego. Czy moje oczy odzwierciedlały ten sam wyraz, w połowie gotowość, w połowie lęk, jednocześnie pragnące i obawiające się by pragnąć, potrzebujące i obawiające się tej potrzeby? Moje usta uniosły się nad jego, nasze wargi dotknęły się, delikatnie jak motyle muśnięte przez letni gorący wiatr, dotykające i nie dotykające się, ślizgające się po sobie nawzajem, przesuwające się. Jego ręka chwyciła tył mojej szyi, zmusiła moje usta do naparcia na jego, sztywne, twarde. Użył swojego języka i warg, by zmusić moje usta do otwarcia. Otworzyłam je dla niego i po kolei eksplorowaliśmy siebie nawzajem. Podniósł się na kolana, ręce miał wciąż oparte z tyłu mojej szyi, nasze usta wciąż przyciśnięte do siebie. Odsunął się, odczołgując w tył do wezgłowia łóżka, pozostawiając mnie klęczącą samotnie na środku. Sięgnął pod pościel, wyciągnął poduszki, oparł się, obserwując mnie. Było coś prawie dekadenckiego w nim nagim, tak opartym, obserwującym mnie. Uklękłam patrząc na niego, mając mały problem ze skupieniem się, z myśleniem. W końcu zdołałam powiedzieć. – Coś nie tak? – Nic. – Powiedział, głębokim głosem, niższym niż normalnie. To nie był ryk jego bestii, to był wyjątkowo męski dźwięk. – Chcę przepuścić moją bestię przez ciebie, Anito. Przez ułamek sekundy myślałam, że to eufemizm, po czym zdałam sobie sprawę, że miał na myśli dokładnie to, co powiedział. – Richard, ja nie wiem. – Wiem że nie lubisz nadnaturalnych rzeczy w czasie seksu, ale Anita… – ułożył się na poduszkach w dziwnie gładkim ruchu, który jakoś przypomniał mi, że on nie był człowiekiem. – Poczułem twoją bestię. Ona prześlizgnęła się przeze mnie. Samo usłyszenie tego na głos odebrało mi odrobinę blasku. Osunęłam się w tył łóżka, wciąż na kolanach, ale już nie w górze, ręce osłabły mi, położyłam je na kolanach. – Richard, nie miałam czasu, by nad tym pomyśleć. Nie wiem co o tym sądzę, jeszcze nie. – To nie takie złe, Anita. Niektóre z tych rzeczy mogą być cudowne. 369

I powiedział to mężczyzna, który nienawidził swojej bestii przez cały czas, jaki go znałam. Ale nie powiedziałam tego na głos. Po prostu na niego spojrzałam. Uśmiechnął się. – Wiem jak dziwnie to brzmi z moich ust. Spojrzałam na niego intensywniej. Zaśmiał się, moszcząc się niżej na poduszkach, dopóki nie rozłożył się przede mną. Jedna noga zgięta tak, że nie dotknąłby mnie, ale wystarczająco blisko, bym ja mogła go dotknąć. Leżał tam całkowicie nagi, co widziałam już wcześniej, ale było w tym coś więcej. Wydawał się skąpany w komforcie, co było rzadkie dla Richarda. Widziałam w lupanarze, że zaakceptował swoją bestię. Ale to było coś więcej, zaakceptował siebie. – Czego ode mnie oczekujesz, Richard? To był jego sygnał, by być poważnym, by oczekiwać abym była mniej krwiożercza, albo tuzin innych niemożliwych rzeczy. Ale nie zrobił tego. – Chcę tego. –Powiedział, i poczułam kłujący powiew jego magii sekundę przed tym, zanim przeszedł przeze mnie jak gorący duch. Zadrżałam przy tym. – Nie wiem, Richard. Nie wiem czy to dobry pomysł. – To zabrzmiałoby lepiej gdyby mój głos nie drżał. Oczekiwałam że zacznie zadawać pytania, czy rozmawiać, ale nie zrobił tego. Poczułam jego moc jak muśnięcie grzmotu, sekundę zanim uderzyła we mnie. Miałam chwilę paniki, moment by zastanowić się, czy jego bestia i moja rozedrą się na strzępy, po czym jego moc otarła się o mnie jak aksamitna rękawiczka. Moja bestia powstała jakby z ogromnej, ciepłej, wilgotnej głębi, w górę, w górę, by spotkać ciepło, płonący powiew energii Richarda. Pchnął swoją bestię we mnie, i mogłam to poczuć, niemożliwie ogromną, muśnięcie futra tak głęboko wewnątrz mnie, że zapłakałam. Poczułam jego bestię i jej pazury wewnątrz mnie i to było pieszczące doznanie z takiego wnętrza, którego jego ręce nigdy by nie dotknęły. Moja moc wydawała się mniej pewna niż jego, mniej solidna. Ale powstała wokół tego twardego, umięśnionego futra jak aksamitna mgiełka, wibrująca przez jego moc, przez moje własne ciało. Do tej pory czułam to jak coś ogromnego, wzrastającego wewnątrz mnie, coś czego nigdy wcześniej nie poczułam, puchnącego we mnie. To wydawało się większe niż moje ciało, jakbym nie mogła utrzymać tego wewnątrz siebie, jak kubek wypełniony po brzegi czymś gorącym i parzącym, ale płyn wciąż wylewał się, a ja wciąż to trzymałam, trzymałam to, trzymałam to, dopóki to nie wybuchło we mnie, przeze mnie, ze mnie, w porywie mocy, która obróciła świat w złoto i spowolniła go, pociągnęła moje ciało na kolana, wygięła moje plecy, wysłała moje ręce drapiące powietrze, próbujące utrzymać coś, cokolwiek, podczas gdy moje ciało rozdzieliło się i złożyło w całość na łóżku. Przez moment, przez uderzenie serca, myślałam że przemienił mnie, i pozbyłam się mojej skóry naprawdę, ale tak nie było. Poczułam się jakbym unosiła się i tylko stopniowo odczułam moje ciało ponownie. Położyłam się na plecach, kolana zgięte pode mną, ręce bezwładne po obu stronach, tak rozluźnione, jakbym była odurzona.

370

Poczułam jak łóżko porusza się pode mną, i chwilę później, Richard pojawił się nade mną. Był na czworakach, wyłaniając się nade mną, i miałam problem, by skupić się na jego twarzy. Objął moją twarz, patrząc mi w oczy, podczas gdy ja próbowałam patrzeć na niego. – Anita, czy wszystko w porządku? Zaśmiałam się wtedy, powoli i leniwie. – Pomóż mi podnieść się na kolana i wyprostować, to będzie dobrze. Pomógł mi rozprostować nogi i nawet wtedy wszystko, czego pragnęłam to po prostu tam leżeć. – Co ze mną zrobiłeś? Położył się obok mnie, oparty na jednym łokciu. – Doprowadziłem cię, używając bestii. Mrugnęłam na niego, polizałam wargi i spróbowałam pomyśleć o inteligentnym pytaniu, poddałam się i pozostałam przy tym czego chciałam się dowiedzieć. – Czy to zawsze jest takie pomiędzy likantropami? – Nie, – powiedział pochylając się nade mną, dopóki jego twarz nie wypełniła mojej wizji. – Nie, tylko prawdziwa lupa, czy prawdziwa Nimir-Ra, może odpowiedzieć tak na mojego Ulfrika, w ten sposób jak ty to zrobiłaś. Dotknęłam jego klatki piersiowej wystarczająco mocno by cofnął się i bym mogła widzieć jego twarz wyraźnie. – Nigdy wcześniej nie zrobiłeś tego z nikim innym? Spojrzał wtedy na dół, kurtyna jego włosów prześlizgnęła się po jego twarzy, ukrywając go przede mną. Odsunęłam jego włosy z powrotem, tak że mogłam zobaczyć ten prawie idealny profil. – Kto? – zapytałam. Gorąco pojawiło się na jego szyi i twarzy. Nie byłam pewna czy kiedykolwiek wcześniej widziałam jak się rumieni. – To była Raina, prawda? Przytaknął. – Tak. Pozwoliłam by jego włosy opadły na miejsce i leżałam tam kilka sekund, myśląc o tym. Po czym zaczęłam się śmiać, śmiałam się i nie mogłam przestać. Był z powrotem przy moich ramionach, spoglądając badawczo w dół na mnie. – Anita? Śmiech zbladł kiedy spojrzałam w jego zmartwione oczy. – Gdy zmusiłeś Rainę, by sobie ciebie odpuściła te wszystkie lata temu, czy wiedziałeś, że była jedyną która mogła to z tobą zrobić? Przytaknął, twarz miał poważną. – Raina podkreśliła wady nie bycia jej zwierzątkiem. 371

Wzięłam jego rękę i ześlizgnęłam ją w dół po przodzie moich satynowych spodenek. Jego opuszki znalazły wilgoć, która przeciekała przez satynę i nie musiałam już naprowadzać jego dłoni. Zebrał moją pachwinę w tą ogromną rękę i ubranie było już przesiąknięte całkiem. Poprowadził opuszkami wzdłuż wewnętrznej strony uda i skóra była mokra, mokra aż do moich kolan. – Jak dałeś radę zrezygnować z tego? – Mój głos doszedł jako szept. Jego palce prześlizgnęły się po wnętrzu mojego uda, do zagłębienia poniżej. Pochylił się by pocałować mnie gdy jego palec ślizgał się powoli, powoli, w górę przez wilgotną skórę, pod wilgotną satyną. Jego usta pozostały tuż nad moimi, tak blisko że gwałtowny oddech zmusiłby nas do dotyku. Przemówił, jego oddech gorący na mojej skórze, jak jego palec pieścił brzeg mnie. – Żadna ilość przyjemności nie była warta jej ceny. – Dwie rzeczy zdarzyły się naraz: pocałował mnie, a jego palce wślizgnęły się do wewnątrz mnie. Krzyknęłam przy jego ustach, plecy wygięte, paznokcie wbijające się w jego ramiona, kiedy jego palec odnalazł to małe miejsce i pocierał je raz za razem, dopóki nie doprowadził mnie znów. Świat miał miękkie, białe krawędzie, jakbym patrzyła przez zasłonę. Poczułam jak łóżko się porusza, ale nie mogłam się skupić, nie mogłam widzieć, nie byłam pewna, czy dbałam o to, co się działo. Ręce osunęły się bezwładnie na moje szorty. Mrugnęłam i zobaczyłam Richarda klęczącego nade mną. Zsunął moje szorty, rozsunął nogi i klęczał pomiędzy nimi. Pochylił się nade mną, podnosząc satynową koszulkę, obnażając moje piersi. Przebiegł po nich dłońmi, sprawił że zadrżałam, po czym przesunął ręce w dół linii mojego ciała, jego ręce chwyciły moje uda sprawiając, że krzyknęłam przy nim. W momencie, w którym potarł na zewnątrz mnie, poczułam gumowy lateks prezerwatywy. Spojrzałam w jego twarz i zapytałam. – Skąd wiedziałeś? – Poruszył się tak że jego dolna część ciała znajdowała się pomiędzy moimi nogami, ale wciąż napierał na zewnętrzną stronę mojego ciała. Większość jego ciężaru opierała się na jego ramionach, jak w zmodyfikowanej pozycji pompki. – Czy naprawdę myślisz, że Jean-Claude ostrzegłby mnie o ardeur, a nie ostrzegł mnie, że nie bierzesz pigułek? – Słuszna uwaga. – Nie, to jest słuszna uwaga. – Poczułam ruch jego bioder, sekundę zanim wszedł we mnie, w jednym potężnym ruchu, który wydobył z moich ust dźwięk, gdzieś pomiędzy krzykiem a wrzaskiem. Obniżył głowę wystarczająco, by zobaczyć moją twarz. Leżałam dysząc pod nim, ale cokolwiek tam zobaczył, upewniło go, ponieważ wygiął plecy, jego twarz spojrzała gdzieś w dal i wysunął się ze mnie, powoli, cal za calem, dopóki nie wydałam niskich dźwięków. Wysunął się ze mnie, dopóki prawie nie dotykał mnie wewnątrz. Spojrzałam w dół długości mojego ciała by zobaczyć go mocno napiętego i gotowego. Zawsze był ze mną ostrożny, ponieważ nie był mały; to jedno pierwsze wejście było dużo gwałtowniejsze niż kiedykolwiek wcześniej sobie na to pozwolił. On, tak jak Micah, wypełniał mnie, uderzał w ten punkt głęboko wewnątrz, tak że było to bólem i przyjemnością. Widziałam jak jego plecy i biodra 372

uniosły się sekundę przed tym jak wszedł we mnie. Obserwowałam jak wchodzi we mnie, obserwowałam każdy cal jego wbijającego się we mnie, dopóki to nie wygięło moich pleców, mojej szyi i nie mogłam już obserwować, ponieważ wiłam się pod nim, moje ręce drapały prześcieradło, palce wbijały się w pościel. Wysunął się ze mnie ponownie, i zatrzymałam go z ręka na jego brzuchu. – Poczekaj, poczekaj. – Miałam problem z oddychaniem. – Nie sprawiam ci bólu. Mogę to stwierdzić widząc twoją twarz, twoje oczy, twoje ciało. Przełknęłam, wzięłam drżący oddech i powiedziałam. – Nie, to nie boli. To cudowne uczucie, ale zawsze byłeś tak ostrożny, nawet kiedy prosiłam cię abyś nie był. Co się zmieniło? Spojrzał w dół na mnie, jego włosy opadały dookoła twarzy jak jedwabna rama. – Zawsze wcześniej obawiałem się ciebie skrzywdzić. Ale poczułem twoją bestię. – Nie zmieniłam się jeszcze, Richard, nie wiemy tego na pewno. – Anita – powiedziała miękko i wiedziałam, że drażnił się ze mną. Być może to była kwestia damy protestującej zbyt usilnie, ale wciąż… – Wciąż jestem człowiekiem, Richard, nie zmieniłam się jeszcze. Pochylił się nade mną, jego włosy ślizgały się dookoła mojej twarzy, gdy pocałował mnie delikatnie w policzek. – Nawet przed pierwszą pełnią, możemy przyjąć więcej uszkodzeń. Zmiana już się rozpoczęła, Anita. Odepchnęłam ponownie jego klatkę piersiową, dopóki nie odsunął się wystarczająco bym mogła zobaczyć jego twarz. – Zawsze się hamowałeś, prawda? – Tak. Przeszukałam jego twarz i zobaczyłam taką potrzebę w jego oczach, że wiedziałam dlaczego był tak wściekły na Gregorego. Powiedział, że prawie żałował, że nie uczynił mnie swoją lupą naprawdę, teraz gdy widział mnie jako Nimir-Ra, ale to było wciąż więcej niż to. Spojrzałam w jego brązowe oczy w blasku wczesno porannego światła i wiedziałam, że pragnął bym była tym czym on był, nawet jeżeli tego nienawidził, na pewnym poziomie kusiło go, by uczynić mnie lupą tak naprawdę. Gdzieś w czasie kochania się, gdzie musiał być tak ostrożny, pomyślał o tym, więcej niż raz. To było w jego oczach, w jego twarzy. Zaczął odwracać wzrok jakby mógł poczuć to, co zobaczyłam, ale zmusił się by wrócić i spotkać moje spojrzenie. Był prawie buntowniczy. – Jak ostrożny byłeś ze mną, Richard?

373

Wtedy odwrócił wzrok, używając włosów jak tarczy. Sięgnęłam przez te grube włosy by dotknąć jego twarz, by odwrócić go, by na mnie spojrzał. – Richard, jak ostrożny byłeś ze mną wcześniej? Było coś bliskie bólu w jego oczach. Wyszeptał. – Bardzo. Trzymałam jego twarz w moich rękach. – Już nie musisz być ostrożny. Wyraz zadziwienia przeszedł przez jego twarz i odchylił głowę w dół i pocałowaliśmy się, tak jak wcześniej, opierając się o siebie, eksplorując, biorąc swoją kolej we wsuwaniu języka w siebie nawzajem. Odsunął się powoli od pocałunku i poczułam jak jego końcówka dotyka mojego wejścia. Patrzyłam się w dół, na długość naszych ciał, tak że mogłam obserwować jak jego ciało unosi się nade mną i jak wchodzi we mnie mocniej tym razem, szybciej. Zaparło mi dech w bezgłośnym krzyku. – Anita… Otworzyłam oczy, nie zdając sobie sprawy, że je zamknęłam. Spojrzałam na niego. – Nie bądź już ostrożny Richard, nie bądź ostrożny. Uśmiechnął się, dał mi szybki pocałunek i już był z powrotem, wygięty nade mną i tym razem nie przestał. Wchodził każdym calem siebie we mnie tak mocno i szybko jak tylko był w stanie. Odgłosy uderzających o siebie ciał stały się stałym dźwiękiem, wilgotnym uderzeniem. Zdałam sobie sprawę, że to nie tylko jego rozmiar był, tym co zmuszało go do ostrożności, ale też jego siła. Mógł zgnieść łóżko na którym leżeliśmy, i ta siła leżała nie tylko w jego ramionach, czy plecach, ale jego nogach, udach, w ciele którym napierał na mnie, znów i znów. Po raz pierwszy zaczęłam doceniać jego pełną siłę. Poczułam siłę jego rąk, jego ramion, kiedy mnie trzymał ale to było nic w porównaniu z tym. Zrobił z naszych ciał jedno, jedno uderzające, spocone, ociekające, ciało. Byłam ledwie świadoma, że to bolało, że byłam posiniaczona i nie dbałam o to. Wykrzyczałam jego imię kiedy moje ciało zacisnęło się wokół niego, ściskając go, i zadrżałam pod nim, moje ciało rzucało się po łóżku, nie od uderzeń Richarda, ale od samej mocy orgazmu; krzyki wydobyły się z mojego gardła, jak moje ciało zakołysało się pod nim. To było takie dobre, lepsze niż cokolwiek innego, ale to była prawie przemoc, prawie ból, prawie przerażające. Gdzieś w środku tego wszystkiego byłam świadoma, że on też doszedł. Wykrzyczał moje imię ale pozostał w miejscu, gdy ja wciąż wiłam się i walczyłam pod nim. Dopiero gdy leżałam cicho pozwolił sobie opaść na mnie, powoli na jedną stronę, tak że moja twarz nie była przygnieciona przez jego pierś. Leżeliśmy w spoconym, zapierającym dech kłębowisku, czekając aż nasze serca zwolnią wystarczająco by móc mówić. On pierwszy odnalazł swój głos. – Dziękuje, dziękuje, że mi zaufałaś.

374

Roześmiałam się. – Ty mi dziękujesz. – Podniosłam jego dłoń do moich ust i pocałowałam dłoń, po czym położyłam jego rękę przy mojej twarzy. – Zaufaj mi Richard, to była sama przyjemność. Zaśmiał się, ten głęboki, gardłowy głos, który jest czysto męski i czysto seksualny. – Będziemy potrzebowali kolejnego prysznica. – Którekolwiek z nas będzie mogło pierwsze chodzić, pierwsze bierze prysznic. Roześmiał się i przytulił mnie. Nie byłam nawet pewna, czy moje nogi będą wystarczająco silne, by w ogóle wziąć prysznic. Może kąpiel.

Rozdział 38 Obudziłam się w wystarczającym stopniu, by poczuć czyjś ciężar za moimi plecami. Tuliłam się do tego ciepła, zapadając ponownie w sen. Ramię przesunęło się po moim ramieniu i owinęłam się w okrąg ramienia i ciała. Tym co mnie obudziło nie było ciepło, czy poczucie go, lampartołaki sprawiły, że przywykłam do tego wszystkiego. To był zapach jego skóry. Po samym zapachu wiedziałam, że to był Richard. Otworzyłam oczy i przytuliłam się mocniej niego, owijając te ciemne umięśnione ramię ściślej przy moim ciele, tak jakby naciągając kocyk wokół siebie. Oczywiście koc nie miał ciężaru Richarda, czy jedwabistego dotyku jego nagiej skóry przy mojej, czy też możliwości odwzajemnienia przytulenia, użycia rąk do przysunięcia mojego ciała bliżej. Zmniejszał odległość pomiędzy nami, dopóki nawet przy naszej różnicy wzrostu, jego klatka piersiowa, brzuch i uda nie owinęły się wokół mnie. Wykonał ostatni ruch i mogłam poczuć go przyciśniętego, twardego i gotowego przy moich plecach. To był ranek, on był mężczyzną, ale to nie było coś kłopotliwego, co trzeba było zignorować. Mogłam zwrócić na to tak wiele bądź niewiele uwagi ile pragnęłam, a pragnęłam tego. Zaczęłam odwracać się w tym prawie za ciasnym okręgu jego ciała i odkryłam, że byłam obolała. Moje dolne części ciała wydawały się poobijane, obolałe ale w pozytywny sposób. Roześmiałam się jak rozsunęłam jego ramiona wystarczająco dla mnie, by się przewrócić na plecy. – Co jest takie zabawne? – Richard zapytał. Spojrzałam się na niego, wciąż się śmiejąc, sądzę że po to, by powstrzymać się od jęczenia. – Jestem obolała. Podniósł brwi. – Tak jak ja. Zarumieniłam się a on pocałował mój nos, potem moje usta, ale wciąż lekko, bez podtekstu seksualnego. To sprawiło, że się zaśmiałam. Jeżeli to byłby ktokolwiek inny niż ja, powiedziałabym, że zachichotałam.

375

Następny pocałunek nie był już delikatny, i następny po nim przyparł mnie z powrotem do łóżka. Przesunął nogi pomiędzy moje uda, dopóki jego kolana nie dotknęły mnie, a ja zrobiłam niezadowoloną minę. Odsunął się. – Jesteś na to zbyt obolała? – Jestem chętna by spróbować, ale szczerze mówiąc, możliwe że tak. Pozostał oparty nade mną, palcami odgarniając loki moich włosów z policzka. – To co zrobiłem ostatniej nocy, uszkodziłoby rzeczy wewnątrz normalnej kobiety. Nie potrzebowałam lustra, by poczuć jak moje oczy stały się chłodne. Naprawdę starałam się nie myśleć o tym. – Przepraszam, nie chciałem zepsuć nastroju. – Uśmiechnął się nagle i wyglądał młodziej, i tak zrelaksowanego nie widziałam go od dłuższego czasu. – Po prostu jestem szczęśliwy mogąc być z kimś, z kim nie muszę się martwić o zranienie go. Musiałam się uśmiechnąć do niego. – Nie jestem zraniona, ale może powinniśmy spróbować czegoś odrobinę delikatniejszego tego poranka. Humor zbladł i coś jeszcze wypełniło jego oczy, jak obniżył swoją twarz po kolejny pocałunek. Odezwał się jak poruszył się w moim kierunku. – Myślę, że coś wymyślimy. – Pocałował moje usta, potem schodził po jednym pocałunku po mojej szyi, moich ramionach. Rozkojarzył się przy moich piersiach, pokrywając je pocałunkami, jego język liżący szybkimi, wilgotnymi liniami po jednym sutku. Zebrał jedną pierś w swoich dłoniach, trzymając ją w kręgu swojego ciepła, przesuwając swoje usta dopóki nie wziął ponad połowy mojej piersi w to wilgotne ciepło. I z tym dotykiem, ardeur rozbłysło przez moje ciało stamtąd, gdziekolwiek się ukrywało. Richard odsunął się od mojej piersi, ręce wciąż ją obejmowały. – Co to jest? – Gęsia skórka pojawiła się na jego ramionach. – Ardeur. – Powiedziałam miękkim głosem. Oblizał usta i zobaczyłam lęk w jego oczach. – Jean-Claude powiedział mi o tym, nawet pozwolił mi poczuć swoją własną wersję tego, ale nie wierzyłem mu tak naprawdę. Nie sądzę, że chciałem w to uwierzyć. Moja bestia obudziła się wraz z ardeur, jakby jeden głód żywił pozostałe. Poczułam jak rozwija się we mnie, i przeciąga się na cały świat, jak jakiś wielki kot, budzący się z drzemki. Przerolowała się przeze mnie, sięgając po Richarda i jego bestia także się obudziła. Jedna ręka była na twardym cieple jego klatki piersiowej, ale mogłam poczuć tam coś jeszcze, coś poruszającego się dookoła nas jakby jego klatka piersiowa była dziurą i tam było coś jeszcze uwięzionego wewnątrz. Chwycił moją rękę, i odsunął ją z torsu. – Co robisz?

376

– Ardeur wzywa nasze bestie, Richard. – Umościłam się w dole pod nim, moja ręka ześlizgnęła się w dół jego ciała, przesuwając się po jego płaskim brzuchu, krągłościach jego ud. Chwycił moją rękę tuż zanim go dotknęłam. Miał teraz moje obie ręce, uwięzione w jego jednej większej. To nie przeszkadzało mi, ponieważ wiedziałam że mogę dotknąć go rzeczami innymi niż moje ręce, czy nawet moje ciało. Pamiętałam uczucie jego bestii przechodzącej przeze mnie, i rozlałam moją w niego w gorącym podmuchu energii. Odskoczył ode mnie, zsunął się z łóżka w ruchu który był prawie za szybki, by podążyć za nim wzrokiem. Stał obok łóżka, oddech dochodził w oszalałych dyszeniach, jakby biegł. Mogłam poczuć jego lęk jak dobry szampan. To dodane do seksu, sprawiło że znalazłam się na kolanach, że pełzłam z kłębów pościeli do brzegu łóżka. Mogłam wyczuć jak gorący był; zapach jego skóry dochodzący do mnie przez powietrze, lekka słodkość jego wody kolońskiej jaką nałożył dzień wcześniej. Moje spojrzenie powędrowało po jego pięknie. Jego zmierzwione we śnie włosy zwisały w ciężkiej masie po jednej stronie jego twarzy. Odsunął kosmyki z powrotem z twarzy używając jednej ręki i ruchu głową, i ten jeden ruch sprawił że rzeczy w dole mojego ciała zacisnęły się. Ale pod seksem była myśl – jak ta gładka, twarda skóra smakowałaby pod moimi zębami. Pragnęłam oznaczyć go, tak jak oznaczyłam Nathaniela. Pragnęłam zatopić moje zęby w jego ciele i ugryźć. Miałam przebłysk jakby to było posmakować go, posmakować jego ciało, poczuć jak jego ciało reaguje nie tylko na seks, ale też i na głód, i wiedziałam po raz pierwszy dlaczego zmiennokształtni mówili o głodzie jakby to powinno być napisane dużymi literami. Raina podniosła swoją lubieżną głowę. Ardeur zwyciężyło ją, ale ona wciąż tam była, dostarczając obrazów dla tego co czułam. Ześlizgnęłam się z łóżka a Richard cofnął się. Mogłam zobaczyć puls na jego szyi, bijący jak coś uwięzionego. Jego bestia także była uwięziona, uwięziona przez jego kontrolę, jego strach. Mogłam to poczuć, jakbym dosłownie poruszała się w jego ciele, jak wilk w klatce w zoo, poruszający się, rzucający się, ale nigdy wolny. To mogła być wielka, przestrzenna klatka, ale to wciąż była klatka. Raina dała mi obrazy, które sprawiły, że osunęłam się na kolana. Zobaczyłam Richarda przyszpilonego pod jej ciałem, przykutego do łóżka, kiedy był wewnątrz mnie, zmieniającego się w tej samej chwili. To było dojście dla zmiennokształtnych, wszystko inne było powstrzymywaniem się. Richard klęczał przede mną. –Wszystko w porządku? – Dotknął mojego ramienia, i to był zły dotyk. Moja bestia wyskoczyła tuż przy jego skórze, uderzyła jego podmuchem, który poczułam fizycznie w brzuchu i żebrach, jak cios. To zachwiało Richardem, sprawiło że upadł na mnie, i byliśmy owinięci wokół siebie przez chwilę, ramiona wokół siebie, nasze ciała przy sobie nawzajem. Ardeur zapłonęło nad nami jak niewidzialny płomień i klęczeliśmy w sercu tego ognia jak knot świecy. Jego serce bijące przy moich ramionach, gdzie one leżały oparte o jego tors, jakby moja skóra stała się bębnem i biła wewnątrz mnie, wypełniała mnie rytmem jego ciała. Moje własne bicie serca znalazło dom wewnątrz ciała 377

Richarda. Wypełniliśmy się wzrostem i spadkiem, wzajemnym pulsem, dopóki nie mogłam powiedzieć czyje serce było w mojej klatce piersiowej, czyja krew płynęła przez nas. Przez drżący moment byliśmy przyciśnięci do siebie nawzajem, jakby nasza skóra ustąpiła i wreszcie bylibyśmy tym, co obiecywały znaki – jedną istotą, jednym ciałem, jedną duszą. Moc rozdzieliła nas, poczułam jak Richard wyrywał się jej, jak tonący człowiek, rozrywając moc, jak ramiona rozdzierają wodę; możesz ją poruszyć, przerwać ją, ale ona powraca wokół ciebie, zamyka się nad tobą, pochłania cię. Richard krzyknął i poczułam jak się przewraca. Otworzyłam oczy kiedy jego ręka odsunęła się, a moja próbowała go przytrzymać. Jego dłoń była prawie wolna, tylko jego palce były wciąż złapane w moich, kiedy ardeur naparło na nas i wiedziałam, że jego kontrola była wystarczająco delikatna bym mogła się pożywić. Poczułam jego zakłopotanie jak wierzgał się, by zdecydować co chwycić, a czemu się poddać. Zdałam sobie sprawę, że tarcze opadły dawno temu, ponieważ nie mógł utrzymać znaków zamkniętych, siebie w ludzkiej formie i powstrzymać mnie przed pożywieniem się w tym samym czasie. Krzyknął znów, i poczułam jak Richard decyduje, poczułam jego świadomy wybór mniejszego zła. Schował swoją bestię, w dole, w dole, głęboko w sobie i zamknął znaki pomiędzy nami jak trzaskające drzwi. To było tak nagłe że poczułam jakby świat przechyla się. Przez moment miałam zawroty głowy, to było prawie jak mdłości, ale wtedy ardeur wróciło do nas, przeniknęło przez nas, jak błyskawica by zmieść nas oboje ze stóp, dopóki nie byliśmy tylko ciałem, kośćmi, tylko potrzebą. Zobaczyłam jak plecy Richarda wyginają się, jak jego głowa odchyla się w tył i przez ardeur poczułam narastający nacisk, sztywność jego ciała, sekundę zanim gorące dojście wytrysnęło z niego a ja trzymałam jego rękę, jak jego ciało zakołysało się od tego, i przyjemność która osunęła mnie na kolana, jakby sama jego moc podniosła mnie na chwilę, przytuliła mnie, ukołysała mnie, i pożywiłam się, pożywiłam się, pożywiałam dopóki nie leżeliśmy na podłodze, pokryci potem, ciężko dysząc, nasze ręce wciąż były splecione razem. Richard odsunął się pierwszy. Leżeliśmy tam, oczy rozkojarzone, oddech dochodzący z trudem, jego serce bijące zbyt szybko, wypełniające jego gardło. Przełknął wystarczająco mocno, by brzmiało to boleśnie. Poczułam się ciężka po pożywieniu, prawie jakbym znów mogła zasnąć, jak wąż po obfitym posiłku. Richard pierwszy odnalazł głos. – Nie miałaś prawa, by pożywić się na mnie. – Myślałam, że to dlatego zostałeś do rana. Usiadł powoli, jakby był zesztywniały. – Dlatego. – Nigdy nie powiedziałeś nie. – Przewróciłam się na bok, ale nie próbowałam jeszcze usiąść. Przytaknął. – Wiem to. Nie winię cię za to. Winił mnie, ale przynajmniej próbował tego nie robić. – Mogłeś mnie powstrzymać Richard. Wszystko co musiałeś zrobić, to pozostawić znaki otwarte pomiędzy nami albo pozwolić wydostać się bestii. Mogłeś powstrzymać ardeur. Dokonałeś wyboru nad tym, co kontrolować. 378

– To też wiem. – Ale nie spojrzał na mnie. Oparłam się na ramionach, prawie siadając. – Więc co jest nie tak? Potrząsnął głową i wstał. Był odrobinę niepewny, ale podszedł do drzwi. – Odchodzę, Anita. – Sprawiasz że to brzmi jak coś ostatecznego, Richard. Odwrócił się i spojrzał na mnie. – Nikt nie będzie się mną żywił, nikt. Zamknął się tak szczelnie, że nie mogłam powiedzieć co czuł, ale to było wypisane na jego twarzy. Ból. Jego oczy miały w sobie głęboki ból, i odsuwał go tak daleko w swoim umyśle, swoim sercu, że nie mogłam powiedzieć skąd on pochodził, tylko że to go raniło. – Więc nie będzie cię jutro rano, kiedy ardeur znów powróci? – Mój głos brzmiał prawie neutralnie kiedy zapytałam. Potrząsnął głową, wszystkie te ciężkie włosy prześlizgnęły się dookoła jego ramion. Jego ręka była na klamce, jego ciało odwrócone wystarczająco by ukryć go przede mną tak bardzo jak tylko był w stanie. – Nie mogę zrobić tego ponownie, Anita. Na miłość boska, masz tą samą zasadę. Nikt nie pożywia się na tobie. Usiadłam owijając ramiona wokół kolan, przyciskające je mocno do mojej klatki piersiowej. Zgaduję, że przykrywałam także moją nagość. – Poczułeś teraz ardeur, Richard. Jeżeli nie mogę pożywiać się na tobie, to na kim? Z kim chcesz mnie dzielić pod tym względem? – Jean-Claude… – Ale jego głos ucichł zanim dokończył. – Jest niewiele po południu a on będzie wciąż martwy dla świata. Nie obudzi się na czas, by podzielić ardeur ze mną. Jego ręce zacisnęły się na klamce od drzwi wystarczająco mocno bym zobaczyła jak mięśnie w jego ramionach naprężają się. – W takim razie Nimir-Raj. Powiedziano mi, że już pożywiłaś się na nim kiedyś. – Nie znam Micaha tak dobrze, Richard. – Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam. – Nie kocham go Richard. Kocham ciebie. Pragnę ciebie. – Chcesz się żywić mną? Chcesz abym był twoją ofiarą? – Nie, nie. – Nie jestem pożywieniem, Anita, nie dla ciebie ani nikogo innego. Jestem Ulfrikiem Klanu Thronnos Rokke i nie jestem bydłem. Jestem tym co zjada bydło. – Jeżeli byś się przemienił, mogłeś zablokować ardeur, powstrzymać mnie przed pożywieniem się, dlaczego tego nie zrobiłeś? 379

Oparł swoje czoło o drzwi. – Nie wiem. – Bądź szczery Richard, przynajmniej z samym sobą. Odwrócił się, a jego gniew błysnął przez moją skórę jak bicz. – Chcesz szczerości, dobrze, możemy być szczerzy. Nienawidzę tego kim jestem. Chcę życia Anita. Chcę prawdziwego życia. Chcę być wolny od tego całego gówna. Nie chcę być Ulfrikiem. Nie chcę być wilkołakiem. Chcę po prostu życia. – Masz życie, Richard, to po prostu nie takie, jakie myślałeś, że będzie. – I nie chcę kochać kogoś, kto czuję się bardziej komfortowo z potworami niż ja. Po prostu spojrzałam na niego, przytulając moje kolana do moich nagich piersi, opierając się plecami o łóżko. Spojrzałam na niego, ponieważ nie mogłam wymyślić żadnej cholernej rzeczy do powiedzenia. – Przepraszam Anita, ale nie mogę… nie zrobię tego. – Wtedy otworzył drzwi. Otworzył drzwi i wyszedł zamykając je za sobą. Drzwi zamknęły się miękkim, zdecydowanym kliknięciem. Siedziałam tam przez kilka minut nie ruszając się. Nawet nie sądzę, że oddychałam, potem łzy powoli zaczęły napływać i mój pierwszy oddech był oszalałym westchnieniem, od którego zabolało mnie gardło. Położyłam się powoli na podłodze, zwijając się w ciasny kłębek. Leżałam na podłodze i płakałam dopóki nie zrobiło mi się zimno i nie zadrżałam. Tak oto znalazł mnie Nathaniel. Wziął koc z łóżka i owinął go wokół mnie, podniósł mnie i wspiął się na łóżko ze mną w swoich ramionach. Trzymał mnie w zgięciu swojego ciała, przytulał mnie ciasno, i nie mogłam poczuć go przez gruby koc. Przytulał mnie i głaskał moje włosy. Poczułam jak łóżko porusza się i otworzyłam oczy by znaleźć Cherry i Zane’a wczołgujących się obok mnie. Dotknęli mojej twarzy, starli moje łzy końcówkami palców i owinęli się dookoła mnie na drugiej stronie dopóki nie byłam otoczona ich ciepłem. Następnie przyszli Gregory i Vivian i wspięli się na łóżko, dopóki wszyscy nie leżeliśmy w ciepłym, zwartym gnieździe naszych ciał i koców. I było mi tak gorąco, że musiałam odrzucić koc, a ich dłonie rozlały się na mnie, dotykając, przytulając. Zdałam sobie sprawę, że byłam wciąż naga i oni też. Nikt nie zakładał ubrań jeżeli ich nie zmusiłam. Ale dotyk nie był seksualny, to było pocieszenie, ciepły stos szczeniaczków i każdy w tej kupce kochał mnie na swój własny sposób. Być może to nie był sposób w jaki chciałam być kochana, ale miłość to miłość i czasami myślę, że odrzucałam więcej miłości niż większość ludzi miała szansę kiedykolwiek doświadczyć. Ostatnio próbowałam być ostrożniejsza. Tulili mnie dopóki nie zasnęłam, wyczerpana płaczem, z gorącą skórą. Ale w środku mnie było zimne, lodowate miejsce, którego nie byli w stanie dotknąć. To było miejsce, gdzie kochałam Richarda, gdzie zawsze kochałam Richarda, prawie od pierwszej chwili, gdy go zobaczyłam. Miał rację co do jednego.

380

Nie mogliśmy dalej tego robić. Nie mogłam dalej tego robić. Było po wszystkim. Musiało być po wszystkim. On nienawidził tego czym był, i teraz nienawidził tego czym byłam ja. Powiedział, że pragnął kogoś, przy kim nie musiałby martwić się o zranienie go, i naprawdę tego pragnął, ale także pragnął kogoś ludzkiego, normalnego. Nie mógł mieć jednego i drugiego, ale to nie powstrzymywało go od tego, by pragnąć obydwu rzeczy. Nie mogłam być normalna i nie byłam pewna, czy ja kiedykolwiek byłam człowiekiem. Nie mogłam być tym, czym Richard pragnął bym była a on nie mógł przestać tego chcieć. Richard był zagadką bez odpowiedzi, a ja byłam zmęczona grą, w której nie mogłam wygrać.

Rozdział 39 Spałam jak pod wpływem narkotyków, otępiała z ostrymi, poszarpanymi lub całkiem pustymi snami. Nie wiem kiedy bym się obudziła, ale ktoś lizał mnie w policzek. Gdyby mną potrząsał lub wołał po imieniu pewnie mogłabym go zignorować. Ale ktoś lizał mój policzek długimi, powolnymi pociągnięciami, a tego nie potrafiłam zlekceważyć. Otworzyłam oczy i zobaczyłam twarz Cherry z tak bliska, że nie mogłam się na niej skupić. Cofnęła się tylko na tyle bym nie musiała robić zeza patrząc na nią, potem powiedziała, – Miałaś koszmar. Pomyślałam, że powinniśmy cię obudzić. Jej głos był neutralny, twarz pusta, ale uśmiechnięta w jakiś beznamiętny sposób. To była jej twarz pielęgniarki, dodająca otuchy, pocieszająca ale jednocześnie nic nie mówiąca. Fakt, że była naga, leżąc na boku, podpierając się łokciem i eksponując całe swoje ciało, nie wydawał się wpływać na jej profesjonalizm. Ja nigdy nie będę się czuć tak swobodnie nago. Bez względu na to, co by się działo dookoła, zawsze jestem świadoma braku ubrań. – Nie pamiętam, co mi się śniło, – powiedziałam. Podniosłam rękę by wytrzeć wilgoć z mojego policzka. – Przez cały ten płacz smakujesz solą, – oznajmiła Cherry. Łóżko przesunęło się i Zane spojrzał na mnie ukradkiem z ponad mojego ramienia. – Mogę polizać drugi policzek? To sprawiło, że zaczęłam się śmiać, co było prawie wystarczającym cudem, bym pozwoliła mu to zrobić, prawie. Usiadłam i natychmiast tego pożałowałam. Całe moje ciało było sztywne i obolałe, jakbym została pobita. Do diabła, w ciągu ostatnich lat po niektórych pobiciach czułam się lepiej. Okryłam się kocem, częściowo by przykryć moją nagość, a częściowo z powodu zimna. Oparłam się o wezgłowie łóżka, marszcząc brwi.

381

– Powiedziałaś nocny koszmar.9 Która godzina? – Koło piątej, – odpowiedziała Cherry. – Mogłabym powiedzieć dzienny koszmar, jeśli tak wolisz, co nie zmienia faktu, że – zawahała się – jęczałaś przez sen. Mocniej opatuliłam się kocem. – Nie pamiętam. Usiadła klepiąc moje kolano przez koc. – Jesteś głodna? Poruszyłam przecząco głową. Ona i Zane wymienili jedno z tych spojrzeń, które mówi jak bardzo się o ciebie martwią. To mnie zezłościło. – Słuchajcie, nic mi nie jest. Oboje spojrzeli na mnie. Skrzywiłam się. – No dobra, nic mi nie będzie. Nie wyglądali na przekonanych. – Muszę się ubrać. Oboje po prostu leżeli, gapiąc się na mnie. – Co oznacza wyjdźcie i dajcie mi trochę przestrzeni. Wymienili między sobą kolejne z tych spojrzeń, które również mnie wkurzało, ale na skinienie Cherry oboje wstali z łóżka i poszli do drzwi. – I włóżcie jakieś ubrania, – powiedziałam. – Jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, – odparła Cherry. – Sprawi, – odpowiedziałam. Zane zasalutował. – Twoje życzenie jest dla nas rozkazem. To było rzeczywiście trochę zbyt blisko prawdy, ale zignorowałam to. Kiedy wyszli, wybrałam kilka ubrań, trochę broni i dotarłam do łazienki, nie wpadając na nikogo więcej. Nie kazałam Cherry upewnić się, że będę miała czystą drogę do łazienki. Oni doglądali mnie, ale tego ranka czy może raczej popołudnia, nie obchodziło mnie to na tyle, by zacząć narzekać. W łazience byłam tak krótko jak to było tylko możliwe i z jakiegoś powodu nie sprawiało mi przyjemności patrzenie w lustro. Starałam się o tym nie myśleć, ale moje oczy wpatrujące się w twarz oszołomionej ofiary, sprawiły, że coraz trudniej było nie myśleć o tym jak blado i zszokowanie wyglądam.

po angielsku koszmar – nightmare zawiera słowo nocny – nocny koszmar i Cherry utworzyła neologizm daymare – dzienny koszmar; gra słów. 9

382

Włożyłam moje zwykłe czarne majtki i pasujący biustonosz. Dochodziłam do momentu, w którym prawie nie posiadałam już białego biustonosza. To z winy Jean-Claude’a. Czarne skarpetki do biegania, czarne dżinsy, czarna koszulka polo, uprząż wraz z Browningiem (Hi–Powerem), Firestar w kaburze przy spodniach prawie niewidoczny na tle czarnej koszulki. Dodałam jeszcze osłony na nadgarstki i dwa srebrne noże. Nie potrzebowałam takiej siły ognia w domu, zwłaszcza z tak wieloma zmiennokształtnymi biegającymi dookoła, ale czułam się trochę roztrzęsiona, jakby mój świat był dziś mniej stabilny niż wczoraj. Sądziłam, że Richard i ja zawsze się jakoś dogadamy. Nie wiedziałam do końca jak, ale zawsze. Teraz już w to nie wierzyłam. Nie będzie żadnej współpracy między nami. Nie będziemy dla siebie niczym więcej, niż tylko niezbędnym minimum. Nie jestem nawet pewna czy jego propozycja zostania Bolverkiem jest nadal aktualna. Mam nadzieję, że tak. Mogę go stracić jako mojego ukochanego, ale nie mogę pozwolić mu zrujnować stada. Jeżeli nie będzie współpracował, nie wiem jeszcze jak, ale go powstrzymam. Ale to jest problem na inny dzień. Obecnie moim celem jest po prostu przeżyć, przetrwać dzisiejszy dzień. Otoczyłam się bronią, by czuć się bardziej komfortowo. Gdybym była w domu sama, albo tylko z Nathanielem miałabym ze sobą Sigmunda, pluszową zabawkę pingwina. Tak zły był ten dzień. W pewnym momencie ujrzałam się w lustrze w sypialni, zatrzymałam się i spróbowałam uśmiechnąć. Wyglądałam jakbym ubrała się w typowy strój zabójcy. Często droczyłam się z moim przyjacielem, który jest płatnym mordercą i łowcą nagród z powodu jego zabójczego stylu, ale czasami po prostu trzeba się poddać stereotypom. Poza tym świetnie wyglądam w czerni. Sprawia, że moja skóra wydaje się być niemalże przeźroczysta, jakby błyszczała. Moje oczy są bardzo ciemne. Wyglądałam prawie nieziemsko, jak bezskrzydły anioł w zły dzień. No dobra może upadły anioł, ale efekt nadal pozostawał powalający. Dawno temu nauczyłam się, że jeśli czujesz się niekochana przez mężczyznę swojego życia, najlepszą zemstą jest świetny wygląd. Żeby zrealizować ją w pełni musiałabym nałożyć jeszcze makijaż, ale pieprzyć to. Wciąż mam wakacje, a ja nigdy nie maluję się podczas wakacji. W kuchni był tłum. Polecenie by wszyscy się ubrali, zostało wzięte do serca. Cherry założyła obcięte, dżinsowe szorty i białą męską koszulę z oderwanymi rękawami, pozostałe po nich nitki zdobiły jej ramiona. Związała końce koszuli tak, że odsłaniały jej brzuch, kiedy poruszała się po kuchni. Zane śledził ją wzrokiem, gdziekolwiek by się nie przesunęła. Nie byłam pewna co Cherry czuje do niego, ale Zane zaczął zachowywać się jakby był zakochany lub co najmniej czuł ogromne pożądanie. Usiadł przy stole, ubrany w skórzane spodnie, które miał na sobie ostatniej nocy, ignorując swoją kawę obserwował Cherry. Caleb oparł się o ladę, miał na sobie dżinsy z rozpiętym ostatnim guzikiem, by jego kolczyk w pępku był widoczny. Sączył kawę obserwując Zane'a wodzącego wzrokiem za Cherry, miał przy tym dziwny wyraz twarzy. Nie potrafiłam go rozszyfrować, ale nie podobał mi się, jakby rozmyślał, co zrobić, by wywołać problemy między nimi. Caleb wyglądał mi na takiego, który lubi sprawiać kłopoty.

383

Nathaniel siedział przy stole, jego długie włosy były splecione w warkocz za plecami. Miał nagą klatkę piersiową, ale wiedziałam bez sprawdzania, że miał coś na sobie. Znał mnie wystarczająco dobrze, by wiedzieć, iż wolę gdy moi goście są ubrani. Igor i Claudia stali, kiedy weszłam do pokoju. Jego tatuaże były jeszcze bardziej imponujące w pełnym świetle dnia. Zdobiły jego ramiona, z tego co widziałam pod białym bezrękawnikiem również klatkę piersiową i bok szyi, wyglądały jak płynne klejnoty, wspaniałe, przyciągające wzrok. Nawet z daleka były piękne na tle jego bladej skóry. Nie byłam zwolenniczką tatuaży, ale nie potrafiłam wyobrazić sobie Igora bez nich, taki wygląd po prostu mu pasował. Założył uprząż na ramię, która niezbyt pasowała do bezrękawnika, ale to nie moja sprawa. Glock znajdował się pod ramieniem, tworząc czarną plamę pośród tych wszystkich kolorów, jakby był niedoskonałością w obrazie Picassa 10. Claudia wyglądała przy nim bardzo zwyczajnie, jeśli kobieta mająca wzrost cholernie bliski siedmiu stopom (210 cm) i mięśnie większe niż większość mężczyzn, może wyglądać normalnie. Broń z tyłu, na plecach nie była tak widoczna jak Igora. Jej czarne włosy nadal były związane w ciasny, koński ogon pozostawiając jej twarz odsłoniętą i pustą, podobnie jak jej oczy. Claudia miała oczy gliny, oczy złego gościa, oczy osoby, która nie pozwoli ci zobaczyć, co jest wewnątrz. Nie spotkałam wielu kobiet z takimi oczami, spoza policji. Gdyby jej twarz była odrobinę delikatniejsza, byłaby piękna. Jednak było coś w ustawieniu jej szczęki, sposobie w jaki wykrzywia pełne usta, mówiącego odejdź, nie dotykaj. To pozbawiało ją czegoś, co mogło zmienić ją całkowicie. Oboje podeszli by zająć pozycje po mojej stronie i trochę za mną. Zaprotestowałabym, ale wczoraj odkryłam, że to właściwie nic nie daje. Dostali rozkazy od Rafaela, nie ode mnie. Powiedział: „Zapewnijcie jej bezpieczeństwo" i to zamierzali zrobić. Byłam za bardzo... jakakolwiek do cholery byłam, nie zamierzałam tracić energii na mówienie im, żeby się odsunęli. Mogli krążyć dookoła mnie jeśli to sprawi, że poczują się lepiej. Tego popołudnia po prostu mnie to nie obchodziło. Merle stał w rogu szafki, na tyle blisko ekspresu do kawy, by Igor napierał na niego, gdy nalewałam sobie kawę. Nie wiedziałam, kto zrobił świeży dzbanek i nie interesowało mnie to, po prostu na sam jej widok i zapach poczułam się lepiej. Merle był ubrany w kowbojskie buty, dżinsy i tą samą co wczoraj dżinsową kurtkę założoną na gołą klatkę piersiową. Sączył kawę z jednego z niewielu gładkich kubków jakie posiadałam. Blizna na jego piersi była bardzo biała, postrzępiona, przedziurawiona w jednym miejscu, jakby rana była tam najgłębsza. Wyglądała jak błyskawica przecinająca jego klatkę piersiową i brzuch. Chciałam zapytać co mu się stało, ale sposób w jaki obserwował kuchnię mówił, że prawdopodobnie i tak by mi nie odpowiedział i zdecydowanie uznałby to za wścibskie. Poza tym, to nie moja sprawa. Jedyne wolne krzesło przy stole stało tyłem do wnęki z oknami i szklanymi, przesuwanymi drzwiami. Nienawidziłam siedzieć tyłem do okna lub drzwi, zwłaszcza drzwi. Nathaniel dotknął ramienia Zana. Ten spojrzał do tyłu na mnie i wstał, zabrał filiżankę z kawą Picasso nauczał, że niedoskonałość = doskonałość; Glock, który teoretycznie nie pasuje do tego obrazka, jest idealnym dodatkiem do Igora 10

384

i przeniósł się na krzesło zwrócone tyłem do drzwi. Cherry usiadła obok niego, chociaż krzesło było Claudii, postawione tak by miała widok na oboje drzwi. Cherry przysunęła się do Zane'a, zwracając jej całe szkło. Bywały czasy kiedy nie byłam, aż tak ostrożna zwłaszcza we własnym domu, ale dzisiaj będzie jeden z moich paranoicznych dni. Tak działał na mnie brak pewności siebie, nawet emocjonalny. Claudia siedziała obok mnie. Igor oparł się o ladę za mną, chyba mając na oku Merla. Wygląda na to, że nie lubią się wzajemnie. Zrobiłam pierwszy łyk kawy, gorącej i czarnej, pozwoliłam ciepłu napełnić mnie przez kilka sekund, zanim zapytałam, – Gdzie jest Gregory? – Stephen i Vivian zabrali go do ich mieszkania, – odpowiedziała Cherry. – Ale wszystko z nim w porządku? Przytaknęła, uśmiechając się, ten uśmiech sprawił, że wyglądała lata młodziej niż my obie miałyśmy. – Leczy się, Anito. Ty go uleczyłaś. – Wezwałam jego bestię, nie uleczyłam go. Wzruszyła ramionami – To bez różnicy. Potrząsnęłam głową – Nie, nie potrafiłam go uzdrowić zeszłej nocy. Cherry zmarszczyła brwi i nawet wtedy wyglądała ładnie. Była dzisiaj podekscytowana i promieniowała szczęściem. Spojrzałam na Zane'a, który nadal ją obserwował. Może miłość była po obu stronach. Z pewnością coś spowodowało, że jej oczy tak błyszczały. – Na miłość boską, Anito uratowałaś go, czy ma znaczenie jak to zrobiłaś? To była moja kolej na wzruszenie ramion. – Po prostu nie podoba mi się fakt, że munin Rainy co raz bardziej stara mi się przeszkadzać, kiedy próbuję leczyć. Zadzwonił dzwonek do drzwi i podskoczyłam jakby do mnie strzelano. Nerwowa, kto ja? – Złożyłem zamówienie, – oznajmił Nathaniel Spojrzałam na niego. – Proszę, powiedz, że to chińszczyzna. Przytaknął, uśmiechając się chyba z powodu zadowolenia w moim głosie. Odkryliśmy, że normalnie żadna chińska restauracja nie dostarcza jedzenia tak daleko, jednak spory napiwek i mam na myśli naprawdę duży, sprawia, że dla nas robią wyjątek. Nathaniel wstał, ale Caleb odsunął go od drzwi. 385

– Ja to odbiorę. Wygląda na to, że i tak do niczego innego nie jestem potrzebny. Postawił kubek na ladzie i przeciskając się między nami, zniknął w salonie – Jaki dzisiaj ma problem? – Zapytałam. – Starał się zaprzyjaźnić z Claudią, – odpowiedział Igor. – I ze mną, – dodała Cherry. Spojrzałam z uśmiechniętej twarzy Cherry na zachmurzoną Claudii. – I nie krwawi ani nie jest posiniaczony? – Zranienie go nie było konieczne, – powiedziała Claudia – wystarczyło bycie bardzo, bardzo jasnym. Ton jej głosu i wyraz oczu, sprawiły że moje własne oczy stały się zimne. Nie wiem czy kiedykolwiek spotkałam kobietę, która wywierała na mnie taki efekt. Stwierdzenie, że to bardziej niepokojące, ponieważ była kobietą, sprawiało że czułam się seksistowsko, ale wciąż pozostawało prawdziwe. Jej nozdrza rozszerzyły się i zobaczyłam jak wszyscy wciągają powietrze. Każdy ruszył się ze swojego miejsca, rozpraszając się po pokoju. Claudia wstała, chwycił mnie za rękę – rękę od pistoletu i pociągnęła z powrotem w kierunku drugiej strony kuchni i ściany. Ona już miała broń w prawej ręce. Wyszarpnęłam na wolność moją rękę od broni, kiedy Igor przesunął się z Claudią i stanęli przede mną blokując mi widok. On również wyciągnął swój pistolet. Miałam zapytać, co u diabła się dzieje, kiedy poczułam to. Ostry, stęchły zapach węży. Miałam Browninga wyciągniętego i skierowanego w stronę drzwi, celowałam w nie oburącz, gdy pierwszy człowiek wąż wszedł przez otwarte drzwi kuchenne z Calebem przed nim oraz obrzynem przystawionym pod kątem do jego szczęki. – Niech ktokolwiek się ruszy, a on umrze.

Rozdział 40 Wszyscy zamarli, jakbyśmy wzięli zapasowy wdech i nie wypuścili powietrza. – Nikt nie musi tu umierać. – Powiedział wężołak. Spojrzał na mnie wielkimi miedzianymi oczami. Olbrzymie czarne prążki, które otaczały jego oczy, wyglądały jak dramatyczny makijaż. Na jego twarzy nie było żadnych blizn. Był niższy i wydawał się młodszy. Jego pokryta łuskami twarz prawie zdołała się uśmiechnąć, ale wężowa szczęka nie jest przeznaczona do uśmiechów. Jego oczy były tak puste i obce jak cała reszta. – Nasz szef chce z tobą porozmawiać, pani Blake, to wszystko.

386

– Każ mu odebrać ten przeklęty telefon i umówić się na spotkanie. – Powiedziałam. Celowałam lufą Browninga w miejsce w pobliżu środka jego klatki piersiowej. Wystarczająco daleko od głowy Caleba, bym nie martwiłam się postrzeleniem go, ale również wystarczająco blisko gardła, że z amunicją, jaką miałam w spluwie, prawdopodobnie odstrzeliłabym mu głowę. Jeżeli tylko odsunąłby lufę pistoletu od szczęki Caleba. Obrzyn ze srebrem z tak bliskiej odległości i Caleba by nie było. Nie lubiłam go zbytnio, ale nie mogłam pozwolić złym gościom odstrzelić mu łba, czyż nie? – Nie sądził, że byś przyszła. – Odpowiedział wężołak. – Odejdź, każ mu zadzwonić a obiecuję, że poświęcę mu tyle uwagi, na ile zasługuje. – Mój głos był cichy, ponieważ wciąż jak tylko mogłam wstrzymywałam oddech, czekając na ten jeden strzał. Jeżeli do niego w ogóle dojdzie. Wężołak wycelował lufę w szyję Caleba, aż ten wydał z siebie mały bolesny dźwięk. – To jest naładowane srebrem, pani Blake. Z tej odległości odstrzelę mu głowę. – Sekundę po tym jak on zginie, zginiesz i ty. – Powiedziała to Claudia. Jej głos był cichy i pewny jak ramię, które trzymało pistolet wycelowany w głowę wężołaka. Wydał syczący śmiech i to odbiło się echem za nim. W otwartych drzwiach więcej rzeczy zaczęło się poruszać. Dostrzegłam błysk srebrnego metalu, więcej pistoletów. – Nikt więcej nie przejdzie przez te drzwi, albo zastrzelę cię i pozwolę Calebowi przetestować jego szanse. Wcisnął lufę dubeltówki w szczękę Caleba, aż mniejszy mężczyzna musiał stanąć na palcach i zobaczyłam pierwszą oznakę paniki na jego twarzy. – Nie sądzę, aby ona zbytnio cię lubiła. – Wężołak wysyczał. – To nie ma znaczenia. Nie pozwolę ci wnieść więcej spluw do tego pokoju. – Obiecałeś nie skrzywdzić Anity. – To był Merle. Prawie zapomniałam, że stał po jednej stronie za nami. – Nie spadnie jej włos z głowy. – Potrafimy wyczuć, że kłamiesz. – Powiedziała Claudia. Głowa węża odwróciła się na bok, jak u ptaka. – Większość ludzi nie potrafi wyczuć w nas zmian, nie potrafi wyczuć nic poza smrodem węża. Głos Cherry. – Anita. Moje oczy przeskoczyły na nią i zobaczyłam ruch za przesuwanymi, szklanymi drzwiami. Próbowali nas otoczyć. – Coś się porusza po tej stronie. – Powiedział Igor. Natychmiast pozostali wyciągnęli pistolety i wydawali się wiedzieć co robić. Jakie to pokrzepiające. Moje spojrzenie wróciło na wężołaka na czas, by zobaczyć, jak porusza lufą pistoletu w kierunku szkła. – Otoczyliśmy dom. Nie musicie wszyscy ginąć. 387

Claudia wystrzeliła sekundę przede mną. Jej pocisk trafił go w twarz, mój trafił wysoko w klatkę piersiową, nisko przy szyi. Jego głowa zniknęła w kłębach krwi i gęstszych rzeczy. W uszach dzwoniło mi od strzałów w małym pomieszczeniu. Ciało węża upadło w tył; strzelba wypadła mu, gdy jego ręce zadrżały. Caleb rzucił się na podłogę w naszym kierunku. Dwóch kolejnych wężołaków ramię w ramię wyszło zza drzwi, obaj ze strzelbami. Claudia powiedziała. – Lewa. Postrzeliłam tego po prawej, a ona tego po lewej. Obie z nas trafiły w to, w co celowały i obydwaj upadli na podłogę. Jedna strzelba potoczyła się przez podłogę w naszym kierunku. Kolejny wystrzał ze strzelby eksplodował po naszej lewej. Odwróciłam się w kierunku dźwięku, nie mogłam nic na to poradzić. Przesuwane, szklane drzwi roztrzaskały się, a ja nie usłyszałam głosu spadającego szkła, tylko ryk strzelb. Igor klęczał używając szafek jako zasłony, gdy oddał dwa strzały w pierś mężczyzny. Mężczyzna upadł na kolana tak gwałtownie, jak marionetka, której podcięto sznurki. – Nadchodzą. – Powiedziała Claudia i odwróciłam się do drzwi. Mogłam zobaczyć lufę błyszczącego rewolweru, czegoś pokrytego niklem. Claudia stała. Jej ciało, prawie niewidoczne od drzwi, było przyciśnięte do szafek przy pobliskiej ścianie. Wystrzeliła dwukrotnie w tą lśniącą lufę i doszedł nas krzyk, który przezwyciężył ryk w moich uszach. Krzyk, który brzmiał jakby pisk małego króliczka, którego dogoniły koty. Ledwo usłyszałam jak ktoś wrzasnął „Zamknij się Felix”. Strzały wpadły do pokoju od strony wewnętrznych drzwi tak, że ani Claudia, ani ja nie mogłyśmy jednocześnie zobaczyć co się dzieje i wciąż pozostać ukryte. Ktoś dotknął mojego ramienia i odwróciłam się uderzając w Nathaniela lufą Browninga. Wskazał na coś. Igor był na podłodze, leżał na boku z pierwszą oznaką purpury ściekającą na podłogę. Widziałam Zane’a i Cherry pod stołem, przyciskających się do podłogi. Kątem oka z tyłu dostrzegłam Merle, wciśniętego w róg gabinetu, prawdopodobnie lepiej ukrytego, niż jakiekolwiek z nas. Co robisz w trakcie strzelaniny, jeżeli nie masz spluwy – ukrywasz się. Spotkałam na chwilę oczy Merle, zanim odwróciłam się z powrotem do zniszczeń. Mężczyzna wyszedł zza pobitych zasuwanych szklanych drzwi z ręcznie przeładowywaną strzelbą w jego rękach. Nabił ją, jak wszedł przez drzwi. Postrzeliłam go trzy razy, zanim jego kolana ugięły się pod nim. Powinien rozejrzeć się, nim przeszedł przez drzwi. Claudia ostrzeliwała pociskami wewnętrzne drzwi. Nie sądzę, że strzelała do kogoś teraz, ale powstrzymywała ich przed naparciem na nas. Nic więcej nie przeszło przez pobite drzwi, ale pozostałam skulona z pistoletem zaciśniętym w dwóch dłoniach wycelowanym w wejście. Kule wpadły przez wewnętrzne drzwi, Claudia i ja wtuliłyśmy się za szafki. Trzymałam na oku odległe drzwi, ale nie mogłam celować i osłaniać wejścia w tym samym czasie. Od strony małego okna nad zlewem rozległ się w pokoju kolejny wystrzał ze strzelby. 388

Zrobił on wielki wyłom w wysepce szafek. Byłam tak nisko przy podłodze, jak tylko dałam radę na moich pośladkach, przyciśnięta do szafek, ale trzymałam Browninga wycelowanego na rozsuwane, szklane drzwi. Strzelby oddały kolejne strzały przez małe okno i strzały z pokoju dziennego doszły jeden po drugim, nie celując, po prostu utrzymując nas tam, gdzie byliśmy. Trzymałam na oku mój pistolet i odległe drzwi. Strzelali by dać czemuś osłonę, a to były jedyne pozostałe drzwi. Trzech z nich weszło przez rozsuwane drzwi i wszystko zwolniło. Oglądałam świat przez kryształ, wszystko było wyostrzone. Miałam cały czas w świecie, by zobaczyć dwa wężołaki i lwołaka Marco wchodzące w mgnieniu ruchu, który był tak szybki, że wiedziałam, że żaden z nich nie był człowiekiem. Widziałam strzelby, duże i czarne, niewiarygodnie długie lufy; lew, Marco miał 9 mm w każdej ręce. Miałam wrażenie blond i złotego futra, zanim mój pierwszy pocisk trafił go w bok, obracając go dookoła. Claudia strzeliła do jednego z wężów sprawiając, że padł, ale inna strzelba wystrzeliła i poczułam jak zachwiała się nade mną. Oddałam dwa strzały w klatkę piersiową mężczyzny i upadł on na kuchenny stół, strzelba bezgłośnie spadła na podłogę. Kula uderzyła tuż obok mnie i zobaczyłam Marco celującego z pozycji na brzuchu. Odwróciłam Browninga by wycelować w niego, ale musiałam się spóźnić. Obserwowałam jak szykuje się do strzału i wiedziałam, że miał mnie. Nie było czasu na przerażenie, tylko spokój, choć zamierzał postrzelić mnie i wiedziałam, że nie mogę go powstrzymać. Wtedy czarny nagły ruch był na jego plecach, odciągając go w tył tak, że strzał trafił w podłogę przede mną. Lampartołak w ludzkiej formie zrzucił mężczyznę z drzwi i zniknął za nim. Trzymałam na oku drzwi, ale nic się nie poruszyło. Coś ciepłego, prawie gorącego prysło na moją twarz. Claudia zsunęła się w dół przy szafce, by usiąść. Nogi ugięły się pod nią, pistolet wciąż miała w uścisku rąk, ale słabym. Poświęciłam sekundę, by zobaczyć, że jej prawe ramię i ręka było masą czerwieni, po czym odwróciłam się do rozsuwanych drzwi. Wtuliłam się w szafkę obok niej. Jeżeli wejdą z pokoju dziennego, to mogę dostać kilku z nich. Jeżeli wpadną na nas z obu drzwi na raz, będzie po wszystkim. Zobaczyłam ruch w odległym rogu i dostrzegłam Merlego na nogach ze strzelbą w jednej ręce i wężem w drugiej. Przerzucił go przez okno. Nastąpił kolejny wystrzał, strzelał jedną ręką, a palcami drugiej trzymał za gardło węża, odrywając jego palce przez gardło węża w drugiej. Zobaczyłam raczej jego usta, niż go usłyszałam i wiedziałam, że brak dźwięku nie był tylko szokiem, to było zbyt wiele siły ognia w małym pokoju. Myślałam, że powiedział – Pilnuję tych drzwi. – Rozluźniłam się przy Claudii i spróbowałam mieć na oku cały pokój ufając, że Merle poradzi sobie z drzwiami. Oczy Claudii przewróciły się, gdy przemieściłam się dookoła niej. Jej usta poruszyły się, ale nie mogłam jej usłyszeć. Trzymałam drzwi na oku, ale czułam jej boleśnie powolne ruchy, kiedy przełożyła broń do lewej ręki. Ponieważ byłam oparta tuż nad jej ciałem, miałam nadzieję, że ćwiczyła strzelanie lewą ręką. Nienawidzę być

389

postrzeloną przez przypadek, kiedy jest znacznie bardziej prawdopodobne, że postrzelą mnie celowo. Nic się nie stało i wydawało się to trwać wieczność; cisza zdawała się być całkowicie nieruchoma. Mój słuch powrócił stopniowo. Słyszałam jak Caleb mruczy coś bez przerwy, – Pieprzony skurwysyn, pieprzony skurwysyn. – Wtulał się w odległą szafkę za mną czyniąc z siebie tak mały cel, jak tylko dał ladę. Nauczyłam Nathaniela podstaw o pistoletach. Miałam ich wokół siebie zbyt wiele, by nic o nich nie wiedział, ale obserwowałam go jak pochyla się przy wysepce szafek nad ciałem Igora, pistolet trzymał w obu rękach, jego lewe ramie oparte o krawędź szafki. Wiedziałam, że strzeli do każdego, kto wejdzie przez te drzwi. Jeżeli naprawdę zamierzał zacząć używać spluw podczas walki, będę musiała częściej zabierać go ze sobą na strzelnicę. Oczywiście zakładając, że wszyscy to przeżyjemy i będziemy mieć szansę zrobić coś jeszcze. Cisza rozciągała się. Wiatr, dopóki szeleścił w drzwiach na zewnątrz pobitych okien, wydawał się głośny. Z kierunku biurka doszedł nas głos. – To ja, to Micah. – Głos był niskim, warczącym basem. – Nie brzmisz jak Micah. – Odkrzyknęłam. – Brzmię jak ja, kiedy nie jestem w ludzkiej formie. Powiedziałam, – Merle? – To Micah. – Podejdź do drzwi, powoli. Czarny lampartołak wszedł przez roztrzaskane drzwi, pazury wisiały w powietrzu. Ciemny kształt wydawał się wypełniać przejście. W lamparcio-ludzkiej formie miał ponad sześć stóp wzrostu, był szerszy w ramionach, bardziej napakowany, jakby miał mięśnie w tej postaci, których nie posiadał w ludzkiej. Jego futro lśniło jak heban, światło słońca pieściło jego bok wydobywając czerń na czarnej rozecie niczym sobolowe kwiaty na aksamicie. Jasna skóra widoczna była na jego klatce piersiowej, brzuchu i poniżej. W filmach wilkołaki są aseksualne, gładkie jak lalka Barbie. W rzeczywistości są dużo bardziej męskie. Jakoś łatwiej było widzieć go nagiego w pół-ludzkiej postaci i nie być ani trochę zakłopotanym. Po prostu kiedy futro zaczynało się pojawiać, nie postrzegałam zmiennokształtnych jako obiekty seksualne. – Gdzie jest facet, którego wyrzuciłeś przez drzwi? – Uciekł. 390

– Nie słyszę nikogo w pokoju dziennym, – powiedział Merle. – Wszyscy wyszli przez frontowe drzwi, – powiedział Zane, – albo przynajmniej pokój wygląda czysto. – On i Cherry wciąż kulili się pod kuchennym stołem, płasko przy ziemi. – Sprawdzę dzienny pokój, – powiedział Micah. – Ci źli goście mieli srebrne pociski. Nie byłabym taka nonszalancka, – powiedziałam. Przytaknął, a jego głowa była prawie lamparcia, bardzo niewiele pozostało z mężczyzny, którym był, poza tymi dziwnymi, żółtozielonymi oczami. One wyróżniały go jako obcego nawet w ludzkiej postaci, ale jak to futrzate i umięśnione ciało przeszło obok mnie, te same oczy oznaczyły go jako Micaha. Kolor był głębszy. Te oczy, otoczone czarnym futrem, były jeszcze bardziej uderzające. Zawahał się w przejściu, po czym przepełzł, idąc nisko, czyniąc z siebie tak nieuchwytny cel, jak tylko dał radę. To było rzadkie, widzieć jak likantrop czerpie korzyść z osłony. Większość z nich wydawała się widzieć siebie jako niezniszczalnych, co było zazwyczaj prawdą, ale nie dziś. Igor leżał bardzo nieruchomo na podłodze i ramię Claudii wyglądało jak masa mięsa. Leżała przy szafkach. Jej lewa dłoń wciąż ściskała broń, choć ręka była w bezruchu na podłodze, jakby nie mogła zrobić użytku z ramienia. Kiedy spojrzałam w dół, pistolet wciąż był wycelowany gdzieś w kierunku rozsuwanych szklanych drzwi. Ręka poruszała się wystarczająco, bym czuła się zdenerwowana klęcząc tuż nad nią. Lewa strona jej ciała przesiąkła krwią, a jej oczy miały problem ze skupieniem. Myślę, że czysty upór utrzymał ją przytomną. Moje spojrzenie prześlizgnęło się na nieruchomą postać Igora i stos ciał w przejściu. Jeżeli Igor oddychał, to nie mogłam tego zobaczyć. – Sprawdź jego puls, Nathaniel. Nathaniel spojrzał w dół na mężczyznę, przez chwilę utrzymywał ze mną kontakt wzrokowy, po czym odwrócił się i gapił na pobite rozsuwane drzwi. – Słyszałbym, gdyby jego serce wciąż biło. Słyszałbym krew w jego ciele, jeżeli wciąż by płynęła. A tak nie jest. – Powiedział to wszystko z głową odwróconą ode mnie. Uczyniło to jeszcze gorszym, bardziej denerwującym. Micah pojawił się w odległych drzwiach. – Nie pozostał tu nikt żywy. – Przeszedł przed stosem ciał w drzwiach i nawet ten ruch był płynny, równowagę utrzymywał na stopach, co było czymś pomiędzy ludzkim, a lamparcim. Czy miałam naprawdę stać się lampartem, kiedy nadejdzie pełnia księżyca w tym miesiącu? Czy ten mroczny, pełen gracji kształt, ten muskularny cień, był tym, co ja miałam wewnątrz siebie? Odepchnęłam to pytanie od siebie; mieliśmy inne pilniejsze problem, jak ranni. Skoncentrowałam się na nagłych wypadkach i odsunęłam od siebie całą resztę. To była jedna z moich specjalności. Położyłam moje palce przy szyi Claudii, próbując sprawdzić jej puls. – W porządku, – powiedziała, ostrym głosem. – W porządku. 391

Było oczywiste, że to nieprawda, nawet się nie kłóciłam. Dopóki nie sprawdziłam domu osobiście, nie uwierzyłabym, że wszędzie było bezpiecznie, ale mój zawodowy zestaw pierwszej pomocy był w spiżarni i wiedziałam, że najbliższa okolica była bezpieczna. – Cherry wypełźnij spod stołu po tej stronie i weź apteczkę pierwszej pomocy. – Wstałam i przeszłam dookoła szafek, by móc dostrzec zarówno pokój dzienny jak i rozsuwane, szklane drzwi, nie wspominając zatoczki okien nad śniadaniowym kącikiem. Cherry spojrzała raz jeszcze na Zane’a i wypełzła pomiędzy nogami krzesła. Pozostała nisko, dopóki nie dosięgła szafy w spiżarni. Musiała zmusić Caleba do ruchu, trącając go delikatnie stopami. W końcu odwinął się ze swojej zabójczo skulonej pozycji i odpełzł około stopy dalej tak, że Cherry mogła wyjąć apteczkę. Cherry podeszła najpierw do Igora. Była lampartołakiem; jej słuch był tak dobry jak Nathaniela, ale podeszła pomimo wszystkich wskazówek, po czym wróciła do Claudii. Claudia próbowała ją odepchnąć swoją lewą ręką, wciąż trzymającą pistolet. – Claudia, pozwól, by Cherry ci pomogła, – powiedziałam. – Do diabła! Cherry wzięła to za tak i zaczęła badać jej ramię. Claudia nie walczyła już z nią i byłam z tego zadowolona. Szok może sprawić, że zrobisz i powiesz zabawne rzeczy. Naprawdę nie chciałam siłować się ze szczurołakiem, rannym czy nie. Oczywiście Micah był tutaj i mógłby prawdopodobnie siłować się z Claudią i wygrać, przynajmniej kiedy była ranna. Wciąż badałam zmysłami otaczającą nas otwartą przestrzeń, ale czas mijał w ciszy, był tam tylko wiatr w drzewach, dźwięk letniej szarańczy przelatującej przez otwarty pokój dzienny i odłamki szkła z tylnych drzwi. Zaczęłam się odrobinę odprężać. To napięcie w moich ramionach, które zawsze miałam w trakcie walki i którego nigdy nie odczuwałam, zanim adrenalina nie opadła, pozwalało mi wiedzieć, że byliśmy bezpieczni. Jak na razie. Wtedy usłyszałam coś poza letnią ciszą – syreny. Zbliżające się, wyjące policyjne syreny. Nie miałam żadnych sąsiadów. W hrabstwie Jefferson strzały słychać całkiem często, więc kto zawiadomił o strzelaninie? Micah obrócił tą dziwnie okrągłą twarz do mnie. – Jadą tutaj? Wzruszyłam ramionami. – Nie wiem na pewno, ale prawdopodobnie tak. Oboje spojrzeliśmy w dół na ciała na podłodze, potem na siebie nawzajem. – Nie mamy czasu by ukryć ciała, – powiedział. – Nie, nie mamy, – powiedziałam. Spojrzałam na wszystkich. Merle wciąż obserwował kuchenne okno z pożyczoną strzelbą w jego wielkich rękach. Zane wypełzł spod stołu by udawać pielęgniarkę dla Cherry, trzymając dla niej przedmioty, gdy o to prosiła. Obejrzała ramię Claudii.

392

Cherry spojrzała na mnie. – Może częściowo się uleczyć, jeżeli się przemieni, ale nadal potrzebuje pomocy lekarskiej. – Policja ma skłonność do strzelania do zmiennokształtnych w zwierzęcej formie. – Zostanę, – Claudia powiedziała, zęby zaciśnięte odrobinę. – Im ciężej rannych będziemy mieć po naszej stronie, tym bardziej spodoba się to policji. Miała rację. Spojrzałam na Micaha. Teraz syreny były bardzo blisko, prawie pod domem. – Lepiej idź, Micah. – Dlaczego? – Policja zaraz tu wpadnie, zobaczy masę ciał, mnóstwo krwi. Wszystko w zwierzęcej postaci ma dużą szansę, by zostać zastrzelonym. – To żaden problem, – powiedział. Futro zaczęło znikać, niczym woda wycofująca się z brzegu. Ukazała się ludzka skóra, jego kości zniknęły z widoku, jak coś ciężkiego wrzuconego w wosk, przykryte, zatopione. Nigdy nie widziałam nikogo zmieniającego się tak po prostu, tak łatwo. To było prawie tak, jakby od tak zmieniał ubrania. Może poza czystą cieczą, która ściekała po jego ciele jak płynne prześcieradło, dźwiękiem kości pękających, przekształcających się, nawet dźwiękiem ciała wrzącego nad nimi. Tylko jego oczy pozostały takie same, niezmienione, jak dwa klejnoty zatknięte w środku wszechświata. Po czym był nagle znów człowiekiem. Jego ciało pokryte było gęstym, wodnistym płynem. Nigdy wcześniej nie widziałam tak wiele płynu po tylko jednej przemianie. Osunął się nagle, próbując złapać się szafki, ale ja już ruszyłam się i chwyciłam go wokół talii, by powstrzymać go przed upadkiem na podłogę. – Gwałtowna przemiana ma swoją cenę. – Nigdy nie widziałam, aby ktokolwiek zmieniał się z powrotem tak szybko, – powiedziała Cherry. – I nie zapadł w śpiączkę, – powiedział Merle. – Daj mu kilka minut i dojdzie do siebie, co prawda dalej w bałaganie, ale będzie ok. – W głosie wielkiego mężczyzny był podziw i coś jeszcze – prawie zazdrość. Syreny zatrzymały się na zewnątrz domu, potem ucichły. – Każdy niech odłoży broń na ziemię. Nie chcę zostać przypadkiem postrzelona, – powiedziałam. Nathaniel zrobił jak kazałam, natychmiast. Musiałam przyciągnąć Micaha bliżej do mojego ciała jedną ręką tak, że mogłam odłożyć mój pistolet na szafkę. Ciało Micaha zadrżało przy moim. Spojrzałam na niego gotowa zapytać, czy wszystko w porządku, ale jego wzrok mnie powstrzymał. To nie ból był tym, co zobaczyłam w jego oczach. Prześlizgnęłam moją drugą dłoń dookoła jego talii tak, że trzymałam go bezpieczniej przy sobie.

393

Jego skóra prześlizgnęła się pod moimi rękami. Zdołał położyć rękę na szafce za nami. Patrzyłam w jego oczy z odległości cali i było tam tyle słów, że mogłam zatonąć w nich. Słów, potrzeb i nadziei. Wszystkiego. Męski głos krzyknął, – Policja! Odkrzyknęłam, – Nie strzelać, źli goście uciekli. Mamy rannych. – Przesunęłam Micaha tak, że mógł się oprzeć o szafkę, po czym położyłam ręce na głowie i ostrożnie przesunęłam się do przejścia. Musiałam przejść nad ciałami w kuchennych drzwiach by wyjść na widoczną pozycję dla dwóch funkcjonariuszy, którzy tłoczyli się w przejściu. Jeżeli byłabym wielkim, robiącym wrażenie mężczyzną, mogliby wciąż strzelać, niezupełnie celowo, ale nie każdego dnia widujesz trzy ciała w przejściu w Hrabstwie Jefferson, Missouri. Ale byłam mała, kobieca i nieuzbrojona wyglądałam całkiem łagodnie. Ale nadal idąc powtarzałam takie rzeczy jak „Oni nas zaatakowali”, „Mamy rannych”, „Potrzebujemy karetki”, „ Dzięki Bogu przybyliście na czas”, „Syreny odstraszyły ich.” Nadawałam dopóki nie byłam pewna, że nie zamierzają mnie zastrzelić, wtedy zaczęła się ta naprawdę trudna część. Jak wyjaśnić pięć ciał w twojej kuchni, z których część, nawet po śmierci, nie wygląda jak ludzie? Nie mam cholernego pojęcia.

Rozdział 41 Dwie godziny później siedziałam na kanapie rozmawiając z Zerbrowskim. Wyglądał tak jak zwykle, czyli jakby ubrał się w pośpiechu, w ciemności. Nic nie pasowało do siebie. Do tego chwycił krawat z plamą zamiast tego, który prawdopodobnie planował założyć. Jego żona, Katie, była schludną, porządną osobą i nigdy nie rozumiałam dlaczego pozwalała Zerbrowskiemu opuszczać dom ubranemu niczym chodzące nieszczęście. Oczywiście, być może nie chodziło o pozwalanie mu na cokolwiek; być może to była jedna z tych bitew, w których po kilku latach po prostu się poddajesz. Caleb, otulony kocem, który zdjęliśmy z łóżka, siedział na odległym końcu kanapy. Lekarze zabrali Claudię i powiedzieli, że jest w szoku. Zakładałam, że to był pierwszy raz, kiedy Caleb znalazł się po niewłaściwej stronie spluwy. Ponad koc wystawał tylko czubek jego głowy z wąskimi brązowymi oczami. Kuląc się w ten sposób wyglądał prawie o dziesięć lat starzej. Zaoferowałabym pocieszenie, ale Zerbrowski nie pozwolił mi porozmawiać ani z nim, ani z nikim innym. Merle stał przy ścianie na końcu kanapy obserwując wszystko nic nie zdradzającymi oczami. Poruszający się dookoła pokoju gliniarze stale rzucali mu lekkie mrugnięcia. Sprawiał, że większość z nich czuła się niekomfortowo z tego samego powodu, z którego i ja tak się czułam; nosił na sobie potencjał przemocy niczym drogą wodę kolońską.

394

Zerbrowski poprawił okulary na nosie, schował ręce w kieszeniach spodni i spojrzał w dół na mnie. Stał, a ja siedziałam. Spoglądanie w dół było łatwe. – Więc podsumowując, ci kolesie po prostu wpadli tutaj, a ty nie masz pojęcia dlaczego. – Dokładnie tak. Spojrzał na mnie. Ja spojrzałam na niego. Jeżeli sądził, że pod presją stalowego wzroku zamierzałam się złamać, był w błędzie. Pomagało to, że nie miałam najmniejszego pojęcia, co się działo. Ja siedziałam. On stał. Patrzyliśmy na siebie. Caleb drżał na swoim końcu kanapy. Merle obserwował ludzi drepczących w tą i z powrotem. Było tam sporo osób. Poruszali się dookoła domu za Zerbrowskim wchodząc do kuchni, jak ogromne, ambitne mrówki. Zawsze było zbyt wiele osób na miejscu zbrodni, niczym gapiów. Zawsze masz dookoła zbyt wielu gliniarzy, dużo więcej niż potrzeba. Ale nigdy nie wiedziałeś, która para oczu, czy rąk, znajdzie główną wskazówkę. Szczerze, myślałam, że więcej dowodów zostałaby prawdopodobnie zagubiona w tym zamieszaniu, niż znaleziona z dodatkową pomocą, ale to byłam ja. Po prostu nie jestem typem społecznym. Staliśmy pogrążeni w naszej małej, dobrej ciszy. Drzwi sypialni otworzyły się za nami. Spojrzałam w tył by zobaczyć jak Micah wychodzi z pokoju. Miał na sobie parę moich spodni do spania. Ponieważ nie istniały męskie piżamki, a my byliśmy tego samego wzrostu, pasowały mu idealnie. Nigdy wcześniej nie miałam chłopaka, z którym próbowałabym wymieniać się ubraniami. Po prostu nie znajdujesz tylu mężczyzn mojego wzrostu. Policjanci nie pozwolili mu wziąć prysznica, więc jego długie włosy wyschły tworząc dookoła ramion potargane kłęby. Schnąca ciecz zaczynała odchodzić płatami. Jego żółtozielone oczy prześlizgnęły się na mnie, ale pozostały neutralne. Dolph wyszedł tuż za nim, pochylając się nad Micahem w ten sposób, w jaki pochylał się nade mną. Oczy Dolpha nie były neutralne; one były wściekłe. Był wściekły odkąd przeszedł przez drzwi. Rozdzielił nas do osobnych pokoi. Nathaniel był przepytywany przez jego koleżankę z posterunku policji, detektyw Jessicę Arnet. Byli w pokoju gościnnym na górze. Detektyw Perry przepytywał Caleba i wciąż przesłuchiwał Zane’a. Dolph zajął się Merle i Micahem. Zerbrowski nie tyle przesłuchiwał mnie, co stał tam i upewniał się, że nie porozmawiam z żadnym z pozostałych. Nazwij to przeczuciem, ale zakładałam, że Dolph planował przesłuchać mnie osobiście. Mieliśmy pięć ciał na podłodze, trzy z nich nawet po śmierci nie wróciły do ludzkiej postaci. Trzy wężołaki pozostały wężowate. Zmiennokształtni po śmierci zawsze wracają do pierwotnej postaci. Zawsze. Co podnosiło pytanie, jeżeli oni nie byli zmiennokształtnymi, to czym do cholery byli?

395

– Anita. – Powiedział Dolph. Jedno słowo, ale wiedziałam co to znaczy. Wstałam i poszłam do sypialni. Micah musnął opuszkami po mojej dłoni, gdy przeszłam obok niego. Oczy Dolpha stwardniały i wiedziałam, że to zauważył. Przytrzymał dla mnie drzwi i przeszłam obok niego do sypialni. Wkurzało mnie, że korzystają z mojego domu, mojej sypialni, by mnie przesłuchać, ale zbyt wiele czasu zajęłoby dojechanie na komisariat. Tak więc zatrzymałam moje skargi dla siebie. Dolph miał dobry powód, by zabrać nas wszystkich na komisariat. Mieliśmy zwłoki i nawet nie zaprzeczałam, że ich zabiłam. Och, mogłam próbować zaprzeczyć, jeżeli sądziłabym, że mogę się wywinąć, ale tak nie było, więc nie zaprzeczałam. Wskazał mi kuchenne krzesło, które zostało przeniesione do sypialni. Pozostał stojąc, całe 6,8 stóp wzrostu. – Opowiadaj. Powiedziałam mu dokładnie co się zdarzyło. Powiedziałam mu prawdę, całą. Oczywiście nie wiedziałam dość, by musieć kłamać. Wynosili stąd ciało Igora, te wszystkie jaskrawe tatuaże wciąż żywe, bardziej żywe niż cała reszta. Jedyna różnica od dwóch pozostałych razów, kiedy musiałam zabić kogoś w moim domu, to była ilość ciał i to, że niektóre z nich nie należały do ludzi. Poza tym upiekły mi się już bardziej kontrowersyjne wpadki. Więc czemu Dolph traktował ten raz bardziej poważnie? Nie miałam pojęcia. Dolph patrzył na mnie w dół. Miał dużo bardziej stalowe spojrzenie, niż Zerbrowski, ale zwróciłam ku niemu spokojne, puste oczy. Tym razem mogłam wyglądać niewinnie, ponieważ tak było. – I nie wiesz dlaczego chcieli cię porwać? W zasadzie miałam co do tego przypuszczenia, ale nie podzieliłam się nimi, nie mogłam. Mogli przyjść polując na mnie, ponieważ prawie zabiłam ich przywódcę. Jeden z problemów z ukrywaniem dowodów przed policją polega na tym, że później nie zawsze możesz wyjaśnić swoje postępowanie, nie przyznając się, że ukryłaś dowody. To był jeden z tych momentów. Nie powiedziałam Dolphowi o pół-ludziach, pół-wężach zabierających Nathaniela i walce tuż po. Nie mogłam im powiedzieć teraz, ale… ale było zbyt wiele rzeczy, o których nie mogłam im powiedzieć. Jak to, że być może będę lampartołakiem. Dolph nienawidził potworów. Nie byłam gotowa, by się tym z nim podzielić. Zrobiłam niewinną minę i powiedziałam. – Nie. – Cholernie mocno chcieli cię dorwać, Anita, by przyjść tu z takim rodzajem broni. Wzruszyłam ramionami. – Tak mi się zdaje. Gniew wypełnił jego oczy, zacisnął jego usta w wąską linie. – Kłamiesz. Rozszerzyłam oczy. – Dlaczego miałabym to robić?

396

Obrócił się i uderzył rękami o górę mojej toaletki wystarczająco mocno, by lustro uderzyło o ścianę. Szkło zadrżało i przez chwilę myślałam, że się zbije. Tak się nie stało, ale drzwi się otworzyły i głowa Zerbrowskiego utknęła w drzwiach. – Wszystko tu w porządku? Dolph spojrzał na niego, ale Zerbrowski nie zawahał się. – Być może ja powinienem dokończyć przesłuchiwanie Anity. Dolph potrząsnął głową. – Wynoś się, Zerbrowski. Odważny człowiek, jakim był, spojrzał na mnie. – Nie masz nic przeciwko temu, Anita? Przytaknęłam, ale Dolph już wrzeszczał. – Wynoś się kurwa! Zerbrowski rzucił nam obojgu długie spojrzenie i zamknął drzwi, mówiąc. – Krzycz, jeżeli będziesz czegoś potrzebować. – Drzwi się zamknęły i w nagłej ciszy mogłam usłyszeć jak Dolph oddycha. Ciężko. Z wysiłkiem. Mogłam wyczuć pot na jego skórze, lekki, nie nieprzyjemny, ale pewny znak, że był zestresowany. Co się działo? – Dolph? – sprawiłam, że jego imię zabrzmiało jak pytanie. Odezwał się nie odwracając. – Przez ciebie będę miał stracie z Policją, Anito. – Nie w tym przypadku, nie będziesz. Każdy, kogo wyprowadzisz z tego domu, nie będzie człowiekiem. Prawo może traktować zmiennokształtnych jak ludzi, ale wiem jak to działa. Co kogo obchodzi więcej martwych potworów? Obrócił się wtedy pochylając swoje ciało przy toaletce, ramiona miał skrzyżowane. – Myślałem, że po śmierci zmiennokształtni wracają do ludzkiej formy. – Bo wracają. – Wężołaki nie zmieniły się. – Nie, oni nie zmienili się. Spojrzeliśmy na siebie nawzajem. – Mówisz, że nie byli zmiennokształtnymi? – Nie, mówię, że nie wiem czym do cholery są. Wężoludzie istnieją w wielu różnych mitologiach. Hindu, vaudun. Od samego początku mogą być czymś, co nie miało nic wspólnego z człowiekiem. – Masz na myśli tego naga, którego dwa lata temu wyciągnęłaś z rzeki? – Naga był naprawdę nieśmiertelny. Te stwory, czymkolwiek one są, nie mogły pokonać srebrnych kul. Na chwilę zamknął oczy, a kiedy spojrzał na mnie, znów zobaczyłam jak bardzo był zmęczony.

397

Nie fizycznie zmęczony, ale zmęczony na duszy, jakby odrobinę za długo nosił na sobie jakiś emocjonalny ciężar. – Co jest nie tak, Dolph? Dlaczego jesteś taki… poirytowany? Uśmiechnął się. – Poirytowany. – Potrząsnął głową i odsunął się od toaletki. Usiadł na brzegu łóżka, a ja obróciłam się na krześle tak, że siedziałam na nim okrakiem i mogłam widzieć go lepiej. – Zapytałaś która kobieta w moim życiu sypia z umarłymi. – Nie powinnam była tego mówić. Przepraszam. Potrząsnął głową. – Nie, to ja zachowywałem się jak drań – Jego oczy znów stały się pełne ognia. – Nie rozumiem jak możesz pozwalać… tym stworzeniom dotykać cię. – Jego obrzydzenie było tak silne, że mogłam to prawie poczuć na skórze. – Odbyliśmy tą rozmowę wcześniej. Nie jesteś moim ojcem. – Ale jestem ojcem Darrina. Rozszerzyłam oczy. – Twój najstarszy syn, prawnik? Przytaknął. Obserwowałam jego twarz próbując znaleźć jakąś wskazówkę, bojąc się powiedzieć cokolwiek. Obawiając się, że go nie zrozumiem. – Co z Darrinem? – Jest zaręczony. Obserwowałam przerażającą powagę na jego twarzy. – Dlaczego wydaje mi się, że gratulacje są nie na miejscu? – Ona jest wampirem, Anita, pieprzonym wampirem. Mrugnęłam do niego. Nie wiedziałam co powiedzieć. Te pełne gniewu oczy spoglądały na mnie. – Powiedź coś. – Nie wiem co chcesz abym powiedziała, Dolph. Darrin jest starszy ode mnie. Jest dużym chłopcem. Ma prawo być z kimkolwiek chce. – Ona jest trupem, Anita. Ona jest chodzącym trupem. Przytaknęłam. – Tak. Wstał, przemierzał pokój długim wściekłym krokiem. – Ona jest martwa Anita, jest pieprzonym trupem i od zwłok nie doczekasz się wnucząt.

398

Prawie się na to zaśmiałam, ale mój zmysł samozachowawczy był silniejszy. W końcu powiedziałam. – Przykro mi Dolph, ja… to prawda, na tyle ile wiem, żeńskie wampiry nie mogą donosić dzieci. Ale twój młodszy syn, Paul, inżynier, on jest żonaty. Dolph potrząsnął głową. – Oni nie mogą mieć dzieci. Obserwowałam jak chodzi po pokoju, w tą i z powrotem. – Nie wiedziałam, przykro mi. Usiadł z powrotem na łóżku, szerokie ramiona nagle opadły. – Żadnych wnucząt, Anita. Nie wiedziałam co powiedzieć. Znów. Nie pamiętałam by Dolph ze mną, czy kimkolwiek innym, kiedykolwiek dzielił się tyloma szczegółami z życia osobistego. Byłam zarówno zaszczycona i prawie spanikowana. Nie jestem urodzonym terapeutą i nie wiedziałam po prostu co zrobić. Jeżeli on byłby Nathanielem, czy jednym z lampartów, czy nawet jednym z wilków, przytuliłabym go, pogłaskała, ale to był Dolph i nie byłam pewna, czy był typem faceta, którego się głaszcze. Po prostu siedział tam patrząc ślepo w podłogę, jego wielkie ręce leżały bezwładnie na kolanach. Wyglądał na tak zagubionego. Wstałam z krzesła i podeszłam, by stanąć obok niego. Nie poruszył się. Dotknęłam jego ramienia. – Przykro mi, Dolph. Przytaknął. – Lucille płakała przez sen po tym, jak Darrin wygłosił swoje małe przemówienie. – Czy to chodzi o wampiry, czy o kwestię braku wnucząt? – Mówi, że jest zbyt młoda by zostać babcią, ale… – nagle spojrzał w dół i to co zobaczyłam w jego oczach, było tak surowe, że pragnęłam odwrócić wzrok. Musiałam się zmusić, by spotkać to pełne bólu spojrzenie, by utrzymać je i znieść to wszystko, co ono niosło. Dolph pozwalał mi wejrzeć głębiej w siebie, niż kiedykolwiek wcześniej i musiałam to uszanować. Musiałam spojrzeć na niego, pozwolić mu zobaczyć, że widziałam to wszystko. Jeżeli byłby moją przyjaciółką, przytuliłabym go. Jeżeli byłby jednym z moich przyjaciół, przytuliłabym go, ale on był Dolphem i nie byłam pewna. Odwrócił twarz i tylko wtedy, gdy pozwolił mi poczuć cały ból w jego oczach, spróbowałam go przytulić. Nie pozwolił mi. Wstał, odwracając się ode mnie. Ale spróbowałam i to było najlepsze, co mogłam zrobić. Kiedy odwrócił się plecami do mnie, jego oczy były puste, jego twarz znów miała na sobie tą maskę, którą zazwyczaj nosił, tą twarz policjanta. – Jeżeli przytulisz mnie Anita, skopię ci tyłek. Przytaknęłam, moja własna twarz, jak i jego, też powróciła do pustej maski. Moment dzielenia się minął i on czuł się z tym niekomfortowo, więc wracaliśmy na znajomy grunt. Jeśli o mnie chodzi, to w porządku. I tak nie wiedziałabym co powiedzieć. Ale zapamiętam co

399

pozwolił mi zobaczyć wewnątrz. Zapamiętam, choć nie byłam pewna, czy to będzie dobre dla nas obojga. – Grupa zmiennokształtnych, czy cokolwiek, atakuje mnie w moim własnym domu, zabija jednego z gości, rani innego, a ty dokopujesz mi. Do diabła, za co? Potrząsnął głową. – Ukrywasz coś przede mną, Anita. Czasami myślę, że robisz to z nawyku. Czasami, że tylko po to, by być wrzodem na tyłku. Ale już nie mówisz mi wszystkiego. Wzruszyłam ponownie ramionami. – Nie mówię, że ukrywam cokolwiek o dzisiejszych zdarzeniach, ale mówię ci to, co mogę i kiedy mogę, Dolph. – Co z twoim nowym chłopakiem z kocimi oczami? Mrugnęłam na niego. – Nie wiem co masz na myśli. – Micah Callahan. Widziałem jak cię dotknął. – Musnął moją rękę, Dolph. Potrząsnął głową. – Chodzi o sposób w jaki cię dotknął. Sposób, w jaki twoja twarz złagodniała, gdy to zrobił. To była moja kolej by spojrzeć w dół. Nie spojrzałam w górę, dopóki nie byłam pewna, że zdołam utrzymać pustą twarz. – Nie jestem pewna, czy nazwałabym Micaha moim chłopakiem. – Więc jak byś go nazwała? – Doceniam to, że dzielisz się swoim osobistym życiem ze mną Dolph. Naprawdę. Ale ja nie potrafię tego odwzajemnić. Jego oczy stwardniały. – Co jest z tobą i potworami, Anita? My biedni ludzie nie jesteśmy dla ciebie wystarczająco dobrzy? – To nie twoja sprawa z kim się umawiam, Dolph. – Nie przeszkadza mi umawianie, ale wciąż nie wiem jak możesz znieść ich dotyk. – To nie twoja sprawa, z kim się umawiam i do cholery to też nie twoja sprawa, z kim uprawiam seks. – Pieprzysz Micaha Callahana? Spotkałam jego rozzłoszczone spojrzenie i odpowiedziałam. – Tak, pieprzę go. Stał przede mną z wielkimi dłońmi zaciśniętymi w pięści po bokach trzęsąc się i przez chwilę myślałam, że może coś zrobić. Coś gwałtownego. Coś, czego oboje byśmy żałowali. Po czym odwrócił się plecami do mnie. – Wynoś się Anita, po prostu wynoś się. 400

Zaczęłam sięgać, by go dotknąć, po czym opuściłam rękę. Chciałam przeprosić, ale to by to tylko pogorszyło. Czułam się zażenowana faktem, że uprawiałam seks z Micahem i to sprawiło, że byłam przewrażliwiona. Dolph zasługiwał na coś lepszego. Zrobiłam dla niego to, co mogłam. – Serce chce tego, czego chce, Dolph. Nie planujesz komplikowania sobie życia, to się po prostu dzieje, nie robisz tego celowo i nie robisz tego by zranić ludzi, którzy cię kochają. Po prostu tak się czasami zdarza. Przytaknął wciąż odwrócony ode mnie. – Lucille chce zadzwonić do ciebie kiedyś i porozmawiać o wampirach – chce zrozumieć je lepiej. – Będę szczęśliwa mogąc odpowiedzieć na jej pytania. Przytaknął ponownie, ale nie spojrzał na mnie. – Powiem jej by zadzwoniła. – Będę czekać na telefon. Oboje staliśmy tam, on wciąż nie patrzył na mnie. Między nami zapanowała cisza i nie była przyjacielska, była pełna napięcia. – Nie mam więcej pytań Anita. Wynoś się. Zatrzymałam się przy drzwiach spoglądając w tył na niego. Wciąż stał ostrożnie odwrócony i zastanawiałam się, czy płakał. Mogłam być w stanie wywęszyć coś w powietrzu i użyć moich nowoodkrytych lamparcich zmysłów, by odpowiedzieć na to pytanie, ale nie zrobiłam tego. Odwrócił się, abym nie mogła zobaczyć, abym nie wiedziała. Uszanowałam to. Otworzyłam drzwi i zamknęłam je cicho za sobą, pozostawiając go sam na sam z jego żalem i gniewem. Czy Dolph płakał, czy nie, to jego sprawa, nie moja.

Rozdział 42 Kiedy ostatni policjant oddalił się a ostatnia karetka odjechała, letnia cisza osiadła w całym domu. W kuchni był bałagan – potłuczone szkło leżało na podłodze, krew zasychała w rdzawo-czarnych kałużach na polerowanym drewnie. Nigdy nie usunę wszystkich plam krwi z drewna. Będą tam na zawsze, jako przypomnienie rażącej siły ognia, która nigdy nie jest darmowa. Chciałam poinformować Rafaela i powiedzieć mu, że dostałam jego martwego człowieka i jego ranną kobietę. Muszę przyznać, że to była cholernie dobra rzecz jaką miałam. Dwa dodatkowe pistolety robiły różnicę. Jeżeli byłabym jedyną uzbrojoną osobą, rzeczy mogłyby pójść inaczej. Dobra, byłabym martwa. Hałas za mną zawirował wokół mnie. Nathaniel stanął w drzwiach z miotłą, szufelką i małym wiadrem. – Pomyślałem, że posprzątam szkło. Skinęłam głową, mając serce w gardle byłam niezdolną by wiele mówić. Nie słyszałam go za mną. Stał w drzwiach, nie za blisko, ale wystarczająco, gdyby wpadł zły koleś z pistoletem.

401

Byłam całkowicie opanowana wobec wszystkiego. Nie załamałam się, kiedy policja była tutaj, ale nagle zaczęłam się trząść, słabo drżeć. Wspaniale, opóźniona reakcja, cholera. Nathaniel ustawił szufelkę i wiadro na stole, oparł miotłę o krzesło, i podszedł powoli do mnie. Spojrzał mi w twarz liliowymi oczami, których to nie dotyczyło. – Wszystko w porządku? Zaczęłam otwierać usta i kłamać, ale wydobył się z nich tylko nikły dźwięk, prawie biadolenie, kiedy moje usta rozchyliły się. Zamknęłam moje wargi mocno, żeby zatrzymać dźwięki, ale ich drżenie było gorsze. Jeśli jesteś zbyt cholernie nieugięty, aby pozwolić sobie na płacz, wówczas twoje ciało znajduje inny sposób. Nathaniel dotknął mojego ramienia, nieśmiało, jak gdyby nie był pewien, czy będzie to mile widziane. Z jakiegoś powodu moje oczy zaczęły palić, a klatka piersiowa ściskać. Otoczyłam moje ciało ramionami, jakbym mogła utrzymać cisnące się łzy wewnątrz, trzymając się mocno. Zaczął poruszać się, przytulać mnie. Odjechałam, ponieważ wiedziałam, że jeżeli on mnie trzymał, to płakałam. Płakałam już dzisiaj raz, to było wszystko na co sobie pozwalałam. Cholera, gdybym krzyczała za każdym razem, kiedy ktoś próbuje mnie zabić, to bym teraz utonęła w swoich łzach. Nathaniel westchnął. – Gdybyś znalazła mnie w tym stanie, przytul mnie, poczuję się lepiej. Pozwól mi zrobić to samo dla ciebie. Mój głos był ściśnięty. – Rozkleiłam się już dzisiaj. Raz wystarczy. Złapał moje ramię. Prawie nikomu bym na to nie pozwoliła, ale nie Nathanielowi. Myślałam o nim jak o bezpieczeństwie. Jego palce ścisnęły moje ramię, nie wystarczająco by zabolało, ale wystarczająco mocno, aby dać mi znać, że był poważny. Zatrzymałam drżenie, tak jakbym nacisnęła wyłącznik. Byłam skoncentrowana i daleka od płaczu. Ścisnął mnie ramieniem, wystarczająco mocno bym na niego spojrzała. – Nie chcesz przyjąć uścisku. Wiem, że nie. – Ścisnął odrobinę mocniej moje ramie. – Potrzebujesz pomocy. – Puść mnie Nathaniel, teraz. – Mój głos był niski i ostrożny, mruczący ze złości. Nathaniel nigdy nie położył na mnie rąk w sposób, który byłby zbliżony do przemocy. Pod gniewem krył się smutek. Miał być bezpieczny, ale teraz nie był. Stawał się osobą, nie tylko uległym popaprańcem, i dotarło do mnie dopiero w tej chwili, że mogę nie lubić wszystkiego do czego Nathaniel dojrzeje. Czułam ruch, tak jakby powietrze zamieniło się w prąd tuż przed wejściem Micah przez drzwi kuchenne. Jego włosy wciąż wilgotne po prysznicu, ześlizgnęły się w tył jego twarzy, sprawiając, że ujrzałam w przelocie po raz pierwszy jego twarz, bez loków, które odwracały uwagę od jego oczu. Jego twarz była delikatna tak jak całe jego ciało. Zakładałam, że to długie loki sprawiały, że wydawał się drobny, ale to była struktura jego kości. Jeśliby zignorować szerokie ramiona, schodząc wzdłuż szczupłej tali, prostą linią bioder, można byłoby wręcz powiedzieć o nim, dziewczyno. Nie był bardziej kobiecy, porównując go Jean402

Claude’a, ale miał delikatniejsze kości, słabsze. Łatwiej było wyglądać męsko, kiedy brakowało ci cala do sześciu stóp, niż wtedy, kiedy brakowało cala do pięciu i pół stopy. Tylko jedna rzecz zniekształcała delikatność twarzy. Jego nos nie był idealnie prosty; został kiedyś złamany i nie zrósł się prawidłowo. To powinno psuć jego olśniewającą twarz, ale nie robiło tego. To, podobnie jak jego oczy, zdawało się dodawać Micah uroku, czyniąc go bardziej pociągającym, nie mniej atrakcyjnym. Może miałam być tylko wypełnieniem dla idealnych mężczyzn. Włożył wielki T-shirt do spodni dresowych. Koszulka sięgała mu do połowy uda, ukrywając większą część ciała, niż pokazując, ale nawet gdy był zakryty, zdawałam sobie sprawę z jego obecności. Ujrzałam go w taki sposób w jaki widziałam Richarda i JeanClaude’a. Zawsze zakładałam, że miłość miesza się z pożądaniem, ale nie znałam Micah wystarczająco by go kochać. Albo odczuwałam czyste pożądanie jako miłość, albo istniał więcej niż jeden rodzaj miłości. To było zbyt skomplikowane jak dla mnie. – Coś się stało? – zapytał. Nathaniel wrócił do swojej miotły, wiadra i szufelki. Podniósł je i zaczął zamiatać szkło, ignorując nas. – Nic, co tam? Skrzywił się na mnie. – Jesteś zdenerwowana. Wzruszyłam ramionami. – Nie przejmujmy się tym. Zmniejszył dystans między nami, ale jego ruch był zbyt gwałtowny po chwycie Nathaniela, więc się cofnęłam. Micah zatrzymał się i spojrzał na mnie, wyraźnie zaskoczony. – Stało się coś? Nie byłaś taka wystraszona, kiedy wyciągnąłem broń. Spojrzałam na Nathaniela, który klęczał zamiatając szkło na szufelkę. Starannie starał się unikać mnie, nas. – Mieliśmy nieporozumienie. Nathaniel zesztywniał, całe jego ciało stało się napięte po tym co powiedziałam. Odwrócił się powoli wokół, aż w końcu spojrzał na mnie tymi fiołkowymi oczami. – To nie w porządku, Anito. Nigdy nie zgadzam się z tobą w czymkolwiek. Westchnęłam, nie dlatego, że miał rację, ale ze względu na ból w jego oczach. Podeszłam do niego, balansując na moich piętach, ponieważ nie odważyłam się klęczeć we szkle. Dotknęłam jego nagiego ramienia od strony jego twarzy. 403

– Przykro mi Nathanielu, po prostu wybiłeś mnie z tropu. – Dlaczego nie chcesz mnie wpuścić Anito, dlaczego? Wiem, że chcesz. Dotknęłam jego pleców tam, gdzie miał prawie wygojone ślady ugryzień, słabe czerwone kręgi. – Nie wpuszczę nikogo bez walki, Nathaniel. Powinieneś to wiedzieć od teraz. – Nie wszystko musi być walką. – Powiedział. Jego oczy były bardzo duże, błyszczące. – Dla mnie musi być. Pokręcił głową, zamykając oczy, a po jego policzku zaczęła spływać łza. Pomogłam mu wstać, ale wciąż martwiłam się o szkło. Kiedy staliśmy otoczyłam go ramionami, aż twarzą dotknęłam nagiej skóry, usta wcisnęłam w zagłębienie jego ramienia, tam gdzie znajdował się obojczyk. Jego ramiona owinięte wokół mnie trzymały mnie blisko. Jego skóra była miękka, taka ciepła. Wzięłam głęboki, trzęsący się wdech. Pachniał wanilią jak zawsze. Nigdy nie byłam pewna czy to było mydło, szampon, woda kolońska czy on sam. Ale pod tym zapachem ziemi – był taki, jakiego żaden twórca perfum nie zdołałby stworzyć. Coś dzikiego i zbyt prawdziwego, zapach lamparta z lamparta. Czułam Micah na plecach. Wiedziałam, że czuje jego ciało, jego granicę ciepła zanim do mnie przywarł. Ale jego ramiona nie otoczyły mnie, dotknęły Nathaniela. Ciało Micaha płonęło naprzeciw mojego, ale jego ręce, jego ramiona przypisane moim trzymały Nathaniela przy nas, obejmując go. Oddech Nathaniela był drżący. Głęboki, dudniący odgłos wydobył się z gardła Micah i zajęło mi chwilę zdanie sobie sprawy, że to mruczenie, głęboki rytm zadowolenia. Mruczenie wibrowało na moich plecach. Nathaniel zaczął płakać, a ja usłyszałam, że mówię. – Jesteśmy tutaj Nathaniel, jesteśmy tutaj. Jesteśmy na miejscu. Przez waniliową skórę Nathaniela i pomruk Micah na moim ciele, silne odczucie obydwu ciał było tak prawdziwe, że zaczęłam płakać. Trzymałam Nathaniela, Micah wyciągnął to z nas, płakaliśmy i wszystko było w porządku.

Rozdział 43 Ktoś już od korytarza krzyczał na całe gardło. Mrugnęłam strząsając miękkie łzy i znalazłam stojącego obok Zane'a. – Przepraszam, że przeszkadzam, ale mamy tu tłum. – Co masz na myśli? – zapytał Micah.

404

– Król łabędzi, jego łabędzie i co najmniej po jednym przedstawicielu z niemal każdego rodzaju zmiennokształtnych w mieście. Tyle mogę na razie powiedzieć. Nathaniel i Micah odsunęli się ode mnie. Wszyscy zaczęliśmy ocierać się o siebie twarzami, nawet Micah zaczął płakać. Nie byłam pewna dlaczego. Może po prostu był emocjonalnym facetem. – Czego chcą? – zapytałam. – Zobaczyć się z tobą, Anito. – Dlaczego? Zane wzruszył ramionami. – Łabędzi król nie będzie rozmawiać z nami, lokajami. Twierdzi, że musi porozmawiać z Anitą i jej Nimir-Raj, jeśli na to pozwolisz. Micah i ja wymieniliśmy między sobą spojrzenia. Oboje wyglądaliśmy na zaskoczonych. – Powiedz Reece'owi, że potrzebuję trochę więcej informacji, zanim z nim porozmawiam. Jestem trochę zajęta. Zane uśmiechnął się wystarczająco szeroko, aby błysnęły jego górne i dolne kocie zęby. – Odmówimy mu wejścia do domu, dopóki nie powie naszym posłańcom czego chce. Mnie się to podoba, ale jemu pewnie nie. Westchnęłam. – Nie chcę rozpocząć walki tylko dlatego, że pokazuje się tu bez zapowiedzi. Cholera. Zaczęłam wstawać, ale Micah pociągnął mnie za rękę i opadłam z powrotem. Odwróciłam się, aby na niego spojrzeć. – Czy może towarzyszyć ci twój Nimir-Raj? Uśmiechnęłam się. Częściowo przez to, że zapytał, nie zakładając tego za pewnik. A częściowo dlatego, że patrzenie na niego wywoływał u mnie uśmiech. Ścisnęłam jego rękę. Odwzajemnił mój gest. To, co chciałam powiedzieć, to: – Byłabym zachwycona. – Ale odparłam tylko – Pewnie. Uśmiechnął się i po raz pierwszy nie było w tym nic więcej. Był to prostu zwykły uśmiech. Podniósł moją dłoń do swoich ust i złożył na niej pocałunek. Gest przypomniał mi Jean-Claude. Jak to będzie mieć w tym samym czasie, w tym samym pomieszczeniu ze mną Micah i Jean-Claude? Micah zmarszczył brwi. – Nie wyglądasz na szczęśliwą. Zrobiłem coś złego? 405

Potrząsnęłam głową, zacisnęłam rękę i poprowadziłam go do salonu. Przyciągnął mnie z powrotem do siebie. – Coś cię trapi. Co takiego? Westchnęłam. – Tak serio? Skinął głową. – Serio. – Po prostu tak się zastanawiałam, jak to będzie, kiedy ty i ja będziemy w tym samym pokoju z Jean-Claudem. Pociągnął mnie delikatnie. Tak, że stałam tuż przed nim. Położyłam mu rękę na piersi, aby zachować między nami lekki odstęp. Tuż pod moją dłonią wyczułam jego bijące serce. Nawet przez bawełnianą koszulkę, podczas uderzeń serca, czułam ruch ciała, jak gdyby jego serce leżało mi na dłoni. Musiałam tylko lekko podnieść głowę do góry, aby zobaczyć intensywnie złoto zielone oczy. Jego głos wydawał się być lekko zdyszany. – Mówiłem ci, że chcę być twoim Nimir-Raj. Cokolwiek to znaczy. Cokolwiek to ze sobą niesie. Mój głos nie brzmiał lepiej od jego. – Nawet, jeśli oznacza to dzielenie się mną z kimś innym? – Wiedziałem, że to nastąpi. Czułam zmarszczkę rosnącą między moimi brwiami. – Wiesz, co mówią o rzeczach, które są zbyt piękne, aby mogły być prawdziwe? Dotknął palcami mojej twarzy i pochylił się ku mnie, jednocześnie mówiąc delikatnie, kiedy się poruszał. – Ja również jestem zbyt dobry, abym mógł być prawdziwy, Anito? Wyszeptał moje imię wprost do ust i pocałowaliśmy się. Delikatnie, miękko i wilgotno. Jego serce biło tak szybko pod moją ręką, aż moje własne tętno ugrzęzło mi w gardle. Myślę, że nawet zapomniałam o oddychaniu. Cofnął się pierwszy. Brakowało mi tchu i byłam trochę zdezorientowana. Coś kryło się w jego twarzy – myślę, że radość ze sposobu, w jaki podziałał na mnie jego pocałunek. Musiałam dwa razy zaczerpnąć powietrza, aby wrócił mi głos. – Zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe. Oh tak, na pewno. W tedy się roześmiał. Nie byłam pewna, abym kiedykolwiek słyszała u niego taki śmiech. To był dobry dźwięk. – Nie mogę tego wyrazić jak wiele dla mnie znaczy widzieć błysk w twoim spojrzeniu. – A dokładniej? 406

Uśmiechnął się i nagle stał się stu procentowym facetem, dumnym z siebie, zadowolonym, i coś jeszcze – niemal zawstydzonym. Dotknął mojej twarzy. – Uwielbiam sposób, w jaki na mnie patrzysz. Opuściłam wzrok i zarumieniłam się. Do cholery, nawet nie przypuszczałam, że odbierze to w seksualny sposób. Roześmiał się, ponownie zaskakując mnie uderzeniem dźwięku, który miał w sobie tyle radości. Zaśmiał się w sposób, w jaki śmieją się dzieci, zanim nauczą się, jak ukryć to, co się czuje. Podniósł mnie w pasie i obrócił w stronę kuchni. Powiedziałabym, aby mnie puścił, ale za bardzo się śmiałam. – Nienawidzę przerywać, – powiedział stając w drzwiach Donovan Reece, łabędzi król, – ale powiedziałem im, że nam pomożesz. Skrzywił się, a jego bardzo blada skóra niemal nie pokazywała zmarszczek. Tak, jakby jego skóra była niczym woda, która przepływa i wygładza go. Oczywiście to on decydował co wypłynie na zewnątrz. Zapytałam, nadal będąc w ramionach Micaha– Pomogę w czym? Wzruszył ramionami. – Nic wielkiego, tylko w odnaleźć zaginionego alfę i spróbować przekonać Kadru, kobrołaczkę, że jej Kashyapa, jej partner, nie jest martwy, tylko zaginął z resztą. Kłopot w tym, – powiedział Reece – że myślę, iż ona ma rację. I że on nie żyje. Micah pozwolił mi opaść na ziemię. Zastanawiałam się, czy moja twarz wyglądała tak ponuro, jak jego. Marianne mówi mi, że wszechświat mnie kocha i chce, żebym była szczęśliwa. Więc dlaczego za każdym razem, kiedy jestem odrobinę szczęśliwa, rozpętuje się piekło? Przesłanie wydaje się jasne. I nie chodzi tu o miłość.

Rozdział 44 Donovan Reece leżał skulony na końcu mojej białej kanapy. Był ubrany w niebieskie dżinsy tak wyblakłe, że były prawie białe. Jego blado różowa koszula wydobywała naturalny różowawo-siny, półprzeźroczysty odcień skóry. Był piękny, ale nie w sposób w jaki mężczyzna czy kobieta może być, raczej jak rzeźba czy postać na obrazie, jakby nie był całkiem realny. Może dlatego, że wiedziałam, że ma meszek taki jak łabędzie pisklę na klatce piersiowej, albo, że ze wszystkich osób w pokoju, on wydawał się najbardziej surrealistyczny. Wysoka kobieta o włosach prawie tak białych jak jego, siedziała obok na oparciu kanapy. Jej skórzane spodnie były czarne, luźna różowa bluzka pasowała do jego koszuli. Nie jestem pewna czy zapamiętałabym tę kobietę, gdyby ta dwójka nie klęczała na podłodze. Włosy drugiej blondynki miały blady odcień żółci, pasujący do jej długiej, letniej sukni. 407

Włosy brunetki opadały niczym kurtyna wokół granatowego stroju usianego niewielkimi stokrotkami. Łabędziołaki, które uratowaliśmy z klubu, wpatrywały się we mnie wielkimi, niemal przerażającymi oczami. Ja jedynie zostałam uznana przez króla Łabędzi i jego otoczenie. Spotkałam Christine po raz pierwszy w Kafejce u Lunatyków, wtedy, kiedy była własnością Rainy, a Marcus, jej Ulfrik, wciąż starał się kontrolować wszelkiego rodzaju zmiennokształtnych w mieście i stać się najwyższym naczelnym dowódcą, bez względu na to czy inni się zgadzają czy też nie. Włosy Christine były wciąż koloru blond, krótkie, profesjonalne. Miała na sobie firmowy, granatowy kostium. Jej błękitna koszula była częściowo rozpięta, jakby pozbawiona krawatu, chociaż nie sądzę by go nosiła. Siedziała na drugim krańcu kanapy z dala od Donovana, nie zdjąwszy nawet swoich zmysłowych szpilek. Prawie wszyscy stali się nieformalni. Zostawili stos butów pod moimi drzwiami. – Cześć Christine, kopę lat. – Powiedziałam. Spojrzała na mnie, i nie było to przyjazne spojrzenie. – Jestem pod wrażeniem, że pamiętasz moje imię. – Staram się pamiętać ludzi poznanych w stresujących sytuacjach. Posłałam jej wymuszony uśmiech. – Cóż, wydajemy się być zgodne co do okoliczności. – Powiedziała. Donovan przesiadł się, zostawiając mnie między mężczyzną a kobietą. Byli ciemnoskórzy. Budowa ich ciał była czysto amerykańska, nic specjalnego, ale ich oczy były zbyt duże, zbyt ciemne, a włosy naprawdę czarne. Było w nich coś egzotycznego, czego nie mają w sobie Europejczycy. Wyglądali łudząco podobnie, jakby byli męską i żeńską wersją siebie. Byli to odpowiednio Ethan i Olivia MacNair. Mężczyzna na moim białym krześle był nieporęczny, nie umięśniony czy gruby, tylko duży. Miał najszerszą brodę jaką kiedykolwiek widziałam. Gęste włosy pokrywały większą część jego twarzy i szyi. Został przedstawiony jako Boone, i w tym momencie zwrócił na mnie małe, ciemne oczy, wiedziałam, że uważał mnie za coś co można zjeść. Nie wilk, nie kot, ale coś z zębami. Jego głos był dudniącym basem, tak niskim, że słuchanie go prawie bolało. – Pani Blake. Skinęłam głową. – Panie Boone. Pokręcił głową, trąc czarną brodą tam i z powrotem po swojej białej koszuli. – Tylko Boone, bez pana.

408

– Boone. – Powiedziałam. Nathaniel, Zane i Cherry wnieśli krzesła kuchenne, tak żeby cztery ostatnie osoby mogły usiąść. Dwie kobiety, dwóch mężczyzn z pozostałych. Pierwszy mężczyzna był szczupły z rdzawymi włosami, i dziwnie zadartymi zielonymi oczyma. Siedział skulony na podłodze po przeciwnej stronie kanapy, jakby się ukrywał. – To Gilbert. – Powiedział Donovan. – Gil. – stwierdził głosem zbyt miękkim by go usłyszeć. Kobieta była wysoka, miała prawie sześć stóp wzrostu, barczysty, silny wygląd. Jej włosy były brązowe, z oznakami siwizny, zawiązane w luźny koński ogon. Jej twarz była pozbawiona makijażu. Zaproponowała mi rękę i dała mi jeden z najlepszych uścisków, jakie może dać kobieta. Jej brązowe oczy kryły głębokie zmartwienie, kiedy powiedziała. – Jestem Janet Talbot. Dobrze widzieć was wszystkich razem w tak krótkim czasie. – Nie przyszłam tutaj, żeby rozpływać się w kurtuazji. Powiedziała to kobieta, która stała po drugiej stronie sali, w pobliżu wielkiego obrazu. Patrzyła przez zamknięte powieki chwytając rękoma swoje łokcie, nerwowo nucąc by rozluźnić swój kręgosłup i odwracając się twarzą do pokoju. Wiedziałam, gdzie Ethan i Olivia dostali swoją ciemną skórę i egzotyczny wygląd. Nilisha MacNair była tego samego wzrostu co ja, ale była bardziej delikatna przez co wydawała się być mniejsza. Człowiek mógł mieć na myśli słowa takie jak ptaszek, zalotna, dopóki nie spojrzał jej w oczy. Kiedy już je zobaczył, ciemne i nieprzeniknione, wiedział lepiej. Oczy odzwierciedlały kłamstwa na twarzy. Była jak piekło na kółkach, a on był przyzwyczajony do niej na swój własny sposób. Mężczyzna stał przy niej, ale nie za blisko. Był tak wysoki, jasnowłosy i blady, jak ona mała, ciemnowłosa i mroczna. Był również umięśniony w sposób w jaki nie mogła stworzyć tego natura. Jego ramiona były szerokie, talia wąska, ręce wystarczająco duże, aby zakryć całą jej głowę, ale wyraźnie się jej bał. Och, to był ochroniarz pełną gębą, ale to też, nie był prawdziwy strach. Merle oparty był niedbale w pobliżu wielkiego blondyna. Nie wiedziałam gdzie był Caleb i nie obchodziło mnie to. – Jestem Kadra, a to Kashyapa, który jest martwy, jest moim mężem. Nilisha MacNair wzięła urwany wdech, potem odzyskała kontrolę, jak góra zapadająca się w podłoże. – Czy mój mąż. – Ojciec nie jest martwy. – Powiedziała Olivia. – Nie pozwolę ci, sprawić by stał się martwy przez rezygnację. Jej brat, Ethan, dotknął jej ramienia jakby chciał ją uspokoić i powiedzieć, żeby się zamknęła. Zignorowała go. Ale szkoda została już wyrządzona, walka była przesądzona. 409

– Jak śmiesz? Jak śmiesz powiedzieć, że chciałabym ujrzeć go martwym? Jestem tylko rządna prawdy! Olivia wstała zrzucając rękę brata. – Po prostu nie mogę znieść tego, że był z inną kobietą, kiedy to się stało. Nastrój do walki zaczął przygasać. Podobno Henry MacNair, patriarcha klanu, pozostawił kochankę i kolegów, kobrołaki, kiedy ktoś go porwał. Nie znaleziono ciała, ale zostawił po sobie dużo krwi. Nie obyło się bez śladów walki, samochód leżał na boku, a sporych rozmiarów drzewo było poocierane. Kiedy zmienni walczą, to walczą naprawdę. I rzeczywiście dowiedziałam się trochę z walki, ale kiedy ograniczała się do dwóch wrzeszczących na siebie, czasem nawet nie po angielsku, kobiet, mniej niż stopę ode mnie, miałam dość. Rozejrzałam się po pokoju za Donovanem. Przyprowadził je do mojego domu po wszystkim. Wzruszył ramionami. Zasadniczo, nie wiedział co miał zrobić. Miałam wizję zalewającej nasze głowy wody, więc postanowiłam, że po prostu lepiej jest wyjść z pokoju. Skinęłam na innych, żeby przeszli do kuchni, i zrobili to. Kiedy ostatnia osoba wyszła z pokoju krzycząc, że zaczęła zamarzać, odezwała się Nilisha. – Dokąd wszyscy zmierzamy? Janet Talbot powiedziała do nas wszystkich. – Do cichego miejsca. Nie mogłam zobaczyć twarzy kobiety, ale prawie mogłam wyczuć zakłopotanie w powietrzu. To nie były umiejętności zmiennego, tylko czyste przypuszczenie. – Proszę. – Powiedziała Olivia. – Proszę, ja przepraszam. Proszę wróć. Wszyscy zaczęli się wciskać z powrotem do pokoju. Nilisha aktualnie zajmowała krzesło z blond ochroniarzem za jej plecami. – Jesteśmy bardzo zaniepokojeni o mojego męża. – Martwisz się o niego, mamo? – powiedziała Olivia. Kobieta skinęła głową uśmiechnięta. – Tak, martwię. – On nie żyje. – Odpowiedziała dziewczyna. – Jeżeli masz nadzieję, to ja też ją mam. Uśmiechnęły się do siebie jak w lustrzanym odbiciu, w tym samym momencie. Ethan spojrzał z ulgą, ale nie uśmiechnął się. – Dobra, oprócz Henrego MacNair, kto jeszcze zaginął?

410

– Mój syn, Andy. – Powiedziała Janet Talbot. Podała mi zdjęcie młodego mężczyzny z jej obciętymi krótko, brązowymi włosami, ale rysami delikatniejszymi niż jej własne. Był przystojny, na granicy piękności. – Wygląda jak jego ojciec. – Powiedziała to tak, jakby wypominała brak zauważenia podobieństwa wcześniej. Nie mogłam powiedzieć żadnej cholernej rzeczy. – Nasza Ursa. – Powiedział Boone. – Nie pomyślałem, żeby przynieść zdjęcie. – Ursa, niedźwiedzica, wasza królowa? – Zrobiłam z tego pytanie. Kiwnął masywną, brodatą głową, a ja zastanawiałam się jak to przeoczyłam. – Poszła kupić kilka rzeczy w sklepie i nie wróciła. Żadnych oznak walki, po prostu zniknęła. Spojrzałam na Gil z zielonymi oczami. – Kogo straciłaś? Pokręciła głową. – Nikogo, po prostu jestem przerażona. Spojrzałam na Christine. – A co z tobą? – Jestem tutaj jako reprezentant jednej czy dwóch grup zmiennych. Ci z nas, którzy wybrali St. Louis, ponieważ nie było innych takich jak my. Jestem jedynym trygrysołakiem w mieście, więc nie straciłam nikogo, ale ogólnie straciliśmy lwa. – Nie sądzę, zgubiliście lwa o imieniu Marco? Christine potrząsnęła głową. – Nie, Josepha, dlaczego? Odpowiedział Donovan. – Człowiek lew miał na imię Marco. – Och. – wydusiła. – I. – Dodał Donovan. – Joseph nie może przemieniać się wśród ludzi. Nikt, kogo znam, nie może tego zrobić, zmienić formy i pozostać w dobrych stosunkach z innymi. Christine kontynuowała dalej, tak jakbym w ogóle nic nie powiedziała. Skupiona, Christine zawsze taka jest. – Partnerka Josepha jest w ciąży. Amber wolałaby być tutaj, ale jest przykuta do łóżka, dopóki nie urodzi dziecka. – Dopóki go nie straci, to masz na myśli? – Powiedziała Cherry. Spojrzałam na nią. – Mówisz tak, jakby straciła dziecko już wcześniej. – To już trzecia próba. – Stwierdziła Cherry. – Przykro mi to słyszeć. Tracąc swoje… parter nie mógł pomóc jej z poziomem stresu. 411

– To za mało. – Powiedziała Christine. – Jest głupia próbując. – Odpowiedziała Cherry. – Nie możemy wytrzymać do końca terminu i tyle. Spojrzałam na nią ponownie. – Powtórz mi to ponownie, powoli. – Przemiana jest zbyt gwałtowna, powoduje poronienia. – Cherry wypowiedziała się rzeczowo, kiedy ja starałam się zrozumieć to co powiedziała, i szepnęła. – Anita, nie chciałam… powinnaś dowiedzieć się inaczej. Przykro mi. Wzruszyłam ramionami, po czym potrząsnęłam głową. – Ale MacNair ma dwójkę dzieci. Patrzę na nie. Janet ma syna. – Mój typ przemiany jest dziedziczny. – Powiedziała Janet. – Nie jest związany z księżycem. Unikałam przemiany, aż do urodzenia Andiego. Spojrzałam na Nilish. – Jestem kobrołakiem. Mogę spróbować wybrać jakie dziecko chcę nosić, ssaka czy węża. – Składasz jaja? – Zrobiłam z tego duuuuże pytanie. Przytaknęła. – Nie mogę nosić go w swoim ciele. Przemiana jest zbyt trudna. Ale miałam inną opcję. Zawisło to w powietrzu, ale zostało przemilczane. To było za trudne by o tym myśleć. I nie było też tak, że chciałam kiedykolwiek posiadać dzieci. To znaczy, mieć je, prawdziwe, z moim życiem? Powiedziałam to głośno. – Jedyny problem jak na razie. Więc, kto zniknął pierwszy? Henry MacNair był pierwszą ofiarą i stoczył największą walkę. Następny był lwołak – Joseph, Andy Talbot, psołak, jak się okazało, i ostatnia Ursa – Wielka Niedźwiedzica, Rebecca Morton. Po raz pierwszy od jakiegoś czasu mielibyśmy taką liczbę zaginionych zmiennokształtnych, ostatnio to stary król łabędziołaków, stał za dostarczaniem ich na łowy organizowane przez nielegalnych poszukiwaczy przygód. Spojrzałam na Donovana Reece. Albo czytał w moich myślach albo je rozszyfrował. – Interesujący przypadek, że przyjechałem akurat do miasta w tym samym czasie, kiedy wszyscy zaginęli, nieprawdaż? – Gee, Donovan, czytasz w moich myślach. – Przysięgam, że nic o tym nie wiem. Nilisha powiedziała. 412

– Wiem wszystko o zdradzie ostatniego króla łabędzi. Ale założyłam, że mój mąż jest żywy, a Donovan niewinny. Wzruszyłam ramionami. – Zobaczymy. – Nie ufasz mojej ocenie. – Powiedziała. – Nie ufam zbytnio niczyjej opinii z wyjątkiem własnej. To nic osobistego. Olivia dotknęła jej ramienia. – Matko. Nilisha wzięła głęboki oddech i uspokoiła się. Wstawał nowy dzień. – Pierwszą rzeczą jaką zamierzam zasugerować jest rozmowa z policją. Nikomu nie spodobał się ten pomysł. – Spójrzcie, oni mają środki, których ja nie mam, bazę danych, kryminalistykę. – Nie, – powiedziała Nilisha, – nie, musimy poradzić sobie z tym sami. – Wiem, że zasadą jest nie wciąganie w to ludzkich organów ścigania, ale ludzie, my mamy czterech zaginionych, a oni mogli już podjąć pościg za łabędziami i lampartami. – Uważasz, że węże i lwy za tym stoją? – Zapytał Donovan. – Byłby to zbyt duży zbieg okoliczności, gdyby to nie były one. – Powiedziałam. – Zgadzam się. – Powiedział Micah. Był bardzo milczący, starał się nie stać ani nie siedzieć zbyt blisko, jakby nie chciał angażować się w tę sprawę. Pozwolił mi unieść się gniewem. – Dobra, więc kim są ci ludzi i czego, do cholery chcą od różnych zmiennokształtnych. Rozmawialiśmy przez kilka godzin, ale nie ustaliliśmy niczego genialnego. Wężołak stał za tym. Ale dlaczego? Niby czemu inne zwierzołaki miałyby dbać o inne łaki, które nie były ich rodzaju. Gdyby to były kobrołaki, uznałabym, że chodzi może o wojnę gadów, choć szczerze mówiąc nie byłoby to niczym specjalnym, walka pomiędzy dwoma różnymi gatunkami węży. Miasto było wystarczająco duże dla wszystkich, o ile nie były one tej samej rasy. Myślałam, że Nilisha MacNair miała rację i jej mąż był martwy. Jeśli ludzie porywali czasem i nie chcieli pieniędzy, to chcą wtedy gorszych rzeczy, przeważnie takich, które zawierają krew, ból, i, ewentualnie, śmierć. Oni prawdopodobnie byli martwi, a jeśli nie byli, my potrzebowaliśmy policji, żeby utrzymać ich przy życiu. Okazało się, że wszyscy poinformowali o swoich zaginionych, zapominając tylko wspomnieć o tym, że byli zmiennokształtnymi. – Ale czy nie widzisz, policja ma dwudziestojednoletniego studenta, czterdziestopięcioletniego męża, trzydziesto ileś tam letnią samotną kobietę i trzydziestoletniego żonatego mężczyznę. Inną sprawą jest fakt, że wszyscy są rasy kaukaskiej, 413

nie mają wspólnego wątku, żeby połączyć te sprawy ze sobą. Ale jeśli mogę powiedzieć policji, że oni są łakami, wtedy to będzie tropem. Wy chłopcy, żyjecie w całym mieście. Macie inną jednostkę policji w każdym przypadku. Oni nigdy nie połączą tego, chyba, że im to podpowiemy. Janet Talbot pierwsza skinęła głową. – Andy prawie został rezydentem. Jeśli oni dowiedzą się kim jest, nigdy nie będzie lekarzem, ale chcę, żeby był bezpieczny, to wszystko czego chcę teraz. Więc, zgadzam się, idź na policję. – Nie mogę odpowiadać za Amber. – Powiedziała Chrisitne. – Ale jestem pewna, że się zgodzi. – Powinienem zapytać najpierw innych, ale do diabła z tym, znajdź Rebeccę dla nas, jeśli nawet oznacza to zaangażowanie glin. – Powiedział Boone. Wszyscy odwrócili się do Nilishi MacNair. – Nie, jeśli oni się dowiedzą, będą skończeni. Olivia wzięła jej rękę. Ethan ukląkł przed nią. – Mamo, bez ojca, co ma znaczenie? Nie byłam pewna czy się zgodzi, zwłaszcza od kiedy ją oszukiwał, ale skinęła głową i zgodziła się. Miłość jest czasami zbawienna. Ale bez względu na powód, oznaczało to, że mogłam porozmawiać z Dolphem i nie musiałam nawet kłamać.

Rozdział 45 Dolph odebrał po drugim sygnale. – Dolph. Nigdy nie mówił: Okręgowa Jednostka ds. Dochodzeń Paranormalnych czy chociażby policja, tylko swoje imię, bez nazwiska, tylko „Dolph” albo „Dolph przy telefonie” Czy ktoś kiedykolwiek narzekał? Jakoś w to wątpię. Brzmiał na bardziej zaskoczonego, niż zwykle. – Anito, nie spodziewałam się ciebie usłyszeć, przynajmniej nie wcześniej, niż kiedy skończymy formalności z ostatnią partią ciał. Usłyszałam w oddali męski głos, ale nie wiedziałam co powiedział. Dolph wrócił do telefonu. – Zerbrowski mówi, że jeśli zabiłaś kogoś jeszcze, to po prostu ukryj ciało, bo nie ma zamiaru znowu zaczynać papierkowej roboty. 414

– Znam się wystarczająco dobrze na procedurze, żeby wiedzieć, że i tak będzie musiał sporządzić nowy raport. Oddzielna zbrodnia, oddzielny raport, tak? – Czy ty naprawdę masz tam nowe ciało? Brzmiał na zmęczonego, ale nie na zdziwionego. – Nie, – odparłam. – Więc, po co dzwonisz? – Mam informacje odnoszące się do kilku przestępstw i zgody kilku zaangażowanych w nie osób aby powiedzieć prawdę, całą prawdę. Czyż to nie odświeżające? Niemal mogłam poczuć jak się zastanawia. – Jestem policjantem, prawda jest zawsze miłą odmianą, więc oświeć mnie. Powiedziałam mu. Tak jak podejrzewałam, dla Dolpha i Jednostki, sprawa MacNair'a była już w toku, ale po raz pierwszy usłyszał o pozostałych przypadkach. – Osobiście rozmawiałem z jego żoną. Powtarzała, że nie ma pojęcia, dlaczego jakiś potwór zaatakował jej męża. Gdybyśmy wiedzieli, może to pomogłoby nam go odnaleźć. – Dolph, oni prowadzą restaurację. Jeśli wyjdzie na jaw, że są zmiennokształtni, mogą ją stracić. – Sanepid nie może jej zamknąć z tego powodu. – Nie, ale plotka sie rozniesie, a klienci zaczną się martwić. Zdajesz sobie z tego sprawę w równym stopniu co ja. – Nikt się tego nie dowie od moich ludzi. Masz moje słowo. – Tak, ale ile innych departamentów bierze udział w tej sprawie? Ilu nieznanych policjantów jest na każdym miejscu zbrodni, nie mówiąc już o urzędnikach biurowych? To wyjdzie na jaw, Dolph, prędzej czy później. – Będę ich osłaniał, Anito, ale mogę ręczyć tylko za moich ludzi. – Wiem, Dolph, ale Andy Talbot chce zostać lekarzem. Jeśli ludzie się dowiedzą, on nigdy nie dostanie się do szkoły medycznej. Rebecca Morton jest kręgarzem. Jeżeli odkryją kim jest, straci swoje uprawnienia. – Dlaczego jest tak, że większość z tych ludzi ma takie zawody, z których później wynikają problemy? Wzruszyłam ramionami, ale wiedziałam, że nie może tego zobaczyć. – Myślę, że po prostu mają takie szczęście. – A ja myślę, że to upór – odpowiedział Dolph. 415

– Co masz na myśli? – Powiedz komukolwiek, że nie może czegoś robić, a on i tak to zrobi. Miał rację. – To ma sens. – Jak te wszystkie zniknięcia łączą się z atakiem na twój dom? Cholera, będę musiała powiedzieć mu wszystko. To była moja szansa aby to udowodnić. Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam mu prawie całą prawdę. Powiedziałem mu, jak Gregory musiał wezwać pomoc, z pominięciem dlaczego to właśnie do mnie zadzwonił. Dolph nigdy nie kwestionował tego, że byłam dobrym wyborem, kiedy trzeba było ratować potwory. Stwierdził tylko – Mógł zadzwonić na policję. – Całkiem do niedawna policja zabijała zmiennokształtnych na porządku dziennym, Dolph. Nie można winić ich za to, że wam nie ufają. – Dlaczego nie powiedziałeś mi tego wszystkiego, kiedy byłaś na przesłuchaniu? – Byłeś na mnie zły – odparłam, tak jakby to wszystko wyjaśniało. W pewnym sensie tak było, jednak taka odpowiedz brzmiała w moich ustach dziecinnie. – Czego mi nie mówisz? – zapytał. – Mówię ci prawdę, a ty nadal mi nie wierzysz. To naprawdę boli, Dolph. – Nie tak bardzo jak będzie, kiedy dowiem się, że zatajasz ważne dowody. – To nie tak, że możesz mi grozić, Dolph. – Jestem zmęczony – powiedział. Przez chwilę zapanowała cisza. – Powinieneś trochę odpocząć, Dolph. – Pewnie, jeśli tylko będziesz mogła powstrzymać się od zabijania kogokolwiek innego, być może będę mógł nadrobić papierkową robotę. – Zrobię co w mojej mocy – odparłam. – Nie wątpię. Słyszałam jak bierze głęboki wdech. – Czy to są wszystkie informacje, które masz zamiar dać mi w tej sprawie? – Zgadza się. – Wrócę tam i ponownie przesłucham rodziny. Czy wiesz jak dużo dodatkowej pracy, to będzie kosztowało tylko dlatego, że mnie, kurwa, okłamali za pierwszym razem? – Dolph, oni nie chcieli uczynić twojej pracy cięższej, oni po prostu się bali. 416

– Jasne, tak jak wszyscy? Po czym odłożył słuchawkę. Wpatrywałam się w głuchy telefon. Ten facet nie był w dobrym nastroju. Teraz wiedziałam już dlaczego i byłam prawdopodobnie jedną z niewielu osób spoza jego rodziny, które wiedziały. Zastanawiałam się, jak bardzo zrzędliwy, może się jeszcze stać i czy to wpłynie na jego pracę, pod warunkiem że już się tak nie stało. Jeśli jego nienawiść do potworów zabrałaby jego obiektywizm, będzie on bezużyteczny jako szef Okręgowej Jednostki ds. Dochodzeń Paranormalnych. Cholera. To był problem na inny dzień. Mogłabym go dodać do listy rzeczy, o które będę się martwić później. W tym momencie ta lista ciągle się powiększała, a ja nigdy nie miałam na tyle czasu, aby się martwic wszystkim co na niej było. Może rzucę w nią strzałką i zobaczę jaki problem dzisiaj rozwiązać. Albo może, po prostu ją zignorują. Tak, ignorancja brzmi nieźle.

Rozdział 46 MacNair z ochroniarzem, obiecała pojechać prosto do siedziby Okręgowej Jednostki Dochodzeniowej ds. Pranormalnych i złożyć oświadczenie. Janet Talbot pojechała z nimi. Christine tak naprawdę nic nie wie o zniknięciach lwołaków, więc po prostu poszła do domu, obiecując uważać na siebie. Zaoferowałam jej pozostanie u mnie, dopóki złoczyńcy nie zostaną złapani, ale odrzuciła moją propozycję. Donovan Reece powiedział. – Ona jest niezależnym stworzeniem. Mogłam potwierdzić. – Mam nadzieję, że jej niezależność jej nie skrzywdzi. Wzruszył ramionami, wstając. Zauważyłam wypukłość na przedzie jego różowej koszuli. – Jesteś uzbrojony. – Powiedziałam. Spojrzał w dół, na miejsce, gdzie jego broń była trudna do ukrycia. – Nie pozwolę by moje dziewczynki zostały zabrane ponownie. –Ludzie, nazywaj je ludźmi. – Powiedziałam. Podarował mi uśmiech. – One wszystkie są dziewczynami. – Zbywasz mnie. – Powiedziałam. Zatoczył mały łuk głową. – Moi ludzie, dobrze, ale nie pozwolę, żeby znów zostały zabrane. – Czyli ty też, Donovan. Zapamiętaj wszystkich, dlatego że zaginiony jest liderem, a nie kopią. Oni przykuli Nathaniela, ponieważ myśleli, że on to ty; twój lud zrobił to przez przypadek.

417

Napotkał moje oczy, nagle bardzo poważny. – Masz rację. Skąd wiedziałaś, że jestem uzbrojony? – Jeśli masz zamiar nosić broń z przodu spodni, noś ciemniejszą koszulę, albo większą. Kiwnął głową. – Nigdy wcześniej nie nosiłem broni. – Czy wiesz jak jej używać? – Wiem jak strzelać. Po prostu przeważnie nie noszę jej ukrytej. – Masz pozwolenie na broń? On spojrzał na mnie. – Rozumiem, że jednak nie. – Nie. – Potwierdził. – Wtedy jeśli jej użyjesz i zabijesz kogoś, będzie to koszmarnie uciążliwy proces. Noszenie jej ukrytej bez licencji, sprawi, że będzie nielegalną bronią. W zależności od sędziego, możesz zobaczyć więzienie. – Jak długo trwa uzyskanie licencji? – Dłużej niż będziesz chciał czekać. Ale sprawdź w swoim mieście i rozpocznij proces. Albo nie zaczynaj go, a kiedy zostaniesz aresztowany możesz spróbować twierdzić, że nie znasz prawa. To nie jest prawdziwe usprawiedliwienie, ale może ułagodzi sędziego. Nie wiem. Wolałabym ubiegać się o licencję i mieć nadzieję, że to przejdzie. – Co muszę zrobić aby złożyć wniosek? – Różni się to w zależności od miejsca. Skontaktuj się z lokalnym posterunkiem policji. Będą wiedzieć, z kim powinieneś się spotkać. Kiwnął głową ponownie. – Zrobię to. – Spojrzał na mnie, szarymi poważnymi oczami. – Dziękuję, Anito. Wzruszyłam ramionami. – Po prostu wykonuję swoją robotę. Pokręcił głową. – To nie jest twoja praca. Nie jesteś tutaj alfą. Musiałaś po prostu chcieć nam pomóc. – I co dobrego mogę z tym zrobić? – Zapytałam. – Większość zmiennych nie chce wzajemnie sobie pomagać.

418

– Z całej futrzasto-pierzastej polityki, tego najbardziej nie rozumiem. Podobnie jak teraz, to co dzieje się w jednej grupie może wpływać na inne. Jeśli wy faceci rozmawiacie ze sobą to musicie wiedzieć, że Henry MacNair zaginął i dotkliwie go teraz brakuje. Umiał trzymać was na baczność. – Myślisz, że można było zapobiec innym zaginięciom? – Nie wiem, ale może moglibyśmy pomóc. Ludzie byliby bardziej ostrożni, może nie wychodziliby samotnie. Moglibyśmy mieć przynajmniej świadków. To było po porwaniu moich dziewczyn – ludzi, a ty pomogłaś Christine wrócić do mnie. Wiedziała o zaginionych niedźwiedziach Ursa. To był Ethan MacNair, nie jego matka, który powiedział nam o swoim ojcu. – Założę się, że zapłacił za przekroczenie rozkazów matki. – Powiedziałam. – Prawdopodobnie. – Powiedział Donovan. – Ale masz rację, gdybyśmy tylko krwawiej rozmawiali ze sobą, moglibyśmy pomóc sobie lepiej. – Nie tylko w nagłych przypadkach. – Powiedziałam. Jego oczy zwęziły się. – Masz na myśli koalicję zmiennokształtnych? Wzruszyłam ramionami. – Nie myślałam tak daleko w przyszłość, ale dlaczego nie? Coś, gdzie będziemy udostępniać informacje. Mamy lwa pracującego z wieloma wężami. Dlaczego źli chłopcy mają dogadywać się lepiej od nas? – Za każdym razem kiedy jedno z tych zwierząt opowiada o połączeniu sił zawsze ma na myśli coś lepszego … psy. Pragniesz być Nimir-Ra wszystkich, Anito? – Nie mówię o podziale władzy. To nigdy nie działa bez walki. Mówię tylko o dzieleniu się informacjami, wzajemnej pomocy. Kiedy jeden z lampartów lub wilków zostanie rany, on lub ona, będzie sam, dopóki inni nie pomogą w tego typu sprawie. – Ktoś musi być odpowiedzialny za to. Czułam go, chwytając za przód jego koszuli i potrząsając nim. – Dlaczego, Donovan, dlaczego ktoś ma zostać odpowiedzialny? Cokolwiek dzieje się z jednym z twoich łabędzi, możesz podnieść słuchawkę i zadzwonić co mnie, do Ethana, albo Christine. Możemy dzwonić do kogo chcemy. Starajmy się pomagać sobie nawzajem. Nie potrzebujemy hierarchii, tylko chęci do współpracy. Spojrzał nieszczęśliwy, prawie nieufny. – Nie chcesz być uwiązana. Potrząsnęłam głową. – Donovan, ja nawet nie chcę być odpowiedzialna, za to, za co odpowiadam teraz. I bez dwóch zdań nie chcę dołączyć do tego czegoś nowego.

419

To był Micah, który nadal opierał się o ścianę, tak spokojny, że zapominałeś o jego istnieniu, powiedział. – Ona oferuje ci przyjaźń, Donovan. – Przyjaźń? – Brzmiało to jak zagraniczny akcent. Micah skinął głową, odpychając się od ściany by stanąć obok mnie. – Jeśli coś pójdzie źle i ty będziesz potrzebować pomocy, możesz zadzwonić do przyjaciół. Donovan skrzywił się wystarczająco mocno, żeby jego twarz przecięły bruzdy. – Zmienni nie są przyjaciółmi nawet między sobą, nie mówiąc o wszystkich gatunkach. – To kłamstwo. – Odpowiedziałam. – Richard, – przerwałam, po tym jak wypowiedziałam jego imię, jakby sprawiało to cierpnie, bądź to ja czekałam na ból. Micah dotknął mego ramienia, i położył moją dłoń w swojej, trzymając. Spróbowałam ponownie. – Richard jest jednym z najlepszych przyjaciół szczura Rafael’a. Mój lampart – Vivian – mieszka i jest zakochana w jednym z wilków Richarda, Stephenie. – To co innego. – Dlaczego? – Ponieważ wilki i szczury mają układ, a poprzez ciebie lamparty i wilki są połączone. Potrząsnęłam głową. – Spierasz się, Donovan, albo rozmyślnie się wymigujesz. Po prostu się zgódź, by spróbować i pomóc sobie nawzajem, to wszystko. Nie mam żadnych ukrytych motywów. Po prostu staram się zminimalizować straty do zera. – To prawda, że nie mogłaś ochronić moich dziewczynek. To prawie kosztowało cię życie. – I ty nie chcesz iść do lupanar ze mną. Ale pójdziesz. Tak to działa, współpraca. Zastanowił się przez chwilę, po czym skinął głową. – Zgoda. Postaram się uzyskać od innych zgodę. Masz rację, masz rację. Gdybyśmy tylko ze sobą rozmawiali, może moglibyśmy zapobiec wielu źle dziejącym się rzeczom. – Wspaniale. – Stwierdziłam i wypuściłam oddech, nie zdawałam sobie sprawy, że go wstrzymywałam. Chciałam tego. Chciałam, żeby ze sobą rozmawiać, wzajemnie pomagać. Któreś z nich chrząknęło, delikatnie. Wszyscy spojrzeli na Gil. Był wciąż skulony obok kanapy, gdzie przebywał cały czas. – Masz coś do powiedzenia? – Zapytał Donovan. – Jak daleko nowy duch współpracy ma dojść? – Zapytał. Jego wytrzeszczone zielone oczy były prawie okrągłe z niepokoju. Chwycił swoje kolana tak mocno, że jego dłonie zrobiły się nakrapiane. Bał się; mogłeś powąchać jego przesyconą zapachem, którego nie rozpoznawałam, pomarszczoną szyję. 420

– Co masz na myśli? – Zapytał Donovan. – W zasadzie to mówię do Anity. – rzekł Gil. Spojrzałam na Micah, potem na człowieka skulonego na podłodze. – Co chcesz wiedzieć? – Zadałam pytanie. – Jestem jedynym lisołakiem w mieście. Nie mam alfy ani żadnej rodziny. – Zatrzymał się i nerwowo oblizał wargi. – I? – Powiedziałam. – Jak wiele pomocy chcesz dać? – Jak wiele potrzebujesz? – Czy mogę zostać tobą, dopóki to coś, cokolwiek, zostanie złapane? Czułam, że moje oczy są wytrzeszczone. Otworzyłam usta, zamknęłam, wymieniłam spojrzenie z Micah. Wzruszył ramionami. – To twoje powołanie. To twój dom. Racja. Odwróciłam się do Gila. – Nie znam cię w ogóle. Jeśli jesteś złą osobą i zrobisz przykre rzeczy moim ludziom, wtedy zabiję cię, ale jeśli naprawdę pragniesz ukryć się przez kilka dni, możesz zostać. Wydawał się coraz mniejszy, bardziej skulony. – Nie skrzywdzę nikogo. Ja tylko pragnę ponownie poczuć się bezpiecznie, to wszystko. Spojrzałam na Donovana. – Wiesz cokolwiek o nim? – Boi się własnego cienia. Nie ufam mu, że pomoże w nagłych przypadkach. Myślę, że najpierw musi uratować się sam. Gil nie dyskutował z opinią Donovana na jego temat, po prostu był skulony, drżący. – Jeśli pomożemy tylko silnym, wtedy nie pomożemy sobie. – Oznajmiłam. – Weźmiesz go, wiedząc, że nie pomoże ci w walce, a prawdopodobnie, że ucieknie by ratować własną skórę? – Spytał Donovan. Patrzyłam na te wielkie, pełne strachu oczy i zobaczyłam coś więcej niż strach, błaganie o pomoc. Gil wydukał. – Proszę, proszę pomóż mi. – Możesz zostać, a my będziemy cię ochraniać, ale jeśli zaistnieje sytuacja awaryjna, oczekuję, że się postarasz. Nie będziesz walczyć, aby nie być przeszkodą. – Co to znaczy? – Zapytał. 421

– To oznacza, że jeśli zobaczysz broń, ukryj się pod czymś, leż nisko przy ziemi. Nie rób z siebie celu. Jeśli moi ludzie zostaną ranni, a ty masz szansę to przeciągnij ich w bezpieczne miejsce, ale pozostawiając ich na śmierć, ty będziesz następny. – Nie jestem odważny, Anito. Nie jestem nawet odrobinę odważny. – Nie bądź odważny, Gil, tylko zrób to, co powiedziałam jak najlepiej czymkolwiek to jest, ale zrozum zasady. Trzymaj się z dala od linii ognia, ponieważ nie mamy czasu martwić się o ciebie, kiedy zaczyna się walka. Pomóż jeśli potrafisz, trzymaj się z daleka jeśli nie umiesz. Proste. Kiwnął głową, pocierając podbródkiem między kolanami, w kółko i w kółko. – Proste. – Wyszeptał. – Życzę sobie prostego życia. – Życie nie jest proste, Gil, ale walka tak. – Uklękłam przed nim, i nienawidziłam bezsilności, która wyszła od niego. Boże Drogi, ostatnią rzeczą jakiej potrzebowałam bym inny emocjonalny kaleka obok mnie. Ale nie mogłam go odrzucić. Anita krwawiące serce, kto by pomyślał? Popatrzyłam na niego, aż jego wystraszone oczy napotkały moje. – Walka jest prosta, Gil. Chroń siebie, swoich ludzi, i zabij złych gości. Zrobisz wszystko by utrzymać siebie i swoich przy życiu. – Skąd wiesz, którzy faceci są źli? – Zapytał niemal szeptem. – Każdy w pokoju, który nie jest z nami. – Odpowiedziałam. – I zabijesz ich, tak po prostu? Przytaknęłam. – Właśnie. – Wyjaśniłam. – Nie sądzę bym mógł zabić kogokolwiek. – Wówczas schowaj się. Znów zaczął pocierać podbródkiem, jakby chciał oznakować swoje kolana. – Mogę się ukryć, wiem jak to zrobić. Dotknęłam jego twarzy bardzo delikatnie. Cofnął się, a następnie rozluźnił odrobinę. Wszystkie zwierzęta lubią być dotykane. – Nie jestem zbyt dobra w ukrywaniu się, może ty mnie nauczysz. – Dlaczego chcesz wiedzieć jak umieć się schować? – Zapytał. – Ponieważ zawsze jest ktoś, lub coś, większe i paskudniejsze od ciebie. – Nauczę cię jak się ukrywać, ale nie wiem czy mogę nauczyć się jak zabijać. Gdzie ja to już wcześniej słyszałam? Oh, wiem – Richard. Ale nawet on nauczył się na koniec. 422

– Byłbyś zaskoczony czego umiesz się nauczyć, Gil, jeśli musisz. Objął się ponownie. – Nie sądzę, że chcę nauczyć się jak zabijać ludzi. – Teraz, – odparłam, – to zupełnie inny problem. – Ja nie chcę. – Stwierdził. Patrzyłam na niego. – Wtedy nie, ale nie pozwól wrażliwości zabić któregokolwiek z moich ludzi. – Bardziej prawdopodobnie, że zabiją mnie. – Prawda, ale to twój wybór – dać się zabić jeśli chcesz, ale nie przynosząc tym szkody dla mnie czy moich ludzi, z jakiegoś moralizatorskiego powodu. – Czy naprawdę zabijesz mnie za to? Uklękłam znów przed nim. – Możesz zostać ze mną, a ja będę cię chronić, albo umrzyj próbując, ale jeśli poddasz się i spowodujesz śmierć jednego z moich lampartów, albo mojego przyjaciela, wtedy cię zabiję. Nie chcę byś później płakał i mówić ci czego nie zrozumiałeś. Ponieważ jeśli zasłużyłeś na to, zastrzelę cię, kiedy będziesz błagać mnie bym tego nie robiła. – Ale kto będzie decydował czy na to zasługuję? – Zapytał. – Ja. Patrzył na mnie tak, jakby zastanawiał się czy na pewno będzie bezpieczniejszy ze mną niż beze mnie. Patrzyłam na niego analizując i nie czując nic, żadnej litości. Ponieważ Gil, lisołak był odpowiedzialny. W czasie walki był on pieprzoną ofiarą czekającą na to co miało w końcu nadejść. Byłam wystarczająco ludzka by dać mu ochronę, kiedy zapyta, ale nie na tyle cywilizowana by płacić krwią najbliższych. W tym momencie wiedziałam, że nie byłam socjopatą, ponieważ jeśli bym była, mogłabym wykopać jego tyłek za drzwi. Oh, do diabła, postrzeliłabym go i później dobiła. W zamian jednak zaproponowałam mu rękę i podciągnęłam go na nogi. – Zrozumiałeś zasady? – Zapytałam. – Rozumiem. – Wyszeptał. – Jesteś gotów żyć według nich? Obdarował mnie małym skinięciem. – Jesteś gotów umrzeć za nie? Wziął niepewny oddech, a potem skinął ponownie. 423

Uśmiechnęłam się i wiedziałam, że uśmiech nigdy nie dotarł do moich oczu. – Więc witam w klubie, i nie wychylaj się. Są pewne sprawy, którymi musimy się dzisiaj zająć. Możesz przyjść. Nawet ja nie byłam pewna czy to zaproszenie czy groźba.

Rozdział 47 Gdy parkowaliśmy z tyłu Cyrku Potępieńców, na niebie wciąż wiła się nić światła, jak znikoma złota wstążka, jarząca się naprzeciw ciemnych chmur. Parking z tyłu był dla pracowników. Ciemny, pusty, w najmniejszym stopniu nie tak rozrywkowy, jak frontowy, który przypominał karnawał. Ominęłam jasne światła i dramatyczne plakaty nawet nie rzucając na nie okiem. – Czy klauny z przodu miały kły? – zapytał Caleb. Dopóki nie zapytał, nie zdawałam sobie sprawy, że żadne z nich nigdy dotąd nie było w Cyrku. Odpięłam swój pas i przechyliłam się, żeby móc go zobaczyć na środkowym siedzeniu. Siedział wciśnięty między drzwi a szerokie ramiona Merlego. Po drugiej stronie Merlego siedział Nathaniel. Cherry i Zane byli na tylnych siedzeniach z Gilem. Micah siedział z przodu razem ze mną. Dopóki wiedzieliśmy, że mój dom nie był strefą wolną od ognia, staraliśmy się trzymać wszystkich razem. Rafael przysłał nam dwóch nowych ochroniarzy, ale pojawili się dopiero gdy wyjeżdżaliśmy, a ja nie chciałam przesadzać wszystkich w jeepie. Podążali za nami, niezbyt szczęśliwi, ale wypełniający rozkazy. To dobrze. – Tak, wielkie wirujące klauny na górze znaku mają kły – odpowiedziałam na pytanie Caleba. – Widziałem plakat z powstającymi zombie. Robisz to? – zapytał Merle. Potrząsnęłam głową. – Nie wierzę w wykorzystywanie darów pochodzących od Boga w celach rozrywkowych. – Nie chciałem cię obrazić – powiedział. Wzruszyłam ramionami. – Przepraszam, jestem trochę przewrażliwiona na punkcie tego gówna. Nie aprobuję wielu rzeczy, które niektórzy z moich kumpli animatorów robią dla pieniędzy. – Wskrzeszasz zmarłych za pieniądze – powiedział Caleb. Skinęłam głową. – Taa, ale odmówiłam więcej razy, niż je przyjęłam. – Odmówiłaś? Dlaczego? – zapytał.

424

Wzruszyłam ramionami. – Pieniądze od tutejszego, który chciał urządzić imprezę halloweenową na cmentarzu, żeby móc przywołać zombie o północy. Albo facet, który oferował milion, jeśli wskrzeszę Marylin Monroe i zagwarantuję, że zrobi wszystko, czego będzie chciał, przez jedną noc – wzruszyłam ramionami. – Powiedziałam mu, że jeśli usłyszę choćby plotki, że znalazł kogoś do tej roboty, zobaczę jego dupę w więzieniu. Oczy Caleba były lekko rozszerzone. Myślę, że trochę go zszokowałam. Dobrze wiedzieć, że potrafię. – Jesteś bardzo moralna – powiedział Merle, a ton jego głosu brzmiał, jakby był on zaskoczony. – Na mój własny sposób, jasne. – Trzymasz się swoich zasad bez względu na wszystko? – Merle zrobił z tego pytanie. Skinęłam głową. – Przez większość czasu. – Co mogłoby sprawić, że złamałabyś swój moralny kodeks? – Krzywda moich ludzi, przeżycie, to co zwykle. Oczy Merlego prześlizgnęły się po Micahu siedzącemu obok mnie. To był mały ruch. Gdybym nie patrzyła bezpośrednio na niego, przegapiłabym go. – Co? – zapytałam rzucając spojrzeniami od jednego do drugiego. – Brzmisz jak Micah – odpowiedział Merle. – Sprawiłeś, że zabrzmiało to jak coś złego – powiedziałam. Potrząsnął głową. – Nie coś złego, Anita, ani trochę złego, po prostu nieoczekiwanego. – Wciąż nie brzmisz na całkowicie zadowolonego – odrzekłam. – Merle za dużo się martwi – odparł Micah. Rzuciłam na niego okiem, ale on obserwował dużego mężczyznę. Micah związał swoje czarne włosy, kiedy wciąż były jeszcze mokre, więc przylegały do jego głowy, zupełnie proste, dopóki nie rozlewały się w kucyk, którego fale wylewały się jak piana na jego kręgosłup. Jego włosy leżały jak brązowy aksamit naprzeciw węglowej szarości jego koszuli. – Co martwi Merlego? – zapytałam. – W większości opiekowanie się mną, a teraz, myślę, że także tobą. Spojrzałam na dużego mężczyznę. – Czy to właśnie to cię martwi?

425

– Coś w tym stylu – odpowiedział Merle. Włożył czysty biały T-shirt pod dżinsową kurtkę, ale poza tym był ubrany identycznie jak wtedy, gdy pierwszy raz go zobaczyłam. Gdyby nosił więcej skóry, wyglądałby jak starzejący się motocyklista. Micah odwrócił się w moim kierunku. Jego koszula wydała ten bogaty, ślizgający się dźwięk, jaki jedwab wydaje w zetknięciu się ze skórzanymi siedzeniami. Ciemnoszara koszula miała krótki rękaw, była zapinana na guziki, szykowna. Kolor wydobywał złoto i zieleń jego oczu i sprawiał, że jego skóra wydawała się jeszcze ciemniejsza. Połączył koszulę z czarnymi dżinsami, czarnym paskiem ze srebrną klamrą i miękkimi wiązanymi butami. Pierwszy raz do mnie dotarło, że jest ubrany jak na randkę. Chciał olśnić mnie czy JeanClaude’a? Spotkanie Mistrza Miasta było półoficjalną okazją dla każdego alfy. Ale szczególną dla tego, który pieprzył ludzką służebnicę Mistrza. Po prostu nie byłam pewna, jak mam sobie poradzić z tą całą sytuacją. Jean-Claude z łatwością zaakceptował Micaha w teorii, ale jak zareagowałby widząc go we własnej osobie? Jak Micah zareagowałby widząc JeanClaude’a? Cholera, miałam wystarczająco dużo zmartwień i bez żonglowania męskimi ego. – Znowu marszczysz brwi – powiedział Micah. Potrząsnęłam głową. – To nic takiego. Miejmy to już za sobą. – Dlaczego brzmisz na mniej niż podekscytowaną? Otworzyłam drzwi i obróciłam się z powrotem, żeby powiedzieć: – Jesteśmy tu, żeby uratować Damiana. Nie wiem, w jakiej on będzie kondycji. Dlaczego miałabym być podekscytowana? – Wiem, że martwisz się o swojego przyjaciela, ale jesteś pewna, że właśnie to cię martwi? Zmarszczyłam brwi. – O czym ty mówisz? – Też jestem zdenerwowany spotkaniem z Mistrzem Miasta. To było prawie tak, jakby czytał mi w myślach. Nie znaliśmy się wystarczająco, by mógł mnie odczytywać, ale… albo był telepatą, w co nie wierzę, albo mógł odczytywać mnie tak dobrze. Nie byłam pewna, która z myśli bardziej mnie niepokoiła. Wypuściłam powietrze i gwałtownie opadłam na siedzenie. – Taaa, jestem trochę zdenerwowana przedstawieniem cię Jean-Claude’owi. Teoretycznie nie miał nic przeciwko tobie, ale widząc cię we własnej osobie… – Próbowałam wymyślić, jak to wyrazić słowami. – Nie wiem, jak będzie się z tym czuł. – Czy poczujesz się choć odrobinę lepiej, jeśli obiecam, że będę się zachowywał? – Może, jeśli umiesz dotrzymać tej obietnicy.

426

– Umiem – powiedział obdarzając mnie bardzo poważnym spojrzeniem. Z całą pewnością brzmiał szczerze. – Nie bierz tego do siebie, Micah, ale ostatnio byłam bardzo poważnie rozczarowywana przez mężczyzn w moim życiu. Trochę ciężko zaufać, że ktoś może tego dotrzymać. Sięgnął, by mnie dotknąć, potem pozwolił ręce opaść, jakby coś w mojej twarzy było nieprzyjazne. – Tej nocy zrobię, co będę mógł, Anito, to mogę obiecać. Westchnęłam. – Wierzę ci. – Ale? – powiedział. Musiałam się uśmiechnąć. – Twoje chęci są dobre, moje chęci są dobre, chęci JeanClaude’a prawdopodobnie są dobre – wzruszyłam ramionami. – Wiesz, co mówią o dobrych chęciach. – Zrobienie wszystkiego, co w mojej mocy, to wszystko, co mogę zaoferować – powiedział. – I to wszystko, o co mogę prosić, ale powiedzmy, że nie jestem pewna, jak sobie z tym poradzić. Ledwo dotarłam do miejsca, w którym mogę poradzić sobie z Richardem i Jean-Claudem w tym samym czasie, i oto pojawiasz się ty. Po prostu nie wiem. – Mogę wrócić do twojego domu – powiedział. – Nie, Jean-Claude prosił o spotkanie z tobą. Micah spojrzał na mnie. – I to cię stresuje. Zaśmiałam się połowicznie – O, tak. – Dlaczego? – Jeśli Jean-Claude uprawiałby seks z kimś jeszcze, nie chciałabym ich spotkać. Micah wzruszył ramionami. – Myślisz, że chce mnie skrzywdzić? – Nie – powiedziałam. – Nie, nic takiego. – Próbowałam ubrać to w słowa, ale nie mogłam. Może to był po prostu mój brak wyrafinowania. Jak przedstawiasz chłopaka C chłopakowi A, który był ostatnio takim równym kolesiem wobec chłopaka B, którego już nie ma na obrazku? Albo może chodziło o sposób, w jaki Jean-Claude o to poprosił. „Przyprowadź swojego Nimir-Raj, ma petite, chciałbym go poznać”. „Dlaczego?”, zapytałam. „Czy nie mam prawa poznać drugiego mężczyzny w twoim łożu?”. Przyprawiło mnie to o rumieniec. Ale oto był tu Micah, i staliśmy na zewnątrz Cyrku. Jean-Claude był w środku, czekał. Właściwie bardziej się bałam przedstawianiem sobie tej dwójki, niż martwiłam się o Damiana. Jeśli Jean-Claude nie próbowałby i nie zabił Micaha, wtedy bardziej martwiłabym się o Damiana. Byłam w dziewięćdziesięciu dziewięciu 427

procentach pewna, że Jean-Claude nie zacząłby walki. Ale zostawał jeszcze ten jeden ostatni procent, który ściskał moje wnętrzności w ciasny supeł, gdy ruszaliśmy w środek ciemności. Dwaj nowi ochroniarze pojawili się z boku gdy szłam w kierunku czarnych drzwi. Obaj mieli powyżej sześciu stóp [183cm], byli męscy i ociekali ochroniarską zajebistością. Poza tym stanowili prawie przeciwieństwa. Cris był dwudziestokilkulatkiem, ze skórą opaloną na miękkie złoto i oczami w bladym odcieniu szaro-zielonego. Jego włosy były w tym odcieniu bladego brązu, który niektórzy ludzie nazywają blondem. Bobby Lee był powyżej czterdziestki, miał bardzo krótkie siwiejące włosy, brwi wciąż czarne ponad zadziwiającymi niebieskimi oczami jak kawałki wodno niebieskich szafirów. Miał schludnie przystrzyżone wąsy i brodę, które również były czarne z pierwszymi pasmami bieli i szarości biegnącymi wzdłuż nich. Cris nie miał żadnego akcentu skądkolwiek, ale głos Bobby’ego Lee był gęsty jak melasa i południowy. Nathaniel próbował stanąć naprzeciw mnie, ale Cris przesunął się, żeby usunąć go z drogi. – On jest ze mną – powiedziałam. – Rozkazano nam zadbać o twoje bezpieczeństwo. Nie znam go. – Hej, wy dwaj, nie mamy tutaj dość czasu na poważne wprowadzenia. On jest jednym z moich lampartołaków, tak jak tych dwoje blondynów. Micah to ten z kucykiem, a ci dwaj z nim to jego lamparty. – Kim jest rudy? – zapytał Bobby Lee. – Gil, jest lisołakiem i też jest pod moją ochroną. – Są jak mięso armatnie – powiedział Cris. Zmarszczyłam brwi. – Większość tego mięsa armatniego to moi przyjaciele, a nawet ktoś więcej. Jeśli sprawy przybiorą gówniany obrót, a wy uratujecie mnie kosztem ich życia, dołączycie do nich. – Nasze rozkazy dotyczą zachowania pani bezpieczeństwa, nikogo innego – powiedział Bobby Lee. Potrząsnęłam głową i pociągnęłam Nathaniela w zagięcie mojej ręki. – Co by zrobił Rafael, gdybyście go ochronili, ale pozwolili zarżnąć jego ludzi? Spojrzeli po sobie. Wreszcie przemówił Bobby Lee. – To by zależało od sytuacji. – Taa, może, ale ja jestem uzbrojona i przez większość czasu mogę sama zadbać o siebie. Potrzebuję wsparcia, nie wtrącania się. – Nie kazano nam być wsparciem – powiedział Bobby Lee. 428

– Wiem, ale dzisiejszej nocy może pojawić się pewna ilość przechwałek. Jean-Claude nie pozwoli mnie zranić, ale może chcieć zabawić się z kimś, nawet ze mną. Nie reagujcie przesadnie, dobra? – Sprawiasz, że nie możemy wykonywać naszej roboty – powiedział Cris. Wzruszyłam ramionami, przytulając do siebie Nathaniela. – Doceniam to, że tu jesteście. Doceniam pomoc. Mogłabym być teraz martwa, gdyby Igora i Claudii nie było przy mnie. Ale są ludzie, dla których zaryzykowałabym życie, i część z nich jest tu ze mną tej nocy. Mówię tylko, żebyście pozostali spokojni, nie reagowali przesadnie, nie byli w gorącej wodzie kąpani. Znów na siebie spojrzeli. Westchnęłam. Bobby Lee nosił dżinsową kurtkę bez rękawów na T-shircie. Cris włożył wymyślną koszulę z krótkim rękawkiem i za duży czarny podkoszulek, niedbale niewetknięty w jego spodnie khaki. Było za gorąco na płaszcz. Ale ubrałam czarną jedwabną koszulę, rozpiętą na moim czarnym podkoszulku. Większość ludzi tego nie widzi, czarne na czarnym. Ale koszula z długim rękawem ukrywała pistolety i noże. Zakładałam, że Bobby Lee ma przynajmniej jeden pistolet pod kurtką, prawdopodobnie na krzyżu, ponieważ nie było żadnej wypukłości, nieważne jak małej, pod jego ramieniem. Trudno było zobaczyć wypukłość pod lewym ramieniem Crisa. Wybrał koszulę z dużą ilością nadruków, jasnych wzorów rozpraszających oko, ale gorący wiatr rozwiał jego koszulę i wyłapałam mignięcie jego naramiennej kabury. Nie mogłam być pewna, co było pod podkoszulkiem, ale zakładałam, że przynajmniej jeszcze jeden pistolet, na pasku z przodu, jak u mnie. – Nie możesz dziś w nocy nikogo zastrzelić, chyba że tak powiem, czy wyrażam się jasno? – Mamy swoje rozkazy – powiedział Bobby Lee – i nie są one od ciebie. – W takim razie wracaj do Rafaela i powiedz mu, że odmówiłam waszej pomocy. Oczy Crisa rozszerzyły się odrobinę. Mina Bobby’ego Lee się nie zmieniła. Te piękne niebieskie oczy były puste jak szkło, żadnego ciepła. – Dlaczego tak się boisz zabrać nas do środka? – zapytał. Westchnęłam znowu i próbowałam oblec to w słowa, które by zrozumieli i którymi mogłam się podzielić. Nic mi nie przychodziło do głowy, więc powiedziałam prawdę. – Zamierzam przedstawić po raz pierwszy mojego Nimir-Raj Mistrzowi Miasta. – Pieprzysz się z oboma? – zapytał Bobby Lee i zabrzmiało to źle z tym jego akcentem Scarlett O’Hary. Chciałam zacząć protestować, albo narzekać, ale odpuściłam. – Tak, robię to, i troszkę się martwię, jak pójdzie to przedstawianie. – Myślisz, że Mistrz spróbuje zabić twojego Nimir-Raja? – zapytał Cris.

429

– Nie, ale może chcieć się z nim zabawić, a wampirze pojęcie gier i zabaw może być trochę dziwne. Bobby Lee zaśmiał się. – Dziwne, ona mówi „dziwne”. – Roześmiał się znowu i zabrzmiało to ciepło, głęboko i dudniąco. Śmiech wypełnił jego oczy, uczynił je bardziej prawdziwymi. – Ona próbuje powiedzieć, Cris, że będziemy zabawiani jak wtedy, gdy szczury spotykają hieny. Pokaz mocy bez niebezpieczeństwa, ale może z lekkim dyskomfortem. – Taa, dokładnie jak powiedział. Cris skinął głową. – Więc dzisiejsza noc nie jest prawdziwa. – Jest prawdziwa – odparłam – ale nie niebezpieczna w żaden sposób, przed którym możecie mnie obronić. – Mamy cię chronić, czasowo – powiedział Cris. Bobby Lee uścisnął jego ramię. – Nie możemy jej obronić przed jej własnym życiem miłosnym, Cris. Jesteśmy tu, by ochraniać jej ciało, nie jej serce. – Och – powiedział Cris i nagle wyglądał dużo młodziej, wczesna dwudziestka najwyżej. Bobby Lee zwrócił się do mnie. – Dzisiejszej nocy będziemy się trzymać z tyłu, chyba że będziesz w fizycznym niebezpieczeństwie. – Cieszę się, że się rozumiemy. Jego oczy znów były puste, uśmiech jeszcze wykrzywiał usta. – Och, nie rozumiemy się w ogóle, proszę pani, prawie mogę to zagwarantować, ale będziemy robić to, co nam kazano, chyba że zadecydujemy inaczej.

Rozdział 48 Schody prowadzące do wnętrza Cyrku były wystarczająco rozległe, aby pomieścić w swej szerokości trzech drobnych ludzi, jednak same stopnie są tak dziwnie skonstruowane, jakby w oryginale ich wysokość nie była przystosowana dla dwunożnych istot, bądź w ogóle dla ludzi. Podążaliśmy w dół za Ernim. Kiedy poznałam go po raz pierwszy, miał jedną z fryzur typu – długie włosy, a boki ogolone. Boki mu odrosły, podciął resztę. Miał schludną, krótką fryzurę z trochę dłuższymi włosami na czubku, aby mógł żelem postawić je w kolce. Krótka fryzura również odkrywała jego kark, gdzie po prawej stronie można było zobaczyć dwa ślady po kłach.

430

Nie żywił się nim Jean-Claude. Nie sądzę, aby Mistrza Miasta musiał się dłużej pożywiać ludźmi. Nie wtedy, kiedy miał likantropy. Ale w cyrku były inne wampiry, a oni musieli jeść. Micah szedł obok mnie. Merle, Bobby Lee i Cris spierali się nad tym, w jaki dokładnie sposób mieliśmy iść. W końcu ustalili, że Cris zejdzie z Ernim przed nami, a Merle i Bobby Lee pójdą z tyłu. Reszta, w tym Caleb, podąży w ślad za nami. Żaden z ochroniarzy nie wydawał się przejmować tym, czy ktoś zginie, czy przeżyje. Byłam całkiem pewna, że sprawa z ochroniarzami wkrótce zacznie mi działać na nerwy, np. dziś. Ogromne, metalowe drzwi na końcu schodów były otwarte, wyczekując. Zwykle, ze względów bezpieczeństwa, były zamknięte na klucz. Mój żołądek zacisnął się tak mocno, że aż zabolał. Po prostu nie wiem jak to zniosę. Czy mogę dać Jean-Claude’owi buziaka na przywitanie? Czy mogę przy nim dotknąć Micaha? Och, do diabła. – Mówiłaś coś? – zapytał Micah. – Nic specjalnego – powiedziałam. Spojrzał ma mnie pytająco i to wystarczyło. Chciałabym się zachowywać jak zwykle. Chciałabym zrobić dokładnie to, co mi chodziło po głowie, gdyby nie było tu pozostałych. Zrobić cokolwiek, co by nas uchroniło od zejścia w dół, wprost w paszczę bestii. W końcu byłam ostrożna z Richardem i Jean-Claudem, a patrzcie gdzie mnie to zaprowadziło. Nie chciałam powtórzyć znów tych samych błędów. A może popełnimy jakieś nowe.

Rozdział 49 Tuż za drzwiami znajdowały się srebrne zasłony. To była nowość. Ernie rozsunął je i poprowadził nas do gościnnego pokoju Jean-Claude’a. Kiedyś, dawno temu, były tutaj czarne i białe kotary z mniejszą ilością przestrzeni, ale teraz wszystko było jasne, srebrne i złote. Białe, jedwabne i zwiewne zasłony wisiały tworząc korytarz, który prowadził do miejsca wyglądającego jak ogromny, bajkowy namiot. Kamienne mury i sufit, o których wiedziałam, że tu są, były ukryte za bardzo długimi kawałkami złotych i srebrnych tkanin. Jakby się stało w środku szkatułki z biżuterią. Stolik do kawy został pomalowany na biało-złoto aby wyglądem przypominać starodawny, a może był to prawdziwy antyk. Kryształowa misa pełna białych, ogrodowych i dzikich goździków leżała na środku stołu. Ogromna, biała kanapa stała naprzeciwko tylnych zasłon. Była przykryta srebrnymi i złotymi poduszkami, tak że niektóre z nich spadały na pokrytą białym dywanem podłogę. Dwa obite materiałem fotele znajdowały się w przeciwległych kątach, jeden złoty, drugi srebrny, z białymi poduszkami na każdym z nich. Kominek wyglądał na prawdziwy, ale wiedziałam, że taki nie był, ponieważ dodano go później, ale było tam wszystko, co kominek mieć powinien, poza tym że był pomalowany 431

na biało. Posiadał nawet nowy, marmurowy, biały gzyms ze srebrnymi i złotymi wzorkami, zamówiony do kompletu. Jedyną rzeczą, która nie uległa zmianie, był portret wiszący nad kominkiem. Na pierwszym planie była Julianna, siedząca, ubrana w srebro i biel, lekko roześmiana, jej brązowe włosy ułożone były w delikatne loczki. Asher stał za nią w złocie i bieli, jego twarz była wtedy jeszcze idealna, miał złote kędziory dłuższe niż jej, wąsy i kozią bródkę w kolorze tak ciemnego blondu, że prawie aż brązowe. Jean-Claude siedział za Julianną i jako jedyny z nich nie uśmiechał się, był poważny, ubrany w czerń i srebro. Zaprojektował pokój tak aby pasował do obrazu – srebro, złoto i biel. – Łał, – powiedział Caleb za nas wszystkich. Widziałam już wcześniej świetne wyczucie stylu Jean-Claude’a, ale raz na jakiś czas potrafił zaskoczyć nawet mnie. Wtedy wyczułam, że zbliża się do nas. Poczułam jak nadchodzi i to nie wróżyło nic dobrego. Spodziewałam się gniewu, zazdrości, ale to co zmierzało w moją stronę, to była czysta żądza. Potrafił osłaniać się lepiej niż teraz. Czy to miała być moja kara, zostać pochłoniętą przez jego pożądanie? Jeżeli tak, to źle mnie ocenił, ponieważ to mogło mnie tylko bardziej wkurwić. Wsunął się przez białe i srebrne kotary, przez chwilę nie mogłam dostrzec, gdzie jego ubranie się zaczyna, a gdzie kończą się zasłony. Miał na sobie srebrny surdut z białym wykończeniem i guzikami. Jego koszula była z jasnego, lejącego się materiału, spodnie z tego co widziałam, także były białe, tak jak skórzane buty przykrywające prawie całą długość jego nóg. Skóra wyglądała miękko, wydawała się być delikatna w dotyku, trzymała się na miejscu dzięki małym, srebrnym sprzączkom ciągnącym się od jego kostek aż po górną część uda. Gapiłam się, ponieważ nie mogłam zrobić nic innego. Nawet gdyby nie wypełniał mojej głowy myślami o seksie, i tak sprawiłby że bym o tym pomyślała. Jego włosy opadały w luźnych lokach prawie do jego pasa, czarne piękno na całej tej bieli i srebra. Bobby Lee powiedział, – Cóż, czy nie jesteś tak ładny jak z obrazka. Jean-Claude nawet na niego nie spojrzał. Patrzył na mnie, a ja szłam w jego kierunku przez ten niesamowicie miękki dywan, nie myślałam, wiedziałam tylko, że muszę go dotknąć. Zamknął oczy, wyciągnął rękę. – Nie, ma petite, nie podchodź bliżej. Zawahałam się przez chwilę, po czym znów zaczęłam iść. Mogłam już wyczuć jego wodę kolońską, słodką, korzenną. Pragnęłam przejechać dłońmi przez jego włosy, owinąć jego zapach wokół moich rąk. Cofnął się, prawie zaplątując się w kotary. Na jego twarzy malowało się coś bliskiego paniki. – Ma petite, myślałem że mogę osłaniać cię przed ardeur, ale nie jestem w stanie. To mnie zatrzymało. Musiałam zmarszczyć na niego brwi. Nie byłam w stanie myśleć. To sprawiło, że zostałam tam gdzie stałam, prawie wystarczająco blisko by go dotknąć, ale nie dość. – Co się dzieje Jean-Claude? 432

– Pożywiłem się dziś, ale nie nakarmiłem ardeur. – To co czuję, czy to jest… ardeur? – Oui, osłaniam się tak mocno jak tylko potrafię, a jednak jesteś pod jego wpływem. To się nigdy wcześniej nie zdarzyło. – Czy to dlatego, że mam moją własną wersję ardeur? – To wszystko co uległo zmianie, więc tak, tak sądzę. – Nie będziesz w stanie pomóc nam z Damianem, czyż nie? Westchnął i spojrzał na mnie. – Muszę nakarmić każdy głód, ma petite. Nie miałem takich trudności z ardeur od wieków. Dzielenie go z tobą w jakiś sposób, oddziałuje na mnie. Nie wiedziałem, że coś się zmieniło, dopóki nie poczułem jak wchodzisz do budynku. – Masz na myśli, że twoja kontrola jest lepsza z dala ode mnie? Przytaknął. – Co to do diabła jest to ardoo-coś tam? – Bobby Lee zapytał. Spojrzałam na niego. – Kiedy będziemy chcieli podzielić się tą wiedzą, damy ci znać. Bobby Lee podniósł na mnie brwi, po czym wykonał niewielki, podkreślający to gest. – Pani jest tutaj szefem … na razie. Zostawiłam to i odwróciłam się z powrotem do Jean-Claude’a. – Co robimy? Nathaniel zasugerował. – Nakarm go. Spojrzałam na niego i wyraz mojej twarzy musiał wystarczyć, ponieważ wyciągnął przed siebie puste ręce i stanął znów przy kominku. Każdy zajął swoje miejsce, poza Gilem, który skulił się na podłodze przy jednym z foteli, ściskając poduszkę. Odwróciłam się do Jean-Claude’a, ale to głos Micaha sprawił że znów obejrzałam się do tyłu. – Widziałem Anitę w… – zmienił to, co zamierzał właśnie powiedzieć – uścisku ardeur i to nie wyglądało tak. Jest zbyt spokojna. Jean-Claude skierował wzrok ze mnie na niego, widząc go chyba po raz pierwszy, przynajmniej jako osobę. Jego spojrzenie przesuwało się w górę i w dół jego ciała, taksując go jakby miał na myśli zakup czy też próbę rozmyślnego znieważenia. Micah albo nie wyczuł obrazy, albo był na nią odporny, ponieważ zaczął iść w naszym kierunku. Szedł otoczony swoją mocą, jakby nawet tutaj, otoczony przez własność JeanClaude’a, był całkowicie pewny siebie, w pełni swobodny. Poruszał się jak tancerz, precyzyjnie, płynnie i zdecydowanie. Jego widok spowodował, że dolne partie mojego ciała zacisnęły się. Jean-Claude wydał niski dźwięk. Próbowałam odwrócić się do niego, ale było 433

za późno, jego osłony rozpadły się i pochłonęło mnie ardeur. Moją skórę ogarnęło gorąco, przestałam oddychać, mój wzrok zniknął w napływie kolorów. Żądza Jean-Claude’a przeszła na mnie, przeze mnie, wewnątrz mnie. Krzyczała w mojej głowie, tańczyła na zakończeniach nerwowych, przepłynęła przez moje żyły. W tamtej chwili, jeżeli poprosiłby o coś, o cokolwiek, zgodziłabym się. Gdy mój wzrok się rozjaśnił, znalazłam Jean-Claude'a na podłodze, w połowie uwięzionego w zwojach kotar, które zerwał, tak że siedział teraz otoczony srebrem i bielą. Jego twarz była niemal całkowicie przepełniona potrzebą, jego oczy zapłonęły tym oślepiającym, błękitnym ogniem. Klęczałam na kolanach, ale nie pamiętam, kiedy upadałam. Micah był tam, sięgał do mnie ręką, myślę, że chciał pomóc mi wstać, ale w momencie, kiedy mnie dotknął, ardeur przeskoczyło na niego. Upadł na ziemię obok mnie, jakby ktoś uderzył go młotkiem; jego nogi po prostu się pod nim załamały. Szepnął, – O, mój boże. Wtedy wkroczyli ochroniarze, byłam zmuszona krzyknąć, – Nie! – Musiało być coś w moim głosie, ponieważ cała trójka zatrzymała się w połowie ruchu. – Nikt nas nie dotyka, nikt. – Mój głos był wysoki, wręcz oszalały. Istniała bardzo duża szansa, że ardeur mogłoby rozprzestrzenić się na cały pokój. Jedno dotknięcie na raz. Mieliśmy wystarczająco dużo problemów i bez tego. Micah uwolnił moje ramię, trzymał bezwładne ręce na kolanach, ale wspólna więź została już utworzona, to czy się dotykaliśmy, czy też nie, niczego nie zmieniało. Jean-Claude powoli wyczołgał się z posłania błyszczących materiałów, każdy jego ruch był pełen gracji i niebezpieczeństwa. Nigdy nie wyglądał bardziej drapieżnie niż w tej chwili. – Jean-Claude, – wyszeptałam – nie. Ale nie mogłam się poruszyć. Obserwowałam go jak jakiś mały ptaszek, zafascynowany zbliżającym się wężem, złapana pomiędzy przerażeniem i jego czystym pięknem. Asher nagle pojawił się tam, w przestrzeni pomiędzy materiałami. Jean-Claude zamarł, ale to nie był ten bezruch, jaki mogą osiągnąć stare wampiry, była w tym drżąca energia, bardziej jak wielki kot gotowy do ataku, niż coś zimnego i martwego. – Jean-Claude musisz kontrolować ardeur lepiej niż teraz. – Obejmował swoje ramiona jakby poczuł, co najmniej muśnięcie ardeur na sobie. Zauważył nowe twarze i użył wyćwiczonego ruchu głową, by rozrzucić swoje złote włosy na blizny, ukazując tylko swoją idealną połowę. Głos Jean-Claude'a był niski i szorstki. – Nie potrafię. Bałam się wcześniej, ale teraz byłam przerażona. Spojrzałam na Ashera i zobaczyłam go przez pryzmat czasu, gdy dotykaliśmy go całego pięknego, całe to piękno, które wciąż widziałam. Wyszeptałam – Pomóż nam! 434

Asher potrząsał głową. – Jeżeli także zostanę pochłonięty, to nikomu nie pomoże. – Asher, proszę! – Kiedy się pożywi, wszystko będzie dobrze, po prostu pozwól mu się pożywić. Potrząsnęłam głową. – Nie tutaj, nie w ten sposób. Micah zapytał, – Jeżeli to pomoże, to czemu nie pozwolić mu się pożywić? Spojrzałam na niego i samo odwrócenie się sprawiło że moje usta otworzyły się, a mój oddech zamarł. To było prawie tak, jakby ardeur rozpoznało go jako soczyste pożywienie, którego znów pragnęło posmakować. Próbowałam dwa razy, zanim udało mi się powiedzieć. – Nie rozumiesz. Zane stwierdził. – Anita nie pozwala Jean-Claude’owi, pożywiać się na niej. – On i Cherry siedzieli na odległym krańcu kanapy, obserwując wszystko z rozszerzonymi oczami, nie zbliżając się do nas. – Myślałem, że ona jest jego ludzką służebnicą. – powiedział Micah. – Bo jest. – szepnął Jean-Claude. Coś w tych dwóch słowach zmusiło mnie do spojrzenia na niego, zmusiło mnie do patrzenia w te błyszczące, niebieskie oczy. Nie mógł mnie już uwięzić swoim spojrzeniem, ponieważ byłam jego ludzką służebnicą, ale dziś w nocy, w jego oczach był nieodparty magnetyzm. Pragnęłam objąć jego twarz dłońmi, pragnęłam posmakować tych na wpół otwartych ust. – Anita! – głos Ashera wstrząsnął mną , zwróciłam wzrok w jego stronę. – Pomóż mi. – Może pożywić sie na mnie. – zasugerował miękkim głosem Micah. Wszyscy obróciliśmy się i gapiliśmy się na niego. Wyglądał teraz na mniej pewnego. Myślę, że zobaczył na naszych twarzach coś, co sprawiło, że się zawahał, ale powtórzył to znowu. – Jeżeli odrobina krwi to wyleczy, jestem chętny. –Krwią już się dzisiaj pożywił. – powiedział Asher. – To nie krwi potrzebuje ale… voir les anges11. – Po angielsku, Asher, nawet ja tego nie zrozumiałam. Machnął rękami, tak jakby chciał wymazać to, co wcześniej powiedział. – On potrzebuje spełnienia … – Powiedział kilka rzeczy bardzo płynnie po francusku, nawet ja nie 11

franc. zobaczyć anioły 435

mogłam nadążyć. Asher musiał być bardzo zestresowany, bo tylko wtedy zapominał angielski. Starałam się nie patrzeć na Micaha, gdy próbowałam mu to wyjaśnić. – Jean-Claude musi nakarmić ardeur. – Potrzebuje seksu, nie krwi. – powiedział Nathaniel. Jego głos był miękki, ale jeden rzut oka na niego, pokazał mi, że stał tak daleko, po drugiej stronie pokoju, jak tylko dał radę. Nie winiłam go za to ani trochę. – Pierwszy raz, kiedy pożywiłaś się na mnie, to nie był stosunek, tylko dotyk. Przytaknęłam, wciąż próbując nie patrzeć na żadnego z mężczyzn. – Pamiętam. – Kontakt jest w porządku. Musiałam na niego spojrzeć. Moje zaskoczenie było tak wielkie, że przez chwilę myślałam już, że jestem wolna od ardeur. Prawie mogłam myśleć. – Jaki rodzaj kontaktu? – Seksualny kontakt – jego twarz była bardzo poważna, oczy uroczyste, jakby on też, mógł znowu myśleć. – Powiedziałem już, że zrobię wszystko, by być twoim Nimir-Ra, Anito. Co muszę zrobić, by przekonać cię, że naprawdę mam to na myśli? – Co oferujesz, Micah? – Wszystko czego potrzebujesz, – spojrzał obok mnie na Jean-Claude’a. – Wszystko czego oboje potrzebujecie. Poczułam jak uwaga Jean-Claude'a wyostrza się, prawie jak fizyczna siła, ardeur wróciło z tak dużo mocą, że można było się w nim zatracić. Oddech zamarł mi gardle, serce biło mi tak szybko, że miałam problemy z przełykaniem. Głos Jean-Claude’a usłyszałam, chyba tylko w mojej głowie, ponieważ jego usta nigdy się nie poruszyły. – Bądź ostrożny co oferujesz, mon ami, moja kontrola jest dzisiejszej nocy bardzo słaba. Micah odpowiedział, jakby także usłyszał Jean-Claude’a. – Byliście menage a trois z Ulfrikiem. On odszedł. Ja tutaj jestem i zostaję. Będę Nimir-Ra Anity, cokolwiek to oznacza. Zdołałam zapytać. – Kto powiedział, że byliśmy ménage a trios? – Wszyscy – odpowiedział. Zastanawiałam się, kim byli ci wszyscy, ponieważ wiedziałam, że to nie byli wszyscy. Jean-Claude po raz kolejny, bardzo powoli poruszył się do przodu, każdy jego ruch był tak pełen energii, realnej przemocy i piękna, że samo patrzenie na niego sprawiało ból.

436

Mój puls znowu przyśpieszył, ciężko mi było oddychać – moje ciało zwilgotniało dla niego. Cholera, cholera, cholera. – Jean-Claude, nie. – Ale mój głos, to był tylko szept. Jego usta zawisły nad moimi, wtedy jego twarz obróciła się na chwilę do Micaha. Obserwowałam ich oboje, mierzących się wzrokiem z odległości kilku cali i poczułam moc pulsującą w powietrzu między nimi. Jean-Claude bardzo ostrożnie zmniejszał dystans między nimi, tak że wyglądało to jak w zwolnionym tempie. Micah siedział tam, czekając. Nie zbliżył się do niego, ale także się nie odsunął. Myślałam najpierw, że się pocałowali, potem jednak, jakaś zmiana światła pozwoliła mi dostrzec cienką linię przestrzeni pomiędzy ich ustami. Nie dotykały się, jeszcze nie. Obserwowanie ich drżących warg z tak bliska, spowodowało, że część mnie chciała aby się dotknęły, ale Jean-Claude pozostał na miejscu. Nie poruszył się, dopóki Micah nie zamknął oczu, jakby nie mógł już znieść patrzenia w te błyszczące kule, niczym odwracając się od słońca, zbyt jasnego, by móc je znieść. Ale Jean-Claude nadal nie zmniejszył tego niewielkiego dystansu. To była odległość oddechu, muśnięcia językiem, a on wciąż pozostawał w bezruchu, prawie dotykając, prawie tam będąc, ale jeszcze nie do końca. Napięcie rosło, narastało, zwiększało się, aż chciałam krzyczeć. Nie zdawałam sobie sprawy, że poruszyłam się w ich kierunku, dopóki obaj nie odwrócili się naraz i nie spojrzeli na mnie z odległości kilku cali. Mój wzrok prześlizgiwał się od jednego do drugiego. Oczy jak niebieski ogień; oczy jak żółto–zielone chmury. Oczy Micaha zmieniły się na bardziej zielone, gdy na nie patrzyłam, potem stały się jaśniejsze, jasno zielone jak wiosenne liście. Skupił się na mnie. Nie mogłam tego wyjaśnić, ale wiedziałam, że to był wzrok z jakim polował, to intensywne skupienie, źrenice prawie zagubione w barwie jego oczu. Zdałam sobie sprawę, że zwalczyłam ardeur. Byłam przyciągana przez obu, ale mogłam znowu myśleć, czuć coś więcej niż tylko pożądanie. Myślę, że ćwicząc jeden rodzaj metafizycznej kontroli, zyskujesz przewagę nad innymi. Ulga sprawiła, że poczułam się słabo, jakbym miała się zaraz zwinąć na podłodze i zasnąć. Nie zamierzaliśmy rzucić się na siebie jak oszalałe przez żądzę potwory. Hurra. Uspokoiłam się, zaczęłam czołgać się do tyłu. Spojrzenie Jean-Claude'a podążyło za mną, ale nie zrobił nic, żeby mnie dotknąć. W sposobie w jakim pozostał na czworakach, było coś, co pozwoliło mi wiedzieć, że nadal kierował nim ardeur. Ale jeżeli uda mi się powstrzymać od dotykania go, wszystko będzie dobrze. Obserwował mnie, jak głodujący człowiek, który patrzył jak jego pierwszy posiłek od wielu dni, oddala się od niego. Ale zachowywał się fair, pozostał tam gdzie był, pozwolił mi się odczołgać. Znał zasady. Micah ich nie znał. Sięgnął do mnie, a ja z ogromną szybkością, której nigdy wcześniej nie miałam, rzuciłam się do tylu na ziemię, ale Micah także nie był człowiekiem. Podążył za mną, w

437

mgnieniu oka znalazł się tuż nade mną, a ja nawet nie zauważyłam, że się poruszył. To było niesamowite. Zamarł tuż nad moim ciałem, balansował na rękach i nogach, prawie tak, jakby robił pompkę. Wygięłam się wokoło niego, próbując go nie dotykać. Miałam czas powiedzieć. – Nie, nie rób tego. – Wtedy zdarzyły się dwie rzeczy naraz. Micah opuścił swoje ciało na mnie, a Jean-Claude wziął mnie za rękę. Być może myślał, że chciałam, żeby mi pomógł, nie wiem. Ale w momencie, gdy się dotknęliśmy, gorąco przebiegło po nas, przez nas, i nie było już nic poza potrzebą.

Rozdział 50 Całowaliśmy się i było to jak zatapianie się ustami w dół. Wsunęłam moje ręce pod jedwabną koszulę Micaha, i ciągle było to niewystarczające. Zmieniłam to, zrywając ją z jego ciała, aż w końcu moje ręce rozpostarły się na gładkiej piersi, jego skóra była jak ciepła satyna pod mymi palcami. Micah niespodziewanie przycisnął mnie ciężko do podłogi. Otworzyłam oczy i znalazłam Jean-Claude nad nami, nawet Micahem, przyciskał nas do podłogi. Miałam chwilkę by spojrzeć mu w oczy, moment na zobaczenie złości w tym niebieskim płomieniu, kiedy jego ramię otoczyło Micah i szarpnął mniejszego człowieka do tyłu. Usiadłam, obserwując turlających ich w walce po podłodze. Gniew, frustracja i najzwyklejsze zmęczenie wezbrało we mnie, tak że na ardeur nie było już miejsca. Byłam zmęczona walką, zbyt zmęczona. Poczułam krew jak gorący skok w środku mego ciała, zapach był niemalże podniecający. To wystarczyło. Wyciągnęłam Browninga i zlustrowałam cały pokój. Przez ułamek sekundy, miałam obydwu na końcu lufy i chciałam to zakończyć. Przez chwilę naprawdę chciałam to zrobić. Jednak przeniosłam broń w inne miejsce, rejestrując po raz pierwszy, że nie było w pokoju nikogo innego prócz nas. Dobrze wiedzieć, że nie mieliśmy publiczności. Skierowałam broń na wyścielaną białą kanapę i strzeliłam. Jedna z małych złotych i srebrnych poduszek podskoczyła od impetu strzału. Huk był ogłuszający w marmurowym pokoju, jakby ciężkie zasłony złapały ten dźwięk i zostawiły go pośród nas. Chłopcy zamarli. Ręce Micaha będące pazurami rozcinały plecy Jean-Claude’a bo było to jedyne miejsce, do którego mógł dosięgnąć. Twarz JeanClauda zatrzymała się przy szyi Micaha, jego ciało było owinięte wokół niego, tak aby wszystko było zakryte podczas gdy zamierzał wyrwać mu tchawicę. Zobaczyłam ich. – Przestańcie, przestańcie oboje, albo następna kulka dosięgnie jednego z was. Przysięgam na Boga, że was zastrzelę. – Jean-Claude wzdrygnął się, krew zaczęła ściekać po jego ustach, podbródku i w dół po jego szyi. Było tak wiele krwi, że bałam

438

się spojrzeć na szyję Micah. Sam Micah pozostawił pazury na plecach Jean-Claude. Widziałam jego napięcie jakby pazury były gotowe do dalszego orania po Jean-Claude. – Nimir-Raj trzyma mnie w miejscu, ma petite. Nie mogę się poruszyć. – Micah, puść go. Micah nie poruszył się i chyba nie mogłam go o to winić, ale i tak wymierzyłam w niego pistolet, ponieważ był to jedyny czysty strzał jaki mi pozostał. Dopadł mnie malutki atak paniki, odnośnie tego, że będę musiała pociągnąć za spust, jednak po chwili byłam już spokojna. Stałam tak w ciszy, w białym szumie jak wtedy, kiedy już kogoś zabiłam. Nie było tutaj żadnych emocji, żadnych uczuć. – Zabiję… cię… Micah. – Mój głos brzmiał tak pusto jak się czułam. Micah odwrócił powoli głowę by na mnie spojrzeć. Krew płynęła z lewej strony jego szyi w dół po ramieniu i piersi. Był mokry od własnej krwi. Mogłam zobaczyć więcej wypływającej z rany pompowanej przez jego puls. Cholera. – Puść go Micah, przeciął twoją tętnicę. – Opuściłam pistolet i zmniejszyłam dystans pomiędzy nami. Micah spojrzał na wampira wciąż z pazurami w Jean-Claude. – Jeśli umrę, chcę by odszedł ze mną. – Dla Nimir-Raj powinno być proste uzdrowienie takiej małej rany. – Powiedział Jean-Claude, wciąż przyciskając go intymnie do siebie. Micah cofnął pazury z pleców Jean-Claude. Jean-Claude podniósł się na tyle by wesprzeć się na rękach. Widziałam napięcie Micah na sekundę przed tym jak jego ramię wystrzeliło z niesamowitą prędkością, tak szybką, tak cholernie szybką. Gardło Jean-Claude nie zaczęło nawet krwawić, gdy Micah znów był z powrotem u jego boku. Wtedy trysnęła krew z gardła Jean-Claude jak fontanna. – Wylecz to. – Powiedział Micah. Stałam tam, patrząc jak obydwoje się wykrwawiają. Kurwa mać ja pierdolę!!!

Rozdział 51 Jean-Claude w połowie upadł, w połowie odsunął się od Micaha. Krew płynęła czerwonym deszczem kiedy klęczał na czworakach, kaszląc, jakby próbował oczyścić gardło. To sprawiło, że krew płynęła szybciej. Krzyknęłam, na początku bez słów, potem pomyślałam o czymś lepszym. – Asher! Micah już pokrył się czarnym futrem, kości ślizgały się w tą i z powrotem, mięśnie zmieniały się w blaskach różowego mięsa. Przemieniał się i uleczał, ale Jean-Claude nie mógł się przemienić. 439

Chwyciłam ramię Jean-Claude’a i w chwili, gdy go dotknęłam znaki zapłonęły pomiędzy nami. Dławiłam się moją własną krwią, tonąc w niej. Silne ręce wbijały się w moje ramiona, palce jak zimne kamienie. Mrugnęłam i znalazłam głowę Jean-Claude’a błyszczącą jak rzeźbiony alabaster z białym światłem wewnątrz. Jego skóra błyszczała za płaszczem krwi na dole jego twarzy, jak rubiny wśród diamentów. Jego oczy były jak toń stopionego ognia szafirów, ich ogień mógł być zimny, boleśnie chłodny. Podmuch doszedł od jego ciała, od naszych ciał, i chłód grobu zatańczył wokół nas, rozwiał nasze włosy wokół naszych twarzy. Odsunęliśmy tą zimną moc na zewnątrz, zewnątrz, by odnaleźć Richarda, i jak wcześniej odpowiedź nadeszła przez naszą skórę. Jason klęczał obok nas. Nie miałam czasu aby zauważyć, że był już uleczony. Dotknął nas i znaki pomiędzy Richardem zapłonęły przez jego ciało, i ciepło tańczyło z naszym chłodem. I wiedziałam że Micah klęczał za mną, pokryty futrem i z pazurami. Poczułam go na moich plecach tak jak czułam Jasona, jakby był on związany z nami. Micah upadł za mną krzycząc. – Nieee! Więź została przecięta i przez chwilę zakołysałam się, jakby część mojego wsparcia odeszła, wtedy zauważyłam Nathaniela i świat znów stał się stabilny. Klęczeliśmy, związani ciałami, magią i krwią. Obserwowałam jak rana na gardle JeanClaude’a się zamyka, dopóki ciało nie było znów idealne i białe, otoczone przez płaszcz wilgotnej krwi. Uzdrowił się tak szybko, że krew nie miała czasu wyschnąć. Poczułam róże, nie słabe perfumy potpourri, ale intensywne, topniejące-na-języku, starodawne ogrodowe róże, jakbym tonęła w ich przesycającej słodkości. To było jak bycie zanurzonym w miodzie, o którym wiedziałeś, że ma w sobie truciznę. Miodowe, miodowo brązowe oczy. Pamiętałam ten blady miodowy brąz oczu Belle Morte. – Czy czujecie róże? – Zapytałam. Jean-Claude odwrócił tonące błękitne oczy do mnie. – Róże? Nie czuję nic poza zapachem twoich perfum i skóry – Powąchał powietrze. – I krwi. Nathaniel i Jason byli zagubieni w cudzie podmuchu magii, ale nikt poza mną nie wyczuł róż. Kiedyś dawno temu wyczułam perfumy, gdy pewien Mistrz Wampirów używał swojej magii. Mój przyjaciel i mój kolega po fachu, inny animator, Larry Kirkland, także wyczuł te perfumy, ale nikt wokół nas nie wydawał się zdolny ich wyczuć. Spojrzałam w oczy Jean-Claude’a, nie moim wzrokiem, ale moją magia, i odnalazłam coś, co nie było nim. To było subtelne. To co ona zrobiła ze mną wcześniej było jak uderzenie młotka między oczy; teraz to było szpilką w ciemności. Odnalazłam część jej mocy zwiniętej w nim i w momencie, gdy moja magia, moja nekromancja, uderzyła w to, moc się rozwinęła, otworzyła i to było jak okno otwarte na oścież. Zobaczyłam ją siedząca w jej pokoju przy ogniu i świetle świec, jakby elektryczność nie została wynaleziona. Była ubrana w białą, koronkową koszulę nocną, cała ta czerń jej 440

włosów opadająca wokół niej, i misa różowych róż obok jej bladych rąk. Zwróciła na mnie te wielkie blado brązowe oczy, i zobaczyłam zaskoczenie na jej twarzy, szok. Zobaczyła jak klęczę z mężczyznami, tak jak ja zobaczyłam ją przed jej stolikiem nocnym z jej różami. Odcięłam ją, wyrzuciłam z Jean-Claude’a, tak jak wyrzuciłam ją z siebie wcześniej. Teraz to było prostsze, ponieważ nie próbowała mnie posiąść, tylko manipulować nim, była tylko mrocznym głosem w jego głowie, który popchnął go odrobinę poza krawędź. Jean-Claude osunął się nagle, jakby kręciło mu się w głowie. Podniósł oczy na mnie, i były one tak normalne jak nigdy dotąd, jego zwyczajny granat nieba o północy. Na jego twarzy był lęk, nie ukrywał tego. – Myślałem, że widziałem Belle siedzącą przed jej lustrem. Przytaknęłam. –Widziałeś. Spojrzał na mnie i pomyślałam, że tylko wszystkie nasze ręce na nim powstrzymały go przed upadkiem na podłogę. – Osłabiła moją kontrolę nad ardeur. – I twoją kontrolę nad emocjami. – Co się stało? – Asher zapytał Spojrzałam i dostrzegłam, że wszyscy byli w tyle pokoju. – Żadna z tej krwi nie jest twoja, szefowo? – Zapytał Bobby Lee. Potrząsnęłam głową. – Nawet nie jestem zadrapana. – Więc zgaduję że nie zostaniemy wyrzuceni z jednostki ochroniarzy za pozostawienie ciebie samej ze zmiennokształtnym i wampirem, tak że mogli walczyć o ciebie. – Potrząsnął głową. – Następnym razem kiedy poprosisz nas byśmy wyszli ponieważ to twoje miłosne życie, nie zamierzamy cię słuchać. Znów potrząsnęłam głową. – Porozmawiamy o tym później. – Nie ma’am, nie później. Odpuściłam sobie tę kłótnie. Zawsze można było kłócić się później. Poza tym, miał zbyt wiele racji. Jeżeli znalazłabym się pomiędzy nimi w złym momencie, kto wie jaki wypadek mógł się przydarzyć. Jean-Claude przemówił miękko, głosem pełnym pośpiechu, do Ashera. Rozmawiali po francusku a ja wciąż nie rozumiałam dość, by wyłapać więcej niż słowo tu i tam. Usłyszałam imię Belle, wyraźnie, kilka razy. Po angielsku Asher powiedział. – Pamiętasz Marcela? – Oui. Oszalał jednej nocy i wymordował swoje całe domostwo. – Włączając jego ludzkiego sługę, co go właśnie zabiło.

441

Dwa wampiry spoglądały na siebie nawzajem. – Nikt nigdy nie zrozumiał czym było to spowodowane. – Tak fortunnie – powiedział Asher – tylko dwie noce przed tym jak miał walczyć z Belle o jej fotel w Radzie. Jean-Claude wziął zaoferowaną przez Ashera rękę i pozwolił mu się podnieść. Asher musiał pomóc ustać Jean-Claude’owi podtrzymując ręką jego łokieć. – Tak fortunnie, że wielu próbowało udowodnić, że go otruła, albo coś w tym rodzaju. – Asher powiedział. Jean-Claude przytaknął, opierając rękę o jego twarz, jakby wciąż kręciło mu się w głowie. Nic nie poczułam, jakby moja nekromancja ochraniała mnie od tego co Belle mu zrobiła. – Rada sama próbowała udowodnić jej winę i nie zdołała tego zrobić. – Czy wynajęli jakąś wiedźmę, by przyjrzała się temu pod kątem magii? – Zapytałam. Wstałam samodzielnie, po prostu czułam się dobrze. Nathaniel i Jason wstali, też bez żadnych efektów „po”, poza głupią miną Jasona, którą on często miał po porywie magii. Wampiry spojrzały na mnie. – Nie. – Asher powiedział. – nikt o tym nie pomyślał. – Dlaczego do cholery nie? – Ponieważ, ma petite, nie powinna być zdolna zrobić tego co zrobiła Mistrzowi Miasta, nawet z jej własnej linii krwi. To że mogła zrobić to Mistrzowi Miasta który nie pochodził z jej linii krwi było nie do pomyślenia. – Niemożliwe. – dodał Asher. – Myślę, że to całkiem możliwe. Złapałam ją na tym. –Kim jest Belle? – Zapytał Micah swoim ryczącym lamparcim głosem. Obróciłam się do niego, powoli, i coś musiało być widoczne na mojej twarzy, ponieważ Merle stanął przed nim, nagle dwoje szczurołaków zostało zaalarmowanych i zaczęło podchodzić do mnie z boku. Nie wiedziałam co zamierzałam powiedzieć, prawdopodobnie coś naprawdę wściekłego, ponieważ Micah sprowokował mnie do tego. – On przebił moją żyłę szyjną, Anita. Mam prawo się bronić, kiedy ktoś próbuje przegryźć mi gardło. – Pamiętaj, że jestem jego ludzką służebnicą. Jeśli on umrze, to mogę i ja. Obszedł dookoła Merle, idąc na zgiętych nogach i kocich stopach. – Więc, mam po prostu pozwolić mu mnie zabić? – Nie, ale twoja rana nie zagrażała życiu. Udowodniłeś to już. Teraz nie ma na tobie nawet zadrapania. – Uzdrowiłem się, tak, ale nie każdy zmiennokształtny mógłby to uleczyć. Rana zadana przez wampira jest jak srebro, może nawet zabić, a większość z nas leczy się z takich 442

ran jakby byli ludźmi. – Stał teraz bardzo blisko mnie, te zielono-złote oczy błyszczały gniewem. – On zamierzał mnie zabić, Anita, nie myśl, że było inaczej. – On ma rację, ma petite, jeżeli nie powstrzymałby mnie, rozdarłbym mu gardło. Odwróciłam się do Jean-Claude’a. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Zobaczyłem go na tobie i zatonąłem w zazdrości. Miałem zamiar go skrzywdzić, ma petite. On się bronił. – Nie musiał zadać ostatniego ciosu. Walka już się skończyła. Jean-Claude spojrzał przeze mnie na Micaha, było coś na jego twarzy – szacunek, jak sądzę. – Jeżeli to on zrobiłby mi to, co ja zrobiłem jemu, to nie miałbym innego wyboru jak udowodnić swoją wartość, – wydawał się zastanawiać nad kilkoma słowami i zdecydował się na – zdecydowanie. –Zdecydowanie? On prawie rozerwał ci gardło. – Po tym jak ja próbowałem zrobić mu to samo. Potrząsałam głową. – Nie, nie, nie zamierzałeś… – Co takiego, ma petite, naprawdę mówisz, że jeżeli ktoś rozerwałby twoje gardło, próbował odebrać ci życie, to nie postrzeliłabyś go? Otworzyłam usta by się kłócić, zamknęłam je, spróbowałam znów i przestałam. Spojrzałam na niego, z powrotem na Micaha, z powrotem na Jean-Claude’a. – No cóż, cholera. – Nimir-Raj udowodnił swoje, ma petite. Jest chętny dopasować się do pewnego stopnia, a dalej nie będzie już kompromisu. Micah przytaknął i ten gest wyglądał dziwnie w jego futrzanym ciele. –Tak. – Masz tę samą zasadę, ma petite, tak samo ja. Nasza trójka ma zaledwie inne miejsca gdzie wytyczona jest linia. Ale dla każdego z nas jest jakaś linia. – Jak obaj możecie być tak rozsądni względem tego? Obaj prawie się pozabijaliście nawzajem? – Spojrzeli na siebie nawzajem, wokół mnie, znów, i było coś w tym spojrzeniu. To było coś męskiego i tajemnego, jakby fakt, że ja jestem dziewczyną, oznaczał, że nie zrozumiem tego i nie będą mi tego wyjaśniać. Co wyjaśniło mi wszystko. – Och, cudownie, cudownie, więc wy dwaj prawie pozabijaliście się nawzajem, i to czyni was kumplami. Jean-Claude wdzięcznie wzruszył ramionami, jego twarz wciąż była pokryta krwią Micaha. – Powiedzmy, że się rozumiemy. 443

Micah przytaknął. – Jezu, tylko mężczyźni mogą nawiązać przyjaźń po czymś takim. – Przyjaźnisz się z Monsieur Edwardem. Czy wy oboje nie zaczęliście próbując pozabijać się nawzajem? – To coś innego. – Jakże? Próbowałam się kłócić, ale przestałam, ponieważ wyglądałabym niemądrze. – Dobrze, dobrze, więc co, wasza dwójka da sobie buzi i się pogodzi? Spojrzeli na siebie nawzajem, i znów był ciężar w tym spojrzeniu, ale to był inny ciężar. – Cholera. – powiedziałam. – Myślę, że zaczniemy od przeprosin. – powiedział Jean-Claude. – Naprawdę przepraszam za mój brak kontroli. – Ja także, – Micah powiedział po czym dodał,– i przepraszam, że musiałem spróbować cię zabić. – To było interesujące sformułowanie, nie „przepraszam, że prawie cię zabiłem”, ale „przepraszam, że musiałem spróbować cię zabić”. Dostrzegłam bezwzględną skłonność Micaha. Nie była ona wcale dużo większa niż moja własna, ale kłopotało mnie to. Nie byłam pewna czemu, ale tak było. Nie wiedziałam co zrobić, więc zdecydowałam się zmienić temat, mieliśmy inne sprawy do załatwienia. – Czujesz się wystarczająco dobrze, by pomóc wyciągnąć Damiana z trumny? – Zużyłem wszystkie moje siły, ma petite. Będę musiał znów się pożywić. – podniósł rękę. – Ale nie ardeur, zaledwie krwią. Zaledwie, tak powiedział. – Zaoferowałem, że pozwolę ci pożywić się na mnie. Ta propozycja wciąż jest aktualna. – Micah powiedział. –Nie, Micah. – Merle powiedział. Micah dotknął ramienia wyższego mężczyzny. – W porządku. – Nie boisz się że spróbuję znów rozerwać twoje gardło? Posłuchałbym twojego ochroniarza. – Powiedziałeś że się rozumiemy. –To prawda. Patrzyli na siebie nawzajem i mogłam prawie poczuć jak rośnie poziom testosteronu. 444

Micah uśmiechnął się, albo spróbował. W pół-lamparciej formie to był warkot białych kłów w czarnym futrze. – Poza tym, następnym razem kiedy mnie ugryziesz, lepiej żeby to była gra wstępna, bo inaczej cię zabiję. – Jeżeli to sprawi ci przyjemność, to cała przyjemność po mojej stronie. – Jean-Claude powiedział. Zaśmiał się wtedy, tym namacalnym śmiechem który pieścił moją skórę, sprawił, że zadrżałam. Micah zareagował na to rozszerzając oczy. Nigdy wcześniej nie słyszał śmiechu Jean-Claude’a. Jeżeli myślał, że śmiech to coś szczególnego, no cóż, prawda miała dopiero nadejść. – Jestem wdzięczny za twoją hojną ofertę. – Jean-Claude powiedział, – ale preferuje moje jedzenie bez futra. – Żaden problem – Micah powiedział. Micah uwolnił ramię Merle i zrobił tą magicznie szybką przemianę. Jego opalona skóra wydawała się absorbować futro jak skały wsiąkającą wodę. Stał nagi i idealny, żadnych śladów walki na tej gładkiej skórze. Ani jego ubrania ani gumka w jego włosach nie przetrwały przemiany. Ale włosy opadły dziwnie dookoła jego twarzy, jakby miał na nie wpływ fakt, że zostały związane, gdy były wciąż wilgotne. Włosy były wciąż grube, ale otaczały jego twarz lepiej, były mniej przytłaczające, tak że mogłeś wciąż dostrzec delikatną strukturę kości i te cudowne oczy. Usłyszałam jak ktoś łapie oddech i to nie byłam ja. Nie sadzę aby to był Jean-Claude, ale nie byłam tego pewna. To nie miało znaczenia, nie chciałam wiedzieć. – Nawet nie kręci ci się w głowie?– Jean-Claude zapytał. Micah potrząsnął głową. Jean-Claude podniósł brew, obniżył oczy, walczył by kontrolować twarz, dopóki nie mógł przyjąć idealnie pustego wyrazu, ale zajęło mu to kilka sekund. – Wyczyszczę to – wskazał ruchem na swoje oblepione ubrania – zanim wezmę taki szczodry dar, jeżeli mogę? Micah przytaknął. – Nie będziesz brał kąpieli. – powiedziałam. – Pośpieszę się, ma petite. – Nigdy w całym swoim życiu nie wziąłeś szybkiej kąpieli . Asher zaśmiał się, po czym próbował to ukryć, ale tylko w połowie mu się udało. Rozłożył dłonie. – Mon cheri, ona ma rację. – Czy mógłbym dotknąć tego po raz pierwszy pokryty tym wszystkim? Twarz Ashera natychmiast otrzeźwiała, jakby ktoś przesunął przełącznik. Obrócił tą poważną, pustą twarz by spojrzeć na Micaha, który odwzajemnił spojrzenie. Jeżeli czuł się niekomfortowo pod tym badawczym spojrzeniem, to nie okazał tego.

445

Asher westchnął. – Sądzę, że nie. – A my mamy czekać przez godzinę, bo tyle zajmie ci moczenie się w wannie? – zapytałam. – Pośpieszę się, ma petite, daję moje słowo. Skrzyżowałam ramiona na brzuchu. – Uwierzę kiedy to zobaczę. – Ma petite, dałem słowo. – W ważnych sprawach, twoje słowo jest wspaniałe, ale kiedy przychodzi do strojenia się; nie masz poczucia czasu. – Myślałem, że to zadanie należy do kobiet. – Bobby Lee powiedział. Spojrzałam na niego i z powrotem na wampira. – Nie w moim przypadku. Bobby Lee zaśmiał się, ale nikt poza nim.

Rozdział 52 Usiadłam na białej kanapie z nowiutką dziurą po pocisku. Micah usiadł obok mnie, a ponieważ był nagi, to było… interesujące. Niekomfortowe i jednocześnie odrobinę ekscytujące w tej samej chwili. Cały czas próbował ze mną rozmawiać i utrzymanie kontaktu wzrokowego okazało się trudne, co było zawstydzające. Bobby Lee i Cris stali obok mnie, poruszając się za nami i po jednej stronie, ponieważ zmusiłam ich by nie chodzili tuż za mną. Po prostu nie lubię jak uzbrojeni ludzie znajdują się za moimi plecami, jeżeli nie znam ich zbyt dobrze. Szczurołaki były tam, by mnie ochraniać. Wierzyłam że wywiązaliby się z tego zadania, ponieważ Rafael im tak nakazał, ale wciąż nie chciałam aby stali uzbrojeni za moimi plecami. Merle ulokował się blisko kominka, trzymając oko na Micah i pozostałych ochroniarzach. Gil w zasadzie ukrywał się w rogu, lub niedaleko – niezbyt pewny siebie facet – inni chodzili po pokoju. Poza Asherem. Usiadł na krześle naprzeciw kanapy i obserwował nas. Potrząsnął tymi wspaniałymi włosami tak, że spadły na twarz, tak że tylko ta idealna połowa była widoczna i tylko jedno bladoniebieskie oko patrzyło na nas. Jego twarz nie okazywała niczego, ale wciąż mogłam poczuć ciężar jego spojrzenia, jak naciskającą rękę. Jego twarz mogła nie okazywać niczego, ale poświęcał nam zbyt wiele uwagi. Mogłam zapytać dlaczego, ale Jean-Claude wszedł przez dziurę w zasłonach. Musiałam sprawdzić mój zegarek. Minęło tylko dwadzieścia minut. Spotykałam się z nim od blisko trzech lat; dwudziestominutowa kąpiel to był prawie cud. Oczywiście, jego czarne włosy wciąż były wilgotne i ciężkie nie poświęcił czasu na ich wysuszenie. Miał na sobie mój 446

ulubiony szlafrok, ten czarny z ciemnymi futrzanymi lamówkami. Futro podkreślało cudowną przestrzeń jego bladego, idealnego torsu. Szlafrok był rozchylony wystarczająco, by widoczna była blizna w kształcie krzyża, a kiedy szedł przez pokój mogłeś złapać przez futro migawki górnej części jego brzucha. Szlafrok był bardzo luźno związany, nie w sposób w jaki zazwyczaj go nosił. Miał na twarzy ten uśmiech, który mówił, że wiedział, że wygląda wspaniale i wiedział jaki wywiera to na mnie efekt, wtedy jego spojrzenie prześlizgnęło się na Micaha. Byłam wystarczająco blisko, by zobaczyć jak puls Micaha przyśpiesza, skacząc tuż pod skórą jego szyi. Próbował spotkać oczy Jean-Claude’a, ale w końcu spojrzał w dół i się zarumienił. Jego reakcja sprawiła, że mój puls przyśpieszył. Spojrzałam z powrotem na JeanClaude’a zbliżającego się do nas, dostrzegając fragment jego bladej stopy pod czarnym szlafrokiem, przy białym dywanie. Wyraz jego twarzy był w całości przeznaczony dla Micaha. To sprawiło, że podniosłam się na jedno kolano, moje pośladki znalazły się przy oparciu kanapy. Poczułam się dziwnie zaborcza, prawie zazdrosna, jakbym powinna bronić honoru Micaha. Nigdy nie czułam się tak z Richardem i Jean-Claude’m, ale przecież, JeanClaude nigdy nie patrzył na Richarda w ten sposób. Ponieważ Richard zrobiłby mu krzywdę. Micah prawie zabił Jean-Claude’a za obrazę, jaką Richard by odpuścił, a teraz siedział tu rumieniąc się, czuł się niekomfortowo, ale nie był zły. Jean-Claude stał przed nami, tak blisko że futrzane poły szlafroka musnęły nagą nogę Micaha. – Czy zmieniłeś zdanie, mon minet12? Micah potrząsnął głową, po czym podniósł twarz w górę by spojrzeć na wampira. W jego spojrzeniu była zarówno bezbronność jak i ostrzeżenie. – Nie zmieniłem zdania. – Bon13– Jean-Claude uklęknął przed nim. – Jesteś potężny na swój własny sposób i nie jesteś moim zwierzęciem na wezwanie. Mogę nie być zdolny opanować twojego umysłu i uczynić to pożywienie przyjemnością. Możesz być zdolny utrzymać mnie z dala od swojego umysłu. Micah przytaknął, gęste włosy opadły dookoła jego twarzy. – Rozumiem. – Masz jakieś preferencje skąd chcesz bym wziął krew? –Szyja mniej boli. Jean-Claude uniósł brew. – Robiłeś to już wcześniej? Micah posłał mu uśmiech, który nie był szczęśliwy. – Robiłem wcześniej wiele rzeczy. Jean-Claude uniósł obie brwi, po czym spojrzał na mnie. Wzruszyłam ramionami.

12 13

Franc. mój kotku Franc. dobrze

447

– Bardzo dobrze, mon minet. – Wstał w jednym pełnym gracji ruchu, zakręcając szlafrokiem wokół siebie jak suknią, dając drobne mignięcia nagich stóp jak szedł za kanapą. Stanął tuż za Micahem, kładąc rękę na jednym z jego ramion. To nie była pieszczota, czy ściśnięcie, po prostu położył na chwilę rękę na tym gładkim, gorącym ciele. – No dalej z tym. – Merle powiedział. Micah obrócił głowę by spojrzeć na drugiego lampartołaka. – Merle. – Jedno słowo, ale sprawiło że duży mężczyzna odsunął się dalej do kominka, ręce skrzyżował na piersi, a twarz miał posępną, bardzo niezadowolony ochroniarz. Ale zrobił co mu kazano. Jean-Claude wślizgnął jedno ramię dookoła przodu ramienia Micaha, przez jego górną klatkę piersiową. Użył swojej wolnej ręki, by odsunąć włosy Micaha na bok, ukazując stronę jego twarzy i tą długą czystą linię jego gardła. Micah poruszył głową odrobinę na bok, dając Jean-Claude’owi lepszy kąt. Ten mały ruch przypominał kobietę stająca na palcach przy pocałunku, pomocny ruch. – Może moglibyśmy mieć odrobinę prywatności. – Powiedziałam i obaj mężczyźni spojrzeli się na mnie. – Jak sobie życzysz, ma petite. – Każdy wyszedł, poza Merle, Bobby Lee i Asherem. To było minimum, które mogło być potrzebne, by powstrzymać nas od pozabijania siebie nawzajem. Po tym co właśnie się stało, nie mogłam w zasadzie wymyślić argumentu, by zostawiono nas całkowicie samych. Kiedy każdy usiadł, Jean-Claude odwrócił się do Micaha. Palce Jean-Claude’a dotknęły włosów Micaha, tak że opadły one za jego ucho, ukazując cały bok jego twarzy, kształt jego ucha. Oparł tył głowy Micaha delikatnie o swój tors, wyciągając wyeksponowaną szyję nawet w dłuższą linię. Micah był całkowicie pasywny, oczy zamknięte, twarz spokojna; tylko puls na szyi bił jak uwięzione zwierzę i zadawał kłam temu całemu spokojowi. Jean-Claude pochylił się nad nim, otworzył usta, podniósł wargi, ale nawet tak blisko dostrzegłam tylko lekkie mignięcie zębów. Pochylił się w dół i ugryzł, ostro, nagle. Micah westchnął, łapiąc oddech. Uścisk Jean-Claude’a zacisnął się na głowie Micaha, jego ramiona przyparły go do jego ciała. Mogłam zobaczyć jak mięśnie szczęki Jean-Claude’a pracują, jak jego gardło przełyka konwulsyjnie. Jeden z nich wydawał ciche odgłosy nisko w gardle i nie byłam pewna który. JeanClaude opadł na kolana, ciągnąc za sobą Micaha, w tył w połowie przez kanapę. Micah jęknął, jego ręce przesunęły się na ramię Jean-Claude’a, trzymając go, kiedy wampir kołysał jego ciałem w tył. Jean-Claude przesunął rękę z twarzy Micaha do jego pasa, jakby wiedział, że drugi mężczyzna nie odsunie się teraz. Trzymał Micaha, ramię przerzucił przez jego klatkę piersiową i pas. Ręka Micaha na ramieniu Jean-Claude’a. Rozciągnął ciało

448

Micaha w tył jak przedłużył szyję mężczyzny wcześniej, tak że ciało Micaha ukazane było w długiej, czystej linii, wygiętej tuż przy ciele Jean-Claude’a, tak że obaj byli wygięci w tył. Pozostałam klęcząca na kanapie, gapiąc się w linię nagiego ciała Micaha, widząc bez wątpienia że to co się działo sprawiało mu przyjemność. Jego twarz była wypełniona potrzebą, przyjemnością. Jego ręce zacisnęły się wokół ramiona Jean-Claude’a i w połowie krzyknął w połowie zawołał. – O boże! Ciało Jean-Claude’a zaczęło się powoli prostować. Pozostawił Micaha na kanapie. Podniósł usta od szyi Micaha; jego oczy tonęły w błękicie, niewidoczne, nieludzkie. Jego usta były pełne, czerwone, ale nie od rozlanej krwi, czerwone, jak u kogoś, kto całował się zbyt długo. Uwolnił Micaha powoli, pozwalając jego ciału ześlizgnąć się na moje kolana, i podskoczyłam. Micah podniósł głowę, powoli, ciężko. Oparł się na jednym ramieniu i obrócił nieskupione oczy do mnie. Jego źrenice były ogromne, tonące czernią w okręgu jego zielono– żółtych oczu. Obserwowałam jego źrenice spiralnie zakręcające się w dół do małego punktu, tak że kolor prawie je przytłaczał, jak oczy wampira. Mogłam poczuć jak się na mnie patrzy, ciężar spojrzenia jak coś napierającego na mnie. Pochylił się nade mną, powoli, usta miał w połowie otwarte. Pozostałam tam, gdzie byłam, znieruchomiała, niepewna co zrobić. To nie było tak, że wydawał się mniej śliczny niż był. To po prostu… och, cholera. Nie wiedziałam co zrobić. Nawet nie chciała wiedzieć co pragnęłam zrobić. – Czy nie powinnaś wydostać Damiana z trumny? – głos Ashera był suchy, sprawił, że odsunęłam się od Micaha. Jean-Claude warknął na niego, wyglądając bardziej nieludzko niż przez cały czas, gdy się pożywiał. Asher wstał w jednym płynnym ruchu, jak marionetka pociągana za sznurki. – Super, ale jeżeli zamierzacie uprawiać seks, to nie muszę na to patrzeć. Wstałam, ręce Micaha ześlizgnęły się po moim ciele kiedy wstawałam z kanapy. Stanęłam twarzą do Ashera. – Patrz, jestem tak daleko poza moją strefą komfortu w tej chwili, że nie mogę myśleć, ale powiem ci jedno. Nie zamierzam koić twojego męskiego ego, gdy mały głos w mojej głowie wciąż krzyczy, uciekaj, uciekaj. Więc ostudź swoje nastawienie, Asher, nie jestem w stanie użerać się z tym w tej chwili. Tak nagle wibrował gniewem, jego oczy były jak lodowe błękitne zbiorniki. – Tak mi przykro, że mój dyskomfort cię denerwuje. – Pieprzę cię Asher. Nagle poruszył się w przód w mgnieniu prędkości. Cofnęłam się tak szybko że potknęłam się o kanapę. Micah złapał mnie, inaczej upadłabym na podłogę. Miałam czas by wyciągnąć pistolet czy nóż, ale nawet nie spróbowałam. Asher nie zamierzał zranić mnie fizycznie, tylko moje uczucia. Pochylił się w pasie, tuż nade mną i Micahem, co myślę że 449

było przypadkowe. Położył ręce po obu stronach mnie i pochylił się ku mojej twarzy, tak blisko że musiałam się odsunąć i skupić na tych mroźnych niebieskich oczach. – Nie oferuj czegoś, czego nie chcesz dać, ma cherie, ponieważ to jest irytujące. Wstał nagle i wyszedł z pokoju. Głos Micaha był miękki. – O co tutaj chodziło? – jego ręce wciąż były na moich ramionach, w połowie trzymając mnie, chroniąc. Potrząsnęłam głową. – Zapytaj Jean-Claude’a. – Wstałam. – Zamierzam wydostać Damiana. – Dotrzymam ci towarzystwa, ma petite. – Super. – Zaczęłam iść. Mogłam poczuć jak podążają za mną, poczuć ich obu za mną. Prawie odwróciłam się by zobaczyć czy trzymali się za ręce, ale jeżeli tak było, nie byłam gotowa, by to zobaczyć. Bobby Lee podążył za nami bez słowa. Mądry facet.

Rozdział 53 Pokój był z nagich kamiennych murów. Nie było tam żadnego udawania przytulności. To była wampirza wersja więzienia i tak wyglądała. Było tam z pół tuzina trumien leżących na nagiej, podwyższonej platformie, ze srebrnymi krzyżami dookoła nich, czekających aż zostaną podniesione i zamknięte w miejscu z krzyżem. Jedyne krzyże w pokoju były na dwóch zamkniętych trumnach. Dwóch? Dwie zamknięte trumny. Damian był w jednej. Kto do cholery był w drugiej. –W której jest twój chłopak? – Bobby Lee zapytał. Potrząsnęłam głową. – Nie wiem. – Myślałem, że jesteś jego mistrzem. – Taka jest teoria. – Więc czy nie powinnaś być w stanie powiedzieć które pudło jest które? Spojrzałam na niego, lekko przytaknęłam. – Racja. – Spojrzałam na drzwi, ale wciąż były puste, tylko my. Nie wiedziałam gdzie wszyscy poszli i nie próbowałam zastanawiać się co mogło odwrócić uwagę Micaha i Jean-Claude’a. Spróbowałam skoncentrować się kto był w trumnach, ale nie mogłam. Kiedyś dawno temu mogłabym wyczuć Damiana nawet zanim obudziłby się w swojej trumnie, ale nie poczułam nic z żadnej z trumien, poza tym że były w nich wampiry. Podeszłam do bliższej trumny. Drewno było blade i gładkie. 450

Nie najdroższe, ale też i nie tanie, ciężkie, dobrze zrobione. Położyłam dłonie na gładkim drewnie, palce pieściły chłód łańcuchów. Coś uderzyło w pokrywę trumny i podskoczyłam. Bobby Lee się roześmiał. Zmarszczyłam brwi patrząc na niego, po czym odwróciłam się do trumny, ale nie dotknęłam już jej. Wiedziałam że to było niemożliwe z poświęconym krzyżem przymocowanym do pokrywy, ale miałam ten nagły obraz ramienia wydzierającego się przez drewno i chwytającego mnie. Damian mógł być zabójczo szalony. Lepiej być ostrożnym niż martwym. Położyłam ręce tuż nad trumną, nie dotykając jej. Sięgnęłam po moją nekromancję, jakbym brała oddech i tchnęłam to przez moje ciało, nie zupełnie przez moje ręce, ale wszędzie. Nekromancja była częścią tego czym byłam, nie kim byłam. Zaczęłam kierować moją moc do trumny, ale została wciągnięta, jak woda wlewająca się do dołu. Woda spływa na dół ponieważ pociąga ją grawitacja, i nie ma tam żadnego stopu; to naturalnie automatyczne. Moja nekromancja wpłynęła do trumny i do Damiana. Poczułam jak leży w ciemności, jego ciało oparte o cienką satynę. Widziałam jego oczy spoglądające w moje, poczułam jak coś płonie wewnątrz niego, coś co rozpoznało moją moc, ale nie mogłam wyczuć jego. Nie było tam żadnej osobowości, żadnego Damiana. Wiedziałam że to on, ale nie było w nim myśli, nic poza małym blaskiem rozpoznania, i to ledwie. Spróbowałam porównać to, co czułam do tego czym wiedziałam że Damian był, i to było tak jakby on stał się czymś innym. Zmówiłam szybką modlitwę i nie poczułam się dziwnie modląc do Boga o wampira. Musiałam odpuścić sobie moje wąskie poglądy na temat Boga dawno temu, albo odpuścić sobie kościół i całą resztę tego, co ceniłam sobie w mojej religii. Istotne było to, że jeżeli Bóg nie miał nic przeciwko temu co robiłam, to ja też nie miałam. – Gdzie są wszyscy? – Zapytałam na głos, tak że Bobby Lee odpowiedział. – Nie wiem, ale jeżeli pójdziesz ze mną, rozejrzymy się. Potrząsnęłam głową spoglądając na drugą trumnę. Kto był tam zamknięty w ciemności? Musiałam wiedzieć i jeżeli mogłabym to zrobić chciałam wydostać ich. Nie pochwalałam tortur a bycie zamkniętym w trumnie, gdzie nie zagłodziłbyś się na śmierć, ale zawsze byłbyś głodny, nigdy nie umarł z pragnienia, ale paliłaby cię potrzeba płynu, być uwięzionym w przestrzeni tak niewielkiej, że nie mógłbyś nawet odwrócić się na bok, to wszystko było dobrą definicją tortur według mnie. Lubiłam większość wampirów JeanClaude’a i nie mogłam ich zostawić w ten sposób, nie jeżeli mogłam przekonać go, że zostali już w wystarczającym stopniu ukarani. Byłam całkiem uparta w takich sprawy, a Jean-Claude chciał mnie dziś zadowolić; mogłabym dostać kogokolwiek, kto tam był. Zrobię co będę mogła. Ale kto tam był? Przyznając szczerze, były wampiry dla których włożyłabym więcej wysiłku w to by je ocalić, tak jak z ludźmi. Podeszłam by stanąć przy drugiej trumnie i posłałam w nią swoją moc. Musiałam naprzeć tym razem; to nie było jak z Damianem. Cokolwiek było w tym pudle, nie przywitało 451

mnie. To nie był ktokolwiek z kim miałam więź. Poczułam coś i wiedziałam że to jakiś rodzaj nieumarłego, ale to nie było jak wampir. To było bardziej puste. Było całkowicie ciemno na zewnątrz, powinno tam być jakiś ruch, życie, jakiegoś rodzaju, ale tam nie było nic. Wepchnęłam dalej w tą rzecz i znalazłam najsłabszy odpowiadający puls. To było tak że cokolwiek tam było, było dużo bardziej martwe niż żywe, choć jeszcze nie naprawdę martwe. Dźwięk odwrócił spowodował, że odwróciłam się do drzwi. Jean-Claude dołączył do nas, jego szlafrok był teraz ściśle zawiązany, jak sygnał że był gotowy przejść do interesów. Był sam. – Gdzie Micah? – Jason zabrał go by się ubrał. Powinni być w stanie znaleźć coś co będzie na niego pasować. – Kto jest w tej trumnie. – Prawie powiedziałam co, ale zakładałam że to wampir, tylko nie taki jakiego kiedykolwiek wcześniej wyczułam. Jego twarz była już ostrożna, neutralna. – Pomyślałbym, ma petite, że powinnaś być wystarczająco zmartwiona Damianem? – Ty to wiesz i ja też wiem, że nie odpuszczę dopóki nie dowiem się kto tam jest. Westchnął. – Tak, wiem. – W zasadzie spojrzał w dół na podłogę, jakby był zmęczony i ponieważ jego twarz nie pokazywała niczego, ten gest wyglądał na wpół skończony, jak złe aktorstwo. Ale wiedziałam że skoro musiał tak bardzo się starać, by utrzymać wszystko poza swoją twarzą, tylko pozwalając ciału zdradzić go, oznaczało że był niezadowolony. Co oznaczało, że mi naprawdę nie spodoba się odpowiedź. – Kto, Jean-Claude? – Gretchen – powiedział w końcu spotykając mój wzrok. Jego twarz nic mi nie powiedziała, jedno puste słowo. Dawno temu Gretchen próbowała mnie zabić, ponieważ chciała Jean-Claude’a dla siebie. – Kiedy ona wróciła do miasta? – Wróciła? – dodał lekki akcent, który uczynił to pytaniem. – Nie udawaj że nie wiesz o co chodzi, Jean-Claude. Wróciła do miasta nadal żądna mojej krwi i wsadziłeś ją tutaj, więc kiedy? Jego twarz stała się jak rzeźba, poza mniejszym ruchem na niej. Ukrywał tak wiele siebie jak tylko zdołał, i tarcze były jak zbroja. – Powtórzę jeszcze raz, ma petite, ona nigdzie nie odeszła. – Co to ma znaczyć?

452

Spojrzał na mnie, tą idealną twarzą, tak nieczytelną. – To oznacza, że od momentu kiedy widziałaś jak wkładam ją do trumny w moim biurze w Grzesznych Rozkoszach, cały czas była tutaj. Mrugnęłam, zmarszczyłam brwi, otworzyłam usta, zamknęłam je, spróbowałam znów i nie dałam rady. Musiałam wyglądać jak wyłowiona ryba, ponieważ nie mogłam wymyśleć żadnej cholernej rzeczy do powiedzenia. On po prostu stał tam, nie pomagając. Odnalazłam swój głos i był on zdyszany. – Chcesz powiedzieć, że Gretchen była w trumnie przez dwa, nie trzy lata? Po prostu na mnie spojrzał. Przestał oddychać. Nie było w nim żadnego ruchu, jakby, gdybym odwróciła wzrok, nigdy znów bym go nie znalazła, jakby stał się niewidoczny. – Odpowiedz mi do cholery! Czy ona była w trumnie przez trzy lata? Lekko skinął głową. – Jezu, Jezu. – Spacerowałam po pokoju, ponieważ jeżeli nie zrobiłabym czegoś fizycznego, zamierzałam uderzyć go i zacząć krzyczeć. W końcu skończyłam stojąc przed nim, ręce zaciśnięte w pięści trzymałam po bokach ciała. – Ty draniu. – Mój głos był zachrypniętym szeptem, ściskającym moje gardło, ponieważ zrobić cokolwiek innego oznaczałoby że naskoczę na niego. – Próbowała zabić moją ludzką służebnice, którą także kochałem. Większość mistrzów po prostu by ją zabiła. – To byłoby lepsze niż to. – Powiedziałam głosem, który wciąż był syczącym szeptem. – Wątpię czy Gretchen zgodziłaby się. – Otwórz trumnę i się przekonaj. Potrząsnął głową. – Nie dziś w nocy, ma petite. Wiedziałem, że będziesz tak chciała, i możemy spróbować uwolnić ją, choć mam niewielkie nadzieje że to się uda. – Co to ma niby znaczyć? – Nie była zbyt rozsądną kobietą kiedy tu weszła. To nie wzmocni jej poczucia rzeczywistości. – Jak mogłeś jej coś takiego zrobić? – Powiedziałem ci wcześniej, ma petite, zasłużyła na swoją karę. – Nie trzy lata. – Powiedziałam. Mój głos zaczynał znów brzmieć normalnie. Nie zamierzałam już go uderzyć, super.

453

– Trzy lata za prawie zabicie cię. Mógłbym zostawić ją tu na kolejne trzy lata i to wciąż nie byłoby wystarczającą karą. – Nie zamierzam się kłócić czy kara była sprawiedliwa czy nadmierna czy jakakolwiek. To co mówię to, że chcę ją stąd wyciągnąć. Nie pozwolę jej tu zostać kolejnej nocy. Tam ledwie co już zostało. Spojrzał na trumnę. – Nie otworzyłaś jej, skąd wiedziałaś co jest w środku? – Chciałam wiedzieć co z Damianem. Użyłam odrobiny magii, by dowiedzieć się co było wewnątrz obu trumien. – I co odkryłaś? – To że moja nekromancja rozpoznaje Damiana. Że Damiana tam nie ma. To tak jakby jego osobowość zniknęła. Cokolwiek czyniło go nim, to odeszło. Jean-Claude przytaknął. – Z wampirami, którze nie mają siły mistrzów i nigdy nimi nie będą, to często Mistrz Miasta albo ich stwórca, umożliwia im egzystencje jako silnych jednostek. Odcięci od tego, często bledną. Bledną, tak to nazwał, jakby mówił o zasłonach, które były na słońcu zbyt długo zamiast o żywej istocie. No cóż, czymś w rodzaju żywej istoty. – No cóż, Gretchen jest poza zblednięciem. Tam prawie nic nie pozostało. Pozostawimy ją na jeszcze jedną noc i może jej już tam nie być. – Nie może umrzeć. – Być może nie, ale zniszczenia… – Potrząsnęłam głową. – Musimy wydostać ją teraz, dziś w nocy, albo równie dobrze możemy wpakować w nią kulkę. – Pozostaw Damiana na jeszcze jedną noc i zgodzę się uwolnić Gretchen. – Nie. Damian jest jak jeden z tych zdziczałych wampirów. Im dłużej tu jest, tym większe prawdopodobieństwo, że nigdy nie dojdzie do siebie. – Naprawdę wierzysz, że jedna noc więcej uszkodzi go w sposób nie do naprawienia? – Nie wiem, ale wiem, że jeżeli poczekam do jutrzejszej nocy by go stąd wydostać, a szkoda będzie trwała, zawsze będę zastanawiać się czy ta jedna dodatkowa noc sprawiła różnice. – Tak więc mamy problem, ma petite. Gorąca kąpiel jest szykowana dla jednego uwolnionego wampira. Mamy tylko jedno odpowiednie miejsce tu w Cyrku na taką regenerację. – Dlaczego kąpiel?

454

– Muszą być przywróceni do życia, do ciepła. Proces musi być przeprowadzony ostrożnie, lub ryzykujemy, że jeden naprawdę umrze. – Poczekaj. Wampir może być zamknięty w trumnie na zawsze i nigdy nie umrze, ale wyciąganie go stamtąd może go zabić. To nie ma sensu. – Przyzwyczaiły się do trumny, ma petite. Uwolnienie ich po długim okresie czasu jest szokiem dla ich organizmu. Widziałem wampiry umierające od tego. Wiedziałam, że by nie skłamał; był zbyt niezadowolony musząc to powiedzieć. – Więc wrzucimy ich razem do tej samej wanny, nic trudnego. –Ale to jest problem, ma petite. Uwaga i moc potrzebna by uwolnić jednego z nich nie może być dzielona pomiędzy nich. To będzie wymagało wszystkiego co mam by przywrócić jednego z nich. Nie mogę podzielić moich starań ryzykując ich oboje. – Wiem, że stworzyłeś Gretchen, ale nie stworzyłeś Damian. Jego więzy z tobą jako Mistrzem Miasta pękły gdy on stał się mój, tak więc nie jesteś jego mistrzem w żaden sposób. Ja nim jestem. – Tak. – Więc, czy to nie moja robota, by przywrócić z powrotem Damiana – moje mistyczne powiązanie z nim, nie twoje? – Jeżeli naprawdę byłabyś jego mistrzem, innym wampirem, zgodziłbym się. Ale nie jesteś, ze wszystkimi twoimi zdolnościami, wciąż jesteś człowiekiem. Są rzeczy których nie możesz zrobić dla niego, i jest wiele innych rzeczy których nie będziesz jak wiedziała z nim zrobić. – Jak co? Potrząsnął głową. – To skomplikowany proces, wymagający wyspecjalizowanych umiejętności. – I ty posiadasz te umiejętności. – Nie bądź taka sceptyczna, ma petite. Byłem częścią załogi naszej pani… do nagłych wypadków. Karała innych i my byliśmy pozostawiani by zając się tym potem. To było często jej sposobem. – My? – Asher i ja. – Więc Asher wie jak to zrobić. – Oui, ale on również nie jest mistrzem Damiana.

455

– Nie, ale ja jestem. Jeżeli Damian wciąż ma jakiegoś, to ja nim jestem. Tak więc ty możesz zająć się Gretchen, pożyczysz mi Ashera i powiesz mi co zrobić z Damianem. – Po tym małym przedstawieniu w drugim pokoju, zaufasz mu? – Zaufałabym mu w przypadku mojego życia i ty też. – Ale nie z naszymi sercami. – Dlaczego sprawia mu to taki problem, by widzieć cię z Micahem. Widział prawie to samo z Richardem i ze mną. – Sądzę, że temu, że ty jako moja ludzka służebnica i Richard jako mój wilk na wezwanie byliście własnością, moi z prawa, i byliście już tutaj gdy Asher przybył do St. Louis. Micah nie jest moim zwierzęciem na wezwanie. Nie ma żadnych więzów bezpośrednio ze mną. Jest twoim Nimir-Raj, ale niczym dla mnie. – I? – Asher był chętny dzielić mnie z tobą i Richardem ponieważ wy byliście moi, ale Nimi–Raj to po prostu inny mężczyzna, który ma moje względy, kiedy Asher ich nie ma. – Micah nie ma twoich względów, niezupełnie, jeszcze. Jean-Claude uśmiechnął się lekko. – Prawda, ale Asher nie widzi tego w ten sposób. – Jeżeli nie chodziłoby o moje… towarzyskie zahamowania, to sypiałbyś teraz z Asherem? Zaśmiał się, nagły dźwięk który nie zatańczył wzdłuż mojego ciała; to wypełniło jego twarz glee. Najbliższa rzecz jaką kiedykolwiek widziałam na jego twarzy podobną do prawdziwego śmiechu. – Towarzyskie zahamowania – ach, ma petite, to było cudowne. Zmarszczyłam na niego brwi. – Po prostu odpowiedz na pytanie. Śmiech zbladł, prawie jak u osoby, zamiast tej nagłej zmiany jaką zazwyczaj robił. – Asher i ja prawdopodobnie doszlibyśmy do porozumienia, jeżeli to nie kosztowałoby mnie ciebie, me petite. – Porozumienia. Kto teraz jest wstydliwy? Wzruszył ramionami co oznaczało wszystko i nic. – Nie czułabyś się komfortowo z brutalną szczerością ma petite. – Super, jeżeli mogłabym to przetrawić, wziąłbyś z powrotem Ashera jako swojego kochanka teraz? Pomyślał chwilę nad tym, w końcu powiedział. – Nie wiem, ma petite. – Wiem, że go kochasz. 456

– Oui, ale to nie znaczy, że znów moglibyśmy być kochankami. Kiedy on i ja byliśmy najszczęśliwsi to było z Julianną. Możesz być w stanie znieść nas jako kochanków poza twoim widokiem, jak długo nie będziemy zachowywać się jak zakochani w twojej obecności. Nie sądzę, że chciałabyś obserwować jak Asher i ja trzymamy się za ręce przy tobie. Ujmując to w ten sposób, miał rację. – Co chcesz powiedzieć? – Mówię, że Asher zasługuje na coś lepszego niż ukryty związek, gdzie nigdy nie mógłby pokazać publicznie emocji z obawy przed zranieniem cię. Wolałbym raczej całkowicie go sobie odpuścić na rzecz kogoś innego, kobiety czy mężczyzny, niż zmuszać go do grania tego drugiego – albo gorszego – niż ty na zawsze. Otworzyłam usta by powiedzieć, że lubiłam Ashera, nawet kochałam go na swój sposób, ale nie zrobiłam tego, ponieważ nie chciałam podnosić możliwości prawdziwego ménage a trios. To co widziałam wcześniej z Micahem i Jean-Claude’m już mnie prześladowało. Nie mogłam uporać się z dwójką mężczyzn i mną. Jasne, jasne, środkowoamerykański, system wartości klasy średniej, ale to był sposób w jaki ja patrzyłam na świat. Nie mogłam zmienić tego, czyż nie? A jeżeli mogłam, czy chciałam tego? Nie wiedziałam. Po prostu nie wiedziałam. Fakt, że ta myśl nie sprawiła, że uciekła m krzycząc w środek nocy kłopotała mnie, ale nie tak bardzo jak myślałam, że powinna.

Rozdział 54 Jean-Claude dał Jasonowi klucze do zamków na srebrnych łańcuchach. Ostatnią godzinę spędził na wyjaśnianiu każdemu jego roboty. Jason miał być przystawką, o, przepraszam, pierwszym karmicielem Gretchen. To nie mógł być żaden człowiek, bo pierwsze karmienie po pobycie w skrzyni mogło być dość… traumatyczne. Dobór słów JeanClaude’a, nie mój. Więc zasadniczo Jason miał być zwiadowcą i przyjąć na siebie pierwsze obrażenia. Potem była kolej Jean-Claude’a na oddanie krwi. Wampirzy mistrz karmił i ponownie związywał wampira przysięgą krwi, która łączyła go albo z Mistrzem Miasta, jego linią krwi, jego twórcą albo, w przypadku Jean-Claude’a, z całą trójką. Cała trójka była lepsza; im silniejsze oryginalne połączenie, tym większa szansa, że wampir uleczy uszkodzenia. Ostatnia część zmuszała mnie do martwienia się o Damiana. Nie byłam jego twórcą, nie byłam z jego linii krwi, ani Mistrzem Miasta. Nie byłam pewna, czym właściwie dla niego jestem. Na to pytanie Jean-Claude odpowiedział: – Jesteś jego mistrzem, ma petite. Cokolwiek to znaczy dla nekromanty, to jest to, czym dla niego jesteś. Jeśli wzięcie od ciebie krwi nie połączy go ponownie, wtedy Asher spróbuje. Zawiódłszy, przyprowadzi mnie od Gretchen. Damian musi ponownie zadzierzgnąć więzi z jednym z nas albo będzie zgubiony. – Zdefiniuj zgubę – powiedziałam. 457

– Szaleństwo może być permanentne. – Kurwa. – Oui. Ale najpierw Gretchen, żebym mogła zobaczyć to zrobione, zrozumieć lepiej proces. Jason odpiął łańcuchy. Opadły z trumny i brzęknęły o drewno, tępy, ostry dźwięk. To sprawiło, że podskoczyłam. Gretchen próbowała mnie zabić, kiedy myślała, że tylko umawiam się z Jean-Claudem. Może powstać z trumny zdecydowana, by mnie zabić. Byłam jej adwokatem, domagającym się od Jean-Claude’a wypuszczenia jej. Teraz, kiedy Jason otworzył zamki na pokrywie, czułam ucisk w klatce, i musiałam walczyć, by utrzymać moją rękę z dala od mojej broni. To byłoby głupie – już nie wspominając, że ironiczne – gdybym musiała ją zabić w momencie, gdy powstanie. Mogłam usłyszeć suche: „I to jest poprawa, ma petite!” Jean-Claude’a. Odmówiłam szybką modlitwę, żeby do tego nie doszło. Nie chciałam jej zabić, chciałam ją ocalić. Pragnienie ostatniego nie wykluczało zrobienia pierwszego, ale zamierzałam tego uniknąć. Jason uniósł wieko, powoli. Nie dlatego, że było ciężkie, ale ponieważ, jak sądzę, również był przestraszony. Pomysł bycia pierwszym posiłkiem Gretchen sprawił, że zaśmiał się tym wyczekującym dźwiękiem, który w połowie należał do dorosłego mężczyzny, a w połowie do małego chłopca. Dźwięk, który mężczyźni rezerwują dla rzeczy łączących w sobie seks i często sport, samochody, technologię lub niebezpieczeństwo – zależy od twojego mężczyzny. Jestem pewna, że gdzieś tam są mężczyźni, którzy wydają ten mruczący, podekscytowany śmiech na myśl o ogrodnictwie, poezji, ale ich nie spotkałam. Chociaż, mogłaby to być ciekawa odmiana. Pokrywa wróciła do tej pozycji w połowie drogi, którą pokrywy trumien przybierają. Nic się nie poruszyło. Był tylko Jason stojący tam w swoich uciętych dżinsowych szortach, z odsłoniętymi do pokoju plecami. Gretchen nie wyszła na zewnątrz i nikogo nie zjadła, a ja wypuściłam oddech, o którego wstrzymywaniu nie zdawałam sobie sprawy. Jason stał tam, spoglądając w dół, nieruchomy, z dłońmi zamrożonymi na pokrywie. W końcu odwrócił się w kierunku naszej reszty i na jego twarzy był wyraz, którego nigdy nie widziałam. To była mieszanina horroru i litości. Jego wiosennie niebieskie oczy były szeroko otwarte i skrzyły się w nich łzy, jak sądzę. Jason i Gretchen nigdy nie byli blisko. Reakcja nie mogła być osobista. Co tej trumnie wywołało taki wygląd twarzy Jasona? Poruszałam się naprzód nie zdając sobie z tego sprawy. – Ma petite, nie podchodź bliżej. Spojrzałam na niego. – Co jest z nią? Dlaczego Jason wygląda na tak… dotkniętego? Jason odpowiedział: – Nigdy nie widziałem czegoś takiego. Teraz musiałam zobaczyć, musiałam. Kontynuowałam spacer w stronę trumny. JeanClaude spotkał mnie, zablokował moją ścieżkę. – Proszę, ma petite, nie podchodź bliżej. 458

– Mam obowiązek obejrzeć proces, prawda? Wcześniej czy później, zamierzam zobaczyć jak ona wygląda, Jean-Claude. Równie dobrze może być wcześniej. Studiował moją twarz, jakby chciał ją zapamiętać. – Nie przewidywałem, że będzie taka… – potrząsnął głową. – Nie będziesz ze mną szczęśliwa po zobaczeniu jej. – Ty też nie wiesz, jak ona wygląda – powiedziałam. – Nie, ale reakcja Jasona powiedziała mi wiele rzeczy, o których wolałbym nie wiedzieć. – Co to miało znaczyć? Tylko odszedł na bok. – Spójrz na nią, ma petite, a kiedy mi wybaczysz, wróć do mnie. Wybaczyć mu? Nie podobało mi się to wyrażenie. Bałam się Gretchen rzucającej się na mnie i próbującej mnie zabić; teraz byłam bardziej przestraszona patrzeniem na nią, na horror oczekujący mnie wewnątrz tej trumny. Mój puls starał się wspiąć do mojego gardła i nie mogłam przez to oddychać. Twarz Jasona, smutek Jean-Claude’a i całkowita cisza z trumny zostawiły mnie tak przestraszoną, że miałam sucho w ustach. Jason przesunął się na jedną stronę, odwracając się od trumny, pochylając swój tyłek naprzeciwko niej, obejmując ramionami swoje boki. Wyglądał blado i źle. Zastanawiałam się, czy zmienił zdanie na temat pozwolenia Gretchen dotykania go. Stałam wystarczająco z tyłu, by nie móc zajrzeć do trumny. Nie chciałam widzieć czegoś tak okropnego, że Jason zbladł. Nie chciałam tego widzieć, ale musiałam. Podniosłam się do trumny, jak podnosisz się do płyty, wiedząc, że lecąca do ciebie piłka zbliża się z prędkością ponad stu mil na godzinę i nie masz szansy się uchylić. Z początku moje oczy nie mogły zrozumieć tego, co zobaczyły. Mój umysł po prostu odmówił zrozumienia. To bezpieczna cecha, którą wszyscy posiadamy. Jeśli coś jest zbyt straszne, czasami nasz mózg po prostu mówi: „mowy nie ma, to nas złamie”. Ale jeśli wpatrujesz się wystarczająco długo, umysł mówi: „a niech to, nie odwracamy się”, i wreszcie, wreszcie to zobaczysz, a kiedy raz zobaczysz, nigdy nie będziesz w stanie tego „odzobaczyć”. To leżało na białej satynie, tak, że suchy, brązowy kolor był bardzo surowy, boleśnie zarysowany. To wyglądało jak pomarszczona mumia, jedno z tych ciał, które raz na jakiś czas znajdują na pustyni, gdzie susza wykonuje naturalne mumie. Brązowa skóra była uformowana na kościach, nie było pod nią żadnych mięśni, tylko skóra i kości. Usta były szeroko otwarte, jakby żuchwa była złamana. Kły były suche, ale białe jak czaszka. Cała głowa była zasuszona do samej czaszki pokrytej jasną powłoką brązowej skóry. Skrawki jasnoblond włosów przylegały do tej czaszki, a jasny kolor czynił to gorszym, w jakiś sposób bardziej obscenicznym. Oczy otworzyły się. Podskoczyłam, ale oczy, które się we mnie wpatrywały, były wypełnione czymś brązowym i suchym, jak duże migdały. Zamrugały raz, powoli, a z ust wydobył się dźwięk jak tchnienie wiatru. 459

Uciekłam od trumny, upadłam na kolana. Jason podał mi rękę, postawił mnie na nogi. Strząsnęłam jego dłoń i podeszłam do Jean-Claude’a. Stał tam, z twarzą cierpliwą, pustą. Uderzyłam go bez zamachu. Może oczekiwał, że się zatrzymam, zajmę pozycję, ale uderzyłam go w twarz zamkniętą pięścią, jakby była to kontynuacja ruchu mojego ciała. Przekręciłam do tego moją pięść – całe moje ciało, a on nagle był na podłodze, patrząc w górę na mnie, z krwią na swojej twarzy.

Rozdział 55 – Ty draniu, żywiłeś się jej energią, gdy ona była tutaj. – Musiałam odejść od niego by powstrzymać się od skopania mu tyłka. Pewnych rzeczy się nie robi; pewnych linii się nie przekracza. Dotknął tyłem dłoni swoich ust. – A co jeżeli nie miałem nic z tym wspólnego? – Co jeżeli? – Podeszłam by stanąć nad nim. – Co jeżeli? Naprawdę zamierzasz spróbować mi powiedzieć że nie żywiłeś się nią? – Wskazałam z powrotem na trumnę i musiałam spojrzeć w tył, ponieważ następną rzeczą jaką pamiętałam, było to że on złapał moje nogi, a ja nagle upadłam na podłogę. Uderzyłam o ciężkie kamienie moimi ramionami tak jak uczono mnie na zajęciach judo. To złagodziło częściowo siłę uderzenia, uchroniło moją głowę od uderzenia o kamienną podłogę, ale kosztowało mnie to koncentrację. Zanim moje ciało uderzyło o ziemię, JeanClaude był na mnie, przyciskając moje ręce do podłogi swoimi przedramionami, reszta jego ciała więziła resztę mojego. – Złaź ze mnie. – Non, ma petite, nie dopóki nie wysłuchasz mnie. Spróbowałam podnieść ramiona, nie ponieważ myślałam, że mogłabym wygrać siłowanie się z nim, ale ponieważ musiałam spróbować. Nigdy nie byłam w stanie nie wiercić się, nawet gdy wiedziałam, że to przegrana sprawa. Dałam radę podnieść ramiona odrobinę – nie dość by wydostać się, ale wystarczająco by zmusić go do zwiększenia nacisku, wystarczająco by rozszerzyły się jego oczy, wystarczająco by musiał naprężyć ciało. Dobrze wiedzieć, że znaki pomagały mi zyskać coś użytecznego jak siła, a nie tylko to całe gówno. Krew była jasną niespodzianką na jego bladej skórze. Krew kapała z otwartego rozcięcia na jego ustach. – Skąd wiesz, że to nie jest to, do czego wampir zostałby zredukowany po latach? Patrzyłam się na niego ponieważ nie mogłam zrobić nic więcej. – Kłamca.

460

– Skąd jesteś taka pewna? – Oparł się mocniej o mnie, dla nacisku jak sądzę, ponieważ nie był szczęśliwy znajdując się tam; jego ciałem kierował całkowicie gniew, nie seks. – Skąd to wiesz Anita? Użył mojego prawdziwego imienia. – Jestem nekromantką, pamiętasz? Jego twarz wyraźnie mówiła, że nie wierzył aby odpowiedź była tak prosta i miał rację. Pamiętałam moją wizytę w Nowym Meksyku i to czego się tam nauczyłam. Potwór podnosił się ponad bar w klubie w Albuquerque. Podnosił się on ponad barem w wąskiej linii bladego ciała, jak powstający z półksiężyca, po czym twarz stała się widoczna. To była kobieca twarz, z jednym okiem sztywnym i suchym, jak u jakiś rodzaj mumii. Twarz po twarzy powstałą brązowa i wysuszona, jak łańcuch monstrualnych korali połączonych razem z fragmentami ciała, ramion, nóg, i cienką czarną nicią jak gigantyczne szwy trzymającą to wszystko razem, trzymającym magię wewnątrz. To podnosiło się dopóki nie sięgnęło sufitu, wyginając się jak gigantyczny wąż gapiący się na mnie. Naliczyłam w przybliżeniu czterdzieści głów, więcej, zanim straciłam rachubę albo chęć by liczyć dalej. Był tam jeszcze inny klub w tym mieście, i to było gorsze na swój sposób, ponieważ tortury były częścią rozrywki… Linie pojawiły się na skórze mężczyzn. Mięśnie pod jego skórą zaczęły drżeć, jakby trawiła go wyniszczająca choroba, ale to co powinno zająć miesiące, działo się w ciągu sekund. Bez względu na to jak dobrowolna była ofiara, to wciąż bolało. Mężczyzna zaczął krzyczeć tak szybko jak mógł nabrać powietrza. Jego płuca pracowały lepiej niż pierwszego mężczyzny i oddychał tak szybko, że to było jak nieustające drżenie. Jego skóra ciemniała jak oddychał, jakby coś wysysało go całkowicie. To było jak obserwowanie balonu, z którego uchodziło powietrze. Poza tym że tam były mięśnie, i kiedy mięśnie zniknęły, była tam kość, i ostatecznie nie było tam nic poza wyschniętą skórą na kościach. A wciąż on krzyczał. Ostatnia obraza, czy dar, czy przerażenie, było mocą Mistrzyni Miasta Albuquerque. Jej moc uderzyła we mnie jak oszalałe skrzydła, jak ptaki płaczące że zostały wystrzelone w ciemność i pragnące znaleźć się wewnątrz światła i ciepła. Jak mogłam zostawić je płaczące w ciemnościach, kiedy wszystko co musiałam zrobić to otworzyć to, a byliby wolni? Walczyłam z tym, ale w końcu skrzydła wybuchły w stado ptaków. Moje ciało wydawało się otwierać, choć wiedziałam że tak nie było. I te skrzydlate rzeczy – tylko w połowie widoczne – wypłynęły przez to otwarcie. Moc wpłynęła we mnie, przeze mnie i znów na zewnątrz. To była część wielkiego obiegu i poczułam połączenie z każdym wampirem jakiego dotknęłam. To było tak jakbym płynęła przez nich, a oni przeze mnie, jak woda nadchodząca razem by stworzyć coś większego. Po czym ja płynęłam przez kojącą ciemność i były tam gwiazdy, odległe i błyszczące. Wtedy pojawiły się obrazy, i one wmusiły się w nie jak rzeczy uderzające o moje ciało. Widziałam Mistrza Miasta stojącego na szczycie piramidalnej świątyni otoczonej przez drzewa, przez dżunglę. Mogłam wyczuć głębie zieleni tego i usłyszeć nocne wezwania małp, krzyk jaguara. Jej ludzki sługa klęczał i pożywiał się z krwawej rany na jej piersi. Stał się jej sługą, i zyskał moc, wiele mocy. I jedną z nich było to – jak zabierać siłę życiową od czegoś, 461

kogoś i żywić się tym, bez zabijania go. I ja zrozumiałam jak zabierał ludzką esencję, poprzez tą straszną rozrywkę. Więcej niż to, zrozumiałam jak to zostało zrobione i jak to odwrócić. Wiedziałam jak rozbić to stworzenie na kawałki, choć to co uczyniono, to że te istoty zszyto razem w koszmar Frankensteina, mogło oznaczać, że powrót do ciała zabiłby je. Nie potrzebowałam nekromanty, który uwięził ich, by złamać zaklęcie. Mogłam zrobić to sama. Wspomnienia były tak żywe, to było jakby ujawnienie ich. Wróciłam do teraźniejszości prawie z wstrząsem, patrząc w oczy Jean-Claude’a, wciąż uwięziona pod jego ciałem, wciąż w pokoju kar tysiące mil od Obsydianowego Motyla i jej małej armii. Ale to był wyraz twarzy Jean-Claude’a tym co zaparło mi dech w gardle. Jego oczy rozszerzyły się i w tym momencie wiedziałam, że widział moje wspomnienia, że dzieliłam je z nim, tak jak on czasami dzielił swoje ze mną. Kurwa. Jego głos drżał tak ze prawie nie słyszałam. – Ma petite, byłaś zajętą dziewczynką, kiedy byłaś z dala od nas. – Widziałeś, co widziałam i wiesz jak czuję się z tym co zrobiłeś Gretchen. Jego ręce zacisnęły się na moich ramionach, palce odrobinę wbijały się w moją skórę. –Wiem jak się czujesz ma petite. Ale nie przyjmę tej winy łagodnie. Jestem Mistrzem Miasta, moje wampiry żyją dzięki mnie. Jeżeli nie są sami mistrzami, ich siły życiowe pochodzą z linii, która ich stworzyła, dopóki nie wezmą przysięgi krwi z Mistrzem Miasta. Wtedy mistrz sprawia, że ich serca biją. Jeżeli stracę część mocy, wtedy po prostu niektóre z nich nie obudzą się w nocy, albo zostaną zmorami, zwierzętami, które muszą zostać zniszczone, takimi jak Damian się stał. Poruszyłam się pod nim. – Ja nie… – Szzz, ma petite, nie zostanę uznany za winnego bez wysłuchania, nie tym razem. Być może zdołasz ocalić Damiana, ale on ma ponad tysiąc lat. Nawet choć nie jest mistrzem, to długi czas, wystarczająco długi, by zdobyć dość mocy by przetrwać. Ale wampiry jak Willie i Hannah, którzy nie są mistrzami i nie są tak stare, one wyblakłyby albo oszalały, i nie byłoby dla nich ratunku. – Potrząsnął mną, wbijając palce w moje ramiona, podnosząc swoje łokcie tak że mogłabym sięgnąć po broń jeżeli chciałabym, ale po prostu obserwowałam go i słuchałam. – Czy tego chcesz, Anita? Które z nich poświeciłabyś by ocalić Gretchen? Gretchen, której nienawidzisz. Zabrałem z niej moc, ponieważ ty mi jej odmówiłaś… – Nie zrzucaj na mnie za to winy. Poruszył się nagle, siadając na kolanach, jego ciało więziło moje nogi. Podniósł mnie do siedzącej pozycji, palce muskające moje ramiona. – System mistrza i służącego działał dobrze przez tysiące lat, ale ty wciąż z tym walczysz, i wciąż zmuszasz mnie bym robił rzeczy, których nie chcę czynić. – Podniósł mnie blisko swojej twarzy i obserwowałam jak

462

jego oczy zapłonęły błękitnym ogniem z odległości cali. Potrząsnął mną bardziej gwałtownie tym razem, prawie wystarczająco mocno, by mnie przerazić. – Jeżeli karmiłbym ardeur tak jak należy, wtedy to nie byłoby konieczne. Jeżeli żywiłbym się przez moją ludzką służebnicę, to nie byłoby konieczne. Jeżeli mógłbym się żywić przez moje zwierzę na wezwanie, to nie byłoby konieczne. Ale ty i Richard związaliście mnie swoimi zasadami, okaleczyliście mnie swoją moralnością, a ty zmusiłaś mnie do zrobienia, tego czego przysięgałem, że nigdy nie uczynię. Byłem w trumnie i byłem pożywieniem dla mojego mistrza i to była najgorsza rzecz jakiej doświadczyłem. I teraz ponieważ ty i on macie swoje wysokie moralne potrzeby by być czystymi, zmusiliście mnie bym był bardziej praktyczny niż kiedykolwiek chciałem być. Uwolnił mnie tak gwałtownie, że upadłam na podłogę, uderzając łokciem w kamienie. Stanął nade mną, tak zły jak go nigdy nie widziałam a ja nie miałam żadnego gniewu by mu się odpłacić. W końcu powiedziałam. – Nie wiedziałam. – To staje się kiepską wymówką, ma petite. – Podszedł do trumny i spojrzał w dół na to co leżało wewnątrz. – Zrobiłem to co musiałem, ma petite, ale nie czerpię z tego żadnej przyjemności i jestem zmęczony koniecznością tego. Jeżeli tylko spotkalibyśmy się w połowie drogi, moglibyśmy uniknąć tak wiele bólu. Usiadłam, walcząc z potrzebą potarcia mojego łokcia. – Czy chcesz abym powiedziała że mi przykro? Przykro mi. Chcesz mojej zgody by pożywiać się mną, o to chodzi? – Ardeur, tak. – Powiedział. – Ale po prawdzie, jeżeli jesteś w nastroju na to, po prostu otwarte i połączone znaki zdziałają wiele. Wyciągnął rękę do Jasona i to był jeden z niewielu razów, kiedy widziałam jak Jason zawahał się przed przyjęciem ręki Jean-Claude’a. Jean-Claude nawet nie spojrzał na niego, jakby jego posłuszeństwo było po prostu faktem, jak grawitacja. – Jeżeli byłaby silniejsza to byłoby bardzo niebezpieczne pożywianie, ale jest bardzo słaba, więc to nie będzie takie złe. – Te słowa były pocieszające, ale nigdy nie spojrzał na Jasona jak obniżył nadgarstek młodszego mężczyzny w kierunku tego co leżało w trumnie. Wstałam, obserwując twarz Jasona. Był blady, rozszerzone oczy, oddech dochodzący zbyt płytko, zbyt szybko. Normalnie nie miałby problemu z pozwoleniem wampirowi pożywić się na nim, ale rozumiałam. To co leżało w trumnie było czymś z koszmaru. W większości przypadków, jeżeli widzisz wampira wyglądającego jak coś zrobionego z wysuszonych patyków, to jest on naprawdę martwy. Jason przesunął ramię, trzymając się poza zasięgiem, jak sądzę. Jean-Claude zwrócił się do niego, ale nie było tam gniewu. Trzymał jedną rękę na ramieniu Jasona, a drugą dotknął jego twarzy, delikatnie. – Czy chciałbyś abym przejął kontrolę nad twoim umysłem, zanim ona ugryzie? Jason przytaknął, bezsłownie.

463

Jean-Claude objął ręką twarz Jasona. Patrzyli się sobie w oczy, jedno z tych długich, powłóczystych spojrzeń, jak kochankowie, poza tym że poczułam moment gdy Jason odpłynął. Poczułam jak jego umysł się uwalnia, jego wola ulatnia się. Jego twarz stała się obwisła, jego usta na wpół otwarte, oczy trzepotały. Jean-Claude trzymał jego rękę na twarzy drugiego mężczyzny, jak kierował jego nadgarstek do trumny. Ciało Jasona napięło się, i wiedziałam że Gretchen ugryzła go. Ale jego oczy pozostały zamknięte, jego twarz zadowolona. Znalazłam się obok trumny, nie zamierzając tam być. Wysuszona patykowata ręka podniosła się jak obserwowałam, przyciągając ramię Jasona, trzymając go przy ustach. Jean-Claude poruszył ręką w tył, tak że rzecz w trumnie przycisnęła nadgarstek Jasona do ustach. Krew popłynęła po tej brązowej skórze, wsiąkła w satynową poduszkę, i wciąż te usta bez warg pożywiały się. Pokój stał sie nagle zbyt ciepły, prawie gorący. Odwróciłam się i znalazłam Micaha obserwującego mnie. Nie potrafiłam odczytać jego wyrazu twarzy, ale nie byłam pewna czy chciałam. Odwróciłam się od tego, co było w jego oczach. Nie chciałam spotkać teraz niczyjego spojrzenia. Walczyłam tak długo i tak silnie by nie być tym czym byłam. Nie być ludzką służebnicą Jean-Claude’a, by nie być lupą Richarda, by nie być czymkolwiek dla kogokolwiek. Wydawało się, że każdy płacił za to cenę. Nienawidziłam gdy inni ludzie płacili cenę za moje problemy. To było wbrew zasadom. Głos Jean-Claude’a odciągnął mnie z powrotem do trumny. – Pij Gretchen, pij moją krew. Dałem ci kiedyś życie, więc daję je znów. – Jason siedział slumpem obok trumny, obejmując swój zakrwawiony nadgarstek ze spokojnym wyrazem twarzy. Wysuszona rzecz siedziała z ramieniem Jean-Claude’a za swoimi plecami. To wyglądało… lepiej, ale wciąż nie żywo, nawet nie prawdziwie. Zaoferował jej blade ciało swoich nadgarstków tym bezwargim ustom, wciąż czerwonym od krwi Jasona, i ugryzła. Usłyszałam westchnięcie Jean-Claude’a , ale to była jedyna oznaka tego że to mogło boleć. –Krew do krwi, ciało do ciała. – JeanClaude wymówił te słowa, i z każdym słowem, z każdym łykiem krwi, poczułam narastającą moc, poczułam jak to zakręciło się w moim brzuchu, skróciło mój oddech. Ciało Gretchen zaczęło rozciągać się i wypełniać. Włosy zrobiły się grubsze i zaczęły falować wokół niej. Te wysuszone rzeczy w jej oczodołach wypełniły się i zyskały odrobinę błękitu. Kiedy Jean-Claude odsunął swój nadgarstek od jej ust, były pełnymi, wydętymi ustami. Miała niebieskie oczy i bogactwo blond włosów. Była szczupła, jej kości widoczne pod prawie przezroczyście bladą skórą. Jej oczy były wypełnione ogniem, niczym ludzkim. Jej ręce wciąż były boleśnie chude, jej ciało delikatne, ale wyglądała prawie jak ten wampir, który próbował zabić mnie lata temu. Wziął ją na ręce; jej ciało nie wypełniało ubrań, które zwisały z niej. – Oddech do oddechu. – Powiedział i pochylił się ku niej. Pocałowali się i poczułam jak moc przepływa pomiędzy nimi. Wiedziałam ze ten pocałunek mógł odebrać jej życie znów, ale tak się nie stało. 464

Kiedy wstał znad niej, jej twarz była pełna i okrągła, wyglądająca ludzko. To było jakby Książę z Bajki budził Śpiącą Królewnę, poza tym że te piękne oczy znalazły mnie i była w nich nienawiść jak coś palącego. Westchnęłam. Niektórzy ludzie nigdy się nie uczą. Spotkałam to pełne nienawiści spojrzenie. – Gretchen, obiecuję ci dwie rzeczy, nigdy nie wrócisz z powrotem do tego pudła a jeżeli ponownie spróbujesz skrzywdzić mnie, albo kogoś pod moją opieką, zabiję cię. A to by była cholerna szkoda, ponieważ to ja przekonałam Jean-Claude’a by wypuścił cie stąd jako pierwszą. Po prostu spojrzała na mnie w sposób jaki tygrysy za kratkami obserwują odwiedzających, kupując swój czas. Jean-Claude przytulił ją do siebie. – Jeżeli spróbujesz skrzywdzić moją ludzką służebnicę ponownie, zostaniesz unicestwiona, Gretal. – Gretal to było jej pierwotne imię, tak mi powiedziano. – Słyszę cię, Jean-Claude. – Jej głos brzmiał szorstko, jakby czas w trumnie uszkodził go. – Chodź Jason, musimy ją ogrzać. – Jason wstał jak posłuszny szczeniak, wciąż krwawiąc, wciąż zadowolony. Jean-Claude stanął w przejściu spoglądając nie na mnie, ale na Ashera. – Muszę zabrać ją do kąpieli, albo cała praca pójdzie na marne. Ale Damian jest szalony teraz. Asher podniósł rękę, która była ukryta wzdłuż jego ciała. Miał pistolet, 10 mm Browning, wielkiego brata mojej własnej spluwy. – Zrobię co potrzeba. – Nie zamierzamy zabić Damiana. Jean-Claude spojrzał na mnie, potem na Micaha i Nathaniela, i na Gila oraz na pozostałe lampartołaki, nawet na ochroniarzy. Jego spojrzenie wydawało się oceniać każdego, po czym spojrzał na mnie znów. – Zapytam jeszcze raz, ma petite, kogo poświęcisz dla swoich wielkich ideałów. – Myślisz, że nie zdołamy go ocalić, czyż nie? –Wiem że kiedy szaleństwo ogarnie wampira, nawet mistrz, który stworzył go, nie jest zawsze w stanie przywrócić go do zdrowych zmysłów. –Jest coś co mogę zrobić, co może uczynić go na powrót sobą? – Pozwól mu pożywić się, spróbuj się upewnić że nie zabije nikogo, kim się będzie pożywiał, i miej nadzieję, że gdy zasmakuje twojej krwi odzyska rozum. Jeżeli twoja krew nie nasyci go, wtedy Asher spróbuje pożywić go. Jeżeli to zawiedzie… – Wzruszył ramionami, co znaczyło wszystko i nic; nawet trzymając Gretchen, to wyglądało na pełne gracji. – Nie chcę aby zginął z mojego powodu. 465

– Jeśli on zginie, ma petite, to dlatego że spróbował zabić kogoś w tym pokoju. – Po czym wyszedł, z Jasonem podążającym za nim. Myślę, że być może zużyłam cierpliwość Jean-Claude’a do mnie, albo widok tego, co zrobił Gretchen dręczył go tak bardzo. Jakakolwiek była przyczyna, pozostawił mnie w pokoju z resztą patrzącą się na mnie, czekając na instrukcje co zrobić. A ja nie miałam pojęcia. Kogo zgodzę się ustawić obok trumny? Czyje życie mogę zaryzykować?

Rozdział 56 Odpowiedź oczywiście brzmiała „nikogo”, ale w końcu zdecydowaliśmy kto będzie pierwszą ofiarą. Byłam całkiem bezużyteczna w tej dyskusji, ponieważ ustawiłabym siebie w pierwszej linii. Nigdy nie proś kogoś o coś, czego nie chcesz zrobić sam. Ale Asher zaznaczył, że nie będę mogła być pierwszym pożywiającym, jeżeli są jakiekolwiek szanse, że jestem mistrzem Damiana. Tak więc zdecydowali wśród siebie, i to Zane stał obok trumny. Każdy poza mną, miał pistolet z kulą w lufie. Ja potrzebowałam wolnych obu rąk, by zaoferować część ciała do przegryzienia. Jeśli nad tym pomyśleć, też nie podobał mi się opis tej roboty. Ale to nie obserwowanie bladych pleców Zane’a, gdy on rozpinał łańcuchy, było tym co mnie martwiło, to było obserwowanie twarzy Cherry patrzącej na niego. Tak wiele strachu o czyjeś bezpieczeństwo, to że tak ważna była dla niej druga osoba, oznaczało że dla niej to też miłość. Kochali się nawzajem, a on mało się nie rozpłakał, zapłakał po pomoc i stracił padlinę ptaków do karmienia, karmienia i karmienia. Pokrywa trumny została w połowie uniesiona, kiedy Zane odskoczył naprzód i blada ręka ukazała się wokół niego, trzymając go. Krew trysnęła na satynę trumny, rozprysła się po ramionach Zane’a i jedyną rzeczą, jaką mogliśmy zobaczyć były blade ręce Damiana oraz jego ramiona zaciśnięte na plecach Zane’a. Nie było jak strzelić. Ktoś krzyczał. Myślę, że to Cherry. Wyjęłam mój pistolet, ale nie było sposobu by strzelić nie zabijając Zane’a najpierw. Micah i Merle znaleźli się przy trumnie próbując uwolnić Zane’a. Zane upadł w tył, w jego gardle widniała zionąca rana, coś co było zakrwawionymi kłami i dziko czerwonymi włosami złapało Merle i owinęło się dookoła niego, rozdzierając gardło dużego mężczyzny. Szczurołaki i Asher stały z tyłu, czekając na czysty strzał, ale na taki się nie zapowiadało, nie zanim ktoś umrze. Pognałam naprzód, próbując odsunąć Micaha z drogi, gdy przystawiłam broń do twarzy Damiana, ale Micah próbował odciągnąć wampira od Merle i w tej szamotaninie nie mogłam utrzymać mojej spluwy pewnie. Lufa ześlizgnęła się po krwi na skórze Damiana i nagle zielone oczy obróciły się do mnie i nie było w nich nic poza głodem. Damian był już martwy. Po prostu nie nacisnęłam jeszcze spustu. Wtedy on znalazł się na mnie, szybciej niż cokolwiek co kiedykolwiek widziałam. Byłam przyparta do satyny trumny, moje biodra i nogi wystawały. Nie sięgnął po moją szyję,

466

zatopił swoje kły w górze mojej piersi. Krzyknęłam z bólu i przystawiłam lufę Browninga do jego skroni. Asher krzyczał. – Nie strzelać, traficie Anitę! Krzyknęłam ponownie i musiałam poprawić kąt pistoletu, ponieważ jeżeli pociągnęłabym za spust kula przeszłaby przez jego głowę i moją klatkę piersiową. Poruszyłam bronią odrobinę, gdy on rzucił się na mnie. Mój palec owinął się na spuście, kiedy on uniósł swoje zielone oczy na mnie. Obserwowałam jak jego oczy wypełniają się wiedzą, inteligencją – nim. Podniósł usta z moich piersi. Wyglądał na przerażonego. – Anita, co się dzieje? – Wydawał się widzieć moją zakrwawioną pierś po raz pierwszy i jego oczy się rozszerzyły. – Co się ze mną dzieje? Moment w którym przemówił, moment gdzie było w nim coś poza potworem, poczułam jak połączenie między nami wraca na miejsce, jak idealnie nastrojona struna harfy. Moc przepłynęła pomiędzy nami jak gorąca woda, wypełniając go, wypełniając mnie i pociągnęłam go do mnie, z moją krwią wciąż na jego ustach. Usłyszałam jak Asher mówi. – Odsuńcie się, już w porządku, pozwólcie jej skończyć. Wyszeptałam jak pociągnęłam Damiana za sobą. – Krew z mojej krwi, ciało z mojego ciała, oddech z mojego oddechu, moje serce ku twojemu. I tuż zanim nasze usta się spotkały a jego los stał się przesądzony, wyszeptał. –Tak, och, tak.

Rozdział 57 Byłam zanurzona po ramiona w wodzie tak gorącej, że moja skóra stała się różowa. Byłam tak gorąca, że czułam się prawie chora i wciąż miałam na sobie wszystkie ubrania, włączając w to moje pistolety. Damian nachylił się do mnie, moje ramiona wciąż były owinięte dookoła niego, trzymając go blisko. Jego ciało było przyciśnięte do mojego, jego ramiona trzymały moje przy jego nagiej klatce piersiowej. Jak skończyłam strzegąc Damiana w wannie, kiedy dotarliśmy do domu? Wpadł on w konwulsje, i jedynie mój dotyk uspokajał go. Zabraliśmy go do mojego domu, jadąc z Nathanielem z tyłu auta, obejmującym Damiana. Napełniliśmy wannę gorącą, bardzo gorącą wodą i pozostawiłam Damiana pod opieką Ashera. Wykonałam już swoją część pracy, przywróciłam go do siebie. Na mojej lewej piersi znajdował się bandaż, który udowadniał, że oddałam swoją część ciała i krwi jak na tę noc. Zane i Merle byli w drodze do szpitala dla likantropów, pod opieką Micaha i Cherry. Reszta wróciła do mojego domu i wszystko wydawało się być w porządku, zanim krzyki z łazienki nie sprawiły, że tam wbiegłam. Damian uderzał o podłogę, skręcając się, jakby rozdzierał siebie na części, wymiotując krwią na kafelki. Asher i Nathaniel starali się utrzymać go na dole, powstrzymać go przed zranieniem się, ale nie mogli nad nim zapanować. Uklękłam by im pomóc, i w momencie, 467

gdy go dotknęłam, uspokoił się. Odsunęłam rękę i jego ciało znów podskoczyło, ręce znów zaczęły drapać, śliskie kafelki. Dotknęłam jego ramienia i uspokoił się. Próbowaliśmy pozwolić mu wziąć krew od Caleba, ale w chwili, gdy przestałam go dotykać, jego ciało odrzuciło krew i całą resztę. Ostatnim razem, gdy przestałam go dotykać, Damian po prosu uciszył się i poczułam jak zaczyna blednąć, umierać. Wciągnęliśmy Damiana do parującej wody w wannie, a ja nadal go trzymałam. Doszedł do siebie, ale tylko ze mną przytulającą go, gdy moje ubrania przylegały do mojego ciała. – Co z nim nie tak? Asher miał odpowiedź. – Widziałem taką reakcję tylko pomiędzy mistrzem a sługą. – Jestem mistrzem Damiana, więc co? To nie powinno tego powodować, czyż nie? – Nie, ma cherie, nie zaledwie mistrzem, ale mistrzem wampirów i ludzkim sługą. – Damian nie jest moim mistrzem. – Damian nie jest niczyim mistrzem, – Asher powiedział cicho, spoglądając w dół na nas z brzegu wanny. Siedział w kałuży krwi, która wylała się z Damiana. – O czym mówisz, Asher? – Uczyniłaś go swoim sługą. – On nie może być ludzkim sługą, jest wampirem. – Nie powiedziałem ludzkim sługą, ma cherie. – Więc o czym mówisz? – O… wampirzym słudze dla mistrza nekromanty, jak sądzę. – Jak sądzisz? – Zmieniłam to w pytanie. – Mamy do czynienia z czymś z legend, ma cherie, z czymś co nie powinno być możliwe. Muszę … zgadywać. – Zgadywać? Westchnął. – Jeżeli powiem, że wiem na pewno co się stało, to byłoby kłamstwo. Nigdy nie okłamałbym cię celowo. Protestowałam, żądałam, ale nic, co mogłabym zrobić czy powiedzieć, nie sprawiłoby, że to nie byłoby prawdą. Miałam wampirzego sługę, a to było niemożliwe. Ale niemożliwe, czy nie, Damian leżał przy moim ciele, przywierając do mnie, jakbym była ostatnią nadzieją jaką miał.

468

Asher wrócił do łazienki, owinięty tylko w plażowy ręcznik. Ręcznik był wystarczająco długi, by przykryć go od pach do połowy łydek, skutecznie ukrywając jego ciało. Ukrywając blizny. –Moje ubrania są pokryte krwią. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. Sama nienawidziłam noszenia zakrwawionych ubrań. –W porządku, cieszę się, że znalazłeś ręcznik, jaki lubisz. Spojrzał w dół na kolorowy ręcznik. – Twój szlafrok na mnie nie pasował. Było mi przykro, że Asher musiał się ukrywać, ale miałam inne zmartwienia. – Myślę, że jeżeli nie schłodzę się wkrótce, to albo zwymiotuję, albo zemdleję. Ukląkł przy wannie, wygładzając długi ręcznik pod kolanami w geście, jakiego nie widziałam często u mężczyzn. Dotknął lekko mojej twarzy. – Jesteś zarumieniona. – Dotknął Damiana. – Jego skóra wciąż jest chłodniejsza niż być powinna. – Zmarszczył brwi. – Musisz zdjąć jakieś ubrania, zwłaszcza dżinsy. Normalnie, staram się jak mogę, by nie być bez ubrań w obecności chłopców, ale dziś w nocy byłam chętna rozebrać się odrobinę. – Jak mam się rozebrać i wciąż go trzymać. – Myślę, że jeden z nas może przytrzymać go przy tobie, kiedy ty będziesz się rozbierać. – Naprawdę sądzisz, że nie wpadnie znów w konwulsje? – Możesz go puścić i się dowiemy. Potrząsnęłam głową. – Jestem zmęczona sprzątaniem krwi. Po prostu pomóż mi go przytrzymać. Oczy Ashera rozszerzyły się odrobinę. – Zawołam Nathaniela. Gorąco dotarło do mojej głowy powodując dudniący ból. – Po prostu wskakuj Asher, obiecuję nie zerkać. Skulił się przy wannie, ukrywając pod ręcznikiem każdy kawałek siebie jaki tylko mógł. – Jeżeli upuszczę ręcznik na podłogę, czy naprawdę nie spojrzysz? Jego pytanie powstrzymało mnie. Otworzyłam usta, zamknęłam je i spróbowałam pomyśleć pomimo gorąca, bólu głowy, wzrastających mdłości i w końcu powiedziałam prawdę. – Nie zamierzałam patrzeć, ale nie, masz rację. Jeżeli będziesz nagi, zamierzam spojrzeć. Nie sądzę, abym mogła się powstrzymać. – Jak wypadek samochodowy, nie potrafisz się odwrócić. Spojrzałam w górę i zauważyłam, że się odwrócił, ukrywając twarz za tą falą złotych włosów. Cholera, nie miałam czasu, by trzymać każdego za rękę. – Asher, proszę, nie miałam tego na myśli. 469

Nie spojrzał na mnie. Odsunęłam jedno ramię od Damiana, który poruszył się dookoła drugiego ramienia jak dziecko układające się do snu z ulubionym misiem. Chwyciłam ramię Ashera przez ręcznik. – Tak, spojrzałabym z czystej ciekawości, co mogę na to poradzić? Droczyłeś i dręczyłeś nas tym jak ciężko zostałeś zraniony. Sam sprawiłeś, że będę musiała spojrzeć, będę musiała to zobaczyć. Patrzył teraz na mnie, te blade oczy, puste, ukryte przede mną. Wbiłam moje palce w jego ramiona, próbując chwycić go przez ręcznik i znajdując głównie materiał. – Ale jeżeli jeszcze nie wiesz, że chcę cię zobaczyć nago, to nie zwracałeś dość uwagi. Jego twarz nie powiedziała mi nic, ta pusta uprzejmość, jaką obaj, on i Jean-Claude mogli przybierać, kiedy chcieli. – A teraz, pomóż mi zdjąć ze mnie jakieś ciuchy, zanim się stopię. Zaśmiał się nisko, śmiechem, który tańczył po mojej skórze i przyniósł puls do mojego gardła. Byłam zbyt rozpalona, by mieć gęsią skórką. – Oferujesz się rozebrać bez żadnej magii, która pchnęłaby cię do tego, sądzę, że to się dzieje po raz pierwszy. Musiałam się roześmiać, ponieważ miał rację. Ale śmiech sprawił, że zamknęłam oczy, ponieważ to było tak, jakby pulsujący ból głowy zamierzał wyłupić mi gałki oczne z oczodołów. Puściłam jego ramię i położyłam rękę na swoim czole, aby powstrzymać moją głowę przed rozpadnięciem się na kawałki. – Proszę Asher, niedobrze mi. Słyszałam jak woda pluska, poczułam jak napiera na mnie, jakby ktoś wdrapał się do wanny. Otworzyłam powoli oczy, próbując utrzymać ból głowy wewnątrz i zauważyłam, że Nathaniel klęczał w wodzie. Jego włosy wciąż były związane w luźny warkocz zwisający za nim, kręcący się w wodzie jak coś oddzielnego i żywego. Kręcący się warkocz przywiódł moje spojrzenie w dół jego ciała i miałam peryferyczne poczucie, że Nathaniel nie miał na sobie żadnych wilgotnych ubrań, ale nie dbałam o to. Ból głowy doszedł do punktu, gdzie obawiałam się, że zacznę wymiotować, jeżeli się nie schłodzę. Odpowiedział na moje wątpliwości nie pytany. – Asher chce by Damian spróbował wziąć znów krew, zobaczymy czy jej nie odrzuci. Asher wciąż opierał się o krawędź wanny owinięty ręcznikiem. – Damian musi być zdolny zatrzymać krew, albo zginie. Wierzę, że jeżeli pozostaniesz w stałym kontakcie z nim, to będzie zdolny się pożywić. – Jeżeli mam zostać w stałym kontakcie, to muszę się najpierw schłodzić. – Nathaniel ci pomoże. Spojrzałam na Ashera i nawet w ciemnym blasku nocnej lampki, moja głowa bolała od tego. – W porządku. 470

Damian wykonał drobny ruch protestu, gdy Nathaniel próbował zdjąć część jego wagi ze mnie. W końcu wraz z Asherem przechyliliśmy go do krawędzi wanny, wspierając część jego wagi, ale pozwalając mu trzymać moje ramię przyciśnięte do jego piersi. Nathaniel rozpiął mój pas i pomógł mi zsunąć naramienną kaburę z jednego ramienia, lecz potrzebowałam wolnego drugiego ramienia, by zsunąć ją z drugiego paska. Damian walczył z nami, powoli, uparcie, jakby chodził we śnie. Ale był wampirem; mógł przedrzeć się przez ścianę mojej łazienki gołymi rękami. Jeżeli nie puściłby mojego ramienia, nie zmusilibyśmy go do tego, nie jeżeli nie zamierzaliśmy wyłamać jego palców jeden po drugim, a tego nie chcieliśmy. – Co zrobimy? – Nathaniel zapytał. – Muszę się wydostać z tego gorąca. Nie możemy napuścić do wanny zimnej wody, czy coś w tym rodzaju? – Nie, – Asher powiedział, – musimy utrzymać go tak gorącego jak to możliwe, dopóki nie otrzyma krwi. Nie możemy pozwolić mu być wyziębionym. – Więc zdejmijcie ze mnie te ciuchy. Poczułam raczej niż zobaczyłam jak ich dwójka wymienia spojrzenia. – Jak chcesz abym to zrobił? – Nathaniel zapytał. Pochyliłam naprzód czoło, opierając je na szczycie wilgotnych włosów Damiana. Jego skóra była najchłodniejszą rzeczą w wannie. Byłam tak gorąca, że prawie zwymiotowałabym, ale skóra Damiana wciąż była chłodna w dotyku. Ból głowy pokonał mnie i zwróciłam. Zrobiłam co w mojej mocy, by dowlec się do krawędzi wanny, zanim zwymiotowałam. Damian zdołał ominąć wodę, za każdym razem, gdy zwracał, więc ja przynajmniej mogłam zrobić to samo. Ale on przywierał do mnie, i tylko ręka Ashera na moim ramieniu, utrzymała mnie wystarczająco wysoko nad wodą, by utrzymać ją czystą. Moja głowa była krzykiem, ból był tak silny, że wpływał na moje pole widzenia eksplozją kolorów. Asher dał mi chłodne ubrania i wytarł usta. Położył inne chłodne szmatki na moim czole. Wtedy Nathaniel chwycił tył mojej koszuli i rozdarł ją. Zdarł ją ze mnie rwąc na kawałki. Asher owinął wilgotny ręcznik wokół moich ramion, tak wilgotny że wyszeptałam. – Cholera. – Asher i Nathaniel wzięli ciężar mój i Damiana, i przenieśli nas do odległej krawędzi wanny, gdy Gil wszedł i zaczął sprzątać bałagan. Gil sprzątnął bardzo wiele tej nocy i nigdy nie narzekał, ani razu. Podniósł kawałki mojej koszuli pływające po wodzie, ale nie skomentował tego na głos. Był dobrym służącym. Robił co mu kazano i nie zadawał pytań. Nathaniel spróbował zedrzeć dżinsy ze mnie tak jak to zrobił z moją koszulą. Zdołał rozerwać górę, ale ciężar Damiana wciskał mnie pod wodę i nie mógł znaleźć oparcia, jakiego potrzebował. Asher owinął ręcznik tak bezpiecznie, jak tylko był w stanie, i wszedł ostrożnie do wody. Ukląkł i otoczył ramionami Damiana i mnie i podniósł nas, stając, trzymając nas

471

oboje w górze. Wciąż dotykałam dna, ale to on utrzymywał ciężar nas obojga, ponieważ moje nogi zbytnio nie pracowały. Trzymał nas oboje bez wysiłku. Nathaniel położył rękę po obu stronach rozdarcia jakie zrobił w moich dżinsach i pociągnął je. Ciężkie, wilgotne ubranie zeszło pod jego rękami z dźwiękiem rozrywanego ciała, ale i cięższym – wilgotniejszym, surowszym dźwiękiem. Siła tego odrzuciła moje ciało i tylko Asher utrzymał mnie w pozycji stojącej. Poczułam powietrze na mojej nagiej skórze i zdałam sobie sprawę, że zdzierając moje dżinsy, zerwał także majtki, ale nie dbałam o to. Powietrze na mojej skórze wciąż było dusząco gorące. Nie mogłam oddychać. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętam, było to, że zamierzałam zemdleć, potem zapanowała pustka.

Rozdział 58 Obudziłam się leżąc przy krawędzi wanny, tylko z jednym ramieniem w wodzie wokół Damiana. Chłodne ręczniki przykrywały mnie od stóp do głów. Jeden na mojej twarzy uniósł się i zobaczyłam, że Nathaniel znajdował się w wodzie i podnosił Damiana w górę. Mrugnęłam przez pasmo wilgotnych włosów i dojrzałam Ashera rozkładającego świeży chłodny ręcznik na mojej twarzy. Pozostawił wystarczająco wiele mojej twarzy niezakrytej bym mogła dostrzec i jego. – Jak się czujesz? Musiałam nad tym pomyśleć. – Lepiej. – Wymienił ręczniki wzdłuż mojego ciała i zdałam sobie sprawę, że byłam całkowicie naga. Zadrżałam od zimnego materiału i nie dbałam o nic poza tym, że było mi w końcu chłodniej. – Jak długo byłam nieprzytomna? – Niedługo. – Asher opowiedział, gładząc ręcznik, tak że przylgnął on do moich nóg. Spojrzałam na Nathaniela klęczącego w wannie, przyciskającego Damiana do jej brzegu, tak że wampir mógł trzymać się mnie. –Nigdy nie widziałem, by zmiennokształtny zemdlał z przemęczenia. – Powiedział. – Wszystko ma swój pierwszy raz. Damian odwrócił głowę powoli i spojrzał na mnie. Jego oczy były wyraźne, jasne i znów żywe. Miały one barwę szmaragdów, i to nie było spowodowane przez wampirze moce, to był naturalny kolor jego oczu, jakby jego matka kręciła się wśród kotów wystarczająco długo by on mógł je takie mieć. Ludzie po prostu nie mają takiego koloru oczu. Uśmiechnęłam się do niego. – Wyglądasz lepiej. –P ożywiłem się. Spojrzałam na Nathaniela. Odwrócił swoją głowę, tak że mogłam zobaczyć ślad po ugryzieniu na jego gardle. 472

– Myślę, że dam radę oprzeć się samodzielnie. – Damian powiedział. Nathaniel spojrzał pytająco na Ashera, który musiał przytaknąć, ponieważ Nathaniel cofnął się. Damian usadowił się przy mnie, wciąż tuląc moje ramię do swojej klatki piersiowej, ale teraz lżej. – Słyszałem, że jesteś moim mistrzem. Spojrzałam w te spokojne oczy. – Nie wydajesz się zły. Potarł swój podbródek i policzek o moje ramię. Jak kot, i intymnie jak gest kochanka. Przeanalizowałam jego twarz, próbując wyczytać coś z tych spokojnych szmaragdowych oczu. Wtedy zdałam sobie sprawę, że nie musiałam odszyfrowywać jego twarzy. Najlżejsza myśl i wiedziałam, że ten spokój w jego oczach był w nim całym. Był przepełniony ogromnym spokojem, poczuciem właściwości. Spokój nigdy nie był moją reakcją na JeanClaude’a wiążącego mnie bliżej do siebie. Mogłam poczuć to, co Damian czuł, znałam jego serce lepiej niż swoje własne, ale nie rozumiałam go. W tym momencie patrząc w te piękne spokojne oczy, po prostu nie miałam żadnej wskazówki. Uciekłabym za góry, walczyłabym, krzyczałabym, nienawidziłabym. Nie zgodziłabym się bez słowa na żaden rodzaj służby, bez względu na to jak potencjalnie korzystny byłby władca. Szczerze mówiąc, nie byłam na stu procentowo pewna, czy byłam dobrym władcą. Mam na myśli to, że byłam przyjazna tak długo jak wszystko szło po mojej myśli, ale wejdź mi w drogę i nie będę przyjazna. To było bliskie bycia najtrudniejszą osobą jaką znałam a znałam wielu trudnych ludzi. Próbowałam złagodnieć ostatnio, ale próbowanie bycia łagodniejszą i bycie łagodniejszą to nie to samo. Spojrzałam w oczy Damiana i wiedziałam, że gdybym to ja była, przywiązana do siebie jako mistrza, to byłabym przerażona. Damian odwrócił się w wodzie, klęcząc przy krawędzi wanny. Pochylił się i złożył delikatny pocałunek na moim czole. – Ocaliłaś mnie, znów. Miał rację, ale gdy jego usta dotknęły mojej skóry, zastanawiałam się jak długo będzie wdzięczny i kiedy w końcu zda sobie sprawę jak bardzo popieprzeni oboje byliśmy.

Rozdział 59 Asher zabrał Damiana na dzień do piwnicy, umieszczając ich obu tam tuż przed świtem. Micah zadzwonił mówiąc, że zarówno Merle jak i Zane przeżyją. Cherry zamierzała zostać z Zanem, a on musiał sprawdzić resztę swoim lampartołaków. Zaoferowałam, by przyprowadził swoje lamparty do mojego domu, a on powiedział, że zapyta. Nie powiedzieliśmy „Kocham cię” na końcu konwersacji, co było denerwujące. Nie przywykłam do sypiania z kimś, kogo nie kochałam ani komu nie mówiłam „Kocham cię”. Ale byłam zbyt zmęczona, by myśleć o tym za wiele, więc odsunęłam to dalej, tam gdzie mieszkały inne sprawy, o których nie chciałam myśleć. To miejsce stawało się cholernie zatłoczone. 473

Nathaniel pomógł mi ubrać się w najlżejszą pidżamę jaką miałam – jedwabną koszulkę o wąskich ramiączkach, która odkrywałaby zbyt wiele, jeżeli nie byłabym tak cholernie niska. Potem Nathaniel skulił się obok mnie w spodenkach do biegania. Gil spał w pokoju gościnnym. Dwa szczurołaki-ochroniarze podzieliły noc pomiędzy tapczan a spanie na podłodze przed drzwiami mojej sypialni, co oznaczało, że jeżeli musiałabym pójść do łazienki po pójściu do łóżka, będę musiała przejść przez nich. Bobby Lee powiedział. – To nas obudzi, upewnij się, że nie spacerujesz dookoła samotnie. –Nie mogłam przekonać Bobbiego Lee czy Crisa, że nie potrzebowałam takiego nadzoru, ale prawdę mówiąc byłam zbyt zmęczona, by się o to kłócić. Więc umościliśmy się na długą, letnią drzemkę. Nathaniel zasunął ciężkie zasłony tak, że pokój znalazł się w ciężkim szarym zmierzchu. Umościłam się w klimatyzowanej ciszy sypialni, z Nathanielem wtulonym obok mnie i prawie natychmiast zapadłam w głęboki, pozbawiony snów sen. Kiedy telefon zadźwięczał, wiedziałam co to było, ale zajęło mi kilka chwil, by się obudzić w wystarczającym stopniu, by się poruszyć. Nathaniel sięgnął przeze mnie i odpowiedział. – Rezydencja Blake, – zanim otworzyłam oczy. Był cicho, twarz miał bardzo poważną, po czym przyłożył rękę do słuchawki i powiedział, – To Ulysses, ochroniarz Narcissusa. Chce z tobą rozmawiać. Wzięłam telefon, wciąż leżąc płasko na plecach. – Tu Anita, czego chcesz? – Mój Oba pragnie spotkać się z tobą. Poruszyłam głową wystarczająco, by zobaczyć zegar i jęknęłam. Spałam zaledwie dwie godziny. Mogłam drzemać tylko godzinę i czuć się dobrze, albo obejść się bez snu, ale gdzieś pomiędzy dwoma a trzema godzinami czułam się gorzej. – Pracuję na nocną zmianę, Ulysses, cokolwiek czego Narcissus chce, może poczekać na późniejszą porę w ciągu dnia. – Powiedziano wczoraj, że jakakolwiek informacja o zaginionych likantropach ma przejść przez ciebie. To rozbudziło mnie odrobinę. Mrugnęłam i spróbowałam być bardziej przytomną niż się czułam. – Jaka informacja? – Będzie rozmawiał tylko bezpośrednio z tobą. – Więc daj go do telefonu, zamieniam się w słuch. – Nalega abyś przyszła do jego klubu, teraz. – Spałam mniej niż dwie godziny, Ulysses. Nie będę ciągnęła swojego tyłka przez całe Illinois wzdłuż rzeki o świcie. Jeżeli on ma informację, która pozwoli ocalić nam życie zmiennokształtnych, niech mi powie, a ja postaram się, by ta wiadomość dotarła tam, gdzie powinna.

474

– Mój Oba nalega, że jeżeli nie przyjdziesz do jego klubu teraz, nie podzieli się tą informacją. Usiadłam, pochylając się do wezgłowia łóżka, zamykając oczy. – Dlaczego teraz? – To nie moja działka, by zadawać pytania odnośnie poleceń. – Może powinieneś nad tym popracować. Zapadła cisza na drugim końcu telefonu. Nie wiedziałam, czy on był zakłopotany, czy też nie zrozumiał mojego komentarza, czy to było zbyt trafne. W końcu powiedział cichym głosem. – W tej chwili Rex lwów żyje. Może tak nie być za kilka godzin. Usiadłam, otwierając szeroko oczy, w końcu całkowicie przytomna. – Skąd to wiesz? – Mój Oba wie wiele rzeczy. – Narcissus naprawdę pozwoliłby Rexowi lwów zginąć tylko dlatego, że nie przyjadę do jego klubu o cholernym świcie. – Mój pan usilnie nalega. – Cholera, – powiedziałam miękko i z uczuciem. – Powiedz mu że będę tam, ale powiedz mu jeszcze jedno. Następnym razem, kiedy on znajdzie się w kłopotach, być może nikt mu nie pomoże. – To większa pomoc niż ta, jaką kiedykolwiek udzielił jakiemukolwiek innemu klanowi zwierzołaków. Było teraz coś w głosie Ulyssesa, coś. Kłamał. Mogłam to wychwycić w jego tonie. Nie wiedziałam, czy to wampirza moc, czy wilkołacza, czy może lamparcia, i nie dbałam o to. Pytaniem było, dlaczego skłamał, że hienołaki nigdy nie pomagały innym zmiennokształtnym w większym stopniu niż tym razem? Dlaczego to wymagało kłamstwa? – Narcissus pomaga innym w większym stopniu, niż chce, aby ludzie o tym wiedzieli, prawda? – Czemu tak mówisz? – W głosie Ulyssesa była nić strachu, prawie panika. – Co by się stało, gdyby społeczeństwo likantropów wiedziało, że hienołaki pomagały innym zwierzętom? Jego oddech doszedł w długim westchnieniu. – Narcissus nigdy nie chciałby, aby ktokolwiek pomyślał tak o hienołakach. To by… – zawahał się, – byłoby złe dla interesów. – Jeżeli Narcissus tak martwi się o Josepha, tego lwa, czemu nie poda mi tych informacji przez telefon.

475

Ulysses zaśmiał się, nagle, rozbawiony. – Narcissus nigdy nie daje czegokolwiek za darmo. Z nim zawsze jest cena. – Więc to, że muszę wlec się do jego klubu bez snu, to jest cena? – Coś w tym rodzaju. – Mogę zabrać ze sobą swoich ludzi? – Mój pan pragnąłby zobaczyć wszystkich twoich ludzi, o których dbasz na tyle, by ich przyprowadzić. Nie podobało mi się to sformułowanie. – Jak wielkodusznie z jego strony. – Kiedy tu będziesz? – Skąd wiesz, że przyjadę? – Ponieważ wiesz, że jest wystarczająco egoistyczny, by nie podzielić się w ogóle informacjami, jeżeli ty nie zjawisz się teraz. Wiesz, że pozwoli umrzeć Rexowi lwów tylko dlatego, że on nie jest tym samym gatunkiem zwierzęcia co my, a jeżeli się nie zjawisz, to będzie obrazą. – To klanowe gówno musi się skończyć, Ulysses. Musimy zacząć pomagać sobie nawzajem w większym stopniu. – Nie ja jestem od zmian systemu, Anito. Ja tylko próbuję przetrwać w tym. Brzmiał smutno. – Nie chciałam wrzeszczeć na posłańca, Ulysses, jestem po prostu zmęczona tym systemem. Roześmiał się ponownie, ale nie jakby był szczęśliwy. – Ty jesteś zmęczona systemem. Jezu, nie masz pojęcia. Mogę mu powiedzieć, że kiedy ma cię oczekiwać? – Godzina. Mniej, jeżeli dam radę. Chcę, aby Joseph był żywy i zobaczył swoje dziecko. – Jego partnerka prawdopodobnie straci je, tak jak i pozostałe. – Myślałam, że wy hieny nie rozmawiacie z lwami ani nikim innym. Skąd wiesz o dziecku Josepha? – Narcissus interesuje się takimi sprawami. – Dlaczego to go interesuje? – Chce mieć dziecko. To sprawiło, że podniosłam brwi. – Nigdy nie wyobrażałam sobie Narcissusa jako osobę z ojcowskimi uczuciami.

476

– Spróbuj wyobrazić go sobie z potrzebami macierzyńskimi. – Co? – Będziemy na ciebie czekać Anita. Nie każ mu czekać zbyt długo. Nie lubi, gdy każe mu się czekać. – Usłyszałam smutek w jego głosie, smutek przechodzący w żal. Prawie go zapytałam co było nie tak, ale już się rozłączył. Co Narcissus mu zrobił, by jego głos miał taki ton? Czy naprawdę chciałam to wiedzieć? Prawdopodobnie nie. Nie jeżeli było coś, co mogłam z tym zrobić, ale tak nie było. Jeżeli rozpoczęłabym wojnę z każdym surowym mistrzem likantropów w moim mieście, musiałabym zabić ich wszystkich, albo prawie wszystkich. Jedynym, który nie był surowy, był Richard, i to prawie sprawiło, że dał się zabić. Narzekałam, że Narcissus był zbyt surowy, a Richard zbyt łagodny. Zgaduję, że nigdy nie będę usatysfakcjonowana. Odłożyłam telefon i powiedziałam Nathanielowi co się działo, gdy wybierałam ubrania. Nathaniel narzucił koszulkę na spodenki, w których spał, dodał buty do biegania, i żadnych skarpetek. Wiedział by nie starać się ubrać, ponieważ nalegał na rozplecenie włosów i uczesanie ich, co zajęłoby mu tyle czasu, co reszcie z nas ubranie się. Nie miałam racji. Nathaniel nie był nawet bliski końca z fryzurą, gdy reszta z nas była ubrana i gotowa do drogi. Bobby Lee i Cris po prostu wrzucili koszule i buty, przebiegli palcami przez krótkie włosy, włożyli kabury na miejsce i byli gotowi. Gil zszedł w dżinsach, adidasach i nie włożonej w spodnie męskiej dresowej koszulce. Koszula wyglądała na nową, ale nie kazał nam na siebie czekać. Caleb zszedł w dżinsach i niczym więcej. Nie kłopotałam się, by kazać mu wrzucić na siebie koszulę czy buty. Jakoś nie sądziłam, aby Narcissus odmówił nam pomocy, bo Caleb był nieodpowiednio ubrany. W zasadzie to mi ubranie się zajęło najwięcej czasu; czarne dżinsy, czerwona koszulka polo, czarne Nike’i, każde ostrze jakie miałam, włączając nową pochwę na plecy, jaką zrobiłam dla najdłuższego noża, który biegł wzdłuż mojego kręgosłupa. Pierwsza pochwa, jaką miałam została pocięta na kawałki przez personel na intensywnej terapii, gdy próbowali ocalić mi życie. Przyniosłam też dwa pistolety ręczne, choć nie byłam pewna, czy pozwolą mi wnieść do klubu z którykolwiek z nich. Ale w razie czego wzięłam je i ostrzegłam Crisa i Bobbiego Lee o zakazie dla spluw. Błysnęli własnym zestawem zabójczo wyglądających ostrzy – po około trzech na każdego – i byliśmy gotowi do drogi. Pomyślałam o tym, by zadzwonić do Christine, tygrysołaka, ale skoro nie było jeszcze siódmej, pomyślałam, że pozwolę komuś się dziś wyspać. Poza tym, nie wiedziałam jeszcze co to za gówno. Kiedy wiedziałam o czymś wartym podzielenia się, dzieliłam się tym. Byłam w połowie drogi do klubu, kiedy zdałam sobie sprawę, że ardeur nie wzrosło. Był ranek. Byłam przytomna. Nie było nawet drobnego naporu ze strony ardeur. Nadzieja rozbłysła we mnie w ciepłej gorącej fali.

477

Być może ardeur było czymś tymczasowym. Dobry Boże, miałam taką nadzieję. Zmówiłam krótką modlitwę dziękczynną, i sprawdziłam czy nie ma pierwszych oznak nieopanowanej żądzy. Przybyliśmy do Narcyza w Okowach ze mną naburmuszoną, ale ani odrobinę przepełnioną pożądaniem. To był dobry dzień.

Rozdział 60 Byłam w stanie zaparkować przed Narcyzem w Okowach. Nie tylko nie było tam sznura aut o 8 rano, przed klubem nie było także żadnych ludzi. Szeroki chodnik rozciągał się pusty, prawie złoty, w tym porannym świetle. Gdybym miała czas na kawę, mogłabym powiedzieć, że było tam pięknie, ale brakło mi czasu na kawę, więc światło słońca było tylko jasne. W końcu się złamałam i kupiłam okulary przeciwsłoneczne kilka tygodni temu. Skryłam się za nimi, żałując że nie jestem nadal w łóżku. Byłam taka zmęczona. Miałam zawroty głowy. Jestem zazwyczaj całkiem niezła w funkcjonowaniu bez snu. Jedyną rzeczą na którą mogłam zrzucić rozkojarzenie, było wyczerpujące gorąco wcześniejszej nocy. Być może potrzebowałam więcej niż trzech godzin na ozdrowienie po tym. To zmusiło mnie do zastanowienia się jak bardzo źle byłoby ze mną, gdybym nie miała moich nadnaturalnych mocy. Nathaniel stał obok mnie, Bobby Lee i Cris krok za mną po obu stronach. Gil i Caleb wyłączył silnik. Drzwi otworzyły się zanim zapukaliśmy. Ulysses wprowadził nas do zaciemnionego klubu. Wciąż miał na sobie skórę i metalową uprzęż. Ich zapach zmusił mnie do zastanowienia się czy miał na siebie ten sam kostium co pięć czy sześć dni temu. Wysoki, śniady i przystojny mężczyzna, którego spotkałam miał puste oczy. Jego silne ręce ściskały łokcie, tuląc jego ciało. Kiedy wyciągnął rękę by zaprosić nas do środka, trzęsła się ona. Co się kurwa działo? Pół tuzina innych, umięśnionych mężczyzn różnych ras i o różnym wzroście stało w cieniu czekając aż Ulysses powie im co robić. Napięcie w pokoju było tak gęste, że mogłeś się nim udławić. Cris wydał syk za moimi plecami, i nie mogłam go winić. Zdecydowałam wtedy i tam, że jeżeli nie dostaniemy naprawdę dobrego wyjaśnienia, zatrzymamy spluwy. Była w powietrzu desperacja hienołaków, jakby coś naprawdę złego się stało. Drzwi zamknęły się za nami, ale byliśmy blisko i nikt nie stał nam na drodze do nich. Chciałam ocalić lwa Josepha, ale nie na tyle, by ryzykować sobą i swoimi ludźmi. Nie był prawdziwy dla mnie jeszcze tak jak każdy kto był ze mną. Ulysses musiał coś dostrzec, lub wyczuć, ponieważ wyjaśnił. – Nasz pan uznał, że należy nas ukarać. – Za co? 478

Potrząsnął głową. – To osobiste. – Dobra, porozmawiajmy z Narcissusem, i możecie wrócić do karania siebie. – Nie karzemy siebie. Wzruszyłam ramionami. – Wiesz, nie uznaję, tego by ktoś rozporządzał mną do tego stopnia, ale to nie moja sprawa, to twoja. Więc podzielmy się informacjami i wynośmy się stąd. Coś przemknęło przez twarz Ulyssesa, jakaś emocja, której nie mogłam odszyfrować. – Żadnych spluw w klubie, taka jest zasada. – Myślę, że zatrzymamy nasze spluwy, – Bobby Lee powiedział. Spojrzałam na niego i to spojrzenie starczyło. Zamknął się ale uśmiechnął do mnie. – W zasadzie zgadzam się z nim. Nie oddajemy dzisiaj naszej broni. Ulysses potrząsnął głową. – Nie mogę zawieść w tym mojego pana, Anita. Nie masz pojęcia co on nam zrobi jeżeli wpuścimy was do środka ze spluwami. Spojrzałam na mężczyzn stojących dookoła w zaciemnionym pokoju. Lęk przeszedł przez nich falami; ich ciała były sztywne od napięcia. Nigdy wcześniej nie widziałam tak wielu mężczyzn aż tak złamanych. Zrobiliby dokładnie to, co im kazano, ponieważ byli przerażeni by zrobić cokolwiek innego. Powiedziano mi że dobry dominant, to dbający partner. Być może Narcissus nie był dobrym dominantem, być może on był tym złym. – Przykro mi, Ulysses, naprawdę. Nie chcę sprawić ci bólu, ale jeżeli Narcissus zachował się wystarczająco szalenie, by nas wszystkich przestraszyć, to zatrzymamy spluwy. – Proszę, Anita, proszę. – Musiał dostrzec coś w mojej twarzy, co pozwoliło mu wiedzieć, że nie zamierzałam ustąpić, ponieważ opadł na kolana przede mną. Dźwięk jego kolan uderzających o podłogę był ostry, sprawił że się skrzywiłam. Zatrzymał ręce owinięte dookoła jego ramion, tak że opadł w ogóle nie łapiąc się siebie. – Proszę, Anita. Potrząsnęłam głową, gapiąc się w te nawiedzone oczy. Łzy spłynęły po jego policzkach. – Proszę, Anita, proszę, nie wiesz co on zrobi naszym ukochanym, jeżeli go zawiedziemy. – Ukochanym? Zajęło mu to dwie próby, by powiedzieć. – Ajax jest moim… kochankiem. Jesteśmy razem cztery lata. Proszę, Anita. Nie mam prawa o to pytać, ale proszę oddaj mi twoje pistolety. Potrząsnęłam moją głową. – Przykro mi, Ulysses, naprawdę mi przykro, ale im więcej mówisz, tym bardziej chcę zatrzymać pistolety.

479

Poruszył się tak nagle, że nie miałam czasu by zareagować, a Cris i Bobby Lee obaj wyciągnęli ich pistolety, ale Ulysses nie próbował mnie zranić. Owinął swoje ramiona dookoła mnie, wtulił swoją twarz w moją klatkę piersiową, i płakał oraz błagał. Przesiąkł strachem, krwią i gorszymi rzeczami. – Odłóżcie broń, chłopcy, on nie próbuje mnie skrzywdzić. Podnieśli pistolety, ale nie wyglądali na szczęśliwych. Ale ja też nie. Dotknęłam głowy Ulyssesa, ale on nadal powtarzał. – Proszę, proszę, proszę. – Możecie wszyscy iść z nami, po prostu odejdźcie z nami. Bobby Lee wyszeptał. – To nie jest dobry pomysł. – Nie dbam o to. Nikt nie zasługuje na to, by być traktowanym w ten sposób. – Co zamierzasz zrobić Anita, zaoferować im schronienie? Nie przynieśliśmy aż tak wielu spluw. – Jeżeli innym hienołakom to nie będzie odpowiadać, to pozostawimy ich. Nie przyprowadziłam nas tutaj, byśmy zostali zabici, ale jeżeli damy radę, zabierzemy ich ze sobą. Bobby Lee potrząsł głową. – Utrudniasz sobie życie, Anita, bardzo utrudniasz sobie życie. – Tak mi mówią. Ulysses przywarł do mnie, płacząc, błagając. Musiałam chwycić jego twarz i zmusić go, by spojrzał na mnie i nawet wtedy jego oczy się nie skupiły. To zajęło mu prawie pełną minutę by mnie zobaczyć. – Możesz pójść z nami, Ulysses, wszyscy z was, po prostu odejdźcie. Potrząsnął głową. – Oni mają naszych kochanków. Nie wiesz co oni zrobią, nie możesz wiedzieć. – Oni? Strzał strzelby doszedł skądś w pokoju. Miałam Browning w połowie z jego kabury, kiedy Cris cofnął się w tył. Krew trysnęła z jego pleców na Caleba i Gila. Gil zaczął krzyczeć. Musiałam się odwrócić zanim Cris uderzył o podłogę. Bobby Lee powiedział. – Trzech na scenie ze strzelbami. Kurwa, dziewczyno, wdepnęliśmy w to. – Spojrzałam tam gdzie on patrzył i ledwie dostrzegłam kształty. Miałam zostać kotkiem, więc czemu szczur miał lepszą nocną wizję? Ulysses szeptał wciąż i wciąż. – Przepraszam, przepraszam, przeprasza. Przyłożyłam lufę do jego czoła. – Coś jeszcze się stanie, Ulysses, umrzesz jako następny. 480

Męski głos doszedł z ciemności. Mówił przez system dźwiękowy, tyle mogłam powiedzieć. –Jeżeli pociągniesz za spust, zabijemy twojego innego ochroniarza. Strzelby ze srebrnymi pociskami, pani Blake, i zapewniam cię, że moi ludzie umieją oddać zabójczy strzał. Teraz, odłóż na podłogę broń i porozmawiamy. Trzymałam broń i rozkazałam Ulyssesowi. –Odsuń się ode mnie, natychmiast! – Odpełzł, wciąż płacząc. Namierzyłam cienistą formę po mojej stronie wybiegu. Bobby Lee celował w drugą stronę, co pozostawiało jednego mężczyznę pośrodku, który nie był na muszce. Ale z tej odległości, z nimi po nas, musieliśmy sprawić, by każdy strzał się liczył, co oznaczało, że musieliśmy zabić to, co mogliśmy i mieć nadzieje, że zrobimy coś z ostatnim z nich. – Kim do cholery jesteś? – Zapytałam. – Rzuć spluwy, pani Blake a ci powiem. – Zatrzymamy nasze pistolety, dziewczyno – Bobby Lee powiedział. – I tak nas zamierza zabić. Zgodziłam się. – Nie chcemy ciebie martwej, pani Blake, ale nie obchodzą nas twoi przyjaciele. Możemy ich zdejmować aż nie zmienisz zdania. Ruszyłam się, by stanąć przed wszystkimi, tak że środkowy strzał byłby trudniejszy. Z powyższego kąta nie mogłam zablokować ich całkowicie, ale to było najlepsze co mogłam zrobić. – Wszyscy na dół. Tylko Bobby Lee się zawahał. – Nie chcą mnie martwej a ja potrzebuję waszych spluw. – Spojrzał na mnie, po czym opadł na jedno kolano, używając mnie do osłony przed środkowym strzelcem. Zrozumiał mój plan. Każdy inny kulił się na ziemi. Nie było żadnej przykrywki, i drzwi nie były dość blisko, a jeszcze trzy strzelby wycelowane w nas. – Co robisz pani Blake? – ten głos zapytał. – Tylko testuję pewną teorię. – Nie bądź głupia, pani Blake. – Bobby Lee. – Tak, proszę pani. – Jak dobry jesteś? – Daję słowo, że się dowiemy. Poczułam jak moje ciało staje się bardzo, bardzo sztywne, tak że świat wokół skurczył się do końca mojej spluwy i ten kształt wczołgał się na wybieg. To było około dziesięciu 481

jardów. Trafiałam w cele dalsze niż to. Ale ten cel strzelał. Nigdy nie próbowałam trafić człowieka z pistoletem z tej odległości. Wypuściłam ostatni oddech, po czym znieruchomiałam, tylko pistolet, tylko czubek spluwy, tylko cel, i z ostatnim, najlżejszym dotykiem mojego głosu, wyszeptałam. – Słowo. Nasze spluwy strzeliły prawie natychmiast. Nie strzeliłam tylko raz, strzelałam tak szybko jak tylko dawałam radę nacisnąć spust. Mój cel odskoczył, cel podniósł się z kucek, po czym powoli spadł z wybiegu. Odwróciłam pistolet zanim ciało uderzyło o podłogę i zobaczyłam mężczyznę pośrodku stojącego. Widziałam cień jego strzelby. Usłyszałam głos krzyczący ponad eksplozją strzałów. – Nie strzelaj do niej, nie waż się. Strzelba trafiła w podłogę cale ode mnie – dwa strzały – próbując zmusić mnie do poruszenia się i dania mu możliwości strzelenia do Bobby Lee, ale ja stałam na podłodze i oddałam strzały. Bobby strzelał wraz ze mną i cienista sylwetka odskoczyła, chwiejąc się, po czym osunęła się naprzód, jego strzelba spadła i wylądowała pośród dwóch ciał teraz martwych strzelców. Głos powiedział, – Chłopcy, nie rozczarujcie mnie. Hienołaki ruszyły na nas. Bobby Lee i ja zaczęliśmy strzelać. Podzieliliśmy te sześć hienołaków, pomiędzy nas, gładko, żadnego krzyżowego ognia, żadnego zdejmowania cudzego celu – moja strona pokoju, jego strona pokoju. Zdjęłam dwóch, myślę że on zdjął jednego, i oboje opróżniliśmy magazynki. Wyciągnęłam lewą ręką Firestara, co uczyniło to o dwie sekundy wolniejsze niż powinno być, ale to było prawdopodobnie szybsze niż wyciąganie magazynku z Browninga i przeładowanie. Jeżeli przeżyje, będę miała czas sprawdzić, co byłoby szybsze. To był Ulysses, który był prawie nade mną, jak ciemny kształt fatum. Pistolet wybuchł za moimi plecami i Ulysses upadł na podłogę. Odwróciłam się by znaleźć Nathaniela z pistoletem. Jego oczy się rozszerzyły, jego usta rozchyliły, wyraz zdziwienia na jego twarzy. Podniósł upuszczoną przez Crisa broń. Walka była zbyt intensywna. Nie mogłam mieć czystego strzału. Odległe drzwi otworzyły się i mężczyźni wypadli. Ponagliłam walkę wokół Bobbiego Lee i wystrzeliłam prawie ślepo w czyjeś plecy. Mężczyzna zadrżał i upadł, stawiając mnie twarzą w twarz z Bobbym Lee. To go zaskoczyło i musiałam strzelić przez jego ciało w ostatniego z walczących. Wycelowałam Firestara w hienołaki wpadające na nas. Opróżniłam pistolet na nich, jak my wszyscy wycofywaliśmy się ku drzwiom. Nie byłam taka dobra strzelając lewą ręką. Nie sądzę, że kogoś zabiłam, ale zraniłam kogoś za każdym strzałem i to ich spowolniło, zmusiło ich do zawahania się. Gil, Caleb i Nathaniel byli już przy drzwiach. Światło dnia wślizgnęło się, i byłam oślepiona przez sekundę, ponieważ moje okulary słoneczne wciąż były założone za przód mojej koszuli. Upuściłam Firestara, wyciągnęłam pusty magazynek z Browninga i miałam drugi magazynek załadowany na miejsce zanim dotarliśmy do chodnika. Wciąż nie mogłam usłyszeć dźwięku magazynków wracających na miejsce, ale zobaczyłam jak Bobby Lee robi 482

ten sam ruch ze swoim pistoletem, jaki ja zrobiłam ze swoim. Wiedziałam ze odbezpieczył i załadował. Krzyknęłam, – Nathaniel! Jeep, odpal go! – Wiedziałam że wiedział, gdzie są zapasowe klucze. Pamiętałam Narcissusa mówiącego, że było tam ponad pięćset hienołaków. Musieliśmy się wydostać zanim one zdecydują wyciągnąć więcej spluw, albo po prostu przytłoczyć nas liczebnie. Strzelanie do nich spowolniłoby je, ale czyjkolwiek ten głos był, on ich przerażał. Mogłem ich zabić, ale nie mogłam ich przerazić. To czy wyleją się zza tych drzwi w fali, zależałoby od tego czy bali się bardziej śmierci czy terroru. Spojrzałam w tył, by znaleźć Nathaniela w Jeepie, z Calebem i Gilem z tyłu. Silnik zawył działając. Bobby Lee i ja ruszyliśmy do Jeepa i hienołaki przewróciły się w słońcu, zbyt wielu by policzyć, prawie zbyt wielu by w nich celować. Strzeliłam w kłębowisko ciał, i krzyknęłam, – Biegiem! Bobby Lee i ja biegliśmy do Jeepa, co oznaczało, że nasz cel nie był tym, czym powinien być, ale mężczyźni byli upakowani tak ciasno, że i tak trafialiśmy w nich. Upadali, potem krzyczeli, głosy, świergoczący śmiech, który wznosił włosy na tyle szyi, i ranni podnieśli się jak hienołaki, umięśnione, o jasnym futrze, cętkowane, z pyskiem pełnym kłów i pazurami jak czarne noże. Nie zredukowaliśmy ich, ale daliśmy im lepszą broń do użycia przeciwko nam. Nathaniel krzyknął. – Wsiadać! Spojrzałam w tył, by zobaczyć że drzwi są otwarte z tyłu i pośrodku. Wślizgnęłam się na siedzenie za silnikiem. Bobby Lee wślizgnął się z przodu. Drzwi zostały zasunięte, zamknięte i Nathaniel odjeżdżał z chodnika kiedy oni wylewali się wokół nas. Otoczyli samochód, przykrywając szyby. Nathaniel dodał gazu i Jeep ruszył naprzód. Ramię uderzyło w okno obok mnie. Głos rozbijanego szkła był wszędzie. Próbowali uczepić się i dostać do środka. Wystrzeliłem przez okno w mężczyznę z tyłu i on upadł. Bobby Lee strzelał do hienołaki, który próbował wpełznąć przez przednią szybę. Ale była tam co najmniej trójka innych, uderzających o szkło, próbujących wpełznąć przez nie. Strzeliłam Browningiem w jedno z okien naprzeciwko mnie. TO wymagało czterech strzałów, zanim oni upadli. Browning był prawie opróżniony, ale straciłam rachubę. Ostatnie dwa hienołaki były w połowie przez okna; jeden z nich na tyłach Jeepa. Rzucił się na mnie, i ja wystrzeliłam jeszcze dwa pociski prawie na ślepo w niego. Pistolet kliknął pusty. Mężczyzna upadł, najwyraźniej martwy u moich kolan, ponieważ klęczałam w tyle Jeepa, co oznaczało że wpełzłam nad siedzenie by go dorwać. Nie pamiętałam abym to robiła. Ostatni był w połowie ludzkiej formie. Miał kłopoty przedzierając się przez okno. Myślę że złapał coś bolesnego w szkle. Wyciągnęłam ostrze, które nosiłam na plecach. Moje prawe kolano było na dole, noga płasko na podłodze, moje lewe, podniesione na Ball moich stóp. To była pozycja miecznika, kiedy nie mogłeś stać zbalansowany. Uderzyłam w mgnieniu prędkości, czując siłę w moim ciele, jak nic co kiedykolwiek wcześniej czułam. 483

Spojrzał w ostatniej sekundzie, tuż zanim ostrze wbiło się w bok jego twarzy i rozcięło jego głowę. Krew trysnęła na moje ramiona, przez moją twarz. Ciało zsunęło się naprzód, większość dolnej części wciąż zwisała z okna. Górna cześć jego głowy od szczęki zniknęła, zsuwając się na nasz dywan, ściekając na moją nogę w dżinsach. Miałam uderzenie serca, by pomyśleć, jasna cholera, wtedy usłyszałam dźwięk na dachu. Bobby Lee powiedział, – Natrętny drań. Nie odpowiedziałam, po prostu uklękłam przy kole naprzeciw ciał. Edward, zabójca nieumarłych, i jedyna osoba, o której wiedziałam, że ma wyższą ilość zabitych potworów na koncie niż ja, namówił mnie bym pozwoliła jego przyjacielowi przerobić mój Jeep. Koło miało sekretny zakamarek. Wewnątrz był dodatkowy Browning Hi-Power, dwa dodatkowe magazynki, i mini-Uzi ze specjalnym magazynkiem. Magazynek ledwie mieścił się w zakamarku, ale prawie potrajało pojemność, wiec było warto tak go utknąć. Pazury rozdarły dach Jeepa i zaczęły drzeć go z powrotem, jakby otwierając puszkę. Rzuciłam się na plecy i wystrzeliłam w dach. Zwierzęce wycie, jedno ciało spadło przez okna, ale drugie pozostało na dachu, w połowie zwierzęce ramię wślizgnęło się przez metal. Uklękłam, strzelając w tył ramienia. Hienołak spadł z Jeepa i uderzył o drogę. Ramię pozostało w dziurze na dachu, uwięzione w metalu. Kiedy dzwony w moich uszach przycichły wystarczająco by słyszeć coś poza pompująca moją krwią, mogłam usłyszeć jak Caleb mówi, – Kurwa, kurwa, kurwa, – wciąż i wciąż. Gil był skulony obok niego na podłodze, krzycząc, wysokie żałosne dźwięki, jego ręce przykrywały jego uszy, oczy zamknięte. Oparłam się o siedzenie, ale nie próbowałam się na nie wspiąć. Moje plecy były pokryte krwią i gorszymi rzeczami od kręcenia się po podłodze. Krzyknęłam, – Gil, Gil! On nadal krzyczał. Dotknęłam czubek jego głowy lufą pistoletu. To zmusiło go do otwarcia oczu. Wycelowałam pistolet w sufit, gdy on gapił się na mnie. – Przestań krzyczeć. Przytaknął obniżając powoli ręce. Przytakiwał i przytakiwał. Caleb przestał kląć pod nosem. Oddychał tak ciężko, że myślałam, że hiperwentyluje się, ale miałam inne zmartwienia. – Jaki rodzaj nabojów masz w tym Uzi? – Bobby Lee zapytał. – To nazywa sie mushroom clip. To prawie potraja ładunek amunicji. Potrząsnął głową. – Cholera, dziewczyno, gdzie ty żyjesz, że potrzebujesz takiego rodzaju siły ogniowej? – Witaj w moim świecie, – powiedziałam. Spojrzałam w dół na Gila. – Następnym razem każe ci zostać w domu, zostać w domu. – Tak szefowo, – wyszeptał. 484

– Zwolnij chłopcze, – Bobby Lee powiedział, – nie chcemy zostać zatrzymani przez gliny z ciałami w aucie. – Uszkodzenia mogą być wskazówką, – powiedziałam. Ramię zwisające z sufitu wróciło do ludzkiej formy. Zwisało bezwładnie jak Nathaniel skręcił w róg. Odwróciłam wzrok od tego i znalazłam teraz-człowieka z odciętą głową. Jego mózg wyciekał w kawałkach. Nagle było mi gorąco, kręciło się w głowie. Nie pamiętałam co zrobiłam z wielkim ostrzem. Musiałam je upuścić, ale nie pamiętałam tego. Wbiłam się w róg, Uzi podniesione do sufitu, moje ciało trzymające się na trzech stronach przez metal i tylne siedzenie. To było tak blisko do bycia przytulaną jak to możliwe. Zamknęłam oczy, więc nie mogłam widzieć co zrobiłam. Ale zapach wciąż tam był: świeża krew, pocięte ciała i ten out house zapach, który pozwalał ci wiedzieć, że czyjeś jelita były na wierzchu. Zaczęłam się dusić, i Jeep zjechał z drogi. To zmusiło mnie do spojrzenia w górę, dało mi coś jeszcze do skoncentrowania się. Nathanie wjeżdżał na żwirowaną drogę pośrodku niczego. Były tam drzwi, rośliny uprawne, zielona trawa, i poza tym, blask rzeki. To było spokojne miejsce. Jechał dopóki nie staliśmy się dobrze widoczni z drogi, wtedy się zatrzymaliśmy. – Co się dzieje? Bobby Lee odpowiedział. – Myślę, że jeżeli wjedziemy na ulice z nogami wystającymi z bagażnika, ktoś zawiadomi policję. Przytaknęłam. To była trafna uwaga. – Powinnam była o tym pomyśleć. – Nie, wykonałaś swoją robotę jak na ten dzień. Pozwól mi zająć się myśleniem dopóki twój umysł się nie oczyści. – Mój umysł jest oczyszczony. Wyszedł z auta i przemówił przez jedno z rozbitych okien jak poruszał się ku nogom. – Poznaję ukłucia przytomności, kiedy je widzę, dziewczyno. – Przestań nazywać mnie dziewczyną. Uśmiechnął się do mnie. – Tak szefowo. – Chwycił nogi i wrzucił ciało przez szkło. Wylądowało z donośnym dźwiękiem na górze pierwszego ciała. Dźwięk doszedł od ciała na dole. To mogło być uciekające powietrze – czasem się tak zdarza – ale wtedy znów… Byłam na kolanach, Uzi wycelowane w ciała. Bobby Lee powiedział, – Nie traf zbiornika z benzyna, szefowo, nie chcemy się wysadzić. – Wyciągnął ponownie swój pistolet. Zmieniłam kąt, tak że strzelałabym przez ciemną głowę, która leżała na dnie stosu. Czy dwa ciała tworzą stos? Czy to ma znaczenie? Coś musnęło moje włosy i podniosłam pistolet w górę, tylko by dowiedzieć się, że musnęłam palce zwisające z ramienia na suficie. Wisiały tam swobodnie, ześlizgując się samodzielnie. Super. 485

Przycisnęłam lufę Uzi do czubka głowy. –Jeżeli żyjesz, nie ruszaj się, jeżeli jesteś martwy, nie przejmuj się tym. Bobby Lee otworzył tył Jeepa, jego pistolet skierowany w dół by oddać strzał do „ciała”. – Jeżeli strzelę w środek jego głowy, pocisk może odciąć ci nogi. Przesunął się na jedna stronę, pistolet stabilny. – Moje najgłębsze przeprosiny, szefowo, powinienem to wiedzieć. Wcisnęłam lufę pistoletu mocniej do czubka jego głowy i zaczęłam sięgać powoli w kierunku jego szyi, która była ledwie widoczna pod całkiem martwym ciałem. – Żyję. – Głos sprawił, że podskoczyłam i prawie nacisnęłam spust. – Kurwa. – Dlaczego tego nie zakończysz? – mężczyzna zapytał. Jego głos był przepełniony bólem, ale nie niski. Przeoczyłam serce i płuca. Beztrosko z mojej strony. – Ponieważ to nie był głos Narcissusa z głośników, i Ulysses powiedział, że mają waszych kochanków. Że nie wiedzieliśmy co zrobią waszym kochanką, jeśli ich zawiedziecie. Kim jest ten facet przy mikrofonie. Kim są ‘oni’? Gdzie, kurwa, jest Narcissus? Dlaczego hienołaki pozwoliłyby, by ktoś przejął ich w ten sposób? – Nie zamierzasz mnie zabić? – Uczynił z tego pytanie. – Odpowiesz na nasze pytania i daję ci słowo, że nie zabijemy cię. – Mogę się ruszyć? – Jeżeli dasz radę. Przewrócił się powoli, boleśnie na bok. Jego włosy były kręcone, ciemne, obcięte bardzo krótko, skóra blada. Obracał się dopóki nie mógł dostrzec moich oczu, i wysiłek sprawił, że się trząsł, jego usta niebieskie, co sprawiło, że pomyślałam, że być może nie mieliśmy zbyt wiele czasu by zadać nasze pytania, co że może już go zabiliśmy, tylko nie dość szybko. Jego oczy były w dziwnym odcieniu złota. –Jestem Bacchus, – powiedział tym wypełnionym bólem głosem. – Miło cię poznać. Jestem Anita a to Bobby Lee, teraz zaczynamy rozmowę. – Pytaj o co chcesz. Zaczęłam pytać. Bacchus zaczął odpowiadać. Nie umarł. Zanim przejechaliśmy most na Missouri, jego usta były różowe i zdrowe i dadze wyraz opuścił jego oczy. Naprawdę powinnam zacząć ładować lepszą amunicję. 486

Rozdział 61 Bachus nie wiedział zbyt wiele. Narcissus przedstawił im nowego gentleman fair, Chimerę, i zdawało się, że razem spędzali przyjemnie czas. Jeśli nie miłości, to obaj szukali twardego handlu. Potem Narcissus poszedł do jednego z pokoi i nie wrócił. Przez dwadzieścia cztery godziny hienołaki myślały, że to tylko seks, ale potem przestały wierzyć w zapewnienia Chimery, że z Narcissusem wszystko w porządku. Ajaks zarządził wejście do środka i wtedy sprawy przybrały zły obrót. – Ajaks powiedział nam, że Narcissus był torturowany, naprawdę torturowany. – Dlaczego go nie uratowaliście? – zapytałam. – Chimera przyszedł z własnymi ochroniarzami. Wyglądali… – Bachus musiał się zatrzymać i zawalczyć o głęboki oddech, jakby coś wewnątrz niego bolało. – Nie macie pojęcia, co oni zrobili naszym ludziom. Nie wiecie, co grozili, że im zrobią, jeśli zawiedziemy ich. – Opowiedz nam, to będziemy wiedzieli – powiedziałam. – Poznałaś Ajaksa? – zapytał. Skinęłam głową. – Odcięli mu ręce i nogi i wypalili końce ran, żeby nie mógł uleczyć uszkodzeń. Chimera powiedział, że włoży je do metalowej skrzyni i będzie wyciągał na specjalne okazje – Bachus zakrztusił się i nie byłam pewna, czy to z powodu ran, czy grozy. Bobby Lee powiedział: – Jest wystarczająco zdenerwowany, bym nie mógł stwierdzić czy kłamie, czy nie, ale myślę, że mówi prawdę. – Jego głos był trochę ochrypły, jakby widział w głowie obrazy, których ja bardzo starałam się nie widzieć. Stałam się ostatnio bardzo dobra w odmawianiu zwycięstwa mojej wyobraźni. Może miało to coś wspólnego z byciem socjopatą. Siedziałam w jeepie, z moim umysłem ostrożnie pustym, bez wizualizacji. Bobby Lee wyglądał na chorego. – Jak wielu ochroniarzy ma Chimera? – zapytałam. – Około dwudziestu pięciu, zanim zaczęłaś ich zabijać. – Myślałam, że jest was około pięciuset. Jak mogło was zatrzymać dwudziestu pięciu mężczyzn? Bachus spojrzał na mnie dotkniętymi oczami. – Gdyby ktoś miał twojego Ulfrika, Richarda, i odcinał jego kawałki, robiąc z niego kalekę, nie zrobiłabyś wszystkiego, by go ratować?

487

Pozostałam cicho i myślałam nad tym przez chwilę. Udzieliłam jedynej uczciwej odpowiedzi. – Nie wiem. To by zależało od tego, co się kryje za „wszystkim”. Rozumiem twój punkt widzenia, ale dlaczego ich po prostu nie przepędziliście? Bachus podparł się po przeciwnej stronie jeepa. Nathaniel wziął zakręt trochę zbyt szybko i Bachus spróbował się czegoś złapać, by się nie ześlizgnąć. Podałam mu rękę, złapałam go, a on wyglądał jednocześnie na wdzięcznego i niepewnego. Nadal trzymał moją rękę i utrzymywał świetny kontakt wzrokowy. – Nie mamy alfy. Ajaks i Ulisses byli następni w dowodzeniu, a kiedy zaczęli kroić Ajaksa, Ulisses powiedział nam, żebyśmy robili, co nam każą. – Uścisnął moją rękę, niezbyt mocno. – Reszta z nas nie jest przywódcami, Anito. Nasze alfy mówiły, żeby współpracować z Chimerą. My podążamy, to wszystko. Potrzebujemy alfy z planem. Moje oczy się rozszerzyły. – O czym ty mówisz, Bachusie? Przyciągnął mnie bliżej do siebie naszymi złączonymi dłońmi. – Tam wciąż jest sto pięćdziesiąt sprawnych hien. Bóg wie, co zrobią więźniom teraz, gdy ich zawiedliśmy. – Dlaczego chcą pani Blake? – zapytał Bobby Lee. – Chimera chce Anity na swoją partnerkę. Uniosłam na to brwi. – O czym ty mówisz? – Naprawdę mu staje, gdy chodzi o ciebie. Nie wiem, dlaczego Próbowałam wyrwać rękę z uścisku Bachusa, ale on trzymał mnie blisko. – Próbował mnie zabić przynajmniej dwa razy. To nie brzmi zbyt przyjaźnie. – Chciał cię martwą, teraz chce żywą. Nie wiem, dlaczego. Chimera jest szalony, nie potrzebuje powodu, by zmienić zdanie. – Spojrzał na mnie, wciąż trzymając moją rękę. – Proszę, pomóż nam. – Czy możesz zagwarantować, że pozostałe hieny pójdą za panią Blake? – zapytał Bobby Lee. Bachus spojrzał w dół, jego uścisk zelżał, potem wzmocnił się, a on znów spojrzał w górę. – Wiem, że gdybyśmy mieli jakiekolwiek alfy, które postawiłyby się dla nas wszystkich, do tej pory byśmy zdjęli tych kolesi. Ale Ulisses kocha Ajaksa, naprawdę go kocha. Nie wie, co robić. – A co z Narcissusem? Nie jest wciąż taki ckliwy na punkcie Chimery, prawda? – powiedziałam. – Nie, ale ten jeden raz, gdy pozwolono nam się z nim zobaczyć, był zakneblowany. – Narcissus ma reputację, – powiedział Bobby Lee, – twardego skurczybyka. Nie sądzę, by chciał dać się za nich pokroić.

488

Bachus wzruszył ramionami, a ja w końcu uwolniłam rękę. – Nie wiem – powiedział hienołak – ale nie mógł nam powiedzieć, żebyśmy ich zaatakowali. Z tego, co wiem, Chimera mógł uciąć mu język. Zrobił to Dionizosowi, mojemu… kochankowi – objął się spuszczając głowę i zamykając oczy. – Dał mi jego język w pudełku owiniętym wstążką. Dano mi raz pudełko z fragmentami ludzi, na których mi zależało. Zabiłam tych, którzy ich skrzywdzili, zabiłam ich wszystkich. Ale szkoda wyrządzona moim przyjaciołom była trwała. Nie mogłam zrobić nic, by to naprawić, ponieważ byli tylko ludźmi; utracone kończyny nie odrosły. Bachus miał zamknięte oczy, jego twarz była nieruchoma, jakby starał się trzymać na łańcuchu, by nie stracić kontroli. Nie wiedziałam, co powiedzieć wobec takiego bólu. Jak udało mi się przejść od próby zabicia go do współczucia mu? Może to była babska rzecz, a może po prostu byłam zbyt dobrze wychowywana jako dziecko. Bez względu na powód, zrozumiałam, że chcę mu pomóc, ale nie chciałam ryzykować życia moich własnych ludzi. Cris leżał martwy na podłodze Narcyza w Okowach. Nie znałam Crisa długo; jego strata nie była tak wielka dla mnie, po prostu nie była. Ale jeśli wejdę tam z pompą, zaryzykuję ludzi, za którymi bym tęskniła. Ale i tak… – Czy możesz narysować nam plan, rozkład klubu, i zaznaczyć, gdzie wszyscy są przetrzymywani? Otworzył oczy, miał zaskoczoną minę, łzy, które wstrzymywał, spływały w dół jego policzków, zapomniane. – Pomożesz nam? Wzruszyłam ramionami, czując się niekomfortowo z gorączkową ulgą w jego oczach. – Jeszcze nie jestem pewna, ale nie zaszkodzi dowiedzieć się więcej o tym, z czym przyjdzie nam się zmierzyć. Bachus znów ujął moją dłoń, przytulił ją do swojego policzka. W pierwszej chwili myślałam, że będzie to jakieś pozdrowienie hienołaków, ale on złożył miękki pocałunek na mojej ręce i puścił mnie. – Dziękuję. – Nie dziękuj mi jeszcze, Bachusie, jeszcze mi nie dziękuj. – Nie chciałam powiedzieć na głos, że jeśli klub będzie wyglądał na zbyt trudny do odbicia, gdyby na przykład kosztował zbyt dużo istnień, to nie zrobię tego. Zachowałam to dla siebie, ponieważ mógłby skłamać, sprawić, że wyglądałoby to na łatwiejsze. Osoba, którą kochał, była torturowana. Ludzie zrobią wiele rzeczy dla osób, które kochają, nawet głupich rzeczy.

Rozdział 62 Bobby Lee nalegał, by zadzwonić po Rafaela w pierwszej kolejności. Nathaniel i Caleb pomogli mi umieścić Bacchusa w kuchni. Wciąż chodził jakby był ranny. Gil usiadł na końcu kanapy, kuląc się. Zamknął się w sobie, kiedy kazałam mu przestać krzyczeć.

489

Normalnie, zapytałabym co było nie w porządku, ale pieprzyć to, nie miałam czasu by go teraz niańczyć. Kuchnia była ciemna i depresyjna ze wszystkimi oknami i zasuwanymi szklanymi drzwiami zasuniętymi. Musieliśmy zapalić światło. Moja słoneczna kuchnia zmieniła się w jaskinię. Godzinę później mieliśmy jasną mapę wnętrza klubu. Bacchus znał rozkład zmian ochroniarzy wśród hien, ale nie wśród ludzi Chimery. Zrobił co mógł, ale powiedział, – Chimera zmienia rozkłady, czasami każdego dnia, przynajmniej co trzy dni. Czasami zmienia rozkazy co godzinę. To było dziwne, dziwniejsze nawet niż typowy Chimera. – Jak niestabilny on jest? – Bobby Lee zapytał. Bacchus właściwie wydawał się myśleć o tym przez chwilę albo dwie. Myślałam że to pytanie retoryczne; może byłam w błędzie. – Czasami wydaje się w porządku. Czasami jest tak szalony, że to mnie przeraża. Myślę, że to przeraża nawet jego własnych ludzi. Bacchus skrzywił się i powiedział, – Słyszałem jak mówią, że on dosłownie staje się coraz bardziej szalony i oni też się go boją. Zadzwonił dzwonek. To sprawiło, że podskoczyłam. Nathaniel zeskoczył z ławy w kuchni, gdzie siedział. – Zajmę się tym. – Sprawdź i zobacz najpierw kto to. Spojrzał przez ramię, wyraz jego twarzy mówił jasno, że mówiłam mu coś, co już wiedział. Po miesiącach dzielenia pokoju i mieszkania ze mną, wiedział by sprawdzać drzwi przed otwarciem. – Przywykłeś tylko otwierać drzwi. – Teraz wiem lepiej, – powiedział i zniknął w salonie. Wrócił prawie natychmiast. – To wilkołak, który był w Narcyzie w Okowach, ten nazywany Zeke. – Nathaniel wyglądał odrobinę blado. Bobby Lee i ja, mieliśmy pistolety w rękach. Naprawdę nie pamiętałam jak wyciągnęłam swój. Patrzyłam na zabudowane okna. Drewno było odrobinę lepszą osłoną niż szkło, ale nic przez nie widzieliśmy. Źli goście mogli zakraść się do nas dużo łatwiej. – Jest sam? – Tylko on stoi na ganku, – Nathaniel powiedział, – ale to nie oznacza, że jest sam. – Jego oczy były rozszerzone, kiedy powiedział. – Nie czuję węży czy lwów. – Mogłam dostrzec puls w jego szyi podskakujący pod jego skórą. – Wszystko będzie w porządku, Nathaniel. Przytaknął, ale wyraz na jego twarzy powiedział mi, że on nie był przekonany. Gil dołączył do nas w kuchni. – Co się dzieje? 490

– Źli goście. – Jeszcze więcej ich? – powiedział beznamiętnym głosem. – Możesz być bezpieczniejszy zostając samemu, Gil. Przytaknął. – Zaczynam to dostrzegać. – Jego oczy były tak rozszerzone, że to wyglądało boleśnie. Przyniosłam mini-Uzi z samochodu i broń ze skrytki na strychu. Zniosłam to do szafki kuchennej i zastanawiałam się co wybrać – to czy Browninga. Dzwonek znów zadzwonił. Tym razem nie podskoczyłam. Przewiesiłam Uzi przez ramię za jego pasek i poprawiłam chwyt na Browningu na bardziej wygodny. Uzi było naprawdę bronią na nagły wypadek. Fakt, że nawet pomyślałam o sprawdzeniu kto jest u drzwi osobiście był złym znakiem. Jeżeli potrzebowałam więcej niż 9mm by sprawdzić własne drzwi wejściowe, to powinnam opuścić miasto. Wyjrzałam na pokój dzienny, ale nie było tam nic widać, poza zamkniętymi drzwiami wejściowymi. Będę musiała wyjrzeć przez boczne okno, by zobaczyć co czekało na ganku. Podeszłam do drzwi z Browningiem chwyconym obiema rękami, stojąc po jednej stronie drzwi. Byłam gotowa na wypadek gdyby oni zaczęli strzelać przez drzwi. Oczywiście, ostatnim razem strzelali też przez okna, ale zasłony były zaciągnięte, i to było najlepsze co mogłam zrobić, dbając o bezpieczeństwo. Uklękłam przy oknie, ponieważ większość ludzi strzela celując w klatkę piersiową albo głowę a na kolanach byłam dużo niższa. Przesunęłam kotarę na jedną stronę i coś uderzyło o szkło. Odskoczyłam w tył, podnosząc pistolet, ale nic więcej się nie zdarzyło. Miałam w głowie obraz tego co to było i to nie był pistolet. Myślałam że to było zdjęcie. Zasunęłam kotarę i zauważyłam, że gapię się na zdjęcie mężczyzny przykutego do ściany. Był nagi, pokryty krwawymi zadrapaniami, krew przykrywała większość jego ciała, tak że było trudno powiedzieć na pierwszy rzut oka kim jest. Wtedy stopniowo moje oczy zrozumiały to i zdałam sobie sprawę, że to Micah. Usiadłam gwałtownie na podłodze, prawie jakbym upadła. Moja ręka pociągnęła zasłonę, przytrzymując ją rozsuniętą. Pistolet nie był tam gdzie powinien, ale wisiał w powietrzu, w połowie zapomniany. Knebel przecinał te szerokie usta, ta delikatna twarz pokryta krwią i opuchniętym ciałem. Te długie włosy zebrane na jedną stronę, jakby były lepkie od krwi, tak że już nie poruszały się samodzielnie. Jego oczy były zamknięte i zastanawiałam się przez chwilę, która trwała wieczność czy był martwy. Ale było coś w sposobie w jaki zwisał z łańcuchów, co mówiło że żyje. Nawet na zdjęciu widać sztywność śmierci, której życie nie potrafi udawać. Albo być może widziałam już dość ciał, by to wiedzieć. Bobby Lee był obok mnie. – Co jest nie w porządku? – Wtedy zobaczył zdjęcie i usłyszałam jego gwałtowny oddech. – To twój Nimir-Raj, prawda?

491

Przytaknęłam ponieważ wciąż nie oddychałam, co sprawiało trudność przy rozmowie. Zamknęłam oczy na chwilę, wzięłam głęboki, oczyszczający wdech i wypuściłam go powoli. Zadrżał, gdy opuścił moje ciało. Zaklęłam po cichu. – Zapanuj nad tym, Anita, potrafisz lepiej niż to. – Co? – Bobby Lee zapytał. Zdałam sobie sprawę, że powiedziałam ostatnie zdanie na głos i potrząsnęłam głową, pozwalając kotarze opaść na miejsce. Wstałam. – Wpuść go, zobaczmy co ma do powiedzenia. Bobby Lee rzucił mi rozbawione spojrzenie. – Nie możesz zastrzelić go dopóki nie dowiemy się co się dzieje. Przytaknęłam. – Wiem. Dotknął mojego ramienia, obrócił się by spojrzeć na niego. – Ten wyraz na twojej twarzy, dziewczyno, jest tak zimny jak zimowy świt. Ludzie zabijają innych ludzi mając taki wyraz twarzy. Nie chcę aby twoje emocje weszły w drogę interesom. Coś, co było prawie uśmiechem pojawiło się na moich ustach. – Nie martw się, Bobby Lee, nie pozwolę aby cokolwiek przeszkodziło interesom. Jego ręka opadła powoli. – Dziewczyno, ten wyraz twoich oczu teraz, przeraża mnie. – Więc nie patrz, i nie nazywaj mnie dziewczyną. Przytaknął. – Tak, ma’am. – Teraz otwórz te przeklęte drzwi i pozwól to załatwić. Nie kłócił się ponownie. Po prostu podszedł do drzwi i wpuścił wielkiego, złego wilka do środka.

Rozdział 63 Kiedy otworzyliśmy drzwi, Zeke trzymał zdjęcie Cherry przed swoją klatką piersiową. Jego pierwszymi słowami było, – Zastrzel mnie a ich oboje spotka coś gorszego niż śmierć. Zajął miejsce na mojej białej kanapie, wciąż oddychając, choć jeżeli powiedziałby coś nie tak, miałam nadzieję zmienić ten stan. – Czego chcesz? – Przysłano mnie bym dostarczył cię mojemu panu. – Zdefiniuj „dostarczyć” – powiedziałam. Siedziałam na niskim drewnianym stoliku do kawy przed nim. Bobby Lee stał za nim z pistoletem przyciśniętym do jego kręgosłupa. Z 492

tego zasięgu, ze srebrną amunicją nie było na świecie alfy, która by to przetrwała, albo przynajmniej żadnego takiego nie spotkałam, a spotkałam ich trochę. – Chce abyś została jego partnerką. Potrząsnęłam głową. – Słyszałam to, ale czy on nie próbował, dwukrotnie, sprawić abyście mnie zabili? Zeke przytaknął. – Tak. – I nagle pragnie abym została jego króliczkiem. Zeke przytaknął ponownie. Ten gest wyglądał dziwnie w formie wilczo-ludzkiej, coś w rodzaju złotego retrivera, który mądrze przytakiwał. – Skąd ta zmiana serca? – zapytałam. Fakt, że zadałam spokojne pytanie, kiedy zdjęcia Cherry i Micaha leżały obok mnie na stoliku do kawy, był testament dla zarówno mojej cierpliwości jak i braku rozsądku. Jeżeli naprawdę byłabym przy zdrowych zmysłach, nie byłabym spokojna, ale włączyłam ten guziczek w mojej głowie, który pozwalał mi myśleć, gdy okropne rzeczy się działy. Ten sam guziczek pozwalał zabijać mi bez wyrzutów sumienia. Bycie zdolną do oddzielenia się od moich emocji powstrzymywało mnie przed odstrzelaniem kawałków ciała Zekego, dopóki nie powie mi gdzie byli Micah i Cherry. Poza tym, zawsze pozostaje realna możliwość, że możemy zrobić to później. Najpierw rozmawiaj rozsądnie, torturuj tylko wtedy gdy musisz, oszczędzając energię. – Chimera powiedział, że będziesz panwere tak jak on sam. Podniosłam na to brwi. – Panwere, co to do cholery? – Likantrop, który może przybierać więcej niż jedną postać. – odpowiedział Zeke. – Niemożliwe. Bacchus przemówił z wejścia do kuchni. Stał tak daleko od Zeke jak mógł pozostając w pokoju. – Chimera może przyjąć więcej niż jedną postać. Widziałem to. Spojrzałam z powrotem na Zeke. – W porządku, on jest panwere. Dlaczego ktoś mu powiedział, że ja też jestem tym czymś? – Zanim odpowiem na to pytanie, mam kogoś czekającego w pobliskim aucie. Chciałbym aby przyszła i porozmawiała z tobą. – Kogo? – Przez moment myślałam, że może mieć na myśli Cherry, ale tak nie było. – Gina. – Gina Micaha? Zeke przytaknął.

493

Spojrzałam za nim na Bobbiego Lee. – Czy ufamy mu na tyle, by poszedł i wrócił bez wsparcia? Bobby Lee potrząsnął głową. Potrząsnęłam głową także. – Przykro mi Zeke, ale nie ufamy ci. – Wyślij więc Caleba. – Spojrzał na lampartołaka, który był bardzo cicho przez cały czas. Caleb siedział w dalekim rogu pokoju, trzymając się z dala od Zeke, prawie jak Bacchus, jeśli nad tym pomyśleć. Ale przecież Gil był skulony w innym rogu. Założyłam, że byłam otoczona przez przerażone koty, hieny, i lisy, ale teraz... – Skąd znasz jego imię? – Wiem wiele o Calebie. – Wyjaśnij. Dzwonek ponownie zadzwonił. Tym razem nie podskoczyłam. Byłam w tym odległym miejscu, gdzie nie denerwowałam się, choć Browning był wycelowany w drzwi. Czy to się liczy jako zdenerwowanie? Podeszłam do drzwi, a Bobby Lee pozostał z pistoletem przyciśniętym do pleców Zeke. – Miejcie nadzieję, że to przyjaciel. – Bobby Lee zaznaczył. Szerokie nozdrza Zeke zadrgały, węsząc na wietrze. – To Gina. Nazwijcie mnie paranoiczka, ale mu nie ufałam. Wyjrzałam przez okno. Tym razem nie było tam nieprzyjemnych niespodzianek, tylko Gina stojąca na małym ganku, gruby szary szal otulał jej górną część ciała. Było prawie 90 stopni na zewnątrz, więc po co do cholery szal? Odetchnęłam głęboko. Szal był wystarczająco gruby, by ukryć wszelkie nieprzyjemne niespodzianki. Cholera. – Co ona ma pod szalem? – Zapytałam Zeke. – Możesz powiedzieć, że wiadomość od Chimery. Spojrzałam na niego. – Takie teksty nie pomogą ci w wydostaniu się stąd. Zeke wzruszył ramionami i Bobby Lee musiał wcisnąć lufę pistoletu głębiej w jego plecy, ponieważ przestał się nagle poruszać. – Była torturowana. Chimera przysłał ją ze mną, by pokazać co spotka twoje lamparty, jeżeli nie pójdziesz ze mną. – Dlaczego szal? – Zapytałam ponownie. Zeke zamknął oczy, jakby chciał odwrócić wzrok, ale obawiał się, że Bobby Lee źle to zrozumie. – Po to by ją przykryć, Anita, tylko by przykryć jej nagość. – Brzmiał jak wyczerpany, nie tylko zmęczony, ale wyczerpany. – Proszę, pozwól jej wejść, ona naprawdę cierpi. 494

– Pachnie jakby mówił prawdę. – Bobby Lee powiedział. Westchnęłam. To było prawdopodobnie najlepsze zapewnienie jakie mogliśmy dostać. Otworzyłam drzwi, pistolet miałam w gotowości, stojąc poza widokiem kogokolwiek, kto mógł nas obserwować z podwórza. Ponieważ byłam ukryta za drzwiami, nie widziałam Giny dopóki nie weszła ona do pokoju. Zamknęłam drzwi za nią, a ona podskoczyła, po czym westchnęła, jakby nagły ruch sprawił jej wiele bólu. Kiedy spojrzała na mnie, wszystko co mogłam zrobić to powstrzymać się przed westchnięciem. Pomyślałam na początku, że miała dwoje czarnych oczu, po czym zdałam sobie sprawę, że to tylko cienie pod jej oczami, tak głębokie, że wyglądały jak siniaki. Jej skóra była tak blada z odcieniem szarości, i zrozumiałam po raz pierwszy co oznacza być poszarzałym. Ona była poszarzała, jakby jej ciało było pokryte przez coś cieńszego, bardziej delikatnego niż skóra. Jej wysokie ciało było zawieszone na sobie, jakby stanie prosto bolało. Jej usta były prawie nieukrwione, ale to jej oczy sprawiły mi najwięcej bólu. Były wypełnione przerażeniem, jakby wciąż widziała to co zostało jej uczynione, jakby zawsze mogła widzieć te okropne rzeczy wciąż i wciąż. Odezwała się głosem płytkim, bez nadziei, – Martwiłam się. Nie musiałam widzieć co było pod szlem by uwierzyć, że była torturowana. Nie musiałam widzieć nic poza jej twarzą. – Czy ona może usiąść zanim upadnie? – Zeke zapytał. Przytaknęłam odrobinę zbyt gwałtownie, zdając sobie sprawę, że się gapiłam. – Proszę, usiądź. Gina spojrzała na Bobbiego Lee, stojącego za Zeke. – Powiedziałeś im? – Chciałem abyś tu była, by potwierdzić moją opowieść. Przytaknęła ponownie, po czym podeszła by usiąść obok niego na kanapie. Usiadła blisko niego, prawie dotykając go. Jeżeli miałby cokolwiek wspólnego z tym co ją spotkało, nie sądzę aby była tak spokojna. W zasadzie była tak spokojna, że byłam prawie pewna, że znała Zeke. Znała go nie tylko z gier i zabaw Chimery, ale znała go wcześniej. Jak jeden z kotów Micaha skończył przyjaźniąc się z naczelnym gorylem Chimery? Zapytałam. – Wydaje się że wasza dwójka się zna. – W porządku, może to nie było pytanie, ale zdało egzamin. Wymienili spojrzenie, po czym Zeke odwrócił się do mnie. Żałowałam, że nie był w ludzkiej formie. Nawet po latach zadawania się z likantropami, wciąż miałam kłopoty z odczytaniem ich wyrazu twarzy kiedy byli w zwierzęcej formie. Fakt, że jego oczy były ludzkie pomógł 495

odrobinę, ale nigdy nie zdajesz sobie sprawy ile wyrazu tkwi nie w oczach, ale ruchach twarzy wokół oczu, dopóki nie zabraknie ci ich jako wskazówki. – Pozwól mi zacząć od tego, że Chimera chce cię żywą i w dobrym stanie i w jego rękach w ciągu dwóch godzin, albo zacznie na stałe uszkadzać Micaha i twoje lamparty. Poczułam jak moje oczy stają się odrobinę martwe. – Więc mamy ostateczny termin, mów szybciej. – Najkrótsza wersja, jaką znam jest taka. Chimera zawsze był surowym panem, ale nigdy sadystycznym, aż do ostatnich kilku tygodni. Jest nienasycony i wierzę, że oszaleje i pozabija nas wszystkich jeżeli pozostanie u władzy. – To najkrótsza wersja? – Bobby Lee zapytał. – Zgadzam się, przyśpiesz. – Chcę abyś pomogła mi wzniecić pałacową rewolucję, pani Blake. – Być może to było odrobinę za szybko. Dlaczego chcesz rewolucji, i dlaczego chcesz mojej pomocy. – Powiedziałem ci, obawiam się, że Chimera zniszczy nas wszystkich. Jedyny sposób by temu zapobiec to go zabić. No cóż to było szczere. – Więc po co moja pomoc? – Masz pewną reputację jako zabójczyni. – Mówisz jak angielski profesor, albo drogi prawnik. Dlaczego po prostu sam go nie zabijesz? – Inni którzy podążają za nim, obawiają się go, oni nie uwierzą, że sam mogę zagwarantować jego śmierć. – A ja mogę? – Ty i twoi ludzie, tak. – Moje lamparty nie wejdą do środka. Nathaniel powiedział – Anita… Potrząsnęłam głową. – Nie, nie narażę reszty z was by ocalić jednego. – Jakim pardem bylibyśmy pozwalając naszej Nimir-Ra stawić czoła niebezpieczeństwu samotnie? – Pardem, który przestrzega rozkazów.

496

Odchylił się w tył do ściany, ale na jego twarzy była niezwykła upartość, która mówiła że może, tylko być może, że nauczył się czegoś więcej niż tylko umiejętności obchodzenia się z bronią przebywając ze mną. Czy upartość jest zaraźliwa? – Nie twoje lamparty, ale wilki i szczury. – Szczury nie są moje. – I nie jestem już lupą wilków. – Rafael jest już w drodze ze swoimi ludźmi. – Bobby Lee powiedział. Skrzywiłam się na niego. – Miło, że o tym wspomniałeś. Wzruszył ramionami. Jeżeli męczyło go wbijanie pistoletu w plecy Zeke, to nie pokazał tego po sobie. – Rafael jest moim alfą, nie ty, ma’am. – Rozumiem to, ale jeżeli zamierzamy dogadywać się, nadal musisz mnie informować. Mam już dość niespodzianek jak na jeden dzień. – Amen. – Gdzie Micah i Cherry są przetrzymywani? Zeke potrząsnął olbrzymią wilczą głową. – Nie, nie dopóki nie zgodzisz się nam pomóc. – Chimera chciał mnie zmusić szantażem do bycia jego ukochaną, ty chcesz mnie zmusić szantażem do pomocy w zabiciu go. Nie widzę zbyt dużej różnicy. – Jedyny sposób, by powstrzymać Chimerę i tych, którzy wciąż są mu lojalni aż do śmierci. Proponuję wykorzystać nasze zasoby, by to osiągnąć. – Mówisz strasznie dobrze jak na goryla. – Jestem jego gorylem, ponieważ wtedy, gdy przejął moje małe stado wilków, zmusił mnie do zmiany w tą postać i sprawił, że w niej pozostałem. Kiedy pozwolił mi spróbować przemienić się znów, to było najlepsze co zdołałem osiągnąć. Spojrzałam w jego ludzkie oczy. – Tylko twoje oczy. – Tylko moje oczy. Oczy były zazwyczaj jedną z rzeczy, które pozostawały zwierzęce jeżeli pozostałeś w formie bestii przez zbyt długi czas. Jego oczy będące jedyną ludzką rzeczą były dziwne. Ale nie poprosiłam go o wyjaśnienie, ponieważ traciliśmy czas, a pragnęłam Micaha i Cherry z powrotem. – W tej postaci, nie mogę być niczym innym niż goryl, ochroniarz. Nie mogę być człowiekiem. 497

Nie próbowałam się kłócić że był człowiekiem. Odpuściłam to sobie. –Wróćmy do meritum. Bobby Lee czy Rafael pomoże w tym? – Myślę że tak. Przybędzie z wystarczającą ilością żołnierzy by dać dobry pokaz. Spojrzałam na Bacchusa. – Czy hienołaki połączą swoje siły z ich, czym, oprawcą? Czy twoi ludzie pomogą Zekowi i jego ludziom? – Zeke zawsze próbował oszczędzić nam bólu. Zawsze przemawiał za umiarkowaniem. – Bacchus przytaknął. – Myślę, że inni zgodzą się współpracować z nim, ale czy pozwolą wszystkim żyć po, tego nie mogę obiecać. – Jeżeli pomożemy ci zniszczyć go, a po tym wy zmienicie front i wyrżniecie nas, wtedy nic nie zyskamy. Patrząc pomiędzy Bacchusem i Zeke spojrzałam ponownie na zdjęcia. Spędziłam ostatnie kilka minut myśląc o nich. Zdołałam się skoncentrować na innych rzeczach, ale to było jakby jedno spojrzenie przebiło się przez wszystkie bariery, które zwykle powstrzymywały mnie przed robieniem głupich rzeczy. Wstałam, wystarczająco gwałtownie, żeby każdy na mnie spojrzał. – Zabiłbyś Zeka? – Nie, ale Marco, on musi umrzeć. – Bacchus powiedział. – Dlaczego? – On i wężołaki muszą umrzeć. – Zgoda. – Zeke powiedział. Wtedy spojrzał na mnie. – I myślę, że znam sposób, by zaangażować wilki. – Słucham. – Chimera jest wilkiem, hieną, lampartem, lwem, niedźwiedziem i wężem. – Stoi za zniknięciem pozostałych alf. Zeke przytaknął. – Czy oni żyją? – Lew i pies tak. Chimera nie zdołał zmusić ich jeszcze do przemiany. Nigdy nikogo nie zabija zanim go najpierw nie złamie. – Czy Narcissus żyje? – To było od Bacchusa. – Tak, Chimera jego również nie zdołał złamać. – Jak cokolwiek z tego ma zainteresować wilki? – Zapytałam. Przeszłam by stanąć po innej stronie wejścia do kuchni, naprzeciw Bacchusa. Nie mogłam stąd zrozumieć całości. 498

– Chimera nigdy nie zdołał znaleźć innej dominującej grupy zwierząt, która była wystarczająco słaba by przejąć ją przez kogoś z zewnątrz, dopóki nie usłyszał o waszym wilczym stadzie. Wyprostowałam się, odsuwając od ściany. – Co masz na myśli? – Jacob, Paris i kilkoro innych, którzy pozostali z mojego stada. Chimera nie mógł wysłać mnie, ponieważ mój stan wywołałby pytania. – Chcesz powiedzieć że jak tylko Jacob stanie się Ulfrikiem, przekaże stado Chimerze? – Taki był plan. – A teraz? – Teraz albo Jacob, albo inni zgodzą się pozostawić twoje stado tam gdzie jest, albo umrą. – Zabiłbyś to co pozostało z twojego własnego stada, tak po prostu? – Przestali być moim stadem dawno temu. – Więc pozwól mi to wyjaśnić, – Bobby Lee powiedział – chcesz szczurów, wilków i lampartów, by dołączyły do hien i tych twoich ludzi, którzy dołączą do ciebie i zniszczyli resztę. – Tak. – Zeke powiedział. – A jeśli tego nie zrobimy? – Mówisz jakbyś miał inny wybór. Nie masz. Chimera zrobi coś gorszego niż tylko zabicie twoich lampartów. To co pozwolił by zrobiono hienom, to jest poza jakąkolwiek tolerancją. Jego rozsądek zanika, i są wśród jego ludzi, tacy którzy uczynią straszne rzeczy, jeżeli ich pan im tego nie zabroni. – Zorganizowanie takiej ofensywy zajmie trochę czasu. – Bobby Lee powiedział. Zeke powiedział – Nie widzę zegarka, ale czas mija. Anita musi być u Chimery zanim miną dwie godziny, albo to się źle skończy dla Micaha i lampartów. – Powtarzasz Micah i lamparty, jakbyś znał Micah. – Naszła mnie straszna myśl i byłam zbyt wolna, by pomyśleć o tym wcześniej. – Jacob miał przejąć wilki dla Chimery, a Micah miał przejąć lamparty. – Powiedziałam pustym głosem. Moje ciało czuło pustkę, jakbym spadała wewnątrz siebie, tonąc w tej ogromnej, statycznej bieli, która pozwalała mi zabijać i nie myśleć. – Myśleliśmy, że ich alfa jest martwy i to będzie wystarczająco łatwe. – Spojrzał na mnie. – Nie wiedzieliśmy o tobie, czy raczej nie rozumieliśmy czym byłaś. 499

Gina przemówiła. – Kiedy Micah spotkał ciebie, wiedział że to nie zadziała. Próbował nakłonić Chimerę by zostawił ciebie i twoich ludzi w spokoju, ale kiedy stanęłaś przeciw Jacobowi stałaś się zbyt wielkim zagrożeniem. Chimera rozkazał cię zabić. Micah nie wiedział o tym rozkazie zanim pozostali nie przyszli po ciebie. On cię ocalił. Po prostu spojrzałam na nią. Mój umysł wciąż próbował przetworzyć myśl, że Micah okłamywał mnie przez cały czas jaki go znałam. – Micah powiedział Chimerze, że staniesz się panwere jak on, i on może już nigdy nie znaleźć kogoś takiego jak on. To dlatego możesz kontrolować zarówno lamparty jak i wilki. Mrugnęłam na nią. – Sądzę, że to jedna z teorii. – Mój głos brzmiał odlegle nawet dla mnie. – Nie rozumiesz Anita? Nie sądzę aby Micah w to wierzył, ale to wszystko co mógł wymyśleć, by utrzymać siebie i ciebie przy życiu i nie sprawić by reszta z nas trafiła na tortury. – Wstała i ból przeszył jej twarz. Zeke pomógł jej, po czym wyprostowała się i pozwoliła szalowi opaść. Oparzenia biegły po jej bladych ramionach. Reszta jej piersi była naga, śliczna i nieuszkodzona, ale kiedy odwróciła się by pokazać plecy, Gil westchnął. Jej plecy były pokryte wzorem oparzeń, nie oparzeń, wypaleń. Ktoś wypalał ją raz za razem. Oparzenia były świeże, niektóre z nich jeszcze krwawiły, niektóre pokryte były spaloną czarną skórą, jakby nacisk był tam cały czas. Niektóre ze śladów były rozmazane wokół krawędzi, jakby się poruszała, wierzgała. Obróciła się by stanąć twarzą do mnie, łzy błyszczały w jej oczach. – Za każdym razem gdy Chimera wysyła Micaha ma Violet lub mnie ze sobą. Jeżeli Micah nie zrobi tego co on mu kazał, wtedy on nas skrzywdzi. Podchodziła do mnie, ręce obejmowały jej ramiona, jakby trzymała siebie by upewnić się, ale każdy krok sprawiał ból i to było widoczne w drżeniu jej oczu. – Co byś zrobiła, aby coś takiego nie przydarzyło się Nathanielowi? Spotkałam jej oczy, ale to wymagało wysiłku. – Zrobiłabym wiele, ale nie zdradziłabym nikogo. Łzy zaczęły powoli spływać po jej twarzy, jakby walczyła by się nie rozpłakać. – Torturował Micaha, bo Micah odmówił mu pomocy w tym by zwabić cię w zasadzkę. Chimera zamierza go zabić, ponieważ mówi, że Micah nie jest już jego kotem, ale twoim, że pragnienie kobiety zwyciężyło jego lojalność. – Zadrżała i ten ruch musiał sprawić ból, ponieważ zgięła się do przodu, drżąc. Złapałam ją za ramiona by uchronić ją przed upadkiem. – O mój Boże, to boli. Wyszeptała. 500

Moje gardło zacisnęło się. Trzymałam ją za łokcie, zanim nie zdołała ponownie stanąć. – Jestem posłańcem Chimery dla ciebie, Anita. Mówi, że zrobi to twoim lampartom, jeżeli ty nie wrócisz z nami. – Nie wracasz tam. Powiedziałam. – On wciąż ma Cherry i Micaha. Jeżeli nie wrócę, on zrobi to samo jej. Nie sądzę, aby ona to przetrwała. – Zrozumiałam co Gina miała na myśli. Nie ciało Cherry, ale jej umysł. Zaczęła osuwać się na podłogę, powoli, ja przytrzymywałam ją tak delikatnie jak tylko mogłam. – Micah wiedział, co się z nim stanie, kiedy odmówił mu pomocy w uwięzieniu cię, ale i tak to zrobił. – Była teraz na kolanach, jej ręce ściskały mocno ramiona, wystarczająco mocno by bolało. – Skłamałabym i zgodziła się na wszystko, by to mnie nie spotkało. – Zadrżała znów i przytrzymałam jej ramiona, by nie upadła w tył na plecy na podłogę. Trzymałam ją kiedy trzęsła się w bólu, i kiedy ucichła, powiedziała głosem wypełnionym silniej łzami niż dźwiękiem. – Zdradziłabym każdego, by go powstrzymać przed krzywdzeniem mnie. Ale on nie chciał niczego ode mnie. Nic co mogłam zrobić, albo powiedzieć nie powstrzymałoby go. Chimera obiecał Micahowi, że tylko on będzie cierpiał za odmowę, a kiedy już go skuli i nie mógł się wydostać, przyprowadzili mnie i zmusili go do patrzenia. – Spojrzała na mnie, oczy miała szeroko otwarte, pełne strasznych rzeczy. – Chimera zmusiłby Cherry albo mnie do przyjęcia zwierzęcej postaci. Powiedział, że jeszcze nigdy nie miał kobiecej bestii. – Tak on nazywa tych z nas uwięzionych pomiędzy formami. – Zeke powiedział. Palce Giny wbiły się w moje ramię, tylko odrobinę. – Micah zajął nasze miejsce. Jest alfą w wystarczającym stopniu, by pozostać w ludzkiej formie. Ryzykował swoje człowieczeństwo dla nas. Merle był naszym Nimir-Raj ale on nie zaryzykowałby człowieczeństwa dla nas. Micah zajął jego miejsce, nasze miejsca. Jest naszym Nimir-Raj, bo kocha nas, wszystkich z nas. Micah zaoferował, że cię zdradzi, by powstrzymać go od krzywdzenia mnie, ale Chimera powiedział, że mógł wyczuć, że Micah kłamie i uciekłby i ostrzegł cię. Więc przysłał mnie z Zekiem, ponieważ ufa Zekowi. Spojrzałam na Zeke ponad jej opadającą postacią, próbując objąć ją kiedy ześlizgiwała się i nie zrobić jej krzywdy, ale wszystko wydawało się przynosić ból. Wydawała niskie jęczące dźwięki zanim pomogłam jej osunąć się na podłogę. Było coś w ludzkich oczach Zeke, co nie wymagało wyrazu twarzy by to zinterpretować. – Chimera musi zostać powstrzymany, – Zeke powiedział miękko. – On musi zostać powstrzymany. – Tak, – powiedziałam, wciąż trzymając jedną z rąk Giny, – tak, musi zostać powstrzymany. 501

– Powstrzymany, jak diabli, – Bobby Lee powiedział – musimy go zabić. Przytaknęłam. – To też.

Rozdział 64 Dotarliśmy z powrotem do klubu z niewielkim zapasem czasu. Szczurołaki przybyły w sile do mojego domu i pozostawiłam Rafaela dowodzącego ratunkiem, ponieważ tym właśnie to będzie. Pozwalałam Zekowi zabrać mnie do złych gości prawie nieuzbrojoną. Zeke niósłby moją broń i teoretycznie oddałby mi ją z powrotem jeślibym jej potrzebowała, teoretycznie. Ale teoria i praktyka nie były zawsze tym samym. Zeke próbował zabić mnie raz; teraz miałam mu zaufać moim życiem. To wydawało się złym pomysłem, ale wciąż zamierzałam to zrobić. Mając dość czasu wymyślilibyśmy lepszy plan, ale nie mieliśmy czasu. Nie jeżeli mieliśmy nadzieję ocalić Cherry i Micaha. Wydawało się jakbym spędziła większość ostatnich czterech lat przybywając za późno. Za późno, by ocalić ludzi, za późno by utrzymać potwory z dala. Byłam sprzątającą załogą, kimś kto przychodzi gdy ciała są porozrzucane dookoła i zagubione w bałaganie. Zabiłam potwory ale dopiero po tym jak zrobiły straszne rzeczy. Nawet teraz, Chimer już wypatroszył i torturował, ale mogłam przyznać się sobie, jeśli nie komuś innemu, że część mnie nie dbała o innych. Mam na myśli, było mi przykro z powodu bólu Giny i kochanka Bacchusa, i tego że Ajax został pokrojony, ale oni byli abstrakcyjni dla mnie. Cherry i Micah byli prawdziwi. Jak szybko Micah stał się tak prawdziwy przerażało mnie, ale jeżeli nie przyjrzałabym się temu z bliska, mogłam ruszyć dalej, mogłam myśleć trzeźwo, mogłam normalnie oddychać. Zbyt wiele myślenia sprawiło, że moje myśli podskakiwały dookoła, mój oddech dochodził odrobinę zbyt szybko. Głowna część klubu była zaciemniona i pusta. Przyjęcie, jak powiedzieli, było na górze. To był pokój na końcu wielkiego białego korytarza, którym zeszliśmy, by uratować Nathaniela i Gregorego dawno temu. Chimera czekał na zewnątrz drzwi w swoim czarnym kapturze, jego otwory na oczy były niezapięte, tak że mogłam dostrzec bladoszare oczy. Miał na sobie raczej przeciętnie wyglądający garnitur, w komplecie z ściśle zawiązanym krawatem i białą koszulą, tak że dziwnie to wyglądało w połączeniu z czarną skórą kaptura. Trzymał ręce za sobą, pochylając się w ramionach. Próbował wyglądać swobodnie i nie udawało mu się to. Był zdenerwowany i nie potrzebowałam żadnych mocy likantropa, by to zauważyć. Gina potrzebowała pomocy dwóch hienołaków by zrobić krok. Zeke i ja moglibyśmy jej pomóc, ale on udawał, że mnie strzeże, a Gina miała notatkę pod swoim szalem aby ominąć hieny. Notatka była od Bacchusa, proszącego jednego z nich, by wpuścili go przez sekretne wejście. Najwyraźniej Chimera nigdy nie zapytał czy tutaj w klubie było sekretne wejście, i nikt mu o tym nie powiedział. 502

Oczy Chimery przesunęły się ze mnie na nią. – Gina… – potrząsnął głową. – Zabierz ją, zapewnij jej opiekę medyczną. Dwa hienołaki nie kłóciły się, po prostu odwrócili się i poszli w dół korytarza. Wężołak, który był z nimi pozostał tam, gdzie stał, jego czarno-zielone pasiaste oczy nigdy nie opuściły twarzy Chimery. Powiedziałabym, że stał w pogotowiu jak dobry żołnierz, ale to było coś więcej. Było coś na jego twarzy, co wychodziło poza to, jakby stanie tam czekając na rozkazy Chimery było najwspanialszą rzeczą na świecie. Ten wyraz cierpliwej adoracji był straszny sam w sobie, i wiedziałam dlaczego Bacchus powiedział, że węże muszą zginąć. Nie z powodu tego co zrobili hienom, nie z zemsty, ale ponieważ ludzie, którzy czczą swoich królów jak bogów nie uczestniczą w przewrotach pałacowych. – Nie byłem pewny czy przyjdziesz, pani Blake. Głos był znajomy, ale nie mogłam zlokalizować skąd. – Nie dałeś mi zbyt wiele wyboru. – I z tego powodu mi przykro. – Wystarczająco przykro by pozwolić mi zabrać moje lamparty do domu? Prawie się uśmiechnął, ale potrząsnął głową. – Micah nie jest twoim lampartem, on jest mój, pani Blake. Znów, ten głos brzmiał znajomo, ale nie mogłam go umiejscowić. Wzruszyłam ramionami. – Ściągnąłeś mnie tutaj z zapewnieniem, że Cherry i Micah zostaną uwolnieni, nieskrzywdzeni. To brzmi jakby oboje byli moi. Potrząsnął głową ponownie. – Rezygnując z Micaha, zrezygnowałbym ze wszystkich moich lampartów, a tego nie jestem chętny zrobić. – Więc skłamałeś, by ściągnąć mnie tutaj. – Nie pani Blake. – Zabrał ręce zza swoich pleców. Nosił czarne skórzane rękawiczki. – Dołącz swoje stado do naszych, wzmocnij nas. Potrząsnęłam głową. – Przyszłam tutaj uwolnić moich ludzi, nie dołączyć do twojego klubu. Spojrzał na Zeke. – Nie wyjaśniłeś jej czego chcę? Zeke zesztywniał obok mnie. – Powiedziałeś mi, że jeżeli przyjdzie tutaj nieuzbrojona, uwolnisz Micaha i pozostałe lampartołaki. To wszystko co mi powiedziałeś. Chimera zmarszczył brwi; nawet przez kaptur mogłam to zobaczyć. Potarł twarz za skórą, jakby coś bolało. – Wiem, że powiedziałem ci, że pragnąłem by dołączyła do nas. – Mówiłeś wiele rzeczy w ciągu kilku ostatnich weekendów, – Zeke powiedział bardzo ostrożnym głosem. 503

– Jak długo jesteś Nimir-Ra lampartów? – zapytał. Głos brzmiał normalnie, przeciętnie, choć jego ręce pocierały twarz. – Około roku. – Więc musisz zrozumieć jak ja, że jest potrzeba by połączyć razem wszystkie z różnych form. Jedyną rzeczą, jaka pozwala nam przenieść się do każdego miasta i przejąć nawet najmniejsze grupy, jest fakt, że większe grupy im nie pomogą. Są jak sąsiedzi w mieście, którzy zadzwonią na policję, tylko jeżeli ich własne mieszkanie zostanie okradzione. Każdego, kto nie jest taki jaki oni, zostawią w cholerę. – Zgadzam się, że społeczeństwo likantropów mogłoby odrobinę ze sobą współpracować, ale nie jestem pewna czy tortury i szantaż to najlepsza droga, by to osiągnąć. Położył ręce na swoich oczach, wyginając plecy, jakby był w bólu. Wężołak dotknął go małymi, ciemnymi rękoma. Chimera zadrżał, potem podniósł się, wężołaki wciąż go dotykał, uspokajając go, jak sądzę. Chimera spojrzał na mnie, bardzo bezpośrednio. Chwycił skórzany kaptur i ściągnął go z głowy. Jego ciemne włosy były zjeżone, spocone, wymagały uczesania. Dotyk szarości na jego skroniach nie był już dystyngowany. To wyglądało bardziej jak włosy szalonego naukowca, jakby zrobił coś strasznego i zmieniły one kolor po jednej nocy. Mogłam zobaczyć teraz blizny po boku jego szyi. Orlando King, alias Chimera, patrzył w dół na mnie. Po prostu gapiłam się na niego. Byłam zbyt zaskoczona na cokolwiek innego. – Widzę, że nie rozpoznałaś mnie, pani Blake. Potrząsnęłam głową i spróbowałam dwukrotnie zanim mogłam powiedzieć, – Nie spodziewałam się ciebie tutaj. – To brzmiało źle nawet jak dla mnie, ale co miałam na myśli to był Orlando King, łowca głów, nieprzeciętna osobowość, nie powinna być liderem grupy brutalnych zmiennokształtnych. To jakoś było niemożliwe. – To stąd wiesz o wszystkich zmiennokształtnych w mieście, ponieważ przyszli do ciebie po pomoc. Przytaknął. – Wiedziałem, od czasu mojego wypadku, by polować na agresywnych likantropów i nie informować władz. Kilka zgniłych jabłek nie musi psuć całej skrzynki. Spojrzałam na niego i spróbowałam pomyśleć. – Ludzie myślą, że twoje otarcie się o śmierć zmiękczyło cię, ale ty zaraziłeś się likantropią, to dlatego przestałeś być łowcą głów. – To wydawało się niewłaściwe, polować na innych pechowców, – powiedział. – Ludzie, którzy mieli mniej do czynienia z wypadkami, które zmieniły ich w to czym są niż ja. Przynajmniej polowałem na wilkołaka, który prawie mnie zabił. Próbowałem go zranić. Większość ludzi, którzy przetrwali atak to niewinni. 504

– Wiem to, – powiedziałam miękkim głosem, ponieważ wiedza, że Chimera był Orlando Kingiem nie pomagała rozwiązać mi zagadki; pogłębiała ją. Byłam bardziej zmieszana niż gdy weszłam do tego przeklętego budynku. – Ale moja zmiana serca, jak to ujęłaś, nadeszła później. Wilcza liknatropia pojawiła się w moim krwiobiegu w ciągu 48 godzin od ataku. Zdecydowałem, że zabiorę ze sobą tak wiele potworów ile dam radę i pozwolę im się zabić przed pierwszą pełnią. – Patrzył się przeze mnie, oczy odległe jakby coś rozpamiętujące. – Brałem najbardziej niebezpieczne prace jakie mogłem znaleźć, dopóki nie skończyłem próbując zabić całe plemię wężołaków w głębiach amazońskiej dżungli. – Spojrzał na niskiego mężczyznę wciąż stojącego u jego boku. – Zdecydowałem że tuziny zwierząt z pewnością zabiją mnie, a jeśli nie, to przy pierwszej pełni znajdę się w obszarze pozbawionym ludzi, za wyjątkiem ludzi, których przyszedłem zabić. – Logiczne, tak sądzę, – powiedziałam, ponieważ wydawało się, że należy coś powiedzieć. Jego spojrzenie prześlizgnęło się na mnie. – Zaplanowałem moją śmierć, pani Blake, ale każde zwierzę, jakie próbowałem zabić nie było w stanie zabić mnie. Zanim nadeszła pierwsza pełnia, byłem zainfekowany przez ogromną ilość likantropii drapieżników. I z tym pierwszym księżycem, zmieniłem się w coś, czym jest Abuta i jego ludzie, potem w wilka, potem w niedźwiedzia, potem lamparta, potem lwa, i tak dalej i tak dalej. – Patrzył na Abutę i jego twarz miała coś z religijnej żarliwości, którą mniejszy mężczyzna zdawał się emanować. – Myśleli że byłem bogiem, ponieważ mogłem przybrać tak wiele form. Czcili mnie, i wysłali połowę ich plemienia, by towarzyszył mi w powrocie o cywilizacji.– Zaśmiał się wtedy. To było nagłe i nieprzyjemne. Coś w tym śmiechu podniosło włoski na moich ramionach. – Zabiłaś wszystkich z nich poza trójką, Anita. Mogę mówić ci Anita? Przytaknęłam, prawie bojąc się mówić, ponieważ emocje zmieniały się na twarzy Kinga tak, że nie pasowały do jego spokojnych słów, jakby odczuwał rzeczy, których nie był świadomy. To było jak oglądanie źle zdubbingowanego filmu, poza tym że reakcje jego ciała nie pasowały, nie słowa. Mrowiący powiew energii nadszedł od niego jak gorąco i jego oczy odwróciły się. Jedno blade zielono-lamparcie, jedno bursztynowo-wilcze. To nie były tylko kolory tęczówki, tym co nie pasowało, to był kształt źrenic; całkowity zestaw każdego oczodoły był całkiem inny od drugiego. Nie zauważyłam aby zmieniła się struktura kości; to było tak szybko. Uśmiech pojawił się na jego ustach. Całkowity wyraz twarzy, ciała, wszystkiego, zmienił się i to nie była zmiana kształtu; to była inna osoba umieszczona w skórze Kinga. Głos Chimery miał lekki południowy akcent, niski i zaciągający. To był głos, który słyszałam przez głośniki, kiedy oni próbowali uwięzić nas w klubie. – Biedny Orlando, nie daje już sobie rady. Nienawidzi tego, czym się stał.

505

Myślę, że przestałam oddychać na kilka uderzeń serca, który uczynił mój następny oddech szorstkim. Miałam do czynienia z socjopatami, psychopatami, seryjnymi mordercami, szaleńcami wszelkiego rodzaju, ale to była moja pierwsza wielokrotna osobowość. Chimera pociągnął za sztywny krawat, rozerwał go, rozpiął kołnierzy, pokręcił głową i uśmiechnął się. – Teraz jest o wiele lepiej, nie sądzisz? Mój głos doszedł zdyszany. – Zawsze dobrze, gdy jest wygodnie. Zrobił krok bliżej mnie a ja cofnęłam się, wpadając na Zeke. Chimera podszedł bardzo blisko, prawie dotykając i wąchając tuż ponad skórą mojej twarz. Tak blisko jego moc przeszła przeze mnie jak tysiące gryzących mrówek na mojej skórze. – Pachniesz strachem, Anita. Nie sądzę, że maleńka zmiana oczu cię przeraziła. Oblizałam usta, patrząc na te wymieszane oczy z odległości cali. – To nie oczy mnie martwią. – Więc co – zapytał, wciąż unosząc się nade mną. Oblizałam znów usta i nie wiedziałam co powiedzieć. Albo raczej, nie mogłam wymyśleć bezpiecznej rzeczy do powiedzenia. Pomyślałam o kilku przemądrzałych uwagach, ale powinieneś rozbawić szaleńców, gdy jesteś na ich łasce; taka jest zasada. Oczywiście, miałam też zasadę, by nigdy nie zostawiać siebie na łasce sadystycznego seryjnego mordercy cierpiącego na zaburzenia osobowości, polegające na jej rozszczepieniu. Miałam nadzieję, że wszyscy przeżyjemy, aby żałować tego, że złamałam tą zasadę. Naprawdę obłąkani ludzie są najczęściej nieprzewidywalni i trudni do negocjacji. – Czekam na odpowiedź, – powiedział śpiewającym głosem. Po prostu nie mogłam wymyśleć dobrego kłamstwa, więc spróbowałam łagodnej prawdy. – Fakt, że rozmawiałam z Orlando Kingiem, a teraz nie rozmawiam, ale wciąż to samo ciało do mnie mówi. Roześmiał się i cofnął w tył. Po tym zesztywniał, jakby słuchał rzeczy, których ja nie mogłam usłyszeć. Czy nadchodził ratunek, tak szybko? To nie to. Spojrzał w dół na mnie, robiąc ten nieprzyjemny uśmiech i przebiegł ręką w dół swojego własnego ciała. – Zrobię lepszy użytek z tego ciała niż Orlando robi. Oki-doki, sprawy nie ulegały polepszeniu. Spojrzałam na Zeke i spróbowałam powiedzieć mu oczami, że powinien powiedzieć mi, że Chimera był tak szalony. Chimera chwycił moje nadgarstki, przyciągnął mnie bliżej. Byłam tak zajęta próbując nawiązać kontakt wzrokowy z Zeke, że nie zauważyłam jak to się zieje. –Zawsze byłem wewnątrz Orlando. Byłem tą jego częścią, która pozwalała mu zabijać inne ludzkie istoty i nie czuć nic poza nienawiścią. Rzadko zabijał zmiennokształtnego w jego zwierzęcej postaci. To było bezpieczniejsze w ludzkiej formie, i Orlando bardzo wierzył w bezpieczeństwo, przynajmniej swoje. – Przyciągnął mnie do jego ciała używając moich nadgarstków jak 506

rączek. Nie robił mi krzywy, ale siła jego chwytu była jak obietnica, groźba. Mógł zmiażdżyć moje nadgarstki i oboje to wiedzieliśmy. – King miał reputacje, kogoś kto wywiązuje się z zadania. – To zadanie było zabijaniem innych ludzi, zarówno kobiet jak i mężczyzn. Poczym odcinał ich głowy, palił ich ciała, upewniał się że oni nie powrócą. Byłem tą jego częścią, którą cieszyła ta praca, i kiedy stał się tym czego nienawidził najbardziej w świecie, ochroniłem go przed samym sobą. – Jak? – zapytałam miękko. – Robiąc rzeczy, na które on był zbyt słaby, by sam je zrobić, ale wciąż pragnął by były zrobione. – Jak co? – zapytałam. Ratunek nadchodził; to była tylko kwestia przetrwania dopóki pomoc nie nadejdzie. Taki był oryginalny plan, i fakt że Chimera był Orlando Kingiem i był bardziej szalony niż możliwe naprawdę nie zmieniała planu. Sprawić by nadal mówił. Wszyscy mężczyźni uwielbiają mówić o sobie, nawet ci którzy są całkowitymi draniami. Bycie obłąkanym nie zmieniało tego, albo przynajmniej nigdy wcześniej. To było jak jakby sprawa wielokrotnej osobowości przerażała mnie. Jeżeli traktowałabym Chimerę jak każdego innego zabójczego maniaka, wszystko byłoby w porządku. Przynajmniej tak sobie powtarzałam. Mój puls pozostał zbyt szybki, moja klatka piersiowa zesztywniała, lęk pozostał wysoko; nie sądzę, że wierzyłam sobie. – Chcesz wiedzieć jak pomogłem Orlando? Przytaknęłam, – Jasne. – Naprawdę chcesz wiedzieć co zrobiłem dla niego? Przytaknęłam ponownie, ale zaczynała mi się przestawać podobać sposób w jaki opisywał rzeczy. Uśmiechnął się, i sam ten uśmiech obiecywał bolesne, nieprzyjemne rzeczy. – Wiesz co mówią. Gadka jest tania. Pozwól bym pokazał ci Anita, pozwól bym pokazał ci co zrobiłem. – Z tym sięgnął za siebie po klamkę, obrócił ją i wepchnął mnie o pokoju za nim.

Rozdział 65 Pokój był ciemny, całkowicie ciemny, jakbyś został oślepiony, wrzucony w nicość, jak w jaskinię. Chimera puścił moje ramię. To było jak zostać odciętą, zagubioną w ciemności. Potknęłam się w ciemności. Sięgnęłam na ślepo, by utrzymać równowagę i dotknęłam czegoś. Chwyciłam to, próbując przytrzymać się czegoś, czegokolwiek. Wtedy ciało poddało się pod moją ręką i zdałam sobie sprawę, że to był człowiek i znajdował się nie tam, gdzie powinien być. To było zbyt wysoko jak na czyjąś łydkę. Odskoczyłam i coś 507

jeszcze musnęło moje plecy. Wypuściłam cichy jęk, odrzuciłam ręce, potykając się w ciemności i uderzyłam w coś jeszcze co zakołysało się przy uderzeniu. Zdałam sobie, że cokolwiek to było, zwisało z sufitu. Odsunęłam się od tego i pobiegłam stawić czoła następnej niespodziance. Twardy odgłos ciała o ciało pozwolił mi wiedzieć, że to ciało. Krzyk sprawił, że wiedziałam, że wciąż żyło. Uderzyłam wystarczająco mocna, że mężczyzna wpadł na mnie ponownie a ja próbowałam się cofnąć i uderzyłam w kolejnego. Ten nie wydał żadnego dźwięku. Trzymałam ręce przed sobą i walczyłam z potrzebą uwolnienia się od nich, ale moje ręce nadal dotykały ciał i części ciał – bioder, ud, pachwin, pośladków. Poruszałam się szybciej, próbując utorować sobie drogę poprzez las zwisających ciał, ale poruszanie się szybciej sprawiło, że zaczęły się bujać i uderzać we mnie. Krzyki nadeszły z ciemności, jakbym sprawiła, że uderzały o siebie nawzajem. Mężczyźni krzyczący w ciemności; z dźwięków ich głosów wiedziałam, że nie było tam kobiet. Jedno ciało uderzyło mnie wystarczająco mocno, że upadłam i zwisające stopy musnęły mnie. Próbowałam odczołgać się od nich, ale one były wszędzie, dotykając mnie, ocierając się o mnie, niektóry wierzgały przy moich plecach. Położyłam się na podłodze i spróbowałam wydostać się, używając stóp i rąk do uwolnienia się od nich, ale ich wzrost był różny i nie mogłam uwolnić się od nich. Poczułam jak krzyk wzrasta w moich wnętrznościach i wiedziałam, że jeżeli krzyknęłabym raz to nie przestałabym. Moja ręka wylądowała w kałuży czegoś ciepłego i płynnego i to powstrzymało mnie. Nawet w ciemności wiedziałam co jest krwią. To był prawdopodobnie moment, gdy większość ludzi zaczęłaby krzyczeć, ale jakoś poczucie krwi uspokoiło mnie. Wiedziałam o krwi i upuszczaniu jej z człowieka, dopóki on nie umrze. Oparłam moją rękę o tą wciąż gorącą kałużę i to upewniło mnie. Położyłam się na podłogę z rękami w krwi i moją głową spoczywającą Bóg wie gdzie i nauczyłam się ponownie oddychać. Jeżeli leżałam bardzo sztywno i nie próbowałam się poruszać, stopy nie dotykały mnie. Więc leżałam w ciemności i zamknęłam oczy i spróbowałam użyć moich pozostałych zmysłów, ponieważ moje oczy były bezużyteczne. Miałam dość dobrą nocną widoczność, ale nawet kot potrzebuje jakiegoś światła a tam nie było nic, nic poza ciemnością. Łańcuchy skrzypnęły jak ciała wciąż kołysały się ciężko nade mną. Był tam niewielki obieg powietrza. Gorąca kropla spadła na mój policzek. Ten cały ruch sprawił, że ktoś zaczął dopiero co krwawić. Trzymałam zamknięte oczy i zmusiłam się do ustabilizowania się, nawet do oddechów. Jeden mężczyzna krzyczał, – Boże, Boże, Boże! – wciąż i wciąż, tak szybko jak mógł nabrać powietrza. Zgubił się w tym i nie winiłam go. Sama ledwie doszłam do siebie, a ja nie zwisałam nago z sufitu krwawiąc. Głos Chimery doszedł z ciemności. – Zamknąć się, kurwa zamknąć się! Mężczyzna przestał krzyczeć prawie natychmiast, ale jego oddech stał się jękiem, jakby musiał wydawać jakieś dźwięki. – Anita, – Chimera powiedział, – Anita, gdzie jesteś? 508

Nawet on nie mógł dostrzec w ciemności, i odór krwi, potu i ciała najwyraźniej maskował mój zapach. Świetnie, nie wiedział, gdzie się znajdowałam. Żałowałam, że nie mogłam wymyśleć o niczym dobrym, co mogłabym zrobić z tą informacją. Ale po prostu leżałam w ciemności na podłodze, moje ręce w kałuży schładzającej się krwi, kolejna kropla świeżej, gorącej krwi uderzyła mój policzek, i nie zrobiłam niczego. Wszystko co musiałam, to pozostać ukrytą dopóki odsiecz nie przybędzie. Próbowałam rozmawiać z Chimerą i to nie zadziałało zbytnio. Spróbuję milczenia. – Anita, Anita, odpowiedz mi. Nie odpowiedziałam. Jeżeli chciał mnie znaleźć mógł do cholery zapalić światła. Myślałam, że chciałam jakiś świateł. Ale wtedy pomyślałam nagle, że być może naprawdę nie chciałam zobaczyć co zwisało nade mną w tym pokoju. Być może to byłby jeden z tych widoków, które padały na umysł, po których nigdy tak naprawdę nie dojdziesz do siebie. Ale bardzo pragnęłam zobaczyć coś, prawie cokolwiek. Leżałam w ciemności w taki sposób jak przywykłam kulić się pod pościelą jako dziecko, obawiając się ciemności, obawiając się tego czego nie mogłam zobaczyć. – Odpowiedz mi, Anita! – Krzyknął tym razem, szorstkim głosem. Męski głos znade mnie. – Odpowiedz mu jeżeli możesz, nie chcesz aby był zły na ciebie. Inny mężczyzna wydał odgłos jakby zdławionego śmiechu. To brzmiało nisko, jakby tam była krew w jego ustach i gardle. Ciemność była nagle pełna głosów mówiących, – Odpowiedz mu, odpowiedz mu. – To było jakby wiatr odnalazł głos i zawał mi wskazówki w ciemności. Kolejna kropla spadła na mój policzek i zaczęła się ześlizgiwać powoli po mojej skórze. Nie starłam jej. Nie poruszyłam się. Obawiałam się, że jakikolwiek ruch sprawi, że Chimera będzie wiedział, gdzie byłam, a tego nie chciałam. – Zamknąć się! – Chimera wrzasnął i słyszałam jak porusza się w głąb pokoju. Głosy nade mną zamilkły. Ale mogłam wciąż poczuć ich zwisających jak ciężar nade mną, jakby skalny sufit napierał na mnie w dole. Wzięłam głęboki oddech, wypuściłam go powoli. Moja klaustrofobia próbowała krzyczeć w mojej głowie, że nie mogę oddychać, ale to było kłamstwo. Ciemność nie miała ciężaru; to przemawiał lęk. Jeżeli Chimera chciał abym leżała w ciemności przez kolejną godzinę dopóki pomoc nie przybędzie, pozwolę mu. Nie spanikuję. To nic mi nie pomoże, by zacząć czołgać się szalenie przez podłogę ze stopami ocierającymi się o moje plecy. Jeżeli zrobiłabym to, zaczęłabym krzyczeć i nie przestała przez długi, długi czas. Krew spłynęła wzdłuż mojej szyi na moje włosy i trzymałam oczy zamknięte, skoncentrowana na płytkim oddechu, cicha.

509

– Odpowiedz mi Anita, albo zacznę ciąć mężczyzn wiszących nad tobą. – Chimera powiedział. Jego głos był bliższy, ale nie zbyt bliski. Wciąż był na zewnątrz tego lasu zwisających ciał. Wciąż nie odpowiedziałam. – Nie wierzysz mi? Pozwól, że ci udowodnię. Mężczyzna krzyknął, wysoko, żałośnie, bez nadziei. – Nie, – powiedziałam. – Nie rób czego? – Nie krzywdź ich. – Są niczym dla ciebie, to nie twoje zwierzę, nie twój przyjaciel. Dlaczego cię to obchodzi? – Orlando zna odpowiedź na twoje pytanie. – Pytam ciebie. – Już znasz odpowiedź. – Nie, nie! Orlando zna odpowiedź. Ja nie. Nie rozumiem. Dlaczego obchodzą cię obcy? – Drugi mężczyzna ponownie krzyknął. – Przestań Chimera. – Albo co? Co zrobisz jeżeli nie przestanę. Co zrobisz jeżeli pozostanę tutaj w ciemności i potnę na kawałki tego mężczyznę. Jak mnie powstrzymasz? Mężczyzna zadrżał, – Nie, nie rób tego, nie to, nieee! – Krzyk ucichł, co oznaczało, że mężczyzna był albo martwy albo zemdlał. Miałam nadzieję, że zemdlał, ale i tak nie mogłam nic na to poradzić. – Możesz posmakować lęku, Anita? Owiń go na języku jak silną przyprawę jaką jest. Wtedy moje usta były tak suche, że nie mogłam posmakować żadnej cholernej rzeczy. Ale mogłam wyczuć ich strach, poczuć go na nich. Wszyscy się teraz bali, świeże przerażenie, wylewające się z ich skóry. – To łatwe przerazić ludzi w ciemności, Chimera. Każdy boi się mroku. – Nawet ty? Uniknęłam pytania. – Powiedziano mi, że jeżeli zejdę tu na dół, to wypuścisz Cherry i Micaha. – Rzeczywiście powiedziałem to Zeke. 510

I w tej chwili wiedziałam, że nie miał zamiaru ich wypuścić. To nie powinno mnie zaskoczyć, ale tak było. Czy naprawdę oczekiwałam uczciwej wymiany z jego strony? Być może. To obrażało jakąś część mnie, wiedzieć że on nie zamierzał zrobić tego co powiedział. To oznaczało, że było po układach. Przeszłam z posiadania czegoś na wymianę do niczego. Tylko z chęci zrobienia tego, mógł zabić Cherry i Micaha zanim pomoc przybędzie. Mój puls przyśpieszył znów i walczyłam o utrzymanie stabilnego oddechu. Wyjęłam rękę z chłodnącej kałuży krwi. Mogłam równie dobrze się poruszyć. Zlokalizowałby mnie niedługo po moim głosie. Położyłam moje ręce na brzuchu i spróbowałam pomyśleć co mogłam zrobić, nieuzbrojona, przeciwko mężczyźnie, który przewyższał mnie wagą o więcej niż sto funtów i był wystarczająco silny by rozbić ceglane ściany. Nic przydatnego nie przyszło mi do głowy. Być może przemoc nie była drogą do przetrwania. Co to pozostawiało? Seks? Słodkie namowy? Dobry Boże, pomóż mi odrobinę. – Nie czujesz potrzeby by mówić, prawda? – zapytał, głos spokojniejszy niż wcześniej, bardziej „normalny” – Nie jeżeli nie mam nic do powiedzenia. – To niezwykłe w kobieci. Większość z nich nie potrafi znieść myśli o ciszy. Mówią, mówią i mówią. – Brzmiał spokojniej. W zasadzie brzmiał jakbyśmy powinni siedzieć naprzeciw siebie przy stoliku w jakiejś milutkiej restauracji na randce w ciemno. Ponieważ byliśmy w ciemnym pokoju tortur z krwią na podłodze, ten rzeczowy głos bardziej przerażał mnie niż krzyk. Powinien krzyczeć i wściekać się, ale spokojna rozmowa, to było naprawdę szalone. Jego głos stał się spokojniejszy, ale nigdy nie brzmiał dokładni jak Orlando Kinga. To było jakby był tam inny głos, dochodzący z niego, inna osobowość, być może. Nie wiedziałam i nie dbałam o to. Jeżeli powstrzymam go przed cięciem ludzi dookoła, to będzie dobrze. – Chciałabyś teraz zobaczyć swoje lamparty? – spokojny głos zapytał. – Tak. Światła eksplodowały przez moją widoczność i byłam ślepa od jasności tak jak w mroku. Położyłam rękę na moich oczach i osłoniłam je, po czym powoli obniżyłam ją jak moja częściowa widoczność się oczyściła. Gapiłam się na parę stop, nóg. Moje spojrzenie przesunęło się w górę po linii ciała mężczyzny, by znaleźć świeże ślady po pazurach na jego pośladkach i udach. Kolejna kropla krwi spłynęła po jego nagich stopach na moją rękę. Moje spojrzenie przeszło powoli do następnej pary nóg, i następnej, i następnej…

511

Tuziny mężczyzn zwisały jak obsceniczne ornament. Po raz pierwszy zastanowiłam się, czy Micah wisiał gdzieś w tym lesie ciał. – Czy chcesz wstać czy zamierzasz cieszyć się widokiem stamtąd? – Spokojny głos dochodził z zaledwie dwóch stóp ode mnie. To sprawiło że podskoczyłam mocno. Odwróciłam głowę w tył, by zobaczyć Chimerę stojącego o dwóch zwisających mężczyzn ode mnie. – Wstanę, jeśli nie masz nic przeciw. – Pozwól, że ci pomogę. – Popchnął jednego ze zwisających mężczyzn na bok, jakby przesunął zasłonę, jak by bladoniebieskie oczy nie były otwarte, spoglądające, jakby mężczyzna nie drżał, gdy Chimera dotykał go. Wstałam, ostrożnie unikając ciał najbliżej mnie, zanim Chimera mógłby odepchnąć kolejne i pomóc mi wstać. Naprawdę nie chciałam, aby mnie dotknął. Oczy Chimery powróciły z powrotem do ludzkiej szarości. Jego twarz była nijaka, przeciętna. Ten prawie diaboliczny uśmiech znikł, ale nie patrzyłam także na Orlando Kinga. To był ktoś jeszcze. Pytanie, czy ta nowa osobowość zamierzała być bardziej pomocna, czy bardziej niebezpieczna. Odepchnął ponownie ciała, tak jakby trzymał otwarte drzwi, tak że mogłam wyjść. Pozwoliłam mu to zrobić, ale skupiłam swoją uwagę na nim, jakbym spodziewała się, że spróbuje mnie złapać. Zgaduję, że tego się spodziewałam. Kiedy wyszłam na pustą przestrzeń, wypuściłam oddech, jakbym nawet nie wiedziała, że go wstrzymuję. Chimera stanął obok mnie i odsunęłam się tylko odrobinę od niego. Ruch przykuł moją uwagę, ale to byli tylko zwisający mężczyźni bujający się tam gdzie Chimera ich poruszył. Wszyscy nosili ślady jakiegoś rodzaju: pazur, ostrzy, oparzeń. Jednemu z nich brakowało nóg poniżej kolan. Odwróciłam się do mężczyzny przede mną i wiedziałam, że wyglądałam blado. Nie mogłam nic na to poradzić. Nie krzyknęłam. Nie spanikowałam za bardzo. Nie mogłam kontrolować odruchów bezwarunkowych. Miałam wystarczająco problemów z z tymi na które miałam wpływ. – Gdzie są moje lamparty? – Zapytałam i mój głos brzmiał prawie normalnie. Dostałam trylion punktów za to. – Twój lampart jest tu, – powiedział i podszedł do ciężkiej białej zasłony, która wisiała na prawie całej najbliższej ścianie. Pociągnął sznurek i zasłona się rozsunęła. Za nią była alkowa i Cherry była przykuta za nadgarstki i kostki do kamiennej ściany. Skórzany knebel wypełniał jej usta. Jej blade oczy były szerokie. Łzy znajdowały się na zaschniętej krwi na jej twarzy. Jej twarz wyglądała na nietkniętą, ale ta krew musiała skądś pochodzić. – Uleczyła wszystko co jej zrobiliśmy, – Chimera powiedział. Abuta i węże pojawiły się po stronie Chimery, jakby zostali wezwani. Większy mężczyzna pogłaskał głowę

512

wężołaka, jakby głaskał psa, którego się lubi. – Abuta wykazał się sporym talentem do tego rodzaju rzeczy. Przełknęłam głośno i spróbowałam się nie wściec. Gniew nie pomógłby nikomu. Pomoc nadchodziła. Musiałam przetrwać dopóki nie dotrze. Rozejrzałam się po pokoju. Byli tam mężczyźni przykuci do ścian dookoła. Nie rozpoznałam żadnego z nich. Była tam w nich pewna jednolitość w nich – młodzi, albo przynajmniej nie starzy, dobrze zbudowani, niektórzy szczupli, inni umięśnieni, wszystkie rasy, wszystkie typy fizyczne, wszyscy atrakcyjni. Zastanawiałam się jak długo zajęło Narcissusowi znalezienie tak wielu dobrze wyglądających mężczyzn. Micah nie był przy ścianie. Pokój w Polaroidzie wyglądał bardziej jak alkowa, w której była Cherry. Spojrzałam na wciąż nie otwartą część zasłony. Czy on był za nią? Musiałam podejść bliżej do Cherry nie zdając sobie sprawy z tego, ponieważ zrobiła drobny ruch w łańcuchach i ja zagapiłam się. Odwróciłam się by zobaczyć, że patrzy na Chimerę, nie na mnie. Nie poruszył się tak daleko jak mogłam widzieć, ale cokolwiek on zrobił, to przerażało ją, i w końcu zrozumiałam co. Jego oczy stały się znów zwierzęce, i ten dziwny uśmiech wrócił. To był znów Chimera, i nazwij to przeczuciem, ale założyłam że zrobił większą część bolesnej roboty za dwie pozostałe osobowości. – Rozkuj ją, – powiedziałam jakbym była pewna, że zrobi to o co poprosiłam. Nie byłam taka pewna. Wyciągnął rękę ku jej twarzy i chwyciłam jego nadgarstek. – Rozkuj ją. Dał mi ten nieprzyjemny uśmiech. –Nie chciałbym stracić jedynej kobiety, jaką tu mamy. Narcissus może funkcjonować na oba sposoby, ale trzyma kobiety poza swoim stadem. Naprawdę cętkowane hieny są matriarchalne. Obawia się, że jeżeli wprowadzi kobiety to instynkt przejmie kontrolę i straci swoje stado, ponieważ nie jest w wystarczającym stopniu kobietą, by je utrzymać. – Zawsze cieszy mnie uczenie się o nowych zoologicznych rzeczach, ale rozkuj Cherry i zabierz ją stąd. – Ale co z twoim kochankiem? Co z Micahem? Spotkałam te niepasujące zwierzęce oczy i zwalczyłam strach na mojej twarzy. – Doszłam do wniosku, że oszczędziłeś go na koniec, na jakiś rodzaj finału. – Mój głos przeszedł ze spokojnego w znudzony. Z tonu, pomyślałbyś, że to nie miało znaczenia dla mnie, w jeden sposób czy drugi, ale nie mogłam powstrzymać pulsu w mojej szyi przed podskakiwaniem. Jego uśmiech się pogłębił i obserwowałam jak ludzki wyraz wypełnia te zwierzęce oczy. Oczekiwanie, oczekiwanie na mój ból, jak sądzę.

513

Otworzył zasłonę powoli, ukazując Micaha przykutego za nadgarstki i kostki do ściany jak Cherry. Ale w przeciwieństwie do niej, jego rany nie uleczyły się. Prawa strona jego twarzy została pobita ciężko. Jego oko było całkowicie opuchnięte i zamknięte, encrust zaschniętą krwią. Ta delikatna krzywizna szczęki była tak opuchnięta, że nie wyglądała na prawdziwą. Opuchlizna twist jego usta na jedną stronę. Były tak spuchnięte, że mogłam zobaczyć różowe wnętrze jego ust i błysk zębów, gdzie jego usta nie zamykały się całkowicie. Usłyszałam cichy dźwięk, i to byłam ja. To było bliskie szlochu, a na to nie mogłam sobie pozwolić. Jeżeli Chimera wiedziałby jak bardzo to mnie zraniło, skrzywdziłby Micaha jeszcze bardziej. Nie mogłam się powstrzymać przed dotknięciem go. Musiałam go dotknąć, ponieważ tylko wtedy byłby prawdziwy dla mnie. Widok nigdy nie był przekonywujący dla mnie. Dotknęłam opuszkami boku jego twarzy. Jego całe oko mrugnęło otwierając się. Buł tam moment ulgi, wtedy myślę, że zobaczył Chimerę, i jego oczy się rozszerzyły. Próbował coś powiedzieć, ale nie mógł otworzyć ust. Wydawał ciche bolesne dźwięki. Chimera dotknął jego siniaków, lekko, ale Micah i tak wzdrygnął się. Chwyciłam jego nadgarstek, jak przy Cherry i wsunęłam swoje ciało pomiędzy tych dwóch mężczyzn. – Rozkuj go. – Złamałem osobiście mu szczękę za okłamanie mnie. – Powiedział mi że staniesz się panwere jak ja, ale ty tym nie jesteś. – Pochylił się nade mną wąchając. – Wyczułbym, gdybyś była. Jesteś czymś, i to nie człowiekiem. To pachnie lampartem i wilkiem. – Wziął głęboki oddech tuż ponad skórą mojej twarzy. – Ale to także pachnie wampirem. Nie jesteś tym, czym ja jestem, Anita. – Spojrzał na Micaha. – Próbował powstrzymać mnie przed skrzywdzeniem ciebie i swoich kotów, po tym jak ocalił cię przed moimi ludźmi, kiedy przyszli do twojego domu. – Więc nie jestem panwere. Czy to znaczy że nie chcesz mnie na swoją partnerkę? Roześmiał się wtedy. – Och, nie wiem, sprawia mi przyjemność gwałt, dodaje pikanterii. – Myślę, że powiedział to tylko po to by zszokować mnie, ale nie byłam pewna. Czy on zgwałcił Cherry? Czy on ją tknął? Próbowałam utrzymać te myśli z dala od mojej twarzy, ponieważ z tymi myślami nadchodził biały, gorący powiew gniewu. – Och, nie podoba ci się ten pomysł, prawda? – Próbował dotknąć moich włosów i odsunęłam się od niego z alkowy, tak że miałam przestrzeń do manewrów. Pomoc była w drodze, ale spojrzenie na zegarek pokazało, że pozostało jeszcze dwadzieścia minut. Być może posiłki nadejdą szybciej, być może nie. Nie mogłam sobie pozwolić, by na to liczyć. Nie spróbował podążyć za mną, po prostu pozwolił mi się odsunąć. – Mógłbym cię zgwałcić przed Micahem. Nie sądzę, aby któremukolwiek z was to by się spodobało. Choć szczerze, mógłbym preferować to na odwrót. Orlando jest homofobem. Zastanawiam się dlaczego? 514

Odezwałam się jak odsunęłam się do kurtyny, odciągając go z dala od Cherry i Micaha. – Nie lubimy w innych najbardziej tego, czego nienawidzimy w sobie. – Brawo, – Chimera powiedział. – Tak, trzymałem wiele z Orlando, bezpiecznie przed nim samym. – To musi być trudne. – Co? – Utrzymywanie sekretów, kiedy dzieli się to samo ciało. Podążył za mną, powoli dookoła krawędzi ściany. – Na początku nie chciał wiedzieć, co zrobiliśmy, ale ostatnio stał się… niezadowolony z tego. Myślę, że zrobiłby sobie krzywdę, gdybym go nie powstrzymał. – Chimera wskazał na wiszących mężczyzn. – Obudził się w ciemności pośrodku nich. Krzyczał jak dziewczyna. – Chimera przyłożył palce do swoich ust i powiedział, – Oops, wybacz mi, ty w ogóle nie krzyczałaś. Krzyczał jak niemowlę dopóki nie przyszedłem i nie ocaliłem go, ale nie wydawał się za to wdzięczny. Jakby mnie winił. – Chimera wyglądał na zmieszanego, i znów miałam to wrażenie, że słucha rzeczy, których ja nie mogłam usłyszeć. Patrzył się na mnie. – Słyszysz to? Rozszerzyłam oczy i wzruszyłam ramionami. – Co? Spojrzał przez zwisających mężczyzn a ja rozejrzałam się dookoła za bronią. Wszystkie te uszkodzenia i cięcie ludzi, musiało tam gdzieś wokół znajdować się ostrze. Ale pokój rozciągał się biały i pusty, poza przykutymi mężczyznami. Czy nie powinny tu być pogrzebacze, noże, pieprzona broń? Jaki to był rodzaj lochu, z ofiarami, ale bez narzędzi tortur? Usłyszałam to wtedy, krzyki, walkę. Bitwa się rozpoczęła. Choć była wciąż daleko. Dobre wiadomości, że pomoc była w drodze, złe, że Chimera wiedział co się działo a ja byłam z nim sam. W porządku, nie sama, ale nikt przykuty do kamienia nie był w stanie mi pomóc. Obrócił twarz, tak pełnej wściekłości do mnie, że była prawie jak bestii, bez żadnej zmiany postaci. – Dlaczego porwałeś wszystkie alfy? – Zapytałam. Wciąż zamierzałam zająć go rozmową; to było wszystko co mi pozostało. – Abym mógł rządzić ich grupami. – Jego słowa wyszły nisko i z warkotem przez zaciśnięte zęby. – Twoje węże są anakondami. Alfa, którego zabrałeś był kobrą. Nie możesz rządzić typem węży, jakim nie jesteś.

515

– Dlaczego nie? – zapytał i zaczął zbliżać się do mnie, wciąż w ludzkiej formie, ale z tą napiętą gracją, która jest bardziej zwierzęca niż ludzka. Nie miałam na to dobrej odpowiedzi. – Czy Alfy żyją? Potrząsnął głową. – Słyszę walkę, Anita. Co ty zrobiłaś? – Nie zrobiłam niczego. – Kłamiesz. Mogę to wyczuć. No dobra. Być może prawda pomoże. –Dźwięki jakie słyszysz, to odsiecz przybywająca na ratunek. – Kto? – Zapytał, głos był prawie czystym wyciem. Wciąż zbliżał się do mnie, a ja wciąż się cofałam. – Rafael i jego szczurołaki, prawdopodobnie teraz też i wilkołaki. – Są tu setki hienołaków w tym budynku. Twoja odsiecz nie przedostanie się przez nie na czas, by cię ocalić. Wzruszyłam ramionami, obawiając się powiedzieć prawdę, obawiając się, że on odbije to sobie na kochankach hienołaków. A nie odważyłam się skłamać; wyczułby to. Więc nadal cofałam się. Byliśmy prawie przy drzwiach. Gdybym mogła je otworzyć, goniłby mnie. Być może mogłam wyprowadzić go w pułapkę sama. Abuta poruszył się przed drzwiami. Zapomniałam o nim, a to było beztroskie. Nie śmiertelne, jeszcze nie, ale beztroskie. Oparłem plecy o ścianę tak, że mogłam mieć na oku obydwu z nich. Abuta stał przy drzwiach, jasna wiadomość, że jeżeli będę trzymać się z dala od drzwi, on będzie się trzymał z dala ode mnie. Chimera za to, podchodził coraz bliżej. Byłam pomiędzy panwere a wężem – jeszcze nie pomiędzy młotem a kowadłem, ale niewiele brakowało. Chimera przekształcił się w swoją kolejną formę. Widziałam jak zmiennokształtni zmieniają się przez lata, i to zawsze było gwałtowne, i towarzyszyło temu wiele bałaganu. Ale to, to było prawie… zapierające dech w piersiach. Łuski przepłynęły po nim jakby były wodą. Nie było tam żadnego jasnego płynu, żadnej krwi, nic tylko przemiana, jakby przeszedł z jednej formy w drugą, jak Clark Kent zmieniający się w Supermena. To było tak szybkie, że prawie natychmiastowe. Nawet nie stracił na to kroku/Nawet nie zajęło mu to kroku. Jego ubrania opadły jak płatki kwiatu spadające na ziemię, i wyszedł w formie węża z Coronus. Wielki wężo-człowiek przestał się poruszać. Zamarł w tym znieruchomieniu, jakie uwielbiają gady. Zamarłam kiedy to zrobił. W końcu obrócił głowę, tak że mógł obserwować mnie miedzianym okiem. To musiało mieć wiele z jego głęboką percepcją, by to zrobić. – Pamiętam cię. Chimera kazał nam ciebie zabić. – Rozejrzał się dookoła po ciemnym pokoju i powiedział powoli, – Gdzie jesteśmy? 516

Po czym pochylił się jakby w bólu i następna postać była ludzka, ale to nie było ciało Orlando. Był Boonem i zanim oczy Boone’a straciły swój zmieszany wyraz był lwołakiem. Przez sekundę myślałam, że stanie się Marco, ale oczywiście nie mógł być jednoczenie Marco i Coronusem; nawet Chimera nie potrafił tego. Był złoty, opalony, umięśniony, męski, z grzywą dookoła jego w połowie ludzkiej twarzy, która była prawie czarna. Pazury na jego rękach były jak czarne sztylety. – Ta forma jest naprawdę moja, –zaryczał. – Wąż i niedźwiedź są jak Orlando, wciąż w siebie wierzą. Ale to ja jestem wszystkim tutaj, i nie ma tam nic poza Chimerą. – Sięgnął po mnie a ja odskoczyłam. Pobiegłam w kierunku wiszących mężczyzn, ponieważ wiedziałam, że oni go spowolnią, po czym obróciłam się w ostatniej sekundzie, tak szybko, że upadłam na podłogę i odczołgałam się na rękach i nogach jak małpa. Oni spowolniliby go, ale pociąłby ich aby dostać się do mnie. Na to nie mogłam pozwolić. Zapędził mnie w róg po odległej stronie pokoju – dalej od drzwi i od Micaha. Myślę że mógł złapać mnie wcześniej, ale się nie śpieszył. Nie wiem dlaczego. Odgłosy walki były bliżej, ale nie dość blisko. Chimera podszedł do mnie jak wdzięk zawarty w gwałtowności, góra opalonych mięśni i futra, która błyszczała w świetle. Otworzył pysk i zaryczał, głos jakiego nigdy nie słyszałam poza zoo. Ten kaszlący ryk sprawił, że stanęłam odrobinę prościej. Zeke i Bacchus obiecali wydostać nas stąd zanim reszta walk się rozpoczęła. Zawiedli, albo skłamali, ale nie zamierzałam poddać się bez walki, i nie zamierzałam krzyczeć. Obserwowałam go podchodzącego do mnie, jak wolno poruszający się koszmar, piękny i straszny, jak jakiś rodzaj bestialskiego anioła. Nagle ardeur powstało wewnątrz mnie jak ciepła fala, rozlewając się po mojej skórze, wydobywając westchnienie z gardła. Ostatnim razem powstało z powodu bliskości Richarda. Tym razem… może dlatego że nadszedł czas pożywić się znów. W momencie którym pomyślałam o pożywieniu się wiedziałam, że Jean-Claude obudził się i z jego powstaniem, głęboko w podziemiach Cyrku, ardeur wzniosło się we mnie. Chimera zatrzymał się tam, gdzie był, potrząsając swoją ogromną grzywą wokół głowy. – Co to jest? – zawarczał. Mój głos doszedł zdyszany. – Ardeur. – Co takiego? – Ardeur, ogień, potrzeba – powiedziałam. Z każdym słowem ardeur wzrastało jak ciężar, i ten ciężar ocierał się naprzeciw mojej bestii. Wylewał się w górę z tego ciasnego, zakrzywionego miejsca wewnątrz mnie i dwa osobne gorąca wzrosły w środku, przelewając się wzdłuż mojego ciała, ciągnąc mnie naprzód w stronę Chimery. Już się go nie bałam, ponieważ mogłam wyczuć jego strach. Nigdy nie musisz się bać czegoś, co boi się ciebie. Część mnie wiedziała, że to nie prawda, że przestraszony facet z bronią prędzej cię postrzeli niż ten odważny, ale części mnie zdolne do myślenia wymykały się, zostawiając po sobie 517

tylko instynkt. Temu, co zostało, spodobał się zapach strachu. To przypominało mi o jedzeniu i seksie. Chimera cofnął się i zaczęliśmy powolny spacer powrotny tą samą drogą, którą przyszliśmy, tym razem ze mną przybliżającą się powoli do niego. Podkradałam się do niego i część mnie odnotowała, że umieszczałam stopy jedna za drugą, prawie jakbym szła po moich własnych śladach, jak kot. Spacer był dziwnie pełen gracji, kołysał moimi biodrami. Mój kręgosłup był wyprostowany, barki cofnięte, ramiona prawie nieruchome przy moich bokach, ale było też napięcie biegnące przez górną część mojego ciała, przewidywanie akcji, przemocy. Zawsze zanim pojawił się ardeur, głód bestii ustępował, ale kiedy podkradałam się do Chimery, obserwując tę wielką, muskularną formę cofającą się przede mną, to mięso miałam na myśli. Zęby i pazury, ciało do rozerwania, do ugryzienia, rozdarcia. Prawie mogłam poczuć smak jego krwi – gorącej, prawie parzącej moje usta, w dół mojego gardła. To nie był tylko głód mojej bestii, ale także pragnienie krwi Jean-Claude’a i Richarda nienasycenie mięsem. Wszystko razem i ardeur biegnące przez to wszystko, tak że jeden głód karmił inny w nieskończonym łańcuchu, wąż zjadający własny ogon, Uroboros pragnień. Chimera przestał uciekać przyciskając się do białej kurtyny. Prawie wróciliśmy do Cherry i Micah. Za Chimerą, za kurtyną, była solidna ściana. – Czym jesteś? – zapytał zduszonym głosem, pełnym strachu, który wypływał z niego falami. Powąchał powietrze, poruszając nozdrzami. – Nawet nie pachniesz tak samo. – Czym pachnę? – Dotknęłam jego klatki piersiowej moimi opuszkami, nie pewna co on zrobi. Ale on się nie odsunął. Przycisnęłam dłoń do jego serca i poczułam to niskie, ciężkie bicie powstające przy mojej dłoni, jakbym mogła je pieścić, jakby przebiegała dłonią po szczycie bębna. Wiedziałam w tej chwili, czego on pragnął najbardziej. On pragnął umrzeć. Ktokolwiek był w środku, cokolwiek pozostało z tego, kim był Orlando King, to pragnęło zakończyć to. Próbował się zabić od chwili, gdy dowiedział się, że zostanie wilkołakiem. Nigdy nie zmienił zdania. Po prostu nie mógł się zmusić do popełnienia samobójstwa, nie bezpośrednio w każdym razie. Pochyliłam się blisko do niego, przyciskając nasze ciała, lekko, obie ręce na jego piersi. – Pomogę ci, – wyszeptałam. – Pomożesz mi, jak? – Ale jego głos nie był pełen strachu, jakby już wiedział. Ból wystrzelił przez moje piersi. Moje kolana ugięły się i Chimera złapał mnie, ostrożnie tymi rękami z pazurami. Myślę, że to był automatyczny ruch. Patrzyłam oczami Richarda przez moment, widziałam hienołaki warczącego mu w twarz, poczułam jego pazury rozdzierające jego klatkę piersiową. Ból był ostry, łamiący kości, po czym otępienie i Richard nie walczył z tym. Pozwolił otępieniu opanować go. Wiedziałam natychmiast, że Richard pragnął umrzeć, albo raczej nie pragnął żyć jak żył. Ból zmusił go do wycofania się ze mnie, ale jego ręce były powolne, zbyt powolne by się bronił.

518

Nigdy nie przyznałby, że pozwoliłby sobie umrzeć, ale pragnął tego i to go spowolniło. Spowolniło dość, by hienołaki rozciął jego klatkę piersiową na oścież, jak pękający melon. Shang-Da był tam i odciągnął hienę od niego, po czym ja byłam z powrotem w moim własnym ciele, air borne, rzucona w zasłony i alkowę za nimi. Zasłony złagodziły część upadku, i ostatnie pozostałości otępienia Richarda uczyniły moje ciało wiotkim, tak że to w zasadzie nie bolało. Leżałam przez chwilę w kłębowisku zasłon. Moja ręka musnęła coś z przodu i uderzyła o metal. Podniosłam krawędź zasłon i okazało się że alkowa była pełna broni. Znalazłam ostrza. Chimera rzucił mnie na nie, i szok z ran Richarda uciszył ardeur. Moja ręka zamknęła się na nożu, który był dłuższy niż moje ramię. Podniosłam go do światła i poznałam srebro, gdy je zobaczyłam. Ardeur odeszło bez pożywienia się, a ja byłam uzbrojona. Było dobrze. Wtedy usłyszałam dźwięk pazurów czy ostrzy, w ciele; głośny, rozdzierający dźwięk czegoś ostrego przechodzącego przez ciało. Gdy słyszysz coś wystarczająco często, to wiesz co to jest. Mogłam dostrzec wiszących mężczyzn stąd i wiedziałam, że byli cali. Mój brzuch zacisnął się mocno i chłodno, ponieważ wiedziałam, gdzie Chimera był. Nie wiedziałam tylko, które z nich on ciął. Odepchnęłam zasłony ode mnie, zaczęłam wstawać i Abuta był przede mną. Zatrzymałam jedną rękę zwiniętą w pięść w zasłonach i rzuciłam się na niego. Zrobił to co każdy by zrobił. Zawahał się i przeszyłam środek jego ciała srebrnym ostrzem, zwiększając kąt, szukając serca. Abuta krzyknął, ręką sięgnął w tył, gdzie Chimera ciął moich ludzi. Powiedział coś w języku, którego nie rozumiałam. Jak jego ciało upadło, kontynuowałam przekręcanie ostrza, próbując odnaleźć jego przeklęte serce, ale ostrze utknęło między żebrami, będąc szerszym niż moje typowe noże. Nie znalazłoby się, tam gdzie chciałam aby było. Uchwyciłam mgnienie złoto-kolorowego ruchu zanim Chimera wbił we mnie pięść i sprawił że poleciałam pomiędzy wiszących mężczyzn. Uderzyłam mocno i oni zajęczeli, potem byłam na ziemi próbując nauczyć się ponownie jak się oddycha. Jego ramie złapało mnie przez jeden bark, w którym straciłam czucie po sile uderzenia. Chimera klęczał nad wężołakiem, obejmując go w ramionach. Ruch odwrócił mój wzrok w kierunku Micaha i Cherry. Przód ciała Cherry był w krwawych wstęgach, jakby jego pazury wbiły się w dół po każdej z jej stron tak głęboko jak tylko zdołał, by zadać tak wiele szkód ile mógł w tak krótkim czasie. Jej zrujnowana klatka piersiowa unosiła się i opadała gwałtownie; żyła. Ciało Micaha było rozdarte na oścież jakby coś rozdarte zostało rzucone o ścianę. Jego jelita błyszczały jak coś osobnego i żywego. Mogłam zobaczyć jego wnętrzności, które nigdy nie powinny były oglądać światła dnia. Drżał, rzucając się w łańcuchach.

519

Krzyknęłam i moja panika otworzyła mnie znów dla Richarda. Leżał na podłodze na dole, i umierał i więcej niż to, czułam jak jego poddanie raniło wilki. Był ich Ulfrikiem, ich sercem i ich głową, i jego wola była słaba, i to czyniło ich słabymi. Hieny i półludzie, którzy walczyli dla Chimery walczyli za to w co wierzyli, lub walczyli za tych, których kochali. Wilki nie miały nic poza chęcią Richarda, by umrzeć. I wiedziałam w tej chwili, że jeżeli umrze tam, to nie będę tylko ja i Jean-Claude, tymi którzy dołączą do niego, to będą wszystkie wilki. Coś poszło bardzo źle z planem Bacchusa i Zeke. Hieny i półludzie wyrzynały stado. Wszyscy z nich, wszyscy z nich umrą. Krzyknęłam znów i Chimera był przede mną, jedna ręka owinięta w moją koszulę, jego pazury rozdzierały płytkie rany w górze moich piersi. Wyciągnął drugą rękę z powrotem i czas wydawał się zwolnić. Miałam wszelki czas na świecie, by zdecydować co zrobić i teraz, nie pozostała mi żadna chwila. Poczułam oddech Richarda rat tle w jego piersiach, poczułam jak zaczyna umierać. Ciało Micaha wydało ostatnie drżenie, poczym stało się sztywne. Krzyknęłam, bez słów, sięgając po coś, cokolwiek by ich ocalić. Moja moc nadeszła, moja moc, i jedyna rzecz, która mogła ocalić nas wszystkich. To była jedna z najgorszych rzeczy, jakie kiedykolwiek widziałam i się nie zawahałam. Nie wezwałam mojej mocy – nie było czasu. Stałam się moją mocą. Wypłynęło to, przeze mnie, nagle, rozlało się na moje ręce. Dotknęłam ręką ponownie futrzanego ramienia, które mnie trzymało, poczym zablokowałam jego drugie ramię i zsunęło się ono ku mnie w zamglonym ruchu. Zablokowałam uderzenie i sięgnęłam wolną ręką po ramię Chimery, tak że moje obie ręce dotykały jego ramion. W momencie gdy dotykałam go w wystarczającym stopniu, wezwałam moc, której nauczyłam się w Nowym Meksyku. Kiedy wskrzeszałam zombie wkładałam energię w zwłoki, pomagałam temu co leżało w grobie stać się stałym i prawdziwym. To była odwrotność tego. To zabierało energię, wysysało ją, sprawiało że lwołak stawał się mniej prawdziwy, mniej żywy. Futro poruszało się pod moimi rękami dopóki nie dotknęłam ludzkiej skóry. To było ciało Orlando Kinga, tym co opadło na kolana przede mną. Oczy Orlando wzniosły swoją przerażoną szarość by przeszukać moją twarz, by oczarować mnie, być może. Ale nigdy nie poprosił mnie bym przestała i prawdę mówiąc nie byłam pewna czy wiedziałam jak przestać. Zaczął krzyczeć tuż zanim jego skóra zaczęła pokrywać się zmarszczkami, jakby obserwowanie jak dekady zabierają go w przepaść. Pożywiłam się nim, pożywiłam się jego esencją, pożywiłam się tym czym on był. To przepłynęło przez moje ciało, drżąc wzdłuż mojej skóry, śpiewając przez moje kości, spływając w porywie radości przez każde włókno mojej istoty i poza nią. Poczułam energię płynącą na zewnątrz, do Micaha, w dół połączenia, które sprawiało, że pragnęłam dotykać go za każdym razem, gdy znalazł się blisko. Moc odnalazła Richarda i sprawiła że zaczął oddychać. Rozpłynęła się na zewnątrz do wszystkich wilków, i nie byli oni już zależni od złamanej woli Richarda, oni byli moi, a ja pragnęłam by żyli. Pragnęłam byśmy wszyscy żyli. Będziemy żyli. Będziemy żyli, a nasi wrogowie zginą. Tak pragnęłam. Tak uczyniłam. Wykorzystałam życie Orlando Kinga by napełnić nim moje 520

lamparty, moje wilki, i odległe, moje wampiry, za pomocą woli. Woli by żyć, by walczyć, by przetrwać. I przez to wszystko, Orlando King zadrżał. Krzyczał jak jego ciało opróżniało się w moich rękach. Jego skóra była jak brudna kartka papieru na patyczkach szkieletu, kiedy ostatecznie puściłam go. Opadł na bok, to wielkie ciało obrócone w coś lekkiego w powietrzu, ale wciąż krzyczał. Jeden przerażony głos po kolejnym, i nie czułam żalu. Czułam tylko przypływ mocy jak łopot ptasich skrzydeł wewnątrz mojej głowy. Micah był przy mnie w czarnej, futrzanej formie lamparto-człowieka. Środek jego ciała był cały, uleczony, tylko częściowo przez jego przemianę. Wielki kropkowany lampart wielkości kucyka krążył wokół nas sycząc na to co zostało z Orlando. Cherry była cała w swoim futrzanym płaszczu, nawet nie zakrwawiona. Musiałam tam stać dłużej niż mi się wydawało, wysysając życie z Orlando Kinga. Wystarczająco długo by zdołał on zerwać łańcuchu, wystarczająco długo dla nich by zmienić się i uleczyć. Wiszący mężczyźni byli też po przemianie. I ze zmianą złamali swoje łańcuchy, uleczyli większość szkód jakie im wyrządzono i opadli na podłogę w kropkowanym futrze i z pazurami. Węszyli dookoła tego co zostało z Orlando. Wydali dziwny dźwięk szczeknięcia jak ta rzecz nadal krzyczała. Głos Micaha doszedł zwierzęco, szorstko w jego nowej postaci. – Twoje oczy są jak nocne niebo wypełnione gwiazdami. Nie potrzebowałam lustra, by wiedzieć co miał na myśli. Moje oczy były czarne, skąpane w mroku z odległym blaskiem gwiazd w tej ciemności. Oczy Obsydianowego Motyla były takie same, i moje oczy odzwierciedlały jej po tym jak mnie dotknęła swoją mocą. Odległe drzwi otworzyły się i wilki wpadły do środka. Shang-Da i Jamil trzymali Richarda pomiędzy sobą. Był wciąż w ludzkiej formie, wciąż odmawiając zmiany i pomagając mocy uzdrowić go. Wilki, niektóre w ludzkiej formie, niektóre nie, przyszły by mnie dotknąć, polizać mnie, otrzeć się sobą o mnie. Ryczały i kłapały pyskami na schnącą rzecz, która wciąż krzyczała na podłodze. Jamil i Shang-Da pomagali Richardowi w pokoju zanim nie stanął on przede mną i Micahem. Dopiero wtedy, gdy był tak blisko zdałam sobie sprawę, że jego oczy były czarne i igrały w nich chłodne gwiazdy. Zastanawiałam się czy oczy Jean-Claude’a wyglądały tak samo i ta myśl pozwoliła mi wiedzieć, że tak było. Jean-Claude baski w powiewie magii. Richard patrzył się na mnie jakbym przejechała jego matkę. Ból na jego twarzy nie miał nic wspólnego z leczącymi się ranami. Zabrałam kolejny kawałek jego człowieczeństwa, tak przynajmniej czuł. Spojrzał w dół na krzyczącą rzecz na podłodze tymi czarnymi, wypełnionymi gwiazdami oczami i powiedział, – Jak mogłaś to zrobić? – Zrobiłam co musiałam zrobić.

521

Potrząsał głową. – Nie chciałem żyć aż tak bardzo/źle/w ten sposób. – Ja chciałem, – Micah powiedział. Dwóch mężczyzn spojrzało na siebie nawzajem; żółto-zielone oczy w czarne. Coś wydawało się przeniknąć między nimi, po czym Richard spojrzał z powrotem na mnie. – Czy on umiera? – Niezupełnie. Zamknął oczy, i dostrzegłam urywek z jego wnętrza, zanim zatrzasnął swoje osłony. To nie przerażenie uczyniło go wyblakłym, to był fakt, że moc jak przepłynęła była lepsza niż prawie wszystko czego kiedykolwiek doświadczył. Wtedy jego osłony wzmocniły się, ale jego oczy pozostały zatopione w ciemności. – Zabierz mnie stąd, – powiedział. – Zmień postać, Richard, ulecz się. On tylko potrząsnął głową. – Nie. – Do diabła Richard. Powiedział tylko, – Nie, – wtedy Jamil i Shang-Da pomogli mu iść do drzwi. Obserwowałam go, ale nie spróbowałam zawołać go. Zrobiłam co w mojej mocy, by go zignorować, jak klęczałam obok szkieletu, który pozostał z Orlando Kinga. Wiedziałam jak oddać mu z powrotem jego energię, i to też byłoby porywem magii swego rodzaju, ale Orlando pragnął umrzeć a Chimera był zbyt niebezpieczny, by pozostawić go przy życiu. Zrobiłam to czego Orlando pragnął, i wykonałam sąd nad Chimerą. Wezwałam moją magię jeden raz i rozlałam ją w tą wierzgającą się, krzyczącą rzecz i uwolniłam dusze. Przeleciała obok mnie, jak niewidzialny ptak i ciało wydało ostatni szorstki oddech, jaki często jest ostatnim dźwiękiem. Orlando King zmarł nierozpoznanie, jeżeli nie miałeś danych od dentysty. Micah pomógł mi wstać. Był znów w ludzkiej postaci. Zanim zobaczyłam Chimerę, powiedziałabym, że przemiana Micaha była gładsza niż kogokolwiek, kogo widziałam. Przyciągnął mnie w okrąg swoich ramion i oparł moją twarz o nagą skórę swojej szyi, złapałam zapach jego skóry i ardeur nabrzmiało wewnątrz mnie, jakby na to czekało. Gęsia skórka przebiegła po jego nagich ramionach, i dał mi nerwowy śmiech. – Nie wiem, czy jestem w formie na to. Miałem ciężki dzień. Owinęłam swoje ramiona dookoła jego pleców, przycisnęłam moją twarz do jego piersi, by usłyszeć bicie jego serca silne i pewne. I bez żadnego powodu, jaki mogłabym wymyśleć, zaczęłam płakać, i ardeur odpłynęło w powodzi łez i dłoni. Dłoni nie tylko Micaha, ale dłoni wilków, hien, i lampartów, które nie posłuchały mnie i przyszły walczyć. I w końcu Zeke i ten półczłowiek, który dołączył do niego. Wszyscy dotykali mnie, oznaczali mnie swoim zapachem, swoimi łzami, swoim śmiechem. Śmieliśmy się i płakaliśmy,

522

wyliśmy i warczeliśmy, wydaliśmy każdy dźwięk, jaki się da. Richarda ominęła cholernie duża część zwycięskiej imprezy.

Epilog Richard uczynił mnie swoim Bolverkiem. Ale nie byłam już jego dziewczyną. Nie jestem nawet pewna, czy jestem z tego powodu zła. Ma wolną drogę do znalezienia innej lupy, choć nie jestem pewna, czy stado zgodzi się z nim; wydaje się, że lubią mnie. Jako Bolverk Klanu Thronnos Rokke, moim pierwszym rozkazem była egzekucja Jacoba. Paris wciąż żyje, bo Richard nalegał. Myślę, że to błąd, ale to on jest Ulfrikiem. No cóż. Nie zmieniłam się w futrzaka przy pełni. Najwyraźniej, Jean-Claude miał rację, co do lampartów będących moim zwierzęciem na wezwanie, tak jak co do Damiana będącego moim wampirzym sługą. Zyskuję moce jak mistrz wampirów. Wyobraźcie sobie. Wężołaki i Marco zginęli w czasie walk. Pozostałości ludzi Chimery dołączyły do właściwych im grup zwierząt. Mieliśmy koalicję zmiennokształtnych by promować lepsze porozumienie pomiędzy grupami. Jestem prezesem/szefem, choć próbowałam nie by. Micah i jego pard zostali w domu. Micah i ja wciąż się umawiamy, jeżeli można nazwać dzielenie łóżka i mojego mieszkania umawianiem się. Ale nie opuściłam Jean-Claude’a. Umawiam się z nimi obydwoma. Jestem ludzką służebnicą Jean-Claude’a i nie mogę się przed tym ukryć. JeanClaude również nie był przerażony tym, co zrobiłam Orlando Kingowi. Był zadowolony. Zadowolony, że wygraliśmy, zadowolony, że wszyscy przeżyliśmy. On i Micah wydają się dogadywać ze sobą. Czekam aż coś się stanie i wszystko między nimi wybuchnie, ale jak dotąd, wszystko w porządku. Uratowaliśmy Josepha, Rexa lwów i jego żona nadal jest w ciąży, cztery miesiące – to rekord. Narcissus okazał się hermafrodytą, i jest też w ciąży. Nie jestem pewna czy Narcissus powinien się rozmnażać, zwłaszcza wiedząc kim jest ojciec, ale to nie mój wybór. Król kobr i jego syn oboje byli martwi. Zabici po tym jak Chimera ich złamał. Obudziłam się wciśnięta pomiędzy Micaha i Nathaniela. Nie możesz karmić ardeur tą samą osobą każdego dnia, nawet lina tropem. To dlatego zwykli mówić, że sukuby i inkuby zabijali swoje ofiary. Możesz dosłownie kochać kogoś do śmierci. Więc, pożywiam się na Micahu i Nathanielu. Micahu jako moim Nimir-Raj, a Nathanielu jako moim pomme de sang. Nie, nie odbywam stosunków z Nathanielem. Oboje wydają się zgadzać z tym układem, choć ja wciąż czuję się z tym trochę dziwnie. Wciąż mam nadzieję, że ardeur jest tymczasowe. Ludzie Belle Morte skontaktowali się z Jean-Claude’m. Negocjują by Musette, jedna z reprezentantów Belle, przybyła z wizytą. Wspomnienie imienia Musette sprawiło, że Asher i Jean-Claude zbledli.

523

Ronnie była przerażona, że byłam tak bliska śmierci, ale to nie sprawiło, że stała się bardziej rozsądna w sprawie mojego życia uczuciowego. Wróciłyśmy do nie widywania siebie nawzajem. Być może Micah zostanie moim nowym partnerem do ćwiczeń, bez podtekstów. Wciąż kocham Richarda, ale to nie ma znaczenia. To się nie sprawdzi. On nie potrafi zaakceptować tego, czym jest, ani czym ja jestem. Żadne z nas nie zmieni swojej natury i ja nie chcę już tego. Micah akceptuje mnie taką jaka jestem, całą mnie. Kocha mnie, od mojej kolekcji pingwinków do zimnokrwistej praktyczności. Nie ma nic przeciw ciałom na ziemi, ani przeciw Jean-Claude'owi. Mam nadzieję, że Richard dojdzie kiedyś do ładu ze sobą, ale to naprawdę już nie mój problem. Utrzymam stado bezpieczne z nim czy bez niego. Co do reszty, jeżeli budzę się na jedwabnych prześcieradłach, wiem że jestem u JeanClaude’a. Jeżeli budzę się na bawełnianych prześcieradłach, jestem w domu. Ale gdziekolwiek jestem, Micah jest obok mnie. Idę spać przy jego gładkim cieple, wdychając miodową słodkość jego skóry. Czasami pościel ma zapach wody kolońskiej Jean-Claude’a, czasami nie. Czasami na ciele Micaha są dwa gładkie ślady po kłach i czuję Jean-Claude’a w trumnie, ułożonego tam na dzień, zadowolonego i dobrze nakarmionego, pełnego mojego seksu i krwi Micaha. Życie jest naprawdę dobre, nawet kiedy jesteś martwy.

524