Lauren Hammond - A Whisper To A Scream

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 1

ROZDZIAŁ 1 ROZDZIAŁ 2 ROZDZIAŁ 3 ROZDZIAŁ 4 ROZDZIAŁ 5 ROZDZIAŁ 6 ROZDZIAŁ 7 ROZDZIAŁ 8 ROZDZIAŁ 9 ROZDZIAŁ 10 ROZDZIAŁ 11 ROZDZIAŁ 12 ROZDZIAŁ 13 ROZDZIAŁ 14 ROZDZIAŁ 15 ROZDZIAŁ 16 ROZDZIAŁ 17 ROZDZIAŁ 18 ROZDZIAŁ 19 ROZDZIAŁ 20 ROZDZIAŁ 21 ROZDZIAŁ 22 ROZDZIAŁ 23 ROZDZIAŁ 24 ROZDZIAŁ 25 ROZDZIAŁ 26 ROZDZIAŁ 27 ROZDZIAŁ 28 ROZDZIAŁ 29 ROZDZIAŁ 30 ROZDZIAŁ 31 ROZDZIAL 32 ROZDZIAŁ 33 EPILOG

PROLOG W MOJEJ GŁOWIE LICEUM KONSEKWENCJE POWITANIE MALOMIASTECZKOWE ŻYCIE BLISKIE SPOTKANIE TRZECIEGO STOPNIA PRZEJAŻDŻKA JAK ŻADNA INNA ELLORY FESTYN ADAM ŻĄDZA KRWI CAŁUJ MNIE RANDKA W CZASIE LUNCHU NOWY JA POZA ZASIĘGIEM KREWNI NIETUTEJSI NOWE TWARZE LIST BÓG BOISKA MĘTLIK UCZUCIE MOJE NA ZAWSZE ZALECZONA POTWÓR WEWNĄTRZ MNIE GDZIE TY JESTEŚ? WIEM GDZIE ONA JEST? DECYZJE OSTATECZNIE NIECHAJ ZWŁOKI SIĘGNĄ PODŁOGI JESTEŚ DLA MNIE MARTWA ŚMIERĆ STAJE SIĘ MNĄ WITAJ WRZESZCZĄC W NIEBOGŁOSY

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 2

3 6 12 20 33 35 41 51 60 63 77 81 83 87 93 95 101 103 109 114 122 125 128 131 134 137 140 144 147 149 154 156 159 161 162

Luty 1993 Ogromne płatki śniegu spadały z nieba, jak cegły rzucane z dwunastopiętrowego wieżowca. Warstwa grubego szronu pokrywała szyby każdego zaparkowanego samochodu przy Mavenhurst Drive. Hannah lubiła zimno. To przypominało jej sposób, w jaki czuła się w środku: zmrożona i pusta. Dławiący podmuch gorącego powietrza wydobywał się z nawiewu jej Sunbird’a rocznik 1990. Spaliny, wydalane z rury wydechowej, unosiły się wzdłuż pokrytych śniegiem ulic jak rój owadów. Hannah zaparkowała, czekając przed frontem podmiejskiej kamienicy piaskowego koloru przez ostatnią godzinę, ale dla niej ta godzina zdawała się być dekadą. Hannah nigdy nie była cierpliwym człowiekiem. Wiercąc się, bębniła palcami o kierownicę, delikatny odgłos jej palców uderzających o twardą gumę, brzmiał jak echo końskich kopyt na brukowanym trakcie. Sprawdziła swoją twarz we wstecznym lusterku i przygładziła kilka pasm kasztanowych włosów, chowając luźne kosmyki pod białą, dzianinową czapką. Płacz wypełnił duszną przestrzeń. Dopominający krzyk, który przekształcił się w zawodzenie, pochodził od jej dwumiesięcznego niemowlęcia na tylnym siedzeniu. – Cicho tam. – Nie było niczego kojącego czy kochającego w sposobie, w jaki wypowiedziała te słowa. Nawet jeśli dziecko było częścią jej, Hannah nie czuła nic do swojego malutkiego synka. Nie posiadała żadnych matczynych instynktów. Przypomniała sobie wizytę w poradni położniczej miesiące temu, kiedy otoczona była grupą szczęśliwych i podekscytowanych przyszłych matek. – Który to miesiąc? – zapytała przyjazna kobieta obok niej. – Dwudziesty tydzień. – Hannah odpowiedziała z uśmiechem. Kobieta potarła swój wydęty brzuch, który, jak pamiętała Hannah, był groteskowo wielki. Musiała być tuż przed terminem, pomyślała Hannah.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 3

– Nie wiem jak ty, ale ja myślę, że nie byłabym w stanie kochać niczego mocnej od tego małego orzeszka we mnie. – Kobieta przybliżyła się i zniżyła głos. – Nawet jego ojca. Hannah roześmiała się. To był sztuczny śmiech, ale najwidoczniej wiarygodny dla miłej kobiety, ponieważ ta śmiała się wraz z nią. Po części Hannah miała nadzieję poczuć coś do dziecka, które w niej rosło. Miała nadzieję, że może wraz z postępem ciąży rozwinie się w niej miłość do innej osoby, po raz pierwszy w jej życiu. Ale tak się nie stało. Pod koniec ciąży Hannah rozważała wyrwanie dziecka ze swojego brzucha własnymi rękami, aby w końcu się go pozbyć. Nawet gdy się już urodziło i trzymała swego małego synka w ramionach, nie czuła nic. Jej syn rozciągnął się w jej ramionach, machając mini kończynami, kiedy jego usteczka się otworzyły i ziewnęły. Po tym, jak opuściła szpital z noworodkiem, Hannah sądziła, że zmusi się do poczucia jakiegoś rodzaju więzi z tą małą istotą ludzką, która była połową jej. Ale nie dała rady. Za każdym razem, gdy spojrzała na synka, zastanawiała się, o ile lepsze byłoby jego życie bez niej. Hannah zawsze wiedziała, że była pusta w środku. Była zimna jak ryba, nie miała duszy, sumienia ani żadnego żalu wobec swoich czynów. Ale nie spodziewała się, że uczucie pustki, które pochłaniało ją na co dzień, będzie miało wpływ na sposób, w jaki myślała o własnym dziecku. W czasie drogi tutaj wiedziała, że nie miała wyjścia. Namierzyła ojca swojego syna, śledząc go do Minnessoty i teraz siedziała przed jego domem z synem, czekając na jego powrót do domu. Hannah została odciągnięta od swoich myśli, kiedy czerwone, tylne reflektory odbiły się w jej bocznym lusterku. Zapadła się w siedzeniu, gdy drzwi trzasnęły i damsko– męski śmiech odbił się echem w mroźnym, nocnym powietrzu. Słuchała uważnie, jak trzaskają inne drzwi i w przeciągu kilku sekund wyskoczyła z auta z dzieckiem niesionym na rękach. Wspięła się po kilku betonowych stopniach i postawiła nosidełko przed drzwiami z adresem Mavenhurst Drive 16 wypisanym złotymi literami. Potem sięgnęła do kieszeni swojego ciężkiego, flauszowego płaszcza i wyciągnęła kopertę, kładąc ją na piersi swojego synka, który w tej chwili mocno spał. Hannah przykucnęła, przyglądając się niemowlęciu po raz ostatni. Pogładziła palcem jego okrągły policzek cherubinka. W środku żałowała, że jej uczucia nie były inne. Żałowała, że nie była zdolna do kochania swojego syna w sposób, w jaki powinna matka. – Do widzenia mój śliczny syneczku – szepnęła.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 4

Potem Hannah zadzwoniła kilkakrotnie dzwonkiem, zbiegła pędem po betonowych stopniach, wsiadła do samochodu i odjechała w mrok.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 5

W Mojej Głowie

Żądze zaczęły się, gdy Adam Jacobs miał dziesięć lat. Siedział na muszli, obserwując swojego ojca stojącego przed łazienkowym lustrem, likwidującego linię za linią gęstego, białego kremu do golenia. Przypominało mu to domowy lukier, jaki mama rozlewała po partii świeżo upieczonych babeczek. Jego tata przeciągnął brzytwę w dół i wyczyścił ją w sadzawce wody zebranej w umywalce. – Widzisz synu – powiedział, wyciągając szyję i przykładając ostrze z powrotem do niej. – To właśnie będziesz robił, kiedy staniesz się mężczyzną. Oczy Adama śledziły brzytwę – dźwięk skrobanej skóry huczał mu w uszach. Zamknął oczy, gdy skrobanie nie ustawało. Jedna linia. Dwie. Trzy. Potem… – Ałć! – Ojciec krzyknął. Adam otworzył oczy. Te się rozszerzyły, gdy krople krwi ściekały po szyi ojca. Wnętrzności Adama aż zawirowały na ten widok. Jego żyły zapulsowały. Chciał rozetrzeć krew między swoimi palcami. Zeskoczył z toalety i rzucił się w stronę ojca. Krew wzywała go. Zanurzył palec w karmazynowej kropli lśniącej na blacie, ale ojciec odtrącił jego rękę. Wtedy serce Adama zamarło. Ten pierwszy widok krwi sprawił mu więcej radości niż cokolwiek, czego wcześniej doświadczył. – Nie martw się. – Tata się uśmiechnął. – To tylko małe zacięcie. – Nie mógł powiedzieć tacie, że nie chodziło mu o niego. Nigdy nie mógł przyznać się przed ojcem, że zafascynował go widok krwi. Od tamtej chwili żądze Adama eskalowały na nowy poziom. Siedział w swoim pokoju wielokrotnie nakłuwając swój palec agrafką. Wpatrywał się w niego, obserwując jak

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 6

luksusowa, rubinowo– czerwona ciecz spływa z opuszka tylko po to, by poczuć przygnębienie, gdy następował proces krzepnięcia i jego palec przestawał krwawić. W czasach szkolnych starał się, jak mógł, powstrzymywać swoje pragnienia. Mimo że zawsze starał się być w samym centrum zdarzeń, gdy kolega czy koleżanka z klasy upadła na placu zabaw. Pognał w kierunku Marnie Parker, kiedy ta otarła sobie kolano na asfalcie. – Ała – zawodziła. Adam uklęknął przed nią, rozmazując palcami krew z otwartej rany na jej kolanie. – Łał – sapnął. Złapał trochę krwi i roztarł ją między palcami. Marnie skrzywiła się i trzasnęła go w rękę. – Adam, co ty robisz? – Zapłakała. – To jest obrzydliwe! Adam potrząsnął głową. – Nie. To jest piękne. Łzy kapały z policzków Marnie. Zaczęła ślizgać się w tył po asfalcie aż do drucianego ogrodzenia… przerażona. – Przestań. – Jej głos zadrżał. – Albo powiem nauczycielce. Żądza krwi Adama była przytłaczająca. I nie trzeba było długo czekać po incydencie Marnie, aż jego koledzy zaczną zauważać, jak się czai, czekając tylko, aż ktoś upadnie. A czasami Adam nawet sam popychał swoich kolegów. Wtedy zdecydował trzymać się z daleka od dzieci z jego klasy. Pomyślał, że jeśli zatrzyma to dla siebie, to będzie w stanie utrzymać swoje pragnienia w tajemnicy. Ale trzymanie się z dala od swoich klasowych kolegów miało odwrotny efekt. W wieku dwunastu lat zaczął eksperymentować ze zwierzętami. Kłucie własnego palca, czekanie, aż dzieciaki same zrobią sobie krzywdę i jego własne, rozrzedzone fantazje nie były już wystarczające. Chciał zobaczyć, jak życie ucieka z czegoś żywego, by drżeć z zachwytu na widok czerwonej, kleistej substancji wylewającej się z żył, jak gorąca magma wybuchająca z wulkanu. Chomik jego siostry, Eddie, był jego pierwszą ofiarą. Przywiązał Eddiego gumkami do okładki swojej książki od biologii i ochoczo wbił w niego scyzoryk. Och, mały Eddie. Nawet się nie spodziewał tego. Adam sapnął podekscytowany, kiedy cała krew z chomika ściekła po bokach jego książki. Patrzył jak zahipnotyzowany, kiedy Eddie rzucał się, piszczał, aż wydał ostatnie tchnienie. Po wydrenowaniu stworzenia, Adam siedział i przyglądał się mu. Wiedział, że to, co zrobił, było okropne. Ale dlaczego nie czuł się okropnie? Dlaczego on był tak inny?

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 7

Był pewny, że nikt przy zdrowych zmysłach nie zrozumie go. Miał obsesję na punkcie zabijania i śmierci. To nie jest i nigdy nie będzie normalne. Wpatrywał się w martwego gryzonia przez dłuższy czas, czekając na pojawienie się łez. Normalni ludzie płaczą, kiedy zrobią coś strasznego, dlaczego on nie mógł? To było proste. On był pozbawiony emocji. Był odrętwiały – jak żyjący robot – zaprogramowany, by zachowywać się jak człowiek, ale w ogóle nie będąc człowiekiem. Od tego momentu postanowił przystąpić do działania. Kupił książki aktorskie, ćwiczył różne wyrazy twarzy przed lustrem i wyuczył się idealnych manier. Musiał udawać, że nie jest czubkiem. I gdyby to umiał i robił to dobrze, to może wtedy ukryłby potwora czającego się gdzieś w jego wnętrzu… Tydzień później siedział w swoim domku na drzewie z lornetką w ręce, przeczesując okolicę za błąkającymi się kotami. Victoria, jego siostra, wystawiła głowę przez właz. – Adam, co robisz? Adam opuścił lornetkę, kiedy szczery uśmiech rozciągnął się na jego wargach. – Nic takiego. Obserwuję sobie ptaki. – To była wymówka, której często używał. – Widziałeś Eddiego? – Victoria zapytała, łza ściekała po jej policzku. Adam odłożył lornetkę. – Nie. Nie wiedziałem. – Wstał i podszedł do włazu. – Ale pomogę ci go szukać. – Położył rękę na jej ramieniu i poklepał je czule. Oczywiście, że pomógł jej szukać – i po tym, jak już szukali go przez dłuższą chwilę, sfabrykował kłamstwo o tym, że Eddie uciekł. Nawet jeśli Adam by jej nie pomógł, to i tak nigdy by nie odnalazła nędznego gryzonia, ponieważ Adam upewnił się, iż po tym, jak z nim skończył, spuścił jego zwłoki w toalecie.

****

Minęły miesiące. Potem lata. Do czasu, jak dotarł do jedenastej klasy, nauczył się idealnie grać swoją rolę. Emanował urokiem i charyzmą. Został również obdarzony urodą jak z powieści romantycznej. Rodzice uwielbiali go. Dziewczyny gromadziły wokół niego. A jego nauczyciele nie mieli do powiedzenia nic poza samymi superlatywami na jego temat, bo był uporządkowanym, piątkowym uczniem. Dołączył nawet do drużyny futbolowej i stał się wschodzącą gwiazdą sportu. Nikt nie uwierzyłby, że ten niewinny, młody człowiek, jakiego kreował, był zdolny do czegokolwiek niegodziwego i złego. Tylko Adam znał prawdę. A działo się tak tylko wtedy, kiedy był sam, zostawiony ze swoimi własnymi, niezdrowymi myślami, kiedy prawdziwy Adam wychodził z ukrycia. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 8

Zamykał oczy i wyobrażał sobie krew płynącą jak rzeka. Myślał o pewnej historii z Biblii, gdzie w ramach siedmiu plag Bóg zamienił całą rzekę w Egipcie w krew. Chciał pływać w tej rzece. Pragnął poczuć plusk krwi o własną skórę. Adam wmawiał sobie, że mając te myśli, tylko w ten sposób mógł się wydawać normalny na zewnątrz. Walczył jak gladiator, by kontrolować swoje żądze i przez lata trzymał je na wodzy. Nagle, nie wiadomo skąd, one powróciły, uderzając go jak cios w policzek. Siedział naprzeciwko swojej dziewczyny Reginy Taylor w kinie. Nie mógł patrzeć na jej twarz. Zorientował się, że gapi się tylko na jej długą, smukłą szyję. Ona miała taką piękną szyję. Potem zamknął oczy i wyobraził sobie jej szyję pomazaną czerwienią, kiedy krew mżyła z jej frontu. Regina przyłapała go na wpatrywaniu się. – Adam. – Zbeształa. – Otrząśnij się wreszcie i oglądaj film. – Przepraszam – powiedział. Ale nie było mu przykro. Był zły, że przyłapała go i przerwała jego fantazje. Otrząsnął się z oszołomienia i odwrócił w kierunku ekranu. W ciągu tych kilku sekund podjął decyzję. Nie było mowy, aby mógł odepchnąć swoje żądze. Siedząc obok niej w kinie tamtego dnia, wiedział, że chciał – nie – wiedział, że musiał zabić Reginę Taylor. Adam rozpoczął swój plan od obserwowania jej. Był doskonałym strategiem, planując wszystko gruntownie. Trzymał się z dala od pola widzenia, często się przebierając: w ubrania, które kupował w miejscowych sklepach z używaną odzieżą, peruki, okulary przeciwsłoneczne i czapeczki z daszkiem. Czekał, aż skończy szkołę i śledził ją do domu. Potem śledził ją do centrum handlowego. Robił mentalne notatki i zapoznawał się z każdym aspektem jej rozkładu zajęć, dopóki wszystkiego nie zapamiętał. Morderstwo Reginy Taylor zajęło dziewięćdziesiąt dni planowania. Adamowi jedynie trzydzieści minut, aby go dokonać. Majaczył nad jej ciałem, leżącym w otwartej dziurze w ziemi. Patrzył, jak krew wypływa z ziejącej ukośnie rany na jej szyi i na błotnistą ziemię. Zaspokoił swoją żądzę krwi… na tę chwilę. Rozpoczęto poszukiwania, po tym jak zaginęła Regina. Oczywiście, Adam Jacobs był pierwszą osobą, którą przesłuchiwała policja, jako że był jej chłopakiem. Nawet zabrali go do aresztu jako podejrzanego. Adam włączył swój urok w czasie przesłuchań, błyskając swoim olśniewającym uśmiechem, będąc uprzejmym i chętnym do współpracy. Ale to nie zdawało się działać z detektywami, pracującymi nad sprawą Reginy, tak dobrze jak z innymi. Detektywi polowali na informacje, ponieważ nie odnaleziono ciała dziewczyny. Adam przemyślał to, zanim poderżnął jej gardło. Regina Taylor została pochowana na obszarze A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 9

wiejskim za miastem w miejscu, gdzie detektywi nigdy jej nie odnajdą, ponieważ znajdowało się poza ich jurysdykcją. Cała chicagowska policja splądrowała pokój Adama w poszukiwaniu jakiegoś dowodu. Nie znaleźli niczego. I szczęśliwie dla Adama, jego ojciec był jednym z najbardziej wziętych adwokatów w całym Chicago. Ostatecznie Adam został zwolniony i nie wniesiono żadnych oskarżeń. Adam został ogłoszony niewinnym, choć było to wierutne kłamstwo. Gdy ojciec wyprowadzał go z budynku, niski, pucułowaty detektyw czekał na niego na parkingu. – Wiem, czym jesteś! – krzyknął, gdy Adam z ojcem mijali go. Adam popatrzył się przez ramię. – Acha. A czym dokładnie? – Potworem… Krokodyle łzy zebrały się Adamowi w oczach. – Zamknij się! – Adam wrzasnął na granicy fałszywej histerii. – Zostaw mojego syna w spokoju! – krzyknął jego tata. – Słyszysz?! – Detektyw zgromił Adama wzrokiem, odwrócił się i wszedł do gmachu. Kiedy Adam wrócił do domu z komisariatu, zamknął się w swoim pokoju. Liczne pytania tłukły mu się po głowie. Czy czuł żal za zabicie Reginy? Nie. Bycie pozbawionym emocji robotem sprawiało, że nie czuł nic. Czy chciał zabić znowu? Tak. Bez wątpienia. Ale czy chciał być potworem, którym detektyw zorientował się, że był? Nie. Było kilka przypadków, kiedy próbował tłumić swoje pragnienia. Przypomniał sobie jeden raz w szczególności, kiedy zamknął się w szafie. Nawet to nie poskutkowało. Kiedy żądza zobaczenia szkarłatno– czerwonej rzeki wypływającej z istoty ludzkiej przytłoczyła go, wykopał drzwi od szafy. Stał przed lustrem w swojej łazience i dotknął swojej twarzy. – Jesteś potworem – powiedział na głos. – Nikt nie może ci pomóc. Jego ojciec przeszkodził mu w tych rozmyślaniach, kiedy wkroczył do jego pokoju. – Synu, musimy porozmawiać – powiedział, siadając na jego łóżku. Adam momentalnie zamilknął. Ojciec w jego pokoju zjawiał się tylko wtedy, kiedy jego mama zadzwoniła do niego do pracy, informując o tym, że on albo jego siostra zrobili coś źle. Przełknął ciężko. – O co chodzi, tato? Może jego ojciec dowiedział się o jakiś dowodach, które uwikłają Adama w morderstwo Reginy Taylor. Jego serce zaczęło walić. Pot zebrał pod pachami. Ojciec skrzyżował nogi. – Dostałem ofertę pracy w innym stanie. Przedyskutowaliśmy to z twoją mamą i doszliśmy do wniosku, że powinienem ją przyjąć. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 10

– Ach tak. – Fala ulgi zalała Adama. – A gdzie? – W Burton w stanie Ohio. – Czy mam jakiś wybór w tej sprawie? – Nie. – No to tylko powiedz, kiedy powinienem zacząć pakować swoje rzeczy. Ojciec poklepał go po ręce i ruszył do drzwi. – Dzięki za bycie takim ugodowym, synu. – Nie ma problemu, tato. Ojciec Adam wyszedł z pokoju i zamknął drzwi. Adam widział Burton w Ohio jako swój nowy początek. Nowe miasto, nowa przyszłość. Będzie silniejszy. Powiedział sobie, że tym razem nie ulegnie pokusom, które pokonały go w przeszłości.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 11

Liceum

Katie Halston to numer jeden, z powodu którego nienawidzę szkoły. – Praca z książką! – Jej irytujący, wysoki głos wypełnia korytarz, kiedy jej pomarańczowa pięść wchodzi w kontakt z moją książką do literatury angielskiej. Góra książek, którą trzymam, obala się i rozlatuje po wyblakłej drewnianej podłodze. – Ej! Pierdol się tapeciaro! – krzyczę, kiedy odwraca się do mnie plecami. Katie szydzi, zerkając przez ramię i macha na mnie ręką. Wygląda jak typowa ona, farbowana blondynka, kształtna i zazwyczaj za bardzo opalona. Słyszałam raz dowcipy o niej jako seksie na pręcie, cokolwiek to znaczy. – Kto ma zrobić co, panno Graham? – Piskliwy głos odzywa się za mną. Kulę się, zbieram książki z podłogi i odwracam, by stanąć twarzą w twarzą z panną Winkle, moją nauczycielką od angielskiego. Pewnie, wydaje się być miłą, słodką staruszką na zewnątrz, ale wewnątrz jest okrutna i zabójcza. Prawdziwy pedant do rozdawania szlabanów. Krew napływa mi do policzków. – Nikt, panno Winkle. Słyszę śmiech Katie po drugiej stronie korytarza i kosztuje mnie nie mało, aby trzymać zamkniętą buzię. – Możesz przemyśleć nie używanie tego wulgarnego słowa w kozie. – Panna Winkle szarpnięciem otwiera pierwszą szufladę w swoim biurku i wyjmuje formularz. – Ugh. – Mruczę pod nosem, mając nadzieję, że diabeł w Mumu nie usłyszy mnie. Myliłam się. – Ellory Graham! – Skrzeczy z niesmakiem. – Masz ochotę zarobić sobie kolejną? – Nie. – Masz ochotę wyjąć sobie ten kij z tyłka? Panna Winkle chwyta długopis ze swojego przybornika, szybko wypełnia formularz

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 12

i podchodzi do mnie, wciskając mi go w rękę. Mnę w dłoni świstek, wrzucam go do kosza na śmieci, gdy odwraca się do mnie plecami. Kiedy odwracam się, by odejść w dół holu, ktoś uderza we mnie i wbija swój skoroszyt w róg mich pleców. – Co do diabła? Moja twarz momentalnie się rozluźnia, kiedy widzę, że to moja najlepsza przyjaciółka Wren. – Ktoś wstał dzisiaj lewą nogą? – Świergocze. Rodzice Wren przeszli jakąś osobliwą obsesję na punkcie ptaków i tak właśnie dorobiła się swojego imienia. To było albo Wren albo Robin . Była wdzięczna, że wybrali Wren. – Przynajmniej jest unikatowe – mawiała. Zgadzam się z nią. Nie ma zbyt wiele dziewczyn o takim imieniu, które bym znała. W zasadzie ona jest jedyną Wren, jaką znam. – Co się z tobą dzisiaj dzieje? – pyta, wnikliwie wpatrując się w moje oczy. – Po prostu nie chcę tu być. – A czy kiedykolwiek chciałaś? – Nie. – No więc przełknij to. Już nie dużo nam zostało do egzaminów końcowych. Egzaminy, to słowo było jak orkiestra, która uderza w crescendo. Nie mogę się doczekać, by wyrwać się z tej nory. Idziemy z Wren spacerowym krokiem do naszych szafek. – Zarobiłaś kolejną kozę, co? – Wren pyta. Trafianie do kozy nie jest mi obce, w zasadzie to zdaje się, że to mogłoby być moim miejscem stałego pobytu po zajęciach szkolnych. Myślę, że to właśnie dostajesz, jeśli mówisz światu to, co czujesz. Nigdy nie byłam kimś, kto zamykał buzię. Zawsze czułam, że szczerość jest najlepszą strategią. Niestety dla mnie moja szczerość często pakowała mnie w kłopoty. – Tak, ale nie powinnam. Katie Halston. To wszystko jej wina, dała mi cholerną pracę z książką. Wren marszczy brwi. – Nie musiałaś mówić tego słowa na „p”. Niewielki uśmiech pojawia się na mojej twarzy. Ach Wren, zawsze taka poprawna. Żadnych przekleństw, żadnych imprez ani uncji buntu w niej, nic a nic. – Wren, nie zamierzam darować jej wytrącenia mi książek z rąk bez żadnej riposty. – A powinnaś była, wpakowałaś się w kłopoty. Porywam książki z szafki, trzaskając drzwiczkami. – Mam gdzieś, czy wpakowałam się w kłopoty. Nie pozwolę, by ktoś taki jak Katie Halston traktował mnie jak popychadło. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 13

Waśń między mną a Katie ciągnie się od szóstej klasy. Próbuję sobie przypomnieć, co ją zapoczątkowało. W pewnym momencie byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami. Więcej niż najlepszymi przyjaciółkami, byłyśmy bliźniętami syjamskimi zrośniętymi biodrem. Pewnego dnia pod koniec szóstej klasy wszystko zmieniło się w przeciągu jednej nocy. Wyhodowała sobie cycki i sukowatą postawę, a ja zostałam w tyle. Od tamtej chwili wojna się zaczęła. To znaczy ona miała swój sprawiedliwy udział w robieniu mi sukowatych numerów, ale ja potrafię być równie sukowata. Raz rozgadałam całemu rocznikowi dziesięcioklasistów, że wetknęła sobie obce ciało sami– wiecie– gdzie. Nawet posunęłam się do tego, by rozgadać, że musiała pojechać na pogotowie, żeby jej to usunęli. Zarobiłam sobie tym kilka punktów. Kto nie uwierzyłby w taką historię ze szkolną zdzirą w roli głównej, no nie? Idziemy z Wren dalej korytarzem. Moje następne zajęcia to publicystyka. Ona ma trygonometrię dla zaawansowanych. – Ells, powinnaś być zaniepokojona – ogłasza. – Wszystkie te kary trafiają permanentnie do twojej kartoteki. Jak chcesz się dostać do dobrego collegu? – Nie martwię się o to. Wren jest typem osoby, która ma pięćdziesiąt listów akceptacyjnych z Ivy League porozrzucanych po swoim biurku w domu. – A co z twoją przyszłością? Wzruszam ramionami. – Przyszłość jest nieunikniona. Mam jeszcze czas. Przytakuje, rozczarowanie uwydatnia jej delikatne rysy. Czasami myślę, że Wren chce przekonwertować mnie na obraz siebie. To się nigdy nie stanie. Jest moją najlepszą przyjaciółką i kocham ją, ale idea bycia nią wymagałaby zbyt wiele pracy. Dochodzimy do rozwidlenia. Uczniowie tłoczą się, mijając nas, by zdążyć do swoich klas na czas. Dźwięk gumowych podeszw skrzypiących o linoleum rezonuje i odbija się rykoszetem od ścian koloru neutralnego. Wren zatrzymuje się tuż przed tym, jak mamy się rozdzielić. – Do zobaczenia na lunchu. Przytakuję. – Do zobaczenia. Wren skręca w prawo, a ja zaraz w lewo. Są pewne plusy mieszkania w miasteczku i chodzenia do małej szkoły. Po pierwsze, gdy korytarze są zatłoczone, to nie są zatłoczone do tego stopnia, że czujesz się klaustrofobicznie. Po drugie, ułatwia to pobiegnięcie do klasy i bycie na czas.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 14

Minus odnośnie życia w mieścinie jak Burton w stanie Ohio jest taki, że jesteśmy fabryką plotek. Każdy wtyka nos w każdego sprawy. I mam dokładnie na myśli, że we wszystko jak sekrety, życie seksualne czy ilość wypróżnień. W zależności od tego, kto był na świeczniku, każdego tygodnia to sprawy tego kogoś są nadawane po całej szkole i mieście, póki kolejny kawałek soczystej, ociekającej ploteczki nie nadejdzie. W tym tygodniu to moja kolej. Ajć, to ja. Dzięki mojemu najlepszemu kompanowi Jaśkowi Wędrowniczkowi zarobiłam sobie nie lada reputację po ostatniej piątkowej bibie. Domyślam się, że grałam w językowego twistera z kilkoma uczestnikami. Nie to żebym pamiętała za wiele. Chodzi mi o to, dajcie spokój, byłam zamroczona alkoholem. Nie zdawałam sobie sprawy z moich poczynań, dopóki nie przyjechałam do szkoły w poniedziałek a o moich wybrykach rozprawiano na pełny regulator.

O mój boże. Słyszeliście o Ellory Graham?

Liceum Burton to rozgłośnia radiowa, a ja jestem irytującą piosenką, która leci w kółko po raz milionowy. A na domiar złego jednym z kolesi, z którym się obściskiwałam, był Blake Forrester, chłopak Megan White. Megan White to przydupaska Katie Halston, druga najbardziej popularna dziewczyna w szkole. Nigdy nie miałyśmy problemów w przeszłości, ale teraz ona toczy osobistą wendettę przeciwko mnie. Nie spocznie, póki nie dokona skrytobójstwa na mnie. Może powinna rozważyć trzymanie swego chłopaka na krótszej smyczy. Kiedy docieram na zajęcia z publicystyki, zauważam ją, siedzącą z tyłu klasy. Ugh. Normalnie przesypiam całą lekcję, więc zapomniałam, że mam z nią te zajęcia. Super… po prostu super. Nasze oczy się spotkają. Rzuca nimi gromy, więc odwracam wzrok. Ona jest jak ziejąca ogniem smoczyca. Jej twarz niemal stoi w płomieniach. Nagle Megan kaszle. – Zdzira! – A potem rechocze. Kładę książki na ławce, odwracam się w jej stronę i mrużę oczy. – To nie moja wina, że zawodzisz w zaspokajaniu płci przeciwnej. Oto zasada 411 skandalicznych, przelotnych związków. Jeśli facet zada się z inną dziewczyną, ona automatycznie zakłada, że igraszki były winą dziewczyny. Czemu? To nie tak, że przypadkiem rzuciłam się na Blake i powiedziałam: „hej, nie chciałbyś zdradzić ze mną A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 15

swojej dziewczyny?”. Nie jestem taka. To, co zrobiłam z Blakiem, było pomyłką. Chciałabym, żeby Megan mogła to zrozumieć. – Och, a ty wiesz wszystko o zaspakajaniu płci przeciwnej, tak zdziro? – Jej głos jest skrzekliwy. Posyłam jej spojrzenie z ukosa. – Jak i twój chłopak, mniam, mniam. To ją przymyka. Oczy niemal nie wyskakują jej z orbit. Klapię na miękki, wyściełany fotel od komputera, czując się zwycięsko. Wygrałam bitwę, ale wiedziałam, że jeszcze trochę potrwa, zanim wygram wojnę.

****

Na lunchu przechodzę na tył zatłoczonej stołówki. Paplanina cyrkuluje po pomieszczeniu, a uczniowie przemykają w tę i we w tę ze swoimi kolorowymi tacami. Próbuję zerknąć, co jest na tacach, kiedy jeden ze świeżaków mnie wymija, ale nie mam jak dobrze się przypatrzeć. Ostatni stolik z tyłu po lewej zajmuję ja, Wren i nasza kumpela Molly. Wren wybrała ten stolik, gdy byłyśmy uczennicami drugiego roku, bo jest bezpośrednio przed grzejnikiem, a zimą szkoła dostaje trochę przeciągów. Molly ma imbirowo– czerwone włosy związane w kucyka, który z gracją zwisa jej po plecach. Chłopak z drugiego roku z pyzami i piegami na buzi zwisa ze swojej ławki z otwartą puszką. Działa podstępnie, próbując zanurzyć włosy Molly w syczącym, orzeźwiającym napoju. Staję przed nim i piorunuję go wzrokiem. Rzuca tylko na mnie okiem i momentalnie siada z powrotem na swoim miejscu. Nie terroryzuję młodszych roczników, ale jestem ekstremalnie lojalna wobec przyjaciół. Pochlastałabym suczysko dla nich. Plus Wren i Molly nie dałyby rady zwalczyć komara. Molly ma zakopaną głowę w książce. Wpycha swoje brązowe jak skorupa żółwia okulary bardziej na nos i przybliża buzię. Jeszcze trochę bliżej i będzie wąchała kartki. – Hej! – szczekam. Molly otrząsa się i chwyta za serce. – O jejciu, Ellory! – Żadnej nauki w czasie lunchu – mówię do niej. – To czas wolny. Wydmuchuje powietrze. – Nie, kiedy masz ogromny test z politologii. – Molly, tak jak Wren, ma nadzieję dostać się do jakieś luksusowego uniwersytetu z Ivy League. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 16

Moja uwaga przenosi się na Wren, kiedy ta dryfuje w jej stronę. Zawsze jest taka pełna gracji jak Miss Ameryka czy coś i wypełnia każdy cal swojej seksownej sukienki, którą ma na sobie. Przy stoliku odkłada swoją tacę i zerkam jej przez ramię na zawartość. – Ohyda. Tuńczyk z niespodzianką. Wren siada i się uśmiecha. – Jep. Podziękuję w takim razie za lunch w dniu dzisiejszym. Zerka na mnie podekscytowana, po czym wbija się w niewiadomego pochodzenia pomyje na swojej tacy. Nie rozumiem, jak można uważać to coś za apetyczne. Kto wie, co oni tam wsadzili? Jej niebieskie oczy skrzą się. – Zgadniecie, co się stało? – Dostałaś się do kolejnego top collegu? Żartobliwie klepie mnie w ramię. – Nie. Jestem skołowana. – No to co się stało? – Mamy nowego ucznia. Moje brwi wędrują w górę, a Molly unosi wzrok znad książki. – Naprawdę? – Tak – mówi Wren. – I jest gorący. Molly pochyla się do twarzy Wren. Jakby starała się być konspiracyjna. – Jak bardzo gorący? – Upalnie gorący. – Wren się ekscytuje. – Jak gorętszy od każdego chłopaka w tej szkole, gorący. Ten przełomowy fragmencik info przykuwa moją uwagę. – Naprawdę. – Teraz znam Wren i mimo tego, że ona jest z deka po tej pruderyjnej stronie, to dzielimy takie samo upodobanie wobec seksowności płci przeciwnej. – Jak to się stało, że jeszcze go nie widziałam? – Nowi uczniowie przetransferowani do Liceum Logan są jak rok przestępny, coś, co zdarza się raz na cztery lata. Wren siorbiąc, połyka łyżkę tuńczykowej niespodzianki i aż drżę na dźwięk mulistej mikstury ześlizgującej się jej po przełyku. – Zjawił się późno – mówi między kęsami. – Był na mojej czwartej godzinie lekcyjnej, na ekonomii. Powinnaś była widzieć Katie, praktycznie na nim wisiała. Domyślam się. Miejscowe latawice zawsze lepią się do nowych facetów. – No… – Molly zaczyna. – Masz jakieś szczegóły? A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 17

– Szczegóły? – Tak, ty młotku. Jak dane osobowe – dodaję, dorzucając swoje dwa grosze. – Ach! – Chwyta oddech, jakby właśnie doznała cudownego objawienia. – No tak, nazywa się Adam Jacobs i właśnie przeprowadził się z Chicago. – Dlaczego, do cholery, ktokolwiek miałby chcieć przeprowadzać się tu z Chicago? – Molly wyraża swoją wątpliwość złośliwym tonem. Wren wzrusza ramionami. – Może rodzice mu kazali. Krzywię się. Jestem rozczarowana. Myślę, że oczekiwałam więcej informacji. – To wszystko co masz? – Było dosyć trudno zapytać o cokolwiek, kiedy Katie niemal ujeżdżała go w klasie. – Naburmusza się. Podpieram głowę na rękach. – To daj mi coś z logistyki – mówię. – Jakiego typu facetem jest? Wren marszczy brwi i skupia wzrok na dłoniach. Wygląda na to, że sklasyfikowanie jakiego typu facetem jest, będzie dla niej trudne. Ja raz zerknę na gościa i już wiem, czy jest zapalonym sportowcem, punkowcem czy kujonem. – Naprawdę trudno go określić – mamrocze. – Myślę, że musisz go zobaczyć i uformować własną opinię. Wren rumieni się – zagubiona. Ten facet naprawdę musi być czymś, bo nigdy nie widziałam Wren skołowanej nad chłopakiem. Widziałam ją wiele razy skołowaną nad pracą domową, ale nigdy wobec chłopaka. Jestem tak oczarowana tą nowiną, że zajmuje mi dłuższą chwilę zarejestrowanie, że jakiś rodzaj cieczy spływa mi po plecach. – Co do? – Dotykam czubka swojej głowy i czekoladowe mleko skapuje mi z twarzy. Molly opada szczęka. – O mój Boże, Ellory! Wygładzając swoje włosy w tył, zrywam się z ławki, odwracam i staję twarzą w twarz z Katie i Megan. Wdech. Wydech. Jestem spokojna. Spokojna. – Wzięłam mleko. – Katie śmieje się i wymachuje mi kartonem przed nosem. Megan unosi rękę i Katie przybija jej piątkę. Teraz nie jestem spokojna. Jestem wściekła. Zaciskam zęby. – Ty dziwko! A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 18

Cała stołówka milczy. Megan zakrywa sobie usta i przytłumiony chichot odbija się od ścian. – Och. Czy już powinnam zacząć się bać? – Katie mówi sarkastycznym tonem. Zaraz mnie rozerwie. Zbzikuję. Oddycham ciężko. Mam konwulsje. Pięści zaciskają się mi po bokach. Wren próbuje przemówić mi do rozsądki. – Uspokój się Ells. Po prostu usiądź. – Poważnie. – Molly wtóruje. – One nie są tego warte. Wren i Molly mają rację. One nie są tego warte. Odwracam się, żeby usiąść. Wren wyciąga rękę i podaje mi serwetkę. Wtedy Megan wrzeszczy. – Nic nie warta szmata. Odwracają się z Katie, żeby odejść a ja tracę kontrolę. Jestem nuklearnym pociskiem rakietowym. Wysłanym na ścieżkę destrukcji. Odwracam się na pięcie i ruszam na nie jak burza, rwąc za farbowane na blond kłaki Katie i rzucając nią o glebę.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 19

Konsekwencje

– Katie! – Megan krzyczy i biegnie do nas. Szarpie mnie za rękę i próbuje podnieść. Dostaje ode mnie w brzuch z łokcia. Megan zwija się z bólu i odsuwa na bok. Nie sądzę, by Katie spodziewała się, że kiedykolwiek rzucę się na nią z pięściami. Wyraz szoku na jej twarzy jest bezcenny. Naprawdę bezcenny. Usadawiam się pewnie na niej i cała stołówka wybuchem chórem skandowania. Za wyjątkiem Wren i Molly, które wciąż drą się. – Przestań! Moje pięści latają. Cios za ciosem. Katie ma uniesione ręce i blokuje moje razy. – Przestań! – krzyczy wystraszona. Łzy ciekną jej po policzkach i gruba warstwa makijażu spływa jej po twarzy. – Przestań! Adrenalina pompuje przez mnie. Serce mi wali. Krew w moich żyłach jest gorąca jak lawa. Nie zamierzam się zatrzymać. Wtedy Katie lekko obniża swoją prawą rękę i mam czysty strzał. Moja pięść wchodzi w kontakt z jej nosem i czuję, jak łamią się kości. Pękają. Roztrzaskują. Waham się przez chwilę i wstrzymuję rękę. Boli mnie, pali silnymi prądami. Myślę, że złamałam paliczek. Niech to szlag. Po wytrząśnięciu bólu unoszę rękę, przygotowując się, by uderzyć ją drugi raz, kiedy pan Jones, przysadzisty nauczyciel od fizyki, podbiega do mnie i zszarpuje mnie z niej. – Dość tego Ellory! Wszyscy! Bójka skończona! – wydziera się, próbując zapanować nad chaosem w stołówce. Miotam się pod jego uściskiem, próbując jeszcze dopaść Katie, biegnąc naprzód i pociągając go ze sobą, kiedy Katie powoli się podnosi i inny nauczyciel do niej podchodzi. – Ty dziwko! – krzyczy. Krew spływa po jej ustach i kładzie sobie ręce na buzi. – Złamałaś mi nos! Pan Jones szarpie mnie, a ja wciąż z nim walczę. – Powiedz swojej mamie, żeby zapłaciła ci za nowy, laluniu! A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 20

– Dość tego, panno Graham. – Pan Jones mnie beszta. – Idziemy do dyrektora. I zanim udaje nam się wyjść, cała stołówka wybucha brawami.

****

Pan Jones lokuje mnie w gabinecie dyrektora i staram się zmazać zadowolony z siebie uśmiech, kiedy czekam na ‘co ty sobie myślałaś’ kazanie. Szczerze, Katie całkowicie sobie na to zasłużyła. I założę się, że połowa z pozostałych dzieciaków, których tyranizowała, poczuła ulgę. Ona jest diabłem w miniówce i myślę o jednym przypadku w szczególności, kiedy wetknęła buzię dziewczyny z pierwszej klasy do automatu z wodą pitną. Patrzę na zawartość prostego gabinetu. Z jego gładkimi, białymi ścianami. Papierami ułożonymi na kupki i uporządkowanymi na biurku dyrektora Andersona. Stonowane słowa wypełniają moje uszy i zerkam przez ramię, gdzie Carla, szkolna sekretarka, przegląda plan zajęć z chłopakiem. On musi być tym nowym uczniem, o którym mówiła Wren. I wiem to na pewno, bo znam każdego chłopaka w tej szkole z imienia. A on jest kimś, kogo nigdy nie widziałam. Stoi tyłem do mnie, ale ja biorę go pod lupę od podłogi w górę. Wypełnione, spłowiałe dżinsy. Wysoki. Smukła sylwetka. Nie za krótkie, ale i nie za długie, mahoniowe włosy. Jeśli przód tego chłopaka wygląda równie dobrze jak tył, walę jak w dym w świat bólu i męki. Przygryzam dolną wargę, wciąż się gapiąc, kiedy dyrektor Anderson dumnym krokiem wchodzi do pokoju i zamyka drzwi. Patrzę na niego. – Dzień dobry panie Anderson. On nie spotyka mojego spojrzenia. – Panno Graham, a więc miło cię ponownie widzieć. – Jego głos jest zimny. To sprawia, że się denerwuję. Staram się zażartować. – Panie Anderson, nie wygląda pan na zbyt szczęśliwego z mojej wizyty. – Ellory, wiesz, że przemoc jest czymś, do czego podchodzimy poważnie w tego typu instytucjach. A więc to rozdawanie chorób wenerycznych, jakby były cukierkami. – Wiem. – A jednak zaatakowałaś pannę Halston. – Wylała na mnie mleko – mówię. – Ona to zaczęła. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 21

– To nie tłumaczy tego, co zrobiłaś. Powinnaś była pójść do nauczyciela i to zgłosić. Po pierwsze, nie jestem skarżypytą, sama sobie umiem dać radę. Po drugie, wiem, że jedyne co miałaby z tego Katie, to gadkę ‘tylko nie rób tego ponownie’. – Będę musiał cię zawiesić – mówi stanowczo. Myślę, że chyba rzygnę. Moja buzia się otwiera. – Co? Ona sobie całkowicie na to zasłużyła! Ona dręczy mnie codziennie od czasów podstawówki! To właśnie nie daje mi spokoju odnośnie dorosłych. Mówią, że powinniśmy być mądrzejsi i leżeć jak martwa zwierzyna, aby tyrani mogli jeździć sobie po nas do woli. Że więcej mówimy przez przyjmowanie obelg i milczenie, niż stawanie we własnej obronie. Ja tego tak nie widzę. To, co zrobiłam, pokazało Katie, że już dłużej nie będę tego znosiła. Nigdy już do mnie się nie zbliży. Jej nos będzie stałym przypominaczem. – To nie ma znaczenia, Ellory. Złamałaś zasady. I jej nos. Musiała zostać zabrana do szpitala. Jej matka właśnie dzwoniła i zażądała podjęcia działań. Zagroziła nawet wniesieniem oskarżenia. Masz szczęście, że byłem w stanie jej to wyperswadować. Wzdycham, zrezygnowana. – Ile dni? – Trzy. – Trzy dni? – skrzeczę i zakrywam usta ręką. On przytakuje. – Trzy dni. – Nie może pan zrobić jakiegoś wyjątku? – Protestuję. – Technicznie jest to moje pierwsze wykroczenie. – Pewnie, lądowałam na dywaniku wiele razy, ale nigdy za bójkę. Zazwyczaj byłam tutaj odsyłana za opieszałość lub złe zachowanie na zajęciach u pani Winkle. Posyłam mu najszczersze, błagające spojrzenie, na jakie mnie stać. – Proszę, panie dyrektorze. Przysięgam, że to nigdy się nie powtórzy. Przyklepuje swój krawat w niebieskie paski i przesuwa palcami po brodzie. Zdaje się nad tym zastanawiać. – No dobrze. – Mówi. – Jeden dzień. Haust powietrza, który wstrzymywałam opuszcza moje płuca. Nie powinnam czuć ulgi z powodu jednodniowego zawieszenia, ale czuję ją. Gdybym wróciła do domu i powiedziała mamie, że zawiesili mnie na trzy dni, to rozerwałaby mnie na strzępy. Potem porozrzucała moje szczątki po całym naszym podwórku. A mamy własną farmę. Więc mamy ogromne podwórko przed domem. Hmm. Może jednak jej nie powiem. Przyjmuję karę odpowiednio do okoliczności. – Okej. Jeden dzień. Ale który? – Jutrzejszy. Czwartek – mówi. Podnoszę sie z krzesła. – Zatrzymaj się w sekretariacie i weź druk zawieszenia od Carli. – Instruuje. – Musi go podpisać twoja mama. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 22

Wtedy przypominam sobie o kozie. Zatrzymuję się w drzwiach. – A co z moją karą po lekcjach? Pan Anderson ciężko wzdycha i kręci głową. – Możesz ją odrobić w piątek. Potakuję i wychodzę z gabinetu. To była jedna, dobra rzecz po mojej bójce z Katie za wyjątkiem jej złamanego nosa. Przegapiłam niemal całą siódmą lekcję. Po tym, jak Carla dała mi papiery i doszłam do swojej szafki, rozległ się dzwonek. Ósma lekcja to była sztuka, którą niemal całą przespałam. Na koniec dnia powłócząc nogami, idę przez parking w kierunku samochodu Wren. Nie mogę otrząsnąć się z tego, co się dzisiaj stało. Cała ta sytuacja była popieprzona. Naprawdę popieprzona. A najgorsze jest to, że to mnie ukarano, a nie Katie. To po prostu niesprawiedliwe. Kto łazi, rzucając w ludzi mlekiem i uchodzi mu to na sucho? Blake Forrester śmieje się i kieruję swoją uwagę na lewo. Rozmawia z tym nowym uczniem. Adam opiera się o nowiutkie, żółte Camaro i kiedy promienie słoneczne uderzają w świeży lakier, to auto błyszczy i lśni jak kanarkowo– żółty diament pod fluorescencyjnym oświetleniem. Zastygam w pół kroku. Żołądek mi się skręca a oddech więźnie w gardle. Wren nie kłamała, mówiąc, że jest gorący. W zasadzie gorący to może być niedopowiedzenie roku. On mgliście przypomina mi Jamesa Deana z Buntownika Bez Powodu. Piękny, pewny siebie uśmiech wykrzywia jego wargi. Uśmiech, który mówi tylko po jego wyglądzie, że już zdołał złamać z milion serc. Czekam, aby odwrócił się w moją stronę, żebym mogła przyjrzeć się jego twarzy, ale kiedy to robi, jestem rozczarowana. Ma założone okulary przeciwsłoneczne, ale one idealnie pasują do jego sercowatej buzi i dodają seksownej atrakcyjności jego osobie. Wtedy przerzuca sobie czarną, skórzaną kurtkę przez ramię i odwraca się w moim kierunku. Nasze oczy się zakleszczają i przez moment cały parking wiruje wokół mnie. Jest opustoszały. Jestem tylko ja i Adam, wpatrujący się w siebie nawzajem. Obniża swoje okulary, przygryza dolną wargę. Jestem przekonana, że wyglądam jak idiotka, bo nie mogę odwrócić wzroku. Po prostu stoję tam, gapiąc się. Jestem zahipnotyzowana. Samochody śmigają obok mnie, opuszczając parking. Ktoś nawet zatrąbił. Ledwo zwróciłam uwagę. Adam wykrzywia swoje ciało, kiedy Megan zjawia się za nim i Blakiem. Otrząsam się ze swojego stanu transowego, kiedy zauważam, jak Megan pokazuje na mnie palcem, a potem cała trójka zaczyna się śmiać. Śmiać się ze mnie. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 23

Krew zalewa mi policzki. Skwierczę. Jestem zawstydzona. Adam odrzuca swoją głowę w tył i klepie w nogę, śmiejąc się mocniej. Zerka przez ramię na Megan i ona mówi coś jeszcze i wtedy on chwyta się za bok. Część mnie chce tam podejść i zapytać, co ich tak bawi? Chcę wiedzieć, co to za żart, z którego się śmieją moim kosztem. Ale nie idę. Jestem wykończona. Dzisiejszy dzień dużo mnie kosztował. Wren zwisa ze swojego auta i trąbi klaksonem. – No dalej Ells! Chodź już! Patrzę spode łba przez ramię na Adama raz jeszcze, zanim wsiadam do auta Wren. Co za gnój. Teraz mam gdzieś, jak seksowny czy cool on jest. W tej chwili brzydzę się nim. No i dodatkowo, jeśli zamierza zadawać się z Katie Halston i jej sługuskami, postanawiam, że nie jest wart mojego czasu. W czasie drogi do domu, Wren czuj,e że teraz można bezpiecznie pogadać. – No i… – Zaczyna. – Co się stało u pana Andersona? – Zostałam zawieszona – mówię od niechcenia, jakby to nie było nic wielkiego. Najwyraźniej Wren uważa inaczej. – Zawieszona! – Piszczy. – Żartujesz, prawda? – Nope. Nie żartuję w tym temacie. – Twoja mama cię zamorduje! – Myślisz, że nie wiem o tym? Dlatego właśnie nie zamierzam jej mówić. Wren zerka na mnie i kręci głową. – Jak masz zamiar wyplątać się z tego? Ona musi podpisać dokument o zawieszeniu. – Fałszerstwo jest piękne. Wren daje po hamulcach przed znakiem stop i samochód wpada w poślizg, zanim się zatrzymuje. – Nie możesz podrobić podpisu swojej mamy! Rechoczę. – Zachowujesz się tak, jakby szkoła miała się dowiedzieć. Naciska pedał gazu i samochód podrywa się w przód. – Bo właśnie, że się dowiedzą. – Naprawdę, a jak? Zamierzasz im powiedzieć? Trzyma wzrok na drodze, ale robi minę, jakby była urażona tym, że ja myślę, że mogłaby zrobić coś takiego. – Oczywiście, że nie!

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 24

Podrabiałam podpis swojej mamy wiele razy wcześniej. Dokument zawieszenia jest troszkę inny od świstka za spóźnienie, ale rozumiem, że skoro szkoła wcześniej nie wiedziała to i nie dowie się teraz. – Nie stresuj się tym, Wren. Dam sobie sama z tym radę. – Wiesz, że martwię się o ciebie. – Jej głos jest delikatny. – Ostatnio co rusz pakujesz się w kłopoty. – Nie martw się mną. Jestem tylko nieletnim przypadkiem imprezowiczki. Wren kręci kierownicą i wykonuje skręt w prawo. Jesteśmy jedną ulicę od mojego domu. – Nie kłamałaś o tym nowym dzieciaku – mówię jej, zmieniając temat. – Jest świetnym okazem. Wren się śmieje. – Jest full pakietem. – Jej usta wywijają się w półuśmiech. – Skąd wiesz? – Mam z nim większość lekcji. On jest geniuszem. Jestem kompletnie zbita z tropu. – Mądrzejszym od ciebie? – No. – Wzdycha. – Mądrzejszym ode mnie. Chichoczę. – Wasze dzieci będą mini Einsteinami. Wren jest niepewna siebie i zmieszana. Wiem o tym, bo ma zwyczaj oblizywania dolnej wargi, kiedy jest zażenowana. A ona robi to przez ostatnie trzy minuty. – Nie sądzę, bym była w jego typie. – Jeśli przez to poczujesz się odrobinę lepiej, to ja też nie. – Ells, ty jesteś w typie każdego faceta. – Dziwne stęknięcie wydobyło się z mojego gardła. Wren poruszyła brwią. – Co? – Wren, ja nie podobam się facetom. – Słyszałam, w jaki sposób o tobie mówią. – Mówi mi. – No to nowina dla mnie. – Połowa powodów, dla których Megan White nienawidzi cię tak bardzo to dlatego, że Blake chodzi i rozpowiada, że ona nigdy nie będzie tak dobrze się całować jak ty. – Nie, jedyny powód, dla którego Megan White nienawidzi mnie, jest taki, że przyłapała mnie na lizaniu się z jej chłopakiem. – Zaskakuje mnie, że Blake uważa, iż tak dobrze całuję. Szkoda tylko, że nie mogę powiedzieć tego samego o nim. Naprawdę jest mu potrzebny jakiś super intensywny kurs migdalenia się. Dużo za dużo śliny. Dużo za dużo języka. Aż się wzdrygnęłam na myśl o naszym małym tet– a– tet.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 25

Wren wtacza się na mój długi, kręty, żwirowy podjazd. Nasze czerwono– ceglaste rancho wyłania się. Dom znajduje się jakąś milę od drogi, która pełna jest soi od frontu i pól z dyniami od tyłu. Zazwyczaj, kiedy wracam do domu, moja mama ujeżdża nasz wielki traktor John Deer w polach soi. Patrzenie na nią, jak obrabia rolę, jest komiczne. Wygląda całkowicie jak z innej bajki, ponieważ farmą zajmował się mój ojciec, zanim nas opuścił. Moi rodzice byli małżeństwem przez piętnaście lat. Licealna miłość. Aż pewnego dnia mój ojciec zdecydował, że nie chciał być już dłużej mężem, czy tatą tudzież. Ich separacja była ciężka z początku, ale jestem twardą sztuką. Pogodziłam się z tym. Moja mama wciąż jeszcze czasami ma kłopoty z pozbieraniem się. Dwa lata to nie wystarczająco duża ilość czasu, aby naprawić złamane serce. Czasami przyłapuję mamę na wyglądaniu przez okno i wiem, co ona robi. Wiem, co sobie myśli. Ona patrzy, czeka, pełna nadziei, że zobaczy jego samochód sunący podjazdem. Ona tęskni za nim. Nie winię jej, ale nie mogę zrozumieć, czemu chce go z powrotem. Dała mu piętnaście lat, swoje serce i dziecko. Ona dał jej górę długów, burzliwy romans i wiadomość na samoprzylepnej karteczce. Samochód się zatrzymał. Zakładam plecak z książkami na ramię i wystawiam nogi za drzwi. – Dzięki za podwózkę. Wren uśmiecha się. – Nie ma sprawy. Wpaść po ciebie jutro? Wysiadam i zawisam nad drzwiami. – Nie. Jutro mam wakacyjny dzień, pamiętasz? Przewraca oczami i kręci głową. – Ciężko to nazwać wakacjami. Nieszczery uśmiech pojawia się na mojej twarzy. – Dla mnie są. – Chcesz żebym przyjechała po ciebie w piątek? – Pewnie. – Wiesz, że jak przyjadę po ciebie, to chociaż raz będziesz na czas. – No. Jakoś to przeżyję. – Zamykam drzwi i macham jej, kiedy wycofuje z podjazdu. W środku rzucam plecak na stół w kuchni i nie robię ani kroku dalej. Moja mama opiera się o ścianę i fuczy. Ręce ma skrzyżowane na piersi. O nie. Jest wkurzona. – Zawieszona, Ellory! Zostałaś zawieszona! – Wyrzuca swoje ręce w powietrze. – No, zostałam zawieszona. Wielka mi sprawa. Maszeruje w moją stronę i wtyka mi palec przed nos. – To jest ogromna sprawa. I nie tylko to, ale zostałaś zawieszona za bójkę! I to z Katie… ze wszystkich ludzi. Ona jest taką miłą dziewczyną. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 26

Zaciskam szczękę. – Miłą! Miłą! Ta wredna jędza rozlała mi mleko na głowie! – Nie mogę uwierzyć w słowa, które wychodzą z jej ust. Słowa miła nie da się użyć w tym samym zdaniu, kiedy mówimy o Katie Halston. Po krótkiej wycieczce do szkolnej łazienki zdołałam pozbyć się większość mleka z mojej odzieży, ale ono było w moich włosach przez resztę dnia. Wierzcie mi, kwaśne mleko to nie są perfumy, jakich chcielibyście używać. Mama odsuwa się ode mnie i wbija wzrok w ziemię. – Wiem, że odejście twojego taty wciąż jest ciężkie dla ciebie. – Nawet nie wciągaj w to taty – mówię jej. Unosi głowę i widzę, że w oczach ma łzy. Zaraz się rozsypie. Nie mogę jej takiej widzieć. To łamie mi serce. A na dodatek nie mogę przeboleć faktu, że wzięła stronę Katie. Miła, w dupę jeża. – Idę do swojego pokoju. – I zostawiam ją samą w kuchni. U siebie rzucam się na łóżko i wypuszczam powietrze. Mój pokój to jedyne miejsce, gdzie chcę być. Czasami nie potrafię znieść życia. Jest zbyt skomplikowane. Nieprzewidywalne. Każdego dnia czuję, jakby coś złego miało się wydarzyć. Mama wali w drzwi. – Otwieraj, Ellory! Musimy o tym pogadać. Jestem sfrustrowana. Wypompowana. I zła. – Daj mi spokój! Wali mocniej. Tak mocno, że przysięgam, zaraz jej pięści przebiją dębinę. – Otwieraj te drzwi! – Nie! – Nie mam zamiaru tego zignorować. – Mówi, waląc w drzwi po raz trzeci. – Jak tylko wyjdziesz z tego pokoju, to czeka nas rozmowa. No, jeśli w ogóle kiedyś stąd wyjdę. Chwilę później leżę w ciszy, uświadamiając sobie, że mama odpuściła, na razie. Moje oczy skupiają się na suficie. Na przytwierdzonych gdzieniegdzie, świecących w ciemności gwiazdach na bieli. Zamykam oczy, przywołując czas, kiedy tata pomagał mi je tam umieścić. Stał na drabinie, kiedy ja stałam u jej dołu. Byłam tatusiową, małą pomocnicą. – Podaj tatusiowi tę dużą. – Nakazał, wystawiając swoją rękę w moją stronę. Ochoczo sięgnęłam do paczki, wyciągnęłam największą gwiazdę, a potem umieściłam w jego dłoni. Przeszukiwałam jego oczy za oznakami uznania. – Dobra robota, skarbeczku – powiedział, obdarzając mnie ciepłym uśmiechem.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 27

Moja warga zadrżała i rozbolał mnie brzuch. A niech to. Może tęsknię za nim bardziej niż sądziłam.

****

Nie zdając sobie nawet sprawy, że odpłynęłam, budzę się jakiś czas później. Mój wzrok przemieszcza się do budzika na moim zagraconym, nocnym stoliku. 18:30. Niezła drzemka. Spałam przez trzy godziny. Siadam, wciąż oszołomiona po swojej sjeście i przyglądam się swojemu pokojowi. Bardziej lokalnemu śmietnisku. Moja miejscówka jest obszarem pięciogwiazdkowej katastrofy. Wszystkie moje ubrania są porozrzucane po podłodze. Talerze z jedzeniem porozkładane na nich i na wszystkich możliwych powierzchniach. Pozostałości po zajadanych w samotności nocach. Przesuwam palcem po pudrowo– niebieskich ścianach, które są domem dla plakatów moich ulubionych zespołów. Skynard. Floydzi. I Zeppelini, żeby wymienić tylko kilka. Przyglądam się górze szarego kurzu na swoim palcu. Kiedy ostatnio myłam ściany? To musiało być miesiące temu. Może nawet z rok. Wciąż oglądając ruinę swojego pokoju, ożywiam się, kiedy dźwięk przytłumionych głosów niesie się holem. Sposób, w jaki to widzę, mam dwie opcje. Jedna, mogę wyjść teraz i wypić piwo, które nawarzyłam albo druga, mogę sprzątnąć swój pokój. Wybieram opcję pierwszą. W holu słońce wpada przez okno, rzucając pomarańczowy poblask wzdłuż ścian. Ciepło opiera się na moich policzkach i nagrzewa całe moje ciało. Zatrzymuję się na moment, opierając o ścianę, aby ogrzać w tym nagłym cieple całe ciało. W tej części Ohio słońce rzadko obdarza nas łaską swej obecności, więc jest to coś, co trzeba docenić, gdy jest. Dźwięk chichotu dwóch osób rezonuje w moich uszach i otrząsam się z letargu. Z kim rozmawia moja mama? Wchodząc do kuchni rzucam spojrzenie w kierunku nieznanej mi kobiety. Siedzi twarzą do mnie, a mama odwraca się w moją stronę. – Och, Ellory. Usiądź, moja droga. – Poklepuje stołek obok swojego. Waham się, zastanawiając, skąd Claudia Schiffer wzięła się w naszej kuchni. Kobieta obdarza mnie życzliwym uśmiechem. – Nie będę gryzła, obiecuję. Jeszcze nie, myślę sobie i siadam koło mamy. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 28

Mama kiwa głową w kierunku kobiety. – To jest Isabelle Jacobs. Jej rodzina właśnie wprowadziła się obok. Jacobs. To musi być matka tego nowego ucznia. A może jego siostra. Wygląda wystarczająco młodo, żeby być jego siostrą. – Miło cię poznać, Ellory. – mówi uprzejmie. Mama zaciska wargi i robi wielkie oczy. Swoją ‘bądź miła albo sobie popamiętasz’ minę. – Miło mi panią poznać – odpowiadam. Mama podnosi kubek z kawą do ust. – Przeprowadzili się tutaj z Chicago. – Wiem. – Skąd wiesz? – mama pyta. – Adam to mój rocznik. Isabella szeroko się uśmiecha. – Znasz mojego syna? Wzruszam ramionami. – Tutaj od razu zna się nowe dzieciaki. Chichocik. – Tak właśnie słyszałam. Mama zmienia temat. – Isabella ze swoim mężem właśnie kupiła starą farmę Miltonów. – Naprawdę? To zaskakuje mnie. Jakiś czas temu Miltonowie byli najzamożniejszą rodziną w tych stronach. Byli właścicielami sieci supermarketów i jednej z największych farm w stanie. Ale kiedy stary Milton zramolał, to jego potomkowie umieścili go w domu starców i pozwolili miejscu zgnić. Ostatni raz, jak ją wdziałam, to biała farba z okładziny pękała i odpadała. Dwie z ogromnych kolumn na werandzie kruszały, a trawa była wysoka na metr. – To miejsce to nora. Mama zgrzyta zębami i ścisza głos. – Ellory. – Nic nie szkodzi – mówi Isabella. – Wiedzieliśmy, że czeka nas dużo pracy. Ale zawsze chcieliśmy odrestaurować stary dom jak ten. Powinnaś go teraz zobaczyć. Wygląda zupełnie inaczej niż kilka tygodni temu. Mąż Isabelle musi mieć niezłą posadkę, ponieważ odnowienie takiego domu musiało kosztować fortunę. – Czym zajmuje się pani mąż? Mama trzaska mnie w ramię. – Ellory, to nie twoja sprawa. Isabella śmieje się. – Może pytać. Jest prawnikiem. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 29

To dużo wyjaśnia. To również wyjaśnia, dlaczego ich syn jeździ nowiutkim Camaro. – Jakbyś potrzebowała czegokolwiek, to jesteśmy tuż obok. – Mama oferuje. – Ellory mogłaby pokazać Adamowi okolicę. Głośno odchrząkam. – Nie ma tutaj nic do pokazywania. Mama uderza mnie łokciem pod stołem i krzywię się. – Pewna jestem, że Adam będzie zachwycony. – Isabelle uprzejmie przytakuje. – Dziękuję za gościnę. Byłyście bardzo uprzejme. – Jej przenikliwie, niebieskie oczy suną do zegarka na mikrofalówce. – O rany. Robi się późno. Muszę podać zaraz kolację. Mama wstaje i kładzie rękę na ramieniu Isabelle. – Odprowadzę cię. W połowie drogi do drzwi Isabella zerka na mnie przez ramię. – Miło było cię poznać, Ellory. – Mnie również miło było cię poznać, Isabelle. Isabella i mama znikają mi z widoku. Potem słyszę, jak frontowe drzwi się zamykają. Nie mogę uwierzyć, że mama ot tak zaoferowała moje usługi turystyczne bez konsultacji ze mną. Nie ma takiej opcji, żebym pokazywała Adamowi okolicę. Zamykając oczy, myślę o jego histerycznym śmiechu. Pokazującego palcem. Chwytającego się za bok. Czuję się upokorzona raz za razem. Mama wchodzi z powrotem do kuchni z uśmiechem na buzi. – No, to było miłe. – Nie było w tym nic miłego – warczę. – Jak możesz w taki sposób oferować moje usługi? Jakbyś była moim alfonsem. Mama wypuszcza sfrustrowane westchnienie. – To nie będzie takie złe. – Złe! To katastroficzne! Nawet nie lubię jej syna. – Ellory Louise, dlaczego zawsze musisz być taka dramatyczna? To tylko przejażdżka. Jeśli później nie będziesz chciała mieć z nim nic do czynienia, to nie będziesz musiała. Stoję wkurzona. Ciężko oddycham i każda kończyna przyczepiona do mnie świerzbi. – Idę do swojego pokoju. Sztywnym krokiem przechodzę obok mamy, ale ona łapie mnie za kołnierz od mojej koszuli. – Yy. Siadaj młoda damo. Wciąż musimy pogadać o tym, co stało się wcześniej. Wywracając oczami, klapię na stołek. – Co o tym? Robi złą minę, zakłada ręce na piersi i podpiera się o wyspę. – Przedyskutujemy twoje zawieszenie. – A o czym tu dyskutować? Zostałam zawieszona. Koniec historii. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 30

Mama śmieje się i brzmi jak obłąkana. – Ależ jest o czym. Jeśli myślisz, że jutro będzie twoim dniem laby, to musisz jeszcze raz dobrze się zastanowić. Spuszczam głowę. Skronie mi pulsują i czuję się, jakbym miała mieć migrenę. Mam dość na dziś. Nie chcę się więcej kłócić. Chcę tylko pójść do łóżka. Zamykając oczy, uciskam nasadę nosa. – Jaka cena? Jaką mam karę? – Będziesz pracowała jutro ze mną w polu. – Dobra. – Jednodniowa praca w polu jest całkowicie warta złamanego nosa Katie Halston. Po tysiąckroć.

****

Następnego ranka zostaję wyciągnięta z mojego głębokiego snu przez włączające i wyłączające się światło. Jęczę i przekręcam się, naciągając sobie kołdrę na głowę. Kroki mamy dudnią po dywanie. – Nie wydaje mi się. Czas wstawać. Zszarpuje ze mnie kołdrę. Drżę i wcieram ciepło w swoje ramiona. Potem skupiam się na budziku. – Mamo. – Lamentuję. – Jest dopiero za dziesięć szósta! – Mamy sporo pracy. – Mówi do mnie i wychodzi z pokoju. Moje nogi majtają się z boku łóżka. Jeszcze się całkiem nie obudziłam. I kusi mnie, aby podnieść kołdrę z podłogi i wrócić do snu. Mama wie o tym, bo zna mnie zbyt dobrze. Wsuwa swoją głowę do pokoju. – Pośpiesz się. Nie opóźniaj. I tak się od tego nie wywiniesz. – Idę, idę – mamroczę. Po ubraniu się w moje poniszczone gospodarskie łachy, na co składała się para zużytych ogrodniczek, bluza z plamami i trampki z odlatującymi podeszwami, wtaczam się do kuchni i przygotowuję sobie miseczkę błyskawicznych płatków owsianych. Stojąc przy zlewie, wyglądam przez okno. Słońce nawet jeszcze nie wzeszło. Nie wiem, jak mama wyobraża sobie, że mam pracować w ciemnościach. Kończę swoje płatki i władam miseczkę do zlewu. Potem otwieram okno na oścież. Zimne powietrze wpada do środka, wirując po kuchni i żądląc moje policzki. Zamykam je, wzdycham, chwytam kurtkę i wychodzę na zewnątrz. Mama pcha taczki wypełnione sianem w moją stronę. Odstawia je. – Rozrzuć siano po polu z soją. – Instruuje. – Jak skończy ci się siano, to tam masz więcej. – Wskazuje za swoje plecy na ogromny stos. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 31

Lustrując ją od góry do dołu zauważam, że wciąż jest w swojej piżamie i mrużę oczy. – A gdzie ty będziesz? Szatański uśmiech. – W środku. Pijąc kawę. Szczęka mi opada. – Powiedziałaś, że mamy dużo pracy! Przykłada sobie palec do policzka. – Naprawdę? – Mama opuszcza ręce i wspiera je na biodrach. – Miałam na myśli, że ty masz dużo pracy. – To nie jest sprawiedliwe! – Protestuję. – Życie nie jest sprawiedliwe, Ellory. Może dwa razy pomyślisz o tym, co zrobiłaś. Nie, nie pomyślę. Walnęłabym tę pipę w gębę jeszcze raz bez mrugnięcia okiem. Mama klaszcze w dłonie i wchodzi do środka. – Bierz się do roboty. Patrzę na nią spode łba, jak trzaska drzwiami od garażu. To jest do bani. Koło od taczek skrzypi, kiedy pcham je na pole przez domem. Są ciężkie i dwukrotnie, kiedy je pcham, ich zawartość niemal rozsypuje się po ziemi. Jest prawie 6:30 rano i słońce właśnie ma zacząć wyglądać zza horyzontu, przemieniając niebo z granatów w kombinację różu i fioletu. Jestem rozproszona pięknem tego widoku. Mama krzyczy na mnie przez okno. – Ellory! Oglądam się przez ramię, nabieram trochę siana i rozrzucam je z siłą. Zamyka okno, a ja zaczynam przesuwać się wzdłuż pierwszego rzędu soi. Muzyka hucząca z samochodowego stereo dosięga mnie i unoszę głowę, patrząc, jak Adam mknie swoim żółtym Camaro wzdłuż szosy. Rozrzucam kolejną porcję siana i pokazuję mu środkowy palec. Mam nadzieję, że mnie widzi. Mija godzina. Potem następna. Zanim się oglądam, jest niemal pora obiadowa. Pot ścieka mi po buzi. Pasma włosów oblepiły moje policzki. Jestem od dołu do góry pokryta brudem i wiem na pewno, że śmierdzę jak skunks. Ocieram czoło ręką i rozglądam się po polu. Puchnę z dumy. W ogóle nie sądziłam, że jestem w stanie skończyć tę pracę. I śmieję się do siebie, bo jestem taka dumna. Dochodząc do garażu, odstawiam taczki. Po raz pierwszy w życiu myślę, że wolałabym być w szkole. Następnie chciałabym tylko móc żartować na ten temat, ale ja niestety nie żartuję.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 32

Powitanie

Adam był przebiegłym stworzeniem i często tak o sobie myślał, ponieważ był wydrążoną skorupą tego, czym powinien być człowiek. Skorupą hiszpańskiego migdała bez orzecha w środku. Do tej pory jego zdolności aktorskie były w stanie oszukać uczniów Liceum Logan, ale Adam był pewien, że jego fasada nie przetrwa długo. Nie. On wiedział, że jego fasada długo nie przetrwa. Jechał krętą, wiejską drogą otoczoną rozległymi równinami ziem i zielonych pól, muzyka huczała ze stereo. Adam był w Burton dopiero od trzech tygodni, a już gardził tym miejscem. W mieścinie jak ta nie było gdzie uciec, gdzie się ukryć. Wcisnął pedał gazu, a jego oczy rozszerzyły się, kiedy prędkościomierz wspiął się ponad poziom pięćdziesięciu mil. Potem pięćdziesięciu pięciu. Następnie sześćdziesięciu. Poczuł dreszcz emocji, przypływ adrenaliny. Przypływ adrenaliny nie był tym samym, co czuł, kiedy widział krew, ale to musiało wystarczyć na teraz. Pierwszy dom od ponad mili pojawił się na widoku. Długie ranczo z czerwonej cegły. Jakiś rodzaj zieleniny rósł od frontu. Wyjrzał przez okno od strony pasażera, mrużąc oczy, kiedy dziewczyna stojąca na środku pola, pokazała mu faka. Uśmiechnął się rozbawiony. Dziewczyna miała dzikie pukle brązu, okalające jej twarz i pamiętał ją z dnia wczorajszego ze szkoły. Gapiła się na niego na parkingu. Adam nie mógł znaleźć przyczyny tego, ale było w niej coś innego, coś, co go zaintrygowało. Normalnie był doskonały w odczytywaniu ludzi. Jak ludzki wykrywacz kłamstw, ale ta dziewczyna nie dawała mu jasnych sygnałów. Podczas tej chwili na parkingu skinął uprzejmie głową w jej stronę i wydawało się, że ona idealizuje go jak kilka innych dziewcząt, z jakimi miał styczność podczas swojego pierwszego dnia w szkole. Po doświadczeniu jej ordynarnego gestu zaczął się zastanawiać, czy myśli przeciwnie i to go fascynowało. Przypomniał sobie rozmowę z Megan White, kiedy podeszła do niego od tyłu i tego kretyna Blake’a, kiedy rozmawiali przy jego samochodzie. Adam zerknął przez ramię na dziewczynę, a potem zapytał Megan. – Co to za jedna? A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 33

Struny głosowe Megan zadrżały. – O kogo pytasz? Adam skinął głową w kierunku dziewczyny. – Ta jedna stojąca pośrodku parkingu. Megan roześmiała się. Żołądek Adama się szarpnął. Dźwięk śmiechu Megan przyprawiał go o mdłości. – A, to Ellory Graham. Adam ponownie zerknął przez ramię. – Coś z nią nie tak? Stoi tak od pięciu minut. Megan odrzuciła głowę w tył. – No, sporo rzeczy. Ta dziewczyna to porażka. Adam wyciszył Megan, kiedy mówiła dalej, ale udawał, że cokolwiek powiedziała było śmiesznym. Ta dziewczyna, Ellory, była interesująca i Adam zamierzał dowiedzieć się o niej więcej.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 34

Małomiasteczkowe Życie

Dzięki Wren docieram do szkoły przed czasem po raz pierwszy od miesięcy. Po krótkiej wycieczce do swojej szafki wchodzę do sali na swoje pierwsze zajęcia, czyli literaturę angielską, zajmuję miejsce z dziwnym uśmiechem i uszczęśliwiona wzdycham. Wren wpada do środka i patrzy na mnie zdziwiona. – Nie wiem, co się z tobą dzisiaj dzieje. Ellory Graham, jaką znam, nigdy nie była podekscytowana byciem w szkole. – Ta Ellory Graham, jaką znasz, spędziła wczoraj jedenaście godzin w polu, uprawiając rolę. Szkoła jest jak niebo w porównaniu do tego – odpalam. – Do bani, że pan Anderson zadzwonił do twojej mamy. – Miałam wrażenie, że byłby do tego zdolny. – Nie, nie miałam. Miałam nadzieję, że tego nie zrobi. Ale niestety dla mnie, nic nigdy nie układa się po mojej myśli. Oczy Wren przemieszczają się w kierunku drzwi i podążam za jej spojrzeniem. Katie przegląda salę z rezerwą, po czym wchodzi do środka. Robi małe, ostrożne kroki i odwraca ciało, jakbym roznosiła jakąś bardzo rzadką chorobę zakaźną, kiedy mnie mija. – Ej Katie! – Ściągam na siebie jej uwagę. – Ślicznie ci w tym makijażu. Czerń i fiolet idealnie do ciebie pasują. Katie opuszcza głowę i mamrocze. – Zamknij się. – Po czym klapie na swój stołek. Uczniowie szepczą między sobą. Dźwięk temperówki miele i szumi, goląc kawałki drewna. Papier szeleści, kiedy wszyscy przewracają kartki swoich notatek. Kroki dudnią i rezonują i odwracam się pełna obawy nadejścia panny Winkle. Ale to nie ona stoi w progu. Kuszący zapach zakrada się do moich nozdrzy. Jestem spowita mgłą Aqua di Gio błogości i nie mam nic przeciwko, by przez chwilę pławić się w niej. Adam nieruchomieje i rozgląda się po klasie. Gapię się na niego. Na jego niebiesko– zielone oczy. Długie, ciemne rzęsy. Jego całkowicie zaciśniętą szczękę. Nigdy nie widziałam chłopaka, który wyglądałby tak jak on. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 35

On jest piękny. Przyłapuję mnie na wpatrywaniu. Pewnie myśli sobie, że jestem czubkiem. Nie patrz na niego. Nie patrz na niego. Opuszczam wzrok, moje oczy przepalają puste biurko zaraz po mojej lewej. Tylko nie siadaj tam. Tylko nie siadaj tam. Siada tam. Odwracając się, znów wdycham jego zapach. Jest upojny, obezwładniający i muszę sama przemawiać sobie do rozsądku, aby oprzeć się pokusie zatopienia nosa w jego koszuli. Wtedy się do mnie odzywa. – Masz może długopis, który mógłbym pożyczyć? Jego głos jest głęboki, ale i elokwentny. Powtarzam jego pytanie w kółko i w kółko od nowa w swojej głowie, zanim biorę się w garść. Co ja sobie myślę? Nawet nie lubię tego chłopaka. Po wyciagnięciu swoich przyborów, trzymam swój wzrok przyklejony do tablicy. – Nie – mówię mu. Dębieje. – Co? – Powiedziałam nie. Chcesz, żebym to powtórzyła? Nie. Oczy Adama badają moją twarz, a potem patrzy na moją ławkę. – Ale masz dwa na biurku – mówi i jest odrobina zaciekawienia w tonie jego głosu. Chwytam długopisy i trzymam je w uścisku. – Są moje. Jeśli ten facet jest tak wielkim geniuszem, jak twierdzi Wren, to nie uważacie, że pamiętałby o zabraniu swoich przyborów do klasy? Głośny odgłos przykuwa moją uwagę i oboje z Adamem odwracamy się równocześnie, podczas gdy Katie gorączkowo przekopuje się przez zawartość swojej torebki. Błyskawicznie wyławia długopis i trzyma go, jakby był Ekskaliburem, którego dopiero co wyszarpała ze skały. – Ja mam długopis, Adamie – wykrzykuje. – Ja mam. Odwracam się do Adama, a on wstaje. – Na twoim miejscu bym tego nie dotykała – mówię. – Chyba, że marzysz o opryszczce. Adam patrzy na mnie gniewnie i idzie do Katie. – Dzięki. – Żaden problem. – Katie odpowiada z uśmiechem. Bierze długopis i wraca ma swoje miejsce. Nie patrzy na mnie, ale mamrocze. – To było wulgarne. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 36

– Nie znasz mnie. Wulgarna to moje drugie imię. – Cóż, zasadniczo to na drugie mam Louise, ale to bez znaczenia. Chwilkę później panna Winkle człapiąc wtacza się do sali, zamyka kopniakiem drzwi i nakazuje. – Otworzyć na stronie 162. O matko przenajświętsza. Ona jest w jednym ze swoich nastrojów. Każda część mnie, która była podekscytowana byciem z powrotem tutaj zamiast w polu, zanika. Zmieniam zdanie i decyduję, że wykonywanie katorżniczej pracy dla mojej mamy jest w cholerę lepsze, niż wpatrywanie się w pomarszczoną twarz panny Winkle przez godzinę. Noo, te zajęcia będą do bani. Na koniec lekcji czekam na Wren przy drzwiach. Adam przeciska się obok mnie i przez przypadek trąca mnie w ramię. – Ej! – krzyczę. – Patrz gdzie leziesz! Zastyga, a jego plecy się napinają. Następnie bardzo powoli odwraca się i do mnie podchodzi. Nachyla się blisko, cal od mojego ucha. Część mnie czuje się pogwałcona. A mimo to w tym samym czasie wszystko czego chcę, to słuchać jego głębokiego, męskiego głosu. – Następnym razem, gdy pokażesz mi środkowy palec – mówi spokojnie – lepiej upewnij się, że cię nie widzę. Dziwny dźwięk opuszcza moje gardło i stoję tam, patrząc, jak odchodzi. Moja szczęka niemal dotyka podłogi. Ironią tego wszystkiego jest to, że chciałam, żeby mnie widział. Po prostu nie spodziewałam się, że tak będzie. Wren dołącza do mnie i obdarza mnie dezaprobującym spojrzeniem. – Z pewnością wiesz, jak zrobić dobre wrażenie. – Wiem, jak zrobić wrażenie. Niekoniecznie dobre – mówię sarkastycznie. Wren manewruje między uczniami na korytarzu, a ja podążam za nią. Zatrzymuje się przed swoją szafką, rozpakowuje i na nowo pakuje swoje rzeczy. Opieram się o ocynkowaną szafkę obok niej i wzdycham. Zimny metal przesącza się przez cienką koszulkę i przebiega mnie dreszcz. Nie znoszę, jak mi jest zimno. W czasie ciepłych miesięcy przykładanie gołej skóry do metalu ochładza mnie. Podczas jesieni i zimy to jak wtykanie języka w bryłę lodu. Układa trzy książki w stos. – Idziesz dzisiaj na mecz? – Jeszcze nie wiem.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 37

Podnosi książki i zawija wokół nich rękę, przytrzymując przy ciele. – Przecież lubisz chodzić na mecze futbolu. To dlatego, że na większości z nich pojawiam się wstawiona. Dość ciężko wtedy odróżnić fantazję od rzeczywistości, kiedy przesadzisz z likierem kawowym i gorącą czekoladą. – Nie bardzo mam dzisiaj ochotę. – Potem jest imprezka. Ruszamy od jej szafki i idziemy wzdłuż korytarza. Ożywiam się. – Impreza. Gdzie? – W domu tego nowego. A to pech. – No to nie idę. – Poważnie? – pyta, jęcząc. – Chodź, proszę. Ja idę. A wiesz, że w ogóle nigdzie nie wychodzę. – A Molly idzie? – Wszyscy idą. – Wren, ja nie znoszę tego chłopaka. Zatrzymuje się w pół kroku i chwyta mnie za rękę. – Proszę, Ells. Wiesz, że ja bym poszła, gdyby odwrócić sytuację. Wzdycham. – No dobra. Pójdę. Wren cała się rozpromienia i puszcza moją rękę. – O ja cię. Jestem taka podekscytowana. – Ale nie zostaję do końca, jeśli nie będę chciała – mówię z poważną miną. – Nie będę zmuszać cię do niczego, obiecuję. Rusza przed siebie, a ja zostaję na miejscu. – Ale będzie ubaw! – krzyczy radośnie. Potem skręca w prawo i znika mi z oczu. Nie wiem czy ubaw to odpowiednie słowo, ale na pewno będzie interesująco.

****

Koza zaczyna się o 14:45 i trwa do 15:15. Wkraczając do klasy, zajmuję miejsce z tyłu. Znam już procedurę. Napisać „będę grzecznie zachowywać się w klasie” tyle razy, ile zdążysz w ciągu trzydziestu minut. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 38

Kiedy wyrywam kartkę z notatnika, przeglądam dzisiejszą grupę osadzonych. Łał. Całkiem nas tu sporo. Każdy albo zajmuje się pracą domową, albo słowami, które musi zapisać. Z reguły mniej czasu spędzam na pisaniu, a więcej na byciu zabawianą przez inne dzieciaki, które lądują tutaj tak często jak ja. Nick Wagner, szkolny pirotechnik, który zawsze stara się puścić z dymem jakiś kosz na śmieci, rzuca papierowymi kulkami w sufit, które spadają na przypadkowych uczniów. I Maggie Carson, która maluje spreyami po dziewczęcej szatni, tak głośno podkręca swojego iPoda, że każdy jest zmuszony słuchać tego, czego ona akurat słucha. Żadnego z nich nie ma dzisiaj w kozie. Doceniam to. Dzisiaj cisza zdaje się być darem. Pani Rochier, niezgrabne bezguście od francuskiego, ma dzisiaj dyżur. Gapię się na jej kręcone, brązowe włosy i odpływam. Myślę o Adamie. Chłodnym tonie jego głosu. O tym, jak przeraża i fascynuje mnie jednocześnie. I o tym, jak niezręczna okaże się dzisiaj ta impreza. To jasne, że nie przepadamy za sobą. W myślach przeklinam się za zgodzenie się, by tam w ogóle pójść. Opuszczam głowę i biel mojej kartki rozmazuje się na peryferiach mojego wzroku. Adam Jacobs… myśli z jego udziałem krążą po mojej głowie. Nie wiem, jak długo tak tkwię, ale nim się orientuję, pani Rochier już wstaje. – Oddajcie swoje kartki. Powłócząc nogami, podchodzę do jej biurka i kładę przed nią papier. – Miłego weekendu Ellory – mówi. Obdarzam ją sztucznym uśmiechem. – Dzięki. – A potem zamykam za sobą drzwi. Po krótkiej wizycie przy swojej szafce, wolnym krokiem zmierzam do wyjścia. Staram się wymyślić jakieś kłamstwa, którymi mogłabym wyłgać się od tej imprezy. Może powiem, że się pochorowałam? Odpada. Wren wie, że chora, czy nie, zawsze jestem chętna na imprezę. Nie. Muszę pójść. Jeśli się wycofam, to Wren mnie zabije. Jest taką lojalną i wspaniałą przyjaciółką. Wspaniałomyślną również. Ja jestem samolubna. Choć raz nie będę myślała tylko o sobie. Nagły hałas wyrywa mnie z myśli. Czekajcie, nie. Nie hałas. To muzyka, piękna muzyka. Sonata Księżycowa by być dokładnym. Stojąc na zewnątrz sali muzycznej, zamykam oczy i słucham, jak ktoś lekko uderza w klawisze z kości słoniowej. Melodia pulsuje w moich uszach i przez chwilę myślę o swoim tacie. On kocha muzykę klasyczną. Kiedyś mi powiedział, że trzeba doceniać klasyków, bo właśnie od nich zaczęła się muzyka.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 39

Delikatnie wychylam się zza framugi i chwytam powietrze, gdy widzę plecy Adama. Zaskoczona odsuwam się od drzwi i na paluszkach przesuwam w dół korytarzem. Muzyka ustaje i słyszę stopy ciężko odbijające się od podłogi. Kurde. Kurde. Kurde. Kroki cichną i wiem, że on jest za mną. – Hej! Powoli się odwracam. – Czego? Rozgląda się po całym korytarzu, a potem piorunuje mnie wzrokiem. – Śledzisz mnie? Och nie. Jestem zdenerwowana i wzburzona, nie wiedząc, jak się zachować. Drwię, przybierając zimną postawę. – A niby po co miałabym cię śledzić? A potem ruszam sprintem w dół korytarza i zostawiam go ze wzrokiem wlepionym w moje plecy.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 40

Bliskie Spotkanie Trzeciego Stopnia

Jak tylko przechodzę przez drzwi, dobiega mnie powtarzający się dźwięk stukania, roznoszący się w powietrzu. Rzucam plecak na blat. Mama stoi przy wyspie, sieka coś na desce. Kawałki czegoś fruwają i odbijają się od deski do krojenia. Ogórki. Wspieram się na blacie i patrzę, jak mama wkłada do szklanej miski pokrojone w kostkę ogórki. – Do czego one są? – Do sałatki ogórkowej. – Mama nie podnosi wzroku. Wciąż kroi te ogórki. Przewracam oczami. – Mniam, mniam. Odrywam się od blatu i idę do rogu pomieszczenia. – Myślałam, że później mogłybyśmy pooglądać razem jakiś film – mówi. – Mam plany. – Nie masz. – Tak, mam. – Nie, nie masz – mówi z tonem ostateczności w swoim głosie. – Masz szlaban. Że co? Wczoraj nic nie wspominała o żadnych szlabanie. – Gdzie i kiedy zamierzałaś mnie o tym poinformować? – To nie fair. Przekrzywia głowę i stuka placem w policzek. – Teraz. Bo dopiero co tak postanowiłam. – Mamo! Co do jasnej cholery? Obniża głowę i mruży oczy. – Ellory. To nie może się dziać. Obiecałam Wren, że pójdę na tę imprezę. Będzie na mnie nieźle wkurzona, jak do niej zadzwonię i wszystko odwołam. Muszę się jakoś z tego wyplątać. Więc próbuję psychologii odwróconej. – Więc jeśli mam szlaban, to nie mogę pokazać jutro okolicy Adamowi. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 41

Zaczyna siekać dopiero co pokrojone ogórki. – Możesz, możesz. Zrobię dla tego wyjątek. – Naćpałaś się, czy co? – Pytanie wyszło w połowie krzykiem w połowie piskiem. – Zachowuj się tak dalej, a w przyszłym tygodniu też będziesz miała szlaban. Tego właśnie chcesz? Zwieszam głowę, pokonana. – Nie. – Jeśli nie rozegram tego na zimno, to sprzeczka może przerodzić się w karczemną awanturę i mogę zostać uziemiona do końca życia. No dalej Ells, mówię sobie. Coś wykombinujesz. Po czym wyciągam telefon z tylnej kieszeni spodni i wpadam na genialny pomysł. Wysyłam Wren smsa. Spotkamy się na balandze. Idę na tę imprezę. Uziemiona, czy nie.

****

Po kolacji i przesiedzeniu filmowego wyboru mamy, czyli „Smażonych Zielonych Pomidorów”, opieram się o framugę i patrzę, jak jej klatka piersiowa unosi się i opada. W końcu zasnęła, a to oznacza, że mogę się zerwać. W swoim pokoju szybko się ubieram. Rozpryskuję trochę żelu w sprayu na swoje włosy i mierzwię poskręcany nieład. Potem nakładam minimalną ilość makijażu. Maskara. Podkład. I bezbarwny błyszczyk. Nie lubię mocno się malować. Jeśli wyglądasz przyzwoicie, no to wyglądasz przyzwoicie. Komu potrzebne jest to całe tapeciarskie gówno? Okręcając się przed lustrem, jeszcze raz rzucam na siebie okiem. Chwilę później wkładam na siebie t– shirt i wychodzę przez okno. Uderzam w ziemię z głuchym łomotem. Pocierając biodro, podnoszę się. Wymykam się od roku. Zaskoczona jestem, że jeszcze nie potrafiłam do perfekcji opanować swoich metod. Przeglądam ziemię, znajdując krótką, grubą gałązkę i podpieram nią okno. A potem startuję w kierunku domu Adama. W połowie biegu piszę do Wren wiadomość. Wyjdź na zewnątrz. Będę tam za moment. Gdy łapię zadyszkę, robię sobie przerwę. Sapię, dyszę, próbując złapać powietrze i chwytam się za żebra. Jak na kogoś w moim wieku powinnam być w lepszej formie.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 42

Prostuję się i przed moimi oczami ukazuje się zarys domu. A jego widok wprawia mnie w zachwyt. Rozjarzone światła na tle krajobrazu wytyczają do niego drogę. Wszystkie zbutwiałe kolumny zostały odbudowane. Gruba warstwa białej farby wyrównała elewację. Żeliwne ogrodzenie otaczają świeżo posadzone krzewy. Jestem zbita z tropu. Niemal przekonuję samą siebie, że to nie jest ten sam dom, jaki pamiętam. Ponieważ ten dom wygląda jak z okładki magazynu ‘Rezydencje’. Podbiegając bliżej, zauważam Wren i Molly przy krawędzi ganku. – Cześć! Odwracają się i Wren posyła mi dziwne spojrzenie. – Co ty robisz? Schylając się, wkładam głowę między nogi. – A na co to wygląda? – pytam między oddechami. – Biegłam. – Unoszę palec. – Dajcie mi chwilkę. – Ale dlaczego biegłaś? – Molly dopytuje się. – Mama mnie uziemiła. Musiałam się wymknąć. – Umieszczam obie ręce na kości ogonowej i wyginam plecy. Mój oddech w końcu wraca do normy. – Co? – Wren piszczy. – A co zrobisz, jak cię przyłapie? Podchodzę do niej i zarzucam jej rękę na ramiona. – Spokojnie, Wren. Nie przyłapie. Jestem dobra w byciu buntowniczką, pamiętaj. Potrząsa swoją głową i Molly odsuwa się od nas. – To na razie. – Dokąd idziesz? Dopiero się zjawiłam. Molly prostuje ramiona. – Sorki Ells. Byłam tu tyle, ile dałam radę. Za głośno. Za tłoczno. Odwracam twarz do Wren. – Wren? – Jeszcze nie wchodziłam do środka. Czekałam na ciebie. Molly odchodzi od nas i idzie wzdłuż drogi, machając nam ponad swoim ramieniem. Puszczam Wren. – No chodź. Czas nacieszyć się imprezą. – Nie ma takiej opcji, żebym przepuściła darmowe piwo. W środku głośna muzyka dudni ze wzmocnionych głośników i przysięgam, że cały dom się trzęsie. Pusta przestrzeń w salonie służy za parkiet i kilka par podryguje w tę i we w tę, ocierając się o siebie. Momentalnie dostrzegam Adama i odwracam wzrok, gdy Katie ześlizguje się po nim. On jest rurą, a ona egzotyczną tancerką. Od patrzenia na nich robi mi się niedobrze. Ściskając rękę Wren, toruję sobie drogę przez rzeszę ciał. Jestem dość pewna, że jest tutaj cała szkoła. Ktoś przypadkowo daje mi po twarzy i napieram mocniej, przepychając ludzi z drogi. Ktoś dotyka mojego ramienia. Odwracam się do Wren i unoszę brwi. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 43

Ona potrząsa głową, dając mi do zrozumienia, że to nie ona. Szarpie swoją głową w lewo. Odwracam swoją i raptownie staję. Blake. Ugh. Naprawdę nie mam ochoty na jego gówno w tej chwili. Unosi podbródek z pewnym siebie uśmieszkiem. – Co tam Ells? – Cześć Blake! – przekrzykuję muzykę. – Gdzie twoja dziewczyna? – Chciałabym, żeby tu była. Wtedy by do mnie nie gadał. Pochyla się do mojej twarzy. – Poszukamy jakiegoś odosobnienia? – Jego mocno piwny oddech unosi się do moich nozdrzy. Przekręcam głowę i zasysam czyste powietrze. Muszę się z tego wyplątać. Muszę się go pozbyć. Przyklejając fałszywy uśmiech do buzi, kładę palec na jego wargach i szepczę. – Może później. Uśmieszek zadowolenia wykrzywia jego usta i przytakuje. Razem z Wren wślizgujemy się w tłum. Szkoda tylko, że ja nie zamierzam dotrzymać swojej części umowy. Minuty mijają, w czasie których zdążyłyśmy z Wren okrążyć dom trzykrotnie. Moje oczy skupiają się na kubkach, które trzymają ludziska. Skąd oni wszyscy biorą to piwo? Wren wysuwa swoją rękę z mojej, kiedy znajdujemy się u podnóża szerokich schodów. – Zaczekaj tutaj – mówię do niej. Przytakuje lekko i siada na stopniu. Wpadam do kuchni, przypadkowo w kogoś uderzam i patrzę, jak ich piwo wylewa się i rozchlapuje po butach. – Sorki. Nie wyglądają na szczęśliwych czy wybaczających. Głośne skandowanie roznosi się i zagłusza dźwięk jakiegoś bzdurnego rapu, który dudni ze stereo. Wiem, co to skandowanie oznacza. Piwna świeczka. Wzdycham z frustracji, gdy Josh Turner, kapitan szkolnej drużyny futbolu, podnosi kolejnego zawodnika i chwyta go za łydki. Wtedy rozpoczyna się liczenie. Nie jestem imprezową marudą, ale to jest niewypał. W taki sposób opróżnią ten keg w godzinę. Przepychając się z powrotem przez tłum, zatrzymuję się pod schodami. Wren tutaj nie ma. Dokąd ona poszła? Wspinam się do połowy schodów. Szukam jej w tłumie. Tam jest za dużo ludzi. Nigdzie jej nie widzę. Moja uwaga przenosi sie na piętro. Może gdzieś tam poupychali jakiś alkohol. Nie zaszkodzi zerknąć. Biorąc po dwa stopnie naraz, biegnę w górę i zaczynam poszukiwania. Otwieram pierwsze drzwi po prawej i włączam światło. Skucha, to łazienka. Przesuwam się na lewo i otwieram następne drzwi. Włączam światło. Liliowe ściany i plisowane, wściekle różowe kapy. Porcelanowe lalki na komodzie i pudełko z zabawkami w kącie. Znowu skucha. Podchodzę do trzecich drzwi i otwieram je z rozmachem. Święcę światło i diaboliczny

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 44

uśmieszek pojawia się na mojej twarzy. Żadnego alkoholu. Znalazłam coś lepszego. Pokój Adama. Ściany są pomalowane na głęboki, chłodny, ciemnoniebieski kolor, uwydatniając akcenty z drewna wiśniowego. Pokój jest czysty i schludny. Zauważam, jak zorganizowane jest to wszystko, a to sprawia, że czuję się, jakby cierpiał na zespół patologicznego zbieractwa. Plakaty zespołów, podobnych do tych co u mnie, zdobią ściany. Może nie mamy ze sobą wiele wspólnego, ale przynajmniej mamy taki sam gust muzyczny. Tuż pod plakatami wiszą obrazki. Własnoręcznie malowane. Przypominają mi takie, co kiedyś widziałam w Cleveland, wiszące w oknie fantazyjnej galerii sztuki z metką pięćdziesięciu tysięcy dolarów. Jestem tak zaabsorbowana swoim otoczeniem, że wyciszam wszelkie hałasy dochodzące z dołu. Przesuwam palcami po szklanej obudowie jednego z malowideł, oszołomiona jego pięknem. Rozpryski farby w kolorze czerwieni i granatu do złudzenia przypominają niebo o zmroku. Skrzypnięcie drzwi zaskakuje mnie. Wzdrygam się i odwracam się w miejscu. Adam piorunuje mnie wzrokiem wzburzony. – Co robisz w moim pokoju? Staram się rozegrać to chłodno, idąc w jego stronę. – A to twój pokój? Patrzy gniewnie. – Góra jest zabroniona. – Dzięki za info. – Moje oczy skupiają się na dwóch czerwonych kubkach w jego ręce. Nim jest w stanie mi odpowiedzieć, porywam kubki z jego rąk. – Jeszcze raz dzięki – mówię, biorąc łyk z jednego z kubków. – Co ty do cholery wyprawiasz? – Jego głos jest szorstki i chrapliwy. Uśmiecham się złośliwie. – Cieszę się swoim piwem. – Ono było moje. Mój wzrok przesuwa się między nim a kubkami. – Oba? – Nie. Jedno jest Katie. Jego ręka opiera się o framugę i prześlizguję się pod nią na korytarz. – To twój dom, skołuj sobie nowe. – Na klatce schodowej waham się. – A i tak do twojej wiadomości. Jeśli chcesz się dobrać do jej majtek, pewna jestem, że nie potrzebujesz do tego piwa. Katie ma otwartą całonocną kartę dostępu. Adam drwi. – Czy kiedykolwiek ci się to nudzi? – A co mianowicie? – Bycie taką parszywą jędzą. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 45

Mrużę oczy, zastanawiając się nad tym. – Nope. To coś, co przychodzi mi naturalnie. – Stukając palcem w kubek, zaczynam zbiegać schodami i krzyczę. – Super imprezka! – Czuję, jak jego oczy przepalają moje plecy przez całą drogę na dół. Przeszukałam każdy pokój dwukrotnie i nigdzie nie mogłam znaleźć Wren. Boże. Gdzie ona się podziała? Próbowałam dzwonić na jej komórkę. Wysłałam wiadomość i nie odpowiedziała. Zatrzymuję się w kuchni i znów sprawdzam komórkę. Właśnie mam napisać do niej kolejnego smsa, kiedy przez francuskie drzwi na tyłach kuchni widzę blond włosy, mieniące się pod światłem ganku. Wychodzę na zewnątrz i zamykam za sobą drzwi. – Tutaj jesteś. Szukałam cię wszędzie. Nie patrzy na mnie. Oczy ma przyklejone do rozległej posiadłości przed sobą. Wzgórki zieleni rozciągają się na co najmniej dwie mile, odgrodzone barierą martwych drzew. Światło księżyca promienieje od rozgwieżdżonego nocnego nieba, tworząc efekt cienia i wilgoć na trawie połyskuje. Widok ten jest kojący jak i pełen grozy w tym samym czasie. Unoszę jeden z kubków, ale Wren odpycha go delikatnie. – Nie, dzięki – mówi. – Żartujesz sobie? Wiesz co musiałam zrobić, aby je zdobyć? Uśmiecha się niewinnie. – Spalić sklep spożywczy. – Nie. – Śmieję się. – Ale blisko. Ukradłam je. – Od kogo? – Od Adama. – Stawiam dodatkowy kubek przy siebie. – Co tu robisz, siedząc tak samotnie? – Nie mogłam tam już wytrzymać. – No. Przenieśli słowo głośno na całkiem nowy poziom – mówię szczerze, kiedy ktoś potyka się i wpada na drzwi i gwizdy z kuchni niosą się donośnie. – Myślałam, że chciałaś posiedzieć w ciszy. – Wyciągam rękę z kubkiem w jej stronę, kusząc nią nim. – Pewna jesteś, że nie chcesz troszkę? – Jest całe twoje. – Zapewnia mnie. – Czyżbyś próbowała mnie zepsuć, Ellory Graham? A nawet jeśli? Ona potrzebuje odrobiny nieszkodliwego zepsucia w swoim życiu. Przez te wszystkie lata, kiedy znam Wren, nigdy nie widziałam jej wyluzowanej. Ona jest kulką ciasno zwiniętej przędzy. Raz, tylko raz chcę zobaczyć, jak sobie odpuszcza. Zobaczyć jej bunt, dzikość i beztroskę. – Nie, chyba, że chcesz tego. – Robię aluzję, ale znam już odpowiedź. – Nie – mówi. – Moja mama już uważa, że masz na mnie zły wpływ.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 46

Tracy Thompson to jedna z tych matek, które uważają, że z kim przystajesz, takim się stajesz. To nie jest prawda, jeśli chodzi o mnie i Wren. Nigdy nie byłabym w stanie sprowadzić jej na złą drogę. Nigdy. – Powiedz swojej mamie, że za bardzo się spina. Wren patrzy na mnie z niedowierzaniem. – Nie powiem jej czegoś takiego. Wypijam resztę chłodnej cieczy z kubka i wyrzucam go na podwórko. Podnoszę kubek stojący przy mnie. – Ostatnia szansa. – Droczę się. Wren nie odpowiada. Kręci głową, a ja unoszę kubek do ust. Odchylając głowę w tył, pochłaniam go w rekordowym tempie. W rzeczywistości przekonuję siebie, że mogę z futbolowej drużyny w kuchni, robiącej świeczkowe beczki, wycisnąć ostatnie poty. Po odrzuceniu w bok drugiego pustego kubka, moja uwaga skupia się na Wren, która chwyta się rękami za głowę i cichutko kwęka. Pociąga nosem, powstrzymując łzy, a ja przysuwam się bliżej i zawijam rękę wokół jej ramion. – Wren, co się dzieje? – Unosi głowę, ma zaczerwienione policzki i luźne kosmki jej złotych włosów na twarzy. – Mówię serio. Czy ktoś próbował czegoś z tobą? Przysięgam, że skopię mu du… Wcina mi się w słowo niskim, drżącym głosem. – Nie o to chodzi. Umieszczam dwa palce pod jej brodą i przekręcam jej buzię w moją stronę. – Więc o co chodzi? – Patrzenie na jej ból zabija mnie. Chcę być bandażem na jej ranie. Chcę zrobić wszystko, co w mojej mocy, by jej pomóc, bo ona była przy mnie w każdym dołującym momencie mojej egzystencji. I jestem jej to winna. – Dlaczego chłopcy mnie nie lubią? Moja buzia się otwiera i odchylam się od niej. – Co? – Nie to spodziewałam się usłyszeć. – Chłopcy. Dlaczego mnie nie lubią? Nie wiem, jak na to odpowiedzieć. Jestem skołowana. Więc próbuję na to odpowiedzieć najlepiej, jak potrafię. – Onieśmielasz ich. Ociera kilka zabłąkanych łez swoimi dłońmi. – Onieśmielam ich? Intensywnie myśląc, staram się wczuć w faceta. Jeśli miałabym dziewczynę równie mądrą i równie śliczną jak Wren, byłabym onieśmielona. – Żaden facet nie chce się przyznać, że jego dziewczyna jest mądrzejsza od niego. – Mówię jej pocieszająco. Wzdycha sfrustrowana. – Czemu nie mogę być bardziej jak Katie? Wren wyraźnie przechodzi jakieś pomieszanie zmysłów. – Jak możesz mówić takie rzeczy? Ty i Katie to dwa różne światy. – Chłopcy ją lubią. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 47

– Nie. Chłopcy ją wykorzystują. A to różnica. – Znów próbuję zracjonalizować roszczenia Wren z męskiego punktu widzenia. Jeśli laska oferowałaby mi darmowy seks, to pewnie nie przepuściłabym okazji. – Dlatego, że jest idiotką. – Pauzuję. – I tapeciarą. Czasami cały ten przypadkowy scenariusz bzykania się, który występuje między dzieciakami w moim wieku, nie daje mi spokoju. Człowiecza niewinność to coś cennego i pięknego i kiedy dzielisz się tym kawałkiem siebie, w mojej opinii, to powinno coś znaczyć. Pewnie, miałam swoje momenty z chłopakami ale uznałam, że moja cnota jest wyjątkowa i powinnam podzielić się nią z kimś, kogo pokocham. Kiedyś. Wargi Wren lekko się wykrzywiają i w środku jestem upojona. Uszczęśliwiona, że wywołałam uśmiech na jej ustach. Nagłe ciepło, mające początek w moim sercu, rozprzestrzenia się po całym moim ciele. – Dzięki Ells. Zawsze potrafisz znaleźć sposób, żebym poczuła się lepiej. Przytulam ją, przyciskając mocno do swojej piersi. – Każdy facet byłby skończonym matołem, nie chcąc ciebie. Wren odsuwa się z uścisku i wstaje. Ja też się podnoszę i wskazuję na drzwi od kuchni. – Chcesz wrócić do środka? Obie wpatrujemy się w zgiełk, jaki panuje w kuchni. Josh Turner lata w kółko, przybijając sobie piątki z kilkoma chłopakami, którzy wtórują mu do wiwatu. Patrzy na mnie z powagą. – Nie. Myślę, że pójdę już do domu. A ty? – Zostanę jeszcze chwilkę. Idzie na krawędź werandy i kiwa głową. – Zadzwoń do mnie jutro. – Zadzwonię. – Patrzę na nią, jak schodzi z werandy i znika w mroku. Torując sobie drogę przez zatłoczoną kuchnię, staję przy beczce i opieram się o nią. Josh okręca się i uśmiecha do mnie z zaciekawionym uśmieszkiem, a głośna paplanina w kuchni zamiera. – Co ci się wydaje, że robisz? – pyta. – Podnieś mnie – mówię stanowczo. – Pokażę wam chłopcy, jak to się robi. Jego ciemnobrązowe oczy omiatają mnie, zaintrygowane. – Czyżby? – Unosi rękę i dwóch skrzydłowych z drużyny staje przy mnie. Po jednym przy każdym moim boku. – Jeszcze zobaczymy. Skręcając się, łapię beczkę po bokach. Skrzydłowy podnosi mnie bez wysiłku. Zamykam usta na dyszy, a kciuk układam na czerwonym przycisku, którym poleje się ciecz A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 48

w moje usta. Wisząc do góry nogami, skupiam się na białych tenisówkach Josha, podczas gdy on zagrzewa tłum. Mogę to zrobić. Czas na zabawę z grubymi rybami. Pohukiwania i gwizdy dudnią mi w uszach. Wtedy Josh krzyczy. – Gotowi… Start! Naciskam dzyndzel i eksplozja chłodnej, orzeźwiającej cieczy wypełnia moją buzię. Dzieciaki zaczynają skandować i liczyć. – Raz… Dwa… Trzy… Po chwili głosy gdzieś odpływają, a mój wzrok się rozmywa. Pokój wiruje. Widzę ludzi podwójnie. Potem potrójnie. Miotam się i kopię gwałtownie i dwóch trzymających mnie kolesi stawia mnie na nogach. Potykam się, próbując się skoncentrować i Josh łapie mnie za łokieć. – Minuta i dwadzieścia trzy sekundy. Niezły wynik. – Dzięki – mówię, połykając samogłoski. – Możesz chodzić? – Peeewnie. Puszcza mój łokieć i wciąż czuję na sobie jego wzrok, kiedy manewruję wśród ludzi. Głowa mi dudni. Żołądek wywija fikołki. I kolejna runda okrzyków pulsuje w moich skroniach. Ugh. Muszę się stąd wydostać. Nic nie widzę, a nogi mi się plączą. Jestem w przedpokoju, używając ściany jako oparcia. Nie doszłam jeszcze do etapu, kiedy wiruje mi w głowie, ale wiem, że jestem blisko. A jeśli tak się stanie, nie będzie już odwrotu. Moje wymiociny przyozdobią piękne, odnowione podłogi z wiśniowego drewna, a zawartość mojego żołądka nie będzie pasowała do akcesoriów. Przy końcu korytarza podpieram się ramieniem o framugę oddzielającą go od salonu. Mrużąc oczy, badam nielicznych niedobitków kołyszących się na parkiecie w poszukiwaniu Blake’a. Nie widzę go. Przyklejam wzrok do podłogi, powoli się odwracam i idę tam, skąd przyszłam. Muszę dostać się do frontowych drzwi. Jeśli teraz wyjdę stąd, jest szansa na to, że dojdę do domu, nie mdlejąc gdzieś w trawie między Adama a moim domem. W połowie drogi do drzwi, wpadam na coś lub kogoś i padam jak długa. Moje plecy uderzają o podłogę, powietrze ucieka mi z płuc i białe plamki pojawiają przed oczami. Złota lamówka przy suficie wiruje i kilka razy mrugam oczami, gdy Adam pojawia się nade mną i wyciąga swoją rękę. – Nic ci nie jest? Odtrącam ją i siadam. – Nie potrzebuję twojej pomocy. – Nawet, gdy jestem pijana, to go nienawidzę. W większości przypadków, gdy jestem napruta, wyzbywam się zahamowań i gadam do czegokolwiek lub kogokolwiek. Pewnego razu na innej imprezie Molly przyłapała mnie, jak dyskutowałam z klamką. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 49

Adam opiera się o ścianę naprzeciwko drzwi. – Wiesz. Powinnaś patrzeć, gdzie leziesz. – Nie masz jakieś puszczalskiej, którą musisz zabawiać. Wzrusza nonszalancko ramionami. – Nie. Poszła sobie. – Acha, więc zdecydowałeś, że jak jej nie ma, to masz ochotę sobie ze mną pogadać. – Nie. – Patrzy na swoją rękę. – Nadal nie chce mi się z tobą rozmawiać. – W takim razie ci to ułatwię. Wyjdę i zaoszczędzę ci angażowania się w niechcianą pogawędkę. Patrzy na mnie dziwnie, badając mnie. Jest jak biolog przyglądający się amebie na slajdzie. Wszystko czego mu potrzeba to mikroskop. – Intrygujesz mnie – mówi otwarcie. – Jestem ciebie ciekaw, Ellory Graham. – A co we mnie takiego ciekawego? – Nie wiem. Ty. Twoje życie. Przez chwilę jestem urzeczona. On uwodzi mnie wzrokiem. Nerwowe trzepotanie przepływa przez mój brzuch. Czuję w gardle, jak wali mi serce. Łomocze. Ciężko przełykam. Następnie znajduję lepszą połowę siebie. Maszerując na wprost, celuję w niego swoim palcem. – Chcesz dowiedzieć się o mnie czegoś? Jego niebiesko– zielone oczy skrzą się. – Tak. Wbijam swój palec w jego klatkę piersiową. – Nie lubię cię. Uśmiecha się krzywo, rozbawiony. – Doprawdy? – No. Doprawdy. – Przedrzeźniam go. – Możesz wziąć tę ciekawość i sobie ją wsadzić. Odwracam się i szybkim krokiem maszeruję do wyjścia, ale drzwi po mojej prawej otwierają się nagle i walą mnie w tył głowy. Mocno. Gwałtownie się przewracając, uderzam twarzą w drewnianą podłogę. I potem, no cóż, nie pamiętam, co dzieje się potem, bo po tym, jak drzwi przywaliły mi w głowę, straciłam przytomność.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 50

Przejażdżka Jak Żadna Inna

Wiertarka pod moją czaszką robi mi dziury w mózgu. Buczenie i dudnienie mam w uszach, oczach. Jest ono wszędzie. Walczę, by otworzyć po jednym oku na raz. Potem staram się usiąść. Buczenie i dudnienie nasila się i kładę się na plecach, kiedy nudności przemieszczają się po moim brzuchu. Masuję swoje pulsujące skronie i rzucam mięsem. – Nigdy więcej nie piję. – Kac jest do kitu. Fluoroscencyjne gwiazdy i nieskazitelnie biały sufit zasnuwają mój zmysł wzroku. Spuszczam wzrok i moje oczy dostosowują się do jasnoniebieskich ścian i promieni słonecznych wlewających się przez okno. Jestem w swoim pokoju. Jak się tutaj dostałam? Moje ostatnie wspomnienie to rozmowa z Adamem po tym, jak na niego wpadłam. Może przyszłam na piechotę. Albo złapałam podwózkę z kimś, kto wychodził w tym samym czasie. Mama wali w drzwi. Leżę na plecach, a dudnienie w mojej głowie przybiera na sile. Ugh. – Tak? – Odpowiadam bez sił. Jej głos jest ożywiony i radosny. – Nie śpisz już, susełku? Kolejna słaba odpowiedź. – Nie. – Zrobić ci śniadanie? Na myśl o śniadaniu chce mi się haftować. – Nie. Jest jakaś kawa? – Acha – mówi dziarsko. – Świeżutka. – Super. – Ach. I Adam dzwonił. Będzie tutaj za pół godziny. – Dzięki mamuś. Ciężkie stąpanie roznosi się po korytarzu. Przekręcam głowę i sprawdzam zegarek. 11:00. Łał. Zaskakuje mnie, że dała mi tak długo pospać. Mama ma swoją teorię odnośnie późnego wstawania, nawet w weekendy. Zawsze powtarza, że jeśli śpisz dłużej niż do dziewiątej, to marnujesz połowę dnia. No może ona marnuje połowę swojego dnia, ale skoro ja

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 51

nie znalazłam się w swoim łóżku do drugiej w nocy, to myślę, że prawie południe jest idealną porą, by zacząć swój dzień. Po wzięciu czterech mocnych tabletek przeciwbólowych i wrzuceniu na siebie jakiś ciuchów, dołączam do mamy w kuchni. Wysuwa swoją stopą stołek obok swojego, na nosie ma okulary do czytania i nawet nie podnosi wzroku znad gazety, gdy to robi. – Siadaj, kochanie. Jestem w połowie drogi do dzbanka z kawą. – Wezmę ty… Przerywa mi. – Już nalałam ci kawę. – Mleko i cukier? – Full serwis. Siadając obok niej, dorzucam sobie trzy kopiate łyżeczki cukru i dodatkową porcję mleka do swojego kubka. Nie przepadam za kawą. Jedyny czas, kiedy łaknę brązowego płynu, zdarza się jedynie na drugi dzień po moich popijawach. Jakoś kawa pomaga mi na kaca. Moja mama pije ją bez niczego. Po prostu czarną. Próbowałam raz czarnej. Nigdy więcej. Picie zwykłej czarnej to jak połykanie płynnego kompostu. Mama szeleści gazetą i czuję jej wzrok na sobie, kiedy siorbię ze swojego kubka. Spotykam jej spojrzenie. Mierzy mnie od dołu do góry z miną wyrażającą dezaprobatę. Patrzę na nią zdziwiona i wzruszam ramionami. – Co? Kolejne zniesmaczone spojrzenie. – Nie masz nic lepszego do ubrania? Podciągam rękawy mojej ekstra wielkiej bluzy. – Nie. A co jest nie tak z moim strojem? Zamyka oczy, kręcąc głową. – Wyglądasz, jakbyś pracowała na stacji benzynowej. – Mamuś, jadę pokazać nasze żałośnie maleńkie miasteczko. Nie na spotkanie z prezydentem. – Wiem Ellory. Nie o to chodzi. – Nie zamierzam się stroić, by pokazywać, jak wiele pól uprawnych ma to miasto. Chowa swoją głowę w gazecie. – Pomyślałam tylko, że chciałabyś wyglądać reprezentacyjnie, to wszystko. – Jej głos jest cichy i smutny. Myślę, że gdzieś głęboko w sercu mama chciałaby, bym była bardziej jak Wren, falbaniasta i dziewczęca. Zawsze wystrojona i chodząca na babskie zakupy po marketach. To nie ja. Nigdy taka nie będę. Lubię swoje znoszone dżinsy z własnoręcznie zrobionymi dziurami. Lubię moje oldschoolowe, rockandrollowe podkoszulki. I lubię moje dresy. Koniec historii. Adam napiera na klakson, a ja niemal dławię się kawą. Mama przekłada kolejną stronę w gazecie. – Ktoś się niecierpliwi. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 52

– Mów mi jeszcze. – Wyślizguję się z krzesła i cmokam mamę w policzek. – Pewna jestem, że to nie potrwa długo. – Baw się dobrze. – Mama mówi śpiewnie. No. Jestem dość pewna, że ta wycieczka będzie wszystkim tylko nie dobrą zabawą. Na zewnątrz Adam znów kładzie się na swoim klaksonie, kiedy jestem jakiś metr od niego. Myślę, że ogłuchłam. I teraz jestem wkurzona. Kac gigant i pęknięte bębenki to nie jest idealne połączenie. Poza tym nie lubię go. Noo. Ta przejażdżka będzie nie do zniesienia – dla niego. Otwieram drzwi i warczę. – Miejmy to już z głowy. Chromowane guziki od radia skrzą się i błyszczą. Rozglądam się przez ramię i każdy milimetr czarnej, skórzanej tapicerki jest nieskazitelnie czysty. On też jest nieskazitelnie czysty. W swojej, bez żadnych zagnieceń, granatowej koszuli i wyblakłych dżinsach. Może ktoś nabył go z jakiegoś katalogu Republiki Bananowej. Nawet jego włosy są idealnie wyżelowane i ułożone równolegle jeden przy drugim. On zdecydowanie jest perfekcjonistą i zdecydowanie ma na tym punkcie hopla. – Dzień dobry tobie też. – Duma kapryśnie. Adam jest przyjemnie rześki tego ranka i to tylko sprawia, że czuję się znacznie gorzej, niż miało to miejsce, zanim wsiadłam do tego auta. – Po prostu jedź. Wyglądam przez boczne okno, kiedy on wycofuje z podjazdu. Patrzenie na jego piękną twarz boli. Za każdym razem, jak na niego patrzę, przypominam sobie sposób, w jaki śmiał się ze mnie wtedy na parkingu. Nie wiem, czy powinnam była spodziewać się czegokolwiek więcej. Bez względu na to co myśli Wren, to wiem, że faceci jak Adam nigdy nie oglądają się za dziewczynami jak ja. Nie jestem wystarczająco idealna. Czy wystarczająco ładna. Albo wystarczająco chuda. I na pewno nie mam w sobie nic z damy. Szczerze to nigdy nie kwestionowałam tej części mnie. Czuję się całkiem dobrze w swojej skórze. Lubię swoje piwne oczy. Moją figurę w rozmiarze osiem i lubię ubierać się wygodnie. Nie wierzę, że koniecznym jest strojenie się dla kogoś innego. Jeśli chciałabym to robić, to robiłabym dla siebie. Nie dla jakiegoś chłopaka. No ale też dopiero go poznałam. Jak dotąd Adam jest bardziej tajemniczy niż ktokolwiek. Adam zatrzymuje się przy końcu drogi dojazdowej do mnie i rozgląda w obie strony. Krzywo się do mnie uśmiecha i łapię refleks jego idealnie białych zębów w szybie. – Nie brzmiałaś na zbyt podekscytowaną moim widokiem.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 53

Patrzę na niego gniewnie. – Szybko chwytasz. Grzeczny chłopczyk. Czy serio wyglądam, jakbym cieszyła się, że cię widzę? Skręca w prawo, wzrusza ramionami i śmieje się. – Nie wiem. Może. Myślę, że pod tym sukowatym obliczem ukrywa się atrakcyjna osoba. – Aby uniknąć niezręcznej rozmowy, znów wyglądam przez boczne okno. – Myślę, że masz w sobie znacznie więcej, niż ujawniasz – oznajmia. – Szkoda, że nigdy się nie przekonasz – mówię chłodno. – By być szczerą, to jestem zaskoczona, że w ogóle zjawiłeś się na ten głupi objazd. – Taka jest prawda. Po wczorajszej nocy nie wiem, co jest jeszcze potrzebne, aby dotarło do niego, że naprawdę nie chcę być czymkolwiek dla niego. Nawet koleżanką. – Powinnaś mi podziękować – mówi. Mijamy rząd grubych drzew i mile labiryntów pojawiają się na horyzoncie. – Po twojej prawej mamy pierwsze pole kukurydziane. Czekaj… Czy właśnie powiedziałeś, że powinnam ci podziękować? – pytam z głosem na krawędzi. – No. Bo powinnaś. – Za co? – pytam na wpół rozbawiona, a na wpół zdegustowana. – Za odprowadzenie cię do domu. – Ty odprowadziłeś mnie do domu? – Tak. – Nie. – Tak. – Kłamiesz. Nie mogłeś odprowadzić mnie do domu. Mruży oczy. – Pewna jesteś? Nie pamiętam, jak dostałam się do domu, więc istnieje drobne prawdopodobieństwo. Nie. Nie mógł. – Tak. Jestem pewna. Jestem pewna, ponieważ drzwi do domu były zamknięte na zasuwę, a mama zrobiłaby mi rano awanturę za wymknięcie się wczorajszej nocy. – Wiem. Powiedziałaś mi. – Nie. – Z pewnością tak. Powiedziałaś mi nawet, że muszę wepchnąć cię przez okno. Skąd on wie o tym? To jest nie do zniesienia. Chciałabym się tak nie upić. I chciałabym móc pamiętać. Zmieniam temat. – Po twojej lewej, mamy kolejną z niespodzianek… nowe pole kukurydziane. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 54

– Nie zmieniaj tematu. – Wtrąca. – Czemu? Mam ci pokazać okolicę, no nie? – Nie przyjechałem, żeby odbyć jakąś cholerną wycieczkę krajoznawczą. Przyjechałem, bo chciałem cię bliżej poznać. – Nie. To się nie dzieje. Zawijam palce wokół kierownicy i szarpię nią w prawo. Odrywa od niej moją dłoń. – Szalona jesteś? – Podnosi głos. – Co ty wyprawiasz do cholery? – Zawieź mnie do domu. – Domagam się. – Koniec wycieczki. – Coś odnośnie sposobu, w jaki Adam powiedział, że chciał ‘bliżej mnie poznać’, nie zabrzmiało właściwie. Przetoczyła się przeze mnie fala mdłości. Muszę wiać od niego. Muszę wydostać się z tego samochodu. Histeryczny śmiech wibruje w gardle Adama. – Ja prowadzę. Wycieczka skończy się, kiedy ja zdecyduję, że się skończy. – Wolałabym być martwa, niż z tobą w jednym aucie. – To da się załatwić – mówi nieprzyjaźnie. Strzelam kostkami. Krótkie i płytkie oddechy opuszczają moje gardło. Jestem zaczerwieniona i na skraju zbzikowania. – Jeśli w tej chwili nie zawieziesz mnie do domu, to obiecuję ci, że wyskoczę z tego samochodu. Głęboki, dynamiczny śmiech wypełnia zamkniętą przestrzeń. – Nie zrobisz tego. Jarzący się na czerwony znak stop wypełnia mój wzrok. Och, ten chłopak w ogóle mnie nie zna. Sekundę później Adam ściąga stopę z pedału gazu. W mgnieniu oka odpinam pas bezpieczeństwa, otwieram drzwi i wyskakuję z auta. Przetaczam się kilka razy po ziemi i obcieram sobie dłonie o asfalt, ale poza tym nic mi nie jest. Opony Adama piszczą i wpadają w poślizg, a potem auto zatrzymuje się tuż przed znakiem drogowym. Ruszam przed siebie. Nie chcę dać mu okazji do konfrontacji ze mną. Ale on jest szybki, za szybki. Chwilę po tym, jak zaczynam iść, znajduje się tuż przy moim boku, dotrzymując mi kroku. Chwyta mnie za łokieć i szybko okręca tak, że stoimy twarzą w twarz. – Mogłaś się zabić! – krzyczy, rozwścieczony. – Prosisz się o śmierć? Zaciskam zęby i szarpię za jego palce. – Puszczaj mnie! Zaciska uchwyt na mojej ręce. – Nie. – Puść! – krzyczę. – Robisz mi krzywdę! Chwyta moje wolne ramię i przyciąga bliżej. Tak blisko, że mogę skosztować jego oddech. Przyjemną mieszankę kawy i gumy miętowej. Jego oczy wwiercają się w moje. Przypiekające. Tlące. Ale puste. Nie ma w nich nic i to nieobecne uczucie podnieca mnie

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 55

i przeraża jednocześnie. – Proszę, puść mnie. – Błagam. – Proszę. – Czuję, że znów przygląda mi się wnikliwie. A może czegoś szuka. Iskry dla niego, której wyraźnie tu nie ma. – Wisisz mi – mówi w zamyśleniu. On mnie dezorientuje. W jednej chwili jest rozwścieczony, za sekundę spokojny. Przełącznik przeskakuje w tę i we w tę. – Wiszę tobie? Nic ci nie wiszę. – Staram się, jak mogę, trzymać głos na wodzy, ponieważ każda część mnie się trzęsie. – Adam, ja ciebie nie lubię w ten sposób. – Bardziej niż cokolwiek innego, staram się przekonać samą siebie, że to uczucie nie istnieje. Chwilę później wypuszcza mój prawy nadgarstek i wplata swoje palce w moje włosy. – Robisz mi coś takiego – mówi zafascynowany. A ja panicznie się go boję. Moich uczuć. Bycia odsłoniętą. – Jeszcze nie rozgryzłem, czym to coś jest – mówi. – Ale to zrobię. Muśnięcie jego palców wysyła volt elektryczności przeze mnie. Ręce mi drgają. Moje wnętrze skrzy. A to, co Adam robi później, zaskakuje mnie. On mnie całuje. Całuje mnie gwałtownie i łapczywie. Ten pocałunek strasznie mnie zaskakuje, przerywam go, robię zamach wolną ręką i uderzam go w policzek. Adam zatacza się w tył, chwytając się za szczękę. Oczy wyskakują mu z orbit, kiedy przeskakuje oczami od mojej ręki do mojej twarzy. Rozdziawia buzię. Jego palce masują świeżą, czerwoną pręgę na żuchwie. Nie wiem, co robić. Serce opada mi z klatki piersiowej do brzucha. Moje gardło pokrywa się tak gęstą śliną, że nie wiem, czy jestem w stanie przeprosić. W końcu wyduszam z siebie. – Przepraszam, że cię uderzyłam. – Co wychodzi mi brzmiąc dziwacznie i nieszczerze. I robię jedyną rzecz, jaką mogę w tej sytuacji. Odwracam się od niego i ruszam biegiem w dół szosy. Adam tym razem nie idzie za mną. Słyszę, jak trzaskają drzwi od samochodu, jak silnik z rykiem ożywa, a potem jak buksują koła. Czuję ulgę. To, co stało się między nami, nie daje mi spokoju. I niemal przewracam się od duszności i sprzeczności. Co miał na myśli, mówiąc, że wiszę mu? To proste pytanie prześladuje mnie. I wiszę mu za co? Bo podobno odprowadził mnie do domu? I czego za to oczekuje? Karty dostępu do mojej cnoty? To się nigdy nie stanie. Rzeczy ze skomplikowanych zrobiły się tylko bardziej skomplikowane. Moje życie na porządku dziennym jest skomplikowane, ale te komplikacje zwykle tyczą się mojego pakowania w przeróżne tarapaty, a nie powikłań związanych z płcią przeciwną. Może dlatego nigdy nie wplątywałam się w żadne relacje z chłopakami, z którymi się migdaliłam. Żadnego przywiązania. Tylko zwykła, prosta zabawa. Z Adamem wiem, że to mogłoby być coś więcej niż zabawa, więc zamykam się. Zagłuszam uczucia. Jestem ceglanym murem. Może lubi mnie, bo myśli, że jestem wyzwaniem. Słyszałam od chłopców

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 56

w przeszłości, że lubią dobre wyzwania. Łatwe dziewczyny nie są wyzwaniem. Nie ma emocji w pogoni. Może dlatego Adam chce mnie, bo ja nie chcę jego. Czy to lepsze od bycia dziewczyną, która oferuje seks jak samoobsługowy bufet? Dziewczyny jak Katie. Po raz pierwszy od roku jest mi jej żal. Co sobie myślała, sypiając z połową miasteczka? Katie i ja nigdy już nie będziemy przyjaciółkami, więc zgaduję, że nigdy się nie dowiem. Klekoczący tłumik odciąga mnie od myśli. Szybko rzucam okiem, myśląc, że zobaczę Adama, ale ogromna, czarna furgonetka z wyciągarką zatrzymuje się przy mnie. Blake. Odsuwa szybę w bocznym oknie i przekręca się tak, żeby mógł mnie widzieć. – No hej, pijusie. – Śmieje się. Wspinam się na bok furgonetki, chwytając za otwarte okno. – Cześć Blake. – Jestem zaskoczony, widząc cię dzisiaj na nogach. Krzywo się uśmiecham. – Znasz mnie. Nie pozwolę, by tyci kacorek zrujnował mi dzień. – Dzisiaj mogę za to winić Adama. – Powinnaś podziękować temu nowemu. Opętało wszystkich czy co? – Dlaczego mam mu dziękować? Blake kręci głową. – Bo zaniósł cię do domu. – To śmieszne – mamroczę. Adam nie kłamał. Nawet jeśli wciąż próbuję przekonać siebie, że tak. Ale według Blake’a nie. – Mówię serio, Ells. Trzasnęłam cię w głowę drzwiami, kiedy wychodziłem z łazienki. Odpłynęłaś. Wtedy Adam zgarnął cię w ramiona i zaniósł do domu. – Że jak zaniósł, zaniósł? – pytam obojętnym głosem. – Jak przenosi się nieskalaną pannę młodą przez próg. Poczucie winy szarpie za moje trzewia. – Od jego domu do mojego jest ponad kilometr. Blake przytakuje. – No wiem przecież, no nie? Powiedziałem mu, że jest czubkiem, ale nie słuchał. Rety Blake, cieszę się, że teraz wiem, kto tutaj jest prawdziwym dżentelmenem. Szybko zmienia temat. – Idziesz na Festyn Jesieni? Festyn Jesieni odbywa się w Burton co roku w połowie października. To festiwal, który farmerzy zapoczątkowali lata temu, by świętować swoje zbiory. To nic spektakularnego. Mają tylko kilka karuzel, kilka stoisk z żarełkiem, grami i jeden nawiedzony dom, który z fajowego stał się beznadziejny, kiedy skończyłam dwanaście lat. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 57

Aż do teraz całkiem nie pamiętałam o tym festynie. Nie potrafię nawet myśleć o tym, jak miniaturowy targ ma nasze miasto. Wszystko, na co mam ochotę, to zwinąć się w kulkę i zasnąć. To i chcę zapomnieć, że dzisiejszy dzień miał w ogóle miejsce. – Nie sądzę, żebym mogła. Mam szlaban. – A od kiedy to Ellory Graham pozwala, by kara ją powstrzymywała? Śmieję się. – Nigdy. – No to widzimy się na miejscu. Zeskakuję z boku furgonetki z pewnym siebie uśmieszkiem. – Może. Kiedy byłam mała, Festyn Jesieni to była zabawa w gry i kilka przejażdżek. Teraz to chodzenie w kółko i spędzanie czasu z przyjaciółmi. Myślę o pójściu. Może Adam tam będzie. Nie. On na pewno tam będzie. Jeśli przekonam mamę, żeby mnie puściła, to miałabym okazję przeprosić go. Moje wcześniejsze przeprosiny były nieszczere. No cóż, nie całkowicie nieszczere. Przykro mi, że go uderzyłam, ale jestem bardziej zła na siebie za zdenerwowanie się i mylne ocenienie go. Kiedy wchodzę do domu, mama wciąż siedzi przy stole, czytając gazetę. Składa ją, kiedy siadam obok niej. Sprawdza godzinę. – Szybko poszło. – No. Mówił, że mu się śpieszy. – Kłamię. – Acha. – Klepie mnie po ręce. – Dzwoniła Wren. – Za chwilę do niej oddzwonię. Mama przekrzywia głowę i patrzy na mnie zatroskana. – Czy coś się stało, kochanie? Wiem, że to złe, ale fabrykuję moje kłamstwo dalej. – Adam pytał mnie, czy idę na Festyn Jesieni, ale powiedziałam mu, że nie mogę, bo mam szlaban. Mruży swoje oczy, starając się mnie przejrzeć. – Spytał? Naprawdę? – Przytakuję, podekscytowana nadzieją, że nie zajarzy. – Lubisz tego chłopca? Nie jestem pewna. – Nie. – Może. Szczerze, nie wiem nawet jak zaklasyfikować naszą znajomość przed sobą. Nie jesteśmy przyjaciółmi. Zdecydowanie ze sobą nie randkujemy. No to czym jesteśmy? Mama utrzymuje swój wzrok na mnie. – Przyjeżdża po ciebie? – Nie. Powiedziałam mu, że na pewno mnie nie puścisz. – Przypuszczam, że mamie nie daje spokoju to, że nie walczę o wyjście. – To jak chcesz się tam dostać? Waham się przez moment. – Czekaj. Czy mówisz, że mogę pójść? A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 58

Mama się uśmiecha. – Możliwe. Gdyby wiedziała, co zrobiłam wczorajszej nocy, z pewnością odebrałaby mi ten akt wyrozumiałości. – Wren może mnie zabrać. Mama zerka na telefon. – To zadzwoń do niej. – Zaskakuję mamę, kiedy podskakuję na równe nogi i obejmuję ją. To takie dobre uczucie. Nie robiłam tego od lat. Po tym, jak uwalniam mamę, pędzę do telefonu i wystukuję numer Wren. Odbiera po pierwszym sygnale. – Halo? – Hej. – Co tam? – Wbijamy na Festynem Jesieni? – No jasne.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 59

Ellory

Te popędy nie pojawiały się, kiedy Adam przebywał wśród chłopaków, jedynie dziewczyn. Przypomniał sobie jeden z treningów futbolowych, kiedy to barczysty odbierający przyłapał go na wpatrywaniu się w jego szyję. – Ej, kolo. – Zamachał ręką przed twarzą Adama. – Okej z tobą? Adam sapnął. – Nic tam nie ma. Żadnej krwi. Barczysty odbierający cofnął się nieznacznie. Adama skłonności zaczynały ożywać. – Co z tobą? Stary, nawiedziło cię czy co? Adam ocknął się ze swego transu. Rozegrał to fałszywą skromnością. – Nie, stary. Mam tylko dzisiaj wizytę u lekarza. Mam nadzieję, że nie będą mi pobierać krwi. – W środku motyle odbijały się od ścian żołądka Adama, kiedy wypowiedział słowo krew. Barczysty odbierający zaśmiał się. – Och, stary. Dobrze cię rozumiem. Nienawidzę igieł. Dla Adama każda napotkana dziewczyna miała trwały znak nabazgrany w poprzek szyi z przesłaniem dla niego. Mówił on: „przytknij nóż tutaj” albo „chlastaj na swoje własne ryzyko”. Od tego czasu wyobrażał sobie, że robi dokładnie to, co mówiły mu te wiadomości. Ellory Graham była inna. Adam zrozumiał to w chwili, gdy pierwszy raz zobaczył ją na swojej lekcji angielskiego. Zwykle lubił swoje kobiety słabe. Tymi słabymi znacznie łatwiej manipulować. Ale Ellory była wyszczekana, silna i pewna siebie. Te cechy absolutnie go zafascynowały. Za każdym razem, kiedy starał się bratać z płcią przeciwną, jego żądze wchodziły do gry. Zazwyczaj albo szybko kończył związek z obawy, że jego wewnętrzny potwór wyjdzie z ukrycia, albo decydował, że kobieta z jego związku musi spotkać swój upadek, by ugasić jego żądzę krwi. Ale taka sytuacja nie miała miejsca w przypadku Ellory Graham. Oszałamiało go to, że jak przebywał w jej pobliżu, to nie pojawiały się popędy. Kiedy była w jego samochodzie A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 60

i w jego domu przyłapał sie wielokrotnie na gapieniu się na jej szyję. Czekał, aby przekonać się, czy jego chorobliwe fantazje się ujawnią. Chciał zobaczyć krew wylewającą się z rany na szyi tak, jak wyobrażał to sobie w głowie. Ale tam nie było nic – tylko kolejna szyja. Jechał wzdłuż szosy, muzyka dudniła na całego. Takie przejażdżki stały się jego rytuałem, aby się rozproszyć, ale myśli o Ellory pozostawały stałe. Czy mogła być jego wybawcą? Czy mogła odkupić go z grzesznych dróg? Był tylko jeden problem z Ellory Graham. Ona nie lubiła go. Nawet odrobinę. I to ciężko ważyło na jego sumieniu. Adam nigdy wcześniej nie musiał zabiegać o dziewczynę. Przywykł do tego, że same się na niego rzucały jak nierządnice na placach starożytnej Grecji. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że faktycznie będzie musiał sobie zapracować, aby zdobyć zaufanie i sympatię Ellory. Teraz musi być jak każdy inny facet i grać w tę grę. Miał w planie udanie się na Festyn Jesieni, jedyne wydarzenie, o którym zdawać się mogło, że mówiło całe miasteczko. Lubił to, że nie było tu za wiele do robienia. W Chicago każdego dnia tygodnia było coś, co mogłeś zrobić. Było mało czasu na relaks i robienie przyziemnych rzeczy. Wiedział, że zobaczy tam Ellory. Musiał coś wykombinować, coś wymyślić, aby zdobyć jej uwagę. Ale co? W przeszłości uważał się za jednego z najlepszych strategów, więc dlaczego jeśli szło o dziewczynę, było mu tak trudno opracować jakiś plan? Podniósł swój telefon, który leżał w uchwycie na napoje pośrodku deski rozdzielczej i wszedł w kontakty. Przewijał numer za numerem, aż znalazł ten, który potrzebował. Zatrzymał się w sekcji z literą K. K jak Katie. Dała mu swój numer pierwszego dnia w szkole. Szczerze mówiąc, gardził nią. Dziewczyna była podła i nie miała żadnego szacunku dla siebie. Nie wspominając, że zauważył czerwony płyn sączący się wzdłuż jej szyi, jak tylko ją zobaczył. Jeśli miałby pozbawić życia jakieś dziewczyny w tym mieście, ona byłaby pierwsza na jego liście. Wybrał jej numer i telefon zaczął dzwonić. Po trzech czy czterech sygnałach Katie odebrała. – Halo. Adam przyłożył telefon do ucha, włączając swój urok. – Cześć Katie. Tu Adam. – Och, hej Adam – powiedziała wylewnie. Dźwięk jej namiętnego głosu wywracał mu żołądek. – Wybierasz się na Festyn Jesieni dziś wieczorem? – zapytał. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 61

– A ty idziesz? – Zastanawiam się właśnie nad tym. – Zrobił krótką pauzę. – Chciałabyś pójść ze mną? – Z przyjemnością! – Słodko. Przyjadę po ciebie o siódmej. – Do zobaczenia. Adam rozłączył się i cisnął telefon na siedzenie pasażera. Wprowadził swój plan w życie. Szatański uśmieszek rozciągnął się na jego ustach, kiedy patrzył we wsteczne lusterko. Mógł siebie nie docenić, ponieważ plan, na który wpadł, był genialny. Wiedział, że Ellory nie lubiła Katie. To było oczywiste po jej komentarzach w szkole i na imprezie. Kiedy myślał o tym, był pewien, że było to najlepszym sposobem, aby zwrócić na siebie uwagę Ellory. Zamierzał użyć Katie Halston do złamania Ellory Graham.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 62

Festyn

Wren przyjeżdża w czasie zachodu słońca. Podchodzę do jej auta, podziwiając rozchlapaną paletę kolorów na niebie. Żółty. Pomarańczowy. Róż. Nawet połacie granatu z lekkim poblaskiem od gwiazd. Wieje porywisty wiatr i szczypie mnie w czubek nosa. Przeszywa mnie dreszcz, kiedy chłodne powietrze wpada mi za kaptur. Dreszcze są miłe, ponieważ wbrew wiatrowi i spadającej temperaturze, jestem ciepła w środku. Nie tylko ciepła, ja płonę. Przez pierwszą część drogi podjazdowej milczymy z Wren. Ostatecznie decyduję się odezwać i powiedzieć o wszystkim, co tłukło mi się po głowie przez kilka ostatnich godzin. Czyli o Adamie. Wren jest mi bliższa niż ktokolwiek inny na całym świecie, poza mamą. Wiem, że lubi Adama i jeśli wciąż jest nim zainteresowana, to dam sobie spokój. Bez względu na to, co czuję. – Byłam dzisiaj z Adam na wycieczce krajoznawczej. – Nerwowo chrząkam. Trzyma oczy na drodze. – Acha. I jak poszło? Obniżam głos. – Pocałował mnie, a ja go uderzyłam. Tak właśnie poszło. – Wren nie odpowiada. – Wiem, że go lubisz. – A ty go lubisz? – Nie wiem. – Jest mała część mnie, która wciąż nim gardzi po tym incydencie na parkingu pod szkołą. Jest jeszcze druga część mnie, która pragnie go za każdym razem, kiedy o nim pomyślę. Wren wzrusza nonszalancko ramionami. – Pieprzyć go. Moje oczy wyskakują z orbit. – Słucham? – Czy „Panna Właściwa Etykieta” właśnie użyła wulgaryzmu? – Czy właśnie zrzuciłaś bombę na „p”? Wren chichocze. – Noo.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 63

– Mówię poważnie, Wren. Jeśli go chcesz, to sobie odpuszczę. Mam gdzieś, co czuję. Znaczysz dla mnie więcej od jakiegoś chłopaka, do którego wydaje mi się, że coś poczułam. – Nie chcę go. Domyślam się, że jak pójdę do college, to będzie tam pełno kujonów, którzy będą umierać, by położyć swoje łapska na tym. – Żartuje, pokazując na swoje ciało. Śmieję się tak głośno, że prycham. Kiedy w końcu dochodzę do siebie, ona wjeżdża już na parking. Po wyjściu z auta Wren chwyta mnie pod rękę i razem idziemy do wejścia. – Musisz mi opowiedzieć, jak dobry był ten pocałunek między tobą a Adamem. Cofam się myślami, byłam zbyt zdezorientowana i zdenerwowana, aby ocenić ten pocałunek sprawiedliwie. Ale zanim go przerwałam, było to uczucie odrętwienia, mrowienia na moich ustach. Uczucie, które było niesamowite i musiałam walczyć z drugą połową siebie, aby nie pocałować go znowu i znowu, i znowu. Ciepło pojawia się na moich policzkach, kiedy myślę o jego wargach na moich. – Był niesamowity – mówię jej. Wren patrzy na mnie z przymrużonym jednym okiem. – To dlaczego go uderzyłaś? – Impuls. Sama nie wiem. Wkurzył mnie wcześniej. A przede wszystkim miałam go za innego rodzaju faceta. Kogoś w typie Blake’a. – Ugh. Jak w ogóle możesz porównywać go do Blake’a? Myślę, że to dlatego, iż nie masz z nim żadnych lekcji. – Miałam na myśli pod względem wyglądu. – Blake jest niezwykle pociągający na zewnątrz, z jego twardym jak skała brzuchem, idealnym śnieżnobiałym uśmiechem, dołeczkami i szaroniebieskimi oczami. Ale wewnątrz jest tępy i płytki, i samolubny. Nie mogę wyobrazić sobie siebie na miejscu Megan White i konieczności przeprowadzenia z nim rozmowy. Opowiadam jej, co się wydarzyło, po tym jak wyszła z imprezy. Potem mówię jej o zachowaniu Adama i o tym, jak zaniósł mnie do domu. – Łał – mówi. – To brzmi jak historia prosto z jakieś bajki. Zgadzam się. – No wiem, co nie? Takie rzeczy zdarzają się tylko w filmach. Transparenty z napisami „Festyn Jesieni” pomarańczowymi i brązowymi literami, dyndają nad naszymi głowami. Parada ludzi przechodzi obok nas, a badziewiasta muzyka z karuzel przenika powietrze. Dzieci jedną rączką trzymają rodziców a w drugiej kurczowo balonik. Dźwięki frytkownic skwierczą od stanowisk z jedzeniem i zapach przepalonego oleju atakuje moje nozdrza. Okrzyki podekscytowania przebijają powietrze, a ja przeszukuję tłum za Adamem. Musi tutaj być. Po prostu musi. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 64

Wren pochyla się do mojego ucha. – Pewna jesteś, że cię pocałował? – Czemu to powiedziałaś? – Warczę. – Myślisz, że mogłabym cię okłamać odnośnie czegoś takiego? – Nie. – Wskazuje w swoje lewo. – Ale spójrz. Moje spojrzenie przesuwa się za jej palcem do budki z corn– dogami. Adam stoi przed budką z Blakiem, Megan i… O. Mój. Boże. Katie. Tępy ból pulsuje w moje klatce piersiowej. Zaczyna się powoli, a potem nasila, aż chwytam się za bok, niezdolna złapać oddech. On jej dotyka. Zakłada jej pasmo włosów za ucho. Jestem zazdrosna. To jest nowe. Jestem wściekła. Dostrzega mnie w tłumie, gdy Wren ciągnie mnie w stronę stoiska z gorącą czekoladą, a ja obdarzam go spojrzeniem pełnym czystego obrzydzenia. Jak może mnie tak całować, a potem zjawiać się tutaj z inną dziewczyną? Z dziewczyną, którą gardzę bardziej niż kimkolwiek na całym świecie. Muszę z nim pogadać. Niepokojące, wywracające wnętrzności uczucie, które przejmuje nade mną kontrolę, przeżuje mnie i wypluje, jak tego nie zrobię. Odciągam palce Wren od swojej ręki i ruszam w ich stronę. Wren mnie łapie. – Ells, myślisz, że pójście tam jest dobrym pomysłem? – Wren, muszę. Proszę, puść mnie. – Wren uwalnia moją rękę, kręci głową i krzyżuje swoje ręce na piersi. Podchodząc do nich, dosięgam Adama, chwytam go za rękę i odrywam od Katie. – Co ci się wydaje, że robisz? – Katie skrzeczy. Syczę i zaciskam zęby. – Ratuję go przed kontaktem z AIDS. – Odchodzimy zaledwie o kilka kroków, kiedy usuwa moje palce ze swojej ręki. – Zostaw mnie w spokoju – mówi ozięble. Przysuwa się bliżej, cale od mojej twarzy. Skupiam się na jego pełnych i kuszących ustach i myślę o tym, jakie to było uczucie, kiedy znajdowały się na moich. Nie. Otrząsam się z tego i wyrzucam ręce w powietrze. – No po prostu nie wierzę! – krzyczę opryskliwym głosem. – Nigdy nie spotkałam faceta, który byłby większym kutasem od ciebie! – Ty do tego doprowadziłaś! – krzyczy. No i jestem tutaj, gotowa przyznać, że się myliłam. Gotowa przeprosić. Gotowa błagać o jego przebaczenie, a on jest tutaj z kimś innym. Mam pełne prawo być wpieprzoną. Więcej niż wpieprzoną, jestem bliska eksplozji. Mam nadzieję wysadzić go w powietrze w jej następstwie. Katie robi kilka kroków w naszą stronę. – Odwal się Ellory. Sam wie, czego chce. Nie ma potrzeby, żebyś się na niego rzucała. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 65

Szydzę z niej. Rozdarta między cierpieniem a gniewem. – Sama się odwal! Chyba, że masz chęć na ponowne tet– a– tet z moją pięścią! Adam wciąż patrzy się na mnie. Zapamiętuje każdą rysę na mojej buzi. Patrzę gniewnie na Katie, a ona na Adama. – Adam, o czym ona mówi? Nie odrywając ode mnie oczu, odpowiada. – Nie mam pojęcia. Wybucham histerycznym śmiechem. Jestem świruską, którą dzielą sekundy od powyrywania sobie wszystkich włosów z głowy. – Jesteś kłamcą, pozorantem i łajdakiem! – Unoszę rękę, odsuwając się. – Wiesz, miałam szczery zamiar przyjść tutaj, przeprosić i powiedzieć, że popełniłam błąd. I że może, tylko może, ten pocałunek wcześniej coś dla mnie znaczył. – Coś więcej, niż jestem w stanie przyznać. – Ale oto tu jesteśmy. – Otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale ja mówię dalej. – Tak się cieszę, że to wszystko teraz do mnie dotarło. – Co do ciebie dotarło? – Że wszystko, co myślałam o tobie, miało słuszność. – Kiwam głową na Katie. – Dobrej zabawy z miejscowymi resztkami. Odwracam się na pięcie i ruszam w kierunku Wren, która cierpliwie na mnie czeka obok stoiska ze smażonym ryżem. – Walnięta ździra! – Katie skrzeczy mi w plecy. – Naprawdę Katie! Tylko na tyle cię stać? Przez chwilę zagłuszam wszelkie dochodzące mnie hałasy, dopóki Katie nie krzyczy. – Przynajmniej mój ojciec kocha mnie na tyle, żeby mnie nie porzucić! Zastygam i zwijam dłonie w pięści po bokach. Krew w moich żyłach to kocioł buchający ogniem. Wrzący. Bulgoczący. Moje zęby szczękają, kiedy głęboka czerwień wstępuje na moje policzki. Patrzę na Wren. Ma zszokowaną minę. – Ells, nie rób tego. Poważnie. Nic nie mogę na to poradzić. Nie mogę uwierzyć, że posunęła się do tego. Ja bym nigdy nie zrobiła czegoś takiego. Nigdy, przenigdy nie pomyślałabym, żeby wplątać któregoś członka rodziny Katie w swój przytyk. Poza tym sama dostarcza mi zbyt dużo dobrego materiału. – Ty mała szmato! – wrzeszczę. – Odrąbię ci łeb! – Rzucam się w jej stronę, moja pięść jest wysoko w powietrzu, gotowa rozkwasić jej nos po raz drugi. Adam łapie mnie za ramię, zanim jej dosięgam. – Uspokój się – mówi kojącym głosem. – Nie rób scen. – Głuchy jesteś? Nie słyszałeś, co do mnie powiedziała?

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 66

Jego wargi formują prostą linię. – Słyszałem. Ale nie wiesz, że za każdym razem, gdy dajesz się sprowokować, zniżasz się do jej poziomu? – Mam to gdzieś. – Wyrywam rękę z jego uścisku, ruszając przed siebie. Chwyta kaptur od mojej bluzy i ciągnie mnie w tył. – Mówię ci, Ellory. Nie idź tam. Marszczę brwi. – Czemu nie? Jej wolno było? Rzecz w tym, że znam wszystkie tajemnice dotyczące Katie i jej rodziny. Życie z kimś w przyjaźni przez siedem lat daje ci tę korzyść. Wiem, że jej ojciec miał kiedyś potajemny romans z kobietą o imieniu Brenda. Wiem nawet, że jej tata nie jest jej prawdziwym ojcem. Jej matka puściła się z jakimś mieszczuchem i po dziewięciu miesiącach pojawiła się Katie. Ale nawet jeśli znam jej wszystkie mroczne sekrety, nigdy nie puściałam do nikogo pary z gęby. Wplątywanie rodziny w osobisty spór to zupełnie inny poziom złośliwości. Katie nie musi wysuwać fizycznych ciosów, aby wygrać walkę. Mam na myśli, że ta dziewczyna nie potrafi naprawdę uderzyć, nawet by uratować swoje życie. To, co robi Katie, jest znacznie gorsze. Ona wyrzuca ciosy słowne. Nie zrozumcie mnie źle, fizyczne ciosy są bolesne. Kilka wyprowadziłam, kilka razy sama oberwałam w rewanżu, ale ciosy słowne są dziesięć razy gorsze od cielesnych. Ból zostaje z tobą, zalega, szydzi z ciebie jeszcze długo po tym, jak podbite oko na twarzy się wyleczy. Werbalne ataki są jak powolna śmierć przez uduszenie i czasami zostawiają większe wgłębienia w środku – wgłębienia w twojej duszy. W końcu to był świat dziewczyn. Nikt w świecie dziewczyn nie walczy fair. To brudna, niegodziwa i przebiegła gra. Ktokolwiek jest w stanie ustać na koniec bez poddawania się torturze swojego oponenta, jest zwycięzcą. To jest jeden z głównych powodów, dla których Wren i Molly to moje jedyne przyjaciółki. Również dlatego, że nie możesz ufać dziewczynom jak Katie albo Megan. One będę pierwszymi, które dźgną cię w plecy. Wciągam powietrze, wypełniając nim płuca. Potem je wypuszczam. Uspakajam się i jestem gotowa zakończyć tę kłótnię. Moje oczy przemieszczają się do Adama. Przygląda się mi, jego oczy są pełne troski. – Uspokoiłaś się już? – pyta życzliwie. Nie odpowiadam. Jedynie potrząsam głową, piorunuję Katie wzrokiem po raz ostatni i odchodzę. Kiedy lawiruję między tłumem ludzi, idąc do Wren, dźwięk gdakania Katie odbija się echem w gęstym, jesiennym powietrzu. Insynuuje, że jestem tchórzem. Wiem, że się myli. Czarno– niebieska mapa na jej twarzy też mówi coś innego. Niech tylko nadejdzie poniedziałek, a posunę się nawet dalej. Przyjdź poniedziałku, a przewietrzę wszystkie rodzinne brudy Katie Halston i sprawię, by ta zdzira zapragnęła, by nigdy się nie urodziła.

**** A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 67

Wren udaje się na poszukiwanie gorącej czekolady, kiedy ja czekam na nią przy jednym z piknikowych stolików naprzeciw stoiska z festynową wyżerką. Zapach cynamonu i smażonego ciasta rozchodzi się w moją stronę, kiedy chowam głowę w swoich rękach. Pomimo odurzającego zapachu nie potrafię myśleć o jedzeniu. Ból faluje we mnie i rozdziera moje organy wewnętrzne. Zawijam ręce wokół brzucha. Nawet jeśli w środku jestem pobojowiskiem, to nie płaczę. Nie teraz. Ani nigdy. Nie sądzę, by moje kanaliki łzowe były sprawne. Stół skrzypi i ugina się, kiedy Adam siada okrakiem na ławce naprzeciwko mnie. – Wiesz. – Zaczyna. – Ciągle cię dręczy, bo wie, że to cię rani. Gapię się na niego z pustym wyrazem twarzy. Jest ostatnią osobą, z którą mam ochotę rozmawiać o moich uczuciach. – Wiesz, naprawdę wolałabym zostać sama. – Przebywanie w pobliżu Adama to jak zjeżdżanie w dół wzgórza na drewnianym rollercosterze. Czasami uczucie nieważkości odbija się od dna twojego żołądka, wypychając w przód pęd adrenaliny. Ten pęd podnieca cię i zachwyca. Chcesz tak jeździć i jeździć bez końca. Ale w tym samym czasie przejażdżka wywołuje w tobie panikę. Czujesz mdłości, niepewny, czy powinieneś piszczeć, czy krzyczeć. On sprawia, że właśnie tak się teraz czuję, a ja nie chcę teraz się z tym zmierzać. – Więc – mówi, nie łapiąc mojej aluzji. – Co miałaś na myśli, mówiąc, że wszystko, co myślałaś o mnie miało słuszność? – Zaintrygowane spojrzenie tańczy w jego turkusowych oczach. – Że byłeś tym, czym spodziewałam się, że będziesz od samego początku. – Mamroczę bawiąc się dłońmi. – A czym mianowicie? – Dziarskim, amerykańskim cymbałem. Śmieje się. – Powiedz mi, co naprawdę czujesz. On tego nie łapie. – Właśnie to zrobiłam. Jego śmiech zamiera i unoszę głowę, gdy niczym niezmącony wyraz spokoju pojawia się na jego twarzy. – Chcesz o tym porozmawiać? – Nie. – Chcę tylko, żebyś sobie poszedł. – Jesteś pewna? – On dalej mnie bada. – Tak. Całkowicie. – Po pierwsze nie mam ochoty wywlekać wszystkich bólów A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 68

mojej przeszłości i wyjaśniać mu ich. Po drugie nie znam go na tyle, by mu ufać. – Proszę, idź sobie – mówię wyczerpana. Mam nadzieję, że po trzykrotnym odstrzale coś w końcu zaświta w tym jego genialnym mózgu. Wstaje od stołu, patrząc na mnie ponuro przez ramię i znika w tłumie. Wren zjawia się obok mnie i stawia styropianowy kubek. – Jedna gorąca czekolada dla ciebie. – Trąca mnie biodrem. – Przesuń się. – Przesuwam się i ona siada. – To był Adam? – Niestety – mówię ponuro. – Czego chciał? Robię palcami znak cudzysłowu. – Pogadać. Wren unosi wieczko od swojej czekolady i dmucha na gorący napój. Para unosi się i znika w powietrzu. – No i rozmawiałaś z nim? – Bierze mały, próbny łyk ze swojego kubka. Chwytam swój kubek. Ciepło napoju promieniuje przez styropian i ogrzewa mi dłonie. – Przez minutę, jeśli w ogóle. Wren uśmiecha się błogo. – Myślę, że to było słodkie z jego strony, że przyszedł sprawdzić co z tobą. – Po czyjej jesteś stronie? – mówię oskarżycielsko. – Wiesz, że po twojej. Myślę tylko, że powinnaś mu odpuścić. Mówi, że jest po mojej stronie, ale to dla mnie brzmi, jakby brała jego. – Czemu? On jest tym, który pojawił się z królową lodu. – Naprawdę muszę go zarekomendować. – Zdecydowanie trzyma jego stronę. – Po pierwsze uderzyłaś go, kiedy on odsłonił się przed tobą, dając do zrozumienia, że czuje coś do ciebie. Teraz pojawia się z Katie, a ty całkowicie podchodzisz do tego od niewłaściwej strony. Zezuję, zdezorientowana. – Hę? Wren lekko się śmieje i wzdycha. – Och Ells, cały czas migdalisz się z tymi wszystkimi chłopakami, a nic a nic nie rozumiesz z sytuacji. Opada mi kopara i patrzę na nią z niedowierzeniem. – Czy ty insynuujesz, że jestem puszczalska? Uderza mnie w rękę. – No skąd! – Potem skinieniem głowy pokazuje mi budkę z grami. Adam stoi tam z Katie, ale to we mnie intensywnie się wpatruje. – Robi to, żeby wzbudzić w tobie zazdrość. I wiesz co Ellory, to działa. Potrząsam głową. – Nie. Nie ma mowy. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 69

Wren przekrzywia swoją. – Tak, tak, o tym mowa. Byłaś całkowicie zazdrosna. – Odstawia swój kubek. – Zastanów się. Przez cały czas, jak jest tutaj z Katie, to prowokuje cię tym. Zawsze dotykając jej, jak patrzysz. Nie odrywając od ciebie wzroku, kiedy jest z nią. On wciąż patrzy na mnie. Nasze oczy się spotykają i grzeszny uśmieszek zakrada się na jego usta. – Dzięki za dokonane obserwacje dr. Ruth. Wren ma rację. Nawet, jak Adam nie patrzy na mnie, w ogóle nie zwraca uwagi na Katie. Jego wzrok gubi się gdzieś w tłumie. Katie obraca się i stara wzbudzić jego zainteresowanie, a ja spuszczam wzrok na dłonie. Część powodu, dla którego nie mogę sama rozgryźć tego wszystkiego jest taki, że nigdy nie zapuściłam się dalej jak do drugiej bazy z chłopakiem. Nigdy się nie otwieram. Jestem całkowicie ukontentowana z bycia ich zabawką. Mijamy Adama w drodze do wyjścia. Jego idealne, proporcjonalne oczy w kształcie migdałów śledzą mnie przez cały czas. Czuję je na sobie, nawet gdy na niego nie patrzę. Coś w środku mnie zaskakuje. Uczucie przywiązania. Przeczucie, które mówi mi, że nawet jeśli do niego nie mówię, to Adam mnie rozumie. Słyszałam, że bywa tak, iż chłopak jest w stanie wypatrzyć dziewczynę, którą uważa za atrakcyjną z drugiego końca pokoju. Ich oczy się spotykają. Żadne z nich nie potrzebuje słów: ich spojrzenie mówi wszystko co muszą wiedzieć. Tak jest też ze mną i Adamem. Nie potrzebujemy słów. Jedno spojrzenie i znamy się nawzajem, od środka i na zewnątrz. To mnie przeraża. To mnie przeraża, bo głęboko w sercu wiem, że wszystko inne jest bez znaczenia. Moje buntownicze metody. Moja wojna z Katie. Czy nawet moja bolesna przeszłość. Adam to jedyne, co się liczy. Na zewnątrz mogę wydawać się twarda, ale w środku jestem wrażliwa jak większość ludzi. Blokuję tę część mnie, która pozwala mi czuć. Znieczulam się przy pomocy wewnętrznej nowokainy. Ludzie, którzy czują, zawsze cierpią. Myślę o mamie. Kochała i wszystko oddała mojemu tacie i co dostała w zamian? Lata niepewności i bólu serca. Zapytałam ją raz, czy żałuje swojego czasu spędzonego z tatą. Byłam zszokowana, kiedy powiedziała, że nie. Powiedziała, że nawet jeśli jej związek z tatą źle się skończył, to bycie zakochanym jest najwspanialszym uczuciem pod słońcem i chce go doświadczyć po raz drugi. Jak przez mgłę pamiętam złożoną sobie obietnicę, że nigdy nie dam się zranić jak mama. Miłość to niezbadane, mętne wody oceanu. Nieznane terytorium, na które nie mam zamiaru się zapuszczać. Samochód Wren wyrzuca spod kół kawałki żwiru, kiedy zawraca pod moim domem. Idę przez garaż i wchodzę do kuchni. Dom jest ciemny, cichy i pusty. Mama ma budkę, A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 70

w której sprzedaje dynie na Festynie. Wiem, że wróci do domu dopiero po północy. W większość przypadków lubię ciszę. Lubię mój samotny czas – właśnie dlatego dużo czasu spędzam zaszyta w swoim pokoju. Ale w tej chwili cisza daje mi się we znaki. Moje myśli nękają mnie. I wszystkie one obracają się wokół Adama. Biorę gorący prysznic, próbując wypalić i oczyścić myśli o Adamie. Chcę, żeby zniknęły. Chcę je wymazać. Nawet jeśli gorąca woda eliminuje osad na zewnątrz mnie, wciąż pozostaje paskudna tęsknota we mnie. Jestem zrelaksowana, ale torturowana w tym samym czasie. Czy nie ma nic, co utrzyma moje myśli z dala od niego? Niestety wiem, że odpowiedź brzmi nie. Adam torturuje mnie, ale co jest nawet bardziej sadystyczne, chcę, by to robił. Chcę, by torturował mnie, aż to doprowadzi mnie do szaleństwa. Nie chcę, by kiedykolwiek przestał. Decyduję się na wcześniejsze pójście spać, a jest to coś, czego nie robiłam od dawna. Nie zawracam sobie głowy świeceniem światła, kiedy idę przez swój pokój. Nawiguję wśród ciemności i skupiam na jarzącym się czerwonym świetle na budziku. Jest 21:30. Kiedy wspinam się na łóżko, próbuję sobie przypomnieć ostatni raz, kiedy poszłam spać tak wcześnie. Jestem przekonana, że miałam z trzynaście lat. Cisza pochłania mnie. Ziewam i przewracam się na bok, zwijając w embrionalną pozycję. Nie mogę zasnąć. Jestem niespokojna. Delikatny brzdęk wcina się w ciszę. Siadam, a moje oczy wędrują przez pokój. Wstrzymuję oddech i brzdąkanie ustaje. Głośny haust powietrza opuszcza moje płuca, kiedy zaczynam znów oddychać i znów słyszę ten dźwięk. Przypomina mi on osobę stojącą na cienkiej tafli lodu. Ciężar dodaje nacisku kruchym kawałkom zamrożonego opadu. Chwilkę przez pęknięciem. Jeden delikatny ruch i osoba spada w lodowatą czeluść. Pozostaję bez ruchu i wstrzymuję oddech po raz drugi. Brzdęk dochodzi od mojego okna. Czasami w okresie wczesnej jesieni dzieciaki z dołu ulicy bawią się w podchody u nas za domem. Nie mamy z mamą nic przeciwko. Robiłam to samo, kiedy byłam mała. – Dość już tego, smarkacze! – krzyczę w nadziei, że dzieciaki złapią aluzję. Nie łapią. W końcu idę do okna, otwieram żaluzje i zamieram, gdy Adam rzuca małymi kamyczkami w moją szybę. Nie wiem, co robić. Lub co powiedzieć. Stoję tam przez chwilę, tylko się gapiąc. Podchodzi bliżej. Poświata księżyca promieniuje z nocnego nieba i oświetla jego zniewalająco piękne rysy twarzy. – Otwórz okno – mówi. Dźwięk jego głosu jest przytłumiony. Podsuwam okno w górę i kucam opierając podbródek o parapet. – Co tutaj robisz? – Co robisz? – pyta się żartobliwie. – Jest dopiero za kwadrans dziesiąta. – No cóż, zmęczona jestem. – Mój żołądek jest skręcony w jeden olbrzymi supeł. – A co ty robisz pod moim oknem? A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 71

Unosi wzrok na niebo pełne gwiazd. – Jest piękna noc. Moglibyśmy wybrać się na spacer przy blasku księżyca. Spacer przy blasku księżyca. On chce, żebym poszła z nim na spacer przy blasku księżyca. Kim jest ten facet? – Raczej nie powinnam. Mama wróci wkrótce. Uśmiecha się i turkusowe oczy błyszczą w blasku księżyca. – Czy ty jesteś Ellory Graham? Nie wiem, dokąd z tym zmierza. – Tak. – Tą samą Ellory Graham co rozkwasza dziewczynom nosy, wymyka na imprezy i ma jęzor jak kierowca ciężarówki? – Tak. Tak. I tak. – No to chodź tutaj. Będziemy z powrotem, zanim twoja mama wróci do domu. – Ale jestem w piżamie. Obdarza mnie krzywym uśmieszkiem. – Czy wyglądam, jakby mi to przeszkadzało? – Nie. Adam wyciąga do mnie rękę. – Zaczekaj – mówię mu. Następnie sprawdzam drzwi od mojego pokoju, upewniając się, że są zamknięte. Na wypadek, gdyby mama wróciła wcześniej. Wysuwam tułów przez okno i on przytrzymuje mnie w ramionach, aż całkowicie jestem na zewnątrz, a potem opuszcza mnie i stawiam pewnie swoje stopy na ziemi. Pukiel włosów opada mi na buzię. Dmucham na pozwijają spiralkę, a Adam zakłada mi ją za ucho. Opuszek jego palca lekko muska skórę na moim policzku i pęd ciepła wypełnia mnie. Konsumuje mnie. Delikatny, uwodzicielski uśmiech wywija jego wargi i czuję się, jakbym połknęła słój os. Bzyczą teraz w moim brzuchu. Adam sprawia, że się denerwuję. Kiedy pierwszy raz go zobaczyłam, myślałam, że będę gardzić nim przez wieczność. Teraz myślę, że go lubię. – Dokąd idziemy? – pytam, kiedy splata swoje palce z moimi. Moje kończyny mrowią. Wciąż patrzę się na nasze złączone dłonie. Kolejny uśmiech. Uśmiech tak piękny i tak cudowny, że topię się w środku. Adam prowadzi mnie na małą górkę za moim domem. Puszcza moją dłoń i czuję się, jakbym została rozdarta na pół. Chcę, żeby znów mnie dotknął. Chcę czuć przepływ ciepła przez moje ciało. Chcę stać w płomieniach. Poklepuje puste miejsce obok siebie. – Zamierzasz ze mną usiąść? Siadam ostrożnie. Nawet jeśli wszystko czego pragnę, to by nakrył mnie pledem swoich ramion, trzymam dystans. Jest tyle rzeczy, których nie wiem o Adamie. Jest tyle rzeczy A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 72

dotyczących Adama, których chcę się dowiedzieć. Odchylam głowę i patrzę w gwiazdy. Lśniące kule przypominają mi ogień, który rośnie we mnie dla Adama. Pożar, który rozpoczyna się od trzaskających polan. Teraz pomarańczowe i czerwone płomienie lekko się tlą. – Więc masz mnie tutaj – mówię, kiedy na siebie patrzymy. – I co zamierzasz ze mną zrobić? Śmieje się, rozbawiony. – A co chcesz, żebym zrobił? – Przysuwa się bliżej. Instynktownie moje ręce wystrzeliwują w przód i moje palce muskają jego brzuch. Mięśnie odznaczają się pod bluzą i czuję się, jak niewidoma osoba czytająca Braille’a. Odpycham go. – Nic. – Kłamię. W chwili, gdy dotykam go, czuję iskrę. Może nawet odczucie bliskie magnesom przyciągającym się nawzajem. Kiedy się odsuwa, ból rwie w moim sercu. Mrok przede mną zasnuwa mój wzrok. Tonę w morzu czerni. Wkrótce całe moje ciało będzie pod ciemnymi, wzburzonymi wodami. Patrzę na Adama, który patrzy na mnie. Ponownie odtwarzam pierwszy raz, kiedy go widziałam. Odtwarzam to, jak śmiał się ze mnie. – O czym myślisz? – pyta zaciekawiony. – Myślę o tym, jak pierwszy raz zobaczyłam cię na parkingu przed szkołą. I o tym, jak się śmiałeś ze mnie – mówię głosem na krawędzi. Unosi brew. – Co? – Słyszałeś mnie. – Nie śmiałem się z ciebie. – Tak to wyglądało dla mnie. – Nie śmiałem się z ciebie. Zaufaj mi. Mam problem z ufaniem ludziom. To nie tak, że nie chcę. Ale po tym, jak odszedł mój tata, zbudowałam mur. Ufałam swojemu ojcu. Mówił, że zawsze przy mnie będzie, a zostawił mnie. Jego rodzicielska odpowiedzialność nie liczyła się. Ja się nie liczyłam. Chłodny wiatr smaga przez nocne powietrze. Drżę i wcieram ciepło w swoje ramiona. Adam zauważa to od razu. – Zimno ci. – Ściąga swoją bluzę i mi ją podaje. – Trzymaj – mówi. – Weź ją. – Milczę przez chwilę. Nie mogę oddychać. Siedzi naprzeciwko mnie w niczym poza bokserką, a światło księżyca podkreśla mięśnie w jego ramionach. Trzyma wyciągniętą rękę. – Po prostu weź ją. Moje palce ocierają się o jego, kiedy biorę bluzę i odwracam wzrok, rumieniąc się. – Nie jest ci zimno? – Niezbyt.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 73

Owijam jego bluzę wokół swoich ramion, a jego zapach otula mnie. Robię głęboki wdech i myślę o tym, że pragnę jego zapachu na swojej skórze. Pocieram policzkiem o rękaw. – Skąd twoje zainteresowanie mną? Przysuwa się bliżej i żar jego ciała promieniuje na moje. – Jesteś dla mnie zagadką. Podoba mi się to. – Naprawdę? – Trochę się ześlizguję, aż nasze ręce dotykają się przez ubrania. – Byłam pod wrażeniem, kiedy powiedziałeś, że jestem wulgarna. – Bo jesteś. – Nie jestem wulgarna z natury, ale wiem, że umiem, kiedy muszę. Zakłopotanie całą tą scenerią przesiąka mnie jak ulewny huragan. Ten chłopak jest typem faceta, którego nastoletnie dziewczyny idealizują. Tak atrakcyjny, że samo patrzenie mu w oczy może doprowadzić cię do łez. Ale to nie wszystko. Adam jest kulturalny, wykształcony i przez cały czas słodki i opiekuńczy. – Nie rozumiem, czemu mnie lubisz. Możesz mieć każdą, którą zechcesz. Nie przekręca głowy, ale patrzy na mnie kątem oka. – Masz rację. Mogę mieć każdą, jaką zechcę. – Wyciąga rękę i dotyka mój policzek kciukiem. – Ale ja nie chcę żadnej innej. Chcę ciebie. – Ale czemu? – Nie ma we mnie nic specjalnego. Pochyla się w moją stronę. – Cóż mogę powiedzieć? Lubię dziewczyny, które mnie policzkują. Przytłumiony śmiech opuszcza moje gardło. – A więc o to chodzi. Część mnie walczy z chęcią pocałowania go. Część mnie chce się na niego rzucić. Zamyka w dłoni mój policzek i jestem przytłoczona pożądaniem. Chcę jego ust na swoich. Jego pełna, dolna warga kusi mnie. Wpatruję się w nią, zastanawiając jakie to byłoby uczucie, gdyby otarła się o moją. Kładę się na wilgotnej, zimnej ziemi. Chłód krąży po moim ciele i wracam do rzeczywistości. Adam jest czarodziejem i za każdym razem, gdy patrzy na mnie, rzuca swoje zaklęcie. Kładzie się obok mnie i bierze moją dłoń. – Co się dzieje? – Patrzę na niego. Jego oczy przeszukują moje, szukając odpowiedzi. Moja głowa strzela w górę i zatracam się w pięknie rozgwieżdżonego nieba nade mną. – Musisz nienawidzić to miejsce – mówię, zmieniając temat. – Nie. W sumie to je lubię. – Naprawdę? Nigdy nie wybrałabym Burton ponad Chicago. – W mieście takiej wielkości trudno jest naprawdę poznać ludzi. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 74

– Mieszkałeś tam przez całe życie? – Nie. Dużo przeprowadzaliśmy się przez pracę mojego taty. Przed Illinois mieszkałem w Texasie, a przed Texasem w Michigan. – Zazdroszczę ci – mówię. – Mieszkam w tej pipidówie całe swoje życie. To musi być coś, zobaczyć tyle miejsc, co ty widziałeś. – To się nuży. – Zamieniłabym się z tobą w sekundę. – Podpieram się na łokciu. – Jesteś tego pewna? – On też się podpiera, twarzą do mnie. – Co kilka lat inna szkoła. Inny dom. Inny sposób życia. Wierz mi, znienawidziłabyś to. – Nie, jestem pewna, że nie. – Kładzie swoją wolną rękę na krzywiźnie mojego biodra. Przygryzam dolną wargę, myśląc, jakbym chciała, by jego ręka przepaliła się przez moje ubranie. Pragnę jego rąk na mojej nagiej skórze. – Nie odpowiedziałeś na moje wcześniejsze pytanie. – Chociaż powiedział, że lubi dziewczyny, które go policzkują, to nie była bezpośrednia odpowiedź. Więc moje pytanie wciąż jest uzasadnione. Przysuwa się bliżej i robi wydech. Jego ciepły oddech obmywa mi twarz. Wzdycham. Chwyta moje biodro. Jestem rozklejona. Jestem kwiatem, a moje płatki są obskubywane. Adam przykłada swoje usta do mojego czoła i pragnę, by poczynił więcej detonacji w moim sercu. – Wiesz dlaczego pragnę ciebie, Ellory? Adam jest jak uwodzicielski Bóg. Adam zna do perfekcji każdy dotyk. Każdy pocałunek. Każdy komentarz i każdy uśmiech, który potrafi doprowadzić osobę płci żeńskiej do szaleństwa. Cała dygoczę. Tracę tę silną stronę siebie. – No powiedz wreszcie. – Żądam odpowiedzi drżącymi strunami głosowymi. – Jesteś przeciwieństwem każdej dziewczyny, jaką kiedykolwiek poznałem i to mnie fascynuje. – Jest tak blisko, że jego usta są cal od moich. – Jesteś dzika, zuchwała i nieobliczalna. Tak wielu dziewczynom brakuje tych cech. Wierz mi. Wiem, co mówię. Nie wątpię w to. – Więc co zamierzasz zrobić? Spróbować mnie oswoić? Jednym płynnym ruchem wciąga mnie na siebie. Przytrzymuje moje biodra w miejscu przez chwycenie za nie. – Tego właśnie chcesz? – szepcze. Miękkim, delikatnym szeptem, który wypełnia moje uszy jak syrena mgłowa. – Nie. – Wsuwa rękę pod moją koszulkę i jego palce muskają moje plecy. Czuję jego palce na całym swoim ciele. Nie chcę, by kiedykolwiek przestał. Chcę, by dotykał mnie przez wieki. – Nie mogę się rozsypać. Kłamię. On mnie kruszy. Jestem w kawałkach. Mur, który zbudowałam w sobie pęka, cienka szczelina ciągnie się wzdłuż mojej wewnętrznej zapory i tylko sekundy dzielą ją od A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 75

roztrzaskania się. Obejmuje dłonią mój kark i przyciąga moją twarz do swojej. Przesuwając kciukiem przez długość moich warg, mruczy. – Jesteś taka śliczna. On musi łgać. Wyobrażam sobie typ dziewczyn, z jakimi się zadawał. Pewnie były kalibru supermodelek. Wtedy dopada mnie ciekawość jego wcześniejszych związków. – Z iloma dziewczynami byłeś? Uśmiecha się krzywo. – Chciałabyś wiedzieć? – Trzyma mnie ciasno przy swojej piersi i przetacza się na mnie. Nic na to nie poradzę, ale czuję napływ przyjemności. Uwielbiam uczucie, jakie daje jego ciało na moim. – Tak. Chciałabym – mówię. Muszę wiedzieć, z czym muszę się zmierzyć. Jego wargi muskają płatek mojego ucha. – Więcej niż jestem w stanie policzyć na palcach u rąk i nóg. Nagle czuję się głupio. Jestem zawstydzona. Adam orientuje się w rozłamie moich emocji. – Nie martw się tym, Ellory. – Ściszony szept tańczy wokół mojego ucha. – Jesteś wyjątkowa. Nigdy tak się nie czułem z żadną z nich. Czuję się jak horoinistka, oczekująca odlotu po wstrzyknięciu sobie narkotyku do żyły. Wyginam plecy w łuk i usta Adama spotykają moje. Jego wargi szaleńczo poruszają się wokół moich. Pocałunek jest bardzo podobny do tego jednego, który już dał mi, spragniony, dziki i namiętny. Tylko, że tym razem kruszę się pod nim. Chcę całować go godzinami. Nie chcę, by ta chwila przeminęła. I tym razem, kiedy mnie całuje, tym razem… Naprawdę odwzajemniam jego pocałunek.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 76

Adam

Wiązka promieni słonecznych wpada przez okno. Jasne światło przebija moje powieki i wyciąga mnie ze snu. Siadam podekscytowana, pocierając oczy. Zapach Adama zalega na mojej skórze i zerkam przez ramię na jego bluzę, leżącą na wolnej połowie łóżka. Ostatnia noc zdecydowanie nie była snem. Zwilżam wargi i wciąż mogę go tam skosztować. Przykładam palec do ust i śledzę zarys swoich warg. Są spierzchnięte od jego pocałunków. Padam roztargniona na łóżko. Obejmując się ramionami, śmieję się w głos, brzmiąc na szczęśliwą i szaloną jednocześnie. Nagle odczuwam dotkliwy brak Adama. Kiedy moje palce pocierają tkaninę jego bluzy, tęsknię za nim tak bardzo, że brzuch zaczyna mnie boleć. Nigdy nie sądziłam, że będę plasteliną w rękach jakiegoś faceta, a oto jestem tu, tęskniąc za nim. I to jest do bani. Nawet jeśli mam ochotę spędzić w łóżku cały dzień, myślę o Adamie i jego pięknym uśmiechu, hipnotycznym dotyku, zachwycającym głosie i wiem, że nie mogę. Jest w pół do dwunastej i jestem w szoku, że mama pozwoliła mi spać tak długo dwa dni z rzędu. – Mamo! – wołam, wchodząc do kuchni. – Jesteś tutaj? – Moje oczy omiatają pustą przestrzeń, gdy cisza zakrada się do mnie. Lodówka się załącza i delikatne buczenie zagłusza ciszę. Światło uderza w stal nierdzewną i zauważam biały kawałek papieru pod magnesem „Najlepsza Mama na Świecie”. Wyciągam świstek i czterdzieści dolarów wypada spod niego na kremowe płytki. – Zajebiście!– Schylam się, podnoszę pieniądze i zwijam w dłoni. Ta kasa gotowa jest przepalić mi dziurę w kieszeni. Potem czytam wiadomość od mamy. Ellory, Pojechałam na Festyn wcześnie. Będę w domu późno. Kocham cię, Mama.

Musiała mieć dobry dzień wczoraj w budce z dyniami. Umieszczam kartkę A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 77

z powrotem pod magnesem i moje serce rośnie, kiedy rozdzwania się telefon. – Halo? – mówię, przytrzymując słuchawkę między ramieniem a głową. – Hej. – To Wren. – Co tam Wren? – Jedziemy z Molly do centrum handlowego. Chcesz się zabrać z nami? Zaciskam kasę w ręce i szeroko uśmiecham. –Oczykurnawiście! – Super. Będziemy za pół godziny. Odwieszam słuchawkę i idę do pokoju. Wyjazd do centrum handlowego to nie lada wyprawa. Głównie dlatego, że najbliższe oddalone jest o 45 minut drogi. Chyba że chcesz jakieś ubrania z K– Martu. Ale to nigdy nie była i prawdopodobnie nigdy nie będzie frajda.

***

Godzinę później idę w kierunku samochodu Wren, kiedy Freebird dudni z jej radia. Zaraziłam ją tym utworem dobre kilka lat temu. Obie wiemy, jak docenić doskonałe riffy gitarowe. Wren nawet dołączyła do mojej kampanii, aby uczynić z niej naszą piosenkę klasową. Reszta dziewczyn z naszej klasy opowiada się za jakąś piosenką miejscowej, jęczącej wokalistki country. Nie mogę uwierzyć, że wolą to od Skynard. Molly oddaje mi przednie siedzenie i przechodzi na tył. Wślizguję się do auta, zamykam drzwi i przypinam pas. – Co tam, dziewczęta? – Pytam podekscytowana. Wren patrzy na mnie dziwnie, kiedy wycofuje z podjazdu. – Jesteś strasznie radosna dzisiaj. Wzruszam ramionami. – Mama zostawiła mi trochę kasy. Mam straszną chętkę ją wydać. Centrum Handlowe North Place to nic spektakularnego, ale mają kilka odjazdowych skepów jak Victoria Secrets, Hollister i Buckle. Molly pochyla się do nas. – To nie tylko to. – Mruży oczy i rzuca szybkie spojrzenia po mojej twarzy. – Ty promieniejesz. Głowa Wren strzela w prawo i mruży oczy. – Czy stało się coś, o czym nam nie mówisz? – Uwielbiam to, że Wren wie, że coś się dzieje bez ani jednego mojego słowa. W nerwowym odruchu bawię się dłońmi. – Może. – Lepiej zacznij śpiewać. – Molly komentuje. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 78

Wren skręca w lewo, wyjeżdżając z podjazdu. – Czy coś się wydarzyło po tym, jak wczoraj odwiozłam cię do domu? Przytakuję. Molly głośno wypuszcza powietrze, sfrustrowana. – Zabijasz mnie Ellory. Co się stało? – Adam zjawił się wczoraj. – Rozpływam się. Samo jego imię wysyła volt elektryczności do mojego serca, które bije gwałtownie. Niemal wyrywając mi się z piersi. Wren otwiera buzię z wrażenia. – O mój Boże! I co się działo? – Oglądaliśmy gwiazdy. Rozmawialiśmy i umm… – Znowu cię pocałował, tak? – Molly się wcina. Wren wjeżdża ostrożnie na autostradę i wzdycha. – Wow! Molly opada na siedzenie. – Jak to było, całować się z nim? – Nieco surrealistycznie, ale wolałabym się udusić, niż przestać. Chwytam minę Molly we wstecznym lusterku. Marszczy brwi. – Powiedziałam coś nie tak, Molly? – Nie. – Rozczula się nad sobą. – Chciałabym tylko móc, poczuć się tak kiedyś. Mam wrażenie, że ten dzień nigdy dla mnie nie nadejdzie. Odwracam się i kładę rękę na siedzeniu Wren. – Nie mów tak. Jeśli przez to poczujesz się lepiej, to nawet nie lubiłam Adama z początku. – Nie wiem dlaczego. – Wren fuka. – Bo i czego tu nie lubić? Samochód przemyka obok nas i Wren zmienia pas. Dźwięk klaksonów i piszczących opon dzwoni mi w uszach. Wren i Molly przekomarzają się przez chwilę na temat Adama, a ja je wyciszam. Jestem trochę zła na siebie za błędne ocenienie go. W ogóle nie jest taki, jak myślałam. – No. – Mówię, nie wiedząc nawet, o czym rozmawiają. – Cóż. – Molly kontynuuje. – Przynajmniej wiem, że mogę żyć pośrednio przez ciebie Ells. Powracam do świadomości. – Molly, nie wykluczaj siebie. Poznasz kogoś, kto sprawi, że tak się poczujesz. Obiecuję. Uśmiech na kształt półksiężyca pojawia się na jej ustach. – Mam nadzieję, że się nie mylisz. – Nie myli. – Wren mówi optymistycznie. Patrzy we wsteczne lusterko, spotykając spojrzenie Molly. – Damy radę, Molka.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 79

Jedna z rzeczy, które kocham we Wren to, że jest w stanie przygnębiającą sytuację przemienić w coś pozytywnego. W dodatku jest bezinteresowna. Zawsze martwiąca się o innych. Wiem, że czuje to samo co Molly. Ale woli udawać, że to jej nie martwi, jeśli to może sprawić, by Molly poczuła się troszkę lepiej. Kładę rękę na ramieniu Wren i je ściskam. Spogląda na mnie przez chwilę, uśmiecha się, a następnie z powrotem kieruje wzrok na przednią szybę. Jedziemy w ciszy przez resztę drogi.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 80

Żądza Krwi

Centrum Handlowe North Place było jak harem pokus dla kogoś takiego jak Adam. To był główny powód, dla którego unikał takich miejsc, chyba że właśnie tropił swoją potencjalną ofiarę. Trzy atrakcyjne nastolatki minęły go, obcinając go spojrzeniem. Jego głowa gwałtowanie się odwróciła, jego oczy podążyły za nimi. Wszystkie trzy zerknęły przez ramię i zaczęły chichotać. Adam ruszył w ich stronę, ale opanował się, zanim ogarnęła go żądza. Tłumił swój popęd przez wsunięcie pięści do ust i wgryzienie się w swoje kłykcie – mocno. Jego ostre kły upuściły krwi. Gorzka, metaliczna w smaku krew skapała mu do ust i tańczyła po jego kubkach smakowych. Adam zassał otwarte rany, aby pomóc krwi zakrzepnąć. Katie zjawiła się u jego boku, ciągnąc go za rękę. – No chodź, Adam. Popatrzysz, jak przymierzam ciuszki. To była ostatnia rzecz, jakiej pragnął Adam. Mocno odetchnął, kiedy pomyślał, że wyrwanie jej żyły szyjnej było dużo atrakcyjniejsze, niż patrzenie jak przymierza stroje. Palce Katie przesunęły się wzdłuż jego piersi i Adam poczuł, jak jego żołądek się kurczy. – Jest taka ślicznusia mini spódniczka w… Adam wyrwał swoją rękę i wszedł jej w słowo. – Nie chcę, Katie – powiedział stanowczo. Chciał, żeby była tu Ellory. Gdyby tu była, nie byłyby na krawędzi, Katie nie dotykałaby go, a jego żądze by go nie obezwładniały. Więcej dziewczyn przeszło obok niego. Adam wiedział, że musi wyjść. Musiał pojechać do domu. Czuł się głupio, że się w ogóle na to zgodził, kiedy zaprosił go Blake. Ruszył w stronę wyjścia. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 81

Katie poszła za nim. – Gdzie idziesz? – krzyknęła. Jej przenikliwy, piskliwy głos zjeżył mu skórę. Zacisnął szczękę i zwinął dłonie w pięści. Wewnątrz powtarzał sobie: powstrzymaj się. Obniżyła swój głos i uśmiechnęła się, próbując być zalotna, ale od tego jedynie poczuł mdłości. – Gdzie ci się wydaje, że idziesz? – Sięgnęła po rękę Adama. Nie otrzymała żadnej odpowiedzi. W zamian klasnął w dłonie, bo tak mu się trzęsły ręce. Krew na jej szyi wzywała go. Adam zamknął oczy i zacisnął zęby. – Możesz mnie po prostu zostawić w spokoju, Katie? Adam otworzył oczy, a Katie żachnęła się i wydęła dolną wargę. Musiała jedynie pozwolić mu odejść. Chłopak odwrócił się, ale Katie złapała go za ramię. Adama dzieliły sekundy od wyduszenia z niej życia, dopóki nie zauważył Ellory. Odwrócił się na pięcie i zobaczył, jak wchodzi do sklepu muzycznego. Oderwał palce Katie od swojej ręki, powiedział jej ‘na razie” i ruszył za Ellory. Była pierwszą dziewczyną, którą był w stanie na tyle długo tolerować, by się czegoś więcej o niej dowiedzieć. Ellory sprawiała problemy. Była tragicznie wadliwa, ale niesamowicie go fascynowała. Po raz pierwszy polubił towarzystwo drugiej osoby. Było coś, co czaiło się w głębi jego pustej skorupy. Nawet jeśli przekonany był, iż to nie była miłość, to małe ukłucie tego czegoś dawało mu nadzieję. A dla sadystycznego socjopaty jak Adam to małe uczucie czegoś było największym szokiem jego życia.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 82

Całuj Mnie

Wren z Molly chciały iść do Victoria Secret, więc rozdzieliłam się z nimi przy wejściu i poszłam w kierunku FYE. Miałam umówione spotkanie ze Stevenem Taylorem, którego za nic nie chciałam przegapić. Jego chrapliwy, skrzeczący głos gra w mojej głowie, kiedy nucę melodię do Dream On. Po drodze kątem oka dostrzegam Adama. Jest z Blakiem, Katie, Megan, Connie Connor, która jest v– ce kapitanem drużyny cheerliderek i Joshem Turnerem. Staram się nie być zbyt oczywistą, kiedy patrzę na niego. Ale jestem tak nim pochłonięta, że niemal wpadam na kobietę. Zatrzymuję się milimetry od niej. – Przepraszam. Patrzy na mnie gniewnie, jej kocie niebiesko– zielone oczy są basenami złości, a cera koloru kości słoniowej na jej sercowatej twarzy różowa. – Przeklęte dzieciaki. Nigdy nie patrzą, gdzie łażą. Ignoruję jej niegrzeczny komentarz i idę przed siebie. FYE nie jest w ogóle zatłoczone. Kilkoro maruderów stoi w alejce, przeglądając płyty DVD, ale poza tym jest dość cicho. Cieszę się. Mogę się teraz w pełni zrelaksować, założyć słuchawki na tyłach sklepu i błyskawicznie uruchomić moją udawaną gitarę w razie konieczności. Zakładam słuchawki i jestem momentalnie urzeczona, gdy zaczyna się pierwszy utwór. Większość dziewczyn w moim wieku nie docenia tego gatunku muzyki. W mojej opinii to jest prawdziwa muzyka. Jest urzekająca, poetycka i starannie dopracowana. Nie jak ta techno papka dla małolatów, która brzmi dobrze tylko dlatego, że wszystkie maszyny w wytwórni płytowej ją taką zrobiły. Jestem pochłonięta. Zatracona w morzu gitarowych solówek. Tak dalece, że ledwo dociera do mnie, że ktoś klepie mnie w ramię. Po chwili ten ktoś znowu mnie klepie. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 83

Zaskoczona szybko się odwracam i rzucam w tego kogoś słuchawkami. Przede mną stoi Adam. Unosi w górę słuchawki i się śmieje. – Niezły chwyt. – Dowcipkuję. – Wiesz – mówi, zawieszając słuchawki na uchwycie. – One są przykręcone do ściany. – Gdybyś nie miał tak dobrego refleksu, to nadal mogłabym cię nimi zdzielić. – Wszystko możliwe. Moje oczy skupiają się na jego ustach. Myślę o tym, jak strasznie chcę przygnieść do nich moje. Myślę o tym, jak dzisiaj może smakować. Kotłuje mi się w brzuchu. Dotknij mnie. Chcę, żeby mnie dotknął. – Łazisz za mną? – A co jeśli tak? – Duma. – Śledzisz mnie? Kolejna, mało precyzyjna odpowiedź. – Być może. – Biorę płytę ze stojaka i idę do kasy. – Ale to ja pierwszy byłem w galerii – mówi. – Skąd mam wiedzieć, że to nie ty mnie śledzisz? Czasami zastanawiam się nad tym. – Wierz mi. – Zapewniam go. – Nie robię tego. – Kładę płytę na ladzie i ekspedient ją skanuje. Adam sięga do tylnej kieszeni i wyciąga plik banknotów. – Nie potrzebuję twojej ofiarności. Unosi swoją lewą rękę, trzymając w niej płytę. – Nie daję ci żadnej. – Och – mówię cicho. Jestem zła na siebie za założenie, że chciał zapłacić za mój zakup. Jestem zażenowana. Tak zażenowana, że czerwień zalewa moje policzki i tak szybko jak płacę za płytę, a sprzedawca wręcza mi resztę i reklamówkę, biorę nogi za pas i wybiegam ze sklepu. Nie udaje mi się zwiać za daleko. – Hej! Poczekaj! – Adam truchta w moim kierunku, gdy mija nas tłum ludzi. Wrzawa odbija się od wysokich sufitów. Nawet jeśli moja głowa każe mi uciekać, zwalniam, pozwalając mu się dogonić. – Pozwól mi iść z tobą. Katie, Megan, Corrinne, Blake i Josh idą w naszą stronę. Katie patrzy na mnie z pogardą. Zachowuje się tak, jakby miała zwierzęcy instynkt. Adam to jej terytorium, które ja przekraczam. Ale on nie jest żadnym jej terytorium. Jest moim. I najwyższy czas, żeby dowiedziała się o tym. Jest tuż przy nas, kiedy kładę płasko dłoń na Adama torsie. On staje i obracam się twarzą do niego. Patrzy na mnie zdezorientowany, kiedy sunę dłońmi w górę jego klatki piersiowej. Pochyla się i szepcze. – Co ty wyprawiasz? Szczerze, to nie wiem. – Daj się ponieść – mówię mu. Wtedy pokrywam usta Adama swoimi. Całuję go mocno, wplatając palce w jego włosy, przywierając z całych sił do niego, A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 84

kiedy jego ramiona owijają się wokół mnie silniej. Blokuję Katie, kiedy wykrzykuje wulgaryzmy. Blokuję wszystko. Nie ma nikogo w centrum handlowym. Jest puste. Wszystkie sklepy są zamknięte i jestem tylko ja i Adam. Odsuwa się bez tchu, przerywając pocałunek i niewielka część mnie umiera. Wspiera swoje czoło o moje, kiedy oboje uspakajamy swoje oddechy. Delikatnie muska moje wargi swoimi i szepcze. – To było niesamowite. Zgadzam się. A jeszcze bardziej niesamowita jest mina Katie, kiedy dumnym krokiem ją wymijam, a Adam za mną woła. – Zadzwonię do ciebie. Uczucie radości rozkwita we mnie. Już nie mogę doczekać się tego telefonu.

****

Wchodzę do Victroria Secrets, widząc Wren i Molly, jak rozpylają w powietrzu wodę toaletową do ciała i unoszą nosy, by powąchać. Macham ręką przed twarzą, by rozpędzić zamglenie, kiedy Molly patrzy na mnie z grymasem niezadowolenia. – Gdzie byłaś? – Mówiłam wam, że idę kupić płytę. Jezu, jesteś moją mamą? Molly krzyżuje ramiona i postukuje nogą. – To było ponad godzinę temu! Czasami Molly przesadza i to działa mi na nerwy. Patrzę na nią szyderczo. – Nikt nie mówił, że mamy jakiś harmonogram. Wren staje między nami. – Dość już dziewczyny. Molly, kto by się przejmował? Ells, gotowa do wyjścia? – Ychy. – Moje oczy krążą między rękami Molly i Wren. – Nie kupiłyście niczego? Wren kręci głową. Molly ogląda swoje paznokcie, podminowana. – Wszystko było już przebrane. – Mówi z arogancją. Wracamy do domu w ciszy. Obserwuję samochody mijające nas na autostradzie i próbuję wstrzymać uśmiech. Zamykam oczy i myślę o moim ekscytującym, powodującym mrowienie w kręgosłupie pocałunku z Adamem. Nie sądzę, bym kiedykolwiek go zapomniała. Nie… Sądzę nie jest właściwym słowem. Wiem jest właściwym. Wiem, że nigdy nie zapomnę tego pocałunku z Adamem pośrodku Galerii North Place. Jego pocałunki są jak ugryzienia jadowitego węża. Siedząc w samochodzie, czuję, jak rozprzestrzenia się jad. Czuję go w swoich żyłach. Jestem tak upojona, że nie dbam o to, czy jad mnie zabija. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 85

Wren podrzuca mnie i w drzwiach wita mnie mama ze wściekłą miną i grożącym mi palcem. – Gdzie byłaś? Idę w kierunku swojego pokoju. – W galerii. – Masz przecież szlaban! – krzyczy, jej temperament rozbłyska. – To po co zostawiłaś mi pieniądze? – Całkowicie zapomniałam, że mam szlaban. Domniemywam, że ona też. Mama wyrzuca ręce w powietrze. – Na pizzę! – Czterdzieści dolarów na pizzę? To powinnaś była wspomnieć o tym w swoim liściku. – Skąd mogłam wiedzieć, na co była ta kasa, skoro tego nie napisała? – Nie umiem czytać w myślach, mamo. Przykro mi. – Och dopiero będzie ci przykro! – Grozi. – Odrobisz to w najbliższy weekend. – Nie mówisz serio? Patrzy na mnie surowo. – A czy nie wyglądam serio? – Mamuś. Proszę. – Marsz do swego pokoju. – Naburmusza się i wskazuje na moje otwarte drzwi. Marsz do swojego pokoju? Ile ja mam lat? Pięć? Wybucham śmiechem. Śmieszność, której dopatrzyłam się w tej sytuacji jedynie jeszcze bardziej rozwściecza mamę. – Mówię poważnie, Ellory! Marsz! I to już! Nie musi mi mówić dwa razy.– I tak tutaj się wybierałam! – Warczę na nią i trzaskam drzwiami. Zatrzymuję się przed swoim łóżkiem. Czy moja wycieczka do centrum handlowego warta była wszystkich kłopotów, w jakie się wpakowałam? Zdecydowanie. Furia przepływa falami przez moje ciało. Zaciskam szczękę, krzyczę z frustracji i walę ręką w poduszkę. Jeśli jestem uziemiona w przyszły weekend, to znaczy, że nie zobaczę się z Adamem. A wszystko czego chcę, to go widzieć. I spędzać czas z nim. I czuć żar jego ramion, kiedy mnie okrywają. Leżę na swoim łóżku i ciężko wzdycham. Wiem, co poprawi mi humor. Umieszczam nową płytę CD w odtwarzaczu na moim stoliku nocnym i wciskam play. Muzyka dudni z głośników i wszystko zagłusza. Łącznie ze wszystkimi moimi nastoletnimi bolączkami.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 86

Randka W Czasie Lunchu

Ociągam się. Posiadam poważny syndrom poniedziałkowy. Bez względu na to co robię, robię to leniwie, nie potrafiąc się do niczego zmotywować. Nawet kiedy idę do samochodu Wren, mam wrażenie, że poruszam się w ślimaczym tempie. Mój dzień niespodziewanie stał się jeszcze gorszy, kiedy dotarłam na pierwszą lekcję, czyli angielski i nie było tam Adama. Katie robiła swoje, rozgłaszając podłe kłamstwa na temat mojego romantycznego momentu z Adamem w centrum handlowym. – Powinniście widzieć, jak się na niego rzuciła – wyszeptała do uczniów naszej klasy. – To naprawdę było żałosne. Zazdrość to suka nazywająca się Katie Halston. Ale przynajmniej wie, jak się czułam, kiedy zobaczyłam go z nią. Spóźniony dzwonek rozlegnie się lada moment. Nawet z niedoborem czasu wiem, że jestem całkowicie zdolna do zamienienia jej życia w piekło w przeciągu sześćdziesięciu sekund. Moja pięść spada w dół przy jej biurku, mocno uderzając w blat. Trzęsąc nim. Katie podskakuje, wzdycha, a potem mówi opryskliwie. – No, no. Czy to nie miejscowa lumpiara? Śmieję się. – A to zabawne. Myślałam, że ktoś inny dzierży już ten tytuł. Boziu, jak jej było? Uch… mam to na końcu języka. A tak. To przecież twoja matka. Powoli unosi się ze swoje siedzenia, jakbym miała się jej wystraszyć. Potem krzyżuje swoje ręce i kręci głową. – Jesteś po prostu zazdrosna, bo Adam ostatnią noc spędził ze mną. Nie kupuję tego. – Kłamiesz. Myślisz, że naprawdę w to uwierzę? – Wierz sobie w co chcesz. – Rechocze złowieszczo. – Adam powiedział, i cytuję, śliniła się jak pies, kiedy mnie całowała. I to jest zabawne, bo ty naprawdę jesteś suką. Głęboko wciągam powietrze i oblizuję usta. Jak Katie chce sukę, to dam jej sukę. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 87

Nawet jeśli Katie zachowuje się właśnie tak, to wiem, że ma swoje czułe punkty. Jej rodzina jest jednym z nich. Zawsze lubi udawać, że ma rodzinę idealną jak z obrazka. Jak te, które oglądasz w ramkach na zdjęcia w sklepie. Szczęśliwą. Kochającą. Normalną. Kiedy tak naprawdę jest ona daleka od normalności. Katie wstydzi się swojego pochodzenia. Wstydzi się swojej krwi. Jestem jedyną, która o tym wie. A teraz dowie się każdy. – Może powinnam zadzwonić do twojego taty i powiedzieć mu, że jego córeczka ma brudne usteczka. Ale ty przecież nie wiesz, kim on jest! – Zamknij się! – Jej głos podnosi się o oktawę. Ściągam na siebie uwagę całej klasy i zasłaniam sobie dłońmi usta. – Dobrze słyszeliście. Królowa balu naszego liceum to bękart! – Obniżam ręce, piorunując ją wzrokiem. – Mój tata mógł mnie zostawić, ale przynajmniej wiem, kim on jest. Kto jest twoim? Listonosz? Dzięki Bogu, że przewidziałam jej pięść wymierzoną w siebie. Uchyliłam się bez problemu. – Panno Halston! – Pani Winkle skrzeczy od drzwi. – Do dyrektora, i to już! Moja twarz krzyczy czystą satysfakcją. Gem… Set… Mecz… Szmato. Odchylam się niedbale na swoim krześle, kiedy Katie zbiera swoje rzeczy i jak tylko znika za drzwiami, cała klasa wybucha chórem oniemiałych szeptów. Wren klepie mnie w ramię, kiedy nauczycielka odwraca się do tablicy. – Nie mogę uwierzyć, że nie powiedziałaś mi, co się stało w galerii – szepcze z rozczarowaniem w głosie. Spuszcza wzrok i ściąga brwi. – Przepraszam, Wren – mówię ściszonym głosem. – Miałam ci powiedzieć, przysięgam. – Ja mówię ci wszystko. Wszystko! – Na wpół krzyczy na wpół szepta. – Najgorsze jest to, że Katie dowiedziała się przede mną! – Bo to działo się na jej oczach! – Unoszę głos. Kreda piszczy przeciągnięta po tablicy. Cała klasa się krzywi i patrzę na przód pomieszczenia, kuląc się. – Masz jakieś plany po lekcji, panno Graham? – Pani Winkle pyta słodkim aczkolwiek śmiercionośnym głosem. – Nie, proszę pani. – Przerażający i psychotyczny wygląd przybierają jej rysy twarzy. – Gadaj dalej, a będziesz je miała. Ostatni raz zerkam na Wren. Nie mogę uwierzyć, że złości się na mnie za pominięcie takiego małego szczegółu z mojego życia. Nawet na mnie nie spojrzy. Przekręca swoją głowę A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 88

w lewo i zakłada ręce na piersi. Przez moment błagam swoimi oczami. Ona nie patrzy na mnie. Wtedy poddaję się jak na razie i kładę głowę na swojej ławce. Po lekcji czekam na Wren przy szafkach, naprzeciwko jej drzwiczek. – Z drogi. – Ogłasza. Przesuwam się w lewo. – Wren, naprawdę tak o to się wściekasz? – Ona jest ostatnią osobą, z jaką mam ochotę się kłócić. Tak naprawdę to nie wiem, czemu jej nie powiedziałam. Ufam jej ponad życie. Ona całkowicie mnie ignoruje. Wyciąga z szafki kilka książek i rusza z dół korytarza. – Daj spokój! – wołam za nią. – Wren! Nie licząc tego, tylko raz pokłóciłyśmy się z Wren. Jedna kłótnia przez jedenaście lat przyjaźni musi stanowić rekord. Cóż, teraz dwie, ale myślę, że to i tak niezły wynik. Wiem też, jak Wren reaguje. Będzie wściekać się przez kilka godzin, potem to przegadamy i nasz status papużek nierozłączek zostanie wznowiony. Tym razem jest inaczej. W stołówce gapię się na nasz stolik, przy którym nie ma ani Wren, ani Molly. Molly to trzecie koło. Zawsze podąża za nami, więc domyślam się, że gdziekolwiek jest Wren, to Molly prawdopodobnie jest z nią. Debatuję ze sobą, czy powinnam zostać w stołówce i zjeść luncz samotnie, czy sobie go darować. Głośne burczenie rozlega się w moim brzuchu. Umieram z głodu. Obejmuję się, próbując uciszyć głodowe jęki, ale ucieka kolejne wycie. Bez względu na to jak głodna jestem, spędzenie przerwy w dziewczęcej łazience brzmi bardziej kusząco, niż upokarzające jedzenie posiłku w samotności. Odwracam się i ruszam w stronę wyjścia, kiedy wpadam na Adama. Przekrzywia głowę w bok, a piękny, krzywy uśmiech pojawia się na jego ustach. – A dokąd to się wybieramy? – zagaduje. – Do łazienki. Bierze moją rękę i pociera kciukiem przestrzeń między moim kciukiem a palcem wskazującym. – Źle się czujesz? – Brzmi na zaniepokojonego i przygląda mi się badawczo. – Nic mi nie jest. – Myślałem właśnie, że może uda mi się zjeść lunch z tobą. Wzdycham. Adam. Mój wybawca. Przesiedzenie przerwy obiadowej w ubikacji nie jest naprawdę tym, o czym marzę. – Masz teraz przerwę obiadową? Jak to się stało, że nigdy wcześniej nie widziałam cię tutaj? – Jestem tu nowy, pamiętaj. W zeszłym tygodniu w większości miałem do czynienia A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 89

z procedurami rejestracyjnymi. Idę w kierunku ogonka i przystaję. – Zajmę kolejkę. Chcesz iść ze mną, czy zaczekać przy stoliku? – Najlepiej jest wskoczyć do kolejki przed drużyną futbolową. Jeśli znajdą się tam przed tobą, to wieki trwa, zanim dostaniesz swój lunch. Zerka w stronę kolejki. – Pójdę z tobą. Ustawiamy się na końcu, a ja opieram się plecami o ścianę. – Czemu nie było cię rano na angielskim? Wzrusza ramionami od niechcenia. Przygryzam wargę. Nawet tak swobodny, jest seksowny. – Nie mogłem się z niczym wyrobić. Myślę, o czym Katie mówiła tego ranka odnośnie tego, że spędził z nią noc. – Zarwana noc? – Nie. – Odpowiada zwięźle. – Zaspałem. – Kolejka się przesuwa i Adam odwraca się, przeglądając gablotę z jedzeniem. – Gdzie twoje przyjaciółki? Nie trzymasz się czasem z Wren Thompson? – Jest wściekła na mnie. – O co? – To skomplikowane. – Nie sądzę, by miał ochotę, bym wyjaśniała mu nu– nu dziewczęcego świata. Jednego z największych nu– nuów, jakim jest posiadanie sekretów przed swoją najlepszą psiapsiółką. Kolejka przesuwa się ponownie. W końcu docieramy do wnętrza kuchni, stojąc na wprost dzisiejszych lunchowych opcji. Wykręcam nos. Zapiekanka z szynką. Przysięgam, że zostałam przeklęta każdym obrzydlistwem, jakie ta szkoła ma do zaoferowania w ciągu ostatniego tygodnia. Kładę swój palec na szybie, wskazując na serową breję za nią. – Nie chcesz tego – mówię Adamowi. Patrzy na mnie dziwnie i unosi brew. – Nie chcę? – Nie, nie chcesz. Podnosząc brązową, plastikową tacę, blokuję oczy z pulchną kobietą z obsługi z siateczką na włosach. – Dwa razy frytki. – Przesuwa dwa kartony cienkich, łykowatych frytek po metalowej ladzie, a ja układam je na tacy. Przesuwam się do kasjerki, która nabija to na kasę i jej płacę. Idziemy z Adamem do stolika. – Mogłem zapłacić za siebie. – Upiera się. – To nic takiego. To tylko lunch. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 90

Zanim mamy szansę usiąść, Katie zauważa Adama z drugiego końca stołówki. – Adam! Tutaj! – krzyczy, pokazując mu, aby tam podszedł. Mrużę oczy na niego, kiedy on zerka przez ramię na Katie. Mam nadzieję, że nie usiądzie z nimi. Jeśli to zrobi, będę zmuszona wrócić do swojego poprzedniego planu. Damska toaleta, rezerwacja dla jednej osoby. Ulga rozpływa się po moich trzewiach, kiedy odwraca od niej wzrok i siada przy moim stoliku. Wpatruję się w blat, zdziwiona. – Cholera. – Co jest? – Adam pyta. – Zapomniałam o napojach. Adam wstaje od stołu. – Ja pójdę. – Ja to załatwię. – Kupiłaś lunch. Daj mi zająć sie napojami. Na co masz ochotę? – No dobrze. – Poddaję się. – Wodę poproszę. Zanim mogę mu podziękować, on podbiega już do maszyny z napojami w rogu stołówki. Katie lezie za nim, prześlizgując się po nim jak wąż. Jak anakonda mająca lada chwila wydusić życie ze swojej ofiary. To jest bolesne, ale i tak nie mogę oderwać od nich wzroku. Katie delikatnie kładzie dłoń na jego ramieniu i moje płuca odmawiają pracy. Moje serce wali i opada z mojej piersi do brzucha. Łapię oddech i moje wnętrzności trzepoczą, kiedy Adam odrywa jej palce od swojej ręki, ściąga brwi i jak przypuszczam, mówi coś do niej ostro. Nanosekundę później Katie obrażona wraca do swojego stolika, a Adam podbiega z powrotem do naszego. Rzuca mi butelkę z wodą, a ja ją łapię. – Dzięki. Czego chciała Katie? – A jak myślisz? Chciała, żebym z nią usiadł. Siedzimy i on bierze kilka frytek z tacy. – O co chodzi z tobą i Katie? Biorę łyk wody. – Byłyśmy niegdyś przyjaciółkami, ale wszystko co dobre kiedyś się kończy. – Nie żałujesz swojego wypadnięcia z grupy? – Nie ma mowy. Ona jest jedną z najpłytszych, bezdusznych i egoistycznych pind, jaką kiedykolwiek poznałam. Nigdy nie była prawdziwą przyjaciółką. Adam wkłada dwie frytki do ust. – Myślę, że nie znam jej tak dobrze. Ja skubię frytkę. – Z tego co mówi, to znasz. – Że co proszę? – Katie powiedziała, że spędziliście razem ostatnią noc. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 91

Adam jest w połowie brania łyka ze swojej butelki, kiedy niemal opluwa mnie całym swoim napojem. Przełyka, kaszle, a potem się śmieje. – Żartujesz, prawda? – Nie. Mówiła też, że powiedziałeś jej, że śliniłam się jak pies, kiedy cię pocałowałam. – Moje policzki różowieją. Nie chciałam o tym wspominać, ale czuję, jakbym potrzebowała potwierdzenia z jego strony, że nigdy czegoś takiego nie powiedział. Zaciska zakrętkę na swojej butelce i bierze obie moje ręce w swoje. Jego dotyk wysyła dreszcz, który mknie po moim kręgosłupie. – Ellory, nigdy czegoś takiego nie powiedziałem. By być szczerym, nie patrzę na Katie w ten sposób. Przy niej nigdy nie czuję tego, co czuję przy tobie. Tulę jego słowa w swoim sercu. Z nadzieją, że tam zostaną. Mam nadzieję pamiętać je codziennie przez resztę swojego życia. – Naprawdę tak myślisz? Wyciąga rękę i muska opuszkami swoich palców mój policzek. – Wiesz, że tak. – Gorąco przechodzi przeze mnie i jestem przegrzana. – Jesteś moją jedną, jedyną. – Mówi mi. Brak mi tchu, jestem przepełniona pożądaniem i radością. Oblizuję usta. Nogi mi się trzęsą. Bogu dzięki, że siedzę. Adam przesuwa swoje palce z mojego policzka na brodę. Przybliża się. Ja się pochylam w przód i otrzymuję delikatne muśnięcie jego warg. On mnie zadziwia. – Kim ty jesteś, Adamie Jacobsie? Uśmiecha się krzywo. – Uczniem liceum Logana. Adam sprawia, iż czuję, że żyję. Pękam od światła w moim wnętrzu. Mój mur został obalony. Jestem otwarta, szczęśliwa i kocham to uczucie. Splata swoje palce z moimi. Moja dłoń należy do jego. Pusta część mnie została wypełniona. Jestem cała. I chwilę później dociera do mnie, że Adam Jacobs właśnie został moim pierwszym, prawdziwym chłopakiem.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 92

Nowy Ja

Ellory zmieniała Adama. Im więcej przebywał w jej towarzystwie, przyłapywał się na częstszym myśleniu o niej niż swoich pragnieniach. Doszło do tego, że zaczął mieć obsesję. Przejeżdżał koło jej domu kilka razy w ciągu dnia tylko po to, by zobaczyć, czy zdoła uchwycić mignięcie jej sylwetki w oknie jej pokoju. Wymykał się nawet nocami i przesiadywał pod jej oknem, nasłuchując jej krzątaniny. Kiedyś nawet poszczęściło mu się na tyle, że jej żaluzje były otwarte i mógł przyglądać się jej w czasie snu. Na terenie jego posiadłości znajdował się mały budynek należący kiedyś do dozorcy poprzednich właścicieli domu. Kiedy zobaczenie Ellory we własnej osobie nie było możliwe, to szedł do domku i wykorzystywał swoją fotograficzną pamięć, by ożywić ją na płótnie. Tworzył jej portret co najmniej kilkanaście razy i doskonale znał każdą jedną jej rysę. Po ukończeniu portretu wpatrywał się w niego przez chwilę albo dwie, po czym gniótł w kulkę ciskając nią do kosza na śmieci. Nie był usatysfakcjonowany. Patrzenie na jej portret nie było tym samym, co patrzenie się na nią osobiście. Na kilka dni przed jej spotkaniem jego żądze tak przybrały na sile, iż był pewny, że nie wytrwa ani dnia więcej bez upatrzenia sobie kolejnej ofiary. Próbował różnych rzeczy, by zająć czymś swój czas. Grał na fortepianie. Malował. Wziął puszkę czerwonej farby i rozchlapał ją po białym płótnie. Próbował sobie wmówić, że to krew. Próbował udawać. Ale nie był w stanie. Pragnął czegoś realnego. Wiecznie było mu za gorąco, jego dłonie zaczęły się pocić, a jego palce drżeć na samą myśl o krwi. Odkąd poznał Ellory, po raz pierwszy w swoim życiu czuł się normalny. Mógł patrzeć na jej szyję bez widzenia krwi. Nie myślał o zabijaniu. I nie musiał grać. Adam doszedł do wniosku, że jeśli Ellory sprawia, że czuje się normalnie, to może, jedynie może, byłaby w stanie trzymać potwora w jego wnętrzu na wodzy. Nie myślał o zabiciu nikogo od tygodni. Dla niego była to wieczność. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 93

Nie było dnia w przeszłości, kiedy nie myślał o zabijaniu czy krwi. Teraz, z powodu dziewczyny, jego chore fantazje zostały wciśnięte bezpiecznie w najdalszy zakątek jego mózgu. Niemniej jednak wciąż miewał obawy. Co zrobi Ellory, kiedy dowie się, czym naprawdę jest? Były chwile, kiedy potwór wystawiał swój łeb i Adam walczył, by umieścić go z powrotem na swoim miejscu. Mimo że nieźle radził sobie jak dotąd, gdy ich związek się rozwinie, nie wiedział, czy nadal będzie szło mu tak dobrze. Nie mógł całkowicie ukryć się przed nią. Koniec końców dojdzie do tego, że będzie musiał powiedzieć jej o swojej drugiej naturze – potworze w jego wnętrzu. Bladł na samą myśl o niej uciekającej z krzykiem. Jego związek z Reginą zaczął się z szepnięciem, a zakończył z krzykiem. Z jakiegoś powodu Ellory nie zadawała się być jak Regina. Być może spotkał swoją bratnią duszę. Jedyną dziewczynę będącą w stanie zaakceptować jego całego i to, czym był. I to było wszystko, czego Adam kiedykolwiek pragnął. Nie lubił bycia fałszywym. Ale jak dotąd w jego życiu, to był jedyny sposób, aby dawać sobie radę. Cofnął się myślami do czasów, kiedy był z Reginą. Temat krwi pojawił się w rozmowie, jaką prowadzili. Samo wspomnienie tego słowa wywołało w Adamie mrowienie. – Czy myślisz czasami o tym? – zapytał Reginę. Ciekawy był jej odpowiedzi. – To znaczy o czym? – spytała. – O krwi. Spojrzała na niego, zniesmaczona. – Krwi? – No, myślałaś kiedykolwiek o niej? – Nie. – Zadrwiła. – A ty? Adam wzruszył ramionami. – Czasami. – Co się z tobą dzieje, Adam? To nie jest normalne. I to jest obrzydliwe. Chodzi mi o to, kto siedzi i rozmyśla o krwi. Fu, ohyda. Ja myślę. Chciał móc powiedzieć na głos. – Tak po prostu spytałem. – Nie gadaj o takich rzeczach. Przerażasz mnie. Nie upłynęło dużo czasu od tamtej chwili, kiedy Regina przekonała się, jak często Adam myślał o krwi. Regina była przeszłością, Ellory była przyszłością. I była tylko jedna rzecz, jakiej Adam był pewien: że Ellory nigdy nie spotka śmierć z jego ręki. W rzeczywistości to wiedział, że zabiłby dla niej. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 94

Poza Zasięgiem

Siedzę pośrodku podjazdu pod domem Wren i śledzę palcem linie w betonie. Niektóre z cieniutkich linii są szorstkie, niektóre gładkie. To przypomina mi, jak w dowolnej chwili potrafią się przemienić emocje. W jednej sekundzie wszystko idzie po twojej myśli – gładko. W drugiej dzieje się coś fatalnego – szorstko. A potem orientujesz się i zachodzisz w głowę, jak mogłeś do tego wszystkiego dopuścić. Wystrzał z silnika niesie się drogą. Wren jest prawie na miejscu. Wstaję powoli i otrzepuję spodnie, kiedy ona podjeżdża. Zatrzymuje się, wychyla głowę przez okno i zabija mnie wzrokiem. – Spieprzaj mi z drogi! – krzyczy. Nie ruszam sie z miejsca. – Nie, dopóki nie pogadasz ze mną! – Wren waha się przez chwilę, po czym zwiększa obroty silnika. Znów strzela i chmura czarnego dymu rozpościera się z jej rury wydechowej. Wren delikatnie wciska gaz i przesuwa się o centymetry. Unoszę ręce dłońmi zwróconymi do góry, kiedy niebezpiecznie blisko przysuwa się do moich kolan. – Wren! Przestań! Znów wciska gaz. – Powiedziałam z drogi! Kręcę głową. Wren zaciska szczękę i kręci swoją, w końcu zatrzymując samochód, kiedy jeden z jej przednich reflektorów muska materiał moich spodni. – Patrzę na nią z niedowierzaniem, kiedy wysiada z auta. – Na serio chciałaś mnie przejechać? Nie zwraca na mnie uwagi. Idąc do drzwi, bawi się pękiem kluczy, wyszukując tego do domu. Zachowuje się zupełnie jak dziecko. Podążam za nią wąską ścieżką, kiedy ona celuje kluczem do zamka w drzwiach. – Wren, musisz z tym skończyć. Musisz ze mną pogadać. Odwraca się twarzą do mnie i patrzy z pogardą, kiedy ja pokonuję dwa schodki na jej ganek. – Ale nie dostaniesz tego – mówi zimno. – Nic nie muszę. – Wren odwraca się do drzwi. Koncentruję wzrok na kluczach i tuż przed tym, jak ma włożyć klucz do zamka, trzaskam ją w rękę, a te lecą na podwórko. Znów odwraca się do mnie, jej bladoniebieskie oczy płoną furią. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 95

– Czemu, do diabła, to zrobiłaś? – Wypuszcza oddech, a krew napływa jej do policzków. – Teraz nigdy ich nie znajdę! Zakładam ręce na piersi i cały swój ciężar opieram po swojej prawej stronie. – Chyba teraz będziesz już musiała ze mną pogadać. Wren przemyka obok mnie i w popłochu przeszukuje podwórko. – Nie chcę z tobą rozmawiać. – Przestań zachowywać się jak dziecko. – Pociągam ją za rękę. – Chcesz, żebym błagała? To będę. Padnę na kolana, jeśli to sprawi, że uwierzysz, jak mi jest przykro. – Wren czujnie rozgląda się po okolicy, kiedy się obniżam. Chwyta mnie za ramię, kiedy już przykucam i wypuszcza długie westchnienie. – Wstawaj. Masz wybaczone. Teraz pomóż mi znaleźć klucze.

****

Mijają sekundy. Potem minuty. Godzina później i jesteśmy w połowie podwórka Wren, na klęczkach, w czerwonych, żółtych i brązowych liściach. Wciąż nie znalazłyśmy jej kluczy. Wren klepie się rękami w boki i jęczy. – Musiałaś wytrącać mi te klucze z ręki? Przekopuję się przez stertę liści, jestem jak pies. Liście fruwają i śnieży brązem, czerwienią i żółcią. – Tylko tak mogłam zdobyć twoją uwagę. Wren opada na swoją stertę i suche liście chrzęszczą pod jej wagą. – Jak mam się dostać do środka? Moi rodzice będą w domu dopiero za półtorej godziny. Zazwyczaj Wren jest tą, która jest dobrej myśli. Ja staram się być dobrej myśli na odmianę. – Nie poddawaj się. Muszą być gdzieś tutaj. – Szukamy już od godziny. – Przestań jęczeć i kop głębiej – mówię jej. Skupiam się na moim stosie i zgarniam naręcze opadłego listowia. Wdycham zapach stęchłej, wilgotnej gleby, zbutwiałego życia i odrzucam na bok. Wren nawet się nie poruszy. Wciąż sie dąsa. – No dalej. – Ponaglam ją, kiedy ponownie napełniam sobie ramiona. – Jeśli zostaniesz tam i będziesz cały dzień się dąsała, to nigdy ich nie znajdziemy. Wren mamrocze szereg chaotycznych słów, podnosi liść albo dwa i przesuwa je. Kiedy ja jestem skupiona na mojej stercie, lśniący metal mieni się w słońcu. Padam na kolana i przetrząsam resztki liści, kiedy śmiech ulgi wychodzi z mojego gardła. Siadam na piętach A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 96

i wzdycham. Wren podnosi głowę i gapi się na mnie, intensywnie. – Znalazłaś je? Podnoszę klucze i dzwonię nimi, a Wren klaszcze w dłonie i pędzi do mnie. – Mówiłam, że je znajdziemy. – Wyrywa mi klucze i gna do drzwi. Na górze, w pokoju, Wren zapala światło i jestem oślepiona przez jaskrawy róż rozciągający się po jej drewnianej podłodze. Jaskraworóżowy to jej ulubiony kolor i osobiście myślę, że przez to jej pokój jest zbytnio jasny. Przypomina mi również o pokoiku, który mógłby pojawić się w wymarzonym domku dla Barbie. Rozciągam się. czując rozluźnienie. kiedy moje stawy się poluzowują. – Gdzie podziewałaś się w czasie dzisiejszego lunchu? – W łazience. – Krztyna różu pojawia się na jej policzkach. – Posłuchaj Ells, ja też przepraszam. Przepraszam, że trochę przesadziłam. Powinnam była cię wysłuchać. Nie powinnam była cię olewać. – Nie przepraszaj. Powinnam było od razu powiedzieć ci o wszystkim. – Zostałaś na stołówce? – Tak. – Sama? – Jej głos unosi się o oktawę. – Nie. Adam usiadł ze mną. Buzia Wren rozpromienia się, podekscytowana. – Nie. – Sapie, a ja przytakuję. – Założę się, że Katie musiało skręcać. Przewracam oczami. – Nie masz nawet pojęcia. Wren przysuwa się do mnie bliżej. – O czym jeszcze rozmawialiście? – Naciska, próbując nakłonić mnie do wyjawienia wszystkich soczystych szczegółów mojej lunchowej randki. – Rozmawialiśmy o mojej waśni z Katie. Naszym pocałunku w centrum handlowym. O nas generalnie. – Patrzę na nią z powagą. – Wren? Ma delikatny, rozmarzony wyraz twarzy. – Tak, Ells? – Myślę, że go lubię. Wren uśmiecha się nieśmiało. – A czego tu nie lubić? – Nie. – Próbuję znaleźć odpowiednie słowa, ale nie mogę na nie wpaść. – Myślę, że ja naprawdę, naprawdę go lubię. – Myślisz? A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 97

Jestem sfrustrowana. Samo myślenie o Adamie robi mi bałagan w środku. – Mam na myśli, że ja naprawdę go lubię, ale to coś więcej niż samo lubienie. – Chyba nie próbujesz mi powiedzieć, że go kochasz, prawda? Ledwo go znasz. – Nie, Wren. – Rumienię się i opuszczam wzrok na dłonie. – Jeszcze tam nie doszłam, ale jestem blisko. Nigdy nie czułam czegoś takiego do żadnego chłopaka. – Jestem tak bliska do wypowiedzenia tego sześcioliterowego słowa, które mnie przeraża. Za każdym razem, gdy jestem w pobliżu Adama, zaczynam powoli czuć się obłupywana jak jabłko, kiedy jego skórka jest obierana kieszonkowym nożykiem. Części mnie, które starałam się trzymać ukryte, jak zatopione skarby zakotwiczone do morskich głębin, unoszą się ku powierzchni. – On sprawia, że inaczej się czuję. Sprawia, że czuję się, jakbym była jedyną osobą na świecie, jaka się dla niego liczy. Wren podrzuca mnie do domu jakąś chwilę później, a mama już na mnie czeka w progu, kręcąc głową, rozczarowana. – Dlaczego non stop musisz mi to robić, Ellory? Nie wiem, jak wiele razy mam ci przedstawić mój punkt widzenia. Nie możesz ot tak gdzieś sobie jechać i nie mówić mi o tym, gdzie będziesz. Przysięgam, że któregoś dnia przyprawisz mnie o atak serca. – Przepraszam, mamuś – mówię ze skruchą. – Pokłóciłyśmy się z Wren. Musiałam z nią porozmawiać. Musiałam to naprawić. Wciąga mnie przez drzwi i całuje w czoło. – Następnym razem zostaw wiadomość albo liścik. Po prostu żebym wiedziała. Zamykam drzwi. – Dobrze. Tak zrobię. W kuchni ciskam plecak na stół, a mama idzie za wyspę. Podnosi kremową kopertę i przesuwa w moją stronę. – To przyszło do ciebie. – Od kogo? – Biorę kopertę i przyglądam się pięknemu, odręcznemu pismu. – Nie wiem – mówi, kiedy ją odwracam. – Nie ma adresu zwrotnego. – Dziwne. – Kto próbuje do mnie dotrzeć? Do moich urodzin są jeszcze miesiące i wiem, że to nie kartka bożonarodzeniowa, bo moja rodzina zawsze wpisuje nadawcę. Gapię się na swoje imię i na kaligrafię. „Y” w Ellory ma wykręcony ogonek na końcu. To musi być od dziewczyny, prawda? Nie sądzę, by jakiś chłopak miał tak perfekcyjne pismo. Odwracam z powrotem kopertę i zabieram się za jej rozrywanie. Wtedy rozbrzmiewa pukanie do drzwi. Mama wychodzi z kuchni, by je otworzyć, a mnie udaje się oderwać kawałek papieru. Mama wraca sekundę później. – To do ciebie. – Kto? A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 98

– Jakiś chłopak. Nie jakiś chłopak. Wiem, że to Adam. Wpycham kopertę do jednej z szuflad w kuchennej szafce i idę do drzwi. Adam uśmiecha się do mnie zza szyby, a ja przemieniam się w kałużę. Wszystkie moje wnętrzności są papką. – Hej – dukam, otwierając drzwi. – Tęskniłem – mówi. – Musiałem przyjść cię zobaczyć. Moje policzki mrowią i kopię nerwowo w drzwi. Mama pojawia się za nami i odchrząkuje. To przywraca moją świadomość. – Och. Adamie, to jest moja mama. Mama przesuwa się do przodu, a Adam wyciąga rękę. – Miło mi panią poznać, Pani Graham. Mama chichocze, bierze jego rękę i potrząsa nią. – Proszę, mów mi Lisa. Pani Graham sprawia, że czuję się stara. Adam odsuwa się i dobrze przyglądam się zaczerwienieniu na jej policzkach. Nawet mama uważa go za pięknego. Zakłada sobie włosy za ucho w nerwowym geście. – Dam wam dzieci nieco prywatności. – Pójdziesz ze mną na spacer? Mama jest w połowie drogi do kuchni. – Mamo, pójdę przejść się z Adamem, mogę? – Jasne skarbie. – Odprawia mnie machnięciem ręki i wychodzę za drzwi. Jak tylko schodzę z werandy, Adam obejmuje mnie. Całuje moje policzki, moje włosy i moje usta. Całuje moją duszę. Opieram głowę na jego piersi i wsłuchuję się w rytm jego serca. Nie słyszę go. Ściskam go mocniej i słabe, rytmiczne dudnienie wibruje mi w uszach. Moim zamiarem nie było zapadnięcie się w jego ramionach, ale robię to. Opuszki jego palców suną po moim policzku i nawet jeśli są chłodne od zimnego jesiennego powietrza, to czuję parę unoszącą się z każdego pora w moim ciele. Jestem bezpieczna w ramionach Adama, ochroniona. Nie to, że potrzebuję jego ochrony. Jedna rzecz, jaką zawsze się szczyciłam, to zdolność do walki w swoich własnych bitwach. Przed Adamem zarzekałam się, że nigdy nie będę jedną z tych dziewczyn. Typem dziewczyny, która poświęca poczucie własnej wartości dla dobra tej drugiej połówki. Dziewczyną, która wyrzuca swoją indywidualność za okno i przemienia się, w cokolwiek on zapragnie. Zanim się zorientuje, jest słabszą, rozcieńczoną wersją samej siebie. Ja nie jestem słaba. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 99

Nawet jeśli Adam sprawia, że czuję rzeczy, jakich nigdy nie czułam, to powtarzam sobie, że nigdy nie będę taką dziewczyną. Adam przesuwa się na prawo, ale wciąż obejmuje mnie jednym ramieniem. Idziemy przez, jakby się mogło zdawać, mile i wkrótce mój dom wygląda jak mały otoczak okolony połaciami zieleni. – Gdzie idziemy? – Unoszę wzrok na niego. – Chcę ci coś pokazać. Idziemy i idziemy, aż w końcu niewielki domek pojawia się na horyzoncie. Domek, który jest dokładną repliką domu Adama. Ma nawet dwie okrągłe kolumny podobne do tych, które rozciągają się przez werandę. – Co to jest? – Przypomina mi naturalnej wielkości domek dla lalek, jaki tata zbudował dla mnie, gdy byłam mała. Lubiłam udawać, że naprawdę w nim mieszkałam. Czasami nawet rodzice pozwalali obozować w nim. – Jestem pewny, że wiesz o tym, ale mój dom wybudowano dawno temu. Miltonowie mieli nadzorcę. To tutaj mieszkał. Wykorzystuję go teraz jako swoją pracownię. Ale pomyślałem, że mogło by to być coś specjalnego dla nas. Miejsce, gdzie moglibyśmy się spotykać i spędzać razem czas. – Podoba mi się ten pomysł. – Mi też – mówi, jego usta są przy moim uchu. – Dlatego właśnie pomyślałem o tym. Śmieję się i uderzam go żartobliwie. – Jesteś zbyt bystry dla własnego dobra. Ale on nie jest tylko bystry. Jest romantyczny, lojalny i śliczny. A najważniejsze, że lubi mnie taką, jaka jestem. Nie dba o to, że klnę jak szewc. Nie dba o to, że nie lubię się stroić. Czy że nie wyglądam jak ktoś, kto wyskoczył z okładki magazynu o modzie. Adam nigdy nie będzie chciał, bym była kimś, kim nie jestem przez jego wzgląd na mnie. Teraz już wiem bez cienia wątpliwości, że kocham go właśnie za to.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 100

Krewni Nietutejsi

Czasami Adam zastanawiał się, czy był przeklęty. Część jego miała nadzieję, że może po prostu odziedziczył swoje żądze po kimś z rodziny. Przyglądał się swojej matce, kiedy składała pranie. Od lat wiedział, że w ogóle nie jest taki jak ona. Była zbyt emocjonalna. Tak emocjonalna, że wiele razy działała mu na nerwy. Była płaczliwa. Płakała, kiedy zrobił coś dobrze. Płakała, kiedy zrobił coś źle. Adam wyraźnie mógł dostrzec, tak jak dno nietkniętego basenu, że nie była pusta w środku. To było widać w jej oczach. Jego matka nie grała. Czuła konsekwencje swoich czynów. Kiedy robił się nostalgiczny, to szedł do szafy swoich rodziców i przeglądał pudełka ze starymi fotografiami. Starał się powiązać z osobami na zdjęciach. Może miał to po swoim pradziadku ze strony ojca, ponieważ według porównań Adama, mieli podobny uśmiech i postawę. Ale Adam nie miał pewności i to go konsternowało. Pewnego dnia przekopywał się przez zdjęcia i wyciągnął fotografię swojego ojca z inną kobietą. Nigdy wcześniej nie widział tego konkretnego zdjęcia, a przeglądał te pudła co najmniej kilkanaście razy. Zdjęcie było przyżółkłe na brzegach i nieco nieostre, ale Adam był zaintrygowany nim. Jego ojciec był młody, może zaledwie kilka lat starszy od Adama i swoją rękę miał zawiniętą wokół ramienia kobiety, a jego usta były dociśnięte do jej grubych, kasztanowych włosów. Kim była ta kobieta? Dawną dziewczyną, może? Krewną? Zaciekawiony Adam zabrał zdjęcie do swojej matki. – Mamo? Jego mama zmywała naczynia. Odwróciła się do niego z talerzem w dłoni. – Tak, skarbie? Potrzebujesz czegoś? Pokazał jej zdjęcie. – Znasz tę kobietę? Jej oczy zrobiły się ogromne, a talerz, który trzymała, wypadł jej z rąk, roztrzaskując się w drobny mak na drewnianej podłodze. – Skąd to masz? A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 101

– Z pudła ze zdjęciami. Kto to jest? Wyrwała zdjęcie z jego rąk i podarła na drobne kawałeczki. – To jedna z byłych dziewczyn twojego ojca. – Ucałowała czoło Adama z uśmiechem i zmieniła temat. – Nie masz zdania domowego? Za każdym razem, gdy pytał matkę o przeszłość, jej odpowiedzi były niejasne. – Nie powinieneś żyć przeszłością, Adamie. Powinieneś myśleć o swojej przyszłości. Kiedy Adam myślał o swojej przyszłości, to lata przed nim zawsze wyglądały ponuro. Większość razy wyobrażał sobie betonowe podłogi, metalowe kraty, pryczę i szalet. Bywały chwile, kiedy myślał, by spytać o to swojego tatę, ale on w ogóle rzadko bywał w domu. Adam doszedł do wniosku, że jego rodzice coś przed nim ukrywają. Ale co? Bez nazwisk ani żadnych konkretnych odpowiedzi od swoich rodziców nie miał nic, od czego mógłby zacząć. Zirytowany opadł na łóżko i westchnął. Może jego mama wiedziała lepiej. Być może było najlepiej dla Adama, by jego przeszłość została w przeszłości.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 102

Nowe Twarze

Weszłam na swoją pierwszą lekcję, którą była literatura angielska i mój wzrok powędrował do biurka pani Winkle. Kobieta z kociozielonymi oczami i twarzą w kształcie serca, siedziała na miejscu starej wiedźmy, która chwiejnym krokiem porusza się korytarzami z zajadłym wyrazem swoich oczu i grymasem niezadowolenia na swojej twarzy. Pani Winkle nigdy nie opuściła żadnego dnia w szkole. Część mnie myśli sobie, że nie bierze w ogóle wolnego specjalnie, jako kolejny sposób na torturowanie uczniów. Ale druga część myśli, że być może w końcu wącha kwiatki od spodu. Wren klapie na stołek za mną i nachyla się do mojego ucha. – Gdzie pani Winkle? – pyta zdumiona. – Nie mam pojęcia – odpowiadam, szepcząc. Biurko Wren trzeszczy, kiedy siada z powrotem. Adam wchodzi do klasy, a ja przygryzam dolną wargę, uśmiechając się. Jak tylko siada, rozlega się dzwonek, a głowa nowej nauczycielki wystrzeliwuje w górę. Patrzę na nią z zaciekawieniem, kiedy jej uwaga odwraca się w kierunku Adama. Wpatruje się w niego, zatracona w oszołomieniu. Mocno się skupia i przechyla swoją głową na bok z melancholijnym wyrazem na twarzy. Adam na nią nie patrzy, on patrzy na mnie, a ja utknęłam między nimi, przeskakując swoimi oczami od niej do Adama. Nowa nauczycielka otrząsa się ze swojego transu, powoli podnosząc się z krzesła. Mrużę oczy. Ona wygląda niesamowicie znajomo. Wiem, że gdzieś już ją widziałam. Nie pamiętam tylko gdzie. Automatyczny uśmiech wywija jej usta. Jakby ktoś za jej twarzą wciskał kontrolki, które rozkazują jej, co powinna robić. – Dzień dobry wszystkim. – Wita nas monotonnym głosem. – Jestem panna Miller. Zastąpię panią Winkle do czasu jej powrotu do zdrowia. Słyszę Katie z tyłu sali. – Co się jej stało? Panna Miller zaciska usta, posyłając Katie zimne, wyrachowane spojrzenie. – Miała mały wypadek. To wszystko. – Zapadam się na swoim siedzeniu. Ta nowa nauczycielka jest A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 103

dziwna. I przerażająca. Jest coś takiego w jej nieobecnym spojrzeniu, co mówi mi, że ona jest dziesięć razy groźniejsza niż pani Winkle kiedykolwiek mogłaby być. Klaszcze w dłonie. – Zaczynajmy – mówi, odwracając się, by zapisać „Panna Miller” na tablicy. Pod koniec lekcji obserwuję pannę Miller, jak ona obserwuje Adama. On otacza mnie swoim ramieniem, a ja oglądam się za siebie na pannę Miller, której wzrok wbity jest w plecy mojego chłopaka. W połowie korytarza unoszę na niego wzrok. – Znasz tę nową nauczycielkę? – Nie. Czemu? – Gapiła się na ciebie i to dużo. Adam śmieje się. – Już tak działam na ludzi. Uderzam go w mięsnie brzucha żartobliwie. – Posłuchaj siebie? Bije sodówka? Śmieje się i całuje czubek mojej głowy. – Dla mnie liczy się tylko to, że działam na ciebie. Kręcę głową. – Bo działasz. – Chwytam jego palce i ściskam. – I zawsze będziesz.

****

Na resztę dnia nie składało sie za wiele. Na publicystyce przyglądaliśmy się strukturze artykułów prasowych. No, to raczej reszta klasa przyglądała się strukturze budowy artykułów prasowych, kiedy ja spałam. Lunch był niezręczny. Adam usiadł ze mną, Wren i Molly. Mogłam powiedzieć, że czuły się nieco dziecinnie i nie wiedziały, jak zachować się w jego towarzystwie. Molly w szczególności nie wiedziała, jak się zachować i chichotała na wszystko, co powiedział, a czerwone obrzęki formowały się wokół jej rozproszonych piegów. Po ostatniej lekcji pędzę przez parking, robiąc długie kroki. Adam jest oparty o swój samochód, ubrany w skórzaną kurtkę i okulary przeciwsłoneczne. Czerwony mięsień w mojej klatce piersiowej gna. Mój żołądek wywija fikołki. Moje palce aż swędzą. Centymetry od auta Adam unosi mnie i delikatnie muska moje wargi. Stawia mnie i otwiera dla mnie drzwi. Uwielbiam to, że przez większość czasu jest takim dżentelmenem. Niewielu dżentelmenów można teraz spotkać. Myślę o historii, którą opowiedział mi dziadek, o tym jak pierwszy raz zobaczył moją babcię. Dopiero co wrócił ze służby w II Wojnie Światowej i z kilkoma kolegami przebywał

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 104

w pewnej turystycznej miejscowości nad jeziorem Erie. Jechał na tylnym siedzeniu kabrioletu i zobaczył moją babcię, jak idzie chodnikiem z jedną ze swoich przyjaciółek. Kiedy samochód przetoczył się obok niej, popatrzyła na niego i uśmiechnęła się. Wtedy mój dziadek zrobił coś nie do pomyślenia. Wyskoczył z samochodu. Wyskoczył z poruszającego się pojazdu tylko po to, by móc z nią porozmawiać. Uśmiecham się do siebie. Może odziedziczyłam moją lekkomyślność po nim. Mój wzrok skupia się na Adamie, gdy ten przekręca kluczyk w stacyjce. Zrobiłby coś takiego dla mnie? Bez dwóch zdań. Jestem tego pewna. Pierwsza połowa spokojnej jazdy do domu składa się z ukradkowych spojrzeń, dziwacznych uśmieszków i uczucia mojego serca, młócącego o moja klatkę piersiową. W drugiej połowie Adam zabiera głos, jako pierwszy. – Idziesz w piątek na mecz? Ach, znów futbol. – A ty? – Ja muszę. – A no tak. Zapomniałam, że grasz. – Uśmiech leniwie rozciąga sie na moich ustach. – Nigdy bym cię nie wzięła za zapalonego sportowca. – Zazwyczaj jestem dobra w analizie męskich typów. Adam wydaje się na to zbyt uczony. – To teraz trzeba mieć jakieś specyficzne cechy, by uprawiać sporty? – Zerka na mnie kątem oka. – Nie. Wydajesz się po prostu zbyt elokwentny. To wszystko. – Gram w futbol, odkąd nauczyłem się chodzić. – Żartuje. – Na jakiej pozycji? Unosi ręce w udawanym geście posyłania piłki do skrzydłowego. – Rozgrywającego. To ma sens. Jeśli potrafi grać na pianinie jak Czajkowski i malować jak Van Gogh, to nie ma żadnych wątpliwości w mojej głowie, że potrafi posłać piłkę jak Jerry Rice. Dochodzę do wniosku, że nie ma ani jednej rzeczy, jakiej Adam nie robiłby perfekcyjnie. Skręcając w lewo, Adam rusza wzdłuż podjazdu do mojego domu. – Przyjdziesz popatrzeć, jak gram? Uśmiecham się znacząco. – A naprawdę tego chcesz? Parkuje samochód. – Oczywiście. – Sunie dwoma palcami po mojej brodzie. – Muszę mieć tam moją dziewczynkę numer jeden. Gardłowy śmiech wyrywa się z mojego przełyku. Nie dlatego, że to, co powiedział, było śmieszne, ale dlatego, że pierwszy raz słyszę, by brzmiał tak banalnie. Niemal wszystko co A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 105

mówi, brzmi tak strategicznie, zaplanowanie. Tak, jakby musiał pomyśleć o tym, co mówi, zanim słowa opuszczają jego usta. – Organizuję kolejną imprezę w piątek – ogłasza, kiedy przekręcamy się tak, że siedzimy zwróceni do siebie twarzami. Poruszam brwią. – Czy twoi rodzice bywają w ogóle w domu? – Rzadko kiedy w weekendy. – A co z twoją siostrą? – Skąd o niej wiesz? – Widziałam jej pokój na ostatniej imprezie, pamiętasz? Tuż przed tym, jak próbowałeś wykopać mnie ze swojego. Pochyla się, śledząc linię mojej szczęki opuszkiem palca. – Racja. – Jest tak blisko, że mogę poczuć żar od jego warg na swoich. Palące pragnienie wyrusza od mojego sedna i zanim jestem w stanie zareagować na to, co robię, przerzucam swoje ciało przez siedzenie i siadam na nim okrakiem. Jego dłonie są w moich włosach, lekko szarpiąc. Miękkie usta przesuwają po mojej szyi i nie jestem już fizycznie obecna. Unoszę się nad swoim ciałem tak wysoko za sprawą jego dotyku, że nigdy już nie chcę wracać. Miażdży moje wargi swoimi i dociska mnie do siebie. Nie potrafię myśleć o niczym innym poza tym, że już nigdy nie chcę odrywać swoich ust od jego. Wolna ręka Adama sunie wzdłuż mojego kręgosłupa pod koszulką i przeszywa mnie dreszcz. Tracę kontakt z rzeczywistością. Adam jest iluzją. Nieprawdziwy. Ale jego usta poruszające sie na moich w namiętnym szale, zdają się takie realne. Zbyt niesamowite i łechtające by być fantazją. Spadam, zderzając się na powrót ze swoim ciałem i tak bardzo, jak to boli, by oderwać się od niego, robię to. Wsuwa mi luźne kosmki włosów za uszy. – Coś nie tak? Czuję się głupio, niezręcznie. On emanuje seksem. I wiem, że jest doświadczony, jeśli chodzi o dziewczyny. Więc jak ja mu to powiem? Jak ja mu powiem, że nie byłam nigdy z chłopakiem w ten sposób? Blake pojawia się w mojej głowie i jego wstrętna mina, jaką zrobił, kiedy powiedziałam mu, że nie ma czego szukać pod moimi majtkami. – Ja tylko… – Miotam się, by znaleźć odpowiednie słowa. – Ellory. – Adam popędza. – Możesz mi wszystko powiedzieć. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 106

Żar promieniuje od moich policzków i gapię się na dłonie. – Nigdy wcześniej nie robiłam tego z chłopakiem – dukam. Jego palce są na mojej brodzie i unosi moją głowę. – Popatrz na mnie. – Wydaje polecenie. Trzymam spuszczony wzrok. – Mówię poważnie. Spójrz na mnie. – Z wahaniem unoszę wzrok i patrzę na niego. Na jego twarzy maluje się wyraz zrozumienia. – To bardzo wiele dla mnie znaczy. – Naprawdę? Chwyta mnie za kark i opiera moje czoło o swoje. – Tak. A poza tym nigdy bym nie naciskał, żebyś zrobiła coś, na co nie jesteś gotowa. – Wiem. Tylko, że niektórzy faceci mają pewne oczekiwania… – Pewni faceci mają. Ale szczęśliwie dla ciebie, ja nie jestem jednym z tych facetów. – Delikatnie cmoka mnie w usta. Naprawdę jestem największą szczęściarą na planecie. Z pokoju dziennego obserwuję Adama przez okno, jak zawraca samochód, opony wyrzucają żwir i kurz. Umieszczam tęsknie dłoń na szybie, chcąc, by mógł zostać ze mną na zawsze. Zaciskam wargi i wciąż czuję jego usta na moich. Zamykam oczy i wyobrażam sobie jego ręce pieszczące każdy milimetr mojego ciała. Ale jak otwieram oczy, jego już nie ma. I czuję, że jakaś część mnie umarła. Po raz pierwszy od dłuższego czasu decyduję się odrobić zadanie domowe. Mama normalnie padnie ze szczęścia, kiedy wróci do domu a ja będę nad nim pracować. Wren zazwyczaj pozwala mi odpisać od siebie w samochodzie albo na przerwie. Przeszukując szufladę ze szpargałami, szukam gorączkowo długopisu. Musi być jakiś w jednej z tych trzech szuflad. Poddaję się na pierwszej zawierającej jakieś gumki, kupony i kilka narzędzi domowych. Otwieram drugą i koncentruję się na czarnym długopisie. Ale zanim zamykam szufladę, kremowa koperta przykuwa moją uwagę. Zabieram ją z szuflady i niosę do kuchennego stołu. Wysuwam krzesło i siadam, jeszcze raz oceniając to, jak jest zaadresowana. Pismo przypomina mi o sposobie, w jaki wypisywane są ślubne zaproszenia. Wbijam palec w wyrwę, jaką udało mi się wcześniej zrobić i rozrywam wzdłuż. Gruba koperta marszczy się i szeleści, kiedy ostra krawędź papieru przecina opuszek mojego palca. – Ałć! Niech to szlag! A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 107

Upuszczam kopertę na podłogę i ssę palec. Cienkie nacięcie rwie i cały palec mnie pali. Rozcięcia papierem są najgorsze. Pochylam się, podnoszę kopertę, mój kciuk i palec wskazujący chwytają luźny róg małego bilecika, na jakich wysyła się podziękowania, ale wysuwa się i otwarty ląduje na posadzce. Dławiąc się oddechem, czytam liścik. Z oczami jak spodki. Z mdlącym uczuciem strachu, kotłującym mi się po brzuchu. Dziesięć słów. Dziesięć przerażających słów. On nie jest tym, kim ci się wydaje, że jest.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 108

List

Gapię się na wypisany czerwonymi, wielkimi literami liścik przez ostatnie dwadzieścia minut. Nawet nie zawracam sobie głowy, aby go podnieść z podłogi. Mięśnie w moim kręgosłupie się napinają. On nie jest tym, kim ci się wydaje, że jest. Od razu wiem, że tyczy się to Adama. Nie ma żadnego innego „onego” w moim życiu. Czerwone litery rozmazują mi się przed oczami i staram się wymyślić, kto mógł mi to przysłać. Może Katie albo Megan? Nie. Obie są jędzami, ale żadna z nich nie wpadłaby na coś takiego. Żadna z nich nie ma psychicznych predyspozycji, by tak igrać z człowiekiem. Wtedy przez sekundę myślę o Wren i momentalnie odhaczam ją w mojej głowie. Wren nigdy. Molly? Znowu nie. Może ktoś z przeszłości Adama? Ale nie znam nikogo z jego przeszłego życia. I w oczywisty sposób oni nie znają mnie. Piski, brzęczenie i obracające się dźwignie rozbrzmiewają od bramy garażowej, wcinając się w moje myśli. Cholera! Mama wróciła. Gaśnie silnik wozu i słyszę drzwi od garażu, kiedy mama wciska przycisk za drzwiami od kuchni. Zrywam się i porywam list z podłogi, chowając go w środek jednej z książek. Przekartkowując podręcznik, odnajduję właściwą stronę i błyskawicznie wyciągam zeszyt, gdy właśnie przechodzi przez drzwi. Unoszę wzrok na moment, a potem wracam do lekcji. Mama chwyta oddech i łapie się za pierś. Przez cały czas trwania jej reakcji powtarzam sobie, aby rozegrać to na chłodno. Ona nie podejrzewa, że coś jest ze mną nie tak. Wiesza swój płaszcz i torebkę przy drzwiach. – Myślę, że właśnie trafiłam do rodzicielskiego nieba – mówi, podchodząc do mnie i zaglądając nad moją książką. Całuje czubek mojej głowy i gapi się w mój podręcznik. – Czy ty właśnie odrabiasz zadanie domowe?

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 109

Panikuję. Mama nie spuszcza wzroku ze mnie, a ja ze swoich drżących palców. Robię delikatny wydech i z trudem przełykam. Uśmiecham się do niej. – Acha. – Przeganiam ją. – A teraz się odsuń. Naruszasz moją przestrzeń osobistą. Mama unosi dłonie, wycofując się. Rozluźniam się w chwili, w której wychodzi. Leżąc w swoim łóżku tamtej nocy, jestem tak rozdarta, że nigdy nie czułam się tak samotna. Nie mogę zwrócić się z tym do nikogo. Nie mogę powiedzieć mamie, bo zbzikuje i wmiesza w to gliny. Nie mogę pójść do Adama, bo co jeśli to tylko jakaś głupota? Co jeśli to tylko żart? Wren. Ona zawsze ma na wszystko logiczne spojrzenie. Wren będzie wiedziała, co zrobić i mogę jej ufać. Następnego dnia w szkole czekam na nią przy łazience. Spowita neutralnym kolorem ściany, pozostaję ukryta. Nie chcę, by ktoś się czegoś domyślił, kiedy będą z nią rozmawiała. Przyglądam się jej intensywnie, kiedy odchodzi od szafek i zbliża się do mnie. Jak włamywacz w ciemnej alei wyciągam rękę i wciągam ją do damskiej łazienki, zakrywając jej usta ręką. Wren trzęsie się i odpycha mnie od siebie, jak tylko jesteśmy za drzwiami. – Ellory! Co cię napadło? Przestraszyłaś mnie jak jasna cholera! – wrzeszczy wrogo. – Cii! – Przykładam sobie palec do ust. – Muszę ci coś powiedzieć, ale musisz przysiąc, że nikomu o tym nie powiesz. – Musiałaś udawać, że mnie porywasz, żeby mi o tym powiedzieć? – Warczy na mnie. – Tak. Strumień pędzącej wody odbija się echem od różanych płytek. Moje oczy są rozszerzone i kręcą głową na Wren, mówiąc jej, by zachowała ciszę. Obie zwracamy uwagę na ostatnią kabinę. Panna Miller wychodzi z niej i podchodzi do umywalki. – Dzień dobry, dziewczęta. – Dzień dobry, panno Miller – odpowiadamy jednocześnie. Panna Miller zakłada swoje kasztanowe włosy za uszy i myje ręce. Ramię Wren zaciska się wokół książek, które trzyma. Ja w ogóle nie jestem w stanie się poruszyć. Zmroziło mnie. Jest coś strasznego w tej kobiecie. Tak straszliwego, że chyba wolałabym, aby wróciła pani Winkle. A ja nie jestem fanką pani Winkle. Nic a nic. Pusty, nawiedzony wzrok panny Miller przeskakuje pomiędzy mną a Wren. – Do zobaczenia na angielskim moje panie. Przytakujemy. Po tym panna Miller wychodzi. Wzdrygam się. – Ta kobieta przyprawia mnie o ciarki. – Komentuję. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 110

– Mów mi jeszcze. – Wren dodaje. – Wolałabym panią Winkle. – Dokładnie to samo sobie pomyślałam. – To o czym chciałaś mi powiedzieć? – Wren zerka na swój zegarek. – Za trzy minuty będzie dzwonek. Sięgam do tylnej kieszeni i podtykam jej liścik przed nos. Wren wygląda na zagubioną. – No i co to jest? – Miałam nadzieję, że ty mi to powiesz. – Głośno odchrząkam. – Ktoś przysłał mi to pocztą. Żadnego zwrotnego adresu. Nie mam pojęcia od kogo to i co z tym zrobić. Wren mruży oczy i przygląda się literom. – Myślisz, że to o Adamie? – Oczywiście. Jest napisane ‘on’. Poza moim tatą, którego nie widziałam od lat, to o jakiego innego ‘jego’ może chodzić temu komuś? Ściąga swoje brwi i przykłada palce do ust. – Nie wiem, Ells. Możesz spróbować wygooglować Adama. Sprawdzić, czy coś znajdziesz na niego. – Myślisz, że może być coś o nim w internecie? Wren otwiera ciężkie, drewniane drzwi i idę za nią na zewnątrz. – Boziu. Gdzieżeś ty się chowała? Niemal wszystko umieszczają teraz w internecie. Przytakuję. Ale ja nie mam komputera. Mama w nie nie wierzy. Ma to staromodne podejście do nowoczesnej technologii. Podczas czwartej lekcji, będącej czasem na naukę , dostaję przepustkę na wyjście do biblioteki. Jest rząd komputerów z tyłu, z których uczniowie mogą skorzystać. Wchodzę, pochłonięta przez ciszę i uśmiecham się do pani Snell, bibliotekarki, a potem lawiruję między metalowymi regałami na książki. Siadam przy komputerze w najdalszym kącie i wchodzę do wyszukiwarki internetowej. Wpisuję imię i nazwisko Adama, Chicago w stanie Illinois i jego wiek. Naturalnie, pięć tysięcy różnych Adamów Jacobów wyskakuje na stronie. Przesuwam myszką i przeszukuję wyniki, aż natrafiam na zdjęcie. Adam ściska swoją dłoń z ręką jakiegoś mężczyzny. Mężczyzna obok Adama ubrany jest w garnitur i jest zadbany. Zdaje się być ważny. Potem widzę kolejne zdjęcie Adama z odchyloną w tył ręką, przygotowanego do rzucenia piłką na osiemdziesiąt jardów. Klikam na kilka artykułów powiązanych ze zdjęciem. Jeden z nich mówi o pracy charytatywnej w lokalnej jadłodajni dla ubogich. Wtedy porzucam swoje poszukiwania. Co ja wyprawiam? Ten list jest niczym. To głupi żart. Musi nim być. Przyciszone głosy i kroki odbijają się w moich uszach. – Jak wiele razy mam ci to powtarzać! Przestań! – To męski głos. Głos Adama. – Przepraszam okej! – mówi Katie. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 111

Pojawiam się na końcu alejki i widzę Katie opierającą się plecami o regał z książkami i Adama naprzeciwko niej z ręką sięgającą do jednej z półek ponad jej głową. Zagryzam wargi, zakładając ręce na piersi. – Co tutaj się dzieje? – pytam głosem na normalnym poziomie. Oczy Adama strzelają w moją stronę. – Nic – mówi krótko. – Katie właśnie wychodziła. Katie nawet na mnie nie patrzy. Prycha, prześlizguje się po regale i odchodzi. Adam podchodzi do mnie i zawija rękę wokół moich ramion. Unoszę wzrok na niego. – Co jest grane? – Znasz Katie – mówi. – Dziewczyna nie zna znaczenia słowa nie. Biegnę myślami do czerwonych liter w liście. On nie jest tym, kim ci się wydaje, że jest. Wpatruję się w niego intensywnie, kiedy opuszczamy bibliotekę. Ale on jest, kim mi się wydaje, że jest. Facetem, którego kocham. Troskliwym, słodkim, pięknym i zabawnym facetem, którego kocham. Muszę zacząć mu ufać. Doszłam do wniosku, iż to, że mnie lubi, nie może być za dobre, by było prawdziwe. Wszystko co wiem to, że gdy nie przełknę całej tej niepewności w sobie, to ostatecznie postradam od tego zmysły. Spotykamy się z Wren przy szafkach pod koniec dnia. – Jak tam poszukiwania? Wzruszam ramionami. – Dobrze. – Znalazłaś coś? – Nic a nic. Wybałusza oczy. – Nic? – Nic poza samymi dobrymi rzeczami. On jest jak święty czy coś. Było o nim wygrywającym nagrody. Charytatywnie pracującym. Idziemy wzdłuż korytarza. – Myślę, że możesz zapomnieć o liście i tych swoich przeczuciach. – No. Wiem, że ma rację. Spotykam się z Adamem przy jego aucie. We wstecznym lusterku pojawia się ciemna sylwetka w oknie na ostatnim piętrze szkoły. Okręcam się w panice i patrzę przez tylną szybę. Nikogo tam nie ma. Adam zauważa, że jestem spięta i waham się, żeby wsiąść do środka. – Wszystko okej? – Powoli rozgląda się po parkingu wkoło i wskakuje do samochodu. – Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha. Dyszę. Myślę, że właśnie tak było. – Tak. – Kłamię. – Tylko jedźmy już stąd. Jakoś nie wyraźnie się czuję. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 112

Adam odpala silnik i wyjeżdża z parkingu, a moje oczy wciąż są przyklejone do pustego miejsca w oknie.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 113

Bóg Boiska

Ostatnia lekcja w piątek to tak naprawdę rozgrzewka przed meczem. Siedzę wśród uczniów na rozkładanych drewnianych trybunach na sali gimnastycznej, starając się jakoś przetrwać pokaz cheerleaderek bez robienia min. Nie daję rady. Zawodnicy naszej futbolowej drużyny są po kolei przedstawiani i wyciszam głos dyrektora Andersona, kiedy wchodzi Adam i momentalnie znajduje moje oczy w tłumie. Staram się powstrzymać przed tym, by nie wyglądać na zbyt oszołomioną, ale nic nie mogę na to poradzić. Adam rozświetla mnie od środka i na zewnątrz. Moje oczy przemieszczają się na numer na jego koszulce. On jest numerem jeden. Graczem numer jeden. Numerem jeden w moim sercu. Wiem, że to analogia, ale wiem też, jak zawsze będę się czuła i żaden inny numer nie przebije numeru jeden ani nie będzie w stanie mu dorównać. Numer jeden zawsze pojawia się jako pierwszy. Czekam na Adama przy drzwiach na salę gimnastyczną po zbiórce. Splata swoje palce z moimi i muska wargami mój policzek. Robi pozę. – Jak wyglądam w swoim uniformie? Śmieję się. – Jak sportowiec. On też się śmieje i całuje moje czoło. Idziemy przez tylne wyjście do jego auta. – Jest coś, o co chciałbym cię zapytać. – Tak? A o co? – W przyszły weekend odbywa się zjazd absolwentów. Chciałbym wiedzieć, czy byś poszła? Nigdy nie byłam na szkolnej potańcówce, ale też nigdy nie przegapiłam żadnego after party. – Sama nie wiem, Adamie. Tańce to nie moja bajka. – Daj spokój. – Patrzy na mnie wesoło. – Byłaś kiedyś na jakimś? – Nie.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 114

Zatrzymuje się przy wozie i otwiera drzwi. Wślizguję się na fotel pasażera, a on zawisa nade mną. – Nie tańczę. I nie noszę sukienek. Tyle wiem. – Wyobrażam sobie swoją szafę wypchaną potarganymi dżinsami, bojówkami i t– shirtami. Jest tam jedna sukienka upchana na samym tyle pośród fatałaszków chłopczycy. Krótka, gładka, czarna sukienka, którą miałam na sobie w czasie pogrzebu mojej stryjecznej ciotki, kiedy miałam dwanaście lat. Adam zamyka drzwi i truchta wokół samochodu na swoją stronę. Wskakuje momentalnie do środka i zwiększa obroty silnika. – Nie chcesz kiedyś wrócić wspomnieniami do czasów licealnych ze świadomością, że dobrze bawiłaś się na jednej ze szkolnych potańcówek? – Nie bardzo. – A nie możesz sprawić mi przyjemności i pójść tam dla dobra mojego zdrowia psychicznego? – Marszczę nos i robię minę. Adam śmieje się i dąsa. – Proszę. Chcesz, żebym błagał? – Dobra. – Poddaję się. – Tylko ten jeden raz. Ale musisz mi coś obiecać. – Wszystko. – Musisz obiecać mi, że jeśli pójdę z tobą na te tańce, to nie wyskoczysz z tą głupotą, kiedy nadejdzie czas balu maturalnego. Szatański uśmieszek materializuje się na jego ustach. – Nie mogę poczynić tego rodzaju obietnicy. – Adam – mówię stanowczo. – Obiecaj mi. Wypuszcza oddech. – No dobrze. Obiecuję. – Dziękuję. Po tym jak Adam mnie podrzuca, idę do swojego pokoju i przebieram się w coś wygodniejszego. Mama powiedziała mi w środę, że mogę pójść na jego mecz i przyjęcie po nim, ale do siódmej, czyli czasu, kiedy zaczyna się gra, mam nieco czasu do zabicia. Oglądam telewizję, jakiś serial kryminalny, który zawsze ma powtórki. Potem idę do kuchni i robię sobie kanapkę z indykiem. Pochłaniam połowę z niej, zanim docieram z powrotem do salonu i zauważam coś na kontuarze. Zastygam, kiedy kremowa koperta wystająca spod stosu innych listów, przykuwa moje oko. Powoli wypuszczam powietrze, wmawiając sobie, że to może być cokolwiek. Odwracam się i wolno wyciągam palce w jej stronę, wyrywając prostokątny list ze stosu poczty. Niemal krztuszę się indykiem w moim gardle, a reszta mojej kanapki upada na podłogę.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 115

To samo pismo. Ten sam rodzaj papeterii. Żadnego zwrotnego adresu. Rozrywam kopertę i wyciągam bilecik. Nie… tylko znowu nie to samo. Czerwone, drukowane litery dźgają moje oczy. Trzymaj się od niego z daleka. On jest mój. Teraz nie jestem przerażona. Jestem zła. To musi być dzieło Katie, szczególnie po tym, czego byłam świadkiem w bibliotece. Zgniatam list w ręce i wyrzucam go do kosza. To musi się skończyć. Dzisiaj na imprezie u Adama mam zamiar zająć się tym raz na zawsze.

****

Mama składa pranie, kiedy wchodzę do jej pokoju. – Mamo? Nie podnosi wzroku. Koncentruje się ciężko na tym, jak składa swoje tkaniny delikatne. – Tak, skarbie. – Mogłabyś podwieźć mnie na mecz? – Myślałam, że Wren po ciebie przyjeżdża? – Przysłała mi wiadomość. Chciała pojechać wcześniej i siedzieć na ogonie, a ja nie chciałam. Mama składa ostatnią rzecz w koszu. – Pewnie kochanie. Idź już do samochodu. Muszę tylko wziąć torebkę. – Dzięki, mamuś. Mierzwi mi włosy, kiedy mnie mija, a ja je wygładzam. – Nie ma sprawy, skarbie. Czekam na mamę w samochodzie, drżąc przed szkolnym duchem, mającym wypełnić naszą noc. Chciałabym, by cała ta otoczka szkolnej dumy brzmiała bardziej atrakcyjnie, ale niestety tak nie jest. Całe to piszczenie. Krzyki, ble, część mnie chciałaby, aby Adam był bardziej człowiekiem nauki, za jakiego go brałam. Po tym jak zjawia się mama i wyjeżdża z podjazdu, opieram głowę o szybę. Małe sklepiki w mieście udekorowane są festiwalowo kolorami naszej szkolnej drużyny: czerwonym, czarnym i srebrnym. Samochody ciągnące się wzdłuż drogi, mają pomalowane sprayem szyby i serpentyny zwisające ze zderzaków. Wysiadam niedaleko boiska. Siatka ogrodzeniowa ciągnie się wokół stadionu, a lampy są jaskrawymi, palącymi ogniskami, jak kule ognia na czarnym niebie. W środku panuje istny ścisk. Każde miejsce jest zajęte i lawiruję przez tłum do sektora dla uczniów. Kiedy A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 116

przychodziłam na mecze w przeszłości, siadałam sama u szczytu trybun z termosem gorącej czekolady i miętowym sznapsem. Łatwej mi przetrwać mecz, kiedy się trochę podchmielę. Kiedy docieram do krawędzi naszego sektora, skanuję wzrokiem trybuny w poszukiwaniu Wren i Molly. Głośne wycie i pohukiwania niosą się echem po stadionie, a cały sektor uczniowski ubrany jest na czerwono i czarno. Niektórzy ze starszych roczników mają nawet pomalowane ciała, by okazać swój entuzjazm. – Ellory! – Stłumiony krzyk rozbrzmiewa w tym szaleństwie. Obracam się, starając rozgryźć, skąd on dochodzi. – Ellory! – Znowu słyszę. Szybko się rozglądam. Wren jest u szczytu trybun, wciśnięta pomiędzy Molly i jakiegoś pomalowanego kolesia. Macha na mnie, żebym do nich dołączyła. Robię zdezorientowany gest. Jak do cholery mam się tam dostać? Chyba że zdepczę całą klasę, żeby tam dojść. Wren macha na mnie. Kręcę głową i niechętnie zaczynam się wspinać. – Sorki – mamroczę, kiedy przez przypadek staję na czyjeś stopie. – Ałć! – Dziewczyna zawodzi, kiedy zgniatam jej palce. Na górze Wren przesuwa się i zostaję wciśnięta pomiędzy nią a Molly. Ludzie krzyczą tak głośno, iż żałuję, że nie zabrałam zatyczek do uszu. – To był wyczyn – mówię Wren. – Co? – Ona odkrzykuje. – Nieważne – gderam. Wiem, że mnie nie słyszy, ale i tak to mówię. Moja uwaga przenosi się na Katie, Megan i resztę blond sitwy w uniformach cheerleaderek. Odwracam wzrok, tłumacząc sobie, że jeśli skupię się na niej, to tylko mnie wyprowadzi z równowagi. Nasza drużyna wybiega na boisko i cały stadion podrywa się z miejsc, klaszcząc i wrzeszcząc. Szkolna orkiestra zaczyna grać naszą pierwszą piosenkę i staram się dojrzeć Adama na linii bocznej boiska. Mrużę oczy i dostrzegam czerwoną jedynkę na czarnej koszulce. Światło uderza w jego twarz i uśmiecha się. Jego uśmiech lśni, podrywając moje serce. Czekam, żeby spojrzał na mnie na trybuny, ale nie robi tego. Nie patrzy. Patrzy na Katie. Przestaję oddychać. Dwie sekundy dzielą mnie od zbiegnięcia trybunami i opuszczenia gry. Zwijając pięści, wypuszczam długo wstrzymywane powietrze i staram się uspokoić. Czemu on tak na nią patrzy? Trzymaj się od niego z daleka. On jest mój. Czerwone litery krążą mi po głowie. To jest pierwszy raz, kiedy jestem zazdrosna i nienawidzę się za to, jak to na mnie działa. Czuję się jak jakiś wyrzucony złom, zalegający w rupieciarni. Jestem zbędna. Dobra tylko dla niektórych przedsięwzięć i używana jedynie w małych dawkach. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 117

Uwaga Adama nagle odwraca się od Katie i wtedy jego oczy odnajdują moje w tłumie. Jego wzrok przytrzymuje mój przez sekundę, a potem puszcza mi oczko. Uśmiecha się. Zapominam o swojej zazdrości. Zapominam o tym, jak bardzo jestem zła. Więc uśmiecham się i macham, kiedy Adam zakłada kask i biegnie na boisko. Było coś innego w sposobie, w jaki Adam spojrzał na mnie, od tego jak patrzył na Katie. Patrzył na mnie i jego oczy były pełne uwielbienia. Czuję się trochę lepiej z tą wiedzą. Jedynie po sposobie, w jaki na mnie patrzy, wiem, że znaczę dla niego więcej niż jakakolwiek inna dziewczyna na całym stadionie. Przez pierwszą połowę gry nie za bardzo zwracam uwagę na to, co się dzieje na boisku. Zbyt wiele zamieszania jest przy liniach bocznych. Jakiś dzieciak kilka rzędów pod nami wstaje w czasie poważniejszych akcji i ryczy wniebogłosy, okładając się pięściami po torsie jak Tarzan. Przykładam usta do ucha Wren i krzyczę. – Niektórych ludzi naprawdę ponosi, co? – A czego się spodziewałaś? – odkrzykuje. – To decydujący mecz sezonu! W czasie drugiej połowy zaczynam się wczuwać. Nie odrywam oczu od Adama, obserwując, jak kończy każde ze swoich podań. Jest szybki jak poezja, z wdziękiem manewrując wokół członów drużyny przeciwnej, kiedy próbują go powalić. Moim chłopakiem jest Bóg Boiska. W końcu trwa już czwarta kwarta z zaledwie kilkoma sekundami do końca. Wystarczającymi na ostatnie zagranie. Zespół zrywa się od swej zbiórki i zajmuje pozycje. Adam patrzy w swoje lewo, potem w prawo i krzyczy coś. Środkowy odrzuca piłkę w tył i Adamowi zajmuje ułamek sekundy odnalezienie Blake’a dziesięć stóp od linii punktowej, ze swoją wyciągniętą ręką. Robi zamach i piłka szybuje po niebie. Wstrzymuję oddech, skupiając się na brązowej, pędzącej kropce, kiedy wygina się w łuk i ląduje centralnie w ramionach Blake’a. Blake mocno chwyta piłkę i biegnie do linii punktowej. Przyłożenie. Wyskakuję ze swojego siedzenia, ściskam Wren i podskakuję. – Wygraliśmy! Wygraliśmy! – Uspakajam się i przestaję skakać. Wren się śmieje. – Widzisz. Teraz już wiesz, czemu lubię chodzić na mecze. Po rozgrywce opieram się o samochód Adama, czekając na niego. Światła reflektorów pojawiają się i znikają, kiedy mijają mnie auta, żwir chrzęści pod ich kołami. Liczni kierowcy trąbią i kilkoro kolesi opuszcza swoje szyby i krzyczy. – Liceum Logan! Yoohoo! Adam podchodzi do mnie z uśmieszkiem. Jest brudny, przesiąknięty potem, a kiedy zamyka dzieląca nas przestrzeń, piżmowy fetor jego ciała unosi mi się do nosa. Nie dbam A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 118

o to, że jest brudny ani o to, że niezbyt przyjemnie pachnie. Cała ta jego surowa strona powoduje, że jest dla mnie dziesięć razy seksowniejszy niż normalnie. Prostuję się. – Dobry mecz. Otwiera bagażnik i wrzuca tam swoje rzeczy. – Dzięki. – Chwyta mnie w talii i muska ustami mój policzek. – Mój talizman szczęścia. Przyglądam mu się z zaciekawieniem. – Kto? Ja czy Katie? Odsuwa się, wpatrując we mnie. – O czym ty mówisz? – Widziałam, jak na nią patrzyłeś. Jego turkusowe oczy robią się wielkie. – No. Popatrzyłem na nią. Wielka mi rzecz. Patrzę na wielu ludzi. Patrzę teraz na ciebie. – Nie w tym rzecz. – No to oświeć mnie, Ellory. W czym rzecz? Część mnie ma ochotę powiedzieć mu o listach, jakie dostaję i że myślę, że to Katie mi je przysyła. Ale druga część mnie nie chce tego, bo nie mam stuprocentowej pewności. Ale wiem, że nie ufam Katie. Za grosz. Myślę o tym, jak byłam w pierwszej klasie i zadurzyłam się w chłopaku o imieniu Mike, który miał ze mną lekcje sztuki. On w sumie też mógł mnie lubić, dopóki Katie nie dowiedziała się, że mi się podoba. I tylko dlatego, że go lubiłam, ona postanowiła go zdobyć. Pewnego dnia wsadziła mi do szafki otwartą puszkę z tuńczykiem i napisała na drzwiczkach „rybie krocze”. Mike przechodził obok mojej szafki, pociągnął nosem, przeczytał napis i roześmiał się. No i cóż, to był koniec Mike’a. Katie spotykała się z nim przez jakiś tydzień, a potem rzuciła go, co jeszcze mocniej potwierdziło moją teorię. Chciała go tylko dlatego, bo ja chciałam. – Zapomniałeś już, że jest moim śmiertelnym wrogiem? – mówię ostro. – Nie wiem czemu tak się zachowujesz – mówi ozięble. – Wolno mi rozmawiać z innymi dziewczynami, Ellory. Wiesz, że jesteś moją jedną jedyną. Nigdy nie zrobię niczego, żeby to zepsuć. Nie byłbym w stanie funkcjonować bez ciebie. Nie mogę go słuchać. Jeśli chce się przyjaźnić z innymi dziewczynami z liceum Logan, to może sobie w nich przebierać do woli. Może się przyjaźnić, z którą tylko chce. Którąkolwiek, poza nią. Odchodzę, tupiąc i po cichu mamrocząc pod nosem. – Dokąd idziesz? – Adam woła. Przynajmniej raz korzystam z gry pochodzącej ze zbioru strategii Wren Thompson A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 119

i ignoruję go. Chwilę później podjeżdża do mnie. – Ellory, przestań być trudna i wsiadaj do samochodu. Ignoruję go i idę dalej. Odwracam się i rzucam okiem na kolejkę aut, jaka ustawiła się za nim. Ludzie zaczynają się wkurzać. Koleś za Adamem krzyczy z okna. – Co, do cholery, cię tam trzyma? – Czy mogłabyś wsiąść do auta? – Prosi. Patrzę na niego, przewracam oczami i dalej maszeruję przed siebie. W końcu się odzywam. – Na twoim miejscu dałabym po gazie. Blokujesz ruch. Sprawdza kolejkę aut we wstecznym lusterku, mruży na mnie oczy i zatrzymuje się. Kierowcy za nim napierają na klaksony, a kilkoro nawet ucieka się do wykrzykiwania bluźnierstw ze swoich okien. Adam się nie przejmuje. Nawet nie zwraca na nich uwagi. Wysiada z auta, podbiega do mnie, mocno mnie chwyta, przerzuca sobie przez ramię i sadza w samochodzie. Nie reaguję. Jestem poniekąd w szoku. Myślę o czmychnięciu, ucieknięciu, szarpnięciu drzwiami i wystartowaniu w noc. Ale nie robię tego, ponieważ wiem, że jest szybki. Wiem, że nawet gdybym uciekła, to on mnie złapie i wylądujemy z powrotem w tej samej pozycji. Więc w zamian trzymam wzrok przyklejony do szyby i obserwuję, jak zewnętrzny świat przemija. Oglądając, jak cienie tańczą po drzewach i smog rozpościera się z rur wydechowych samochodów, które nas mijają. Adam stara się, żebym z nim porozmawiała. To przegrana sprawa. Potrafię być cholernie uparta, jeśli tylko chcę. Jestem też wściekła na siebie, że potrafię rozdmuchać wszystko do granic możliwości i czuję się dziecinnie. Zawsze wmawiałam sobie, że nie będę się tak zachowywać. Mówię sobie, że to, jak zareagowałam, to nie był dojrzały sposób w stosunku do tego, co czułam wobec niego, kiedy tak gapił się na Katie. – Mogłabyś, proszę, porozmawiać ze mną. – Jest potrzeba, ale też pilność w jego głosie. Wzdycham, wspieram łokieć o okno i podpieram sobie brodę ręką. Mijamy centrum miasteczka i grupę dzieciaków stłoczonych wokół samochodu udekorowanego barwami naszej szkoły. Musieli dopiero co przyjechać z boiska. Jeden z chłopaków krzyczy: – Jo, Adam! – Adam kiwa głową do chłopaka, kiedy ich mijamy. Adam znów próbuje. – Ellory proszę. – Jego głos się załamuje. – Przysięgam, że się już do niej nie odezwę. Znaczysz dla mnie więcej niż cokolwiek w całym wszechświecie. Jeśli nie chcesz, żebym z nią rozmawiał, to nie będę. Patrzę na niego i sfrustrowana ciężko wzdycham. – Przepraszam, Adamie. Zachowałam się jak jakaś świruska. Jeśli chcesz się przyjaźnić z Katie, kim jestem, aby cię powstrzymywać? A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 120

Powinieneś móc przyjaźnić się z dziewczynami, miałeś rację. Mam po prostu pewne zatargi z Katie i nie ufam jej. – Ale powinnaś ufać mi, a nie ufasz – mówi surowo. – Ufam ci. – Nie, nie ufasz, bo gdyby było inaczej, nie byłoby tej dyskusji. – Nie ufam jej! – Opieram głowę o zagłówek. – Nie znasz jej tak jak ja. – Ty, ty… – Jąka się, próbując wydusić słowa. – Ty jesteś inna. Zawsze będziesz. On miesza mi w głowie. Adam nie jest typem nerwusa, a w tej chwili wygląda jak pobojowisko. Jakby było coś, czego usilnie stara się pozbyć ze swojej piersi. – Adamie, czy jest coś, o czym chcesz mi powiedzieć? – Stuka swoim palcem o kierownicę i przeczesuje palcami wolej ręki włosy. Świeże krople potu roszą jego czoło. Coś się z nim dzieje. Coś jest nie tak. – Wiesz, że możesz mi powiedzieć. Możesz mi ze wszystkim zaufać. Adam nie odpowiada. Nie wiem, co bardziej mnie martwi. Fakt iż wiem, że coś jest nie tak, czy fakt, że on nie chce mi powiedzieć, o co chodzi. Zajeżdża na swój podjazd i kilka aut stoi już zaparkowanych na trawie. Pierwsi imprezowicze zalegają na ganku, czekając na Adama, by wpuścił ich do środka. Robi wydech, starając się uspokoić, ale nie może. Adam się łamie – roztrzaskuje na miliony kawałeczków i ból chwyta w szpony moje wnętrzności. Chcę, by pozwolił mi sobie pomóc. Chcę, żeby wiedział, że czymkolwiek jest to, co go trapi, to sobie z tym poradzimy. Wyciągam do niego rękę. Wygląda, jakby przeżywał męki i pragnę wyrzucić ten ból. – Pozwól mi sobie pomóc – mówię troskliwie. – Mogę ci pomóc. Odtrąca moją rękę i mierzy mnie zabójczym spojrzeniem. – Nie, nie możesz. – Śmieje się w swoje dłonie, a potem wrzeszczy. – Jestem potworem! Nikt nie może mi pomóc! – Adamie… ja… – Wysiadaj! – krzyczy. – Idź do domu! – Co się z tobą dzieje? – Kręcę głową. – Nie rozumiem. Czy coś zrobiłam? Czy to przez to wcześniej? – Nie – warczy. – Po prostu trzymaj się ode mnie z daleka. Potem wysiada z samochodu, sztywnym krokiem idzie w noc i zostawia mnie samą, bym mogła utopić się we własnej niedoli.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 121

Mętlik

Poruszam się w zwolnionym tempie. Blokuję głosy imprezowiczów i nawiguję przez zatłoczony korytarz. Kończyny młócą. Muzyka dudni po domu, trzęsąc ścianami. Jestem odrętwiała od tego wszystkiego. Porywam czerwony kubek pełen piwa z kontuaru w kuchni i wychodzę na tylną werandę. Stoję bez ruchu, oczami zagubiona w mroku rozciągającym się przede mną, trzymając swoje skradzione piwo. Moja kieszeń wibruje i odstawiam kubek. Mam wiadomość od Wren. Nie będzie nas. Odezwij się jutro. Super. Skoro Wren ani Molly nie przyjdą, zostałam sama, aby rozstrzygnąć to jak się czuję odnośnie moich zagmatwanych relacji z Adamem. To jest do bani. Kiedy podnoszę kubek, skrzypiący dźwięk przesuwnych drzwi działa na mnie drażniąco. Zerkam przez ramię. Katie wpada na werandę – narąbana. Gmera w paczce papierosów, w następstwie czego kilka jej wypada. Unosi głowę, zezując na mnie. – Ho, hoo. – Bełkocze. – Czy to nie Ellory Graham, miejscowa porażka. Mrużę oczy, przygotowując się na ciętą ripostę, ale jestem zbyt zmartwiona i zbyt wyczerpana, by teraz się z nią użerać. Przyglądam się jej uważnie, gdy kilka razy próbuje odpalić papierosa trzymanego w ręce. – Wciąż palisz? Odwracam się, a woń dymu jak szarawa chmura snuje się ku mnie. Macham dłonią, by odepchnąć stęchłą nieświeżość z dala od mojej twarzy i kaszlę. – A co ci do tego? – Katie mówi ostro. – Nic. Kiedy byłyśmy dzieciakami, Katie podkradała papierosy tacie. Chowała się za szopą i tam je wypalała. Kiedyś namawiała mnie na spróbowanie. Nigdy nie byłam naśladowczynią, plus palenie nigdy nie było czymś, co do mnie przemawiało. Pamiętam, jak

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 122

wściekła była, kiedy odmówiłam jej zapalenia z nią. Katie zawsze była kimś, kto lubił otaczać się pachołkami, naśladowcami, którzy robili wszystko, co chciała. Moje wspomnienie jest przerwane, kiedy Katie rusza przed siebie. – Hej! – Wołam, zanim zdąży wrócić do środka. Wspiera rękę na biodrze. – Czego? – Przysyłasz mi listy? – wypalam. Odchrząkuje. – Że co? – Czy wysyłasz mi listy pocztą? Śmieje się. – Czemu miałabym ci coś wysyłać? Wzruszam ramionami. – Nie wiem. Katie dumnym krokiem idzie do tylnych drzwi i otwiera je. – Jeśli miałabym ci coś do powiedzenia, to powiedziałabym ci prosto w twarz. Nie wysyłałabym jakiegoś cholernego listu. – Wtedy drzwi się zamykają, a światło werandy skwierczy i mruga. Katie ma rację. Odkąd ją znam, kiedy ma mi coś do powiedzenia, to po prostu to mówi. Nie potrzebuje torturować mnie przypadkowymi tekstami, aby przekonać mnie do swojej racji. Uderza mnie też to, że to jest pierwszy raz, kiedy odbyłyśmy cywilizowaną rozmowę bez werbalnego wyrywania sobie nawzajem gardeł. To dobre uczucie, zanosi się na zmianę. To nie tylko same ciosy i jędzowate komentarze. Czasami myślę, że wszystko byłoby dużo prostsze, gdybyśmy mogły koegzystować ze sobą. Nie mówię, że mamy wznawiać status najlepszych przyjaciółek. Chodzi mi tylko o to, że byłoby miło widywać ją i nie musieć się martwić naszą waśnią. Waśń na bok, coś ważniejszego zaświtało mi w głowie. Kto w takim razie wysyła listy? I jak ja mam się tego dowiedzieć? Dopijam resztę drinka, wchodząc przez drzwi. Zatrzymuję się w salonie, próbując zlokalizować Adama w tłumie. Nigdzie go nie widzę. Muszę gdzieś szybko pójść, by pomyśleć. Weranda jest dość cicha, ale kiedy goście robią się zbyt niesforni, to słychać ich tam. Zalewa mnie fala emocji. Pewna jestem, że widać to na mojej twarzy. Nigdy nie pozwalam nikomu na zobaczenie uczuciowej strony mnie i teraz też nie zamierzam tego zrobić. Przeszukując klatkę schodową, idę do pokoju Adama. Czuję, że muszę odespać moje smutki. Tam będzie cicho. Nikt nie będzie mnie niepokoił. Przekręcam lśniącą, mosiężną gałkę. Potem przekręcam w drugą stronę. Kurde. Zamknął drzwi na klucz. Grzebiąc w tylnej kieszeni swoich dżinsów, wyjmuję wsuwkę i rozwieram ją zębami. Kucam i przymykam jedno oko. Wpatruję się w zamek i wtykam wsuwkę do środka. Kręcę nią w prawo, a potem przesuwam w lewo. Zamek klika i pchnięciem otwieram ciężkie, drewniane odrzwia.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 123

Zamykam swoje własne drzwi regularnie, odkąd miałam trzynaście lat. Kiedyś mama się zakradła i znalazła liścik z rozmową między mną a chłopcem w moim wieku. Po tym zawsze je zamykam. Było kilka przypadków, kiedy zatrzasnęłam się przez przypadek, więc musiałam nauczyć się, jak otworzyć zamek. Zamykam za sobą drzwi. Powietrze przesiąknięte jest zapachem Adama i wciągam je, opadając plecami na jego łóżko. Jestem upojona. Pijana od jego zapachu. Przytulam poduszkę i zwijam się w kulkę. Ból siecze mnie jak tępy, rzeźniczy nóż. Nie odchodzi mnie, czy on chce, żebym trzymała się z dala od niego. Nie mam takiego zamiaru. Chciałoby się, by był to jakiś przelotny związek, ale nie jest. On przyciągnął mnie do siebie, trzymając kurczowo moją duszę. Nigdy nie będę w stanie go zostawić. Nie ważne, jak bardzo odpycha mnie od siebie. Wiem, że to jest moje miejsce. Tutaj jestem w domu. Z Adamem.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 124

Uczucie

Kiedy Adam siedział naprzeciw Ellory w samochodzie, poczuł coś, a głębia uczucia w jego wnętrzu eskalowała. To przeraziło i podekscytowało go jednocześnie. Czy była nadzieja dla niego? Istniała szansa, że mógłby być normalny? – Czy ja wariuję? – Adam zapytał sam siebie, chodząc tam i z powrotem po ganku. Nigdy nie sądził, że byłby w stanie nawet pomyśleć o tych dwóch słowach. Dwóch magicznych słowach. Ale pomyślał, i pomyślał o wypowiedzeniu ich. Brał pod uwagę powiedzenie Ellory, że ją kocha. Chwila,w której pomyślał o nich, jego serce zatrzymało się. Poczuł uczucie. Pierwsze, jakie doznał w swoim życiu. Kiedy przyjechał do Butron, jego serce było z lodu. Teraz, im więcej czasu spędzał z Ellory, tym bardziej czuł śliską, skrystalizowaną wodę, otaczającą jego serce. Był skonsternowany. Jak udało się tej dziewczynie sprawić, że czuł, kiedy innym się to nie udawało? Oczywiście, miał cielesne instynkty jak każdy inny facet. W Chicago spotykał się z wieloma dziewczynami, by zaspokoić tamte potrzeby. I większość z nich była tylko przygodą na jedną noc, bo musiał walczyć ze swoim wewnętrznym demonem, aby nie pozbawić życia dziewczyny, z którą właśnie się przespał. Po wszystkim zazwyczaj uciekał z pokoju. Zaczynał hiperwentylować. Chodził w tę i we w te pod drzwiami, przekonując się, aby nie wracać do środka. Tak to zawsze wyglądało, kiedy dopadała go jego żądza. Miał dwa głosy w swojej głowie, które stale do niego przemawiały. Lepsza część niego starała się trzymać go opanowanegoi skupionego, podczas gdy piekielna strona jego natury krzyczała: Krew! Krew! Krew! Zajęło mu lata, aby złą część siebie mieć pod kontrolą. Czytał o ludziach jak on, którzy wpadli w szał zabijania i kończyli w więzieniu z wyrokami dożywocia albo co gorsze, tkwiliw celi śmierci.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 125

Tak bardzo, jak bolało go powstrzymywanie żądz, to nie chciał skończyć jak tamci ludzie. Nawet jeśli dzięki Ellory coś poczuł, mroczna część natury jego wciąż była tam, hibernując. Tak długo, jak Ellory była obok niego, nie widywał tej potwornej strony, ale kiedy jej nie było, to dostrzegał ją, jak tamtego dnia z Katie w bibliotece. Katie starała się być oczywista. Przesunęła palcem po przedramieniu Adama. Jej dotyk zjeżył mu skórę, ale nie do końca skupiał się na tym, ponieważ wyobrażał sobie krew wypływającą z jej szyi. Od jakiegoś czasu starała się, by uległ jej flirtowi. Adam tolerował ją, bo wiedział, że ona była jak ukąszenie komara – im bardziej drapiesz – tym szybciej jad znika. Jeśli przestałby się do niej odzywać, periodycznie, to irytowałaby go dziesięć razy bardziej. Wiedział, że jeśli będzie z nią rozmawiał, to w końcu podda się, kiedy wciąż będzie jej odmawiał. Usiadł na schodach swojego ganku i schował głowę w rękach. Czasami dręczyło go to, że nie mógł zdecydować, kim chciał być. Dobrym Adamem czy złym Adamem i jak dotąd widział więcej złego Adama niż dobrego. Chciał, by łatwiej było mu być dobrym. Ale tak nie było. Dużo łatwiej było mu być złym. Bardzo, bardzo złym. Myślał o sobie jak o wampirze – za wyjątkiem tego, że on nie pił krwi. A poza tym wampiry były mitycznymi stworzeniami. Niemniej Adam i wampiry byli tak podobni. Pragnęli krwi. Nie w tym samym sensie, bo wampiry potrzebowały jej do życia, ale dlatego, że obaj jej chcieli. Obaj doznawali po krwi odlotui obaj zabiliby dla niej. Adam musiał wziąć się w garść. Musiał odszukać Ellory. Ona i tylko ona, przyniesie mu ukojenie. Podniósł się ze stopni i odwrócił do drzwi. Położył rękę na gałce i przekręcił. I wtedy to usłyszał… Kroki. Okręcił się i zobaczył Katie Halston, zataczającą się przez jego frontowy ogródek. Zwiesił głowę. Zostać, czy iść? Debatował ze sobą. Wiedział, że jak wejdzie do środka i znajdzie Ellory, to dobry Adam zwycięży. Ale gdy zostanie tutaj z Katie, potwór wylezie na wierzch i wielce prawdopodobne, że Katie Halston skończy w jutrzejszych wiadomościach jako zaginiona osoba. Wyciągnął rękę, niemal dotykając klamki. Dźwięk kroków Katie dudnił mu w uszach. Uniósł na nią wzrok. Ona spotkała jego spojrzenie. – Och, hej Adam. – Zachichotała. Jego dłonie zaczęły się pocić. Jego ręce się trzęsły. Gdyby tylko nie odezwała się do niego. Nie patrz

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 126

na nią. Adam, nie patrz na nią. Podeszła bliżej. Dźwięk jej kroków rozbrzmiewał po pustych, drewnianych schodach. – Gdzie tak ci śpieszno? Unikasz mnie? Chciał wrzeszczeć: Tak, ty kretynko! Unikam cię! Tylko dlatego, że chcę uratować ci życie! Katie zbliżyła się, a kiedy była bezpośrednio przed nim, położyła rękę na jego ramieniu. Adam odwrócił się powoli. Nawet nie spojrzał na jej twarz. Jego oczy podążyły prosto do jej szyi. Jego fantazja zaczęła się małymi kropelkami krwi, formującymi się na jej szyi jak naszyjnik z czerwonych pereł. Rosły coraz większe i większe, aż wyglądały jak czerwone bańki, lada chwila mające pęknąć. By ostatecznie rozlać się, kąpiąc na przód jej koszulki, formując w kałuże u jej stóp. Adam w końcu zajrzał jej w oczy, z czarującym, ufnym uśmiechem na twarzy i nikczemnym błyskiem w oku. – Nie, Katie. Nie unikam cię – powiedział. – Mam ci coś do pokazania. – Naprawdę? Co to jest? To nic przerażającego, co nie? Wziął jej dłoń i sprowadził ją z ganku w mrok. – Nie. To nic okropnego. Pewien jestem, że ci się spodoba. – W przypadku Adama zło definitywnie przewyższało dobro. Dla Katie Halston była to straszna, straszna wiadomość.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 127

Moje na zawsze

Nie wiem, która jest godzina, kiedy wchodzi Adam, ale słyszę, jak ktoś majstruje przy zamkui otwieram jedno oko, zerkając na budzik na jego szafce nocnej. Jest w pół do drugiej w nocy. Drzwi otwierają się ze skrzypnięciem. Odgłosy kroków zatykają mój zmysł słuchu i zatrzymują się raptownie. Przekręcam się i Adam zastyga. – Co ty jeszcze tutaj robisz? Siadam i gestem pokazuję mu, żeby się zbliżył. On ani drgnie. – Chodź tu – mówię cicho i wyciągam do niego ręce. Wzdryga się i odwraca wzrok. – Idź do domu, Ellory. Jego słowa zabijają mnie. Przysięgam, że czuję, jak moje organy wyłączają się. Jeden za drugim, ból mnie konsumuje. Ciężko wzdycham, ale nie daję się. – Nigdzie się nie wybieram. – Chcę, żebyś wyszła! – Niebieskawe żyłki wystają mu z szyi, a jego policzki są koloru ognistej czerwieni. – Wynoś się! Potrząsam głową. – Nie. – Jestem nieugięta. – Czymkolwiek uważasz, że jesteś, to nie może być takie złe, Adamie. A nawet jeśli takim jest, nie obchodzi mnie to. Więc przestań mnie odpychać. Zaciska szczękę i syczy. – Nic o mnie nie wiesz. Jakiego rodzaju człowiekiem jestem i do czego jestem zdolny. Po prostu idź już. Wiem, że nie myśli tego, co mówi. Nie może. – Adamie, wiem, że wcale tak nie myślisz. – Moje gardło boli i powstrzymuję łzy. – Mogę ci pomóc. Kocham cię. – Nie możesz mi pomóc! Nie jestem zepsutą lampą! Nie możesz mnie naprawić, psia mać! On znajduje się na granicy szału i histerii. Cały się trzęsie i jego widok w takim stanie rozrywa mnie na strzępy. Podchodzę bliżej i próbuję go przytulić, ale odsuwa się. – Przestań mnie od siebie odtrącać. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 128

– Nie wiem, ile jeszcze razy mam ci powiedzieć, żebyś się wynosiła! – Krąży tam i z powrotem przede mną. – Nie chcę cię tutaj! – Kłamiesz! – Tupię nogą o podłogę. – Co cię napadło? Raz mówisz mi, że nie możesz funkcjonować beze mnie, a potem, że mam sobie pójść! Przez chwilę milczy. Jego oddech jest ciężki i chrapliwy, jakby się dusił i każdy haust powietrza, jaki łapie, jest na wagę złota. – Pomyliłem się – mówi. W jego głosie nie ma żadnych emocji. Zastyga z mrożącą krew w żyłach, a zarazem przerażającą, miną na twarzy. – Nic do ciebie nie czuję. Przepraszam, że cię oszukałem. Mdlący ból przeszywa mój żołądek. Pochylam się, zawijając ręce wokół tylnej części moich kolan. Nie mogę oddychać. Powtarzam sobie, że on kłamie. Powtarzam sobie, że w końcu się złamiei powie, że mu przykro. Powie mi, że nie wie, co w niego wstąpiło. Ale nie robi tego i nieustępliwy ból w moim wnętrzu kurczowo trzyma mnie w ryzach, zaciska mocniej i nie puszcza. Upadam na kolana, gdy ból rozprzestrzenia się. Rozchodzi się po mnie jak wirus, rozgałęziając się i infekując kolejne części mojego ciała. Wszystkie kończyny mi ciążą. Moje serce jest wydrążone. Ściany w pokoju Adama zbliżają się i lada chwila zaduszą mnie. Czy tak właśnie boli złamane serce? Zanim się orientuję, biegnę co sił w nogach przez podwórko Adama. Byle dalej od jego domu. Byle dalej od niego. Chciałabym być taka, jaka byłam przed poznaniem Adama – odrętwiała. Dla każdego i wobec wszystkiego. Po prostu kolejna zamknięta w sobie osoba, niezdolna do czucia. Byłam emocjonalnym zombie i lubiłam ten stan. Gnam przed siebie szybciej, mięśnie w moich udach rozciągają się, a łydki są obolałe. Nie dbam o to. Nie dbam o to, czy dam radę dotrzeć do domu. Nie dbam o to, czy rozpłynę sięw ciemności i już nigdy nie ujrzę światła. Wszystko, co chcę robić, to biec. Biec, póki moje płuca się nie zapadną. Chcę biec, aż moje stopy zaczną krwawić. Z jakiegoś powodu bieg powstrzymuje pustkę w moim wnętrzu przed rośnięciem. Bieg pomaga uśmierzyć ból. Odgłosy nocy pełzną po mojej skórze jak dżdżownice po burzy. Świerszcze cykają. Długa trawa kołysze się. Swąd wypalonego stosu liści i fetor zwęglonego popiołu kłębią się wraz z wiatrem. Jedyne światło jakie mam to księżyc i wkrótce niebiańska latarnia zostaje zasłonięta przez masę grubych, szarych chmur i już nic nie jestem w stanie dostrzec. Nie przestaję biec. Aż nie daję rady. W połowie drogi do mojego domu zwalniam, czując zawroty głowy i zamroczenie. Słaniam się na nogach, zmuszając się do parcia naprzód. Już nie mam daleko. Mrużę oczy, zadyszana. Mogę stąd dojrzeć czerwone cegły. Tracę równowagę i lecę przed siebie. Przewracam się. Wiem, że to upadek z niewielkiej wysokości, ale czuję, jakbym rzuciła się

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 129

z klifu. Moja twarz drapie o mokrą trawę i piekący ból przemieszcza się wzdłuż mojej szczęki. Nie chcę się ruszać. Nie mam fizycznej ani psychicznej siły, aby się poruszyć. Kolejny głęboki, rozdzierający ból zakorzenia się w moim sercu i zwijam się w kulkę, kurczowo trzymając za boki. Wtedy moje oczy wilgotnieją. Łzy zbierają się wokół krawędzi. W końcu tama mojej dolnej powieki puszcza i łzy płyną mi po policzkach. Za każdym razem, kiedy chcę je powstrzymać, na nowo wylewają się mocniej i szybciej. Nie płakałam od lat. Teraz wiem dlaczego. Tak naprawdę dociera do ciebie, że zostałeś zniszczonym, kiedy jedyną rzeczą, jaką jesteś w stanie zrobić, to zwinąć sięw kłębek i rozpaczać nad tym.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 130

Zaleczona

Mama obserwuje mnie, jak śpię. Czuję jej wzrok na sobie. Moje powieki trzepocząc, otwierają się i osłaniam je, gdy podnosi rolety i jasne światło przenika mój zmysł wzroku. Mama zerka na mnie zafrasowana. – Kochanie, dobrze się czujesz? Siadam i kilkakrotnie mrugam. – Dobrze. – Wychrypuję, po czym przeczyszczam gardło. Ale nie jest ze mną dobrze i nie wiem, czy kiedykolwiek będzie. Jak długo trwa, zanim złamane serce się uleczy? Tydzień? Miesiąc? Dzwoni telefon. Mama nie spuszcza ze mnie wzroku, patrząc na mnie z troską jeszcze przez moment, po czym wychodzi z pokoju. Opadam na łóżko. Cząstki kurzu unoszą się w powietrzu jak mieniące się drobinki brokatu. Czuję się jak cząstka kurzu. Unoszę się w nicości i nie wiem, gdzie mam zamiar wylądować i czyw ogóle chcę gdziekolwiek wylądować. Mama zostawiła otwarte drzwi od mojego pokoju i słyszę jej ględzenie niosące się przez cały korytarz. Miałam zapytać ją, czy zabierze mnie do centrum handlowego, by poszukać sukienki na bal, ale nie sądzę, by była mi już potrzebna. Mama pojawia się w progu i opiera o futrynę. Siadam, wspierając się na łokciach i oceniam zaniepokojony wyraz jej twarzy. – O co chodzi? – Dzwoniła Gloria Halston – mówi automatycznie. – Katie nie wróciła od wczoraj do domu. – I czemu Gloria czuła potrzebę zatelefonowania do ciebie? – Chciała wiedzieć, czy widziałaś Katie. – Widziałam ją wczoraj na imprezie u Adama. – Mówiła coś do ciebie? A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 131

Myślę o naszej odbytej rozmowie. Nie było w niej żadnych istotnych szczegółów. – Nie bardzo. Posłuchaj, mamuś. Nie martwiłabym się tym. Prawdopodobnie zabawiła się z którymśz mieszczuchów w motelu albo coś. – Gloria mówi, że to nie podobne do niej, by nie wrócić do domu ani nie zadzwonić. Przewracam oczami i idę do szafy. Przerzucając moje wytarte dżinsy, rzucam mamie puste spojrzenie. – Spójrzmy prawdzie w oczy. Ona nie jest mną. Mama marszczy brwi. – To nie są żarty, Ellory. Coś złego mogło jej się przytrafić. – Poważnie, mamuś. – Wyjmuję parę dżinsów i t– shirt. – Nie martwiłabym się na zapas. Pewnie zjawi się w domu do wieczora. – Nie chcę, żebyś wychodziła po zmroku przez resztę tygodnia. Nie mam nic przeciwko. Jestem zbyt rozbita, by funkcjonować wśród ludzi. Przystaję obok mamy w przejściu. – Będę pod prysznicem, gdybyś mnie potrzebowała. – Składa całusa na moim policzku, gdy skręcam za róg. Gorąca woda bombarduje moją skórę jak stopiony grad w wilgotny letni dzień. Jestem zwinięta w kulkę, z policzkiem na kolanach, siedząc bezpośrednio pod słuchawką prysznicową. Pluskające krople młócą po łazience, kiedy któraś z nich nie trafia w moje ciało, tylko ląduje na dnie ceramicznej wanny. Jestem wdzięczna, że mycie się tworzy hałas. Jestem wdzięczna za wodę, bo zagłusza odgłosy spazmów, które opuszczają moje gardło. Zastanawiam się, czy zawsze tak jest. Tak, że powstrzymujesz swoje łzy przez tak długi czas, że już nie jesteś w stanie znieść tego dłużeji wówczas wszystkie wypływają naraz. Tak właśnie teraz się czuję. Nie mam już łez, a wciąż czuję się, jakbym płakała. Po tym jak wysuszyłam włosy i ubrałam się, siedzę z tyłu domu w miejscu, gdzie pierwszy raz pocałowałam się z Adamem. Odtwarzam ten moment wyraźnie i żywo. Potem przestaję. Muszę przestać myśleć o tym, jak smakowały jego pocałunki, o sposobie, w jaki odbierałam jego dotyk. Muszę przestać w ogóle o nim myśleć. Wiem, że jeśli tego nie zrobię, to doprowadzi mnie to do szaleństwa. W zasadzie jestem już w połowie drogi do niego. Potem myślę, że może to za szybko. Może powinnam godzić się z utratą Adama stopniowo, etapami. Moja tylna kieszeń wibruje. Wyciągam telefon. Sms od Wren. Słyszałaś o Katie? Nie czuję chęci, aby jej odpisać. Pewnie powinnam, bo nie jestem pewna, jak długo jeszcze będę w stanie utrzymać moje zerwanie z Adamem dla siebie. Wren byłaby dla mnie wsparciem. Pomogłaby mi przejść przez to. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 132

Stąd, gdzie siedzę, dom Adama wygląda jak kamyk. Część mnie zastanawia się, co robi i jak się czuje z tym wszystkim. Druga część mnie pragnie, by po prostu zniknął. Fakt, że nie będę widziała się z nim przez dwa kolejne dni, czyni to łatwiejszym. Ale nadejdzie poniedziałek i jestem pewna, że ból w moim wnętrzu wymknie się spod kontroli, kiedy będę musiała znosić torturę oglądania jego pięknej twarzy. Mam nadzieję, że ziemia do tego czasu eksploduje. Może mi się poszczęści. Chociaż w to wątpię. Mama mnie woła i rezygnuję z obserwowania domu Adama. Niewiele i tak się dzieje z tego, co udało mi się zobaczyć. W pewnej chwili dwie osoby, zapewne jego mama i tata, wysiadłyz czarnego samochodu, przeszły przez ganek i weszły frontowymi drzwiami. Samochód Adama, żółty punkcik podobny do kulki, nie poruszył się z miejsca, odkąd siedzę na zewnątrz. Tłuszcz strzela i skwierczy, gdy mama umieszcza kolejny kawałek panierowanego kurczaka na patelni. Kuszący aromat włoskiej bułki tartej i soli czosnkowej unosi się w powietrzu i głęboko wciągam powietrze. Jedyny problem polega na tym, że nie mam apetytu. Wysuwam krzesło i siadam, gdy mama przewraca kawałki kurczaka. – Głodna? – pyta. Obniżam brodę, delikatnie kiwając głowa. Muszę kłamać. Muszę utrzymać fasadę, że wszystko jest dobrze, bo mama nie może dowiedzieć się, że jestem, prawdę mówiąc, w kawałkach. Jestem rozdrobniona jak tarty cheddar. – Dzwoniła Wren – mówi. – Twierdzi, że starała się z tobą skontaktować, ale nie odbierasz telefonu. Zerkam na swoje paznokcie. – Oddzwonię do niej. Na resztę dnia nie składa się wiele. Jem kilka kęsów kurczaka i mama obserwuje mnie,a potem pyta, czy dobrze się czuję. Mówię, że dobrze i że nie jestem tak głodna, jak mi się zdawało. Pomagam jej posprzątać, a potem idę do pokoju. Jestem w nastroju na Pink Floyd i przeszukuję szuflady za swoją kopią Dark Side of the Moon. Szarpnięciem otwieram górną szufladę komodyi cofam się o krok. Granat rozlewa się po jej dnie jak wzburzone wody Atlantyku. Wyciągam rękę i głaszczę tkaninę; jest szorstka, ale i miękka. Moje palce przesuwają się po bluzie kilkakrotnie, zanim przyciągam ją do piersi, ściskając mocno. Czuję jego zapach i to rozdziera mnie od środka, jakby żywiący się ciałem mięsożerni byli karmieni moimi wnętrznościami. Muszę mu to oddać. Nie mogę mieć niczego, co przypominałoby mi o nim. Sam jego zapach, mieszanka wody toaletowej i mydła sprawia, że czuję się, jakbym leżała na dnie kanionu z rozrzuconymi kończynami, połamanym kręgosłupem i krwią sączącą mi się z głowy. Przykładam ucho do ściany. Mama chrapie tak głośno, że słyszę ją w swoim pokoju. Nie będzie mnie najwyżej pół godziny. Nie sądzę, żeby obudziła się do tego czasu. Więc zwijam bluzę w kulkę, wkładam pod prawe ramię i wymykam przez okno. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 133

Potwór Wewnatrz Mnie

Adam stał na wprost okna swojej chatki, którą przekształcił w studio artystyczne. Był wdzięczny za możliwość bycia poza swoim domem. W chwili, gdy jego rodzice przekroczyli próg, eksplodowała między nimi kłótnia. Adam był wtedy w swoim pokoju, leżąc w łóżku, kiedy usłyszał trzask frontowych drzwi i dziki wrzask swojej matki. W ostatnim czasie dużo się kłócili. Nie był w stanie udawać, że rozumiał, co się działo między nimi, bo zawsze byli tacy skryci odnośnie wszystkiego. Ale zanim Adamowi udało się wyjść z domu, by uciec od tego szaleństwa, usłyszał swoją matkę, jak wykrzyczała: Oczywiście, że nie! Ponieważ nigdy nie będę taka jak ona! Potem usłyszał dźwięk tłuczonego talerza. Założył, że matka rzuciła nim w ojca, który się uchylił i talerz roztrzaskał się o kuchenne szafki. Blask księżyca, sączący się przez okno, trafił go w twarz. Adam zamknął oczy i delikatne westchnienie wypełzło z jego gardła. Pomyślał o Ellory. Wczoraj odepchnął ją. Okłamał ją, kiedy powiedział, że ją oszukał i że nic do niej nie czuł. Czuł. Czuł za dużo – co jest powodem, dla którego ją tak potraktował. By chronić ją przed samym sobą. Nawet jeśli wiedział, że nigdy by jej nie skrzywdził, to nie chciał, żeby ona zobaczyła tę stronę jego natury. Potwora. Katie zbliżała się do niego od tyłu. Ogłuszył ją już dwukrotnie, a chloroform, którego użył, zadziałał zbyt szybko jak na jego gust. Zastygł w miejscu, przysłuchując się jej delikatnemu zawodzeniu. Szatański uśmieszek rozciągnął się na jego ustach i nikczemny błysk zaiskrzyłw niebiesko– zielonych oczach. Okręcił się na pięcie, przybliżając się do niej. Katie wierciła się, aż jej oczy raptownie się otworzyły. Szarpała się gwałtownie, próbując oswobodzić się z więzów. – Adam! – krzyknęła szlochem wytłumionym przez srebrną taśmę klejącą. – Nie rób tego!

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 134

Adam oparł ostrze rzeźnickiego noża o swoje usta. Zimny metal posłał dreszcz wzdłuż ręki. Jego stopa zaczęła postukiwać, dłonie miał spocone, a palce mu się trzęsły. Przed jego oczami miała ukazać się rzeka krwi. A u szczytu swojego podniecenia tym faktem, nie doszedł do tego, co mógłby zrobić, aby temu zapobiec. W jaki sposób mógłby powstrzymać siebie przed zabiciem Katie? Szczerze mówiąc, nie mógł. Jak tylko potwór się ujawniał, tracił kontrolę nad sobą. To było jak doświadczenie wyjścia z ciała. Potwór przyjmował kontrolę nad wszystkim. A jedyną rzeczą, jaką Adam był w stanie robić, to unosić się ponad i obserwować. Rzucił Katie nienawistne spojrzenie. Wszystko to było wyłącznie jej winą. Gdyby potrafiła odsunąć swoje niesnaski z Ellory na bok i trzymać się z dala od niego, to nie byliby tutaj. Tak, Katie Halston za swoją śmierć może winić wyłącznie siebie. Adam zaczął krążyć w kółko. Kiedy ją tu przywiózł, przywiązał ją do krzesła taśmą samoprzylepną. Spojrzał w jej kierunku. Nie mogła mówić ze względu na zakneblowane usta, ale jej oczy śledziły każdy jego ruch. Wtedy zaczęła szlochać. Dźwięk przytłumionego płaczu rezonował pośród ograniczonej przestrzeni. Adam nie mógł myśleć. Odgłos płaczu zakłócał jego zmysł słuchu. Zatrzymał się w pół kroku i wycelował rzeźnickim nożem w Katie. – Mogłabyś się zamknąć? – krzyknął. – Nie mogę myśleć! Płacz Katie zanikł do nikłego kwilenia. Adam zmrużył oczy, myśląc zawzięcie. – Zabić, czy nie zabić, oto jest pytanie – powiedział, starając się brzmieć na uczonego. A oto był, pozwalając swoim żądzą się pokonać. Tak dobrze mu szło ostatnimi czasy. Ale wtedy musiała pojawić się Katie i wszystko zepsuć. Zbliżył się do dziewczyny, majacząc na nią. Skuliła się w przeciwnym kierunku ze strachu. Więcej łez spłynęło po jej policzkach i Adam oderwał kawałek taśmy z jej ust. – Jesteś walnięty! – wrzasnęła. Adam spojrzał zimnymi oczami bez emocji. – Przestań płakać. Katie spuściła głowę. – Zabijesz mnie, prawda? Adam uśmiechnął się. – Tak. Zabiję. Wtedy właśnie Katie zaczęła drzeć się… głośnymi, ryczącymi… mrożącymi krew wrzaskami. – Pomocy! Niech ktoś mi pomoże! Adam sięgnął za siebie i pogłośnił stereo. Leciał Vivaldi, a on wymachiwał swoim nożem tam i z powrotem, jakby sam wygrywał ten utwór. Katie nie przestawała krzyczeć i Adam przyłożył swoją wolną rękę do jej warg.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 135

– Myślałem, że kazałem ci przestać się mazać. – Katie zacisnęła zęby i wgryzła w Adama dłoń. – Ała! – Chłopak potrząsnął ręką i ją zabrał. Jak tylko to zrobił, Katie znów zaczęła wrzeszczeć. Podszedł do kuchennego blatu i oderwał świeży kawałek taśmy. Stanął przed dziewczyną i przykleił kawałek srebrnego tworzywa do jej ust. – Nic się nie martw – wyszeptał. – Wkrótce będzie po wszystkim. Adam uniósł nóż, przystawiając go Katie do szyi. Przeciągnął lekko ostrzem po smukłej szyi, lekko ją tylko zadrapując, ale ciesząc się przy tym dźwiękiem skrobanego ciała. To było lepsze od muzyki i cofnął się pamięcią do czasów swojego dzieciństwa. Do pierwszego razu, kiedy doświadczył swojej żądzy krwi. Zatrzymał się i lekko nim podrzucił. Katie płakała tak strasznie, że miała problem z oddychaniem. Adam dostawił nóż na powrót do gardła dziewczyny, kiedy usłyszał… Ktoś pukał do drzwi. Adam znieruchomiał. – Adam! – krzyczała Ellory. – Jesteś tam? Nie. Nie. Pomyślał. Nie mógł pozwolić, by Ellory przyłapała go na tym. Więc kiedy zaczęła walić w drzwi po raz drugi, porzucił nóż i wyskoczył przez okno.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 136

Gdzie Ty Jestes?

Osobliwy mały domek wyróżnia się pośród drzew. Drobinka bieli odznaczająca się w morzu brązu. Migoczące świece płoną jasno i wiem, że słyszę Vivaldiego, grzmiącego ze stereo we wnętrzu niewielkiej chałupki. Dobijam się do drzwi, z bluzą Adama wciąż wciśniętą pod rękę. – Adam! – Żadnej odpowiedzi. – Jesteś tam? – krzyczę. Ponownie walę w drzwi. Wciąż bez reakcji. Odsuwam się od drzwi, sfrustrowana. Wyciągam bluzę spod pachy i kładę ją przed nimi. Unoszę głowę, ostatni raz rzucając okiem na to, co Adam nazwał naszym specjalnym miejscem, a potem odwracam się i znikam w ciemności.

****

Następnego dnia Wren pojawia się pod moimi drzwiami. – Co się z tobą dzieje? – pyta, chwytając się pod boki. Otwieram drzwi szerzej. – Cześć, Wren. Wejdź proszę. Wchodzi do środka z zaciętym wyrazem swoich niebieskich oczu. – Tak się martwiłam! Myślałam, że coś mogło się stać! – Nic mi nie jest, Wren. – A jak miałam się o tym dowiedzieć? Cała ta spawa z Katie pogrążyła miasteczko w chaosie. Idziemy do mojego pokoju. Opadam plecami na swoje łóżko, a Wren czyści miejsce na podłodze, przesuwając stos moich brudnych ubrań swoją stopą. – To Katie nie pokazała się jeszcze w domu? A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 137

– Nie. – Wren odpowiada cicho. – Nadal uważam, że robią z igły widły. Nadal uważam, że w końcu wróci do domu. Wren szydzi. – Uważam, że żyjesz w zaprzeczeniu. Siadam i krzyżuję nogi. – Wren, chodzimy z Katie do szkoły całe swoje życie. Znamy ją. – Mówię jej to samo, co powiedziałam wczoraj mamie. – Pewnie jakiś mieszczuch bzyka ją w hotelu czy coś. Jej oczy rozszerzają się zdumione. – Przez dwa dni z rzędu? – Nie dałabym za nią głowy. Wren rozgląda się po moim pokoju, skupiając się na nieporządku, aż jej wzrok zatrzymuje się na czymś na podłodze. Podnosi kartkę i otwiera ją. Opada jej szczęka. – Dostałaś kolejny? – Odwraca kartkę kilka razy i wpatruje się w jej środek. – No. Kilka dni temu. – Masz jakiś pomysł, kto mógłby to być? Myślałam, że to sprawka Katie, ale to okazało się być jedynie przypuszczeniem. – Nie. Nie wiem, kto to mógłby być i prawdę powiedziawszy, mam to w dupie. – Jak możesz tak mówić? – Jej głos unosi się o oktawę. – Ktoś cię nęka, a ty masz to w dupie. Co się z tobą dzieje? – Dostali to, czego chcieli. Nie widzę sensu, by się nad tym rozwodzić. – Co chcesz przez to powiedzieć? Moje serce opada, a dolna warga drży. Unikam kontaktu wzrokowego, bojąc się, że jak spojrzę w zaniepokojone oczy Wren, to rozpadnę się na nowo. Dzisiaj całkiem nieźle mi idzie trzymanie się w kupie. – Adam mnie rzucił. – Tak trudno wypowiedzieć te słowa, że wydobywają się ledwo dosłyszalnym szeptem. Słyszę wzruszenie w głosie Wren. – Nie. – Przesuwa się z łóżka na podłogę i przyciąga moją głowę do swojej piersi. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? Wzdycham. – Wren, chcę po prostu o tym zapomnieć. Proszę, czy możemy porozmawiać o czymś innym? Moje gardło wibruje i czuję się, jakbym w każdej chwili miała eksplodować. Stanę się rozbryzganą tapetą krwi i bebechów. Proszę, zmień temat dziewczyno i zrób to szybko. Odsuwam się od Wren, a ona uśmiecha się entuzjastycznie. – Zostałam zaproszona na bal. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 138

Półuśmiech rozciąga się na moich ustach. – To cudownie. Przez kogo? – Mike'a Robertsa – mówi rumieniąc się. – Chodzimy razem na zajęcia z fizyki. Biorę jej obie ręce w swoje. – Wren, bardzo się cieszę z twojego powodu. – Też się ciszę – mówi wylewnie. – Powinnaś zobaczyć moją sukienkę. – Jestem pewna, że jest boska. Wren wdaje się w szczegóły i opisuje krój sukienki, kolor, długość, nie pomijając żadnego szczególiku. Tak się cieszę jej szczęściem. Ona jest taka bezinteresowna, zawsze ofiarna i martwiąca się o innych, a nie o siebie. Całkowicie na to zasługuje. Zasługuje na całe szczęście, jakie świat może dać. – Możesz pójść z nami, jeśli chcesz. – Przeszukuje moje oczy. – Wiem, że Mike'owi nie będzie to przeszkadzało. Pewna jestem, że będzie zachwycony, mając dwie partnerki. – Wren, nie zamierzam być piątym kołem w trakcie twojej wielkiej nocy. Wren spuszcza wzrok na swoje dłonie. – To nie tak, nie uważałabym cię za piąte koło, Ellory. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką. To nasz ostatni bal i po prostu nie mogę sobie wyobrazić spędzenia go bez ciebie. Jej miłe słowa napełniają mnie ciepłem i tuszują pustkę w moim wnętrzu. W tym momencie mój smutek zostaje zastąpiony niewypowiedzianą radością. Ale to trwa jedynie chwilę, kiedy uświadamiam sobie, że na balu mogę spotkać Adama z inną dziewczyną i nie wiem, czy jestem w stanie sobie z tym poradzić. – Pomyślę o tym – mówię jej z nadzieją, iż będzie zadowolona z faktu, że nie mówię definitywnego nie ani definitywnego tak.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 139

Wiem

W poniedziałek stoję zamrożona w drzwiach klasy mojej pierwszej lekcji – angielskiego. Panna Miller siedzi za swoim biurkiem, czytając książkę, a moje oczy przemieszczają się między moją ławką a Adama. Nie mogę podjąć decyzji, czy jestem w stanie zmierzyć się z dzisiejszym dniem. Powiedziałam sobie rano, że nic mi nie będzie. Powiedziałam sobie, że to co najgorsze z tym całym zerwaniem mam już za sobą, ale nie widziałam Adama od piątkowej nocy, no cóż, z technicznego punktu widzenia, sobotniego ranka i wiem, że kiedy go zobaczę, to znów zbzikuję. – Panno Graham, albo wchodzisz, albo idziesz prosto do dyrektora. – Panna Miller wykrzykuje, nie odrywając oczu od książki. Robię niewielki krok do środka, wciąż rzucając oczami pomiędzy dwoma stolikami. Nie wiem, co robić. Czuję mały podmuch powietrza na swoim karku. Ktoś jest za mną. Co, jeśli to on? Co, jeśli to Adam? Maszeruję przed siebie między ławkami i siadam w tylnym, lewym kącie sali. Rozlega się dzwonek i reszta uczniów wchodzi do klasy. Łącznie z Adamem. Wpatruje się w moją pustą ławkę przez moment, a potem patrzy na Wren. Składam przed sobą ręce na blacie i kładę na nich głowę, unikając go, wiedząc, że w każdej chwili spojrzy w moim kierunku. Moje oczy przemieszczają się w lewo. Skupiam się na ławce Katie. Pustej ławce. Fala wstrząsu roztrzaskuje się o moje wnętrzności, a klatka piersiowa się zapada. Myślałam, że cała ta sprawa z zaginięciem Katie to jakaś przelotna znajomość, z którą coś poszło nie tak. Każda cząstka mnie była o tym przekonana. Mimo to, jestem tu, siedząc naprzeciw jej pustej ławki, w obliczu rzeczywistości. Katie Halston zaginęła, a istnieje spora szansa na to, że już nigdy nie przejdzie korytarzami liceum Logan. Po lekcji snuję się korytarzem bez celu, ignorując głośne rozmowy, trzaskające szafki A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 140

i ciała mnie mijające. Jestem zamroczona, patrzę wprost przed siebie z szeroko otwartymi oczami. Czuję rękę na swoim ramieniu, a potem dochodzi mnie głos Wren. – Widziałaś, że na lekcji nie było Katie? – Straszne. – To jedyne słowo, jakie jestem w stanie z siebie wydobyć. Pierwsza połowa dnia mija. Szkoła porusza się wokół mnie, ale nie jestem w stanie tego ogarnąć. Korytarze mnie duszą. Na domiar tego wszystkiego z Adamem, po mojej głowie błąkają się myśli, że Katie najprawdopodobniej leży gdzieś w rowie. Dzwonię do mamy i mówię, że źle się czuję i chcę wcześniej wrócić do domu. Nie robi z tego afery ani się nie kłóci, mówi mi jedynie, że będzie na miejscu, żeby mnie odebrać za dwadzieścia minut. Otwieram grafitowe, metalowe drzwiczki mojej szafki, a podeszwy moich tenisówek skrzypią, robiąc echo po rozświetlonym, pustym holu. Zgarniam kilka zeszytów, zdejmuję plecak z cienkiego wieszaczka w środku i właśnie mam zamknąć drzwiczki, kiedy świstek papieru wylatuje i kołysze się opadając na nakrapianą posadzkę. Schylam się, żeby go podnieść, kiedy brązowy but nadeptuje na kartkę, przyciskając ją do podłogi. Szarpię za papier. – Proszę, rusz się. To jest moje. – Ale nawet nie wiesz, co to jest. – Szybko się podnoszę i trzaskam drzwiczkami od szafki. Stoję twarzą w twarz z Adamem, który opiera się o szafkę obok mojej. – Gdzieś się wybierasz? – pyta z zaintrygowanym wyrazem twarzy. – Idę do domu – mówię mu. – Możesz przesunąć swoją nogę? – Adam unosi stopę, a ja zabieram kartkę. Wciskam ją do tylnej kieszeni spodni i ruszam korytarzem. Jego kroki dudnią za mną. Śledzi mnie. Zastygam i stoję do niego plecami. – Adam, czego chcesz? – Przełykam boleśnie ślinę. – Dzięki za zwrócenie bluzy. – Och. – Staję twarzą do niego. – Proszę bardzo. Wyciąga rękę, by dotknąć mojego policzka. Wzdrygam się i przesuwam głowę. – Tęskniłem za tobą. – Jego głęboki głos jest niski i udręczony, i pusty. Jest czarną otchłanią. Próżnią nicości, ale ja nie potrafię zwalczyć uczucia jego niedostatku. Pragnę go tak bardzo, że ból przechodzi przez moje gardło i stawia je w ogniu. – Powiedziałeś, że nic dla ciebie nie znaczę. Jak możesz tęsknić za kimś, na kim ci nie zależy? Uśmiecha się dziwacznie i obniża głowę. – Kłamałem. Byłem zły. Czasami w złości powie się rzeczy, który nie ma się na myśli. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 141

– Nigdy nic ci nie zrobiłam. Wszystko, co robiłam, to dbałam na tyle i kochałam cię na tyle, by zechcieć ci pomóc zmierzyć się z tym, cokolwiek cię martwi. Szczęka Adam zaciska się, a jego wargi formują prostą kreskę. – Nie rozumiesz. Musiałem cię odtrącić, aby cię chronić. Ale nie mogę, Ellory. Nie mogę cię dłużej odtrącać. Potrzebuję cię. – Chronić mnie? – Drwię. – Chronić mnie przed czym? Jego rysy ciemnieją pomimo jasnego światła na korytarzu. – Przede mną. Część mnie sądzi, że on żartuje, ale po sposobie, w jaki wpatruje się we mnie, wiem, że nie. – Nie wierzę w to – mówię. Patrzy na mnie z niedowierzaniem. – Co? Myślisz, że żartowałbym odnośnie czegoś takiego? – Nie. Mówię, że nie sądzę, że musisz mnie odtrącać od siebie, by mnie chronić, bo wiem, że nigdy byś mnie nie skrzywdził. – Ellory, istnieje strona mnie, której nie chcę, byś zobaczyła. Nie jestem tym, kim ci się wydaje, że jestem. Jego słowa przypominają mi o wiadomości, jaką otrzymałam z takim samym ostrzeżeniem. Gada w kółko, szukając wymówek. Musi wiedzieć, że nie dbam o to, kim jest. Byłam chodzącymi zwłokami, zanim go poznałam. Adam wypełnia mnie radością. Wypełnia mnie miłością tak intensywną, że zacierają się granice między fantazją a rzeczywistością. Sprawia, że czuję się pełna. Kompletna. I on musi zrozumieć, że wada czy kwestia osobowości nigdy nie zdusi tej miłości. Ani teraz. Ani nigdy. – Nie odchodzi mnie, kim jesteś. – Zauważam mrok w jego oczach i to jak czasami wydaje się pozbawiony emocji. – Kocham cię, Adamie. Histeryczny błysk pęcznieje w jego oczach. – Nie zrozumiesz. Będziesz taka jak wszyscy. Nie pojmiesz tego. Uciekniesz z krzykiem. Zobaczysz we mnie dziwadło, którym naprawdę jestem. – Jak możesz tak mówić? – Moje oczy przemieszczają się na szklane drzwi wyjściowe. Mama podjeżdża i trąbi. – Adam, choćby nie wiem co, zawsze będę cię kochała. I nigdy nie będziesz dla mnie dziwadłem. Adam uśmiecha się, jego wargi drżą. – Zobaczymy. – Umieszcza swoje usta na moim czole i ogarnia mnie mrowiące poczucie przynależności. Bez względu na to, co mówi Adam, w tej chwili wiem, że ja należę do niego, a on należy do mnie. To, co czuję do niego, to nie

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 142

jakieś naiwne, szczeniackie zauroczenie czy zmysłowe złudzenie. To jest prawdziwe. Tak prawdziwe, że gdy leżę bez niego, moje kończyny bolą, moje serce wyrywa się z piersi, a miłość przepływa przez mój system nerwowy, iskrząc się jak błyskawica. Odsuwam się od niego i czuję, jak rozpadam się na pół. Kiedy odwracam się i schodzę po schodach, przytłaczający strach rozwija się i wbija pazury w moje wnętrzności. On wydobył tę część mnie, która była ukryta od tak dawna, a ja wyznałam mu swoją miłość i okazałam uczucia w sposób, o jaki nigdy siebie nie podejrzewałam. Wiem, że tak intensywne uczucia są dramatyczne, desperackie i tragiczne, i rzadko kiedy mają szczęśliwe zakończenia.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 143

Gdzie Ona Jest?

Do piątku nie ma żadnych wieści ani postępu w sprawie zaginięcia Katie. Szkoła nie jest taka sama. Niegdyś szalone korytarze przycichły, uczniowie snują się po nich z nawiedzonymi spojrzeniami. Wczoraj w czasie lunchu obserwowałam Megan White, która szlochała w swoją miskę z rosołem. Blake usiadł obok niej, starając się ją pocieszyć, ale ona była nieukojona. Policja zjawiła się w szkole i przesłuchała każdego, ale mogę powiedzieć, że nie mają pojęcia, co robić. Nic takiego nigdy nie przydarzyło się w Burton. Znam tylko jedno przestępstwo, do jakiego tutaj doszło i chodziło o człowieka, który ukradł krowę innego człowieka. A miało to miejsce ponad trzydzieści lat temu. Prawda jest taka, że czuję to samo co wszyscy. Zniknięcie Katie pozostawiło maleńką dziurkę w moim sercu. Tak, jesteśmy – nie – byłyśmy wrogami, ale Katie urodziła się i wychowała w tej mieścinie tak samo jak ja. Katie była jedną z nas. Kiedy siedzę na angielskim i wpatruję się w jej pustą ławkę piąty dzień z rzędu, dochodzę do tragicznego i przygnębiającego wniosku, że Katie Halston, moja niegdyś najlepsza przyjaciółka, nie żyje. Powołali ekipę poszukiwawczą w czwartkowe popołudnie. Nie poszłam. Nie sądziłam, by było właściwe z mojej strony, by się tam pokazać, przybierając optymistyczny uśmiech i udając, że byłyśmy kumpelami, kiedy nie byłyśmy. Może źle zrobiłam, że nie poszłam. Ale część mnie nie potrafiła tego przetrawić. Nie mogłam iść szukać kogoś, kto wiem, że nigdy nie wróci. Wiem, że nadzieja jest kluczowa w tej sytuacji, ale myślę o wszystkich zaginionych, którzy wrócili po swoim zniknięciu. Była ich zaledwie garstka, z tego co pamiętam. Pomimo panującego przygnębienia, panna Miller zasypuje nas pracą domową. Codziennie, kiedy wchodzę na angielski, mój żołądek szarpie się, kiedy widzę ją siedzącą za biurkiem pani Winkle. Mam nadzieję, że ta stara torba wkrótce wróci, bo muszę przyznać, że A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 144

tęsknię za nią. Z panną Miller jest coś nie tak i to nie tylko to, że przyprawia mnie o ciarki. Chodzi o to, że bez względu na to gdzie jestem, czy co robię, to czuję, jak ona zawsze przygląda mi się, obserwuje mnie. Pojawia się w przypadkowych miejscach, w których akurat jestem, jakby miała wykuty na pamięć mój plan lekcji i zastanawiam się po co? Bywało, że przyłapywałam ją na wgapianiu się w Adama. Nie patrzyła z troską, ale jak na swoje terytorium. Widząc ją wówczas, zastanawiałam się, czy go skądś znała. Kilka razy przyłapała mnie na patrzeniu się na nich i jej zimne spojrzenie było wystarczające, by przerazić najdzielniejszego człowieka. Trzymałam Adama na dystans przez ostatnie kilka dni. Czuję się winna odnośnie tego, jak traktowałyśmy się z Katie. I jestem ciekawa, zastanawiam się, jak ona by zareagowała, gdyby odwrócić sytuację. Czy czułaby to sama co ja? Czy martwiałaby się, gdybym to ja zaginęła? Zapewne nigdy się nie dowiem i to dobija mnie bardziej niż cokolwiek innego. Dziś jest wielki mecz absolwentów. Adam chce, żebym poszła, ale ja nie czuję się sobą i bycie otoczoną przez setki ludzi, wrzeszczących i trąbiących co sił w płucach, to coś, czego nie dam rady znieść. To byłaby jeszcze jedna rzecz do kompletu, by pchnąć mnie bliżej ku krawędzi szaleństwa. Adam super znosi moje anomalne zachowanie. Kiedy powiedziałam mu, że nie wybieram się na mecz, cmoknął mnie w policzek, uśmiechnął się i powiedział, że zobaczymy się jutro. Uwielbiam to, że jesteśmy całkowitymi przeciwieństwami, a jednak tak świetnie ze sobą współpracujemy. Jestem dzika, nierozważna, wyszczekana i nienawidzę organów władzy. Adam jest spokojny, zrównoważony i opanowany. Po szkole odwozi mnie do domu. Kiedy zjawiamy się pod nim, zabieram swoje rzeczy, a on obdarza mnie jednym z jego pięknych uśmiechów, które tak bardzo kocham. – Więc, widzimy się jutro? Otwieram drzwi po swojej stronie. – No. – Wysiadam i zaglądam jeszcze do środka. – Powodzenia dziś. – Życzę mu, starając się być radosna. Nawet jeśli świadoma jestem, że moje słowa nie brzmią radośnie. – Dzięki. Będę go potrzebował. Mojego talizmanu szczęścia tam nie będzie. Ściągam brwi. – Na pewno nie jest ci przykro, że nie idę? Przytakuje. – Nie martw się tym. Szczególnie, jeśli nie masz do tego nastroju. Jutro czeka nas wielki dzień. Będziesz pewnie potrzebowała wypocząć. Śmieję się wymuszenie. – To na razie, Adam. – Zamykam drzwi i wchodzę do domu.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 145

Mamy nie ma. Zostawiła mi wiadomość, że pojechała do sklepu i wkrótce wróci. Pustka domu nabrzmiewa w moim wnętrzu. Zaczynam rozmyślać o Katie, moim skomplikowanym związku z Adamem i orientuję się, że te myśli będą mnie gryzły, chyba że czymś się zajmę. Muszę się koniecznie czymś zająć. Stoję w progu mojej sypialni, oceniając pobojowisko. Sprzątanie mojego pokoju pomoże mnie rozproszyć. Jedyny problem jest taki, że sprzątnięcie tego zajmie mi lata. Zaczynam od umycia ścian. Za każdym razem, kiedy przeciągam gąbkę wzdłuż bladoniebieskiego, gipsowego muru, tak gruby płat kurzu opada na moje łózko, że przypomina mi o zwęglonym popiele w kominku. Gdy kończę ze ścianami, przechodzę do komód, przecierając je ściereczką, układając moje akcesoria do włosów i pozbywając się wszystkich papierowych talerzy, zalegających na nich. Pół godziny później skupiam się na kudłatej wykładzinie podłogowej, na której panuje największy burdel. Siadam pośrodku sterty ubrań i zaczynam je sortować na czyste i brudne. Gdy mam je posegregowane, zabieram stos brudów do pralni i kolejny raz sortuję stos czystych. Niektóre z ubrań wędrują na wieszaki, a pozostałe składam i układam w szufladach. Kiedy dochodzę już do ostatniej rzeczy na podłodze, pary moich ulubionych wypłowiałych dżinsów, składam je na pół i zakładam na wieszak. Ale kiedy wpycham je do napakowanej szafy, zauważam kawałek złożonego papieru, jak wysuwa się z tylnej kieszeni i opada na dywan. Zaciekawiona, zawieszam spodnie i siadam w indiańskim stylu, rozkładając kartkę. To kserokopia artykułu prasowego. Jest na nim małe zdjęcie w górnym, prawym rogu ale obraz jest tak ciemny i zapaćkany, że ledwo mogę dostrzec, kto na nim jest. Jednakże kiedy przeglądam artykuł, a jego nazwisko odkształca się raz za razem w moich oczach, uderza we mnie objawienie, które pozbawia mnie oddechu. Adam Jacobs, chłopak którego kocham, jest socjopatą – bezwzględnym i bezlitosnym mordercą.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 146

Decyzje

Wstrząsająca, czarna otchłań mroku ogarnia mój pokój, gdy leżę w swoim łóżku. Nie mogę zasnąć. Nie wiem, czy w ogóle kiedykolwiek będę mogła zmrużyć oko. Umieram wewnątrz siebie i czuję agonalny ból w każdym ze swoich organów. Nigdy nie czułam sie tak zagubiona czy udręczona w całym swoim życiu. Minęły godziny, odkąd przeczytałam artykuł i tylko o tym mogę myśleć. Było w nim napisane, że Adam został oskarżony o zabicie swojej dziewczyny, Reginy, ale został uniewinniony. Pewna jestem, że w dużej mierze ma to związek z jego ojcem, bo w artykule była wzmianka o nim jako o najlepszym obrońcy w Chicago. Orientuję się, że jest część mnie, która zawsze wiedziała o skłonnościach Adama, ale byłam tak zaślepiona swoją miłością do niego, że nigdy nie chciałam dopuścić do siebie głosu rozsądku. Chciałam żyć we śnie. A w moim śnie on jest wszystkim, czym udaje, że jest. Jest diamentem bez skaz. Jest idealny. Muszę przełknąć tę myśl i się nią udławić. Istnieją szczególne cechy w Adamie, które wyróżniają się spośród jego innych cech. Nie jestem detektywem, ale zanim zaczęłam dziewiątą klasę, spędziłam całe lato na oglądaniu maratonów seriali kryminalnych w telewizji. Wszyscy mordercy mieli podobne nawyki, które ich wyróżniały. Niektórzy mieli fioła na punkcie czystości. Adam ma fioła na pukcie czystości. Nie potrafi ścierpieć nawet pyłka kurzu na tylnym siedzeniu swojego samochodu. Niektórzy byli tak idealni, że momentalnie wiedziałeś, że coś jest z nimi nie tak. Od Adama bije perfekcjonizm. Poza genetyką on wyróżnia się we wszystkim. Naprawdę bardzo musi się starać, aby zatuszować to, kim naprawdę jest. Adam, którego oczy nie okazują żadnych emocji. Adam, który po prostu robi rzeczy i nie myśli o konsekwencjach. Adam, który zabija. Zabija. Morduje. Zarzyna. Samo myślenie o tych słowach wykręca mi żołądek.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 147

On zabija niewinnych ludzi. Ci ludzie są czyimiś dziećmi. Ci ludzie mają rodziny. Głęboko w swoim wnętrzu czuję, że to co robi Adam, nie jest właściwe, ale miłość jaką go darzę, wciąż we mnie płonie. Jestem rozdarta pomiędzy miłością do niego a nienawiścią do tego, czym jest. On jest piękną katastrofą. Moją piękną katastrofą. Adam ostrzegał mnie odnośnie swojej drugiej natury. Tej cześci pochłananiej przez ciemność. Myślał, że wystraszę się potwora, ale ja sie go nie boję. Myślał, że ucieknę z krzykiem, ale nie zrobię tego. Myślał, że odwrócę sie od niego, ale nie potrafię. Adam i ja w jakiś sposób jesteśmy podobni. Byłam taka jak on, pusta skorupa człowieka. On to zmienił. Pokazał mi, jak to jest czuć. Może jestem głupia. Może jestem równie zła jak on za trzymanie języka za zębami. Ale on powiedział mi kiedyś, że byłam inna. I nic nie mogę poradzić, ale łudzę się, że ta moja inność to jedyna rzecz na tym świecie, która może uratować go przed tym, czego boi się najbardziej... Przed sobą samym.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 148

Ostatecznie

W sobotę rano mama ma dla mnie szczegółowy rozkład zajęć. Po śniadaniu zabiera mnie do Carol’s Crimps & Curls, jedynego salonu w naszym miasteczku, w którym można zrobić włosy i paznokcie. Zazwyczaj nie rozpieszczam siebie, a poza tym jestem tak pochłonięta dramatem rozgrywającym sie w moim życiu, że nie potrafię się tym cieszyć. Adam nawiedza mnie. Adam i jego piękny uśmiech, jego zaraźliwy dotyk, jego głęboki głos, który sprawia, że moje wnętrzności sie tlą. I ten drugi Adam. Adam, którego powinnam nienawidzić, ale nie mogę. Adam, którego powinnam odepchnąć, ale nie potrafię. Adam, którego powinnam wsadzić za kratki, ale tego nie zrobię. – Czy nie są śliczne? – Rozpływa się manikiurzystka, która ma na sobie tonę tapety. Zerkam przelotnie na swoje ręce. – Tak. Dzięki. Kiedy schną moje paznokcie, zostaję zabrana na fotel właścicielki salonu. Siadam przed lustem i zauważam odbicie sylwetki Megan White. Wygląda niezbyt dobrze, patrząc się wprost przed siebie z zamroczonym wyrazem twarzy. Pewnie robiłaby to z Katie, gdyby tu była. Poczucie winy mnie pożera, rozrywa moją skórę i obgryza kości do czysta. Co ja mam zrobić? Trzymanie tajemnicy Adama w końcu mnie zabije. Jestem tego pewna. Carol kończy z moimi włosami dokładnie w godzinę. Mama popędza mnie do domu i pomaga założyć sukienkę. Metry złotej satyny ozdobionej cienką, przeźroczystą, błyszczącą wierzchnią warstwą. Mama zabrała mnie do jakiegoś eleganckiego butiku w Galerii North Place, by ją kupić. Szczęśliwie, suknia w stylu bogini z paskiem na jedno ramię była na promocji.Uniosłam jedną rękę, a mama zapięła suwak, wzdychając. – Och, Ellory. – Przyłożyła dłonie do kącików oczu, A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 149

by powstrzymać łzy przed wypłynięciem. – Wyglądasz oszałamiająco, kochanie. Po prostu oszałamiajaco. Nie znoszę chodzić w sukienkach, ale tę uwiebiam. Uwielbiam sposób, w jaki miękki materiał przylega do mojej skóry i kiedy okręcam się przed sięgającym podłogi lustrem, promienie słoneczne z mojego okna uderzają w suknię i wyglądam, jakbym się skrzyła. – Zaczekaj – mówi mama i wybiega z mojego pokoju. Wraca minutę później, niosąc naszyjnik z pereł. Odwracam się, a ona zapina mi go na szyi. – Należał do prababci Revy – mówi mi. – Miałam go na sobie, kiedy wychodziłam za twojego ojca. Staję twarzą do niej i przyciągam do uścisku. – Kocham cię, mamusiu. Uśmiecha się od ucha do ucha, kiedy łza sunie po jej bladym policzku. – Ja też cię kocham, skarbeczku. Nasza chwila między matką i córką zostaje przerwana przez pukanie do drzwi. Mama wychodzi, a ja kończę się przygotowywać, nakładając niewielką ilość makijażu. Ostatni raz zekam na siebie w lustrze. – No cóż Ells, lepiej już nie będzie. – Wtedy gaszę światło i idę do salonu. Wren klaszcze w swoje dłonie, kiedy mnie wiedzi. – Wyglądasz kapitalnie! – Dzięki – mówię. – Ty też źle nie wyglądasz. – Wren okręca się i jej suknia koloru szampana w stylu syrenki, z dekoltem w kształcie serca, opina każdy cal jej ciała. Czuję wzrok Adama na sobie, przypiekający moją skórę. Zerkając przez ramię z niepokojem, spotykam jego spojrzenie. Jestem zdenerwowana i spanikowana, ale w tym samym czasie przeszczęśliwa i podekscytowana. Podchodzi do mnie pewnym krokiem, bierze moją dłoń, a serce obija mi się o żebra. W środku krzyczę. Jestem kawałkiem szkła. Jestem roztrzaskana. Jestem rozbita. Adam pochyla się i pieści mojego ucho, szepcząc. – Wyglądasz olśniewająco. Uśmiecham się, a moje palce drżą w jego uścisku. – Dziękuję. Wszystkie matki tłoczą sie wokół nas. Isabelle wychodzi na przód. – Stańcie wszysyscy razem! Wren pozuje z Mikem, a Adam zawiją swoją rękę wokół mojej talii. Jego dotyk sprawia, że moje serce śpiewa i jednoczeście cierpnie mi się skóra. Ciężko oddycham. Nie mogę teraz zbizkować. Najpierw muszę z nim porozmawiać. Potem będę musiała opracować plan działania. Mama przykłada oko do aparatu. – Okej, proszę wszystkich o uśmiech.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 150

Przybieram najlepszy fałszywy uśmiech, na jaki mnie stać i wtedy zostajemy oślepieni błyskami fleszy. Docieramy do szkoły jakiś czas później, a ja wciąż widzę płatki przez oczami od tych wszystkich zdjęć. Mama była najgorsza z całego grona. Pstrykała swoim aparatem aż do momentu, jak wycofaliśmy z podjazdu. Cała sala gimnastyczna udekorowana przepychem krepiny jest czymś, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłam. Podziwiam cienkie smugi srebra i czerni oraz maleńkie, migoczące światełka, które otaczają cały obwód. Błyszcząca lampka disco zwisa z sufitu, rzucając poświatę po stonowanych, żółtych ścianach. Powstrzymuję swoje obserwacje, kiedy zauważam pannę Miller stojącą za misą z ponczem z grymasem na twarzy. Szybko odwracam wzrok. Odnoszę wrażanie, jakby była meduzą. Jedno spojrzenie w jej oczy i zaminię się w głaz. Wren z Mikiem są już na parkiecie, otoczeni morzem kołyszących się par. Adam odsuwa się ode mnie, wyciągając rękę. – Co ty na to, Ells? Spróbujemy? Biorę jego dłoń, a on prowadzi mnie na parkiet. Staram się jak mogę, by utrzymać spokój, choć mój żołądek poskęcany jest w supły. Adam kładzie dłoń na moich plecach i ciepło od jego dotyku promieniuje przez materiał sukienki. Kocham go. Kocham go. Kocham go. Obezwładniające uczucie pragnienia przepływa przeze mnie. Adam chwyta mnie mocniej i jestem skręcona w połowie. Nie chcę tego stracić. Czuję się mile widziana w jego ramionach. Przykładam głowę do jego piersi i oczekuję nic nie usłyszeć. Osoba tak pochłonięta przez ciemność nie może być człowiekiem. Ale słyszę głośno i wyraźnie miękkie dudnienie. Słyszę jego serce i czuję je, ponieważ jego serce bije dla mnie. Bierze moją twarz w swoje dłonie. I przysiegam, że widzę iskrę uczucia w jego oczach. – Adamie, ja... – Myślę, że cię kocham – wypala. – To nie jest możliwe – szepczę. – Nie możesz. Jego oczy są jak wody Karaibów, przejrzyste, krystaliczne i lśniące. – Mogę. Zduszony jęk zatyka moje gardło. Przełykam. – Nie, nie możesz. Wiem, że nie możesz. – On delikatnie muska moje usta. Zadziwia mnie, jak tak delikatny całus potrafi połknąć mnie całą i rozcieńcza moje postrzeganie tego, co naprawdę się dzieję. – Adam, ja wiem. – Wypluwam z siebie słowa jak rozlewające się mleko. Szybko i płynnie rozprzestrzeniające się po całym blacie. Marszczy swoje brwi, zdezorintowany. – Wiesz o czym? Staję na palcach i przytykam jego ucho do swoich warg. – Wiem o Reginie. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 151

Ciało Adama sztywnieje. Odsuwa się ode mnie powoli, zaszokowany. Nie mówi nic w odpowiedzi, ale nie musi. Bomba eksplodowała w moim wnętrzu i czuję, jak każda część mnie wybucha. Adam odwraca się, by odejść, ale chwytam jego dłoń. Zerka przez ramię ze zbolałym wyrazem na twarzy i myślę, że może sie rozpadać. Zamykam oczy, dysząc. Kiedy je otwieram, Adam stoi centymetry od mojej twarzy, a kiedy otwiera usta, żeby coś powiedzieć, przeraźliwy pisk odbija się rykoszetem od ścian sali. Zatykam uszy, podczas gdy dyrektor Anderson stuka w mikrofon. – Nadszedł czas, by ogłosić królową i króla balu oraz dwór. – Kurczowo trzymam rękę Adama, ale on nie patrzy na mnie. – Adam. – Szarpię go za ramię. – Adam. – Pierwsi członkowie dworu to... Wciaż nie chce na mnie popatrzeć. Mocniej szarpię go za rękę. – Adam. – Ellory Graham i Adam Jacobs! – Dyrektor Anderson ogłasza. Puszczam rękę Adama i wszystcy uczniowie odwracają się w naszą stronę. Czuję się niezręcznie. Nie znoszę być w centrum uwagi. Ale Adam przywykł już do tego. Posyła wszystkim szeroki uśmiech i wyciąga rękę do mnie. Splatam swoje ramię z jego i schodkami wychodzimy na scenę. Molly nas wita nas i przekłada mi szarfę przez głowę, a potem drugą przez głowę Adama. Wciąż jestem w szkou. – Kto, do diabła, mnie nomimował? – Molly śmieje się i wskazuje głową na tłum. Wren uśmiecha się promiennie i macha. Kręcę głową i trzymam się Adama, bo czuję, jakbym w każdej chwili miała dostać mdłości. Kiedy dyrektor Anderson ogłasza kolejną parę, Adam w końcu piorunuje mnie wzrokiem. – Skąd się o tym dowiedziałaś? – Jego głos jest zimny i opanowany. Nie mogę zrozumieć. Jak może myśleć, że ma prawo do bycia złym? – Megan White i Blake Forrester! – Dyrektor Anderson wykrzykuje. – Ktoś przysyła mi listy! – warczę. – A ty też nie do końca trzymałeś to w sekrecie, mówiąc mi, że nie chcę zobaczyć twojej drugiej natury. Megan White i Blake wchodzą po schodkach i mijają nas pewnym krokiem. Adam przygryza swoją dolną wargę i jego wzrok przesuwa się na podłogę. – Listy? – szepcze. – Tak. Ktoś przysyła mi listy. A ostatnią rzeczą, jaką dostałam, była kserokopia artykułu z chicagowskiej gazety. O tobie i morderstwie Reginy. Dyrektor Anderson kontynuuje. – Kolejna para to... Corinne Connor i Josh Tanner.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 152

Adam wpatruje się w tłum, a ja podążam za jego wzrokiem. – Staram się tak bardzo, nie być tamtym facetem – mówi monotonnym głosem. – Nie chcę być tamtym facetem. Ból przedziera się przez moją klatkę piersiową, a moje serce opada. – Adam – szepczę. Przerywa mi głos dyrektora Andersona. – Wren Thompson i Mike Roberts! Moja chwila rozpaczy zostaje przerwana przez trzepot podekscytowania, który smaga przez mnie, kiedy widzę minę na buzi Wren. Moja uwaga przenosi sie na Molly i błysk szczęścia w jej oczach mówi mi, że to właśnie ona jest tą osobą, która ją nominowała. Adam drży w moim uścisku i przesuwam rękę wzdłuż jego ramienia, próbując go ukoić. Jego dłoń jest śliska od potu i dostrzegam szalony wyraz jego oczu. On nawet zaczyna mamrotać. – Nie mam pojęcia, kto może je przysyłać? Kto to może być? Nie chciałem, żebyś sie naprawdę dowiedziała. Chciałem tylko, żebyś była świadomoma niebezpiecznej strony mojej natury... Dyrektor Anderson wcina się w paplaninę Adama. – I... królową i królem balu absolwentów roku 2011 zostają.... – Nigdy bym cię nie skrzywdził, Ellory. – Adam patrzy na mnie z desperacją w swoich oczach. – Wiesz o tym, prawda? Wiem, że mówi prawdę. Zawsze wiedziałam, że bez względu na to, czym, czy kim Adam jest, to nigdy mnie nie skrzywdzi. – Megan White i Adam Jacobs! – Dyrektor Anderson wykrzykuje i cała sala wybucha aplauzem. Adam zastyga, jego oczy pełne są niepewności. Ponagalam go, by się ruszył i patrzę, jak Molly wkłada kolejną szarfę przez jego głowę. Wrzawa na sali gimnastycznej przybiera na sile, a ja nieśmiało przyglądam się rzędowi ludzi na scenie. Przychodzi mi do głowy, że jeśli byłaby tu Katie, to teraz stałaby tutaj z nami. Megan White wychodzi z szeregu, a Molly unosi szarfę nad jej głowę. Adam stoi obok nich w stanie transu. Jego wargi poruszają się, ale nie wydobywają się żadne słowa. Megan przykuca, a Molly umieszcza koronę na jej głowie. Kolejna sekwencja zdarzeń wydaje się przebiegać w zwolnionym tempie. Sekundę po tym jak Megan White zostaje królową, robi krok w przód i macha ręką, to w tym samym momencie zwłoki Katie Halston spadają z krokwi, huśtając się na grubym stryczku. Sztywne ciało uderza w Megan, zrzucając ją ze sceny i wtedy właśnie wybucha chaos.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 153

Niechaj Zwłoki Sięgną Podłogi

Adam spanikował. Jego początkową reakcją było zeskoczyć ze sceny i uciec. Istniały dwa powody, dla których zdecydował się to zrobić. Pierwszy, widok ciała Katie doprowadził go do amoku – nawet jeśli było wydrenowane z krwi. W chwili gdy ją zobaczył, krew na jej gardle, przyłapał się na przeczesywaniu sali gimnastycznej za jakimś ostrym narzędziem. Gdyby był w stanie zlokalizować jakieś, powyrzynałby wszystkich tutaj obecnych i zafundował sobie krwawą łaźnię. Drugim powodem było jego rozjuszenie. Był tak rozzłoszczony, że miał ochotę wrzeszczeć, ukazując potwora skrytego w jego wnętrzu całej szkolnej społeczności. Ktoś sobie z niego kpił. To doprowadzało krew Adama do wrzenia, że ktoś szydził z niego, próbując bawić się w naśladowcę. Tak jak nie mógł znieść tej myśli, musiał przyznać się do tego, że to nie on był osobą, która zabiła Katie Halston. Tak, porwał ją. Tak, zostawił ją samą w swoim leśnym domku. I tak, planował zabić ją w końcu własnoręcznie. Z niewielkiej odległości zerknął na ciało wiszące na stryczku nad sceną. Ktokolwiek przeprowadził to nieudolne morderstwo, był niedbały. Adam nie był niedbały. Wszystkie jego zbrodnie były precyzyjne i dokładnie zaplanowane. On nigdy nie wystawiłby tak ciała na widok publiczny. To był pewniak, by zostać złapanym. A zostanie złapanym było ostatnią rzeczą, jakiej Adam pragnął. Wtedy doszedł do wniosku, że ktokolwiek to zrobił, próbował przesłać mu wiadomość. Próbował powiedzieć, rozgryzłem cię, Adamie Jacobsie. Wiem, kim jesteś. Ale kto to? Czy to była Ellory? Wiedziała, kim był, ale czy była zdolna do czegoś takiego? Adam potrząsnął głową. Nie. Nie było takiej możliwości, by Ellory miała cokolwiek wspólnego z morderstwem Katie Halston. Wiedział, że nie była zdolna do morderstwa, żaden potwór nie czaił się w jej wnętrzu. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 154

Sala gimnastyczna zapełniła się policją. Kilku z nich stłoczyło się wokół ciała, robiąc zdjęcia, kiedy kilkoro innych przesłuchiwało uczniów wciąż stojących przed sceną. Adam musiał wynieść się stamtąd. Niezbyt dobrze wychodziło mu kumplowanie się ze stróżami prawa. Zrobił krok przed siebie. Jego noga utknęła na czymś. Adam spojrzał pod swoje stopy. Megan White uchwyciła się jego nogawki. – Adam – wymamrotała. – Moja głowa. Adam pochylił się i łapiąc dziewczynę pod ramię, pomógł jej się podnieść. Unikał patrzenia na jej szyję. To byłoby dla niego zbyt wiele. – Gdzie Blake? – zapytał, przeszukując wzrokiem salę. Niemożliwym było go odnaleźć w tym szaleństwie. – Nie wiem. – Megan plątał się język. – Chodźmy na zewnątrz – powiedział Adam, przeciskając się przez tłum ludzi. Pojawiły się służby medyczne i Adam przekazał Megan jednemu z ratowników, którzy starali się dostać do środka. – Myślę, że ma wstrząs mózgu – powiedział Adam, kiedy ratownik wziął Megan pod rękę. Gdy Adam miał osiem lat, doznał wstrząsu mózgu od uderzenia śnieżką, w której był ukryty kamień. Jeden z pierwszych objawów to niepoprawna wymowa. Zanim Adam opuścił to miejsce, musiał odnaleźć Ellory. Pobiegł z powrotem do sali gimnastycznej, kiedy jeszcze więcej osób z niej wybiegało z krzykiem na ustach. Zatrzymał się pośrodku pomieszczenia i rozejrzał wkoło. Niektórzy uczniowie wciąż tam byli, przyglądając się policyjnym oględzinom zwłok Katie. Dyrektor Anderson stał za nimi, starając się ich odgonić. – Dajcie policji robić swoje. Adam zerknął na nich przelotnie, ale Ellory tam nie było. A jeśli nie było jej z nimi, to gdzie się podziewała?

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 155

Jesteś dla mnie martwa

Sala gimnastyczna jest mieszaniną krzyków, ludzi biegających, popychających się, płaczących. Megan White spadła ze sceny i straciła przytomność. Odgłosy kroków dudnią po podłodze, odbijając się echem od linoleum. Pary pędzą ręka w rękę do najbliższego wyjścia. Nauczyciele wykrzykują coś do uczniów, starając się nad nimi zapanować. Ja wciąż jestem na scenie, gapiąc się na ciało. Nie wiem, co robić, a głęboko w podświadomości majaczy mi pytanie, czy Adam to zrobił. Powoli przesuwam się w kierunku korpusu w otaczającym mnie chaosie. To wygląda na okrutny żart. Dziewczyna zwisająca na linie to nie Katie. Ktoś musiał zdobyć realnie wyglądającego manekina i pomyślał, że będzie to zabawne. To nie jest zabawne. W ogóle. To jest chore, spaczone i niesmaczne. Ciało zwisa przede mną z grubego stryczka, ubrane w taftową suknię z kolorze królewskiego błękitu. Jej blond włosy są wywinięte w loki, ale niezbyt żywej barwy. Nie są jedwabiste i błyszczące, ale wyglądają na matowe i szare. Jej gardło jej ziejącą raną z purpurą, niebieskim i różem od jej dostrzegalnego przełyku. Zaschnięta krew ciągnie się wzdłuż jej bladego gardła, a na całej sukni znajdują się sporadycznie jej rozpryski. Ktokolwiek to zrobił, posunął się nawet do umieszczenia tiary na jej głowie i przyczepienia znaku na przodzie sukienki z napisem: Królowa Suk. Po zobaczeniu tego wszystkiego, wciąż nie mogę zmusić się do uwierzenia, że to prawdziwa Katie. Nie dociera to do mnie aż do momentu, kiedy lekko potykam się w przód i moja skóra wchodzi w kontakt z jej skórą. Jej lodowatą, lepką i pozbawioną życia skórą. Jej martwą skórą. Dziewczyna wisząca na linie to Katie Halston. Zaczynam przeraźliwie krzyczeć i nie przestaję. Powoli zaczynam się wycofywać. Wciąż krzyczę. Jestem przerażona i mdli mnie równocześnie. Nawet nie zawracam sobie głowy A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 156

rozglądnięciem się za Wren albo Adamem, ponieważ jestem tak strasznie emocjonalnie rozchwiana w środku, że nie potrafię wydusić z siebie słowa. Po prostu cały czas cofam się. By uciec. Muszę stąd uciec. Widzę, jak jej głowa wystrzeliwuje w górę. Nie, Katie. Nie. Ona patrzy na mnie. Patrzy na mnie nawiedzonym i pustym wzrokiem. Rozwiązuje pętlę i ląduje na scenie. Głuchy łomot pulsuje mi w uszach. To nie dzieje się naprawdę. Mam przewidzenia. Katie przechyla głowę w bok i śmieje się z diabelskim błyskiem w swoim oku. – Dzisiaj stracisz swoje życie – szepcze. Wtedy spadam tyłem ze sceny, roztrzaskuję głowę o podłogę, po czym zostaję spowita kokonem z ciemności.

****

Jestem oszołomiona, kiedy dochodzę do siebie. Nie wiem, gdzie jestem, ale wiem, że ktoś wlecze mnie za stopę. Słyszę ich stękanie i sapanie, po czym zatrzymujemy się na moment, a następnie jestem ponownie ciągnięta. Moje palce ocierają się o źdźbła trawy, zwiędłej trawy, a twardość kłuje moją skórę. Głowa mi pulsuje i mam wrażenie, jakby ktoś wbijał mi gwoździe w czaszkę. Jęczę i próbuję otworzyć oczy, ale nie mogę. Mam na nich przepaskę. Roznosi się delikatne brzdęknięcie, jakby ktoś pstryknął palcami w czubek igły. Krzywię się, gdy ostry, zimny metal przebija moją skórę i płyn wstrzyknięty we mnie skwierczy, przemieszczając się przez moje żyły. Otwieram usta, by krzyknąć, ale mój głos jest stłumiony przez klejącą się taśmę maskującą. Wtedy wstrzyknięta substancja zaczyna skutkować tym, że całe moje ciało staje się wiotkie. Jestem jak plastelina. Nie mam kości. Nie mogę się w ogóle poruszyć. Zostaję podniesiona, a głowa opada mi w tył, kiedy jestem przywiązywana do twardego, plastikowego krzesła. Jestem w delirium, skamieniała ze strachu. Chciałabym móc krzyczeć. Chciałabym móc się poruszyć. Ale nade wszystko chciałabym, żeby osoba, która mi to robi, nie okazała się Adamem. Proszę, niech to nie będzie Adam. Przyprawiająca o mdłości eksplozja bólu, pędem torpedy rozprzestrzenia się przeze mnie, kiedy zostaję dźgnięta w udo długim, smukłym przedmiotem. Krzyczę i krztuszę się swym oddechem. Kolejne dźgnięcie w drugie udo i dostaję konwulsji. Moje nogi stoją w ogniu i czuję, jak życie wypływa ze mnie, skapując z moich kończyn. W swojej głowie wyobrażam sobie kałuże krwi, zbierające się u moich stóp. Staram się przełknąć, ale nie mogę. Moje gardło jest zamknięte i zatkane, pokryte gęstą wydzieliną. Tak bardzo cierpię, że wołałbym umrzeć, niż znieść choćby odrobinę więcej. A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 157

Nikt mnie nie może usłyszeć. Już jest po mnie. Jak po porzuconej myśli na kartce papieru w koszu na śmieci. Nie ma dla mnie żadnej nadziei. Może Katie się nie myliła. Może dzisiaj stracę swoje życie.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 158

Śmierć staje się mną

Tracę przytomność i odzyskuję ją, sama nie wiem przez jak długo. Minuty. Godziny. Dni. Zostałam dźgnięta jeszcze dwukrotnie, po razie w każdą nogę. Czyli w sumie cztery razy. Zostałam dźgnięta czterokrotnie. Krew sączy się ze mnie i czuję, jak z każdą minutą coraz bardziej słabnę. Nie wiem, gdzie odszedł mój dręczyciel, ale nie słyszę żadnego ruchu, więc czuję ulgę. Ból teraz osiągnął swoje apogeum. Pulsując, wgryzając się we mnie, rozprzestrzeniając jak jad czarnej wdowy. Chciałabym po prostu, żeby już mnie zabili. Jeśli mogłabym mówić, to błagałabym ich, aby uwolnili mnie od tej udręki. Wciąż nic nie widzę, ale jakoś odnoszę wrażenie, jakby pokój wirował. Śmigam w kółko i kółko. Przyspieszam i kręcę się szybciej i szybciej. Zwieszam głowę. Zaraz zwymiotuję. Wymiociny suną w górę po ściankach mojego gardła, ale przełykam je. Jeśli puszczę pawia, umrę przez uduszenie się – zadławienie się własnymi wymiocinami. Łzy zwilżają moją opaskę, po czym spływają mi po policzkach. Czym sobie na to zasłużyłam? Myślę o mamie i o tym, że pewnie w tej chwili szuka mnie, przeczesując ulice. Nigdy nie będzie mi dane pożegnać się z nią. Nigdy nie będzie mi dane powiedzieć, jak bardzo jest mi przykro, że z mojego powodu spotka ją tyle udręki. I nigdy nie będzie mi dane powiedzieć jej, jak bardzo ją kocham i jak wiele dla mnie znaczy. Tępy ból, który chwyta moje serce, kiedy myślę o mamie, jest gorszy od każdej ilości bólu, jaki jest w stanie zadać mi mój dręczyciel. Ze skrzypnięciem otwierają się drzwi i znów ich słyszę. Kroki ocierają się o podłogę. Zastygam i wstrzymuję oddech, przygotowując się o następną dawkę agonalnego cierpienia, kiedy dobiega mnie głęboki, gardłowy jęk. Potem słyszę potężny huk, jakby taran uderzył w A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 159

bok przeznaczonego do rozbiórki budynku. Próbuję krzyknąć, ale zapominam, że mam zaklejone usta. Czuję dłonie na swojej buzi, delikatne dłonie o czułym dotyku. Dłonie Adama. Unosi moją przepaskę i patrzy mi w oczy. – Wszędzie cię szukałem. – Jego uwaga przenosi się na moje nogi. – O mój Boże. – Rozwiązuje moje ręce i nogi. – Musimy się stąd wynosić i to szybko – mówi, zrywając taśmę z moich ust. – Adam. – Mój głos łamie się i drży. Zarzuca sobie moją rękę na ramiona. – Możesz iść? – Nie wiem. – Schyla się, a ja staram się ustać, ale kolana się uginają pod moim ciężarem. – Nie mogę. – Szlocham. – Nie mogę chodzić. – Mamy mało czasu. – Wtedy za jego plecami mój napastnik zaczyna się poruszać. Cały ubrany na czarno z kominiarką na twarzy. Jednym zwinnym ruchem Adam zgarnia mnie w ramiona i startuje, biegnąc w stronę drzwi. Ale nie docieramy tam. Napastnik wysuwa kończynę i Adam się potyka. Wylatuję z jego ramion, lądując tuż za drzwiami od jego chatki. Jestem tak blisko domu. Tak blisko, że choć ceglaste ranczo jest ledwo dostrzegalne z tego miejsca, mam wrażenie, jakbym mogła go dosięgnąć. Adam pojawia się za mną i pomaga mi się podnieść, ale jest za późno. Czarny, wojskowy but pojawia się po mojej lewej stronie i kopie mnie w szczękę. Następnie mój agresor sztywną, wyprostowaną ręką uderza Adama w szyję. Jego plecy uderzają o ziemię i słyszę, jak się krztusi. Wyciągam do niego rękę, a on przekręca głowę w moją stronę. Chwytam trawę, usiłując przyciągnąć się bliżej. – Ellory – szepcze. – Kocham cię, Adamie – wykrzykuję swoje ostatnie pożegnanie z nim. A potem odpływam rzeką czerni.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 160

Witaj

Adam zacisnął pięści i unieruchomił szczękę. Nigdy nie czuł takiej furii. Nigdy nie pragnął poderżnąć gardła innej istoty ludzkiej tak bardzo, jak pragnął zrobić to z tą. Zacisnął zęby, wypuścił powietrze i próbował się podnieść, ale czarny, wojskowy trep przyblokował jego pierś, unieruchamiając go. – Wyrwę ci ten pieprzony gardziel! – warknął. Ciężko oddychając, rzucał spanikowane spojrzenia w stronę Ellory. Wciąż oddychała. Dzięki Bogu, wciąż oddychała. But wcisnął się bardziej w jego pierś, odcinając mu dopływ powietrza. Adam miotał się, gwałtownie zużywając całą swoją energię. – Lepiej zabij mnie od razu, bo tak szybko jak nadarzy się okazja, to jestem pewny jak cholera, że to ja zabiję ciebie. – Groził. Piskliwy śmiech poniósł się z wiatrem. Piskliwy, kobiecy śmiech. Agresor zdjął kominiarkę i przykucnął przy Adamie. Usta Adam otworzyły się ze zdziwienia. – Pani Miller? – sapnął. Pani Miller założyła sobie pasemko włosów za ucho i uśmiechnęła się, głaszcząc policzek Adama. – Witaj, Adamie. Mój śliczny syneczku.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 161

Wrzeszcząc w niebogłosy

Za każdym razem gdy śnię, to śnię, że biegnę – pędząc energicznie przez las za moim domem. Moje stopy ciężko stąpają po błotnistej, dobrze ubitej ścieżce, kiedy odgarniam gałęzie wyłaniające się mi nad głową. Poszarpane końce gałęzi głęboko przecinają moje ciało i czuję krew opuszczająca moje żyły, która ścieka mi wzdłuż przedramienia. Ale nie mogę się zatrzymać. Nie przestanę biec. Nic nie może mnie spowolnić. Dźwięk pękających gałązek pod stopami każe mi biec. Są coraz bliżej i to każe mi przeć przed siebie. To zmusza mnie do szybszego biegu. Intensywny ból rozlewa się po moich płucach. Oddechy są płytkie, szybkie, a skurcz rwie mnie w pasie. Ktoś jest za mną. Ktoś mnie śledzi i nic nie poradzę, ale czuję lodowaty uścisk grozy, kiedy zwalniam, pozwalając im się zbliżyć. Osoba za mną nic nie mówi, ale jest niebezpieczna, chrapliwość jej oddechów jeży każdy włosek na moim karku. – Zostawcie mnie w spokoju! – krzyczę, zziajana. Wywołuję tym większe komplikacje dla swojego oddechu i teraz z trudem łapię powietrze. Białe światło migocze przez otwór na końcu ścieżki. Nie zwracając uwagi na zaostrzający sie ból w łydkach, wyrywam do przodu, pragnąc zanurzyć się w świetle. Wtedy właśnie czuję ręce za swoim ramieniu, wbijam swoje ostre paznokcie w ich palce, wsłuchując się w ich bolesne wycie i czuję, jak ich ręce się osuwają. Światło jest blisko, tak blisko, że niemal jestem w stanie poczuć jego ciepło na swoich policzkach. Kazdy kolejny krok znaczy, że jestem znacznie bliżej. Bliżej wolności. Nie dobiegam do światła. Krok przez przekroczeniem bariery miedzy ciemnością a jasnością, osoby za mną blokują mnie. Kopię ich, ale oni ciągną mnie w tył, wlokąc mnie przez błoto. Jestem cała brudna, pokryta ziemią, liśćmi i mchem. Zanoszę się płaczem, a gorące łzy żądlą moje policzki. – Proszę. – Błagam. – Nie róbcie mi krzywdy. Blednę, przekręcając głowę na bok. Czuję żar promieniujący od ich skóry, kiedy ich ręce zbliżają sie do mojej szyi. Mrożące krew w żyłach wrzaski zatykają mi gardło. – Nie. – Udaje mi sie wykrzyczeć w ostatecznym proteście. Nie chcę umierać.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 162

Resztkami sił unoszę swoją wolną rękę, zaciskam pięść i uderzam ich w szczękę. Trzask połączony z głuchym odgłosem przywraca mnie do rzeczywistości i czuję parę rąk spoczywających na moich barkach. Mama potrząsa mną. – Ellory, kochanie. To ja. Mama. – Jej głos jest rozszalały. Utknęłam w świecie na pół złudnym, na pół rzeczywistym. – Nie! Nie! Nie! – Ręce wciąż zostają na moich ramionach. Mama napiera na mnie mocniej i krzyczy. – Ellory! Uspokój się, skarbie! Masz kolejny koszmar. Przekręcając się, moje płuca się rozszerzają i łapię powietrze. Mój budzik miga na nocnej szafce i zalewa mnie fala ulgi. Siadam powoli, ocierając łzy z oczu. Mama zgarnia mnie w ramiona i wygładza moje włosy. – Już dobrze, dziecinko. – Uspokoja mnie. – To był tylko sen i teraz możesz zobaczyć, że jesteś we własnym łóżeczku. – Masz rację mamuś. – Zapewniam ją. – To był tylko sen. – Nie mogę pozwolić, by się martwiła. Jeśli nie kłamałabym na temat koszmaru, to spędziła by tutaj całą noc, zarywając swój sen. – Chcesz, żebym została z tobą? – pyta, odsuwając się, by przyjrzeć się mojej twarzy. – Nie, mamo. Już dobrze. Wracaj do łóżka. – Na pewno, kochanie? – Tak mamuś. Na pewno. Całuje mnie w czoło i wychodzi z pokoju. Leżę z powrotem na łóżku, w ciemności, wpatrując się w nikły blask bijący od gwizd na moich suficie. Jedna rzecz tyczy się moich snów, rzecz, o której nigdy nie będę mogła powiedzieć mamie. Nigdy nie będę mogła powiedzieć jej, że te koszmary, które nawiedzają mnie od kilku tygodni... Są prawdziwe.

A WHISPER TO A SCREAM – LAUREN HAMMOND – NIUX1 - DREAMTEAM | 163