Laurence Andrea Trzydziesci dni i nocy

Andrea Laurence

Trzydzieści dni i nocy Tłu​ma​cze​nie Ka​ta​rzy​na Cią​żyń​ska

PROLOG – Chcesz stąd wyjść? Ame​lia Ken​ne​dy spoj​rza​ła w błę​kit​ne oczy swo​je​go naj​lep​sze​go przy​ja​cie​la, Ty​le​ra Di​xo​na. Jak za​wsze przy​cho​dził jej na ra​tu​nek. – Tak, pro​szę. – Wsta​ła od sto​li​ka i bio​rąc go za rękę, z ra​do​ścią opu​ści​ła salę i przez ka​sy​no wy​szła z nim na lśnią​cą od świa​teł głów​ną uli​cę Las Ve​gas. Wcią​gnę​ła chłod​ne po​wie​trze i od razu po​czu​ła się le​piej. Cze​mu są​dzi​ła, że szkol​ne spo​tka​nie po la​tach bę​dzie miłe? Sie​dzia​ła w sali wy​peł​nio​nej ludź​mi, któ​rych ni​g​dy spe​cjal​nie nie lu​bi​ła, cheł​pią​cych się swo​imi suk​ce​sa​mi. Choć jej nie in​te​re​so​wa​ło, co Tam​my Ri​chard​son – nie​gdyś che​er​le​ader​ka i na​dę​ta smar​ku​la – zro​bi​ła ze swo​im ży​ciem, to jed​nak słu​cha​jąc prze​chwa​łek daw​nej ko​le​żan​ki, Ame​lia stra​ci​ła en​tu​zjazm dla wła​snych do​ko​nań. To na​praw​dę idio​tycz​ne. Była współ​wła​ści​ciel​ką fir​my i od​nio​sła suk​ces, ale brak ob​rącz​ki i zdjęć dziec​ka w te​le​fo​nie tego wie​czo​ru ją wy​róż​niał. Cała ta wy​ciecz​ka to tyl​ko stra​ta cen​ne​go cza​su. Cho​ciaż cie​szy​ła się ze spo​tka​nia z Ty​le​rem. Od dzie​wią​tej kla​sy byli naj​lep​szy​mi przy​ja​ciół​mi, lecz ostat​nio z po​wo​du na​wa​łu za​jęć spo​ty​ka​li się za​le​d​wie raz do roku. Trzy​ma​jąc się za ręce, ru​szy​li przed sie​bie. Z każ​dym kro​kiem, któ​ry od​da​lał ich od kla​so​we​go spo​tka​nia, Ame​lia czu​ła się le​piej. Te​qu​ila też za​czę​ła dzia​łać i po​pra​wi​ła jej na​strój. Ich uwa​gę przy​cią​gnął ja​kiś ha​łas. Za​trzy​ma​li się przed Mi​ra​ge, by zo​ba​czyć erup​cję sztucz​ne​go wul​ka​nu. Opar​li się o ba​lu​stra​dę, Ame​lia po​ło​ży​ła gło​wę na ra​mie​niu Ty​le​ra i wes​tchnę​ła z za​do​wo​le​niem. Tę​sk​ni​ła za nim. Sama nie wie​dzia​ła dla​cze​go, ale kie​dy była z Ty​le​rem, świat wy​da​wał się lep​szy. Ża​den inny męż​czy​zna nie po​tra​fił jej tak po​cie​szyć, z żad​nym nie czu​ła się tak swo​bod​nie. Choć ni​g​dy nie byli parą, Ty​ler wy​so​ko usta​wił po​przecz​kę dla jej przy​szłych part​ne​rów. Może za wy​so​ko, zwa​żyw​szy, że wciąż jest sama. – Le​piej? – spy​tał. – Tak. Mia​łam już dość zdjęć ślu​bów i dzie​ci. Ty​ler oto​czył ją ra​mie​niem. – Wiesz, że tak wy​glą​da​ją spo​tka​nia kla​so​we. – Ale nie spo​dzie​wa​łam się, że po​czu​ję się tak… – Od​no​szą​cą suk​ce​sy ko​bie​tą biz​ne​su, któ​ra pa​nu​je nad swo​im lo​sem? Ame​lia wes​tchnę​ła. – My​śla​łam ra​czej o swo​ich oso​bi​stych nie​po​wo​dze​niach, o tym, że je​stem na do​brej dro​dze do za​miesz​ka​nia z gro​mad​ką ko​tów. – Daj spo​kój. – Ujął ją pod bro​dę. – Je​steś wspa​nia​ła. Pięk​na, uta​len​to​wa​na. Każ​dy męż​czy​zna był​by szczę​śli​wy, ma​jąc taką ko​bie​tę. Po pro​stu jesz​cze nie zna​lazł się taki, któ​ry był​by cie​bie wart. Miło by​ło​by tak po​my​śleć, a jed​nak Ame​lia od pew​ne​go cza​su bez​owoc​nie po​szu​-

ki​wa​ła Tego Je​dy​ne​go. – Dzię​ku​ję, Ty​ler – rze​kła, wtu​la​jąc twarz w kla​pę jego ma​ry​nar​ki. Ty​ler oparł bro​dę na czub​ku jej gło​wy i trzy​mał ją w uści​sku. Przy​ja​ciel​skim uści​sku, jak set​ki razy wcze​śniej. A jed​nak tego wie​czo​ru ten uścisk był inny. Ame​lia czu​ła jego mię​śnie. Za​pach wody ko​loń​skiej był zna​jo​my, a jak​by ina​czej ją przy​cią​gał. Mia​ła ocho​tę wtu​lić twarz w jego szy​ję i wdy​chać cie​pły za​pach skó​ry. Do​tknąć za​ro​stu na bro​dzie… Zro​bi​ło się jej go​rą​co. Zda​ła so​bie spra​wę, że roz​pa​lo​ne po​licz​ki nie mają nic wspól​ne​go z pło​mie​nia​mi, któ​re wy​strze​li​wa​ły po dru​giej stro​ny wody. Po​czu​ła po​żą​da​nie, któ​re​go ni​g​dy do​tąd nie ko​ja​rzy​ła z Ty​le​rem. Był jej naj​lep​szym przy​ja​cie​lem. Ni​kim wię​cej. A jed​nak w tej chwi​li pra​gnę​ła wię​cej. Chcia​ła, by jej po​ka​zał, jaka jest pięk​na i mą​dra, za​miast o tym mó​wić. To była nie​bez​piecz​na myśl, lecz nie mo​gła się jej po​zbyć. – Pa​mię​tasz noc po ma​tu​rze? – Oczy​wi​ście. – Od​su​nę​ła się, by prze​rwać kon​takt fi​zycz​ny. Nie za​po​mnia​ła tam​tej nocy. Po za​li​cze​niu ro​dzin​nych im​prez wy​mknę​li się na pu​sty​nię. – Pi​li​śmy na​po​je ni​sko​al​ko​ho​lo​we i całą noc ob​ser​wo​wa​li​śmy spa​da​ją​ce gwiaz​dy. – A pa​mię​tasz na​szą umo​wę? – Nie pa​mię​tam. – Po​sta​no​wi​li​śmy, że je​śli do spo​tka​nia dzie​sięć lat po ma​tu​rze obo​je bę​dzie​my wciąż sami, po​bie​rze​my się. – Och tak. – Na​gle ta chwi​la po​wró​ci​ła. Kie​dy mia​ła osiem​na​ście lat, dwu​dzie​sto​ośmio​lat​ka była dla niej sta​rusz​ką. Więc przy​się​gli so​bie, że ura​tu​ją się przed sa​mot​no​ścią wie​ku śred​nie​go. – Jest zu​peł​nie ina​czej, niż so​bie wte​dy wy​obra​ża​łam. Wciąż czu​ję się mło​da, choć cza​sa​mi mam też wra​że​nie, że je​stem naj​star​szą i naj​nud​niej​szą oso​bą, jaką znam. Nic tyl​ko pra​cu​ję. Nie prze​ży​wam już ta​kich przy​gód, ja​kie prze​ży​wa​li​śmy ra​zem. Ty​ler bacz​nie przy​glą​dał się jej twa​rzy. – Masz ocho​tę na przy​go​dę? Gwa​ran​tu​ję, że po​pra​wi ci na​strój. Tego wła​śnie po​trze​bo​wa​ła – nie​za​po​mnia​nej nocy. – Zde​cy​do​wa​nie tak. O czym my​ślisz? Uśmiech​nął się i wziął ją za rękę. Ame​lię na​tych​miast prze​biegł dreszcz. Gdy Ty​ler tak się uśmie​chał, go​dzi​ła się na wszyst​ko. Ty​ler przy​klęk​nął, a ona zro​zu​mia​ła, że jed​nak to coś wię​cej, niż się spo​dzie​wa​ła. – Ame​lio, wyj​dziesz za mnie?

ROZDZIAŁ PIERWSZY – Ame​lio – na​ci​ska​ła Gret​chen. – Tyl​ko nie mów, że wzię​łaś ślub w ka​pli​cy w Ve​gas. Ame​lia głę​bo​ko na​bra​ła po​wie​trza i ski​nę​ła gło​wą. W brzu​chu jej się prze​wra​ca​ło, mimo to wy​du​si​ła: – Wzię​łam ślub. Nie bar​dzo pa​mię​tam szcze​gó​ły, ale obu​dzi​łam się jako żona mo​je​go naj​lep​sze​go przy​ja​cie​la. – Chwi​lecz​kę. – Bree unio​sła ręce z nie​do​wie​rza​niem. – Mó​wisz, że wy​szłaś za mąż? Ame​lia spoj​rza​ła na ko​le​żan​ki, nie​pew​na, czy zdo​ła po​wtó​rzyć to wy​zna​nie. Praw​dę mó​wiąc, do tej pory nie przy​zna​ła tego na głos. Wy​da​wa​ło jej się, że to był sen, ale kie​dy Gret​chen i Bree pa​trzy​ły na nią, jak​by wy​ro​sła jej dru​ga gło​wa, wszyst​ko na​gle sta​ło się rze​czy​wi​ste. – Spo​tka​nie szkol​ne nie po​szło tak, jak ocze​ki​wa​łam – wy​ja​śni​ła. – Wszy​scy chwa​li​li się zdję​cia​mi ze ślu​bu i dzieć​mi… Tam​te​go wie​czo​ru smęt​ny stan uczu​cio​we​go ży​cia Ame​lii bo​le​śnie ją ude​rzył. Przez dzie​sięć lat uma​wia​ła się na rand​ki to z tym, to z owym, ale nie mia​ła się czym chwa​lić. Nie dla​te​go, że nie pró​bo​wa​ła, po pro​stu szczę​ście jej nie do​pi​sa​ło. Nie zga​dza​ła się na mniej niż wiecz​na mi​łość, a wy​da​wa​ło się, że taka mi​łość jest poza jej za​się​giem. Nie po​ma​ga​ło też, że przez kil​ka lat po ukoń​cze​niu col​le​ge’u sku​pi​ła się na fir​mie, któ​rą za​ło​ży​ła z ko​le​żan​ka​mi: From This Mo​ment. Or​ga​ni​zo​wa​nie ślu​bów było stre​su​ją​cym za​ję​ciem, a jej dział​ka – ca​te​ring – dość wy​ma​ga​ją​ca. Przy​go​to​wy​wa​ła menu i tor​ty we​sel​ne, sam dzień ślu​bu był dla niej naj​mniej​szym pro​ble​mem. Lu​bi​ła swo​ją pra​cę, choć nie po​zwa​la​ła jej na po​waż​ne za​an​ga​żo​wa​nie się w po​szu​ki​wa​nie mi​ło​ści i za​ło​że​nie ro​dzi​ny, o któ​rej za​wsze ma​rzy​ła. Skoń​czy​ła do​pie​ro dwa​dzie​ścia osiem lat, ale kla​so​we spo​tka​nie po​ka​za​ło jej, że w kwe​stii związ​ków ko​le​dzy zo​sta​wi​li ją da​le​ko w tyle. Na​wet głu​pi Dave Sim​mons przy​je​chał z żoną, wbrew prze​ko​na​niu Ame​lii, że ni​g​dy ta​kiej nie znaj​dzie. Obec​ność Ty​le​ra, któ​ry tak​że był sam, nie po​mo​gła. Ty​ler był sam z wy​bo​ru, zbyt lu​bił rolę wę​dru​ją​ce​go po świe​cie pre​ze​sa fir​my, by ob​cią​żać się ro​dzi​ną. – Uża​la​łam się nad sobą. Ty​ler do​no​sił mi drin​ki i w koń​cu po​sta​no​wi​li​śmy opu​ścić im​pre​zę. – Przejdź od razu do ślu​bu – po​pro​si​ła Gret​chen z mie​szan​ką zdu​mie​nia i ra​do​ści na twa​rzy. Ame​lia po​krę​ci​ła gło​wą. – Nie wszyst​ko pa​mię​tam, ale Ty​ler przy​po​mniał mi na​szą głu​pią umo​wę z nocy po ma​tu​rze. Przy​rze​kli​śmy so​bie, że je​śli na spo​tka​niu kla​sy za dzie​sięć lat wciąż bę​dzie​my sin​gla​mi, to się po​bie​rze​my. – Nie mów! – Bree wy​trzesz​czy​ła i tak duże oczy.

– Tak było. – Ame​lia też z tru​dem w to wie​rzy​ła. Kie​dy obu​dzi​ła się na​stęp​ne​go ran​ka, wiel​ki dia​ment na pal​cu i nagi męż​czy​zna w łóż​ku po​twier​dzi​ły jej naj​gor​sze lęki. Mi​nio​na noc nie była tyl​ko snem. Po​ślu​bi​ła naj​lep​sze​go przy​ja​cie​la. – Zro​bi​li​śmy to dla żar​tu. W li​ceum cią​gle wpa​da​ły nam do gło​wy róż​ne sza​lo​ne po​my​sły. Ty​ler chciał mnie po​cie​szyć, po​wie​dział, że się ze mną oże​ni, że​bym już ni​g​dy na spo​tka​niu kla​sy nie czu​ła się sa​mot​na. – Co ty tam wy​pi​łaś, do dia​bła? – spy​ta​ła Bree, od​su​wa​jąc ma​ga​zyn na te​mat ślu​bów, któ​ry czy​ta​ła, pla​nu​jąc wła​sny ślub. – Tak czy owak – pod​ję​ła Ame​lia, igno​ru​jąc Bree – chcie​li​śmy ślub jak naj​szyb​ciej unie​waż​nić. Ty​ler miesz​ka w No​wym Jor​ku, ja tu​taj. Nic by z tego nie wy​szło. Czyż​by w ogó​le to roz​wa​ża​ła? To ja​sne, że nic by nie wy​szło. Po​ślu​bi​ła naj​lep​sze​go przy​ja​cie​la! Ty​le​ra! Wie​dzia​ła o nim wszyst​ko, tak​że i to, że Ty​ler nie jest ma​te​ria​łem na męża. Za dużo pra​cu​je, wciąż po​dró​żu​je i ma fa​tal​ny zwy​czaj zni​kać na całe ty​go​dnie. Ko​cha​ła go jak przy​ja​cie​la, ale nie mo​gła​by na nie​go li​czyć. – Oka​za​ło się, że w Ten​nes​see nie moż​na unie​waż​nić mał​żeń​stwa tyl​ko dla​te​go, że wzię​ło się ślub pod wpły​wem im​pul​su. Być może Nowy Jork ma lep​sze pra​wo, a je​śli nie, cze​ka nas roz​wód. Ty​ler za dużo po​dró​żu​je, żeby roz​po​cząć ten pro​ces. Do​sta​łam od nie​go tyl​ko kil​ka ese​me​sów z Bel​gii, Los An​ge​les, In​dii… Od wy​jaz​du z Ve​gas na​wet nie roz​ma​wia​li​śmy przez te​le​fon. – My​ślisz, że na​praw​dę jest za​ję​ty czy cię uni​ka? – spy​ta​ła Gret​chen. – To de​li​kat​na sy​tu​acja. Nie wy​obra​żam so​bie, że​bym się prze​spa​ła z ko​le​gą ze szko​ły. Gdy​by seks był fa​tal​ny, trud​no by​ło​by mi spoj​rzeć mu w twarz. A gdy​by był do​bry… mo​gło​by być jesz​cze go​rzej. – Seks był fan​ta​stycz​ny – wy​zna​ła Ame​lia i szyb​ko za​kry​ła usta. Po​trzą​snę​ła gło​wą. Po​wie​dzia​ła to, bo to praw​da. Nie mia​ła bar​dziej czu​łe​go ko​chan​ka niż Ty​ler. Nie była cał​kiem pew​na, co o tym my​śleć. – Cóż – rze​kła Bree z uśmie​chem. – Opo​wia​daj. – Och, nie – od​par​ła Ame​lia. – Może mu się nie spie​szy, bo ma na​dzie​ję, że jesz​cze coś sko​rzy​sta – za​su​ge​ro​wa​ła Gret​chen. – Nic nie sko​rzy​sta. Tam​ta noc się nie po​wtó​rzy, obo​je to wie​my – rze​kła Ame​lia, choć czu​ła, że nie mówi praw​dy. Pra​gnę​ła wię​cej, wie​dząc, że nie po​win​na tego pra​gnąć. – On jest za​ję​ty. Za​wsze jest za​ję​ty. Ty​ler wy​raź​nie nie przej​mo​wał się tak jak ona. W ese​me​sach pi​sał, by się nie mar​twi​ła. Sko​ro unie​waż​nie​nie nie wcho​dzi w grę, nie ma po​śpie​chu, więc je​śli Ame​lia nie jest aku​rat w kimś za​ko​cha​na i nie chce ko​goś in​ne​go po​ślu​bić, nie ma spra​wy. Ty​ler znał hi​sto​rie jej trud​nych związ​ków i wie​dział, że praw​do​po​do​bień​stwo, że wła​śnie chce wyjść za mąż, jest zni​ko​me. – Na​praw​dę chcesz odejść od męż​czy​zny, któ​re​mu za​wdzię​czasz or​gazm ży​cia? – Gret​chen zmarsz​czy​ła czo​ło. – Chy​ba​bym tego nie zro​bi​ła, na​wet gdy​bym nie mo​gła fa​ce​ta znieść. A wy się przy​jaź​ni​cie. Od przy​jaź​ni do mi​ło​ści jest je​den krok. – Wiel​ki krok nad prze​pa​ścią. Ame​lia za​wsze my​śla​ła o so​bie i Ty​le​rze jak o pa​rze przy​ja​ciół. Po pierw​sze, nie chcia​ła ry​zy​ko​wać utra​ty przy​jaź​ni. Gdy​by z bliż​sze​go in​tym​ne​go związ​ku nic nie wy​szło, a wszyst​ko na to wska​zy​wa​ło, stra​ci​ła​by naj​waż​niej​sze​go czło​wie​ka w swo​-

im ży​ciu. Po dru​gie, mię​dzy parą przy​ja​ciół i parą ko​chan​ków ist​nie​je ogrom​na róż​ni​ca. Przy​jaźń jest pro​sta. Ame​lia to​le​ro​wa​ła po​dró​że Ty​le​ra, jego styl ży​cia, apo​dyk​tycz​ność i prze​cią​ga​ją​ce się mil​cze​nie. On to​le​ro​wał jej ro​man​tycz​ne ide​ały i wy​bred​ność. Nie przy​wią​zy​wa​li do tego zna​cze​nia, bo byli przy​ja​ciół​mi. W związ​ku te kwe​stie ura​sta​ją do ran​gi pro​ble​mu i sta​ją się czyn​ni​kiem unie​moż​li​wia​ją​cym zwią​zek. Stan emo​cjo​nal​ny Ame​lii pod​czas spo​tka​nia kla​sy naj​wy​raź​niej za​głu​szył tego ro​dza​ju tro​ski. Po​tem pa​mię​ta​ła już tyl​ko chwi​lę przed skon​su​mo​wa​niem mał​żeń​stwa. Nic się wów​czas tak nie li​czy​ło, jak to, by po​czuć smak za​ka​za​ne​go owo​cu. Cia​ło i do​tyk Ty​le​ra oka​za​ły się nie​spo​dzian​ką, Ame​lia nie mo​gła się nim na​sy​cić. Jesz​cze te​raz, na samą myśl o tym do ży​cia bu​dzi​ły się te czę​ści jej cia​ła, któ​re w związ​ku z Ty​le​rem ni​g​dy, ale to ni​g​dy nie po​win​ny pul​so​wać po​żą​da​niem. Od po​wro​tu z Ve​gas nie mo​gła za​po​mnieć tam​tej nocy. Mał​żeń​stwo moż​na unie​waż​nić, ale wspo​mnie​nia… Tych nie da się wy​ma​zać. Do​ty​kał jej, jak​by całe ży​cie przy​go​to​wy​wał się do tej chwi​li. Ona już nie wró​ci do cu​dow​nej nie​świa​do​mo​ści, w ja​kiej kie​dyś żyli. Zje​dli za​ka​za​ny owoc. Za​brzę​czał jej te​le​fon, ni​czym ku​chen​ny ti​mer przy​wra​ca​jąc ją do rze​czy​wi​sto​ści. Pa​trząc na ekran, ścią​gnę​ła brwi. Na​resz​cie ko​lej​na wia​do​mość od Ty​le​ra. Nie​ste​ty, nie od​po​wia​dał na ty​sią​ce jej py​tań, nie re​kom​pen​so​wał jej ty​go​dni cze​ka​nia, na któ​re ją ska​zał. Na​pi​sał tyl​ko: Je​steś w pra​cy? Pew​nie był wresz​cie go​tów do roz​mo​wy o ich sy​tu​acji. Być może na kil​ka dni ży​cie to​wa​rzy​skie przy​ci​chło. Tak, od​po​wie​dzia​ła. Na​pi​sa​ła, że po spo​tka​niu w pra​cy do nie​go za​dzwo​ni. Pój​dzie do swo​je​go po​ko​ju, za​mknie drzwi i od​bę​dzie tę roz​mo​wę, by mie​li to za sobą. Na​ta​lie, or​ga​ni​za​tor​ka ślu​bów i me​ne​dżer​ka biu​ra, lada mo​ment po​ja​wi się z kawą, tak jak w każ​dy po​nie​dzia​łek rano. Na​wet ży​cio​wa ka​ta​stro​fa Ame​lii tego nie zmie​ni. Jak​by na za​wo​ła​nie Na​ta​lie pchnę​ła drzwi po​ko​ju ze​brań i sta​nę​ła w pro​gu. Jak zwy​kle trzy​ma​ła czte​ry pa​pie​ro​we kub​ki z kawą, lecz minę mia​ła nie​zwy​czaj​ną. – Co się sta​ło, Na​ta​lie? – spy​ta​ła Bree. Na​ta​lie prze​nio​sła wzrok z Bree na Ame​lię. – Ja​kieś nie​sa​mo​wi​te cia​cho chce się z tobą wi​dzieć. Mówi, że jest two​im… mę​żem. Ktoś gło​śno wcią​gnął po​wie​trze. Ame​lia nie była pew​na, któ​ra z nich to zro​bi​ła, chy​ba ona sama. Wsta​ła z krze​sła spa​ni​ko​wa​na. Nie​moż​li​we, że to Ty​ler. Wła​śnie do​sta​ła od nie​go ese​me​sa, a prze​cież nie wspo​mniał, że jest w Na​shvil​le. – Jak wy​glą​da? Na​ta​lie unio​sła brwi. – Pięć mi​nut temu nie mia​łam po​ję​cia, że masz męża. Masz ich wię​cej, że nie wiesz, o kim mó​wię? – Wy​so​ki ciem​ny blon​dyn, krza​cza​ste brwi, ja​sno​nie​bie​skie oczy? Na​ta​lie po​ki​wa​ła gło​wą. – To on. Cze​ka w holu z ob​rącz​ką na pal​cu. Coś stra​ci​łam? – O tak. – Gret​chen prych​nę​ła. Na​ta​lie we​szła do po​ko​ju, po​sta​wi​ła kawę na sto​le i skrzy​żo​wa​ła ręce na pier​si.

– Je​steś mę​żat​ką? Żoną tego fa​ce​ta z holu? – Tak – przy​zna​ła Ame​lia. – Ame​lia, ta, któ​ra pla​nu​je swój ślub, od​kąd skoń​czy​ła pięć lat? Ame​lia, któ​ra parę ty​go​dni temu na​rze​ka​ła, że w jej ży​ciu nie ma ni​ko​go spe​cjal​ne​go? Je​steś tą samą oso​bą? A nie so​bo​wtó​rem? Ame​lia chęt​nie ob​wi​ni​ła​by o swój po​spiesz​ny ślub ja​kieś obce siły, ale to była jej spraw​ka. Nic dziw​ne​go, że Na​ta​lie osłu​pia​ła. To praw​da, że pla​no​wa​ła swój ślub od dwu​dzie​stu trzech lat. Tecz​ki z ry​sun​ka​mi i wy​cin​ka​mi z ga​zet roz​wi​nę​ły się w ta​bli​ce i ar​ku​sze kal​ku​la​cyj​ne, ale za​war​tość była w su​mie taka sama. Bio​rąc pod uwa​gę, że ni​g​dy nie była za​rę​czo​na, moż​na to na​zwać pew​ną prze​sa​dą. Od cza​su do cza​su wy​bie​ra​ła inną pa​le​tę barw, ale resz​ta po​zo​sta​wa​ła bez zmian. Za​wsze ma​rzy​ła o hucz​nym we​se​lu z set​ka​mi go​ści, to​na​mi do​bre​go je​dze​nia i tań​ca​mi. Po​trze​bo​wa​ła je​dy​nie męż​czy​zny, któ​ry wło​żył​by smo​king od Ar​ma​nie​go i speł​nił jej ma​rze​nia. Wy​da​wa​ło się nie do po​my​śle​nia, że od​rzu​ci​ła to wszyst​ko i w ki​czo​wa​tej ka​pli​cy po​ślu​bi​ła naj​lep​sze​go przy​ja​cie​la. Ale Ve​gas tak dzia​ła na lu​dzi. – To dłu​ga hi​sto​ria. One ci opo​wie​dzą. – Ame​lia ru​szy​ła do drzwi. – Chcesz kawę? – za​py​ta​ła Na​ta​lie, pod​no​sząc ku​bek z cze​ko​la​do​wo-kar​me​lo​wą mac​chia​to. Ame​lia wy​cią​gnę​ła rękę po ku​bek, a po​tem po​czu​ła sil​ny za​pach. Skrzy​wi​ła się i cof​nę​ła. – Nie, dzię​ki, może póź​niej. Szyb​ko się od​wró​ci​ła i znik​nę​ła na ko​ry​ta​rzu. Do​biegł ją jesz​cze głos Na​ta​lie: – Czy ktoś może mi po​wie​dzieć, co się dzie​je? Ty​ler Di​xon cze​kał dłu​żej, niż się spo​dzie​wał. Kie​dy ciem​no​wło​sa ko​bie​ta od​da​li​ła się ko​ry​ta​rzem, by prze​ka​zać jego wia​do​mość, był prze​ko​na​ny, że Ame​lia na​tych​miast do nie​go przy​bie​gnie i rzu​ci się w jego ra​mio​na, wi​ta​jąc go ca​łu​sem w po​li​czek. Tak jak za​wsze. Zer​ka​jąc na ro​le​xa, za​czął się za​sta​na​wiać, czy się nie prze​li​czył. Wie​dział, że Ame​lia tam jest, po​znał jej sa​mo​chód na par​kin​gu. A za​tem albo ka​za​ła mu cze​kać za to, że dłu​go ją igno​ro​wał, albo go uni​ka, bo czu​ła się za​że​no​wa​na ich wspól​ną nocą i sek​sem. Nie wie​dział, cze​go mia​ła​by się wsty​dzić. Ma​jąc ta​kie cia​ło, po​win​na cho​dzić nago. Ja​sne, prze​kro​czy​li gra​ni​cę, ale mogą to na​pra​wić. Już wcze​śniej zda​rza​ło im się ła​tać dziu​ry w ich przy​jaź​ni. Pew​nie więc jej za​cho​wa​nie ma wię​cej wspól​ne​go z jego dłu​gim mil​cze​niem. Po spo​tka​niu w Ve​gas miał bar​dzo wy​peł​nio​ny plan za​jęć. Ku​pił dia​men​ty i za​wiózł je do In​dii, by je tam oszli​fo​wa​no. Wpadł na au​kcję w Bel​gii i wy​li​cy​to​wał brosz​kę z sza​fi​rem, któ​ra przed re​wo​lu​cją na​le​ża​ła do człon​ka fran​cu​skiej ro​dzi​ny kró​lew​skiej. Za​warł po​waż​ną umo​wę z pro​jek​tan​tem bi​żu​te​rii z Be​ver​ly Hills, któ​re​mu miał do​star​czyć bry​lan​ty. Ile​kroć my​ślał, by za​dzwo​nić do Ame​lii, róż​ni​ca cza​su na to nie po​zwa​la​ła. Nie by​ła​by za​do​wo​lo​na, gdy​by ją bu​dził o dru​giej w nocy. Wła​śnie dla​te​go nie szu​kał już po​waż​nych związ​ków. Z Chri​sti​ne nie wy​pa​li​ło, to była dla nie​go lek​cja. Więk​szość ko​biet nie ak​cep​to​wa​ła jego try​bu ży​cia, na​wet je​-

śli po​do​ba​ły im się jego za​rob​ki. Ko​bie​ty dość szyb​ko się orien​to​wa​ły, że bę​dzie cią​gle po​dró​żo​wał. Gdy​by mia​ły kiep​ski dzień, nie mógł​by ich po​cie​szyć, bo prze​by​wał aku​rat w in​nej stre​fie cza​so​wej. Ame​lii do​tąd to nie prze​szka​dza​ło. Czyż​by ślub coś zmie​nił? I po co ten po​śpiech? Przez dzie​sięć lat nie zna​la​zła tego je​dy​ne​go. Z pew​no​ścią nie po​zna​ła go w mi​nio​nym mie​sią​cu, gdy Ty​le​ra nie było w kra​ju. Wie​dział, że Ame​lia nie ma szczę​ścia w mi​ło​ści. On spo​tkał tyl​ko jed​ną ko​bie​tę rów​nie wy​ma​ga​ją​cą jak Ame​lia. Chri​sti​ne, z któ​rą się roz​stał. Lecz Ame​lia była jego naj​lep​szą przy​ja​ciół​ką, więc zro​bi wszyst​ko, by ją uszczę​śli​wić. Zaj​mą się roz​wo​dem. Wła​śnie dla​te​go przy pierw​szej moż​li​wej oka​zji przy​le​ciał do Na​shvil​le. Nie​za​leż​nie od tego, co Ame​lia my​śli, nie zwle​kał ce​lo​wo. Cho​ciaż, gdy​by miał być szcze​ry, czuł żal, że już nie do​tknie jej krą​gło​ści. Za​wsze cie​szył się, że ma w Ame​lii przy​ja​ciół​kę, ale nie miał​by nic prze​ciw kil​ku in​tym​nym chwi​lom, nim znów wró​cą do czy​stej przy​jaź​ni. Le​d​wie jej po​sma​ko​wał, a przy ta​kiej ko​bie​cie raz to za mało. Wie​dział jed​nak, że przy​jaźń ma więk​szą war​tość niż seks. Ame​lia była naj​waż​niej​szą oso​bą w jego ży​ciu i na​wet dla sek​su nie ry​zy​ko​wał​by utra​ty jej przy​jaź​ni. Była nie tyl​ko przy​ja​ciół​ką, była siłą na​pę​do​wą jego ży​cia. W dzie​ciń​stwie był za​gu​bio​ny w cha​osie licz​nej ro​dzi​ny. W szko​le był rów​nie nie​wi​dzial​ny. Ame​lia go do​strze​gła, kie​dy nikt inny go nie za​uwa​żał. Doj​rza​ła jego po​ten​cjał i roz​bu​dzi​ła w nim am​bi​cje. Przez mi​nio​ne dzie​sięć lat stwo​rzył fir​mę, zaj​mo​wał się cen​ny​mi ka​mie​nia​mi i an​ty​ka​mi. Po​cho​dził z bied​nej ro​dzi​ny i ni​g​dy so​bie nie wy​obra​żał, że jego ży​cie bę​dzie tak wy​glą​da​ło. To Ame​lii za​wdzię​czał wia​rę w sie​bie. Nie, nie za​ry​zy​ko​wał​by przy​jaź​ni z Ame​lią dla naj​bar​dziej fan​ta​stycz​ne​go sek​su na świe​cie. Pod​niósł wzrok. Ame​lia przy​glą​da​ła mu się, sto​jąc w drzwiach. Nie bie​gła do nie​go, ale już nie spo​dzie​wał się en​tu​zja​stycz​ne​go po​wi​ta​nia. Cie​szył się, że nie ka​za​ła mu cze​kać w nie​skoń​czo​ność. Zro​bi​ła kil​ka kro​ków w mil​cze​niu. Bił z niej ja​kiś blask, któ​ry ka​zał mu wę​dro​wać po niej wzro​kiem i po​dzi​wiać jej kształ​ty w dzia​ni​no​wej tu​ni​ce, któ​ra, ze​bra​na pod biu​stem, spły​wa​ła luź​no do ko​lan. Wło​ży​ła do niej czar​ne leg​gin​sy, pod​kre​śla​ją​ce zgrab​ne nogi i bot​ki. Głę​bo​ki de​kolt w kształ​cie li​te​ry V zdo​bił wi​sio​rek z ame​ty​stem, któ​ry wy​słał jej na uro​dzi​ny. Ka​mień w kształ​cie łez​ki wpa​dał w za​głę​bie​nie mię​dzy pier​sia​mi, przy​cią​ga​jąc wzrok. Nie po​wi​nien się na nią ga​pić, ale wspo​mnie​nie po​ślub​nej nocy nie da​wa​ło mu spo​ko​ju. Ocza​mi wy​obraź​ni zo​ba​czył Ame​lię nagą. Na wspo​mnie​nie jej por​ce​la​no​wej skó​ry po​czuł mro​wie​nie w pal​cach. W jego uszach wciąż brzmiał jej krzyk, któ​ry od​bi​jał się echem od ścian po​ko​ju. To okrut​ny żart losu, że dał mu za żonę tak atrak​cyj​ną ko​bie​tę, lecz nie po​zwo​lił mu jej za​trzy​mać. – Cześć, Ames. – W koń​cu spoj​rzał jej w oczy. Ostroż​nie mu się przy​pa​try​wa​ła. Wy​glą​da​ła jak ła​nia prze​stra​szo​na na​głym ru​chem. Nie po​do​ba​ło mu się to. Za​wsze pa​trzy​ła na nie​go z po​dzi​wem i mi​ło​ścią. Pew​nie to wina tego ślu​bu. Wła​śnie prze​ko​nał się, jak by to wy​glą​da​ło, gdy​by po​zo​stał w sta​łym związ​ku z wy​ma​ga​ją​cą naj​lep​szą przy​ja​ciół​ką. Jesz​cze nie mi​nął mie​siąc mio​do​wy, a on już ma pro​blem. Nie po​wi​nien był tak dłu​go cze​kać z tą roz​mo​-

wą. – Co tu ro​bisz, Ty​ler? – Przy​sze​dłem po​roz​ma​wiać. Sta​ła z rę​ka​mi sple​cio​ny​mi na pier​siach. – Te​raz? A co z tymi ty​go​dnia​mi, kie​dy usi​ło​wa​łam cię zła​pać? Kie​dy ja chcia​łam z tobą po​roz​ma​wiać, to się nie li​czy​ło. Mam wszyst​ko rzu​cić, bo uzna​łeś, że je​steś go​to​wy na roz​mo​wę? Po​tarł lek​ko za​ro​śnię​tą bro​dę. To nie jest do​bra pora, by prze​ko​ny​wać Ame​lię, że spra​wa jest nie​waż​na. Ame​lia za​wsze była bar​dzo emo​cjo​nal​na. Wi​dy​wał, jak zło​ści​ła się na swo​ich by​łych part​ne​rów i nie chciał zna​leźć się w po​dob​nej sy​tu​acji. – Prze​pra​szam, że nie od​po​wia​da​łem. Mia​łem parę waż​nych spraw do za​ła​twie​nia. Zro​bi​ła kil​ka kro​ków w jego stro​nę, ko​smyk jej kasz​ta​no​wych wło​sów wy​mknął się spod klam​ry. Na po​licz​kach i de​kol​cie za​kwitł ru​mie​niec. – Je​ste​śmy mał​żeń​stwem, Ty​ler! Nie mo​żesz mnie igno​ro​wać. Bar​dzo bym chcia​ła uda​wać, że to się nie wy​da​rzy​ło, ale się wy​da​rzy​ło i mu​si​my coś z tym zro​bić. A dla cie​bie waż​niej​sze były in​te​re​sy. – Wiem. – Z bó​lem jej słu​chał, ale fir​ma jest waż​niej​sza niż mał​żeń​stwo na​wet z naj​lep​szą przy​ja​ciół​ką. – Po​wi​nie​nem był do cie​bie za​dzwo​nić. Przy​le​cia​łem naj​szyb​ciej, jak mo​głem, że​by​śmy to roz​strzy​gnę​li. Wy​da​wa​ło się, że tro​chę się uspo​ko​iła. Opu​ści​ła ręce wzdłuż bo​ków. A jed​nak coś było nie tak. Znał Ame​lię le​piej niż ko​go​kol​wiek na świe​cie. Ty​sią​ce ki​lo​me​trów da​lej, roz​ma​wia​jąc z nią przez te​le​fon, wy​czu​wał jej zde​ner​wo​wa​nie. Znów skrzy​żo​wa​ła ra​mio​na na pier​siach, a Ty​ler za​uwa​żył, że nie nosi pier​ścion​ka. On miał na pal​cu ob​rącz​kę. Gdy zo​ba​czył, że tyl​ko on ją nosi, za​czę​ła dziw​nie mu prze​szka​dzać. – Gdzie twój pier​ścio​nek? – spy​tał. – W domu w szka​tuł​ce na bi​żu​te​rię. Jesz​cze pięć mi​nut temu nikt nie wie​dział, że je​stem mę​żat​ką. Gdy​bym pa​ra​do​wa​ła z tym ogrom​nym dia​men​tem, za​rzu​co​no by mnie py​ta​nia​mi. Ra​cja. Pier​ścio​nek miał ośmio​ka​ra​to​wy bry​lant o szli​fie po​dusz​ko​wym. Ku​pił go parę ty​go​dni przed spo​tka​niem kla​sy i wiózł go, ra​zem z in​ny​mi klej​no​ta​mi, do po​ten​cjal​ne​go kup​ca w Los An​ge​les. Kie​dy szu​ka​li ob​rącz​ki, wy​jął pier​ścio​nek z ho​te​lo​we​go sej​fu. – Chcia​łam, żeby to po​zo​sta​ło w ta​jem​ni​cy – pod​ję​ła Ame​lia. – Im mniej osób o tym wie, tym le​piej. To, co dla nas było przy​go​dą, dla in​nych jest głu​pim błę​dem. Za​pew​ne i tu ma ra​cję. Ty​ler zdjął ob​rącz​kę i scho​wał do kie​szon​ki na pier​si. Na​gle po​czuł się nagi. Zdu​mie​wa​ją​ce, jak szyb​ko przy​wykł do ob​rącz​ki. Tyl​ko raz w ży​ciu, lata temu, był bli​ski jej no​sze​nia. Od tam​tej pory na​wet o tym nie my​ślał. – Czy mo​gli​by​śmy po​roz​ma​wiać? – Spoj​rzał na ze​ga​rek. – Jest dość wcze​śnie. We​zmę cię na na​le​śni​ki, ja sta​wiam. Tym ra​zem Ame​lia ścią​gnę​ła brwi. – Te​raz nie mogę. Mam spo​tka​nie per​so​ne​lu. Ty mo​żesz pra​co​wać, kie​dy chcesz i gdzie chcesz, ale ja pro​wa​dzę fir​mę z oso​ba​mi, któ​re na mnie li​czą. W po​nie​dział​ki za​wsze mamy spo​tka​nie.

– Na pew​no zro​zu​mie​ją. Chodź, Ames. Znów po​czu​jesz się jak w dniu wa​ga​ro​wi​cza, mo​że​my zjeść kieł​ba​ski i na​le​śni​ki z sy​ro​pem klo​no​wym. Zła​pa​łem sa​mo​lot o świ​cie, a z lot​ni​ska przy​je​cha​łem pro​sto do cie​bie, nic nie ja​dłem. Umie​ram z gło​du. Ame​lia zmru​ży​ła oczy. Unio​sła rękę do ust. – Prze​stań mó​wić o je​dze​niu. – Co? – Po​wie​dział coś ob​raź​li​we​go? – Nic nie mów. Pro​szę. – Za​ci​snę​ła po​wie​ki, jak​by sta​ra​ła się opa​no​wać. Ty​ler się za​nie​po​ko​ił. Chciał do niej pod​biec, ale nie są​dził, by się ucie​szy​ła. Po chwi​li wzię​ła głę​bo​ki od​dech i zda​wa​ło się, że się uspo​ko​iła. – Nie mogę te​raz z tobą roz​ma​wiać, Ty​ler. Po​ja​wiasz się ni stąd, ni zo​wąd, nie zwa​ża​jąc na moje pla​ny. Spo​tkam się z tobą, ale mu​sisz sza​no​wać moje ter​mi​ny. Je​śli chcesz, mo​że​my pójść na lunch. Ski​nął gło​wą. Sam usta​lał swój plan dnia, ale za​kła​da​nie, że Ame​lia się do nie​go do​pa​su​je, było nie​roz​waż​ne. I nie​tak​tow​ne. – Jak so​bie ży​czysz, Ames. Je​śli chcesz, pój​dzie​my na gril​la. Od daw​na nie ja​dłem do​brych że​be​rek. Po​ki​wa​ła gło​wą, a po​tem za​mar​ła spa​ni​ko​wa​na. – Ja… – Od​wró​ci​ła się na pię​cie i po​bie​gła za róg. Ty​ler za nią ru​szył, ale za​trzy​mał się, sły​sząc, że Ame​lia wy​mio​tu​je. Naj​wy​raź​niej wzmian​ka o mię​sie z gril​la tak na nią po​dzia​ła​ła. Wró​ci​ła po chwi​li z za​czer​wie​nio​ną twa​rzą i za​łza​wio​ny​mi ocza​mi. – Prze​pra​szam. – Już do​brze? Za​tru​łaś się czymś? Po​krę​ci​ła gło​wą, pa​trząc na nie​go z po​wa​gą. – Nie – od​par​ła. – Ja… je​stem w cią​ży.

ROZDZIAŁ DRUGI To ja​kiś zły sen. Nie tak mia​ło po​to​czyć się jej ży​cie. Nie tak mia​ła wy​glą​dać ta chwi​la. Jej pierw​sze dziec​ko mia​ło być bło​go​sła​wień​stwem losu. Ona mia​ła się cie​szyć, a nie wy​mio​to​wać. To miał być wspa​nia​ły ra​do​sny mo​ment, kie​dy po​wie mę​żo​wi o dziec​ku. Wy​ra​zu twa​rzy Ty​le​ra nie na​zwa​ła​by ra​do​snym. W jego oczach bły​snę​ła pa​ni​ka. Jej pew​ny sie​bie, od​no​szą​cy suk​ce​sy przy​ja​ciel w jed​nej chwi​li za​mie​nił się w prze​stra​szo​ne​go na​sto​lat​ka pierw​sze​go dnia w szko​le. Wciąż pa​mię​ta​ła ten dzień, kie​dy jej oj​ciec, dy​rek​tor szko​ły El Do​ra​do, wszedł do kla​sy na lek​cji an​giel​skie​go, a za nim cią​gnął się nowy uczeń. Wska​za​ła mu pu​ste miej​sce obok sie​bie i za​przy​jaź​ni​ła się z tym chłop​cem. To była naj​lep​sza de​cy​zja w jej ży​ciu, a Ty​ler był naj​lep​szym przy​ja​cie​lem, ja​kie​go mo​gła mieć dziew​czy​na. Tego dnia, pa​trząc na tę samą za​gu​bio​ną minę, nie wie​dzia​ła, co zro​bić. Bra​ko​wa​ło jej słów, by go po​cie​szyć. Gdy​by je zna​ła, sama by je so​bie po​wta​rza​ła. Wciąż była wstrzą​śnię​ta po​ran​ną daw​ką nie​ocze​ki​wa​nych wie​ści. Nosi dziec​ko Ty​le​ra. Nie mie​ści​ło jej się to w gło​wie. Od chwi​li, gdy rano zo​ba​czy​ła dwie kre​ski na te​ście cią​żo​wym do mo​men​tu, gdy oznaj​mi​ła to Ty​le​ro​wi, wy​da​wa​ło jej się to nie​rze​czy​wi​ste. Ko​cha​ła Ty​le​ra naj​bar​dziej na świe​cie. Zna​ła go, od​kąd skoń​czy​ła czter​na​ście lat, ale ni​g​dy nie pla​no​wa​ła, że bę​dzie mia​ła z nim dziec​ko. Naj​wy​raź​niej Ty​ler też tego nie pla​no​wał. Chwi​lę wcze​śniej lu​stro​wał ją spoj​rze​niem, aż się za​czer​wie​ni​ła. Do​my​śla​ła się, że przy​po​mi​nał so​bie ich wspól​ną noc. Ro​zu​mia​ła go. Sama, wi​dząc ten jego cza​ru​ją​cy uśmiech, za​po​mi​na​ła, że po​win​na być na nie​go zła. Te​raz pa​trzył tyl​ko na jej brzuch, roz​pacz​li​wie szu​ka​jąc do​wo​du, że Ame​lia się myli. Chcia​ła​by się my​lić, ale nie mu​sia​ła ro​bić te​stu, by znać praw​dę. Test po​twier​dził tyl​ko to, co kil​ka ostat​nich dni dość ja​sno jej po​ka​zy​wa​ło. – Po​wiedz coś – rze​kła w koń​cu. Od​chrząk​nął i kiw​nął gło​wą. – Wy​bacz. Nie spo​dzie​wa​łem się… – Chy​ba żad​ne z nas się tego nie spo​dzie​wa​ło. – Że zaj​dzie w cią​żę, że bę​dzie wy​mio​to​wa​ła do ko​sza na śmie​ci. – Ale co się sta​ło, to się nie od​sta​nie. I choć chcia​ła​bym cof​nąć czas, nie da się tego zro​bić. Mu​si​my się za​sta​no​wić, co da​lej. Czu​ła się bez​rad​na. W każ​dej in​nej sy​tu​acji wła​śnie do Ty​le​ra bie​gła​by po wspar​cie. Gdy​by się oka​za​ło, że jest w cią​ży z in​nym, był​by pierw​szą oso​bą, do któ​rej dzwo​ni​ła​by spa​ni​ko​wa​na. To on po​cie​szał​by ją i mó​wił, że wszyst​ko jest w po​rząd​ku. Ale to było jego dziec​ko, przez co wszyst​ko wy​da​wa​ło się trud​niej​sze. – Na​dal mu​sisz wró​cić na to spo​tka​nie? – spy​tał. Te​raz, gdy po​wie​dzia​ła mu o dziec​ku, spo​tka​nie służ​bo​we nie wy​da​wa​ło się tak waż​ne. Upie​ra​ła się bar​dziej ze zło​ści niż z ja​kie​goś in​ne​go po​wo​du. Ko​cha​ła Ty​le​-

ra, ale cza​sa​mi za​po​mi​nał, że nie jest sze​fem wszyst​kich. W tej chwi​li spo​tka​nie nie było jej prio​ry​te​tem. Waż​niej​sza jest roz​mo​wa z Ty​le​rem na te​mat ich przy​szło​ści. Musi mieć plan, nim przy​ja​ciół​ki za​rzu​cą ją py​ta​nia​mi, na któ​re nie zna​ła od​po​wie​dzi. – Nie, chodź​my… – Jej wzrok padł na otwar​te drzwi ka​pli​cy ślub​nej znaj​du​ją​cej się za salą kon​fe​ren​cyj​ną. Bia​ło-sza​ra ka​pli​ca była bar​dzo ele​ganc​ka, choć nie prze​sad​nie, by nie przy​ćmić pan​ny mło​dej czy wy​bra​nych przez nią de​ko​ra​cji. Od dnia, kie​dy zo​sta​ła ukoń​czo​na, Ame​lia wy​obra​ża​ła so​bie, że bie​rze tam ślub w gor​se​to​wej suk​ni w ko​lo​rze ko​ści sło​nio​wej pro​jek​tu Pni​ny Tor​nai. Wy​obra​ża​ła so​bie bia​łe i ró​żo​we róże, któ​re wy​peł​nią ka​pli​cę de​li​kat​nym za​pa​chem. Bli​skich, któ​rzy pła​czą ze szczę​ścia. Tak miał wy​glą​dać jej wiel​ki dzień. Nie pla​no​wa​ła ślu​bu o pierw​szej w nocy w ka​pli​cy z ta​pi​cer​ką w ko​lo​rze ró​żo​we​go bi​zmu​tu i za​ku​rzo​ny​mi sztucz​ny​mi kwia​ta​mi. Mia​ła na so​bie czar​ną kok​taj​lo​wą su​kien​kę, na Boga! Bra​ła ślub w czer​ni! Nie mia​ła nic sta​re​go, nic no​we​go, nic po​ży​czo​ne​go ani nie​bie​skie​go. To było bluź​nier​stwo. A z pew​no​ścią źle wró​ży​ło. Naj​chęt​niej zwi​nę​ła​by się i łka​ła jak pię​cio​lat​ka, któ​rej coś prze​szko​dzi​ło w speł​nie​niu ma​rzeń. Na​gle po​czu​ła, że musi wyjść. – Za​bierz mnie stąd – po​pro​si​ła. – Już się robi. W po​śpie​chu wło​ży​ła płaszcz. Po​win​na uprze​dzić ko​le​żan​ki, że wy​cho​dzi, ale nie mia​ła od​wa​gi za​glą​dać do po​ko​ju kon​fe​ren​cyj​ne​go. Na​pi​sze ese​me​sa do Gret​chen. Ty​ler jak zwy​kle przy​trzy​mał dla niej drzwi. Za​pro​wa​dził ją na par​king do czar​ne​go bmw. – Ład​ny sa​mo​chód wy​po​ży​czy​łeś – po​wie​dzia​ła. Ile​kroć gdzieś le​cia​ła, zwy​kle do​sta​wa​ła małe auto, a nie luk​su​so​wy sa​mo​chód. – Może być – od​rzekł, otwie​ra​jąc drzwi od stro​ny pa​sa​że​ra. – Chcia​łem audi, ale nie mie​li. – Och, bie​dac​two – mruk​nę​ła. Skó​rza​ne sie​dze​nia były mięk​kie, sa​mo​chód pach​niał no​wo​ścią. Ame​lia wciąż jeź​dzi​ła ma​łym cros​so​ve​rem, na któ​ry za​osz​czę​dzi​ła po ma​tu​rze, ide​al​nym do prze​wo​że​nia za​pa​sów do ca​te​rin​gu, ale bar​dziej prak​tycz​nym niż ele​ganc​kim. To chy​ba miło mieć pie​nią​dze. Ona ni​g​dy nie mia​ła ich wie​le. Oj​ciec był na​uczy​cie​lem ma​te​ma​ty​ki, dy​rek​to​rem szko​ły i je​dy​nym ży​wi​cie​lem ro​dzi​ny. Choć nie za​ra​biał źle, za​wsze uwa​ża​ła swą ro​dzi​nę za kla​sę śred​nią. Gdy do​ro​sła, każ​dy za​ro​bio​ny grosz prze​zna​cza​ła na fir​mę. W dzie​ciń​stwie Ty​ler był od niej dużo bied​niej​szy. Był jed​nym z sze​ścior​ga dzie​ci w ro​dzi​nie, któ​rej le​d​wie star​cza​ło na wy​kar​mie​nie dwoj​ga. Kie​dy byli dzieć​mi, bmw wy​da​wa​ło się mrzon​ką. Przez lata Ty​ler się do​ro​bił. Nikt nie był bar​dziej od Ame​lii dum​ny z jego do​ko​nań. Gdy​by choć przez chwi​lę nie pa​trzył na te​le​fon i po​był w kra​ju dłu​żej niż dzień raz na ja​kiś czas, pew​ne​go dnia zo​stał​by wspa​nia​łym mę​żem. Tyle że Ame​lia nie wi​dzia​ła sie​bie w roli jego żony. – Do​kąd je​dzie​my? – za​py​tał. – Kil​ka prze​cznic da​lej jest ka​wiar​nia, je​śli to ci od​po​wia​da. – Ja​sne. – Wy​je​chał z par​kin​gu i skie​ro​wał się we wska​za​ną przez nią stro​nę.

W po​bli​skiej dziel​ni​cy han​dlo​wej nie bra​ko​wa​ło ka​wiar​ni i re​stau​ra​cji, gdzie mo​gli usiąść i po​roz​ma​wiać. Zwa​żyw​szy na stan żo​łąd​ka, Ame​lia nie my​śla​ła o je​dze​niu, ale chęt​nie na​pi​ła​by się her​ba​ty. Może, jak wszyst​ko bę​dzie do​brze, zje bu​łecz​kę. W dro​dze mil​cze​li, co było dziw​ne. Za​wsze mie​li mi​lion spraw do ob​ga​da​nia. Po​tra​fi​li go​dzi​na​mi roz​ma​wiać o wszyst​kim i o ni​czym. Seks to zmie​nił, wła​śnie z tego po​wo​du ni​g​dy nie chcia​ła, by prze​kro​czy​li tę gra​ni​cę. Wes​tchnę​ła i wyj​rza​ła przez okno. Było mnó​stwo rze​czy do po​wie​dze​nia, lecz żad​ne z nich nie było go​to​we ich po​wie​dzieć. Ty​ler wła​śnie do​wie​dział się, że zo​sta​nie oj​cem. Po​trze​bo​wał cza​su, by przy​wyk​nąć do tej my​śli. Ni​g​dy nie wspo​mi​nał, że chciał​by za​ło​żyć ro​dzi​nę, w każ​dym ra​zie od​kąd ze​rwał z Chri​sti​ne. Dla nie​go to mu​siał być nie​ocze​ki​wa​ny cios. Ame​lia za​wsze pra​gnę​ła mieć dzie​ci, a jed​nak dla niej to tak​że był szok. W koń​cu za​je​cha​li przed nie​wiel​ką ka​wiar​nię. Ty​ler po​mógł jej wy​siąść i we​szli do środ​ka. Ty​ler za​mó​wił im coś do pi​cia, a dla sie​bie tak​że cy​na​mo​no​wą buł​kę. Ame​lia zna​la​zła mięk​ką ka​na​pę w rogu, z dala od in​nych. Po paru mi​nu​tach przy​szedł Ty​ler z tacą i usiadł obok niej. Mu​snął ko​la​nem jej ko​la​na. Wy​star​czy​ło, by po​bu​dzić jej zmy​sły. Do​ty​ka​li się pierw​szy raz od tam​tej nocy. Bar​dzo chcia​ła przy​su​nąć się bli​żej, po​czuć jego dło​nie na cie​le. Wie​dzia​ła, że to zły po​mysł, ale nie za​mie​rza​ła za​cho​wy​wać się dzie​cin​nie. To tyl​ko nie​win​ny do​tyk. Nic nie zna​czył. Nie​za​leż​nie od tego, że jej li​bi​do eks​plo​do​wa​ło jak fa​jer​wer​ki 4 lip​ca. Po​sło​dzi​ła her​ba​tę i ją mie​sza​ła, by od​wró​cić uwa​gę od bli​sko​ści Ty​le​ra. Cze​ka​ła, aż się ode​zwie. – Więc – za​czął, gdy zjadł kil​ka kę​sów bu​łecz​ki i wy​pił łyk kawy. – Chcesz naj​pierw po​wie​dzieć swo​im ro​dzi​com czy moim? Omal nie za​krztu​si​ła się her​ba​tą. Nie tego się spo​dzie​wa​ła. – Co mia​ła​bym im po​wie​dzieć? – Że się po​bra​li​śmy i ocze​ku​je​my dziec​ka. Gwał​tow​nie po​trzą​snę​ła gło​wą. – Ani jed​nym, ani dru​gim. Zmarsz​czył czo​ło. – W koń​cu bę​dzie​my mu​sie​li to zro​bić. Nie mo​że​my do nich kie​dyś wpaść z dziec​kiem i oznaj​mić: To wasz wnuk. – Wiem – od​par​ła. – Trze​ba bę​dzie po​wie​dzieć o dziec​ku. Mó​wi​łam o ślu​bie. Po co kto​kol​wiek ma o tym wie​dzieć, sko​ro za​mie​rza​my się roz​wieść. Wo​la​ła​bym, żeby mój oj​ciec nie wie​dział. Znasz go. Po​zwo​lił mi je​chać do col​le​ge’u w Ten​nes​see tyl​ko dla​te​go, że miesz​ka​ją tam moi dziad​ko​wie. On cze​ka, że​bym wpa​dła w ja​kieś ta​ra​pa​ty, żeby mi udo​wod​nić, że ma ra​cję. Ty​ler po​ki​wał gło​wą. – Ro​zu​miem. Ja też nie chcia​łem in​for​mo​wać mo​jej ro​dzi​ny o ślu​bie. Ale… wszyst​ko się zmie​ni​ło. – Jak? Co się zmie​ni​ło? – Bę​dzie​my mieć dziec​ko. Mu​si​my po​pra​co​wać nad lo​gi​sty​ką, za​ło​że​nie ro​dzi​ny to nie jest pro​sta spra​wa. – R…ro​dzi​ny? – wy​ją​ka​ła z prze​ra​że​niem. – Tak. Sko​ro no​sisz dziec​ko, roz​wód nie wcho​dzi w grę.

Twarz Ame​lii przy​bra​ła bar​wę jej wło​sów. Ty​ler na​tych​miast po​jął, że po​wie​dział coś nie tak. A przy​naj​mniej źle to ujął. Wie​dział, że ma ra​cję, ale żeby prze​ko​nać Ame​lię, po​trze​ba wię​cej wy​czu​cia i de​li​kat​no​ści. Nie lu​bi​ła, gdy ktoś jej mó​wił, co ma ro​bić. – Roz​wód nie wcho​dzi w ra​chu​bę – na​śla​do​wa​ła go gorz​kim to​nem. – Jak​byś tyl​ko ty miał w tej kwe​stii coś do po​wie​dze​nia. Przy​zwy​cza​iłeś się do tego, że two​je sło​wo zna​czy tyle co pra​wo, ale nie je​steś moim sze​fem. Nie zmu​sisz mnie, że​bym była two​ją żoną. – Oczy​wi​ście, że nie tyl​ko ja mam coś do po​wie​dze​nia – sta​rał się za​ła​go​dzić sy​tu​ację. – Do ni​cze​go cię nie zmu​szam. Zresz​tą to nie​wy​ko​nal​ne. Je​steś naj​bar​dziej upar​tą ko​bie​tą, jaką znam. Ale mu​si​my my​śleć o dziec​ku. Nie mógł uwie​rzyć, że to mówi. Po ze​rwa​niu za​rę​czyn z Chri​sti​ne przy​rzekł so​bie, że wię​cej nie bę​dzie przez to prze​cho​dził. Unie​sie​nia mi​ło​ści nie są war​te bólu roz​sta​nia. Sku​pił się na pra​cy, po​zwa​la​jąc so​bie je​dy​nie na oka​zjo​nal​ny seks. In​te​re​sy są ła​twiej​sze niż mi​łość. Nie pla​no​wał mał​żeń​stwa ani za​ło​że​nia ro​dzi​ny. La​tał z miej​sca na miej​sce i pra​co​wał. Miał pię​cio​ro ro​dzeń​stwa, któ​re gwa​ran​to​wa​ło prze​dłu​że​nie rodu i mo​gło dać ro​dzi​com upra​gnio​ne wnu​ki. Nikt nie bę​dzie tę​sk​nił za jego ge​ne​tycz​nym wkła​dem. A jed​nak te​raz po​mysł za​ło​że​nia ro​dzi​ny nie zmar​twił go tak bar​dzo, jak się oba​wiał. Wy​obra​ził so​bie dziec​ko z ru​dy​mi locz​ka​mi. Ob​raz był tak rze​czy​wi​sty, że zda​wa​ło mu się, że gdy​by wy​cią​gnął ręce, chwy​cił​by dziec​ko w ra​mio​na. Na​gle tego za​pra​gnął. Być może jego ser​ce nie zo​sta​nie po raz dru​gi zła​ma​ne. Bę​dzie miał dziec​ko z naj​lep​szą przy​ja​ciół​ką. Dziec​ko, któ​re po​trze​bu​je sta​bil​ne​go ko​cha​ją​ce​go domu. Cze​mu mie​li​by te​raz się roz​wo​dzić? Ame​lia wle​pia​ła w nie​go wzrok. – Wiesz, że nie na​ci​ska​ła​bym na ślub z męż​czy​zną, któ​re​go nie ko​cham, tyl​ko dla​te​go, że je​stem z nim w cią​ży. Sta​rał się nie po​czuć się ura​żo​ny. Wie​dział, że nie cho​dzi o nie​go. Wie​dział, że Ame​lia go ko​cha, tyle że nie jest w nim za​ko​cha​na. On też nie jest w niej za​ko​cha​ny, ale łą​czy ich przy​jaźń, sza​cu​nek i wspo​mnie​nia. Nie​któ​re mał​żeń​stwa nie mają na​wet ta​kich fun​da​men​tów. – Wiem, nie pla​no​wa​łaś mał​żeń​stwa ani dziec​ka. Ale czy przez wzgląd na dziec​ko nie war​to spró​bo​wać? – Dla​cze​go nie mo​że​my po​zo​stać przy​ja​ciół​mi z dziec​kiem? Mo​gli​by​śmy je wspól​nie wy​cho​wy​wać. Gdy​byś miesz​kał w Na​shvil​le, by​ło​by ła​twiej, ale damy radę. Ślub nam do tego nie​po​trzeb​ny. Mó​wi​ła, jak​by to wszyst​ko było dzie​łem przy​pad​ku. Ow​szem, może nie łą​czy ich mi​łość, ale Ty​ler prze​żył z nią dużo wię​cej niż seks z dziew​czy​ną, któ​rą pod​ry​wa się w ba​rze. To była wspa​nia​ła noc, któ​rą wspo​mi​nał przez wie​le ty​go​dni, po​dró​żu​jąc po świe​cie. – Okej. Odłóż​my na chwi​lę kwe​stię dziec​ka. Chcę, że​by​śmy po​waż​nie to prze​ga​da​li. Nie po​dej​muj​my po​chop​nej de​cy​zji. – Ta​kiej jak ślub w Ve​gas w środ​ku nocy?

– Mamy czas, więc zrób​my to, jak na​le​ży. Cze​mu po​mysł, że​by​śmy byli ra​zem, tak cię prze​ra​ża? – Wiem, że nie zno​sisz po​ra​żek, ale chy​ba nie zda​jesz so​bie spra​wy, o co mnie pro​sisz. Tu cho​dzi o dużo wię​cej niż stwo​rze​nie szczę​śli​we​go domu dla dziec​ka. Pro​sisz, że​bym spę​dzi​ła z tobą resz​tę ży​cia, że​bym zre​zy​gno​wa​ła z szan​sy na zna​le​zie​nie mo​jej dru​giej po​ło​wy. Ko​cham cię, Ty​ler, ale nie je​ste​śmy w so​bie za​ko​cha​ni. To róż​ni​ca. Ty​ler aż się wzdry​gnął. Nie tak to po​strze​gał, ale gdy słu​chał Ame​lii, sta​ło się bo​le​śnie oczy​wi​ste, że nie speł​nia jej wy​so​kich stan​dar​dów. Trud​no. Jego ro​dzi​ce po​trze​by dzie​ci za​wsze sta​wia​li na pierw​szym miej​scu. To, że nie był za​ko​cha​ny w Ame​lii, nie jest do​sta​tecz​nym po​wo​dem, by nie stwo​rzył sta​bil​ne​go domu dla ich dziec​ka. – Lu​dzie od se​tek lat po​bie​ra​ją się z róż​nych po​wo​dów, nie tyl​ko z mi​ło​ści, i ja​koś się to spraw​dza. – Cóż, ja nie chcę do nich na​le​żeć. Chcę wyjść za mąż z mi​ło​ści. Chcę mieć męża, któ​ry co​dzien​nie wra​ca do domu i trzy​ma mnie w ra​mio​nach, a nie ta​kie​go, któ​ry co dru​gi dzień przy​sy​ła mi skądś ese​me​sy. Wes​tchnął i wy​pił łyk kawy. To mu przy​po​mi​na​ło ostat​nią kłót​nię z Chri​sti​ne. Nic, co zro​bił, nie było dla niej wy​star​cza​ją​co do​bre. Chcia​ła, by od​no​sił suk​ce​sy i za​ra​biał dużo, ale mia​ła mu mnó​stwo do za​rzu​ce​nia, je​śli cho​dzi o po​świę​ca​ny jej czas. Może z Ame​lią by​ło​by ina​czej, gdy​by zna​leź​li za​do​wa​la​ją​ce obo​je roz​wią​za​nie. Je​że​li to ozna​cza, że Ame​lia mu​sia​ła​by się w nim za​ko​chać, zro​bi wszyst​ko, by tak się sta​ło. Wle​pia​jąc wzrok w blat sto​li​ka, za​py​tał: – My​ślisz, że nie mo​gła​byś się we mnie za​ko​chać? – Idio​tycz​ne py​ta​nie. – Prych​nę​ła. – Nie​praw​da. Po​wiedz, czy je​stem dla cie​bie fi​zycz​nie od​ra​ża​ją​cy? – Oczy​wi​ście, że nie. Je​steś bar​dzo przy​stoj​ny, po​do​basz mi się, zresz​tą gdy​by tak nie było, nie zro​bi​li​śmy so​bie dziec​ka. – Okej. Je​stem nie​zno​śny? Pre​ten​sjo​nal​ny? Ame​lia wes​tchnę​ła i opar​ła się o po​dusz​ki. – Nic po​dob​ne​go. Je​steś cu​dow​ny. Cza​sa​mi nie ro​zu​miał ko​biet, zwłasz​cza Ame​lii. Po​sta​no​wił jed​nak, że dla dziec​ka zo​sta​ną ra​zem. Jed​no, co na pew​no po​tra​fił, to do​brze sprze​da​wać. Za​mie​rzał za​tem sprze​dać się jak naj​le​piej, jak je​den z cen​nych ka​mie​ni, aż Ame​lia nie bę​dzie mo​gła mu się oprzeć. – Więc je​stem przy​stoj​ny, mam wła​sną fir​mę i do​brze za​ra​biam. Je​stem lu​bia​ny. Za​wie​rzy​łaś mi swo​je se​kre​ty. Lu​bisz spę​dzać ze mną czas. Seks był fan​ta​stycz​ny, je​śli wol​no mi to po​wie​dzieć. Cze​goś chy​ba nie ro​zu​miem, Ame​lio. Czy cho​dzi o to, że nie chcesz wi​dzieć we mnie ni​ko​go wię​cej niż przy​ja​cie​la? Gdy​by na tej pla​ne​cie ist​niał dru​gi iden​tycz​ny jak ja fa​cet, umó​wi​ła​byś się z nim na rand​kę? Ame​lia ścią​gnę​ła brwi. – Ple​ciesz bzdu​ry. – Po​daj mi pięć naj​waż​niej​szych cech, któ​re musi po​sia​dać twój ide​ał. – Wie​dział, że jej li​sta za​wie​ra sto ta​kich cech. Po każ​dym za​koń​czo​nym związ​ku coś do niej do​-

da​wa​ła. Za​sta​no​wi​ła się, li​cząc na pal​cach. – In​te​li​gen​cja, po​czu​cie hu​mo​ru, em​pa​tia, am​bi​cja i uczci​wość. Skrzy​wił się z iry​ta​cją. Gdy​by po​pro​sił, by wy​mie​ni​ła pięć cech, któ​re naj​bar​dziej u nie​go ceni, wy​re​cy​to​wa​ła​by to samo. – Cze​go z tej li​sty mi bra​ku​je? Ni​cze​go. – Być może, ale wciąż je​steś w roz​jaz​dach. Nie za​mie​rzam sie​dzieć w domu z dziec​kiem, kie​dy ty bę​dziesz śmi​gał po świe​cie. – A gdy​bym po​sta​rał się to zmie​nić? Ma​jąc dziec​ko i żonę, miał​bym do cze​go wra​cać. – Nie je​ste​śmy w so​bie za​ko​cha​ni. – Mi​łość jest prze​re​kla​mo​wa​na. Spójrz, do cze​go do​pro​wa​dzi​ła mnie i Chri​sti​ne. Nie twier​dzę, że nam się uda. Może się oka​zać, że do sie​bie nie pa​su​je​my, a je​śli tak, za​koń​czy​my to i bę​dziesz da​lej po​szu​ki​wać tego je​dy​ne​go. Cze​mu jed​nak nie mie​li​by​śmy dać so​bie szan​sy? Pusz​ka Pan​do​ry zo​sta​ła otwar​ta. Nie ma po​wro​tu. Ame​lia wes​tchnę​ła i po​krę​ci​ła gło​wą. – Nie wiem. Nie mogę cię… stra​cić. Je​steś je​dy​nym czło​wie​kiem, na któ​re​go mogę li​czyć. – Nie stra​cisz mnie nie​za​leż​nie od wszyst​kie​go. – Uśmiech​nął się, gdy pew​na myśl wpa​dła mu do gło​wy. – Spa​li​śmy z sobą i świat się nie za​wa​lił. Wciąż tu je​stem. Od​kąd wi​dzia​łem cię nagą, jesz​cze bar​dziej mnie po​cią​gasz. Je​że​li ist​nie​je szan​sa, że to się po​wtó​rzy, ni​g​dzie się nie ru​szę. Sze​ro​ko otwo​rzy​ła oczy i się za​czer​wie​ni​ła. – Ty​ler… – za​czę​ła, ale jej nie słu​chał. – Wiem, że to​bie też było do​brze. Przy​znaj się. – Co? – wy​du​ka​ła. – Na ja​kiej pod​sta​wie tak mó​wisz? – Och, daj spo​kój. Nie mów, że to wszyst​ko wina te​qu​ili. By​łaś na​mięt​na, jak​byś na​resz​cie po​zwo​li​ła so​bie na coś za​ka​za​ne​go. – Po​ło​żył dłoń na jej ko​la​nie i po​chy​lił się. – Są​dząc po tam​tej nocy, mamy szan​sę. Cze​mu nie chcesz się prze​ko​nać, czy się uda? Za​po​mnij o Ty​le​rze przy​ja​cie​lu i myśl o mnie jak o no​wym sek​sow​nym fa​ce​cie, z któ​rym się uma​wiasz. Gdy się wresz​cie uśmiech​nę​ła, po​czuł ulgę. – Zgo​da – od​par​ła. – Damy temu związ​ko​wi szan​sę pod kil​ko​ma wa​run​ka​mi. Po pierw​sze, nikt nie może wie​dzieć o ślu​bie ani o cią​ży. Zwłasz​cza two​ja ro​dzi​na. Mó​wi​łeś ko​muś? – Nie – od​parł. Nie są​dził, że ich mał​żeń​stwo po​trwa dłu​żej niż to ko​niecz​ne, by się roz​wieść. Jego ro​dzi​na lu​bi​ła Ame​lię, nie chciał roz​bu​dzać na dar​mo ich na​dziei. – Do​brze. Moje trzy współ​pra​cow​ni​ce do​wie​dzia​ły się dziś o ślu​bie. Nikt poza tym nie wie. Po dru​gie, nie bę​dzie​my tej pró​by cią​gnąć w nie​skoń​czo​ność. Masz trzy​dzie​ści dni, żeby zdo​być moje wzglę​dy. Mó​wię po​waż​nie. Chcę, że​byś się o mnie sta​rał. Nie po​trak​tu​ję cię ulgo​wo, bo je​ste​śmy przy​ja​ciół​mi. Chcę praw​dzi​we​go ro​man​su. Będę dla cie​bie su​row​sza, bo wiesz, cze​go ocze​ku​ję. Ty​ler uśmiech​nął się sze​ro​ko. Ni​g​dy nie uchy​lał się przed wy​zwa​niem. Zdo​bę​dzie ją w cią​gu mie​sią​ca. Znał ją le​piej niż sie​bie. – To spra​wie​dli​we.

Ame​lia wes​tchnę​ła i po​krę​ci​ła gło​wą. Wy​da​wa​ła się roz​cza​ro​wa​na i zmę​czo​na. Nie po​do​ba​ło mu się to. Naj​bar​dziej lu​bił jej opty​mizm. Szcze​rze wie​rzy​ła w mi​łość, ale w nich nie wie​rzy​ła. Zmie​ni to. Musi spra​wić, by się uśmie​cha​ła, by uwie​rzy​ła, że to dla nich oboj​ga do​bry wy​bór, na​wet je​śli sam nie był tego jesz​cze pe​wien. – Za​wsze chcia​łam tyl​ko – pod​ję​ła – ta​kie​go mał​żeń​stwa, jak mał​żeń​stwo mo​ich dziad​ków. Spę​dzi​li z sobą pięć​dzie​siąt sie​dem lat i wciąż są tak za​ko​cha​ni jak w dniu ślu​bu. Tego pra​gnę i nie pój​dę na ża​den kom​pro​mis. Wziął głę​bo​ki od​dech. Ame​lia za​wsze mó​wi​ła o dziad​kach. Wy​so​ko usta​wi​ła po​przecz​kę, ale je​śli się w nim nie za​ko​cha, na pew​no nie sta​nie się tak z po​wo​du bra​ku jego sta​rań. – Pod ko​niec mie​siąc – pod​ję​ła – za​de​cy​du​je​my. Je​śli bę​dzie​my za​ko​cha​ni, znów mi się oświad​czysz i ogło​si​my świa​tu na​sze za​rę​czy​ny. Chcę po​wtór​ne​go ślu​bu, hucz​ne​go, z całą ro​dzi​ną i przy​ja​ciół​mi. Je​śli jed​no z nas nie bę​dzie chcia​ło tego cią​gnąć, za​koń​czy​my to w zgo​dzie. – I co po​tem? Bę​dzie​my uda​wa​li, że nic się nie sta​ło? Z dziec​kiem to do​syć trud​ne. – Je​śli się roz​wie​dzie​my, mam na​dzie​ję, że nie bę​dzie​my wro​ga​mi. Po​zo​sta​nie​my przy​ja​ciół​mi, okej? – Okej. – Dla Ty​le​ra po​raż​ka nie wcho​dzi​ła w grę, ale po​cie​szył się, że nie stra​ci jej przy​jaź​ni. – Coś jesz​cze? – To chy​ba wszyst​ko – od​par​ła z uśmie​chem zdra​dza​ją​cym, że wie, że to i tak za dużo. – W ta​kim ra​zie ja też mam jed​ną proś​bę. – Sko​ro Ame​lia daje mu tyl​ko mie​siąc, musi wy​ko​rzy​stać każ​dą chwi​lę. Mu​siał być bli​sko niej. Gdy​by wy​bra​li się na ko​la​cję dwa razy w ty​go​dniu, nic by z tego nie wy​szło. Nie mógł le​cieć do An​twer​pii ani pra​co​wać osiem​na​ście go​dzin na dobę. – Chciał​bym, że​by​śmy na ten czas ra​zem za​miesz​ka​li. Ame​lia ścią​gnę​ła brwi. – Moje miesz​ka​nie jest za małe dla dwóch osób. Mam jed​ną sy​pial​nię, a sza​fa jest za​pcha​na. Nie za​mie​rzał wpro​wa​dzić się do jej ma​leń​kie​go miesz​kan​ka. Do​strze​gał róż​ni​cę mię​dzy bli​sko​ścią a za​mknię​ciem w klat​ce, gdzie tyl​ko jed​no z nich by prze​ży​ło. – Znaj​dę ja​kieś nowe miesz​ka​nie – od​parł. – Mam umo​wę naj​mu. – Za​pła​cę za ze​rwa​nie umo​wy. Wes​tchnę​ła zi​ry​to​wa​na. – A je​śli po mie​sią​cu się roz​sta​nie​my, będę bez​dom​ną cię​żar​ną? – Nic po​dob​ne​go. Je​śli nam nie wyj​dzie, po​mo​gę ci zna​leźć nowe miesz​ka​nie dla cie​bie i dziec​ka. Ku​pię ci wszyst​ko, cze​go bę​dziesz po​trze​bo​wa​ła. – Nie mu​sisz mi ku​po​wać domu, Ty​ler. Za​trzy​mam na mie​siąc swo​je miesz​ka​nie, a po​tem zo​ba​czy​my, co z nim zro​bić, kie​dy po​dej​mie​my de​cy​zję, co z nami bę​dzie. Za​śmiał się, wie​dząc, że nie ma sen​su się z nią sprze​czać. – W po​rząd​ku, ale mu​sisz przy​wyk​nąć do my​śli, że ktoś bę​dzie ci po​ma​gał. Uro​dzisz dziec​ko, i ja też będę się nim opie​ko​wał. To nie pod​le​ga ne​go​cja​cji. Umo​wa stoi? – Stoi. Gra​tu​lu​ję, Ty​ler. – Wy​cią​gnę​ła rękę. – Mo​żesz te​raz umó​wić się ze swo​ją

żoną. Ujął jej dłoń, lek​ko nią po​trzą​snął, a za​raz po​tem przy​ci​snął ją do warg i po​ca​ło​wał. Na​tych​miast przy​po​mniał so​bie noc, gdy ca​ło​wał każ​dy cen​ty​metr jej cia​ła. Re​ak​cja Ame​lii była rów​nie sil​na. Roz​chy​li​ła war​gi i wcią​gnę​ła po​wie​trze. Na mo​ment za​mknę​ła oczy i po​chy​li​ła się ku nie​mu. To bę​dzie miłe wy​zwa​nie, po​my​ślał. Przy​cią​gnął jej dłoń do pier​si. Źre​ni​ce Ame​lii były po​więk​szo​ne, od​dech krót​ki i przy​spie​szo​ny. Zwil​ży​ła war​gi. Pra​gnę​ła, by ją po​ca​ło​wał. Zdo​by​cie jej może oka​zać się ła​twiej​sze, niż są​dził, sko​ro tak na nie​go re​agu​je. Przy​ci​snął war​gi do jej ucha i szep​nął: – Co po​wiesz na to, że​by​śmy przy​pie​czę​to​wa​li umo​wę praw​dzi​wym po​ca​łun​kiem? Kie​dy się od​su​nął, za​uwa​żył, że uśmiech roz​świe​tlił jej oczy. Po​ło​ży​ła rękę na jego po​licz​ku. – Wy​bacz. – Po​krę​ci​ła gło​wą. – Nie ca​łu​ję się na pierw​szej rand​ce.

ROZDZIAŁ TRZECI Na twa​rzy Tay​le​ra wi​dzia​ła sil​ne emo​cje. Wy​glą​dał na zmę​czo​ne​go. Nie​bie​skie oczy, w któ​re pa​trzy​ła mi​lion razy, były pod​krą​żo​ne, mię​śnie kar​ku i ra​mion na​pię​te. Nie wie​dzia​ła, czy win​ny temu był wcze​sny lot, stres zwią​za​ny z ich mał​żeń​stwem czy nie​spo​dzie​wa​ne oj​co​stwo. Mia​ła ocho​tę po​ma​so​wać jego ra​mio​na, ale zda​wa​ła so​bie spra​wę, że pew​nie by nie po​mo​gła. Za​pew​ne to z jej po​wo​du czuł się wy​czer​pa​ny, bo od​mó​wi​ła gry we​dług jego za​sad i utrud​nia​ła wszyst​ko bar​dziej, niż jego zda​niem było to ko​niecz​ne. – Je​że​li nie po​zwo​lisz mi się po​ca​ło​wać – rzekł – to zgódź się przy​naj​mniej, że​bym ku​pił ci jesz​cze her​ba​tę? – Nie. – Po​krę​ci​ła gło​wą. Jej żo​łą​dek ni​cze​go wię​cej by nie zniósł. W tym mo​men​cie czu​ła się do​brze, ale nie wie​dzia​ła, jak dłu​go to po​trwa. – Chęt​nie wyj​dę na po​wie​trze. Tro​chę tu dusz​no. – Uwiel​bia​ła za​pach kawy, ale tego dnia jej to​le​ran​cja była ogra​ni​czo​na. Chęt​nie też od​su​nę​ła​by się od Ty​le​ra. Po​win​na była wie​dzieć, że z miej​sca przej​dzie do ata​ku, a nie była na to przy​go​to​wa​na. Po​dob​nie jak na re​ak​cję wła​sne​go cia​ła. – Przej​dzie​my się? – za​py​tał. – Tro​chę dziś chłod​no, ale świe​ci słoń​ce. Za​wsze spraw​niej my​śla​ła, bę​dąc w ru​chu. Oczy​wi​ście, zna​czy to, że po trzech kro​kach może dojść do wnio​sku, że jest idiot​ką. W za​sa​dzie już tak my​śla​ła. Pa​trząc, jak Ty​ler koń​czy jeść bu​łecz​kę i wrzu​ca pu​ste kub​ki do ko​sza, po​czu​ła nie​po​kój. Nie​wie​le bra​ko​wa​ło, a po​ca​ło​wa​ła​by naj​lep​sze​go przy​ja​cie​la. Ob​ró​ci​ła swo​ją sła​bość w żart, ale to był bar​dzo sil​ny im​puls. Skó​ra ją pie​kła w miej​scu, gdzie czu​ła jego war​gi. Ser​ce wciąż jej wa​li​ło. Na rę​kach mia​ła gę​sią skór​kę. Na szczę​ście ukry​wa​ła to pod bluz​ką i płasz​czem, któ​ry wła​śnie po​dał jej Ty​ler. Po​ca​łu​nek nie był​by czymś po​waż​nym, zwa​żyw​szy, na co po​zwo​li​ła Ty​le​ro​wi kil​ka ty​go​dni wcze​śniej. Tym ra​zem była jed​nak trzeź​wa i wciąż go pra​gnę​ła. Być może po​win​na się z tego cie​szyć. Zgo​dzi​ła się z nim za​miesz​kać. Będą mie​li dziec​ko. Naj​le​piej by było, gdy​by się w nim za​ko​cha​ła. A jed​nak Ame​lia tak ła​two się nie za​ko​chi​wa​ła. Była zbyt ana​li​tycz​na, zbyt sku​pio​na na tym, by zna​leźć dru​gą po​ło​wę. A sko​ro na świe​cie żyje po​nad sie​dem mi​liar​dów lu​dzi, szan​sa, że wpad​nie na tego je​dy​ne​go, była mi​ni​mal​na. Co​dzien​nie po​ja​wia​ły się w jej fir​mie szczę​śli​we pary go​to​we się po​brać. Czy na​praw​dę po​łą​czył je los? W przy​pad​ku jej i Ty​le​ra to z pew​no​ścią los. Czy to zna​czy, że Ty​ler był jej prze​zna​czo​ny? Nie mia​ła po​ję​cia. Dała sło​wo, że bę​dzie się z nim spo​ty​ka​ła, nie​za​leż​nie od tego, czy to do​bry, czy zły po​mysł. I nie​mal na​tych​miast prze​ko​na​ła się, że jej cia​ło było go​to​we na ten zwią​zek, choć ro​zum wciąż się opie​rał. Tak, jej ży​cie wy​mknę​ło się spod kon​tro​li. Czy może przy​pi​sać swą re​ak​cję na Ty​-

le​ra hor​mo​nom? Ty​ler otwo​rzył drzwi ka​wiar​ni i wy​szli na uli​cę. Dzień był pięk​ny, nie​bo błę​kit​ne i bez​chmur​ne. Wiał chłod​ny wiatr, ale Ame​lia czu​ła na twa​rzy cie​pło słoń​ca. Zima tego roku była nie​przy​ja​zna, za​sy​py​wa​ła ich śnie​giem, co było tu rzad​ko​ścią. Bree utknę​ła na​wet w domu w gó​rach w Ga​tlin​bur​gu z po​wo​du zi​mo​wej bu​rzy kil​ka ty​go​dni temu, przed wy​jaz​dem Ame​lii do Las Ve​gas. Zwy​kle po​go​da w Na​shvil​le była dość ła​god​na, ale tego dnia Ame​lia po raz pierw​szy od li​sto​pa​da wi​dzia​ła słoń​ce. Od razu za​tę​sk​ni​ła za la​tem. Nie mo​gła się do​cze​kać kwia​tów, wóz​ków z lo​da​mi, chło​dze​nia się w bi​ki​ni na ba​se​nie na​le​żą​cym do kom​plek​su, gdzie miesz​ka​ła. Chwi​lecz​kę, po​my​śla​ła. Tego roku lato może wy​glą​dać zu​peł​nie ina​czej. Po pierw​sze bę​dzie w czwar​tym i pią​tym mie​sią​cu cią​ży, więc bi​ki​ni od​pa​da. Nie bę​dzie miesz​ka​ła sama, tyl​ko z Ty​le​rem. Co naj​mniej mie​siąc. A co po​tem? Kto wie? Ty​ler wło​żył skó​rza​ną kurt​kę. Ame​lia po​czu​ła, że bie​rze ją za rękę. Czę​sto trzy​ma​li się za ręce, jak przy​ja​cie​le. Nie uni​ka​li fi​zycz​ne​go kon​tak​tu. Męż​czyź​ni, z któ​ry​mi się spo​ty​ka​ła, zło​ści​li się na jej naj​lep​sze​go przy​ja​cie​la, o któ​rym wciąż opo​wia​da​ła. Nie wie​rzy​li jej, gdy mó​wi​ła, że to tyl​ko przy​jaźń. Być może wi​dzie​li coś, cze​go ona nie do​strze​ga​ła. Choć nie chcia​ła tego przy​znać, te​raz, trzy​ma​jąc Ty​le​ra za rękę, czu​ła się ja​koś ina​czej. Może cho​dzi o ten miły dreszcz? Może to za​pach wody ko​loń​skiej, któ​ry do niej pły​nął. Albo jej świa​do​mość jego bli​sko​ści. Za​pew​ne to wszyst​ko przy​po​mi​na​ło jej ich wspól​ną noc. – Dużo bu​dyn​ków tu po​wsta​ło, od​kąd by​łem tu po raz ostat​ni – za​uwa​żył, nie​świa​do​my jej my​śli. – Tak. Kie​dy ku​po​wa​li​śmy zie​mię pod fir​mę, nic z tego tu nie było. Na szczę​ście po​wsta​ła ład​na dziel​ni​ca miesz​ka​nio​wa i dość luk​su​so​we cen​tra han​dlo​we. Ża​łu​ję, że nie stać mnie na to, żeby miesz​kać bli​żej pra​cy. Zresz​tą nie ma tu na​wet bu​dyn​ków wie​lo​ro​dzin​nych. – Tak, jest ład​nie. Bli​sko mię​dzy​sta​no​wej, w po​bli​żu skle​py i re​stau​ra​cje. Nie jest też zbyt tłocz​no. Co byś po​wie​dzia​ła, że​by​śmy po​szu​ka​li tu miesz​ka​nia? Spoj​rza​ła na nie​go, marsz​cząc czo​ło. – Nie sły​sza​łeś, jak mó​wi​łam, że tu jest bar​dzo dro​go? – A ty nie sły​sza​łaś, jak mó​wi​łem, że w ze​szłym mie​sią​cu sprze​da​łem na au​kcji w Chri​stie’s trzy​dzie​sto​jed​no​ka​ra​to​wy bry​lant? Wspo​mi​nał o tym, ale nie po​świę​ci​ła temu wie​le uwa​gi. Wciąż ku​po​wał i sprze​da​wał cen​ne ka​mie​nie. – Prze​cież to nie był czy​sty zysk. Za​pła​ci​łeś za nie​go, plus ubez​pie​cze​nia, opła​ty dla Chri​stie’s. W jej ży​ciu był czas, kie​dy nie mia​ła po​ję​cia o dro​go​cen​nych ka​mie​niach, kie​dy nie po​sia​da​ła bi​żu​te​rii war​tej wię​cej niż pięć​dzie​siąt do​la​rów. Ty​ler to zmie​nił. Co roku na uro​dzi​ny albo na Boże Na​ro​dze​nie coś jej przy​sy​łał. Dużą łez​kę z ame​ty​stu na dwu​dzie​ste szó​ste uro​dzi​ny. Sza​fi​ro​we kol​czy​ki, bran​so​let​kę z ru​bi​nem i dia​men​ta​mi, pier​ścio​nek ze szma​rag​dem i na​szyj​nik z pe​reł. Ni​g​dy nie śmia​ła za​py​tać, ile na to wy​dał. Nie chcia​ła tego wie​dzieć. Ku​pi​ła mały ognio​od​por​ny sejf i co roku zwięk​-

sza​ła po​li​sę ubez​pie​cze​nio​wą. – Oczy​wi​ście, że mam wy​dat​ki – od​parł. – Mó​wię tyl​ko, że nie mu​si​my wy​naj​mo​wać miesz​ka​nia w ta​niej dziel​ni​cy po dru​giej stro​nie Na​shvil​le. Je​śli chcesz miesz​kać bli​żej pra​cy, każę agen​to​wi zro​bić ro​ze​zna​nie. Prze​cięt​ny dom w tej oko​li​cy kosz​to​wał oko​ło co naj​mniej pół mi​lio​na. Nie wy​obra​ża​ła so​bie, ile trze​ba za​pła​cić za wy​na​jem. – Mo​żesz się ro​zej​rzeć, ale wąt​pię, że znaj​dziesz tu coś od​po​wied​nie​go. Nie po​trze​bu​je​my re​zy​den​cji z ga​ra​żem na pięć sa​mo​cho​dów i ba​se​nem. Wzru​szył ra​mio​na​mi, jak​by dys​ku​sje na te​mat wie​lo​mi​lio​no​wych trans​ak​cji były dla nie​go co​dzien​no​ścią. – Skąd wiesz? Miesz​kam na Man​hat​ta​nie. Tam nie​ru​cho​mo​ści są na wagę zło​ta, nie​któ​rzy miesz​ka​ją w miesz​ka​niach wiel​ko​ści po​ko​ju w aka​de​mi​ku. Wiel​ki dom z pry​wat​nym par​kin​giem brzmi dla mnie fan​ta​stycz​nie. Ba​sen w domu mógł​by ci się po​do​bać. – Daj spo​kój, Ty​ler – po​wie​dzia​ła. – Bę​dzie​my tam miesz​kać tyl​ko mie​siąc. A na​wet gdy​by​śmy zo​sta​li dłu​żej, po​trze​bu​je​my co naj​wy​żej domu z trze​ma sy​pial​nia​mi i ład​nym ogród​kiem. No i żeby kuch​nia była przy​zwo​itej wiel​ko​ści, że​bym mo​gła go​to​wać. Do​brze? – Do​brze – od​parł, pa​trząc przed sie​bie w za​my​śle​niu. Zna​ła go na tyle, by wie​dzieć, że wy​bie​rze taki dom, jaki mu się spodo​ba, nie​za​leż​nie od ceny czy prak​tycz​no​ści. Gdy​by wy​brał ogrom​ną nie​ru​cho​mość, po​wi​nien od razu za​trud​nić go​spo​się, bo utrzy​ma​nie jej w po​rząd​ku by​ło​by pra​cą na peł​ny etat. Za​trzy​ma​li się na skrzy​żo​wa​niu, cze​ka​jąc na zmia​nę świa​teł. – Zo​ba​czę, co znaj​dę. Jed​nak ja też nie za​mie​rzam iść na kom​pro​mis. Nie cho​dzi o miej​sce do miesz​ka​nia na kil​ka ty​go​dni, ale żeby zna​leźć dom, gdzie roz​pocz​nie​my wspól​ne ży​cie, do któ​re​go przy​wie​zie​my ze szpi​ta​la dziec​ko. Dom, w któ​rym ono po​sta​wi pierw​sze kro​ki. Do​pie​ro od go​dzi​ny wie​dział, że zo​sta​nie oj​cem, a już chciał domu dla ro​dzi​ny. Dla Ame​lii dziec​ko wciąż było abs​trak​cją. – Nie mu​sisz być taki pew​ny sie​bie i tak po​zy​tyw​nie do wszyst​kie​go na​sta​wio​ny. Masz pra​wo być zde​ner​wo​wa​ny. Ja rzu​ci​łam ci gra​nat, a ty trzy​masz go z uśmie​chem. Nie pla​no​wa​łeś za​ło​że​nia ro​dzi​ny. Ja je​stem prze​ra​żo​na. Po​wiedz, że też je​steś prze​ra​żo​ny, że​bym po​czu​ła się le​piej. Spoj​rzał na nią, marsz​cząc czo​ło. – Po co mam tra​cić czas na de​ner​wo​wa​nie się? Kie​dy nie je​stem cze​goś pe​wien, to plan i dą​że​nie do jego speł​nie​nia po​zwa​la mi po​czuć się le​piej. Nie spo​dzie​wa​łem się dziec​ka ani go nie chcia​łem. Ja​kiś głos każe mi wsiąść do sa​mo​cho​du i znik​nąć. Ale nie zro​bię tego. Mam wo​bec tego dziec​ka zo​bo​wią​za​nia. To nie było ro​man​tycz​ne wy​zna​nie, lecz Ame​lia pro​si​ła go o szcze​rość i otrzy​ma​ła szcze​rą od​po​wiedź. Ona też nie pla​no​wa​ła cią​ży, lecz trud​no by jej było zna​leźć lep​sze​go ojca dla swo​je​go dziec​ka. – My​ślisz krót​ko​ter​mi​no​wo, Ames. Nie za​mie​rzam roz​wo​dzić się z tobą za trzy​dzie​ści dni. Lu​dzie suk​ce​su dążą do suk​ce​su, więc znaj​dę dla nas ide​al​ny dom. Bę​dzie​my go wy​naj​mo​wa​li, do​pó​ki nie bę​dzie​my pew​ni, że go lu​bi​my, a wte​dy spró​bu​-

je​my prze​ko​nać wła​ści​cie​la, żeby nam go sprze​dał. Sło​wa Ty​le​ra po​win​ny do​dać jej otu​chy, tym​cza​sem Ame​lię prze​szedł dreszcz. Nie pa​trzył z opty​mi​zmem na ich wspól​ną przy​szłość. Trak​to​wał to jak wy​zwa​nie, któ​re​mu trze​ba spro​stać. Aż do tej chwi​li nie zda​wa​ła so​bie w spra​wy, że ma​cha czer​wo​ną płach​tą przed no​sem byka. Mie​sięcz​na pró​ba to nie jest mą​dry po​mysł, je​śli nie chce zo​stać z Ty​le​rem. Nie​za​leż​nie od tego, czy ro​bił to z ser​cem, za​pew​ne zro​bi wszyst​ko po swo​je​mu, z do​mem, dziec​kiem i ich re​la​cją. Na​gle po​czu​ła na pier​si ja​kiś cię​żar. Na co się zgo​dzi​ła? – Mó​wię po​waż​nie, uda się, Ames. Na​sze dziec​ko na to za​słu​gu​je – oznaj​mił Ty​ler. Na​gle za​uwa​żył, że Ame​lia zbla​dła. – Nic ci nie jest? Skrzy​wi​ła się, nie od​po​wia​da​jąc, a on się za​sta​no​wił, czy to nie ko​lej​ny atak po​ran​nych nud​no​ści. – Bę​dziesz znów wy​mio​to​wać? – Nie – od​par​ła. – Po​czu​łam się zmę​czo​na. Nie spa​łam do​brze w ten week​end i mie​li​śmy hucz​ne we​se​le. Ty​ler ob​ser​wo​wał cią​że swo​ich star​szych sióstr. Za​wsze naj​bar​dziej skar​ży​ły się na zmę​cze​nie. Wziął Ame​lię za ło​kieć i po​pro​wa​dził na ław​kę za ro​giem. Po​sa​dził ją na drew​nia​nej ław​ce i przy​kuc​nął przed nią. W tej sa​mej po​zy​cji oświad​czył jej się na uli​cy w Las Ve​gas. Uśmiech​nął się. Nie wie​dział, cze​mu aku​rat wte​dy przy​po​mniał so​bie ich mło​dzień​czą umo​wę, ale wy​da​wa​ła się ide​al​nym le​kar​stwem na fa​tal​ny na​strój Ame​lii. Zro​bił​by wszyst​ko, by ją roz​we​se​lić. Do gło​wy mu nie przy​szło, że ta przy​go​da bę​dzie mia​ła ta​kie kon​se​kwen​cje. Nie spo​dzie​wał się, że skon​su​mu​ją mał​żeń​stwo, a już na pew​no nie ocze​ki​wał dziec​ka. Czy za​czął​by to wszyst​ko, gdy​by znał za​koń​cze​nie? Py​ta​nie bez zna​cze​nia, bo we​hi​kuł cza​su nie ist​nie​je. – Przy​nieść ci coś? Bu​tel​kę wody? A może po​win​naś coś zjeść? Po dru​giej stro​nie jest sklep. – Prze​stań się tak mną przej​mo​wać – po​wie​dzia​ła, za​my​ka​jąc oczy. – Nic mi nie jest. – Na pew​no… – Je​stem w cią​ży, Ty​ler. Mu​szę chwi​lę po​sie​dzieć. Zi​gno​ro​wał jej sło​wa, po​biegł do skle​pu na dru​gą stro​nę uli​cy i wró​cił z bu​tel​ką wody. Wci​snął ją w dło​nie Ame​lii. Wes​tchnę​ła, ale otwo​rzy​ła bu​tel​kę i wy​pi​ła łyk. – Bę​dziesz się tak za​cho​wy​wał przez ko​lej​ne osiem mie​się​cy? Bo chy​ba tego nie znio​sę. Za bar​dzo przy​po​mi​na mi to mo​je​go tatę. – No, no – rzekł ura​żo​ny. – Jest ogrom​na róż​ni​ca mię​dzy opie​ko​wa​niem się tobą, bo chcę to ro​bić, a opie​ko​wa​niem się tobą, bo uwa​żam, że je​steś do tego nie​zdol​na. Nie je​stem two​im oj​cem, a ty nie je​steś swo​ją mamą. Obo​je ro​dzi​ce Ty​le​ra pra​co​wa​li, star​sze dzie​ci zaj​mo​wa​ły się młod​szy​mi. Chłop​cy i dziew​czyn​ki po​ma​ga​li tak samo, po rów​no. Tyl​ko w ten spo​sób mo​gli prze​trwać. Oj​ciec Ame​lii trak​to​wał żonę i cór​ki, jak​by były de​li​kat​ne i bez​bron​ne, swo​ją dro​gą mat​ka Ame​lii cięż​ko na to pra​co​wa​ła. Była kru​cha i czę​sto cier​pia​ła na bóle gło​wy i inne do​le​gli​wo​ści, choć Ame​lia upie​ra​ła się, że nic jej nie do​le​ga. Nie​waż​ne. Oj​ciec wszyst​kim się zaj​mo​wał, po​dej​mo​wał de​cy​zje, za​ra​biał na ży​cie. Za​trud​nił ko​-

bie​tę do sprzą​ta​nia. Cór​ki mia​ły być tyl​ko ład​ne i ro​bić za​ku​py jak ich mat​ka. Ame​lii się to nie po​do​ba​ło. Nie była bez​bron​na i kru​cha. Była in​te​li​gent​na i nie​za​leż​na, ale oj​ciec jej nie do​ce​niał. Ocze​ki​wał, by do​brze wy​szła za mąż i żyła tak jak jej mat​ka. Ty​ler był czło​wie​kiem suk​ce​su. Han​del ka​mie​nia​mi szla​chet​ny​mi i an​ty​ka​mi był zdu​mie​wa​ją​co lu​kra​tyw​ny. Od do​staw​ców z In​dii czy Bel​gii zdo​by​wał wy​so​kiej ja​ko​ści ka​mie​nie po za​ska​ku​ją​co atrak​cyj​nej ce​nie. Każ​de​go dnia mógł mieć ćwierć mi​lio​na do​la​rów w cen​nych ka​mie​niach scho​wa​nych w kie​szon​ce ma​ry​nar​ki. Gdy​by chcia​ła rzu​cić pra​cę, utrzy​my​wał​by ją i dziec​ko do koń​ca ży​cia. Wie​dział jed​nak, że ni​g​dy na to nie po​zwo​li. Na​wet nie pró​bo​wał​by tego su​ge​ro​wać. Ame​lia nie jest swo​ją mat​ką. – Może ci się to nie po​do​ba – pod​jął – ale za​le​ży mi na to​bie. Jesz​cze nie mia​łem oka​zji ku​po​wać po​li​sy na ży​cie dla mo​jej żony. – Uśmiech​nął się sze​ro​ko i z za​do​wo​le​niem zo​ba​czył, że i ona uśmiech​nę​ła się, prze​wra​ca​jąc ocza​mi. – Poza tym – rzekł, sia​da​jąc obok niej na ław​ce – no​sisz na​sze dziec​ko. Do mnie na​le​ży za​pew​nie​nie wam wszyst​kie​go, co jest wam po​trzeb​ne, że​by​ście byli szczę​śli​wi, zdro​wi i bez​piecz​ni. Mo​żesz się skar​żyć, ile chcesz, to ni​cze​go nie zmie​ni. Przez chwi​lę przy​pa​try​wa​ła się jego twa​rzy. Po​tem ski​nę​ła gło​wą i ści​snę​ła jego dłoń. – Dzię​ku​ję. Wy​bacz, że je​stem dziś ma​rud​na. Czu​ję, jak​by moje ży​cie wy​pa​dło z toru. Lu​bię sa​mo​dziel​ność. Za​nim przy​wyk​nę do zmia​ny, to może tro​chę po​trwać. Ale do​ce​niam to, co po​wie​dzia​łeś. I wiem, że nie​za​leż​nie od tego, co zde​cy​du​je​my, bę​dziesz do​brym oj​cem. Jej twarz od​zy​ska​ła ko​lor. Ty​ler po​gła​skał jej po​li​czek i za​cze​sał ko​smyk za ucho. Ame​lia się nie od​su​nę​ła. – Za​wsze chcia​łem to zro​bić – po​wie​dział. – Na​praw​dę? – Masz naj​pięk​niej​sze wło​sy, ja​kie wi​dzia​łem. Jak płyn​ny ogień. – Ty​ler – za​czę​ła i za​wa​ha​ła się. – Wiem, że po​tra​fię być trud​na, znasz mnie le​piej niż kto​kol​wiek inny. – Spu​ści​ła wzrok. – Na​praw​dę my​ślisz, że mo​żesz się we mnie za​ko​chać w cią​gu mie​sią​ca? Nie chciał jej okła​my​wać, ale mu​siał. Gdy​by od​parł, że nie ma za​mia​ru się za​ko​chać – ani w Ame​lii, ani w ni​kim in​nym – to był​by ko​niec. Je​śli chce wy​grać przez wzgląd na dziec​ko, musi za​trzy​mać ciem​ne se​kre​ty dla sie​bie. Poza tym był zdu​mio​ny oba​wa​mi Ame​lii. Jak taka in​te​li​gent​na, pięk​na i uta​len​to​wa​na ko​bie​ta może wąt​pić, że męż​czy​zna ją po​ko​cha? A przy​naj​mniej męż​czy​zna zdol​ny otwo​rzyć się na mi​łość? – Żar​tu​jesz so​bie ze mnie? Je​steś cu​dow​na. Nikt nie go​tu​je smacz​niej niż ty. Nikt le​piej od cie​bie nie opo​wia​da spro​śnych ka​wa​łów, na​wet ża​den męż​czy​zna, ja​kie​go znam. Nie brak ci sil​nej woli. Tak bar​dzo trosz​czysz się o in​nych, że nie wiem, ja​kim cu​dem co​dzien​nie nie ła​mią ci ser​ca. Ile​kroć się wi​dzi​my, czymś mnie za​ska​ku​jesz. Słu​cha​ła go w mil​cze​niu. Czu​ła, że pod jej po​wie​ka​mi zbie​ra​ją się łzy. Ty​ler przy​tu​lił ją do pier​si. Opar​ła się na jego ra​mie​niu, po​zwa​la​jąc mu po​ca​ło​wać się w czu​bek gło​wy.

– Nie chcia​łem, że​byś pła​ka​ła, ale mu​sisz wie​dzieć, jaka je​steś dla mnie waż​na. Każ​dą ko​bie​tę mie​rzę two​ją mia​rą i żad​na nie zda​je eg​za​mi​nu. Je​steś czymś naj​lep​szym, co mi się w ży​ciu przy​tra​fi​ło. Nie mo​żesz w sie​bie wąt​pić. Za​py​taj ra​czej, jak mógł​bym się w to​bie nie za​ko​chać? Gdy skoń​czył, usia​dła pro​sto, marsz​cząc nos. Nie wie​dział, o czym my​śla​ła. Ale czuł za​pach jej bal​sa​mu do cia​ła. Pa​mię​tał go z ich wspól​nej nocy. Za​pra​gnął ją po​ca​ło​wać. Do dia​bła z pierw​szą rand​ką. Ame​lia chy​ba czy​ta​ła mu w my​ślach. Po​chy​li​ła się ku nie​mu, pa​trząc mu w oczy, aż ich war​gi się spo​tka​ły. Ten de​li​kat​ny po​ca​łu​nek tak go roz​pa​lił, że za​pra​gnął go po​głę​bić. Pra​gnął, by ich ję​zy​ki się spo​tka​ły. Wie​dział jed​nak, że Ame​lia go spraw​dza. Gdy​by za bar​dzo na​ci​skał, prze​grał​by. W koń​cu się od​su​nę​ła, a on nie​chęt​nie jej na to po​zwo​lił. Pa​trzy​ła na nie​go z roz​ma​rzo​nym uśmie​chem. Wzię​ła głę​bo​ki od​dech i znów usia​dła pro​sto, po​pra​wia​jąc ubra​nie. – Ja… mu​szę wra​cać do pra​cy. – Okej. Sta​rał się zdu​sić pod​nie​ce​nie. Musi po​cze​kać. Byle nie za dłu​go. Po​ca​ło​wa​ła go. To istot​ny pierw​szy krok na dro​dze do suk​ce​su. Wstał i po​mógł jej wstać. Po​szli do sa​mo​cho​du i wró​ci​li do biu​ra Ame​lii. Ty​ler za​par​ko​wał i otwo​rzył drzwi. Wy​sia​dła, ale za​nim mu ucie​kła, za​blo​ko​wał ją. – Dam ci znać, kie​dy agent znaj​dzie nam miesz​ka​nie, i zor​ga​ni​zu​ję two​ją prze​pro​wadz​kę. Czy mogę cię za​brać ju​tro na ko​la​cję? Spoj​rza​ła na nie​go ze zdzi​wie​niem. – Tak szyb​ko? Nie mógł po​wstrzy​mać śmie​chu. Na​praw​dę nie ma po​ję​cia, co zro​bi​ła? Jego pięk​na żona jest in​te​li​gent​ną ko​bie​tą, ale wa​run​ki ich umo​wy nie są naj​in​te​li​gent​niej​sze. On nie chciał się spie​szyć, to Ame​lia, wy​zna​cza​jąc gra​ni​cę cza​so​wą, sama przy​spie​szy​ła bieg wy​da​rzeń. – Da​łaś nam mie​siąc na to, że​by​śmy się w so​bie za​ko​cha​li. Na​praw​dę my​ślisz, że po​zwo​lę, aby choć dzień upły​nął mi bez cie​bie? Chcę co​dzien​nie cię wi​dzieć, do​ty​kać, słu​chać two​je​go gło​su. Spu​ści​ła wzrok, ner​wo​wo przy​gry​za​jąc war​gę. – Ro​zu​miem, ale mam pra​cę. Ty też. Czwart​ki, piąt​ki i so​bo​ty spę​dzam głów​nie w kuch​ni. Nie mogę spo​ty​kać się z tobą co​dzien​nie. Tak, obo​je mają obo​wiąz​ki, jed​nak nie go​dził się na to, by wy​ko​rzy​sta​ła je jako wy​mów​kę. – W po​rząd​ku. Ale bę​dzie​my spę​dzać ra​zem noce w na​szym no​wym miesz​ka​niu. W cią​gu dnia mogę ci to​wa​rzy​szyć. – Co? – Zmarsz​czy​ła nos zmie​sza​na. – W kuch​ni? W pra​cy? Ski​nął gło​wą. – Gdzie​kol​wiek bę​dziesz. Je​śli bę​dziesz pie​kła cia​sto, ja po​zmy​wam. Jak bę​dziesz kro​iła wa​rzy​wa, obio​rę mar​chew​kę i wy​nio​sę śmie​ci. Sama na​le​ga​łaś, że​bym nie szwen​dał się po świe​cie, więc przez mie​siąc będę two​im cie​niem. Tyl​ko dziś masz wol​ne, bo mu​szę wszyst​ko zor​ga​ni​zo​wać. Ame​lia ścią​gnę​ła brwi, ale nic nie po​wie​dzia​ła. Nie prze​my​śla​ła tego. Lada chwi​la

bę​dzie go bła​gać, by wró​cił do pra​cy. – Nie masz nic do zro​bie​nia? Nie mu​sisz sprze​dać ja​kichś cen​nych ka​mie​ni? Albo od​dać dia​men​tów do oszli​fo​wa​nia? Non​sza​lanc​ko wzru​szył ra​mio​na​mi. – Mam mnó​stwo pra​cy, za​pew​niam cię. Ale mam ru​cho​my czas pra​cy i lu​dzi, któ​rzy mogą za​jąć się nie​któ​ry​mi spra​wa​mi. Te​raz chcę sku​pić się na to​bie. Więc ko​la​cja ju​tro? Ame​lia ski​nę​ła gło​wą. – Okej. O siód​mej? Sió​dem​ka była jego szczę​śli​wą licz​bą – zna​kiem suk​ce​su. Wy​ci​snął ca​łu​sa na jej war​gach. – To bę​dzie rand​ka.

ROZDZIAŁ CZWARTY – Wró​ci​ła! Prze​kro​czyw​szy próg biu​ra, Ame​lia usły​sza​ła głos Gret​chen. Skrzy​wi​ła się. Mia​ła na​dzie​ję, że przy​ja​ciół​ki są za​ję​te klien​ta​mi i dla niej nie znaj​dą cza​su. Nie​ste​ty nie mia​ła tyle szczę​ścia. Bree i Gret​chen wy​bie​gły do holu. Na​ta​lie ze słu​chaw​ka​mi na uszach wy​sta​wi​ła gło​wę ze swo​je​go po​ko​ju i unio​sła pa​lec, da​jąc Ame​lii znak, żeby po​cze​ka​ła, po czym kon​ty​nu​owa​ła roz​mo​wę. Ame​lia szła do swo​je​go po​ko​ju, by po​wie​sić płaszcz i odło​żyć to​reb​kę. Wzię​ła do ręki ta​blet z na​dzie​ją, że po​roz​ma​wia​ją o tym, co się dzia​ło na ze​bra​niu po jej wyj​ściu, choć wie​dzia​ła, że roz​mo​wa bę​dzie do​ty​czy​ła wszyst​kie​go z wy​jąt​kiem pra​cy. Ru​szy​ła do sali kon​fe​ren​cyj​nej z czę​ścio​wo opróż​nio​ną bu​tel​ką wody. Jej trzy part​ner​ki cze​ka​ły nie​cier​pli​wie. Bree wy​glą​da​ła, jak​by mia​ła pęk​nąć z eks​cy​ta​cji. W oczach Gret​chen wid​niał szel​mow​ski błysk. Na​ta​lie spra​wia​ła wra​że​nie za​tro​ska​nej. Była po​dejrz​li​wa w sto​sun​ku do mi​ło​ści w ogó​le, a za​wie​ra​nie mał​żeń​stwa to było jej zda​niem o je​den most za da​le​ko. W tym mo​men​cie Na​ta​lie była pew​nie mą​drzej​sza od Ame​lii. Ame​lia usia​dła na jed​nym z krze​seł. – Co stra​ci​łam z dzi​siej​sze​go ran​ka? – Pro​szę! – jęk​nę​ła Bree. – Mów wszyst​ko o so​bie i tym fa​ce​cie. – Tak, i za​cznij od po​cząt​ku – do​da​ła Na​ta​lie. – Bo ja nie sły​sza​łam po​ran​nej roz​mo​wy. Z cięż​kim wes​tchnie​niem Ame​lia po​wtó​rzy​ła hi​sto​rię o spo​tka​niu kla​sy, któ​re za​koń​czy​ło się dość nie​spo​dzie​wa​nie. Po​da​ła tyle szcze​gó​łów, ile mo​gła, z na​dzie​ją, że nie bę​dzie mu​sia​ła tego wię​cej po​wta​rzać. Po​mi​nę​ła in​for​ma​cję, że to był naj​bar​dziej fan​ta​stycz​ny seks w jej ży​ciu i sku​pi​ła się na tym, jak zo​sta​ła żoną swo​je​go naj​lep​sze​go przy​ja​cie​la. – Więc – Na​ta​lie ścią​gnę​ła brwi – przy​je​chał, że​by​ście zło​ży​li pa​pie​ry roz​wo​do​we? – Mniej wię​cej, cho​ciaż nie je​stem pew​na, czy od razu to zro​bi​my. – A to cze​mu? – za​py​ta​ła Bree. – Temu – pod​ję​ła Ame​lia – że za​mie​rza​my przez mie​siąc się spo​ty​kać i zo​ba​czyć, do​kąd nas to do​pro​wa​dzi. Dużo ła​twiej jest się po​brać niż roz​wieść. Nie chce​my po​dej​mo​wać ko​lej​nej po​chop​nej de​cy​zji. – Bę​dziesz się uma​wiać na rand​ki z wła​snym mę​żem? – Na​ta​lie krę​ci​ła gło​wą. – Prze​pro​wa​dzi się tu? Miesz​ka w No​wym Jor​ku? – Tak, jego fir​ma ma sie​dzi​bę na Man​hat​ta​nie, ale Ty​ler ma bar​dziej ela​stycz​ny czas pra​cy niż ja, więc wy​naj​mie tu coś na mie​siąc. – Ame​lia mia​ła na​dzie​ję, że nie spy​ta​ją, co po​tem, po​nie​waż sama nie zna​ła od​po​wie​dzi. Czy Ty​ler mógł​by na dłu​żej zo​stać w Na​shvil​le?

– Ni​g​dy do​tąd nie cho​dzi​łaś na rand​ki z Ty​le​rem? Ame​lia wy​pi​ła łyk wody i po​krę​ci​ła gło​wą. – Nie, by​li​śmy przy​ja​ciół​mi. Za​wsze waż​niej​sza była przy​jaźń niż kie​ro​wa​nie się ja​kimś fi​zycz​nym im​pul​sem. – Na​ta​lie mó​wi​ła, że jest bar​dzo sek​sow​ny. Jak mo​głaś się z nim przez tyle lat na​wet nie ca​ło​wać? – spy​ta​ła Gret​chen. Naj​prost​sza od​po​wiedź brzmia​ła, że nie po​zwa​la​ła so​bie na ta​kie my​śli. Ty​ler był przy​stoj​ny. Po​sia​dał wie​le cech, któ​rych ocze​ki​wa​ła od part​ne​ra. Ale był tyl​ko Ty​le​rem. – Raz się ca​ło​wa​li​śmy, w dzie​sią​tej kla​sie. Na im​pre​zie. – I? – Było dziw​nie, jak​bym ca​ło​wa​ła bra​ta. Zero che​mii. Bar​dzo nie​kom​for​to​we do​świad​cze​nie. Po​tem ła​twiej było utrzy​mać pla​to​nicz​ny zwią​zek. – Po​wiedz, że za dru​gim ra​zem było le​piej – jęk​nę​ła Gret​chen. – O nie​bo le​piej. – Po​win​na była wziąć pod uwa​gę, że ich pierw​szy po​ca​łu​nek miał miej​sce w obec​no​ści wi​dzów. Mie​li pięt​na​ście lat, a ona no​si​ła apa​rat na zę​bach. Żad​ne z nich nie mia​ło wie​le do​świad​cze​nia. To była re​cep​ta na ka​ta​stro​fę. Ale ja​kąż róż​ni​cę robi dzie​sięć lat! – Nie wie​rzy​łam, że ca​łu​ję tę samą oso​bę. Na​wet wie​dząc, że to Ty​ler i że nie po​win​nam tego ro​bić, nie mo​głam się po​wstrzy​mać. – To było w Ve​gas… – rze​kła Gret​chen, jak​by to wszyst​ko wy​ja​śnia​ło. W pew​nym stop​niu wy​ja​śnia​ło. Świa​tła, al​ko​hol i spo​tę​go​wa​ne emo​cje za​in​spi​ro​wa​ły ją do zro​bie​nia cze​goś fa​scy​nu​ją​ce​go. Nie​ste​ty nie prze​wi​dzia​ła kon​se​kwen​cji. – Co Ty​ler po​wie​dział, że tak na​gle zmie​ni​łaś zda​nie w spra​wie roz​wo​du? – spy​ta​ła Bree, owi​ja​jąc ko​smyk wło​sów wo​kół pal​ca. – Mia​łaś mie​siąc, żeby o tym my​śleć. Wy​da​wa​ło mi się, że je​steś zde​cy​do​wa​na na roz​wód. Do​szły do kwe​stii, któ​rej chcia​ła unik​nąć. – By​łam. By​li​śmy. Ale… pew​ne spra​wy się zmie​ni​ły. Ja… – Je​steś w cią​ży – stwier​dzi​ła Na​ta​lie. W jej to​nie nie było oskar​że​nia, ra​czej ci​cha re​zy​gna​cja. Ame​lia nie była w sta​nie od​po​wie​dzieć, więc tyl​ko kiw​nę​ła gło​wą, wdzięcz​na, że Na​ta​lie oszczę​dzi​ła jej wy​po​wie​dze​nia tego na głos po raz dru​gi tego dnia. – Chwi​lecz​kę! – Bree nie​mal za​pisz​cza​ła. – Je​steś w cią​ży i nic nie po​wie​dzia​łaś? Jak mo​głaś prze​mil​czeć taką waż​ną rzecz? – Wszyst​ko po ko​lei, okej? – Ame​lia zmarsz​czy​ła czo​ło. – Sama wła​śnie się do​wie​dzia​łam, wciąż je​stem lek​ko wstrzą​śnię​ta. Czu​ję się, jak​by moje ży​cie zbo​czy​ło z kur​su. Nie dość, że pod wpły​wem im​pul​su po​ślu​bi​łam naj​lep​sze​go przy​ja​cie​la, to jesz​cze mam z nim dziec​ko. Już nie da się uda​wać, że nic się nie wy​da​rzy​ło. – Dla​te​go chce​cie dłu​żej zo​stać ra​zem – za​uwa​ży​ła Gret​chen. – A je​śli wam nie wyj​dzie? Roz​wie​dzie​cie się i uzgod​ni​cie wa​run​ki opie​ki nad dziec​kiem? – Tak. Zgo​dzi​li​śmy się, że nie​za​leż​nie od wszyst​kie​go po​zo​sta​nie​my przy​ja​ciół​mi. Ja​koś się to uło​ży. – Ame​lio – po​wie​dzia​ła Na​ta​lie – wca​le tak nie my​ślisz, praw​da? – Oczy​wi​ście, że się uło​ży – upie​ra​ła się Ame​lia. Od czter​na​stu lat się przy​jaź​ni​li. Tyle że do​tąd na dro​dze nie stał seks, emo​cje i opie​ka nad dziec​kiem. – Nie chcę cię de​ner​wo​wać – rze​kła Na​ta​lie – ale pod ko​niec mie​sią​ca mo​że​cie

się roz​stać. Ja​kiś czas może być do​brze, ale w koń​cu za​czną się kom​pli​ka​cje. Już to wi​dzia​łam. On spóź​ni się, wra​ca​jąc z dziec​kiem z week​en​du, a ty się zi​ry​tu​jesz. Bę​dziesz chcia​ła spę​dzić z dziec​kiem świę​to, któ​re aku​rat on miał z nim spę​dzić. Wy​ko​rzy​staj​cie jak naj​le​piej ten mie​siąc. Je​śli po mie​sią​cu nie bę​dziesz mia​ła męża, nie licz na to, że zo​sta​nie ci naj​lep​szy przy​ja​ciel. Na​ta​lie po​ło​ży​ła dłoń na dło​ni Ame​lii, a Ame​lia po​czu​ła łzy pod po​wie​ka​mi. Ni​g​dy nie pła​ka​ła. Nie zno​si​ła łez. Po​strze​ga​ła je jako ko​bie​cą sła​bość, któ​rą mat​ka wy​ko​rzy​sty​wa​ła do ma​ni​pu​lo​wa​nia oj​cem. Te​raz łzy spły​wa​ły po jej po​licz​kach. – Prze​klę​te hor​mo​ny – po​wie​dzia​ła. – Ko​cha​nie, bę​dzie do​brze. – Bree po​da​ła jej chu​s​tecz​kę. – Na pew​no – do​da​ła Gret​chen. – Nie​za​leż​nie od tego, co sta​nie się z tobą i Ty​le​rem, bę​dziesz wspa​nia​łą mat​ką. Urzą​dzi​my naj​wspa​nial​sze przy​ję​cie z oka​zji uro​dzin dziec​ka, ja​kie świat wi​dział. A ja na​ma​lu​ję ci coś na ścia​nie w po​ko​ju dzie​cin​nym. Mo​że​my na​wet zro​bić tu po​kój z za​baw​ka​mi i ko​ły​ską, że​byś mo​gła przy​cho​dzić z dziec​kiem do pra​cy. Bree nie​dłu​go wy​cho​dzi za mąż, lada chwi​la bę​dzie tu peł​no dzie​ci. Bree sze​ro​ko otwo​rzy​ła oczy i omal nie za​krztu​si​ła się lat​te. Ame​lia uśmiech​nę​ła się przez łzy. – Dzię​ki, już mi le​piej. – Po to są przy​ja​ciół​ki – rze​kła Na​ta​lie z uśmie​chem. – Tyl​ko pro​szę, że​by​ście za​cho​wa​ły to w ta​jem​ni​cy. Żad​nych po​stów na Fa​ce​bo​oku, żad​nych ko​men​ta​rzy przy klien​tach, nie mów​cie mo​jej ma​mie, że je​stem u le​ka​rza, kie​dy za​dzwo​ni i mnie nie za​sta​nie. – Ja​sne – od​par​ła Bree. – Ni​ko​mu ani sło​wa. – Na mnie mo​żesz li​czyć. – Gret​chen pod​nio​sła wzrok na ścien​ny ze​gar i wes​tchnę​ła. – Wra​caj​my do pra​cy. W prze​rwie na lunch przy​szli pań​stwo Edward​so​wie wpad​ną po za​pro​sze​nia. Ko​bie​ty wró​ci​ły do swo​ich za​jęć. Ame​lia mu​sia​ła przy​go​to​wać wszyst​ko na week​end. Zło​żyć za​mó​wie​nie w skle​pie, wy​słać mej​lem osta​tecz​ną wer​sję menu pa​rze, któ​ra urzą​dza​ła we​se​le w sty​lu lat 50-tych. Nie mia​ła cza​su sie​dzieć i mar​twić się swo​ją sy​tu​acją. Ży​cie bie​gnie na​przód. Musi do​rów​nać mu kro​ku. Ty​ler był nie​mal pe​wien, że to bę​dzie je​den z naj​dłuż​szych dni w jego ży​ciu, choć​by dla​te​go, że od przy​jaz​du do Na​shvil​le nie spał. Gdy za​dzwo​nił do drzwi Ame​lii, by ją za​brać na wtor​ko​wą rand​kę, nie spał już od czter​dzie​stu ośmiu go​dzin. Od chwi​li, gdy pod​rzu​cił ją do pra​cy, za​ła​twił mnó​stwo spraw. Umó​wił się ze współ​pra​cow​ni​ka​mi, że bę​dzie za​rzą​dzał fir​mą z Na​shvil​le. Po​pro​sił ich, by prze​ję​li część jego po​dró​ży. Za parę ty​go​dni cze​ka​ła go po​dróż do Lon​dy​nu, na au​kcję w So​the​by’s, gdzie chciał być oso​bi​ście. Może na​mó​wi Ame​lię, by z nim po​le​cia​ła. Za​ła​twiw​szy spra​wy służ​bo​we, spo​tkał się z agen​tem od nie​ru​cho​mo​ści i obej​rze​li kil​ka do​mów. Był pe​wien, że zna​lazł od​po​wied​ni dom, ale nie chciał de​cy​do​wać bez Ame​lii. Od​dał też wy​po​ży​czo​ny sa​mo​chód i na kil​ka ty​go​dni wy​brał coś od​po​wied​niej​sze​go. Póź​niej za​re​zer​wo​wał sto​lik na ko​la​cję i w kwia​ciar​ni za​mó​wił bu​kiet. Kie​dy Ame​-

lia otwo​rzy​ła mu drzwi, na​tych​miast spu​ści​ła wzrok na bu​kiet róż, któ​ry trzy​mał w ręce. Nie byle ja​kich róż, ale bla​do​zie​lo​no​kre​mo​wych z brze​ga​mi o ciem​niej​szej zie​le​ni. Przy​po​mi​na​ły jej ma​leń​kie ka​pust​ki, któ​re uwiel​bia​ła. Zie​lo​ny był jej ulu​bio​nym ko​lo​rem. – No, no. – Pod​nio​sła na nie​go wzrok z pro​mien​nym uśmie​chem. – Wła​śnie mia​łem to samo po​wie​dzieć. – Ame​lia wy​glą​da​ła za​chwy​ca​ją​co. Mia​ła na so​bie suk​nię, któ​rej krój pod​kre​ślał jej fi​gu​rę, a śliw​ko​wy ko​lor jej kar​na​cję. – Wy​glą​dasz pięk​nie. – Dzię​ku​ję. To suk​nia ban​da​żo​wa od He​rve’a Le​ge​ra. Oszczę​dza​łam na nią, a do​tąd nie mia​łam oka​zji jej wło​żyć. Po​nie​waż jest dość wą​ska, wło​ży​łam ją, póki mogę. Gdy​by to było moż​li​we, no​si​ła​bym ją co​dzien​nie. Jak to u Ame​lii, wy​go​da była na dru​gim miej​scu. – Był​bym za, ale nic bym nie ro​bił, tyl​ko na cie​bie pa​trzył. – Ko​cha​ny je​steś. – Za​czer​wie​ni​ła się. – I pa​mię​tasz, ja​kie są moje ulu​bio​ne kwia​ty. – Oczy​wi​ście. – Wrę​czył jej bu​kiet. – Pro​szę. – Wejdź. – Ame​lia cof​nę​ła się. Wszedł za nią do na​roż​ne​go miesz​kan​ka z jed​ną sy​pial​nią. Jak na stan​dar​dy no​wo​jor​skie, miesz​ka​nie było prze​stron​ne. I bar​dzo w jej sty​lu. Łą​czy​ła me​ble sta​re z no​wo​cze​sny​mi, nie bra​ko​wa​ło tam dy​wa​ni​ków, ha​fto​wa​nych po​du​szek i świec. Za​wsze mia​ła do​bry gust, czy cho​dzi o modę, me​ble czy je​dze​nie. W szko​le, kie​dy Tay​lor nie roz​sta​wał się z dżin​sa​mi i T-shir​tem, ona za​wsze sta​ra​ła się do​brze ubrać. Dla Ty​le​ra li​czy​ła się funk​cjo​nal​ność i prak​tycz​ność. Ta​kie też były jego stro​je. Ame​lia znik​nę​ła w kuch​ni, by wło​żyć róże do krysz​ta​ło​we​go wa​zo​nu. Mia​ła ra​cję, mó​wiąc, że za​bra​kło​by tam dla nie​go miej​sca. Miesz​ka​nie było wy​god​ne dla jed​nej oso​by. Bez dziec​ka. Dwie za​baw​ki na pod​ło​dze stwo​rzy​ły​by śmier​tel​ne za​gro​że​nie. – Co się sta​ło? – za​py​ta​ła Ame​lia, wra​ca​jąc z wa​zo​nem. – Masz dziw​ną minę. – Przy​po​mnia​ło mi się pierw​sze miesz​ka​nie, ja​kie wy​na​ją​łem po przy​jeź​dzie do No​we​go Jor​ku, kie​dy się tam prze​pro​wa​dzi​łem jako prak​ty​kant w skle​pie ju​bi​ler​skim. – Mnie się tu po​do​ba. – Po​sta​wi​ła wa​zon na środ​ku kwa​dra​to​we​go bia​łe​go sto​łu. – Jest ci​cho, mam miej​sce par​kin​go​we. Zresz​tą nie spę​dzam tu zbyt wie​le cza​su. – Cóż. Nie​za​leż​nie od tego, co z nami bę​dzie, mu​si​my ci zna​leźć nowe miesz​ka​nie. Albo wpro​wa​dzisz się do mnie, albo znaj​dzie​my coś więk​sze​go dla was. – Uniósł rękę, bo już chcia​ła za​pro​te​sto​wać. – Z dziec​kiem bę​dziesz po​trze​bo​wa​ła wię​cej miej​sca. Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi i się​gnę​ła po to​reb​kę. – My​śla​łam kie​dyś o sze​re​gow​cu, ale te​raz nie ma sen​su się tym mar​twić. Mamy czas. – Ale nie mo​że​my się spóź​nić, bo mamy re​zer​wa​cję. – Do​kąd je​dzie​my? – Do Wa​ter​mark, w cen​trum. Uśmiech​nę​ła się i wło​ży​ła ża​kiet. – Do​bry wy​bór.

Przed do​mem gwał​tow​nie się za​trzy​ma​ła. – Gdzie two​je bmw? – Od​da​łem je, kie​dy się oka​za​ło, że zo​sta​nę tu dłu​żej. – Wy​jął z kie​sze​ni klu​czy​ki i pi​lo​tem otwo​rzył drzwi bia​łe​go audi suva. – Więc na​resz​cie zna​la​złeś miej​sce, gdzie wy​po​ży​czy​li ci audi. Na pew​no je​steś szczę​śli​wy. Ty​ler otwo​rzył drzwi od stro​ny pa​sa​że​ra. – Praw​dę mó​wiąc, ku​pi​łem je – oznaj​mił. Kie​dy wsiadł, Ame​lia krę​ci​ła gło​wą. – Je​steś z in​nej pla​ne​ty, wiesz? – Cze​mu? – Pod wpły​wem im​pul​su ku​pu​jesz luk​su​so​we auto, na pew​no za go​tów​kę. Uwa​żasz, że dom w Bel​le Me​ade to do​bry wy​bór. Da​łeś mi ośmio​ka​ra​to​wy dia​ment z oka​zji sza​lo​ne​go ślu​bu. To nie jest nor​mal​ne. Uśmiech​nął się i sku​pił się na dro​dze. – Cięż​ko pra​co​wa​łem na tę nie​nor​mal​ność. Wo​la​ła​byś, że​bym miał nud​ną pra​cę w biu​rze i żył od pierw​sze​go do pierw​sze​go, le​d​wie znaj​du​jąc kasę na mie​sięcz​ną ratę za prak​tycz​ne​go se​da​na? – Chy​ba nie ro​bi​ło​by mi to róż​ni​cy. Na​wet bez gro​sza był​byś nie​nor​mal​ny. Tyle że z mniej​szą kasą. Za​śmiał się. – Nie wiem, czy po​wi​nie​nem się ob​ra​zić. – Nie trze​ba. Przy​jaź​nię się z tobą tyle cza​su. Więc je​śli je​steś nie​nor​mal​ny, to ja też pew​nie je​stem na swój spo​sób nie​nor​mal​na. Mu​siał się z nią zgo​dzić. Z ja​kie​goś po​wo​du uczest​ni​czył w ży​ciu Ame​lii dłu​żej niż inni męż​czyź​ni. Pew​nie dla​te​go, że się tyl​ko przy​jaź​ni​li, więc nie przy​mie​rza​ła go jak bu​tów i nie wy​rzu​ca​ła, kie​dy coś jej nie od​po​wia​da​ło. Gdy w Las Ve​gas prze​kro​czy​li gra​ni​cę, Ty​ler wie​dział, że ry​zy​ku​je ich przy​jaźń i być może ska​zu​je się na od​rzu​ce​nie. Przy​je​chał do Na​shvil​le prze​ko​na​ny, że zło​żą po​zew o roz​wód i będą uda​wa​li, że ta noc w Ve​gas nie mia​ła miej​sca. Do gło​wy mu nie przy​szło, że będą kon​ty​nu​ować ro​mans, ani tym bar​dziej że po​zo​sta​ną mał​żeń​stwem. Dziec​ko wszyst​ko zmie​ni​ło. Być może tyl​ko dziec​ko po​wstrzy​ma​ło Ame​lię przed ze​rwa​niem tego związ​ku, jak już wie​le in​nych. Przez wzgląd na dziec​ko Ty​ler zgo​dził się na za​pro​po​no​wa​ną przez Ame​lię pró​bę. Zro​bi wszyst​ko, by się w nim za​ko​cha​ła, choć nie mógł przy​siąc, że on odda jej ser​ce. Zresz​tą na​wet gdy​by ro​bił wszyst​ko, co w jego mocy, Ame​lia może zna​leźć w nim ja​kąś ska​zę. Nikt nie jest ide​al​ny, na​wet jej dziad​ko​wie. Był cie​kaw, czy na​praw​dę byli tak ide​al​nym mał​żeń​stwem, czy to tyl​ko fan​ta​zja zro​dzo​na w gło​wie Ame​lii. Zwol​nił i za​par​ko​wał przed re​stau​ra​cją. Po​mógł Ame​lii wy​siąść. W re​stau​ra​cji świa​tło było przy​ćmio​ne, uwa​gę zwra​ca​ły wy​eks​po​no​wa​ne na su​fi​cie bel​ki. Ho​stes​sa za​pro​wa​dzi​ła ich do sto​li​ka przy oknie, na​kry​te​go bia​łym ob​ru​sem. Ty​ler usiadł na​prze​ciw Ame​lii. Kel​ner przy​jął od nich za​mó​wie​nie na drin​ki i zo​sta​wił ich, by za​po​zna​li się z menu i po​dzi​wia​li wi​dok za oknem. Ty​ler jed​nak po​dzi​wiał wy​łącz​nie wi​dok, któ​ry miał przed sobą. Pło​mień świe​cy

sto​ją​cej na środ​ku sto​li​ka rzu​cał blask na twarz Ame​lii. Z tru​dem po​wstrzy​mał się przed wy​cią​gnię​ciem ręki i do​tknię​ciem jej po​ma​lo​wa​nych na ko​ra​lo​wo warg. Błysz​czyk spra​wiał, że wy​da​wa​ły się więk​sze niż w rze​czy​wi​sto​ści. Pra​gnął je znów ca​ło​wać, aż na​brzmie​ją od po​ca​łun​ków. Tak wy​glą​da​ły, kie​dy się zbu​dzi​ła w po​ko​ju ho​te​lo​wym po nocy po​ślub​nej. Tusz mia​ła roz​ma​za​ny, wło​sy roz​czo​chra​ne, war​gi spuch​nię​te. Wy​glą​da​ła jak ko​bie​ta, któ​ry spę​dzi​ła bar​dzo na​mięt​ną noc. Na samą myśl o tym, że mo​gli​by znów się ko​chać, Ty​le​ra ogar​nę​ło po​żą​da​nie. Nie po​wi​nien o tym my​śleć, je​śli chce prze​trwać tę ko​la​cję. – Ja​dłaś tu już? – spy​tał. Po​krę​ci​ła gło​wą. – Nie, ale ma​rzy​łam, żeby do​stać się do ich kuch​ni. Szef kuch​ni sły​nie ze swo​ich nie​by​wa​łych dzieł. Na pew​no wszyst​ko, co za​mó​wi​my, bę​dzie świet​ne. – Więc do​brze wy​bra​łem? Ame​lia się uśmiech​nę​ła. – Zna​ko​mi​cie. – I to je​dze​nie ci nie za​szko​dzi? Nie bę​dzie za cięż​kie? Znów po​krę​ci​ła gło​wą, jej wło​sy się za​ko​ły​sa​ły. – Mam na​dzie​ję, że nie. Tyl​ko rano mam z tym pro​blem. Wcze​snym po​po​łu​dniem już umie​ram z gło​du. Mu​szę ko​niecz​nie spró​bo​wać kacz​kę. Trud​no do​stać do​brze przy​rzą​dzo​ną kacz​kę. A ty? – My​ślę o ry​bie albo ja​gnię​ci​nie. – Och. – Oczy Ame​lii za​bły​sły. – Weź ja​gnię​ci​nę, to ja też spró​bu​ję. A to​bie, jak chcesz, dam spró​bo​wać kacz​ki. – Do​brze – od​parł z uśmie​chem. Nie​wie​le rze​czy tak eks​cy​to​wa​ło Ame​lię jak je​dze​nie. Sta​re po​wie​dze​nie o tym, że dro​ga do ser​ca wie​dzie przez żo​łą​dek, do​sko​na​le do niej pa​so​wa​ło. Gdzie​kol​wiek byli, sta​rał się zna​leźć miej​sce, gdzie mo​gli zjeść coś no​we​go. Ame​lia ko​cha​ła modę, ale jej pierw​szą mi​ło​ścią było go​to​wa​nie. Przez całą szko​łę przy​no​si​ła Ty​le​ro​wi coś do je​dze​nia, trak​tu​jąc go jak kró​li​ka do​świad​czal​ne​go, gdy chcia​ła wy​pró​bo​wać nowy prze​pis. Pra​wie za​wsze było to smacz​ne. I miłe dla oka. A je​dze​nie rzad​ko do​brze sma​ku​je i wy​glą​da. Od​niósł suk​ces w ju​bi​ler​stwie, gdyż wie​dział, cze​go szu​ka klient. Zna​jąc Ame​lię, za​pla​no​wał dla niej wy​ma​rzo​ny wie​czór. Po dwóch go​dzi​nach roz​mo​wy i je​dze​nia, z cze​ko​la​do​wym su​fle​tem na de​ser, któ​rym się po​dzie​li​li, spa​ce​ro​wa​li po mod​nej oko​li​cy zna​nej jako Gulch. Trzy​ma​jąc się za ręce, oglą​da​li wy​sta​wy i słu​cha​li mu​zy​ki na żywo pły​ną​cej z nie​któ​rych ba​rów. Kie​dy wró​ci​li do domu Ame​lii, Ty​ler był prze​ko​na​ny, że rand​ka się uda​ła. Ame​lia uśmie​cha​ła się i śmia​ła, po raz pierw​szy od jego przy​jaz​du do Na​shvil​le była zre​lak​so​wa​na. Od​pro​wa​dził ją do drzwi i za​wa​hał się, gdy je otwie​ra​ła. Chciał wejść z nią do środ​ka, ale wie​dział, że nie po​wi​nien. – Ko​la​cja była pysz​na – oznaj​mi​ła, od​wra​ca​jąc się do nie​go. – Do​brze się ba​wi​łam. – Ja też. – Przy​su​wa​jąc się, ob​jął ją w ta​lii. Ame​lia się nie od​su​nę​ła. Pa​trzy​ła na nie​go z ła​god​nym za​pra​sza​ją​cym uśmie​chem. Przy​jął za​pro​sze​nie, ujął jej twarz w dło​nie i po​ca​ło​wał jej war​gi.

Wtu​li​ła się w nie​go. Gdy ję​zyk Ty​le​ra prze​su​wał się wzdłuż jej warg, roz​chy​li​ła je, a z jej gar​dła wy​pły​nął ci​chy jęk. Ten dźwięk przy​wo​łał wspo​mnie​nia ich wspól​nej nocy. Ty​ler prze​niósł dłoń na bio​dra Ame​lii i przy​ci​snął ją do sie​bie. Ame​lia chwy​ci​ła go za rękę i prze​su​nę​ła ją znów wy​żej. Oczy mia​ła za​mknię​te, od​dech szyb​ki i płyt​ki. Ro​zu​miał ją. To dość na ten wie​czór. Cof​nął rękę i po​ca​ło​wał ją na do​bra​noc. – Rano chciał​bym cię gdzieś za​brać. – Ro​zu​miem, że nie po​wiesz gdzie. Uśmiech​nął się. – Nie by​ło​by nie​spo​dzian​ki. Z wes​tchnie​niem po​krę​ci​ła gło​wą. Ty​ler wi​dział błysk pod​nie​ce​nia w jej oczach, jak na uli​cy w Ve​gas. Była za​in​try​go​wa​na. – Przy​ja​dę po cie​bie o dzie​wią​tej.

ROZDZIAŁ PIĄTY – Więc do​kąd je​dzie​my? Po​krę​cił gło​wą. – Ames, już trzy razy py​ta​łaś i nie do​sta​łaś od​po​wie​dzi. Cze​mu są​dzisz, że na​gle zmie​nię zda​nie? Wes​tchnę​ła i skrzy​żo​wa​ła ręce na pier​si. – Je​stem two​ją żoną. Mam pra​wo cię drę​czyć, aż się zmę​czysz i zro​bisz, co so​bie ży​czę. Za​śmiał się i skrę​cił z głów​nej dro​gi. – My​śla​łem, że na ra​zie uma​wia​my się na rand​ki. Do​pie​ro po​tem bę​dzie ci wol​no ko​rzy​stać z ta​kich sztu​czek. – Sztu​czek? – po​wtó​rzy​ła z uda​wa​nym obu​rze​niem. – A co z two​imi sztucz​ka​mi wczo​raj wie​czo​rem? Kwia​ty, re​stau​ra​cja… – Po​ca​łu​nek – do​dał. Na to nie od​po​wie​dzia​ła. Od​wró​ci​ła gło​wę i wyj​rza​ła przez okno. Nie da mu tej sa​tys​fak​cji i nie przy​zna, że na pierw​szej rand​ce zro​bił na niej wiel​kie wra​że​nie. Czu​ła się dużo le​piej niż na co naj​mniej po​ło​wie ran​dek w mi​nio​nym roku. Być może los jest od niej mą​drzej​szy. Mi​ja​li duże domy oto​czo​ne za​dba​ny​mi po​dwór​ka​mi, nie​da​le​ko jej pra​cy. Na​gle zro​zu​mia​ła, o co cho​dzi. Jadą obej​rzeć dom. W koń​cu Ty​ler wje​chał na pod​jazd przez dużą że​la​zną bra​mą, któ​rą otwo​rzył spe​cjal​nym ko​dem. Po obu stro​nach wą​skiej dro​gi ro​sły drze​wa i krze​wy. W koń​cu okrą​ży​li fon​tan​nę i za​trzy​ma​li się przed po​dwój​ny​mi drzwia​mi, do któ​rych pro​wa​dzi​ły scho​dy. Chcia​ła na​tych​miast za​pro​te​sto​wać. To nie był dom z trze​ma sy​pial​nia​mi, to jest re​zy​den​cja, któ​ra kosz​tu​je za​pew​ne kil​ka mi​lio​nów do​la​rów. Czynsz za wy​na​jem przy​pra​wił​by ją bez wąt​pie​nia o pal​pi​ta​cje ser​ca. Czy jej mąż tak wy​obra​ża so​bie dom, gdzie za​miesz​ka z ro​dzi​ną? – Ty​ler… – za​czę​ła. – Po​cze​kaj, aż zo​ba​czysz wnę​trze – od​rzekł, pod​no​sząc ręce. – Jest fan​ta​stycz​ne. – Wy​na​ją​łeś go już? Nie py​ta​jąc mnie? To nie jest naj​lep​szy po​czą​tek. Ko​bie​ta lubi mieć coś do po​wie​dze​nia na te​mat miej​sca, gdzie za​miesz​ka. – Jesz​cze go nie wy​na​ją​łem, ale by​łem dość pew​ny, że ci się spodo​ba, więc agent dał mi klucz. Kie​dy go obej​rzy​my, albo od​dam klucz, albo pod​pi​szę umo​wę naj​mu. Nie cze​ka​ła na jego po​moc przy wy​sia​da​niu. Otwo​rzy​ła drzwi i wy​szła na bru​ko​wa​ny pod​jazd. Kre​mo​wo-sza​ra fa​sa​da z ja​sny​mi ko​lum​na​mi i wy​so​ki​mi okna​mi wy​da​wa​ła się cią​gnąć w nie​skoń​czo​ność. Dom był pięk​ny, ale za duży dla ro​dzi​ny skła​da​ją​cej się z dwóch osób i trze​ciej w dro​dze. – Czyj to dom? I cze​mu chcą go wy​na​jąć?

– Zda​je się, że zbu​do​wał go ja​kiś mu​zyk, po​tem po​je​chał na to​ur​née po świe​cie i w ogó​le się tu nie wpro​wa​dził. Agent był pe​wien, że je​śli nam się spodo​ba, wła​ści​ciel bę​dzie za​do​wo​lo​ny. Ame​lia wes​tchnę​ła i po​krę​ci​ła gło​wą. Nie wy​obra​ża​ła so​bie, że przej​dzie przez próg, a co do​pie​ro za​miesz​ka w domu gwiaz​dy roc​ka. – Wejdź​my i obej​rzyj​my go, za​nim pod​pi​szesz cy​ro​graf. Ty​ler wziął ją za rękę. We​szli po scho​dach, a po​tem wkro​czy​li do du​że​go mar​mu​ro​we​go holu. Ame​lia była oszo​ło​mio​na wiel​ko​ścią i luk​su​sem. Pra​wie nie było tam me​bli, ścia​ny były pu​ste, ale zdo​bie​nia su​fi​tu i li​stwy były wspa​nia​łe. Z wy​so​kie​go su​fi​tu zwi​sa​ły krysz​ta​ło​we ży​ran​do​le. Po​dwój​ne scho​dy z ciem​ne​go drew​na z dwóch stron obej​mo​wa​ły hol i spo​ty​ka​ły się na po​de​ście. – Nie są​dzę, że​by​śmy ra​zem mie​li dość rze​czy, aby za​peł​nić ten dom. – Ogrom​ne po​ko​je były tak pu​ste, że ich kro​ki od​bi​ja​ły się echem od ścian. – Ja prze​nio​sę tu tyl​ko moje rze​czy oso​bi​ste. Moje miesz​ka​nie jest no​wo​cze​śniej​sze, więc nie są​dzę, żeby me​ble tu pa​so​wa​ły. Mu​si​my ku​pić pod​sta​wo​we rze​czy, żeby prze​trwać na​stęp​ny mie​siąc: łóż​ko, ka​na​pę. Po​tem, jak po​sta​no​wi​my, że chce​my ten dom za​trzy​mać, ro​zej​rzy​my się za po​zo​sta​łym wy​po​sa​że​niem. Chcę, że​byś go urzą​dzi​ła we​dle swo​je​go gu​stu. Ame​lia z tru​dem po​wścią​ga​ła uśmiech. Le​d​wie przed dwo​ma dnia​mi po​sta​no​wi​li spo​ty​kać się na rand​ki, a on już my​śli o dal​szym wspól​nym ży​ciu. Jak do​tąd po​sta​wi​li wszyst​ko na gło​wie, naj​pierw się po​bra​li i zro​bi​li dziec​ko, a te​raz sta​ra​li się zbu​do​wać zwią​zek. Mie​siąc to za mało, by się za​ko​chać, lecz Ame​lia mu​sia​ła usta​lić ja​kąś gra​ni​cę. Dłu​żej nie by​ła​by w sta​nie żyć w nie​pew​no​ści. Ty​ler chy​ba uwa​ża, że po​raż​ka nie wcho​dzi w ra​chu​bę. Czy cho​dzi o szla​chet​ne ka​mie​nie, grę w kar​ty czy ich zwią​zek – mu​siał wy​grać. – Nie wiem… Ten dom jest tro​chę prze​ra​ża​ją​cy. Lu​bię urzą​dzać wnę​trza, ale tu nie wie​dzia​ła​bym, od cze​go za​cząć. – Wiem – przy​znał. – Za​trud​ni​łem fa​chow​ca, żeby urzą​dził moje miesz​ka​nie w No​wym Jor​ku. Wy​bierz to, co chcia​ła​byś mieć w domu, a po​tem mo​że​my za​trud​nić ar​chi​tek​ta wnętrz, gdy​byś po​trze​bo​wa​ła po​mo​cy. – Wziął ją znów za rękę. – Chodź. Naj​pierw po​ka​żę ci pię​tro. We​szli na górę, Ty​ler pro​wa​dził ją la​bi​ryn​tem sy​pial​ni i ła​zie​nek. Był tam też dru​gi sa​lon i prze​stron​ny po​kój, więk​szy niż miesz​ka​nie Ame​lii. – Po​my​śla​łem, że moż​na tu po​sta​wić stół bi​lar​do​wy i au​to​ma​ty do gry we flip​pe​ra. Co o tym są​dzisz? Ame​lia są​dzi​ła, że ten dom był za duży na​wet dla pię​ciu czy sze​ściu osób, ale za​cho​wa​ła to dla sie​bie. – Nie​zły po​mysł. – A tam – pod​jął Ty​ler – jest sala ki​no​wa. Przy​sta​nę​ła. – Żar​tu​jesz, praw​da? Po co nam, na Boga, wła​sna sala ki​no​wa? Ty​ler sze​ro​ko się uśmiech​nął. – Nie żar​to​wa​łem. To je​den z po​wo​dów, dla któ​rych ten dom tak mi się po​do​ba. We​szła do po​zba​wio​ne​go okien po​miesz​cze​nia o ciem​no​bor​do​wych ścia​nach. Na

prze​ciw​le​głej ścia​nie wid​niał duży ekran, zaś pro​jek​tor mie​ścił się na su​fi​cie. Na lek​ko spa​dzi​stej pod​ło​dze sta​ły dwa rzę​dy skó​rza​nych ki​no​wych fo​te​li, gdzie mo​gło za​siąść osiem osób. Ame​lia nie wi​dzia​ła jesz​cze ta​kie​go sza​leń​stwa. – Kie​dy za​czą​łem szu​kać domu do wy​na​ję​cia, chcia​łem cze​goś wię​cej niż luk​su​su. Chcia​łem funk​cjo​nal​no​ści. Od razu po​my​śla​łem, że obo​je ko​cha​my kino. Przez czte​ry lata za​li​czy​li​śmy chy​ba wszyst​kie so​bot​nie po​po​łu​dnio​we se​an​se, więc miej​sce, gdzie mo​gli​by​śmy wy​god​nie oglą​dać fil​my, wy​da​ło mi się do​brą in​we​sty​cją. – To wspa​nia​łe – rze​kła, ki​wa​jąc gło​wą. – Je​śli cię na to stać, cze​mu nie? Na pew​no spę​dzi​my tu wie​le mi​łych chwil. Ty​ler ru​szył da​lej. Tym ra​zem ze​szli znów na dół, gdzie po​ka​zał jej luk​su​so​wą głów​ną sy​pial​nię z ła​zien​ką i wan​ną, w któ​rej mo​gła​by pły​wać. Ame​lia słu​cha​ła go jed​nym uchem, roz​ko​ja​rzo​na. Czu​ła co​raz więk​sze na​pię​cie. Z każ​dą mi​nu​tą sy​tu​acja bar​dziej się kom​pli​ko​wa​ła. Ślub z Ty​le​rem był błę​dem, któ​ry moż​na na​pra​wić. Cią​ża… Cóż, ko​bie​ty co​dzien​nie za​cho​dzą w cią​żę z mniej od​po​wied​ni​mi męż​czy​zna​mi. Ty​ler bę​dzie wspa​nia​łym oj​cem, na​wet je​śli ich ro​mans się za​koń​czy. Za​miesz​ka​nie ra​zem, choć​by cza​so​wo, było dla niej po​waż​nym kro​kiem. Ale ten dom… Zu​peł​nie jak​by prze​nio​sła się na inną pla​ne​tę. Wie​dzia​ła, że Ty​ler jest stra​te​giem. Nie po​dej​mo​wał nie​prze​my​śla​nych de​cy​zji i rzad​ko po​peł​niał błę​dy. Mimo to trud​no było uwie​rzyć, że tyle rze​czy za​ła​twił w cią​gu jed​ne​go dnia. Ku​pił sa​mo​chód, zna​lazł wspa​nia​ły dom. Nie wąt​pi​ła, że po​sta​wił już na nogi fir​my zaj​mu​ją​ce się prze​pro​wadz​ka​mi w Na​shvil​le i No​wym Jor​ku, któ​re tyl​ko cze​ka​ły na jego te​le​fon. Z po​wa​gą po​trak​to​wał jej wy​zwa​nie i ro​bił wszyst​ko z tym sa​mym od​da​niem i za​an​ga​żo​wa​niem, dzię​ki któ​rym ze sta​re​go za​tło​czo​ne​go miesz​ka​nia prze​niósł się do re​zy​den​cji war​tej mi​lio​ny do​la​rów. Trud​no bę​dzie mu się prze​ciw​sta​wić. Grał po to, żeby wy​grać. Jaki bę​dzie jego na​stęp​ny ruch? – Zo​sta​wi​łem to na ko​niec, bo my​ślę, że to bę​dzie two​je ulu​bio​ne miej​sce. We​szli do kuch​ni. Tam ser​ce Ame​lii za​bi​ło moc​niej, a wszyst​kie tro​ski w jed​nej chwi​li zni​kły. To było ma​rze​nie sze​fa kuch​ni. Szaf​ki z drew​na cze​re​śnio​we​go, gra​ni​to​we bla​ty, wspa​nia​łe ka​fle, pro​fe​sjo​nal​ny sprzęt z nie​rdzew​nej sta​li. Mi​nę​ła Ty​le​ra i przy​glą​da​ła się wszyst​kie​mu z bli​ska. Kuch​nia w jej miesz​ka​niu była ład​na, lecz nie​wiel​ka. Ta w biu​rze była duża, ste​ryl​na i in​du​strial​na, do go​to​wa​nia dla se​tek osób. Tu​taj było kom​plet​nie ina​czej. Wy​su​wa​ła głę​bo​kie szu​fla​dy, któ​re mie​ści​ły garn​ki i pa​tel​nie. Duża ga​zo​wa kuch​nia mia​ła dwa pie​kar​ni​ki, sześć pal​ni​ków i grill. Po prze​ciw​le​głych stro​nach kuch​ni znaj​do​wa​ły się dwa zle​wy. Je​den obok ogrom​nej zmy​war​ki, dru​gi z małą zmy​war​ką szu​fla​dą na szyb​kie zmy​wa​nie szkła. Duża lo​dów​ka mo​gła po​mie​ścić licz​ne pół​mi​ski i da​nia.To była nie tyl​ko pięk​na, ale do​brze zor​ga​ni​zo​wa​na kuch​nia ze wszyst​ki​mi naj​no​wo​cze​śniej​szy​mi udo​god​nie​nia​mi. Ame​lia wie​dzia​ła le​piej niż inni, jak waż​na jest do​brze za​pla​no​wa​na prze​strzeń do wy​ko​na​nia pra​cy z jak naj​mniej​szym wy​sił​kiem. Mo​gła​by tu urzą​dzać wspa​nia​łe ko​la​cje. Przy​ję​cie za​rę​czy​no​we dla Bree i Iana, któ​rzy za​rę​czy​li się tuż przed jej spo​tka​niem kla​so​wym. W gło​wie Ame​lii ro​dzi​ły się pla​ny, któ​re po​wstrzy​ma​ło zer​k​nię​cie na uśmiech​nię​tą

twarz Ty​le​ra. Za​ko​cha​ła się w tym domu, po​my​śla​ła, prze​kli​na​jąc w du​chu. Czy jest coś lep​sze​go niż sala ki​no​wa we wła​snej re​zy​den​cji? Kuch​nia jej ma​rzeń? Ty​ler świet​nie wie​dział, co robi. Znał ją le​piej niż inni i wie​dział, że dro​ga do jej ser​ca pro​wa​dzi przez kuch​nię. Nie do​ce​ni​ła, jak ła​two może ją zdo​być ktoś, kto zna jej sła​bo​ści. Nie była na to go​to​wa. Na​wet je​śli wy​naj​mą ten dom, nie wol​no jej do ni​cze​go się przy​zwy​cza​jać. Za czte​ry ty​go​dnie wszyst​ko może ulec zmia​nie. – I co my​ślisz? – spy​tał Ty​ler. – Świet​nie się spi​sa​łeś – od​par​ła z uśmie​chem i prze​su​nę​ła pal​ca​mi po chłod​nym gra​ni​to​wym bla​cie. – Nie do wia​ry, że zna​la​złeś to w je​den dzień. Szko​da, że je​steś naj​gor​szym ku​cha​rzem, ja​kie​go znam. Uśmiech​nął się i prze​cze​sał ręką wło​sy. – Szcze​rze mó​wiąc, nie za​mie​rzam przy​rzą​dzać tu nic bar​dziej skom​pli​ko​wa​ne​go niż mi​ska płat​ków. Ale wie​dzia​łem, że ci się spodo​ba. To wszyst​ko dla cie​bie. Pa​trzył na nią z na​pię​ciem. Czu​ła, że mó​wił praw​dę, mógł prze​cież wy​na​jąć mniej​szy dom, ale chciał zna​leźć coś, co pod​bi​je jej ser​ce. Kuch​nia bez tru​du za​dzia​ła​ła. Roz​glą​da​jąc się, była też pew​na, że Ty​ler wy​naj​mie ten dom i do koń​ca week​en​du w nim za​miesz​ka​ją. Kwia​ty, ko​la​cje, gra​ni​to​we bla​ty… Ocze​ki​wa​ła, że Ty​ler bę​dzie za​bie​gał o jej wzglę​dy. Wy​cho​dzi​ło mu to zna​ko​mi​cie. Już czu​ła, że mięk​nie, a to do​pie​ro dru​gi dzień. Co bę​dzie da​lej? Sama myśl o tym śmier​tel​nie ją prze​ra​ża​ła. – Nic nie mó​wi​łem, bo to tym​cza​so​we roz​wią​za​nie. – Ty​ler prze​wró​cił ocza​mi, kie​dy jego brat Je​re​my stał się do​cie​kli​wy. Nie po​wi​nien był od​bie​rać te​le​fo​nu, wi​dząc, że dzwo​ni Je​re​my. – Prze​pro​wadz​ka do Na​shvil​le nie jest chy​ba tym​cza​so​wa. – Nie po​wie​dzia​łem, że się prze​pro​wa​dzam, tyl​ko że na ja​kiś czas tu zo​sta​nę. Zo​sta​wi​łem miesz​ka​nie w No​wym Jor​ku – mó​wił Ty​ler. – Nie prze​no​szę fir​my. Chcę tyl​ko, żeby ktoś wie​dział, gdzie je​stem. Wcze​śniej na​pi​sał do bra​ta ese​me​sa z in​for​ma​cją, gdzie jest, na wszel​ki wy​pa​dek. Te​raz tego ża​ło​wał, bo Je​re​my do​ma​gał się wy​ja​śnień. – Dla​cze​go wszyst​ko rzu​casz i le​cisz do Na​shvil​le? Za​raz, za​raz. – Je​re​my się za​wa​hał. – Ame​lia miesz​ka w Na​shvi​le, tak? – Tak – po​twier​dził Ty​ler, czu​jąc nie​po​kój. – Nic jej się nie sta​ło? – Nie, wszyst​ko jest w po​rząd​ku. Po pro​stu… po​trze​bu​je mnie przez ja​kiś czas. Za​pa​dła dłu​ga ci​sza. – Po​trze​bu​je cię? Nie chrzań, bra​cie. Co się dzie​je? Po​wiem wszyst​kim, że prze​nio​słeś się do Na​shvil​le, je​śli mi nie wy​ja​śnisz, co się dzie​je. Two​je ży​cie za​mie​ni się w pie​kło. Ty​ler wes​tchnął. Le​piej, żeby Je​re​my znał praw​dę niż cała ro​dzi​na. – Okej, ale ni​ko​mu ani sło​wa. Mó​wię po​waż​nie. – Ja​sne. To nie ja je​stem w tej ro​dzi​nie pa​plą. Ni​g​dy ni​ko​mu nie po​wie​dzia​łem

o two​jej wy​ciecz​ce do Ti​ju​any, kie​dy zo​sta​łeś aresz​to​wa​ny. Ty​ler ścią​gnął brwi. – Ni​g​dy nie by​łem w Mek​sy​ku. – Och, to pew​nie Dy​lan – od​rzekł Je​re​my. – No i wła​śnie go wy​da​łem. Ale przez pięć lat mil​cza​łem. To wca​le nie po​pra​wi​ło na​stro​ju Ty​le​ra. – Okej… zo​sta​ję ja​kiś czas w Na​shvil​le, bo na spo​tka​niu kla​so​wym ze​szli​śmy się z Ame​lią i sta​ra​my się, żeby coś z tego wy​szło. – Na​resz​cie! My​śla​łem, że ni​g​dy… – Wzię​li​śmy ślub – prze​rwał bra​tu Ty​ler. – Ona jest w cią​ży. – O rany! – Po​wta​rzam: nikt nie może o tym wie​dzieć. To proś​ba Ame​lii. – Okej – od​parł Je​re​my. – Ja nic nie po​wiem, ale kie​dy mama się do​wie, to cię za​bi​je. Ty​ler roz​łą​czył się i po​krę​cił gło​wą. Nie tak chciał prze​pro​wa​dzić tę roz​mo​wę, mimo to po​czuł się le​piej. Ma przy​naj​mniej jed​ną dość za​ufa​ną oso​bę, z któ​rą może o tym roz​ma​wiać. Je​śli wszyst​ko się uło​ży, kie​dy resz​ta ro​dzi​ny się do​wie, to bę​dzie do​bra wia​do​mość i krew się nie po​le​je. Jego te​le​fon znów za​dzwo​nił. Tym ra​zem była to fir​ma od prze​pro​wa​dzek. Czas pły​nął, a on nie miał cza​su do stra​ce​nia. Tyle się dzia​ło i w ta​kim tem​pie, że Ame​lii krę​ci​ło się w gło​wie. Ty​ler pod​pi​sał umo​wę wy​naj​mu domu, eki​py z firm prze​pro​wadz​ko​wych pa​ko​wa​ły ich rze​czy w obu miesz​ka​niach. Agent od nie​ru​cho​mo​ści po​le​cił im agen​cję po​mo​cy do​mo​wych. Za​trud​ni​li go​spo​się o imie​niu Ja​net. Po wyj​ściu z agen​cji Ty​ler za​brał Ame​lię na brunch, a po​tem po​je​cha​li wy​brać kil​ka nie​zbęd​nych me​bli, w tym łóż​ko i biur​ko. Cały czwar​tek Ame​lia pie​kła pię​cio​pię​tro​wy tort we​sel​ny. Choć zwy​kle obo​wią​zy​wa​ła spe​cja​li​za​cja i ku​cha​rze nie byli cu​kier​ni​ka​mi, Ame​lia stu​dio​wa​ła obie sztu​ki. Przy​da​ły jej się, kie​dy z ko​le​żan​ka​mi otwo​rzy​ły fir​mę From This Mo​ment i pra​wie wszyst​ko ro​bi​ły same. Do piąt​ko​we​go po​po​łu​dnia cia​sto było po​lu​kro​wa​ne i sta​ło na wóz​ku, któ​rym mia​ła je prze​wieźć do sali we​sel​nej. Tort był duży, lecz skrom​nie ude​ko​ro​wa​ny. Flo​ryst​ka mia​ła w so​bo​tę do​star​czyć świe​że kwia​ty, tak​że do ozdo​bie​nia tor​tu. Opar​ta o blat z nie​rdzew​nej sta​li Ame​lia spoj​rza​ła na swo​je dzie​ło i do​szła do smęt​ne​go wnio​sku, że wkrót​ce bę​dzie mu​sia​ła po​rzu​cić pie​cze​nie tor​tów. Zaj​mo​wa​ło to wie​le go​dzin. By​wa​ły dni, gdy pra​co​wa​ła nad tor​tem do dru​giej w nocy. Te dni do​bie​ga​ją koń​ca. Mu​szą za​trud​nić ko​goś do po​mo​cy, bo ona już nie bę​dzie mo​gła stać na no​gach szes​na​ście go​dzin na dobę. By​ło​by o wie​le ła​twiej, gdy​by za​ma​wia​ły gdzieś tor​ty. Się​gnę​ła po ta​blet, zdmuch​nę​ła cu​kier pu​der z ekra​nu i za​no​to​wa​ła, by omó​wić to z Na​ta​lie. Po​tem za​bra​ła się za de​ko​ro​wa​nie tor​tu. – Spo​ry jest ten tort. Pod​nio​sła wzrok i w drzwiach kuch​ni uj​rza​ła Ty​le​ra. Za​miast gar​ni​tu​ru miał na

so​bie zie​lo​ny T-shirt i zno​szo​ne dżin​sy. Przy​po​mi​nał chłop​ca, któ​re​go zna​ła w szko​le. – To nie​do​po​wie​dze​nie. Waży oko​ło pięć​dzie​siąt ki​lo​gra​mów. Ty​ler gwizd​nął i sta​nął obok niej. – Robi wra​że​nie. Smacz​ny? Zmarsz​czy​ła czo​ło. – Oczy​wi​ście. To moja spe​cjal​ność, tort z kre​mem cy​try​no​wo-śmie​ta​no​wym, świe​ży​mi ma​li​na​mi i bia​łą cze​ko​la​dą. – Nie z praw​dzi​wą cze​ko​la​dą? – Je​ste​śmy na po​łu​dniu. Cze​ko​la​da jest na tort dla pana mło​de​go. Na szczę​ście ciot​ka pana mło​de​go pie​cze mu tort, któ​ry wy​glą​da jak Sta​dion Ney​land na Uni​wer​sy​te​cie Ten​nes​see. Ty​ler doj​rzał mi​skę z reszt​ką kre​mu. – Co z tym zro​bisz? Ame​lia wes​tchnę​ła i po​szła po pla​sti​ko​wą łyż​kę. – Zwa​li cię z nóg – po​wie​dzia​ła, po​da​jąc mu łyż​kę. – Co cię tu spro​wa​dza? Mam przed sobą kil​ka go​dzin pra​cy. To na ju​tro. Ty​ler prze​łknął i od​sta​wił mi​skę. – Nie prze​szka​dzaj so​bie. Przy​sze​dłem, bo dzi​siaj cię jesz​cze nie wi​dzia​łem. Uśmiech​nę​ła się i we​szła na dra​bin​kę, by ude​ko​ro​wać gór​ną war​stwę tor​tu. – Kie​dy ra​zem za​miesz​ka​my, to się zmie​ni. – Sko​ro o tym mowa, masz już nowy ad​res. – Się​gnął do kie​sze​ni i za​dzwo​nił klu​cza​mi. – To two​je. – Szyb​ko się uwi​nę​li. Wy​nie​śli wszyst​ko z mo​je​go miesz​ka​nia? – Tak. A Ja​net po​sprzą​ta​ła. Ame​lia za​trzy​ma​ła miesz​ka​nie na mie​siąc, ale ist​nia​ło praw​do​po​do​bień​stwo, że tam nie wró​ci. Albo zo​sta​nie z Ty​le​rem, albo wy​naj​mie coś więk​sze​go dla sie​bie i dziec​ka. – Ja​net wy​bra​ła się też do skle​pu z li​stą za​ku​pów, któ​rą przy​go​to​wa​łaś, i za​opa​trzy​ła lo​dów​kę i spi​żar​nię. Ku​pi​ła też nie​zbęd​ne środ​ki czy​sto​ści. Ame​lia po​lu​bi​ła Ja​net. Ko​cha​ła go​to​wać, ale sprzą​ta​nie też zaj​mo​wa​ło wy​so​kie miej​sce na li​ście jej ulu​bio​nych za​jęć. Duża zmy​war​ka w kuch​ni po​mo​że utrzy​mać czy​stość, w swo​im miesz​ka​niu wciąż mia​ła z tym pro​blem. Na​uczy​ła się nie zo​sta​wiać zmy​wa​nia na póź​niej. Za​wsze miesz​ka​ła sama, więc za​kła​da​ła, że miesz​ka​jąc z dru​gą oso​bą, trud​niej utrzy​mać ład i po​rzą​dek. – Świet​nie. Mam na​dzie​ję, że zo​ba​czę, jak dom wy​glą​da, za​nim pad​nę dziś na ma​te​rac. – Nikt ci tu nie po​ma​ga? Ame​lia ze​szła z dra​bin​ki. – W za​sa​dzie nie. W dniu ślu​bu przy​cho​dzą kel​ne​rzy, ale do tej pory je​stem prak​tycz​nie sama. – A ko​le​żan​ki? Skie​ro​wa​ła wó​zek z tor​tem do chłod​ni. Ty​ler ją wy​prze​dził i otwo​rzył drzwi. – Jest pią​tek po po​łu​dniu. Na​ta​lie ma te​raz spo​tka​nie z mu​zy​ka​mi. Bę​dzie pro​wa​dzić pró​bę ślu​bu i ko​la​cji. Bree jest z nią, robi zdję​cia. Gret​chen na​kry​wa sto​ły i de​-

ko​ru​je salę. Po pró​bie za​cznie de​ko​ro​wać ka​pli​cę i hol. Po​mo​gły​by mi, gdy​by mo​gły, ale każ​da ma coś do zro​bie​nia. – Co za cyrk – za​uwa​żył Ty​ler, krę​cąc gło​wą. – Nie pa​mię​tam, żeby nasz ślub był taki skom​pli​ko​wa​ny. – Wiem – od​par​ła. – Nie​ste​ty cyrk jest ko​niecz​ny, żeby pięk​ny we​sel​ny dzień mi​nął gład​ko. Się​gnę​ła po ta​blet i wy​świe​tli​ła li​stę swo​ich za​dań na to po​po​łu​dnie. Na pierw​szym miej​scu było przy​go​to​wa​nie po sto por​cji fi​le​tu mi​gnon, pier​si kur​cza​ka i ło​so​sia, żeby się przez noc ma​ry​no​wa​ły. Wy​ję​ła dużą pla​sti​ko​wą tor​bę i za​czę​ła szy​ko​wać ma​ry​na​tę. Spo​dzie​wa​ła się, że Ty​ler ją zo​sta​wi, ale on wciąż tkwił w kuch​ni. Nor​mal​nie to​wa​rzy​stwo jej nie prze​szka​dza​ło, ale on ja​koś jej prze​szka​dzał. Wy​star​czy​ło, że zer​k​nę​ła na jego uśmiech, po​czu​ła za​pach wody ko​loń​skiej i mo​gła so​bie od​ciąć pa​lec. Wrzu​ci​ła ostat​ni skład​nik do ma​ry​na​ty i od​wró​ci​ła się do nie​go. – Ty​ler, nie mu​sisz tu stać i pa​trzeć. Na pew​no masz coś waż​niej​sze​go do zro​bie​nia. Oparł się o blat i po​krę​cił gło​wą. – Nie mam. Mogę ci po​móc. Nie je​stem ku​cha​rzem, ale mam dwie ręce. Po​wiedz, co mam ro​bić. To była naj​bar​dziej sek​sow​na rzecz, jaką sły​sza​ła. Mia​ła chęć za​rzu​cić mu ręce na szy​ję i ko​chać się z nim opar​ta o lo​dów​kę. Nie​ste​ty piąt​ki są jesz​cze dnia​mi pra​cy, nie za​ba​wy. – Sko​ro się upie​rasz… – Wska​za​ła na zlew. – Wy​szo​ruj zlew i weź z pół​ki far​tuch. Kie​dy bę​dziesz go​to​wy, włóż rę​ka​wicz​ki i wyj​mij z lo​dów​ki po​lę​dwi​cę wo​ło​wą. Po​tnie​my ją na por​cje. Je​śli już musi od​wra​cać jej uwa​gę, mógł​by przy​naj​mniej być uży​tecz​ny.

ROZDZIAŁ SZÓSTY – No, dłu​go nie spoj​rzę na ziem​nia​ki. – Ty​ler otwo​rzył drzwi ich no​we​go domu i prze​pu​ścił Ame​lię przo​dem. – Za​cho​wy​wa​łeś się jak sta​ry wy​ja​dacz. Dzię​ki za po​moc. – Spoj​rza​ła na ze​ga​rek. – Ósma. To chy​ba mój piąt​ko​wy re​kord. Wszedł za nią do kuch​ni, gdzie rzu​ci​ła to​reb​kę na ba​rek śnia​da​nio​wy i zdję​ła płaszcz. Po​tem z wes​tchnie​niem ulgi zrzu​ci​ła buty. – Two​je rze​czy są w głów​nej sy​pial​ni – oznaj​mił Ty​ler. Mu​siał pod​jąć de​cy​zję, kie​dy przy​wie​zio​no rze​czy, więc dał jej naj​ład​niej​szy po​kój na par​te​rze z na​dzie​ją, że kie​dyś będą go dzie​lić. Ame​lia po​szła za nim z bu​ta​mi w ręce. Nowe łóż​ko zdo​mi​no​wa​ło pu​stą do​tych​czas prze​strzeń. We​szli da​lej do ła​zien​ki, skąd prze​cho​dzi​ło się do gar​de​ro​by. – Tu masz ubra​nia – po​wie​dział. – A tam buty. Wsu​nę​ła buty do pu​stej prze​gród​ki i kiw​nę​ła gło​wą. – Dzię​ki, że się tym za​ją​łeś. Chy​ba we​zmę ką​piel w tej du​żej wan​nie z ja​cuz​zi. Po​mo​że mi się zre​lak​so​wać. Tyl​ko nie za go​rą​cą, do​brze? Sio​stra Ty​le​ra do​wie​dzia​ła się, że jest w cią​ży tuż przed po​dró​żą z oka​zji pią​tej rocz​ni​cy ślu​bu. Żad​nych drin​ków ani go​rą​cych ką​pie​li, bia​do​li​ła. Co za wa​ka​cje! – Wiem, że go​rą​ca ką​piel jest nie​wska​za​na, ale nie​do​brze też, jak woda ci wy​sty​gnie. – Mu​szę o tym po​roz​ma​wiać z le​ka​rzem. – Kie​dy? – We wto​rek po po​łu​dniu. – Mogę iść z tobą? – spy​tał z wa​ha​niem. Chciał być za​an​ga​żo​wa​ny, a z dru​giej stro​ny oba​wiał się róż​nych szcze​gó​łów. Ame​lia ski​nę​ła gło​wą. – Pierw​sza wi​zy​ta nie bę​dzie zbyt in​te​re​su​ją​ca, ale mo​żesz ze mną pójść i za​da​wać py​ta​nia. Dla nas oboj​ga to no​wość. – Świet​nie, dzię​ki. Ja… weź te​raz ką​piel. – Wy​szedł do holu. Urzą​dził tym​cza​so​we biu​ro w po​ko​ju obok kuch​ni. Włą​czył lap​to​pa. Był bar​dzo zmę​czo​ny. Nie ro​zu​miał, jak Ame​lia może tak cięż​ko pra​co​wać. Skrzyn​kę miał peł​ną, lecz uświa​do​mił so​bie, że nie ma ocho​ty tego czy​tać. Za​mknął pocz​tę i za​czął grać w ja​kąś grę. Ale na​wet na tym nie po​tra​fił się sku​pić. Z głów​nej ła​zien​ki do​bie​gał szum wody. Wy​da​wa​ło się, że wan​na na​peł​nia się całą wiecz​ność, ale w koń​cu woda prze​sta​ła le​cieć. Ty​ler wy​obra​ził so​bie Ame​lię, któ​ra rzu​ca ubra​nia na pod​ło​gę. Spi​na wło​sy, by ich nie zmo​czyć. Wcho​dzi do wody. Na​my​dla się pach​ną​cym my​dłem, a na jej skó​rze po​wsta​ją my​dla​ne bań​ki. Na​gle T-shirt i spodnie za​czę​ły go uwie​rać. Za​mknął po​wie​ki, ale to nie za​blo​ko​wa​ło wy​obraź​ni. Nie mógł się po​zbyć ob​ra​zu mo​krej za​ru​mie​nio​nej Ame​lii. Od nocy po​ślub​nej mi​nę​ło kil​ka ty​go​dni, ale Ty​ler jej nie za​po​mniał…

Po pięt​na​stu mi​nu​tach po​de​rwał się z krze​sła i ru​szył w stro​nę scho​dów, by się od​da​lić od Ame​lii. Może weź​mie prysz​nic w swo​jej ła​zien​ce. Albo scho​wa gło​wę pod po​dusz​kę. W po​ło​wie scho​dów usły​szał głos: – Ty​ler? Ty​ler, po​mo​cy! Ser​ce w nim za​mar​ło. Zbiegł na dół, wpadł do ła​zien​ki, prze​ra​żo​ny my​ślą, że Ame​lia po​śli​znę​ła się i upa​dła. Ro​zej​rzaw​szy się, nie do​strzegł jed​nak krwi ani po​tłu​czo​ne​go szkła. Ła​zien​kę wy​peł​nia​ła para i tro​pi​kal​ny za​pach. Ame​lia sie​dzia​ła w wan​nie. Pa​trzy​ła na nie​go du​ży​mi zdu​mio​ny​mi ocza​mi, usi​łu​jąc za​kryć na​gość w prze​zro​czy​stej wo​dzie. – Tak? – spy​tał bez tchu. – Co się sta​ło? Przy​gry​zła war​gę. – Prze​pra​szam, nie chcia​łam cię prze​stra​szyć. Nic się nie sta​ło, nic po​waż​ne​go w każ​dym ra​zie. Ode​tchnął z ulgą, lecz pa​trząc na jej kre​mo​wą skó​rę, po​czuł na​pię​cie sek​su​al​ne. Ame​lia za​kry​ła stra​te​gicz​ne miej​sca, ale Ty​ler miał do​brą pa​mięć. – Po​trze​bu​jesz cze​goś? – Nie ma ręcz​ni​ków – od​par​ła. – Je​stem idiot​ką, wy​bacz, nie wzię​łam ręcz​ni​ka. Nie chcę go te​raz szu​kać, ocie​ka​jąc wodą. Wiesz, gdzie są ręcz​ni​ki? Ręcz​ni​ki. Tak, z tym so​bie po​ra​dzi. – Ja​sne. Otwo​rzył wą​skie drzwi, za któ​ry​mi kry​ła się sza​fa z ła​zien​ko​wy​mi przy​bo​ra​mi. Wy​jął żół​ty mięk​ki ręcz​nik, któ​ry przy​wie​zio​no z miesz​ka​nia Ame​lii. – Pro​szę. – Dzię​ku​ję. Wy​bacz, że cię prze​stra​szy​łam. – Nie ma spra​wy. Za​wo​łaj, gdy​byś jesz​cze cze​goś po​trze​bo​wa​ła. – Od​wró​cił się do drzwi. – Ty​ler? Za​trzy​mał się w pół kro​ku. – Tak? Sta​nę​ła w wan​nie i szyb​ko owi​nę​ła się ręcz​ni​kiem. – Masz ocho​tę po​oglą​dać ze mną te​le​wi​zję? Mo​gli​by​śmy usiąść na no​wym łóż​ku i coś obej​rzeć. Na li​ście za​ku​pów, któ​rą zo​sta​wi​łam Ja​net, był po​pcorn i chip​sy. Był nie​co za​sko​czo​ny za​pro​sze​niem, a jesz​cze bar​dziej jej za​wsty​dzo​ną miną. Jak​by znów była na​sto​lat​ką, któ​ra pro​si, by usiadł z nią pod​czas lun​chu. Była jego naj​lep​szą przy​ja​ciół​ką, więc chęt​nie po​oglą​da z nią te​le​wi​zję. Ni​cze​go nie su​ge​ro​wał, bo… te​raz wszyst​ko było ina​czej. Przez lata kil​ka razy dzie​li​li łóż​ko, ale te​raz le​że​nie obok sie​bie w łóż​ku wy​da​wa​ło się bar​dziej skom​pli​ko​wa​ne niż daw​niej. Ostat​nia rzecz, ja​kiej pra​gnął, to stra​cić te ele​men​ty ich przy​jaź​ni, któ​re ce​nił naj​bar​dziej. – Do​bry po​mysł. Wy​cho​dzisz już z wan​ny? – Tak. Nie po​tra​fię sie​dzieć bez​czyn​nie, na​wet kie​dy jest miło. – Okej, to jak bę​dziesz się ubie​rać, ja spraw​dzę, co jest w kuch​ni.

Twarz Ame​lii roz​ja​śnił uśmiech i od​cią​gnął jego uwa​gę od ręcz​ni​ka, któ​rym się owi​nę​ła. To była za​raź​li​wa ra​dość, więc i on się uśmiech​nął. Po​szedł do kuch​ni. Na szczę​ście Ja​net zo​sta​wi​ła wszyst​ko w bar​dzo sen​sow​nych miej​scach. Zna​lazł pu​deł​ko ku​ku​ry​dzy do pra​że​nia na pół​ce w spi​żar​ni. Po dzie​się​ciu mi​nu​tach wró​cił do sy​pial​ni z dwo​ma pusz​ka​mi wody, rol​ką pa​pie​ro​wych ręcz​ni​ków i mi​ską po​pcor​nu. Ame​lia, na szczę​ście ubra​na, sie​dzia​ła po tu​rec​ku na łóż​ku. Wło​sy wciąż mia​ła spię​te, ale zmy​ła ma​ki​jaż. Mia​ła na so​bie pi​ża​mę, nie​bie​skie spodnie i górę na cien​kich ra​miącz​kach, wy​koń​czo​ną ko​ron​ką. Nie​ste​ty atu​ty Ame​lii mógł ukryć tyl​ko swe​ter z gol​fem. Ty​ler usiadł po dru​giej stro​nie łóż​ka i po​ło​żył mię​dzy nimi wszyst​ko, co przy​niósł z kuch​ni. Je​dy​ny te​le​wi​zor w domu po​cho​dził z miesz​ka​nia Ame​lii. Ty​ler ka​zał go usta​wić w jej sy​pial​ni. Ame​lia włą​czy​ła te​le​wi​zor, a po​tem po​pra​wi​ła po​dusz​ki za ple​ca​mi. Wzię​ła od Ty​le​ra pusz​kę wody i po​sta​wi​ła ją mię​dzy uda​mi, bo noc​ne​go sto​li​ka jesz​cze nie ku​pi​li. – Och. – Spoj​rza​ła na mi​skę z po​pcor​nem. – Wy​glą​da na​praw​dę ma​śla​no. Uwiel​biam go. Ty​ler się za​śmiał. – Są​dził​bym ra​czej, że ob​ra​zi two​je wy​ra​fi​no​wa​ne pod​nie​bie​nie. Ame​lia prych​nę​ła. – To mnie do​pro​wa​dza do sza​łu. Ile​kroć oglą​dam ja​kieś kon​kur​sy ku​li​nar​ne i sze​fo​wie krzy​wią się, bo ktoś ko​rzy​sta na przy​kład ze skład​ni​ków z pusz​ki, po pro​stu prze​wra​cam ocza​mi. Prze​cięt​na pra​cu​ją​ca mat​ka nie ma cza​su, żeby co​dzien​nie przy​go​to​wy​wać po​si​łek ze świe​żych pro​duk​tów. Praw​dzi​wi lu​dzie je​dzą je​dze​nie z pu​szek. Cza​sa​mi. I po​pcorn z mi​kro​fa​li – do​da​ła, wkła​da​jąc do ust garść te​goż po​pcor​nu. Ska​ka​li po ka​na​łach i wresz​cie wy​bra​li film na Di​sco​ve​ry Chan​nel. Oglą​da​li, śmia​li się i je​dli, jak za daw​nych cza​sów. Ty​ler nie miał wie​le cza​su na rand​ki, a gdy już się uma​wiał, za​wsze cze​goś ta​kie​go mu bra​ko​wa​ło. Lu​bił żar​to​wać, a z ja​kie​goś po​wo​du ko​bie​ty za​wsze były po​waż​ne. Nie po​ka​zy​wa​ły się bez ma​ki​ja​żu, nie wy​głu​pia​ły się z nim. W żad​nej nie za​mie​rzał się za​ko​chać, więc osta​tecz​nie nie było to ta​kie waż​ne. W pew​nym mo​men​cie zo​ba​czył, że Ame​lia za​snę​ła. Jej zło​ci​ste rzę​sy za​cie​nia​ły po​licz​ki, ró​żo​we war​gi były lek​ko roz​chy​lo​ne. Pew​nie była bar​dzo zmę​czo​na. Te wszyst​kie inne ko​bie​ty od po​cząt​ku były ska​za​ne na prze​gra​ną. Po​trze​bo​wał ich tyl​ko po to, by uwol​nić na​pię​cie sek​su​al​ne. Przy​jaźń da​wa​ła mu Ame​lia. Wie​dzia​ła o tym Chri​sti​ne, jego była na​rze​czo​na. I choć ją ko​chał, choć się jej oświad​czył i chciał za​cząć z nią wspól​ne ży​cie, czu​ła się jak pią​te koło u wozu. Może mia​ła ra​cję. Dziw​ny zbieg oko​licz​no​ści spra​wił, że to Ame​lia mia​ła zo​stać ko​bie​tą jego ży​cia. Na szczę​ście była je​dy​ną ko​bie​tą, któ​ra za​spo​ka​ja​ła wszyst​kie jego po​trze​by. Przy​jaź​ni​li się. Seks był fan​ta​stycz​ny. A je​śli cho​dzi o mi​łość, Ame​lia musi się otwo​rzyć. Zo​sta​ło dwa​dzie​ścia sześć dni. Je​śli do tego cza​su go po​ko​cha, po​zo​sta​ną mał​żeń​stwem i wspól​nie będą wy​cho​wy​wać dziec​ko.

Zga​sił te​le​wi​zor, wziął do ręki pu​stą mi​skę po po​pcor​nie i pró​bo​wał prze​su​nąć się na skraj ma​te​ra​ca, by wstać, nie bu​dząc Ame​lii. – Zo​stań – mruk​nę​ła, otwie​ra​jąc oczy. – Ten dom jest za duży, nie chcę być tu na dole sama. Z wes​tchnie​niem po​sta​wił mi​skę na pod​ło​dze, zga​sił świa​tło i wró​cił do łóż​ka. Ame​lia ziew​nę​ła, przy​tu​li​ła się do nie​go i na​tych​miast za​snę​ła. Ty​ler nie miał tyle szczę​ścia. Za​pach jej skó​ry i cie​pło cia​ła nie po​zwa​la​ły mu za​snąć. Za​ci​snął po​wie​ki i ob​jął Ame​lię. Za​po​wia​da się dłu​ga noc. Obu​dzi​ła się w środ​ku nocy, czu​jąc na ple​cach dziw​ne cie​pło. Le​ża​ła na niej czy​jaś ręka. Do​pie​ro po kil​ku se​kun​dach przy​po​mnia​ła so​bie, gdzie jest i kto jej do​ty​ka. Ty​ler. Sama go pro​si​ła, by zo​stał z nią na noc. Od​wró​ci​ła gło​wę i obej​rza​ła się przez ra​mię. Ty​ler le​żał na boku, ci​cho po​chra​pu​jąc. Ostroż​nie się od​su​nę​ła. Ty​ler coś mruk​nął i prze​wró​cił się na ple​cy. Ame​lia usia​dła i spoj​rza​ła na nie​go. Bie​dak wciąż był w ubra​niu. W dżin​sach na pew​no nie spa​ło się wy​god​nie, ale wie​dzia​ła, że wo​lał nie​wy​go​dę niż spa​nie z nią bez spodni. Wspar​ła się na łok​ciu. We śnie Ty​ler wy​glą​dał na cał​kiem zre​lak​so​wa​ne​go. Mia​ła chęć do​tknąć jego po​licz​ka po​kry​te​go za​ro​stem. Chcia​ła po​czuć jego war​gi na swo​ich ustach. Ale Ty​ler cały dzień cięż​ko pra​co​wał, nie chcia​ła go bu​dzić, by speł​nić swo​je za​chcian​ki. On zaś, jak​by sły​szał jej my​śli, pod​niósł po​wie​ki. W jego oczach nie było wy​ra​zu za​gu​bie​nia, kon​fu​zji ani sen​no​ści, tyl​ko po​żą​da​nie. Bez wa​ha​nia po​gła​skał ją po po​licz​ku. Po cie​le Ame​lii ro​ze​szło się miłe cie​pło. – Ame​lia? – spy​tał za​spa​nym gło​sem. – Tak – od​par​ła na nie​wy​po​wie​dzia​ne py​ta​nie. Wsu​nął pal​ce w jej wło​sy i przy​cią​gnął do sie​bie jej gło​wę, aż ich war​gi się spo​tka​ły. Nie był de​li​kat​ny, lecz Ame​lii to nie prze​szka​dza​ło. Lek​kie dra​pa​nie za​ro​stu i moc​ny ucisk pal​ców spra​wia​ły jej przy​jem​ność. Po​tem spo​tka​ły się ich ję​zy​ki. Ame​lia po​czu​ła zna​jo​me pul​so​wa​nie. Chcia​ła być jesz​cze bli​żej Ty​le​ra, znów go do​ty​kać. Miał wcze​śniej ra​cję. Kie​dy już prze​kro​czy​li tę gra​ni​cę, nie było sen​su uda​wać, że nic się nie sta​ło. Usia​dła na nim. Przez cien​ką ba​weł​nę spodni od pi​ża​my czu​ła jego pod​nie​ce​nie. Mia​ła ocho​tę zdjąć mu spodnie. Prze​su​nę​ła pal​ca​mi po jego brzu​chu, szu​ka​jąc gu​zi​ka. Le​d​wie go do​tknę​ła, Ty​ler się ob​ró​cił i Ame​lia zna​la​zła się znów ple​ca​mi na ma​te​ra​cu z Ty​le​rem mię​dzy uda​mi. Chwy​cił ją za nad​garst​ki i trzy​mał je nad jej gło​wą, nie prze​sta​jąc jej ca​ło​wać. Kie​dy wresz​cie ode​rwał war​gi od jej ust, prze​niósł je na szy​ję. Wciąż jed​ną ręką trzy​mał jej nad​garst​ki, dru​gą de​li​kat​nie zdjął jej bluz​kę przez gło​wę. Za​raz po​tem za​czął ca​ło​wać jej pier​si. Ame​lia krzyk​nę​ła i unio​sła ku nie​mu bio​dra. Pie​ścił ją zę​ba​mi i ję​zy​kiem, a ona czu​ła prze​pły​wa​ją​ce przez cia​ło fale roz​ko​szy. – Puść mnie – szep​nę​ła. – Nie.

– Pro​szę – bła​ga​ła. – Chce cię do​ty​kać. – Wiem. – Spoj​rzał na nią z szel​mow​skim uśmie​chem. – Je​śli mnie do​tkniesz, to bę​dzie ko​niec. Zgię​ła nogi w ko​la​nach i po​ru​szy​ła bio​dra​mi, ocie​ra​jąc się o jego dżin​sy. Ty​ler po​gła​skał jej bio​dro i wsu​nął rękę pod spodnie od pi​ża​my. Bez tru​du od​na​lazł to, cze​go szu​kał, i za​czął ją pie​ścić. Krzyk Ame​lii od​bił się echem w nie​mal pu​stej sy​pial​ni. – Ty​ler! – Po​czu​ła, że zbli​ża się or​gazm. Tym​cza​sem Ty​ler za​czął zwal​niać, do​pro​wa​dza​jąc ją na skraj roz​pa​czy. W koń​cu uwol​nił jej ręce i usiadł na pię​tach. Ścią​gnął T-shirt i rzu​cił go na zie​mię. Po​tem zsu​nął z jej bio​der spodnie od pi​ża​my, któ​re też wy​lą​do​wa​ły na pod​ło​dze. Sta​jąc na koń​cu łóż​ka, spoj​rzał na Ame​lię. Po​kój oświe​tla​ło je​dy​nie wpa​da​ją​ce przez okno świa​tło księ​ży​ca, dzię​ki cze​mu Ame​lia nie czu​ła się tak za​wsty​dzo​na. Pa​trzył na nią, jak​by po​dzi​wiał dzie​ło sztu​ki w mu​zeum. Nie od​ry​wa​jąc od niej wzro​ku, roz​piął dżin​sy i po​zbył się ostat​nich czę​ści gar​de​ro​by. Póź​niej po​ło​żył się na Ame​lii. Gdy w nią wszedł, gło​śno wcią​gnę​ła po​wie​trze i za​ci​snę​ła się na nim. Przy​gry​zła war​gę i wbi​ła pal​ce w jego ra​mio​na. – Ame​lia – po​wie​dział jej do ucha, po​wo​li za​czął się po​ru​szać. – Ni​g​dy so​bie nie wy​obra​ża​łem… Głos go za​wiódł. Za​drżał i co​raz szyb​ciej wśli​zgi​wał się, wy​peł​nia​jąc ją sobą, i wy​su​wał. Ame​lia unio​sła nogi i ob​ję​ła go w pa​sie. – Tak – po​wta​rza​ła, bo nic in​ne​go nie była w sta​nie po​wie​dzieć. To sło​wo było bła​ga​niem, za​chę​tą, roz​ka​zem i en​tu​zja​stycz​ną zgo​dą. I wte​dy to się sta​ło. Gdzieś w niej prze​rwa​ła się ja​kaś tama. Za​la​ły ją gwał​tow​ne fale roz​ko​szy, po​ry​wa​jąc ją z sobą. Krzyk​nę​ła coś i przy​war​ła moc​no do Ty​le​ra, jak przez mgłę sły​sząc jego sło​wa. Jej or​gazm jesz​cze nie mi​nął, kie​dy Ty​ler znie​ru​cho​miał w jej ra​mio​nach. Po​ru​szył się ostat​ni raz, po czym opadł na nią bez​wład​nie. Spo​dzie​wa​ła się, że Ty​ler ze​chce się zdy​stan​so​wać, że za​raz się z niej zsu​nie, on jed​nak zo​stał w niej, pa​trząc na jej twarz. – Co? – spy​ta​ła po paru mi​nu​tach. Od​gar​nę​ła z twa​rzy wło​sy. – Pew​nie wy​glą​dam okrop​nie. Ty​ler ła​god​nie się uśmiech​nął. – Nie. Ni​g​dy nie wi​dzia​łem bar​dziej sek​sow​nej ko​bie​ty. Ja… ni​g​dy so​bie nie wy​obra​ża​łem, że tak z tobą bę​dzie. Gdy​bym wie​dział… Nie do​koń​czył zda​nia. Nie mu​siał. Ame​lia do​sko​na​le wie​dzia​ła, co chciał po​wie​dzieć.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Dzię​ki Bogu była so​bo​ta. Dla nie​któ​rych so​bo​ta to dzień gril​lo​wa​nia, me​czów pił​ki noż​nej i od​po​czyn​ku. Dla Ame​lii so​bo​ta ozna​cza​ła ślub​ny cha​os, ale tego dnia była za to wdzięcz​na. Mu​sia​ła się sku​pić na pra​cy, więc nie mia​ła cza​su, by przy​siąść i ana​li​zo​wać mi​nio​ną noc. Cóż, może poza kwa​dran​sem pod prysz​ni​cem, kie​dy zmy​wa​ła z sie​bie za​pach Ty​le​ra i pró​bo​wa​ła igno​ro​wać wspo​mnie​nie chwil, gdy się ko​cha​li. Nie pla​no​wa​ła, że sta​nie się to tak szyb​ko. Cho​dzi​li na rand​ki, ale choć ra​zem za​miesz​ka​li, było jesz​cze za wcze​śnie na de​cy​zje. W tam​tej chwi​li to się nie li​czy​ło. Kie​dy Ty​ler jej do​tknął, je​dy​ne, cze​go pra​gnę​ła, to zna​leźć się znów w jego ob​ję​ciach. W koń​cu spa​nie z męż​czy​zną, któ​ry jest jej mę​żem, trud​no na​zwać wiel​kim wy​da​rze​niem. Rze​czy​wi​stość wy​da​wa​ła się bar​dziej skom​pli​ko​wa​na, kie​dy mąż był naj​lep​szym przy​ja​cie​lem, z któ​rym pró​bu​je się stwo​rzyć ro​dzi​nę. Oczy​wi​ście, cały ten pro​ces był​by ła​twiej​szy, gdy​by prze​sta​ła z tym wal​czyć. Ten mie​siąc nie miał być bi​twą, miał być pró​bą. Ty​ler grał swo​ją rolę. Ro​bił wszyst​ko, o co go pro​si​ła, a na​wet wię​cej. Jego dzia​ła​nia były mo​ty​wo​wa​ne tro​ską. Dbał o nią i o dziec​ko. Nie za​wsze się zga​dza​li, ale mał​żeń​stwo to sztu​ka kom​pro​mi​su. Może choć raz w ży​ciu po​win​na od​pu​ścić. Je​śli po​zwo​li świa​tu krę​cić się po swo​je​mu, może wyj​dzie z tego coś do​bre​go. Dla Ame​lii to było trud​ne, lecz po​sta​wi​ła na tę moż​li​wość. Al​ter​na​ty​wa, jak wska​za​ła Na​ta​lie, była nie do przy​ję​cia. Nie mo​gła stra​cić przy​jaź​ni Ty​le​ra. Kie​dy wy​szła spod prysz​ni​ca, wciąż o tym my​śla​ła. Wciąż też przy​zwy​cza​ja​ła się do no​we​go domu, jesz​cze nie po​tra​fi​ła się w nim od​na​leźć. Sko​ro miesz​ka te​raz bli​sko pra​cy, i tak do​trze tam na dłu​go przed ósmą, na​wet je​śli po​szu​ki​wa​nie su​szar​ki do wło​sów za​ję​ło jej pięć mi​nut. Gdy wsta​ła, Ty​ler jesz​cze spał. Wy​szła z ła​zien​ki i szyb​ko ru​szy​ła do kuch​ni, by mu nie prze​szka​dzać. Chcia​ła wyjść z domu, za​nim Ty​ler wsta​nie. Tak, tchó​rzy​ła, uni​ka​ła nie​wy​god​nych roz​mów, ale mia​ła do​bry po​wód do wyj​ścia. Chwi​lę po​tem prze​ko​na​ła się, że jej sta​ra​nia były bez​ce​lo​we. Ty​ler sie​dział przy bla​cie po​chy​lo​ny nad ta​ble​tem i czy​tał coś, trzy​ma​jąc ku​bek w ręce. Miał na so​bie po​gnie​cio​ne ubra​nie, w któ​rym spał, wło​sy ster​cza​ły mu w róż​ne stro​ny. Ame​lia chcia​ła do nie​go po​dejść, po​ca​ło​wać go w po​li​czek i jesz​cze bar​dziej zmierz​wić mu wło​sy. Jed​nak choć w nocy się ko​cha​li, za​bra​kło jej od​wa​gi. Prze​nio​sła wzrok na szklan​kę, któ​ra obok nie​go sta​ła, wy​peł​nio​ną czymś sza​ro​brą​zo​wym. Wy​glą​da​ło​by to dla niej nie​ape​tycz​nie, na​wet gdy​by nie zma​ga​ła się z po​ran​ny​mi nud​no​ścia​mi. Zro​zu​mia​ła, że nie zdo​ła unik​nąć roz​mo​wy przed wyj​ściem do pra​cy. A może Ty​ler o tej po​rze też woli o ni​czym nie mó​wić? To jest te​mat, któ​re​go nie po​win​no się

po​ru​szać przed dwu​na​stą. Z głę​bo​kim wes​tchnie​niem we​szła do kuch​ni. – Dzień do​bry – po​wie​dzia​ła na tyle ra​do​śnie, by nie wzbu​dzać po​dej​rzeń. Otwo​rzy​ła drzwi spi​żar​ni i za​czę​ła szu​kać cze​goś, co mo​gła​by wziąć z sobą na śnia​da​nie. Je​dze​nie w tej chwi​li nie wcho​dzi​ło w ra​chu​bę, ale gdy nud​no​ści miną, bę​dzie umie​ra​ła z gło​du. Wy​bra​ła ba​ton z zia​ren z ka​wał​ka​mi cze​ko​la​dy. Na bla​cie le​ża​ła kiść ba​na​nów. Je​den znaj​dzie się w jej to​reb​ce. – Dzień do​bry – od​parł Ty​ler za​spa​nym gło​sem i pod​niósł wzrok znad ekra​nu. – Przy​go​to​wa​łem ci śnia​da​nie. Wiem, że je​steś sze​fo​wą kuch​ni, ale po​my​śla​łem, że bę​dziesz się rano spie​szyć. Prze​su​nął w jej stro​nę wy​so​ką szklan​kę bu​rej mazi. – Dzię​ki – od​par​ła, choć jej żo​łą​dek nie czuł wdzięcz​no​ści. – Co to? – Kok​tajl cią​żo​wy. Zna​la​złem prze​pis w in​ter​ne​cie. Jest tam ka​kao i ma​sło orze​cho​we, któ​re lu​bisz, a tak​że ba​na​ny, żeby uspo​ko​ić żo​łą​dek, mle​ko dla wap​nia i szpi​nak dla że​la​za i kwa​su fo​lio​we​go nie​zbęd​ne​go dla roz​wo​ju pło​du. Ame​lia zer​k​nę​ła na szklan​kę po​dejrz​li​wie. Może jej za​war​tość sma​ku​je le​piej, niż wy​glą​da? Ty​ler pa​trzył na nią z tak za​do​wo​lo​ną i peł​ną na​dziei miną, że po​win​na to wy​pić. Unio​sła szklan​kę do nosa i po​wą​cha​ła. Pach​nia​ło ma​słem orze​cho​wym i ba​na​na​mi. Wzię​ła do ust słom​kę i prze​ko​na​ła się, że sma​ku​je tak samo jak pach​nie. Za​pach szpi​na​ku gdzieś znik​nął, zdo​mi​no​wa​ny in​ny​mi skład​ni​ka​mi. – Mmm – po​wie​dzia​ła, prze​łknąw​szy spo​ry łyk. – Cał​kiem do​bre. Mo​żesz mi to co​dzien​nie przy​go​to​wy​wać. – Nie ma spra​wy – od​rzekł z uśmie​chem. – Opie​ko​wa​nie się dziec​kiem ozna​cza opie​ko​wa​nie się tobą. Ro​bię to z przy​jem​no​ścią. Ame​lia zdu​si​ła ukłu​cie za​zdro​ści. To nie ma sen​su. O kogo jest za​zdro​sna? O ich dziec​ko? To głu​pie. Po​win​na być szczę​śli​wa, że Ty​ler pra​gnie mieć zdro​we dziec​ko. Chciał też, by i ona była zdro​wa i szczę​śli​wa. Jest po pro​stu prze​wraż​li​wio​na. To wina hor​mo​nów. – Po tym, co wczo​raj wi​dzia​łem – pod​jął Ty​ler – wiem, że mu​sisz się bar​dzo do​brze od​ży​wiać. Wszyst​kie two​je dni w pra​cy tak wy​glą​da​ją? Ame​lia prze​łknę​ła ko​lej​ny łyk kok​taj​lu i po​sta​wi​ła szklan​kę na gra​ni​to​wym bla​cie. – Tyl​ko czwart​ki, piąt​ki i so​bo​ty. So​bo​ty są naj​gor​sze. Nie mam po​ję​cia, o któ​rej wró​cę do domu. Pew​nie naj​wcze​śniej o pierw​szej czy dru​giej, więc nie cze​kaj na mnie. Co dziś ro​bisz? – Jadę na au​kcję rze​czy pio​sen​kar​ki co​un​try. Zmar​ła w ze​szłym roku. Jej spad​ko​bier​cy chcą wszyst​ko zli​kwi​do​wać dla pie​nię​dzy. – Jak się na​zy​wa? – spy​ta​ła Ame​lia. W Na​shvil​le miesz​ka​ło mnó​stwo ar​ty​stów wy​ko​nu​ją​cych mu​zy​kę co​un​try. – Pat​ty Tra​vis. To w mu​zy​ce co​un​try ko​bie​cy od​po​wied​nik Li​be​ra​ce. Nie​mal wszyst​kie pie​nią​dze wy​da​wa​ła na bi​żu​te​rię, a jej sław​ni ko​chan​ko​wie ku​po​wa​li jej jesz​cze wię​cej. Au​kcja bę​dzie rów​nie in​te​re​su​ją​ca, jak au​kcja pa​mią​tek po Eli​za​beth Tay​lor. Mam na​dzie​ję tra​fić coś ład​ne​go. Ame​lia ścią​gnę​ła brwi.

– To z tego po​wo​du przy​je​cha​łeś do Na​shvil​le – za​uwa​ży​ła oskar​ży​ciel​skim to​nem. – Przy​je​cha​łem do Na​shvil​le – ostroż​nie do​bie​rał sło​wa – żeby cię zo​ba​czyć i usta​lić szcze​gó​ły roz​wo​du. To był pierw​szy wol​ny ter​min, kie​dy mo​głem przy​je​chać, a zna​la​złem na to czas, po​nie​waż pla​no​wa​łem też zaj​rzeć na tę au​kcję, i mo​głem za​ła​twić dwie spra​wy pod​czas jed​ne​go wy​jaz​du. Za​uważ, że przy​je​cha​łem całe pięć dni przed au​kcją, żeby po​świę​cić ten czas to​bie. Nie za​mie​rza​łem szu​kać czy wy​naj​mo​wać domu ani się tu wpro​wa​dzać. – To praw​da. – Za​nio​sła nie​mal pu​stą szklan​kę do zle​wu. – Czy po​win​ni​śmy za​pla​no​wać w Na​shvil​le ja​kąś au​kcję w ty​go​dniu uro​dzin dziec​ka, że​bym mia​ła pew​ność, że bę​dziesz w mie​ście? – Bar​dzo za​baw​ne – od​parł. – Nie do koń​ca żar​tu​ję. – Ame​lia po​de​szła do bla​tu i opar​ła dło​nie na chłod​nym ka​mie​niu. – Przez mie​siąc cię ści​ga​łam, za​nim tu przy​je​cha​łeś po​roz​ma​wiać o roz​wo​dzie. Gdy​by nie au​kcja rze​czy po Pat​ty Tra​vis, mo​gło to za​jąć wię​cej cza​su. Wiem, że spę​dzisz tu mie​siąc i do​ce​niam to. Ale co po​tem? Na​wet je​śli zo​sta​nie​my ra​zem, ja przez więk​szość cza​su będę tu sama, a ty bę​dziesz fru​wał po świe​cie w po​szu​ki​wa​niu cen​nych ka​mie​ni. – Mo​żesz ze mną po​dró​żo​wać. Ame​lia prych​nę​ła. Po​mysł może i brzmi ku​szą​co, ale nic by z tego nie wy​szło. – Prze​cież mam pra​cę. – Ni​g​dy nie ro​bisz so​bie wa​ka​cji? – Je​stem współ​wła​ści​ciel​ką fir​my. Je​śli mnie tam nie ma i nie ro​bię tego, co do mnie na​le​ży, po​zo​sta​li mu​szą zna​leźć czas i siły, żeby mnie za​stą​pić. Mie​li​śmy szczę​ście, kie​dy po​je​cha​łam na ten zjazd ko​le​żeń​ski, że pod​czas przy​ję​cia we​sel​ne​go tam​te​go dnia po​da​wa​no tyl​ko lek​kie prze​ką​ski. Mój urlop ma​cie​rzyń​ski moc​no od​bi​je się na fir​mie. Po​dró​żo​wa​nie z tobą jest wy​klu​czo​ne. Ty​ler zmarsz​czył czo​ło. Nie przy​wykł do tego, żeby ktoś tor​pe​do​wał jego świet​ne po​my​sły. Musi zro​zu​mieć, że fir​ma From This Mo​ment to nie ja​kaś tam pra​ca, któ​rą Ame​lia chęt​nie zo​sta​wi, ma​jąc bo​ga​te​go męża. Pra​ca jest jej pa​sją. Bo​ga​ty mąż wy​da​je się tyl​ko kom​pli​ka​cją. – A je​śli tak zor​ga​ni​zu​ję wy​jaz​dy, że​by​śmy wy​jeż​dża​li w nie​dzie​lę wie​czo​rem i wra​ca​li w czwar​tek albo pią​tek? – To mu​sia​ło​by być na​praw​dę waż​ne. I gdzieś, gdzie mia​ła​bym ocho​tę je​chać. Nie dam się za​cią​gnąć do In​dii w czwar​tym mie​sią​cu cią​ży, bo to ry​zy​kow​ne. – A co po​wiesz na Lon​dyn? – spy​tał z opty​mi​zmem. A niech go, wy​brał ide​al​ne miej​sce. Ame​lia za​wsze chcia​ła zo​ba​czyć Lon​dyn. – Po​je​cha​ła​bym do Lon​dy​nu, ale naj​waż​niej​szy jest czas. Poza tym za kil​ka mie​się​cy nie będę w sta​nie po​dró​żo​wać. Po​tem będę mia​ła ma​lut​kie dziec​ko. Bar​dziej niż pie​czą​tek w pasz​por​cie będę po​trze​bo​wa​ła two​jej obec​no​ści tu​taj. Spu​ści​ła wzrok na ze​gar na ekra​nie te​le​fo​nu. – Po​myśl o tym. Póź​niej po​roz​ma​wia​my. Mu​szę le​cieć. Po​wo​dze​nia na au​kcji. Kiw​nął gło​wą. – Okej. Do zo​ba​cze​nia wie​czo​rem. Wzię​ła to​reb​kę i ru​szy​ła do drzwi. Ty​ler by​wał de​ner​wu​ją​cy, ale znał ją le​piej niż kto​kol​wiek inny. I mógł to prze​ciw​ko niej wy​ko​rzy​stać.

Wspo​mnie​nie o wy​ciecz​ce do Lon​dy​nu było po pro​stu okrut​ne, bo wie​dział, jak bar​dzo chcia​ła tam po​je​chać. Ale gdy​by zgo​dzi​ła się na jed​ną po​dróż, zna​la​zł​by po​wód, by wy​bra​ła się w ko​lej​ną. I na​stęp​ną. Po uro​dze​niu dziec​ka mo​gli​by za​trud​nić opie​kun​kę, któ​ra by ją za​stę​po​wa​ła. Ame​lia była skłon​na do kom​pro​mi​su, ale jej za​ję​cie było wy​ma​rzo​ną pra​cą, któ​rej nie za​mie​rza​ła stra​cić. Mimo to przez całą dro​gę do biu​ra drę​czy​ły ją my​śli o an​giel​skiej her​ba​cie i dże​mie, któ​ry mo​gła​by zli​zać z na​giej pier​si Ty​le​ra. – Mó​wi​łam, że​byś na mnie nie cze​kał. Sta​nę​ła w drzwiach oko​ło dru​giej trzy​dzie​ści w nocy. Po​wie​ki opa​da​ły jej ze zmę​cze​nia, a to​reb​ka wy​da​wa​ła się tak cięż​ka, jak​by wy​peł​niał ją be​ton. Ty​ler ścią​gnął brwi i wstał od lap​to​pa. Nie za​mie​rzał cze​kać na po​wrót Ame​lii, ale pra​ca go wcią​gnę​ła, a im póź​niej się ro​bi​ło, tym bar​dziej mar​twił się o żonę. Pra​co​wa​ła za cięż​ko. Wi​dział to samo zmę​cze​nie na twa​rzy swo​jej mat​ki, kie​dy wra​ca​ła do domu po dwóch zmia​nach w fa​bry​ce. Śmier​tel​ne zmę​cze​nie, któ​re nie po​zwa​la za​snąć. Cza​sa​mi ro​bił mat​ce her​ba​tę, sia​dał z nią i roz​ma​wiał, aż wresz​cie tak się zre​lak​so​wa​ła, że mo​gła po​ło​żyć się i za​snąć. – Po​win​naś była za​dzwo​nić, przy​je​chał​bym po cie​bie – zga​nił Ame​lię. – Wy​glą​dasz na zbyt zmę​czo​ną, żeby bez​piecz​nie pro​wa​dzić. Kto by się za​jął ca​te​rin​giem, gdy​by coś ci się sta​ło? Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi i rzu​ci​ła to​reb​kę na stół. – Prze​cież to bli​sko. Po​mógł jej zdjąć płaszcz. – My​śla​łem, że w so​bot​nie wie​czo​ry masz po​moc. – Mam. Są kel​ne​rzy i po​mo​ce ku​chen​ne, jak Stel​la. Nor​mal​nie to nie pro​blem, ad​re​na​li​na trzy​ma mnie na no​gach i po​zwa​la opa​no​wać cha​os. – Usia​dła na wy​so​kim stoł​ku. – Ale ostat​nio po dwóch go​dzi​nach pra​cy mu​szę usiąść i zro​bić so​bie prze​rwę. – Je​steś w cią​ży, Ames. – I co? Dziec​ko jest wiel​ko​ści ja​go​dy. Nie po​win​no mi tak wcze​śnie spra​wiać tyle kło​po​tu. – Tak to dzia​ła. Moje sio​stry skar​ży​ły się na zmę​cze​nie o wie​le bar​dziej niż na co​kol​wiek in​ne​go. – Mu​szę ku​pić ja​kąś książ​kę na te​mat cią​ży i dzie​ci. „Cze​go się spo​dzie​wać, kie​dy two​je cia​ło za​miesz​ku​je obcy”. – Na pew​no coś znaj​dzie​my – rzekł z uśmie​chem. – Na​pi​jesz się ru​mian​ku? Po​krę​ci​ła gło​wą, po​tem pod​nio​sła wzrok. – Mamy cze​ko​la​dę do pi​cia? – Nie wiem, spraw​dzę. Po​szedł do spi​żar​ni, ro​zej​rzał się, ale wró​cił z pu​sty​mi rę​ka​mi. Do​strzegł na pół​ce ba​ton cze​ko​la​do​wy i po​sta​no​wił im​pro​wi​zo​wać. Mi​nę​ło wie​le cza​su, od​kąd po lek​cjach ro​bił go​rą​cą cze​ko​la​dę dla młod​szych bra​ci. Kie​dy star​sze sio​stry za​czę​ły pra​co​wać na część eta​tu, tyl​ko Ty​ler był w domu, gdy szkol​ny au​to​bus przy​wo​ził

młod​sze ro​dzeń​stwo. To on pil​no​wał, by od​ro​bi​li za​da​nia do​mo​we i da​wał im coś do je​dze​nia. Wów​czas ro​bił go​rą​cą cze​ko​la​dę z sy​ro​pu w bu​tel​kach. – Po​tra​fisz kom​bi​no​wać – rze​kła, wi​dząc, że Ty​ler sta​wia na ga​zie gar​nu​szek z mle​kiem. – Dla cie​bie wszyst​ko, co naj​lep​sze – od​parł z uśmie​chem. Odła​my​wał ka​wał​ki cze​ko​la​dy i wrzu​cał je do go​tu​ją​ce​go się mle​ka z wa​ni​lią i cy​na​mo​nem. Kil​ka mi​nut póź​niej prze​lał je do kub​ka. – Pro​szę. Uwa​żaj, go​rą​ce. – Wy​glą​da pysz​nie. Dzię​ku​ję. Ty​ler oparł ręce na bla​cie i pa​trzył na nią, gdy ma​ły​mi ły​ka​mi piła ka​kao. Mia​ła uszczę​śli​wio​ną minę. Uświa​do​mił so​bie, jak wiel​ką przy​jem​ność spra​wia mu uszczę​śli​wia​nie Ame​lii. Przez lata wy​sy​łał jej bi​żu​te​rię na uro​dzi​ny czy Boże Na​ro​dze​nie. Ni​g​dy by so​bie cze​goś ta​kie​go nie ku​pi​ła. Obo​je byli za​pra​co​wa​ni, rzad​ko się wi​dy​wa​li. Wciąż tę​sk​nił za roz​mo​wa​mi z Ame​lią choć​by przez te​le​fon. Za jej mej​la​mi i ese​me​sa​mi. Kie​dy przy​je​chał na spo​tka​nie do Ve​gas, nie mógł uwie​rzyć, jak bar​dzo tę​sk​nił za jej wi​do​kiem. Nie chciał na​wet iść na im​pre​zę kla​so​wą. Był​by szczę​śli​wy, za​ma​wia​jąc coś do po​ko​ju i spę​dza​jąc ten czas na roz​mo​wie z Ame​lią. Te​raz, gdy nie​mal cały czas spę​dza​li ra​zem, nie tę​sk​nił, ale ile​kroć wcho​dzi​ła do po​ko​ju, wciąż czuł to samo ra​do​sne pod​nie​ce​nie. Drob​ne rze​czy, ta​kie jak przy​go​to​wa​nie śnia​da​nia czy po​ma​ga​nie jej w kuch​ni, oka​za​ły się bar​dziej sa​tys​fak​cjo​nu​ją​ce niż da​ro​wa​nie jej kosz​tow​nych bły​sko​tek. Chciał to dla niej ro​bić, bo… była mu dro​ga. Była jego Ame​lią. Pra​gnął zro​bić wszyst​ko, co moż​li​we, by jej ży​cie było lep​sze i ła​twiej​sze. Je​śli uszczę​śli​wia ją ka​kao, bę​dzie ro​bił ka​kao. Sko​ro ta kuch​nia i pry​wat​na sala ki​no​wa wy​wo​ły​wa​ły jej uśmiech, wy​na​jął​by ten dom za po​dwój​ną cenę. Je​śli po​ślu​bie​nie jej mo​gło spra​wić, by po​czu​ła się le​piej w dniu spo​tka​nia kla​so​we​go… to się z nią oże​nił. Była naj​waż​niej​szą oso​bą w jego ży​ciu. Ni​g​dy się nie spo​dzie​wał, że zo​sta​nie jego żoną. Ale te​raz, kie​dy nią była, z tru​dem wy​obra​żał so​bie ży​cie bez Ame​lii. Nie chciał wra​cać do cza​su, gdy tyl​ko z rzad​ka się wi​dy​wa​li. Pra​gnął, by była z nim na co dzień. – Py​cha – po​wie​dzia​ła, ob​li​zu​jąc war​gi. – Nie do​ce​niasz swo​ich umie​jęt​no​ści. Wzru​szył ra​mio​na​mi i wy​płu​kał ku​bek. – Ty też po​win​naś bar​dziej się ce​nić. – Może kie​dyś. – Ziew​nę​ła. – Po ka​kao my​ślę już tyl​ko o spa​niu. Oto​czył ją ra​mie​niem i po​szli ra​zem do sy​pial​ni. – Po​ło​ży​my cię do łóż​ka, za​nim pad​niesz na pod​ło​gę w kuch​ni. Kie​dy zna​leź​li się w sy​pial​ni, Ame​lia usia​dła na łóż​ku, zaś Ty​ler przy​klęk​nął, by zdjąć jej buty. Roz​wią​zał sznu​rów​ki spor​to​wych bu​tów i zdjął je ra​zem ze skar​pet​ka​mi, od​sła​nia​jąc po​ma​lo​wa​ne na ró​żo​wo pa​znok​cie. – Dzię​ki. – Ame​lia ścią​gnę​ła bluz​kę przez gło​wę i rzu​ci​ła ją na pod​ło​gę. – Pa​dam z nóg, mam wra​że​nie, że moje sto​py są mi​lio​ny ki​lo​me​trów ode mnie. Za kil​ka mie​się​cy może tak być. Mu​szę ku​pić ja​kieś wsu​wa​ne buty. – Nie będą ci po​trzeb​ne – od​rzekł. – Ja tu będę.

– Ty​ler? Usiadł na pię​tach i pod​niósł wzrok, wi​dząc jej peł​ne pier​si w bia​łym sa​ty​no​wym sta​ni​ku. Szyb​ko od​wró​cił wzrok. Ame​lia nie za​mie​rza​ła go ku​sić, była wy​koń​czo​na. – Tak? Ścią​gnę​ła brwi w na​my​śle. Na​wet ta roz​mo​wa ją mę​czy​ła. – A je​śli po mie​sią​cu nie bę​dzie​my za​ko​cha​ni? Do​bre py​ta​nie, nad któ​rym wo​lał się nie za​sta​na​wiać. Nie do​pusz​czał ta​kiej my​śli, za​wsze dą​żył do zwy​cię​stwa i zwy​cię​żał. Przy​jął wy​zwa​nie Ame​lii, nie wąt​piąc w wy​gra​ną, ale po raz pierw​szy nie w peł​ni to kon​tro​lo​wał. Nie​za​leż​nie od tego, co zro​bi, moż​li​we, że Ame​lia się w nim nie za​ko​cha. Co wte​dy? Trze​cia nad ra​nem nie jest do​brą porą na taką roz​mo​wę. – Chcesz po​wie​dzieć, że jesz​cze się we mnie nie za​ko​cha​łaś? Po ostat​niej nocy? Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Może po​win​ni​śmy dzi​siaj znów spró​bo​wać. Za​śmiał się. Choć miał wiel​ką ocho​tę na seks, nie po​do​ba​ła mu się myśl, że Ame​lia w po​ło​wie mo​gła​by za​snąć. Po​ca​ło​wał ją w czo​ło. – Ju​tro – obie​cał. – Dzi​siaj mu​sisz zdjąć spodnie i kłaść się spać. Ame​lia ski​nę​ła gło​wą. – Zo​sta​niesz ze mną? Będę grzecz​na. Mi​nio​nej nocy nie za​sta​na​wiał się nad jej proś​bą. Te​raz jej py​ta​nie zro​dzi​ło bez​pro​duk​tyw​ne fan​ta​zje o tym, co się sta​nie, gdy ten mie​siąc do​bie​gnie koń​ca. Za​wsze uni​kał in​tym​nej re​la​cji z Ame​lią, prze​ko​na​ny, że to się źle skoń​czy. Te​raz z po​wo​du dziec​ka nie do​pusz​czał my​śli o prze​gra​nej. Tej nocy pręd​ko nie za​śnie, więc żeby nie prze​szka​dzać Ame​lii, po​wi​nien spać w swo​im po​ko​ju. – Nie – po​wie​dział, od​su​wa​jąc się, gdy zdej​mo​wa​ła spodnie. Po​tem scho​wa​ła się pod koł​drę, a Ty​ler przy​krył ją jak dziec​ko. Mięk​kie po​dusz​ki szyb​ko prze​go​ni​ły z jej my​śli wszyst​kie tro​ski. – Do​bra​noc, Ty​ler – szep​nę​ła i za​mknę​ła oczy. – Do​bra​noc – od​parł, pa​trząc na od​pły​wa​ją​cą w sen ko​bie​tę. Nie mógł się zmu​sić do wyj​ścia z sy​pial​ni, pa​trzył na lek​ki uśmiech na jej war​gach i spo​koj​ny od​dech uno​szą​cy pier​si. Była naj​cen​niej​szym klej​no​tem jego ży​cia. Być może ich dziec​ko odzie​dzi​czy po niej pło​mien​ne wło​sy i ró​żo​we po​licz​ki. Prze​gra​na nie wcho​dzi w grę. To było mot​to jego ży​cia, od​kąd skoń​czył osiem​na​ście lat i po​sta​no​wił za​jąć się ju​bi​ler​stwem. Nie miał w tej ma​te​rii do​świad​cze​nia, nikt w ro​dzi​nie się tym nie zaj​mo​wał. To go nie po​wstrzy​ma​ło. Miał pa​sję i am​bi​cję. Pa​sję, któ​rą roz​pa​li​ła w nim Ame​lia. Pod ko​niec prób​ne​go mie​sią​ca bę​dzie w nim po uszy za​ko​cha​na. Być może on się w niej nie za​ko​cha, ale to nie​waż​ne. Chciał tyl​ko mieć szczę​śli​wą ro​dzi​nę, więc za​dba, żeby tak się sta​ło.

ROZDZIAŁ ÓSMY – Mogę pro​wa​dzić, Ty​ler. – Ame​lia zmarsz​czy​ła czo​ło, pa​trząc na jego nowe audi z lek​ce​wa​że​niem. – Na​wet nie wiesz, gdzie jest ga​bi​net mo​je​go le​ka​rza. – To mi po​wiesz – od​parł, otwie​ra​jąc drzwi. Cze​mu wo​la​ła je​chać swo​im sta​rym su​vem, a nie no​wiu​sień​kim audi? Miał pod​grze​wa​ne skó​rza​ne fo​te​le, zin​dy​wi​du​ali​zo​wa​ną kli​ma​ty​za​cję. Cał​kiem jak​by pły​nę​li do celu na chmu​rze. Ame​lia skrzy​żo​wa​ła ręce na pier​si. – Jak mam cię prze​ko​nać, że cią​ża nie jest nie​peł​no​spraw​no​ścią? Mogę pro​wa​dzić i po​je​chać do le​ka​rza swo​im sa​mo​cho​dem. – Gdy​bym uwa​żał cię za nie​peł​no​spraw​ną, two​je akro​ba​cje w łóż​ku prze​ko​na​ły​by mnie, że jest ina​czej. Sze​ro​ko otwo​rzy​ła oczy, uśmiech za​stą​pił iry​ta​cję. – Prze​stań – rzu​ci​ła. – A jak mam cię prze​ko​nać, że po​zwo​le​nie in​nym, żeby ci po​ma​ga​li, to nie jest zbrod​nia? – Pa​trzył na nią z ocze​ki​wa​niem, aż się pod​da​ła i wsia​dła do audi. – Wi​dzisz? Czy to ta​kie strasz​ne? Nie od​po​wie​dzia​ła. Kie​dy Ty​ler usiadł za kie​row​ni​cą, znów na nie​go spoj​rza​ła. – Cza​sa​mi do​pro​wa​dzasz mnie do sza​łu. Po​słał jej chy​try uśmiech. – Ty mnie też, ko​cha​nie. Wy​zna​czy​łaś mi ter​min, do kie​dy mam zdo​być two​je ser​ce, i wciąż mi to utrud​niasz. Wró​cił my​śla​mi do jej py​ta​nia z so​bot​niej nocy. Nie po​dej​mo​wa​ła tego te​ma​tu, ale jego wciąż to drę​czy​ło. Je​że​li po mie​sią​cu Ame​lia się w nim nie za​ko​cha, to nie z jego winy. Ale czy ich przy​jaźń prze​trwa? Upie​rał się, że wszyst​ko się uło​ży, gdyż nie za​mie​rzał prze​grać, ale czy ma​jąc dziec​ko, mo​gli​by się przy​jaź​nić? Czy zdo​ła​li​by wró​cić do tego, co było wcze​śniej? – Jak mam cię uwo​dzić, kie​dy nie po​zwa​lasz mi nic dla sie​bie zro​bić? – Chy​ba zna​my inne de​fi​ni​cje uwo​dze​nia. Nie wi​dzę nic ro​man​tycz​ne​go w wo​że​niu ko​bie​ty wbrew jej woli i trak​to​wa​niu jej jak de​li​kat​ny kwiat. – To twój pro​blem – za​uwa​żył. – Chy​ba nie wiesz, czym na​praw​dę jest mi​łość. – Co? – Spoj​rza​ła na nie​go. – Zaj​mu​ję się nią za​wo​do​wo. – Zaj​mu​jesz się go​to​wa​niem i pie​cze​niem. Mi​łość jest two​im ob​se​syj​nym ide​ałem, ale wła​ści​wie jej nie ro​zu​miesz. My​ślisz, że mi​łość i ro​man​tycz​ność to wiel​kie ge​sty, kosz​tow​ne pre​zen​ty, ko​la​cje w mod​nych re​stau​ra​cjach i wy​zna​nia nie​ga​sną​cej mi​ło​ści w świe​tle księ​ży​ca. – Co w tym złe​go? Wes​tchnął. – Nic. Tyle że nic z tego nie trwa. Kwia​ty więd​ną, je​dze​nie zo​sta​je stra​wio​ne, sło​wa za​po​mnia​ne. Za pięć​dzie​siąt lat, kie​dy bę​dzie​my sie​dzie​li w ulu​bio​nych fo​te​lach

i pa​trzy​li na ba​wią​ce się wnu​ki, nie to bę​dziesz pa​mię​tać z na​sze​go wspól​ne​go ży​cia. Bę​dziesz pa​mię​ta​ła dro​bia​zgi, któ​rych te​raz nie ce​nisz, bo nie pa​su​ją do two​je​go ide​ału. – Do​ce​niam wszyst​ko, co ro​bisz – sprze​ci​wi​ła się. – Po pro​stu, kie​dy mnie tak wo​zisz i wszyst​ko za mną no​sisz, czu​ję się bez​rad​na. – To twój kom​pleks, nie mój. Ja tyl​ko je​stem miły. Ale je​śli chcesz, mogę się po​sta​rać jesz​cze bar​dziej. Chcia​ła​byś, że​bym ci ku​pił nowy sa​mo​chód? To był​by wiel​ki ro​man​tycz​ny gest. – Mowy nie ma. Nie ob​cho​dzi mnie, ile masz pie​nię​dzy, to idio​tycz​na pro​po​zy​cja. – Wi​dzisz? – Po​krę​cił gło​wą. – Nie mogę wy​grać. Wo​lał​by, by Ame​lia nie kwe​stio​no​wa​ła mo​ty​wów jego dzia​ła​nia. By​cie mi​łym przy​spa​rza​ło mu tyl​ko kło​po​tów. Ale kie​dy się na nie​go iry​to​wa​ła, jej po​licz​ki po​kry​wa​ły się czer​wie​nią, emo​cje roz​świe​tla​ły ciem​ne oczy. Była pięk​ną i na​mięt​ną ko​bie​tą. Miał szczę​ście, że dzie​lił z nią łóż​ko i ko​rzy​stał z tego ognia. Nie chciał za bar​dzo na​ci​skać, je​śli cho​dzi o seks. W Las Ve​gas za​dzia​ła​ły emo​cje i al​ko​hol. Pierw​szej nocy w no​wym domu ko​cha​li się dość nie​spo​dzie​wa​nie. Ty​ler czuł, że Ame​lia była tym nie​co za​nie​po​ko​jo​na. Dru​gim ra​zem był to efekt snu i gwał​tow​ne​go po​żą​da​nia. Od tam​tej pory my​ślał, że Ame​lia pra​gnie dy​stan​su, a było wręcz prze​ciw​nie. Wy​da​wa​ło się, że prze​sta​ła się wa​hać, co zresz​tą wca​le mu nie prze​szka​dza​ło. Mimo to od​no​sił wra​że​nie, że w ich związ​ku nie wi​dać po​stę​pu. To był tyl​ko seks. Czyż​by seks z pięk​ną ko​bie​tą mu nie wy​star​czał? A sko​ro mowa o ko​bie​tach, po​cze​kal​nia u le​ka​rza była ich peł​na. Za​re​je​stro​wa​li się, po​tem zna​leź​li wol​ne miej​sca w mo​rzu in​nych cze​ka​ją​cych ko​biet. Ty​ler nie był pe​wien, czy kie​dy​kol​wiek wi​dział tyle ko​biet na​raz. Młod​sze, star​sze, cię​żar​ne, ko​bie​ty z dzieć​mi… Był je​dy​nym męż​czy​zną i czuł się nie na miej​scu. – Może po​wi​nie​nem… – Urwał, gdy do po​cze​kal​ni wszedł ja​kiś męż​czy​zna z cię​żar​ną ko​bie​tą. – Tchó​rzysz i pró​bu​jesz się wy​mi​gać? – spy​ta​ła Ame​lia z wy​zy​wa​ją​cym uśmie​chem. – Cóż, nie znam pro​to​ko​łu, jaki obo​wią​zu​je w ta​kich sy​tu​acjach. Po​kle​pa​ła go po ra​mie​niu. – Ta​tu​sio​wie mogą tu przy​cho​dzić. Uspo​kój się, naj​wy​żej od​wró​cisz wzrok i nie bę​dziesz pa​trzył na in​tym​ne czę​ści cia​ła. – In​tym​ne czę​ści cia​ła? – Ścią​gnął brwi. – Wiem, że je znasz, ale to cał​kiem inna sy​tu​acja. Pa​mię​taj, gdy​byś po​czuł się nie​kom​for​to​wo, po​myśl, jak nie​kom​for​to​wo ja się czu​ję, wy​sta​wia​jąc je na po​kaz i pod​da​jąc róż​nym… rze​czom. Rze​czom? Spo​ro spraw nie wziął wcze​śniej pod wagę. – Ame​lia Ken​ne​dy? – za​wo​ła​ła pie​lę​gniar​ka, sta​jąc w drzwiach. Ame​lia wsta​ła i za​ło​ży​ła to​reb​kę na ra​mię. Mimo lęku Ty​ler ru​szył za nią, za​trzy​mał się jed​nak, gdy pie​lę​gniar​ka się do nie​go uśmiech​nę​ła i unio​sła rękę. – Za​pro​si​my pa​nią, żeby się prze​bra​ła, prze​pro​wa​dzi​my wy​wiad i zba​da​my. Je​śli pan so​bie ży​czy, mogę po pana póź​niej przyjść, kie​dy le​karz bę​dzie ro​bił usg. – Oczy​wi​ście – od​parł z wy​raź​ną ulgą.

Ame​lia się uśmiech​nę​ła. – Ura​to​wa​ny przez pie​lę​gniar​kę. To nie po​trwa dłu​go. Po​czy​taj so​bie ja​kieś cza​so​pi​sma o wy​cho​wy​wa​niu dzie​ci. Kiw​nął gło​wą i wró​cił na miej​sce. Ja​kieś pół go​dzi​ny póź​niej ta sama pie​lę​gniar​ka po​ma​cha​ła na nie​go, pro​sząc go do ga​bi​ne​tu. Szedł la​bi​ryn​tem ko​ry​ta​rzy i wresz​cie za​trzy​mał się przed za​mknię​ty​mi drzwia​mi. Pie​lę​gniar​ka ci​cho za​pu​ka​ła i we​szli do środ​ka. Gdy prze​kro​czył próg, przy​sta​nął. Ame​lia le​ża​ła na ple​cach z unie​sio​ny​mi no​ga​mi. Była okry​ta prze​ście​ra​dłem, ale Ty​ler, pa​trząc na nią, sze​ro​ko otwo​rzył oczy. – Pie​lę​gniar​ka po​wie​dzia​ła, że bę​dzie usg. My​śla​łem, że po​sma​ru​ją ci brzuch że​lem. – To w ko​lej​nych try​me​strach – wy​ja​śnił le​karz, wska​zu​jąc Ty​le​ro​wi sto​łek obok Ame​lii. – Usg we​wnątrz​ma​cicz​ne daje lep​szy ob​raz w po​cząt​kach cią​ży. Ame​lia wzię​ła Ty​le​ra za rękę i po​cią​gnę​ła go, aż usiadł. – Pa​trzy​my na ekran. Niech pan tam zo​sta​nie. Ty​ler kiw​nął gło​wą i sku​pił wzrok na roz​ma​za​nym sza​rym ob​ra​zie na ekra​nie. Na​gle po​ja​wi​ło się czar​ne kół​ko, a w nim ma​leń​ka sza​ra pla​ma w kształ​cie fa​sol​ki. – To pań​stwa dziec​ko – oznaj​mił le​karz. Ty​ler pa​trzył na ekran z nie​do​wie​rza​niem. Wpa​try​wał się w ob​ra​zek z na​pię​ciem, jak​by w po​ko​ju nic in​ne​go nie było. Do tego mo​men​tu dziec​ko było nie​okre​ślo​ną ideą, wy​zwa​niem, któ​re​mu mu​siał spro​stać. Za​ak​cep​to​wał jego ist​nie​nie i pla​no​wał, jak się nim za​opie​ku​je, kie​dy przyj​dzie na świat. Na​gle na ekra​nie zo​ba​czył ma​leń​kie​go czło​wie​ka, któ​re​go po​wo​ła​li do ży​cia. – No, no – po​wie​dział. Ame​lia spoj​rza​ła na nie​go z uśmie​chem. – Patrz, co zro​bi​li​śmy. – Jej po​licz​ki były za​ró​żo​wio​ne, w oczach mia​ła łzy. Praw​dę mó​wiąc, Ty​ler też wal​czył ze łza​mi. Ści​snął ją moc​no za rękę, kie​dy le​karz ro​bił po​mia​ry i wpi​sy​wał in​for​ma​cje do sys​te​mu. – Co to za ruch, taki lek​ki, o tu? – Ty​ler wska​zał na ekran. Dziec​ko było dość nie​ru​cho​me, ale ja​kaś jego część pul​so​wa​ła. – To ser​ce – od​parł le​karz. – Ład​ne i sil​ne, zwa​żyw​szy, że jest tak wcze​śnie. – Mo​że​my je usły​szeć? – spy​ta​ła Ame​lia. – Za wcze​śnie, ale po​win​no być sły​szal​ne, jak pani wró​ci za mie​siąc na na​stęp​ną kon​tro​lę. Ma​cie pań​stwo na co cze​kać. Lau​ra wy​dru​ku​je dwa zdję​cia, że​by​ście je po​ka​za​li dziad​kom – cią​gnął le​karz. – To pierw​sze zdję​cia wa​sze​go dziec​ka. Ame​lia ci​cho wes​tchnę​ła. Po​dziw na jej twa​rzy za​stą​pił lek​ki smu​tek. Może tyl​ko Ty​ler to za​uwa​żył, bo zbyt do​brze ją znał. Nic dziw​ne​go, że sło​wa le​ka​rza ją za​smu​ci​ły. Wie​le kro​ków mi​lo​wych w roz​wo​ju ich dziec​ka nie bę​dzie świę​to​wa​ne przez ro​dzi​nę i przy​ja​ciół. Ra​dość, uści​ski, roz​mo​wy o po​ko​ju dla dziec​ka… Nic z tego nie bę​dzie mia​ło miej​sca, przy​naj​mniej na ra​zie. W ja​kimś mo​men​cie prze​ka​żą swo​im ro​dzi​com ra​do​sną no​wi​nę, ale czy wte​dy do​da​dzą, że nie są mał​żeń​stwem, a na​wet się nie ko​cha​ją? Dziad​ko​wie Ma​łej Fa​sol​ki będą mu​sie​li po​cze​kać. Jesz​cze co naj​mniej przez dwa​dzie​ścia dwa dni wszyst​ko po​zo​sta​nie w ta​jem​ni​cy, pod​czas gdy Ty​ler i Ame​lia będą de​cy​do​wa​li o swym lo​sie.

– Skoń​czy​li​śmy – oznaj​mił le​karz. Po​mógł Ame​lii usiąść i zejść z ko​zet​ki. – Może się pani ubrać, po​tem Lau​ra przy​pro​wa​dzi pa​nią do mo​je​go ga​bi​ne​tu, po​roz​ma​wia​my jesz​cze i bę​dzie pani mo​gła za​dać mi py​ta​nia. Ty​ler wy​szedł z po​ko​ju, kie​dy Ame​lia się ubie​ra​ła. Roz​mo​wa z le​ka​rzem trwa​ła krót​ko. Za​po​mnie​li o wszyst​kich py​ta​niach, ja​kie chcie​li za​dać, ale le​karz ze śmie​chem uspo​ko​ił ich, że to nor​mal​ne i po​le​cił wy​peł​nić roz​ma​ite for​mu​la​rze, gdy po po​wro​cie do domu wszyst​ko im się przy​po​mni. Kie​dy wsie​dli do sa​mo​cho​du, Ame​lia kart​ko​wa​ła po​tęż​ny pa​kiet ma​te​ria​łów. – Spo​ro tego czy​ta​nia. – Przej​rzy​my to wie​czo​rem – od​parł. – Może zaj​rzy​my po dro​dze do księ​gar​ni i ku​pi​my książ​ki na te​mat cią​ży i dziec​ka, któ​re cię za​in​te​re​su​ją? Po​tem mo​że​my ku​pić chińsz​czy​znę na wy​nos, roz​ło​żyć to wszyst​ko na łóż​ku i przej​rzeć. Co ty na to? – Do​brze – od​par​ła. Mia​ła wie​le obaw, ale po​mysł, by wspól​nie się do tego za​bra​li, jak​by chwi​lo​wo roz​wiał jej tro​ski. – Dzię​ku​ję. Tyle trze​ba prze​my​śleć. – Damy radę. Lu​dzie ro​bią to od ty​się​cy lat, więk​szość bez ksią​żek czy ulo​tek. – Ty​ler chciał ja​koś od​wró​cić uwa​gę Ame​lii i na​gle po​czuł pu​deł​ko w kie​sze​ni ma​ry​nar​ki. Miał dla Ame​lii pre​zent. No​sił go już od dwóch dni, ale nie zna​lazł od​po​wied​niej chwi​li, by jej to wrę​czyć. – Mam dla cie​bie nie​spo​dzian​kę. Odło​ży​ła pa​pie​ry i spoj​rza​ła na nie​go po​dejrz​li​wie. Nie prze​pa​da​ła za nie​spo​dzian​ka​mi. – Spodo​ba mi się? – Tak są​dzę. Ku​pi​łem ci coś na au​kcji Tra​vis. Ame​lia zmarsz​czy​ła nos. – Mam dość bi​żu​te​rii. Wiem, że to two​ja pra​ca, ale nie wiem, co zro​bić z tym wszyst​kim, co już mi da​łeś. – To nie jest bi​żu​te​ria. – Wy​jął z kie​sze​ni wą​skie pu​deł​ko. – Wy​glą​da na bi​żu​te​rię. – Wy​cią​gnę​ła rękę. Pa​trzył, jak otwie​ra​ła pu​deł​ko. W środ​ku le​ża​ła de​li​kat​na srebr​na ły​żecz​ka o dłu​giej cien​kiej rącz​ce, za​koń​czo​nej jak​by pół​księ​ży​cem. W oku księ​ży​ca tkwił ma​leń​ki dia​ment. Ścią​gnę​ła brwi w mil​cze​niu. Unio​sła ły​żecz​kę i przy​pa​try​wa​ła się de​li​kat​nej rącz​ce. – To był pre​zent dla Pat​ty od Elvi​sa Pre​sleya, kie​dy uro​dzi​ła pierw​sze​go syna, Mar​ti​na. Po​my​śla​łem, że ci się spodo​ba. Mó​wi​łaś, że​bym do koń​ca pierw​sze​go try​me​stru nie ku​po​wał me​bli ani rze​czy dla dziec​ka, ale to jest dro​biazg, więc chy​ba nie masz nic prze​ciw​ko temu. – Nie. Jest pięk​na. – Scho​wa​ła ły​żecz​kę do pu​deł​ka. – Dzię​ku​ję. Usły​szał w jej gło​sie wa​ha​nie. Zda​wa​ło się, że Ame​lia kry​ty​ku​je go za wszyst​ko oprócz tego, co ro​bił w sy​pial​ni. – Ale? – spy​tał.

– Cóż – rze​kła z uśmie​chem. – My​ślisz, że dziec​ko za​wsze bę​dzie mia​ło, cze​go chce? – Pysz​ne. Gło​su​ję na Ta​sty Temp​ta​tions. Ame​lia spoj​rza​ła na Gret​chen po​nad sto​łem, na któ​rym sta​ła roz​ma​itość pół​mi​sków z da​nia​mi od pię​ciu firm ca​te​rin​go​wych. Każ​da z nich zo​sta​ła po​pro​szo​na o przy​nie​sie​nie menu, re​fe​ren​cji od klien​tów i pró​bek za​ką​sek oraz da​nia głów​ne​go. Po​pro​szo​no je tak​że o przy​go​to​wa​nie jed​ne​go z fir​mo​wych dań Ame​lii na wy​pa​dek, gdy​by pod​czas jej nie​obec​no​ści klient so​bie tego za​ży​czył. – No nie wiem – po​wie​dzia​ła Bree. – Ko​rzy​sta​li​śmy już z Bi​tes of Na​shvil​le, kie​dy Ame​lia po​je​cha​ła do Ve​gas. Moim zda​niem po​win​ni​śmy ich wy​brać. – Ja wy​bie​ram tego ma​łe​go che​ese​bur​ge​ra. – Gret​chen za​ko​cha​ła się w ma​leń​kim bur​ge​rze z wo​ło​wi​ną z Kobe przy​go​to​wa​nym przez Ta​sty Temp​ta​tions. Ame​lia nie była tak miła. Żad​na z firm nie po​wa​li​ła jej ko​la​na. – Było okej – stwier​dzi​ła. – Okej? Daj spo​kój, Ame​lia. – Na​ta​lie po​ło​ży​ła ta​blet obok pół​mi​ska Bel​li​nis. – Ja też je​stem per​fek​cjo​nist​ką, ale chy​ba szu​kasz dziu​ry w ca​łym. Wszyst​kie fir​my świet​nie się spi​sa​ły. Są pro​fe​sjo​nal​ni, a je​dze​nie jest smacz​ne i ory​gi​nal​ne. Chef on Whe​els bez​błęd​nie przy​go​to​wał two​ją po​lę​dwi​cę z gor​gon​zo​lą i czar​nym pie​przem. Nie zga​dła​bym, że to nie two​je dzie​ło. Ame​lia spoj​rza​ła na swo​je współ​pra​cow​ni​ce, marsz​cząc czo​ło. Może to przez hor​mo​ny jest nad​wraż​li​wa, ale nic nie mo​gła na to po​ra​dzić. Bez​błęd​nie? Cze​mu mia​ła​by się cie​szyć, że ktoś tak ła​two sko​pio​wał jej da​nie? – Prze​pra​szam, ale nie bu​dzi mo​je​go en​tu​zja​zmu, że ła​two moż​na mnie za​stą​pić. Trud​no mi my​śleć o tym, że ktoś zaj​mie moje miej​sce. Zo​ba​czy​my, jak wam się to spodo​ba, kie​dy bę​dzie​my pro​wa​dzić roz​mo​wy z kimś, kto miał​by was za​stą​pić. – Wiesz, że ni​g​dy by​śmy cię ni​kim nie za​stą​pi​ły – ła​go​dzi​ła Bree. – Ro​bisz naj​lep​sze pty​sie na świe​cie. Ale pa​mię​taj, że to ty je​steś w cią​ży. Nie ro​bi​ły​by​śmy tego, gdy​by nie to, że przez wie​le ty​go​dni nie bę​dzie cię w pra​cy. Zresz​tą już w trze​cim try​me​strze bę​dziesz po​trze​bo​wa​ła po​mo​cy, żeby nie stać przez szes​na​ście go​dzin. – To nie po​trwa w nie​skoń​czo​ność – opo​no​wa​ła Ame​lia. – Mu​si​my już za​cząć po​szu​ki​wa​nia, na​wet je​śli je​steś jesz​cze zdol​na do pra​cy. – Na​ta​lie po​ło​ży​ła rękę na jej ra​mie​niu. – Spójrz na to jak ko​bie​ta biz​ne​su. Gdy​by któ​rejś z nas mia​ło nie być w pra​cy wie​le ty​go​dni, mu​sia​ły​by​śmy zna​leźć za​stęp​stwo jak naj​szyb​ciej, praw​da? Ame​lia wes​tchnę​ła. – Tak, masz ra​cję. Po pro​stu to nie jest ła​twe. – Szcze​rze mó​wiąc – cią​gnę​ła Na​ta​lie – po​win​ny​śmy mieć wcze​śniej usta​lo​ne za​stęp​stwa za nas wszyst​kie. Je​śli cho​dzi o cie​bie, mamy tro​chę cza​su, ale za​mieć uwię​zi​ła Bree bez ostrze​że​nia. Na szczę​ście mia​ły​śmy Wil​lie​go, któ​ry ją za​stą​pił, ale co z resz​tą? – Może to po​mo​gło​by roz​wią​zać spra​wę wa​ka​cji – za​uwa​ży​ła Bree. – Wszyst​kie je​ste​śmy tro​chę wy​pa​lo​ne, a do koń​ca roku mamy za​mó​wie​nia. Po ślu​bie ze​chcę wy​je​chać z Ia​nem. Gret​chen od lat ma​rzy o po​dró​ży do Włoch. Ty też na pew​no masz coś, co wo​la​ła​byś ro​bić, niż sie​dzieć za tym biur​kiem dzień w dzień, Na​ta​lie. Na​wet

je​śli jed​na z nas ze​chce przez ty​dzień po​le​żeć na ka​na​pie i po​ga​pić się w te​le​wi​zor, w obec​nej sy​tu​acji jest to nie​moż​li​we. – Co po​wie​cie na to? – ode​zwa​ła się Ame​lia. – Za​miast za​trud​niać fir​mę ca​te​rin​go​wą, cze​mu nie za​trud​ni​my ko​goś do po​mo​cy w kuch​ni? Nie zda​wa​łam so​bie spra​wy, w ilu rze​czach moż​na mi po​móc, do​pó​ki Ty​ler nie wpadł tu w ze​szłym ty​go​dniu. Za​trud​nij​my ko​goś, a ja przez ko​lej​ne mie​sią​ce prze​szko​lę tę oso​bę. Mo​że​my ewen​tu​al​nie mieć w po​go​to​wiu ja​kąś fir​mę, ale za​wsze bę​dzie tu tak​że ktoś od nas. Na​ta​lie prze​my​śla​ła jej pro​po​zy​cję i kiw​nę​ła gło​wą. – W ten spo​sób ktoś od nas za​wsze pil​no​wał​by ja​ko​ści. Ma​cie ja​kichś kan​dy​da​tów? – My​śla​łam o Stel​li. – Z eki​py kel​ne​rów? – spy​ta​ła Na​ta​lie. Ame​lia przy​tak​nę​ła. W dni ślu​bów agen​cja przy​sy​ła​ła im kel​ne​rów, któ​rzy pra​co​wa​li na za​ple​czu i w sali. Stel​la na​le​ża​ła do sta​łych współ​pra​cow​ni​ków, wo​la​ła pra​co​wać w kuch​ni i przy​zna​ła się Ame​lii, że wio​sną koń​czy szko​łę ga​stro​no​micz​ną. – W maju koń​czy szko​łę. Bę​dzie​my mieć całe lato, żeby ją wy​szko​lić. Kie​dy na​dej​dzie mój ter​min, po​ra​dzi so​bie z mniej​szy​mi pro​jek​ta​mi i kie​ro​wa​niem ze​wnętrz​ną fir​mą ca​te​rin​go​wą. – Okej, po​py​tam w agen​cji i za​pro​si​my ją na roz​mo​wę. – Na​ta​lie za​czę​ła po​stu​ki​wać w ta​blet. – A w mię​dzy​cza​sie mu​si​my wy​brać tę nie​szczę​sną fir​mę. – Taa. – Gret​chen uśmiech​nę​ła się. – Jed​na z nas może ni stąd, ni zo​wąd po​le​cieć do Lon​dy​nu. Ame​lia na​tych​miast prze​nio​sła na nią wzrok. Cze​mu wspo​mnia​ła o Lon​dy​nie? Ame​lia roz​ma​wia​ła o tym z Ty​le​rem przed dwo​ma ty​go​dnia​mi, ale ni​ko​mu o tym nie wspo​mnia​ła. – Czy ktoś wy​bie​ra się do Lon​dy​nu? Bree prych​nę​ła. – Ty, głup​ta​sie. – Ja? Skąd wiesz? – Ty​ler wpadł tu​taj w ze​szły pią​tek – od​par​ła Na​ta​lie. – Za​nim po​szedł do kuch​ni ci po​móc, zaj​rzał do mnie i spy​tał, czy mógł​by cię za​brać w po​dróż służ​bo​wą. To miło z jego stro​ny, że py​tał. Ame​lia się zi​ry​to​wa​ła, czu​ła, że po​licz​ki ją pie​ką. Po​win​na była wie​dzieć, że Ty​ler coś knu​je. Od wi​zy​ty u le​ka​rza mi​nął po​nad ty​dzień i wszyst​ko świet​nie się ukła​da​ło. Spę​dza​li miłe wie​czo​ry, czy​ta​li książ​ki na te​mat dzie​ci, sprze​cza​li się co do imie​nia i śmia​li się ra​zem. – Cóż, by​ło​by miło, gdy​by mnie o tym po​in​for​mo​wał. Czy ktoś mi ła​ska​wie po​wie, kie​dy lecę do Lon​dy​nu? – W nie​dzie​lę – od​par​ła Na​ta​lie. Był czwar​tek po po​łu​dniu. – Tę nie​dzie​lę? Żar​tu​jesz, tak? – Nie, po​dał mi datę. – Na​ta​lie spoj​rza​ła na ta​blet. – Ósme​go mar​ca. To nie​dzie​la. Ame​lia za​ci​snę​ła zęby. To było w sty​lu Ty​le​ra – dą​żył do celu, nie zwa​ża​jąc na jej opi​nię. – Za​bi​ję go. Po​trze​bu​je​my fir​my ca​te​rin​go​wej, bo pięt​na​ście lat spę​dzę za krat​ka​-

mi. – Osza​la​łaś? – spy​ta​ła Gret​chen. – Mąż chce cię za​brać na wy​ciecz​kę do Lon​dy​nu, a ty się zło​ścisz? Ja nie mogę swo​je​go na​mó​wić, żeby mnie za​brał do Bur​ger Kin​ga. – Nie złosz​czę się, że chce mnie za​brać do Lon​dy​nu. Je​stem wście​kła, że robi to, nie py​ta​jąc mnie o zda​nie. – Bo​byś od​mó​wi​ła – za​uwa​ży​ła Bree. Ame​lia skrzy​żo​wa​ła ra​mio​na na pier​si. – Do​pie​ro co wy​jeż​dża​łam na spo​tka​nie kla​sy, je​sie​nią znów mnie nie bę​dzie. Nie po​win​nam brać te​raz wol​ne​go. – Ma​cie wró​cić w czwar​tek wie​czo​rem – wy​ja​śni​ła Na​ta​lie. – W przy​szłym ty​go​dniu nie ro​bi​my tor​tu. Za​ma​wia​ją ciast​ka u miej​sco​we​go cu​kier​ni​ka. Zresz​tą tak czy owak do koń​ca week​en​du po​win​naś od​po​cząć. – Cze​mu? – Bo bę​dziesz zmę​czo​na lo​tem i zmia​ną cza​su – od​par​ła Na​ta​lie. – Mu​sisz też spę​dzać wię​cej cza​su z Ty​le​rem – do​da​ła Bree. – Ze​gar tyka. Wasz okres prób​ny mija. By​ło​by miło wy​brać się w ja​kieś ro​man​tycz​ne miej​sce. Zre​lak​so​wać się, za​ba​wić. Po​wa​łę​sać się po Lon​dy​nie. Za​ko​chać się. Za​ko​chać się? Ta myśl wciąż wy​da​wa​ła się Ame​lii idio​tycz​na. Ko​cha​ła Ty​le​ra, ale była pra​wie pew​na, że za​ko​cha​nie się w nim nie wcho​dzi w ra​chu​bę. Zo​sta​ły dwa ty​go​dnie. Było im ra​zem do​brze. Seks był… god​ny uwa​gi. Ale mi​łość? Ame​lia uwa​ża​ła, że do tego po​trze​ba dużo wię​cej niż spa​cer brze​giem Ta​mi​zy.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY – W gło​wie mi się krę​ci. Ty​ler na​tych​miast pod​szedł do Ame​lii. Sta​li na chod​ni​ku przed do​mem au​kcyj​nym So​the​by’s. Po​licz​ki Ame​lii były za​ró​żo​wio​ne od chłod​ne​go mar​co​we​go po​wie​trza. – Znów ci nie​do​brze? Tam jest kosz na śmie​ci. Uśmiech​nę​ła się i wzię​ła go za rękę. – Wy​bacz, nie o tym mó​wi​łam. Te wszyst​kie bry​lan​ty i mi​lio​ny do​la​rów prze​cho​dzą​ce z rąk do rąk to dość, że​bym po​czu​ła się cho​ra. – Och – rzekł i za​śmiał się z ulgą. Wy​da​wa​ło się, że Ame​lia uwol​ni​ła się od po​ran​nych nud​no​ści, zwłasz​cza od przy​jaz​du do Lon​dy​nu, więc zdzi​wi​ła go jej na​gła de​kla​ra​cja. Ale au​kcja tego ka​li​bru może ko​goś, kto był tam po raz pierw​szy, przy​pra​wić o za​wrót gło​wy. – My​śla​łem, że her​ba​ta cze​ko​la​do​wa w ho​te​lu Land​mark ci za​szko​dzi​ła – do​dał. – Tyle zje​dli​śmy, że przez po​ło​wę au​kcji czu​łem to na żo​łąd​ku. – Och nie – od​par​ła. – Je​dze​nie był świet​ne. Wczo​raj w Fort​num and Ma​son też było smacz​ne. Ma​ka​ro​ni​ki są mo​imi no​wy​mi ulu​bień​ca​mi, po po​wro​cie do domu mu​szę opa​no​wać sztu​kę ich pie​cze​nia do mi​strzo​stwa. Przy​le​cie​li do Lon​dy​nu po​przed​nie​go dnia. Obo​je od​czu​li zmia​nę cza​su, więc Ty​ler za​brał Ame​lię na szyb​ki ob​jazd mia​sta, po​tem wy​pi​li an​giel​ską her​ba​tę i za​mel​do​wa​li się w ho​te​lu. Tego dnia wy​pi​li her​ba​tę przed wyj​ściem na au​kcję. Zwie​dza​li mia​sto, po​zna​jąc wszyst​kie jego sma​ki. – Bar​dzo mi się po​do​ba zwy​czaj pi​cia po​po​łu​dnio​wej her​ba​ty – pod​ję​ła Ame​lia. – Ide​al​na pora, bo zwy​kle je​stem wte​dy głod​na. Słod​ka bu​łecz​ka i her​ba​ta są lep​sze niż woda so​do​wa i ba​ton. Nie wiem, cze​mu Ame​ry​ka​nie nie mają zwy​cza​ju pi​cia her​ba​ty o okre​ślo​nej po​rze. Je​ste​śmy przez to tacy mało cy​wi​li​zo​wa​ni. – Wła​śnie wy​da​łem dwie​ście dwa​dzie​ścia ty​się​cy do​la​rów na dia​dem z bry​lan​tów i pe​reł z dzie​więt​na​ste​go wie​ku. To chy​ba świad​czy, że je​stem dość cy​wi​li​zo​wa​ny. Po​krę​ci​ła gło​wą i po​cią​gnę​ła go na​przód. – Może, je​śli wło​żysz dia​dem, pi​jąc her​ba​tę. Za​śmiał się. Tego dnia Ame​lia wy​glą​da​ła tak pięk​nie, że wszę​dzie by za nią po​szedł. Mia​ła na so​bie ko​bal​to​wy weł​nia​ny płaszcz się​ga​ją​cy za ko​la​na. Ko​lor pod​kre​ślał jej kar​na​cję i pło​mien​nie rude wło​sy. Dzię​ki cią​ży do​dat​ko​wo pro​mie​nia​ła. Pod płasz​czem mia​ła suk​nię w sza​ro nie​bie​skie geo​me​trycz​ne wzo​ry. Wło​ży​ła też kol​czy​ki z sza​fi​ra​mi, któ​re rok wcze​śniej wy​słał jej na Boże Na​ro​dze​nie. Wi​dząc, jak bar​dzo ten ko​lor do niej pa​su​je, Ty​ler ża​ło​wał, że nie ku​pił na au​kcji sza​fi​ro​wej ko​lii, wy​sta​wio​nej wcze​śniej tego po​po​łu​dnia. – Do​kąd idzie​my? – spy​tał, gdy prze​szli kil​ka prze​cznic od So​the​by’s w prze​ciw​ną stro​nę niż ich ho​tel. – Za​bie​rzesz mnie na prze​jażdż​kę Lon​don Eye.

– Co? Gi​gan​tycz​ne​go dia​bel​skie​go mły​na z wi​do​kiem na Ta​mi​zę nie było w pla​nach Ty​le​ra. Ale też ni​g​dy nim nie je​chał, więc nie miał nic prze​ciw​ko temu. Pod​czas wszyst​kich po​dró​ży do Lon​dy​nu był sku​pio​ny na pra​cy i zna​le​zie​niu do​bre​go baru szyb​kiej ob​słu​gi. – My​śla​łem, że po au​kcji pój​dzie​my na ko​la​cję. – Pój​dzie​my, ale po her​ba​cie jesz​cze nie je​stem głod​na. – Okej. Za​trzy​mał tak​sów​kę. To był nie​zły wie​czór na Eye. Jak na tę porę roku nie​bo w Lon​dy​nie było nad​zwy​czaj czy​ste. Do​trą na miej​sce przed za​cho​dem słoń​ca, na nie​bie po​ja​wi się po​ma​rań​czo​wa po​świa​ta i za​pa​lą się świa​tła wiel​kie​go mia​sta. To by​ła​by wspa​nia​ła ro​man​tycz​na sy​tu​acja, gdy​by nie inni tu​ry​ści w kap​su​le ra​zem z nimi. Oczy​wi​ście Ty​ler temu za​ra​dził. Gdy tyl​ko wsie​dli do tak​sów​ki, wy​jął te​le​fon i zna​lazł nu​mer agen​cji, któ​ra zaj​mo​wa​ła się spe​cjal​ny​mi wy​da​rze​nia​mi na Lon​don Eye. Za​nim do​tar​li na plac, gdzie sta​ła dłu​ga ko​lej​ka, Ty​ler za​mó​wił pry​wat​ną kap​su​łę. Przy wej​ściu dla VIP-ów po​wi​ta​ła ich nie​wy​so​ka ko​bie​ta o krót​kich brą​zo​wych wło​sach, w nie​ska​zi​tel​nym czar​nym gar​ni​tu​rze. – Pan Di​xon? Je​stem Mary, pań​stwa oso​bi​sta ho​stes​sa w Lon​don Eye. Cze​ka na pań​stwa pry​wat​na kap​su​ła. Ame​lia spoj​rza​ła na Ty​le​ra ze zdu​mie​niem. Naj​wy​raź​niej nie słu​cha​ła jego roz​mów te​le​fo​nicz​nych, za​kła​da​jąc, że wszyst​kie do​ty​czą pra​cy. Nie zwró​ci​ła też uwa​gi na dość oględ​ną roz​mo​wę, któ​rą pro​wa​dził z biu​rem Lon​don Eye. – Pry​wat​na kap​su​ła? – spy​ta​ła z sze​ro​kim uśmie​chem. Uśmiech​nął się w od​po​wie​dzi i wska​zał, by szła za Mary. Mi​nę​li set​ki ko​lej​ko​wi​czów. – Mapy są na ław​ce. Mi​łej jaz​dy – po​wie​dzia​ła Mary, po czym za​mknę​ła kap​su​łę. – No to je​dzie​my – rzekł Ty​ler, gdy ru​szy​li. Sta​nął obok Ame​lii w miej​scu, skąd roz​cią​gał się wi​dok na Ta​mi​zę. Słoń​ce wła​śnie za​cho​dzi​ło, nie​bo pło​nę​ło po​ma​rań​czo​wą czer​wie​nią, roz​świe​tla​jąc pły​ną​ce rze​ką ło​dzie i sa​mo​cho​dy, któ​re prze​jeż​dża​ły aku​rat mo​sta​mi. Bu​dy​nek Par​la​men​tu, Big Ben i West​min​ster Ab​bey ja​śnia​ły w wie​czor​nym świe​tle. Od​wra​ca​jąc się, Ty​ler roz​po​znał zna​jo​me bu​dyn​ki, na przy​kład Gher​kin i Shard, na tle nie​ba. O każ​dej po​rze dnia wi​dok był za​chwy​ca​ją​cy, ale Ty​ler był pe​wien, że tego wie​czo​ru był wy​jąt​ko​wy. Nie tyl​ko pora była ide​al​na, miał też z sobą pięk​ną ko​bie​tę. Po​cząt​ko​wo Ame​lia opie​ra​ła się po​my​sło​wi tego wy​jaz​du, zwłasz​cza że za​pla​no​wał go bez kon​sul​ta​cji z nią, ale po​tem ja​koś się prze​ko​na​ła. Ty​ler by​wał w Lon​dy​nie dość czę​sto, by nie od​czu​wać już pod​nie​ce​nia na wi​dok słyn​nych miejsc. Ma​jąc u boku Ame​lię, na nowo wszyst​kie​go do​świad​czał. Za​pra​gnął za​bie​rać ją z sobą we wszyst​kie po​dró​że, a gdy​by to było nie​moż​li​we, wo​lał​by zo​stać w domu. Ame​lia sta​ła do nie​go ple​ca​mi, po​dzi​wia​jąc pa​no​ra​mę mia​sta. Spię​ła wło​sy, od​sła​nia​jąc szy​ję. Ty​ler miał ocho​tę wy​ci​snąć tam ca​łu​sa. Chciał usły​szeć, jak za​sko​czo​na wcią​ga gło​śno po​wie​trze, a po​tem wzdy​cha. Wy​cią​gnął ręce i oparł dło​nie na ba​lu​stra​dzie, trzy​ma​jąc Ame​lię jak w pu​łap​ce.

Oparł bro​dę na jej ra​mie​niu i wdy​chał jej za​pach. – Jest pięk​nie – szep​nę​ła. – Ty je​steś pięk​na – od​parł i ob​jął ją w ta​lii. Opar​ła się o nie​go, wzdy​cha​jąc z za​do​wo​le​niem, gdy wzno​si​li się co​raz wy​żej. Wi​dok był spek​ta​ku​lar​ny, ale im dłu​żej sta​li tak przy​tu​le​ni, tym mniej Ty​ler in​te​re​so​wał się wi​do​kiem. Od​su​nął ko​smyk wło​sów Ame​lii i przy​ci​snął war​gi do jej kar​ku. Ame​lia prze​chy​li​ła gło​wę. War​gi Ty​le​ra prze​su​wa​ły się po jej kar​ku i szyi. Sta​ła nie​ru​cho​mo, tyl​ko jej szyb​ki od​dech świad​czył o ro​sną​cym pod​nie​ce​niu. On też czuł bo​le​sne pul​so​wa​nie. Pra​gnął po​siąść swo​ją żonę. Za​baw​ne, że wy​star​czy​ło parę ty​go​dni, by tak o niej my​ślał. Przy​zwy​cza​ił się do wspól​nych wie​czo​rów. Lu​bił za​sy​piać, trzy​ma​jąc ją w ra​mio​nach i bu​dzić się, wi​dząc jej po​ran​ną minę. Chciał, by Ame​lia się w nim za​ko​cha​ła. Nie zniósł​by, gdy​by za ty​dzień to wszyst​ko stra​cił. Kie​dy do​tar​li na samą górę, wsu​nął rękę pod płaszcz Ame​lii i ujął jej pierś. Czuł, jak na​brzmie​wa pod jego do​ty​kiem, jak lgnie do nie​go przez ma​te​riał bluz​ki. Ame​lia od​chy​li​ła się do tyłu, przy​ci​ska​ła do nie​go bio​dra. Gło​śno jęk​nął. Pra​gnął się w niej za​tra​cić, ko​chać się z nią i prze​stać my​śleć. Ale znaj​do​wa​li się za​mknię​ci w prze​zro​czy​stej kap​su​le z tu​ry​sta​mi w po​dob​nych kap​su​łach nad i pod nimi, a ka​me​ra na​gry​wa​ła każ​dy ich ruch. Ame​lia od​wró​ci​ła się do nie​go twa​rzą, gdy za​czę​li po​wo​li zjeż​dżać. Ob​ję​ła go za szy​ję, splo​tła pal​ce na jego kar​ku. To był wy​jąt​ko​wo ro​man​tycz​ny mo​ment. A jed​nak Ty​ler dał wy​raz swo​im nie​po​ko​jom. – Ame​lio? – Tak? – Bę​dziesz mnie ko​chać? – Oczy​wi​ście – od​par​ła z uwo​dzi​ciel​skim uśmie​chem. Ty​ler po​krę​cił gło​wą. Od​po​wie​dzia​ła za szyb​ko, więc są​dził, że źle go zro​zu​mia​ła. – Nie to mia​łem na my​śli. – Ame​lia ofia​ro​wa​ła mu swo​je cia​ło, ale pra​gnął wię​cej. Chciał oba​lić jej opi​nię na te​mat mi​ło​ści. Znał ją dość do​brze, by wie​dzieć, że siłą jej nie zdo​bę​dzie. – Od​dasz mi swo​je ser​ce? Sze​ro​ko otwo​rzy​ła oczy i usta. – Chcę, żeby nam się uda​ło, Ame​lio. Że​byś się we mnie za​ko​cha​ła, że​by​śmy stwo​rzy​li ro​dzi​nę i że​byś mia​ła wszyst​ko, o czym za​wsze ma​rzy​łaś. Ale mu​sisz prze​stać się opie​rać. Za​pa​dła dłu​ga ci​sza, a kie​dy wresz​cie Ame​lia się ode​zwa​ła, ża​ło​wał, że prze​rwa​ła mil​cze​nie. – Pro​sisz, że​bym ci tyle dała, ni​cze​go nie otrzy​mu​jąc w za​mian. Te​raz on sze​ro​ko otwo​rzył oczy. – Co masz na my​śli? – Ro​bisz wszyst​ko, że​bym się w to​bie za​ko​cha​ła. Sku​tecz​nie, na​wet je​śli tego nie czu​jesz. Ale masz ra​cję, wal​czę z tym, bo od​no​szę wra​że​nie, że ty nie po​zwa​lasz so​bie za​ko​chać się we mnie. Nie wy​szło ci z Chri​sti​ne. Ze​rwa​nie za​rę​czyn ty​dzień przed ślu​bem było okrut​ne. Zra​ni​ła cię. Nie chcesz o niej roz​ma​wiać, ale wi​dzę, jak to cię zmie​ni​ło. Fak​tycz​nie nie lu​bił mó​wić o tym, co się wy​da​rzy​ło mię​dzy nim i Chri​sti​ne, bo to

ozna​cza​ło ko​niecz​ność sta​wie​nia czo​ła jego wiel​kiej ży​cio​wej po​raż​ce. Wo​lał uda​wać, że nic się nie sta​ło. – Stra​ci​łeś ją – pod​ję​ła Ame​lia – a przez to ja omal cię nie stra​ci​łam. Szu​ka​łeś uciecz​ki w pra​cy, la​ta​łeś tak dużo, że ste​war​de​sy zna​ją cię z imie​nia i na​zwi​ska. Obo​je pró​bu​je​my chro​nić się przed zra​nie​niem, tak się bo​imy, że nam się nie uda i stra​ci​my wszyst​ko, co mamy. Po​zwo​lę so​bie za​ko​chać się w to​bie, ale ty też prze​stań się opie​rać. Wie​dział, że Ame​lia mówi praw​dę, nie był jed​nak pe​wien, czy był​by zdol​ny od​dać się ko​muś cał​ko​wi​cie, tak jak kie​dyś. Prze​ra​ża​ło go to, na​wet je​że​li pra​gnął ta​kie​go ży​cia, ja​kie wiódł z Ame​lią. – Masz ra​cję. – Uśmiech​nął się z wy​sił​kiem. – Otwo​rzę się na mi​łość. Jej twarz roz​świe​tlił uśmiech. Za​nim coś do​dał, Ame​lia go po​ca​ło​wa​ła. Z ra​do​ścią za​mknął oczy i za​tra​cił się w fi​zycz​nym kon​tak​cie, w któ​rym przez mi​nio​ne ty​go​dnie znaj​do​wał po​cie​sze​nie. Ten po​ca​łu​nek miał ozna​czać zmia​nę w ich re​la​cji na lep​sze. Chciał, by Ame​lia wie​rzy​ła w jego sło​wa. Przy​ci​snął ją do ścia​ny kap​su​ły. Jej war​gi były mięk​kie i cie​płe. Jak mógł tak dłu​go być śle​py? Ame​lia była dla nie​go ide​al​ną part​ner​ką pod wie​lo​ma wzglę​da​mi. Wie​dzia​ła, jak ra​dzić so​bie z jego na​stro​ja​mi. Żad​na inna ko​bie​ta tak go nie pod​nie​ca​ła. Od pierw​sze​go dnia, gdy ją zo​ba​czył, wie​dział, że będą ra​zem bez wzglę​du na to, czy zo​sta​ną przy​ja​ciół​mi czy ko​chan​ka​mi. Kie​dy wy​bra​li przy​jaźń, zdu​sił po​żą​da​nie i trzy​mał ręce przy so​bie. Dla​te​go wciąż oba​wiał się otwo​rzyć. Bał się stra​cić przy​jaźń. Na​gle roz​bły​sły świa​tła Eye i za​lał ich nie​bie​ski blask. Ame​lia pod​nio​sła na nie​go wzrok. Jej war​gi się uśmie​cha​ły, po​zba​wio​ne już ró​żo​wej szmin​ki. – Wra​caj​my do ho​te​lu – po​wie​dzia​ła lek​ko zdy​sza​na. – Nie chcesz iść na ko​la​cję? – Nie – od​par​ła. – Za​bierz mnie do ho​te​lu albo zro​bię coś nie​przy​zwo​ite​go w tej kap​su​le, gdzie wszy​scy będą nas wi​dzieć. Za​uwa​żył, że zbli​ża​ją się do po​de​stu. Nie mie​li dość cza​su, by co​kol​wiek za​cząć – nie wspo​mi​na​jąc o za​koń​cze​niu. – A za​tem do ho​te​lu. Gdy sta​nę​li na twar​dym grun​cie, szyb​ko zna​leź​li tak​sów​kę i po​je​cha​li do ho​te​lu. Całą dro​gę ser​ce Ame​lii wa​li​ło, a kie​dy wy​sie​dli przed ho​te​lem Land​mark, czu​ła, jak​by ja​kaś ob​ręcz ści​ska​ła jej pier​si. To nie seks z Ty​le​rem wy​wo​ły​wał w niej nie​po​kój. Pra​gnę​ła go tak, że wy​da​wa​ło się, że nie jest w sta​nie za​spo​ko​ić tego pra​gnie​nia. Zde​ner​wo​wa​ła ją roz​mo​wa, któ​rą od​by​li w Lon​don Eye. Po​wie​dzia​ła, że Ty​ler boi się otwo​rzyć na mi​łość, ale to było coś wię​cej niż strach. Tak, bał się, że stra​ci ich przy​jaźń albo zo​sta​nie znów zra​nio​ny, ale to też nie wszyst​ko. Ni​g​dy do​tąd jej nie uwo​dził. Ani razu przez tyle lat. W chwi​li, gdy po​ja​wi​ło się dziec​ko, był go​to​wy uznać ją za żonę. Co ro​dzi​ło w niej py​ta​nie, któ​re bała się za​dać: Czy Ty​ler jest z nią wy​łącz​nie z po​wo​du dziec​ka? Czy na​praw​dę chciał, by po​łą​czy​ła ich mi​łość, czy pra​gnął je​dy​nie, by z nim po​zo​sta​ła przez wzgląd na dziec​ko? Mia​ła za sobą kil​ka kiep​skich związ​ków. Gdy​by nie

dziec​ko, pew​nie by nie po​zwo​li​ła, by zwią​zek z Ty​le​rem trwał tyle cza​su. Te​raz to było dużo wię​cej niż przy​jaźń, choć wciąż nie mo​gła na sto pro​cent po​wie​dzieć, że jest w nim za​ko​cha​na. W Ty​le​rze nie czu​ła tych sa​mych wi​bra​cji. Od​no​si​ła wra​że​nie, że trak​tu​je to jak… obo​wią​zek, choć pro​sił ją, by otwo​rzy​ła się na mi​łość. Za​drża​ła. Nie wąt​pi​ła, że Ty​ler jej po​żą​da, ale czy może po​łą​czyć ich coś wię​cej? Drę​czy​ły ją te py​ta​nia, kie​dy szli wy​so​kim na kil​ka pię​ter atrium. Le​d​wie wi​dzia​ła de​ta​le stu​let​nie​go za​byt​ko​we​go ho​te​lu. Do​pie​ro kie​dy do​tar​li do swo​je​go apar​ta​men​tu, od​su​nę​ła wąt​pli​wo​ści na bok. Zsu​nę​ła kurt​kę z ra​mion Ty​le​ra. I tak jak co dzień, od​kąd za​miesz​ka​li ra​zem, po​sta​no​wi​ła uci​szyć nie​po​kój w jego ra​mio​nach. Jego kurt​ka spa​dła na pod​ło​gę ra​zem z jej płasz​czem. Ty​ler wziął ją w ra​mio​na i ca​ło​wał do utra​ty tchu. – Żad​nej ko​bie​ty nie pra​gną​łem tak jak cie​bie dzi​siaj – po​wie​dział. Te sło​wa odro​bi​nę roz​wia​ły jej nie​po​kój. Uśmiech​nę​ła się do Ty​le​ra i po​cią​gnę​ła za kra​wat. Po​tem ru​szy​li w stro​nę du​że​go łóż​ka. Ty​ler od​rzu​cił koł​drę, zdjął spodnie i po​ło​żył się na ma​te​ra​cu. Ame​lia zdję​ła pan​to​fle na ob​ca​sach. Pod skrom​ną suk​nią mia​ła ko​ron​ko​wy czar​ny kom​plet bie​li​zny i pas do poń​czoch. Po​ły​sku​ją​ce czar​ne poń​czo​chy z ko​ron​ką na gó​rze ostro kon​tra​sto​wa​ły z jej ja​sną skó​rą. Kie​dy suk​nia opa​dła na pod​ło​gę, od​sła​nia​jąc sek​sow​ną bie​li​znę, Ty​ler otwo​rzył usta. Ame​lia lek​ko się okrę​ci​ła, po czym wsu​nę​ła kciu​ki za gum​kę strin​gów i po​wo​li je zsu​wa​ła. – Nie bę​dzie ci prze​szka​dza​ło, jak za​trzy​mam resz​tę? – spy​ta​ła nie​win​nie. W od​po​wie​dzi gwał​tow​nie po​krę​cił gło​wą. Ame​lia we​szła na łóż​ko, do​tknę​ła brzu​cha Ty​le​ra, prze​rzu​ci​ła nad nim nogę i usia​dła. Wes​tchnę​ła za​do​wo​lo​na. – Cały dzień? – jęk​nął. – Mia​łaś to na so​bie cały dzień? – Uhm – mruk​nę​ła, wyj​mu​jąc szpil​ki z wło​sów. Kie​dy wy​ję​ła ostat​nią i wło​sy opa​dły na ra​mio​na, po​trzą​snę​ła nimi, by osią​gnąć lep​szy efekt. Ty​ler prze​su​nął dłoń​mi po jej udach, srebr​nych ha​ft​kach pasa i ko​ron​ce poń​czoch. – Ja… – za​czął, lecz Ame​lia po​ło​ży​ła mu pa​lec na war​gach. Dość już tego dnia roz​ma​wia​li. Te​raz chcia​ła tyl​ko się z nim ko​chać. Ty​ler pra​gnął, by od​pu​ści​ła, więc tego wie​czo​ru za​mie​rza​ła od​pu​ścić. Unio​sła się na ko​la​nach i opar​ła ręce po obu stro​nach gło​wy Ty​le​ra. Jej pier​si le​d​wie trzy​ma​ły się w swo​ich kry​jów​kach, kie​dy się po​ru​szy​ła, lecz Ty​ler szyb​ko wspo​mógł je dłoń​mi. Ame​lia po​wo​li prze​su​nę​ła się do tyłu, bio​rąc go w po​sia​da​nie. Wy​pro​sto​wa​ła się i za​czę​ła ko​ły​sać bio​dra​mi, a roz​kosz była tak wiel​ka, że opu​ści​ła po​wie​ki. Z za​mknię​ty​mi ocza​mi mo​gła się sku​pić na dło​niach Ty​le​ra, któ​re pie​ści​ły jej pier​si przez ko​ron​kę sta​ni​ka. Mo​gła się sku​pić na swo​ich do​zna​niach, wcią​ga​jąc Ty​le​ra co​raz głę​biej. Sły​sza​ła jego po​mru​ki, wła​sne wes​tchnie​nia i ci​che skrzy​pie​nie łóż​ka. Przede wszyst​kim jed​nak mo​gła się sku​pić na tym, co czu​ła w głę​bi du​szy. Od​da​ła się Ty​le​ro​wi, na​praw​dę się przed nim otwo​rzy​ła. Jak​by prze​krę​ci​ła klucz w za​rdze​wia​łym zam​ku, otwo​rzy​ła się na emo​cje, któ​re dłu​go od sie​bie od​su​wa​ła. To była za​ska​ku​ją​ca chwi​la. Po​czu​ła cie​pło tej mi​ło​ści, w ką​ci​kach jej oczu za​lśni​ły

łzy. Rów​no​cze​śnie po​ja​wi​ło się od​kry​cie, któ​re​go się nie spo​dzie​wa​ła: od za​wsze go ko​cha​ła. Ża​den inny męż​czy​zna nie speł​niał jej wy​ma​gań, gdyż nie był Ty​le​rem. On był jej dru​gą po​ło​wą, któ​rej bez​sku​tecz​nie szu​ka​ła, bo nie szu​ka​ła w naj​bar​dziej oczy​wi​stym miej​scu. – Ame​lia. – Ty​ler nią po​kie​ro​wał, a ona już wie​dzia​ła, że zbli​ża​ją się do speł​nie​nia. Po​ło​ży​ła dło​nie na jego pier​si, pod jed​ną wy​czu​ła szyb​ko bi​ją​ce ser​ce. Przy​spie​sza​jąc, do​tar​ła na szczyt. Jej cia​łem wstrzą​snął dreszcz. Krzyk​nę​ła coś, ła​piąc od​dech. Ty​ler wbił pal​ce w jej cia​ło i prze​jął ini​cja​ty​wę, aż w koń​cu tak​że nim za​wład​nę​ła roz​kosz. Ame​lia wtu​li​ła twarz w jego szy​ję, obo​je drże​li. Le​żąc tak, wciąż trzy​ma​ła rękę na jego ser​cu. Dla niej było już za póź​no, by wal​czyć z tym uczu​ciem. Bra​ko​wa​ło jej na to siły. Nie​dłu​go mi​nie wy​zna​czo​ny przez nią mie​siąc, za​raz po ich po​wro​cie do Na​shvil​le. Ame​lia zna​ła od​po​wiedź. Pra​gnę​ła zo​stać z Ty​le​rem i stwo​rzyć z nim ro​dzi​nę. Je​dy​ny pro​blem sta​no​wił brak pew​no​ści, czy Ty​ler się w niej za​ko​cha. Zo​sta​nie z nią przez wzgląd na dziec​ko, zna​ła go wy​star​cza​ją​co do​brze, by to wie​dzieć. Ale co z jej ma​rze​niem o mi​ło​ści? Na​dal wy​da​wa​ła się poza jej za​się​giem.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY – Lon​dyn był fan​ta​stycz​ny – po​wie​dzia​ła do swo​ich współ​pra​cow​nic. Sie​dzia​ły wo​kół sto​łu kon​fe​ren​cyj​ne​go. Wy​da​wa​ło się, że całe wie​ki nie było jej w biu​rze, choć mi​nął le​d​wie ty​dzień. Nie po​ja​wi​ła się w pra​cy pod​czas week​en​du. Na​ta​lie mia​ła ra​cję, mó​wiąc o skut​kach zmia​ny stre​fy cza​so​wej. – Co​fam wszyst​kie złe sło​wa, któ​re po​wie​dzia​łam na te​mat Ty​le​ra. – A nie mó​wi​łam? – rze​kła Gret​chen. – Co ci się naj​bar​dziej po​do​ba​ło? – Je​dze​nie było świet​ne. Miło było zo​ba​czyć słyn​ne za​byt​ki. Zja​dłam tyle ba​be​czek, ile ważę. – Mi​nę​ły ci po​ran​ne nud​no​ści? – spy​ta​ła Bree. – W za​sa​dzie tak. – Od wy​jaz​du do Lon​dy​nu nie czu​ła na​wet lek​kich mdło​ści. Mia​ła też wię​cej ener​gii. – Tak się cie​szy​łam, że mogę jeść. Ho​tel był pięk​ny. Wszyst​ko tam jest ta​kie inne, a jed​no​cze​śnie zna​jo​me. Cóż, poza jaz​dą dru​gą stro​ną jezd​ni. Dwa czy trzy razy omal nie stuk​nął mnie sa​mo​chód, bo prze​cho​dząc przez uli​cę, pa​trzy​łam nie w tę stro​nę. Mają na​wet na uli​cy duże na​pi​sy: Patrz w pra​wo dla ta​kich idio​tów jak ja. – A co z mi​ło​ścią? – spy​ta​ła Bree z chy​trym uśmie​chem. Nie była za​in​te​re​so​wa​na roz​mo​wą o je​dze​niu czy sta​rych ko​ścio​łach. – Wy​glą​dasz, jak​by ci tego nie bra​ko​wa​ło. – Bree! – Ame​lia nie mo​gła po​wstrzy​mać uśmie​chu. W Lon​dy​nie mię​dzy nią i Ty​le​rem coś się zmie​ni​ło. Kie​dy obo​je zgo​dzi​li się od​pu​ścić, ich zwią​zek stał się sil​niej​szy niż do​tąd. – My​ślę, że w na​szej re​la​cji na​stą​pił pe​wien prze​łom. – Je​steś za​ko​cha​na? – spy​ta​ła Gret​chen. – Są​dząc z uśmie​chu, któ​ry nie scho​dzi z two​jej twa​rzy, Ty​ler osią​gnął suk​ces. – Chy​ba tak – przy​zna​ła Ame​lia. – Po​wie​dzia​łaś mu to? Zmarsz​czy​ła nos. – Nie, chcę za​cze​kać, aż mie​siąc do​bie​gnie koń​ca. Poza tym żad​ne​mu męż​czyź​nie tego nie po​wie​dzia​łam. Tro​chę się de​ner​wu​ję. – Za​cze​kaj, aż on pierw​szy ci to wy​zna – po​ra​dzi​ła Na​ta​lie, nie pod​no​sząc wzro​ku znad ta​ble​tu. To nie był zły po​mysł. Ty​ler nie da​wał jej po​wo​du, by wąt​pi​ła w jego uczu​cia, a jed​nak nie mo​gła się po​zbyć wąt​pli​wo​ści. – Och, mam pre​zen​ty! – za​wo​ła​ła. Szyb​ko uda​ła się do swo​je​go po​ko​ju i wró​ci​ła z trze​ma pacz​ka​mi sma​ko​ły​ków. W każ​dej znaj​do​wa​ła się pusz​ka z cia​stecz​ka​mi ma​śla​ny​mi, pusz​ka an​giel​skiej her​ba​ty i tu​lej​ka ma​ka​ro​ni​ków z pie​kar​ni La​du​rée w Har​rod​sie. Kie​dy przy​ja​ciół​ki po​dzi​wia​ły pre​zen​ty, za​dzwo​nił te​le​fon Ame​lii. Zdzi​wi​ła się, wi​dząc nu​mer sio​stry. Nie były z sio​strą bli​sko. Whit​ney wda​ła się w mat​kę, rzad​ko

się spo​ty​ka​ły. Rzad​ko też roz​ma​wia​ły przez te​le​fon poza wy​jąt​ko​wy​mi oka​zja​mi jak uro​dzi​ny czy świę​ta, a na​wet wów​czas roz​mo​wa była do​syć sztyw​na. Ko​le​żan​ki z pra​cy były jej bliż​sze niż sio​stra. Ame​lia od​rzu​ci​ła roz​mo​wę. Za​dzwo​ni do Whit​ney po za​koń​cze​niu spo​tka​nia. – Po​my​śla​łam, że się ucie​szy​cie – rze​kła i usły​sza​ła, że otrzy​ma​ła wia​do​mość gło​so​wą. Sio​stra przy​sła​ła jej też ese​me​sa. „Za​dzwoń do mnie te​raz”. Ame​lia wes​tchnę​ła. – Po​zwo​li​cie, że na chwi​lę was zo​sta​wię? Mu​szę za​dzwo​nić do sio​stry. Wy​da​je się, że nie może cze​kać. Pew​nie ro​dzi​ce ją wku​rzy​li. – Nie ma spra​wy – od​par​ła Na​ta​lie. – Za​cznie​my oma​wiać we​se​le na ten week​end. Jak wró​cisz, przej​dzie​my do ca​te​rin​gu. Ame​lia wy​mknę​ła się z po​ko​ju i po​szła do sie​bie. Roz​mo​wa z sio​strą ozna​cza​ła, że po​win​na usiąść i łyk​nąć ta​blet​kę prze​ciw​bó​lo​wą, bo z pew​no​ścią skoń​czy się to bó​lem gło​wy. Wy​ję​ła z szu​fla​dy bu​te​lecz​kę ty​le​no​lu, po​łknę​ła dwie ta​blet​ki i po​pi​ła je wodą. Ple​cy ją bo​la​ły, więc ta​blet​ka​mi za​ła​twi dwie spra​wy. Sio​stra ode​bra​ła po dwóch sy​gna​łach. – Wy​szłaś za mąż? – Whit​ney za​skrzy​pia​ła jej do ucha. – A ja do​wia​du​ję się tego z Fa​ce​bo​oka! I jesz​cze je​steś w cią​ży! Kpi​ny so​bie ro​bisz? Wiem, że nie je​ste​śmy bar​dzo bli​sko, ale mo​głaś przy​naj​mniej zro​bić mnie i ro​dzi​com tę uprzej​mość i po​in​for​mo​wać nas o tym, za​nim to tra​fi do in​ter​ne​tu. Ame​lia z osłu​pie​niem słu​cha​ła oskar​żeń sio​stry, więc nie od razu za​re​ago​wa​ła. Nie od razu też zro​zu​mia​ła, o czym mówi sio​stra. Fa​ce​bo​ok? Jak, do dia​bła, zna​la​zło się to na Fa​ce​bo​oku? Po​wie​dzia​ła​by o wszyst​kim ro​dzi​nie, kie​dy bę​dzie go​to​wa. Ktoś ją wy​prze​dził. Pró​bo​wa​ła opa​no​wać emo​cje i ze​brać my​śli. – O czym ty mó​wisz, Whit​ney? – Ja​kaś ko​bie​ta o imie​niu Emi​ly na​pi​sa​ła, cy​tu​ję: Je​stem taka prze​ję​ta, sły​sząc, że mój młod​szy brat Ty​ler po​sta​no​wił za​ło​żyć ro​dzi​nę ze swo​ją naj​lep​szą przy​ja​ciół​ką Ame​lią. Całe lata na to cze​ka​li​śmy. I jesz​cze będą mie​li dziec​ko! Co za ra​dość! Ame​lii za​bra​kło słów. Wście​kłość sio​stry była ni​czym w po​rów​na​niu z fu​rią, któ​ra nią owład​nę​ła. Ty​ler po​wie​dział o wszyst​kim swo​jej ro​dzi​nie. Jego sio​stra na​pi​sa​ła o tym na Fa​ce​bo​oku! A prze​cież się umó​wi​li. Nikt nie miał się o tym do​wie​dzieć, do​pó​ki sami nie po​sta​no​wią, co da​lej. Tak do​brze się ukła​da​ło. Wy​ciecz​ka do Lon​dy​nu była fan​ta​stycz​na. Ame​lia po​zby​ła się ostat​nich za​strze​żeń i po​zwo​li​ła so​bie za​ko​chać się w naj​lep​szym przy​ja​cie​lu. Nie było żad​ne​go po​wo​du, by ro​bił coś za jej ple​ca​mi. Czyż​by się oba​wiał, że kie​dy mi​nie mie​siąc, Ame​lia odej​dzie? Na​le​żał do lu​dzi, któ​rzy mu​szą zwy​cię​żyć za wszel​ką cenę. Czy to był jego plan B? Chciał w ten spo​sób wy​mu​sić na niej speł​nie​nie jego woli? Czy są​dził, że Ame​lia z nim zo​sta​nie, je​że​li wszy​scy przy​ja​cie​le i ro​dzi​na do​wie​dzą się, że się po​bra​li i ocze​ku​ją dziec​ka? – Ame​lia! – wrza​snę​ła sio​stra do słu​chaw​ki, kie​dy Ame​lia zbyt dłu​go mil​cza​ła. – Co się, do dia​bła, dzie​je? Czy to w ogó​le praw​da? Nie było sen​su za​prze​czać. Spo​wo​do​wa​ła​by tyl​ko więk​sze za​mie​sza​nie. – Tak, to praw​da. Wy​bacz, że nie za​dzwo​ni​łam, ale nie spo​dzie​wa​łam się, że te wie​ści ro​zej​dą się, za​nim ze wszyst​ki​mi po​roz​ma​wiam. Po​słu​chaj, nie mogę te​raz

roz​ma​wiać. Ame​lia się roz​łą​czy​ła i wy​łą​czy​ła dzwo​nek. Była pew​na, że sio​stra na​tych​miast od​dzwo​ni i bę​dzie się do​ma​ga​ła wy​ja​śnień. Ame​lia nie była na to go​to​wa. Za to była go​to​wa do​sad​nie oznaj​mić Ty​le​ro​wi, co o tym są​dzi. Wzię​ła to​reb​kę z dol​nej szu​fla​dy biur​ka, wsta​ła i ru​szy​ła do drzwi. Pod​czas krót​kiej jaz​dy do domu jej złość tyl​ko wzro​sła, zwłasz​cza gdy okrą​ży​ła fon​tan​nę przed tym idio​tycz​nie wiel​kim do​mem. Pod​no​sząc wzrok na dom, zda​ła so​bie spra​wę, że to miej​sce jest sym​bo​lem ich związ​ku. Od mo​men​tu, gdy Ty​ler przy​je​chał do Na​shvil​le, wszyst​ko dzia​ło się we​dle jego woli. Nie roz​wie​dli się, gdyż tego nie chciał. Uma​wia​li się na rand​ki, bo na to na​le​gał. Jeź​dzi​li jego sa​mo​cho​dem, prze​pro​wa​dzi​li się do wy​bra​ne​go przez nie​go domu, po​dró​żo​wa​li tam, gdzie mu​siał po​je​chać, na​wet kie​dy Ame​lia po​win​na była pra​co​wać. Wie​dział, co zro​bić, by mu ule​gła. Ale tym ra​zem po​su​nął się za da​le​ko. We​szła do holu i szła przez sa​lon do po​ko​ju, gdzie Ty​ler miał biur​ko i kom​pu​ter. Wła​śnie pi​sał coś na lap​to​pie, za​pew​ne sku​pio​ny na ru​bi​nach i bry​lan​tach. – Ty​ler – za​czę​ła gło​sem drżą​cym ze zło​ści. – Wy​da​wa​ło mi się, że za​war​li​śmy pew​ną umo​wę. Pod​niósł wzrok z nie​po​ko​jem. – Co? Co się sta​ło, Ames? Unio​sła rękę, na​ka​zu​jąc mu mil​cze​nie. – Za​war​li​śmy ten układ pod kil​ko​ma waż​ny​mi wa​run​ka​mi. Po pierw​sze da​li​śmy so​bie mie​siąc, a gdy​by nic z tego nie wy​szło, mie​li​śmy roz​stać się w przy​jaź​ni. Po dru​gie, cały ten czas mie​li​śmy miesz​kać ra​zem. Ale naj​waż​niej​szym wa​run​kiem na​szej umo​wy było to, że nikt nie do​wie się o ślu​bie ani cią​ży, do​pó​ki nie bę​dzie​my go​to​wi po​wie​dzieć o tym świa​tu. Nikt, Ty​ler! Jak mo​głeś to zro​bić? Wy​glą​dał, jak​by usi​ło​wał ją zro​zu​mieć. – Co masz na my​śli… – Fa​ce​bo​ok! – krzyk​nę​ła. – Aku​rat na Fa​ce​bo​oku! – Fa​ce​bo​ok? – Ścią​gnął brwi skon​fun​do​wa​ny. – Nie mam na​wet kon​ta na Fa​ce​bo​oku. – A wiesz, kto ma? Moja sio​stra. I moja mat​ka. I naj​wy​raź​niej two​ja sio​stra Emi​ly, któ​ra wła​śnie oznaj​mi​ła świa​tu, że się po​bra​li​śmy i ocze​ku​je​my dziec​ka. Ty​ler zbladł. – Emi​ly za​mie​ści​ła to na Fa​ce​bo​oku? – Tak – od​par​ła Ame​lia. Spraw​dzi​ła swo​je kon​to. Nie lo​go​wa​ła się od po​wro​tu z Lon​dy​nu, a te​raz zna​la​zła mnó​stwo laj​ków i gra​tu​la​cji dla szczę​śli​wej pary. – Emi​ly ozna​czy​ła mnie w swo​im po​ście. Ta​jem​ni​ca wy​szła na jaw. Wiel​kie dzię​ki. – Och, nie! – Jęk​nął i za​krył twarz. Tym ra​zem on po​czuł mdło​ści. Nie po​wi​nien był nic mó​wić Je​re​my’emu. – Ame​lio, nie mia​łem po​ję​cia, że tak się sta​nie. Ame​lia skrzy​żo​wa​ła ra​mio​na na pier​si, pa​trząc na nie​go z nie​do​wie​rza​niem. – Wy​ja​wi​łeś swo​jej sio​strze plot​kar​ce naj​więk​szy se​kret i spo​dzie​wa​łeś się, że za​trzy​ma go dla sie​bie? Po​wi​nie​neś być mą​drzej​szy. – Za nic w świe​cie nie po​wie​dział​bym o tym Emi​ly – bro​nił się Ty​ler. – Po​wie​dzia​łem bra​tu. To było nie​mal mie​siąc temu, za​raz po tym, jak wy​na​ję​li​śmy dom. Wy​py​-

ty​wał mnie, cze​mu się tu prze​nio​słem, a ja po​wie​dzia​łem mu w ta​jem​ni​cy. Ni​ko​mu wię​cej nie mó​wi​łem. Je​śli moja sio​stra coś wie, to wina Je​re​my’ego. – Nie, Ty​ler – rze​kła ostro Ame​lia. – To two​ja wina. To ty zdra​dzi​łeś na​szą ta​jem​ni​cą, cho​ciaż wie​dzia​łeś, że nie po​wi​nie​neś tego ro​bić. – Już ci to wy​ja​śni​łem! – Wstał i ude​rzył pię​ścia​mi w blat dę​bo​we​go biur​ka. – Chcia​łem, żeby ktoś z mo​jej ro​dzi​ny wie​dział, gdzie je​stem, bo w prze​ci​wień​stwie do cie​bie i two​jej neu​ro​tycz​nej ro​dzin​ki ja swo​ją lu​bię. Wy​bra​łem Je​re​my’ego, bo uwa​ża​łem, że moż​na mu za​ufać. My​li​łem się. Za​pew​niam cię, że z nim po​roz​ma​wiam. Po​krę​ci​ła gło​wą i opar​ła dło​nie na bio​drach. – Wy​bacz, że tak się sta​ło – cią​gnął. – Za parę dni i tak wszy​scy by się do​wie​dzie​li. Nie chcia​łem, żeby do​wie​dzie​li się z in​ter​ne​tu, ale te​raz nic już nie po​ra​dzi​my. Im szyb​ciej prze​sta​nie​my się kłó​cić, tym szyb​ciej mo​że​my za​cząć dzwo​nić do na​szych bli​skich z wy​ja​śnie​nia​mi. – I co im po​wie​my, Ty​ler? – Nie ro​zu​miem. – Co im po​wie​my? Mie​siąc jesz​cze nie do​biegł koń​ca. Nie za​de​kla​ro​wa​li​śmy so​bie wiecz​nej mi​ło​ści. Nie oświad​czy​łeś mi się. Po​wiedz praw​dę, Ty​ler. Po​wie​dzia​łeś to ro​dzi​nie, bo ba​łeś się, że ina​czej nie osią​gniesz celu. – My​ślisz, że zro​bi​łem to z pre​me​dy​ta​cją? Żeby cię szan​ta​żo​wać? – Za​wsze mu​sisz wy​grać. W śro​dę mija mie​siąc. Pra​wie nie​moż​li​we jest za​ko​chać się w tak krót​kim cza​sie. Oba​wia​łeś się, że tym ra​zem nie wy​grasz. Nie ma to jak po​li​sa ubez​pie​cze​nio​wa, któ​ra za​pew​ni ci zwy​cię​stwo, co? Mó​wi​ła, jak​by cały ten sce​na​riusz był dzie​łem Ty​le​ra. Bo nie chciał ska​zy​wać dziec​ka na prze​rzu​ca​nie mię​dzy dwo​ma do​ma​mi? Bo wo​lał po​świę​cić oso​bi​ste po​trze​by, by zro​bić to, co naj​lep​sze dla wszyst​kich? Czy to czy​ni z nie​go złe​go czło​wie​ka? Wiel​kie​go ma​ni​pu​la​to​ra po​cią​ga​ją​ce​go za wszyst​kie sznur​ki, któ​ry pod​stę​pem każe jej wpro​wa​dzić się do pięk​ne​go domu i za​bie​ra na kosz​tow​ne wy​ciecz​ki? Nie​zły z nie​go drań. Za​śmiał się gorz​ko i po​trzą​snął gło​wą. Był zmę​czo​ny ob​cho​dze​niem się z nią jak z jaj​kiem. – Na ja​kiej pod​sta​wie uwa​żasz, że tego wła​śnie chcia​łem? Otwo​rzy​ła usta, lecz jego ostry ton ją uci​szył. Jej po​licz​ki po​czer​wie​nia​ły, oczy za​szkli​ły się od łez. Ty​ler wie​dział, że jego sło​wa były szorst​kie, lecz nie po​tra​fił ich po​wstrzy​mać. – My​ślisz, że jak twój oj​ciec pró​bu​ję tobą ma​ni​pu​lo​wać dla osią​gnię​cia celu? Wiesz co? Przy​je​cha​łem do Na​shvil​le, żeby się z tobą roz​wieść, a tym​cza​sem wy​lą​do​wa​łem z całą cho​ler​ną ro​dzi​ną, ty​sią​ce ki​lo​me​trów od domu i fir​my. Sta​ra​łem się zro​bić wszyst​ko, co naj​lep​sze w tej sy​tu​acji, ale ty na​praw​dę mi to utrud​niasz. Chcesz znać praw​dę? No to pro​szę, po​wiem ci praw​dę: je​steś tchó​rzem! – Tchó​rzem? – Cof​nę​ła się, jak​by ją spo​licz​ko​wał. – Tak. Opo​wia​dasz lu​dziom, że wie​rzysz w mi​łość i że roz​pacz​li​wie pra​gniesz mi​ło​ści, ale wy​ko​rzy​stasz każ​dy pre​tekst, żeby unik​nąć bli​skiej re​la​cji z po​ten​cjal​nym męż​czy​zną two​je​go ży​cia. Uda​jesz, że szu​kasz ja​kiejś mi​tycz​nej ide​al​nej mi​ło​ści, żeby od​rzu​cać wszyst​kich, któ​rzy pró​bu​ją cię ko​chać.

– Nie masz po​ję​cia o mnie ani mo​ich związ​kach – od​par​ła przez łzy. – Wiem o to​bie wszyst​ko. Je​stem two​im naj​lep​szym przy​ja​cie​lem, a nie ostat​nim fa​ce​tem, któ​re​go przy​mie​rza​łaś jak parę no​wych bu​tów i od​rzu​ci​łaś, kie​dy uzna​łaś, że ci nie pa​su​je. Znam cię le​piej niż ty sie​bie. My​śla​łem, że coś nas łą​czy. Że za parę dni prze​ka​że​my ro​dzi​com do​bre wia​do​mo​ści. Ale ty je​steś tchó​rzem. Chwy​tasz się naj​mniej​szej wy​mów​ki, byle znisz​czyć ten zwią​zek i zrzu​cić na mnie winę. – Nie​praw​da. To ty ze​rwa​łeś na​szą umo​wę. Po​krę​cił gło​wą. – Tak za​brnę​łaś w to za​prze​cza​nie, że sama tego nie wi​dzisz. Je​dy​ny po​wód, dla któ​re​go zde​cy​do​wa​łaś się na tę pró​bę, to dziec​ko. – Dziec​ko to je​dy​ny po​wód, dla któ​re​go ty jesz​cze tu je​steś. Ja… – Urwa​ła. W jej oczach był lęk, nie pa​trzy​ła na Ty​le​ra. Wcią​gnę​ła po​wie​trze i zgię​ła się, chwy​ta​jąc się za brzuch. – Och, nie… Na​tych​miast do niej pod​biegł. – Co się dzie​je? – My​ślę, że… – za​czę​ła. – Po​móż mi dojść do ła​zien​ki. Za​pro​wa​dził Ame​lię do ła​zien​ki i cze​kał nie​cier​pli​wie pod drzwia​mi. Do​pie​ro gdy usły​szał jej roz​pacz​li​wy szloch, zdał so​bie spra​wę, co się sta​ło. – Chodź, po​je​dzie​my do szpi​ta​la – za​wo​łał przez drzwi. – Mu​szę tyl​ko za​dzwo​nić do mo​je​go le​ka​rza. – Nie, je​dzie​my do szpi​ta​la. Gdy wy​szła z ła​zien​ki, była bia​ła jak kre​da i mo​kra od potu. Ręce jej drża​ły. Nie mia​ła siły iść. Ty​ler chwy​cił koc z łóż​ka i owi​nął nim Ame​lię, po​tem wziął ją na ręce i za​niósł do sa​mo​cho​du. Na​wet nie za​mknął drzwi na klucz, my​ślał tyl​ko o tym, by jak naj​szyb​ciej do​tar​li do szpi​ta​la. Szpi​tal św. To​ma​sza był nie​da​le​ko, miał na​dzie​ję, że ura​tu​ją dziec​ko. Ser​ce mu wa​li​ło, gdy pę​dzi​li uli​ca​mi. To się nie dzie​je na​praw​dę, my​ślał. Po​wie​dzia​ła, że to dziec​ko trzy​ma ich ra​zem, i mia​ła ra​cję, ale tyl​ko czę​ścio​wo. Dziec​ko wzmoc​ni​ło ich re​la​cję tak, że żad​ne prze​ciw​no​ści nie mo​gły jej znisz​czyć. Da​wa​ło mu na​dzie​ję, że się uda. Spra​wi​ło, że Ame​lia zo​sta​ła z nim po​mi​mo za​strze​żeń. Co się z nimi sta​nie? Czy bez dziec​ka, któ​re było ich ko​twi​cą, wszyst​ko wy​mknie się spod kon​tro​li? Czy stra​ta ich do sie​bie zbli​ży, czy na do​bre roz​dzie​li? Nie znał od​po​wie​dzi. Od cza​su do cza​su zer​kał na Ame​lię. Sie​dzia​ła po​chy​lo​na, przy​tu​lo​na do drzwi, z za​mknię​ty​mi ocza​mi. Przy​gry​za​ła war​gę, po​wstrzy​mu​jąc łzy bólu i stra​chu. Drża​ła. Ten wi​dok ła​mał mu ser​ce. A zwłasz​cza świa​do​mość, że to jego wina. Wszyst​ko znisz​czył. Użył jej ostrych słów jako pre​tek​stu, by po​wie​dzieć naj​strasz​niej​sze rze​czy, ja​kie mu przy​szły do gło​wy. Skrę​cił gwał​tow​nie w stro​nę wej​ścia na od​dział ra​tun​ko​wy. Za​par​ko​wał i wy​sko​czył z sa​mo​cho​du. Wziął Ame​lię na ręce i wbiegł do środ​ka. – Po​mo​cy! – krzyk​nął do re​cep​cjo​nist​ki. – Po​móż​cie, pro​szę, moja żona tra​ci dziec​ko. Pie​lę​gniar​ka przy​wio​zła wó​zek in​wa​lidz​ki. Ty​ler stał bez​rad​ny, kie​dy Ame​lię po​sa​dzo​no i gdzieś wy​wie​zio​no.

– Pro​szę tu za​cze​kać – po​wie​dzia​ła mu inna pie​lę​gniar​ka. – Po​pro​si​my pana, gdy tyl​ko bę​dzie to moż​li​we. Po​czuł, że nogi się pod nim ugi​na​ją, i opadł na krze​sło w po​cze​kal​ni. Mo​dlił się w du​chu, by mógł cof​nąć czas, żeby to się nie sta​ło.

ROZDZIAŁ JEDENASTY – Nic nie mógł pan zro​bić, nie pan jest temu wi​nien. Dzie​sięć do pięt​na​stu pro​cent ciąż tak się koń​czy w pierw​szym try​me​strze. – Pod​czas pierw​szej wi​zy​ty u le​ka​rza wszyst​ko było w po​rząd​ku. Po​wie​dział na​wet, że dziec​ko ma sil​ne ser​ce – rzekł Ty​ler do le​ka​rza, choć wie​dział, że ni​cze​go to nie zmie​ni. Ame​lia le​ża​ła na szpi​tal​nym łóż​ku, do​cho​dzi​ła do sie​bie po za​bie​gu. Ty​ler nie znał szcze​gó​łów. Poza tym, że nie mie​li już dziec​ka. – Na tym eta​pie wie​le zmie​nia się pod​czas dwóch czy trzech ty​go​dni. Wy​glą​da na to – mó​wił le​karz – że oko​ło siód​me​go ty​go​dnia dziec​ko prze​sta​ło ro​snąć. Ty​ler ścią​gnął brwi. – Skąd pan to wie? – Pani Ken​ne​dy po​wie​dzia​ła, że na​gle mi​nę​ły jej po​ran​ne nud​no​ści i mia​ła wię​cej ener​gii. Na tak wcze​snym eta​pie cią​ży to ozna​cza, że naj​praw​do​po​dob​niej dziec​ko prze​sta​ło się roz​wi​jać. – Więc nic, co się dzi​siaj dzia​ło, nie mia​ło na to wpły​wu? – Głos Ty​le​ra się za​ła​mał. Nie chciał py​tać wprost, czy emo​cje, ja​kie wzbu​dził w żo​nie, mo​gły spo​wo​do​wać po​ro​nie​nie. Całe po​po​łu​dnie nie da​wa​ło mu to spo​ko​ju. – Nie, to tyl​ko na​tu​ra po​ra​dzi​ła so​bie z pro​ble​mem. Plu​sem jest to, że nie ma po​wo​du, że​by​ście pań​stwo znów nie spró​bo​wa​li. Pro​szę od​po​cząć, dać or​ga​ni​zmo​wi parę mie​się​cy. To, że pani tym ra​zem po​ro​ni​ła, nie zna​czy, że to się po​wtó​rzy. Nie ma żad​nych czyn​ni​ków ry​zy​ka, pani Ken​ne​dy, więc pro​szę się nie mar​twić. – Dzię​ku​ję, dok​to​rze. – Ame​lia ode​zwa​ła się po raz pierw​szy, od​kąd przy​wi​ta​ła się z le​ka​rzem i po​wie​dzia​ła mu, jak się czu​je. – Cóż, wszyst​ko jest te​raz w po​rząd​ku, więc nie​dłu​go po​ja​wi się pie​lę​gniar​ka z wy​pi​sem i re​cep​ta​mi. Przez kil​ka dni pro​szę od​po​czy​wać. Może pani wy​pić kie​li​szek czy dwa wina dla od​prę​że​nia, tyl​ko pro​szę z tym nie prze​sa​dzić, za​nim doj​dzie pani do sie​bie. Je​śli nie ma​cie pań​stwo wię​cej py​tań, nie będę prze​szka​dzał. – Le​karz uści​snął Ty​le​ro​wi dłoń i opu​ścił po​kój. Ty​ler opadł na krze​sło obok łóż​ka. Czuł się kom​plet​nie bez​rad​ny, a nie zno​sił tego uczu​cia. Ame​lia oskar​ży​ła go, że za​wsze chce, by wszyst​ko dzia​ło się we​dle jego woli, i mia​ła ra​cję. Nie lu​bił sy​tu​acji, któ​rych nie był w sta​nie na​pra​wić, a to była wła​śnie jed​na z nich. Kil​ka ty​go​dni temu żad​ne z nich na​wet nie my​śla​ło o dziec​ku, a zwłasz​cza wspól​nym. Te​raz to dziec​ko stra​ci​li… Ty​ler czuł się, jak​by bez​pow​rot​nie po​zba​wio​no go ja​kiejś czę​ści jego sa​me​go. Nie wie​dział na​wet, co po​wie​dzieć Ame​lii. Była jego naj​lep​szą przy​ja​ciół​ką i ni​g​dy do​tąd nie bra​ko​wa​ło mu słów. Te​raz nie miał po​ję​cia, na czym sto​ją. Był pra​wie pew​ny, że Ame​lia nie ze​chce spró​bo​wać zajść znów w cią​żę. Co więc im po​zo​sta​je? Ostat​nie sło​wa, ja​kie wy​mie​ni​li przed po​ro​nie​niem, były ostre i bo​le​sne. Nie miał na​wet pew​no​ści, czy wyj​dzie

z tego po​ko​ju z naj​lep​szą przy​ja​ciół​ką, nie wspo​mi​na​jąc już o żo​nie. – Ty​ler? – ode​zwa​ła się Ame​lia. – Tak? – Sko​czył na rów​ne nogi. Ame​lia wy​da​wa​ła się taka drob​na w du​żej szpi​tal​nej ko​szu​li, pod​łą​czo​na do wszyst​kich tych urzą​dzeń. Jej twarz już od​zy​ska​ła ko​lor, ale siń​ce pod ocza​mi wie​le mó​wi​ły. Może fi​zycz​nie była w lep​szym sta​nie, ale poza tym jej stan był kiep​ski. – Po​dać ci coś? – Nie. – Po​krę​ci​ła gło​wą i lek​ko się skrzy​wi​ła. – Ni​cze​go nie po​trze​bu​ję. – Jak się czu​jesz? – Le​piej. – Pró​bo​wa​ła się uśmiech​nąć. – Ty​ler… chcę, że​byś wró​cił do domu. – Bez cie​bie nie wró​cę. Le​karz po​wie​dział, że nie​dłu​go cię wy​pi​szą. – Nie ro​zu​miesz. Chcę, że​byś wró​cił do No​we​go Jor​ku. Choć czę​ścio​wo się tego spo​dzie​wał, nie przy​pusz​czał, że aż tak go to za​bo​li. To było gor​sze niż wszyst​ko, co do​tąd prze​żył, na​wet ze​rwa​nie z Chri​sti​ne tuż przed ślu​bem. – Ame​lio… – za​czął, ale ona unio​sła rękę. – Ty​ler, pro​szę. By​łeś i je​steś moim naj​lep​szym przy​ja​cie​lem. Nie po​win​ni​śmy byli po​su​wać się o krok da​lej. Po​peł​ni​li​śmy błąd, na do​miar złe​go pró​bo​wa​li​śmy zmu​sić się do cze​goś dla do​bra dziec​ka. Przy​kro mi, że to się sta​ło i że mu​sia​łeś przez to wszyst​ko przejść, ale to ko​niec. Sko​ro nie ma dziec​ka, nie ma sen​su, że​by​śmy to kon​ty​nu​owa​li. Bez po​wo​dze​nia usi​ło​wał prze​łknąć gulę w gar​dle. – Je​śli nie masz nic prze​ciw​ko temu – pod​ję​ła – zo​sta​nę w tym domu kil​ka dni, do​pó​ki nie zor​ga​ni​zu​ję prze​pro​wadz​ki. – Nie mu​si​my po​dej​mo​wać po​chop​nych de​cy​zji. Wes​tchnę​ła i po​kle​pa​ła jego rękę. – Ty​ler, obo​je wie​my, że skoń​czy​li​śmy to dziś rano, za​nim tu tra​fi​łam. Te​raz nie mu​si​my się mar​twić o kom​pli​ka​cje zwią​za​ne z opie​ką nad dziec​kiem. Mo​żesz jeź​dzić po świe​cie, ni​czym się nie przej​mu​jąc. Ja mogę wró​cić do sie​bie i na​dal szu​kać mi​ło​ści. Czuł, że jego ból prze​ra​dza się w złość. Tego ran​ka Ame​lia była na nie​go zła, ale gdy​by za​koń​czy​li tę kłót​nię, za​dbał​by o to, żeby to była tyl​ko kłót​nia. Lu​dzie kłó​cą się od cza​su do cza​su, to nie ozna​cza koń​ca związ​ku. Ame​lia wy​ko​rzy​sta​ła prze​ciek na Fa​ce​bo​oku, a te​raz po​ro​nie​nie jako pre​tekst, by go od​trą​cić. Gdy tyl​ko zbyt​nio się do ko​goś zbli​ża​ła, wpa​da​ła w pa​ni​kę. – Tu nie cho​dzi tyl​ko o dziec​ko. Spójrz mi w oczy i po​wiedz, że nic do mnie nie czu​jesz. Po​wiedz, że się we mnie nie za​ko​cha​łaś, a na​tych​miast stąd wyj​dę. Przez chwi​lę pa​trzy​ła mu w oczy. – Nie je​stem w to​bie za​ko​cha​na, Ty​ler. Kła​ma​ła. Ner​wo​wo ści​ska​ła koc, tak jak kła​miąc, kie​dy byli w szko​le, ner​wo​wo ba​wi​ła się ołów​kiem czy pió​rem. Ale cze​mu kła​mie w tak waż​nej spra​wie? Wes​tchnął, nie miał siły z nią wal​czyć. Na​wet je​śli go ko​cha​ła, z ja​kie​goś po​wo​du nie chcia​ła z nim być. Nie po raz pierw​szy prze​grał, je​śli cho​dzi o ko​bie​tę. Sko​ro Ame​lia ży​czy so​bie, by wy​je​chał, wy​je​dzie. W No​wym Jor​ku cze​ka na nie​go pra​ca. Ma tam swo​je ży​cie, miesz​ka​nie. Je​śli nie ist​nie​je po​wód, dla któ​re​go miał​by zo​stać

w Na​shvil​le, nie ma ocho​ty tu zo​sta​wać. – Okej – rzekł z re​zy​gna​cją. – Sko​ro tego chcesz. Po​wia​do​mię agen​ta, że za ty​dzień się wy​pro​wa​dza​my. – Dzwo​ni​łam do Na​ta​lie, żeby mnie stąd ode​bra​ła. Nie chce na​wet, by od​wiózł ją do domu? – W ta​kim ra​zie, je​śli nic wię​cej nie mogę zro​bić, nie będę ci się dłu​żej na​rzu​cał. – Ty​ler… – za​czę​ła cie​płym to​nem, któ​re​go nie miał ocho​ty słu​chać. – Nie ma spra​wy. Chcesz, że​bym znik​nął, to zni​kam. Uści​snął jej dłoń, nie pa​trząc jej w oczy, by nie zo​ba​czyć w nich wa​ha​nia. Mo​gło​by dać mu to na​dzie​ję, a je​śli znał Ame​lię, wie​dział, że nie ma na​dziei. – Do​pil​nuj, żeby ad​wo​kat prze​słał pa​pie​ry roz​wo​do​we. Bądź zdro​wa. Po tych sło​wach wy​mknął się na ko​ry​tarz, za​my​ka​jąc drzwi. Oparł się o ścia​nę, osu​nął się i od​chy​lił do tyłu gło​wę. W pier​si czuł taki ucisk, że le​d​wie od​dy​chał, tak bar​dzo chciał znów wziąć Ame​lię w ra​mio​na. Po raz pierw​szy w ży​ciu prze​gra, bo tego chce Ame​lia. W tym mo​men​cie zdał so​bie spra​wę, że ko​chał ją wy​star​cza​ją​co, by dać jej to, cze​go pra​gnę​ła, na​wet je​śli jego to za​bi​ja. Za​brał rze​czy oso​bi​ste, ja​kieś ubra​nia i lap​top, za​nim Ame​lia przy​je​cha​ła ze szpi​ta​la. Resz​tę mia​ła spa​ko​wać fir​ma od prze​pro​wa​dzek. Dom nie był do koń​ca urzą​dzo​ny, ale nie​obec​ność Ty​le​ra spra​wia​ła, że wy​da​wał się bar​dziej pu​sty. Ame​lia czu​ła się, jak​by ktoś za​mknął ją na noc w Me​tro​po​li​tan Mu​seum of Art. Po​ko​ja​mi za​wład​nę​ła ci​sza i obce cie​nie. Na​ta​lie ode​bra​ła ją ze szpi​ta​la, wszyst​kie przy​ja​ciół​ki przy​by​ły do niej ze sło​wa​mi po​cie​sze​nia. Roz​sia​dły się na łóż​ku z piz​zą, wi​nem oraz nie​przy​zwo​itą ilo​ścią cze​ko​la​dy, i oglą​da​ły ko​me​die ro​man​tycz​ne. Fil​my po​zwo​li​ły Ame​lii dać upust emo​cjom, któ​rych jesz​cze do sie​bie nie do​pusz​cza​ła. Na​stęp​nej nocy zo​sta​ła w domu sama. Gret​chen za​pro​po​no​wa​ła, że bę​dzie jej to​wa​rzy​szyć, ale Ame​lia od​mó​wi​ła. Po​trze​bo​wa​ła cza​su dla sie​bie, poza tym za​wsze miesz​ka​ła sama, a parę ty​go​dni z Ty​le​rem nie mo​gło prze​cież aż tak zmie​nić jej przy​zwy​cza​jeń. Ty​ler wró​cił do No​we​go Jor​ku. Wy​słał jej ese​me​sa, poza tym szczę​śli​wie zo​sta​wił ją w spo​ko​ju. Kie​dy ka​za​ła mu wy​je​chać, nie była pew​na, czy jej po​słu​cha. W jego oczach wi​dzia​ła opór. Chciał wal​czyć i przez chwi​lę chy​ba li​czy​ła na to, że tak zro​bi. Skła​ma​ła, mó​wiąc, że go nie ko​cha, bo za nic nie przy​zna​ła​by się do uczu​cia, któ​re​go nie od​wza​jem​niał. Gdy​by na​praw​dę była mu dro​ga, gdy​by nie zo​stał z nią tyl​ko przez wzgląd na dziec​ko, nie speł​nił​by jej proś​by. Od​szedł, po​twier​dza​jąc jej naj​gor​sze lęki. I ła​miąc jej ser​ce. Le​ża​ła na szpi​tal​nym łóż​ku i szlo​cha​ła po jego wyj​ściu, po​zbie​ra​ła się do​pie​ro na dźwięk kro​ków pie​lę​gniar​ki. Jed​ne​go dnia stra​ci​ła uko​cha​ne​go męż​czy​znę, naj​lep​sze​go przy​ja​cie​la, męża i dziec​ko. Na​ta​lie mia​ła ra​cję, twier​dząc, że ich przy​jaźń nie prze​trwa, i to bo​la​ło naj​bar​dziej. Ni​g​dy w ży​ciu nie czu​ła się tak sa​mot​na. Pró​bo​wa​ła zro​bić ta​kie ka​kao, ja​kie przy​rzą​dził jej kie​dyś Ty​ler, kie​dy usły​sza​ła dzwo​nek przy bra​mie. Przez szy​bę przy drzwiach uj​rza​ła za​ma​za​ny ob​raz bab​ki, któ​ra cze​ka​ła, aż Ame​lia ją wpu​ści.

Dzień wcze​śniej za​dzwo​ni​ła do ro​dzi​ców i do sio​stry. Jed​no z nich mu​sia​ło prze​ka​zać in​for​ma​cję bab​ce i wy​eks​pe​dio​wać ją z Kno​xvil​le, gdy tyl​ko za​krę​ci​ła wło​sy. Ame​lia z tru​dem prze​łknę​ła i na​ci​snę​ła przy​cisk, któ​ry otwie​rał bra​mę. Otwo​rzy​ła fron​to​we drzwi i zo​sta​wi​ła je uchy​lo​ne, po czym po​bie​gła do kuch​ni i zdję​ła mle​ko z ku​chen​ki. Gdy za​wró​ci​ła do holu, mat​ka jej ojca, Eli​za​beth Ken​ne​dy, sta​ła w drzwiach. Bab​ka nie​daw​no ob​cho​dzi​ła osiem​dzie​sią​te uro​dzi​ny, ale pa​trząc na nią, nikt by tego nie zgadł. Ame​lia była klo​nem swo​jej bab​ki. Wło​sy Eli​za​beth były tak rude jak Ame​lii, choć te​raz o ich ko​lor dbał ele​ganc​ki sa​lon w Kno​xvil​le. Jej ciem​ne oczy wi​dzia​ły wszyst​ko. Mia​ła iro​nicz​ne po​czu​cie hu​mo​ru, gło​wę na kar​ku i była by​stra. Wciąż jeź​dzi​ła swo​im sta​rym bu​ic​kiem. Bab​ka otwo​rzy​ła ra​mio​na i cze​ka​ła. Ame​lia wpa​dła w jej ob​ję​cia i za​la​ła się hi​ste​rycz​ny​mi łza​mi. – Wiem, wiem. – Eli​za​beth gła​ska​ła ją po gło​wie, po​zwa​la​jąc, by łzy zmo​czy​ły jej swe​ter. Kie​dy Ame​lia się uspo​ko​iła, bab​ka po​kle​pa​ła ją i rze​kła: – Chodź​my do kuch​ni. Taka chwi​la aż się pro​si o coś cie​płe​go do pi​cia i coś słod​kie​go. Ja… – Spoj​rza​ła na licz​ne drzwi. – Gdzie jest kuch​nia? Co za ogrom​ny dom. Ame​lia za​śmia​ła się po raz pierw​szy od dłuż​sze​go cza​su, wzię​ła bab​kę za rękę i za​pro​wa​dzi​ła ją do kuch​ni. Na wi​dok kuch​ni oczy Eli​za​beth za​bły​sły tak samo jak Ame​lii pierw​sze​go dnia w tym domu. – Pięk​na, praw​da? – Cudo. – Bab​ka za​czę​ła otwie​rać szaf​ki i szu​fla​dy. – Je​śli cały dom tak wy​glą​da, wpro​wa​dzam się. – Za ty​dzień bę​dzie do wy​na​ję​cia – od​par​ła Ame​lia ze smut​kiem. Eli​za​beth wy​pa​trzy​ła gar​nek z ka​kao. – Skoń​czę to ka​kao, a ty po​wiedz, co się dzie​je. Ame​lia usia​dła na wy​so​kim stoł​ku i pa​trzy​ła na bab​kę, któ​ra krę​ci​ła się po kuch​ni jak wte​dy, kie​dy Ame​lia była mała. Bab​ka prze​ka​za​ła Ame​lii mi​łość do go​to​wa​nia. Ame​lia za​wsze nie​cier​pli​wie cze​ka​ła na lato spę​dza​ne u dziad​ków oraz wi​zy​ty na Boże Na​ro​dze​nie. Eli​za​beth za​mie​sza​ła ka​kao i ru​szy​ła do spi​żar​ni, skąd wró​ci​ła z ma​słem orze​cho​wym, płat​ka​mi ku​ku​ry​dzia​ny​mi i sy​ro​pem, aż oczy Ame​lii za​bły​sły z ra​do​ści. – Cia​stecz​ka ku​ku​ry​dzia​ne? Bab​ka się uśmiech​nę​ła. – Oczy​wi​ście, ko​cha​nie. Sły​sza​łam od two​je​go ojca, że wy​szłaś za tego chłop​ca, z któ​rym sta​le się ba​wi​łaś? Ame​lia wzię​ła głę​bo​ki od​dech i za​czę​ła od po​cząt​ku. Opo​wie​dzia​ła o ślu​bie w Las Ve​gas, o cią​ży i ro​man​sie. Za​koń​czy​ła smut​ną wia​do​mo​ścią. – Ty​ler wy​je​chał, a kie​dy ja się stąd wy​pro​wa​dzę, bę​dzie tak, jak​by to się w ogó​le nie wy​da​rzy​ło. Bab​ka po​sta​wi​ła na bla​cie ku​bek go​rą​ce​go ka​kao i ta​lerz wciąż cie​płych cia​ste​czek. – Wąt​pię. Z tego, co mó​wisz, wy​ni​ka, że nic nie bę​dzie tak, jak było. – Pod​wi​nę​ła rę​ka​wy i za​czę​ła myć na​czy​nia. – Zo​staw, bab​ciu.

– Le​piej my​ślę, kie​dy coś ro​bię. Więc co za​mie​rzasz? Wra​casz do swo​je​go miesz​ka​nia? – Tak – od​par​ła Ame​lia. – Zo​sta​nę tam do za​koń​cze​nia umo​wy naj​mu. Po​tem może ku​pię coś więk​sze​go, choć nie tak wiel​kie​go jak ten dom. – A co z tobą i Ty​le​rem? Ame​lia wzru​szy​ła ra​mio​na​mi i wło​ży​ła do ust cia​stecz​ko. – Mam na​dzie​ję, że po​zo​sta​nie​my przy​ja​ciół​mi. Nie jest nam dane stwo​rzyć zwią​zek. Wie​dzia​łam, że to nie jest ide​al​na ro​man​tycz​na mi​łość, ale mia​łam na​dzie​ję, że się mylę. – Ide​al​na mi​łość? – Bab​ka ścią​gnę​ła brwi. – A cóż to za non​sens? – Ide​al​na ro​man​tycz​na mi​łość. Taka, jaka łą​czy cie​bie i dziad​ka, któ​ra daje ci pew​ność, że u boku tej oso​by wszyst​kie​mu po​do​łasz. Dzię​ki któ​rej co​dzien​nie bu​dzisz się szczę​śli​wa. Po​win​nam była wie​dzieć, że w mie​siąc tego nie osią​gnę. To zna​czy… ile cza​su spo​ty​ka​li​ście się z dziad​kiem, za​nim się po​bra​li​ście? Eli​za​beth za​sta​no​wi​ła się dłu​żej, niż Ame​lia się spo​dzie​wa​ła. – Ty​dzień – od​par​ła w koń​cu. Ame​lia usia​dła pro​sto. – Co? – Tyl​ko ni​ko​mu nie roz​po​wia​daj. Nikt o tym nie wie. Twój dzia​dek i ja po​zna​li​śmy się, kie​dy pra​co​wa​łam w księ​gar​ni uni​wer​sy​tec​kiej. Dzia​dek stu​dio​wał pra​wo. Po​do​bał mi się, ale by​łam zbyt wsty​dli​wa, żeby się ode​zwać. Pew​ne​go dnia spy​tał mnie, czy wy​bra​ła​bym się z nim na mecz w so​bo​tę. Po​tem zje​dli​śmy ra​zem lody, a po​tem śnia​da​nie – oznaj​mi​ła z szel​mow​skim uśmie​chem. – Na​stęp​ne​go piąt​ku po​szli​śmy na wa​ga​ry, żeby wziąć ślub w urzę​dzie. Ame​lia nie zna​ła tej hi​sto​rii. – A co z hucz​nym ślu​bem w ko​ście​le? Wi​dzia​łam zdję​cia. – To było rok póź​niej. Za​cho​wa​li​śmy pierw​szy ślub w ta​jem​ni​cy i po​wie​dzie​li​śmy ro​dzi​nom i przy​ja​cio​łom, że się spo​ty​ka​my. Po kil​ku mie​sią​cach oznaj​mi​li​śmy, że dzia​dek mi się oświad​czył i usta​li​li​śmy dzień ślu​bu na na​szą pierw​szą rocz​ni​cę. Do tej pory tyl​ko my z dziad​kiem o tym wie​dzie​li​śmy. Ame​lia nie mia​ła po​ję​cia, co po​wie​dzieć. – Prze​cież wa​sza mi​łość jest ide​ałem, ja​kie​go za​wsze pra​gnę​łam, o jaki wal​czy​łam. Skąd wie​dzia​łaś już po ty​go​dniu, że to ten męż​czy​zna? Eli​za​beth wes​tchnę​ła i usia​dła na stoł​ku obok wnucz​ki. – Nie ma cze​goś ta​kie​go jak mi​łość ide​al​na, tak jak nie ma ide​al​ne​go czło​wie​ka. Mu​sie​li​śmy cięż​ko pra​co​wać nad na​szym związ​kiem, cię​żej niż inne pary, bo tak wcze​śnie się po​bra​li​śmy. By​wa​ło, że mia​łam chęć ude​rzyć dziad​ka pa​tel​nią, bo wciąż zo​sta​wiał kap​cie w miej​scu, gdzie się o nie po​ty​ka​łam. Cza​sa​mi my​ślę, że dzia​dek ża​ło​wał, że nie po​znał mnie le​piej, za​nim się oświad​czył. Ale pod​ję​li​śmy de​cy​zję i ro​bi​li​śmy wszyst​ko, żeby nam się uda​ło. Cia​stecz​ka le​ża​ły Ame​lii na żo​łąd​ku jak ołów. Czu​ła się jak pię​cio​lat​ka, któ​rej ktoś po​wie​dział, że Świę​ty Mi​ko​łaj nie ist​nie​je. – Jed​nak po​ślu​bie​nie two​je​go dziad​ka było jed​ną z mo​ich naj​lep​szych de​cy​zji. Kie​ro​wa​łam się in​stynk​tem i na​mięt​no​ścią. Ina​czej chy​ba​by​śmy się nie po​bra​li. Mie​li​śmy do​bre i złe chwi​le, jak wszy​scy, ale nie ża​łu​ję ani mi​nu​ty.

Ame​lii przy​po​mnia​ły się sło​wa Ty​le​ra. Może się oka​zać, mó​wił, że do sie​bie nie pa​su​je​my, a wte​dy to za​koń​czy​my i wró​cisz do po​szu​ki​wa​nia ry​ce​rza na bia​łym ko​niu. Ry​cerz na bia​łym ko​niu. Ilu​zja. Dzie​sięć lat ści​ga​ła ilu​zję i ostat​nia zda​ła so​bie z tego spra​wę. – Czę​ścio​wo to chy​ba moja wina – przy​zna​ła Eli​za​beth. – Jak by​łaś mała, na​opo​wia​da​łam ci ba​jek, mó​wiąc o na​szym mał​żeń​stwie, jak​by też było baj​ką. Kie​dy pod​ro​słaś, nie przy​szło mi do gło​wy, żeby do tego wra​cać. Chy​ba są​dzi​łam, że sama odło​żysz na bok baj​kę o Kop​ciusz​ku. – Nie – ode​zwa​ła się w koń​cu Ame​lia. – To nie two​ja wina. Mia​łaś ra​cję, że ma​łej dziew​czyn​ce opo​wia​da​łaś baj​ki. Kie​dy do​ro​słam, po​win​nam była po​jąć, że nie ma cze​goś ta​kie​go jak ide​ał. Jak po​my​ślę o męż​czy​znach, któ​rych od​trą​ci​łam, bo nie byli dość ide​al​ni, czu​ję się okrop​nie. – Ko​cha​nie, moż​li​we, że ża​den z nich nie był​by dla cie​bie do​bry, ale za​sta​na​wiam się nad ostat​nim. Wy​da​je się, że bar​dzo cię ko​cha. – Cze​mu tak są​dzisz? – Na pod​sta​wie tego, co mó​wi​łaś. Tyle dla cie​bie zro​bił, cho​ciaż tego nie chcia​łaś. Wiem, że to cza​sa​mi zło​ści, ale mu​sisz zro​zu​mieć, że wy​na​jął dom, prze​niósł się tu i ro​bił wszyst​ko, że​byś była szczę​śli​wa i bez​piecz​na. Tak nie za​cho​wu​je się męż​czy​zna, któ​ry czu​je się tyl​ko zo​bo​wią​za​ny z po​wo​du dziec​ka. Tak się za​cho​wu​je męż​czy​zna za​ko​cha​ny. Tyl​ko męż​czy​zna za​ko​cha​ny robi wszyst​ko, by wi​dzieć uśmiech na twa​rzy uko​cha​nej ko​bie​ty. Ame​lia chcia​ła, by bab​ka mia​ła ra​cję, ale to nie może być praw​da. – Nie od​szedł​by, gdy​by mnie ko​chał. – My​śla​łam, że lu​bi​łaś ro​man​tycz​ne baj​ki. „Małą sy​ren​kę”, „Pięk​ną i Be​stię”. W każ​dej z nich bo​ha​ter po​świę​ca dla uko​cha​nej to, co uwa​ża za naj​cen​niej​sze w ży​ciu. Je​śli my​ślisz, że Ty​ler wy​je​chał, bo je​steś mu obo​jęt​na, je​steś głu​pia. Wy​je​chał, bo są​dził, że tego wła​śnie pra​gniesz. Ame​lia po​czu​ła tępy ból. Czy moż​li​we, że od​trą​ci​ła męż​czy​znę, któ​ry ją ko​chał – któ​re​go ona też ko​cha​ła – bo była zbyt śle​pa, by doj​rzeć praw​dę? I co waż​niej​sze… czy on jej to wy​ba​czy?

ROZDZIAŁ DWUNASTY Przed na​ci​śnię​ciem klam​ki u drzwi domu, któ​ry dzie​lił z Ame​lią, wa​hał się tyl​ko chwi​lę. Wi​dział świa​tło w kuch​ni, resz​ta domu wy​da​wa​ła się ciem​na i pu​sta. – Ame​lia? – za​wo​łał. – Halo? Nikt mu nie od​po​wie​dział, więc ru​szył ko​ry​ta​rzem do kuch​ni. Ame​lia sta​ła przy bla​cie, pa​trząc na nie​go nie​śmia​ło. Naj​wy​raź​niej sły​sza​ła go, lecz nie mia​ła nic do po​wie​dze​nia. Albo nie wie​dzia​ła, jak za​re​ago​wać. Tak czy owak, nie rzu​ci​ła się mu w ra​mio​na. Ty​ler czuł się za​wie​dzio​ny. Był jed​nak wdzięcz​ny, że go nie wy​rzu​ci​ła. – Cześć – po​wie​dział. – Cześć. Wy​glą​da​ła le​piej niż w szpi​ta​lu. Nie była już taka bla​da. Wło​sy zwią​za​ła w koń​ski ogon, mia​ła na so​bie T-shirt i dżin​sy. Czuł jed​nak, że na jego wi​dok ze​sztyw​nia​ła. W jed​nej ręce ści​ska​ła bu​tel​kę wina, w dru​giej kor​ko​ciąg. – Na​pi​jesz się? – spy​ta​ła. – Wła​śnie otwie​ram. – Ja​sne, dzię​ki. Po​zwól. – Ru​szył ku niej i przy​sta​nął. To nie był do​bry ruch. Na​wet w cią​ży nie po​zwa​la​ła so​bie we wszyst​kim po​ma​gać. – Wyj​mę kie​lisz​ki – do​koń​czył. Pod​szedł do szaf​ki i wy​jął dwa kie​lisz​ki. Kie​dy wró​cił, bu​tel​ka była już otwar​ta. Ame​lia na​peł​ni​ła kie​lisz​ki. – Usią​dzie​my na ze​wnątrz? Dzień był dość cie​pły. Trze​ba choć raz sko​rzy​stać z tego ogród​ka przed wy​pro​wadz​ką. – Okej. – Po​szedł za nią do ogród​ka. Nie był tam od cza​su, gdy agent nie​ru​cho​mo​ści opro​wa​dzał go po domu. Znaj​do​wał się tam ba​sen w kształ​cie ner​ki, ja​cuz​zi i ka​mien​ny piec, któ​ry ota​cza​ły ław​ki. Na pra​wo cią​gnął się traw​nik, świet​ne miej​sce na huś​taw​kę. Od wyj​ścia ze szpi​ta​la ro​bił to, o co Ame​lia go oskar​ża​ła, gdy ze​rwał z Chri​sti​ne – rzu​cił się w wir pra​cy, by nie my​śleć o stra​cie. Wziął kom​pu​ter i wa​liz​kę z rze​cza​mi oso​bi​sty​mi i pierw​szym sa​mo​lo​tem po​le​ciał do No​we​go Jor​ku. Od razu udał się do biu​ra, gdzie pra​co​wał tak dłu​go, aż ekran kom​pu​te​ra za​mie​nił się w nie​czy​tel​ną pla​mę. Na​za​jutrz rano wstał i zro​bił to samo. Tego dnia obu​dził się i po​czuł, że bra​ku​je mu cie​pła Ame​lii. Chciał jej zro​bić kok​tajl i po​ca​ło​wać ją. Zro​zu​miał, że jest więk​szym tchó​rzem niż ona, a prze​cież to ją oskar​żył o tchó​rzo​stwo. Wsiadł na po​kład sa​mo​lo​tu i przy​je​chał pro​sto do tego domu, by po​wie​dzieć Ame​lii, co czu​je. Zro​bi to lada chwi​la, gdy tyl​ko wy​my​śli, jak to po​wie​dzieć. Już raz go od​trą​ci​ła. Nie miał wiel​kiej ocho​ty znów nad​sta​wiać kar​ku i stra​cić gło​wy, ale musi to zro​bić. Gdy​by nie za​ry​zy​ko​wał, ża​ło​wał​by do koń​ca ży​cia. Ame​lia ru​szy​ła w stro​nę ka​mien​ne​go pie​ca i usia​dła na jed​nej z ła​wek. Ty​ler usiadł obok niej, po​chy​lił się i prze​krę​cił po​krę​tło, któ​re po​ka​zał mu agent nie​ru​cho​mo​ści, i na​gle w ga​zo​wym ko​min​ku po​ka​za​ły się pło​mie​nie. To wy​star​czy​ło, by prze​go​nić mar​co​wy chłód.

– Miło – po​wie​dzia​ła, na​chy​la​jąc się w stro​nę ognia. – Choć na​rze​ka​łam na ten dom, będę za nim tę​sk​nić. Trud​no bę​dzie przy​wyk​nąć na nowo do ma​łe​go miesz​kan​ka. Na​wet nie sko​rzy​sta​li​śmy z do​mo​we​go kina. Kiw​nął gło​wą. Z tru​dem sku​piał się na roz​mo​wie. – Jak się czu​jesz? – spy​tał. – Wciąż je​stem tro​chę obo​la​ła, ale prze​ży​ję – za​żar​to​wa​ła z lek​kim uśmie​chem. – A ty? Wes​tchnął. To pod​chwy​tli​we py​ta​nie. – Ja je​stem… tro​chę odrę​twia​ły. Przy​tło​czo​ny. Smut​ny. Ale przede wszyst​kim czu​ję się win​ny. – To nie była ni​czy​ja wina. – Wiem. Ale jest mnó​stwo in​nych rze​czy, za któ​re po​no​szę od​po​wie​dzial​ność. Skie​ro​wa​łem do cie​bie sło​wa, któ​re cię zra​ni​ły. Wy​je​cha​łem, kie​dy wszyst​ko we mnie krzy​cza​ło, że​bym zo​stał. Wy​czuł, że Ame​lia sztyw​nie​je. Wy​pi​ła łyk wina, po czym rze​kła: – To ja ka​za​łam ci wy​je​chać. – To praw​da. Ale od kie​dy ro​bię to, co mi ka​żesz? Ame​lia ci​cho prych​nę​ła, za​kry​wa​jąc usta. – W za​sa​dzie ni​g​dy. – No wła​śnie. Wy​bra​łem zły mo​ment, żeby za​cząć cię słu​chać. – No, no – za​czę​ła ostro, ale Ty​ler jej prze​rwał. – Nie przy​je​cha​łem się kłó​cić, Ame​lio. Spoj​rza​ła na nie​go, przy​pa​tru​jąc się jego twa​rzy, jak​by chcia​ła za​pi​sać ją w pa​mię​ci. – Więc po co? Głę​bo​ko na​brał po​wie​trza. – Po​wie​dzieć ci, że za​mie​rzam ze​rwać na​szą umo​wę. Ame​lia ścią​gnę​ła brwi zmie​sza​na. – Co masz na my​śli? – Cóż – pod​jął. – Uzgod​ni​li​śmy, że kie​dy mi​nie trzy​dzie​ści dni, a obo​je bę​dzie​my za​ko​cha​ni, zo​sta​nie​my ra​zem. Zaś gdy​by jed​no z nas na​dal chcia​ło roz​wo​du… roz​sta​nie​my się jak przy​ja​cie​le. Wle​pi​ła wzrok w swo​je ko​la​na. – Więc zry​wasz tę umo​wę i przy​je​cha​łeś mi po​wie​dzieć, że nie bę​dzie​my przy​ja​ciół​mi. – Ner​wo​wo się za​śmia​ła. – Chy​ba już to sły​sza​łam. Dwa ty​go​dnie temu. – To była cał​kiem inna sy​tu​acja. Nie roz​wie​dzie​my się, bo je​stem w to​bie za​ko​cha​ny. A ty je​steś we mnie za​ko​cha​na, na​wet je​śli nie chcesz tego przy​znać. Ame​lia otwo​rzy​ła usta. – Co? – Ko​cham cię – po​wtó​rzył. – I nie po​zwo​lę ci od tego uciec. Nie mogę stać z boku i pa​trzeć, jak pró​bu​jesz znisz​czyć wszyst​ko, co nas po​łą​czy​ło. Pró​bo​wa​łem, po​zwo​li​łem ci okła​my​wać i sie​bie, i mnie, ale dłu​żej nie będę tego ak​cep​to​wał. Od​sta​wił kie​li​szek na zie​mię i wziął ją za rękę. – Ko​cham cię, Ame​lio. Ko​cha​łem cię, za​nim za​szłaś w cią​żę, ko​cha​łem cię przed sza​lo​ną nocą w Ve​gas. Zro​zu​mia​łem, że ko​cham cię od szko​ły i wspól​nych lun​chów

na traw​ni​ku obok sta​dio​nu. Od dnia, kie​dy mnie za​pro​si​łaś do swo​jej ław​ki. By​łaś naj​pięk​niej​szą, naj​słod​szą isto​tą, jaką spo​tka​łem w ży​ciu. – Jak mo​głeś mnie tyle lat ko​chać? Ni​g​dy o tym nie mó​wi​łeś. Ni​g​dy nie za​cho​wy​wa​łeś się, jak​byś coś do mnie czuł. – Nie do koń​ca zda​wa​łem so​bie z tego spra​wę. Przez wszyst​kie te lata wie​dzia​łem, że ko​cham cię jak przy​ja​ciół​kę. Nie do​pusz​cza​łem do sie​bie in​nej moż​li​wo​ści. Ale uczu​cie tli​ło się pod po​wierzch​nią. Ile​kroć uma​wia​łem się z ja​kąś ko​bie​tą, coś mi nie gra​ło. Ile​kroć wi​dzia​łem twój nu​mer na ekra​nie te​le​fo​nu, moje ser​ce biło szyb​ciej. Chri​sti​ne to wie​dzia​ła, a ja mu​sia​łem się prze​stra​szyć, że stra​cę cię na za​wsze, żeby do​strzec róż​ni​cę. Przy​klęk​nął i pod​niósł na nią wzrok. – Je​steś dla mnie wszyst​kim, Ame​lio. Chcę, że​byś za mnie wy​szła. – Już je​ste​śmy mał​żeń​stwem. – Wiem – od​parł z uśmie​chem. – Ale moja żona kie​dyś mi oznaj​mi​ła, że je​śli ją ko​cham i chcę po​zo​stać jej mę​żem, mu​szę się znów oświad​czyć i wziąć z nią hucz​ny ro​man​tycz​ny ślub w ko​ście​le z ro​dzi​ną i przy​ja​ciół​mi. Się​gnął do kie​sze​ni i wy​jął to samo czar​ne ak​sa​mit​ne pu​de​łecz​ko, któ​re po​da​ro​wał jej w dniu ślu​bu w Ve​gas. Otwo​rzył je, w środ​ku bły​snął ośmio​ka​ra​to​wy bry​lant. Kie​dy wpro​wa​dzi​li się do tego domu, Ame​lia od​da​ła go Ty​le​ro​wi. Wów​czas nie są​dzi​ła, że im się uda albo my​śla​ła, że je​śli coś z tego wyj​dzie, Ty​ler nie ze​chce jej zo​sta​wić tak kosz​tow​ne​go ka​mie​nia. My​li​ła się po​dwój​nie. – Od​da​łam ci go. – Zmarsz​czy​ła czo​ło. – Mia​łeś go sprze​dać w Los An​ge​les na za​rę​czy​no​wy pier​ścio​nek dla Kar​da​shia​nów. – Nie​waż​ne, co wte​dy za​mie​rza​łem. To jest pier​ścio​nek mo​jej żony, więc na​le​ży do cie​bie. Dru​gie​go ta​kie​go bym nie zna​lazł. Tra​fi​łem na więk​sze ka​mie​nie, ale ten jest je​dy​ny w swo​im ro​dza​ju. Bez​błęd​ny i bez​barw​ny. Szlif jest do​sko​na​ły. To kla​sycz​na pięk​ność, tak jak ty, więc na​le​ży do cie​bie. Był zde​ner​wo​wa​ny. Już raz oświad​czał się Ame​lii. Są już mał​żon​ka​mi. Ale po​przed​nim ra​zem to był żart, któ​ry za​szedł za da​le​ko. Tym ra​zem to dzie​je się na​praw​dę. Pra​gnie spę​dzić z Ame​lią resz​tę ży​cia. Drżą​cym gło​sem, pa​trząc jej w oczy, spy​tał: – Ame​lio, wyj​dziesz za mnie? Onie​mia​ła. Nie tego się spo​dzie​wa​ła. Gdy usły​sza​ła głos Ty​le​ra z holu, przez mo​ment czu​ła ra​dość, po​tem pa​ni​kę. Roz​mo​wa z bab​ką dała jej do my​śle​nia. Wła​śnie mia​ła na​lać so​bie kie​li​szek wina, by ze​brać się na od​wa​gę i za​dzwo​nić do Ty​le​ra. Po​wie​dzieć mu, że skła​ma​ła, bo tak na​praw​dę go ko​cha. Na​gle po​ja​wił się w drzwiach kuch​ni, a ona nie wie​dzia​ła, co my​śleć. Pew​nie nie prze​był ta​kie​go szma​tu dro​gi, by się z nią kłó​cić. Chciał z nią po​roz​ma​wiać oso​bi​ście, bez emo​cji, ja​kie to​wa​rzy​szy​ły im w szpi​ta​lu czy przed po​ro​nie​niem. Co naj​wy​żej mia​ła na​dzie​ję, że po​zo​sta​ną przy​ja​ciół​mi. Nie śmia​ła ma​rzyć o ni​czym wię​cej. – Nie wiem, co po​wie​dzieć – od​par​ła, krę​cąc gło​wą. Ty​ler ścią​gnął brwi. – Pod​po​wiem ci. Klu​czo​we sło​wo brzmi: Tak, a ko​lej​ne: Ko​cham cię, Ty​ler. Spró​-

buj​my jesz​cze raz. Ame​lio, wyj​dziesz za mnie? Te​raz two​ja ko​lej. Ame​lia się uśmiech​nę​ła. Miał ra​cję. Chcia​ła tego. Musi tyl​ko to po​wie​dzieć. – Tak, Ty​ler. Wyj​dę za cie​bie. – I? – Uśmiech​nął się z na​dzie​ją. – I… ko​cham cię. Bar​dzo. Wsu​nął jej pier​ścio​nek na pa​lec i po​ca​ło​wał jej dłoń, a po​tem wstał i de​li​kat​nie ją ob​jął. Na​tych​miast po​czu​ła się bez​piecz​na, a my​śla​ła, że już na za​wsze to stra​ci​ła. Unio​sła gło​wę i przy​ci​snę​ła war​gi do ust Ty​le​ra. O ni​czym tak nie ma​rzy​ła jak o jego oświad​czy​nach. Oświad​czy​nach męż​czy​zny, któ​ry znał ją le​piej niż kto​kol​wiek inny, któ​ry po​tra​fił ją roz​śmie​szyć, a na​wet zro​bić jej ka​kao. Za​wsze fan​ta​zjo​wa​ła o ja​kimś ide​ale, a prze​cież więk​sze​go ide​ału nie ma. Wtu​li​ła twarz w kla​pę ma​ry​nar​ki. – Wiesz co? – rzekł. – Jest śro​da. Trzy​dzie​sty dzień. Pod​nio​sła wzrok z uśmie​chem. Tak, wszyst​ko za​koń​czy​ło się tak, jak mia​ło się za​koń​czyć. – Wy​glą​da na to, że nam się uda​ło. Tro​chę trud​no w to uwie​rzyć, ale tyle wy​da​rzy​ło się przez ten mie​siąc. – To praw​da. W cią​gu ostat​nich dni na​uczy​łem się jed​ne​go: że nie chcę trzy​mać tego w ta​jem​ni​cy. Mu​si​my za​dzwo​nić do na​szych ro​dzin, i to dziś. Nie mo​że​my po​wtó​rzyć błę​du. – Tak, ale po​cze​kaj​my tro​chę, że​bym mo​gła na​cie​szyć się tą chwi​lą. – Do​brze. Pew​nie za​raz za​cznie​my pla​no​wać hucz​ne we​se​le, o ja​kim za​wsze ma​rzy​łaś. Masz na​dal ten wiel​ki no​tat​nik? Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Mam, ale od two​je​go wy​jaz​du spo​ro my​śla​łam. Już mnie ten po​mysł tak nie prze​ko​nu​je. Moje pla​ny sku​pia​ły się na wszyst​kim, tyl​ko nie na roz​po​czę​ciu no​we​go ży​cia z ko​cha​nym męż​czy​zną. Wy​żej sta​wia​łam tort i kwia​ty niż pana mło​de​go. Pew​nie dla​te​go, że kie​dy ro​bi​łam te pla​ny, nie by​łam za​ko​cha​na. Te​raz, kie​dy je​stem za​ko​cha​na, nie po​trze​bu​ję tej otocz​ki. Już je​ste​śmy mał​żeń​stwem. Ko​cha​my się. To wy​star​czy. Ty​ler uniósł brwi. – To miłe, co mó​wisz, ale póź​niej byś ża​ło​wa​ła. Pew​ne​go dnia za dzie​sięć lat po​kłó​ci​li​by​śmy się i mia​ła​byś do mnie pre​ten​sje, że po​bra​li​śmy się w Las Ve​gas, a ty by​łaś w czar​nej su​kien​ce. Mnie byś za to ob​wi​nia​ła. A kie​dy na​sza cór​ka wy​cho​dzi​ła​by za mąż, pró​bo​wa​ła​byś so​bie od​bić to, cze​go sama nie prze​ży​łaś. Mowy nie ma, urzą​dzi​my wiel​kie we​se​le. Na​le​gam. Ame​lia się za​my​śli​ła. – No do​brze. Może nie tak hucz​ne jak w moim no​te​sie, ale z bia​łą suk​nią i pa​sto​rem, któ​ry nie bę​dzie przy​po​mi​nał Elvi​sa, i z na​szy​mi ro​dzi​na​mi oraz przy​ja​ciół​mi. Ty​ler uśmiech​nął się i przy​tu​lił Ame​lię. – Świet​ny plan. Mam tyl​ko jed​ną proś​bę, że​byś nie ka​za​ła mi cho​dzić na lek​cje tań​ca. Ro​ze​śmia​ła się. Ty​ler nie miał po​czu​cia ryt​mu. – Wi​dzia​łam, jak tań​czysz. Żad​ne lek​cje ci nie po​mo​gą. – No wiesz! Ale niech tam, zgo​da. Po​wiedz mi tyl​ko, co mam na sie​bie wło​żyć.

– Dla męż​czyzn to pro​ste. – Bo nas naj​bar​dziej in​te​re​su​je mie​siąc mio​do​wy. Ame​lia znów się za​śmia​ła, a po​tem, pa​trząc mu w oczy, po​czu​ła, że musi mu wy​ja​śnić, dla​cze​go skła​ma​ła. – Ty​ler – za​czę​ła, wpla​ta​jąc pal​ce w jego wło​sy – prze​pra​szam, że tak się za​cho​wa​łam. Prze​ra​zi​ła mnie ta mi​łość, nie wie​dzia​łam, czy czu​jesz to samo. Nie po​tra​fi​łam uwie​rzyć, że zo​sta​łeś ze mną, bo mnie ko​chasz. By​łam prze​ko​na​na, że ro​bisz to dla dziec​ka. – To moja wina. Ja też się ba​łem, pró​bo​wa​łem się sku​pić na dziec​ku, bo nie​za​leż​nie od tego, jak uło​ży​ło​by się mię​dzy nami, dziec​ko by​ło​by czę​ścią mo​je​go ży​cia. My​śla​łem, że je​śli będę ukry​wał uczu​cia, nie bę​dzie tak bo​la​ło, gdy mnie od​trą​cisz. Ame​lia się skrzy​wi​ła. – A ja cię od​trą​ci​łam. – I wca​le mniej nie bo​la​ło. Może na​wet bar​dziej. Po​wi​nie​nem był wy​znać ci praw​dę w szpi​ta​lu, nie zwa​ża​jąc, jak za​re​agu​jesz. Gdy​bym po​wie​dział, że cię ko​cham, czy ka​za​ła​byś mi wra​cać do No​we​go Jor​ku? Nie była pew​na. Czy​by mu uwie​rzy​ła? Nie wie​dzia​ła, czy w tam​tej trud​nej chwi​li wy​star​czy​ło​by jej siły, by za​ry​zy​ko​wać. – Nie​waż​ne – od​par​ła. – Nie zmie​ni​my prze​szło​ści, my​ślę, że tak to mia​ło być. Roz​sta​nie po​mo​gło nam so​bie uświa​do​mić, jak bar​dzo się ko​cha​my i że chce​my być ra​zem. – Ja so​bie uświa​do​mi​łem, jak nie lu​bię swo​je​go no​wo​jor​skie​go miesz​ka​nia. Mogę stąd pro​wa​dzić in​te​re​sy. Nie chcę re​zy​gno​wać z tego domu. Wiem, że jest za duży, ale… – Po​pra​cu​je​my nad tym, żeby go za​peł​nić. Ona też nie chcia​ła się stąd wy​pro​wa​dzać. Utra​ta dziec​ka uprzy​tom​ni​ła jej, że bar​dzo pra​gnie mieć dzie​ci. Szu​ka​nie ide​al​ne​go part​ne​ra od​su​wa​ło to na dru​gi plan. Le​karz po​wie​dział, by po​cze​ka​li parę mie​się​cy, ale gdy przyj​dzie pora, chcia​ła znów spró​bo​wać. – Do​ra​sta​łem z pię​cior​giem ro​dzeń​stwa w miesz​ka​niu z trze​ma sy​pial​nia​mi i dwo​ma ła​zien​ka​mi. My mamy set​ki me​trów. Mo​że​my je za​peł​nić, je​śli chcesz. – To brzmi jak wy​zwa​nie. – Ame​lia się za​śmia​ła. – Dla dziew​czy​ny dą​żą​cej do ide​ału dom pe​łen dzie​ci może oka​zać się zbyt da​le​ki od ide​ału. – Do​szłam do wnio​sku, że ide​ał nie jest jed​nak moim ide​ałem. Kie​dy by​łeś w No​wym Jor​ku, od​by​łam bar​dzo po​ucza​ją​cą roz​mo​wę z moją bab​ką. Spoj​rzał na nią ze zdu​mie​niem. – Tą, któ​rej mał​żeń​stwo jest ide​ałem, ja​kie​mu ni​g​dy nie spro​stam? – Tą, któ​rej mał​żeń​stwo wy​obra​ża​łam so​bie jako ide​ał. Mó​wiąc w skró​cie, prze​ka​za​no mi baj​ko​wą wer​sję rze​czy​wi​sto​ści prze​zna​czo​ną dla ma​łych dziew​czy​nek. My​ślę jed​nak, że do​sta​łam to, cze​go pra​gnę​łam. Za​wsze ma​rzy​łam o ta​kim mał​żeń​stwie jak mał​żeń​stwo dziad​ków i, o iro​nio, je​ste​śmy bar​dzo bli​sko. Mu​si​my jesz​cze wy​trwać ra​zem ja​kieś pięć​dzie​siąt kil​ka lat. Uśmiech​nął się i po​ca​ło​wał Ame​lię. – Nie mogę się do​cze​kać.

EPILOG Czte​ry mie​sią​ce póź​niej Nad​szedł dzień, na któ​ry Ame​lia cze​ka​ła, od​kąd skoń​czy​ła pięć lat, i to szyb​ciej, niż się spo​dzie​wa​ła. Kie​dy ktoś zre​zy​gno​wał z ter​mi​nu pod ko​niec lata, Ame​lia i Ty​ler sko​rzy​sta​li z oka​zji i za​re​zer​wo​wa​li ten ter​min dla sie​bie. Od tego mo​men​tu na​stą​pił czas ra​do​sne​go pla​no​wa​nia. Choć Ame​lia za​mie​rza​ła po​skro​mić mło​dzień​cze pla​ny, oka​za​ło się, że z pew​nych rze​czy nie po​tra​fi​ła zre​zy​gno​wać. Mia​ła na so​bie naj​pięk​niej​szą suk​nię, kre​mo​wą, lśnią​cą krysz​tał​ka​mi. Dłu​gi we​lon cią​gnął się za nią po sza​rym dy​wa​nie. Pa​stor czy​tał sło​wa o mi​ło​ści i wię​zach mał​żeń​skich, kie​dy Ame​lia sta​ła na pod​wyż​sze​niu, pa​trząc w oczy uko​cha​ne​go. Zer​k​nąw​szy na tłum ze​bra​ny w ka​pli​cy, doj​rza​ła zna​jo​me twa​rze przy​ja​ciół i ro​dzi​ny. Waż​ni lu​dzie w jej ży​ciu byli świad​ka​mi tej waż​nej chwi​li. Przez lata pla​no​wa​ła swój ślub, nie my​śląc o panu mło​dym. Pa​trząc w oczy Ty​le​ra, wie​dzia​ła, że to on był naj​waż​niej​szy. Waż​niej​szy niż suk​nia czy tort. Urzą​dzi​li to we​se​le, gdyż Ty​ler tego dla niej pra​gnął, choć nie było to ko​niecz​ne. W koń​cu byli już mał​żeń​stwem. Jed​nak prze​ży​wa​li tę ce​re​mo​nię, a gdy po​wta​rza​li sło​wa mał​żeń​skiej przy​się​gi, ich gło​sy drża​ły. Tym ra​zem te sło​wa zna​czy​ły dla nich dużo wię​cej. – Ogła​szam was mę​żem i żoną. Może pan po​ca​ło​wać swo​ją żonę. Ty​ler wziął ją w ra​mio​na z uśmie​chem. Ser​ce Ame​lii za​bi​ło moc​niej. Mia​ła na​dzie​ję, że Ty​ler za​wsze bę​dzie tak na nią pa​trzył. – Ko​cham cię – szep​nął. – Ja też cię ko​cham. I – do​da​ła z uśmie​chem – je​stem w cią​ży. Sze​ro​ko otwo​rzył oczy, uśmie​cha​jąc się sze​rzej. – Na​praw​dę? – Tak. Przy​ci​snął war​gi do jej ust. Zda​wa​ło się, że są sami. Gło​śna ra​dość go​ści była je​dy​nie da​le​kim szu​mem w tle, błysk fle​sza Bree nie dał się po​rów​nać do fa​jer​wer​ków pod jej po​wie​ka​mi. Do​pie​ro kie​dy pa​stor od​chrząk​nął, od​su​nę​li się od sie​bie. – Póź​niej – rzekł pa​stor. Przez ka​pli​cę prze​to​czy​ła się fala śmie​chu. Ame​lia za​czer​wie​ni​ła się, gdy Whit​ney po​da​ła jej bu​kiet. Wzię​ła Ty​le​ra pod rękę i od​wró​ci​li się twa​rzą do go​ści. – Pa​nie i pa​no​wie, oto pan i pani Di​xo​no​wie. Szli nawą po płat​kach róż, a po wyj​ściu z ka​pli​cy Ame​lia zro​zu​mia​ła, o czym na​praw​dę ma​rzy​ła. Nie o hucz​nym we​se​lu, ale o no​wym ży​ciu z uko​cha​nym męż​czy​zną. Z Ty​le​rem.

Ty​tuł ory​gi​na​łu: Thir​ty Days to Win His Wife Pierw​sze wy​da​nie: Har​le​qu​in De​si​re, 2015 Re​dak​tor se​rii: Ewa Go​dyc​ka Ko​rek​ta: Ur​szu​la Go​łę​biew​ska © 2015 by An​drea Lau​ren​c e © for the Po​lish edi​tion by Har​per​C ol​lins Pol​ska sp. z o.o. War​sza​wa 2016 Wy​da​nie ni​niej​sze zo​sta​ło opu​bli​ko​wa​ne na li​c en​c ji Har​le​qu​in Bo​o ks S.A. Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne, łącz​nie z pra​wem re​pro​duk​c ji czę​ści lub ca​ło​ści dzie​ła w ja​kiej​kol​wiek for​mie. Wszyst​kie po​sta​c ie w tej książ​c e są fik​c yj​ne. Ja​kie​kol​wiek po​do​bień​stwo do osób rze​c zy​wi​stych – ży​wych i umar​łych – jest cał​ko​wi​c ie przy​pad​ko​we. Har​le​qu​in i Har​le​qu​in Go​rą​c y Ro​m ans są za​strze​żo​ny​m i zna​ka​m i na​le​żą​c y​m i do Har​le​qu​in En​ter​pri​ses Li​m i​ted i zo​sta​ły uży​te na jego li​c en​c ji. Har​per​C ol​lins Pol​ska jest za​strze​żo​nym zna​kiem na​le​żą​c ym do Har​per​C ol​lins Pu​bli​shers, LLC. Na​zwa i znak nie mogą być wy​ko​rzy​sta​ne bez zgo​dy wła​ści​c ie​la. Ilu​stra​c ja na okład​c e wy​ko​rzy​sta​na za zgo​dą Har​le​qu​in Bo​o ks S.A. Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne. Har​per​C ol​lins Pol​ska sp. z o.o. 02-516 War​sza​wa, ul. Sta​ro​ściń​ska 1B, lo​kal 24-25 www.har​le​qu​in.pl ISBN: 978-83-276-2205-1 Kon​wer​sja do for​m a​tu MOBI: Le​gi​m i Sp. z o.o.

Spis treści Strona tytułowa Prolog Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Epilog Strona redakcyjna