Laurens Stephanie - 11 Prawda o milosci

rawda o miłości

Rozdział 1 Londyn, czerwiec 1831

- Drogi panie Cunningham, jak już panu mówi­ łem, nie jestem zainteresowany portretowaniem córki lorda Tregonninga. - Gerrard Reginald Debbington przyjął wystudiowaną pozę w wygodnym fotelu w palarni swego klubu. Powstrzymując nara­ stającą irytację, wytrzymał spojrzenie pełnomocni­ ka lorda Tregonninga. - Zgodziłem się na to spot­ kanie, mając nadzieję, że pomimo mej odmowy malowania portretu lord Tregonning jednak zgodzi się wpuścić mnie do ogrodów Hellebore Hall. W końcu jestem najsłynniejszym pejzażystą śmietanki towarzyskiej; powinienem był już dawno odwiedzić słynne ogrody lorda Tregonninga - po­ myślał. Cunningham zbladł. Odchrząknął i zerknął na dokumenty rozłożone na małym stoliku. Wokół mężczyzn unosił się dyskretny szmer roz­ mów; Gerrard zdawał sobie sprawę ze spojrzeń rzu­ canych w ich stronę. Członkowie klubu zauważali jego obecność, widząc jednak Cunninghama i do­ myślając się, że prowadzą negocjacje - nie prze­ szkadzali. 5

Gerard skończył już dwadzieścia dziewięć lat i przypuszczał, że Cunningham jest o kilka lat młodszy. Jednym spojrzeniem ogarnął surowy, czarny garnitur, praktyczną koszulę z kremowego lnu i okrągłą twarz pełnomocnika, który zmarsz­ czył brwi i z uwagą wpatrywał się w dokumenty. Zanim Cunningham zdecydował się przemówić, Gerrard sporządził w głowie szkic pod tytułem: „Agent biznesowy przy pracy". - Lord Tregonning polecił mi przekazać panu, że docenia pański opór przed przyjęciem zamó­ wienia na portret osoby, której jeszcze nigdy pan nie widział i że ta postawa tylko utwierdza go w przekonaniu, że to właśnie pan powinien ów portret namalować. Mój pracodawca spodziewa się, że namaluje pan jego córkę dokładnie taką, ja­ ka naprawdę jest, bez żadnego przekłamywania. Tego właśnie sobie życzy. Chce, żeby portret był wiernym obrazem i prawdziwym odbiciem panny Tregonning. Gerrard zacisnął usta. Rozmowa zmierzała do­ nikąd. Nie patrząc na niego, Cunningham kontynuował: - Oprócz proponowanego honorarium, zapew­ niamy panu czas, jaki uzna pan za konieczny do ukończenia portretu, zaś potem otrzyma pan nieograniczony dostęp do ogrodów Hellebore Hall oraz pozwolenie na robienie szkiców i malo­ wanie. Jeśli pan sobie życzy, może pan przyjechać z przyjacielem czy towarzyszem. Obydwaj będzie­ cie gośćmi Hellebore Hall przez cały czas trwania prac nad portretem. Gerrard z trudem powstrzymywał złość. Nie miał zamiaru po raz kolejny wysłuchiwać tej propozycji, niezależnie od tego, czym ją osłodzono. Odrzucił ją 6

stanowczo już dwa tygodnie temu, podczas pierw­ szego spotkania z Cunninghamem. Zmienił pozy­ cję i spojrzał pełnomocnikowi prosto w oczy. - Pański pracodawca mnie nie zrozumiał - nigdy dotąd nie malowałem portretu na zamówienie. Dopóki jestem wystarczająco zamożny, by móc hołdować swym przyjemnościom, malowanie jest moją największą pasją. Jednak malowanie portre­ tów jest niczym więcej, jak przypadkową rozrywką. Być może dość owocną, ale nie na tyle, by skupić mą uwagę. Nie przemawia do mojej artystycznej duszy, jeśli mogę tak to ująć. - Nie była to cała prawda, ale w tych okolicznościach trafna i prze­ konująca. - Choć byłbym zachwycony, mogąc ma­ lować ogrody Hellebore Hall, nawet taka sposob­ ność nie jest wystarczająco kusząca, bym podjął się malowania portretu, którego nie mam ochoty ani potrzeby malować. Cunningham wytrzymał jego spojrzenie. Ode­ tchnął głęboko, zerknął na kartkę i podniósł wzrok, wpatrując się w przestrzeń gdzieś ponad le­ wym ramieniem Gerrarda. - Lord Tregonning polecił mi przekazać panu, że jest to jego ostateczna propozycja... I że jeśli jej pan nie przyjmie, będziemy zmuszeni znaleźć in­ nego malarza, który podejmie się tego zadania. Oznacza to, że ów malarz otrzyma dostęp do ogro­ dów i możliwość ich malowania. Ponadto lord Tre­ gonning zamierza dopilnować, by do końca jego życia, a także do końca życia jego bezpośrednich spadkobierców, żaden inny malarz nie wszedł do Hellebore Hall. Gerrard musiał użyć całej siły woli, by utrzymać emocje na wodzy i pozostać w pozycji siedzącej. O co, do diabła, chodzi Tregonningowi, skoro ucie7

ka się do takiego szantażu? Niewidzącym wzro­ kiem wpatrywał się w przestrzeń. Jedno było zupeł­ nie jasne - lord Tregonning był absolutnie zdecy­ dowany zmusić go do namalowania portretu swej córki. Wbił łokieć w oparcie fotela i wsparł brodę na pięści. Przeczesując wzrokiem salę, próbował znaleźć jakieś dogodne wyjście z tej pułapki. Nic nie przychodziło mu do głowy. Przemożna niechęć oddania pierwszeństwa jakiemuś podrzędnemu portreciście spowijała jego umysł jak gęsta mgła. Spojrzał na Cunninghama. - Muszę jeszcze raz przemyśleć propozycję sza­ nownego lorda. Powiedział to z takim naciskiem, że zupełnie nie zdziwił się, gdy twarz agenta pozostała nieprzenik­ niona. Kiwnął tylko głową. - Oczywiście. Ile czasu pan potrzebuje? - Dwadzieścia cztery godziny. - Gdyby ta zagad­ ka dłużej niż dobę męczyła go nierozwiązana, z pewnością by oszalał. Wstał i wyciągnął rękę. - Mieszka pan w hotelu Cumberland? Zbierając w pośpiechu dokumenty, Cunningham wstał i uścisnął dłoń Gerrarda. - Tak. Hm... Będę czekał na pana odpowiedź. Gerrard kiwnął głową. Stał przy fotelu, dopóki Cunningham nie opuścił palarni, po czym wyszedł z klubu. Przemierzał parki stolicy - St. James, Greek Park i wreszcie zajrzał do Hyde Parku. To nie był dobry wybór. Ledwie wszedł na trawnik, usłyszał okrzyki lady Swaledale, pragnącej przedstawić go swej córce i bratanicy. Stadka matron i pannic z błyszczącymi oczami pochylały się w swych po­ wozach licząc na to, że zwrócą na siebie jego uwa8

gę. Inne błąkały się w pobliżu, paradując po zielo­ nej trawie. Kątem oka dostrzegł powóz ciotki Minnie stoją­ cy na skraju alejki i grzecznie przeprosił pewną szczególnie natrętną matronę, usiłującą pozyskać jego względy. Gdy tylko dotarł do ciotki, chwycił lady Bellamy za dłoń i ucałował ją z natchnieniem. - Błagam cię o litość! Ocal mnie! - wykrzyknął. Minnie zachichotała. Poklepała go po ręce i po­ chyliła się, nadstawiając mu pomarszczony poli­ czek, który posłusznie ucałował. - Gdy wreszcie się zdecydujesz, kochanie, od­ puszczą ci i zaczną polować na kogoś innego. - Oczywiście, nie zamierzamy cię poganiać. - Timms, przyjaciółka ciotki, pochyliła się i poda­ ła mu dłoń. - Ale dopóki jesteś wolny, dopóty bę­ dziesz ścigany. Gerrard zrobił przerażoną minę. - Przez ciebie również, Timms? Starsza dama parsknęła. Z upływem lat robiła się coraz bardziej koścista, lecz z jej głową było wszystko w porządku. Podobnie było z Minnie. Ciotka przyjrzała mu się przenikliwie i z czułością. - Odziedziczyłeś wspaniałą posiadłość, Cynsterowie wciągnęli cię w swoje interesy i jesteś moim głównym spadkobiercą. Nie masz szans, mój chłopcze. Gdybyś był brzydki jak sam diabeł, może nieco by je to powstrzymało. Ale skoro jesteś po­ ważanym i przystojnym dżentelmenem, a w dodat­ ku malarzem, zawsze będziesz najskrytszym ma­ rzeniem każdej matki. Gerrard spojrzał na nią z niesmakiem. - Jakoś nie jestem przekonany, czy małżeństwo powinno zaprzątać moje myśli. A przynajmniej w najbliższej przyszłości. 9

Takie było jego zdanie, choć do tej pory z nikim się nim nie podzielił. - Och? - Minnie szeroko otworzyła oczy. Przez moment patrzyła na niego poważnie, lecz po chwi­ li uśmiechnęła się ciepło. - Na twoim miejscu nie zawracałabym sobie tym głowy, kochanie. Gdy po­ jawi się na horyzoncie właściwa dama, wszystko nagle stanie się jasne i proste. Timms z zadumą pokiwała głową. - W istocie. O niczym już nie będziesz mógł de­ cydować. Ich słowa zamiast uspokoić, wzbudziły w nim dziwny niepokój. Ukrył obawy pod uśmiechem. Ujrzał w oddali grupę swych przyjaciół i postano­ wił się wycofać. Pożegnał Minnie i Timms i ruszył przez trawnik w stronę nawołujących go czterech dżentelmenów. Znał ich dobrze, byli jak on sam - w wieku stosownym do ożenku i posiadający sto­ sowne zaplecze finansowe. Stali nieco z boku i ob­ serwowali park. - Dziewczyna Curtissów jest wcale powabna, nie sądzicie? - Philip Montgomery spojrzał przez oku­ lary na piękność spacerującą z siostrami. - Jeśli lubisz nieustanne chichotanie - odparł Elmore Standish. - Mnie bardziej przypadła do gustu panna Etherington. Gerrard tylko jednym uchem słuchał tych ko­ mentarzy. Poniekąd należał do tego towarzystwa, jednak niezwykła pasja oddalała go od typowych londyńskich młodzieńców. Otworzyła jego oczy na prawdy, które były niedostępne dla rówieśników. Wymienił z nimi kilka cierpkich, cynicznych uwag i odszedł ku względnie bezpiecznemu ogro­ dowi Kensington. O tej porze żwirowe alejki były pełne nianiek i opiekunek doglądających swych I0

podopiecznych, którzy gramolili się przez trawniki. Nieopodal spacerowało kilku dżentelmenów, zaś damy bardzo rzadko zaglądały w te strony. Miał zamiar skupić się na zdumiewającej propo­ zycji lorda Tregonninga, lecz okrzyki dzieci roz­ proszyły go i skierowały jego myśli na zupełnie in­ ne tory. Rodzina. Dzieci. Następne pokolenie. Żona. Szczęśliwe małżeństwo. Spodziewał się, że pewnego dnia poukłada wszystkie te elementy w swoim życiu. Przecież jed­ nak coś dla niego znaczyły, przemawiały do głębi jego serca. Pragnął ich. Jednak, podczas gdy ma­ larstwo, a zwłaszcza portrety, wyniosły go na pozy­ cję, z której mógł zupełnie swobodnie przebierać wśród wolnych dam, ten sam talent, który pozwa­ lał mu tworzyć dzieła sztuki, otworzył mu oczy i napełnił serce nieufnością. Miał zamiar ostrożnie wybierać żonę. Ostrożnie planować małżeństwo. A zwłaszcza ostrożnie ob­ chodzić się z miłością. Nie był to temat, o którym chętnie dyskutował. Samo myślenie o miłości go niepokoiło, jakby było kuszeniem losu. To, co widział i z czym się zmie­ rzył malując swą siostrę Patience i jej męża Vane'a Cynstera, a później inne pary, to, co uwiecz­ niał na portretach, było tak potężne, że musiałby być ślepy, by nie zdawać sobie sprawy, jak taka si­ ła wpłynie na jego życie. Obezwładni go, nie po­ zwoli mu się skupić. Wyssie z niego wszystkie ży­ wotne siły, które powinien przelewać na płótna. Jeśli się jej podda. Jeżeli jednak kiedyś się zakocha - czy wciąż bę­ dzie w stanie malować? Czy zakochanie się i mał­ żeństwo z miłości - takie, jak jego siostry czy in11

nych osób z rodziny - będzie źródłem nieustającej radości, czy katastrofą, która zrujnuje jego talent? Malując, wkładał całego siebie w obraz, całą swą energię i całą namiętność. Gdyby poddał się miło­ ści, czy pozbawiłaby go zdolności malowania? Czy w ogóle istnieje tu jakiś związek? Czy namiętność, która ożywia miłość, jest tą samą namiętnością, która podsyca talent, czy są to dwie zupełnie różne siły? Rozmyślał długo, ale nie przyniosło mu to uko­ jenia. Malowanie jest nierozerwalną częścią jego istoty; każdy nerw jego ciała spinał się na myśl, że cokolwiek mogłoby ograniczać jego talent. Tak więc wzdragał się przed małżeństwem. Uni­ kał go. Niezależnie od wszelkich proroctw Timms, podjął decyzję, że przez następne kilkanaście lat miłość będzie tym, czego musi się pilnie strzec. Za­ tem małżeństwo rzeczywiście nie leżało w sferze jego zainteresowań. Ta decyzja powinna była uporządkować jego myśli, jednak nie czuł satysfakcji i spokoju. Do­ szedł do wniosku, że na drodze, którą sobie obrał, raczej ich nie zazna. A jednak nie widział innego rozsądnego rozwią­ zania. Otrząsnął się z myśli i stwierdził, że się zatrzy­ mał. Wpatrywał się w grupę dzieci bawiących się przy stawie. Poczuł swędzenie w palcach - znajo­ my sygnał, że przydałby mu się ołówek i szkicownik. Postał jeszcze przez kilka minut, by obrazy ba­ wiących się dzieci zapadły głęboko w jego pamięć i ruszył dalej przed siebie. Tym razem udało mu się skupić myśli na ofercie lorda Tregonninga i rozważyć jej wady i zalety. Miotały nim pragnienia, instynkt i wyuczone odru12

chy. Gdy zbliżał się do mostu na Serpentine, za­ trzymał się i podsumował swoje wysiłki. W ciągu trzech godzin zabrnął dokładnie donikąd, nie li­ cząc stwierdzenia, jak łatwo lord Tregonning go przejrzał. Nie mógł przedyskutować swojego pro­ blemu z żadnym z zaprzyjaźnionych artystów, z ko­ lei nikt inny nie zrozumiałby, jak wielką pokusę odczuwa i jednocześnie, jaki jest rozdarty. Musi koniecznie porozmawiać z kimś, kto go zrozumie. Zbliżała się piąta, gdy wspinał się na schody domu Vane'a i Patience Cynsterów na Curzon Street. Jego starsza siostra, Patience, przez wiele lat zastępowała mu rodziców, którzy zmarli, gdy był jeszcze mały. Gdy wyszła za mąż za Vane'a, Gerrard został przyjęty na łono rodziny Cynsterów, traktowany jak równy i otoczony opieką Vane'a. Cynsterowie odegrali decydującą rolę w stawaniu się tym, kim był obecnie, i był im za to niezmiernie wdzięczny. Ojciec Gerrarda, Reggie, nie był godny naślado­ wania. Cynsterom zawdzięczał natomiast nie tylko swój sukces finansowy, lecz również elegancję, nie­ wzruszoną pewność siebie i ukryty pazur arogancji, który odróżniał go od innych młodzieńców z towa­ rzystwa. Zastukał do drzwi. Otworzył mu Bradshaw, lo­ kaj Vane'a, ukłonił się i poinformował, że państwo są w domu i może ich znaleźć w małym salonie. Gerrard wiedział, co to oznacza. Podał lokajowi laskę, uśmiechnął się i zwolnił go gestem. - Sam się zapowiem. - Tak będzie lepiej, sir. Bradshaw znów się ukłonił, walcząc z uśmie­ chem. 13

Zanim jeszcze dotarł do drzwi salonu, dobiegły go dzikie okrzyki. Gdy wszedł, zapadła martwa ci­ sza. Trzy głowy podniosły się gwałtownie i trzy pa­ ry oczu wpatrzyły się w niego oskarżycielsko. Po chwili siostrzeńcy i siostrzenica zorientowali się, kto śmiał przerwać im zabawę. Zerwali się na równe nogi jak zgraja demonów. Zabrzmiało rozdzierające uszy: „Wujek Gerrard!" i trzy dia­ bełki rzuciły się na niego. Ze śmiechem złapał naj­ starszego chłopca, Christophera, i obrócił go do góry nogami. Christopher piszczał z uciechy, a Gregory podskakiwał, głośno się śmiejąc. Therese dołączyła się do zamieszania. Gdy już porządnie wytrząsł Christophera, Gerrard postawił go na podłodze i rycząc jak ogr, złapał młodszą dwój­ kę w ramiona. Łaskocząc ich, podszedł do pary sie­ dzącej przy kominku. Patience uśmiechała się do niego pobłażliwie, siedząc bokiem do ognia i kołysząc na kolanach najmłodszego Martina. Vane szczerzył zęby w uśmiechu, przerzuciwszy ramię przez oparcie fo­ tela żony; zanim Gerrard wszedł do pokoju, Vane siłował się z trójką starszych dzieci. - Co cię do nas sprowadza? Z pewnością nie pragnienie, by te małe potwory wyrwały ci wszyst­ kie włosy. Wyplątując zaciśnięte palce Gregory'ego i Therese ze swoich włosów, Gerrard przelotnie się uśmiechnął. - Och, sam nie wiem. - Usadził dzieci na sofie i sam siadł między nimi. Popatrzył uważnie na oby­ dwoje. - Zdecydowanie mają coś w sobie, nie są­ dzicie? Dzieci natychmiast zasypały go opowieściami o swoich niedawnych wyczynach. Słuchał uważnie, 14

jak zawsze oczarowany ich niewinnym, nieskala­ nym spojrzeniem na wszystkie przyziemne sprawy. W końcu się zmęczyli. Chłopcy przytulili się do je­ go boków; Therese ziewnęła i wgramoliła się na kolana ojcu. Vane pocałował ją w miękkie loki i spojrzał na Gerrarda. - O co chodzi? Przecież widzę, że coś cię gryzie. Gerrard oparł się wygodnie i opowiedział im ca­ łą historię o lordzie Tregonningu. - Widzicie więc, że jestem w pułapce. Absolut­ nie i definitywnie nie chcę malować tego portretu. Jego córka z pewnością jest typową, zepsutą, pustogłową jedynaczką, przyzwyczajoną do wydawa­ nia rozkazów w swej wiejskiej rezydencji. Nie znaj­ dę nic ciekawego do uwiecznienia, nie licząc bez­ myślnego egoizmu. - Wcale nie musi się okazać taka zła - powie­ działa Patience. - Istnieje wszelkie prawdopodobieństwo, że bę­ dzie jeszcze gorsza. - Gerrard westchnął ciężko. - Przeklinam dzień, w którym pozwoliłem wysta­ wić dla publiczności portrety bliźniaczek. Od samego początku przygody z malarstwem Gerrard był pejzażystą i pozostał nim do tej pory - pejzaż był jego najgłębszą i najważniejszą pasją. Jednak dziesięć lat temu, ze zwykłej ciekawości, wypróbował swój talent w zakresie malowania par. Vane i Patience byli pierwszą parą, którą poprosił o pozowanie. Ich portret wisiał z dala od wścibskich spojrzeń, w salonie ich domu w Kent. Później malował jeszcze inne pary, wszystkie z bliższej lub dalszej rodziny, jednak obrazy zawsze trafiały do prywatnych pokoi. Niestety wyzwanie, jakim były portrety, skusiło go znowu i postanowił nama15

lować bliźniaczki rodziny Cynsterów - Amandę, obecnie księżną Deuter, i Amelię, wiceksiężną Calverton, obie trzymające na rękach swych niedawno narodzonych pierworodnych synów. Obrazy miały trafić do ich letnich rezydencji, jednak członkowie śmietanki towarzyskiej, którzy zdołali je zobaczyć, zanim opuściły Londyn, zrobi­ li taki rwetes, że kustosze z Królewskiej Akademii błagali, dosłownie błagali, by wypożyczył je na do­ roczną wystawę portretów. Sława miała słodki smak, więc uległ ich namowom. I teraz miał tego żałować do końca życia. Vane przypatrywał mu się z rozbawieniem. - Jakże trudno jest dźwigać taką sławę. Gerrard prychnął. - Powinienem mianować cię moim agentem i kazać ci opanować tę hordę matron, z których wszystkie są niezbicie przekonane, że ich córki są idealnymi modelkami do moich kolejnych wspa­ niałych portretów. Patience kołysała Martina na kolanie. - Przecież chodzi tylko o jeden portret. Gerrard potrząsnął głową. - Niestety, to tak nie działa. To kolejne ogromne ryzyko. W tej chwili mam solidną i nieskazitelną re­ putację. Jednak jeden koszmarny portret może ją zrujnować w sposób zupełnie nieobliczalny. Po­ za tym nie mam zamiaru poddawać się presji model­ ki czy jej rodziców. Maluję to, co widzę, a to ozna­ cza, że lord Tregonning i jego ukochana córka będą prawdopodobnie bardzo rozczarowani efektem. Dzieci zaczęły się niecierpliwić. Gdy ich niania zajrzała do salonu, Patience wstała z fotela, kiwnę­ ła na dostojnie wyglądającą kobietę i zerknęła w stronę dzieci.

ta

- Już czas na podwieczorek. Dziś chlebowy pudding! Gerrard ukrył cierpki uśmiech, gdy wizja puddingu ostatecznie zniechęciła dzieci do pozostania w jego towarzystwie. Chłopcy skoczyli na podłogę i pożegnali się grzecznie. Therese przesłała mu ca­ łusa i pobiegła za braćmi do niani. Patience odda­ ła Martina i zamknęła drzwi. - Wyjaśnij mi, dlaczego jesteś taki zrozpaczony? Po prostu odrzuć propozycję i po sprawie. - O to właśnie chodzi. - Gerrard zacisnął dłonie na poręczach sofy. - Jeśli ją odrzucę, to nie tylko stracę możliwość namalowania słynnego Ogrodu Nocy, lecz w dodatku sprawię, że jedyny malarz, który będzie mógł to zrobić w ciągu kolejnych pięćdziesięciu lat, prawdopodobnie będzie mar­ nym portrecistą, który nawet nie rozpozna, co ma przed oczami. - A co będzie miał przed oczami? - Vane wstał, przeciągnął się i usiadł na innym fotelu. - Co czy­ ni te ogrody tak pożądanymi? - Ogrody w Hellebore Hall w Konwalii po­ wstały w 1710 roku. - Gerrard dopytał o wszyst­ kie szczegóły po pierwszej rozmowie z Cunninghamem. - Teren jest wyjątkowy. Wąska, osło­ nięta wzgórzami dolina, skierowana na południo­ wy zachód, ma taki mikroklimat, że rosną w niej rośliny i drzewa niespotykane nigdzie indziej w całej Anglii. Na wzgórzu stoi dom, a doli­ na zbiega ku morzu. Szkice projektu ogrodu wi­ działo wiele osób i wzbudziły one w owym czasie wiele emocji. Zanim zostały ukończone, minęło ponad trzydzieści lat i w tym czasie rodzina zaczę­ ła prowadzić pustelniczy tryb życia. Niewiele osób miało okazję obejrzeć ogrody w całej ich 17

okazałości. - Zerknął na Patience. - Ci, którzy dostąpili tego zaszczytu, byli oczarowani. Od dziesięcioleci pejzażyści marzą o namalowa­ niu Hellebore Hall. Nikomu nie udało się tam dostać. - Wykrzywił wargi i spojrzał na Vane'a. - Dolina i ogrody leżą na terenie dużej posiadło­ ści, a wąwóz jest skalisty i niebezpieczny, więc wśliźnięcie się tam i sporządzenie wstępnych szki­ ców po kryjomu absolutnie nie wchodzi w grę. - Więc każdy pejzażysta w Anglii... - Oraz w Europie i nawet w obydwu Amery­ kach... - . . .Skakałby z radości, będąc na twoim miejscu. - Vane pokiwał głową. - Jesteś pewny, że chcesz zaprzepaścić taką szansę? Gerrard odetchnął głęboko. - Nie! Na tym właśnie polega problem. I dotyczy on zwłaszcza Ogrodu Nocy. - Cóż to za ogród? - zapytała Patience. - Ogrody dzielą się na wiele pomniejszych części i każda z nich jest nazwana imieniem jakiegoś an­ tycznego bóstwa lub postaci mitologicznej. Jest tam Ogród Herkulesa, w którym rośnie wiele wy­ sokich, potężnych drzew, Ogród Artemidy z krze­ wami wystrzyżonymi na kształt dzikich zwierząt, i tak dalej. Jeden z mniejszych ogrodów nazywa się Ogrodem Wenus. Rośnie w nim spora ilość róż­ nych afrodyzjaków i odurzająco pachnących kwia­ tów, z których wiele rozwija płatki tylko nocą. Jest w nim również grota i sadzawka zasilana strumie­ niem płynącym wzdłuż doliny. Mieści się u szczytu, tuż pod domem. Z powodu jakiegoś kaprysu natu­ ry ta część ogrodów szalenie wybujała. Pewien szczęśliwiec, który widział ją jakieś dziesięć lat po zasadzeniu roślin, opisywał Ogród Wenus jako 18

gotycki raj - mroczny krajobraz, który przyćmiewa swym urokiem resztę ogrodów. Stał się słynny jako Ogród Nocy. Zamilkł na chwilę, a potem dodał: - Wśród pejzażystów namalowanie Ogrodu No­ cy jest tym samym, czym znalezienie Świętego Graala. Ogród istnieje, ale od wielu pokoleń jest poza naszym zasięgiem. Vane skrzywił się cierpko. - Trudny wybór. Gerrard kiwnął głową. - Ogromnie trudny. Będę przeklęty, jeśli się na to zdecyduję i równie przeklęty, jeśli im odmówię. Patience spoglądała to na brata, to na męża. - Mnie się zdaje, że decyzja jest zupełnie prosta. - Spojrzała Gerardowi w oczy. - Musisz tylko zde­ cydować, czy chcesz zaryzykować narażenie na szwank swej reputacji i spróbować namalować rozsądny portret tej młodej damy, a w zamian do­ stać możliwość namalowania swego Świętego Gra­ ala. - Przekrzywiła głowę. - Innymi słowy musisz odpowiedzieć sobie na pytanie: jak bardzo chcesz namalować Ogród Nocy? Czy aż tak bardzo, by podjąć ryzyko stworzenia przyzwoitego portretu jednej damy? Gerrard patrzył w jej szare oczy i wytrzymał ja­ koś przenikliwe spojrzenie. Po chwili spojrzał na Vane'a. - Ech, te siostry... Vane roześmiał się głośno.

Nawet po zwięzłym podsumowaniu przez Pa­ tience jego problemu musiał przyznać, że czuł się 19

nim przytłoczony. Spędził resztę wieczoru z siostrą i Vanem, beztrosko gawędząc o zupełnie innych rzeczach. Gdy żegnał się z Patience w holu, poca­ łowała go w policzek i wyszeptała: - Wiesz, co chciałbyś zrobić, więc zrób to. Po­ dejmij to ryzyko. Uśmiechnął się, poklepał ją po ramieniu i udał się do domu, rozmyślając, rozważając rozmaite możliwości, jednak wciąż krążąc wokół pytania, jak miałby poradzić sobie z portretem próżnej trzpiotki i jednocześnie jej nie obrazić. Dotarł do domu przy Duke Street i udał się pro­ sto do sypialni. Jego lokaj Compton wbiegł na gó­ rę i z szacunkiem odebrał od niego płaszcz, by od­ dać go do czyszczenia. Gerrard uśmiechnął się, ro­ zebrał i padł na łóżko. Śnił o Ogrodzie Nocy. Nigdy wcześniej go nie widział, a jednak we śnie wydał mu się niezwykle żywy, nieodparcie kuszący i hipnotycznie mroczny. Jako malarz natychmiast dostroił się do jego pełnej dramatyzmu atmosfery. Czuł grozę i podniecenie, niebezpieczeństwo i coś jeszcze głębszego, bardziej pierwotnego i złowiesz­ czego, czającego się w cieniu. To coś go wzywało. Szeptało ku niemu ponętnie. Nie wierzył w znaki. Rano wstał, założył koszulę, spodnie i aksamit­ ny szlafrok i zszedł na dół. Nie należało podejmo­ wać poważnych decyzji na pusty żołądek. Ledwie zaczął jeść szynkę i jajka, gdy ktoś zało­ motał do drzwi. Bezbłędnie rozpoznając ten sy­ gnał, Gerrard sięgnął po dzbanek i nalał sobie ka­ wy, zanim szanowny Barnaby Adair osuszy dzba­ nek do ostatniej kropli. Drzwi salonu otworzyły się gwałtownie. 20

- Na Boga! - Wysoki, elegancki, złotowłosy mężczyzna wbiegł do środka, przeszywając Gerrarda dramatycznym spojrzeniem. - Niech wszyscy święci chronią mnie przed swatającymi matkami! - Jego wzrok padł na dzbanek. - Zostało jeszcze trochę? Uśmiechając się, Gerrard wskazał dłonią naczy­ nie z kawą i talerze, podczas gdy Compton pośpie­ szył rozłożyć dodatkową zastawę. - Częstuj się. - Dziękuję. Jesteś moim wybawcą. Gerrard obrzucił go rozbawionym spojrzeniem. - Tobie również życzę dobrego dnia. Co cię tak wyczerpało? Czyżby bal u lady Harrington okazał się nazbyt męczący? - Nie chodzi o lady Harrington. - Barnaby są­ czył kawę z przymkniętymi oczami. - To jednak przyzwoita kobieta. - Otworzył oczy i spojrzał na zawartość talerzy. - To lady Oglethorpe i jej córka Melissa. - Ach! - Gerrard przywołał w pamięci znajome damy. - Stara znajoma twej kochanej mamy, która liczyła na to, że oprowadzisz po mieście jej pod­ opieczną? - Ta sama. - Barnaby ugryzł grzankę. - Pamię­ tasz bajkę o brzydkim kaczątku? Melissa nim właśnie jest, tylko dokładnie na odwrót. Gerrard roześmiał się szczerze. Barnaby był je­ go rówieśnikiem, miał zbliżony temperament i po­ dobne koneksje rodzinne. Lubili to samo i tego sa­ mego nie znosili, a także obydwaj mieli ekscen­ tryczne hobby. Gerrard nie mógł sobie przypo­ mnieć, kiedy zaczęli razem rozbijać się po mieście, ale co najmniej od pięciu lat towarzyszyli sobie w rozmaitych przygodach, czując się coraz lepiej 21

w swoim towarzystwie i bez wahania polegając na sobie nawzajem. - Już po mnie - stwierdził Barnaby. - Muszę na jakiś czas zniknąć ze stolicy. Gerrard wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Nie może być aż tak źle. - Owszem, może. Mówię ci, ta lady Oglethorpe nie zamierza poprzestać na wciskaniu mnie w rolę eskorty dla swej córeczki. Ma w oczach taki błysk, któremu zupełnie nie ufam, a jakby tego było ma­ ło, ta paskudna Melissa bije się dłońmi w piersi - całkiem niezłe zresztą piersi, ale reszta jest bez­ nadziejna - i zarzeka się płomiennie, że jestem jej ideałem i żaden inny mężczyzna z towarzystwa nie może dorównać mej wspaniałości. - Barnaby skrzywił się komicznie. - Nastają na mnie z taką mocą, jak powiedziałby mój ojciec, że chyba się niedługo rozchoruję. A przecież jest czerwiec! Czy one nie wiedzą, że sezon łowiecki już się skończył? Gerrard z zadumą wpatrywał się w przyjaciela. Barnaby był trzecim synem hrabiego i odziedziczył ładną posiadłość po ciotce ze strony matki. Tak sa­ mo jak Gerrard był kuszącym kąskiem dla matron szukających bezpiecznej przyszłości dla swych có­ rek. Jednak, podczas gdy Gerrard wymawiał się malarstwem, by uniknąć najbardziej niebezpiecz­ nych zaproszeń, pasją Barnaby'ego były studia nad zbrodnią i jako takie nie stanowiły dobrej wy­ mówki. - Zdaje mi się - zadumał się Barnaby - że mógł­ bym odwiedzić siostrę, ale zaczynam podejrzewać, że ona również jest nieobliczalna. - Zmrużył oczy. - Jeśli zaprosi panie Oglethorpe z wizytą... - Za­ drżał. Gerrard sięgnął po filiżankę. 22

- Jeśli jesteś zdecydowany uciekać przed pa­ skudną Melissą, możesz wybrać się ze mną do Kornwalii. - Do Kornwalii? - Barnaby zamrugał kilka razy. - A co jest w Kornwalii? Gerrard mu opowiedział. Barnaby nagle się ożywił. - Ostrzegam cię - dodał Gerrard - że będzie tam co najmniej jedna niezamężna dama, a gdzie jest jedna... - .. .Tam zwykle jest ich cała paczka - pokiwał głową Barnaby. - Jednak radziłem sobie jakoś do tej pory. Dopiero Melissą, jej matka i rodzinne koneksje tak mnie osłabiły. Wspomniane osłabienie z pewnością należało traktować metaforycznie - Barnaby pożarł ostat­ nią kiełbaskę i spojrzał na Gerrarda. - Więc kiedy wyjeżdżamy? Gerrard popatrzył mu prosto w oczy. Patience ma rację, chociaż pewnie nigdy by jej tego nie po­ wiedział. - Dziś napiszę do pełnomocnika Tregonninga. Muszę zrobić zakupy i upewnić się, że zostawiam wszystko w należytym porządku... Co powiesz na koniec następnego tygodnia? - Wspaniale! - Barnaby uniósł filiżankę w toa­ ście, wypił kawę duszkiem i sięgnął po dzbanek. - Jestem pewien, że do tej pory gdzieś się ukryję.

Dwanaście dni później Gerrard przejechał po­ wozem między dwoma kamiennymi słupami wie­ kowej bramy. Na tablicy wiszącej po lewej stronie widniał napis: „Hellebore Hall". 23

- To istotnie kawał drogi z Londynu - odezwał się Barnaby, wygodnie rozparty na siedzeniu obok Gerrarda, i rozejrzał się z ciekawością, a nawet za­ intrygowaniem. Cztery dni wcześniej wyjechali ze stolicy i przez całą drogę popędzali siwki Gerrarda, na obiad i na noc zatrzymując się w gospodach, które przy­ kuły ich uwagę. Z trasy wiodącej do St. Just i St. Mawes zjechali na wiejską drogę okrytą gęstymi koronami starych drzew o grubych pniach. Pola po obydwu stronach były oddzielone od drogi gę­ stymi żywopłotami. Ogarnęło ich przemożne uczu­ cie zamknięcia w żywym korytarzu, mieniącym się różnymi odcieniami brązu i zieleni. Pomiędzy szczytami żywopłotów i zwisającymi gałęziami do­ strzegali co jakiś czas wspaniały widok morza. Wo­ da zdawała się srebrzysta pod błękitnym niebem. Z przodu i od prawej strony zatokę okalały przy­ lądki, które w popołudniowym świetle przybrały barwy oliwkowoszare z domieszką purpury. Gerrard zmrużył oczy. - O ile się nie mylę, ten obszar wód należy do Carrick Roads. Na wprost musi leżeć Falmouth. Barnaby wytężył wzrok. - Za daleko, żeby zobaczyć miasto, ale widzę mnóstwo żaglówek. Okolica obniżała się łagodnie, droga wiodła na południowy zachód. Trakt do St. Mawes i widok na Carrick Roads zniknęły im z oczu i po chwili zwarty szyk drzew nagle się skończył. Powóz wje­ chał na pełne słońce. Obydwaj głośno westchnęli. Przed nimi rozpościerała się nieregularna zato­ ka, która najwyraźniej przed wiekami była doliną, teraz zatopioną przez morze. Po ich prawej stronie 24

leżało St. Mawes na półwyspie Roseland i chroni­ ło dolinę przed zimnym północnym wiatrem. Po lewej stronie pas surowych wyżyn pokrytych wrzosowiskami bronił przed szkwałem. Konie mknęły dalej i gdy ujechali jeszcze kawałek, ich oczom ukazał się kolejny wspaniały widok. Droga wiodła przez łagodne pagórki, po czym wznosiła się stromo i na wprost zamajaczył dwuspadowy dach. Zataczając szeroki, łagodny łuk, droga minę­ ła dom, który objawił się im w całej okazałości, i zawróciła, kończąc się przy szerokim żwirowym dziedzińcu przed frontowymi drzwiami. Wchodząc w ostatni zakręt, Gerrard ściągnął lejce; ani on, ani Barnaby nie byli w stanie wydusić z siebie słowa. Dom był... ekscentryczny. Niezwy­ kły. Wspaniały! Miał więcej wieżyczek, niż moż­ na było zliczyć, mnóstwo balkoników z kutego że­ laza, okna w dziwacznych kształtach i kolorach, i rzędy pokoi tworzących zdumiewające kąty i za­ łamania w szarych kamiennych ścianach. - Nic nie mówiłeś o domu - powiedział Barna­ by, gdy konie zbliżały się do dziedzińca, a oby­ dwaj pasażerowie byli zmuszeni wpatrywać się w dom. - Nic o nim nie wiedziałem - odparł Gerrard. - Słyszałem tylko o ogrodach. Słynne ogrody Hellebore Hall nieco wykraczały poza dolinę, u której szczytu stał fantazyjny dom, i obejmowały go jak ramionami. Były dobrze ukry­ te przed ciekawskimi, zasłonięte bryłą budynku i żywopłotami. Dom zagradzał widok na całą doli­ nę biegnącą ku skalistemu wybrzeżu. Gerrard wypuścił długo wstrzymywane powietrze. - Teraz już wiem, dlaczego nie da się tu niezau­ ważenie wśliznąć. 25

Barnaby obrzucił go rozbawionym spojrze­ niem i wyprostował się na siedzisku, gdyż wjeż­ dżali już na ocieniony dziedziniec Hellebore Hall.

Siedząca w salonie Jacqueline Tregonning uchwyciła dźwięk, którego oczekiwała - stukot podków i cichy chrzęst żwiru pod kołami powozu. Żadna z pozostałych, rozgoszczonych w salonie osób niczego nie zauważyła; byli zbyt zajęci dysku­ towaniem o charakterach gości, którzy właśnie wjechali na dziedziniec. Jacqueline nie chciała spekulować. Nie wtedy, gdy mogła zobaczyć coś na własne oczy i wyrobić sobie własne zdanie. Cicho i spokojnie wstała z fo­ tela ustawionego przy sofie, na której siedziała jej najlepsza przyjaciółka Eleanor Fritham wraz z matką. Obie przyjechały z sąsiedniej posiadłości Tresdale Manor. I obie były pochłonięte żywą dys­ kusją z pastorową Elcott na temat gości, których opisy dostarczyli stołeczni znajomi i przyjaciele la­ dy Fritham i pani Elcott. - Mój kuzyn twierdzi, że obydwaj są aroganccy. - Pani Elcott skrzywiła się lekceważąco. - Spodzie­ wam się, że będą zadzierać nosa. - Nie wydaje mi się, by mieli po temu powody - odparła Eleanor. - Lady Humphries napisała, że choć obaj pochodzą z doskonałych rodzin, z samej śmietanki towarzyskiej, to mają ujmujące charak­ tery i są bardzo otwarci i zabawni. - Eleanor zwró­ ciła się do matki: - Dlaczego mieliby się wywyż­ szać? Pomijając już wszystko inne, jesteśmy jedy­ nym stosownym towarzystwem w całej okolicy. 26

Musieliby wieść pustelnicze życie, gdyby nie chcie­ li spędzać z nami czasu. - To prawda - zgodziła się lady Fritham. - Jed­ nak jeśli są choć w połowie tak dobrze urodzeni, jak twierdzi lady Humphries, to nie będzie nam z nimi łatwo. Zapamiętaj moje słowa - lady Fri­ tham kiwała głową, aż zatrzęsły się jej liczne pod­ bródki i koronki przy czepku. - Prawdziwego dżentelmena poznaje się po tym, że z łatwością do­ stosowuje się do każdego towarzystwa. Nie zwracając na siebie niczyjej uwagi, Jacqueline ruszyła cicho do okna, z którego był najlepszy widok na dziedziniec, i obrzuciła gości zebranych w salonie pełnym cynizmu spojrzeniem. Nie licząc ciotki Millicent, która po śmierci matki Jacqueline zamieszkała w ich domu, nikt nie miał powodu, by tu przesiadywać. Po prostu zżerała ich ciekawość. Jordan Fritham, brat Eleanor, gawędził z panią Myles i jej córkami, Klarą i Różą. Obok nich stała Millicent z Mitchelem Cunninghamem u boku. Ta grupka dyskutowała o sztuce portretowania i o sukcesie Mitchela i jej ojca w przekonaniu naj­ słynniejszego portrecisty salonowego, by zaszczycił swą obecnością Hellebore Hall i uraczył ich owo­ cami swego talentu. Jacqueline powoli zbliżała się do parapetu. Zgodnie ze słowami ojca, Mitchela, a także same­ go słynnego portrecisty, to właśnie ona zostanie obdarzona największą łaską. A przecież jeszcze nie zdecydowała, czy chce mu pozować i nie podej­ mie tak ważkiej decyzji, zanim nie oceni mężczy­ zny, jego talentu, a co najważniejsze, jego honoru. Wiedziała, dlaczego ojciec tak nalegał, by właśnie ten, a nie inny artysta namalował jej wizerunek. 27

Millicent potrafiła zasiewać różne myśli w głowie brata i odpowiednio je pielęgnować, aż zaowocują konkretną decyzją. Jacqueline była wtajemniczo­ na we wszelkie plany i zdawała sobie sprawę, że ten mężczyzna odegra w nich decydującą rolę. Że bez jego talentu, zaangażowania i absolutnej pra­ wości ich plany legną w gruzach. Nie było innego wyjścia. Zatrzymała się dwa kroki od okna i spojrzała na pasażerów powozu, który właśnie zatrzymał się przy głównym portyku. Wiedząc, w jakiej znajduje się sytuacji, nie miała najmniejszych wyrzutów su­ mienia, podglądając Gerrarda Debbingtona. Naj­ pierw musiała odgadnąć, który z mężczyzn był mala­ rzem. Ten, który prowadził powóz? Jasnowłosy dżentelmen zeskoczył na ziemię i ze śmiechem po­ wiedział coś do drugiego, siedzącego wciąż na koźle z wodzami trzymanymi luźno w szczupłych dłoniach. Do powozu zaprzężone były dwa zadbane, pełnokrwiste siwki; Jacqueline dostrzegła to w mgnie­ niu oka. Mężczyzna trzymający wodze był ciemno­ włosy, z prawdziwie męskimi rysami, jakby wyrzeź­ bionymi z marmuru. Siedzący obok niego blondyn miał bardziej subtelną, pogodną twarz. Zamrugała szybko, gdy zdała sobie sprawę, że zachowuje się dziwnie. Męska uroda nader rzadko zajmowała jej uwagę. Spojrzała jeszcze raz na dziedziniec i mu­ siała przyznać, że uroda obydwu dżentelmenów była trudna do zignorowania. Mężczyzna na koźle poruszył się i od razu poja­ wił się przy nich lokaj. Brunet wyskoczył z powozu i oddał mu lejce. I oto miała swoją odpowiedź. To on jest mala­ rzem. To Gerrard Debbington.

28

Tuzin drobnych spraw potwierdzał jej spostrze­ żenie, od niekwestionowanej siły palców rzucają­ cych wodze, po ascetyczną elegancję stroju i ener­ gię, która go otaczała równie namacalnie jak mod­ ny płaszcz. Ta pełnia życia zaskoczyła Jacqueline. Nastawiła się już na radzenie sobie z jakimś mod­ nym strojnisiem albo próżnym mądralą, lecz rze­ czywistość okazała się zgoła inna. Patrzyła, jak Debbington odpowiada przyjacielowi cichym gło­ sem; linia jego wąskich ust była tylko lekko zakrzy­ wiona, jak zapowiedź uśmiechu. Kontrolowa­ na moc, powściągnięta energia, bezwzględne zde­ cydowanie - oto skojarzenia, które tłoczyły się w jej umyśle, gdy się odwrócił. I spojrzał prosto na nią. Wstrzymała oddech i skamieniała; stała zbyt da­ leko od szyby, by mógł ją widzieć. Usłyszała szelest sukien, pośpieszne kroki w drugim końcu pokoju. Zerknęła w bok i zobaczyła, że Eleanor, obie pan­ ny Myles oraz ich matki tłoczą się przy drugim oknie, a Jordan spogląda ponad ich głowami. W odróżnieniu od niej przyciskali niemal twarze do szyb. Spojrzała znów na Gerrarda Debbingtona i dostrzegła, że spogląda na nich z uwagą. Uśmiechnęła się. Jeśli wyczuł, że ktoś go obserwu­ je, będzie przekonany, że to oni. Gerrard spojrzał na stłoczone w dużym oknie, jawnie przyglądające mu się twarze. Wyniośle uniósł brew i odwrócił się do nich plecami. Uważa­ jąc również na wzrok samotnej kobiety stojącej w głębi pokoju, zerknął na Barnaby'ego. - Zdaje się, że nas oczekiwano. Barnaby również widział tłoczące się w oknie postacie, lecz załom muru krył przed jego wzro29

kiem samotną kobietę w drugim oknie. Wskazał na drzwi. - Może zróbmy dobre pierwsze wrażenie? Gerrard kiwnął głową. - Zadzwoń. Barnaby podszedł do zakończonego ołowianą rączką sznura wiszącego przy drzwiach i szarpnął nim. Gerrard odwrócił głowę i jeszcze raz spojrzał na tajemniczą kobietę. Jej spokojna postawa świadczyła o tym, iż sądzi, że Gerrard nie może jej dostrzec. Światło wpadało do pokoju przez okna za jej plecami i na ukos przecinało pokój. Dzięki temu cała jej sylwetka skrywała się w mroku. Ko­ bieta była na tyle inteligentna, by o tym wiedzieć. Zapomniała jednak lub nie wiedziała, że światło odbija również pomalowane drewno. Gerrard mógł się założyć, że biała rama okienna ma co naj­ mniej dwadzieścia centymetrów szerokości. Odbi­ jała wystarczającą ilość miękkiego, rozproszonego światła, by widział jej twarz. Tylko twarz. Zobaczył już w tłumie trzy młode dziewczęce oblicza, wszystkie równie mało inspirujące, jak się tego spodziewał. Bez wątpienia jedną z nich miał namalować. I, na Boga, uda mu się. A jednak ta dama... Tę chciałby namalować. Wiedział to od pierwszej chwili, od pierwszego spojrzenia. Choć jej rysy nie były aż tak dobrze wi­ doczne, było w nich coś niezwykłego - spokój, głę­ bia, tajemnica kryły się za bladym owalem jej twa­ rzy. Przykuło to jego uwagę. Tak samo, jak sen o Ogrodzie Nocy, widok jej twarzy wołał do niego, wzywał go i sięgał do samej duszy. Drzwi otworzyły się i Gerrard odwrócił się od okna. Pozornie cały poświęcił się ceremonii wi30

tania i bycia witanym. Cunningham zapraszał ich do środka; Gerrard uścisnął mu dłoń z uprzejmą miną, choć wzrok miał wciąż nieprzytomny. Gu­ wernantka albo przyjaciółka. Jest teraz w salonie, za drzwiami, ku którym właśnie zmierzają. Zatem, jeśli nie uciekła, zanim otwarto im drzwi, zaraz się z nią spotka. A potem będzie tylko musiał znaleźć jakiś sposób na zachęcenie jej do pozowania. - To jest Treadle. - Cunningham przedstawił lo­ kaja, który skłonił się z szacunkiem. - A oto pani Carpenter, nasza gospodyni. Surowa, poważna kobieta dygnęła przed nimi głęboko. - Jesteśmy do panów dyspozycji. - Pani Carpen­ ter wyprostowała się. - Jeszcze nie wybrałam dla panów sypialni, gdyż nie miałam pewności co do panów preferencji. Może gdy panowie rozejrzą się i zdecydują, które z pokoi są odpowiednie, prze­ każą wiadomość Treadle'owi lub mnie, a my w mgnieniu oka wszystko przygotujemy. Gerrard uśmiechnął się z wdzięcznością. - Dziękuję. Na pewno damy znać. Czarujący uśmiech jak zwykle zdziałał cuda; twarz pani Carpenter rozpogodziła się, a Treadle wyprostował się nieco. - To jest pan Adair. - Gerrard przedstawił Barnaby'ego, który ze swą zwykłą serdecznością kiw­ nął głową Cunninghamowi i służbie. Gerrard spojrzał na sekretarza, który nagle się stropił. - Ach... Proszę. Zapraszam do salonu. Przed­ stawię panów damom i powiadomię lorda Tregonninga, że już jesteście. Gerrard uśmiechnął się nieco zjadliwie. - Dziękuję. 31

Cunningham odwrócił się i poprowadził ich ku podwójnym drzwiom, które Gerrard uznał za wej­ ście do salonu. Miał rację. Weszli do pokoju wystar­ czająco dużego, by dało się w nim wydzielić trzy od­ dzielne kąciki do swobodnej rozmowy. W jednym rogu, już nie przy oknie, lecz usadowiona na krze­ słach przy kominku, znajdowała się grupa dam i młody dżentelmen. Ci sami, którzy wcześniej przy­ glądali się im przez okno. W drugim końcu stała ko­ bieta w średnim wieku, której Gerrard wcześniej nie widział. Na sofie na wprost drzwi siedziały dwie matrony. Jedna z nich obrzucała ich wzrokiem pełnym dezaprobaty. Choć Gerrard nie spojrzał w tamtą stronę, był niemal namacalnie świadomy obecności jeszcze jednej młodej damy, stojącej w odosobnie­ niu i przyglądającej się im obojętnie. Zdusił w sobie niecierpliwość i stanął przy Cunninghamie, który zatrzymał się kilka kroków za pro­ giem. Barnaby przystanął przy jego ramieniu. Ger­ rard spojrzał na stadko młodych dam i zastanawiał się, która podejdzie do nich pierwsza. Którą z nich będzie musiał z odrazą i wstrętem malować. Ale ku jego zdumieniu żadna z nich się nie podniosła. Dama w średnim wieku ruszyła w ich stronę z uśmiechem pełnym serdeczności. Samotna dama również zaczęła iść w ich stronę. Starsza z nich by­ ła już zbyt posunięta w latach, nie mogła być jego modelką. Młodsza zbliżała się i Gerrard nie mógł dłużej się opierać. Spojrzał wprost na nią. Zobaczył jej twarz i całą postać w dobrym świetle. Spojrzał jej w oczy i zrozumiał swój błąd. To nie guwernantka. I nie przyjaciółka. Dama, na której widok jego palce odruchowo szukały pędzla, była córką lorda Tregonninga. 32

Rozdział 2 Widząc damy zbliżające się do nich z dwóch stron, Cunningham zastygł, nie wiedząc, której naj­ pierw powinien przedstawić gości. Z kłopotu wyba­ wiła go starsza z nich, z uśmiechem oznajmiając: - Jestem Millicent Tregonning, siostra lorda Tregonninga. - Zatoczyła dłonią krąg. - Pozwólcie panowie, że powitam was w Hellebore Hall. Millicent Tregonning miała brązowe włosy, a jej suknia, choć doskonale uszyta, była skromna. Star­ sza dama robiłaby wrażenie niezwykle surowej, gdyby nie ciepły blask bijący z jej orzechowych oczu. Gerrard ujął jej dłoń i skłonił się dwornie. - Dziękujemy. Przedstawił Barnaby'ego i odsunął się o krok, by przyjaciel mógł przywitać się ze starszą panną Tre­ gonning, przez co sam stanął bliżej córki lorda Tregonninga, która przez kolejnych kilka miesięcy miała pochłaniać całą jego artystyczną uwagę. Panna Tregonning zatrzymała się przy boku ciotki. Była średniego wzrostu, ubrana w suknię z jasnozielonego muślinu, ekscytująco podkreśla­ jącą kształtne piersi, szczupłą talię, kobieco za­ okrąglone biodra. Spokojnie czekała, aż Barnaby wymieni z ciotką grzeczności. Chwilowo wolny od salonowych obowiązków Gerrard przyglądał się jej uważnie. Z niewzruszonym spokojem odwróciła głowę i spojrzała mu w twarz. Jej duże oczy były miesza­ niną złota, bursztynu i zieleni, zaś delikatne łuki brwi miały kolor orzecha. Włosy o głębokim odcie33

niu tekowego drewna, z licznymi jaśniejszymi pa­ smami, spięła w kok, z którego wymknęło się kilka loków. Blady owal twarzy przecinał prosty nos, nieskazitelna cera w odcieniu kości słoniowej pro­ mieniowała zdrowiem, zaś usta były kusząco pełne i emanowały żywotnością i ekspresją. Gerrard wie­ dział już, gdzie musi patrzeć, jeśli chce odnaleźć znaki jej myśli i uczuć. W tej chwili jej oczy były jak spokojne stawy, pełne pewności siebie. Obserwowała, oceniała i szacowała. Nie była w najmniejszym stopniu za­ kłopotana czy zawstydzona. Choć pojawiło się w jej domu dwóch młodych dżentelmenów, Ger­ rard nie zauważył żadnej oznaki charakterystycz­ nego dla kobiet tracenia głowy. Nie patrzyła na nich, jak na mężczyzn, lecz jak na... coś innego. Stwierdził, że spojrzeniem oceniała go jako arty­ stę. Wyłącznie jako artystę. - A oto moja bratanica, panna Jacqueline Tregonning. Jacqueline zwróciła się do Gerrarda Debbingtona i z uśmiechem podała mu dłoń. - Witam, panie Debbington. Mam nadzieję, że podróż minęła panu przyjemnie. To bardzo długa droga. Spojrzał jej w oczy i ujął szczupłą dłoń. Długimi palcami uścisnął niezbyt mocno, lecz pewnie. Ukłonił się z wdziękiem. - Panno Tregonning. Jestem niezmiernie wdzięcz­ ny, że ojciec pani zaprosił mnie tutaj. Podróż była za­ iste długa, jednak gdybym tu nie przyjechał, musiał­ bym żałować tego do końca życia. Ledwie zrozumiała, co do niej mówi. Niski, mę­ ski ton jego głosu prześliznął się po jej ciele jak pieszczota; siłą jego palców i drzemiąca w nim mę34

ska moc obmyły ją jak fala i wytrąciły z równowa­ gi. Wpatrywał się w nią z uczuciem, którego nie potrafiła nazwać. Palce uwięzione w jego dłoni za­ drżały. Zdumiona własną reakcją Jacqueline sku­ piła się, by powstrzymać to drżenie. Wstrząsnął nią widok jego twarzy, lekko opalo­ nej skóry, wysokich kości policzkowych, surowych arystokratycznych rysów, niewzruszonej miny lek­ ko tylko zabarwionej uprzejmością oraz intensyw­ nego spojrzenia brązowych oczu, które wciąż na nią patrzyły. Zmusiła się do spojrzenia na niego ponownie i zobaczenia, kim jest naprawdę. W myślach nazwała go lwem salonowym i z pewnością nim był. Jednak wyraźnie nie za­ czerpnął swej elegancji od świata - była to część jego samego. Promieniowała z niego jak ochron­ na tarcza. Falujące włosy o ciemniejszym odcieniu brązu niż jej własne były modnie ostrzyżone i oka­ lały szerokie czoło. Miał ciemne brwi i gęste, dłu­ gie rzęsy. Był prawie o głowę od niej wyższy i choć jego ciało było raczej szczupłe, ramiona miał szero­ kie. Pełne gracji ruchy świadczyły o niezwykłej si­ le mięśni ukrytych pod nieskazitelnymi maniera­ mi. Widoczne oznaki owej wewnętrznej siły odbi­ jały się również na jego twarzy, w ostrych rysach brwi, nosa i podbródka. Nie był fircykiem ani za­ patrzonym w siebie strojnisiem. Okazał się lwem, jednakże lwem subtelnym. Miała rację - mógł być niebezpieczny. Bardziej niebezpieczny niż sobie wyobrażała. Samym spojrzeniem, uści­ skiem dłoni i kilkoma słowami - cóż on, do dia­ bła, w ogóle powiedział? - sprawił, że brakowało jej tchu. 35

Stwierdziwszy to, spróbowała się uspokoić. Głę­ boko zaczerpnęła powietrza i uprzejmie skinęła głową. - W rzeczy samej. Miała nadzieję, że zwyczajowa formułka pasuje do jego wypowiedzi. Zwykle pasowała, niezależnie od tego, co kto mówił. Uśmiechnął się nieznacznie, lecz tak czarująco, że znów wytrącił ją z równowagi. Z wysiłkiem od­ wróciła się do jego towarzysza; Gerrard Debbington uwolnił jej dłoń, co w znacznym stopniu pomo­ gło jej zapanować nad własnym ciałem i myślami. Jasnowłosy, przystojny jak bożek dżentelmen uśmiechnął się do niej szeroko. - Jestem Barnaby Adair, panno Tregonning. Je­ stem zachwycony, mogąc panią poznać. Udało jej się uśmiechnąć. Podała mu dłoń i cze­ kała. Jednak mimo iż Adair zdawał się ulepiony z tej samej gliny, co Debbington, dotyk jego dłoni nie wywołał w niej żadnych emocji; jego błękitne oczy były po prostu tylko ładne i radosne, a głos nie sprawiał, że zapominała o wypowiadanych przezeń słowach. Jacqueline powitała go z uczuciem ogromnej ulgi, potem zaś stanęła z boku, gdy Mitchel i Millicent poprowadzili obydwu dżentelmenów w kie­ runku sofy, by dopełnić prezentacji. Podczas gdy pozostała trójka szła ku matronom, Gerrard wahał się i ociągał. Jacqueline czuła, że wciąż na nią pa­ trzy. Spojrzała w górę i napotkała jego wzrok. Naj­ delikatniejszym z gestów i nieznacznym uniesie­ niem brwi dał jej do zrozumienia, iż pragnie, by mu towarzyszyła. Sama nie wiedziała, dlaczego się na to godzi, choć w zasadzie nie miała wyjścia. Ru­ szyła więc za ciotką, z Gerrardem. 36

Używając wciąż tego prostego sposobu - nie ru­ szając z miejsca, dopóki ona się nie ruszyła - Gerrard przez cały czas zapoznawania się z kolejnymi osobami kroczył u boku panny Tregonning. Choć w najmniejszym stopniu nie interesowały go posta­ ci, którym go przedstawiano, był na tyle świadomy towarzyskich obowiązków, aby nie dać po sobie te­ go poznać. Część jego umysłu zajmowała się for­ mułowaniem stosownych odpowiedzi, łączeniem twarzy z nazwiskami i zapamiętywaniem koneksji rodzinnych i towarzyskich. Żaden z jego rozmów­ ców nie odgadłby, że cała jego uwaga skupiona jest na kobiecie stojącej u jego boku. Niemalże nie mógł uwierzyć we własne szczę­ ście. Portretowanie córki lorda Tregonninga oka­ zało się dalekie od odrażającego i nudnego obo­ wiązku. Stało się... dokładnie takim rodzajem wy­ zwania, jakiego zawsze pragnął i jakie uwielbiał. Skupił na niej wszystkie swoje zmysły. Tak wiele było w niej nieodgadnionych tajemnic! Mówiąc wprost - fascynowała go. Był poniekąd świadomy tego, że pewne elementy owej fascynacji zbliżyły się do uczuć, które wywoływały w nim damy pocią­ gające go raczej erotycznie niż artystycznie. Ponie­ waż jednak Jacqueline Tregonning była pierwszą damą spoza jego rodziny, którą postanowił nama­ lować, nie miał pewności, czy jest w tym coś nie­ właściwego. Zawsze postrzegał kobiety takimi, ja­ kimi są. Jako złożone, kompletne, również seksu­ alne istoty; to był jeden z powodów jego sukcesu jako portrecisty. Jacqueline okazałaby się Świętym Graalem dla każdego artysty - miała głębię, grały w niej emocje i pasje, troski i rozmyślania, a to wszystko za fasadą twarzy, która sama w sobie była intrygująca. Wystar37

czyło jedno spojrzenie w jej piękne oczy i już wie­ dział, z czym się właśnie zetknął - z modelką ucieleś­ niającą życiową siłę, której potrzebował, by stworzyć prawdziwe dzieło sztuki. Stanowiła zagadkę. Gerrard zdawał sobie sprawę, że jest na to za młoda. Damy w jej wieku zazwyczaj nie posia­ dały głębi, a już na pewno nie miały w sobie głębi skrywanych; nie żyły na tyle długo i nie doświad­ czyły wystarczająco wielu tragedii, by wytworzyć w sobie drugie dno. Jacqueline Tregonning była ucieleśnieniem osoby, o której mówi się „cicha wo­ da". Niczym spokojne, głębokie jezioro o gładkiej, lśniącej powierzchni, lecz posiadające w swych głę­ binach groźne wiry. Nie miał jeszcze najmniejsze­ go pojęcia, czego mogły dotyczyć owe wiry i co je wywołało, jednak zamierzał się tego dowiedzieć. Tego i w ogóle wszystkiego na jej temat, wszystkie­ go, co czaiło się za spokojną fasadą. Na razie w jej oczach mógł dostrzec jedynie samokontrolę. W czasie rozmów z rozmaitymi osobami pozo­ stał skupiony na Jacqueline i instynktownie zapa­ miętywał nie to, co pokazywała, lecz to, co wyczu­ wał, jako jej prawdziwe emocje. Rezerwa, dystans, zamknięcie w sobie. Słowa te rezonowały w jego głowie, gdy obserwował jej beznamiętną twarz. To nie była nieśmiałość; w ogóle nie zdawała się za­ wstydzona. Widać było, że czuje się pewnie i bez­ piecznie w swoim własnym domu, z ludźmi, któ­ rych prawdopodobnie zna od wielu lat. Jednak wcale im nie ufa. Nikomu, z wyjątkiem ciotki Millicent. Właśnie przyswajał sobie to nowe odkrycie, gdy usłyszał wolne kroki i cichy stukot laski o podłogę. Odwrócił się razem z innymi. W drzwiach pojawił się starszy dżentelmen. Mężczyzna odnalazł go 38

wzrokiem, przez chwilę mu się przypatrywał, w końcu podszedł bliżej. Szedł powoli, lecz jego kroki nie były słabe ani ociężałe. Raczej wyważone. Marcus, lord Tregonning, należał do starej szko­ ły. Gerrard w lot rozpoznał oznaki: niemodny krój marynarki, spodnie do kolan, rozmyślnie powolny krok, niepotrzebna laska i celowe niedostrzeganie innych osób, nie licząc konkretnie tej, na której spoczęło oko szanownego pana. A spoczęło na nim. Gerrard cieszył się ze szkoły, której pod­ dali go Vane i Gabriel Cynsterowie, dzięki czemu potrafił utrzymać niewzruszony wyraz twarzy, w tym konkretnym przypadku powściągając nie­ znośną chęć roześmiania się. Ani on sam, ani Bar­ naby nie przejmowali się budzącym grozę stylem starszego pokolenia. Kątem oka dostrzegł, że Barnaby powstrzymuje uśmiech - uśmiech pełen szacunku, jednak lord Tregonning zapewne byłby niezadowolony, widząc taki objaw lekceważenia. Byli wszak gośćmi w jego domu, a oto stali tu niemal jak drapieżnicy, zupeł­ nie innego gatunku niż pozostali dżentelmeni w pokoju, ze świeżą krwią na pazurach i na teryto­ rium starego lwa. Wzrok lorda Tregonninga był jeszcze ostrzejszy i bardziej oceniający niż wzrok jego córki. Twarz miał bladą, poznaczoną głębokimi zmarszczkami, które Gerrard uznał za pozostałość wielkiego żalu. Włosy wciąż miał gęste i ciemne, oczy kryły się głę­ boko pod ciężkimi powiekami; trzymał się sztywno i bardzo prosto. Dłoń zaciśnięta na główce laski była naznaczona wiekiem, pokryta plamami, lecz uścisk zachował młodzieńczą moc. W duchu Ger­ rard określił starego lorda jako znękanego, lecz wciąż dumnego pana. 39

Lord Tregonning zatrzymał się dwa kroki od Gerrarda. Brązowe oczy o odcieniu agatów wpiły się w niego, gdy przemówił: - Gerrard Debbington, jak mniemam? Gerrard ukłonił się z szacunkiem. Starszy dżen­ telmen wyciągnął ku niemu dłoń i gość ją uścisnął, wytrzymując spokojne spojrzenie starych oczu. - Jestem zaszczycony, że przyjął pan moje zamó­ wienie, sir. Gerrard wiedział, że nie powinien okazywać ca­ łego swego zachwytu. - Jak pan wie, tutejsze ogrody są uznawane za cud. Nie mógłbym odrzucić takiej szansy. Tregonning uniósł brwi. - A portret? Gerrard spojrzał na Jacqueline; odeszła kilka kro­ ków, by porozmawiać z innymi młodymi damami. - Jeśli o to chodzi, wątpliwości, które miałem na początku, a które z pewnością przekazał panu Cunningham, zniknęły. W zasadzie nie mogę się już doczekać pracy. Wiele wysiłku kosztowało go zachowanie spoko­ ju i wyrażanie się tonem uprzejmym i obojętnym. W rzeczywistości bowiem marzył tylko o tym, by wysłać szanownego pana Tregonninga oraz całą resztę na jakąś inną planetę, wyszarpnąć szkicownik z walizki, Jacqueline Tregonning gdzieś posa­ dzić i zabrać się za rysowanie. Zmuszając się do oderwania od niej wzroku, zerknął na gospoda­ rza i zobaczył przebłysk niezmiernej ulgi na jego znużonej twarzy. - Czy wolno mi przedstawić panu Barnaby'ego Adaira? Tregonning uścisnął dłoń Barnaby'ego, a Ger­ rard wykorzystał tę chwilę, by lepiej mu się przyj4D

rzec. Istotnie, stary lord nieco się rozluźnił, część sztywności odpłynęła z jego ramion, ponure napię­ cie w tajemniczy sposób zniknęło z jego twarzy. Przywitawszy się z Barnabym, Tregonning po­ nownie utkwił spojrzenie w Gerrardzie, tym ra­ zem jednak patrzył z delikatnym odcieniem apro­ baty. - Może... - stary lord rzucił okiem ku damom, tym młodym i tym nieco starszym, ze wszystkich sił starającym się robić wrażenie, że nie podsłu­ chują każdego ich słowa. - Może przeszlibyśmy do mojego gabinetu, żeby omówić pana oczekiwa­ nia? - Doskonały pomysł. - Gerrard zerknął na Jacqueline, stojącą w głębi pokoju. - Chciałbym przedstawić panu zasady, których zawsze się trzy­ mam i które gwarantują, że portret pana córki bę­ dzie właśnie taki, jakiego obaj sobie życzymy. - Świetnie, świetnie. - Tregonning wskazał ręką na drzwi. - Proszę ze mną... - Marcus? Marcus, zaczekaj! Odwracając się wraz z gospodarzem, Gerrard zobaczył damę, przedstawioną mu wcześniej jako lady Fritham, biegnącą ku nim i machającą ręka­ mi. Unosząc ze zdumienia brwi, Tregonning wsparł się na łasce. - Słucham cię, Mario? - Jutro wieczorem wyprawiam przyjęcie i chcia­ łabym zaprosić na nie ciebie, pana Debbingtona i pana Adaira. To będzie dla nich doskonała sposobność zapoznania się z naszym gronem zna­ jomych. - Nieprawdopodobnie jasne loki lady Fritham drżały z ferworem. Szeroko otworzyła błękit­ ne oczy i złożyła upierścienione dłonie na podołku. - Drodzy panowie, nie dajcie się prosić! 41

Gerrard spojrzał na Tregonninga, zdając się na jego wolę. Gospodarz przelotnie spojrzał mu w oczy i zwrócił się do lady Fritham: - Jestem pewny, że panowie Debbington i Adair z radością przyjmą twoje zaproszenie, Mario. Oba­ wiam się jednak, że ja sam nie będę mógł się poja­ wić. Mam nadzieję, że mi wybaczysz. Ukłonił się powściągliwie i ruszył ku drzwiom. - Zostanę w salonie. - Barnaby grzecznie się skłonił i podszedł do Millicent Tregonning. Lord szedł ku drzwiom. Tuż za nim podążał Gerrard, zastanawiając się, czy jego pracodawca ma zamiar przywołać swą córkę, czy może sam po­ winien mu to zaproponować. Wyszli na korytarz; Tregonning nawet nie spojrzał za siebie. Pytał o życie w stolicy, posługując się pojęciami kogoś, kto nie był w Londynie od kilku dekad. Gerrard odpowiadał na pytania, gdy szli długim koryta­ rzem ku gabinetowi. Na swój sposób jego gospo­ darz był równie intrygujący, jak jego córka. Ota­ czała go aura znużenia, którym emanował jego ci­ chy głos. Przeczyło temu przemożne wrażenie, że działaniami starszego dżentelmena kieruje jakiś ponury, niepodważalny zamysł. Gerrard nie po­ trafił niczego odczytać z jego twarzy; lord trzymał swe emocje na wodzy, zepchnięte tak głęboko i tak dobrze ukryte, że nie mógł ich łatwo rozpo­ znać nawet tak dobry obserwator, jakim był Ger­ rard. Pomyślał znowu o Jacqueline Tregonning. Być może rezerwa, którą w niej wyczuł, była cechą ro­ dzinną; jednak w jej przypadku zewnętrzna, do­ stępna wszystkim część jej osobowości jeszcze do tego stopnia nie skostniała. Nie tłumaczyło to jednak, w jaki sposób dama w takim wieku - choć 42

dokładnie nie wiedział, ile ma lat - dorobiła się ja­ kichś tragicznych sekretów. Idąc korytarzem, rozglądał się dyskretnie. Przy­ zwyczaił się do książęcych rezydencji, jednak ten dom był ogromny i wyposażony bardziej ekscen­ trycznie, niż to bywało w zwyczaju. Wnętrza zapeł­ niały meble dobrej, choć nie wyjątkowej jakości, głównie ciemne, ciężkie i rzeźbione, najczęściej w stylu barokowym. Atmosfera była zgoła gotycka, dziwaczna, lecz nieprzytłaczająca. Na końcu korytarza Tregonning poprowadził go po kilku schodach i otworzył drzwi, wpuszczając gościa do ciemnego gabinetu. Był to wygodny po­ kój, urządzony w męskim stylu; zapadając się w ogromny skórzany fotel, który wskazał mu go­ spodarz, Gerrard stwierdził, że prawdopodobnie Tregonning spędza w gabinecie większość swego pustelniczego życia. Sadowiąc się w drugim fotelu, starzec zatoczył dłonią łuk. - Mój dom i cała służba są do pańskiej dyspozy­ cji. Czego panu trzeba? - Studio, w którym będę pracował, musi mieć doskonałe oświetlenie. Zwykle świetnie do tego celu nadają się dawne pokoje dziecięce. Tregonning pokiwał głową. - Mamy nieużywany duży pokój dziecięcy. Wy­ dam polecenie, by go uprzątnięto i przygotowano do użytku. Ma bardzo duże okna. - Doskonale. Obejrzę go i zdecyduję, czy się na­ daje. Byłoby bardzo wygodnie, gdyby mój pokój oraz pokój dla mojego lokaja były niedaleko pracowni. Tregonning machnął ręką. - Jestem pewien, że niezastąpiona pani Carpenter da sobie radę z wszystkimi pańskimi potrzeba­ mi lokalowymi. 43

Gerrard wymienił inne niezbędne rzeczy: długi stół, podwójny zamek w drzwiach i inne, pomniej­ sze przedmioty. Tregonning zaakceptował wszyst­ ko bez zmrużenia oka, wymieniając z nazwiska konkretnych służących, którzy mogą zająć się po­ szczególnymi zadaniami. - Przywiozłem wszystkie potrzebne mi materia­ ły, zaś Compton pojawi się niedługo z resztą baga­ żu. Może się zdarzyć, że będę musiał w jakimś mo­ mencie pojechać do stolicy, by uzupełnić zapasy, jednak nie mogę określić czy i kiedy to nastąpi. Tregonning kiwnął głową. - Czy ma pan choćby mgliste pojęcie, ile czasu może panu zabrać stworzenie portretu? - Niestety, nie. Moje poprzednie portrety malo­ wałem po kilka miesięcy, najdłużej osiem. Jednak w tamtych przypadkach doskonale znałem moich modeli i modelki. Jeśli zaś chodzi o ten portret, za­ nim zdołam zrobić choćby wstępne szkice, będę musiał najpierw spędzić sporo czasu w towarzy­ stwie pańskiej córki, po prostu ją obserwując. A skoro już o tym rozmawiamy, powinniśmy usta­ lić, co oznacza „pozowanie" i co się w tym termi­ nie zawiera. Do namalowania portretu, jakiego pan oczekuje, przynajmniej na początku będę wy­ magał wyłącznego rozporządzania czasem pań­ skiej córki. Muszę widzieć ją w rozmaitych sytu­ acjach i przy czynnościach, które wykonuje w do­ mu. Niezwykle istotne jest, bym poznał jej charak­ ter i osobowość. - Gerrard dodał jeszcze dla zwy­ kłej formalności: - Spodziewam się, że pańska cór­ ka wie o portrecie i chce poświęcić mu konieczny czas? Tregonning zamrugał szybko. To był pierwszy raz, gdy Gerrard zobaczył na jego twarzy coś inne44

go niż wyraz absolutnej pewności siebie. Przypo­ mniał sobie surowy, oceniający wzrok Jacqueline i osaczyła go wątpliwość. Czy młoda dama wyrazi­ ła zgodę na portretowanie? Tregonning zmarszczył brwi. - Powiedziała, że zgodzi się pozować, jednak gdy ją o to pytałem, nie znałem szczegółów, które mi pan teraz wyjaśnił. Córka może nie uznać ko­ nieczności... - Pokręcił głową z zaciśniętymi war­ gami. - Porozmawiam z nią. - Nie. Z całym szacunkiem, wolałbym sam z nią porozmawiać. Będę mógł odpowiedzieć na wszyst­ kie jej pytania i upewnić się, że nie ma między na­ mi jakichś nieporozumień czy niedomówień. - Gerrard wytrzymał uważne spojrzenie lorda. - Żądanie spędzania z nią każdej chwili zmniejszy się z chwilą, gdy zacznie mi pozować do płótna. Twarz Tregonninga rozjaśniła się i wyraźnie się rozluźnił. - Tak rzeczywiście będzie najlepiej. Córka zgodzi­ ła się pozować i nie sądzę, żeby teraz miała odmó­ wić, jednak z pewnością będzie dobrze, gdy powia­ domi ją pan o swoich oczekiwaniach i potrzebach. Gerrard odetchnął dyskretnie. Miał o wiele większe zaufanie do własnej umiejętności przeko­ nywania niż do elokwencji Tregonninga. Lord zda­ wał się zdystansowany do całego świata i prawdo­ podobnie w zbliżony sposób traktował także swą córkę. Ponieważ Gerrard nie miał jeszcze okazji zobaczyć, jakimi uczuciami darzą się ojciec i córka, nie chciał ryzykować, że Jacqueline zareaguje w sposób odruchowy. Bardziej niż sam lord Tregonning, Gerrard pra­ gnął, by portret Jacqueline zaczął już powstawać i to w najlepszych możliwych warunkach. Więc 45

sam pomówi z damą i upewni się, że dostanie zgo­ dę, do której będzie mógł się odwołać, jeśli w przy­ szłości zaczęłaby czynić mu jakieś trudności. Zro­ bił w głowie szybki przegląd rzeczy, które już usta­ lili, po czym kontynuował: - Ponieważ zwykle nie przyjmuję zamówień, chciałbym, aby było jasne, jakiego efektu końco­ wego może się pan spodziewać. Zamówienie doty­ czy ukończonego portretu pańskiej córki, natural­ nych rozmiarów, wykonanego techniką olejną i oprawionego. Jeśli nie wydarzy się jakaś nieprze­ widziana katastrofa, która przerwie naszą pracę, wspomniany portret przedstawię panu w ciągu naj­ bliższego roku. Zachowam dla siebie wszelkie szkice i wstępne portrety. Kolejna ważna sprawa - nigdy nie pozwalam na oglądanie mojej pracy, dopóki jej nie skończę. Zobaczy pan dopiero ukończony i gotowy obraz. Jeśli go pan nie zaak­ ceptuje, zatrzymam go, lecz nie przyjmę kolejnego zamówienia. Tregonning kiwał głową. - Zgadzam się na wszystko. - Spojrzał Gerrardowi w oczy. - Wiem, że pragnie pan również ma­ lować ogrody. Tym razem zamrugał Gerrard. - Zgadza się. - Zerknął w stronę okna, za któ­ rym rozpościerały się wspaniałe widoki. - Zatrzy­ mam wszystkie szkice i ukończone obrazy ogro­ dów. Jeśli kiedykolwiek wystawię któryś z nich na sprzedaż, rzecz jasna, będzie miał pan prawo pierwokupu. Tregonning chrząknął cicho. - Spodziewam się - powiedział lord dźwigając się z przepastnego fotela - że chciałby pan bez­ zwłocznie zwiedzić ogrody. 46

Ze wzrokiem wciąż utkwionym w oknie, Gerrard również się podniósł i zwrócił spojrzenie na Tregonninga. - Niekoniecznie. W artystycznym znaczeniu nie biorę pod uwagę zwiedzania innych ogrodów niż osoba pańskiej córki i to aż po horyzont. Innymi zajmę się, gdy już będę miał zarys jej portretu. Tregonning był zaskoczony, ale wyraźnie zado­ wolony i usatysfakcjonowany. Idąc przy jego boku do salonu, Gerrard zdawał sobie sprawę z ironii losu. Przyjechał tu, by nama­ lować cudowności Hellebore Hall, jednak pomimo obsesji, jaką miał na ich punkcie, za każdym ra­ zem, gdy jego wzrok padał na Jacqueline Tregon­ ning, marzył tylko o malowaniu jej twarzy. Z jej urokiem nie mógł się równać nawet słynny Ogród Miłości. Wrócili do głównego holu. Lord Tregonning wskazał mu drzwi do salonu, lecz sam zatrzymał się kilka kroków przed nimi. - Powiadomię panią Carpenter i Treadle'a o pań­ skich potrzebach. Z pewnością będą chcieli z pa­ nem później porozmawiać. - Dziękuję. Kiwnąwszy głową, Tregonning poszedł koryta­ rzem, którym przed chwilą przyszli. Zza drzwi sa­ lonu dobiegał kobiecy szczebiot. Najwyraźniej lord zamierzał schronić się w swoim gabinecie, zosta­ wiając Gerrarda i Barnaby'ego na pastwę lady Fritham, pani Myles i surowej pani Elcott. Akceptu­ jąc to, co i tak było nieuniknione, Gerrard ruszył do boju. W czasie jego nieobecności podano her­ batę; Millicent Tregonning z uśmiechem wręczyła mu filiżankę. Usadowiony między nią i panią My­ les, porozmawiał chwilę o swoich pierwszych wra47

żeniach. Pani Myles natychmiast dawała się rozpo­ znać jako matka, mająca dwie córki na wydaniu; z błyszczącymi oczami, urywanym szeptem komen­ towała, co też Barnaby porabia w drugim końcu pokoju. Gerrard oddał pustą filiżankę, przeprosił damy i podszedł do przyjaciela. Oczywiście ani Barnaby, ani sam Gerrard nie mogliby tak po prostu uciec od towarzyskich obo­ wiązków. Zanim ich sława jako nowych postaci nie zblednie, pozostaną w ośrodku zainteresowania. Gerrard przeciął pokój, omijając łukiem sofę, na której siedziała lady Fritham pogrążona w ży­ wej dyskusji z panią Elcott. Ubrana w szarą suknię, która podkreślała jej siwe włosy, pastorowa wyglą­ dała, jakby wciąż oczekiwała wybuchu jakiegoś straszliwego skandalu. Gerrard podszedł do grupy młodych osób, w której centrum, co było do prze­ widzenia, królował Barnaby. Widząc, że Gerrard się zbliża, panny Myles dys­ kretnie rozsunęły się na boki, robiąc dla niego miejsce w kółku. Uśmiechnął się wypróbowanym uśmiechem i lekko skinąwszy głową, obszedł grupę dookoła i stanął u boku panny Tregonning. Choć była skupiona na opowieści Barnaby'ego, czuła, że Gerrard do niej podszedł. Zerknęła na niego z ukosa i przesunęła się nieco, by mógł swobodnie przy niej stanąć. Gerrard zauważył w jej wzroku irytację i zastanowił się nad jej przyczyną. Po chwi­ li doszedł do wniosku, iż złościło ją to, że stojąc tuż przy nim nie miała szansy go obserwować. Uśmiechnął się. Po drugiej stronie kółka widział błyszczące oczy panien Myles. Udając, że ich nie dostrzega, wpa­ trzył się w przyjaciela. Wzbudzanie jakichkolwiek nadziei w młodych sercach panien Myles było 48

ostatnią rzeczą, jakiej pragnął. Ta myśl zmusiła go nagle do dyskretnego spojrzenia w lewą stronę, gdzie ponad eleganckim brzegiem gorsetu unosiły się piersi Jacqueline. Skórę miała nieskazitelną, białą jak mleko. Poczuł, jak swędzą go palce. Mógłby przysiąc, że ta skóra w dotyku przypomi­ na płatki róż. Jej kształty wypełniały suknię w niesłychanie po­ nętny sposób, który musiał przykuwać wzrok męż­ czyzn. Podnosząc oczy, Gerrard rozejrzał się po grupce; oprócz Barnaby'ego, który wyraźnie do­ strzegał jej piękno, pozostali dwaj dżentelmeni zda­ wali się zupełnie nieczuli na wdzięki Jacqueline. Czy wynikało to z ich wieloletniej znajomości, czy... ? W trakcie historii opowiadanej przez Barnaby'ego Cunningham wyraźnie ignorował siostry Myles, za to rzucał ukradkowe, bardzo nieśmiałe spojrzenia na Eleanor Fritham. Była prawdziwą ślicznotką, nieco starszą niż Jacqueline i zupełnie innego rodzaju. Wyższa i szczuplejsza, miała ala­ bastrową skórę i długie, niezwykle jasne włosy. Jej oczy były w odcieniu pogodnego nieba, brwi i rzę­ sy miała brązowe. Bezwstydnie używała ich, by oczarować Barnaby'ego, skupiając na nim całą swą uwagę. Niczego dobrego jej to nie przyniesie, po­ myślał Gerrard. Choć była bardzo piękna, instynk­ townie czuł, że nie jest to typ, który pociąga Barnaby'ego. Nie licząc ukradkowych spojrzeń Cunninghama, Gerrard nie zauważył niczego innego godnego za­ notowania. Obydwaj z Barnabym bardzo sobie ce­ nili spokojne życie i na razie Gerrard nie odkrył ni­ czego, co mogłoby je zakłócić. Ukradkowość spojrzeń Cunninghama najwyraź­ niej miała związek z obecnością drugiego dżentel49

mena - niespełna trzydziestoletniego Jordana Frithama, starszego brata Eleanor. Ciemnowłosy, wy­ niosły dżentelmen stał między swoją siostrą i pan­ nami Myles. Spoglądając na jego minę, Gerrard ledwie powstrzymał uśmiech. Szkic, który pojawił mu się przed oczami, można było zatytułować: „Wielce niezadowolony kogut z lokalnego po­ dwórka, obserwujący intruzów na swoim terenie". Barnaby i on sam byli owymi intruzami, jednak o ile Gerrard się nie mylił, to nie jego uwaga po­ święcana Jacqueline, lecz uwaga Eleanor poświę­ cana Barnaby'emu, irytowała Jordana. Usiłował nie okazywać swych uczuć, jednak lekko wykrzy­ wione usta wybitnie świadczyły o jego zdenerwo­ waniu. - Gdy jednak Monteith stanął triumfalnie w po­ wozie, ciesząc się z wygranej - Barnaby przybrał pełną dramatyzmu pozycję - zobaczył, że stoi tam już George Bragg i nonszalancko opiera się o bat! Siostry Myles jednocześnie westchnęły, oczy Eleanor lśniły ze śmiechu. Z ujmującym uśmie­ chem Barnaby dokończył opowieść o ostatnim skandalu na wyścigach. - Rzecz jasna Monteith był wściekły, jednak w tym momencie mógł tylko zrobić dobrą minę do złej gry i powstrzymać wybuch. - Och, to musiało boleć! - Eleanor lekko kla­ snęła w dłonie. - Och, bolało - zapewnił ją Barnaby. - Monteith zaszył się w swej kryjówce gdzieś w górach i od tamtej pory nikt go nie widział. Gerrard znał tę historię; widział to na własne oczy. Jordan Fritham rzucił uprzejmy komentarz na temat rodowodów londyńskich koni. Gerrard nie słyszał odpowiedzi, gdyż odwróciła się ku nie50

mu Jacqueline. Spojrzał na nią i znów natknął się na jej uważny wzrok. - Czy pan również ma skłonność do tego rodza­ ju rozrywek, panie Debbington? Znów jakby zapomniała, że jest mężczyzną. Uśmiechnął się porażająco. - Nie - wymruczał. - Znam lepsze sposoby spę­ dzania czasu. Przynoszące więcej satysfakcji. Przez chwilę wytrzymała jego wzrok i zaraz po­ tem szelest sukni dał jej sposobność do odwróce­ nia spojrzenia. I zaczerpnęła powietrza. Głęboko. Demonem, który mu przeszkodził okazała się lady Fritham. Przyszła po Eleanor i Jordana. Pani Myles z ociąganiem ruszyła za nią, przywołując córki i grupka się rozpierzchła. Millicent, Mitchel i Jacqueline poszli odprowadzić gości do powo­ zów. Idąc kilka kroków za nimi, Gerrard i Barna­ by zatrzymali się w holu. - Cóż za spokojne i przyjazne grono, nie są­ dzisz? - odezwał się Barnaby. - Byłem skupiony na Jacqueline Tregonning. - Zauważyłem - Barnaby wzniósł oczy do góry. - Artysta zadurzony w modelce - niezbyt oryginal­ ne posunięcie. - Nie zadurzony, idioto, tylko zaabsorbowany. Jest w niej o wiele więcej do odkrycia niż to, co wi­ dać na pierwszy rzut oka. - Nie mam zamiaru się z tobą sprzeczać w tej kwestii. A jeśli chodzi o inne, to się zobaczy. Do holu weszła pani Carpenter i od razu się do nich zbliżyła. - Już przygotowaliśmy pokoje. Gdyby zechcieli panowie ze mną pójść, moglibyśmy się upewnić, że wszystko jest w porządku. Gerrard uśmiechnął się do niej. 51

- Jestem pewien, że tak jest. - Rzucił ostatnie spojrzenie na Jacqueline stojącą na ganku i ma­ chającą dłonią, po czym odwrócił się i ruszył za pa­ nią Carpenter i Barnabym. Służba była naprawdę tak sprawna, jak sugero­ wał lord Tregonning. Pokój, do którego gospodyni wprowadziła Gerarda, znajdował się na pierwszym piętrze, tuż przy schodach prowadzących do daw­ nych pokoi dziecięcych. - Treadle wysłał lokajów, by zabrali stamtąd wszystkie duże meble. Pokojówki posprzątają ju­ tro o świcie, sir. Może mógłby pan zajrzeć tam po śniadaniu i powiedzieć nam, co dalej? - Bardzo pani dziękuję, pani Carpenter, i proszę przekazać podziękowanie Treadle'owi. Po śniada­ niu ustalimy dalsze kroki. Pani Carpenter dygnęła i wyszła, a Gerrard ro­ zejrzał się po pokoju. Był przestronny, z kilkoma wygodnymi fotelami przed dużym kominkiem i ogromnym łóżkiem z baldachimem stojącym na podeście. Drzwi po jednej stronie kominka pro­ wadziły do garderoby, z której wychylił się na chwi­ lę Compton. Ujrzawszy pana, kiwnął głową i po­ nownie zajął się rozpakowywaniem rzeczy. Barnaby dostał podobny pokój w tym samym korytarzu, bliżej głównych schodów. Gerrard pod­ szedł do otwartych drzwi garderoby i zajrzał do środka. - Wszystko w porządku? - Tak, sir. - Compton, lokaj w średnim wieku, pracował u niego od ośmiu lat. - Ten dom to świetnie działająca maszyneria, w dodatku wypeł­ niona przyjazną atmosferą. - Obrzucił Gerrarda przeciągłym spojrzeniem. - Przynajmniej w służ­ bówce. 52

- Na wyższych piętrach - Gerrard odpowiedział na pytanie, które wisiało w powietrzu - wszystko zdaje się równie doskonałe, lecz wciąż nie nabra­ łem pewności. Wiesz może, do której grupy należy Cunningham? - Jada posiłki z państwem. - Po chwili Compton zapytał: - Chce pan, bym się trochę rozejrzał? - Cunningham mnie nie interesuje, ale chciał­ bym się dowiedzieć wszystkiego na temat młodszej panny Tregonning. Muszę ją dobrze poznać i to jak najszybciej. - To się da zrobić. Czy naszykować dla pa­ na do kolacji brązowy surdut, czy woli pan czarny? - Czarny. Compton zajął się wieczornym strojem, zaś Ger­ rard podszedł do oszklonych drzwi balkonowych. Półokrągły balkon miał szerokość połowy pokoju. Z uwagi na dziwaczny kształt budynku i ostry kąt, pod którym znajdował się następny pokój, z balko­ nu nie można było dostrzec żadnego wnętrza, ani też nikt w innym pomieszczeniu nie mógł go zoba­ czyć. Jego sypialnia była całkowicie odosobnio­ na i ponadto roztaczał się stąd świetny widok na ogrody. Mężczyzna wyszedł na balkon. Pomimo wydłu­ żających się cieni i nadchodzącego wieczoru ogro­ dy wyglądały magicznie - z półmroku wynurzały się fantastyczne kształty, bajkowe widoki nakłada­ ły się na siebie i przeplatały wzdłuż całej doliny; je­ den fascynujący ogród przechodził w następny i tak aż do wybrzeża. Na horyzoncie morze lśniło jak złoto w ostatnich promieniach zachodzącego słońca. Bliżej brzegu woda mieniła się różnymi od­ cieniami srebra, potem błękitu i wreszcie zamie­ niała się w postrzępioną falę rozbijającą się o ska53

ły otaczające wąską zatoczkę. Błądził wzrokiem coraz wyżej i stwierdził, że im bliżej domu, tym bardziej uporządkowane i regularne są ogrody. W pasie tuż przy domu, na jednym końcu do­ strzegł grupę okrągłych głazów, nieco bliżej kla­ syczny ogród we włoskim stylu, następnie część wy­ pełnioną jakimiś rzeźbami i wreszcie wysokie so­ sny na drugim krańcu. Słyszał delikatny szmer strumyka płynącego po kamieniach. Patrząc w kie­ runku źródła tego dźwięku, ujrzał taras tuż pod balkonem. Taras otaczał dom od strony doli­ ny, stanowiąc zarówno wygodne wejście do ogro­ dów jak i miejsce widokowe. Bezpośrednio z tara­ su można było zejść do wybranej części. Mniej wię­ cej pośrodku doliny gęstszy i ciemniejszy pas roślin wznosił się ku tarasowi i prawdopodobnie biegł jeszcze pod nim. Czując, jak obmywa go fala satysfakcji, Gerrard stwierdził, że musi to być ów słynny Ogród Nocy. Zamierzał zwiedzić go jutro. Przez jakiś czas próbował się skupić na roztaczającym się pod bal­ konem widoku, ale zauważył, że jego umysł upar­ cie wraca do Jacqueline Tregonning. W jaki spo­ sób ma zdobyć jej zaufanie? Jak ją skłonić do zwie­ rzenia mu wszystkiego, co pragnął o niej wiedzieć? Zastanawiając się, jak miałby się zbliżyć do tej młodej damy, o której już wiedział, że nie jest po­ spolitą panną, wrócił do pokoju i z roztargnieniem zamknął drzwi do ciemniejących ogrodów.

Kolacja stanowiła bardzo ciekawe przeżycie. Je­ dzenie było wyśmienite, zaś rozmowy niewymuszo­ ne. Godzina minęła w dziwnie spokojnej ciszy, lecz 54

nie dało się wyczuć zniecierpliwienia. Każdy odzy­ wał się, gdy miał na to ochotę; nikt nie czuł się w obowiązku podtrzymywać konwersacji na siłę. Gerrard był zafascynowany. Obydwaj z Barnabym uważnie obserwowali gospodarzy i oceniali ich zachowania. Obaj uznali rodzinę za intrygują­ ca. Barnaby, jako student kryminalistyki, bardzo się interesował ludzkimi dziwactwami, zaś dla Gerrarda niezwykle istotne były relacje Jacqueline /. innymi członkami rodziny. Obserwując ją w tym gronie, budował sobie fundament wiedzy o jej cha­ rakterze i osobowości. Nie licząc dziwnej ciszy, in­ ne formy towarzyskie były przestrzegane. Gdy za­ brano nakrycia, damy opuściły jadalnię, aby dżen­ telmeni mogli napić się porto. Mitchel zapytał Barnaby'ego o szczegóły skandalu na wyścigach, zaś lord Tregonning wykorzystał chwilę, by spytać Gerrarda, czy odpowiada mu sypialnia. Gdy Ger­ rard zapewnił go, że jest bardzo zadowolony, lord ponownie pogrążył się w milczeniu. Gerrard oparł się wygodnie i rozważał, jak naj­ lepiej podejść Jacqueline. Po spokojnych dwu­ dziestu minutach wszyscy dżentelmeni wyszli z ja­ dalni. Lord Tregonning pożegnał ich w holu i udał się do gabinetu, zaś Gerrard z Mitchelem i Barnabym ruszyli do salonu. Przestąpili próg, słysząc de­ likatne dźwięki sonaty. Gerrard spojrzał w stronę pianina i stwierdził, że to gra Millicent. Jacqueli­ ne siedziała w rogu ustawionej na środku salonu sofy. Światło padające z lampy za jej plecami deli­ katnie rozświetlało jej loki, gdy pochylała głowę nad haftem. Niecierpliwie ruszył w jej stronę. Chciał ko­ niecznie dowiedzieć się, czym panna Jacqueline wypełnia wolny czas. Spojrzała na niego, uśmiech55

nęła się uprzejmie i zaczęła zbierać nici do koszy­ ka stojącego u jej stóp. - Proszę tego nie robić. Chciałbym popatrzeć. - Uśmiechnął się, gdy zamrugała z zaskoczeniem. Użył całego swego czaru: - Czy mógłbym zerk­ nąć? Patrzyła na niego przez chwilę i w końcu skinęła głową. - Jeśli ma pan ochotę. - Jej ton sugerował, że nie rozumie, dlaczego miałby mieć. Siadając przy Jacqueline, obrzucił krytycznym spojrzeniem kawałek płótna, który rozpostarła na kolanach. Przebiegł haft jednym spojrzeniem, potem jeszcze raz przyjrzał się dokładniej. Tym ra­ zem to on był zaskoczony. Spodziewał się zwykłe­ go haftu, nad jakim marnotrawią czas damy w sa­ lonach, tradycyjną scenkę na tradycyjnym tle. To, co tworzyła Jacqueline okazało się zgoła odmien­ ne. Ona rzeczywiście tworzyła. Wrażliwe oko ma­ larza błądziło po liniach, wyważonych kształtach i kolorach, rozmaitych powierzchniach tworzących iluzję głębi. - To nie jest kopiowane ze wzoru... Nie pytał. - Wymyśliłam go sama. Zawsze tak robię. Mam ten obraz w głowie. Nie spodziewał się, że Jacqueline ma jakieś zdolności artystyczne, lecz to... Wskazał na ścież­ kę wijącą się w centrum haftu. - Tu trzeba dać jakiś mocny akcent - to jest punkt, na którym koncentruje się wzrok. Obrzuciła go poirytowanym spojrzeniem. - Wiem o tym. - Podniosła płótno razem z motkami jedwabiu, którymi akurat wyszywała. - Jest tu zegar słoneczny. 56

Gerrard spostrzegł wskazywany element. To mogło zadziałać. Patrzył, jak Jacqueline chowa haft i nici do koszyka. - Zdarza się pani rysować albo malować? Zawahała się. - Trochę rysuję, ale głównie szkice. - Spojrzała mu w oczy. - Maluję akwarelami. Prawdopodobnie nie było to łatwe wyznanie. Gerrard był przecież najsłynniejszym pejzażystą w towarzystwie i malował właśnie akwarelami. - Chciałbym kiedyś obejrzeć pani prace. Jej oczy stały się nagle nieprzyjazne, bardziej zielone niż złote. - Nie wydaje mi się, aby było to konieczne. - Bardzo bym chciał - powtórzył zniecierpliwio­ nym, stanowczym tonem. - Bardzo chcę... potrze­ buję je obejrzeć. Popatrzyła mu w oczy zaskoczona; oprócz tej jednej emocji niczego nie mógł wyczytać z jej spoj­ rzenia. W końcu powiedziała: - Skoro mówimy o malowaniu - czy warunki, które panu zapewniamy, odpowiadają pana ocze­ kiwaniom? Czy potrzebuje pan czegoś jeszcze? Wystarczy jedno słowo. Sprytnie zmieniła temat, lecz jednocześnie dała mu dokładnie to, czego potrzebował. - Warunki są wyśmienite, jednakże musimy omówić pewne dodatkowe kwestie. - Popatrzył w stronę pianina, gdzie Barnaby przewracał strony z nutami i gawędził z Mitchelem. Przed obiadem Gerrard poprosił przyjaciela, by zajął się Millicent i innymi osobami, aby on sam mógł w spokoju po­ rozmawiać z Jacqueline. Barnaby uśmiechnął się szeroko, lecz rozsądnie nie komentował jego proś­ by, poza zapewnieniem, że z przyjemnością stanie 57

na wysokości zadania. Gerrard spojrzał na Jacqueline. - Muzyka nieco mnie rozprasza. Czy mogliby­ śmy przejść się po tarasie, żebym miał szansę wyja­ śnić pani, jakie warunki koniecznie trzeba spełnić, by mógł powstać dobry portret? Zawahała się ze wzrokiem utkwionym w jego twarzy, a jednak Gerrard mógłby przysiąc, że wca­ le go nie widziała. W końcu odparła: - Tak, to może nam wiele ułatwić. Wstał i wyciągnął ku niej rękę. Znów się zawaha­ ła, lecz tym razem wiedział dlaczego. Czuł, jak sku­ piła całą siłę woli, zanim podała mu dłoń. Chwycił ją i ogarnęła go fala czystej, męskiej satysfakcji, wy­ czuwając jej drżenie, zanim zdążyła je opanować. Pomógł wstać pannie Jacqueline z sofy i z zachowa­ niem wszelkich form poprowadził ją ku drzwiom na taras. Musiał sobie przypominać, że wytrącanie jej z równowagi, czy też wzbudzanie w niej nad­ miernej ostrożności, jest absolutnie niekorzystne z uwagi na zamiar malowania jej portretu. Wyszli wprost w balsamiczny wieczór, na taras, który Gerrard widział wcześniej ze swojego balko­ nu. Pod jego pokojem taras był dość wąski, przed salonem rozciągał się szeroko, by goście przebywający w sali balowej mieli wystarczającą ilość miejsca i w każdej chwili mogli zachwycać się widokiem ogrodów. Tego wieczora ogrody były pogrążone w cieniu; wąski sierp księżyca nadawał kształtom srebrzystą barwę i przemieniał je w czarodziejski krajobraz. Jednak uwaga Gerrarda skupiała się na czaro­ dziejskiej istocie, która szła u jego boku. Jacqueline skierowała się w prawo, oddalając się od miejsca, w którym prawdopodobnie znajdo58

wal się Ogród Nocy. Podobno wyglądał najlepiej wieczorową porą, ale Gerrard nie czul przymusu odkrywania jego uroków w tej konkretnej chwili. Wolał najpierw zobaczyć go w świetle dnia. Może jutro. Spojrzał na Jacqueline. W skąpym świetle jasno­ zielony kolor jej sukni zmienił się w srebrny, jej skóra zdawała się przezroczysta i tylko głęboki od­ cień włosów zachował swą moc. Miała spokojną, opanowaną twarz, dało się jednak wyczuć, że o czymś intensywnie myśli. Wiedział, że musi zacząć mówić, zanim Jacqucline go czymś zaskoczy. - Wyjaśniłem pani ojcu, jakie obowiązki spoczy­ wają na osobie, która pragnie pozować do portre­ tu. Nie był pewien, czy zdaje sobie pani sprawę ze wszystkich szczegółów. Jacqueline powtarzała sobie w duchu, że musi się skupić na jego słowach i w jakiś sposób zigno­ rować głos, który je wypowiada. -A jakież są owe... szczegółowe obowiązki? Podniosła głowę i spojrzała w jego oczy, pociem­ niałe w mroku, i znowu zdumiała się tym, że tak dogłębnie jest świadoma jego obecności. Ta bli­ skość przejmowała ją drżeniem. Próbowała to opanować. - Na początek będę chciał przebywać w pani to­ warzystwie przez większą część dnia, jeśli nie na­ wet przez cały czas. Chodzi o zwykłe, domowe ży­ cie i zdarzenia towarzyskie. Muszę dowiedzieć się, kim pani jest i jak się pani zachowuje oraz co pani myśli na różne tematy. - Zerknął na ogrody. - Chcę wiedzieć, jak reaguje pani na rzeczy, które pani lubi i na te, które sprawiają pani przykrość, oraz dlaczego woli pani jedne od drugich. Chcę 59

poznać sprawy, o których opowiada pani z rado­ ścią i te, o których woli pani milczeć. Przeszli kilka kroków. - Mówiąc wprost, muszę panią poznać. Panował nad wyrazem swojej twarzy i oczu. Jed­ nak jego słowa ją zirytowały. - Sądziłam, że malarz uwiecznia na płótnie to, co widzi - powiedziała. Gerrard wykrzywił wargi w cierpkim grymasie. - Większość tak robi. Ja nie. Ja maluję o wiele więcej. - To znaczy? Nie odpowiedział jej od razu. W końcu wyartykułował swą myśl: - Sądzę, że wynika to z tego, iż każda z osób, którą do tej pory namalowałem, była mi dobrze znana, bliska. Znałem również rodziny tych osób. - Spojrzał jej w oczy. - To, co maluję, wykracza da­ leko poza rysy twarzy. Podobnie z pejzażem - ni­ gdy nie maluję wyłącznie szczegółów krajobrazu, lecz również atmosferę, która je przenika. Najważ­ niejsze są dla mnie owe nieuchwytne, ulotne war­ tości. Jacqueline pokiwała głową i popatrzyła przed siebie. - Dotarła do mnie pańska sława, jednak nie wi­ działam nigdy pana prac. - Wszystkie znajdują się w prywatnych rękach. Zerknęła na niego. - Nie pokazuje ich pan? - Portretów nie. Wszystkie powstały jako pre­ zenty. - Lekko wzruszył ramionami. - Sam rzadko je widuję. - Chce pan powiedzieć, że mój portret jest pierwszym, na który otrzymał pan zamówienie? 60

Nie podniosła głosu, lecz pytanie było dość bez­ pośrednie. Zirytowany Gerrard zatrzymał się i za­ czekał, aż ona również stanie i spojrzy na niego. - Panno Tregonning, dlaczego cały czas mam wrażenie, że podważa pani moje umiejętności ma­ larskie? - Być może dlatego, że właśnie to robię. - Pod­ niosła głowę i spojrzała mu w oczy. - Z pewnością nie oczekiwał pan, że zgodzę się pozować mala­ rzowi, którego talenty i umiejętności są mi nie­ znane? „Pierwszemu lepszemu malarzowi" - to właśnie chciała powiedzieć. Gerrardowi zwęziły się oczy ze złości. Nie zareagowała. Pozostała spokojna. - Pani ojciec dał mi do zrozumienia, że zgodziła się pani pozować do portretu. Lekko zmarszczyła brwi. - Zgodziłam się pozować, ale nie każdemu na­ potkanemu malarzowi. Tata wybrał pana, jednak jeszcze ja muszę zdecydować, czy spełnia pan mo­ je wymagania. Po raz kolejny podziękował w duchu Vane'owi i Gabrielowi Cynsterom za cierpliwe uczenie go zachowania beznamiętnej miny w obliczu nawet największej prowokacji. Odczekał krótką chwilę, która pozwoliła mu odzyskać panowanie nad sobą, i odnalazł w umyśle słowa, którymi w sposób względnie grzeczny mógł wyrazić swe uczucia. - Panno Tregonning, czy ma pani choć cień po­ jęcia, jak wiele dam z towarzystwa prosiło mnie, czy też wręcz błagało o portret? - Oczywiście, że nie, natomiast to nie ma nic do rzeczy. Chodzi o mnie i mój portret, a nie o in­ ne damy. Nie zwykłam poddawać się owczemu pę­ dowi. - Spojrzała na niego z ciekawością. - Dla61

czego im pan odmówił? Spodziewam się, że to właśnie pan zrobił. - Owszem. - Odpowiadał oschle, lecz Jacqueline bynajmniej nie była zmieszana. Wpatrywała się w niego z oczekiwaniem. - Nie miałem ochoty ma­ lować żadnej z nich. Jednak zanim zabrniemy w na­ szej rozmowie zbyt daleko, sądzę, że powinienem przedstawić pani pewne zasady, o których mówi­ łem już pani ojcu. Maluję ludzi jako złożone istoty. Uwieczniam zarówno ich postać i rysy, ale również i to, co się za nimi kryje. Nie zmieniam, nie masku­ ję, ani nie upiększam tego, co widzę - każdy mój portret musi być wiernym obrazem nie tylko wyglą­ du danej osoby, ale również tego, kim jest. Słysząc jego zapał, lekko uniosła brwi, ale spyta­ ła tylko: - Oraz tego, jaka jest? - Właśnie. W ukończonym portrecie dokładnie będzie widać, kim jest mój model i jaki jest. Przez chwilę patrzyła w jego oczy, oceniając je­ go wystąpienie. Potem stanowczo kiwnęła głową. - Świetnie. Dokładnie o to chodzi ojcu. I mnie. Odwróciła się i ruszyła wzdłuż tarasu. Gerrard potrząsnął głową i poszedł za nią, zaskoczony tym nagłym zwrotem sytuacji. Najwyraźniej Jacqueline wcale nie dostrzegała, że słynny malarz robi jej za­ szczyt, zgadzając się malować jej portret; wygląda­ ło na to, że to ona musiała się zastanowić, czy ze­ chce w ogóle pozować! Gerrard postanowił być ostrożny. Wydłużył krok i zrównał się z nią. - Więc... - Poczuł się zmuszony do zadania py­ tania wprost. - Czy zechce mi pani pozować? Zatrzymała się i spojrzała na niego. Spokojnie popatrzyła mu w oczy. Po raz pierwszy Gerrard 62

miał uczucie, że patrzy w nią głębiej - że ona po­ zwala mu poczuć przedsmak tego, jaką jest kobie­ tą, oraz doświadczyć jej ogromnej siły, mądrości, spokoju, pewności siebie o wiele większych niż u panien w jej wieku... - Ile pani ma lat? Zamrugała. - Dlaczego pan pyta? Czy to istotne? - Muszę panią poznać i zrozumieć. Świadomość, w jakim jest pani wieku, może pomóc w rozumie­ niu pani życia oraz w rozpoznaniu, jakie jeszcze in­ ne pytania powinienem pani zadać. Zawahała się; poczuł, jak nagle zamyka się w so­ bie i staje się ostrożna. - Mam dwadzieścia trzy lata. - Uniosła dumnie podbródek. - A pan? Usłyszał w jej głosie wyzwanie, lecz odpowie­ dział ze spokojem: - Dwadzieścia dziewięć. - Wydaje się pan starszy. Ogromnie trudno było zachować stosowne ma­ niery, podczas gdy ona łamała wszelkie konwenanse. - Wiem. Dyskretna elegancja podpatrzona u Vane'a spra­ wiała, że wyglądał dojrzale. Uśmiechnęła się przelotnie, prawdziwym, peł­ nym radości, a nawet złośliwości uśmiechem. To był jej pierwszy spontaniczny uśmiech i zdumiony Gerrard stwierdził, że koniecznie musi częściej ją prowokować. Stali przez chwilę, przyglądając się sobie nawza­ jem. - Wciąż nie odpowiedziała pani na moje pytanie. Uśmiechnęła się znowu. Ruszając ku drzwiom do salonu, odparła: 63

- Jeśli jest pan choć w połowie tak dobrym ma­ larzem, za jakiego się pan uważa - rzuciła mu przez ramię kpiące spojrzenie - to zgadzam się pa­ nu pozować. Zdaje się, że tata dokonał właściwego wyboru. Patrzył za nią, do szpiku kości przeniknięty jej śmiałym, choć nieco zawoalowanym wyzwaniem i zamętem uczuć, które go ogarnęły. Niespiesznie objął wzrokiem jej postać. Pozwolił oczom ześli­ znąć się od nagiego karku, przez plecy, linią od ra­ mienia do biodra, a potem do kostki... W końcu ruszył za nią do salonu.

Rozdział 3 Spędziwszy noc na męczącym rzucaniu się z bo­ ku na bok, Gerrard wyszedł na balkon; pierwsze promienie słońca rozjaśniły już ogrody. Myślał o Jacqueline Tregonning. Była tak różna od jego wyobrażeń. Miał wyraź­ nie o wiele większe doświadczenie, mimo to Ja­ cqueline musiała przeżyć jakieś niesłychane rze­ czy, które tłumaczyłyby dźwięczącą w jej charakte­ rze stal. Nie był to po prostu potencjalnie silny charakter, lecz dojrzała, wewnętrzna siła, którą te­ stowano i wypróbowywano, aż się w pełni ukształ­ towała; miała tę hardość, jaka cechuje ludzi, któ­ rzy przeżyli katastrofę. 64

Natychmiast więc zaczęło go dręczyć pytanie: cóż ona takiego przeżyła? I czy owe przeżycia wywołały cienie czające się w jej oczach? Może i była pewna siebie i spokojna, ale nie należała do optymistek. Nie była również beztroska, jak powinna być córka szlachcica i dzie­ dziczka fortuny. To nawet nie był smutek ani żal. Zraniona? Być może. Z pewnością coś trzymało ją w ryzach i nie pozwalało jej zbliżać się do ludzi. To nie leżało nawet w jej naturze, wyraźnie podję­ ła taką decyzję świadomie i dlatego Gerrard to za­ uważył. Co takiego jej się przydarzyło i kiedy? I dlacze­ go wciąż pozostaje pod wpływem owego wydarze­ nia? Wszedł Compton, niosąc gorącą wodę do mycia. Gerrard opuścił balkon, by się ogolić i ubrać. Idąc do jadalni, przypomniał sobie kolejne pytanie, któ­ re dręczyło go poprzedniego dnia, gdy spacerował z Jacqueline. Cóż takiego miała na myśli podkre­ ślając, że zarówno ona, jak i jej ojciec pragnęli sportretowania tego, jaka jest. Wszedł do jadalni. Jego położony na uboczu po­ kój miał swoje zalety, jednak był w najdalszym końcu domu, więc Gerrard pojawił się na śniada­ niu jako ostatni. Ukłonił się lordowi Tregonningowi, siedzącemu u szczytu stołu, i skinął głową Ja­ cqueline i Millicent, po czym ruszył do kredensu. Treadle zręcznym ruchem podniósł pokrywki tac. Gerrard nałożył sobie po trochu każdej potrawy, wrócił do stołu i usiadł obok Barnaby'ego, naprze­ ciwko Jacqueline. Siadając, objął całą jej postać spojrzeniem. Wyglądała... słowo, jakiego chciał użyć brzmiało: „oszałamiająco", choć zwykle wy­ strzegał się tego rodzaju kwiecistych stwierdzeń. 65

Była bardzo kusząca w sukni z muślinu w kolorze kości słoniowej, ozdobionej drobnym wzorem ze złotych i zielonych liści dębu. Dopasowany gorset podkreślał jej wdzięki; suknia związana była tuż pod ślicznymi piersiami zieloną wstążką. Sięgnął po dzbanek z kawą. Barnaby wyszczerzył zęby w uśmiechu, lecz nic nie powiedział, skupia­ jąc znów całą uwagę na piramidzie risotta i szynki piętrzącej się na jego talerzu. Inaczej niż kolacja, śniadanie było dość ożywio­ nym, choć przyziemnym spektaklem. Usadowiony obok pracodawcy Mitchel przyciszonym głosem opowiadał o polach i zbiorach. Millicent uchwyciła wzrok Gerrarda. - Mam nadzieję, że pana pokój okazał się wy­ godny. - Doskonały, dziękuję. - Gerrard upił łyk kawy. - Zastanawiałem się, czy po śniadaniu znalazłyby­ ście panie czas na oprowadzenie nas po ogrodach. Byśmy się nie zgubili. - Ależ oczywiście. - Millicent zerknęła za okno na błękitne niebo. - Pogoda jest doskonała. - Panno Tregonning? - Gdy Jacqueline spojrza­ ła na niego jakby zagubiona, zapytał grzecznie: - Czy zechce pani nam towarzyszyć? Uśmiechnęła się spontanicznie. Tym razem jej uśmiech wynikał z rozbawienia. Gerrard bezwied­ nie uśmiechnął się również. - Oczywiście. Ogrody są bardzo rozległe. - Spoj­ rzała na stojący przed nią talerz. - Łatwo się zgu­ bić. Zgubić się w ogrodach, czy w głębi jej zaskaku­ jącej osobowości? Gerrard wiedział, które z tych zdarzeń byłoby dla niego bardziej niebezpieczne; poza tym miał doskonałą orientację w terenie. 66

Godzinę później, gdy obejrzał dawne pokoje dziecięce na poddaszu i wyjaśnił, co trzeba w nich poprzestawiać, spotkał się z pozostałymi z tarasie. - Będzie najłatwiej, jeśli zaczniemy od punktu, który ma jakieś znaczenie. - Złożonym parasolem Jacqueline wskazała na ogrodzenie po prawej stro­ nie domu. - Ogród Herkulesa jest położony naj­ bardziej na północ i trzeba go przeciąć, by dojść do stajni, co dla dżentelmenów pewnie jest faktem godnym odnotowania. - Odwróciła się ku nim. - Ruszamy? Barnaby ukłonił się z przesadną elegancją. - Prowadź nas, o, jasna pani - pójdziemy za to­ bą wszędzie! Jacqueline roześmiała się i ruszyła ku stajniom z Barnabym u boku. Gerrard szedł obok Millicent. Wcześniej popro­ sił Barnaby'ego, by na początku zajął się Jacqueli­ ne i dał mu tym samym sposobność do omówienia kilku spraw z jej ciotką. Zanim zeszli z tarasu, Bar­ naby i Jacqueline byli już wystarczająco daleko i Gerrard mógł zacząć poufną rozmowę. - Dziękuję, że zgodziła się pani na ten spacer - powiedział. - Domyślam się, że nie może on być ekscytujący dla kogoś, kto zna te ogrody jak wła­ sną kieszeń. - Właściwie, to wcale ich nie znam. I naprawdę ogromnie się cieszę, że mam okazję odświeżyć sta­ re wspomnienia. Gerrard zamrugał. - Myślałem... To znaczy... Sądziłem, że to pani dom rodzinny. - Owszem, był moim domem, gdy byłam jeszcze mała. Jednak moja matka wolała mieszkać w Bath, a ja jako najmłodsza z rodzeństwa na ogół spędza67

łam czas przy niej. Potem ojciec zmarł i zostałyśmy w Bath na stałe. Przez długie lata byłam tu tylko kilka razy z krótkimi wizytami. Wiele lat temu ma­ ma zachorowała, a poza tym musiałam się z nią zgodzić, że życie w Hellebore Hall jest dość... ci­ che. Lecz wtedy Miribelle, matka Jacqueline, zgi­ nęła tak tragicznie... Moje starsze siostry mają własne rodziny, więc to ja przyjechałam, by się za­ jąć domem. Doszli do końca tarasu i Gerrard ujął Millicent pod ramię, by bezpiecznie zeszła po stopniach na żwirową alejkę wiodącą ku stajniom. - Kiedy zmarła matka Jacqueline? I jak? -Zaledwie czternaście miesięcy temu. Dwa mie­ siące temu zdjęliśmy żałobę. Gerrard z trudem ukrył zaskoczenie. Tregonning namawiał go do stworzenia portretu dłużej niż dwa miesiące. Może żył w lęku, że straci rów­ nież córkę i koniecznie chciał mieć jej portret, za­ nim się to stanie? To było... bardzo dziwne. Zanim zdołał zadać kolejne kłopotliwe pytanie, Millicent odezwała się łagodnie: - Brat wyjaśnił mi, że pana praca nad portretem Jacqueline, panie Debbington, wymaga spędzania z nią wiele czasu. Że musi ją pan poznać, zanim bę­ dzie pan zdolny oddać jej charakter na płótnie. Mój brat jest pewien, że portret będzie odpowiedni. Spodziewam się, że to oznacza również, iż będzie pan chciał spędzać czas z Jacqueline na osobności. - Millicent zwróciła na niego poważne, nieco onie­ śmielające spojrzenie. - Wydaje się pan honoro­ wym dżentelmenem, sir, a pana reputacja jest bez zarzutu. O, tak - pokiwała głową - sprawdziłam to. Spojrzała przed siebie, a po chwili kontynu­ owała: 68

- Idąc dalej, skoro pana znajomość z Jacqueline ma się zacieśnić, spodziewam się, że mogę ufać w pana honor. Jeśli da mi pan swoje słowo, że żad­ na krzywda Jacqueline się nie stanie, ani żaden cień nie padnie na jej dobre imię, uwierzę panu i będę mogła nieco przymknąć oko na dystans, ja­ ki powinien być zachowany między młodym dżen­ telmenem a damą z mojej rodziny. Gerrard znów zamrugał. Mówienie wprost było najwyraźniej tradycją tej rodziny; wydawało się to niesłychanie odświeżające po pełnej niedomówień atmosferze Londynu. - Dziękuję. Daję pani słowo, że w moim towa­ rzystwie żadna krzywda nie spotka pani bratanicy, ani też jej dobrego imienia. - Doskonale. - Millicent skinęła głową w kierun­ ku, gdzie Barnaby opowiadał Jacqueline jakąś hi­ storię. Dwie jasne głowy zbliżyły się do siebie w oży­ wionej rozmowie. - W takim razie sugeruję, by ode­ słał pan do mnie pana Adaira. Nie mogę się docze­ kać nowinek o ostatnich wyczynach tego łobu­ za Monteitha. Znam ojca pana Barnaby'ego i więk­ szego rzezimieszka nigdy później nie poznałam. Gerrard nie zdołał ukryć uśmiechu. Ukłonił się i szybkim krokiem dogonił parę idącą z przodu. Barnaby był bardzo zaintrygowany prośbą Milli­ cent. Z zadowoleniem podał jej ramię i zostawił Gerrarda w towarzystwie Jacqueline. Po chwili we­ szli w niewielki iglasty zagajnik w różnych odcie­ niach ciemnej zieleni. Niektóre drzewa wznosiły się nad nimi wysoko, inne przypominały raczej gę­ ste krzaki. Ścieżka wiodła w cieniu, między drze­ wami; pod butami chrzęściło igliwie. - Stajnie znajdują się za ogrodzeniem. - Jacque­ line skinęła dłonią. - Idąc tą ścieżką dotarłby pan 69

prosto do nich, lecz my niedługo z niej zboczymy. Każdy ogród został zaprojektowany ku czci jakie­ goś antycznego bóstwa, greckiego lub rzymskiego, lub jakiejś mitologicznej istoty. - W chłodnym cie­ niu drzew jej głos dobiegał bez trudu do idącej za nimi pary. - To jest Ogród Herkulesa. - Zato­ czyła ręką łuk. - Masywne pnie symbolizują jego si­ łę. Był on, rzecz jasna, półbogiem, lecz zasłużył so­ bie na takie wyróżnienie. - Uśmiechnęła się do Gerrarda. - Moi przodkowie nie byli bardzo po­ bożni. W dodatku, w tamtych czasach, bardzo inte­ resowano się mitami. Gerrard kiwnął głową. Doszli do ogrodzenia i zatrzymali się; na wprost stały zwykłe zabudowa­ nia stajenne oddzielone od ogrodów wąskim pa­ sem łąki, którą przecinała ścieżka. Po lewej stronie znajdował się ogrodzony wybieg, na którym pasły się konie; po prawej, tuż obok poletka wysokiej kukurydzy, wznosił się stary, zniszczony, lecz wciąż rozpoznawalny pomnik. - Pegaz - uśmiechnął się Gerrard. - Sprowadzili go tu statkiem z Grecji. - Jacque­ line przez chwilę wpatrywała się w uskrzydlonego konia. - To jeden z moich ulubieńców. Żeby do­ trzeć do stajni, musi pan przejść przed jego czujny­ mi oczami. Weszła na drugą ścieżkę, która przez jakiś czas biegła wzdłuż ogrodzenia, potem zaś skręcała ku ogrodom. Barnaby i Millicent zatrzymali się, by wymienić kilka uwag na temat Pegaza, po czym ru­ szyli za pierwszą parą, ale w pewnej odległości. - Następny jest ogród Demeter - powiedziała Jacqueline, gdy zagajnik zaczął się przerzedzać i po chwili wyszli na pełne słońce. - Oprócz rozma70

itych innych spraw, była także boginią plonów i płodnej ziemi. Weszli do dużego, urozmaiconego sadu. Nie­ które drzewa wciąż okryte były kwiatami, w po­ wietrzu unosił się świeży, ostry zapach dojrzewają­ cych owoców. Pszczoły leniwie bzyczały wokół ich głów. Jacqueline i Millicent rozłożyły parasole; słońce było już wysoko i wypełniało dolinę świa­ tłem i ciepłem. Schodzili w dół, po lewej stronie mijając wzno­ szący się nad nimi dom. Widać już było skrzyżowa­ nie czterech ścieżek - tej, po której szli i trzech in­ nych rozkładających się jak wachlarz. Tuż obok skrzyżowania stała pomalowana na biało altanka. Kaskady żółtych róż przelewały się leniwie przez dach i zwisały wokół rzeźbionych słupków. Jacqueline wskazała na wąski pas ogrodów ciągnących się od altanki ku domowi. - To ogrody kuchenne, znane jako Ogród We­ sty, bogini ogniska domowego. Gerrard nigdy wcześniej nie widział ogrodu ku­ chennego. Jakby czytając w jego myślach, Jacqueline powiedziała: - To, co pan tu widzi, to głównie zioła. Pomię­ dzy nimi rosną także warzywa, lecz szalona bujność ziół przykrywa je przed naszym wzrokiem. - „Szalona", to bardzo trafne słowo - powie­ dział Barnaby. - Wszystko tu wydaje się... nadzwy­ czaj zdrowe. Zatrzymując się przy altanie, Jacqueline poki­ wała głową. - Wynika to zarówno z gatunku ziemi, jak i przylulności doliny. - Zaczekała, aż wszyscy rozejrzą się wokół, po czym powiedziała: - Ta ścieżka 71

- wskazała na dróżkę z lewej strony, zakręcającą ku domowi - prowadzi do Ogrodu Posejdona. - W tamtą stronę? - zdziwił się Barnaby. - Są­ dziłem, że raczej będzie się mieścił przy nabrzeżu, skoro Posejdon jest bogiem morza. - Jest on bogiem wody w ogóle - zarówno słod­ kiej, jak i słonej. Wierzono, że źródła wypływają z miejsc, w które uderzył jego trójząb. - Jacqueline wskazała na błyszczące w blasku słońca wody strumyka płynącego w dół doliny. - Strumyk ma swe źródło w grocie pod środkową częścią tarasu. Posejdon rezyduje w miejscu, gdzie jego woda wy­ pływa ze skały i zostawia nabrzeże Neptunowi. - Aha. Bardzo sprytne. Barnaby zmrużył oczy i spojrzał ku odległemu brzegowi. Był on jednak zbyt daleko, żeby go do­ strzec, poza tym zasłaniały go rozmaite drzewa i nagłe pochyłości terenu. Gerrard doszedł do wniosku, że i tak czekał już dostatecznie długo; Ogród Posejdona leżał tuż pod pasem gęstych, ciemnych roślin, które zauwa­ żył poprzedniego wieczora. - A gdzie jest ów słynny Ogród Nocy? Stał tuż przy Jacqueline i choć się nie poruszyła, poczuł, że cała zastygła. Z pozoru nic nie zmieniło się w jej twarzy, lecz on widział, że nagle stała się jak maska. Jednak gdy się odezwała, jej głos był spokojny i pozbawiony jakichkolwiek emocji. - Do Ogrodu Nocy można dojść przez Ogród Posejdona albo prosto z tarasu, głównymi scho­ dami. Przylegająca bezpośrednio do tarasu grota, z której bije źródło, w istocie należy do Ogrodu Nocy, czy też dokładnie mówiąc do Ogrodu We­ nus, która oprócz tego, że była boginią miłości, była też pierwszą boginią ogrodów i stąd jej wyso72

ka pozycja tutaj. - Spoglądając w dół, Jacqueline wyszła z altany i ruszyła środkową ścieżką. - Za­ pewne słyszał pan o tym, że w Ogrodzie Nocy ro­ śnie wiele interesujących roślin. Ponieważ jednak znajduje się on blisko domu, zostawimy go na później. Ruszając za nią, Gerrard z trudem zachował spokój. Rozkładając parasol, Jacqueline skinęła ku ścieżce po prawej stronie, która schodziła stromo wzdłuż północnej grani. - Tędy idzie się do Ogrodu Dionizosa. Rośnie w nim mnóstwo winogron rozmaitego rodzaju. Za nim możecie dostrzec wysokie cyprysy Ogrodu Hadesa. Jak wiecie, cyprysy są często sadzone na cmentarzach. Ta ścieżka łączy się z naszą niżej w dolinie, przy ostatnim tarasie widokowym. Zatoczyła ręką łuk. - Teren tuż pod Ogrodem Posejdona to Ogród Apolla. To jeden z ogrodów, w którym stoją rzeź­ by. Apollo jest bogiem muzyki i dlatego znajduje się tu złocony pomnik w kształcie liry. Podeszli do figury, ciekawego dzieła sztuki z ołowiu, stojącego na cokole pośrodku niewielkie­ go trawnika. Ścieżka biegła dalej ku strumieniowi, którego brzegi spinał mały drewniany mostek. - Muzyką - kontynuowała Jacqueline -jest rów­ nież odgłos strumienia toczącego się po kamie­ niach i poprzez niewielkie tamy ustawione w jego korycie. Zatrzymali się, żeby posłuchać. Rzeczywiście, śpiew wody wypełniał otoczenie. Płynęła bulgo­ cząc cicho, dzwoniąc i pluszcząc. Był to bardzo przyjemny, relaksujący dźwięk. Gerrard przyglądał się okolicy; wokół rozciągały się połacie zielonych 73

trawników i zadbanych, kolorowych kwietników. Jacqueline weszła na mostek. - Apollo był również bogiem światła, a ten rejon ogrodów każdego dnia jest oświetlony najdłużej. Zegar słoneczny - wskazała dłonią na zegar stoją­ cy na trawniku tuż przy ścieżce -wyznacza również środek ogrodów. Poszli dalej. Dróżka łagodnie prowadziła w dół, brzegiem bujnej roślinności. Gerrard zerknął do tyłu i stwierdził, że wprawdzie dachy domu wciąż są widoczne wysoko u szczytu doliny, ale ogrody, które już minęli, zasłaniają drzewa. Rze­ czywiście łatwo byłoby się tu zgubić. - Cztery tarasy widokowe - odezwała się Jacque­ line, gdy dotarli do prostokątnej kamiennej plat­ formy okrytej drewnianym dachem - są zaplano­ wane w miejscach, gdzie zbiegają się główne ścież­ ki i na granicach kilku ogrodów. Z kamiennej platformy odchodziło pięć ścieżek, włączając tę, którą nadeszli. - Właśnie wyszliśmy z Ogrodu Apolla. Ta ścież­ ka - Jacqueline wskazała na następną - prowadzi do domu przez Ogrody Posejdona i Wenus. Na­ stępna również zmierza ku domowi, ale przez Ogrody Diany, Ateny i Artemidy - tą drogą wróci­ my. Kolejna - wskazała ku południowej grani - najpierw wiedzie przez Ogród Marsa, jednak po­ tem rozwidla się. Można stamtąd wrócić do domu przez Ogród Diany lub zejść niżej do Ogrodów Hermesa i Wulkana. Ostatnia, którą teraz wyru­ szymy, prowadzi prosto ku brzegowi morza. Gerrard ujął ją pod łokieć, by zapewnić jej bez­ pieczne zejście z wysokiej platformy. Zerknęła na niego przelotnie. - Dziękuję. 74

Gdy stanęli na ścieżce, puścił ją. Poczekali, aż resz­ ta grupy do nich dołączy, i Jacqueline ruszyła w dół. - Jesteśmy w Ogrodzie Marsa. Choć wszystkim jest on znany jako bóg wojny, jak większość bogów ma wiele twarzy. Mars jest również bogiem płod­ ności i ogrodnictwa, a zwłaszcza tych roślin, które kwitną na wiosnę. Klomby, które mijali, pełne były roślin okrytych kwiatami i strąkami nasiennymi każdego koloru i kształtu. - Krewny pani, kimkolwiek był, okazał się nie­ zwykle pomysłowy w dobieraniu bogów. - Gerrard szedł przy niej i nieustannie myślał o zagadce śmierci matki Jacqueline oraz kwestii jej wyraźnej odrazy do Ogrodu Nocy. - Zaczął go projektować mój praprapradziadek, a prapradziadek dokończył projekt. Jednak część z tych roślin nie rosła jeszcze w czasach mojego pradziadka. Szli dalej. Jacqueline nazywała kolejne ogrody, które mijali, i wyjaśniała, w czym są podobne do swych patronów. Zeszli przez Ogród Persefony, bogini urodzaju, leżący ponad ciemnym pasem Ogrodu Hadesa, jej męża, pana świata podziem­ nego. Ścieżka zawiodła ich do najniżej położonego tarasu widokowego. Z drewnianej altany rozciągał się wspaniały widok na wąski pas skalistej plaży, o którą z hukiem rozbijały się fale. Kwadratowa platforma stała u styku czterech ścieżek. Ta, która biegła ku brzegowi, prowadziła przez ogród pełen roślin o dziwnych kształtach i niespotykanych liściach. - To Ogród Neptuna, boga morza. Rośliny, któ­ re tu rosną, zostały wybrane, bo przypominają ro­ śliny podwodne. 75

Stanęli wszyscy przy balustradzie, oczarowani widokiem morza. Tego dnia było łagodne, z niski­ mi falami. Mewy krzyczały, wznosząc się na po­ dmuchach wiatru, a ich krzyk zagłuszał co chwilę huk fal. Po prawej stronie nabrzeże było wysokie i strome, po prawej otoczone grupą skał z jednym szczególnie dużym i masywnym blokiem. - Nadchodzi wysoka fala - wskazał dłonią Bar­ naby. Gerrard spojrzał na wodę, lecz kątem oka zoba­ czył, jak Jacqueline zerknęła na niego i uśmiech­ nęła się delikatnie. O co jej chodziło? Nagle dotarł do nich głośny ryk; zanim mogli za­ reagować, woda eksplodowała w górę ze środka wielkiej skały. Gerrard oniemiał. Barnaby chwycił go za ramię. - Dobry Boże! Toż to skalny wieloryb! Obydwaj spojrzeli na uśmiechniętą Jacqueline. Kiwnęła głową. - To podwodna jaskinia, kończąca się wylotem u szczytu skały. Znana jako Cyklop, rzecz jasna. - Rzecz jasna! - Barnaby'emu płonęła z podnie­ cenia twarz. - To, co widzieliście przed chwilą, to delikat­ na erupcja. Każdego dnia, gdy nadchodzi przy­ pływ, co czwarta fala wysyła w górę ogromną fon­ tannę. W czasie dużego przypływu ilość wody i wysokość, jaką osiąga, jest po prostu niesamo­ wita. - Czy ta ścieżka prowadzi na brzeg? - zapytał Gerrard. - Tak, ale nie wiedzie bezpośrednio do Cyklopa. To zbyt niebezpieczne. Skały są strasznie śliskie, a woda głęboka. Prąd jest bardzo silny i oczywi76

ście, gdyby ktoś został wessany do jaskini, zostałby zmiażdżony we wnętrzu skały. Gerrard spojrzał jej w oczy. - Czy moglibyśmy podejść bliżej? Uśmiechnęła się. - Taki był mój plan. Przy Cyklopie ścieżka za­ wraca ku domowi. Jacqueline ruszyła w dół i Gerrard podążył za nią. - Jacqueline, kochanie, zaczekam na ciebie tu­ taj. Odwrócili się, by spojrzeć na Millicent. Uśmie­ chała się do nich. - Wydaje mi się, że mam dość sił, by wrócić stąd do domu, jednak zejście jeszcze niżej mogłoby mnie pokonać. - Och... Oczywiście. Tylko zejdziemy i zaraz wrócimy. Gerrard spojrzał na Barnaby'ego stojącego na platformie obok Millicent. - W zasadzie - odezwał się Barnaby - mam lep­ szy pomysł. Powiedziała pani, że wasza ścieżka za­ wraca. Czy spotyka się może z tamtą? - Wskazał na ścieżkę po lewej. - Tak. Spotykają się w Ogrodzie Wulkana, tuż przy południowej grani. Stamtąd jedna wiedzie przez Ogrody Hermesa i Diany do wyższego tara­ su widokowego, ostatniego, którego jeszcze nie zwiedziliśmy. Barnaby zwrócił się do Millicent: - Może pójdziemy tędy i pooglądamy ogrody na własną rękę, a potem spotkamy się z nimi na wyższym tarasie? - Ale czy nie woli pan obejrzeć Cyklopa z bli­ ska? - zapytała Millicent. 77

- Wolę - uśmiechnął się Barnaby beztrosko i wyszeptał konspiracyjnie: - Jednak wolałbym po­ dejść znacznie bliżej, niż panna Tregonning uzna­ łaby za rozsądne, a nie chciałbym się spierać z tak czarującą przewodniczką. - Posłał Jacqueline szczery uśmiech. - Przyjdę tu innym razem. Jacqueline wyraźnie się wahała. - Idźcie już - machnął na nich Barnaby. - My się przejdziemy i nacieszymy leśnym cieniem. - Podał ramię Millicent, która ruszyła wraz z nim ścieżką pod górę. Jacqueline stała, patrząc za nimi ze zmarszczo­ nymi brwiami. Gerrard czekał przez chwilę, po czym delikatnie dotknął jej ramienia. - Pójdziemy? - Oczywiście.

Zdawało się, że ledwo łapie oddech. Ramię przy ramieniu zeszli stromo w dół. Jeśli chodzi o jej reakcję na Ogród Wenus, nie był pewny, o co dokładnie chodziło, lecz skoro Ja­ cqueline powiedziała, że będą tamtędy wracać, zy­ ska jeszcze okazję, by to sprawdzić. Gdy pokonali ostatni zakręt ścieżki, pomimo rozłożonego parasola w twarze uderzyła ich wil­ gotna morska bryza. Jacqueline zaczęła szybko zwijać parasol, żeby wiatr go nie zniszczył; Gerrard zaczekał, aż go spięła i zaoferował jej swoje ramię. - Tak będzie bezpieczniej. Jacqueline wstrzymała oddech i wsunęła dłoń pod jego łokieć, kładąc lekko palce na rękawie je­ go marynarki. Wyczuwając jej niepewność, nie przyciągnął jej bliżej, choć stali teraz na otwartej przestrzeni i wiatr omiatał ze świstem ich sylwetki, oblepiając suknią jej smukłą figurę i szarpiąc 78

za spódnicę. Naprawdę byłaby bardziej bezpiecz­ na, gdyby do niego przylgnęła. Gerrard osłoniłby ją przed wiatrem. Chciałby, żeby się na to zdecydowała. Większość młodych dam bez wahania wykorzystałaby taką sy­ tuację; Jacqueline jednak szła przy nim, utrzymu­ jąc stosowny dystans. Pomijając erotyczne struny, które w nim pobudzała, jednak bolała go jej ostrożność i nieufność. Zeszli do linii skał tuż nad stromym brzegiem. Na południowym krańcu zatoki masywna bryła Cy­ klopa wynurzała się z fal, wciąż okryta peleryną kropel. Gerrard wytężył wzrok. - Czy dobrze widzę, że wokół Cyklopa jest skal­ ny występ? - Tak - próbowała przekrzyczeć huk fal. - Jak pan widzi, jest tam bardzo niebezpiecznie. Przy od­ pływie mógłby pan obejść całą skałę dookoła i wejść do pieczary, jednak zwykle fale są za wyso­ kie i chodzenie tam to zbyt ryzykowna zabawa. Gerrard zszedł ze ścieżki, żeby mieć lepszy wi­ dok. Oparł jedną stopę na skale i zapatrzył się na Cyklopa, rozważając różne możliwości. - Będę musiał przyjść tu o zachodzie słońca. Al­ bo o wschodzie. A może nawet uda mi się obejrzeć sztorm? - Chciał zobaczyć różne rodzaje światła na skale, a także wyższe fale. Odepchnął się od skały, wyprostował i raptow­ nie odwrócił. I odkrył, że pochyliła się wcześniej ku niemu, próbując przytrzymać jedną ręką szamo­ czące się na wietrze włosy. Nagle stanęli bardzo blisko siebie, tylko kilka centymetrów dzieliło ich twarze. Oczy Jacqueline rozszerzyły się. Miała rozchylone usta; najwyraź­ niej zbliżyła się ku niemu, by coś powiedzieć. Spo79

tkały się ich oczy. Wpatrując się w otchłań koloru mchu i agatów, Gerrard zdał sobie sprawę, że Jacqueline zapomniała, co chciała mu powiedzieć. Tracąc nad sobą kontrolę, spojrzał na jej usta. Stworzone do namiętności i oddalone zaledwie o parę centymetrów od jego warg. Tak samo jak reszta jej ciała, prześliczne piersi i inne kobiece krągłości. Musiał jedynie zrobić jeszcze pół kroku. Pragnienie tego było niemal obezwładniające; po­ wstrzymała go wyłącznie myśl, że Jacqueline może wpaść w panikę. Jednak pokusa jej ust, skosztowa­ nia ich smaku, dotknięcia jej twarzy i podniesienia jej tak, by jego wargi mogły spocząć na jej zmysło­ wych ustach... Spojrzał na jej szyję, gdzie pulsowała mała żyłka, a potem opuścił wzrok na jej piersi - pełne, jędrne i... nieruchome. Nie oddychała. Podniósł oczy i napotkał jej wzrok. Wyczytał w nim, jak przerażona i niepewna stała się w jed­ nej chwili, jak bardzo wytrącona ze zwykłej równo­ wagi. Nie chciał zbrukać jej niewinności. Może i ma dwadzieścia trzy lata, ale nie zdaje sobie spra­ wy z tego, co się między nimi wydarzyło. Najwyraź­ niej nigdy wcześniej nie miała do czynienia z pożą­ daniem, o żądzy nie wspominając. Zaciskając mocno jedną pięść, drugą dłonią ujął ją za ramię i odsunął, by swobodnie przejść na ścieżkę. - Ach... - Jacqueline zamrugała i się rozejrzała. Po chwili skoncentrowała wzrok na Cyklopie. - Właśnie miałam zapytać... Odetchnęła głęboko i z wysiłkiem opanowała szalejące zmysły. Wpatrując się uparcie w skałę, próbowała powstrzymać zawroty głowy i nie zwra­ cać uwagi na mężczyznę stojącego u jej boku. 80

- Właśnie chciałam spytać o pana Adaira. Nie będzie na tyle nieroztropny, by wspinać się na Cy­ klopa? Gdy jej towarzysz nie pośpieszył z odpowiedzią, zerknęła na niego ukradkiem, gotowa spłonąć ze wstydu, jeśli Gerrard powie coś o tamtej zatrważa­ jącej chwili. On jednak nie patrzył na nią, lecz na Cyklopa. Ująwszy ją za ramię, pociągnął w gó­ rę ścieżki. Z ociąganiem, usiłując nie zauważać bu­ rzy zmysłów, jaką wywoływał jego dotyk, ruszyła z nim pod górę. - Ciekawość Barnaby'ego jest rzeczywiście nie­ nasycona, lecz nie jest aż tak lekkomyślny, a przy­ najmniej nie na tyle, by narażać się na niebezpie­ czeństwo. Można go różnie oceniać, czasem wyda­ je się niepoprawny czy trudny do wytrzymania, ale nie jest głupi. - Nie zamierzałam tego sugerować - odpowie­ działa pospiesznie. - Jednak... sam pan rozumie. - Wzruszyła ramionami. - Młodzi mężczyźni są szaleni i zuchwali. Wyraźnie był rozbawiony, ale wcale nie starał się być czarujący. Jego zwykły uśmiech robił na niej o wiele większe wrażenie, niż Gerrard przypuszczał. - Młodzi mężczyźni... - powtórzył, po czym do­ dał ściszonym głosem: - Ani Barnaby, ani ja nie je­ steśmy aż tak młodzi. Przez chwilę patrzył jej w oczy, po czym na usta i wreszcie przeniósł wzrok na ścieżkę. Przeszli dobrych kilka kroków, zanim Jacqueline przypomniała sobie, jak się oddycha. Głupia, głupia, głupia! Musi jakoś opanować tę idiotyczną wrażliwość, którą on w jakiś tajemniczy sposób w niej budził. Może i wiodła ciche, prowin­ cjonalne życie, jednak ciągle brała udział w wirze 81

towarzyskich wydarzeń i nigdy - przenigdy - nie reagowała na mężczyznę i na samą jego obecność tak, jak reagowała na Gerrarda Debbingtona. To jakiś nonsens. Zupełnie niewytłumaczalny. Po tamtej krótkiej chwili na brzegu świadome ignorowanie wszystkich uczuć, jakie w niej wzbu­ dzał, wydawało jej się rozsądne i konieczne. Ścieżka wiodła blisko Cyklopa. Gdy zaczęła się wspinać ostro w górę, Gerrard zatrzymał się i spoj­ rzał na skałę; z tego miejsca wyraźnie widzieli szczelinę, z której tryskała fontanna. Dobiegł ich głuchy odgłos i w powietrze wystrzeliła niewielka ilość wody. - Zaczyna się odpływ - powiedziała i ruszyła w górę, a Gerrard wraz z nią. Jego długie palce wciąż trzymały ją za łokieć. Nie wyrywała się; nie chciała koncentrować się na jego dotyku, a jednak była aż do bólu świadoma ukrytej siły, która emanowała nie tylko z jego pal­ ców, ale z całego szczupłego i sprężystego ciała. Gdy minęli Cyklopa, uroczy Ogród Wulkana, wypełniony ogniście czerwonymi i pomarańczowy­ mi kwiatami oraz brązowymi liśćmi, ustąpił miej­ sca Ogrodom Hermesa i Diany. Pierwszy z nich był usiany wykutymi w kamieniu kopcami, zaś drugi porastał niewielki las, który stanowił schronienie dla stada saren. Dzięki temu mogła nieco odwró­ cić jego uwagę. I swoją również. Zanim dotarli do tarasu widokowego, na którym stała kuta z żelaza altana, i dołączyli do Barnaby'ego i Millicent, Jacqueline zdołała zepchnąć mo­ ment bliskości na brzegu do głębi nieświadomości. - Ta droga prowadzi do Ogrodu Atlasa, który jest rzadkim okazem ogrodu skalnego, stworzone­ go wyłącznie za pomocą okrągłych skał i kamieni. 82

- Na wzór kuli ziemskiej, którą Atlas dźwiga na swych ramionach? Osłaniając oczy, Barnaby spojrzał ku grani. - Właśnie. Stamtąd można wejść bezpośrednio na południowy kraniec tarasu przed domem. - Ski­ nąwszy głową, weszła na drugą ścieżkę wiodącą ku domowi. - Tędy dostaniemy się do Ogrodu Ateny. Przecinając go moglibyśmy również wejść na taras, jednak pójdziemy inną drogą, przez Ogród Arte­ midy, miniemy Ogród Nocy i wejdziemy na taras głównymi schodami. - Proszę prowadzić. - Gerrard uśmiechnął się i stanął u jej boku. Zadawał jej niezliczone pytania o ogrody, które mijali. Był przecież pejzażystą; ogrody powinny go interesować najbardziej, jednak Jacqueline wciąż miała wrażenie, że Gerrard stara się pogawędką ukoić jej skołatane nerwy, rozluźnić ją i uspokoić. Chyba nie może wiedzieć, jak na nią działa. A mo­ że wie? Patrząc przed siebie, wyrzuciła tę dręczącą myśl z głowy. - Ogród Ateny, bogini mądrości, jest urządzony w stylu klasycznym. Rosną w nim głównie drzewa oliwne. Jacqueline wiedziała o ogrodach dosłownie wszystko; od dzieciństwa wypytywała o wszystko ogrodników, a niektórzy z nich byli starsi od jej oj­ ca i pamiętali zmiany, które następowały tu w mia­ rę upływu lat. Weszli do przykuwającego wzrok królestwa Ar­ temidy, gdzie drzewa były wystrzyżone na kształt dzikich zwierząt, zwłaszcza poświęconych bogini tygrysów i lwów. Słońce świeciło pełnym blaskiem; temperatura była znacznie wyższa, niż kiedy zaczynali spacer. 83

Jacqueline zwolniła; Millicent musiała być wyczer­ pana. Przed nimi główne schody na taras wznosiły się wdzięcznym łukiem białego marmuru, obrzeżo­ ne taką samą wysoką balustradą, jaka otaczała cały taras. Ścieżka, po której szli, prowadziła do podnó­ ża schodów, a potem skręcała do Ogrodu Nocy. Wydawało się jej, że da radę to zrobić. Że przy­ najmniej podejdzie do najsłynniejszej części ogro­ dów. Jednak im bardziej zbliżali się do ciemnozie­ lonych roślin o dużych, ciężkich liściach, które go otaczały, tym bardziej rósł jej niepokój i opór, aż poczuła, że nie może iść dalej. Uspokajała się, próbując myśleć o świetle dnia, jednak jej myśli uparcie krążyły wokół ciemnego, niemal podziemnego krajobrazu, jaki niezależnie od pory rozciągał się za żywopłotem. Przypomnia­ ła sobie staw, do którego cicho wpływa strumień, i wyjątkowo wybujałe rośliny czerpiące z niego wil­ goć. Światło było tam zawsze przytłumione, złama­ ne i przefiltrowane przez gęsty baldachim liści, który sprawiał, że nawet w południe ogród zdawał się jaskinią. Wspomniała klaustrofobiczny bezruch roślin i ich ciężki, duszący zapach. Wciągając duży haust powietrza, próbowała ro­ zerwać niewidzialną obręcz, która z każdym kro­ kiem mocniej zaciskała się na jej piersiach. Zatrzy­ mała się przy schodach. - Mam jeszcze kilka spraw do załatwienia przed obiadem, więc zdaje mi się, ciociu - zerknę­ ła na Millicent - że powinnyśmy już pójść do domu. Starsza panna Tregonning ciężko wsparta na ra­ mieniu Barnaby'ego, kiwnęła głową. - I ja tak myślę. - Długi spacer najwyraźniej ją wyczerpał. Zwinęła parasol. - Muszę przed obia­ dem pomówić z panią Carpenter. 84

Jacqueline z wyraźną ulgą zwróciła się do dżen­ telmenów: - Jeśli panowie mają chęć dalej zwiedzać, to ta ścieżka poprowadzi was do Ogrodu Nocy, a potem do Ogrodu Posejdona. - Uśmiechnęła się z wysił­ kiem. - Jak zapewne powiedział panom mój oj­ ciec, możecie się czuć swobodnie i zwiedzać ogro­ dy wedle gustu. - Zerknęła na Barnaby'ego i zasta­ nowiła się, czy nie powinna go jeszcze raz prze­ strzec przed włóczeniem się w okolicy Cyklopa, lecz w porę przypomniała sobie słowa Gerrarda i zrezygnowała. Barnaby patrzył wprost na nią i uśmiechał się. Ujął jej dłoń. - Dziękuję za fascynującą wycieczkę. Jestem pe­ wien, że damy sobie radę. Jacqueline uśmiechnęła się i zerknęła na Ger­ rarda, spodziewając się ujrzeć tę samą gotowość do dalszego zwiedzania i niepohamowaną cieka­ wość. Gerrard jednak przyglądał jej się z kamien­ ną twarzą. Wstrzymała oddech, czując ucisk w piersiach. Dzięki Bogu, odezwała się do niego Millicent i odwróciła jego uwagę. Zanim znów zwrócił na nią przenikliwe spojrzenie, była już na to goto­ wa. Uniosła wyżej głowę. - Mam nadzieję, że już teraz czuje się pan za­ znajomiony z ogrodami na tyle, że może pan zwie­ dzać bez obaw, sir. - Rzeczywiście, dziękuję. Skoro jest pani pewna, że nie zdołamy jej skusić do dalszej wycieczki i wo­ li nas pani zostawić dla owych kilku spraw... Jej uśmiech zmienił się w grymas. - Przykro mi, niestety... - Przerwała, zanim zdo­ łała skłamać. 85

Za jej plecami Millicent zaczęła się wspinać na schody. Jacqueline uświadomiła sobie, że nie musi się przed nim tłumaczyć. Odetchnęła. - Zobaczymy się na obiedzie, sir. Treadle uderzy w dzwon na tarasie, nie sposób go nie usłyszeć. - Do zobaczenia, panno Tregonning. Skinęła głową i ruszyła za Millicent. Zmysły od­ mawiały jej posłuszeństwa. Gdy doszła do tarasu, zatrzymała się na chwilę i spojrzała za siebie. Gerrard się nie poruszył. Stał tam, gdzie go zo­ stawiła, i przyglądał się jej... jakby wiedział, jaki ucisk czuła w piersiach, jak bardzo była spięta... jak łomocze jej serce. Na krótką chwilę zatrzymał się wokół nich świat. Odwróciła się i ruszyła do domu.

Udział 4 Po obiedzie, który upłynął w milczącej atmosfe­ rze, Gerrard schronił się w swej pracowni, zaś Bar­ naby wyruszył na bliższe spotkanie z Cyklopem i ogrodami w ogóle. Wcześniej zwiedzili Ogród Nocy - niesamowite, pełne dramatyzmu i nieco niepokojące miejsce. Atmosfera, która w nim panowała, spełniała wszystkie skryte marzenia Gerrarda, była nie tylko mroczna i gotycka, lecz w panującym tam obez­ władniającym bezruchu wyczuwało się jakiś zło86

wieszczy ton. Uroczy i radosny Ogród Posejdo­ na rozproszył cienie w ich sercach, zanim gong Treadle'a wezwał ich na obiad. Zamknąwszy drzwi poddasza, Gerrard wziął się do pracy. Miał dokładnie określony cel - ułożyć wszystkie materiały, wypakować pudła, które loka­ je poustawiali pod ścianą, wyjąć farby, szkicowniki, ołówki i inne utensylia, którymi się zwykle otaczał - gdy jednak zajął już czymś ręce, jego umysł wciąż krążył wokół jednego tematu. Nie mógł przestać myśleć o Jacqueline Tregonning. Przeżywał wciąż na nowo wszystkie spędzone z nią chwile i próbował znaleźć w nich jakiś wspólny mianownik, ukryty sens. Rozważał najdrobniejsze jej ruchy i gesty, chcąc zrozumieć choć w ogólnym zarysie, kim jest Jacqueline. Z kim ma do czynienia. Pierwsze wrażenie mówiło mu, że dziewczy­ na ma silny charakter. To wymagało wprawdzie potwierdzenia, lecz wyraźnie czuł, że jej osobo­ wość jest złożona o wiele bardziej, niż mu się po­ czątkowo zdawało. Od razu wiedział, że Jacqueli­ ne stanowi zagadkę i wciąż nią pozostaje. Nie udało mu się znaleźć klucza do jej duszy. Wszystkie jego obserwacje skutkowały wyłącznie kolejnymi pytaniami, a nie znajdował żadnych od­ powiedzi. I to go zaskoczyło. Czuł, że prawdopodobnie dałby sobie radę z wy­ zwaniem, jakie dla niego stanowiła jej zagadkowa natura, gdyby nie było między nimi nic więcej. Lecz największą zagadkę stanowiły ich wzajemne reakcje. Pomimo jego obycia w towarzystwie nigdy wcześniej nie musiał się mierzyć z taką sytuacją. Nawet gdy 87

jego modelki były oszałamiająco piękne, jak to miało miejsce w przypadku bliźniaczek, nie zasta­ nawiał się, jak smakowałyby ich usta. Próbował sobie wmówić, że erotyczna fascyna­ cja osobą Jacqueline wkrótce się skończy i będzie mógł wrócić do swej zwykłej, pełnej zainteresowa­ nia, lecz zdystansowanej postawy. Jednak im lepiej ją poznawał, im bardziej się do niej zbliżał, tym bardziej go pociągała. Otworzył masywne zamki walizy, rozłożył ją na podłodze i przykucnął, by przyjrzeć się ołów­ kom i węglom. Próbował się skupić na swej pracy, na praktycznej stronie tworzenia dzieła, odwrócić bieg myśli, ale zupełnie mu się to nie udało. Wy­ brał dwa ołówki i zamknął walizę. Podszedł do sto­ łu ustawionego według jego ścisłych wskazówek, w rogu między dwoma wielkimi oknami. Leżały na nim szkicowniki i arkusze papieru z delikatną fakturą, który najbardziej pasował do wstępnych rysunków. Dziewiczo białe kartki czekały na jego pierwsze wrażenia i pierwsze kreski. Widok papieru jak zawsze wywołał w nim falę uniesienia, pragnienie zanurzenia się w nowej pra­ cy; poczuł spodziewane ożywienie, wyostrzenie zmysłów, lecz prócz tego czaiło się w jego umyśle coś innego, jakiś rozpraszający szczegół. Odłożył ołówek, odetchnął głęboko i zamknął powieki - od razu ujrzał jej oczy w kolorach mchu, bursztynu i złota. Tak wyglądały w czasie ich krót­ kiego zapomnienia na brzegu. Skupił się na tej chwili, skoro i tak już odtwarza­ ła się sama w jego głowie; doskonale pamiętał, co wtedy czuł, jakie emocje w nim rozkwitły. Zdał so­ bie sprawę, że to wcale nie erotyczna fascynacja i nie bezpośrednia reakcja na bliskość jej ciała nie SB

pozwalała mu się skupić na pracy. Chodziło raczej o jej reakcję na niego i jego instynktowną odpo­ wiedź - czy też o wszystko razem. Otworzył oczy. Nie przypominał sobie, by kiedy­ kolwiek wcześniej skupiał się na kobiecej reakcji na jego osobę. Teraz zaś, za każdym razem, gdy jej palce drżały w jego dłoni, miał pokusę by ją uści­ snąć. I to nie tylko dłoń, lecz ją całą. Za każdym razem, gdy widział błysk w jej pięknych oczach, czuł niewysłowioną potrzebę dotknięcia jej, obda­ rowania pieszczotą tak czulą, by jej oczy rozszerzy­ ły się jeszcze bardziej. Zaklął cicho. Za każdym razem, gdy o niej my­ ślał, miał wizje kochania się z nią. Ktoś cicho i niepewnie zastukał w drzwi. Pierwszą jego myślą było, że to Jacqueline. Prze­ czesał włosy palcami. - Proszę! W otwartych drzwiach pojawiła się Millicent i ujrzawszy go przy stole, weszła z uśmiechem. Ro­ zejrzała się po pokoju, lecz widać było, że robi to z grzeczności. - Zdaje się, że świetnie się pan tu urządził. Czy niczego panu nie brakuje? Tak, do obłędu pożądam pani bratanicy. - Dziękuję, mam już wszystko, czego mi trzeba - uśmiechnął się Gerrard. - Cóż... - Millicent zawahała się; wyraźnie jej wizyta miała jakiś cel, którego nie potrafiła śmiało wyjawić. Gerrard wskazał na sofę stojącą pod dalszym oknem. Zaplanował to miejsce na konieczne kon­ sultacje i ustawił je z dala od miejsca pracy. - Może ma pani chęć spocząć? - Och, tak. Dziękuję. 89

Idąc za nią, Gerrard wziął krzesło i usiadł na nim w pobliżu gościa. Na tyle blisko, by widzieć oczy Millicent, jednak nie aż tak blisko, by czuła się niezręcznie. Gdy przez chwilę w milczeniu wpatrywała się w jego twarz, jak gdyby zastanawiając się, czy w ogóle z nim rozmawiać, zapytał: - Czy chciała mi pani coś powiedzieć? - Tak. Jest pan bardzo spostrzegawczy. Nie odpowiedział. Czekał. Millicent westchnęła. - Chodzi mi o Jacqueline i... i powód, dla które­ go nie chodzi już do Ogrodu Nocy. Gerrard zachęcająco pokiwał głową. - Zauważyłem dziś rano jej wahanie. - Tak sądziłam. To z powodu jej matki, czy też raczej z powodu śmierci Miribelle. Zginęła w rezultacie upadku, rozumie pan. Spadła z tarasu prosto do Ogrodu Nocy. Czuł, że twarz zbladła mu od wstrząsu. Millicent zauważyła to i pochyliła się ku niemu. - Przepraszam. Widzę, że pan nie wiedział, ale nie byłam pewna, czy Marcus będzie chciał o tym wspomnieć i, rzecz jasna, skoro chce pan poznać Jacqueline, by ją dobrze namalować, musiał pan to zauważyć i zastanawiać się... Zdołał kiwnąć głową; czuł, że musi jakoś uru­ chomić otępiały umysł. - Jak to się stało? Millicent zmarszczyła brwi, jakby nie rozumiała, o co ją pyta. - Co spowodowało, że matka Jacqueline spadła z tarasu? Szerzej otworzyła oczy i oparła się o sofę. Ger­ rard poczuł, że zrobił coś niewłaściwego, ale nie 90

wiedział dlaczego. Uniosła dłoń i nieświadomie bawiła się obszyciem dekoltu, zanim odpowiedzia­ ła ostrożnie: - To był oczywiście wypadek. Nie było nigdy su­ gestii o czymkolwiek innym. Była podenerwowana i ku jego zdumieniu nagle wstała. - Więc rozumie pan już, dlaczego Jacqueline ni­ gdy nie chodzi w te rejony. Nie wiem, czy kiedykol­ wiek jeszcze się na to zdecyduje. Proszę na nią nie naciskać. Gerrard również wstał. - Oczywiście. Millicent szybko podeszła do drzwi. - Muszę już iść. Czy pamięta pan, że kolację je­ my dziś u Frithamów? Powóz rusza o siódmej. - Pamiętam, dziękuję. - Gerrard odprowadził damę do drzwi. Nie czekała, aż jej otworzy; szybko zeszła z wą­ skich schodów. - Jeszcze raz przypominani - o siódmej! - zawo­ łała i czmychnęła korytarzem. Gerrard oparł się o futrynę. Dlaczego Millicent nagle uznała, że powiedziała za dużo? Bo cóż ta­ kiego mu powiedziała? Niewiele. Tylko tyle, by mu pokazać, jak dużo musi się dowiedzieć.

- Na Boga! Spadła z tarasu? - Tak twierdzi Millicent i wątpię, by to zmyśliła. - Gerrard ułożył się wygodnie na łóżku przyjacie­ la, patrząc, jak Barnaby z nieprzytomnym wyrazem twarzy zawiązuje fular. Opuszczając głowę 91

i wprawnym ruchem układając eleganckie fałdy, Barnaby rzucił mu długie spojrzenie. - I są jakieś wątpliwości dotyczące tej śmierci? - Oficjalnie nie ma, ale właśnie to podejrzewam. - Gerrard zaczął naśladować drżący głos Millicent: - Nie było nigdy sugestii o czymkolwiek innym. - Westchnął. - Wszystko to powiedziała z nienatu­ ralnie szeroko otwartymi oczami i miną, która wy­ raźnie pokazywała, że choć nikt niczego nie suge­ rował, to wszyscy musieli się w duchu mierzyć z ty­ mi samymi pytaniami. - Tajemnica! - wykrzyknął Barnaby z płonącym wzrokiem. - Być może. - Gerrard nie był do końca przeko­ nany, czy dobrze robi, powierzając tę wątpliwość przyjacielowi, jednak bardzo potrzebował dowie­ dzieć się czegoś więcej, a Barnaby był mistrzem w rozwiązywaniu tego rodzaju zagadek. - Spyta­ łem Comptona, co udało mu się usłyszeć. Okazuje się, że zmarła pani Tregonning była szanowana, a właściwie uwielbiana przez wszystkich, którzy ją znali. Przyjęta wersja jest taka, że wychyliła się przez balustradę, by zobaczyć coś w Ogrodzie No­ cy, straciła równowagę i spadła. Tragiczne i smut­ ne, ale nic poza tym. Nie ma wątpliwości, że to upadek ją zabił - miała skręcony kark. Taka opo­ wieść krąży wśród służących. - Oni zwykle wszystko wiedzą - wymruczał Bar­ naby, wkładając marynarkę. - Racja. - Gerrard usiadł. - W takim razie, sko­ ro nie ma wątpliwości, co ją zabiło, to jedyną rze­ czą wymagającą wyjaśnienia jest pytanie, dlaczego wychyliła się za balustradę. Wydaje mi się, że to je­ dyny powód, jaki mógł wywołać taką reakcję u Millicent. 92

Barnaby chrząknął, starannie umieszczając chu­ steczkę, zegarek i różne inne przedmioty w odpo­ wiednich kieszeniach. - Samobójstwo? Zawsze jest taka ewentualność. - Oczywiście. Millicent chciała mi wyjaśnić, dla­ czego nie powinienem naciskać na Jacqueline i zmuszać jej do wchodzenia do Ogrodu Nocy, a potem nagle stwierdziła, że powiedziała za dużo. To mogło być samobójstwo... Ruszył ku drzwiom; dochodziła siódma. -Ale...? Trzymając rękę na klamce, Gerrard spojrzał przyjacielowi w oczy. - Muszę poznać prawdę, jakakolwiek by ona by­ ła, a z oczywistych względów nie mogę o to zapytać Jacqueline. Barnaby uśmiechnął się i poklepał go po ple­ cach. - Zostaw to mnie. Zobaczymy, co uda mi się dziś wieczorem ustalić. Musi tu być ktoś, kto uwielbia siać plotki. Gerrard potrząsnął głową i wyszedł na korytarz. - Tylko nie zrób z tego oficjalnego śledztwa. - Zaufaj mi. - Barnaby zamknął za sobą drzwi. - Jestem chodzącym wzorem dyskrecji. Gerrard zamyślił się i w końcu wyszeptał: - Jest jeszcze jedna rzecz. - Tak? Jaka? - Muszę się dowiedzieć, dlaczego Jacqueline jest wciąż panną. Ma dwadzieścia trzy lata, jest atrakcyj­ na i dziedziczy cały majątek Tregonninga. Nawet na tym odludziu musi mieć, bądź miała, jakichś ado­ ratorów. Kogo? I gdzie są teraz? Nikt nie wspominał o jakimkolwiek dżentelmenie kręcącym się w pobli­ żu. Może śmierć jej matki ma z tym coś wspólnego? 93

- Interesująca uwaga. - Dotarli do szczytu głów­ nych schodów i Barnaby spojrzał na niego z rozba­ wieniem. - Powiedz mi tylko - nie czujesz przy­ padkiem mięty do swojej modelki? Gerrard prychnął. - Daruj sobie. - Ruszył po schodach. - Potrze­ buję tych informacji dla dobra sztuki. - Raczej nie będzie trudno się tego dowiedzieć. - Tylko pamiętaj - najważniejsza jest dyskrecja. - Znasz mnie. - Właśnie. I dlatego ci o tym przypominam.

Gerrarda nie martwił brak dyskrecji Barnaby'ego, lecz jego entuzjazm; gdy tylko zwęszył ja­ kąś tajemnicę do rozwikłania, był zdolny zupełnie zapomnieć o uprzejmości, kobiecej wrażliwości i podziałach społecznych. Gerrard ukradkiem obserwował przyjaciela, swobodnie wędrującego po salonie Frithamów. Polował na informacje. Ze świetlistymi oczami, ra­ dosnym usposobieniem i - gdy tylko tego chciał - nienagannymi manierami, doskonale nadawał się do tego zadania. Gerrard robił własne rozeznanie. Lady Fritham zaprosiła lwią część lokalnej śmietanki towarzyskiej. Pozostając przy boku Jacqueline, Gerrard mógł obserwować jej reakcje na kolejnych gości, którzy podchodzili, by się z nimi przywitać. Ściskając wciąż nowe dłonie i ustalając towarzyskie konek­ sje, znów miał okazję zauważyć jej zagadkowe za­ chowanie. Na zewnątrz była pewna siebie, spokoj­ na i beznamiętna, jednak trzymała dystans, zarów­ no fizyczny, jak i emocjonalny, jak gdyby zawsze 94

była o krok z tyłu; choć znała ich wszystkich bar­ dzo dobrze, wyraźnie miała powód, by trzymać się od nich z daleka. Gerrardowi zdawało się, że to nieufność, i z pewnością zauważył jej objawy w zachowaniu Jacqueline. Z drugiej jednak strony zastanawiał się, czy to, co widzi, nie jest przypadkiem tarczą ochronną, którą stworzyła sobie po śmierci matki, by nikt jej już nie dosięgnął i nie zranił. Dlaczego mieliby ją skrzywdzić? Czy już ją skrzywdzili? Jak? Zaczął się baczniej przypatrywać, lecz tym ra­ zem nie Jacqueline, lecz wszystkim pozostałym. Patrzył i analizował... Poczuł nagłe wyostrzenie zmysłów, jakiś alarm płynący przez całe ciało. Na przyjęciu, oprócz lorda i lady Fritham z dziećmi, obecna była cała rodzina Mylesów - lord, lady, starszy lord Roger i obie panny - Clara i Rosa. Surowa pani Elcott i jej małżonek byli nieobecni i najwyraźniej nikogo to nie zaskoczyło. Przybyli za to państwo Hancock z dwiema córkami - Cecily i Mary. Lokalna znakomitość, sir Humphrey Curtis, pojawił się ze swą siostrą panną Amabel Curtis. Właściciel ziemski, lord Trewarren z żoną i dwo­ ma synami - Gilesem i Cedrikiem - stali przy Gerrardzie i Jacqueline wraz z Millicent i Mitchelem Cunninghamem. - Panie Debbington, musi nam pan powiedzieć, co myśli o ogrodach Hellebore Hall. - Krótko­ wzroczna lady Trewarren wytrzeszczyła na niego oczy. - Millicent powiedziała mi, że właśnie dziś je pan zwiedził. Czy zamierza je pan namalować? - Kiedyś zamierzam, ale muszę przyznać, że trudno jest namalować coś równie wyjątkowego. 95

Z pewnością jest to zbiór najpiękniejszych krajo­ brazów, jakie kiedykolwiek widziałem. Lady Trewarren zwróciła się do Millicent: - Moja droga, naprawdę musisz jakoś wpłynąć na Marcusa, żeby od czasu do czasu otworzył ogro­ dy. Po co mieć coś tak wspaniałego, skoro nikt nie może tego oglądać? Millicent cicho stwierdziła, że się z tym absolut­ nie zgadza. - Mam nadzieję, że zainteresowanie, jakie na pewno się zrodzi, gdy pan Debbington pokaże światu swoje prace, pomoże przekonać Marcusa. Gerrard uśmiechnął się do Millicent, lecz jego uwaga skupiona była na lady Trewarren i nagłym niepokoju, jaki zobaczył na jej twarzy. Wpatrywała się w swego starszego syna, który rozmawiał z Jacqueline. Gerrard słyszał ich konwersację. Giles grzecz­ nie zapytywał Jacqueline, czy nie miałaby ochoty wziąć udziału w przejażdżce do St. Just, na którą wy­ bierał się następnego dnia z bratem i innymi osoba­ mi. Giles wydawał się sympatyczny; uśmiechnął się, gdy Jacqueline przyjęła zaproszenie, co jeszcze bar­ dziej wytrąciło z równowagi jego matkę. Gerrard wi­ dział wcześniej podobny wyraz twarzy u nadopiekuńczych matek, które chciały ustrzec swych drogich synów od towarzystwa brudnych uliczników. Jednak Giles nie był już dzieckiem, zaś Jacqueline nie wy­ glądała jak ulicznik. Świadoma swej chwilowej nie­ uwagi, lady Trewarren odwróciła się do Gerrarda i Millicent, próbując jakoś zatuszować nietakt. Jed­ nak w jej zatroskanych oczach wciąż lśnił niepokój i chęć zduszenia w zarodku jakichkolwiek stosunków między Jacqueline i jej synem. Millicent nie zauważyła niczego; omawiała z lor­ dem Trewarrenem ostatni napływ pięknej pogody. %

Gerrard zdawał się pochłonięty rozmową, lecz wciąż miał oko na lady Trewarren. Gdy zapropo­ nowano przystawki, ujęła pod ramię nie męża, lecz starszego syna i przepraszając resztę grupy, ode­ szła z nim w stronę stolików. Jacqueline nawet nie mrugnęła okiem, gdy przy­ stojny rozmówca zniknął z pola widzenia, po­ za tym miejsce Gilesa natychmiast zajął Roger Myles. - Da się wytrzymać - odpowiedział Gerrard na jego pytanie o życie w stolicy. - Późnym latem wszyscy oblewają się potem. Obrócił się i przeczesał wzrokiem tłum, próbu­ jąc dojrzeć panią Myles, by ocenić, czy zareaguje podobnie jak lady Trewarren. - Szanowni państwo! - Lokaj Frithamów stanął w otwartych drzwiach; gdy wszyscy zwrócili się w jego stronę, ukłonił się ceremonialnie i powie­ dział: - Kolacja podana. Nastąpił zwykły chaos. Machając dłonią to w tę, to w tamtą stronę, lady Fritham odesłała Barnaby'ego do Clary Myles, po czym przytrzymując mocno ramię Gerrarda, poprowadziła go przez pokój. Pochyliła się do niego i rzekła: - Millicent wspomniała, że planuje pan spędzać dużo czasu z Jacqueline dla dobra portretu, lecz dziś nie jest odpowiedni czas na pracę. Eleanor dopilnuje, by się pan dobrze bawił. Mówiąc to, poprowadziła go ku swej córce. Gerrard kroczył posłusznie u jej boku, uśmiech­ nął się do Eleanor i podał jej ramię, zastanawiając się, jakie możliwości obserwacji da mu usadzenie gości przy stole. Gdy wszyscy usadowili się przy stole w długiej ja­ dalni, Gerrard stwierdził, że w zupełności pochwa97

la układ gości zaplanowany przez lady Fritham. Nieświadomie, planując coś zupełnie odwrotnego, dała mu to, czego najbardziej potrzebował - miej­ sce dokładnie naprzeciwko Jacqueline. Oznaczało to, że nie mógł z nią rozmawiać, ale nie to było jego głównym celem. Była nim obser­ wacja, a także możliwość zerkania na lady Trewar­ ren i panią Myles - matki siedzących przy niej mło­ dych dżentelmenów. Jacqueline zasiadała między Rogerem Mylesem i Cedrikiem Trewarrenem; cała trójka była w zbli­ żonym wieku, co w ocenie Gerrarda oznaczało, że są za młodzi dla Jacqueline. Po sposobie, w jaki się usadowili, i po ich reakcjach, Gerrard wywniosko­ wał, że znają się od wielu lat i są dla siebie wyłącz­ nie przyjaciółmi. Pomógł Eleanor zająć miejsce i również usiadł. Po lewej stronie miał Cecily Han­ cock. Blask w oczach obydwu dam świadczył o tym, że naprawdę zamierzają dopilnować, by się dobrze bawił. Z czarującym uśmiechem zapytał o lokalne atrakcje. Przez cały obiad z łatwością konwersował z Ele­ anor i Cecily, które jawnie dopraszały się jego uwagi, podczas gdy ukradkiem śledził poczynania lady Trewarren i pani Myles. Obie damy były usa­ dowione na końcu stołu, naprzeciwko siebie; żeby zobaczyć lady Trewarren, Gerrard musiał patrzeć prosto w twarz Cecily, co było dość łatwe, zważyw­ szy na rosnący apetyt młodej damy na zmonopoli­ zowanie jego uwagi. W miarę jak podawano kolejne dania, Gerrard obserwował i analizował. Gdy lady Trewarren spo­ strzegła młodszego syna pogrążonego w rozmowie z Jacqueline, zdawała się mniej zatroskana niż wcześniej; prawdopodobnie starsza dama rozpo98

znała charakter więzi łączącej dwoje młodych. Jednak pani Myles... Już podano deser, gdy Gerrard wreszcie zdołał uchwycić ten sam wyraz troski i niepokoju, który wcześniej prezentowała lady Trewarren. Pani Myles o wiele lepiej panowała nad emocja­ mi, jednak Roger był jej jedynym synem; gdy wraz z Jacqueline i Cedrikiem wybuchnął głośnym śmiechem z jakiegoś żartu, pochyliła się nad sto­ łem i spojrzała na niego, nie z naganą, lecz z nie­ pokojem... Zobaczyła, z kim rozmawia, i oparła się o krzesło. Z nieprzytomnym wzrokiem, uderza­ ła chustką o usta, brwi miała lekko zmarszczone i dopiero, gdy lord Fritham coś do niej powiedział, otrząsnęła się z zadumy. Gerrard spojrzał na Cecily. W ostatniej chwili, by spostrzec, jak rzuca pełne satysfakcji, mściwe spojrzenie najpierw Eleanor, a potem Jacqueline, która spojrzała na nią akurat w tym samym momencie. Potem Cecily spojrzała na niego, roztaczając wokół siebie aurę, o której pewnie sądziła, że jest uwodzicielska. Najwyraźniej przeoczył coś, co po­ winien był zdusić w zarodku. - Doprawdy nie wiem dlaczego - zagruchała Ce­ cily, przysuwając się bliżej - musi pan malować Ja­ cqueline, skoro wiadomo przecież, że ciemne wło­ sy całkowicie wyszły z mody. Znalazł się pan jednak w okolicy, gdzie, śmiem twierdzić, znajdzie pan wiele innych młodych dam wartych uwiecznienia. - Muskając palcami ufryzowane jasne loki, uśmiechnęła się i zatrzepotała rzęsami. - Z ogrom­ ną przyjemnością będę panu pozowała. Gerrard postanowił nie mówić jej, że codziennie modli się o to, by nigdy nie był zmuszony do malo99

wania takich dam jak ona. Powiedzenie jej, że por­ tret ujawniłby jej całą złośliwość i zadufanie, które wprost emanowały z jej wypowiedzi, również wy­ dało mu się nierozsądne. Prawdopodobnie uderzy­ łaby w płacz, zemdlała albo oskarżyła go o jakieś bezeceństwa. Niestety przez jej niedyskretnie podniesiony głos - Gerrard był pewny, że zrobiła to specjalnie - wszyscy zebrani czekali w napięciu na jego odpo­ wiedź. Siedząca przy jego boku Eleanor wrzała ze złości; Mitchel Cunningham miał na twarzy nie­ zdrowe rumieńce, jednak wyraźnie wytężał słuch. Jacqueline spokojnie odwróciła się do Rogera, wciągając jego oraz Mary - cichą panienkę cał­ kiem różną od swej siostry - w jakąś rozmowę. Jednak mimo że wydawali się pogrążeni w dysku­ sji, Gerrard widział, jak nasłuchują. Ogarnięcie całej sytuacji zajęło mu ułamek se­ kundy; uśmiechnął się łagodnie do Cecily. - Obawiam się, panno Hancock, że malarze ta­ cy jak ja nie zważają na panującą modę. - Mówił chłodnym, nieco protekcjonalnym tonem. Zawa­ hał się na jedno uderzenie serca, popatrzył jej w oczy i dodał: - Zobaczymy. Po czym odwrócił się do Eleanor i wciągnął ją w swobodną konwersację o St. Just, zostawiając zadufaną Cecily samej sobie. Przez kilka minut siedziała w całkowitej ciszy. Potem Gerrard usłyszał, że Mitchel grzecznie ją o coś pyta, a Cecily odpowiada cichym głosem. Ja­ cqueline spojrzała na niego i przez chwilę patrzyli sobie w oczy; wyczuł, że jest mu wdzięczna, a jed­ nocześnie zaskoczona, lecz nie wiedział dlaczego. Kilka minut później lady Fritham wstała i zabra­ ła ze sobą damy. Dżentelmeni zmienili miejsca 100

i skupili się przy lordzie Frithamie, przy którym służba ustawiła porto i brandy. Gerrard był szcze­ rze zaskoczony, gdy Jordan Fritham okrążył cały stół, by zająć krzesło obok niego. Obydwaj nalali sobie porto z karafki i rozsiedli się na krzesłach. Lord Fritham odezwał się do Barnaby'ego: - Czy to prawda, co słyszałem o Bentincku? Zdaje się, że wpakował się w nieliche kłopoty. Słysząc pytanie gospodarza, Barnaby zaczął barwną opowieść o Samuelu Bentincku, lordzie Mainwarring, który ostatnio dołączył do grona za­ mężnych dżentelmenów. Gerrard oparł się wygod­ nie i odprężył; znał już tę historię i słyszał opowieść Barnaby'ego co najmniej dwa razy, jednak jego przyjaciel był doskonałym gawędziarzem, nie miał więc nic przeciwko temu, by usłyszeć ją jeszcze raz. Barnaby opowiadał, a siedzący obok Gerrarda Jordan Fritham kręcił się niespokojnie. Wreszcie pochylił się ku Gerrardowi i ściszając głos, rzekł: - Spodziewam się, że lord Tregonning dokonał nie lada wyczynu, ściągając pana na to odludzie, by namalował pan Jacqueline. Gerrard spojrzał na Jordana, wpatrującego się w szklaneczkę porto, którą kołysał niedbale w dło­ ni. Choć młody Fritham zbliżał się do trzydziestki, Gerrard nie mógł się przekonać do traktowania go jak rówieśnika; arogancja, protekcjonalne zacho­ wanie, często rozdrażniona lub urażona mina spra­ wiały, że odruchowo zaliczał go do nieopierzonych młodzików. Gerrard był ciekaw, do czego Jordan zmierza. - Rzadko maluję portrety. Jordan pokiwał głową i spojrzał w przestrzeń. - Ach, tak. Pana ciekawość dotyczy oczywiście ogrodów. - Upił łyk porto i wciąż nie patrząc Ger101

rardowi w oczy, dodał półgłosem: - Dość szczęśli­ wie się złożyło, że w ramach zachęty Tregonning mógł panu zaoferować wstęp do ogrodów. Gerrard zmarszczył brwi. O co, do diabła, mu chodzi? - Szczęśliwie? Jordan rzucił mu krótkie spojrzenie i zajął się studiowaniem szklaneczki. - Cóż, jest to powszechnie wiadome, a przynaj­ mniej tym, którzy dobrze znają rodzinę, dlaczego Tregonning chce mieć portret córki. Gerrard był zbyt doświadczony, by zadać pytanie, na które naprowadzał go Jordan. Jeszcze nie teraz. - Czy wasza rodzina dobrze zna Tregonningów? - Oczywiście. - Z opowieści pana ojca wywnioskowałem, że wasza rodzina przybyła tu z Surrey. - Stamtąd pochodzimy, podobnie jak Miribelle, zmarła żona lorda Tregonninga. Jako małe dziew­ czynki, ona i moja matka były sąsiadkami i najbliż­ szymi przyjaciółkami. Po kilku latach miały już dość porozumiewania się wyłącznie poprzez listy, a ponieważ lord Tregonning nigdy nie opuściłby Hellebore Hall, mama przekonała ojca, by kupili Tresdale Manor i - Jordan rozłożył dłonie i wyce­ dził: - oto jesteśmy. Opróżnił szklankę. Gerrard się zastanawiał, czy Jordan zdaje sobie sprawę, jak wyraźna jest jego nienawiść do prowin­ cji i oddalenia od miejskich rozrywek. Prawdopo­ dobnie wiedział, ale go to nie obchodziło. - Jest pan w Hall już ponad dobę i pewnie pan za­ uważył, że dom sprawia wrażenie grobowca. Miri­ belle była bijącym sercem tego domu; razem z ma102

mą wiecznie urządzały przyjęcia i bale. Niekoniecz­ nie w Hall, raczej tutaj, lecz blask ich energii docie­ rał i tam - nawet Tregonning się czasem uśmiechał. - Jordan postawił szklankę i sięgnął po karafkę. Nie był pijany, raczej lekko podchmielony. Gerrard milczał i czekał. Jak się spodziewał, Jordan podjął opowieść. - I nagle Miribelle zmarła. - Przerwał na chwi­ lę. - Nagle, bez powodu, spadła i zginęła. Od tej pory rzadko miewamy przyjęcia. - Zacisnął wargi; z ponurym wyrazem twarzy rozejrzał się po poko­ ju i znów zapatrzył się w szklankę. Odezwał się nie­ co ciszej: - Oczywiście, mówi się, że to wypadek. Tu cię mam! Gerrard zamarł zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie, gdy jego umysł zaczął szukać powiązań - portret, dlaczego Tregonning go chce, jego naciski, by to właśnie Gerrard go namalował, posunięte aż do szantażu, słowa Jacqueline o tym, że portret, który namaluje Gerrard jest tym, czego potrzebują, nacisk, jaki położyła na to, by ukazy­ wał, jaka ona jest... Unosząc szklankę., upił długi łyk, jednak nawet nie poczuł smaku. Żadna z natrętnych myśli, ani żadne z uczuć, nie naruszyły kamiennej maski na twarzy. Był z tego niezmiernie zadowolony, zwłaszcza przez wzgląd na tego koguta, Jordana Frithama. - No tak. - Każdy, kto go bliżej znał, odczytałby ostrzeżenie czające się w tonie głosu. Nawet Jor­ dan spojrzał na niego zaalarmowany, choć wyraź­ nie sam nie wiedział dlaczego. Gerrard upił jesz­ cze łyk, po czym uniósł brew i zapytał: - Czy mam rozumieć, że wszyscy, którzy są tutaj, wiedzą o... o powodzie, dla którego mam namalować portret Jacqueline? 103

Nie potrafił zupełnie uwolnić głosu od narastają­ cego gniewu, lecz choć Jordan to usłyszał i lekko się skrzywił, wzruszył tylko ramionami i lekko odparł: - Sądzę, że wszyscy, którzy dobrze znają rodzinę. - A więc większość dzisiejszych gości? - Och, najmłodsi na pewno nie - na przykład dziewczęta, czy Roger i Cedric. - Rozumiem. - Nagle Gerrard był zupełnie pewny, że rzeczywiście wszystko rozumie. Lord Fritham wybrał ten moment, by odsunąć krzesło i wstać. Gerrard zdał sobie sprawę, że Bar­ naby dokończył opowieść; usłyszał wszystkie ko­ mentarze czynione zwykle w tym momencie. - Bardzo zabawna opowieść, panie Adair. Zda­ je się, że nadszedł już czas, by dołączyć do dam. - Lord Fritham był rozpromieniony. Zaszurały krzesła i wszyscy wstali. Lord Fritham zatrzymał się przy lokaju. Gerrard ruszył z innymi do drzwi; po chwili zwolnił i dogonił go Barnaby. Odłączyli się od grupy idącej ku salonowi; lord Fritham został z tyłu, lecz zapewne niedługo miał ich dogonić. Obydwaj zwolnili. - Co się stało? - zapytał Barnaby. Gerrard spojrzał mu w oczy; Barnaby był jedną z niewielu osób, które były w stanie rozpoznać je­ go nastrój. - Właśnie usłyszałem coś niepokojącego i zbyt skomplikowanego, by teraz to tłumaczyć. A ty się czegoś dowiedziałeś? - Niczego na temat śmierci lady Tregonning, ale słyszałem o adoratorze Jacqueline. - Miała adoratora? - „Miała" jest bardzo dobrym słowem. Był sy­ nem właściciela ziemskiego z okolicy; bardzo lu­ biany i w ogóle pod każdym względem świet104

na partia. Wyraźnie uwielbiali się nawzajem i wszyscy spodziewali się lada dzień ogłoszenia za­ ręczyn... kiedy zniknął. - Zniknął? - Gerrard spojrzał na przyjaciela z niedowierzaniem. Barnaby ponuro kiwnął głową. - Po prostu zniknął. Pewnego popołudnia od­ wiedził Jacqueline, potem poszedł w stronę stajni i od tamtej pory słuch po nim zaginął. -Dobry Boże... - Istotnie. - Zbliżali się do drzwi salonu; oby­ dwaj odwrócili się i spojrzeli za siebie na nadcho­ dzącego lorda Frithama, który stanowił kwintesen­ cję jowialnego gospodarza. Obydwaj zawahali się na moment, po czym Barnaby szepnął: - Zdajesz sobie sprawę, jak dziwne jest to, że dwa niewyjaśnione i tajemnicze wypadki dzieją się przypadkiem w jednym i tym samym domu? - Porozmawiamy później - powiedział Gerrard i wszedł do salonu. Barnaby ruszył za nim, ale się odłączył, bez wąt­ pienia chcąc dowiedzieć się czegoś więcej. Gerrard zostawił go samemu sobie; z wysokości swego słusznego wzrostu przeczesał pokój spojrze­ niem, szukając osoby, którą chciałby o pewne rze­ czy wypytać. Ale nigdzie nie mógł dostrzec Mitchela Cunninghama. Siedzące na sofie pani Hancock i panna Curtis dostrzegły, że Gerrard stoi samotnie. Skinęły na niego, żeby podszedł. Porozmawiał z nimi przez kilka chwil, podczas gdy siostry Myles i Mary Han­ cock spędzały czas przy pianinie. Czekał na powrót Mitchela. Czas mijał, a agent się nie pojawiał. W końcu Gerrard zatrzymał się pod ścianą i zamarł. Eleanor Fritham również zniknęła. 105

Gdy tylko zauważył jej brak, zasłony na końcu długiego pokoju zakołysały się i wyszła zza nich Eleanor, swobodnie dołączając do rozmawiają­ cych gości. Wyglądała olśniewająco, z długimi ja­ snymi włosami spływającymi z jej pleców, bladą skórą, długą szyją i smukłą figurą sylfidy. Nie była eteryczna i jednocześnie zdawała się trochę nie z tego świata. Ona również nie była zamężna, ani nie wydawała się zaręczona. Gerrard zmarszczył brwi; patrzył, jak Eleanor dołącza do grupki, w której stoi Jaqueline, gładko obejmując ją gestem, który świadczył o długiej przyjaźni. Widząc na własne oczy to, co już wcześ­ niej podejrzewał, Gerrard zamyślił się nad ich za­ żyłością. Jacqueline patrzyła w inną stronę, nie mógł więc zobaczyć jej reakcji. Ponownie rozejrzał się po pokoju; już chciał zmienić miejsce obserwacji, gdy zza tej samej za­ słony, zza której wychynęła wcześniej Eleanor, wy­ szedł Mitchel Cunningham. Gerrard zmienił plan i szybko podszedł do peł­ nomocnika, zanim ten miał szansę przyłączyć się do jakiejś grupy. - Czy mogę zamienić z panem słowo, Cunning­ ham? - Gdy Mitchel zamrugał zaskoczony, Ger­ rard dodał: - Chodzi mi o portret. Cunningham negocjował z nim wystarczająco długo, by rozpoznać znaczenie tak oschłego tonu. Zaciskając usta, powiedział tylko: - Oczywiście. Odwrócił się do drzwi prowadzących na taras. - Może skorzystamy z odrobiny prywatności? Cunningham poszedł z nim bez wahania. Teraz Gerrard zrozumiał, dlaczego gdy tylko Cunning-ham rozmawia z jego siostrą, Jordan Fritham z miną 106

wściekłego psa zaraz pojawia się przy ich boku. Po­ siadanie szwagra, który był zaledwie plenipotentem innego dżentelmena, kłóciło się z poczuciem wła­ snej wartości młodego Frithama. - Odkryłem - odezwał się Gerrard - że powód, dla którego lord Tregonning nalegał, bym to wła­ śnie ja namalował portret jego córki, dotyczy cze­ goś więcej niż tylko mego talentu. Cunningham zbladł; nawet w półmroku jego wzrastająca nerwowość była widoczna jak na dłoni. -Ach... - No właśnie. - Gerrard starał się powstrzymać gniew. - Widzę, że zdawał pan sobie z tego spra­ wę. I mam tylko jedno pytanie: dlaczego nic o tym nie wiedziałem? Cunningham przełknął ślinę, lecz dzielnie pod­ niósł głowę i popatrzył Gerrardowi w oczy. - Doradzałem poinformowanie pana, lecz lord Tregonning mi zabronił. - Dlaczego? - Ponieważ nie był pewien, jak zareaguje pan na jego motywację i czy nie odmówi pan malowa­ nia portretu, wiedząc o wszystkich okoliczno­ ściach, a potem, gdy przyjął pan zamówienie, nie chciał... wpływać w żaden sposób na pana obraz. Gerrard musiał użyć całej silnej woli, by gniew, który w nim buzował, nie był widoczny na jego twa­ rzy. Sytuacja wydała mu się skandaliczna, a jed­ nak. .. nie mógł już się ot tak, po prostu, wycofać. - Czy panna Tregonning jest świadoma oczeki­ wań jej ojca co do portretu? Cunningham wyglądał na zaskoczonego. - Zdaje mi się, że nie... - Zamrugał. - Ale nie wiem. Jej świadomość, czy też jej brak, nie były ze mną omawiane. 107

- Ach tak. - Zbyt wiele aspektów tej sytuacji podsycało jego gniew. Wizja Tregonninga ulegają­ cego namowom córki sprawiała, że miał chęć go udusić; jeśli to Jacqueline zgodziła się na wszystko, wiedząc o planie ojca, chętnie wymierzyłby jej kil­ ka klapsów. Jak mogła w ogóle zwracać uwagę na tak bezsensowne podejrzenia? Jak mogła spokojnie przyjąć, że on, obcy jej dżentelmen, powinien ją osądzić? Jak śmiała, albo też jak oboje śmieli, składać na jego ramiona taki obowiązek? Był wściekły, lecz starał się opanować. Koncen­ trując ponury wzrok na twarzy Cunninghama, po­ kiwał głową. - Doskonale. Skoro lord Tregonning nie życzy sobie, bym wiedział o jego oczekiwaniach, uważam, że on nie musi nic wiedzieć o naszej rozmowie. Cunningham znów przełknął nerwowo. - Jak pan sobie życzy. - Właśnie tak. Sugeruję, by w ogóle pan zapo­ mniał, że ta dyskusja miała miejsce, a ja - tu wy­ mownie spojrzał w stronę ciemnego okna - rów­ nież zapomnę. Po kolejnym nerwowym kiwnięciu głową Cun­ ningham odwrócił się i wszedł do salonu. Gerrard odczekał minutę i poszedł za nim. Zatrzymując się w progu, spojrzał przez cały po­ kój na Jacqueline Tregonning. Nie mógł się doczekać powrotu do Hellebore Hall.

108

Rozdział 5 Przyjęcie zbliżało się do końca; domownicy i go­ ście z Hellebore Hall, wraz z lekko otumanionym Mitchelem Cunninghamem, podziękowali gospo­ darzom i ruszyli do domu. Wracali z Tresdale Manor antycznym powozem lorda Tregonninga i choć posiadłości leżały bardzo blisko siebie, dwa konie potrzebowały niemal pól godziny, by przeciągnąć ciężki powóz od domu do domu. Gerrard siedział obok Barnaby'ego i naprzeciw­ ko Jacqueline. Z powodu wybojów na wiejskiej drodze jej kolana okryte jedwabiem sukni od cza­ su do czasu ocierały się o jego kolana. W zasadzie to nie jego dotyk wyprowadził ją z równowagi, lecz ciągłe wpatrywanie się w jej twarz. Gerrard dosko­ nale wiedział, że Jacqueline czuje na sobie jego wzrok, ale nie dbał o to; chciał poznać odpowiedzi na zbyt wiele pytań, a ona stanowiła klucz do więk­ szości z nich. Dokładnie o to chodzi ojcu. I mnie. Ona wie. Chciał to usłyszeć z jej ust. Dojechali do Hellebore i przystanęli w holu, by życzyć sobie dobrej nocy. Gerrard ukłonił się przed Jacqueline, ścisnął jej dłoń i spojrzał głębo­ ko w oczy. Nie mogła wiedzieć, o co mu chodzi, ale przynajmniej dał do zrozumienia, że ma do niej ja­ kąś sprawę. Wchodząc z Millicent po schodach, obejrzała się jeszcze przez ramię i Gerrard już wie­ dział, że zrozumiała. 109

Kiwnąwszy głową, Mitchel Cunningham odszedł korytarzem. Gerrard i Barnaby zaczekali, aż damy wejdą na schody, i ruszyli za nimi. Korytarz był długi, pełen grających cieni. Damy skręciły w prawo, zaś idący kilka kroków za nimi dżentelmeni, udali się w lewo, ku swoim poko­ jom. Gerrard wyciągnął rękę i zatrzymał przyja­ ciela w korytarzu. Obejrzał się i upewnił, że Jacqueline i Millicent poszły dalej i są już poza za­ sięgiem głosu. - Dowiedziałeś się czegoś o adoratorze? - Tylko tyle, że zniknął, gdy Jacqueline miała dwadzieścia lat. Choć zaręczyny nie zostały ogło­ szone, ona praktycznie chodziła w żałobie. I wtedy zmarła jej matka, co prawdopodobnie zaważyło na całym jej życiu aż do teraz i tłumaczy brak no­ wych zalotników. - A słyszałeś coś o śmierci lady Tregonning? - Nie, ale też nie miałem okazji o to pytać. Mu­ szę w tym celu zaskarbić sobie życzliwość starszych dam. Gerrard kiwnął głową. Rzucił okiem w głąb ko­ rytarza i zobaczył, że Jacqueline i Millicent skręca­ ją w jakąś boczną galerię. - Do jutra zatem. Odwrócił się i cichym, kocim krokiem ruszył za Jacqueline. - Hej! - zawołał Barnaby półgłosem. - Jutro - odparł Gerrard i poszedł. Dotarł do galerii i spojrzał ukradkiem; okazała się pusta. Na jej końcu kolejny korytarz odbijał w prawo. Szybko przemierzył galerię i zerknął za róg. Zobaczył Jacqueline stojącą przy drzwiach. Powiedziała coś do Millicent, która pokiwała gło­ wą i odeszła; Jacqueline otworzyła drzwi i zniknę110

ła w pokoju. Gerrard cofnął się, obserwując ciem­ ną sylwetkę Millicent znikającą w cieniu. W końcu zatrzymała się i weszła do jakiegoś pokoju. Zacze­ kał na ciche zgrzytnięcie zamka i ruszył ostrożnie ku drzwiom sypialni Jacqueline. Zapukał dwa ra­ zy, zdecydowanie, ale niezbyt głośno. Po chwili drzwi otworzyły się i w jego sylwetkę zapatrzyła się ze zdumieniem mała pokojówka. - Holly? Kto to? Oczy Holly stały się okrągłe. -Ach... To... Jacqueline pojawiła się w polu widzenia, mniej więcej w połowie pokoju. Zdążyła już zdjąć biżute­ rię, lecz włosy wciąż miała upięte. Ona również szeroko otworzyła oczy. Gerrard zignorował pokojówkę i władczym to­ nem odezwał się do Jacqueline: - Muszę z panią pomówić. Jego ton był ostrzegawczy, a wyraz twarzy śmier­ telnie poważny. Z pewnością nie miał zamiaru za­ proponować jej walca w blasku księżyca. Spojrzała mu w oczy z przestrachem i podeszła do drzwi. Pokojówka wycofała się w głąb pokoju. Jacqueli­ ne położyła dłoń na futrynie. - Chce pan ze mną rozmawiać teraz? - Tak. Teraz. - Chwycił ją za dłoń i zerknął na pokojówkę. - Zaczekaj tutaj. Twoja pani za chwilę wróci. Wyciągnął Jacqueline z pokoju. Już otwierała usta, ale rzucił jej tak wściekłe spojrzenie, że nic nie powiedziała. Gerrard bezceremonialnie poprowa­ dził ją przez korytarz i schody, a potem na taras. Przeszli obok salonu do głównych schodów prowa­ dzących na ścieżkę wiodącą do Ogrodu Nocy. 111

- Nie! - Jacqueline szarpnęła do tyłu całym cia­ łem. - Tylko nie tam! Spojrzał jej w twarz. - Czy pani matka zginęła w nocy? Na moment odebrało jej mowę; w końcu powie­ działa: - Nie. To było późne popołudnie albo wczesny wieczór. Gerrard zmarszczył brwi. - Nie wiadomo, kiedy dokładnie? Potrząsnęła głową. - Znaleźli ją wieczorem. Zobaczył na jej twarzy ból; oczy koloru agatów zamgliły się pod wpływem strasznych wspomnień. Kiwnął głową i bezlitośnie pociągnął ją przez ta­ ras. Ociągając się, szła pół kroku za nim. - Dokąd idziemy? - Na jakąś w miarę otwartą przestrzeń. Tam, gdzie będą dobrze widoczni dla wszyst­ kich, którzy wyjrzą przez okno, ale nie w zasięgu głosu - w miejsce prywatne, ale nie ukryte, które nieco zmniejszy niestosowność rozmawiania z nią na osobności w środku nocy. - Ogród Ateny będzie odpowiedni. Klasyczny ogród absolutnie nie nadaje się na ro­ mantyczne schadzki. Uwodzenie było w tej chwili ostatnią rzeczą, jaką mógł mieć w planach. A jakiekolwiek rozproszenie myśli mogłoby wszystko zepsuć. Zrezygnowana Jacqueline poszła za nim po­ przez taras, potem uniosła suknię i szybko zeszła schodami do Ogrodu Ateny. Jedno spojrzenie, które jej rzucił, gdy chciała zaprotestować, uświa­ domiło jej, że prowokowanie go nie jest mądrym

112

posunięciem, niezależnie od tego, jaki diabeł sie­ dzi teraz w jego głowie. Pomimo napięcia, które okazywał, tłumionej wściekłości, która z niego emanowała, pomimo je­ go gwałtownego zachowania, słów cedzonych przez zęby i silnego uścisku długich palców, Jacqueline nie czuła ani odrobiny strachu. Bez lęku po­ zwoliła mu wyprowadzić się w ciemne otchłanie ogrodu. Prawdę mówiąc, nie było nawet aż tak ciemno. Gdy szli żwirową ścieżką, między idealnie przy­ strzyżonymi żywopłotami i drzewkami oliwnymi zasadzonymi w geometrycznych wzorach, księżyc zalewał cały krajobraz swym blaskiem. W nikłym świetle wszystkie elementy otoczenia zdawały się pokryte srebrną lub kruczoczarną glazurą. Dotarli do środka ogrodu - okręgu, który leżał u styku czterech prostokątów. Nagle Gerrard się zatrzymał; puścił jej dłoń i stanął przed nią twarzą w twarz. - Wie pani, dlaczego lord Tregonning chciał, bym to właśnie ja namalował pani portret, nie­ prawdaż? Patrzyła na niego przez chwilę, potem uniosła podbródek. - Wiem. - Skąd? Stąd, że to ona sama wraz z Millicent wymyśliła ten plan, po czym ciotka sprytnie zaszczepiła tę myśl ojcu. Jacqueline postanowiła mu tego nie mówić, dopóki nie dowie się, dlaczego jest taki zły. - Nie powiedział mi o tym, ale kiedyś słyszałam o pańskich talentach i jego... cel nie był trudny do odgadnięcia. 113

- Na pewno nie dla pani, czy też innych zainte­ resowanych rozwikłaniem tajemnicy śmierci pani matki. Czuła w piersiach narastający ucisk. - Podejrzewam, że tak właśnie jest, choć przy­ znaję, że niewiele myślałam na ten temat. - Za to oni z pewnością o tym myśleli. Jacqueline miała taką nadzieję. Głos Gerrarda był na granicy załamania; niepewna celu, do które­ go zmierzał, nie odpowiedziała. Po długiej chwili wpatrywania się w nią ponurym wzrokiem powiedział: - Może już zdejmijmy maski. Gdy z zaskoczeniem uniosła brwi, wyjaśnił: - Porozmawiajmy otwarcie. Z jakiegoś powodu, którego jeszcze nie potrafię pojąć, jest pani podej­ rzana o spowodowanie upadku matki z tarasu - wskazał palcem na górującą nad nimi płytę - i jej śmierć. Pani ojciec, mianując się koneserem, który docenia portrecistów potrafiących przebić się przez widoczną dla ogółu fasadę, wynajął mnie, bym namalował portret, najwyraźniej przekonany, że zobaczę i przez obraz obnażę pani ukrytą winę bądź niewinność. Panowanie nad gniewem, a raczej nad furią, wy­ magało wysiłku całej woli Gerrarda i było to sły­ szalne w tonie jego głosu i sposobie cedzenia słów. - Mam rację? Wytrzymała jego spojrzenie i pokiwała głową. -Tak. Przez jedną chwilę myślała, że Gerrard eksplo­ duje, lecz on odwrócił się od niej gwałtownym ru­ chem i wznosząc dłonie ku niebu, jakby wzywał na świadków bogów, którzy ich otaczali, wykrzyk­ nął: 114

- Na litość boską, dlaczego?! Dlaczego lord Tregonning podejrzewa panią? Jak on może panią po­ dejrzewać? Przecież nie miała pani z tym nic wspólnego! Wpatrywała się w niego osłupiała; przez krótką chwilę zdawało jej się, że ziemia zapada się pod jej stopami. - Skąd pan może to wiedzieć? Po prostu wiedział; miała to wypisane na twarzy. Zawsze dostrzegał prawdę, nawet jeśli inni nie po­ trafili jej zauważyć. - Widzę. Wiem. Proszę mi wierzyć, wiem. - Podszedł trochę bliżej i ostrym spojrzeniem ogarnął jej twarz. - Widziałem już zło. Patrzyłem w oczy ludziom, którzy naprawdę byli źli. Niektó­ rzy nieźle to ukrywają, lecz jeśli spędzę z nimi tro­ chę czasu, zawsze się czymś zdradzą i już wiem. Zamilkł, a po chwili mówił dalej, wciąż patrząc jej w oczy: - Obserwowałem panią uważnie przez te dwa dni. Zobaczyłem wielkie morze emocji, skompli­ kowanych i pogmatwanych uczuć, ale nie zauważy­ łem nawet nikłego cienia zła. - Po chwili dodał jeszcze: - Gdyby się gdzieś czaiło, już bym je za­ uważył. Ale widzę w pani coś zgoła innego. Głos mu się zmienił, złagodniał. Wystarczająco, by mogła zapytać: - Co pan widzi? Patrzył na nią przez kilka uderzeń serca i potrzą­ snął głową. - Nie znam się na mówieniu. Maluję rzeczy, któ­ rych nie potrafię opisać. Jacqueline nie miała pewności, czy to prawda, ale zanim zdołała wymyślić, jak to sprawdzić, zapy­ tał: 115

- Muszę to wiedzieć, zanim z nim pomówię - dlaczego pani ojciec sądzi, że mogła pani mieć coś wspólnego ze śmiercią lady Tregonning? Ogarnął ją lęk. - Dlaczego... O czym chce pan rozmawiać z mo­ im ojcem? Gniew wrócił do niego jak fala przypływu. - Ponieważ nie mam zamiaru być bezwolnym pionkiem sterowanym jego ręką w celu osądzenia własnej córki. - Nie! - Chwyciła go za rękaw. - Proszę! Musi pan namalować portret, obiecał pan! Jej rozpacz była aż nazbyt wyraźna. Gerrard zmarszczył brwi i potrząsnął ramieniem, wyrywa­ jąc się z jej uścisku, po czym szybko ujął jej dłoń. Westchnął. Palcami drugiej ręki przeczesał sobie włosy. - Nie rozumiem. Dlaczego po prostu nie powie mu pani, że jest niewinna? Zmusi go, by w to uwie­ rzył. Przecież to pani ojciec. - Mars na jego czole się pogłębił. - Nie powinna pani przez to wszystko przechodzić. Nie podoba mi się wizja, że jak inkwi­ zytor wystawiam na pokaz wszystkie pani cechy charakteru. Zupełnie otwarcie i szczerze wyrażał swą troskę - martwił się o nią. Tyle już czasu minęło, odkąd cieszyła się podobnym bezwarunkowym i bezpo­ średnim wsparciem oraz, co więcej, obroną - że miała chęć zamknąć oczy, owinąć się cała w jego zatroskany głos i kołysać się w nim jak w obję­ ciach. Ale Gerrard był zagubiony i zdezorientowany - musiała go przekonać, by nie rezygnował z malo­ wania jej portretu. Poczuła, jak chłodne, nocne po­ wietrze ożywia jej umysł. Rozejrzała się; jej wzrok 116

padł na ławkę stojącą przy fontannie, teraz cichej i nieruchomej. Wskazała w tamtym kierunku. - Usiądźmy. Postaram się wyjaśnić, co się wyda­ rzyło, by mógł pan sam ocenić, co o tym wszystkim myśleć. I dlaczego tak bardzo potrzebuję, by namalował pan mój portret - dodała w myślach. Gerrard nie puścił jej dłoni; poprowadził ją ku ławce, zaczekał, aż usiądzie, i sam zajął miejsce u jej boku. Zamknął jej dłonie w swojej i czekał. Jacqueline całym ciałem czuła jego bliskość; ignorując napięte nerwy, odchrząknęła i powie­ działa: - Tata... Musi pan zrozumieć jego trudną sytu­ ację. Do szaleństwa kochał moją matkę, była do­ słownie światłem jego życia. Gdy zginęła i to świa­ tło go opuściło, stracił... kontakt z rzeczywistością. W tej materii był całkowicie od niej zależny, więc ta strata musiała być dla niego podwójnie straszna. Tę część historii tata sobie uświadamia. - Przerwa­ ła na chwilę, żeby zebrać myśli. - Mama i ja były­ śmy bardzo ze sobą zżyte, bardziej niż inne znane mi matki i córki. W towarzyskim sensie jestem bar­ dziej podobna do niej niż do taty - lubię się bawić, chodzić na bale i przyjęcia. Mama dosłownie tym żyła; towarzystwo zawsze stanowiło centrum jej ży­ cia. Dzieliłyśmy tę pasję, choć jestem również cór­ ką mego ojca i z łatwością dostosowuję się do ży­ cia w ciszy i spokoju, które doprowadziłyby mamę do szaleństwa. Mama szalała z emocji, gdy zaczął się u nas pojawiać Thomas Entwhistle, syn sir Harveya. Sądzę, że nazwałby go pan moim adoratorem. Pla­ nowaliśmy się pobrać i chcieliśmy niebawem ogło­ sić zaręczyny... Ale Thomas zniknął. Mama by­ ła... zgnębiona. Ja również, rzecz jasna. Jednak 117

po jakimś czasie ona zaczęła podejrzewać, że po­ wiedziałam Thomasowi coś przykrego, żeby się go pozbyć. A to nieprawda. - Zmarszczyła brwi i spoj­ rzała w dół. Zobaczyła swoją dłoń zamkniętą w sil­ nym uścisku Gerrarda, odetchnęła i mówiła dalej: - To był początek... - Wzruszyła ramionami. - To było jak narastająca separacja. Nie wyraźne rozłą­ czenie, lecz powolne oddalanie się mamy, a ja ni­ gdy nie zrozumiałam dlaczego. Może z czasem tro­ chę... Ale wtedy... - Podniosła głowę i spojrzała przed siebie. - W dzień swojej śmierci zeszła na śniadanie bardzo późno; tata już wcześniej po­ szedł do gabinetu, a w drzwiach minęła się z Mitchelem. Wyglądała, jakby... jakby nie spała przez całą noc. - Jacqueline spojrzała na Gerrarda. - Mama była piękna, ale na jej twarzy od razu by­ ło widać najlżejszy ślad choroby. Zapytałam ją, co się dzieje, ale powiedziała, że nic. Wyraźnie ocze­ kiwała, że nie będę zwracać uwagi na jej stan, więc tak zrobiłam. Wtedy zauważyła, że jestem w stroju do jazdy konnej. Pamiętam, jak na mnie patrzyła, nie, nie na mnie, na ten strój... To było bardzo dziwne. Widziała ten strój tysiące razy, sama mi go kupiła, lecz tamtego ranka patrzyła na niego, jak na... och, najgorsze kuchenne szmaty. Jak na coś odrażającego. Zapytała, dokąd się wybieram, i jej głos brzmiał jakoś dziwnie. Powiedziałam, że jadę na przejażdżkę z przyjaciółmi. Zbladła jak ścia­ na i orzekła, że się nie zgadza. Byłam tak zasko­ czona, aż się roześmiałam. I nagle zdałam sobie sprawę, że nie żartowała. Zapytałam, dlaczego mi nie pozwala, ale tylko potrząsnęła głową i powtó­ rzyła, że zabrania mi jechać. Pokłóciłyśmy się. I sprzeczałyśmy się coraz ostrzej i coraz okrut­ niej. Oczywiście słyszeli to służący i sądzę, że Mit118

cheł również - jego biuro jest na tym samym kory­ tarzu, co pokój śniadaniowy. Wciąż powtarzała, że nie mogę jechać konno - nie podała żadnego po­ wodu, wyjaśnienia. Krzyczała coraz głośniej, aż w końcu po prostu wyszłam z pokoju. Gdy milczała przez długą chwilę, Gerrard deli­ katnie pogłaskał jej dłoń. - I co dalej? - Wybrałam się na przejażdżkę. - A ona spadła z tarasu? Jacqueline potrząsnęła głową. - Nie. To było trochę później. Rano pojechali­ śmy do St. Just. Wróciłam parę chwil po południu i poszłam prosto do mojego pokoju. Pomimo prze­ jażdżki czułam się... przybita. Nieszczęśliwa i nie­ pewna. Nie wiedziałam, jak się to skończy, ale nie chciałam być traktowana jak małe dziecko i słu­ chać zakazów bez słowa wyjaśnienia. Rzuciłam się na łóżko i zasnęłam. Obudziłam się późno, wzię­ łam kąpiel i przebrałam się do kolacji. Gdy w ja­ dalni spotkałam ojca, upewniłam się, że nie miał pojęcia o mojej kłótni z mamą, potem przyszedł Mitchel i czekaliśmy już tylko na nią. - Uniosła wolną dłoń. - Nie pojawiła się. - Po chwili milcze­ nia opowiadała dalej: - W końcu tata posłał kogoś do jej pokoju i przybiegła jej pokojówka, twier­ dząc, że mama nie wróciła do pokoju, żeby się przebrać do kolacji. Piła popołudniową herbatę w salonie, lecz gdy Treadle zabierał tacę, już jej tam nie było. Doszedł do wniosku, że pewnie spa­ ceruje po tarasie albo poszła do ogrodu. Wszyscy pomyśleliśmy, że pewnie wybrała się na dłuższy spacer i może skręciła kostkę. Przeszukiwanie Ogrodu Nocy zostawili na sam koniec, bo jest naj­ bliżej domu i przecież słyszelibyśmy, gdyby ktoś

119

stamtąd wołał o pomoc. Jednak ona nie mogła wo­ łać, bo już nie żyła. Gerrard siedział nieruchomo, delikatnie głasz­ cząc jej palce i układając sobie na nowo cały obraz jej przeżyć. - Ciągle nie rozumiem, dlaczego ktokolwiek miałby myśleć, że ma pani z tym coś wspólnego. Roześmiała się, lecz nie był to radosny śmiech. - Cóż, taka możliwość pojawiła się w wyniku braku alternatywy. - Spojrzała na ich splecione dłonie. - Chodzi o to, że po prostu nie było innych podejrzanych. Oraz dlatego, że nie broniłam mojej niewinności, a kiedy zaczęłam się bronić, było już za późno. - Odetchnęła z drżeniem. - Gdy ją zna­ leźli i potem, przez wiele następnych dni, byłam zrozpaczona. Pomimo tego dziwacznego oddale­ nia, wciąż byłyśmy sobie bardzo bliskie. Strasznie cierpiałam, nie tylko z powodu jej śmierci i tragi­ zmu samego wypadku, ale również z powodu owej kłótni i dlatego, że ostatnie słowa, jakie ode mnie usłyszała, były takie okrutne. Głos jej zadrżał; przełknęła ślinę i potrząsnęła głową. - Płakałam całymi dniami. Nie pamiętam rzeczy, które wtedy wygadywałam, wiem tylko, że ludzie uznali moje zachowanie za przejaw poczucia winy. Gerrard zacisnął zęby. Jak można wykorzysty­ wać przeciwko komuś jego szczery żal i rozpacz? Zdusił zjadliwy komentarz, który miał na końcu ję­ zyka. Opowiadała mu o sobie tak otwarcie, że nie miał odwagi jej teraz przerywać. - Pogrążyliśmy się w żałobie. Przez trzy miesią­ ce nie wyszłam z domu i nie otrzymywałam żad­ nych zaproszeń. Niewiele pamiętam z tamtego czasu, oprócz tego, że Millicent przyjechała na po120

grzeb i już została. Nie wiem, co bym bez niej zro­ biła. W końcu jednak doszłam do siebie i wtedy zdałam sobie sprawę, że wszyscy sądzą, że to ja ze­ pchnęłam mamę z tarasu. Gdy dotarły do mnie te nonsensowne plotki, śmiałam się jak szalona. Nie mogłam uwierzyć, że ktokolwiek może tak uważać. Wydawało mi się, że to jedna z tych plotek, które samoistnie powstają i umierają śmiercią naturalną. Ale ta nie umarła. Jacqueline słyszała narastającą szorstkość włas­ nego głosu, przeszywający ją ból, a nawet coś wię­ cej: złość, która dodawała jej siły i pomagała w przeprowadzeniu planu. Spojrzała w niebo. - Z czasem zorientowałam się, że już za późno. Próbowałam porozmawiać z ojcem, lecz on nie chciał w ogóle poruszać tego tematu. Z innymi by­ ło podobnie - milczeli Frithamowie i nawet pani Elcott, która zwykle chętnie o wszystkim dyskutu­ je. To właśnie ona uświadomiła mi, co się dzieje - wszyscy chcieli jak najszybciej zamknąć temat śmierci mamy i zapomnieć o nim, bo obawiali się, że jakakolwiek rozmowa o zdarzeniach tamtego dnia udowodni, że jestem winna. - Odetchnęła spokojniej i widać było, że wraca do równowagi. - Wydaje im się, że mnie chronią. Jedyne osoby, które wierzą w moją niewinność, to Millicent, Jor­ dan i Eleanor. Inni młodzi nie byli świadomi całej sytuacji, ani nikt ich w to nie angażował, więc nie mają własnej opinii na ten temat, lecz pozostali... Próbowaliśmy coś zrobić, ale nikt nie chce podjąć tematu, a co dopiero dyskutować. W jej głosie dźwięczała frustracja; Gerrard ści­ snął jej palce. - Więc, gdy była pani w żałobie, dosłownie od­ cięta od świata, osądzono panią, uznano za winną, 121

potem pozornie uniewinniono i sprawę odłożono ad acta? - Tak! - Zamyśliła się na chwilę i dodała: - Nie do końca. Sąsiedzi i przyjaciele znają mnie prze­ cież przez całe moje życie - nie chcą wierzyć, że je­ stem winna. Ale obawiają się, że tak może być, więc doszli do wniosku, że lepiej unikać roztrząsa­ nia tej kwestii. Nie chcą zadawać sobie pytania o to, kto zabił mamę, bo się boją, że to ja, i dlate­ go wolą to zostawić. - Ale pani nie chce tego zostawiać? - Nie! - Rzuciła mu krótkie spojrzenie, zastana­ wiając się przelotnie, dlaczego czuje się tak bez­ piecznie i otwarcie mu o wszystkim opowiada. - Śmierć mamy nie była wypadkiem. Ale póki ich nie przekonam, że to nie ja zepchnęłam ją z tara­ su, nie będą się chcieli zastanawiać, kto to zrobił. - Widziała w jego oczach, że ją rozumie. - Jordan i Eleanor już się poddali, lecz ja wraz z Millicent wciąż się zastanawiałam, w jaki sposób zasiać w lu­ dziach zwątpienie, czy aby dobrze mnie osądzili. Pomyślałyśmy o portrecie. Gdyby był na tyle do­ bry, by ukazać moją niewinność... To był jedyny sposób na otwarcie im oczu, który przyszedł nam do głowy. - A więc to był pani pomysł. Pokręciła głową. - Nasz wspólny. Zaszczepienie tego pomysłu w głowie mojego ojca zajęło Millicent całe miesią­ ce. Potem doszedł do wniosku, że przynajmniej będzie to jakiś postęp. Jeśli portret ukaże mnie ja­ ko winną, ojciec planuje go schować - nawet jeśli ktoś go znajdzie, to przecież nie byłby to prawdzi­ wy dowód zbrodni. W tej chwili portret jest jedy­ nym sposobem, by uśmierzyć jego... jego cierpie122

nie. Kocha mnie, lecz mamę kochał bardziej i jest zupełnie rozdarty między myśleniem o tym, że mo­ głam ją zabić, i brakiem sposobności udowodnie­ nia, że tego nie zrobiłam. - Glos jej zadrżał. Od­ chrząknęła. - Zupełnie przypadkowo od jakichś przyjaciół z miasta Millicent dowiedziała się o wy­ stawie w Akademii i pana portretach. Uznałyśmy to za znak od niebios. Ciotka podała ojcu pana na­ zwisko... Resztę już pan zna. Gerrard jeszcze przez chwilę patrzył jej w oczy i wreszcie się wyprostował. Spoglądając na równe rzędy drzewek oliwnych, oparł się o brzeg fontan­ ny. Kamienne obrzeże było zimne; przenikające jego ramię fale chłodu pomogły mu skupić się na faktach i zrozumieć, co się naprawdę dzieje w Hellebore Hall. A dzieje się o wiele więcej, niż spodziewał się przyjmując zamówienie lorda Tregonninga. Wszystko, co mu przed chwilą powiedziała... Nie miał cienia wątpliwości, że mówiła szczerą prawdę. Nie tylko dlatego, że był przekonany, iż nie zdołałaby go okłamać, ale ponadto jej opo­ wieść tłumaczyła wiele rzeczy, których dotąd nie potrafił zrozumieć. Jak na przykład sytuację Tre­ gonninga, rzeczywiście niezbyt szczęśliwą, jego po­ trzebę posiadania portretu córki, czy też sposób traktowania Jacqueline przez sąsiadów. Oraz jej sposób traktowania ich. Wciąż trzymał ją za rękę. Kształt jej szczupłych, delikatnych palców pomagał mu zebrać myśli i skupić się na właściwym kierunku. Tym kierun­ kiem była przyszłość. - Jak pani sądzi, co się wydarzy, gdy portret już będzie namalowany i pokażemy go ludziom? Uchwycił jej wzrok. - Czy kiedy zaczną stawiać 123

sobie pytania na temat śmierci pani matki, nie stwierdzą, że...- Zamilkł na moment. - Czy odpo­ wiedzią na ich pytania nie będzie samobójstwo? Gwałtownie pokręciła głową. - Nie. Nikt, kto znał mamę, nie mógłby tego za­ sugerować. Kochała życie i chciała żyć. Nie podję­ łaby tak nagłej decyzji. - Jest pani pewna? - Absolutnie pewna. Nikt na poważnie nie brał takiej ewentualności pod uwagę, chociaż podejrze­ wając, że jestem winna i jednocześnie nie mogąc się z tym pogodzić, chwytali się również takiego wytłumaczenia. - Wyprostowała się i przez chwilę patrzyła mu w twarz. - Dopóki ich nie przeko­ nam. .. nie przekonamy, że to nie ja i że mogą bez obaw zastanowić się, kto zabił mamę, nie zrobią tego. I rzeczywisty morderca pozostanie na wolno­ ści. Patrząc jej w oczy wreszcie pojął rzecz, którą ona chciała mu przekazać, ale nie umiała tego wy­ powiedzieć. - Morderca pani matki wciąż jest tutaj i jest nim ktoś, kogo pani zna. Ze spokojem wytrzymała jego wzrok. - Tak musi być. Zna już pan naszą posiadłość. Niełatwo się tu niepostrzeżenie dostać, poza tym w dniu, gdy zmarła, żadne obce osoby, włóczędzy albo Cyganie, nie kręcili się po okolicy. Gerrard zapatrzył się na ogród, cichy, nierucho­ my i prześliczny w srebrnym blasku księżyca. Po chwili poczuł, jak Jacqueline zaciska lekko pal­ ce na jego dłoni. Spojrzał w jej ciemne, pogrążone w mroku oczy. - Namaluje pan mój portret, prawda? Jakże mógłby odmówić? 124

Przekrzywiła głowę i uniosła brwi, wyraźnie go prowokując. - Potrafi pan to zrobić? Namalować mnie tak, by widać było, że jestem niewinna? - Tak. - Gerrard nie miał najmniejszych wątpli­ wości, że potrafi. Głęboko zaczerpnęła powietrza, przytrzymała je przez chwilę i odetchnęła. - Rozumiem pana opór. Nie chce pan być mani­ pulowany, ani grać roli nieświadomego sędziego, ale czy na moją prośbę mógłby pan być świado­ mym cenzorem? Spojrzał jej w oczy i odczekał chwilę wyłącznie z przyzwyczajenia. Nie musiał się zastanawiać. - Jeśli naprawdę tego sobie pani życzy, mogę to zrobić. Uśmiechnęła się. - Jednak będzie pani musiała mi za to zapłacić. Uniosła brwi tym razem z zaskoczenia, lecz w jej oczach nie doszukał się odmowy ani waha­ nia. -Jak? Nie wiedział. Nie wiedział nawet, dlaczego wymówił te słowa, ale nie zamierzał ich odwoływać. - Jeszcze nie wiem. Patrząc mu w oczy, spokojnie odparła: - W takim razie, gdy się pan zdecyduje, proszę tylko dać mi znać. Przeszyło go pożądanie. Jej głos był głęboki i zmysłowy i Gerrard nie wiedział, czy znów celo­ wo rzuciła mu wyzwanie, czy odpowiedziała na je­ go wyzwanie z właściwą sobie bezpośredniością. - A zanim to nastąpi - Jacqueline odetchnęła głęboko - zrobię wszystko, co pan mi rozkaże, po­ wiem wszystko, czego pan zażąda i będę pozować 125

tyle godzin, ile będzie pan chciał, żeby mógł pan namalować mnie taką, jaka jestem, i żeby wszyscy wreszcie się dowiedzieli, że nie jestem matkobójczynią. - Umowa stoi. Spojrzał jej w oczy i uniósł jej dłoń do ust. Prze­ lotnie musnął ustami jej palce i widząc dreszcz, który próbowała zdławić, odwrócił jej dłoń i złożył w jej wnętrzu intymny pocałunek. Z satysfakcją pa­ trzył, jak kruszy się zwykła fasada jej spokoju i po­ czuł płynącą od niej odpowiedź. Była uosobieniem damy w opresji i właśnie po­ prosiła go, by został jej rycerzem-wybawcą; a jako takiemu należały mu się szczególne względy. Jednak Gerrard jeszcze nie zdecydował, czego od niej oczekuje, poza tym byli na otwartej prze­ strzeni ogrodu. Powściągając zmysły mimo jej wy­ raźnej i zupełnie nieoczekiwanej przychylności, wstał i odprowadził do domu.

- Do licha, co za zadanie! - Barnaby zamilkł i wpatrywał się w twarz Gerrarda. - Naprawdę mo­ żesz to zrobić? Namalować niewinność? - Tak. Tylko nie pytaj, w jaki sposób. - Wygod­ nie rozparty w fotelu Gerrard czekał, aż Barnaby się ubierze. Wyjrzał przez okno na ogrody zalane blaskiem słońca i zauważył lekko poruszające się żywopłoty. - Nie chodzi tu o przymiot, który miał­ by przeświecać przez wszelkie inne cechy, jakie go przesłaniają czy modyfikują, jak to ma miejsce w przypadku winy lub zła jako takiego. W tym przypadku, widząc, jakie piętno odcisnęła na Jacqueline śmierć matki, chodzi raczej o namalowa­ 126

nie jej takiej, jaka jest. O wierne oddanie równo­ wagi jej cech tak, by było jasne, jakich przywar w niej nie ma. - Na przykład niegodziwości potrzebnej do po­ pełnienia morderstwa na własnej matce. - No właśnie. Widząc, że Barnaby zabiera się już za umiesz­ czanie w kieszeniach wszystkich przedmiotów, któ­ re zawsze przy sobie nosił - nie tylko zwykłych rze­ czy potrzebnych dżentelmenowi, jak chusteczka, zegarek i portfel, ale również notatnika z ołów­ kiem, sznurka i scyzoryka - Gerrard podniósł się z fotela. - W tych okolicznościach chciałbym jak najszyb­ ciej zająć się portretem. Im szybciej dojdę z tym do ładu i upewnię się, co chcę na nim zamieścić i jak mam to zrobić, tym lepiej. Tym szybciej Jacqueline przestanie być postrze­ gana jako morderczyni - dodał w myślach. I tym szybciej on sam będzie wolny, choć nie był pewien, od czego chciałby się uwolnić. Może od lorda Tregonninga, który go tu sprowadził? Gdy wyszli z pokoju, Barnaby rzucił mu zatroska­ ne spojrzenie. - A więc przyjąłeś to zadanie? Namalujesz por­ tret, dzięki któremu rozpocznie się śledztwo i po­ szukiwanie prawdziwego zabójcy? - Tak. - Ruszyli korytarzem; Gerrard spojrzał na przyjaciela. - Dlaczego pytasz? Barnaby miał śmiertelnie poważny wyraz twarzy. - Ponieważ, drogi chłopcze, jeśli taki jest twój plan, to będziesz bardzo potrzebował, żebym czu­ wał nad twoim bezpieczeństwem. Doszli do schodów; słysząc jakiś szelest dobiega­ jący z holu, obaj spojrzeli w dół. Nieświadoma ich 127

obecności Jacqueline przecięła hol i poszła do po­ koju śniadaniowego, znikając z pola widzenia. Od­ czekawszy chwilę, ruszyli w dół. - A ponadto - dodał pogrążony w zadumie Bar­ naby - ktoś będzie musiał również czuwać nad bezpieczeństwem ślicznej panny Tregonning. Gerrard rozpoznał lekką nutę kpiny i wiedział, że powinien zaprotestować, ale zanim zdołał po­ myśleć, usłyszał własny głos, na tyle stanowczy, by jego przyjaciel nie miał już żadnych wątpliwości: ~ Sam się tym zajmę. W głosie Barnaby'ego zabrzmiał tłumiony śmiech. - Tego się właśnie spodziewałem. Jednak chwilę później, gdy zeszli ze schodów, Barnaby spojrzał na niego i na jego twarzy nie zo­ stał już nawet cień rozbawienia. - Żarty na bok, przyjacielu. Będziemy musieli być czujni. Jeszcze się niczego nowego nie dowie­ działem, ale to, co słyszałem, upewnia mnie, że dzieje się tu coś bardzo dziwnego.

Gerrard chciał natychmiast rozpocząć szkicowa­ nie, ale... - Strasznie mi przykro. - Lekki rumieniec wy­ płynął na policzki Jacqueline. - Wczoraj wieczo­ rem Giles Trewarren zaprosił mnie na poranną przejażdżkę do St. Just. Umówiłam się z nim i in­ nymi na rozstaju dróg. Gerrard widział w jej oczach, że ich wczorajsza dyskusja i wszystkie jej obietnice są wciąż aktualne i że naprawdę jest jej przykro, że przyjęła zaprosze­ nie Gilesa. Widząc to, Gerrard stłumił przemożną

128

chęć wybuchnięcia złością i zmuszenia jej do po­ święcenia mu całego dnia na spacerach po domu i ogrodzie, szkicowaniu jej w różnych sytuacjach i chwytaniu jej cech. Tego rodzaju próbnych ujęć będzie musiał zrobić bardzo dużo, zanim zdecydu­ je się na właściwe pozowanie, konkretną pozycję i co ważniejsze, konkretny wyraz jej twarzy. Entuzjazm i zaangażowanie niemal go rozsadza­ ły. Choć portrety bliźniaczek odniosły wielki suk­ ces, Gerrard był przekonany, że obraz Jacqueline je przebije; to będzie jego najwspanialsze dzieło. Nie czuł już zwykłego w takich sytuacjach swędze­ nia koniuszków palców - już całe dłonie niemal płonęły mu z niecierpliwości. - Mam nadzieję, że nie ma pan nic przeciwko te­ mu? W zielonozłotych oczach była wyłącznie szcze­ rość. - Może wraz z panem Adairem moglibyśmy do was dołączyć - jeśli pani nie ma nic przeciwko temu? Uśmiechnęła się z autentyczną ulgą. A może z autentyczną przyjemnością? - Tak byłoby doskonale. Jeszcze panowie nie wi­ dzieli okolicy, a St. Just jest najbliżej położonym miasteczkiem. Barnaby był uszczęśliwiony. Podobała mu się wi­ zja wyprawy oraz nadarzająca się sposobność do rozmowy z sąsiadami i zbierania kolejnych in­ formacji mogących rozwikłać tajemnicę Hellebore Hall. Po śniadaniu spotkali się na tarasie i ruszyli ku stajniom. Jacqueline znakomicie jeździła konno; Gerrard wywnioskował to już po samym widoku ognistej gniadej klaczy, która czekała na nią 129

przy stopniu. Wskakując na siodło kasztanowego ogiera, którego wybrał dla niego koniuszy, osadził go w miejscu i patrzył, jak Jacqueline pozwala swo­ jej klaczy pobrykać i potańczyć na padoku, a po­ tem uspokaja ją z wprawą. Gdy tylko Barnaby okiełznał młodego karego ogiera, ruszyli w drogę, za Jacqueline. Niemal od razu zjechała z utartego szlaku i ruszyła trawia­ stym zboczem między zielonymi polami. Gerrard uchwycił radosne spojrzenie, które rzuciła mu przez ramię, a potem nagle spięła konia i runęła galopem. Bez chwili namysłu, instynktownie po­ gnał za nią. Barnaby wydał zduszony okrzyk zaskoczenia, zanim również udało mu się popędzić konia. Jak wicher przetoczyli się przez torfową łąkę; prędkość ich jazdy zamieniała łagodną bryzę w dziki wiatr wyjący w uszach i szarpiący za wło­ sy. Droga pięła się w górę, gdy wyjeżdżali z doli­ ny, w której stał dom. Jacqueline wjechała na szczyt i ściągnęła wodze klaczy gotowej do dal­ szej gonitwy. Obejrzała się za siebie. Gerrard był tuż za nią, bliżej, niż się spodziewała. Zatrzymał kasztanka przy jej boku. Jadący nieco dalej Barnaby zwolnił, rozejrzał się i jako pierwszy dostrzegł rozciągający się przed ich oczami widok. - Do licha! - wykrzyknął. Gerrard odwrócił się i zamarł. Niczego nie po­ wiedział, lecz gdy Jacqueline popatrzyła w jego twarz, uśmiechnęła się. Gerrard oniemiał. W jed­ nym momencie jego artystyczna dusza przejęła nad nim kontrolę. Siedział urzeczony widokiem, wspaniałą przestrzenią między Carrick Roads a Falmouth po drugiej stronie zatoki. 13D

- Tak - odezwał się Barnaby. - Już nigdy nie po­ zwolę nikomu mówić, że Kornwalia nie ma uroku. Jacqueline zapytała o krajobraz w jego rodzin­ nych stronach; okazało się, że Barnaby urodził się i wychował w Suffolk. - Jest u nas pełno trywialnych widoczków - wia­ traków i płaskich pól. Ale nie ma niczego takiego. Po chwili zerknął na Gerrarda, siedzącego wciąż w milczeniu i z namiętnym wyrazem twarzy zapa­ trzonego w horyzont. Potem spojrzał na Jacqueline. - Mogłaby pani zapytać go o uroki jego rodzin­ nych stron. Może to odczyni czar? - Słyszę was - rzucił w ich stronę Gerrard. - Ale nas nie widzisz. Nie widzisz niczego po­ za krajobrazem. - Barnaby kiwnął głową ku grupie młodych ludzi na koniach, stojących nieopodal na drodze. - Czy oni czekają na nas? Jacqueline spojrzała i pomachała dłonią. - Tak. To nasza paczka. Spojrzała na Gerrarda, który gestem zachęcił ją do dalszej jazdy. - Zdaje się, że to miejsce to najwyższy punkt tej drogi? - Owszem. - Ponagliła klacz do marszu w dół wzgórza. - Zwykle tutaj się spotykamy i jedziemy drogą o, tam - wskazała na południe - do St. Mawes albo trochę dalej na północ i potem do St. Just. Gerrard przyjrzał się grupce jeźdźców. Zauwa­ żył Gilesa i Cedrika Trewarrenów, Jordana z Eleanor i obie panny Hancock. Zobaczył, że zdumio­ na Jacqueline obrzuca Cecily spojrzeniem, jakby była tu niespodziewanym gościem; Gerrard przy­ pomniał sobie, jak oschle potraktował butną pan­ nicę poprzedniego wieczora i ciekaw był, dlaczego 131

postanowiła dołączyć do wycieczki. Nie musiał się długo zastanawiać. Gdy dojechali do grupy i wy­ mienili powitania, Cecily potraktowała go chłod­ no i całą swą uwagę skupiła na Barnabym. Gerrard stłumił złośliwy uśmiech. Jeśli sądziła, że był wobec niej szorstki i bezlitośnie wskazał jej należ­ ne miejsce, to nie powinna naciskać na Barnaby'ego. Zostawiwszy przyjaciela na pastwę losu, Gerrard skupił się na Jacqueline. Chciał znów zoba­ czyć, jak reaguje na innych i jak towarzysze wypra­ wy będą ją traktowali. Nie przyłączył się do żadnej grupy, lecz pozostał o pół kroku z boku, nie osą­ dzał nikogo, ani też nie zachęcał; był przygotowa­ ny na dobrą zabawę, ale nie wysuwał żądań. Ta po­ stawa świetnie się sprawdzała, gdy powolnym truchtem zdążali w stronę St. Just, a potem zagłę­ bili się w strome uliczki i dotarli do wiekowej go­ spody „Pod Dzbanem i Kotwicą". Zostawili konie w stajni i wybrali się na spacer brukowaną uliczką, która wiodła nad stromym klifem, udostępniając wspaniały widok na zatokę. Odwrócenie uwagi od krajobrazu powinno go kosztować wiele wysiłku, jednak gdy szedł przy bo­ ku Jacqueline, z jakiegoś powodu niezdolny do ujęcia jej pod ramię, jego uwaga nie wahała się przy wyborze obiektu. Przeciwnie, skupienie się Gerrarda na Jacqueline znacznie przybrało na sile, z uwagi na towarzystwo, w którym przebywali. Gdy jednak rozejrzał się uważniej, nie mógł zrozumieć, dlaczego jakaś część jego umysłu dostrzega w mło­ dych dżentelmenach: Jordanie, Gilesie i Cedriku, czającą się groźbę. Jacqueline była spokojna, opanowana, nie tylko powściągliwa, ale również zdystansowana, jakby 132

przebywali w towarzystwie starszych i szanowa­ nych osób. Jednocześnie była zdolna wzgardzić każdym pretensjonalnym zachowaniem. Słuchając ich rozmowy, głównie prowadzonej przez Jacqueline i Eleanor idącej po jej drugiej stronie, doszedł do wniosku, że są wyłącznie przy­ jaciółmi, miło spędzającymi wspólnie czas. Tylko Jordan wywoływał czasem pewne napięcia, ale wy­ łącznie z powodu swej arogancji. Wywyższał się w tak zdumiewający sposób, że Gerrard wciąż mu­ siał powstrzymywać śmiech. Tuż po ostatniej rewe­ lacji Jordana, że każdy, kto zna się na rzeczy, wie, że jedynym dopuszczalnym kolorem marynarki jest jasny brąz, Jacqueline spojrzała na niego, by się upewnić, czy się nie poczuł urażony; w końcu jego marynarka była ciemnozielona. Gerrard uśmiechnął się do niej promiennie, a ona oddała mu uśmiech i spojrzała przed siebie. W południe wrócili do gospody i postanowili zjeść w niej obiad. Gerrard uznał, że jest to zwy­ czaj, któremu już wcześniej hołdowali. Obejrzał się, żeby sprawdzić, jak sobie radzi Barnaby, i ze zdumieniem nie odnalazł ani śladu znudzenia na jego obliczu. Było dokładnie odwrotnie, niż się spodziewał; Barnaby roztaczał przed damą wszyst­ kie swe wdzięki, zaś Cecily była pod głębokim wra­ żeniem. .. Zdaje się, że stary druh znalazł źródło informa­ cji znacznie bardziej poręczne niż starsze damy. Gerrard uśmiechnął się pod nosem i u boku Ja­ cqueline zbliżył się do gospody i wszedł po schod­ kach na ganek. Drzwi gospody nagle się otworzyły i stanął w nich młody dżentelmen. Jego wzrok przebiegł po grupie i zatrzymał się na Jacqueline. 133

- Widziałem cię wcześniej na przejażdżce i po­ stanowiłem zarezerwować salon. Jacqueline zawahała się ledwie dostrzegalnie, po czym uśmiechnęła się i podeszła do młodzieńca. - Matthew, jak dobrze cię widzieć. Podała dżentelmenowi dłoń i odwróciła się, by go przedstawić. - Matthew Brisenden, Gerrard Debbington. Ta­ ta poprosił Gerrarda o namalowanie mojego por­ tretu. - Spojrzała na Gerrarda. - Matthew jest sy­ nem kościelnego, pana Brisendena. Malarz uścisnął jego rękę. Pełne dezaprobaty spojrzenie, jakim obrzucił go Matthew, nie było trudne do zinterpretowania. Wiele osób uważało, że artyści są równie godni pogardy i lekceważenia, jak śpiewaczki kabaretowe. Jednak elegancja Ger­ rarda i fakt, że został zaproszony przez lorda Tregonninga, sprawiały młodemu Brisendenowi nieco trudności. Nie był pewien, jak powinien traktować Debbingtona. Gerrard uśmiechnął się czarująco i uznał, że syn kościelnego sam musi się uporać z trudnościami. A przynajmniej sądził tak do momentu, w którym Matthew chwycił Jacqueline pod ramię. Stojąc przy niej Gerrard wyczul jej opór, byli jednak na­ zbyt stłoczeni na niewielkim ganku, by mogła od­ sunąć się od Brisendena, który zacisnął palce na jej łokciu. Gerrard widział zaskoczenie na twarzy Barnaby'ego i ostrzegawcze spojrzenie, które posłał mu przyjaciel. Przeszyła go fala nagłych emocji i napię­ cia, które go na moment ogłuszyły i oślepiły; przed oczami zrobiło mu się ciemno, tylko część ob­ razu wydawała się kryształowo czysta. Taki stan zwykle wywołałby w nim atak paniki, lecz dziś 134

wszystko zdawało się układać. Nie potrafił powie­ dzieć, co go tak przeraziło, lecz uratowali go, czy też ich wszystkich, dwaj dżentelmeni usiłujący wyjść z gospody. Nie mogli przejść przez drzwi, bo Brisenden blokował drogę. Musiał puścić Jacqueline i po­ zwolić im przejść. Gerrard chwycił ją za dłoń i poło­ żył ją sobie na przedramieniu. Jej palce zadrżały, lecz po chwili chwyciła go za rękaw i lekko ścisnęła. Ten nieśmiały dotyk przeniknął go do szpiku kości. Dżentelmeni zeszli ze schodów i Brisenden wrócił na ganek. Gerrard wskazał drzwi wolną dłonią. - Może nas poprowadzisz? Matthew spostrzegł rękę Jacqueline na jego przedramieniu i jego twarz zamieniła się w ka­ mień. Podniósł głowę i obojętnie spojrzał na Gerrarda, po czym wszedł do gospody. Od tej chwili Gerrard przejął dowodzenie wspierany przez Barnaby'ego, który na przemian grał rolę bezmyślne­ go pajaca i mistrza rozsadzania gości oraz konwer­ sacji. Matthew przekroczył granicę, więc został ze­ słany na koniec stołu, daleko od Jacqueline usado­ wionej między Gerrardem a Jordanem. Pomijając jego męczące wywyższanie się, Jordan nie zdradzał żadnych oznak zainteresowania Ja­ cqueline. Skoro zaś Barnaby wciąż zaprzątał uwa­ gę Brisendena, Gerrard chciał go uwolnić przynaj­ mniej od towarzystwa Jordana. Obiad minął w miłej atmosferze. Rozmowa to­ czyła się bez przeszkód wokół zwykłych elementów życia na prowincji - zbliżającego się parafialnego odpustu, wędkowania, nadchodzących balów i przyjęć oraz osób, które były w sezonie w Londy­ nie i będą mogły podzielić się najświeższymi plo­ teczkami. .. Jak na komendę wszystkie oczy skiero­ wały się na Barnaby'ego. 135

Uśmiechnął się i uraczył ich historyjką o dwóch siostrach, które w tym sezonie szturmem wzięły ca­ łe towarzystwo, a zwłaszcza swych rówieśników. Tylko Gerrard wiedział, jak bardzo okrojoną wer­ sję przedstawia Barnaby, i był rozbawiony i ocza­ rowany lotnością umysłu przyjaciela. Po obiedzie wszyscy wyszli przed gospodę, pole­ cając właścicielowi, by zapisał wszystko na rachun­ ki ich rodziców. Konie już na nich czekały. Matthew wciąż czaił się w pobliżu, wyraźnie oczekując, że pomoże Ja­ cqueline wskoczyć na siodło, ale nie miał na to naj­ mniejszej szansy. Gerrard wyprowadził ją z gospo­ dy i rzuciwszy cichą komendę chłopcu stajennemu, by przytrzymał uzdę, chwycił Jacqueline w talii i usadowił na wierzchowcu. W tej chwili jego oczy spotkały się z jej palącym spojrzeniem. - Dziękuję. - Wyglądała na jeszcze bardziej po­ ruszoną niż on. Wskoczył na swojego konia. Zanim wszyscy usa­ dowili się w siodłach i byli gotowi do drogi powrot­ nej, zdołał się nieco rozluźnić i przypomniał sobie, jak się spokojnie oddycha. Ustawił swego kasztanka przy gniadej klaczy Ja­ cqueline. Ruszyli. Zauważyła go przy swoim boku, lecz poza przelotnym spojrzeniem nie dała mu żadnego znaku i niczego nie powiedziała. Matthew Brisenden stał na ganku, machając im na pożegnanie. Gerrard czuł na plecach ponure spojrzenie Brisendena.

136

Rozdział 6 - Mam nadzieję, że nie przejął się pan zbytnio zachowaniem Matthew? - Brisendena? - Gerrard spojrzał na Jacqueline. Było już późne popołudnie i właśnie wybierali się do ogrodów. Pod pachą trzymał szkicownik, a w kieszeni trzy zaostrzone ołówki. - Skąd ten po­ mysł? - Och... On sprawia wrażenie zafascynowanego mną, ale tak nie jest. To tylko wrażenie i tak na­ prawdę nic się pod nim nie kryje. - Czyżby? - Rzucił jej ostre spojrzenie. - Zacho­ wywał się zbyt nachalnie, co dostrzegła nie tylko pani, ale i inni. Ściągnęła usta w grymasie. - Być może. Ale on zawsze tak się zachowuje. - Jakby pani do niego należała? Jakby miał do pani wyłączne prawo? - Zwykle nie jest aż tak źle. Zdaje się, że mocno wbił sobie do głowy, iż jest osobiście odpowiedzial­ ny za moje bezpieczeństwo i chronienie mnie przed wszelkim złem. - Hmm... - Gerrard zachował dla siebie stwier­ dzenie, że dla Brisendena zagrożeniem mógł być on, malujący jej portret. - Przed złem... Jacqueline zaczęła schodzić ze stopni wiodących do Ogrodu Ateny. - Jego rodzice są również tak... nachalni, jeśli rozumie pan, co mam na myśli. Dotyczy to także religijności, Boga i całej tej reszty. A on jest ich je­ dynym synem. 137

Idąc za nią, Gerrard przetrawiał te informacje. Na ścieżce przyspieszył kroku i podążał tuż przy niej. - Być może, lecz pan Brisenden musi się nauczyć trzymać ręce przy sobie, zwłaszcza gdy jego asysta nie jest pożądana. *

Rano wrócili do domu bez żadnych przygód..., Jordan i Eleanor gawędzili z nimi przez całą drogę do Hellebore; Tresdale Manor leżało nieco dalej i można było sobie skrócić drogę przez posiadłość Tregonningów. Gerrard poczuł niewysłowioną ulgę, gdy Frithainowie nie zaproponowali wspól­ nego podwieczorku, tylko odjechali od razu do swojego domu. Gdy weszli na taras, Barnaby przeprosił ich i udał się do swego pokoju; Gerrard stwierdził, że światło w ogrodzie jest idealne i poprosił Jacqueline, by mu pozowała przynajmniej do zmroku. Za­ wahała się, ale kiwnęła głową. Chciała jedynie zmienić strój do konnej jazdy, na co Gerrard się zgodził tylko dlatego, że musiał przygotować swo­ je materiały. Zerknął na nią i stwierdził, że choć nie powiedział jej, co ma na siebie włożyć, suknia, którą wybrała, idealnie pasowała do popołudnio­ wego światła. Delikatny, bardzo jasny odcień ziele­ ni podkreślał barwę jej oczu i włosów. Gerrard miał doskonałą pamięć do kolorów; kilka skąpych notatek na marginesie wystarczyło, by później oży­ wić szkice kolorem. Przed nimi rozciągały się ogrody; Gerrard rozej­ rzał się, czując, jak jego puls przyspiesza pod wpły­ wem znajomego entuzjazmu, energii i ekscytacji, 138

które go ogarniały przy każdym nowym obrazie. Wskazał na ławkę, gdzie siedzieli zeszłej nocy. - Zacznijmy tutaj. Jacqueline usiadła. - Musi mi pan powiedzieć, jak należy pozować. - Na tym etapie wymagania nie są uciążliwe. - Usiadł na drugim końcu ławki. - Proszę odwró­ cić do mnie twarz i wygodnie się usadowić. - Gdy Jacqueline szukała dogodnej pozycji, Gerrard oparł kostkę na kolanie drugiej nogi, otworzył szkicownik i ułożył go sobie na udzie. Za pomocą kilku kresek zaznaczył na kartce proporcje i per­ spektywę. - A teraz... - Spojrzał na nią i uśmiechnął się. - Proszę do mnie mówić. Uniosła brwi. - O czym? - Wszystko jedno. Proszę mi opowiedzieć o swo­ im dzieciństwie. Najlepiej, gdyby pani zaczęła od pierwszych chwil, jakie pani pamięta. Rozważała jego prośbę. Gerrard czekał, bawiąc się ołówkiem. Temat, który jej poddał, wcale nie był tak nie­ istotny, jak to zasugerował. Myślenie o dzieciń­ stwie zwykle wyzwalało rozmaite wspomnienia, które zmieniały wyraz twarzy. - Zdaje mi się, że pierwsza chwila, którą wyraź­ nie pamiętam - odezwała się w końcu Jacqueline - to ta, gdy posadzono mnie na grzbiet mojego pierwszego kucyka. - Czy to się pani podobało? - Och, bardzo! Nazywał się Cobbler. Miał ciem­ nobrązową, a miejscami wręcz czarną sierść i bar­ dzo łagodny charakter. Nie żyje już od wielu lat, lecz ja wciąż pamiętam, jak bardzo lubił jabłka. 139

Kucharz zawsze dawał mi jedno, gdy szłam na lek­ cje jazdy. - Kto panią uczył? - Koniuszy Richards. Wciąż u nas pracuje. - Chodziła pani na spacery po ogrodach? - Oczywiście. Spacerowałyśmy z mamą każdego dnia, niezależnie od pogody. - Gdy była pani dzieckiem? - Tak, ale później też. Pozwolił na chwilę ciszy. Jacqueline się nie po­ ruszyła; była zahipnotyzowała wspomnieniami, al­ bo zdawała sobie sprawę, jak szybko jego ołówek porusza się po papierze, by uchwycić wyraz jej twa­ rzy - prosty zachwyt szczęśliwego dzieciństwa ocie­ niony dojrzałym smutkiem. W końcu, nie patrząc na nią, powiedział: - Musiała pani być bardzo samotna w dzieciń­ stwie. Frithamów jeszcze tu nie było, prawda? - Nie, nie było i, owszem, czułam się samotna. Nawet wśród służby czy okolicznych rolników nie było żadnych dzieci, więc pozostawałam zda­ na na siebie i nianię, a później guwernantkę. Przy­ bycie Frithamów było jak rozpoczęcie nowego, ekscytującego rozdziału w życiu. Znów na jej twarzy pojawił się wyraz szczęścia; Gerrard skupił się, by choć jego zarys przelać na papier. - Ile miała pani wtedy lat? - Siedem. Eleanor miała osiem, a Jordan dzie­ sięć. Ich mama Maria i moja mama były przyjaciół­ kami od dzieciństwa i to z tego właśnie powodu przeprowadzili się tutaj. W jednej chwili zyskałam starsze rodzeństwo. Ponieważ o wiele lepiej zna­ łam okolicę, a zwłaszcza ogrody, różnica wieku nie była aż tak rażąca. Później... Cóż, Eleanor jest 140

wciąż moją najlepszą przyjaciółką, a Jordan trak­ tuje mnie jak młodszą siostrę. Czuł wielką pokusę, by zapytać, co myśli o Jor­ danie, lecz zamiast tego zapytał o ich młodzieńcze wybryki. Opowiedziała kilka zdarzeń, które przy­ wołały uśmiech na jej usta i błysk w oczach. - Czy to działa? - spytała nagle. Dodał jeszcze parę kresek i podniósł głowę. - Spisuje się pani świetnie. Na tym właśnie pole­ ga ten etap pozowania. Na opowiadaniu mi histo­ rii, podczas gdy ja uczę się rozpoznawać emocje wypisane na pani twarzy. Skończył ostatni szkic i przekartkował blok, kry­ tycznie przyglądając się poprzednim stronom. - W ciągu kilku następnych dni zrobię wiele ta­ kich szkiców, lecz gdy się upewnię, nad którymi minami chciałbym dłużej popracować - i jakie ro­ dzaje wspomnień je wywołują - będę robił ich co­ raz mniej, za to bardziej dopracuję szczegóły. W końcu nabiorę wprawy w wychwytywaniu tego, co chciałbym ukazać poprzez portret. Aż będę umiał narysować panią tak, jak chciałbym. Jacqueline wytrzymała jego wzrok; po chwili spojrzała na ogród. - To jest znacznie łatwiejsze, niż się spodziewa­ łam. Przynajmniej dla mnie. - To jest najłatwiejszy etap. Im dalej będziemy się posuwali w pracy, tym więcej czasu będę spę­ dzał przy każdym szkicu, co oznacza, że będzie pa­ ni musiała dłużej siedzieć w jednej pozycji. - Za­ mknął szkicownik i się uśmiechnął. - Ale jeszcze nie teraz. Zanim dotrzemy do etapu poważnego pozowania i będzie pani zmuszona siedzieć nieru­ chomo nawet ponad godzinę, będzie już pani do tego przyzwyczajona. 141

Roześmiała się, czując narastający ucisk w pier­ si i napięcie, które zaczęła przypisywać raczej eks­ cytacji i oczekiwaniu niż lękowi. Gerrard wstał i trzymając szkicownik w jednej ręce, wyciągnął do niej drugą. Spojrzała na niego i lekko położyła palce na jego dłoni. Na krótką chwilę jej serce przestało bić, po czym ruszyło w znacznie szyb­ szym tempie. Nagle poczuła, zobaczyła i zrozumiała, że to, co się w niej dzieje, to, co dzieje się między nimi... nie należy wyłącznie do niej. On również to czuł. Ujrzała prawdę w zmieniających się nagle rysach jego twarzy i w nierozpoznawalnej dla niej emocji skrzącej się w jego oczach. W końcu puścił jej dłoń. Jacqueline wygładziła suknię i patrząc na niego spod rzęs, stwierdziła, że Gerrard wbił wzrok w horyzont. Wyciągnął dłoń ku ogrodom. - Przejdźmy się trochę. Chciałbym zobaczyć pa­ nią na kilku różnych tłach i w różnym świetle. Weszli do Ogrodu Diany, ale po dwóch szybko nakreślonych szkicach, pokręcił głową. Stwierdził, że plamy cienia zupełnie się nie nadają. Przenieśli się do Ogrodu Marsa, który zdecydowanie bar­ dziej przypadł mu do gustu. Posadził ją przy kwit­ nącym klombie i sam usiadł nieopodal. Znów za­ czął zadawać jej pytania. Po kilku dłuższych chwi­ lach ciszy zakłócanej tylko szelestem papieru i ołówka wywnioskowała, że Gerrard tak napraw­ dę jej nie słucha. Patrzył na jej twarz i odczytywał z niej uczucia i wspomnienia. Ciekawy rodzaj porozumiewania się. Zdumiewająca odmiana - Jacqueline doszła do wniosku, że mogła mówić dosłownie, co jej śli142

na na język przyniesie, a on by nie zareagował; nie był tu po to, by osądzać jej wypowiedzi, intereso­ wało go to, co czuła w związku z różnymi wydarze­ niami. Minęło już wiele czasu, odkąd tak swobodnie wyrażała swoje myśli; ćwiczenie mające na celu skupianie się na uczuciach pozwalało jej poznać je, uporządkować i rozpoznać. Po jakimś czasie Gerrard wstał i poprowadził ją do Ogrodu Apolla. Posadził swą towarzyszkę przy zegarze słonecznym i zaczął szkicować z innej perspektywy. - Skoro jesteśmy tutaj - powiedział - porozma­ wiajmy o czasie. - W jakim sensie? - wyszeptała, siedząc, jak pro­ sił, z policzkiem opartym na podciągniętych kola­ nach. - O czasie, w którym pani żyje, który odczuwa, mieszkając w tej dolinie, który być może panią omija. Zastanawiała się nad tym przez chwilę. - Chyba rzeczywiście tak jest. Niezbyt wiele ma­ my tu rozrywek. Mam już dwadzieścia trzy lata i wydaje mi się, że powinnam rozpocząć dorosłe życie, a jeszcze tego nie zrobiłam. - Zamilkła i do­ dała po chwili: - Po zniknięciu Thomasa i śmierci mamy czuję się, jakbym była w stanie zawieszenia. - Musi się pani od tego uwolnić, zanim zacznie pani na nowo żyć. - Tak. - Pokiwała głową i przypomniawszy so­ bie, że pozuje, położyła głowę z powrotem na ko­ lanach. - Dopóki morderca mamy nie zostanie zła­ pany, zegar mojego życia będzie wciąż stał. Nie mogę odejść i zostawić wszystkich podejrzeń i my­ śli za sobą. Pójdą za mną wszędzie. Muszę je wo143

bec tego pokonać. Dopiero wtedy będę mogła za­ cząć nowe życie. Gerrard milczał, więc spojrzała w jego stronę. Szkicował zapamiętale ze zniewalającym uśmie­ chem błąkającym się w kącikach ust. - Dlaczego się pan uśmiecha? Popatrzył na nią i Jacqueline poczuła jakąś jed­ ność z nim, rodzaj więzi, jaka nie łączyła jej nigdy wcześniej z nikim innym. Opuścił wzrok na papier i kończył szkicować, ale uśmiech nie zniknął z jego twarzy. - Pomyślałem, że powinienem go nazwać: „Ocze­ kiwanie na Czas Działania". Odwracając lekko głowę, uśmiechnęła się do niego. Spojrzał na nią i oczy nagle mu się zwęziły. - Proszę się nie ruszać! Proszę nawet nie drgnąć. Szybko przewrócił stronę i energicznymi rucha­ mi zaczął nowy szkic. Uniosłaby brwi ze zdumie­ nia, ale nie poruszyła się, tak jak prosił. Pozowanie było męczące, ale jednocześnie dziwnie odprężają­ ce. Siedzieli w całkowitej ciszy jeszcze przez około dziesięć minut, gdy zwrócił ich uwagę energiczny krok na ścieżce prowadzącej do kamiennego tara­ su widokowego. Gerrard zerwał się na równe nogi i zamknął szkicownik. - Już uchwyciłem tę pozycję. Podszedł do niej i wyciągnął rękę. Ignorując ich wspólne doznania, dziwny, równoczesny koncert serc, pomógł jej wstać. Trzymając ją wciąż za rękę i blisko swego boku, odwrócił się, gotowy na spo­ tkanie z intruzem maszerującym ścieżką; to na pewno nie był Barnaby, a ogrodnik też nie szedłby z taką pewnością siebie. 144

- To Jordan - powiedziała Jacqueline, jakby wy­ czuwając jego wzrastającą czujność. Idący pewnym krokiem z ufryzowanymi na brą­ zowo włosami i szykownie ubrany - nieco zbyt szy­ kownie, jak na gust Gerrarda - Jordan pojawił się w zasięgu wzroku. Wszedł na taras i po chwili z niego zeskoczył. Gdy się odwrócił, zobaczył ich. Natychmiast stało się jasne, że nie przyszedł ich tu szukać, ale na jego twarzy odmalowało się nie tylko zdumienie. Wyglądał na rozdrażnionego, lecz w miarę jak się do nich zbliżał, Gerrard od­ niósł wrażenie, że nie chodzi mu o to, że przebywa­ ją tu sam na sam, ale o to, że w ogóle znaleźli się w tej części ogrodów. Jacqueline lekko szarpnęła dłonią; Gerrard dys­ kretnie ją puścił. - Dzień dobry, Jordan. Fritham kiwnął głową. - Witaj, Jacqueline. - Przeniósł wzrok na Ger­ rarda. - Witam, panie Debbington. Gerrard odkłonił się. - A ja pana, panie Fritham. Szuka pan lorda Tregonninga? - Byłoby to o tyle dziwne, że Jordan nie nadchodził od strony domu. - Nie, nie. Właśnie wracam z przechadzki. - Jor­ dan rozejrzał się wokół siebie. - Często tu space­ ruję. Dawno temu dostaliśmy z Eleanor pozwole­ nie na nieskrępowane korzystanie z ogrodów. Jordan zerknął na szkicownik w dłoni Gerrarda. - Zaczęliście już pracę nad portretem? - Zgadza się. - To dobrze. Doskonale. - Popatrzył z uwagą na Jacqueline. - Im szybciej powstanie i inni będą mogli się z nim zapoznać, tym lepiej. 145

Jego komentarz, zarówno na poziomie słów, jak i tonu głosu, był dwuznaczny. Gerrard zerknął na Jacqueline, ale nie mógł niczego wyczytać z jej twarzy; znów przywdziała maskę. Cokolwiek po­ wiedziałby Jordan, nie miało szansy jej dotknąć ani zranić, choć przecież twierdziła, że jest on jednym z niewielu, którzy wierzą w jej niewinność. Być mo­ że uważał, że portrety nie potrafią przekazać prawdy o charakterze i nie pomogą w rozwiązaniu sytuacji. - Hmm... - Jordan przestąpił z nogi na nogę; Jacqueline nie zachęcała go do zostania w ich to­ warzystwie, lecz również on nie zdawał się mieć na to ochoty. - Zostawię was zatem. Nie chcę prze­ szkadzać w wielkiej sprawie. Skinąwszy obojgu głową, poszedł w stronę pół­ nocnego tarasu widokowego. Gerrard spojrzał w stronę, z której wcześniej nadszedł Jordan. - Jak on się tu dostał? W mgnieniu oka z twarzy Jacqueline zniknęła maska. - Przyszedł. Tresdale jest w sąsiedniej dolinie. Choć to spory kawałek drogi, w prostej linii dom leży znacznie bliżej. Grań - wskazała ruchem gło­ wy - leży tylko dziesięć minut spacerem od bocz­ nego wyjścia z Tresdale i wiedzie do niej ścieżka, która przecina las i łączy się ze żwirową alejką w Ogrodzie Diany. - Jak często pan Jordan pojawia się równie znie­ nacka? - Czasami. Nie wiem, jak często tu spaceruje. Ogrody są tak rozległe, że nikt tego nie może wie­ dzieć. - Hmm... - Jordan przeszedł przez drewnianą altanę i zniknął w Ogrodzie Dionizosa. Spogląda­ 146

jąc na dolinę i oceniając stopień nachylenia słońca, Gerrard zachęcił Jacqueline do dalszej wędrówki. - Chodźmy do Ogrodu Posejdona. Oświetlona za­ chodzącym słońcem woda jest znakomitym tłem. Dzień wcześniej, gdy zobaczył miejsce, w którym strumień wypływał z mroku Ogrodu Nocy na peł­ ne światło i pokonując kilka niskich kamiennych stopni wpadał do wąskiego, prostokątnego basenu, był przekonany, że odnalazł idealne miejsce. Teraz już wiedział, co chce osiągnąć swoim kunsztem, nawet najmniejsza wątpliwość nie mąciła toku je­ go myśli. To musi być tutaj. Jej postać namaluje w pracowni, lecz tłem, na którym ją umieści w ostatecznej pozie, będzie to miejsce. - Proszę usiąść na brzegu tego basenu. - U stóp kamiennych schodów woda pieniła się w wąskim kanale i wpływała do basenu przez niewielki otwór. Jacqueline spełniła jego prośbę. - W ten sposób? - Z wdziękiem osunęła się na kamienne nabrzeże tuż przy ujściu wody. Uśmiechnął się. - Idealnie. Było tak, jak miało być; złote światło zachodzą­ cego słońca płynęło w górę doliny, odbijało się od powierzchni wody i otaczało Jacqueline miękką poświatą. Jej skóra błyszczała, a włosy lśniły, na­ brawszy głębokiej, żywej barwy. Nawet jej usta zdawały się muśnięte jakąś tajemnicą, a oczy były pełne marzeń. Gerrard czuł, że się uspokaja; Jacqueline nie pa­ trzyła na niego, tylko w głąb doliny, wprost w złote światło. Wyraz jej twarzy... Nie myśląc dalej, zaczął szkicować. Niesłychanie prędko i jednocześnie niezwykle precyzyjnie utrwalał ulotny, tajemniczy moment 147

na czystej kartce. Dokładnie wyczuł chwilę, w któ­ rej powinien przestać, gdyż każda dodatkowa kre­ ska zniszczy obraz. Odwrócił stronę i z uniesionym ołówkiem spojrzał na modelkę. - Co dalej? - Proszę zostać w tej pozycji. Kolejnym zadaniem było zrobienie pierwszego ujęcia tła, jakiego chciał użyć w portrecie. Jakieś dziesięć kroków za jej plecami widniała brama do Ogrodu Nocy - łukowato sklepione przejście w gęstwinie liści i pnączy, zza których wyzierał pół­ mrok. Gerrard potrafił jednak posługiwać się per­ spektywą. Gdy ją już namaluje, będzie stała pod tym łukiem. Ogród Nocy był idealnym symbo­ lem tego, co ją więziło, od czego pragnęła i w koń­ cu musiała uciec. I portret będzie jej wyzwole­ niem. U jej stóp umieści prostokątny basen, który będzie odbijał światło w jej kierunku, jako symbol wyzwolenia z mroku i przejścia do światła. Idealnie. Zarys Ogrodu Nocy budził się do życia. Gdy Gerrard ostatecznie skończył szkic i ocenił go kry­ tycznie, był bardzo zadowolony. Nawet więcej, był poruszony; oto pierwsza pró­ ba połączenia jego pasji, czyli gotyckiego krajobra­ zu, z fascynującym światem ludzkich emocji. Wcześniej nie wiedział, czy mu się to uda w zado­ walającym stopniu, ale udało mu się i teraz był już spokojny. Nie mógł się doczekać głębszego zanu­ rzenia w to zadanie. Odwracając kolejną stronę, spojrzał na Jacqueline. - Proszę mi opowiedzieć o swojej matce. - O mamie? - Nadal wpatrywała się w dolinę. Po dłuższej chwili powiedziała: - Była bardzo piękna i nieco próżna, ale zawsze pełna energii. 148

Kochała życie i każdego dnia żyła jego pełnią. Gdy się budziła i nie miała nic konkretnego do zrobie­ nia, organizowała wycieczkę albo jakieś inne spon­ taniczne spotkanie. Była jak motyl, wesoła i roz­ trzepana, i nie było w niej cienia zła, więc... Pozwolił jej milczeć i gdy nadszedł właściwy mo­ ment, zapytał: - A gdy umarła? Wyraz twarzy Jacqueline zmieni się od razu. Gerrard widział, jak ogarnia ją smutek i zaciera szczęśliwe wspomnienia. Widział w jej oczach stra­ tę i to nie tylko bliskiej, kochanej osoby, ale rów­ nież w szerszym sensie: utratę niewinności, zaufa­ nia i poczucia bezpieczeństwa. Nie odpowiadała. Gerrard szkicował bez wy­ tchnienia. Po długiej chwili milczenia wyszeptała: - Gdy zginęła, straciliśmy to wszystko. Źródło życia. - A miłości? - Wcale nie chciał tego powiedzieć. Słowa same wyfrunęły z jego ust. Po kolejnej chwili milczenia odparła: - Miłość stała się pogmatwana i trudna. Szkicował dalej; spojrzała w jego stronę. - Co pan widzi? Kobietę schwytaną w pułapkę przez kochają­ cych ją ludzi. Nie chciał, by wiedziała, że już ją przejrzał. Jesz­ cze za wcześnie. - Wydaje mi się - powiedział, zamykając szkicownik - że lepiej znała pani matkę, niż ona znała panią. Podniosła głowę; rozważała te słowa. - Chyba ma pan rację. Spojrzał na nią spokojnie. To zdanie, był tego pewien, dotyczyło także i innych bliskich jej osób, 149

jej ojca, Mitchela, Jordana, a nawet Brisendena. Uważali ją za słabą kobietę; byli w typie mężczyzn, którzy z góry zakładają, że na każdym polu kobie­ ty są słabsze i mniej zdolne niż oni. Gerrard wy­ chował się w towarzystwie zbyt wielu silnych ko­ biet, by popełnić podobny błąd. Wyzwania tylko wzmagały jej determinację. Gdyby była morderczynią, musiałbym się jej bardzo pilnie strzec. Ta myśli pojawiła się znikąd i go zmroziła. Spoj­ rzał na szkice, przerzucając kartki i szybko spraw­ dzając, czego udało mu się dokonać. Przyglądała mu się uważnie. Gerrard był fascy­ nujący, pociągający. Tak go oceniła. Spodziewała się, że każda kobieta uznałaby go za atrakcyjnego, również Eleanor. Był jednak apodyktyczny, wciąż wydawał jakieś rozkazy i komendy... Poczuła, że jej usta wyginają się w uśmiechu. Ale czy w ogóle jest tego świadomy? Zwykle całkowicie skupiał się na celu. To skupienie, żywe i pełne mocy - zwróci­ łoby uwagę Eleanor, lecz ona pewnie próbowałaby go zmusić, by koncentrował się wyłącznie na niej. Przez chwilę Jacqueline zastanawiała się, czy sa­ ma nie czuje czegoś podobnego. Jednak odpo­ wiedź brzmiała: nie. Właśnie to różniło ją od Ele­ anor - panna Fritham z upodobaniem używała przemocy. Dla Jacqueline najcenniejszą zdobyczą były chwile, gdy poświęcał jej całą uwagę jako obiektowi, który szkicował, a nie jako kobiecie. Poczuła dreszcz, gdyż przypomniała sobie zażąda­ ną przez niego „cenę" i własną bezmyślną obietni­ cę, którą złożyła w blasku księżyca. Czy wtedy pa­ trzył na nią jak na obiekt, czy jak na kobietę? Wcześniej myślała, że jego spojrzenia i gorący pocałunek, jaki złożył na jej dłoni, miały być te150

stem na jej reakcję. Chciał to wiedzieć jako ma­ larz. A jeśli chciał to wiedzieć jako mężczyzna? Jakby balansowała na skraju przepaści, nie wie­ dząc, czy ma się cofnąć, czy zrobić jeszcze jeden krok - tak się poczuła. Z tyłu z pewnością jest bez­ piecznie, jednak z przodu... Skoro uznała go za tak fascynującego i pociągającego, czy poszłaby za nim, gdyby tego zechciał? Kolejny dreszcz przebiegł jej po plecach, lecz tym razem zadrżała z oczekiwania. Znów obrzuci­ ła go wzrokiem i poczuła, że puls jej przyspiesza. Zamykając szkicownik, Gerrard utkwił w niej wzrok. - P a n i włosy... -Tak? - Ta fryzura nie będzie odpowiednia. Czy może je pani rozpuścić? Chciałbym zdecydować, jakie upięcie będzie pasowało i od tej pory będę panią prosił o czesanie się w ten sposób. Jacqueline włosy spięła w kok. Uniosła dłonie i zaczęła wyciągać z nich szpilki, które odkładała na bok. Potrząsnęła głową i przeczesała palcami długie pasma spływające jej aż na plecy. Gerrard zmarszczył brwi. - Tak też nie jest najlepiej. Kilkoma długimi krokami pokonał dzielącą ich przestrzeń. Odłożył ołówek i szkicownik i usiadł na brzegu basenu, twarzą do Jacqueline. Znów po­ czuła ucisk w piersi i stwierdziła, że zaczyna się już do tego przyzwyczajać. Gerrard przypatrywał jej się badawczo. Ujął ją za podbródek i odwrócił ku sobie, a potem wsunął palce w splątaną masę jej włosów. Jacqueline wstrzymała oddech. Miała na­ dzieję, że się nie rumieni i że jest w stanie ukryć przed nim swoją reakcję. 151

Wciąż ze zmarszczonymi brwiami przekładał jej włosy najpierw na jedną stronę, potem na drugą, wyraźnie niezadowolony z każdej wersji. W pewnej chwili zwinął pasma włosów na czubku głowy Jacqueline. Zrozumiała, że właśnie znalazł rozwiąza­ nie. Długą dłonią dotknął jej policzka, starając się nie skupiać na delikatności skóry, i obrócił jej twarz w prawo, w lewo, a potem ustawił w sposób najkorzystniejszy dla portretu, wciąż podtrzymując jej włosy. To było to. Twarz trochę w prawo, luźno związa­ ne włosy do góry, jeden lub dwa kosmyki z boku i subtelne światło zwracające uwagę widza na kształtną, odsłoniętą szyję. To właśnie chciał uchwycić. Wrażliwość, urok i siłę Jacqueline. Jej młodość i zaskakującą mądrość, instynktowną i nieomylną. Jego wzrok prześliznął się po szyi, jasnej i nie­ skazitelnej skórze ozłoconej promieniami zacho­ dzącego słońca. Spojrzał na jej splątane kasztano­ we włosy, pełne życia i blasku; planował je uwiecz­ nić właśnie takie, jakie widział je w tej chwili. Spojrzał na jej twarz. Zajrzał w głąb oczu nieco bardziej zielonych niż mech i nieco bardziej lśniących niż złoto. Widział, jak się rozszerzają i ciemnieją. Usta Jacqueline były pełne, różowe i lśniące. Czas się zatrzymał. Znów spojrzał w jej oczy i zobaczył w nich swo­ je odbicie. Jak smakują jej usta? Pochylił głowę, uniósł ku sobie jej twarz i do­ tknął ustami jej słodkich warg. Poczuł ich drżenie i objął je delikatnie i z całym kunsztem, którego 152

nauczył się przez lata. Zwiększał nacisk stopnio­ wo, kusząco i zmysłowo, powoli ogarniał jej zmy­ sły. Miał chęć ją pochłonąć, lecz to ona zawładnę­ ła nim swą nieoczekiwaną odpowiedzią, tak deli­ katną, że była niemal jak przeczucie, rozkwitłą w jednej chwili, utkaną z niewinności i przyjem­ ności. Ale zaraz wrócił mu rozsądek. Spostrzegł, że trzyma ją w ramionach. Spostrzegł, że wykonał już krok, którego nie po­ winien jeszcze nawet planować. Uległ pokusie nie tylko własnego pożądania, ale również jej pra­ gnień. Co mu mówiło, że w jakiś sposób wszystko jest w porządku. Ponieważ jednak wciąż miał głowę na karku, po­ stanowił działać powoli. - Przepra... - przerwał, gdyż patrząc jej prosto w oczy, nie mógł się zdobyć na kłamstwo. - Nie ża­ łuję, że to zrobiłem, choć nie powinienem był tego robić. - Dlaczego nie? - pytała go ze zwykłą szczero­ ścią i bezpośredniością, którą zaczynał bardzo ce­ nić. - Ponieważ teraz o wiele trudniej mi będzie się powstrzymać. Mówił prawdę i Jacqueline to przyjęła. Zobaczył zrozumienie w jej oczach i zaraz potem zadumę. -Och... - Nie rób tego. - Czego? - Nie patrz na mnie tak, jakbyś chciała, żebym znowu cię pocałował. Nie odpowiedziała. Minęło kilka chwil. - Nie potrafię kłamać. 153

Pokonała go trzema słowami. Odrzucił tę część siebie, która walczyła z samokontrolą i chciała go popchnąć do działania. Jacqueline zawahała się tylko na ułamek sekun­ dy, po czym dotknęła ustami jego warg. Z całą de­ likatnością, na jaką był w stanie się zdobyć, oddał jej pocałunek. Nie mogąc się jej oprzeć, pogłębił pieszczotę, bo wiedział, że tak samo jak on, Jacque­ line pewnie oczekuje czegoś więcej. Wziął ją mocniej w ramiona, które choć wciąż jeszcze obce, były bezpieczne. Były jak stalowe ob­ ręcze, dające poczucie bezpieczeństwa; jego umię­ śniony tors był jak solidna ściana. Odprężyła się i chłonęła tę chwilę. Czuła płoną­ cy między nimi żar, kuszący i domagający się speł­ nienia, a jednak pod kontrolą. Nie był przytłacza­ jący, ale zniewalał, jak obietnica czegoś więcej, co wydarzy się później. Na razie Jacqueline mogła się zadowolić tą delikatną pieszczotą. Podniosła dłoń i lekko pogłaskała go po policzku. Wzajemne dawanie i branie zdumiało ją i za­ chwyciło. Gerard dowiedział się tego, nad czym tyle się za­ stanawiał, więc powinien się już wycofać; ale nie mógł. Wiedział już także to, że przed tym pocałun­ kiem Jacqueline nie zaznała ich zbyt wielu, a może nawet w ogóle, a już na pewno nie takich jak ten. W końcu oderwał się od jej ust. Patrzył, jak Jacqueline otwiera oczy. Całował już wiele różnych dam, na spotkaniach o wiele bardziej potajemnych, lecz teraz wrodzony czar nie przyszedł mu z pomocą. Nie znalazł żad­ nych gładkich słówek, nie potrafił się obezwładnia­ jąco uśmiechnąć. Mógł tylko trzymać ją w obję­ ciach i się zastanawiać... 154

Wyczuła jego wahanie. Ona również była zakło­ potana. Jakby doświadczyła przed chwilą czegoś bardzo ważnego i godnego dalszych badań, lecz urok tej chwili nagle uleciał. Uśmiechnęła się i delikatnie go odepchnęła. - Słońce prawie zaszło. - Jacqueline spojrzała w głąb doliny, gdzie płonąca kula znikała za hory­ zontem. - Powinniśmy już iść do domu. Zaraz trzeba będzie się przebrać do kolacji. Gerrard kiwnął głową i wstał. Podniósł szkicownik, ołówki włożył do kieszeni i wyciągnął do niej pomocną dłoń, z czego chętnie skorzystała. Pożegnawszy się jednym, długim spojrzeniem w oczy, rozstali się na tarasie.

Rozdział 7 Późnym wieczorem, gdy księżyc wspiął się już wysoko na niebo, Gerrard stał w drzwiach balko­ nowych swojej sypialni i ponuro wpatrując się w posrebrzone blaskiem księżyca ogrody, zastana­ wiał się, dokąd go wiedzie los. Nie wybrał tej drogi z pomocą rozsądku, lecz za­ wiodła go na nią zupełnie inna część jego jeste­ stwa. Wcześniej nawet nie zdawał sobie sprawy z jej istnienia. Nie mógł nawet powiedzieć, że nie wiedział, co robi i nie zdawał sobie sprawy z ryzy­ ka i niebezpieczeństwa. Wiedział wszystko, lecz 155

zaakceptował cenę, którą będzie musiał zapłacić; nie mógł sobie przypomnieć, kiedy ostatnio postą­ pił równie impulsywnie. Oparł się o futrynę; niewidzącym wzrokiem wpatrywał się w kłębiące się na dole cienie, próbu­ jąc zrozumieć, co nim kierowało. Na pewno nigdy wcześniej tego nie doświadczył. Wiedział, czego pragnął: Jacqueline. Pragnął jej od chwili, gdy zo­ baczył ją w oknie Hellebore Hall w dzień przyjaz­ du - ale co nim kierowało? Skąd wziął się ten we­ wnętrzny przymus, rosnący z dnia na dzień, zmu­ szający go do upewnienia się, że będzie należała do niego. Na pewno miało to wiele wspólnego z żądzą, którą potrafił rozpoznać, choć była in­ na niż zwykle i o wiele silniejsza. Będąc przy Ja­ cqueline, czuł emocje płynące z jakiegoś bardziej pierwotnego poziomu, z głębokich pokładów jaź­ ni... Zabrakło mu słów. Gdyby chciał namalować swój nastrój, użyłby miliona odcieni purpury. Przez chwilę widział ten obraz oczyma duszy. Jego reakcje i fascynacja jej osobą były tylko po­ łową problemu. Drugą stanowiła jej fascynacja je­ go osobą. Miał tego pełną świadomość; każde jej drgnienie, każda instynktowna reakcja przenikały go do głębi, wzmagały pożądanie i potrzebę zaspo­ kojenia. Nigdy wcześniej nie czuł tak wszechogar­ niającej żądzy. To właśnie nim kierowało. Oraz jej ciekawość i bezpośredniość, które go pochwyciły i wypchnęły na głębokie wody. Nierozsądnie. Wiedział to również i wtedy, lecz to go nie powstrzymało. Co gorsza, wiedział również, że to nie koniec. Że znowu się zapomną i tym razem nie skończą na pocałunku. Jeśli tu zostanie i namaluje portret, który z głębi serca pragnie stworzyć, jeśli podejmie 156

wyzwanie, które rzucił mu los, i stworzy dzieło, którego potrzebuje zarówno ona, jak i jej ojciec... Przez długie minuty wpatrywał się w pogrążone w mroku ogrody. Jeśli zostanie i namaluje portret Jacqueline, ryzykuje, że z czasem się w niej zakocha. Czy namiętność, pożądanie i pragnienie, które składają się na miłość, pozbawią go namiętności, której potrzebował do tworzenia? Czy może są to różne rodzaje namiętności? A może się uzupeł­ niają? Nie miał zamiaru zmagać się z tymi pytaniami i jeszcze wczoraj miał nadzieję, że co najmniej przez następnych kilkanaście lat będzie tego uni­ kał. Jednak tego wieczora opadły go ze zdwojoną siłą, a nie potrafił na nie odpowiedzieć. Znał tylko jeden sposób na uzyskanie odpowiedzi. Jednak, jeśli podejmie ryzyko i podąży tą drogą, a odpowiedź na pierwsze pytanie okaże się twier­ dząca... może stracić wszystko. Wycofanie się z umowy i szybkie opuszczenie Hellebore Hall zdawało się jedynym sposobem na uniknięcie ryzyka. Logiczna, rozsądna część je­ go umysłu przedstawiała ucieczkę jako jedyne sen­ sowne wyjście z sytuacji. Artystyczna dusza wzdra­ gała się przed takim rozwiązaniem i stanowczo od­ mawiała. Niezależnie od możliwości malowania ogrodów wiedział, że już nigdy, przenigdy nie znaj­ dzie osoby, której portret byłby takim wyzwaniem. Odejście, zanim w ogóle spróbował się z tym zmie­ rzyć, byłoby świętokradztwem. Także instynkt podpowiadał mu, by zostać w Hellebore. Jacqueline mu ufała; było to widocz­ ne zarówno w jej zachowaniu, jak i w propozycji, by został jej wybawcą, jej świadomym cenzorem. Potrzebowała go; sytuacja, w której się znalazła, 157

była niebezpieczna, może nawet zagrażała jej ży­ ciu. Ona i jej ojciec mają rację. Ze swym doświad­ czeniem i talentem Gerrard jest jedyną osobą mo­ gącą otworzyć oczy sąsiadom i uwolnić ich umysły od więżącej ich sieci podejrzeń i lęku. Jeszcze przez pół godziny wpatrywał się w ciem­ ność. Czy powinien zostać, namalować ją i uwolnić od oskarżeń, zaakceptować możliwość zakochania się i zaryzykować utratę talentu, który cenił najwy­ żej? W ciemnym pokoju kominkowy zegar wybił pierwszą. Z grymasem dezaprobaty Gerrard ode­ rwał się od framugi i zerknął na sypialnię. Stłumił w zalążku pojawiające się kolejne myśli; podjął już decyzję, na drodze eliminacji. Jest tutaj i ona tu jest. Donikąd się nie wybierał. Zwłaszcza odkąd poznał smak jej ust. Decyzja zapadła. Zamykając drzwi balkonowe, podniósł rękę, by zaciągnąć zasłonę, gdy nagle jego wzrok przykuł jakiś ruch w ogrodach. Wytężył wzrok i dojrzał błysk między krzewami. Dzień po przyjeździe lord Tregonning przysłał mu do pokoju teleskop na trójnogu, przez który Gerrard już wcześniej ob­ serwował różne miejsca. Podszedł do niego szyb­ ko, skierował tam, gdzie widział tajemniczy ruch, i ustawił ostrość. Eleanor Fritham. Wyszła właśnie z lasku w Ogrodzie Diany, jej włosy lśniły w świetle księżyca. - Jest pierwsza w nocy! Co ona, do diabła, wy­ prawia... - Przerwał nagle, widząc kilka kroków przed Eleanor drugą postać, o szerokich ramio­ nach, owiniętą w płaszcz. Był to bez wątpienia 158

mężczyzna, który schodził z najwyższego tarasu wi­ dokowego, kierując się w głąb doliny. Eleanor po­ dążyła za nim, zanurzając się w cieniu. Po chwili zniknęli Gerrardowi z oczu. Odłożył teleskop; nie miał wątpliwości, co do znaczenia sceny, którą zobaczył. Ogrody Hellebore Hall zalane blaskiem księżyca były idealnym miejscem na schadzki. Niebiosa wiedziały, że tego popołudnia sam poddał się ich magii. Wzruszając ramionami, zaciągnął zasłonę i zo­ stawił Eleanor i jej wybranka samym sobie.

- No więc, jaki on jest? - Eleanor spojrzała na Jacqueline z nieskrywaną ciekawością. Jacqueline się uśmiechnęła. Tego ranka Eleanor przyjechała po śniadaniu, by pospacerować po ogrodach i pogawędzić. Co kilka dni spędzały w ten sposób przedpołudnia. Jacqueline spodziewa­ ła się, że będzie musiała odmówić przyjaciółce i po­ święcić czas Gerrardowi, jednak gdy na niego spoj­ rzała, wyczytał nieme pytanie w jej wzroku i prze­ prosił wszystkich, tłumacząc się, że chce popraco­ wać w studio i przejrzeć szkice z poprzedniego dnia. Udał się na górę i zostawił ją, by mogła pospacero­ wać z przyjaciółką i zaspokoić jej ciekawość. - Przecież go widziałaś. - Spojrzała na Eleanor. - Rozmawiałaś z nim. Co o nim myślisz? Eleanor drwiąco prychnęła. - Wiesz doskonale, że nie o to cię pytam, ale niech będzie. Zaskoczył mnie i muszę przyznać, było to miłe zaskoczenie. Wcale nie jest taki, jak się spodziewałam. 159

Istotnie - pomyślała Jacqueline. Weszły na ścieżkę prowadzącą do Ogrodu Dia­ ny i dalej do Ogrodu Posejdona i miejsca, w któ­ rym zwykle siadywały. - Nie jest cichy ani zdystansowany, ale opano­ wany, prawda? - Eleanor wpatrywała się w przyja­ ciółkę. - Obserwuje, ale nie reaguje, a jednak jest w nim taka energia, siła i witalność, że niemal można ją zobaczyć, choć nie można jej dotknąć. Eleanor zadrżała lekko; zerkając na nią, Jacque­ line zobaczyła jej entuzjazm, choć nie znała tego uśmieszku błąkającego się na ustach przyjaciółki. Eleanor uchwyciła jej spojrzenie. - Założę się o perły mojej mamy, że jest fanta­ stycznym kochankiem. Jacqueline uniosła brwi. Eleanor miewała już kochanków, choć Jacqueline nie wiedziała, kim by­ li, ani ilu ich było; przyjaciółka chętnie opisywała swe doświadczenia, ale wyłącznie na poziomie własnych uczuć, podniet i fizycznej przyjemności. Dzięki Eleanor Jacqueline wiele się nauczyła, choć były to wyłącznie abstrakcyjne wrażenia. Aż do wczoraj. Pocałował mnie, a ja pocałowałam jego. Słowa te cisnęły się na jej usta, lecz zdusiła je w sobie. Powstrzymała się od opowieści, która pewnie ucieszyłaby jej przyjaciółkę. Mogła sobie i wyobrazić szczegółowe pytania. Jak się czuła? Co robili? Czy dobrze całuje? Wspaniale. Otworzył jej oczy. O, tak, ma wpra­ wę, lecz jest delikatny, a także bardzo męski. Sma­ kował jak esencja męskości. Takich udzieliłaby odpowiedzi, ale wolała je za­ chować dla siebie. Wczorajszy incydent nie był za­ planowany przez żadne z nich. Nie bawił się jej 160

włosami, by ją uwieść, tego była pewna. A ona... Nie wiedziała, że kiedy jego usta raz dotkną jej warg, będzie tęskniła za tym dotykiem. I będzie chciała więcej tak bardzo, że sama go pocałuje. A jednak to wszystko się stało i nie wiedziała, jak powinna się z tym czuć. Choć Eleanor zawsze zwierzała jej się ze swych intymnych przeżyć, Jacqueline była bardziej po­ wściągliwa i ostrożna w formułowaniu zwierzeń. Jednak znała przyjaciółkę nie od dziś; wiedziała, że będzie musiała powiedzieć jej coś więcej. - Pozowanie mu było nieco inne, niż się spodzie­ wałam. Na razie robił tylko szkice ołówkiem. - Jordan mówił mi, że spotkał was wczoraj w ogro­ dach, ale że skończyliście, zanim na was wpadł. - Nie, nie skończyliśmy. Byliśmy w drodze do następnego miejsca. Wędrowaliśmy i próbowa­ liśmy różnych ustawień. Nie muszę przybierać żad­ nych wydumanych pozycji. Raczej po prostu siedzę przed nim i mówię. - Mówisz? - Eleanor spojrzała na nią zdumiona. - O czym? Ich ulubiona ławka stała kilka kroków dalej, między klombami. - O czymkolwiek. Temat nie jest aż tak istotny. Nie jestem nawet pewna, czy on słucha tego, co mówię. Eleanor zmarszczyła brwi. - Dlaczego zatem masz mówić? Doszły do ławki i usiadły na niej. - Bo wtedy myślę o jakimś zdarzeniu - muszę myśleć o tym, o czym właśnie opowiadam. A on patrzy na to, co się dzieje na mojej twarzy. - Ach, tak. - Eleanor kiwnęła głową. Przez kilka chwil siedziały w milczeniu, po czym stwierdziła: 161

- Pan Adair wydaje się całkiem interesujący, czyż nie? Jacqueline stłumiła uśmiech i kiwnęła głową. - Wiedziałaś, że jest trzecim synem hrabiego? I tu nastąpiła obszerna dyskusja o charakterze i osobowości Barnaby'ego, przerywana od czasu do czasu porównywaniem go do Gerrarda. Oswo­ jona z obydwoma dżentelmenami, Jacqueline bez trudu dokonywała charakterystyki. Tak, jak się spodziewała, Eleanor stwierdziła, że Gerrard jest znacznie bardziej atrakcyjny, a jego urok podsyca pozorna niedostępność i obojętność. Barnaby'ego zaś uznała za łatwiejszy cel. - Gerrard pewnie poświęca całą swą żywioło­ wość malowaniu. Spodziewam się, że artyści potra­ fią być okropnymi egoistami. Gdy Eleanor milczała już dostatecznie długo, by dać do zrozumienia, że oczekuje odpowiedzi, Ja­ cqueline wyszeptała: - Mnie również się tak wydaje. Jednak poprzedniego dnia Gerrard wcale nie okazał się egoistą. Był... Jaki? Ciepły? Z pewno­ ścią oddany. Na pewno był przyzwyczajony do flir­ towania z bardziej doświadczonymi kochankami; ze swoimi pierwszymi pocałunkami nie dorastała im do pięt. A jednak nie wydawał się rozczarowa­ ny. A może próbował być grzeczny? Eleanor przeciągnęła się. Patrząc na jej zwróco­ ną do słońca twarz, Jacqueline znów odniosła to samo wrażenie, które przebiegło jej przez głowę, gdy tylko zobaczyła przyjaciółkę. Eleanor wyglą­ dała jak zadowolony z siebie kot, prężący się leni­ wie na słońcu. Jacqueline znała ten wyraz twarzy; tej nocy Eleanor zapewne spotkała się z kochan­ kiem.

162

Poczuła falę jakiejś emocji. Nie była to zazdrość, bo jak mogłaby zazdrościć czegoś, czego nigdy jeszcze nie doświadczyła? Raczej pragnienie, by trochę... pożyć. Eleanor była od niej tylko o rok starsza, jednak w miarę upływu lat Jacqueline czu­ ła, że różnica między nimi się pogłębia. Zanim zniknął Thomas, miały podobne doświadczenia, mimo że Eleanor już wtedy miała kochanka. Jed­ nak gdy Thomas wyszedł i nigdy nie wrócił... W tamtym momencie jej życie zatrzymało swój bieg. A gdy zginęła matka, wszystko straciło sens. Pozornie żyła, ale donikąd nie zdążała, nie na­ bierała doświadczenia, nie poznawała nowych rze­ czy, ani nie robiła niczego, co wcześniej kojarzyło jej się z życiem pełną piersią. Była już zmęczona tym, że wszystko omijają sze­ rokim łukiem. Zakończy się to dopiero wtedy, gdy Gerrard na­ maluje jej portret i zmusi wszystkich jej bliskich do stanięcia oko w oko z prawdą. Wtedy będzie można zacząć poszukiwanie mordercy matki i do­ piero, gdy zostanie znaleziony, Jacqueline znów będzie wolna i zdolna do życia. Chwycił ją nagły niepokój i poderwała się z ław­ ki, czym kompletnie zaskoczyła Eleanor. - Muszę wracać do domu. Obiecałam Gerrardowi, że będę mu pozowała, gdy tylko sobie tego zażyczy, a pewnie już skończył przeglądanie szki­ ców.

Ku jej zaskoczeniu Gerrard jej nie szukał ani nie posyłał po nią służby. Treadle powiedział, że wciąż jest w pracowni. 163

Zawiedziona i poirytowana wzięła jakąś książkę, usiadła w salonie i usiłowała skupić się na czytaniu. Gdy Treadle zadzwonił na obiad, ogarnęła ją prze­ można ulga. Jednak Gerrard nie pojawił się w jadalni. Dzię­ ki Bogu, Millicent zapytała, co się z nim stało, i Jacqueline nie musiała już tego robić. Treadle poin­ formował je, że lokaj pana Debbingtona zaniósł mu tacę z obiadem na górę. Najwyraźniej jego pan był znany z tego, że zanurzając się w pracy, zapo­ mina o bożym świecie. A Compton pilnował, żeby sir Debbington nie głodował. Gdy pod koniec obiadu Millicent zapytała Jacqueline, czy dotrzyma jej towarzystwa w salonie, ta pokręciła głową. - Chcę się trochę przejść po tarasie. Powoli przeszła z jednego końca w drugi, próbu­ jąc nie myśleć o niczym konkretnym, a zwłaszcza o artystach poświęcających swą całą energię dzie­ łom sztuki. Ale musiała się poddać. Gdy dotarła do południowego krańca tarasu, spojrzała w górę na balkon, o którym wiedziała, że należy do sypial­ ni Gerrarda. Potem uniosła wzrok jeszcze wyżej, ku wielkim oknom dawnego pokoju dziecinnego. Oczy jej się zwęziły i zacisnęła usta. Mamrocząc pod nosem przekleństwa nieprzystające damie, obróciła się na pięcie i ruszyła najkrótszą drogą na poddasze.

Gerrard stał w oknie pracowni, patrząc na ogro­ dy, lecz nie widząc niczego. W dłoniach trzymał najlepszy z wczorajszych szkiców. Były naprawdę dobre i obiecujące, lecz... 164

Którędy iść dalej? Jaki powinien być następny krok? Spędził cały dzień na rozważaniu różnych możli­ wości. Może powinien nalegać, by od tej chwili przy każdym pozowaniu towarzyszyła im Millicent? Artystyczna część jego duszy stawiała opór. Millicent będzie rozpraszać nie tylko jego, ale i Jacqueline. Muszą być sami, tylko we dwoje, w intymnej jedności, oczywiście duchowej. Jego problem polegał na powstrzymaniu ducho­ wej komunii przed nazbyt prędkim przeradzaniem się w fizyczną. Gdyby Jacqueline nie była tak nie­ winna... Mądrość nakazywała powstrzymać galo­ pujące zmysły i zmusić je do powolnego spaceru. Ktoś zastukał do drzwi. Spodziewał się, że to pokojówka po tacę. Przez energicznie otwarte drzwi weszła Jacqueline. Zo­ baczyła go, uchwyciła jego spojrzenie, po czym za­ mknęła za sobą drzwi i się rozejrzała. Była tu po raz pierwszy, odkąd Gerrard zaanek­ tował tę część domu. Przebiegła wzrokiem po dłu­ gim stole i rozłożonych na nim różnych przedmio­ tach; zauważyła plik szkiców i spojrzała na te, któ­ re trzymał w dłoni. Jej spojrzenie pobiegło ku szta­ lugom i czystym zagruntowanym płótnom owinię­ tym tkaniną, żeby się nie zakurzyły. Powoli wchodząc w głąb pokoju, kontemplowa­ ła ten widok, po czym skupiła wzrok na Gerardzie. - Zastanawiałam się, czy nie chcesz, bym ci po­ zowała. Zatrzymała się przy oknie, dwa kroki od Gerrarda, i czekała. Odłożył na stół szkice, w które wpatrywał się od kilku godzin. Skrzyżował ręce na piersi.

165

- Nie. Zastanawiałaś się, czy coś jest nie tak. Przyjrzała mu się bez lęku, wyraźnie rozważając, jaką powinna obrać strategię. Westchnął i przeczesał włosy w geście rozpaczy, którego od lat Vane próbował go oduczyć. - Dopiero co cię poznałem, a wydaje mi się, że znam cię od zawsze. I czuję potrzebę chronienia cię nawet przed sa­ mym sobą. Jacqueline zawahała się, zaskoczona. - I co dalej? - Nie jestem pewien, czy mogę to zrobić. - Namalować portret? Spojrzał na nią i zobaczył konsternację i strach w jej oczach. - Tak. Nie patrz na mnie w ten sposób. - A jak mam na ciebie patrzeć? Potrzebuję tego portretu! Wiesz o tym. - Owszem, ale wiem również... - Dwoma palca­ mi zatoczył między nimi krąg. - O tym. -O czym? Zirytowany zamachał dłonią. - O tym, co się dzieje między nami! Nie udawaj, że nie rozumiesz i że tego nie czujesz. Westchnęła i uniosła podbródek. - Jeśli chodzi ci o wczorajszy pocałunek... -Tylko nie przepraszaj! - Gerrard wskazał na siebie palcem. - To wyłącznie moja wina. - Nie wiem, w jaki sposób możesz się obwiniać o to, że to ja cię pocałowałam. Nie byłam przecież zaczarowana, niezależnie od tego, co ci się wydaje. Musiał mocno zacisnąć usta, żeby się nie uśmiechnąć. - Nie chciałem sugerować, że rzuciłem na ciebie czar.

166

Oczy Jacqueline zwęziły się niebezpiecznie. - A może zdawało ci się, że byłam tak oślepio­ na twoim urokiem, że nie widziałam, co robię? - Nie, tego także nie sugerowałem. Jednak uwa­ żam, że nie powinienem był cię całować. - Dlaczego? - Szukała odpowiedzi w jego oczach. - Dlatego że... ? - Nie! - Nagle zdał sobie sprawę, jakim torem pobiegły jej myśli; przeciął je gwałtownym gestem. - Nie z powodu ciążących na tobie podejrzeń, na Boga! - Jego dłoń znów powędrowała do wło­ sów, kompletnie rujnując zgrabnie przystrzyżoną fryzurę. - To nie ma z tym nic wspólnego. Za to ma wiele wspólnego z nim samym i z nią. - T o dlatego że... Prawie mógł dotknąć narastających między ich ciałami namiętności. - To właśnie dlatego. Przez to. - Głos miał niż­ szy i głębszy, lecz mówił spokojnie. - Czymkolwiek jest to, co między nami budzi się do życia. Nie odezwała się. Wpatrując się w jego oczy, słu­ chała uważnie. Gerrard odszedł od okna. Nie przy­ sunął się bezpośrednio ku niej, zaczął ją powoli okrążać. - Również dlatego, że im więcej czasu z tobą spędzam. - Stanął za jej plecami; ich ciała dzieliło zaledwie kilka centymetrów - tym bardziej chciał­ bym cię całować i to nie tylko w usta. Wyciągnął ku niej ręce; nie dotknął jej, lecz trzy­ mając dłonie tuż nad jej ciałem, powoli i pieszczo­ tliwie przesunął je wzdłuż jej ramion i w dół, wo­ kół piersi i wzdłuż talii, bioder i ud. Wymruczał jej wprost do ucha: - Chciałbym całować twoje piersi, zbadać każdy milimetr twojego ciała, smakować każdy fragment 167

twojej skóry. Chciałbym cię całkowicie posiąść... - Przerwał, odetchnął szybko i stłamsił niecenzural­ ne słowa, które cisnęły mu się na usta. - Chcę po­ znać całą twoją namiętność i obdarować cię moją. Czuł, jak pożądanie uderza w niego falami żaru; z pewnością Jacqueline również to czuła. Namięt­ ność przepływała między nimi niemal namacalnym nurtem, pochłaniając ich, wciągając coraz głębiej. - Nie mogę być przy tobie i cię nie pragnąć. Nie pragnąć poznawać wszystkie tajemnice twego cia­ ła, uczynić je moją własnością. Widział, że Jacqueline stoi przed nim nierucho­ ma, że słucha każdego słowa i zapamiętuje się w nich. Musiał stoczyć ze sobą walkę, by opuścić dłonie i nie dotknąć jej ciała. - Czy to cię nie przeraża? Bo mnie tak. Przez dłuższą chwilę milczała. Zaledwie centy­ metr oddzielał jej piersi od torsu Gerrarda. Spoj­ rzała mu w oczy. - Tak, czuję to wszystko, ale boję się śmierci, a nie życia. Boję się, że umrę, zanim zdążę za­ kosztować życia, zanim się dowiem, zanim tego doświadczę - właśnie tego. Przede wszystkim te­ goPatrząc twardo w jego oczy, odetchnęła i mówi­ ła dalej: - Nie wiem, co się może wydarzyć, a co nie mo­ że, co się stanie i na jakie ryzyko czy niebezpie­ czeństwo się narażę, ale nie dbam o to. Ponieważ stawiając czoło niebezpieczeństwom i zagroże­ niom, będę żyła, a nie wegetowała, jak to robiłam do tej pory. Jej szczerość domagała się od niego równie otwartej odpowiedzi. Jej zdecydowanie podkopy­ wało jego dobre intencje. 168

- Czy ty w ogóle wiesz, co mówisz? Do czego mnie zapraszasz? - Tak. - Zatrzepotała rzęsami i znów spojrzała mu w oczy. - Byłeś na ten temat dość szczery. Być może, ale nie do końca. - Nie mogę ci obiecać... niczego. Nie wiem, co się wydarzy i jaką część siebie będę mógł ci ofiaro­ wać. Jeszcze nigdy... - zaplątał się nieco - ...nie byłem z damą taką jak ty. Z damą, która pociągałaby go tak całkowicie. Nie miał pojęcia, jak mogłoby funkcjonować ich małżeństwo. - Nie prosiłam cię o żadne obietnice. Jej glos wciąż był spokojny, tak jak spojrzenie. Wciąż miał chęć jej bronić. - Mimo to obiecam ci jedną rzecz. Jeśli w jakiej­ kolwiek chwili będziesz chciała się wycofać na bar­ dziej oficjalny grunt, wystarczy, że mi o tym po­ wiesz. Zanim jego słowa przebrzmiały, wyciągnął ku niej ręce. Uniosła ku niemu twarz i ich usta się spotkały. Nie było już odwrotu. Ani dla niego, ani dla niej. Wciągnął ich wir. Namiętność rosła jak gorąca fala i przetoczyła się przez nich z całą mocą. Choć jeszcze ją po­ wstrzymywali, czuli toczący się gdzieś głębiej sil­ niejszy nurt. Gerrardowi kręciło się w głowie. Ten pocałunek był tak kompletnie różny od wszystkich innych... Ona była różna od innych kobiet. Świadomość te­ go otworzyła go na nagły przypływ uczuć, które po­ głębiały doznania. W jego pocałunku Jacqueline wyczula głód; od­ powiedziała podobnie, biorąc to, co jej dawał, bio169

rąc wszystko, czego potrzebowała. Zaplotła ręce wokół jego szyi i lekko zadrżała, gdy ją mocniej przycisnął do siebie, a jej pełne piersi wsparły się na jego torsie. Przy jej delikatnym ciele Gerrard był jak wykuty ze skały, potężny i męski. Jej rozsą­ dek podpowiadał, że powinna się czuć przestraszo­ na, zagrożona i bezsilna przy jego mocy, jednak z zakłopotaniem stwierdziła, że wcale się tak nie czuje. Jeśli czuła w ogóle cokolwiek, to zachwyt nad tym kontrastem; jego męskość podkreślała tyl­ ko jej kobiecość. Czuła także niecierpliwe oczeki­ wanie spełnienia obietnicy, jaką niosła w sobie ta różnica. Silne dłonie Gerrarda ściskały jej boki i głaska­ ły plecy. Żar rozlewający się w jej trzewiach wzrósł jeszcze, gdy Gerrard przechylił głowę i pogłębił pocałunek. Jacqueline ochoczo przycisnęła się do niego i pozwoliła się wieść na pokuszenie. Jed­ ną dłonią łagodnie prześliznął się w dół po nagiej skórze nad gorsetem i zamknął na piersi. Jacqueli­ ne zabrakło tchu i miała wrażenie, że w jej ciało uderzyła błyskawica. Poczuła dreszcz czystej roz­ koszy; przestraszyła się, że Gerrard może to opacznie zrozumieć, więc przylgnęła do niego, wsunęła palce w jego włosy i pocałowała go, błaga­ jąc o więcej. Zrozumiał ją; poczuła, jak usta uno­ szą mu się w uśmiechu. I pocałował ją jeszcze głę­ biej. Zakręciło jej się w głowie; jej wola ostatecznie zatonęła w gorącej fali rozkoszy. Wciąż pieścił jej pierś. Rozkosz rozkwitła w niej i przebiegła po całej skórze jak dreszcz, spływając w miejsce pomiędzy udami. Gerrard oparł się o parapet, pociągając ją za so­ bą; drugą dłoń przesunął w dół po biodrze, a po170

tem na pośladek. Pod Jacqueline ugięły się nogi. Podtrzymał ją, rozpaloną i bezwolną. Chwyciła go za głowę i pocałowała jeszcze mocniej, czując przypływ jakiegoś nieznanego pragnienia... Na schodach za drzwiami załomotały czyjeś kro­ ki, szybko wspinające się w górę. Odskoczyli od siebie. Usłyszała stłumione przekleństwo i choć stwierdziła, że nie ona je wypowiedziała, absolut­ nie zgadzała się z treścią. Gerrard chwycił ją w ta­ lii i posadził na parapecie; podszedł do stołu, chwytając szkic i ołówek. Drzwi otworzyły się na oścież i stanął w nich Barnaby. Oddychał ciężko, twarz miał purpurową. - Przepraszam, ale... - Spojrzał na Gerrarda. - Znaleźliśmy ciało.

- Poszedłem na spacer ścieżką wzdłuż północnej grani. - Barnaby patrzył na nich przez ramię, gdy prędko szli do kuchennego ogrodu. - Ścieżka prze­ cina Ogród Hadesa, cały zarośnięty cyprysami, któ­ re stanowią niemal las. Zauważyłem, że część jed­ nego rzędu drzew tuż przy grani przechyliła się... Zdawało mi się, że zobaczyłem pod ich korzeniami kawałek materiału i jakiś dziwny kształt, więc wspiąłem się tam, żeby się lepiej przyjrzeć. - Kto to? - zapytała Jacqueline. Barnaby rzucił błagalne spojrzenie Gerrardowi i spojrzał przed siebie. - Nie potrafię powiedzieć. To nie jest... świeże ciało. Żołądek Jacqueline zwinął się w kulkę. Pokłócili się, gdyż Barnaby usiłował ją zmusić do pozostania w domu. Gerrard był tego samego 171

zdania, lecz rozsądnie go nie wypowiedział; w koń­ cu wziął ją pod ramię i poszli razem. Ale nie był z tego zadowolony. Zacisnęła pięści. To jest jej dom i jeśli w ogro­ dzie jest ciało, ona chce o tym wiedzieć. Serce tłu­ kło jej się w piersi, miała lekki zawrót głowy. Na niebie pojawiły się ciężkie chmury, zmieniając słoneczny poranek w ponure popołudnie. Z dale­ ka dobiegł łoskot gromu; pojedyncze błyskawice przecinały niebo. Gdy minęli drewnianą altanę i Ogród Dionizosa, uspokoiła się, czując długie palce Gerrarda zaciskające się na jej łokciu. Zanim Barnaby ich znalazł, zdążył już powiado­ mić lorda Tregonninga i Treadle'a. Gdy weszli do Ogrodu Hadesa w gęsty cień cyprysów, słyszeli ich głosy. Spojrzeli w górę i zobaczyli grupę męż­ czyzn stojących nad rozkopaną ściółką. Był wśród nich główny ogrodnik Wilcom i dwóch jego po­ mocników z łopatami. Obok nich stali koniuszy Richards, ojciec Jacqueline i Treadle. Zatrzymała się na ścieżce. Barnaby wspiął się na zbocze; Gerrard spojrzał na Jacqueline i został przy niej. Ojciec porozmawiał z Barnabym, potem odwrócił się i ją zobaczył. Barnaby coś zapropono­ wał, lord Tregonning się zawahał, lecz po chwili przytaknął i zaczął ostrożnie schodzić ze wzgórza z pomocą Treadle'a podtrzymującego go pod ło­ kieć. Parę kroków dalej postępował Barnaby. Tregonning dotarł do ścieżki blady i z ciężkim oddechem. Podchodząc ku nim, wsparł się na lasce. - Tak mi przykro, kochanie. To naprawdę przy­ gnębiające. Jacqueline chwyciła go pod ramię, mocno zaci­ skając dłoń na ręce ojca. - Kto to jest? 172

Ojciec spojrzał jej w oczy i potrząsnął głową. - Nie możemy być pewni... - Westchnął ciężko. - Pan Adair zastanawiał się, czy rozpoznasz to... Jacqueline spojrzała na kieszonkowy zegarek na dłoni ojca. Przez długą chwilę nic nie mówiła i tylko patrzyła, czując, jak ściskają się jej płuca, a serce wali jak oszalałe. Potem wyciągnęła rękę, lecz nie wzięła zegarka. Jednym palcem starła brud z wygrawerowanego wieczka. - Należał do Thomasa. Zahuczało jej w uszach, a oczy przesłoniła ciem­ ność.

Rozdział 8 Kiedy się ocknęła, nie potrafiła powiedzieć, ile minęło czasu. Leżała na sofie w salonie; w pobliżu stali Millicent, Gerrard i Barnaby, rozmawiając przyciszonymi głosami. Gdy się podniosła, Milli­ cent podbiegła ku sofie. - Powinnaś trochę poleżeć, moja droga. Pan Debbington przyniósł cię całkowicie pozbawioną zmysłów. Jacqueline spojrzała na Gerrarda, który pod­ szedł bliżej. - Dziękuję - szepnęła. - Jeśli naprawdę chcesz mi podziękować, to leż spokojnie. 173

Millicent zaskoczył oschły ton jego głosu. - Ach... Może chciałabyś szklankę wody, kocha­ nie? - Wolałabym herbatę. - Oczywiście. - Millicent szybko podeszła do dzwonka. Pod uważnym wzrokiem Gerrarda Jacqueline wygodnie oparła się na poduszkach. Spojrzała na Barnaby'ego, wciąż stojącego przy kominku. - Co się dzieje? Barnaby rzucił Gerrardowi krótkie spojrzenie i podszedł bliżej. - Ojciec pani posłał już po sędziego. Tymczasem Wilcox i Richards nadzorowali... hm... ekshuma­ cjęPrzez plecy Jacqueline przebiegł dreszcz. - Czy można określić... Czy ktokolwiek jest w stanie stwierdzić, kiedy został zabity? I jak? - Skupiła wzrok na Barnabym. - Czy został za­ strzelony? Barnaby znów zerknął na Gerrarda, który wes­ tchnął z rezygnacją, i wskazując przyjacielowi po­ bliskie krzesło, sam usadowił się na brzegu sofy. - Zdaje się, że możemy to od razu omówić, sko­ ro Jacqueline tak bardzo chce się dowiedzieć. Spojrzała na niego, lecz Millicent pokiwała gło­ wą, przysuwając sobie fotel. - Nie widzę powodu, dla którego mielibyśmy udawać, że nie mamy w ogrodzie martwego ciała i że nie jest nim ten biedak, Thomas Entwhistle. Jestem pewna, że Jacqueline poczuje się lepiej, je­ śli będzie wiedziała, co się dzieje. - Właśnie. - Dzięki niech będą niebiosom za rozsądne ciotki. Jacqueline spojrzała znów na Barnaby'ego, bo zdawał się najlepiej poinfor174

mowany. - Czy wiadomo, kiedy on... kiedy Tho­ mas zginął? - Wiadomo tylko, że dawno - odezwał się Bar­ naby. - Przynajmniej rok temu albo i wcześniej. Kiedy widziano go po raz ostatni? Jacqueline się zastanowiła. - Dwa lata i cztery miesiące temu. - W tej chwili nie możemy wykluczyć, że został zabity dokładnie tego dnia. Przed zaginięciem wi­ dziano go tutaj, prawda? Jacqueline poczuła, że robi jej się zimno. Poki­ wała głową. - Tak. Ja go widziałam ostatnia. - Spojrzała naj­ pierw na Barnaby'ego, a potem na Gerrarda. - Ja­ ko ostatnia widziałam go żywego... zupełnie jak z mamą. Barnaby zmarszczył brwi. - No cóż, to jeszcze nie oznacza, że pani ich za­ biła, nieprawdaż? Słysząc w jego głosie absolutną i niezachwianą pewność, zarówno Gerrard, jak i Jacqueline spoj­ rzeli na niego uważnie. Twarz Barnaby'ego wyra­ żała upór i pewność. Gerrard potrząsnął głową. - Co jeszcze udało ci się wydedukować? - Thomas został zabity uderzeniem kamienia - wyjaśnił Barnaby. Dłońmi obrysował kształt mniej więcej wielkości dzbanka do herbaty. - Ta­ kiego mniej więcej. Ktoś podniósł go wysoko i z dużą siłą cisnął na tył jego głowy. Jacqueline przełknęła ślinę. - Odprowadziłam go w stronę stajni, rozstaliśmy się w Ogrodzie Herkulesa. Jak to możliwe, że zgi­ nął w Ogrodzie Hadesa? Przecież to dość daleko stamtąd. 175

- W istocie. - Barnaby postukał palcami w po­ ręcz krzesła, potem spojrzał na Jacqueline. - Roz­ staliście się w Ogrodzie Herkulesa, czyli zanim do­ szedł do stajni, i w miejscu osłoniętym drzewami, a także w pobliżu zbiegu ścieżek, z których jed­ na wiedzie wzdłuż północnej grani przez ogrody Herkulesa, Demeter, Dionizosa i wreszcie Hadesa. Pokiwała głową. - Miałam wracać prosto do domu, ale wybrałam się jeszcze na przechadzkę. - Aha. - Barnaby wyprostował się na krześle. - Więc ktoś mógł spotkać się z Thomasem głębiej w Ogrodzie Herkulesa i pani by tego nie zauważyła. Jacqueline zmarszczyła brwi. - To prawda. - Czy usłyszałaby pani, gdyby z kimś rozmawiał? - Raczej nie. Jeśli spotkałby kogoś głębiej w ogro­ dzie, do tego czasu byłabym już na tarasie. Prawdo­ podobnie nie usłyszałabym nawet, gdyby krzyczał, bo wiatr zwykle wieje w tamtą stronę. - Raczej nie krzyczał. - Skąd możesz wiedzieć? - spytał Gerrard. - Ponieważ... Cóż, Thomas był wysoki, prawda? Jacqueline kiwnęła głową i spojrzała na Gerrarda. - Tak wysoki jak Gerrard, ale szczuplejszy. - Tak sądziłem. Na podstawie uszkodzeń jego czaszki można wnosić, że osoba, która go uderzy­ ła, musiała stać dość blisko, tuż za jego plecami, a nawet trochę wyżej niż on. Nie spodziewam się, by mogło się to wydarzyć, gdyby Thomas nie znał tego mężczyzny. Gerrard zobaczył, że twarz Jacqueline zbielała. - Mężczyzny? Nie kobiety? Barnaby zamrugał. 176

- Kobiety? - Rozważał to przez chwilę i potrzą­ snął głową. - Nie wydaje mi się. Ktokolwiek pod­ niósł ten kamień, musiał być naprawdę silny. Skoro Thomas był wysoki, to nawet gdyby stała wyżej, na najbardziej stromym odcinku zbocza, i tak musia­ łaby unieść kamień bardzo wysoko, żeby spuścić go na jego głowę z taką siłą, by zabić. - Barnaby spoj­ rzał na Gerrarda. - To było jedno, mocne uderzenie. Z ust Millicent dobył się cichy jęk. Barnaby wy­ raźnie się zmieszał. - Przepraszam. To nie mogła być kobieta, a przynajmniej nie zwyczajna kobieta. Musiałaby być gigantką, a skoro Thomas nie znał takowej... - Barnaby uśmiechnął się przepraszająco, wyraź­ nie próbując nieco rozweselić towarzystwo. - Zatem twierdzisz - podsumował Gerrard - że Thomas został zabity przez mężczyznę, którego najprawdopodobniej znał. - To jedyne sensowne wytłumaczenie. Drzwi salonu nagle się otworzyły. Gerrard i Bar­ naby wstali, widząc idącego ku nim lorda Tregonninga w towarzystwie starszego dżentelmena, któ­ rego wcześniej nie widzieli. Jacqueline spuściła no­ gi na podłogę. Gerrardowi nie podobała się jej na­ gła bladość ani maska, w którą przyoblekła twarz. Ujął młodą kobietę pod ramię. Millicent również wstała. Dżentelmeni ukłonili się damom; Jacqueli­ ne i Millicent dygnęły głęboko. Lord Tregonning wskazując dłonią, powiedział: - To jest pan Adair, który znalazł ciało, i mój drugi gość pan Debbington. Oto nasz sędzia, sir Godfrey Marks. Gerrard i Barnaby wymienili z sędzią uściski dłoni i tradycyjne słowa powitania. Sir Godfrey zwrócił się do Jacqueline: t77

- Przykro mi, że cię niepokoję, moja droga, ale twój ojciec pokazał mi zegarek, który znaleziono przy ciele. - Sir Godfrey wyciągnął dłoń z zegar­ kiem. - Czy jesteś pewna, że należał do Thomasa? Twarz Jacqueline wyglądała teraz jak wyrzeź­ biona z marmuru. Kiwnęła głową. - Jestem pewna. Sir Harvey i lady Entwhistle na pewno to potwierdzą. Sir Godfrey przypatrywał jej się w milczeniu, po czym pokiwał głową i włożył zegarek do kieszeni. - Jaka szkoda, że po tak długim czasie trzeba się znów zmierzyć z trudnymi wspomnieniami. Do­ brze pamiętam, że odprowadziłaś go do stajni i tam się rozstaliście? - Nie. - Jacqueline uniosła podbródek; Gerrard poczuł, że zacisnęła palce na rękawie jego surduta. - Odprowadziłam go tylko kawałek i rozstaliśmy się w miejscu, gdzie ścieżka wchodzi do Ogrodu Herkulesa. Thomas poszedł dalej, a ja wróciłam do domu. Sir Godfrey spojrzał na lorda Tregonninga i od­ wracając wzrok, zerknął na Jacqueline; w oczach malował mu się wyraz współczucia. - Więc ty ostatnia widziałaś go żywego? Gerrard czuł, że drżą jej palce, lecz wciąż trzy­ mała głowę wysoko, a wyraz jej twarzy się nie zmienił. -Tak. Sir Godfrey skinął głową z namaszczeniem i zwrócił się do lorda Tregonninga: - Zostawimy to na razie - powiedział oschle. - Porozmawiam z państwem Entwhistle i powia­ domię ich, co tu się wydarzyło. To oczywiście mo­ gli być jacyś Cyganie czy włóczędzy. Nie ma sensu tego drążyć. To i tak nie ożywi biednego Thomasa. 178

Twarz lorda Tregonninga pozostała niewzruszona. - Skoro tak pan uważa... - powiedział głosem wypranym z wszelkich emocji. Nie spojrzał na Jacqueline ani na nikogo z pozo­ stałych, jedynie sztywno skłonił się sir Godfreyowi i odprowadził go do drzwi. Barnaby aż otworzył usta ze zdziwienia i po­ wiódł po wszystkich pytającym spojrzeniem. Za­ nim Gerrard zdołał go powstrzymać, ruszył za od­ dalającymi się dżentelmenami i dotknął ramienia sir Godfreya. - Jeśli chodzi o okoliczności tej śmierci... Sir Godfrey zatrzymał się i spojrzał na Barnaby'ego. - Wydaje mi się, że nie musimy drążyć tego te­ matu, sir. - Zerknął ukradkiem na Jacqueline i utkwił spojrzenie w Barnabym. - Jestem pewny, że nie muszę panu przypominać, iż jest pan tu go­ ściem. Byłoby niegrzecznie powodować niepo­ trzebny zamęt. To był nieszczęśliwy wypadek i na tym sprawa się kończy. Tym stanowczym stwierdzeniem sir Godfrey za­ kończył przemowę, skinął szorstko głową i ruszył ku drzwiom z lordem Tregonningiem u boku. Barnaby patrzył za nimi osłupiały, a gdy za star­ szymi dżentelmenami zamknęły się drzwi, spytał: - O co tu, do diabła, chodzi? Sędzia zachowywał się tak, jakby to pani zamordowała Thomasa! Dla­ czegóż miałby tak sądzić? Jacqueline machnęła bezradnie dłonią i bez sił opadła na sofę. - Skoro tak wiele osób w okolicy uważa, że Ja­ cqueline zabiła swoją matkę - odezwał się Gerrard suchym tonem - dlaczego miałaby nie zabić także i Thomasa? 179

- Co takiego??? - Barnaby wpatrywał się w nie­ go ze zdumieniem. - Ależ to jakiś absurd! - Zwró­ cił się do Jacqueline: - Pani nie mogła zabić własnej matki! Gerrard na chwilę przymknął oczy i podzięko­ wał niebiosom za przyjaciela. Gdy je otworzył, zo­ baczył, że na policzkach Jacqueline pojawiły się lekkie rumieńce. Gdy stwierdził, że musi być niewinna, była za­ skoczona, lecz teraz zrobił to ktoś, kto absolutnie nie mógł mieć w tym żadnego interesu. Wyglądała na oszołomioną. Gerrard wypowiedział na głos pytanie, które czaiło się w jej oczach: - Dlaczego mówisz, że to absurd? Dlaczego uwa­ żasz, że Jacqueline nie mogła zabić swej matki? - Czy ty w ogóle widziałeś balustradę na tarasie? - zapytał. - Widziałem. To zwykła kamienna balustrada. Barnaby pokiwał głową z politowaniem. - Zwykła, oczywiście! Solidny, kamienny mur o grubości ćwierć metra, sięgający do pasa męż­ czyźnie i sporo wyżej kobiecie średniego wzrostu, jaką była zapewne lady Tregonning. Dama śred­ niego wzrostu - tu Barnaby skłonił się w stronę Jacqueline - nie mogłaby przepchnąć lub przerzu­ cić drugiej damy o zbliżonym wzroście i, jak to na ogół bywa, nieco większej wadze, przez tak wy­ soką i szeroką balustradę! To po prostu niewyko­ nalne. Spojrzał na Jacqueline z przerażeniem. - Kiedy mówię, że nie mogłaby pani zabić mat­ ki, mówię to dosłownie. Ktoś musiał ją podnieść na wysokość balustrady, a potem przepchnąć, a najprawdopodobniej przerzucić na drugą stronę. 180

Fizycznie nie byłaby pani w stanie tego zrobić, a przynajmniej nie sama. - Zawahał się i po chwili zapytał: - Oni nie myślą serio, że pani to zrobiła, prawda? Odpowiedziała mu Millicent. - Naprawdę tak myślą. Opowiedziała w skrócie osłupiałemu Barna­ by'emu, jak się potoczyły sprawy po śmierci Miribelle. - W końcu wszyscy wbili sobie do głów, że to sprawka Jacqueline. - Millicent westchnęła. - Ni­ gdy bym się nie podpisała pod takim nonsensem, jednak okazało się, że jest to powszechna opinia. Wszyscy w okolicy uznają ją za niepotwierdzony, ale fakt. Barnaby był wstrząśnięty. - Niepotwierdzone opinie nie mają nic wspólne­ go z faktami! Wierząc w moc logicznego myślenia i dedukcji, Barnaby postrzegał mylenie przypuszczeń i obaw z faktami jako herezję. Gerrard przysłuchiwał się, jak przyjaciel zadaje kolejne pytania, a Millicent próbuje mu wytłumaczyć, jak to się stało, że tak wiele osób uznało Jacqueline za morderczynię własnej matki. Było to przerażająco proste, jednak efekt był straszny. Gerrard zerknął na Jacqueline. Nie tylko straszny, ale i trudny do naprawienia. Jacqueline mówiła niewiele. Zdawało się, że uważnie słucha, ale Gerrard wcale nie miał takiej pewności. Treadle wniósł tacę z herbatą, którą Mil­ licent zaraz rozlała do filiżanek. Jacqueline rozsia­ dła się wygodnie i powoli sączyła gorący napój. Barnaby i Millicent dyskutowali dalej, przecho­ dząc do kwestii możliwego wyjścia z tej trudnej sy­ tuacji. Jacqueline przysłuchiwała się, choć nie było 181

to dla niej nic nowego. Każdą możliwość już kilka­ krotnie przemyślała; Gerrard widział, jak zamyka się w sobie. Właśnie się dowiedziała, że młody człowiek, który był dla niej ważny i dla którego ona była waż­ na, został brutalnie zamordowany. Nawet nie pa­ trząc na jej twarz, Gerrard wyczuwał jej stan. Nie myśli, lecz emocje. Przede wszystkim smutek i żal, a ponad to zbyt wiele wymieszanych uczuć, by potrafił je rozróżnić; część jego jestestwa - uprzejmy dżentelmen - wzdragał się przed zakłócaniem jej żałoby, in­ na część - artysta - obserwował i katalogował spo­ strzeżenia, zaś mężczyzna w nim pragnął ją po­ chwycić w ramiona, utulić i dać jej poczucie bez­ pieczeństwa. Odstawił filiżankę na spodek. Nie mógł sobie przypomnieć, by potrzeba ukojenia kogoś była w nim kiedykolwiek tak silna i czysta. Współczucie było dotąd istotną częścią jego malarskich umie­ jętności, jednak nigdy nie miało tak osobistego od­ cienia. Nigdy wcześniej nie dręczyła go potrzeba dzielenia z kimś troski, a wręcz wzięcia kłopotów na siebie. Ciekawe, jak by zareagowała, gdyby nagle ją przytulił? Nie zapomniał o namiętnej chwili w pracowni, choć tak brutalnie im ją przerwano. Zbliżali się do siebie, wykonując coraz śmielsze gesty, i dokąd ich to doprowadziło? Co tliło się między nimi? Jacqueline skończyła herbatę i nie patrząc na niego, wstała z sofy. Gdy Gerrard i Barnaby po­ derwali się z miejsc, Millicent urwała w pół zdania i spojrzała na bratanicę. Jacqueline uśmiechnęła się słabo. 182

- Jeśli państwo mi wybaczą, chętnie odpoczęła­ bym w swoim pokoju. Czuję się znużona. - Oczywiście, kochanie. - Millicent odstawiła fi­ liżankę. - Zajrzę do ciebie później. Jacqueline spojrzała przelotnie na Gerrarda, skinęła mu głową z bladym uśmiechem i ruszyła ku drzwiom. Gerrard przyglądał jej się uważnie. Pust­ ka w jej oczach bardzo go niepokoiła. Zwrócił się ku pozostałym. - Wybieram się na ścieżkę, którą musiał iść Tho­ mas - odezwał się Barnaby. Gerrard kiwnął głową. - Pójdę z tobą. Potrzebował trochę świeżego powietrza. Chciał też pomyśleć. Pożegnawszy Millicent, obaj wyszli na taras. Przemierzyli drogę, którą ponad dwa lata wcześniej musieli iść Thomas i Jacqueline, i ruszyli dalej po ścieżce prowadzącej wzdłuż północnej gra­ ni, upewniając się, że Jacqueline mówiła prawdę. Nie mogłaby wiedzieć, gdyby Thomas spotkał kogoś u zbiegu ścieżek, ani nie mogła pójść z nim aż tak daleko, wiedząc, że w domu czeka na nią matka. Szli dalej, przez ogrody Demeter i Dionizosa. Barnaby stwierdził, że jeśli zbrodnia została popeł­ niona na tej ścieżce, to z uwagi na wzrost Thoma­ sa, musiało się to zdarzyć na najbardziej stromym odcinku, gdzie alejka wchodził do Ogrodu Hadesa. Używając Gerrarda jako modela, Barnaby do­ szedł do wniosku, że morderca nie mógł być niższy od ofiary więcej niż o dziesięć centymetrów i Tho­ mas musiał go znać wystarczająco dobrze, by czuć się bezpiecznie, mając go tuż za plecami. - Muszę zaaranżować jakieś spotkanie z panią Entwhistle - skrzywił się Barnaby. - Matki zawsze wiedzą, z kim zadają się ich ukochane dzieci. Bę183

dzie widziała, kogo Thomas uważał za bliskiego przyjaciela. Pokonali zakręt ścieżki i spojrzeli w górę, gdzie Barnaby znalazł ciało. Zobaczyli Wilcoksa i Richardsa wspartych na łopatach. - Wygląda na to, że już go stąd zabrali. Barnaby poprowadził Gerrarda po stromym zboczu, uważnie stawiając kroki i chwytając się wy­ stających z ziemi grubych korzeni cyprysów. Gdy się zbliżyli, Wilcox i Richards wyprostowali się, do­ tykając z szacunkiem czapek. Gerrard kiwnął im głową. - Zastanawiałem się... - Barnaby w zamyśleniu otrzepał dłonie z piasku. - Gdy Entwhistle znik­ nął, obaj byliście na terenie posiadłości, prawda? - Zgadza się. Pokiwali głowami. - Czy w czasie, gdy Entwhistle wyszedł z domu, w pobliżu kręcił się jakiś dżentelmen? Mężczyźni spojrzeli na siebie, w końcu odezwał się Richards: - Łamaliśmy sobie nad tym głowy przez długie miesiące. Pamiętamy tylko, że młody pan Brisenden spacerował po plaży, jak to ma w zwyczaju. In­ ny znajomy dżentelmen, sir Vincent Perry, był te­ go dnia z wizytą u lady Tregonning i panny Jacqueline. Wyszedł, gdy przyjechał młody pan Entwhi­ stle, ale nie przyszedł od razu po swojego konia. Pojawił się w stajni dopiero później. Jednakże on również często zażywa przechadzki do małej za­ toczki za stajniami, więc nie wydaje się to dziwne. Jeśli chodzi o innych... - Richards spojrzał na Wil­ coksa, który podjął opowieść: - Lord Fritham i panicz Jordan często spacerują w ogrodach - nigdy nie wiemy, kiedy wpadniemy 184

na któregoś z nich. Ponieważ był sezon łowiecki, wszędzie kręciło się mnóstwo miejscowej młodzie­ ży, która polowała i łowiła ryby. Zwykle nie zapusz­ czają się do ogrodów, ale czasami skracają sobie tę­ dy drogę. Wszyscy w okolicy znają ścieżki przecina­ jące granie i wiedzą, gdzie się łączą. To najkrótsza droga z posiadłości Tresdale do północnych klifów. Barnaby znów się skrzywił. - Dlaczego ktokolwiek z okolicy miałby zabić Entwhistle'a? Nie był tu lubiany? - Och, przeciwnie. Był niezwykle miłym młodym dżentelmenem. - Wszyscy mieliśmy nadzieję, że pobiorą się z panną Jacqueline. Sprawy wyraźnie ku temu zmierzały. Barnaby spojrzał na nich ostro. - Więc nie ma żadnego wyraźnego powodu, dla którego ktoś mógł chcieć śmierci Thomasa, nie licząc, powiedzmy... zazdrości o pannę Ja­ cqueline? Mężczyźni spojrzeli na siebie i pokiwali głowami. - Zgadza się, sir. Gerrard patrzył na kopczyk świeżo wykopanej ziemi. - Znaleźliście coś jeszcze? - Przy ciele już nic więcej, ale - Wilcox wskazał dłonią na zbocze - założyłbym się, że to tamta ska­ ła tak go załatwiła. Nieco wyżej na stromym zboczu leżał spory ka­ mień o kształcie i rozmiarze zbliżonym do tego, ja­ ki sugerował Barnaby. Adair wdrapał się szybko i uniósł go obiema rękami, a potem spojrzał na Gerrarda. - To by się zgadzało. - Rozejrzał się. - A to oznacza, że został zabity właśnie tutaj albo gdzieś 185

w pobliżu... - Barnaby zamilkł, widząc, że Wilcox i Richards wymieniają ukradkowe spojrzenia. - O co chodzi? - Cóż... - Richards zatoczył luk dłonią. - Nie ma w okolicy zbyt wielu kamieni, zwłaszcza tak dużych. - Takie kamienie można znaleźć wyżej, na szczy­ cie grani. - Wilcox wskazał palcem do góry. - Za­ stanawialiśmy się, czy młody pan Entwhistle nie wspiął się razem ze swoim mordercą aż do grani, a gdy potem został uderzony kamieniem, stoczył się wraz z nim aż tutaj. - Potem wystarczyło go już tylko przykryć igliwiem cyprysu - powiedział Richards, kopiąc podściółkę. - Przez cały rok pokrywają tu ziemię jak gruby dywan. Z czasem stałby się po prostu częścią poszycia. - Moi chłopcy niewiele mają tu do roboty - do­ dał Wilcox. - Drzewa nie wymagają żadnej troski, a igieł nie trzeba zamiatać. Gerrard spojrzał na grań, która wznosiła się nad nimi linią nagich skal i zbiegała ku morzu. - Po co dżentelmen miałby się tam wspinać? - Ach, oni wszyscy to robią. Wymaga to sporego wysiłku, lecz ci, którzy tu dorastali, wiedzą, że z grani można zobaczyć całego Cyklopa. W czasie przypływu widok jest wspaniały. - Ha! - Oczy Barnaby'ego zapłonęły żywym bla­ skiem. Nie musieli bardzo nalegać, by Richards i Wilcox zechcieli im pokazać jedyną drogę na szczyt, gdzie przypuszczenie koniuszego i ogrodnika po­ twierdziło się. Spadające bezwładne ciało wylądo­ wałoby dokładnie między cyprysami. - Zatem wyjaśniła się jedna z zagadek - powie­ dział Barnaby z przejęciem, gdy pożegnawszy Wili$6

coksa i Richardsa wracali do domu. - Wciąż nie mogłem sobie wyobrazić, w jaki sposób zabójca schylił się i podniósł duży kamień, nie wywołując jakiejś reakcji obronnej Entwhistle'a. - Będąc na grani, zabójca musiał podnieść ka­ mień... - Gerrard przerwał, gdy w głowie pojawił się obraz dwóch mężczyzn na szczycie skały. - Tak, ale byłoby to o wiele łatwiejsze. - W gło­ sie Barnaby'ego drżała nutka triumfu. - Po pierw­ sze Entwhistle byłby zajęty obserwowaniem Cyklo­ pa. Po drugie... - Barnaby spojrzał Gerrardowi w oczy - wcale nie musiał stać. Widziałeś to miej­ sce. Czy nie wydaje ci się bardziej naturalne, że ga­ wędząc z przyjacielem i podziwiając widoki, po prostu siedział? Myśli Gerrarda nagle ruszyły do biegu. - To oznacza, że zabójca wcale nie musi być wy­ soki. - Niestety. - Barnaby zmarszczył brwi. - Do diaska! To dramatycznie poszerza naszą listę podej­ rzanych. - Lecz wciąż mamy pewność, że to mężczyzna. - O, tak. Wielkość kamienia, a są wszelkie po­ wody, by mniemać, że to ten właśnie kamień, upewnia nas co do tej wersji. Nawet gdyby Thomas siedział, kobieta miałaby trudność z uniesieniem takiego ciężaru, zwłaszcza tak, by Thomas tego nie zauważył. Ponadto dobre maniery nie pozwoliłyby mu siedzieć, podczas gdy dama by stała. Nie... - Barnaby pokręcił głową. - To nie mogła być ko­ bieta. Doszli do schodów na taras; Gerrard wchodził po dwa stopnie, z coraz szerszym uśmiechem na twarzy. - Co cię tak cieszy? - zapytał Barnaby. 187

- Jest jeszcze jeden dowód na to, że to nie mo­ gła być dama. -Jaki? - Wejście na szczyt ledwie nam się udało i na szczęście obyło się bez poważnych wypadków. - Gerrard wskazał na otarcia na butach i smugi brudu na spodniach. - Jak powiedział Wilcox, wy­ maga to sporego wysiłku. Żadna dama w popołu­ dniowej sukni nie zdołałaby tego dokonać i jeszcze wrócić do domu bez oznak zmęczenia i w czystym odzieniu. Wszyscy by to zapamiętali. - Świetna uwaga, mój drogi - stwierdził Barna­ by. - To z pewnością nie była dama. - W takim razie - Gerrard podsumował, zaci­ skając szczęki - nie mogła to być Jacqueline.

Jacqueline nie zeszła na kolację. - Zjadła w swoim pokoju - odpowiedziała Millicent na pytanie Gerrarda. - Twierdzi, że potrzebu­ je trochę pobyć sama, żeby otrząsnąć się z szoku. - Oczywiście - wymruczał, udając, że przyjmuje to wyjaśnienie, choć cały się przed nim wzdragał. Jak zwykle, kolacja była cichym posiłkiem, więc miał mnóstwo czasu na spokojne rozmyślanie. Kil­ koma skąpymi uwagami lord Tregonning dał im do zrozumienia, że sprawę śmierci młodego Entwhistle'a uważa za zamkniętą. Barnaby spojrzał na Gerrarda pytająco, wyraźnie zastanawiając się, czy powinni przełamać upór starszego lorda. Nie­ mal niezauważalnie Gerrard pokręcił odmownie głową i wyszeptał: „Jeszcze nie teraz". Najpierw chciał porozmawiać z Jacqueline. 188

Po kolacji, coraz bardziej niespokojny, dołączył do Barnaby'ego i Millicent siedzących w salonie. - To jest kompletny absurd! - uniosła się Milli­ cent. - Jest to okropne zarówno dla Jacqueline, jak i dla biednego Thomasa. Podczas gdy ludzie podejrzewają, że to ona, prawdziwy morderca po­ zostaje bezkarny! Gerrard i Barnaby zapewnili ją, że nie zamierza­ ją zostawić tej sprawy bez rozwiązania. Uspokojo­ na Millicent zapewniła, że choć okoliczni przyja­ ciele zawsze na bieżąco opowiadali jej o wszelkich lokalnych wydarzeniach, nigdy nie dotarły do niej plotki na temat Thomasa, a zwłaszcza takie, które mogłyby jakoś tłumaczyć jego śmierć. Skupili się na innym prawdopodobnym motywie - że morder­ ca postanowił go zgładzić dlatego, iż Thomas miał zamiar poprosić Jacqueline o rękę i najprawdopo­ dobniej zostałby przyjęty. Gerrard spojrzał na Mil­ licent. - Czy to prawda, że mieli się właśnie zaręczyć? - Och, tak. Była to ze wszech miar wspaniała partia. - A więc kto mógłby chcieć w imię zazdrości po­ grzebać szczęście Jacqueline i Thomasa? - zapytał Barnaby. Zasugerował Matthew Brisendena, lecz Milli­ cent natychmiast odrzuciła tę wersję. Była absolut­ nie pewna, nawet gdy Barnaby naciskał. - Nie, nie. Narzucił sobie rolę obrońcy, szlachet­ nego rycerza jednej damy. Jego celem jest służe­ nie, a nie poślubienie Jacqueline. Nie powinni pa­ nowie brać na serio jego postawy, on nie ma żad­ nych małżeńskich planów. Jestem tego całkowicie pewna. 189

Gerrard z ociąganiem musiał przyznać, że Jacqueline mówiła dokładnie to samo. - No właśnie. - Millicent kiwnęła głową. - Nie powinniście panowie wyobrażać sobie, że Matthew był zazdrosny o Thomasa. - Niezależnie od tego - zaczął Barnaby - Brisenden mógł z jakiegoś powodu uznać, że Thomas stanowi zagrożenie dla Jacqueline. Sądzę, że w ta­ kim wypadku zaatakowałby go bez wahania, a wia­ domo, że tego dnia kręcił się w pobliżu domu. Millicent zrobiła dziwną minę. - Nie chcę odruchowo zaprzeczać, ale to tylko pana przypuszczenia. Jednakże radziłabym przyj­ rzeć się raczej panu Vincentowi Perry'emu. Od wielu lat ma oko na Jacqueline. Sir Vincent, którego Barnaby i Gerrard jeszcze nie poznali, został dopisany do listy podejrzanych wraz z innymi nieznanymi im dżentelmenami, któ­ rych należało sprawdzić. Dyskusja wyczerpała wszystkich. Barnaby przyznał, że odnalezienie mordercy Thomasa może się okazać niewykonal­ ne. Po tym gorzkim wniosku postanowili się ro­ zejść do swoich pokojów. Gerrard porozmawiał z Comptonem, ale nie do­ wiedział się niczego nowego. - Na razie wszyscy są w szoku. Za dzień czy dwa jakoś to przetrawią i może wtedy ktoś sobie coś przypomni. Będę uważnie nasłuchiwał. Według słów Comptona służba nigdy nie łączy­ ła osoby Jacqueline ze zniknięciem Thomasa i śmiercią lady Tregonning. - Żaden z nich na to nigdy nie wpadł. Odprawiwszy Comptona, Gerrard stanął przy oknie z rękami w kieszeniach i rozmyślał o obydwu morderstwach. Gdyby ludzie choć raz przemyśleli tę 190

sprawę racjonalnie, musieliby zauważyć niewinność Jacqueline. Lecz w jakiś sposób nie mogli spojrzeć na to otwarcie i bez lęku. Najwyraźniej ktoś celowo zamącił tok ich myślenia. Ktoś z premedytacją wy­ brał Jacqueline na kozia ofiarnego. Pierwotna, brutalna część istoty Gerrarda zaczę­ ła brać w nim górę; z całej siły zacisnął zęby i pię­ ści. Stłumił instynkt, miotając dzikie przekleństwa ściszonym głosem. To nie był odpowiedni czas - jeszcze nie poznał wroga. Spoglądał na ogrody ciemniejące pod czarnopurpurowym niebem, na przepływające z zachodu chmury o fantastycz­ nych kształtach, na cały pejzaż jakby wyjęty żyw­ cem z marzeń, i ledwie go dostrzegał. W tej chwili najważniejsze stało się ratowanie Jacqueline. Chciał wiedzieć, co czuje i jaka jest. Tylko to go in­ teresowało i pochłaniało całą jego uwagę. Odkąd Barnaby wbiegł do pracowni z wieścią o znalezio­ nym ciele, Gerrard nie przestawał się zastanawiać nad samopoczuciem Jacqueline. Był zatroskany, zmartwiony, pełen niepokoju. Serce biło mu szyb­ ko i czuł ucisk w gardle. Część jego istoty wolała udawać, że to talent ma­ larski kazał mu obserwować jej reakcje i stan emo­ cjonalny, lecz Gerrard wiedział, że to brednie. Ja­ cqueline była dla niego ważna tak samo jak Patience i inne kobiety z rodziny, na przykład Amanda czy Amelia... Było to bliskie prawdy, ale nie do końca. Wyobraził sobie Jacqueline samą w jej sypialni, pełną żalu i co więcej - osamotnioną i bezradną. Thomas był kiedyś jej podporą, ale zniknął i zosta­ wił ją samą. Teraz przynajmniej wiedziała na pew­ no, że nie żyje. Jednak od niedawna on sam starał się ją wspierać.

191

Odszedł od okna i zaczął spacerować po pokoju z narastającym niepokojem. Zegar wybił jedena­ stą; Gerrard uświadomił sobie, jak wiele jeszcze godzin musi minąć, zanim znów będzie mógł ją zo­ baczyć i upewnić się, że nic jej nie jest, a potem za­ jąć się tym, co między nimi rodziło się do życia... Ta ostatnia, najbardziej podniecająca wizja wciąż tkwiła w jego głowie, lecz ze zdumieniem od­ krył, że wcale nie jest najważniejsza. O wiele bar­ dziej zaprzątały go teraz jej żal, troska i strach. Wiedział, że nie uda mu się spokojnie zasnąć dopóki się nie upewni, jak miewa się Jacqueline. Czy mógłby to zrobić od razu? Teraz? Czułby się głupio, pukając do jej drzwi o tej porze i pytając o samopoczucie... Żywa wyobraźnia jak zwykle okazała się wspa­ niałym darem. W ciągu chwili olśniła go pewna wi­ zja, a po kilku minutach uzupełnił ją o wszelkie szczegóły. Nie poprzestał na myśleniu. Wyszedł z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi.

Rozdział 9 Chciał tylko ją zobaczyć, chwilę porozmawiać. Upewnić się, że nic jej nie jest. Nie spotkał nikogo w drodze do jej pokoju, co z uwagi na późną porę nie było zaskakujące. Podkradł się do drzwi sypialni Jacqueline i spojrzał

192

na szparę pod nimi. W pokoju paliło się światło. Uśmiechnął się ponuro i zastukał. Jacqueline, wi­ dząc go przed sobą, szeroko otworzyła oczy ze zdumienia. Miała na sobie jasną koszulę nocną z batystu, na którą narzuciła zwiewny szlafroczek. Rozpusz­ czone włosy spływały jak kasztanowy welon po jej ramionach; na pierwszy rzut oka było widać, że się jeszcze nie kładła. Ponieważ za jej plecami paliły się lampy, nie była to jedyna rzecz, którą na pierw­ szy rzut oka było widać. Otworzyła usta, ale się nie odzywała. Gerrard chwycił ją za ramię i wepchnął z powrotem do sy­ pialni, zamykając za sobą drzwi. - Co...? - zająknęła się zaskoczona. Zauważył, że jej bladość nie była wyłącznie spo­ wodowana jego nagłym najściem. - Chcę obejrzeć zawartość twojej szafy. Rozejrzał się po pokoju i spostrzegł dużą szafę przy jednej ze ścian. - Zawartość mojej szafy?! - W jej głosie słychać było zaskoczenie i irytację. - Muszę obejrzeć twoje suknie. - Moje suknie. - To nie było pytanie; jej ton su­ gerował, że Gerrard najwyraźniej stracił rozum. - Musisz zobaczyć moje suknie. - Tak. - Szeroko otworzył szafę i spojrzał na wy­ pełnione ubiorami jej wnętrze. - I tak nie spałaś. - Złapał za jedwabną suknię w kolorze bursztynu. - O co ci chodzi? Skąd ta nagła potrzeba oglą­ dania moich strojów? - Zerknęła na zegar komin­ kowy. - Jest już jedenasta! Nawet na nią nie spojrzał. - Muszę wybrać coś, w czym będziesz wyglądała najlepiej. 193

- W nocy??? Trzymając przed sobą suknię, rzucił przeciągłe spojrzenie na Jacqueline i nie mógł już oderwać od niej wzroku. - W nocy. - Zauroczył go sposób, w jaki światło lamp obmywało jej skórę. Wyglądała, jakby była po­ sypana delikatnym złotym pyłkiem. Wstrzymał od­ dech. - Równie dobrze mógłbym cię malować przy świetle świec. Trzymaj to. - Rzucił suknię w stronę Jacqueline i ponownie zanurzył się w szafie. - Jeszcze to. - Wyciągnął inną suknię - jedwab­ ną i brązową - i rzucił ją Jacqueline. - I to. - Do stosu rosnącego w jej rękach dodał zieloną, z satyny. - Chociaż... - jeszcze raz na nią zerknął J - ta może się okazać za ciemna. Zobaczymy. Wybrał jeszcze kilka rzeczy. - Mam w głowie konkretny obraz - kolor i krój twojej sukni będzie decydujący. Zdeprymowana Jacqueline przyglądała mu się podejrzliwie. W końcu Gerrard odsunął się od sza­ fy. Zacisnął usta. - Podejdź tu. Pociągnął ją za rękę do kominka, na którym stały dwie lampy rzucające mocne światło na cały pokój. - Chodź. - Gerrard pociągnął ją jeszcze kawałek i ustawił przed kominkiem. Odszedł kilka kroków, popatrzył i przysunął ją nieco bliżej do światła. - Tak jest świetnie. Obróć twarz delikatnie w kierunku lampy. - Dotknął palcem podbródka Jacqueline i nieco jej pomógł w obraniu właściwej pozy. - O, właśnie tak. - Odchrząknął. - A teraz... - Wziął suknie z jej rąk, wybrał jedną w kolorze wiosennej zieleni, a resztę odrzucił na fotel. Gerrard spojrzał na Jacqueline, a jego wzrok ogarnął całe jej ciało... W tej chwili zdała sobie 194

sprawę, jak cienka jest jej koszula i szlafroczek, oraz że za jej plecami w kominku płonie ogień. Gerrard podniósł suknię, jakby chciał wyjść na­ przeciw zawstydzeniu swej modelki, która wiedzia­ ła, że jego wyczulone oko malarza zobaczyło wszystko, co było do zobaczenia. Podał jej suknię. - Przyłóż ją do siebie i pozwól mi się zastanowić. Zrobiła, o co prosił, zdumiona tym, że spełnia jego niedorzeczne żądania, stojąc półnaga przed kominkiem w pełnym świetle. Potem uczyniła tak jeszcze z kilkoma kolejnymi sukniami, a on niektóre od razu odrzucił, zaś do in­ nych wracał po kilka razy. Rozważał gamę barw od głębokiej leśnej zieleni do starego złota. Ale i ten kolor nie spotkał się z jego pełną aprobatą. - Chodzi o coś pomiędzy tym a tym - mamrotał do siebie, po raz kolejny podając jej jedwabną suk­ nię w odcieniu zieleni zwanym „wody Nilu". To, że oceniał jej strój, było zupełnie jasne, jed­ nak krótkie, przelotne spojrzenia rzucane w jej stronę utwierdziły ją w przekonaniu, że nie był to jego jedyny cel. Gdy ponownie zaczął przebierać w sukniach, nabrała pewności, że są raczej pretek­ stem niż celem. W końcu Gerrard stanął spokojnie z dłońmi wspartymi o biodra, i przypatrywał się jej uważnie, z krytycznym błyskiem w oku. - Ten kolor jest najbardziej zbliżony do tego, który sobie wymarzyłem, choć nieco bardziej złoty niż potrzeba. Oczywiście krój jest fatalny, ale teraz przynajmniej wiem dokładnie, o co mi chodzi. - Doprawdy? To powiedz mi teraz, dlaczego tu jesteś. Tylko mi nie wmawiaj, że chodziło ci o prze­ glądanie mojej odzieży. 195

Patrzył jej w oczy, rozważając, co ma powie­ dzieć, a po chwili odetchnął, nie wiadomo, czy bar­ dziej z ulgą, czy z frustracji. - Martwiłem się - wyszeptał. - O co?

- O ciebie. Nie wydawał się z tego zadowolony. Gdy przez dłuższy czas patrzyła na niego w oszołomieniu, za­ czął się tłumaczyć. - Zastanawiałem się, co czujesz i co myślisz. - Zaczął podnosić dłoń ku włosom, ale widząc wła­ sne palce na wysokości twarzy, powstrzymał się i opuścił rękę. - Martwiłem się, bo nie wiedziałem, jak mógł wpłynąć na ciebie dzisiejszy dzień. - Ro­ zejrzał się wokół i jego wzrok padł na stos sukien. - Ale ja naprawdę chciałem przejrzeć twoją garde­ robę. Chcę skończyć portret najszybciej, jak to możliwe. Jacqueline poczuła zaciskającą się na jej pier­ siach zimną, metalową obręcz. - Ach tak, oczywiście. Spodziewam się, że bę­ dziesz chciał wyjechać najszybciej, jak to możliwe? Wyciszając emocje, przywdziała na twarz maskę spokoju. Gerrard wciąż podpierał się pod boki. - Nie. Nie chcę wyjeżdżać najszybciej, jak to możliwe. Chcę skończyć portret, by cię uwolnić. Od tego wszystkiego. Od podejrzeń i od tego wię­ zienia, które wokół ciebie zbudowali ci, którzy po­ dobno tak dobrze ci życzą. Wyraz jego płonących, ciemnych oczu sprawił, że serce zaczęło jej walić jak oszalałe. Jej odrucho­ we: „Och" raczej nie wyraziło wszystkich uczuć. - Sądziłam - Jacqueline nabrała powietrza w płuca i starała się, by głos jej nie zadrżał - że po tym, co się dziś stało, będziesz chciał wyjechać. 196

Ze może żałujesz, iż zgodziłeś się malować ten portret. - Nie - powiedział tonem nieznoszącym sprzeci­ wu. Spokojnie patrzył jej w oczy. - Chcę cię uwol­ nić od tej nieznośnej sytuacji... - Zawahał się. - Chcę cię uwolnić, byśmy mogli - ty i ja - odkryć, co się rodzi między nami. Niemal widział, jak w jej umyśle znów pojawiło się „och". Bardzo pragnął wziąć ją w ramiona, ukoić ją i emocjonalnie, i fizycznie. Ale to nie był­ by dobry pomysł. - Jak się czujesz z wiadomością o śmierci Tho­ masa? Obeszła dookoła fotel; wygładziła leżącą na nim suknię. Potem podeszła do okna. Zapatrzyła się w ciemność. - To dziwne, ale najbardziej przygnębia mnie fakt, że nie pamiętam jego twarzy. Gerrard oparł się o gzyms kominka. - Nie widziałaś go od dwóch lat. - Wiem. Ale to najlepszy dowód na to, że już go nie ma. Odszedł dawno temu i nic nie mogę na to poradzić. Gerrard milczał i czekał. Po chwili Jacqueline mówiła dalej. - Był bardzo miłym... chłopcem, naprawdę. Był uprzejmy, często się śmialiśmy i lubiłam go, ale... Cokolwiek miało się wydarzyć między mną a Tho­ masem, nie miało miejsca i teraz już nigdy się tego nie dowiem. Nagle odwróciła się od okna i podeszła do Gerrarda. Zatrzymała się kilka o kroków przed nim. - Pytałeś, jak się czuję. Otóż jestem zła. - Od­ rzuciła do tyłu włosy, które zakrywały część jej twarzy. - Nie mam pojęcia, dlaczego czuję się tak 197

dziwnie i na pewno nie wynika to tylko ze śmierci Thomasa. Morderca zabrał coś, czego nie miał prawa zabierać, i nie było to tylko życie Thoma­ sa. Zabił go, bo mieliśmy założyć rodzinę, a tego morderca nie potrafił znieść. Chciał nam to ode­ brać. Nie miał prawa! - Głos drżał jej od nad­ miaru emocji. - Zabił Thomasa i uwięził mnie w klatce podejrzeń. A potem jeszcze zamordował moją matkę. - Jej twarz się zachmurzyła. - Dlaczego?! Gdy skupiła na nim wzrok, Gerrard odepchnął się od gzymsu. - W przypadku twojej matki nie mogło chodzić o zazdrość czy coś podobnego. Być może dowiedziała się czegoś, czego nie powinna była wiedzieć Czegoś o śmierci Thomasa na przykład. A może chodziło o coś zgoła innego. Jacqueline patrzyła mu w oczy. - Ale to był ten sam mężczyzna, czyż nie? - Barnaby powiedziałby, że prawdopodobień­ stwo wystąpienia dwóch morderców na tak nie- i wielkiej przestrzeni jest nieskończenie małe. Wzrok Jacqueline stał się nieobecny, jakby roz­ myty. - Musimy go złapać. Odkryć go i złapać. I to szybko. - Istotnie - powiedział Gerrard, a jego oschły ton sprawił, że skupiła na nim uwagę. - A naszym pierwszym krokiem do tego celu będzie skończe­ nie portretu. Jeśli odkrycie zwłok Thomasa wpłynęło na nią w jakikolwiek sposób, to chyba tylko wzmocniło w niej determinację. Pamiętał myśl, że gdyby był mordercą, musiałby się jej pilnie strzec i nie lekce­ ważyć jej siły. Wyciągnął do niej dłoń.

198

- Zaczynam na serio rozważać namalowanie cię w świetle świec. Możesz tu stanąć? - Przyciągnął ją do kominka i ustawił jak poprzednio. Podał jej suknię najbardziej zbliżoną kolorem do jego pra­ gnień. - Przyłóż ją do siebie. Jacqueline zrobiła, o co prosił. Już dawno temu wypłakała wszystkie łzy po Thomasie; cieszyła się, że może poczuć gniew, że ma przed kim się do nie­ go przyznać, porozmawiać o tym głośno i zaczerp­ nąć z niego siłę. Gerrard odszedł kilka kroków i przypatrywał jej się czujnym okiem malarza. Wi­ działa w jego oczach wyraz oddania pracy, który zaczęła już rozpoznawać. To również dawało jej ukojenie, bo mogła my­ śleć o czymś innym. Bo upewniła się, że słysząc o jej gniewie, nie oceniał jej, choć było to wyznanie dość niezwykłe, jak dla młodej kobiety, która prze­ żyła brutalne morderstwo adoratora. Gerrard po prostu to zaakceptował i właściwie zdawał się rozumieć, a przynajmniej nie widział w tym nicze­ go zaskakującego ani gorszącego. - To światło jest zbyt jednostajne. - Spojrzał na lampkę i rozejrzał się po pokoju. - Gdzie znaj­ dę jakąś cienką świeczkę? - Na komodzie przy drzwiach. Przyniósł świeczkę, odpalił ją od ognia na ko­ minku i włożył jej w prawą dłoń. - Proszę. Potrzymaj to w ten sposób. Jacqueline stała, przyciskając do piersi suknię i trzymając zapaloną świeczkę, a Gerrard podszedł do jednej z lamp i przykręcił knot. Światło zamigo­ tało i zgasło. Potem zgasił również drugą lampę. Popatrzył uważniej i przesunął jej rękę nieco w bok. - Przytrzymaj to tutaj. 199

Zrobił krok do tyłu, a potem jeszcze jeden. Oczy mu się zwęziły, patrzył, sprawdzał i upewniał się. W końcu powiedział łagodnie: - Obiecuję, że nie będziesz musiała trzymać ca­ łymi godzinami świeczki przy twarzy. Próbuję tylko zobaczyć, jak by to wyglądało, gdyby... W połowie zdania zamilkł. Jacqueline widziała, że patrzy na nią jak malarz, a nie jak mężczyzna. Powoli zmieniał się wyraz jego twarzy, na ostrych rysach migotało światło świecy i podkreślało zachwyt malujący się w jego oczach. Obejrzał ją całą, a w końcu skupił się na twarzy. - Idealnie. Jacqueline uśmiechnęła się. Zdała sobie sprawę, że teraz już na nią nie pa­ trzy jak malarz, ale jak mężczyzna. Nie była już obiektem, lecz kobietą, której pożądał. Czuła, jak zamiera jej serce. Przeszyła ją pokusa zbadania jego żądzy. Zabójca odebrał jej bliskość z Thomasem, a z drugiej strony to właśnie dzięki zabójcy pojawił się tu Gerrard. Powoli zacisnęła palce na sukni i odsunęła ją od siebie, a potem upuściła na podłogę. Wzrok Gerrarda, ciemny i płonący, nie opuścił jej twarzy. Suknia z szele­ stem opadła na podłogę. Gerrard zacisnął pięści, a jego szczęka zdawała się wykuta z marmuru. Usta zacisnął w wąską linię. Nie poruszył się. Nie podjął wyzwania, choć Ja­ cqueline wyraźnie widziała pragnienie w jego oczach. Pochyliła głowę na jedną stronę i przypa­ trywała mu się tak samo uważnie, jak on jej. Jed­ nocześnie czuła jego wzrok przesuwający się po­ woli po jej ciele, którego zarys obnażał płonący za jej plecami ogień. Ciało Jacqueline także zaczy­ nało płonąć, czuła dreszcze, zupełnie jakby jej do200

tykał. Wiedziała, że reaguje na jego wzrok bar­ dziej, niż reagowałaby na pieszczoty innych męż­ czyzn. A przecież był to tylko wzrok i pragnienie, które się w nim czaiło. Zegar na kominku tykał głośno; w ciągu jednej chwili pożądanie opanowało Gerrarda z siłą, którą mogli poczuć obydwoje. Jacqueline delektowała się nim, lecz nie odważyła się na więcej. Wiedzia­ ła, że ta siła nie byłaby łatwa do okiełznania. Wciąż trzymała płonącą świecę przy twarzy; nie licząc ognia na kominku, było to jedyne źródło światła w pokoju. Chcąc ją odłożyć, musiałaby się odwrócić, przestać patrzeć na Gerrarda i złamać zaklęcie. Nie. To ona jest zaklęciem i może go użyć, kie­ dy tylko zechce. Powoli wyciągnęła do niego rękę w wyraźnym zaproszeniu. Przez chwilę krótką jak uderzenie serca, gdy Gerrard spojrzał na jej wyciągniętą dłoń, obawia­ ła się, że jej odmówi. Lecz wtedy spojrzał jej pro­ sto w oczy i ta niemądra myśl rozwiała się jak dym. Podszedł do niej powoli jak drapieżnik. Lew salonowy w jej sypialni, niemal o północy. Ujął ją za rękę, dając jej odczuć swą siłę i żar; podszedł bliżej, uniósł jej palce do ust i zaczął po­ woli całować. Wciąż wpatrywał się w nią pociem­ niałymi oczami, odwrócił jej dłoń i zaczął całować delikatną, wrażliwą skórę wnętrza. Dla Jacqueline pocałunek ten był nie tylko gorący i pełen żaru, ale również mocy, która wzięła ją w posiadanie. Nie mogła oddychać, gdy Gerrard wyjął jej z drugiej dłoni świecę i postawił na gzymsie kominka za jej plecami. 201

Podszedł jeszcze bliżej i przytulił ją do siebie. Jacqueline wyraźnie czuła siłę jego mięśni i dużych dłoni ułożonych na jej plecach. Ich oczy się spotka­ ły i jednym spojrzeniem powiedzieli sobie wszyst­ ko, co było do powiedzenia, po czym Gerrard ją pocałował. Pocałunek płynął przez nich jak fala żaru i rozkoszy. Ich usta się stapiały, języki szuka­ ły nawzajem. Jacqueline już to znała i pragnęła te­ go, a także pragnęła posunąć się o wiele dalej, bez niepotrzebnego wahania. Chciała przyjąć każdą powolną, leniwą pieszczotę, oddać ją z zapamiętaniem i pójść jeszcze dalej, choć w zasadzie nie mia­ ła pojęcia, co to oznacza. Chciała się dowiedzieć. Gdy pocałunek zaczął się pogłębiać, gdy pło­ mień zaczął ogarniać ich oboje, płynąc pod skórą i odzierając Jacqueline z resztek wolnej woli, pod­ dała mu się i skupiła na prostym odczuwaniu narastającego pożądania. Gerrard czuł coś nowego - namiętność silniej­ szą, bardziej obezwładniającą i porywającą niż kie­ dykolwiek dotąd. Jej usta były delikatne, hojne i kuszące; jej ciało tuliło się do niego, idealnie pa­ sowało do jego dłoni i wciągało go w wir pragnie­ nia i spełnienia. Z dużym wysiłkiem podniósł głowę i spojrzał jej w twarz. Odetchnął głęboko i powiedział: - To jest niebezpieczne. Sam był zdumiony, jak głęboki i szorstki stał się jego głos. - Nie. - Spojrzenie miała spokojne, usta błysz­ czące i wilgotne. - To jest dobre. Nie czujesz tego? Gerrard czuł. Każda część jego istoty ponaglała go do działania, żadna nie chciała zawrócić. Jeśli Jacqueline chciała posunąć się dalej, on chciał te­ go jeszcze bardziej. 202

Wpatrywała się w jego oczy i jej usta zaczęły się wyginać w uśmiechu. Zielonozłote oczy błyszczały w półmroku. - Czujesz to. - Ujęła jego twarz w dłonie, wypro­ stowała się i szepnęła: - Przestań temu zaprzeczać. Nie odrzucaj mnie. I pocałowała go. Pozwolił jej rozpalić na nowo żar, zaprosić i po­ ciągnąć za sobą. Przyjął to, co było już nieuniknio­ ne, przestał zaprzeczać własnym pragnieniom i po­ żądaniu. Przyjął Jacqueline razem z jej namiętno­ ścią. W każdy możliwy sposób. Czuł, jak jej oddech przyspiesza, gdy zbliżył dło­ nie do jej wspaniałych piersi, pełnych, krągłych i jędrnych. Poczuł, jak rośnie w niej pragnienie, gdy dłońmi budził jej zmysły i otwierał jej oczy na cielesną rozkosz. Ich usta stapiały się ze sobą i Jacqueline skupiła się na tym wspaniałym poczu­ ciu jedności i porozumienia; w duchu dziękował niebiosom za jej szczerość, bezpośredniość i otwartość. W każdej sprawie. Jej zaproszenie i za­ chęta były jawne, choć nie wypowiedziała ich na głos. Całowała go coraz bardziej zapamiętale i coraz bardziej przyciskała całe swe ciało do jego ciała. Wsunął dłonie pod szal, na gładki materiał ko­ szuli nocnej tak cienkiej, że była tylko umowną granicą między jego skórą a jej. Przesunął dłońmi po talii Jacqueline, zacisnął palce na jej biodrach, potem objął dłońmi pośladki. Nie próbowała się uwolnić. Ponownie ujęła jego twarz w dłonie i zaczęła go całować jeszcze gorę­ cej. Gerrard poruszał się delikatnie, bardzo suge­ stywnym ruchem i usłyszał ciche westchnienie 203

przyzwolenia i zachęty. Nie musiał już dłużej my­ śleć. Zerwał z niej szlafroczek i rzucił na podłogę, j a potem chwycił ją w ramiona i zaniósł na łóżko. Gdy kładł ją na poduszkach, na chwilę przerwa­ li pocałunek, lecz pod przymkniętymi powiekami Jacqueline nie dostrzegł nawet cienia wahania. Tylko to samo niezachwiane pragnienie, które za­ czął już uważać za część jej istoty. Mocniej zacisnęła ręce na jego szyi i przyciągnę­ ła go do siebie. Po długim, obezwładniającym po­ całunku Gerrard podniósł się z łóżka, zerwał z sie­ bie koszulę i schylił się, żeby zdjąć buty. Gdy tylko drugi stuknął głucho o podłogę, odwrócił się ku niej, ku jej wciąż wyciągniętym zachęcająco ramio­ nom. Ułożył się na niej, odgarnął jej włosy do tyłu i pocałował jej usta. Jeszcze nigdy nie czuła się tak pełna życia. Pełna energii i ekscytacji. Cokolwiek Gerrard miał do pokazania, ona chciała to zobaczyć, dokądkol­ wiek zamierzał ją poprowadzić, chciała za nim iść. Wzajemne oddziaływanie ich pocałunków już wcześniej ją zachwyciło; teraz dawanie siebie i bra­ nie od Gerrarda było bardziej intensywne, głębsze niż kiedykolwiek, większe, niż się spodziewała. Świeca na kominku zamigotała i zgasła; mrok otulił ich jak przytulny koc. Oczy powoli przyzwy­ czajały się do ciemności; Jacqueline widziała, jak Gerrard odpina guziczki przy koszuli nocnej i wsu­ wa dłonie pod rozchylone poły. Gdy dotknął jej skóry, zamknęła oczy; przez długie minuty skupia­ ła się tylko na odczuwaniu dreszczy rozkoszy, któ­ re wywoływały jego wprawne dłonie, na porozu­ miewaniu się za pomocą warg i języka. W pewnym momencie zsunął Jacqueline koszu­ lę z ramion, obnażając piersi. Powstrzymała 204

dreszcz i spojrzała w dół. Na widok jego palców na swoim ciele zabrakło jej tchu. Minęło kilka chwil, zanim odzyskała równowagę. Gerrard poca­ łował jej usta, po czym zaczął całować szyję i prze­ suwać się coraz niżej. Dotarł do piersi i zaczął jed­ ną z nich ssać. Jacqueline przeszyło uczucie ostre i jasne jak błyskawica i wyrwało z jej ust westchnienie. Usiło­ wała skupić się na tych odczuciach. Gerrard już się nie wahał. Choć czuła, że to on kieruje całą sytuacją, Ja­ cqueline nie bała się, a wręcz nie mogła się docze­ kać tego, co będzie dalej. Pragnęła tego coraz bar­ dziej, choć nie wiedziała, co ją czeka. Gerrard rozumiał falę pragnienia, która ją po­ rwała i nie przestawała unosić jej coraz dalej. Ob­ serwował ją i prowadził, wskazując dalszą drogę; znał dobrze zasady i bez słów potrafił je przekazać Jacqueline. Nie miała wątpliwości, że ją prowadzi i że podoba mu się rola nauczyciela. Jej piersi wy­ raźnie go oczarowały, zaś jego oczarowanie przej­ mowało ją dreszczem. Zdawał się uzależniony od smakowania jej skóry, ust, każdego skrawka szyi i piersi. W słabym świetle nie mogła zobaczyć pożądania płonącego w jego oczach, ale doskona­ le je czuła. Było jak płomień - pieściło ją i ogrze­ wało, rozpalało i koiło. Pełne drapieżności napię­ cie, które zmieniło każdy jego mięsień w stal było kolejnym znakiem, który Jacqueline instynktownie umiała odczytać. Gerrard krył w sobie trzymaną w ryzach siłę i agresję, którą Jacqueline wyczuła już przy pierwszym spotkaniu i teraz w każdej jego reakcji. Wcale jej to nie przerażało, raczej czuła się co­ raz bardziej podniecona. 205

Nieznośnie podniecona. Chwyciła go za policzki i pocałowała z narasta­ jącą natarczywością. Nie pozwoliła mu się odsu­ nąć, domagając się odpowiedzi. W ciągu kilku se­ kund zapłonął między nimi żar, który wznieciła swoim zapamiętałym zachowaniem. Dłoń Gerrarda zacisnęła się na jej biodrze, a potem zaczął przesuwać palce w dół uda i wokół ko­ lana. Wsunął dłoń pod koszulę i śmiało przesunął ją po delikatnej skórze. Jacqueline czuła rozlewa­ jący się w dole brzucha żar, wywołujący niemal bo­ lesne pragnienie. Gerrard dotknął włosków u zbie­ gu jej ud. Ten dotyk targnął każdym jej nerwem; wszystkie zmysły skupiły się na palcach Gerrarda, odczuwając nawet najdrobniejszą pieszczotę. Uniosła biodra, pragnąc jeszcze więcej. Czuła na­ rastający pośpiech. Gerrard zmienił pozycję. Rozsunął jej nogi, uło­ żył się między nimi i zamknął jej usta pocałun­ kiem. Poczuła falę pożądania i wielkiej rozkoszy. Gerrard zaczął ją pieścić; porwana przez zmysły, całkowicie pochłonięta odczuciami, poruszała się pod nim, porozumiewając się bez słów. Rozumiał w pełni jej pożądanie i pośpiech. Chciała błagać o więcej, ponaglić go, lecz Ger­ rard wciąż całował jej usta i całkowicie obezwład­ niał. W pewnej chwili wsunął w nią palec. Zabrakło jej tchu; mogła już tylko doświadczać, czuć i uczyć się -jak bardzo może pragnąć jego do­ tyku, jak wielkie i gorące może być pożądanie. Gerrard prowadził ją dalej, aż jej zmysły rozpaliły się do białości, aż zdawało jej się, że rozpada się na kawałki i że gwiazdy płyną w jej żyłach. Obmy­ ła ją fala czystej rozkoszy. 206

Czuła, jakby zanurzyła się w morzu płynnego złota, które otaczało ją ze wszystkich stron i pieści­ ło jej zmysły, a jednocześnie czuła, że Gerrard jest wciąż przy niej. Że nie zostawił jej samej... Gerrard przyglądał się, jak ogarnia ją ekstaza; nigdy wcześniej nie doświadczył widoku, który tak bardzo pieściłby męskie ego. Płonął z pragnienia, dosłownie spalał się z pożądania, by w nią wejść i zakończyć miłosne zbliżenie w najbardziej natu­ ralny sposób, a jednocześnie wiedział, że nie mógł­ by tego zrobić. Jeszcze nie. Pomijając jej pewność i niezachwiane pragnie­ nie, była zbyt niedoświadczona, zbyt niewinna. Wysunął palec z wilgotnego wnętrza i delikatnie opuścił jej koszulę. Starał się zignorować palące go pragnienie i po prostu obserwować. Gdy wreszcie otworzyła oczy, pochylił się i pocałował ją głęboko, po czym podniósł się na łokciu. Pomimo półmroku dostrzegł jej zaskoczenie. Ujął jej dłoń i pocałował palce; pochylił się. - Jeszcze nie - wyszeptał i usiadł. - Nie... nie rozumiem. Skrzywił się cierpko. Wysunął dłoń z jej dłoni i schylił się po buty. - Wiem. Ale nie ma potrzeby się spieszyć. Posu­ nięcie się dalej w tym momencie byłoby nadmier­ nym pośpiechem. Było to dla niego najzupełniej jasne. Mimo wszystko był jednak mężczyzną, a nie świętym. Nie mógł się długo opierać, zwłaszcza Jacqueline, i szczególnie teraz. Włożywszy buty, podniósł ma­ rynarkę i wstał. - Śpij dobrze. Zobaczymy się rano. 207

Zmusił się do włożenia marynarki i ruszył ku drzwiom. Otworzył je i nie oglądając się za siebie szybko wyszedł, zamykając drzwi za sobą. Przez całą drogę do własnej sypialni nie mógł się otrząsnąć ze zdumienia. Łagodność i empatia nie leżały w jego naturze, a z pewnością nie miał ten dencji do poświęcania się dla innych. W sytuacjach intymnych bywał wymagający i rozkazujący. Gdy dama mu coś oferowała, brał to bez wahania. Jacqueline go pragnęła, domagała się pieszczot, ofiarowała mu siebie i zachęcała. A jednak właśnie dla niej, dla jej własnego dobra i dla dobra tego, co się między nimi rodziło, postanowił się zatrzymać. Nie było to łatwe, ale, jak się okazało, możliwe, a co więcej, słuszne. Nie odważył się pomyśleć, co to mogło ozna­ czać.

Wbrew obawom spał wcale nieźle i miał nieod­ parte wrażenie, że wynikało to z czystego sumienia. Zanim wszedł do pokoju śniadaniowego, stwier­ dził, że głowę zaprząta mu tylko jedna sprawa - ukończenie portretu. Niektóre jego fragmenty nabrały już konkretnego kształtu w jego głowie, ale ogólna kompozycja wciąż go niepokoiła. Dopóki się na coś nie zdecyduje, nie będzie mógł zacząć. Gdy tylko skończyli śniadanie, przywołał do sie­ bie Jacqueline, która zdawała się tylko czekać na jego najmniejszy znak. W tej samej chwili od­ rzucił sugestię Barnaby'ego, że powinni pojechać do St. Just i posłuchać, co ludzie mówią na temat śmierci Thomasa. Niezrażony Barnaby wzruszył ramionami i pojechał sam. 208

Gerrard spacerował chwilę po tarasie, czekając, aż Jacqueline do niego dołączy. Wziął ją za rękę i skierował się ku Ogrodowi Apolla. Odłożył szkicownik i ołówki i ustawił Jacqueline przy zegarze słonecznym. Spojrzeli sobie w oczy. Przez długą chwilę wpatrywali się w siebie. Ger­ rard szukał oznak niewieściego zawstydzenia, które­ go się spodziewał, ale jak dotąd nie zauważył. Ostat­ niej nocy obnażył jej piersi i dotykał intymnych czę­ ści jej ciała, a ona wiła się pod nim i jęczała. Był nie­ mal pewny, że o poranku będzie chciała się wycofać. A jednak w jej oczach płonęła zwykła pewność sie­ bie. Spokój, niezachwiane opanowanie. Stali bardzo blisko siebie i Gerrard widział uśmieszek błąkający się po jej ustach... jakby wiedziała, czego szukał, i była ucieszona, że udało jej się go speszyć. Gerrard odchrząknął, pochylił się i lekko ją po­ całował. - Zostań tutaj. Nie patrząc jej w oczy, wrócił do szkicownika le­ żącego w trawie. Ta krótka chwila nadała ton całemu porankowi. Rozmawiali ze sobą, ale poruszali wyłącznie obo­ jętne tematy, zaś ich porozumienie przebiegało zu­ pełnie innym torem, za pomocą głębokich spoj­ rzeń i przelotnych, ukradkowych dotknięć. Byli niezwykle wyczuleni na własną obecność, a jedno­ cześnie zauważali wszystkie poboczne odczucia, jak delikatne podmuchy morskiej bryzy, pieszczo­ tę słonecznego blasku, zapachy i kolory ogrodów. Gong na obiad odezwał się w chwili, gdy wcho­ dzili do domu. W progu spotkali Millicent. Barna­ by jeszcze nie wrócił z przejażdżki, zaś Mitchel zo­ stał w swoim biurze. Millicent zdawała się nieco zdenerwowana.

209

- Nie wiem doprawdy, jak dam sobie radę z ty­ mi wszystkimi pytaniami... Gerrard zmarszczył brwi. - Z pytaniami? -Cóż... - Millicent machnęła widelcem. W ogrodach odnaleziono ciało. I to ciało mło­ dzieńca, który zniknął bez śladu, a którego wszyscy uważali za narzeczonego Jacqueline. Zapewniam pana, że nawiedzi nas dziś cała horda gości. Jedy­ ny powód, dla którego jeszcze się tu nie pojawili, to prawdopodobnie fakt, że było już za późno na poranną wizytę. Skoncentrowanie się na pracy jak zwykle wyeli­ minowało wszelkie inne myśli z głowy Gerrarda. Spojrzał na Jacqueline i wyczuł, że zamyka się w sobie i kryje za tarczą, która na co dzień chroni ją przed światem. - Czy da sobie pani radę sama? - zapytał Milli­ cent. - Obawiam się, że koniecznie muszę praco­ wać z Jacqueline przez resztę dnia. Zanim zacznę malować portret, muszę zdecydować się na kon­ kretną pozę, a bez wątpienia potrzebujemy skoń­ czyć go jak najszybciej. Millicent się zastanowiła. - W zasadzie byłoby nawet lepiej, gdyby Jacque­ line nie było przy mnie. - Energicznie zwróciła się do bratanicy: - Nie było mnie tutaj, gdy zaginął Thomas, więc łatwiej mi będzie trzymać się oczy­ wistych faktów i nie wdawać się w żadne spekula­ cje. Będzie im trudno sugerować jakikolwiek zwią­ zek między tobą a śmiercią Thomasa. Istotnie... - Pokiwała głową, patrząc na Gerrarda. - Proszę bez zbędnych ceregieli zająć się portretem, a mnie zostawić batalię z plotkarzami. 210

Gerrard uśmiechnął się, lecz spojrzał jeszcze py­ tająco na Jacqueline. Napotkał jej wzrok. Z ka­ mienną twarzą kiwnęła głową. - Chyba masz rację, ciociu. Im mniej okazji bę­ dą mieli, by szukać dowodów dla swych przypusz­ czeń, tym lepiej. Jednak, gdy Gerrard poprowadził ją znów do ogrodów, pozostała uważna i spięta. Gerrard nic nie powiedział; jej stan nie był dziś jego naj­ większym zmartwieniem, bo planował pracować z ciałem i pozą, a nie z twarzą i emocjami. Te dru­ gie poznał już całkiem nieźle. A co do jej ciała... Dobrze się stało, że tego dnia Jacqueline była wycofana. Dzięki temu Gerrard mógł skupić się na jej figurze, na liniach ciała, nie narażając się na erotyczną odpowiedź z jej strony, która z pew­ nością pobudziłaby również jego. I rozproszyła. Zabrał ją do Ogrodu Posejdona, znów ustawiając przy basenie, kilka kroków od wejścia do Ogrodu Nocy. Naszkicował w zasadzie nie ją, gdyż tylko kilkoma kreskami zaznaczył jej postać, lecz oto­ czenie. Używając kilku sztuczek perspektywicznych, umieścił ją w bramie Ogrodu Nocy, jakby w ramie. Popołudniowe światło było wprost idealne; oświetlało dobrze bramę, lecz wnętrze ogrodu po­ zostawało już w półmroku. Na ostatecznym por­ trecie postać Jacqueline będzie oświetlona świa­ tłem księżyca - najtrudniejszym do namalowania blaskiem - lecz tego dnia blask słońca podkreślał wszystkie linie, które były mu potrzebne, każdy liść dzikiego wina, każdą gałązkę. Gdy naszkicował postać w bramie, gestem zachęcił ją, by usiadła na brzegu basenu. 211

- Pracuję teraz nad tłem. Na dziś twoja praca się skończyła, możesz odpocząć. Wyrwana z zadumy Jacqueline uniosła w zdu­ mieniu brwi. Głos Gerrarda brzmiał tak oschle, jakby stanęła mu na drodze. Zdecydowanie był w nastroju do pracy i tylko pracy. Nie to, żeby mia­ ła mu za złe; w końcu stała przed nim niemal przez cały dzień. Podeszła do kutej żelaznej ławki i na nią opadła. Spojrzała na Gerrarda. Spodziewała się, że jej myśli będą wciąż krążyły wokół Millicent i zgromadzonych w salonie dam. Obawiała się, że jej przypuszczenia na temat at­ mosfery spotkania są słuszne. Damy z pewnością uznały ją winną również śmierci Thomasa. Ta myśl bolała niemal równie mocno, jak odkrycie, że wszyscy sądzą, iż zabiła matkę. Popatrzyła na Gerrarda. Zdumiała ją koncen­ tracja malująca się na jego twarzy, jego postawa i aura wewnętrznej energii, którą uzewnętrzniał w pracy. Cały swój talent i moce twórcze wkładał w portret, który miał ją uwolnić od podejrzeń. Ten widok całkowicie pochłonął jej uwagę. W pewnym sensie było to jak patrzenie na rycerza walczącego w jej sprawie; jak każda dama w opresji, musiała patrzeć na to z uwagą i drżeniem. W końcu Gerrard przerwał szkicowanie i przej­ rzał zapełnione kartki. Jacqueline wyczuła, że we­ na go opuściła, czuła też, że jest zadowolony ze swojej pracy. Pamiętając jego przestrogi, musiała zwalczyć ogromną pokusę obejrzenia szkiców. Gerrard spojrzał na nią, jakby słyszał jej myśli. Zdawał się coś rozważać i po chwili zebrał ołówki, schował je do kieszeni i podszedł do ławki, na któ­ rej siedziała. Usiadł obok Jacqueline, spojrzał jej w oczy i otworzył szkicownik. 212

- Chciałbym ci pokazać kompozycję, nad którą pracuję. Jacqueline przez chwilę wierciła się na ławce, zaskoczona i skrępowana. - Myślałam, że nigdy, przenigdy nie pokazujesz nikomu wstępnych szkiców. Zacisnął usta, lecz jego głos pozostał spokojny, może nieco tylko zirytowany. - Zwykle nie pokazuję. Jednak ty masz talent i jesteś w stanie zobaczyć to, co ja widzę i zrozu­ mieć, co chciałbym uchwycić. Przez chwilę wpatrywała się w jego profil i w końcu przysunęła się bliżej, żeby zerknąć na szkicownik. - A więc pokaż mi, co próbujesz uchwycić... Przerwała gwałtownie, gdy jej wzrok padł na szkic. Pierwsza kartka zawierała zarys jej po­ staci w bramie Ogrodu Nocy. Na następnej Gerrard umieścił szczegóły bramy, zaznaczył rośliny i tło. To prawdopodobnie był powód, dla którego nie chciał pokazywać wstępnych szkiców; Jacqueline poczuła się mile połechtana. - Ucieczka z Ogrodu Nocy. Mówiąc te słowa, Jacqueline czuła ich siłę. Pa­ trzyła na bramę rozjaśnioną blaskiem słońca i ciemne, ponure wnętrze czające się za jej plecami. Gerrard wiedział, że zrozumiała i zaakceptowa­ ła jego pomysł. Złamał swą świętą i niepodważal­ ną dotąd zasadę, bo chciał jej pokazać, że portret będzie dostatecznie przekonujący, by znajomi jesz­ cze raz przemyśleli swe oskarżenia i doszli do no­ wych wniosków. A w konsekwencji, że portret przyczyni się do złapania prawdziwego zabójcy. By przeprowadzić cały plan, musiała zobaczyć wstęp213

ne prace i uwierzyć w moc portretu. Gerrard miał pewność, że będzie to dzieło jego życia. Nie chciał słyszeć jej opinii na ten temat, lecz uzyskać przy­ zwolenie i wsparcie Jacqueline. - Jeszcze ci nie pozowałam w bramie do ogrodu. Chciałabym to zrobić. - Spojrzała na szkice. Gerrard pokręcił głową. - Nie musisz. Będę cię malował w pracowni. Chcę, by krajobraz był rozświetlony światłem księżyca, a stworzyłem już dość pejzaży, by wie­ dzieć, jak to zrobić. Z postacią będzie o wiele trudniej. Musimy popracować przy świecach i na płótnie zmienić je w światło księżycowe. - Uchwycił jej wzrok. - Będziesz stała w męczącej pozycji i pozowanie w pracowni będzie i tak wy­ starczająco trudne. - Dziękuję za ostrzeżenie. - Zerknęła na bramę do Ogrodu Nocy. - Jeśli jesteś pewny... - Jestem absolutnie pewny. Odwrócili się jednocześnie, słysząc odgłos kro­ ków dobiegający z Ogrodu Westy. - Barnaby. - Gerrard zamknął szkicownik. - Ciekawe, czy był już w domu... Barnaby wynurzył się zza krzewów i ich do­ strzegł. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Richards powiedział mi, że was tu znajdę. Po­ wiedział też, że w salonie stacjonuje pluton dam, więc po przeżyciach z dzisiejszego poranka posta­ nowiłem nie nadwerężać swej cierpliwości. Rzucił się na trawnik obok ławki, westchnął głę­ boko, przeciągnął się, po czym ułożył ręce na pier­ si i zamknął oczy. Gerrard uśmiechnął się szeroko i trącił przyja­ ciela czubkiem buta. - Opowiadaj, co ci się przydarzyło w St. Just. 214

Wyraz twarzy Barnaby'ego nagle się zmienił. Było jasne, że to, co odkrył, nie napawało go szczę­ ściem. - To jest absurd. Cóż... mógłbym prawdopo­ dobnie zrozumieć, że ludzie wysnuwają daleko idące wnioski z nic nieznaczących faktów, a jedy­ nym szeroko znanym i komentowanym faktem do­ tyczącym zniknięcia Thomasa, a teraz jego śmier­ ci, jest to, że ostatnią osobą, która widziała go przy życiu, i co więcej, była z nim w ogrodach, jest panna Tregonning. - Otworzył oczy i spojrzał na Jacqueline. - Gdybym tego sam nie doświad­ czył, nigdy bym nie uwierzył, że to przekonanie jest tak szeroko rozpowszechnione i tak ugruntowane. Musiałem być bardzo ostrożny w dobieraniu słów i w reagowaniu na... - sfrustrowany Barnaby za­ machał dłońmi - na to, co uznaje się za pewnik! Patrząc na Jacqueline, zdobył się na uśmiech. - Zapewniam panią, że zasługuję na medal za dyskrecję. - Zerknął na Gerrarda. - Ale było to bardzo niepokojące i denerwujące. Gerrard zmarszczył brwi. Barnaby nie używał ta­ kich słów, jak „niepokojące", bez powodu. W isto­ cie niewiele rzeczy go niepokoiło. W końcu Ger­ rard zapytał: - O czym myślisz? - Szczerze mówiąc, jestem przekonany, że po­ winniśmy działać od razu i nie zostawiać wszystkie­ go do czasu, gdy portret będzie w stanie otworzyć ludziom oczy. - Spojrzał na nich poważnie. - Por­ tret będzie decydujący w sprawie morderstwa pani matki, lecz śmierć Thomasa to zupełnie inna baj­ ka. Nie możemy pozwolić im obwiniać pani bez powodu i bez dowodów. Jeśli tak to zostawimy i nie sprzeciwimy się od razu, potem będziemy mu215

sieli stoczyć o wiele trudniejszą bitwę. - Barnaby spojrzał Gerrardowi prosto w oczy. - Sądzę, że po­ winniśmy porozmawiać z lordem Tregonningiem i przedstawić mu niezbite dowody niewinności panny Jacqueline zarówno w sprawie śmierci Tho­ masa, jak i zabójstwie lady Tregonning. Jacqueline odetchnęła niespokojnie. - Dlaczego musimy w to mieszać tatę? - Bo musimy stworzyć solidarny front. Dla lo­ kalnego towarzystwa jego opinia jest najważniej­ sza. Zdania lady Millicent, Gerrarda czy moje są istotne, ale bez wsparcia pani ojca będzie nam nie­ zmiernie trudno. - Znienacka Barnaby uniósł pięść i pogroził nią błękitnemu niebu. - A nie po­ winno być, bo jest pani niewinna! - Spojrzał na nich. - Wybaczcie mi, ale naprawdę uważam, że musimy przeciągnąć lorda Tregonninga na naszą stronę.

Rozdział 10 Barnaby miał rację. Jeśli pozwolą, by odkrycie ciała Thomasa wzbudziło w ludziach przekonanie, że Jacqueline jest podwójną morderczynią, otwo­ rzenie im oczu za pomocą portretu będzie o niebo trudniejsze. Omawiali koncepcję rozmowy z lordem Tregon­ ningiem; Jacqueline wciąż się wahała. 216

- Tata był zdruzgotany śmiercią mamy. - Spoj­ rzała wymownie na Gerrarda. - Wie, jak bardzo znów go zaboli otwieranie starych ran, i dlatego nie chce się zastanawiać, jak zginęła. A co najważ­ niejsze, on najbardziej się boi, że przyjrzawszy się dokładnie sprawie, odkryje, że to jednak ja. - O to mi właśnie chodzi - nalegał Barnaby. - Ta sprawa nie dotyczy w ogóle śmierci pani mat­ ki, tylko śmierci Thomasa. Gerrard ujął dłoń Jacqueline. - Barnaby ma rację. Powinniśmy porozmawiać z twoim ojcem właśnie teraz, gdy cała uwaga sku­ piona jest na Thomasie. Jednak sądzę, że nie do­ ceniasz swego ojca. On już zaczął sobie zadawać pytanie o śmierć lady Tregonning. Posunął się do niewiarygodnych rzeczy, żeby mnie nakłonić do namalowania twojego portretu. Jacqueline rozważała to przez chwilę. Jeszcze raz spojrzała na Barnaby'ego, który odpowiedział jej zachęcającym, pełnym zaangażowania spojrze­ niem. Uśmiechnęła się i pokiwała głową. - Niech tak będzie. Stawimy czoło tacie. Najpierw jednak stawili czoło Millicent; znaleźli ją w salonie, leżącą niemal bez życia na sofie. Gdy weszli, poderwała się gwałtownie, lecz widząc ich w drzwiach, opadła z powrotem na poduszki. - Na litość boską, w całym moim życiu nie spo­ tkałam większych plotkar! Oczywiście ich wizyta znacznie ułatwiła podsunięcie im kilku spraw do ponownego przemyślenia. Wcale nie musiałam podnosić tematu ciała, bo o tym właśnie przyjecha­ ły porozmawiać. - Czy udało się pani zasiać w nich zwątpienie? - zapytał Barnaby. Millicent zmarszczyła brwi. 217

- Różnie z tym było. Przykro mi stwierdzić, ale najostrzej wypowiadała się Marjorie Elcott, która jest jednocześnie największą plotkarą w okolicy. - A inne damy? - zapytał Gerrard. - Pani Myles i Maria Fritham nie potrafiły zrozumieć, że skoro Thomasa nie mogła zabić kobie­ ta, to oczywiste jest, że Jacqueline nie jest jego morderczynią. Pani Hancock i panna Curtis były bardziej uważne, podobnie jak lady Trewarren, choć obawiam się, że w efekcie końcowym były za­ ledwie zakłopotane. Inne damy również traciły ; całkowicie zainteresowanie rozmową, gdy docho­ dziło do analizy faktów. - Millicent skrzywiła twarz w grymasie. - Tak czy siak, najważniejsze, że zoba­ czyły, iż w żadnym fragmencie nie uznałam speku­ lacji, które one przyjęły bez zastanowienia i w ca­ łości. Jacqueline opadła na sofę obok Millicent i dotknęła jej ramienia. - Dziękuję, ciociu. Millicent chrząknęła i poklepała ją po dłoni. - Chciałabym tylko, żebyśmy mogli zrobić coś ; więcej. Patrzenie na to, jak szeroko rozpowszech­ niła się plotka o twojej winie, moja droga, i jak głę­ boko zapadła ludziom w serca, było bardzo przykre. I przerażające. - Spojrzała na Barnaby'ego, którego słowa nieświadomie powtarzała. - Zasta­ nawiam się, czy przypadkiem ktoś celowo nie roz­ siewał tych plotek. Nie tylko ostatnio, ale przez ca­ ły ten czas. Zapytałam kilka dam, dlaczego sądzą to, co sądzą, i za każdym razem dostawałam tę sa­ mą odpowiedź - puste spojrzenie i: „Przecież to wszyscy wiedzą...". Barnaby wykrzywił usta. - Trudno będzie się z tym zmierzyć. 218

- Zwłaszcza że one naprawdę powtarzają to, co wszyscy wiedzą! - Istotnie. - Gerrard usiadł na fotelu. - Dlatego właśnie postanowiliśmy już teraz podjąć poważną kampanię, nie czekając na ukończenie portretu. Zwięźle przedstawił nową taktykę. - Zgadzam się z tym - powiedziała Jacqueline. - Jak wyjaśnił pan Debbington, tata już podjął wy­ siłek zakwestionowania obiegowej opinii o śmierci mamy, zamawiając mój portret. Millicent pokiwała głową. - To prawda. - Spojrzała na Gerrarda. - Jak wspomniałam, nie spędziłam tu wiele czasu i w związku z tym nie znam zbyt dobrze Marcusa. Jednak wiem, że kochał Miribelle nie tylko wier­ nie i głęboko, ale z jakąś nadprzyrodzoną pasją. Była dla niego wszystkim, ale to nie oznacza, że nie kocha również Jacqueline. Ktokolwiek się za tym kryje - nie tylko za morderstwami, ale rów­ nież za bezpodstawnym obarczaniem winą Jacque­ line - postawił mojego brata w dramatycznej sytu­ acji. Jestem pewna, że bez przerwy czuje się roz­ darty. Podejrzewanie Jacqueline o zabójstwo Mi­ ribelle... - Millicent zamilkła i westchnęła. - Biedny Marcus jest kolejną, choć wciąż żyjącą, ofiarą mordercy. - Nie ująłbym tego lepiej - cicho odezwał się Barnaby. Gerrard rozejrzał się po zebranych. - Zatem jesteśmy zgodni? - W istocie, mój chłopcze - odparła Millicent. Jacqueline i Barnaby kiwnęli poważnie głowami. - Teraz musimy tylko - powiedział Barnaby - zaplanować pierwszy etap naszej kampanii.

219

*

Zaplanowali i kilkakrotnie przemyśleli następne kroki; zanim poszli przebrać się do obiadu, ich plan nabrał realnych kształtów. Pierwszy ruch mia­ ła wykonać Millicent. Jak zwykle zebrali się w jadalni i jak zwykle lord Tregonning dołączył do nich na kilka minut przed pojawieniem się Treadle'a. Gdy brat ukłonił się jej, Millicent wstała i ujęła go pod ramię. - Marcus, mój drogi - powiedziała cicho - czy mogłabym po kolacji zamienić słowo z tobą i Jacqueline? Na przykład w twoim gabinecie, jeśli nie masz nic przeciwko temu? Lord Tregonning zamarł z zaskoczenia, lecz oczywiście wyraził zgodę. Kolacja minęła w zwykłej, cichej atmosferze. Gerrard cieszył się, że mieli czas na dopracowanie; swoich argumentów. Tuż po posiłku, zamiast po­ prowadzić Jacqueline do salonu, Millicent spojrzała na brata. - Czy moglibyśmy... ? Lord Tregonning otrząsnął się z zadumy. - Och, oczywiście. - Spojrzał na Gerrarda i Barnaby'ego. - Proszę panów o wybaczenie... - W zasadzie, mój drogi - przerwała mu Milli­ cent - byłoby dobrze, gdyby panowie do nas dołą­ czyli. To, co chciałabym omówić, dotyczy także ich. Lord Tregonning zrozumiał w lot; powiódł spoj­ rzeniem po wszystkich zebranych. Kiwnął głową. - Jak sobie życzysz. Przejdźmy do gabinetu. W holu pożegnali Mitchela usiłującego ukryć ciekawość i udali się do gabinetu pana domu. Gdy zebrali się tam w pięcioro, pokój zdawał się trochę zatłoczony, lecz krzeseł wystarczyło dla wszystkich. 220

Kiedy już usiedli, zza ogromnego biurka lord Tregonning jeszcze raz spojrzał każdemu w oczy, by w końcu skupić się na siostrze. - O co w tym wszystkim chodzi, Millicent? - Jak to zwykle bywa, o kilka rzeczy naraz, ale zanim przejdziemy do szczegółów, chciałabym, że­ byś wiedział, że wysłuchałam każdego argumentu, każdego faktu i wypływającej z niego konkluzji i całym sercem zgadzam się z wszystkim. A teraz... - Spojrzała na Jacqueline. - Moja droga? Przycupnięta na brzegu ogromnego fotela, z za­ ciśniętymi dłońmi, Jacqueline nabrała głęboko po­ wietrza i w duchu pomodliła się, by nie zadrżał jej glos. - Zdałam sobie sprawę, tato, że nigdy na ten te­ mat nie rozmawialiśmy, więc chcę ci powiedzieć, że nie miałam nic wspólnego ze śmiercią Thoma­ sa. - Zamilkła na chwilę ze wzrokiem utkwionym w ojca i czuła, że całe jej ciało napina się z emocji. - Nigdy również nie skrzywdziłam mamy. Nie by­ łabym w stanie zrobić jej nawet najmniejszej krzywdy. Owszem, pokłóciłyśmy się tamtego dnia, ale to wszystko. Po wyjściu z pokoju śniadaniowe­ go już jej nie widziałam. Nie mam pojęcia, kto za­ bił mamę i Thomasa, ale wiem i rozumiem, dlacze­ go poprosiłeś pana Debbingtona o namalowanie mojego portretu. Twarz lorda Tregonninga była jak wykuta ze skały. Patrząc na Jacqueline, Gerrard żałował, że nie może wziąć jej za rękę, upewnić jej, że jest przy niej blisko. I tak już nazbyt wiele wymagali od jej ojca jak na jeden wieczór. Atmosfera w gabinecie zgęstniała od niewypo­ wiedzianych uczuć. Jacqueline znów nabrała po­ wietrza. 221

- Wiem o wszystkich plotkach. Niestety nie wie­ działam o nich wystarczająco szybko, by im za­ przeczyć. Zanim się zorientowałam... - Głos jej się załamał. - Nie zwracałam na nie uwagi i nie za­ uważałam niebezpieczeństwa, jakie ze sobą niosą. A potem było już za późno. Ale ja nie zabiłam ma­ my ani Thomasa. Ktoś inny to zrobił i my - objęła wzrokiem Millicent, Gerrarda i Barnaby'ego - sądzimy, że ta sama osoba zaczęła rozpuszczać i podtrzymywać plotki na mój temat. Myślałam...., Miałam nadzieję, że portret otworzy ludziom oczy i sprawi, że jeszcze raz przemyślą całą sprawę. Alę i teraz znaleziono ciało Thomasa i jeśli nie zare­ agujemy, oskarżą mnie również o jego śmierć. - Odetchnęła głęboko. - Pan Debbington i pani Adair lepiej wyjaśnią ci szczegóły, a ja błagam, byś zechciał ich wysłuchać i rozważyć to, co powiedzą. Spojrzała na Gerrarda. Świadomy uważnego wzroku jej ojca nie uśmiechnął się, lecz tylko kiw­ nął głową; naprawdę wspaniale jej poszło. Gerrard twardo spojrzał lordowi w oczy. - Chciałbym pomówić z panem z perspektywy malarza, a także jako biznesmen. Jako ten ostatni, spotykałem już w życiu zło, stawałem z nim twarzą w twarz i wiem, jak wygląda. Jako portrecista pra­ cowałem wyłącznie z niewinnymi osobami, dobry­ mi i prawymi. Te cechy potrafię bezbłędnie i bez wahania rozpoznać pośród innych, ponieważ miałem z nimi do czynienia przez ostatnie siedem lat. Gdy patrzę na pańską córkę, widzę właśnie te cechy - niewinność i czystość po prostu z niej pro­ mieniują. Przerwał na chwilę, by cisza podkreśliła wagę je­ go słów i by mogły zapaść głęboko w umysł lorda Tregonninga. 222

- Plotki o pannie Tregonning i jej matce wpra­ wiły mnie w osłupienie. Nie potrafię pojąć, jak mo­ gą rozprzestrzeniać się pogłoski, które nie mają żadnych podstaw. Mogę pana zapewnić, że ukoń­ czony portret panny Tregonning będzie najdobit­ niej świadczył o bezwartościowości owych pomó­ wień. Skoro mamy jasność, że nie ona zabiła swą matkę czy kogokolwiek innego, nasuwa się pyta­ nie: kto to zrobił? Lord Tregonning był całkowicie pochłonięty je­ go przemową. Nie ujawnił żadnej myśli, którą mu­ sieliby tłumaczyć czy obalać. Gerrard czuł niemal bolesną intensywność jego spojrzenia i miał wraże­ nie, że ogarnął całe cierpienie, z którym na co dzień musiał się mierzyć ten na pozór chłodny dżentelmen. - Czy jest pan pewien, że Jacqueline jest... - Lord Tregonning spojrzał na córkę. - Wybacz mi, kochanie, ale... - Znów zapatrzył się na Gerrarda. - Czy jest pan absolutnie pewien, że nie miała z tym nic wspólnego? Gerrard pokiwał głową. - Obawiam się jednak, że opinia malarza nie jest wystarczającym autorytetem w tych sprawach, choć pewnie nieco wstrząśnie towarzystwem. Jed­ nak w obydwu sprawach istnieje kilka faktów, ob­ serwacji i wniosków, na podstawie których pan Adair potrafi dowieść, że ponad wszelką wątpli­ wość panna Tregonning nie mogła mieć nic wspól­ nego ze śmiercią Thomasa Entwhistle'a, ani ze śmiercią pańskiej żony, Miribelle Tregonning. Gerrard spojrzał na Barnaby'ego, przekazując mu batutę w tym niesłychanie zgranym przedsta­ wieniu. Barnaby, na podstawie zebranych faktów po raz kolejny dowiódł, że żadna kobieta, a zwłasz223

cza dama, nie byłaby w stanie zabić Thomasa, po czym krótko zaznaczył, dlaczego nie może być brana pod uwagę w sprawie morderstwa lady Tregonning. - Ponadto plotki głoszą, że panna Jacqueline zabiła matkę w przypływie nagłej furii, choć ani w opowieściach służby, która zwykle wie o takich rzeczach, ani pośród znajomych, którzy w znako­ mitej większości znają ją niemal przez całe życie, nie ma żadnych dowodów na to, by cierpiała na ataki furii. - Zerknął na Jacqueline i nieznacz­ nie się uśmiechnął. - Ani nawet na ataki delikat­ nego gniewu. - Zwracając się do lorda Tregonninga, Barnaby podsumował: - Krótko mówiąc, plotki na temat pańskiej córki są całkiem zgrab­ nie uszyte, choć zupełnie do niej nie pasują, jeśli człowiek im się przyjrzy dokładniej. Jednak za­ bójca, który - jak sądzę - za nimi stoi, był dość sprytny. Użył osoby Jacqueline, a zwłaszcza fak­ tu, że jest przez wszystkich bardzo kochana. Wy­ myślając kłamstwo, zapewnił sobie spokój, gdyż od tej pory już nikt, nawet pan, nie odważył się zadać pytania, kto naprawdę zabił lady Tregonning. - Barnaby zamilkł na chwilę i po chwili ci­ cho dokończył: - Nie mam najmniejszej wątpli­ wości, że Thomasa Entwhistle'a zabił mężczyzna i i że ten sam osobnik zamordował pana żonę. Je­ go tożsamość jest na razie owiana tajemnicą, jed­ nak wnosząc z ostatnich plotek po odnalezieniu ciała Thomasa, założę się, że wciąż tutaj jest. Nie przeprowadził się. Lord Tregonning odetchnął głęboko. - Dlaczego postanowiliście powiedzieć mi to wszystko akurat dzisiejszego wieczora? Wszyscy spojrzeli na Gerrarda. 224

- Z powodu ostatnich wydarzeń. Z początku chcieliśmy zaangażować się w grę, którą pan roz­ począł - namalować portret i pokazać go ludziom. Zachowując cały szacunek dla pana żałoby, praco­ waliśmy nad tym zadaniem. Jednak po odnalezie­ niu ciała Thomasa zabójca wykorzystał okazję, by na nowo wzbudzić dyskusję na temat Jacqueline. Jeśli będziemy bezczynnie czekać i pozwolimy, by sieć plotek oplotła ją jeszcze bardziej, osłabimy na­ szą pozycję i być może stracimy jakąkolwiek szan­ sę na oczyszczenie pańskiej córki z zarzutów. Przez długą chwilę lord Tregonning milczał, w końcu zwrócił się do córki: - Moja droga jestem ci winien przeprosiny. Dla­ czego w ogóle słuchałem tych oszczerstw? - Głos mu zadrżał. - Nigdy nie powinienem był wątpić w twoją niewinność. Jedynym moim wytłumacze­ niem jest to, że gdy zmarła twoja matka... Gdy zo­ stała zamordowana... Nie byłem w stanie o niczym myśleć. Przez całe miesiące. Modlę się, żebyś zna­ lazła w swym sercu dość siły, aby mi to wybaczyć. Jacqueline poderwała się z fotela i obiegła biur­ ko, by rzucić się ojcu na szyję. - Och, tato! Gerrard i Barnaby odwrócili wzrok, by dać ojcu i córce chwilę prywatności. Błękitne oczy Barnaby'ego lśniły. Millicent trzymała przy swoich chus­ teczkę. Gerrard oparł się w fotelu i pomyślał o Patience, bliźniaczkach i różnych momentach w histo­ rii rodziny, gdy był świadkiem kobiecych łez. Jego myśli wciąż wracały do uczuć brzmiących w słowach lorda Tregonninga. Odchrząknął i popatrzył w stro­ nę biurka, gdzie ojciec czule poklepywał plecy córki. - Dziękuję ci, moja kochana. - Starszy dżentel­ men głośno zakaszlał, otarł oczy chusteczką i wy225

dmuchał nos. Jacqueline ścisnęła jego ramię i wró­ ciła na fotel, ocierając oczy rąbkiem lnianego ręka­ wa sukni. - Tak. A więc w porządku. - Lord Tregonning poprawił leżącą przed nim suszkę do atramentu i spojrzał na zebranych. - Dziękuję wam wszyst­ kim. Jacqueline i ja mamy wiele szczęścia, posia­ dając takich przyjaciół. Jednakże -jego głos stawał się coraz mocniejszy, wyprostował się i założył dło­ nie na piersi - spodziewam się, że skoro postano­ wiliście natychmiast omówić ze mną owe plotki, macie już jakiś plan. Barnaby pochylił się w fotelu. - W istocie, mamy. Wyjaśnił szczegółowo co i jak, i lord Tregonning kiwnął głową z przyzwoleniem. - Zgadzam się. Skoro tak wiele osób sądzi, że Jacqueline jest odpowiedzialna za śmierć swej matki, a co za tym idzie, będą przekonani o jej udziale w śmierci Thomasa, nasze zachowanie okaże się decydujące. Barnaby omiótł wzrokiem gabinet. - Wszyscy musimy zachowywać się w sposób, który będzie nie tylko świadczył, ale wręcz krzyczał o niewinności Jacqueline. I musimy być widoczni. Lady Millicent świetnie zaczęła tego popołudnia, ale musimy iść o wiele dalej. Millicent kiwnęła głową. - Ale czy nasze zachowanie będzie wystarczają­ cym dowodem? - Może się nim stać. - Gerrard pomyślał o sile przekonywania, jaką zwykle dzierżą damy z towa­ rzystwa. Na przykład jego krewne z rodu Cynsterów. Żałował, że nie może zaprosić do Kornwalii Heleny, księżnej St. Ives, lady Osbaldestone, Min226

nie i Timms, a także Honorii i Horatii. W ciągu kil­ ku dni Jacqueline stałaby na piedestale, ukorono­ wana swą niewinnością, po czym damy zebrałyby wszystkie nitki w jeden splot i upolowałyby zabój­ cę. Odwrócił się i spojrzał na Jacqueline. - Jednak w tej sprawie powinniśmy zacząć działać bardziej bezpośrednio. Plotki mogą krążyć we wszystkich kierunkach. Jacqueline wyczytała to z jego oczu. - Sugerujesz, że powinniśmy zacząć rozsiewać... Co? - Fakty - odpowiedział Barnaby. - On rozsiewa fałsz, a my będziemy siać prawdę. W końcu praw­ da pokona jego kłamstwa. Poza tym, tylko zasie­ wając takie myśli w ludzkich głowach, będziemy powoli niszczyć fundament, który zabójca zbudo­ wał. I gdy portret zostanie ukończony, będzie nam łatwiej otworzyć ludziom oczy i zainicjować polo­ wanie na mordercę. Lord Tregonning powoli pokiwał głową. - Skoro ten łajdak wykorzystał okazję odnale­ zienia ciała Thomasa, by zacząć na nowo siać plot­ ki o jej winie, to jeśli nie odeprzemy ich od razu, ryzykujemy, że potem będzie za późno. Jednak atakując teraz, osłabimy jego pozycję, nawet za­ nim pokażemy ludziom portret. Dał nam okazję do zniszczenia bariery, którą zbudował. Swoim własnym działaniem wzmocnił nasze szanse. Barnaby zamrugał zaskoczony, po czym uśmiechnął się szeroko. - Absolutna racja, sir. Zabójca sam ukręcił na siebie bicz, czy to nie ironia losu? - Istotnie. - Rzadko widywany uśmiech zagościł na ustach lorda Tregonninga. - No dobrze. Jak się za to zabierzemy? 227

- Całkiem prosto. - Gerrard zaczął wyjaśniać tak­ tykę, której wspaniałe skutki oglądał już nie raz w gronie znajomych dam. Millicent pokiwała głową. - Całe towarzystwo zbierze się za trzy dni na Ba­ lu Letniego Sezonu Łowieckiego. W tym roku wy­ dają go Trewarrenowie. To coroczne wydarzenie i na pewno pojawi się tam cała śmietanka. - Spoj­ rzała na brata. - Co o tym sądzisz, Marcus? - Myślę, że w obecnej sytuacji wszyscy powinni­ śmy tam pójść, łącznie ze mną. - Lord Tregonning zerknął na Gerrarda i Barnaby'ego. - Nie lubię zgiełku balów i przyjęć i rzadko uczestniczyłem w takich zgromadzeniach. Z tego powodu moje pojawienie się w Trewarren House może wywołać zamieszanie, którego potrzebujemy. - Z pewnością! - Oczy Millicent płonęły z entu­ zjazmu. - Wszyscy będą zaskoczeni i będą łamać sobie głowy nad powodem twojego pojawienia się. Może i jesteś zabalsamowanym staruszkiem, Mar­ cus, ale jak się okazuje, może być z ciebie pożytek. Swoim pojawieniem się wzbudzisz popłoch. - Hm. - Mruknął lord Tregonning. - Jestem pewny, że sama go wzbudzisz. Ja się nie nadaję do prowadzenia lekkiej konwersacji, a zwłaszcza takiej, jaka króluje na dzisiejszych balach. - Proszę się nie obawiać - rzekł Barnaby. - Jeśli chodzi o gry towarzyskie, Gerrard i ja możemy się uważać za ekspertów. - A skoro już przy tym jesteśmy - wtrącił się Gerrard - uważam, że powinniśmy omówić suknię Jacqueline i cały jej wizerunek. Millicent kiwnęła głową. - Musimy przejrzeć twoją garderobę, moja dro­ ga. Być może zechciałby pan służyć opinią, panie Debbington? 228

- Będę zaszczycony, madame. Jacqueline rzuciła mu ostre spojrzenie, lecz Gerrard unikał jej wzroku. - Powinniśmy zaplanować kilka pomniejszych wizyt przed balem - ciągnęła Millicent. - Jutro rano przypada dzień przyjęć u Marii Fritham, to będzie doskonały czas zarówno dla młodzieży, jak i starszych. Sądzę, że powinniśmy też pojawić się u mojej dawnej przyjaciółki, lady Tannahay. Jest blisko zaprzyjaźniona z Entwhistle'ami, a wy­ daje mi się, że powinniśmy dołożyć starań, by i do nich dotarły nasze racje. Pomijając inne względy, uważam, że po prostu należą im się wszystkie informacje, które posiadamy, a Elsie ich dostarczy. Gerrard uniósł brew, popatrzył na Barnaby'ego, który posłał mu zrezygnowane spojrzenie, i powie­ dział: - Będziemy zaszczyceni, mogąc paniom towa­ rzyszyć, madame - powiedział.

Zasianie niepewności w członkach towarzystwa bezwzględnie wymagało towarzyskiej aktywności. Choć Gerrard nadal postrzegał malowanie portre­ tu Jacqueline jako swoje pierwsze i najważniejsze zadanie, rozumiał też pozostałe argumenty. Mu­ sieli stawić czoło fali plotek, zanim zdoła całkowi­ cie zatopić Jacqueline. W ten oto sposób następ­ nego ranka odkrył, że zostali wraz z Barnabym uwikłani w sieć towarzyskich spotkań, przed który­ mi uciekli z Londynu. Bez wątpienia będą musieli spędzać czas z młodymi pannami w salonach ich czujnych matek. 229

W salonie lady Fritham był spory tłumek. Gdy weszli, rozmowy urwały się nagle i wszyscy spojrze­ li na nich szeroko rozwartymi oczami. Temat dys­ kusji był aż nazbyt oczywisty. Millicent wprowadzi­ ła ich do salonu, poruszając się z pewnością siebie i spokojnym uśmiechem na ustach. Wstając z sofy, by powitać gości, lady Fritham nie wiedziała, co ma myśleć na temat tego uśmiechu. - Millicent, kochana. - Damy ucałowały się w po­ liczki. - Jak dobrze cię widzieć. - Lady Fritham od­ chyliła się i zaczęła uważnie się przyglądać pannie Tregonning. - I to w tak doskonałym humorze. Wzrok gospodyni pobiegł ku Jacqueline, na któ­ rej twarzy gościł taki sam wyraz otwartości i spoko­ ju. Lekko marszcząc brwi, lady Fritham znów spoj­ rzała na Millicent. - Zastanawiałam się, czy ostatnie straszliwe wie­ ści nie wpłyną na ciebie... i na Jacqueline. Millicent uniosła brwi. - Cóż, moja droga, odnalezienie martwego ciała w dalekich krańcach naszych ogrodów z pewnością było dla nas szokiem, zwłaszcza gdy się okazało, że to ten biedak, Thomas. Gdy zniknął dwa lata te­ mu, podejrzewaliśmy właśnie coś takiego, więc od­ nalezienie go było dla nas tylko kolejnym dowo­ dem, choć nieco stresującym. Jednak nie powaliło nas to na ziemię. Przecież nikt z naszych domow­ ników ani ze służby nie jest podejrzany o zbrodnię. Lady Fritham zamrugała gwałtownie. - Ach, oczywiście, nikt nie jest. Skądże znowu... Millicent poklepała ją po dłoni. - Mówiłam o tym już wczoraj, ale musiałaś mnie nie usłyszeć. Jest najzupełniej jasne, że Thomas został zrzucony z północnej grani przez jakiegoś mężczyznę. Zdaje się, że to mógł być ktokolwiek, 230

jakikolwiek znajomy Thomasa. To na razie wszyst­ ko, co wiemy. Millicent odwróciła się do Gerrarda i Barnaby'ego. - Pan Adair i pan Debbington znają więcej szczegółów, nie mam też wątpliwości, że chętnie je przedstawią. Jak to zaplanowali w drodze do Tresdale Manor, Barnaby wystąpił naprzód, by zaspokoić cie­ kawość matron zgromadzonych wokół lady Fritham, a Millicent ruszyła ku dalszym osobom, ce­ lem rozprzestrzenienia wiadomości. Gerrard pod­ szedł z Jacqueline do grup młodzieży. Trzymając go pod rękę, Jacqueline wysoko uno­ siła głowę i wciąż się uśmiechała, jednak pod otwartą przyłbicą Gerrard wyczuwał jej napię­ cie. Od czasu znalezienia ciała Thomasa było to jej pierwsze publiczne wystąpienie. Musiała od razu przeskoczyć bardzo wysoką poprzeczkę. Wcześniej krótko omówili, jak powinna się za­ chowywać, gdy zostanie poruszony temat śmierci Thomasa lub jej matki. Ze musi się powstrzymać przed zamknięciem się w sobie, przed kryciem się za tarczą ochronną, bo właśnie to zachowanie, dla wszystkich, którzy wcześniej znali jej otwar­ tość i energię, było jawnym dowodem jej poczucia winy. Trzy duże, podwójne okna zostały otwarte, by wpuścić do salonu świeży powiew z ogrodu; młodzi goście stali przy nich w kilku grupach. Prowadząc ją do pierwszej z nich, Gerrard mruknął: - Po prostu bądź sobą. To wystarczy. Zerknęła na niego przelotnie, po czym spojrzała przed siebie i uśmiechnęła się na powitanie Mary Hancock, która otworzyła szeroko oczy. 231

- To musiał być dla ciebie straszny szok, gdy się okazało, że ciało należy do Thomasa. Jacqueline zdawała się rozważać coś przez chwi­ lę i zaraz odparła: - Myślę, że raczej byłam smutna. Zawsze podej­ rzewaliśmy, że ktoś zrobił mu krzywdę, ale w głębi duszy miałam nadzieję, że okaże się inaczej. - Westchnęła. - Jednak moje nadzieje były płonne i teraz pozostaje nam tylko wierzyć, że uda się zna­ leźć mężczyznę, który go zamordował, i doprowa­ dzić nędznika przed oblicze sprawiedliwości. W jej tonie była wyłącznie szczerość. Mary poki­ wała głową, ewidentnie zbita z pantałyku, podobnie jak stojący przy niej Roger Myles. Inni nie okazali się tak podatni. Cecily Hancock najpierw zacisnęła usta, potem wykrzywiła je w nieładnym grymasie. Gerrard widział, że ma na końcu języka jakiś zjadli­ wy komentarz, ale zanim otworzyła usta, udało mu się przechwycić jej wzrok. Po chwili przełknęła przykre słowa i tylko mruknęła coś pod nosem. Z pełną satysfakcją Gerrard zajął się odpowia­ daniem na konkretne pytania. Ustalili, że Jacqueline nie przystoi rozprawianie o szczegółach mor­ derstwa. Udało im się zasiać zwątpienie na temat mordercy Thomasa. Po tej pierwszej potyczce Jacqueline nieco się rozluźniła. Zanim zakończyli rozmowę z pierwszą grupą i przeszli do kolejnej, coraz lepiej dawała so­ bie radę z byciem sobą. Tarcza ochronna, choć wciąż podniesiona, zdawała się mniej sztywna, mniej niezniszczalna. Mniej widoczna. Gerrard postanowił zatrzymać poczucie satys­ fakcji związane z tym wydarzeniem dla siebie, lecz gdy przechodzili do trzeciej grupy, Jacqueline uszczypnęła go w ramię i spytała: 232

- O co chodzi? Świetnie wyczuła jego nastrój; z twarzą pokerzysty odpowiedział: - O nic. Rozwianie lęku i nieufności, które ją otaczały, aby znów mogła stać się kobietą, jaką naprawdę była i aby nie tylko jej niewinność, ale i otwartość, dobroć, niezłomność charakteru świeciły naj­ jaśniejszym blaskiem - to było jego prywatne zwy­ cięstwo. I miało dla niego ogromne znaczenie. Ostatnią grupę tworzyli Jordan i Eleanor Fritham oraz Giles Trewarren. Eleanor i Giles rozsu­ nęli się, by zrobić im miejsce. Po pierwszych sło­ wach powitania Jordan uśmiechnął się do Jacqueline ze zwykłą dla siebie arogancją i wyższością, choć wyraźnie starał się być ugodowy. - Moja droga, nie pozwól głupim plotkom wy­ prowadzić cię z równowagi. Nikt z nas nie wierzy w te bzdury. Komentarz padł w nagłej ciszy. Niektórzy aż się zarumienili, podczas gdy Clara Myles i Cedric Tre­ warren wyglądali na zawstydzonych - właśnie roz­ mawiali z Barnabym i tylko oni zapoznali się z ostatnimi odkryciami. Gerrard rozważał wtrące­ nie się w pół słowa. Jako przybysz i gość mógł za­ pytać, co miał na myśli Jordan, lecz Jacqueline go uprzedziła. Zmarszczyła brwi, wyraźnie zdumiona. - O czym ty mówisz, Jordan? Jakie plotki? Jordan zamrugał zaskoczony. Wpatrywał się w jej twarz pustym wzrokiem. Rozejrzał się po salonie. - Ach... to znaczy... To znaczy... Stojąca przy Jacqueline Eleanor pochyliła się ku niej i położyła dłoń na jej ramieniu. - Jordan ma na myśli - ściszyła głos - że po od­ kryciu ciała Thomasa niektórzy źle poinformowa233

ni wysnuli zbyt daleko idące wnioski. Chcieliśmy tylko, żebyś wiedziała, że nie wierzymy w ani jedno słowo. Jacqueline spojrzała jej w oczy, po czym uśmiechnęła się ze zrozumieniem. - Droga Eleanor - poklepała ją po dłoni - jesteś wspaniałą przyjaciółką, jednak teraz, gdy znalezio­ no ciało Thomasa, jedyne pytanie, jakie pozostaje do wyjaśnienia, brzmi: „Kim jest mężczyzna, który go zamordował?". Eleanor otworzyła szeroko oczy i wpatrywała się w twarz Jacqueline. - Mężczyzna? Jacqueline pokiwała głową; zaczynała się dobrze bawić. Cieszyło ją bezpośrednie atakowanie plotek. - Wygląda na to, że Thomas wszedł z jakimś mężczyzną na szczyt północnej grani i tam ów czło­ wiek uderzył go w głowę dużym kamieniem. Ciało stoczyło się do ogrodu, a zabójca przykrył je cypry­ sowym igliwiem. Clara zadrżała. - Sama myśl o tym jest straszna. - Odkrycie, że ciało należy do Thomasa, musia­ ło być szokujące. - Giles grzecznie podtrzymywał rozmowę, lecz w jego oczach widać było również zrozumienie i współczucie. - Mama mówiła mi, że to ty rozpoznałaś zegarek. Jacqueline przytaknęła. - Rzeczywiście w pierwszej chwili przeżyłam szok. Teraz czuję już tylko smutek. To straszne, że jakiś mężczyzna mógł zabić Thomasa w tak brutal­ ny sposób. Gerrard przysłuchiwał się, jak odpowiadała na wszelkie pytania, wykorzystując sytuację do prostowania tego, co Eleanor nazwała zbyt da234

leko idącymi wnioskami. Każdego, kto domagał się więcej szczegółów, Jacqueline odsyłała do Barnaby'ego. Jordan i Eleanor wymienili spojrzenia; z pewno­ ścią czuli się skrępowani po tak otwartym skomen­ towaniu plotek przez Jacqueline. Do końca spo­ tkania pozostali dziwnie milczący, lecz uważnie słuchali, jak inni zadają pytania, a Jacqueline spo­ kojnie na nie odpowiada. Z chwili na chwilę stawa­ ła się coraz bardziej pewna siebie i niewzruszenie prezentowała fakty dotyczące śmierci Thomasa. Przedstawienie wypadło bardzo przekonująco. Zanim Millicent zwołała ich i oświadczyła, że czas do domu, Gerrard był pewny, że tak niewzru­ szoną postawą do reszty położą kres plotkom roz­ siewanym przez mordercę.

Wrócili do Hellebore wraz z gongiem na obiad. Ku ich zaskoczeniu lord Tregonning pojawił się w jadalni, z niecierpliwością oczekując nowin z Tresdale Manor. Mitchel Cunningham był na obchodzie posiadłości, mogli więc swobodnie porozmawiać. Barnaby'emu udało się nawet do­ prowadzić lorda Tregonninga do śmiechu. Spoglą­ dając na Jacqueline, Gerrard zauważył zmianę na jej twarzy i w oczach, i uświadomił sobie, że prawdopodobnie od wielu miesięcy nie słyszała śmiechu ojca. Zamrugała i spuściła wzrok. Po chwili dotknęła złożoną serwetką ust i podnio­ sła głowę, znów pełna rezerwy. Ów ulotny moment pełen emocji zmobilizował Gerrarda. Zapragnął natychmiast zająć się portre­ tem. Gdy wstawali od stołu, upewnił się, że o trze235

ciej wybierają się do lady Tannahay. W holu ukło­ nił się przed damami. - Muszę dokończyć kilka spraw w pracowni. Do­ łączę do pań o trzeciej. - Oczywiście, mój drogi. Millicent machnęła mu ręką i ruszyła do salonu. Barnaby poszedł za nią, kontynuując pogawędkę o nowym oddziale policji stołecznej. Jacqueline została i spojrzała mu w oczy. - Dziękuję ci za wsparcie. Ujął jej dłoń, podniósł do ust i delikatnie poca­ łował. - Cała przyjemność po mojej stronie. Cieszę się, że tak dobrze nam poszło. Puścił jej rękę. Odwrócił się i poszedł do pra­ cowni, czując na sobie jej wzrok do momentu, w którym skręcił w boczny korytarz.

- Jest tu kto? Barnaby wpadł do pracowni, spoglądając woko­ ło z zainteresowaniem. Gerrard spojrzał na niego znad szkiców, mruknął coś pod nosem i wrócił do kartek. Barnaby krążył po pokoju i w końcu za­ trzymał się przy oknie. Oparł się o framugę, wci­ snął dłonie w kieszenie i popatrzył na przyjaciela. - Jak sądzisz, ile czasu to zajmie? - Portret? - Gerrard wymienił jeden szkic leżą­ cy na stole na inny, który trzymał w dłoni. Przyglą­ dając się krytycznie serii rozłożonej na blacie, po­ wiedział: - Myślę, że dość szybko. Niektóre portre­ ty powstają szybciej niż inne - tym razem wiem do­ kładnie, co chcę pokazać i jak to ma wyglądać. Muszę tylko to zrobić. - Z głową przechyloną 236

na jedną stronę przypatrywał się szkicom. - Naj­ pierw namaluję samo tlo, a potem umieszczę na nim Jacqueline. Ponieważ wiem, jak powinny wyglądać obydwa elementy... myślę, że w miesiąc powinienem się uwinąć. - Hmm... - Barnaby przyglądał mu się uważnie. - Widzę, że nie możesz się już doczekać. Wydaje mi się, że nie ma potrzeby, byś uczestniczył w to­ warzyskim wirze. Gerrard podniósł na niego wzrok. - Jestem twoim oddanym przyjacielem, więc mogę się poświęcić i zająć twoje miejsce na każdej błogosławionej popołudniowej herbatce. Gerrard roześmiał się w głos. - Nie jestem aż taki naiwny. Uwielbiasz plotko­ wać i być w centrum zainteresowania, zwłaszcza gdy jest mowa o morderstwie. I choć szanowne damy mogą o tym nie wiedzieć, ja wiem, że w trak­ cie niewinnej pogawędki sondujesz je i wyciągasz każdy najdrobniejszy szczegół, który ukryły pod czepkami. Barnaby uśmiechnął się bezczelnie. - Prawda. Ale prawdą jest też to, co mówiłem. Jeśli wolałbyś zostać w domu i zabrać się za por­ tret, wezmę Jacqueline pod opiekę. Poza tym, jeśli dobrze zrozumiałem Millicent, tego popołudnia odbędziemy wizytę zupełnie prywatną. Schylony nad stołem Gerrard wciąż przeglądał szkice. Wzywały go, kusiły, marzył o rozpoczęciu pracy. Propozycja Barnaby'ego była nęcąca, ale... Gerrard potrząsnął głową. - Dziękuję ci, ale wybiorę się z wami. Rano świetnie sobie poradziliśmy częściowo dzięki te­ mu, że mogliśmy się rozdzielić i zatoczyć szersze kręgi. Ty jesteś mistrzem czarowania matron, a ja 237

się lepiej dogaduję z młodymi. Razem stanowimy świetne wsparcie dla Jacqueline i Millicent. Poza tym, gdyby nie stał przy boku Jacqueline, gotowy do podjęcia walki w jej obronie, do bezwarunkowego wspierania jej i pomagania w każdej sytuacji... i tak nie byłby w stanie skupić się na ma­ lowaniu. - Niech już zostanie tak, jak jest. Mogę malować w nocy... Barnaby wpatrywał się uważnie w twarz Gerrarda, który starał się wyglądać obojętnie. W końcu kiwnął głową. - Skoro jesteś tego pewien. - Wyprostował się. - W takim razie do zobaczenia w holu o trzeciej. Gerrard skinął głową i poddał się ponownie cza­ rowi szkiców.

Wizyta u lady Tannahay w pobliskim Tannahay i Grange, jak podejrzewał Barnaby, okazała się spotkaniem zupełnie prywatnym. Millicent wysłała swoją kartę wizytową; po kilku minutach nadeszło serdeczne zaproszenie od starej przyjaciółki. Elsevia - Elsie - lady Tannahay okazała się peł­ ną gracji damą kilka lat starszą od Millicent. Powi­ tała gości z nieskrywaną sympatią i przeszyła każ­ dego z osobna przenikliwym spojrzeniem, po czym wprowadziła ich do przytulnego salonu. - Usiądźcie, proszę. Musicie koniecznie mi opo­ wiedzieć tę dziwną historię o Thomasie Entwhistle. Jedynie Millicent była gotowa to zrobić. Ger­ rard obserwował, jak wspierana nielicznymi ko­ mentarzami Barnaby'ego opowiada wszystko, co 238

było im wiadome na temat śmierci Thomasa. Gdy historia została już opowiedziana ze szczegółami, a na stole pojawiła się herbata i taca przepysznie wyglądających ciastek, lady Tannahay odrzuciła maskę uprzejmej ciekawości. - Ach, więc to tak! - Powiodła spojrzeniem po gościach, zatrzymując je na dłużej na Jacqueline. - Moja droga, mam nadzieję, że zgodzisz się, bym opowiedziała to wszystko sir Harveyowi i Madeline. Ci biedni ludzie nigdy nie byli pewni, co mają o tym wszystkim myśleć. - Bystre oczy lady Tannahay błyszczały. - Mogę sobie jedynie wy­ obrazić, co naopowiadał im ten stary ramol Godfrey Marks, a raczej czego nie powiedział, jeśli wie­ cie, co mam na myśli. Starsza dama zamilkła, najwyraźniej rozpamię­ tując potknięcia sir Godfreya, po czym znów zwró­ ciła się do Jacqueline: - Wiadomość o znalezieniu ciała Thomasa była wielką ulgą. Sądzę, że wieść o tym, kogo nie muszą już podejrzewać, będzie równie radująca. Czy mo­ gę powiedzieć im wszystko, co od was usłyszałam? Jacqueline uśmiechnęła się ze zrozumieniem. - Szczerze mówiąc, madame, mieliśmy nadzieję, że podejmie się pani roli ambasadora. Nie chcieli­ byśmy teraz zakłócać spokoju państwa Entwhistle, a przynajmniej nie do czasu, gdy rozwikłamy wszystkie zagadki tej sprawy. Lady Tannahay promieniała. - Możesz mi to powierzyć, moje dziecko. Upew­ nię się, że przedstawione przez pana Adaira fakty w niezmienionym stanie dotrą do Harveya i Maddy. - Odstawiła filiżankę i spojrzała pytająco na Millicent. - Zamierzacie się pojawić na Balu Letniego Sezonu Łowieckiego, czyż nie? 239

Millicent odpowiedziała z uśmiechem: - Oczywiście. I będzie z nami także Marcus. Lady Tannahay szeroko otworzyła oczy. - A to ci dopiero! - Po chwili dodała rozbawio­ na: - Cudownie!

Rozdział 11 Wrócili do Hellebore Hall w świetnych nastro­ jach. Wieczór upłynął spokojnie; po kolacji Gerrard przeprosił damy i poszedł do pracowni, zosta­ wiając Barnaby'ego, by zabawiał je rozmową. Gdy wspinał się po schodach, wyobraził sobie, jak Jacqueline śmieje się głośno z jakiejś historyjki Barnaby'ego, i poczuł, że coś się w nim zagotowało. Wchodząc do pracowni zdał sobie sprawę, co to jest. Zazdrość. Przez chwilę stał bez ruchu, w końcu schował klucz do kieszeni, zamknął za sobą drzwi i nieco sztywno podszedł do stołu, gdzie leżały wybrane wcześniej szkice. Ich widok pomógł odepchnąć niewygodny, nieznany dotąd stan ducha. Zgodnie z jego instrukcjami Compton zostawił pięć palących się lamp, które napełniały pokój światłem. Płomienie zdążyły się już ustabilizować; rzucały jasne, spokojne światło na sztalugę i usta­ wione na niej duże czyste płótno. Przez długą chwilę Gerrard przypatrywał się szkicom, wchła240

niając to, co przedstawiały: formy, kształty i... energię. Zdjął surdut i rzucił go na krzesło. Podwi­ jając rękawy koszuli, przeglądał ołówki; wybrał najlepszy, wziął pierwszy szkic i podszedł do płót­ na. Pracował z zapałem, przerywając tylko po to, by wymienić szkic na następny. Każdy zawierał inny aspekt, inny wymiar tajemnicy czającej się za bra­ mą do Ogrodu Nocy. Nigdy wcześniej nie praco­ wał w ten sposób, zaczynając od tła. Kierował nim instynkt, niezgłębione przekonanie, że portret Jacqueline ma powstawać właśnie w tej kolejności. Miało to jakiś głębszy sens, choć Gerrard nie czuł potrzeby poznania go; Jacqueline będzie central­ nym i rozstrzygającym elementem obrazu - jego rdzeniem, niosącym najważniejsze treści. Będzie go ożywiała. Niezależnie od tego, jak sugestywne powstanie tło, ono nie powinno, nie może przytła­ czać postaci Jacqueline. Zegar wybijał kolejne godziny, lecz Gerrard cał­ kowicie pogrążony w pracy nawet tego nie słyszał. Za oknami nadciągała noc. W domu z wolna zapa­ dała cisza, a kolejni mieszkańcy układali się do snu. Gerrard nie przestawał szkicować; gdy tło zaczę­ ło nabierać kształtu, zaczął pracować z jeszcze większym zapałem. W samym środku kilkoma pro­ stymi kreskami zaznaczył postać. W jego oczach półcienie i zarysy tętniły życiem. Za drzwiami pracowni zaskrzypiały schody; dźwięk był wystarczająco donośny, by wedrzeć się do świadomości Gerrarda. Compton dobrze wie­ dział, kiedy nie należy mu przeszkadzać, podobnie Barnaby, chyba żeby wydarzyło się coś nagłego, o czym koniecznie musiałby wiedzieć. 241

Słyszał, że ktoś podchodzi do drzwi i delikatnie w nie puka. Nie mógł to być Compton ani Barnaby. Zanim zgadł, kto może jest prawdopodobnym gościem o północy, klamka się poruszyła i do po­ koju zajrzała Jacqueline. Widząc go przy sztalu­ gach, uniosła brwi i uśmiechnęła się. - Mogę wejść? Gerrard spojrzał na płótno, na tysiące kresek, które umieścił na nim w ciągu kilku godzin; nie mógł się na nim skupić. Wszystkie zmysły natych­ miast skoncentrowały się na niej. Odkładając ostatni szkic, przywołał ją gestem i ostatecznie zapomniał o płótnie. Nie mógł ode­ rwać od niej oczu. Miała na sobie mniej przejrzy­ sty szlafrok niż zeszłej nocy, uszyty z muślinu w ko­ lorze kości słoniowej i spięty na wysokości talii. Jednak kilka spojrzeń na jej szyję i łydki upewniło Gerrarda, że koszula jest niemal całkiem przezro­ czysta. Natychmiast zapragnął się o tym przeko­ nać; całe jego ciało zareagowało nie na tę zagadkę, lecz na jej prawdopodobne rozwiązanie. Z wysiłkiem unosząc wzrok ku jej twarzy i biorąc w jedną rękę szkic i ołówek, drugą ujął ją pod ramię. - Skoro już tu jesteś, musisz mi pozwolić cię na­ rysować. Spojrzała na niego z rozbawieniem igrającym wokół ust. - Muszę? Gerrard kiwnął głową; z zaciśniętą szczęką po­ prowadził ją ku wygodnemu siedzisku w wykuszu okna. Z trudem wypuścił z dłoni jej łokieć. - Usiądź tutaj. Usiadła posłusznie i spojrzała na niego spo­ nad otulającej ją kremowej satyny. Oświetlone 242

światłem lamp włosy lśniły głębokim blaskiem, po­ dobnie jej kuszące usta, pełne i gładkie... Gerrard otrząsnął się i rozejrzał po pracowni. Zrzucając na podłogę surdut, ustawił krzesło w bezpiecznej odległości i usiadł. Ułożył szkicownik na kolanach i dopiero wtedy na nią spojrzał. Próbował wmówić sobie, że Jacqueline jest tylko kolejnym obiektem do narysowania, ale mu się nie udało. - Obróć się i oprzyj łokieć na parapecie. Jacqueline wykonała polecenie, przesuwając biodra i opierając jedno kolano o siedzisko. Szla­ frok rozchylił się zarówno na piersiach, jak i poni­ żej kolan, a koszula rzeczywiście okazała się przej­ rzysta. Na widok jasnej, delikatnej skóry Gerrardowi zaschło w ustach. - Tak jest dobrze - powiedział głębokim głosem. Zamknął szybko usta i zaczął rysować. Nie był to zwykły, szybki szkic, lecz dokładne studium, wyma­ gające więcej pracy i ukazujące więcej. Rysunek pochłonął go całkowicie, w zupełnie nowy i nie­ oczekiwany sposób. Szkicując delikatną linię jej szyi, kuszące usta, prowokacyjne zarysy piersi, bioder i ud majaczące pod błyszczącą satyną, był absolutnie świadomy własnej fascynacji. Jacqueline nie pociągała go wy­ łącznie jako obiekt, jak to miało miejsce do tej po­ ry, ale także jako kobieta. Był również świadomy swego postępującego zauroczenia, któremu nie potrafił się przeciwstawić. Musiało minąć jakieś dwadzieścia minut, a Ja­ cqueline nie wydała z siebie żadnego odgłosu, tyl­ ko patrzyła. Gerrard uchwycił to bezpośrednie spojrzenie i przyjrzał się rysunkowi. W jej wzroku nie było wyzwania, tylko spokój i pewność siebie 243

oraz szczerość, która od pierwszej chwili przykuła jego uwagę. Spojrzał jej w oczy. - Nie powinnaś mnie uwodzić. Skoro ona mogła się wypowiadać otwarcie, on również zamierzał korzystać z takiej opcji. Otworzyła szerzej oczy i uśmiechnęła się. - Czyżby? - Właśnie tak. - Po chwili dodał: - Zdajesz się nie rozumieć, jak niebezpieczne mogłoby to być... dla ciebie. I dla niego samego. Nie rozpoznawał już krajo­ brazu, którym razem wędrowali; nie był pewny, czy rozpoznaje siebie samego. Jacqueline wytrzymała jego mroczne, wzburzo­ ne spojrzenie i przez chwilę rozważała jego słowa. W końcu odparła: - Myślałam o tym, ale stwierdziłam, że o wiele większe niebezpieczeństwo tkwi w bezczynności. Gerrard zmarszczył brwi, lecz Jacqueline wyraź­ nie nie zamierzała się dalej tłumaczyć. Przemyśla­ ła to i wiedziała, czego chce. Nie miała żadnej gwa­ rancji, że Gerrard zostanie w jej domu choćby je­ den dzień po ukończeniu portretu. Wcześniej wie­ czorem Barnaby powiedział jej, że mogą pożegnać Gerrarda już za dwa miesiące. W takiej sytuacji powstrzymywanie się i ostrożność nie były już wskazane. Miała zamiar poznać dokładnie siłę, która ich łączyła, i ogień, który między nimi pło­ nął, gdy byli blisko. Gerrard jasno jej powiedział, że niczego nie może jej obiecać; to jej nie martwi­ ło. Miała zamiar wykorzystać okazję, którą zesłał los. Kto wie, kiedy nadarzy się kolejna? Był pierw­ szym mężczyzną, który działał na nią w ten sposób, i zaczynała sądzić, że pozostanie jedynym. 244

A jeśli nie ryzykując i idąc utartą, bezpieczną drogą konwenansów, przegapią coś ważnego? Ja­ kiś wielki dar niebios, który mógłby odmienić całe ich życie, przeminie niezauważony? Bez wątpienia bierność i powstrzymywanie się były o wiele bar­ dziej ryzykowne niż działanie. Gerrard przeniósł wzrok na jej pełne piersi rysujące się pod szlafro­ kiem; mars na jego czole się pogłębił. Wyraźnie był czymś zaskoczony. - O co chodzi? - zapytała. - Zastanawiałem się właśnie, czy to, co widzę, to efekt trzymania w ukryciu dziewczyny takiej jak ty, aż do podeszłego wieku dwudziestu trzech lat. Roześmiała się. - Jeśli tak... - ciągnął Gerrard, patrząc na nią nieprzytomnie - to gwarantuję, że stanie się to no­ wą tradycją. Błądził oczami po jej ciele i gdy wreszcie spoj­ rzał w jej twarz, jego oczy wyrażały pożądanie. Jacqueline podeszła do Gerrarda. Wyjęła mu z dłoni szkicownik; palce Gerrarda zacisnęły się na okładce, ale szybko ją puściły. Odwróciła go i obejrzała ostatni szkic. To była bardzo miła niespodzianka. Czy to naprawdę ona? Na twarzy postaci malowała się łagodna zmysło­ wość, w oczach zobaczyła pokusę i obietnicę. Każ­ da linia jej ciała była zaproszeniem. Jacqueline znała swoje ciało dość dobrze, ale nigdy wcześniej nie postrzegała go przez pryzmat erotyzmu. Zoba­ czyła siebie jego oczami, zrozumiała przekaz i by­ ła bardzo zadowolona. Spojrzała na Gerrarda. - Jest wspaniały. Oddała mu szkicownik. - Czy wiernie oddaje rzeczywistość? 245

W jego głosie drgała jakaś ostrzegawcza nuta; Jacqueline czuła, że stoi na skraju przepaści, któ­ rej jeszcze nie potrafi nazwać. Odetchnęła i odpo­ wiedziała: - Tak. Gerrard upuścił szkicownik; ołówek potoczył się po podłodze. Posadził sobie Jacqueline na kolanach i otaczając ramionami, pocałował ją głęboko. W cią­ gu kilku sekund cała skóra Jacqueline zdawała się płonąć. Zacisnęła palce na jego koszuli, gniotąc do­ skonały len. Otaczające ją ramiona były jak żelazne obręcze. Lecz tors Gerrarda zdawał się wykuty ze skały; ciepły, niezniszczalny i dający poczucie bez­ pieczeństwa. Mocniej przycisnęła palce do twardych mięśni, zachwycając się ciepłem jego ciała. Chciała być jeszcze bliżej, więc owinęła ramio­ na wokół jego szyi i przycisnęła krągłe piersi do je­ go torsu. Wyczuła, że puls Gerrarda gwałtownie wzrósł. Przytrzymał dłońmi jej głowę i żar wlał się wprost z jego ust do jej wnętrza. Gerrardowi kręci­ ło się w głowie. Znowu. Samo bycie w jej towarzy­ stwie i świadomość, że Jacqueline myśli o blisko­ ści, wystarczały, by jego lędźwie zaczęły płonąć. Całowanie jej było okrutną torturą, ale nie po­ trafił się powstrzymać. Jakaś część jego umysłu wiedziała dokładnie, co ma dalej robić, jaką ścieżką podążyć. Gerrard nie wiedział, że posiada w sobie tę pierwotną, instynk­ towną istotę pełną namiętności, męskości i władzy, którą kojarzył raczej z Diabłem albo innymi Cynsterami. Zanim poznał Jacqueline, nie znał siebie od tej strony. Zaakceptował to odkrycie. Nie miał innego wyjścia. 246

Rozwiązał szarfę szlafroka i wsunął dłonie pod satynowe poły, czując ciepło ciała Jacqueline pod zwiewną koszulą. Położył dłonie na jej pier­ siach i w prowokacyjny sposób zaczął je pieścić. In­ stynkt podpowiadał mu, jakiej rozkoszy ona po­ trzebuje najbardziej. Zaczął uczyć ją zmysłowych doznań i wydobywać z niej namiętność. Jacqueline pozwoliła sobie płynąć na fali żaru, którą Gerrard w niej budził. Nie bała się i nie czu­ ła wahania, przeciwnie, przepełniał ją zapał i ocze­ kiwanie kolejnych doznań. Czuła, jak rozkwita w niej pragnienie - fascynujące i pełne mocy. Pró­ bowała się skupić na jego ustach, ale dłonie piesz­ czące jej piersi skutecznie to uniemożliwiały. Dłu­ gimi palcami drażnił ją i łagodził na zmianę. Ja­ cqueline cicho wzdychała i chwytając jego głowę, silniejszym pocałunkiem zachęcała do dalszych kroków. Chciała poznać wszystko; było to zupełnie jasne i wiedziała, że Gerrard ją zrozumiał. Jego dłonie zaczęły błądzić po jej ciele; szlafrok zsunął się z jej ramion i nie stanowił już przeszkody dla pobudza­ nia jej zmysłów i - jak sądziła - również jego. W je­ go pieszczotach czuło się narastający głód i był to element nowy, którego Jacqueline jeszcze nie po­ znała, a który wywołał w niej dreszcze oczekiwania. Była zdecydowana dowiedzieć się wszystkiego, co zostało do odkrycia. Gdy Gerrard oderwał od niej usta, westchnęła, a on zaczął całować jej szyję. Na chwilę zatrzymał się w delikatnym miej­ scu tuż pod uchem, potem przesunął się aż do ra­ mienia. Po chwili zamknął usta na sterczącej bro­ dawce. Jacqueline stężała, oczekując fali gwałtow­ nych doznań, które czuła poprzednim razem, lecz teraz jego pieszczota tylko koiła. Dzielił swą uwa247

gę na obie piersi tak długo, aż pomyślała, że to zbyt wiele i że zacznie krzyczeć. Już miała otwo­ rzyć usta, gdy Gerrard uniósł głowę i pocałował ją z gwałtownością, jakiej nie znała. Zsunął dłonie ni­ żej, obejmując ją w talii i badając linię bioder z pie­ czołowitością artysty. Przez chwilę zastanawiała się nad tym, ale tymczasem palce Gerrarda bez­ wstydnie wsunęły się między jej uda, pogładziły kręcone włosy i przemieściły się jeszcze dalej, by dotknąć pulsującego ciała. Jacqueline straciła zdolność myślenia. Ku swemu zdumieniu odkryła stan, w którym jest się absolutnie pochłoniętym przez zmysły. Wrażliwość podniesiona do niewia­ rygodnie wysokiego poziomu oszołomiła ją i po­ chłonęła całą uwagę. Mogła jedynie czuć. I zgadzała się na wszystko. Upewniła się, że Gerrard zrobi to, czego pra­ gnęła. Miała jeszcze wiele rzeczy do odkrycia. Na przykład jego tors. Przez koszulę z najcieńsze­ go lnu mogła wyczuć rzeźbę mięśni spinających się pod jej palcami. To jej nie wystarczyło; chciała do­ tknąć skóry. Starając się nie myśleć o śmiałych po­ czynaniach jego palców między jej udami, Jacque­ line zajęła się węzłami fularu. Całkowicie pochło­ nięty delikatnym, wilgotnym zakątkiem jej ciała, Gerrard nie zdawał sobie sprawy z jej planów, do­ póki nie rozpięła koszuli i nie obnażyła mu torsu. Z Jacqueline nigdy nie musiał się zastanawiać, ani dopytywać - na jej twarzy widział szczery za­ chwyt, pragnienie i uznanie. W ten sposób stał się jej niewolnikiem. Pozwolił jej się zachwycać jego ciałem tak długo, jak mógł. Znał dalszy ciąg historii, a ona nie. Jego możność kontrolowania sytuacji była kluczowa i Jacqueline mu w tym nie pomagała. Gładziła 248

dłońmi nagie ciało i miała na twarzy wypisaną fa­ scynację. Głaskała go, badała i poznawała; spod rzęs rzuciła mu kuszące spojrzenie i wróciła do za­ bawy. Zmysł malarza zanotował tę scenę w pamię­ ci pod tytułem: „Triumf kusicielki". Była kusicielką. I trzymała go w szachu. Jednak gdy zsunęła dłonie jeszcze niżej, nowo odkryta część jego istoty znów wzięła górę. Nie zważając na jej zaskoczone spojrzenie, podniósł jej ręce do swoich ramion i stopił się z nią w pocałun­ ku, który miał na celu osłabienie jej woli. Na nowo zatonęła w morzu pragnienia. Zanim znów zdoła­ ła osłabić jego wolę, Gerrard wstał i zaniósł ją na siedzisko w wykuszu okna. Przerwała pocału­ nek i spod długich rzęs przypatrzyła się jego twa­ rzy. Z łatwością potrafił odczytać jej uczucia - oczekiwanie, tęsknotę i namiętność. Siedzisko było obszerne i wyłożone miękkimi poduszkami; położył ją i uwięził swoim ciałem. Jacqueline roześmiała się i dźwięk ten przeszył go na wskroś. Zatopił się w jej usta, przez chwilę po prostu sy­ cąc się jej smakiem i napawając jawnym zaprosze­ niem do dalszej gry. Jednak doświadczenie ostrze­ gało go przed ostatecznym krokiem. Wiedział, że powinien być ostrożny i troskliwy. Zmusił się do skupienia uwagi i przemyślenia strategii, którą podsuwał instynkt. Chciałaby być naga - poczuć jego dłonie na skó­ rze, pójść jeszcze dalej w intymnej bliskości. Jego dotyk stal się gwałtowny. Dotykał jej, jakby już na­ leżała do niego, bez zastanowienia, bez wahania. Każdy dotyk rozpalał w niej ogień. Nie wiedzia­ ła dokładnie, czego pragnie. Gerrard przesunął dłoń aż do kolana i jednym ruchem podciągnął ko249

szulę powyżej bioder Jacqueline. Chłodne powie­ trze owionęło obnażoną skórę; rozsunął jej uda. Westchnęła i przestałaby go całować, żeby ode­ tchnąć, ale jej na to nie pozwolił. Położył dłoń na nagim kolanie i przesunął ją w górę uda. Do­ tknął jej kobiecości, po czym lekko rozchylił deli­ katne ciało i wsunął w nią dwa palce. Każdy zmysł Jacqueline powtarzał rytm jego palców. Starała się skupić na pocałunku; reszta świata zdawała się rozpadać. Gerrard całował ją z mocą i namiętnością, z pożądaniem, które płonę­ ło w nim równie mocno. I wciąż rosło. Ona go pragnęła, a on pragnął jej. Wszystko by­ ło jasne. Stopniowo łagodził pocałunek; podniósł głowę i spojrzał na Jacqueline. Przez chwilę obserwował jej twarz, w końcu uśmiechnął się z satysfakcją. Je­ go dłoń między jej udami wciąż pieściła z wprawą i pobudzała ją do granic wytrzymałości. Wbiła pal­ ce w jego ramiona chcąc go przyciągnąć do siebie, lecz Gerrard przesunął się niżej i podciągnął jesz­ cze wyżej jej koszulę, a potem pochylił głowę. Jacqueline pośpieszyła za nim, choć już dawno straciła z oczu stały ląd, bo wiedziała, że może na nim polegać. Jej ciało nie należało już do niej. Cały świat skurczył się do wykuszu okna; miała pełną świadomość tego, co dzieje się z jej ciałem pod wpływem pieszczot; jak pulsuje, odpowiada na jego najmniejszy nawet dotyk. Była również świadoma tego, że Gerrard ją obserwuje i jest pod­ niecony tym widokiem. I zdeterminowany. Przesuwał się coraz niżej i błądził wzrokiem po jej brzuchu, w kierunku ciemnych włosów na łonie, gdzie wciąż poruszała się jego dłoń, bez wytchnienia pieszcząc ją i głaszcząc. 250

Dotknął językiem jej pępka; najpierw zatoczył kółko, a potem wsunął go do środka. Jacqueline pi­ snęła bez tchu. Poczuła, że Gerrard chichocze. Po­ chylił się znowu i delikatnie podmuchał na wilgotną skórę jej brzucha i jeszcze raz przyłożył do niej usta, znacząc gorący, wilgotny ślad w kierunku łona. Jacqueline chciała krzyknąć, lecz brakło jej tchu. Próbowała zmienić pozycję, ale Gerrard mocno przytrzymał ją za biodra. Jej wola słabła; wszystkie myśli uleciały z głowy. - N i e . . . możesz. Nie mogła oddychać, każdy nerw miała napięty do granic wytrzymałości. Przypuszczała, że umiera. - Mogę. I zrobił to. Cały świat zadrżał. Zaciskając pięści na poduszkach, usiłowała ja­ koś przetrwać ten kataklizm. Myślała, że podążają zwykłą ścieżką, którą tak wiele razy rysowała przed jej oczami Eleanor. Ale to nigdy nie zagości­ ło w opowieściach przyjaciółki. Gerrard zacisnął dłonie na jej biodrach i uniósł je ku sobie. Całe ciało Jacqueline zareagowało na tę pieszczotę. Rozkosz obmyła ją jak fala aż do palców stóp. Wyjęczała jego imię i mocno zaci­ snęła powieki. Poddała się w zasadzie bez walki i oddała mu całą siebie, mógł z nią teraz zrobić wszystko, na co miał ochotę. I Gerrard to wiedział. Obdarował ją wspaniałymi doznaniami i czymś więcej - intymnością, o jakiej nie marzyła w naj­ dzikszych fantazjach. W pewnej chwili to wszystko ją przerosło. Ogarnęła ją ekstaza; odpłynęła w fa­ le rozkoszy. Obmyły nie tylko jej ciało, ale i duszę. Ułożył się obok niej, delikatnie gładząc dłonią jej rozpalone ciało i przywracając ją do życia. 251

Coś było nie w porządku. Ciało Jacqueline upa­ jało się resztkami rozkoszy, którą ją obdarował, zaś Gerrard opuścił jej nocną koszulę i okrył szla­ frokiem, żeby nie zmarzła. Unosząc ciężkie powie­ ki, spojrzała na jego twarz. Poczekała aż spojrzy jej w oczy i spytała wprost: - Dlaczego? Nie mógł udawać, że nie rozumie, o co jej cho­ dzi. Może i była nowicjuszką, jednak obdarowywanie kogoś taką rozkoszą i niebranie niczego w za­ mian nawet jej wydało się nienaturalne. - Pragnę cię. Wiesz, że cię pragnę - wyszeptał. Wiedziała. Pożądanie aż z niego promieniowało. - A więc dlaczego? - Bo... - Gerrard szukał czegoś w jej wzroku. - Dwa razy ofiarowałaś mi siebie. Dwa razy dałem ci możliwość wycofania się na bezpieczniejsze wo­ dy. - Zerknął na jej usta. - Abyś mogła uniknąć żą­ dań, które będę wysuwał wobec ciebie, gdy sta­ niesz się moja. Ciało Jacqueline wciąż pulsowało z rozkoszy. Czuła własne serce tłukące się w piersi, ale także dudniący rytm serca Gerrarda. - Chcesz, żebym uciekła? Kąciki jego ust uniosły się nieco, ale to nie był uśmiech. - Nie. Chcę cię posiąść. - Pocałował ją delikat­ nie. - Jednak to, czego pragnę i czego będę od cie­ bie żądał, jeśli mi się oddasz, może być czymś o wiele większym, niż jesteś skłonna mi dać. Jacqueline odczytała zarówno obietnicę, jak i ostrzeżenie kryjące się w jego słowach. - Czego dokładnie byś ode mnie zażądał? - Wszystkiego. Całej ciebie. - Spojrzał w dół i pogłaskał jej pierś, natychmiast budząc całe ciało 252

do życia. - To, czego zażądam, dalece przekracza to, co do tej pory wziąłem. Pragnę każdej odrobi­ ny namiętności, którą w sobie kryjesz, każdego okruchu pożądania. - Zamilkł i znowu spojrzał jej w oczy. - Będę chciał cię posiąść całkowicie. Wszystko wokół nich było nieruchome i ciche. Gerrard znów przypominał drapieżnika. Jacqueline wiedziała, czego pragnie. - Musisz wiedzieć jedną rzecz. - Jego szorstki głos poruszył w niej sekretne struny. - Jeśli ofiaru­ jesz mi siebie po raz trzeci, przyjmę to i od tej chwili nie będzie już odwrotu. Nie będę udawał dżentelmena. Pragnę cię i jeśli jeszcze raz przyj­ dziesz mnie kusić, będziesz moja. Cała. Z każdym westchnieniem, każdym jękiem i każdym uderze­ niem serca będziesz moja. Wyprostował ręce i podniósł się, górując nad nią. - Przemyśl to dobrze. - Wpatrywał się w jej oczy. - Jeśli dojdziesz do wniosku, że naprawdę te­ go chcesz, znajdziesz mnie tutaj. Będę czekał.

Gerrard krążył po sypialni. Energia, którą czuł w całym ciele, była czymś zupełnie nowym. Do tej pory tego nie doświadczył. Wiedział też, że podob­ nie czuje się Jacqueline. Spacerował wzdłuż ciem­ nych okien, wciąż płonąc z pożądania. Nie powi­ nien był jej ostrzegać, powinien był ją posiąść, na­ wet jeśli miałby być za to przeklęty. Jednak na poziomie racjonalnym Gerrard wie­ dział, że zrobił dobrze. Wiedział, że cena, którą płaci za to, że ją ostrzegł i pozwolił jej odejść, by mogła podjąć własną decyzję, była niczym w po­ równaniu z tym, co mógł wygrać. 253

A mógł wygrać ją. Oddaną mu poprzez akt wol­ nej woli, a nie zaciągniętą do łóżka przez jego roz­ buchane libido. Wiedział już, co do niej czuje. Coś, czego nigdy nie spodziewał się czuć. Rozumiał teraz wszystko, co wcześniej było dla niego niepojęte - ogromną czułość i oddanie kryjące się za postawą władczego opiekuna, jakie obserwował u Cynsterów, a zwłasz­ cza u Diabła i Vane'a. Diabeł, jak to Diabeł, starał się o swą wybrankę bezczelnie i arogancko, zaś Vane był bardziej skryty, ale uparty i niewzruszony, choć kierująca nimi siła pozostawała dokładnie ta­ ka sama. Gerrard czuł ją we własnym sercu, ale po­ stanowił, że jego starania będą bardziej subtelne. Znał kobiety i spędził w ich towarzystwie więcej czasu niż inni dżentelmeni. Wiedział wystarczają­ co dużo, by teraz powściągnąć swe pragnienia i chęć naciskania na Jacqueline. Chciał dać jej wol­ ność wyboru i przyjąć ją z entuzjazmem, gdy zapra­ gnie oddać mu się sama. Wybrał tę taktykę i na razie stosował ją z powo­ dzeniem. Gdy nadejdzie właściwy czas, Jacqueline zrozumie, jakie są oczywiste konsekwencje ich za­ cieśniającej się znajomości, i miał nadzieję, że przyjmie je bez niepotrzebnych oporów. Plan był jasny i prosty. Powinien zadziałać. Krew wciąż zbyt szybko krążyła w żyłach, pożą­ danie wciąż pulsowało w jego lędźwiach. Ale już niedługo. Był równie arogancki jak Diabeł i Vane, wystar­ czająco pewny siebie, by z góry przewidzieć, jaką decyzję podejmie Jacqueline. Nie wiedząc o tym, już była schwytana.

254

Rozdział 12 Następnego ranka w asyście Gerrarda Millicent przejrzała szafę Jacqueline. Nietrudno było prze­ widzieć ich wybór. Brązową suknię z jedwabiu Jac­ ­ueline dostała w prezencie od matki tuż przed jej śmiercią i był to zdecydowanie jej najbardziej wy­ rafinowany i wydekoltowany strój. Nigdy wcześniej nie miała tego na sobie i właśnie nadszedł czas na wielką premierę. Był środek lata; w tym oddalonym od stolicy za­ kątku kraju rodziny z lokalnej śmietanki towarzy­ skiej miały w zwyczaju co kilka dni organizować ja­ kąś rozrywkę dla siebie i młodzieży. Tego dnia pani Hancock urządzała piknik wraz z obiadem na świe­ żym powietrzu. Wyjechali z Hellebore Hall punktu­ alnie w południe. Do domu państwa Hancock nie­ daleko St. Just dotarli jako jedni z ostatnich gości. Gdy zbliżali się do tarasu, Jacqueline znowu po­ czuła się bardzo spięta, zwłaszcza gdy oczy wszyst­ kich zebranych zwróciły się w jednej chwili na nią. Niektórzy z obecnych byli poprzedniego dnia u Frithamów, lecz jeszcze sporo osób musiało za­ poznać się z nową postawą Jacqueline. Z wysoko uniesioną głową i doskonale wyważonym uśmie­ chem szła za Millicent, w towarzystwie Gerrarda i Barnaby'ego. Była im ogromnie wdzięcz­ na za okazywane wsparcie, zwłaszcza Gerrardowi, który trzymał ją pod rękę. Ku zdumieniu wszystkich zwykle surowa pani Elcott z łagodnym uśmiechem skomplementowała jasnozieloną muślinową suknię Jacqueline. 255

- Bardzo się cieszę, moja droga, że nie ukrywasz się w ciemnym kącie. Odnalezienie ciała biednego Thomasa z pewnością nie było przyjemne, ale pod­ dawanie się przykrym uczuciom nikomu nie wy­ chodzi na dobre. Młoda dama zawsze powinna pa­ trzeć w przyszłość. - Pani Elcott zasznurowała usta, jakby chciała powstrzymać dalsze słowa, lecz po chwili uległa pokusie: - Rozmawiałaś już z Entwhistle'ami? Jacqueline zdołała zachować spokój. - Jeszcze nie. Gerrard wtrącił się z jakimś pytaniem na inny te­ mat. Chwilę później odciągnął Jacqueline na bok. - Chciała się upewnić, że będzie pierwsza - po­ wiedziała, idąc za nim do stołu z orzeźwiającymi napojami. Gerrard podniósł dzbanek z lemoniadą i spoj­ rzał jej w oczy. - Masz rację, ale oprócz tego zdaje się, że prze­ myślała już sprawę na tyle, by nie wierzyć w plotki rozsiewane przez zabójcę. Dała nam do zrozumie­ nia, że stoi po stronie prawdy. Jacqueline wzięła od niego szklankę lemoniady. - Muszę szczerze przyznać, że nigdy nie słysza­ łam, by złośliwie rozsiewała plotki. Ona po prostu lubi być na bieżąco i wiedzieć, co w trawie piszczy. Prawdopodobnie pani Elcott poczuła jakiś im­ puls. Ponad brzegiem szklanki Jacqueline spojrza­ ła na Gerrarda; bardzo by chciała wiedzieć, co się dokładnie między nimi dzieje. Zeszłej nocy... gdy już dotarła do łóżka, zasnęła kamiennym snem. Miała nadzieję, że w ciągu dnia znajdzie czas na drobiazgowe przemyślenie jego słów, zawoalowanego ultimatum, które jej postawił. Była pewna, że powinna dobrze się zastanowić, zanim nazbyt 256

impulsywne pragnienie popchnie ją w jego ramio­ na. Zwłaszcza, że wyraźnie ją ostrzegł, iż kolejny krok będzie niósł ze sobą poważne konsekwencje, przynajmniej dla niej. Niestety, dopóki Gerrard stał przy jej boku, czy choćby krążył w pobliżu, nie była w stanie czego­ kolwiek rozważać, co oznaczało, że w czasie pikni­ ku może sobie zupełnie odpuścić próby myślenia. Równie dobrze mogła się skupić na przyjęciu i to­ warzystwie Gerrarda. Był idealnym towarzyszem - bez przerwy przy niej, choć nie narzucał się i nie przytłaczał swoją obecnością. Wspierał ją i wskazywał drogę, ale do niczego nie zmuszał, w efekcie stanowiąc doskonałą pomoc w, jak to nazwał, byciu sobą. Do czasu gdy rozsiedli się na pledach, by spróbo­ wać delicji przyrządzonych przez kucharza pani Hancock, Jacqueline rozluźniła się już na tyle, by móc się śmiać i to spontanicznie oraz bez rezerwy. Barnaby, niezrównany bajarz, ciągnął kolejną hi­ storię, a Jacqueline sącząc szampana, spojrzała Gerrardowi w oczy. Przez chwilę patrzyli na siebie, po czym Gerrard uniósł swój kieliszek, stuknął nim w kieliszek Jacqueline i upił szampana. Jacqueline nagle zabrakło tchu, jakby szampan uderzył jej do głowy. Odwróciła wzrok i wpatrując się w Barnaby'ego głęboko odetchnęła. Piersi uniosły się ponad dekolt jej sukni i czuła, że Ger­ rard patrzy na jej nagą skórę. Upijając kolejny łyk, próbowała się uspokoić. Żałowała, że nie ma wa­ chlarza. - Jest pan wspaniałym gawędziarzem. - Siedzą­ ca naprzeciwko Barnaby'ego Eleonor posłała mu jawnie prowokujący uśmiech. - Pańskie przygody przypominają rycerskie legendy. 257

Barnaby wyraźnie zesztywniał. - Och, nie - odparł z nonszalancją. - Po prostu widziałem to i owo. W stolicy nie da się tego unik­ nąć. - Ach, tak, stolica... - Eleonor była zupełnie niezrażona niezbyt zachęcającym tonem jego gło­ su. - Pewnie spędza pan w Londynie większość czasu? Barnaby wymamrotał coś niezobowiązującego, natychmiast wplatając wypowiedź w szerszy kon­ tekst i wciągając pozostałych - Clarę i Cedrica oraz Thomasinę i Hugona Crabbe - w ożywioną dyskusję. Gerrard gładko zadał jakieś pytanie Ele­ anor, jakby się obawiał, że znów będzie próbowała skupić na sobie uwagę jego przyjaciela. Nie licząc kilku niejasnych aluzji - głównie w wykonaniu Eleanor - panował lekki, beztroski nastrój. Jacqueline wiedziała, że jej przyjaciółka postanowiła się tylko zabawić. Gdyby nawet owi­ nęła sobie Barnaby'ego wokół palca, po jakimś czasie i tak by go odrzuciła. Choć spotykała się z tajemniczym kochankiem, jej ulubioną rozrywką było uwodzenie wszystkich mężczyzn, którzy poja­ wiali się na horyzoncie. Jacqueline patrzyła na to od wielu lat, ale do tej pory niewiele myślała na ten temat. Teraz... nie mogła powstrzymać osądu, że zachowanie przyja­ ciółki nie przystoi damie i jest nieuczciwe. Na szczęście Barnaby, najnowszy cel Eleanor, wy­ dawał się zupełnie odporny na jej wdzięki. Po posiłku starsze damy rozsiadły się w cieniu i cicho rozmawiały. Reszta gości postanowiła wy­ brać się na przechadzkę po pobliskim lesie. Wyru­ szyli hałaśliwą gromadą, jednak po niedługim cza­ sie musieli utworzyć długi korowód na wąskiej 258

ścieżce. Czy to za sprawą szczęścia, czy może celo­ wo, Jacqueline i Gerrard zamykali pochód, co nie uszczęśliwiało Matthew Brisendena. Szedł na cze­ le, lecz gdy tylko pozwalał mu na to zakręt ścieżki, odwracał się i patrzył na Jacqueline wspierającą się na ramieniu Gerrarda, który doskonale zdawał sobie sprawę z ponurych spojrzeń słanych w ich stronę. Matthew zachowywał się niedorzecznie. Gerrard szybko rozpoznał jego władczą i urażoną postawę i był tym szczerze rozbawiony. Był rów­ nież w pełni świadomy nastroju idącej obok Jacque­ line, beztroskiej i pogodnej. Cieszył się, że wresz­ cie się odprężyła i pokazywała światu swoje praw­ dziwe oblicze, chociaż... Stopniowo zostawali coraz bardziej z tyłu. Ja­ cqueline była zaabsorbowana kwiatami i drzewa­ mi, co Gerrard przyjął z wdzięcznością. Nie miał nastroju na miałką pogawędkę. Uważnie przypa­ trywał się jej twarzy i odkrył, że coraz bardziej pod­ daje się zauroczeniu. - Och! - Jacqueline zatrzymała się, patrząc przed siebie. Gerrard podążył za jej wzrokiem; reszta towa­ rzystwa zniknęła im z pola widzenia za następnym zakrętem. Spojrzała na niego wyzywająco. - Znam pewien skrót, jeśli masz odwagę zaryzy­ kować. Zaryzykowałby wiele za kilka minut sam na sam. - Prowadź. Uśmiechnęła się i zeszła z alejki, przepychając się przez gęsty żywopłot, na inną ścieżkę. - Dojdziemy tędy do strumienia. Główna droga dochodzi do położonego dalej drewnianego mostu i po drugiej stronie zawraca, ale biegnie naokoło. 259

- Czym więc ryzykujemy? Zanim zdążyła odpowiedzieć, krzaki przed nimi zgęstniały, a w oddali zobaczył bulgoczący stru­ mień o szerokim korycie i przerzucony przez niego pień powalonego drzewa. - Rozejrzyj się! - Wskazała pień. - Czyż to nie wyzwanie? Ruszyła w dół łagodnego zbocza, a Gerrard szedł tuż za nią. Zauważył szerokie pasy bujnej zieleni po obu stronach strumienia, wyznaczające jego naj­ szersze koryto. W tej chwili był o wiele węższy, jed­ nak i tak zbyt szeroki, by móc go przeskoczyć i zbyt głęboki, by w nim brodzić. A pień nie był zadowa­ lająco szeroki. Jacqueline odwróciła się do niego. - Zaryzykujesz? Gerrard spojrzał na nią z góry. - Czy dostanę jakąś nagrodę, jeśli mi się powie­ dzie? Jacqueline próbowała odczytać coś z jego oczu i zastanawiała się, dlaczego tylko on sprawiał, że czuła się kusicielką. - Być może. - Skoro tak - pochylił się, by oddechem podraż­ nić jej ucho - idź przodem, moja droga. Odetchnęła, przytrzymała się dłoni Gerrarda, by wspiąć się na pień, zamarła na chwilę, aby złapać równowagę, i z gracją przebiegła na drugą stronę. Robiła to już wiele razy. Zeskoczyła na ziemię po drugiej stronie; Gerrard uczynił to samo. Po­ chwycił ją na wysokości talii, zawirowali, po czym postawił ją na ziemi. Przez krótką chwilę patrzyli sobie w oczy i Gerrard chwycił ją w ramiona. - Czas na moją nagrodę. Szybko pochylił głowę i pocałował ją dziko, aż obydwojgu zakręciło się w głowach. Jacqueline 260

czuła narastający żar, od którego zaczęły tward­ nieć jej brodawki. Rozlewał się po jej ciele i pulso­ wał tęsknotą, którą już rozumiała. Mocno trzymała Gerrarda za ramiona, podczas gdy ich usta i języki stapiały się w idealnej harmo­ nii i rozkoszy. Świat wirował. W końcu Gerrard podniósł głowę. Obydwoje oddychali szybko, pa­ trząc sobie w oczy. - Podjęłaś już decyzję? Obiecał sobie, że nie będzie na nią naciskał i nie będzie się dopytywał, ale nie mógł się powstrzy­ mać. Jacqueline próbowała groźnie zmarszczyć brwi, lecz nie zdołała. - Nie... Odniosłam wrażenie, że rozsądne bę­ dzie dokładne rozważenie ewentualnych konse­ kwencji. - Powinnaś to zrobić. Nie panował nad własnym głosem. Myśl o kon­ sekwencjach jej decyzji... Kroki. Obydwoje usłyszeli równomierny nara­ stający chrzęst; ktoś się zbliżał. Ledwie zdążyli od­ sunąć się od siebie, gdy zza krzaków wyłonili się Eleanor i Matthew. - Tutaj jesteście! - zawołała uszczęśliwiona Ele­ anor. Gerrard chętnie posłałby ją do diabła wraz z jej towarzyszem, który rzucał mu mordercze spojrze­ nia. - Mówiłam właśnie Matthew, że pójdziecie skrótem i będziecie tu na nas czekać. - Wyraźnie dumna ze swej przenikliwości, Eleanor podeszła bliżej, patrząc na Gerrarda. - Tak. Spodziewaliśmy się dogonić was lada chwila - odparł Gerrard gładko chwytając Jacqu­ eline pod ramię. 261

- Reszta towarzystwa jest na głównej ścieżce. - Matthew zbliżył się z marsem na czole i spojrze­ niem pełnym dezaprobaty. - Powinniśmy do nich dołączyć. Gerrard uśmiechnął się promiennie. - W istocie. Zatem prowadź. Matthew był zaskoczony, lecz nie mógł odmó­ wić. Odwrócił się, zaciskając usta. Gerrard popro­ wadził Jacqueline jego śladami, a Eleanor niespodziewanie ujęła go pod drugie ramię. Spojrzał na nią ze zgrozą, lecz wyraźnie kompletnie nie zdawała sobie sprawy ze swej impertynencji. - Rozmawialiśmy właśnie o naszym tradycyjnym spotkaniu zaplanowanym na jutro rano. - Eleanor spojrzała na Jacqueline. - Chyba przyjdziesz? Jacqueline uchwyciła jej wzrok. - Och, sądzę, że tak. - Cóż, niezależnie od wszystkiego, powinien pan przyjść, panie Debbington. Jest to równie dobra zabawa, jak sam bal, a czasem - oczy Eleanor lśni­ ły, gdy spojrzała na Gerrarda - nawet lepsza. - Tradycja polega na tym - poinformowała go Ja­ cqueline - że o poranku cała młodzież zbiera się w Trewarren House i dekoruje wspólnie salę balową. - A także taras i ogrody - dodała Eleanor. Jacqueline kiwnęła głową. - A więc? - Eleanor wpatrywała się w Gerrarda. - Przyjdzie pan? Gerrard zerknął na Jacqueline; nie zamierzał ani na chwilę spuścić jej z oka. Zwłaszcza jeśli w pobliżu kręci się Matthew Brisenden. - Sądzę, że tak - wymruczał bardziej do Jacque­ line niż do Eleanor. Gdy spojrzała na niego, dodał: - Ciągła praca bez chwili odpoczynku zmieni mnie w zrzędliwego malarza.

262

Usta jej zadrżały; spojrzała przed siebie. - Wspaniale! - ucieszyła się Eleanor.

Tego wieczora przy kolacji, lord Tregonning za­ szokował ich wszystkich. Spojrzał na Millicent i za­ pytał: - Ja wam dzisiaj poszło? Millicent otworzyła szeroko oczy ze zdumienia i z pośpiechem odpowiedziała: - To było naprawdę świetne wyjście, Marcus, poszło nam wspaniale. - Wymieniła długą listę obecnych na spotkaniu dam. - Choć nie posunęła­ bym się do stwierdzenia, że przekonaliśmy wszyst­ kich, myślę, że zasialiśmy ziarno zwątpienia w wie­ lu umysłach i możemy działać dalej. Lord Tregonning pokiwał głową. - Świetnie, świetnie. - Zerknął po kolei na pozo­ stałych uczestników wyprawy. - Więc wszystko idzie zgodnie z planem? - I to dość gładko. - Barnaby sięgnął po kieli­ szek z winem. - Zdaje się, że jutro jest spotkanie młodzieży, które będzie naszym ostatnim wystą­ pieniem przed balem. - Ach, tak. Impreza dekoratorów. - Lord Tre­ gonning zwrócił pełne współczucia spojrzenie na Jacqueline. - Jesteś skłonna wziąć w tym udział, kochanie? - Och, tak. Właściwie nie zderzyłam się z trud­ nościami, których się obawiałam, poza tym - Jac­ ­ueline spojrzała na Gerrarda, a potem na Barnaby'ego - przy wsparciu pana Debbingtona i pa­ na Adaira mogę stawić czoło każdemu wyzwaniu. - Przez chwilę bawiła się widelcem, po czym doda263

ła: - Większość osób na początku jest zdumio­ na i zawstydzona, jednak potem zdają się... skłon­ ni przemyśleć wszystko jeszcze raz. Nie sądzę, by było to możliwe, gdybyśmy nie postanowili działać. Lord Tregonning znów pokiwał głową. Gerrard zauważył zdumiony wzrok Mitchela. Nie miał pojęcia, o czym rozmawiają; jednak bez wątpienia niedługo to rozgryzie. - Jak wygląda Bal Letniego Sezonu Łowieckie­ go? - zapytał Gerrard, patrząc na Jacqueline. - To tradycyjny bal z muzyką i tańcami. Po­ za tym... - Jacqueline pokrótce opisała zwyczajo­ we atrakcje, jak pokój do gry w karty czy salon konwersacji. - Ponadto taras i ogrody są przez ca­ łą noc oświetlone. Od tej chwili, z pomocą Barnaby'ego, Gerrard pokierował pierwszą konwersacją przy kolacji, jaka od czasu ich przyjazdu odbyła się w Hellebore Hall.

Późnym wieczorem Jacqueline stała w drzwiach balkonowych swojej sypialni i zastanawiała się, czy Gerrard maluje. Okna pokoju wychodziły na sady w Ogrodzie Demeter, nie mogła dostrzec, czy w pracowni pali się światło, ale była prawie pewna, że Gerrard tam jest, stoi przed sztalugami i tworzy portret jej niewinności. Nawet zeszłej nocy, gdy wychodziła z pracowni i odwróciła się na chwilę, zobaczyła, jak wracał do płótna, jakby przyciągany magnesem. Jego poświęcenie i oddanie, z jakim traktował uwolnienie jej od zarzutów, wzruszyły ją. Obezwładniły. Doskonale pamiętała, co zaszło między nimi ze­ szłej nocy. Nie miała wątpliwości, że jej pragnął, 264

i wiedziała, że ona czuje to samo. Wciąż bardzo chciała poznać, czym jest pożądanie ogarniające dwoje ludzi, a jednak postanowiła wstrzymać się choć na chwilę. Gerrard miał rację; musiała to przemyśleć. Powiedział, że pragnie wszystkiego, że będzie chciał posiąść ją całą - było to bardzo ogólne stwierdzenie; Jacqueline nie była pewna, czy rozu­ mie, co się za tym kryło. Żeby się na to zgodzić... żeby to uczynić, musia­ łaby mu zaufać. Uwierzyć, że cokolwiek oznacza owo „wszystko", Gerrard jej nie skrzywdzi ani nie zrani. Nawet nie była w stanie sobie wyobrazić, że mógłby chcieć ją zranić. Świadomość, że żądał od niej tak wielkiego zaufania, powinna pomóc jej zrozumieć, dlaczego tego żądał. Dlaczego był nią tak bardzo zainteresowany? Oczywiście interesowała go jako obiekt, ale czy była to odpowiedź wyczerpująca? Przypominając sobie jego skupienie na niej podczas szkicowania i gdy trzymał ją w ramionach, nie potrafiła stwier­ dzić, czy w obydwu przypadkach kierowała nim ta sama siła. Nie wiedziała też, w jaki sposób miałaby je rozróżnić. Ale czy naprawdę ją to obchodziło? Pytanie po­ jawiło się w jej głowie i już tam zostało, gdyż nie znalazła na nie odpowiedzi.

Kolejne minuty mijały na intensywnym rozmy­ ślaniu. Czego ona chce od niego? Co chce zrobić z żarem, który między nimi płonie? To wiedziała - chciała się nauczyć, wszystkiego doświadczyć. Fi­ zycznej i emocjonalnej strony kobiecego życia, 265

a także wszystkich innych aspektów bliskości, któ­ rych przez ostatnie lata była nieświadoma. Próbowała wyobrazić sobie przyszłość i skutki, które może spowodować zbytnie związanie z Gerrardem, i... nie była w stanie. Przyszłość była jak czarna dziura. Marszcząc brwi, jeszcze raz skupiła się na nadchodzących latach i ponownie niczego nie zobaczyła. Niewidzącym wzrokiem wpatrywała się w noc za oknami i czuła dziwną pustkę. Zdała sobie sprawę, że zabójca okradł ją z marzeń i planów; jej przyszłość była jak czyste płótno, a Jacqueline nie miała żadnego pomysłu na obraz. Odkrycie kompletnej pustki w miejscu, gdzie z całą pewnością powinno coś być, zdało się szokujące. Miała dwadzieścia trzy lata, była atrakcyj­ na i dobrze uposażona, a jednak... U progu życia została zamrożona. Wszystkie marzenia i plany, ja­ kie snuła, zniknęły wraz ze śmiercią Thomasa. Nie został po nich żaden ślad. Prawdopodobnie, gdy wyzwoli się z koszmarnych oskarżeń, jej umysł przestanie obsesyjnie skupiać się na przeszłości i teraźniejszości, a wtedy będzie mogła spojrzeć w przyszłość i coś zaplanować. Do tej pory... nie mogła liczyć na to, że poprowadzi ją zaplanowany wcześniej cel. Jednakże Gerrard złożył jej propozycję już te­ raz; jak na nią odpowiedzieć? Zgodzić się. Przecież jasno powiedział, że nie chodzi mu o jej przyszłość, tylko o teraźniejszość; mówił o bliskości fizycznej, bez dalszych zobowią­ zań. Gdyby była młodsza, albo bardziej uwikła­ na w życie towarzyskie, mogłaby stchórzyć, bać się ryzyka i się wahać. Ale w takich okolicznościach? 266

Biorąc pod uwagę wszystko, co odebrał jej los, i to, co może jeszcze jej odbierze, odpowiedź zdawała się jasna. - Chcę żyć - wyszeptała Jacqueline. Zobaczyła prostą drogę. Jak długo miałaby cze­ kać? Kiedy będzie starą panną, taka okazja może się już nie nadarzyć. Była już przekonana. Miała wielką ochotę przestać myśleć, otworzyć drzwi, przekraść się cichym korytarzem i rzucić się w jego ramiona. Nigdy nie była impulsywna, do­ piero przy Gerrardzie poczuła nawoływanie in­ stynktu. Powstrzymywała ją wrodzona ostrożność. Odwróciła się od okna, zrobiła kilka kroków i zatrzymała się ze wzrokiem utkwionym w drzwi. Zgodzić się już teraz, czy zaczekać na jakiś znak? A może zadać więcej pytań? Wiele wysiłku kosztowało ją odwrócenie się od drzwi i położenie do łóżka. Wsunęła się pod kołdrę, zamknęła oczy i postanowiła zasnąć.

Nie odniosła spektakularnego sukcesu, ale wchodząc do pokoju śniadaniowego czuła się nie­ co wypoczęta. Widziała, jak intensywnie wpatruje się w nią Gerrard, ale ledwie odpowiedziała na je­ go powitanie i zajęła się grzanką i herbatą. Jego spojrzenie, choć bardzo uważne, nie mogło być znakiem. Pogoda dopisała. Zdecydowali się pojechać do Trewarren House powozem Gerrarda; jego ko­ nie potrzebowały się trochę rozruszać. Zmierzali drogą w kierunku Portscatho i klifów nad kana­ łem. Trewarren House leżał kilka mil od nabrzeża; 267

wystarczająco daleko od ostrego morskiego wia­ tru, by drzewa w parku wyrosły wysokie i proste. Lady Trewarren trochę się zdziwiła obecnością Gerrarda i Barnaby'ego, lecz szybko się odnalazła w nowej sytuacji, odsyłając Barnaby'ego do pomo­ cy przy wieszaniu girland w sali balowej. Gerrard i Jacqueline mieli nadzorować wieszanie latarni na drzewach. Czekało na nich dwóch ogrodników ze skrzynką pełną latarni, dla których mieli zna­ leźć najbardziej dogodne miejsca. Wyczulony na szczegóły pejzaży Gerrard nie musiał się nawet zastanawiać. Pierwsza część poranka minęła na przyjemnych wędrówkach. Potem dołączyła do nich grupa młodych, którzy już uporali się ze swymi zadaniami w domu i na tarasie. Najpierw nadeszli Roger, Clara, Mary i Rosa. Śmiejąc się głośno, wyznali, że nie mogą się już doczekać wie­ czora, po czym pomachali im i ruszyli ścieżką do jeziora. Gerrard patrzył za nimi, a potem uniósł brew. - Zgaduję, że tradycja nakazuje kończyć poran­ ne zgromadzenie nad jeziorem? Jacqueline się uśmiechnęła. - Zbieramy się tam i spędzamy czas w letnim domku i jego okolicy aż do gongu na obiad. W następnej grupie dekoratorów nadchodzą­ cych od strony domu znajdowała się Cecily Han­ cock. Stanęła obok Jacqueline i zapytała Gilesa Trewarrena, czy Entwhistle'owie pojawią się na balu; wspomniała, że sir Harvey jest mistrzem polowań. Patrząc przepraszająco na Jacqueline, Giles potwierdził, że rodzice Thomasa przysłali li­ ścik, iż pojawią się na balu, ale wyjdą przed tańca­ mi. Wszyscy spojrzeli na nią, by zobaczyć, jak zare­ aguje. Jacqueline zwalczyła chęć ukrycia się 268

pod zwykłą maską. Bliskość Gerrarda dodała jej odwagi. Spojrzała bez lęku w oczy Cecily i powie­ działa ze współczuciem: - Nie mogę się doczekać spotkania z nimi. Tak wiele musieli wycierpieć. Będąc w żałobie, nie miałam okazji z nimi porozmawiać. Teraz, gdy znaleziono ciało Thomasa, na pewno cierpią na nowo. - Zerknęła na Gerrarda i jego wzrok do­ dał jej odwagi. Znów spojrzała na Cecily. - Muszę też koniecznie przedstawić im pana Debbingtona i pana Adaira, który znalazł ciało i odkrył tak wiele szczegółów śmierci Thomasa. Cecily usilnie wpatrywała się w jej twarz. Była zdumiona. Inni także ją obserwowali, lecz wyraźnie przyjęli jej słowa za szczery fakt. Giles zapewnił Gerrarda, że dopilnuje, by ojciec przedstawił go sir Harveyowi. Po chwili grupa pożegnała się i ruszyła nad je­ zioro wraz z wyciszoną, zamyśloną Cecily. Jacqueline poczuła falę satysfakcji. Odwróciła się do Gerrarda, który patrzył na nią z aprobatą. - Świetnie sobie poradziłaś. Ważna jest każda osoba, którą uda się przeciągnąć na naszą stronę. Przewiduję, że po balu zabójca będzie klął w żywy kamień i zgrzytał zębami. Jacqueline uśmiechnęła się, lecz szybko spoważ­ niała. - Możemy tylko mieć taką nadzieję. Na ścieżce pojawiły się kolejne trzy grupy idące od strony domu. Po pokonaniu Cecily Jacqueline bez trudu dała sobie radę z rozmaitymi komenta­ rzami na temat jej uczestnictwa w przystrajaniu posiadłości, powrotu do tańców po skończonej ża­ łobie, odnalezienia ciała Thomasa i prawdopodob­ nego samopoczucia jego rodziców. 269

Jednak każde zdanie o Thomasie i o podejrzeniach czających się w ludzkich umysłach, przypo­ minało jej, jak szeroko rozeszła się plotka. Gerrard widział, że gdy tylko nie musi trzymać fasonu, Jacqueline jest coraz bardziej zamyślona i za­ mknięta w sobie. Gdy zawisła ostatnia latarnia i ogrodnicy udali się do swoich zajęć, Gerrard wy­ ciągnął zegarek z kieszeni. - Mamy jeszcze pół godziny do obiadu. - Wody jeziora lśniły między drzewami; słychać było stam­ tąd okrzyki młodzieży. - Chętnie oddaliłbym się od tego gwaru. - Chowając zegarek, rozejrzał się wokół. - Czy jest tu jakiś cichy zakątek, gdzie mo­ glibyśmy trochę odpocząć? Jacqueline uśmiechnęła się. - Idąc w górę strumienia trafimy nad staw. Nikt inny tam nie pójdzie - wszyscy zbierają się zawsze przy letnim domku. - Jestem zagorzałym wielbicielem stawów. Gerrard ponaglił ją gestem. Poprowadziła go ścieżką ocienioną wysokimi drzewami; po kilku minutach jezioro zniknęło im z oczu. - Świetnie sobie radzisz. Spojrzała na niego, ale nic nie powiedziała. Czu­ ła się coraz pewniej i coraz częściej rezygnowała z tarczy ochronnej. Rzeczywiście była coraz bar­ dziej sobą. Gerard przyszedł do Trewarrenów po części z myślą o tym, że może Jacqueline będzie potrze­ bowała pomocy, ale wbrew jego obawom wspania­ le dała sobie radę ze złośliwą Cecily; już go nie po­ trzebowała. A jednak nie zamierzał jej opuścić. Spojrzał na nią, myśląc o prawdziwej przyczynie, dla której wszędzie jej towarzyszy. Jeszcze się nie 270

zgodziła zostać jego kochanką. Sądził, że do tej pory już się zgodzi, a przynajmniej da mu jakiś znak. Objęta strategia nie dopuszczała nacisku. Już raz nie dotrzymał tego warunku i miał zamiar nigdy więcej nie popełnić błędu. Ale... Zerknął szybko na jej profil. Tamta noc w pra­ cowni. .. Czy możliwe, że nieco przeszarżował? Był tak absolutnie pewny, że Jacqueline do niego przyjdzie; zeszłej nocy, nawet w trakcie malowa­ nia, przerywał co chwilę i patrzył w stronę drzwi, na wciąż nieruchomą klamkę. Nawet najdelikat­ niejszy dźwięk kompletnie go rozpraszał. Nie przyszła. Czyżby źle odczytał jej pragnienia? Zapewne wahała się i rozważała różne możliwości. Gerrard odetchnął głęboko, czując zaciskające się na piersi kleszcze niepewności. Nonsens - to może być tylko chwilowe wahanie. Jeśli Jacqueline potrzebuje otuchy, Gerrard jest gotów w każdej chwili zapewnić jej poczucie bezpieczeństwa. Jest gotów dostosować swoje zachowanie i działania do tempa, które będzie jej odpowiadało. Być może trzeba nieco dodać jej odwagi? Jacqueline wpatrywała się w drzewa przy ścież­ ce, jednak wyraźnie czuła każde ukradkowe spoj­ rzenie Gerrarda i intensywność, z jaką wpatrywał się w jej twarz. Zupełnie jakby uznał ją za równie fascynującą, jak ona jego. Tak jak ona wciąż była skupiona na jego bliskości, tak i Gerrard zdawał się w pełni zaabsorbowany jej osobą. Wciąż ota­ czała ją jego uwaga i troska. Zarośla się przerzedziły i ścieżka wyprowadziła ich na otwartą przestrzeń, wiodąc wokół głębokie­ go stawu, zasilanego przez strumień, który wypty271

wal z drugiej strony i ostatecznie ginął w jeziorze. Powierzchnia stawu była gładka; odbijały się w niej korony drzew i niebo. Jego brzegi porastało sito­ wie, na ciemnozielonych liściach unosiły się białe i różowe lilie wodne. - Zrobiliśmy spore koło i jesteśmy blisko domu. - Jacqueline wskazała ścieżkę po drugiej stronie stawu i podeszła do dużej, płaskiej skały, na której stała kamienna ławka. Było to idealne miejsce od­ poczynku, z widokiem na staw. Gerrard zatrzymał się przy skale, patrząc na ścieżkę biegnącą ku domowi, i w tył, na tę, któ­ rą przyszli. - Ach, tak... Zaczekał, aż Jacqueline usiądzie i poprawi suk­ nię, po czym sam siadł obok niej. Wskazał dłonią na widoczną między drzewami wodę. - Jezioro, nieprawdaż? -Tak. Ujął jej dłoń. Czuła, że napięły się wszystkie jej nerwy. Zanim się otrząsnęła, Gerrard namiętnie ją pocałował. Nie skrywał swego pożądania. Chwycił ją mocno w ramiona i zaprosił do fascynującej gry, dalszego poznawania siebie nawzajem. Opieranie się pożądaniu nie miało sensu; trzeba wyjść mu naprzeciw, spotkać się z nim i zmierzyć. Pocałunek ją oszołomił, zaczął wciągać ją w głębię namiętności. - Dlaczego? - Wpatrywała się usilnie w jego brązowe oczy. - Dlaczego chcesz ode mnie tak wiele i żebym to ja podjęła decyzję? Gerrard zastygł, co oznaczało, że skupił wszyst­ kie myśli na jej pytaniu. Wytrąciła go z równowagi. Musiał szybko znaleźć jakąś odpowiedź. 272

Mocniej zacisnął dłonie na jej talii. - Już ci powiedziałem - chcę całej ciebie. Wszystkiego, co masz do ofiarowania. - Co przez to rozumiesz? I dlaczego tego chcesz? - Dlatego że... To jest właśnie pożądanie mię­ dzy kobietą a mężczyzną. - Sam mi powiedziałeś, że chcesz ode mnie cze­ goś o wiele więcej. Więcej niż zwykle, niż normal­ nie. - Chciała wiedzieć, o co mu chodzi. Czeka­ ła. I po raz pierwszy wyczuła w nim niepewność i nieufność. Dlaczego miałby czuć się przy niej niepewnie? Milczał i tylko głaskał jej plecy ciepłymi dłońmi. Jacqueline uniosła brwi. - Jesteś bardzo tajemniczy. Coś zapłonęło w jego oczach. - Nie ma w tym nic tajemniczego. Podniósł ją trochę; Jacqueline na wpół siedziała na jego kolanach. Czuła przy biodrze jego twardą męskość, słyszała pomruk w jego głosie i czuła siłę jego dłoni. Nie czuła jednak strachu ani najlżejszej nuty niepokoju. Widziała jak mocno jej pragnie, jak wielkie po­ żądanie go drąży, nigdy by jej nie skrzywdził ani fi­ zycznie, ani emocjonalnie. Nie potrafiła powie­ dzieć, dlaczego czuje się w jego ramionach tak bez­ piecznie i pewnie. - Nie odpowiedziałeś mi na pytanie. - Ponieważ nadal milczał, powtórzyła: - Dlaczego chcesz ode mnie więcej? Dlaczego tak istotne jest, bym się na to zgodziła? Gerrard odetchnął. Spojrzał na jej usta, swoje uparcie zaciskając w wąską linię. Jacqueline po­ chyliła się i śmiało pocałowała go rozchylonymi wargami. 273

- Poważnie rozważam powstrzymanie się od po­ dejmowania decyzji, zanim odpowiesz mi na pyta­ nie - wyszeptała tuż przy jego ustach. Czuła, że je­ go pierś się unosi i wiedziała, że odniosła zwycię­ stwo. Ona również mogła mu postawić ultimatum. Pocałowała go, zapraszając do czerpania od niej rozkoszy... Nie zwróciła uwagi na cichy szelest liści, nazbyt pochłonięta obietnicą kryjącą się w jego zachłan­ nych ustach. Słysząc teatralny jęk, podniosła głowę... Na skraju polany, z jedną dłonią przyciśniętą do ust i szeroko otwartymi oczami stała Eleanor. Twarz stojącego przy niej Matthew Brisendena przypominała gradową chmurę. Jacqueline miała szczerą chęć udusić ich oboje. Przełykając cisnące się na usta przekleństwa, spię­ ła mięśnie, by wyswobodzić się z ramion Gerrarda, lecz on ją przytrzymał i ona posłuchała tego impul­ su. Łagodnie i niespiesznie podniósł ją i postawił na ziemi, po czym sam stanął obok niej. Z niewzru­ szonym zachowaniem konwenansów skinął głową przybyłym. - Panno Fritham, panie Brisenden. Czy byli już państwo nad jeziorem? - zapytał grzecznym, nieco znudzonym tonem, jakby omawiał wycieczkę po parku. Nie traktował ich pocałunku jak uchybienia czy grzechu i nie chciał, by inni tak go postrzegali. Matthew wpatrywał się w niego płomiennym wzrokiem. Gerrard miał ochotę uśmiechnąć się w odpowiedzi. Nie spodziewał się, że może czuć satysfakcję, widząc jawnie wrogą postawę Brisendena, a jednak ją czuł. Ciekawe, jak by wyglądał, gdyby Jacqueline bardziej się zaangażowała. 274

W oddali rozbrzmiał gong, rezonując między drzewami. - Och, obiad. - Biorąc Jacqueline pod rękę, uniósł pytająco brwi i patrząc na Matthew i Eleanor, skinął ku ścieżce. - Ruszamy? Nie mieli innego wyjścia; musieli ruszyć za nimi. Eleanor szła żwawo, zaś Matthew prawdopodob­ nie wolałby go wyzwać na pojedynek. Pozostał jed­ nak przy chmurnych spojrzeniach i z ociąganiem wlókł się za nimi. Zgodnie z przewidywaniem Gerrarda Eleanor ujęła go pod drugą rękę. Zaszczyca­ jąc ją jedynie obojętnym skinieniem, pozostał sku­ piony na Jacqueline, prowadząc z nią konwersację na temat rozmaitych drzew, które mijali po dro­ dze. Zdarzały się sytuacje, w których hobby Gerrarda okazywało się nader przydatne. Jacqueline odpowiadała swobodnie i nie była ani zakłopotana, ani przestraszona tym, że ich na­ kryto. Wręcz przeciwnie. Wyczuł, że jest mocno poirytowana, a nawet wściekła, że im przeszkodzo­ no. To stwierdzenie dodało mu skrzydeł; być może jednak coś dziś osiągnął. Nie licząc zwrócenia na siebie uwagi Eleonor, czego właśnie chciał uniknąć. Znał już wcześniej drapieżne kobiety i Eleanor z pewnością do takich należała. Gdy zo­ baczyła, że Jacqueline się nim interesuje - w spe­ cyficzny sposób interesuje - poczuła zew krwi. Przypuszczała, że Gerrard jest amatorem zalotów i prawdopodobnie zamierzała go obdarzyć swoją uwagą, a w efekcie, swymi wdziękami. Czuł na so­ bie jej zaciekawione spojrzenie. Nie próbowała się włączyć w konwersację, lecz wlepiała w niego oczy, jakby chciała zbadać każdy cal jego osoby i znaleźć jego słaby punkt. Była to misja skazana na niepo­ wodzenie. Jednak najbardziej intrygował go fakt, 275

że Jacqueline również zdawała sobie sprawę z na­ głego zainteresowania przyjaciółki Gerrardem. Zobaczył też coś jeszcze. Jednak Jacqueline nie spojrzała na niego. Nie sprawdziła, czy Gerrard również zauważył stara­ nia, i czy na nie odpowiada. Jej jasnego oblicza nie zakłóciła nawet szczypta zazdrości czy zaniepoko­ jenia, choć widziała, rozumiała i zapamiętywała. Czyżby była aż tak pewna jego uczuć? Czy po prostu wcale jej na nim nie zależało? Ta ostatnia możliwość ubodła go bardziej, niż by się tego spodziewał. Nawet bardziej niż jej pytania. Na to wszystko absolutnie nie było miejsca w jego planie. Na tarasie pojawili się jako pierwsi. Zanim jed­ nak nałożyli sobie porcje zimnych dań i deserów, nadeszła wśród śmiechu duża grupa młodzieży. Był z nimi również Barnaby. Gerrard przywołał go spojrzeniem; zachęcając Jacqueline do zaprosze­ nia młodszych dziewcząt do stołu, starał się nie zwracać uwagi na Eleanor. Chwilowo pokonana, dołączyła do grupy Jordana, ale wyraźnie nie przy­ kładała ani odrobiny uwagi do dyskusji, którą pro­ wadził jej brat. Oczy miała wciąż utkwione w Debbingtonie, od czasu do czasu patrzyła też na Barnaby'ego, lecz wciąż wracała do Gerrarda. Równie często patrzył ku niemu Jordan. Gerrard zaklął w duchu i postanowił być czujny. Nie zdołał; gdy wszyscy ruszyli bezładną i hała­ śliwą gromadą do wyjścia, wymieniając pozdrowie­ nia i obietnice świetnej zabawy wieczorem, Ele­ anor udało się ustawić przy jego boku. Gerrard po­ prowadził Jacqueline do swojego powozu; jego siwki stały spokojnie, niewzruszone głośnymi 276

okrzykami. Stajenny trzymał je za lejce i uspokajał cichym głosem. Barnaby usadowił się po drugiej stronie powozu, który mógł pomieścić tylko trzy osoby. Tuż obok stał powóz Jordana, zaprzężony w parę gniadoszy. - Drogi panie Debbington... - Eleanor śmiało chwyciła go za rękaw, musiał więc zatrzymać się i spojrzeć jej w twarz. Uśmiechnęła się. - Zastana­ wiam się, czy Jacqueline i ja nie mogłybyśmy za­ mienić się miejscami aż do rozwidlenia dróg. - Prześliznęła wzrokiem po jego siwkach i znów spojrzała na niego. - Mam wielkie upodobanie w pełnych mocy zwierzętach. Są fascynujące. - Obawiam się, że to niemożliwe. Postanowili­ śmy wrócić inną drogą. - Czyżby? - Wzrok Eleanor i ton jej głosu stały się ostre jak brzytwy. - A jaką? Z pewnością inną niż Eleanor, co do tego Gerrard nie miał wątpliwości. Nie przyszło mu do gło­ wy, że zada mu tak impertynenckie pytanie. Zanim wypowiedział spontanicznie powstające, niezbyt grzeczne odpowiedzi, Jacqueline zacisnęła palce na jego rękawie; pochyliła się do Eleanor i rzekła: - Pan Debbington zapragnął obejrzeć kościół w Trewithian. Przy odrobinie szczęścia zdążymy tam pojechać i wrócić na czas do Hellebore. Mina Eleanor zrzedła. - Ach, tak... Jacqueline podniosła jej dłoń z rękawa Gerrarda, uścisnęła na pożegnanie i puściła. - Do zobaczenia wieczorem. Przyjaciółka skinęła głową, rozczarowana, lecz w miarę opanowana. - Tak, oczywiście. 277

Gerrard zamrugał i pospiesznie dołączył słowa pożegnania; siedzący w powozie Barnaby tylko po­ machał dłonią. Nie dając najmniejszego znaku, że zrozumiała, jak zgrabnie się jej pozbyli, Eleanor podniosła głowę i poszła do powozu brata. Przez chwilę Gerrard gapił się za nią. Otrząsnął się i po­ mógł Jacqueline wsiąść do powozu, po czym wdra­ pał się na kozioł, chwycił lejce i ruszył. - Uf! - Barnaby opadł na oparcie. - To była piękna ucieczka. - Zerknął na Jacqueline. - Bar­ dzo błyskotliwe. Całym sercem dziękuję za urato­ wanie nas, moja droga. - Ja również. - Gerrard uchwycił wzrok Jacque­ line; oczy jej błyszczały. - Powinienem teraz skrę­ cić na wschód? Jacqueline spojrzała na bramę. - Sądzę, że tak będzie lepiej. To bardzo przy­ jemna trasa i nie tak znów daleka. Zwłaszcza - wskazała na siwki - ze zwierzętami tak pełnymi mocy. Gerrard i Barnaby wybuchnęli śmiechem. Z uśmiechem na ustach Jacqueline spojrzała przed siebie.

Pomimo nadłożonej drogi wrócili do Hellebore na czas. Gerrard zajechał wprost do stajni, a po­ tem w trójkę udali się do domu. Pegaz zmierzył ich spojrzeniem; Jacqueline uśmiechnęła się, gdy mi­ jali pomnik. Ponad jej głową Gerrard zapytał Barnaby'ego: - Dowiedziałeś się czegoś? Barnaby miał zamiar delikatnie wybadać młod­ sze pokolenie i trafić na nić prowadzącą do autora 278

plotek. Wcześniej pytał o to lorda Tregonninga; jedyne, co starszy dżentelmen potrafił sobie przy­ pomnieć, to to, że gdy podniósł się już z najcięższej żałoby po żonie, sir Godfrey i lord Fritham zacho­ wywali się, jakby wszyscy wiedzieli, że Jacqueline jest za nią odpowiedzialna. Reszta towarzystwa też się tak zachowywała, unikając rozmów o wypadku. Lord Tregonning zaakceptował niewypowiedziany wyrok; pogrążony w żalu nie potrafił im się prze­ ciwstawić, a nie posiadając szczegółowej wiedzy, trudno mu było dowodzić czego innego. Dopiero gdy na dobre otrząsnął się z rozpaczy, stwierdził, że nie może uwierzyć w zarzuty wobec Jacqueline. Barnaby polował jak sokół, usiłując odnaleźć źródło plotek. Gerrard nie miał nadziei, że mu się to powiedzie, ale był wdzięczny za pełną wytrwało­ ści postawę przyjaciela. - Wiem tylko tyle, że plotki były rozsiewane przez długi czas, ale nikt nie pamięta, od kogo po raz pierwszy usłyszał, że Jacqueline zabiła swo­ ją matkę. Skojarzenie ze śmiercią Thomasa jest tylko naturalną koleją rzeczy. - Po chwili milcze­ nia Barnaby mówił dalej: - Jordan i Eleanor naj­ bardziej otwarcie cię wspierają. - Zerknął na Ja­ cqueline. - Zauważyłem, że bez wahania stają po twojej stronie. Jacqueline wzruszyła ramionami. - Jesteśmy prawie jak rodzeństwo, są moimi naj­ lepszymi przyjaciółmi. Barnaby kiwnął głową. - No, w każdym razie, nie udało mi się niczego dowiedzieć. Ale może starsze pokolenie będzie le­ piej pamiętać. Do tej pory młodzi nie myśleli zbyt wiele o śmierci. Nie wydawała się im ważna. - Natknąłeś się na coś jeszcze? 279

Barnaby wyszczerzył zęby. - Nie natknąłem się na nic, ale parę rzeczy prze­ myślałem. Zastanawiałem się nad motywem za­ mordowania lady Tregonning. Obecnie nie ma żadnego, co w dużej mierze spowodowało rzucenie na ciebie podejrzeń z taką łatwością - jesteś jedy­ ną osobą z choćby zarysem motywu, Jacqueline, nieważne, jak mało prawdopodobnego. - Zapa­ trzył się w przestrzeń i mówił dalej: - Jeśli założy­ my, że ta sama osoba zamordowała Thomasa i Mi­ ribelle, a powodem zabicia Thomasa były szykują­ ce się zaręczyny z Jacqueline, czy nie wydaje się prawdopodobne, że Miribelle zginęła z tego same­ go powodu? - To znaczy? - wpadł mu w słowo Gerrard. - A jeśli jakiś dżentelmen przez cały czas miał oko na Jacqueline i zgłosił się do Miribelle, żeby poparła jego kandydaturę? Gerrard przez chwilę obracał tę myśl w głowie. - Tego rodzaju rozważania zawsze mnie onie­ śmielały, ale... to do siebie pasuje. Barnaby kiwnął głową. - Gdy Thomas zniknął - skinął głową do Jacqu­ eline - pogrążyłaś się niemal w żałobie. To nieco utrudniło mordercy jego plany, ale gdy znów za­ częłaś się udzielać towarzysko, czy mógłby zrobić coś prostszego niż szukanie poparcia u twojej matki? Jacqueline zerknęła na Gerrarda, potem popa­ trzyła na Barnaby'ego. - Sugerujesz, że mama odmówiła mu poparcia i z tego powodu ją zabił? - Myślę, że musiało się wydarzyć coś więcej - chyba odrzuciła go w sposób kategoryczny, od­ mówiła jakiejkolwiek współpracy. Może zapowie280

działa, że do końca będzie się sprzeciwiała temu związkowi. To, jak sądzę, mogłoby wystarczyć ko­ muś, kto już raz dopuścił się morderstwa, do po­ nownego popełnienia zbrodni. Idąc ku Ogrodowi Herkulesa, rozważali fakty, patrząc na nie w nowym świetle. - Śmierć matki spowodowała twoją głęboką, trwającą rok żałobę - powiedział Gerrard. - Jed­ nak upływający czas zdaje się nie martwić tego łaj­ daka. Jacqueline kiwnęła głową. - Ale teraz już od kilku miesięcy nie jestem w żałobie. Szli w pełnym słońcu, ale Jacqueline zadrżała. Gerrard złapał ją za rękę i delikatnie ścisnął. - Nikt się nie starał ostatnio o twoją rękę? Nie patrząc na niego, potrząsnęła głową. - Jestem pewna, że tata powiedziałby mi, gdyby tak było. Nie licząc Thomasa, a i to nie doszło for­ malnie do skutku, nikt nie prosił o moją rękę. Ogród Herkulesa wyłonił się przed ich oczami i otoczyły ich cienie. Gdy dotarli do schodów, Ger­ rard powiedział: - Jeśli jakikolwiek dżentelmen poprosi o twoją rękę, nie omieszkasz nam tego powiedzieć, do­ brze? - Jeśli jakiś dżentelmen poprosi mnie o rękę, dowiesz się o tym pierwszy. I odwróciwszy się, zaczęła wchodzić po scho­ dach. Puszczając jej dłoń, Gerrard ruszył pod górę, nie wiedząc, jak ma to zinterpretować. Wziąć za dobrą monetę? Choć może do tego czasu Jacqueline bę­ dzie już należała do niego.

281

Rozdział 13 - Przekonanie tych, którzy znają mnie od lat, to jedna sprawa - szepnęła Jacqueline do Gerarda, gdy wchodzili za lordem Tregonningiem i Millicent do Trewarren Hall. Uśmiech na jej twarzy wy­ glądał jak przyklejony. - A szersze kręgi towarzy­ stwa to zupełnie coś innego. - Nonsens. - Gerrard uśmiechnął się kojąco. - Przestań się martwić. Zachowuj się naturalnie. Słuchaj swojego serca. Trudne to zadanie, gdy serce łomocze. Ode­ tchnęła głęboko. Nie musiała pytać, czy Gerrard zechce dotrzy­ mywać jej towarzystwa; wiedziała, że tak będzie. Nie musiała się martwić, że ich bliskość wzbudzi jakieś komentarze, bo w obecnej sytuacji byłoby to wręcz korzystne. Myśli Jacqueline galopowały jak spłoszone konie i wciąż czuła, że brakuje jej tchu. Była ożywiona i z podekscytowaniem czekała na rozwój wypadków. Przywitali się z gospodarzami. Jacqueline usiło­ wała nie skupiać się na momencie, gdy Gerrard w pełnym stroju wieczorowym wszedł do salonu. Tuż za nim kroczył Barnaby, lecz Jacqueline w ogóle go nie dostrzegała. Gerrard w czerni i olśniewającej bieli, w białej jedwabnej kamizelce z delikatnymi bursztynowymi wzorami, całkowicie pochłonął jej uwagę. Ostry kontrast bieli i czerni podkreślał szero­ kość jego ramion, szczupłe, wysokie ciało i surowe, dojrzałe rysy twarzy. Wewnętrzna siła, która tak 282

często z niego wyzierała, tego wieczora objawiła się w swej pełni; wprost tryskał życiową energią. Erotyzm okrywał go jak niewidzialny płaszcz; Ja­ cqueline prawie mogła poczuć smak pierwotnych instynktów. Eleanor odgryzie sobie język. Nigdy wcześniej nie konkurowały ze sobą o względy dżentelmena i nie miała pewności, czy będą to robić dzisiaj, choć czynione przez Eleanor wyraźne próby skupienia na sobie uwagi pa­ na Debbingtona urosły w głowie Jacqueline do rozmiarów upiora. Mężczyzna u jej boku - nie dżentelmen, lecz właśnie mężczyzna - był kolejnym upiorem. Nie była go pewna, zwłaszcza teraz, gdy zoba­ czyła jego prawdziwe oblicze. Stała przy nim, opie­ rając dłoń w rękawiczce na jego czarnym rękawie, do szpiku kości świadoma jego oszałamiającej pre­ zencji - a także swojej własnej. Od czasów, gdy dostała brązową suknię, przyby­ ło jej kilka centymetrów. Przynajmniej dwa centy­ metry wzrostu, co sprawiało, że brzeg sukni zalot­ nie odsłaniał kostki i było to najmniejsze z jej zmartwień. Rozkwitły również biodra i piersi; jeśli niebacznie odetchnie zbyt głęboko, może się zna­ leźć w nielichych kłopotach. Gdy z natchnionym i radosnym uśmiechem dy­ gała przed lady Trewarren, myślała tylko o tym, że jak najszybciej musi się dowiedzieć, gdzie jest gar­ deroba dla dam. Jeśli zdarzy się jakieś nieszczę­ ście, chciała wiedzieć, w którą stronę ma uciekać. Podnosząc się z dygnięcia, zobaczyła skupiony wzrok lady Trewarren i całą siłą woli powstrzyma­ ła się przed spojrzeniem w dół i sprawdzeniem, czy wszystko w porządku. Gospodyni jednak patrzyła 283

jej ciepło w oczy. Ucałowały się i Gerrard popro­ wadził ją do Millicent. Zgodnie z przypuszczeniami, obecność lorda Tregonninga wywołała spore zamieszanie. Goście wspinali się na palce i spoglądali ponad swoimi głowami, by na własne oczy się przekonać, że jej ojciec pojawił się na balu we własnej osobie. Jacqueline była mu niezmiernie wdzięczna za od­ wrócenie od niej powszechnej uwagi. Właśnie za­ mierzała się rozejrzeć, gdy napotkała czujny wzrok Gerrarda i zdała sobie sprawę, że ją obserwował. Pochylił się ku niej. - Odpręż się. - Ciepłą i silną dłonią przykrył jej dłoń. - Wyglądasz olśniewająco. - Jego wzrok le­ niwie i bezwstydnie prześliznął się po jej piersiach i talii. - Tak dobrze, że nie mogą cię źle ocenić. W tym kolorze wyglądasz smakowicie. Smakowicie? Czy to dlatego przez chwilę wyglą­ dał, jakby chciał... Zabroniła sobie myśleć na ten temat; już i tak miała wystarczająco dużo na głowie. Gerrard znał dobrze swoją rolę; najważniejsze było, by Jacqueline nie skupiała się na plotkach i ludzkiej niegodziwości. Żeby się nie wycofała w głąb siebie. Tarcza ochronna mogła wywołać tylko więcej plotek. Ger­ rard miał zamiar ją rozpraszać. I doskonale wie­ dział, jak to osiągnąć. Weszli do zatłoczonej sali balowej. Zostawiając bezpośrednie działania lordowi Tregonningowi i Millicent, którzy wspierani przez Barnaby'ego szerzyli wiadomości o faktach, Gerrard postanowił skupić całą uwagę Jacqueline na balu. Lady Trewarren rozdała pannom karneciki. Ten stary zwyczaj był bardzo poręczny, co gospodyni ujęła krótkim stwierdzeniem: 284

- I już nie muszę się martwić o ustawianie par. - Poproszę o pierwszego walca - wyszeptał Gerrard. - Gdybyś mogła być tak miła... Jacqueline spojrzała mu w oczy. - Skoro sobie życzysz... Ołówkiem dołączonym do karnetu starannie wpisała jego nazwisko w odpowiednią linię. - I jeszcze ostatni walc przed kolacją... Zapisała bez dyskusji. - Jacqueline! - Z tłumu wynurzył się Giles Trewarren. Twarz miał ożywioną dobrym humorem i patrzył na nią z upodobaniem. - Wspaniale! Zła­ pałem cię w samą porę. Będę zaszczycony, jeśli po­ zwolisz mi zatańczyć z tobą pierwszy taniec ludowy. Zanim upłynęła minuta, byli otoczeni przez ka­ walerów z całej okolicy, przekrzykujących się i do­ magających wpisania do notesika Jacqueline. Gerrard był rozbawiony zaskoczeniem lśniącym w jej oczach - naprawdę nie zdawała sobie sprawy, że ubrana w ten sposób może wywrzeć aż takie wra­ żenie. Nawet na najbardziej konserwatywnych dżentelmenach. Wiedział, że już zaczął zachowywać się zabor­ czo. Nie mówił zbyt wiele, ale czujnie obserwował sytuację, w każdej chwili gotów wkroczyć. Nie chciał, by ktokolwiek wspomniał Thomasa bądź jej matkę i ją zasmucił. Oczy Jacqueline błyszczały; po prostu rozkwitała. Pojawił się Matthew Brisenden. Posłał ponure spojrzenie Gerrardowi, lecz dla Jacqueline był uprzejmy i czarujący; Gerrard domyślił się, że jest to jego zwykłe zachowanie. Chłopak - jakoś nie mógł myśleć o Matthew jak o rówieśniku - spra­ wiał wrażenie, że wciąż tkwi w przekonaniu, iż jest jedynym obrońcą Jacqueline. Gerrard stłumił chęć 285

udowodnienia mu, że to stanowisko zostało już za­ jęte. - Moja droga panno Tregonning! - Dżentelmen nieco starszy od Gerrarda, dobrze zbudowany, choć z początkami nadwagi, przedzierał się przez tłum, by w końcu z wyszukaną elegancją się ukło­ nić. - Zaćmiewa pani księżyc swym blaskiem. Czy mogę się ośmielić i prosić o walca przed kolacją? Jacqueline uśmiechnęła się i podała mu dłoń. Gerrard nie zauważył żadnej zmiany w jej zacho­ waniu, choć dla niego mężczyzna stanowił obraz starzejącego się Romea. - Witam pana, sir Vincent. Byłabym szczerze za- i chwycona, lecz obawiam się, że uprzedził pana pan Debbington. Gerrard rozpoznał nazwisko dżentelmena i na­ tychmiast stał się podwójnie czujny. To był męż­ czyzna, o którym wspominała Millicent, że od dawna miał oko na jej bratanicę. - Zdaje się, że panowie jeszcze się nie poznali. Czy mogę panów przedstawić? Sir Vincent Perry obrzucił go badawczym spoj­ rzeniem i odwzajemnił ukłon. - Witam, panie Debbington. - Odwrócił się do Jacqueline. - W takim razie może zaszczyci mnie pani tańcem po kolacji? Jacqueline zajrzała do notesu, skinęła głową i zapisała nazwisko sir Vincenta. - To mi pan uczyni zaszczyt, sir. Co chwilę podchodzili nowi dżentelmeni, dołą­ czali do kółka, zapisywali się w karnecie i odcho­ dzili do innych panien, lecz sir Vincent pozostał przy boku Jacqueline, która odpowiadała na jego uwagi, lecz traktowała go dokładnie tak samo jak innych. W żaden sposób go nie zachęcała. Gerrard 286

widział wszystkie poirytowane spojrzenia, które rzucał w jego stronę sir Vincent. Ignorował je, lecz ukradkiem miał oko na podstarzałego amanta, jednocześnie obserwując, jak radzi sobie reszta. Lord Tregonning przemierzał salę balową, zatrzy­ mując się przy różnych grupach, by zaspokoić cie­ kawość, którą wzbudziło jego przybycie. Oblicze miał jasne, rozpromienione; wyglądał dokładnie jak dżentelmen, który przyszedł się dobrze zaba­ wić. Gdy odchodził do następnej grupy, jego roz­ mówcy bezwiednie patrzyli w stronę Jacqueline; Gerrard miał nadzieję, że widzą ją w zupełnie in­ nym świetle. Lord Tregonning obrał kurs na sir Godfreya, planując wreszcie wtajemniczyć władze. Barnaby i Millicent pojawili się od razu u jego boku, by go wesprzeć w razie potrzeby. Gerrard domyślał się ich planów - lord Tregonning zrobi wstęp na temat odkryć Barnaby'ego, który potem wyjaśniał dość długo, a sir Godfrey zdawał się nie nadążać za jego dowodami. Lord Tregonning przeprosił towarzy­ stwo i udał się do pokoju karcianego, gdzie plano­ wał wciągnąć starszych jak on sam dżentelmenów w dyskusję na temat szokujących odkryć. Chciał też przedstawić swoje przypuszczenia na temat zabójcy i odeprzeć wszystkie, nawet najbardziej delikatne sugestie, że może nim być Jacqueline. Barnaby i Millicent dalej poważnie i ściszonymi głosami rozmawiali z sir Godfreyem. W końcu Millicent wzniosła oczy ku niebu z wyraźnym roz­ drażnieniem, wskazała dłonią na drzwi do biblio­ teki i ujmując sędziego pod rękę, w zasadzie siłą pociągnęła go do przyległego pokoju. Gerrard do­ myślił się, że zamierzała otwarcie wyłuszczyć mu stanowisko rodziny Tregonning. Barnaby ruszył 287

za nimi z zaciętą miną i Gerrard nie miał wątpli­ wości, że we dwoje poradzą sobie z ciasnym umy­ słem sir Godfreya. - Ach, moja droga Jacqueline! Arogancki ton głosu Jordana Frithama przywró­ cił Gerrarda do centrum wydarzeń. Jacqueline uśmiechnęła się i podała Jordanowi dłoń. - Jordan! Gdzie Eleanor? Jeszcze jej nie widzia­ łam. - Och, jest gdzieś w tym tłumie i pilnie zapisuje kolejne strony w karnecie. Pomyślałem, że przyjdę, żeby wypełnić i twój. - Spojrzał z pogardą na kłę­ biący się tłum. - Wpisz mnie na kotyliona, tak so­ bie myślę. Gerrard stężał; sir Vincent wyraźnie się najeżył. Postawa Jordana -jego ton, mina i pewność siebie - była niemal niegrzeczna. Jednak Gerrard gotów był się założyć, że samolubny młodzik nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Zastanawiał się właśnie, jak pognębić jego rozdęte ego, gdy odezwała się Jacqueline: - Przykro mi, spóźniłeś się. - Z łagodnym uśmiechem pomachała mu przed nosem notesi­ kiem. - Mój karnet jest już pełny. Jordan skamieniał. Gerrard musiał z całej siły powstrzymywać wybuch śmiechu, zwłaszcza gdy napotkał wzrok sir Vincenta. - Och. - Jordan zamrugał gwałtownie. Zdawał się mieć duży problem z przyswojeniem oczywiste­ go faktu: Jacqueline jest atrakcyjną młodą damą i nie potrzebuje jego pomocy w wypełnieniu wie­ czoru tańcami. Zamrugał jeszcze raz. - Rozu­ miem. Cóż, zatem... do zobaczenia. Ukłonił się sztywno i odszedł. 288

- Jacqueline, kochanie... - Millicent wyglądała wprost olśniewająco w lawendowej sukni. Uśmiechnęła się do grona dżentelmenów. - Przy­ jechali państwo Entwhistle i lady Tannahay i bar­ dzo chcieliby się z tobą przywitać, moja dro­ ga. I oczywiście również z panem Debbingtonem. - Jeszcze raz uśmiechnęła się do pozostałych. - Je­ stem pewna, że panowie wam wybaczą. Wybaczyli i ukłonili się, nie kryjąc zaciekawienia. Gerrard spojrzał na Jacqueline, dodając jej od­ wagi. - Po prostu bądź sobą - to wystarczy. Nie bój się okazywania uczuć. Czuł, jak drżą jej palce. Nabrała oddechu i wy­ prostowała się. Wzrok miała utkwiony w miejscu, do którego zmierzali - w rogu pokoju, gdzie stała lady Tannahay, a przy niej starszy dżentelmen, im­ ponująco wysoki, lecz z przygarbionymi ramiona­ mi, trzymający pod rękę niższą, pulchną damę. Suknia damy była ciemnoszara i bardzo skromna. Jacqueline trzymała głowę wysoko; słowa Gerrarda dźwięczały jej w uszach. Co takiego czuła w obecności państwa Entwhistle po stracie Tho­ masa...? Gerrard zatrzymał się przed sir Harveyem i lady Madeline. Jacqueline i pani Entwhistle utkwiły w sobie spojrzenia, ledwie słysząc, jak Millicent przedstawia Gerrarda sir Harveyowi. W oczach starszej damy Jacqueline zobaczyła zrozumienie, współczucie i żal, który sama wciąż czuła. - Moja droga. - Z łagodnym uśmiechem dama wyciągnęła dłonie ku niedoszłej synowej. Jacqueline chwyciła je natychmiast i odwzajem­ niła lekki uścisk. 289

- Wiem, że podzielasz nasz żal, moja droga, i że cierpiałaś po zniknięciu Thomasa tak jak my. Był kochanym, wspaniałym chłopcem i każdego dnia za nim tęsknimy, lecz ty... - Lady Entwhistle zdoła­ ła się uśmiechnąć i uścisnęła dłonie Jacqueline. - Znalezienie jego ciała było zapewne szokiem, ale mam nadzieję, że teraz będziesz mogła pochować go w swoim sercu i pójść dalej ścieżką życia. Byliśmy bardzo szczęśliwi, gdy zostałaś jego wybranką, lecz za nic nie chcielibyśmy, aby jego śmierć zrujnowała ci życie. Zanim Elsie porozmawiała z nami na ten temat, nie miałam nawet pojęcia, że niektórzy po­ wzięli podejrzenia, że... Słyszałam jednak o odkry­ ciach waszych gości - wzrok starszej damy pobiegł ku Gerrardowi i jej twarz rozjaśnił uśmiech - i wie­ rzę, że niedługo sytuacja ostatecznie się wyjaśni. Lady Entwhistle odetchnęła głęboko i ciepło uśmiechnęła się do Jacqueline, a potem impulsywnie przyciągnęła ją do siebie i ucałowała w oba policzki. - Moja kochana - wyszeptała. - Mam nadzieję, że zamkniesz już przeszłość i ruszysz do przodu. Wiem, że Thomas by tego pragnął. Ze łzami w oczach Jacqueline uśmiechnęła się do starszej damy. - Dziękuję. Wszystko zostało już powiedziane. Sir Harvey odchrząknął. Skinął głową Jacqueline; - Cieszę się, że widzę cię tak promienną, moja droga. - Zerknął na żonę. - Rozmawiałem właśnie z panem Debbingtonem. Gerrard uścisnął dłoń lady Entwhistle. - Powiedział mi - ciągnął sir Harvey - że jego przyjaciel, pan Adair, może dokładniej wyjaśnić szczegóły. O, właśnie nadchodzi. 290

Barnaby, na znak dany przez Gerrarda, pod­ szedł i został przedstawiony Entwhistle'om. Starsi państwo postanowili udać się z nim do biblioteki i tam w spokoju wysłuchać jego opowieści. Gerrard i Jacqueline zostali na miejscu. Lady Tannahay spojrzała Jacqueline w oczy. - Może się trochę przejdziemy, moja droga? To cię uchroni przed inwazją najbardziej ciekawskich. Gerrard zaoferował Elsie swoje ramię, które przy­ jęła z uśmiechem. Drugie ramię podał Jacqueline. - Idę porozmawiać z tym przeklętym Godfreyem - odezwała się Millicent. - Muszę go mieć na oku. Rozdzielili się. Gdy wędrowali po sali, lady Tannahay bez wytchnienia zajmowała uwagę Jacqueli­ ne nic nieznaczącymi pogawędkami. Jej pozycja w lokalnym towarzystwie nie pozwoliła nikomu podejść i przeszkadzać, ale wszyscy obserwowali ich z uwagą. Wiele osób widziało wcześniejszą sce­ nę i zdawało sobie sprawę z jej konsekwencji; teraz z pośpiechem opowiadali to tym, którzy nie wi­ dzieli. Lady Tannahay poprowadziła ich na taras; przez chwilę podziwiali rozwieszone na drzewach latar­ nie. Słysząc, że po części jest to dzieło Gerrarda, lady Tannahay skomplementowała osiągnięty efekt. - Wyglądają magicznie. Z sali balowej dobiegły ich dźwięki muzyki. El­ sie rzekła: - Wspaniale sobie poradziliśmy w roli atrakcji wieczoru. Gertie Trewarren powinna być nam wdzięczna. Teraz możemy się zająć własną rozryw­ ką. Życzę wam miłego wieczoru, moi drodzy. Z pełnym gracji ukłonem, oddaliła się. 291

Roger Myles przepchnął się przez tłum; szcze­ rząc się w uśmiechu, zwrócił się do Jacqueline: - Mój taniec, o najpiękniejsza. Jacqueline roześmiała się i podała mu rękę. Gerrard ścisnął dłoń i szepnął: - Wróć do mnie, kiedy taniec się skończy. Pozwolił jej odejść i obserwował, jak Roger za­ bawia ją rozmową. Stwierdziwszy, że odpoczynek bardzo jej się przyda i poprawi nastrój, odszedł w głąb pokoju. Wszystko szło zgodnie z planem. Lady Tannahay okazała się ich atutem. Spoglądając na zgroma­ dzone wokół damy i dżentelmenów, którzy patrzy­ li z uwagą na Jacqueline, miał pewność, że ich stra­ tegia działała bez zarzutu. Nikt już nie uwierzy w bajkę, że Jacqueline zamordowała Thomasa. Przy jego boku pojawił się Barnaby. - Sir Harvey jest bystry - w mgnieniu oka zrozu­ miał, co mam do powiedzenia. Podobnie jak Ja­ cqueline, oni już przeboleli stratę Thomasa. Mają inne dzieci i chcą tę sprawę zamknąć, dla dobra wszystkich. Zdecydowanie są po naszej stronie. W każdy możliwy sposób będą próbowali odkryć, kto jest mordercą. Gerrard kiwnął głową, patrząc na Jacqueline wi­ rującą w tańcu. Barnaby przyglądał się tym, którzy nie tańczyli. W większości należeli oni do starsze­ go pokolenia. - Zapomniałem już, jak przyjemnie może być na prowincji. Odkrycie ciała Thomasa stało się głównym tematem rozmów. - Spojrzał Gerrardowi w oczy. - Przejdę się i sprawdzę, czy jako przybysz i ignorant zdołam trafić na nić prowadzącą do oso­ by, która rozsiewała plotki o Jacqueline. Gerrard utkwił wzrok w tancerzach. 292

- Myślisz, że są na to jakieś szanse? - Nie wiem, ale im dłużej się tym zajmuję, tym lepiej widzę, że plotki były zarazem subtelne i sze­ roko rozprzestrzenione. Ktokolwiek za tym stoi, musi mieć dostęp do wielu par uszu. Powiedziawszy to, Barnaby odszedł. Muzyka do­ tarła do triumfalnego akordu i grupa tańczących zatrzymała się ze śmiechem. Szeregi zafalowały i się rozsypały. Gerrard widział, jak Jacqueline szuka go wzro­ kiem, i nabrał szacunku dla Rogera, który eleganc­ ko ujął ją pod rękę i przyprowadził do niego. Led­ wie zdążyła zająć miejsce u jego boku, gdy muzy­ kanci zaczęli grać i pojawił się przed nią Giles Trewarren. Gerrard stał jak na mękach, lecz następ­ nym tańcem miał być już pierwszy walc. Podszedł do Jacqueline i Gilesa na skraju parkietu, chwilę porozmawiał z młodzieńcem i przy pierwszych dźwiękach skrzypiec wziął Jacqueline w ramio­ na i poprowadził na parkiet w rytm walca. Gdy tylko znalazła się w jego ramionach, poczuł, jak się rozluźnia. Okrążyli salę cztery razy, zanim Jacqueline zła­ pała oddech. Czuła, że jej jedwabna suknia ociera się o jego frak, czuła dotyk jego długich nóg i in­ tensywność spojrzenia. - Jesteś w tym bardzo dobry - powiedziała. I nie miała na myśli wyłącznie walca. Delikatny uśmiech igrający w kącikach ust świadczył o tym, że ją zrozumiał. Ale odpowiedział

tylko:

- Ty także. - Nie tańczyłaś chyba zbyt wiele ostatnimi czasy? - Nie. - Patrząc mu w oczy, zerknęła wstecz. - Nie tańczyłam od śmierci Thomasa. 293

A wtedy i tak nie miała okazji tańczyć z tak świetnym partnerem. Odprężyła się i po prostu za­ częła czerpać przyjemność z chwili. - Lubię walca - powiedziała bez zastanowienia. - Ja też. Dotarli do końca sali balowej i zawrócili ciasnym łukiem. Inne pary zatrzymywały się i ruszały po dostosowaniu kroków, a Gerrard tylko przycią­ gnął ją bliżej i ominął ich bez trudu. Jacqueline czuła się upojnie. Zmysłowy dreszcz przebiegł jej po plecach, skóra zaczęła płonąć, a brodawki stwardniały. Ogarnął ją żar. - Jeśli mielibyśmy częściej ze sobą tańczyć, mu­ szę rozważyć noszenie wachlarza. Gerrard się roześmiał; oczy mu błyszczały. W je­ go wzroku zobaczyła namiętność, czułość i obietni­ cę. Jasny przekaz, który mógł się przerodzić w coś o wiele większego. Zastanawiało ją, dlaczego się nie boi, ani nie czuje niepokoju. Przy nim nigdy nie odczuwała te­ go rodzaju emocji. Co mogło się zdarzyć... Co się zdarzy, gdy już się zgodzi. Muzyka zbliżała się ku końcowi. Wyraz twarzy Gerrarda stał się bardzo poważny. - Czy podjęłaś już decyzję? Nie odczuła nacisku. Raczej zachętę. - Nie. Ale podejmę ją. Już niedługo. Kiwnął głową. Z wysiłkiem wypuścił ją z ramion i odprowadził na skraj parkietu. Natychmiast poja­ wił się jej kolejny tancerz. Gerrard oddał mu dłoń Jacqueline z widocznym ociąganiem. Wolałby ra­ czej poprowadzić ją do jakiegoś ustronnego miej­ sca, gdzie przez następne godziny przekonywałby ją, by była jego. Zamiast tego tańczył po kolei z rozmaitymi młodymi damami i upewniał się, że 294

fakty na temat śmierci Thomasa na dobre zapadły im w pamięć. Nagle pojawiła się Eleanor i bez ogródek oświadczyła, że zarezerwowała dla niego taniec. Zwykle bezwzględnie odrzucał takie zaloty, jednak tym razem, choć ryzykował, że Eleanor pomyśli so­ bie Bóg wie co, przyjął zaproszenie. Chciał zoba­ czyć, co panna Fritham sądzi na temat sprawy morderstw po tak oszałamiającym entree Jacqueline. Jednak Eleanor w najmniejszym stopniu nie była zainteresowana morderstwami. - To było tak dawno temu... Mam nadzieję, że biedna Jacqueline nie będzie już musiała się z tym borykać. Zatem nie ma już o czym dyskutować, nieprawdaż? - Usiłowała mocniej się przytulić, lecz Gerrard na to nie pozwolił. Obdarzyła go lu­ bieżnym spojrzeniem. - Wolałabym raczej poroz­ mawiać o czymś bardziej podniecającym... Odprowadzając ją z parkietu po tańcu zastana­ wiał się, czy lady Fritham, wyglądająca na klasycz­ ną matronę, zdaje sobie sprawę z absolutnie nie­ dopuszczalnego zachowania córki. Gerrard dawał z siebie wszystko, by uwieść Jacqueline, wiedział jednak, że jest dziewicą. Eleanor... miała coś ta­ kiego w oczach, jakąś bezczelność w zachowaniu, która świadczyła o tym, że panna zakosztowała już słodyczy Erosa. Zwykle po prostu śmiałby się z ta­ kiej narzucającej się damy, lecz w nieobyczajnym zachowaniu Eleanor było coś, co napawało go od­ razą. I nie tylko jego - Barnaby'ego również. Wprawdzie o tym nie rozmawiali, ale też nie mu­ sieli tego robić. Jedno wymowne spojrzenie prze­ sądziło sprawę. Eleanor w najmniejszym nawet stopniu nie pociągała Gerrarda, co go zdumiewa­ ło, gdyż była bardzo piękna. 295

Wzrokiem szukał Jacqueline; widok panny Tregonning zbliżającej się ku niemu rozjaśnił jego my­ śli i poprawił mu nastrój, mimo że szła wsparta na ramieniu Matthew Brisendena. Matthew był kolejną osobą, która nie znalazła nic atrakcyjnego w Eleanor, lecz w przeciwieństwie do Gerrarda, był zupełnie szczery w wyrażaniu swego niezado­ wolenia. Eleanor szybko odeszła. Gerrard przełknął słowa podziękowania, lecz uchwycił wzrok młodzieńca i skinął z wdzięczno­ ścią głową. Wieczór upływał dalej na wędrówkach grup gości po tarasie, sali balowej, ogrodach i sa­ lonie. W końcu rozbrzmiały pierwsze takty walca przed kolacją; z prawdziwą ulgą i nadzieją Gerrard wziął Jacqueline w ramiona i ruszył do tańca. Wes­ tchnęła cicho, uśmiechnęła się i odprężyła w jego ramionach. Gerrard nie miał już serca, by ją wypy­ tywać i naciskać. Trzymał ją delikatnie, lecz blisko siebie i pozwolił mówić ich oczom i ciszy. Ten rodzaj komunikacji rozwijał się między nimi coraz lepiej, przemawiał do ich serc. Nim skończy­ li taniec, choć nie wyrzekli ani słowa, Jacqueline miała głowę wypełnioną myślami o nim, o nich i o decyzji, którą musiała podjąć. O znaku, który chciała zobaczyć. O odpowiedzi, którą chciała otrzymać. Gerrard poprowadził ją do jadalni. Usiedli przy stole z Cedrikiem, Gilesem, Clarą i Mary. Po chwili dołączył do nich Barnaby. Prowadzili lekką, przyjemną rozmowę. Jacqueline czuła ca­ łym ciałem bliskość Gerrarda i jej myśli wciąż krą­ żyły wokół intymnych spraw. Właśnie planowali wrócić do sali balowej, gdy pojawili się Jordan i Eleanor. Jacqueline uśmiech­

296

nęła się do nich. Nagle odkryła, że wszystkie po­ przednie bale spędzali w swoim towarzystwie. Okres żałoby rozdzielił ją z przyjaciółmi z dzieciń­ stwa. Choć ten rozdźwięk nie był tak widoczny, gdyż odwiedzali się wzajemnie w domach, na balu stawał się wręcz rażący. Jordan i Eleanor dołączyli do grupy. Po jakimś czasie Jordan uchwycił jej wzrok i przystanął u jej boku. Pochylił się i wyszeptał: - Zauważyłem, że w towarzystwie krążą plotki o śmierci Thomasa - zdaje się, że ludzie nareszcie zrozumieli, iż to nie ty go zabiłaś. Oczywiście wciąż słychać różne nonsensy na temat śmierci twojej mat­ ki, ale możesz być pewna, że będę prostował wszyst­ kie zasłyszane bzdury. - Wyprostował się i spojrzał na nią z góry. - To tylko głupie plotki. Oczywiście my wiemy, że nie ma w nich cienia prawdy. Patrząc na jego twarz, Jacqueline słyszała nagłą ciszę, która zapadła po przemowie Jordana. Choć ściszył głos, wszyscy go słyszeli. Nie wiedziała, co ma odpowiedzieć. Serce w niej zamarło. Znajoma zimna obręcz za­ cisnęła się na piersiach. Zdołała tylko skinąć głową. - Dziękuję. Zmusiła się do spojrzenia na twarze siedzących najbliżej młodych ludzi. Zobaczyła na nich nie­ pewność i zdumienie, które mogły oznaczać wszystko. Promienna atmosfera prysła. Z uśmiechem na ustach Gerrard odsunął krze­ sło i wstał. Barnaby od razu zrobił to samo. - Czas wracać na parkiet. - Gerrard ujął jej dłoń i delikatnie ścisnął. - Muzycy już stroją in­ strumenty. Pozostali skwapliwie ruszyli za nimi, z zapałem rozmawiając. Rozmowy te brzmiały fałszywie 297

w uszach Jacqueline, ale przynajmniej zagłuszyły straszną ciszę. Wsparta na ramieniu Gerrarda wkroczyła do sa­ li balowej. Z tłumu wynurzył się sir Vincent z uśmiechem na twarzy i złożył przed Jacqueline dworny ukłon. - Nadszedł mój czas! Jacqueline odwzajemniła uśmiech i podała mu dłoń. Zauważyła, że sir Vincent kompletnie zi­ gnorował obecność Gerrarda, zupełnie, jakby go tam wcale nie było. Idąc z sir Vincentem na par­ kiet, zerknęła za siebie. Gerrard stał tam, gdzie go zostawili, patrząc za nią uważnie. Po chwili pode­ szła do niego Eleanor i wsunęła dłoń pod jego ra­ mię. Jacqueline odwróciła się, zdumiona ostrym uczuciem, które przeszyło jej serce. Spodziewała się, że słowa Jordana i ich następstwo pochłoną ją bez reszty i wtrącą ją znowu w wir niepewności i strachu. Tymczasem, choć taniec z sir Vincentem rzeczywiści upłynął jak we mgle, umysł Jacqueline był wciąż maksymalnie skoncentrowany na Gerrardzie. Na tym, co teraz z całą pewnością robi Eleanor i jak na to odpowiada Gerrard. Na możli­ wościach i na decyzji. Na znaku, którego tak bar­ dzo oczekiwała i na tym, dlaczego go oczekiwała. Muzyka w końcu ucichła i Jacqueline wróciła do rzeczywistości. Stali blisko tarasu, po drugiej stronie parkietu. - Moja droga, czy mogłabyś poświęcić mi kilka minut? Następny taniec zacznie się dopiero za chwilę. - Sir Vincent wskazał drzwi na taras. - Może pospacerowalibyśmy trochę w spokoju? Inni też wychodzą na zewnątrz i nie jest to niewła­ ściwe, zapewniam cię. 298

Sala balowa była zatłoczona. Kilka minut na świeżym powietrzu powinno jej dobrze zrobić. Musiała odświeżyć głowę, by móc dalej myśleć. - Z przyjemnością. Wyszli. Ścieżki oświetlone latarniami wiodły w głąb zarośli, przecinały trawniki i meandrowały między drzewami. Lekki wiatr szeleścił liśćmi. La­ tarnie kołysały się i migotały jak miliony maleń­ kich gwiazd. Kilka innych par spacerowało po tarasie i traw­ niku. Jacqueline rozejrzała się i na moment prze­ stało bić jej serce. Na drugim końcu tarasu stali Gerrard i Eleanor. Po jej gestach Jacqueline do­ myśliła się, że panna Fritham usiłuje namówić to­ warzysza do spaceru wśród drzew. Jacqueline i sir Vincent stali w cieniu, lecz dru­ ga para była oświetlona blaskiem płynącym z sali balowej; choć Eleanor stała zwrócona w ich stro­ nę, nie widziała ich. Jej uwaga była skupio­ na na uwodzeniu Gerrarda. Jednak on wyraźnie nie chciał być przez nią uwodzony; stanowczo po­ kręcił głową i odwrócił się, zamierzając wrócić do budynku. Eleanor bezwstydnie zawisła na jego ramieniu i jeszcze bezwstydniej próbowała się do niego zbliżyć... Gerrard zrobił krok do tyłu. Z lodowatą precyzją oderwał jej dłoń ze swego ra­ mienia i odtrącił. Powiedział coś i Eleanor zbladła. A on energicznie wszedł do domu. - E... - odchrząknął sir Vincent i poniewczasie odwrócił uwagę Jacqueline. - Muszę przyznać, że się zastanawiałem - bo nigdy nie wiadomo, czego się spodziewać po londyńskich paniczykach - jed­ nak wydaje się teraz, że ten Debbington ma głowę na karku. Na ogół bym czegoś takiego nie powie­ dział, bo wiem, że ona jest pani przyjaciółką, ale 299

wygląda na to, że panna Fritham powinna dać so­ bie spokój. Doszli do końca tarasu. Sir Vincent zajrzał za róg domu. Jacqueline miała mętlik w głowie. Czuła ogrom­ ną ulgę, że Gerrard tak stanowczo i bezwzględnie odrzucił zaloty Eleanor, choć nie wiedział, że ona na to patrzy. Czuła też satysfakcję, że Gerrard wo­ li ją niż oszałamiającą swą urodą Eleanor. Z powo­ du tych myśli dopiero po kilku chwilach dotarły do niej dziwaczne słowa sir Vincenta: - Aha, a więc o to chodzi. O co? Zanim się otrząsnęła, sir Vincent zdążył dopro­ wadzić ją do drzwi balkonowych jakiegoś pomniej­ szego salonu. Były uchylone; otworzył je szeroko i wprowadził ją do środka ze zwykłą dla siebie przesadną elegancją... Jacqueline czuła narastają­ cy niepokój. Księżyc oświetlał wnętrze tak, że bez trudu moż­ na było widzieć się nawzajem, jednak sir Vincent od razu zapalił lampę. Blask świecy rozproszył część lęków Jacqueline. Przecież była z sir Vincentem; pomijając jego czasami zbyt natarczywe za­ chowania, na ogół przyjmował jej odmowy z god­ nością. Gdy odwrócił się do niej ze stanowczą mi­ ną, pomyślała, że chce ją ostrzec przed krążącymi wszędzie plotkami; w duchu już układała stosowną, odpowiedź. Ku jej absolutnemu zdumieniu rzucił się przed nią na kolana. - Moja droga! Chwycił ją za ręce. Zdumiona Jacqueline chcia­ ła wyrwać się z jego uścisku, ale na próżno. 300

- Nie, nie, nie bój się mnie! Musisz mi wybaczyć ten wybuch uczuć, słodka Jacqueline, ale nie mogę dłużej znieść milczenia. - Sir Vincent! Proszę, niech pan wstanie! - Ja­ cqueline spojrzała na boczny taras. To, że wcześ­ niej nikogo tam nie było, nie oznaczało przecież, że ktoś się nie skusi na przechadzkę dookoła do­ mu, a lampa rzucała teraz złoty blask przez otwar­ te drzwi. Sir Vincent nie podniósł się z klęczek; zaczął ob­ sypywać szalonymi pocałunkami jej dłonie. - Moja droga Jacqueline, musisz mnie wysłu­ chać. Nie pozwolę ci się zadurzyć w tym londyń­ skim paniczyku, on nie jest ciebie wart. - Słucham? - Popatrzyła na niego z góry. - Sir... - Zbyt długo czekałem w milczeniu. Najpierw myślałem, że jesteś za młoda. - Wciąż trzymając jej dłonie, podniósł się z klęczek. - Wtedy wydarzył się ten niefortunny wypadek z młodym Entwhistlem, a gdy już zaczynałaś bywać w towarzy­ stwie, zmarła Miribelle i znowu musiałem czekać. Ale nie zamierzam czekać dłużej. Moja droga, pragnę, byś została moją żoną. Jacqueline otworzyła usta ze zdumienia. - Ach... - Z wysiłkiem zebrała się w sobie. - Ni­ gdy nawet nie marzyłam... - Nie? No, dlaczegóż miałabyś mieć jakiekol­ wiek nadzieje. Jestem wszak obytym dżentelme­ nem, ty zaś masz bardzo skromne doświadczenie, a jednak od jakiegoś czasu miałem cię na oku - twoja mama wiedziała o moich zamiarach. Nale­ gała, bym zaczekał, zanim ci je przedstawię, więc czekałem. - Podszedł bliżej, ścisnął jej dłonie. - Więc, co powiesz, moja miła? 301

- Czyni mi pan ogromny honor, sir, ale nie mo­ gę pana poślubić. Zamrugał. Próbowała wyrwać dłonie, lecz wciąż trzymał je mocno. Zdawał się rozmyślać - nieco zbyt długo, jak na jej gust. -Sir? - Nie, nie - już widzę swój błąd. Bez wątpienia marzysz, by porwała cię namiętność. - Przycisnął ją do siebie. Serce podeszło jej do gardła. Próbowała go ode­ pchnąć, by zachować bezpieczny dystans. -Nie! - Nie ma się czego obawiać, moja droga. Tylko jeden pocałunek, by pokazać ci... - Perry. Jedno słowo padło z ciężarem kamienia młyń­ skiego. Krótkie, twarde i pełne pogardy wstrząsnę­ ło sir Vincentem do samych trzewi. Jacqueline czuła przepływający przez niego strach. I nie dzi­ wiła się. Do pokoju wszedł Gerrard. - Sugeruję, byś natychmiast puścił pannę Tregonning. W jego głosie brzmiała taka bezwzględność, że każde „bo jak nie..." było zbędne. Sir Vincent za­ mrugał i szybko puścił Jacqueline. Podeszła do Gerrarda, rozcierając zgniecione palce. Popatrzył na nią. - Skrzywdził cię? W surowych rysach oświetlonych chłodnym światłem księżyca kryła się zapowiedź natychmia­ stowej zemsty. Jacqueline czuła wielką ulgę, mo­ gąc powiedzieć: - Nie. Byłam tylko... zaskoczona. 302

Spojrzała na sir Vincenta i zobaczyła, że spurpurowiał od wstrząsu, zawstydzenia i, jak przypusz­ czała, wściekłości. - Sir, powtarzam panu, że wielki to dla mnie ho­ nor, ale nie chcę zostać pańską żoną. Proszę przy­ jąć do wiadomości, że nic, żadnego rodzaju per­ swazje, nie zmienią mojego zdania. - Zastanawia­ ła się przez chwilę, lecz nie chciała dodać nic wię­ cej. Kiwnęła głową i wyciągnęła rękę do Gerrarda. - Panie Debbington? Jego oczy utkwione były w sir Vincencie. Jacqueline czekała; Gerrard wyraźnie nie chciał wyjść, dopóki nie wymierzy sprawiedliwości. W końcu pogodził się z niewypowiedzianym wyrokiem; ujął ją pod rękę i wyprowadził z pokoju. Za ich plecami sir Vincent odetchnął głęboko. Barnaby czekał przy drzwiach. Odsunął się, by ich przepuścić. Będąc już na tarasie, Jacqueline nabrała w płu­ ca wielki haust powietrza. Czuła, że mięśnie Ger­ rarda wciąż są spięte i twarde jak stal. Powoli szli ku głównemu tarasowi. Barnaby podążał za nimi. Jacqueline westchnęła. - Dziękuję. Nie miałam pojęcia, że on zamierza zrobić coś takiego. - Hmm... - Barnaby zmarszczył brwi. - Czy ja się nie przesłyszałem? Czy on poprosił cię o rękę? Jacqueline zadrżała. - Tak. Ale nie uwierzyłabym... - Przerwała, próbując sobie przypomnieć. Gerrard spojrzał jej w twarz. - O co chodzi? Czy to możliwe? - Powiedział, że o swoich zamiarach rozmawiał z moją mamą. Był też u nas w domu w ten sam 303

dzień, gdy zniknął Thomas. Wyszedł wcześniej od niego, przynajmniej tak wszyscy sądziliśmy. Barnaby potrząsnął głową. - Stajenny mówił, że nie przyszedł od razu po swojego konia. Sugerowali, że wybrał się na spacer do zatoki. Doszli do głównego tarasu i zatrzymali się. - Do zatoki albo do Ogrodu Herkulesa. - Gerrard popatrzył na nich. - Któż mógłby to teraz wie­ dzieć?

Rozdział 14 Po powrocie do sali balowej Barnaby pożegnał się z nimi i odszedł, by prowadzić dalsze śledztwo. Muzycy schowali już instrumenty, lecz przyjęcie trwało w najlepsze. Gerrard spacerował z Jacqueline od jednej grupy znajomych do drugiej, lecz po jakimś czasie zauważył, że nie jest w stanie jej tym ożywić. Incydent z sir Vincentem i ich domy­ sły z nim związane znów ją rozproszyły. Zdawała się zamknięta w sobie i nieobecna. Oprócz chwili słabości w czasie kolacji Jacqueline robiła wielkie postępy. Była otwarta, była sobą. Przy pierwszej możliwej okazji ukłonił się grupce i poprowadził Jacqueline z powrotem na taras. 3D4

- Przejdźmy się po ogrodach. - Spojrzał jej w oczy. - Powinniśmy przynajmniej ocenić nasze dotychczasowe działania. Uśmiechnęła się; zobaczył w jej oczach ulgę i poczuł zadowolenie. Na zewnątrz było ciepło; wiele par i niewielkich grup spacerowało żwirowymi alejkami. Ruszyli w kierunku stawu. Nad ich głowami kołysały się latarnie. Jacqueline przyglądała się kaskadom światła spływającym między gałęziami drzew. - Jeszcze nigdy nie było tu tak pięknie. - Podnio­ sła głowę i uśmiechnęła się do swego towarzysza. Gerrard wziął ją za rękę. Rząd latarni urywał się w połowie drogi nad staw. Łąka celowo nie by­ ła oświetlona, by nie zachęcać nikogo do nocnych wycieczek nad głęboką wodę. Wchodząc w mrok, wymienili spojrzenia. Otoczyła ich ciemność. Po chwili oczy przyzwyczaiły się do słabego świa­ tła księżyca. Nie było jeszcze pełni, lecz srebrny blask w wystarczający sposób wydobywał krajo­ braz z mroku. Weszli na łąkę; staw był ciemną, nieruchomą plamą. Jedynym dźwiękiem zakłóca­ jącym ciszę pozostawało dalekie szemranie stru­ mienia. Otaczające łąkę wysokie drzewa, zarośla i krze­ wy stwarzały iluzję prywatnego pokoju, który w tej chwili należał wyłącznie do nich. Jacqueline pode­ szła do kamiennej ławki i usiadła. Z zadumą popa­ trzyła na staw; Gerrard przyglądał się jej twarzy, a potem włożył ręce do kieszeni i podobnie jak ona, zapatrzył się w ciemne wody. Chłód ławki i nocna cisza ukoiły chaotyczne my­ śli Jacqueline. Wchodząc na salę balową była pod­ ekscytowana; od tamtej chwili przetoczyła się 305

przez nią cała gama uczuć, począwszy od wzrasta­ jącej pewności siebie, gdy goście przyjmowali ją z otwartością, poprzez moment wspólnego smutku przy powitaniu z Entwhistle'ami, do pozostawienia tego smutku w przeszłości. Zdumiała ją zachęta la­ dy Entwhistle do patrzenia w przyszłość. A po­ tem... Bardziej niż kiedykolwiek wcześniej cieszył ją ta­ niec. Walc z Gerrardem był jak wyspa światła. Komentarz Jordana, choć miał ją wesprzeć, roz­ bił w drobny mak przyjemny stan i wepchnął ją na nowo w mrok niepewności. Potem jednak za­ chowanie Eleanor i odpowiedź Gerrarda jeszcze bardziej rozpaliły jej obsesję na jego punkcie. Zaś sir Vincent... Westchnęła, a po chwili odetchnęła głęboko, rozkoszując się słodkim nocnym powietrzem. Czy Barnaby i Gerrard mogli mieć rację? Czy sir Vincent był bardziej groźny, niż się zdawało? Znała go przez większość swego życia. Nie mogła go sobie wyobrazić jako mordercy Thomasa, nie wspomina­ jąc już o matce. Jednak z drugiej strony nigdy wcześniej nie wyobrażała go sobie jako konkuren­ ta do własnej ręki. Nie dało się również zaprze­ czyć, że mordercą musiał być ktoś, kogo znała. Zatrzymała na chwilę bieg myśli, czując, że są one chwiejne niczym liście na wietrze. Mimo roz­ proszenia jeden temat wciąż ją pochłaniał z nie­ słabnącą siłą. Gerrard. Zobaczyła strzępy zdarzeń z całego wieczoru, przywołane przez domagający się odpowiedzi umysł. Gdy sir Vincent chwycił ją w ramio­ na i okrywał pocałunkami jej palce, nie czuła ni­ czego poza lekką odrazą. Wystarczyło zaś jedno 3D6

spojrzenie Gerrarda, napotkanie jego wzroku i przelotna myśl - a już cale jej ciało odpowiadało na wezwanie, instynktownie i z zapałem. Przypomniała sobie ulgę, którą poczuła, słysząc jego głos. Jak to możliwe, że zaledwie w tydzień stał się jej tak bliski, iż czuła się przy nim bezpiecz­ nie? Czyżby to był znak, na który oczekiwała? A co z jego odtrąceniem Eleanor? Przyjaciółka jest bezsprzecznie piękniejsza od niej i ponadto bardziej doświadczona w sztuce uwodzenia, a jed­ nak nie okazał żadnego zainteresowania jej osobą, nawet gdy zachowywała się wyzywająco. Kolejny znak? Być może. Gerrard patrzył, jak przez jej twarz przepływają emocje. Niektóre rozpoznawał. Chciał poznać je wszystkie, zrozumieć i być jej pewnym. W każdy możliwy sposób. Jednak czekała go jeszcze długa droga do celu. Wciąż nie miał po­ jęcia, czy Jacqueline zgodzi się należeć do niego i to całkowicie. Teraz sądził, że postąpił nierozsądnie. Być może nadszedł czas na zmianę postawy? - Gdy byliśmy tu po południu, zapytałaś mnie, dlaczego oczekuję od ciebie jasnej decyzji. - Spoj­ rzał w jej oczy, skryte w mroku i z rozwagą dobie­ rał słowa. - Nie chcę cię uwodzić w prostym zna­ czeniu tego słowa. Nie chcę tylko cię oszołomić i zaciągnąć do łóżka. Jacqueline zamrugała. Twardym, bezwzględnym tonem Gerrard konty­ nuował: - Wiem, że mógłbym to zrobić. Wystarczyłoby przycisnąć cię trochę mocniej. Ale... - Zamilkł nagle i głęboko odetchnął. - Nie chcę cię tylko uwieść. - Spojrzał jej w oczy. - Nie chcę, by to, co 307

dzieje się między nami, sprowadziło się do przy­ gody. Światło księżyca wydobywało z cienia rysy jego twarzy i widziała, że jest śmiertelnie poważny. Na początku powiedział jej, że nie może niczego obiecać, a jednocześnie patrzył na nią inaczej. Nie tylko jak na kolejny podbój, jeden z wielu. Nie mógł niczego obiecać, ale przecież to nie oznaczało, że niczego rzeczywiście nie obieca. Patrząc na jego twarz, Jacqueline po raz pierw­ szy poczuła, że pod jego pewnością siebie i dosko­ nałymi manierami kryje się niepewność. A może nie mógł niczego obiecać, bo jeszcze nie wie­ dział? Bo podobnie jak ona nie był pewny tego, co się między nimi działo i jak mogło się to skoń­ czyć? A jeśli teraz odmówiłaby i odeszła, i już żadne z nich nigdy by się tego nie dowiedziało? Wstała i odrzuciła od siebie wszelkie wahanie. Podeszła do niego powoli; Gerrard pilnie śledził każdy jej krok z pożądaniem wypisanym na twa­ rzy. Wyjął ręce z kieszeni i wyciągnął je ku niej. Zatrzymała się dopiero, gdy piersi otarły się o je­ go tors. Czując jego dłonie wokół talii i narastające po­ żądanie wyczuwalne przez cienki jedwab, spojrza­ ła mu w oczy... Nie odnalazła w nim żadnej zmia­ ny. Nie zamierzał się wycofać, tylko czekał. Na nią i na jej decyzję. Chciał, by pragnęła go równie mocno, jak on pragnął jej. Jacqueline wyciągnęła ręce i objęła go za szyję; wspięła się na palce i go pocałowała. Pozwolił jej na to. Pozwolił jej zrobić kolejny krok i badać. Podążał za nią, przyjmując to, co mu 3D8

ofiarowała, i dając samego siebie w zamian. Po­ chylił głowę i pogłębił pocałunek. Jacqueline czuła się odurzona. Wiedziała, że ma nad nim władzę, że idą ramię przy ramieniu i zanurzają się w świat równie tajemniczy dla Gerrarda, jak i dla niej. Ciepło pożądania, już dobrze im znane, obmyło ich ciała, rozpaliło i ogarnęło. Kusiło. Gerrard oderwał od niej usta. Pogłaskał ją po głowie i mocno trzymał w objęciach. - Nie wiem, do czego nas to doprowadzi, ale chcę kroczyć dalej tą ścieżką. Z tobą. - Tak. Ja też muszę się dowiedzieć. Raczej poczuła, niż zobaczyła, że Gerrard nie kontroluje „tego" bardziej niż ona; nie trzyma „te­ go" na wodzy, nie kieruje „tym", lecz raczej szuka odpowiedzi, podobnie jak ona. To, że obydwoje podejmują takie samo ryzyko, było potężną zachętą. - Znasz moją decyzję. - Głos miała głęboki i po­ nętny. Odważnie przysunęła się jeszcze bliżej. - Przekonaj mnie, że robię dobrze. Poczuła, że zapragnął gwałtownie ją pocałować, lecz stłumił to pragnienie. Patrząc na nią spod spuszczonych powiek, przesuwał dłonie po jej cie­ le, aż objął nimi piersi i ze znajomością rzeczy za­ czął je masować. Jacqueline westchnęła cicho z rozkoszy. - Przekonam cię - szepnął Gerrard. - Ale nie tutaj i nie teraz. Jacqueline zamrugała i wróciła do rzeczywisto­ ści. Gerrard miał rację. Nie tutaj i nie teraz; musie­ li wrócić na przyjęcie, podziękować gospodarzom, pożegnać się i wrócić do domu powozem. Czuła, 309

jak pulsują jej usta, a ciało płonie z niecierpliwości. Wyswobodziła się z jego ramion. - Później. Ruszyli w stronę domu Trewarrenów.

To czekanie go zabije... Gerrard spacerował wzdłuż okien swojej sy­ pialni i liczył upływające sekundy. Wrócili z Jacqueline do sali balowej, zachowywali się stosow­ nie i jechali do domu, siedząc naprzeciwko siebie w błogosławionej ciemności powozu. Lord Tregonning pożegnał się z nimi w holu; Jacqueline wraz z ciotką wspięły się po schodach, dżentelme­ ni szli za ich plecami. Odejście do własnej sypial­ ni wymagało od niego ogromnego wysiłku woli. Odprawił Comptona; dom powoli pogrążał się w ciszy. Kiedy ucichnie na dobre, Gerrard wyruszy do pokoju Jacqueline. Ile czasu może potrzebować dama na pozbycie się pokojówki? Stłumił przekleństwo i podszedł do kominka, wpatrując się usilnie w zegar. Nie minęło jeszcze wystarczająco dużo czasu. Powinien był jej powiedzieć, żeby się nie rozbie­ rała; duża część jego zachwytu nad brązową suknią brała się z wizji zdejmowania jej z Jacqueline. Dał­ by wiele, by urzeczywistnić tę wizję, lecz wątpił, aby zdawała sobie z tego sprawę... Usłyszał ciche kroki. Po chwili Jacqueline wśli­ znęła się do sypialni. Zobaczyła go, zamknęła za sobą drzwi i podbiegła ku niemu w brązowej sukni. 310

Chwycił ją w ramiona, podniósł do góry i żarli­ wie pocałował. Zarzucając mu ręce na szyję, Jacqueline rozchyliła usta i poddała się pocałunkowi. Nie myśląc o tym, Gerrard przesunął jedną rękę poniżej jej talii i mocno przycisnął jej biodra do swoich, zaś drugą dłonią przechylił jej głowę i mocno przytrzymał. Nic nie mogło go już powstrzymać. Ostrzegał ją wcześniej; teraz mógł tylko dziwić się swojej miernej wyobraźni, bo nawet w najśmiel­ szych snach nie spodziewał się, że może być aż tak... Płonął między nimi ogień. Była to potrzeba bardziej pierwotna niż cokol­ wiek, co czuł wcześniej. Dotyk jej ust, jej palców na policzku, trzymanie jej w ramionach - i Gerrard był zgubiony. Czuł się kompletnie owładnięty i musiał ją posiąść. Całkowicie. Tak, jak ją ostrzegał - całą i na wszelkie sposoby. Jacqueline czuła, jak pod tym żarem topią się jej bariery. Smakowała pośpiech w jego pocałunkach i niecierpliwość jego dłoni. Nigdy nie przyszło jej do głowy, że powinna się obawiać tego nieokieł­ znanego pragnienia. Wręcz odwrotnie. Czuła du­ mę i satysfakcję, że jest w stanie doprowadzić go do takiego stanu. Że jej ciało może być do tego stopnia pożądane. Przekroczyli właśnie granicę rozumienia i tłu­ maczenia. Teraz liczyło się już tylko działanie. Języki splotły się ze sobą; kompletnie do tej chwili bezwolna, oddała się z pasją pocałunkom. Dłonie Gerrarda błądziły po jej plecach i po chwili poczuła, że rozwiązał wstążki od gorsetu. Pocało­ wał wrażliwe miejsce za uchem, by przesunąć się później wzdłuż szyi. Zarumieniła się z podniecenia. 311

Dłoń Gerrarda sunęła po jedwabnej sukni i obję­ ła pierś. Zamknął na niej palce i prowokacyjnie ści­ snął, a potem pogładził nagą skórę tuż nad dekol­ tem; Jacqueline poczuła niewysłowioną ulgę, gdy rozpiął guzik i ciężka suknia opadła do talii. Brakło jej tchu; podniósł głowę i spojrzał na jej piersi. Wciąż były przesłonięte zwiewną koszulą. Jednym ruchem rozwiązał tasiemkę i zsunął koszulę. Pokój pogrążony był w cieniu, nie paliła się żad­ na lampa. Jednak Jacqueline wyraźnie widziała wyraz twarzy Gerrarda, który z zapamiętaniem ba­ dał to, co właśnie odkrył. Widział już wcześniej jej piersi; przypomniała to sobie, łapiąc oddech, lecz w jego oczach zobaczyła coś o wiele większego niż aprobata. Fascynacja. Jacqueline widziała, że Gerrard jest jak zaklęty - uległ jej czarowi. Stała bez ruchu, patrząc; czuła, jak wzbiera w niej kobieca siła, której nie znała do tej pory. To był prawdziwy znak. Tego właśnie szukała i na to czekała. Na jego zauroczenie. Nagły przypływ radości i szczęścia utwierdził ją w przekonaniu. Gerrard pochylił się i gorąco pocałował jej pierś. Dobrze, że mocno trzymał ją w talii. Zaczęło jej się kręcić w głowie; kalejdoskop wrażeń rozkwitał pod powiekami. W jego dotyku kryło się uczucie, które daleko przekraczało zachwyt, było bardziej intensywne i bezwzględne niż pożądanie. Jacqueli­ ne, choć była niedoświadczona, rozpoznała w nim zaborczość. Gerrard nie potrafił teraz analizować swych uczuć ani intencji. Jacqueline przyszła do niego. Ta zachęta wystarczyła, by spuścił ze smyczy wszystkie demony. 312

Przed gwałtownym zdarciem z niej ubrania, rzu­ ceniem na łóżko i wniknięciem w jej delikatne cia­ ło powstrzymywała go dziwna i nowa jedność dwóch połówek jego jaźni. Ona pierwsza i jedyna działała na obydwie czę­ ści jego istoty. Jednocześnie czuł gwałtowne miotanie się de­ monów, domagających się przejęcia nad nią kon­ troli, i narastającą fascynację, która zachęcała go do powolnego badania, doświadczenia każdego okruchu namiętności i pożądania, które wzbudzi­ ła. Chciał pławić się w emocjach i sycić się cieles­ nością. W obydwu dziedzinach był o wiele bardziej do­ świadczony niż większość dżentelmenów. Jacqueline była rozpalona, niecierpliwa i goto­ wa na stawianie własnych żądań. W lot pojmując jej gesty, zerwał z siebie frak i rzucił go na podło­ gę. Za frakiem podążyła kamizelka. Jacqueline położyła dłonie na jego torsie i Gerrardowi zabrakło tchu. Nie z powodu samego do­ tyku, lecz pod wpływem pragnienia, jakie się pod nim kryło. Pod wpływem pożądania, które dojrzał w jej oczach, gdy sięgnęła po fular, w sku­ pieniu rozwiązała go i odrzuciła na podłogę. Wyszarpnęła mu koszulę ze spodni i odważnie wsunęła pod nią swoje drobne dłonie. Dotknęła nagiej skóry i szeroko rozsuwając palce przesunę­ ła dłońmi w górę torsu. Podniosła głowę. Ich usta od razu stopiły się w pocałunku. Przez długą chwi­ lę sycił się smakiem jej rosnącego pożądania; słod­ kiego, gorącego i wyjątkowo kobiecego. Cudnej mieszanki niewinności i pokusy. Należała do niego. Cała. Chciał ją obudzić i nauczyć wszystkiego. 313

Posiąść ją. Otoczył ją ramionami i jedną dłonią zsunął przez biodra fałdy sukni. Jedwab z szelestem opadł na podłogę i pociągnął za sobą cienką koszulę. Zamknął dłoń na pośladku i przycisnął do siebie Jacqueline, by oddać się kolejnym badaniom. By poznać ją jeszcze lepiej. Głaskał ją i dotykał, czu­ jąc ogarniającą ją falę żądzy, którą wzbudzał swym dotykiem. Pieścił słodkie krągłości, w zamian otrzymując gorące pragnienie. Wciąż rosnące i niecierpliwe pożądanie. Pocałował ją jeszcze głębiej, gwałtownie pene­ trując jej usta i napawając się jej oddaniem. A ona oddała mu się całkowicie, tonąc w jego ramionach i pozwalając mu na wszystko. Naga w jego ramionach, wtulona w ciało, które­ go siła i twardość kryły słodką obietnicę, Jacqueli­ ne przestała usilnie trzymać zmysły na wodzy. Po­ zwoliła im wirować, tańczyć w rytm jego dotyku i coraz bardziej intymnych pieszczot. Nieokiełzna­ ne pragnienie, choć ukryte pod pozornym opano­ waniem, wyzierało z oczu Gerrarda i z każdego je­ go dotknięcia. Czaiła się w tym groźba, lecz nie bólu czy krzyw­ dy, a całkowitego oddania się w posiadanie. Jed­ nakże Jacqueline tego właśnie pragnęła i to tak bardzo, że wbiła paznokcie w ciało Gerrarda, by zachęcić go do dalszych działań. Nocne powietrze chłodziło jej rozpaloną skórę, nie pozwalając za­ pomnieć o tym, że stoi naga na środku pokoju. Być może powinna się czuć niepewnie, jednak nie dba­ ła o to. Pławiła się w intymności. Ostrożność, wstydliwość i skromność kryły się na obrzeżach jej świadomości, przytłoczone pragnieniem bardziej fizycznym, niż się spodziewała, i bardziej potęż314

nym. Pragnęła tego wszystkiego - pragnęła, by i Gerrard stał przy niej nagi. Chciała poczuć jego skórę na swojej, chciała się z nim spleść w uścisku. Tonąc w uścisku, ochoczo ofiarowała mu swe usta, gotowa spełnić każde jego żądanie. Przesu­ nęła palcami po sprężystych mięśniach jego torsu, a potem po gorącej, napiętej skórze brzucha aż do paska spodni. Nie zatrzymała się tam, odważ­ nie, choć przelotnie gładząc jego męskość. Czuła, że Gerrardowi zabrakło tchu. Ze rozproszyła jego skupioną uwagę. Znów przycisnęła do niego dłoń, pogłaskała nieco dłużej i sięgnęła do guzików od spodni. Gerrard głośno wciągnął powietrze, chwycił jej ręce i odsunął je od siebie. Bardzo chciał zrobić wszystko powoli, ale Jacqueline znacznie przyspie­ szyła. Zaniósł ją do łóżka, uklęknął i położył na mate­ racu. Spojrzał na nią niemal pustym wzrokiem i za­ tonął w widoku nagiej Jacqueline płonącej z pożą­ dania. Zdjął koszulę przez głowę i cisnął ją za sie­ bie, potem wstał i szybko uporał się z guzikami od spodni. Zrzucił buty, skarpetki i spodnie; zupeł­ nie już nagi położył się obok Jacqueline, wspiera­ jąc się na łokciu, by mieć lepszy widok. Wyciągnę­ ła do niego ręce; chwycił ją jedną dłonią za nad­ garstki i uniósł jej ręce ponad głowę. Oddychała szybko. - Nic nie mów. - Spojrzał w jej szeroko otwarte oczy. - Wiem, czego pragniesz. I czego ja pragnę. Błądził wzrokiem po jej ciele jak po smakowi­ tym prezencie. Piersi miała nabrzmiałe i jędrne, sterczące bro­ dawki domagały się jego uwagi. Perłowobiała, de315

likatna jak satyna skóra lśniła w półmroku. Wcię­ cie talii, pępek w kształcie łzy, kusiły go i wzywały. Poniżej płaskiego brzucha płowe loki okrywały jej łono, otaczając delikatne ciało. Przesunął wzrok po udzie, minął zgrabne kolano i subtelnie wykrojoną łydkę aż do wąskiej kostki i drobnej stopy. Ta długa linia stanowiła dla niego esencję kobiecości. Wyciągnął rękę i pogładził ją całą dłonią. Jacqueline zadrżała. Spojrzał na nią i zachwycił się wyrazem jej twarzy, gdy powoli przesuwał dłoń w górę łydki, po udzie i wokół krągłego biodra, wzdłuż talii, wokół piersi i od ramienia aż do dłoni. Potem zmienił kierunek, przelotnie muskając jej twarz i przyciskając gorącą dłoń do szyi. Przesunął nią mocniej, bardziej wład­ czo w dół, wokół piersi i pępka, i zatrzymał się na brzuchu. Lekko nacisnął i patrzył, jak pociem­ niały jej oczy. Zwilżyła językiem dolną wargę na­ brzmiałą od pocałunków. Gerrard pochylił się, by znów wziąć w posiadanie jej usta, a jego dłoń prze­ sunęła się powoli do pulsującego miejsca na ciele. Jacqueline uniosła biodra i rozchyliła nogi w nie­ mym zaproszeniu. Położył jedno kolano między jej nogami i całą dłonią dotknął kobiecości, pieścił przez chwilę, a potem wsunął dwa palce w wilgotne wnętrze. Jacqueline jęknęła wprost w jego usta. Rozpalona i zdesperowana, próbowała wyrwać ręce z jego uścisku, lecz nie zdołała. Sam puścił jej dłonie i położył się na niej. Jacqueline rozpostarła palce na jego ramionach, a potem na torsie, za­ chłannie dotykając i kusząc. Jednak Gerrard wciąż się powstrzymywał. Roz­ sunął szerzej jej nogi i ułożył się między nimi, ale chciał od niej czegoś więcej. 316

A ona pragnęła, by Gerrard znalazł się w jej wnętrzu, by ją posiadł. - Gerrard! - Wbiła palce w jego twardy tors. Unosił się nad nią, ciężar swego nagiego ciała opierając na ramieniu, i bezwzględnymi pieszczo­ tami dał jej odczuć, jak bardzo jest bezbronna. Odetchnęła i otworzyła oczy. - Teraz. Proszę! Weź mnie teraz. Prośba wypłynęła z jej ust wraz z westchnieniem. Wsparł się na łokciach. Jacqueline wstrzymała oddech i czując jego twardą męskość, szeroko otworzyła oczy. To się właśnie działo. Przez chwilę się zastanawiała, jak to możliwe... Gerrard odchylił się i pchnął z całą mocą. Nie­ ubłaganie i głęboko. Jacqueline przeszył ból. Westchnęła głośno i za­ cisnęła powieki. Trwał w bezruchu, zanurzony w jej ciele, nie­ możliwie duży, niemożliwie twardy. Absolutnie obcy. Tak bardzo oczekiwany... Ostry ból zaczął mijać; ciało Jacqueline powoli się rozluźniało. Wyprostowała palce, zdając sobie sprawę, że w instynktownej reakcji wbiła paznok­ cie w jego bicepsy. Gerrard pochylił głowę, odna­ lazł jej usta i wyszeptał: - Nie musimy się spieszyć. Pocałował ją. Ale nie miał racji. Oddała mu pocałunek z ca­ łym żarem, który się w niej kryl. Objęła go rękami i przytuliła; gdy zaczął się w niej poruszać, wiedzia­ ła już, czego pragnie i czego potrzebuje. Wchodził w nią głęboko, a Jacqueline dotrzymy­ wała mu kroku, unosząc biodra i ponaglając go. 317

Skoro ona miała mu dać wszystko, chciała w za­ mian dokładnie tego samego. I dostała. Gerrard jęknął głośno i poddał się. Cała jego kontrola pierzchła w jednej chwili. Oderwali od siebie usta, łapiąc oddech. Pochwycił ich taniec; pierwotny rytm. Napłynął do nich żar, obmył ich oboje i zapłonął między ich ciałami Tempo stale rosło, jak pogańska melodia ku czci ciała, ruchu i żaru. Biegli razem w stronę upra­ gnionego szczytu, który przez długą chwilę zdawał się poza zasięgiem. I nagle się na nim znaleźli. Stali w oku cyklonu, otoczeni wirem namiętno­ ści i płomieni, które ich rozpalały. Jej ciało odpo­ wiadało na każdy jego ruch. Wychodziła mu naprzeciw, witając każde pchnięcie. I nagle krzyknęła, wyprężyła się, a potem zaczęła spadać w nicość. W ostatnim momencie zoba­ czyła nad sobą Gerrarda porwanego całkowicie tą samą siłą. Ogarnęło ją uczucie spełnienia, odprężenią. Gerrard dołączył do niej i opadł na nią bez­ władnie. Jacqueline poczuła się bezpieczna. Mu­ skając ustami jego skroń, szepnęła: - Dziękuję. W to proste słowo włożyła wszystkie uczucia i wreszcie poddała się ekstazie. Dziękuję. Słowo i emocje, które ze sobą niosło, rezonowaly w głowie Gerrarda. Czuł, jak głęboko zapadają w jego duszę. Chyba nigdy wcześniej nie usłyszał nic równie wspaniałego. Strategia zadziałała; warto było zaczekać. Ja­ cqueline przyszła sama i teraz należała do niego. 318

Wysunął się z niej i opadł na materac. Zdawało mu się, że zapadła w drzemkę. Przytuliła się do niego, nie otwierając oczu; objęła go jedną rę­ ką, a głowę złożyła na jego torsie. Gerrard nieraz już tak leżał ze spełnioną kobie­ tą, jednak tym razem czuł się zupełnie inaczej. Był bardziej świadomy jej obecności. Jej ciężar, ciepło i wszystko, czym dla niego była, poprzez zbliżenie nabrało nowych znaczeń. Jakby wytworzyli więź, która sięgała głębiej niż wszystkie inne. Zamknął oczy i zastanowił się nad tym. Być mo­ że to właśnie się dzieje, gdy mężczyzna odnajdzie swą drugą połowę? Dziękuję? Dlaczego mu podziękowała? Przecież to ona mu się oddała. Przyjęła go jak swego kochanka i przy­ szłego męża, więc czy to nie on powinien dzięko­ wać jej? Nagle przypomniał sobie wszystkie wcześniejsze pomyłki w przewidywaniu jej reakcji. Skoro miała czelność oceniać jego zdolności malarskie, to do­ prawdy trudno zgadywać, jakimi torami biegły jej myśli. Przecież musiała sobie zdawać sprawę z jego planów małżeńskich. I że jej pojawienie się w sy­ pialni uznał za przyjęcie oświadczyn. Gerrard znał odpowiedź - całkiem możliwe, ze Jacqueline w ogóle nie zrozumiała, co chciał jej przekazać. Obrany kierunek był absolutnie jasny tylko dla niego samego. Kiedy powziął to postano­ wienie? Kiedy wkroczył na ścieżkę wiodącą do małżeństwa z tak absolutną pewnością, odrzu­ cając za siebie wcześniejszą głęboką niechęć do ożenku? 319

Nic się nie zmieniło; po prostu ujrzał przed so­ bą światło wskazujące mu drogę. Wciąż miał róż­ ne obawy związane z zaangażowaniem się w zwią­ zek, lecz były teraz mało istotne i nie mogły za­ wrócić go z drogi lub choćby osłabić jego entuzja­ zmu. Poprzedniczki Jacqueline były perfekcyjnie wy­ szkolone w polowaniach na męża, lecz w niej nie dostrzegł najmniejszych oznak takiego zachowa­ nia. Fascynacja nim i tym, co między nimi się dzia­ ło, była niewinna, prawdziwa i wolna od wszelkich kalkulacji. To był jeden z powodów jego zauroczenia. Jacqueline miała już dwadzieścia trzy lata i na­ wet jak na pannę z prowincji była bardzo niedo­ świadczona. Po śmierci matki i Thomasa nie kon­ taktowała się z szerszymi kręgami towarzyskimi, spędzała także o wiele mniej czasu pośród najbliż­ szych znajomych. Nie zdawała sobie sprawy, jak łą­ czono się tam w pary i negocjowano posagi. Nicze­ go na ten temat nie wiedziała. Skoro zaś jedyną bliską jej rówieśniczką była Eleanor Fritham... Zacisnął usta. Nie zdziwiłby się, gdyby Jacqueli­ ne nie zrozumiała zasad jego gry. Rozkosz płynąca w żyłach Gerrarda zaczęła powoli słabnąć; ogarniała go senność, lecz umysł wciąż krążył wokół zagadki małżeństwa i następ­ nego kroku, jaki należało zrobić. Jeżeli Jacqueli­ ne jeszcze nie myślała o małżeństwie, to koniecz­ nie musiał pchnąć jej myśli w tym kierunku, za­ nim panna Tregonning się zorientuje w jego pla­ nach. Znał kobiety; wolały myśleć, że podjęły sa­ modzielną decyzję. Postanowił zatem, że za­ szczepi w jej głowie myśl o ślubie i da czas na de320

cyzję - pozwoli jej zobaczyć światło, które oświe­ tli jej drogę. Zrobi to przed oficjalnymi oświad­ czynami. Musiał tylko się zastanowić nad strategią. Ale senność zaćmiła lotność jego umysłu. Tylko jedna myśl wynurzała się z mroku. Miał ogromne doświadczenie w zniechęcaniu młodych dam i żadne w przekonywaniu ich do małżeństwa.

Zmysły Jacqueline krążyły bezładnie, przedzie­ rając się przez mgłę przyjemności i stopniowo sku­ piając się na tu i teraz, na własnym ciele i na tym, czego doświadczała. Na dłoniach, które powoli i z wprawą pieściły jej skórę, na ustach, które dotknęły ramienia i zniknęły. Na widmowym kochanku, który budził ją do ży­ cia w ciemnościach nocy. Leżała na boku, właściwie prawie na brzuchu; podniosła ciężkie powieki, lecz nawet przyzwycza­ jone do mroku oczy nie mogły niczego dojrzeć. Księżyc zaszedł; mogła polegać wyłącznie na czuciu. A czuła mężczyznę. I pożądanie płonące między nimi jak kula ognia. Odwróciła się do niego i wyciągnęła ręce. Natrafiła na napięte mięśnie i szczupłe ciało, które rozpoznawała dotykiem, jak ślepiec. Badała je opuszkami palców i całymi dłońmi. Gerrard unosił się nad nią w ciemności. Oboje byli anoni­ mowi, odarci z tożsamości przez nieprzenikniony mrok i wolni. Mogli puścić wodze fantazji i bez skrępowania wyzwolić całą skrywaną pasję. 321

Jedyną formą komunikacji był dotyk i tłumione odgłosy namiętności. Nie czuła potrzeby rozma­ wiania. Gdy wzrok ją zawiódł, inne zmysły bardzo się wyostrzyły. Gerrard poprowadził ją dalej niż poprzednio, wyżej i głębiej w krainę pożądania i zmysłowości. Słyszała własne westchnienia odbijające się echem w ciemności. Jej ciało reagowało na każdą pieszczotę; miała wrażenie, że wiele się już nauczyła o bliskości. Wiedziała, że całkowicie poddaje się kochankowi. Gerrard dobrze znał jej możliwości; choć raz po raz doprowadzał ją niemal do szczytu, przery­ wał i sprowadzał ją z powrotem na ziemię. W za­ mian za tę torturę pozwolił jej badać jego ciało; poddawał się jej pieszczotom, prowadził ją i uczył. W końcu przycisnął ją do łóżka i znowu w nią wszedł. Było zupełnie inaczej niż poprzednio; żaden ból nie zakłócił jej rozkoszy. Porozumiewając się doty­ kiem, rozpalili pożar namiętności, który zaczął ich pochłaniać. Wczepieni w siebie dotarli na szczyt i zatopili się w ekstazie. Po kilku uderzeniach serca wrócili powoli do świata, do zmiętej pościeli i do sanktuarium splecionych ramion. I zasnęli.

322

Rozdział 15 Gerrard obudził się, klnąc w duchu, podniósł głowę i spojrzał na zegar; dochodziła szósta. Za późno na... Wzdychając z rezygnacją, lekko potrząsnął Jacqueline za ramię. - Obudź się, kochanie. Musisz wrócić do swojej sypialni, zanim przyjdzie pokojówka. Jacqueline przeciągnęła się powoli. Uśmiechnę­ ła się rozkosznie, przytuliła do niego i pocałowała w usta. Rezultaty były łatwe do przewidzenia. Gerrard jęknął w duchu, lecz nie był w stanie oprzeć się tej słodyczy, czystej, niezmąconej roz­ koszy. Jednak, zaciskając zęby, odsunął ją od sie­ bie. - Musisz jakoś wrócić do pokoju. I to już! Jacqueline zamruczała coś pod nosem. Gerrard chwycił ją mocno, wyciągnął z łóżka, narzucił na nią koszulę i sam się pospiesznie ubrał. Wciąż kołysząc się na falach przyjemności, Ja­ cqueline oparła się o Gerrarda. Poczuła dreszcz. Podniosła głowę i podała mu usta do pocałun­ ku. I nie czekała długo na jego odpowiedź. Po wszystkich doświadczeniach owej nocy obawia­ ła się, że jest już uzależniona od jego dotyku - do­ brze było wiedzieć, że Gerrard czuje się podobnie. - Za co mi dziękowałaś? - zapytał łagodnym, głębokim głosem, gdy oderwał od niej usta. - Chciałbym wiedzieć. Uśmiechnęła się ciepło. 323

- Za twoje entuzjastyczne i pełne oddania poka­ zanie mi tego, co tak bardzo pragnęłam poznać. Gerrard odwrócił ją plecami do siebie i zaczął zawiązywać wstążki gorsetu. - Czy zasłużyłem sobie na nagrodę? Lubił domagać się nagród, lecz... - Z pewnością twoje wysiłki na nią zasługują. Gerrard uporał się ze wstążkami i Jacqueline znowu odwróciła się ku niemu. - Cóż jeszcze mogłabym ci ofiarować? Był bardzo poważny; w oczach nie tliła się naj­ drobniejsza iskierka. - Coś wymyślę. Odprowadził ją do samych drzwi jej sypialni. Sły­ szeli z oddali szmer rozmów, lecz na szczęście służba nie dotarła jeszcze na wyższe piętra. Przy drzwiach pożegnali się namiętnym pocałunkiem i Gerrard wrócił do siebie cichymi korytarzami. Jak podejrzewał, Jacqueline nie myślała o mał­ żeństwie. Może i nie miał doświadczenia w tym względzie, lecz przecież namówienie dwudziestotrzyletniej, dobrze wychowanej panny na zamążpójście nie może być trudne ...

Jacqueline zrzuciła z siebie suknię, wśliznęła się do łóżka i natychmiast zasnęła. Obudziła się późno. Spiesząc się przy porannym myciu, wcale nie myślała o nocnej przygodzie, lecz o jej konsekwencjach. Nie miała pojęcia, jak po­ winna zachowywać się wobec Gerrarda po takiej dawce intymności, jaka stała się ich udziałem. Za­ nim go poznała, nie posunęła się dalej niż niewin­ ny pocałunek, teraz zaś... 324

Nie wiedziała, co ma zrobić. Mimo to pięć minut później, ubrana w czarującą muślinową suknię z falbanami, weszła do pokoju śniadaniowego. Siedzący na swym zwykłym miejscu, Gerrard podniósł na nią wzrok. Miał uprzejmy wyraz twa­ rzy, jednak w jego oczach dostrzegła niepokojące iskierki. - Dzień dobry. Dyskretnie odchrząknęła. - Dzień dobry. Oderwała od niego wzrok i skinęła głową do Barnaby'ego, który odpowiedział jej uśmiechem. Usiadła przy stole. Millicent nalała jej herbaty i podała filiżan­ kę przez Mitchela. Jacqueline sączyła napój i próbo­ wała zebrać się w sobie. Na razie szło jej nieźle. Millicent rozpoczęła rozmowę o wczorajszych sukcesach na balu. - Wciąż nie mam pewności, czy Godfrey zrozu­ miał wszystkie konsekwencje przedstawionych mu faktów. Ostrzegam, że doświadczymy dziś praw­ dziwego najazdu gości. Wszyscy będą chcieli do­ wiedzieć się więcej. Byłoby dobrze, gdyby panowie spróbowali mnie wspomóc. - Ależ oczywiście - odparł Barnaby. Gerrard przez chwilę się ociągał. W końcu, pa­ trząc na Jacqueline, odsunął krzesło. - Jeśli mam spędzić popołudnie w salonie, to teraz chciałbym trochę popracować. Wybaczą mi państwo? Millicent odesłała go pełnym gracji gestem. Tłu­ miąc żal, Jacqueline uśmiechnęła się i kiwnęła gło­ wą. Skoro Gerrard zamierza spędzić poranek przy sztalugach... Zwróciła się do ciotki: - Muszę przejrzeć kredensy z bielizną stołową i pościelową. Jeśli nie jestem do czegoś potrzebna, chętnie zrobiłabym to teraz. 325

Millicent skinęła głową i wciągnęła Barnaby'ego w dyskusję na temat wspólnych znajomych z Bath. Mitchel Cunningham wyszedł razem z Jacqueline. - Mam nadzieję - zagaił - że wczorajszy bal był przyjemny. Akurat poprzedniego dnia był nieobecny. - Och, tak. Wypadł wspanialej, niż się spodzie­ wałam. Mitchel zawahał się i zapytał: - Czy byli również państwo Entwhistle'owie? - Tak. - Spojrzała mu w oczy. - Cieszę się, że mogłam z nimi porozmawiać. Tak samo jak my, pragną odszukać mordercę Thomasa. Mitchel przypatrywał jej się uważnie; był wyraź­ nie skonsternowany. - Rozumiem. Ze zmarszczonymi brwiami ukłonił się i poszedł do swojego gabinetu, a Jacqueline oddaliła się do pokoju pani Carpenter. Rozmówiwszy się z go­ spodynią, wezwała odpowiednie pokojówki i odda­ ła się przykremu obowiązkowi przeglądania prze­ ścieradeł i ręczników. Potem przyszła kolej na po­ ściel. Właśnie oglądała bieliznę stołową, gdy zegar wybił dwunastą i ze zdumieniem stwierdziła, że Eleanor nie przyjechała, by udać się z nią na trady­ cyjną przechadzkę po ogrodach. Nie mogła sobie przypomnieć, by kiedykolwiek bal przeszkodził przyjaciółce w wizycie. Wręcz przeciwnie, zawsze przyjeżdżała w nieco lubieżnym nastroju i jeszcze otulona wspomnieniami upojnej nocy. Dziękując w duchu niebiosom, Jacqueline po­ czuła wielką ulgę. Nie miała ochoty wysłuchiwać narzekań na Gerrarda, że odrzucił czyjeś zalo­ ty. I choć cieszyła się ogromnie, że jej samej udało się spędzić z nim noc, nie chciała zwierzać się 326

z sukcesu odniesionego na tym polu, na którym Eleanor poniosła porażkę. To nie byłoby przyjem­ ne. Prawdopodobnie nie byłoby także rozsądne. Eleonor wydawała się mściwa. Choć Jacqueline ni­ gdy wcześniej nie była narażona na gniew przyja­ ciółki, cieszyła się, że nie musi wystawiać w tej chwili ich relacji na tak ciężką próbę. Obiad upłynął w ciszy. Gerrard nie pojawił się przy stole. Zgodnie z przewidywaniami Millicent, gdy tylko zegar wybił trzecią, nadjechali goście. Szczelnie wypełnili salon i tłumnie wylegli na taras. Tuż przed najazdem dołączył do nich Barnaby. Stanął obok Jacqueline i przeczesał pokój jednym długim spojrzeniem. - Pójdę po Gerrarda. Wydaje mi się, że maluje, a to oznacza, że chwilowo stracił poczucie czasu. - Skoro jest pochłonięty pracą - spojrzała na Barnaby'ego - może powinniśmy zostawić go w spokoju? Jestem pewna, że dam sobie radę, zwłaszcza z twoją pomocą. - Wątpię, by Gerrard to docenił. Mając do wy­ boru stanie przy twoim boku w czasie najazdu go­ ści i malowanie portretu na cichym poddaszu, rzu­ ci w kąt pędzle bez chwili namysłu. - Uśmiechnął się szerzej. - Pójdę mu przypomnieć. Pomijając in­ ne względy, jeśli tego nie zrobię, on mnie po pro­ stu udusi. Jacqueline patrzyła za nim, jak przedzierał się przez tłum. Zastanawiała się, czego jeszcze się do­ myślił. Ciekawa była również, czy miał rację. W końcu znała Gerrarda nie od dziś. - Dokąd ulotnił się pan Adair? Jacqueline odwróciła się gwałtownie i stanęła oko w oko z Eleanor. Przyjaciółka miała naburmu327

szoną i ponurą minę. Prawdopodobnie wciąż prze­ żywała sprzeczkę z Gerrardem, a ponieważ go nie było, nie mogła się na nim odegrać. - Za chwilę wróci. Poszedł wyciągnąć pana Debbingtona z pracowni. Wpatrując się w drzwi, za którymi zniknął Bar­ naby, Eleanor przechyliła głowę. - A więc maluje? Pan Debbington, rzecz jasna? - Tak. Zaczął już portret. - Widziałaś go? - Nie. On nie pokazuje swoich prac przed ukoń­ czeniem. Nawet modelom. - Jakież to... aroganckie. - Oczy Eleanor zwęzi­ ły się nagle; znów spojrzała na drzwi. - Wczoraj w nocy w kategoryczny sposób uciął moje zalotne zaproszenie na przechadzkę po ogrodach. Był przy tym dość szorstki. Zaczynam się zastanawiać, czy przypadkiem pan Debbington nie ma jakichś odmiennych poglądów. - Och? - Jacqueline usłyszała obronny ton wła­ snego głosu; z wysiłkiem zamieniła go na zwykłą ciekawość. - Co masz na myśli? - Cóż, sama wiesz, co się mówi o artystach. - Eleanor ściszyła głos. - Być może on woli chłop­ ców niż kobiety. Jacqueline cieszyła się, że Eleanor wciąż patrzy­ ła na drzwi i nie zauważyła jej otwartych ze zdu­ mienia ust. Płomienne słowa obrony Gerrarda pa­ liły jej język; przełknęła je jednak w samą porę. - Ach... Co też opowiadasz... Jakże miałaby bronić Gerrarda przed takim za­ rzutem? Jak miałaby wytłumaczyć swoją wiedzę na ten temat? Uderzyła ją kolejna myśl: czy to właś­ nie tak zaczynają się bezpodstawne plotki? Jeden ociekający jadem komentarz i... 328

Rozejrzała się i upewniła, że nikt nie stał wystar­ czająco blisko, by słyszeć ich rozmowę. Lady Tannahay kiwnęła jej głową i wezwała ge­ stem. - Chodź. - Jacqueline objęła Eleanor, zdecydo­ wana odwrócić jej uwagę od ostatniej kwestii. - Lady Tannahay chce z nami pomówić. Bezwzględnie pociągnęła przyjaciółkę za sobą, z dala od uszu łasych na plotki.

Przez otwarte okno pracowni Gerrard słyszał szmer rozmów dobiegający z tarasu. Zerknął na mały zegar, który Compton ustawił na komin­ ku, westchnął i odłożywszy pędzle, poszedł do sy­ pialni, żeby się przebrać. W galerii spotkał Barnaby'ego. - I jak tam? - spytał. - Ciekawie. - Barnaby zatrzymał się i zaczekał, aż Gerrard do niego dołączy. - Wszyscy chcą do­ wiedzieć się więcej. Sądząc po przeważającym ty­ pie postaw, stwierdziłbym, że jesteśmy na dobrej drodze do zapewnienia Jacqueline czystej karty w sprawie śmierci Thomasa. Ruszając u boku Gerrarda, Barnaby kontynu­ ował: - Jeśli zaś chodzi o śmierć jej matki, niektóre da­ my zaczęły się zastanawiać, czy nie warto się jesz­ cze raz przyjrzeć tej sprawie. Gerrard spojrzał na przyjaciela. - Czy któraś z nich próbowała już na ten temat porozmawiać? - Nie. Nie są jeszcze gotowi na przyjęcie prawdy. Gerrard zapatrzył się przed siebie. 329

- A więc wciąż potrzebujemy portretu. - Bez wątpienia. Portret da im doskonałą okazję do wypowiedzenia na głos wszystkich swych prze­ myśleń. - Dotarli do schodów i szybko zeszli do głównego holu. - A to - dokończył Barnaby - będzie właśnie rozpoczęcie dyskusji, której pra­ gniemy. Obydwaj pogrążyli się w rozważaniach, ukrywa­ jąc powagę pod czarującymi maskami. Z wyuczoną pewnością siebie weszli do salonu i wymieniwszy spojrzenia, rozeszli się w dwie strony. Jacqueline rozmawiała z lady Tannahay, trzy­ mając Eleanor pod rękę. Obie panny stały tyłem do Gerrarda i nie zauważyły jego wejścia. Stwier­ dzając, że Jacqueline jest chwilowo bezpieczna, porozmawiał z damami, wyraźnie pragnącymi za­ mienić z nim kilka słów. Zaczynały zawsze od usta­ lenia jego koneksji rodzinnych, poruszały temat je­ go pobytu w Kornwalii i niezmiennie kończyły roz­ mowę dopytywaniem się o szczegóły śmierci Tho­ masa. Po drugiej stronie pokoju Barnaby prowadził identyczne pogawędki z pozostałymi damami. Millicent siedziała na sofie pośrodku salonu i dyrygo­ wała całym zgromadzeniem. Wszyscy goście, także i ci, którzy wylegli na taras, żeby nacieszyć oczy wi­ dokiem - oraz zerknąć na cyprysy Ogrodu Hadesa - w widoczny sposób zmienili swe nastawienie do sprawy śmierci młodego Entwhistle'a. Byli otwarci na nowe wiadomości i pozbawieni podej­ rzeń. Barnaby miał rację. W tej sprawie udało im się oczyścić Jacqueline z zarzutów. Podniesiony na duchu Gerrard uśmiechnął się szeroko. Okrążył pokój, by dołączyć do Jacqueli­ ne. Spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się. 330

- Witaj. Gerrard skinął głową. - Lady Tannahay pytała o ciebie - i o portret. - Zgadza się. - Z błyskiem w oczach i uśmie­ chem na ustach lady Tannahay wyciągnęła rękę do Gerrarda. Odpowiedział na szereg pytań starszej damy, która na koniec poradziła mu zabranie panien na przechadzkę po tarasie. Pożegnali się z lady Tannahay i Gerrard przytulił Jacqueline objąw­ szy ją w talii, po czym skierował się ku drzwiom na taras. Spojrzała na niego otwarcie i z ufnością; miał wrażenie, jakby skąpał się w słonecznym bla­ sku. I zerknął na Eleanor Fritham. Patrzyła z konsternacją to na Jacqueline, to na niego, aż wreszcie utkwiła surowy, chłodny wzrok w przyja­ ciółce. -Myślałam, że... - Drogie panie - przerwał jej Gerrard donoś­ nym głosem. Ujął Jacqueline pod ramię i uśmiech­ nął się czarująco. - Może byśmy pospacerowali po tarasie? Gerrard spojrzał pannie Fritham w oczy po­ nad głową Jacqueline. Eleanor usłyszała ostrzegawczy ton jego głosu i wyczytała podobny przekaz w oczach. Zawahała się i po chwili skinęła głową, zaciskając usta. - Ależ, jak najbardziej! Pospacerujmy! Gerrardowi nie podobał się ton jej głosu, a jesz­ cze bardziej wrażenie, że zamierzała mu odpłacić za odrzucenie zalotów. Jednak zanim doszli do ta­ rasu, Eleanor wróciła do swej zwykłej, przyjaciel­ skiej postawy, przynajmniej wobec Jacqueline. W stosunku do niego wciąż była oschła i kąśliwa. Jak rozdrażniony kot. 331

Jacqueline promieniała. Jej twarz jaśniała blas­ kiem, gdy tylko Gerrard na nią spoglądał. Był pe­ wien, że nie jest świadoma tego, jak wygląda, ani te­ go, jak łatwo Eleanor odczytuje te znaki. Mógłby przysiąc, że panna Fritham właściwie je interpretu­ je. Jednak całkowicie odprężona i szczęśliwa Jacqu­ eline zdawała się ślepa na dwulicowość przyjaciółki. Gerrard zachowywał ostrożność, choć przez dłuższy czas wędrowali po tarasie pomiędzy grup­ kami dam, zamieniali z różnymi paniami po kilka słów i nic szczególnego się nie wydarzyło. Właśnie zaczął się odprężać, gdy Eleanor zatrzymała się nagle i z uśmiechem zwróciła się do Jacqueline: - Przejdźmy się po Ogrodzie Nocy. - Stali właśnie przy głównych schodach do ogrodów. - Jest prze­ śliczna pogoda, a pan Debbington z pewnością chętnie zwiedziłby ogród z kimś, kto go dobrze zna. - Spojrzała uważnie na Jacqueline. - Nie oprowadzałaś jeszcze gości po Ogrodzie Nocy, mam rację? Gerrard popatrzył na Jacqueline; jej twarz była jak wykuta z kamienia. - Nie - powiedziała głucho i zacisnęła palce na jego ramieniu. Eleanor pokręciła głową z pełnym czułości roz­ drażnieniem. - Nie rozumiem, dlaczego nadal tam nie chcesz iść. Twoja mama zmarła ponad rok temu. Musisz się wreszcie z tym zmierzyć. Z bezczelnym uśmiechem przyjaciółka chciała ująć Jacqueline pod ramię, lecz ta złapała Eleanor za nadgarstek. Zdumiona panna Fritham próbo­ wała wyrwać rękę. Jacqueline puściła ją i ode­ tchnęła głęboko. Odważyła się ujawnić targające nią emocje. 332

- Pójdę tam z pewnością, ale za jakiś czas. Jed­ nak, gdybyś zapomniała, to przypominam ci, że moja mama nie zmarła, lecz zginęła, bo ktoś zrzucił ją z wysokości w tym właśnie ogro­ dzie. I tym kimś nie byłam ja. Mama umarła tam samotnie. Nie pójdę w to miejsce, zanim się nie dowiem, kto ją zamordował, i zanim zabójca nie zapłaci za to, co zrobił. Wtedy, owszem, wybiorę się do Ogrodu Nocy i być może pokażę panu Debbingtonowi jego skarby. A tymczasem... pro­ szę mi wybaczyć. Z każdym słowem jej głos nabierał siły. Ostatnie zdanie wypowiedziała tonem nieznoszącym sprze­ ciwu. Ostentacyjnie skinęła Eleanor głową i od­ wróciła się do przyjaciółki plecami. Gerrard wziął Jacqueline pod rękę. - Uważam, że już się naspacerowaliśmy - powie­ działa do swego towarzysza. - Istotnie. - Zerknął ponad głowami gości w głąb pokoju. - Podano herbatę, wejdźmy do środka. Uniosła wysoko głowę i kiedy ruszyli z miejsca, ani razu nie obejrzała się za siebie. Lecz Gerrard nie mógł się powstrzymać. Zerknął do tyłu i zoba­ czył zdziwione, a zarazem pełne aprobaty spojrze­ nia dam, które słyszały jej przemowę. A także oszołomioną, kompletnie osłupiałą Eleanor Fritham. Znalazł w miarę spokojne miejsce niedaleko so­ fy, zostawił Jacqueline na moment samą i poszedł po herbatę. Podając jej filiżankę, uśmiechnął się szczerym uśmiechem. - Brawo! - powiedział ściszonym głosem. - Do­ skonale sobie poradziłaś. - Naprawdę tak sądzisz? 333

Nie spojrzała na niego; przypatrywała się go­ ściom i fali ożywionych dyskusji, która rozprze­ strzeniała się od drzwi na taras. - Powiedziałbym, że było to doskonale zagrane opanowanie, ale wiem też, że nie grałaś. Mówiłaś prawdę, prosto z serca, i każdy, kto cię słyszał, wie­ dział, jak trudne było to zadanie. Nieważne, jak irytująca potrafi być Eleanor, w tej konkretnej sy­ tuacji, dała ci doskonałą okazję, a ty wykazałaś się wielką odwagą i wykorzystałaś moment. - Powiedziałeś, że nie grałam... - Nie grałaś. - Nie odrywał od niej wzroku. - By­ łaś po prostu sobą.

Gerrard doskonale ją rozumiał. Lepiej niż kto­ kolwiek w całym jej życiu. Nie wiedziała, czym sobie zasłużył na taki prezent od losu, ale nie zamie­ rzała wypuścić go z rąk. Nie zamierzała stracić ani jednej cennej minuty, którą mogła spędzić w jego ramionach. Tej nocy zaczekała, aż Holly wyjdzie z sypialni, policzyła do dwudziestu, mocniej owinęła się szla­ frokiem i jak duch przebiegła korytarzami. Do niego. Do rozkoszy, którą spodziewała się odnaleźć, do dalszej nauki, do głębszego zanurzenia się w tajemniczą więź. Zwłaszcza o niej chciała się dowiedzieć jak naj­ więcej. Bezszelestnie przemierzyła galerię. Przypomniała sobie popołudniową scenę, gdy zdo­ była się na odwagę i wygrała. Tylko dlatego, że Ger­ rard wciąż jej przypominał, by była sobą, i przekonał 334

ją, że potrafi tego dokonać - zagrać najtrudniejszą z ról. Zerknęła przez okno na lśniący marmur scho­ dów i gęsty żywopłot okalający Ogród Nocy. Stanęła przy oknie. Spojrzała w prawo i w lewo, upewniając się, że noc jest bezwietrzna. Nie poru­ szało się ani jedno z wybujałych ziół w Ogrodzie Westy. Jeszcze raz spojrzała na żywopłot. I do­ strzegła, że się poruszył. A po sekundzie znów był nieruchomy, jak wszystko dokoła. - To musiał być kot... - szepnęła sama do siebie. Odwróciła się od okna i podążyła galerią, sku­ piona na celu wędrówki.

- A widzisz! Poszła do jego pokoju. Co za la­ dacznica! - Mów ciszej. Minęła długa chwila. Skryta w gęstym mroku bramy prowadzącej do Ogrodu Nocy pierwsza po­ stać kątem oka spojrzała na drugą. - On zaczął już malować portret! Drugi osobnik przestąpił z nogi na nogę, lecz milczał. - Mówię ci, to poważna sprawa. Staruszki już za­ czynają gadać, a jeśli portret przedstawi ją jako niewinną, wszyscy będą musieli znowu to przemy­ śleć. Oni już podejrzewają, że trzeba to jeszcze raz przemyśleć. - Czyżby? - zapytała druga postać z lekceważe­ niem. Po chwili odezwała się znowu: - No to ma­ my problem. - No właśnie! Jak to teraz zatrzymamy? Minęło kilka kolejnych minut w pełnej napięcia ciszy. W końcu odezwał się drugi osobnik, pła­ skim, zimnym głosem: 335

- Nie martw się, ja się tym zajmę. -Jak? - Zobaczysz. Chodź... - Wyższa osoba zanurzy­ ła się w gęstej ciemności Ogrodu Nocy. - Wejdźmy do środka.

Jacqueline wśliznęła się do sypialni Gerrarda i zobaczyła, że stoi przy oknie. Słysząc skrzypnię­ cie drzwi, szybko się odwrócił. W pokoju nie pali­ ła się żadna lampa; więc skryty w cieniu patrzył, jak Jacqueline ostrożnie wchodzi do pokoju. Po­ deszła bliżej i rzuciła mu się w ramiona, które ku niej wyciągnął; objął ją i mocno przytulił. Przez chwilę wpatrywał się w jej twarz i w końcu powie­ dział: - Nie byłem pewny, czy przyjdziesz. Uniosła jedną brew. - Sądziłeś, że poczuję się zaspokojona po jednej nocy? W kącikach ust błąkał mu się uśmiech. - Mężczyzna, który twierdzi, że potrafi odczytać myśli kobiety, jest zwykłym głupcem. Musnął wargami jej usta, a potem pocałował ją gorąco. Aż zabrakło jej tchu. - Sądzę - wymruczał - że zanim przejdziemy da­ lej, powinniśmy ustalić pewne zasady. - Zasady? - Hmm. Na przykład... pamiętasz moje ostrze­ żenie, że jeśli do mnie przyjdziesz, to będę chciał cię posiąść - całą i całkowicie? Jakże mogłaby zapomnieć? - Tak. Gerrard niemal spił to słowo z jej warg. 336

- Ta reguła ma pewną konsekwencję. - Odchy­ lił się na tyle, by spojrzeć jej w oczy. Powoli prze­ sunął dłonie w górę ku piersiom. Jacqueline wstrzymała oddech. - Jaką? - Gdy już zgodzisz się być całkowicie moja, nie możesz się wycofać, dopóki cię nie uwolnię i nie pozwolę ci odejść. A to nie nastąpi nigdy... Gerrard widział, że Jacqueline próbuje zebrać myśli i rozważyć to, co jej powiedział. Puścił jej piersi, rozwiązał tasiemki i wsunął dłonie pod szla­ frok. Pogłaskał talię i przesunął je w dół do krą­ głych pośladków. Wzrok Jacqueline stawał się co­ raz bardziej zamglony, wszystkie zmysły skupiały się na wędrówce jego dłoni. - Zgadzasz się? - zapytał raptownie. - A mam inne wyjście? Gerrard przyciągnął ją bliżej. -Nie. Jacqueline objęła go za szyję i odchyliła głowę, by móc patrzeć mu w oczy. - To dlaczego pytasz? - Chciałem, żebyś wiedziała. Żebyś zrozumiała, do czego zmierzamy... - Ach tak. A skoro już wiem... to... co dalej? - Skoro już wiesz... - Pochylił głowę. - Po pro­ stu kontynuujmy. Dokładnie tego pragnęła; z pasją oddała mu po­ całunek, nie mogąc się doczekać wejścia na ścież­ kę, którą Gerrard ją poprowadzi. Pocałował ją żar­ liwie. Otoczył ramionami, mocno do siebie tuląc, a po chwili zaczął błądzić dłońmi po jej ciele, nie pozostawiając wątpliwości, dokąd zmierza ich czu­ łość. 337

- Czy mógłbym zapalić lampy? Ton jego głosu i drapieżne spojrzenie świad­ czyły o tym, że zapytał wyłącznie z szacunku do bon tonu. W gruncie rzeczy to wcale nie było pytanie. Już chciała odpowiedzieć tradycyjną formułą: „Jeśli sobie życzysz", ale w ostatniej chwili się po­ wstrzymała. - Dlaczego? - Bo chcę cię widzieć. - Łagodnie, delikatnie wyswobodził się z jej ramion i wziął ją za ręce. - Chcę na ciebie patrzeć, gdy będę cię kochał. Jacqueline westchnęła i kiwnęła głową. - Dobrze. Głos nieco jej drżał. Gerrard odwrócił ją i po­ prowadził ku stolikowi, na którym stały dwie lam­ py z brązu. Jacqueline odetchnęła głęboko na wi­ dok ogromnego lustra w ozdobnej złoconej ramie, wiszącego na ścianie za stolikiem. Gerrard zatrzymał się przy stoliku. Zapalił jed­ ną z lamp, a zaraz potem drugą. Płomienie drżały przez chwilę, ale się uspokoiły. Spojrzał na nią, oceniając złoty blask padający na jej ciało. Wziął ją za rękę; myślała, że zaprowadzi ją do łóżka, lecz Gerrard ustawił ją przodem do sto­ lika, pomiędzy lampami. Sam stanął za jej plecami i ponad jej głową spojrzał na odbitą w lustrze syl­ wetkę Jacqueline. - Idealnie. Zdjął z niej szlafrok i odrzucił go na krzesło. Dziewiczo biały, cienki materiał koszuli nocnej w świetle lamp zdawał się złocisty. Wzrok Gerrarda zsunął się po wcięciu talii, krągłości bioder i prześliznął się po brzuchu w stronę cienia, który znaczył jej łono. Tam się na chwilę zatrzymał, po338

tem pobiegł jeszcze niżej, by wreszcie niespiesznie wrócić do jej twarzy. Jego wzrok ją rozpalił; patrząc mu w oczy, zasta­ nawiała się, czy to widać. Już chciała się do niego odwrócić, gdy Gerrard ujął w dłonie jej włosy i podniósł je do góry. Jacqueline rozczesała je wcześniej i pozwoliła im spływać wijącą się falą po plecach. Gerrard wplótł w nie palce, a potem rozdzielił je i przełożył do przodu, na ramiona. Z nieodgadnioną miną poprawiał to ten, to tamten kosmyk i w końcu wyglądał na zadowolonego. Włosy Jacqueline spływały częściowo na piersi i tworzyły wzburzoną falę, ozłoconą przez światło lamp. Zanim zdążyła się odezwać, objął ją w talii i przy­ tulił. Poczuła ciepło jego ciała i odprężyła się. Ger­ rard pochylił głowę i poprzez włosy pocałował ją w ucho, a potem przesunął ustami po wrażliwej szyi. - Rozepnij koszulę. Uśmiechnęła się w duchu; uchwyciła jego wzrok w lustrze, sięgnęła do guzików i rozpięła najwyż­ szy. A potem powoli kolejne. Dłonie Gerrarda spoczęły na jej talii, silne i gorące palce stopniowo się zaciskały. - Rozchyl ją. Szeroko. Te szorstkie słowa przeszyły ją jak dreszcz. Wpatrując się we własne odbicie, złapała poły ko­ szuli i powoli rozsunęła je na boki, odsłaniając peł­ ne i jędrne piersi. Światło lampy padło na jej nagą skórę, wydobywając z mroku linie i krągłości. Po­ woli i nieśpiesznie wzrok Gerrarda ogarniał ją ca­ łą; pod jego intensywnym spojrzeniem brodawki Jacqueline zamieniły się w twarde pączki. Zsunął jej koszulę z ramion. Zsunęła się na pod­ łogę. 339

- Połóż ręce na krawędzi stolika. Spojrzał Jacqueline w oczy, jakby zastanawiał się, czy go posłucha. Posłuchała. - Nie zmieniaj pozycji, dopóki ci nie pozwolę. Dopóki ci nie pozwolę... Nagle Jacqueline do­ szła do wniosku, że Gerrard z rozmysłem dobiera słowa; wypowiadał je szorstko jak rozkazy, a nie zwykłe polecenia. Jakby oczekiwał, że bez szemra­ nia je spełni... jakby... do niego należała. Miała spełniać jego zachcianki. Przebiegł ją dreszcz, choć nie czuła niepokoju, ani najlżejszego strachu. Czuła tylko podniecenie. Zaś Gerrard kierował wszystkim tak, jak tego pragnął. Tylko dlaczego pragnął akurat tego? Stała przed nim naga, skąpana w świetle lamp, naprzeciw lustra, w którym zobaczyła złotą nimfę w aureoli światła, wróżkę schwytaną przez człowie­ ka. Nierealną, efemeryczną. Magiczną. Rozpoznawała swoją twarz, włosy i figurę. To była ona, a jednocześnie ktoś inny; w lustrze odbi­ jała się prawda, której wcześniej Jacqueline nie poznała, kobieta, której nie dostrzegała. Rozbudzona kusicielka. Czuła jego spojrzenie, gorące jak płomień, wę­ drujące po skórze w ślad za jej własnym spojrze­ niem. Zaczął całować jej ramię, znacząc gorącymi ustami ślad w kierunku szyi. - Nic nie mów i nie ruszaj się. Tylko patrz. I po­ czuj. Jacqueline nie miała wyjścia. Fascynacja ode­ brała jej mowę i schwytała ją w pułapkę świata, który stworzył dla niej Gerrard. Świata, w którym nie istniały żadne ograniczenia, a tylko ona, on 340

i pożądanie. Jego pragnienie, by posiąść ją całko­ wicie i jej pragnienie, by spełnić tę potrzebę. Żądza. Rosła, gdy wsunął dłonie pod zasłonę włosów, na jej piersi. Głowa opadła jej do tyłu i wsparła się na ramieniu Gerrarda, podczas gdy jego palce ma­ sowały i ściskały piersi; oddech Jacqueline zadrżał i zamienił się w westchnienie. Wiedział, jak ją rozpalić, jak wzbudzić w niej pragnienie i wzburzyć krew. Dudniła teraz w jej ży­ łach, rozgrzewała skórę. Spod ciężkich powiek Ja­ cqueline obserwowała jego poczynania. Gerrard odrzucił do tyłu jej włosy i odsłonił piersi spoczy­ wające w jego dłoniach. Należała do niego. By mógł się nią rozkoszować wedle woli i uznania. Obietnica rozkoszy była tak silna, że Jacqueline niemal mogła ją poczuć. Był to jakiś rodzaj niewoli, która nie wymagała żelaznych łańcuchów. Jednak łańcuchy były w nią wpisane i Gerrard o tym wiedział. Czuł na twarzy jej spojrzenie i pytanie, które miała na końcu ję­ zyka. Całym ciałem błagała o więcej, ocierając się o niego w jawnym zaproszeniu. Przyjął je. Wsunął dwa palce pomiędzy jej uda, odnalazł kryjącą się tam bezcenną perłę i pieścił ją przez chwilę. Potem wsunął palce do środka. Jacqueline próbowała rozsunąć nogi, by dać mu lepszy dostęp. - Nie, nie ruszaj się. - Czego ty ode mnie chcesz? - Więcej. - Więcej czego? 341

- Chcę widzieć, jak ogarnia cię ekstaza. Tutaj, w świetle lamp. Chcę patrzeć, jak doprowadzam cię aż na szczyt. Wiedziała dokładnie, o co prosił. A może nawet dlaczego to robił. Kiwnęła głową. - Dobrze. Znów próbowała rozchylić nogi. - Nie. Nie w ten sposób. Położył jej dłoń płasko na brzuchu i popchnął jej biodra ku tyłowi; trzymając się wciąż blatu stolika, Jacqueline musiała się pochylić. Gerrard złapał ją za biodro i wygiął jeszcze mocniej ku sobie. Wychodziła mu naprzeciw, poruszając się wraz z jego palcami, jej skóra lśniła od potu. Podświa­ domie wiedziała, czego pragnie Gerrard i spełnia­ ła jego najskrytsze marzenia. Nie mógł oderwać od niej wzroku. Odkrył, że po­ żądanie może być fascynujące, i upajał się widokiem jej żądzy, którą tak swobodnie mu pokazywała. Przez długie minuty pieścił ją i patrzył, jak wspi­ na się na szczyt. Oczy miała zamknięte, dłonie do białości zaciśnięte na blacie stolika; rozpalił ją do granic możliwości. Była już prawie na szczycie, gdy jęknęła, otworzyła oczy i odnalazła go pociem­ niałym, dzikim spojrzeniem. - Chodź do mnie. Teraz. Niewiarygodnie sugestywna prośba - na wpół szloch, na wpół rozkaz. Nie miał tego w planie, ale uległ czarowi sytuacji. Nie był w stanie się oprzeć. Błyskawicznie rozpiął guziki spodni i ustawił się za nią. Nie potrafiłby opisać rozkoszy, która go prze­ niknęła, gdy wszedł w jej gorące wnętrze. Jęknął. 342

Z wysiłkiem otworzył oczy i w lustrzanym odbiciu zobaczył jej uważny wzrok. Wciąż go obserwowała. Na wargach miała delikatny uśmiech. Zacisnął dłonie na jej biodrach, podniósł ją tak, że stała tylko na czubkach palców, odchylił i zagłę­ bił się w niej jeszcze bardziej. Nie prosiła go o li­ tość ani słowem, ni szlochem, ni westchnieniem; przeciwnie, wychodziła naprzeciw jego pchnię­ ciom i go ponaglała. Wszystko to było wypisane na jej twarzy. Oczy miała zamknięte, po rozchylo­ nych ustach błąkał się uśmieszek godny czarowni­ cy, między brwiami pojawiła się maleńka zmarszczka świadcząca o pełnym skupieniu na tym, co robili. Na gorącym, rozkosznym zjedno­ czeniu. Aż wreszcie dotarła na szczyt. Gerrard pchnął mocniej, przedłużając moment ekstazy, był przy niej blisko i słuchał jej urywanego oddechu. Wtem Jacqueline zacisnęła się na nim i porwała go za sobą. Poza granice świadomości, wprost w czystą roz­ kosz. Nie miał pojęcia, jak udało mu się utrzymać po­ zycję stojącą. W końcu jednak wysunął się z niej, wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka. Wrócił jeszcze, żeby zdmuchnąć lampy, szybko się rozebrał i wśli­ znął pod kołdrę. Jacqueline wymruczała łagodnie jakąś śpiącą wersję podziękowania i z uśmiechem ułożyła się w jego ramionach. Leżał na plecach, wsłuchując się w bicie własne­ go serca. To wszystko przekroczyło jego najśmiel­ sze oczekiwania. Jasno postawił sprawę i szczerze przekazał swoje oczekiwania; Jacqueline przyjęła wyzwanie i spełniała wszystkie jego zachcianki. 343

Nie zdarzyło mu się to jeszcze z żadną inną ko­ bietą. Nigdy wcześniej nie stracił kontroli i nie poddał się tej sile, która, jak się okazało, była po­ tężniejsza od jego woli. Zamknął oczy i wyciągnął się na materacu, czu­ jąc jak ogarnia go znużenie. Osiągnął to, co zamierzał - zbudował między ni­ mi erotyczną więź, coś na kształt zmysłowych kaj­ dan, którymi przykuł ją do siebie. Idea była pier­ wotna i zaborcza, ale skuteczna. To powinno za­ działać. Ponieważ Jacqueline była tak żarliwa i tak szczera w swej namiętności, Gerrard miał szansę zniewolić ją poprzez zmysły. Poprzez rozkosz. Poprzez sam akt posiadania jej, a także, co wła­ śnie zauważył... posiadania jego.

Rozdział 16 Jeśli ona jest z nim związana, to ipso facto, on jest związany z nią. Gerrard zastanawiał się, dla­ czego nie dostrzegał tego wcześniej. Po bardzo wczesnym przebudzeniu i odprowa­ dzeniu wyczerpanej i śpiącej Jacqueline do jej po­ koju czuł się zbyt ożywiony, by wracać do łóżka. Ubrał się i zszedł do jadalni na wczesne śniadanie. Ku jego zdumieniu dołączył do niego Barnaby. - Ach, kogóż ja widzę! - Wpadając jak burza do pokoju, Barnaby od razu ruszył ku kredensowi. 344

- Czyżby to przemożna chęć malowania wygnała cię tak wcześnie z łóżka, czy też coś zgoła innego zakłóciło twój sen? Gerrard zignorował frywolny błysk w oku przy­ jaciela i potrząsnął głową. - Nie mogę malować rano, światło jest zbyt zwod­ nicze. Zamierzałem pójść na przechadzkę i odświe­ żyć pamięć. Wybieram się do Ogrodu Nocy. Z talerzem w dłoni Barnaby podszedł do stołu. - Czy będzie on tłem dla portretu? - Tak, południowa brama. Jest bardzo malowni­ cza, a zarazem symboliczna. Pożerając kiełbaskę, Barnaby entuzjastycznie pokiwał głową. Gdy obydwaj zaspokoili głód, wyszli razem na taras. Powietrze było jeszcze chłodne, lecz już niosło obietnicę upału; ogrody rozciągały się przed nimi spokojne i zapraszające. - Pomyśl tylko, jak wyglądałyby nasze dni, gdy­ byśmy nie byli tutaj. Spacerując, rzucali swobodne uwagi na temat wspólnych znajomych i zwyczajowych spotkań, które wypełniałyby ich czas w stolicy. Byli dżentel­ menami zakorzenionymi w mieście i tylko chwilo­ wo utknęli na prowincji. Ominęli łukiem ścieżkę do Ogrodu Herkulesa, wybierając bardziej przyjazną alejkę przez sady Demeter; minęli drewnianą altanę i przez Ogród Posejdona dotarli do bramy Ogrodu Nocy. Barna­ by szedł powolnym krokiem, śledząc wzrokiem strumyk przecinający Ogród Posejdona i biegnący w dół doliny; mrużąc oczy, zapatrzył się na zatokę. Zostawiwszy go w spokoju, Gerrard podszedł do Ogrodu Nocy. Zatrzymał się jakieś dziesięć kroków od oplecionej pnączami bramy, by przyj345

rzeć się dokładnie liściom i gałązkom. Stwierdził, że wiernie odtworzył ich kształt na portrecie. Teraz starał się zapamiętać, w jaki sposób splatają się ze sobą rozmaite pnącza. Zauważywszy mło­ dy pęd, bardzo blady, niemal biały, przebijający się z trudem przez gęsto stłoczone liście tuż przy ziemi, Gerrard przykucnął, żeby obejrzeć go z bliska. Nagle usłyszał podejrzany świst. Zanim zdążył się podnieść, przez winorośl przedarła się strzała i spadła tuż u jego stóp. - Do środka! Odwrócił się i zobaczył, że Barnaby szaleńczo wymachuje rękami i biegnie w kierunku, skąd nad­ leciała strzała. Przez jedną chwilę Gerrard stał jak skamieniały, po czym ze strzałą w dłoni wpadł do wilgotnego, dusznego Ogrodu Nocy. Dzikie pnącza otoczyły go ze wszystkich stron; dopóki był w środku, nikt nie mógł go postrzelić niezauważony. A ktokolwiek chciał go zranić, nie pragnął być rozpoznany. A zatem najprawdopo­ dobniej obaj się znali. Gerrard przystanął obok sa­ dzawki w grocie. Od góry osłaniał go taras. Nie miał wątpliwości, że gdyby się nie schylił, aby obejrzeć młody pęd, strzała utkwiłaby mu w plecach. Zostałby zabity? Prawdopodobnie tak. A może , tylko straciłby zdolność malowania, co dla niego oznaczało los zdecydowanie gorszy od śmierci. Czując zimny dreszcz, usiadł na kamiennym obra­ mowaniu sadzawki. Wsparłszy łokcie na kolanach, zaczął się przyglądać strzale, obracając ją między palcami. Była dobrze zrobiona, przyzwoicie opie­ rzona i zakończona zabójczym grotem, który bez trudu przeciąłby mięsień, rozłupał kość i utkwił 346

bardzo głęboko w ciele. Takich grotów używano na jelenie. Zacisnął zęby. Miał już pewność, że Barnaby ni­ kogo nie zobaczy, nie mówiąc już o złapaniu na­ pastnika. Taka strzała mogła pokonać bardzo da­ leki dystans, z dowolnej części ogrodów po północ­ nej stronie. Jednak cierpliwie czekał na powrót przyjaciela. Błądził wzrokiem po Ogrodzie Nocy. Grota za jego plecami była tu miejscem centralnym, na­ tychmiast przykuwającym wzrok; strumień wpadał do sadzawki, a potem biegł pod wijącą się ścieżką i znów się ukazywał w kamiennym korycie, wzdłuż alejki wiodącej do Ogrodu Posejdona. Nie poświęcając temu głębszej myśli, Gerrard spoglądał na proporcje i linie, oceniał odległości; w jego głowie bezwiednie tworzył się plan, zbliżo­ ny do tego, który mógł narysować projektant. Sie­ dząc na kamiennym obramowaniu sadzawki i ob­ racając w palcach strzałę, nagle zmarszczył brwi. Dla zachowania równowagi i proporcji po drugiej stronie trawnika coś powinno stać, na przykład ja­ kiś posąg lub coś w tym rodzaju. Ale zamiast tego wił się tam jedynie zbity gąszcz pnączy... Ale czy tylko? Podniósł się i podszedł ostrożnie, żeby przyjrzeć się z bliska. Będąc już na wyciągnięcie ręki od ma­ sy gałęzi i liści, stwierdził, że są to dwie płaczące wierzby z pniami oplecionymi dzikim winem; bez trudu odsunął zwisające gałęzie. Był przekonany, że miejsce to zostało zaplanowane jako spokoj­ na i przyjazna altanka, skąd można popatrzeć na fontannę. Taki pewnie był pierwotny plan. Te­ raz jednak pnącza rozrosły się i zamieniły altankę w zieloną komnatę, tajemniczą, ukrytą i... nadal 347

odwiedzaną. Mech pod drzewami już dawno usechł, lecz został pokryty grubą warstwą siana, su­ szonych kwiatów i ziół. To było miejsce schadzek. Kwiaty i zioła nie wyglądały na stare. Usłyszał kroki na ścieżce. Barnaby. Gerrard opuścił zieloną zasłonę. Łatwo mógł zgadnąć, kto spotyka się tu po zmroku ze swym ko­ chankiem. Barnaby podszedł do przyjaciela. - Nie miałem szczęścia. - Miałeś niewielkie szanse. - Istotnie. Barnaby usiadł przy sadzawce. Gerrard podał mu strzałę. - Widzę w tym pewien ukryty sens. - Wszyscy, których obrał za cel nasz zabójca... - Gerrard przerwał w połowie zdania. - Kochali Jacqueline? - Przyglądając się groto­ wi, Barnaby pokiwał głową. - Prawda, ale nie są­ dzę, żeby o to chodziło. A przynajmniej nie tylko o to. Gerrard nie oponował; zaprzeczanie swym uczuciom do Jacqueline byłoby zarazem niedo­ rzeczne i bezcelowe - Barnaby za dobrze go znał. - A o co jeszcze? - Zamordowanie ciebie i Thomasa, bo zbytnio zbliżyliście się do Jacqueline, łączy się w całość, ale co ma do tego zabójstwo jej matki? - Już raz odpowiedzieliśmy na to pytanie. - Ger­ rard zaczął spacerować nerwowo po ścieżce. - Być może, ale powinniśmy pamiętać o tym, co jest wiadome nie tylko dla najbliższych, ale i dla szerszego ogółu. To, co cię łączy z ofiarami to fakt, że chronisz Jacqueline. 348

Gerrard spojrzał mu w oczy. - A to oznacza, że ty również jesteś zagrożony. - Może tak, jednak nie jestem głównym celem zabójcy. Ty nim jesteś. - Barnaby usilnie wpatry­ wał się w oczy Gerrarda. - Jesteś również kluczem do wolności Jacqueline; bez ciebie nie będzie ani portretu, ani ponownego rozważania sprawy za­ bójstw. Gerrard przystanął. Patrząc na przyjaciela, po­ wtórzył w głowie wszystkie fakty; nie był przekona­ ny, że zbliżenie się do Jacqueline było wystarczają­ cym powodem do planowania morderstwa. - Tak, czy siak, musimy wracać do Londynu. Gerrard był zdumiony. - Do Londynu? Po co? Barnaby wyjaśnił. Początkowo tłumaczył to gro­ żącym Gerrardowi niebezpieczeństwem, lecz ten tylko machnął ręką. - Skoro znamy już zagrożenie, będziemy ostroż­ ni. Uważam, że nie ma aż takiego niebezpieczeń­ stwa. - I tak, i nie. A jeśli zabójca tak naprawdę w ogóle nie dba o to, czy będziesz żył, a zależy mu jedynie na tym, byś nie dokończył portretu? Miał­ by o wiele więcej sposobów na zapewnienie sobie sukcesu na tym polu, a zatem trudniej będzie się ustrzec przed atakiem. Jesteś pewny, że chcesz tak ryzykować? W głowie Gerrarda zawirowało nagle tysiąc me­ tod uniemożliwienia mu dokończenia portretu - od spalenia domu począwszy, a na skrzywdzeniu Jacqueline skończywszy. - Niezależnie od argumentów, jakimi mnie za­ raz zasypiesz, jeden fakt pozostaje niezmieniony. Jeśli nie dokończysz portretu, Jacqueline będzie 349

nadal tkwiła w pułapce. Tylko ty możesz ją z niej uwolnić. Gerrard patrzył w spokojne oczy przyjaciela. Odetchnął głęboko i kiwnął głową. - Masz rację. Jedźmy do Londynu. My, Millicent i Jacqueline. - Kiedy? - Barnaby wstał. - Możesz skończyć pracę w Londynie? Gerrard ponownie kiwnął głową. - Gdy już namaluję tło, to malowanie samej Ja­ cqueline pójdzie szybciej i łatwiej w mojej pracowni, w domu. Skoro tak... Jeżeli przez dwa kolejne dni będę tylko malował, to będziemy mogli wyjechać. - Za dwa dni od tej chwili? Gerrard przytaknął, czując przemożną potrzebę ukrycia Jacqueline na swoim terytorium. Ruszyli ku domowi. - Proponuję - odezwał się Barnaby - nie stra­ szyć niepotrzebnie dam. Omówimy sprawę z Tregonningiem, a oficjalnie zaprosimy je na wycieczkę do stolicy. - To się powinno udać - odpowiedział Gerrard. - I tak chciałem wybrać się z Jacqueline do miasta., Musimy znaleźć dla niej odpowiednią suknię do portretu. Barnaby się uśmiechnął. - Wspaniale. Doszli do schodów na taras i z pośpiechem wspięli się na górę.

Kolejne dwa dni Jacqueline spędziła w ciągłym biegu. Takie ożywienie nie gościło w domu od cza­ su śmierci jej matki. Wybierali się do Londynu 350

- ona wraz z Millicent, Gerrardem i Barnabym. Ojciec powiadomił ją o tym drugiego dnia po balu. Gerrard pewnie rozmawiał z nim o nowej sukni i ojciec zgodził się nie tylko na podróż, ale i na ukończenie portretu w londyńskiej pracowni Gerrarda. Jak dotąd Jacqueline była jedynie w Bath, nigdy jeszcze nie odwiedziła stolicy. Teraz, dzięki uprzej­ mości Gerrarda, mogły z Millicent liczyć na dwa tygodnie, a może i więcej, popróbowania eleganc­ kiego stylu życia śmietanki towarzyskiej. Gorączkowo rozważając wszelkie prawdopo­ dobne sytuacje, miały z Millicent mnóstwo pracy przy przygotowaniu się do podróży i tylko półto­ ra dnia na dopilnowanie wszystkiego. Gerrard i lord Tregonning zdawali się nie pojmować, ile czasu zajmuje wybranie, odświeżenie i spakowa­ nie odpowiedniej garderoby, dobranie właści­ wych kapeluszy, rękawiczek, trzewików, torebek, pończoch, biżuterii i innych drobiazgów koniecz­ nych do zrobienia w mieście dobrego wrażenia. A tego obydwie zamierzały dokonać. Prawdopo­ dobnie poznają tam przynajmniej część rodziny Gerrarda; nie chciały być postrzegane jako prowincjuszki i zamierzały temu, w miarę możliwo­ ści, zapobiec. Poza tym musiały rozdzielić swoje obowiązki do­ mowe odpowiednim służącym. Jacqueline była wręcz zadowolona, gdy Gerrard zaszył się na poddaszu. Od ogłoszenia terminu wy­ cieczki już się nie pojawił. Ani na kolacji, ani na śniadaniu i obiedzie następnego dnia. W nocy, rzecz jasna, Jacqueline odwiedzała go w sypialni. Pierwszego wieczoru odkryła, że nie ma go w pokoju i wspięła się cicho po schodach, jak 351

duch przemykając obok pokoju Comptona, aż do­ tarła do pracowni. Noc była ciepła. Gerrard stał przy sztalugach w samych bryczesach i boso. Na jej widok przecze­ sał palcami włosy i odłożył paletę. Po jakimś czasie Jacqueline odpoczywała na sie­ dzisku w wykuszu okna; przed chłodnym powie­ trzem jej nagą, rozpaloną skórę chronił szlafrok i koszula Gerrarda. Patrzyła, jak mięśnie grają mu przy każdym ruchu dłoni z pędzlem, oświetlone sześcioma lampami. W takich chwilach cała jego uwaga poświęcona była pracy.

Następnego dnia już w ogóle się nie pojawił. Jacqueline złapała Comptona na korytarzu i do­ wiedziała się, że jego pan spał przez cały poranek, gdy światło było za słabe, obudził się przed połu­ dniem i chwycił za pędzel. Poleciła Comptonowi, by dopilnował podania panu śniadania, po czym wróciła do miliona czekających na nią zadań. Spodziewała się, że Eleanor pojawi się lada moment, by udać się z nią na przechadzkę, i chciała powiedzieć jej o wyjeździe do Londynu, lecz panna Fritham nie przyjechała. Przypo­ mniawszy sobie ich ostatnią sprzeczkę, Jacqueli­ ne wzruszyła tylko ramionami. W przeszłości wie­ le razy boczyły się na siebie, zawsze z powodu ja­ kiejś złośliwości Eleanor, lecz przyjaciółka prę­ dzej czy później wracała, choć nigdy nie zdarzyło jej się przeprosić. Zatem dowie się o ich wyjeździe już po fakcie. Następnego ranka punktualnie o ósmej Gerrard poprowadził ją i Millicent do podróżnej karety lor352

da Tregonninga. Cztery konie w zaprzęgu robiły wrażenie. Ojciec czekał na podjeździe. - Napisz do mnie, gdy tylko się zadomowicie. Jacqueline obiecała napisać, pocałowała go i wsparła się na jego ramieniu, wsiadając do karo­ cy. Po niej miejsce zajęła Millicent, a na końcu Gerrard; usiadł po przeciwnej stronie, tyłem do kierunku jazdy. Lord Tregonning wymienił z nim spojrzenia i ukłony, po czym zamknął drzwi. Karoca ruszyła. Barnaby podążył za nimi, powożąc siwkami Gerrarda. Compton miał pojechać z bagażami, przyborami malarskimi i, co najważniejsze, z por­ tretem. Jacqueline poczuła dreszcz podniecenia i widząc blask w oczach Gerrarda, domyśliła się, że wszyst­ kie uczucia miała wymalowane na twarzy.

Podróż nie była nawet w połowie tak ekscytują­ ca, jak spodziewała się Jacqueline. Gerrard głów­ nie spał, nadrabiając braki po ostatnich kilku no­ cach. W istocie, cóż innego miałby robić; zarówno w karocy w towarzystwie Millicent, jak i w gospo­ dach, w których się zatrzymywali na obiad i nocleg, szansa na jakiekolwiek zaloty była znikoma. Jed­ nakże wciąż jechali do Londynu. I wreszcie dojechali. Gerrard wyjaśnił lordowi Tregonningowi i Milli­ cent, że ich pobyt w jego domu na Brook Street jest absolutnie dopuszczalny i przyzwoity. Sam w nim nie mieszkał, zajmował bowiem wynajęte mieszkanie, dom zaś kupił ze względu na obszerne poddasze, które było jego pracownią. Zdecydowa353

nie zbyt duży jak dla jednego dżentelmena dom służył za kwaterę dla krewnych odwiedzających stolicę. W tej chwili mieszkały w nim dwie starsze damy - ciotka Gerrarda Minnie i jej przyjaciółka, zna­ na wszystkim jako Timms. Jacqueline była oszołomiona. Tyle ciekawych rzeczy mijali po drodze - tyle sklepów! - tylu ludzi! - zielony Hyde Park i powozy szykownie ubranych dżentelmenów na Rotten Row... Gerrard pokazy­ wał jej różne miejsca. Millicent oparła się wygod­ nie i z uśmiechem oswajała się z gwarem i tłokiem. W końcu karoca się zatrzymała. Gerrard nie czekając na lokaja, wysiadł i podał Jacquelme dłoń. Z zaciekawieniem spojrzała na wznoszący się przed nimi dom. Był duży, dwupiętrowy, z sutere­ ną i poddaszem z mansardowymi oknami. Wszyst­ ko robiło wrażenie: kamienne ściany w doskona­ łym stanie, niedawno odmalowane drewniane ele­ menty, a na frontowych drzwiach w kolorze leśnej zieleni błyszcząca kołatka z brązu. Na ganek pro­ wadziło kilka stopni. Tego ranka Barnaby pojechał przodem i teraz wyjrzał przez otwarte drzwi. Pomachał im i szybko zbiegł ze schodów, uśmiechając się szeroko. - W holu czeka na was komitet powitalny. Jacqueline usłyszała ostrzegawczą nutę przezna­ czoną dla Gerrarda, który wcale nie wyglądał na za­ skoczonego. Właściwie był rozbawiony i jednocze­ śnie pełen rezygnacji. Podał ramię Jacqueline i ru­ szył ku drzwiom, które się przed nimi otworzyły. - Dzień dobry, sir. - Wiekowy, imponujący lokaj nisko się ukłonił. - Dzień dobry, Masters. Rozumiem, że damy czekają z niecierpliwością? 354

- Istotnie, sir. A także pani Patience i pan Vain. - Ach, tak. - Z coraz szerszym uśmiechem Gerrard zwrócił się do Jacqueline: - To jest pan­ na Tregonning. Zostanie tu z moją ciotką, a także ze swoją ciotką. - Skinął głową Millicent - również panną Tregonning. To jest Masters, lokaj Minnie. Zorganizuje wszystko w zupełnie czarodziejski sposób. Prostując się z bardzo głębokiego ukłonu, Ma­ sters przyjął komplement bez mrugnięcia okiem. - Panno Tregonning, pani, zarówno ja, jak i pa­ ni Wellborne będziemy zaszczyceni, mogąc pa­ niom usłużyć. - Zgaduję, że herbata będzie podana w salonie? - zapytał Gerard. - Zgadza się, sir. Zaplanowaliśmy podać wszyst­ ko, jak tylko państwo przyjadą, byście mogli się od­ świeżyć po długiej podróży. - Zwrócił się do Ja­ cqueline i Millicent. - Pani Wellborne przygoto­ wała dla pań pokoje. W tej chwili wysyłam tam ba­ gaże. - Zapraszam panie do środka. - Gerrard spoj­ rzał na Barnaby'ego. - Zostajesz? - Nie przepuściłbym takiej okazji. Gerrard uniósł brwi i nic nie odpowiedział. Po­ prowadził towarzystwo do środka. Weszły do eleganckiego pokoju obitego tapetą w kolorze pudrowego różu, rozjaśnioną promie­ niami popołudniowego słońca, które wpadało przez otwarte drzwi na taras wyłożony kamienny­ mi płytami. Dalej można było dostrzec zielone trawniki i krzewy usiane kolorowymi kwiatami. W salonie stały śliczne meble - ani nazbyt skromne, ani zbyt bogato zdobione. Większość z nich była zrobiona z drewna różanego. Jacqueli355

ne objęła wszystko jednym spojrzeniem i na koniec popatrzyła ku dużej sofie w głębi pokoju, ustawio­ nej bokiem do kominka. Stała przy niej jeszcze jedna, mniejsza sofa i trzy fotele. Na większej sie­ działy dwie starsze damy i uważnie przyglądały się przybyłym. Kolejna dama, młodsza, w ślicznej suk­ ni, siedziała na jednym z foteli; przystojny, ele­ gancki dżentelmen poderwał się z drugiego. Jacqueline szła ku nim u boku Millicent i choć na jej ustach gościł uprzejmy uśmiech, po głowie krążyła jej jakaś natrętna myśl. Zanim dotarły do oczekujących, myśl się skrystalizowała. W poko­ ju nie było właściwie żadnych oznak jego użytkowa­ nia, żadnych ozdób czy zbędnych przedmiotów, na­ wet gazety. Salon zdawał się dziwnie sterylny. Gerrard tu nie mieszkał, więc brakowało oznak jego obecności. Pomimo pięknych mebli i eleganc­ kich tapet, zasłon i tapicerki pokój wydawał się ra­ czej zimny. Brakowało w nim energii. Brakowało życia. Gerrard przedstawił Millicent i Jacqueline swej ciotce, lady Bellamy. - Witaj moja droga, jakże się cieszę, że cię widzę. - Lady Bellamy, dama o kręconych siwych włosach, wielu podbródkach i błękitnych oczach ujęła rękę Jacqueline w swoje dłonie. - Mam nadzieję, że ty i twoja ciotka wybaczycie mi, że nie wstaję. Moje stare kości nie są już tak sprawne jak niegdyś. Jacqueline dygnęła głęboko, uśmiechając się. - Jestem zachwycona mogąc panią poznać, ma­ dame. Lady Bellamy promieniała, lecz pogroziła Ja­ cqueline pulchnym, upierścienionym palcem. - Wszyscy mówią na mnie Minnie, moja droga, i mam nadzieję, że ty i Millicent szybko się do te356

go przyzwyczaicie. Nie ma powodu zachowywać nadętych konwenansów. Jacqueline uśmiechnęła się z aprobatą; Gerrard opowiadał jej o swej ciotce. Była już w takim wieku, że odgadnięcie, ile ma lat, stawało się niemożliwe. - A to jest Timms - powiedziała Minnie, klepiąc Jacqueline po dłoni. - I również nikt nie zwraca się do niej inaczej. - W istocie. - Timms miała niezbyt ładną, po­ spolitą twarz i siwe włosy ściągnięte do tyłu, za to jej uścisk był zaskakująco silny. Patrzyła na Jacque­ line ciepło, przyjaźnie i niepokojąco szczerze. - Cieszę się bardzo, że musiałaś przyjechać do miasta, gdyż w innym razie musiałybyśmy wy­ myślić jakiś powód naszego najazdu na Kornwalię. Nie to, żebym miała coś przeciwko Kornwalii la­ tem, lecz taka podróż w naszym wieku... Cóż. Jacqueline uśmiechnęła się szeroko i czuła, jak opuszcza ją resztka niepewności i rezerwy. - To rzeczywiście bardzo długa podróż. Cieszę się, że przyjechałyśmy. Timms uśmiechnęła się promiennie i wypuściła dłoń Jacqueline. Biorąc ją pod rękę, Gerrard pod­ szedł do młodszej damy, która wstała z fotela i roz­ mawiała z Millicent. Starsza panna Tregonning odwróciła się ku nim, uśmiechnęła i odsunęła się, by Gerrard mógł przedstawić Jacqueline. - Panna Jacqueline Tregonning, a to moja sio­ stra, Patience Cynster, i jej mąż Vane. Jacqueline już zamierzała dygnąć, gdy Patience chwyciła ją za obie dłonie. - Nie, nie! Jak już wspomniała Minnie, nie po­ trzebujemy we własnym gronie trzymać się konwe­ nansów. - Orzechowe oczy Patience patrzyły z cie­ płem, jakiego Jacqueline się nie spodziewała, 357

a w jej głosie brzmiała wyłącznie szczerość. - Tak bardzo się cieszę, że cię widzę, moja droga. Jacqueline odpowiedziała w podobnym duchu, zdumiona tym ciepłym powitaniem i własnym od­ czuciem, że rzeczywiście czuje się tu wyczekiwana i mile widziana. Odwróciła się do dżentelmena, który z uśmiechem elegancko się ukłonił. - Jestem Vane Cynster, moja droga. - Głos miał głęboki i dźwięczny. - Mam nadzieję, że podróż nie była zbyt nużąca? Pytanie zachęcało do rozmowy; nim upłynęła minuta, Jacqueline odkryła, że siedzi na małej sofie i swobodnie rozmawia z Patience i Vanem. Gerrard stał za jej plecami. Siedząca przy jej boku Millicent z ożywieniem dyskutowała z Minnie. Jacqueline nigdy wcześniej nie czuła się tak cie­ pło przyjęta i bez wahania zaakceptowana; wyraź­ nie się rozluźniła. Gerrard obserwował ją, zadowo­ lony i ucieszony. Jacqueline domyślała się, że nikt z jego rodziny nie wie o okolicznościach śmierci jej matki, nie miała więc większych trudności z zaan­ gażowaniem się w konwersację. Poczuł ulgę; prawdopodobnie równie łatwo przebiegnie poznawanie z resztą rodziny i członka­ mi towarzystwa, którzy się tu zbiegną, gdy tylko usłyszą, że Jacqueline pozostaje pod opieką Minnie w jego domu. To oznaczało, że mógł się odprę­ żyć i skupić na malowaniu. Jacqueline zdobędzie to miasto szturmem; z przyjemnością będzie się te­ mu przyglądał z bezpiecznej odległości. Podano herbatę i Patience zajęła się napełnia­ niem filiżanek. Barnaby dołączył do starszych dam, omawiających najważniejsze miejsca w Lon­ dynie, których goście absolutnie nie mogą przega­ pić. 358

Podczas gdy Patience i Jacqueline porównywały życie w Kornwalii i Derbyshire, gdzie znajdował się ich rodzinny dom, Gerrard i Vane omówili ostatnie tygodnie pod kątem prowadzonych wspól­ nie interesów.

Próbował, ale nie udało mu się. O jedenastej okazało się, że wszystkie damy - Patience, Minnie, Timms i Millicent - będą im towarzyszyć do salo­ nu Helen Purfett. Znajdował się on w niemodnej dzielnicy Paddington, w wąskim domu przy ulicy wiodącej na północ. Minnie, Timms i Patience wy­ mieniły spojrzenia, gdy powóz lady Cynster zatrzy­ mał się na bruku pod domem. Gerrard jechał swo­ im powozem z Jacqueline, wyraźnie podekscyto­ waną. Jej entuzjazm złagodził nieco jego podener­ wowanie. Gdy poprowadził ciotkę i jej towarzyszki przed dom, Minnie, rozejrzawszy się dookoła, za­ pytała: - Jesteś pewien, kochany, że to odpowiednia krawcowa? - Helen nie szyje balowych kreacji. Jest za to mi­ strzynią tworzenia kreacji dla modelek. Cztery pary ust ułożyły się w wymowne „Och!". Energicznym gestem zagonił je wszystkie na schody. Helen oczekiwała tylko jego i Jacqueli­ ne; miał nadzieję, że da sobie radę z takim tłu­ mem. Malował na poddaszu przez całą noc; dopiero przed samym świtem zdał sobie sprawę, że Jacqu­ eline nie przyszła, i stwierdził, że zapomniał jej po­ wiedzieć, gdzie się to poddasze znajduje. Podczas 359

przebudowy domu zrobiono z niego osobną kwa­ terę, do której wchodziło się po schodach z przyle­ głej alejki. Istniały też drzwi i strome schody łączą­ ce dom ze strychem, ale były one dobrze ukryte. Gerrard szczerze ufał, że Jacqueline nie błąkała się nocą po domu, szukając pracowni. Minnie mia­ ła zatrważająco lekki sen. Nie mógł zrobić nic innego, jak tylko malować dalej, skoro nie wpadł nawet na pomysł, by ją spy­ tać, który pokój jej przydzielono. Wrócił więc do uzupełniania ostatnich detali na pnączach wiją­ cych się wokół bramy do Ogrodu Nocy. Z powodu umówionej wizyty u Helen nie spał zbyt długo. Zatem nie był w odpowiednim nastro­ ju, aby potraktować z wyrozumiałością kobiecą po­ trzebę pomagania. Znosił to, gdy musiał, lecz zwy­ kle unikał takich sytuacji jak ognia. Kochał Patience, Minnie i Timms, lecz nie potrzebował ich po­ mocy. Helen zbladła, gdy wszyscy weszli do jej salonu, lecz szybko zebrała się w sobie. Gdy ją przedstawił, wskazała czterem obserwatorkom długą sofę pod rzędem okien, zamówiła dla nich herbatę i ciasteczka, a potem z uśmiechem przeprosiła i poprowadziła Gerrarda i Jacqueline do mniejsze­ go, nieco zagraconego pokoju. - Lepiej? - zapytała Gerrarda, unosząc jedną brew. Westchnął i pokiwał głową. - Tak, dziękuję. Czy to satyna? - Podniósł ze­ staw próbek materiałów. Stali przy wysokim blacie; Gerrard i Helen oma­ wiali kroje i robili szkice, Jacqueline zaś przysłu­ chiwała się temu w milczeniu. Gdy jednak zgodzi­ li się co do stylu i zaczęli wybierać tkaniny, chętnie 360

przyłączyła się do dyskusji. Miała równie dobre wyczucie koloru jak Gerrard i wiedziała, co będzie dla niej najodpowiedniejsze. Szybko się zgodzili, że najlepszy będzie miedziany szantung*, mieniący się jak jedwab. - Zobacz, kiedy się go udrapuje, łapie światło pod różnymi kątami, więc wszystkie fałdy będą rozświetlone, zwłaszcza przy blasku lamp. - Helen udrapowała długi kawałek materiału na ramieniu Jacqueline, zawinęła go wokół piersi i w kierunku talii. - Popatrz. - Poprawiła jedną fałdę. - Co o tym sądzisz? Gerrard patrzył przez chwilę; na usta powoli wy­ pływał mu uśmiech. - Idealnie. Umówili się na przymiarki za cztery dni i Ger­ rard z powrotem zaprowadził Jacqueline do znu­ dzonych wspomożycielek. Odprowadził je do po­ wozu w o wiele lepszym nastroju. Zawiózł Jacqueline na Brook Street, by zastać przed domem czarny powóz ze znajomo wygląda­ jącym lokajem na koźle. - Jej wysokość? - zrezygnowanym tonem zapy­ tał Matthewsa, jednego ze służących Diabła Cynstera. Matthews uśmiechnął się ze współczuciem. - Księżna wdowa i lady Horatia, sir. Boże, dopomóż... Kochał je wszystkie, ale... Trochę się obawiał, że Jacqueline uzna całe to kobiece towarzystwo za zbyt przytłaczające i po prostu ucieknie. Tymczasem wprowadził ją do salonu, przypominając sobie, że przedstawienie Szantung - tkanina jedwabna, po jednej stronie matowa, po drugiej mieniąca się, z wyraźnymi splotami.

361

jej całej rodziny, zanim poprosi ją o rękę, jest jedy­ nym uczciwym rozwiązaniem. Skoro zaakceptowa­ ła jego, zaakceptuje również jego krewnych. Rozważał porozmawianie z nią o małżeństwie, za­ nim jeszcze wyjechali z Kornwalii, ale stwierdził, że tak naprawdę dopiero zaczął kampanię pokazywa­ nia jej rozkoszy życia małżeńskiego i wolałby, żeby Jacqueline sama zaczęła się nad tym zastanawiać, zanim on o tym wspomni. Teraz był już pewny, że myśli Jacqueline pobiegły pożądanym przez niego torem. Wizyta w stolicy zapewni nie tylko doskona­ le warunki do pozowania, ale i możliwość wykrocze­ nia w tych staraniach poza obszary czysto erotyczne. Chciał, by zobaczyła i doceniła życie, które mogłaby prowadzić, będąc jego żoną. Nie rozważył jednak do tej pory, jak przyzwyczajona do samotności mło­ da kobieta zareaguje na styl życia jego rodziny. Da­ my Cynsterów nigdy nie bywały same; bez przerwy się nawzajem odwiedzały, otwarcie dzieliły się do­ świadczeniami i były bardzo w to zaangażowane. I wszystkim żywo się interesowały. Księżna wdowa St. Ives i lady Horatia Cynster siedziały na sofie i czekały, by ich powitać. - Jestem zachwycona tym spotkaniem, moja droga. - Jasne oczy Heleny lśniły; uścisnęła dłoń Jacqueline i spojrzała na Gerrarda. - Gerrardzie, co za szczęśliwe zrządzenie losu, że lord Tregonning wybrał właśnie ciebie do stworzenia tego por­ tretu, n'est-ce pas?* Odpowiedział niezobowiązującym mruknię­ ciem; udzielanie księżnej informacji obszerniejszej niż to konieczne, nigdy nie okazywało się rozsąd­ nym posunięciem. Wszyscy mężczyźni w rodzinie N'est-ce pas? - (fr.) „czyż nie?" 362

szybko uczyli się tej reguły, jeśli zamierzali prze­ żyć. Niestety niezbyt wiele było w stanie umknąć przed przenikliwym wzrokiem księżnej, a jeszcze mniej przed jej lotnym umysłem. Lady Horatia Cynster, matka Vane'a, szwagierka i przyjaciółka księżnej, była pozornie mniej... przerażająca, ale nie mniej niebezpieczna. - Pamiętam spotkanie z twoją matką, moja dro­ ga, na jakimś balu przed wieloma laty. Była nie­ wiarygodnie piękna, a ty jesteś do niej bardzo po­ dobna. - Naprawdę? - Jacqueline z błyszczącymi ocza­ mi usiadła w fotelu przy sofie. - Nie licząc kilku opowieści lady Fritham, naszej sąsiadki i przyja­ ciółki mamy od czasów dzieciństwa, nie słyszałam zbyt wiele na temat jej życia sprzed wyjścia za mąż za tatę. - Ach, pamiętam to. - Księżna pokiwała głową. - To małżeństwo wywołało nieliche zamieszanie. Że Miribelle, taki diament, zdecydowała się po­ rzucić towarzystwo i zakopać się w Kornwalii. Pa­ miętasz, Horatio...? Helena i Horatia, przypominając sobie nawza­ jem pomniejsze szczegóły, opowiedziały kilka hi­ storyjek dotyczących tego jakże krótkiego czasu, gdy matka Jacqueline błyszczała w salonach. Pan­ na Tregonning pochyliła się ku nim, zadawała py­ tania i z płonącymi oczami chłonęła każde słowo. Gerrard czuł się zbędny. Z trudem przełknął własne zdumienie łatwością, z jaką Jacqueline zna­ lazła wspólny język ze starszymi damami. Nie był natomiast zdumiony entuzjazmem owych dam od­ noszącym się do Jacqueline. Od chwili, gdy Barnaby zasugerował podróż do Londynu, Gerrard wiedział, że nie ma szans 363

przekonać rodziny, iż jego relacja z Jacqueline jest czysto oficjalna. Wszyscy zgodnie parsknęliby śmiechem i co najwyżej poklepaliby go po policz­ ku albo okrutnie drwili. Znali go na wylot. Najgorsze spotkało go jednak, gdy Horatia prze­ rwała rozmowę i spojrzała na niego z uśmiechem. - Mój chłopcze, co za historia! To wszystko jest takie romantyczne! Oczywiście, nikt z nas nie pi­ śnie ani słowa, zanim dzieło nie zostanie skończo­ ne, a sprawa załatwiona. Muszę przyznać, że oży­ wiłeś to straszliwie nudne lato! Oczy jej lśniły. Gerrard przekrzywił głowę - mo­ gła mówić zarówno o portrecie i ratowaniu Jacque­ line, jak i o ich weselu - nie potrafił zgadnąć. Po­ czuł ulgę, słysząc odgłosy świadczące o powrocie Minnie, Timms i Patience. Nie musiał odpowiadać. Wszystkie wpadły do salonu gotowe opowiedzieć Helenie i Horatii o wizycie u niezwykłej krawcowej, a jeszcze bardziej gotowe wypytywać Jacqueline o to, co działo się w małej pracowni Helen. Pokój wypełniła kobieca paplanina. Minnie za­ żądała herbaty i Gerrard skorzystał z okazji, by się pożegnać i dać drapaka. Patience zatrzymała go uniesioną dłonią. - Przyjdziecie dziś na kolację - poinformowała. - Tylko rodzina. - Zobaczyła wyraz jego twarzy i uśmiechnęła się ze zrozumieniem, choć bez lito­ ści. - Tak tu ostatnio spokojnie, że wszyscy się cie­ szą, że nie muszą jeść w samotności. Mówiąc „rodzina", miała na myśli cały szeroki klan Cynsterów; w sezonie wszyscy mieszkali w mieście, jednak latem przyjeżdżali i wyjeżdżali zgodnie z rodzinnymi i zawodowymi planami. Mógł odmówić, tłumacząc się pracą nad portre­ tem, ale... Zerknął na Jacqueline i kiwnął głową. 364

- O zwykłej porze? Uśmiechnęła się wszystkowiedzącym siostrza­ nym uśmiechem. - O siódmej, lecz mógłbyś pojawić się trochę wcześniej i zajrzeć do pokoju dziecięcego. Dzieci głośno narzekają na twoją nieobecność. - Spróbuję. Ukłoniwszy się wszystkim damom, Gerrard uciekł z salonu. W tym gronie Jacqueline z pewno­ ścią nie potrzebowała opieki. On z kolei musiał chronić swoje zdrowie psychiczne. Z ulgą zaszył się w pracowni.

Rozdział 17 Późnym wieczorem Jacqueline stała w pracowni Gerrarda, pozując mu do portretu. Reszta do­ mowników udała się już do łóżek. Po powrocie z kolacji, w głównym holu, Gerrard wyjaśnił paniom regułę, której zamierzał się trzy­ mać - praca przez całą noc przy świetle księżyca i sen do południa. Po południu ocena efektów noc­ nej pracy i przygotowanie do kolejnego etapu. Ce­ lem było możliwie najszybsze ukończenie portretu. Wszyscy znali przyczynę ich pośpiechu. Jeszcze w czasie podróży do miasta Jacqueline i Gerrard zgodzili się, że cel malowania portretu nie powi­ nien być ujawniany szerszemu gronu. Uznali jed365

nak, że trzeba wtajemniczyć najbliższą rodzinę. Na ich dyskrecji mogli polegać, zaś świadomość całej sytuacji pozwoli zapobiec skandalowi, który z pewnością by wybuchł, gdyby się wydało, że Jacqueline spędza noce w pracowni Gerrarda. Poznawszy już jego rodzinę, Jacqueline rozumiała, o co chodzi. Czuła ulgę i wdzięczność, gdyż się okazało, że wszyscy są troskliwi, zaangażowani I i zdecydowani, by pomóc jej i Gerrardowi w zreali­ zowaniu ich planu. Stała przy gipsowej kolumnie, z dłonią wspartą o jej gładką powierzchnię; na portrecie kolumnę zastąpić miała sklepiona łukiem brama do Ogrodu Nocy, a Jacqueline miała trzymać gałązkę pnącza, Gerrard pokazał jej, co już namalował, i Jacqueli­ ne była pewna, że portret okaże się przekonujący. Taki, jakiego właśnie potrzebowała. Stała bez ruchu ze wzrokiem utkwionym powy­ żej sztalugi, jak kazał Gerrard. Jej umysł błądził wokół doświadczeń całego dnia. Wizyta w salonie Helen Puffet była interesująca; wybierali się tam znów jutro po południu, a potem za trzy dni, ale tym razem tylko we dwoje. Pozostałe damy straci­ ły zainteresowanie procesem szycia, choć wciąż nie mogły się doczekać, by ujrzeć Jacqueline w goto­ wej sukni. Przypomniała sobie, że jak dotąd Gerrard nie szkicował żadnych detali jej ciała, wyłącznie linie i zarysy. Obiecał, że tej nocy odbędą krótką sesję, zapowiedź długich godzin, które niebawem nadej­ dą. Mogła więc odprężyć się nieco i pozwolić sobie na uśmiech, gdy wspominała resztę dnia. W czasie podróży zastanawiała się, czy rodzi­ na Gerrarda, a zwłaszcza damy, będą budzić w niej lęk; w końcu wszyscy byli członkami arystokracji 366

i od zawsze należeli do śmietanki towarzyskiej. Ciepłe powitanie, które jej zgotowali, nie tylko ją zaskoczyło, ale i rozczuliło. Czuła się, jak gdyby wracała na łono rodziny, jakby była jedną z nich. Zaakceptowali ją i przygarnęli. Millicent również zdawała się szczęśliwa i ura­ dowana. Ciotka zdołała już stworzyć silną więź z Minnie i Timms; wszystkie trzy uwielbiały bacz­ nie obserwować losy bliskich im osób. Do czasu kolacji Jacqueline straciła resztki re­ zerwy i niepokoju. Z niecierpliwością oczekiwała na przyjemny wieczór w gronie rodzinnym. Ku jej zdumieniu Gerrard przyjechał po nią, zanim jesz­ cze zdążyła się ubrać; czekając, krążył po salonie. Gdy tylko była gotowa, zaprowadził ją do powozu, decydując, że starsze damy pojadą osobno. Dotar­ li na Curzon Street i od razu udali się do pokoju dzieci. Uśmiech Jacqueline się pogłębił. Nigdy wcześniej nie myślała o tym, jak Gerrard radzi sobie z dzieć­ mi, lecz krzyczące wniebogłosy i pędzące ku niemu trio znaczyło, że chyba nieźle. A po chwili się oka­ zało, że wręcz znakomicie. Poświęcił dzieciom pół godziny. Po uporaniu się z ich energicznym powi­ taniem przedstawił Jacqueline; dzieci uśmiechnęły się i przyjęły ją z takim samym zaufaniem, jak ich rodzice. Jakby sam fakt, że była tu z Gerrardem, wystarczył by uznali ją za członka rodziny. Gerrard snuł niesamowite opowieści o ogrodach w Hellebore Hall. Jacqueline usiadła i słuchała w skupieniu. Mała Therese wspięła się na jej kola­ na z absolutnym przekonaniem, że nie będzie od­ trącona. Jacqueline uśmiechnęła się, oparła poli­ czek na włosach Therese i słuchała, jak Gerrard opowiada o jej domu. Jacqueline nigdy wcześniej 367

w taki sposób na niego nie patrzyła, a jednak umia­ ła go rozpoznać. To był niezwykły talent Gerrarda - widział magię w prostych rzeczach, w wytworach natury i człowieka. Gdy usłyszeli gong wzywający ich do jadalni, Ja­ cqueline nie miała ochoty rozstawać się z dziećmi, zaś one nie chciały ich wypuścić. Therese pocałowa­ ła ją w policzek i oświadczyła, że następnym razem też koniecznie musi przyjść z Gerrardem. Jacqueli­ ne uśmiechnęła się wzruszona. Pocałowała Therese w czoło i pogładziła jej złote loki. Poczuła ciepło na sercu i nawet teraz, gdy wspominała tę chwilę, nie miała pewności, czego dotyczyło to uczucie. Zeszli na kolację. To powinna być ciężka próba i test sprawdzający wszystkie zalety i wady Jacqueli­ ne. Nic takiego nie miało jednak miejsca. Kolacja okazała się przyjemnym i zabawnym spotkaniem, wypełnionym śmiechem i swobodnymi rozmowami oraz życzliwością. Nie spodziewała się, że dżentel­ meni będą tak czarujący. Nikt nie musiał jej mówić, że wszyscy mieli wielką władzę i szerokie wpływy. Głową rodziny był Diabeł Cynster, XXX hrabia St. Ives; od urodzenia przeznaczony do tego obowiąz­ ku, radził sobie z gracją i wdziękiem. Był imponu­ jący i nieco onieśmielał Jacqueline, choć żartował z nią i przekomarzał się wesoło. Hrabina Honoria przegoniła go żartobliwym machnięciem ręki i cie­ pło powitała Jacqueline. Po obiedzie zauważyła, że dżentelmeni z rodzi­ ny - Diabeł, Vane i mąż Horatii, George - zebrali się wokół Gerrarda ze szklaneczkami porto w dło­ niach. Temat rozmowy był najwyraźniej poważny i Jacqueline miała niemal pewność, czego doty­ czył. Oferowali Gerrardowi bezwarunkowe, in­ stynktowne wsparcie. 368

Teraz kątem oka zerknęła na Gerrarda, wciąż skupionego na szkicowaniu; ciekawa była, czy wie, ile ma szczęścia, posiadając taką rodzinę. Na do­ bre i na złe. Zawsze gotową podać dłoń w potrzebie. Gerrard podniósł wzrok i napotkał jej spojrze­ nie, po czym znów skupił się na pracy; po chwili zrobił kilka kroków w tył. Patrzył raz na nią, raz na płótno, wreszcie westchnął i przywołał ją do sie­ bie, odkładając ołówek. Zanim zerknęła na płótno, chwycił ją w ramio­ na i odciągnął w bok. - Jeszcze nie nadaje się do oglądania. - Mogę nadal pozować, nie jestem zmęczona. - Nie chcę cię nadwerężać. Pocałował ją. Zastanawiała się, czy zmęczenie modelki sprawiło, że przerwał pracę, czy była to raczej moc pożądania, która narastała w nim przez pięć nocy wstrzemięźliwości. Tak czy owak, pragnął jej - tu, teraz i równie szaleńczo, jak ona jego. Wzajemność ich pożąda­ nia była cudowna i nie pozostawiała miejsca na wahanie. Oddała mu swe usta i chciała oddać całą siebie; należała do niego. Nie przerywając pocałunku, porwał ją na ręce i zaniósł w głąb pokoju. Rozchylił gobeliny wiszą­ ce na końcu pracowni i odsłonił szerokie łoże usta­ wione pod dwoma mansardowymi oknami. Gdyby malował przez całą noc i nie był w stanie wrócić do domu, właśnie tutaj mógł spocząć. Compton przygotował świeżą pościel; czekało na nich pachnące prześcieradło, białe poduszki i kołdra z zielonej satyny. To było gorętsze, mocniejsze, bardziej potężne i pierwotne niż kiedykolwiek wcześniej. Jakby

369

z każdym dniem stawali się sobie coraz bliżsi, znali się coraz lepiej i wiedzieli, że mogą się jeszcze wię­ cej nauczyć i jeszcze więcej dać sobie nawzajem. W narastającej żądzy, patrząc sobie w oczy, obo­ je mogli jasno wyrazić tylko jedną myśl - to, co się między nimi działo, okazało się wyjątkowe, niepo­ wtarzalne. Nikt inny nie potrafiłby tak pożądać i pragnąć. W pośpiechu wbiegli razem na szczyt; oślepieni rozkoszą, opadali w ocean prawdziwego szczęścia. Wtuleni w siebie drżeli wciąż, gdy obmywały ich fale ekstazy. Prawda nigdy wcześniej nie objawiła się tak jasno. Byli dla siebie stworzeni. Po dłuższej chwili zostawił ją wyczerpaną w łóż­ ku i wrócił do portretu. Jacqueline nie miała poję­ cia, skąd bierze się jego siła, ale mogła zrozumieć, skąd Gerrard czerpie inspirację. Patrząc w kwa­ drat nieba widoczny za oknem, próbowała pomy­ śleć o łączącej ich więzi, o jej rozwoju, o tym prze­ nikającym wszystko płomieniu, ale zasnęła ze zmę­ czenia. Obudził ją, gdy niebo było jeszcze czarne i pełne gwiazd jak diamenty rozsypane dłonią Boga. Ger­ rard jak bożek ciemności, unosił się nad nią, zasła­ niając gwiazdy. Brał ją w posiadanie z pewnością siebie i przekonaniem. Rozpalił ją w mroku nocy i zażądał odpowiedzi; Jacqueline poddała się z ję­ kiem i dała mu wszystko, czego zażądał. Wszystko, czego chciał. Czego ona sama pragnęła. Gorąca i słodka rozkosz popłynęła w jej żyłach i rozlała się po całym ciele. Gdy świt rozjaśnił niebo, Gerrard odprowadził ją do sypialni. Wrócił do pracowni sobie tylko zna­ nym, tajemnym przejściem. 370

*

Zgodnie z jej instrukcją pokojówka nie pojawiła się w sypialni, zanim Jacqueline sama po nią za­ dzwoniła. Panna Tregonning spała do południa i wspaniale wypoczęta po długim śnie wstała, by przygotować się do kolejnego dnia. Gdy Gerrard będzie przyglądał się portretowi i planował kolejne kroki, ona zje obiad z paniami, a potem wybiorą się oboje do pracowni Helen Purfett. Po południu Jacqueline wraz z Millicent, Minnie i Timms pojedzie na herbatę do markizy Huntly. Zanim nadszedł wieczór, na tacy w holu zebrało się sporo kart wizytowych od członków śmietanki towarzyskiej. Nie licząc wizyty u pani Purfett, Ja­ cqueline nie widziała się z Gerrardem aż do kola­ cji. Dotrzymał im również towarzystwa po posiłku, lecz o dziesiątej wieczorem, gdy ostatnie blaski słońca zniknęły z letniego nieba, zaprowadził Ja­ cqueline do pracowni. Sesje pozowania przy kolumnie robiły się stop­ niowo coraz dłuższe. Nagłe porywy bliskości stawały się coraz bar­ dziej intymne. Miedziana suknia była już gotowa; odzia­ na w nią Jacqueline stała przy kolumnie. Wiedząc, co namalował do tej pory, mogła się łatwo domy­ ślić, że na portrecie jej postać była wkomponowa­ na w bramę Ogrodu Nocy. O krok od wyzwolenia z jego mrocznych objęć. Gdy potrzebowała odpoczynku, siadała na stoł­ ku, z twarzą ustawioną pod tym samym kątem, co zawsze, i na życzenie Gerrarda opowiadała mu o przeszłości - o matce i Thomasie oraz o tym, co 371

czuła, gdy zginęli i gdy dowiedziała się o plotkach na swój temat. Mogła już bez bólu mówić mu o tym, lecz opo­ wiadając, czuła przepływające przez nią dawne emocje. Gerrard chciał uchwycić wyraz jej twarzy. Z dnia na dzień coraz bardziej portret stawał się ich wspólnym dziełem; nie przypuszczała, że malarz i model mogą pracować razem w takiej harmonii. Coraz bardziej oswajała się z jego pra­ cą i doceniała jego talent. Bo Gerrard miał wiel­ ki talent; kształty na płótnie emanowały życiem. Za każdym razem, gdy patrzyła na portret, ze zdumieniem zdawała sobie sprawę, że to właśnie ona. Odkąd przyjechali do Londynu, nie widziała Barnaby'ego, lecz pewnego wieczoru, pod koniec pierwszego tygodnia, on sam wypatrzył ich na wie­ czorku u lady Chartwell. - Ach, tutaj jesteście! Wiecie, miasto w lecie nie jest nawet takie złe. Pomijając upał, czuję się tu o wiele lepiej niż na przeklętym prowincjonalnym przyjęciu. - A w jakim prowincjonalnym przyjęciu brałeś udział? - zapytała Jacqueline. - U mojej siostry. - Barnaby skrzywił się i spoj­ rzał na Gerrarda. - Rzeczywiście zaprosiła do sie­ bie paskudną Melissę. Gerrard uśmiechnął się szeroko. - Jak ci się udało uciec? - Po cichutku, w środku nocy. Jacqueline roześmiała się wesoło. Barnaby poło­ żył rękę na sercu. - Słowo honoru! - To dlaczego tam pojechałeś? - zapytała. 372

- Ścigałem mojego ojca. Dopadłem go dopiero tam i zaangażowałem w potajemną ucieczkę do stolicy. Zaszył się teraz na Bedford Square i przysięga, że nie wystawi nosa z domu, chyba że w interesach. Miałem zatem okazję pociągnąć go trochę za język. - Czego się dowiedziałeś? - zapytał Gerrard. Ojciec Barnaby'ego, hrabia Sanford, był jednym z członków komisji nadzorującej nowe oddziały stołecznej policji. Barnaby rozejrzał się, upewnił, że nikt nie stoi zbyt blisko, i powiedział: - Ojciec zgadza się z naszym tokiem rozumowa­ nia. Nawiasem mówiąc jest pod wrażeniem twoich talentów. - Barnaby uśmiechnął się, lecz szybko spoważniał. - Wracając do rzeczy, zgadza się, że powinienem się spotkać ze Stokesem. - Kim jest Stokes? - zapytała Jacqueline. - Detektywem. Spodziewam się, że teraz będzie się nazywał inspektorem. Może nie należy do nie­ skazitelnych dżentelmenów, za to słynie z szybkie­ go rozwiązywania spraw podobnych do naszej. Mogę ręczyć za jego dyskrecję. Wnosząc zaś z te­ go, że na obecnym etapie nie możemy złożyć żad­ nego formalnego oskarżenia, mam nadzieję, że korzystając ze swego doświadczenia, podpowie nam, gdzie szukać mordercy. Gerrard zrozumiał, dlaczego przyjaciel szukał ich w tłumie. - Nie masz nic przeciwko temu, by Barnaby omówił wszystko, co wiemy, ze Stokesem? Jacqueline spojrzała na Barnaby'ego. - Nie. Jeśli może nam w jakikolwiek sposób po­ móc, proszę, porozmawiaj z nim. 373

- I daj nam znać, co powiedział - dodał Gerrard. - Jasna sprawa. Nie planuję wracać do Hellebore, zanim skończycie portret. Będę się kręcił w okolicy. Poślijcie po mnie w razie potrzeby. Zasalutował dziarsko i odmaszerował. Po mi­ nucie żegnał się z rozczarowaną lady Chartwell. Dziesięć minut później zegar wybił dwudziestą drugą i Gerrard podszedł z Jacqueline do gospo­ dyni. Z czarującą miną wyjaśnił lady Chartwell, że muszą wyjść, w istocie nie wyjaśniając jej ni­ czego. Gospodyni uśmiechnęła się, poklepała Jacqueline po dłoni i wypuściła ich bez narzeka­ nia. Powóz Gerrarda już czekał; po chwili jecha­ li do pracowni.

Mijały kolejne dni; Jacqueline pozowała, Ger­ rard malował i portret powoli budził się do życia. Absorbował go całkowicie. Jedynie Jacqueline potrafiła na równi skupić jego uwagę. A właści­ wie skupiała jego uwagę na poziomie, który dale­ ce przewyższał wszystko inne, nawet potrzebę malowania. Nie wiedział, jak do tego doszło, lecz Jacqueline i jej bliskość, a także świadomość, że do niego należy, stały się podstawą jego egzysten­ cji i esencją jego przyszłości. Nawet, gdy poświęcał swą energię malowaniu, nie opuszczał go niepo­ kój. Przecież jeszcze jej nie uwolnił, jeszcze nie po­ prosił o jej rękę i nie został przyjęty. Raz po raz rozmyślał nad oświadczeniem się, by mieć to już za sobą. Musiał wreszcie pokonać lęk. Raz po raz przypominał sobie, że Jacqueline by­ ła w pewnym sensie skazana na jego łaskę - po374

trzebowała tego portretu, potrzebowała Gerrarda i jego talentu, by wrócić do życia. Myśl o tym, że mogłaby poczuć się zobowiązana, by przyjąć jego oświadczyny, była koszmarna. Jeśli oświadczyłby jej się teraz, czy kiedykolwiek mógłby mieć pewność, z jakich powodów go przy­ jęła? Rozmyślania na ten temat zawsze doprowadzały go do ostatecznego źródła niepokoju - wciąż nie wiedział, co Jacqueline naprawdę do niego czuje i jak go postrzega. Była to okropnie niewygod­ na sytuacja dla mężczyzny, który zawsze sądził, że dobrze zna kobiety.

- Moja droga, jestem taka szczęśliwa, że Gerrard wybrał właśnie ciebie. Jacqueline zamrugała. Patrzyła ze zdumieniem na niezwykle starą, wyraźnie roztargnioną, lecz przyjazną damę, którą poznała zaledwie pięć minut wcześniej. Ciotka Clara poklepała rękę Jacqueline swą zasuszoną dłonią. - Jakaż to ogromna ulga, gdy nasi młodzieńcy podejmują rozsądne decyzje. To tacy dobrzy chłopcy, ale czasami się bardzo ociągają... Mijał trzeci tydzień ich pobytu w Londynie; Ja­ cqueline i Millicent znalazły już swoje towarzyskie ścieżki. Tego dnia brały udział w popołudniowej herbacie w domu państwa St. Ives na Grosvenor Square. Przedstawiając Jacqueline ciotce Clarze, która była bardzo posuniętą w latach staruszką, Honoria szepnęła jej do ucha, że umysł seniorki czasami szwankuje. Jacqueline uśmiechnęła się i pochyliwszy się ku ciotce, szepnęła: 375

- Obawiam się, że źle nas pani zrozumiała. Nie zaręczyłam się z Gerrardem. Sącząc herbatę, ciotka Clara pokiwała głową. - Nie, nie. Rzecz jasna, że nie. To oczywiste. - Odstawiła filiżankę na spodek i kontynuowała: - Zwykle w naszej rodzinie obywa się bez zaręczyn. Zdarzają się nader rzadko, w istocie. Najpierw oni długo się opierają, a potem, gdy już podejmą decy­ zję, chcieliby mieć wszystko załatwione na wczoraj i młodą żonę natychmiast w łóżku, jeśli pojmujesz, o czym mówię. Na usta starszej damy wypłynął pełen pobłaża­ nia uśmiech. Zafascynowana Jacqueline przypa­ trywała jej się szeroko otwartymi oczami. - Nagle stają się zupełnie zamroczeni. A w two­ im przypadku, oczywiście, z całą tą chmurą wiszą­ cą ci nad głową, gdy kochany Gerrard maluje dnia­ mi i nocami, żeby tylko cię uwolnić, śmiem twier­ dzić, że myśl o zaręczynach nie jest jedną z pierw­ szych, która zaprząta jego umysł. Istotnie... - Ciotka Clara pochyliła się ku Jacqueline i ściszy­ ła głos do teatralnego szeptu - rozważając wszyst­ kie fakty, szczerze wątpię, byś w ogóle zaznała narzeczeńskiego stanu. Jacqueline stwierdziła, że niekoniecznie rozu­ mie, co ciotka ma na myśli. -Właściwie... - Właśnie wczoraj słyszałam, jak Patience mówi­ ła, że nie zdziwiłaby się wcale, gdyby po waszym wyjeździe do Kornwalii i uporządkowaniu wszyst­ kich spraw przy następnym spotkaniu dowiedziała się, że jesteś już zamężna. Patience? Jacqueline patrzyła w osłupieniu. Jej umysł za­ marł na chwilę, potem zaś ruszył pędem w bliżej 376

niesprecyzowanym kierunku. Odetchnęła głęboko i zapytała: - A co o tym myślą inni? Clara wydała z siebie odgłos, który był jednocze­ śnie parsknięciem i chichotem. - Moja droga, gdybyśmy nie były damami, już postawiłybyśmy zakłady. Nic nas tak nie raduje, jak nowe małżeństwo w rodzinie. - Zatoczyła drobną dłonią krąg. - Każda z nas ma inną kon­ cepcję daty i rzecz jasna wszystkie liczymy na we­ sele, lecz jeśli nawet nie będziecie go wyprawiać, tylko postaracie się o szybkie pozwolenie - a mu­ szę powiedzieć, że w naszej rodzinie to najczęst­ sza kolej rzeczy - możesz być pewna, że i tak wy­ prawimy przyjęcie na waszą cześć. - Clara spoj­ rzała w oczy Jacqueline i uśmiechnęła się czarują­ co. - Tak się cieszę, że do nas dołączysz, kocha­ nie. Jacqueline uśmiechnęła się słabo i zamilkła.

Popołudnie zaczęło już zmierzać ku wieczorowi. Jacqueline chodziła w kółko po swojej sypialni i zastanawiała się, co zrobić. Od samego początku powinna była bardziej uważać. Słowa ciotki Clary otworzyły jej oczy. Przypomniała sobie pierwsze spotkania z rodziną Gerrarda, a zwłaszcza z jej żeńską częścią, i doszła do wniosku, że przekona­ nia staruszki dzieliło wiele dam, jeśli nie po prostu wszystkie. Gdyby zwracała na to większą uwagę, gdyby nie była tak oszołomiona ich ciepłym przyjęciem, gdy­ by miała więcej doświadczenia w kontaktach z du­ żymi rodzinami, a zwłaszcza tymi ze szczytów spo377

łecznych... ale nie miała. Teraz musiała stawić czoło poważnej pomyłce i to na szeroką skalę; ho­ nor wymagał szczerości i otwartości. Ale jak tego dokonać? Rozmyślała długo, lecz tylko jeden sposób zda­ wał się sensowny. Zatrzymała się i spojrzała na zegar. Nie nad­ szedł jeszcze czas przygotowania do kolacji. Milli­ cent pewnie ucinała sobie drzemkę. Minnie i Timms nie towarzyszyły im w porannej wizycie, więc zapewne odpoczywały już wcześniej. Znalazła je w salonie. Timms, jak zwykle, robiła koronki, a Minnie siedziała w fotelu, oblana sło­ necznym blaskiem wpadającym przez okno. Spoj­ rzały na nią z uśmiechem. Stając przy nich, Jacqueline mocno zacisnęła obie dłonie w pięści i głębo­ ko odetchnęła. - Czy mogłabym chwilę z wami porozmawiać? Wymieniły szybkie spojrzenia, a Minnie odrze­ kła z promiennym uśmiechem: - Oczywiście, kochanie. Usiądź koło Timms, a my zamieniamy się w słuch. - Poświęcimy ci całą naszą uwagę - potwier­ dziła Timms, choć jej palce nie zwolniły ani na chwilę. Jacqueline opadła na sofę. Minnie utkwiła w niej jasne oczy, jakby się wszystkiego domyślała. Nie mogła się już wycofać. - Nie wiem, od czego zacząć. - Spróbuj od początku - doradziła Timms. - To zwykle najlepiej się sprawdza. - Tak, hmm... Wszyscy byliście tak mili dla mnie i Millicent, i tak otwarci. Jestem wam ogromnie wdzięczna. Sprawiliście, że nasz przyjazd do mia­ sta był o wiele łatwiejszy. 378

- Ależ, nie ma o czym mówić, moja droga. - Oczy Minnie lśniły. - Hm, no tak... - Jacqueline nabrała powietrza i mówiła dalej: - Właśnie zdałam sobie sprawę, z pewnego nieporozumienia na temat... hm, więzi między mną i Gerrardem. - Patrzyła to na Minnie, to na Timms i nie ujrzała w ich oczach zrozumie­ nia. - Gerrard pomaga mi rozwiązać problemy, czy też ratuje mnie, jeśli wolicie, lecz jego pobudki są... natury artystycznej. Oczywiście, asystuje mi tak, jak każdy dżentelmen powinien asystować da­ mie. I to już wszystko, co nas łączy, lecz obawiam się, że zrodziło się pewne... oczekiwanie oparte na przypuszczeniu, że nasz stosunek jest bardziej osobisty. Minnie i Timms lekko zmarszczyły brwi, jakby ta przemowa je zaskoczyła. - Czy masz na myśli - zapytała w końcu Timms - że nie chcesz, by był twoim mężem? Jacqueline przez chwilę patrzyła na nią bez sło­ wa; nie potrafiła odpowiedzieć inaczej, jak tylko równie szczerze. - Nie. Mam na myśli - dodała szybko - że temat małżeństwa nigdy nie zagościł w naszych rozmo­ wach. Nigdy. - Ach, tak. - Timms wymieniła z Minnie spoj­ rzenie pełne głębokiego zrozumienia. Minnie uśmiechnęła się bardziej promiennie niż zwykle. - Nie powinnaś się tym martwić, moja droga. Oni - mężczyźni z naszej rodziny - chronicznie unikają dyskusji o małżeństwie. - Zamyśliła się na chwilę. - W istocie nie mogę sobie przypo­ mnieć, by którykolwiek z nich to robił... - Po chwi­ li milczenia Minnie zwróciła się do Jacqueline ze

379

zwykłą życzliwością: - Nie martw się tym. Znamy Gerrarda od kołyski i jest dla nas jasne jak słońce, że zamierza się z tobą ożenić. Jacqueline zdołała nie okazać zniecierpliwienia, ani narastającej w niej dziwnej paniki. Wpatrywa­ ła się w oczy Minnie. - Jednakże zapewniam, madame, że nic takiego między nami się nie dzieje. Gerrard interesuje się mną wyłącznie jako modelką. - Nonsens - stwierdziła szorstko Times: - Wi­ dzę, że ty naprawdę w to wierzysz. Cóż, właściwie mnie to nie zaskakuje. Gerrard potrafi być upar­ tym osłem, wyniosłym i aroganckim, choć pewnie ukrywa tę część swojej natury przynajmniej przed tobą. - Westchnęła i zamilkła na chwilę, by wyciągnąć ostatni kawałek nici. - Niezależnie od wszystkiego radzę ci zastanowić się już teraz, co odpowiesz, gdy cię zapyta, czy wolisz raczej hucz­ ne wesele, czy szybki ślub za specjalnym pozwole­ niem. Tak się składa - spojrzała Jacqueline w oczy - że wszyscy będziemy srodze rozczarowani, jeśli zdecydujesz się na cichy ślub. Tym razem nie mogła już słabo się uśmiechnąć i zostawić dyskusji na tym etapie. - W rzeczy samej, moja droga - Minnie pochyli­ ła się i poklepała ją po dłoni. - Rozumiem, że z twojego punktu widzenia trochę się pospieszyły­ śmy i że przyjeżdżając tutaj nie zdawałaś sobie z tego wszystkiego sprawy. Doceniam twoją próbę wyjaśnienia sprawy, lecz zapewniam cię, że co do planów Gerrarda wobec twojej osoby nie po­ myliłyśmy się ani na jotę. Jacqueline patrzyła w jasne, błękitne oczy Min­ nie. - Gerrard nie planuje mnie poślubić. 380

- Och, planuje. Oczywiście, że planuje - zapew­ niła Timms. - Znam go od czasów, gdy był jeszcze kwilącym dziecięciem. Z pewnością doczekasz się oświadczyn. - Spojrzała na Jacqueline i uśmiech­ nęła się szeroko. - Biorąc pod uwagę, jak bardzo się napracował, by ukryć przed tobą swe intencje, nie chciałabym być na jego miejscu, gdy wreszcie postanowi poprosić cię o rękę. Minnie zachichotała. - Ani ja. Jacqueline patrzyła to na jedną, to na drugą. Obie świetnie się bawiły, wyobrażając sobie kłopo­ ty Gerrarda. Ale przecież on wcale nie zamie­ rzał... To było beznadziejne. Pożegnały się z nią z promiennymi uśmiechami i zapewnieniami, że wszystko będzie dobrze. Wróciła do swojej sypialni i ostatnią godzinę przed kolacją spędziła na kąpieli i rozmyślaniu. Nie była w stanie choć przez moment nie ulec myśli, że może wszyscy mają rację, zaś ona jest w błędzie. Minnie, Timms i Patience, wraz z resztą dam, bezdyskusyjnie znały Gerrarda i mężczyzn w ogóle, o wiele lepiej niż ona. Miały większe do­ świadczenie w interpretowaniu męskich zachowań. Wszystko świetnie, lecz tym razem... Opierając głowę na krawędzi wanny i wdychając unoszącą się parę, zamknęła oczy i przypomniała sobie wszystko, cokolwiek Gerrard powiedział na ten temat. Nie była pewna, czy pamięta jego wypowiedzi co do słowa, ale przecież wyraźnie po­ wiedział, że nie może jej niczego obiecać. Zaak­ ceptowała to całkowicie; od tamtej pory nie powie­ dział niczego, co mogłoby świadczyć o tym, że zmienił zdanie. 381

A jednak damy z jego rodziny były całkowicie przekonane... nie wiedząc nawet o ich bliskości. Nie miały pojęcia o tym, co między nimi rozkwitło. Zanurzona w gorącej wodzie, otoczona welonem pary i odcięta od świata Jacqueiine zanurzyła się we wspomnienia. Przypominała sobie wszystko, co wydarzyło się między nimi w ciągu ostatnich ty­ godni, i zapytała siebie, czego pragnie. Przemyśla­ ła i oceniła więź, tę niewiarygodną łączność, która zamieniała fizyczny akt w emocjonalne, niemal du­ chowe przeżycie. Mistyczny moment ekstazy, za którym już tęskniła. Chciała się nauczyć i dowiedzieć wszystkiego, zaś Gerrard jej to pokazał. A nawet więcej, niż się spo­ dziewała. Dał jej wszystko; była mu niewymownie wdzięczna. Sama myśl o uczuciach, które ją wypeł­ niały, gdy się kochali, była wspaniała. Cudowna. Pokazał jej, co to znaczy być kobietą. Zadowolona i szczęśliwa, z przyjemnością dalej korzystałaby z ich bliskości. Tak, z radością przyję­ łaby każdą propozycję spędzania z nim czasu i każ­ dą rozkosz, jaką chciałby ją obdarzyć, ale czy posu­ nęłaby się aż do małżeństwa? Nie potrafiła znaleźć odpowiedzi na to pytanie. Przez całe lata nie rozważała możliwości zamążpójścia i nie wiedziała, co ma o tym myśleć. Jeśli zaś chodziło o Gerrarda, to wiedziała prze­ cież, że przyjął zamówienie na portret z przyczyn zawodowych, artystycznych, a utknął przy niej z po­ wodu rycerskiej chęci niesienie pomocy damie. Nie uwiódł jej - sama nalegała na zacieśnienie ich zna­ jomości. Jako portrecista chciał wiedzieć o niej więcej, chciał dowiedzieć się wszystkiego, co tylko możliwe; nie zamierzała go obarczać winą za to, że ich zażyłość doszła do obecnego punktu. 382

To się po prostu stało. Nie uważała, że Gerrard jest za to odpowiedzial­ ny. Nie widziała konieczności rozmyślania o mał­ żeństwie, chyba że rzeczywiście je planował. Jeśli tak, to chociaż małżeństwo z nim byłoby jej na rę­ kę, wydawało jej się nieuczciwe podnoszenie tego tematu w nadziei, że on się zgodzi. Woda zupełnie ostygła. Jacqueline wyszła z wanny i sięgnęła po przygotowany przez poko­ jówkę ręcznik. Wycierając się, rozmyślała dalej. Wszystko między nimi zdawało się proste i oczywi­ ste, jednakże... Nie mogła pozwolić na to, by damy, które ją tak ciepło przyjęły i były dla niej tak dobre, łudziły się wizją ślubu. To byłoby zwykłe kłamstwo, a Jacqueline nigdy nie kłamała. To była domena Eleanor, nie jej. Próbowała wyjaśnić im pomyłkę i wprawdzie słuchały jej uważnie, ale nawet przez chwilę nie przyjęły do wiadomości, że Gerrard może nie mieć wobec niej żadnych matrymonialnych zamiarów. Jak zatem je przekonać, że nie mają racji? Dowód! Potrzebowała jakiegoś działania, kon­ kretnej wypowiedzi Gerrarda, która jasno wykaże, że on wcale nie zamierza się z nią żenić. Rozpromieniła się; zadzwoniła po pokojówkę. Po kolacji wybierali się na przyjęcie z tańcami do la­ dy Sommerville. Zgromadzenie w takim miejscu wiarygodnych dowodów nie powinno być trudne.

383

Rozdział 18 Jedna z podstawowych zalet pobytu w mieście to możliwość korzystania z najlepszych krawcowych; Jacqueline i Millicent w pełni wykorzystywały oka­ zję. Gdy tego wieczora, w bursztynowej jedwabnej sukni z delikatnymi brązowymi aplikacjami, wsparta na ramieniu Gerrarda, wchodziła po wy­ sokich schodach do domu lady Sommerville, czuła, że promienieje. Włożyła nową suknię, by dodać sobie odwagi; miała też nadzieję, że atrakcyjny wygląd pomoże jej w zaplanowanym zadaniu, gdyż będzie przycią­ gała uwagę innych dżentelmenów. Zwykle w czasie wieczornych rozrywek Gerrard pozostawał przy jej boku, prawdopodobnie by się upewnić, że nie spotka jej żadna przykrość, zaś gdy zegar wybijał dziesiątą, zawoził ją do pracowni. Była jego modelką i chciał, by była w odpowiednim na­ stroju do pozowania. Nic więcej z pewnością nie kry­ ło się za jego opiekuńczą postawą. Owszem, byli ko­ chankami, i na tym polu okazał się bardzo zaborczy, lecz nie widziała powodu, dla którego miałby się tak zachować na gruncie towarzyskim. No, chyba że pla­ nował ją poślubić, czego z pewnością nie zamie­ rzał. I to właśnie Jacqueline musiała udowodnić. Przywitawszy się z lordem i lady Sommerville, weszli do sali balowej. Nie była duża; zaproszono niewiele osób. Gerrard poprowadził ją w stronę, którą wskaza­ ła im Millicent; w końcu przystanęli przy sofie, na której spoczywała lady Horatia Cynster. Wy384

mieniwszy powitalne grzeczności, Millicent usia­ dła obok Horatii, zaś młodzi stanęli przy sofie. Skupiona na swym planie, Jacqueline z żywym za­ ciekawieniem patrzyła na gości. Gerrard nie krył niezadowolenia. Skąd, u dia­ bła, wytrzasnęła tę suknię? Jedwab podkreślał jej kształty, opinał ciasno piersi, ukazywał wciętą, wą­ ską talię i podniecającą linię bioder. Jeśli chodzi o długie nogi Jacqueline, które zawsze go pociąga­ ły, jedwab tańczył wokół nich i kusząco uwydatniał kształt ud bądź je zasłaniał, gdy tylko się poruszy­ ła. Co gorsza, przy każdym ruchu wzorek na mate­ riale połyskiwał, przyciągając ciekawe spojrzenia do jej smakowitych kształtów. Gerrard usłyszał ostrzegawczy dzwonek. Rozej­ rzał się i zaklął w duchu. W środku lata na balach nie panował tłok, lecz w związku z tym goście byli dobrani z większą starannością niż w sezonie. Wi­ dział na sali kilka młodych, ślicznych panien; uczestniczyły pewnie we wszystkich możliwych ba­ lach z nadzieją na upolowanie męża. Z kolei mło­ dzieńcy zostali przyprowadzeni na siłę przez ma­ musie, by rozejrzeć się po matrymonialnym rynku. Większość pozostałych gości nie była chwilowo zainteresowana poszukiwaniem żony czy męża, natomiast z pewnością interesowały ich kontakty z płcią przeciwną. Zbyt wielu dżentelmenów za­ wiesiło oko na Jacqueline. Używał terminu „dżentelmeni" z przyzwyczaje­ nia; sporo obecnych tu mężczyzn to zwykłe dra­ pieżne wilki. Gerrard znał ich dobrze i w owych rzadkich okazjach, gdy dawał się namówić na uczestniczenie w podobnych spotkaniach, był do nich zaliczany. Gdy jeden z nich objął Jacqueli­ ne taksującym spojrzeniem, Gerrard poczuł, że za385

czyna się w nim burzyć jakieś mroczne uczucie; le­ dwie powstrzymał warknięcie. To jest ostatni raz, gdy Jacqueline ma na sobie tę suknię w miejscu publicznym! Przynajmniej do czasu, gdy będą już małżeństwem. A właściwie później też. Zaintrygowany dżentelmen zauważył jego twar­ de spojrzenie i przez chwilę patrzyli sobie w oczy. W końcu dżentelmen uśmiechnął się i kiwnął gło­ wą, a potem odszedł w inną stronę. Gerrard zerknął na Jacqueline i dyskretnie wy­ jął zegarek. Była dopiero dziewiąta. Musiał wy­ trzymać jeszcze godzinę, zanim będą mogli się wy­ mknąć. Kusiło go inne rozwiązanie, lecz siedziała przy nim Horatia. Teściowa Patience uważała go za kogoś pomiędzy siostrzeńcem a wnukiem; za­ uważyłaby każde odstępstwo od planu i natych­ miast doniosłaby o tym reszcie. Jacqueline wzięła go pod ramię. - Przejdźmy się trochę. Wszyscy spacerują. Ruszyła przed siebie i Gerrard, chcąc, nie chcąc, musiał pójść z nią, choć nie był przekonany, czy ma na to ochotę. Lecz z drugiej strony, będąc u jej bo­ ku, może pokierować jej krokami i uniknąć... Jacqueline zatrzymała się i uśmiechnęła do sto­ jącej nieopodal pary. - Dobry wieczór. Gerrard stłumił jęk. Perry Somerset. Tuż za nim, wyraźnie niechętnie, podeszła pani Lucy Atwell, aktualna kochanka Perry'ego. Wysoki i klasycznie przystojny dżentelmen ujął Jacqueline za rękę i spojrzał na Gerrarda. - Przedstaw nas, przyjacielu. Gerrard przedstawił wszystkich i zacisnął zęby; Perry ukłonił się elegancko. Jacqueline i Lucy wy­ mieniły grzeczne dygnięcia. 386

- Jestem zachwycona, mogąc panią poznać, pan­ no Tregonning. - Lucy przyjrzała się Jacqueline. - Muszę pochwalić pani suknię. Gdzie ją pani ku­ piła? U Cerise? - Nie, u Celeste. - Ach. - Lucy zerknęła na Gerrarda. - Słysza­ łam, że pan Debbington dosłownie wypala cały za­ pas oliwy i maluje pani wspaniały portret. Czy po­ zowanie mu jest trudne do zniesienia? - Ależ skąd. - Jacqueline uśmiechnęła się cie­ pło. - Nawet mi się to podoba. - Naprawdę? - Lucy uniosła brwi i spojrzała ze zdumieniem na Gerrarda. Wiedziała, że przed Ja­ cqueline malował wyłącznie bliskie mu osoby. Szu­ kała więc jakiejś przyczyny - najbardziej oczywistej przyczyny - dla której postanowił malować Jacque­ ­ine, choć jej, Lucy, nie chciał. Zanim Gerrard zdążył skierować konwersację na bezpieczniejsze tory, Perry zapytał, czy zwiedzi­ li już Kew Gardens. Ponieważ należał do rozpust­ ników, którzy nader rzadko oglądali słońce, Ger­ rard i Lucy spojrzeli na niego ze zdumieniem. - Nie - odpowiedziała Jacqueline z promiennym uśmiechem. - Ale słyszałam, że są imponujące. - Ja słyszałem to samo na temat ogrodów przy pani domu - odparł Perry. - Być może które­ goś popołudnia wybierzemy się do Kew, żeby mo­ gła je pani porównać? - Niestety nie - odezwał się sucho Gerrard. - Raczej nie mamy na to czasu. Pozowanie całko­ wicie nas pochłania. Jacqueline spojrzała na niego ze zdumieniem. - Ale przecież nie pozuję po południu. Spojrzał jej w oczy. - Od jutra pozujesz. 387

-Ale... - Kolejne piegi od słońca są nam naprawdę nie­ potrzebne. Patrzyła na niego z osłupieniem. Nie ma żad­ nych piegów i Gerrard doskonale o tym wie. W sali rozbrzmiały dźwięki skrzypiec. - Może innym razem - powiedział pogodnie Perry. - Tymczasem, czy mógłbym uniżenie prosić panią... - Obawiam się, że cię uprzedziłem, staruszku. - Gerrard chwycił Jacqueline za rękę i spoglądając jej w oczy, uniósł dłoń do ust. - Zdaje się, że to mój taniec... ? Rozważała - poważnie rozważała - odmowę. Widział to w jej oczach. To, co ona ujrzała w jego oczach - płonące nieokreślone uczucie - najwyraź­ niej przekonało ją do poddania się bez kłótni. - Wybaczycie, państwo? - Oczywiście. - Lucy zgromiła Perry'ego spoj­ rzeniem, lecz ten nie zauważył. Gerrard zaprowadził Jacqueline na parkiet, chwycił ją w ramiona i zawirował. Gdyby miał tro­ chę oleju w głowie, nie komentowałby rozmowy z Perrym i jego towarzyszką. Bo niby co miałby po­ wiedzieć? - Skąd ta nagła potrzeba bratania się z obcymi? - Nawet dla niego samego to pytanie brzmiało ab­ surdalnie; co gorsza wypowiedział je bardzo nieza­ dowolonym tonem. Nie był zatem zdumiony, gdy Jacqueline spoj­ rzała na niego szeroko otwartymi oczami. - O czym, na Boga, mówisz? Przecież to go­ ście, jak my. Myślałam, że powinniśmy być towa­ rzyscy. Dlaczego? 388

W porę ugryzł się w język i patrząc ponad jej głową, zatoczył szeroki łuk. Cichy szelest sukni, gibkie ciało, sprężyste pod jego palcami, łagodziły nagłą irytację. O co się tak wściekał? O kilka słów? A może dlatego, że Jacqueline aktywnie zabie­ gała o uwagę Perry'ego? Nie podobała mu się odpowiedź na te pytania. Przyciągnął Jacqueline bliżej i skupił się na tań­ cu, z przyjemnością okrążając salę w rytmie walca. Wirując, powoli odcinali się od świata i od otacza­ jącego ich tłumu. To mu się o wiele bardziej podo­ bało - bycie z nią sam na sam. Do tej pory uważał, że jest raczej towarzyski, a przynajmniej wtedy, gdy nie maluje, lecz przy niej odkrywał nowe ob­ szary swego charakteru. Jacqueline milczała i z przyjemnością wirowała w jego bezpiecznych ramionach. Mogła spokojnie pomyśleć o tym, co się wydarzyło. W końcu spoj­ rzała na Gerrarda. - Czy coś łączy lorda Castletona i panią Atwell? Gerrard zacisnął usta. -Tak. - Ach, rozumiem... Spojrzała przed siebie. Zatem powstrzymując Castletona, Gerrard uchronił ją przed nastąpie­ niem pani Atwell na odcisk. Bardzo słusznie. Nie był zaborczy, tylko opiekuńczy; trudno było to cza­ sem odróżnić. Ponownie przemyślała swój plan. Wciąż był wy­ konalny, musiała go jednak nieco zmodyfikować. Następnym razem znajdzie kogoś, kto zajmie się Gerrardem. Musi to być osoba, z którą będzie chciał choć chwilę porozmawiać. Po zakończonym tańcu kontynuowali prze­ chadzkę. 389

Znalezienie kogoś, z kim Gerrard z przyjemno­ ścią zamieni kilka zdań, nie było tak proste, jak się spodziewała. Wytrwale przeczesując salę, znalazła wreszcie idealną grupę. - Jakże miło panią widzieć, pani Wainwright. - Jacqueline uśmiechnęła się do matrony i dygnę­ ła, a potem przywitała się z jej dwiema niezamęż­ nymi córkami, Chloe i Claire. Widywała się już kil­ ka razy z tymi trzema paniami na rozmaitych po­ południowych spotkaniach. Rodzina Wainwright dobrze znała Patience i Gerrarda. Ich dom znajdował się niedaleko jego wiejskiej posiadłości w Derbyshire. Gerrard uści­ snął dłonie i skłonił się. Oczy dziewcząt rozbłysły; przywitały się promiennie i zapytały o jego konie. Zadowolona z odnalezienia dla Gerrarda mło­ dych dam w odpowiednim wieku i w dodatku roz­ sądnych, Jacqueline zwróciła się do ostatniej oso­ by w grupie. Był nią przystojny, elegancki dżentel­ men. Rysy jego twarzy sugerowały, że jest starszym bratem Chloe i Claire. Jacqueline pamiętała, że kilka razy o nim wspominały. - Witam. - Z uśmiechem podała mu dłoń. - Czy jest pan owym słynnym Rupertem? - We własnej osobie. - Uśmiechając się czarują­ co, młodzieniec ukłonił się z gracją. Jego oczy lśni­ ły. - Cokolwiek mówiły na mój temat, obawiam się, że to prawda. Jacqueline roześmiała się w głos. - Słyszałem, że przyjechała pani pozować Gerrardowi. To pewnie nie lada wyzwanie. Miała pani czas zwiedzić Londyn? - Trochę. Nie tyle, ile bym pragnęła, ale... Gerrard gawędził z dziewczętami, jednocześnie obserwując uważnie rozmowę Jacqueline i Ruper390

ta. Znał dobrze młodego dżentelmena i jego skłonności, lecz pod czujnym okiem matki Rupert zachowywał się nienagannie. Upewniwszy się, że pani Wainwright rzeczywiście ma oko na syna, Gerrard odprężył się i poświęcił swą uwagę dziew­ czętom. Znał je obie od dzieciństwa. Nie spostrzegł niebezpieczeństwa. - Zaczynają grać. - Rupert ukłonił się przed Ja­ cqueline. - Czy mogę porwać panią na parkiet, panno Tregonning? Gerrard sprężył się jak do skoku, ale zdał so­ bie sprawę, że tańczył z Jacqueline poprzedni ta­ niec. - Z przyjemnością. - Jacqueline uśmiechnęła się promiennie i podała Rupertowi dłoń. - To będzie cudowne. Nie, nie będzie. Gerrard zaklął w duchu. Na Jacqueline i Ruperta pogrążonych w rozmo­ wie patrzył z czymś w rodzaju rosnącej paniki. Od­ wrócił się do Chloe i wyciągnął dłoń. - Czy wyświadczy mi pani ten zaszczyt, panno Wainwright? - Nie czekając na odpowiedź, pocią­ gnął ją na parkiet. Pochwycił Chloe w ramiona, ale ze wzrokiem wciąż utkwionym w Jacqueline. Zaczęli tańczyć; Gerrard usiłował czynić to jak najbliżej Jacqueline i Ruperta. Chloe westchnęła. - Do końca tańca nic się nie wydarzy. - Gdy Gerrard na nią spojrzał, z rezygnacją przewróciła oczami. - Rupert używa tańca, żeby wkraść się w ich łaski, wiesz przecież, jaki on jest. Gdy muzy­ ka przestanie grać, panna będzie zaciekawiona, co jeszcze może wymyślić mój brat, ale i przekonana, że jest absolutnie godny zaufania. - A jak nam wiadomo, nie jest. 391

- Istotnie. Lecz do końca tego tańca nie jesteś w stanie nic zrobić, więc byłabym ci szczerze wdzięczna, gdybyś przestał się na nich gapić i zwrócił uwagę na to, co robisz! - Chloe potrzą­ snęła go za ramiona. O mały włos wpadliby z im­ petem na inną parę. Gerrard zarumienił się, zakłopotany. - Przepraszam. Nie rumienił się od lat. Próbował się dostosować do oczekiwań Chloe - wiedział, że dziewczyna ma rację - jednak logika nie była w stanie powstrzymać pierwotnego in­ stynktu. Raz po raz rzucał mroczne spojrzenia na roześmianą Jacqueline, wirującą w mocnych ra­ mionach Ruperta. Zaciskając zęby aż do bólu, Gerrard w udręce czekał na koniec walca. Jacqueline zastanawiała się, czy jakikolwiek męż­ czyzna choć zbliży się do poprzeczki, którą ustawił Gerrard. Jej zmysły oceniły Ruperta i pomijając je­ go wyraźną wprawę, uznały, że nie dorasta Debbingtonowi do pięt. Wzdychając w duchu, skupiła się na rozmowie. Był bardzo elokwentny. Poruszyw­ szy kilka tematów, zaczął rozmawiać z nią o ogro­ dach. Dlaczego oni wszyscy uważali, że Jacqueline interesuje się ogrodami? Nie miała pojęcia. Oczy­ wiście ogrody Hellebore Hall są fantastyczne, jed­ nak ona się tam wychowywała. Przyjmowała ich piękno, ekstrawagancję i ogrom za coś oczywistego. Rupert chyba wyczuł brak jej zainteresowania, bo zmienił temat. Rozpoczął dyskusję na temat posągów, a zwłaszcza pomników greckich i rzym­ skich bóstw. - Właśnie tak. - Orzechowe oczy Ruperta lśniły. - Sommerville'owie mają świetną rzeźbę w swojej bibliotece. Widziała ją pani? 392

Jacqueline pokręciła głową. - Dopiero drugi raz odwiedzam ten dom. - Ach, tak. Nie wolno jej przegapić. Jestem pe­ wien, że lady Sommerwille zaproponowałaby pani obejrzenie tego dzieła. Wasze ogrody są poświęco­ ne różnym bogom, zatem z pewnością spodobała­ by się pani ta rzeźba. Przedstawia pełnego życia i zupełnie nagiego boga. Nigdy nie byłem w stanie stwierdzić którego. Może pani rozwiązałaby tę za­ gadkę. Muzyka ucichła; zatrzymali się. Rupert wziął Ja­ cqueline za rękę. - Chodźmy, pokażę go pani. Zapewniam, że je­ go uroda zapiera dech w piersiach. Mówił to z takim entuzjazmem, że nie miała ser­ ca mu odmówić. Zwłaszcza, iż nieświadomie po­ magał jej zrealizować plan. Zerknęła za siebie, gdy wyprowadzał ją na korytarz, lecz nie mogła do­ strzec Gerrarda. Gdy go widziała po raz ostatni, tańczył z Chloe. Widok ten wywołał niespodziewane ukłucie w sercu, jednak skoro twierdziła, że Gerrard inte­ resuje się nią wyłącznie na gruncie zawodowym i absolutnie nie zamierza się z nią ożenić, natural­ ną koleją rzeczy było poświęcanie uwagi również innym pannom. Jeśli ona spędzi następną godzinę w towarzy­ stwie Ruperta lub innych dżentelmenów, Gerrard zaś będzie zabawiał inne damy, z pełnym przeko­ naniem będzie mogła uznać to za dowód - jasny i niezaprzeczalny - że nie myślał o niej jak o przy­ szłej żonie. Rupert się zatrzymał, otworzył jakieś drzwi i za­ prosił ją do środka. Przechodząc przez próg, wes­ tchnęła w duchu. Była przekonana, że gdyby Ger393

rard myślał o niej poważnie, nie pozwoliłby na owo „sam na sam" z Rupertem. A pozwolił. Weszła do ciemnej biblioteki. Sama z Rupertem. Spodziewała się, że pokój bę­ dzie otwarty dla gości i pełen światła, a także, że znajdą tu kilku starszych dżentelmenów odpoczy­ wających na fotelach. Jednak panowała tu cisza i mrok. Regały z książkami i ciężkie zasłony rzuca­ ły cienie na biurko i kilka foteli ustawionych na środku pokoju. Rupert zamknął drzwi i pokój pogrążył się w jeszcze bardziej gęstym mroku. Jacqueline się rozejrzała. - Gdzie jest ta rzeźba? Rupert podszedł do niej bliżej. - Cóż, moja droga... daj mi kilka minut i ją stworzę. Ku twojej niewypowiedzianej satysfakcji. Ton jego głosu natychmiast ją otrzeźwił; najwy­ raźniej popełniła poważny błąd w ocenie. - Słucham? Rupert zdjął frak i rzucił na biurko. Uśmiechnął się, rozwiązując fular. - Przyznaj się, naprawdę myślałaś, że jest tu ja­ kaś rzeźba? Taka z marmuru? - Tak! Tak myślałam! - Wlepiła w niego lodo­ wate spojrzenie. - A teraz - chwyciła surdut i rzu­ ciła nim w Ruperta. - Wkładaj to! - Nie. - Rozwiązał fular, rozpiął kamizelkę i wy­ ciągnął koszulę ze spodni. - Obiecałem ci nagiego boga, a ja zawsze dotrzymuję słowa. Jacqueline zmrużyła oczy i pokiwała głową. - Doskonale. Lecz ja nigdy nie obiecywałam, że będę patrzeć. Rzuciła się do drzwi, lecz Rupert był szybki. Zbyt szybki. Odciął jej drogę ucieczki. 394

Uśmiechnął się cynicznie i podszedł jeszcze bli­ żej. Aż w końcu przycisnął ją do biurka.

- Tędy poszli. Gerrard i Chloe ruszyli korytarzem. Chciał mieć świadka. Niesłychanie korzystny będzie świadek z rodziny Ruperta, który potem wyjaśni, że nie bez powodu Gerrard stłukł go na kwaśne jabłko. - Jesteś pewien? - zapytała Chloe tonem peł­ nym rezygnacji. - Tak. - Gerrard zatrzymał się i spojrzał na ko­ rytarz. - Dokąd, do diabła, mogli pójść? Te poko­ je są zamknięte dla gości. - Rupert nie szukałby otwartego pokoju. Gerrard zaklął szpetnie i ruszył w głąb koryta­ rza, ciągnąc Chloe za rękę. - Twój brat to drań. - I kto to mówi? - Co? Ja nie wyciągam młodych dam z sali balo­ wej. - Właśnie widzę. Rzucił jej ostrzegawcze spojrzenie, które skwito­ wała skwaszoną miną. Nagle usłyszeli trzask i krótki krzyk. Dobiegł zza drzwi jednego z pokoi w głębi korytarza. Gerrard puścił Chloe i ruszył biegiem. -Nie! Dopiero, gdy otworzył drzwi, dotarło do niego, że krzyczał Rupert. - Przestań! Wystarczy! Odłóż to, do cholery! Widok, który ukazał się oczom Gerrarda, osa­ dził go w miejscu. Rupert siedział na podłodze z koszulą rozchyloną na boki i powiewającym fula395

rem. Z przerażeniem patrzył na Jacqueline trzy­ mającą długą, drewnianą linijkę. Osłaniając ręką głowę, Rupert nawet nie próbował uciekać. - Ty łajdaku! - Jacqueline ze świstem zdzieliła go linijką po udzie. - Ty obmierzły... - Zabrakło jej słów. - W tej chwili wkładaj na siebie ubranie! Słyszysz? Gerrard wiedział, że Jacqueline ma charakter, ale nigdy wcześniej nie widział u niej takiej furii. Nieporuszona jego nieudolnymi próbami odnale­ zienia dziurek w koszuli podeszła do Ruperta i uniosła dłoń. - Nie, nie! Ubieram się już. Widzisz? - Doskonale. - Stała nad nim, patrząc płonącym wzrokiem. - Już nigdy - przenigdy - nie próbuj tych sztuczek z jakąkolwiek młodą damą. Jeśli to zrobisz, ja się dowiem i wtedy... wtedy... - Mogę ci pożyczyć koński bat. Jacqueline gwałtownie odwróciła głowę i spoj­ rzała na Gerrarda, który spokojnie - zbyt spokoj­ nie i zbyt beznamiętnie - wypowiedział to zda­ nie. Zamknęła usta i schowała linijkę w fałdach sukni. - Ach... - Naprawdę nie podobał jej się wyraz oczu Gerarda utkwionych w Rupercie. - Rupert miał mały wypadek. Kąciki ust Gerrarda uniosły się nieco. Nie był to jednak uśmiech. - Wiem, jaki rodzaj wypadku spotkał Ruperta. Czyżby się o coś potknął? - Tak, o stołek. Tuż po tym, jak go odepchnęła i trzasnęła z ca­ łej siły linijką. - Co za pech. Głos Gerrarda był coraz głębszy. 396

- Tak, hmm... - Jacqueline odetchnęła i zdmuchnęła z twarzy lok, który wysunął się z fry­ zury w czasie przepychanek z Rupertem. - Jak wi­ dzisz - chciała wskazać dłonią na gramolącego się po podłodze Ruperta, ale zdała sobie sprawę, że właśnie w tej dłoni trzyma linijkę. Użyła więc dru­ giej. - Rupert... dochodzi już do siebie. Czuła wielką pokusę pozostawienia go na łasce Debbingtona, jednak w pewnym sensie ona sama doprowadziła do tej sytuacji. Nigdy by nie wpadła na to, że będzie chciał zrobić coś równie idiotycz­ nego. Właśnie kończył zapinać koszulę. Patrzył szero­ ko otwartymi oczami to na Jacqueline, to na Gerrarda. Miała nieodparte wrażenie, że ostatnim wy­ siłkiem woli powstrzymuje szloch. - Rupert właśnie wychodzi - powiedziała sta­ nowczo, mając nadzieję, że młodzieniec zrozumie ostrzeżenie i umknie najszybciej, jak to możliwe. - Och, z pewnością wychodzi... Gerrard chwycił go za ramię i postawił na nogi. - Hej! Zapewniam cię, przyjacielu... Gerrard nieubłaganie ciągnął go do drzwi. - Ciesz się, że są tu damy... Rupert dopiero teraz dostrzegł Chloe, stojącą w progu z cierpiętniczą miną, i ucichł. Debbington wypchnął Ruperta przez drzwi i kiwnął głową do Chloe. - Proszę nam wybaczyć. Nie czekając na odpowiedź, zamknął jej drzwi przed nosem i wrócił do pokoju. - Co, do diabła, skłoniło cię do wyjścia z sali z tym człowiekiem? Gerrard zatrzymał się tuż przed nią z kamienną twarzą. W orzechowych oczach płonął gniew. 397

Jacqueline uniosła głowę. - Powiedział, że jest tu ciekawa rzeźba. Nie przypuszczałam, że ma taki... niestosowny plan. -A jednak miał. Muszę cię ostrzec, że większość dżentelmenów, jakich poznasz w tym sezonie, bę­ dzie miała niestosowne myśli na twój temat. Jed­ nak raczej nie posuną się do ich realizacji, chyba że ich do tego zachęcisz, na przykład idąc z nimi w ta­ kie miejsce jak to! Zamilkł; Jacqueline widziała jakieś uczucie pło­ nące w jego oczach. Zamiast jednak je wyrazić, Gerrard wziął ją za rękę i ruszył ku drzwiom. - Będę ci ogromnie zobowiązany, jeśli do końca naszego pobytu w mieście spróbujesz unikać towa­ rzystwa innych mężczyzn. Jacqueline zaplątała się w suknię. - Nie. - Pociągnęła go z całej siły za rękę. - Chciałabym wiedzieć - dodała szybko, widząc je­ go groźną minę - dlaczego? Przez chwilę patrzył na nią w milczeniu. - Jeśli wypadło ci to z głowy, przypominam, że jesteśmy kochankami. Ton jego głosu znów stał się niebezpieczny. Czu­ ła się tak, jakby ktoś zamknął ją w ciemnym poko­ ju z wielkim, dzikim zwierzęciem. - Tak... ale w tajemnicy. Tylko dlatego, że je­ steśmy kochankami, nie możesz mi zabronić tań­ czyć ani rozmawiać z innymi dżentelmenami. Nikt nie wie o naszej tajemnicy i wygląda to dość dziwnie, gdy bez przerwy wiszę na twoim ramie­ niu. Ludzie nabierają podejrzeń... Nie chciała powiedzieć tego wprost. Mógł poczuć się zobligowany do małżeństwa z nią, skoro towarzystwo tego oczekuje. Gdy tylko

398

skończy portret, będzie mogła wrócić do Kornwalii i jego znajomi o niej zapomną. Widziała, że Gerrard bije się z myślami. Twarz mu stężała. - Spędzimy w mieście jeszcze tylko kilka dni. Nie obchodzi mnie, czy to wygląda dziwnie, czy nie. Jej wielki plan runął w gruzy; skoro uparcie ob­ stawał przy swoim idiotycznym oczekiwaniu, żeby wciąż stała u jego boku, nigdy nie uda jej się sko­ rygować błędnego przekonania dam z jego rodzi­ ny. Byli już przy drzwiach, gdy Jacqueline jeszcze raz gwałtownie przystanęła. - Nie rozumiesz, że... Oczy mu płonęły, twarz była jak wykuta z grani­ tu. Przestrzeń pomiędzy nimi aż się skrzyła od uta­ jonej agresji i słabo skrywanej zaborczości. - Pamiętasz, że zgodziłaś się być moja, dopóki cię nie uwolnię? W jego głosie czaiła się groźba. Jacqueline musiała kiwnąć głową. -Tak, ale... - Nie uwolniłem cię. - Patrzył na nią płonącym wzrokiem. - Dopóki tego nie zrobię, jesteś moja i-niczyja-więcej. Nigdy nie przypuszczała, że on obierze taką tak­ tykę. Najwyraźniej uznał jej milczenie za zgodę, gdyż delikatniej poprowadził ją do drzwi. - Uściślając: nie będziesz zachęcała żadnych dżentelmenów, nie będziesz szukała ich towarzy­ stwa i oczekiwała, że oni będą szukali twojego. - Przeprowadził ją przez próg i korzystając z jej zdumienia, mówił dalej: - A co najważniejsze, nie 399

będziesz się nigdzie włóczyła z kreaturami pokro­ ju Ruperta... Jacqueline otrząsnęła się z szoku. - Skąd, u diabła, miałam wiedzieć, że jest łajda­ kiem? - Gniew zaczął ją oślepiać. - Jeśli chcesz znać moją opinię, Rupert jest draniem, do tego przystojnym. Dla dobra wszystkich okolicznych pa­ nien powinien być zamknięty na cztery spusty gdzieś w Derbyshire... - Jeśli pamiętasz swoją obietnicę... - Nie obiecywałam ci każdej chwili z mojego ży­ cia! - Mam dla ciebie niespodziankę. Obiecałaś. - Głos Gerrarda był wyprany z wszelkiej emocji. - Nawet jeśli nie miałaś tego na myśli, dotrzymasz obietnicy. Do mnie należy każda godzina z wszyst­ kich dni do końca twojego życia. Z otwartymi ustami wpatrywała się w jego oczy. Przez chwilę wytrzymał jej spojrzenie, po czym poprowadził ją do sali balowej. Jacqueline prze­ łknęła krzyk bezsilnej złości; spoczęło na nich zbyt wiele par oczu. Czuła sprzeczność między leniwą elegancją ukłonów i uśmiechów, które posyłał innym go­ ściom, a napięciem mięśni pod jej palcami i zabor­ czością, z jaką trzymał dłoń na jej dłoni. Przykleiła do twarzy łagodny uśmiech. Cóż za przeklęty, arogancki, nadęty człowiek! I pomyśleć, że ona chciała wyjaśnić wszystko z jego rodziną... Nagle zrozumiała. Znienacka, po prostu, na środku sali balowej u lady Sommerville. Łuski opadły jej z oczu. - Wychodzimy - zdecydował. - Teraz? - Panika chwyciła ją za żołądek. Rozej­ rzała się za Millicent. - Jeszcze nie ma dziesiątej. 400

- Nie szkodzi. Millicent będzie wiedziała. Horatia odwiezie ją do domu. Według tego samego planu postępowali przez ostatnie tygodnie, a jednak... Jacqueline czuła, że musi pomyśleć. Rozpaczliwie potrzebowała chwili spokoju, by posegregować to wszystko w głowie. Przerażające, zdumiewające odkrycia. Drzwi się zatrzasnęły i powóz ruszył z głośnym turkotem. Siedzieli sami, blisko siebie, w ciepłym mroku. Zaciskając zęby, Gerrard powściągał szalejące w nim demony, upewniając się, że Jacqueline jest z nim, przy jego boku, bezpieczna i tak już pozo­ stanie na zawsze. Teraz tylko musi skończyć por­ tret, wyzwolić ją z sieci podejrzeń w Kornwalii, a potem wywieźć stamtąd i poślubić. Taki był jego plan. Niezmienny. Dzięki Bogu, Timms ostrzegła go we właściwy sobie sposób. Gdyby nie spotkała go dziś na kory­ tarzu i nie odradziła dłuższego utrzymywania Ja­ cqueline w nieświadomości, gdyby nie opowiedzia­ ła o ich rozmowie, Gerrard nigdy by się nie domy­ ślił, z jakiego powodu jego przyszła żona szuka to­ warzystwa innych mężczyzn i jego reakcja mogłaby przerosnąć ich wszystkich. Wziąwszy pod uwagę, jak bardzo wściekły i wy­ trącony z równowagi czuł się teraz, choć znał przy­ czyny jej zachowania, jeden Bóg wie, przed jakim horrorem uchroniły ich komentarze Timms. Wstydził się mówić o swym marzeniu poślubienia jej. Prawdopodobnie również dlatego, że chciał chronić własne serce przed ciosem. Nie dopuszczał do siebie prawdy o miłości, którą czuł do Jacqueline. Wciąż nie potrafił tego wypowiedzieć. Przynaj­ mniej nie do chwili ukończenia portretu. Wtedy 401

Jacqueline, uwolniona od zarzutów, nie będzie już zależna od niego i jego talentu. Czekanie wydawa­ ło mu się wciąż jedynym słusznym wyjściem. Wyobraził sobie tę sytuację - że otwarcie mówi o swych uczuciach i składa swą przyszłość u jej stóp - i zimny dreszcz przebiegł mu po plecach. Uważał wizję swej przyszłości za niezmienną, lecz w istocie zależała ona od zgody Jacqueline. Wciąż nie miał pojęcia, co ona czuje, nie miał pewności, jak zare­ aguje. Czy go kocha? Odetchnął głęboko i zerknął na Jacqueline. Wpatrywała się w przestrzeń i milczała. Blask ulicznej lampy na chwilę rozjaśnił jej twarz. Była bez wyrazu. - Spodziewam się, że za dwa, góra trzy dni, skończymy portret. Sugeruję, byśmy wtedy jak naj­ prędzej wrócili do Kornwalii. Przed wyjazdem wy­ konaliśmy kawał dobrej roboty, nie ma sensu ociągać się i pozwolić, by pytania, które z takim tru­ dem zaszczepialiśmy w ludzkich głowach, zbladły i straciły moc. W mroku powozu Jacqueline spojrzała na jego twarz. - Tylko trzy dni? Nie zdawała sobie sprawy, że są tak blisko końca. Gerrard kiwnął głową i spojrzał przed siebie. - Byłbym bardzo wdzięczny, gdybyś przez ten ostatni czas została w domu. Być może będę mu­ siał dopracować jakąś linię lub dopasować odcień. Poczuła, jak twarz zastyga jej w maskę. - Będziesz też mógł się lepiej skoncentrować, wiedząc, że siedzę w domu i nie włóczę się z żad­ nymi kreaturami? 402

Zacisnął zęby. Minęła pełna napięcia chwila. Wreszcie Gerrard kiwnął głową. - Właśnie. Spojrzał na nią ostro; nawet w mroku powozu czuła ciężar jego spojrzenia. - Za trzy dni portret będzie gotowy... - Głos mu zadrżał. - A o tym, co się dzieje między nami, po­ rozmawiamy później. Spojrzała na niego, lecz Gerrard wpatrywał się w okno. Później? Niech to! Jednak ma zamiar poprosić ją o rękę! Sama myśl o tym wprawiła ją w drżenie; jakby ziemia usunęła się jej spod stóp. Wszyscy to widzieli, oprócz niej. Co powinna teraz czuć? Powóz zatrzymał się na Brook Street. Gerrard wysiadł i podał jej rękę, po czym wprowadził do głównego holu. Masters zamknął za nimi drzwi. - Ciocia Millicent wróci trochę później, choć pewnie niedługo. - Dziękuję, panienko. - Masters ukłonił się i zniknął w korytarzu dla służby. Zatrzymała się w bocznym korytarzu. - Nie czuję się zbyt dobrze. Jestem jakaś... nie­ spokojna - powiedziała właściwie zgodnie z praw­ dą. Myśli i uczucia trzepotały w niej jak ptaki w klatce. - Wiem, że chciałbyś jak najszybciej skończyć portret, ale zastanawiam się, czy dałbyś sobie dziś radę beze mnie. Lampy były przykręcone, ale nawet w wątłym świetle zauważyła troskę w jego spojrzeniu. Chwy­ cił ją mocniej za ramię, jakby się obawiał, że Jacqueline zemdleje. 403

- Do diabła! Wiedziałem, że za bardzo cię wyko­ rzystuję. Powinnaś była mi powiedzieć. Ostatnie zdanie wycedził przez zaciśnięte zęby, lecz Jacqueline wyraźnie widziała, że był zirytowa­ ny na siebie samego, a nie na nią. - Chodź, powinnaś się położyć. - W drodze do sy­ pialni, wciąż na nią zerkał. - Może coś zjadłaś? Jacqueline pokręciła głową. - Jestem tylko... zmęczona. I potrzebuję trochę czasu, żeby pomyśleć. Gerrard otworzył drzwi od sypialni. Spodziewa­ ła się, że zadzwoni po pokojówkę i zostawi ją w spokoju, lecz on poprowadził ją do toaletki, po­ sadził delikatnie na taborecie i zaczął wyciągać szpilki z jej włosów. Spojrzała na niego w lustrze. - Hmm... Pokojówka mi pomoże. Powinieneś iść do pracowni. Pokręcił odmownie głową. - Chcę mieć pewność, że się położysz. Jeszcze dwa razy próbowała go namówić, by wy­ szedł, lecz bez rezultatu. Zdumiała się jeszcze bar­ dziej, gdy po położeniu jej do łóżka zawahał się i zaczął zdejmować frak. - Pośpię z tobą trochę. Malowanie pójdzie mi lepiej, jeśli nieco odpocznę, a bez ciebie... Jacqueline poczuła wyrzuty sumienia, jednak roz­ paczliwie chciała wszystko przemyśleć. Lecz jak tego dokonać, gdy Gerrard będzie leżał przy niej nagi i... Wśliznął się pod kołdrę i wyciągnął do niej ręce. Spodziewała się, że będzie chciał się z nią kochać, lecz on tylko delikatnie przytulił ją do swego cie­ płego ciała. Pochylił głowę i odnalazł jej usta, ale w jego pocałunku nie było śladu namiętności, tyl­ ko sama delikatność. - Śpij już. 404

Powiedziawszy to, ułożył się wygodnie i w ciągu paru minut zasnął. Ale Jacqueline nie spała. Wsłuchała się w jego oddech i skupiła na wszyst­ kim, co musiała przemyśleć - na obserwacjach, in­ formacjach i płynącej z nich nieuchronnej konkluzji. On naprawdę, naprawdę chce się z nią ożenić. Ta kwestia nie ulegała już wątpliwości. Patrząc na jego zachowanie z takiej perspektywy, nie mia­ ła najmniejszego powodu, by podważać opinię ca­ łego, jak się zdawało, towarzystwa. Kwestią, którą należało przemyśleć, były jej własne uczucia. Wiedziała, że powinna być na niego zła, lecz to zdawało się nazbyt proste. Decyzja o małżeństwie jest za poważna, zbyt brzemienna w skutki, by roz­ ważać ją na takim poziomie. Timms ostrzegała, by rozważyć odpowiedź; była to bez wątpienia mądra rada. W ocenianiu Gerrarda i jego namiętności ku niej istniał jeden element, którego do tej pory nie potrafiła zinterpretować. Było to jego przemożne zainteresowanie jej osobą, pełne pasji i głębi, które przejawiało się na gruncie zawodowym. Czy kiedy ukończy już portret i zaspokoi swą obsesję, iskra się wypali, czy też kryje się za nią coś głębszego? Nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie, nieza­ leżnie od tego, jak długo nad tym myślała. Dopóki Gerrard sam jej nie powie, która wersja jest bliższa prawdy, Jacqueline nie będzie wiedziała. Nie chciałaby się dowiedzieć, kiedy będzie już za póź­ no. Dopóki Gerrard jej tego nie wyzna, dopóki nie zawierzy jej siebie i jej nie zaufa, nie będzie potra­ fiła odpowiedzieć mu na jego pytanie. Pat. Skierowała myśli ku innym sprawom, które mu­ siała rozważyć. Nie powiedział niczego, ani nie dał 405

jej najmniejszego nawet znaku, że pragnie, by zo­ stała jego żoną. Jednak łatwo było zauważyć, iż na wypadek, gdyby chciała mu odmówić, od daw­ na stopniowo osłabiał jej pozycję. Zmanipulował ją. Byłą coraz bardziej przekonana, że zrobił to ce­ lowo. Że już dawno podjął decyzję o poślubieniu jej, być może nawet zanim poszedł z nią do łóżka. Po jej naleganiach, owszem, lecz teraz nie miała już pewności, kto tu kogo uwodził i kusił. Było absolutnie jasne, że zdał sobie wcześniej sprawę, iż Jacqueline nie zrozumiała jego aluzji i jego ultimatum. Wpatrując się w jego profil, nie była ani trochę rozbawiona jego strategią, która polegała na zwykłym oszustwie i niedopowiedze­ niu. Zapewne on sam, jak i wiele innych osób uznałoby, że działał „dla jej dobra", ale to go wca­ le nie tłumaczyło. Zupełnie jakby wyczuł jej dezaprobatę, Gerrard zaczął się niespokojnie poruszać. Mocniej przycią­ gnął ją do siebie, jakby sprawdzał, czy wciąż przy nim jest... Westchnął cicho i ponownie za­ padł w głęboki sen. Nawet we śnie był zaborczy. I opiekuńczy. Spojrzała na niego. Ciepłe uczucie, na wpół eu­ foria, na wpół szczera radość, rozkwitło w niej i ob­ myło jak ciepła fala. Co mu odpowiedzieć, jeśli zapyta? Czy chciałaby na przekór sobie zrobić mu na złość? Czy chciałaby żyć bez niego i nie doświadczać już takich ciepłych uczuć - euforii i szczerej radości? Odpowiedzi na te pytania szukać nie musiała; tkwiły w jej umyśle, jasne i klarowne, już od daw­ na. Czy to jest miłość? Czy kocha Gerrarda? 406

Wciąż nie była o tym przekonana. Teraz nie po­ trafiła dać sobie z tym rady. Westchnęła, odepchnęła od siebie wszelkie my­ śli i zasnęła.

Rozdział 19 Gdy następnego ranka Jacqueline weszła do po­ koju śniadaniowego, zastała Gerrarda za stołem, z apetytem zjadającego szynkę. Spojrzał jej w oczy i wymruczał powitanie. Odpowiedziała i zastana­ wiając się, o co w tym wszystkim chodzi, podeszła do kredensu. Starsze damy nie schodziły na śniadanie i zwykle Jacqueline jadła je samotnie. Gdy się obudziła, Gerrarda nie było już przy niej. Z powodu napię­ tej sytuacji między nimi czuła się trochę dziwnie, zajmując krzesło naprzeciw. Kiwnęła głową Mastersowi, który nalał jej herbaty. Była to jakby wi­ zja ich wspólnej przyszłości. Masters wycofał się dyskretnie. Gerrard odsta­ wił kubek z kawą i spojrzał jej w oczy. - Dziś rano dostałem wiadomość od Patience. Wybierają się całą rodziną do Kentu. Ponieważ już nie śpię, pomyślałem, że mógłbym pojechać do nich i pomachać im na pożegnanie. Może ze­ chciałabyś mi towarzyszyć? Obiecałaś to Therese, a ona na pewno o tym nie zapomniała. 407

Wizja nudnego poranka rozwiała się jak dym. - Dziękuję, z przyjemnością się z tobą wybiorę. Pomijając wszystko inne, była to doskonała oka­ zja do porozmawiania z Patience i zapytania ją, co myśli o jej związku z Gerrardem; siostra zna go z pewnością lepiej niż ktokolwiek inny. Wyruszyli po śniadaniu, gdy tylko zmieniła suk­ nię. Dzień był jasny i pogodny, postanowili więc przejść kilka przecznic do Curzon Street. Atmosfera domu przypominała szpital obłąka­ nych. W holu piętrzyły się sterty pudeł; lokaje i po­ kojówki biegali w różnych kierunkach. - Ach, jesteś wreszcie! - Patience pomachała do nich z piętra i zbiegała po schodach. - Co za ulga! - Przytuliła Gerrarda i Jacqueline z jedna­ kowym entuzjazmem. - Postanowiliśmy pożegnać się z potworami - powiedział Gerrard. Patience przycisnęła dłoń do serca. - Jeśli uda wam się odwrócić ich uwagę na jakieś pół godziny, będę wam dozgonnie wdzięczna. Ko­ niecznie chcą nam pomóc i doprowadzają służbę do szaleństwa. Jacqueline z uśmiechem ruszyła ku schodom. - Są w swoim pokoju? - Tak, proszę, idź do nich. Znasz już drogę. Patience odwróciła się do biegnącej w jej kie­ runku gospodyni. Gerrard dołączył do Jacqueline i razem weszli na górę. Spędzili z dziećmi niemal godzinę; Ger­ rard leżał z chłopcami na podłodze, rysując i roz­ mawiając o męskich sprawach, Jacqueline z Therese na kolanach siedziała na siedzisku w wykuszu okna. Opowiadały historie o księżniczkach i jedno­ rożcach, i bawiły się wstążkami. 408

Po raz trzeci odplątując wstążki Therese, Jacqueline obserwowała zabawy Gerarda z chłopcami. Miał z nimi fantastyczny kontakt. Z Therese rów­ nież, lecz dziewczynka postanowiła zwrócić całą swą uwagę na Jacqueline, w zamian domagając się pełnego zrozumienia i akceptacji, jakby czuła, że ma do tego absolutne prawo. Jakby uważała Jacqueline za część Gerrarda. W wielkich, błękitnych oczach Therese lśniła taka pewność... a przecież dziewczynka nie widziała Ja­ cqueline i Gerrarda w żadnej sytuacji towarzyskiej. Czy naprawdę było to oczywiste nawet dla dzieci? W pewnej chwili dwie pokojówki przyszły zabrać dzieciaki na obiad. Pożegnali się z nimi - chłopcy gromko, Therese bardziej dostojnie. - Przyjedź do nas na wieś, razem z wujkiem Gerrardem. Jacqueline przykucnęła, uśmiechnęła się i deli­ katnie pociągnęła Therese za wstążki. - Jeśli tylko będę mogła, to przyjadę. Gerrard podszedł się pożegnać. Dziewczynka rozpromieniła się i wyciągnęła do niego dłonie; wziął ją na ręce. Therese, obejmując Gerrarda ciasno za szyję, szeptała mu coś wprost do ucha. Spojrzał na Ja­ cqueline, a potem znowu na małą. Uśmiechnął się i powiedział: - Dobrze, ale... - Połaskotał Therese i dziew­ czynka pisnęła. - Jestem pewny, że masz diabła pod skórą. Postawił ją na podłodze i patrzył, jak biegnie do pokojówki. W drzwiach dziewczynka posłała im jeszcze pocałunki; jej śmiech rozbrzmiewał jeszcze przez chwilę na korytarzu. Gerrard ujął Jacqueline pod ramię. 409

- O co cię poprosiła? Wzruszył ramionami. - Pytała tylko, kiedy ich znowu odwiedzę. Miała ochotę poznać szczegóły, ale zrezygnowa­ ła. Nie chciała przyspieszać rozmowy o decyzji, której jeszcze nie podjęła. Odnaleźli Patience w holu i pożegnali się z nią; z błędnym wzrokiem wyściskała ich oboje. - Zobaczymy się na letnim przyjęciu. Wyraźnie nie miała na myśli wyłącznie Gerrarda. Jacqueline słyszała już o corocznym spotkaniu rodziny Cynsterów w posiadłości księcia. Vane'a znaleźli w gabinecie zagrzebanego po uszy w raportach finansowych. Wstał z uśmie­ chem i uściskał ich dłonie; jego ciepły wzrok spo­ czął na jej twarzy, jakby i on uważał Jacqueline za kogoś bliższego niż przyjaciółka rodziny. Gdy zostawili Vane'a w gabinecie, Jacqueline doszła do wniosku, że nikt nie nazwałby jej „przyjaciółką" Gerrarda. Nie zdecydowała jeszcze, kim chciałaby dla nie­ go być. Wrócili do holu i stanęli pośród bałaganu. Gerrard rozejrzał się wokół i wziął ją za rękę. - Chodź, chcę ci coś pokazać. Poprowadził ją przez ogołoconą z zastawy i okrytą płótnami jadalnię. Okrążyli stół, stanęli przed kominkiem i Gerrard popatrzył na obraz wi­ szący przed nimi na ścianie. Portret już wcześniej przykuł uwagę Jacqueline. Przedstawiał Patience i stojące przy niej starsze dzieci. Nie miała wątpli­ wości, kto go namalował. Wpatrywała się w portret, raz po raz wracając do twarzy Patience. Wyraz jej twarzy był niezwykły - chwytał za serce i duszę, zapewniał, że świat jest 410

dobry i będzie dobry tak długo, jak będą istniały tak gorące i potężne uczucia. - Z wszystkich portretów z dziećmi, które kie­ dykolwiek namalowałem, ten jest dla mnie naj­ ważniejszy - odezwał się cicho Gerrard. - Patience przez wiele lat zastępowała mi matkę. Ten ob­ raz był moim ostatnim krokiem w dojrzewaniu. Jakby rozpoznanie i namalowanie uczuć, które żywi do dzieci, tej nieprzebranej głębi miłości, której nic nie dorówna, pomogło mi pozwolić jej odejść. Ona zaś mogła wreszcie pozwolić odejść mnie. Jacqueline w milczeniu patrzyła na obraz. Ger­ rard przestąpił z nogi na nogę. - Muszę przyznać, że malując ten portret, na­ uczyłem się wiele na temat macierzyństwa. Po chwili ujął ją pod rękę i pożegnawszy się z Bradshawem, opuścili dom. Gdy skręcali w Brook Street, Gerrard oznaj­ mił: - Idę od razu do pracowni. Chciałbym, żebyś mi pozowała dziś po południu i przez cały wieczór. Odwołaj wszystkie spotkania. - Zmarszczył brwi i nie czekając na jej zgodę, dodał: - Będę chciał z tobą spędzić następne dwa wieczory, żeby do­ kończyć portret. Nie było się o co kłócić; Jacqueline kiwnęła głową. - Uprzedzę Millicent. Trzeba będzie też rozesłać listy do dam, którym obiecała wizytę. - To nie potrwa długo - szepnął. Jacqueline kiwnęła głową; Masters otworzył przed nimi drzwi. Portret niedługo będzie gotowy, a wtedy będa musieli zmierzyć się z własnym przeznaczeniem. 411

*

Gerrard stał się dosłownie krynicą wieloznacz­ nych wypowiedzi, które mogła zinterpretować co najmniej na dwa sposoby. Tego popołudnia Jacqueline pozowała przy ko­ lumnie, zaś Gerrard malował w skupieniu. Zanim ustawił ją w odpowiedniej pozycji, pozwolił jej rzu­ cić okiem na portret. Nie zostało już wiele do zro­ bienia, lecz ostatnie sesje miały być kluczowe dla ostatecznego efektu. Nauczyła się stać w absolutnej ciszy, z uniesioną dłonią i głową pod idealnym kątem, podczas gdy jej myśli błądziły w różnych kierunkach. Wyraz twarzy chwilowo nie miał znaczenia, gdyż Gerrard planował namalować twarz Jacqueline na samym końcu i wykorzystać w tym celu szkice. Nie musia­ ła więc powściągać myśli. W tej chwili cała jego uwaga skupiała się na jej uniesionej dłoni. Skupienie Gerrarda zawsze ją intrygowało; się­ gało o wiele głębiej i dalej niż zwykła koncentracja. Kojarzyło się z oddaniem i poświęceniem, a także z bezwzględną, nieustępliwą determinacją. Ger­ rard połączył wszystkie trzy uczucia w fascynującą mieszankę. Gdy szukała portrecisty, nie spodziewała się, że znajdzie również obrońcę. Przyjechał i podjął swą rolę zupełnie jak rycerz z dawnych czasów; obie­ cał bronić jej honoru i stanąć przeciwko całemu światu. W jego mniemaniu to właśnie był główny cel malowania Jacqueline; nie próbowała się z nim kłócić. Podobnie jak w przypadku portretu Patience praca znaczyła dla niego więcej, niż oczekiwano. Malował dla niej, w jej obronie, lecz czerpał z pracy także coś dla siebie. Możliwość 412

pokonania wszystkich, którzy ośmielili się jej za­ grozić. Patrzyła na niego w milczeniu; teraz, gdy oczy miała już otwarte, widziała o wiele więcej. Okazy­ wał wobec niej absolutną i niekwestionowaną za­ borczość. Nie potrafiła sobie zatem wyobrazić, że pokonałby smoki, uścisnął jej dłoń i odjechałby w siną dal. Jacqueline nie miała zamiaru wychodzić za mąż - ani za niego, ani za kogokolwiek innego, jednak Gerrard wyraźnie kierował ją w tę stronę. Jako jej obrońca miał prawo zażądać nagrody. Odwracając od niego wzrok, zastanawiała się, kie­ dy jej zażąda. Bo to, czego zażąda, nie stanowiło już zagadki. Wciąż nie wiedziała, co mu odpowie.

Wszystko zależy od tego, czy Jacqueline kocha Gerrarda. Czuła się jak bohaterka dramatów Szekspira, wpatrująca się w księżyc i pytająca: czym jest mi­ łość? Minęły już dwie noce, odkąd pożegnali Patience i Gerrard oświadczył, że będą pracować dłużej. Każdego dnia pozowała przez całe popołudnie i do późnych godzin wieczornych. Gerrard kładł się z nią do łóżka w alkowie, lecz potem wstawał do malowania. Gdy tego ranka odprowadzał ją do sypialni, po­ wiedział, że nie będzie jej więcej potrzebował. Mu­ si już tylko namalować jej twarz. I właściwie nie tylko jej nie potrzebuje, ale wolałby nawet, żeby go nie rozpraszała swoją obecnością. 413

Zniosła to wygnanie z godnością, choć przyzwy­ czaiła się już do wstawania o świcie i bycia przy nim w ciemnych godzinach nocy. Walcząc z bezsennością, podeszła do okna, zapatrzyła się w księżyc i zadała mu odwieczne pytanie. Poczuła pewną ulgę. Na poddaszu paliło się światło. Gerrard wciąż pracował... Przecież musi kiedyś odpo­ czywać! Przez ostatnie dwa dni malował niemal bez przerwy. Noc była gorąca i duszna; przemykając koryta­ rzem do ukrytych schodów, usłyszała daleki odgłos gromu. Żaden schodek nie skrzypnął pod jej sto­ pami. Cicho wśliznęła się do pracowni. Gerrard nie stał przy sztaludze. Jacqueline ro­ zejrzała się i zamknęła za sobą drzwi. W głównej części pracowni wprawdzie nie było Gerrarda, za to zobaczyła portret. Był ostatecznie ukończony; nie musiała nawet o to pytać. Był niezwykły i pełen mocy. Wzruszył ją. Twarz kobiety na płótnie, jej twarz, wyrażała tak wiele emocji, że Jacqueline poczuła dławienie w gardle. Niesamowite. Nigdy by nie uwierzyła, że Ger­ rard może to wszystko zobaczyć, a potem przelać na płótno - jej skrywane lęki, poczucie osaczenia, pragnienie ucieczki. Chęć zostawienia wszystkiego za sobą i świadomość, że to niemożliwe. Nie namalował wyłącznie jej niewinności, choć była ona wyraźnie widoczna w twarzy postaci, lecz także emocje, które dodały jej wiarygodności. Jacqueline zadrżała, pomimo gorącej i parnej nocy; objęła się ramionami Tło było mroczne i przerażające. Nawet ukryta na bezpiecznym poddaszu jego domu w Londy­ nie czuła niebezpieczeństwo i dławiący lęk. Spo414

między ciemnych liści żywopłotu sączyła się groź­ ba, próbowała ją obezwładnić i wciągnąć z po­ wrotem do mrocznego wnętrza. Światło księżyca było bardzo słabe i nie oświetlało ścieżki za jej plecami. Tło składało się głównie z ciemności, lecz nie była to zwykła czerń, a paleta mieszających się barw; jak żywe, wibrujące zło, wciąż nienasycone, wciąż pragnące ją pochłonąć. Kobieta na portrecie rozpaczliwie czekała na to, by ktoś wyciągnął do niej dłoń i wyrwał ją z pułapki, która oplatała ją niczym gęsta sieć. Jacqueline odetchnęła z drżeniem i oderwała wzrok od obrazu. Powoli odeszła od sztalugi, wyry­ wając się z mocy skrajnych emocji. Okazał się bar­ dzo przekonujący i na pewno wywoła burzliwe dys­ kusje. Rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu twórcy. Rycerza, który bez wątpienia pokona wszystkie smoki. Znalazła go śpiącego w alkowie. Leżał nagi na brzuchu, w poprzek łóżka. Stojąc w szczelinie między gobelinami, Jacqueline objęła spojrzeniem jego umięśnione ramiona, gładkie plecy, wąską talię, krągłe pośladki i długie, silne nogi. Weszła do alkowy i gobeliny zasunęły się za jej plecami. Zgasiła lampę; księżyc łagodnie rozświe­ tlał pomieszczenie. Rozwiązała wstążki luźnej koszuli nocnej, która opadła wokół jej kostek. Wspięła się na łóżko i przytuliła się do niego całą sobą. Obudził się dopiero, gdy poczuł dotyk jej ust.

415

*

Następnego ranka obudziły go promienie słońca. Wciąż czuł rozkosz w ciele; przepływały przez niego wspomnienia. Leżał na plecach, kompletnie nagi pod mansardowymi oknami. Nigdy wcześniej nie czuł się tak ożywiony. Uśmiechnął się i podniósł głowę. Jacqueline już nie było, pozostał jednak jej za­ pach. Wciąż czuł na wargach jej smak. Pamiętał jak przez mgłę jej szept, że musi już wracać do pokoju, lecz on powinien zostać i spokojnie spać dalej. Za­ nim to nastąpiło, kilka razy przerywali sen, wciąż nienasyceni własnymi ciałami. W ciągu minuty na­ rastało w nich pragnienie i mieszało się z namięt­ nością. Parną, duszną nocą płonęli bez końca. Rozkosz jej zapamiętania w miłości wstrząsała do głębi jego duszą. Gerrard wstał, potarł dłońmi twarz; wszedł do pracowni i zbliżył się do portretu, który stał na sztaludze, ukończony i kompletny. Tak jak się spodziewał - był to najlepszy obraz, jaki stworzył w swoim życiu. Przepełniało go uczu­ cie triumfu, choć nie była to wyłącznie duma z do­ brze wykonanej pracy. Chodziło o coś głębszego, coś fundamentalnego. Po ostatniej nocy wiedział już, co Jacqueline do niego czuje. W ich bliskości była radość i głębo­ kie porozumienie, które widziała, rozpoznała i przyjęła równie otwarcie jak on sam. Wszystkie elementy zaczęły się układać w całość. Jacqueline go kocha. Musi za niego wyjść. Trzeba tylko zabrać portret do Kornwalii, roz­ wiać upiory z przeszłości, a jeśli będzie to możliwe, schwytać mordercę, i wreszcie ją uwolnić. 416

Przyszłość należała już nie tylko do niego, ale do nich. Podszedł do dzwonka i przywołał Mastersa.

Jacqueline spała długo. Najpierw ubrała się w nową suknię z jedwabiu w roślinne wzory, zjadła w swoim pokoju śniadanie i dopiero wtedy zeszła na dół. Minnie, Timms i Millicent siedziały w salonie zbite w ciasną grupkę i dyskutowały o wieczor­ nych planach. Gdy poprzedniego dnia usłyszały, że portret już lada moment zostanie ukończony i Gerrard planuje możliwie najszybciej wyruszyć do Kornwalii, oświadczyły, że wieczorem wyda­ dzą pożegnalną kolację dla członków rodziny, którzy im pomagali i wspierali w czasie pobytu w Londynie. I oczywiście wszyscy w nagrodę będą mogli obej­ rzeć ukończone dzieło. Gerrard nie był tym zachwycony, lecz się zgo­ dził. Powiedział jej potem: - Jestem ciekawy ich reakcji. Patience i Vane już wyjechali, lecz reszta człon­ ków rodziny, która zachęcała Gerrarda i wspierała Jacqueline, została w mieście. Jacqueline wymknęła się z salonu. Zastanawiała się, czy Gerrard jeszcze śpi. Wchodząc na górę, usłyszała głosy dobiegające przez otwarte drzwi pracowni. Rozpoznała Barnaby'ego. - Najwięcej trudności sprawił Stokesowi incy­ dent ze strzałą. Strzałą? Jacqueline zatrzymała się na ostatnim stopniu. 417

- Podobnie, jak my - ciągnął Barnaby - uważa, że próba zamordowania cię wskazuje na to, że ca­ ła ta seria zabójstw wiąże się z osobą Jacqueline. Ona jest jedynym elementem łączącym wszystkie wydarzenia. Jacqueline zastygła; wpatrywała się w otwarte drzwi niewidzącym spojrzeniem. - W przeciwieństwie do nas, Stokes nie uważa, by zabójcą kierowała zwykła zazdrość. Usłyszała charakterystyczny szelest; Gerrard czyścił pędzle. - Co zatem sądzi Stokes? - zapytał bezbarwnym tonem. - Oczywiście zakłada możliwość istnienia za­ zdrosnego konkurenta, lecz wskazuje zarazem na to, że nikt nie poprosił Jacqueline o rękę. - Nie licząc sir Vincenta. - Prawda, lecz zachowanie sir Vincenta nie wskazuje na żadną głęboką i dręczącą go namięt­ ność. Odkąd Jacqueline go odrzuciła, nie pokazał się więcej i nie próbował naciskać. - Więc? - Więc Stokes sugeruje, byśmy poszukali gdzieś głębiej - a jeśli mordercy nie chodzi o poślubienie Jacqueline, tylko o to, by ona nie wyszła nigdy za mąż? W końcu jest dziedziczką Tregonningów. Gerrard odchrząknął. - Już to sprawdziłem - jeśli Jacqueline umrze bezpotomnie, bądź zostanie skazana w sprawie o morderstwo, cały majątek przypadnie jakiemuś dalekiemu kuzynowi ze Szkocji, który nie przekra­ czał granicy od dziesięcioleci i prawdopodobnie nawet nie zdaje sobie sprawy ze swego potencjal­ nego szczęścia. Jacqueline otworzyła usta ze zdumienia. 418

Zapadła cisza, a po chwili Barnaby zapytał wy­ raźnie zaskoczony: - Skąd, do diabła, wiesz to wszystko? Myślałem, że bez przerwy malujesz! - Malowałem. Ale mój szwagier i inni nie malo­ wali w tym czasie, prawda? - Ach, tak. Chciałbym wiedzieć, jak oni zdoby­ wają takie informacje. W głosie Gerrarda słychać było ponury uśmiech. - Przypomnij mi, żebym cię przedstawił księciu St. Ives. - Hmm, tak. Niestety, w niczym nam to nie po­ maga. Kimkolwiek jest mężczyzna, który nie chce, by Jacqueline wyszła za mąż, wciąż czai się w oko­ licy Hellebore Hall i czeka na jej powrót. - Nie wydaje ci się, że to interesujące, że nie wy­ ruszył za nami do miasta? - Istotnie - a to kolejny powód do odrzucenia kandydatury sir Vincenta. Jest znany w mieście i z łatwością wtopiłby się w londyńskie towarzy­ stwo. - Matthew Brisenden by się nie wtopił. - Prawda, ale jakoś nigdy nie mogłem go sobie wyobrazić w roli mordercy. Gerrard westchnął. - Z wielką przykrością muszę się z tobą zgodzić. Jacqueline twierdzi, że Matthew ją chroni, i chyba ma rację. Jacqueline zacisnęła usta; jak to miło, że Ger­ rard się z nią zgadza, dlaczego jednak nie powie­ dział jej, że ktoś do niego strzelał? - Abstrahując od tożsamości mordercy, nasz plan jest zupełnie jasny. - W głosie Gerrarda brzmiało zdecydowanie i niewzruszona pewność. - Portret jest zarazem kluczem do sprawy i przynę419

tą. Zabierzemy go do Hellebore Hall, wystawimy na pokaz i zaczekamy, aż morderca uderzy. Jacqueline usłyszała kroki; Barnaby zaczął cho­ dzić po pracowni. Po chwili powiedział: - Muszę przyznać, że nigdy do końca nie wierzy­ łem, iż uda nam się to osiągnąć samym portretem. Ale jest tak dobry, jak każdy inny dowód, który moglibyśmy przedstawić. Każdy, kto go zobaczy, będzie musiał zacząć się zastanawiać, kim jest prawdziwy morderca. Poza tym masz rację, jest świetną przynętą. Morderca przyjdzie i będzie chciał go zniszczyć. - Głos Barnaby'ego stward­ niał. - Przyjdzie też po ciebie. - Wiem - odparł Gerrard niewzruszonym to­ nem. - Będę na niego czekał. Jacqueline stała na schodach przytłoczona no­ wymi informacjami. Gerrard i Barnaby rozmawia­ li jeszcze o kolacji i o szczegółach powrotu do Kornwalii. Nie zwracała na to uwagi, oszoło­ miona wcześniejszą rozmową. Wreszcie Barnaby zaczął się zbierać do wyjścia. Nie skorzystał z ukry­ tych schodów; wyszedł bezpośrednio na ulicę. Z ulgą usłyszała, jak obydwaj ruszają ku drzwiom na zewnątrz. Odwróciła się cicho i schroniła w głębi domu.

Gerrard dał jej bardzo mało czasu na ukojenie skołatanych nerwów. Kwadrans później odnalazł ją w małym salonie. Uśmiechnął się czarująco, w jego oczach lśnił blask przeznaczony wyłącznie dla niej. Ta intym­ na więź i ciepło przywróciły wspomnienia minionej nocy. Jacqueline pomyślała, że wtedy właśnie od420

kryła, czym jest miłość - oddaniem, podarowa­ niem siebie drugiej osobie i przywiązaniem, które graniczyło z uwielbieniem. - Skończyłeś? Kiwnął głową. - Tak. - Zatrzymał się kilka kroków od sofy, na której siedziała. - Ja... - Właśnie rozmyślałam. - Przerwała mu bez skrupułów. Musiała przejąć kontrolę nad tą roz­ mową; wiedziała, że powinna wstać i spokojnie po­ patrzeć mu w twarz, lecz nie było to łatwe. - Mogę przewieźć portret razem z Millicent. Jest już goto­ wy, zatem twoje zadanie się skończyło. Nie ma po­ trzeby, byście z panem Adairem kłopotali się dłu­ gą podróżą w tę i z powrotem. Wyraz jego twarzy się zmienił; w mgnieniu oka stała się jak wykuta z kamienia, zaś ciepły wzrok zamienił się w ostrze sztyletu. Cisza się przedłuża­ ła; w końcu Gerrard odezwał się cichym, pozornie łagodnym tonem: - Przyszedłem tu prosić cię o rękę. Prosić cię, byś została moją żoną. Jego słowa były jak strzał prosto w serce. Za­ mknęła oczy, żeby powstrzymać ból; po chwili zmusiła się do ich otwarcia. - Nie myślałam... Nie myślę o małżeństwie. - Wiem, że na samym początku, gdy zostaliśmy kochankami, w ogóle nie myślałaś o małżeństwie. Ale teraz, gdy przyjechaliśmy do Londynu... Są­ dzę, że kiedy przyjrzysz się wspomnieniom, stwier­ dzisz, że o nim myślałaś. Być może tylko instynk­ townie, ale rozważałaś taką możliwość. Na końcu języka miała proste zaprzeczenie; z trudem wytrzymywała uważne spojrzenie Gerrarda. Przypomniała sobie wtrącanie się Minnie 42t

i Timms; skoro tak łatwo ją przejrzały, równie ła­ two mogły przejrzeć i jego. I powiadomić go o jej rozterkach. Dwie staruszki widziały i rozumiały o wiele za dużo. - Nie wyjdę za ciebie. Nie chcę, żebyś wracał do Hellebore Hall. Usiadła na sofie i splotła dłonie. Jak się okazało, miłość czasami oznaczała po­ święcenie, nawet po absolutnym oddaniu się sobie nawzajem. Jeśli tak musiało być, zamierzała być silna. Dla niego. Gerrard nie spuszczał z niej wzroku. - Czy zeszła noc była tylko marzeniem? A po niej poranek? Myślałem, że byłaś aniołem, który odwiedził mnie w łóżku pośród chmur. - Na­ gle zaczął krążyć przed nią jak drapieżne zwierzę, lecz jego oczy ani na chwilę nie opuściły jej twarzy. - Myślałem, że to ty pieściłaś mnie ustami, a po­ tem. .. - Przestań. - Jacqueline głęboko odetchnęła. - To niczego nie zmienia. I więcej się nie powtó­ rzy. Uniósł kąciki ust w drapieżnym uśmiechu. - Ależ powtórzy się. Wiele, wiele razy. Bo ty mnie kochasz, a ja kocham ciebie. Zerwała się na równe nogi i otworzyła usta, ale zabrakło jej słów. Nic nie mogło się zmierzyć z wiedzą i pewnością płonącymi w jego oczach. Jej wahanie było potwierdzeniem, którego po­ trzebował. Widział, jak szuka argumentu, którym mogłaby go pokonać, i nie znajduje. Ich bliskość była zatem wzajemna, ponad wszelką wątpliwość. Kamień spadł mu z serca; ulga go orzeźwiła. Tajemnicą pozostawał powód jej nagłego i irytu­ jącego zwrotu. 422

Nie tak wyobrażał sobie jej reakcję na oświad­ czyny. Podszedł bliżej, wystarczająco blisko, by ich zmysły się przebudziły. Jacqueline utkwiła w nim lodowate spojrzenie. - Nie wyjdę za ciebie, nie możesz mnie do tego zmusić. I zabraniam ci jechać do Hellebore Hall! - W jaki sposób zamierzasz mnie powstrzymać? Jacqueline zmarszczyła brwi. Gerrard mówił dalej: - Nie mam zamiaru cię słuchać. Będę wciąż przy tobie i będę cię uwodził - kiedyś ulegniesz. - W jego głosie dźwięczała absolutna pewność. Nie widział po prostu innego rozwiązania. - Zaś jeśli chodzi o podróż do Hellebore, to niezależnie od tego, czy będę jechał z tobą w powozie twojego ojca, czy w moim własnym, to właśnie ja pomogę ci wysiąść, gdy już dotrzesz na miejsce. - Nie wyjdę za ciebie i nie przyznam się do tego, że cię kocham. Nie mogę cię powstrzymać przed podróżą do Hellebore, ale porozmawiam z ojcem i wyjaśnię mu, dlaczego musi cię namówić do powrotu tutaj. Widząc niewzruszone postanowienie w jej oczach, Gerrard poczuł zimny dreszcz. - Dlaczego mi tego nie wyjaśnisz? Twarz jej zastygła. - Dobrze. Pomyśl tylko -już dwa razy kochałam kogoś i traciłam w okrutny sposób. Z Thomasem umarła moja pierwsza, dziewczęca miłość i to było bardzo trudne. Wraz z mamą umarła część mnie, co niemal mnie zniszczyło. - Głos jej zadrżał. - Te­ raz ty jesteś przy mnie. Morderca czeka na ciebie w Hellebore, obydwoje o tym wiemy. Kochać i stracić trzeci raz... - Głośno wciągnęła powietrze 423

i pokręciła głową. - Nie, nie podejmę takiego ryzy­ ka. Jeśli potrafisz mnie zrozumieć, nie będziesz mnie o to prosił. Przez długą chwilę patrzył jej w oczy i wreszcie odpowiedział: - Rozumiem. - Wziął ją za rękę. - Nie proszę cię o miłość i stratę. Proszę cię o miłość i odwagę, by o nią walczyć. Ze mną. Otworzyła usta, lecz Gerrard ścisnął jej palce, by się nie odzywała. - Zanim zaczniesz się ze mną kłócić, proszę, byś to rozważyła - cokolwiek powiesz i cokolwiek zro­ bisz, nie ma już znaczenia. Wiem, że mnie ko­ chasz, bo mi to pokazałaś, ja zaś kocham ciebie. Będę szedł za tobą choćby na koniec świata i mę­ czył cię tak długo, aż wreszcie zgodzisz się być mo­ ją żoną. - Wiem, że chciał cię zabić. Wiem o strzale. Wreszcie zrozumiał, co się stało. Nagle wszystko się wyjaśniło. Jacqueline próbowała wyjąć ręce z jego dłoni, ale nie pozwolił jej na to. Spojrzała na niego wo­ jowniczo. - Kiedy zamierzałeś mi powiedzieć? Nigdy? Skoro zatem rozważamy wszystkie zaległe sprawy, uważam, że powinieneś wiedzieć, że gdybym cię kochała, poruszyłabym niebo i ziemię, by trzymać cię z daleka od tego szaleńca. Uśmiechnął się. W Jacqueline stopniało serce; w jego oczach było tylko wszechogarniające zrozumienie, akceptacja i miłość. Nie mogła nie zauważyć tego płomienia, a Gerrard najwyraźniej nie zamierzał go ukrywać. Uniósł dłoń i delikatnie ujął jej policzek. Pod­ niósł jej głowę, by jeszcze głębiej spojrzeć w oczy. 424

Gdy przemówił, w jego głosie drżał podziw i szacu­ nek, jakby dokonał niezwykle ważnego odkrycia. - Nie chcąc się przyznać do miłości, nie chronisz własnego serca, lecz mnie. Próbujesz mnie ochronić. Oczywiście! -Być może. Ale... Pocałował ją. Próbowała utrzymać dystans, rozpaczliwie stara­ ła się nie poddać i... nie udało się jej. Westchnęła drżąco, zatonęła w jego ramionach i rozchyliła wargi w niemym zaproszeniu. Złączeni, stopieni ze sobą już na zawsze, jakby nigdy wcześniej nie byli oddzielnymi osobami. Gdy podniósł głowę, Jacqueline była pokonana. Nie przez niego, lecz przez tę obezwładniającą si­ łę. On również czuł się pokonany. - Dziękuję ci za troskę, kochanie. - Pocałował jej palce. - Jednak nie będzie tak, jak sobie zapla­ nowałaś. Niedawno Timms powiedziała mi coś, gdy drwiła z mojej postawy wobec miłości. Nie pa­ miętam dokładnie jej słów, ale chodziło o to, że kiedy ogarnia kogoś miłość, to wie, że co ma być, to będzie. Nic już od nas nie zależy. Te słowa były ewidentną, niepodważalną praw­ dą. Nie było o co się spierać. Jednak... - Nie wyjdę za ciebie. Popatrzył na nią i pokiwał głową. - W porządku. Skoro nalegasz, powstrzymam się przed ogłaszaniem naszych zaręczyn. Wiedziała, że jeśli zgodzi się choćby na tajemne zaręczyny, Gerrard wykorzysta je, by - w swoim mniemaniu - ją chronić. - Nie. Mówię ci, że nie. Nie teraz. Kiedy już schwytamy mordercę, możesz mnie zapytać jesz­ cze raz. - Coś jej się przypomniało. - Rycerze, któ425

rzy bronili swoich dam, nie mogli się domagać na­ grody, zanim nie pokonali smoka. - Doskonale. - Odetchnął głęboko; jego tors otarł się o piersi Jacqueline. - Zawieziemy portret do Hellebore i ramię w ramię zaczekamy na poja­ wienie się mordercy.

Najpierw jednak musieli wziąć udział w rodzin­ nej kolacji, ukrywając ogarniające ich uczucia, któ­ re z godziny na godzinę wciąż rosły, rozpalały się coraz goręcej i łączyły coraz bardziej. Gerrard, rzecz jasna, podsycał je, zaś Jacqueline nie miała siły się przed nimi bronić. Postanowili pokazać portret w salonie; stał na sztaludze przed kominkiem. Zanim przybyła reszta rodziny, Minnie, Timms i Millicent przez długą chwilę stały przed nim w milczeniu. Wresz­ cie Minnie odwróciła się do Jacqueline i wzięła ją za rękę. - Moja droga, nie zdawałam sobie sprawy, że jest aż tak źle. - Zerknęła jeszcze raz na płótno. - Teraz to widzę. - Spojrzała na Gerrarda. - Ko­ chany chłopcze, to najlepszy obraz, jaki kiedykol­ wiek stworzyłeś, i to pod wieloma względami. Timms szorstko przyznała jej rację. - Ukazuje tak wiele i to o was obojgu. Mam na­ dzieję, że spełni swoje zadanie. Ktoś zadzwonił do drzwi; przybyli pierwsi go­ ście. Wszyscy bez wyjątku byli zdumieni i nieco oszołomieni portretem. Jacqueline kręciło się w głowie od wszystkich komentarzy; na szczęście znała wszystkich i czuła się w ich towarzystwie bez­ piecznie. Jak w domu. 426

Mimo że portret rzeczywiście ukazywał i obna­ żał wiele jej uczuć, nie czuła się zagrożona. Czę­ ściowo dlatego, że miała zaufanie do wszystkich, którzy ją otaczali, poza tym odkryła w sobie siłę, której źródłem był blask zapalający się w oczach Gerrarda, gdy tylko na nią spojrzał i lekki dotyk palców na ramieniu, gdy przechodził tuż obok. Nic nie mogło zakłócić ich wieczoru. Rozmowy przy stole dotyczyły głównie portretu i tego, jak go odebrali kolejni goście oraz jakie wiązali z nim na­ dzieje. O sytuacji, która czeka ich w Hellebore Hall i o możliwych jej rozwiązaniach. Wszyscy ży­ czyli im powodzenia, a w spojrzeniach męskiej czę­ ści rodu Jacqueline wyczytała powagę i gotowość wsparcia na każdym możliwym polu. Poczuła się jak w gronie rycerzy, zgromadzonych wokół ich stołu na dźwięk rogu. Eleganccy dżentelmeni od­ dawali się na ich usługi zupełnie tak samo, jak uczyniliby to ich praprzodkowie. Było oczywiste, że Gerrard jest wykuty z tego sa­ mego kamienia. Żaden z panów nie został przy stole; wszyscy wstali i ruszyli z damami do salonu, by jeszcze raz spojrzeć na portret. - Zapiera dech w piersiach. - Amelia stała przed sztalugą, po raz kolejny wpatrując się w obraz. Jacqueline spotkała bliźniaczki - Amandę, księżną Deuter, i Amelię, wiceksiężną Calverton, na kilku przyjęciach. Były o kilka lat od niej star­ sze, lecz tak pełne życia, że od razu się z nimi za­ przyjaźniła. Ich mężowie, obydwaj wysocy i przy­ stojni, poza tym kuzyni, stali nieopodal; przy stole wciąż żartowano z ich rywalizacji na polu potom­ stwa. Obie bliźniaczki powiły pierworodnych sy­ nów w odstępstwie zaledwie jednego miesiąca. Po427

tem urodziły córki, również w niewielkim odstępie czasu. - Gdy na niego patrzę, aż przechodzi mnie dreszcz. - Amanda się wzdrygnęła. - Mam nadzie­ ję, że to, co symbolizuje - pokazała palcem na cza­ jący się za plecami postaci Ogród Nocy - jest już pokonane i możesz wreszcie zapomnieć. - Jeszcze nie - przyznała Jacqueline. - Ale wie­ rzymy, że już niedługo tak się stanie. Amanda fuknęła i powiedziała do Gerrarda: - Powiem tylko tyle, że skoro jesteś w stanie to zobaczyć i namalować, to liczę również na to, że podasz dziewczynie rękę i wyciągniesz ją z tego. Gerrard uśmiechnął się szczerze i swobodnie. - Nie kłopocz się tym, moja droga. Właśnie to zamierzam uczynić. A nawet poprowadzić ją jesz­ cze dalej. W nowe życie. Wyraźnie wyraził to spojrzeniem. Przez chwilę Jacqueline poczuła się oszołomio­ na obietnicą płonącą w jego oczach. Amelia wydala z siebie dziwny dźwięk, w ostat­ niej chwili tłumiąc komentarz. Jacqueline i Gerrard dostrzegli, jak bliźniaczki wymieniają porozumie­ wawcze spojrzenia. W końcu Amanda pokręciła głową z udawaną powagą i wzięła siostrę pod rękę. - Lepiej nic nie mów. Cokolwiek powiemy, mo­ gą nas źle zrozumieć, więc... może usiądźmy sobie i zostawmy tych dwoje samym sobie. Z pełnymi godności uśmiechami bliźniaczki od­ płynęły ku swoim mężom. - Wielkie damy i ich dziwactwa... - szepnął Gerrard. Inną damą z rodziny, z którą zbliżyła się Jacque­ line, była Flick, czyli Felicity, żona Demona Cynstera. Demon był młodszym bratem Vane'a i ist428

nym diabłem wcielonym, teraz odrobinę nawróco­ nym na prostą drogę. Podobieństwo obu braci nic wydawało się uderzające, lecz Jacqueline dostrze­ gała tysiące łączących ich drobiazgów. Jak na przy­ kład twarde spojrzenie Demona, gdy rozmawiał z Gerrardem o ich powrocie do Hellebore. Flick pociągnęła ją za rękę i odwróciła uwagę od męskich dyskusji. - Obiecaj, że przyjedziesz do mnie do Newmar­ ket jeszcze tego lata. - Podniosła dłoń w królew­ skim geście niedopuszczającym sprzeciwu. - Z Gerrardem czy bez niego, jest mi wszystko jed­ no. Będę na ciebie czekała. Jacqueline mogła tylko uśmiechnąć się i obie­ cać. Dołączył do nich Dillon Caxton, kuzyn Flick, i jak się domyśliła Jacqueline, protegowany Demo­ na. Był porażająco przystojny, w stylu lorda Byro­ na; maniery miał gładkie i pewne, obejście miłe, lecz Jacqueline czuła, że młodzieniec skrywa się za niewidzialną tarczą. Jednak był to bliski przyja­ ciel Gerrarda; porozmawiał chwilę z kuzynką i Ja­ cqueline, po czym zwrócił się do Gerrarda i spytał, czy mógłby zapoznać go z Barnabym. - Demon wspominał o jego hobby. Jest pew­ na niewielka sprawa w Newmarket, która może go zainteresować. Gerrard uniósł brwi, lecz zgodził się bez waha­ nia. Odszedł od Jacqueline wraz z Flick, lecz ku jej szczeremu rozbawieniu po chwili wrócił. Reszta wieczoru upłynęła równie przyjemnie. Ostatnimi gośćmi byli Horatia i jej mąż George. - Dbaj o siebie, moja droga. - Horatia ucałowa­ ła Jacqueline. - Zobaczymy się pod koniec miesią­ ca. - I nie czekając na odpowiedź, zwróciła się 429

do Gerrarda: - Cokolwiek macie do zrobienia w Kornwalii, nie róbcie tego nazbyt długo. Chce­ my usłyszeć zakończenie tej historii, gdy pojawicie się w Somersham. Gerrard z niewinną miną przyrzekł, że nie bę­ dzie się ociągał.

Gdy później przyszedł do jej łóżka i jeszcze póź­ niej leżała wyczerpana w jego ramionach, zdała so­ bie sprawę, że zaczęła postrzegać swoją - ich - przyszłość, biorąc wciąż pod uwagę jego rodzi­ nę. I ciesząc się z wszystkich planów. Jednak... Gerrard pocałował ją w skroń. - O co chodzi? Zawahała się; gdy wreszcie odnalazła właściwe słowa, wypowiedziała je bez ociągania. Tylko szczerość się liczyła. - Przez tyle lat nie miałam przyszłości, że jest to dla mnie dość trudne. Nie mogę uwierzyć w to, co może się wydarzyć. - W nas? Tego słowa jej brakowało. -Tak. Zastanawiała się, czy Gerrard zacznie ją zapew­ niać banalnymi frazesami, lecz po chwili milczenia, powiedział: - To tak, jak mówiła Timms: co ma być, to bę­ dzie. Możemy tylko iść naprzód, razem, i spraw­ dzić, co jeszcze nas czeka. Co przygotował dla nas los. Gdyby nadal miała wątpliwości, czy Gerrard po­ trafi czytać w jej myślach, teraz by ją opuściły. 430

Jego głos nagle stwardniał. - Ale najpierw musimy złapać mordercę.

Następnego dnia zabrali się za to wspólnymi si­ łami. Gerrard zdawał się nawet bardziej zdetermi­ nowany niż podczas tworzenia portretu; jego nie­ cierpliwość udzieliła się także Jacqueline. Dzień upłynął na przygotowaniach. Zanim nad­ szedł wieczór przygotowali już wszystko do poran­ nego wyjazdu. Barnaby, rzecz jasna, miał do nich dołączyć. Gdyby nie jechali aż do Kornwalii, Min­ nie i Timms z pewnością ruszyłyby wraz z nimi. - Będziesz musiała nam wszystko opowiedzieć, jak wrócicie. - Minnie przyciągnęła Jacqueline do siebie i pocałowała ją w policzek, a potem po­ klepała po dłoni. Wraz z Millicent położyły się spać dość wcześnie. Później do jej sypialni przyszedł Gerrard. Do jej łóżka. Do niej. Nie dzieliły ich już żadne nieporozumienia, wąt­ pliwości i pytania. Jedynie groźba mordercy czaiła się na obrzeżach świadomości. Ale to tylko dodało ich miłości jeszcze większej odwagi, zaangażowania i lubieżności. Ich ciała się splotły, serca biły wspólnym rytmem, zmysły tropi­ ły rozkosz, dając i biorąc, obdarzając i przyjmując, wstępując razem na szczyt. Ich dusze unosiły się w przestworzach, ramię przy ramieniu, razem.

431

Rozdział 20 - Myślimy o balu - powiedziała Millicent. Ode­ tchnęła głęboko i dodała: - Tutaj. - Tutaj? - Lord Tregonning obrzucił ją zaskoczo­ nym spojrzeniem i wrócił do studiowania portretu. Gerrard wymienił spojrzenia z Jacqueline, a po­ tem z Barnabym. Stali w salonie, tworząc półkole przed portretem. Przyjechali właśnie tego popołu­ dnia i postanowili jeszcze przed kolacją pokazać lordowi efekt swojej pracy. W końcu Tregonning pokiwał głową. - Tak, macie rację. Jeśli wydamy bal w domu, ściągnie tu całe towarzystwo. Millicent przestała wstrzymywać oddech. - Dokładnie. Pewnie już nie mogą się doczekać, kiedy to zobaczą. - Zamaszystym gestem wskazała na portret. - Nie będziemy musieli nic więcej robić. - Istotnie. - Lord Tregonning zwrócił się do Gerrarda, wyciągając do niego dłoń. - Przez ca­ ły czas żywiłem pewne nadzieje, lecz nigdy nie przypuszczałem, że będzie aż tak... przekonujący. Ukazujący całą prawdę. Dołączył do nich Mitchel Cunningham. Stanął nieco z tyłu, lecz również on wpatrywał się w por­ tret. Przypominając sobie wcześniejsze podejrze­ nie, że Mitchel nie jest przekonany o jej niewinno­ ści, Jacqueline do niego podeszła; gdy spojrzał w jej stronę, wskazała głową na obraz. - Co o tym sądzisz? Ponownie spojrzał na płótno i zrobił ponurą minę. 432

- Szczerze mówiąc, jestem ci winien przeprosi­ ny. - Spojrzał na nią. - Nigdy nie byłem przekona­ ny. .. aż do tej chwili. - Pokręcił głową. - Rozwie­ wa wszelkie wątpliwości. Jacqueline uśmiechnęła się ciepło. Nie nazwała­ by Mitchela wrażliwym człowiekiem, a jednak wi­ dok portretu nim wstrząsnął. - Mam nadzieję, że inni zobaczą to równie ja­ sno. - Jestem tego pewien. - Mitchel nie odrywał wzroku od płótna. - Naprawdę, ten widok nie po­ zostawi im żadnego wyboru. Treadle zaprosił ich do stołu. Gerrard, który rozmawiał z jej ojcem i Millicent, podszedł do Comptona, stojącego dyskretnie z boku, i pole­ cił odniesienie portretu. Potem spojrzał na Jacqueline. Wciąż się uśmiechając, podeszła bliżej. Ra­ zem ruszyli do jadalni, omawiając możliwie najlep­ sze wyeksponowanie portretu na czas balu. Millicent była przekonana, że do balu portret powinien pozostać w ukryciu. - Jeśli pokażemy go wcześniej, natychmiast po­ jawią się plotki. Niektórzy wyrobią sobie zdanie na jego temat, zanim jeszcze go zobaczą, i będą są­ czyć jad w uszy kolejnych osób. Skoro tyle wysiłku kosztowało stworzenie portretu, powinniśmy sta­ rannie przygotować się do jego ujawnienia. - Zgadza się. - Barnaby oderwał wzrok od tale­ rza z zupą. - Muszę przyznać, że wciąż jestem nim poruszony. Mam pewność, że wyjawi całą prawdę w spektakularny sposób. - Powinniśmy zaprosić lady Tannahay na spe­ cjalną prezentację. - Gerrard odłożył łyżkę. - Czy jeszcze kogoś chcielibyśmy przeciągnąć na naszą stronę? 433

Wszyscy się zgodzili, że trzeba zaprosić Entwhistle'ów, lecz gdy lord Tregonning zasugerował sir Godfreya, Millicent stanowczo odmówiła. - Lepsze wrażenie zrobimy na nim w czasie ba­ lu. Na terenie prywatnym będzie się wahał i nie bę­ dzie wiedział, co myśleć - powiedziała. Reszta towarzystwa wymieniła spojrzenia i nikt już nie wspomniał o sir Godfreyu. - Kiedy? - zapytał lord. - Trudno zorganizować bal w jeden dzień. - Potrzebujemy trzech dni - stwierdziła Milli­ cent. - Za trzy dni otwieramy szeroko drzwi i za­ praszamy całe towarzystwo, by mogło podziwiać niewinność Jacqueline i zastanowić się, jaki płynie z tego wniosek. Jeśli cokolwiek jest w stanie spro­ wokować naszego mordercę, to świadomość, że wszyscy się zastanawiają, kim on jest, powinna te­ go dokonać.

Przez kilka godzin snuli plany i położyli się do­ piero o jedenastej. Pół godziny później Jacqueline wśliznęła się do pokoju Gerrarda i padła w jego ra­ miona. Następnego ranka obudzili się późno. Ja­ cqueline przekonała Gerrarda, że będzie mniej podejrzane, gdy ktoś natknie się na nią na koryta­ rzu, w koszuli nocnej i szalu i bez niego przy boku. Poza tym zna przecież drogę do własnej sypialni. Jej upór wyszedł im na dobre; dziesięć kroków od drzwi Gerrarda spotkała Barnaby'ego. Spłonę­ ła rumieńcem, lecz Barnaby bez mrugnięcia okiem powitał ją i wyjaśnił, że wybiera się na spacer po ogrodach. Potem natknęła się na dwie poko­ jówki i z kolei one spłonęły rumieńcem. Podejrze434

wała, że wstydziły się za nią. Zerknęła w lustro i zobaczyła, że ma włosy w kompletnym nieładzie, a usta nabrzmiałe. Nie było wątpliwości, jak spę­ dziła noc. Przechodząc obok schodów do drugiego skrzydła, spostrzegła Treadle'a w holu piętro niżej - a on dostrzegł ją. Taki był efekt ulegania lubież­ nej namiętności. Nie to, żeby żałowała. Dotarła do swojej sypialni i stwierdziła, że ma w nosie, co będą o niej myśleć inni. Jeśli morderca nauczył ją czegokolwiek, to tego, by chwytać mi­ łość obiema rękami i cieszyć się każdą chwilą. „Co ma być, to będzie". Timms jest bardzo mą­ dra. Po swych ostatnich wyczynach powinna czuć się wyczerpana. Była jednak pełna energii - płonęła niecierpliwością, by odkryć mordercę matki. Mor­ dercę Thomasa. Człowieka, który trzymał ją w sza­ chu o wiele za długo. Zadzwoniła po Holly. Gdy się umyła i ubrała, poczuła się wystarczająco pewnie. Od śmierci Tho­ masa nie była tak pogodna, tak optymistycznie na­ stawiona do życia. Czuła, jakby po długiej nocy nad jej światem wschodziło słońce i zawdzięczała to wyłącznie Gerrardowi. Swemu rycerzowi. Uśmiechnęła się szeroko, po raz ostatni przyczesa­ ła loki i udała się do pokoju śniadaniowego. Gerrard i Mitchel siedzieli już przy stole, Barna­ by przyszedł tuż przed nią. Przytrzymał dla niej krzesło obok Gerrarda i sam usiadł naprzeciwko. W trójkę dyskutowali z ożywieniem, przerzucając się pomysłami na temat balu. Zastanawiając się nad wszystkim, co trzeba było zrobić. Mitchel sie­ dział w milczeniu. Zjadł śniadanie, wstał i poże­ gnał się z nimi. Barnaby zapytał go, czy będzie 435

w pobliżu, w razie gdyby potrzebowali pomocy w przygotowaniach do balu. - Obawiam się, że nie. Cały dzień spędzę po­ za domem - muszę czuwać nad zbiorem plonów. Jacqueline się uśmiechnęła, a Mitchel ukłonił się wszystkim i wyszedł. Rzucili się w wir przygotowań, oczekując, że w każdej chwili dołączy do nich Millicent. Lecz starsza panna Tregonning się nie pojawiła. Jacqueline właśnie zdążyła zauważyć, że ciotka nie pojawia się wyjątkowo długo, gdy do salonu zajrzała jej pokojówka. Jacqueline spojrzała na nią ze zdziwieniem. - Gemma? Pokojówka wyglądała na wstrząśniętą. - Czy coś się stało? Gemma stanęła w progu i dygnęła głęboko. - Chodzi o pannę Tregonning, panienko. Nie wiem, gdzie ona jest. Jacqueline poczuła zimno wokół serca. Po chwi­ li chłód rozlał się po całym ciele. Wstała. Panowie podnieśli się również. W końcu odezwał się Barna­ by, spokojnym, cichym głosem: - Musi gdzieś być. Pomożemy ci ją znaleźć. Gemma z drugą pokojówką już przeszukały całe piętro. Gerrard poprosił Treadle'a o wezwanie kil­ ku lokajów, a potem wyszedł z Jacqueline i Barnabym na taras. Podeszli do głównych schodów pro­ wadzących do ogrodów, rozglądając się na wszyst­ kie strony. Jacqueline zawołała; Gerrard nabrał tchu i wrzasnął z całych sił: - Millicent! Żadnej odpowiedzi. Idąc obok Jacqueline, Gerrard zatrzymał się na szczycie schodów. Patrząc na stopnie, dostrzegł 436

na białym marmurze ślady błota. W nocy spadł deszcz. Spoglądając w dół, upewnił się, że wydep­ tana ścieżka u stóp schodów jest wciąż mokra. Uj­ rzał tam identyczne, niewielkie, charakterystyczne ślady, wiodące ku schodom. - Barnaby... - Gerrard nie był już pewien, czy jego wybujała wyobraźnia nie płata mu figla. Barnaby kucnął i prześledził wzrokiem plamy błota na schodach. Ślady prowadziły na taras, wio­ dły to tu, to tam i nagle urywały się przy balustra­ dzie nad Ogrodem Nocy. Gerrard poczuł ucisk w sercu. - O co chodzi? - zapytała Jacqueline, patrząc raz na jednego, raz na drugiego. Gerrard ścisnął jej ramiona. - Zaczekaj tutaj. Szybko zbiegł po schodach i skręcił ku Ogrodo­ wi Nocy. Barnaby biegł tuż za nim. Jacqueline zdrętwiała. W jej głowie jakiś głos krzyczał przeraźliwie: „Nie!". Stoczyła ze sobą dramatyczną walkę, zanim była w stanie się poru­ szyć. Chwytając się balustrady, stopień po stopniu, poszła za mężczyznami. Jej wzrok wpił się w bramę ogrodu. To tu stała ponad rok temu i patrzyła na zwłoki matki leżącej jak zestrzelony ptak, z nogami zanurzonymi w ba­ senie i kręgosłupem złamanym o kamienne obrze­ że. Brama była już blisko, a potem jeszcze bliżej. Wreszcie Jacqueline dotarła na miejsce i zatrzy­ mała się w chłodnym cieniu. Gerrard i Barnaby pochylali się nad ciałem Millicent. Podobnie jak jej matka, leżała w poprzek kamiennego obrzeża basenu, blada jak płótno. Jedną rękę miała odrzuconą w bok, bezwładne palce spoczywały na żwirze. 437

Z piersi Jacqueline wyrwał się szloch. Chciała krzyczeć i wołać o pomoc, ale nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. Pomyślała, że pęknie jej serce. Gerrard usłyszał szloch i podniósł głowę. Po­ wiedział coś do Barnaby'ego i szybko podszedł do Jacqueline. Przycisnęła obie dłonie do ust. Nie umiała sformułować pytania. Zapytała wzro­ kiem. - Ona żyje. - Gerrard mocno ją przytulił. - Jest nieprzytomna, ale żyje. - Podniósł głowę i krzyk­ nął: -Treadle! Chwilę później na szczycie schodów pojawił się lokaj. - Słucham sir? Panienko? - Poślij po doktora, a potem przyślij tu kilku lo­ kajów z jakimiś drzwiami. Żyje. Millicent żyje. Pod Jacqueline ugięły się nogi. Gerrard zaklął i przytulił ją jeszcze mocniej. Oparła głowę o jego pierś i zmusiła się do oddy­ chania. Głośno przełknęła ślinę. - Przepraszam. - Jeszcze raz odetchnęła głębo­ ko, stanęła stabilnie na nogach i podniosła głowę. - Idź do niej. Pewnie jest ciężko ranna. Ja zacze­ kam tutaj. - Wyczuła jego wahanie. - Dam sobie radę. Naprawdę. Jeśli chcesz mi pomóc, pomóż cioci. Ja nie mogę. Nie mogę tam wejść. Gerrard zrozumiał; Jacqueline zobaczyła to w jego oczach. Oparł ją o brzeg balustrady. - Zostań tutaj. Kiwnęła głową. Gerrard ruszył w stronę Milli­ cent i Barnaby'ego.

438

*

Millicent zaniesiono do jej pokoju i ułożono na łóżku. Powiadomili lorda Tregonninga, który posłał po sir Godfreya. Przyjechał doktor i natychmiast poszedł do Mil­ licent. Pół godziny później z bardzo poważną miną wszedł do salonu. - Jest nieprzytomna, ale miała wielkie szczęście. Jej upadek złagodziła gałąź, która złamała się pod nią i ochroniła ją przed uszkodzeniem kręgo­ słupa lub czaszki. Ma złamaną rękę, ale z tym nie powinno być większego problemu. Niestety, ude­ rzyła się w głowę i nie potrafię powiedzieć, jak dłu­ go będzie nieprzytomna. - Ale będzie żyła? - Jacqueline pochyliła się do przodu. - Jeśli Bóg da. Wierzę, że tak będzie, jednak nikt nie jest w stanie tego zagwarantować. Wciąż jest z nami, ale możemy tylko czekać. Nie jest już młoda, a ten upadek był... - Przerażający. - Lord Tregonning, blady i ogłuszony, zaciskał palce na lasce, aż zbielały mu kostki. - Zrobiłem wszystko, co mogłem, a pani Carpenter wie, jak ma ją pielęgnować. Przyjadę jesz­ cze po południu, żeby sprawdzić, czy zaszły jakieś zmiany. Uprzedzam jednak, że może minąć sporo czasu, zanim panna Tregonning odzyska przytom­ ność. Barnaby nachylił się do lorda Tregonninga i po­ wiedział coś szeptem. Lord kiwnął głową i odezwał się do doktora: - Byłbym panu niezmiernie wdzięczny, panie Manning, gdyby zachował pan to wydarzenie w ta439

jemnicy. Przynajmniej do czasu, gdy dowiemy się czegoś więcej. Doktor zawahał się, a potem kiwnął głową. Jego wzrok spoczął na krótką chwilę na Jacqueline, po czym skłonił się i wyszedł. Barnaby patrzył za nim z otwartymi ustami. Gdy tylko za doktorem zamknęły się drzwi, powiedział bezbarwnym tonem: - Po prostu nie mogę w to uwierzyć. Gerrard z wysiłkiem rozwarł dłonie, które odru­ chowo zacisnęły się w pięści. - Lepiej uwierz. Lecz tym razem wszystko bę­ dzie inaczej. Popatrzył na Jacqueline; nie podobał mu się jej nieobecny wzrok. - Gdy Millicent odzyska przytomność, powie nam, kto ją przerzucił przez balustradę. Ale nie możemy bezczynnie czekać do tej pory. - Spojrzał na lorda Tregonninga. - Morderca myśli, że Milli­ cent nie żyje; kiedy zda sobie sprawę, że jest tylko nieprzytomna, będzie czuł się zmuszony dokoń­ czyć dzieła. Trzeba jej strzec. Lord Tregonning otworzył szeroko oczy. Szybko wezwał Treadle'a i wraz z Barnabym odbyli krótką naradę. Ustalili, że lokaje będą pilnowali Millicent we dnie i w nocy. Barnaby zasugerował, że najlep­ szym wyjściem jest udawanie, że nic niezwykłego się nie stało. Wszyscy zgodzili się z nim, a Treadle za­ pewnił, że służba nie piśnie ani słowa. Szybko się od­ dalił, by uprzedzić wszystkich swoich podwładnych. - Nasze zachowanie zaniepokoi mordercę, a portret wciąż będzie działał jak przynęta. - Bar­ naby patrzył na Gerrarda, który kiwnął głową. - Istotnie. Mimo wszystko musimy odkryć, co tu się właściwie stało. 440

Barnaby spojrzał mu w oczy, a potem zwrócił się do lorda Tregonninga. - Z pańskim pozwoleniem, sir, chciałbym wypy­ tać służbę, zanim pojawi się sir Godfrey. Lord Tregonning skinął głową. - Zezwalam na wszystko, cokolwiek uzna pan za konieczne. - Usiadł przy Jacqueline i delikatnie poklepał ją po dłoni. - Myślę, że powinniśmy pójść na górę i posiedzieć przy Millicent, kochanie. Kie­ dy się obudzi, zapewne chciałaby nas zobaczyć. Gerrard poczuł ulgę, gdy Jacqueline spojrzała na ojca i kiwnęła głową. Wstali. Odprowadził ich do sypialni Millicent, upewnił się, że wszystko jest w porządku, i wrócił do Barnaby'ego, stojącego wciąż na środku salonu z marsem na twarzy. Na odgłos zamykanych drzwi Barnaby otrząsnął się z zadumy. - Nie pozwolimy na przemilczenie tego wypad­ ku. Wszyscy ci ludzie znów będą próbowali chronić Jacqueline. - Wyjąłeś mi to z ust. Co sugerujesz? - Przejmujemy tę sprawę. Zbieramy wszystkie fakty i przedstawiamy je sir Godfreyowi, żeby nie miał szans na snucie nielogicznych rozważań. Gerrard kiwnął głową. - Co na początek? - Trzeba ustalić, kiedy Millicent wyszła z domu, i jeśli to możliwe, dlaczego to zrobiła. Potem nale­ ży udowodnić, że Jacqueline była w tym czasie zu­ pełnie gdzie indziej. Gerrard wytrzymał spojrzenie przyjaciela. - Była ze mną. Barnaby wyszczerzył się w uśmiechu. - Wiem. Spotkałem ją rano, gdy wychodziła z twojej sypialni. Usłyszałem trzask drzwi, pomy441

ślałem, że to ty, podszedłem i... zobaczyłem Jacqueline. Inni też musieli ją widzieć. O której do ciebie przyszła? - Około dwunastej. - Świetnie, przynajmniej tę część mamy rozwią­ zaną. Dowiedzmy się, co ma do powiedzenia po­ kojówka. Zszokowana, lecz także rozzłoszczona zachowa­ niem swojej pani, Gemma chętnie opowiedziała wszystko, co wiedziała. - Zawsze robiła wiele zamieszania przed poło­ żeniem się do łóżka, używała kremów, jakichś mik­ stur, a ja musiałam każdego wieczora nawijać jej włosy na papiloty. Przed północą wyszłam z jej po­ koju, lecz pani jeszcze się nie położyła. Starsze da­ my często cierpią na bezsenność. Nie mogą zna­ leźć sobie miejsca i kręcą się po pokoju. Gdy jest ładna pogoda, pani często schodzi na taras i space­ ruje w świetle księżyca. Gemma pamiętała dokładnie wszystkie szczegó­ ły; wymieniła długą listę obowiązków, które wyko­ nywała przy pani każdego wieczora. - W takim razie jest oczywiste, że Millicent nie mogła wyjść z pokoju co najmniej przez godzinę od czasu opuszczenia salonu - stwierdził Barnaby. - O jedenastej razem z nami była na schodach. W następnej kolejności porozmawiali z Treadlem, który z niewzruszoną miną potwierdził, że widział Jacqueline wracającą do swej sypialni około siód­ mej rano, a także, że spotkały ją jeszcze dwie po­ kojówki. Dodał z obojętną miną, że pokojówka Ja­ cqueline może potwierdzić, iż łóżko jej pani było tej nocy nietknięte. Gdy wyszli od Treadle'a, Barnaby spojrzał na Gerrarda. 442

- Nie sądziłem, że kiedykolwiek cię o to spytam, ale masz zamiar się z nią ożenić, nieprawdaż? - Oczywiście! - Po chwili machnął dłonią. - Tak, tak, rozumiem, dlaczego pytasz. Poprosiłem ją o rękę, lecz Jacqueline odmówiła mi oficjalnej od­ powiedzi do czasu rozwiązania tej sprawy. Aż bę­ dzie wolna, a morderca schwytany. Barnaby skinął głową. - To zrozumiałe. Zerknijmy jeszcze raz na te ślady na tarasie. Właśnie przyglądali się ostatnim śladom przy balustradzie, gdy Treadle wprowadził na taras sir Godfreya. Sędzia był do głębi wstrząśnięty. - Co tu się dzieje? Millicent również zepchnięto z tarasu? - wybełkotał, purpurowiejąc na twarzy. -Ja... Barnaby wstał i podał mu rękę. - Zaczekaj, Godfrey i posłuchaj, co do tej pory stwierdziliśmy. - Zwięźle przedstawił działania Millicent od chwili powrotu do sypialni do jej noc­ nego spaceru na tarasie. - I wtedy z jakiegoś powo­ du zeszła na dół i poszła do Ogrodu Nocy. Nie wie­ my, czy weszła do środka, ale na pewno dotarła do bramy. Tam ubłociła sobie pantofle. Ale wtedy - Barnaby dramatycznym gestem wskazał na ślady - jakiś mężczyzna złapał ją i zatykając usta pocią­ gnął po schodach, a na koniec przerzucił - nie przepchnął, a przerzucił - przez balustradę do ogrodu. Gdy ją znaleźliśmy, leżała na odłamanej gałęzi; doktor twierdzi, że uratowała jej życie. Jeśli pójdziesz do Ogrodu Nocy i spojrzysz w górę, zobaczysz, skąd odłamała się gałąź. Jest jasne jak słońce, że Millicent nie została zepchnięta, lecz przerzucona. Przez mężczyznę. Sir Godfrey zbladł, ale najwyraźniej rozumiał. 443

- Przez mężczyznę? - Bez wątpienia - odparł Barnaby. - Żadna ko­ bieta nie byłaby w stanie tego zrobić.

Gerrard zasugerował, by usiedli w gabinecie lor­ da Tregonninga i poczęstowali sir Godfreya szkla­ neczką brandy. Sędzia był do głębi zszokowany, lecz powoli wracał do siebie. Gerrard obserwował go uważnie i wybrał najwłaściwszy moment. - Jest pan światłym dżentelmenem i wiem, że możemy polegać na pana dyskrecji. Mamy zamiar z panną Tregonning pobrać się, gdy tylko ta afera się skończy. W związku z tym Jacqueline spędziła ze mną całą noc; przyszła, zanim jeszcze pokojówka Millicent opuściła jej sypialnię, a wyszła o siódmej rano. Oprócz mojego słowa mogą to potwierdzić in­ ne osoby, które spotkały ją rano na korytarzu. Sir Godfrey przez chwilę nic nie mówił, po czym machnął ręką. - Zapewniam cię, że będę milczał jak grób. Jed­ nakże... - jego głos stwardniał. Zacisnął palce na szklance. - Jakiś mężczyzna, łajdak i drań, bawi się z nami w kotka i myszkę, mordując ludzi i śmie­ jąc się w kułak, gdy wszyscy obawialiśmy się, że to Jacqueline. Tym razem złapiemy tego demona. - Tak jest! - Barnaby pochylił się w fotelu. - Musimy odkryć, co ściągnęło Millicent aż do ogrodów. Jej pokojówka jest pewna, że zwykle spacerowała tylko po tarasie, poza tym padał deszcz. - Millicent wcale nie przepada za tymi ogroda­ mi, chyba wiecie. - Sir Godfrey kiwnął głową. - Musiała coś usłyszeć albo zobaczyć. 444

Barnaby nagle się wyprostował; patrzył przed siebie niewidzącym wzrokiem. - Zadzwońcie po Treadle'a! Gerrard pociągnął za sznur; gdy nadszedł lokaj, Barnaby zadał mu pytanie. - Zgadza się, sir - powiedział Treadle. - Lady Tregonning często spacerowała nocami po tarasie. Cierpiała na bezsenność. - Podobnie jak starsza panna Tregonning? Treadle się ukłonił. - Ich zwyczaje są dobrze znane służbie, sir. Oczywiście, ja za każdym razem wiem, gdy ktoś otworzy drzwi na taras po moim wieczornym ob­ chodzie. Barnaby wpatrywał się w lokaja. - Pewnie nie jesteś w stanie sobie przypomnieć, czy drzwi na taras były otwarte w dzień, gdy zginę­ ła lady Tregonning? - Przypominam sobie, sir. Wyraźnie pamiętam, że gdy lady Tregonning pojawiła się rano w poko­ ju śniadaniowym, pomyślałem, że biedna pani mu­ siała przez całą noc nie zmrużyć oka. Moje przy­ puszczenie potwierdziło to, że drzwi na taras były otwarte. Barnaby podziękował lokajowi. Sir Godfrey spoglądał na niego z podejrzeniem malującym się na twarzy. - Myślisz, że Miribelle także coś usłyszała? Barnaby zacisnął usta i przytaknął. - Myślę, że zobaczyła coś albo usłyszała, lecz szybko wróciła do domu... Cokolwiek to było, wie­ działa, że źle jej wróży, ale myślała, że osoba, któ­ rą zauważyła, jej nie dostrzega. Przypuszczam, że był to morderca. - A jednak ją widział - powiedział Gerrard. 445

- Prawdopodobnie. Ktokolwiek to był, wiedział, że został zauważony. W ciągu dnia Miribelle po­ wiedziała lub zrobiła coś takiego, że się domyślił, iż to ona. Być może wystarczył wyraz jej twarzy. Więc musiała zginąć. - To oznacza, że cokolwiek zobaczyła czy usły­ szała wtedy Miribelle, a teraz Millicent, musi być bardzo, bardzo niebezpieczne dla mordercy. - Na tyle niebezpieczne, że zabił je bez wahania, by nie mogły nikomu powiedzieć... - Dlaczego zatem Miribelle nikomu nie powie­ działa? - zapytał sir Godfrey. - Skoro czuła się tak wstrząśnięta tym, co wie, czemu milczała? Po chwili Barnaby przyznał: - Nie wiem. Na pewno miała jakiś powód, ale dopóki się nie dowiemy, co widziały, nie zgadnie­ my, dlaczego milczała. - Tak, czy owak chodziło o to, że zobaczyły coś, czego nie powinny były widzieć. Co to mogło być? - Kto to mógł być? - uściślił sir Godfrey. - Kto, do diabła, szwenda się nocą po ogrodach? Gerrard wiedział. - Na przykład Eleanor Fritham. - Spojrzał sir Godfreyowi w oczy. - Mam lunetę w sypialni. Kil­ ka razy widziałem ją w nocy z jakimś dżentelme­ nem, którego nie potrafię zidentyfikować. - Ger­ rard zawahał się przez chwilę, skupiając się na wspomnieniu. - W dodatku w Ogrodzie Nocy ktoś uwił sobie gniazdko miłości. Jest dobrze ukry­ te i w ciągłym użytkowaniu. Sir Godfrey uniósł brwi. - Naprawdę? Ani Miribelle, ani Millicent nie wpadłyby w panikę, widząc parę kochanków w ogrodzie, zatem nie może chodzić tylko o to. Jednakże... - powiedział szorstko, patrząc na Ger446

rarda i Barnaby'ego - sugeruję zapytać pannę Fri­ tham, z kim spotyka się nocami. Być może ona lub jej ukochany będą mogli rzucić jakieś światło na to, co przydarzyło się Millicent.

Barnaby zasugerował, by sir Godfrey wezwał Eleanor do Hellebore Hall. Po godzinie przyje­ chała wraz z lady Fritham, która energicznie we­ szła do salonu. - Nie mam pojęcia, do czego jest ci potrzeb­ na Eleanor, Godfreyu, ale przywiozłam ją natych­ miast. Wszystkie damy zgromadzone w moim salo­ nie z niecierpliwością czekają na wyjaśnienie tej dziwnej sytuacji. - Lady Fritham uśmiechnęła się pytająco. Sędzia spojrzał na nią z konsternacją i odchrząk­ nął. - Ach, chcę tylko coś wyjaśnić, Mario. Być mo­ że... - Zerknął na Barnaby'ego. - Chciałbym za­ mienić słowo z Eleanor i panem Adairem w gabi­ necie. Tymczasem proszę cię, zostań tu z Marcusem, Jacqueline i panem Debbingtonem... Uśmiechając się lekko, Barnaby podał ramię Eleanor. Rzuciła niespokojne spojrzenie na mat­ kę, lecz Adair bez wahania wyprowadził ją z poko­ ju za sir Godfreyem. - To ci dopiero! - Lady Fritham była zdumiona. - Dziwne, doprawdy. Jacqueline uśmiechnęła się i poklepała siedzi­ sko sofy. - Proszę usiąść, madame. Kto dziś panią odwie­ dził? Ciocia Millicent na pewno bardzo chciałaby to wiedzieć. 447

Lady Fritham zmarszczyła brwi. - A gdzie Millicent? - Jest odrobinkę niedysponowana - odparł lord Tregonning. - Ach, tak. - Dama przyjęła to bez mrugnięcia okiem. - Cóż, niech się zastanowię. Przyszła pani Elcott, rzecz jasna... Zaczęła wymieniać gości; Jacqueline gorączko­ wo zastanawiała się nad tematem rozmowy, lecz nagle w drzwiach stanęła Eleanor. Była czerwo­ na na twarzy, oczy jej płonęły. Wyglądała na głębo­ ko urażoną. - Chodź, mamo! Czas na nas. Lady Fritham patrzyła na nią bez zrozumienia. -Ależ, kochanie... - Mamo! Chcę wyjść stąd natychmiast! - Ele­ anor spojrzała z nienawiścią na Barnaby'ego. - Nie mam nic do powiedzenia sir Godfreyowi, a tym bardziej panu Adairowi. Idziemy... Nie czekając na odpowiedź, obróciła się na pię­ cie i ruszyła do drzwi. Lady Fritham była wstrzą­ śnięta. - Na litość boską! To ci dopiero! Nie mam poję­ cia... - Trzymając rękę przy sercu, wstała z sofy. - Wybacz mi, Marcusie, nie mam pojęcia, co w nią wstąpiło. - Oczywiście, Mario. - Lord Tregonning i Gerrard wstali i ukłonili się lady Fritham, biegnącej ze wzburzeniem ku drzwiom. - Mario! - Lord Tregonning zaczekał, aż lady Fritham spojrzy na niego. - Będę ci szczerze wdzięczny, jeśli powiadomisz swoją rodzinę i służ­ bę, że chwilowo nie powinni zbliżać się do naszych ogrodów. Zdaje się, że zrobiło się w nich niebez­ piecznie. 448

- Na Boga! Oczywiście, powiem to wszystkim. Przekaż Millicent, że przyjadę później, żeby sprawdzić, jak się miewa. - Lady Fritham poma­ chała ręką i ruszyła za krnąbrną córką. Barnaby wszedł do salonu, a po chwili dołączył do nich sir Godfrey. Zaczekali na trzask fronto­ wych drzwi i Gerrard zapytał: - Dowiedzieliście się czegoś? - Nie bardzo. - Barnaby usiadł w fotelu. - Sta­ nowczo zaprzeczyła, by kiedykolwiek była nocą w ogrodach. Kłamała w żywe oczy. - Zgadza się. - Sir Godfrey ciężko opadł na fo­ tel. - Nigdy nie widziałem jej w takim stanie. Była wściekła, bezczelna i pełna pogardy. - Spanikowała - stwierdził Barnaby. - I uderzy­ ła w wysokie tony, by to ukryć. - Hmm... - zadumał się sir Godfrey. - Zastana­ wiam się, kogo chroni tymi kłamstwami. Ktoś mu­ si wiedzieć. - Spojrzał na Jacqueline. - Z kim ona się spotyka? Widziałaś coś? Jacqueline już chciała zaprzeczyć, ale się po­ wstrzymała. Mężczyźni dostrzegli jej wahanie i cierpliwie czekali. Czuła, jak rumieniec wypływa na jej policzki; przez chwilę zastanawiała się nad lojalnością wobec przyjaciółki, lecz przypo­ mniała sobie Millicent leżącą bez przytomności. Nabrała powietrza. - Eleanor ma kochanka. Nie wiem, kto to jest, ale... - Bezradnie wzruszyła ramionami. - Spoty­ kają się od wielu lat. Sir Godfrey nie mógł już wyżej unieść brwi. - Od wielu lat z tym samym mężczyzną? - Tylko tyle wiem. - Ale jest zawsze w pobliżu? - zapytał Barnaby. - Ktoś z okolicy? 449

- Tak mi się zdaje. - Jacqueline znowu wzruszy­ ła ramionami. - Musimy znaleźć kogoś, kto wie coś więcej o ta­ jemniczym kochanku panny Fritham. Usłyszeli kroki zbliżające się ku nim od fronto­ wych drzwi. Sądzili, że to Treadle, lecz kroki urwa­ ły się nagle przy otwartych drzwiach salonu. Jak jeden mąż spojrzeli na drzwi. W progu stał blady, wstrząśnięty Mitchel Cunningham. Patrzył na sir Godfreya, jakby nie mógł uwie­ rzyć własnym oczom. Po chwili podszedł bliżej. - Czy coś się stało? - Wejdź, Mitchel - lord Tregonning ponaglił go gestem. - Może będziesz potrafił nam pomóc. Lord Tregonning zwięźle opisał ostatnie wyda­ rzenia; wszyscy wpatrywali się w twarz Mitchela - jego zdumienie było bez wątpienia szczere. - Dobry Boże! Ale czy wszystko z nią w porząd­ ku? - Tak - lord Tregonning podjął wątek. - Ale... - wyjaśnił, że teraz szukają dżentelmena, z którym Eleanor spotyka się nocami w ogrodach. - Czy masz jakiś pomysł, kim może być ten nicpoń? Gerrard nie wiedział, czy to z powodu talentu, czy może więź z Jacqueline go uwrażliwiła, jednak nie miał trudności z rozszyfrowaniem pełnej bólu, a nawet rozpaczy, miny Mitchela. Tylko dla for­ malności zapytał: - To nie ty, prawda? Ton wypowiedzi sugerował, że jest to raczej stwierdzenie niż pytanie. Mitchel podniósł na nie­ go ciemne oczy i napotkał uważny wzrok Gerrarda. - To nie ja - powiedział pustym, głuchym to­ nem. Nikt nie wątpił w szczerość jego słów. 450

Lord Tregonning odchrząknął. - Dziękuję, Mitchel. Cunningham kiwnął głową; zdawało się, że ich nie widzi. - Czy państwo mi wybaczą? Pozwolili mu odejść. Gdy kroki Mitchela ucichły w korytarzu, sir Godfrey powiedział: - Czy mi się wydaje, czy... ? Gerard pokiwał głową. - Mitchel pielęgnował w sobie pewne nadzieje, choć nie sądzę, by przewidział takie zakończenie. - Właśnie rozwialiśmy jego marzenia - stwier­ dził lord Tregonning. - Ale lepiej teraz, niż za kil­ ka lat. Krótko podsumowali wszystkie odkrycia. Sir Godfrey zapytał, czy zapewnili Millicent bezpie­ czeństwo, i ucieszył się, że o tym pomyśleli. - Gdy się obudzi, wskaże nam tego łotra. - Ze spojrzeniem ostrym jak sztylety, sir Godfrey brzmiał jak żądny krwi drapieżnik. - A wtedy niech niebiosa mają go w swojej opiece.

Postanowili zająć się balem. Gerrard, Barnaby i lord Tregonning spędzili całe popołudnie na wy­ pisywaniu i rozsyłaniu zaproszeń, zaś Jacqueline ustalała tysiące szczegółów ze służbą. Po kolacji poszła do pokoju Millicent, a dżentelmeni zostali w salonie, by omówić resztę planów. Jakiś czas później Gerrard przyszedł po nią i odprowadził do sypialni. Jacqueline od razu podeszła do okien i zapatrzy­ ła się w czarne niebo. Gerrard zamknął drzwi i po451

patrzył na jej wyprostowane plecy i sztywno unie­ sione ramiona. W pokoju nie paliły się świece. Wyciągnął ręce i ją przytulił. Jacqueline oparła się o niego i położyła głowę na ramieniu. Spojrzał na jej pochmurną twarz i czekał. - Zawsze ludzie, którzy mnie kochają i dbają o mnie, zostają zranieni. Zabici. - Zadrżała w jego ramionach. - Nie chcę, żebyś był następny. Pochylił głowę i pocałował jej skroń. - Nie będę. A Millicent nie umarła. Nie pogor­ szył się jej stan, nie ma więc powodu, by miała umrzeć. Tak, czy owak, wierz mi, nie pozwolę te­ mu draniowi odebrać mi ciebie. - Popatrzył na nią. - Nie zmusi nas do zaparcia się tego, co mamy - i naszej przyszłości. W jego głosie brzmiała pewność. Łzy zapiekły Jacqueline pod powiekami. A jeśli mu teraz uwie­ rzy, a potem... - To się nie może stać - wyszeptał Gerrard do jej ucha; przytulił ją mocniej. - Do tej pory miał do czynienia z pojedynczymi osobami, a teraz z na­ mi wszystkimi. Stanęliśmy przeciwko niemu - ty, ja, Barnaby, twój ojciec, lady Tannahay, Entwhistle'owie i sir Godfrey. Tym razem nie wygra. Jej rycerz wezwał innych na pomoc. Bez niego wciąż byłaby uwięziona w sieci, którą utkał za­ bójca. - Spodziewam się, że nie zmieniłaś zdania na te­ mat ogłoszenia naszych zaręczyn? Zauważyła, że nie pytał już o zgodę na ślub, któ­ rej jeszcze nie wypowiedziała. - Mówiłam ci, zapytaj mnie jeszcze raz, gdy go już złapiemy. A do tej pory jesteśmy tylko kochan­ kami. - Nie, nie tylko. 452

Pochylił głowę i pocałował ją. Pokazał jej, zade­ monstrował wyraźnie, o ile więcej ich łączy niż zwykłych kochanków.

W mroku nocy Jacqueline leżała w ramionach Gerrarda i słuchała spokojnego bicia jego serca. Łączyło ich coś bardzo głębokiego i zdawało się - nieśmiertelnego. Zastanawiała się, co przyniosą następne dni i wiedziała, że Gerrard myśli o tym samym. W jej głowie brzmiały słowa Timms. Co ma być, to będzie. Nie mogli zrobić nic innego, jak tylko przyjąć tę miłość i iść dalej.

Rozdział 21 Późnym rankiem następnego dnia, zebrali się przy stole. W drodze do pokoju śniadaniowego, Jacqueline zajrzała do Millicent. Stan ciotki nie zmienił się. Millicent leżała cicho i nieruchomo pod kołdrą, oczy miała zamknięte i wyglądała o wiele bardziej krucho niż na co dzień. Gerrard uścisnął jej dłoń, gdy siadła przy nim na krześle; uśmiechnęła się do niego słabo, a po453

tem zaczęła omawiać z ojcem szczegóły dotyczące balu. Mitchel zjadł śniadanie wcześniej i wyruszył na obchód posiadłości, jak to miał w zwyczaju. Dawno już zjedli, służba zdążyła sprzątnąć tace, oni zaś wciąż siedzieli przy stole i rozważali, gdzie najlepiej umieścić portret. Wtedy pojawił się Mit­ chel. Wszyscy spojrzeli na niego zaalarmowani jego ciężkim, powolnym krokiem. Śmiertelnie blady stanął przy końcu stołu. Spoj­ rzał na wszystkich po kolei i utkwił wzrok w lordzie Tregonningu. - Proszę pana, muszę coś wyznać. To stwierdzenie wywołało konsternację. Nikt nie przypuszczał, że Mitchel może być mordercą. Wymienili zdumione spojrzenia. Ojciec Jacqueline wskazał mu krzesło. - Usiądź, mój chłopcze. Z zaciśniętymi zębami Mitchel odsunął sobie krzesło i usiadł. Pochylił się nad stołem i nie spusz­ czał z lorda zbolałego wzroku. - Zdradziłem pana i nie dopełniłem moich obo­ wiązków. Choć domyślili się, że nie będzie to opowieść o morderstwie, i tak poczuli się wstrząśnięci tym wyznaniem. - Wierzyłem - wycedził Mitchel przez zęby - a raczej sprawiono, bym uwierzył, że moje uczu­ cia do Eleanor Fritham są odwzajemnione. Co więcej, Jordan Fritham dawał mi do zrozumienia, że mogę kiedyś zdobyć rękę Eleanor. Teraz widzę, że obydwoje robili ze mnie głupca, żeby mnie wy­ korzystać. - Oczy Mitchela pociemniały. - Chcieli ode mnie informacji, a ja ich udzieliłem. 454

Z jego tonu wywnioskowali, że na tym polegała cała zbrodnia Mitchela. - O co pytali? - Gerrard przerwał ciężkie mil­ czenie. - O szczegóły dotyczące posiadłości i innych dóbr lorda Tregonninga. - Mitchel bezradnie roz­ łożył ręce. - Wtedy nie widziałem w tym nic złego. - Spojrzał na Jacqueline. - Przyjechałem tu po śmierci twojej matki. Uwierzyłem we wszystko, co powiedział mi Jordan. Że byłaś w to zamiesza­ na i dlatego muszą cię trzymać zamkniętą w do­ mu. I że Jordan się z tobą ożeni i przejmie kontro­ lę nad fortuną Tregonningów. - Co takiego? - Okrzyk Jacqueline został zagłu­ szony przez bardzo niestosowne okrzyki Gerrarda i jej ojca. Uciszyła ich gestem; wpatrywała się w Mitchela z przerażeniem. - Jordan zamierzał się ze mną ożenić? Mitchel zmarszczył brwi. - Tak twierdził. Jeśli to prawda... Ktoś zadzwonił do drzwi. I nie przestawał dzwo­ nić. - Co, do diabła...? - żachnął się lord Tregonning. Dzwonek nagle ucichł. Treadle pobiegł do frontowych drzwi. Chwilę później kakofonia głosów wypełniła hol. Było ich tyle, że nie dało się ich rozróżnić. Gerrard i Barna­ by wstali szybko z krzeseł, po nich podniósł się też Mitchel. Wszyscy patrzyli na korytarz. Treadle wpadł do pokoju z udręczoną miną. - Proszę pana, oni nie... Nie zdołał powiedzieć nic więcej; pani Elcott odepchnęła go i weszła do środka. Za nią wlała się do pokoju nieprzebrana fala sąsiadów: lord i lady 455

Fritham, Matthew Brisenden, lady Trewarren, pa­ ni Myles, pan i pani Hancock, a także sir Vincent Perry. Z całego tego tłumu tylko całkowicie zbici z tropu Entwhistle'owie i lady Tannahay byli wcześ­ niej zaproszeni. Lady Trewarren podbiegła do lor­ da Tregonninga. - Marcus, właśnie usłyszeliśmy tę straszliwą wieść! To po prostu potworne! Nie wiemy, co o tym wszystkim sądzić, ale przyszliśmy by ciebie, i oczywiście także Jacqueline, wesprzeć w tej cięż­ kiej próbie. Lord Tregonning stracił resztki cierpliwości. -W jakiej próbie?! Lady Trewarren zatrzymała się i zamrugała. - Mówię, oczywiście, o śmierci Millicent. Nie możesz nie nazwać tego ciężką próbą, jak sądzę. Dlaczego... Gwar znowu się wzmógł i pogrążył wszystkich w chaosie. - Millicent nie umarła!!! Po donośnym ryku lorda Tregonninga gwałtow­ nie zapadła cisza. Gerrard objął dowodzenie. - Od kogo usłyszała pani, że Millicent nie żyje? Pani Elcott spojrzała na niego, jakby nie była pewna, czy Gerrard ma po kolei w głowie. - Ale ona żyje? Czy nie żyje? Gerrard z trudem powstrzymał wybuch. - Żyje. Ale koniecznie musimy się dowiedzieć, kto rozpowiada, że nie żyje. Lady Trewarren wymieniła spojrzenie z panią Elcott i powiedziała: - Ja się dowiedziałam od służby. Inni pokiwali głowami. 456

- Wiadomość dotarta już do St. Just - powie­ dział Matthew. - Mój ojciec zaraz tu będzie. Lord Tregonning spojrzał na lady Tannahay. - Słyszałaś coś na ten temat? Zdumiona lady Tannahay pokręciła głową. Sto­ jący przy niej państwo Entwhistle zrobili to samo. - Mieszkamy za daleko, Marcusie - zauważyła lady Entwhistle. - To mi wygląda na plotkę, która dopiero wyruszyła w świat. Lord Tregonning spojrzał na Treadle'a. Gerrard też. - Czy ktoś ze służby miał szansę rozmawiać z kimkolwiek z zewnątrz lub ktoś nas odwiedził i wyciągnął błędne wnioski? - Nie, sir. - Treadle wyprostował się. - Zarówno ja, jak i pani Carpenter możemy przysiąc, że żaden służący nie wychodził z domu i z nikim nie rozma­ wiał. Nie mieliśmy też żadnych gości. - Wskazał głową na tłum w pokoju śniadaniowym - aż do tej pory. Gerrard spojrzał na Mitchela, lecz zarządca po­ kręcił głową. - Z nikim nie rozmawiałem o Millicent. Gerrard zwrócił się do lorda Tregonninga: - Jedyną osobą, która może sądzić, że Millicent nie żyje... Lord kiwnął głową. - Istotnie. - Spojrzał na niespodziewanych go­ ści. - Musimy koniecznie odkryć, kto rozpuścił tę plotkę. Matthew potraktował to dosłownie. - Wychodząc z domu, rozmawiałem z naszym ogrodnikiem. Usłyszał płotkę od ogrodnika z Tresdale Manor. 457

- Moja pokojówka usłyszała od swego kawalera. - Lady Trewarren spojrzała na lady Fritham. - Pracuje w waszej stajni, Mario. Lady Fritham wyglądała na skonsternowaną. - Ja także dowiedziałam się od pokojówki. Stwierdziłam, że cała służba już wie. - Mnie powiedziała rano moja pokojówka Betsy. - Słysząc złowieszczy ton głosu pani Elcott, wszyscy odwrócili się w jej stronę. Skinęła głową, widząc ich zainteresowanie. - Betsy mieszka z ro­ dzicami i przychodzi do pracy co rano. Słyszała plotkę od siostry, która podaje do stołu w Tresdale. Owa siostra powiedziała Betsy, że Cromwell, lokaj Tresdale, słyszał, jak panicz Jordan powie­ dział do panienki Eleanor, że pana Tregonning nie żyje i sprawa już załatwiona. Oczy wszystkich zwróciły się na zaskoczoną łady Fritham. - Jordan nic mi nie powiedział. Hektorze? - Spojrzała na męża; pokręcił głową. Skonsterno­ wana lady Fritham popatrzyła na lorda Tregonninga. - Nie wiem, o co w tym wszystkim chodzi. - Do licha! - Barnaby stał wcześniej w milczeniu i chłonął informacje, teraz podszedł do lorda Tregonninga - Miałem już wcześniej o to zapytać! Czy ktokolwiek prosił pana o rękę Jacqueline? Lord Tregonning zmarszczył brwi i pokręcił od­ mownie głową, ale po chwili przestał. Na jego twarzy odmalowało się zdumienie. Zerknął na córkę. - Wybacz mi, kochanie, powinienem był ci o tym powiedzieć, lecz to była tak... obraźliwa propozy­ cja... Zupełnie jak akt łaski. Ponieważ nie zamie­ rzał się ożenić z żadną inną panną, postanowił wesprzeć naszą rodzinę, wziąć cię za żonę i upew458

nić się, że resztę życia spędzisz zamknięta w domu i bezpieczna. - Kiedy to było? - zapytał Barnaby. - Jakieś pięć miesięcy temu. - Lord Tregonning wydął wargi. - Mimo że wtedy nie miałem pewno­ ści. .. to wciąż była obrzydliwa propozycja. Oczywi­ ście ją odrzuciłem i powiedziałem mu, że doce­ niam jego pomysł, ale honor nie pozwala mi ska­ zać go na takie poświęcenie. - Jego, czyli kogo? - nie ustąpił Barnaby. Lord Tregonning spojrzał na niego ze zdumie­ niem. - Ależ Jordana, rzecz jasna. A niby kogo? - Istotnie, kogo? -wymamrotał Barnaby. Potem zapytał głośno: - Nikt inny nie prosił o rękę Jacqueline? Lord Tregonning pokręcił głową. - Marcus... - Lady Trewarren podniosła głowę i rozejrzała się dookoła. - Przykro mi to mówić, ale czuję dym. Wszyscy zaczęli węszyć i patrzeć w rozmaitych kierunkach. Treadle wybiegł z pokoju. - Naprawdę jestem wyczulona na dym - powie­ działa lady Trewarren - i zdaje mi się, że zapach się wzmaga. - Pożar!!! - krzyknęła jakaś pokojówka z wyż­ szego piętra. Wszyscy wybiegli do holu; zapach dymu był wy­ raźny, jednak nie dostrzegli żadnych innych oznak pożaru. Wszyscy wpatrywali się w galerię, po któ­ rej, łomocząc butami, przebiegła grupa lokajów i skierowała się do południowego skrzydła. - Proszę wszystkie damy do salonu. - Barnaby zaczął zaganiać damy korytarzem. Niektóre prote459

stowafy, chcąc zobaczyć, co się pali. Sir Vincent za­ klął i rzucił się do pomocy Barnaby'emu. Na szczy­ cie schodów pojawił się Treadle i zbiegł po nich jak wiatr. - To dawne pokoje dziecięce, sir - powiedział do Gerrarda. - A także pana sypialnia. Płomienie strawiły już zasłony. Nosimy kubły z wodą kuchen­ nymi schodami, ale potrzebna nam teraz każda pa­ ra rąk. - Już biegnę. Matthew Brisenden ruszył po schodach. Pozo­ stali mężczyźni wymienili spojrzenia i podążyli za nim. Jacqueline zawahała się i chwyciła ojca za ramię. - Zajrzę do pani Carpenter i od razu tu wrócę. Gerrard zatrzymał się na schodach, żeby usły­ szeć, co Jacqueline planuje. Kiwnął głową i ruszył przed siebie, po trzy stopnie naraz. Ojciec pokle­ pał ją po dłoni. - Grzeczna dziewczynka. Pójdę i sprawdzę, czy mogę się do czegoś przydać. Patrzyła, jak ojciec powoli wchodzi na schody. Pewna, że Treadle się nim zaopiekuje, Jacqueline ruszyła do kuchni. Jak się spodziewała, w służbówce panował chaos. Pomogła pani Carpenter opanować przerażone po­ kojówki i zapędzić je do pomocy lokajom. Łańcuch służby podawał wiadra z wodą w górę schodów. Pani Carpenter miała bardzo ponurą minę. Gdy pokojówki były już zajęte, odciągnęła Jacqueline na stronę. - Maizie odkryła pożar w pokoju pana Debbingtona. Powiedziała, że to były płonące strzały, wbi­ te w zasłony. Podobno od nich zaczął się pożar. Bełkotała i w kółko powtarzała, że ogień nie wziął 460

się z węgli, które wypadły z kominka i że to nie jej wina. Uspokoiłam ją, ale pomyślałam, że pani po­ winna o tym wiedzieć. Jacqueline kiwnęła głową. Strzały. Ktoś wcześniej chciał przebić strzałą Gerrarda, a teraz pojawiły się kolejne. Nie słyszała szczegółów ataku na Ger­ rarda, lecz by strzały mogły dolecieć do jego sy­ pialni, musiały być podpalone i wystrzelone z ogrodów. Jacqueline dobrze znała ogrody; wie­ działa, że nie było w nich prostej, czystej linii strza­ łu do okien Gerrarda. Łucznik musiał stać dość daleko i w dodatku potrafił wziąć pod uwagę kie­ runek wiatru. Życie na wsi jest bardzo spokojne; młodzież ma mnóstwo czasu na doskonalenie różnych umiejęt­ ności. Jacqueline znała tylko kilku wybornych łuczników, którym powiódłby się taki wyczyn, zwłaszcza że ktoś strzelił także w okno na podda­ szu. Wracając w pośpiechu do salonu, zastanawia­ ła się, kto mógł to zrobić. Doszła do drzwi obitych zielonym suknem i przeszła na tyły głównego holu. - Jacqueline! Odwróciła się. Rozczochrana Eleanor w pogniecionej sukni machała do niej rozpaczliwie z korytarza do pół­ nocnego skrzydła. - Chodź szybko! Wybuchł tu kolejny pożar i przysłali mnie po ciebie. Nie dajemy już rady, po­ trzebna nam twoja pomoc. Nie czekając na odpowiedź, rzuciła się koryta­ rzem. Uniosła suknię i pobiegła za Eleanor. W północnym skrzydle był pokój Millicent. Wpadła na korytarz w ostatniej chwili, by zoba­ czyć, jak Eleanor wbiega do salonu na samym koń461

cu skrzydła. Jacqueline zaczęła biec szybciej. Trze­ ba będzie posłać kogoś na górę i wezwać dodatko­ wych ludzi. Wbiegła do salonu. Żadnego dymu. Żadnych płomieni. Ani ludzi walczących z pożarem. Za jej plecami ktoś zatrzasnął drzwi. Odwróciła się. Jordan stał o dwa kroki od niej, patrząc na nią zimnym, pogardliwym wzrokiem. Serce zaczęło jej walić jak oszalałe, za gardło ścisnął strach. Mordercą mamy i prześladowcą Millicent mógł być tylko jeden człowiek - kochanek Eleanor. Eleanor wyszła zza drzwi, odwracając jej uwagę. Jacqueline cofnęła się o krok. Eleanor stanęła u boku Jordana, bardzo blisko. Położyła rękę na jego ramieniu, przytuliła się i uśmiechnęła - ślicznie, ale nieszczerze. Krew zastygła Jacqueline w żyłach, włosy zjeżyły jej się na karku. To nie była już przyjaciółka, którą znała przez tyle lat... Spojrzała na Jordana. Wyglądał jak zwykle: aro­ gancko i wyniośle. Zaczął ją dławić strach. - Gdzie ten pożar? - Jaki pożar? - zapytał obojętnie Jordan, pa­ trząc jej w oczy. I uśmiechnął się. Nagle wszystko zrozumiała. Wiedziała już, co zobaczyła mama i dlaczego była tak oszołomiona, dlaczego przerzucili Millicent przez balustradę i za co wiele lat temu zamordowali z zimną krwią Thomasa. 462

W mgnieniu oka wszystko ułożyło się w czytelną całość. Krzyknęła przeraźliwie.

-Hooop!!! Przy pomocy dwóch lokajów Gerrard wyrzucił przez okno pracowni dwa duże kłęby pochlapa­ nych farbami szmat. Spadły na taras, z dala od pło­ mieni. Oddychając z wysiłkiem, spojrzał na zwę­ glone krokwie dachu i osmalone ściany. W samą porę ugasili ogień, zanim objął dach i rozszerzył się na cały dom. Z dołu dobiegł do nich stłumiony, nagle prze­ rwany, kobiecy krzyk. Przedarł się przez cały zgiełk, który powodowali lokaje gaszący ostatnie płomie­ nie. Zmysły Gerrarda zareagowały instynktownie. Odwrócił się do okna. Wcześniej pobiegł od razu do pracowni, zostawiając sypialnię pod okiem Barnaby'ego; wiedział więcej niż inni o groźnych, po­ plamionych farbą tkaninach i innych pułapkach czyhających w płonącej pracowni malarskiej. Gęsty dym wciąż buchał z okna jego sypialni, ale zaczynał blednąc; huk ognia znacznie ucichł. Uratowali dom. Musiała krzyczeć jakaś pokojówka, ale dlacze­ go? Poczucie, że coś jest nie w porządku, narastało z minuty na minutę. Zawahał się, popatrzył na ogród niewidzącym wzrokiem i zaklął. - Wilcox! Dławiący ostatnie płomienie ogrodnik spojrzał na niego. - Słucham, sir? 463

- Zbierz swoich ludzi i idźcie na taras. Dzieje się tam coś dziwnego. Zostawiając płomienie lokajom, Gerrard wy­ padł przez drzwi i popędził po schodach. Czuł w piersi ucisk od dymu i narastającego strachu. Wbiegł do swojej sypialni i przedarł się przez bała­ gan, nieco mniejszy niż ten w pracowni. Rozgląda­ jąc się po zgliszczach, dostrzegł Barnaby'ego i po­ kazał palcem na balkon. Luneta stała na trójnogu, na swoim miejscu. Chwycił ją i ruszył na balkon. - Co się dzieje? - zapytał Barnaby. - Jakaś kobieta krzyczała, zdaje mi się, że od strony ogrodu. - Szybkimi ruchami Gerrard rozstawił trójnóg i ustawił ostrość. - Poślij kogoś, żeby sprawdził, czy Jacqueline jest w salonie. Barnaby zdumiał się, ale nie zwlekał. Posłał lo­ kaja i nakazał mu pośpiech. Gerrard przeczesywał wzrokiem ogrody. Nawet z jego balkonu nie wszystkie części były widoczne. Patrzył więc przelotnie, licząc na to, że zdoła do­ strzec jakiś ruch... - Jest! - Spojrzał ponad lunetą, sprawdził kieru­ nek i przytknął oko do szkła. - Ktoś biegnie przez Ogród Posejdona do Ogrodu Apolla. Trzy oso­ by... - Skupił się na chwilę. - Jordan, Eleanor i... Jacqueline! - Zaklął. - Trzymają ją między sobą. Już chciał się wyprostować, lecz Barnaby przy­ trzymał go za ramię. - Nie. Nie spuszczaj z nich oka. Patrz, gdzie są. - Teraz u Apolla i biegną dalej. Dokąd ją, do diabła, zabierają? Matthew Brisenden stanął przy Gerrardzie i chwycił się barierki. Dołączył do nich sir Vincent. - Dobrze słyszałem? Młodzi Frithamowie ucie­ kli z Jacqueline? 464

Gerrard kiwnął głową. - Biegną w dół doliny, Bóg jeden wie dokąd. - Porywają ją! - Matthew odwrócił się do Gerrarda. - Muszą dojść do kamiennego tarasu wido­ kowego, żeby przejść ścieżką przez Ogród Diany, a potem przez grań, do swojego domu. Gerrard znowu zaklął. - Masz rację. Tak właśnie wchodzą do ogrodów, nie używając frontowych drzwi. - Nie tym razem. - Barnaby przechylił się przez balustradę i zawołał Wilcoksa, stojącego na tarasie z grupą ogrodników. W kilku słowach wyjaśnił, w czym rzecz; Wilcox i jego ludzie jak na komendę pobiegli przez taras i najkrótszą drogą do Ogrodu Diany, żeby odciąć drogę porywaczom. - Zorientują się - powiedział Matthew - i ruszą inną drogą. Jeśli uda im się dotrzeć do stajni... - Albo do drugiej zatoki... - przerwał mu sir Vincent. - Jest tam zacumowana łódź. Matthew już ruszył przed siebie. - Widziałem na dole Richardsa. Znajdę go i roz­ stawię jego ludzi na ścieżkach wiodących przez grań. - Pomogę ci. - Sir Vincent poszedł za Brisendenem. Gerrard wpatrywał się w trójkę spieszącą przez ogrody. Wciąż byli w Ogrodzie Apolla, właśnie przecinali strumień. Jacqueline miała zakneblowa­ ne usta i chyba związane ręce. Gerrard usłyszał za sobą jakiś ruch. Do pokoju weszli lord Fritham, sir Harvey Entwhistle i pan Hancock. Dżentelme­ ni od początku pomagali w gaszeniu płomieni. Wy­ starczyło jedno spojrzenie na oszołomioną minę lorda Frithama, by domyślić się, że słyszał już naj­ nowsze wieści. Pozostali również. 465

- Chodźmy, przyjacielu. - Ponury sir Harvey po­ łożył dłoń na ramieniu Frithama. - Pójdźmy na dół i sprawdźmy, co ten twój młokos planuje. Lord Fritham kiwnął głową. Był jak sparaliżo­ wany. Starsi dżentelmeni ujęli go pod ramio­ na i wyszli. Barnaby stanął obok Gerrarda. - Gdzie są teraz? - Wciąż u Apolla, jeszcze nie doszli do tarasu widokowego. - Zamilkł i po chwili dodał. - Jacqueline celowo opóźnia ich marsz. - Ściszył głos. - Jordan ją uderzył. Ale to nie pomogło. Upadła na ziemię i nie chce się podnieść. Barnaby mocniej zacisnął palce na jego ramie­ niu. - Wytrzymaj to. Musimy wiedzieć, dokąd pójdą, kiedy miną taras. Gerrard stłumił narastające w nim emocje; wściekłość, zimną, głęboką i potężną furię. Jacqueline należała do niego i miał ją chronić. Widział jednak sens w strategii Barnaby'ego. Zaciskając zęby, patrzył przez lunetę. W duchu ostrzegł Jacqueline, by była ostrożna, by uważała. Przeklęty Jordan Fritham! W tym samym czasie modlił się gorąco. Starsi panowie wyszli na taras; był z nimi lord Tregonning. Spytali Barnaby'ego o kierunek po­ ścigu i szybko ruszyli przed siebie. Obszerne, bujne ogrody nie były stworzone do szybkich ucieczek i pościgów. Wręcz przeciw­ nie. Akcja przebiegała bardzo powoli. Gerrard upewnił się, że ogrodnicy dotarli już do górnej gra­ nicy Ogrodu Diany - odcięli jedną z dróg ucieczki Frithamów. Stajenni z Matthew i sir Vincentem nie dotarli jeszcze tak daleko, ale zdążą na miej466

sce, zanim porywacze dojdą do grani. Skierował lunetę na Jacqueline i zobaczył, jak Jordan i Eleanor wloką ją w kierunku kamiennego tarasu.

Jacqueline zaszlochała z ulgi, gdy Jordan wycią­ gnął z jej ust swoją chusteczkę. - Proszę! - Oczy miał zimne i obojętne. - Jeste­ śmy już daleko. Możesz wrzeszczeć ile sił, i tak nikt cię nie usłyszy. - Spojrzał na dom i uśmiechnął się drwiąco. - Wszyscy są zbyt zajęci gaszeniem pło­ mieni i lamentowaniem nad stratą przeklętego por­ tretu. - Zacisnął palce na jej ramieniu. - Ruszaj się! Pociągnął ją brutalnie za sobą. Ociągała się i spowalniała pochód na tyle, by Jordan nie wpadł na pomysł zbicia jej i niesienia nieprzytomnej przez resztę drogi. Tak byłoby o wiele szybciej, więc Jacqueline musiała uważać, by go zbytnio nie sprowokować. Blada Eleanor, z zaciśniętymi ustami trzymała ją za drugie ramię. I ciągnęła za sobą. Obydwoje byli od niej wyżsi i silniejsi; wspólnymi siłami mogli ją niemal nieść. Wiedziała, że portret jest bezpieczny; nie było go w pracowni ani w sypialni Gerrarda. Zgodnie z umową należał już do jej ojca, więc Compton i Treadle ukryli obraz w jego gabinecie. Nie czuła potrzeby, by o tym wspominać. Niemal udało jej się złapać oddech i wrócić do siebie po strasznym spotkaniu w salonie. Na pewno nigdy nie zapomni zła, które tam wyczu­ ła; ciepło słońca na twarzy upewniało ją, że wciąż są w rzeczywistym świecie, a jednak... Odetchnęła głęboko i starała się mówić spokojnie: 467

- Dokąd mnie zabieracie? Co chcecie przez to osiągnąć? - Porywamy cię - zimno poinformował ją Jor­ dan. - Twoje bezwstydne zachowanie z tym prze­ klętym artystą nie pozostawiło nam wyboru. - Ton jego głosu sugerował, że to wszystko jej wina. - Bę­ dą sądzili, że wybraliśmy się do Gretna, a w rzeczy­ wistości spędzimy trochę czasu w przytulnym za­ jeździe na wybrzeżu. - Spojrzał na nią. - Po kilku naszych wspólnych nocach twój ojciec z pewnością dostrzeże sens naszych zaręczyn. Jacqueline czuła, że zna odpowiedź, ale musiała o to spytać. - Dlaczego chcesz się ze mną ożenić? Przecież nawet ci się nie podobam... - Oczywiście. Niewiniątka nigdy mnie nie pocią­ gały. - Spojrzał na Jacqueline i uśmiechnął się ta­ jemniczym uśmiechem, którego wolałaby nie wi­ dzieć. Potem spojrzał przed siebie i powiedział: - Bez wątpienia twój artysta nauczył cię tego i owego. To będzie nawet ciekawe odkrycie - jak daleko zaszedł z tą edukacją. Jednak poza ko­ niecznością ślubu nie interesuję się tobą osobiście. Chcę tylko Hellebore Hall. - Dlaczego? Jordan zacisnął szczęki. - Bo powinno należeć do mnie. Potrzebuję go bardziej niż ty. Zamajaczył przed nimi zarys kamiennego tarasu widokowego. Wciągnęli ją po schodach; Eleanor ciągnęła ją za ręce, a Jordan popychał z tyłu. Ru­ szyli ku ścieżce do Ogrodu Diany. - Konie są już osiodłane. Zanim się ktokolwiek zorientuje, będziemy już daleko... 468

- Jordan! - Eleanor zatrzymała się nagle. Poka­ zała palcem na grań. - Patrz! Jacqueline podniosła głowę i zobaczyła w od­ dali postaci. Były zbyt daleko, by można ich je rozpoznać, lecz po ich liczbie odgadła, że to ogrodnicy albo lokaje. Biegli po wyższych ścież­ kach wzdłuż grani i docierali już do Ogrodu Dia­ ny. Eleanor i Jordan, nawet gdyby byli sami i ru­ szyli co sił w nogach, nie dotarliby przed nimi do ścieżki. Przeszyła ją ulga; zawisła na ich ramionach i cof­ nęła się kilka kroków, aż w końcu oparła się o ba­ rierę. - Rozwiążcie mnie. - Wyciągnęła przed siebie dłonie, skrępowane koronkowym szalem. - Nie uda wam się przedrzeć; musicie wrócić do domu i wyjaśnić... Jordan odwrócił się do niej. - Nie! Nie pozwolę ci odejść i nie pozwolę, by Hellebore wyśliznęło mi się z rąk. - Złapał ją za ra­ mię, wpijając boleśnie palce w jej ciało. - Pójdzie­ my inną drogą. - Poderwał ją na nogi. - Ruszamy z powrotem. Pociągnął ją po schodach i w górę ogrodów, do drewnianej altany. - Weźmiemy sobie konie z twojej stajni. Przeszli kilka metrów na otwartą przestrzeń i Jordan się zatrzymał. Patrząc ku południowej grani, zaklął szpetnie. - Tam też już są. Zaciskając zęby, obrócił ją znowu i popchnął przed siebie w stronę kamiennego tarasu. Gdy we­ szli pod drewniany dach, zatrzymał się; wciąż trzy­ mając ją za ramię, dzikim wzrokiem popatrzył naj469

pierw w jedną, potem w drugą stronę. Eleanor tak­ że się rozglądała, oddychając płytko. - I co teraz? Nie wydostaniemy się! - Spojrzała na Jacqueline. - Moglibyśmy ich zaszantażować, ale nie mam noża, którym mogłabym jej grozić. Masz coś? Jordan poklepał się po kieszeniach i wyjął scyzo­ ryk; rozłożył go, lecz ostrze miało zaledwie pięć centymetrów. - Co to ma być? - W głosie Eleanor zadźwięcza­ ła histeria. Jordan odetchnął głęboko, podniósł głowę i spojrzał w kierunku plaży. Jacqueline nie miała pojęcia, co tam zobaczył, ale widziała, jak napełnił go spokój. - To może nam się przydać, jeśli połączy się z czymś jeszcze. Czymś znacznie bardziej drama­ tycznym i ostatecznym. I jakże stosownym. Bezwzględnie potrząsnął Jacqueline za ramię. - Ruszamy. Właśnie odkryłem, jak zmusić two­ jego ojca i wszystkich innych, by zrobili, czego za­ pragnę. Ruszyli ku plaży.

Gerrard zaklął. Zostawił lunetę i przebiegł przez osmalony pokój do drzwi. - Poszli ścieżką do plaży. - Do plaży? - Barnaby ruszył za przyjacielem. - Ale stamtąd nie ma ucieczki. - Nie ma - zgodził się Gerrard. - Jest tam coś lepszego. Pistolet wycelowany w nasze głowy. - Pistolet? - Barnaby szedł szybko obok Gerrarda. - Jaki pistolet? 470

Gerrard wybiegł na taras. - Nazywa się Cyklop.

Zanim jeszcze Jordan ściągnął ją ze schodów, Jacqueline domyśliła się, co oznacza jego tajem­ nicza wypowiedź. Wiedziała, co zamierzał zro­ bić. Zwalniała pochód, jak tylko mogła; coś kłuło ją w boku, oddychała ciężko i plątały jej się nogi. Ni­ czego bardziej nie pragnęła, jak odpoczynku. Jor­ dan często spacerował po ogrodach i nie wyglądał na zmęczonego ich pośpieszną ucieczką; Eleanor jednakże wyraźnie opadła z sił. Wykorzystując moment, gdy się zatrzymał, aby sprawdzić, jak blisko jest pościg, Jacqueline ode­ tchnęła głęboko i wyprostowała ramiona, by ulżyć nieco obolałym, związanym rękom. Jordan zaci­ snął boleśnie palce na jej ramieniu. - Idziemy - powiedział ostro. - Musimy tam być przed nimi. Popchnął ją stromą ścieżką, idąc tuż za nią i podtrzymując, gdyż uginały się pod nią nogi. - Nie waż się nas spowalniać. Spojrzał jej zimno w oczy. Jak mogła kiedykolwiek uważać go za przyjacie­ la i sojusznika? Nic dla niego nie znaczyła, była tyl­ ko środkiem do osiągnięcia celu. A Eleanor... Ja­ cqueline spojrzała na kobietę, wbijającą paznokcie w jej drugie ramię. Naprawdę nigdy wcześniej jej nie widziała. W salonie Eleanor odrzuciła wszelkie pozory i pogardliwie objawiła jej całą prawdę. Przypomniała sobie lubieżne szczegóły spotkań z kochankiem, którymi Eleanor z lubością raczyła 471

ją przez wszystkie te lata. Już wcześniej jej opowie­ ści były niesmaczne, a co dopiero teraz. Jacqueline wiedziała już, kim jest kochanek Eleanor.

Rozdział 22 Raz po raz musieli schodzić po stromych stop­ niach, co spowalniało ucieczkę. Jacqueline czuła ucisk w piersi i nieznośny ból w ramionach. Słysza­ ła już zbliżające się do nich odgłosy pościgu. Jor­ dan nie zamierzał jej zabić - przynajmniej na razie - ale i tak była porażona jego wszystkimi czynami w drodze do zdobycia Hellebore Hall. Nie miala wątpliwości, że w razie niepowodzenia zabije ją z zemsty. Podejrzewała, że Jordan nie jest przy zdrowych zmysłach. Spojrzała na boki. Po jej prawej stronie Eleanor była już u kresu sil. Inaczej niż Jordan, była prze­ rażona i spanikowana. Jacqueline spojrzała przed siebie; jej wzrok padł na rośliny otaczające ścieżkę. Doszli do następne­ go zakrętu i trzech stromych stopni. Eleanor za­ częła schodzić w dół i ciągnąć za sobą Jacqueline; Jordan puścił ją na chwilę i popatrzył w górę. Wte­ dy Jacqueline zeskoczyła ze schodów i wyrwała się z uścisku, z całej siły popychając Eleanor w bok. 472

Dziewczyna straciła równowagę, pisnęła i upadła na klomb przy ścieżce. Był obsadzony dużymi kaktusami. Eleanor otworzyła szeroko oczy, ze świstem wciągnęła powietrze i wrzasnęła. Kolce kaktusów chwyciły ją za suknię i włosy. Jordan patrzył na nią z przerażeniem. Był bez­ radny. Odwrócił się do Jacqueline. Potknęła się, lecz utrzymała na nogach. - Pociągnęła mnie za mocno i spadłam. Wykrzywił się paskudnie. Jacqueline widziała zbliżającą się pięść, ale nie zdążyła się uchylić; uderzenie trafiło w policzek. Zachwiała się i upa­ dła na kolana, usiłując złapać oddech. Jordan przez chwilę próbował uspokoić siostrę, by nie wplątywała się w kaktusy jeszcze bardziej. Złapał ją za ręce i pociągnął; Eleanor krzyknęła prze­ raźliwie. Kolce wbiły się w ubranie i mocno trzy­ mały. - Nie szkodzi - poddał się Jordan. - Możesz tu zostać, nic złego ci nie zrobią. Ja muszę dostać się na Cyklopa i zmusić ich do podjęcia pewnych de­ cyzji. Kiedy je podpiszą, będziemy górą - będzie­ my mogli robić, co nam się tylko spodoba. Jacqueline wstała powoli; była zbyt wyczerpana, żeby uciekać. Jordan rzucił jej złowrogie, mściwe spojrzenie. - Później - powiedział szybko do siostry - bę­ dziesz mogła się na niej zemścić. Oddam ci ją do dyspozycji. Będziesz mogła ją ukarać, a potem znowu i znowu, przywiązać ją, by na nas patrzyła. Będzie twoją niewolnicą. Na zawsze już będziemy razem i nikt nas nie powstrzyma. Ale najpierw mu­ szę iść do Cyklopa. 473

Eleanor otworzyła szeroko oczy i złapała go za ręce. - Nie! Nie zostawiaj mnie! Jordan był poirytowany. - Wrócę po ciebie! - Spojrzał na ścieżkę i odtrą­ cił jej dłonie. - Muszę już iść! Eleanor zawyła przeciągle. Zignorował ją zupeł­ nie; zwinnie podszedł do Jacqueline i przerzucił ją sobie przez ramię. Szybkim krokiem ruszył ku plaży. Jacqueline zwisała z jego ramienia. Powoli traci­ ła przytomność, choć ze wszystkich sił walczyła z falą ciemności. Zaczęła tłuc pięściami w plecy Jordana, który bez przerwy klął. Gdy skręcali na ostatni fragment ścieżki, zobaczyła nad nimi sporą grupę osób. Niektórzy zatrzymali się przy Eleanor, inni ruszyli ich śladem. Do Cyklopa wiodły dwie ścieżki, lecz druga, wzdłuż południo­ wej grani, była dłuższa. Oceniwszy odległość, Ja­ cqueline pogodziła się z faktem, że Jordan dotrze pierwszy do Cyklopa, nawet niosąc ją na ramieniu. Zrobiła zatem to, co wydało jej się najbardziej roz­ sądne. Zamknęła oczy, odetchnęła słonym mor­ skim powietrzem i pomyślała o Gerrardzie; była przekonana, że przybędzie jej na ratunek. Sięgnę­ ła w głąb siebie i zebrała wszystkie siły. Cokolwiek się wydarzy, prawdopodobnie będzie ich potrzebo­ wała.

Gerrard i Barnaby zatrzymali się gwałtownie nad urwiskiem. Za ich plecami grupa ogrodników uwalniała szlochającą Eleanor z kaktusowych ob­ jęć. Przed nimi Jordan stał na szczycie Cyklopa, trzymając chwiejącą się Jacqueline. 474

Wszyscy zgromadzili się na ścieżce pod skalą. W środku grupy, otoczony przez sąsiadów, stał lord Tregonning, ciężko wspierając się na lasce. Nawet z oddali było widać, że twarz ma ziemistą. Lord Fritham wyglądał chyba jeszcze gorzej. Zakręt ścieżki ukrywał Gerrarda i Barnaby'ego przed wzrokiem Jordana. Przez gęste liście obser­ wowali, jak igra z życiem Jacqueline. Wcześniej w ogrodzie minęli Mitchela biegnącego do domu po papier i atrament. Jordan zagroził, że za pomo­ cą scyzoryka oszpeci Jacqueline, a potem wyłupi jej oczy, jeśli nie spełnią jego żądań. Jeśli ktokolwiek zbliży się do skały, wrzuci ją do wnętrza Cyklopa. Żądał, by lord Tregonning natychmiast zrzekł się praw do Hellebore Hall i żeby wszyscy obecni poświadczyli dokument podpisami. Dom i cala po­ siadłość miały od tej pory należeć do Jordana, po­ za tym Jacqueline miała zostać jego żoną, zaś on sam miał być oczyszczony z wszelkich zbrodni, któ­ re mu się przypisuje. Gerrard tłumił ohydne wyzwiska. Barnaby nie. - Cicho - powiedział Gerrard. - Słuchaj. Lord Fritham negocjował z synem. - Nie ma potrzeby robić tego wszystkiego. - Potrzeby? - Pełen pogardy chichot Jorda­ na doleciał do nich wraz z łagodną bryzą. - To wszystko twoja zasługa, staruszku. To przez ciebie mam tę potrzebę. Razem z szanowną mamusią roztrwoniliście tę resztkę majątku, którą mogłem odziedziczyć, na idiotyczne zabawy i udawanie, że jesteście równie bogaci, jak wszyscy sąsiedzi. Tresdale jest zadłużone po uszy, myślałeś, że nie wiem? Co mi pozostało? Musiałem jakoś zapewnić sobie przyszłość. Z pieniędzy Jacqueline będę mógł żyć z Eleanor w Londynie, z którego nigdy nie powin475

niśmy byli wyjeżdżać. Dość już mam tej zapyziałej prowincji. Będziemy żyć jak królowie, a was, prze­ klętych, zostawimy tutaj. Ostatnie słowa drżały od nienawiści. Mewy krzyczały; fale uderzały o skalisty brzeg i rozsiewały kropelki wody na straszną scenerię. Nadchodził przypływ. Cyklop nie zaczął jeszcze na dobre pluć wodą, ale brzeg sukni Jacqueline był już mokry. Z otworu, bulgocząc i pieniąc się, wy­ pływała woda, za każdym razem coraz wyższa. - Ciekawe, ile czasu nam zostało, zanim na­ prawdę wybuchnie - wyszeptał Barnaby. - Za pół godziny zacznie tryskać wodą. Głos należał do Matthew. Młodzieniec dołączył do nich wraz z ciężko dyszącym sir Vincentem i wpił wzrok w przerażający widok. - Zanim minie godzina, Cyklop osiągnie pełną moc. Lecz jeśli upuści ją teraz, Jacqueline i tak nie zdoła stamtąd uciec. Albo utonie, albo zostanie zmiażdżona. Jordan przemówił znowu: - Gdy tylko ten głupiec Cunningham przyniesie papier, napiszecie to, co wam podyktuję i podpi­ szecie to. - Uśmiechnął się. - Wiem, że wszyscy je­ steście honorowymi dżentelmenami. Zrobicie, co wam każę, gdyż inaczej poczuję się zmuszony do poddania się. - Jordan rozluźnił chwyt wokół talii Jacqueline i jej stopy natychmiast zaczęły się zsuwać w podobny do lejka otwór Cyklopa. Wszyscy wstrzymali oddech, rzucili się ku nim i natychmiast zatrzymali, gdy Jordan roześmiał się i chwycił ją mocniej. - No właśnie. - Przyłożył scyzoryk do jej policz­ ka. - Zostańcie na miejscu. Jestem pewien, że Cunningham już tu biegnie. 476

Nikt się nie poruszył. Nikt się nie odezwał. - Czy on oszalał? - zapytał Barnaby. - Nikt nie będzie się czuł zobowiązany dotrzymać słowa zło­ żonego pod przymusem. - Och, nie - powiedział ponuro sir Vincent. - Pomyślcie tylko o skandalu, jaki wywoła zapisa­ na i poświadczona przez tyle osób umowa. - Och, mój Boże! - Matthew chwycił Gerrarda za ramię i wskazał ręką na morze. - Patrzcie! Nadchodził letni szkwał. Mroczna, kłębiąca się stalowa kurtyna, wciąż rosła i zagarniała błękitne niebo, pchała przed sobą spienione fale. - Idzie w naszą stronę. - Matthew niemal krzy­ czał. - Fala rośnie. - Spojrzał na dwie postacie na Cyklopie, stojące tyłem do nadchodzącej kata­ strofy. - Jordan o tym nie wie. Cyklop wybuchnie znacznie szybciej i znacznie mocniej, niż się tego spodziewa. A jeśli ją wypuści? Sir Vincent zaklął. - Musimy mu powiedzieć... - Nie. - Barnaby patrzył na Jordana. - Nie mo­ żemy go zmuszać do opuszczenia Cyklopa. To je­ go broń. Bez niego, tylko z tym małym nożykiem i wiszącą nad nim groźbą, może się stać nieobli­ czalny. Może spanikować. - I tak spanikuje - powiedział Matthew. - Wiem, jak się zachowuje Cyklop w czasie sztor­ mu. Wybucha znienacka i od razu z potężną siłą. Gerrard zacisnął dłoń na jego ramieniu, ucisza­ jąc młodzieńca na chwilę. Jego myśli gnały jak wiatr. - Dopóki Jordan trzyma Jacqueline nad Cyklo­ pem, nie możemy niczego zrobić, zatem musimy zmienić tę sytuację i zrobić coś, czego Jordan się nie spodziewa. 477

- Co? - zapytał Barnaby. Gerrard spojrzał mu w oczy. - Chciałbym, żebyś poszedł z sir Vincentem do lorda Tregonninga i spróbował go wesprzeć. Jordan jest próżny, wydaje mu się, że ma całą sytu­ ację pod kontrolą. Wypytajcie go o poprzednie morderstwa, podpuśćcie go, by zaczął się chwalić, jaki był sprytny. Wiesz, jak sobie poradzić z takim człowiekiem, by zyskać trochę na czasie. - Gerrard spojrzał na sir Vincenta. - Najważniejsze jest, by uwaga Jordana była na was skupiona. Na waszych twarzach. Nie pozwólcie, by spojrzał gdzie indziej. Barnaby zmarszczył brwi. - Dlaczego? - spytał podejrzliwie. Gerrard uniósł rękę. Spojrzał w górę ścieżki i przywołał gestem jednego ze strażników Eleanor. - Słucham, sir? - Proszę przytrzymać pannę Fritham tam, gdzie jest teraz, i zmusić ją, by usiadła. Absolutnie nie może widzieć, co dzieje się na Cyklopie. Ogrodnik spojrzał na skałę, zasalutował i po­ biegł pod górę. Gerrard zwrócił się do Matthew: - Czy możemy stąd dojść do zatoki tak, by Jor­ dan nas nie zauważył? Matthew myślał przez chwilę i wyciągnął dłoń w prawo. - Jest tu maleńka ścieżka ogrodników, która ro­ bi łuk tędy i kończy się na plaży. Ciągnie się tuż przy strumieniu i jest w całości osłonięta. - Spoj­ rzał na Gerrarda. - Dlaczego pytasz? Wpatrując się w postaci na skale, odetchnął głę­ boko. - Bo zamierzam zrobić ostatnią rzecz, jakiej spodziewa się Jordan. Wspiąć się na Cyklopa od strony morza. 478

- Nie. Nie uda ci się - powiedział Matthew. - To niemożliwe. Sir Vincent potrząsnął głową. - Obawiam się, że on ma rację. To byłoby samo­ bójstwo. - Często naśmiewasz się z hrabstwa, z którego pochodzę. Powiedz im. Barnaby wytrzymał spojrzenie przyjaciela, zoba­ czył w nich zdecydowanie, westchnął i spojrzał na pozostałych dżentelmenów. - Peak District*. Gerrard ma rację. Jeśli ktokol­ wiek jest w stanie wspiąć się z wody na Cyklopa, to właśnie on.

Jak budzący się ze snu gigant, Cyklop mruczał i dudnił pod stopami Jacqueline. Tuż za nią ział otwór w skale. Potężny szum spiętrzonych fal, pod­ noszących się coraz wyżej, napełniał ją przeraże­ niem. Ramię Jordana było jej jedynym ratunkiem. Jeśli ją puści, Jacqueline nie będzie w stanie się uratować. Była bezradna i o krok od pewnej śmierci. Prawie poddała się panice. Walczyła z nią, lecz podobnie jak woda mocząca coraz wyżej jej suk­ nię, tak zimno, lęk i rozpacz powoli ogarniały całe jej ciało. Nie miała pojęcia, jak się dalej potoczą jej losy, lecz fale napięcia przebiegające przez ramię Jor­ dana uświadamiały jej, że nie jest nawet w przybli­ żeniu tak opanowany, jak się wydaje. Peak District - skalisty region hrabstwa Derbyshire; peak [ang.] - szczyt.

479

A jeśli ją upuści? Pomruk męskich głosów mieszał się z odgłosami Cyklopa. Jacqueline próbowała zrozumieć słowa, lecz nie potrafiła oderwać wzroku ani myśli od ziejącej pod jej stopami dziury. Zdawała się czekać, by ją wessać. Gerrard. Jeśli wyśliznęłaby się z uchwytu Jordana i miała zginąć, żal wynikający ze straty Gerrarda i ich wspólnej przyszłości byłby jej ostatnim uczuciem. Zdecydowała się walczyć do końca, by nie stracić niczego. Ten cel, pewność, że wie, czego pragnie, i że nic nie jest od tego ważniejsze, pozwoliła jej myśleć, opóźniać ucieczkę i pozbyć się Eleanor. Gerrard dał jej wizję przyszłości, której mogła się chwycić. Zamknęła oczy i przywołała tę wizję, by się uspokoić. Usłyszała zamieszanie wśród dżentelmenów stojących u podnóża skały. Podniosła głowę. Barnaby i sir Vincent przepychali się przez tłumek do jej ojca. Barnaby chwycił go za ramię. Ojciec, wciąż z kamienną twarzą, zdawał się nie zauważać Adaira, lecz Jacqueline wiedziała, że było inaczej. Barnaby chyba miał jakiś plan, ale gdzie się podział Gerrard? Jordan zastanawiał się nad tym samym; przecze­ sał wzrokiem teren, a w końcu zapytał. Barnaby spojrzał na niego. - Jest ciężko ranny. Musiał zostać w domu. Serce w niej zamarło. Barnaby spojrzał jej w oczy i Jacqueline zrozumiała, że kłamał. Ger­ rard był gdzieś w pobliżu, robiąc coś, czego nie po­ winien wiedzieć Jordan. Serce znowu zaczęło bić; wypełniła ją otucha. Słuchała uważnie, próbując 480

zrozumieć ich plan i domyślić się, jaką powin­ na odegrać rolę. Przygotowywała się na to, co na­ stąpi. Czymkolwiek miało być. Barnaby zdawał się pogodzony z tym, że Jordan wygrał. Jego wypowiedzi miały o tym świadczyć. - Nieźle to wszystko zaplanowałeś - stwierdził. - I to od tak dawna. Ale przyznaję, że jestem tro­ chę zaskoczony. Dlaczego właściwie zabiłeś Tho­ masa? Jordan zawahał się, ale nie potrafił sobie odmó­ wić pochwalenia się przed wszystkimi. - Oczywiście dlatego, że miał zamiar oświadczyć się Jacqueline, a ona by go przyjęła. Chciał zagar­ nąć to, co powinno należeć do mnie. - Ach, rzeczywiście. - Barnaby kiwnął głową. - Teraz rozumiem. Ale dlaczego nie poprosiłeś o rękę Jacqueline, gdy już się go pozbyłeś i nie przejąłeś od razu kontroli nad majątkiem? - Zamierzałem - krzyknął wściekle Jordan. - Ale najpierw ona popadła w żałobę po tym idio­ cie, a potem stało się jasne, że nie będzie chciała przyjąć moich oświadczyn. - Ale chyba się nie poddałeś? - Barnaby zdawał się zaintrygowany. Jacqueline spodziewała się, że w rzeczywistości próbuje on tylko odwrócić uwagę Jordana. - Oczywiście, że nie. Szukałem innej drogi do celu. - Ponieważ Barnaby milczał oczekująco, Jordan mówił dalej: - Miribelle zachęcała Jacque­ line do wyjazdu do Londynu, a jednocześnie sama podsunęła mi świetne rozwiązanie. Wsadziła nos w nie swoje sprawy. Gdy próbowała powstrzymać Jacqueline przed wyruszeniem na przejażdżkę, do­ myśliliśmy się, że to ona widziała nas w Ogrodzie Nocy. Musieliśmy więc szybko ją usunąć, zanim 481

zdąży zebrać się na odwagę i komukolwiek powie­ dzieć o swoim odkryciu. I to, rzecz jasna, był kolej­ ny krok do celu. - Zabiłeś Miribelle - wtrącił sir Vincent potę­ piającym głosem - a potem zrzuciłeś całą winę na Jacqueline. Jordan uśmiechnął się. - Nie do końca. Ja zabiłem Miribelle, a to wy zrzuciliście winę na Jacqueline. Podejrzewaliście ją i to zadziałało tylko na naszą korzyść. Wystar­ czyło rozdmuchać delikatnie iskrę, podniecając wasze idiotyczne podejrzenia, i gotowe. To było naprawdę łatwe. Tacy byliście naiwni, świetnie się bawiliśmy waszym kosztem. - Wystawiliście nas do wiatru w przepięknym stylu - zachęcał dalej Barnaby. Jordan przechylił głowę. - Dało mi to możliwość zdobycia ręki Jacqueli­ ne nawet mimo jej niechęci. W takich okoliczno­ ściach było całkowicie naturalne zaproponowanie małżeństwa z rozsądku, by schować Jacqueline na prowincji. To na pewno by zadziałało. - Ale - Barnaby wyglądał na zaskoczonego - zdawało mi się, że lord Tregonning odrzucił two­ ją propozycję. - Odrzucił - powiedział pogardliwie zirytowany Jordan. - Bredził o honorze, który nie pozwala mu przyjąć takiego poświęcenia. Ale w końcu by się zgodził. Kiedy już rozniosła się plotka o śmierci Millicent, to byłaby tylko kwestia czasu. Sytuacja Jacqueline stałaby się nieznośna i wydanie jej za mnie byłoby jedynym sensownym rozwiązaniem. - Na Boga! - Sir Vincent był zdumiony. Prze­ łknął ślinę i powiedział: - Naprawdę świetnie to zaplanowałeś. 482

Jordan uśmiechnął się dumnie. - Dziękuję. - Jeszcze jedno mnie ciekawi - kontynuował Barnaby. - W jaki sposób... ?

Stojąc na skałach na brzegu zatoki, Gerrard wpatrywał się w wykutą z granitu twarz Cyklopa. Idąc wąską ścieżką, dość łatwo można było wspiąć się na szczyt, jednak z tej strony widział głównie pionową ścianę. Obejrzał uważnie mokrą skałę, po czym oparł się o nią i rozwiązał buty. Grube skórzane pode­ szwy będą mu przeszkadzać. Skoro nie miał butów do wspinaczki, najlepszą alternatywą były po pro­ stu bose stopy. Fale uderzały o brzeg, zagarniając coraz szerszy pas skalistej plaży, budziły stłumiony ryk we wnę­ trzu Cyklopa. Nie mówiąc słowa, Matthew wziął jego buty. Gerrard zdjął skarpetki i włożył je do butów, a potem metodycznie opróżnił kiesze­ nie. Wolałby również zdjąć surdut, ale gruby mate­ riał stanowił ochronę przed szorstką skałą. Odwrócił się do Cyklopa i zapiął dokładnie sur­ dut. Stojący za nim Matthew spojrzał na granitowy monolit, czarny w miejscach, gdzie docierały fale, i zadrżał. - Może ci się nie udać. - Wiem. - Gerrard już o tym pomyślał. - Lecz jeśli ona zginie, nigdy sobie nie wybaczę, że nie spróbowałem. Jeszcze przez chwilę obserwował skalę, a potem spojrzał na Matthew. 483

- Zostań w ukryciu, dopóki nie wejdę na górę. Matthew kiwnął głową. - Powodzenia. Huk fal zagłuszył jego słowa. Gerrard sięgnął do wąskiej półki skalnej i się podciągnął. Była nie­ wiele szersza od jego stopy; przytrzymując się ska­ ły jedną ręką, szybko okrążył Cyklopa i przeszedł na przeciwną stronę, niż Barnaby i reszta dżentel­ menów. Tak się złożyło, że musiał się wspiąć obok wejścia do jaskini, w którą morze wtłaczało bulgo­ czące i spienione fale. Nie przestał o tym myśleć. Wspinał się. Gerrard się wspinał, odkąd zaczął raczkować. Mimo, że już na stałe mieszkał w Londynie, każde­ go roku odwiedzał rodzinny dom i trenował wspi­ naczkę. Czuł, że nie wyszedł jeszcze z wprawy. I to wystarczyło. Dla kogoś z jego doświadczeniem Cy­ klop był dość łatwym celem. To, co czyniło go nie­ bezpiecznym, to mokra, śliska powierzchnia oraz nieustanny, nieregularny huk fal. Nie patrzył w dół; wspinał się spokojnie i mia­ rowo. Przyzwyczajenie stało się jego drugą natu­ rą - instynktownie odnajdywał szczeliny, przeno­ sił ciężar ciała, opierał stopę i się podcią­ gał. I znowu. I jeszcze raz. Przeżył kilka pełnych napięcia chwil, zwłaszcza gdy minął górną kra­ wędź jaskini i w skale zaczęło brakować szczelin, w które mógłby zmieścić stopy. Odnalazł jednak w sobie wyuczony rytm, kolejność ruchów, a co najważniejsze, dyscyplinę, które pomogły mu piąć się wyżej. Bez pośpiechu. Bez żadnych gwałtownych ru­ chów. Jeden mały krok i chwila upewnienia się, stabilności. Szkwał wciąż się zbliżał; świat zaczął powoli skrywać się w mroku. 484

Nagle pośliznął się na kłębku wodorostów, któ­ rych nie był w stanie zauważyć na mokrej skale, i zawisł nad wlotem do jaskini - gdyby spadł, wessałaby go do wnętrza skały, gdzie musiałby zginąć. Przez chwilę wisiał na samych palcach, z mięśnia­ mi napiętymi do granic wytrzymałości, i powoli szukał innej szczeliny, gdzie mógłby wsunąć palce stóp. Znalazł ją i uspokoił drżące ciało. Myślał wyłącznie o Jacqueline i tylko o niej. Nie o chmurach, które zebrały się nad jej głową, lecz o jej zapachu unoszącym się nocą nad łóżkiem. Otaczała go mgła z drobnych kropelek morskiej wody; ryk Cyklopa nabierał mocy. Odciął się od te­ go dźwięku i myślał o śmiechu Jacqueline -jeszcze zbyt mało razy go słyszał, by teraz oboje mieli umrzeć. Co ma być, to będzie. Chwycił się słów Timms jak obietnicy, odsunął od siebie ból nadgarstków i otartych dłoni. Nie myślał o ranach na stopach i palcach. Pod nim pieniło się i huczało morze, domagając się jego uwagi, kusząc, by się zatrzymał i spojrzał w dół. Zignorował to wezwanie i wspinał się dalej. Im wyżej się wspinał, tym ostrzejsze stawały się krawędzie skały z dala od wygładzających fal, omia­ tane wiatrem. Chmury dotarły nad zatokę i prze­ słoniły słońce; wiatr się wzmógł, dął coraz silniej, pchając przed sobą fale. Gerrard był już przemo­ czony do pasa i zaczął tracić czucie w stopach, ale dotarł niemal na miejsce. Niemal do punktu, w któ­ rym pionowa skała załamywała się i przechodziła w płaski szczyt. Pierwszy, nachylony pod kątem od­ cinek, był najważniejszy; Gerrard nie będzie mógł wstać, zanim nie dotrze do całkiem płaskiej powierzchni, przy otworze w skale, a jednocześnie 485

stanie się już widoczny zarówno dla obserwatorów z plaży, jak i dla Jordana, gdyby się odwrócił. Był szczerze zdumiony, gdy stwierdził, że leży na brzuchu na szczycie skały i z trudem łapie od­ dech. Przylgnął do kamieni; miał nadzieję, że nikt go jeszcze nie zobaczył. Oddychając głęboko i cze­ kając, aż serce wróci do normalnego rytmu, zaczął przysłuchiwać się dyskusji. Właśnie dochodziła do momentu kulminacyjnego. - Dość tego! - krzyknął Jordan udręczonym gło­ sem. - Napisz proste zobowiązanie, bez tych wszystkich wymyślnych formułek! Że dobrowolnie oddajesz mi swój majątek. Od dziś. Że obiecujesz mi rękę Jacqueline. I że nie jestem winien śmierci Thomasa Entwhistle'a, Miribelle Tregonning i Millicent Tregonning. - Jordan nabrał tchu. - Pisz! Nikt się nie odezwał ani nie poruszył. Gerrard zaryzykował i podniósł głowę. Właśnie w chwili, gdy Jordan stracił cierpliwość. Wyciągnął rękę i Jacqueline zawisła nad skalną dziurą. Krzyknęła, gdy jej stopy straciły grunt. Uczepiła się jego ramienia. Po chwili wciągnął ją z powrotem, ale trzymał wciąż w powietrzu, całko­ wicie zależną od jego woli. - Zaczniesz wreszcie pisać? - wrzasnął. Gerrard podniósł się na łokciach. Mężczyźni zgromadzeni przy skale dostrzegli go. Utkwił wzrok w Jordanie, podkradł się szybko do wystar­ czająco poziomej powierzchni, na której mógł sta­ nąć. Przez chwilę tkwił bez ruchu, zbierając wszyst­ kie siły i rozważając, co dalej. Czarne, ziejące pustką oko Cyklopa miało dwa metry szerokości. Jordan stał z jednej strony, ty­ łem do Gerrarda, i trzymał Jacqueline balansującą niebezpiecznie nad dziurą. Ona również patrzyła 486

w drugą stronę. Gdy Gerrard się koncentrował, Cyklop zaryczał i wypluł z siebie wodę, mocząc no­ gi Jacqueline aż do kostek. Pocięte stopy Gerrarda zaszczypały z powodu słonej wody. Pantofle Jacqueline były kompletnie przemoczone i nie miała żadnego oparcia. W każ­ dej chwili Jordan mógł zauważyć, dokąd biegną wszystkie spojrzenia. Barnaby przestąpił z nogi na nogę i otworzył usta, ale sir Vincent go uprze­ dził. Poklepał Mitchela po ramieniu. - Mam pomysł, uklęknę, a ty połóż kartkę na moich plecach i napisz to, co on chce. - Zróbcie to wreszcie - wycedził Jordan przez zaciśnięte zęby. - Najpierw zrzeczenie się praw do ziemi. - Bar­ naby popatrzył na lorda Tregonninga. - Jak brzmi pełna nazwa posiadłości? Jordan także spojrzał na lorda Tregonninga, a potem na innych. Zaczął się odwracać, podążając za ich wzrokiem. Gerrard rzucił się do biegu i śmiałym skokiem przesadził ziejącą dziurę. Jordan spostrzegł go i ze zdumieniem odwrócił się gwałtownie, a potem puścił Jacqueline. Krzyk­ nęła i zaczęła się zsuwać do otworu. Gerrard rzucił się ku niej. Chwycił ją w pasie, przytulił mocno i wykorzystał impet skoku, by przetoczyć się poza to niebezpieczne miejsce. Jor­ dan próbował dźgnąć ich scyzorykiem, ale nie tra­ fił. Wylądowali ciężko po drugiej stronie i pośli­ znęli się na mokrej skale. Jordan pomyślał, że Gerrard skoczy na niego i cofnął się, spinając całe ciało. Po chwili zrozumiał swój błąd, ale stracił równo­ wagę i wpadł do skalnego lejka. 487

Widzieli jego twarz, gdy zsuwał się w dół, szero­ ko rozwarte oczy, pełne niedowierzania, że spotkał go taki los. Otworzył usta do krzyku i zniknął pod wodą. Krzyk zamarł pod zwałami spienionej wody. Przez chwilę słychać było tylko głośną, przejmu­ jącą symfonię morza i krzyk mew. Nagle wybuch zgiełk. Mężczyźni rzucili się na skałę i stłoczyli wokół dziury. Ktoś wołał o linę, ale do domu było za da­ leko. Leżąc na plecach i łapiąc oddech, Gerrard i Jacqueline pierwsi wyczuli głęboki pomruk Cyklopa. Spojrzeli sobie głęboko w oczy i Gerrard wziął ją w ramiona, całując jej skroń. Przylgnęła do niego i rozpłakała się z ulgi, radości, smutku i żalu. Nagle woda wystrzeliła niemal na dwa metry w górę i dżentelmeni odskoczyli na boki. -Dobry Boże! - O, do licha! Z wszystkich piersi wyrwało się wiele innych okrzyków przerażenia. Patrzyli na niewielką fon­ tannę i to, co ze sobą niosła. Nagle powietrze rozdarł straszliwy, nieludzki krzyk. Eleanor wyrwała się lokajom, wbiegła na ska­ łę i rzuciła się w stronę śmiercionośnej dziury. Złapali ją i skrępowali. Po raz ostatni Jacqueline widziała Eleanor na kolanach, rozpaczającą w strugach morskiej wody i krwi swego brata i kochanka.

Rozpętał się szkwał, przetoczył nad okolicą i mi­ nął. Przemoczył i oczyścił ogrody, a także zebra488

nych w nich ludzi. Większość ruszyła ku domowi, kręcąc z niedowierzaniem głowami, czując szok i ulgę. Stopy Gerrarda okazały się zbyt poranione, by mógł włożyć buty, a tym bardziej iść do domu. Usiadł na kamieniach otaczających klomb przy ścieżce. Jacqueline kucnęła przy nim, ogląda­ jąc rany. - Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś. Powtórzyła to zdanie trzy razy, coraz bardziej zszokowanym głosem, aż sir Vincent, jeden z dżentelmenów omawiających trudne położenie Gerrarda ponad jego głową, przypomniał sobie o łodzi w przyległej zatoce. Matthew zgłosił się na ochotnika i wyruszył po łódź. Gerrard stwier­ dził, że od tej chwili musi zmienić zdanie na temat sir Vincenta i Matthew Brisendena, i zacząć ich traktować tak, jak na to zasługują. Richards po­ szedł osiodłać wierzchowca, który zawiezie Ger­ rarda do domu. Jacqueline, rzecz jasna, objęła dowodzenie. Była przerażona stanem jego stóp; gdy zobaczy­ ła jego dłonie, i gdy syknął przy lekkim dotknięciu prawego nadgarstka, na którym wylądował, była tak przygnębiona, że nie wiedziała, co powiedzieć. Nie mogła go nawet skarcić. Gerrard był na tyle mądry i na tyle doświadczo­ ny, by wiedzieć, że Jacqueline czuje potrzebę nakrzyczenia na niego i że to w żaden sposób nie umniejsza jej wdzięczności za uratowanie jej życia. Siedział w pełnym pokory milczeniu i chłonął każ­ dy przejaw jej czułej troski. Zanim przypłynęła łódź i dotarli na drugą stro­ nę zatoki, a potem powoli wjechali konno pod gó­ rę, z Brisendenem po jednej i Richardsem po dru489

giej stronie, stopy Gerarda wydobrzały na tyle, że zdołał wejść na schody i przez ganek dotrzeć na cudownie zimne kafle holu. Natychmiast otoczyły ich damy, potępiając ze zgrozą Jordana i Eleanor, komentując ściszonymi, drżącymi z emocji głosami straszliwy los państwa Frithamów i dzieląc się dobrą nowiną. Millicent ocknęła się w pełni władz umysłowych. Dym pożaru zadziałał na nią jak sole trzeźwiące, budząc ją do życia. Tłumacząc się wyczerpaniem Gerrarda, Jacque­ line odesłała damy i pomogła mu wejść na górę. Na jego prośbę zajrzeli do sypialni Millicent i zna­ leźli w niej sir Godfreya, trzymającego ją z czuło­ ścią za rękę. Widząc ich, Millicent szybko zabrała dłoń, lecz policzki jej płonęły, co bez wątpienia świadczyło o powrocie do zdrowia. - Zostałem tutaj - powiedział sir Godfrey. - Le­ piej, żebym nie oglądał pewnych rzeczy, jeśli wie­ cie, co mam na myśli. Gerrard wiedział doskonale. Na szczęście oka­ zało się, że nie musiał wcale podnosić ręki na Jor­ dana. Łotr sam nawarzył sobie gorzkiego piwa i wypił je do dna. Po najświeższe wiadomości odesłali sir God­ freya i Millicent do dam tłoczących się w salonie. Jacqueline nalegała na porządne opatrzenie ran Gerrarda. Jego pokój był zrujnowany, więc zabra­ ła go do siebie.

Tego dnia nie pojawili się już na dole. Pragnęli tylko własnego towarzystwa. I tylko tego potrzebo­ wali. 490

Bardzo potrzebowali. Musieli poczuć się bezpiecznie i po prostu doce­ nić to, że wciąż żyją. I kochać się, radować tym, co odkryli w sobie na­ wzajem, tym, co między nimi rozkwitło i połączyło ich dusze. Jacqueline wiedziała, jak bardzo Gerrard dla niej zaryzykował. Położył na szali nie tylko własne życie, ale i chęć życia. Jest malarzem; tworzenie jest częścią jego duszy, a jednak wspiął się na Cy­ klopa, choć doskonale wiedział, że jedna zbyt głę­ boka rana, jeden niewłaściwy chwyt i może już ni­ gdy nie weźmie do ręki ołówka czy pędzla. Obmywała jego rany i płakała; nie potrafiła wy­ powiedzieć przepełniających ją uczuć. Gerrard po­ chylił się i pocałował ją delikatnie, zapewniając, że jego palce wciąż doskonale działają i mogą się spleść z jej palcami. Podniosła głowę i oddała mu pocałunek, przyjmując jego zapewnienie. Nic in­ nego nie mogła zrobić. Potem opatrywała jego zbolałe dłonie i pohara­ tane stopy. Pozwolił jej zadbać o niego tak, jak chciała. Ukoić jego ciało i duszę czułym oddaniem, uwielbieniem i miłością. Odpłacił jej tą samą miarą i rozpalił płomień, który połączył ich już na wieki. W mrokach nocy zapytał i otrzymał swoją na­ grodę. Za bycie jej rycerzem, za uwolnienie jej z pułapki, prosił ją jedynie o życie. Oddała mu je z radością. Co ma być, to będzie. Timms miała rację. Jak zwykle.

491

Epilog Grange, Derbyshire, Kwiecień 1832

Lato minęło, skończył się rok i znowu nadeszła wiosna. Gerrard siedział na zadaszonym tarasie z widokiem na ogród i patrzył na Jacqueline, swo­ ją żonę. Spacerowała wśród kwiatów, zatrzymując się to tu, to tam i podziwiając rozkwitłe pąki. Jego zdaniem żaden nie mógł się równać z jej urodą. Nie było to zdanie odosobnione. Jej portret, po­ kazany na zimowej wystawie, wzbudził nie tyle za­ interesowanie, co uwielbienie. Powiadano, że arty­ sta stworzył nowy styl i standard portretowania. Prawdziwe znaczenie portretu, powód jego na­ malowania znany był nielicznym. Jordan nie żył, Eleanor była uwięziona. Lord i la­ dy Fritham zniknęli, zbyt zdruzgotani, by pozostać w okolicy, która przez tak długi czas była ich do­ mem. Po długich miesiącach Barnaby wyśledził ich w jakiejś wiosce niedaleko Hull, gdzie się zaszyli. Dawni sąsiedzi szczerze im współczuli i życzyli jak najlepiej, nowi nic nie wiedzieli o zbrodniach ich dzieci i ich perwersyjnych skłonnościach. Marcus porzucił swe samotnicze nawyki. Naj­ pierw wydał za mąż Jacqueline, a miesiąc później Millicent. Znał już prawdę o morderstwach w Hel492

lebore Hall, znali ją również okoliczni mieszkańcy. Złowieszczy cień opuścił jego dom i ogrody. Ten piękny zakątek Kornwalii na nowo pysznił się peł­ nym blaskiem. Odbyli kilka dyskusji na temat dalszych losów Ogrodu Nocy. Jacqueline i jej dzieci bez wątpienia odziedziczą posiadłość, którą szczerze kochała, podobnie jak większość ogrodów. Wciąż jednak nie mogła się przemóc i wejść do Ogrodu Nocy. Pomijając wspomnienie leżącego w nim ciała mat­ ki, a potem Millicent, Jacqueline domyśliła się, że Jordan i Eleanor korzystali z niego w czasie swych niecnych schadzek. Nic dziwnego zatem, że nie mogła tam wchodzić. Z drugiej zaś strony był on integralną częścią posiadłości. Zdecydowany pokonać każdego smoka, który będzie ją dręczył, Gerrard odgrzebał w bibliotece stare plany ogrodów. Pokazał je Wilcoksowi, który chętnie przyjął sugestie. W czasie zimy teren został całkowicie przemodelowany; wciąż pasował do oryginalnego projektu, jednak obsadzony no­ wymi roślinami stał się hymnem ku czci miłości w najjaśniejszym jej sensie i nie kryły się w nim żadne mroczne namiętności. W maju Jacqueline obchodziła urodziny. Nie miała pojęcia o pracach w Ogrodzie Nocy. Niespo­ dzianka miała ją spotkać podczas odwiedzin w Hellebore Hall. Był tam ojciec i Millicent. Nikt się nie spodzie­ wał, że w Hellebore Hall może być tak gwarnie i wesoło. Gerrard patrzył, jak Jacqueline zatrzymuje się i wącha karmazynowa różę. Wyprostowała się i po­ głaskała dłonią brzuch. Był delikatnie, niemal nie­ zauważalnie okrągły. Twarz Jacqueline przypomi493

nała oblicze szczęśliwej Madonny z fresków, ocze­ kującej i pełnej nadziei. Inaczej niż na portrecie. Patrzył na nią urzeczony i sięgnął po szkicownik i ołówek, które zawsze miał pod ręką. Nie spusz­ czając oka z Jacqueline, zaczął rysować. Przelał to, co zobaczył, na papier. Jego oczy widziały i rozu­ miały, a palce wiernie odtwarzały. Od czasu ślubu - przed obliczem księcia, w cza­ sie rodzinnego zjazdu Cynsterów w Somersham Place - ich więź jeszcze wzrosła i rozwinęła się, aż stała się tak solidna, że obydwoje wiedzieli, iż wszystko przetrwa. Czuli się nad wyraz szczęśliwi. I Gerrard wreszcie zrozumiał słowa Timms. Miłość nie jest przedstawieniem, na które moż­ na się zdecydować - zgodzić się, bądź odmówić udziału. Gdy nadchodzi i wypełnia serce, trzeba podjąć decyzję. Albo przyjąć ją i uznać za część swego życia, albo odwrócić się plecami i pozwolić jej umrzeć. Miłość nie jest czymś, co można przywołać lub zwolnić ze służby. Nikt nie ma nad nią kontroli. Pod jego palcami szkic budził się do życia. Jego kolejny portret, jeszcze lepszy, bardziej prawdziwy niż którykolwiek dotychczas. Wiedział już, jaki nada mu tytuł i co będzie uka­ zywał. Całą prawdę o miłości.