Laurens Stephanie Dobrana para

Stephanie Laurens

Dobrana para Tłumaczenie Maria Sadoleska

PROLOG Kwiecień 1849 roku Majątek Carricków, Dumfries i Galloway, Szkocja – Panno Niniver? Jest tam pani? Niniver Carrick podniosła oczy znad jedwabistej głowy charta, którego głaskała, i rozpoznając głos, westchnęła w duchu. Przykucnięta w psiej zagrodzie pośrodku stodoły starego Egana wiedziała, że Ferguson jej nie widzi. Przez moment miała pokusę, by zostać tam, w bezpiecznym azylu ze swoimi chartami, ale, jak zawsze, obowiązek wzywał. Kazał jej wstać i otrzepać ze źdźbeł siana spódnicę do jazdy konnej. Uniosła głowę – charty były trzymane w zagrodzie z wysoką ścianą – i spojrzała ku wrotom stodoły. – Tu jestem. O co chodzi? Ferguson, kamerdyner Carricków, dostrzegł ją i ruszył w głąb pomieszczenia. Mężczyzna w średnim wieku, prawy i stateczny, należał do starszyzny klanowej. – O pana Nolana. Mimo że Nolan, starszy brat Niniver, wraz ze śmiercią ich ojca Manachana Carricka (około dziesięciu miesięcy wcześniej) odziedziczył tytuł pana klanu Carricków, ludzie nie zdążyli zmienić sposobu, w jaki odnosili się do Nolana – co zdaniem jego siostry miało swą wymowę. Ferguson zatrzymał się przed psiarnią i spojrzał Niniver w twarz. – Sean zawiadomił, że z panem Nolanem jest gorzej niż zwykle. Ciska gromy, pomstuje niczym opętany. Bradshaw, Forrester, Phelps i Canning też tam są. Wszyscy uważają, że musi pani przyjechać. Niniver patrzyła na Fergusona, przyjmując do świadomości jego słowa, i co one w istocie znaczą. Krótko po śmierci ich ojca Nolan wspiął się konno na wąski występ skalny po zachodniej stronie Coran of Portmark, jednego z niższych szczytów pasma w zachodniej części ziem Carricków. Okolica była niezamieszkana, dlatego Sean, główny koniuszy, śledził go na odległość. Doniósł, że Nolan usiadł na półce skalnej i patrzył w przestrzeń. Miał rozległy widok na Loch Doon i pasmo Rhinns of Kells, wszyscy więc przypuszczali, że pojechał odprężyć się i pomyśleć. Początkowo Nolan bywał na Coran of Portmark od czasu do czasu, ale kiedy

zaczął tam jeździć co tydzień, a potem dwa razy w tygodniu, Sean znów postanowił go śledzić. Stok wzgórza był mocno pofałdowany, co pozwalało koniuszemu podejść na tyle blisko, by obserwować Nolana z ukrycia – i słyszeć, co mówi, gdy jego wyprawy stały się codzienną rutyną i gdy zaczął perorować na głos. Później zaczął urągać. W końcu doszło do tego, że wpadał w dziką furię. Kierował swą złość przeciw najstarszemu bratu Nigelowi, którego uznano zaocznie winnym otrucia własnego ojca i który dodatkowo był podejrzany o zabicie dwóch kobiet z klanu. Wydano list gończy, lecz Nigel zniknął bez śladu; sądzono, że wsiadł na statek do kolonii i był nie do schwytania. – Dobrze. – Niniver otworzyła z rygla furtkę zagrody. Trzymając na dystans psy, ostrożnie wyszła i zasunęła z powrotem rygiel. Mogła się domyślać, po co ją wzywali. Ona też była na tamtej górze i słyszała, jakim tonem pomstował Nolan. Przemawiał do Nigela, jakby on tam stał, i wyraźnie go obwiniał za wszystkie obecne kłopoty, z którymi zmagał się klan – kłopoty, którym teraz Nolan jako głowa rodu winien stawić czoło. Znaleźć radę i co trzeba naprawić. Nolan przyjął tytuł i władzę całkiem chętnie, a zdaniem Niniver wręcz palił się, by pokazać, że sprosta zadaniu. Z upływem jednak tygodni i miesięcy załamał się pod tym brzemieniem. Ona i Norris, najmłodszy z trzech jej braci, nigdy nie byli zbyt blisko z Nigelem i Nolanem – starszymi o ponad pięć lat – ale przez ostatnie osiem miesięcy Nolan oddalał się od nich jeszcze bardziej, niczym krab chowający się coraz głębiej w skorupę. Przepaść między nią i Norrisem a Nolanem była teraz ziejącą otchłanią, niemożliwą do zasypania. Niniver zaprzestała starań. Wychodząc ze stodoły, zerknęła na Fergusona. Przywódcy czterech rodzin klanu – Bradshawowie, Forresterowie, Phelpsowie i Canningowie – czekali na występie skalnym Coran of Portmark. Ferguson także należał do starszyzny klanowej. Pięć głosów na radzie klanu stanowiło większość. Niniver miała silne podejrzenie, do czego jej potrzebowali. Wyjęła z kieszeni rękawiczki jeździeckie. – Wracasz do domu, czy też pojedziesz? – Prosili, żebym przyjechał – odparł Ferguson – więc pojadę z panią. Tylko się utwierdziła w swoich przeczuciach. Klan, i nic dziwnego, zwątpił w zdolności przywódcze Nolana; wspólnie zamierzali mu się przeciwstawić i zapewne odebrać władzę. Potrzebowali jej – jego siostry, ale też drugiego

najstarszego członka głównej linii Carricków – na świadka. Przystanęła, wystawiając twarz na wiosenne słońce, zamknęła oczy i wzięła oddech. Owładnęło nią poczucie nieuchronności, jakby wkroczyła na drogę, z której nie ma gdzie zboczyć. Z niemym westchnieniem otwarła oczy. Ściągając usta, ruszyła do Oswalda, swojego wielkiego gniadego wałacha, który czekał u płotu. – W takim razie jedźmy. Uwiązawszy trochę dalej Oswalda, obok innych koni, Niniver dołączyła do mężczyzn ze swego klanu stojących w zagłębieniu zbocza, na południe od występu skalnego, po którym chodził Nolan. Bradshaw, Phelps, Canning i Forrester uprzejmie ją powitali. Phelpsowi i Bradshawowi towarzyszyli synowie. Po wymianie cichych pozdrowień skinęła głową w stronę Seana i przybyłego z nim młodego stajennego, po czym zaczęła wraz z innymi przypatrywać się Nolanowi. Skalna półka, którą przemierzał nerwowo, znajdowała się trochę w dół od linii grani, lekko poniżej ich punktu obserwacyjnego. Miotał się w tę i we w tę, połowę czasu odwrócony do nich plecami. Tylko gdy robił obrót, widzieli jego twarz, ale on miał uwagę skupioną gdzie indziej; ani razu nie spojrzał w ich stronę. Silnie wiało od północnego zachodu, więc nic by nie usłyszał, nawet gdyby wołali, za to wiatr niósł wyraźnie jego słowa do nich. Niniver nie widziała go przez cały poprzedni tydzień. Od pewnego czasu Nolan jadał sam w bibliotece i unikał wszelkiego kontaktu nie tylko z nią i Norrisem, lecz z wszystkimi bez wyjątku domownikami. Teraz, kiedy powiodła wzrokiem przez dzielącą ich boczną grań, doznała szoku. W ciągu minionego półrocza Nolan zachowywał się coraz bardziej podejrzanie, jego twarz zdradzała coraz większy lęk – wyraźnie coraz większy. Teraz wyglądał niczym karykatura szaleńca, z dzikimi, wytrzeszczonymi oczami, z włosami – kiedyś płowymi jak włosy Niniver, a dziś matowymi strąkami – sterczącymi każdy w inną stronę. Jego cera, normalnie blada jak jej, była czerwona i plamista. Przedtem zawsze się dobrze nosił – nie tylko schludnie, ale luksusowo. Teraz jego ubranie wyglądało, jakby przez parę dni w nim spał. Jeszcze bardziej niepokojący był sposób, w jak chodził – nerwowo, gwałtownie, niczym bezwolna marionetka pociągana za sznurki przez lalkarza z bożej łaski. Co do słów, które sypały się z jego ust… – Ty sukinsynu! Skąd miałem wiedzieć, że to tak będzie? Ale ty wiedziałeś, co? Ty wiedziałeś i nic nie mówiłeś! Więc teraz mam, co mam, próbuję sobie radzić, a oni

wszyscy patrzą i chcą, żebym był jak tata i nad tym wszystkim panował; ale to beznadziejne! To jest do niczego! – Nolan złapał się za włosy, szarpał je i ciągnął, z twarzą wykrzywioną w wysiłku i bólu. – Ech! Kiedy zwolnił uścisk, Niniver zobaczyła, jak kilka bezbarwnych kosmyków wylatuje mu z palców. Nolan odezwał się niższym tonem, bardziej ponuro i skrzypliwie: – Nie nadaję się do tego. Nie to planowałem. Nie mogę dalej udawać, jestem w potrzasku. W potrzasku, rozumiesz? – Zacisnął szczękę i ostatnie słowa wycedził przez zęby: – To nie tak miało być. Jego głos brzmiał upiornie. Nikt z obserwatorów nie mógł mieć wątpliwości, że Nolan na ich oczach popada w szaleństwo. Niniver zebrała spódnicę, obracając się ku ścieżce wiodącej na linię grani. Ścieżka na półkę skalną biegła dziesięć metrów dalej. – Dokąd pani idzie? – spytał Ferguson. – Idę z nim porozmawiać. – Nie może pani. – Canning wyglądał na przerażonego. – On w takim stanie nie da się przekonać. – Wiem, jednak muszę spróbować. – Niniver spojrzała Canningowi w oczy. – Wszyscy wiemy, do czego to prowadzi, ale on jest moim bratem. Jeśli uda mi się go uspokoić, wszyscy bez kłopotów stąd odjedziemy i wrócimy do dworu. Żadnemu z mężczyzn to się nie spodobało, ale żaden z nich nie miał prawa jej zatrzymać. Zrobiła krok naprzód. – Pójdę z panią – rzekł szybko Sean. – Nie. – Odwróciła ku niemu głowę. – Jeśli cię zobaczy, wybuchnie… Znasz go. Zresztą widać, w jakim jest stanie… Po co nam jeszcze i to. Sean patrzył na Niniver lodowatym wzrokiem, równie nieustępliwy jak ona. – Nie możemy pozwolić, żeby została pani z bratem sam na sam. Będę stał na uboczu, jeśli obieca pani trzymać się od niego na bezpieczną odległość. Skrzywiła się, ale potem skinęła głową. – Dobrze. Będę uważała, żeby nie podejść za blisko. Odwróciła się w stronę ścieżki i wraz innymi na powrót skupiła uwagę na Nolanie. Nolan raptownym gestem chwycił się oburącz za głowę. Z wykrzywioną twarzą ściskał skronie tak mocno, że na nadgarstkach i dłoniach wystąpiły mu ścięgna. Potem przygarbił się i skulił w sobie jakby w nieznośnym bólu…

Puścił głowę i wyprostował się. Wyrzucając szeroko ramiona, wrzasnął: – Ty cholerny głupcze! Dlaczegoś ty mnie nie zabił?! Zrobił krok naprzód i rzucił się w dół. Pod półką biegła wąska, głęboka rozpadlina o granitowych ścianach – jedna z nielicznych szczelin, które, podobne do skalnych ran, znaczyły ten pejzaż. W nagłej ciszy wszyscy instynktownie znieruchomieli, potem dmuchnął wiatr i usłyszeli tępy łomot. To był najstraszliwszy dźwięk, jaki Niniver w życiu słyszała. Szok odjął im wszystkim mowę. – Niech mnie szlag – wymruczał w końcu Sean. – Zabił się drań. Phelps był hodowcą owiec; on i jego syn Matt zawsze wozili przytroczone do siodła liny, tak jak Sean. Całą grupą weszli na półkę. Spojrzeli w urwisko, lecz małe krzaki i trawy wyrastające z pęknięć w skalnych ścianach nie pozwalały zobaczyć, co kryje dno czeluści. Przeciwległa krawędź rozpadliny znajdowała się niżej niż półka, lecz ogradzało ją rumowisko; dotarcie tam naokoło nie wchodziło w grę. Szczelina była jednak bardzo wąska – niby ziejąca rana wyrzezana w stoku wzgórza i obłożona skałą tak głęboko, jak sięgał ich wzrok; nie dałoby się tam zejść, żadnej ścieżki w dół. Phelps, Matt i Sean wyciągnęli liny. Pozostali mężczyźni rozdzielili między sobą zadania, szykując się do spuszczenia Seana i Matta w rozpadlinę. Z założonymi ciasno ramionami i z pustką w głowie Niniver patrzyła, jak tych dwóch przestępuje krawędź, każdy na oddzielnej linie, z trzecią liną zwisającą między nimi. Kiedy zeszli w przepaść, zbliżyła się do krawędzi, spojrzała w dół, ale krzaki zasłoniły jej widok. Skupiła uwagę na linach. Mężczyźni je wolno popuszczali… dalej i dalej; rozpadlina była głębsza, niż ktokolwiek z nich przypuszczał. W końcu napięcie na linach zelżało, gdy najpierw Sean, potem Matt znaleźli grunt pod stopami. Chwilę później z głębi czeluści dobiegł ich wspólny, przepełniony zdumieniem, okrzyk. Wpatrując się w dół, Niniver zmarszczyła brwi. Sean i Matt wiedzieli, czego się spodziewać, więc skąd taki szok w ich głosie? – Co powiedzieli?! – zawołał Ferguson z miejsca, gdzie czekał z innymi na hasło, by wciągnąć tamtych dwóch na górę. – Nie wiem. – Wciąż zafrasowana pokręciła głową. – Skała za bardzo zniekształca ich głosy. Słyszę, że rozmawiają, ale nie mogę z tego nic zrozumieć.

Trzecia lina – ta, którą Sean i Matt mieli obwiązać ciało Nolana – przesunęła się po krawędzi półki. Do Niniver podszedł Phelps, ale on też nie mógł wychwycić sensu docierających z dołu pomruków. Wreszcie po paru chwilach, gdy Sean szarpnął za swoją linę, a Matt za swoją, Phelps wrócił do reszty mężczyzn i razem wciągnęli obydwóch na górę. Sean wdrapał się na półkę skalną pierwszy. Jego normalnie ogorzałe, rumiane oblicze było kredowobiałe. – Co…? – spytała Niniver. – Znaleźliśmy ciało Nolana. Złamany kark… i nie tylko… tak jak się spodziewaliśmy. – Zerknął na Matta, kiedy młodszy mężczyzna wspiął się na półkę i stanął przy nim. Matt wyglądał na równie wstrząśniętego. Sean zwrócił się do Niniver. Wahał się przez moment, zanim wydobył z siebie resztę. – Ciało Nolana leżało na innym człowieku. Było tam już ciało Nigela… Nolan rzucił się w to samo miejsce. Niniver zamrugała powiekami. Nie mogła uwierzyć, mąciło jej się w głowie. – Nigel też skoczył z tej półki? – Nie była w stanie sobie tego wyobrazić, nie w przypadku Nigela, choć po Nolanie też się nie spodziewała, że popełni samobójstwo. Coraz bardziej ponury Sean potrząsnął głową. – Nigel wylądował na plecach, z nożem myśliwskim Nolana między żebrami. Tym, który Nolan rzekomo zgubił w zeszłym roku. Bezwiednie rozdziawiła usta, jeszcze raz zawirowało jej w głowie i jak w kalejdoskopie wszystkie elementy trafiły na swoje miejsce. – Ach tak. Cichutki dźwięk – znak jej olśnienia – zagłuszyły męskie okrzyki grozy. Rozejrzała się po wszystkich wokół. W odróżnieniu od nich wcale się nie dziwiła. Wręcz przeciwnie: dopiero teraz wszystko zaczynało mieć sens. Wyniesienie obu ciał z dna rozpadliny i przewiezienie ich do posiadłości Carricków zajęło parę godzin. Mimo skutków aktywności drobnej zwierzyny i upływu czasu ciało Nigela zostało łatwo zidentyfikowane. Jego zwłoki odziano w strój, który miał na ślubie ich kuzyna Thomasa Carricka z Lucillą Cynster – ostatnim razem, kiedy go ktokolwiek poza Nolanem widział. Niniver resztę tamtego dnia spędziła w bibliotece na rozmowie z radą klanu.

Obecny był także Norris. Choć o kilka lat od niej młodszy, przez co słabiej pamiętał Nigela i Nolana z lat dzieciństwa, w ocenie swych starszych braci był z nią wyjątkowo zgodny. Systematycznie, fakt po fakcie, ona wespół z radą ustalali prawdziwy bieg wydarzeń. Przywołując zeznanie złożone przez Nolana w dochodzeniu w sprawie śmierci sióstr Burns – dochodzenie, które nie doprowadziło do ostatecznego wniosku, lecz utrzymało ciążące na Nigelu podejrzenie o morderstwo – Niniver wysłała Seana do Ayr, by zadał tam kilku osobom bardzo istotne w nowej sytuacji pytania. Sean wrócił rankiem następnego dnia, po czym znów się zebrała rada klanu, by wysłuchać jego relacji. Gdy wszyscy przetrawili te – już nie niespodziewane – wieści, Ferguson zwrócił się do Niniver: – Co teraz? Wzywamy władze czy co? Usadowiona za biurkiem, którego używał jej ojciec przez całe długie lata swych rządów, Niniver podniosła wzrok na Fergusona, potem spojrzała na panią Kennedy, gospodynię dworu siedzącą obok niego, potem na Canninga, Phelpsa, Bradshawa, Seana i innych członków rady. Wszyscy przyglądali się jej spokojnie, z nadzieją w oczach. W głowie brzmiało jej ślubowanie, które złożyła nad grobem ojca. Zrobię, co tylko będzie trzeba, aby naprawić wszelkie błędy popełnione przez Twoje dzieci, i sprawić, żeby klan znów stał się zdrowy, silny i bogaty. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, i cokolwiek będę musiała, by zachować Twoje dziedzictwo i pokierować klanem tak, jak Ty byś sobie życzył. Tylko tyle mogła ofiarować gwoli zadośćuczynienia za to, że jej ojciec stracił życie; zbyt mało wiedziała, by uchronić go przed otruciem przez jednego z własnych synów. Teraz przynajmniej mogła dopilnować, aby całość winy spadła na syna, który się tej zbrodni dopuścił, zdejmując tym samym hańbę z imienia syna, który okazał się drugą ofiarą. Dzięki temu Nigel – pierworodne i najukochańsze dziecko Manachana, szykowane na przyszłą głowę klanu mimo słabości – mógł zostać pochowany w rodzinnym grobie obok ojca. Jej ślubowanie wymagało jednak, żeby stawiała na pierwszym miejscu klan. – Musimy zawiadomić władze o śmierci Nolana i o wszystkim, co teraz wiemy. Ale moim zdaniem, jeśli to tylko możliwe, powinniśmy utrzymać sprawę w dyskrecji. Nie widzę powodu, żeby gazety z Ayr czy Dumfries, a tym bardziej z Glasgow czy Edynburga, znowu nabrały ochoty, by zająć się kłopotami klanu.

Każdy kiwał głową. Phelps rozejrzał się dookoła. – Oczywiście, nie usłyszysz od nas żadnego sprzeciwu w tej sprawie. Klan dość już ucierpiał; nie potrzebujemy prać publicznie swoich brudów, żeby reszta hrabstwa miała o czym plotkować. Widząc zgodę malującą się na każdej twarzy, Niniver pokiwała głową. – Wezwiemy lekarza, żeby zbadał ciała; potwierdzi to, co już wiemy. Tymczasem wyślę listy z podaniem czystych faktów do… – Urwała na chwilę namysłu. – Do sir Godfreya Riddle'a, lorda Richarda i do Thomasa, i zaproszę ich na spotkanie tutaj dziś po południu. Zobaczymy, czy uda się załatwić sprawy tylko z tymi trzema. Oni znają sytuację klanu i zapewne chętnie nam pomogą uporać się z tym wszystkim bez zbędnego hałasu. Nikt się nie sprzeciwił. Pół godziny później Sean wziął napisane przez Niniver listy i pojechał je dostarczyć. Przyjechał lekarz, obejrzał ciała i obiecał wysłać swój raport do sir Godfreya Riddle'a, miejscowego sędziego pokoju. Sir Godfrey przybył niezwłocznie, o drugiej po południu. Wszedł po frontowych schodach z poważną i zatroskaną miną. – Niniver, moja droga. – Dobrodusznym gestem ujął jej dłonie i przytrzymał w lekkim uścisku. – To musi być dla ciebie takie przygnębiające. Napisała mu tylko, że Nolan się zabił i że potem znaleźli ciało Nigela. Z nieodgadnionym wyrazem twarzy schyliła głowę. Jak wyjaśnić, że podczas gdy śmierć jej ojca i zniknięcie Nigela do głębi nią wstrząsnęły, to śmierć Nolana i późniejsze ustalenia sprawiły, że odzyskała równowagę – przywróciły jej wiarę w siebie, w jej zdolność odczytywania ludzkich intencji, w jej zdolność sterowania swoim światem. Poprzedniej sytuacji zwyczajnie nie rozumiała. Teraz pojmowała wszystko aż za dobrze. Co do uczucia żalu – ci, którzy zasługiwali na jej łzy, nie żyli prawie od roku. Zbyt duży czekał ją trud dla ocalenia ich pamięci, aby przeżywać odejście Nolana. Sir Godfrey puścił Niniver, gdy na dziedziniec wjechał lord Richard Cynster i jej kuzyn Thomas Carrick – obaj przed powozem, który zakołysał się na podjeździe, po czym zatrzymał tuż przed schodami. Thomas zsiadł z konia, rzucił wodze Seanowi i poszedł otworzyć drzwi powozu. Usłużył ramieniem swojej teściowej, żonie Richarda, Catrionie, a potem najtroskliwiej – jakby była z porcelany – pomógł wysiąść swej żonie Lucilli, córce Catriony i Richarda. Lucilla była w ciąży i nawet poszeptywano, że w bliźniaczej. Nieco tylko wyższa

od Niniver, choć do rozwiązania miała jeszcze sporo miesięcy, wyglądała dostatecznie krągło, by plotka mogła być prawdą. Sądząc jednakże po uspokajającym uśmiechu, jaki posłała Thomasowi, oraz swobodzie, z jaką wsparta o jego ramię pokonała strome frontowe schody, Lucilla nie przejmowała się nadmiernie dodatkowym ciężarem, który nosiła. Mimo że Niniver nie prosiła ich o przybycie, miała nadzieję, że obie panie się zjawią; i na ich widok odetchnęła z ulgą. Były muśnięcia policzków, uściski palców, wymiana powściągliwych i dystyngowanych pozdrowień, po czym zaprowadziła zacne towarzystwo do salonu, gdzie czekał Norris. Niniver poleciła wcześniej lokajom poprzestawiać meble. Przywitawszy się z Norrisem, Lucilla zasiadła na jednej sofie, Catriona na drugiej naprzeciwko niej. Richard zajął miejsce obok swojej żony, a Thomas przysiadł się do Lucilli. Sir Godfrey wybrał jeden z foteli stojących bokiem do kominka i zwróconych na salon, pozostawiając dla Niniver drugi identyczny. Norris postawił krzesło z prostym oparciem po lewej stronie swej starszej siostry. Gdy usiadł, Niniver zwróciła się do sir Godfreya: – Jeśli pozwolisz, chciałabym, żeby w tym spotkaniu wzięło udział kilkoro członków klanowej wspólnoty, bo jakiekolwiek podjęte decyzje będą dotyczyć całego klanu. Wciąż posępny sir Godfrey pokiwał głową. – Istotnie. To jest tragiczna historia dla was wszystkich. Na skinienie Niniver Ferguson, który cały czas kręcił się przy drzwiach, wprowadził panią Kennedy, Bradshawa, Forrestera, Canninga, Phelpsa i Matta, następnie podążył za grupą do środka. Ostatni wszedł Sean, zamykając za sobą drzwi. Ferguson i Sean ustawili przyniesione wcześniej z jadalni krzesła w półkole, między krańcami sof a drzwiami, po czym z ukłonami do obecnej szlachty, które zostały z powagą odwzajemnione, członkowie klanu usiedli. Niniver wytrzymała przez moment wzrok Thomasa, zanim spojrzała na sir Godfreya. – Może najlepiej będzie, jeśli opowiem, co się ostatnio na naszych oczach wydarzyło, następnie przejdziemy do tego, co my, klan, żeśmy wydedukowali i potwierdzili, na koniec zaś do tego, w jaki sposób, naszym zdaniem, doszło do śmierci nie tylko taty, ale też Faith i Joy Burns. – Rozumiem. – Sir Godfrey przybrał surowszy wyraz twarzy. – Proszę mówić dalej.

Niniver wzięła oddech i pokrótce opisała wydarzenia z poprzedniego dnia. Sir Godfrey wypytał Seana i Matta, co dokładnie zobaczyli, kiedy dotarli do ciał; ich odpowiedzi były krótkie, lecz wyczerpujące. – A zatem – Thomas spojrzał na Niniver, potem dłużej na sir Godfreya – wygląda na to, że Nolan był w rzeczywistości mordercą, a Nigel jego kolejną ofiarą. Również Thomasowi nowa prawda zdała się łatwiejsza do przyjęcia niż poprzedni osąd, wedle którego mordercą był Nigel. – Hm! – Sir Godfrey spod krzaczastych brwi przyglądał się Niniver. – Wspomniałaś o wydedukowaniu i potwierdzeniu czegoś więcej. Czego dokładnie? – Podczas dochodzenia w sprawie śmierci sióstr Burns Nolan powiedział, że tamtą noc, kiedy zmarły Faith i Joy, spędził z Nigelem w domu złej reputacji. – Niniver miała nadzieję, że jej rumieniec nie rzuca się w oczy. – Kiedy doszliśmy do wniosku, że Nolan zabił Nigela, posłałam Seana, żeby zapytał tych… um… pań, co wiedzą o tamtej nocy. Pomyśleliśmy… – Spojrzała na Seana, który bez zwłoki przyszedł jej na pomoc. – Pomyśleliśmy, że jeśli Nigel albo Nolan opuścił owe panie tamtej nocy, to może one pamiętają, chociaż to było prawie rok temu. – I pamiętały? – spytał Richard. – Tak. – Sean spojrzał na sir Godfreya. – Pamiętały, że ten jasnowłosy, Nolan, pojechał tamtej nocy do domu. Dwie z nich słyszały, jak Nolan mówił Nigelowi, że zapomniał schować jakieś książki, a nie chcieli, żeby ktokolwiek je czytał, więc miał pojechać do domu, żeby schować te książki, i wrócić do rana. – A… – zaczął Thomas, spoglądając na Bradshawa – …kiedy Bradshawowie zachorowali, bo ktoś wrzucił jakieś sole do ich studni, to solenie zdarzyło się noc wcześniej, kiedy obaj, Nigel i Nolan, spędzili noc tutaj. Do Ayr ruszyli następnego rana. Norris pokiwał głową. – Więc to Nolan wrzucił sole do studni. Nigel nigdy by tego nie zrobił. Może wymyślił coś podobnego w żartach, ale nigdy by tego nie zrobił. – Nikt nas nie pytał… – Niniver zwróciła się do sir Godfreya. – …ani Norrisa, ani mnie, co myślimy o tym, że Nigel otruł tatę. Norris nie pamięta Nolana i Nigela tak dobrze jak ja. – Zerknęła na Thomasa. – I widziałam ich stale, częściej niż Thomas. Przy nim Nolan zawsze był bardzo ostrożny. Przenosząc wzrok na sir Godfreya, opowiadała dalej: – Nolan miał za złe tacie… głęboko za złe, że obchodzi go tylko Nigel. To była jedyna prawdziwa słabość taty; tak naprawdę nie zauważał żadnego z nas poza

Nigelem. Nie chcę przez to powiedzieć, że Nolan nienawidził Nigela. Na swój sposób Nolan kochał Nigela, na tyle, na ile był zdolny do tego uczucia. Ale Nolan był bystry, podczas gdy Nigel… cóż, zawsze dawał sobą kierować i bezgranicznie ufał Nolanowi. Od wczesnego dzieciństwa Nolan spełniał rolę najbliższego przyjaciela Nigela i powiernika, jego najlojalniejszego i pewnego sprzymierzeńca. Pamiętam, jak to się działo na moich oczach, choć wtedy nie rozumiałam, co widzę; bo Nolan, oczywiście, nigdy się nie przejmował, co mogę widzieć. Byłam tylko ich małą siostrzyczką i nikt by mnie nie słuchał, gdybym coś powiedziała. Nolana nigdy nie bolała głowa o to, co ja, a później Norris, widzimy czy nie. – Niniver zrobiła pauzę na dłuższy oddech i ciągnęła opowieść: – Przez ostatnie dziesięć lat ani Norris, ani ja nie mieliśmy wielu okazji do spotkań z Nigelem i Nolanem. Siedzieliśmy tutaj, a oni byli ciągle poza domem, jeżdżąc do Ayr, do Dumfries, Glasgow czy Edynburga. Nie sądzę jednak, żeby stosunki między nimi się zmieniły albo żeby zmienili się oni sami. Więc kiedy się zdawało, że to Nigel otruł tatę, wcześniej zabił Joy i Faith Burns, a jednocześnie Nolan pozostał wolny od wszelkich podejrzeń, ja… po prostu nie wiedziałam, co o tym myśleć. – Rozłożyła ręce. – To wydawało się niedorzeczne, pomieszanie z poplątaniem, ale Nigel rzekomo uciekł, a Nolan… Gdy tylko Nigel zniknął, Nolan zebrał się w sobie i zaczął się bardzo starać, dawał z siebie wszystko, więc pomyślałam, że może jednak źle interpretowałam różne rzeczy, i to pod wpływem Nigela obaj byli takimi hulakami. – Wzięła oddech i dodała: – I nigdy ani na moment nie przyszło mi do głowy, żeby Nolan mógł zabić Nigela, bo jak powiedziałam, jeśli Nolan kogoś kochał, to kochał właśnie jego. Zapadło milczenie, które po kilku chwilach przerwała Catriona: – A jednak, kiedy pojawiło się oczywiste ryzyko, że Lucilla, zobaczywszy Manachana, zda sobie sprawę, że ktoś go truje i zechce wszcząć alarm, Nolan musiał poświęcić Nigela, żeby podsunąć władzom i społeczeństwu winnego. Zabicie jedynej osoby, którą naprawdę kochał, wyjaśniałoby, dlaczego Nolan popadł w szaleństwo. Lucilla wzdrygnęła się. – No tak, słusznie. – Jeśli wolno mi się ośmielić… – przemówił Phelps. – Jeżeli Nolan zamierzał oszczędzić Nigela po to, żeby Nigel został głową klanu, a on, jako ten bystrzak, przejąłby zarządzanie majątkiem zza pleców Nigela… Jeżeli tego chciał Nolan, ale potem został zmuszony zabić brata, żeby chronić siebie, to by wyjaśniało jego plecenie trzy po trzy, co to Sean tego słuchał od miesięcy. Oj, czego to my się dzisiaj

wszyscy nie nasłuchali tam na tej półce… – To też wyjaśnia – dodał Ferguson – dlaczego, mając nieopodal ciało Nigela, Nolan chodził tam z nim rozmawiać; żeby wciąż być blisko niego. Thomas poruszył się na sofie. – Zgadzam się – powiedział z kamiennym wyrazem twarzy. – Jeśli przyjmiemy, że Nolan chciał zemsty na Manachanie i że Nolan faktycznie dyrygował Nigelem, to zabicie Manachana i spowodowanie, że Nigel zostanie głową klanu… Tak, całkiem możliwe, że do tego się sprowadzały zamiary Nolana. On sam nie musiałby ponosić żadnej odpowiedzialności, cokolwiek by się stało, cała wina spadłaby na Nigela. Rozumiem to jako pomysł na udaną zemstę: to Nolan pociągałby za sznurki, które z woli Manachana miały się znaleźć w rękach Nigela, i wszelkie niepowodzenia obciążałyby Nigela. Ciągle wracali do różnych szczegółów, zmieniając wnioski pod wpływem tego, co świeżo zrozumieli, ale stało się jasne, że prawda o wydarzeniach prowadzących do śmierci Manachana nie budzi niczyich wątpliwości. Ostatecznie sir Godfrey przywołał ich do porządku. – Sądzę, że wszyscy bez wyjątku jesteśmy zgodni, że Nolan był sprawcą śmierci starego pana, a także śmierci sióstr Burns. – Sir Godfrey zatrzymał wzrok na Niniver. – Mój wcześniejszy wyrok będzie wymagał uchylenia, lecz tobie i klanowi, jak mniemam… – szybkim spojrzeniem objął innych członków klanu – …byłoby na rękę, gdybyśmy wykonali, co należy, bez zbędnego rozgłosu, hm? Niniver odetchnęła z ulgą. – Właśnie. – Spojrzała na Thomasa, potem na innych. – Klan dużo wycierpiał przez skandal po zamordowaniu taty, rzekomo przez Nigela. Wolelibyśmy nie przechodzić znowu tak ciężkiej próby. – Przeniosła wzrok na sir Godfreya, potem na lorda Richarda. – Ale Nigel musi być oczyszczony z zarzutów, żeby można go było pochować obok taty. Czy da się to zrobić, unikając następnego publicznego skandalu? Sir Godfrey uniósł brwi, po czym z pytaniem w oczach spojrzał na Richarda. – Może byśmy potraktowali samobójstwo Nolana – rzekł Richard – jako wyznanie winy? Czym w istocie ono było. – I nie potrzeba nowego procesu – powiedział Thomas – skoro morderca odebrał sobie życie. Nie ma już kogo karać. – Hm. – Sir Godfrey wyraźnie nabrał optymizmu. Po chwili zastanowienia stanowczo pokiwał głową. – Tak, oczywiście. To załatwi sprawę. Ostatecznie uzgodniono, że, bez żadnej fanfary, sir Godfrey ponownie otworzy

sprawy śmierci jej ojca oraz sióstr Burns i oczyści Nigela z zarzutu zbrodni ze względu na wyznanie Nolana, a w konsekwencji potwierdzenie, że to on był winowajcą we wszystkich trzech sprawach. Catriona, która, w związku ze swą pozycją Pani na Vale, utrzymywała bliski kontakt z miejscowym pastorem, podjęła się wyjaśnienia sytuacji wielebnemu Foyle'owi, tak aby klan mógł urządzić stosowną uroczystość pogrzebową oraz pochówki. Kiedy już wszystko ustalono i goście odjechali, Niniver poczuła się wycieńczona, a czekało ją jeszcze jedno spotkanie. Thomas pożegnał się ostatni. Był o siedem lat od niej starszy i nigdy nie byli sobie bliscy, ale ona zawsze widziała w nim prawdziwego Carricka, mężczyznę pokroju jej ojca. Po tym, jak pomógł Lucilli wsiąść do powozu i zamknął drzwi, zwrócił się do Niniver i patrząc jej ze spokojem w oczy, ujął jej dłonie. – To jest koniec mrocznych dni dla klanu, i dla rodziny. Zobaczyła zrozumienie w jego piwnych oczach; Thomas przewidywał nieuniknione konsekwencje tamtego dnia, podobnie jak ona. Nie zostawało jej nic innego, tylko sobie z tym radzić, wytyczyć drogę naprzód, cokolwiek się stanie. Wiedziała, że bez względu na to, co się wydarzy, ona na zawsze, dozgonnie należała do klanu. Znalazła Norrisa w bibliotece. Stał przy długich oknach, wyglądając na mroczniejący pejzaż. Przypuszczała, że i on wie, co się zbliża, dlatego czekał, żeby z nią porozmawiać. Z przeciągłym westchnieniem usiadła na poręczy jednego z foteli. Norris odwrócił się. Poprzez gęstniejącą ciemność odnalazł jej oczy. – Co teraz? – spytał po chwili. Wyprostowała się, unosząc głowę. – Teraz zwołamy zebranie klanu, żeby wybrać nowego pana. Będziesz kandydował? Odpowiedział pustym, lekko drwiącym śmiechem. – Nie. Nie mam najmniejszej ochoty przewodzić klanowi. Nie spodziewała się niczego innego, jednak musiała zapytać i usłyszeć to z jego ust. Norrisa od urodzenia lekceważono, robił to nie tylko ich ojciec, ale też klan. Ona była jedyną bliską mu osobą, jedyną, której nie musiał rewanżować się lekceważeniem. W okolicy nie miał żadnych przyjaciół, niczego, co by go tutaj trzymało. Jego zainteresowania i ambicje były całkowicie akademickie, leżały więc daleko poza terytorium klanu. – Więc co będziesz robił? – Pozostawała jego siostrą, nadal się o niego troszczyła,

i wiedziała, że wewnątrz swej stwardniałej skorupy on troszczy się o nią. – Nie spodziewałem się, że będzie mi wolno wybrać tak szybko, ale nic tu dla mnie nie ma. Nigdy nie było. – Wciskając ręce do kieszeni bryczesów, wzruszył ramionami. – Prawdę mówiąc, zawsze czułem, że nie jestem do tego stworzony. To nie jest moje miejsce. Nie odezwała się słowem, po prostu czekała. Norris, na wpół odwrócony, wyjrzał przez okno, spoglądając na wschód. – Muszę znaleźć własny sposób na życie. Wyjadę… Muszę stąd uciec, raz na zawsze. Bezpowrotnie. Nie będę przyjeżdżał. I po za tym, co odziedziczyłem po tacie, nie będę liczył na korzystanie z funduszy klanu; koniecznie im to powiedz. Oczekiwała czegoś w tym rodzaju, a jednak… – Dokąd pojedziesz? Znowu uniósł ramiona. – Pewnie do Saint Andrews. Mogę poszukać tam pracy jako nauczyciel, może badacz. Kto wie? Wyjadę jutro rano. Już jutro? Wzięła płytki oddech i wstała. – Więc tak po prostu odjedziesz? Norris przeniósł z powrotem wzrok na jej twarz. – Bez jednego spojrzenia za siebie. Prawie otworzyła usta, by mu wytknąć, że w ten sposób zostawi i ją – zmuszoną radzić sobie z rozpadem życia, jakie znali, ale… nie. Bez sensu było próbować go zatrzymać. I, rzeczywiście, taki pospieszny wyjazd świadczyłby nieomylnie, że Norris zrzeka się wszelkich roszczeń do przywództwa. Zmusiła się, żeby skinąć głową, i podeszła do biurka. – Nie wyjeżdżaj bez pożegnania. Czuła na plecach jego wzrok, ale nie odwróciła się. – Zobaczymy się przy śniadaniu – powiedział Norris po dłuższej chwili, po czym ruszył do drzwi i wyszedł. Niniver osunęła się na krzesło za wielkim biurkiem. Wiedziała, że po wyjeździe Norrisa będzie sama. Klan spotka się i wybierze nowego pana, przywódcę z innej rodziny klanowej. Na nią spadnie nadzór nad przekazaniem całego klanowego dobytku – dóbr ziemskich, dworu, wszystkiego poza osobistym majątkiem rodziny Carricków, stosunkowo skromną sumą, która zostanie podzielona między nią i Norrisa. Wszystko inne należało do klanu – meble, otaczające ją książki, nawet jej charty. Wszystko, co czyniło to miejsce jej domem. Co więc będzie robiła po ostatecznym przekazaniu schedy?

Siedziała i patrzyła w nicość w prawie ciemnym pokoju, przy zapadającej za oknami nocy. Norris miał wyjechać, ale decydując się na to, podejmował próbę ułożenia sobie życia na własną rękę. Ona potrzebowała tego samego, ale była jego przeciwieństwem – nie chciała opuszczać rodzinnych stron. Tu były jej korzenie, wrośnięte w ziemię w taki sposób, że nie umiała tego wyjaśnić. Zawsze czuła się przywiązana do tutejszych lekko pofałdowanych pól, a nawet bardziej do ludzi. Dorastała wtopiona w klan, i nie do pojęcia dla niej było, żeby się stąd wyrywać – nie widziała żadnego powodu, dla którego mogłaby tego chcieć. – Więc ja się nie ruszę – wymruczała do zasnutego ciemnością pokoju. – Cokolwiek się stanie, wymyślę jakiś sposób, żeby zostać… Może ktoś, kto się wprowadzi, pozwoli mi otworzyć opuszczone skrzydło i tam zamieszkać? Bębniła palcem w głowę, rozważając pomysł, a w końcu wzruszyła ramionami. Poza tym, że nie miała najmniejszej ochoty opuszczać klanowych włości, nadrzędną sprawą było ślubowanie, które złożyła ojcu – obietnica czekająca na spełnienie. W przeciwieństwie do swoich braci ona wierzyła w klan, w dobro i zło, w spełnianie powinności i w dotrzymywanie solennych przysiąg. W sprawiedliwe oddawanie tym, którzy dali coś jej. Opierając się dłońmi o biurko, wstała. – Tak czy inaczej, znajdę jakieś wyjście. Przez całe swoje dwudziestoczteroletnie życie ilekroć pojawiało się zagrożenie, Niniver uciekała się do tych zasad. Również tym razem miały jej służyć za drogowskaz. Trzy dni później pochowali Nigela i Nolana. Atmosfera nie była zbyt podniosła; uczestnicy sprawiali wrażenie raczej zwykłych świadków niż bliskich, którzy przyszli oddać cześć zmarłym. Całkiem inaczej to wyglądało na pogrzebie ich ojca – ale Manachana klan uwielbiał i szanowała cała społeczność, podczas gdy Nigela i Nolana tolerowano wyłącznie dzięki temu, że byli synami Manachana. Co do znajomości w szerszych kręgach, ich towarzystwo ograniczało się do ulepionych z tej samej gliny młodych zawadiaków – nieodpowiedzialnych kawalerów wiodących hedonistyczny żywot bez oglądania się na nic ani nikogo. Kilku takich pojawiło się niespodziewanie, powożąc karyklami i faetonami, witając się między sobą na całe gardło. Klan ich zignorował. Z początku Niniver była zaskoczona, jak duża część klanu zdecydowała się

przybyć. Potem zdała sobie sprawę, że zarówno dla nich, jak i dla niej, to ponure nabożeństwo oznaczało koniec dwóch lat niepewności i niepokoju – dwóch lat zamętu, rozterek, zadawania sobie pytań, co się dzieje, i utraconej wiary w klanowe przywództwo. Nigel spoczął obok ich ojca i matki w rodowej kwaterze Carricków. Nolan został pochowany w dalekim kącie cmentarza, odrzucony przez wszystkich, skazany na wyparcie z ludzkiej pamięci. To Niniver rzuciła pierwszą grudkę ziemi na trumnę Nolana. Członkowie starszyzny klanowej, z kamiennymi twarzami, poszli za jej przykładem. I wkrótce było po wszystkim. Nikt nie miał potrzeby zostać dłużej przy grobie; każdy z ulgą odwracał się i odchodził. Kiedy zgromadzenie się rozeszło i wszyscy należący do klanu wrócili do swoich powozów i platform, otoczyło ją kilku przyjaciół Nigela i Nolana, próbując w obcesowy sposób złożyć jej nieszczere kondolencje. Niniver unikała towarzystwa – częściowo z powodu właśnie takich mężczyzn – ale dawno temu opanowała do perfekcji pewną sztukę towarzyską, która polegała na ukrywaniu swoich uczuć i utrzymywaniu maski niewzruszonego spokoju. Ale żeby kilku pozorowanych dandysów zapraszało ją na piknik i jeszcze lekceważyło jej słowa, kiedy uprzejmie odmówiła… Szczęśliwie przyszedł jej z odsieczą Thomas i w paru ostrych słowach, z gromem w oczach, posłał całą zgraję do diabła. Potem – co przyjęła z wdzięcznością – razem z Fergusonem odprowadził ją do powozu, pomógł wsiąść i zamknął drzwi. Sean popędził konie kłusem, wyjechał powozem na drogę, i w końcu było po wszystkim. Niniver oparła głowę o poduszki i zamknęła oczy, powstrzymując raptownie nabiegłe łzy. Straciła tu całą rodzinę. Thomas był jej najbliższym krewnym, a on znalazł nowe miejsce do życia, swoją rolę jako małżonek przyszłej Pani na Vale. Była sama. Zupełnie sama. Nie miała własnego miejsca, żadnej pozycji – żadnego życia. Była tą, która została z niczym. Wiedziała jednak, że klan jej nie wyrzuci; znajdzie się jakieś miejsce, jakaś rola we wspólnocie, choć jeszcze nie wiedziała, co to będzie. Powiedziała sobie, że ma zachować optymizm, a przynajmniej skupiać myśli na tym, co miała do zrobienia jeszcze tego samego dnia, co było tuż przed nią. Zgromadzenie klanu, na którym mieli wybrać nowego pana – przywódcę i dziedzica klanowych włości.

Westchnęła, otworzyła oczy i wyjrzała przez okno. – W ten czy inny sposób znajdę jakieś wyjście. Miała świadomość, że na koniec zebrania będzie świadkiem przy formalnym przekazaniu całego klanowego majątku spod władzy rodziny Carricków do rodziny nowo wybranej głowy klanu. Wezwała już w tym celu ich stałego notariusza z Glasgow. Kiedy weszła do domu, lokaj powiedział, że pan Purdy czeka w salonie. Z wypróbowaną kamienną maską na twarzy pospieszyła go powitać. Pan Purdy był wytwornym starszym dżentelmenem o przenikliwych piwnych oczach. Uścisnąwszy jej rękę, zajął miejsce na wskazanej przez Niniver sofie. – Czy pani wie, do kogo klan może się zwrócić? – spytał. Siadając na przeciwległej sofie, potrząsnęła głową. – Jest kilku członków starszyzny, którzy mogliby się podjąć tej roli. Czułam, że nie wypada mi się włączać w jakiekolwiek dyskusje na ten temat. Zważywszy na okoliczności, nie powinnam mieć żadnego wpływu na wybór nowej głowy klanu. Jej rodzina zawiodła klan i sprawiedliwie zasłużyła na utratę przywództwa. Pan Purdy zmarszczył czoło. – Ma pani jeszcze jednego brata, o ile dobrze pamiętam. Ma chyba… dwadzieścia dwa lata? – Norrisa. Odmówił kandydowania i już wyjechał układać sobie nowe życie gdzie indziej. Purdy ściągnął usta, po czym kiwnął głową. – Skoro nie zależało mu na tym zaszczycie, fakt, że wyjechał, może obrócić się na dobre. Ona też doszła do takiego wniosku. Czy leżało to w zamiarze Norrisa, czy nie, jego wyjazd ułatwił klanowi sytuację; przynajmniej tyle słyszała. Otworzyły się drzwi i do środka zajrzał Ferguson, pogodniejąc na jej widok. – Ach, tu pani jest. – Ferguson poznał Purdy'ego, co wyraził przelotnym grymasem twarzy. – Panie Purdy… – Skłonił głowę i wrócił spojrzeniem do niej. – Za pozwoleniem, panno Niniver, klan już się zebrał. Są wszyscy i czekają w bibliotece. Zakładała, że jej udział w wyborach nie będzie potrzebny, że klan z powodzeniem obędzie się bez niej, ale najwyraźniej chcieli, żeby tam była. Może jako jedyna pozostała z Carricków, żeby reprezentować rodzinę, której nazwisko nosił klan. Wstała. – Tak, oczywiście. Nie sądziłam… – Zwracając się do Purdy'ego, zdobyła się na

uśmiech. – Wybaczy pan, sir… Purdy podniósł się wraz z nią; z ciekawością w oczach skłonił głowę. – Naturalnie, panno Carrick. Zaczekam tutaj. Zastanawiając się, co wzbudziło zainteresowanie notariusza, podążyła zgodnie za Fergusonem, który zaprowadził ją do biblioteki i przytrzymał drzwi. Weszła do środka. Zdecydowana zachować spokój i opanowanie, przebiegła dokoła wzrokiem i zobaczyła, że wszystkie oczy – każdego mężczyzny i każdej kobiety z klanu – skupione są na niej. Zamrugała, ale jej maska trzymała się pewnie. Rozglądając się na wszystkie strony, szukała wolnego miejsca. Każde krzesło było zajęte i ludzie, w kilku rzędach, stali wzdłuż ścian. Za jej plecami Ferguson delikatnie chrząknął. Kiedy odwróciła głowę, usłużnym gestem wskazał jej… krzesło za wielkim biurkiem. To było jedyne wolne krzesło w pokoju – i wszystko wskazywało na to, że zarezerwowano je dla niej. Pilnując, by grymas z jej myśli nie przeniósł się na twarz, ruszyła przez cały długi pokój. Tamto szczególne krzesło – za wielkim biurkiem, którego używał jej ojciec, jej dziadek i wszyscy panowie klanu przed nimi – powinno być zarezerwowane dla nowego przywódcy. Ferguson minął ją, obszedł biurko i podał jej krzesło. Być może zaplanowano jakiś ceremoniał przekazania tytułu. Usiadła, potem znów się rozejrzała. Po jednej stronie stał Bradshaw, silny mężczyzna, który wykazywał się chęcią działania dla dobra klanu. Ale zachowywał się z lekka wojowniczo. Forrester, inny z klanowej starszyzny, stał tuż obok ze swoją żoną i rodziną; był spokojnym acz solidnym człowiekiem. Może nazbyt spokojnym. Przebiegła wzrokiem resztę – Phelpsa, Canninga i wszystkich innych możliwych kandydatów – szukając jakiegoś znaku… Nie wiadomo skąd przyszła myśl, że podobnie musieli się czuć francuscy arystokraci czekający na gilotynę. Trafiła wzrokiem na Seana, i główny koniuszy wykonał gest mówiący „dalej, do dzieła”. Zamrugała, a potem obróciła się lekko, żeby spojrzeć w górę i za siebie na Fergusona. Potężny mężczyzna rozwarł na nią oczy, wyraźnie oczekując, aby… poprowadziła zebranie? Wzięła oddech, jeszcze raz się rozglądając: wszyscy czekali, żeby wreszcie przemówiła. Klepiąc rękami o biurko, chrząknęła. Jej głos brzmiał odrobinę chropowato, lecz pamięć podpowiadała właściwe słowa. – Zgodnie z tradycją klanu, zebraliśmy się dzisiaj po to, by wybrać nowego pana.

– Znowu zerknęła na Fergusona; cofnął się i stanął u boku starego Egana. – Czy masz listę kandydatów? – Na liście klanu jest tylko jedno nazwisko. – Tylko jedno? – To ułatwiłoby sprawę, ale Niniver cały czas była przeświadczona, że odbędzie się gorąca rywalizacja między co najmniej trzema rodzinami: Bradshawów, Phelpsów i Canningów. Ferguson nie spuszczał oczu z jej twarzy. – Dużo rozmawialiśmy przez ostatnie dni, po tym, jak pani brat odebrał sobie życie… a prawdę mówiąc, nawet wcześniej. Ale koniec końców jest tylko jedna osoba, za którą wszystkie rodziny klanu zgodzą się pójść… więc to jest ta osoba, której chcemy na przywódcę klanu, i żadnej innej. Widziała, jak Bradshaw, Forrester i wszyscy inni – również ich żony – kiwają głowami w najszczerszej zgodzie. – Cóż. – Wzięła oddech. – To znakomicie. Nawet nie będzie trzeba głosować. – I ktokolwiek to jest, pomyślała, będzie wiedział, że podejmuje się tego zadania z absolutnym poparciem całego klanu. Spojrzała na Fergusona. – A więc proszę o nazwisko. Ferguson wytrzymał jej spojrzenie. – Niniver Eileen Carrick. Zamrugała. Przez dobre dziesięć lat nikt się do niej nie zwracał pełnym imieniem i nazwiskiem. – Tak? Ferguson wpił się wzrokiem w jej oczy, zacisnął usta, po czym oświadczył: – To jest nazwisko na naszej liście. Wstrzymała oddech. Czuła, jak jej oczy robią się okrągłe, i coraz okrąglejsze. Rozchyliła usta… – Chcecie, żebym ja – spytała prawie na bezdechu – rządziła klanem… kobieta? Przypływ emocji chwycił ją za gardło. Potwierdzenie, jakie uzyskała, rozglądając się jeszcze raz po pokoju, było tak zdecydowane, że aż nie do pojęcia. Musiała dać sobie długą chwilę, by przetoczyła się przez nią fala szoku. Biorąc pod uwagę przysięgę daną ojcu, biorąc pod uwagę zdecydowane wsparcie całego klanu… Zwilżywszy wargi, zapytała spokojniejszym tonem: – Dlaczego ja? Trochę ku swemu zaskoczeniu, dostała odpowiedź. Nie miała pojęcia, że przez całe życie ją obserwowali, że widzieli nie tylko grzeczną dziewczynkę, nie tylko młodą kobietę, na jaką wyrosła, lecz kobietę, jaką

naprawdę w środku była. Widzieli, rozumieli i teraz ją wybrali. Wzruszyła się. Poczuła się… oszołomiona ich wiarą, wzmocniona ich zaufaniem, pokrzepiona ich pewnością. I nie mogła im odmówić. Nie mogła powiedzieć nie. Nie pozostało jej nic innego, jak przełknąć gulę w gardle, zebrać wewnętrzną siłę, którą od dawna miała, i powiedzieć jasno: – Dziękuję. Zgadzam się. I wraz z wypowiedzeniem tamtych prostych słów została Panią klanu Carricków.

ROZDZIAŁ 1 Marzec 1850 roku; blisko rok później Majątek Carricków, Dumfries i Galloway Niniver pochyliła się nad szyją Oswalda i puściła wielkiego gniadego wałacha w galop. Wiatr w pędzie chłostał jej policzki i wyszarpywał kosmyki włosów z wysoko zawiązanego koka. Nie dbała o to; chciała tylko prześcignąć wiatr i zapomnieć o wszystkim innym. Gromki tętent kopyt, rytmiczna praca końskich muskułów pochłaniały całą jej uwagę – i wypierały nadmiar frustracji. Podczas gonitwy przez pola nie miała w głowie miejsca na rozpamiętywanie utrapień, przykrości, błahych irytacji i zwyczajnie głupiego zachowania, które doprowadzało ją niemal do furii. Co oni sobie myślą? Czy oni w ogóle myślą? Czy może tylko reagują na sytuację, której nie potrafią zinterpretować? Pojechała na wschód od domu przez bardziej płaskie pola, chcąc – musząc – pogalopować. Ale ziemie klanu kończyły się na drodze. Już widziała przed sobą, za krańcem pól, migoczącą wstęgę makadamu. Normalnie zwolniłaby w tym momencie, ściągnęła cugle i pojechała na około. Nie dzisiaj. Pochylając się nisko, pozwoliła Oswaldowi gnać dalej. Dziś bowiem potrzebowała więcej niż zwykłej przejażdżki. Dziś potrzebowała czegoś zbliżonego do egzorcyzmu – zanim straci panowanie nad sobą i rozprawi się z tymi nachalnymi typami w sposób, którym osłabi ich męską pewność siebie raz na zawsze. Puściwszy luźno cugle, pognała Oswalda do skoku przez kamienny mur wyznaczający granicę majątku Carricków. Dwa długie susy później koń znów się spiął i przefrunął nad murem po drugiej stronie drogi. Niniver usłyszała za sobą krzyk – to Sean, jak zawsze, wlókł się z tyłu jako jej stajenny – ale udała, że nie słyszy, i dała Oswaldowi pędzić ku dolinie, która była kiedyś, przez lata, ich ulubionym terenem do galopu. Koń pamiętał jak ona, ale nie jeździła tamtędy, odkąd Marcus Cynster kupił posiadłość starego Hennessy'ego i uczynił ją swoją.

Zwykle unikała wszelkich możliwości spotkania swego sąsiada gdziekolwiek, a zwłaszcza na jego ziemi. Ale nie dzisiaj. Dzisiaj pewni członkowie klanu omal nie doprowadzili jej do ostateczności. Potrzebowała tego biegu, zresztą, tak naprawdę, ryzyko natknięcia się na Marcusa w wąskiej dolinie zdawało się niewielkie. Myślała, że pogalopuje do końca i z powrotem, a on się nigdy nie dowie, że tu była. Długa, wąska dolina biegła zakrętami daleko w głąb majątku starego Hennessy'ego. Oddając się bez reszty chwili, stała się jednym ze swoim koniem i galopowała, dzika i wolna. Kiedy jednak dotarła do wzniesienia na końcu doliny, Oswald stracił siły. Uznając, że mądrze będzie pozwolić koniowi odpocząć przed powrotnym biegiem do domu, zwolniła, by jej wałach spokojnie pokonał zbocze. Na szczycie rosło poskręcane drzewo, z koroną rzucającą dość cienia, żeby się schronić przed popołudniowym słońcem. Dotąd ledwie zauważała, że świeci słońce. Ze swoją bladą cerą musiała uważać, żeby nie wyszły jej piegi, a nie wzięła kapelusza. Zmierzając do cienia, pamiętała, że z dogodnego punktu można patrzeć w dół na zagrodę starego Hennessy'ego. Solidny dom, zbudowany z wyblakłej czerwonej cegły z nadprożami z miejscowego kamienia, posadowiony był wygodnie na tarasie ziemnym, z ustawionymi dokoła niego typowymi budynkami gospodarczymi. Z dwóch spośród wielu kamiennych kominów wydobywały się cienkie strużki dymu. Słyszała, że Marcus zmienił nazwę domu i posiadłości na Bidealeigh. Napawając oczy sielankowym widokiem, poluzowała wodze i pozwoliła Oswaldowi skubać leniwie trawę, podczas gdy ona czekała, aż dogoni ją Sean. Nie spodziewała się, by coś mówił; dobrze wiedział, co ją wprawiło w taki nastrój. Prawie od roku była Panią klanu Carricków. Pierwsze miesiące jej panowania, od późnej wiosny przez lato poprzedniego roku aż do pory żniw, upłynęły niezmiernie pracowicie, nie tylko dla niej, lecz dla całego klanu, po tym, jak ona i członkowie starszyzny odkryli i przyjęli do wiadomości rozmiar grabieży na majątku klanu, jakich dokonali jej bracia. Kiedy po raz pierwszy usiadła z Fergusonem nad księgami rachunkowymi, zastanawiała się, o co ten cały hałas – całe to zmartwienie. Potem natknęła się na drugi komplet ksiąg – tych, które Nolan trzymał w ukryciu. Tych, które pokazywały prawdę o sytuacji finansowej klanu, i świadczyły o opłakanym stanie ich interesów. To był otrzeźwiający czas, ale pod jej przewodnictwem zebrali się członkowie starszyzny i wspólnie opracowali, a potem wdrożyli plan uzdrowienia finansów

klanu. Dzięki niemu mieli z powrotem stanąć na nogi i obrać kurs na drogę do dobrobytu. Jeszcze nie dotarli do tej drogi, ale przynajmniej posuwali w dobrym kierunku. Potem jednak nastała jesień, a za nią zima, więc śniegi i zamiecie trzymały wszystkich w domu. Tempo pracy w naturalny sposób spadło do żółwiego, i nagle młodzi mężczyźni, którzy przez całe lato byli bardzo zajęci, mieli czas na myślenie. Niektórym, zbyt wielu z nich, zachciało się myśleć o niej. Bo wciąż była niezamężna. Ci durnie nie zdawali sobie sprawy, że jako pani klanu – zwłaszcza takiego jak klan Carricków, zwłaszcza wobec finansowych tarapatów – nie miała w planach zamążpójścia. Była ostatnim żyjącym członkiem pierwotnej linii Carricków, podczas gdy reszta klanu składała się z wielu rodzin, które, przez upływ pokoleń, były tylko daleko spokrewnione, lecz wiązał je wspólny cel i sprawa, i udział we wspólnym klanowym majątku. Klan wybrał ją na przywódczynię z bardzo dobrego powodu: była jedyną osobą, za którą wszystkie rodziny godziły się pójść. I na tym polegało sedno sprawy. Klan wybrał ją. Każdy mężczyzna ubiegający się o jej rękę oczekiwałby, że to małżeństwo uprawni go do objęcia przywództwa klanu. To nie miało się zdarzyć, bo Niniver za nic by nie pozwoliła, żeby się zdarzyło. Kiedy powierzono jej rolę Pani, przyjęła obowiązek działania zawsze dla dobra klanu – a dobro klanu znaczyło, że to ona zachowa pełną kontrolę nad wszystkimi sprawami. Ponieważ wiedziała już sporo o męskich słabościach, nie zdałaby się na żadnego mężczyznę w rządzeniu klanem, a jeszcze się taki nie narodził – w każdym razie nie taki, z którym wyobrażałaby sobie małżeństwo – co by się przy niej zgodził grać drugie skrzypce. Uznała swój niezamężny stan za nieunikniony – więcej: za pożądany, przynajmniej dla niej. Wciąż miała do spełnienia ślubowanie, które złożyła ojcu, i za nic nie myślała mu się sprzeniewierzyć. Niestety, kilku mężczyzn z klanu, w jej wieku albo starszych i jeszcze nieżonatych, postanowiło ubiegać się o jej rękę. Dawała jasno do zrozumienia, że w ogóle nie jest do wzięcia, ale żaden z nich nie wierzył. Inni w klanie, ci mądrzejsi, rozumieli, ale nie młodsze gorące głowy, którym się roiło, że jeśli będą naciskać ją mocniej – zrobią coś bardziej szalonego – poczuje do takiego trwały afekt i z radością odda mu rękę wraz z klanem. Tamtego popołudnia, kiedy ciesząc się na spokojną przejażdżkę, weszła na wybieg

dla koni, zobaczyła Clementa Boswella i Jeda Canninga walczących gwałtownie pośrodku padoku. O nią. Wykrzykiwali na siebie obelgi, powołując się bezczelnie na rozmaite względy z jej strony – względy, jakich nigdy im nie okazywała. Nie spostrzegli jej w porę, żeby się uciszyć. Najchętniej stuknęłaby ich głowami, wbiła w nie trochę rozumu, ale przy dwóch zwalistych osiłkach była chucherkiem. Wyprowadzona z równowagi, wrzasnęła, żeby przestali. Przestali w końcu, ale Niniver poczuła się jak wiedźma i złośnica. Wdrapała się na grzbiet Oswalda w złości na wszystkich mężczyzn. Sean podjechał stępem na swoim karym koniu i ściągnął wodze. Ustawił go obok niej, nie odezwawszy się słowem. On oraz inni ze starszyzny klanu rozumieli, ale nawet oni nie byli w stanie jej pomóc – nie w tym. Potrzebowała obrońcy, kogoś, kto weźmie jej stronę, kto zrobi to, do czego ona sama, jako delikatna i krucho wyglądająca kobieta, nie była zdolna – czyli zmusi jej samozwańczych konkurentów, żeby pogodzili się z prawdą, uszanowali jej stanowisko i zostawili ją w spokoju. Nie mogła zwrócić się do Norrisa. Jej brat zaadaptował się łatwo do życia jako asystent profesora historii i zapewnił sobie pozycję, ucząc studentów w St. Andrews. To okazał się dla niego nowy i obiecujący start. Poza tym on nie był… dostatecznie męski, dostatecznie dojrzały, dostatecznie przekonujący jak na jej potrzeby. Ona potrzebowała mężczyzny gotowego i zdolnego dla niej walczyć, bronić jej pozycji. Oswald zaczął się pod nią wiercić. Kiełznając go odruchowo, wyostrzyła wzrok na widok przed sobą. Gdybyś kiedykolwiek potrzebowała pomocy, pamiętaj, że możesz zawsze zwrócić się… do mnie. Jeśli kiedykolwiek będziesz w potrzebie, nie wahaj się, proszę – zwyczajnie powiedz… Minęły prawie dwa lata, a ona wciąż słyszała głęboki głos Marcusa Cynstera wypowiadającego tamte słowa. Wiedziała, że mówił poważnie. I nie mogła dłużej udawać, że nie potrzebuje pomocy. Takiej pomocy, jakiej on był w stanie udzielić. Unikała nawet spotkań z nim, z powodu, który wciąż uchodził za doskonale usprawiedliwiony, jeśli jednak miała robić to, czego wymagał od niej klan… Zbierając wodze, spojrzała na Seana. – Zaczekaj tu. Nie wyjeżdżam na długo.

Poklepała Oswalda po boku i ruszyła w dół wzniesienia odwiedzić swoje przeznaczenie. Marcus Cynster zaglądał do lufy swojej śrutówki, kiedy ktoś mocno zastukał do drzwi wejściowych. Uniósł głowę; z rękami wciąż zajętymi przy czyszczeniu strzelby nasłuchiwał ciężkich kroków Flyte'a, swego majordomusa, który powinien był iść otworzyć. Wtedy przypomniał sobie, że jest w domu sam. Flyte'owie – pani i pan – wyjechali do Ayr, a Mindy, służąca, która pomagała Flyte'owi w pracach domowych, miała tego dnia wolne. Położył strzelbę na osłoniętym płótnem stoliku w salonie i ruszył do drzwi. Kiedy schylał głowę pod sklepionym przejściem do małego frontowego przedsionka, rozległo się znów stukanie: ostre, zdecydowanie naglące i wprawne uderzenia ciężką kołatką. Jeszcze zanim chwycił zasuwę i otworzył szeroko ciężkie dębowe drzwi, był całkiem pewien, że to nie przyszedł ze sprawą. Nie spodziewał się tego zjawiskowego piękna, które zdobiło jego ganek. Ostatnio widział Niniver Carrick parę miesięcy temu, a i wtedy tylko na odległość. Teraz była wystarczająco blisko, żeby dostrzegł lekki rumieniec na jej porcelanowych policzkach, złociste błyski, kiedy słońce muskało luźne kosmyki jasnoblond włosów, delikatne łuki brązowych brwi oraz inteligencję w chabrowych oczach. Dla zmysłowej obietnicy w wykroju jej pełnych, zaróżowionych ust przeciwwagą była niezłomna determinacja wyrażona ustawieniem podbródka. Podejrzewał, że niewielu innych, uwiedzionych głównie jej eteryczną urodą, wyglądem księżniczki z bajki, dostrzegało inteligencję czy upór. On widział to samo – wabiące ciało – ale też zawsze wyczuwał, co się kryje wewnątrz. Jeszcze raz znalazł się twarzą w twarz z tą konfundującą rzeczywistością, i więcej niż dość blisko, by sobie przypomnieć, dlaczego zbliżanie się do niej nie jest dobrym pomysłem. Ten ich pociąg do siebie… Nie pamiętał, kiedy go nie było. Ale przez ostatnie lata, mimo sporadycznych tylko spotkań na odległość, jeszcze się wzmógł. I dalej wzmagał. Jeśli to, co Marcus teraz czuł na sam jej widok, coś oznaczało, tamten niekontrolowany pociąg do Niniver tylko się nasilił. Przez kilka chwil milczenia wpatrywali się w siebie nawzajem. – Niniver? – Jakoś zdołał odzyskać mowę, ale wątpliwość w głosie sprawiła, że

czar prysł. – Mogę wejść? – Tak. Oczywiście. – Cofnął się, przytrzymując drzwi, dopóki nie weszła pierwsza, w czarnym aksamitnym żakiecie i brązowej spódnicy do jazdy konnej. Spojrzawszy na zewnątrz, zobaczył jej stałego wierzchowca, ogromnego gniadosza, starannie uwiązanego do pala. Zasępił się w myśli, choć nie pokazał tego na twarzy. Czyżby jeździła sama? Nie na miejscu było pytać. Zreflektował się w porę, kiedy zamknął drzwi i ruszył za nią. Niniver szybkim krokiem przeszła prosto do salonu. Kiedy Marcus schylił się pod łukiem, zobaczył, że zatrzymała się przy stoliku, jakby oceniając jego starania. Odwróciła się, gdy szedł do niej przez długi pokój. Była niska i drobna; on miał ponad metr osiemdziesiąt i ledwie sięgała mu do ramienia. Zamiast nad nią górować, wskazał parę foteli w przestronnym miejscu przed kominkiem. Bardziej wyczuł, niż zobaczył jej pochwałę uprzejmości, kiedy podeszła i z szelestem ciężkiej spódnicy usiadła. Usiadł w drugim fotelu. Ze wzrokiem na jej twarzy próbował sobie wyobrazić, co ona tu robi – dlaczego, po tylu miesiącach bez kontaktu, zechciała przyjechać. Milczała z badawczym spojrzeniem, jakby próbując przewidzieć jego odpowiedź na jakąś prośbę. – Zaproponowałbym ci coś do picia, ale moja gospodyni i majordomus pojechali na zakupy. Wątpię, żebyś doceniła moje wysiłki przy parzeniu herbaty. Zamrugała, wolno, i widział, jak dociera do niej wiadomość, że jest z nim w tym domu sama. Jeśli to wizyta towarzyska… Potrząsnęła głową. – Nie przyjechałam na herbatę. Ani na nic innego do picia. Czyli nie, na pewno nie wizyta towarzyska. Mierząc go nadal wielkimi niebieskimi oczyma, przygryzła dolną wargę – zauważył wcześniej, że robi to, kiedy czuje się niepewnie albo myśli o czymś, co ją niepokoi. On? Co ją tu w ogóle sprowadziło? Była tu teraz, twarzą w twarz z nim… Niniver targały wątpliwości, nawet poważne, czy mądrze to wymyśliła, ale nadal potrzebowała pomocy. Rozpaczliwie potrzebowała silnego opiekuna i oto miała go przed sobą, idealnego człowieka do takiego zadania. Z czarnymi lokami wokół twarzy – nie kruczoczarnymi, tylko czarnymi z ukrytą nutą czerwieni, najgłębszego mahoniu – z jednym ciemnym kosmykiem opadającym zawadiacko na szerokie czoło, siedzący tak, jak sobie siedział, zrelaksowany

i swobodny, z długopalczastymi dłońmi na ramionach fotela, muskularnymi udami jeźdźca, długimi nogami obleczonymi w koźlęcą skórę i buty z cholewami, założonymi jedna na drugą z przyrodzonym wdziękiem… powinien był się wydawać nie groźniejszy od pierwszego lepszego londyńskiego dandysa. Nic podobnego. Aż biła od niego aura kipiącej podskórnie, tłumionej siły, nawet tchnącej czymś niebezpiecznym. Do odstraszania swych natarczywych zalotników nie wyobrażała sobie nikogo lepszego. Głusząc w sobie całą rozwagę, spojrzała Marcusowi w granatowe oczy, tak ciemne, że trudno było, albo w ogóle nie sposób, odgadnąć jego myśli. – Pamiętasz obietnicę, którą mi kiedyś złożyłeś? Zamrugał, gęste czarne rzęsy na moment przysłoniły mu oczy, a potem utkwił w niej nieruchomo wzrok. – Że gdybyś potrzebowała pomocy, możesz liczyć na mnie, że wystarczy, że powiesz słowo? Kiwnęła głową – raz, zdecydowanie. – Tak. – Zrobiła pauzę, żeby zebrać jak najlepiej słowa. – Potrzebuję pomocy w pewnej szczególnej sprawie, i myślę… wierzę, że ty jesteś najwłaściwszą osobą, która mogłaby mi pomóc… która najlepiej się nadaje, i byłaby w stanie pomóc mi rozwiązać ten problem. Przyglądał się jej teraz dokładnie, tak jak ona chwilę wcześniej przyglądała się jemu. – A twój szczególny problem to…? – Mężczyźni – wymknęło jej się z ust, nim zdążyła pomyśleć. Skrzywiła się i brnęła dalej: – Konkretni mężczyźni… to znaczy mężczyźni z klanu, którzy zakładają, że na pewno szukam męża, i którzy proponują własną kandydaturę nadmiernie entuzjastycznie. – Z jej głosu biła niepohamowana irytacja. Ku jej zaskoczeniu Marcus… zamarł. Nie było na to innego słowa. Nie oderwał od niej wzroku – wciąż na nią patrzył – miała jednak nieodparte wrażenie, że widzi coś innego, że ogląda coś poza nią. Właściwie ledwo oddychał. W końcu zaczął poruszać oczami i wydawał się powściągać, powstrzymywać przed czymś. Potem jeszcze krótko się wahał, nim zadał jedno pytanie: – Na ile… entuzjastycznie oni się zachowują? Odezwał się dużo niższym, głębszym głosem. Przez moment Niniver zastanawiała się, czy dobrze robi, napuszczając go na swoich biednych, niczego

niepodejrzewających klanowych zalotników. Wtedy przypomniała sobie scenę z wybiegu dla koni. Uniosła wysoko podbródek. – Powiedziałbyś, jak przypuszczam, że każdy z nich na swój sposób próbuje się do mnie zalecać, ale ciągle wchodzą sobie w drogę, potykają się o siebie, a potem jest awantura. Ale co gorsza, podpuszczają się wzajemnie do coraz żałośniejszych popisów, takich, że jest mi coraz trudniej tego… unikać. Ubrana w słowa sytuacja nie wyglądała tak strasznie, ale dla niej to było naprawdę uciążliwe, i bardziej niepokojące, niż to umiała wyrazić. – Wiem, że to zabrzmi głupio, ale mam do utrzymania pozycję w klanie, a przy tak napiętych sprawach jak w tej chwili… to, że muszę znosić idiotyczne zachowanie skierowane wobec mnie osobiście, zachowanie, które tak naprawdę… no cóż, przynosi mi ujmę… to wszystko jest nieznośne, przykre i czasem wyprowadza mnie z równowagi. Najgorsze, że wśród tych mężczyzn są synowie członków starszyzny klanowej, co w pewnym stopniu wiąże mi ręce… Po prostu nie mogę zbyt otwarcie odpierać ich awansów. – Odetchnęła ciężko. – Potrzebuję kogoś, kto zwyczajnie wkroczy i powie im wszystkim, żeby przestali. Kogoś, kogo posłuchają – bo na moje protesty żaden z nich nie zwraca ani krzty uwagi. Ostatnie słowa wylały się na fali frustracji. Głos instynktu popychał Marcusa do czynu, kazał reagować, spieszyć w jej obronie, zwłaszcza przeciw tego typu natrętom. Gdy zaś szło o nią, nie był pewien, czy mógł – czy powinien – ufać swemu instynktowi. Obawiał się, że zamiast bronić Niniver, mógłby ją w instynktownym odruchu niechcący zranić, a takiego ryzyka nigdy by nie podjął. Za nic w życiu. Chronienie Niniver Carrick stało się jego prywatną busolą, przynajmniej w kierowaniu swoim postępowaniem wobec niej. Tak, ona go pociągała – namiętnie, do głębi trzewi. Tak bardzo, że gdy tylko zdał sobie sprawę z natury tej skłonności – na pogrzebie jej ojca, akurat tam – poprosił swą matkę i siostrę, by zobaczyły, co Pani, bogini, której służyła ich rodzina, ma do powiedzenia o jego przyszłości. Niestety, zobaczyły tylko tyle, że sądzona mu przyszłość leży gdzieś na ziemiach Pani, czyli gdzieś w okolicy, ale, na razie, były w stanie powiedzieć jedynie to, że sądzona mu przyszłość jest jeszcze przed nim. Czy zaczęła spełniać się teraz? Czy to dlatego przyszła do niego Niniver? Czy dlatego w końcu przyszła skorzystać z obietnicy, którą jej złożył przed dwoma laty? Czy to ona była sądzoną mu przyszłością, czy…? Owo „czy” było tym, co trzymało go z dala od niej przez minione miesiące. To oraz jego nieodparta, niezaprzeczalna wola chronienia Niniver. Gdyby się do niej

zbliżył, gdyby uwodził ją, tak jak tego pragnął, może by nawet z ochotą uległa, ale co, jeśli pisana mu przyszłość objawi się, a nie będzie to przyszłość z nią? Nie mógł jej zranić, więc musiał utrzymywać dystans na wypadek, gdyby się okazało, że Niniver nie jest dla niego. Znając kapryśność losu, Marcus skłonny był wierzyć, że ostatnią kobietą, którą los mu przeznaczy, będzie jedyna kobieta, której pragnął – przynajmniej w tym czasie pragnął ponad wszystkie inne. Przekonał był samego siebie, że los ześle mu jakąś kobietę, której dotąd nie znał. Tymczasem niespodziewanie do jego drzwi zapukała Niniver. Czyżby los z niego drwił – czy sprawdzał jego siłę charakteru? Wystawiał na próbę jego zobowiązanie, że nie skrzywdzi Niniver? Czy też był to zew jego przeznaczenia? Nie spuszczała wzroku z jego twarzy w wyraźnym oczekiwaniu. Marcus poruszył się, wyprostował na krześle, szukając dla siebie – i dla niej – możliwych rozwiązań, zastanawiając się, czy mają jakieś inne wyjście. – Rozumiem… twoją trudność. – Była taka krucha i cicha, i z tego, co wiedział, łagodnie usposobiona. Wiedział, że ma ogromne poważanie wśród ludzi z klanu – całkiem oczywiste, skoro wybrali ją na swoją Panią. Ale miała dobre serce i kochała charty; do tego, żeby się rozprawić z potężnymi, rozjuszonymi samcami, zdecydowanie się nie nadawała. – Potrzebujesz kogoś, kto budziłby w tych typach respekt, kogoś, czyich argumentów posłuchają. Spojrzał jej w oczy; ani na sekundę nie odwróciła wzroku od jego twarzy. – A Thomas? – spytał. – Znają go i szanują i, co więcej, on też jest z klanu. – Thomas… – Lekko przymrużyła oczy – …co musisz wiedzieć równie dobrze jak ja, ma dość na głowie ze swoimi córeczkami. Nie poproszę go teraz, żeby przyjechał ratować mnie. Nie zrobiłabym mu tego, nie mówiąc o Lucilli. Marcus poczuł się słusznie zganiony. Przed pięcioma miesiącami jego bliźniacza siostra urodziła dwie dziewczynki i rzeczywiście oni oboje, Lucilla i Thomas, byli bez reszty zajęci opieką nad maleńkimi, ale wymagającymi szkrabami. – Rzeczywiście. Masz rację. – Tu nie miała na co liczyć. Zmarszczył brwi. – A Norris? – Pochylił się, opierając łokcie na udach. Jej ostatni żyjący brat był na pewno właściwą osobą do jej obrony. – Wiem, że jest od ciebie młodszy, ale niedużo, coś około roku… czyli ile ma lat? Dwadzieścia pięć? – Wystarczająco dorosły. Jej usta zacisnęły się w kreskę, oczy jeszcze bardziej zwęziły. – Ja mam dwadzieścia pięć, on nie skończył dwudziestu czterech. Ale wyjechał. Prowadzi własne życie w St. Andrews i nie mam zamiaru ściągać go do domu; poza

tym żaden mężczyzna w klanie nic by sobie z niego nie robił… – Niniver urwała, ale nie myślała dać za wygraną. – Potrzebuję kogoś z pozycją. Ze statusem, który wymusi chociaż uwagę, jeśli nie całkowity posłuch. Potrzebowała kogoś takiego jak on; to było tak oczywiste, że nie wymagało specjalnych zapewnień. Wstała raptownie z fotela. Kiedy on też zaczął się podnosić, odwiodła go od tego ostrym machnięciem ręki; ostatnią rzeczą, jakiej pragnęła, był kurcz szyi. Zaczęła chodzić w tę i z powrotem wzdłuż ściany kominkowej. Robiła to wyłącznie, kiedy coś ją wzburzyło lub zaniepokoiło, i długo pracowała, żeby się pozbyć tego nawyku – zbyt wiele demaskował – ale w tym momencie było jej wszystko jedno. Przygotowywała się do tego – żeby nie okazywać, jak Marcus na nią działa, lekceważyć ciarki przechodzące falami po całym ciele, ilekroć on był blisko. Powiedziała sobie, że jest zdolna stanąć z nim twarzą w twarz i poprosić, by spełnił swą obietnicę, nawet jeśli nie pociągała go, tak jak on – bezsprzecznie – pociągał ją. Zdobyła się na odwagę i zrobiła to, i poprosiła, ale z jakiegoś powodu on okazał się niechętny. To nie była przyjemna świadomość. Skoro już tu przybyła, ze sprawą do załatwienia, zamierzała spróbować każdego możliwego podstępu, jaki jej wpadnie do głowy. – Miałam nadzieję… – Robiąc pauzy i patrząc mu w twarz, wypowiadała słowa płaskim, równym tonem, usiłując pozbawić je wszelkich emocji. – …że zgodzisz się mi pomóc w rozwiązaniu tej sytuacji… traktując to jako przysługę sąsiedzką. Miał twarz o ostro rzeźbionych rysach, wydatne kości policzkowe nad szczupłymi policzkami. Jego usta były wiecznie ruchliwe, przez to fascynujące, ale gdy spojrzał na nią w górę, jego kanciasty podbródek nie dawał cienia wątpliwości, że jest zdolny zachować całkowite opanowanie. Wpisana w rysy twarzy arogancja brała się z wyjątkowej pewności siebie, a jednak… Gdy Niniver przyszpiliła go wzrokiem, zobaczyła, że jej słowa przebiły się przez kamienną fasadę; choć nawet nie mrugnął okiem, miała pewność, że trafiła go w czuły punkt. Sąsiedzka pomoc, jeśli ktoś prosił, była na wsi rzeczą świętą. Unikała Marcusa przez wiele miesięcy, i jeśli jej zmysłowe zainteresowanie jego wyglądem, w każdym najmniejszym szczególe, było pewną wskazówką – postępowała najmądrzej, jak mogła. Mimo że pamiętała o jego obietnicy, najpierw długo się wahała poprosić go o pomoc, właśnie z powodu irytującego pociągu, namiętnego i nieodpartego, jaki do niego czuła. Dlatego że ów pociąg był najwyraźniej jednostronny. On był Cynsterem; wiedziała, jakiego to rodzaju

mężczyzna – dżentelmen z arystokratycznej linii, z całą naturalną arogancją i pewnością siebie, jaką dawało mu pochodzenie. Gdyby żywił nią zainteresowanie, starałby się zbliżyć, dałby jej znać. Tak jak to robili idioci z jej klanu, choć na pewno z większym polotem. Marcus wbił w nią ciemne oczy. – Jak, dokładnie, sobie wyobrażasz, że jako sąsiad mógłbym ci pomóc? Obróciwszy się na pięcie, chodziła dalej w tę i we w tę. Tak naprawdę nie przemyślała tego jeszcze, ale skoro zapytał… – Gdybyś do nas przyjechał i pobył jakiś czas we dworze … na tyle długo, żeby inni zauważyli albo żebyś ty miał szansę… – Wykonała nieokreślony gest. – Przestawić ich myślenie? – Tak. Właśnie. – Spojrzała na niego po następnym obrocie. – Postraszenie też byłoby nie od rzeczy. Marcus zacisnął usta, powstrzymując uśmiech. Potem wybiegł myślami dalej i otrzeźwiał. – Jak sądzisz, ile czasu zajmie to… uświadamianie twoim zalotnikom, że nie masz woli do małżeństwa? Zmarszczyła czoło. – Tydzień? Dwa? Dwa dni byłoby dla niego za długo. Rozumiał zamysł Niniver, ale podjęcie się jej ochrony oznaczałoby, z konieczności, spędzanie tego czasu dosłownie u jej boku – a mógł z łatwością przewidzieć skutek takiej wymuszonej bliskości. Wstrzymywane pożądanie to nie jest to, o czym marzy większość mężczyzn, a on nie był wyjątkiem. Patrzyła na niego z nadzieją. Kazał milczeć sercu i poruszył sprawę, na którą ona zdawała się nie zważać. – Powiedziałaś, że masz dwadzieścia pięć lat. Skoro jesteś teraz panią klanu, przypuszczam, że rozważałaś swoje perspektywy małżeństwa. Może lepiej po prostu wybrać teraz i mieć to za sobą? Zatrzymała się raptownie i zmierzyła go wzrokiem; niczego nie zdołał wyczytać z wyrazu jej twarzy. – Nie mam zamiaru wychodzić za mąż – oświadczyła. – Ani teraz, ani później. Coś go w środku tknęło, ale natychmiast to zagłuszył. Nie czas było porywać się na wyzwania – zwłaszcza nie na takie wyzwania. Zrobił zdziwioną minę. – Dlaczego nie? – Nonszalancko, choć nieco łagodniej zadał pytanie: – Nie chcesz mieć męża i dzieci? – Jego siostry, kuzynki, te na wydaniu, prawie nie rozmawiały o niczym innym.

Odwróciła się gwałtownie i znów zaczęła chodzić; kiedy wracała w jego stronę, była opanowana. – To, czego chcę, jest bez znaczenia. Jako głowa klanu nie mogę wyjść za mąż. Patrzył na nią z coraz mocniej ściągniętymi brwiami. – Wciąż nie rozumiem dlaczego – oświadczył tonem bez wyrazu, bez zachęty, żeby cokolwiek wyjaśniała. Niniver westchnęła z grymasem na ustach. – Jestem jedyną osobą, która trzyma klan razem. Gdyby nie mieli do wyboru mnie jako pani, klan by się podzielił. Nie zdawałam sobie sprawy, jak niewiele brakowało, ale Sean i Ferguson w końcu mi powiedzieli. – Urwała na dłuższą chwilę, wbijając wzrok w kafle posadzki. – Tata poświęcił klanowi swoje życie. Utrzymał go w całości, i ja nie mogę, z pełną świadomością, nie postarać się z całych sił dokonać tego samego. – Uniosła wzrok. – A to, że jestem kobietą, wyklucza małżeństwo, bo każdy mężczyzna, którego poślubię, będzie chciał mnie zastąpić jako głowa klanu. Gdyby taka rzecz się zdarzyła, klan niemal na pewno by się rozpadł. Wytrzymał jej spojrzenie, rozpatrując tę zagadkę. Wyzwanie stało się właśnie jeszcze trudniejszym wyzwaniem… Co on myślał? Naprawdę nie był pewien, a kiedy ona tak chodziła w tę i z powrotem w zasięgu jego ramion, wcale nie był przekonany, czy wróci mu w jakimś bliskim czasie normalna umysłowa sprawność. Niniver czuła, że Marcus się wycofuje; nie umiałaby powiedzieć skąd – po prostu wiedziała. I podczas gdy gwałtownie szukała argumentów, którymi dałby się przekonać, opadła ją szkaradna myśl. Zbyt okropna, żeby poświęcać jej teraz czas; upchnęła ją głęboko w umyśle, ale samo jej istnienie tylko uwydatniło potrzebę Niniver – jej rosnącą desperację, by uzyskać pomoc Marcusa. Nie czekając, aż straci odwagę, zapytała obcesowo: – Pomożesz mi? Nie odpowiadał. Po sekundzie odwrócił od niej wzrok. Wtedy puściły jej nerwy. Boleśnie wypróbowana zdarzeniami dnia – zirytowana i umęczona awanturą na wybiegu stajennym, przybita świadomością, że nie poradzi sobie sama z coraz kłopotliwszą sytuacją i że naprawdę musi błagać o pomoc, potem przejęta nagłą myślą o tym, co może się stać, jeśli nie uzyska skutecznej pomocy i nie powstrzyma swoich niedoszłych konkurentów, i teraz ugodzona do żywego, z poczuciem, że wszystko, na co się odważyła, by znaleźć się w tym miejscu, wszystko, co wyjawiła… na nic się nie zdało – Niniver wyszła z siebie. Kiedy z zaciśniętymi wargami, z wściekłym szelestem spódnicy odwróciła się

i odeszła kilka kroków, sam stukot jej obcasów o kamienną posadzkę zdradzał kłębiące się w niej uczucia. – Niniver. Przystanęła. Sądząc po głosie, był zmęczony. Znudzony? I zrezygnowany. Stojąc do niego tyłem, nabrała do płuc powietrza i uniosła głowę. Zamierzał odmówić pomocy. Wszystko w niej kipiało. Spojrzała w sufit, wyciągnęła ręce i drżącym głosem wzniosła błaganie: – Czy ja nie mogę liczyć na żadnego mężczyznę? Obróciła się, żeby posłać Marcusowi wzgardliwe spojrzenie… Opadającą w dół ręką, z energią wzmocnioną przez gwałtowność jej obrotu, zahaczyła o wysoki świecznik stojący na półce nad kominkiem. Świecznik poszybował. Obracając się jeszcze, usłyszała potężny głuchy łoskot. Kiedy stanęła pewnie w miejscu, ciężki świecznik brzęknął o kamienną podłogę. Marcus, z zamkniętymi oczami, siedział rozparty bezwładnie w fotelu. – O mój Boże! – W odruchu przerażenia pomyślała, że go zabiła. Rzuciła się do niego z łomoczącym sercem. Zwisała mu głowa. Łapiąc go za ramiona, próbowała docisnąć je do oparcia, ale był dla niej za ciężki. Zebrała spódnicę, uklękła przy fotelu i próbowała zajrzeć mu w twarz. Nie wyglądał na martwego. Miała niemal pewność, że jeszcze oddycha. Tłumiąc panikę, przycisnęła dłoń do ust – i zaraz wyciągnęła rękę, wsunęła palce za jego fular, szukając tętna… Jest! Mocne i równe, jego tętno biło pod jej palcami. Odetchnęła, wolno, cofnęła rękę. Klęczała dalej przy fotelu, czekając, aż Marcus się poruszy… ale ani drgnął. Przechylając na wszystkie strony głowę, wpatrując się w jego nieruchomą twarz, zmarszczyła czoło. Po jakiejś chwili wyprostowała się i podniosła. Stała, przyglądając się Marcusowi jeszcze kilka sekund. Ze zmrużonymi oczami, zaciskając usta, biła się z myślami: odważyć się, czy nie… Postanowiła, że tak – że zrobi to. Odwróciła się i ruszyła do drzwi.

ROZDZIAŁ 2 Marcus odzyskiwał przytomność powoli. Krople świadomości sączyły się do jego umysłu, jedna za drugą, aż w końcu wrócił do świata. Z zamkniętymi oczami próbował sobie przypomnieć… Mówił do Niniver. O jej problemie. Miał na końcu języka, że pomyśli, jak najlepiej jej pomóc, i że wpadnie do dworu Carricków, może nazajutrz, aby omówić możliwe sposoby. Zamierzał poprosić o radę swego ojca, choć o tym nie chciał jej mówić. Potem nagle… pustka. A teraz… leżał gdzieś na łóżku, w ubraniu, na posłanym miękkim materacu, z poduszką z pierza pod obolałą głową… Otworzył oczy i zobaczył Niniver w fotelu parę kroków od łóżka. Późne popołudniowe światło przeświecało przez okno, mieniąc się na jej włosach srebrzyście i złoto. Patrzyła w dół i coś szyła. Jego ramiona leżały za głową. Kiedy spróbował je opuścić, odkrył, że ma związane nadgarstki – jedwabnym szalem okręconym wokół słupka w wezgłowiu łóżka. Poruszenie Marcusa przyciągnęło uwagę Niniver. Zderzyli się wzrokiem. – Och, nareszcie! Jesteś przytomny. Przysiągłby, że jeszcze dodała ciche „dzięki Bogu”. Niniver pochyliła się i włożyła swoją robótkę do koszyka, potem wyprostowała się w fotelu – i spojrzała na niego niepewnie. – Zdzieliłaś mnie w głowę? – spytał spod przymrużonych powiek, bacznie ją obserwując. – Nie! – Zrobiła okrągłe oczy. – To znaczy… nienaumyślnie. Ściągnął brwi. – Nienaumyślnie? – Jeśli pamiętasz, byłam zła. Przestałam nad sobą panować. Trochę mu się przypomniało jej rosnące wzburzenie, i zaraz pamięć się wyostrzyła. „Czy ja nie mogę liczyć na żadnego mężczyznę”? Zacisnął usta na wspomnienie niepohamowanych emocji w jej głosie; to go ubodło do żywego, teraz, jak i wtedy.

– Pamiętam. – Wyrzuciłam w górę ręce… – zademonstrowała – …zrobiłam obrót i zrzuciłam świecznik z półki kominka. Trafiłam cię w głowę. Masz guza nad lewym uchem. – Łagodnymi błękitnymi oczami błądziła po jego twarzy z coraz widoczniejszą troską. – Nie miałam pojęcia, że tak długo będziesz nieprzytomny. Jak się czujesz? Skrzywił się. Przerzucił nogi prostopadle do krawędzi łóżka i przesunął się w bok, tak żeby usiąść koło wezgłowia. W jego jedwabnych pętach było dość luzu, żeby przechylić głowę i palcami obadać rzeczony guz. – Co jest z wami, Carrickowie, że za każdym razem, kiedy potrzebujecie pomocy, musicie mnie ogłuszyć? – Kto jeszcze cię ogłuszył? – Thomas. – Zdobył się na krzywy uśmiech, obmacując wrażliwe miejsce. – Kiedy zachorowali Bradshawowie i on się zjawił, żeby przyprowadzić Lucillę z zagajnika, ja trzymałem straż. Zamiast tracić czas na spory, powalił mnie jednym ciosem. – Zacisnął zęby. – Walnął w to samo miejsce. – Najwidoczniej los, używając Carricków jako pionków, znał dokładne miejsce na jego twardej skądinąd głowie, gdzie jedno porządne stuknięcie pozbawia go przytomności na godzinę albo lepiej – czyniąc w ten sposób powolnym na zakusy losu. Ta konsekwencja nie umknęła jego uwadze. Lucilli było pisane pójść z Thomasem. Przypuszczalnie los i Pani chcieli, by znalazł się właśnie tu, gdzie się znalazł. Fakt, że został ogłuszony w chwili zawahania, wydawał się dość jasną wskazówką. Rozejrzał się.- Gdzie ja jestem? – We dworze Carricków. Pochwycił jej wzrok, potem znacząco skierował spojrzenie na bladoniebieski szal opleciony wokół jego nadgarstków. – Naprawdę jesteś aż tak zdesperowana? Zdążył podnieść głowę, by spostrzec w jej oczach: Naprawdę musiałeś pytać?, lecz powiedziała najkrócej: – Tak. Przyglądał się jej kilka sekund w milczeniu, ale miał swój rozum i wolał nie zadzierać z losem. Pulsowanie w głowie ustępowało; kiedy skinął nią w geście zrozumienia, odkrył, że prawie go nie boli. – Dobrze. Pospiesznie ustalił, w jakim oboje znajdują się punkcie, co chcą osiągnąć, przynajmniej na krótką metę. I na powrót skupił się na niej. – Jak mnie tu sprowadziłaś? – Machnięciem dłoni wskazał pokój i łóżko. – Sam tu raczej nie przyjechałem i nie wszedłem po schodach o własnych siłach.

Miała lekko skruszoną minę. – Sean był ze mną, główny koniuszy. – Dziwne. Zawsze mi wyglądał na całkiem normalnego, rozsądnego człowieka. Trochę ku jego zaskoczeniu wstała, przez co mieli teraz głowy na tym samym poziomie. – Daruj sobie te docinki. – Założyła ręce i przyglądała mu się z powagą. – Sean jest opoką. Nie wiem, co bym zrobiła bez niego. I gdybym się tak zaciekle nie upierała, żebyś dotrzymał obietnicy i mi pomógł, nie musiałabym go w to wciągać. Był pod wrażeniem – zupełnie nie wiedzieć czemu – jej natychmiastowej obrony Seana. Potem, widząc obietnicę walki w jej oczach i wypisaną na twarzy bezkompromisowość, przypomniał sobie, jaką ona cała była zagadką. Delikatna, krucha, eteryczna, ale miała też w sobie żelazny upór, niebywałą zawziętość. Całe okoliczne ziemiaństwo podziwiało z cicha, w jaki sposób sobie radzi jako pani klanu już od dnia, w którym klan Carricków zrobił coś nieoczekiwanego i wybrał ją do tej roli. Marcus wątpił, żeby się tego spodziewała, ale, jak dotąd, świetnie jej szło. Oczywiście jej pozycja i jej przewodzenie klanowi było jednym z elementów wyzwania, jakie stawiał mu los. Czy naprawdę chciał to zrobić? Najwidoczniej chciał. – Gwoli przygotowania naszej batalii, że tak powiem, ilu tu wie, że wniesiono mnie na górę nieprzytomnego? – Sean z Mitchem przemycili cię tylnymi schodami Nikt poza nimi nie wie, że tu jesteś. – Dobrze. – Znał trochę obu mężczyzn z wieczorów w miejscowej gospodzie. Wydawali się rozsądni i praktyczni, i nie plotkowali, nawet kiedy byli wstawieni. Niniver przyglądała mu się niepewnie. – Możesz mieć parę siniaków. Jesteś wielki i ciężki, i mieli kłopot z przeniesieniem cię przez zakręt na podeście. Pewnie stąd wziął się ból w jednym biodrze i na szczycie jednego barku. Próbował myśleć – coś zaplanować – ale umysł wciąż miał lekko splątany. Ale była ona, a w końcu znalazł się tam na jej polecenie. – Więc jestem tu, gdzie chciałaś, żebym był. I zdaje się, że pomagam ci w rozwiązaniu palącego problemu. Zmierzyła się z jego wzrokiem. Zamiast poczucia winy wyczuł w niej skrywaną radość. – Więc… – Uniósł brwi. – Co proponujesz? Jak się mamy do tego zabrać?

Zamrugała, potem usiadła z powrotem w fotelu. Uderzając dłońmi w kolana, utkwiła w nim najszczersze spojrzenie. – Tak jak proponowałam w twoim domu, jeśli zostaniesz na jakiś czas, i po prostu będziesz w pobliżu, wtedy inni będą widzieli, że tu jesteś, i przestaną nalegać. Możliwe. – Mieszkam nędzne kilka kilometrów stąd. Mogę jeździć w tę i z powrotem… – Nie – odparła z zaciętą miną. – To nie zadziała. Lustrował bacznie jej twarz, całkowicie zdeterminowaną. – Dlaczego? – Przecież nie była płochą kobietą; musiał być jakiś powód. Znowu przygryzła dolną wargę; miał ochotę ją wyszarpać. Swoimi zębami. Widocznie ta myśl nie była czytelna na jego twarzy. Po kolejnej sekundzie prześwietlania go wzrokiem Niniver uwolniła tę fascynującą pulchną wargę i powiedziała: – Dwór jest domem klanu. Tradycja nakazuje, żeby zawsze stał otworem dla członków klanu, więc drzwi się nigdy nie zamyka. Nawet na noc. – Zrobiła krótką pauzę. – Tak jak mówiłam, ostatnio kilku mężczyzn zachowuje się… coraz bezczelniej. Rywalizacja popycha ich do działania, wyczyniają takie rzeczy, na jakie normalnie by sobie nie pozwolili, i… to jest stara taktyka, prawda? Niezawodny sposób wymuszania małżeństwa. I nie jest zbyt trudne, dla żadnego członka klanu, dowiedzieć się, który pokój w tym domu jest mój – jestem teraz jedynym mieszkającym tu członkiem rodziny, jedyną osobą, która ma pokoje na tym piętrze. Zmroziło mu krew. Patrzył na nią, ale mimo że bardzo chciał ją uspokoić, uwolnić od lęków – powiedzieć, że są urojone i je przegonić – nie mógł. Bo mogły stać się prawdą. To był odosobniony zakątek kraju i takie sprawy, jak małżeństwa klanowe, wciąż zdarzało się załatwiać w sposób stary niczym świat. Gdyby ziomkowie z jej klanu byli zdecydowani ubiegać się o jej rękę – a kilku chyba wierzyło, że ma szansę, bez względu na jej protesty – gdyby łudząc się, że ujdzie im to na sucho, próbowali ją zmusić… Każdy jego zmysł skowyczał na tę myśl. Nie odrywając oczu od jej twarzy, pokiwał wolno głową. – Dobrze. Zostanę we dworze. – Miała rację; żeby dać jej skuteczną ochronę, musiał być tu nawet w nocy, a skoro już było mu pisane, na to wyglądało, przyjąć rolę jej rycerza, zamierzał być diabelnie skuteczny. Nie umknęło mu, że Niniver – i los, i Pani także – nie tylko go upatrzyła, ale wpychała z całej siły w rolę swego obrońcy i protektora. To była rola, którą wyznaczyło mu przeznaczenie. Wierzył, że będzie pasowała do niego jak

rękawiczka i przystawała do jego charakteru i osobowości. Od zawsze przypuszczał, że kiedyś – w końcu – będzie grał taką rolę dla jakiejś kobiety. Nie wierzył tylko, że tą kobietą okaże się ona – że los i Pani będą tak łaskawi. Nadal nie był pewien, czy naprawdę byli, ale miał jasno wyznaczoną drogę: iść na rękę przeznaczeniu i dowiedzieć się. Wciąż nie myślał całkowicie klarownie; jego wizja strony praktycznej, tego, co i jak robić, nadal była mglista. Odsuwając na bok sprawy losu i przeznaczenia, skoncentrował się – i z chaosu splątanych myśli wyłoniło się jedno istotne pytanie: – Kto jeszcze mieszka w tym domu? – Skupił się z powrotem na Niniver. Czy miała jakąś przyzwoitkę, czy też oni dwoje byli pod jej dachem całkiem sami? – Moja stara guwernantka Hilda – odparła natychmiast. – Ma apartament na górze. Odkąd zabrakło mojego ojca i braci, schodzi na dół zjeść ze mną obiad. – Dobre i to. Wiedziała, że chodzi mu o wzgląd na przyzwoitość. Zerknął w stronę okna. – Gdzie dokładnie, w której części domu jesteśmy? – W głównym skrzydle, ten pokój sąsiaduje z moim – powiedziała rzeczowo i czekała na jego reakcję. Skrzywił się, co było do przewidzenia. – To niezbyt mądre. Mogła się domyślać, że Marcus wysupłuje z pamięci wszystko, co słyszał o jej domu. – Masz skrzydło gościnne – powiedział w końcu. – Mogę korzystać z tego samego pokoju, w którym mieszkał kiedyś Thomas. – Nie, nie możesz. – Przeczekała z zimnym spokojem jego ponure znaczące spojrzenie. – Skrzydło gościnne jest po przeciwnej stronie od tej części domu, gdzie teraz jesteśmy, od mojego pokoju. – Przechyliła na bok głowę i dodała cichszym głosem: – Drzwi dworu, w którym mieszka głowa klanu, nigdy nie są zamykane. Jeżeli będziesz w drugim końcu domu, skąd będziesz wiedział, jeśli ktoś po mnie przyjdzie? Marcus patrzył na nią kilka sekund, potem przechylił do tyłu głowę, wlepił oczy w sufit i ciężko westchnął. Chętnie runąłby z powrotem na łóżko i posłał w kosmos pytanie: Dlaczego ja? Ale Niniver nie zrozumiałaby, a on nie myślał jej tłumaczyć, jak na niego działa. Jasne, że nie miała o tym wszystkim pojęcia, inaczej nie lokowałaby go przez ścianę ze swoim pokojem, wierząc, że to będzie ją chronić przed niebezpieczeństwem.

Całkiem jakby zamienić jedno możliwe zagrożenie na inne pewne i jeszcze większe. Los go wyraźnie wiódł na pokuszenie. Wabiąco szepcąc, gdy wszystko za jego sprawą układało się w zborną całość… Doprawdy nie ufał losowi aż tak bardzo, ale, zważywszy na okoliczności, nie zamierzał się spierać. Przywracając swą głowę do pionu, spojrzał na Niniver – kobietę, którą los (czy wiedziała o tym, czy nie) podawał mu na srebrnej tacy. – Dobrze. Jeśli mam tu zostać na pewien czas, to jak i kiedy przyjechałem? I dlaczego zostaję? Jego mózg wracał do normalnej sprawności. Niniver nie ociągała się z odpowiedzią ani sekundy. – Wróciłeś konno ze mną. Nikt poza Seanem i Mitchem nie widział, kiedy przyjechaliśmy, a oni nie pisną słowa. Odtąd jesteśmy w bibliotece, gdzie omawiamy… różne sprawy. Dzisiejszego popołudnia nikt nie wejdzie do biblioteki, więc nikt się nie dowie, że to nieprawda. I jesteś teraz w tym pokoju, i tu mieszkasz, bo zgodziłeś się zostać, żeby… – Jej pomysłowość skończyła się w tym punkcie; zrobiła wielkie oczy, zachęcając go do współpracy. – …żeby zadbać, by nie zdarzało ci się nic przykrego. – Przez parę chwil nie odwracał od niej wzroku, ale Niniver znów nie była pewna, czy naprawdę skupia się na niej. Potem kiwnął głową, jakby z zadowoleniem. – Bardzo dobrze. – Spojrzał na szal, którym obwiązała mu nadgarstki. – Przystąpiłem do twojego planu, więc teraz chodź i rozwiąż mnie. To zabrzmiało jak rozkaz, ale tak wielka ogarnęła ją ulga, że nawet nie poczuła się urażona. Niemal skoczyła na nogi i podeszła do łóżka. Zwolniła tuż przed… i była wdzięczna, kiedy on przekręcił się w bok, tak by mogła pochylić się i rozsupłać węzeł, nie napierając na jego nogi. Marcus oderwał oczy od jej pochylonej nisko głowy, skupił uwagę na ścianie. Ale dosięgł go zapach jej perfum, subtelny melanż kwiatowych woni. Starał się myśleć o sprawach praktycznych, zamiast o jej porcelanowej skórze, na pewno delikatnej jak płatki kwiatów… Zmarszczył brwi. – Będę musiał pojechać do domu i przywieźć jakieś ubrania. Wciąż pochylona nad węzłem, zerknęła przelotnie na Marcusa. – Możesz posłać po nie jutro. Na dzisiaj jest mnóstwo męskich ubrań tutaj. Te Norrisa są chyba… – Przemknęła wzrokiem po jego torsie – …za wąskie. Ale rzeczy taty pasowałyby na ciebie, poza tym na obiedzie będę tylko ja i Hilda. – Ubrania twojego ojca są jeszcze tutaj? – Manachan Carrick nie żył od prawie

dwóch lat. Na jego prawdziwe pytanie odpowiedziała, unosząc jedno ramię. – Nie miałam serca powiedzieć Edgarowi, żeby zrobił z nimi porządek. – Nadal mocując się z supłami, westchnęła. – Chyba powinnam mu powiedzieć, żeby oddał wszystko, co może się przydać, innym mężczyznom z klanu. Usłyszał w jej głosie ciągle żywy smutek. Z czwórki dzieci Manachana ona najszczerzej go żałowała. – Kim jest Edgar? – zapytał, żeby skierować jej uwagę, i swoją też, w inną stronę. – Przez kilkadziesiąt lat był służącym taty i zajął się jego rzeczami. Jest z klanu. Ostatni supeł wreszcie puścił. Niniver wyciągnęła szal i wyprostowała się – stając twarzą w twarz z nim, w odległości nie większej niż pół kroku. Ogarnęła go nieokiełznana fala pożądania; wstając z łóżka, użył całej siły woli, żeby się od niej oddalić. Dochodząc do drzwi, złapał gałkę i obejrzał się przez ramię. W spojrzeniu Niniver, podążającej parę kroków za nim, dostrzegł uważne zaciekawienie. Otwierając drzwi, gestem ustąpił jej przejścia. Kiedy wychodził za nią na korytarz, umysł podsunął mu spostrzeżenie – coś, co zawsze podejrzewał – że los nie jest łaskawą mocą; w swój zwykły podstępny, perfidny sposób postawił przed nim wyzwanie, które robiło się po stokroć trudniejsze, niż ktokolwiek mógł był przypuszczać. Schodząc głównymi schodami u boku Niniver, Marcus rozglądał się wokół siebie; Niniver uznała, że próbuje się rozeznać w ogromnym starym domu. Czuła więcej niż ulgę, że zgodził się zostać i pomóc, ale przez ciągle napięte nerwy, tylko dlatego, że on był tam, tak blisko – jak nigdy przez ostatnie dwa lata – zrobiła się podenerwowana i czujna. Chybaby nie przeżyła, gdyby Marcus domyślił się, jak bardzo jest w nim zadurzona, miała jednak pewność, że nie powiedziała ani zrobiła niczego, co by jej słabość zdradzało. Na razie. Nie martwiła się, że po takim odkryciu mógłby próbować ją wykorzystać; wiedziała, że jest uczciwy i honorowy do szpiku kości. Naprawdę bała się tego, że byłaby zmuszona przetrwać wszelką „życzliwość” z jego strony, wszelkie pobłażliwe traktowanie jej domniemanych oczekiwań. A nie żywiła wobec niego żadnych oczekiwań natury miłosnej. On był Cynsterem, zamożnym, dobrze urodzonym, z arystokratycznego domu. Zdawała sobie sprawę, że kiedy przyjdzie mu szukać żony, będzie miał wybór z tabunów młodych dam, od Londynu po Land's

End. Ona pod żadnym względem nie mogła konkurować – a co dopiero w jej sytuacji. Naprawdę wiedziała, na jakiej są stopie. Była dla niego sąsiadką, której zgodził się pomóc w rozwiązaniu pewnego problemu, bo jak nikt inny miał szansę sobie z tym poradzić. Teraz jednak, gdy już tu był… nie miała całkiem pewności, co z nim robić. Instynkt skierował ją do biblioteki, która stała się jej królestwem, miejscem, gdzie czuła się najlepiej. Odnosiła wrażenie, że siedząc za wielkim biurkiem, jest najbliżej swojego ojca – nie w sensie uczuciowego związku, lecz intuicyjnej świadomości, w jaki sposób Manachan władał klanem. To tam spędzał godziny, dni i lata, dowodząc Carrickami. Usadowiona w tym samym fotelu, spoglądająca znad biurka z tej samej perspektywy na długi pokój, myślała czasem, że niemal słyszy ojca głos – pomrukujący gniewnie w jej głowie. Nie miała jednak zamiaru wspominać o tym mężczyźnie, który wkroczył do pokoju tuż za nią. Poszła prosto do biurka, wyciągnęła sfatygowany fotel admirała, usiadła i przysunęła bliżej otwarte księgi handlowe. Wysiliła oczy, koncentrując się na słowach i cyfrach, i wysiliła umysł, żeby je pojąć. Marcus zbliżał się, obchodząc w koło pokój, aż w końcu przystanął przed szerokim biurkiem. Przyglądał się czubkowi głowy Niniver i widocznemu fragmentowi twarzy, gdy ona, z wszelkimi oznakami pracowitości, zdawała się tonąć w księgach. Zaczęła ssać dolną wagę. Marcus poruszył się w miejscu. Rzuciła mu krótkie spojrzenie. – Muszę sprawdzić do końca te rachunki. Wybierałam się tylko na krótką przejażdżkę, ale przyciągnęła mnie bójka na wybiegu. – Bójka? – Cały aż podskoczył. I przy tym, jak sprawy teraz stały, nie musiał się hamować. – Jaka bójka? Podniosła wzrok. Zawahała się, ale tylko na sekundę, uznając definitywnie, że właśnie po to go sprowadziła – żeby rozprawił się z jej niedoszłymi konkurentami. – To był Clement Boswell i Jed Canning. Walczyli o to, któremu jestem bardziej przychylna. – Opuściła wzrok na księgi. Badał jej nieprzeniknioną twarz, zastanawiając się, jak dużo mu nie powiedziała. Wszystko jedno. Zamierzał dowiedzieć się wkrótce. Wiedział, kim są Jed Canning i Clement Boswell. Byli w podobnym do niego wieku, ale na tym wszelkie

podobieństwa się kończyły. Nie byli jednak głupi. Do groźnych też by ich nie zaliczył, ale z powodu kobiety mężczyźni mogą posunąć się do zachowań, o jakie normalnie nikt by ich nie podejrzewał. Tak czy inaczej, jeśli jej dolą było teraz rozpędzanie bójek między typami w stylu Canninga i Boswella, nic dziwnego, że Niniver przyszła do niego po pomoc. Był naprawdę szczęśliwy, że to zrobiła. Wiedząc, gdzie może dowiedzieć się więcej, ruszył do drzwi, ale zatrzymał się w pół kroku i obejrzał na nią. – Jak się nazywają wszyscy twoi samozwańczy zalotnicy? Spojrzała na niego i wyrecytowała listę. Jem Hills, Liam Forrester, Stewart Canning, jego starszy brat Jed, John Brooks, Camden Marsh, Ed Wisbech, Martin Watts i wspomniany wcześniej Clement Boswell. Przez chwilę oceniał ich w myśli, zastanawiając się, w jaki sposób mogliby mu przeszkodzić w drodze do jego prywatnego, najbardziej upragnionego celu. Kiedy na powrót przeniósł uwagę na Niniver, znów była pochylona nad rachunkami i znów miała wypisane na twarzy zmartwienie. Jakiś wewnętrzny głos kazał mu zostać chwilę i zobaczyć, co mógłby zrobić, by zdjąć z jej ramion widoczny ciężar – złagodzić to znękane spojrzenie. Został wychowany i wykształcony do prowadzenia wielkiego majątku rolnego; prawie na pewno mógłby jej pomóc, ale… nie wszystko naraz, pomyślał. Najpierw nieszczęśni konkurenci, potem zajmie się wszystkimi innymi sprawami, które ją trapią. Przestała go boleć głowa i wróciła mu normalna zdolność planowania. Zastanowił się, podszedł do biurka i zaczekał, aż Niniver podniesie głowę. – Gdybym mógł pożyczyć papier i ołówek, napiszę do swoich ludzi i dam im znać, że zostaję tu do odwołania. Bez słowa podała mu kilka kartek i znalazła przyzwoicie naostrzony ołówek. Wycofał się na sofę i skorzystał z niskiego podręcznego stolika, żeby napisać dwie wiadomości – jedną do swojej służby, z informacją, że zostaje w dworze Carricków na co najmniej parę dni, oraz z prośbą o spakowanie mu torby, dostarczenie jej rano następnego dnia i o kontaktowanie się w razie potrzeby z domownikami dworu. Drugą kartkę zaadresował do swoich rodziców w Vale do Casphairn Manor, posiadłości, która leżała na południe od ziem Carricków, powiadamiając ich o czasowej zmianie miejsca pobytu, lecz bez podania powodu tej zmiany. Niemal widział, jak jego matka uśmiechnie się znacząco, ale nie powie ojcu dlaczego. Gdyby nalegał, powie najprawdopodobniej, że wszystko jest tak, jak być powinno.

Marcus miał oczywiście nadzieję, że to prawda… Coraz mocniej czuł, że tak. Nie chcąc już przeszkadzać Niniver, zostawił ołówek na stoliku, schował do kieszeni liściki i cicho wyszedł z pokoju. Sam trafił na wybieg dla koni. Rozpoznał Seana i Mitcha; stali z dwoma innymi mężczyznami, z których jeden, jak zdawało się Marcusowi, miał na imię Fred. Drugi, młodszy, wyglądał mu na chłopca stajennego. Niespiesznym krokiem podszedł do grupy. Kiedy się zbliżał, wszyscy czterej mężczyźni z szacunkiem skinęli głową; wyraźnie go poznali. Sean, zauważył Marcus, przyglądał mu się z pewną dozą rezerwy. Udając nieświadomość, wyciągnął z kieszeni kartki. – Chciałbym, żeby je doręczono. Jedną do Bidealeigh, a drugą do Vale. Sean natychmiast po nie sięgnął. – Fred i Carson mogą pojechać. Marcus uśmiechnął się z aprobatą i cofnął się na bok. Po kilku minutach Fred i młody chłopak stajenny dosiedli koni i odjechali. Stojąc z Seanem i Mitchem, Marcus patrzył na drogę za parą znikających jeźdźców. Potem odwrócił się i skierował o wiele intensywniejsze spojrzenie na Seana. – A teraz możesz mi powiedzieć, co tu się właściwie dzieje? Pani Carrick poprosiła mnie o wsparcie w… dość powiedzieć przygnębiających… we wszelkich dalszych zdarzeniach takich jak bójka, która miała tu miejsce dziś przed południem. – Ciągle nie odrywając wzroku od twarzy Seana, dodał: – Byłoby łatwiej, gdybym miał lepsze pojęcie, czego się spodziewać. Sean zerknął na Mitcha. Mitch prychnął i machnął mu ręką, żeby śmiało mówił. – On tu jest i potrafi się jej przysłużyć lepiej niż my. No bo i co to dało, żeśmy próbowali tamtych dwóch rozczepić? Tyle z tego wyszło, żeśmy rypnęli w glebę. Obaj stajenni mieli posturę lekko przerośniętych dżokejów; żaden nie był zbyt krzepki. – No dobra. – Sean przeniósł wzrok na Markusa. – Rzecz w tym, że to jest sprawa klanowa, jeśli pan wie, o czym mówię. Marcus wiedział. I doceniał lojalność Seana. Spojrzał na odległe wzgórza, a po chwili z powrotem na obu mężczyzn. – A gdybym tak… w zamian za to, że wy dwaj nie rozpowiadacie, w jakim byłem stanie, kiedy mnie wtaszczyliście do domu, przyrzekł zrobić wszystko, co w mojej mocy, by ochronić panią Carrick przed dalszymi utrapieniami ze strony ludzi z klanu

czy kogokolwiek, a przy tym zgodził się szanować prywatność klanową? Obaj, Sean i Mitch, zmarszczyli brwi w skupieniu nad jego słowami. W końcu Sean zerknął pytająco na Mitcha. – Dla mnie może tak być – powiedział drugi. – Dla mnie też. – Zwracając się z powrotem do Marcusa, Sean skinął głową. – Zgoda. Więc co pan chce wiedzieć? Marcus przybrał swobodniejszy ton. – Powiedzcie mi wszystko, co wiecie o incydentach, które się zdarzyły, a potem o tych, którzy brali w nich udział. Lista incydentów okazała się długa. Opowiedzieli na początek, jak to kilku natrętów uganiało się za Niniver i wciskało jej w ręce kwiaty z ogrodu, który sama pielęgnowała – skutkiem czego tygodniami nie było kwiatów do jej salonu, bo, rzecz jasna, te typy obchodziły się z jej grządkami bez skrupułów. – Wyrywali te kwiaty jak popadło, czasem z korzeniami i wszystkim – powiedział Mitch. – A raz – wyznał Sean – po tym, jak posłała któregoś do diabła, nie wiem, kto to wtedy był, to myślę, że płakała. Marcus czuł, że zaciskają mu się szczęki. Wychował się w domu, w którym to, co rosło, było traktowane z czcią. Gdyby jakiś człowiek okazał się aż takim idiotą, żeby zniszczyć ukochane rośliny jego matki i siostry… Naprawdę wolał sobie nie wyobrażać, co mogłoby takiego spotkać. Poza tym było kilka pościgów konnych, a także liczne próby angażowania Niniver w przedsięwzięcia towarzyskie, w których nie miała ochoty uczestniczyć. Najbardziej do tego czasu zaniepokoiła go ostatnia bójka na wybiegu dla koni, w rzeczywistości o wiele gwałtowniejsza – co przyjął bez zdziwienia – niż w wersji Niniver. – Wrzeszczeli o niej takie rzeczy, a ona stała zaraz obok! – Mitch łagodnie zaklął. – Nie wiedzieli, pewno nie, a ona tam bialutka niczym ściana. – I nie żeby była jakąś bojaźliwą panną – powiedział Sean. – Jakie to rzeczy ona wytrzymuje… i teraz, i jeszcze za pana Nolana… No. Silna jest. Marcus, w coraz bardziej ponurym nastroju, pokiwał głową. – Ale od niektórych rzeczy – ciągnął Sean – co oni wygadywali, to w każdej damie by się zagotowało. Twierdzili, że mieli z nią stosunki i w ogóle. To było wstrętne. A ona jest panią klanu! – Sean kiwnął na Mitcha. – My i jeszcze inni próbowaliśmy ich rozdzielić, ale Clem i Jed to wielkie byki. – Sean zerknął na Marcusa. – Pan by im może dorównał, ale nawet gdyby, z takimi dwoma, co się grzmocą bez

opamiętania… – Skrzywił się. – Dopiero jak panna Niniver na nich wrzasnęła, to przestali. Mitch pokręcił palcem w jednym uchu. – Krzyczała niczym potępiona, ale dopiero to ich oprzytomniło. – Chociaż dla niej to nie było łatwe – powiedział Sean. – Dużo z siebie dała, żeby to zrobić. Kiedy wsiadła na siodło, trzęsła się jak liść. Gdyby Oswald nie był tak długo jej koniem i takim nienarowistym, czułbym się zmuszony ją zatrzymać. – Spojrzał na Marcusa. – Szczęście, że tego nie zrobiłem, jak się okazuje. Marcus, z zaciśniętymi ustami, ledwie skinął głową. – Więc powiedzcie mi o tych ludziach. Sean i Mitch zrobili to bez wahania. Obaj uznali, że ma prawo wiedzieć – uznali za wiarygodne jego przyrzeczenie i to, że przyjął rolę opiekuna Niniver. Lista jej zalotników zgadzała się z nazwiskami, które podała mu ona sama, lecz Sean i Mitch dodali szczegóły, o które jej nie prosił – wiek tych mężczyzn, czym się zajmowali, ich charaktery i temperamenty, pozycję, jaką zajmowały w klanie ich rodziny oraz oni sami. Przyzwyczajony do śledzenia szczegółów z życia niezliczonych krewnych różnego stopnia, nie mówiąc o potężnej sieci rodzinnych koneksji, Marcus nie miał trudności z gromadzeniem wszystkich informacji w głowie, gotowy po nie sięgać w razie potrzeby. Wiedział, że znajomość umiejętności przeciwnika jest jednym z pierwszych warunków stworzenia skutecznej obrony – albo, do czego zdawała się uprawniać ta sytuacja, skutecznej ofensywy. Kiedy Sean z Mitchem dobiegli wreszcie końca listy, Marcus podziękował, także za ich gotowość do wszelkiej możliwej pomocy w oszczędzeniu Niniver dalszych wstrząsów, po czym ruszył z powrotem do domu. Przychodząc do niego i nalegając, żeby spełnił swą obietnicę, Niniver wykazała się zdrowym instynktem. Teraz znacznie lepiej rozumiał, w jakim była kłopocie i co przeżywała. I nie miał już cienia wątpliwości, że to on jest właściwym człowiekiem do rozwiązania tej sytuacji. Wkroczył do głównego holu i natknął się na kamerdynera, Fergusona; poznał go przy poprzedniej wizycie. – Czy pani Carrick nadal jest w bibliotece? W swoim późnym średnim wieku, siwiejący, ale wciąż wyprostowany, Ferguson zmierzył go wzrokiem z powściąganą nieufnością. – Tak mniemam, sir. Marcus zanotował w umyśle, że ma ustalić pozycję Fergusona w klanie i czy

mądrze byłoby go pozyskać do obrony jego pani. Teraz ledwie skłonił na bok głowę. Po kilku sekundach namysłu ruszył ku schodom. Ze wszystkiego, co powiedzieli Sean i Mitch, na razie żaden z konkurentów samozwańców nie ośmielił się nachodzić samego dworu. Niniver, zatopionej w swoich księgach w bibliotece, raczej nie powinno nic grozić, mógł zatem wykorzystać czas, bez jej rozpraszającej obecności, na przemyślenie tego, czego się dowiedział, i, być może, lepiej zrozumieć jakiś mglisty problem, który wyłoniłby się na horyzoncie. Dotarł do szczytu schodów i wszedł na galerię. Zamiast od razu pójść do pokoju, w którym uparła się go ulokować, obszedł pierwsze piętro. Niniver wspomniała, że tylko ona miała teraz pokoje na tym poziomie, dlatego bez skrupułów otwierał drzwi i zaglądał do środka. W momencie gdy uchylił drzwi do pokoju po lewej stronie od jego, wiedział, że mieszka w nim ona – poczuł jej zapach, jedyny w swoim rodzaju i ponętny. Szybko zamknął drzwi i poszedł dalej. Znalazł sklepiony korytarz wiodący, jak się domyślał, do skrzydła gościnnego. Dotarłszy do samego końca, musiał przyznać, że mieszkanie w tamtej części domu, tak daleko od niej, nie miałoby sensu. Wrócił do głównego skrzydła i zapuścił się dalej, w przeciwnym kierunku. Odkrył drzwi, które, sądząc po okrywającym wszystko kurzu, prowadziły do czegoś, co na jego nos było tak zwanym „opuszczonym skrzydłem”. Chcąc, nie chcąc, wrócił do pokoju przez ścianę z Niniver. Wszedł do środka, zamknął drzwi i jakby nie wiedząc, co ze sobą począć, podszedł do okna. Dzień chylił się ku końcowi. Marcus wyjrzał na mały obmurowany ogród, który nosił wszelkie oznaki czułego pielęgnowania. Kolory falujących kwiatów wyraźnie odcinały się od listowia, ciemniejąc w słabnącym świetle. Wejście było zastawione starą zardzewiałą bramą z ręcznie namalowanym napisem „NIE WCHODZIĆ”. Co z pewnością miało zapobiec dalszym grabieżom ze strony bandy zalotników. Choć ogród wchodził w pełne kwitnienia życie, przyjrzawszy się bliżej, Marcus zobaczył kilka rozrytych, wyłysiałych skrawków, gdzie powinny być rośliny, ale już ich nie było. Ten widok jeszcze rozsierdził w nim instynkty, nad którymi i tak coraz trudniej przychodziło mu panować. Teraz, kiedy uznał, że jego los jest związany z losem Niniver, że ostatecznie z nią jest mu pisane związać swoje życie – jego bardziej prymitywna strona widziała w niej jego kobietę. Jego do chronienia. Jego do bronienia. Jego do posiadania.

I wszystko to wyglądało pięknie, lecz jego instynkty rwały do przodu, nie licząc się z przeszkodami na drodze. Przynajmniej jednej z takich przeszkód nie brał wcześniej pod uwagę. Możliwe komplikacje w razie poślubienia damy, która przewodzi swemu klanowi, nie były przedtem sprawą, nad którą by się choć trochę zastanawiał. Teraz jednak musiał poświęcić tym komplikacjom należną uwagę i, co więcej, znaleźć sposób, żeby… nie tyle obejść ewentualne trudności, ile je usunąć. Jak to dokładnie osiągnąć i zapewnić sobie rękę Niniver, jeszcze nie bardzo wiedział. Na razie miał tylko mgliste poczucie problemu, dość, by wiedzieć, że taki istnieje, niebezpieczny niczym ukryta zapadnia czyhająca, by do niej wpadł. Pukanie do drzwi oderwało go od widoku za oknem i jego zwidu. – Proszę. W progu stał wysoki, chudy mężczyzna o ciemnej oprawie twarzy i ogólnie trupim wyglądzie. Skłonił się formalnie i sztywno. – Jestem Edgar, sir. Pani Carrick powiadomiła mnie, że zostanie pan przez pewien czas i że dopóki nie zostanie panu dostarczona własna garderoba, może zechce pan skorzystać z któregoś stroju wieczorowego, i zapewne z garderoby nocnej. – Dziękuję. Edgar zmierzył wzrokiem Marcusa od stop do głów i przez moment się wahał. – Gdyby był pan tak dobry i zechciał przejść do apartamentów starego pana, byłoby łatwiej wybrać coś pasującego. Marcus zgodził się z radością; ciekawiło go, jakich spostrzeżeń może dostarczyć prywatne terytorium zmarłego Manachana. Chociaż spotykał ojca Niniver przy różnych okazjach, za dobrze go nie znał. Jego wyobrażenie o Manachanie opierało się głównie na tym, co uronił Thomas. Thomas był bratankiem Manachana i był bliski staremu zrzędzie. Jeśli jednak Marcus miał poślubić Niniver, to zważywszy na sytuację, mądrze było dowiedzieć się o jej zmarłym ojcu jak najwięcej. Edgar poprowadził go dookoła galerii i przez ogromne drzwi, które, jak Marcus wcześniej sprawdził, prowadziły do apartamentu pana domu. Edgar otworzył następne drzwi, znacznie węższe, wszedł pierwszy, a Marcus za nim do imponująco urządzonej garderoby. Takiej, która, widać było na pierwszy rzut oka, wciąż gościła ubrania z dalekiej, dalekiej przeszłości. Przystając tuż za progiem, Marcus widział, jak Edgar zbiera się w sobie przed otwarciem drzwi szafy. Potem przyglądał się chwilę ujawnionej zawartości i wymruczał:

– Sądzę, że tutaj powinniśmy znaleźć coś, co będzie na pana pasowało. Ton jego głosu wyrażał… rezygnację. Marcus wszedł głębiej do pokoju i zamknął drzwi. Niezasłonięte okna wpuszczały wystarczająco dużo światła. Mimo że sam bez trudu umiałby wybrać dla siebie ubranie, Marcus zdał się na pomoc Edgara. Znaleźli wieczorową marynarkę, która całkiem dobrze leżała w ramionach; w pasie była za luźna, ale zapięta na guziki… Marcus obejrzał efekt w stojącym lustrze. – Na jeden wieczór może być. Edgar pokręcił nosem, jakby ten widok urażał jego poczucie elegancji. – Jedno dobre, że będzie pan dziś jadł tylko z panią Carrick i panną Hildebrand. Panna Hildebrand musiała być starą guwernantką Niniver. – Panna Hildebrand jest tu od dawna? – Przyszła, kiedy panienka Niniver była szkrabem. Wtedy jeszcze żyła jej matka, żona starego pana. – Przeglądając i odrzucając kolejne pary spodni, Edgar, sam z siebie, opowiadał dalej: – Dziwiliśmy się, że została po tym, jak panienka Niniver skończyła nauki; nie podobały jej się zwyczaje starego pana, poza tym ona nie jest z klanu. Ale jest oddana pannie Niniver, została dla niej. Tak więc Hilda Hildebrand była jeszcze jednym potencjalnym sprzymierzeńcem. I miał ją poznać tego wieczoru przy kolacji – wystarczający powód, żeby zwrócić uwagę na swój wygląd. Wszystkie spodnie Manachana, wieczorowe i inne, były o wiele za szerokie w pasie, a jednocześnie za krótkie. Ostatecznie Edgar zaprowadził Marcusa do pokoju Norrisa; dopiero tam znaleźli parę spodni w dobrym rozmiarze, pasujących do wieczorowej marynarki, koszuli i kamizelki, które wybrali z szafy Manachana, i przy okazji piżamę. Marcus obejrzał piżamę. – Góra jest za ciasna, ale spodnie ujdą. Edgar wyglądał na lekko zgorszonego. – Wróćmy do pokoju pana. Jestem pewien, że znajdziemy tam jakąś nocną koszulę, no i potrzebny panu jeszcze krawat. Krawat znaleźli dość łatwo, ale cała garderoba nocna Manachana była w staromodnym workowatym stylu. Marcus przyjął od Edgara jedną koszulę, choć wiedział, że jej nigdy nie założy; czułby się tak, jak sobie wyobrażał, że czuły się jego siostry, spowite w swoje długie koszule do spania. Kiedy, z pewnym tryumfem i w zdecydowanie żywszym nastroju, Edgar wręczył mu stos wybranych ubrań, Marcus przyjął je z podziękowaniem. Potem się zawahał.

Edgar spojrzał na niego pytająco. – Szczerze mówiąc – powiedział Marcus – trochę mnie dziwi, że garderoba starego pana ciągle tu jest, nietknięta… jakby on wciąż żył. U nas w Vale, kiedy ktoś odchodzi na zawsze, rozdajemy wszystkie przydatne ubrania i inne przedmioty tym, którzy mogą z nich skorzystać. Uznajemy to za jeden ze sposobów uhonorowania zmarłego – że dobytek, który zgromadził, przydaje się nadal żyjącym. Ostatni akt życzliwości w jego imieniu i memento dla tych, którzy dostają po nim rzeczy. Wcale się bardzo nie zdziwił, kiedy Edgar pokiwał głową. – Tak jest… Klan ma taki sam zwyczaj. – Rzucił okiem na zapełnioną ubraniami szafę, po czym zamknął drzwi. – Tak po prawdzie, to Ferguson, pani Kennedy i ja rozmawialiśmy o tej sprawie nieraz, ale… nie mamy śmiałości się wtrącać. Pan Nolan nawet nie chciał o tym rozmawiać, a teraz go nie ma… No a panna Niniver, pani Carrick, ciągle chyba nie przestała wspominać ojca. Nie wiemy, jak tu naciskać. Niniver rzeczywiście trudno było podjąć decyzję, ale na wyczucie Marcusa sama zdawała sobie sprawę, że już najwyższa pora ją podjąć. – Jeśli mogę coś zasugerować – rzekł po chwili namysłu – pani Carrick nie brakuje wewnętrznej siły. Kręgosłupa. Edgar opuścił głowę. – Nie, rzeczywiście. – Ale jak ty i inni słusznie zauważyliście, trudno jest jej się zdobyć… jak przypuszczam, że ona to czuje… na rozdanie tej ostatniej trwającej obecności jej ojca. Zrobiła aluzję do tej sprawy, kiedy zaproponowała, żebym skorzystał z jego ubrań. Więc zgadzam się, że ty i inni nie możecie, tak wprost, podjąć za nią decyzji, ale zastanawiam się nad czymś innym: gdybyście tak napomknęli, że inni członkowie klanu – ci, do których trafiłaby część ubrań – naprawdę ich potrzebują, może to by jej ułatwiło wydać polecenie? Zauważyłem, że pani Carrick ma skłonność do zdecydowanego działania w każdej sprawie, która dotyczy dobra klanu. – Marcus zrobił niewinną minę. – To mógłby być dobry uczynek, gdybyście przedstawili decyzję o rozdaniu ubrań jej ojca w tym świetle. Edgar wyglądał na bardzo poruszonego. Chwilę później twarz mu się rozjaśniła i kiwnął głową. – Ja… my nie myśleliśmy o tym w ten sposób, ale ma pan rację. Porozmawiam z Fergusonem i resztą. Ferguson będzie wiedział, jak to najlepiej ująć. – Znakomicie. – Marcus odwrócił się i wyszedł z garderoby. Edgar tuż za nim imponująco sprężystym krokiem. Rozdzielili się i Marcus zaniósł ubrania do

swojego pokoju. Kładąc je na łóżku, by zaraz przebrać się do kolacji, nie taił w sobie uczucia dumnego zadowolenia. Pomóc Niniver w trudnym rozstaniu się z rzeczami po jej zmarłym ojcu było, rzecz jasna, tylko drobną sprawą. Niemniej to jego pierwszy maleńki sukces w tym, co, jeśli miał wierzyć losowi i Pani, było mu pisane jako cel życia – w troszczeniu się o Niniver Carrick.

ROZDZIAŁ 3 Niniver studiowała swoje odbicie w stojącym lustrze w rogu sypialni i przygryzała dolną wargę. Śliwkowa jedwabna suknia, którą poleciła wyjąć z szafy swej pokojówce Elli, ocieplała jej blada cerę, ale obcisła góra i dekolt w kształcie serca uwydatniały biust, który wyglądał pulchniej, niż się spodziewała. Talia, przez kontrast, wyglądała nieprawdopodobnie cienko. Na szczęście modystka z Edynburga uparła się zredukować rozłożystość spódnicy, żeby mimo niskiego wzrostu Niniver nie wyglądała przysadziście. Przez ostatni rok z rzadka udzielała się towarzysko i zawsze miała na sobie żałobę lub półżałobę. Minęło jednak pół roku od śmierci Nigela i czuła, że potrzebuje sukni z większą… energią, by łatwiej mogła patrzeć w oczy Marcusowi nad kolacyjnym stołem. Czy nawet w salonie. Podczas gdy z jednej strony ciągle się wahała – czy kolor jest właściwy do tego zadania? Czy dekolt nie za śmiały? Czy może nie dość śmiały? – jej bardziej praktyczne i przyziemne własne ja pokpiwało i kazało szykować się dalej. Mówiło, że choćby Marcus na nią patrzył, to i tak, jak wszyscy inni mężczyźni, nie będzie jej widział. Że przejmowanie się wyglądem z jego powodu jest czystą głupotą i najpewniej stratą czasu. – To będzie najlepsza rzecz do tej sukni. – Stając za Niniver, Ella założyła jej na szyję wielki wisior na grubym złotym łańcuszku, z wklęsło rzeźbionym granatem przedstawiającym twarz jej matki. Był to okazały klejnot, nietuzinkowy, ale też pełen prostoty; istotnie, trudno o doskonalszą ozdobę do jej sukni. Unosząc rękę, by dotknąć wisiora, Niniver kontemplowała swoje odbicie, podczas gdy Ella mozoliła się z zameczkiem. Gdy pokojówka wyprostowała się i cofnęła, Niniver uśmiechnęła się. – Dziękuję ci. To był szczęśliwy wybór. – Do tego, czego potrzebowała tego wieczora, suknia wespół z naszyjnikiem powinny wystarczyć jej za zbroję. Odwróciła się i podeszła do toaletki. Usiadłszy na stołku, sięgnęła po kasetkę z biżuterią, po czym machnęła na swoje włosy. – Zaczynaj. Ja wyłowię kolczyki z granatem. Podczas gdy Ella rozplatała ciasny węzeł, w jaki Niniver upinała na dzień swoje

długie włosy, ona sama szperała w masie biżuterii pomieszanej bezładnie w kasetce z palisandru. Jako jedyna, od kilku pokoleń, dziewczyna w rodzinie odziedziczyła biżuterię z licznych źródeł, ale przy swoim skąpym zainteresowaniu klejnotami nigdy się nie zdobyła na to, żeby je w jakiś użyteczny sposób posortować. Kiedy już miała w ręku obie łezki z granatem, Ella upinała ostatnie loki jej wieczorowej fryzury. Niniver spojrzała w lustro i… zamrugała. Nie wierzyła własnym oczom. Tak rzadko myślała o swojej urodzie, że zwykle zapominała, jak urzekająco może wyglądać. Na co dzień subtelny wygląd nie pomagał, zwłaszcza kiedy musiała rozmawiać o interesach z mężczyznami. Ale tego wieczoru… Podniosła wzrok i zobaczyła w lustrze oczy Elli. Uśmiechnęła się. – Dziękuję. Wszystko to razem wypadnie bardzo dobrze. – Wyglądasz ślicznie, moja pani. I jeśli wolno mi się ośmielić, to dobrze, że pobyt pana Cynstera daje pani szansę tak błyszczeć. Niniver skryła krzywy uśmiech; zupełnie jakby tu miała jakąś konkurencję do błyszczenia! Niemniej, kiedy zakotwiczyła w płatkach uszu łezki z granatem, poczuła się zadowolona. Wystarczająco pewna siebie, żeby zejść na dół bez przesadnej obfitości motyli w brzuchu. Wciąż nie mogła uwierzyć, że to zrobiła – że naprawdę pojechała do Bidealeigh i poprosiła Markusa o pomoc, nie mówiąc o tym, że pozbawiła go, choć nieumyślnie, przytomności, a potem, gdyby chcieć to jakoś nazwać, uprowadziła. Okazał się bardziej wyrozumiały, niż się spodziewała. Właściwie, kiedy teraz o tym myślała, wydawał się prawie… pogodzony z losem. Nie żeby to miało większe znaczenie; był tutaj, i właśnie o to jej chodziło. Mimo że nie został jeszcze wezwany do żadnego konkretnego działania, ona już się mniej martwiła, mniej niepokoiła – mniej się bała, że któryś z jej zalotników przekroczy granicę i popełni jakiś nieodwołalny czyn, za który cały klan będzie cierpiał. To, że Marcus został we dworze Carricków i zajął pokój sąsiadujący z jej pokojem, skutecznie zmniejszyło niebezpieczeństwo, że taki horror się zdarzy. W oddali rozbrzmiał gong wzywający ich do salonu. Wstając, Niniver rzuciła ostatnie spojrzenie w lustro. Po to, żeby zatrzymać go na tak długo, ile zajmie wpojenie słusznej lekcji do tych tępych, skołowanych głów jej zalotników, warto było zdobyć się na wysiłek i nie dać po sobie poznać, jak Marcus na nią działa. Warto było się postarać i zabawiać go w sposób, jakiego by oczekiwał przy wieczornej okazji.

Idąc do drzwi, napomniała się, że przynajmniej tyle jest mu winna. Mimo początkowej niechęci dowiódł, że słusznie w niego wierzyła, potwierdził, że jest typem dżentelmena – tego pokroju mężczyzną, w którym impuls pomocy damie w opałach zakorzeniony jest tak głęboko, że bez względu na swe upodobania, nie zostawiłby jej własnemu losowi. Kiedy już zgodził się jej pomóc, wiedziała, że to zrobi. Co więcej, wiedziała, że nie wyjedzie, dopóki nie miną wszelkie możliwe zagrożenia. Po raz pierwszy od tygodni czuła się tak spokojnie i tak pewnie. Marcus wiązał krawat, kiedy usłyszał drugi gong. Minutę później, gdy wolno opuszczał podbródek, usłyszał, jak drzwi Niniver otwierają się i zamykają, potem jej kroki minęły jego drzwi, gdy zmierzała do schodów. Przejrzał się w lustrze. Nie miał swej szafirowej szpilki do krawata ani żadnej innej do spięcia fałd, więc przyzwoity węzeł musiał wystarczyć. Mając nadzieję, że Flyte nie zapomni zapakować szpilki razem z jego szczotkami, przeczesał palcami włosy, potrząsnął głową, żeby ułożyć loki, potem sięgnął na łóżko po wieczorową marynarkę. Włożył ją i błyskawicznie zapiął guziki, krytycznie oceniając rezultat. Czuł się dziwnie nieubrany bez zegarka z dewizką i szpilki do krawata, ale to w końcu nie była wielka towarzyska okazja. Z drugiej strony, miał się pokazać pannie Hildzie Hildebrand, byłej guwernantce, a teraz przyzwoitce, więc pewien poziom elegancji był wskazany. Nie przypominał sobie, by kiedykolwiek zwrócił uwagę na pannę Hildebrand, ale skoro dawniej owa dama przez lata towarzyszyła Niniver na balach myśliwskich, z powodzeniem mogła znać jego, przynajmniej z widzenia, i najprawdopodobniej z reputacji także. Idąc do drzwi, zastanawiał się, jaka była obecna opinia panny Hildebrand o nim – łaskawa czy…? Chociaż ze swym upodobaniem do życia na wsi rzadko w tamtych czasach ruszał się z Vale, nie zachowywał się jak mnich – bynajmniej – ale we wszystkich swoich związkach umiał być dyskretny. Przy łucie szczęścia panna Hildebrand mogła go zaakceptować na pierwszy rzut oka – co, w tej chwili, byłoby bliskie celu. Może jego zamiary wobec Niniver nie były niewinne, ale za to uczciwe. Kiedy zmierzał do schodów i potem na dół, nie widział nikogo innego, nikogo nie słyszał. Zstępując na kafelkową posadzkę głównego holu, zobaczył, że drzwi do salonu są zapraszająco otwarte na oścież. Żadne odgłosy rozmowy nie docierały do jego uszu, kiedy się zbliżał; zachodził w głowę, czy Niniver czeka gdzieś indziej… Okazało się, że nie. Chodziła w tę i z powrotem przed kominkiem, nie we wzburzeniu, ale, czuł to,

z lekkim zniecierpliwieniem. Na jego widok przystanęła. – Och, świetnie. Znalazłeś drogę. To nie było trudne… Odebrało mu mowę. Jego umysł, jego zdrowe zmysły odmówiły posłuszeństwa. Upłynęło parę dobrych sekund, nim się pozbierał i zdołał zaczerpnąć w płuca brakującego powietrza. Przez kilka lat nie spotykał się z Niniver towarzysko, na żadnych balach ani nigdzie indziej. I w tym czasie ona, jak się powszechnie mówi, rozkwitła. Strój jeździecki nie oddawał sprawiedliwości jej figurze, ale czerwonawofioletowa suknia, którą miała teraz na sobie, naprawiła niedopatrzenie. W połączeniu z bardziej wyszukaną fryzurą wydobyła co najlepsze z jej zachwycających wdzięków, tworząc obraz kobiety z męskich fantazji. Z jego fantazji, na pewno. Jej widok był tak nęcący, że Marcus nie zdołał ukryć wysiłku, z jakim odrywał od niej oczy – by w końcu przenieść uwagę na surowo wyglądającą, ciemnowłosą, z twarzą o ostrych rysach damę, która siedziała na sofie. Odziana w jasnoszarą suknię przyzwoitka Niniver była potężną, grubokościstą kobietą, która od pierwszego wejrzenia budziła tremę, niemal graniczące ze strachem onieśmielenie. Podczas gdy Niniver przywitała go swoim zwykłym otwartym i bezpośrednim spojrzeniem, oczy Hildy Hildebrand zwężały się, a usta zaciskały w rosnącym niezadowoleniu. Otrząsając się z wrażenia, jakie zrobiła na nim Niniver, Marcus zmusił usta do uśmiechu i podszedł skłonić się przed smokiem. – Panna Hildebrand, jak mniemam? – Ujmując rękę, którą guwernantka podała z niechęcią, ciągnął gładko: – Wprawdzie jesteśmy sąsiadami, ale nie sądzę, byśmy się poznali. Uwolniwszy jej rękę, wyprostował się i cofnął. Panna Hildebrand mierzyła go surowym wzrokiem. – Nie, sir. Ale, naturalnie, słyszałam o panu. I muszę przyznać, że byłam zdziwiona, dowiedziawszy się, że obecnie rezyduje pan pod tym dachem. Marcus przyjął do wiadomości podejrzenia smoka. Zamiast odpowiedzieć, zerknął na Niniver i czekał; dopóki ona stała, nie mógł usiąść. Rozumiejąc to bez słowa, Niniver usiadła w fotelu ustawionym prostopadle do sofy. – Mówiłam ci, Hildy: pan Cynster jest tutaj, bo zgodził się mi pomóc naprawić pewne rzeczy wewnątrz klanu.

– Istotnie. – Marcus zajął fotel naprzeciw sofy i łagodnym, beznamiętnym spojrzeniem ściągnął uwagę panny Hildebrand. – Wydaje się, że pani Carrick potrzebuje wsparcia w przekonaniu pewnych członków klanu, że nie jest zainteresowana poślubieniem któregokolwiek z nich. Panna Hildebrand uniosła ciemne brwi, wyrażając swój źle skrywany sceptycyzm. – I to dlatego pan tu jest? – Właśnie. – Marcus wytrzymał spojrzenie smoka i obserwował, jak przetrawia jego odmowę, by dołączyć słowa „dlatego i po nic więcej”. Po kilku sekundach milczenia zdecydował się jednak dodać: – Mogę panią zapewnić, że bezpieczeństwo pani Carrick jest moim głównym i pierwszorzędnym celem, i że zrobię wszystko, cokolwiek okaże się konieczne, aby zagwarantować, że nikt jej nie będzie zagrażał ani sprawiał kłopotów. Przyswajając tę deklarację, Hilda Hildebrand nie odwracała wzroku od jego twarzy. Niemal widział moment zatrzymania jej myśli, kiedy pod wpływem jakichś kalkulacji zmieniła swój wstępny wniosek co do przyczyny jego obecności na coś zdecydowanie strawniejszego. W końcu, z wolna, przechyliła na bok głowę. – Rozumiem. – Wyraźnie uchodziło z niej napięcie i po chwili zawahania odważyła się na zmianę tonu. – Słyszałam, że jest pan honorowym dżentelmenem, i właśnie tego bym oczekiwała od potomka takiej rodziny jak pańska. Powstrzymał uśmiech, który mógłby się okazać zbyt drapieżny. Gdyby to jemu było sądzić, Hilda Hildebrand uważała się za strażnika cnoty Niniver – obronnego smoka, w rzeczy samej. Wiedział, że przyda się mieć ją po swojej stronie nie tylko na krótką metę, ale i później, zakładając, że los nie wiódł go na manowce, lecz naprawdę kierował go tam, gdzie znajdował się jego cel. Wciąż nie był tego absolutnie pewien, choć, jak dotąd, wszystkie znaki wskazywały tę drogę. – Rozumiem, że nabył pan posiadłość starego Hennessy'ego. – Panna Hildebrand poprawiła na sobie szal. – Jakie plany wiąże pan z tą ziemią? Wciąż kryjąc uśmiech, i to pełen coraz większego uznania, Marcus odpowiedział na to i na wszystko inne – w przesłuchaniu, jakiego nie powstydziłby się żaden ojciec przepytujący konkurenta do ręki swojej córki. Niniver marszczyła brwi. Chociaż nie przerywała, widać było jej rosnący niepokój. Marcus obserwował, jak klepie dłońmi w kolana, splata i wykręca palce. Początkowo przypisywał to zdenerwowaniu; sądził, że Niniver może się obawiać, czy dociekliwość guwernantki wyprowadzi go z równowagi. Później jednak, kiedy wyraźnie na nic takiego się nie zanosiło, nerwowość ustąpiła miejsca

zniecierpliwieniu. Zniecierpliwienie z jakiego powodu? – zastanawiał się. Wreszcie w drzwiach pojawił się Ferguson i cała ich trójka spojrzała w jego stronę. – Podano do stołu, proszę pani – rzekł, skłaniając głowę. Niniver wstała. – Dziękuję, Ferguson. Marcus podszedł do sofy i podał szarmancko ramię pannie Hildebrand. Z gestem uznania była guwernantka położyła dłoń na jego rękawie i pozwoliła, by pomógł jej wstać. Odwrócił się i z uśmiechem do Niniver wystawił zapraszająco drugie ramię. Zawahała się, ale tylko na sekundę; odniósł wrażenie, że to pod wpływem swej porywczej niecierpliwości stanęła u jego boku i wsunęła małą dłoń w zgięcie jego łokcia. To było śmieszne, wiedział, ale czuł się dumny i zadowolony z siebie, kiedy prowadził obie damy. Niniver szła obok Marcusa, wdzięczna, że dostosował długość kroku do możliwości jej i Hildy. Dokuczało jej, że nie może swobodniej oddychać; czuła się, jakby nie wiedzieć czemu jakaś żelazna obręcz zacisnęła się wokół jej żeber, uciskając płuca, czyniąc płytszym każdy oddech, napinając nerwy i przyprawiając ją o lekki zawrót głowy. Szczęśliwie pokój jadalny był tylko parę metrów dalej. Wystarczająco jednak daleko, aby jej zmysły zdążyły oszaleć. By wyostrzyły się na każdy szczegół wysokiego, smukłego, silnego dżentelmena, który szedł u jej boku, oddzielony przez zadowalający dystans towarzyski, być może, lecz mimo wszystko na tyle bliski, żeby wszystko w nim oddziaływało na jej zachłanne zmysły. Poczuła, gdy jego granatowe spojrzenie lekko musnęło jej twarz, i przebiegła ją fala dreszczy, a zaraz po niej równie przejmujące ciepło. W osobliwy sposób jej nerwy stały się żywsze, czujniejsze i bardziej pobudzone niż kiedykolwiek, łakomie, do ostatniej krztyny, chłonące doznania. Zawroty głowy nie ustępowały. W chwili kiedy przekroczyli próg, wzięła oddech, wyjęła rękę z ciepła jego ramienia i obeszła stół do swojego stałego miejsca. Lokaj pospieszył wysunąć jej krzesło – ale przystanął, a potem się cofnął. Kątem oka widziała, że Marcus jej nie odstępuje; zamiast posadzić Hildę, postanowił wyświadczyć tę uprzejmość jej. Nonszalanckim machnięciem ręki

odesłał lokaja. Niniver zatrzymała się przy swoim miejscu; Marcus stanął krok dalej i wysunął jej krzesło. Z niepewnym uśmiechem skierowanym – równie niepewnie – w jego stronę, skłoniła w podziękowaniu głowę i usiadła. Marcus podsunął jej krzesło, po czym sam zajął sąsiednie. Spoglądając przez stół, Niniver widziała, jak Hildy dziękuje radośnie lokajowi, który przytrzymał jej krzesło. Początkowa nieufność byłej guwernantki wobec Marcusa rozwiała się, co było bardzo dobrym znakiem. Mimo że Hildy nie należała do klanu, do tego wiodła samotnicze życie, z jej zdaniem liczył się zarówno Ferguson, jak i pani Kennedy. Oboje – a przez nich cały klan – polegali na Hildzie w trafnej ocenie wpływu każdego wydarzenia na pozycję społeczną Niniver poza granicami majątku. Chociaż na początku nieufna, Hildy zaaprobowała Marcusa… Podczas gdy Ferguson podawał zupę, Niniver usiłowała sobie przypomnieć ostatniego dżentelmena, któremu sprzyjała Hildy, ale naprawdę nikt jej nie przychodził do głowy. Nie pamiętała, by kiedykolwiek Hildy do tego stopnia zmniejszyła swą czujność. Po śmierci ojca Niniver, a potem znów po śmierci jej braci, kilku znajomych Nigela i Nolana narzucało się z wizytami, ale ona nigdy żadnego nie polubiła i żadnemu nie ufała, a Hildy z największą radością pomagała ich odprawiać. Tak więc Hilda zaaprobowała Marcusa, ale może dlatego, że pochodził stąd, z dobrze znanej rodziny i, nie dało się zaprzeczyć, był o wiele bardziej ujmujący – i bardziej wyrozumiały i gotowy się poddać przesłuchaniu Hildy… – niż którykolwiek z poprzednich gości. Poza tym, jak sam powiedział, przybył tu w konkretnym celu. Bezwzględnie tłumiąc rozedrgane emocje, ślubowała w duchu, że będzie skupiała na tym całą uwagę – swoją i jego. Wszyscy skosztowali zupy, po czym Marcus jakby usłyszał jej postanowienie i zapytał: – Wracając do powodu, jaki mnie tu sprowadził, byłoby łatwiej, drogie panie, gdybyście opowiedziały mi coś więcej o klanie. Ile jest tu rodzin? Ile w sumie farm? Niniver odpowiedziała z ożywieniem. Marcus zadawał kolejne pytania, a robił to w podwójnym celu. Rzeczywiście potrzebował bardziej wyczerpującej wiedzy na temat klanu i majątku Carricków, ale też wyczuwał w Niniver jakąś gorączkę, wewnętrzne rozdygotanie, coś, nad czym nie umiała zapanować. Był pewien, że to jej minie, w miarę jak będzie się oswajać z jego obecnością, tymczasem jednak, na

wszelki wypadek, chciał ją z tego wyrwać. Już wcześniej zauważył, że rozmowa o klanie – czymkolwiek, co go dotyczyło – na sto procent zatrzymuje i pochłania jej uwagę. – Więc sam dwór nie ma farmy jako takiej? – Nie – odparła. – Ale okoliczne padoki są używane do hodowli koni. Zajmują się tym Sean, Mitch i Fred. Dostarczają tyle potrzebnych klanowi koni, ile są w stanie, więc niewiele musimy kupować. Mamy też oczywiście zagrody i owczarnie dla stad, które są zbierane na targ albo kiedy idą pod dach na zimę. Naszło go wspomnienie sprzed dziesięciu lat. – Jak sobie przypominam, sporo ludzi z tych oddalonych zagród ściąga na zimę do dworu. – Tak, dawniej wszyscy to robili, przynajmniej na najgorsze śniegi. Teraz tylko mniejsi zagrodnicy zostają na całą zimę. Do tego służyło to puste skrzydło – dawało sezonowe schronienie wszystkim klanowym rodzinom. – Sądzę – powiedziała Hildy – że przez ostatnie dwadzieścia lat większe gospodarstwa stały się solidniejsze i te rodziny nie mają już potrzeby uciekać przed zimą do dworu. – Rozumiem. – Marcus odchylił się na krześle, by pozwolić Fergusonowi sprzątnąć talerz; podobnych pytań wystarczyło mu na cały posiłek. – A jeśli chodzi o domowników, ile osób mieszka obecnie we dworze? Wyraz twarzy Niniver wskazywał, że liczy imiona… – Dwadzieścia. Nie licząc Hildy i mnie, ale łącznie z naszą uzdrawiaczką Alice i jej dwiema terminatorkami. Hilda Hildebrand pochwyciła przez stół spojrzenie Markusa i zerknęła znacząco na Fergusona. Wprawdzie jego beznamiętna mina niczego nie sugerowała, ale jako kamerdyner musiał się zastanawiać, dlaczego, mając kilka kilometrów dalej własny wygodny dom, Marcus ma rezydować we dworze. Nie wyjaśnił tego nawet Seanowi. Zważywszy na okoliczności, Marcus powstrzymał się od następnego pytania: Ile spośród dwudziestu osób mieszkających pod dachem dworu jest płci męskiej? Musiał to wiedzieć i czy przypadkiem któryś z mężczyzn nie jest potencjalnym zagrożeniem dla Niniver. Nie chciał jednak wszczynać gonitwy myśli w jej głowie, postanowił więc zaczekać i spytać Fergusona nazajutrz – formułując w taki sposób pytanie, aby bez potrzeby nie zabrzmiało konfrontacyjnie. Podano deser, lekki przekładaniec biszkoptowy z galaretką, owocami, bitą śmietaną, polany sosem cytrynowym.

Kiedy lokaj sprzątnął ze stołu, panna Hildebrand energicznie wstała. – Pani Carrick i ja – oświadczyła władczym tonem – zostawimy pana, by mógł się pan podelektować swoim porto. Marcus podniósł się i odsunął krzesło Niniver. Zamierzał był wrócić do salonu z nią i panną Hildebrand; wolałby się delektować ich towarzystwem niż kieliszkiem najlepszego porto. Z drugiej strony, posiedzenie jeszcze w jadalni dawało mu szansę rozmowy z Fergusonem na osobności – a było jedno pytanie, które musiał zadać komuś innemu niż Niniver. Zaczekał, aż obie kobiety opuszczą pokój, po czym usiadł z powrotem przy stole. Lokaj zebrał nakrycia i wyszedł. Wrócił z kieliszkami i trzema karafkami na srebrnej tacy, którą postawił przy łokciu Marcusa. – Pan zawsze się domagał tych trzech – brandy, porto i dobrej szkockiej whisky. Kryjąc uśmiech, Marcus sięgnął po whisky. Nalawszy trochę do kryształowej szklanki, odstawił karafkę na tacę. – Słyszałeś na pewno, że zgodziłem się pomóc pani Carrick w zapanowaniu nad sytuacją po ostatnich zajściach, które wywołali pewni mężczyźni z klanu. – Podnosząc wzrok, obrócił się twarzą do Fergusona. – Chciałbym w tym celu spotkać się jutro rano z tobą i gospodynią, żeby omówić to wszystko, ale najpierw mam jedną rzecz, która wymaga wyjaśnienia. – Spoważniał. – Norris. Dlaczego go tu nie ma? I dlaczego pani Carrick uważa, że nie ma prawa wezwać go do pomocy? Ferguson zwlekał, badając go uważnym spojrzeniem. I Marcus wiedział, w którym dokładnie momencie mężczyzna o kamiennej twarzy zdecydował się odpowiedzieć. – Więcej ma tu do rzeczy pan Norris niż panna Niniver. No tak… i stary pan. Dobry był z niego pan, starał się dla klanu, ale poza panem Nigelem za nic miał resztę swoich dzieci. Mimo to panna Niniver znalazła swoją własną drogę. Pan Nolan próbował, ale mu nie wyszło i zwariował od tego próbowania. Pan Norris… My, służba, zawsze myśleliśmy, że się uchował normalny, odcinając się od nas wszystkich. Wszystkich oprócz panienki Niniver. Ona wiedziała, jak do niego trafić. Powiedziałbym, że go rozumie. Ale pan Norris wyjechał – i może musiał wyjechać. Wiem tylko, że wszystko jedno, jak będziemy naciskać, panna Niniver i tak go nie wezwie. – Potężny mężczyzna uniósł jedno ramię. – I a nuż ma rację. Marcus wytrzymał parę sekund wzrok Fergusona, potem pokiwał głową i spojrzał na bursztynowy płyn w swojej szklance. – Tak, bardzo możliwe, że masz rację. – Zaczynał podejrzewać, że poza innymi talentami Niniver dobrze rozumie ludzi. Na pewno tych sobie bliskich.

Ferguson przestąpił z nogi na nogę, ale nie odchodził. Kiedy Marcus podniósł głowę, ciekaw, dlaczego on zwleka, Ferguson zawiesił wzrok na karafkach i zaczął przestawiać je na tacy. – Cała służba… no, my też należymy do klanu, więc rozmawiamy. Pewnie, że tak. Nie jesteśmy z tej samej klasy co Carrickowie, ale nam się zdaje, że wszyscy mężczyźni w życiu panny Niniver – ci, którzy powinni tu być, żeby o nią dbać, od których ona ma prawo wymagać, żeby tu z nią byli – wszyscy ci mężczyźni, co do ostatniego, odeszli i ją porzucili, i zostawili ją z klanem, którym musi rządzić całkiem sama. I nie zrobić żadnego błędu. – Ferguson przeniósł twarde spojrzenie na twarz Marcusa. – Gdyby jej tu nie było, klan by się rozpadł. Nie mieliśmy wyboru, tylko prosić ją, a ona, choć takie chuchro, ani mrugnęła okiem i wzięła to na swoje plecy, i niesie ten ciężar bez skargi. Ferguson urwał; Marcus widział dumę i szacunek, jakie pałały w oczach tego starszego człowieka. Potem Ferguson skrzywił usta w gorzkim grymasie i odwrócił się. – Nam to się zwyczajnie wydaje złe, że ona musi to robić całkiem sama, i nie ma żadnego mężczyzny, co jest na tyle mężczyzną, żeby stanąć przy niej. Jednak był. Marcus tam był i właśnie to zamierzał zrobić. Ale nic nie powiedział – jeszcze nie. Patrzył, jak Ferguson wychodzi z pokoju, potem opróżnił szklankę i wstał. W drodze do salonu przyznał w cichości ducha, że jakkolwiek potoczą się sprawy między nim a Niniver, duma, respekt i oddanie, jakie dziedziczka rodu Carricków wzbudzała w bardziej doświadczonych głowach wewnątrz klanu, były czymś, co musiał wziąć pod uwagę – by to chronić i w żaden sposób, żadnym opacznym krokiem, nie podważyć. Trzy godziny później Marcus leżał na plecach pośrodku łóżka w pokoju przez ścianę z Niniver, patrząc, jak promień księżyca prześlizguje się po suficie. Sen go omijał; głowę wypełniały mu myśli o Niniver. Nic dziwnego, mając w pamięci wydarzenia dnia, a jeszcze wieczorem po posiłku godzina z okładem, którą spędzili w salonie, przyniosła świeże rewelacje. Kiedy przyłączył się do dwóch pań, Niniver znów była rozgorączkowana, tym razem z powodu czegoś, co postrzegała jako swój brak kobiecych talentów do zabawiania gości. Ugryzł się w język i powstrzymał od komentarza, że gdyby tylko siedziała w fotelu, nic więcej, czułby się dostatecznie „zabawiony”, mogąc na nią patrzeć.

Zamiast tego zaproponował, że to on zagra na fortepianie dla niej. Ze zdumienia odebrało jej mowę na tak długo, że zdążył podejść do okazałego instrumentu w kącie pokoju, otworzyć klapę, usiąść i położyć palce na klawiszach. Panna Hildebrand natychmiast podsunęła, że Niniver powinna zaśpiewać do jego akompaniamentu. Niniver zawahała się, ale gdy Marcus przebiegł palcami po klawiaturze i zapytał, co najbardziej lubi śpiewać, poddała się i podeszła do fortepianu. Spróbował pierwszych akordów znanej piosenki ludowej. Niemal słyszał, jak Niniver wciąga do płuc powietrze, potem otworzyła swe rubinowe usta i zaśpiewała… i porwała ich wszystkich do raju. Miała niewiarygodnie czysty głos; nigdy nie słyszał doskonalszego sopranu, a kilka jego kuzynek było świetnie wyszkolonych. Żadna nie umywała się do Niniver. W jej głosie słyszał pasję i jakąś strzelistą moc przywołującą na myśl zamaszysty lot ptaków… Ona śpiewała niczym anioł. Zagrał trzy piosenki tylko po to, żeby jej słuchać, potem uległ pokusie spróbowania duetu. Musiał kontrolować siłę swego barytonu, żeby nie przytłoczyć tej niesamowitej, przejmującej klarowności jej głosu – ale dostosowywał się, podobnie jak ona, aż ich głosy połączyły się w naturalnej harmonii. Lucilla od początku grała na harfie, dlatego on skłaniał się ku fortepianowi, i dzięki długim wieczorom spędzanym ze swoją liczną rodziną miał dosłownie pod palcami gotowy zbiór pieśni ludowych; przechodził od jednej do drugiej, przeplatając je kompozycjami orkiestrowymi, kiedy Niniver potrzebowała kilku minut na oddech przed kolejną pieśnią. W jednym momencie zauważył odbicie w wypolerowanej na błysk obudowie fortepianu. Zjawił się Ferguson z herbatą na wózku, ale kiedy otworzył drzwi do salonu i usłyszał ich muzykę, zatrzymał się w progu i zaczął słuchać. Dźwięki musiały dotrzeć do reszty służby, bo zaczęli się zbierać przy otwartych drzwiach, wszyscy rozradowani. Godzina przemknęła niezauważenie, ale w końcu Niniver przerwała domowy koncert, twierdząc, że kręci jej się w głowie. Przyjmując to za możliwe, Marcus dramatycznym ciągiem akordów zakończył grę, potem zamknął klapę, wstał i ujął rękę Niniver. Odwrócił ją twarzą do tłumu przy drzwiach. Ukłonił się. Ona na widok publiczności zaśmiała się i dygnęła, a służba pod wodzą panny Hildebrand, cała w promiennych uśmiechach, klaskała. To była chwila czystej przyjemności. Marcus spojrzał na Niniver, zobaczył na jej twarzy autentyczną radość i poczuł się… spełniony. I też zwyczajnie szczęśliwy.

Uskrzydlony. Jeśli to miało się okazać jego przeznaczeniem, sprawianie, aby Niniver tak wyglądała, doprawdy warto było robić wszystko dla jej szczęścia. Kontemplował tę myśl, kiedy rozległo się jakieś zawodzenie. „Nadobna dzieweczko, moje ukochanie! Spojrzej ty choć na mnie modremi oczami”. Fałszywie wybeczany początek znanej przyśpiewki ludowej zburzył spokój nocy. Nie wierząc własnym uszom, Marcus wpatrywał się w sufit, kiedy popłynęła następna zwrotka, podana drżącym tenorem, a potem… Miał otwarte oczy, więc nie był to koszmar senny. To się działo naprawdę. Usłyszał skrzypienie podłogi w sąsiednim pokoju, delikatne kroki – a potem dalszy ciąg nieszczęsnej serenady zagłuszył wszystko inne. Marcus zaklął, zrzucił z siebie pościel, wyskoczył z łóżka jednym susem i rzucił się do okna. Nocne powietrze przeciągnęło zimnymi mackami po jego nagim torsie, podłoga pod bosymi stopami była lodowata, ale to nie miało znaczenia. Otworzył gwałtownie okno. Opierając z hukiem dłonie o zewnętrzny parapet, wychylił się – tak by światło księżyca dosięgło jego twarzy. Chudy, patykowaty mężczyzna stał wrośnięty w żwirową ścieżkę, z żałośnie obwisłą szczęką od gromów bijących z oczu Marcusa. Przynajmniej idiota nie próbował już śpiewać. – Jak widzisz, nie jestem nadobną dzieweczką i na pewno nie mam modrych oczu. Mógłbym prosić, żebyś się zamknął? Mężczyzna, nie przestając gapić się w górę, zamknął usta. – Doskonale. – Marcus, z przymrużonymi powiekami, pokiwał głową. – A teraz wynoś się. A on gapił się dalej, aż nagle zboczył wzrokiem w lewo, do następnego okna w szeregu – i z jeszcze okrąglejszymi oczami spojrzał znów na Marcusa. – Powiedziałem, idź stąd! I jeśli cenisz swoje struny głosowe, stanowczo doradzam, żebyś nigdy więcej nie próbował takiej głupoty. Mężczyzna przełykał powietrze – Marcus widział, jak pracuje mu grdyka – i nagle jego wzrok znowu zaczął zbaczać w lewo. – Nie próbuj. – Marcus zniżył głos jeszcze bardziej, a cicha groźba tliła się pod powierzchnią słów. – Nie chcesz, żebym zszedł na dół i pomógł ci znaleźć drogę. Z oczami niczym spodki mężczyzna znów zaczął ruszać grdyką, w końcu zwiesił głowę i uciekł. Wychylając się dalej, Marcus patrzył, jak znika za rogiem domu. Czekał, dopóki

nie rozległ się tętent kopyt. Chwilę po tym, gdy z powrotem zrobiło się cicho, usłyszał delikatne skrzypienie otwieranego okna. – Dziękuję. Oparł się pokusie, żeby odwrócić głowę i spojrzeć na nią – z całych sił próbował nie myśleć, jak wygląda, zaspana i ze zmierzwionymi włosami. Wtedy poczuł ciepłą pieszczotę jej spojrzenia na swoich nagich ramionach. Dziękując Pani, że Niniver nie widzi niczego poniżej poziomu parapetu, zacisnął na nim ręce, aż do bólu, i zmusił się do opamiętania. – Kto to był? – Jego głos nadal grzmiał jak jakiś zwiastun przeznaczenia. – Jem Hills – odparła po chwili wahania. Jeden z tych, których wymieniła. Przeszukał w pamięci zgromadzone wcześniej informacje. – Jeden z synów naczelnego drwala? – Tak. – Robił coś takiego wcześniej? Znów się zawahała. – Dwukrotnie. Ale jego jest łatwo odstraszyć – myślę, że tu nie wróci. Tylko że Jem Hills wrócił już dwa razy, bo ona sama nie umiała go odstraszyć. Marcus prychnął. – Lepiej, żeby nie wrócił. Albo się dowie, jak łatwo mnie zirytować. Sam się zdziwił. Nie należał do tych, którzy szybko wpadają w gniew, jednak kiedy szło o nią… Siłą woli odepchnął się od parapetu i cofnął od okna. – Jest nadzieja, że nie będą nam już tej nocy przeszkadzać. – Nie… to znaczy tak. – Westchnęła, a potem miękko wyszeptała: – Dobranoc. Zdołał odpowiedzieć tym samym, a nie tylko chrząknąć. Zaczekał, aż ona zamknie okno, potem zatrzasnął swoje i wrócił do łóżka. Okryty po szyję wrócił do kontemplowania sufitu – i tej dziwnej złości, szczególnej natury rozdrażnienia, jakie nadal pulsowało w jego żyłach. Instynktownie wiedział, czym to jest, lecz upłynęło kilka długich minut, nim zechciał nadać tej emocji właściwe miano. Zaborcza zazdrość. Już sama myśl, że gdyby nie przepędził Jema Hillsa, ten typ dostąpiłby widoku, którego on sobie odmówił, budziła w Marcusie dziką złość. Rozpoczynał wieczór jeszcze nie do końca przekonany, czy rola opiekuna Niniver jest jego życiowym przeznaczeniem. Teraz nie miał cienia wątpliwości. Los chwycił go mocno w szpony i ciągnął nieodwołalnie na jego prawdziwą ścieżkę.

Na dobre czy złe, była tylko jedna droga naprzód. Dla niego. Dla niej. Dla nich obojga. Z tym wnioskiem, rozbrzmiewającym w jego głowie niczym trąbka posłańca, Marcus zamknął oczy i – ku swemu zaskoczeniu – dostał się w objęcia Morfeusza. Zamknąwszy okno, Niniver stała wpatrzona w nicość – z zatrzymaną w głowie wizją, którą powinna była starać się wymazać. W zamian… przywoływała każdy szczegół, każdą linię, powierzając je bezpowrotnie swej pamięci. Wychylał się do przodu, żeby Jem mógł go widzieć. To znaczyło, że ona też go widziała. Błądząc mimowiednie wzrokiem po silnych muskułach jego ramion i barków, długich przedramionach z widocznymi pręgami mięśni, nie potrafiła wykrzesać dwóch zbornych myśli. Mało tego. Kiedy się odchylał, zrobił lekki obrót, dając jej na ułamek sekundy jeszcze lepszy, pełniejszy widok swego skąpanego w księżycu wspaniałego torsu… Wciąż czuła suchość w ustach. Była pewna, że jakkolwiek by się starała, nigdy tego nie zapomni. Słyszała, jak Marcus wraca do łóżka, słyszała skrzypienie materaca, kiedy się na powrót układał. Jej skołowany umysł podsunął obraz jego rąk, długich palców wędrujących biegle po klawiszach fortepianu, kiedy grał melodię za melodią, wspomnienie jego barytonu, doskonale współbrzmiącego z jej sopranem. Te same ręce, widziane parę minut temu eleganckie palce chwytające się białego parapetu, wyglądały o wiele groźniej. Czuła, że jest w tym prawda o nim -wytworny na zewnątrz i niebezpiecznie silny w środku. Macki zimna dosięgały jej przez koszulę nocną. Otrząsnęła się z zamyślenia i wróciła do łóżka. Kiedy umościła się pod posłaniem i znów poczuła napór wszystkiego, co widziała, na jej zmysły, na jej zbyt rozkojarzony umysł, nakazała sobie skończyć z tą głupotą. Rozpamiętywanie takich wizji nie prowadziło do łatwiejszego ukrywania jej fascynacji Marcusem – jej zadurzenia się w nim, tak po prawdzie – a ukrywać to, zaprzeczać temu, była zmuszona. Myśli powiodły ją z powrotem do niezwykłego wieczoru, do wielu wzajemnych uśmiechów przy fortepianie, do przyjacielskiej sympatii unoszącej się między nimi

na skrzydłach muzyki. Wiedziała jednak wcześniej, jakiej klasy dżentelmenem jest Marcus, i to dlatego w końcu poddała się i poprosiła go – konkretnie jego – o pomoc. Bo on mógł i gotów był pomóc, w sposób zdecydowany i skuteczny, tak jak obszedł się z Jemem Hillsem. Z tych samych powodów zdawała sobie sprawę, że w przypadku mężczyzn takich jak Marcus wszystkie ich hojne przysługi są właśnie tym: przysługami. Biorą się z zakorzenionej opiekuńczości – jakiej mężczyźni tacy jak on są uczeni od kołyski – i nie znaczą niczego innego. Byłaby naprawdę głupia, wyobrażając sobie, że życzliwość Marcusa wypływa z czegokolwiek innego niż odruch dobrego wychowania. Zamykając oczy, zdołała oderwać od niego myśli i skupiła się na możliwych skutkach ostatniego incydentu. Marcus okazał się tak stanowczo odstraszający, że przy odrobinie szczęścia Jem nie powinien się oprzeć pokusie, żeby wszystko wypaplać. Wtedy rozniosłaby się wiadomość, że ona nie jest już sama, narażona na wszelkie głupie podchody kilku prostaków z jej klanu. Jeszcze raz poniosło ją świeże wspomnienie sceny – niezaprzeczalnej groźby w postawie Marcusa. Patrząc do przodu, nie miała wątpliwości, że może na nim polegać, że Marcus Cynster ochroni ją przed każdym możliwym zewnętrznym zagrożeniem. Ale kto ochroni jej serce? Jej głupie, naiwne uczucia? To już należało do niej.

ROZDZIAŁ 4 Marcus formalnie rozpoczął misję opiekuna Niniver następnego rana. Czekając na nią przy śniadaniowym stole, uporał się z kopiastą porcją szynki, kiełbasy i swego ulubionego kedgeree, potrawki z ryżu, wędzonej ryby i jajek, a w myślach dokonywał przeglądu nowego, jak to nazywał, pola bitwy. Cel miał jasny – zdobyć rękę Niniver oraz pozycję u jej boku. Przeszkody? Na jego rozeznanie, najpoważniejsze wynikały z faktu, że ona była panią klanu. Zwykle w małżeństwie, zwłaszcza w jego sferze, mężczyzna przyjmował rolę władcy, będąc posiadaczem tytułu, właścicielem ziemskim lub mając innego rodzaju majątek i wpływy. Kobieta wnosiła posag – fortunę albo ziemię, albo podobne materialne bogactwo – ale przypadała jej rola podpory męża. W tym przypadku to nie wchodziło w grę. Owszem, on był właścicielem ziemskim; posiadał znaczący majątek i wpływowe koneksje, ale to Niniver została głową klanu – to ona sprawowała władzę z wyboru członków klanu. W ich małżeństwie Niniver nie zostałaby jego podporą, lecz na odwrót – on stałby się podporą swojej żony. Szansa, że czeka go taka przyszłość z nadania losu, była dziwnie pokrzepiająca. Aż się prosiło powiedzieć, że dzięki swemu urodzeniu i wychowaniu, jakie otrzymał, wyjątkowo się do tej roli nadawał. Pozycja męża kobiety u władzy nie była marzeniem zbyt wielu mężczyzn, a jeszcze mniej byłoby zdolnych skutecznie się w niej sprawdzić. Kilka lat temu babcia Helena zwróciła mu uwagę, że tylko mężczyźni o wielkiej pewności siebie spełniają się w roli męża swojej żony – jak ojciec z jego matką, obecną Panią na Vale, czy jak Thomas z Lucillą. Helena przekonywała, że bycie „księciem małżonkiem” nie tylko nie ujmuje męskości, ale wręcz wymaga jej więcej. Trzeba do tej roli być typem mężczyzny, którego tożsamość i poczucie własnej wartości nie zależą od tytułu, a już na pewno nie od tego, czy jego żona jest mu podległa. Myśląc o paniach z jego rozległej rodziny, Marcus o mało nie parsknął. Żadnej z żon w rodzie Cynsterów nie dałoby się nazwać podległą. Równą partnerką, owszem – a ich mężowie szybko się przekonywali, że życie małżeńskie na takich zasadach jest o niebo lepsze. Pod każdym względem. Pochodził z takiej tradycji męskości; jego oczekiwania, poglądy i pragnienia były

zakorzenione w takim etosie – dzięki czemu nie miał żadnych wątpliwości, czy nadaje się na opiekuna Niniver, jej protektora, obrońcy i głównego stronnika. Jej męża. To była rola, do której przysposobił go los i Pani, rola, której pragnął się podjąć, rola, o którą z właściwym sobie oddaniem zamierzał się ubiegać. W jaki sposób? To było jedyne pozostałe pytanie. Usłyszał lekkie kroki Niniver w korytarzu. Podniósł głowę, kiedy weszła do jadalni. Zobaczyła go; ich oczy się spotkały i wtedy zwolniła, ale zaraz posłała mu uśmiech i poszła dalej w stronę kredensu. – Dzień dobry. I jeszcze raz dziękuję za przepędzenie Jema. – Powiedziałbym, że zrobiłem to z przyjemnością – i rzeczywiście – ale coś takiego nie powinno się było nigdy wydarzyć. – Wstał; czekał, gdy brała z bufetu dwie grzanki, ale ku jego zdziwieniu wybrała miejsce naprzeciwko niego. Ferguson przyszedł z dzbankiem herbaty, postawił go, zanim Niniver wybrała miejsce, a potem przytrzymał jej krzesło. Kiedy już wygodnie siedziała, Marcus wrócił na swoje miejsce i, widząc, że ona zerka na bufet, podał jej słoik z marmoladą. Otarli się palcami i przebiegł go lekki dreszcz. Wiedział, że ona też to poczuła, ale nawet jej powieka nie drgnęła, absolutnie niczym się nie zdradziła. Najwyraźniej jej wybór, gdzie usiąść, z szerokim stołem pomiędzy nimi zamiast w swoim zwykłym miejscu, na krześle obok niego, był przemyślany. A więc była płochliwa. Zważywszy na wszystko, to nie powinno go dziwić. Był fachowcem od układania płochliwych zwierząt, a doświadczenie mu podpowiadało, że podobne metody sprawdzają się wobec kobiet. Wierzył, że będzie miał mnóstwo czasu na zaradzenie płochliwości, kiedy już uwolni ją od wszelkich zagrożeń. Patrząc, jak Niniver rozsmarowuje marmoladę na dwóch grzankach, zaczął się zastanawiać – jak to często robił, obserwując identyczne zachowanie u swoich sióstr – jakim cudem nawet takie drobiazgi jak Niniver, Lucilla i Annabelle przeżywają do pory lunchu o dwóch cienkich grzankach, marmoladzie i kilku filiżankach herbaty. Niniver odstawiła na bok marmoladę i sięgnęła po dzbanek z herbatą. Zostawiając tę wieczną tajemnicę, skupił się z powrotem na niej i jej ostatnich problemach. – Powiedziałaś, że Jem już dwa razy wcześniej próbował serenad pod twoim

oknem. – Te incydenty nie znalazły się na liście Seana i Mitcha. Zrezygnował teraz z cytowania tamtej listy w całości. – Wiem o bójce na wybiegu. Co jeszcze… jakie inne podobne incydenty miały miejsce? Niniver zasępiła się i przez chwilę myślała. – Chyba pierwszy „incydent”, jako taki, wydarzył się na początku lata. Carter Bonham i Milo Wignell przyjechali zaprosić mnie na piknik. – Skrzywiła się na samo wspomnienie, potem spojrzała przez stół na Marcusa. – Próbowali nalegać, ale wymówiłam się żałobą. Przyjechali jeszcze raz jesienią… gdzieś pod koniec października. Ale zobaczyłam, jak podjeżdżają w swoim faetonie i kazałam Fergusonowi powiedzieć, że mnie nie ma. Nie wrócili… jak na razie. Potem byli inni, tacy jak oni… – Zaczekaj. – Marcus pochylił się do przodu, ściągając brwi. – Bonham i Wignell nie są z klanu, prawda? I mówiąc o takich jak oni, masz na myśli szlacheckich synów? Powstrzymała się od przygryzienia dolnej wargi. – Tak. – Ale mówiłaś, tak mi się zdaje, że wszyscy mężczyźni, którzy ci się narzucają, są z klanu? – Teraz tak. Oni wszyscy są z klanu. Ale tamci… oni byli znajomymi Nigela i Nolana. Marcus przyglądał się jej chwilę, potem zacisnął usta. Pokiwał głową. – Podaj mi wszystkie nazwiska. Kiedy wymieniła ostatnie, Marcus odchylił się na krześle, z miną sugerującą, że dodaje wszystkie dane do jakiejś naczelnej listy w swojej głowie. Potem wrócił spojrzeniem do niej. – Opowiedz mi o wszystkich incydentach, które pamiętasz. Westchnęła ciężko, ale bez protestu zaczęła mówić. Lista była długa – dłuższa niż się spodziewała; nie zapisywała wszystkich kolejnych zdarzeń nawet w swojej głowie. Niektóre incydenty budziły strach, ale dużo, z perspektywy czasu, było raczej śmiesznych. Pomimo to, kiedy skończyła swoją recytację i spojrzała na Marcusa, jego twarz nie zdradzała śladu rozbawienia. Miał twardą, posępną minę i złowrogie błyski w oczach. Jego siła i groźba, którą mógłby spełnić, były dla niej całkowicie czytelne, ale, tak jak ostatniego wieczoru, ani cień tej wrogości nie był skierowany w nią; miała raczej wrażenie, jakby Marcus, z niezłomną determinacją, tworzył wokół niej

tarczę ochronną. Stłumiła w sobie mimowolny dreszcz uznania. Marcus wyczuł ten dreszcz; ta instynktowna reakcja przyciągnęła raptownie jego uwagę. Przyglądał się Niniver kilka długich sekund, dziwiąc się, że pomimo tylu zamachów na jej prywatność i spokój, które znosiła przez ostatni rok – odkąd została wybrana na głowę klanu – ona wciąż była… tą samą Niniver. Spokojną, opanowaną, stałą jak opoka, z zakorzenioną gdzieś głęboko praktyczną skłonnością. Ale te wszystkie ataki – bo tak je trzeba było nazwać – musiały się na niej odbić. W najlepszym razie przysporzyły niepotrzebnego napięcia, kiedy, o ile dobrze zrozumiał, już i tak się szarpała, żeby opanować sytuację w klanie. Jedyne pocieszenie, że w końcu te incydenty sprowadziły ją do niego. Przez nie musiała w końcu przyznać, że potrzebuje opiekuna, i że tym opiekunem powinien być on. Przechyliła głowę, szukając swymi niebieskimi oczami jego twarzy. – Czy to chciałeś wiedzieć? – Tak. Muszę znać wszystkich zamieszanych, żeby wiedzieć, na kogo mam uważać. I musiałem się dowiedzieć, co zrobili, bo to mi daje jakieś pojęcie, jak bardzo mogą być zdeterminowani. Położyła swoją serwetkę obok talerza. – Więc jak bardzo są zdeterminowani? Marcus wstał, żeby obejść stół. – Tacy jak Jem tylko próbują swoich sił, łatwo ich będzie zniechęcić. Ale inni? – Przede wszystkim miał na myśli kumpli Nigela i Nolana. Odsunął jej krzesło. – Co do nich, wstrzymam się z opinią. Wziął ją za rękę i pomógł jej wstać. Poczuł, jak drżą jej palce, i uwolnił je z uścisku. Niniver spojrzała na niego, a potem z uniesioną głową ruszyła pierwsza do drzwi. – Przez resztę przedpołudnia będę w bibliotece. – Odetchnęła z ulgą, że nie odebrało jej mowy; czuła się, jakby miała ściśnięte płuca i prawie nie oddychała. Jej zmysły oszalały, skacząc i podszeptując, że on jest blisko, że niemal depcze jej po piętach – niestworzone głupstwa. Co do ręki, którą ściskał, wciąż parzyła ją skóra. Absurdalnie kuszącym żarem. Była zdecydowana ignorować wszystkie swoje reakcje; on się zachowywał jak dżentelmen wobec damy – nic więcej. – Doszłam do tego, że muszę przejrzeć wszystkie po kolei wydatki ponoszone przez majątek. Nie minął jeszcze pełen rok, odkąd zostałam wybrana na panią,

więc ciągle się uczę, a prowadzimy tyle różnych interesów… Ale ty musisz to świetnie znać z doświadczenia w Vale. – Szła najszybciej jak mogła, byle nie przejść w bieg. Drzwi biblioteki otworzyła z marszu, nie zatrzymując się też za progiem. On wszedł za nią i zamknął drzwi. Zmierzając do biurka w końcu pokoju, obejrzała się za siebie – i długi, szeroki pokój, najdłuższy we dworze, zdawał się kurczyć. Marcus zajmował dużo miejsca, nie tylko fizycznie, ale jakby sama jego aura rozpościerała się na zewnątrz i anektowała przestrzeń, żądając jej i czyniąc ją swoją. Odwróciła głowę, spiesząc do bezpiecznego azylu za biurkiem jej ojca. Marcus patrzył, jak wślizguje się za biurko i zasiada w wysłużonym admiralskim fotelu. Tak jak poprzedniego dnia widział, jak daje się pochłonąć swoim księgom handlowym, i widział, jak powoli zmartwienie zasnuwa jej twarz. Ale tak jak poprzednio zdusił w sobie impuls, żeby doradzić jej w sprawach majątku – zarządzała nim z jako takim powodzeniem przez ostatni rok, więc nie potrzebowała natychmiastowej pomocy na tym froncie. Najpierw bezpieczeństwo i obrona, odejmowanie ciężarów później. – Czy jest jakiś inny pokój, mały gabinet czy biuro, z którego mógłbym na krótko skorzystać? – Nie powiedział, w jakim celu; nie musiała wiedzieć. Jej niemal entuzjastyczna mina zmusiła Marcusa do ukrycia zbyt drapieżnego uśmiechu. Skoro była tak płochliwa, postanowił zniknąć z jej ulubionego terytorium – na jakiś czas – i pozwolić, żeby się zrelaksowała. – W końcu korytarza jest mały gabinet. – Wskazała kierunek piórem. – Używał go Nigel za życia taty. Teraz nikt z niego nie korzysta. – Wspaniale. – Kiwnął brodą na księgi. – Zostawiam cię z tym. Odwrócił się i ruszył do drzwi. Nie musiał widzieć wdzięczności na jej twarzy, by wiedzieć, że zrobił dobry ruch. Wyszedł na korytarz, zamknął drzwi biblioteki, przystanął, żeby zastanowić się nad następnym ruchem, potem odszedł szukać gabinetu i podjąć kolejny krok w ustanawianiu swej pozycji jako rycerza Niniver. W małym gabinecie stało biurko z wielkim fotelem za nim, dwa proste krzesła przed nim i dwa wysokie regały na książki przy bocznych ścianach. Na półkach regałów leżało kilka starych magazynów i nic więcej. Pokój był pozbawiony jakichkolwiek ozdób czy drobnych sprzętów, nie licząc mosiężnej lampy na rogu biurka.

Usadowiony za biurkiem, plecami do okna wychodzącego na wybieg dla koni, Marcus patrzył na Fergusona i gospodynię, panią Kennedy, którzy siedzieli na krzesłach naprzeciwko niego. – Tak jak to widzę, moją rolą tutaj jest chronić panią Carrick przed wszelkimi zagrożeniami, fizycznymi bądź innymi. Wasza pani nie będzie przez nikogo molestowana. Nie będzie miała niepotrzebnych zmartwień. Nikt w żaden sposób nie będzie jej dręczył. Potraktuję to bez pardonu, jeśli ktokolwiek przysporzy jej kłopotów. Zarówno Ferguson, jak i stateczna gospodyni, wyglądali na dyskretnie podekscytowanych. Marcus badał ich przez moment wzrokiem, zanim przeszedł do konkretów. – Wczoraj o północy przeżyliśmy wizytę Jema Hillsa, który myślał, że pani Carrick spodoba się serenada pod oknem. Rozmawiałem z nim i sprostowałem jego błędne mniemanie. Oboje, Ferguson i pani Kennedy, mieli zdziwione miny. – Ja… – Ferguson spojrzał na gospodynię i otrzymał wyraźne zaprzeczenie głową – my nic z tego nie słyszeliśmy. – Właśnie. Wasze pokoje wychodzą na drugą stronę, więc byliście nieświadomi, co się dzieje po tej stronie domu, którą zajmuje pani Carrick. Co wyjaśnia, dlaczego będę nadal zajmował pokój sąsiadujący z pokojem pani Carrick. Ona stanowczo potrzebuje ochrony za dnia i w nocy. Lokaj i gospodyni przyjęli to z mniejszym zadowoleniem, ale żadne nie zaprotestowało. Marcus nie wątpił, że oboje zrobiliby, co tylko w ich mocy, by wspierać i chronić Niniver; byli jeszcze jedną parą potencjalnych obrońców, którzy, jak Sean i Mitch, dotąd nie byli w stanie działać skutecznie. On zaś nie miał skrupułów w wykorzystaniu ich świadomości, że coś szwankuje, do pozyskania wsparcia dla jego własnej roli. Ich mogły ograniczać klanowe układy i lojalności, a jego wcale. Mógł działać tam, gdzie oni byliby zmuszeni lawirować, a gdy chodziło o rozprawienie się z takimi typami jak znajomkowie Nigela i Nolana, miał nieporównanie więcej atutów niż ktokolwiek z klanu. – Po wczorajszym nocnym występie mam nadzieję, że Jem rozpowie, że pani Carrick nie jest dłużej sama i że każdy, kto się ośmieli zakłócać jej życie, będzie miał do czynienia ze mną. Krótko mówiąc, zamierzam pełnić rolę jej opiekuna. – Urwał, żeby mieli szanse się z tym oswoić, po czym ciągnął dalej: – Jestem pewien, że cała służba jest świadoma, jakim skarbem dla klanu jest pani Carrick. Byłbym

wdzięczny, gdybyście wszyscy rozgłosili, że wasz skarb ma teraz anioła stróża. Takiego, który będzie bardzo źle widział jakiekolwiek dalsze zajścia. Wyraz ulgi na obu pokrytych zmarszczkami twarzach był nie do pomylenia z niczym innym, jednak zamiast zgodzić się i przyznać to na głos, w milczeniu spojrzeli po sobie. W końcu Ferguson zwrócił się do Marcusa: – Jesteśmy wdzięczni, i to bardzo, że pan chciał przyjechać i stanąć za panną Niniver. – To na pewno. – Pani Kennedy potrząsnęła siwymi lokami, ale z jej twarzy nie zniknęła zimna powaga. Ferguson wziął głęboki oddech. – A niech tam… pan nie jest z klanu, a my wszyscy bardzo poważamy pannę Niniver, i jako że nie ma już nikogo, kto by za nią zapytał, to… – Śmiało spojrzał Marcusowi w oczy. – Czujemy, że musimy zapytać, jakie są pańskie zamiary względem samej panny Niniver… pani Carrick. Spodziewał się tego pytania. A nawet gorzej by o nich myślał, o ich oddaniu Niniver, gdyby nie spytali. Nie przewidział tylko siły emocji, jakie wezbrały w nim, gdy przyszło udzielić odpowiedzi – stanowczej i ostatecznej. Lecz odburknięcie „Ona jest moja”, choć trafne, nie było dobrym wyjściem. Utrzymując pozory niewzruszonego spokoju, odpowiedział swobodnym tonem: – To będzie zależeć wyłącznie od niej, tak jak być powinno. Odpowiedź była prawdziwa i szczera, nawet jeśli nie oddawała gwałtowności jego uczuć. Te nadal trzymał skrzętnie ukryte. Ferguson i pani Kennedy odetchnęli z widoczną ulgą. Wiedzieli, kim on jest, wiedzieli, że jego słowu można ufać. Swoją deklaracją ugasił ich niepokój, usunął wszelkie powody ku temu, żeby chcieli stawiać opór. Otworzył drogę tym dwojgu oraz całej służbie, by przyłączyli się do planu i wspólnie z nim chronili Niniver. Ferguson jeszcze raz spojrzał mu w oczy, po czym wstał. Skłonił głowę. – Dziękujemy, sir. W imieniu nas wszystkich. Pani Kennedy podniosła się z krzesła i dygnęła. – Z radością zrobimy, co w naszej mocy, żeby pomóc. Wszystko, co będzie trzeba, żeby tylko ująć trochę ciężaru z pleców panny Niniver. Marcus uśmiechnął się i też wstał. – Powiadomię was, w jaki sposób wy i cała reszta moglibyście pomóc. Kiedy oboje wyszli, Marcus usiadł z powrotem w fotelu. Po chwili obrócił się

plecami do biurka, żeby wyjrzeć przez okno. Był zadowolony z przebiegu rozmowy. Nie dziwił go rezultat, ale negocjowanie, żeby służba stanęła murem po jego stronie, mogło zająć o wiele więcej czasu. Cieszył się, że poszło tak łatwo. Zdziwiło go zaś to, jak gwałtownie jego własne ja zareagowało na pytanie Fergusona. Czy też, gwoli precyzji, na zawartą w tym pytaniu sugestię, że Niniver nie jest jeszcze jego. „Jego” w sensie pierwotnym, który był jedynym sensem, jaki rozumiało jego wewnętrzne niższe ja. Wiedział, że będzie tak czuł wobec przeznaczonej mu od losu przyszłej żony, ale że taki poziom zaborczości już w nim był i tak mocno dawał o sobie znać… to było lekko niepokojące. Nie minęła jeszcze doba, odkąd uznał, że Niniver jest pisaną mu przyszłą żoną, centralną postacią jego prawdziwego i przeznaczonego losu. Spodziewał się przechodzić kolejne etapy rosnącej zaborczości, zanim osiągnie moment: Ona jest moja i niczyja inna. Okazało się, że to nie tak. Najwidoczniej jego niższe ja wyrwało daleko w przód i znalazło się już na końcu tej drogi, jeszcze ciągnąc na smyczy, żeby gnać dalej. Co mogło stanowić problem, zważywszy, że Niniver, o czym świadczyła jej kapryśność, nie miała na razie pojęcia o jego skłonności, nie mówiąc o roli, jaką było jej przeznaczone pełnić w jego życiu. Wprawdzie mogła coś podejrzewać siódmym zmysłem, ale nie mogła wiedzieć, bo doprawdy wiele go kosztowało, by ukryć wszystko, co do niej czuł od lat. Czas mijał, a on patrzył niewidzącym wzrokiem na padok. W końcu obrócił się z powrotem twarzą do pokoju. Patrząc prawdzie w oczy, prawdzie, którą zarówno jego racjonalne, jak i podświadome ja akceptowało i rozumiało, na pewno mądrze byłoby wzmóc batalię i szybciej przekonać Niniver, by została jego żoną. Jako myśliwy potrafił zdobyć się na cierpliwość, ale w obecnej sytuacji niewskazane było przeciąganie struny, nie przy tak głęboko już pobudzonych jego niższych instynktach. Tu się pojawiała jeszcze inna komplikacja. Choćby przekonał Niniver, żeby była jego, nie mógł jej tak naprawdę prosić o rękę, dopóki nie zostanie uwolniona od wszelkich zagrożeń, fizycznych czy innych. Gdyby nie poczekał, prośba o jej rękę mogłaby zabrzmieć jak żądanie zapłaty za wyświadczone przysługi… Skręciło go w żołądku na samą myśl.

Jakieś odgłosy na zewnątrz przyciągnęły go do okna. Na wybieg przed stajnią dopiero co wjechał jego stajenny, Johnny, i zsiadał z konia. Miał przytroczoną do siodła jedną z podróżnych toreb Marcusa. Marcus podniósł się i ruszył do drzwi. Krok po kroku. Rozpakowywał u siebie w pokoju torbę, którą przywiózł mu Johnny, kiedy usłyszał kroki Niniver na schodach. Okrążyła galerię i weszła do swojego pokoju. Słyszał, jak się krząta, chodzi wkoło, potem usłyszał dźwięk jak uderzenie buta o podłogę. Kilka minut później otworzyły się jej drzwi; cięższe niż poprzednio stąpanie w jego stronę wskazywało na buty jeździeckie. Odwrócił się do swoich otwartych drzwi, gdy weszła za próg. Uśmiechnęła się. – Chcę przez resztę przedpołudnia potrenować nasze charty. Nie wybrałbyś się ze mną? – Oczywiście. – Nie musiała pytać; wiedziała, że on podziela jej zainteresowanie chartami. Przebrała się w strój do jazdy konnej. Marcus miał już na sobie świeżą koszulę, bryczesy i długie buty. Porzucając do połowy rozpakowaną torbę, podszedł do łóżka i wrzucił na siebie odłożoną marynarkę jeździecką. – Gdzie trzymasz charty? Thomas mi coś wspominał, że przeprowadziłaś je do jakiejś farmy w waszym majątku. – Musiałam je ukryć, żeby Nigel ich nie sprzedał. – Wzruszyła ramionami. – Albo Nolan… Nie jestem już pewna, kto za czym stał. – Ale ocaliłaś charty. – Podszedł do niej, gotowy do wyjścia, i Niniver wycofała się na korytarz. Ramię przy ramieniu ruszyli ku schodom. – Udało mi się ukryć najlepsze z nich. – Szła u jego boku, nie przejawiając żadnych oznak wcześniejszego napięcia. – Sfora jest ciągle poza dworem, u starego Egana. Miał stodołę, której nie używał, a że za czasów taty był trenerem i opiekunem psiarni, zostawiłam z nim nasze charty. Pomagają mu dwaj bratankowie. Myślę, że jest zadowolony, że może przekazać komuś swoją wiedzę. – Nawiasem mówiąc, nie obronię cię przed natrętami, jeśli nie będę z tobą. – Pochwycił jej otwarte niebieskie spojrzenie. – Więc, jeśli łaska, byłbym wdzięczny, gdybyś zgodziła się nie opuszczać domu, zanim mi wcześniej nie powiesz. – Dobrze – powiedziała po chwili zastanowienia i odwróciła twarz. Liczył na jakąś wyraźniejszą obietnicę, ale Niniver wydawała się autentycznie

zgodna, i dopóki gotowa była go uprzedzać o każdym wyjściu, asystowanie jej w tego rodzaju wycieczkach było jak upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Po pierwsze, jego obecność u boku pani Carrick powinna być zanotowana przez wszystkich, którzy ich zobaczą – i, jeśli szczęście zdarzy, rozpowiedzą na wszystkie strony – a po drugie, spędzanie z nią godzin poza domem miało dostarczyć Marcusowi okazji do oswojenia jej z myślą, że jest mu przeznaczona na żonę. Na padoku przed stajnią Niniver czekała w słońcu, aż Sean, Mitch i Marcus osiodłają ich konie. Siwosz Marcusa, dużej postury wałach, okazał się krnąbrny, ale gdy pozwolił się w końcu wyprowadzić, zarzucił łbem i gotów był do jazdy. Trochę ku jej zaskoczeniu Marcus podał wodze Fredowi. Z krótkim „przytrzymaj go” do Mitcha, który wyprowadzał Oswalda, Marcus zamaszystym krokiem ruszył w jej stronę… Och, nie. Tylko tyle zdążyła pomyśleć, zanim Mitch podprowadził Oswalda. Marcus zatrzymał się przed nią i z uśmiechem sięgnął do jej talii. Uniósł ją i posadził w siodle, jakby ważyła tyle co piórko; dla niego pewnie tak. Wrażenie silnych dłoni i palców obejmujących jej talię niemal przyprawiło ją o zawrót głowy, ale szybko ją puścił i cofnął się od konia. Bez tchu, schyliwszy głowę, zajęła się dopasowaniem buta w strzemieniu i poprawianiem spódnicy. Wreszcie nabrała jakoś powietrza i wydusiła słabe „dziękuję”. Ulżyło jej, kiedy Marcus, najwidoczniej zadowolony, że nie grozi jej upadek, wrócił do swojego konia. Dosiadł go jednym płynnym ruchem, żywe wcielenie siły, mocy i wdzięku. Choć strofowała się, żeby nie patrzeć, jej bezrozumne zmysły chłonęły ten widok bez opamiętania. Wreszcie skierował głowę siwka ku bramie padoku. Niniver wzięła głębszy oddech, wyprostowała się, zebrała wodze Oswalda, dźgnęła go nogą w bok i ruszyła za Marcusem. W końcu tego właśnie chciała; Marcus Cynster potraktował swoje zobowiązanie – że odstraszy jej zalotników – jak najpoważniej i zamierzał zostać we dworze co najmniej na kilka dni. Musiała więc po prostu przyzwyczaić się do jego bliskości, oswoić z przelotnymi dotknięciami, które były niczym innym jak uprzejmymi gestami porozumienia między dżentelmenem a damą. Zaproponowała odwiedzenie chartów, wiedząc, że to jest pasja, którą podzielają, że on równie chętnie jak ona pobędzie ze stadem jej psów. Parę godzin wspólnej przyjemności było prezentem, na jaki mogła sobie pozwolić w zamian za jego pomoc.

Równomierny tętent końskich kopyt uspokoił ją. Dla niej jazda wierzchem była równie łatwa jak oddychanie – łatwiejsza, przynajmniej gdy obok był Marcus. Kochała ruch, kochała spędzać czas pod gołym niebem, uwielbiała czuć słońce na twarzy i wiatr targający jej włosy. Poczuła na sobie spojrzenie Marcusa, ale nie odwróciła głowy. Kątem oka dostrzegła na jego ustach lekki, raczej zadowolony uśmiech. Nie patrz! Nie patrz! Tym razem posłuchała. Ze wzrokiem skierowanym prosto przed siebie wysforowała się do przodu. Dwie godziny później pogłaskała po głowie swoją ulubioną sukę, po czym – z nieskrępowanym uśmiechem – spojrzała w górę na Marcusa. – Chyba powinniśmy już wracać. Ona sama dosłyszała nutę żalu w swoim głosie. Nic dziwnego; ten czas sprawił jej nawet więcej radości, niż się spodziewała. Dzielenie się pasją do chartów szkockich z kimś, kto nie tylko rozumiał te duże, inteligentne psy, ale okazywał im trwałe zainteresowanie, było… więcej niż emocjonujące. Było oczyszczające, spełniło dla niej rolę katharsis. Dotąd nie zdawała sobie sprawy, od jak dawna żyła bez dzielenia niczego z nikim. Marcus stał oparty o słupek ogrodzenia wielkiej zagrody. Odwzajemnił tylko uśmiech, nie komentując jej słów. – Powiedz mi coś o tej nowej cesze węszenia górnym wiatrem. Naprawdę myślisz, że będzie przekazywana? Wstała i otrzepała spódnicę. – Na razie nie mam pewności. – Kiwnęła na sukę. – Jej szczenięta są jeszcze za młode do trenowania, czy nawet do testowania. Z drugiej strony znalazłam tę cechę tylko u niej i u jej sióstr, i w mniejszym nasileniu u samców tej samej linii, więc mam sporo nadziei. Poświęcili godzinę na standardowy trening sfory – wyjątkowo zdrowego i silnego stada chartów szkockich. Aby takie psy mogły służyć myśliwym, wymagają odpowiednich komend, stale wzmacnianych. Niniver miała swój własny zestaw, ale tylko trochę różniący się od komend, których używał Marcus; on szybko się dostosował i z przyjemnością pomagał jej w pracy ze starszymi psami. Przy okazji zaś bardzo skrzętnie wykorzystywał każdą szansę, by jej dotknąć – a to ręka na jej plecach, kiedy przechodził obok, a to muśnięcie ramienia, by przyciągnąć jej uwagę, a to sprowokowane przez niego otarcie się palcami, kiedy

badali jednego z psów. Całkiem niewinne dotknięcia, choć jego ostateczny cel z niewinnością nie miał nic wspólnego. Ale potem Niniver pokazała mu dowód na pewną psią cechę, nad której rozwijaniem pracowała – zdolność węszenia górnym wiatrem w jednej rodzinie jej chartów. Zasadniczo charty szkockie tropią wzrokiem; potrafią wypatrzyć zwierzynę na duży dystans i, dzięki swej szybkości, są najlepsze w pogoni. Poza tym psy tej rasy dość dobrze szukają dolnym wiatrem, po śladzie, jak większość ras z grupy chartów. Jednak tylko kilka doborowych ras było znanych z tropienia górnym wiatrem, i nie należały do nich charty szkockie. Swoją drogą, z tego, co wiedział Marcus, hodowcy i trenerzy nigdy specjalnie nie szukali węszących górnym wiatrem pośród ras od dawna uznanych za tropicieli właściwych, węszących po śladzie albo szukających wzrokiem. Odkrycie Niniver zapowiadało się na przełomowe, dlatego Marcus czuł się zaszczycony i uradowany, że podzieliła się tym właśnie z nim. Że ufała mu i powierzyła swój sekret. Krok po kroku. Kiedy podeszła, oderwał się od słupka i wyprostował. – Widzę zdecydowane korzyści w trzymaniu mieszanego stada. Zmniejszy się ryzyko zgubienia tropu, jeśli będziesz miała psy, które węszą i górą, i po śladzie. Wziął ją za rękę i podtrzymał, kiedy wychodziła ze słomy i zachwiała się, wycierając but z czegoś przyklejonego do podeszwy. Potem ją puścił i odsunął się. Mimo że zauważyła jego dotyk, przyjęła go bez drżenia, bez żadnych oznak zmysłowej płochliwości. Następny kroczek do przodu. Czekał w długim, biegnącym przez prawie całą stodołę przejściu, podczas gdy ona zamknęła furtkę zagrody i zasunęła rygiel. To nie była psiarnia z prawdziwego zdarzenia, jaką on sam miał, lecz stara stodoła przerobiona na ciąg grodzonych zagród dla psów. Tuż za głównymi wrotami zostawiono małą arenę z ogrodzonym wybiegiem do trenowania psów. Mimo prowizorycznej konstrukcji wyremontowany budynek, pod nadzorem Niniver i, jak rozumiał Marcus, starego Egana, poprzedniego opiekuna psiarni, sprawdzał się całkiem dobrze i mieścił wszystkie potrzebne strefy do utrzymania aktywnego programu hodowlanego. I to sama Niniver prowadziła ten program. Marcus nie wychodził z podziwu, ale wcześniej spędził parę minut na pogawędce ze starym Eganem (,,stary” zdawał się uznaną częścią imienia tego mężczyzny) i patrząc na Niniver poddającą próbie dziesięć z najbardziej doświadczonych chartów, dowiedział się, jak wielkim

podziwem i szacunkiem darzy ją trener. Po ostatnich godzinach też gotów był oddać jej należyty szacunek. Obserwując, jak pracuje z chartami, jak trzyma w ryzach te często trudne bestie, dostrzegł jej inną stronę. Była stanowcza, kompetentna i zdecydowana, i potrafiła wydobyć co najlepsze z tych, którymi komenderowała. Miała wszystkie przymioty dobrego władcy, zarówno ludzi, jak i chartów. Była kobietą o różnych i przeciwstawnych obliczach, fascynującym melanżem delikatnego, kruchego i wrażliwego z jednej strony oraz silnego, niezłomnego i zaciekłego z drugiej. Rzuciwszy ostatnie spojrzenie na swoje charty, zwróciła twarz do Marcusa. – Mogę zerknąć na odstawione od piersi szczeniaki? – Zastanawiał się, ile ich jest, i jak się mają pod względem zdrowia i wigoru z porównaniu z jego przychówkiem. Uśmiechnął się szeroko. – Wiem, że będę pod wrażeniem, jestem na to przygotowany. Zaśmiała się. – Oczywiście, możesz je zobaczyć. – Odwróciła się i ruszyła w głąb stodoły. – Są tam. Niezmiernie go ucieszyło, że wydobył z Niniver ten lekki, beztroski śmiech. Sympatyczne poczucie koleżeństwa, jakie dzielili przy chartach, było najlepszą atmosferą do zdemontowania jej kolczastych zasieków. Dziesięć minut później klęczeli w jednej z ostatnich zagród pośród gromadki ruchliwych, wiercących się stworzeń, oboje uśmiechnięci i rozbawieni, gdy dobiegły ich odgłosy kłótni. Ryk męskich głosów niósł się od przodu stodoły, zniekształcony przez ściany zagrody. Jakiś mężczyzna raptownie wrzasnął. To brzmiało jak „Nie!”. Marcus pomyślał, że protest wyszedł z ust starego Egana. Potem wszystkie inne dźwięki zagłuszył chóralny skowyt i szczekanie. Podnosząc się z kolan, rozkazał stanowczym głosem: – Zostań tu. Wyszedł z zagrody, zatrzaskując za sobą furtkę. Musiał zmrużyć oczy przed snopem światła wpadającego przez otwarte wrota stodoły. Kilka potężnych, męskich rozmiarów sylwetek przechodziło w tę i we w tę przez świetlną smugę, potem zjawiły się psy – kłębiąca się zgraja chartów. Kimkolwiek byli ci ludzie, to oni spuszczali psy w zagrodach bliżej wejścia. Co oni, u diabła, robią? Ruszył szybkim krokiem, ale kiedy więcej psów dołączyło do burdy, przeklął i zaczął biec.

Zwolnił, będąc wystarczająco blisko, żeby widzieć wyraźnie, i błyskawicznie zlustrował chaotyczną scenę. Jeden krępy mężczyzna stał u samego wejścia, powstrzymując szarpiącego się zaciekle i miotającego przekleństwami Egana. Dwaj inni, też słusznej postury, słoniowaci brutale, szli od zagrody do zagrody, radośnie otwierając furtki. Ponad dwadzieścia chartów – wszystkie dorosłe – kłębiło się w przejściu; z powodu ich ujadania mężczyźni nie słyszeli zbliżającego się Marcusa. Nagle zza pleców dobiegł go szelest przyspieszonych kroków. Najbliższa góra mięśni uśmiechała się głupawo i człapała w stronę zagrody, w której Niniver trzymała swoje wyjątkowe, tropiące górnym wiatrem, suki. Niniver przemknęła obok Marcusa i rzuciła się na mężczyznę, łapiąc go za ramię, żeby nie zdążył odsunąć rygla. – Nie! Ed… co ty robisz? Ed – jeden z natrętów z jej klanu? Ed nie zauważył jej wcześniej; napiął się odruchowo, żeby ją odepchnąć. Zdał sobie sprawę, na kogo się zamierza, w ostatniej sekundzie. Wyglądał prawie komicznie w swoim zdziwieniu, próbował zatrzymać gwałtowny ruch, ale Niniver już zataczała się do tyłu. Marcus zdążył ją chwycić jednym ramieniem. Używając jej wagi do dodania sobie impetu, wymierzył w pełni zadowalający sierpowy w szczękę Eda. Olbrzym stęknął i zachwiał się w tył – już nie zdziwiony, tylko cały w szoku. Marcus, jeszcze w skręcie tułowia, dokończył ciosu i Ed runął z łomotem na zasypaną słomą ziemię. Marcus zdał sobie sprawę, jaką naiwnością było zakładać, że Niniver posłucha jego rozkazu. Stawiając ją na nogi, powiedział: – Zajmij się Eganem i chartami. Tamtych zostaw mnie i nie wchodź w drogę. Kamienny wyraz jej twarzy, furia w rozpalonych oczach, i ponure skinienie głową mówiły, że w tej sprawie może na nią liczyć. Uspokojony, wrócił do swej wzniosłej misji – rozwiązywania jej problemów. Wielkolud uderzył głową w ziemię. Był półprzytomny i zdezorientowany. Jego kompani dopiero teraz zauważyli, że mają niespodziewane towarzystwo. Charty wciąż się bezładnie kłębiły między zagrodami, ale Niniver je przywołała i wszystkie karnie za nią poszły. Marcus pochylił się, chwycił znokautowanego za kołnierz i pasek, podźwignął i cisnął jego bezwładnym cielskiem w najbliższego z jego przyjaciół. Splątani w jeden kłąb runęli na klepisko u wrót stodoły. – Ej, co jest! Co ty robisz? – Z głębi budynku, pełen wojowniczej wściekłości,

zbliżał się mężczyzna, który trzymał Egana. Marcus zerknął na cienie przy drzwiach. Niniver siedziała z Eganem. Człowiek zamierzający się na Marcusa musiał ją widzieć, ale był bardziej zainteresowany obroną przyjaciół. Przyjmując postawę, Marcus pozwolił typkowi podejść. Gdy tamten znalazł się w zasięgu jego ramion, Marcus wystąpił krok w przód i zanurzył pięść w jego brzuchu. Z przeciągłym sykiem bólu mężczyzna zgiął się wpół. Marcus złapał go za głowę i trzasnął nią o swoje uniesione kolano. Mężczyzna jęknął i, wciąż zgięty wpół, zachwiał się w tył jak pijany. Marcus, z zaciśniętymi ustami, capnął go za kark, zawlókł do wyjścia i rzucił bezlitośnie na ziemię w ogrodzonym wybiegu na zewnątrz. Odwrócił się do dwóch pozostałych. Drugi mężczyzna wyplątał się w końcu spod cielska Eda; zobaczył Marcusa i rzucił się na niego. Marcus uchylił się w bok, potem zrobił obrót i gdy napastnik leciał w tył, zdzielił go w twarz. Powalony zawył i chwycił się za nos. Marcus pociągnął go za włosy do drzwi i wyrzucił na zewnątrz. W tym czasie Ed podźwignął się na nogi. Chwiejąc się, po omacku ruszył ku wyjściu. Potrzebował tylko jednego kopniaka w tyłek, żeby wylądować obok swoich kumpli, co Marcus z radością mu zapewnił. Sprawdziwszy, że Eganowi nic nie dolega, Niniver zdążyła spędzić do zagrody wszystkie charty. Teraz spieszyła do Marcusa, który czekał na progu stodoły. Stał wyprostowany, w swobodnej pozie, ale gimnastykował palce prawej ręki. Tymczasem trzej dranie siedzieli na brudnej ziemi, wszyscy dochodzili do siebie po cięgach, z minami, jakby się nad sobą użalali. To ostatnie doprowadziło Niniver do furii. – Ed Wisbech. Liam Forrester. I Stewart Canning. – Wymieniła ich z imienia i nazwiska do wiadomości Marcusa, ale też dla efektu. Mrużąc coraz bardziej oczy, gromiła wzrokiem całą trójkę. – Wy bezmyślne prostaki! Macie chociaż pojęcie, jaką szkodę mogliście wyrządzić tym chartom? Co was opętało, żeby tu wejść i je wypuścić? Wszyscy trzej popatrywali to na nią, to na Marcusa, ale wyraźnie to Marcus budził w nich strach i szacunek. Nie hamowała w sobie złości.

– Słucham! Stewart Canning, ten, który trzymał Egana i najprawdopodobniej był pomysłodawcą chorego planu, wymamrotał przez coś, co podejrzliwie wyglądało na łzy: – My nie chcieliśmy nic złego. Pomyśleliśmy sobie tylko, że może pani jest trudno zdecydować, którego z nas wybrać, bo tylu nas jest chętnych do pani ręki, no to zawarliśmy układ. Liam Forrester mówił przez ręce, którymi ściskał nos: – Umówiliśmy się, we trzech, że wymyślimy jakieś zawody albo co, i wszystko jedno, który z nas wygra, to ci dwaj, co odpadną, ścierpią wynik i pozwolą, żeby zwycięzca ubiegał się o pani rękę, bez przeszkadzania. – Myśmy próbowali ułatwić pani sprawę – podpowiedział Ed, ciągle trzymając się za szczękę. Z jego tonu wynikało, że powinna być wdzięczna. Niniver zwinęła dłonie w pięści. – To nie wyjaśnia, co tu robiliście z chartami. – Z moimi chartami. Może to i była sfora Carricków, ale każdy w klanie wiedział, że psy należały do niej. To ona wyhodowała, wychowała i wyszkoliła każdego z nich. Spiskowała i kłamała, żeby ocalić wszystkie, które jej zostały, przed swoimi zmarłymi braćmi. Stewart wzruszył masywnymi ramionami. – Zdawało się jasne, co trzeba zrobić; wyścigi i tyle. Każdy z nas miał wybrać jedno bydlę, potem byśmy je przegnali, i ten, kogo pies wygra, byłby naszym zwycięzcą. – To są pani psy i w ogóle – powiedział Liam. – Nam to się widziało słuszne i na miejscu. Marcus wydał dziwny zdławiony dźwięk; Niniver uznała, że krztusi się, powstrzymując śmiech niedowierzania. Najobojętniejszym tonem, jaki była w stanie przybrać, oświadczyła: – Chartów nie stawia się do wyścigu. To są zwierzęta, które ganiają w sforach; żeby dopaść zwierzynę, pracują razem. Pojęcie ścigania się między sobą jest im całkowicie obce. Gdybyście chcieli puścić do wyścigu charty, musielibyście wziąć zwierzęta z trzech różnych sfor, a i wtedy… Ach! – Wyrzuciła w górę ręce. – Po co ja się w ogóle wysilam? Zaczęła chodzić w tę i z powrotem, ale się powstrzymała. Żadnego chodzenia. Stając twarzą do trzech bęcwałów, przygwoździła ich wściekłym wzrokiem. – Mówię jako pani waszego klanu. Zakazuję wam na rok udziału w jakichkolwiek polowaniach. Jeśli usłyszę, że gdzieś to robiliście, choćby poza ziemiami klanu,

wystąpię z oskarżeniem przeciwko wam do rady klanu. Żaden z was nie zbliży się nigdy więcej do chartów ani do farmy Egana i jego rodziny. – Wyprężyła się niczym struna i spojrzała na nich z góry. – Czy wyrażam się jasno? Nie wyglądali na zadowolonych. Z zaciśniętymi ustami mierzyli ją prawie buntowniczym wzrokiem, ale potem każdy z nich spojrzał, bardzo krótko, na Marcusa i natychmiast odwracał oczy z powrotem do niej – posłusznie kiwając głową. Marcus przysunął się bliżej i wymruczał szeptem: – Nie zepsuj tego przedstawienia, nie mów ani słowa więcej. Kiwnij tylko głową, odwróć się i wejdź do środka. Potrzebuję chwilki, żeby pogadać z nimi bez ciebie. Nie spuszczając wzroku ze swoich głupkowatych podwładnych, zastanawiała się przez ułamek sekundy, ale to ona poprosiła Marcusa, żeby interweniował, i Marcus to zrobił, bardzo skutecznie. Wolała nie myśleć, co mogłoby się stać, gdyby go tu nie było. Nie mrugnąwszy okiem, skinęła lekko głową, potem odwróciła się na pięcie i statecznym krokiem wróciła do psiarni. Marcus został w miejscu, ze wzrokiem na trzech gburach, którzy przynajmniej mieli dość rozumu, żeby siedzieć spokojnie, gdzie siedzieli. Patrzyli na niego, podejrzliwie, ale nie zaczepnie – raczej nie kwapiąc się do kolejnego starcia. Zaczekał, aż mógł być pewien, że Niniver zniknęła im z oczu, wtedy przestąpił z nogi na nogę, stawiając trzech mężczyzn na baczności. Z każdym po kolei zmierzył się wzrokiem, potem rozciągnął usta w uśmiechu, w którym brak było śladu wesołości. – Powiem to raz i tylko raz. Przyjmijcie to za pierwsze i ostatnie ostrzeżenie. Pani Carrick poprosiła, bym działał jako jej opiekun w rozwiązywaniu problemów, jakie ją obecnie nękają, i ja się zgodziłem. Starszyzna klanu jest tego świadoma. Chociaż rozumiem zasady klanowe, nie jestem członkiem waszego klanu. Mam zatem wolną rękę w działaniu dla dobra waszej pani bez żadnego rodzaju obciążeń. Nie będą na mnie wpływały żadne względy klanowe poza jedynym celem, którym jest zapewnienie jej bezpieczeństwa i dobrego samopoczucia. – Urwał na chwilę, by mogli rzecz przyswoić. – Idąc dalej tym tropem, jeżeli zrobicie cokolwiek, choćby coś błahego, co zmartwi panią Carrick, dopadnę was. Być może ona jest pobłażliwa. Ja nie będę. Gwarantuję, że niechybna kara będzie nieprzyjemna. Patrzył na nich spokojnym, niewzruszonym wzrokiem. – Oto jak się będą miały rzeczy od teraz. Wszelkimi sposobami rozgłoście to wśród swoich. Jeśli ktokolwiek zechce być tak nierozważny, by niepokoić panią Carrick, będzie miał do czynienia

ze mną, nie z nią. – Przeciągnął po nich trzech ostatnim zjadliwym spojrzeniem. – Teraz radzę wam się stąd zabrać, natychmiast, żeby ona nie musiała już dziś oglądać waszych żałosnych postaci. Z tymi słowami odwrócił się i podążył za Niniver na drugi koniec stodoły. Słyszał za sobą pomruki, ale też odgłosy wskazujące na to, że trzej mężczyźni próbowali się pozbierać i wstać na nogi. Po zanurzeniu się w mrok długiego wnętrza zerknął w tył. Wszyscy trzej oddalali się chwiejnie tam, gdzie zostawili swoje konie skubiące trawę za ogrodzeniem areny. Zadowolony poszedł dalej i znalazł Niniver rozmawiającą z Eganem. Leciwy człowiek robił dobrą minę, ale był wyraźnie wstrząśnięty. – Powinieneś iść do domu i zjeść swój lunch. – Niniver trzymała rękę na ramieniu Egana. – Pan Cynster i ja obejrzymy resztę chartów, zrobimy, co trzeba, i przed wyjazdem zamkniemy. Marcus pochwycił spojrzenie Egana i skinął głową. – Wszystkiego dopilnujemy. Bratankowie starszego człowieka byli u psów wcześniej, ale wrócili do domu, pomóc żonie Egana. Obaj byli młodymi chłopakami; łatwo było zgadnąć, że Egan myśli, co mogłoby się zdarzyć, gdyby nie było Marcusa i Niniver, tylko on z chłopcami, kiedy przyjechali tamci dranie. – Nie martwiłbym się, że tu kiedyś wrócą. – Marcus kiwnął brodą w stronę wyjścia; dochodził ich cichnący tętent końskich kopyt. – Miałem krótką pogawędkę i wątpię, żeby oni, czy jacyś inni, odważyli się na coś podobnego. Stary Egan wziął głębszy oddech i wyprostował się. – Dziękuję. – Zwrócił się do Niniver z wysilonym uśmiechem. Podniósł jej rękę i poklepał. – Proszę się o mnie nie martwić, moja pani. Jestem twardym staruchem. Ale chyba już pójdę na lunch, bo moja staruszka będzie się głowić, gdzie jestem. Niniver uśmiechnęła się potakująco. Kiedy Egan podreptał w swoją stronę, wróciła do psich zagród, a Marcus za nią. – Co mamy do zrobienia przy chartach? – spytał. – Zagoniłam je wszystkie tutaj. – Zatrzymała się przy najbliższej zagrodzie pełnej stłoczonych psów. – Musimy je porozdzielać. Rozpoznawała bez trudu każdego psa, wskazywała właściwą zagrodę, a on prowadził zwierzę do stałego domu i zamykał w środku. To zajęcie powinno być kojące, ale nie było. Czuł rosnące pragnienie, żeby wyciągnąć rękę i dotknąć Niniver, pogładzić ją po policzku i przyciągnąć w swoje ramiona. Tę nieodpartą potrzebę wzmagał jeszcze

sposób, w jaki podziałał na nią ostatni incydent. Nagle zamknęła się, wycofała, z powrotem wzniosła swój pancerz – ale za nim, w środku, pozostawała spięta, z jakiegoś powodu bardzo krucha. Coś, o czym on sam napomknął był wcześniej – że fizyczna krzywda nie była jedyną krzywdą, jakiej doznawała z powodu takich incydentów – teraz odżyło w nim i dolało oliwy do ognia. Odczuwał niemal przymus, żeby zareagować. Żeby rozbić znów jej skorupę i odzyskać ten radosny, swobodny nastrój interludium, jaki dzielili, dopóki nie zjawiło się trzech prostaków i nie odwróciło wszystkiego do góry nogami. Im dłużej o tym myślał, tym mniej był skłonny pozwolić, żeby wybryki trzech idiotów opóźniły postępy w jego własnej batalii. Do czasu, kiedy zamknął ostatniego charta we właściwej zagrodzie, potrzeba działania zaczęła się objawiać mrowieniem skóry. Z ramionami wspartymi o furtkę patrzył niewidzącym wzrokiem na charty. Podeszła Niniver i zatrzymała się obok. Zajrzała do zagrody i odetchnęła. – Dziękuję. – Machnęła lekko ręką. – Za wszystko. – Zrobiła pauzę długości uderzenia serca i ciągnęła rzeczowym tonem. – Powinniśmy wracać. O tej porze kucharka czeka już z lunchem, a na pewno jesteś godny. Odwrócił głowę i spojrzał na nią. Zaczekał, aż podniesie oczy. – Jestem głodny, ale nie na żadne z możliwych dań twojej kucharki. Zamrugała. Odchylił się od furtki zagrody i zbliżył do Niniver. Z coraz okrąglejszymi oczami odwróciła się i cofnęła. Jej kręgosłup trafił na belkę między zagrodami. Stanął tuż przed nią, opierając ręce na górnych krawędziach furtek po obu stronach Niniver, zamykając ją w klatce swoich ramion, ale nie dotykając jej. Wiedział, czego pragnął – czego był głodny. Nawet rozumiał przyczynę swego pragnienia – swej potrzeby i swego głodu. Nie wiedziała, co zrobić z rękami. Obie podrygiwały niezdarnie w ciasnej przestrzeni między nimi. Kiedy Marcus przysunął się jeszcze bliżej, pozwoliła im opaść na jego tors. Miał rozchylone szeroko poły marynarki jeździeckiej; jej dłonie oparły się na cienkiej koszuli – i wrażenie jej dotyku przeniknęło do jego skóry. Ogarnęło go pożądanie, ostre i intensywne; dawał z siebie wszystko, by nie pokazać tego na twarzy. Niniver wpatrywała się w niego, prawie z otwartymi ustami, jakby nie mogła uwierzyć, że to się dzieje. Pytającym wzrokiem szukała jego oczu, potem zwilżyła wargi i wyszeptała:

– Coś się stało? Nabrał powietrza i jej kwiatowy zapach wdarł mu się do mózgu. Jego zmysły oszalały. Nie myślał całkiem zbornie, ale ona zdawała się czekać, więc przyłożył słowa do kłębiących się w nim uczuć. – Chronienie ciebie ma swoją cenę. Odkrycie, którego dokonał podczas ostatniej godziny. Przyjęcie roli jej opiekuna – roli, która, wedle wszelkich praw, należała się jej mężowi – to jedna rzecz. Występowanie w tej roli to coś zupełnie innego. Czymś, co rozbudziło w nim instynkt zaborczości. U mężczyzn takich jak on opiekuńczość i zaborczość były niemal dwiema stronami jednej monety. Od dawna to wiedział, ale nigdy nie spotkał kobiety, która by wywoływała te splecione emocje… żadnej oprócz niej. Ona zawsze była wyjątkiem, ale przedtem nie musiał fizycznie jej bronić… i właśnie to, miał wrażenie, przechyliło szalę i zdecydowało, na którą stronę spadnie moneta. Powiódł wzrokiem od jej niebieskich oczu do bujnych, lśniących ust. Nie był wtedy pewien, czy jest, czy też nie jest dłużnikiem tamtych trzech barbarzyńców. Gdyby nie trzeba im było przemówić brutalnie do rozumu… czy on i ona posunęliby się do tego? Pytanie gdzieś uciekło, kiedy pochylił głowę. Trochę ku jego zaskoczeniu Niniver wspięła się na palce i wyszła na spotkanie jego ustom. Nie wierzyła we własne szczęście. Jeśli pocałunek był tym, czego Marcus chciał w zamian za jej ochronę, gotowa była natychmiast zapłacić. Była więcej niż chętna podarować mu pocałunek, zatracić się w pocałunku z mężczyzną jej marzeń, jakże bardzo realnym – tym, z którym całowała się w swych fantazjach… od lat. Jego usta były tak stanowcze – tak władcze – jak to sobie wyobrażała. Piły z jej ust, syciły się jej ustami, a ona była coraz bardziej głodna dotyku, kusicielskiego, wabiącego naporu. Wtem koniuszek jego języka przebiegł szczelinę między jej wargami. Rozchyliła je i tropiący język wśliznął się do jej ust. I wezbrało w niej doznanie, jakiego intuicyjnie oczekiwała. Jego smak – tylko odrobina kawy i silna nuta męskości – wiódł ją na pokuszenie. Niepewnie uwolniła swój język, by się oswoił, dotykał, sondował – i nagle, ośmielona, wypuściła go na pełną swobodę i harce z jego językiem. Marcus wydał zachęcający dźwięk i przechylając na bok głowę, oddał się wzajemnej pieszczocie, z równym jak ona zapamiętaniem.

Zdecydowanie się zatracała. W przyjemności. Ich usta łączyły się w nieskończonym pocałunku i ogarniało ją ciepło i przenikało ją na wskroś. Jej dłonie, zdała sobie sprawę, przylgnęły płasko do jego torsu, potem wolno się zamykały, chwytając w garści jego koszulę. Delikatność cienkiego lnu zdumiewająco kontrastowała z twardością tego, co kryło się pod spodem. Ze sprężystymi muskułami, na których znów spokojnie oparła ręce. Fascynujące. Przysunął się jeszcze bliżej, osaczając ją swoim ciałem, długimi kończynami, szeroką klatką piersiową i wąskimi biodrami, wszystkim, czego pożądała od prawie dziesięciu lat. I oto fascynujące przeszło w porywające. W huragan doznań, naporów, konturów cielesności, które przytłaczały jej błędne zmysły. Oniemiała z zachwytu, kiedy zdała sobie sprawę, co mogła czuć. Kiedy zdała sobie sprawę, że na przekór jej długo utrwalanemu przekonaniu Marcus Cynster stanowczo nie był nią niezainteresowany. Marcus ledwie zdławił jęk, gdy ręce Niniver jeszcze mocniej zacisnęły się na jego piersi. Jakby chciała go przy sobie zatrzymać. Jakby nie chciała, ani trochę bardziej niż on, by to, co się działo, dobiegło końca. I nagle w przypływie delikatnego pożądania – czegoś, o czym nie wiedział, że istnieje, póki ona go nie pocałowała – jej usta przywarły do jego ust śmielej, niemal w dzikim impulsie. W czymś, co się zbliżało do bezwzględnego żądania… On – oni – musieli przestać. Co oznaczało, że musiał jakoś znaleźć ich cugle i chwycić za nie bardzo mocno. Teraz, nim sprawy całkiem wymkną się spod kontroli. Poza możliwości jego kontroli, nawiasem mówiąc; co do kontroli w tej sferze nie był jeszcze pewien, czy Niniver ma jakąkolwiek. Zresztą do tej pory on sam nie miał pojęcia, że zwykły pocałunek może… eksplodować w ten sposób. Że może wzbierać pożądaniem tak szybko, aż przepełni się obietnicą nieokiełznanej namiętności. Kuszącej ponad wiarę. Jednak uczucie, które ich do tego przywiodło, było tym samym uczuciem, które, właśnie w tym momencie, kazało Marcusowi doprowadzić ich romantyczne zbliżenie – jakkolwiek ekscytujące i wspaniałe – do natychmiastowego końca. Chronienie Niniver oznaczało, że nie może jej nigdy skrzywdzić, a trwanie w tym pocałunku, z jego rosnącym żarem i wybuchową namiętnością, było prostą drogą do nieszczęścia. Wiedział, że jeśli tego nie przerwie, wkrótce będą się tarzać w słomie w którejś z wolnych zagród… nie.

Ta wizja mu wystarczyła, żeby wziąć się w ryzy. Z najgłębszą niechęcią uchylił się od pocałunku, od wilgotnej, aksamitnej głębi jej ust… od niej. To kosztowało wysiłek, ale miał dość wprawy, żeby powstrzymać ich oboje, aż wreszcie ich usta się rozdzieliły. Niniver miękko westchnęła, i Marcus uniósł głowę. I spojrzał w jej zadartą w górę twarz. Nadal miała zamknięte oczy, lecz pożądanie kładło się lekkim rumieńcem na jej bladych policzkach. Nagle jej rzęsy zatrzepotały i odsłoniły oczy koloru rozświetlonych słońcem chabrów. I była w nich namiętność, różanozłoty błysk w morzu błękitu. Dosyć, powiedział sobie, odpychając się od furtek i całą siłą woli odstępując od niej. Powinni stać się sobie bliżsi, nim posuną się o krok dalej; chciał, by ona go pragnęła, tak jak on pragnął jej – z rozwagą i przekonaniem, a nie tylko w przypływie chwilowej namiętności. Patrzyła mu w oczy – i nagle nie wiedział, co powiedzieć. I znowu zdał się na pierwsze słowa, które przyszły mu na usta. – Dziękuję ci. Ja… potrzebowałem tego. Złożyła usta w uśmiechu z kobiecą pewnością siebie, jakiej nigdy przedtem u niej nie dostrzegł, ale natychmiast schyliła głowę i odwróciła się do wyjścia. – Powinniśmy wracać, będziemy bardzo spóźnieni na lunch. Wyszła pierwsza na zewnątrz i poczekała, aż on zamknie wrota i opuści ciężki rygiel. Zostawili swoje konie uwiązane niedaleko na łące. Marcus podsadził Niniver na siodło, potem wskoczył na swoje i pozwolił jej prowadzić w drodze powrotnej do dworu.

ROZDZIAŁ 5 Przez resztę dnia Niniver nie mogła się uporać z zamętem swoich myśli. Tamten pocałunek… zmienił wszystko. Otworzył drzwi, które uważała za zamknięte dla niej na zawsze. Drzwi do marzeń, z których rok temu zrezygnowała i postanowiła nigdy do nich nie wracać. Ale tamten pocałunek oznaczał… Gdy tamtego wieczoru schodziła po schodach, przyznała w głębi duszy, że nie wie, co dokładnie zapowiadał tamten pocałunek. Niewątpliwie jednak Marcus jej pragnął. Jako kobiety. Marzyła, by jakiś mężczyzna pragnął jej dla niej samej – jako kobiety – przez całe swoje dorosłe życie. I gdyby miała wybór, który konkretny mężczyzna – chciałaby jego. Ciągle na nowo przywoływała wizję spełnienia się jej najbardziej skrywanej tęsknoty. Tutaj. Teraz. Na jawie. Z nim we własnej osobie. Nie mogła wyjść za mąż, ale mogliby mieć romans. Ta myśl – sama możliwość – poniosła ją niczym na skrzydłach do salonu, uzbrajając w poczucie nadziei, jakiego u siebie nie pamiętała. Marcus już tam był, elegancko usadowiony w jednym z foteli przed kominkiem. Na jej widok wstał. Jego granatowe oczy znieruchomiały na jej twarzy. Poczuła, że zacina się – a raczej trzepocze – jej serce, kiedy zmierzyła się z uważnym, skupionym spojrzeniem, potem przypomniała sobie smak jego ust na jej ustach, przypomniała sobie żarliwość, z jaką ją całował. Z jeszcze lepszym samopoczuciem uśmiechnęła się i poszła zająć drugi fotel. Hildy jak zwykle siedziała na sofie. Jej przenikliwe oczy badały na zmianę Niniver i Marcusa, ale w końcu, spokojnym tonem, zwróciła się do Niniver: – Pan Cynster wspomniał, że dzisiaj w psiarniach było jakieś zamieszanie. – Tak, ale… – Rzuciła mu szybkie spojrzenie. – Szybko zostało opanowane i psom nic się nie stało. – Dopraawdy… – Jego przeciągły zaśpiew przyciągnął uwagę Hildy. – Nie mogę

wyjść z podziwu na myśl o chartach, które tropią górnym wiatrem. – Pochwycił wzrok Niniver. – Co na pierwszym miejscu wzbudziło pani podejrzenie o takiej możliwości? Uśmiechnęła się i chętnie opowiedziała o pierwszych wydarzeniach, które wskazywały na wyjątkowe cechy jej psów. Ów temat i autentyczne zainteresowanie Marcusa jej odpowiedziami pozwoliły im bezpiecznie przejść do jadalni i przetrwać posiłek. Potem Niniver wpadła na szczęśliwy pomysł, by przerzucić wątek na Marcusa, pytając o jego charty, i wszystkie nietypowe cechy, jakie u nich dostrzegł. Hildy musiała być nieziemsko znudzona, lecz, o dziwo, niegdysiejsza guwernantka Niniver nawet nie próbowała skierować rozmowy na ogólniejsze sfery życia. Po kolacji Marcus wyrzekł się relaksu przy karafkach na rzecz powrotu do salonu z Niniver i panną Hildebrand. Wcześniej zszedł na dół przed pierwszym gongiem, w nadziei na szansę porozmawiania z panną Hildebrand, zanim przyłączy się do nich Niniver. Los się uśmiechnął i Marcus oraz przyzwoitka Niniver mieli dość czasu, żeby podzielić się kilkoma obserwacjami. Choćby taką, że Niniver kocha tańczyć – szczególnie walca – ale tak rzadko ma okazję. Wyszło też na jaw, że panna Hildebrand posiadła umiejętność gry na fortepianie i że dbała, by jej palce pozostały sprawne, ćwicząc najnowsze melodie. Teraz, z rękami założonymi na plecach, podążał korytarzem w ślad za damami, z zapałem rozgrzewającym żyły, jakiego nie czuł od lat. Tamten pocałunek – ich pierwszy i dotąd jedyny – otworzył mu oczy. Jeżeli aż tak szybko i tak szaleńczo ma rozpłomieniać się ich związek, to chcąc, żeby się lepiej poznali w zwykły sposób, zanim posuną się dalej, powinien wykorzystywać każdą okazję. Po tym, jak wrócili konno do dworu i zjedli późny lunch, Niniver udała się do biblioteki, twierdząc, że musi popracować. Uznając to za wymówkę, w sytuacji kiedy chciała pomyśleć i uspokoić nerwy – zmierzyć się z tamtym otwierającym oczy pocałunkiem – Marcus pozwolił jej iść, a sam spędził popołudnie na planowaniu. Wchodząc do salonu u boku Niniver, panna Hildebrand oświadczyła: – Wasz wczorajszy popis był dość inspirujący. – Ruszyła godnym krokiem w stronę fortepianu. – Myślę, że dziś kolej na mnie, żeby was rozerwać. Niniver zatrzymała się pośrodku pokoju, wpatrując się w swą przyzwoitkę. Marcus podszedł i dotknął jej ramienia. Kiedy na niego spojrzała, gestem głowy wskazał jej fotele. – Możemy?

Pozwoliła mu się usadzić, i kiedy on zajął fotel naprzeciwko, dźwięki sonaty wypełniły pokój. Panna Hildebrand istotnie była znakomitą pianistką; siedzenie i słuchanie jej nie wymagało poświęcenia. Marcus bacznym okiem, choć ukradkiem, zerkał na Niniver i widział, że ten nastrój robi swoje. Opuściła rzęsy i z jej twarzy znikło napięcie, wraz z cienką bruzdą między brwiami, która w ostatnich dniach rzadko była nieobecna. Tamtego popołudnia Marcus, w ciszy gabinetu, odbył jeszcze jedną rozmowę z Fergusonem. Tak jak zaczął podejrzewać, Niniver rzeczywiście wzięła na siebie cały ciężar odpowiedzialności za interesy klanu, za finanse majątku i całego klanu. W powszechnej opinii szło jej lepiej niż przedtem obu jej braciom, ale dla starszyzny klanowej oczywiste było, że jest przemęczona i żyje w nadmiernym stresie, i nie sposób było się tym nie martwić. To było następne pole, na którym zamierzał dać coś od siebie – ująć trochę ciężaru z jej kruchych ramion – ale, znów, jego rola w tej sferze powinna być starannie przemyślana, tak by nie naruszyć jej godności i nie nadszarpnąć pozycji wewnątrz klanu. Ilekroć widział, jak zmierza do biblioteki, miał ochotę pójść z nią i zaoferować pomoc, ale mimo dojmującej świadomości, że powinien przyspieszyć batalię o jej rękę, wciąż wierzył w słuszność taktyki „krok po kroku”. Jedyna rada, jaka przychodziła mu na myśl, to robić każdy krok szybciej. Tak jak ustalili z panną Hildebrand, trzecia zagrana przez nią melodia była walcem. Wstał płynnym ruchem i podszedł do Niniver, która słysząc znane otwierające akordy, spojrzała na starą guwernantkę zdumionym wzrokiem. Kiedy stanął nad nią, uniosła głowę. Skłonił się, a potem wyciągnął rękę. – Pani Carrick, zechce mnie pani zaszczycić tym tańcem? Wybuch śmiechu, radość w miejsce zdziwienia. Z rozświetlonymi oczami pochyliła głowę i złożyła palce na jego dłoni. – Dziękuję, panie Cynster. – Wstała z jego usłużną pomocą. – Z prawdziwą radością. Uśmiechnął się i przygarnął ją w swe ramiona. – Doprawdy, wierzę, że taniec sprawi pani radość. Zaśmiała się, Marcus obrócił ją w pierwszych krokach walca i zaczęli wirować po wielkim pokoju. Niniver utrzymywała na twarzy promienny uśmiech, ale zaraz chwycił ją lęk, że nie zdoła złapać powietrza – że nigdy nie odzyska zdolności oddychania przy nagłym

skurczu ściskającym jej płuca, że prędzej zemdleje i padnie nieprzytomna. Ręka Marcusa na jej plecach prawie parzyła, jakby pomiędzy jego ręką a jej skórą nie było czterech warstw jedwabiu. Na dodatek wrażenia nakładały się jedno na drugie – silny, stanowczy uchwyt jego palców na jej dłoni, żelazna nieugiętość ramienia, którym przyciągał ją do siebie, i to, jak bez żadnego wysiłku ją prowadził. Wszystko to było dostatecznie rozpraszające, ale już sama bliskość – okazjonalne muśnięcie marynarki o jedwabną górę jej sukni, nacisk uda między jej nogami, kiedy przyciągał ją bliżej i prowadził w ciasnym obrocie, bijąca od niego przemożna aura męskości, i realne poczucie, że jest pojmaną w jego ramionach… czy to dziwne, że nie mogła oddychać? Ale wtedy wkroczył instynkt i wciągnęła haust powietrza i jeszcze jeden, a jednak – choć skurcz ustąpił i już wcale nie czuła się bliska omdlenia, raczej na granicy euforii – jej zmysły dalej nieprzytomnie wirowały, odurzone nadmiarem rozkoszy. Owładnęły nią czyste przyjemności, szeptały i nęciły obietnicą, że nie ma tu żadnego niebezpieczeństwa, że z wszystkiego można korzystać bez powściągliwości, że wszystko będzie dobrze i nie musi się martwić, wirując w jego ramionach. Odkryła, jak zadziwiająco łatwo jest odłożyć na bok swoją wrodzoną ostrożność, bo ona nie tylko walcowała, ona walcowała z nim. Z Marcusem Cynsterem, mężczyzną swoich marzeń. Był o tyle wyższy, że na początku skrócił kroki, by dostosować się do niej, ale ona nigdy nie była damą, która zważałaby na kobiece ograniczenia – zwykła chodzić zamaszystym krokiem w butach jeździeckich. Marcus szybko się zorientował, że chce i potrafi być śmielsza, zaczął więc prowadzić z większą swobodą – ona zaś z uśmiechem na ustach i jawnym śmiechem w oczach dotrzymywała mu tanecznego kroku. Walc ich pochłonął. Wirowali szybciej, z większym wigorem, nie szczędząc sobie obrotów – beztroscy i radośni, i otwarcie, niezaprzeczalnie zachwyceni sobą nawzajem. Prowokowali się wzajemnie i doprowadzali do śmiechu. Ale nic nie trwa wiecznie; ostatni raz przetańczyli wzdłuż parkiet i Marcus zakończył ich walca wirującym finałem. Nie wypuszczając z uścisku jej dłoni, wykonał zamaszysty ukłon. Niniver z uśmiechem pełnym uznania wdzięcznie dygnęła. Prostując się, Marcus uwolnił rękę Niniver i oboje zwrócili się do Hildy, by podziękować jej oklaskami. Rozpromieniona, uniosła pytająco brwi.

– Następny? Popatrzyli tylko po sobie i zwróciwszy się do Hildy, powiedzieli jednym głosem: – Tak, prosimy. Hildy uraczyła ich jeszcze jednym zamaszystym, wesołym walcem, ale po nim zagrała melodię wolniejszą, bardziej stateczną. Spokojniejszy rytm dał Niniver szansę na złapanie oddechu i skupienie zmysłów – dotąd rozkojarzonych przez energię tańca – na czymś innym. Choćby na nim. Choćby na intensywności uwagi w jego granatowych oczach, jego ascetycznie pięknej twarzy, na potwierdzonym komplecie jego zalet, i na powściąganej sile ramion, na jego smukłej, harmonijnie muskularnej sylwetce. Na wdzięku, z jakim się poruszał, wdzięku, który podkreślał przyrodzoną siłę fizyczną, tak łatwo przez niego kontrolowaną i tak skutecznie wykorzystywaną. Miał w sobie tyle rzeczy, które do niej przemawiały – do rzeczywistej kobiety, jaką była w środku. Wiedziała o tym od zawsze, ale teraz, kiedy tańczyła wolno w swoim własnym salonie, rzeczywistość tego zbliżenia – w fizycznym wymiarze – spowijała ją całą, osaczając i wpływając na nią w taki sposób, że nie była całkiem pewna, czy to rozumie. Jej oddech stał się wolniejszy, ale głębszy; zmysły miała pobudzone jak nigdy i przepełnione nim. Czuła w tamtym momencie, że mogłaby odłożyć na bok całą resztę świata i być, zwyczajnie i po prostu, kobietą, jaką być wolała – wtedy i tam, tańczącą w jego ramionach. Marcus wyczuwał tę zmianę – w niej i w sobie. Nie wiedział, czym dokładnie jest to, co się zmieniło. Przez większość ostatniego, wolniejszego tańca nie odrywali od siebie wzroku. Jej chabrowe oczy stały się… nie tylko marzycielskie, lecz także głębsze, w coś bogatsze. Widział w nich jakiś rozkwit, ożywienie, coś, co instynktownie uznał za pożądane, za cząstkę tego, co ich ostatecznie połączy – i coś w nim drgnęło, kazało wyjść naprzeciw tej zmianie, dopasować się. Przyłączyć się do tego, w końcu trzymać to mocno i chronić. Kolejna nić ich pogłębiającego się związku. I wraz z tym pogłębianiem znów przyszła gorączka – nie tak raptowny przypływ pożądania, jaki niespodziewanie sprowokowali przed południem, lecz jednostajnie rosnąca fala ciepła, rozkwitającego pragnienia. Dostrzegł oznaki u niej – w blasku spojrzenia, w zapraszającym łagodnieniu jej soczystych ust – i poczuł naturalną reakcję własnego ciała. Rozpoznawał objawy aż nazbyt dobrze, wiedział ponad wszelką wątpliwość,

dokąd to prowadzi – gdzie ich w końcu zawiedzie ta rozpalona, kipiąca w ich żyłach krew – i pokusa, by ulec, zwyczajnie pozwolić, by to się stało, zaspokoić namiętność, była przemożna, jednak… Za daleko, za szybko. Jego rozum mówił swoje. Ledwie wczoraj zgodził się zostać i jej pomóc, a już byli gotowi rzucić się na oślep w namiętność. Możliwe komplikacje były po prostu zbyt wielkie, by je zignorować. Z drugiej strony, musiał użyć całej swej determinacji, żeby zignorować ten puls już dudniący w jego żyłach – zwłaszcza że nie chciał tego umniejszać ani wypierać ze świadomości, nie ze swojej i na pewno nie z jej. Podsycenie ich rodzącej się zażyłości było celem Marcusa w zaaranżowaniu tych walców; zamierzał uwieść Niniver, nie spodziewając się, że sam zostanie uwiedziony. Teraz już nie mógł się wycofać. I wcale nie chciał. Musiał jednak natychmiast to przerwać, póki jeszcze mógł. W chwili gdy palce panny Hildebrand uderzyły ostatni akord, zatrzymał Niniver i zmusił się, żeby puścić ją z objęć. Ukłonili się oboje i nagrodzili brawami pianistkę. Była guwernantka uśmiechnęła się, przechyliła na bok głowę i posłała mu szybkie spojrzenie. Prawie niezauważalnie pokręcił głową. Już nie. Z niegasnącym uśmiechem panny Hildebrand zamknęła fortepian i wstała. – Wystarczy na ten wieczór. Pora na herbatę. Niniver zerknęła na Marcusa, ale bez słowa podeszła do dzwonka. Ferguson musiał być już w drodze; po niespełna minucie zjawił się z wózkiem. Marcus, sącząc herbatę, wciąż czuł pulsowanie w czubkach palców i oceniając ukradkiem spojrzenia, jakie rzucała w jego stronę Niniver, zgadywał, że i ona nie doszła jeszcze do siebie. Ostatni wolny walc był taktycznym błędem. Z drugiej strony, skąd miał wiedzieć, że ich namiętności – tej głębszej, nieokiełznanej, która ostatecznie miała sprawić, że wylądują nadzy w jakimś łóżku – wystarczy iskra do wybuchu ognia? Nie spodziewał się tego, wciąż był trochę zaskoczony. Nieoczekiwany dziki pocałunek to była jedna rzecz, ale to? Dobrze wiedział, że nad czymś takim będzie bardzo trudno zapanować. Po herbacie wstali i we troje opuścili salon. Marcus stał w głównym holu i patrzył, jak Niniver z panną Hildebrand wchodzą po schodach. Zatrzymała się na podeście i spojrzała w dół na niego.

– Nie idziesz na górę? Do pokoju przez ścianę z nią? Zaciskając usta, pokręcił głową. – Najpierw chcę sprawdzić kilka rzeczy. Przyjdę później. Przyglądała mu się sekundę, po czym na jej ustach zakwitł subtelny uśmiech. – Dobrze. – Odwracając się, mruknęła: – Dobranoc. Odpowiedział tym samym, patrzył, aż ona i panna Hildebrand zniknęły z jego pola widzenia, potem odegnał resztki pokusy, zmarszczył czoło i nakazał sobie myśleć o czymś innym – i wymyślił idealne zajęcie, żeby za jednym zamachem ostudzić swój żar i zrobić kolejną rzecz, która poprawi bezpieczeństwo Niniver. Pół godziny później stał oparty o balustradę tarasu, który biegł wzdłuż parteru opuszczonego skrzydła. Wpatrując się w mrok, rozmyślał, jak najlepiej podejść do ustanowionej dawno temu, ale teraz niedopuszczalnej praktyki niezamykania drzwi wejściowych, nawet na noc. Doceniał zasadę, że klanowy dwór powinien być stale otwarty dla członków klanu. Nie rozumiał tylko, dlaczego Carrickowie nie mogli używać dzwonka jako przyjętego sposobu dostania się do środka. Tak czy inaczej, zewnętrzne drzwi powinny być zamykane. W tych czasach, z przyzwoitymi drogami, dzięki którym dostęp do posiadłości był względnie łatwy, nie wspominając o możliwości wizyty jakiegoś „zalotnika”, któremu marzyłoby się przejęcie kontroli nad klanem poprzez wymuszenie małżeństwa z Niniver … Tężał na samą myśl, ale było niezaprzeczalną prawdą, że sam klan igrał z losem, wystawiając bezbronną Niniver na jawne niebezpieczeństwo. Marcus postanowił, że właśnie na tym oprze swoją taktykę, żeby odwrócić fatalny zwyczaj. Zbadał teren wokół dworu, nasłuchując raczej, niż próbując coś wypatrzyć w czerni wiejskiej nocy. Żaden dźwięk nie zakłócał ciszy. Nie pojawił się jeszcze chętny do zaśpiewania serenady, a zbliżała się już północ. O ile znał się trochę na wiejskich obyczajach, historia jego interwencji poprzedniej nocy, wzmocniona akcją w stodole Egana, powinna już obiegać wszystkie gospodarstwa i chaty klanu, przekazywana od sąsiada do sąsiada, od ojca do syna przy każdym domowym ognisku. I dobrze. Przyznawał się do pewnej satysfakcji, że inni mężczyźni będą wiedzieć, że on tu teraz jest, u boku Niniver, i że, tym samym, ona jest owocem zakazanym, że

powinni trzymać się od niej z daleka. Zmarszczył nos. Zaborczość była cechą, którą każdy mężczyzna w jego rodzinie znał wystarczająco dobrze, by się do niej, w miarę możliwości, nie przyznawać. Marcus też zdawał sobie sprawę, że powinien być ostrożny i raczej nie zdradzać się z tą stroną swoich emocji. Jakiś miękki dźwięk dobiegł jego uszu. Kroki? Odwrócił się w samą porę, żeby zobaczyć Niniver wyłaniającą się zza rogu domu. Kiedy szła ku niemu, księżyc składał hołd jej płowym włosom i jasnej cerze i stwarzał złudzenie, jakby jej smukłe ciało było spowite w iskrzące srebro. Przez chwilę Marcus się zastanawiał, czy to jego lubieżne myśli wyczarowały taką wizję. Zaraz jednak pod srebrzystą otuliną ze światła księżyca rozpoznał błękit sukni, którą nosiła tego wieczoru, bransoletkę i naszyjnik z akwamarynów zdobiące je nadgarstek i dekolt. Była prawdziwa, to tylko księżyc sprawiał, że wyglądała jeszcze bardziej eterycznie, niczym księżycowa bogini przybyła na ziemię, by kusić zwykłych śmiertelników. A przynajmniej kusić jego. Niniver zatrzymała się przed nim i musiał zapanować nad przypływem emocji. – Zastanawiałam się, dokąd mogło cię ponieść – powiedziała z bacznym spojrzeniem. Nie widać było, żeby choć zaczęła się przebierać i szykować do łóżka. Wypchnął to spostrzeżenie – wraz z oczywistym wnioskiem – z głowy. – Sprawdzałem zabezpieczenie domu. Musisz wraz z klanem zmienić zwyczaj zostawiania na noc niezamkniętych drzwi wejściowych. W tych czasach to jest zbyt ryzykowne. Zmarszczyła nos i, tak jak on, odwróciła się, wbijając oczy w ciemność. – Też mam takie wrażenie, co nie powinno dziwić, ale to jest bardzo stara tradycja klanowa… – Wykonała chwiejny, nieokreślony gest. – W Vale nie mamy takiej tradycji, ale w końcu tam zawsze rządziły kobiety. – Obecnie panią na Vale była jego matka. – Nawet jeśli proponowano kiedyś taką praktykę, nie wyobrażam sobie, żeby którykolwiek małżonek był za tym. – Zdaje się, że ten zwyczaj powstał dawno temu, w następstwie pewnego wydarzenia. Gdzieś w Highlands, w wyżynnej Szkocji, rodzina zagrodników podczas zimowej nawałnicy szukała schronienia w donżonie, ale drzwi były zaryglowane i nie udało im się nikogo wywołać. Cała rodzina zamarzła na śmierć przed progiem ich klanowego domu. Stąd pochodzi dekret, że drzwi wejściowe nie powinny być nigdy zamykane od środka.

– To było, zanim wynaleziono dzwonki – powiedział oschle. – Prawda. – Uśmiechnęła się kącikiem ust, a po chwili westchnęła i uniosła głowę. – Porozmawiam z Fergusonem… – Nie. Zostaw to mnie. Masz pilniejsze zmartwienia, a to jest coś, co sam mogę zrobić. Porozmawiam z Fergusonem i rozwiążemy jakoś problem. – Chciał prosić, żeby chociaż w tym pozwoliła się wyręczyć, ale ugryzł się w język. Będzie, co będzie, pomyślał. Albo pozwoli, albo nie pozwoli. – Dobrze – odparła po chwili. – Zostawiam to tobie. Jego nagłe poczucie tryumfu, całkiem nieproporcjonalne do wagi sprawy, zakrawało na absurd. A jednak… Przebiegł oczami po zatopionych w mroku okolicznych polach, potem spojrzał na nią. Czekał, aż się odwróci i podniesie wzrok, potem krótko szukał jej oczu, wreszcie – z potrzeby nie do odparcia – zadał to pytanie. – Co cię tu sprowadziło? Nie było sensu próbować uników, udawać, że nie ma o czym mówić… Zaczynał zdawać sobie sprawę, że Niniver, ze swoim uporem, i tak by na to nie pozwoliła. – Przyszło mi do głowy, że zapomniałam o… zapłacie za twoją wczorajszą ochronę, przed Jemem Hillsem. Skamieniał. Zapłacie? W końcu zrozumiał, co miała na myśli. Chronienie ciebie ma swoją cenę. Jego słowa. Och, jak kuszące było pozwolić jej nadal wierzyć w znaczenie, jakie im nadała, ale… kłamstwo nie popłaca, a poza wszystkim innym on układał się z losem. Jedna Pani tylko wiedziała, co mogłoby się zdarzyć, gdyby nie sprostował tego nieporozumienia. Tylko jak to wyjaśnić? Wziął oddech, wstrzymał go na sekundę, w końcu się odważył: – Nie to miałem na myśli. Nie chodziło mi o to, że ty musisz coś płacić, dawać coś w zamian. Nic z tych rzeczy. Spojrzała na niego chmurnie; niemal widział w jej oczach, że odtwarza tamten moment w stodole. – Jeśli nie to miałeś na myśli… to co miałeś? Zacisnął usta, zamknął na moment oczy, potem je otworzył i zmusił usta do złożenia kilku słów. – To ja muszę płacić frycowe, że tak powiem. Chmura na jej czole jeszcze pociemniała. – Nie rozumiem dlaczego. Ani w jaki sposób, naprawdę nie rozumiem. Wolał nie roztrząsać, w jaki sposób. – To jest efekt, rezultat tego, że dałem się skłonić do działania w twojej obronie.

Rzecz nie w tym, jak się czuję przed czy podczas… tylko jakie są konsekwencje… – Powściągnął się od przeczesania ręką włosów. – To skomplikowane. Zamknięty wyraz jego twarzy, ton, jakim wypowiedział ostatnie dwa słowa miały oznaczać koniec dyskusji. Niniver pojęła przekaz, ale nie po to schodziła na taras, żeby dać się zbyć. Spróbowała więc ujrzeć rzeczy z jego męskiego punktu widzenia, wyobrazić sobie, jak by to było znaleźć się w jego skórze. – Czyli… ta cena, którą musisz płacić, jest jak dług, który powstaje po tym, gdy staniesz w mojej obronie. – Ze wzrokiem wbitym w jego twarz, otworzyła szerzej oczy. – Zgadza się? Tak to jest? Pociemniały mu oczy. Napięcie w twarzy, które udzieliło się całej jego posturze, sugerowało Niniver, że niczego nie wskóra. W końcu jednak pokiwał głową. – Dość blisko – odpowiedział głębszym niż zwykle i bardziej chropowatym głosem. Zastanawiała się, czy wiedział. – A ta cena… ta należność. – Podeszła bliżej, a on odwrócił się twarzą do niej i oparł plecy o balustradę. – Sądząc po tym, co wydarzyło się w stodole, zapłata, pokrywająca tę należność, jest czymś, co wypływa z… na przykład z pocałunku. Od razu wiedziała, z jego mimicznych zmarszczek, spięcia wokół ust, że nie odpowie: ni tak, ni siak, ni w ogóle. To się nie liczyło; jego milczenie było jedynym potwierdzeniem, jakiego potrzebowała. I ta myśl, że ona, mała Niniver Carrick, może na niego działać, właśnie na niego, do tego stopnia, że pragnął ją pocałować, aby ukoić swoje własne pragnienia… Jakaż moc. Tak kusicielska, wabiąca. Uśmiechnęła się łagodnie, nie było w tym śladu wyzwania, potem spuściła głowę. – Więc miałam rację, mówiąc, że ciągle należy ci się… rekompensata za rozprawienie się z Jemem. – Przysunęła się jeszcze bliżej, stawiając czubki stóp między jego stopami. – No i, rzecz jasna… – Teraz z bliska spojrzała w górę i pochwyciła jego mroczny wzrok – przekonanie Fergusona, że trzeba zamykać drzwi. – W tej sprawie jeszcze nic nie zrobiłem. – Prawda. Ale… – Chwyciła jego klapy i pochyliła się ku niemu, zadzierając głowę i sięgając ustami do jego ust – …czy coś stoi na przeszkodzie, żebyśmy wybrali zapłatę z góry? Roześmiał się mimowolnie, ale zaraz spoważniał, wziął jej dłonie i przycisnął do swojej piersi. Przyglądał się kilka chwil jej twarzy, a potem głęboko westchnął. – Masz chociaż pojęcie, co robisz? – spytał cicho. – Nie. Ale jestem pewna, że chcę się dowiedzieć. – Wspinając się na palce, pokonała brakującą odległość i pocałowała go.

Jedno uderzenie serca później Marcus przejął władzę nad pocałunkiem. Jego usta wymagały, żądały, a ona niczego tak nie pragnęła, jak dawać. Poddać się i skusić go, żeby posunął się dalej. Żeby chciał więcej. Żeby pokazał, jak bardzo jej pragnie – jej, kobiety, jaką była, kobiety, jaką mogła być. Kobiety, jaka w niej drzemała i była zdolna się przebudzić, w jego ramionach na pewno. Jego usta i język plądrowały, ku jej radości, i podążała z zapałem, dokądkolwiek prowadził. Wzajemna gorączka, preludium do intymności, ośmielała i wabiła dalej. Marcus wymruczał coś niezrozumiale, zniknęło ciepło dłoni otulających jej ręce, ale w tej samej chwili zamknął ją w ramionach. Odchylił się od balustrady, przyciągnął Niniver do siebie i zawładnął nią całą w płomiennym pocałunku. Choć żadne z nich się nie poruszyło, Niniver znów wirowała, wirowały szaleńczo jej zmysły, coraz bardziej nieobliczalne i zachłanne, kiedy w jakimś zawrotnym tańcu dzielili żar i pragnienie, namiętność i tęsknotę. Wyłożył to wszystko przed nią – wskazał jej ścieżkę, drogę do wszystkiego, czego chciała – i zobaczyła, poznała i kurczowo się tego uczepiła. Wtem jakby odzyskała mentalny grunt pod nogami, ochłonęła i obserwowała – i nagle puściła jego klapy, założyła mu ręce na ramiona, otoczyła dłońmi szyję i przyciągnęła go mocno do siebie. Odwzajemniła pocałunek z całym zapałem i entuzjazmem, jaki w niej rozkwitał. Marcus jej pożądał. Twardy grzbiet erekcji napierający na jej brzuch nieomylnie o tym świadczył. A ona pożądała jego – od zawsze, i teraz, nareszcie, mogła mu to okazać. Udowodnić, jak bardzo. Jak głęboko pragnęła jego i wszystkiego, czego mógł jej nauczyć. Wszystkiego, czego mogła z nim doświadczyć – z nim i żadnym innym. On był jedyną jej szansą, żeby się dowiedzieć, jaką naprawdę jest kobietą, poznać rzeczywisty fundament, na którym tworzyła swoje dzikie fantazje. Zdjęła jedną rękę z jego karku, dotknęła szczupłego policzka, przebiegła w dół opuszkami palców w niewypowiedzianej prośbie i wzmocniła zachętę pocałunkiem. Marcus zadrżał, jakby jej szturm dokonał wyłomu w jego murze obronnym. Przesunął jedną ręką z jej pleców do boku; ścisnął krótko talię i powędrował w górę, wyżej, aż kołyską swej dłoni przykrył jej pierś. Niniver jęknęła miękko, tłumiąc dźwięk między wargami. Ledwie zdolna uwierzyć w intensywność tego, co czuła, przylgnęła do Marcusa jeszcze mocniej, wpiła się w niego, otwarcie go prowokując, prosząc i ponaglając. Owszem, przychylił jej nieba – i wtedy straciła zdolność oddychania. Na pewno

nie była w stanie myśleć, nie przy zalewającej ją fali doznań – palącego ciepła jego dłoni, siły długich palców, kiedy delikatnie ugniatał jej pierś, i potęgującej się przyjemności, gdy te zuchwałe palce kolistymi ruchami drażniły jej sutek, potem chwyciwszy go, lekko ścisnęły… Omal nie wyrwała się z pocałunku, kiedy przeszył ją gorący dreszcz. W desperacji wplotła ręce w jego gęste włosy. Zaskoczona dotykiem jedwabistych loków, zmierzwiła je, ale zaraz wyprężyła się jak struna, gdy jego palce znów ścisnęły sutek i musiała poddać się błogiej rozkoszy. Marcus nie mógł myśleć. Nie żeby bardzo potrzebował; przemierzał nieraz tę drogę i znał jej wyboje. Nigdy jednak wcześniej nie cierpiał na taką niezdolność kontrolowania… czegokolwiek. Niniver miała swój własny plan – najwyraźniej. Ale ten plan zdawał się iść na przekór jego zamiarom. Wydawała się zdolna zrobić to, czego nie zrobiła nigdy żadna inna kobieta, i obejść cały jego wewnętrzny system ochronny – te wszystkie wypróbowane machinacje, które z każdą inną kobietą zapewniały mu kontrolę. Pieszczoty piersi powinny doprowadzić taką nowicjuszkę jak ona do namiętnego zatracenia się i poddania – i tak się stało. Nie spodziewał się jednak, że samo dotykanie piersi przez nie wiadomo ile warstw jedwabiu może tak bardzo poruszyć jego. Tak łatwo uwolnić drapieżnego, głodnego demona żądzy, który w nim siedział. Niniver i ta dzika żądza jednoczyły się, by stworzyć żarłoczną siłę. Sama wiedza, świadomość sytuacji, nie miała mocy przeciwstawić się temu – szczerej namiętności, jaką Niniver tak otwarcie przed nim kładła oraz jego własnemu pożądaniu. Na dodatek to pożądanie – jego najgłębsze pragnienie – nie polegało tylko na tym, że był głodny jej. Był głodny właśnie tego: jej i jego razem, wzajemnego szukania i odkrywania, poznawania ich namiętności bez skrępowania z niczyjej strony. Bez najmniejszej obawy o bezpieczeństwo. O bogowie – tak bardzo jej pragnął. Ale to nie było możliwe, jeszcze nie. Nie tej nocy. Nawet kiedy ona i jego pożądanie jednoczyły siły, żeby wciągnąć go głębiej w ogień namiętności, którą wspólnie podsycali, Marcus rozpaczliwie czegoś szukał, jakiejś ostoi… i nagle zdał sobie sprawę, że ma taką cały czas przy sobie. Ona nią była. Dla niego Niniver była nieodparcie kuszącą nimfą, ale była też czułą, troskliwą, oddaną kobietą, którą przysiągł się opiekować. Opiekuńczość zawsze – zawsze – bierze górę nad zaborczością. W rdzeniu swego jestestwa odzyskał równowagę. Mimo omiatającej ich lawiny

pożądania wróciła jasność i Marcus wiedział, co robić. Stopniowo, krok po kroku ściągnął ich z powrotem na ziemię. Nie za szybko, nie gwałtownie. Tak, aby nie wyszli z tego zbyt spięci, zbyt boleśnie niezaspokojeni. Nadal się całowali i dotykali, ale siła popędu słabła z każdym nierównym oddechem. Wir ich połączonych pragnień zwalniał. Niniver nie dość wiedziała, aby mu się w tym przeciwstawić; podążała w ślad za nim, a do czasu, gdy się zorientowała, że zmienił kierunek, byli już zbyt daleko na drodze odwrotu. Z ich ognia został ledwie gorący popiół. Tlący się, być może, ale bez aktywnego udziału Marcusa, nie mogła podsycić płomieni. Nie tej nocy. Kiedy podniósł w końcu głowę, spojrzał jej w twarz – zatrzepotała rzęsami, potem wolno uniosła powieki, odsłaniając oczy rozświetlone przez gwiazdy i tlące się resztki ich namiętności. Było w nich tak czytelne pytanie, że poczuł się zmuszony usprawiedliwić. – Nie możemy posunąć się dalej. Zadarła lekko głowę, nie odrywając od niego swoich cudownych oczu. – Jeszcze nie. Nie tej nocy. Właśnie to chciała usłyszeć. Na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech kobiecej ufności – tak bezbronny i prawdziwy, że Marcus wstrzymał oddech. Pomógł jej stanąć pewnie na nogach i odsunął od niej ręce. – Dobrze – mruknęła, zwiesiwszy głowę. Poprawiła na ramionach szal i jeszcze raz spojrzała mu w oczy. – Pójdziesz teraz na górę? Ten ruch zdawał się toporny, ale pokręcił głową. – Nie. Jest coś, co chcę jeszcze sprawdzić. – Kiwnął brodą na drzwi frontowe domu. – Ty idź. I… tak dla spokoju mojego ducha, zamknij, proszę, na zamek drzwi swojej sypialni. Tylko na tę noc, dopóki nie porozmawiam z Fergusonem. Uniosła lekko brwi, ale kiwnęła na zgodę. – Dobrze, zamknę. – Wahała się jeszcze przez moment, i w końcu wymruczała: – Dobranoc. Patrzył za nią, nie ruszając z miejsca, dopóki nie zniknęła mu z oczu. Wtedy pokręcił głową, jakby mógł w ten sposób rozwiać mgiełkę fascynacji, która wciąż trwała. Do czorta – skąd miał wiedzieć, że żyje w niej syrena? I teraz on ją wywabił? Jej rosnąca seksualna pewność siebie nie najlepiej wróżyła taktyce „krok po kroku”. Na razie jednak weszła do środka i, miał nadzieję, zmierzała do swojego łóżka. Do swojej sypialni, której drzwi posłusznie zamknie na zamek. Więc nawet gdyby

zmienił zdanie – nawet gdyby jego niższe ja wzięło górę nad mądrzejszym ja – nie dostałby się do niej. Nikt jej nie będzie zagrażał, nawet on. Myślał o tym jeszcze przez chwilę, potem zaklął pod nosem i ruszył na obchód domu. Do diabła z klanową tradycją, zamierzał pozamykać wszystkie drzwi. Kiedy Marcus wrócił do swego pokoju, Niniver leżała w łóżku, nie śpiąc. Usłyszała jego zbliżające się kroki, potem drzwi do jego sypialni otworzyły się i zamknęły. Słyszała, jak chodzi, wyobrażała sobie, jak się rozbiera, potem zaskrzypiało łóżko i nie słyszała niczego więcej. Jeszcze nie, powiedział. Mogła żyć z „jeszcze nie”. Byle nie za długo. Jeśli mieli mieć romans – a po takim dniu była przekonana, że będą mieli – musiało to się zacząć wkrótce. Nie wiadomo było, na jak długo Marcus zostanie w dworze Carricków; dawał do zrozumienia, że dotąd, aż zalotnicy z jej klanu przyjmą do wiadomości, że ona nie zamierza wyjść za żadnego z nich. Wierzyła mu – ale jak długo to mogło potrwać? Wiedziała jedno – bez względu na to, jak długo Marcus zostanie, to był cały czas, jaki będą mieli. Znała samą siebie na tyle dobrze, by mieć absolutną pewność, że kiedy on już wróci do Bidealeigh, nie będzie miała odwagi – pewności siebie – żeby wsiąść na Oswalda i pojechać tam… na parę godzin albo na noc. Była panią klanu Carricków. Panie klanów nie miewają jawnych romansów, a jej wyprawy do Bidealeigh – albo jego do dworu – szybko by się stały tajemnicą poliszynela. Dopóki Marcus mieszkał w dworze, mogli sobie na wszystko pozwolić, a wiedziałaby tylko jej najbardziej zaufana służba – i zachowałaby milczenie. Przedtem nawet nie myślała, że perspektywa romansu z Marcusem kiedykolwiek się pojawi – że on okaże się równie zadurzony w niej jak ona w nim. Ale na to wyszło. Nie była aż tak naiwną świętoszką, żeby nie rozumieć, co on chciałby z nią robić – dowód był nieomylny. To „jeszcze nie” znaczyło, że jest chętny, ale może był równie zaskoczony jak ona siłą ich namiętności i chciał trochę zwolnić tempo. Mogła to zrozumieć, ale teraz, kiedy pojawiła się szansa doświadczenia wszystkiego, co w inny sposób jej, jako głowie klanu, nie miało być dane – zamierzała tę szansę chwytać obiema rękami. Była zdecydowana dowiedzieć się możliwie wszystkiego o kobiecie, jaką mogła być, kiedy znajdzie się w jego ramionach.

ROZDZIAŁ 6 Następnego rana Niniver przyłączyła się do Marcusa przy śniadaniowym stole. Wkroczyła do jadalni z entuzjastycznym uśmiechem. – Dzień dobry. On jadł i w odpowiedzi skinął głową. Tryskając jak nigdy radością i energią, podeszła do bufetu po swoje zwyczajowe dwie grzanki. Dzięki poprzedniemu dniu i owym chwilom w stodole starego Egana, i w salonie, i na tarasie, ten dzień krył nieskończoną obietnicę – przynajmniej dla niej. Miała nadzieję, że również dla niego. Nie wiedziała co prawda, jak inni się zabierają do nawiązania romansu, czuła się jednak spokojna, że między nimi jakoś to pójdzie. Marcus wstał, kiedy podeszła do stołu, i wyciągnął krzesło obok swojego. Wciąż uśmiechnięta, Niniver obeszła stół i usiadła. Poczekała, aż on zajmie z powrotem swoje miejsce, po czym rzuciła mu pytające spojrzenie. – Muszę pojechać w interesach do Ayr. Normalnie pojechałby ze mną Sean, ale może ty wolałbyś posłużyć mi za eskortę? Popatrzył jej w oczy i po prostu skinął na zgodę. – Tak. Pohamowując zbyt radosny uśmiech, sięgnęła po marmoladę. – Wspaniale. Będziemy musieli ruszyć po śniadaniu. Ze wzrokiem jeszcze raz na swoim talerzu – na kiełbaskach, jajkach i górze kedgeree na wierzchu – chrząknął. Upłynęło trochę czasu, kiedy ona smarowała, chrupała, nalewała i sączyła herbatę, a on pracowicie opróżniał swój talerz. Wreszcie powiedział: – Przy okazji, póki pamiętam, rozmawiałem dziś z Fergusonem. Niezależnie od tradycji, zgadza się ze mną – z nami – że trzeba zamykać zewnętrzne drzwi. Szuka ostatniego z kluczy. Mówi, że dopilnuje, żeby dom był zawsze na noc zamknięty, i że da Seanowi, Mitchowi i Fredowi klucze do bocznych drzwi na wypadek, gdyby z jakichś powodów potrzebowali dostać się do środka. – Świetnie. Przyznam, że lepiej będę spała, wiedząc, że nikt niespodziewany nie

może tak po prostu wejść. Marcus też był pewien, że będzie lepiej spała. Tylko ta myśl… ale to, dzięki Pani, przestało być powodem do bólu głowy. W zamian przestawił myśli na perspektywę spędzenia dnia z Niniver poza dworem, i możliwe trudności, jakie mogą z tego wyniknąć. – Chcesz wziąć powóz, czy pojedziemy wierzchem? – zapytał, odsuwając pusty talerz, gdy ona po skończeniu grzanki sączyła drugą filiżankę herbaty. Z filiżanką w obu dłoniach otworzyła szerzej oczy, najwidoczniej rozważając za i przeciw. Patrzyła w przestrzeń za nim; wykorzystał moment, by skupić wzrok na jej pięknej twarzy – sycić się wszystkim, co widział. Od momentu, gdy bez wahania podeszła do krzesła, które dla niej trzymał, stało się dla niego jasne, że straciła wiele, jeśli nie wszystko, ze swej wcześniejszej płochliwości. Wydarzenia poprzedniego dnia bez dwóch zdań zrobiły swoje, i podczas gdy wciąż była wyczulona na jego obecność, może nawet bardziej niż przedtem, to wyczulenie zdawało się ją ośmielać, a nie krępować. Wprawdzie tego właśnie chciał, ale trzymanie ich obojga na wodzy, z Niniver, która skłonna była dać się ponieść i rwać na oślep, nie zapowiadało się na proste zadanie. Zwłaszcza że nie ustalił jeszcze dokładnie, w jaki sposób powinien z nią postępować – jak nią kierować, jak prowadzić ją i chronić bez uciekania się do czegokolwiek, co wyglądałoby na przejaw dominacji czy narzucania własnej woli. Doprawdy, znalezienie właściwego sposobu na Niniver stawało się jego główną troską. Ona wciąż się zastanawiała. Marcus ugryzł się w język, żeby nie zasugerować jazdy wierzchem. Spędzić z nią sam na sam kilka godzin w krytym powozie znaczyło prosić się o kłopoty. Wiedział dokładnie, do czego by doszło w krytym powozie toczącym się leniwie spokojną drogą. Zdecydowana, odstawiła filiżankę. – Nie będziemy mieli do przywiezienia niczego ciężkiego i wolę jechać wierzchem. – Spojrzała na niego. – Chyba że ty uważasz, że powinniśmy wziąć powóz. – Nie. – Prostując się, położył swoją serwetkę obok talerza. – Ja też wolę wierzchem. – Odsunął swoje krzesło i wstał. – Powiem Seanowi, żeby osiodłał konie. Ile czasu potrzebujesz? – Muszę się tylko przebrać – odpowiedziała z uśmiechem. – Spotkamy się przed stajnią.

Schylił głowę i wymknął się z jadalni, bojąc się, żeby Niniver przypadkiem nie zmieniła zdania. Wyjechali o dobrej porze i dotarli do Ayr późnym rankiem. Ruchliwe miasto na północno-zachodnim wybrzeżu jeśli nie znajdowało się najbliżej w prostej linii, to na pewno było najłatwiej doń dotrzeć; trzymali się jednej wygodnej drogi od granicy posiadłości, aż wjechali do miasta. Zegar na Wieży Wallace'a wskazywał wpół do dwunastej, kiedy Marcus przytrzymywał drzwi biura notarialnego rodziny Carricków przed wychodzącą Niniver. Spotkanie z notariuszem było pierwszą i najważniejszą sprawą na jej liście. Marcus nie nalegał, żeby towarzyszyć jej do gabinetu samego notariusza. Sądząc po braku jakichkolwiek oznak zmartwienia na twarzy Niniver oraz po jowialnej minie, z jaką żegnał ją notariusz, raczej wszystko poszło dobrze. Z pewnością nie wydarzyło się nic, co ostudziłoby entuzjazm Niniver do załatwiania masy innych spraw, w większości polegających na kupowaniu różnych rzeczy – nie dla siebie, lecz dla służby i członków klanu. – Gdzie teraz? – Zatrzymał się przy niej. Niniver przystanęła na chodniku, żeby sprawdzić na liście, którą wyjęła z kieszeni. – Do apteki. – Spojrzała na drugą stronę ruchliwej ulicy. – Ferguson prosił o więcej tego nowego pudru do leczenia oparzeń. Marcus skorzystał z okazji, by podać jej ramię i poprowadzić przez ruchliwe przejście i dalej chodnikiem po przeciwnej stronie. Apteka mieściła się bliżej końca ulicy, przed skrzyżowaniem z Newmarket. Weszli do środka. On stał z tyłu, podczas gdy Niniver rozmawiała z aptekarzem. Oboje, ona i Marcus, byli znani większości sklepikarzy i właścicieli interesów w mieście, więc gdyby on stawał u jej boku, sprzedający odruchowo zwracaliby się do niego. Nawet w biurze notarialnym recepcjonista – chociaż go nigdy przedtem nie widział, a Niniver weszła pierwsza – przemknął wzrokiem ponad jej głową, zatrzymał się na Marcusie i zapytał, do kogo ma sprawę. Przez większość swego życia Marcus był mniej więcej świadomy trudności, jakie od czasu do czasu napotykały damy takie jak jego matka czy siostra, ale w ich wypadku było trochę inaczej. Obie posiadały wrodzoną władczą aparycję, która, pomimo ich płci, zwykle ostrzegała ludzi przed ich pozycją i siłą. Niniver zaś wyglądała tak delikatnie i krucho, że na pierwszy rzut oka ludzie gotowi byli traktować ją lekceważąco albo w ogóle jej nie dostrzegać. Aptekarz nie robił tego błędu. Wystarczyło, że tylko ktoś ją poznał, dowiedział

się, kim jest, i nawiązał z nią kontakt, zmieniał pogląd. Mimo to, gdyby Marcus stawał obok niej, a nie za nią… umniejszałby jej pozycję. Ludzie prawie na pewno zaczęliby jej znów nie dostrzegać. Ta myśl… urażała go na jakimś poziomie, co dopiero zaczynał rozumieć – jeszcze jedno oblicze zaborczej zazdrości. Niniver skończyła z aptekarzem, który obiecał przygotować puder, tak żeby Sean mógł go odebrać pod koniec tygodnia. Kiedy wyszli na ulicę, Marcus ujął na powrót jej ramię i zgodnie z jej życzeniem powędrowali jedną z alei, które prowadziły nad rzekę Ayr. Ulubiony sprzedawca ryb kucharki Carricków, Gwen, prowadził sklep na nabrzeżu niedaleko średniowiecznego mostu Auld Brig o'Doon. Podczas gdy szli wśród ludzi, Marcus trzymał Niniver u swego boku, tak by mógł ją chronić przed każdym możliwym zagrożeniem – ale wprowadziwszy ją do sklepu z rybami, znowu stanął krok z tyłu. Chociaż sprzedawca poznał ich oboje i po przywitaniu Niniver spojrzał pytająco na niego, Marcus samym wzrokiem skierował uwagę mężczyzny z powrotem na Niniver. Kiedy sprzedawca poszedł po książkę zamówień, Niniver spojrzała na Marcusa, ale powstrzymała się od komentarza. Gdy już zostawiła zamówienie dworu i wyszli ze sklepu, Marcus znów połączył jej ramię ze swoim i, dumny z siebie jak paw, pozwolił Niniver pokierować ich kroki z powrotem na High Street i dalej do pasmanterii. Szli sobie High Street, stając to przy tej, to przy tamtej witrynie. Krocząc chodnikami z nią u boku, czuł się coraz bardziej oswojony. I to, że jego nowa taktyka stawania tuż za nią ciągle przynosiła pożądany rezultat, niezmiernie go bawiło i cieszyło zarazem. Jeden mały szczegół dobrze pomyślany, jedna przeszkoda pokonana. Kiedy znów się zbliżali do Wieży Wallace'a, spojrzał na zegar. – Jest wpół do pierwszej. – Pochwycił wzrok Niniver. – Jesteś już gotowa na lunch? Kazałem w zajeździe trzymać dla nas stół. Zajazd Tam O'Shanter był najlepszy w mieście, a że znajdował się na końcu High Street, nieopodal miejsca, gdzie droga z Carsphairn wpadała do miasta, Marcus i wszyscy Cynsterowie byli jego stałymi klientami; poza wszystkim innym stajnia przy zajeździe spełniała wszelkie wymogi, by gościć konie Cynsterów. Niniver przebiegła oczami swoją listę. – Jeszcze tylko dwie rzeczy do kupienia, ale możemy załatwić to po lunchu. – Świetnie. Szli spacerem; zajazd był kawałek drogi dalej po tej samej stronie ulicy. Centrum

miasta jak zawsze tętniło życiem i równie intensywny był ruch na rzece – to ważny port u jej ujścia sprawiał, że wewnątrz miasta kwitł handel. Marcus przyglądał się kształtom przejeżdżającego powozu, który jak podejrzewał, był najnowszym modelem faetonu, kiedy Niniver zwolniła kroku. Popatrzył wkoło. Zrównali się z witryną sklepu jubilerskiego. Przystając taktownie, podążył za jej wzrokiem, ciekaw, co tak przyciągnęło jej uwagę. Zdążył już zauważyć, że miała upodobanie do niebanalnych ozdób, przy czym żadnej z rzeczy, które dotąd zakładała, nawet na bale, na których ją dawniej widywał, nie dałoby się zaliczyć do zbyt okazałych. Łatwo było zgadnąć, co wypatrzyła; na czarnym aksamicie wystawiony był komplet złożony z delikatnego naszyjnika, kolczyków i pierścionka. Oprawy, choć subtelne, były dość proste, kamienie wszystkie okrągłe, nienagannie szlifowane. Ale to kolor kamieni przyciągnął jej oko. Najpierw pomyślał, że to muszą być akwamaryny, później dostrzegł mały znaczek świadczący, że zestaw składa się z chabrowoniebieskich szafirów wydobywanych na dalekim Cejlonie. Kamienie miały kolor oczu Niniver. Uszło z niej lekkie westchnienie, po czym odwróciła się od okna. – Ładne. – Spojrzała na niego, uśmiechnęła się i pociągnęła go dalej. – Chodź, mam wielką nadzieję, że wciąż trzymają dla nas ten stół. Minął z nią jeszcze dwa sklepy, potem przekroczyli wlot alei prowadzącej do stajni na tyłach zajazdu. Kiedy doszli do drzwi zajazdu, uwolnił ramię Niniver i chwycił gałkę. – Wejdź, proszę, i powiedz Macowi, że jesteśmy. – Mac był oberżystą. – Rzucę tylko okiem na konie. Ned przy rozsiodływaniu dawał się we znaki. Chcę sprawdzić, czy się uspokoił. – Dobrze. Zajmę nasz stół. Uśmiechnął się i wprowadził ją do środka. Potem zamknął drzwi, sprawdził przez szybę, czy wchodzi do sali jadalnej, i szybkim krokiem ruszył z powrotem do jubilera. Mac powitał Niniver szerokim uśmiechem i jak zwykle ujmująco miły poprowadził ją do stołu, który zarezerwował dla niej i Marcusa – bardziej prywatnego na końcu sali jadalnej, przy oknie wychodzącym na mały ogród za gospodą. Usadowiwszy się przy stole, Niniver zdjęła rękawiczki do konnej jazdy i położyła je na kolanach – mimowolnie zwracając uwagę na swoje ręce. Przyglądała się swoim palcom bez pierścionka. Tamten chabrowoniebieski szafir

wyglądałby pięknie na jej dłoni, ale mogła sobie wyobrazić, jakiej ceny żądałby jubiler – o wiele więcej, niż było ją stać. Nie teraz, kiedy wciąż próbowała naprawić szkody, jakich dokonali jej bracia na finansach rodziny i całego klanu. – Pani Carrick, cóż za miłe spotkanie! Podniosła wzrok na ciemnowłosego dżentelmena, przystojnego w pewien wulgarny, rozchełstany sposób, stojącego przy jej stole. Jego strój był zbyt niedbały jak na jej gust, i choć rysy twarzy miał dość regularne, jakiekolwiek pretensje do miana atrakcyjnego mężczyzny niweczyły zmarszczki, które wyryła rozpusta wokół jego ust i nosa. To ostatnie dostarczyło Niniver wskazówki co do jego tożsamości. Zdobyła się na słaby uśmiech. – Pan McDougal. – Nie wiedziała prawie nic o Ramseyu McDougalu poza tym, że przez kilka lat był bliskim kolesiem Nigela i Nolana. Co wykluczało go z grona jej znajomych, ale musiała być uprzejma. – Jak sądzę, ma się pan dobrze? – Tak, naturalnie. W najlepszym zdrowiu. – Bez żadnego „pozwoli pani” McDougal wysunął krzesło i usiadł przy stole po jej prawej. – Bardzo jestem rad, że mam szansę zapytać, jak się pani wiedzie. Nieszczęśliwe odejście Nolana, nie wspominając o wszystkim, co ono ujawniło, musiało panią bardzo wstrząsnąć. – To było prawie rok temu, zostawiłam to za sobą. – Rozumiem. – McDougal pokiwał głową. – Koniec żałoby, co jest dla nas wszystkich szczęśliwą nowiną. Dobrze będzie panią gdzieś spotkać, moja droga. Proszę powiedzieć, czy możemy się pani spodziewać na balu myśliwych? – Być może. – Nie miała zamiaru iść na żaden bal, nie z tyloma mężczyznami, którzy mieli zakusy na jej rękę i na klan. Spojrzenie McDougala zdawało się ostrzejsze, choć wyraz twarzy nadal miał radosny. – Rozumiem, że pani wyjście z żałoby to świeża sprawa. Ale zamierza pani bywać w towarzystwie… chociaż co w tych stronach uchodzi za towarzystwo? Ten wtręt doskonale tłumaczył, dlaczego unikała towarzystwa, miejscowego i wszelkich innych. – Niestety, w tej chwili mam mnóstwo na głowie, choćby zarządzanie sprawami klanu. – Ach… tak. – McDougal pokiwał głową. – Słyszałem o tym. Wybrana na panią swego klanu. Wielki honor, istotnie. – Istotnie. – Co jeszcze mogła powiedzieć? Położyła głośno ręce na stole i wbiła w nie wzrok. Zamiast przyjąć milcząco aluzję, McDougal nachylił się bliżej i zniżył głos do

konspiracyjnego burczenia: – Ale jeśli wolno mi się ośmielić, moja droga, taka odpowiedzialność musi być wielkim i niewygodnym ciężarem dla takich szczupłych ramion jak pani. Ledwie zdołała powściągnąć złość. Unosząc głowę, trafiła na wzrok McDougala. – Nie odczuwam tego. Bynajmniej. Szukał jej oczu, gdy wtem na stole położył się cień. Niniver spojrzała w górę i doznała wielkiej ulgi. Zwróciła się do McDougala: – Pozwoli pan, że przedstawię pana Marcusa Cynstera. – Poznaliśmy się. – McDougal skinął głową bez entuzjazmu. – Cynster. Marcus, mierząc intruza ponurym wzrokiem, odwzajemnił gest w prawie niewidoczny sposób. – McDougal. Marcus przeniósł spojrzenie na Niniver. Jawna ulga w jej oczach w znaczący sposób złagodziła zaborczość, jaka zawrzała w nim, gdy wszedł do sali i zobaczył Ramseya McDougala o wiele za blisko niej. McDougal był żywą definicją łajdaka. Zignorował McDougala. Nie odrywając wzroku od Niniver, uśmiechnął się – swobodnie, uspokajająco – i sięgnął po krzesło naprzeciw niej. – Zamówiłaś coś? – Nie, czekałam na ciebie. Usiadł, pochwycił baczne oczy Maca i przywołał go skinieniem. Oberżysta natychmiast wziął do ręki swoją tabliczkę i podszedł. Mac wyrecytował swoje dania dnia. Kiedy Niniver i Marcus składali zamówienie, McDougal wiercił się, marszcząc czoło. Gdy tylko Mac się wycofał, Marcus zwrócił się do McDougala i uniósł brwi. – McDougal, masz jakąś sprawę? Chciałeś czegoś? Patrząc w tamtym momencie na Marcusa, McDougal dość znacząco zerknął na Niniver i otworzył usta… – Pan Cynster – oświadczyła Niniver – pomaga mi w prowadzeniu spraw związanych z klanem. Obawiam się, że będzie pan nam musiał wybaczyć, mamy kilka pilnych rzeczy, które musimy omówić. Marcus miał ochotę klaskać, ale się powstrzymał. Sam nie umiałby się pozbyć tego typa szybciej. Na pewno nie bez przyłożenia mu pięścią, co nie zyskałoby przychylności Maca. McDougal skupił z powrotem wzrok na twarzy Marcusa. – Ja… rozumiem. – Po chwili zastanowienia odsunął swoje krzesło. – W takim

razie zostawiam was, państwo, waszym rozważaniom. – Wstał i wyciągnął rękę. Z wyraźną niechęcią Niniver podała swoją, a on skłonił się nad jej palcami. – Pani Carrick. Proszę wiedzieć, że gdyby potrzebna była pani jakakolwiek pomoc, z radością zrobię co w mojej skromnej mocy, by panią wesprzeć. – Zerknął na Marcusa. – Przez pamięć pani braci. Puściwszy w końcu rękę Niniver, McDougal skinął przed Marcusem. – Cynster. – McDougal. – Marcus odpowiedział niedbałym ruchem głowy i sięgnął po kufel spienionego piwa ale, które Mac właśnie postawił na stole. Niniver podniosła szklankę perry, którą Mac przyniósł dla niej, i trochę upiła. Marcus zwrócił uwagę, że nie podniosła głowy, póki nie dobiegło ich trzaśnięcie zewnętrznych drzwi za McDougalem. Wreszcie pewna, że sobie poszedł, rzuciła w stronę drzwi krzywe spojrzenie. – Nie podoba mi się ten człowiek. – Masz świetną intuicję… Skąd znasz McDougala? – spytał po chwili. Z tego, co wiedział, Niniver od lat unikała miejscowego towarzystwa, a McDougal pojawił się w tym środowisku dopiero trzy, cztery lata temu. – Należał do paczki Nigela i Nolana. Co, oczywiście, nie skłania mnie do patrzenia na niego życzliwym okiem, choć nie sadzę, żeby on to rozumiał. Nie musiał więc jej ostrzegać przed McDougalem; sama go właściwie oceniła. Miał nadzieję, że McDougal z równą intuicją ocenił jego. Mac przyszedł z dwoma talerzami. Dla niego była zapiekanka w cieście z sarniną, dla Niniver – porcja zapiekanki pasterskiej, popisowego dania szefa kuchni. Zabrali się w milczeniu do jedzenia, a po paru minutach Marcus zapytał: – Więc co mamy jeszcze załatwić, zanim wyruszymy do domu? – Nie musimy jeszcze wracać. – Marcus zatrzymał się na chodniku przed sklepem żelaznym, w którym zaopatrywał się klan. Wypełnili ostatnie zadanie z listy Niniver, składając zamówienie na nową głowicę do pompy. Wyjął swój kieszonkowy zegarek. – Jest tuż po drugiej. Mamy trochę czasu. Chociaż stół, który zarezerwował dla nich Mac, dawał więcej prywatności niż inne, sala w gospodzie była jednak miejscem publicznym. Spędzili czas, rozmawiając o tym i o owym, lecz nie było szansy na bardziej osobisty kontakt. Uczucia wywołane pojawieniem się McDougala – akurat jego przy niej! – wciąż zatruwały mu krew. Biorąc wszystko pod uwagę, Marcus koniecznie chciał wykorzystać okazję, by zrobić kolejny krok w zdobywaniu Niniver, najlepiej

w scenerii, która będzie hamowała jej nadmiernie entuzjastyczne zapędy. Niniver wydawała się równie zdeterminowana chwytać moment. Wciskając z powrotem kosmyki jasnych włosów, które wyrwał z jej koka wiatr, spojrzała na zachód. – Przespacerujmy się koło kościoła i mostu, a potem Harbour Street na Esplanadę. Lubię tamtędy chodzić, kiedy jest dobra pogoda i świeci słońce. – Czyli tak jak dzisiaj, więc wykorzystajmy to. – Podał jej ramię i bliżej niż zwykle przyciągnął ją do swego boku, bez protestu z jej strony. Jej spódnica ocierała się o jego buty i tak intensywnie, wszystkimi zmysłami, odbierał bliskość jej drobnej postaci. Obeszli stary kościół z jego wysoką wieżą, minęli most Brig o'Doon, a potem szli długą Harbour Street, gdzie wiatr robił się bardziej rześki i niósł zapach morza. – Muszę przyznać – powiedziała Niniver – że bardzo się cieszyłam, że miałam tam ciebie i że pomogłeś mi pozbyć się McDougala. Gdybym przyjechała z Seanem, pewnie jadłabym sama i łatwo bym się nie uwolniła od tego typa, tacy są uparci. – Wierz mi – odpowiedział oschle – że cała przyjemność była po mojej stronie. – Sekundę później przechylił głowę w jej stronę. – Przyznam, że całkiem mi się podoba bycie twoim opiekunem i przeganianie w diabły natarczywych konkurentów. – Z uśmiechem na ustach zajrzał jej w oczy. – Mam wrażenie, że ta rola staje się mną. Zaśmiała się i dalej patrzyła przed siebie. – O tak! Wykorzystuje to ciemne, groźne oblicze Cynsterów, które tak łatwo przybierasz. Powiedz mi… – zaczęła trzy kroki dalej – czy wszyscy twoi… Czy oni są kuzynami? Ci wszyscy w twoim wieku, którzy przyjechali na ślub Thomasa i Lucilli? – Jakby kuzynami. Niektórzy są kuzynami pierwszego stopnia, inni drugiego, a niektórzy jakoś blisko spokrewnieni. – Aha. Więc czy wszyscy twoi kuzyni są tacy jak ty? – Obracając się, żeby spojrzeć mu w twarz, otworzyła szerzej oczy. – Wiem, że są podobni do ciebie z wyglądu, ale czy są równie groźni? Mina, z jaką na nią patrzył, sugerowała, że odpowiedź jest oczywista. – Są Cynsterami. Wszyscy mamy głęboko zakorzenioną we krwi groźbę. Nawet kobiety. Roześmiała się. Doszedł do wniosku, że kocha brzmienie jej śmiechu… Kiedy przyswoił tę myśl, zdał sobie sprawę, że nigdy nie słyszał jej śmiechu wcześniej, zanim przyjechał pomieszkać w dworze Carricków. Swoją drogą, przez ostatnie lata niewiele miała

powodów do śmiechu. Przyrzekł sobie to zmienić. Najpierw jednak musiał zmienić jej zdanie o małżeństwie. Musiał ją przekonać, że wyjście za niego nie niesie żadnego ryzyka, które tak jasno – i trafnie – przewidywała. Każdemu innemu mężczyźnie trudno byłoby wiarygodnie podtrzymywać jej pozycję pani klanu, a z tego, co wydobył z Seana, Fergusona i Edgara, wynikało, że gdyby Niniver została odsunięta na bok, klan najprawdopodobniej podzieliłby się i rozpadł. Mimo że Marcus nie należał, w takim samym sensie, do żadnego klanu, był Cynsterem – rozumiał, co znaczy rodzina, i rozumiał, co znaczy dla niej klan. Niniver zdawała się też pielęgnować w sobie głęboką lojalność wobec pamięci swego ojca i jego dziedzictwa; kilka razy o tym wspominała. Musiał znaleźć sposób, żeby zobaczyła w nim skutecznego opiekuna i jednocześnie mężczyznę, który jej w niczym nie zagraża, który jest chętny wspierać jej pozycję, a nie podważać. To, że zauważała groźną stronę jego charakteru… z jednego względu było pomocne, ale z drugiego raczej nie. Dotarli do Esplanady i zaczęli iść na południe wybrukowanym deptakiem ponad plażą. Rozległa przestrzeń zatoki Ayr ciągnęła się po horyzont; woda tego dnia była niebieskoszara, poprzecinana tylko gdzieniegdzie białymi grzywami wyrzucanymi przez swawolną bryzę. – Czy twoi bracia i młodsza siostra są teraz w domu, w Casphairn? Pytanie Niniver przyciągnęło jego wzrok do jej twarzy. Dziesiątki cienkich srebrzyście złotych kosmyków tańczyło wokół, podmuch wiatru zaróżowił jej blade zazwyczaj policzki. – Annabelle wyjechała już na południe, na sezon towarzyski do naszych książęcych krewnych. Ona i Louisa, lady Louisa Cynster, córka księcia, z dwiema innymi pannami Cynster… żeby użyć trafniejszego określenia, polują razem. – Poczuł, jak jego usta krzywią się w cynicznym, ale pełnym rozbawienia uznaniu, i zobaczył, że Niniver robi okrągłe oczy. – Słyszałem, że pewna warstwa wolnych dżentelmenów z towarzystwa drży ze strachu o swój kawalerski stan. Popatrzyła mu w oczy i słusznie doszła do wniosku, że to nie był żart. – Trochę straszne… te twoje krewniaczki. Niechcący podsunęła mu zagajenie, więc ochoczo podążył tym tropem. – W mojej rodzinie kobiety z reguły są równie silne jak mężczyźni; pod wszystkimi względami, które naprawdę się liczą. Nie przychodzi mi do głowy ani jedna dama

z bliskiej rodziny, o której dałoby się powiedzieć, że jest łagodna, potulna i skromna. I choć możemy mieć inne upodobania, my, mężczyźni nauczyliśmy się z tym żyć. – Starał się zachować szczerość na twarzy. – Nauczyliśmy się zadowalać panie, które upierają się przy trzymaniu cugli. Patrzyła przed siebie, zareagowała po kilku krokach. – To nie jest norma. – Być może dla innych. Dla nas jest. – Wymknął mu się z ust autentycznie smutny śmiech. – Nauczyliśmy się, że tak naprawdę nie mamy wyboru: albo się przystosować, albo wieść bardzo samotne życie. – Nigdy nie wypowiedział uczciwszych słów. – Hm. – Po chwili wróciła do wcześniejszego pytania. – A co z twoimi braćmi? – O ile wiem, Calvin i Carter są w domu. Myślę, że się ukrywają, chcąc uniknąć pierwszej fali gorączki towarzyskiej w mieście. Podejrzewam, że w końcu obaj też pojadą na południe, spotkać się z przyjaciółmi, a może wybiorą się do Edynburga. – Teraz mieszkasz sam w Bidealeigh, nie brakuje ci twoich braci i sióstr? Musiał chwilę pomyśleć, zanim odpowiedział. – Nie tyle ich, oni zawsze będą dość blisko. Mogą do mnie wpadać, pisać listy i tak dalej. Brakuje mi obecności innych. – Dopiero teraz zdał sobie sprawę jak bardzo – jak samotny był w Bidealeigh, zdany tylko na siebie, i o ile lepiej, w zgodzie z własną naturą, czuł się na dworze Carricków. – Jestem przyzwyczajony do wielkiego domu, z ludźmi, z którymi ma się ciągły kontakt. Do tego, że stale się coś dzieje, zawsze są jakieś sprawy, problemy. – Jesteś przyzwyczajony do tego, żeby mieć dużo zajęć – stwierdziła stanowczo. – Ja się przekonałam, że zdecydowanie wolę być zajęta tak jak teraz, niż siedzieć z boku, z założonymi rękami jak kiedyś. – Parę kroków dalej zapytała: – Dlaczego nazwałeś swój majątek Bidealeigh? Zawsze się zastanawiałam. To nie jest nazwa, której używał stary Hennessy, prawda? – Nie, ale Bidealeigh jest starszą nazwą tej posiadłości, sprzed czasów Hennessy'ego. To znaczy „miejsce do czekania”, coś w tym rodzaju, i z różnych powodów ta nazwa wydała mi się właściwa. Doszli do końca Esplanady i w bezsłownym porozumieniu zawrócili w stronę zajazdu, najkrótszą drogą przecinając miasto. Po przejściu na drugą stronę ulicy Marcus opowiadał dalej: – Kiedy Lucilla i Thomas się pobrali, dla mnie, naturalną koleją rzeczy, nadszedł czas, żeby się wyprowadzić. Nie żebym miał konflikt z Thomasem, ale jemu było potrzebne, żebym się usunął; nie wytrącał wszystkich z równowagi i nie robił

zamieszania, podczas gdy on uczył się przejmowania obowiązków, które należą do mojego ojca, ale które przedtem ja wypełniałem. Moje pozostanie w Vale dodałoby niepotrzebnych trudności i powodów do irytacji, zarówno mnie, jak i Thomasowi. Pytała o owce, które Marcus hodował, i inne zajęcia w Bidealeigh. Na wszystkie te pytania mógł odpowiadać bez trudu, więc angażując do tego tylko część mózgu, wykorzystał okazję, żeby na świeżo ocenić, na czym dokładnie on i ona stoją. Czego się dowiedział podczas tego dnia. Co jeszcze musiał osiągnąć. Choć na początku zakładał, że najlepiej będzie rozprawić się z jej konkurentami, a dopiero potem skupić się na zdobywaniu jej, wydarzenia poprzedniego dnia sprawiły, że ten prosty plan był nie do utrzymania. Po pierwsze, chronienie Niniver wzmogło jego zaborczość do tego stopnia, że powściąganie impulsów, jakie ta zaborczość prowokowała, przestało być prostą sprawą. Na domiar złego ona postanowiła wejść z nim w namiętny związek. Co dokładnie chodziło jej po głowie – jak daleko chciała posunąć się w tym związku – nie był jeszcze pewien, ale, biorąc pod uwagę okoliczności, nie mógł, przy jej determinacji, polegać na swych własnych hamulcach. I raczej nie mógł liczyć, że ona zreflektuje się i wycofa. Tak więc panowanie nad ich postępującą zażyłością spadało na niego. I zdawało się oczywiste, że najmądrzej z jego strony byłoby ją przekonać, że w małżeństwie z nim będzie bezpieczna, zanim ich rosnąca namiętność osiągnie punkt krytyczny i stanie się nie do okiełznania. Pojęcie utraty kontroli, nieokiełznanej namiętności były mu obce, a jednak z nią… po prostu nie był pewien, czy jego hamulce wytrzymają. Nie wbrew niej, nie gdyby się uparła je zerwać. To był otrzeźwiający wniosek. Musiał ją przekonać, że poślubienie go nie zagrozi ani jej pozycji głowy klanu, ani wolności w wyborze takiego życia, jakie życzy sobie wieść. Że chce się z nią sprzymierzyć, stać się częścią jej życia, a nie wciągać jej w swoje. Mieszkając w Bidealeigh, Marcus czekał, aż objawi się właściwe miejsce, jego prawdziwe powołanie. Tak jak się objawiło z nią. Nie musiał się o tym przekonywać; wiedział w swoim sercu, że tak jest. Wrócili na bardziej ruchliwe ulice. Przyciągnął ją do siebie bliżej, kierując opiekuńczo przez tłum. Zaczął sobie przypominać, co wie o wydarzeniach, które doprowadziły do małżeństwa jego rodziców – niewiele – i jak wyglądała droga do ołtarza Lucilli i Thomasa. W obu jednak przypadkach pozycja kobiety, zarówno jego matki, jak i Lucilli, była niepodważalna i niczym niezagrożona. Z Niniver inna sprawa.

Kiedy wyrósł im przed oczami zajazd Tam O'Shanter, Marcus zdał sobie sprawę, że w małżeństwie Catriony i Richarda, a także Lucilli i Thomasa, zasadniczym wyzwaniem było to, żeby naturalnie dominujący mężczyźni znaleźli własną metodę na zaakceptowanie i przyjęcie roli wspierającej. W przypadku jego i Niniver on już znał metody i całkowicie dojrzał do przyjęcia takiej roli. Wyzwaniem, które stało przed nim – i przed nią – było sprawić, aby ona przyjęła do wiadomości, że on nie ma z tym kłopotu. Aby uwierzyła, że pomimo swojej siły zawsze będzie wspierał ją i nigdy nie podważy jej autorytetu. Musiał ją przekonać, żeby mu zaufała. Niniver przeszła pod łukiem wrót stajennych zajazdu i bezgłośnie westchnęła. Ich dzień dobiegał końca. Wprawdzie mieli przed sobą parę godzin drogi do domu, ale oboje lubili dobrą jazdę wierzchem; rozmawianie w drodze nie wchodziło w grę… Ale nie mogła narzekać – dzień okazał się cudowny. Nigdy wcześniej nie czuła się po wizycie w Ayr tak zrelaksowana. Z Marcusem u boku potrafiła być całkiem swobodna, bez tej ciągłej czujności i wypatrywania zagrożeń. Zagrożeń w postaci McDougala i jemu podobnych. Dzięki temu, że był tam Marcus, McDougal stał się niczym więcej niż chwilową irytacją. Gdyby nie było tam Marcusa, McDougal okazałby się zarazą i, najprawdopodobniej, zepsułby jej dzień. Tymczasem dzięki Marcusowi przeżyła swój najradośniejszy dzień od miesięcy, jeśli nie od kilku lat. Zatrzymali się na wybiegu przed stajnią. Uwolniła swoje ramię, kiedy stajenni poszli po ich konie. Gdy Marcus się odwrócił, żeby porozmawiać z masztalerzem, pozwoliła sobie powędrować wzrokiem po jego twarzy, po nim całym. Jej zmysły przyzwyczajały się do jego bliskości, już nie płoszyły się na samą jego obecność, raczej błogo pomrukiwały w oczekiwaniu. To, że jej zmysły widziały w nim źródło przyjemności, nie powinno dziwić, ale w tym, jak Marcus na nią działał, było coś głębszego. W jego towarzystwie czuła się swobodnie i pewnie, tak dobrze, jak z nikim innym w całym swoim życiu. Mogła pytać o niego, jego rodzinę, i zawsze odpowiadał. Kiedy pytał o nią, robił to z takim zainteresowaniem, że odpowiadała równie otwarcie. Nie chodziło tylko o to, zdała sobie sprawę, kiedy stajenni wyprowadzili ich konie i mogła już dopiąć długi tren kostiumu jeździeckiego, że nie czuła się przez niego zagrożona, ale że z nim czuła – i wiedziała to – że on naprawdę będzie ją chronił. Że nie musi bać się innych, bo jest on, u jej boku. Że może na nim polegać. Że dbał o nią w taki sposób, i do takiego stopnia, jak niewielu innych. Chłopak stajenny zatrzymał przy niej bokiem konia. Marcus podszedł i stanął tuż

przed nią. Puściwszy tren, wyprostowała się – i jego ręce objęły jej talię. Spojrzała w jego granatowe oczy. Kąciki tych bezdennych oczu zmarszczyły się w uśmiechu. – Gotowa? Przytaknęła skinieniem głowy. Zamknął uścisk i podsadził ją na siodło. Włożyła lewy but w strzemię i poprawiła spódnicę, zastanawiając się, czy nagły ucisk w płucach jest wyłącznie reakcją na jego dotyk, czy może na świadomość, jak wiele zaczął dla niej znaczyć, jak łatwo stali się sobie tak bliscy. Unosząc głowę, pochwyciła jego spojrzenie. Marcus skręcił swojego siwosza na drogę, ona obróciła w tę samą stronę Oswalda i razem, bok przy boku, wyruszyli do domu.

ROZDZIAŁ 7 Parę godzin później słońce osuwało się w dół po zachodnim niebie, rzucając długie pasiaste cienie w poprzek drogi z tłuczonego kamienia, którą wracali do posiadłości Carricków. Marcus jechał swobodnie obok Niniver, ściągając wodze Nedowi, ilekroć wielkiego siwosza naszła chęć wysforować się przed Oswalda. Chudy gniadosz Niniver był starszy i bardziej dojrzały; lekceważył ledwie skrywane wyskoki Neda i z zadowoleniem wyciągał na przemian nogi w wolnym galopie roboczym albo szybszym, swobodnym galopie wyciągniętym. Teraz galopowali swobodnie, długie końskie nogi płynnie pokonywały kilometr za kilometrem. Niniver była znakomitą amazonką; Marcus nie czuł się zmuszony bezustannie jej pilnować. Oczywiście, jego zmysły ciągle czuwały nad nią, bo to była Niniver, ale bez żadnych powodów do przewrażliwienia, bez szukania jej co sekundę wzrokiem, mógł się oddać przyjemności samej jazdy. Jeszcze nim wyruszyli, zamierzał wykorzystać długą jazdę do pomyślenia o tym, jak zdobyć jej zaufanie, ale wiejski spokój, świeże rześkie powietrze, miłe ciepło zachodzącego słońca i rytm wystukiwany przez końskie kopyta, w połączeniu z czystą przyjemnością bycia z Niniver – radość z tych wszystkich rzeczy razem wprawiła jego umysł w stan odurzenia, gdy samo istnienie zdaje się wystarczać. Gdy nadmiar myślenia odczuwa się jak coś bliskiego profanacji. Z łagodnego wyrazu jej ust, błogiego spokoju na twarzy zgadywał, że ona czuje to samo. Dotarli do północnego skraju majątku Carricków. Kilometr dalej był wjazd na teren posiadłości. Nagle oba konie stanęły dęba. Jeden z nich dziko zawył. Ned oszalał. Wierzgał, przytupywał, kręcił się wokół własnej osi. Marcus próbował wielkiego siwka okiełznać. Oswald poniósł. Marcus nie mógł nawet rzucić okiem w stronę Niniver – najpierw musiał zapanować nad Nedem. Ściągał mu bezlitośnie cugle, szarpał wędzidłem, żeby zmusić wałacha do posłuszeństwa. Wreszcie rozejrzał się na boki – i zaklął.

Oswald przeskoczył niski kamienny mur biegnący wzdłuż drogi i rwał przez pola. Pola Marcusa; to była ziemia Bidealeigh. Niniver trzymała się kurczowo grzbietu Oswalda, ale nie miała dość siły, żeby zatrzymać dużego konia… a tam, dokąd pędzili, było mnóstwo wystających skał i zaśmiecających pola granitowych głazów. Gdyby Niniver spadła… Gdyby Oswald upadł i ją przygniótł… Marcus nie przestawał myśleć. Skręcił już głowę konia, popuścił wodze i spiął piętami siwka do galopu. Ned wyrwał w ślad za Oswaldem. Niemal przefrunął nad niskim murem i pognał przed siebie. Marcus pochylił się nisko nad szyją Neda. Pracując rękami i kolanami, popędzał, jak tylko mógł, wielkiego konia. Oswald był silny, ale starszy i wolniejszy; stopniowo Ned zmniejszał dystans. Nie dość szybko. Marcus znał swoje pola, wiedział, że niedługo będzie wąski przesmyk w zakolu doliny. Miejsce, gdzie ponoszący koń może ostro skręcić. I gdzie są wszędzie wokół skały. Ned przyspieszał. Uspokoił się, już nie panikował, skupił się tylko na tym, żeby dogonić Oswalda. Marcus zaczął mieć nadzieję. Mógł jeszcze zdążyć na czas, żeby złapać cugle Oswalda i go wyhamować… Gniadosz jednym kopytem pośliznął się na kamieniu. Szarpnął do przodu. Niniver omal nie spadła i wydała przerażony okrzyk. Marcus musiał gwałtownie podjąć decyzję – od której strony? Od lewej, gdzie trzymała nogi, byłoby łatwiej ściągnąć ją z siodła, ale gdyby Oswald skręcił, mogłaby spaść na drugą stronę i wtedy nie byłby w stanie sięgnąć przez koński grzbiet i jej złapać… Wolał podjechać od prawej, zewnętrznej. Oswald skręcił. Niniver krzyknęła. Tracąc uchwyt na wodzach, zaczęła spadać. Nie spuszczając z niej wzroku, Marcus pchnął z całej siły łydkami. Ned odpowiedział gwałtownym zrywem. Marcus puścił wodze, wychylił się najdalej, jak mu starczyło odwagi, sięgnął… Chwycił Niniver i nieludzkim wysiłkiem podciągnął ją w górę i do siebie. Potem ona kopała, on ciągnął ją za nogę i w końcu uwolnili ze strzemienia jej but. Złapał ją mocno w ramiona, kiedy Ned pognał za Oswaldem w kręty przesmyk doliny.

Niniver łapała powietrze, trzymając się kurczowo Marcusa. Uwolniony od jej ciężaru Oswald wybiegł z zakrętu, radośnie wierzgając, i znowu poniósł. Ned za nim, ale ciężar dwojga ludzi na grzbiecie trochę go spowolnił. Usadziwszy Niniver w poprzek siodła, Marcus przyciągnął ją do siebie jednym ramieniem, wolną zaś ręką ściągnął cugle Nedowi. Na szczęście koń zareagował i zwolnił. Marcusowi serce waliło jak dzwon. Niniver też. Gdy na nią spojrzał, widział bijący puls w zagłębieniu szyi. Była biała jak papier, jej wielkie zdumione oczy miały błędny wyraz. – Czy coś ci się stało? – Najważniejsze pytanie. Powoli do jej oczu wracała świadomość, w miarę, jak sprawdzała swoje kończyny. Nagle jej twarz wykrzywił grymas bólu. – Lewa kostka. – Z trudem oddychała. – Skręciłam ją, wypadając z siodła. Ale poza tym… – Uniosła wzrok z powracającym na twarz ożywieniem. – Dziękuję. Jestem cała, zdrowa i żywa – dzięki tobie. Patrzył na nią przez moment, próbując powietrza wziąć oddech, próbując odzyskać jako taką równowagę. Wtem schylił głowę i pocałował ją. Musiał ją pocałować. Chociaż tyle mu się należało. Musiał dać pewność tej niespokojnej, warczącej bestii, która w nim siedziała, że Niniver tu jest, bezpieczna, wciąż jego. Odwzajemniła pocałunek, unosząc ręce, żeby objąć jego twarz. Gdy rozchylił jej usta, wsunęła palce w jego włosy i zacisnęła, i – choć na tę chwilę – poddali się władzy namiętności. Była żywa, w jego ramionach, całowała go. W tamtym momencie tylko to się liczyło. Wziął długi, głęboki oddech i przerwał pocałunek. Niniver zamrugała, znów oszołomiona, ale teraz już z rumieńcami na policzkach. Kłębiące się w nim uczucia nie pozwalały myśleć, a co dopiero mówić. Jakim cudem, u diabła, mężczyźni w jego rodzinie zachowywali zdrowe zmysły, jeśli do czegoś takiego – tej nieprzepartej nawałnicy uczuć – prowadziło zapewnianie bezpieczeństwa swoim kobietom. Jeszcze była w jego ramionach, żywa, oddychała równo i chyba nic złego się nie stało, ale jego instynkt nalegał, żeby zawiózł ją do domu – tam gdzie będzie miała pewne bezpieczeństwo. Nie mając ochoty wypuszczać jej z objęć, zawrócił Neda do drogi. W końcu

gorączka w jego umyśle zelżała i logika wróciła na swoje miejsce. – Czy masz jakieś pojęcie, co się stało? Zasępiła się jak on i potrząsnęła głową. – Nie. Jechaliśmy prosto i nagle… był jakiś dźwięk i Oswald wystraszony stanął dęba. – Obróciła się w siodle i w końcu usiadła plecami do Marcusa. Patrzyła jakiś czas przed siebie, nim zapytała: – Czy to był strzał? Ten ostry huk, który go tak spłoszył? Marcus czuł, jakby jego szczęka była z kamienia i rozłupywała się pod zbyt dużym naciskiem. – Tak przypuszczam. Myśl, że ktoś strzelał tak blisko niej… Prawie odchodził od zmysłów. Ale teraz ona miała kontuzję, a ktokolwiek oddał ten strzał, mógł wciąż tam być, jakiś idiota polujący zbyt blisko drogi. Odwróciła w tył głowę. – A co z Oswaldem? – Poślę po niego Seana. Niedługo się zmęczy i przestanie biegać. Na razie… – Spiął Neda do wolnego galopu. – Zabieram cię do domu. Do bezpiecznego dworu Carricków. Potem, mając już pewność, że Niniver jest zdrowa, bezpieczna i pod ochroną, też mógł się wybrać na polowanie. Niniver ledwie zaczęła wracać do siebie – razem ze swoim rozdygotanym sercem – kiedy wjechali kłusem na padok przed stajnią. Wciąż była roztrzęsiona i nie do końca przytomna. Swój względny spokój zawdzięczała tylko temu, że Marcus ją tak bezpiecznie trzymał w ramionach. Jego żelazne ramiona, bijące od niego ciepło, dotyk naprężonych ud, kiedy spinał konia, to wszystko stało się jej oparciem, jakąś oddzielną kojącą rzeczywistością. Otarła się o śmierć. Parę sekund później mogła runąć na skały i roztrzaskać sobie głowę. Ta świadomość przyprawiała ją o skurcz żołądka. Ich pojawienie się na padoku, obojga na Nedzie i bez Oswalda, wywołało natychmiastowe poruszenie. Sean zaklął i zaczął do nich biec, za nim w te pędy Mitch i Fred. Marcus zatrzymał konia w miejscu, skąd było najbliżej do bocznych drzwi dworu. Sean złapał wodze i przytrzymał Neda. – Co się stało?

– Ktoś strzelił, o wiele za blisko drogi, akurat kiedy tamtędy przejeżdżaliśmy. Oswald poniósł. – Marcus zniżył głowę, by zajrzeć jej w twarz. Miał ponurą minę, lecz jego oczy były przepełnione czujną troską. – Możesz stać? – Chyba… tak. – Kostka ją piekła, ale nie bolała. Marcus chwycił ją w talii i ostrożnie opuścił na ziemię. – Ściągnąłem panią Carrick z Oswalda w ostatniej chwili, ale skręciła kostkę, uwalniając się ze strzemienia. Stanęła całym ciężarem na nogach – i wessała oddech, chwytając się obutej łydki Marcusa, kiedy ból przeszył jej lewą nogę. – Nie ruszaj się, zaczekaj. – Podniósł ze swojego buta jej rękę i podał Mitchowi, który ze zmartwioną twarzą stanął tuż przy niej. Wziął rękę Niniver i podtrzymał ją pod ramię. Marcus zeskoczył z siodła na prawą stronę i obszedł konia. – Gdzie to się stało? – zapytał Mitch. – Minęliśmy północny róg posiadłości. Niniver sapnęła, pochylając się gwałtownie, gdy Marcus wziął ją na ręce. Wyprostował się i zobaczył jej zszokowane spojrzenie. – Nie możesz obciążać tej stopy. – Z nie większym wysiłkiem, niż gdyby była dzieckiem, ruszył do bocznych drzwi. Fred rzucił się, żeby jej otworzyć, i przytrzymał otwarte na oścież. Kiedy Marcus wniósł ją przez próg, zerknęła za siebie i zobaczyła, że Mitch i Sean idą za nimi. Grzmot obcasów, kiedy ich mała kawalkada przemierzała korytarz, sprowadził Fergusona z pokoju dla służby. Zobaczył Niniver leżącą w ramionach Marcusa i zbladł. – Co się stało? Marcus odpowiedział za nią. – Jakiś strzał spłoszył jej konia. O mało nie spadła, ale w porę ją dogoniłem. Niestety, wyszarpując nogę ze strzemienia, skręciła kostkę. – Pochwycił wzrok Fergusona. – Musimy zdjąć jej but, zanim kostka spuchnie. Potem potrzebny będzie lód, żeby zrobić okład wokół stawu. – Wielkie nieba! – Pani Kennedy przyszła za Fergusonem w porę, żeby większość z tego usłyszeć. – Przyniosę miednicę z wodą z lodem. To jest zawsze najlepsze. – Będziemy w salonie! – zawołał Marcus, nie zatrzymując się. Kiedy wszedł do głównego holu, Niniver poprawiła się na jego rękach i spojrzała mu w twarz. Miała kamienny, grobowy wyraz.

– Posłuchaj, to tylko moja kostka – powiedziała. – I póki jej nie obciążam, to nawet nie boli. Spojrzenie, które jej rzucił, było przesadnie krótkie i bezlitośnie srogie. – Będzie bolało i to bardzo, kiedy rozetniemy ci but. – Rozetniecie? – Zrobiła wielkie oczy. – O nie. – Zerknęła na swoje stopy. – To są moje ulubione buty do jazdy. Wyminął ich biegiem Fred. Marcus zatrzymał się, czekając, aż otworzy im drzwi do salonu. – But musi zejść. Jeśli rozetniemy cholewkę, będzie mniej bolało. Zacisnęła zęby. – Powiedziałeś, że i tak będzie bolało. Posadź mnie – powiedziała władczym tonem, wskazując sofę. – Zobaczę, czy uda się mi wyciągnąć jakoś stopę. Zrobił, co chciała, sadzając ją, jakby była cała z porcelany. Tymczasem pokój zapełniał się ludźmi. Byli tak szczerze przejęci, że nie miała serca kazać im wyjść. Ella rwała się do pomocy, podobnie jak Alice, klanowa uzdrowicielka. Zaciskając zęby – i próbując ukryć, że to robiła – zmieniała pozycję, aż udało jej się chwycić piętę cholewki i zaczęła ostrożnie ściągać but. Z pomocą Elli i Alice dokonała tego wyczynu, ale trud, z jakim znosiła ból, jednocześnie nie dając go po sobie poznać, wyczerpał ją do tego stopnia, że w środku cała się trzęsła. Marcus cały czas klęczał u jej stóp. W chwili gdy wreszcie jej pięta wysunęła się z buta, zdjął go do końca i wręczył Elli, po czym delikatnie podtrzymywał jej stopę, gdy Alice szturchała ją, naciskała, badała na wszelkie możliwe sposoby. – To tylko wykręcenie. Woda z lodem jest najlepszym lekarstwem. – Dziękuję. – Niniver oparła się o plecy sofy i ukradkiem łapała oddech. Marcus ostrym spojrzeniem powiedział jej, że nie da się nabrać, ale zdawał się mieć wzgląd na troskę zgromadzonych wokół ludzi. Pokojówki, lokaje – nawet pomocnik kuchenny tam był. Potem przyszła pani Kennedy z głęboką miednicą z pływającym w wodzie lodem. Pomogła Niniver zrolować pończochę, następnie z Fergusonem i Marcusem usadziła ją na sofie, wspartą o liczne poduszki, z nogą w miednicy. – No dobrze. – Pani Kennedy cofnęła się. – Co pół godziny będziemy dodawać lodu i to powinno pięknie ściągać opuchliznę. Ferguson ciągle wyglądał na zmartwionego. – Może powinniśmy posłać po lekarza. – Nie. – Niniver chciała pokazać, że też ma coś do powiedzenia. – To tylko

skręcona kostka. Dzięki panu Cynsterowi to jest pełny rozmiar moich obrażeń. Jej słowa nie wywołały żadnego odzewu. Każdy pozostał, gdzie był, popatrując na nią z surowym politowaniem, jakby była jakimś dzieckiem niezdolnym opisać, co mu dolega. Do salonu wpadła jeszcze Hildy; ktoś musiał pójść do niej na górę opowiedzieć o kontuzji Niniver. Na jej widok Hildy przyłożyła z klepnięciem dłonie do swych porysowanych zmarszczkami policzków. – O mój Boże! – Przebrnęła przez tłum do sofy. – Prawie spadłaś? – Hildy niemal padła z nóg na najbliższy fotel. – Moja kochana, ileż to razy mówiłam, że ta końska bestia nie jest koniem dla damy? – To nie była wina Oswalda. Coś go spłoszyło. – To było coś więcej niż zwykłe spłoszenie. Zasępiona, przebiegła wzrokiem zwarty szereg przed nią. – Sean. – Znalazła go do połowy schowanego za Fergusonem. – Czy mógłbyś pojechać sprowadzić Oswalda? Marcus zerknął na Seana. – Po raz ostatni go widzieliśmy, jak gonił na wschód przez ziemie Bidealeigh. Prawdopodobnie wyląduje gdzieś na wschód od domu, ale sprawdziłbym najpierw tam; mógł trafić na padoki na tyłach stajni, gdzie trzymam inne swoje konie. – Znajdę go. – Sean skłonił się Marcusowi, potem Niniver. I wyszedł z ciągle zatłoczonego pokoju. Niniver rozejrzała się po innych – na krąg zmartwionych twarzy – i zdobyła się na uśmiech o wiele bardziej promienny, niż wynikało z jej samopoczucia. – Dziękuję wam wszystkim, ale niczego więcej nie potrzebuję. – Poza przestrzenią i prywatnością. Kiedy nikt się nie poruszył, spojrzała na Marcusa. Czytał w jej oczach. Choć minę dalej miał ponurą, spojrzał na Fergusona i panią Kennedy. – Panna Hildebrand i ja posiedzimy z panią Carrick. Gdybyście mogli dopilnować, proszę, żeby za pół godziny przyniesiono więcej lodu. – Tak, proszę pana. – Pani Kennedy zdawała się przyjąć, acz niechętnie, do wiadomości, że ona i cała reszta nie mogą tak po prostu stać i przyglądać się Niniver, tylko po to, żeby się upewnić, czy naprawdę nic jej nie jest. Zwróciła się do Niniver: – Cokolwiek będzie trzeba, proszę pani, wystarczy poprosić pana Cynstera, żeby zadzwonił, i migiem to przyniesiemy. – Prawdę mówiąc, taca z herbatą nie byłaby zła. – Oczywiście! – wyrwała się kucharka, Gwen, uradowana, że ma coś do zrobienia.- Już idę nastawić czajnik.

Ferguson i pani Kennedy zaczęli wszystkich przeganiać. Marcus rozmawiał z Mitchem. Obaj stajenni rzucili Niniver zmartwione spojrzenie, ale skinęli głową i poszli za innymi. Kiedy reszta służby wychodziła z salonu, zjawił się Edgar z wełnianym szalem, kocem i dwiema starymi laskami jej ojca. Laski wręczył Marcusowi, potem starannie okrył kocem kolana Niniver. – Moje doświadczenie z takimi obrażeniami uczy, że dobrze jest utrzymywać w cieple resztę ciała. Teraz, gdy o tym wspomniał, Niniver uświadomiła sobie, że faktycznie czuje chłód. – Dziękuję, Edgarze. – Wzięła ciepły szal i zarzuciła go na ramiona. – Otóż to. – Edgar cofnął się i kiwnął z uznaniem głową. Spojrzał na laski. – A te są na później, żeby nie musiała pani ryzykować, że uszkodzi sobie ponownie tę kostkę. Uśmiechnęła się w podziękowaniu. Kiedy Edgar zamknął za sobą drzwi, mogła wreszcie przymknąć oczy i osunąć się na poduszki. Usłyszała, jak Marcus się przemieszcza, i delikatny szelest poduszek, kiedy siadał w fotelu po jej prawej stronie. Nie musiała widzieć, aby mieć pewność, że on i Hildy wymienili spojrzenie. Ale żadne z nich się nie odezwało, za co była wdzięczna. Nie otworzyła oczu, dopóki nie pojawił się Ferguson z herbatą. Gwen przysłała nie tylko herbatę, ale też babkę cytrynową. Niniver odkryła, że jest głodna jak wilk i, jak się okazało, Marcus również. Wspólnie pochłonęli ciasto i opróżnili dzbanek herbaty. Podczas gdy Hildy sączyła herbatę, Niniver czuła zatroskane spojrzenie byłej guwernantki na swojej twarzy. Ale kiedy Ferguson przyszedł zabrać wózek i dodać do miednicy lodu, Hildy wstała z fotela i jak ptak skrzydła rozpostarła poły swojego szala. – Pójdę teraz na górę. Nie możesz się ruszać, więc będziesz zmuszona odpoczywać, a pan Cynster jest gotów zostać i dopilnować, żeby tak było. Ja wykorzystam czas na skończenie swoich listów. W razie potrzeby po prostu zadzwoń. Niniver ledwie się zdobyła na blady uśmiech; skutki silnych przeżyć z opóźnieniem dawały o sobie znać. – Będę grzeczna. Będę tu siedziała do samej kolacji. Musisz mi wybaczyć, ale nie przebiorę się dziś do kolacji. Hildy wydała lekceważący pomruk.

– Jakby to miało dla nas jakieś znaczenie. Odpoczywaj po prostu i zobaczymy się przy kolacji. Wyszła. Niniver westchnęła w duchu i zamknęła oczy – ale prawie natychmiast znów otworzyły się drzwi. Uniosła powieki. W progu niepewnie stał Sean. Zaprosiła go gestem do środka. – Znalazłeś Oswalda? – Tak jest. – Zatrzymał się przed nią, ale wzrok skierował na Marcusa. – Stary gamoń był tam, gdzie pan mówił, że będzie, na tyłach pana stajni, pogadywał przez płot do pańskich koni. Niniver badała ponurą minę Seana, zastanawiając się, czego on jej nie mówi. – Nic mu się nie stało? – Jak o to idzie, to nic, czego nie da się wyleczyć. Ale… – Znów rzucił okiem na Marcusa – zobaczyłem, dlaczego on pani tak oszalał. Koń ma głęboką bruzdę wyrytą na prawym boku. Ja bym powiedział, że to od kuli wystrzelonej ze sztucera. – Co?! – Marcus podskoczył w fotelu. – Ktoś strzelał?! Wpatrywał się w Seana, który pewnie jego wzrok wytrzymał, potem odwrócił się do Niniver i wypowiedział to, o czym wszyscy troje wiedzieli. – Tamten odcinek drogi jest całkiem odsłonięty, bez żadnych drzew ani krzaków, które ograniczałyby widok. Teren jest względnie płaski. – Zmrużył oczy. – Nikt nie mógłby do nas strzelić – nie tak, żeby trafić twojego konia – gdyby umyślnie nie wycelował. Marcus zrobił pauzę i czując rosnącą w sobie furię, zakończył wnioskiem: – Ktoś do ciebie strzelał. Pół godziny później Niniver czuła się wyczerpana przekonywaniem Marcusa, że nie było żadnego logicznego powodu, by ktokolwiek do niej umyślnie strzelał. – To musiał być wypadek – powtórzyła co najmniej po raz dziesiąty. Wprawdzie Marcus nie sprzeczał się otwarcie, ale w wyrazie jego twarzy ani w jego mrocznych oczach nie było niczego, co by wskazywało, że się zgadza. Nawet nie była pewna, czy słucha. Wypuściła z płuc powietrze i opadła na poduszki. Sean poszedł doglądać Oswalda, ale nie zgodził się zachować dla siebie, co spotkało jej gniadosza. Prosiła, żeby chociaż ta wiedza nie wyszła poza stajnię, bo zasadniczo chodziło o to, żeby Ferguson nie dowiadywał się o zagrożeniach, które tak głęboko poruszały klan. A Marcus po cichu zgodził się z Seanem; czytała to w spojrzeniach, które

wymienili, zanim koniuszy wyszedł. Marcus chodził teraz w tę i z powrotem jak tygrys w klatce. Wyglądał równie groźnie. Znowu zaczęła marznąć. Owijając się ciaśniej szalem, wzdrygnęła się. – Zimno? – Marcus zatrzymał się przed nią z badawczym wzrokiem. – Tak. – Irytowało ją to jego maszerowanie po salonie. Poprawiła się na sofie. – Może byś usiadł przy mnie? Zawahał się, ale nie musiała prosić dwa razy. Podszedł i usiadł tuż obok niej. Natychmiast poczuła ciepło jego rosłego ciała promieniujące na cały jej bok. Zauważyła, że zawsze wydawał się od niej cieplejszy, jakby miał gorączkę. Może tacy byli wszyscy wielcy mężczyźni. Miała jakiś mętlik w głowie. Jej myśli kłębiły się bezładnie, krążyły w kółko, nie dając się poskładać. Rozmyślnie przesuwała się w bok, powoli, aż zetknęli się biodrami i mogła się o niego oprzeć. Czuła na sobie jego wzrok, potem on podniósł uwięzione między nimi ramię i objął ją, przytulając jeszcze bliżej do swego muskularnego ciepła. Westchnęła, czując, jak spokój i jego ciepło, zwykła ludzka otucha przenika ją do głębi. Marcus wziął ją za rękę i kciukiem delikatnie gładził wierzch dłoni. Stopniowo jej myśli odzyskiwały jasność. I nie była zachwycona tym, co zobaczyła. – Dlaczego ktoś miałby do mnie strzelać? – wymruczała z głową opartą o jego tors. – Nie wiem. – Musnął wargami jej włosy. – Ale dowiem się. – Boję się – przyznała. – Nie musisz, jestem tu. – Zostaniesz? Znieruchomiał. Przez chwilę zastanawiała się, czy odpowie. Wstrzymała oddech, ale nie czekała zbyt długo. – Cokolwiek się za tym kryje, nie ma takiej siły na świecie, żebym zostawił cię z tym samą. Słyszała w jego głosie absolutną szczerość. To nie były takie sobie słowa; to było przyrzeczenie. Przynajmniej raz miała kogoś po swojej stronie. Kogoś wystarczająco silnego, żeby jej bronił. I, przynajmniej raz, wierzyła, że może na niego liczyć – że jej nie opuści.

– Dziękuję – mruknęła, zamykając oczy. Słońce zaszło za horyzontem, kiedy Ramsey McDougal wrócił do wynajmowanego pokoju w zapuszczonym pensjonacie na peryferiach portu Ayr. Rzucił na nieposłane łóżko sztucer, usiadł z impetem przy chybotliwym stole i sięgnął po butelkę taniej whisky stojącą wraz ze szklanką na pokiereszowanym blacie. Trunku w butelce zostało na kilka palców; większość wypił, zanim wpadł na ten świetny pomysł i pojechał zapolować przy drodze na swą zwierzynę. Odkorkował butelkę, wlał whisky do szklanki, podniósł ją i wypił do dna. Wzdrygnął się i odstawił szklankę. Boże. Co mnie opętało? Złość, przede wszystkim. Kiedy po komplikacjach poprzedniego tygodnia dowiedział się od swoich kontaktów, że jego plan zadziałał i że Niniver Carrick – wreszcie! – została doprowadzona do takiej desperacji, że postanowiła zwrócić się o pomoc do kogoś spoza klanu, poczuł wiatr w żaglach. Potem wypatrzył ją przez okno zajazdu i pomyślał, że w końcu los się do niego naprawdę uśmiecha. Wszedł do środka, żeby omotać jakoś Niniver, i miał całkiem spore oczekiwania. Ale rzeczone oczekiwania diabli wzięli, kiedy zjawił się Marcus Cynster i Niniver jasno postawiła sprawę, że już wybrała Cynstera na swego opiekuna. Ogarnęła go dzika furia. Zamknięty w jej szponach, prawie oszalały z nienawiści, po powrocie do pensjonatu wlał w siebie większość whisky z butelki, a potem wskoczył na koń ze strzelbą i pognał – i omal nie zabił tej samej gołąbeczki, którą planował oskubać! Pfe! Opróżnił szklankę, wysączył ostatnie krople z butelki. Przez kilka sekund wpatrywał się w pustą butelkę, potem zepchnął ją na bok. Może nie trzeba było chodzić na wyścigi w zeszłym tygodniu? Gdyby, w próżnym zamiarze odzyskania swoich strat, nie chodził na wyścigi konne, byłby o kilkaset funtów bogatszy… no, mniej zadłużony. Co ważniejsze, przyglądałby się swojej gołąbeczce; wiedziałby, kiedy dotarła do granic wytrzymałości, i mógłby gładko wkroczyć, w samą porę, żeby zająć pozycję, którą tak pracowicie i szatańsko przebiegle tworzył – męskiego obrońcy słabej kobietki. Doskonałą pozycję, z której tak doświadczony dżentelmendrań jak on mógłby posunąć się dalej w wykorzystaniu sytuacji. Zamiast tego… Zacisnął zęby. Po tym, jak długo to znosiła, skąd miałem wiedzieć, że idiotka załamie się w zeszłym tygodniu? I że od razu poleci do Cynstera po pomoc? Przepoił to nazwisko całą odrazą, jaką był w stanie z siebie wykrzesać. Ale Cynster wkroczył do gry i, bez wątpienia, nawet teraz zbierał plony, które

należały się Ramseyowi. Na które on, Ramsey McDougal, zapracował. Choć nie próbował się dowiedzieć, zakładał, że Cynster uratował Niniver i teraz jako jej bohater pławił się w glorii i chwale. To nie było fair. Cynster nawet nie potrzebował pieniędzy. Ramsey owszem. Potrzebował rozpaczliwie. Wysączając ostatnie krople whisky, zaczął się zastanawiać, co dalej. Mógł sobie wyobrazić, że Cynster, będąc Cynsterem, pomagał Niniver z dobroci serca, ot tak. On sam nigdy by się tak nie zachował, ale rozumiał tę mentalność. Noblesse oblige, i takie tam. Pochodził z podobnych kręgów, więc rozumiał to pojęcie, ale uważał je za grubo przeceniane. To jednak mogłoby znaczyć, pomyślał, że jeśli spokojnie poczekam, Cynster załatwi sprawy i wróci do własnych interesów. Zostawiając otwarty znów dostęp do Niniver Carrick. To, zdaniem Ramseya, było całkiem możliwe. Niestety, zasadniczym elementem takiego planu był towar, którego mu brakowało – czas. Gdyby, co wydawało się prawdopodobne, nie mógł sobie pozwolić na czekanie, aż Cynster się wycofa, to… musiałby znaleźć jakiś inny sposób na usunięcie Marcusa Cynstera, by zdobyć śliczną Niniver dla siebie.

ROZDZIAŁ 8 Tego popołudnia o mało nie zginęłam. A jednak, dzięki Marcusowi, wciąż oddycham. Kiedy późne popołudnie przeszło w wieczór, te słowa krążyły w głowie Niniver niesione na falach szoku, zdumienia i świadomości tego, co się wydarzyło. Ilekroć przypominała sobie ostatnie momenty na grzbiecie Oswalda, znów czuła tamto przerażenie, gdy śmierć zaglądała jej w oczy. Potem otrząsała się, widząc, że wciąż siedzi przy niej Marcus, obejmuje ją i trzyma za rękę. Jego ciepło – kontrastujące z lodowatą wodą wokół jej kostki – i namacalna realność jego ciała przy niej dawała Niniver pewność, że nadal zdecydowanie żyje. Coraz, na nowo, przepełniała ją ulga spleciona z głęboką wdzięcznością. Ostatecznie, w sposób nieunikniony, dręczące wspomnienia odeszły. Jej myśli pobiegły dalej i ulga połączona z wdzięcznością ustąpiła miejsca pełniejszemu zrozumieniu, głębszej świadomości życia, tego, co znaczy być żywym – jakby wydarzenia popołudnia rozciągnęły jej emocjonalne horyzonty w każdym kierunku. W końcu Marcus poruszył się i zdjął rękę z jej ramion. Już chciała narzekać na utratę jego ciepła, jego milczącego pocieszenia, gdy przyciągnął jej uwagę dźwięk przy drzwiach. Marcus wstał, kiedy do pokoju weszli Hildy i Edgar. Na pewno się wcześniej naradzali i byli uzbrojeni w to, czego ich zdaniem potrzebowała Niniver – ręcznik do wytarcia nogi, parę dzianych pończoch i bandaż na kostkę. Pozwoliła się poniańczyć. Nie tylko tak było łatwiej, ale oni – Hildy, Edgar i cała reszta domowników – potrzebowali tego; chcieli mieć poczucie, że troszczą się o nią, jak tylko mogą. Podczas gdy Hildy osuszała jej stopę i debatowała z Edgarem, jak najlepiej obandażować kostkę, Niniver zastanawiała się, do ilu ludzi z klanu dotarła już świeża wiadomość. Z tego, co ona zapamiętała, strzał padł od strony Carricków; ten, kto strzelał, prawie na pewno stał na ich ziemi. Co nie zmieniało jej przekonania, że nie mógł to być członek klanu. Więc kto? I co go do tego przywiodło? Zastrzelenie jej nie leżało w niczyim interesie, nie przychodził jej do głowy żaden motyw. Marcus stał przed kominkiem. Z rękami założonymi na plecy przyglądał się temu,

co robili przy niej Hildy i Edgar. Teraz, kiedy upłynęło trochę czasu i jakoś opanował pierwsze wzburzenie, kiedy widział na własne oczy, że przeżyła i ma się całkiem dobrze – na pewno nie umiera – mógł spokojniej, bardziej na chłodno przypominać sobie, analizować i oceniać wypadek, a także jego skutki. Jedno, czego nigdy miał nie zapomnieć, to sposób, w jaki Niniver przylgnęła do niego, kiedy ją ściągnął z jej siodła. Gdy przerażenie zdarło z niej maskę cywilizacji i patrzyła na niego… Widział w jej oczach prawdziwe, nieskrywane, szczere emocje. Czy miała już tego świadomość, czy nie, ufała mu. Powierzyła swoje życie. Odwróciła się do niego i przylgnęła, i wiedziała, że będzie ją trzymał, że ją ochroni. Tak jak trzymał przez ostatnią godzinę jej rękę, i dobrze się czuła, jego bliskość była dla niej krzepiąca. Problem zdobycia jej zaufania – przynajmniej podświadomego zaufania – został pokonany. Również inny problem został pokonany – klan widział w nim teraz niezbędnego bohatera, kogoś, kto mógł i był gotów chronić ich panią w taki sposób, w jaki oni, indywidualnie ani wszyscy wespół, nie mogli. Sama Niniver przyznała, że żaden członek klanu nie potrafiłby jej pomóc w odprawieniu McDougala. On potrafił i to zrobił. I, podobnie, dość dużo ludzi z klanu – Sean, Mitch, Fred i niewątpliwie inni też – wiedziało, że tylko jeździec taki jak on na koniu klasy Neda mógł dogonić w porę Oswalda i uratować Niniver. Gdyby to nie on z nią był, doznałaby, w najlepszym razie, ciężkich obrażeń; najprawdopodobniej nie uszłaby z życiem. A klan znalazłby się w sytuacji bez wyjścia i wkrótce by się rozpadł. Nie tylko uratował ją. Uratował ich, i oni to wiedzieli. O jeden problem mniej. Nie spodziewał się zajść tak daleko w tak krótkim czasie, ale groźne incydenty sypały się jak z rogu obfitości. Instynkt mu podpowiadał – jego myśliwski nos – że w tej sprawie jest coś naglącego, jakiś pośpiech. Chociaż nie wiedział, skąd pochodzi ta presja, był jej pewien. Panna Hildebrand przyniosła Niniver pantofle domowe na płaskich podeszwach. Zdjęli drugi but i założyła kapcie. Marcus miał poważne wątpliwości, czy mądrze jest ją zachęcać do obciążania tak wcześnie kontuzjowanej stopy, ale Edgar i panna Hildebrand wzięli ją pod ręce i podnieśli. Marcus opuścił swoje miejsce przy kominku i wrócił do Niniver – akurat w chwili,

kiedy balansując na jednej nodze, wzięła laski, które przyniósł wcześniej Edgar. Pomysł sam w sobie był dobry, tylko że Manachan był o wiele wyższy od Niniver; laski miały dla niej nieodpowiednią długość. Próbowała znaleźć inny sposób ich trzymania, ale kiedy jedna wyśliznęła się z jej ręki, Niniver przechyliła się niespodziewanie i oparłszy ciężar ciała na chorej nodze, krzyknęła z bólu. Marcus nie mógł dłużej czekać. Pochylił się i bez pytania wziął ją na ręce. Spojrzała na niego wielkimi oczami, po czym odwróciła się i oddała laskę Edgarowi. – Może jutro. Mogę ich prawie używać jak kuli. Edgar popatrzył na laski, marszcząc czoło. – Zobaczę, może uda mi się znaleźć coś innego. W drzwiach pojawił się Ferguson. – Kolacja podana, proszę pani. Panie Cynster. Panno Hildebrand. – Znakomicie. – Panna Hildebrand cofnęła się i skinęła na Marcusa, żeby prowadził. Z Niniver na rękach przeszedł przez hol i korytarzem do jadalni. Ferguson wystawił krzesło, na którym zwykle siadała. Marcus delikatnie ją posadził, i kiedy poprawiła się i ułożyła na kolanach spódnicę, dosunął krzesło do stołu. Zajmując krzesło obok niej – teraz swoje stałe miejsce – spojrzał przez stół na wielki nóż do krojenia mięsa leżący na jego szczycie. – Nigdy nie siadasz u szczytu stołu – powiedział tonem, który z tego spostrzeżenia uczynił pytanie. Strzepując serwetkę, pokręciła głową. Spojrzała na krzesło, o którym była mowa. – Może pewnego dnia będę mogła, ale… jeszcze nie. Panna Hildebrand rzuciła mu przez stół ostentacyjne, bardzo znaczące spojrzenie. Kiedy Ferguson obszedł stół z wazą i wszyscy troje zabrali się do jedzenia zupy, Marcus próbował sobie wyobrazić, co takiego, według Niniver, uniemożliwiało jej siadanie na miejscu… jej ojca. Czy o to chodziło? Zastanawiając się nad tym podczas całej czterodaniowej kolacji, przypomniał sobie napomknięcia Niniver o dziedzictwie jej ojca, o tym, jak chciała je zachować. Był niemal pewien, że problem miejsca u szczytu stołu w jakiś sposób się z tym wiązał. Niniver i panna Hildebrand gawędziły o różnych sprawach, które Niniver załatwiała w Ayr, pozwalając Marcusowi skupić się na własnych myślach. Przywołać i ocenić każdy drobiazg, każdy urywek rozmowy, który naprowadziłby jego instynkt

na dobry trop. Musiało być coś… coś, czego mu jeszcze nie powiedziała – być może nie powiedziała też nikomu innemu – o sytuacji klanu. On miał więcej niż dostateczne kwalifikacje, żeby jej pomóc, w czymkolwiek to było, ale musiałaby mu powiedzieć, poprosić o pomoc również w tej materii. Miał nadzieję, że to zrobi, ale nie mógł naciskać. Tyle już rozumiał i w pełni się z tym godził. Wyglądało na to, że, tak jak miał nadzieję – tak jak, w swój zwykły mglisty sposób, obiecywał los – Marcus miał więcej do zrobienia jako opiekun Niniver niż to, co bezpośrednio wiązało się z tą rolą. Chronienie i bronienie jej przed fizycznym atakiem było jedną rzeczą, ale jawiły się też inne zagrożenia dla jej spokoju, z którymi powinien się uporać. Albo przynajmniej w tym pomóc. Zerknął na nią kątem oka, potem jeszcze raz na puste krzesło za stołem. Teraz miał jasno nakreślony cel. Zamierzał działać dotąd, aż zobaczy ją na tym krześle, na tyle pewną siebie, aby bez żadnych skrupułów zająć należne sobie miejsce. Rozproszył go deser, rosyjska szarlotka – najwidoczniej jeden z ulubionych deserów Niniver, bo za każdym kęsem słodkiego luksusu na jej twarzy malowała się rozkosz. Zdał sobie sprawę, że uszło z niej całe napięcie. Powiedziała, że póki nie stoi na kontuzjowanej nodze, nic jej nie dokucza, i, rzeczywiście, nie widział najmniejszych oznak bólu wokół jej oczu, a tym mniej na jej zmysłowych ustach. Znowu sobie przypomniał, że ma do czynienia z kobietą zagadką. Wyglądała jak lalka z porcelany – krucha, delikatna i podatna na urazy – ale była z krwi i kości, o wiele silniejsza i daleko bardziej odporna, niż się zdawała. Na przekór wszystkim próbom, jakie postawiło na jej drodze życie i reszta rodziny, nie załamała się, nawet nie popadła w zwątpienie. Ni stąd, ni zowąd, w głowie zabrzmiał mu głos lady Osbaldestone, i uśmiechnął się bezwiednie na trafność jej słów. Niniver zauważyła jego uśmiech. Zastanawiała się przez chwilę, potem badawczo zajrzała mu w oczy. – Co? Skryty początkowo uśmiech rozlał się po jego twarzy. – Myślałem o tym, jak wielkie damy Londynu, w szczególności pierwsza wielka arcydama, którą przypadkiem znam, opisałaby ciebie. – Chcę to wiedzieć? – Minę miała sceptyczną.

Marcus, wciąż z szerokim uśmiechem, przechylił na bok głowę. – Powiedziałaby, że jesteś „zrobiona z twardego kruszcu”. To komplement, a od tej wyjątkowej damy to komplement znaczącej wagi. Lekki rumieniec ożywił jej policzki. – W takim razie… dziękuję. – Natychmiast spojrzała przez stół. – Jesteśmy gotowe się wycofać? Panna Hildebrand potwierdziła, że są. Wciąż uśmiechając się do siebie, Marcus wstał. Niniver odwróciła się do niego, ale zanim zdążyła się odezwać, oświadczył: – Nie, rezygnuję z trunków, udam się do salonu z paniami. On i Ferguson odsunęli ją z krzesłem od stołu, po czym Marcus znów wziął Niniver na ręce. Kołysząc się potulnie w jego objęciach, gdy kroczył korytarzem, Niniver pociągnęła nosem. – Strasznie śmierdzę koniem. – Ja z pewnością tak samo. – Pochwycił jej spojrzenie. – Przebranie się do kolacji byłoby dla ciebie trudne, więc postanowiłem dotrzymać ci towarzystwa. Skoro panna Hildebrand nie narzekała, myślę, że zostało nam wybaczone. Poza cichym „hm” nic już nie powiedziała. Zaniósł ją na sofę. Niniver umościła się wygodnie. Ku jej zdziwieniu, ale też radości, Marcus podszedł do fortepianu, by zabawiać je grą. Był naprawdę świetnym pianistą. Niniver ułożyła się na poduszkach i oddała bez reszty muzyce. Po kilku melodiach zorientowała się, że Marcus gra z pamięci, i również z serca – grając swobodnie, cokolwiek przyszło mu do głowy. W jego muzyce była siła i pasja, i poczucie energii – zmysł życia. Grał, żeby wypuścić z siebie emocje, a robiąc to, działał oczyszczająco na nią. Przyjechała na wózku herbata, ale odmówił sobie przerwy i grał dalej. Ona z filiżanką przy ustach, z zamkniętymi oczami, pozwoliła muzyce mówić i wypełniać jej umysł. Kiedy skończył na dobre – jego palce zastygły na klawiszach, nuty wybrzmiały, a ona otworzyła oczy i zderzyli się spojrzeniami – odczuła niemal cielesną bliskość. Połączenie poprzez jego muzykę, odebrane przez jej zmysły, niesione w tym spojrzeniu, a tak realne jak dotyk. Zerwał kontakt i opuścił oczy. Wreszcie zamknął instrument i wstał. – Dziękuję, panie Cynster. – Naciągając wokół ramion swój szal, pani Hildebrand podniosła się z fotela. – To był doprawdy imponujący występ.

Imponujący, jeszcze jak. Niniver pochłaniała go wzrokiem, kiedy z pochyloną głową przyjął pochwałę Hildy, potem wyprostował się i ruszył do niej. Skupienie, z jakim na nią patrzył, było czymś, co ją niezmiennie uderzało. Ekscytowało na jakimś pierwotnym kobiecym poziomie, który dopiero uczyła się rozpoznawać. Przyjmować do wiadomości. Miała mglistą świadomość, że Hildy idzie z nim. – Jesteś gotowa iść na górę, moja droga? Myślę, że naprawdę byłoby mądrze dać odpocząć tej kostce. – Hildy przyglądała się jej bacznie, potem zwróciła się do Marcusa. – Da pan radę? Ze wzrokiem na twarzy Marcusa – na jego starannie kontrolowanym, powściągliwym obliczu – Niniver odpowiedziała pierwsza: – Poradzę sobie, Hildy. Idź spokojnie na górę. Pan Cynster i ja pójdziemy za tobą. W oczach Marcusa błysnęło podejrzenie i, tak jak przewidziała, z niewiarygodną łatwością wziął ją na ręce. – Gdyby zechciała pani otworzyć drzwi? Hildy pierwsza opuściła salon, powędrowała głównymi schodami w górę i dookoła galerii. Ale kiedy doszli do schodów prowadzących na wyższe piętro i do jej apartamentu, zatrzymała się. – Jestem pewna, że Ella będzie czekać w twoim pokoju, zatem życzę ci dobrej nocy, moja droga. – Hildy skłoniła z aprobatą głowę, żegnając się z Marcusem. – Panie Cynster. Wypowiedzieli jednym głosem dobranoc. Niniver zastanawiała się, czy to za sprawą jej wyobraźni, ale Marcus wydawał się trochę nieswój, zostawszy sam z nią w ramionach. Prawie się uśmiechnęła. Niemądry; każdy w tym domu mu ufał. A już szczególnie we wszystkim, co dotyczyło jej. I ufali jej. Cały klan wierzył, że podejmuje słuszne decyzje. Zapracowała na to zaufanie przez lata, nie tylko ostatnio. I tego wieczoru też miała zamiar podjąć słuszną decyzję. Zaniósł ją pod jej drzwi. Przystanął, a ona schyliła się w dół, złapała gałkę, otworzyła drzwi i popchnęła do środka. Wszedł. – Zaczekaj – powiedziała. Wychylając się do tyłu, chwyciła krawędź drzwi i zamknęła je mocnym pchnięciem. Oboje usłyszeli delikatny huk i kliknięcie zatrzasku. Kiedy Niniver odsapnęła, na powrót w jego objęciach, Marcus rozejrzał się po pokoju.

Lampka przy łóżku rzucała ciepłe światło na cały pokój; oświetlała jego twarz i ujawniała, że nikogo innego tam nie ma. – Gdzie jest Ella? – spytał z jawnym podejrzeniem w głosie. – Ella nigdy wieczorem nie przychodzi, chyba że po nią zadzwonię, co rzadko mi się zdarza. – Wytrzymała jeszcze chwilę jego wzrok, po czym odwróciła głowę w stronę łóżka. – Możesz mnie tam posadzić. Znów się rozejrzał, ale nie było innego wyjścia. Posadzenie jej na stołku przy toaletce albo w fotelu obok kominka na nic by się nie zdało. Z zaciśniętą szczęką przeszedł przez pokój, zatrzymał się przy łóżku i ułożył ją z głową na poduszkach. Pozwoliła, żeby wypuścił ją z objęć, ale zdążyła wpleść palce prawej ręki w kokardę jego krawata. Marcus poczuł ucisk na szyi, spojrzał w dół i zdrętwiał. Wpatrywał się w małą dłoń zaciśniętą na jego krawacie, w końcu, bardzo powoli, podniósł wzrok do jej oczu. – Niniver… – Pamiętasz naszą rozmowę o cenie ochrony? – To nie ma tu zastosowania. Zadarła głowę, otwarcie badając jego twarz. – Myślę, że ma, jeszcze bardziej niż przedtem… i naprawdę kłamanie nie jest twoją mocną stroną. Za każdym razem, kiedy brał ją na ręce i niósł, trzymał tak delikatnie, tak ostrożnie, z tak surową samokontrolą, że podkreślało to jedynie fakt, że w gruncie rzeczy chciał zmiażdżyć ją w objęciach, a nie traktować jak delikatny kwiatek. Za każdym razem czuła pulsujące w nim napięcie, słyszała je w muzyce, którą grał. – Ale mniejsza o to… – Nie pozwalała mu odwrócić wzroku. – Nie mówiłam o tobie. Odkryłam dzisiaj, że, pomijając to, że mnie chronisz, wywinięcie się śmierci też ma swoją cenę. I dla mnie tą ceną jest pragnienie życia. – Dokładnie wiedziała, co robi. Wykorzystując uchwyt na jego krawacie, wykorzystując jego siłę i wagę, podciągnęła się najbliżej, jak mogła, do jego twarzy. – Dla mnie ceną jest pragnienie ciebie – powiedziała miękko. Opuszczając powieki, dosięgła ustami jego ust. Przez dobre pół minuty stanowczo się przed nią bronił, przed błagalną prośbą jej ust i przed jej słowami, aż z jękiem uległ. I przejął kontrolę nad pocałunkiem. Na tyle, na ile chciała mu pozwolić. Nie mogła dać mu szansy na myślenie

o jakichś honorowych zasadach, na wyobrażanie sobie, że wie lepiej od niej i że to – wszystko, co zamierzała – nie było właściwą drogą. Było i nie miała ochoty słuchać żadnych argumentów, nie tej nocy. Tego dnia cudem nie zginęła; tej nocy chciała żyć. W tamtej koszmarnej chwili, kiedy była pewna, że umrze, żałowała każdej straconej minuty, w której „nie żyła”. Żałowała głęboko, że nie chwytała szans, jakie się pojawiały, by doświadczać życia we wszystkich jego rozmaitych przejawach. Ale najbardziej, w owej chwili przerażającej jasności, żałowała, że Marcus Cynster nie został jej kochankiem. Ta noc to była jej cena – cena losu, cena pełni życia, w którym pragnęła dawać i brać, ustępować i żądać, przepełniona ulgą, radością i nieugaszonym pragnieniem doznań, jakie wyzwolił w niej cud ocalenia. Ich wargi się złączyły, języki splątały i toczyły coraz żarliwszy pojedynek. Jego usta były twarde, wymagające, nieustępliwe – żądające wszystkiego, co była aż nazbyt gotowa dawać. Domagał się i brał, ona ustępowała i nęciła. Ale tak daleko byli już przedtem; tej nocy Niniver chciała więcej. O wiele więcej. Tej nocy chciała wszystkiego. Trzymając się jego krawata, opadła na łóżko. Wciąż byli złączeni ustami i żar pocałunku nie przygasł ani na jotę. Marcus, przekładając ostrożnie swoje ciężkie nogi, ułożył się obok. Potem pochylił się nad nią, rozwarł szeroko jej wargi, i gwałtownie – z o wiele większą zachłannością – wdarł się do jej ust. Wsunęła wolną rękę w jego włosy, zacisnęła palce na głowie i zatraciła się w pocałunku bez reszty. Ze swoim sercem i duszą. I z pragnieniem, jakie w niej wzbierało. Pocałunek stał się zapalnikiem – strumieniem czystego żaru, obietnicą pożogi, która mogła strawić ją całą. Ta obietnica skupiła jej rozum, jej zmysły, wszystko, czym była, na nim i tylko na nim; świat przepadł, pokój poza łóżkiem przestał istnieć i byli tylko oni, uwięzieni razem w nieodpartej potrzebie ukojenia namiętności, która stała się potężniejsza od nich obojga. Porywający, szalony taniec języków pochłaniał jej świadomość, gdy nagle potężna męska ręka zacisnęła się na jej piersi. Wtedy zgubiła ostatnie resztki jasności umysłu. Pragnęła jego, on pragnął jej, i w tamtej godzinie, w tamtym miejscu, nic innego się nie liczyło. Puściła jego krawat i wyjęła spod węzła długą szpilkę. Nie zakłócając ich

pocałunku, wysunęła rękę z jego włosów, wpięła po omacku szpilkę w klapę surduta i zaczęła rozplątywać prosty węzeł – błogosławiąc Marcusa w duchu, że nie miał upodobania do bardziej wymyślnego stylu. Jego ręce pieściły jej piersi; zdawał się wiedzieć dokładnie, gdzie i jak dotykać, żeby nie dać chwili oddechu jej rozpalonym zmysłom. Żeby w oczekiwaniu na następny dotyk przechodziły ją ciarki. Wiedział, co robi. Każda wprawna pieszczota miała wzmóc jej doznanie, spiąć o jeden stopień bardziej końcówki nerwów. Otworzyć oczy na niezwykłość tego stopnia bliskości. Jego ręce jakby rzeźbiły jej ciało; nawet przez ubranie gorący, twardy dotyk jego dłoni i palców naznaczał ją piętnem, zagarniał całą na własność. Z niezmąconym skupieniem poświęcił tamte chwile na pokazanie jej ziemi nieznanej, na roztoczenie przed nią pejzażu pożądania – i oddała się ochoczo nauce tego wszystkiego, najgorliwsza uczennica, jaką kiedykolwiek miał. Pod jego świadomym dotykiem reagowała, prężąc się, potem tłumiąc westchnienia w pocałunku, gdy jej ciało, bez zahamowań, odpowiadało na jego wezwanie. Kiedy puściła sobie wolno cugle, kiedy z rozmysłem dała sobie wolność odkrywania każdej nowej ścieżki, zrozumiała, odczuła, wiedziała, że ta budząca się w niej zmysłowa kobieta jest tym, kim dane jej było być. To przekonanie i pewność siebie, jaką ono zrodziło, popchnęły Niniver krok dalej. Krawat wisiał rozwiązany; powoli ściągnęła cały długi szal i rzuciła za łóżko. Pragnienie podsycało tę rosnącą pewność siebie i pchało do śmielszego działania. Rozpięła jego surdut i kamizelkę, rozchyliła szeroko i chwytając za poły, podniosła się, napierając na Marcusa, żeby zedrzeć mu z ramion obie części garderoby. Z wymruczanym przekleństwem oderwał się od pocałunku, od uczenia się jej kształtów. Kilkoma szarpnięciami uwolnił ramiona i cisnął zdjęte ubranie w powietrze. Uradowana, że on tak samo uległ chwili jak ona, roześmiała się. Jego oczy odnalazły jej; jego wydawały się płonąć. Potem ujął jej twarz w obie ręce i popchnął ją na łóżko, całując z wystarczającym żarem, żeby końcówki jej nerwów zaczęły skwierczeć. Oparła ręce na jego odzianym w len torsie. Odwzajemniając z równą pasją gorący pocałunek, zaczęła rozpinać guziczek po guziczku… potem jednym szarpnięciem rozchyliła poły koszuli i przyłożyła otwarte dłonie do jego nagiej piersi. Gloria. Z zamkniętymi oczami chłonęła wrażenie gorącej skóry parzącej jej dłonie. Zaczęła błądzić po jego torsie, mięśniach brzucha, zachłannie dotykając, gładząc, obmacując – ucząc się. Ucząc się tego, co pragnęła wiedzieć, poznając

nieznane – rzeźbioną doskonałość jego klatki piersiowej, ciepło i twardość opasujących ją muskułów, szorstką gęstwinę kręconych czarnych włosów – i sprawdzając, jak działa na Marcusa jej dotyk. Zastygł, łapiąc powietrze krótkimi, płytkimi haustami. I jakby schwytany w jakąś zmysłową sieć jej dzieła, pozostał nieruchomy, podczas gdy ona badała i odkrywała… To, jak zataczając kółka wokół jego płaskich brodawek, sprawia, że Marcus tężeje jeszcze bardziej. Jak, przeciągając dłonią w dół brzucha, wywołuje w nim dreszcz. Marcus nie mógł uwolnić zmysłów z jej sideł. Nie był w stanie zaczerpnąć oddechu, żeby oczyścić umysł, ani się tym przejmować. Jedyne, czego był świadom, to bezwzględna potrzeba odzyskania równowagi, którą Niniver naruszyła, przejmując wodze. Wcześniej rozpiął jej aksamitny żakiet jeździecki. Kiedy zwiedzała jego tors tymi małymi dłońmi, których dotyk był odurzającą mieszanką niewinności i pożądania, on zajął się szeregiem maleńkich perłowych guziczków jej bluzki. Wątpił, by kiedykolwiek rozpinał guziki tak szybko. Normalnie przeciągałby ten etap dla podsycenia nastroju, ale dziś, ani on, ani ona, nie potrzebowali dalszych zachęt. On już płonął w rozpaczliwej żądzy, by poczuć pod rękami jej subtelną nagość – by dostać chociaż tyle. Nie był w stanie wybiegać myślami dalej. Nie w tym momencie. Tak naprawdę, w ogóle nie był w stanie myśleć. Niniver wypełniała jego umysł, pochłaniała wszystkie jego zmysły; w tamtym momencie była sumą jego rzeczywistości. I miała na sobie o wiele za dużo ubrania. Pantofle. Pończochy. Spódnice. Półhalki. Bieliznę. Nie zrażał się, i ona też nie. Szarpał, ona przyzwalała, później odwróciła role. Stanik rozsznurowany; jedwab ześliznął się po aksamitnej skórze, zanim zdążył go ściągnąć. Jego buty huknęły o podłogę. Przyciągnęła go z powrotem, sięgając do wiązania bryczesów pod kolanami, potem rzuciła się do zapięcia w pasie. W niewiarygodnie krótkim czasie wszystko wylądowało na podłodze. Wszystko oprócz jej bandaża. Wszystko inne. Nie spodziewał się tego – nie przewidywał jej niepohamowanego zapału i swej instynktownej reakcji.

Prawie rzucił się na nią, kiedy go niecierpliwie przyciągnęła. Ich ciała się spotkały, skóra do skóry. I płonęły. Bez chwili zawahania oboje rzucili się w ogień. Gdyby mógł myśleć, byłby zszokowany, ale ich chciwe zmysły oszalały. Może i zdołałby wykrzesać odrobinę kontroli nad własną brawurą, ale powstrzymać Niniver – oprzeć się jej – było poza granicami możliwości. Uchwycił jej twarz, przywarł ustami do jej ust, i pożerał. Wychodziła mu naprzeciw i dotrzymywała kroku, ponaglała go – potem odwzajemniała przyjemność, zwracała pieszczoty z lubieżnym nieskrępowaniem, które przyprawiało go o zawrót głowy. Kiedy zamknął rękę na jej piersi, wydała bezgłośny okrzyk. Schylił się, wciągnął różowy sutek głęboko do ust i ssał mocno – a ona przyciągnęła do siebie jego głowę, prężyła się i pojękiwała. Ręce mu drżały z pragnienia, żeby zwiedzić każdy skrawek jej aksamitnego ciała, nauczyć się każdej krągłości, każdego zagłębienia; pozwolił im błądzić bez przeszkód, bez żadnych granic; ona sięgnęła po niego z równą śmiałością – obejmując łapczywie, żądając, niewiarygodnie otwarta w swoim pragnieniu. Jej włosy w którymś momencie uwolniły się z koka; kiedy hołubił jej drugą pierś, potrząsnęła głową i srebrzyście złote kosmyki rozsypały się po poduszce. Zostawili palącą się lampkę i Marcus był zadowolony, że tak się stało, że Niniver ani przez moment nie przyszło na myśl skrywać się w ciemności. Poił oczy jej widokiem, jej alabastrowej skóry z różowym odcieniem jawnego podniecenia. Spod jej delikatnych rzęs skrzyły się rozpalone oczy. Wiedział doskonale, dokąd to zmierza, gdzie skończy się droga, którą poniosła ich Niniver oraz jego własna niepohamowana żądza, ale nie był w stanie zebrać myśli i zdecydować, czy taki cel jest dobry, czy zły. Tej nocy, na dobre czy na złe, decyzja nie należała do niego. Odkrycie, że, w tej dziedzinie, naprawdę istniała siła zdolna nim władać, było, samo w sobie, na tyle zachwycające, by urzec jego wewnętrzne ja. Wydobył z siebie tego wewnętrznego człowieka – dotąd zamkniętego w wyrafinowanej zbroi, skrytego za cywilizowaną maską – aby obserwować tę cudowną kobietę, być świadkiem jej pokuszenia. Żeby widzieć jej rosnące podniecenie, przyglądać się wzbierającej namiętności, wyczuwać jej pragnienie i coraz większą desperację. Aby napawać się tym wszystkim – aby samemu się w niej zatopić. Aby wsączyć wszystko z niej w siebie, pozwolić, by jej namiętność zderzyła się

z jego i rozkwitła w wybuchu płomiennego żaru. Pozwolić, aby płomienie zagarnęły jego serce, rozpędziły hen myśli – aż jedynym ocalałym impulsem w jego mózgu będzie odpowiedź na jej wezwanie. Wili się na przykrytym łóżku, on na wierzchu, ona pod spodem, ale równie dominujący – równie wymagający. Oswoili się już z rozkoszami wzajemnej nagości; jego ręce domagały się każdego skrawka jej ciała, ona była niemal równie dokładna w poznawaniu jego. Niniver była o wiele bardziej ochocza, o wiele bardziej gotowa doceniać te przyjemności, niż się spodziewał. W ostatnich przebłyskach swego trzeźwego rozumu wciąż nie mógł wyjść ze zdumienia, jak szybko, jak łatwo i bez wysiłku osiągnęli ten punkt, lecz jego instynkt przyjmował jej żarliwość, jej niebywałe oddanie bez cienia niepokoju. Więcej, z pełną aprobatą. Owo głębsze ja podpowiadało Marcusowi, że ona wie, co robi. Że ta noc jest właśnie na to. Że jej i jemu było przeznaczone zejść się w ten sposób. Otwartymi ustami znaczył ścieżkę pocałunków schodzącą do jej brzucha. Miał w głowie pewien zamysł, ale ona wydała niski, gardłowy dźwięk, sięgnęła w dół, ujęła jego głowę i przyciągnęła do swoich ust. Niecierpliwie. Być może miała rację. Pomimo jej entuzjazmu zakładał, że to był jej pierwszy raz z mężczyzną, i to, o czym pomyślał, mogło być za dużo, przynajmniej na początek. To mógł odłożyć na później. Na razie… Ułożyła się już pod nim, rozchylając zapraszająco uda. Nie przerywając pocałunku, Marcus upewnił się wolną ręką, że jest gorąca i wilgotna. Dotknięcie jej aksamitnych fałdek, nabrzmiałych i śliskich, poraziło mu lędźwie jak ogniem. Znalazł jej wejście, zatoczył kilka kółek, i stłumił jej nagły skowyt głębszym pocałunkiem. Potem wsunął głęboko jeden palec. Niniver wygięła się pod nim w łuk. Bezsłownie – cichym pomrukiwaniem, ustami i językiem – ponaglała go. Wycofał palce, rozsunął szerzej jej nogi – i przypomniał sobie. Odrywając się od pocałunku, spojrzał na jej rozpaloną twarz. – Twoja kostka? – wydusił. Niniver otworzyła oczy. Patrzyła na niego błędnym wzrokiem, nie rozumiejąc. Nie mogła myśleć, a on chciał wiedzieć… – W porządku. Jest na łóżku. Nie jest mi do tego potrzebna… Nie czekała na żadną odpowiedź, żadne potwierdzenie. Przyciągnęła jego usta z powrotem do swoich i wijąc się pod nim, błagalnie unosiła biodra.

Lekkim pchnięciem wyszedł jej naprzeciw, i znieruchomiała. Czuła tępą główkę przylegającą do jej wejścia. Przedtem pieściła go, zafascynowana, że tak niemowlęco delikatna skóra pokrywa coś tak sztywnego i twardego – i zastanawiała się przez moment, jak on się zmieści… Wszystko w niej zaciskało się, drżało. Marcus wsunął jedną rękę pod jej pośladki, unosząc biodra ku swoim. Drugą ręką klepnął ją po udzie, ponaglając, żeby ustawiła tę nogę wyżej i szerzej. Pocałował ją. Najpierw delikatnie. Potem raptownie, z impetem, wdarł się głęboko w jej usta, wywołując nową falę podniecenia. Wszystkie jej zmysły nastawiły się na gwałtowny szturm. Mięśnie jego pleców naprężyły się i zaczął jednostajnie pchać. Z płaczliwym, zduszonym jękiem przywarła do niego, poczuła uszczypnięcie, kiedy jej błona dziewicza pękła, lecz o wiele ważniejsze było wrażenie, kiedy ją wypełniał – taki twardy, gorący, tak dużo jego w niej. Czuła, jak jej ciało poddaje się, z sekundy na sekundę, milimetr po milimetrze. Nie przestawał, póki nie zanurzył się w niej do końca. Potem zastygł. Jego ciało było sztywne, jakby w ryzach bezlitosnej samokontroli. Drżały mu mięśnie. Poczuła, że Marcus odrywa od niej usta, ale coś się w niej zbuntowało na myśl o jakimkolwiek rozdzieleniu. Zaciskając ręce na jego barkach, utrzymała go przy sobie i, ustami, językiem, mruczeniem, zwabiła go… do pocałunku, który się zmienił. Teraz, kiedy był w niej, kiedy byli złączeni, starcie ich ust odzwierciedlało tę intymność. Chciała więcej. Nie wiedziała, jak to dostać, ale wlała w ten pocałunek wszystkie swoje namiętne pragnienia, wszystkie najżarliwsze tęsknoty, i wolno, ostrożnie pod nim falowała. Na szczycie kolejnej fali odkryła coś, i zacisnęła wokół niego wewnętrzne mięśnie. Otwarcie go zachęcając. Marcus zadrżał. Zaczął się poruszać. Najpierw powoli, potem, kiedy już dorównywała mu tempa i go ponaglała – porwał ją w pełni do tańca. Tak jak na każdym innym polu, tutaj też poruszał się z kontrolowaną siłą. Parł głębiej i głębiej i wznosił ją wyżej i wyżej, aż wszystkimi swoimi zmysłami poddała się tej gorączce, płomieniom, które strzelały wysoko i zagarniały ich oboje. Szybciej, mocniej, głębiej; bez słów, ale uparcie, w miarę, jak rosło w niej napięcie, zagrzewała go i popychała naprzód, i dawał jej wszystko, o co prosiła,

ostatnie resztki siły, której żądała, i wychodziła mu naprzeciw i dorównywała – rada, że mogła. Wniebowzięta, że może być kobietą, jaką chciała być – kobietą, jaką zawsze przeczuwała, że może być w jego ramionach. Napięcie tężało – i znowu urosło, ostrzejsze, bardziej przejmujące. A pragnęła jeszcze więcej. Przylgnęła do niego i wydusiła jego imię. Odpowiedział, wbijając się jeszcze głębiej, w jej usta, w jej ciało, wznosząc ją na szczyt, gdzie nie ma niczego poza zmysłowym doznaniem. Jedno ostatnie twarde pchnięcie, jedno ostatnie napinanie zapadki – i jakby pękła sprężyna i odleciała w powietrze. Nagle świat się zapadł, a oni szybowali. Niniver rozpadła się na milion małych kawałków i odpryski rozkoszy wkłuwały się w każdą żyłę. A potem opadła ją ulga, prawdziwa ulga. Była nie do końca świadoma chwili, kiedy Marcus zesztywniał w jej ramionach, a jego ryk spełnienia został stłumiony ich pocałunkiem. Potem opadł bezwładnie w jej objęcia. Lekka jak zjawa i dryfująca po morzu glorii, trzymała go i słuchała ich serc. Marcus wracał na ziemię żywych w bardzo wolnym tempie. Kiedy odzyskał w końcu dość przytomności, żeby zdać sobie sprawę, że leży jak kłoda na Niniver, wykrzesał z siebie trochę siły, podźwignął się i padł na łóżko obok niej. Nie była zadowolona, że ją zostawia; obracając się na bok, wydała pomruk, jakby się budziła, objęła go w pasie i położyła głowę na jego piersi. Coś go ścisnęło za gardło. Przytulając ją łagodnie, zepchnął w dół skłębione pod nimi narzuty, potem okrył nimi ich zmarznięte ciała. Zgasił lampkę i przygarnął Niniver bliżej, układając ją w swoich ramionach. Oparł podbródek o jej głowę, zamknął oczy i postanowił chłonąć ten moment. Pozwolił sobie na chwilę błogostanu. Zaspokojony i ociężały, musiał był zasnąć. Kiedy się obudził, kąt, pod jakim wpadały przez okno promienie księżyca, sugerował, że minęło kilka godzin. Niniver głęboko spała – ciepłe naręcze kobiecych kształtów u jego boku. Właśnie tu, gdzie powinna być. Jego wewnętrzne ja wiedziało to bez dwóch zdań, przyjmowało to bez zastrzeżeń. To było, jak przypuszczał, mistrzowskie zagranie losu. Zdobycie Niniver w każdym sensie było nieodłączną częścią jego ostatecznego

celu. Po wydarzeniach dnia zapragnął – z obsesyjnym zapamiętaniem, jakiego nawet teraz w pełni nie rozumiał – mieć ją pod sobą, otwartą i niepohamowaną, słyszeć jej zdyszane okrzyki oddania, kiedy posiądzie jej ciało i uczyni ją swoją. I posiadł. Teraz ona była jego. I, owszem, rozumiał też, że teraz on był jej. Co zdawało się uczciwą wymianą. Tak więc los pod postacią jakiegoś idioty ze sztucerem wepchnął go do jej łóżka, wiodąc ich oboje na pokuszenie. Tym samym wiążąc ich nieodwołalnie, bo teraz bardziej niż kiedykolwiek zamierzał nie pozwolić jej nigdy odejść. I bardzo dobrze. Następnym krokiem na tej zmierzającej stale gdzieś dalej ścieżce było, w sposób oczywisty, namówić ją, żeby za niego wyszła. Oświadczyny wydawały się… może zbyt pośpieszne. Sam byłby szczęśliwy, gdyby zdołał wydusić parę właściwych słów w chwili, gdy ona się obudzi, a co dopiero Niniver? Co by odpowiedziała na tak nagłą propozycję? Zasępił się, spoglądając w dół na jej jasne włosy. Naprawdę nie miał pojęcia, co by pomyślała, gdyby wypowiedział te nieuchronne słowa teraz, natychmiast. Miał siostry. Miał kuzynki. Wiedział, że lepiej jest się nie przyznawać do typowego męskiego założenia, choć najpewniej słusznego, że jeśli dziewica z dobrego domu oddaje się w pasji, to najpewniej ma w głowie małżeństwo. Nawet w oczywistych okolicznościach mądrzy mężczyźni postępują ostrożnie w tej kwestii. Z Niniver okoliczności nie były oczywiste. Ze względu na swą pozycję głowy klanu uważała małżeństwo za zbyt ryzykowne, i mógł zrozumieć jej punkt widzenia. Miała rację, gdyby chodziło o innego mężczyznę. On nie był, i nie miał zamiaru być w przyszłości, jakimkolwiek zagrożeniem dla niej ani dla jej pozycji. Jemu w małżeństwie z Niniver nigdy nie chodziłoby o to, co ona może mu dać. Przede wszystkim, takiemu mężczyźnie jak on w małżeństwie musiało chodzić o to, co on może dać jej. Otóż mógł i chciał zapewnić jej bezpieczeństwo, ochronę i pomoc w dźwiganiu życiowych ciężarów. On znał swoją rolę. Ale ona nie. Myślała, niesłusznie, że jest taki, jak większość dżentelmenów, których znała. Pociągał ją i pragnęła go na tyle, żeby pójść z nim do łóżka, choć nie wiedział, na ile tę nagłą potrzebę i determinację mogło tłumaczyć jej bliskie otarcie się o śmierć. Co więcej, zdecydowała się na intymny związek po tym, jak mu powiedziała, że nigdy nie wyjdzie za mąż, więc nawet gdyby chciała z radością podtrzymać romans,

jedna noc namiętności nie musiała znaczyć, że Niniver zmieni swój stosunek do małżeństwa. Wątpił, czy gdyby zwyczajnie poprosił ją teraz o rękę, osiągnąłby to, czego chciał. Gorzej, każda zbyt pospieszna deklaracja mogłaby zadziałać przeciwko niemu, stawiając go w złym świetle, jako potencjalne zagrożenie. Podejrzewał, że, bez względu na prywatne uczucia, Niniver była więcej niż zdolna zrezygnować z niego dla – tak jak to pojmowała – dobra klanu. Im więcej o tym myślał, tym bardziej stawało się oczywiste, że oświadczenie się jej teraz nie będzie mądrym ruchem. Co nie znaczyło, że będzie czekał zbyt długo – tylko tyle, żeby najpierw poszerzyć i ostatecznie sprostować jej widzenie jego jako mężczyzny, i jego oczekiwań wobec ich małżeństwa. Tylko w jaki sposób miał to zrobić? Najłatwiejsze, co przychodziło mu do głowy, to sprawić, żeby Niniver na dobre się w nim zakochała. Jego ojciec i Thomas osiągnęli podobny cel, więc to nie powinno przekroczyć jego możliwości. Przez następne pół godziny obmyślał strategię. Powoli ogarniała go senność, kusząc z powrotem do drzemki. Dryfując między jawą a snem, przypomniał sobie McDougala. Odprawił tego typa w Ayr, a Niniver nie pozostawiła mu wątpliwości co do swoich preferencji. McDougal nie był zadowolony i mógł się domyślać, że po południu będą wracać główną drogą. Czy McDougal mógł być tym, który strzelał do Niniver? Do niej? Czy może McDougal strzelał do niego? Drugie wydawało się bardziej prawdopodobne, ale takie podejrzenie było oczywiście na wyrost. Wiedział jednak, że McDougal pochodzi z Highlands, a miał tam świetny kontakt. Bez kłopotu mógł poprosić o informację. Ziewnął i ułożył się głębiej w łóżku. Choćby dla mojego własnego spokoju ducha – pomyślał. Zamknął oczy i zasnął.

ROZDZIAŁ 9 Marcus siedział przy stole jadalnym nad kopiastą porcją kedgeree, kiedy do pokoju, niedbałym krokiem, weszła Niniver. Przystanęła i zderzyli się wzrokiem. Przez ułamek sekundy patrzyli sobie w oczy, potem ona błysnęła promiennym uśmiechem. – Dzień dobry. Skłonił głowę i wymruczał ostrożniejsze „dzień dobry” w odpowiedzi. Jej szeroko otwarte oczy i ten przesłodzony uśmiech mówiły, że jest zmieszana i nie wie, jak ma się zachowywać po ich wspólnej nocy. Opuścił spojrzenie na jej nogę. – Jak tam twoja kostka? Niniver poruszała się sprawnie, jakby nic jej nie dolegało. – Dużo lepiej. – Ruszyła w stronę kredensu. – Opaska bardzo pomaga. Mogę chodzić normalnie i nic mnie nie boli. Podczas gdy nakładała sobie z rozstawionych na bufecie półmisków, Marcus skupił się na swoim talerzu. Wczesnym rankiem zmusił się do porzucenia jej ciepła, zanim się obudziła, i wrócił do siebie, żeby oszczędzić jej niezręcznego momentu. Również po to, żeby uniknąć ewentualnych pokus z jej strony. Teraz, po tym, jak doświadczył cudu, sama myśl o jej nagim ciele wystarczyła, żeby go podniecić do bólu. Minionej nocy jego wola doznała erozji i była wyjątkowo słaba; gdyby Niniver naciskała, żądała, na pewno by się nie oparł. Chronienie jej było jednak zadaniem o wielu aspektach, a jeden z nich dotyczył oszczędzania jej niepotrzebnego bólu, nawet gdyby sama się o niego prosiła. Na dodatek wcale nie był pewien, jak teraz oceniała ich nocne poczynania. On, mimo sporego doświadczenia, nigdy dotąd, z żadną inną kobietą, nie miał tak intensywnych doznań – co też nie było niespodzianką, raczej miłym potwierdzeniem, że Niniver została mu przeznaczona na żonę. Ale ona była nowicjuszką; choć wiedział, że ją zadowolił, nie był w stanie powiedzieć, czy rzeczywistość z nim spełniła jej wyobrażenia. Kiedy podeszła do stołu, wybierając miejsce naprzeciw niego, i lokaj się zbliżył, by podać jej krzesło, Marcus przyglądał się jej twarzy, jej rysom – i przyznał się w duchu, że był prawie tak jak ona niepewny, jak się zachować. Teraz, kiedy miała szansę pomyśleć, ocenić, czy ich pierwsza noc sprawiła jej radość, czy było jej z nim

dobrze… czy nie? Jeszcze nigdy, w całym swym dorosłym życiu, nie cierpiał na taki brak pewności siebie. To pytanie w stosunku do niej miało ogromne znaczenie. Nie będzie mu też dane, jak sądził, otrzymać na to odpowiedzi w jakimś bliskim, przewidywalnym czasie. Niniver szykowała na talerzu swą grzankę. Czuła na twarzy wzrok Marcusa, ale go unikała. Jak się rozmawia z kimś, z kim spędziło się noc nago? Była pewna, że będzie wiedziała, jak się zachowywać, ale nie wiedziała. Kiedy się obudziła i zobaczyła, że już go nie ma, pomyślała, że najmądrzej będzie przyjąć, że w ich zewnętrznym zachowaniu nic nie powinno się zmienić… jednak teraz, siedząc z nim twarzą w twarz przy stole, nie bardzo wiedziała, jak to ma działać. Coś jednak zasadniczo zmieniło się między nimi, i czuła to każdym swoim nerwem. – Proszę. Uniosła głowę. Podawał jej marmoladę. Wyciągnęła po nią rękę. – Dziękuję. Otarli się palcami. Zamiast ostrego mrowienia, jakie dotąd czuła w podobnej sytuacji, poczuła kojące ciepło. Wzięła głębszy oddech i zerknęła na jego talerz. – Może spróbuję trochę kedgeree. – Raptem, pomyślawszy o tym, poczuła się głodna jak wilk. Spojrzał na kopczyk, który zamierzał spałaszować. – Jest doskonałe. Twoja kucharka naprawdę zna się na rzeczy. Odsunęła krzesło, wstała i wróciła do bufetu. – Tak, jest wyjątkowa pod różnymi względami. Minutę później wróciła do stołu, usiadła i wzięła kęs potrawki z wędzonego śledzia, ryżu i jajek na twardo. Przełykając, pokiwała z uznaniem głową. – Masz rację. Bardzo dobre. Idealnie przyprawione. Przez moment przyglądał się, jak Niniver je, lekko rozbawiony, co nie uszło jej uwagi. – Rozumiem, że Gwen robi kedgeree prawie na każde śniadanie. Nie próbowałaś tego wcześniej? Zastanawiała się, nie podnosząc wzroku. – Na pewno jadłam kedgeree, kiedy byłam młodsza, ale odkąd Gwen została kucharką… raczej nie. To jej jest zupełnie inne. Wrócił do jedzenia. – Myślę, że każdy kucharz robi własną wersję. – No właśnie… – Zamachała widelcem. – Pomyśl tylko, jak duża różnica może być

w czymś tak prostym jak jajka sadzone. – Prawda. Jadłem kiedyś sadzone z truflami. Dziwne. Wymieniali dalej historie o różnych śniadaniach, jakie jedli w swoim życiu. Ku zdziwieniu Niniver czas mijał szybciej, niż się spodziewała, i ani się spostrzegła, kiedy mogli wstać od stołu. I nawet jeśli nie była jeszcze pewna, czy znalazła dobry sposób na stworzenie między nimi naturalnej atmosfery, miała osobliwe wrażenie, że on też nie czuł się całkiem pewnie. Ta obserwacja trochę uspokoiła jej nerwy. Weszli ramię przy ramieniu do głównego holu. I znów okazało się, że jego bliskość przestała ją tak bardzo płoszyć. Już nie była rozdygotana, jej zmysły zamiast szaleć, tylko miękko pomrukiwały. Siłą woli skupiła myśli, żeby przypomnieć sobie, co ma tego dnia do zrobienia. Przystając, spojrzała na Marcusa. – Mam sprawy rachunkowe, którymi muszę się zająć. Będę w bibliotece. Machnięciem ręki wskazał jej właściwy korytarz. – Prowadź. Ruszyła, a on w ślad za nią, lekko ociężałym krokiem. Kiedy dotarli do biblioteki, otworzyła drzwi i pospieszyła przez długi pokój do biurka na samym końcu. Jak miała się skupić na raportach, rachunkach i listach, jeśli Marcus będzie nad nią wisiał? Ale czyż mogła się go pozbyć? Czy fakt, że zostali kochankami, dawał mu jakieś nowe prawa? Albo usprawiedliwiał nowe oczekiwania? Obeszła biurko, stanęła przed starym admiralskim fotelem, spojrzała na bezlik papierów i dokumentów, z których wszystkie wymagały dokładnego przejrzenia. Marcus zatrzymał się z boku biurka, spoglądał na nią i widział to samo co ona, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Oboje podnieśli głowę. – Proszę. Drzwi się otworzyły i w progu stanął Ferguson. – Za pozwoleniem, jeśli ma pani chwilkę, jest kilku członków klanu, którzy chcieliby z panią mówić. Zebrała szybko myśli. – Tak. Oczywiście. – Zastanawiała się, czy usiąść, i zdecydowała, że nie. Była wystarczająco niska i z czymkolwiek przyszli do niej ci ludzie, lepiej, żeby stała. – Proszę, wprowadź ich – powiedziała do Fergusona, który wciąż czekał, jakby dając jej czas na pozbieranie się. Kiedy Ferguson odwrócił się, by wezwać czekających w korytarzu, Niniver kątem oka zobaczyła, że Marcus się poruszył; obszedł dalej biurko i stanął krok za jej

lewym ramieniem. Zmienił też postawę; już nie był zrelaksowany i wyglądał zdecydowanie odpychająco. Jeszcze nie z wypisaną na czole groźbą, ale z niedwuznaczną zapowiedzią, że groźba jest na wyciągnięcie ręki. Nim zdążyła się zdecydować, co o tym myśli – o jasnym przekazie Marcusa, że będzie ją wspierał – zobaczyła małą procesję mężczyzn stąpających ciężko od progu biblioteki. Ścisnęło ją w dołku, kiedy zobaczyła, co to za jedni. Za Jedem Canningiem szedł jego młodszy brat Stewart, dalej John Brooks, Ed Wisbech, Jem Hills, Liam Forrester, Martin Watts, Camden Marsh i zamykający pochód Clement Boswell. Wszyscy ci, którzy przez kilka miesięcy uprzykrzali jej życie. Robiła wszystko, żeby się nie skrzywić. – Niedoszli pretendenci do twojej ręki? – dobiegł ją zza pleców posępny, burczący głos. Kiwnęła głową, ale nie obejrzała się za siebie. Odezwał się za cicho, żeby ktokolwiek poza nią mógł to usłyszeć. Ferguson wprowadził ich do środka. Ustawili się w luźnym szeregu w poprzek biblioteki, zwróceni twarzą do niej. Za Clementem Boswellem wszedł Sean, zamknął drzwi i stanął przed nimi na straży. Niniver spojrzała pytająco na Fergusona. – Oni chcą pani coś powiedzieć. – Ferguson zerknął na mężczyzn w szeregu, którzy jak jeden mąż patrzyli na niego. Wszyscy bez wyjątku wyglądali żałośnie. Pierwszy podniósł głowę Liam Forrester, odchrząknął i oświadczył: – My, każdy z nas, chcieliśmy powiedzieć, że żałujemy. Za wszystkie rzeczy, które zrobiliśmy, kiedy, no, próbowaliśmy różnych sztuczek, żeby pani jednego z nas wybrała. – Ostrożnie schylił głowę. – Chcieliśmy przeprosić i przyrzec, że już nigdy nie będziemy pani kłopotać. – Tak jest. – Jem Hills zaciskał nerwowo ręce. – Nie będziemy przychodzić nocami śpiewać pod pani oknem. – Ani włazić w pani kwiaty – dodał swoje Stewart Canning. – Nigdy więcej. – A ja i Clem… – Żeby nie być gorszym od młodszego brata, przemówił Jed Canning, zerkając na Clementa Boswella, który kiwnął potakująco głową – … chcemy przeprosić, żeśmy napędzili pani strachu naszymi bójkami. Nie chcieliśmy pani wystraszyć ani mówić tego, cośmy mówili. – Tak nas jakoś poniosło – mruknął Clement. Nieruchomy i niewzruszony, Marcus słuchał, jak każdy z nich po kolei składał Niniver żałosne przeprosiny z obietnicą, że nigdy więcej, jak to wyrażali, nie będzie jej kłopotał. Wszystko pięknie, ale w ich poselstwie chodziło o coś więcej.

Każdy z mężczyzn, po tym, jak złożył swoje przeprosiny, patrzył znacząco na niego. Przez całe to przedstawienie Ferguson i Sean ciągle spoglądali w jego stronę, sprawdzając, czy słucha i czy odbiera prawdziwe przesłanie, z którym oni wszyscy tu przyszli. Marcus zrozumiał. Ustępowali mu z drogi – oddawali, niejako, pole jemu. Do tego zapowiadali, najjaśniej jak się dało, bez słownych deklaracji, że będą go popierać w staraniach o rękę Niniver. Wszystko to było pocieszające, zachęcające i lekko denerwujące. Nie zdawał sobie sprawy, że jest tak przezroczysty, ale widocznie jego zamiary wobec Niniver zostały dobrze zrozumiane i, jak to bywa w klanach, szeroko rozgłoszone. Najbardziej zaś denerwujące było to, że ludzie z klanu Niniver będą teraz przyglądać się, czekać, niemal patrzeć mu przez ramię, gdy będzie ją zdobywał… Zaciskając szczęki, powiedział sobie, że przynajmniej żaden z nich nie będzie wchodził mu w drogę, a jeśli będzie potrzebował coś zorganizować, wszyscy z klanu – nie miał wątpliwości – będą się teraz rwać do pomocy. I, rzecz jasna, Niniver nie będą już wyprowadzały z równowagi błazeństwa prostaków z jej klanu. Ogólnie rzecz biorąc, zdawało się, że Los usunął mu z drogi kolejną kłodę. Nawet kilka kłód naraz. Zlekceważył pełzające mu po plecach ciarki niepokoju. Niniver stała za biurkiem, ze wzrokiem sumiennie skupionym na idiotach z jej klanu, usiłując nie pokazać na twarzy, co myśli. Z każdymi bełkotliwymi przeprosinami jej serce spadało w głębszą otchłań. A niech ich! Nie mogli z tym zaczekać chociaż kilka dni? Ledwie zasmakowała rozkoszy w ramionach Marcusa – tylko raz! – a ci już byli, usuwając wszystkie powody, dla których on miał tu zostać. Mieszkać pod tym dachem, żeby dalej mogli badać pejzaż, który odkryli ostatniej nocy. Najpierw, swoimi żałosnymi wygłupami, doprowadzili ją na skraj wytrzymałości, a teraz, kiedy wreszcie zdołała wyłuskać coś dobrego z tej sytuacji, zjawili się, nieproszeni durnie, znów jej szkodząc! A niech to! Miała ochotę krzyczeć, ale oczywiście nie mogła. Musiała trzymać nerwy na wodzy; nawet nie mogła na nich warknąć. Ostatni w kolejce do złożenia przeprosin był Clement Boswell, który popełnił więcej przeciwko niej grzechów niż inni. Kończąc długą recytację swoich wyczynów, posłał współczujące spojrzenie rzędowi kompanów. – Wiedziałem, że nie trzeba było słuchać tamtego młodego pana.

Inni kiwali głową, większość z ponurą miną, niektórzy krzywiąc się – wyraźnie na swą własną głupotę. – Jakiego pana? Na pytanie Marcusa Niniver omal nie podskoczyła. Taki był milczący podczas całego przedstawienia, że prawie zapomniała, że tam jest. Clement potoczył ostrożnym wzrokiem po pokoju. – To był taki galancik… znaczy się dżentelmen, ale musiał być dłuższy czas na niefarcie, tak mi się zdaje. Stale pił w wiejskiej gospodzie. – Tak jest – powiedział Jed Canning. – Więc było tak, jaśnie pani, że to on dawał nam sposoby, jak do pani podejść. – Wzruszył ramionami. – Nam się zdawało, że to dobry pomysł iść za jego radą, że niby dżentelmen i w ogóle, to bardziej będzie wiedział, co pani lubi. Niniver ze zdumienia odebrało mowę. – Jak on wyglądał, ten dżentelmen? – spytał Marcus. – Wiecie, jak się nazywał? Mężczyźni spojrzeli po sobie, po czym Jed zwrócił się do Marcusa: – Bardziej z tych wyższych, ale nie taki wysoki jak pan. Brązowawe włosy. – Brązowe oczy – dorzucił Liam Forrester. – I nie za piękne miał ubranie, trochę wyświechtane na brzegach, jeśli pan wie, co mam na myśli. – Oczy piwne, jak nic – powiedział Ed Wisbech. – I jedno jedyne imię, które słyszałem, to Doug. Panie Doug, tak wołał do niego barman. Ale on, ten dżentelmen, nie pojawiał się w gospodzie przez parę ostatnich tygodni. Marcus znał od zawsze właściciela tej wiejskiej gospody. Gdyby potrzebował dalszych informacji, bez trudu mógł je zdobyć. – Dziękuję. – Zwrócił się do całej grupy. – Myślę, że wiem, kto was poprowadził na manowce. Dajcie mi znać, jeśli go gdzieś spotkacie. – Och, jeśli go znów spotkamy, to sami będziemy z nim mieli do pogadania, może pan być pewien. – Clement Boswell znacząco uderzył pięścią o pięść. Każdy z mężczyzn wyglądał, jakby miał kilka słów do dodania, cokolwiek Clement miał na myśli. Marcus spojrzał na Seana, potem na Fergusona, i skinął głową. Sean cofnął się o krok i otworzył drzwi biblioteki, Ferguson wskazał mężczyznom wyjście. Z ukłonami i szorstkimi „do widzenia” jeden za drugim opuszczali pokój. Kiedy Sean zamknął za sobą drzwi, Niniver odwróciła się do Marcusa. – Ramsey McDougal? – spytała z gniewem w oczach. – Tak przypuszczam. – Posunąłby się do kilku dalszych wniosków, ale na te nie miał jeszcze dowodu.

Niniver wypatrywała czegoś w jego twarzy, jakiegoś sygnału, ale czego dokładnie -nie był pewien. W końcu odwróciła się z powrotem do biurka, przyjrzała się stosom papierów, przysunęła fotel i usiadła. – Przynajmniej czegoś się nauczyli i nie będą więcej słuchać rad McDougala. – Zaczęła przekładać papiery i nagle, jakby mówiąc do siebie, wymruczała: – Czasem się zastanawiam, czy kiedykolwiek zobaczę koniec tego, co zostawili po sobie Nigel i Nolan. Wciąż stojąc po jej lewej stronie, krok za biurkiem, usłyszał w jej głosie podskórną frustrację, i zastanawiał się… ale póki nie miał większego prawa rościć sobie pretensji do jej zaufania, nie mógł dopominać się wyjaśnień. A sądząc po jej minie, nie była do nich skora. To, że krył się jakiś głębszy problem z finansami majątku albo klanu – albo jednego i drugiego – wydawało się pewne, ale w tym nie mógł jej pomóc, dopóki nie zaprosi go do środka… Czy to nadszedł odpowiedni moment, by skłonić ją do myśli o małżeństwie, teraz, kiedy jej klanowi konkurenci w tak oczywisty sposób wycofali się z listy? Zaczął obmyślać sposób poruszenia tematu. Cisnęła jeden papier na cały stos innych, złapała kolejny i wydała dźwięk obrzydzenia. – Gnój! To się w głowie nie mieści! Kto by pomyślał, że oni mogli wejść w zatarg o gnój? Zdecydował, że jednak to nie jest dobry moment, żeby paść na kolano. – Mam do napisania kilka listów – mruknął. – Będę w gabinecie. – Hm. – Kiwnęła brodą na znak, że usłyszała, ale nie podniosła wzroku znad papierów. Marcus ruszył do drzwi. Oświadczyny mogły poczekać na dogodniejszy moment. Teraz musiał się zająć sprawą McDougala, bo dla niego bezpieczeństwo Niniver miało być zawsze na pierwszym miejscu. Wrócił do biblioteki godzinę później. Niniver wciąż siedziała za biurkiem, dalej ślęcząc nad papierami. Podniosła głowę, kiedy zamknął drzwi. Patrzyła, jak przemierza długi pokój. Marcus zastanawiał się nad dziwnym wyrazem jej twarzy, zamkniętej, pełnej napięcia, ale też… jakby chłonęła jego widok… jakby jutro miało go nie być. Nic z tego. Nie wiedział, co mogło ją przywieść do tej myśli, ale on nie zamierzał wyjeżdżać i nie zamierzał dać się odprawić. Na pewno nie po minionej nocy.

Stanął przed biurkiem i podał jej dwa listy, nad którymi spędził ostatnią godzinę; jeden, do swojej rodziny w Vale, dał już Seanowi, żeby go osobiście doręczył. – Byłbym wdzięczny, gdybyś je ofrankowała. Wciąż z lekką chmurą w oczach – kiedy wchodził, patrzyła na swoje papiery z prawdziwą furią – wzięła listy i przeczytała adresy. – Glencrae? To jakiś twój krewny, prawda? – Powinowaty. Ożenił się z jedną z kuzynek mojego ojca. Mieszkają w Highlands. Napisała w rogu swój tytuł, po czym spojrzała na drugi list. – Hemmingsowie w Glasgow są z rodziny Thomasa, to twoi krewni. Mruknęła potakująco i znów oznaczyła list. – Dziękuję. – Rzucił oba listy na tacę w rogu biurka, na której leżało już kilka kopert zaadresowanych jej starannym kobiecym pismem. Niniver przeniosła z powrotem wzrok na rozłożone przed nią papiery. Jej mina… Wyglądała na prawie załamaną. Znów zaczęła ssać dolną wargę. Uciszając głos instynktu, który kazał mu natychmiast zażądać od Niniver, by powiedziała, w czym jest problem, wahał się przez chwilę, potem podszedł do najbliższego fotela, przyciągnął go przed biurko i usiadł. I czekał. Bardzo wolno podnosiła wzrok, aż zatrzymała się na jego twarzy. Nadal była jak chmura gradowa. – Chciałeś czegoś? Kilka odpowiedzi wpadło mu do głowy, ale ugryzł się w język. – Tak się zastanawiałem… czym mogę ci służyć. – Ciągnął gładkim, spokojnym tonem: – Pracowałem ze swoim ojcem, zarządzając ziemiami Vale przez dziesięć lat z okładem. Prawie rok sam zarządzałem majątkiem, kiedy moi rodzice podróżowali, zanim do rodziny wszedł Thomas. Teraz prowadzę własny majątek. Sporo wiem o gospodarstwach rolnych, zwłaszcza w tej okolicy. Mam też najróżniejsze kontakty handlowe. – Przechylił na bok głowę. Chwytając jej wzrok, widząc przepełniony zmęczeniem niepokój w jej oczach, powiedział najłagodniej, jak umiał: – Przecież widzę, że trafiłaś na jakąś rafę, że masz kłopot. Jeśli mogę pomóc, choćby tylko jako powiernik, ktoś, kto wysłucha twoich pomysłów i obaw… – Dokończył gestem jednej ręki. – Jestem tu, jestem twój. Wykorzystaj mnie. Jej chmurność powoli ustępowała. Patrzyła na niego, wyraźnie bijąc się z myślami, jakby podejmowała ogromnej wagi decyzję. Mijały sekundy, a Marcus znów się zastanawiał, co takiego, u diabła, ona może ukrywać. I gdyby miał się założyć,

ukrywała to przed wszystkimi, zapewne od dłuższego czasu. W końcu wzięła głęboki oddech i zanim się odezwała, ściągnęła usta w cienką kreskę. – Kiedy po raz pierwszy po śmierci Nolana przeglądałam rachunki naszego majątku, nie mogłam zrozumieć, dlaczego on był zawsze taki… udręczony. Wydawało się, że z powodu każdego drobiazgu, każdego najmniejszego wydatku. Przez ostatnie miesiące życia robił wrażenie człowieka na krawędzi… nie tyle furii, ile rozpaczliwej paniki. Miałam za małe doświadczenie, żeby wiedzieć, o co w tym chodzi, ale potrafię zliczyć do trzech i żyję w tym majątku od urodzenia. Więc miałam pewne podejrzenie, ale w rachunkach wszystko, płatności, zamówienia, zaopatrzenie, dochody, wyglądało jeśli nie kwitnąco, to mniej więcej tak, jak można by się spodziewać… – Urwała na chwilę, wytrzymując jego spojrzenie.- To nie były prawdziwe księgi rachunkowe. Nolan trzymał tu sfałszowane, w tym biurku, na wypadek, gdyby ktoś zechciał do nich zajrzeć. Prawdziwe księgi trzymał w swoim pokoju. Kiedy znalazłam tamte i je przejrzałam… – Wzięła kolejny oddech, wykorzystując moment na uspokojenie głosu. – Kiedy wreszcie zrozumiałam, jaka jest naprawdę sytuacja klanu… Szkoda słów, zrozumiałam panikę Nolana. – Jak bardzo źle to wyglądało? – Według tamtego stanu rzeczy klan by nie przetrwał do końca roku. Zastanawiałam się, czy właśnie to ostatecznie popchnęło Nolana w przepaść. Zamordował, żeby przejąć władzę, ale jak tylko ją dostał… zawiódł. – Jednak dałaś radę. Co zrobiłaś? – Miałam własne pieniądze. Starsza siostra taty była ekscentryczką i to ja odziedziczyłam jej niewielką fortunę. Miałam też pewne fundusze od rodziny mamy. Przeniosłam większość tych środków na rachunki klanu. Nikt o tym nie wie, więc proszę cię o dyskrecję. – Oczywiście… Więc twoje fundusze przeprawiły klan przez wzburzone fale, zanim pochłonąłby go sztorm… ale to nie jest to, co martwi cię w tej chwili. – Nie. – Spojrzała na stosy papierów. – Teraz martwię się, że nawet włożenie wszystkich moich funduszy nie wystarczy. Marcus długo nic nie mówił, ale widząc, że Niniver ssie dolną wargę i raczej nic więcej z siebie nie wydusi, pochylił się w fotelu, założył na kolano obleczoną w długi but nogę i utkwił wzrok w stojącym za nią regale z książkami. – Mój ojciec wbił mi i mojemu rodzeństwu, nie wyłączając dziewcząt, do głowy jedno, że jeśli potrzebujesz pomocy, prosisz. Że jeśli ktoś starym zwyczajem próbuje brnąć naprzód, robiąc wszystko sam, to nie jest dowód siły, tylko słabości.

Rodzina Cynsterów jest powszechnie uznawana za jedną z najzamożniejszych i najpotężniejszych w kraju – nie bez powodów. Prawdziwym źródłem siły naszej rodziny jest to, że ani jej zamożność, ani jej wpływy nie skupiają się w jednym człowieku, ani nawet w jednej gałęzi rodzinnego drzewa. Dla przykładu, mój wuj jest księciem – więc jeśli ktoś ma problem wymagający politycznych czy rządowych koneksji, udaje się do niego. Do niego i do mojej ciotki, księżnej, która ma równie rozlegle i znaczące kontakty jak on. W sprawach sadownictwa z każdym pytaniem zwracamy się do kuzyna mojego ojca, Spencera Cynstera. Alfą i omegą we wszystkim, co dotyczy koni, jest Demon Cynster i jego żona Felicity. W dziedzinie inwestycji finansowych – Rupert Cynster. Chcesz się poradzić w sprawie antyków, biżuterii czy nawet domu – Alasdair Cynster jest do usług. I tak dalej. – Przeniósł z powrotem spojrzenie na jej twarz i ciągnął: – Rzecz w tym, żeby pytać. Jeśli masz problem z dziedziny, w której nie jesteś ekspertem, pytasz kogoś, kto jest, i nawet jeśli on też nie zna odpowiedzi, znajdzie kogoś, kto ją zna. – Kiwnął na listy, które rzucił na tacę. – Chciałem wiedzieć coś więcej o Ramseyu McDougalu, więc zapytałem. Napisałem do Glencrae, bo McDougal jest z Highlands, a Glencrae jest jednym z hrabiów Highlands, właściwie ustosunkowanym, żeby dowiedzieć się tego, co mnie interesuje, mianowicie: dlaczego potomek rodziny władającej jednym z tamtejszych klanów zaszywa się akurat w takim miejscu jak Ayr. McDougal pęta się po tych stronach od ponad trzech lat, co samo w sobie jest dziwne. Nic mi nie wiadomo, żeby miał tu jakiekolwiek koneksje, co jest powodem mojego drugiego listu. Hemmingsowie będą wiedzieć, a jak nie, dowiedzą się od kogoś innego, czy McDougal prowadzi jakieś legalne interesy w Ayr albo gdzieś w okolicy. Zrobił pauzę i ściągnął brwi. – Nie uszło mojej uwagi, że z Ayr jest szmat drogi od Highlands, a przy tylu statkach wpływających i wypływających bez przerwy z portu ma też gotową drogę ucieczki. – Myślisz, że McDougal jest… kim? Przestępcą? – Może nie dosłownie. Ale, jak zauważyłaś, był kompanem twoich braci, a to nie sugeruje, że jest wzorowym obywatelem. Skrzywiła się i spojrzała na swoje papiery. – Masz rację. – Wracając do mojego wątku; tak działa wielka, silna i udana rodzina. Jeden drugiego prosi o pomoc i zawsze na pomoc może liczyć. – Ja nie mam takiej rodziny – powiedziała, patrząc mu prosto w oczy. – Nie. Ale ja mam. A ty masz mnie.

Czyżby? Patrzyła na Marcusa i widziała w jego oczach tę samą pewną, niezachwianą siłę, z którą zawsze go kojarzyła. Przez chwilę milczenia, nie odwracając od niego wzroku, przyjmowała do wiadomości, że on próbuje ją przekonać, aby zechciała skorzystać z jego pomocy. Nie musiała błagać, tylko zwyczajnie poprosić. Powiedziała mu już tyle, dlaczego miałaby nie powiedzieć reszty? I jeżeli, jak sugerował, był w stanie jej pomóc? W takim razie, dla dobra klanu, powinna skorzystać z jego propozycji. Co, musiała się przyznać, było czystą próbą racjonalizowania podwójnych motywów. Bo owszem, zbliżała się do kresu wytrzymałości i gotowa była chwycić się każdej możliwej deski ratunku – ale czy, zdradzając mu prawdziwe źródło swoich zmartwień, nie próbowała jednocześnie przywiązać go do siebie? Zatrzymać go tutaj – dać mu powód do zostania po to, żeby ich romans mógł trwać? Właśnie tego chciała; i nie zamierzała się oszukiwać, że jest inaczej. Kiedy wszedł i potem usiadł w fotelu, była pewna, że chciał jej powiedzieć, że wraca do siebie, skoro ona nie potrzebuje już ochrony… Tymczasem nigdzie się nie wybierał. Siedział i kusił, żeby znów się odwołała do jego rycerskiej opiekuńczości. Ale zachęcał ją, żeby poprosiła, i to nowe wyzwanie – możliwość udzielenia jej pomocy – wyraźnie go cieszyło. W tym świetle jej manipulacja była wzajemnie korzystna… Opuściła wzrok. Wybierając z różnych stosów, podniosła dwa komplety papierów. – Z tego, co mogę powiedzieć, przy takim bilansie rzeczy bardzo trudno będzie utrzymać na powierzchni całe gospodarstwo. Wziął od niej sprawozdania. Kiedy rzucił na nie okiem, klepnęła rękami o biurko i zaczęła mu opisywać finansowe problemy klanu – coś, z czym nie dzieliła się z nikim innym. Ulga była ogromna. Marcus zadawał pytania, ona odpowiadała. Bez żadnych niedomówień, bez kluczenia, prosto z mostu. Skoro mógł jej pomóc, skoro chciał jej pomóc, wypadało podzielić się wszystkim, co wiedziała. W pewnym momencie przyznała: – To dlatego, między innymi, byłam tak zła na swoich pożal się Boże zalotników, że walczyłam z tym wszystkim dla klanu, a oni jakby się uparli, żeby utrudnić mi życie.

Burknął ze zrozumieniem, potem zapytał o wydajność plonów. Przeglądali wszystko po kolei. Marcus miał wątpliwość co do kilku płatności, ale kiedy wyjaśniła, zrozumiał. Z ulgą odkryła, że jej słuchał i chwytał istotę tego, co próbowała przekazać. Tak jak jej ojciec – ale odwrotnie niż jej bracia – rozumiał, że we wszystkich rozrachunkach trzeba brać pod uwagę ludzi i że w gruncie rzeczy podstawą istnienia każdego klanu są jego ludzie. Ostatecznie zgodził się z jej oceną, że obcięła już wszystkie wydatki, które można było obciąć bez rujnowania samego klanu. Ale jego dociekliwość nie skończyła się na tym. Za jego radą rozdzielili wszystkie gałęzie transakcji biznesowych majątku i badali każdą osobno. Trzeba było do tego wyjąć wszystkie bieżące księgi handlowe, a także księgi z kilku poprzednich lat dla porównania. Marcus przyniósł z drugiego końca biblioteki dwa inne stoły i przystawił je do obu boków biurka, tak by mogli rozłożyć dokumenty i nadal wszystko widzieć. Zajrzał do nich Ferguson, spytać o lunch. Niniver poprosiła, żeby przyniósł im lekki posiłek, i jedli podczas pracy. Kreślili tabele wydatków i przychodów dla każdego klanowego interesu, potem koncentrowali się na dziedzinach, w których te pierwsze przewyższały drugie. W końcu Marcus odsunął na bok wszystko poza ich tabelami, przysunął się do biurka, narysował oś czasową, jeszcze raz pokazując wszystkie wydatki i przychody, tydzień po tygodniu. Wreszcie, z rozmachem, zakreślił w kółko trzy płatności. – Proszę, tutaj. – Rozparł się w fotelu, wpatrywał się kilka sekund w wykres, potem odwrócił się do niej. – To są twoje problematyczne płatności. Pod koniec roku… – Wskazał sumę w dole kartki – …będziesz na plusie. Niewiele, ale wystarczająco, żeby odetchnąć. Przeprowadzić klan w następny rok, przez następny sezon, a potem powinno być już lepiej. Obróciła kartkę i czytała. Zakreślone płatności były ogromne – większe od jakichkolwiek funduszy, na których mogła położyć rękę. Skrzywiła się. – Więc jak mam obejść te trzy problemy? – Widzę trzy możliwości. Mogłabyś wystąpić do banku albo jakiegoś inwestora o pożyczkę. Mogłabyś zastawić ziemię klanu, chociaż jakąś jej część. Albo… Urwał. Wiedział, że nie ma co proponować, by przyjęła pożyczkę od niego albo jego rodziny, każdy klan miał swój honor. Ale głęboko wątpił, żeby bank udzielił pożyczki klanowi z kobietą na jego czele, natomiast pożyczka na hipotekę byłaby ryzykowna, bo w grę wchodziła ziemia klanu. Skupił się na kartce pokrytej jego

gryzmołami. Zmarszczył brwi i wyciągnął rękę. – Pokaż mi to jeszcze raz. Odwróciła z powrotem papier. Dokładnie przebiegł oczami obie kolumny. – Skoro, na koniec, wychodzisz na swoje, to pewnie dałoby się zmienić terminy twoich płatności, żeby klan mógł utrzymać głowę na powierzchni, że tak powiem. – Nagle skrzywił się na swoje tabele; do ich sporządzenia użył zestawionych danych. – Musimy wrócić do naszych wcześniejszych wyliczeń i zobaczyć, co wchodzi w skład każdej z tych płatności, i czy niektórych nie da się podzielić na mniejsze sumy rozłożone na dłuższy okres spłaty. Z początku nie rozumiała, ale gdy tylko jej pokazał, o co chodzi, rzuciła się do mozolnego rozbijania sum, które poprzednio scalali. On wziął na siebie koszty, ona zmagała się z przychodami. Upłynęła kolejna godzina. Ferguson przywiózł im herbatę i sute porcje ciasta z owocami, które nieprzytomnie pochłonęli. Zmietli z biurka okruszki i wrócili do żmudnej bazgraniny. Niniver oświadczyła wcześniej, że potrafi liczyć; kiedy przebiegł wzrokiem sumy, które przerachowała, był pod wrażeniem jej dokładności. Była o wiele solidniejsza od swoich braci. Popołudnie skłaniało się ku wieczorowi, kiedy pochowali wreszcie księgi rachunkowe, uporządkowali pliki notatek i na koniec rozłożyli gotowe podsumowanie planowanych wpływów i zobowiązań, podzielonych na indywidualne cotygodniowe płatności. Marcus pochylił się nad biurkiem, wsparł na wyciągniętych rękach i jeszcze raz przejrzał wyliczenia. Niniver stanęła obok niego i przygryzając wargę, zrobiła to samo. Powoli wypełniało go coś, co przypominało uczucie tryumfu. Zmusił się do powtórnego sprawdzenia, zanim wzbudzi jej nadzieje, ale tak, to był najlepszy sposób. – Możesz to zrobić. Jeśli powiesz tym czterem kupcom… – wskazał na dokumencie nazwiska czterech odbiorców największych płatności z rozliczeniem na koniec roku – …że klan chce przejść na regularne comiesięczne spłaty, wyrównasz dołki na tyle, żeby nigdy nie być bez środków. – Myślisz, że oni się zgodzą? – Tak. – Uśmiechnął się. – Oni nawet wolą takie umowy, bo mają większą pewność, że dostaną swoje pieniądze, i to w przewidywalnych, regularnych ratach, co pomaga utrzymać ich płynność finansową. Ale, ponieważ to znaczy, że klan

będzie wykonywał wcześniejsze płatności, zanim w obecnym układzie byłoby to konieczne, to w sierpniu… – Pokazał na ich kartce – …i później tutaj i tu, będziecie zalegać ze spłatami, ale krótko, tylko przez ten miesiąc. Kupcy nie robią z tego problemu, jeśli dostają na czas swoje comiesięczne płatności. Ze wzrokiem na ich wyliczeniach, Niniver usiadła powoli w fotelu za biurkiem. Kiedy Marcus obszedł biurko i usiadł naprzeciwko, spojrzała mu w oczy. – Dziękuję ci – powiedziała przepełnionym emocjami głosem. Nie sposób było wątpić, że te słowa wyrażają prawdziwą wdzięczność. Spojrzała z powrotem na ich papiery – na to, co miało wagę planu ocalenia. Wiedział, że klan wiele dla niej znaczy, że traktowała rolę wybranej przywódczyni bardzo poważnie. Ale żeby aż tak… Pod powierzchnią słów, w bezmiarze promieniującej z niej ulgi wyczuwał… jakiś głębszy poziom oddania. – Niniver? – Nie wiedział, jak zapytać, nie miał pojęcia, czym konkretnie było to, co wyczuwał, ale musiał wiedzieć. Jeśli istniało coś, co tak głęboko ją poruszało, musiał to rozumieć. Kiedy podniosła oczy, zrobił nieokreślony gest, ogarniający wszystko, nad czym pracowali przez większość dnia. – Dlaczego? Przez długą chwilę przyglądała mu się w milczeniu. – Po pogrzebie mojego ojca zostałam na chwilę przy grobie. Pamiętał. – Ja… – Miała teraz nieobecne, posępne spojrzenie. – Można by powiedzieć, że go rozumiałam, na pewno lepiej niż Nigel, Nolan czy Norris. Dużo lepiej, niż on rozumiał którekolwiek z nas. – Wzięła długi oddech, wciąż patrząc przed siebie, jakby przenikała wzrokiem ściany. – Wiedziałam, że został zamordowany, i wiedziałam już wtedy, że pod rządami Nolana nic nie będzie szło tak, jak powinno. Nie tak, jak planowałby tata ani jak chciałby. Przerwała, i Marcus czuł, jak cała jej uwaga zwraca się do wnętrza. – Wiem, że nigdy mnie tak naprawdę nie widział, że do głowy by mu nie przyszło, że mogłabym kiedykolwiek zrobić coś dla dobra klanu. Jednak kiedy stałam nad jego grobem, czułam… Chyba można by powiedzieć, że naprawdę czułam, co znaczy być jedną z Carricków. Znowu patrzyła na Marcusa. Przytomnym, skupionym wzrokiem. – Złożyłam ślubowanie tamtego dnia, tacie i wszystkim Carrickom, którzy odeszli wcześniej, że zrobię co w mojej mocy, aby naprawić krzywdy wyrządzone przez moich braci, i że przywrócę klan do świetności. Choćby nie wiem co. A więc to tak… Dla Marcusa wszystko stało się jasne, nawet bez tego, co z uniesioną dumnie brodą powiedziała na koniec.

– Ta przysięga jest dla mnie świętością, żelaznym zobowiązaniem wobec mojego ojca i wobec klanu, i zrobię wszystko, żeby ją spełnić. Patrzyła na niego prawie wyzywającym wzrokiem – jakby myślała, że może z niej zadrwić albo potraktować lekceważąco jej zobowiązanie. Podejmując śmiało to jej waleczne spojrzenie, przechylił na bok głowę. – Dziękuję, że mi powiedziałaś. To ułatwia zrozumienie, co chcesz zrobić. Ułatwiło odkrycie jeszcze głębszych pokładów jej natury. Ona nie miała swoich dwóch stron – ona miała swoje niezliczone strony! I nie był pewien, czy życia mu starczy, żeby odkryć i zbadać je wszystkie. Ale interpretując na nowo – w świetle jej przysięgi – wszystko, co w niej dotąd widział… teraz mógł zrozumieć jej niezłomne poświęcenie dla klanu Carricków, pojąć, skąd się brała jej nadzwyczajna siła woli. Poczucie zobowiązania było czymś, co rozumiał. Powiedzieć, że był pod wrażeniem tej cechy u niej, byłoby grubym niedoszacowaniem. Ilekroć myślał, że ją zna i rozumie, że widzi ją w pełnym wymiarze, Niniver odsłaniała jakiś inny ze swych przymiotów, który nie tylko zwyczajnie go pociągał, ale zapadał mu w duszę i rozbrzmiewał tak prawdziwie, z taką czystością, że Marcus zaczynał rozumieć, co znaczy być oczarowanym. Gong z jadalni przypomniał im, że trzeba przebrać się do kolacji. Oboje odruchowo zerknęli w stronę drzwi, potem spojrzeli po sobie – i na bezlik papierów zalegających biurko. – Musimy to schować. – Podniosła kartki z ich analizami, zarys bezcennego planu ocalenia. Zadowolony, że powiedziała „musimy”, a nie „muszę”, wstał i sięgnął po plik notatek. – Trzymaj te strony pod ręką, żeby w każdej chwili móc do nich zajrzeć, i na bieżąco uzupełniaj dane. Kiwnęła głową i wsunęła papiery do górnej szuflady biurka.

ROZDZIAŁ 10 Kiedy i jak miał się jej oświadczyć? Gdy nad dworem zapadała noc, Marcus wyglądał przez okno w swoim pokoju, robiąc w myślach przegląd wydarzeń dnia. W zbliżaniu się do jakiegoś stosownego momentu, kiedy mógłby, z rozsądną dawką nadziei, wypowiedzieć słowa „zostań moją żoną”, ten dzień był jednym krokiem naprzód i jednym, w ślad za nim, odrobinę krótszym krokiem w tył. Mimo jednak frustracji czuł, że zrobił postęp. Niniver zaufała mu w końcu na tyle, by podzielić się problemami dotyczącymi majątku. Świadomość, że zdobył jej zaufanie i pomógł wytyczyć plan działania, była miodem na jego serce podczas całego wieczoru. Spędzili go na miłej rozmowie przy kolacji, a potem wspólnym, włączając pannę Hildebrand, muzykowaniu w salonie. I Niniver zaczęła się odprężać; coraz chętniej się uśmiechała, bardziej naturalnie, również melodie, które wybierała, oddawały jej lepszy nastrój. Zauważył to, podobnie jak panna Hildebrand, choć w przeciwieństwie do niej znał powód zmiany. Znów się poczuł, jakby mu zaświeciła aureola; zdejmowanie ciężarów z ramion Niniver było zadaniem jego życia. Poza tym fakt, że mu powiedziała o ślubowaniu nad grobem ojca, wzmocnił jego nadzieje, a widząc jej niezachwianą determinację, żeby spełnić swoje zobowiązanie, jeszcze bardziej poddawał się jej urokowi. Przedkładanie rodziny – czy klanu – nad siebie aż do osobistego poświęcenia było normą u wojowników, ale niektóre kobiety ją podzielały. U Niniver ta skłonność wydawała się nieodłączną częścią tego, kim była. Znał ją teraz dość dobrze, by nie mieć wątpliwości, że będzie walczyła do upadłego, póki nie wypełni tego, co uważała za swój święty obowiązek. Była przeciwieństwem tych, którzy tylko brali – jak Nolan, Nigel czy nawet Norris. Ona dawała. I dawała, i dawała. To był główny powód, dla którego tak wysoko ją cenił i tak ufał jej klan; widzieli w niej swoją wybawicielkę. Dlatego jej naturalna skłonność do dawania bez zastrzeżeń musiała być, w sposób oczywisty, jednym z aspektów jego roli: chronienia jej przed dawaniem do granic własnego wyczerpania, do wyzbycia się własnych środków do zera. Mądrzy wojownicy umieli zachować dość siły, by walczyć następnego dnia, a z tego, co zaobserwował, Niniver nie miała instynktu

samozachowawczego. Gotowa była dawać, aż padnie. Albo aż znajdzie się ktoś, kto wyciągnie ją z potrzasku. Rola dla niego, rzecz jasna. W jakimś sensie to było to, co dzisiaj zrobił, i czuł się z tym… wspaniale. Lekkie pukanie do drzwi, potem kliknięcie zamka. Niniver weszła do środka. Pomimo mroku – nie zapalił żadnej lampki – zobaczyła go od razu. Zamknęła drzwi i śmiało, z jasnym zamiarem podeszła do niego. Myśli zakotłowały się w jego głowie. W nagłym olśnieniu zdał sobie sprawę, że jego niepewność, przez którą wciąż się wahał, kiedy poprosić ją o rękę, w dużej mierze brała się stąd, że Niniver nieustannie rosła w jego oczach. Im więcej z nią przebywał, tym bardziej stawała się fascynująca – silniejsza, stawiająca wyższe wymagania, i tym jaśniej postrzegał oszałamiający kontrast między jej kruchą zewnętrzną kobiecością a dziką pasją i żelazną wolą jej charakteru. Każdy spędzony z nią dzień pogłębiał jego świadomość, jak skomplikowaną i ekscytująco silną była kobietą… i chciał, żeby ta kobieta go kochała. Nie tylko pożądała. Dosyć nagle to w sobie odkrył i był głęboko poruszony, choć nie nazwałby tego szokiem. Nie mógł się dziwić. W końcu był nieodrodnym potomkiem Cynsterów. A gdyby się oświadczył i ona poczułaby się w obowiązku zgodzić ze względu na swe oddanie klanowi, na przysięgę złożoną ojcu, a nie dlatego, że go chciała, pożądała i kochała w taki sam absolutny i bezwarunkowy sposób, w jaki on chciał i pożądał jej – i tak jak on ją kochał? Zatrzymała się przed nim i przez zasłonę mroku spojrzała mu w twarz. Od początku wiedząc, że ją pociąga, Marcus zakładał, że jej zgoda na małżeństwo będzie prostą sprawą. Niemal słyszał perlisty śmiech Losu. Szukając wzrokiem jego oczu, podniosła rękę i przyłożyła dłoń do jego torsu. Drgnęły mu mięśnie, odruchowo napiął ramiona, żeby sięgnąć po nią. Bezwzględnie powściągnął impuls. Ale ona to wyczuła. Z kobiecą pewnością siebie, odęła lekko wargi. – Skoro zostajesz… – Moja dzisiejsza pomoc nic nie kosztowała. Wypatrywała oznak w jego oczach, jego twarzy i wszystko, co mogła wyczuć w wieczornym półmroku, potwierdzało, że Marcus pragnie jej równie bardzo jak ona jego. Przez ponad kwadrans spacerowała cicho po swoim pokoju, zastanawiając się…

W końcu zebrała się na odwagę i przyszła zapukać do jego drzwi. Teraz czując, jak gęstnieje wokół nich powietrze, jak rośnie między nimi zmysłowe napięcie, była bardzo zadowolona, że przyszła. – Nie myślałam w ten sposób. Po wczorajszej nocy, skoro jeszcze tu jesteś… myślałam, że przyjdziesz do mojego pokoju. Do mojego łóżka. – W zwyczaju jest, żeby podczas spędzonego razem wieczoru dama wysłała dżentelmenowi jakiś znak. – Nie wiedziałam… nie wiem, jak się robi takie rzeczy. – Uniosła nieznacznie ramiona. – Więc przyszłam do ciebie. Chcę więcej… więcej ciebie i nas. I ty chcesz tego samego. Już zdecydowała i z pełną determinacją zamierzała chwytać każdy dany jej moment, domagać się każdej minuty, każdej nocy, by przeciągnąć ich romans na tak długo, jak będzie mogła. – Czy jest jakiś powód, dla którego ty i ja nie mielibyśmy robić tego, co chcemy? Tutaj, razem, sami we dwoje? Te słowa coś w nim wyzwoliły. Ona doskonale czuła, jak chwieje się jego samokontrola i ostatecznie załamuje. – Nie ma żadnego. – Otoczył ją ramionami i przycisnął mocno do siebie. – I bardzo chcę ciebie więcej. Wyciągnęła się w górę, kiedy on schylił głowę. Ich usta spotkały się, dotykały, ocierały, potem złączyły w szalonym tańcu. Niniver rozchyliła wargi i wspinając się na palce, wyszła mu na spotkanie i nie pozostawała dłużna w starciu języków. Umiejętnie popuszczając cugli własnemu pożądaniu, jedną rękę założyła Marcusowi na szyję, drugą rozpięła górny guzik jego kamizelki. Tej nocy chciała więcej niż prostego podążania za nim. Tej nocy chciała odkrywać, dowiedzieć się więcej – nie tylko o nim, lecz o sobie. Skłonienie go, bez przerywania pocałunku, żeby pozbył się surduta i kamizelki, nie było trudne. Po tym, jak obie części garderoby cisnął na krzesło, jego ręce były na niej, błądzące nieprzytomnie po jej kształtach, bardziej wymagające. Rozkazujące. Świadomie wyłączyła myślenie i dała się ponieść wzbierającej między nimi fali zatracenia. Marcus wprawnymi palcami radził sobie z guziczkami i sznurowaniem, ona, jeden po drugim, rozpinała jego koszulę. Ich usta rozstawały się na krótkie chwile potrzebne do zaczerpnięcia oddechu, po czym ich języki wracały do gorącego pojedynku. Żar wzmagał się i kłębił, płomienie

pożądania lizały i kusiły. Niniver czuła, jak ta nieuchronna gorączka przenika ją do szpiku kości, nagli, pcha po więcej. Ale tym razem wiedziała, że spełnienie nadejdzie, że na końcu osiągną ten punkt nieopisanej sytej błogości. Tym razem… mogli dać sobie tyle czasu, ile tylko chcieli, on i ona, by upajać się każdym smakiem, każdą nutą, każdym niuansem. Nie wiedziała, na jak długo Marcus zostanie – na ile dni i nocy przeciągnie się ich romans – postanowiła więc sprawić, by liczyła się każda sekunda. Wreszcie rozchyliła koszulę i położyła dłonie na jego piersi. Syciła dłonie jego ciałem, ciepłem skóry, zarysem mięśni, podczas gdy on, warstwa po warstwie, sztuka po sztuce, pozbawiał ją ubrania. Ona pomogła mu zrzucić jego znacznie szybciej. Skromność była dla poprzedniej nocy; dzisiejsza noc była dla niepohamowanej, jawnej fascynacji. Przez pięć mocnych uderzeń serca stali skąpani w świetle księżyca, przyglądali się sobie nawzajem, sycąc oczy swoją nagością, chłonąc zachłannie obietnicę. Niniver zaschło w ustach. Marcus osunął się przed nią na kolana. Objął jej kostki, potem gorącymi dłońmi sunął w górę łydek, przez wrażliwe zagłębienie pod kolanami i wyżej… Usiadł na piętach. Nagi w świetle księżyca niczym bóg ciemności podniósł na nią oczy. Potem ujął ją mocno za biodra i przyciągnął bliżej. – Chodź tu. Przysunęła się, ustawiając stopy po obu stronach jego kolan. Dojrzała drgnienie jego warg układających się w uśmiech, który wyrażał oczekiwanie i głód, potem przylgnął gorącym, mokrym pocałunkiem do jej pępka. Jęknęła. Odchylając w tył głowę, żeby łatwiej oddychać – co niewiele pomogło – zdjęła ręce z jego ramion, ujęła głowę i przyciągnęła do siebie. Pochylił się niżej. W miarę, jak wargami i tropiącym czubkiem języka przecierał szlak w dół, miała coraz bardziej urywany, przyspieszony oddech. Trącał już nosem szczyt jej uda, zagłębiał się językiem… Nie wytrzymała napięcia i z jej ust wypadł bezwiedny, stłumiony okrzyk. – Marcus! – Hm. To była jego cała odpowiedź. Podniósł jedną jej nogę i założył na swoje ramię, otwierając ją dla siebie i czyniąc całkowicie bezbronną. Lizał, lekko ssał, zgłębiał, smakował… aż była bez tchu, ledwie przytomna i bliska omdlenia z czystej rozkoszy.

Intensywność pożądania była dla niej szokująca, ale ani myślała sobie tego odmawiać – ani jemu. Bez zawahania poddała się chwili, doświadczeniu w całej jego glorii, z zapamiętaniem płynącym z jej duszy. Z potrzeby bycia tą kobietą – pełną energii, temperamentu, tryskającą życiem. Głęboko, intymnie związaną z nim. Zatracając się w pieszczocie jego zachłannych ust, trzymała kurczowo jego głowę, przygarniała go do siebie i nagliła. Płomienie w niej buchały, żar rozlewał się w brzuchu i z każdym długim, szorstkim liźnięciem ogień się wzmagał. Zaczęła czuć te ostrzegawcze spięcia nerwów, a jednak, jednak… Potrzebowała kilku sekund, żeby zrozumieć, co jest jeszcze nie tak. By zdać sobie sprawę, że rozpaczliwie chciała mieć go w sobie. Zwinęła palce w jego włosach i pociągnęła. Brakowało jej słów, żeby wyrazić to pragnienie. Ale zrozumiał. Może czuł tak samo. Postawił ją delikatnie na nogi i podniósł się z klęczek. Jeśli stan jego erekcji był jakąś wskazówką, Marcus chciał tego samego co ona, równie pilnie. Jego oczy, ciemne jak nocne niebo, ale rozognione pożądaniem, zatonęły w jej twarzy. Z rękami z powrotem w jego włosach wtuliła się w niego, wspięła na palce i ich usta, ich wargi, ich języki starły się w krótkim gwałtownym pocałunku. Poczuła, jak jego ręce zsuwają się nisko, obejmują jej pośladki, i nagle chwycił ją i podniósł. Instynktownie rozchyliła nogi, przywarła kolanami do jego boków – i wstrzymała oddech, kiedy powoli, pchnięcie za pchnięciem, zaczął w nią wchodzić. Wypełniać ją. – Łóżko – wydyszała, łaknąc jego ciężaru na sobie, a z nim, w tej sferze, dała sobie wolność żądania wszystkiego, czego zapragnie. Spojrzał na nią spod ciężkich powiek, znieruchomiał na moment, a potem przygarnął ją mocniej i zaniósł do łóżka, ale zamiast położyć, odwrócił się i usiadł. Ułożył jej nogi tak, żeby siedziała na nim okrakiem. I nie odrywając od niej oczu, położył się. Niniver oparła się na wyciągniętych rękach o jego tors. Na sekundę zamknęła oczy, przyswajając rzeczywistość, potem spojrzała na niego i polizała opuchnięte wargi. – Co teraz? – Teraz jedź. Kiedy patrzyła na niego okrągłymi oczami, ciągle niepewna, chwycił jej biodra

i uniósł ją, potem zachęcił, żeby z powrotem opadła. Spod przymrużonych powiek zobaczyła, że Marcus zamyka oczy. Ścisnęła go w sobie i usłyszała cichy gardłowy jęk. Nie potrzebowała dalszej zachęty ani instrukcji. Jeździła konno całe swoje życie; rytmiczne unoszenie się i opadanie – to naprawdę było jak jazda wierzchem. I tym razem wodze – ich wodze – były całkowicie w jej rękach. Marcus ujął w dłonie jej piersi i kiedy z zamkniętymi oczami ujeżdżała go, zmieniając co jakiś czas tempo i dosiad, on ściskał, pocierał, drażnił ciasno zwinięte pączki, pomrukami zadowolenia dodając jej animuszu. Niniver upajała się wszystkim, co czuła. Żar rozbłyskiwał i w znajomy już sposób strzelał języczkami ognia, które lizały ich ciała. Rozkoszą samą w sobie było to naglące pragnienie, coś, co rosło i rosło między nimi, co sprawiało, że Marcus w swojej gorączce unosił gwałtownie biodra, żeby wyjść jej naprzeciw. Jego ręce opadły z jej piersi na biodra. Pochyliła się niżej i zaczęła pchać mocniej – za szybko przywodząc ich oboje do stanu desperacji. Do punktu, od którego musieli mieć więcej i więcej, i więcej, i nie było drogi odwrotu. Ich zmysły krzyczały, nerwy były tak napięte, że kolejny bodziec mógł je rozszarpać na strzępy. I stało się – oboje poszybowali, kiedy zmiotła ich siła wzajemnej pasji. Niniver krzyknęła, miękko i na bezdechu. Wpijając palce w jej biodra, Marcus przygarnął ją do siebie i głośno jęknął, gdy wstrząsnął nim dreszcz. Czuła, jakby jej kręgosłup, wszystkie jej kości zamieniły się w galaretę. Uszła z niej siła i opadła bezwładnie na jego pierś. Marcus objął ją mocno i wsłuchiwał się w jej i swój zdyszany oddech. Słyszał, że ich serca biją jednym rytmem. Spełnienie jeszcze nigdy nie było tak ostre – tak przejmująco intensywne. Tak znaczące. Tak zespalające. Trzymał ją w ramionach i z zamkniętymi oczami pozwolił swoim zmysłom chłonąć wszystko. Sycić się wspaniałością chwili, ich wspólnym błogostanem. Pozwolił myślom przywołać całą podróż od momentu, gdy Niniver weszła i nie dała mu czasu na myślenie, i wystarczył jeden pocałunek… i potem każdy najmniejszy dotyk, każdą pieszczotę, każde wzajemne spojrzenie. Powiedziała, że go pragnie, że chce więcej tego, co przeżyli swej pierwszej nocy. Ulegając, z radością, miał cichą nadzieję, że dowie się, co ona do niego czuje poza zwykłym pożądaniem. Miał nadzieję na wgląd w jej serce. Na to, że się zorientuje, czy Niniver jest choć na dobrej drodze, żeby go pokochać.

Patrzył, obserwował, ale jedyne, co widział, to jej nieskrywane i niepowściągane dzielenie z nim fizycznej przyjemności. Szczerość, z jaką okazywała rozkosz i swoje uznanie, zapierała dech w piersiach, ale o tym, co kryła w sercu, nadal nie miał pojęcia. Niniver przeszył lekki dreszcz; im obojgu zaczęło być chłodno. Marcus zsunął ją delikatnie na łóżko, potem wspólnymi siłami wyciągnęli spod siebie pościel, przykryli się i wrócili w swe objęcia. Leżąc na plecach, z jej głową na swojej piersi, Marcus oddychał głęboko, chłonąc jej zapach i wciąż się zastanawiając, kiedy i jak przyjdzie mu się dowiedzieć, co kryje jej serce. Zasnął, nie przestając się zastanawiać. Niniver wsłuchiwała się w coraz wolniejszy oddech Marcusa; słuchała, jak zapada w sen – i dziwiła się kipiącemu w niej uczuciu. To uczucie było o wiele potężniejsze, niż kiedykolwiek sobie to wyobrażała… Ale postanowiła z całej siły pogodzić się i nie reagować. Poddać się po prostu temu, co czuła. I tyle. Wiedziała, że któregoś dnia, raczej niedługo, Marcus uzna, że już nic jej nie grozi, i zechce wrócić do swojego życia w Bidealeigh. I kiedy jej o tym powie… będzie musiała uśmiechnąć się lekko i pozwolić mu odejść. Nie może go zatrzymywać. Nie może – i nigdy tego nie zrobi – pokazać mu, że jej serce zostało tak głęboko zniewolone, że tak nieodwołalnie, beznadziejnie się zakochała. To nie jego wina, że był jedynym mężczyzną, który ją prawdziwie poznał, i tym jednym jedynym, który pociągał ją fizycznie. Błagała go o pomoc, i on podjął się ją chronić przed zewnętrznymi zagrożeniami. Od początku rozumiała, że sama musi chronić swoje serce. To, że tego nie robiła, było jej własną decyzją, i podjęła ją z pełną świadomością konsekwencji. Byłoby z gruntu nieprzyzwoite próbować go do siebie przywiązać z powodu własnej krnąbrności. A w rekompensacie za narażanie własnego serca dostała już więcej niż sowitą nagrodę. Tak, jej serce będzie znosić katusze po tym, jak Marcus wyjedzie, ale gdyby nie wykorzystała szansy i nie uwiodła go – jedynego mężczyzny, z którym wyobrażała sobie intymność – nigdy nie poznałaby cudów, jakich już doświadczyła. I też nigdy by się nie dowiedziała, co znaczy kochać. Kochać i stracić – czyż nie napisał ktoś, że to lepsze niż nigdy nie kochać? Ktokolwiek to był, miał rację. Kołysana falami ciepła, które z wolna usypiały jej zmysły, kojona biciem jego serca, dryfowała myślami, wyobrażając sobie… wzdrygając się i odrzucając majaki.

Wiedziała, jakiego rodzaju mężczyzną jest Marcus. Musiała zrobić wszystko, żeby nigdy się nie domyślił, co do niego czuje. Musiała zdać się na swoją dumę i dobrze się pilnować – bo ostatnie, czego chciałaby doczekać, to żeby zaproponował jej swą rękę i nazwisko, uważając, że tak trzeba, przez wzgląd na honor i presję społeczną. Tego by nie zniosła. Z zamkniętymi oczami sięgnęła do wnętrza i dotknęła złocistego ciepła, które w niej żyło – źródła tych wezbranych uczuć. Wiedziała o tym, mogła to zgłębiać, nawet się tym rozkoszować, ale zamierzała trzymać to w ukryciu – tak szczelnym, żeby on nigdy nie zgadł. – Szlag! – Ramsey McDougal zamknął drzwi swojego pokoju. Podszedł do krzesła przy stole i ciężko usiadł. Patrzył przez kilka sekund w przestrzeń, potem łypnął na ostatnią butelkę taniej whisky stojącą na stole obok jego szklanki. Wahał się, ale nie sięgnął po butelkę. Musiał mieć jasną – absolutnie jasną – głowę. Położył ręce na stole i palcami jednej dłoni bębnił w blat. Miał już mało czasu. – Wiedziałem, że to kiedyś nadejdzie, ale trzy tygodnie? – Jego szept odbijał się echem w skąpo umeblowanym pokoju. Wytropił go najbardziej uparty wierzyciel, a raczej jego pachołki. Było ich dwóch i pokazali mu pięści, informując, że ma trzy tygodnie i ani dnia dłużej na spłacenie pokaźnego długu z odsetkami. Nie miał takich pieniędzy. Nie miał grosza przy duszy. Po kilku minutach pustego gapienia się w przestrzeń wyprostował się i sięgnął po butelkę. Nalał sobie pół szklanki, zamknął butelkę, podniósł do ust szklankę i mrużąc oczy, pociągnął łyk. Pociągał dalej, podczas gdy plan finansowego wyzwolenia nabierał kształtu w jego głowie. Dawno temu doszedł do wniosku, że do jego celów najlepiej się nada Niniver Carrick. – Nie musiałbym się z nią ożenić w trzy tygodnie, wystarczyłoby zawiadomienie o oświadczynach, żeby utrzymać te hieny na dystans. Nie bardzo miał ochotę wracać w te okolice. Gdyby to było możliwe, wolałby nie wchodzić w drogę Marcusowi Cynsterowi – przynajmniej dopóki to nie on, tylko Cynster rozdaje karty. Ale widząc, co się kroi między Cynsterem i Niniver, czy mógł sobie pozwolić na

stratę choćby dnia? Przełknął podłą whisky, lekceważąc ohydne pieczenie w gardle. Potem wydął usta. – Czy mnie naprawdę obchodzi, że Cynster ciągnie ją do łóżka? – Odpowiedź brzmiała „nie”. Nic go nie obchodziła sama Niniver, nie wobec ogólnego stanu rzeczy. Była wystarczająco ładna, żeby bez bólu zaliczyć ją w łóżku, ale czy była dziewicą, czy naruszoną panną, było mu za jedno. – Ważne, żeby to ze mną zawarła węzeł, resztę mam gdzieś. Stopniowo szczegóły jego planu nabierały kształtu, aż jeden po drugim ułożyły się w jako taką całość. Opróżnił szklankę, przełknął, skrzywił się. – Może to i trochę niedorzeczne, ale niedorzeczne sprawdzało się Nolanowi. Fakt, że później sfiksował, ale jego plan działał bez zarzutu. Ramsey nie miał zamiaru sfiksować. Przemyślał plan od początku i pokiwał głową. – Może to i wygląda na szaleństwo, ale chyba tego potrzebuję, żeby ograć Cynstera.

ROZDZIAŁ 11 Następnego rana Marcus zszedł do jadalni pierwszy i czekał na Niniver. Zamierzał otworzyć nowy front swej kampanii. Choć nie mógł się doczekać chwili, kiedy padnie przed nią na kolano i usłyszy „tak”, był zbyt doświadczony, żeby szarżować na łeb, na szyję. Uśmiechnął się na jej widok i skłonił głowę. – Dzień dobry. – I dzień dobry tobie. – Z promiennym uśmiechem, w wyraźnie radosnym nastroju podeszła do bufetu. Kiedy się odwróciła z gotowym talerzem, wstał i wysunął krzesło obok siebie. Przyjęła zaproszenie z najszczerszym uśmiechem, tak naturalnym, wyrażającym tyle zażyłości i podświadomego zaufania, że poczuł się jak paw. Skończył już jedzenie i sięgnął po swoją filiżankę kawy. – Jakie masz plany na dzisiaj? Spojrzała na niego i jej uśmiech zgasł. – Musisz wracać do Bidealeigh? – Nie. Ludzie wiedzą, co robią, i nie muszę w tej chwili niczego doglądać. Jeśli coś wyskoczy, wiadomo, gdzie mnie znaleźć. – Uśmiechnął się swobodnie i machnął jedną ręką. – Jeśli masz cokolwiek, w czym przydałaby się moja pomoc albo rada, jestem do dyspozycji. Zastanawiała się nie dłużej niż sekundę. – Skontaktowała się z nami nowa firma, która chce od nas kupować kozią skórę na rękawiczki. Nigdy nie poznałam jej przedstawiciela. Nie miałabym nic… Byłabym wdzięczna, gdybyś był przy wstępnej rozmowie i wyraził swoje zdanie na temat ewentualnego kontraktu. A później mam spotkanie z miejscowym agentem Carter Livestock. Kiedyś brali nadwyżki naszego bydła, ale według Rafferty'ego, tego agenta, w tym roku ceny bardzo poszły w dół. Marcus uniósł brwi ze zdziwienia. – Nic mi nie wiadomo, żeby ceny szły w dół. – No właśnie. Nie wiem, czy mu wierzyć. Ale… – wzruszyła ramionami – kto wie? – Kiedy masz pierwsze spotkanie? – spytał ze zmienioną twarzą. – Nie wcześniej niż za godzinę. Zdążę zjeść śniadanie i zajrzeć do Oswalda.

Wrócili ze stajni, gdzie Oswald wyglądał na zachwyconego całą wyjątkową atencją, z jaką był traktowany z powodu zranionego boku, i gdy weszli w boczny korytarz, usłyszeli głosy dobiegające z głównego holu. Fergusona i jakiegoś innego mężczyzny. – To musi być ten chętny na nasze kozie skóry. – Niniver pociągnęła Marcusa za rękaw. – Chodźmy tędy. Poprowadziła go korytarzami dla służby do tylnych drzwi biblioteki. Otworzyła je cicho i weszli. Marcus zamknął za sobą drzwi. Niniver podeszła do biurka, usiadła w fotelu i szybko sprzątnęła stosy papierów. Marcus przypatrywał się jej kilka sekund – czuła na sobie ciepły ciężar – potem poszedł po najbliższy fotel i postawił go z boku biurka i trochę z tyłu za jej miejscem. Wyprostował się, kiedy zapukał Ferguson. – Proszę! – zawołała. Ferguson zajrzał, uśmiechnął się, widząc ją gotową i w oczekiwaniu – do Marcusa również – po czym zapowiedział: – Pan Quinn z Waltham and Sons, jaśnie pani. – Usunął się na bok i przytrzymał otwarte drzwi. Do pokoju wszedł niski, tęgawy jegomość o rzednących brązowych włosach, odziany konserwatywnie w surdut z burego tweedu, w okrągłych okularach osadzonych na niczym się niewyróżniającym nosie. Chodził prawie drepczącym krokiem. Niniver wstała. – Panie Quinn. – Wskazała krzesło naprzeciw biurka. – Proszę usiąść. Pan Quinn spojrzał na Marcusa, potem z powrotem na nią. Zdumiona mina nie schodziła mu z twarzy. – Dzień dobry… drogiej pani. Uśmiechnęła się uprzejmie i usiadła. Kiedy Quinn znowu spojrzał w jego stronę, Marcus skłonił głowę, z nic niemówiącym wyrazem twarzy, i zasiadł w fotelu; kątem oka Niniver widziała, jak elegancko i z pełną swobodą układa swoje długie nogi. Quinn, dla kontrastu, usiadł sztywno i postawił sobie na kolanach skórzaną teczkę. – Rozumiem, sir, że ma pan propozycję dla klanu dotyczącą kozich skór. Gdyby pan zechciał naszkicować warunki, być może zrobimy interes. Na twarzy Quinna malowała się niepewność.

– Ja… – Zerknął przelotnie na Marcusa. – Miałem nadzieję rozmawiać z pani… może mężem? Z panem klanu? Marcus poruszył się, przyciągając uwagę Quinna. – Pani Carrick jest formalną panią klanu. To z nią musi pan rozmawiać. Ją powinien pan przekonać o wartości swojej oferty. – Ach tak. – Quinn zamrugał, wielokrotnie. Potem wziął oddech i znów patrząc na nią, schylił głowę. – Proszę przyjąć moje przeprosiny, droga pani. Nie byłem świadom. Mam nadzieję, że wybaczy mi pani moją niezgrabność, to było całkowicie niezamierzone, zapewniam panią. Marcus doszedł do wniosku, że, odkładając na bok pierwsze wrażenie, Quinn zasługuje na podziw. Niewielu ludzi potrafiłoby tak zręcznie odzyskać swoją pozycję. – Przeprosiny przyjęte, sir. – Niniver gestem ręki poprosiła, by przeszedł do rzeczy. -Zechciałby pan wyjaśnić zainteresowanie pańskiej firmy naszymi kozami? Przyznam, że wcześniej nikt się do nas nie zwracał w sprawie ich skór. – Doprawdy? Otóż Waltham and Sons pozyskuje nowe źródła zaopatrzenia. Firma… Marcus słuchał Quinna wyjaśniającego pozycję jego firmy w branży wyrobu rękawiczek, i ich konsekwentne zainteresowanie kozami Carricków, jakkolwiek nie było to wielkie stado. Kiedy zrzędny mały człowiek zorientował się, że Niniver nie tylko wie, z jakich ras składa się stado Carricków, ale zna dokładną liczbę zwierząt hodowanych i ubijanych każdego roku, wyraźnie wzrósł jego entuzjazm. Marcus krył uśmiech; Quinn widział teraz w Niniver nie delikatną, kruchą damę, lecz właścicielkę stada kóz, od której on i jego firma bardzo chciałaby móc kupować. Kiedy przyszło do omówienia szczegółów ewentualnego kontraktu, Niniver nie potrzebowała żadnej pomocy – i Quinnowi zupełnie już nie groziło lekceważenie jej ani przymiotów jej umysłu. Trzeba się było trochę potargować i Marcus ledwo mógł uwierzyć w ostateczną cenę, jaką Niniver wymogła na Quinnie za jedną kozę. Umowa wydawała się zadowalająca dla obu stron. Z punktu widzenia Niniver mogła znacząco zasilić budżet klanu w obecnym roku, a także w przyszłości. Po udanym dobiciu targu Quinn zapakował swoją teczkę, wstał i rozpromieniony wyciągnął rękę na pożegnanie. – To była prawdziwa przyjemność, pani Carrick, zawrzeć z panią interes. Niniver wstała i podała mu rękę, po czym Quinn ukłonił się przyjaźnie Marcusowi i odwrócił się do drzwi. Marcus go odprowadził i zamykając drzwi, pomyślał, że w transakcji z Quinnem Niniver wcale nie potrzebowała pomocy.

Następny gość był, niestety, zupełnie innej maści. Kwadrans po wyjściu Quinna Ferguson zapukał, poproszony do środka otworzył drzwi i zaanonsował: – Pan Rafferty z Carter Livestock, jaśnie pani. Marcus wstał. Niniver zrobiła to z ociąganiem. Kiedy zerknął na jej twarz, odniósł wrażenie, że nie lubi pana Rafferty'ego. I znów instynkt jej nie mylił. Chociaż nigdy się nie spotkali, Marcus rozpoznał tego człowieka; jego ojciec dawno temu wytknął go jako agenta, któremu mądry człowiek nie powinien ufać. Wysoki, kiedyś szczupły, teraz średniej postury, Rafferty chodził dumnym, pewnym siebie krokiem i miał twarde spojrzenie. – Panie Rafferty – zaczęła z nutą władczego dystansu w głosie, wskazując mu fotel. – Zechce pan usiąść. Usiadła i oświadczyła bez wstępów: – Przejrzałam ceny, które otrzymaliśmy od Carter Livestock w kilku ostatnich latach. Rozumiem, że chce je pan obniżyć. Choć nigdy nie byli sobie przedstawieni, Rafferty rozpoznał Marcusa, co odebrało mu trochę pewności siebie. Przyglądał się Marcusowi spod obniżonych brwi. – Za pozwoleniem, sir, zawsze negocjowałem z kimś z Carricków w sprawie bydła Carricków. Rozumiem, że teraz pani Carrick jest głową klanu. – Istotnie. – Marcus uśmiechnął się z życzliwością nieobecną w jego oczach. – Jak pan najsłuszniej zauważył, nie jestem członkiem klanu, ale w tej sprawie może mnie pan uznać za… – zrobił nieokreślony ruch ręką – …asystenta jaśnie pani. Rafferty omal nie prychnął, ale po sekundzie zastanowienia wrócił spojrzeniem do Niniver. Pochwyciła jego wzrok, unosząc brwi. – Panie Rafferty, będę szczera. Nie widzę powodu do obniżenia ceny za nasze bydło. Nie było żadnej zmiany w warunkach rynkowych. Jeśli Carter Livestock nie może spełnić naszych oczekiwań, będziemy zmuszeni znaleźć innego kontrahenta. – Och, to się nie uda. – Rafferty rozparł się i wetknął kciuk w kieszonkę kamizelki. – Mogę panią zapewnić, że nikt nie da wam tak dużo, jak ja i Carter Livestock. Właśnie dlatego pani ojciec robił z nami interesy przez tyle lat. A co do powodów, to rynek jest prawie zalany, prawda? – Bez przerwy na odpowiedź Rafferty długo trzepał językiem, rozwodząc się na temat rzekomo nasyconego rynku. Niniver nie zdradzała żadnych oznak uległości, słuchała z kamienną twarzą, podczas gdy Rafferty przybierał coraz bardziej wojowniczy ton. Marcusowi tężała mina, ale ciągle trzymał nerwy na wodzy. W końcu Rafferty pochylił się, uchwycił krawędzi biurka i wygłosił konkluzję:

– Dlatego naprawdę powinna pani przyjąć moją cenę. – Wlepił w nią twardy wzrok. – A więc umowa stoi? – Nie. Rafferty zamrugał, zerwał się z fotela i pochylił groźnie nad biurkiem. – Co… Szybszy niż myśl, Marcus skoczył na nogi. – Rafferty. – Poczekał, aż agent spojrzy w jego stronę. – Pani powiedziała „nie”. Rafferty wpatrywał się w niego przez chwilę, Marcus, nieporuszony, czekał na jego dalszy ruch. Niniver wytrzymała kilka sekund impasu, spoglądając to na jednego, to na drugiego, po czym energicznie wstała. – Dziękuję, panie Rafferty. Gdyby klan zdecydował kontynuować współpracę z Carter Livestock na warunkach, jakie pan dzisiaj przedstawił, będziemy w kontakcie. Rafferty otworzył szerzej oczy. Spojrzał na Marcusa. Potem wyprostował się, obciągając kamizelkę. – Zapewniam, że nie dostanie pani nigdzie lepszej ceny… – Dziękuję, panie Rafferty. Postawił pan sprawę wystarczająco jasno. – Wytrzymała jego wzrok z całkowitym spokojem, co przyszło jej tym łatwiej, że Marcus stał obok. – Żegnam pana, sir. Rafferty nie miał innego wyjścia, niż zagryźć zęby, odwrócić się na pięcie i udać do drzwi. Otworzył je z pasją, wyszedł i zostawił otwarte. Marcus spokojnym krokiem przemierzył pokój, zamknął drzwi i wrócił do biurka. Niniver wydmuchała z płuc powietrze i opadła na fotel. – Straszny człowiek. – Owszem. – Ustawił z powrotem swój fotel naprzeciwko biurka. – Znikąd nie słyszałam słowa o spadku cen bydła, a ty? – Nie. I na pewno nie wierzyłbym w tej sprawie słowom Rafferty'ego. Westchnęła i opuściła głowę. – Znasz jakąś inną agencję – zapytała po chwili – której dałoby się sprzedać nasze bydło? – Na twoim miejscu zapytałbym Thomasa. Dwa lata temu byłbym pewien, ale odkąd Thomas ożenił się z Lucillą i osiadł w Vale, ja zajmuję się wyłącznie owcami. Słyszałem jednak, że Thomas znalazł jakiś nowy i lepszy zbyt dla naszego bydła, a z tego, co pamiętam, twoje stado, chociaż mniejsze, pochodzi z tej samej hodowli co nasze.

– Tak, to w większości ta sama rasa. – Zastanowiła się, potem otworzyła boczną szufladę i wyjęła czystą kartkę. – Napiszę do Thomasa. Podejrzewam, że Rafferty tu wróci, i bardzo chciałabym móc mu powiedzieć, że wysyłamy nasze bydło komuś innemu. Marcus uśmiechnął się. Patrzył na pochyloną nad listem Niniver, i uznał przedpołudnie za całkiem udane. Po wolnym od wrażeń popołudniu i wieczorze – i pełnej wrażeń nocy – Marcusowi udało się namówić Niniver, żeby wzięła kilka swoich chartów i wybrała się z nim na wzgórza na polowanie. Tylko z nim. Nie potrzebowali nikogo innego – w czym go z radością poparła. Kiedy wędrowali przez porośnięte trawami niższe zbocza, potem zagłębili się w cień wyższych drzew, Marcus szukał właściwego słowa dla swoich zabiegów. Zaloty. Może nie w tradycyjnym stylu, ale jednak zaloty. Zdobywanie serca Niniver. Zerkał na nią kątem oka. Szła obok niego, patrząc pod nogi, uważnie stawiając każdy krok. – Jak się ma twoja kostka? – Przypomniał sobie o jej kontuzji, a zostawiwszy konie na ostatnim padoku, wędrowali od co najmniej dwudziestu minut. – Już o niej kompletnie zapomniałam. – Uniosła głowę i odrzuciła do tyłu włosy. – Wczoraj w ogóle nie nosiłam bandaża i nie czułam najmniejszego bólu. Ledwie wypowiedziała ostatnie słowo, potknęła się. Złapał ją jednym ramieniem i trzymając sztucer przy drugim boku, przygarnął całą do siebie. Zrobiła wydech, który zabrzmiał jak długie tęskne westchnienie. Potem wywinęła mu się z objęć i spojrzała w twarz. – Wszystko dobrze. – Poklepała go po piersi. – Pośliznęłam się na kamieniu, i to nawet nie była ta sama noga… – Zobaczyła posępne niedowierzanie w jego oczach. Uśmiechnęła się i wspinając na palce, pocałowała go lekko w usta. – Nic mi nie jest, naprawdę. Chodźmy już, co? Mruknął coś niezrozumiale i ruszyli dalej. Wzięli ze sobą pięć chartów, wybranych po pewnym namyśle z jej sfory. Dwa były jej najsilniejszymi psami, jeden obiecującym młodszym psem, a dwie suki, siostry z jednego miotu, należały do rodziny tropiącej górnym wiatrem. Charty przybiegły pokręcić się przy nich, jak to zwykle, gdy coś się działo. Niniver poprawiła spódnicę i dała im komendę, żeby biegły z powrotem na zwiady.

Potem ruszyli dalej. Wędrowali spokojnym rytmem, pokonali kilka wąskich dolin i stopniowo wspinali się wyżej zalesionym stokiem. To był koniec dozwolonego sezonu na kozy sarny; wypatrzyli kilka jeleni, ale ponieważ przekroczyli granice majątku Carricków i byli w dobrach koronnych, w zgodzie z uznawanymi zakazami powstrzymali charty i pozwolili jeleniom odejść. Zostawili konie późnym ranem. Kiedy dotarli do górnej granicy lasu i wyszli na smaganą wiatrem łąkę, Niniver zadarła głowę do słońca. – Jest dobrze po południu. Zatrzymajmy się na nasz piknik. Marcus rozglądał się wkoło. – Gdzieś blisko jest strumyk. Słyszę go. Niniver dała komendę swoim sukom. Obie charcice podniosły głowy, węsząc wiatr – potem zgodnie się odwróciły i spojrzały w dół łagodnego zbocza. – Świetnie. – Marcus zarzucił z powrotem na ramię myśliwską torbę. – Sprawdźmy, czy mają rację. Prychnęła. – Oczywiście, że mają rację. Ruszyła w kierunku wskazanym przez suki i u podnóża stoku znalazła maleńki, biegnący skalnym łożyskiem potok. Rozłożyli płócienną matę, którą Marcus niósł zrolowaną i przytroczoną do spodu torby. Postawił torbę na macie i Niniver zajęła się rozpakowywaniem posiłku, który przygotowała im Gwen. Miejscowy ser, świeżo upieczony chleb, plasterki szynki i kawałki pieczonego drobiu – kurczaka, kuropatwy, perliczki, do tego sandwicze z jajkiem i sandwicze z ogórkiem. Była też butelka piwa ale dla Marcusa i cydru dla Niniver. Oraz kości i twarde herbatniki dla chartów. – Uczta godna króla i jego gończej sfory – powiedział Marcus, siadając, gdy Niniver rozdawała hojne dary psom. Odwróciła się do niego i uniosła brew. Uśmiechnął się. – I, rzecz jasna, jego królowej. Jego królowej. Popatrzyła na niego, żałując, że ten granat oczu jest tak nieprzenikniony, ale nic w beztroskiej twarzy Marcusa nie sugerowało, żeby to „jego” miało coś znaczyć… choć sposób, w jaki to wymówił… Dając temu spokój, zajrzała do bocznej kieszeni torby i sięgnęła do środka. – Brzoskwinie, figi, orzechy i jeszcze morele. – Dołożyła wszystko, co znalazła, do piknikowej uczty. – I od czego tu by zacząć?

Marcus podał jej otwartą butelkę cydru. – Od tego, na co masz największą chętkę… Znowu ten podskórny ton w głosie… I ten badawczy błysk w oczach. Uśmiechnęła się, przechyliła lekko głowę i sięgnęła po cydr. – Słusznie. Najlepsze na dobry początek. – Podniosła butelkę do ust, pociągnęła łyczek. Marcus zachichotał i sięgnął po udko kurczaka. Nie mogła w to uwierzyć, ale w niespełna godzinę, wspólnymi siłami, zjedli dosłownie wszystko. Widocznie ruch na świeżym powietrzu robi swoje, pomyślała. Syta jak nigdy, westchnęła, wyciągnęła się na plecach i patrzyła w prawie bezchmurne niebo. Po kilku chwilach Marcus odsunął puste opakowania, wyprostował nogi i położył się przy niej na tyle blisko, że dotykali się ramionami. – Nie powinnam tu leżeć za długo, bo dostanę piegów. Zaśmiał się. – Nie chcę nic mówić, ale masz już kilka na grzbiecie nosa. – Bardzo dziękuję. Marzyłam, żeby to usłyszeć. – Lubię je – ciągnął, jakby nie zauważył, że się odezwała. – Niespodziewanie odkrywam, że mam słabość do tego widoku. I co miała na to powiedzieć? Nie siląc się na nic, zamknęła oczy, wzięła długi oddech i wolno wypuściła powietrze. – Zapomniałam, jak to jest, spędzić dzień na zwykłej wędrówce, bez żadnego konkretnego celu. Bez potrzeby robienia czegokolwiek. Zapomniałam, jak bardzo to lubię, jak to… naprawdę uspokaja. Dziękuję, że to wymyśliłeś. Nie patrząc w jej stronę, Marcus zamknął w swojej jej dłoń, podniósł i musnął pocałunkiem jej palce. – Wierz mi, że rezultat…to, co powiedziałaś, jest całkowicie moją przyjemnością. Sam był zdziwiony, jakie to prawdziwe. Jak głęboka jest ta przyjemność. Świadomość, że zorganizowaniem tej wycieczki udało mu się oderwać Niniver od codziennych trosk, dać jej trochę wytchnienia, napawała mu serce nieznanym ciepłem. Opuścił ich złączone dłonie, a potem zwyczajnie przy niej leżał i jak ona patrzył w nieskończony błękit nieba. Ten dzień był dla takich prostych, najniewinniejszych przyjemności. Parę minut później Niniver usiadła. – Zasnę, jeśli pobędziemy tu dłużej, i spalę się na czerwono. – W takim razie… – usiadł również – …zbierajmy się.

Psy się ożywiły i zaczęły otrząsać. Niniver strzepnęła okruchy z maty, złożyła ją, zrolowała i podała Marcusowi. Poza pustymi butelkami w torbie nie zostało nic do dźwigania. Marcus zarzucił ją na ramię, przekręcił tak, żeby wisiała mu na plecach, nie przeszkadzając, i podniósł strzelbę. Niniver przywołała psy i ruszyli z powrotem przez las, w dół grani, okrężnym szlakiem do miejsca, w którym zostawili konie. Schodzili ze wzgórza inaczej niż w drodze pod górę. I nie widzieli śladu nieuchwytnej sarny. Marcus bacznie obserwował charty. Sama przyjemność z tego wyjątkowego dnia powinna być dostateczną nagrodą, a jednak… – Będę niepocieszony, jeżeli wrócimy do dworu z pustymi rękami. Niniver zerknęła na niego bokiem, potem skupiła całą uwagę na chartach. – To był cudowny dzień, tak czy inaczej. Nikt nie pomyśli… Pies na czołowej pozycji zatrzymał się. Z głową w górze spojrzał w lewo. Ponad krawędzią wąwozu zbocze opadało stromo i las wyraźnie gęstniał. Cokolwiek wyczuły psy, ona tego nie widziała. Obie suki dołączyły do psa prowadzącego, obie węsząc powietrze… i obie znieruchomiały wpatrzone w gąszcz. Marcus bez słowa zrzucił z ramienia torbę i podał ją Niniver. Używając sygnałów ręcznych, którymi ona uczyła psy posłuszeństwa, przywołał do siebie psa prowadzącego i jedną sukę, a pozostałej trójce kazał zostać z nią. Potem skręcił w stronę lasu i skradającym się krokiem, bezszelestnie, zanurzył się w gęstwinę. Niniver czekała. Po jakiejś minucie usłyszała gwałtowne odgłosy popłochu i zaraz po tym strzał. Później była wolniejsza seria huków i trzasków, aż zaległa kompletna cisza. Przykucnęła, zawołała trzy czekające charty, i zajmując ich uwagę, odwiązała od torby myśliwskiej zrolowaną matę. Potem zawiesiła torbę na ramieniu i z matą w rękach oraz podnieconymi psami kłębiącymi się obok, weszła w las. Marcus ustrzelił dorodną kozę sarny. Kiedy Niniver do niego dotarła, wiązał kopyta martwego zwierzęcia. Dawno temu przyjęła, że skoro zwierzyny płowej jest w bród, a ludzie muszą coś jeść, sporadyczne upolowanie sarny czy jelenia nie jest zbrodnią przeciw naturze. Przypomniała też sobie, że Marcus, z całą swoją rodziną z Vale, przestrzegali surowego kodeksu łowieckiego, który obowiązywał na ziemiach Pani. Podniósł wzrok, kiedy zatrzymała się obok niego, z matą w rękach.

– Dziękuję. Pomożesz mi zawinąć? Owinęli sarnę w grube płótno, tak że wystawały tylko z obu stron związane kopyta. – Czy twoja kucharka potrafi wykorzystać całą zdobycz? – Tak. Mamy identyczne zasady jak w Vale. – Teraz, kiedy o tym pomyślała… Prostując się, zmarszczyła czoło. – To musi pochodzić z dawnych czasów, kiedy było więcej związków między naszym majątkiem i Vale. Wiem na przykład, że Algaria była bliską krewną taty, więc kiedyś była pewnie jakaś bliższa więź między obu domami. – Być może. – Pochylił się i dźwignął zwierzynę, tak żeby ciało leżało na jego barkach, z powiązanymi kopytami zwisającymi na obie strony. – Ale bardziej prawdopodobną przyczyną jest to, że ziemie majątku, nawet ta ziemia, gdzie jesteśmy teraz, wszystkie one podlegają władzy Pani. Schyliła się po strzelbę. Marcus wyjął już łuskę i na pewno schował ją do kieszeni. – Skąd to wiesz? Że ziemie majątku są pod władzą Pani? – Czuję to. – Odwrócił się i skierował na ścieżkę, z której zeszli w las. Ruszyła za nim i kiedy znów mogli iść obok siebie, wolniej ze względu na wagę martwej sarny, którą Marcus niósł na ramionach, spytała: – Jak to czujesz? – Nie jestem jak Lucilla – powiedział po chwili. – Ona… Zupełnie jakby miała jakiś bezpośredni dostęp do Pani. Jakiś rodzaj łączącego kanału. Ja muszę chodzić po ziemi, żeby Ją czuć. Ona jest obecnością; to tak, jak kiedy zmysły ci mówią, że ktoś na ciebie patrzy, tylko że w przypadku Pani chodzi nie tyle o patrzenie, co bycie. – Czujesz Jej obecność, kiedy jeździsz konno? – Tak, ale mniej wyraźnie. Był czas, kiedy zapomniała, że jest w jakiś sposób związana z ziemią. To wszystko było trochę mistyczne, jednak władza Pani wydawała się tak zdecydowanie dobroczynna, że nie widziała powodu, żeby się jej obawiać – by podchodzić do niej inaczej niż z otwartymi ramionami. Jej i klanowi przydałaby się każda możliwa pomoc. – Nawet tata… – Zdała sobie sprawę, że wypowiada na głos swoje myśli, ale kiedy Marcus na nią spojrzał, mówiła dalej: – Nie sądzę, żeby wierzył, w dosłownym sensie, ale zawsze był… pełen szacunku do wszystkiego, co miało związek z Panią. Pamiętam, jak mówił, że nie widzi powodu, żeby się jej narażać. Żeby się znaleźć po Jej złej stronie. Marcus prychnął.

– Cały Manachan. Opadły ją wspomnienia o ojcu – nie te ostatnie z kilku lat przed jego śmiercią, lecz wspomnienia z jej dzieciństwa, kiedy wydawał się taki niezwykły i wypełniał sobą cały jej świat. Czuła na sobie nieraz muśnięcie wzroku Marcusa, ale nic więcej nie powiedział, ani ona. Zeszli na dół, tam gdzie zostawili konie. Marcus przywiązał sarnę do tylnej części siodła, potem podsadził Niniver na Oswalda. Przywołała charty, kiedy wskoczył na swoje siodło. Zwrócili końskie łby ku farmie starego Egana. Następnego dnia Marcus towarzyszył Niniver w czymś, co, jak go uświadomiła, było regularnym i rutynowym objazdem majątku. Był bardzo zadowolony, że sama go zaprosiła. I tak by pojechał, dla jej ochrony, ale musiałby podać jakieś sensowne wyjaśnienie, przed kim dokładnie ma ją chronić, co przestało być takie łatwe. Zalotnicy z jej klanu sami otwarcie się wycofali, a choć starszyzna klanowa przejęła się nie mniej niż on incydentem, w którym ktoś do niej strzelał, nie pojawił się ani ślad sprawcy, i stawało się coraz bardziej prawdopodobne, że był to zbłąkany strzał przypadkowego myśliwego. Wszystko to kazało myśleć, że nie istnieje żadne realne zagrożenie, nic, tak naprawdę, przed czym należało ją chronić. Tak czy inaczej, nie dopuściłby, żeby wybrała się całkiem sama na objazd majątku. Pojechali na wschód, potem skręcili na południe, zatrzymując się po drodze na rozmowy z ludźmi, których zobaczyli w polu, wstępując do różnych farm i wiejskich chat. Wchodził z Niniver do domów, schylając głowę pod nadprożami, żeby stać u jej boku, a raczej tuż za jej ramieniem. Szybko stało się jasne, sądząc po ukradkowych spojrzeniach rzucanych w jego stronę, że członkowie klanu – łącznie ze starszyzną – przyjmują jego obecność za oczywisty dowód zainteresowania ich panią. I bardzo dobrze, ale na szczęście dla niego Niniver, zawsze pochłonięta rozmową, pogaduszkami, pozostawała absolutnie nieświadoma oczekiwań, jakie on widział wyraźnie w oczach wszystkich tych ludzi. Kiedy zajechali na farmę Egana – tym razem żeby wejść do domu, a nie tylko do stodoły – odkrył, że starszy człowiek mieszka ze swoją córką, jej mężem i ich dwoma synami, z których jeden był żonaty, i jego żona powiła niedawno bliźnięta. Sam urodzony z bliźniąt poczuł nić wspólnoty. Ale kiedy młoda matka wcisnęła

zawinięte w powijaki maleństwo w ramiona Niniver… serce mu stopniało jak wosk i przestał widzieć kogokolwiek innego. W twarzy Niniver, kiedy uśmiechała się nad twarzą niemowlęcia, kiedy śmiała się i pozwoliła dziecku chwytać jej włosy, było tyle miłości i oddania, że Marcusowi zaparło dech w piersiach. Ten widok go poraził. I w tamtej chwili zrozumiał jasno, dlaczego klan wybrał ją na swoją panią. Inaczej niż myślała, nie miało to nic wspólnego z jej rodowym nazwiskiem, lecz wyłącznie z jej wrodzoną troską o innych. Z całym jej sercem, z całą jej duszą. Zbliżył się do niej, powodowany jakąś niewidzialną siłą, pragnąc, chociaż nie wiedział jak, dotknąć tej promiennej radości. Spojrzała na niego, z uśmiechem Madonny, i poczuł się, jakby ta złota chwała spłynęła na niego. – Masz. Nim zdążył ją powstrzymać, Niniver przekładała dziecko w jego ramiona. Na szczęście jako świeżo upieczony wujek umiał trzymać niemowlę i przejął zawiniątko bez strachu. Podszedł dumny ojciec i pogładził dziecko po policzku. – Będzie z niego kawał urwisa, jak nic. Przyjęli szczere zaproszenie na herbatę i racuchy, ale zaraz potem, niechętnie, ale z poczuciem obowiązku, zebrali się w dalszą drogę. Kiedy już jechali, bok przy boku w pełnym słońcu, Marcus wiedział, że tego postoju nigdy nie zapomni. Myśl o Niniver z jego synem w ramionach, uśmiechającej się do dziecka jak tam… Trzy wyciągnięte skoki galopu i zepchnął wyczarowaną wizję do schowka marzeń. Mieli przed sobą jeszcze długą jazdę. Podczas gdy objeżdżali dalej majątek, zatrzymując się przy każdym domu, Niniver czuła rosnącą ulgę, że zainteresowanie Marcusa tą wyprawą było autentyczne – że nie jeździ za nią wyłącznie z poczucia zobowiązania. W drodze od farmy do farmy nieustannie zadawała sobie pytanie, jakim podstępem mogłaby go nakłonić, żeby został w dworze po to, by ich romans mógł trwać. Ledwie zostali kochankami, a czuła, że jeszcze tak wiele mogłaby się nauczyć, doświadczyć, przeżyć… Ale do tego Marcus musiałby zostać – a tu, ni stąd, ni zowąd, jej zalotnicy-prześladowcy złożyli broń, i nie znała żadnego innego agenta pokroju Rafferty'ego, z którym musiałaby ubijać jakiś interes… Możliwa odpowiedź wpadła jej do głowy, kiedy zatrzymali się przed domem Bradshawów. Odsunęła rzecz na później, tymczasem przywitali się z krzepkim

farmerem i jego żoną i pogawędzili o spodziewanych plonach. Bradshaw należał do starszyzny klanowej i był rzecznikiem farmerów uprawiających zboże. Jego pozycja w klanie była nie do pobicia i zawsze się dziwiła, że stał za nią murem. Zważywszy mielizny finansowe, przez jakie brnęła, usiłując utrzymać nad powierzchnią finanse klanu, reakcje Bradshawa liczyły się dla niej bardziej niż wszystkie inne. Tym razem, kiedy wyszli, odwzajemnił jej napomnienie – że powinien dać jej znać w razie jakiekolwiek trudnej sprawy, w której będzie mogła pomóc – z posępną miną. – Proszę też dbać o siebie, moja pani. Niech pani nie myśli, że nie doceniamy wszystkiego, co pani robi. Bradshaw skierował wzrok na Marcusa i skinął na pożegnanie. Odwracając Oswalda, widziała, że Marcus schylił głowę w odpowiedzi, potem odwrócił Neda i bok przy boku pognali do dworu. Dochodziła pora lunchu, więc już nie flirtowali, co dało jej czas na myślenie. Kiedy zwolnili, żeby wjechać na wybieg stajenny, przyciągnęła wzrok Marcusa. – Nie nachodził mnie ostatnio żaden ze znajomków Nigela i Nolana. – Starała się utrzymać niewinnie otwarte oczy. – Zastanawiałam się, czy McDougal rozpowie, że jestem już po żałobie, czy zatrzyma to dla siebie, jak myślisz? Marcus zamrugał, ale wybrała taki moment, żeby pojawienie się Seana i Mitcha, całe zamieszanie przy oddawaniu wodzy, zdejmowanie jej przez z siodła – na co z przyjemnością teraz czekała, i co było najlepszą konsekwencją skręcenia kostki – wykluczyło jakąkolwiek możliwość natychmiastowej odpowiedzi. A tym samym dało czas na zasianie niepokoju w głowie Marcusa. Kiedy już uwolnieni od koni zmierzali do bocznych drzwi, posłała mu pytające spojrzenie. – Nie chciałbym zgadywać – powiedział niskim, ponurym głosem – co może zrobić taki typ, jak McDougal, ale… – otworzył przed nią drzwi – …na pewno się przekonamy. Weszli do domu. My się przekonamy. To ją wystarczająco podniosło na duchu. Zmierzali korytarzem do głównego holu i jadalni tuż za nim. Patrząc z góry, z lekkim grymasem na twarzy, powiedział: – Od spotkania w Ayr McDougal nie próbował się z tobą kontaktować. Może pojął aluzję. Ale, jeśli dobrze pamiętam, byli inni kolesie Nigela i Nolana, którzy okazywali ci zainteresowanie.

– Tak. Kilku. Przynajmniej trzej tu przychodzili. Unikałam ich, wymawiając się żałobą. Ale nie mogę robić tego dłużej. Jeśli się zjawią, będę musiała do nich wyjść. Większość z nich to synowie dobrze ustosunkowanych miejscowych rodzin – odmowa przyjęcia ich zostałaby uznana za obrazę. Marcus spojrzał przed siebie, gdy doszli do otwartych drzwi jadalni. Przepuścił Niniver gestem dłoni. – Zobaczymy. Jestem pewien, że jeśli któryś z nich przyjedzie i zastanie mnie tu w charakterze rezydenta, zrewiduje swój pomysł, żeby próbować ci się w jakikolwiek sposób narzucać. Uśmiechał się do siebie, kiedy szedł przez pokój, a potem trzymał jej krzesło. Właśnie podsunęła mu jeszcze jeden powód do rychłych oświadczyn i doskonały kontrargument, gdyby uznała, że jego dalsza obecność nie jest konieczna. Wiele godzin później leżał na plecach w łóżku Niniver, błogo zaspokojony, z kłębkiem ciepła zwiniętym u jego boku. Ale nim zapadł w sen, jakiś mglisty niepokój, to naglące poczucie, że musi przeć naprzód i postarać się jak najszybciej o rękę Niniver, kazało mu jeszcze raz pomyśleć. Czy może poprosić ją teraz? Czy czekał wystarczająco długo? Czy ona jest we mnie zakochana? Przynajmniej na tyle, żeby zgodzić się za mnie wyjść? Czuł, że nie ma czasu do stracenia, choć niezupełnie wiedział dlaczego. Presja konkurentów z jej klanu znikła wraz z całym potencjalnym zagrożeniem z ich strony. Znajomi Nigela i Nolana staliby się nieszkodliwi w momencie, gdyby Niniver zgodziła się go poślubić. Bez przesadnego zadufania wątpił, aby miejscowi dżentelmeni szukali zwady z nim czy jego rodziną; ogłoszenie ich zaręczyn odgrodziłoby ją tarczą od zapędów takich mężczyzn. Prawdę mówiąc, był trochę zdziwiony, że Ramsey McDougal nie rozgłosił końca żałoby Niniver. A jeśli sam ciągle miał na nią zakusy… Marcus czuł, jak rośnie w nim napięcie. Nie miał jeszcze wiadomości z Glencrae, ale nawet listy potrzebują czasu, żeby dotrzeć tak daleko. A możliwe, że Dominic sam niewiele wiedział i musiał sięgnąć gdzieś głębiej po informację… To mogło potrwać jeszcze parę dni, zanim będzie mógł zdecydować, czy McDougalowi należy się prywatna wizyta. Ze wszystkiego, co zobaczył i czego się dowiedział przez ostatnie dni, ten typ nie byłby odporny na małe bezpośrednie zastraszenie. Porażające było to, co zobaczył Marcus w księgach rachunkowych klanu –

stopień, w jakim Niniver, dzięki swoim braciom, została finansowo przyparta do muru, a jednak nie poddała się, i walczyła mimo wszystko, żeby pokryć potrzeby klanu. Nie przebierając w środkach, sprytem, podstępem, a głównie własnym uporem, zdołała wyjść na prostą. I miała szansę, gdyby nie pojawiły się jakieś inne niespodziewane problemy, wyprowadzić klan na drogę do prawdziwego dobrobytu – spełniając tym sens przyrzeczenia, które złożyła swemu ojcu. Gdyby się z nią ożenił, nawet okazjonalne zagrożenie nie zepchnęłoby klanu z drogi ku lepszym czasom, bo jako jej mąż nigdy by na to nie pozwolił. Zawsze mógłby wkroczyć na czas albo ze swoją radą, albo z pomocą finansową. Za nic by jednak nie chciał, żeby ocena jego przydatności dla klanu w jakikolwiek sposób wpłynęła na jej decyzję o małżeństwie. Wiele by dał, żeby w tej decyzji przeważyło nad wszystkim coś o wiele potężniejszego. Żeby zdecydowała miłość. Ciągle jednak nie wiedział, co Niniver myśli – co czuje. Czy kocha go, czy tylko z czystą radością oddaje się romansowi. Nigdy przedtem nie próbował czytać w myślach kobiety, nigdy nie czuł takiej potrzeby. Teraz… Czyny mówią głośniej niż słowa. Wiedział, że to prawda, więc… Jeśli to była prawda, sądząc po kilku wspólnych nocach, musiała być, jeśli nie jest już w nim zakochana, to na najlepszej ku temu drodze… Albo tak chciał myśleć. Schodzili się co noc. Ich namiętność – sposób, w jaki mówili do siebie nawzajem, ustami i językiem, dotykiem i pieszczotami, i w końcu swoimi ciałami – pogłębiała się i zdobywała coraz to nowe przestrzenie, stając się coraz potężniejsza i też bardziej wieloraka, pełna odcieni i niuansów. I coraz śmielsza; zarazem radosna i napędzająca lekkiego strachu, jak to bywa z najlepszymi przygodami. I zawsze byli w tym razem, rzucając się w przygodę wspólnie; o tym nie wątpił. Tej nocy osiągnęli taki poziom otwartości – emocjonalnego obnażenia i nieskrępowanej swobody – że kiedy z jękiem rozkoszy padł w jej ramiona, czuł się pod każdym względem wyżęty, ale też głębiej spełniony, bardziej uskrzydlony i wniebowzięty, niż kiedykolwiek myślał, że to możliwe. Niniver, niepohamowana, oddawała się nie tylko swoim ciałem, ale, tak wyczuwał, całym swoim sercem, a on dościgał ją w każdym westchnieniu, każdym jęku. Byli razem w każdym sensie tego słowa, na każdej płaszczyźnie.

Musiała go kochać – co najmniej wystarczająco. Dostatecznie, żeby mógł ją poprosić o rękę. Hola. Spokojnie. Owszem, nadszedł czas, żeby najechać na ostatnią przeszkodę, ale była jeszcze jedna rzecz, którą powinien zrobić. Jedna ostatnia rzecz, którą mógł zwiększyć swoje szanse, że usłyszy upragnioną zgodę.

ROZDZIAŁ 12 – Zastanawiałem się… – Marcus pochwycił wzrok Niniver, wysuwając jej krzesło przy śniadaniowym stole. Poczekał, aż usiądzie; kiedy spojrzała na niego pytająco, zasiadł z powrotem przy swoim talerzu i zanurzył widelec w kedgeree. – Powinienem wpaść do Bidealeigh, żeby sprawdzić, czy nie powinienem czegoś dopilnować, i zastanawiałem się, czy nie zechciałabyś pojechać ze mną? Tylko żeby sprawdzić… Niniver przełknęła sprzeciw, który miała na końcu języka, wraz z nieuchronnym rozczarowaniem, i uśmiechnęła się wystarczająco naturalnie, miała nadzieję, by ukryć niezmierną ulgę. – Oczywiście. Z przyjemnością. – Jej uśmiech zmienił się w głupiutki uśmieszek, nad którym zdawała się nie panować. Uciekając spojrzeniem do własnej porcji kedgeree, dodała: – Nie mam dziś żadnych spotkań, wszystkie rachunki przejrzałam wczoraj, więc nie ma powodu, żebym miała sobie odmówić wycieczki do Bidealeigh. Nie byłam na farmie starego Hennessy'ego, odkąd staruszek zrobił się tak strasznie zrzędliwy… Nie licząc, oczywiście, niedawnej wizyty u ciebie… – Paplała jak najęta, ale była tak szczęśliwa, że specjalnie się tym nie przejmowała. Nie wyjeżdżał. Tylko to się liczyło. Nie musiała wiedzieć, dlaczego uważa, że jego obecność we dworze jest nadal konieczna; skoro zamierzał z nią wrócić i zostać, przynajmniej na trochę, była zadowolona. Nie chciała kończyć ich romansu, kiedy jeszcze tyle mogła się nauczyć. Ostatniej nocy czuła się, jakby razem, on i ona, balansowali na krawędzi jakiejś baśniowej krainy cudów. Nie mogła znieść myśli, że w każdej chwili może to stracić. Tylko nie to, jeszcze nie teraz… Zmiotła z talerza śniadanie. Sącząc herbatę, obróciła się na krześle w stronę okna. – Następny pogodny dzień, chociaż nie jedziemy zbyt daleko… – Pomyślałem, że jeśli masz czas, moglibyśmy pojechać trochę dalej i sprawdzić, co u moich chartów. – Odsunął swój pusty talerz. – Powinienem im zrobić krótką przebieżkę. – Cudownie! Nie widziałam twojej sfory… przynajmniej od czasu, kiedy spotkaliśmy się na wzgórzu, zresztą miałeś wtedy ze sobą tylko kilka psów. – Nie mam ich tak dużo jak ty. Ograniczyłem się do dwóch suk hodowlanych,

a samców do krycia sprowadzam z zewnątrz. Nie musiała udawać zapału. – Bardzo bym chciała przyjrzeć się im z bliska. Kto wie? Może powinniśmy rozważyć jakąś krzyżówkę? – Nie miałbym nic przeciwko temu, gdyby się okazało, że jedna z moich linii ma tę rzadką zdolność węszenia górnym wiatrem. – Sprawdzimy to. – Odstawiła filiżankę i odsunęła się od stołu. – Muszę się przebrać. Spotykamy się przed stajnią? Uśmiechnął się. – Będę czekał z osiodłanymi końmi. Wychodząc z jadalni, wiedziała, że z ust nie schodzi jej promienny, rozanielony uśmiech. Kiedy zamknęła za sobą drzwi w swojej sypialni, zakręciła się ze szczęścia i krokiem walca przemierzyła cały pokój do szafy. Śmiejąc się z siebie, otworzyła szeroko drzwi i wyjęła strój do jazdy. Rzuciła na łóżko ciężką spódnicę, spodnie pod spód do kompletu i welwetowy pasowany żakiet, potem w szufladzie komody znalazła pasującą bluzkę. Niezupełnie wiedziała, dlaczego jest tak szczęśliwa. Ale takie czyste, absolutne szczęście było uczuciem, jakiego nie zaznała od dawna, i jego powrót wydawał się małym cudem. To on i ich romans – wszystko, co ich łączyło, nie tylko nocami, ale i przez całe dnie – czynił ją szczęśliwą. Sprawiał, że jej lekkie jak piórko serce śpiewało. Sprawiał, że znów wierzyła w życie – że są dobre czasy, i są złe, i są też czasy zmagań i trosk. Zrzuciła swój poranny dezabil i ubierała się szybciej niż zwykle. Przez ostatnie kilka lat znała tylko zmagania i troski, ciągłą obawę i niepokój, nawet rozpacz, załamanie i strach. Teraz… choć wiedziała, że problemy nie zniknęły, że wciąż są przeszkody do pokonania, czuła się… silniejsza. Podbudowana i o wiele, wiele bardziej ufała, że cokolwiek się stanie, da sobie radę. Że ocali klan i spełni dane swemu ojcu przyrzeczenie. Ubrana, szybko sprawdziła włosy – już w dostatecznie ciasnym koku. Chwyciła rękawiczki i wyszła. Kolejny dzień na poznawanie Marcusa. Kolejny dzień na poznawanie siebie i wszystkiego, co ma dla niej w zanadrzu życie. Uśmiechając się, prawie zbiegła po schodach.

– To kiedy myśli pan się oświadczyć? Marcus podniósł głowę i z kamienną twarzą spojrzał przez koński grzbiet na Seana. Sean wzruszył ramionami. – Ludzie gadają, ona jest naszą panią, więc chcemy wiedzieć. Marcus spuścił wzrok i dociągnął Nedowi popręg. W pierwszym odruchu chciał powiedzieć Seanowi – i reszcie klanu – żeby pilnowali swoich spraw, ale oni wszyscy go wspierali… Gdyby Niniver była na jego miejscu, pewnie uznałaby to pytanie za całkiem zasadne. – Chcę dać jej czas, żeby poznała mnie lepiej, zamiast być w gorącej wodzie kąpany. Damy lubią, jak mężczyzna się do nich zaleca. – Coś pan o tym wie, jasna rzecz. Marcus darował sobie odpowiedź, że nigdy przedtem nie zalecał się do żadnej kobiety – nie było sensu robić z siebie nowicjusza na tym polu. Mimo że z nikim nie rozmawiał o poślubieniu Niniver, wcale go nie dziwiło, że klan się przygląda – i to z żywym zainteresowaniem. Po co innego mieliby mu uprzątać z drogi tamtych nieszczęsnych zalotników? I gotów był się założyć, że już cały klan miał świadomość, że on dzieli łoże z ich panią. W miejscowym języku to się co najmniej prosiło o zrękowiny, co dla takich jak on i Niniver oznaczało zaręczyny. Okiełznali i osiodłali Neda i Oswalda w przestronnym przedsionku stajni. Sean obejrzał zraniony bok Oswalda, potem odwrócił gniadosza i zaczął go prowadzić do otwartych wrót. – Tyle, ile będzie trzeba do zawiązania węzła; oby szybko. Marcus poprowadził Neda w ślad za Oswaldem. – Zapewniam cię, że tak się stanie. Pomyślał, że może później tego dnia, po tym, jak oprowadzi Niniver po Bidealeigh. Po tym, jak zrobi na niej wrażenie majątkiem, który wniósłby w ich związek, i może skusi ją swoimi chartami – może wtedy wystawi na próbę swoje szczęście. Wyprowadzili konie na wybieg przed stajnią. Ze słonecznym uśmiechem na twarzy Niniver szła w ich stronę. Widząc Seana z Oswaldem, machnęła ręką, wskazując podstawkę do wsiadania po jednej stronie padoku, i zmieniła kierunek, żeby dołączyć do nich w tamtym miejscu. Marcus zatrzymał Neda i wskoczył na siodło. Dopiero kiedy się usadowił i podniósł wodze, zdał sobie sprawę, że stracił szansę na podsadzenie Niniver na siodło. Patrząc, jak się sadowi i poprawia, wzruszył ramionami; bez wątpienia mieli za sobą etap, kiedy trzeba było wykorzystać każdą szansę na fizyczną bliskość.

– Gotowy!? – zawołała. Kiedy skinął głową i wskazał jej bramę padoku, ruszyła stępem. – Szybciej będzie miedzą przez pola. Ty prowadź, pojadę za tobą. – Dobrze. – Zwrócił łeb Neda w stronę domu; przynajmniej tak myślał koń. Marcus, spinając siwka do galopu, słysząc za sobą tętent kopyt Oswalda, zdał sobie sprawę, że jego wewnętrzny kompas już się przestawił; dla niego Bidealeigh przestało być domem. Jazda z dworu Carricków do Bidealeigh, zwłaszcza przez pola, nie trwała długo. Przez cały czas Niniver trzymała Oswalda o długość konia za Nedem. Kiedy przekroczyli lokalną drogę, Marcus spojrzał w tył i zdziwił się, gdy zamiast słonecznej, radosnej twarzy zobaczył obraz pustki i przygnębienia. Pierwszy raz w życiu poczuł, że stanęło mu serce, dosłownie – i nie miał pojęcia dlaczego, bo gdy złapał jej spojrzenie, rozpogodziła się i błysnęła szerokim uśmiechem. Uśmiechnął się w odpowiedzi, a potem musiał patrzeć przed siebie. Kiedy przesadzili z Nedem kolejny kamienny murek, powiedział sobie, że nie ma się czym martwić, że pewnie myślała o jakichś finansowych sprawach, o czymś, czym musieli się jeszcze zająć. Mógł dowiedzieć się później, o co chodzi, i pomóc to rozwiązać. Wjechali na padok przed stajnią Bidealeigh. Wyszedł Johnny i twarz zamieniła mu się w uśmiech. – Dzień dobry panu. Miło wiedzieć pana z powrotem. Marcus zatrzymała Neda. – Przyjechałem tylko na dzień, więc jeśli masz do mnie jakieś sprawy, wpadnij później do domu. – Nie… wszystko jest w najlepszym porządku. – Johnny ukłonił się Niniver. – Nie mam potrzeby zawracać panu głowy. Marcus zeskoczył z grzbietu Neda, podał wodze Johnny'emu i odwrócił się w momencie, gdy Niniver zsuwała się z grzbietu Oswalda na ziemię. To był wyćwiczony sposób, coś, co wyraźnie nie sprawiało jej trudności, ale ostatnio miała zwyczaj czekać, aż on podejdzie i ją zsadzi. Z uśmiechem wręczyła wodze Johnny'emu. – Dziękuję. Potem się odwróciła, żeby oglądać dom, nawet nie zerknąwszy na Marcusa. Johnny odprowadził konie. Żwirowana ścieżka prowadziła przez przycięty trawnik do wąskiej werandy frontowej. Marcus podszedł do Niniver.

Kiedy zrównał z nią krok, zerknął krótko w jej stronę i wskazał dom. Usta miała złożone do uprzejmego uśmiechu, ale i teraz nie podniosła oczu. – Wejdziemy do środka? – Oczywiście. – Chciał ją wziąć za rękę, ale wysunęła się o krok przed niego. Kiedy znów się z nią zrównał, odegrała długą scenę zdejmowania rękawiczek, co było oczywistym pretekstem, żeby patrzeć w dół; przy ich różnicy wzrostu mogła w ten sposób skutecznie kryć przed nim twarz. Zanim podeszli do frontowych drzwi Bidealeigh, Marcus poczuł chłód przenikający jego duszę. Co, u diabła, poszło nie tak? Nie miał pojęcia, coś jednak musiało być na rzeczy. Ale cokolwiek poszło źle, nie mógł tego naprawić, nie wiedząc, o co chodzi. Musiał wierzyć, że ona mu powie – wcześniej czy później. Tę przeszkodę mieli już za sobą. Zaufała mu na tyle, żeby powiedzieć o ślubowaniu, które złożyła swemu ojcu. Wierzył, że przyjęła wtedy zasadę, że cokolwiek się stanie, jakikolwiek pojawi się problem, powie mu. Wiedziała, że poruszyłby niebo i ziemię, żeby jej pomóc, więc… Nie miał innego wyjścia, niż czekać. I nie naciskać. Zaufanie musiało zawsze brać się z jej woli; to ona musiała chcieć mu coś powierzyć. Jej prawo, jej wybór. Nawet kiedy z małżeństwem… to będzie zawsze jej decyzja. Po prostu jeszcze jedno małe wyzwanie w roli męża pani klanu. On, powiedział sobie, na pewno do tego dorósł. Weszli na werandę i Marcus wyciągnął przed Niniver rękę, żeby otworzyć szeroko drzwi. – Witaj w Bidealeigh. – Zabrzmiało sztywno i formalnie. Skłoniła lekko głowę i weszła do głównego holu. – Dziękuję. Pani Flyte wypadła z kuchni. – Och, to pan! Witam w domu. – Widząc Niniver, uśmiechnęła się i uprzejmie dygnęła. – Pani. – Spojrzała na Marcusa. – Czy mam coś podać, proszę pana? – Nie… nie w tej chwili. – Zerknął na Niniver, ale ona z widocznym skupieniem oglądała tapety na ścianach i nie dała mu żadnego sygnału. – Przyjechaliśmy tylko na dzień. Może po tym, jak sprawdzę korespondencję, napijemy się herbaty. – Wrócił spojrzeniem do pani Flyte. – Raczej w salonie.

– Oczywiście, proszę pana. Proszę zadzwonić, kiedy będą państwo gotowi, to wniosę tacę. – Po kolejnym dygnięciu zniknęła w długim, wyłożonym kamiennymi płytami korytarzu. Marcus odwrócił się do Niniver. – Moje listy są w gabinecie. Nie wiem, ile może mi zająć ich przejrzenie. Chcesz poczekać w salonie czy…? Kiwnęła głową w stronę korytarza. – Poczekam w gabinecie. Poprowadził ją korytarzem i otworzył drzwi do niewielkiego przytulnego pokoju, w którym urządził swój gabinet. Trzy wewnętrzne ściany były zastawione regałami, które mieściły rzędy ksiąg rachunkowych, a także tomy rozmaitych rozpraw, książki o uprawie zbóż, hodowli owiec, bydła i, oczywiście, chartów. Połowę zewnętrznej ściany zajmowało szerokie okno z pięknym widokiem na południe. Prawie całą podłogę przykrywał orientalny dywan. Typowe męskie biurko stało przed oknem, frontem do drzwi, z dwoma wielkimi fotelami na dywanie przed nim. Wprowadził ją do środka i zamknął drzwi. Podeszła prosto do okna. – Nie pomyślałabym, że masz taki wspaniały widok. – Dom stoi na zboczu grani, wysokość robi swoje. – Czekał, ale nie powiedziała nic więcej, tylko stała przed oknem, wpatrzona w krajobraz, więc obszedł biurko, wyciągnął fotel i usiadł. W stosie listów nie było nic pilnego, nie znalazł też odpowiedzi z Glencrae, ale z rozsądku postanowił zająć się wszystkim, co się nazbierało pod jego nieobecność. Gdyby jeszcze tego dnia oświadczył się Niniver i został przyjęty, zapewne przez kilka następnych dni nie miałby do tego głowy. Przejrzawszy cały stos, spojrzał na nią. Z założonymi rękami nie zmieniła ani trochę pozycji przed oknem. Nie sądził, żeby widok był aż tak absorbujący, ale choć czekał długo, zdawała się nie czuć na sobie jego wzroku. Wrócił do swoich listów, otworzył pierwszy i zabrał się do pracy. Niniver odeszła w końcu od okna i zaczęła spacerować po pokoju – a on był świadomy każdego jej kroku. Starał się skupić na odpowiedzi, którą pisał, ale wciąż mimowolnie śledził ją wzrokiem. W końcu wskazał palcem regał na prawo od biurka. – Książki o chartach szkockich i różnych innych chartach są tam. – Aa… Dziękuję. – Pierwsze słowo od czasu, który Marcusowi wydał się nieskończonością. Przemierzyła pokój, zatrzymała się przed regałem i z zadartą

głową czytała tytuły na grzbietach. Siłą woli zebrał myśli i wrócił do swojego zadania. Wreszcie opieczętował ostatnie pismo i rzucił na stos przeznaczony do wysłania. – Mogłabyś mi je ofrankować? Podniósł głowę. Niniver, z otwartą książką w rękach, spojrzała w jego stronę. Gdyby zrobiła potrzebne dopiski, Flyte mogłaby wrzucić wszystkie listy do worka. – Gdybyś była tak dobra. Zamknęła książkę, odstawiła na półkę, podeszła i stanęła przed biurkiem. Wręczył jej pióro i podsunął kałamarz. Zamoczyła stalówkę i zrobiła staranny dopisek w rogu każdego listu. – Proszę. – Wyprostowała się. Ze wzrokiem na jej twarzy próbował przyciągnąć jej oczy. – Dziękuję. – A teraz – powiedziała, wciąż uciekając od niego wzrokiem – myślę, że napiłabym się herbaty. Wstał i ruszył za nią do drzwi. Przeszła szybko korytarzem do salonu na samym końcu, w oczywisty sposób unikając najmniejszego fizycznego kontaktu. W salonie pociągnął sznur dzwonka, próbując sobie wmówić, że jej prośba o herbatę była krokiem w dobrą stronę – jaskółką poprawy nastroju, może znakiem, że jest gotowa zdradzić, co tak pochłonęło jej myśli. W głębi jednak duszy, wszystkimi zmysłami czuł, że przepaść między nimi tylko rośnie. Niniver usiadła w fotelu. On zajął drugi. Czekali w milczeniu; ona oglądała swoje dłonie. Kiedy pani Flyte weszła z tacą, Niniver uśmiechnęła się swobodnie – normalnie. Do jego gospodyni. Balansując tacą na jednej ręce, pani Flyte przyciągnęła niski stolik i ustawiła go przed Niniver. – Postawię tacę tutaj, proszę, tak będzie dobrze? – Dziękuję. Słyszałam, że pani córce i zięciowi przyszły na świat bliźnięta. Musicie być zachwyceni. Pani Flyte wyprostowała się, jej rumiana twarz rozkwitła w promiennym uśmiechu. – Och, tak, jesteśmy, jakżeby nie! Takie szczęście. Dużo tych bliźniaków ostatnio, tak mi się zdaje, ale co za radość je mieć. – To dziewczynka i chłopiec? – Niniver sięgnęła po dzbanek. – Oba chłopaki. A rodziny, my wszyscy, nie możemy się nacieszyć. – Pani Flyte

klepnęła się po bujnych biodrach. – Wszyscy jesteśmy trochę jak w gorączce, nie powiem. Nikt z żadnej strony nie miał wcześniej bliźniaków, to wiadomo, żeśmy się nie spodziewali takiej parki. Dlaczego to… Podczas gdy pani Flyte trajkotała dalej, Niniver, bez jednego spojrzenia w jego stronę, podała Marcusowi jego filiżankę. Potem podniosła swoją, usiadła, i ze wzrokiem zachęcająco skupionym na twarzy pani Flyte sączyła herbatę. Marcus słuchał, jak pani Flyte odpowiada na zręcznie zadane pytania Niniver. Wbrew temu, czego był świadkiem, jego gospodyni nie należała do osób z natury gadatliwych; to pytania Niniver tak ją rozkręciły. Spróbował zjeść kawałek ciasta z owocami. Był pewien, że spełnia ono zwykłe, wybitne standardy kucharskie pani Flyte, a jednak tego dnia zamieniało się w jego ustach w trociny. Odstawił talerzyk z pokruszonymi resztkami na tacę. Oczywiście żadna z kobiet nie zauważyła jego nagłego braku apetytu. Były całkowicie pochłonięte rozmową o trudnościach w wychowywaniu bliźniąt. On był z bliźniąt. Jego rodzice byli rodzicami bliźniąt, również jego siostra i szwagier. Był wujkiem bliźniąt. Jednak żadna z kobiet nie spróbowała wciągnąć go do rozmowy. W innych okolicznościach mógłby pomyśleć, że taka komitywa z panią Flyte jest dobrą rzeczą. Tu jednak wiedział bardzo dobrze, że Niniver rozmawia z jego gospodynią głównie po to, żeby nie rozmawiać z nim. Niniver nie przyszłoby do głowy, że jej serce aż do tego stopnia może zostać zranione, udręczone, sponiewierane. Teraz nie miała jednak czasu rozdrapywać ran. Teraz musiała przetrwać dzień z jakimiś pozorami godności. Trudy tego zadania wymagały skoncentrowania na nim każdej cząsteczki jej świadomości. Bezwzględnie wzięła w karby swój rozum i trzymała z daleka od przepełniających ją emocji. Nie teraz. Jeszcze nie. Później. Kiedy będzie miała czas zająć się szkodami, lizać rany i zatroszczyć o swoje roztrzaskane serce. Nie miała pojęcia, jak zdoła spędzić cały dzień z Marcusem w Bidealeigh, ale musiała dać radę. Po prostu musiała. To nie była jego wina; on zgodził się ją chronić przed zagrożeniami z zewnątrz, ale to jej obowiązkiem było chronić swoje serce. To ona się uparła, żeby pójść z nim do łóżka, żeby uwikłać się w ten romans. Ona postanowiła zdławić swój instynkt samozachowawczy i pozwolić, a raczej walczyć o to, by ich związek pogłębiał się i zagarniał coraz więcej przestrzeni z jej życia.

Świadomie podjęła ryzyko, że to – albo coś podobnego – się stanie. Stało się, i teraz nie mogła winić jego za swoje zranione serce – nie mogła czynić go odpowiedzialnym. Do czasu, kiedy wyciągnęła z pani Flyte ostatni szczegół o jej świeżo powitych wnukach, oboje wypili swoją herbatę. Gospodyni Marcusa zamrugała, widząc puste filiżanki na tacy. – O mój Boże, muszę lecieć. Zabiorę ze sobą tacę, jeśli państwo skończyli… Kiedy Marcus skinął potakująco, Niniver uśmiechnęła się i pani Flyte zniknęła z tacą. Niniver patrzyła za nią i czekała; czuła na twarzy wzrok Marcusa, ale nie odwróciła się do niego. Po herbacie poczuła się trochę silniejsza; uwierzyła, że da radę. – Myślałem, że może oprowadzę cię po domu. Powinna była wiedzieć, że to nadejdzie, ale nie miała czasu planować. Co powiedzieć? Zerknęła krótko w jego stronę, ale nie sięgnęła oczami wyżej niż do jego ust. – Skończyłeś z obowiązkami? Zacisnął usta i odpowiedział po kilku chwilach. – Powinienem ustalić coś z Flyte i z Earnestem, moim majstrem. To nie zajmie dużo czasu, ale Earnest wróci dopiero na lunch, więc… Pomyślałem, że może zjemy lekki lunch tutaj, a później, zanim zbierzemy się do powrotu, odwiedzilibyśmy charty. Nawet w takich okolicznościach to nie był zły plan. – Świetnie. To znaczy, że mamy… – Odwróciła głowę, żeby spojrzeć na zegar – … jakąś godzinę do wypełnienia? – Tak. Mniej więcej godzinę. Więc co chciałabyś robić? Obejrzeć dom czy… Nie wyobrażała sobie zwiedzania domu, bała się, że tego nie wytrzyma. Pomijając wąskie korytarze, w których byłaby tak świadoma jego bliskości, jak by zareagowała, gdyby pokazał jej swoją sypialnię? – Prawdę mówiąc, wolałabym się przejść wokół domu, położenie i widoki są godne podziwiania. Przyglądał się jej bacznie. Cały czas patrzyła w jego stronę i nawet nie próbowała ukryć twarzy. Wiedziała, że niczego z niej nie wyczyta. Minione lata nauczyły ją chować emocje za nieprzeniknioną fasadą. Nie używała z nim ostatnio tej maskującej osłony – może nawet nigdy jej z nim nie używała – ale to był jedyny sposób, żeby przetrwać dzień. Spokojnie, chłodno uniosła brwi.

– Pójdziemy? Z zaciśniętą szczęką, ustami złożonymi w cienką kreskę, kiwnął głową na zgodę i wstał. Nie czekała, by podał jej rękę. Podniosła się i pierwsza wyszła z pokoju. Podczas wolnego spaceru wokół domu Niniver obiegała wzrokiem krajobraz, zatrzymując się to tu, to tam, jakby podziwiała szczególny widok. Albo po prostu zabijała czas. Marcus patrzył na nią, niepewny, czy może pozwolić sobie wziąć ją pod ramię… ale czuł, że nie ma już prawa. Przyspieszyła kroku i zostawiła go w tyle. Bez słowa, bez żadnego wyraźnego powodu, nie mówiąc o jakimkolwiek wyjaśnieniu. Ale w głowie miał chaos i nie mógł zebrać myśli. Z uczuciem skurczu w płucach nie był w stanie normalnie oddychać. Szedł wolno za nią, z rękami wbitymi w kieszenie, i nic nie mówił. Lunch przetrwali w dotkliwej ciszy; choć zimny posiłek, którym uraczyła ich pani Flyte, zasługiwał na uznanie, ani Niniver, ani on, nie zdradzali większego apetytu. Rozmowy po prostu nie było. Ona niezmiennie unikała jego oczu. Ale gdyby miał zdać się na swoje zmysły, wcale nie wyglądała na zmartwioną. Nijak już nie wyglądała. Nie widział po niej żadnych emocji. Wyraz jej twarzy, choć nie nazwałby go pustym, nie wzbudzał cienia domysłów, co ona czuje. Jej twarz stała się ładną maską, taką, która nic mu nie mówiła. Ich bliska więź, zawsze otwarty żywy kontakt, wszystko to wyparowało. Brak tego zostawił dziurę w jego duszy. Świadomość tej niepojętej sytuacji wstrząsnęła nim i przybrał własną maskę, własną nieprzejrzystą fasadę. Opuścili jadalnię i dom, i wrócili na padok przed stajnią. Podstawka do wsiadania była dla niej za niska. Pozwoliła, żeby ją podsadził na siodło, ale kiedy to robił… równie dobrze mogłaby być elastyczną lalką. Nie wyczuł najmniejszej reakcji. Jazda do jego psiarni, położonej kawałek drogi od domu, w łagodnym zagłębieniu terenu, dała mu trochę czasu na pomyślenie. Na otrząśnięcie się z paniki i zastanowienie, co mogło spowodować to absolutne zamknięcie się Niniver. Rano przy śniadaniu była pogodna, pełna werwy i radości. Zapaliła się do wycieczki do Bidealeigh. Rzeczywiście, nie poczekała, żeby ją podsadził, ale podstawka była tuż obok; jej niecierpliwe podskakiwanie i wdrapywanie się na siodło było raczej objawem podekscytowania niż czymkolwiek innym. Ten ochoczy nastrój wyparował podczas jazdy przez pola; kiedy dotarli do

Bidealeigh, była już dziwnie nieobecna. Od tamtego momentu, krok po kroku, wycofywała się aż do punktu, w którym stała się całkiem niedostępna, fizycznie i emocjonalnie. Jakby byli dalekimi znajomymi, a nie kochankami. Więc co się wydarzyło w drodze do Bidealeigh? Nie zauważył żadnej przeszkody ani zajścia, ale jechał pierwszy i nie mógł jej cały czas obserwować – dopiero gdy dotarli do drogi, wtedy już budowała swoje zasieki. Cokolwiek zmieniło jej nastrój, musiało się wydarzyć między dworem a publiczną drogą. Czy zbliżanie się do drogi wyzwoliło złe wspomnienia z wypadku, w którym otarła się o śmierć? Dlaczego to wspomnienie miałoby spowodować przecięcie związku między nimi? Nie miał pojęcia, ale nic innego nie przychodziło mu do głowy, absolutnie nic, co mogłoby wyjaśniać jej reakcję. Więc co mógłby zrobić, żeby przesadzić tę przepaść, uspokoić ją i przyciągnąć z powrotem do siebie? Gdy tylko weszli do psiarni, wiedział, że znalazł drogę ratunku. Prowadził ją do zagród i przedstawiał swoim chartom. Nawiązując zaufanie z każdym psem, którego przedstawiał, opowiadał Niniver o jego rodowodzie, charakterze, o tym, jak się sprawdzał w tropieniu i polowaniu. I zaczęła zadawać pytania. Na które bezzwłocznie odpowiadał. Z każdym kolejnym pytaniem Marcus się lekko odprężał; jednak jakieś porozumienie między nimi wciąż istniało. Potem zaprowadził ją do suk hodowlanych i ich szczeniąt. Kiedy charcie potomstwo hasało i turlało się u jej stóp, Niniver śmiała się całkiem normalnie. Miała zachować dystans nawet tam, ale jak mogła? Nie w takiej scenerii. Z każdym ochoczym liźnięciem, każdym miękkim pomrukiem którejś z suk – jakby zapraszającej do dzielenia jej dumy z przychówku – czuła, że ściany, którymi obudowała swoje serce, topnieją. Siedząc w słomie, pozwalała chodzić po sobie szczeniętom, czochrała ich miękką sierść, ciągnęła za uszy i ogony. Podniósłszy głowę, zobaczyła, że Marcus, oparty o furtkę zagrody, patrzy na nią. Widziała intensywne skupienie w jego ciemnych oczach, ale nie mogła powstrzymać się od uśmiechu, nie mogła na niego nie spojrzeć. – Są piękne. Tak cudownie pręgowane. I takie zdrowe i wesołe. – Potarła brzuszek domagającego się pieszczot kudłatego leniucha, i szczeniak zaczął wić się z rozkoszy.

Kiedy spojrzała znów w górę, zobaczyła, że Marcus się waha. – To jest suka – powiedział – która moim zdaniem może mieć jakieś cechy, po których ty rozpoznajesz węszenie górnym wiatrem. Spojrzała na sukę, która z głową ułożoną na łapach przyglądała się ospale swoim dzieciom pełzającym po kolanach Niniver. – Zobaczmy, czy szczeniaki rokują, zanim zaczniemy męczyć matkę. Przez następne pół godziny poddawała charcięta łatwym testom, które opracowała na użytek własnej sfory. Z dużą dozą prawdopodobieństwa przynajmniej trójka żeńskich szczeniąt wykazywała pewną zdolność do węszenia w powietrzu. Marcus pozostał na zewnątrz zagrody – za co była wdzięczna; naprawdę nie było tam dość miejsca dla nich obojga i chartów – ale czuła jego rosnące podekscytowanie. I je podzielała. – Masz w pamięci jej rodowód? Wyrecytował jak z nut pokolenie po pokoleniu. Kojarzyła każdego reproduktora i każdą matkę z tymi, które miała w głowie z historii własnej rodziny cennych węszycieli. – Jest pokrewieństwo! – Z tryumfem pochwyciła jego wzrok. – Cztery pokolenia wstecz – co prawie na pewno znaczy, że to jest cecha, a nie jakaś aberracja. – No tak. – Marcus spojrzał na sukę, zaciekawioną nowymi zabawami jej szczeniąt z ludźmi, wstała, wyciągnęła się i podeszła bliżej. – Robi się marudna, kiedy próbuję odciągnąć ją od szczeniaków. Niniver podniosła się. – Za wcześnie na to. – Poza tym zaczyna się starzeć. To jest jej ostatni miot. – Marcus otworzył furtkę. Kiedy Niniver wyszła, wskazał brodą dalsze zagrody. – Ale mam tam dalej jej starszą córkę. Ma trochę starszy miot i pozwoli się od nich zabrać. – Świetnie! – Nie mogła powstrzymać entuzjazmu i nawet nie próbowała. To, co działo się między nimi poza psiarnią, nie było jego winą; nie widziała powodu, żeby odmawiać sobie i jemu trochę radości z ich wspólnej pasji. Najpierw przetestowali szczenięta z drugiego miotu i co najmniej dwie suczki wydawały się obdarzone cechą węszenia w powietrzu. – To są takie najprostsze testy, ale mnie się bardzo sprawdzają. Potem wyprowadzili dorosłą sukę z zagrody na zewnętrzny plac treningowy. Zwykle zamknięta ze swoimi dziećmi była wyraźnie spragniona zabawy. Kwadrans później Niniver nie mogła wyjść z zachwytu.

– Och, tak! – Wiwatowała radośnie, kiedy charcica wykonała ostatni sprawdzian, jakby była gołębiem pocztowym. – Ona zdecydowanie ma tę cechę. – Spojrzała na Marcusa, kiedy przywołał sukę do nogi. – Mówiłeś, że masz dwie linie hodowlane. Co z tą drugą? – To jest kompletnie inna linia, od reproduktora z Highlands. Ale możemy, jak chcesz, przetestować suki. Jeśli węszenie górnym wiatrem jest zdefiniowaną i rzadką cechą, po nich bym się jej nie spodziewał. – Zobaczymy. Popołudnie uciekało, kiedy sprawdzili ku własnemu zadowoleniu, że suki z linii reproduktora z Highlands nie wykazują ani krzty skłonności do węszenia w powietrzu. Zjawili się pracownicy psiarni – dwaj bracia – i przyglądali się przez chwilę, po czym zniknęli w małym pomieszczeniu na końcu budynku, żeby przygotować chartom wieczorny posiłek. Odprowadziwszy ostatnią sukę do jej zagrody, Marcus zamknął na rygiel furtkę. Niniver stanęła przy nim i wciąż uśmiechnięta zajrzała ponad wysokie sztachety do charcicy. – Już dobrze. I tak jesteś dobrą psicą. Uśmiechnął się – spontanicznie – i była to taka ulga, że odwrócił się do Niniver, kiedy ona odwróciła się do niego. Nagle byli tak blisko. Gdyby tylko schylił głowę… Tak bardzo zapragnął ją pocałować, że prawie uległ… Oczy jej rozbłysły i odsunęła się od furtki. Od niego. Zapanował nad odruchem, nad przemożną chęcią, żeby ją złapać i przyciągnąć z powrotem. I całować dotąd… aż się złamie. Z zaciśniętą szczęką odwrócił się ku wrotom psiarni. Nie był w stanie na nią spojrzeć, nie był w stanie powiedzieć nic więcej niż „Chodźmy”. Bez słowa pomaszerował do czekających koni, ona szybkim krokiem w ślad za nim. Zatrzymał się przy boku Oswalda. Nie okazując po sobie niczego, z zastygłą twarzą, podsadził ją na siodło. Potem chwycił swoje wodze i wskoczył na grzbiet siwosza. Jednym spojrzeniem na Niniver upewnił się tylko, że jej maska – okropna nieprzejrzysta zasłona – wróciła na swoje miejsce. Odwrócili konie ku zachodowi i Marcus pojechał pierwszy – z powrotem do dworu Carricków, miejsca, które rozpaczliwie chciał nazywać domem.

Dotarli do dworskiej stajni dużo za wcześnie. Za wcześnie, by miały szansę opaść jego wzburzone emocje. Kiedy ściągnął cugle, Ned, przejmując jego nastrój, stulił uszy, tupnął i rzucił łbem. Niniver przejechała obok, prosto do miejsca najbliższego domu. Zatrzymała Oswalda, uwolniła ze strzemienia stopę i zsunęła się na ziemię. Z niezmiennie kamienną twarzą rzuciła wodze Mitchowi, gdy tylko do niej podbiegł. Nawet nie sprawdziwszy, czy je złapał, ruszyła w pośpiechu do bocznych drzwi. – Mam do napisania kilka listów. – Niedbałym machnięciem skierowała tę uwagę do Marcusa. – Zobaczymy się przy kolacji. Patrzył za nią, nie ruszając się z siodła. Patrzyli też Sean i Mitch; drugi podszedł przytrzymać Neda. Zgrzytając zębami, Marcus zeskoczył na ziemię. Zatrzasnęły się boczne drzwi. Sean i Mitch zwrócili oczy znacząco na niego. Marcus podał Seanowi wodze. – Pod górkę z zalotami? – Jakbyś zgadł – warknął i ruszył do drzwi.

ROZDZIAŁ 13 Marcus chciał dogonić Niniver, ale przed drzwiami biblioteki ściągnął sobie cugle i poszedł po rozum do głowy. Biblioteka była jej prywatnym azylem. Wtargnąć za nią i dać jej odczuć, że nawet tam nie jest bezpieczna… Tłumiąc warknięcie, poszedł korytarzem dalej i schronił się w gabinecie. Opadł ciężko na fotel za biurkiem. Próbował zebrać bezładne myśli i w końcu cofnął się do początku dnia, kiedy Niniver wydawała się taka szczęśliwa, taka pogodna i radosna. Ale w drodze do Bidealeigh coś się zmieniło. Przez następną godzinę odtwarzał każdą kolejną minutę ich dnia, próbując wyłuskać jakiś znaczący drobiazg, znaleźć jakiś klucz do odpowiedzi na pytanie, co ją tak krańcowo odmieniło, dlaczego się tak gwałtownie wycofała do swojej skorupy. Kiedy zabrzmiał pierwszy gong, sygnał, że najwyższa pora przebrać się do kolacji, Marcus nadal nie miał pojęcia, co się dzieje. Wstał, opuścił gabinet i ruszył do głównych schodów, nagle jednak zwolnił i zatrzymał się przed biblioteką. Przyglądał się zamkniętym drzwiom, wreszcie złapał za gałkę, otworzył cicho drzwi, spojrzał przez cały długi pokój. Niniver tam nie było. Musiała już pójść na górę. Przynajmniej była nadzieja, że spotkają się na kolacji. Poszedł schodami do swojego pokoju. W środku stanął nieruchomo i nasłuchiwał. Z sąsiedniego pokoju docierały do niego dźwięki przemieszczania się i ciche kobiece głosy. Uspokojony pod jakimś względem, chociaż zupełnie nie rozumiał jakim, przebrał się, zastępując bryczesy i buty z cholewami zwykłymi spodniami i pantoflami, jeździecki żakiet i koszulę wieczorową koszulą z lnianego batystu, do tego nałożył jedwabną kamizelkę w pasy i wieczorową marynarkę. Rozwiązał miękki fular, który nosił do stroju dziennego, i sięgnął po nienagannie wyprasowany biały krawat. Mimo zawiłości sztuki wiązania krawata jego metamorfoza nie trwała zbyt długo. Wciąż słyszał ruch za ścianą; Niniver jeszcze nie schodziła. Zastanawiał się, że jeżeli on ją słyszał, to ona pewno słyszała jego. Doszedł do wniosku, że może w swym obecnym stanie wolałaby na niego nie wpaść na galerii i że bezpieczniej będzie poczekać na nią w salonie. Nie starając się chodzić cicho, opuścił pokój, okrążył galerię do szczytu schodów i zszedł.

W salonie zajął miejsce przy samym kominku z widokiem prosto na drzwi… po czym zdecydował, że to może się wydać zbyt onieśmielające. Usiadł w jednym z foteli przed strefą kominka, założył nogę na nogę, usiłując wyglądać na zrelaksowanego, i czekał. Pierwsza pojawiła się panna Hildebrand. Wstał. Kiedy powitała go jak zwykle z przychylnym uśmiechem, uśmiechnął się w odpowiedzi. Usadowiła się na sofie, poczekała, aż Marcus wróci na swój fotel, i zapytała, jak on i Niniver spędzili dzień. Wyliczając suche fakty, uniknął mijania się z prawdą, nawet w domyśle, choć panna Hildebrand i tak uznała, że Niniver bawiła się znakomicie. I owszem, miała dużo radości, kiedy byli w psiarni, ale potem znów zamknęła się w sobie. Nie sądził, żeby tak nieznośnie napięta atmosfera sprawiła jej większą przyjemność niż jemu. Panna Hildebrand zerknęła na drzwi salonu, potem przytoczyła wiadomość z gazety, która jej zdaniem mogłaby go zainteresować. Gawędzili o lokalnych sprawach w dosyć chaotyczny sposób i oboje co rusz spoglądali na drzwi. Wreszcie usłyszeli zbliżające się korytarzem kroki i w progu pojawiła się Niniver, wizja w bladobłękitnym jedwabiu. Spojrzała na niego, potem na pannę Hildebrand. – Przepraszam za spóźnienie. Coś mnie rozkojarzyło. Wstał, nie odrywając wzroku od jej twarzy, ale więcej na niego nie spojrzała. Zatrzymała się tuż za progiem. Za jej plecami stanął Ferguson. – Moja pani, kolację podano. – Dziękuję ci, Ferguson. – Niniver przeciągnęła wzrokiem od panny Hildebrand do Marcusa. – Pójdziemy? Pospieszył usłużyć ramieniem pannie Hildebrand. Niniver poprowadziła ich do jadalni, pozostając daleko z przodu, tak by nie miał możliwości podać jej drugiego ramienia, jak bywało poprzednich wieczorów. Po usadzeniu panny Hildebrand obszedł stół do swego miejsca obok Niniver, która zdążyła w tym czasie skinąć na młodszego lokaja, żeby przytrzymał jej krzesło, i już siedziała. Obywszy się bez uprzejmości Marcusa. Marcus usiadł i zobaczył, że panna Hildebrand spogląda to na niego, to na Niniver z zatroskanym wyrazem twarzy. Ale Niniver oświadczyła radosnym tonem: – Mieliśmy cudowny dzień w Bidealeigh. – Roztrzepując swoją serwetkę, spojrzała na pannę Hildebrand. – Czy wydarzyło się coś ważnego pod naszą nieobecność? Spodziewał się przy stole sztywnej atmosfery, tymczasem Niniver gawędziła –

jeśli nie radośnie, to przynajmniej z dużą swobodą – o tym i o owym, o sprawach domowych, sprawach klanu, zwracając się niemal wyłącznie do swej byłej guwernantki. Nim się obejrzeli, było po dwóch daniach. Sądząc po coraz bardziej zmartwionych spojrzeniach w jego stronę, panna Hildebrand zorientowała się, że Niniver stara się go nie zauważać. Starsza dama wielokrotnie próbowała wciągnąć go do dyskusji, ale wtedy Niniver błyskawicznie kierowała rozmowę na inny temat. Sam Marcus nie bardzo się tym przejmował; nie czuł gorącej potrzeby rozprawiania o sprawach domu czy klanu. Chciał rozmawiać z nią o nich – o sobie, o niej i o nich razem – a do tego o wiele lepiej nadawałoby się spotkanie w cztery oczy. Po skończonym posiłku został w jadalni, żeby dać jej szansę na odprężenie się, żeby przestała na kilka minut tak się pilnować. Bo tego, że Niniver cały czas miała się przed nim na baczności, był w pełni świadomy; kiedy odsunęła się od stołu, a on wstał, żeby potrzymać jej krzesło, cała zesztywniała. Ostrożna, czujna – och, tak bardzo broniąca się… przed nim. Trudno było mu przełknąć tę gorzką pigułkę. Miał nadzieję, że kropelka zacnej whisky pomoże. Na pewno nie mogła zaszkodzić. Kiedy służący się wycofali, Ferguson, stawiając przed nim tacę z karafką i kryształowymi szklankami, wymruczał: – Co się stało? Marcus sięgnął po karafkę. – Żebym to ja wiedział. – Nalał na dwa palce trunku, zakorkował karafkę i uniósł szklankę. – Ale niech mnie diabli, jeśli się nie dowiem. – To dobrze. – Ferguson zawahał się, potem dodał: – Wszyscy myślimy, że pan i pani Carrick… to by było to. Marcus kiwnął głową na znak, że się zgadza. – Cały czas pracuję, żeby ją o tym przekonać, ale nagle coś weszło w paradę i jeszcze nie odgadłem co. – Pociągnął łyk i postawił szklankę. – Ale zrobię to. Ferguson pokiwał głową. – Zostawię z tym pana. Oddalił się, a Marcus rozparł się na krześle, sączył whisky i czekał. Wrócił do salonu tuż przed podaniem herbaty. Konwersacja bledła. Był wdzięczny w tej sytuacji – i założyłby się, że Niniver jeszcze bardziej – że panna Hildebrand nie zaproponowała muzykowania, a już nie daj Boże tańców. Wypili herbatę,

Niniver napomknęła, że jest zmęczona, i wszyscy zgodnie ruszyli ku schodom. Panna Hildebrand, jak zwykle, rozstała się z nimi na galerii, wyraźnie trwając w mylnym przekonaniu, jakoby pokojówka czekała na swoją panią w jej komnacie sypialnej. Niniver patrzyła, jak Hildy wchodzi po schodach i myślała tylko o tym, żeby utrzymać na wodzy swoje zmysły, żeby oddychać równo i panować nad biciem swego serca – jednak cała jej fizyczna świadomość skupiła się na tym smętnym, milczącym i potężnym mężczyźnie, który stał u jej boku. Musiała dostać się bezpiecznie do swojego pokoju, ale błędem byłoby biec czy nawet iść za szybko. Nie była tak naiwna, żeby próbować umknąć drapieżnikowi, a wszystkie zmysły mówiły jej – na pół w uznaniu, na pół w zapierającej dech obawie – że w tym momencie, wobec niej, Marcus jest drapieżnikiem w każdym calu. Gdyby tak mogła jeszcze przez kilka minut uniknąć starcia z nim… Tego właśnie chciała, prawda? Odwróciwszy się od schodów, poszła dalej normalnym, spacerowym krokiem wzdłuż galerii. Gdyby jeszcze raz miała podjąć tę decyzję, nie nalegałaby, żeby zajął pokój przez ścianę z nią. Byli na wysokości jego drzwi. Niniver chciała spojrzeć w stronę Marcusa i życzyć mu dobrej nocy, kiedy poczuła, że jego palce, niczym stalowe kajdany, zamykają się na jej nadgarstkach. Obrócił ją do siebie i podszedł bliżej. Cofnęła się odruchowo i z łomoczącym sercem, ze skurczem w płucach, wbiła wzrok w jego twarz. Używając swego ciała, przyparł ją do ściany. Oparł się wolną dłonią o ścianę przy jej głowie i pochylił się. Jej wolna ręka jakby sama wyskoczyła w górę, zawisła między nimi, ale go nie odepchnęła. Nagle był tak strasznie blisko; Niniver czuła go wszędzie dookoła siebie; jego męska siła ogradzała ją ciepłym, ale niewzruszonym murem. Ciągle trzymając jej drugą rękę, długimi, silnymi palcami przeplecionymi przez jej palce, schylił jeszcze niżej głowę i zmierzył się z jej wzrokiem oko w oko. Światło rzucane przez ścienne kinkiety nie wystarczało, żeby wydobyć z mroku jego ciemne oczy, ale czuła jego nocne spojrzenie – i coś w niej odmawiało odwrócenia wzroku. Ale… Nie rób tego. Nie zepsuj tego. Nic nie mów, jeśli nie chcesz, żeby wszystko między nami się skończyło. Słowa nieprzytomnej prośby kotłowały się w jej głowie, nawet gdy jej wygłodzone

zmysły garnęły się do niego bez stawiania warunków. Nabrał głęboko powietrza i zapytał niskim, ściśniętym, niemal zgrzytającym głosem: – Co się, do diabła, stało? Słyszałam ciebie i Seana. Wiem… Co wiedziała, co teraz rozumiała, było jasne jak słońce, wszystko poukładane w jej głowie, ale emocje, jakie rozpalała ta wiedza – poczucie zdrady, druzgocący zawód, strata, żal i złamane serce – wzbierały i zaciemniały obraz. Wzbierały i dławiły gardło, zostawiając ją bez słów, którymi mogłaby w niego cisnąć. Od momentu, kiedy dowiedziała się prawdy, dlaczego on wciąż z nią jest, próbowała uciszyć swój wewnętrzny sztorm, próbowała pogodzić się, otrząsnąć z pierwszej reakcji, żeby móc obmyślić, jak to rozwiązać. Żeby przygotować się na ten moment i wszystko, co potem… Nie udało się. Nie zdobyła jeszcze skutecznego dystansu. Burza w niej wciąż szalała, i nie znajdowała racjonalnych, logicznych słów, żeby mu odpowiedzieć. Miała tylko swe rozszalałe emocje. Marcus szukał odpowiedzi w jej twarzy. Nie wiedziała, czy zobaczył tyle, by domyślić się jej niemocy i siły uczuć, które miotały nią wewnątrz, ale coś się zmieniło w jego twarzy i miękko zaklął. Potem schylił głowę i pocałował ją. W taki sposób, jakby był wygłodniały jej smaku – i w tej samej chwili ona była równie głodna jego. Rozchyliła usta z łapczywym westchnieniem, niezdolna nawet myśleć o wyrwaniu się z jego sideł. Zanurzył się w jej usta i pochłaniał ją, zdobywał – i rosła w niej fala pragnienia. To. Tego chciała. To było to, czego łaknęła – teraz i na zawsze. A jeśli nie mogła mieć na zawsze, chciała przynajmniej mieć teraz. Teraz. Tej nocy. I tak długo, dopóki on nie wypowie tych nieszczęsnych słów, które zburzą ich raj. Gdyby mogła powstrzymać go od mówienia, gdyby mogła utrzymać ich oboje w tym miejscu, na tej płaszczyźnie wzajemnego oddania – wtedy nasyciłaby tym swoje serce. Uniosła ręce, kładąc dłonie na jego piersi, potem powiodła nimi w górę do ramion. Odsunęła się od ściany i zanurzając palce w jego włosy, wspięła się do ust i wycisnęła na nim własny żarliwy pocałunek. Marcus wyprostował się; twardymi dłońmi rozłożonymi na jej plecach przygarnął ją mocno, potem zsunął ręce niżej. Chwycił jej pośladki i przyciągnął biodra do swoich. Poczuła twardy jak skała grzbiet jego erekcji.

Rozchyliła wargi pod jego ustami, rozmyślnie podsycając ogień. Cofnął się z cichym jękiem, mruknął coś niezrozumiale, i wtedy drzwi do jego pokoju wpadły do środka. Przeciągnął ją przez próg i zagarnął z powrotem w objęcia. Jak przez mgłę słyszała kliknięcie zamka, kiedy spleceni w uścisku rzucili się z powrotem w płomienie. Pragnęła go jak niczego na świecie i nie dbała, co musi dać, aby spełnić pragnienie swego serca. Ich noc była jej nocą i chwytała szansę z pełnym zapamiętaniem. Ubrania fruwały w powietrzu, zrzucane bez cienia skrępowania. Na podłogę, na krzesło, gdziekolwiek spadły. Obudził ją w najwłaściwszy, jak sądził, sposób. Świt był perlistą poświatą na horyzoncie widoczną przez jedno z okien, kiedy przytulony do jej nagich pleców, z kroczem ciasno przy jej pośladkach, wsunął swoją zbolałą erekcję w jej śliskie ciepło. I czuł, jak się budzi. Czuł, jak ona, jej zmysły, powoli ożywają, i jej ciało delikatnie, pulsująco się na nim zaciska. Obwiódł wargami płatek jej ucha i wyszeptał: – Nie ruszaj się. Nic nie musisz robić, tylko leż i czuj. – Powoli wycofał się, a potem równie powoli wypełnił ją, zamykając oczy. – Po prostu leż i pozwól się kochać. I kochał ją, dyrygując falami przyjemności, które wzbierały i przetaczały się po nich, jedna za drugą, wznosząc się coraz wyżej i wyżej, aż wreszcie ostatnia fala wspięła się nieprzytomnie wysoko, potem rozbiła się i zmiotła ich. Do tego brzegu, gdzie docierają tylko kochankowie. Upływały minuty w niewysłowionej komunii ciał, w niezmąconej radości bycia jednym. Powoli, powoli wracali do świata. Ostatecznie Marcus, choć jeszcze odurzony, zmusił umysł do zmierzenia się z rzeczywistością. Ciągle nie miał pojęcia, co się wydarzyło poprzedniego dnia, ale po nocy uniesień – kiedy oboje świadomie i rozmyślnie odrzucili wszelkie tarcze i poczynali sobie w miłosnych zmaganiach bez żadnych hamulców, bez próby powściągania się przed czymkolwiek – nie miał powodów wątpić, że Niniver chciała go dokładnie tak samo, jak on jej. Co znaczyło, że, choć jakaś cząstka jego jaźni wzbraniała się przed

stwierdzeniem tego faktu na głos, kochał Niniver i ona kochała jego. Po ostatniej nocy – po wielu ostatnich dniach, po całej złożonej, skłębionej masie uczuć, jakie budzili w sobie nawzajem – naprawdę nie sposób było wątpić, co ich łączy. Czym jest siła, która ich ku sobie popycha. Wiedział też, że nie ma już czasu do stracenia, że musi odważyć się teraz, że nie może wypuścić jej ze swych ramion, z łóżka, z tego pokoju, zanim nie pokona przepaści, która otworzyła się między nimi poprzedniego dnia. Mógł nie wiedzieć, a tym mniej rozumieć, co było jej przyczyną, ale zdecydowanie wiedział, że stało się coś złego, co nie może trwać dalej. Leżał bez ruchu, owinięty wokół niej, z torsem przy jej plecach, nogami splątanymi z nogami Niniver. Szukając w myślach właściwych słów, uznał, że ta pozycja jest korzystna; trzymając ją tak mocno w objęciach, będzie w stanie wyczuć jej reakcję – i być może fakt, że nie będzie się rozpraszał patrzeniem jej w oczy, pomoże mu trzymać kurs. Przećwiczył w cichości ducha różne warianty i już prawie otwierał usta, gdy zorientował się, po jej miękko sapiącym oddechu, że Niniver śpi. Przez sekundę rozważał, czyby nie poczekać… ale czuł, że to jest ten moment. Podnosząc głowę, pocałował ją lekko w skroń. – Niniver. Usłyszała, że ją woła. Wciąż w błogostanie, nie chciała opuszczać krainy szczęśliwości, do której ją zabrał. Chciała trwać w tej jedności – choćby była iluzją – najdłużej, jak mogła, ale jej pragmatyczna strona wiedziała, co się święci. Wiedziała, że musi dać sobie spokój. Ociągając się, wracała na jawę. Otworzyła oczy, kiedy drugi raz wymówił jej imię. – Tak? – odezwała się niskim, ochrypłym głosem. Wraz ze świadomością budziły się emocje. Ustami pieścił jej skroń. – Jesteśmy razem od ponad tygodnia. Prawie cię nie odstępowałem i widziałem, jak sobie radzisz z tyloma rzeczami; trudnymi rzeczami. Zabrałem cię wczoraj do Bidealeigh, żebyś zobaczyła, co tam mam, żeby przypomnieć, że mam ziemię i, jak wiesz, funduszy w bród. I jest nam razem dobrze, w sypialni i wszędzie indziej. Uzupełniamy się na wiele sposobów, mamy wspólne zainteresowania. – Wziął oddech i ciągnął: – Chcę się z tobą ożenić, chcę, żebyś za mnie wyszła, wzięła mnie za męża i została moją żoną. Chcę stać u twego boku i chronić cię na przyszłość. Chcę, żebyśmy dzielili tę przyszłość. Nie odezwała się; czuła się, jakby jej serce roztrzaskiwało się na kawałki.

– Niniver, proszę, powiedz, że za mnie wyjdziesz. Mówił łagodnie, jednak była świadoma zawartej w jego słowach podskórnej presji – przymusu, którego nie rozumiała. Powoli wypełniła płuca powietrzem, potem zrzuciła z siebie pościel, uwolniła się z jego objęć i usiadła na brzegu łóżka. – Przykro mi, ale nie – powiedziała, nie patrząc na niego. – Nie chcę za ciebie wyjść. Całe ciało Marcusa kompletnie zesztywniało. Przysiągłby, że przestał oddychać. Wiedząc, że musi wyjść – natychmiast, zanim on się pozbiera i zacznie ją przekonywać i naciskać – wstała, i nie przejmując się swą nagością, podeszła do skłębionego stosu ubrań. Jej halka była na wierzchu. Złapała ją i wciągnęła przez głowę. – Nie? – Tembr jego głosu mógłby wskazywać na stan kompletnego zamroczenia. Obciągnęła halkę i zgarnęła z podłogi resztę ubrań. Położyła je na końcu łóżka, żeby wyplątać jeszcze ze sterty swój szal. – Nigdy nie liczyłam, że się ze mną ożenisz. Wzięłam cię do łóżka, tak, ale jako kochanka. Nigdy nie wspomniałam o małżeństwie. Nigdy tego nie chciałam: nigdy nie chciałam, żebyś czuł się zobowiązany to zaproponować. Przykro mi, jeśli inni… – Machnęła wyciągniętym szalem. – …jeśli inni dali ci do zrozumienia, że marzy mi się małżeństwo, z tobą czy kimkolwiek innym, ale wyjaśniłam na samym wstępie, że małżeństwo jest nie dla mnie, i nic z tego, co się między nami działo, nie zmieniło mojego zdania. Świadomość, że on – nawet on – został zmuszony przez klan, żeby poprosić ją o rękę, tylko utwierdziła Niniver w przekonaniu, że jedyną drogą dla niej jest nigdy nie wyjść za mąż. Zarzuciła szal na ramiona. Uczciwość i to, co pozostało między nimi, kazało jej powiedzieć coś jeszcze: – Było mi z tobą dobrze. Cieszyłam się na każdą spędzoną z tobą godzinę, ale uwikłanie cię w małżeństwo nigdy nie było moim celem. – W przypływie determinacji podniosła na niego oczy. I bojąc się, czy za chwilę nie przejdzie jej odwaga, powiedziała na jednym oddechu: – Jeśli masz dla mnie jakieś uczucia, byłabym wdzięczna, gdybyś opuścił dwór najszybciej, jak to możliwe. Podniosła z łóżka ubrania i, gotowa za wszelką cenę trzymać się swej godności, wyszła z pokoju. Marcus, wsparty na jednym łokciu, patrzył z rozpaczliwym niedowierzaniem na zamykające się za nią drzwi.

– Co do…? Czuł się, jakby zdzieliła go cegłą w głowę; jego umysł zdawał się działać połowicznie. Co ona powiedziała? Że czuł się zobowiązany poprosić ją o rękę? Że inni… Jacy inni? Czy ona poważnie chciała mu powiedzieć, że to wszystko, co się między nimi wywiązało, nic dla niej nie znaczyło? Albo przynajmniej zbyt mało, żeby mogła zmienić swoje cholerne przekonanie, jakoby małżeństwo było nie dla niej? Mimo wszystkich jego starań, żeby przypadkiem nie urazić jej dumy pani klanu? Mimo wszystkich jego demonstracji mówiących, że będzie grał drugie skrzypce, bez żadnej próby przejęcia kontroli? – O nie! – Wyskoczył z łóżka i wybiegł za nią. Za wcześnie było, żeby trafić na pokojówkę, i nikt inny nie mieszkał na tym piętrze. Wpadł do jej pokoju, zamykając za sobą drzwi. Wyglądała na ciężko zszokowaną – owszem, wiedział, że jest nagi, ale tym się najmniej przejmował. Odwróciła się do niego gwałtownie, wciąż z naręczem swej garderoby. Przeszył ją wzrokiem i szedł ku niej. Zdołał powiedzieć względnie spokojnie: – Sądzę, że musimy porozmawiać o mojej propozycji. Zacisnęła szczękę i uniosła dumnie głowę. – Nie, nie musimy. Wyjdź, proszę. – Nie, dopóki nie wyjaśnię kilku rzeczy. – Zatrzymał się przed nią na odległość wyciągniętej ręki. Nie rozluźniła się, ale i nie cofnęła. Stał na mocnych nogach, powoli mrużąc oczy. – Nie wiem, co według ciebie miałem na myśli, ale… Rozbłysły jej oczy. – Słyszałam, co powiedziałeś. – W takim razie może zechcesz wyjaśnić, dlaczego całkiem normalne oświadczyny… – Nie teraz. Wcześniej! Wczoraj. – Co? Wydała drżący jęk frustracji. Rzuciła ubrania na krzesło i spojrzała mu w twarz. Jej oczy, zwykle przejrzyście chabrowe, przypominały wzburzone morze. – Słyszałam, jak wczoraj rano rozmawiałeś z Seanem w stajni. Marszcząc brwi, próbował wygrzebać z pamięci, o czym to dokładnie rozmawiali, co powiedzieli. Niniver to widziała i roześmiała się ponuro.

– Sean zapytał, kiedy masz zamiar poprosić mnie o rękę. – Uniosła wyżej podbródek, jej oczy zionęły jeszcze większym chłodem. – Słyszałam, jak zgodziłeś się ze mną ożenić, żeby zadowolić klan. – Nieprawda. – Znieważony, oparł pięści na biodrach, ale natychmiast się zorientował, że ta postawa wyraża groźbę. Opuścił ręce do boków i wlał całą swoją stanowczość w ton głosu. – Nie o tym była ta rozmowa. Zasznurowała usta, prawie całkiem zmrużyła oczy i wskazała palcem jego nos. – Ja. Ciebie. Słyszałam. – Każde słowo wypunktowała dźgnięciem palca w jego stronę. – Słyszałam słowa, które wyszły z twoich ust, i słyszałam, co powiedział Sean. – Obniżyła głos, parodiując koniuszego: – „Tyle, ile będzie trzeba do zawiązania węzła; oby szybko”. – Wróciła do własnego głosu, żeby dodać: – A ty go zapewniłeś, że tak się stanie! – Szlag! – Opuszczając wzrok, przeczesał rękami włosy. – Tak, powiedział te słowa, i ja też. – Patrząc na nią, chłonąc wszystko, co mógł wyczytać z jej chmurnych niebieskich oczu, wszystko, co słyszał w jej udręczonym głosie, zdał sobie sprawę, że stoi na niepewnym gruncie. Próbował się uspokoić – i uspokoić ją, na tyle, żeby chciała słuchać. – Niniver, ja wiem, że klan chce, żebym się z tobą ożenił, ale przecież nie dlatego proszę cię o rękę. Znowu się roześmiała w przejmująco szyderczy sposób. – Och, naprawdę? Myślisz, że jak bardzo jestem naiwna? – odparowała podniesionym głosem. I dodała, nim zdążył odpowiedzieć: – Ufałam ci. Dopuściłam cię tak blisko; otworzyłam się przed tobą. I, tak, uwielbiam być kobietą, jaką mogę być z tobą. – Znowu wskazała na niego palcem. – Z tobą i tylko z tobą. Jak gdyby nie mogła dłużej znieść bezruchu, odsunęła się gwałtownie, odwracając do okna. – Nie oczekuję, żebyś zrozumiał, ale chciałam być tamtą kobietą… kobietą, jaką mogę być tylko wtedy, gdy wolno mi być sobą, całą sobą. Ale od początku wiedziałam, że czas naszego bycia razem jest ograniczony, że w pewnym momencie wrócisz do własnego życia… – Urwała. Wpatrując się w okno, zaczęła niższym, mroczniejszym głosem, niemal dławiąc się wypowiadanymi słowami. – Nigdy nie przypuszczałam, że właśnie ty, nie kto inny jak ty, zdecydujesz się pod presją klanu proponować mi małżeństwo. – Niniver… – Nie! – Spojrzała na niego bokiem, ale unikając jego oczu. – Po prostu mnie wysłuchaj. Pozwól mi to powiedzieć teraz, bo nie wiem, czy kiedykolwiek będę

w stanie przejść przez to znowu. – Nie musisz… – Właśnie że muszę! Kiedy zamilkł, wzięła jeszcze jeden długi, urywany oddech i podniosła głowę. – Zawsze chciałam mieć kogoś, jakiegoś mężczyznę – ojca, brata, kogoś z klanu, kochanka, właściwie wszystko jedno – który widziałby we mnie kobietę, jaką naprawdę jestem. Nie małą Niniver, delikatną i kruchą, nie Niniver, panią klanu, tak zajętą rozwiązywaniem problemów wszystkich innych, że nigdy nie ma czasu dla samej siebie. Chciałam kogoś, kto widziałby mnie. I chciał mnie, za przyjaciółkę, córkę, panią czy kochankę, dla kobiety, jaką naprawdę jestem.- Zacisnąwszy jedną dłoń w pięść, przyłożyła ją do piersi. – Kobiety, jaką jestem w środku. Kobiety, jaką chcę być i mogłabym być, gdyby tylko ten, komu zaufam, we mnie wierzył. Wzięła jeszcze jeden udręczony oddech. Niczego nie pragnął bardziej, niż podejść do niej i otulić ją ramionami, ale… – Nie miałam pojęcia, że będę się tak czuła, taka złamana i pusta w środku. Naprawdę nie wiem, co ci się zdaje, że możesz wyjaśnić. Wiem, co słyszałam. Wiem, że prosisz, żebym za ciebie wyszła, bo uważasz, że powinieneś, tylko dlatego. Ja… – Zabrakło jej powietrza. Odruchowo zrobił krok w jej stronę, unosząc jedną rękę, by dotknąć jej ramienia i przygarnąć ją do siebie. Pocieszyć. – Nie! – Cofnęła się. – Proszę. – I tym razem to słowo było błagalną prośbą. – Nie chcę o tym dalej dłużej rozmawiać. Proszę cię, idź już. Starał się pojąć sens jej słów, a tym bardziej emocje, jednocześnie przytłoczony własnymi. Kiedy nie zareagował natychmiast, Niniver, ku jego zdziwieniu, doskoczyła do niego i zaczęła oburącz pchać go do drzwi… Więc krok po kroku ustępował. Wyrzuciła go z pokoju. Chwyciła drzwi – i wreszcie pozwoliła sobie spojrzeć w oczy. Były świetliste, nabrzmiewające łzami. – Proszę. Odejdź. Jej łzy wbiły go w podłogę. Nigdy nie chciał jej skrzywdzić – jak do tego doszło? Zatrzasnęła drzwi. Kliknął zamek. Marcus stał jak wryty. Jej emocje rozszarpały mu coś w środku. Czuł się, jakby krwawił uczuciami. Tyle uczuć się wylewało, że był bliski omdlenia. Położył jedną rękę na drzwiach i zdając się na instynkt, oparł się czołem o chłodne drewno.

Za drzwiami słyszał pociąganie nosem, potem niemal bezgłośny płacz. Ten dźwięk był dla niego torturą. Czuł jej rozpacz, jej żal; wiedział, że były prawdziwe. Nie chciał niczego więcej, tylko ją pocieszyć – ale ona nie chciała jego pocieszenia. Nie chciała jego. Wiedział, że jej powody były niesłuszne, że jej wnioski były niesłuszne. Zrozumiał, co powiedziała. Ale nic z tego nie wyjaśniało, dlaczego pomyślała, że uległ naciskom jej klanu. On ją przejrzał, ale ona, najwidoczniej, nie przejrzała jego. Kocham cię. Dlatego cię proszę – dlatego chcę, żebyś została moją żoną. Powiedziała, że chce, żeby ktoś w nią wierzył, ale ona nie uwierzyła w niego. Więc… co teraz? Wciągnął do płuc powietrze, próbował myśleć – i doszedł do wniosku, że to przegrana sprawa. Nie tutaj. Nie teraz. Chciała, żeby wyjechał, błagała go o to. A on też potrzebował samotności, wystarczająco daleko od niej, żeby spojrzeć na nich oboje – na siebie i na nią – trzeźwym wzrokiem. Wrócił do swojego pokoju, otworzył szafę, wyciągnął torbę i rzucił na łóżko. Stanął i chwilę myślał: powinien wziąć wszystkie rzeczy czy…? W każdym razie potrzebował świeżych ubrań. Emocje bulgotały w nim tak płytko pod powierzchnią, że nie mógł się na niczym skupić dłużej niż przez sekundę. Do czasu, kiedy umył się, ubrał i spakował, był już na tyle psychicznie pozbierany, by przekonać sam siebie, że wycofanie się w tej sytuacji jest dobrym posunięciem – dla niego i dla nich razem. Wziął torbę i opuścił pokój, zostawiając szeroko otwarte drzwi. Zszedł cicho po schodach; wciąż było bardzo wcześnie i nie miał ochoty nikogo spotkać, nie chciał nikomu niczego wyjaśniać. Nie postradał zmysłów, żeby tracić więcej czasu, ale czuł, że Niniver da mu jeszcze tylko jedną szansę – i to tylko dlatego, że zamierzał nalegać i nie ustąpić. Kiedy następnym razem się do niej zbliży – kiedy będą mieli następną okazję rozmawiać – będzie musiał załatwić to, jak należy. Będzie musiał mieć wszystkie argumenty zebrane i uporządkowane, jeśli w ogóle liczył, że uda mu się ją przekonać – Niniver Upartą, panią klanu Carricków – do zmiany zdania.

ROZDZIAŁ 14 Pędził co sił wewnętrzną drogą majątku Carricków. Kiedy wszedł do stajni osiodłać Neda, Sean, który mieszkał w tylnym szczycie poddasza, usłyszał go i zszedł na dół, zobaczyć, co się dzieje. Marcus zakładał siodło na rozłożysty grzbiet siwosza i widząc zbliżającego się Seana, jednym mrocznym spojrzeniem zamknął mu usta. Koniuszy podniósł obie ręce w uspokajającym geście. Ale nie odszedł. W końcu, zapinając popręg, Markus mruknął przez zęby: – Wyjeżdżam na jeden dzień. Dwadzieścia cztery godziny. Potem wracam i nie ma zmiłuj, zaczynam, gdzie skończyłem. Ona nas słyszała – dodał po chwili – ciebie i mnie, jak rozmawialiśmy tu wczoraj rano. Źle to zrozumiała i rozgniewała się. Potrzebuje jednego dnia, żeby się uspokoić i wszystko przemyśleć. Doradzałbym stanowczo, żebyście nie reagowali i w żaden sposób jej nie męczyli. – Złapał wodze, włożył stopę w strzemię i wskoczył na siodło. – I na Boga i naszą Panią, nie wspominajcie jej nic o mnie ani o małżeństwie. – Dobrze. Więc zobaczymy się jutro. – Sean kiwnął potulnie głową. Marcus wyjechał ze stajni na żwirowy podjazd i nie spojrzawszy za siebie, puścił Neda w galop. Miarowy tętent końskich kopyt, siła w skokach wielkiego konia trochę ukoiły jego emocje i skołatane nerwy iluzją, że coś czynnie robi. W rzeczywistości robił jedyne, co mógł w tamtym momencie – ustępował z placu, żeby walczyć następnego dnia. Przegrupować siły przed bardziej zdecydowanym atakiem. Zbliżając się do lokalnej drogi, zerknął na prawo i lewo i, tak jak przypuszczał, nikogo nie zobaczył. Wspominał dokładnie jazdę z Niniver z poprzedniego dnia. Zanim dotarli do tej drogi, wiedział, że coś zburzyło jej spokój, ale wcześniej w stajni tak dobrze ukryła swoją reakcję na jego rozmowę z Seanem, że nawet mu do głowy nie przyszło, że to tam zdarzyło się coś, co krańcowo zmieniło jej nastrój. Nawet wiedząc, że ich podsłuchała, nie uwierzyłby, że mogła zinterpretować ich słowa tak, jak to zrobiła. Owszem, klan aż się palił, żeby ich zeswatać; ludzie z jej klanu nie byli ślepi ani głupi. Ale to nie był powód, dla którego chciał Niniver za żonę. Mógł był jej po prostu powiedzieć, że ją kocha.

Nie ma to jak mądrość po szkodzie. Niestety, powinien był jej powiedzieć wcześniej, zanim podsłuchała jego gadkę z Seanem. Gdyby zrobił to teraz, pomyślałaby, że chce ją tylko udobruchać, nic więcej. Wciąż nie był w stanie jasno myśleć, ale przy całym zamęcie w jego głowie jedno stawało się oczywiste. Musiał znaleźć jakiś sposób na przekonanie Niniver, że naprawdę ją kocha. Coś o wiele bardziej przekonującego niż samo wypowiedzenie tych słów. Zamierzał spędzić dzień w domowym zaciszu, robiąc zwykłe rzeczy i pozwalając umysłowi wrócić do normalnego stanu. Potem mógł obmyślić plan. A rano wrócić do dworu Carricków i wznowić swoją kampanię. Bo jeśli coś było pewne, co nie podlegało rewizji, nawet nie wymagało świeżych przemyśleń – to niezachwiana wola Marcusa, żeby Niniver została jego żoną. Ani myślał się poddać. Jego wyjazd był czysto taktycznym odwrotem na bezpieczną pozycję. Ramsey McDougal ustawił konia w maskującym zagajniku za poboczem drogi. Zatrzymał się w miejscu, z którego miał pełen widok na ciągnące się do dworu pola Carricków, żeby jeszcze raz przemyśleć swój plan. I oto – niesamowite! – zobaczył wyjeżdżającego Cynstera. Było bardzo wcześnie, ledwie wstał dzień, a ten pędził jak szalony. Ramsey stał bez ruchu i patrzył. Pozycja przed zakrętem drogi zapewniła mu wyraźny widok twarzy Cynstera. Ramsey widział, jak jeździec na wielkim siwku rwie przez główną drogę, przesadza kamienny murek i jedzie dalej. Sądząc po kierunku i przytroczonej do siodła torbie, rywal Ramseya zdecydował się na odwrót… – No, no, no… – Ramsey postał jeszcze parę minut, głowiąc się, jakie będą następstwa wyjazdu Cynstera i co to może oznaczać dla niego. Przyjechał gotowy wprowadzić swój plan w życie, jednak przedsięwzięcie było ryzykowne, bez dwóch zdań. Tymczasem Cynster wyniósł się z własnej woli, więc mogło się okazać, że ten plan nie będzie Ramseyowi do niczego potrzebny. Spojrzał wzdłuż drogi dojazdowej na odległy dwór, ale wciąż było bardzo wcześnie. Wyprowadził konia z zarośli i ruszył dalej w stronę wsi Carsphairn. Tamtego popołudnia Niniver siedziała przy swoim biurku w bibliotece i wysilała umysł, żeby pojmował liczby i słowa, które czytała. Agent klanu z Dumfries napisał, że udało mu się dostać lepszą od spodziewanej cenę za część owiec, które wysłali

na sprzedaż. Zważywszy stan klanowego budżetu, zważywszy ostatnie doświadczenie z Carter Livestock, to była dobra wiadomość. Ledwie wykrzesała z siebie energię, żeby odnotować ten fakt. Ku jej zdziwieniu nikt nie napomknął o nieobecności Marcusa. Brak komentarzy był uderzająco zgodny i doszła do wniosku, że to on musiał coś komuś powiedzieć, zanim odjechał – coś, co wyjaśniało jego decyzję. Próbowała sobie wyobrazić, jaką historyjkę wymyślił, ale to tylko wzmagało ból głowy, który męczył ją od rana. Od tamtej dramatycznej sceny w sypialni, po której dobrą godzinę zalewała się łzami. Nie płakała, odkąd zmarł jej ojciec, ale odkrycie, że Marcus jest nie lepszy od innych jej konkurentów, i to, że musiała z nim zerwać, pogrążyło ją w jeszcze większej rozpaczy, i jeszcze większym poczuciu osamotnienia. Z jeszcze większą pustką w duszy. Wpatrywała się w list, który miała przed oczami, a wciąż go tak naprawdę nie widziała, nadal nie pojmowała jego wagi, kiedy dobiegły ją podniesione głosy z głównego holu. Te głosy – jeden Fergusona, drugi innego mężczyzny – zbliżały się. Nie docierały do niej słowa, ale miała wrażenie, że w korytarzu odbywa się jakaś kłótnia. Nagle otworzyły się drzwi i do środka wkroczył Ramsey McDougal. Zobaczył ją i uśmiechnął się szeroko. – Tu pani jest, moja droga! Wiedziałem, że to niepodobna, by w tak piękny dzień oddawała się pani interesom. Piękny dzień? Spojrzała w okno. Rzeczywiście świeciło słońce, ale ten widok nie stopił lodu, jaki czuła w środku. Odwróciła głowę i zobaczyła Fergusona, który wszedł za McDougalem, mierząc go surowym i ostro karcącym wzrokiem. – Wyjaśniłem panu McDougalowi, że jest pani zajęta. Ferguson miał pomięte ubranie, jakby próbował fizycznie nie dopuścić, żeby McDougal zakłócił jej spokój. – Dziękuję, Ferguson. – Nie odprawiła go, widząc, że ma aż nadto powodów obawiać się McDougala. Ferguson skierował wzrok na pokój i nie doczekawszy się od niej znaku, że ma się wycofać, obciągnął surdut i zajął pozycję przy otwartych drzwiach. Uspokojona, przeniosła wzrok na nieproszonego gościa. Przemierzał pokój w stronę biurka z przyjaźnie łagodną miną, ale jego wzrok był zbyt ostry, zbyt wytężony, kiedy rozglądał się po pokoju, i zbyt zaborczy i chciwy, kiedy

skoncentrował się na niej. – W jakiej sprawie życzył pan sobie mnie widzieć, panie McDougal? – Utrzymała ton bez wyrazu, ale w jej słowach nie było śladu ciepła ani zachęty, tylko proste rzeczowe pytanie. – Przyszedłem złożyć moje uszanowanie, moja droga… czysto towarzyską wizytę. Przez wzgląd na moją długą przyjaźń z pani bratem pomyślałem, że najmniejsze, co mogę zrobić, to służyć wspierającym ramieniem, w jakimkolwiek wymiarze będzie pani przydatne. Byłem zdumiony, słysząc, że klan zrzucił na panią tak ciężką odpowiedzialność. – Spojrzał krzywo na Fergusona. – Gruba niesprawiedliwość, moim zdaniem, ale gdyby potrzebowała pani jakiejkolwiek rady, z radością pomogę. Proszę na mnie liczyć. Doszedł do biurka i zatrzymał się przed jednym z foteli przed nim, wyraźnie czekając na jej zaproszenie, by zechciał usiąść. Niniver odchyliła się, lustrując go wzrokiem. Sądząc po komentarzach dotyczących jej przewodzenia klanowi, wydawało się jasne, że McDougal uważa ją za delikatną panienkę o słodkiej buzi, naiwną i niewyrobioną. Normalnie nie stawała na głowie, żeby prostować tego rodzaju przypuszczenia, nie wobec ludzi spoza klanu; nigdy nie wiedziała, kiedy ktoś taki może się przydać. Ale z McDougalem… – Panie McDougal. Tak się składa, że mam z panem na pieńku. Nie na żarty. – Och… – Uniósł niewinnie brwi, ale widziała w jego oczach, że szybko przegląda swoje czyny i zastanawia się, co ona wie. – Przez kilka ostatnich tygodni zachęcał pan kilku ludzi z mojego klanu do aktywnego ubiegania się o moją rękę, sprawiając tym poważne trudności mnie i mojej służbie. Zrobił okrągłe oczy, tym razem, jak przypuszczała, w szczerym zdumieniu. – Ach. – Przez moment był kompletnie zdezorientowany, nie wiedząc, czy ma wszystkiemu zaprzeczyć, po czym rozłożył ręce w geście znaczącym: „i co ja mam biedny powiedzieć?”, i przymilnie się uśmiechnął. – Przyznaję, moja droga, że w swym pragnieniu zyskania pani względów usiłowałem pokazać się w lepszym świetle przez porównanie z pani ludźmi. Miałem nadzieję, że oceni pani, co oni oferują, i w ten sposób, kiedy ja się zjawię, ujrzy pani mnie i moją troskę o pani pomyślność w korzystniejszym świetle. Doprawdy nie miałem pojęcia, że ci ludzie będą tak nieokrzesani, żeby sprawiać jakiekolwiek poważne problemy, i mogę tylko zdać się na pani łaskę. – Spojrzał jej śmiało w oczy. – Zapewniam, że sprawianie pani kłopotów nigdy nie było moją intencją.

Mierzyła go wzrokiem bez wyrazu. Nie jego intencją? Jak miał zamiar przekonać ją o swojej „trosce o jej pomyślność”, jeśli nie planował zdobyć roli jej wybawiciela od kłopotów, które powodowali zalotnicy z klanu? – Niezależnie od pańskich intencji, o których wciąż mam własne zdanie, zaszkodził pan mnie i mojemu klanowi, wywołując mnóstwo niepotrzebnego zamętu. Ze względu na pańskie czyny, ze względu na pańską przyjaźń z moimi braćmi, co nie jest okolicznością, która budziłaby moje zaufanie, nie jestem skłonna patrzeć na pana inaczej niż z podejrzeniem i pogardą. Nie wierzę panu, i to się nie zmieni. Nie ma pan tu czego szukać, więc życzę dobrego dnia. McDougal zbladł. Jego uśmiech zniknął. – Chyba może mi pani poświęcić godzinę swego czasu. Dać mi szansę wyjaśnić. – Nie interesują mnie pańskie wyjaśnienia. I jak pan widzi… – Wskazała plik listów do wysłania i co najmniej drugie tyle czekających na odpowiedź – …jestem bardzo zajęta. – Spojrzała przez długi pokój ku drzwiom. – Ferguson, zechciej, proszę, odprowadzić pana McDougala. Maska McDougala spadła; na odsłoniętej twarzy malowała się wściekłość. Gdyby byli sami, czuła to przez skórę, nie dałby się odprawić. Nawet teraz, zerkając na Fergusona, myślał o dalszej presji. Ale Ferguson patrzył mu w oczy. I czekał. McDougal wziął się w karby, ale wciąż miał rozpaloną twarz. Zachowując sztywną poprawność, skłonił głowę. – Jak sobie pani życzy, pani Carrick. Mam nadzieję, że spotkamy się znowu w innych okolicznościach. Patrzyła, jak idzie do wyjścia. Minął Fergusona i nie spoglądając za siebie, wyszedł z pokoju. Ferguson odwrócił się i ruszył za nim, zamykając za sobą drzwi. Niniver ani drgnęła. Powiedziała McDougalowi prawdę; nie wierzyła mu. Na pewno go nie lubiła. Ale czy on tak bardzo różnił się od innych? Od wszystkich mężczyzn, którzy, w takim czy innym stopniu, smalili do niej cholewki? Dla nich wszystkich była marionetką, pionkiem w grze, czymś, co można zdobyć, wykorzystać i wcześniej czy później wyrzucić w kąt. Czymś – nie kimś. Panią klanu, a nie kobietą. Żaden z nich nie był zainteresowany samą nią, jako osobą. Myślała, że Marcus jest inny, ale… Zasępiła się, próbując skupić się na tym, jak Marcus odnosił się do niej – czy z nim było inaczej, czy nie? – ale wezbrały w niej uczucia, jej wciąż zbyt żywe emocje, które spychały na bok myślenie. Nie chciała pogrążać się znowu w tamtych uczuciach; pławienie się w nich było czymś niezdrowym, wysysało z niej siły i nie pozwalało patrzeć przed siebie.

Krzywiąc usta, wyprostowała się i wygładziła leżący przed nią list od agenta z Dumfries. Musiała odpowiedzieć. Musiała pozbierać kawałki swego życia i przestać rozmyślać o tym, co mogło było być. Nie minął nawet dzień bez Marcusa, a już się zjawił pierwszy irytujący samiec. Skrzywiła się na tę zbłąkaną myśl. Ale pozbyła się McDougala sama; nie potrzebowała do ochrony Marcusa. I na szczęście, bo go nie było. Znów była sama – i nawet jeśli czuła się jeszcze bardziej osamotniona niż przedtem – to była tylko iluzja. Musiała wrócić do tego, jak radziła sobie wcześniej – nim zaryzykowała, prosząc o pomoc Marcusa, nim świadomie wystawiła na ryzyko swoje serce. Wyjęła czystą kartkę, ułożyła na podkładce i sięgnęła po pióro. Zaczęła pisać odpowiedź do agenta. Kiedy postawiła ostatnią kropkę, podpisała się: Niniver, pani Carrick… Kim była Niniver, pani Carrick? Kim teraz była? Zaglądając w siebie, doszła do wniosku, że nie jest tą samą młodą kobietą, którą była dziesięć dni wcześniej. Czy dziesięć dni wcześniej poradziłaby sobie tak szybko z McDougalem? Z taką samą pewnością siebie, która pozwoliła jej tego typa bezwzględnie odprawić? Dawno temu posiadła mądrość bycia uczciwą wobec siebie; musiała przyznać, że ostatnie dziewięć dni bardzo ją zmieniło. Była silniejsza, bardziej pewna siebie. Mniej uległa, inaczej niż przedtem zdolna otwarcie powiedzieć nie. Przyglądała się listowi, potem uniosła głowę i niewidzącym wzrokiem patrzyła w przestrzeń. Cokolwiek mogła zarzucić Marcusowi, swoją nową siłę zawdzięczała jemu. Po chwili odsunęła wszystkie myśli o nim. Wystarczyło, żeby na sekundę przywołała jego obraz, i emocje brały górę nad racjonalnym myśleniem. – Muszę być panią Carrick. – Spojrzała na rozłożone przed nią listy. Z zaciśniętymi ustami sięgnęła po nóż do papieru. Tamtego wieczoru Niniver siedziała w tym samym co zwykle fotelu w salonie, ze skrzyżowanymi nogami, machając leniwie jedną stopą i zastanawiając się, kiedy wreszcie Ferguson zjawi się z herbatą. Nie miała pojęcia, w jaki sposób wcześniej wypełniała swoje wieczory, ale była absolutnie pewna, że nigdy nie czuła się tak… rozkojarzona. Tak znudzona, tak niczym niezainteresowana. Po prostu nie wiedziała, co ze sobą począć. A wszystko z powodu nieobecności mężczyzny, który zaledwie dziesięć dni temu

nie był częścią jej życia. Po tym, jak posłała do diabła Ramseya McDougala, przymierzyła się do – jak to nazwała – „bycia panią Carrick”. Dziwne, bo nigdy przedtem nie myślała o sobie jako „pani Carrick”, ale teraz miała poczucie, że naprawdę wchodzi w tę rolę. Zaczęła widzieć siebie jako panią klanu. Hildy, jak zwykle, jadła z nią kolację. Większość czasu przy stole spędziły w milczeniu. Niniver nie mogła sobie przypomnieć, jakich tematów używały przedtem dla wypełnienia czasu – chyba że w erze przed Marcusem też tak milczały. Miała niejasne podejrzenie, że to drugie było prawdą, i tylko dzięki ostatnim dniom mogła sobie tę prawdę uświadomić. Upływały minuty i pozwoliła wrócić myślom do innej drobnej irytacji. Próbowała sobie przypomnieć, gdzie zostawiła swoją ulubioną wstążkę z małą kameą, którą przypięła do niej tego rana. Nosiła wstążkę na szyi przez większość dnia, ale zdjęła ją podczas pracy w bibliotece. Myślała, że zostawiła ją na brzegu biurka, ale mimo poszukiwań nie mogła jej znaleźć. Oczywiście nie do końca wierzyła własnej pamięci i teraz już wcale nie była pewna, gdzie zostawiła tę wstążkę. Musi powiedzieć pani Kennedy, żeby pokojówki, sprzątając, miały oko na jej zgubę. W końcu Ferguson zjawił się z herbatą. Wypiły po filiżance, po czym nie ociągając się, wstały i opuściły salon. W galerii Hildy zatrzymała się przy mansardowych schodach. – Dobranoc, kochanie. Śpij dobrze. – Ty też. Do zobaczenia rano. Rozstały się i Niniver wróciła do swego pokoju. Poczuła niemal radosną ulgę, kiedy otuliły ją spokój i cisza własnej przestrzeni. Przebrała się bez pośpiechu w nocną koszulę i weszła do łóżka. Leżąc na plecach przykryta po szyję, patrzyła nieruchomo w sufit i czuła, że osiągnęła pewien spokój, względną jasność umysłu. Była w stanie myśleć jeśli nie o samym Marcusie – tu wciąż brały górę emocje – to przynajmniej o sobie. Musiała pomyśleć, co teraz zrobi, w jakim kierunku chce pokierować swoim życiem. Marcus odszedł, ich romans dobiegł końca, ale jej czas z nim – jego czas z nią – zmienił ją. Wprowadził ją, może nie na inną, ale na następną ścieżkę, z której mogła skorzystać. Patrząc wstecz, patrząc w głąb, powiedziałaby, że jeszcze dziesięć dni temu brakowało jej niezbędnej wiary w siebie, a poproszenie go o pomoc – i wszystkie dnie i noce, które spędzili razem – przysporzyło tego istotnego elementu, wyzwoliło i wzmocniło kobietę, jaką naprawdę była.

Kobietę, jaką powinna być. Kobietę, jaką chciała być. Ta nowa kobieta, kobieta, jaką się stawała, czuła się dobrze w swojej skórze. Z każdym krokiem dalej w przemianę – z każdym czynem takim jak odprawienie McDougala, kiedy stawiała żądanie i używała swej nowej wewnętrznej siły – czuła się pewniej na własnych nogach. Czuła się bardziej sobą. Zmiana w niej była prawdziwa. Przemiana była prawdziwa. Wzięła głęboki oddech, i nadal wpatrzona w sufit, odwołując się do swej nowej siły, do swego rosnącego spokoju ducha, pozwoliła myślom poszybować do Marcusa. Próbowała przebić się przez chmury własnych emocji. I chociaż te zdawały się wolno rozstępować, jedyne, co wyczuwała poza nimi, to ziejąca pustka. I, niestety, to też było prawdziwe. Wystawiła na ryzyko swoje serce, i on je zabrał. I nic na to nie mogła poradzić. Marcus siedział za biurkiem w swoim gabinecie w Bidealeigh i patrzył ponurym wzrokiem na rozłożony list. Dominic, hrabia Glencrae, miał zwyczaj stawiać sprawy jasno. Napisał, że Ramsey McDougal został skazany na banicję ze swoich ziem rodowych za to, że chcąc wymusić małżeństwo z córką przywódcy sąsiedniego klanu, próbował ją zgwałcić. Nie udało mu się tylko dlatego, że bracia dziewczyny przyjechali w samą porę, by ją ocalić. McDougal został natychmiast wygnany, a jego rodzina go wydziedziczyła. Dominic doradzał Marcusowi, by w razie odkrycia, że McDougal kręci się gdzieś w okolicy, nie czekał z przepędzeniem drania, aż ten da mu jakiś pretekst. Marcus pociągnął łyk wybornej whisky pochodzącej z tego samego źródła co ten niepokojący list. Podjął już decyzję, że wróci do dworu Carricków z samego rana. I że kiedy tam dotrze, będzie miał tylko jedno zadanie – przekonać Niniver, by została jego żoną. Ponieważ nie zamierzał spuszczać jej z oczu, dopóki się nie zgodzi, nic jej nie groziło ze strony McDougala ani nikogo innego. Choć przy najbliższej okazji chciał porozmawiać z Godfreyem Riddlem, miejscowym sędzią pokoju, i pomyśleć, co da się zrobić z McDougalem. Wyrzucając z myśli McDougala, Marcus skoncentrował się z powrotem na swym głównym celu – podstawowym, najważniejszym i, aż do jego osiągnięcia, jedynym celu: przekonaniu Niniver, żeby za niego wyszła. Nie mógł doczekać się świtu. Krzywiąc się z niechęcią do samego siebie, znowu wspominał ich poranne

rozstanie. Wysączył szklankę i odstawił na bok. Dlaczego nie powiedział, że ją kocha? To była najprostsza prawda i przecież nie tak trudno byłoby wypowiedzieć te słowa. Taka deklaracja, tak potężna w swej prostocie, powstrzymałaby Niniver w jej toku myślenia. Zażegnałaby jej poczucie zdrady i pozwoliłaby mu do niej dotrzeć. Mogliby rozmawiać. Byłoby jeszcze lepiej, gdyby powiedział jej wcześniej, zamiast… Chcąc, nie chcąc, musiał się zmierzyć z niewygodną prawdą – że był na tyle tchórzem, by chcieć jakiegoś potwierdzenia, że ona też go kocha. To ta jego tchórzliwa potrzeba pewności popychała go do rozmaitych zalotów. One były nie tyle dla niej, co dla niego samego. I, jak zwykle, Los przejrzał jego grę, zaśmiał się i podstawił mu nogę. W niebudzący wątpliwości sposób. Gdyby położył swe serce na dłoni i zwyczajnie się oświadczył – podjął ryzyko, zamiast przeciągać zaloty dla zdobycia jakiejś iluzorycznej pewności – Niniver nie miałaby czego podsłuchać… I nic by jej nie dało mylnego przekonania o jego intencjach. Ale stało się i wiedział, że teraz będzie musiał starać się jeszcze bardziej, żeby to wszystko odkręcić. Żeby mu uwierzyła, że nie jest tak, jak myśli. I nie miał zamiaru z tym zwlekać. Nie był w nastroju, żeby bezsensownie tracić więcej czasu. Tym razem gotów był – słownie, metaforycznie i w każdy inny dostępny mu sposób – złożyć swoje serce u drobnych stóp Niniver Carrick. I zostawić je tam, gdzie było jego miejsce. Miała władzę nad jego sercem od lat, ale z powodu źle pojmowanej potrzeby jej chronienia nigdy się do tego nie przyznał. A jeśli ona go nie kocha w taki sam sposób? Trudno. Będzie starał się i walczył, i po prostu tam pozostanie przy niej, chroniąc ją i troszcząc się o nią. Aż kiedyś go pokocha.

ROZDZIAŁ 15 Niniver obudziła się na śpiew ptaków, z krążącym w jej głowie słowem „prawdziwe”. Pomroka snu przyćmiewała jej myśli; na wpół przytomna, jeszcze zaspana, pozwoliła świadomości błądzić. Wróciła do chwil, minut i godzin, które spędziła z Marcusem. Tu, w swoim łóżku. W tym domu. Do wspólnych przeżyć, wspólnych doznań. Do wspólnej radości. To wszystko też było prawdziwe. To olśnienie, nagłe zrozumienie prostej rzeczy, głęboko zapadło w jej serce. Zasępiła się i otworzyła oczy. Rozejrzała się po pokoju. Prawdziwe. Jak to? Próbowała się bronić, wymyślić argument, który by temu przeczył… – A niech to! – Już całkiem przebudzona, obróciła się na plecy. – Ale ja go słyszałam. I Seana. Ale czy to, że klan chciał wydać ją za Marcusa, musiało znaczyć, że z tego powodu on chciał się z nią ożenić? Wiem, że klan chce, żebym się z tobą ożenił, ale przecież nie dlatego proszę cię o rękę. – O mój Boże. – Powiedział, że ma inny powód, ale uznała jego słowa wyłącznie za argument przeciwko jej prawdzie, za oczywisty sposób, by ją przekonać, że to, co podsłuchała, nie oznaczało tego, co myśli. Założyła, że Marcus udaje, że każdy powód, który poda, będzie wymyślony tylko po to, żeby zgodziła się za niego wyjść. Czuła, że już chciał jej przysiąc, że ją kocha, i byłaby zmuszona zarzucić mu kłamstwo. A jeśli mówił prawdę i rzeczywiście chciał się z nią ożenić? Nie dlatego, że klan tego żądał, lecz z innego powodu? Zaufała mu. Najpierw instynktownie, ale instynkt jej nie oszukał. Marcus jej nie zawiódł. Naprawdę nie było powodu, żeby nagle zaczęła wątpić w swój wewnętrzny głos. Żadnego powodu, by mu nadal nie ufać – by nadal nie wierzyć, że nie zrobiłby świadomie niczego, co by mogło ją zranić. To była ta jedna prawda, której musiała się trzymać: wciąż mu bezgranicznie ufała, a on nie dał jej żadnego powodu do zmiany postawy.

Lecz to, że chciał ją za żonę niezależnie od woli klanu, nie znaczyło jeszcze, że ją kocha. Było jej z nim dobrze. Uwielbiała spędzać z nim dni i noce. Czuła się pewniej i bezpieczniej, kiedy on znajdował się przy niej, i łatwiej radziła sobie ze wszystkim, co musiała robić dla klanu. Ale żeby to wszystko mieć, nie potrzebowała ślubu. Miała jednak niemal pewność, że to jest cena, której będzie od niej oczekiwał. I będzie w tym uparty. Nie chciała ryzykować małżeństwa, nawet dla niego, ale też nie chciała go stracić, póki to nie będzie konieczne. Rozważanie w tym przypadku, co byłoby najlepsze dla klanu, nie pomagało. Gdyby mogła zaakceptować powód, dla którego Marcus chciał się z nią ożenić, to potencjalne korzyści dla klanu były ogromne, nawet pomijając problem sukcesji. Gdyby zaś jego powód był dla niej nie do przełknięcia, klan miałby się lepiej pod jej rządami, gdyby pozostała niezamężna. Wszystko więc sprowadzało się do pytania, dlaczego Marcus chciał ją poślubić. A więc…gdyby miała odłożyć na bok obowiązki wobec klanu i pozwolić sobie – tej nowej, silniejszej kobiecie, którą się stawała – zdecydować, to… Jeśli mnie kocha, wyjdę za niego jutro. Niewiele wiedziała o miłości, czym ona jest ani jak ją rozpoznać. Jej matka osierociła ją we wczesnym dzieciństwie; Niniver zachowała tylko mgliste wspomnienie swojego wujka i ciotki, rodziców Thomasa. Nie miała prawdziwego przewodnika, ale zawsze czuła, że dla kobiety miłość jest najlepszą ochroną w małżeństwie. Tylko miłość mogła skłonić Niniver do oddania ręki Marcusowi. Jeśli mnie kocha. Jak miała się dowiedzieć? Trochę niespodziewanie odpowiedź wpadła jej do głowy tuż za znakiem pytania. Uśmiechnęła się do siebie, wyskakując z łóżka. Dawna Niniver nigdy by się na to nie odważyła… Chcesz wiedzieć, to pojedziesz i go zapytasz. Czy ty mnie kochasz? Cztery proste słowa, od których zależała ich przyszłość. Marcus jadł w saloniku śniadanie, kiedy weszła pani Flyte z chmurą na zwykle radosnej twarzy. – Mindy znalazła to na werandzie. Przed chwileczką. – Podała Marcusowi małą, pękatą, opieczętowaną paczkę. – Pod samymi drzwiami to było. Pojęcia nie mam,

dlaczego nie zapukali. A Flyte mówi, że nikogo nie widział i nie słyszał, odkąd zeszliśmy na dół. – Dziękuję. Pani Flyte dygnęła i wyszła. Marcus obejrzał przesyłkę – jakiś nieregularny przedmiot opakowany w kartkę papieru zapieczętowaną lakiem. Jego imię i nazwisko było nabazgrane męską ręką. Wcisnął palec pod pieczęć, złamał ją i wysypał zawartość. Na stół wypadła wstążka z małą kameą i złożony liścik. Nie widział wcześniej kamei, ale ta wstążka… rozpoznał ją natychmiast. Widział ją wielokrotnie na szyi Niniver. Odłożył widelec, rozłożył liścik i przeczytał: Mam ją. Jeśli chcesz ją jeszcze zobaczyć, przyjedź do starej kopalni ołowiu, tam gdzie stoi jeszcze stara brama. Przyjedź sam. Nie mów nikomu i nikogo nie zawiadamiaj. Jesteś obserwowany. Jeśli spróbujesz podnieść alarm, nie zobaczysz jej więcej żywej. Przyjedź sam. Teraz. Albo już nigdy nie zobaczysz słodkiej Niniver. List był oczywiście bez podpisu. Marcus przyglądał się pismu i pomyślał o liście na swoim biurku, tym z Glencrae. Robota McDougala? Spakował już swoją torbę i zostawił przy drzwiach frontowych. Kazał już Johnny'emu osiodłać Neda i wyprowadzić. Z jak bliska jestem obserwowany? Zaryzykować i zostawić list, żeby Johnny go doręczył? Zaryzykować i powiedzieć Flyte'owi? Liczyć na to, że kiedy pojadę do kopalni, ten obserwujący pojedzie za mną? Siedział jeszcze kilka minut przy stole, ale w końcu wstał, poszedł do gabinetu i zostawił na środku biurka list z Glencrae, liścik od porywacza Niniver i jej wstążkę z kameą. Nie mógł zrobić niczego więcej. Ale gdyby coś się stało i miał nie wrócić, biurko będzie pierwszym miejscem, które jego ojciec i bracia przyjdą sprawdzić. Wyszedł, zamykając za sobą drzwi, i zawołał do pani Flyte, że wychodzi pojeździć i jeszcze wróci po torbę. Założył rękawiczki i wyszedł z domu. Johnny i Ned czekali. Stajenny przyglądał mu się podejrzliwie, gdy Marcus nie odwzajemnił jego uśmiechu. Naprawdę nie miał do tego głowy. Musiał odbić Niniver i tylko o tym był w stanie myśleć.

Czy to Ramsey McDougal ją porwał, czy ktoś inny, nie miało żadnego znaczenia. Ktoś ją więził. Przede wszystkim musiał ją ratować. Na zemstę będzie czas później. Spiął łydkami konia i pognał do starych kopalń. Opuszczone dawno temu stare kopalnie ołowiu leżały na północ od majątku Carricków. Ziemia należała do Korony, co znaczyło, że nikt się nią nie zajmował i teren wokół kopalń był gęsto zarośnięty. Dla Marcusa jak dla większości mężczyzn, którzy dorastali w tej okolicy, w czasach dzieciństwa kopalnie miały magnetyczną siłę przyciągania i wszyscy, mimo zakazów, wypuszczali się tu na ryzykowne zabawy. Od ostatniego razu, kiedy Marcus zbliżył się do którejś z kopalń, minęło kilkanaście lat. Nie wiedział, ile dokładnie ich było, ale tylko przy wejściu do jednej wciąż stała wieża wyciągowa. Dojazd do kopalni zajął mu ponad kwadrans. Wejście było łukowatym otworem wydrążonym w zboczu wzgórza. Tuż przed nim stała skorodowana wieża okalająca otwór w skale. Ścieżka do kopalni, choć porośnięta kępami trawy, ciągle była widoczna. Prowadziła do względnie przejrzystego placu przed samym wejściem, ale wszędzie dokoła było gęsto od drzew i zarośli, w których wygodnie mógł się ukryć obserwator. Marcus objechał szerokim łukiem wejście, ale wypatrzył tylko pojedynczego konia uwiązanego do drzewa niedaleko kopalni. Z męskim siodłem. Ani śladu innego konia czy powozu, ale Niniver była tak lekka, że porywacz mógł ją bez trudu przywieźć na swoim koniu. Wydawało się jednak mało prawdopodobne, żeby przyjechała tu bez oporu, z własnej woli. Usiłował nie myśleć, co mogło się było wydarzyć, jednak te nie do pomyślenia wizje popędzały go ku kopalni. Podjechał do końca ścieżki i zsiadł z konia przed samym wejściem. W środku było ciemno, ale gdzieś z głębi tunelu dochodziło światło. – Niniver? Nie zdziwił się, kiedy odpowiedziała mu tylko cisza. Czując się coraz bardziej ponuro, zwinął w pętlę wodze Neda i przywiązał je do siodła. Chociaż z natury krnąbrny, Ned był mu oddany; mógł sobie pochodzić, ale nie uciekłby za daleko i zawsze przyszedłby na jego gwizd. A gdyby Marcusowi coś się stało, nikomu innemu nie pozwoliłby się do siebie zbliżyć. W ostateczności sam wróciłby do Bidealeigh, a może do stajni Carricków.

Marcus odepchnął Neda i stanął twarzą do wejścia. Przekrzywił głowę, nasłuchiwał, ale nadal nie słyszał żadnego dźwięku. Wyprostował się i zagłębił w ciemność. Prawie natychmiast musiał się zgarbić, żeby nie uderzyć głową w sufit chodnika. Korytarz prowadził w głąb wyrobiska i – tak jak myślał – paliło się tam światło, najpewniej lampa, gdzieś za pierwszym zakrętem. Minął ciasne przewężenie, obszedł łagodny zakręt w lewo i odkrył, że lampa jest jeszcze dalej, za następnym zakolem w prawo. Ale nagle światło wydało mu się silniejsze. – Niniver? Przyspieszył kroku i pokonał następny zakręt. Lampa stała po jednej stronie chodnika. Rozejrzał się szybko, przemierzył krąg światła, ale nie było tam nikogo ani niczego innego. Tylko lampa… Trzask! Rozłupywane drewno. Spojrzał w stronę wejścia. Trzask! Skrzypienie skały. Zaklął i rzucił się w powrotną drogę, przez krąg światła i drugi zakręt. Przebiegł następny odcinek, minął pierwszy zakręt – zdążył zobaczyć ciemną sylwetkę na tle dziennego światła wlewającego się przez wejście do kopalni, człowieka, który walił potężnym młotem w belkę podtrzymującą strop nad ciasnym zwężeniem. Z ogłuszającym hukiem strop się zawalił. Marcus cofnął się gwałtownie poza zakręt korytarza, potknął się i padł jak długi. Kamienie spadały i latały w powietrzu. Zakrył ramionami głowę i podciągnął nogi. Próbował nie oddychać, kiedy zasnuła go chmura dławiącego pyłu. W końcu grzmot ucichł. Podniósł wolno głowę. Otworzył oczy, ale teraz leżał w głębokiej ciemności. Podmuch powietrza musiał zgasić lampę. Ostrożnie wyprostował kończyny i podźwignął się do siadu. Na pewno miał rany, siniaki, zadrapania, ale niczego sobie nie złamał. Skądś spoza zwałowiska usłyszał głos Ramseya McDougala: – Świetnie! Żegnaj, Cynster. Pewnie mnie nie słyszysz, ale gdyby jednak, myślę, że powinienem ci podziękować, że chwyciłeś przynętę i zjawiłeś się tak szybko. A jeśli żyjesz, pozwól, że oszczędzę ci trochę czasu, ten chodnik jest zawalony i nie ma drogi wyjścia. Więc zostawiam cię, żebyś zrobił spokojnie rachunek sumienia. I jadę

zająć twoje miejsce. Tak czy inaczej, Niniver Carrick z całym swoim wianem będzie moja. Marcus nie odpowiedział. Słuchał oddalających się kroków McDougala, aż zapadła cisza. Zakłóciło ją następne, długie i złowieszcze, trzeszczenie skały. Marcus skrzywił się; teraz, kiedy jego wzrok przystosował się do mroku, ciemność nie była całkiem czarna. A powinna była. Skądś dochodziło światło, tym razem od strony wejścia. Powoli wstał. Przedostał się przez pryzmę gruzu w zakolu chodnika i stanął przed ścianą skruszonej skały. Wypełniała ona przestrzeń, gdzie chodnik się zwężał, ale pozostała mała szczelina, wysoko po jego lewej. Drewniany stojak po lewej stronie zwężenia został w swoim miejscu i wciąż była do niego przytwierdzona część podpory stropowej. Ogarnęła go ulga. Nie zdawał sobie sprawy, że do tego czasu wstrzymywał oddech. Nabrał powietrza, uważając, żeby nie wciągnąć do płuc za dużo pyłu. Szybko przebiegł rękami po ścianie zwałowiska. Po prawej stronie, gdzie podpory nie wytrzymały, okazała się dużo grubsza i nie było mowy, żeby się tamtędy przekopać na zewnątrz. Ale po lewej… podstawa była gruba, lecz na samej górze w lewym rogu pchnął i poruszył małą lawinę luźnych kamieni z odłamkiem skały wielkości ręki. Zaczął wyciągać i wypychać kamienie, powiększając dziurę. Kawałek po kawałku. Następny głęboki, przeszywający zgrzyt. Częściowe zawalenie chodnika osłabiło całą konstrukcję; rozdzierający jęk skały zapowiadał, że wkrótce, wcześniej czy później, runie cały chodnik. Nie tracił oddechu na przekleństwa. Nie zwalniał. Nie mógł się poddać. Pomijając, jak bardzo chciał żyć, była jeszcze Niniver, którą musiał ocalić. Ramsey McDougal został skazany na banicję za próbę gwałtu. Niniver nie wiedziała o tym. Nikt z klanu o tym nie wiedział. Musiał się stąd wydostać, żeby zażegnać nieszczęście. Niniver podjechała pod stajnię w Bidealeigh z pięcioma chartami biegnącymi za Oswaldem. Zabrała psy na wypadek, gdyby musiała wyjaśniać powód swej wizyty. Choć teraz, skoro postanowiła zapytać Marcusa, czy ją kocha, czy nie, była absolutnie zdecydowana zrobić to jak najszybciej, bez zbędnych wstępów. Stajenny ostudził jej nadzieje.

– Pan Cynster niedawno wyjechał, moja pani. – Och. Wiesz dokąd? Myślisz, że na długo? – Nie słyszałem, dokąd się wybiera, ale pojechał w tamtą stronę. – Wskazał północny zachód. – Chyba nie na długo. Pani Flyte mówiła, że jedzie do dworu Carricków i że zostawił przed drzwiami spakowaną torbę i ma po nią wrócić. – Aha. – To brzmiało obiecująco. – To może wejdę do środka i zostawię wiadomość. – Zachęcającą. Stajenny trzymał konia, kiedy zsiadała. – Zaraz wracam. – Kazała chartom siedzieć i zostać. Usiadły posłusznie, ale zawyły, kiedy odeszła. Pani Flyte na jej widok cała się rozpromieniła. – Pani Carrick! – Otworzyła szerzej drzwi. – Niestety, pan wyjechał, ale powiedział, że wróci. – Spojrzała w bok na torbę Marcusa. – Czy pan Cynster spodziewał się pani? – Nie, nie byliśmy umówieni. Jeździłam, żeby wybiegać swoje charty, i pomyślałam, że zajrzę na chwilę. – Niniver zaczęła zdejmować rękawiczki. – Chciałabym mu zostawić wiadomość… – Oczywiście, moja pani. – Pani Flyte cofnęła się. Niniver weszła do niewielkiego przedpokoju. Gospodyni zamknęła drzwi i wskazała jej drogę do gabinetu Marcusa. – Jestem pewna, że pan Cynster nie będzie miał nic przeciwko temu, jeśli skorzysta pani z jego biurka. Papier trzyma w górnej prawej szufladzie. – Dziękuję. Pani Flyte otworzyła drzwi gabinetu i gestem zaprosiła Niniver do środka. – Wybaczy mi pani, zostawiłam garnek na kuchni i muszę stale mieszać. Flyte pojechał na targ, pokojówka ma wolne, więc jestem tu tylko ja, ale proszę dzwonić, jeśli będzie pani czegoś potrzebować. – Nie zajmie mi to długo. Pani Flyte dygnęła i pospieszyła korytarzem do kuchni. Niniver podeszła do biurka i spojrzała w dół – na swoją ulubioną wstążkę, pieczołowicie zwiniętą i umieszczoną po jednej stronie podkładki. Ale…skąd? Podniosła ją, obejrzała jedwabną wstążkę, sprawdziła kameę; obie rzeczywiście należały do niej. Ale skąd… Wybrała tę wstążkę poprzedniego dnia rano, dla polepszenia sobie nastroju, bo tę najbardziej lubiła… Po wyjeździe Marcusa. Nosiła ją przez całe przedpołudnie i zdjęła po lunchu.

Skąd ona się wzięła na biurku Marcusa? Zobaczyła, że na podkładce leżą jeszcze dwa listy, jeden obok drugiego, starannie rozłożone, jakby miały zwrócić na siebie uwagę każdego, kto wejdzie do pokoju. Jeden był elegancko napisanym długim listem, drugi nabazgrolonym liścikiem. Wzięła pierwszy i przeczytała, z ponurą satysfakcją, bo nagle stało się jasne, dlaczego ani ona, ani Marcus, nie wierzyli za grosz Ramseyowi McDougalowi. Odłożyła list z Glencrae i wzięła drugi. Kiedy przebiegła oczami te kilka linijek, odpłynęła z niej krew. Po ostatnim zdaniu jej serce się zatrzymało. To jest pułapka. Pułapka na Marcusa. Na moment ogarnęła ją panika, serce skoczyło do gardła i zaczęło walić jak oszalałe, ale wzięła głęboki oddech i zatrzymała powietrze. Wzięła się w garść, odwołała do swej nowej silniejszej jaźni kobiety, która panuje nad swoim życiem. Marcus wszedł w tę pułapkę świadomie. Podejrzewał, że to pułapka – dlatego jako dowód zostawił te dwa listy i wstążkę – a jednak pojechał tam i nikomu nic nie powiedział. Nie wszczął alarmu, bo nie chciał ryzykować. Po prostu. Przyjechała zapytać, czy ją kocha, ale po co komu słowa wobec takich czynów? Postanowił ją ratować, nie myśląc o sobie. A ktokolwiek za tym stał – Ramsey McDougal? – wiedział, że może użyć jej za przynętę. Wiedział, że to ona jest piętą achillesową Marcusa. Dlatego że Marcus ją kochał. Nie potrzebowała innych prób ani dowodów, ani zapewnień. Teraz ja muszę ratować jego. Powiedział, że chce z nią dzielić przyszłość. Nie mieliby czego dzielić, gdyby umarł. Odłożyła na miejsce list i swoją wstążkę. Wyszła z gabinetu i prawie pobiegła do kuchni. – Pani Flyte… Gospodyni spojrzała znad garnka, w którym mieszała. – Tak, moja pani? – Pan Cynster jest w poważnym niebezpieczeństwie, bardzo możliwe, że idzie o jego życie. Pojechał na spotkanie, myśląc, że jakiś porywacz wziął mnie jako zakładniczkę, ale, jak widać, jestem wolna i nic mi nie jest. Pojechał do jednej ze starych kopalń ołowiu, tej, przy której jeszcze stoi wieża wyciągowa. Wie pani, która to jest?

Oczy pani Flyte robiły się coraz okrąglejsze. – O mój Boże! – Odrzuciła swoją chochlę, wytarła ręce w fartuch. – Przykro mi, ale nigdy nie byłam przy starych kopalniach. Wiem tylko mniej więcej, gdzie one są, ale o samych kopalniach nic a nic. – Ja tak samo… – Podczas gdy wszyscy miejscowi chłopcy dorastali przy tych kopalniach, i w kopalniach też, niewiele dziewcząt zapuszczało się w podejrzane miejsca. – Może Johnny będzie wiedział. Kiedy pani Flyte odstawiła z kuchni garnek i razem poszły do stajni zapytać Johnny'ego, ten pokręcił głową. – Żałuję, moja pani, ale nie urodziłem się w tych stronach, tylko na północ od Ayr. Pan mnie tu ściągnął, bo znam się na koniach. Niniver słabo widziała swoje szanse znalezienia Marcusa, gdyby miała jeździć po całej okolicy gęstej od starych wyrobisk. Wszystkie charty, czując jej niepokój i stres, cisnęły się do jej nóg i wpychały głowy pod ręce. Spojrzała na nie uważniej i doznała olśnienia. – Oczywiście. – Zwróciła się do stajennego. – Niektóre moje charty węszą górnym wiatrem. Czy pan Cynster pojechał na Nedzie? – Tak, moja pani. – Szybko, przynieś mi koc Neda. – Odwróciła się do pani Flyte. – Pan Cynster przywiózł wczoraj ubrania, które nosił przez kilka ostatnich dni. Uprała je pani? – Nie, są w pralni. Mindy przyjdzie jutro, żeby zrobić pranie. – Świetnie. – Niniver chwyciła panią Flyte za ramię i błagalnie ścisnęła. – Proszę mi przynieść koszulę pana Cynstera, ostatnią, którą miał na sobie. Będzie na niej jego zapach i jak dobrze pójdzie… – Spojrzała na charty – …moje psy złapią trop i jego, i Neda. – Ale przecież nie może pani jechać sama… – Pani Flyte zawiesiła głos. – Mój Boże, Flyte'a nie ma, a inni mężczyźni są dzisiaj w polu, daleko stąd na wschód. Potrząsnęła stanowczo głową, nim gospodyni skończyła zadanie. – Nie mogę na nich czekać. – Nie wiedziała, skąd brała się ta pewność, ale wiedziała, że musi jechać i znaleźć Marcusa teraz. Że musi znaleźć go szybko, jeśli chce w nagrodę spędzić z nim życie. Johnny wrócił z ciężką końską derką. – Zostaw ją tu na chwilę przy psach i pójdź osiodłać konia dla siebie. Chcę, żebyś zawiózł wiadomość do Vale. Odwracając się do pani Flyte, znowu chwyciła ją za ramię i skierowała do domu. – Potrzebuję tej koszuli. Ja w tym czasie napiszę wiadomość dla rodziców

Marcusa, jego siostry i mojego kuzyna Thomasa. – Dobrze, moja pani. – Pani Flyte dygnęła i bez dalszych protestów pospieszyła do domu. Niniver wróciła do gabinetu Marcusa, wyjęła papier, pióro i napisała szybko jeden krótki list, mówiący, co się stało, co jej zdaniem dzieje się z Marcusem, i co proponuje zrobić. Kiedy wstała ze złożoną i zapieczętowaną kartką, pani Flyte zjawiła się z koszulą Marcusa. – Świetnie. Dziękuję. Kiedy wróci pan Flyte czy którykolwiek z mężczyzn, proszę im powiedzieć, żeby zostali na gospodarstwie, czekając na dalsze polecenia od pana Cynstera. Pani Flyte załamała ręce. – Mam nadzieję, że nic mu się nie stało. Te kopalnie są takie stare i zawsze mówili, że to zdradliwe miejsca. Niniver odsunęła od siebie myśli o niebezpieczeństwie. Zakładając rękawiczki, ruszyła do drzwi. – Pan Cynster na pewno da znać, gdy tylko go uwolnimy. Poszła szybkim krokiem do stajni, pani Flyte w ślad za nią. Johnny czekał na zewnątrz z osiodłanym dużej urody koniem. – Pomyślałem, że pan Cynster chciałby, żebym wziął któregoś z szybszych koni. – Oczywiście. – Niniver wręczyła mu list. – Daj list Polbiemu i powiedz, że to ode mnie, że Marcus jest w niebezpieczeństwie i że ten list musi trafić natychmiast do rąk jednej z czterech osób: lorda Cynstera, lady Cynster, pana Thomasa Carricka albo pani Carrick. Johnny wetknął list do spodni bryczesów, powtarzając słowo w słowo jej wiadomość. – Dobrze. Jedź już! Johnny odjechał, a ona zajęła się chartami. Ściągnęła z wieszaka derkę i podała do powąchania psom. Potem, gdy pani Flyte troczyła derkę do jej siodła, Niniver przywołała na jedną stronę dwie suki węszące w powietrzu i dała im do obwąchania koszulę Marcusa. Wróciła do Oswalda, wrzuciła koszulę do torby przy siodle, podprowadziła gniadego olbrzyma do podstawki i wdrapała się na siodło. Pani Flyte złożyła uniesione dłonie. – Mam nadzieję, że znajdzie pani naszego pana i że on jest cały i zdrów. Proszę na siebie uważać, moja pani. I powodzenia! Niniver kiwnęła głową, kazała chartom szukać i puściła Oswalda w ślad za nimi.

Dopiero podczas jazdy, tak jak przewidział Johnny na północny zachód przez pola Bidealeigh, pozwoliła sobie myśleć o tym, co zastanie, kiedy dotrze do starej kopalni. Wyobrażała sobie, że McDougal, zakładając, że to był on, ogłuszył Marcusa, związał i ukrył w kopalni. Uznała to za najbardziej prawdopodobny scenariusz i na razie nie chciała myśleć o żadnym innym. Żadnym gorszym. Psy biegły swobodnie i trzymały kierunek ku ziemiom koronnym, tam gdzie leżały stare opuszczone kopalnie ołowiu. Niniver zachęcała charty i ponaglała Oswalda. Modląc się w duchu.

ROZDZIAŁ 16 Marcus, starając się nie słyszeć wszechobecnego wokół jęczenia i zgrzytania skały, zawzięcie wybierał kamień za kamieniem ze ściany, która go odgradzała od wejścia do chodnika. Co jakiś czas ze tropu sypał się gruz i pył – zwiastuny nadchodzącego zawału. Nie chciał umrzeć. Dłubał i wyciągał, ale to wolno szło. Udało mu się powiększyć otwór, początkowo mniejszy od jego pięści do wielkości dużej dyni, ale to wciąż było o wiele za mało, żeby mógł się przeczołgać; na razie zmieściłaby się tylko jego głowa. Po raz pierwszy szerokie bary nie grały na jego korzyść. Nie miał pojęcia, ile zostało mu czasu do całkowitego zawału chodnika. Czy nie lepiej byłoby przyjąć swój los i spędzić ostatnie chwile na godzeniu się z Bogiem i Panią. Ale nie mógł uwierzyć, że w taki sposób jest mu dane skończyć życie. Miał jeszcze tyle do zrobienia. Choćby powiedzieć Niniver, że ją kocha. Ochronić ją przed McDougalem i jemu podobnymi. Sama myśl o tym, jak szatański plan, nawet już teraz, może uruchamiać McDougal, wystarczyła, żeby zacisnąć zęby i zdwoić wysiłki. Musiał się stąd wydostać, nie tylko dla siebie, ale też dla Niniver. Musiał do niej dotrzeć na czas. Pył w powietrzu utrudniał oddychanie. Przerwał na chwilę, żeby ocenić wielkość otworu – wciąż za mały. Znajomy stukot pazurów o kamień… Charty? Ustawiając pod kątem głowę, wyjrzał przez dziurę. I zobaczył kilka kłębiących się chartów. Psy go zobaczyły i zaszczekały, potem padła ostra komenda i wszystkie się wycofały. Marcus napełnił płuca i już miał zawołać, kiedy do chodnika wpadła Niniver. – Marcus? – Zobaczyła ścianę skalnego gruzu. – Och, nie! – Żyję, nic mi nie jest! – zawołał. Kolejny jękliwy trzask zesłał deszcz spadających między nimi kamieni. – Dzięki Bogu. – Zaczęła kasłać. Zasłaniając usta i nos przed pyłem, schyliła

głowę i pobiegła do ściany. – Niniver, nie! Wyjdź stąd. – Zabrał się z powrotem do poszerzania dziury, przerzucając za siebie toczące się kamienie najszybciej, jak mógł. Zlekceważyła jego rozkaz. Kiedy dotarła do skalnej ściany, zbadała oburącz jej powierzchnię – na szczęcie była w rękawiczkach – potem wspięła się na palce i spojrzała na niego przez otwór. – Nie. Nie zostawię cię tutaj. Kop dalej. – Zaczęła wyciągać kamienie na swoją stronę, odrzucając małe na bok, szarpiąc i obruszając większe. Trzaski w chodniku zdawały się nasilać. Pył i drobny gruz sypał się prawie bez przerwy. Skała pękała, rozłupywała się, odłamki z hukiem spadały na ziemię. Jego rękawiczki były podarte. Wyciągał dalej kamienie, ale trwało to zbyt długo, ciągle przybywało nowego gruzu i prawie nie widać było postępu. – Niniver, proszę! – wypowiedział z najgorętszym błaganiem w głosie. – Nie ma sensu, żebyśmy umarli oboje. Nie chciała tracić czasu i nie spojrzała w górę znad dużego kamienia, który z mozołem próbowała obruszyć. – Jeśli umrzesz, ja też umrę, wszystko jedno czy tutaj, czy gdzie indziej. – Jęknęła miękko, wyciągnąwszy kamień. – Więc przestań się kłócić i rób swoje. Słyszał rosnącą panikę w jej głosie, ale też znał jej ośli upór. I jej silną wolę. Poddał się i gorączkowo wybierał dalej kamienie ze zwałowiska. – Kocham cię. – Wiem. Zaniemówił na chwilę, odgarnął z oczu włosy. – Wiesz…? Machnęła ręką, jakby na odczepnego. – No, a dlaczego tu jesteś? – Odrzuciła za siebie odłamek skały. – Myślałeś, że McDougal mnie porwał i przyjechałeś mnie ratować, wiedząc przecież, że to jest prawie na pewno pułapka. – Miał twoją wstążkę. – Pewnie ją ukradł. – Jeśli z tego wyjdziemy… – Kiedy z tego wyjdziemy. – Pociągnęła do siebie obluzowany kamień. – Skoro jesteśmy przy tym, dasz już radę wyjść, jak myślisz? Stanął na chwilę, mierząc wzrokiem wyłom. – Jeszcze nie. Zanim wypowiedział te słowa, nad ich głowami rozległ się przerażająco głośny,

długi, zgrzytliwy jęk – a po nim trzy ostre, przerywane trzaski. Zamarli. Wszystko zdawało cichnąć. Marcus poczuł zmianę atmosfery. – Chodnik się wali. – Spojrzał na nią. – Wychodź, już! Wyjdź! – Nie bez ciebie! – Rzuciła się przez wyłom i złapała go za ręce. – Chodź! Spróbuj! Otwór sięgał do połowy jego klatki piersiowej i na oko był o wiele za wąski. Ale Marcus zacisnął usta i cofnął do siebie ręce. Podźwignął się i zapierając nogami o gruzowisko, najpierw przełożył przez otwór ręce, potem wkręcał się i wpychał, kuląc ramiona, szukał właściwego kąta, żeby się przecisnąć. Niniver chwyciła go z powrotem za ręce. Ani myślała go zostawić. Ani myślała dać sobie go odebrać. Zacisnęła dłonie wokół jego nadgarstków i ciągnęła z całej siły, gdy on wił się i milimetr po milimetrze przeciskał przez wyłom. Ze stropu sypał się gruz i kamienie. Kątem oka zobaczyła świeże pęknięcie w ścianie chodnika. Powietrze jakby drżało i trzęsła się podłoga. Chodnik i całe zbocze, w którym był wydrążony, jęczał i rzęził niczym jakieś żywe dręczone stworzenie. Marcus przepychał się nieludzkim wysiłkiem, walcząc o życie. Słyszała, jak drą się jego ubrania, słyszała jego umęczony oddech, ale jego barki prawie przeszły przez wyłom. Nie przejmując się pyłem w gardle, wzięła potężny oddech, zaparła się nogami o skałę i ciągnęła całym swoim ciężarem. Jęknął, lekko się obrócił i wreszcie jego barki były wolne. Wyrwał z jej uchwytu ręce, oparł na pryzmie kamieni i wyciągnął dół tułowia, potem biodra i nogi, przez wydrążoną przez nich dziurę. Stoczył się po kamieniach i wylądował jak długi na podłodze chodnika. Ścisnęła go za rękę. – Wstań! Wstań! – Drugą ręką złapała go za łokieć i zaczęła ciągnąć, aż dźwignął się na nogi. – Chodź! Założyła jego rękę na swoje ramię i objęła go w pasie. Coraz większe i większe kamienie odrywały się od stropu. Niniver modliła się w duchu, by żaden z nich nie trafi ich w głowę, kiedy chwiejnym krokiem puścili się do ucieczki. Szybciej i szybciej biegli do wyjścia. Za nimi zawalił się strop. Gęsty pył prawie oślepiał i dusił, ale światło z zewnątrz wabiło ich, coraz wyraźniejsze, w miarę jak się zbliżali.

Marcus czuł zmianę ciśnienia powietrza, kiedy za nimi, odcinek po odcinku, zapadał się chodnik. Ostateczna katastrofa była tuż-tuż. Mieli do przejścia jeszcze parę kroków, kiedy samo wejście zaczęło wypaczać się i uginać. Marcus zaparł się mocno i czuł, że Niniver robi to samo. Ostatkiem sił przyciągnął ją do siebie i jednym skokiem wypadli na zewnątrz. Marcus potknął się i wylądowali na ziemi. Odczołgali się dalej i nagle potworny ryk osiągnął swoje apogeum – osunęło się całe zbocze i zawaliło wyrobiska kopalni, pieczętując ją na zawsze. Ryk ustąpił miejsca serii grzmiących pomruków rozchodzących się coraz słabszym echem. Odgłosy spadających kamieni, osiadania skał powoli cichły, aż całkiem ustały. Przez moment dzwoniło im w uszach od nagłej ciszy, potem dźwięki wiosennego poranka upomniały się o swoje i z uczuciem niewypowiedzianej ulgi oboje dali się im pochłonąć. Marcus leżał na plecach i patrzył w błękitne niebo, z serca dziękując opatrzności, że może je oglądać. I że Niniver jest przy nim, ciepła i żywa. Wyczuł, że na niego patrzy, i odwrócił głowę. Unosząc rękę, lekko dotknęła jego policzka. – Jesteś podrapany. – Wszędzie. Ale żyję. – Ujął jej rękę i pocałował w nadgarstek. – Nie dałbym rady, gdybyś nie przyjechała i mi nie pomogła. Dziękuję; co znaczy, dziękuję za to, że byłaś dość uparta, żeby mnie nie posłuchać i nie zostawić. – Ty już nieraz mnie uratowałeś. A wpadłeś w tę pułapkę tylko dlatego, że znów chciałeś mnie ratować. – Patrzyła mu długą chwilę w oczy. – Zrobiłeś to dlatego, że mnie kochasz. Ja też cię kocham, więc… – Obróciła się na plecy i patrzyła w niebo. – Musiałam przyjechać ci na ratunek, bo jak mógłbyś mnie ratować w przyszłości, gdybym pozwoliła ci tu umrzeć? Nie był w aż tak złym stanie, żeby nie rozpoznać wykrętu. – Kochasz mnie? – spytał poważnie. Westchnęła, potem obróciła głowę, żeby spleść ich obleczone w rękawiczki palce. – Od zawsze. Właściwie nie pamiętam czasów, kiedy cię nie kochałam. Nawet kiedy byliśmy dziećmi, ty byłeś tym chłopcem z Vale, na którego nie mogłam przestać się gapić, gdziekolwiek się pojawiłeś. – Hm. – Spojrzał w górę, po czym przyznał: – Wiedziałem, że mieszkasz w posiadłości Carricków, że jesteś stamtąd, ale nie zauważałem cię tak naprawdę.

Dopiero mniej więcej w tamtym czasie, kiedy zmarł twój ojciec. – Hm. Byłeś chłopcem. Chłopcy nie zauważają dziewcząt do czasu, aż pewnego dnia zaczną zauważać. Roześmiał się cierpko. – Mam siostrę bliźniaczkę, zapomniałaś? Zawsze zauważałem dziewczęta i zapewniam cię, że Lucilla i moje kuzynki dopilnowały, żebym nigdy nie myślał o kobietach jak o niższym gatunku. – To może twojej siostrze i kuzynkom powinnam dziękować za to, że jesteś taki, jaki jesteś. – Odwróciła do niego wzrok. – Ty zawsze widziałeś mnie taką, jaka jestem. Wiesz, że moja fizyczna delikatność nie oznacza, że jestem nieporadna albo do czegoś niezdolna. – Jesteś jedną z najzdolniejszych… do mnóstwa rzeczy kobiet, które znam, a znam ich całkiem sporo. Nie odwracając od niego wzroku, przekręciła się na bok i wsparła na łokciu. Pochyliła się, pocałowała go w usta – i poczuła na plecach miękkie nosy chartów. – No nie… – Śmiejąc się, usiadła i odepchnęła psy. – Nie znalazłabym cię tak szybko… nie znalazłabym cię w porę, gdyby nie one. Marcus zmarszczył brwi i usiadł. – Skąd w ogóle wiedziałaś…? Ktoś z Bidealeigh wszczął alarm… nie. Nie było na to czasu. – Wstał, nie zważając na ból przy każdym ruchu. – Przyjechałam do ciebie tuż po tym, gdy wyjechałeś, z chartami, na wypadek, gdybym potrzebowała jakiegoś usprawiedliwienia. – Dostrzegła pytanie w jego oczach. – Jechałam, żeby zapytać, czy mnie kochasz. Uświadomiłam sobie, że nie dałam ci szansy wyjaśnić i że jeśli klan chce, żebyś się ze mną ożenił, to niekoniecznie znaczy, że to twój jedyny powód do oświadczyn. – Aprobata klanu, w twojej sytuacji, nie jest bez znaczenia, ale moje powody nie mają żadnego związku z tym, czego chce klan. Zamierzałem wrócić do dworu od momentu, w którym wyjechałem, a wyjechałem tylko dlatego, że mnie o to błagałaś. Byłem gotowy do drogi, spakowany, kiedy dostałem list McDougala. – Zobaczyłam twoją torbę i zrozumiałam, że nie chcesz odwrócić się od wszystkiego, co między nami było… więc pomyślałam, że zostawię ci wiadomość, i pani Flyte zaprowadziła mnie do twojego gabinetu. Zobaczyłam swoją wstążkę i przeczytałam listy, które zostawiłeś na biurku… Więc to był McDougal? – Tak, mówił do mnie. – Marcus poczuł, jak tężeje mu twarz. – Po tym, jak spowodował zawalenie chodnika. Był tak pewny, że pogrzebał mnie żywcem, że nie mam szansy przeżyć.

Wciąż siedząc, Niniver tarmosiła uszy swoim chartom. – Nie wiedziałam, która to kopalnia, ale one tropiły Neda i doprowadziły mnie prosto do niego. A suki węszące górnym wiatrem potwierdziły, że jesteś w środku. – Mówiąc o Nedzie, powinniśmy go znaleźć i wracać do dworu. – Podał jej rękę i pomógł wstać. – Z tego, co mówił McDougal, przypuszczam, że wybierał się prosto do ciebie. – Musimy go złapać – powiedziała z żelazną determinacją w głosie, kiedy Marcus zagwizdał na Neda. – I rozprawić się z draniem raz na zawsze. Zakładając, że McDougal będzie we dworze, musieli zrobić wszystko, żeby ich nie zauważył. Niniver wybrała drogę wzdłuż ogrodzenia padoków położonych na tyłach stajni. Zbliżając się od tej strony, mieli pewność, że zasłania ich ogromna stajnia i stara stodoła, i tylko z okien poddasza mógłby ich ktoś dostrzec. Dochodziło południe, więc raczej niepodobnym było, żeby ktokolwiek ze służby stał o tej porze w oknie swego pokoju, wypatrzył nadjeżdżających jeźdźców i zszedł na dół roznieść wiadomość. Tylko Fred był na wybiegu stajennym i patrzył na nich, siedząc na żerdzi ogrodzenia. Kiedy podjeżdżali, uśmiechnął się i skłonił głowę. – Zastanawialiśmy się, dokąd to się pani wybrała tak wcześnie. – Miałam sprawę do pan Cynstera. Zatrzymała się. Wtedy Fred przyjrzał się jej lepiej, potem spojrzał na Marcusa, równie brudnego, ale w znacznie bardziej poszarpanym ubraniu, i złapał się za głowę. – Wielkie nieba! Co się państwu stało? – To długa historia, którą niedługo wszystkim opowiemy. – Z ogniem w oczach Marcus zerknął na stajnię. – Ale najpierw, jest tu McDougal? Fred zmrużył oczy. Zeskoczył z płotu. – Jeśli mówi pan o dżentelmenie, co to mieni się przyjacielem nieboszczyków młodych panów, tym samym, co był wczoraj i widział się z panią, a Ferguson go wyprowadził i dopilnował, żeby wyniósł się z dworu – to tak. Przyjechał jakieś pół godziny temu. Ostatnio, jak widziałem, Sean stępował jego konia. – To on. – Niniver wymieniła spojrzenie z Marcusem, następnie zwróciła się do Freda. – Możesz nam otworzyć tylne wrota stajni? – Tak, zejdźmy z widoku – z ponurą miną powiedział Marcus – dowiedzmy się, gdzie jest McDougal, a potem zdecydujemy, co robić. Fred otworzył tylne wrota i wprowadzili konie. Psy weszły za nimi. Niniver

i Marcus zsiadali, kiedy podszedł Mitch. – A niech mnie, co się państwu stało? – Później – powiedział Marcus. – Najpierw musimy się dowiedzieć, czy McDougal jest jeszcze w środku, gdzie dokładnie jest i co robi. Mitch wyszedł na wybieg i zawołał Seana. Niniver nie pozostało nic innego, jak opowiedzieć trzem stajennym, że McDougal próbował zabić Marcusa, udając, że ją porwał, i że McDougal zamierzał zmusić ją do małżeństwa, żeby przejąć kontrolę nad klanem. Mitch wszedł do domu spytać o McDougala. W tym czasie, żeby utrudnić McDougalowi ucieczkę, Sean rozsiodłał i rozkiełznał jego kasztana i zaprowadził do boksu na samym końcu stajni. Mitch wrócił z Fergusonem. Niniver zbyła gestem ręki pytania Fergusona, nim zdążył je zadać. – Wyjaśnimy wszystko później. Teraz musimy wiedzieć, gdzie jest McDougal i co robi. Ferguson wytrzeszczył oczy, ale przyjął do wiadomości rozkaz w jej głosie. – Chciał się z panią widzieć. Wprowadziłem go do salonu i poszedłem pani szukać. Kiedy spytałem Seana, powiedział, że w stajni nie ma Oswalda, więc powiedziałem McDougalowi, że wyjechała pani na przejażdżkę. Pomyślał i poprosił o papier, żeby zostawić wiadomość. Zaprowadziłem go do biblioteki – nie zostawiłbym go, ale po prostu mnie wygnał. Ciągle tam jest. Zostawiłem za drzwiami lokaja, żeby dał mi znać, gdy tylko pani gość skończy i będzie gotów do wyjścia. – Nie chcemy, żeby wyszedł. – Marcus spojrzał na Niniver. – McDougal jest niebezpieczny, i nie tylko dla mnie i dla ciebie. Musimy z tym skończyć. Teraz. Niniver szybko myślała. Na razie jedynym dowodem na to, że McDougal urządził na Marcusa zasadzkę w kopalni i zostawił go na pewną śmierć, był fakt, że Marcus rozpoznał jego głos. Nie wiedziała, w jaki sposób rodzina McDougala może wpływać na sprawę, ale już raz udało im się go uwolnić od poważnego zarzutu, choć potem sami wygnali go i wydziedziczyli. Ważąc słowa, powiedziała: – Chcę, żeby McDougal trafił za kratki, tam gdzie nie będzie mógł skrzywdzić mnie, ciebie, klanu ani nikogo innego. Nigdy więcej. Dlatego… damy mu możliwość, by powiedział nam więcej. Musimy go zachęcić, żeby dostarczył nam dowodów, które pozwolą go zamknąć. Żeby nie miał szansy uciec. – Wracając spojrzeniem do Marcusa, oświadczyła: – Idę się przebrać. – Odwróciła głowę do Fergusona. – Wejdź tam i powiedz McDougalowi, że wróciłam, że się przebieram i zaraz do niego

przyjdę. Marcus wyprężył się. – Nie sama. Miny na innych twarzach mówiły, że wszyscy się z nim zgadzają. Uśmiechnęła się pod nosem. – Niezupełnie, ale jemu będzie się wydawało, że jestem sama. Chcę, żebyście wszyscy byli w korytarzu i podsłuchiwali pod głównymi i tylnymi drzwiami biblioteki. Ściągnijcie jeszcze Hildy, panią Kennedy i Gwen. Potrzebuję świadków na wszystko, co on powie, a nie będzie mówił swobodnie, jeśli ktokolwiek inny przyjdzie do pokoju. Jeśli wejdę do środka, a wy wszyscy podkradniecie się cicho, nie pomyśli, że ktoś jest za drzwiami. Gdy tylko powie wystarczająco dużo, możecie wszyscy wejść i będziemy go trzymać, dopóki nie przyjadą władze. Marcus nie spuszczał wzroku z jej twarzy; widziała po jego oczach, że jest niezdecydowany. Wiedział, że jej plan jest najprostszy i że, z dużym prawdopodobieństwem, powinien się powieść. Argument przeciwko? Gdyby McDougal zorientował się i spróbował ją pochwycić jako zakładniczkę… – To jest najlepszy sposób – powiedziała, wytrzymując jego napięte spojrzenie. Z grymasem na ustach opuścił wzrok… na charty siedzące u jej stóp. – Weź ze sobą do środka charty. Zgadzam się, że zdobycie dowodów przeciw McDougalowi ułatwi potem rozprawienie się z nim jak należy, ale potrzebujesz jakiegoś poczucia ochrony przed takim typem, natychmiastowej ochrony, a charty ci to zapewnią. – Wspaniały pomysł! Wezmę je wszystkie, on nie musi wiedzieć, że rzadko wpuszczam je do domu. Poza tym stukanie ich pazurów zagłuszy ewentualne dźwięki z korytarza. Natychmiast wprowadzili plan w życie. Niniver przywołała psy do nogi i weszła do domu z Mitchem i Fergusonem. Upewniwszy się, że McDougal nadal jest w bibliotece, Ferguson wrócił do bocznych drzwi wejściowych i zwołał innych. Zostawili chłopców stajennych do pilnowania koni ze ścisłą instrukcją, żeby nie pozwolili McDougalowi żadnego z nich zabrać i użyć do ucieczki. Kiedy Marcus, Sean i Fred dołączyli do Mitcha w bocznym korytarzu, ten mruknął: – McDougal, gdy usłyszał, że pani Carrick wróciła i zaraz do niego zejdzie, był szczęśliwy jak dziecko. Siedzi w bibliotece, tak jak pani chciała. Ferguson spotkał ich na początku korytarza, który biegł wzdłuż biblioteki. – Przysiągłbym, że jak wejdę, drań będzie grzebał w księgach majątku.

– Niech sobie pomarzy – powiedział Marcus z drapieżnym uśmiechem. – Długo się tym nie nacieszy. Dwie minuty później Niniver spieszyła głównymi schodami w dół w asyście luźno puszczonych chartów. Skręciła w korytarz i Marcus zobaczył, że poza tym, że się przebrała w jasnoniebieską domową suknię, umyła twarz i postarała się usunąć wszystkie możliwe ślady pobytu w kopalni. Zobaczyła, że zauważył, i posłała mu szybki uśmiech. – Gotowi? – szepnęła do niego i innych. Wszyscy potaknęli. Minęła ich i poszła pierwsza, z uradowanymi wyjątkową okazją psami po obu bokach. Mężczyźni ruszyli za nią, starając się iść cicho i nie schodzić z tłumiącego kroki chodnika. Kiedy zbliżali się do głównych drzwi biblioteki, Marcus dostrzegł ponad głową Niniver pannę Hildebrand, panią Kennedy, Gwen i jedną ze starszych służących skradające się z bocznego korytarza na umówione pozycje przy tylnych drzwiach dla służby na drugim końcu biblioteki. Niniver dotarła do głównego wejścia. Chwyciła za gałkę, spojrzała krótko na Marcusa, po czym otworzyła drzwi i ze swoim zwykłym spokojem weszła do środka. Zostawiła drzwi samym sobie, co z przepychającymi się za nią chartami musiało wydać się naturalne. Marcus zajął pozycję przy drzwiach od strony zawiasów, Ferguson, Sean i Mitch stanęli ściśnięci po drugiej stronie. Przez wąską szparę między drzwiami a futryną Marcus zobaczył McDougala siedzącego za biurkiem w fotelu Niniver. Drań rzeczywiście przeglądał rachunki majątku, ale z wejściem Niniver szybko zamknął księgę i wstał. – Dzień dobry, panie McDougal. – Lodowaty ton Niniver potwierdzał, że ona też zauważyła, czym się przed chwilą zajmował. Zatrzymała się na środku pokoju. – Przyznam, że jestem zdziwiona, widząc pana znowu, tak szybko po wczorajszej wizycie. Zdawało mi się, że wyraziłam niechęć do dalszej znajomości z panem dość jasno. Uśmiech McDougala był mieszanką samozadowolenia i przymilności. – Istotnie, pamiętam, ale dziś jestem tu z misją łaski. Myślę, że będzie pani wdzięczna, iż gotów jestem nie mieć za złe pani wczorajszych słów i przekazać srogie wieści, które mi powierzono. Niniver z zimnym opanowaniem postanowiła zagrać lekko niepewną i trochę zmieszaną. – Jakie srogie wieści? – Pstryknięciem palców kazała psom usiąść.

– Niestety, dotyczy to pana Cynstera. – McDougal próbował ułożyć twarz w wyraz posępnego zatroskania. – Został ciężko ranny i prosi o panią. – Utkwił wzrok w jej twarzy. – Ofiarowałem się po panią przyjechać. Pod pani nieobecność pisałem wiadomość. Ale oni… ci, co go trzymają, mówią, że musi pani przybyć natychmiast, jeśli chce go pani zobaczyć. Nie chcę pani martwić, ale nikt nie wie, ile mu zostało. Łatwo mogła sobie wyobrazić, jak by zareagowała na tę wiadomość, gdyby nie pojechała rano do Bidealeigh. Wpadłaby w panikę, odłożyła na bok niechęć do McDougala i pojechałaby z nim, myśląc tylko o tym, żeby dotrzeć do Marcusa. – Gdzie on jest? – We wsi w gospodzie. – Jest w gospodzie? – W jednym z pokoi nad nią. – A jego rodzina? – Szynkarz po nich posłał. Powinni już być z Cynsterem, kiedy tam dojedziemy. McDougal obszedł biurko. Charty wyprostowały się, przesuwając wolno w przestrzeń między nią a nim. McDougal zerknął na nie, zatrzymał się. – Musimy jechać niezwłocznie. Kiedy wyjeżdżałem, Cynster był w złym stanie. Może nie pożyć zbyt długo. – Tak się składa, McDougal, że jestem w świetnym stanie. – Marcus wszedł do pokoju. Ze wzrokiem na McDougalu, uniósł brew. – A ty jak się masz? Niniver obserwowała Marcusa. Dopiero kiedy zatrzymał się u jej boku, spojrzała z powrotem na McDougala – w porę, żeby zobaczyć jego wytrzeszczone oczy, rozdziawione usta, jego przerażone spojrzenie. McDougal skoczył do przeszklonych drzwi na taras i na trawnik za nimi. Drzwi były uchylone. Rozepchnął ich skrzydła szeroko i wybiegł. Psy skoczyły na nogi. Uciekanie przed chartami, które kierują się wzrokiem, zamienia wszystko w zwierzynę łowną. Niniver kazała im gonić. Cała piątka wypadła przez otwarte drzwi, przeskoczyła balustradę tarasu, pognała przez trawnik. Psy powaliły McDougala na dwóch trzecich długości żywopłotu. Charty hodowano do trzymania, a nie do gryzienia. McDougal miotał się, próbując je odepchnąć, ale nie był przeciwnikiem dla pięciu dobrze wyszkolonych psów. Marcus machnął do Niniver, wskazując wyjście na taras, i wyszedł razem z nią. Reszta domowników wlała się do pokoju i ruszyli procesją za nimi. Bok przy boku, Marcus i Niniver zeszli po schodach tarasu i kroczyli niespiesznie przez trawnik.

Niniver podejrzewała, że każdego cieszy widok McDougala poskromionego przez charty. Kiedy do niego doszli, leżał twarzą do ziemi z dwoma chartami przełożonymi przez jego plecy, podczas gdy dwa inne złapały w zęby rękawy jego koszuli i trzymały rozłożone na trawie ramiona. Piąty chart chodził przed nim w tę i we w tę, wypatrując jakiejkolwiek próby ucieczki. McDougal poddał się i leżał pod psami bez ruchu. – Odwołaj je. Marcus poczekał, aż Niniver wyda komendę, potem złapał McDougala za kołnierz koszuli i postawił na nogi. Obrócił go twarzą do siebie i uśmiechnął się. – Na wypadek gdybyś myślał, że się z tego wybronisz… – Wpasował swoją pięść w twarz McDougala. Chrupnęła kość. McDougal zachwiał się na nogach. Marcus go puścił. McDougal przewrócił oczami i padł na trawę u stóp Marcusa i Niniver. Sean, który stanął po jednej stronie, spojrzał na McDougala z otwartym obrzydzeniem, potem pokręcił głową. – Szkoda, że go pan zdzielił tak mocno. Nie będzie można tego powtórzyć. Pocierając kłykcie, Marcus przyglądał się McDougalowi i niechętnie zawyrokował, że drań naprawdę stracił przytomność. Wzruszył ramionami. – Co się odwlecze, to nie uciecze. – Też prawda – przyznał Sean. Marcus spojrzał na Niniver i wziął ją za rękę. Ścisnęła jego palce i podniosła oczy. Przez długi moment pozwolił swojemu umysłowi i swoim zmysłom chłonąć ją – jej eteryczną urodę i cudownie żywe chabrowoniebieskie oczy. Pozwolił swej duszy przyznać, czym ona naprawdę dla niego jest. Patrzyła na niego z takim pogodnym spokojem i czuł, że robi to samo co on. Potem ścisnęła jego rękę i spojrzała po innych, teraz tłoczących się wkoło – do członków klanu, którzy stali w korytarzu, by móc zaświadczyć o perfidii McDougala, dołączyła teraz reszta domowników, których ściągnęło poruszenie w dworze. Niniver wzięła głęboki oddech. – Chciałabym coś ogłosić. – Wszyscy na nią patrzyli, nawet mężczyzna u jej boku. Uniosła wyżej głowę. – Pan Cynster i ja zamierzamy się pobrać… – Dodała słowa „w niedługim czasie”, ale zagłuszyły je wiwaty, oklaski i gratulacje. Odwróciła się do Marcusa, ciekawa, jak zareagował na fakt, że wzięła to na

siebie. Jedyne, co zobaczyła w jego granatowych oczach, to ciepło i uznanie. Jedyne, co zobaczyła, to miłość. Uniósł jej rękę – delikatnie, z namaszczeniem – i ucałował jej palce. – Dziękuję. Jej serce wezbrało. – Nie, to ja dziękuję. Za to, że widzisz mnie i wierzysz we mnie taką, jaka jestem naprawdę. I że kochasz mnie dla mnie samej. Że dajesz mi szansę stać się tym, kim przy tobie mogę być. Jego uśmiech spełnił jej wszystkie oczekiwania. – Zawsze byłaś Niniver, zawsze miałaś tę siłę. – Przyciągnął ją do siebie i kiedy pochylił głowę, a ona wspięła się na palce, złączyli usta w pocałunku. Tłum klaskał, wiwatował, wznosił radosne okrzyki, a charty jazgotały i wokół nich tańczyły.

ROZDZIAŁ 17 Niniver szybko odkryła, że ogłoszenie, że się pobiorą, było kaszką z mlekiem. Podjęcie następnych kroków, podczas gdy jednocześnie musieli zająć się sprawą Ramseya McDougala, było znacznie bardziej skomplikowane. Skoro jednak ich zamiary zostały ujawnione, czuła rosnącą niecierpliwość, aby popychać sprawy w kierunku ołtarza, a z Marcusem u boku mogła zawojować świat. Sprawdziwszy, że McDougal, teraz jęczący z bólu i trzymający się za szczękę, został zamknięty na cztery spusty w piwnicy, ona i Marcus wrócili do biblioteki. Szybka analiza ich możliwości wskazywała, że jeśli chcą rozwiązać sprawy szybko, potrzebują z różnych stron wsparcia. – Ale najpierw – powiedział Marcus, patrząc na swoje brudne i podarte odzienie – muszę się umyć i przebrać w coś przyzwoitego. – Musimy też zawiadomić twoich ludzi. – Wyjaśniła, w jaki sposób opuszczała Bidealeigh. – Pani Flyte będzie się denerwować, pan Flyte też, kiedy wróci. – Przypomniała o wiadomości, którą wysłała przez Johnny'ego do Vale. Marcus kiwnął głową, sięgając po papier i pióro. – Lepiej natychmiast ich zawiadomić, że jesteśmy cali i zdrowi i że nie muszą się śpieszyć, i uraczyć nowiną o zaręczynach. – Czy wolno mi zasugerować, żebyś nazwał to „nieuchronnym ślubem”? – Kiedy podniósł na nią oczy, wzruszyła ramionami. – Jeśli nastawiamy się na szybką wersję, mądrze będzie zacząć tak, jak chcemy to przeprowadzić. Uśmiechnął się, zanurzył stalówkę w kałamarzu i zaczął pisać. – Skoro nie ma tu jeszcze ojca i Thomasa, musieli gdzieś wszyscy wyjechać. Pewnie wrócą do domu na lunch. Mam napisać, żeby odwiedzili nas po południu? – Tak, potrzebujemy twoich rodziców, przynajmniej ich, i Thomasa, tak mi się wydaje. Marcus dodał kilka słów do Thomasa i posłał Seana z listem do Vale. Potem napisał do swojej służby w Bidealeigh z instrukcją, żeby posłaniec – wysłał tam Freda – wrócił z jego spakowaną torbą oraz dwoma listami i wstążką z biurka w jego gabinecie. Potem zajęli się ważnym listem do sir Godfreya Riddle'a, miejscowego sędziego

pokoju. Z pomocą Marcusa Niniver, jak najstaranniej ujmując rzecz w słowa, zawiadomiła sędziego, że pojmali w dworze przestępcę i że mają gotowe do wyłożenia dowody; poprosili, by zechciał pojawić się tego popołudnia. Fred wrócił z torbą Marcusa. Marcus zostawił Niniver korespondencję, a sam poszedł na górę umyć się i przebrać. Wrócił, gdy pieczętowała pismo do sir Godfreya. Wręczył je gotowemu do wyjazdu Mitchowi. Zajrzał Ferguson zapowiedzieć lunch, i oboje udali się do jadalni, gdzie dołączyła do nich Hildy. Dotąd ani Niniver, ani Marcus nie wyjaśnili nikomu, co się wydarzyło, zanim wrócili do dworu, brudni, podrapani i posiniaczeni. Ponaglana pytaniami Hildy, Niniver doszła do wniosku, że najłatwiejszym sposobem na ucięcie spekulacji będzie opowiedzenie ich historii całemu domowi, a potem zezwolenie na rozgłaszanie jej na cztery strony świata. Sztuką, którą każdy klan miał opanowaną w stopniu doskonałym, było błyskawiczne roznoszenie wieści. Podzieliła się myślami z Marcusem. – Dobry pomysł. Inaczej będziemy to powtarzać w kółko i na okrągło, i w końcu historia urośnie do czegoś jeszcze bardziej fantastycznego. Gdy tylko skończyli jeść, Niniver poprosiła Fergusona, żeby zwołał całą służbę, wszystkich, którzy byli tego dnia we dworze. Choć kamerdyner starał się bardzo, żeby zachować swoje zwykłe służbowe oblicze, jak wszyscy inni nie był w stanie przestać się uśmiechać. Niniver z Marcusem i Hildy przeszła do salonu. Usiadła w swoim fotelu. Zamiast usiąść naprzeciwko w drugim takim samym, Marcus zajął pozycję z boku i trochę za jej fotelem, z jedną nogą na osłonie kominkowej, jednym ramieniem elegancko wspartym o gzyms kominka. Domownicy schodzili się w pośpiechu, paląc się, żeby usłyszeć ich historię. Niniver zaprosiła starsze kobiety na miejsca siedzące, mężczyźni i młodsze służące stali wokół. Kiedy nikogo zdawało się nie brakować, spojrzała na Marcusa. – Ty zaczynasz. Kiwnął lekko głową i spojrzał na zebrany tłum. – Tego rana miałem już wyjeżdżać z Bidealeigh, z zamiarem powrotu tutaj, kiedy moja gospodyni wręczyła mi dziwną przesyłkę znalezioną na schodku werandy… Mówił dalej, opowiadając dokładnie, co zrobił. Niniver wtrąciła wyjaśnienie, w jaki sposób jej ulubiona wstążka z kameą zniknęła poprzedniego dnia, najpewniej z biblioteki po wizycie McDougala. – Zdawało mi się, że widziałem – powiedział Ferguson – jak wsuwał coś do

kieszeni, kiedy odwrócił się od biurka, ale nie miałem pojęcia, co takiego mógł wziąć. Marcus podjął opowieść: – Więc pojechałem do kopalni, do tej ze starą wieżą… Większość mężczyzn kiwała głową, wiedząc dokładnie, o którą kopalnię chodzi. Niniver oparła się wygodnie w fotelu i słuchała. Chociaż Marcus opowiadał bardzo rzeczowo, łatwo mogła wejść w jego skórę – wiedząc, jak by się czuła, gdyby to jego rzekomo porwano, a ona wchodziłaby do ciemnej kopalni w nadziei, że go znajdzie. Potrafiła sobie wyobrazić wszystkie jego emocje… Gdy opowiedział, jak McDougal roztrzaskał podpory chodnika, a potem powtórzył jego słowa na odchodne, kiedy Marcus został odcięty od świata, mężczyźni z klanu zaczęli przestępować nerwowo z nogi na nogę, wszyscy żądni zemsty. Marcus spojrzał na Niniver. – Zauważyłem małą szczelinę w lewym górny rogu… i zacząłem kopać. Na jego kiwnięcie Niniver odchrząknęła, rozejrzała się po twarzach zebranych i podjęła opowieść: – Postanowiłam rano wpaść do Bidealeigh, nie wiedząc, że pan Cynster zamierza wrócić… Opowiadając wszystko w szczegółach, aż do momentu, kiedy weszła do kopalni i znalazła Marcusa uwięzionego za ścianą kamieni, pomyślała, że to doskonała próba przed spotkaniem z jego rodziną, której będą musieli opowiedzieć to samo. Oboje zawężali swą historię do zasadniczych faktów, pozbawiając ją nastroju dramatu, momentów bliskich horrorowi i ostatecznej euforii. Kiedy zbliżali się do końca z chartami powalającymi McDougala na trawnik, Niniver uznała, że opowiedzenie jej w ten sposób tylu ludziom z klanu jest dobrą drogą do tego, żeby zostawić ów epizod za sobą, za nimi wszystkimi, w najczystszy, najprostszy, ostateczny sposób. – Oboje – powiedziała na koniec – pan Cynster i ja, opowiedzieliśmy wam to wszystko, żebyście usłyszeli to z naszych ust i mogli przekazać innym, razem z nowiną, że mamy się pobrać. Znowu były oklaski i wiwaty, po czym wszyscy radośni zaczęli wylewać się na korytarz, już rozemocjonowani, z pewnością gotowi rozgłosić nowinę najszybciej, jak się da. Marcus przykucnął obok fotela Niniver. – Myślę, że dobrze poszło. – Naprawdę nie pamiętam, żeby kiedykolwiek w tym domu ludzie się tyle

uśmiechali. Poczuł, jak jego usta też składają się do uśmiechu. Nie mówił jej, że ona też się uśmiecha i że nigdy wcześniej nie widział, żeby uśmiechała się tak długo bez przerwy. Wstając, obciągnął kamizelkę, gdy jakiś ruch na zewnątrz przyciągnął jego wzrok. – O, mamy gości. I zdaje się, że moja rodzina wzięła sobie do serca zapewnienie, że nie ma już żadnego niebezpieczeństwa. Wzięli nawet dzieci. Rzeczywiście, poza Annabelle, wciąż bawiącą w Londynie, zjechała cała rodzina Marcusa – jego rodzice, młodszy brat, plus Lucilla i Thomas ze swoimi bliźniaczkami, Cloe i Christiną. Catriona, pani Cynster, prowadziła swoje plemię schodkami na werandę, gdzie czekali Marcus i Niniver. Jego matka zatrzymała się przed nimi, popatrzyła, po czym z uśmiechem rozłożyła szeroko ramiona i uścisnęła ich oboje. – Moi kochani, tak bardzo się za was cieszę. Lord Richard był krok za swą żoną. Kiedy Catriona puściła ich i odsunęła się na bok, Richard złożył pocałunek na policzku Niniver. – Witaj w rodzinie, kochanie. Jesteśmy strasznie hałaśliwi, ale przyzwyczaisz się do nas. Uśmiech Richarda odebrał jego słowom całą groźbę. Niniver sama się dziwiła, że jej zwykła nieśmiałość, jej niepewność w sytuacjach towarzyskich gdzieś się ulatnia. Obserwowała, jak Richard patrzy synowi w oczy z wesołym uśmieszkiem. – Witaj w klubie. Teraz zrozumiesz wszystkie te pomruki, jakie wymieniamy z Thomasem. Marcus zaśmiał się i rzucił Niniver uśmiechnięte spojrzenie. – Och, myślę, że niektóre z nich już rozumiem. Potem doszła Lucilla i Thomas z córeczkami. Po chwili do grupy dołączyli Calvin i Carter. Niniver spodziewała się, że będzie trochę przytłoczona, ale Marcus znalazł jej rękę i to wystarczyło, żeby się natychmiast odprężyła i uśmiechnęła. Ciągle stali na werandzie, kiedy tętent kopyt dobiegający zza stajni przykuł ich uwagę. Do schodów zbliżał się sir Godfrey. Zatrzymał się u podnóża i ogarnął wzrokiem wszystkie twarze. – Ależ! To wygląda na spotkanie rodzinne. – Słuszne spostrzeżenie, drogi Godfreyu – powiedziała Catriona – ale rozumiem, że gdzieś tu naprawdę jest przestępca. – Ach, no tak. Dobrze więc. – Sir Godfrey zaczął wchodzić po schodach. – Ale cóż to za okazja?

Marcus mu powiedział. Sir Godfrey był nad wyraz wylewny w komplementach dla nich obojga. – Wspaniała partia, co? Tak, tak… bardzo odpowiednia pod tyloma względami. – Zapraszam… – Rumieniąc się, Niniver wskazała otwarte drzwi. – Właśnie, wejdźcie, proszę, i rozgośćcie się. Mamy wam do opowiedzenia pewną historię, i dobrze się składa, że przyjechaliście wszyscy, nie będziemy musieli opowiadać kilka razy. Każdy znalazł sobie miejsce w salonie. Sir Godfrey usiadł w fotelu i nie tracąc czasu, spojrzał na Marcusa spod krzaczastych brwi. – Czy mogę zasugerować, żebyś zaczął od początku, cokolwiek uznasz za początek? Marcus wyjął z kieszeni surduta list z Glencrae. – Początek sięga kilku lat wstecz. Miałem powód zastanawiać się, dlaczego ktoś taki jak Ramsey McDougal kręci się od kilku lat po Ayr, więc napisałem do jednego z naszych kuzynów w Highlands, hrabiego Glencrae, i zapytałem, co wie o McDougalu. – Rozłożył list i przeczytał na głos. Sir Godfrey westchnął. – Ja też się zastanawiałem. Czasem wpadałem na McDougala towarzysko i zawsze mi się zdawał podejrzanym typem. Czyli obaj mieliśmy nosa. Rozumiem, że to on jest przestępcą, do którego mnie tu wezwałeś? – Tak. McDougal przebywa obecnie w piwnicy, za solidnie zamkniętymi drzwiami. Otóż zdaje się, że McDougal miał zakusy na Niniver, planował się z nią ożenić w ten czy inny sposób i tym samym przejąć kontrolę nad fortuną Carricków i majątkiem całego klanu. – Stopniowo, krok po kroku, Marcus ujawniał, czego, wedle ich wiedzy, dopuścił się McDougal. Przy każdym nowym fakcie sir Godfrey przerywał Marcusowi wyliczanie i pytał o twarde dowody, o świadków, którzy mogliby rzecz potwierdzić przed sądem. Kiedy opowiadał, co się zdarzyło w starej kopalni, Niniver zauważyła zmianę we wszystkich członkach jego rodziny. Wzmożone napięcie u mężczyzn, podwyższoną czujność na twarzy Lucilli i Catriony. Thomas sposępniał i nawet bliźniaczki skupiły spojrzenie na Marcusie i wyglądały niezwykle poważnie. W końcu opowiadanie przejęła Niniver, zaczynając jeszcze raz od swojej porannej wyprawy do Bidealeigh. Lucillę, Thomasa i braci Marcusa zaintrygował sposób, w jaki wykorzystała szczególne cechy swoich charcic do zlokalizowania Marcusa w kopalni. Potem pałeczkę znów przejął on, zręcznie pomijając bardziej emocjonalne

momenty, by trzymać się nagich faktów. Kiedy oboje, na zmianę, przytoczyli dosłownie, co powiedział McDougal, kiedy Niniver wróciła do biblioteki i zastała go z nosem w księgach rachunkowych majątku, sir Godfrey prychnął. – Kanalia, paskudny typ, i nawet niezbyt bystry. Rozumiem, że macie na to świadków, którzy słyszeli? – Kilku ze starszyzny klanowej i moją byłą guwernantkę, pannę Hildebrand. Marcus opisał ostatnią scenę. – Aha! – Sir Godfrey uśmiechnął się. – A więc uciekał, tak? Doskonale. Najlepsze przyznanie się do winy, jakie może być. – Zerknął na Richarda, potem na Catrionę i innych, wreszcie spojrzał na Niniver. – Moja droga, myślę, że możemy to rozstrzygnąć dość szybko, zwłaszcza że mam tu obecnych troje właścicieli ziemskich – lorda Richarda i panią Catrionę, ciebie i pana Cynstera. Gdybym mógł porozmawiać z osobami, które słyszały, co mówił McDougal, to myślę, że wystarczy mi tego na wyrok w postępowaniu uproszczonym i będę mógł was uwolnić od problemu McDougala. – Nasz kamerdyner, Ferguson, zorganizuje wszystko, żeby mógł pan rozmawiać, z kimkolwiek zechce. Marcus zadzwonił, po chwili zjawił się Ferguson i błyskawicznie ustalono szczegóły. Sir Godfrey wstał i uniósł brwi na lorda Richarda. – Richardzie, Marcusie… i może, w tych okolicznościach, ty też mógłbyś pójść, Thomasie? – Zwracając się do Niniver, powiedział: – Jako że głównym celem McDougala byłaś ty i klan, byłoby lepiej, żebyś nie uczestniczyła w przesłuchaniu, ale Thomas może reprezentować klan w zastępstwie. – Tak. Oczywiście. – Jeśli Marcus miał tam być, Niniver nie wątpiła, że cała prawda o machinacjach McDougala zostanie ujawniona. – Poza tym… – powiedział sir Godfrey – …masz chyba ślub do zorganizowania. Śluby Cynsterów to nie byle co. Co powiedziawszy, oddalił się za Fergusonem w asyście wybranej grupy dżentelmenów. – No! – Ułożywszy sobie w ramionach Christinę, Catriona z błyskiem w zielonych oczach spoglądała to na Niniver, to na Lucillę. – Myślę, że Godfrey ma rację. Musimy zrobić plan. Zdecydowaliście, kiedy chcecie się pobrać? Niniver poczuła się lekko zbita z tropu. – Myśleliśmy… jak najszybciej? Catriona zrobiła okrągłe oczy, myśląc, po czym się uśmiechnęła.

– Właściwie… dlaczego by nie? Więc… – Patrzyła na Niniver z pytaniem w oczach. – Pierwsza rzecz, jaką musimy ustalić, to kiedy ma być to „jak najszybciej”. Wbrew obawom Niniver, że poczuje się zdominowana, Catriona i Lucilla, choć miały mnóstwo pomysłów i własne zdanie na każdy temat, ustępowały jej, nawet zachęcały, żeby wyrażała własne poglądy, własne życzenia i upodobania. – Twój ślub to jest twój dzień, moja droga. Od rana do nocy ty wybierasz i decydujesz. Trochę ku zaskoczeniu Niniver, obaj bracia Marcusa – Calvin, elegancki, obyty młody dżentelmen, i Carter, najmłodszy z rodzeństwa, obiecujący artysta, spokojniejszy i chyba wrażliwszy – przyłączyli się do rozmowy, z nie mniejszą liczbą rad i sugestii, choć raczej w innych sprawach, takich jak liczba gości, których może pomieścić mały wiejski kościół. – Jeśli zmieściliśmy się na ślubie Lucilli, to zmieścimy się i na tym. – Carter uśmiechnął się do Niniver, jakby chciał jej dodać otuchy. – I mam niejasne wrażenie, że Niniver i Marcus woleliby o wiele mniej huczną uroczystość. Przypominając sobie ślub Lucilli, Niniver spojrzała na Catrionę. – Wiem, że jest mnóstwo Cynsterów, ale gdybyśmy ograniczyli się do rodziny…? – To żaden problem. – Catriona uśmiechnęła się pogodnie. – Niech Marcus zdecyduje, kogo z rodziny zaprosić, ale postaramy się zachować równowagę między obu klanami. Wszyscy się zgodzili, że datę trzeba ustalić na mniej więcej cztery tygodnie po ostatnich zapowiedziach. – A to da ci czas na uszycie sukni. – Lucilla uśmiechnęła się. – Możesz mi wierzyć albo nie, ale to będzie bardzo absorbujące i nie do zapomnienia. Swoją drogą, jesteś taka delikatna, że będziesz wyglądała jak księżniczka z bajki, wszystko jedno, w co się ubierzesz. Niniver jakby śniła; jej ślub – jej ślub – nabierał kształtu na jej oczach. I to wszystko wydawało się takie… łatwe i niewymuszone. Myślała, że będzie czuła się pod presją, niepewnie i niezręcznie, a czuła się całkiem swobodnie. Po prostu dobrze. Więc to tak jest mieć prawdziwą rodzinę. Zza drzwi dobiegły męskie głosy. Chwilę później sir Godfrey wprowadził trzech dżentelmenów. Uśmiechnął się do Niniver. – Sprawa załatwiona, moja droga. Mam wystarczająco dużo dowodów, by wydać wyrok na McDougala i usunąć go ze społeczeństwa.

– Jednakże – powiedział Richard rzeczowym tonem – jest pewien problem, zdaniem Marcusa. Marcus spojrzał na Niniver, potem na swoją matkę. – Jeśli sir Godfrey skaże McDougala za usiłowanie morderstwa na mnie, McDougal będzie wisiał. Niniver poczuła lodowate ciarki na plecach. Nie umiałaby tego wyjaśnić, ale coś się w niej wzdragało na tę myśl. Nie żeby uważała, że McDougal nie zasłużył na szubienicę; o mało nie zabił Marcusa i wolała nie myśleć, co miał w zanadrzu dla niej. Ale… Marcus spojrzał jej w oczy. – Nie sądzę, żeby powieszenie kogokolwiek było dobrym preludium dla naszego małżeństwa. – Ach. – Catriona patrzyła nieruchomo na Marcusa. Po długiej chwili powiedziała: – Muszę się zgodzić. – Podniosła oczy na Richarda i wzięła go za rękę. – Wolałabym, żeby McDougal został usunięty z tego świata, by nie miał szansy nikogo więcej skrzywdzić, ale Marcus ma rację. Rozpoczynanie życia małżeńskiego od powieszenia… Nasza Pani by tego nie pochwaliła. Ona jest życiem, nie śmiercią. I choć Marcus i Niniver wezmą ślub w kościele, będą też ślubować pod Jej egidą. Żyli całe życie pod Jej opieką i oboje są Jej wybranymi, tak jak Lucilla i Thomas – tak jak ty i ja. – Catriona zwróciła się do sir Godfreya: – Godfreyu, wiem, że słysząc takie rzeczy, czujesz się nieswojo, ale Marcus ma rację. – Całkowitą. – Lucilla zamknęła oczy. Po chwili otworzyła je, zobaczyła wzrok swoich córek i pokiwała głową. – Masz rację. Musimy znaleźć inny sposób na rozprawienie się z McDougalem. – Wszystko bardzo pięknie – wtrącił sir Godfrey – ale jako wasz sędzia jestem zobowiązany spełniać swoją powinność. – A czego dokładnie w tym przypadku wymaga pańska powinność? – spytał Calvin. – Muszę wydać stosowny wyrok. – Sir Godfrey skrzywił się. – Odpowiedni do zbrodni. W tym wypadku usiłowania morderstwa. – Ale – nalegał Calvin – „stosowny” podlega interpretacji, prawda? – Owszem… – Więc gdybyśmy wymyślili karę, którą pan mógłby uznać za odpowiednią, coś innego niż powieszenie, to rzecz byłaby do przyjęcia. Sir Godfreya nadął usta i po chwili zastanowienia kiwnął głową. – Wymyślcie odpowiednią karę, to zgodzę się go nie powiesić. Calvin z uśmiechem skierował wzrok na rodzinę.

– No to co wymyślimy? W końcu to Thomas podsunął rozwiązanie, opisując pewnego kapitana frachtowca, który słynął, jak świat długi i szeroki, z tego, że nikt mu się nie postawi. Opracowali w szczegółach plan i ostatecznie przekonali sir Godfreya, by zadeklarował, że jeśli McDougal przyjmie ich wyjście, uniknie stryczka. – Doskonale! – powiedziała radośnie Catriona, po czym uśmiechnęła się do Niniver. – Myślę, że zapracowaliśmy na herbatę. Niniver odwzajemniła uśmiech, Marcus zadzwonił po Fergusona, a Lucilla, Catriona, Calvin i Carter wrócili do tematu ich zdaniem najważniejszego – przygotowań do następnego ślubu Cynsterów. Sir Godfrey wyjechał tuż po popołudniowej herbacie. Poklepał Niniver po dłoni z życzliwym uśmiechem i zapewnił, że on, Marcus i lord Richard zaopiekują się losem McDougala, tymczasem ona powinna skupić się na swoim ślubie, nie martwiąc się niczym innym. Stojąc przy niej na werandzie, kiedy machała sir Godfreyowi, Marcus wymruczał: – On chce dobrze… – Nie martwię się, w każdym razie nie McDougalem. Ale kiedy masz zamiar mu powiedzieć? – Później. Chcę, żeby miał szansę pokontemplować w cieniu szubienicy. Wrócili do salonu i zanurzyli się w cieple jego rodziny. Jak ostrzegał ją lord Richard, byli hałaśliwi. Ostatecznie Niniver doszła do wniosku, że swoją znikającą nieśmiałość, przynajmniej z nimi, zawdzięcza Marcusowi. Światłu w jego oczach, ilekroć na nią spojrzał, wsparciu, jakie bezustannie wyczuwała z jego strony, i tej jawnej zaborczości, nierozerwalnej z instynktem opiekuńczym. Kiedy do salonu zajrzał Ferguson, ku jej zdziwieniu chciał mówić z Marcusem. Po powrocie Marcusa Catriona wstała i roztrzepała swoje spódnice. – Pora wracać do domu. – Pochyliła się nad wnuczkami, jednym palcem gładząc każdy policzek. – Wkrótce będą domagały się karmienia, więc zbierzmy się, zanim dadzą koncert. W matriarchalnym stylu Catriona zebrała wszystkich i wymiotła na dziedziniec, gdzie Sean i Mitch trzymali ich konie, a Fred czekał z powozem, w którym Thomas woził Lucillę z dziećmi. Niniver stała z Marcusem na werandzie, machając im wszystkim na pożegnanie. – Ferguson przypomniał mi o chartach. – Boże! Zapomniałam.

– Mamy dość czasu, żeby zawieźć je do Egana. Sprawiły się dziś nad podziw dobrze i zasługują na wygodny odpoczynek. Może weźmiemy jeden z karykli twoich braci? Psy mogą biec za powozem tak jak biegają za jeźdźcem. – To prawda. Kiedy dotarli do stodoły starego Egana, okazało się, że Egan wystawił jedzenie dla pięciu psów. Charty rzuciły się do misek. Niniver zajrzała w tym czasie do pozostałych zagród; reszta sfory była już nakarmiona, napojona i zamknięta na noc. Po zaprowadzeniu piątki tryumfujących chartów na stałe legowiska mogli wracać do domu Podczas gdy Marcus zakładał ciężki rygiel na wrota stodoły, Niniver spojrzała na pobliski dom. – Dziwne, że Egan nie wyszedł. Zwykle bez specjalnego powodu jest tutaj. – Pewnie szykuje się do kolacji. Albo już je. – Marcus ujął ją za łokieć i poprowadził do powozu. – Może wpadniemy tu jutro i popracujemy z resztą psów. – Tak, chętnie. W drodze rozmawiali o chartach, ale gdy na horyzoncie wyrósł dwór, Niniver zamilkła. Kiedy zerknął na nią bokiem, siedziała z rękami na kolanach i wpatrywała się w dom. – O czym myślisz? – Nagle zdałam sobie sprawę, gdzie byłam… gdzie my byliśmy jeszcze tego rana. Ja sama, ty w Bidealeigh. Teraz… wszystko się zmieniło. Wszystko na lepsze, ale… wszystko stało się tak strasznie szybko. – Czujesz się przytłoczona? – Nie przytłoczona. Raczej… jakby zmieciona w krajobraz, który tak bardzo przypomina moje marzenia, że nie do końca wierzę, czy wciąż tam będę, kiedy zamknę oczy i znów je otworzę. Uśmiechnął się. – Zapewniam cię, że nie jestem mirażem i absolutnie nie mam zamiaru tu nie być, dokładnie tu, gdzie jestem, u twojego boku. – Wiem. – Sekundę później dodał cichszym głosem: – I wydaje mi się to… niewiarygodne. – Wątpliwości? – Nie. Żadne. – Jakby szukała czegoś w jego oczach. – Ale ty też musisz to czuć. Patrzył na konia. Ale skoro o tym wspomniała… Oczyma duszy zajrzał trochę głębiej i przyznał: – Tak i nie. Dla mnie to jest bardziej jakby wszystko we mnie…tak wiele, że jest

moją istotą, było zduszone, trzymane za jakimś murem. I twoje zjawienie się, kiedy przyszłaś prosić o pomoc, było pęknięciem w murze, przez które wszystko wypadło. Czuję się trochę tak, jakbym był rzeką, która znowu płynie swobodnie. Jeśli to ma jakiś sens. – Dla mnie – powiedziała po kilku sekundach – to jest coś więcej niż być wolną. To jakby otworzyły się drzwi, przez które przeszłam do królestwa innych możliwości. Jeśli zostanie jego żoną, znaczyło dla niej właśnie to… Zadowolenie rozlało się po jego żyłach. Podjechał pod frontowe schody. Fred przybiegł trzymać konia. Marcus wyszedł na żwirowany podjazd i pomógł wysiąść Niniver. Zakładając jej ramię na swoje, uśmiechnął się. – Chodźmy. Poprowadził ją schodami na werandę i kiedy byli blisko, podwójne drzwi rozwarły się gwałtownie na całą szerokość. Niniver wydała stłumiony okrzyk, ale Marcus się nie zatrzymał. Wprowadził ją do środka na łono zebranego klanu. Starszyzna klanowa zwołała cały klan Carricków. Służba otworzyła salon i jadalnię; razem z frontowym holem tworzyły one wielką przestrzeń, która pomieściła wszystkich, od leciwych kobiet na krzesłach po niemowlęta w ramionach matek i dzieci w każdym wieku. Niniver zauważała ich wszystkich, kiedy Marcus prowadził ją przez tłum aleją wytyczoną przez członków starszyzny z ich małżonkami. Wszyscy promienieli. Ścieżka przez gęstą ciżbę kończyła się na składanej drabince ustawionej przed wielkim kominkiem na tylnej ścianie frontowego holu. Marcus pomógł jej wejść. Odwróciła się na górnym szczeblu twarzą do tłumu. Patrzyła na morze podnieconych w oczekiwaniu twarzy i nie miała pojęcia, co powiedzieć. Ale najwyraźniej to nie jej przyszli wysłuchać. Cały czas trzymając ją za rękę, Marcus odwrócił się do zgromadzonych i wszystkie oczy zatrzymały się na nim. – Panie i panowie, szanowna starszyzno i dzieci klanu Carricków. – Jego głos niósł się czysto ponad głowami. Ścisnął lekko jej rękę i mówił dalej: – Dziś składam wam tę samą przysięgę, którą wkrótce złożę waszej pani przed ołtarzem w tutejszym kościele. Że będę was szanował, chronił i służył wam aż po grób. Zapadła chwila ciszy, kiedy waga i sens tych słów dotarły do tłumu, potem wzniósł się wiwat, gromki, potężniejący, w miarę jak przyłączał się głos za głosem.

Dźwięk płynął wzbierającą falą, ale dla Niniver przygasł, kiedy zajrzała Marcusowi w oczy. I zobaczyła oddanie, które nie zna granic, niezachwiane postanowienie. Położyła rękę na jego ramieniu i pochyliła się bliżej. – Dziękuję. – Drugą ręką objęła jego policzek i na oczach całego klanu pocałowała go w usta. Po tym, jak Niniver ujawniła ich plany związane z dniem ślubu i razem przyjęli gratulacje od wszystkich i każdego z osobna, ona i Marcus przecisnęli się wolno przez zebrany tłum. Ferguson, pani Kennedy i Gwen oraz służba kuchenna urządzili kolację, do której piwo ale oraz wino imbirowe lało się obficie. Ludzie ściskali rękę Niniver, uśmiechali się trochę nieśmiało do Marcusa i sypali błogosławieństwa na nich oboje. Zaproszono służbę i dzierżawców ziemi Marcusa i wszyscy oni tłumnie zjechali na uroczystość. Marcus zwrócił uwagę Niniver na kąt, w którym kilku jego farmerów wdało się w rozmowę z farmerami Carricków. – Dobrze, że się mieszają. Kiedyś trzeba będzie pomyśleć o fuzji… Ale nie tej nocy – powiedział z uśmiechem. Ta noc… Kiedy Hildy zagrała na fortepianie, ludzie zwolnili parkiet w salonie i Marcus porwał ją do walca. Była całkiem pewna, że unosi się w chmurze szczęścia. Podczas całego wieczoru Marcus był przy niej. Krążąc wśród tłumu, gawędząc i śmiejąc się, czuła, jak rośnie jej serce – nigdy nie czuła się tak hojnie obdarzona przez los. Zatrzymała się przed kominkiem w holu, patrzyła na szczęśliwe, rozpromienione twarze, słyszała radość w każdym głosie. Podniosła oczy na Marcusa. – Ktoś powiedział to wcześniej: Od tylu, tylu lat klan tak nie świętował. – To jest nasz początek. Zobowiązałaś się wyprowadzić klan z zapaści, ale nie tylko finansowej. Same pieniądze nie tchną w klan ducha. Finansowe bezpieczeństwo to tylko jeden element poczucia dostatku i pomyślności. To, co teraz widzisz, jest równie ważne. To jest twój pierwszy krok do spojenia klanu, do przywrócenia mu siły i normalności. – Nie mój pierwszy krok, tylko nasz pierwszy krok. – Właściwie słusznie, bo ja zawsze będę przy tobie. Którąkolwiek drogą pójdziesz, będę z tobą. Później, kiedy uroczystość jeszcze trwała i Niniver pełniła obowiązki pani domu,

Marcus zszedł do piwnicy, w której za zamkniętymi drzwiami trzymali McDougala. Sean i Ferguson szli za nim, ale kiedy Marcus przekręcił ciężki klucz i otworzył drzwi, obaj mężczyźni cofnęli się kilka kroków, na wypadek gdyby więzień próbował uciec. McDougal siedział spokojnie na pryczy. Nie podniósł się, kiedy Marcus wszedł do środka, tylko spojrzał w górę bez żadnego wyrazu na twarzy, z martwym wzrokiem. Bez nadziei, bez żadnych oczekiwań. Marcus stał i patrzył na niego bez słowa. Po minucie McDougal nie wytrzymał. – Przyszedłeś się poupajać? – Przedstawić ci twoje możliwości wyjścia. – Wyjścia? – McDougal zaśmiał się chrapliwie. – Mam jakiś wybór? – Normalnie nie. Gdybyś nie był tutaj, na ziemiach Pani, byłbyś skazany na stryczek. Przekroczyłeś granicę, próbując mnie wykończyć. – Nie miałem wyboru. Albo to, albo i tak ruina. – Zawsze mamy wybór, i zaraz ci powiem, jaki ty masz. – Dlaczego…? – Nie dlatego, że zależało to ode mnie – powiedział oschle. – Ale są… siły, które my w tej okolicy uznajemy i wynikają stąd pewne konsekwencje. I jedna z nich dotyczy tego przypadku. To fakt, że próbowałeś mnie zabić, ale gdyby nie ty, Niniver i ja moglibyśmy nigdy nie znaleźć naszej drogi do wspólnego przeznaczenia. To ty popchnąłeś ją do tego, żeby poprosiła mnie o pomoc. Gdybyś nie wmieszał się i dosłownie jej nie zmusił, mogłaby nigdy nie zrobić tego kroku. Byłeś koniecznym katalizatorem, który nas połączył. I, co za tym idzie, ona i ja jesteśmy ci tyle winni. Więc wstawiliśmy się za tobą u sir Godfreya i jestem upoważniony do zaproponowania ci alternatywy stryczka. Urwał, chociaż McDougal słuchał z zapałem. – Weź koniecznie pod uwagę, że przekonanie sir Godfreya wymagało wspólnego wysiłku całej mojej rodziny. Nie był zadowolony, ale jakoś uległ naszej prośbie. Nie jest to zatem propozycja do odrzucenia, ot tak. Nie ma już innej możliwości niż stryczek. McDougal wykonał ponaglający gest. Marcus uśmiechnął się w duchu. – Rozwiązanie jest proste. Kapitan McPhee, który wypływa z Ayr, dowodzi własnym frachtowcem i handluje z koloniami. Około jednej trzeciej jego załogi stanowią więźniowie zamustrowani na specjalnych warunkach. Sir Godfrey zgodził

się w twoim wypadku zamienić karę powieszenia na pracę u kapitana McPhee przez dwadzieścia lat. – Dwadzieścia lat? – To krócej niż reszta twojego życia. Te słowa nie trafiły w próżnię. McDougal odwrócił wzrok do ściany i patrzył długo niewidzącym wzrokiem. – A więc? McDougal przełknął powietrze i odpowiedział, nie patrząc na Marcusa: – Biorę. Nie mam żadnego wyjścia. – Jutro rano sir Godfrey przyśle po ciebie posterunkowych. Do tego czasu – Marcus odwrócił się do drzwi – śpij dobrze. I… pomyśl sobie, że jakkolwiek to wygląda, dostałeś szansę, nie zmarnuj jej. Wyszedł z maleńkiego pomieszczenia, zamknął drzwi i oddał klucze Fergusonowi. – Zrobił pan swoje – powiedział kamerdyner. – Teraz resztę proszę zostawić nam. Niniver nie wyobrażała sobie lepszego zakończenia dnia. Świętowanie dobiegło wreszcie końca, rodziny się porozjeżdżały. Marcus czekał, żeby odprowadzić ją na górę. Hildy, jak zwykle, wchodziła z nimi, ale pożegnała się radosnym „Śpij dobrze, kochanie” i poszła piętro wyżej. Niniver, idąc korytarzem u boku Marcusa, nie mogła powstrzymać uśmiechu. Na wysokości swojego pokoju chwyciła go za rękę i ze śmiechem wciągnęła do środka. Zaczęła kręcić się wkoło, a on zamknął drzwi i porwał ją jak do tańca. Zatrzymał się przy oknie. Puścił ją, ujął w dłonie jej twarz i spojrzał jej w oczy. – Kocham cię. Zamknęła na jego dłoniach swoje. – A ja kocham ciebie. Przez długi moment słuchali i chłonęli prawdę tych słów. Potem on schylił głowę, a ona wspięła się na palce i złączyli usta w pocałunku. Poddali się nieuchronnej gorączce, pulsowi namiętności, rozpaczliwie naglącemu głodowi. Rozkoszy stawania się jednym, zespoleniu, które sięgało głębiej niż skóra i dotyk, niosło doznania o tyle intensywniejsze od prostych emocji. Ulegali i żądali od nowa jedności, która spajała ich ciała i dusze. Później, kiedy leżeli syci w swoich ramionach, odprężeni i dryfujący po morzu zapomnienia, Marcus musnął wargami jej skroń i wyszeptał słowa, które teraz, ponad wszystkie inne, miały nad nim władzę. – Kocham cię. – Zachwyt, uznanie, coraz więcej zrozumienia nadawało barwę tym

słowom. – A ja kocham ciebie w identyczny sposób. Marcus czuł, jak bezwiednie uśmiechają się jego usta. Obrócił głowę, tylko tyle, żeby dotknąć ustami jej ust. Potem leżał na plecach z zamkniętymi oczami. Ona była czarująca i krucha, delikatna i po kobiecemu słaba, lecz nawet w sile ich miłości dotrzymywała mu kroku. Nie miał cienia wątpliwości, że w niej znalazł swoje przeznaczenie. Swą prawdziwą i daną od losu miłość, teraz i na zawsze. Obudziwszy się rano, Niniver odkryła, że Marcus już wstał. Musiał być głodny; ona była na pewno. Umyła się i ubrała, zeszła do jadalni i zastała go na zwykłym miejscu pałaszującego jak co dzień kopiastą porcję kedgeree. Nie mogła powstrzymać uśmiechu, kiedy przywitała go radosnym „dzień dobry” i poszła do bufetu nałożyć sobie na talerz. Marcus wymruczał odpowiedź, ale gdy odwróciła się do stołu, wstał i wysunął… nie jej stałe krzesło po jego prawej, ale wielkie rzeźbione u szczytu stołu. Miejsce jej ojca. Z talerzem w ręku, zawahała się, wpatrując w bogato zdobione krzesło, które od pokoleń było zajmowane przez głowy klanu Carricków. Potem wzięła oddech, podniosła wzrok na Marcusa – czytała zachętę w jego oczach. Ferguson stał przy bufecie, patrząc, ale nic nie mówiąc, jednak… Wypuściła z płuc powietrze i podeszła. Postawiła talerz u szczytu stołu, podciągnęła spódnicę i usiadła na krześle. Marcus je podsunął i wrócił na krzesło po jej prawej. Niniver spojrzała na stół, potem na Fergusona. Sięgnęła po dzbanek i nalała do filiżanki herbaty.

EPILOG Pobrali się w majowy dzień w maleńkim wiejskim kościele w Carsphairn. Wszyscy co do jednego, mężczyźni, kobiety i dzieci z klanu Carricków uczestniczyli w prostym nabożeństwie. Chociaż liczba zaproszonych Cynsterów była ściśle ustalona, kościół i tak pękał w szwach. Z obu jednak stron był to bardzo rodzinny ślub. Znacznie skromniejszy w stylu niż ślub Lucilli. Suknia Niniver, zwiewna kreacja z kilku warstw koronki w kolorze kości słoniowej, pasowała jak ulał do wyobrażenia księżniczki z bajki. Chabrowoniebieskie szafiry, które były prezentem ślubnym od Marcusa, ozdabiały jej dekolt i nadgarstek, pierścionek do kompletu błyszczał na prawej ręce, wszystko w odcieniu jej oczu. Lucilla był druhną Niniver, a Thomas drużbą Marcusa – ci dwaj bardzo się do siebie zbliżyli, odkąd Thomas poślubił Lucillę. Przyjęcie weselne stanowiło wymowne świadectwo bliskiego związku, który już istniał i miał istnieć nadal między sąsiadującymi majątkami. Norris przyjechał, by poprowadzić Niniver do ołtarza. Z radością go powitała, choć przyjechał na krótko. Jej brat znalazł, jak się zdawało, swoją niszę w akademii; był dużo ufniejszy, bardziej pewny siebie niż w czasach, kiedy mieszkał w rodzinnym domu. Po kilku swobodnych rozmowach między nim, nią i Marcusem, nie czuła dalszej potrzeby obawiać się, czy Norris jest zdolny stworzyć sobie własne życie. Wszystko zdawało się świetnie układać. Patrząc wstecz, mogłaby nawet błogosławić McDougala i ludzi, których na nią napuścił. Gdyby jej nie dręczyli, zapewne nigdy nie znalazłaby swej ścieżki do miejsca, w którym teraz stała – patrząc przed siebie, w przyszłość z Marcusem Cynsterem u jej boku. Marcus od zawsze ją fascynował, i podczas nabożeństwa, od chwili, kiedy wkroczyła do kościoła i zobaczyła go czekającego na końcu nawy, nie widziała poza nim świata. On bez reszty zawładnął jej uwagą – a ona jego, jeśli sposób, w jaki pochłaniał ją granatowymi oczami, był jakąś wskazówką. Potem włożył jej na palec prostą złotą obrączkę i jej serce poszybowało wysoko. Teraz muzyka nabrzmiewała, wznosiła się, jeszcze bardziej uroczysta i tryumfująca, kiedy po wszystkich spełnionych formalnościach odwrócili się do

wyjścia i jako mąż i żona zaczęli kroczyć nawą ku wspólnej przyszłości. Kiedy wyłonili się z kościoła, powitały ich radosne okrzyki z tłumu zebranego na trawniku dziedzińca, wiosenne słońce i flirtujący wietrzyk, który sypał na nich kwiaty głogu – błogosławieństwo matki natury. Niniver upajała się wspaniałością dnia, dumą i zaborczym błyskiem w oczach Marcusa i z radością szła z nim schodami w dół i w kłębiący się tłum, by powitać ich gości. Pośrodku trawnika stała Lucilla z Thomasem wśród innych członków rodziny Marcusa. Niniver zatrzymała się, żeby dać Chloe i Christinie buziaka w czoło. Marcus ścisnął jej rękę – czuła, że dla dodania otuchy – kiedy pociągnął ją do innych w grupie, dwóch wysokich dżentelmenów i damy. – Pozwól, że ci przedstawię moich kuzynów, myślę, że ich nie poznałaś na ślubie Lucilli. Wyższy z dżentelmenów – uderzająco przystojny brunet o arystokratycznych rysach podobnych do Marcusa i niespotykanych jasnozielonych oczach – spojrzał na Marcusa z cyniczną miną. – Powiedz, że sam na wszelki wypadek dopilnowałeś, żebyśmy się nie poznali. – I warto było – odparował Marcus bez mrugnięcia okiem. – Przezorny, ubezpieczony. – Zwrócił się do Niniver, ale nim zdążył otworzyć usta, kuzyn zręcznie ujął jej dłoń, skłonił głowę i kiedy się wyprostował, uraczył ją uśmiechem. – Sebastian, markiz Earith, moja droga. Witaj w rodzinie. Do tej pory uważała Marcusa za wyjątkowo przyciągającego uwagę, ale teraz zmysły jej mówiły w sposób dość jednoznaczny, że Sebastian, markiz Earith, jest najbardziej niepokojąco przystojnym mężczyzną, jakiego poznała. Ku jej uldze Sebastian uwolnił jej rękę, odwrócił się z pewną ospałością do dżentelmena stojącego przy nim. Podniosła wzrok i omal nie otworzyła ust z wrażenia. On też był niewiarygodnie przystojny – widocznie to była cecha rodzinna. Ci musieli być rodzonymi braćmi, choć drugi miał ciemnobrązowe włosy i podobnego koloru oczy. – Michael Cynster, moja droga Niniver. – Skłonił się równie elegancko nad jej dłonią. – I jak powiedział Sebastian, jesteś bardzo mile widzianym dopełnieniem rodzinnego kręgu. Stojący naprzeciwko Michaela Thomas prychnął: – Dziwne. Nie przypominam sobie, żebyś wyrażał podobny zachwyt, kiedy ja dołączyłem do tłumu Cynsterów. Michael uniósł brwi, ale z komentarzem wyprzedziła go ciemnowłosa dama

stojąca obok. – Bo ty jesteś mężczyzną. Patrząc na Niniver oczami tego samego, dziwnie frapującego, jasnozielonego koloru co markiz, uśmiechnęła się szelmowsko. – Potrzebujemy więcej kobiet właściwego kalibru, żeby powstrzymać rozplenianie się tego gatunku, dosyć mężczyzn tego samego chowu. Marcus, Sebastian i Michael zadrwili, lecz jasnooka dama nic sobie z nich nie robiła. Wzięła Niniver za rękę, ale zamiast uścisnąć tylko jej palce, podeszła bliżej i objęła ramionami. – Witaj w rodzinie, Niniver. Jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebowała pomocy, zawsze możesz na nas liczyć. – Cofając się, rzuciła kpiące spojrzenie Marcusowi. – Marcus też. Zajmując z powrotem miejsce obok Michaela, naprzeciwko Niniver, dodała: – Aa… jestem Louisa, jeśli się nie domyśliłaś. Niniver nie była w stanie nie roześmiać się i nie odpowiedzieć na błysk w oczach Louisy. – Przypadkiem się domyśliłam. – Marcus dał jej listę swoich najbliższych krewnych i zdołała się jej nauczyć w ramach przygotowań ślubnych. – Ale mówiąc o paniach właściwego kalibru… – Sebastian wskazał brodą zmierzającą w ich stronę grupę trojga – oto mamy sytuację dwie przeciwko jednemu. Louisa obejrzała się za siebie i przesunęła, robiąc miejsce. – Ale tylko jedna z tych pań nie jest jedną z nas, i nawet ona jest dla was jak siostra, więc żaden z niej pożytek. Potrzebujemy świeżej krwi, kobiet zdolnych wziąć w garść takich arystokratów jak wy. Sebastian zdążył mruknąć coś w stylu „możesz sobie pomarzyć”, kiedy dołączyli do ich kółka i zostali przedstawieni Prudence Cynster i Christopher Cynster, kuzyni w drugiej linii, oraz Antonia Rawlings, która w ogóle nie była spokrewniona, ale wychowywała się z Cynsterami. Christopher okazał się gawędziarzem; szybko doprowadził wszystkich do śmiechu. Podczas dalszej ożywionej rozmowy Niniver zdała sobie sprawę, że większość kobiet w ich grupie była starsza od niej, a poza Lucillą wszystkie były niezamężne. Chyba żadna nie przekroczyła trzydziestki, ale niewiele im brakowało. Wydało jej się to dziwne, bo sama, kiedy skończyła dwadzieścia pięć lat, zaczęła o sobie myśleć jak o starej pannie.

Stojąca obok Niniver Lucilla, kołysząca w ramionach małą Chloe, zauważyła jej zdziwienie i z właściwą sobie intuicją i przebiegłością odgadła jego przyczynę. Przechylając bliżej głowę, wyszeptała: – W rodzinie Cynsterów większość młodych dam ma trudność ze znalezieniem mężczyzny zdolnego przystosować się do ich charakteru. W pewnym sensie jest odwrotnie do tego, o czym mówiła Louisa. Podczas gdy nasi mężczyźni są trudni do poskromienia, to do naszych kobiet trudno się dostosować. Ty miałaś szczęście – powiedziała z uśmiechem. – Znalazłaś mężczyznę, który był już podatny i wychowany do tego, żeby dzielić z kimś życie. Chwilę później, przepraszając, poszli dalej, lawirując między grupami tylu innych gości. Kiedy ramię w ramię z Niniver Marcus kroczył przez tłum, widząc, że nikt nie jest jeszcze skłonny opuszczać zgromadzenia, rozglądał się wokół siebie z niekłamaną satysfakcją. Nie z powodu własnych osiągnięć, ale jej, ich wspólnych. Przez ostatni miesiąc pracował sumiennie obok niej, żeby zreorganizować i zreformować gospodarzenie majątkiem, naprawić sytuację finansową klanu i zadbać o lepszy poziom życia wszystkich rodzin. Ze swej strony farmerzy i starszyzna klanu dawali im tylko otwarte, przyjazne wsparcie; było jasne, że gotowi są podążyć za Niniver w następnej fazie przebudowy. Chociaż wiele środków wpływających do majątku pochodziło od niego, wraz z wieloma kontaktami od niego i Thomasa, Marcus stawiał sprawę jasno, że tym, kto rządzi – tym, kto podejmuje ostateczne decyzje, postanawia o zmianach i kieruje ich wprowadzaniem – jest Niniver. Towarzyszył jej w każdym kroku, ale to ona była panią klanu, i dla przyszłości było ważne, aby jej pozycja pozostała nie tylko jasna, ale absolutnie jednoznaczna. Wynik ich pracy był widoczny wszędzie wokół nich. Widział to i wyczuwał w uśmiechach, spojrzeniach i w prawdziwej radości, jaka panowała w klanie. Jego ludzie w Bidealeigh powoli mieszali się z klanem Carricków. Kiedyś, na pewnym etapie mogli stać się całością. – Zaczęliśmy, prawda? – spytała Niniver. – My oboje, razem z klanem jesteśmy na drodze do pomyślności. Przypomniał sobie, co mu powiedziała o ślubie złożonym jej ojcu. – Tak, wkroczyliśmy na tę drogę i będziemy się jej trzymać. Razem. Tłum ledwie zaczął rzednąć, kiedy Niniver wymknęła się niepostrzeżenie. Zostawiając Marcusa przy rozmowie o koniach z Thomasem, Mitchem, Seanem

i Fredem, obeszła tłum z tyłu, w stronę kościoła, i wzdłuż bocznej ściany przemknęła się na cmentarz. Grób jej ojca leżał w cieniu drzewa, które właśnie wybuchło zielenią pełnych liści. Stanęła u stóp nagrobka. Manachan Randall Carrick, pan klanu Carricków, z datą urodzin i śmierci pod spodem. Przypomniała sobie dzień, w którym opuszczali jego trumnę do ziemi. Usłyszała w swojej głowie słowa solennego przyrzeczenia, które mu złożyła. Z oczami na nagrobku wzięła głęboki oddech i cicho powiedziała: – Jeszcze nie jesteśmy u celu, ale zaczęliśmy. A ani Marcus, ani ja, nie jesteśmy z tych, którzy cofają się przed wyzwaniem. Będziemy to ciągnąć. Zrobimy, co tylko będzie trzeba, żeby rozwijać klan, kroczyć drogą ku pomyślności aż do samego celu. Uśmiechnęła się. – Nigdy nie widziałeś mnie właściwie, kiedy żyłeś. Ciekawe, czy możesz zobaczyć mnie teraz? Jeśli możesz… Myślę, że byłbyś dumny z tego, co zrobiłam. I myślę, że będziesz zadowolony z tego, co dopiero przyjdzie.

Tytuł oryginału: A Match for Marcus Cynster Pierwsze wydanie: MIRA Books, 2015 Opracowanie graficzne okładki: Robert Dąbrowski Redaktor prowadzący: Małgorzata Pogoda Opracowanie redakcyjne: Anna Kubalska Korekta: Jolanta Rososińska © 2015 by Savdek Management Proprietary Limited © for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2016 Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji Harlequin Books S.A. Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części dzieła w jakiejkolwiek formie. Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe. HarperCollins jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela. Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books S.A. Wszystkie prawa zastrzeżone. HarperCollins Polska sp. z o.o. 02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25 www.harlequin.pl ISBN 978-83-276-1998-3 Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o.