Laurens Stephanie - Niepokorna narzeczona - Czarna Kobra 01

Stephanie Laurens

Niepokorna narzeczona Czarna Kobra 01 Tytuł oryginalny : The Untamed Bride

0

Droga. Czytelniczko, Z radością

przedstawiam Ci

pierwszą

część

mojego nowego,

ekscytującego projektu, tetralogii Czarnej Kobry. Pomysł wziął się z rozważań nad tym, jak się potoczyły losy kawalerzystów, którzy walczyli wraz z Cynsterami pod Waterloo. Odpowiedź brzmi: Pięciu z nich udało się do Indii, by tam służyć w armii Kompanii Wschodnioindyjskiej

pod

bezpośrednim

R

dowództwem

gubernatora

generalnego Indii, który w 1822 zleca im misję: mają zrobić wszystko, co konieczne, żeby postawić przed obliczem sprawiedliwości okrutnego nik-

L c T

czemnika, Czarną Kobrę.

Jeden z przyjaciół oddaje życie, żeby zabezpieczyć istotny dowód. Pozostali czterej przysięgają go pomścić, dostarczając ów dowód do Anglii, do rąk Royce'a Variseya, obecnie księcia Wolverstone, jedynego człowieka o pozycji na tyle silnej, by pokonać Czarną Kobrę.

Nie sądziłaś chyba, droga Czytelniczko, że nie usłyszysz więcej o Roysie, członkach Klubu Niezdobytych oraz ich małżonkach? No i, oczywiście, nasi czterej najnowsi bohaterowie zwrócą się także o pomoc do swych dawnych towarzyszy broni, Cynsterów. Efekt to cztery pełne akcji przygodowe opowieści, w których przemierzymy świat od Bombaju po Norfolk, pełne niebezpieczeństw, namiętności i intryg, wprowadzające grupę ciekawych, świeżych postaci na scenę zaludnioną już wieloma innymi, tak dobrze Ci znanymi. Preludium rozgrywa się w Indiach. Potem nasi czterej bohaterowie rozdzielają się i różnymi trasami ruszają z powrotem do Anglii, do Royce'a; 1

jeden wiezie oryginalny dowód, trzej pozostali jego kopie służące za wabiki. Każdy tom cyklu opowiada historię jednej podróży, a także miłości, jaką każdy z naszych bohaterów odnajdzie po drodze. Bohaterowie powinni dotrzeć kolejno do Anglii w okolicach Bożego Narodzenia 1822 roku. Zachęcam Cię do odbycia wraz z nimi tych obfitujących w niebezpieczeństwa i przyjemności podróży, których zwieńczeniem będzie cudowne wspólne Boże Narodzenie. Nie chciałabyś tego przeoczyć! Zapraszam. Preludium zabierze Cię do Indii 1822 roku, a później możesz

R

usiąść wygodnie i podróżować wraz z pułkownikiem Derekiem Delboroughem przez karty Niepokornej narzeczonej. Miłej lektury!

L c T

Stephanie Laurens

2

Preludium do cyklu Czarna Kobra Indie 1822 24 marca 1822 Kwatera główna Kompanii Wschodnioindyjskiej Kalkuta, Indie – Nie zdołam dostatecznie mocno podkreślić, jakie to ważne, żebyśmy ukręcili łeb temu potworowi. – Francis Rawdon–Hastings, markiz Hastings i

R

przez ostatnie dziewięć lat gubernator generalny Indii, ciężkim krokiem przechadzał się za biurkiem.

Pięciu oficerów, którym polecono spocząć w eleganckich ratanowych

L c T

fotelach ustawionych przed owym bezmiarem mahoniu w gabinecie gubernatora generalnego, siedziało cicho i nieporuszenie. Ciężkie, wilgotne powietrze wprawiał w ruch jedynie spacerujący Hastings.

Twarz starszego mężczyzny spurpurowiała, zaciskał pięści, napinał mięśnie pleców i ramion. Zajmujący jeden z krańcowych foteli pułkownik Derek Delborough, dla znajomych Del, z cynicznym dystansem obserwował przejawy wzburzenia u głównodowodzącego. Hastings trochę zwlekał, zanim wezwał Dela i jego ludzi, osobiście przez siebie mianowanych oficerów do zadań specjalnych.

W tle za Hastingsem w gładką biel ściany wgryzały się dwa okna o ościeżnicach z drewna tekowego, ocienione z zewnątrz szerokim balkonem, których okiennice mimo to zamknięto dla osłony przed narastającym upałem. Z wiszącego pomiędzy nimi portretu na ten przyczółek angielskiego bogactwa i wpływów spoglądał król, uwieczniony w czasie, kiedy był jeszcze księciem Florizelem, ulubieńcem Europy. Pokój szczodrze obdzielono stolikami z palisandru i komódkami z drewna tekowego, niejednokrotnie misternie 3

rzeźbionymi i intarsjowanymi, których niezliczone ozdobne uchwyty z mosiądzu połyskiwały w przesączającym się przez okiennice świetle. Przewiewny, nieskazitelnie czysty, bogato i egzotycznie urządzony gabinet emanował ponadczasowym spokojem, wspierającym jego funkcję użytkową, podobny pod tym względem samemu subkontynentowi, którego znaczną częścią rządził obecnie Hastings. Odporny na kojącą atmosferę tego miejsca, Hastings nadal przechadzał się ciężkim krokiem. – Te napady na nasze konwoje muszą się skończyć. Tracimy twarz z

R

każdym mijającym dniem, z każdym pozostawionym bez odpowiedzi atakiem. – Wnoszę z tego, że aktywność Czarnej Kobry narasta od jakiegoś czasu – odezwał się Del, przeciągając zgłoski. Jego niewzruszony spokój

L c T

kontrastował z dosadnym tonem wypowiedzi Hastingsa.

– Tak, do diabła! A garnizon Bombaj raczył mnie o tym poinformować dopiero parę miesięcy temu, że o podjęciu przez nich jakichś działań nie wspomnę. Teraz zaś beczą, że nie potrafią sobie poradzić. – Hastings zatrzymał się przy centralnej części biurka i z irytacją przerzucił stertę dokumentów. Wybrał kilka, rozłożył je w wachlarz i pchnął po wypolerowanym blacie. – Oto parę najświeższych raportów, żebyście wiedzieli, z jakim bezprawiem przyjdzie wam się zmierzyć.

Siedzący po prawej ręce Dela czterej mężczyźni zerknęli na niego. Kiedy skinął głową, każdy sięgnął po jeden dokument. Potem usiedli z powrotem i zaczęli studiować raporty. – Słyszałem – podjął Del, odzyskując uwagę Hastingsa – że kult Czarnej Kobry po raz pierwszy dał o sobie znać w połowie 1819. Ma jakąś wcześniejszą historię czy powstał właśnie wtedy?

4

– Wówczas otrzymaliśmy pierwsze doniesienie, a miejscowi w Bombaju nigdy przedtem o nim nie słyszeli. To nie znaczy, że nie czaił się gdzieś na prowincji – Bóg mi świadkiem, że tam aż się roi od sekretnych kultów – jednak nie mamy raportów, nawet od starszych maharadżów, które świadczyłyby o tym, że istniał przed 1819. – Powstanie nowego kultu zwykle wiąże się z pojawieniem się specyficznego przywódcy. – W rzeczy samej, i to właśnie jego musicie wyeliminować. Ewentualnie wystarczająco uszczuplić jego siły.

R

– Hastings zamaszystym gestem wskazał czytane przez pozostałych mężczyzn dokumenty. – Wytłuc hałastrę wykorzystywaną przezeń do mordów,

L c T

gwałtów i plądrowania, tak by pierzchnął z powrotem pod skałę, spod której wypełzł.

– „Mordy, gwałty i plądrowanie" raczej nie oddają Czarnej Kobrze sprawiedliwości. – Major Gareth Hamilton, jeden z czterech służących pod Delem oficerów, podniósł głowę, wbijając w Hastingsa spojrzenie piwnych oczu. – Lektura tych raportów sugeruje raczej rozmyślne terroryzowanie wiosek, a to wskazuje na usiłowanie dokonania podboju. Jak na kult to ambitny zamiar: próba zdobycia władzy wykraczającej poza tradycyjną grabież. – Zakładają jarzmo strachu. – Siedzący trzy miejsca od Dela kapitan Rafe Carstairs poszedł w ślady Garetha, rzucając przeczytany raport z powrotem na biurko. Arystokratyczne rysy Rafe'a wyrażały niesmak, wręcz wstręt, z czego Del wywnioskował, że raport zawierał iście przerażające szczegóły. Wszyscy oni, tak jak siedzieli w pięciu przed biurkiem Hastingsa, oglądali już niejedną rzeź przekraczającą ludzkie wyobrażenie. W trakcie kampanii hiszpańskiej służyli razem w kawalerii pod dowództwem Pageta, 5

potem znaleźli się w samym sercu bitwy pod Waterloo, a wreszcie się zaciągnęli do czcigodnej Kompanii Wschodnioindyjskiej, żeby służyć pod Hastingsem jako elitarna grupa oficerów, której zadaniem było radzić sobie z najgorszymi powstaniami i niepokojami, jakie w minionych siedmiu latach targały subkontynentem. Usadowiony między Garethem a Rafe'em major Lagun Monteith ściągnął usta. Szybkim ruchem opalonego nadgarstka posłał przeczytany przez siebie raport ślizgiem po biurku, dołączając go do stosu. – Przy Czarnej Kobrze Kali i jej thugowie* wydają się cywilizowani – skomentował.

R

Siedzący za Rafe'em kapitan James MacFarlane, ostatni i zarazem najmłodszy z tego grona, o nadal nieco dziecinnej twarzy mimo dwudziestu

L c T

dziewięciu lat na karku, pochylił się i starannie odłożył przestudiowany dokument obok pozostałych.

– Czy w Bombaju nie domyślają się, kto za tym stoi? – zapytał. – Nie znaleźli jakiegoś tropu: wspólników, obszaru, gdzie Kobra ma swoją kwaterę główną?

– Po przeszło pięciu miesiącach aktywnych poszukiwań Bombaj ma zaledwie podejrzenie, że część marathijskich radżów dala się nakłonić do potajemnego wspierania kultu.

– Byle głupiec by to przewidział – prychnął Rafe. – Odkąd pogromiliśmy ich w 1818, rwali się do bitki. Jakiejkolwiek, nie są wybredni. *Thugowie – indyjska tajna sekta dusicieli. Jej członkowie prowadzili życie porządnych obywateli, a potajemnie zajmowali się rabunkiem i zabijaniem. Łupy oddawali na użytek świątyni bogini Kali (przyp. red.).

6

– No właśnie – potwierdził kwaśno i zgryźliwie Hastings. – Jak wiecie, w Bombaju funkcję gubernatora sprawuje aktualnie Ensworth. W zasadzie dobrze sobie radzi, jest wszakże na wskroś dyplomatą, nie zaś wojskowym, i otwarcie przyznaje, że sprawa Czarnej Kobry go przerasta. – Hastings omiótł ich spojrzeniem, zatrzymując wzrok na Delu. –I tutaj, panowie, zaczyna się wasza rola. – Jak rozumiem – powiedział Del – Ensworth się nie obrazi, że wkraczamy na jego teren. – Wprost przeciwnie, powita was z otwartymi ramionami. Kończą mu się

R

pomysły, jak ma uspokajać kupców i jednocześnie bilansować księgi dla Londynu, co nie jest proste, kiedy co piąty konwój pada ofiarą rabusiów. – Hastings urwał i przez chwilę na jego twarzy odmalowało się napięcie

L c T

związane z rządami nad rozległym imperium indyjskim. Później zacisnął szczękę i spojrzał na swych rozmówców. – Nie sposób przesadzić, podkreślając wagę tej misji. Czarną Kobrę trzeba powstrzymać. Dokonywane przez ten kult rabunki i popełniane w jego imieniu okrucieństwa zagrażają już nie tylko Kompanii, ale i samej Anglii, i to nie jedynie w sferze handlu, lecz także reputacji. Spędziliście tu dostatecznie dużo czasu, by pojmować, jak istotna jest ta ostatnia dla zabezpieczenia interesów naszego narodu. I wreszcie – ruchem głowy wskazał raporty na biurku – Kobrę trzeba zlikwidować dla dobra samych Indii, dla mieszkańców tych wiosek. – To nie podlega dyskusji. – Rafe, dotąd w charakterystyczny dlań sposób leniwie rozparty w fotelu, wstał, podobnie jak Del i pozostali. Hastings powiódł po nich spojrzeniem, kiedy tak stali w szeregu przed jego biurkiem, ramię przy ramieniu, zwarty mur czerwonych mundurów. Mierzący wszyscy ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, eksgwardziści, zostali zahartowani przez długie lata walk i dowodzenia. Na ich twarzach – nawet na 7

obliczu MacFarlane'a – wyryło się doświadczenie, a w oczach malowała się wiedza o życiu. Zadowolony z wyników inspekcji Hastings skinął głową. – Waszą misją, panowie, jest zidentyfikować i pojmać Czarną Kobrę, a potem doprowadzić go przed oblicze sprawiedliwości. Daję wam w tej sprawie wolną rękę. Nie obchodzi mnie, jak tego dokonacie, byleby sprawiedliwości stało się zadość. Jak zwykle możecie, w granicach rozsądku, korzystać ze środków i żołnierzy kompanii. Tradycyjnie to Rafe wyraził wspólną myśl. aczkolwiek ubrał ją we własne słowa.

R

– Wspomniał pan o ukręceniu łba – odezwał się swobodnie, z charakterystycznym dlań niewypowiedzianym wdziękiem, jakby gawędził o

L c T

grze w krokieta podczas towarzyskiej herbatki. – W przypadku kultów jest to przeważnie najskuteczniejsze podejście. Czy wolno nam przyjąć, że życzy pan sobie, byśmy spróbowali dopaść przywódcę, czy też mamy raczej zachować ostrożność i bronić konwojów?

Hastings spojrzał w szczere niebieskie oczy Rafe'a. – Pan, kapitanie, nie rozpoznałby ostrożności, nawet gdyby się o nią potknął.

Wargi Dela drgnęły; kątem oka dostrzegł, że również Gareth z trudem zachowuje powagę. Rafe, nie bez kozery noszący przydomek Narwaniec, nadal z niewinną miną odpowiadał na cyniczne spojrzenie Hastingsa. Hastings sapnął. – Przypuszcza pan słusznie. Oczekuję, że skoncentrujecie się na namierzeniu, zidentyfikowaniu i wyeliminowaniu samego Czarnej Kobry. Co do reszty, róbcie, co w waszej mocy, niemniej sytuacja jest paląca i nie stać nas już na ostrożność. – Ponownie omiótł ich spojrzeniem. – Możecie dowolnie 8

interpretować moje rozkazy. Po prostu doprowadźcie Czarną Kobrę przed oblicze sprawiedliwości. 15 sierpnia, pięć miesięcy później Kantyna oficerska, Garnizon Kompanii Wschodnioindyjskiej, Bombaj – Hastings powiedział przecież, że możemy dowolnie interpretować jego rozkazy, że daje nam wolną rękę w kwestii doboru metod. – Rafe oparł się plecami o ścianę, wziął szklankę z tacy. którą chłopiec z obsługi dopiero co postawił na blacie, i pociągnął solidny łyk piwa o mętnej, bursztynowej barwie. Siedzieli w pięciu – Del, Gareth, Logan, Rafe i James – przy stoliku w

R

rogu, który zaanektowali dla siebie w barze przylegającym do kantyny oficerskiej. Wybrali ten stolik ze względu na towarzyszące mu udogodnienia – mianowicie roztaczał się stąd dobry widok na cały bar, czyli wydzieloną

L c T

frontową werandę kantyny oficerskiej, jak również rozciągający się dalej majdan. Co więcej – i ten szczegół uznali za główną zaletę – dzięki grubym kamiennym ścianom narożnika nie istniała możliwość, by ktokolwiek stanął niezauważony w pobliżu, w środku czy na zewnątrz, i podsłuchał toczoną przez nich półgłosem dyskusję.

Bambusowe rolety, umocowane między przednimi filarami werandy, zostały opuszczone dla osłony przed popołudniowym słońcem oraz kurzem wzniecanym przez oddział ćwiczących musztrę paradną sipajów*, dzięki czemu bar tonął w chłodnym półmroku. Do ich stolika dobiegał wytłumiony szmer konwersacji dwóch grup siedzących dalej oficerów, a z wnęki po przeciwnej stronie długiej werandy nadpływał brzęk kul bilardowych. – To prawda. – Gareth także wziął szklankę. – Wątpię jednak, żeby dobry markiz spodziewał się, że go pominiemy. *Sipaj – żołnierz indyjski służący w armii brytyjskiej (przyp. red.).

9

– Chyba nie mamy wyboru. – Logan, podobnie jak trzej pozostali, spojrzał na Dela. Wpatrzony w piwo Del poczuł na sobie ich wzrok i podniósł głowę. – Jeżeli, jak sądzimy, Czarną Kobrą jest Roderick Ferrar, Hastings nie podziękuje nam za dostarczenie tej wieści – stwierdził. – Ale przecież na pewno uczyni z niej użytek? – James sięgnął po ostatnią szklankę na tacy. Del zerknął na niego. – Zauważyłeś portret nad biurkiem Hastingsa? – Księciunia? Del potaknął.

R

– Nie jest własnością kompanii, należy do Hastingsa. Gubernator

L c T

zawdzięcza swoje mianowanie księciuniowi... och, przepraszam, Jego Wysokości... i wie, że nie wolno mu o tym zapominać. Jeśli, przy założeniu, że uda nam się taki znaleźć, dostarczymy Hastingsowi niezbity dowód na to, że naszym złoczyńcą jest Ferrar, postawimy go przed kłopotliwym dylematem, żądaniom którego pana winien uczynić zadość: sumienia czy króla. Marszcząc brwi, James obrócił w dłoniach szklankę. – Ferrar rzeczywiście jest do tego stopnia nietykalny? – zapytał. – Tak – odpowiedzieli mu chórem pozostali. – Hastings ma zobowiązania wobec króla – wyjaśnił Del – a z kolei król wobec ojca Ferrara, hrabiego Shrewtona. Co więcej, chociaż Roderick jest drugim synem Shrewtona, powszechnie uchodzi za jego ulubieńca. – Plotka głosi – wtrącił Rafe, opierając łokcie na blacie – że król siedzi u Shrewtona w kieszeni, w co nietrudno uwierzyć, tak więc jeśli między Hastingsem a Shrewtonem nie istnieje jakaś utajona animozja, stawiam na to,

10

że gubernator poczuje się zobowiązany zgubić każdy znaleziony przez nas dowód. – Do diabła – prychnął Logan – nie zdziwiłbym się, gdyby część złota, które Kobrze udaje się uszczknąć z zysków kompanii, okrężną drogą trafiała do skarbca Jego Wysokości. – Hastings bardzo obstawał przy sformułowaniu „doprowadźcie Czarną Kobrę przed oblicze sprawiedliwości" – przypomniał towarzyszom Gareth. – Nie polecił nam go pojmać i dostarczyć do Bombaju. – Spojrzał na Dela, unosząc brew. – Sądzisz, że Hastings żywił jakieś podejrzenia i postanowił

R

skorzystać z naszej pomocy, żeby uczynić zadość sprawiedliwości, nie narażając się królowi?

– Takie wyjaśnienie przyszło mi do głowy – odparł Del, wyginając wargi

L c T

w cynicznym grymasie. – Zastanówcie się: zaledwie dwa tygodnie zajęło nam zrozumienie, że Czarna Kobra albo ma kogoś w tutejszym biurze gubernatora, albo sam należy do jego personelu. Po kolejnych – ilu? sześciu tygodniach? – obserwacji, które konwoje padają ofiarą ataków, zawęziliśmy nasze podejrzenia do Ferrara. Jako drugi adiutant gubernatora Bombaju tylko on posiadał pełną wiedzę na temat wszystkich zaatakowanych konwojów; pozostałe osoby miały dostęp do części szczegółów, lecz jedynie on znał trasy i daty każdego z nich. Hastings dysponuje tego rodzaju informacjami z okresu wielu miesięcy. Musi przynajmniej podejrzewać, kto stoi za kultem Czarnej Kobry. – Hastings wie także – powiedział Rafe – kiedy Roderick Ferrar objął swoje stanowisko: na początku 1819, mniej więcej pięć miesięcy przed pierwszym odnotowanym pojawieniem się Czarnej Kobry i jego sługusów. – Bystremu młodzieńcowi pokroju Ferrara pięć miesięcy w zupełności by wystarczyło, żeby dostrzec możliwości, ułożyć plany i zebrać rzeczonych 11

sługusów – stwierdził Logan. – Co więcej, jako adiutant gubernatora mógł łatwo i całkiem oficjalnie kontaktować się z rozczarowanymi marathijskimi radżami, tymi samymi awanturnikami, o których wiemy, że potajemnie przekazali Czarnej Kobrze swoje prywatne zbójeckie bandy. – Ferrar zameldował się u Hastingsa, nim dołączył do personelu tutejszego gubernatora, przy czym nasze źródła w Kalkucie potwierdzają, że prosił o to konkretne stanowisko – powiedział Del. – Gdyby tylko zechciał, mógłby zostać u boku Hastingsa w kwaterze głównej, a jaki ambitny młodzieniec nie wolałby pracować dla samego szefa? Ale nie, Ferrar wystąpił

R

o delegowanie go do Bombaju i najwyraźniej stanowisko drugiego adiutanta całkowicie go satysfakcjonowało.

– Rodzi się pytanie – odezwał się Gareth – czy główną zaletą rzeczonego

L c T

stanowiska nie był fakt, że od potencjalnie czujnych oczu Hastingsa dzielił je cały subkontynent.

– A zatem, chłopcze – Rafe poklepał Jamesa po plecach – wszystko wskazuje na to, że poinstruowanie nas, byśmy „doprowadzili Czarną Kobrę przed oblicze sprawiedliwości" przy użyciu wszelkich środków, jakie uznamy za niezbędne, jest najprawdopodobniej sposobem, w jaki sprytny polityk zamierza uporać się z problemem. – Rafe spojrzał na pozostałych. – Przy czym Hastings zna nas na tyle dobrze, by mieć pewność, że wykonamy tę brudną robotę za niego.

James powiódł wzrokiem po twarzach przyjaciół, a kiedy się przekonał, że wszyscy podzielają tę opinię, niechętnie skinął głową. – W porządku. Zatem pomijamy Hastingsa. Jak to zrobimy? – Spojrzał na Dela. – Miałeś jakieś wieści z Anglii? Del omiótł spojrzeniem werandę, sprawdzając, czy nikt ich nie podsłucha. 12

– Tego ranka przybyła fregata z grubym pakunkiem dla mnie. – Od Diabla? – zapytał Gareth. Del potaknął. – Od niego jest list, a nieco więcej od jednego z zaprzyjaźnionych z nim parów, księcia Woherstone. – Od Wolverstone'a? – Rafe zmarszczył brwi. – Myślałem, że staruszek wiedzie dość pustelniczy żywot. – Tak było – odparł Del. – Jego syn, obecny książę, to już inna sprawa. Znamy go, a raczej słyszeliśmy o nim, pod innym nazwiskiem. Dalziel. Pozostali spojrzeli na niego ze zdumieniem. – Dalziel to był Wolverstone? – zapytał James.

R

– Ówczesny dziedzic Wolverstone'a, jak się zdaje – wyjaśnił Del. –

L c T

Staruszek zmarł pod koniec 1816, po naszym przybyciu tutaj. Gareth liczył lata.

– Dalziel musiał już wcześniej przejść w stan spoczynku.

– Zapewne. Tak czy owak, jako książę Si. Ives, Diabeł dobrze zna nowego księcia. Po przeczytaniu listu, w którym wyjaśniłem naszą kłopotliwą sytuację, pokazał go Wolverstone'owi, wychodząc z założenia, że on doradzi nam najlepiej. Jeśli pamiętacie, Dalziel przez ponad dekadę nadzorował działalność brytyjskich szpiegów i zna wszystkie sztuczki związane z przewożeniem delikatnych informacji przez kontynent i do Anglii. Ponadto, na co Diabeł położył w swoim liście szczególny nacisk, Wolverstone jest parem o najlepszej pozycji do tego, żeby wystąpić przeciw Shrewtonowi. Nie ma żadnych zobowiązań wobec króla; jeśli już, to w drugą stronę, a Jego Wysokość świetnie zdaje sobie z tego sprawę. Jeśli Wolverstone przedstawi dowód na to, że młody Ferrar jest Czarną Kobrą, ani król, ani Shrewton nie ośmielą się nic zrobić, żeby zapobiec wymierzeniu sprawiedliwości. 13

– Zawsze wiedziałem – stwierdził Rafe, szczerząc zęby w uśmiechu – że opłaci nam się zgoda na uformowanie oddziału z Cynsterami pod Waterloo. – Byli z nich piekielnie dobrzy żołnierze, mimo że nie zawodowi. – Gareth uśmiechnął się do wspomnień. – Mają to we krwi. – Logan ze znawstwem pokiwał głową. – Zabiłbym za ich konie – dodał Rafe. – Dostatecznie często ich osłanialiśmy, a teraz oddają przysługę. – Del uniósł szklankę i poczekał, aż kompani przytkną do niej swoje. – Za dawnych towarzyszy broni. Wypili, po czym Logan spojrzał na Dela. – Zatem Wolverstone udzielił nam porady? Del skinął głową.

L c T

R

– Szczegółowej. Po pierwsze, potwierdził gotowość do przyjęcia od nas każdego dowodu, na jaki natrafimy, i zaprezentowania go odpowiednimi kanałami, do czego ma potrzebne kontakty i pozycję. Jednakże wyraźnie zaznaczył, że aby można się było dobrać do młodego Ferrara, rzeczony dowód musi być nie do obalenia. Musi być ewidentny, oczywisty na pierwszy rzut oka, niedwuznaczny, nie poszlakowy i mieć sens bez konieczności interpretacji, nie mówiąc już o znajomości sytuacji.

– Zatem potrzebujemy czegoś, co bezspornie wskazuje wprost na Ferrara – mruknął Gareth.

– Otóż to. – Del odstawił pustą szklankę. – Kiedy już znajdziemy się w posiadaniu takiego dowodu... a Wolverstone dał jasno do zrozumienia, że bez właściwego dowodu nie ma sensu kontynuować... niemniej kiedy go zdobędziemy, przygotował dla nas... z braku lepszego słowa: kampanię, szczegółowy plan działania, dzięki któremu bezpiecznie dostarczymy dowód do Anglii i przekażemy w jego ręce. – Del spojrzał na towarzyszy, 14

wykrzywiając usta w ironicznym grymasie. – Przeglądając ów plan, nietrudno zrozumieć, dlaczego Wolverstone odnosił sukcesy w swym ongisiejszym zajęciu. – Co konkretnie nam radzi? – Logan wsparł przedramiona na blacie, nie kryjąc zainteresowania. Pozostali także czekali na ciąg dalszy. – Mamy wykonać kopie dowodu, a później rozdzielić się i ruszyć do domu każdy inną drogą, czterej z kopiami, jeden z oryginałem. Przysłał pięć zapieczętowanych listów – pięć zestawów instrukcji – jeden dla oryginału, pozostałe dla wabików. Zawierają opis tras, jakimi mamy wracać do Anglii, i

R

nazwy portów, do których mamy przybić. Kiedy już wylądujemy, będzie na nas czekać eskorta. Oni, ludzie z eskorty, będą znali cel naszej podróży w Anglii.

L c T

– Wnoszę z tego – zauważył Logan, uśmiechając się krzywo – że Woherstone wyjątkowo silnie hołduje zasadzie, by każdy wiedział tylko tyle, ile koniecznie musi.

– Właśnie tak ma to wyglądać w naszym przypadku. – Del się uśmiechnął. – Każdy z nas będzie wiedział, co przewozi: wabik. czy oryginał, i jaką trasą ma wrócić do domu, jednakże nie będzie się orientował, co wiozą inni ani jakie obiorą trasy. Tożsamość kuriera przewożącego oryginał, jego trasę i port docelowy pozna wyłącznie ten z nas, który wylosuje ów oryginał. – Del odchylił się na oparcie krzesła. – Dalziel chce, żebyśmy ciągnęli losy, a potem natychmiast się rozdzielili. Rafe skinął głową. – Tak będzie bezpieczniej. – Potoczył wzrokiem po towarzyszach. – Tym sposobem, jeśli któryś z nas zostanie złapany, nie będzie mógł wydać innych – stwierdził z nietypową dlań powagą, pieczołowicie odstawiając na tacę pustą szklankę. – Po tym, jak w ostatnich miesiącach ścigaliśmy bandy Czarnej 15

Kobry i z bliska oglądaliśmy rezultaty ich metod działania... zagwarantowanie bezpieczeństwa pozostałym, w razie gdyby bandyci dopadli któregokolwiek z nas, wydaje się po prostu mądre. Nie możemy wyjawić tego, czego nie wiemy. Na chwilę zapadła cisza, kiedy przypominali sobie bestialstwa, jakie oglądali, prowadząc oddziały hinduskich kawalerzystów na obławy w głąb kraju, między wzgórza, w pościgu za Czarną Kobrą i bandami rabusiów, stanowiącymi główną część sił kultu, i szukając dowodu – niepodważalnego, niezbitego dowodu, którego potrzebowali, żeby położyć kres rządom tego potwora. Gareth wziął głęboki oddech.

R

– Zatem znajdujemy nasz dowód i wieziemy go do domu – powiedział i spojrzał na pozostałych. – Bierzemy urlop czy też w końcu składamy rezygnacje?

L c T

Rafe przeciągnął dłonią po twarzy, jakby chciał zetrzeć niedawne przykre wspomnienia.

– Ja złożę rezygnację. – Także powiódł wzrokiem po towarzyszach, starając się odczytać ich nastawienie.

– Wszyscy o tym myśleliśmy. Gawędziliśmy, żartowali, niemniej braliśmy takie rozwiązanie pod uwagę.

– To prawda. – Logan obracał w palcach pustą szklankę. – A po ostatnich miesiącach... i tych, które jeszcze upłyną, nim zdobędziemy niezbędny dowód... do tego czasu będę miał dosyć. – Podniósł wzrok. – Także gotów jestem wrócić do domu. Del skinął głową. – Ja również – powiedział, po czym spojrzał na Garetha. Ten potaknął. – Służyłem w armii całe dorosłe życie, podobnie jak i wy. Chętnie uczestniczyłem w kampaniach, lecz to, czym zajmujemy się tutaj, już ich nie przypomina. Ten kraj nie potrzebuje wojska, kawalerii czy broni. Potrzebuje 16

dobrych rządów, a my mu tego nie damy. – Popatrzył na przyjaciół. – Staram się powiedzieć, że nasza rola tutaj się skończyła. – A raczej skończy się, kiedy pokonamy Czarną Kobrę – sprostował Del. – A co z tobą, mały? – Rafe spojrzał na Jamesa. Mimo że James dołączył do nich jeszcze przed Waterloo, traktowali go trochę jak dziecko. Choć między nim a Rafe'em były tylko dwa lata różnicy, pod względem doświadczenia i, jeszcze bardziej, temperamentu przepaść jawiła się bez porównania większa. Gdy wziąć pod uwagę wiedzę, postawę i zwykłą wyćwiczoną samokontrolę, Rafe zdawał się rówieśnikiem Dela. Pozostał kapitanem z wyboru, odrzucił

R

awans, żeby lepiej się scalić ze swymi ludźmi, żeby inspirować i przewodzić. Świetnie się sprawdzał jako dowódca na polu bitwy.

Del, Gareth, Logan i Rafe byli sobie równi, a choć każdy miał nieco inne

L c T

silne strony, darzyli się nawzajem takim samym szacunkiem. James, mimo udziału w licznych akcjach zbrojnych, mimo okropieństw i rzezi, jakich był świadkiem, zachował resztki rumieńca niewinności, który malował się na jego twarzy, kiedy do nich dołączył – przypominający wyrostka młodszy oficer w kawaleryjskim oddziale wiarusów. Stąd brał się ich ojcowski stosunek do niego, zwyczaj postrzegania Jamesa jako znacznie młodszego, przekomarzania z nim jako z młodszym oficerem, o którego dobro czuli się w obowiązku dbać, choćby tylko z daleka.

Teraz James wzruszył ramionami.

– Jeśli wy odchodzicie, to ja także. Rodzice ucieszą się, widząc mnie w domu. Przez cały miniony rok napomykali, że już pora, abym wrócił, ustatkował się i takie tam. – Zapewne wybrali dla ciebie jakąś młodą damę – zaśmiał się Rafe. Kompletnie nieporuszony, jak zawsze, gdy mu dokuczali, James po prostu się uśmiechnął. 17

– Zapewne. Jedynie rodzice Jamesa nadał żyli. Del zostawił w kraju dwie ciotki ze strony ojca, a Rafe, młodszy syn wicehrabiego, miał niezliczonych krewniaków i niewidziane od lat rodzeństwo, lecz – podobnie jak w przypadku Garetha i Logana – nikt tak naprawdę na niego nie czekał. Powrót do domu. W ich gronie tylko James miał prawdziwy dom, dokąd mógł wrócić. Dla reszty „dom" pozostawał mglistym pojęciem, które będą musieli zdefiniować, kiedy znajdą się znów na angielskiej ziemi. W przypadku ich czterech powrót do Anglii oznaczał zatem w pewnym sensie wykonanie

R

ryzykownego kroku w nieznane, niemniej Del czul, że dla niego czas już nastał. Nie zdziwił się, że towarzysze podzielają to zapatrywanie. Dał znak chłopcu z obsługi, żeby przyniósł następną kolejkę. Kiedy piwo

L c T

znalazło się na stoliku, a chłopiec się wycofał, Del wziął szklankę. – Indie uczyniły z nas bogatych ludzi, dały nam więcej, niż kiedykolwiek otrzymalibyśmy gdzie indziej. Uważam za ze wszech miar słuszne, żeby odwdzięczyć się temu krajowi, pokonując... – zerknął na Rafe'a i wyszczerzył zęby w uśmiechu – .. .ukręcając łeb Czarnej Kobrze, jeśli zaś, jak wszystko na to wskazuje, ta misja zawiedzie nas z powrotem do Anglii, wówczas także i to wydaje się stosowne. – Spojrzał na pozostałych. – Tkwimy w tym razem. – Uniósł szklankę i przytrzymał, żeby mogli przytknąć do niej swoje. – Wypijmy za nasz powrót do kraju.

– Za dom – zawtórował mu Rafe, kiedy brzęknęło szkło. Gdy wypili, Gareth, nieodmiennie praktyczny, zapytał: – Jak zdobędziemy dowód? Minione trzy miesiące – odkąd nabrali przekonania, że Czarną Kobrą jest Roderick

Ferrar,

drugi

adiutant

gubernatora

Bombaju

–

poświęcili

poszukiwaniom dowodu potwierdzającego sekretną tożsamość Ferrara, na 18

próżno jednak. Teraz kolejno składali raport z ostatnich wypadów na tereny zyskujące sobie szybko miano „terytorium Czarnej Kobry", przy czym każde takie wtargnięcie miało na celu odkrycie jakiegoś tropu, wskazówki, mocnego powiązania z Ferrarem. Znaleźli tylko sterroryzowane wioski, niekiedy spalone do gołej ziemi, innym razem pełne opuszczonych chat, gdzie nikt nie przeżył, a wszędzie wokół widać było ślady gwałtów i okrucieństw. Nieopanowane niszczycielstwo i upodobanie do brutalności dla niej samej prędko stawały się znakiem rozpoznawczym kultu Czarnej Kobry, jednakże pomimo całej rzezi, z jaką się zetknęli, nie natrafili na ani jeden dowód.

R

– Trzeba łajdakowi przyznać, że jest sprytny – stwierdził Rafe. – Ilekroć dopadniemy członka kultu, okazuje się, że otrzymywał instrukcje od kogoś

L c T

innego, kogo albo nie zna, albo, jeśli potrafi go wskazać, trop prowadzi do kolejnego tubylca...

– I ostatecznie znajdujesz następną osobę, która nic nie wie – dokończył zdegustowany Logan. – Przypomina mi to grę w chińskie szepty, tyle że w tym przypadku nikt nie ma pojęcia, kto zaszeptał pierwszy. – Na korzyść Czarnej Kobry działają relacje między samymi Hindusami, ich system kastowy – powiedział James. – Członkowie kultu słuchają ślepo rozkazów i nigdy nie kwestionują faktu, że nie znają swych panów; zadowalają się wiedzą, że to ich panowie, których w związku z tym muszą słuchać. – To maska – oświadczył Gareth. – Czarna Kobra działa zza rozmyślnie podtrzymywanej maski. – A członkom kultu, który z zasady owiany jest tajemnicą – dodał Rafe – wydaje się słuszne, że Kobra nigdy się nie pokazuje ani nie przemawia do nich bezpośrednio, bo z tego, co wiemy, wszystkie rozkazy przesyła na skrawkach papieru, skryty za tą przeklętą maską. 19

– Wolverstone i Diabeł twierdzą, że cały ród Ferrarów słynie z podstępności. Dzięki temu hrabia Shrewton osiągnął swoją pozycję – powiedział Del. – Roderick najwyraźniej podtrzymuje rodzinną tradycję. – Zatem co dalej? – zapytał Rafe. Spędzili następne pół godziny, sącząc piwo i dyskutując o tym, które wioski i lokalizacje warto odwiedzić. – Nadjeżdżając z powiewającym sztandarem, będziemy postrzegani jako wyzwanie – zauważył Logan. – Jeśli zdołamy ich sprowokować, może pochwycimy kogoś lepiej zorientowanego.

R

– Nakłonienie go do mówienia będzie osobną kwestią. – Rafe zerknął na towarzyszy. – Chodzi o to jarzmo strachu. Ludzie Czarnej Kobry trzymają języki na wodzy z obawy przed jego zemstą.

L c T

– Bezsprzecznie okrutną – dodał James. – Nadal mam przed oczami człowieka, którego odciąłem w zeszłym tygodniu. – Skrzywił się. – Pozostaje nam tylko naciskać jeszcze mocniej – stwierdził Del. – Potrzebujemy tego dowodu, niepodważalnego dowodu pogrążającego Ferrara. Gareth i ja spróbujemy wycisnąć coś z kontaktów Ferrara z radżami: zaczniemy przepytywać tych, z którymi miał styczność poprzez biuro gubernatora. Zważywszy jego temperament, ani chybi narobił sobie wrogów. Przy odrobinie szczęścia jeden z nich zechce mówić, co wydaje się bardziej prawdopodobne w przypadku urażonych radżów aniżeli pospólstwa. – To prawda. – Logan wymienił spojrzenia z Rafe'em i Jamesem. – Tymczasem my nadal będziemy wzbijać kurz w wioskach i miasteczkach. – Jeśli nie przyniesie to innego pożytku, przynajmniej skupicie uwagę tego potwora na wydarzeniach w terenie, zapewniając Delowi i mnie osłonę – stwierdził Gareth. James skrzywił się z niechęcią. 20

– Musicie wykluczyć mnie z tych planów na najbliższych parę tygodni, jako że najwyraźniej przypadła mi w udziale oficjalna misja. Gubernator poprosił, żebym pojechał z oddziałem do Puny i eskortował jego bratanicę z powrotem do Bombaju. Pozostali zgodnie wydali z siebie pomruki współczucia, wstając od stolika. – Nie przejmuj się, przynajmniej zyskasz parę dni odpoczynku. – Rafe poklepał Jamesa po plecach. – Większość memsahib spędza tam porę monsunową wraz z uroczymi córkami. Kto wie? Być może znajdziesz tam zajmującą rozrywkę. James prychnął.

R

– Chcesz powiedzieć, że będę musiał chadzać na proszone obiady i prowadzić

L c T

towarzyskie

rozmowy

o

niczym,

a

potem

tańczyć

z

rozchichotanymi, trzepoczącymi rzęsami dziewczętami, podczas gdy ty i Logan zagarniecie dla siebie całą zabawę, ścigając Czarną Kobrę i gromiąc członków kultu. Dziękuję, wolałbym raczej na coś się przydać. Rafe roześmiał się i porywczo otoczył Jamesa ramieniem. – Jeśli Logan i ja nakłonimy jakiegoś członka kultu do mówienia, wrócisz akurat w porę, żeby pomóc w dalszych działaniach. – Tak, lecz pomyśl tylko, jak się wynudzę w najbliższych tygodniach. – James ruszył wraz z Rafe'em w kierunku sklepionego wyjścia. – Zasługuję na to, żeby po powrocie czekała na mnie nie lada gratka. Przysłuchując się z uśmiechem, jak idący z przodu James zapoluje na najlepszy kąsek misji po swym powrocie z Puny, Del, w towarzystwie Garetha i Logana, także wolno skierował się do wyjścia.

21

2 września, osiemnaście dni później Koszary Kompanii Wschodnioindyjskiej, Bombaj Gorący, suchy wiatr dął niestrudzenie ponad majdanem, wprawiając w wir kurz wzniecany przez ćwiczących formację sipajów, którzy maszerowali w blasku chylącego się powoli ku zachodowi słońca. Del siedział na werandzie budynku koszar na niskim drewnianym krześle, wspierając stopy na wysuwanym podnóżku. Ze szklanką w dłoni, wraz z równie rozluźnionym Garethem u boku, czekał na pozostałych. Logan i Rafe wracali dziś ze swych ostatnich wypadów, spodziewano się także przyjazdu

R

Jamesa z Puny. Nadeszła pora na kolejne podsumowanie i decyzję w kwestii dalszych kroków.

Logan ze swoim oddziałem przybył pół godziny temu. Okryty kurzem,

L c T

zameldował się u dowódcy fortu, po czym skierował kroki do budynku koszar. Wspinając się po płytkich stopniach na werandę, potrząsnął ponuro głową, nim Del lub Gareth zdążyli zapytać, jak mu poszło, a potem zniknął w środku, żeby się umyć i przebrać.

Przyglądając się sipajom, niestrudzenie ćwiczącym musztrę na placu paradnym, Del poczuł, że przytłacza go ciężar porażki. Wiedział, że towarzysze podzielają jego odczucia. Dawali z siebie wszystko – Rafe posuwał się w tych staraniach do coraz większej brawury – żeby odkryć ów istotny, jakże im potrzebny dowód, jednak nic z tego, czego się dowiedzieli, nie spełniało kryteriów Wolverstone'a. Zdobyte przez nich informacje potwierdzały, że to właśnie Ferrar, nikt inny, jest Czarną Kobrą. Zarówno Rafe, jak i Logan znaleźli byłych członków kultu, zajmujących niegdyś wysokie pozycje w organizacji, którzy, zmęczeni okrutnymi rządami Kobry, zdołali szczęśliwie zbiec z jego terytorium.

22

Potwierdzili oni, że Czarna Kobra to Angol, w dodatku wysławiający się w wytworny, charakterystyczny dla wyższych klas sposób. W połączeniu z wcześniejszymi ustaleniami, które dały im podstawy do podejrzeń, jak również dokumentami i powściągliwymi komentarzami, sprytnie wydobytymi przez Dela i Garetha od rozmaitych marathijskich radżów, te nowe informacje nie pozostawiały żadnych wątpliwości, że namierzyli właściwego człowieka. Niemniej nadal musieli to udowodnić. Odgłos ciężkich kroków obwieścił przybycie Logana. Przyjaciel opadł na

R

krzesło obok nich, odchylił do tylu głowę i zamknął oczy.

– Nie poszczęściło ci się? – zapytał Gareth, choć odpowiedź była oczywista.

L c T

– Gorzej. – Logan nie otworzył oczu. – Bano się nas w każdej wiosce, jaką odwiedziliśmy. Ludzie nie chcieli, żeby choć widziano, jak z nami rozmawiają. Kult Czarnej Kobry zacisnął wokół nich swoje macki, więc są przerażeni, a biorąc pod uwagę to, co dotąd widzieliśmy, mają ku temu powody. – Logan urwał, by zaraz podjąć opowieść nieco ciszej, nadal z opuszczonymi powiekami: – Oglądaliśmy przykłady zemsty Czarnej Kobry, wbite na pal przy niemal każdej wiosce. Kobiety i dzieci na równi z mężczyznami. – Z drżeniem nabrał powietrza, a potem usiadł prosto i potarł dłońmi twarz. – To było... Koszmarne to mało powiedziane. – Po krótkiej przerwie spojrzał na nich obu. – Musimy powstrzymać tego szaleńca. Del się skrzywił. – Widziałeś Rafe'a? – Tylko dużo wcześniej. Wypuścił się dalej na wschód, między wzgórza. Zamierzał dotrzeć na rubieże terytorium Kobry i przekonać się, czy jakaś

23

wioska nie stawia tam oporu, w nadziei na to, że otrzyma informacje w zamian za wsparcie. Gareth sapnął. – Jak zwykle szuka okazji do bitki – skomentował bez złośliwości. – A my nie? – odezwał się Logan, patrząc na teren rozciągający się poza majdanem. Del podążył za jego wzrokiem do miejsca, gdzie – daleko poza otwartą bramą fortu – widać było zbliżający się równym tempem tuman kurzu. Zanim jeszcze tuman minął bramę, przekształcił się w Rafe'a na czele

R

oddziału hinduskich kawalerzystów, których ów zarekwirował na potrzeby swojej misji.

Jedno spojrzenie na twarz Rafe'a, kiedy ściągnął wodze kilka kroków od

L c T

nich, nie chcąc ich okurzyć, wystarczyło, by uzyskali odpowiedź na najbardziej palące pytanie. Nie powiodło mu się ani trochę lepiej niż Loganowi. Rafe podał wodze sierżantowi i ruszył w kierunku werandy. Z całej jego postawnej sylwetki biło zmęczenie... nie – wyczerpanie. Minął schody, podszedł do poręczy, za którą siedzieli, oparł się o nią skrzyżowanymi przedramionami i złożył na nich potarganą, zakurzoną blond głowę. – Proszę, powiedzcie mi – rzekł wytłumionym, dziwnie chrapliwym głosem – że znaleźliście coś, cokolwiek, dzięki czemu powstrzymamy tego potwora.

Nikt się nie odezwał. Rafe przygarbił się, wzdychając ciężko. Kiedy podniósł głowę, przekonali się, że w jego oczach maluje się coś więcej aniżeli tylko zniechęcenie. Logan przysunął się ku niemu. – Znalazłeś coś. 24

Rafe odetchnął, odwrócił się do nich tyłem i spojrzał na swój oddział, który właśnie się rozchodził. Skinął głową. – W jednej wiosce, gdzie starszyzna ugięła się już przed żądaniami Czarnej Kobry... Wiedzieliście, że on bierze połowę – połowę! – tego, co ci ludzie wyskrobią i wyszarpią ze swoich pól? Dosłownie odejmuje dzieciom jedzenie od ust! Umilkł na chwilę. – Niczego tam nie znaleźliśmy – podjął – ale pewien młodzieniec przyczaił się i czekał na nas, kiedy ruszyliśmy dalej. Powiedział nam o wiosce

R

dalej na wschodzie, która opierała się żądaniom tego potwora. Pojechaliśmy tam natychmiast. Urwał i zapatrzył się na majdan.

L c T

– Przybyliśmy za późno – ciągnął ciszej, bardziej szorstko. – Wioskę zrównano z ziemią. Były tam ciała... mężczyzn, kobiet, dzieci, zgwałconych i okaleczonych, torturowanych i spalonych. – Znów na chwilę umilkł, po czym kontynuował jeszcze cichszym głosem: – To było istne piekło. Nic nie mogliśmy zrobić. Spaliliśmy ciała i zawróciliśmy. Nikt się nie odezwał; nie istniały słowa, które zdołałyby zatrzeć tę wizję, tę wiedzę.

W końcu Rafe odetchnął głęboko i odwrócił się twarzą do przyjaciół. – Co działo się tutaj? – zapytał.

– Wróciłem z niczym – odezwał się pierwszy Logan. – My dowiedzieliśmy się więcej – powiedział Del, spojrzawszy najpierw na Garetha. – Usłyszeliśmy więcej, lecz wszystko to są pogłoski. Nic, co dałoby się przedłożyć sądowi, nic na tyle mocnego, żeby ruszać z tym do domu.

25

– To ta dobra wiadomość – dodał Gareth. – Zła jest taka, iż teraz Ferrar bez wątpienia wie, że go obserwujemy. Że prowadzimy śledztwo. – Tego nie dało się uniknąć. – Logan wzruszył ramionami. – Nie mógłby być och–jaki–sprytny i zarazem przeoczyć fakt, że znaleźliśmy się tutaj na wyraźny rozkaz Hastingsa, a na razie nie ujawniliśmy celu naszej misji. Rafe pokiwał głową. – Na tym etapie nam to nie zaszkodzi – stwierdził. – Być może wiedząc, że go ścigamy, stanie się nieostrożny. Del sapnął.

R

– Jak dotąd wykazał się niewiarygodną przebiegłością, pilnując, żeby nic go nie obciążało. Odkryliśmy jeszcze więcej tych dokumentów, swego rodzaju kontraktów, jakie zawarł z różnymi radżami, jednak zmyślny sukinsyn zawsze

L c T

używa do takiej korespondencji specjalnej pieczęci Czarnej Kobry, a podpisuje się symbolem.

– Przy tym posługuje się w listach standardową szkolną gramatyką – dodał Gareth. – Tak mógłby pisać ktokolwiek z naszych. Upłynęła kolejna chwila ponurego, pełnego rezygnacji milczenia. – Gdzie James? – zapytał Rafe.

– Jeszcze nie dotarł – odparł Del. – Spodziewamy się go dzisiaj. Sądziłem, że przybędzie wcześniej, lecz najwidoczniej coś go zatrzymało. – Zapewne dama nie aprobuje tempa szybszego niż stateczny kłus. – Rafe zdobył się na wątły uśmiech, po czym znów odwrócił się w stronę majdanu. – Nadjeżdża jakiś oddział – powiedział Logan. Po tej uwadze wszystkie spojrzenia skupiły się na zbliżającej się do bramy grupie. Nie był to pełen oddział, ale raczej jadąca wierzchem przy wozie eskorta. Wolne, miarowe tempo tej kawalkady, jak również ponura postawa hinduskich kawalerzystów, powiedziały im, że wiadomości nie są pomyślne. 26

Chwilę trwało, zanim kawalkada minęła bramę. – O nie. – Rafe odepchnął się od poręczy i ruszył przez majdan. Nie odrywając wzroku od nowo przybyłych, Del. Gareth i Logan powoli wstali. Del zaklął, a potem wszyscy trzej przeskoczyli nad poręczą i podążyli za Rafe'em. Ten ostatni skinął na jeźdźców, żeby się zatrzymali. Podchodząc do burty wozu, zażądał informacji o tym, co się stało. Najwyższy rangą kawalerzysta, sierżant, zsiadł z wierzchowca i pospieszył za Rafe'em.

R

– Bardzo nam przykro, kapitanie–sahibie. Nic nie mogliśmy zrobić. Rafe dotarł na tył wozu jako pierwszy i raptem się zatrzymał. Twarz pobladła mu pod opalenizną, kiedy wpatrzył się w to, co leżało na pace.

L c T

Kiedy Del stanął obok niego, zobaczył trzy ciała. Choć pieczołowicie je ułożono, nic nie zamaskowałoby okaleczeń i sponiewierania – udręki, jaka poprzedziła śmierć.

Mgliście świadom tego, że za nim przystają Logan i Gareth, Del spojrzał na ciało Jamesa MacFarlane'a.

Chwilę trwało, nim zarejestrował, że obok kapitana leżą jego porucznik i kapral z tego oddziału.

Rafe, który z nich wszystkich oglądał najwięcej – zdecydowanie za dużo – efektów zabójczych działań Czarnej Kobry, odwrócił się z zajadłym przekleństwem. Del przytrzymał go za ramię. – Pozwól mi – rzekł po prostu. Odetchnął głęboko, zmusił się, żeby oderwać wzrok od ciał, i wreszcie zdołał spojrzeć na czekającego obok kawalerzystę. – Co się stało? – Nawet on słyszał w swoim głosie żądzę mordu.

27

Kawalerzysta nie był tchórzem. Z godnym pochwały opanowaniem uniósł brodę i stanął na baczność. – Pokonaliśmy już ponad połowę drogi z Puny, kiedy kapitan–sahib zorientował się, że ścigają nas jacyś konni. Pędziliśmy dalej, ale potem kapitan–sahib zatrzymał się w miejscu, gdzie droga się zwężała, a nam wszystkim rozkazał jechać. Został z nim porucznik i jeszcze trzech ludzi. Pozostałym kapitan–sahib polecił razem z memsahib gnać na łeb na szyję. Del spojrzał na wóz. – Kiedy to się działo?

R

– Dzisiaj, nieco wcześniej, pułkowniku–sahibie.

– Kto posłał was z powrotem? Kawalerzysta poruszył się nieznacznie. – Kiedy tylko ujrzeliśmy Bombaj, memsahib nalegała, żebyśmy wrócili.

L c T

Kapitan–sahib rozkazał nam eskortować ją aż do fortu, ale była bardzo wzburzona. Zgodziła się jedynie na to, żeby dwóch z nas towarzyszyło jej do domu gubernatora. My, reszta oddziału, wróciliśmy, żeby zobaczyć, czy zdołamy pomóc kapitanowi–sahibowi i porucznikowi. – Kawalerzysta umilkł na chwilę, a później podjął cichszym głosem: – Ale kiedy dotarliśmy na miejsce, znaleźliśmy tam jedynie te trzy ciała.

– Wzięli dwóch ludzi z waszego oddziału?

– Widzieliśmy ślady świadczące o tym, że pociągnęli ich za końmi, pułkowniku–sahibie. Uznaliśmy, że pościg nie ma sensu. Pomimo spokojnych słów sierżanta i okazywanego na zewnątrz przez członków hinduskiego oddziału stoicyzmu Del wiedział, że każdy z nich pomstuje w duchu. Podobnie jak czynili to on, Gareth, Logan i Rafe. Jednakże byli bezsilni. Del skinął głową i odstąpił, pociągając Rafe'a za sobą. 28

– Zabierzemy ich do infirmerii, pułkowniku–sahibie. – Tak. – Spojrzał mężczyźnie w oczy i znów skinął głową. – Dziękuję. Odwrócił się w odrętwieniu. Puścił Rafe'a, ruszył przodem, z powrotem do budynku koszar. Kiedy wspinali się po stopniach, jak zwykle to Rafe wyraził na głos dręczącą ich wszystkich myśl: – Na miłość boską, dlaczego? Dlaczego? Pytanie krążyło między nimi, przetwarzane na nieskończenie wiele

R

sposobów. Może i James był od nich młodszy, lecz nie brakowało mu doświadczenia, nie szukał też za wszelką cenę chwały – i to nie jego przezwali Narwańcem.

L c T

– Dlaczego więc, do cholery, stawił opór, zamiast przynajmniej spróbować im umknąć? Dopóki uciekali, mieli szansę. Musiał o tym wiedzieć. – Rafe opadł ciężko na krzesło przy stoliku w barze dla oficerów. – Miał powód, oto dlaczego – odparł po chwili Del. Logan łyknął araku, który Del zamówił w miejsce zwyczajowego piwa. Butelka stała na środku stolika, już w połowie pusta. – Ani chybi wiązał się on z bratanicą gubernatora – powiedział, mrużąc oczy.

– Też mi to przyszło do głowy. – Gareth odstawił pustą szklankę i sięgnął po butelkę. – Wypytałem kawalerzystów: mówili, że dziewczyna świetnie jeździ. Nie spowalniała jazdy. Oponowała, gdy James został z tyłu, on jednak odwołał się do swojej szarży i kazał jej ruszać dalej. – Hm. – Rafe osuszył szklankę i wyciągnął rękę po butelkę. – O co zatem chodziło? Owszem, James leży w infirmerii martwy, lecz niech mnie diabli, jeśli uwierzę, że stanął do walki dla fantazji. Nie on. 29

– Nie – zgodził się Del. – Masz rację, nie on. – Uwaga – powiedział Rafe, spoglądając ku wejściu na werandę. – Spódniczki na horyzoncie. Pozostali odwrócili głowy. Rzeczone spódniczki zdobiły smukłą młodą damę, bardzo angielską, o bladej, porcelanowej cerze i lśniących kasztanowych włosach zebranych w węzeł z tyłu głowy. Stała tuż za progiem baru i wytężała wzrok, wyławiając z półmroku rozsiane tu i ówdzie grupki oficerów. Kiedy dotarła spojrzeniem do ich narożnika, zawahała się, lecz właśnie wtedy podszedł do niej chłopiec z obsługi i zwróciła się do niego.

R

W odpowiedzi na pytanie chłopiec wskazał ich stolik. Młoda dama spojrzała w tym kierunku, wyprostowała się, podziękowała i, unosząc dumnie głowę, ruszyła ku nim.

L c T

Za nią, niczym cień, podążała hinduska dziewczyna w sari.

Wstali wolno, kiedy młoda dama się zbliżała. Była wzrostu odrobinę poniżej przeciętnej; zważywszy ich postury, a także fakt, że ich twarze przybrały teraz zacięty wyraz, musieli sprawiać groźne wrażenie, ona jednak nie zwolniła kroku.

Zanim dotarła do ich stolika, przystanęła i cicho poinstruowała pokojówkę, żeby zaczekała na stronie.

Później do nich podeszła. Kiedy się zbliżyła, przekonali się, że jej twarz jest blada i stężała, a młoda dama bardzo się stara zachować spokój. Wokół jej oczu widniały czerwone obwódki, koniuszek nosa miała zaróżowiony. Jednakże krągły podbródek wyrażał determinację. Stanęła przed nimi. omiotła ich uważnym spojrzeniem, przesuwając je wszakże nie po ich obliczach, lecz na wysokości kołnierzy mundurów – odczytywała ich rangi. Kiedy dotarła do Dela, podniosła wzrok na jego twarz. – Pułkownik Delborough? 30

– Szanowna pani? – Del skłonił głowę. – Jestem Emily Ensworth, bratanica gubernatora. Ja... – Zerknęła na pozostałych. – Czy mogłabym pana prosić na słówko na osobności, pułkowniku? Del zawahał się krótko. – Każdy z mężczyzn przy tym stoliku jest długoletnim przyjacielem i towarzyszem broni Jamesa MacFarlane'a – odparł. – Służyliśmy razem. Jeśli pani sprawa do mnie ma cokolwiek wspólnego z Jamesem, proszę, żeby przedstawiła ją pani nam wszystkim.

R

Przyglądała mu się chwilę, ważąc jego słowa, zanim skinęła głową. – Dobrze.

Między Loganem a Garethem stało puste krzesło Jamesa, żaden z nich

L c T

nie zdobył się bowiem na to, by odstawić je na bok. Teraz Gareth odsunął je dla panny Ensworth.

– Dziękuję. – Usiadła, patrząc prosto na opróżnioną w trzech czwartych butelkę araku.

Del, podobnie jak pozostali, na powrót zajął swoje miejsce. Panna Ensworth zerknęła na niego.

– Zdaję sobie sprawę, że to zapewne niezgodne z przepisami, ale czy mogłabym dostać szklaneczkę tego...?

– To arak – wyjaśnił Del, spoglądając w jej orzechowe oczy. – Wiem. Dał znak chłopcu z obsługi, żeby przyniósł jeszcze jedną szklankę. W tym czasie panna Ensworth manipulowała poniżej krawędzi blatu swoją torebką. Wcześniej nawet nie zauważyli, że ją ma. Panna Ensworth była przyjemnie zaokrąglona i delikatnie zmysłowa – w zasadzie odnotowali jedynie te szczegóły. 31

Kiedy chłopiec przyniósł szklankę, Del nalał dla niej pół miarki. Przyjęła trunek, siląc się na uśmiech, i wypiła odrobinę. Zmarszczyła nos, lecz zaraz dzielnie pociągnęła większy łyk. Opuściła szklankę i spojrzała na Dela. – Spytałam przy bramie i mi powiedzieli. Bardzo mi przykro, że kapitanowi MacFarlane'owi się nie udało. Zachowując kamienny wyraz twarzy, Del skinął głową w podziękowaniu. Wsparł splecione dłonie na blacie. – Gdyby zechciała nam pani opowiedzieć, co się wydarzyło, od samego

R

początku, pomogłoby nam to zrozumieć. – Dlaczego James oddał życie. Del nie wyrzekł tych słów, lecz jego przyjaciele wyraźnie je usłyszeli. Podejrzewał, że panna Ensworth także. Pokiwała głową.

L c T

– Tak, oczywiście. – Odkaszlnęła. – Opuściliśmy Punę bardzo wcześnie. Kapitan MacFarlane na to nalegał, a ja nie miałam nic przeciw, tak więc wyruszyliśmy o wschodzie słońca. Ponieważ wyraźnie zależało mu na czasie, zdziwiłam się, kiedy najpierw podróżowaliśmy wolnym kłusem. Potem jednak... a teraz zdaję sobie sprawę, że stało się to, gdy tylko przestaliśmy być widoczni z miasta... potem zmienił zdanie i ruszyliśmy szybkim tempem. Kiedy pojął, że dobrze jeżdżę... po prostu pędziliśmy najszybciej, jak się dało. Wtedy nie rozumiałam, z jakiego powodu, niemniej jechał obok mnie, tak że zorientowałam się, kiedy zauważył ścigających nas jeźdźców. Też ich widziałam. – Potrafi pani określić, czy to było prywatne wojsko, czy rabusie? – zapytał Del. Spojrzała mu w oczy.

32

– Sądzę, że należeli do kultu Czarnej Kobry. Nosili czarne turbany, a końcami chust przesłonili twarze. Słyszałam, że to ich... insygnia. Del potaknął. – Zgadza się. Co się stało, kiedy James ich spostrzegł? – Jeszcze przyspieszyliśmy. Spodziewałam się, że ich po prostu zdystansujemy – widzieliśmy ich na zakręcie, tak więc znajdowali się dość daleko za nami – i na początku nam się to udało. Ale skorzystali chyba z jakiegoś skrótu, ponieważ nagle znacznie się zbliżyli. Nadal sądziłam, że zdołamy im uciec, lecz kiedy znaleźliśmy się w miejscu, gdzie droga biegnie

R

między dwiema wielkimi skałami, kapitan MacFarlane się zatrzymał. Wydał rozkaz, żeby większa część oddziału pojechała ze mną i upewniła się, że dotrę bezpiecznie do fortu. On wraz z garstką żołnierzy planował stawić opór

L c T

złoczyńcom, powstrzymując ich na jakiś czas.

Urwała na chwilę i odetchnęła głęboko. Przypomniawszy sobie o trzymanej w dłoni szklance, wychyliła resztę trunku.

– Usiłowałam się spierać, lecz nie dopuszczał do siebie żadnych argumentów. Odciągnął mnie nieco naprzód i dał to. Wyciągnęła spod stolika pakunek – dokumenty owinięte czystą, zapieczętowaną kartką pergaminu. Położyła go na stole i pchnęła w kierunku Dela.

– Kapitan MacFarlane prosił, żebym to panu dostarczyła. Powiedział, że musi pan to dostać za wszelką cenę. Kazał mi przyrzec, że to panu przekażę... a potem nie było już czasu się spierać. – Wpatrzona w pakunek, z drżeniem nabrała powietrza. – Słyszeliśmy, że oddział Czarnej Kobry się zbliża, słyszeliśmy ich zawodzenie, wie pan, jakie. Byli niedaleko i... musiałam ruszać. Jeśli miałam to panu doręczyć, musiałam wtedy odjechać... i tak też zrobiłam. On zawrócił z paroma ludźmi, a pozostali udali się ze mną. 33

– Pani zaś odesłała ich, kiedy tylko stwierdziła, że nic jej już nie grozi – powiedział łagodnie Gareth. – Zrobiła pani, co było w jej mocy. – I postąpiła pani słusznie. – Del położył dłoń na dokumentach, przyciągając je do siebie. Panna Ensworth zamrugała kilka razy, a potem uniosła brodę. Nadal wpatrywała się w pakunek. – Nie wiem, co jest w środku, nie zaglądałam. Lecz o cokolwiek chodzi... mam nadzieję, że okaże się warte jego poświęcenia. – Podniosła wreszcie wzrok, spoglądając na Dela. – Zostawiam to w pańskich rękach, pułkowniku, tak jak obiecałam kapitanowi MacFarlane'owi. Odepchnęła się od stolika.

R

Wstali wszyscy, a Gareth odsunął dla niej krzesło.

L c T

– Pozwoli pani, że zorganizuję eskortę, która odprowadzi panią do domu gubernatora – powiedział, spoglądając na Dela.

Ten skinął głową. Nie było sensu niepotrzebnie narażać panny Ensworth. Ta wymiana spojrzeń umknęła samej zainteresowanej. Emily Ensworth z wdziękiem skłoniła głowę przed Garethem.

– Dziękuję, majorze. – Potem skinęła na pożegnanie Delowi i pozostałym. – Dobranoc, pułkowniku. Zegnam panów. – Dobranoc, panno Ensworth. – Skłonili głowy. Kiedy Gareth ją wyprowadził, usiedli. Wpatrywali się w leżący na stoliku przed Delem pakunek. Nie zamienili ani słowa, czekając na powrót Garetha. Ledwo ów się pojawił, Del podniósł pakunek. Usunął zewnętrzną kartkę i rozłożył ją płasko, pokazując, że jest niezapisana. Owinięto nią pojedynczy dokument, list, którego pieczęć została już złamana.

34

Del go otworzył i szybko przebiegł wzrokiem. Następnie omiótł spojrzeniem otoczenie, oparł łokcie o stolik i cichym głosem przeczytał treść pisma. List zaadresowano do jednego z bardziej wpływowych marathijskich radżów, niejakiego Govinda Holkara. Zaczynał się dość niewinnie, nie zawierając niczego bardziej złowieszczego aniżeli ploteczki na temat osób nazywanych niekiedy młodszą koterią pałacu gubernatora. Jednakże po tych pierwszych akapitach ton uległ zmianie i list stał się ofertą – Holkarowi otwarcie proponowano korzyści w zamian za przekazanie kultowi Czarnej Kobry kolejnych ludzi i środków.

R

Im dalej w tekst, tym bardziej Del marszczył czoło. Wreszcie dotarł do ostatniej linijki.

L c T

– I, jak zwykle, podpisano go symbolem Czarnej Kobry – zakończył. Upuścił list na stolik i pokręcił głową. – Nie ma tu nic więcej ponad to, co uzyskaliśmy do tej pory i o czym James świetnie wiedział.

– Musi zawierać jakąś ukrytą treść – stwierdził Gareth, sięgając po dokument.

Del odchylił się na oparcie krzesła, czując wewnątrz dziwną martwotę, i przyglądał się przyjacielowi, kiedy ten w milczeniu czytał list ponownie. Wreszcie Gareth podniósł głowę i pokręcił nią ponuro. – Jeśli kryje się tu coś jeszcze, ja tego nie widzę. Teraz Logan wziął list, przeczytał, a potem także pokręcił głową i podał go siedzącemu w rogu Rafe'owi. Ten szybko przestudiował pojedynczą kartkę i odchylił się ciężko na krześle, odsuwając od siebie dokument na długość ramienia.

35

– Dlaczego? – Potrząsnął kartką. – Do diabła, James, dlaczego oddałeś za to życie? Tutaj nic nie ma! – Rzucił list na blat; ten odwrócił się w locie i wylądował wierzchem do góry. Rafe spojrzał na niego ponuro. – To niewarte... Kiedy raptem umilkł, Del zerknął na niego i stwierdził, że Rafe wpatruje się w list niczym zahipnotyzowany, jakby ów przemieni! się w ich nemezis. – O Boże – szepnął Rafe. – Niemożliwe. – Sięgnął po kartkę. Choć znali się od lat, Del po raz pierwszy widział, jak Rafe'owi Carstairsowi drży ręka. Rafe podniósł papier i przyjrzał mu się z bliska.

R

– Chodzi o pieczęć – oświadczył mocniejszym głosem. Pochylił się i odwrócił dokument, trzymając go tak, że pieczęć, w znacznej części nieuszkodzona, znalazła się na poziomie oczu pozostałych. – Użył własnego

L c T

tłoku pieczętnego. Przeklęty Ferrar wreszcie popełnił błąd, a James, nasz młody, bystrooki, sprytny James, to wychwycił.

Gareth wziął od niego list. W ich gronie on najlepiej znał pieczęć Ferrara, jako że przeszukiwał jego biurko. Dokładnie obejrzał odcisk, po czym podniósł wzrok na Rafe'a. Skinął głową. – To jego.

Obaj z trudem tłumili ekscytację.

– Czy mógłby utrzymywać, że ktoś ukradł stempel i użył go, żeby go pogrążyć? – zapytał Del. – Chociażby jeden z nas? Na twarz Garetha powoli wypłynął uśmiech. Mężczyzna spojrzał na Dela. – Takie wyjaśnienie nie przejdzie. To sygnet z tłokiem, a Ferrar zawsze nosi go na małym palcu. Musiałby chyba sobie ten palec odciąć. Wiedzą o nim wszyscy w pałacu gubernatora, jako że Ferrar pyszni się swoim dziedzictwem i

36

jego atrybutami. Całe biuro widziało jego sygnet, przy czym w Indiach nie ma drugiego podobnego. – Czy dałoby się wykonać duplikat? – spytał Logan. – Sam zobacz. – Gareth podał mu list. – Zresztą, po co ktoś miałby to robić? Logan przyjrzał się pieczęci i chrząknął. – Przypuszczam, że to dlatego ludzie używają pieczęci, niemniej masz rację: są tu spirale i zawijasy, które ewidentnie zostały wycięte na różną głębokość. Niełatwo byłoby podrobić coś takiego.

R

– To nieistotne – powiedział Rafe. – Liczy się fakt, że my wiemy, iż pieczęć jest prawdziwa. I wie to także Czarna Kobra. – Z wyraźnym podnieceniem spojrzał na towarzyszy. – Ja zaś uzmysłowiłem sobie właśnie, na

L c T

czym polega prawdziwe piękno planu Wolverstone'a.

– Na czym? – zapytał Del, marszcząc brwi. – Poza tym, że w ten sposób najpewniej dostarczymy list do Anglii.

Rafe rozejrzał się czujnie, a potem pochylił, opierając przedramiona na blacie.

– Polecił nam, żebyśmy sporządzili kopie, a potem rozdzielili się i ruszyli do domu każdy z osobna – wyjaśnił cicho i szybko. – Jak wam się zdaje, co pomyśli i jak się zachowa Ferrar, kiedy się o tym dowie, a dowie się bez wątpienia? Sami mówiliście: wie, że się nim interesujemy. Niespodziewanie, ba, nawet gorzej, bo natychmiast po śmierci Jamesa z rąk ludzi Czarnej Kobry, poddajemy się i składamy rezygnacje, czyli robimy coś, co wprawdzie rozważaliśmy, lecz nie zwierzaliśmy się nikomu z tego zamiaru. No i, jako zwieńczenie tej sytuacji, ruszamy do domu różnymi trasami. Co on sobie pomyśli? Jak postąpi?

37

– Uzna, że znaleźliśmy coś, co go obciąża. – Logan zaraził się entuzjazmem Rafe'a. –I puści się w pościg za nami, samą tą akcją potwierdzając wiarygodność naszego dowodu. – Del pokiwał głową. – Macie rację. – Kolejno spojrzał przyjaciołom w oczy. – Panowie, dzięki Jamesowi zdobyliśmy dowód. Za sprawą Diabła Cynstera i Wolverstone'a wiemy, co robić dalej. Hastings dał nam swobodę w wyborze działań. Głosuję za tym, żebyśmy trzymali się planu, wykonali nasze ostatnie rozkazy i doprowadzili Czarną Kobrę przed oblicze sprawiedliwości.

R

W trakcie przemowy Dela Rafe napełnił dla nich szklanki. Teraz każdy wziął swoją.

– Za sukces – powiedział Del, unosząc szklankę.

L c T

– Za sprawiedliwość – zawtórował mu Gareth.

– Za pamięć Jamesa MacFarlane'a. – Logan dołączył się do toastu. Spojrzeli na Rafe'a.

– Za ukręcenie łba Czarnej Kobrze – powiedział ten, także unosząc szkło. Stuknęli się, a potem wypili.

Odstawili z trzaskiem szklanki, wstali i opuścili bar. 14 września, dwanaście dni później Bombaj

Spotkali się w salce na tyłach Czerwonego Indora, zadymionej tawerny w głębi bocznej uliczki w jednej z bardziej podejrzanych hinduskich dzielnic Bombaju. Pomieszczenie to było niewielką kwadratową izbą bez okna, a jedyne wejście znajdowało się za odrapanym barem. Logan, który przybył ostatni, opuścił za sobą bambusową roletę; zagrzechotała o podłogę, zapewniając im dostateczną osłonę przed niepożądanymi spojrzeniami. Jako że za barem stał 38

Gulah, potężny były sipaj, a ściany, gdzie indziej cienkie, tutaj wzmocnione były przez piętrzące się stosy pudeł i skrzynek, nie obawiali się zbytnio, że ktoś ich podsłucha. – Chyba nikt mnie nie śledził. – W głosie Logan a pobrzmiewał zawód, kiedy zajął ostatnie z czterech rozklekotanych krzeseł ustawionych wokół kwadratowego drewnianego stołu. – Mnie raczej też nie – powiedział Gareth. – Jednakże w tej dzielnicy czterej Angole na pewno zostaną zauważeni i zapamiętani, tak więc Czarna Kobra usłyszy o naszym spotkaniu.

R

– Ferrar wie, że coś się szykuje. – Del uśmiechnął się ponuro. – Wie, że złożyliśmy rezygnacje, przy czym nie przekonała go plotka, że czujemy się zdruzgotani śmiercią Jamesa. Rozpytywał o nasze plany na przyszłość.

L c T

– Może chciałby nas zwerbować? – odezwał się Rafe. – Jeśli się zastanowić, takiej taktyki nie próbowaliśmy.

– Ponieważ nie dalby się nabrać. Ten człowiek to nie tylko zimnokrwisty zabójca...

– Kat, dręczyciel, potwór – uzupełnił Rafe.

– ...jest też bystry, podstępny i stanowczo zbyt potężny. Zatem – Del spojrzał na Garetha – jesteśmy gotowi stanąć do walki z nim? Gareth schylił się, podniósł z podłogi wyplatany kosz i postawił go na stole. Jego krzesło skrzypnęło, kiedy sięgnął do środka i wyjął cztery drewniane tuby z mosiężnymi okuciami. – Zgodnie z rozkazem. Subkontynentalna wersja torby na pocztę dyplomatyczną. Tuby były identyczne, każda miała około dwudziestu pięciu centymetrów długości i nieco ponad pięć średnicy. Wykonano je z pasków palisandru

39

ściśniętych obręczami z mosiądzu, a ich wieka zabezpieczał skomplikowany zestaw mosiężnych dźwigienek o różnej długości i grubości. Pozostali sięgnęli po tuby i chwilę nimi manipulowali. – Jak się je otwiera? – zapytał Logan. – Patrz. – Gareth odstawił kosz z powrotem na podłogę, wziął tubę i zręcznie przesunął sześć dźwigienek, jedną po drugiej. – Trzeba zachować właściwą kolejność, inaczej metalowe ząbki wewnątrz nie ustąpią. Spróbujcie. Przećwiczyli. Gareth nalegał, żeby trenowali tak długo, aż nauczą się otwierać i zamykać tuby po omacku.

R

– Kto wie, a nuż kiedyś wam się to przyda – stwierdził. Rafe wziął jedną z rąk Garetha i porównał ze swoją. – Naprawdę są identyczne.

L c T

– Nie sądzę, żeby ktokolwiek zdołał je odróżnić. – Logan przeniósł wzrok z Dela na Rafe'a. – Mamy zatem tuby. A teraz to, co w nich zamkniemy. Del wyjął z kieszeni przysłane przez Wolverstone'a zestawy instrukcji. – Pięć pakietów. – Oddzielił jeden, w którego narożniku nagryzmolono: „Oryginał". – Ten zostanie dołączony do prawdziwego listu. Pozostałe – rozłożył w wachlarz cztery identyczne pakiety – to instrukcje dla wabików. Potrzebujemy jednak tylko trzech.

Skoro zabrakło Jamesa. Spojrzeli na cztery zestawy. – Przemieszaj je – rzekł z westchnieniem Rafe. – Wylosuję jeden i otworzymy go, żeby sprawdzić, jakiego rodzaju instrukcji możemy się spodziewać. – Dobry pomysł. – Del przetasował pakiety i podsunął je Rafe'owi; ten wyciągnął jeden, po czym przekazał Loganowi. Logan otworzył pakiet, przebiegł wzrokiem znajdujące się wewnątrz kartki i podał je Garethowi. 40

– Obszerne, choć oczywiście bez detali – skomentował. – Trasa, jaką powinniśmy obrać, natomiast żadnych dat ani zalecanych sposobów podróży. Aczkolwiek Wolverstone określa, do jakiego angielskiego portu mamy się kierować: w tym przypadku jest to Brighton. Najwyraźniej będą tam na nas czekać dwaj ludzie, dawni szpiedzy Dalziela, znający naszą trasę przez Anglię oraz ostateczny cel podróży, czego te instrukcje nie ujawniają. Del podziękował skinieniem głowy, kiedy Gareth przekazał mu kartki. Także je przejrzał, a później podał Rafe'owi, w zamian otrzymując od niego cztery cienkie pakiety, które kapitan wyjął z wewnętrznej kieszeni surduta. – Trzy kopie i oryginał – powiedział Rafe. Prześlizgnął

się

wzrokiem

po

R

przeznaczonych

do

odrzucenia

instrukcjach, podczas gdy pozostali ostrożnie rozkładali i porównywali kopie

L c T

listu z oryginałem. Doczytawszy do końca, Rafe podniósł oczy. – Powinniśmy je zniszczyć.

– Spalę je. – Logan wyciągnął rękę, a Rafe podał mu złożone kartki. Del i Gareth ułożyli cztery tuby rzędem na stoliku. Przed każdą umieścili pakiet instrukcji i list, upewniając się, że oryginał z obciążającą Ferrara pieczęcią został sparowany ze stosownie opisanym zestawem. – Zgodnie z wytycznymi Wolverstone'a – powiedział Del – posłałem mu wiadomość, że przystępujemy do realizacji planu. Poszła dziesięć dni temu szybką fregatą, tak więc dowie się, że jesteśmy w drodze, na tyle wcześnie, by jego ludzie czekali na nas w portach. Rafe przyciągnął do siebie najbliższą tubę, list oraz instrukcje i zaczął otwierać wieko. – Teraz postąpimy, jak zasugerował, i pociągniemy losy, czyli, w tym przypadku, tuby. – Ostrożnie zwinął dokumenty, po czym wsunął je do pojemnika. 41

Inni poszli w jego ślady, uśmiechając się pod nosem, świadomi faktu, że Del pierwotnie zamierzał powołać się na swoją szarżę, żeby zawłaszczyć dla siebie oryginał. Nie powiódłby mu się ten zamysł – złożyli rezygnacje i od tego ranka nie byli już oficerami. Tkwili w tym wszyscy, od tej pory równi sobie pod każdym względem. – Gdzie ten kosz? – zapytał Rafe, kiedy zamknął wieko tuby. Gareth znów podniósł kosz, Rafe wziął kosz z jego rąk, wrzucił do środka swoją tubę, a potem zebrał od przyjaciół pozostałe trzy, także już

R

zamknięte, z zabezpieczonymi wewnątrz listami i instrukcjami.

– Dobrze. – Rafe wstał, zasłonił rękami otwór dużego kosza, a następnie potrząsnął nim, mieszając tuby. Wykonał ostatni zamaszysty obrót koszem,

L c T

postawił go na środku blatu i usiadł.

– Wszyscy naraz – zarządził Del. – Sięgamy do środka i każdy chwyta pierwszą z brzegu tubę. – Spojrzał na pozostałych. – Nie otwieramy ich tutaj. Opuszczamy to pomieszczenie razem, lecz po wyjściu z tawerny ruszamy każdy w swoją stronę.

Tego ranka wyprowadzili się z koszar. Przez lata zgromadzili niewielkie zastępy służby, towarzyszące im w podróżach. Słudzy ci czekali teraz spakowani i gotowi do drogi, jednak w różnych lokalizacjach. Po raz ostatni wymienili spojrzenia, po czym pochylili się na krzesłach, wkładając ręce do kosza. Poczekali, aż każdy chwyci tubę, a potem jednocześnie je wyciągnęli. – W porządku – powiedział Rafe, wpatrując się w swoją. – Poczekaj. – Gareth zdjął ze stolika pusty kosz, zastępując go butelką araku i czterema szklankami. Z chlupotem nalał do nich jasnobursztynowego trunku, po czym odstawił butelkę. 42

Wzięli po szklance i wstali. – Panowie. – Del uniósł szkło, spoglądając kolejno na przyjaciół. – Nasze zdrowie. Pomyślnej podróży i oby dopisało nam szczęście. Wiedzieli, że Czarna Kobra będzie ich ścigać; wiedzieli, że szczęście bardzo im się przyda. – Do ponownego spotkania – powiedział Gareth. – Na zielonej angielskiej ziemi – dodał Logan. Rafe zawahał się krótko, nim także uniósł szklankę. – Za śmierć Czarnej Kobry.

R

Pokiwali głowami, wypili do dna i odstawili puste szkło.

Skierowali się do wyjścia. Podnieśli bambusową roletę i zanurkowali pod nią, przechodząc do zadymionego baru.

L c T

Lawirując między rozklekotanymi stołami, dotarli do otwartych drzwi tawerny i wystąpili na zakurzone schody. Del zatrzymał się, wyciągając rękę.

– Powodzenia. Wymienili uściski dłoni.

Przez chwilę stali jeszcze, po prostu na siebie patrząc. Potem Rafe wyszedł na pogrążoną w pyle ulicę.

– Niech Bóg i święty Jerzy czuwają nad nami. – Zasalutował po raz ostatni i odszedł.

Rozstali się, różnymi trasami zagłębiając się w gwarne miasto. 15 września, dwie noce później Bombaj – Mamy problem. Głos pasował do scenerii, wytworny, arystokratyczny akcent współgrał z pięknem, elegancją i przepychem, jakie cechowały zamknięty dziedziniec

43

dyskretnego bungalowu przyczajonego na peryferiach eleganckiej dzielnicy Bombaju. Oglądając budynek z zewnątrz, nikt nie zaszczyciłby go ponownym spojrzeniem. Jego fasada nie wyróżniała się spośród innych na tej ulicy. Kiedy wszakże wkroczyło się do westybulu, od razu wyczuwało się przytłumioną elegancję, mimo że pomieszczenia od frontu – te dostępne dla osób przybywających z towarzyską wizytą – były zaledwie subtelnie wyrafinowane, powściągliwe i dość oszczędne. Nie całkiem pozbawione ducha, jednakże zmysły tych nielicznych wybrańców, których zaproszono dalej, rychło wypełniała atmosfera narastającego dostatku.

R

Nie był to po prostu pokaz bogactwa, ale przemyślany, zmysłowy manifest. Im dalej w prywatne pokoje zagłębiał się gość, na tym wspanialsze,

L c T

zdobniejsze, choć zarazem gustownie luksusowe meble i tym bardziej wysublimowaną i pełną wdzięku scenerię się natykał.

Dziedziniec, otoczony prywatnymi pokojami właściciela, stanowił apogeum kojącej, zmysłowej rozkoszy. Woda w długim wyłożonym kaflami basenie połyskiwała w blasku księżyca. Wzdłuż bielonych ścian rosły drzewa i krzewy, a otwarte drzwi i okna zachęcały do skorzystania z okrytych tajemniczym mrokiem luksusów. Powietrze wypełniała egzotyczna woń kwiatów lilii indyjskiej, których opadłe płatki leżały rozrzucone na kamiennej ścieżce niczym skrawki najcenniejszego jedwabiu. – Ach, tak? – W chłodnej ciemności rozbrzmiał drugi głos. Rozmawiający znajdowali się na zawieszonym nad dziedzińcem długim, otwartym tarasie, połączonym z prywatną bawialnią właściciela domu. Drugi mówca spoczywał na wyłożonej jedwabnymi poduszkami sofie, podczas gdy pierwszy spacerował wzdłuż krawędzi tarasu. Cichy, miarowy stukot jego obcasów sygnalizował pewne napięcie. 44

Ze stojącego obok sofy fotela spacerującemu przyglądał się w milczeniu trzeci mężczyzna. Otulały ich nocne cienie. – Przeklęty Govind Holkar! – Pierwszy mówca przystanął i przeczesał palcami gęste włosy. – Nie mogę uwierzyć, że tyle zwlekał z przesłaniem wiadomości! – Jakiej? – zapytał ten drugi. – Zgubił mój ostatni list, ten, który wysłałem przed ponad miesiącem, usiłując namówić go, żeby dał nam więcej ludzi. Ten list. – Mówiąc „zgubił", masz na myśli...?

R

– Że list zniknął z biurka w pokoju Holkara w pałacu gubernatora w Punie, akurat w czasie, gdy przypadkiem przebywał tam ten przeklęty ogar

L c T

Hastingsa, MacFarlane, który miał eskortować bratanicę gubernatora z powrotem do Bombaju.

– Kiedy to się stało? – Z głosu drugiego mężczyzny wyparowała dotychczasowa ospałość.

– Drugiego tego miesiąca. W każdym razie wtedy Holkar zauważył brak listu. Tego samego dnia o świcie MacFarlane opuścił Punę ze swoim oddziałem i bratanicą gubernatora. Holkar posłał za nimi swoich ludzi... – Nie mów. – Milczący dotąd mężczyzna zadudnił barytonem, który kontrastował z cichszymi głosami dwóch pozostałych. – Zabili MacFarlane'a, lecz nie znaleźli listu. – Właśnie. – Słowa pierwszego mówcy ociekały frustracją. – A zastanawiałem się, dlaczego zabiliśmy MacFarlane'a... – Chłodny głos drugiego nie zdradzał emocji. – Jak rozumiem, nie dowiedzieli się od niego niczego związanego z tematem, zanim umarł? 45

– Nie. Ale jeden z ludzi, którzy walczyli u jego boku, wyjawił w końcu, że MacFarlane dał bratanicy gubernatora jakiś pakunek, zanim ją odesłał. – Pierwszy mężczyzna uniósł dłoń na znak, żeby mu nie przerywać. – Dopiero dziś rano dostałem wiadomość od Holkara. Kiedy pojął, że list dotarł do Bombaju, ulotnił się do Satary i dopiero wówczas mnie powiadomił. – Holkarem zajmiemy się w stosownym czasie – wtrącił drugi. – Zaiste, zajmiemy się. – W głosie pierwszego pojawiła się nutka niecierpliwego wyczekiwania. – W każdym razie, kiedy dowiedziałem się o liście, posłałem Larkinsa, żeby spróbował wydobyć coś od ludzi gubernatora.

R

Wygląda na to, że panna Ensworth, ta bratanica, przyjechała ogromnie wzburzona, lecz później tego samego popołudnia w towarzystwie pokojówki udała się do fortu. Podsłuchano, jak pokojówka mówiła, że jej pani, do-

L c T

wiedziawszy się przy bramie o śmierci MacFarlane'a, odszukała pułkownika Delborougha w barze dla oficerów i wręczyła mu jakiś pakunek.

– Nie ma zatem powodu ścigać tej panny Ensworth. Nawet jeśli przeczytała list, niczego ważnego się nie dowiedziała. – Rzeczywiście. I dobrze – dodał pierwszy mówca – ponieważ lada dzień wyruszy w drogę powrotną do Anglii.

– Mniejsza o nią. – Drugi mężczyzna machnął rękę. – Zatem Delborough ma list, a Holkar jest odtąd skompromitowany. Wyłącznie z własnej winy. Będziemy musieli po prostu znaleźć inne źródło ludzi, a uwzględniając nasze ostatnie postępy w werbunku, utrata Holkara nie wydaje mi się dotkliwym ciosem. Zapadła cisza, była ona jednak nienaturalna, brzemienna napięciem, które na razie nie znalazło ujścia. – To nie z tego powodu musimy odzyskać list – przerwał ją pierwszy mówca. 46

– Po co robić sobie kłopot? – odezwał się znów właściciel barytonu. – Delborough nie będzie miał z niego większego pożytku niż z innych tego rodzaju wiadomości zgromadzonych przez jego grupkę. Nie zawierają niczego, co by wiązało ciebie osobiście z Czarną Kobrą. Każde podejrzenie, jakie poweźmie Delborough, pozostanie zaledwie podejrzeniem. Podejrzeniem, którego nie ośmieli się zaprezentować publicznie. – To nie zawartość tego przeklętego listu stanowi problem. – Pierwszy mężczyzna znów przeczesał palcami włosy. Odwrócił się plecami do swoich rozmówców i na nowo rozpoczął spacer. – Chodzi o to, co jest na wierzchu. Zaplombowałem go moją osobistą pieczęcią.

R

– Co takiego?! – zakrzyknął drugi. – Chyba nie mówisz poważnie! – A i owszem. Wiem, że nie powinienem był tego robić, jaka jednak

L c T

istniała szansa na to, że akurat ten konkretny list, wysłany do Puny, trafi z powrotem do Bombaju, w ręce Delborougha? – Mężczyzna rozpostarł ramiona. – To dziwaczne.

– Ale co cię opętało, że do listu Czarnej Kobry użyłeś swojej pieczęci? – zapytał właściciel barytonu, nie kryjąc potępienia. – Zaszła taka konieczność – odparował pierwszy mężczyzna. – Musiałem wysłać list tamtego dnia albo stracilibyśmy kolejny tydzień; przecież o tym mówiliśmy. Rozpaczliwie potrzebowaliśmy ludzi, Delborough i jego kohorta utrudniali nam życie, a Holkar wydawał się najlepszym wyborem. Zgodziliśmy się, że powinienem do niego napisać i że sprawa jest pilna. Jednakże kurier do Puny postanowił wyruszyć wcześnie. Ten nadgorliwiec miał tyle tupetu, że stał w progu mojego gabinetu i przyglądał się, jak kończę pisać. Palił się do wyjazdu, gdybym więc kazał mu wyjść, zamknąć drzwi i poczekać na zewnątrz,bez wątpienia tyle bym go widział. Tylko szukał wymówki, żeby odjechać bez mojego listu. 47

Nic przerywając spaceru, mężczyzna przekręcił sygnet na małym palcu prawej dłoni. – Wszyscy w biurze, włącznie z tym przeklętym kurierem, wiedzą o moim sygnecie. Kiedy typ stał nade mną i obserwował każdy mój ruch, nie mogłem sięgnąć do kieszeni po tłok Czarnej Kobry. W tych okolicznościach uznałem, że użycie mojej własnej pieczęci będzie mniejszym złem, skoro przecież Holkar i tak zna moją tożsamość. – Hmm – mruknął z rezygnacją drugi mężczyzna. – Cóż, nie możemy dopuścić, żeby cię zdemaskowano.

R

– Wymienił spojrzenia z właścicielem barytonu. – Nasze przedsięwzięcie bez wątpienia by na tym ucierpiało. Zatem – oświadczył żywo, kierując spojrzenie z powrotem na spacerującego – musimy jedynie zlokalizować

L c T

Delborougha i odzyskać ten obciążający list. 16 września, następna noc Bombaj

– Delborough i trzej jego pozostali przy życiu kompani wraz ze służbą dwa dni temu opuścili Bombaj.

Po tym lapidarnym obwieszczeniu pierwszego mężczyzny nastała cisza. Trzej konspiratorzy znowu zebrali się na spowitym całunem nocy dziedzińcu – jeden spoczywał na sofie, kolejny w fotelu, a ostatni przechadzał się po tarasie ponad połyskującą taflą basenu.

– Doprawdy? – odezwał się wreszcie drugi mężczyzna. – To niepokojące. Niemniej wątpię, żeby Hastings podjął... – Nie udali się z powrotem do Kalkuty. – Pierwszy mówca dotarł do końca tarasu i gwałtownie zawrócił. – Powiedziałem wam tydzień temu: złożyli rezygnacje! Wszystko wskazuje na to, że wracają do Anglii. 48

Znów na dłuższą chwile zapadła cisza. – Jesteś pewien, że w ogóle zwrócili uwagę na ten list? – zapytał właściciel barytonu. – Pieczęć nietrudno przeoczyć, zwłaszcza gdy ktoś koncentruje się na treści. Podobne listy wpadały im w ręce już wcześniej i okazywały się bezużyteczne, tak więc zdążyli się zniechęcić. – Chciałbym w to wierzyć: że się poddali i wracają do domu. Wierzcie mi, że bym chciał. – Pierwszy mężczyzna nadal spacerował ze wzburzeniem. – Jednakże nasi szpiedzy donieśli, że ci czterej spotkali się dwa dni temu na zapleczu podłego baru w mieście. Kiedy wyszli, każdy miał w ręku jedną z

R

tych drewnianych tub, których miejscowi używają do przewozu ważnych dokumentów. Potem się rozstali. Udali się każdy w inną stronę. Trzymali się razem na długo przed przybyciem do Indii. Dlaczego mieliby wracać do domu różnymi trasami?

L c T

Mężczyzna na sofie się wyprostował. – Znasz te trasy?

– Delborough zrobił to, co najbardziej oczywiste: wsiadł na statek do Southampton. Dokładnie tak, jakby po prostu wracał do domu. Hamilton udał się małym żaglowcem do Adenu, jakby po drodze miał dostarczyć pocztę dyplomatyczną, sprawdziłem jednak, że tak nie jest. Monteith i Carstairs zniknęli. Służący Monteitha wkrótce opuszczą Indie na statku Kompanii płynącym do Bournemouth, ale jego z nimi nie ma i nie wiedzą, gdzie jest. Polecił im ulokować się w gospodzie pod Bournemouth i tam czekać na jego przybycie. Jedyny sługa Carstairsa, Pasztun, lojalny jak oni wszyscy, zniknął razem z nim. Kazałem przejrzeć wszystkie listy pasażerów i załogi, lecz nie było na nich nikogo, kto wyglądałby na Monteitha lub Carstairsa opuszczających Bombaj na pokładzie statku. Larkins sądzi, że wybrali drogę lądową, a przynajmniej, że zamierzają dotrzeć lądem do innego portu. Posłał za 49

nimi ludzi, miną jednak dni, może tygodnie, zanim się dowiemy, czy ich namierzyli. – Jakie ci ludzie dostali rozkazy? – zapytał drugi mężczyzna. – Mają ich zabić, a także każdego, kto im towarzyszy, i, przede wszystkim, odzyskać te przeklęte tuby. – Ach, tak. – Drugi mówca umilkł na chwilę, nim podjął: – Mamy zatem czterech zmierzających do Anglii mężczyzn, z których jeden wiezie oryginalny dokument, a trzej pełnią przypuszczalnie rolę wabików. Jeśli list z twoją pieczęcią wpadnie w Anglii w niewłaściwe ręce, staniemy przed zaiste poważnym problemem.

R

Wymienił spojrzenia z mężczyzną w fotelu, po czym popatrzył na stojącego rozmówcę.

L c T

– Masz rację – ciągnął. – Musimy odzyskać ten list. Postąpiłeś słusznie, szczując na nich nasze ogary. Jednakże. .. – znów zerknął na mężczyznę w fotelu – wydaje mi się, że w tych okolicznościach my także powinniśmy ruszyć do domu. Jeśli nasze ogary zawiodą i Delborough oraz pozostali trzej dotrą do Anglii, wówczas, wziąwszy pod uwagę zyski, jakie przynosi nam Czarna Kobra, postąpimy rozsądnie, obserwując wydarzenia z bliska, żeby upewnić się, że oryginalny list nigdy nie trafi w ręce osoby, która potencjalnie byłaby w stanie zagrozić naszemu przedsięwzięciu.

Pierwszy mężczyzna pokiwał głową.

– Z Kalkuty przypłynęła właśnie szybka fregata. Pojutrze odpływa do Southampton. – Doskonale! – Ten drugi wstał. – Zamów na niej miejsce dla nas i naszych ludzi. Kto wie? Może przybędziemy do Southampton akurat na czas, żeby godnie powitać uciążliwego pułkownika?

50

– W istocie. – Pierwszy mówca uśmiechnął się blado. – Z przyjemnością popatrzę, jak otrzymuje zasłużoną nagrodę.

L c T 51

R

R

Niepokorna narzeczona

L c T 52

Rozdział 1 11 grudnia 1822 Cieśnina Southampton Water, Anglia Del stał na pokładzie „Księżniczki Louise", tysiącdwustutonowego statku Kompanii Wschodnioindyjskiej, na którym wraz z gromadką służących opuścił Bombaj, i spoglądał na przybliżające się doki Southampton. Wiatr targał mu włosy i zapuszczał lodowate palce za kołnierz

R

wojskowego płaszcza. Aż po horyzont niebo szczelnie zasnuwały stalowoszare chmury, lecz przynajmniej nie padało; był wdzięczny chociaż za tę drobną łaskę. Po cieple Indii i balsamicznych dniach spędzonych na okrążaniu Afryki

L c T

zmiana temperatury w trakcie minionego tygodnia podróży na północ w przykry sposób przypomniała Delowi, jak wygląda angielska zima. Statek, ustawiony zręcznie pod kątem, unosił się na fali, równając do doku, od którego odległość malała z każdą chwilą. Przenikliwe wrzaski krążących nad głowami mew stanowiły ostry kontrapunkt dla ryków bosmana, komenderującego załogą w trakcie ryzykownego manewru, jakim było przybicie burtą ciężkiej jednostki do drewnianego nabrzeża. Del zlustrował tłum, który zebrał się na brzegu, żeby powitać przybyłych. Nie żywił złudzeń: kiedy tylko zstąpi z trapu na ląd, gra Czarnej Kobry rozpocznie się na nowo. Niecierpliwił się, palił do akcji – tego rodzaju presji doświadczał w owych momentach na polu bitwy, kiedy, mocno ściągając wodze spłoszonego konia, wraz ze swoimi ludźmi czekał w siodle na rozkaz do ataku. W tej chwili odczuwał tę samą ekscytację, uderzyła weń ona jednak ze wzmożoną siłą. Wbrew jego oczekiwaniom podróż obfitowała w wydarzenia. Ledwo opuścili Bombaj, dopadł ich sztorm, w którego następstwie wlekli się potem 53

wzdłuż afrykańskiego wybrzeża z okaleczonym jednym z trzech masztów. Naprawa uszkodzeń w Kapsztadzie trwała pełne trzy tygodnie. Kiedy tam cumowali, jego ordynans, Cobby, wywiedział się, że Roderick Ferrar tydzień przed ich przybiciem przepływał tędy na „Elizabeth", szybkiej fregacie, także zmierzającej do Southampton. Del miał się na baczności, dzięki czemu nie padł ofiarą dwóch nożowników Czarnej Kobry, którzy zostali w Kapsztadzie, a następnie zamustrowali się na „Księżniczkę Louisę" i zaczaili na niego każdy z osobna, wybierając na te akcje bezksiężycowe noce, kiedy żaglowiec szedł wzdłuż zachodniego wybrzeża Afryki.

R

Na szczęście członkowie kultu żywili przesądną awersję do broni palnej. Obaj zabójcy skończyli jako pokarm dla ryb, Del podejrzewał wszakże, że byli

L c T

zaledwie zwiadowcami, wysłanymi, by zrobili, co się da, jeśli nadarzy się okazja.

Sam Czarna Kobra przyczaił się z przodu, odgradzając Dela od celu podróży. Cokolwiek się nim okaże.

Przytrzymując się relingu na mostku kapitańskim, do którego jako starszy oficer Kompanii – nieistotne, że w stanie spoczynku – otrzymał swobodny dostęp, spojrzał z góry na pokład, gdzie na stosie bagaży siedzieli jego słudzy: Mustafa, jego totumfacki, wysoki i szczupły, ze swą niską, korpulentną żoną Amayą, pełniącą funkcję gospodyni Dela, oraz Alią, jej siostrzenicą i pokojówką do wszystkiego. Czekali gotowi do zejścia na ląd, kiedy tylko Cobby da sygnał. Sam Cobby, jedyny zatrudniany przez Dela Anglik, krępy, żylasty, bystry i obrotny, a przy tym tak buńczuczny, jak przystało na rodowitego cockneya*, stał przy nadburciu w miejscu, skąd miał zostać opuszczony trap, i gawędził przyjacielsko z członkiem załogi. Cobby zejdzie na ląd jako jeden z 54

pierwszych pasażerów. Przeprowadzi zwiad w najbliższej okolicy, a potem, jeśli nie zauważy niczego podejrzanego, da znak Mustafie, żeby sprowadził ze statku kobiety. *Cockney – gwara londyńska, tu: mieszkaniec wschodniej robotniczej części Londynu (przyp. red.). Del planował trzymać się z tyłu, później zaś, kiedy zbiorą się na nabrzeżu, poprowadzić wszystkich w górę High Street do gospody Pod Delfinem. Traf chciał, że Wolverstone wyznaczył gospodę, w której Del zwykle

R

popasał, podróżując przez Southampton. Nie zaglądał do niej od dawna, odkąd pożeglował do Indii pod koniec 1815, niewiele ponad siedem lat temu. Odnosił wrażenie, że nie było go tu dłużej.

L c T

Bez wątpienia postarzał się bardziej niż o siedem lat, przy czym ostatnie dziewięć miesięcy, kiedy to polował na Czarną Kobrę, okazało się szczególnie wycieńczające. Czuł się niemalże stary.

Ilekroć zaś pomyślał o Jamesie MaeFarlanie, czuł się bezsilny. Na pokładzie zaczęto uwijać się jeszcze szybciej, zmienił się ton rozkazów bosmana, a potem dało się odczuć delikatny wstrząs, kiedy rozwieszone wzdłuż burty statku odbijacze spotkały się z nabrzeżem, tak więc Del otrząsnął się ze wspomnień i zmusił do koncentracji na wydarzeniach najbliższych kilku minut.

Marynarze zeskoczyli na nabrzeże, ciągnąc grube liny do polerów, żeby zacumować statek. Rozległ się ciężki grzechot i chlupnięcie, kiedy rzucono kotwicę, a potem zgrzytliwy pisk otwieranego nadburcia i spuszczanego trapu. Del ruszył ku schodom zejściowym na pokład górny. Zstąpił z nich akurat w porę, żeby zobaczyć, jak Cobby truchta po trapie na ląd. 55

W tym przypadku rekonesans nie sprowadzał się jedynie do rozejrzenia się za osobami o ciemniejszej skórze. Port Southampton należał do najruchliwszych na świecie, a wśród członków załóg roiło się od Hindusów i przedstawicieli innych ciemnoskórych nacji. Jednak Cobby wiedział, czego wypatrywać – ukradkowego zachowania, skupionej na Delu uwagi obserwatora przy jego równoczesnych staraniach, żeby nie rzucać się w oczy. Jeśli w pobliżu przebywali ludzie Czarnej Kobry szykujący się do napaści, Del nie wątpił, że Cobby ich wyśledzi. Wydawało się wszakże bardziej prawdopodobne, że członkowie kultu

R

poprzestaną na obserwacji, czekając na dogodniejszy moment – woleli atakować w mniej ludnej okolicy, gdzie istniały większe szanse ucieczki po zdarzeniu.

L c T

Del podszedł do grupki swych służących. Mustafa skinął mu głową, po czym wrócił do lustrowania wzrokiem tłumu; swego czasu był kawalerzysta, dopóki wskutek rany kolana nie został przeniesiony w stan spoczynku. Kolano nie ograniczało go pod innymi względami, tak więc w walce nadal świetnie się sprawdzał.

Alia również lekko ukłoniła się Delowi, a później znów zaczęła popatrywać nieśmiało na uwijających się na pokładzie młodych marynarzy. Amaya podniosła na Dela ciemne, błyszczące oczy. – Bardzo, bardzo tu zimno, pułkowniku–sahibie. Bardziej niż zimą u mojego kuzyna w Simli. Bardzo, bardzo się cieszę, że kupowałam te szale z Kaszmiru. Nadały się w sam raz. Uśmiechnął się. Zarówno Amaya, jak i Alia opatuliły się szczelnie grubymi wełnianymi szalami. – Kiedy zatrzymamy się w jakimś większym mieście, trzeba wam będzie sprawić angielskie płaszcze. Oraz rękawiczki. Ochronią was przed wiatrem. 56

–Ai, tak, ten wiatr tnie jak nóż. Teraz rozumiem to powiedzenie. – Amaya pokiwała głową. Siedziała z rękami zaplecionymi na piersi; spod krawędzi szala wyzierały cienkie złote bransoletki na jej nadgarstku. Pomimo słodkiej fizjonomii i statecznego usposobienia Amaya była bystra i spostrzegawcza. Co do Alii, natychmiast wykonałaby każde polecenie wuja. ciotki. Dela czy Cobby'ego. Kiedy zachodziła taka konieczność, ta grupka funkcjonowała jak zgrany zespół, Del nie martwił się zatem zbytnio faktem, że Amaya i Alia towarzyszą im także na kolejnym, bardziej niebezpiecznym etapie podróży.

R

Tak czy owak, znając mściwość członków kultu Czarnej Kobry, Del nie zaryzykowałby pozostawienia gdzieś kobiet, nawet pod opieką Mustafy. Żeby w niego uderzyć, Czarna Kobra nie zawahałby się zgładzić jego służbę, choćby

L c T

tylko po to, by wzbudzić strach i zademonstrować swą władzę.

Dla Czarnej Kobry ludzkie życie dawno straciło znaczenie.

Przenikliwy gwizd na powrót skupił uwagę Dela na nabrzeżu. Cobby pochwycił jego wzrok i zasalutował zawadiacko. Droga wolna. – Chodźcie. – Del ujął Amayę pod ramię, pomagając jej wstać. – Zejdźmy na ląd i udajmy się do gospody.

Cobby zarekwirował dla nich drewniany wóz. Del czekał z kobietami, kiedy znoszono po trapie ich bagaże i ładowano je na pakę. Później ruszył przodem, prowadząc grupkę z doków w górę High Street, jako że gospoda Pod Delfinem znajdowała się niedaleko. Tuż za nim podążał Mustafa z kobietami, a pochód zamykał Cobby, który szedł obok woźnicy i czujnie lustrował okolice, zarazem gawędząc z mężczyzną. Del zorientował się, że odruchowo spogląda w dół – na bruk, na którym stawiał pierwsze kroki na angielskiej ziemi po latach tułaczki.

57

Nie był pewien, co właściwie czuje. Dziwnego rodzaju spokój, być może podyktowany wiedzą, że tym razem jego podróże dobiegły kresu, oraz przyjemny dreszcz emocji związany z pytaniem, co przyniesie mu przyszłość, dotąd niezaplanowana, a wszystko to solidnie zabarwione świadomością, że nieznane jeszcze zdarzenia dzielą obecną chwilę od momentu, kiedy zacznie budować swe nowe życie. Misja doprowadzenia Czarnej Kobry przed oblicze sprawiedliwości. Właśnie ją realizował. Nie dało się zawrócić, mógł tylko przeć naprzód. Ciągle przed siebie, bez względu na siłę ognia, jaką skieruje nań przeciwnik.

R

Podniósł głowę, odetchnął głęboko i rozejrzał się. Dokładnie tak samo czuł się w momentach, gdy dopiero co rozpoczęło się natarcie.

Gospoda Pod Delfinem stanowiła miejski punkt orientacyjny. Stała od

L c T

wieków, kilkakrotnie już odnawiana. Aktualnie pyszniła się dwoma szerokimi, łukowo sklepionymi oknami od ulicy, pomiędzy którymi tkwiły masywne drzwi wejściowe.

Del spojrzał w dół ulicy. Nie zauważył nikogo, kto pasowałby mu na członka kultu, niemniej główną arterią przetaczały się tłumy ludzi i pojazdów, potencjalni obserwatorzy mieliby się zatem gdzie ukryć. A tacy na pewno się pojawią.

Del otworzył drzwi gospody i wszedł do środka. Wynajęcie odpowiednich pokoi nie stwarzało problemu, jako że lata spędzone w Indiach uczyniły Dela bogatym człowiekiem, nie zamierzał zaś skąpić ani sobie, ani swej służbie. Właściciel gospody, Bowden, potężnie zbudowany były marynarz, zareagował stosownie do okoliczności, radośnie witając go w mieście i wzywając posługaczy, żeby pomogli przy bagażach. W międzyczasie do Dela w westybulu dołączyli pozostali.

58

Kiedy już kwestia pokoi została uzgodniona, a kobiety, Mustafa i Cobby podążyli po schodach śladem bagaży, Bowden spojrzał znowu na Dela. – Właśnie sobie przypomniałem – powiedział. – Mam dla pana dwa listy. Del zawrócił do lady recepcyjnej, unosząc brwi. Bowden sięgnął pod ladę i wyjął dwie przesyłki. – Pierwszy, ten, przybył dyliżansem pocztowym blisko cztery tygodnie temu. Drugi zostawił minionego wieczoru pewien dżentelmen. Wraz z innym dżentelmenem zaglądają tu codziennie od mniej więcej tygodnia, pytając o pana. Eskorta przysłana przez Wolverstone'a.

R

– Dziękuję. – Del wziął listy. Jako że było wczesne przedpołudnie, w ogólnodostępnych pomieszczeniach gospody panował spokój. Uśmiechnął się

L c T

do Bowdena. – Gdyby ktoś o mnie pytał, będę w barze.

– Oczywiście, sir. W tej chwili jest tam bardzo przyjemnie i cicho. Proszę użyć dzwonka na kontuarze, gdyby pan czegoś potrzebował.

Del skinął głową, po czym niespiesznie przeciął jadalnię, skąd łukowo sklepionym przejściem dostał się do baru, przytulnego pomieszczenia na tyłach gospody. Przebywało tu kilku stałych klientów, starszych mężczyzn, zgromadzonych przy stolikach. Del wybrał stolik w narożniku, gdzie padające z okna światło umożliwiało lekturę.

Usiadł, obejrzał oba listy, po czym otworzył ten od tajemniczego dżentelmena. W środku znalazł tylko kilka linijek, zawierających same konkrety. Tony Blake, wicehrabia Torrington, oraz Gervase Tregarth, hrabia Crowhurst, czekali w gotowości, żeby towarzyszyć mu dalej w trakcie jego misji. Zakwaterowali się w pobliżu i nadal będą zachodzić co wieczór do gospody, żeby o niego zapytać. 59

Uspokojony, że wkrótce ruszy dalej, kontynuując akcję, Del złożył list i wetknął

go

do

wewnętrznej

kieszeni

surduta,

a

potem,

odrobinę

zaintrygowany, otworzył drugą przesyłkę. Rozpoznawszy charakter pisma, uznał, że ciotki chcą powitać go w domu, a przy okazji upewnić się, czy w istocie zmierza do Humberside, do odziedziczonego po ojcu domu w Middleton on the Wolds, w którym mieszkały. Rozprostowując dwie kartki, zapełnione pajęczym pismem jego starszej ciotki, układał już w myślach odpowiedź – kilka zdań z informacją, że dopłynął i rusza na północ, po drodze musi wszakże załatwić kilka spraw, które

R

przypuszczalnie opóźnią jego przyjazd o mniej więcej tydzień.

Uśmiechnął się, gdy przeczytał pozdrowienia i następujące po nich entuzjastyczne, wręcz wylewne słowa powitania.

L c T

Kiedy dotarł do końca pierwszej strony, już się nie uśmiechał. Odłożył ją na bok, odcyfrował resztę, później zaś rzucił drugą kartkę na pierwszą i zaklął cicho, acz dosadnie.

Przez kilka chwil wpatrywał się w kartki. Wstał, upychając je do kieszeni, po czym wrócił do westybulu.

Na odgłos jego kroków Bowden wyszedł z biura za ladą recepcji. – Tak, pułkowniku?

– Jak rozumiem, młoda dama, niejaka panna Duncannon, miała się tu pojawić parę tygodni temu?

– Istotnie, sir. – Bowden promieniał. – Zapomniałem przekazać, że ona także o pana pytała. – Ach tak. Domyślam się, że pojechała dalej na północ? – O nie, sir. Jej statek również miał opóźnienie. Przybyła dopiero w zeszłym tygodniu. Ucieszyła się, a jakże, kiedy się dowiedziała, że pan jeszcze nie dotarł. Ciągle tu jest, czeka na pana. 60

– Ach. Rozumiem. – Del stłumił grymas niechęci i zaczął układać plany. – Mógłby pan posłać wiadomość do jej pokoju, że przybyłem i byłbym wdzięczny, gdyby poświęciła mi chwilę? Bowden pokręcił głową. – Teraz to na nic. Wyszła razem z pokojówką. Ale przekażę jej, jak tylko wróci. – Dziękuję. – Del skinął głową. Zawahał się. – Czy istnieje możliwość wynajęcia prywatnego saloniku? Przydałoby

się

miejsce,

gdzie

mógłby

omówić

R

ze

swym

niespodziewanym brzemieniem kwestię dalszej podróży.

– Przykro mi, sir, wszystkie saloniki są aktualnie zajęte. – Bowden umilkł na chwilę. – Jednakże tak się składa, że to panna Duncannon wynajęła

L c T

salonik od frontu. Może, skoro ona chce się z panem spotkać, poczekałby pan na nią właśnie tam?

– Wyśmienity pomysł – odparł z przekąsem Del. – Ponadto będzie mi potrzebny powóz.

Bowden znowu pokręcił głową.

– Pragnąłbym zaspokoić pańskie życzenie, pułkowniku, lecz tak blisko Bożego Narodzenia wszystkie powozy są już zarezerwowane. Sama panna Duncannon wynajęła ostatnią z naszych zamkniętych bryczek. – Cóż za pomyślny zbieg okoliczności – mruknął Del. Chciałem powóz właśnie dla niej. – W takim razie wszystko w porządku. – Bowden wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Istotnie. – Del wskazał pomieszczenie po prawej stronie westybulu. – Frontowy salonik? – Zgadza się, sir. Proszę śmiało wchodzić. 61

Tak też Del postąpił, zamykając za sobą drzwi. Salonik, z białymi ścianami i ciężkimi belkami na suficie, nie był ani zbyt wielki, ani też za ciasny. Pysznił się szerokim, łukowo sklepionym oknem z widokiem na ulicę. Masywne meble sprawiały wrażenie wygodnych, dwa obite perkalem fotele obficie zaopatrzono w miękkie poduszki. Środek pokoju zajmował wypolerowany okrągły stół z czterema krzesłami i wiszącą nad nim centralnie lampą, a na palenisku trzaskał ogień, napełniając pomieszczenie przyjemnym ciepłem. Zwabiony żarem kominka, Del spostrzegł nad jego gzymsem trzy

R

akwarele. Były to landszafty przedstawiające zielone pastwiska i łąki, urodzajne pola oraz rozłożyste drzewa pod pastelowoniebieskim niebem usianym pierzastymi obłoczkami. Jego spojrzenie przyciągnął środkowy

L c T

widoczek – falujące wrzosowisko, dynamiczna zielona szachownica. Nie oglądał takiego krajobrazu od siedmiu długich lat; wydało mu się dość dziwaczne, że za sprawą obrazków na ścianie po raz pierwszy poczuł, iż wrócił do domu.

Spuścił wzrok i wyjął list od ciotek. Stojąc blisko ognia, przeczytał go na nowo. Usiłował pojąć dlaczego, u diabła, postanowiły obciążyć go zadaniem eskortowania młodej damy, córki sąsiadującego z nimi właściciela ziemskiego, do jej domu w Humberside.

Przypuszczał, że jego kochające ciotki postanowiły zabawić się w swatki. Spotka je rozczarowanie. Wśród jego świty nie było miejsca dla młodej damy – nie wówczas, gdy odgrywał rolę wabika dla Czarnej Kobry. Poczuł zawód, kiedy otworzył wylosowaną przez siebie tubę i odkrył, że nie przypadł mu w udziale oryginał. Niemniej, co podkreślał Wolverstone, misje wabików były szalenie istotne – służyły wywabieniu z kryjówki łudzi Czarnej Kobry, a ostatecznie także jego samego. 62

Chcieli go sprowokować, zredukować jego siły do tego stopnia, żeby musiał działać osobiście. Nie było to łatwe zadanie, lecz wedle całkiem rozsądnych szacunków leżało w granicach ich zbiorowych możliwości. Jako wabik Del miał rozmyślnie wystawić się na ataki, a w takich chwilach nie będzie potrzebował dodatku w postaci uczepionej jego ramienia młodej damy. Drgnął, kiedy rozległo się pukanie. – Wejść – zawołał. To był Cobby. – Pomyślałem, że chciałby pan wiedzieć. – Ordynans, z dłonią na gałce,

R

zatrzymał się tuż za drzwiami, które właśnie zamknął. – Zapuściłem się z powrotem do doków, i rozpytując tu i ówdzie. Ferrar przybył ponad tydzień temu. Co ciekawe, bez bandy Hindusów. Najwyraźniej na fregacie znalazło się

L c T

miejsce tylko dla niego i jego człowieka. Del uniósł brwi.

– Wielce interesujące. Bez wątpienia sprowadzi członków kultu innymi statkami.

– Zapewne. – Cobby pokiwał głową. – To jednak znaczy, że niekoniecznie ma ich teraz wielu do dyspozycji. Może będzie zmuszony wykonać brudną robotę osobiście. – Uśmiechnął się złośliwie. – Czyż nie byłaby to przykra wiadomość?

– Pozostaje nam żywić nadzieję – stwierdził z uśmiechem Del. Skinieniem głowy zwolnił Cobby'ego; ordynans wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Del zerknął na tykający na kredensie zegar. Minęła trzecia, tak więc wkrótce zapadnie zmrok. Rozpoczął powolny spacer przed kominkiem, ćwicząc słowa, których użyje, by poinformować pannę Duncannon, że wbrew ustaleniom poczynionym przez jego ciotki – pojedzie na północ sama. 63

Było dobrze po czwartej i Del mocno się już niecierpliwił, kiedy w westybulu wreszcie rozbrzmiał kobiecy glos, modulowany, lecz zarazem pełen wyższości, obwieszczając powrót panny Duncannon. Ledwo Del spojrzał na drzwi saloniku, przekręciła się gałka i otworzyły się do środka. Bowden przytrzymał je dla damy – nie tak znowu młodej – w ciemnoczerwonej pelisie, o kasztanowych, lekko rudawych włosach zebranych w górze i upchniętych pod zawadiackim kapeluszem, która manipulowała niezliczonymi pudłami modniarskimi i pakunkami, żeby zmieścić się w przejściu.

R

Wkroczyła do pokoju rozpromieniona, z uśmiechem na zmysłowych czerwonych ustach.

– Jak mniemam, to na tego dżentelmena pani czekała – powiedział spiesznie Bowden.

L c T

Panna Duncannon zatrzymała się gwałtownie. Ożywienie spłynęło z jej twarzy, kiedy spostrzegła Dela po drugiej stronie pokoju. Po chwili jej spojrzenie wolno powędrowało w górę, aż wreszcie dotarło do jego oblicza. Później zwyczajnie się na niego zagapiła.

Odkaszlnąwszy, Bowden wycofał się i zamknął drzwi. Przybyła dama zamrugała, po czym jeszcze przez moment wpatrywała się w Dela.

– Pan to pułkownik Delborough? – zapytała wreszcie. Del ugryzł się w język, żeby nie odpowiedzieć jej pytaniem: „Panna Duncannon to pani?". Wystarczyło jedno spojrzenie, by wyparowała jego wizja uległej młodziutkiej panienki. Ta dama dobiegała trzydziestki, co najmniej. Biorąc zaś pod uwagę obraz, jaki chłonęły właśnie oczy Dela, fakt, że pozostawała panną, przekraczał granice jego pojmowania.

64

Była... ponętna, to słowo nasunęło mu się pierwsze. Wzrostu powyżej przeciętnej,

o

imponującej,

wręcz

królewskiej

sylwetce,

powabnie

zaokrąglonej dokładnie tam, gdzie trzeba. Nawet z przeciwległego końca pokoju dostrzegał, że ma zielone oczy; wielkie, o zewnętrznych kącikach skierowanych nieznacznie ku górze, wydały mu się podniecająco żywe, trzeźwe i świadome, czujne na wszystko, co dzieje się wokół. Rysy twarzy miała eleganckie i wyrafinowane, usta pełne i dojrzałe, nieodparcie kuszące, jednakże mocno zarysowany podbródek sugerował niecodzienną determinację, siłę charakteru i prostolinijność.

R

Del w porę odnotował ten ostatni szczegół jej wyglądu. Pokłonił się. – W istocie, pułkownik Derek Delborough. – Jaka szkoda, że nie do pani usług. Tłumiąc tę krnąbrną myśl, kontynuował gładko: – Jak mniemam,

L c T

rodzice pani uzgodnili z moimi ciotkami, że będę jej towarzyszył w trakcie podróży na północ. Niestety, nie jest to możliwe. Muszę załatwić kilka spraw, zanim będę mógł wrócić do Humberside. Delia

Duncannon

zamrugała,

z

wysiłkiem

oderwała

się

od

kontemplowania ramion i szerokiej klatki piersiowej, które wedle wszelkich prawideł powinny być obleczone w mundur, odtworzyła w myślach jego słowa, a potem stanowczo pokręciła głową. –Nie.

Odłożyła na stół pudła i pakunki, zastanawiając się w roztargnieniu, czy w mundurze wywarłby na niej większe, czy też mniejsze wrażenie. W jego wyglądzie wyczuwało się pewną nieprawidłowość, jakby eleganckie cywilne ubranie stanowiło kamuflaż. Jeśli ów wybieg miał na celu zamaskowanie jego naturalnie krzepkiej, wręcz groźnej fizyczności, całkowicie się nie powiódł. Mając wolne dłonie, wyjęła długą szpilkę przytrzymującą kapelusz.

65

– Obawiam się, pułkowniku, że muszę nalegać. Czekałam na pana prawie tydzień, ponadto naprawdę nie mogę kontynuować podróży bez stosownej eskorty. Odłożyła kapelusz na stół i odwróciła się, żeby spojrzeć na opornego ekspułkownika, znacząco młodszego i niepomiernie bardziej męskiego, niż go sobie wyobrażała. Niż jej to zasugerowano. – To wykluczone. Bez względu na jego wiek, męskość czy upór, z całą pewnością nie zamierzała się przed nim tłumaczyć. Zacisnął wargi, pełne wyrazu i szalenie nęcące. – Panno Duncannon...

R

– Przypuszczam, że wyobraża pan sobie, iż cały problem sprowadzi się do upchnięcia mnie w powozie z moją pokojówką oraz resztą służby i wskazania kierunku.

L c T

– Na moment przerwała zdejmowanie skórzanych rękawiczek i zerknęła na niego. Odnotowała zdradziecki grymas na tych niepokojących ustach: rzeczywiście, dokładnie taki miał plan. – Muszę pana poinformować, że tak się z całą pewnością nie stanie.

Rzuciła rękawiczki na stół za plecami, uniosła podbródek i odwróciła się ku niemu, spoglądając nań z góry – na tyle, na ile było to możliwe, zważywszy okoliczność, że przerastał ją o ponad pół głowy.

– Nalegam, sir, aby uszanował pan to zobowiązanie. Jego usta uformowały wąską kreskę, podczas gdy ona tak by chciała ujrzeć je zrelaksowane, wygięte w uśmiechu. .. co się z nią działo? Serce tłukło się jej w piersi, dostała gęsiej skórki, choć przecież nadal stali dobre trzy kroki od siebie. – Panno Duncannon, aczkolwiek moje ciotki niestety posunęły się zbyt daleko, pragnąc zadowolić sąsiada, w normalnych okolicznościach zrobiłbym, 66

co w mojej mocy, żeby, jak to pani ujęła, uszanować poczynione przez nie ustalenia. Jednakże w tym przypadku jest absolutnie... – Pułkowniku Delborough. – Oderwała wzrok od jego warg i po raz pierwszy, z rozmysłem, spojrzała mu prosto w oczy. – Pozwoli pan, że go poinformuję, iż nie zdoła mi pan przedstawić powodu na tyle dobrego, bym stała się skłonna zwolnić pana z towarzyszenia mi w drodze na północ. Jego

oczy,

o

głębokiej,

ciemnobrązowej

barwie,

okazały

się

niespodziewanie intrygujące. Zdobiły je najdłuższe i najgrubsze rzęsy, jakie kiedykolwiek widziała, tego samego koloru co jego lśniące, lekko falujące włosy – czerni na pograniczu brązu.

R

– Przykro mi, panno Duncannon, lecz jest to absolutnie niemożliwe. Kiedy nieustępliwie zacisnęła szczękę, nadal twardo wpatrując mu się w

L c T

oczy, Del się zawahał.

– Wypełniam w tej chwili misję ważną dla kraju – dodał sztywno, o wiele bardziej niżby sobie tego życzył świadom grzesznej zmysłowości jej ust. – Muszę doprowadzić ją do końca, nim będę mógł uczynić zadość życzeniom moich ciotek.

Zmarszczyła brwi.

– Przecież odszedł pan z armii. – Musnęła spojrzeniem jego ramiona, jakby upewniała się co do nieobecności epoletów. – Moja misja jest natury bardziej cywilnej niż wojskowej. Uniosła szlachetnie zarysowane brwi. Przez chwilę lustrowała jego twarz. – Co zatem pan sugeruje, sir? – zapytała zwodniczo łagodnym, sarkastycznie wyzywającym tonem. – Żebym poczekała tutaj do czasu, aż będzie pan mógł mi towarzyszyć? – Nie. – Starał się nie zgrzytać zębami, choć już zaciskał szczękę. – Z całym szacunkiem sugeruję, że jest całkowicie do przyjęcia, by w zaistniałych 67

okolicznościach, biorąc pod uwagę, że o tej porze roku na traktach panuje znacznie mniejszy ruch, pojechała pani na północ ze swoją pokojówką... i, zdaje się, wspomniała pani o służbie? Jako że wynajęła już pani powóz... Jej zielone oczy zapłonęły. – Z całym szacunkiem, pułkowniku, plecie pan głupstwa! – Wojownicza i zdeterminowana, postąpiła krok do przodu, unosząc twarz, jakby chciała stanąć z nim oko w oko. – Koncepcja, żebym podróżowała na północ, o tej czy jakiejkolwiek innej porze roku, bez odpowiedniej, zorganizowanej i zaakceptowanej przez moich rodziców eskorty, jest po prostu nie do przyjęcia. Wykluczone. Absolutnie nie ma mowy.

R

Podeszła tak blisko, że omiotła go fala kuszącego ciepła, spływając aż do lędźwi. Od tak dawna nie doświadczył równie silnej reakcji, że przez chwilę po

L c T

prostu stał i rozkoszował się nią, spijał...

Raptem umknęła wzrokiem w lewo. Była na tyle wysoka, że mogła spoglądać ponad ramieniem Dela. Widział, jak się koncentruje, jak jej wspaniale oczy barwy nefrytu otwierają się szeroko, a potem goreją. – Dobry Boże!

Chwyciła go za klapy i pociągnęła, padając wraz z nim na podłogę. Przez jedną szaloną chwilę mózg Dela interpretował ów czyn jako przejaw niekontrolowanej żądzy. Potem echo eksplozji i brzęk spadającego na nich deszczu tłuczonego szkła brutalnie przywołały go z powrotem do rzeczywistości. Ona nigdy jej nie opuściła. Częściowo pod nim uwięziona, wiła się i wykręcała, żeby się uwolnić, wpatrzona z przerażeniem w potrzaskane okno. Del zepchnął w głąb umysłu efekt, jaki wywierało na nim to pełne krągłości, wierzgające pod nim ciało, zacisnął zęby i podniósł się na kolana. Rzuciwszy szybkie spojrzenie za okno, gdzie na ciemnej ulicy tłoczyli się 68

oszołomieni gapie, wstał i właśnie pomagał jej w tym samym, kiedy drzwi otworzyły się gwałtownie. W wejściu stanął Mustafa z szablą w dłoni, a obok niego Cobby z pistoletem z odwiedzionym kurkiem. Za nimi wyrósł kolejny Hindus, smagły i wysoki. Del spiął się instynktownie i już miał osłonić sobą pannę Duncannon, ale powstrzymała go, kładąc mu rękę na ramieniu. – Nic mi nie jest, Kumulayu. – Podniosła wzrok na Dela, nie zdejmując drobnej, ciepłej dłoni z jego bicepsa. – To nie mnie usiłowano zabić. Del spojrzał jej w oczy. Były nadał szeroko otwarte i miały powiększone

R

źrenice, niemniej kobieta panowała nad sobą całkowicie.

W jego głowie zakotłowały się setki myśli. Każdy jego instynkt krzyczał: „Pościg!", lecz tym razem nie taką wyznaczono mu rolę. Spojrzał na

L c T

Cobby'ego, który opuścił już pistolet. – Wyjeżdżamy natychmiast. Cobby skinął głową.

– Zbiorę pozostałych – powiedział i wycofał się razem z Mustafą. Trzeci mężczyzna – Kumulay – pozostał w otwartych drzwiach, niewzruszenie wpatrując się w swoją panią.

Del zerknął na nią. Poczuł wycelowane weń spojrzenie zielonych oczu. – Nie wyjedzie pan beze mnie – powiedziała, starannie akcentując każde słowo.

Zawahał się, gorączkowo szukając alternatywy. Potem zacisnął szczękę i skinął głową. – Doskonale. Proszę się przygotować, wyruszamy za godzinę. – Wreszcie!

69

Ponad dwie godziny później Del zatrzasnął drzwi zamkniętej bryczki, którą przewidująco wynajęła panna Duncannon, po czym opadł na siedzenie obok swej niespodziewanej podopiecznej. Jej pokojówka Bess, Angielka, zajmowała miejsce po drugiej stronie swej pani. Na siedzeniu naprzeciw, w wielobarwnej defiladzie sari i wełnianych szali, tłoczyły się Amaya, Alia, starsza Hinduska i dwie dziewczynki ta ostatnia trójka służyła u panny Duncannon. Del dopiero zamierzał się dowiedzieć, dlaczego wśród jej sług przeważają Hindusi.

R

Powóz ruszył z szarpnięciem i ociężale potoczył się w górę High Street. Kiedy pojazd minął Bargate, dawną bramę miejską, a potem skierował się ku drodze do Londynu, Del zastanowił się, nie po raz pierwszy w ciągu minionych

L c T

przeszło dwóch godzin, co go opętało, że zgodził się wziąć ze sobą pannę Duncannon.

Niestety, znał odpowiedź, przy czym wykluczała ona alternatywne rozwiązania. Panna Duncannon widziała mężczyznę, który do niego strzelał, to zaś oznaczało, że ów mężczyzna niemal na pewno widział ją. Uwzględniając okoliczność, że członkowie kultu rzadko, jeśli w ogóle, używali broni palnej, tym mężczyzną był prawdopodobnie Larkins, osobisty lokaj Ferrara i zarazem jego najbardziej zaufany pomocnik... albo sam Ferrar. Del stawiał na Larkinsa.

Mimo że Cobby przepytał wszystkich zebranych na ulicy ludzi, nadal oszołomionych i głośno komentujących strzelaninę, nikt nie przyjrzał się człowiekowi z bronią na tyle dobrze, żeby go opisać, nie mówiąc o identyfikacji. Dowiedzieli się jedynie, że – jak należało tego oczekiwać – zamachowiec miał jasną skórę.

70

Fakt, że Czarna Kobra uderzył tak prędko i zdecydowanie, zaskakiwał, lecz po namyśle Del uznał, że gdyby znalazł się na miejscu Ferrara, zapewne rozpocząłby rozgrywkę w podobny sposób. Chaos, jaki powstałby po jego śmierci, prawdopodobnie umożliwiłby Ferrarowi dostęp do jego pokoju i bagażu, a zatem i do tuby. Nie tak by się sprawy potoczyły, lecz Ferrar o tym nie wiedział. W każdym razie Del był najzupełniej pewien, że gdyby nie szybka reakcja panny Duncannon, już by nie żył. Dochodziła siódma. Noc była mroczna, gęste chmury otulały księżyc. Lampy powozu wdzierały się w chłodną ciemność, kiedy cztery konie dotarły do bitej drogi i wydłużyły krok.

R

Del pomyślał o reszcie ich służby, wraz ze stosami bagażu podróżującej dwoma odkrytymi wozami, jako że Cobby nie zdołał w tak krótkim czasie

L c T

wynająć niczego lepszego.

Przynajmniej znaleźli się w drodze.

Wiedzieli też, że Larkins, a zatem przypuszczalnie również Ferrar, są blisko i ścigają Dela. Wróg wychynął z ukrycia i przystąpił do działania. – Nie rozumiem – odezwała się Delia – dlaczego nalegał pan, żeby nie informować władz. – Mówiła cicho, tak że jej głos wślizgiwał się pod monotonny stukot końskich kopyt; nie chciała komunikować swego niezadowolenia nikomu z wyjątkiem mężczyzny u jej boku. – Bowden powiedział, że zapłacił pan za szybę, nalegając, żeby nie robić sprawy z tego zdarzenia. – Odczekała chwilę, nim stanowczo zapytała: – Dlaczego? Nie odwróciła się, żeby nań spojrzeć. Wnętrze powozu wypełniały ruchome cienie, tak więc z jego twarzy nie zdołałaby wiele wyczytać. Pojęła już zresztą, że zwykle wyraża ona tylko tyle, ile on chce pokazać. Cisza się przedłużała, jednak Delia czekała cierpliwie.

71

– Ten atak łączył się z moją misją – mruknął wreszcie. Potrafi pani opisać strzelca? To by pomogło. Tamten widok wyrył się jej w pamięci. – Był nieco powyżej średniego wzrostu, ubrany w ciemny surdut, niezbyt modny, lecz dobrej jakości. Na głowie miał ciemny cylinder, lecz zauważyłam obcięte krótko włosy. Poza tym... Naprawdę nie miałam czasu, żeby odnotować szczegóły. – Urwała na chwilę. – Wie pan, kto to był? – Opis wskazuje na jednego z ludzi związanych z moją misją. – Pańska misja, na czymkolwiek polega, nie tłumaczy, dlaczego nie powiadomił pan władz o popełnionym przestępstwie, ani też nie wyjaśnia,

R

czemu uciekamy co koń wyskoczy ciemną nocą, jakbyśmy się przestraszyli. – Choć nie wiedziała zbyt wiele na temat pułkownika Dereka Delborougha, nie sprawił na niej wrażenia tchórza.

L c T

– To było najlepsze, co mogliśmy zrobić – odpowiedział znużonym, wyniosłym tonem.

– Hmm. – Zmarszczyła brwi, nie chcąc, żeby umilkł. Jego niski, pewny siebie głos, sposób wysławiania się typowy dla mężczyzny nawykłego do wydawania rozkazów, działały na nią dziwnie kojąco, a po związanej ze strzelaniną ekscytacji nadal czuła się roztrzęsiona. Jej nerwy wibrowały. Skrzywiła się. – Nawet jeśli nie chciał pan ściągać na siebie uwagi, mógł pan przynajmniej...

Del wpatrzył się w nieprzeniknioną ciemność za oknem. Chwilę wcześniej zerknął na nią, spostrzegł jej grymas, to, jak odęła wargi... i ogarnęło go przemożne pragnienie, żeby ją uciszyć. Zapieczętować te nadąsane usta swoimi. I przekonać się, jakie są miękkie, jak ona smakuje. Cierpko czy słodko? Czy jedno i drugie?

72

Pomijając kwestię zebranej na przeciwległym siedzeniu publiczności, Del żywił uzasadnione przekonanie, że za tego rodzaju akcję otrzymałby sążnisty policzek. Przypuszczalnie dwa. Niemniej jej obecność tuż obok – kiedy niemalże stykali się udami, kiedy przy każdym gwałtowniejszym wstrząsie powozu delikatnie ocierała się o niego ramieniem, kiedy czuł bijące od niej ciepło – stanowiła pokusę, na którą jego ciało bezwstydnie reagowało. Poszukiwania Czarnej Kobry zaabsorbowały go na długie miesiące; nie znalazł czasu, żeby ulżyć sobie z kobietą. Jeszcze więcej wody upłynęło od dnia, kiedy po raz ostatni był z Angielką, nigdy zaś nie trafił na osobę pokroju panny Duncannon.

R

Żadne z powyższych bynajmniej nie tłumaczyło, dlaczego tak ogromnie pociągała go ta wiedźma o ustach, za które najbardziej doświadczone

L c T

kurtyzany przehandlowałyby dusze.

Odciął się od jej głosu, od uporczywych nalegań, skupiając się na ciężkim rytmie końskich kopyt. Bez względu na to, jak bardzo takie postępowanie kłóciło się z jego naturą, musiał jak najszybciej opuścić Southampton. Gdyby przewoził oryginał listu, konieczność utrzymania go poza zasięgiem Ferrara przeważyłaby nad chęcią puszczenia się w pościg. Gdyby został i walczył, próbując dopaść Larkinsa, gdyby choć zamarudził, żeby napuścić straże na trop Ferrara, ten odgadłby, że Del nie przejmuje się zawartością swojej tuby. Wówczas zaś wróg przeniósłby uwagę, a przy okazji też ludzi, z Dela na jego towarzyszy. Czy pozostali go wyprzedzili, czy też nawet nie dotarli jeszcze do Anglii? Przy odrobinie szczęścia Torrington i Crowhurst będą to wiedzieć. Zostawił dla nich krótką wiadomość u Bowdena.

73

Uwzględniając późną porę, spadającą temperaturę oraz fakt, że część służby podróżowała odkrytymi wozami, nie mogli jechać daleko. Na tę noc obrał za cel Winchester. Modlił się, żeby zdołał na tyle długo oprzeć się impulsom prowokowanym przez kobiece mamrotanie u jego boku. Gospoda Pod Łabędziem na Southgate Street okazała się stosowna do ich potrzeb. Panna Duncannon narzekała, kiedy odmówił postoju w większym hotelu Pelikan.

R

– Będziemy potrzebować wielu pokoi, a u nich łatwiej znajdziemy miejsce – stwierdziła przewidująco. – Pelikana wybudowano głównie z drewna. –No i?

L c T

– Dręczy mnie irracjonalny strach przed obudzeniem się w płonącym budynku.

Ludzie Czarnej Kobry często używali ognia, żeby wypłoszyć ściganą zwierzynę, nie poświęcając przy tym ani jednej myśli innym osobom, które mogły ucierpieć w pożodze. Del wysiadł z powozu na dziedzińcu gospody, obrzucił ją badawczym spojrzeniem, a następnie odwrócił się, by podać rękę swemu brzemieniu.

– Jednakowoż Pod Łabędziem wzniesiono z kamienia. Skorzystała z jego pomocy, wysiadła i przystanęła, żeby popatrzeć na gospodę. Z nieprzeniknioną twarzą spojrzała na Dela. – Kamienne mury w zimie. Podniósł wzrok na dach, gdzie liczne kominy pluły dymem. – Ogrzewane.

74

Sapnęła, zebrała spódnice, wspięła się po schodach na ganek i pierwsza weszła przez drzwi, które właściciel gospody trzymał dla nich otwarte na oścież, kłaniając się, kiedy go mijali. Zanim Del zdążył się odezwać, przejęła dowodzenie. Podeszła do lady recepcji, zdejmując rękawiczki. – Dobry wieczór – powiedziała, a właściciel popędził za ladę, żeby ją obsłużyć. – Potrzebujemy pokoi dla nas wszystkich: jednego dużego dla mnie, drugiego dla pułkownika, czterech mniejszych dla mojej służby oraz dwóch kolejnych dla jego ludzi, natomiast pokojówka pułkownika może dzielić pokój

R

z moją, tak będzie chyba najrozsądniej. Życzylibyśmy sobie także obiad. Wiem, że jest późno, ale...

Del zatrzymał się tuż za nią – wiedziała, że tam stoi – i słuchał, gdy

L c T

niemalże jednym tchem wyrzucała z siebie polecenia, wskazówki i instrukcje. Mógłby się wmieszać – pierwotnie nosił się z takim zamiarem – ponieważ jednak doskonale radziła sobie z rozparcelowywaniem ich połączonych sił, nie widział potrzeby.

Do czasu, gdy rozładowano i wniesiono bagaże, właściciel gospody wybrał dla nich pokoje, zadbał o to, by przygotowano prywatny salonik, i wydal dyspozycje dla kuchni w sprawie posiłku. Del przyglądał się, jak przejęta pokojówka wiedzie jego podopieczną na górę, po czym odwrócił się do właściciela gospody.

– Muszę wynająć jeszcze dwa powozy. – Oczywiście, sir. Już jest potwornie zimno, a powiadają, że najgorsze dopiero przyjdzie. Nie mam wolnych powozów, ale znam masztalerza z Pelikana, który jest mi winien przysługę, nie wątpię zatem, że znajdzie dwa dla państwa.

75

Del podniósł wzrok ku szczytowi schodów – i spojrzał wprost w zielone oczy panny Duncannon. Nie odezwała się wszakże, a jedynie odrobinę uniosła brwi i ruszyła galerią. – Dziękuję. – Del odwrócił się znów do swego rozmówcy. Uzgodnił, żeby zarówno jego, jak i jej słudzy dostali z baru, czegokolwiek sobie zażyczą, po czym wspiął się po schodach do swego pokoju, porzucając opustoszały już westybul. Pół godziny później, odświeżywszy się nieco, czekał w prywatnym saloniku, kiedy weszła panna Duncannon. Dwie pokojówki skończyły właśnie

R

nakrywać do obiadu stolik przy kominku i wycofały się, dygając. Del podszedł, żeby odsunąć krzesło dla swej podopiecznej.

Zdjęła już pelisę i prezentowała teraz ciemnoczerwoną suknię obrębioną

L c T

jedwabną taśmą w tym samym odcieniu, na którą narzuciła jedwabny szał o wyrafinowanym wzorze.

Siadła, skłaniając głowę. – Dziękuję, pułkowniku.

– Del – wymamrotał, podchodząc do swego krzesła po drugiej stronie stolika. – Większość znajomych mówi do mnie Del – wyjaśnił, kiedy uniosła brwi.

– Ach, tak. Przyglądała mu się, gdy siadał i strzepywał serwetę. – Jako że najwyraźniej spędzimy ze sobą trochę czasu, nie będzie chyba niestosowne, jeśli także pan zacznie zwracać się do mnie po imieniu. Jestem Delia. Nie Dalila, Delia. Uśmiechnął się i skłonił głowę. – Delia – powtórzył. Delia starała się na niego nie gapić, usiłowała zmusić swój ogłupiały raptem umysł do dalszej pracy. Przed chwilą po raz pierwszy obdarzył ją 76

uśmiechem – i kompletnie wytrącił ją tym z równowagi. Był niedorzecznie przystojny już wówczas, gdy zachowywał powagę i chłód. A kiedy jego usta wygięły się w uśmiechu, stał się uwodzicielem doskonałym. Lepiej niż ktokolwiek inny wiedziała, jak niebezpieczni są tacy mężczyźni. Zwłaszcza dla niej. Drzwi otworzyły się i znów pokazały się pokojówki, przynosząc wazę i koszyk chleba. Kiedy Delia skinęła przyzwalająco głową, napełniły talerze. Spoglądała na zupę ze swego rodzaju wdzięcznością, gratulując sobie w duchu, że ją

R

zamówiła. Spożywanie zupy zwalnia z obowiązku rozmowy. Dzięki temu Delia

zyska

nieco

czasu,

żeby

doprowadzić

niezdyscyplinowane zmysły.

L c T

do

porządku

swoje

– Dziękuję. – Skinęła głową wycofującym się pokojówkom i zanurzyła łyżkę w zupie.

Podsunął jej koszyk z chlebem. – Nie, dziękuję.

Znowu się uśmiechnął – niech go licho! – i wziął kromkę dla siebie. Delia stanowczo utkwiła wzrok w talerzu.

Całą ich krótką podróż oraz większą część ostatnich trzydziestu minut, jakie spędziła z dala od niego, poświęciła próbom rozwikłania zagadki targających nią emocji. Z początku winę za swe skołatane nerwy i trudności z oddychaniem przypisywała szokowi związanemu z faktem, że spoglądała prosto w wylot lufy pistoletu, nawet jeśli to nie w nią mierzono. Strzał, późniejsze zamieszanie, pospieszne przygotowania do wyjazdu, nieoczekiwana podróż, kiedy to on uparcie odmawiał wyjaśnień na temat owej tajemniczej misji, z powodu której doń strzelano – wszystkie te okoliczności naturalnie mogły przyczynić się do jej podenerwowania. 77

Tyle że Delia nigdy nie należała do osób, które dają się wytrącić z równowagi okolicznościom, nieistotne, jak strasznym i nieoczekiwanym. W ciszy swego pokoju wreszcie uporządkowała uczucia na tyle, by ustalić prawdę: zarzewie problemu stanowił ów moment, gdy znalazła się na drewnianej podłodze, przygnieciona jego ciałem. Tu kryło się źródło jej roztrzęsienia. Kiedy tylko wracała myślami do tamtej chwili, odżywały niesamowite doznania – obezwładniający ciężar, twarde, masywne ciało, trzymające ją w potrzasku, długie nogi splecione z jej nogami, jego żar – a potem owo

R

przenikliwe, nienazwane wrażenie, którego raptem doświadczyła, gorące, intensywne, przyprawiające o dreszcze. Wzbudzające tęsknotę w jej zdradzieckim ciele.

L c T

Nie sądziła wszakże, żeby się domyślał. Zerknęła na niego, kiedy odkładał łyżkę.

Pochwycił jej wzrok.

– Należą ci się podziękowania za zorganizowanie naszego pobytu tutaj – powiedział.

Wzruszyła ramionami.

– Przywykłam do zarządzania służbą stryja. Zajmowałam się tym przez ostatnie lata.

– Na Jamajce, tak chyba pisała moja ciotka. Jak się lam znalazłaś? Odłożyła łyżkę, oparła łokcie na stole i spojrzała nań ponad splecionymi palcami. – Początkowo wybrałam się w odwiedziny do stryja, sir Harolda Duncannona. Jest na Jamajce naczelnym sędzią pokoju. Stwierdziłam, że klimat i otoczenie mi odpowiadają, tak więc zostałam. Z biegiem czasu przejęłam pieczę nad jego służbą. 78

– Twoi służący to Hindusi. Wielu mieszka na Jamajce? – Ostatnimi czasy, owszem. Kiedy statki przestały przywozić niewolników, masowo sprowadzano robotników z Indii i Chin. Wszyscy moi służący pierwotnie pracowali dla wuja, jednak z upływem lat stali się bardziej moi niż jego, dlatego zaoferowałam im wybór: czy wolą zostać na Jamajce, czy jechać ze mną do Anglii. –I wybrali Anglię. – Del umilkł, ponieważ znowu pojawiły się pokojówki. Kiedy sprzątały po pierwszym daniu, wykładały na stół półmiski z

R

soczystą pieczenią wołową, szynką, pieczonymi ziemniakami i dynią oraz stawiały dzbanek z gęstym sosem, miał czas zastanowić się nad tym, co lojalność służby mówiła na temat panny Delii – nie Dalili – Duncannon.

L c T

– Dziękuję. – Z wdziękiem skinęła głową pokojówkom, które zaraz wyszły. Nim Del zdążył sformułować następne pytanie, utkwiła w nim wzrok. – Ty, jak rozumiem, spędziłeś sporo czasu w Kompanii Wschodnioindyjskiej. Potaknął, sięgając po widelec do nakładania. – Spędziłem w Indiach ostatnie siedem lat. Wcześniej było Waterloo, a jeszcze przedtem Półwysep.

– Całkiem długa służba. Teraz ostatecznie rezygnujesz? –Tak.

Nałożyli sobie i przystąpili do jedzenia.

– Opowiedz mi o Indiach – odezwała się po kilku minutach. – Czy tamtejsza kampania przypominała tę w Europie? Wielkie bitwy, armia przeciw armii? – Na początku. – Gdy podniósł wzrok i przekonał się, że ona czeka na ciąg dalszy, rozwinął temat: – W trakcie pierwszego roku mojej służby poszerzaliśmy terytorium. Przyłączaliśmy nowe tereny handlowe, jak to się 79

określa. Te działania przypominały typową kampanię. Później jednak nasze zadania... można chyba powiedzieć, że sprowadzały się do utrzymywania pokoju. Trzymaliśmy w ryzach niezdyscyplinowane elementy, żeby chronić szlaki handlowe, tego rodzaju sprawy. Nie staczaliśmy bitew jako takich. – A ta twoja misja? – W pewnym sensie wiąże się ze wspomnianym utrzymywaniem pokoju. – Będąc sprawą bardziej cywilną niż wojskową? Spojrzał jej w oczy. – Owszem.

R

– Rozumiem. Czy w związku z kontynuowaniem owej misji będziesz zmuszony porzucić mnie w jakimś miejscu sporo na południe od Humberside? – Nie – odparł, odchylając się na krześle. Uniosła brwi.

L c T

– Po tym, jak do ciebie strzelano, dość drastycznie zmieniłeś zdanie w kwestii mojej obecności. Nie jestem pewna, czy widzę związek.

– Widzisz za to, że pogodziłem się z twoim towarzystwem. Czekam na potwierdzenie trasy naszej podróży, sądzę jednak, że spędzimy kilka dni, może nawet tydzień w Londynie. – W Londynie?

Żywił nadzieję, że pochłoną ją myśli o zakupach ostatecznie spędziła całe lata z dala od kraju – lecz po jej oczach poznał, że stara się ocenić, co wizyta w Londynie zdradza na temat jego misji.

– A właściwie, dlaczego w ogóle Jamajka? – zapytał. Po krótkiej chwili wzruszyła ramionami. – Potrzebowałam zmiany perspektywy, a tam miałam krewnego. – Kiedy opuściłaś Anglię? – W 1815. Jako pułkownik, miałeś pod sobą... co? Szwadron?

80

– Nie. – Znów czekała, z wyrazem nieskrywanej ciekawości na twarzy, dopóki nie dodał: – W Indiach dowodziłem elitarną grupą oficerów, z których każdy mógł objąć dowództwo nad oddziałami Kompanii, żeby tłumić lokalne powstania i zawirowania, nieustannie nękające subkontynent. Ale powiedz mi, było jakieś życie towarzyskie w... w Kingston, zgadza się? Potaknęła. – Tak, w Kingston. I tak, był tam typowy krąg towarzyski złożony z ekspatriantów, zapewne podobnie jak w innych koloniach. Jak to wyglądało w Indiach? – Stacjonowałem głównie w Kalkucie, tam znajduje się kwatera główna

R

Kompanii. W tak zwanym sezonie odbywały się bale i przyjęcia, nie były jednak tak nastawione na swatanie jak bale u Almacka i im podobne. – Doprawdy? Pomyślałabym raczej...

L c T

Kontynuowali tę wymianę pytań i odpowiedzi przy kolejnych potrawach. Del próbował ustalić, dlaczego odczuła potrzebę „zmiany perspektywy", jednocześnie unikając pułapek, jakie zastawiała nań w trakcie rozmowy, nie chciał bowiem wyjawić jej na temat swej misji więcej, aniżeli uważał za konieczne.

Owszem, musiał wziąć ją ze sobą, by zagwarantować jej bezpieczeństwo, zamierzał wszakże uczynić, co w jego mocy, żeby utrzymać ją w niewiedzy i całkowicie wyłączyć z akcji, a także w miarę możliwości ukryć przed wzrokiem Czarnej Kobry.

Dopiero kiedy wstali od stołu i razem opuścili salonik, a potem wspięli się po schodach, Del uzmysłowił sobie, że spędził cały wieczór sam na sam z niezamężną damą, jedynie z nią rozmawiając, a myśl o nudzie nawet mu nie przemknęła. Zwykle zaś czuł się znudzony. Kobiety, nawet damy, wypełniały dotąd w jego życiu wyłącznie jedną rolę; poza tą sferą tracił dla nich zainteresowanie. 81

A przecież, mimo że skupiał się na soczystych ustach Delii zdecydowanie za często, by mu to nie przeszkadzało, zbyt był zaabsorbowany ich wzajemnym przesłuchaniem – bystrość jej umysłu zmuszała go do ciągłej samokontroli – żeby zastanawiać się nad jej seksualnym potencjałem, nie mówiąc już o tym, by miał zadziałać pod wpływem fascynacji jej osobą. Fascynacji, która, co odkrył z zaskoczeniem, nie tylko przetrwała minione godziny, lecz wręcz narosła. Delia zatrzymała się przed drzwiami swego pokoju, sąsiadującego z jego sypialnią, i podniosła nań wzrok. Jej wargi wygięły się nieznacznie w

R

uśmiechu, szczerym, zabarwionym szczyptą uznania i odrobinę wyzywającym. – Dobranoc... Delu.

Zmusił się, żeby uśmiechnąć się swobodnie. Pokłonił się jej płytko. – Delio.

L c T

– Śpij dobrze – dodała całkowicie niewinnym tonem, choć jej uśmiech stał się minimalnie szerszy.

Del stał w zacienionym korytarzu i spoglądał na zamykające się za nią drzwi, a potem wolno pokonał kilka kroków dzielące go od jego pokoju. Żywił ugruntowane przekonanie, że jej ostatniemu życzeniu nie stanie się zadość.

82

Rozdział 2 12 grudnia Gospoda Pod Łabędziem, Winchester Dela obudził terkot odsuwanych przez Cobby'ego kotar łoża. Zgodnie z przewidywaniami nie czuł się ani odrobinę wypoczęty. – Proszę mi wierzyć lub nie, lecz nastał ranek. Ciemno jak w grobie i równie zimno. Cokolwiek tutaj uchodzi za słońce, jeszcze się nie pokazało, ale na dole czekają na pana dwaj dżentelmeni, Torrington i Crowhurst.

R

Del stęknął. Odrzucił pościel, wstał i przeciągnął się, tłumiąc dreszcz wywołany panującym w pokoju chłodem. – Powiedz im, że wkrótce zejdę. – Tak jest, sir.

L c T

Umył się, szybko ogolił i włożył ubranie, które Cobby zostawił przy kominku, żeby się ogrzało. Wyjrzał przez okno na posępny krajobraz skąpany w niebieskawym blasku. Na razie nie spadł śnieg, nie padał też deszcz. Całkiem znośna pogoda na podróż.

W westybulu na dole minął Cobby'ego.

– Czekają w saloniku – poinformował go ordynans. – Skoro pan już wstał, uznałem, że zarządzę, by podano śniadanie. Del skinął głową i udał się do saloniku, gdzie zastał dwóch postawnych dżentelmenów, z entuzjazmem atakujących talerze, na których piętrzyły się kiełbaski i szynka. Obaj podnieśli wzrok i wstali uśmiechnięci, kiedy się zbliżył. I bez wątpienia służyli niegdyś w Gwardii – dostrzegali i się coś specyficznego w ich postawie, jakieś istotne podobieństwo w wysokich sylwetkach. 83

Ciemnooki brunet wyciągnął rękę, z uśmiechem skłaniając głowę. – Delborough, jak mniemam. Jestem Torrington. Del uścisnął jego dłoń. – Gervase Tregarth. – Drugi mężczyzna, o oczach barwy bursztynu i kręconych kasztanowych włosach, również wyciągnął rękę. – Znany także jako Crowhurst. – Mówcie mi Del. – Uśmiechnął się i zajął miejsce naprzeciw gości, spuszczając wzrok na półmiski. – Od ponad siedmiu lat nie jadłem prawdziwego angielskiego śniadania. Jest aby dobre?

R

– Wyśmienite. – Torrington chwycił widelec. – Doskonałą szynka. Przy okazji, jestem Tony, Tony Blake.

– Blake. – Del nałożył sobie nieco szynki i trzy kiełbaski. – Jakiś Blake

L c T

był za liniami wroga po La Corunie.

–To właśnie ja. Dawne dobre czasy. Teraz na takich jak, my nie ma wielkiego zapotrzebowania.

–I z tego właśnie powodu – powiedział Gervase, sięgając po dzbanek z kawą – jesteśmy ci wszyscy bardzo wdzięczni za tę szansę na powrót do czynnego życia, choćby na krótko. Byt cywila także niesie ze sobą wyzwania, lecz nie całkiem te same.

Pod wpływem tej krótkiej wymiany zdań Del całkowicie się rozluźnił. Takich mężczyzn rozumiał, myśleli bowiem podobnie jak on. – Słyszeliśmy – odezwał się Tony, gdy przełknął szynka – że miałeś w Delfinie drobny problem. – Owszem. Najwyraźniej Czarna Kobra wie o moim przybyciu i jest gotów, a wręcz pali się do ataku. – Doskonale. – Gervase uśmiechnął się szeroko. – Miło słyszeć, że akcja już się rozpoczęła. 84

– A zatem – rzekł Del – jakie przynosicie wieści od Wolverstone'a? – Który podziela naszą wdzięczność – poinformował go Tony – jednak, tradycyjnie, trzyma karty nader blisko piersi. Mamy udać się do Londynu i spędzić tam kilka dni, robiąc nieco hałasu, żeby się przekonać, jakie siły kultu zdołamy wywabić z kryjówki. Royce nam pozostawił decyzję, jak długo tam zabawimy, niemniej kiedy uznamy, że w stolicy nie zdziałamy nic więcej, mamy ruszyć do Cambridgeshire, do rezydencji o nazwie Somersham Place. – Znam ją – powiedział Del. – To dom Diabła Cynstera. – Gdzie będzie na nas czekał on sam z kompanią innych Cynsterów –

R

dodał Gervase. – Koncept jest taki, żeby sprowokować Czarną Kobrę do ataku na ciebie właśnie tam. Jego wyznawcy nie będą przecież wiedzieli, ilu byłych gwardzistów przebywa w tym domu.

L c T

Del przełknął i pokiwał głową.

– Zatem będzie to swego rodzaju zasadzka.

– Właśnie. – Tony dolał sobie kawy, po czym oparł się wygodnie. – Orientujecie się, czy któryś z moich przyjaciół dotarł już do Anglii? – Del spojrzał na mężczyzn, pytająco unosząc brew. Tony pokręcił głową.

– Wczoraj wieczorem posłałem Royce'owi wiadomość, że wylądowałeś i kontynuujemy operację zgodnie z planem – powiedział Gervase. – O ile wiemy, przybyłeś pierwszy.

– Co do trzymania się planu – odezwał się po krótkim wahaniu Del – pojawiła się drobna komplikacja. Niespodziewany dodatek do naszego zespołu. Powiedział im o pannie Delii Duncannon i krótko wyjaśnił, dlaczego nie mógł jej zostawić w Southampton. Tony się skrzywił. – Tylko tego nam trzeba: niańczyć słodką dzierlatkę przez całą drogę do Londynu i dalej do Cambridgeshire. 85

– Przynajmniej kiedy tam dotrzemy, będziemy mogli przekazać ją pod opiekę małżonkom Cynsterów – pocieszył go Gervase. Del spróbował wyobrazić sobie Delię Duncannon przekazywaną pod opiekę. Albo niańczoną. Nie zdołał. Poszukiwał słów, żeby skorygować ich błędne mniemanie, że Delia jest „słodką dzierlatką", jednak Tony właśnie podjął: – Cóż, trzeba będzie ją po prostu powierzyć jej pokojówce i twoim ludziom, no i trzymać z dala od akcji. Odstawił pustą filiżankę i sięgnął po dzbanek z kawą.

R

– Jako że powinniśmy wyruszyć w ciągu najbliższej godziny, wypadałoby chyba zacząć od posłania wiadomości pokojówce tej panny Duncannon, żeby obudziła swoją panią.

L c T

– Panna Duncannon już wstała.

Lodowate słowa poderwały ich na nogi, kiedy drzwi których Del, co teraz pojął, nie zamknął należycie za sobą – otwarły się na oścież i do pokoju wkroczyła Delia w szarej sukni podróżnej, bynajmniej nie onieśmielona. Nie potrafił odgadnąć, jak długo stała pod drzwiami. Zachowywała się wyniośle, kiedy dokonywał pospiesznej prezentacji. Zarówno Tony, jak i Gervase pochylili się nad jej dłonią, usiłując odgrywać radosnych i czarujących. Del odsunął dla niej krzesło, podczas gdy tamci zachwalali szynkę i kiełbaski, które wszakże zbyła machnięciem ręki, jako że do pokoju weszła pokojówka z gorącymi tostami i dzbankiem herbaty. – Dziękuję. – Delia uśmiechnęła się do dziewczyny, wzięła tost, potem zaś utkwiła wzrok w dwóch winowajcach. – Jak daleko dziś podróżujemy? Skierowała pytanie do Tony'ego. Ten popatrzył na Dela, ona jednak rozmyślnie nie podążyła za jego wzrokiem, ale nadał spoglądała nań

86

wyczekująco. Tak, jak na to liczyła, poczuł się zobowiązany udzielić odpowiedzi. – Późnym popołudniem winniśmy dotrzeć do Londynu. Skinęła głową. – A potem do Cambridgeshire. W swoim czasie – dodała, kiedy wymienili szybkie spojrzenia. – Po paru dniach, mniej więcej? Nie poprawili jej, zatem znów skinęła głową: jej przypuszczenie okazało się słuszne. Skubnęła tost, a później nalała sobie herbaty i upiła łyczek, przez cały czas z satysfakcją odnotowując oznaki ich narastającej niepewności

R

odnośnie do tego, co powinni jej powiedzieć. Odstawiła filiżankę. – W kwestii tej misji... o co pokrótce chodzi?

Mężczyźni poruszyli się niespokojnie. Pozostali dwaj spojrzeli na Dela, unikając jej wzroku.

L c T

– Nasz... nazwijmy go dowódcą – odezwał się wreszcie Del – nie pochwala zbędnego szafowania informacjami. Uniosła brwi.

– Ach, tak? A czy ten dowódca wie o moim istnieniu? O tym, że nieumyślnie stałam się częścią planu? –Nie.

– Zatem nie mógł zakazać wtajemniczenia mnie w szczegóły. Del spojrzał w jej czyste zielone oczy. Tamci pozostawili decyzję jemu. Gdyby była mężczyzną, powiedziałby jej o wszystkim i zwerbował do pomocy. Jednakże mężczyzną nie była – zdecydowanie nie – i instynkt twardo nakazywał Delowi utrzymanie jej w niewiedzy. – Tak czy owak, nie ma powodu, żeby... – Kłopotać tymi sprawami moją śliczną główkę? – Jej cierpki uśmiech niósł ostrzeżenie. 87

Del bezczelnie pokiwał głową. – Coś w tym stylu. – Ani myślał dać się jej zastraszyć. Wytrzymała jego spojrzenie – znowu odniósł wrażenie, że są równymi sobie przeciwnikami, zwłaszcza pod względem siły woli, i raz jeszcze skonstatował, że niewytłumaczalnie go to podnieca. Później przeniosła wzrok na Tony'ego. – Skoro mamy spędzić w Londynie trochę czasu, gdzie planujecie się zatrzymać? Ten niespodziewany atak zaskoczył Torringtona.

R

– Aaa... – Zerknął na Gervase'a, a potem szybko na Dela. – Myśleliśmy o naszym prywatnym klubie, lecz w obecnej sytuacji...

– Wnoszę z tego, że chodzi o klub dżentelmenów? – dociekała.

L c T

– Swego rodzaju, choć nasze małżonki też się tam zatrzymują, kiedy przyjeżdżamy do miasta. Uniosła brwi.

– Doprawdy? – Zdawała się rozważać tę kwestię. Potem pokręciła głową. – Nie sądzę, żeby jakakolwiek prywatna lokalizacja się nadawała. Del spodziewał się, że Delia zaraz wróci do tematu, który interesował ją najbardziej – jego misji.

– Omówimy rozmaite możliwości w powozie – wtrącił. Znacząco spojrzał na zegar na kominku. – Powinniśmy jak najszybciej wyruszyć. Spojrzała na niego, a potem się uśmiechnęła. – Oczywiście. Odstawiła pustą filiżankę i odłożyła serwetę. Wstała z królewskim wdziękiem, natychmiast więc także się podnieśli. – Panowie. – Skłoniła głowę. – Za godzinę będę gotowa do drogi.

88

Stali i odprowadzali ją wzrokiem, kiedy sunęła do drzwi; otworzyła je i cicho zamknęła za sobą. – Przypuszczam – odezwał się Gervase – iż dano nam do zrozumienia, że ona nie jest tylko ozdóbką, którą możemy zignorować. Del prychnął. – Stanowczo nie jest tylko ozdóbką. I nie pozwoli się ignorować. – A zatem? Powiesz mi w końcu czy nie? Z głową opartą na zagłówku, opuszczonymi powiekami i ramionami skrzyżowanymi na piersi, Del skonstatował, że powinien był się spodziewać tego pytania. –Nie.

R

Nie zadał sobie trudu, żeby otworzyć oczy. Opuścili Winchester pół

L c T

godziny wcześniej i w tej chwili toczyli się traktem do Londynu. Była wszakże istotna różnica między ich aktualną podróżą a tą minionego wieczoru – dziś znajdowali się w powozie sami. Ich słudzy podążali za nimi w dwóch kolejnych powozach, tak że trzy pojazdy tworzyły konwój. Gervase i Tony, szczęściarze, jechali konno równolegle do drogi, dostatecznie blisko, żeby czuwać nad ich bezpieczeństwem, lecz nie na tyle, by przepłoszyć ludzi Czarnej Kobry, którzy potencjalnie mogliby się pokusić o napaść. Jednakże Delowi atak wydawał się mało prawdopodobny. Nawet o tej porze roku na trakcie panował zbyt duży ruch, dyliżanse pocztowe i prywatne pojazdy przetaczały się po nim w obu kierunkach. Członkowie kultu Czarnej Kobry woleli dopuszczać się łajdactw w mniej ludnych okolicach. – Gdzie są tamci dwaj? Odrobinę uchylił powieki i przekonał się, że Delia wygląda przez okno powozu. – Powiedzieli, że pojadą z nami, ale ich nie widzę – dodała. 89

Znów zamknął oczy. – Nie martw się. Są tam. Poczuł na sobie jej ostre spojrzenie. – Nie martwię się. Jestem ciekawa. – Zauważyłem. Teraz wręcz piorunowała go wzrokiem; zdawał sobie z tego sprawę pomimo opuszczonych powiek. – Zobaczmy, czy dobrze wszystko odnotowałam – odezwała się szalenie rzeczowym, rozsądnym tonem. – Przybywasz do Southampton i wynajmujesz

R

pokój w gospodzie, potem odkrywasz, że wybrano cię na moją eskortę i spiesznie usiłujesz zrzec się tego obowiązku. Następnie ktoś do ciebie strzela, a ty natychmiast opuszczasz rzeczoną gospodę, mimo że twoi ludzie dopiero co

L c T

się rozlokowali i zrobiło się późno, po czym jedziesz... ile? piętnaście kilometrów? A kolejnego ranka wzbogacasz się o dwóch... powinnam ich nazwać strażnikami?

Jego wargi drgnęły, nim zdołał nad tym zapanować. Sapnęła na ten widok.

– Powiesz mi, o co w tym chodzi? –Nie.

– Dlaczego? Nie rozumiem, co to szkodzi, żebym wiedziała, co przewozisz: informację czy coś bardziej namacalnego, a także, co zamierzasz z tym zrobić, kto chce cię powstrzymać i dlaczego. Na te słowa uniósł powieki, odwrócił głowę i popatrzył na Delię. Napotkał poirytowane zielone spojrzenie. Odgadła tak wiele... Zacisnął szczęki. – Lepiej, żebyś nie wiedziała. Zwęziła oczy w szparki, jej usta uformowały wąską kreskę. 90

– Lepiej dla kogo? W tej kwestii nie miał pewności. Na powrót umościł głowę na zagłówku. – Przemyślę to – mruknął. I znów zamknął powieki. Czuł, jak skupia się na nim płomień jej gniewu, później wszakże Delia poruszyła się na siedzeniu i nastała błogosławiona cisza. Która trwała. I trwała. Wreszcie Del otworzył oczy, tylko na tyle. żeby ostrożnie na nią zerknąć. Oparta o burtę powozu spoglądała na migające za oknem pola. Na jej czole widniała delikatna zmarszczka, a ponadto... odrobinę odymała wargi.

R

Mijały minuty. W końcu zmusił się, żeby ponownie spojrzeć przed siebie, i po raz kolejny zamknął powieki.

Zatrzymali się na lunch w niewielkiej wiejskiej oberży w Windlesham.

L c T

Delia nie była zachwycona, kiedy odmówił postoju w którymś z większych zajazdów w Camberley i pokierował woźnicę do znacznie mniejszej – a przez to bezpieczniejszej – wioski.

Tony i Gervase zostali z tyłu na czatach, żeby się przekonać, czy ktoś śledzi kawalkadę. Ponieważ Czarna Kobra musiał podejrzewać, iż Del kieruje się do Londynu, wszyscy trzej zgodnie uznali za bardziej prawdopodobne, że w punktach obserwacyjnych wzdłuż drogi rozstawiono czujki, które miały zameldować o ich przejeździe.

Gdyby Tony bądź Gervase zdołali wypatrzyć takiego obserwatora, być może zaprowadziłby on ich do kryjówki Czarnej Kobry. Na obecnym etapie rozgrywki nie pogardziliby jakąkolwiek informacją na temat sił wroga, a wiadomość dotycząca samego Kobry byłaby na wagę złota. Del wysiadł z powozu przed oberżą, omiótł spojrzeniem okolicę i podał dłoń Delii. Nadal gderała, co w jej przypadku przywodziło na myśl zgryźliwy

91

werbalny ostrzał z ukrycia; był ubawiony, baczył jednak, żeby niczego po sobie nie pokazać. Kiedy wszakże oberżysta, bijąc pokłony, zaprowadził ich do ładnego saloniku z koronkowymi firanami i wygodnymi krzesłami, a później podał wyśmienity posiłek, jej lamenty ustały. Do chwili, gdy wraz z Delem wróciła do głównej sali, gdzie ten zatrzymał się przy kontuarze, żeby uregulować rachunek, złość całkowicie Delii przeszła. Znalazła się wręcz w stosunkowo pogodnym nastroju, choć tego akurat by nie przyznała. Uśmiechnięty Del gawędził z barmanem, czekając, aż oberżysta podliczy kwotę należności.

R

Sala była w połowie wypełniona. Delia nie miała ochoty stać przy Delu, wystawiając się na ostrzał ukradkowych spojrzeń tutejszej klienteli, podeszła

L c T

zatem do oszklonych podwójnych drzwi prowadzących na niewielki dziedziniec. Dalej rozciągały się łagodnie pofalowane trawniki. Podejrzewała, że w lecie będzie tu rojno od stołów na kozłach i ławek, które widziała ustawione w stos pod szpalerem bezlistnych drzew. Nieco bliżej spostrzegła biegnącą wzdłuż ściany oberży wąską rabatę pełną kwitnących ciemierników. Od tylu lat nie widziała tych tak zwanych róż Bożego Narodzenia, że wiedziona impulsem otworzyła drzwi i wyszła na dwór, by podziwiać je z bliska.

Rośliny były stare, wyrośnięte, obsypane wielkimi, kołyszącymi się białymi kwiatami, niekiedy cętkowanymi. Schyliła się, żeby lepiej się im przyjrzeć. I usłyszała ciche, pospieszne kroki na trawniku. Wyprostowała się i zaczęła odwracać, akurat kiedy potężny mężczyzna złapał ją od tyłu. Wrzasnęła, próbując mu się wyrwać. 92

Z pomocą przyszedł mu drugi opryszek, który starał się ją unieruchomić, podczas gdy pierwszy usiłował zamknąć jej dłonią usta. Zrobiła unik głową, a potem wbiła łokieć w miękki brzuch pierwszego napastnika. Mężczyzna gwałtownie zaczerpnął powietrza i zarzęził. Drugi zaklął i próbował odciągnąć ją od oberży, gdy tymczasem pierwszy nieco rozluźnił uchwyt. Zaparła się piętami, nabrała powietrza i znowu wrzasnęła. Wyswobodziła ramię i zaczęła dziko okładać drugiego mężczyznę. Z oberży wypadł Del, a tuż za nim Kumulay i Mustafa. Drugi napastnik zaklął i rzucił się do ucieczki.

R

Pierwszy okazał się mniej lotny – nadal przytrzymywał ją, rzężąc. Del jedną ręką chwycił ją za ramię; jego pięść śmignęła ponad barkiem Delii.

L c T

Usłyszała obrzydliwe chrupnięcie, a później potężny napastnik ją puścił. Del przyciągnął ją do swego boku. Wyjrzawszy zza niego, spostrzegła, że mężczyzna leży nieprzytomny na kamiennej ścieżce.

Tuż potem z oberży zaczęli się wysypywać ludzie, żeby zobaczyć, co się stało, dać wyraz oburzeniu, zadawać pytania i domagać się odpowiedzi. Znienacka oni dwoje zostali otoczeni przez tłum pełnych dobrych chęci mężczyzn i kobiet. Wiele osób zdawało się mniemać, że Delia lada moment zemdleje, które to przypuszczenie wyraźnie stanowiło dla niej taką samą zagadkę jak dla Dela, z tym że ją znacznie bardziej irytowało. Ze wszystkich stron napływały pytania, troskliwe dociekania i współczujące okrzyki. Uspokojenie tłumu zajęło cenne minuty. Podniósłszy wzrok, Del zobaczył Mustafę i Kumulaya wracających wolno przez trawnik. Mustafa pokręcił głową i na migi pokazał, że drugi napastnik uciekł konno.

93

Ci dwaj zamierzali uprowadzić dokądś Delię. Dokądś, czyli w miejsce, gdzie czekał Czarna Kobra bądź jego porucznik. Del zdusił przekleństwo i poszukał wzrokiem opryszka, którego powalił – po czym zacisnął usta, żeby nie zakląć jeszcze dosadniej. Mężczyzna zniknął. Zgrzytając zębami, Del przywołał na twarz sztuczny uśmiech, wzmocnił uchwyt na ramieniu Delii i poprowadził ją przez tłum, przed gospodę. Kiedy Mustafa i Kumulay odnotowali zniknięcie napastnika, a także obrany przez Dela kierunek, poszli zebrać pozostałych i przygotować powozy.

R

Minęło kolejne dwadzieścia minut, nim znowu znaleźli się w drodze, zostawiając za sobą już nie tak senną wioskę.

Del opadł ciężko na siedzenie, z opóźnieniem odnotowując pulsowanie w

L c T

lewej dłoni. Uniósł ją i stwierdził, że zdarł sobie skórę na kłykciu. Possał zranione miejsce.

Zauważywszy to. Delia zmarszczyła czoło, a potem spojrzała przed siebie, wysuwając brodę.

– Sądzę – odezwała się po chwili – że twój dowódca, kimkolwiek jest. przyznałby mi teraz rację. Mam prawo wiedzieć.

Del się skrzywił. Zerknął na jej profil. Nie odymała warg – zaciskała je gniewnie.

– Przypuszczam, że nie zadowolisz się wyjaśnieniem, iż ci ludzie byli zwykłymi rabusiami, włóczęgami szukającymi łatwego łupu? – Nie. Westchnął. – Gdybym wiedziała, że coś mi grozi, nie wyszłabym przez tamte drzwi. – Popatrzyła mu w oczy. – Nie możesz dłużej zatajać przede mną prawdy. Niewiedza jest dla mnie zbyt niebezpieczna.

94

Przez chwilę mierzyli się wzrokiem; potem Del spojrzał przed siebie i głęboko odetchnął. A później jej powiedział. Początkowo przedstawił Delii starannie okrojoną charakterystykę Czarnej Kobry i swojej misji, wyłapywała wszakże jego wykręty i nękała go pytaniami, dopóki nie uzyskała relacji zdecydowanie bliższej prawdzie. Skrzywił się w duchu, słuchając samego siebie, kiedy opowiadał, w jaki sposób zginął James MacFarlane, a także o dowodzie, za który młody kapitan oddał życie. – Biedny chłopak, to straszne. Przynajmniej jednak poległ śmiercią

R

bohatera; przypuszczam, że było to dla niego ważne. Zatem ten właśnie dowód ty i twoi przyjaciele staracie się dostarczyć Wolverstone'owi? –Tak.

L c T

– A częścią planu jest nakłonienie Czarnej Kobry do ataku, tak by udało się go pojmać i tym sposobem wykazać jego winę, całkowicie niezależnie od samego dowodu? –Tak.

Milczała przez chwilę.

– To bardzo dobry plan – orzekła wreszcie.

Spodziewał się, że będzie wstrząśnięta, później zaś przestraszona, a wręcz przerażona, że grozi jej tak realne i paskudne niebezpieczeństwo, którego to faktu po prostu nie mogła przeoczyć. Choć jednak była dokładnie tak wstrząśnięta, jak to sobie wyobrażał, jej repertuar reakcji najwyraźniej nie obejmował strachu i przerażenia. Jeśli dotąd w ogóle pozostały Delowi jakieś wątpliwości co do tego, że została ulepiona z twardszej gliny, jej natychmiastowa koncentracja na najistotniejszych punktach misji położyła im kres. Po kolejnej, dłuższej chwili milczenia spojrzała mu w oczy. 95

– Oczywiście, pomogę ci, na ile tylko zdołam. Wystarczy, że poprosisz. Jako że Czarna Kobra ewidentnie uważa mnie za członka twojej świty, próby izolowania mnie od tej misji zdadzą się na nic. Udało mu się ukryć reakcję. Przychodziły mu do głowy setki powodów, żeby trzymać Delię z dala od misji, każdy z nich doskonale logiczny, nie doszedłby wszakże do rangi pułkownika, gdyby nie potrafił radzić sobie z ludźmi – aczkolwiek nigdy nie wypróbowywał swych umiejętności na takiej kobiecie. – Dziękuję. – Skłonił głowę, przyjmując jej deklarację pomocy.

R

Gdyby spróbował ją odrzucić, zdusić entuzjazm płonący w tych zielonych oczach, jedynie utwierdziłby Delię w jej postanowieniu. Tymczasem mógł wykorzystać jej zobowiązanie jako subtelny środek nacisku, żeby utrzy-

L c T

mać nad nią kontrolę i skierować jej zaangażowanie w bezpieczne rejony. A skoro o nich mowa...

– Nadal nie zdecydowaliśmy, gdzie się zatrzymamy w Londynie. – Uniósł brwi, sadowiąc się wygodnie. – Przychodzi ci do głowy jakieś stosowne miejsce? 12 grudnia

Hotel Grillon, Albemarle Street, Londyn – Widzisz?

Delia stała w westybulu eleganckiego hotelu Grillon i obserwowała Dela, który oceniał kluczowe udogodnienia: pojedyncze zgrabne schody wiodące na wyższe piętra, jadalnię po jednej stronie, salonik po drugiej, naprzeciw zaś głównego wejścia – jedynego od ulicy – szeroką ładę recepcji, za którą stali dwaj młodzi mężczyźni, gotowi spełnić każde życzenie gości, nadzorowani przez starszego jegomościa w uniformie z obrębionymi na złoto epoletami. Ponadto wejścia pilnowało aż dwóch oddźwiernych, również w uniformach. 96

– Miejsce jest idealne dla naszych potrzeb – powiedziała cicho. – Grillon nie tylko znajduje się w samym sercu Londynu, lecz także opiera swą reputację na dbałości o bezpieczeństwo i konwenanse. Właściciele nigdy by nie dopuścili, żeby na ich terenie wydarzyło się coś równie nietaktownego jak dowolnego rodzaju napaść. Del doszedł do identycznego wniosku. Były żołnierz za ladą obserwował go niewzruszenie, a odźwierny, który ich wprowadził, na razie nie wrócił na swoje miejsce przy drzwiach. Skinął głową. – Ogólnie rzecz biorąc, doskonały wybór.

R

Ruszył ku ladzie. Delia sunęła obok, dzięki długim nogom z łatwością dotrzymując mu kroku. Główny recepcjonista wyprostował się, niemalże prężąc się na baczność – Dela po latach spędzonych w armii nieuchronnie zdradzała postawa.

L c T

– W czym możemy pomóc, s...

– Nazywam się Delia Duncannon. – Delia położyła na ladzie rękawiczki i poczekała, aż recepcjonista na nią spojrzy. – Proszę o pokój dla mnie i zakwaterowanie dla mojej służby. Pułkownik Delborough – wskazała go gestem – także będzie potrzebował pokoju...

–I musi również określić pewne dodatkowe wymagania. – Kiedy się ku niemu odwróciła, Del znacząco spojrzał jej w oczy. – Jako że na prośbę twoich rodziców eskortuję cię na północ, powinnaś mnie chyba uznać za osobę in loco parentis. Zamrugała zdziwiona. Jego uśmiech stał się odrobinę uszczypliwy. – Pozwól, że to ja wybiorę dla nas pokoje. Zmarszczyła brwi. Nim zdążyła zaprotestować, Del spojrzał na recepcjonistę. 97

– Panna Duncannon życzyłaby sobie apartament z widokiem na ulicę, najlepiej bez balkonu. Recepcjonista spojrzał na wykaz. – Mamy apartament, który spełniałby te wymagania, pułkowniku. Znajduje się na pierwszym piętrze, jednakże dość daleko od schodów. – Wyśmienicie. Dla siebie chciałbym sypialnię na tym samym piętrze, między apartamentem a schodami. – Tak, sir. – Starszy recepcjonista skonsultował się z podwładnym, po czym skinął głową. – Mamy pokój o cztery drzwi bliżej schodów, jeśliby to panu odpowiadało.

R

– Doskonale. Ponadto będą nam potrzebne dwie sypialnie dla dwóch dżentelmenów, którzy powinni przybyć tu w ciągu godziny. Wicehrabia

L c T

Torrington i hrabia Crowhurst. Oni życzyliby sobie pokoi jak najbliżej schodów.

Gervase i Tony obserwowali powozy z głębi ulicy. Kiedy stwierdzą, że kompania zostaje w Grillonie, udadzą się do Klubu Niezdobytych sprawdzić, czy czekają tam na nich jakieś wiadomości, a potem wrócą, żeby dołączyć do pozostałych.

Recepcjonista odbył kolejną naradę.

– W istocie, mamy dwie sypialnie na wprost schodów, jednakże z widokiem na zaułek. Rzadko ktoś o nie prosi... – Mężczyzna spojrzał pytająco. – Nadadzą się idealnie. – Del się uśmiechnął. – Ponadto, jako że wracam ze służby w Indiach, a panna Duncannon z dłuższego pobytu na Jamajce, podróżujemy oboje z domową służbą. – Żaden problem, sir. Nie o tej porze roku. Jeśli wolno mi coś zasugerować, może uzgodnię kwestie akomodacji bezpośrednio z państwa ludźmi? 98

Del skinął głową. – Moim ordynansem jest Cobby, a... – Spojrzał na Delię. – A moim majordomusem Janay – uzupełniła, nieznacznie marszcząc brwi. – Doskonale, porozmawiam z panami Cobbym i Janayem. Jak przypuszczam, państwa powozy stoją przed hotelem? Kiedy wszystko zostało uzgodnione, recepcjonista posłał podwładnych, żeby skierowali pojazdy do stajni, potem zaś wyszedł zza lady. – Proszę tędy, pułkowniku, panno Duncannon. Pokażę państwu ich pokoje. Państwa bagaż zostanie zaraz wniesiony.

R

Kolejne godziny wypełniła nieunikniona krzątanina związana z lokowaniem się w pokojach. Apartament – o którego wynajęciu Delia by nie

L c T

pomyślała – był przestronny. Zarówno duża bawialnią, jak i przylegająca do niej sypialnia miały szerokie okna z widokiem na ulicę. Wbrew jej oczekiwaniom, Del świetnie sobie poradził ze sprawami organizacyjnymi. Przebierając się do obiadu, raz jeszcze pomyślała o określonych przezeń wymaganiach, które stanowiły wyraźną wskazówkę, jak poważnie traktował zagrożenie ze strony Czarnej Kobry.

Usiadła przy toaletce, a Bess zajęła się jej włosami. Pokojówka sprawnie zwinęła długie loki Delii w schludny kok, mocując go za pomocą szylkretowego grzebienia.

– Dobrze, że nie włożyłam wszystkich pani sukien wieczorowych do wielkich kufrów – powiedziała, kiwając głową. Delia się skrzywiła. Większość jej ubrań, wraz z resztą dobytku, została wysłana na północ wynajętym wozem. – Ile mamy?

99

– Tę oraz tę ze szmaragdowego jedwabiu. – Bess wsunęła jej we włosy ostatnią szpilkę. – Gotowe. – Wyprostowała się. – Skoro jesteśmy w mieście, może znajdzie się czas, żeby sprawiła sobie pani jeszcze jedną. Jeżeli wybieramy się do rezydencji jakiegoś księcia nawet na kilka dni, będzie pani potrzebna. – Zobaczymy. Delia wstała. Zatrzymała się przy stojącym lustrze, oceniając, jak leży na niej śliwkowa jedwabna suknia z podwyższonym stanem i obrębionym lamówką dekoltem. Usatysfakcjonowana, skierowała się ku drzwiom bawialni.

R

Zamówili obiad do apartamentu, przy czym decyzję o wyborze dań Del pozostawił jej. Przy posiłku mieli im usługiwać Janay i Cobby, dzięki czemu będą mogli swobodnie omówić plany.

L c T

W bawialni zastała Dela. Stał przy oknie, wyglądając na Albemarle Street. Odwrócił się, kiedy weszła. Przez chwilę zdawał się zaskoczony jej widokiem, lecz zaraz uwagę ich obojga przyciągnęło pukanie do drzwi. – Wejść! – zawołała Delia.

Do środka wkroczyli Tony i Gervase. Dość zdawkowo skinęli głowami, pochłonięci inspekcją pokoju. Spojrzeli na okno i drzwi do jej sypialni, następnie zaś na nakryty do posiłku stół i wygodne fotele przy kominku, na którym żywo płonął ogień.

Unosząc brwi. Tony podszedł bliżej.

– Sam pewnie nie wybrałbym tego miejsca, niemniej zdaje się świetnie odpowiadać naszym potrzebom. Mamy pokoje tuż przy schodach, widzieliśmy też, gdzie jest twój. Idealny rozkład. Del zerknął na Delię. – Te wyrazy uznania należą się pannie Duncannon, jako że to ona zasugerowała Grillona. 100

Tony i Gervase uśmiechnęli się, kłaniając się jej nieznacznie. Drzwi otworzyły się po raz kolejny. Na widok niosącego wazę Janaya Delia wykonała gest w stronę stołu. – Proszę siadać, panowie. Del odsunął dla niej krzesło. Usiadła, po prawej ręce mając Gervase'a, a naprzeciw siebie Tony'ego. Janay nalewał zupę, a Cobby podał chleb. Kiedy państwo przystąpili do jedzenia, słudzy udali się po kolejne danie. – Muszę przyznać – mruknął Gervase – że nie sądziłem, iż kiedykolwiek

R

zamieszkam w tym bastionie pruderii i konwenansów. – Zerknął na Delię. – Utworzyliśmy Klub Niezdobytych pod koniec 1815 roku, w zasadzie tuż po naszym powrocie z kontynentu, i dla tych z nas, którzy nie mają tu miejskiej

L c T

rezydencji, czyli na przykład dla Tony'ego i mnie, przez lata stał się on londyńską bazą.

– Pierwotnie założyliśmy go jako klub dżentelmenów – wyjaśnił Tony – jednak pożeniliśmy się wszyscy w 1816, na przestrzeni jakichś ośmiu miesięcy, a nasze małżonki zdecydowały się także z niego korzystać. – Gasthorpe, nasz majordomus, i podległa mu służba ochoczo się dostosowali. – Gervase wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Zdarza im się nawet mierzyć z dziećmi.

Starali się jedynie podtrzymać rozmowę, niemniej Delia zapragnęła dowiedzieć się więcej. – Ilu członków liczy klub? – zapytała. Wyjaśnili, a kiedy dociekała dalej, rozwinęli temat. Im dłużej słuchała o ich rodzinach, o minionych i obecnych czasach, im lepiej rozumiała, na czym polega ich związek z ludźmi w należących do nich majątkach ziemskich – związek, który rozwinął się z potrzeby obrony kraju, która bez wątpienia przed 101

laty pchnęła ich do służby w armii – tym bardziej czuła się przy nich rozluźniona. Tym mocniej im ufała. Zawartość półmiska z owocami topniała w oczach. Kiedy Cobby i Janay sprzątali ze stołu, Delia z zaciekawieniem zerknęła na Dela. Ufała mu od momentu pierwszego spotkania. Powinna mieć więcej rozumu i nie zawierzać swym instynktom, kiedy w grę wchodzili mężczyźni, zwłaszcza przystojni, za sprawą których przyspieszał jej puls. Nie mogła wszakże zaprzeczyć, że w pułkowniku Dereku Delboroughu wyczuwało się jakąś stabilność i niezawodność.

R

Ponieważ Gervase i Tony wyrazili chęć skosztowania indyjskiej wersji brandy, Del polecił Cobby'emu, żeby zamiast porto przyniósł z jego bagażu butelkę araku.

L c T

Tony spojrzał na Gervase'a, a potem na Dela.

– Może przeniesiemy się do twojego pokoju? – Posłał Delii czarujący uśmiech. –– Musimy omówić strategię, co bez wątpienia śmiertelnie znudziłoby pannę Duncannon.

Odwzajemniła mu się równie czarującym uśmiechem. – Przeciwnie, panna Duncannon cała zamienia się w słuch. – Jej uśmiech stał się odrobinę uszczypliwy.

Wiem wszystko o Czarnej Kobrze. W każdym razie wszystko, co niezbędne. Możecie mówić otwarcie.

Tony i Gervase wymienili między sobą szybkie, zaskoczone i nie całkiem aprobujące spojrzenia, po czym popatrzyli na Dela. – W trakcie naszego postoju w Windlesham dwaj mężczyźni próbowali ją uprowadzić – wyjaśnił. Wyprostowali się obaj. – To zdecydowanie niedobrze – powiedział Gervase, zerkając na Delię. 102

– Nie udało ci się ich pojmać? – zapytał Tony. Del pokrótce opisał, co zaszło. – Po tym zdarzeniu panna Duncannon... – Proszę, mów o mnie Delia – wtrąciła. – Tak jest prościej, a walczymy przecież o wspólną sprawę. Del skłonił głowę. – W następstwie tego zajścia Delia słusznie stwierdziła, że skoro Kobra zademonstrował, iż ma określone zamiary wobec jej osoby, dalsze utrzymywanie jej w niewiedzy byłoby dla niej zbyt niebezpieczne. – Spojrzał na kobietę.

R

Na marginesie, spostrzegłaś w pobliżu kogoś jeszcze? Na przykład mężczyznę, który do mnie strzelał?

L c T

– Nie, byli tylko ci dwaj. Nie sądzę, żeby ktoś im towarzyszył. – Potrafisz ich opisać? Żadnemu nie zdążyliśmy się przyjrzeć. Spełniła tę prośbę, odmalowując obraz na tyle szczegółowy, by trzej mężczyźni nasrożyli brwi.

– Wygląda na to, że Czarna Kobra najmuje do pomocy miejscowych. Zwłaszcza do działań przeciw nam, lak by nie zaistniało ryzyko, że on lub jego porucznik się pogrążą. – Del popatrzył na Delię. – Opisałaś mężczyznę, który strzelał do mnie w Southampton. W obecnej sytuacji nie mogę już mieć pewności, że to był człowiek Ferrara, Larkins, a nie miejscowy wynajęty do tego zadania. Rozpoznałabyś go, gdybyś go ujrzała ponownie? – Bez wątpienia – oświadczyła Delia. – Patrzyłam wprost na niego, a stał nie dalej jak kilkanaście kroków ode mnie. Przypuszczalnie właśnie ta okoliczność tłumaczyła atak na nią. Ferrar uznał, że porywając ją, sprowokowałby Dela do pościgu, a tym samym odciągnął go od obranej przezeń trasy i odwrócił jego uwagę od misji. 103

– Zważywszy bieżącą sytuację – odezwał się Del, starannie dobierając słowa – nie powinnaś wychodzić z hotelu ani wypuszczać się w jakiekolwiek publiczne miejsca bez choćby jednego z nas do towarzystwa. Zaskoczyło go, gdy skwapliwie potaknęła. Uniosła brew, jakby wyczuła jego podejrzliwość. – Po wszystkim, o czym mi opowiedziałeś, nie mam ochoty zostać... gościem Czarnej Kobry – wyjaśniła. – Nie, w rzeczy samej. – Tony z powagą spojrzał na Dela. – Powinienem wspomnieć, że jakkolwiek Gasthorpe i jego kompania czują się niepocieszeni,

R

że ominęła ich przyjemność goszczenia cię, zawsze radzi przyjmują pomniejsze rólki w naszych przygodach. Co za tym idzie, właśnie z zapałem obserwują hotel i przepatrują najbliższe okolice w poszukiwaniu naszych prześladowców.

L c T

– Wnoszę z tego, że po drodze nie zauważyliście potencjalnych czujek? – zapytał Del.

– Nie spostrzegliśmy żadnych Hindusów ani nawet opalonych Anglików – odparł Gervase, krzywiąc się. – Natomiast owszem, widzieliśmy wielu podejrzanych osobników, którzy przyglądali się przejeżdżającym powozom, nie sposób było jednak odróżnić tych pracujących dla Czarnej Kobry od całej reszty. Nikt nie wydał nam się wart śledzenia.

Trzej mężczyźni umilkli. Delia przyjrzała się im kolejno. – Jakie mamy plany? – zapytała, a kiedy nikt nie kwapił się do odpowiedzi, zasugerowała: – Moglibyście powtórzyć, co chcecie osiągnąć dzięki pobytowi w mieście? – Chcemy, żeby Czarna Kobra nadal zadawał sobie pytanie, czy przewożę oryginał, czy kopię dowodu – wyjaśnił Del. – Jeśli zorientuje się, że mam kopię, straci mną zainteresowanie i skoncentruje się na trzech 104

pozostałych kurierach. Usiłujemy do tego nie dopuścić. Jeżeli dobrze zinterpretowałem plan Wolverstone'a, chodzi w nim po części o zmuszenie Czarnej Kobry do walki na czterech frontach jednocześnie lub przynajmniej w niewielkim odstępie czasu. – Zgadza się – przytaknął Gervase. – Mamy go osłabić, zmuszając do rozproszenia sił. – Dobrze ukryliśmy tubę – podjął Del ze wzrokiem utkwionym w blacie stołu – a zabezpieczenia w Grillonie są takie, że nie zdołalibyśmy chronić jej lepiej. Nie ma potrzeby podejmować dalszych działań na tym polu i to zamyka

R

nam temat obrony. Co do reszty, powinniśmy zrobić, co w naszej mocy, żeby oszacować siły Czarnej Kobry. Czy, jak zakładaliśmy, sprowadził z Indii wielu członków kultu, czy też dysponuje jedynie garstką i dlatego wynajmuje

L c T

miejscowych? Korzysta z usług lokalnych łotrów, ponieważ tak jest prościej, czy dlatego, że nie ma wyboru? – Zerknął na Tony'ego i Gervase'a. –Modus operandi Czarnej Kobry polega na przytłamszeniu przeciwnika. Zwykle wygrywa starcia w oparciu o taktykę przewagi liczebnej, z góry spisując wielu swych ludzi na straty. Kult naucza, że śmierć w służbie Czarnej Kobrze przynosi chwałę. Ze strategicznego punktu widzenia, Kobra przywykł atakować ze znaczną przewagą. Pomogłoby nam, i to bardzo, gdybyśmy wiedzieli, czy posiada liczne siły tu na miejscu, ale na razie trzyma je w rezerwie, czy też brak ludzi zmusi go do bardziej podstępnej gry. Tony pokiwał głową. – Dlatego też trzeba wywabić Kobrę z kryjówki albo przynajmniej jego siły – stwierdził. – Uciekając się do metafory, musimy wymachiwać sztandarem i podjudzić Kobrę, żeby spróbował go nam odebrać: musimy go prowokować i kusić, dokładnie tak, jak na polu bitwy.

105

– I o to właśnie chodziło Royce'owi – dodał Gervase – kiedy rozkazywał nam spędzić trochę czasu na rozbijaniu się po mieście. Mamy przyciągnąć i utrzymać uwagę wroga oraz przyjąć na siebie tyle jego ataków, ilu podołamy, zanim pospieszymy na północ do Somersham Place, przy odrobinie szczęścia ciągnąc za sobą prosto w zasadzkę licznych członków kultu. – Wzruszył ramionami. – Ogólnie rzecz biorąc, standardowa procedura. Spędzili chwilę na rozważaniu

propozycji

działań,

które

kwalifikowałyby

„wymachiwanie sztandarem".

się

jako

R

– Na pewno powinienem zajść do East India House – powiedział Del. – Choćby tylko po to, żeby na jedną noc spędzić Ferrarowi sen z powiek: poczuje się zmuszony sprawdzić, czy nie pokazałem komuś listu.

L c T

– Mógłbyś się także wybrać na Whitehall i do koszar Gwardii. – Tony sięgnął po opróżnioną do połowy butelkę araku. – Do tego drugiego miejsca trudno mu będzie przeniknąć.

Delia poruszyła się na krześle. Odmalowywała sobie w wyobraźni sugerowane przez nich posunięcia i dostrzegała potencjalny problem, nie chciała jednak zabierać głosu. Lepiej, żeby sami do tego doszli. – Możemy to wszystko zrobić – powiedział Gervase, marszcząc brwi – obawiam się wszakże, że te działania będą wyglądały na zbyt ostrożne. Zbyt oczywiste. Kobra będzie obserwował, lecz nie wychynie z ukrycia. Dokładnie tak. Delia odkaszlnęła. – Jeśli mogę coś zasugerować... Jedynym elementem waszego planu, którego Czarna Kobra nie mógł przewidzieć, jestem ja. – Popatrzyła na Dela. – Nawet ty nie wiedziałeś, że będziemy razem podróżować. Teraz jednak on wie, że do ciebie dołączyłam, że z jakiegoś nieznanego mu powodu zgodziłeś się mi 106

towarzyszyć. Jeśli my, ty i ja, zaczniemy urządzać wypady na miasto, jakich należałoby oczekiwać po prowincjonalnej damie, z rodzaju tych kapryśnych i wymagających, on przyjmie, że to ja, a nie ty, jestem pomysłodawczynią tych wypraw, że spełniasz jedynie moje zachcianki, nie zaś usiłujesz wywabić go z kryjówki. Pomyśl tylko. – Widząc nagłe zainteresowanie w oczach mężczyzn, pozwoliła sobie okazać narastający entuzjazm. – Możemy wybrać się na spacer do parku, na zakupy na Bond Street i Bruton Street, odwiedzić muzeum. A o tej porze roku elegancka część Londynu świeci pustkami. Raczej nie zaatakuje cię na Whitehall albo przed koszarami Gwardii, ale przed sklepem modystki na

R

Bruton Street? W parku późnym popołudniem? Nie ma powodu, żeby uznał te wyprawy za pułapkę, jeśli wybierzesz się tam ze mną. Gervase wolno skinął głową.

L c T

– To by się mogło udać – stwierdził.

Del podzielał jego zdanie, niemniej czuł wyraźną niechęć do pomysłu. Nie umknęło mu, że – pomimo niewinnej postawy z rodzaju „ja tylko staram się pomóc" – Delia wepchnęła się w sam środek akcji. Co więcej, to od niej zależał sens owych wypraw. – Moglibyście przepleść te eleganckie wycieczki wizytami w miejscach wspomnianych przez Dela. – Tony także zapalił się do pomysłu. – Tych, co do których Kobra spodziewa się, że Del je odwiedzi. – Urwał na chwilę i skinął głową. – Powinno się udać. Jeśli chcemy, żeby wróg zaryzykował życie swoich ludzi, musimy go przekonać, że ma szansę odnieść zwycięstwo. Del przysłuchiwał się dyskusji na temat eleganckich miejsc, które potencjalnie mogłyby zachęcić przeciwnika do ataku. Zgadzał się z oceną strategiczną towarzyszy: obecność Delii uśpi czujność członków kultu, tak że odrzucą możliwość pułapki. A choć w duchu nie pochwalał tego, że Delia

107

wystawi się na niebezpieczeństwo, to przecież on będzie u jej boku, a Tony i Gervase w pobliżu, gotowi pospieszyć im obojgu z odsieczą. Mimo to... Zrobiło się późno, a oni spędzili dzień w podróży. Gdy już sporządzili przyzwoitą listę propozycji miejsc wartych odwiedzenia, umówili się, że ostateczne ustalenia poczynią rano, a następnie wstali, żeby rozejść się do swych pokoi. Tony i Gervase życzyli dobrej nocy i wyszli. Del podążył za nimi do drzwi apartamentu, odprowadzany przez Delię. Na korytarzu przystanął i spojrzał na nią. Uniosła brwi. – O co chodzi?

R

– Fakt, że zgodziłem się na twoje zaangażowanie w tę sprawę – odezwał się po krótkim wahaniu – nie oznacza, że podoba mi się myśl, iż wystawisz się

L c T

na niebezpieczeństwo, zwłaszcza ze strony Czarnej Kobry. Niewzruszenie wytrzymała jego wzrok.

– Będziesz narażony w dokładnie takim samym stopniu na dokładnie to samo niebezpieczeństwo. A w ostatecznym rozrachunku wcale nie trudniej jest cię zabić niż mnie.

Zmarszczył czoło, nim jednak zdołał wyprowadzić ją z błędu, zaczęła zamykać drzwi.

– Dobranoc, Delu.

Usłyszał jej ciche słowa, a chwilę później wpatrywał się w zamknięte drzwi. 12 grudnia Shrewton Mouse, Londyn Salon domu przy Grosvenor Square w pełni odpowiadał wyobrażeniom Aleksa. Oczywiście, rodzina nie korzystała aktualnie z rezydencji i wszystkie

108

meble przykryto, niemniej nawet w półmroku, przy zgaszonych kandelabrach, dostrzegało się elegancję proporcji i urządzenia pokoju. Alex opadł na szezlong, odsłonięty przez Rodericka, i przyglądał się, jak ten ostatni spaceruje przed rodowym kominkiem. Gwoli ścisłości, to był ich rodowy kominek –wszyscy mieli do niego równe prawa. Służba mocno w nim napaliła, żeby przegnać z powietrza polarny ziąb. – W Grillonie nie damy rady ich zaatakować, lecz przynajmniej łatwo możemy mieć tam na nich oko – powiedział Roderick, krzywiąc się z niechęcią.

R

– Poza tym – Daniel z leniwą dystynkcją zagłębił się w nadal zakrytym fotelu – szczerze wątpię, że Delborough jest tak naiwny, by wyobrażać sobie, iż cokolwiek osiągnie, pokazując list w siedzibie Kompanii czy nawet w

L c T

Whitehall. – Spojrzał na Rodericka. – Zna twoje powiązania.

– Tak czy owak, będziemy go obserwować – odparł Roderick. – Zaiste. A tymczasem, co robi Larkins, żeby odzyskać list? – zapytał z niewzruszonym spokojem Alex.

– Poszczęściło nam się, bo nadal ma swojego człowieka w otoczeniu Delborougha. Larkins żywi przeświadczenie, że ów człowiek odnajdzie list i nam go przyniesie.

– Chyba jednak nie poprzestał na wysłaniu złodzieja? dociekał Daniel. – Nie. Jeśli dostrzeże okazję, by wziąć zakładnika, na przykład tę damę, podejmie działanie. Jeżeli zaś nabierze przekonania, że list znalazł się poza naszym zasięgiem, nijak już dla nas niedostępny, zabije Delborougha. Roderick nadal spacerował. – Będziemy go obserwować i uderzymy, jeśli nadarzy się sposobność. Pomijając wszystko inne, tego właśnie Delborough oczekuje, a ataki odciągną jego uwagę od własnego podwórka.

109

– M'wallah mówi, że Larkins nie korzysta z naszych ludzi. – Alex wygłosił to oświadczenie i czekał na wyjaśnienia. Roderick potaknął. – Uznałem za wskazane, przynajmniej dopóki większość naszych ludzi nadal jest w drodze, żeby, kiedy tylko się da, Larkins najmował miejscowych, zamiast narażać nasze siły na uszczuplenie. – Doskonałe posunięcie – skwitował z uśmiechem Alex. Zawsze opłacało się skomplementować słuszną decyzję Rodericka. – Gdzie mamy tych pozostałych?

R

– Grupy naszych czekają w każdym porcie na południowym wybrzeżu, a także na wschodnim, w górę aż do Whitby. W każdej są zabójcy, mamy też, oczywiście, ludzi podążających śladem tamtych trzech. Jako że obrali różne

L c T

trasy i nie sposób przewidzieć, do którego angielskiego portu się skierują, wydałem rozkazy, aby śledzący ich ludzie natychmiast nas powiadomili, jeśli kurierzy dotrą do dowolnego portu na kontynencie, gdzie będą się chcieli zaokrętować. – Roderick spojrzał na Daniela, a potem na Aleksa. – Tym sposobem zyskamy czas, żeby przygotować dla nich odpowiednie powitanie. – Powitanie, które w przypadku Delborougha, jak dotąd, się nie powiodło – zauważył chłodno Alex.

– Kiedy przybył Delborough, nie dysponowaliśmy jeszcze wszystkimi ludźmi. Jednak mając człowieka w jego otoczeniu, dopniemy swego, podczas gdy szlachetny pułkownik oddaje się londyńskim rozrywkom ze swoją tajemniczą panią. – Roderick umilkł na chwilę i znów przeniósł spojrzenie z Daniela na Aleksa. – Niezależnie od kwestii odzyskania listów, musimy zadbać o to, żeby kurierzy, wszyscy czterej, nie wyszli z tej przygody bez szwanku. – W pełni się zgadzam. – Chłodny uśmiech na twarzy Aleksa przyprawiał o dreszcze. – Nie chcielibyśmy stworzyć wrażenia, że stępiliśmy sobie kły. 110

Rozdział 3 15 grudnia Hotel Grillon Spotkali się wszyscy w bawialni przy śniadaniu. Delia przyznawała, że apartament stanowi strategiczną przewagę, której potrzebę Del przewidział. Musieli omawiać plany z Tonym i Gervase'em, ale nie chcieli pokazywać się ze swymi sekretnymi sprzymierzeńcami publicznie. Szybko uzgodnili program na ten dzień.

R

– Paru chłopców Gasthorpe'a będzie w odwodzie powiedział Gervase – nie zdziwcie się zatem, jeśli się włączą do walki. – Jak ich rozpoznamy? – spytała Delia.

L c T

– Będą walczyli po naszej stronie – odparł z uśmiechem Tony. Odcięłaby mu się, ale Gervase spiesznie kontynuował: – Gasthorpe przysłał słówko: wiadomość od Royce'a.

Skinął głową w stronę Dela. – Przybyłeś pierwszy, jednak Hamilton jest już w Boulogne, tak więc przypuszczalnie w najbliższych dniach przeprawi się przez kanał.

– Wspaniałe wieści. – Del z ulgą przyjął informację, że Gareth dotarł tak daleko; najwyraźniej pozostaje w dobrym zdrowiu. –Wszystko jest gotowe na jego powitanie, niemniej Royce tradycyjnie nie wspomina, gdzie ono nastąpi. – Gervase uśmiechnął się z rezygnacją, a Del i Tony w ślad za nim. – Czy ten wasz dowódca pisał coś jeszcze? – zapytała Delia. Gervase odsunął od siebie pusty talerz.

111

– Tylko tyle, że mamy kontynuować działania według planu i wywabić członków kultu z ich londyńskiej kryjówki. – Spojrzał na Dela. – List jest bezpieczny? Zapytany skinął głową. – Nigdy nie zostaje bez dozoru. – W porządku. – Tony się podniósł, podał Delii dłoń i z galanterią pomógł jej wstać. – Ruszajmy do ataku. Pierwszy przystanek; Bond Street. – Od lat tu nie byłam – powiedziała Delia. Jako że stała z nosem nieomal przytkniętym do szyby salonu Aspreyów,

R

królewskich jubilerów, i mówiła, nie odrywając wzroku od mieniącej się ekspozycji, bez trudu się tego domyślił. Trzymając Dela pod ramię, niemal powlokła go w dół Albemarle Street na Piccadilly, skąd skręcili w Bond Street.

L c T

Nie musiał specjalnie udawać, że stara się pohamować jej zapał.

Zarazem świadomość, że grana przez nią rola prowincjonalnej damy, zafascynowanej typowymi londyńskimi rozrywkami i zdecydowanej się nimi cieszyć, nie była w pełni mistyfikacją, bardzo Dela bawiła, przy okazji stanowiąc dlań swego rodzaju objawienie.

Wreszcie Delia oderwała oczarowany wzrok od migotliwej wystawy i popatrzyła w głąb ulicy.

– Są tu jeszcze inni jubilerzy, prawda?

Wskazał Rundella & Bridge'a, nieco dalej po przeciwnej strome, a ona gorączkowo pociągnęła go w tamtym kierunku. Jako że dostarczało mu to wyśmienitej rozrywki, musiał się wysilać, żeby wyglądać na znudzonego. Zatrzymali się przed wystawą znanego jubilera. Kiedy Delia podziwiała naszyjniki, spojrzał na jej twarz.

112

Nie udawała. Pożądała mieniących się klejnotów nie mniej niż każda inna dama. Zaczął się zastanawiać, jakich jeszcze dokona odkryć, kiedy, zgodnie z planem, przejdą do modnych krawcowych na Bruton Street. Pociąg, jaki do niej czuł, nie przygasł, co dość go dziwiło. Była apodyktyczna – albo raczej byłaby taka, gdyby jej na to pozwolił – uparta, miała cięty język, a także przejawiała znacznie więcej niezależności i zdecydowania, niżby to Delowi odpowiadało, niemniej stała się częścią jego misji – bezwiednie i nie ze swej winy – a teraz mu pomagała, odgrywając istotną rolę w przedstawieniu, lak że gdzieś pod niechętną rezygnacją tliła się

R

w nim wdzięczność. Wdzięczność, że trafił na nią, z całą jej wrodzoną pewnością siebie, nie zaś na mdlejącą, płochliwą, typową delikatną młodą damę, która uczepiłaby się go kurczowo, nieustannie domagając się kojących

L c T

słów, i stałaby się dla niego, Tony'ego i Gervase'a kulą u nogi.

Zachowując pozory znudzenia, rzucił leniwe – w rzeczywistości zaś przenikliwe – spojrzenie w kierunku, z którego przyszli. Niespiesznie przeniósł wzrok z powrotem na wystawę.

– Mamy ogon. Jacyś miejscowi.

– Dwaj mężczyźni w brązowych surdutach w głębi ulicy? Nie zauważył, żeby choć zerknęła w tamtą stronę. Poruszyła się i wskazała palcem, jakby chodziło jej o przedmiot na wystawie. – Wydaje mi się, że ten za nami, mężczyzna w podniszczonym meloniku, także nas obserwuje. Del skupił wzrok na odbiciu w dużej szybie. Uznał, że Delia ma rację. – Nie zbliżą się do nas tutaj – stwierdził. – Zbyt wielu ludzi, żeby się poważyli zaatakować. – Na Bruton Street powinien panować o tej porze znacznie mniejszy ruch. 113

Del odegrał przedstawienie, wzdychając, a potem szarpiąc ją za rękaw. Kiedy się odwróciła, pokazał, żeby szli dalej. Pokręciła głową i wskazała wylot Bruton Street, na lewo od nich. Krzywiąc się z pełną zrezygnowania frustracją i nieco ociągając, poprowadził ją w tamtym kierunku. Mężczyzna w meloniku podążył za nimi, tyle że po przeciwnej stronie ulicy. Delia szła, odczytując tabliczki z nazwiskami stylistek i studiując suknie prezentowane w wąskich oknach wystawowych wzdłuż trotuaru – a przy tym obserwując w szybach śledzącego ich mężczyznę.

R

– Pozostali dwaj właśnie wyszli zza rogu, tak więc znów mamy komplet – mruknął Del u jej boku.

– Zastanawiam się, jak zamierzają się wtopić w tłum w tej okolicy.

L c T

– Pewnie sądzą, że nie zwracamy uwagi na otoczenie.

Prychnęła cicho i zatrzymała się przed kolejną wystawą.

– Nie było mnie w kraju tak długo, że nie mam pojęcia, która krawcowa cieszy się uznaniem. Nie znam nawet najnowszych trendów. – Nie patrz na mnie, ja ci nie pomogę. W Southampton nie widziałaś żadnych nowinek? – zapytał po krótkiej chwili.

– Nie zwracałam na nie uwagi, po prostu starałam się wypełnić czymś czas. – Zakupami?

– A co innego miałabym robić? Dokonywać inspekcji statków? Cóż, może powinnam była – dodała z nutką zadumy. – Statki bez wątpienia okazałyby się ciekawsze. – Myślałem, że damy robią zakupy przy każdej nadarzającej się okazji. – Ja kupuję, kiedy czegoś mi trzeba. Zdecydowanie znam ciekawsze zajęcia. 114

Nawet nie tyle treść komentarza, ile ton jej głosu ożywił pamięć Dela. Nie spotkał Delii przed Southampton, ale o niej słyszał. W młodości wysłuchiwał opowieści na jej temat. O ile sobie przypominał, była miejscową chłopczycą, zakałą rodu. – O co chodzi? – spytała, gdy zauważyła jego rozkojarzenie. Napotkał jej wzrok. – Rzeczywiście przywiązałaś dzwonek do ogona bykowi gospodarza Hansona? Zmrużyła oczy i spojrzała przed siebie. – Zastanawiałam się, czy będziesz to pamiętał. Podeszli do wystawy kolejnej projektantki. – Zrobiłaś to?

L c T

R

– Martin Rigby mnie podjudził, tak więc owszem, przywiązałam. – Zmarszczyła brwi. gestem wskazując wystawę. – Naprawdę niczego mi nie zarekomendujesz? Nic masz żadnych preferencji?

Spojrzał w głąb ulicy. Ciągnące się wzdłuż niej salony zdawały mu się wszystkie do siebie podobne. – Nie.

– W takim razie po prostu wybiorę którąś. – Szła chwilę, aż wreszcie zatrzymała się przed wystawą prezentującą prosto skrojoną, ale stylową suknię z niebieskiego jedwabiu. – Żadnych marszczeń, falbanek czy zbędnych dodatków. I francuskie nazwisko. Ta będzie dobra. Sięgając do drzwi obok okna wystawowego, Del spojrzał na przymocowaną do ściany mosiężną tabliczkę. – Madame Latour – przeczytał. Otworzył i przytrzymał dla Delii drzwi. – Nigdzie nie zauważyłam naszych obrońców ani ich pomocników – powiedziała cicho, kiedy go mijała. 115

Przypuszczam, że są odrobinę bardziej biegli w sztuce dyskretnego śledzenia ludzi. Nie martw się, będą na miejscu. Gdy otworzyli drzwi, nad ich głowami rozbrzmiał dzwonek. Delia zaczęła się wspinać po wąskich schodach, u których szczytu pojawiła się właśnie młoda pomocnica, z uśmiechem kłaniając się na powitanie. – Dzień dobry pani. Witam, sir. Proszę dalej. – Dziewczyna gestem zachęciła ich do wejścia przez otwarte drzwi. – Tędy. Madame zaraz się państwem zajmie. Była zaledwie dziesiąta rano, niemodnie wczesna pora, nic więc dziwnego, że w salonie nie zastali innych klientów.

R

Zaskoczeniem okazała się natomiast sama Madame Latour. Zza kotary wyłoniła się smukła kobieta o bladej cerze, kasztanowych włosach, zebranych

L c T

gładko do tyłu w ciasny kok, i wielkich orzechowych oczach. Była młoda, młodsza od Delii, a po paru jej pierwszych słowach

– wypowiedzianym z silnym akcentem powitaniu – stało się oczywiste, że ma w sobie mniej więcej tyle z Francuzki, co jej klientka. Delia udała, że tego nie zauważa.

–Bonjour, madame. W tym tygodniu wróciłam z dłuższego pobytu za granicą i rozpaczliwie potrzebuję nowych sukien. – Według jej oceny Madame odebrała szlachetne wychowanie, jednak wskutek trudnych okoliczności życiowych znalazła się w biedzie. – Spodobała mi się suknia na wystawie. Mogłaby mi pani pokazać inne swoje kreacje? – Absolutement. Jeśli pani raczy spocząć? – Madame wskazała obitą satyną sofę, po czym spojrzała na Dela. – Monsieur mąż także? Delia podążyła za jej wzrokiem.

116

– Pułkownik jest wieloletnim przyjacielem rodziny, który uprzejmie zgodził się towarzyszyć mi w drodze na północ. – Usiadła i przyglądała się, jak Del wolnym krokiem przecina salon. Obdarzył Madame czarującym uśmiechem. – Zgodziłem się asystować i służyć opinią. – To rzekłszy, ze swobodną elegancją opadł na sofę obok Delii, po czym spojrzał wyczekująco na Madame. Która wpatrywała się weń, jakby niepewna, kogo też zaprosiła właśnie do swego salonu. Delia nie mogła jej za to winić. Del był potężnie zbudowany, a choć nosił

R

cywilne ubranie, nic nie zamaskowałoby jego wojskowej postawy i otaczającej go niebezpiecznej, sugestywnie zawadiackiej aury.

Jak dotąd Delii udawało się utrzymać w ryzach rozkołatane nerwy i

L c T

ukrywać to, jak jej zmysły na niego reagują. Zdołała to nawet w znacznej mierze ignorować, a przynajmniej nie dopuścić, by zdominowało jej myśli. W tej chwili... Nie wiedziała, czy silniej odczuwa obecność Dela za sprawą kontrastu między jego potężną, ostentacyjnie męską sylwetką a intensywnie kobiecym wystrojem wnętrza, ale raptem dziwne napięcie zapierało jej dech w piersi, rozpraszało zmysły i wprawiało w trzepotanie nerwy. Niemniej dopóki on nie zdawał sobie z tego sprawy... – Proszę kontynuować – powiedziała, dając znak Madame. Kobieta zamrugała.

– Szanowna pani – powiedziała z ukłonem. – Dysponuję kilkoma stylami, dopasowanymi do różnych pór dnia. Czy madame życzy sobie zacząć od sukien porannych? – Jak najbardziej. Potrzebuję różnorakich toalet. Skinąwszy głową, Madame śmignęła za zasłonę. Ze swego miejsca na sofie słyszeli prowadzoną szeptem naradę. 117

Nadal zbyt wyraźnie świadoma żaru u jej boku, Delia zerknęła ku oknom. – Wychodzą na ulicę. – Zgadza się, lecz na razie za wcześnie na rekonesans. Jeśli spostrzegą, że wyglądam przez okno, ledwo tu wszedłem, nabiorą podejrzeń. W tejże chwili znów pokazała się Madame z dwiema sukniami przewieszonymi przez ramię. Za nią chwiejnie podążała pomocnica z naręczem kolejnych. – Oto moja pierwsza sugestia – powiedziała Madame, przytrzymując w górze śliwkową poranną suknię z miękkiego batystu.

R

Następny etap okazał się wielce pouczający. Dcl rozluźnił się na sofie i obserwował. Przyglądał się. jak Delia reaguje na poszczególne kreacje Madame i jak ta druga stopniowo nabiera pewności siebie. Młodziutka

L c T

pomocnica Madame prezentowała kolejne propozycje, unosząc je wysoko, żeby wymienić i pokazać ich cechy. Potem Delia decydowała, czy daną suknię odrzucić, czy dodać do rosnącego stosu czekających na przymierzenie. Zadawała pytania, z których większość była dla Dela zupełnie niezrozumiała, Madame jednak ewidentnie nie miała podobnych problemów. Dwie kobiety bardzo szybko znalazły wspólny język.

Mimo to dopiero kiedy dotarli do toalet wieczorowych, Del uzmysłowił sobie, że Delia rzeczywiście zamierza nabyć kilka kreacji Madame. Na razie do stosu rzeczy do rozważenia dorzuciła prostą, gładką suknię z jasnozielonego jedwabiu – nawet Del przewidywał, że będzie w niej wyglądać olśniewająco – i zastanawiała się właśnie nad wyborem między toaletą z miękkiej złotej satyny a drugą, w łagodnym odcieniu błękitu. – Przymierz obie. Madame posłała mu pełen wdzięczności uśmiech, Delia zaś spojrzała nań odrobinę zaskoczona. 118

– Jeśli szanowna pani zechce przejść do przebieralni, przekonamy się, czy wybrane suknie będą pasować – powiedziała pomocnica. – Doskonały pomysł. Z radością wyrażę opinię o każdej z nich – rzekł Del; nie zdołał się powstrzymać. Delia zmrużyła oczy. Zerknęła ku oknom. – Czy nie powinieneś raczej wypatrywać naszych przyjaciół? – Jeszcze na to za wcześnie. Chciała się spierać, ponieważ jednak Madame czekała, Delia wstała i podążyła za kotarę.

R

Dcl oparł się wygodnie, szykując się na dobrą zabawę. Tony i Gervase, wspierani przez legendarnych ludzi Gaslhorpe'a, zapewne zajęli już strategiczne pozycje, jeśli wszakże poczekają odrobinę dłużej, pomagierzy

L c T

Czarnej Kobry znudzą się i staną nieostrożni.

Kotara odsunęła się i ukazała Delię w sukni porannej z jasnozłotego materiału, na którym widniały rozsiane tu i ówdzie szmaragdowozielone listki. Wyglądała jak uosobienie Wiosny. Nie spojrzawszy nawet na Dela, przeszła w róg salonu, gdzie cztery lustrzane tafle ustawiono w taki sposób, by damy mogły obejrzeć mierzone suknie pod różnymi kątami. Obracała się wte i wewte, wiodąc spojrzeniem wzdłuż linii sukni, od mocno dopasowanego stanika i podwyższonego stanu do miejsca, gdzie spódnice pieściły jej biodra, i dalej, gdy opadały, opływając jej długie nogi. Del także omiatał wzrokiem jej sylwetkę. Przeciągle. Z uznaniem. – Bardzo ładna. Zesztywniała, zerkając na niego w lustrze. Potem odwróciła się do czekającej krawcowej i krótko skinęła głową. – Tak, tę wezmę.

119

Nie spojrzała nań ponownie, kiedy mijała go sztywnym krokiem i znikała za kotarą. Później nastąpił pokaz, w którego trakcie Del kwestionował własne zdrowie psychiczne, bowiem był zły, że został, by go obejrzeć, i jednocześnie rad, że to zrobił. Podczas gdy racjonalna część jego umysłu uparcie twierdziła, że Delia jest zaledwie kobietą podsuniętą mu przez ciotki, kimś, do kogo należy się uprzejmie uśmiechać, a potem bezpiecznie odstawić do rodzinnego domu w Humberside, instynkt sygnalizował zainteresowanie nią na bardzo osobistym, żeby nie rzec: prymitywnym poziomie.

R

Oczywiście, nie potrafił się oprzeć i komentował wygląd Delii w kolejnych kreacjach. Dzięki temu zyskał wymówkę, żeby prześlizgiwać się wzrokiem po jej sugestywnie kobiecej sylwetce, od ładnie zaokrąglonych

L c T

ramion, obnażanych przez suknie wieczorowe, poprzez ponętne wzgórki piersi, subtelne wcięcie talii, rozkosznie krągłe biodra, aż po fascynująco długie nogi. Wszystkie te elementy razem sprawiły, że ślinka napłynęła mu do ust. Cierpiałby we względnym milczeniu, gdyby ona zachowała obojętność. Gdyby nie postanowiła go dręczyć, po tym jak na jej policzki wypłynął pierwszy blady rumieniec. Kiedy pokazała się w sukni podróżnej, a on wyraził swą aprobatę, nie da się ukryć, ze wzrokiem utkwionym w dopasowany stanik z zapięciem na guzik i pętelkę, posłała mu wymowne spojrzenie i śmignęła za kotarę wyraźnie spłoniona, by dziesięć minut później wyłonić się zza niej w jedwabnej sukni o barwie płomieni i równie ognistym nastroju. Materiał lgnął do jej krągłości niczym farba. Jako mężczyzna obyty w świecie, w normalnych okolicznościach nie byłby pod takim wrażeniem. Jednakże ona, w tej sukni, na poły gniewna, na poły nań reagująca, a z pewnością rzucająca Delowi wyzwanie, wywierała na nim wrażenie. Szeleściła

120

materiałem, kołysała się, przechadzała i wirowała. Grała dla lustra, dla swoich i jego oczu. Potem spojrzała nań przez ramię i bezczelnie zapytała o opinię. Popatrzył jej w oczy z podobną śmiałością. – Odkrywczo. Ta suknia ani chybi sprawi ci wiele przyjemności. Ponieważ nie chciał szokować Madame, nie sprecyzował, o jaką przyjemność mu chodzi, niemniej Delia zrozumiała, co miał na myśli. Jej oczy zalśniły, znów spojrzała w lustro i raz jeszcze bezwstydnie zawirowała. Potem skinęła głową, podejmując decyzję. – Tak, też tak sądzę. Z tymi słowy na powrót zniknęła za kotarą.

R

Jedwabna suknia zsunęła się na ziemię, pieszcząc jej ciało niczym dłonie kochanka. Delia wiedziała, że reagując na jawne zainteresowanie Dela, popełnia szaleństwo.

L c T

Takiego szaleństwa nie zaznała od lat. Nie... ono przekraczało wszystkie jej wcześniejsze doświadczenia.

Było coś... w sposobie, w jaki na nią patrzył. Pod wpływem jego spojrzenia ogarniało ją podniecenie. Czuła się grzeszna. Rozpustna. Zorientowała się, że jest niebezpieczny, kiedy tylko go ujrzała. Pojęła wtedy, że może do niej dotrzeć, wywabić ją – jej prawdziwe ja – z jaskini, w której skryła się na siedem i długich lat. Nie powiedziała mu, dlaczego wyjechała – dlaczego zesłano ją – na Jamajkę, nie wspomniała, że winę za to ponosił dawny skandal. Że uwiódł ją, a potem zdradził przebywający na urlopie zdrowotnym syn wicehrabiego. Że, niewinna i szaleńczo namiętna, oddała mu swe serce i ciało tylko po to, by później usłyszeć, iż była dlań zaledwie wyzwaniem, rozrywką dla wypełnienia czasu.

121

Jej rodzice złorzeczyli, zwłaszcza ojciec, członek starszyzny kościoła. Na wiele różnych sposobów wbito Delii do głowy, że jej wewnętrzne „ja" jest zepsute. Że musi je ukryć, ujarzmić, poskromić za wszelką cenę. Wysiano ją na Jamajkę i od tamtej pory owo wewnętrzne „ja" więcej nie dało o sobie znać. Sądziła, że umarło ze wstydu i poczucia odrzucenia. Uwięzione bez nadziei na wyzwolenie. Za sprawą pułkownika Dereka Delborougha wiedziała już, że tak się nie stało. Jednakże, podczas gdy część jej natury się z tego cieszyła, inna,

R

mądrzejsza i ostrożniej sza, przepowiadała katastrofę.

Zarazem miała dosyć, tak bardzo dosyć życia tylko w połowie. Panna Jennings – wystylizowana na Madame Latour – włożyła jej przez

L c T

głowę kolejną suknię, wieczorową toaletę ze złotej satyny. Kreacja spłynęła w dół z cichym szelestem. Delia przeglądała się w lustrze, kiedy krawcowa, z ustami pełnymi szpilek, dopasowywała suknię.

W zestawieniu z tym konkretnym odcieniem złota jej skóra lśniła jak najcenniejsze perły, a włosy nabrały wyrazistszej ciemnorudej barwy. Wyglądała... iście królewsko.

Z uśmiechem na ustach odwróciła się i posuwistym krokiem wyłoniła zza kotary, żeby pokazać się Delowi, który siedział rozparty na sofie niczym pasza. Powiódł za nią ciemnym, intensywnym spojrzeniem, omiatał nim jej kształty, kiedy, okazując mu jawne lekceważenie, podeszła do lustra. I rozpoczęła popis. Hurysa. Bardzo angielska, niemniej bez wątpienia hurysa. Del miał coraz większe problemy ze swobodnym oddychaniem. Z wysiłkiem utrzymywał pozę, fasadę całkowitego rozluźnienia, bowiem każdy mięsień jego ciała dawno napiął się pod wpływem żądzy. Był niemal pewien, że ona wie. 122

Okręciła się, poruszając biodrami pod lśniącą satyną. Rozmyślnie spojrzała nań w lustrze, a w lędźwie Dela uderzyła fala gorąca... O tak, wiedziała. Zdecydowanie wiedziała. Zaciskając zęby za maską swobodnego uśmiechu, poczekał, aż zniknęła za kotarą, po czym wstał i zmusił się, by podejść do okna. Chciał złagodzić narastające poczucie dyskomfortu i spróbować na powrót skupić się na rozgrywce, którą powinien był prowadzić w tej chwili. Chciał oderwać myśli od gry, jaką rad nawiązałby z Delią. Stanął z jednej strony okna i popatrzył w dół na ulicę. Dwaj mężczyźni w

R

brązowych surdutach oraz ten w podniszczonym meloniku zrezygnowali z czekania osobno. Pozorując towarzyską pogawędkę, skupili się na trotuarze naprzeciw sklepu Madame Latour. Ukradkowe spojrzenia, jakie od czasu do

L c T

czasu posyłali w kierunku drzwi, zdradzały ich plan. Doskonale.

Popatrzył w górę ulicy i ujrzał zrelaksowanego jegomościa, gawędzącego – z o wiele lepiej odgrywaną nonszalancją – z dwoma zamiataczami. Tony. Z kolei na przeciwległym końcu Bruton Street, po tej samej stronie, co salon Madame Latour, o ścianę opierał się Gervase, rozmawiając z dwoma młodzieńcami.

Wszyscy zajęli pozycje. Pora działać.

Odwrócił się od okna, kiedy Delia znów wkroczyła do salonu. W jasnozielonej sukni, na której widok zaparło mu dech. Spostrzegła, że Del stoi przy oknie... i natychmiast opuściło ją pragnienie, żeby utrzeć mu nosa. – Co się stało? Popatrzył jej w oczy, a potem, kiedy w ślad za nią pojawiła się panna Jennings, wyjął z kieszonki zegarek z dewizką. Zerknął na niego, po czym schował z powrotem. 123

– Czas ucieka. Przez jedną długą chwilę spojrzeniem pełnym ognia wolno i leniwie ślizgał się po jej sylwetce, po jasnozielonym jedwabiu, cudownie opinającym jej kształty... a potem podniósł wzrok na twarz. Skinął głową. – Ta podoba mi się najbardziej. Zejdę na dół i przywołam dorożkę, kiedy będziesz się przebierać. – To rzekłszy, skierował się ku drzwiom. Zapatrzyła się w ślad za nim. – Poczekaj...! Jednak on już wyszedł.

R

Zaklęła cicho, po czym odwróciła się do panny Jennings.

– Szybko. Muszę się przebrać. Zdenerwowana krawcowa podążyła za nią za kotarę.

L c T

– Jeśli jest pani spóźniona, madame, mogę je spakować i wysłać... – Wrócę za kilka minut, żeby dokonać wyboru. Tutaj, szybciej! Proszę mi pomóc to zdjąć!

Panna Jennings drgnęła i spiesznie wykonała rozkaz. Z jej pomocą Delia uwolniła się z zielonego jedwabiu, cisnęła suknię na bok i w stosie ubrań zaczęła szukać własnych rzeczy.

– Niech go diabli! Powinnam się była domyślić, że zrobi coś takiego. Krawcowa wyraźnie miała mętlik w głowie. – Porzucił panią?

– Nie, oczywiście, że nie. Wydaje mu się... och, nieważne. Proszę mnie zasznurować. I proszę się nie martwić – dodała Delia, kiedy panna Jennings drżącymi palcami zaciągała sznurówki – wezmę te suknie. Usłyszała, jak młoda krawcowa głęboko nabiera powietrza; potem drżenie palców kobiety ustało.

124

Kiedy tylko sznurówki zostały ściągnięte i zawiązane, Delia sięgnęła po pelisę. Gdy ją narzucała, jej uszu dobiegł odległy krzyk. Chwyciła torebkę, wypadła z przebieralni i podbiegła do okna. Wyjrzała na zewnątrz. Ulica zdawała się pusta, jednakże fragment trotuaru bezpośrednio przed sklepem zasłaniała markiza. Delii mignęła w tym miejscu ruchliwa masa ramion i pleców. Odwróciła się i przez otwarte drzwi popędziła ku schodom. Zbiegając z nich w hałaśliwym pośpiechu, poprawiła na sobie pelisę i niezgrabnie pozapinała guziki.

R

Serce tłukło jej się w piersi. Co się działo na dworze? Znajdowała się niemal u stóp schodów, kiedy drzwi się otworzyły. Wstrzymując oddech, spojrzała w górę.

L c T

Wejście wypełniał swą sylwetką Del.

Próbowała wyhamować. Zaczepiła obcasem o rąbek pelisy, tak że szarpnęło ją za ramię, aż się okręciła, tracąc równowagę. Runęła do przodu.

Prosto w jego ramiona.

Del postąpił krok naprzód, żeby ją złapać. Drzwi zatrzasnęły się za nim, akurat kiedy z impetem uderzyła weń Delia. Wszystkie jego zmysły skoncentrowały się na niej, nagle bezgranicznie złaknione. Na lgnącej do niego smukłej, wysokiej, niezaprzeczalnie kobiecej sylwetce. Na cieple jej kształtów, ich powabnej obietnicy. Na jej twarzy, szeroko otwartych oczach barwy nefrytu. Na wargach, czerwonych i soczystych, leciutko rozwartych ... Ponieważ stała na schodach, nieco powyżej Dela, miał te soczyste wargi na poziomie swoich ust. Zobaczył, jak się poruszają, formułując słowa. 125

– Co się stało? Nic ci nie jest? Chwyciła go za ramiona. Kiedy zajrzał w jej oczy, stwierdził, że przygląda mu się uważnie, nagląco, niemalże gorączkowo. Czytał w jej spojrzeniu prostą, nieskrywaną troskę. Zależało jej na nim. Od lat nie zależało na nim żadnej kobiecie. Jej wargi zacisnęły się, a potem znowu rozwarły. Mocniej wbiła palce w jego ramiona i spróbowała nim potrząsnąć. – Czy... jesteś... ranny? Otrzymał cios, owszem, lecz nie pięścią.

R

Zaczerpnęła powietrza, jej soczyste wargi znów się rozwarły – i pojął, że musi udzielić odpowiedzi. Zrobił to zatem. W najwłaściwszy sposób.

L c T

Nakrył te rubinowe usta swoimi.

Całował ją, nie jak delikatną młodą damę, lecz tak, jak pragnął całować hurysę, która droczyła się z nim przez ostatnią godzinę.

Zagarnął jej rozchylone wargi, nie pytając o pozwolenie. Po prostu wdarł się między nie i je zawłaszczył.

Zawirowało mu w głowie. Pogrążał się. Tonął. Uwięziło go doznanie zbyt potężne, by je zbagatelizować, zbyt pełne prymitywnej siły, by zaprzeczyć jego istnieniu.

Zbyt palące, by szybko i gładko położyć mu kres. Przygarnął ją do siebie, zamykając w objęciach – tam, gdzie było jej miejsce. Poczuł jej dłonie na swych ramionach, a później we włosach. Poczuł – wiedział – kiedy się poddała, kiedy uległa pożądaniu tłamszącemu cały rozsądek, uporczywemu pulsowaniu namiętności w jego żyłach. Ich żyłach. 126

Wrażenie było tak upojne, że Delia nie potrafiła mu się oprzeć. Odsunąć się, wycofać do bezpiecznej strefy. Zamiast tego zanurzyła się w nim gorliwie. Uległa pokusie tych gorących, łapczywych ust, rzuciła się w wir pożądania, które skorzystało z chwili ich nieuwagi, by zamanifestować swą siłę skumulowaną w ostatniej godzinie, kiedy droczyli się ze sobą nawzajem. Rodząca się namiętność, z rozmysłem przez oboje podsycana, raptem zapłonęła silnym płomieniem. Oddała mu pocałunek z bezwstydnym pożądaniem, z radosną zachętą. Jej wewnętrzne „ja" wyrywało się naprzód, wolne od wszelkich ograniczeń. Swawolnie nęcące. Uległe i chętne.

R

Del wyczuł je, posmakował uwolnionej w niej namiętności – i zapragnął więcej, natychmiast.

L c T

Jednakże... niewłaściwy czas, niewłaściwe miejsce.

Zapewnił go o tym odległy przebłysk zdrowego rozsądku. Z żalem zmusił się, żeby odstąpić, powtarzając sobie, jak wiele zyska, jeśli teraz ujarzmi swój głód, poskromi go obietnicami późniejszego nasycenia. W jego odczuciu to, że ona w końcu – we właściwym miejscu i czasie – ów głód zaspokoi, było pewne niczym wyryte w kamieniu. Przerwał pocałunek, zajrzał w oszołomione zielone oczy, odnotowując zarazem odległy, nieobecny wyraz jej twarzy – i doświadczył chwili pełnej satysfakcji.

Wreszcie znalazł niezawodny sposób na zapanowanie nad tą krnąbrną kobietą. Sposób na to, by ją ujarzmić, sprowadzić do niego, do jego łoża... Ktoś odkaszlnął, wytrącając myśli Dela z atrakcyjnego toru – wyobrażał sobie spełnienie, jakiego zaznałby, mając ją pod sobą. Podniósłszy wzrok, Del ujrzał Madame Latour i jej pomocnicę, zerkające ostrożnie na dół. 127

– Proszę spakować suknie, wszystkie, które były mierzone, i posłać je na nazwisko panny Duncannon do hotelu Gri llon. Może pani także przesłać tam dla mnie rachunek. Twarz Madame się rozjaśniła. Krawcowa dygnęła. – Dziękuję, pułkowniku. Panno Duncannon. Nie zawiodą się państwo. W to akurat nie wątpił. Miał plany względem tej jasnozielonej sukni. Spojrzał znów na Delię i pomógł jej stanąć pewnie na stopniu. Otworzyła usta, ubiegł ją wszakże. – Jesteś gotowa kontynuować? – zapytał.

R

Zamrugała, wychwytując, prawidłowo, utajony tryumf w jego głosie. Przypomniała sobie, z jakiego powodu tak pędziła na dół, przełknęła ślinę i skinęła głową. Nie miała pewności, czy głos by jej nie zawiódł.

L c T

Wyprowadził ją na ulicę, gdzie wszystko wyglądało zwyczajnie i całkowicie przeciętnie. Gdy skończyła zapinać pelisę dla ochrony przed coraz ostrzej kąsającym wiatrem, poprawiła torebkę i włożyła rękawiczki, po czym ujęła Dela pod ramię i wolnym krokiem ruszyła u jego boku, jej umysł zaczął wreszcie na powrót funkcjonować. Na tyle sprawnie, by mogła się zastanowić, czy Del nie pocałował jej, przynajmniej po części, dlatego że przyglądała się im krawcowa.

Takie wyjaśnienie nie przekonywało nawet jej samej, jeśli wszakże nie kierowało nim pragnienie uwiarygodnienia ich ról, wolała nie dociekać, co takiego. Nie powinna w ogóle o tym myśleć. Wystarczająco szokowały ją własne motywy – powrót owego rozpustnego wewnętrznego „ja", które, jak sądziła, pogrzebała albo przynajmniej stłamsiła dawno temu.

128

Przy nim ta część jej osobowości bynajmniej nie była słaba. Delia zamierzała się odtąd bardzo pilnować; nie mogła wrócić do Anglii po tylu latach, rzekomo zreformowana, tylko po to, żeby paść ofiarą własnego pożądania wobec pierwszego przystojnego mężczyzny, na jakiego się natknęła. Aczkolwiek Del był nad wyraz przystojny. Mimo to... Od tylu długich lat żaden mężczyzna jej nie pocałował, przynajmniej nie w taki sposób... w zasadzie, zdarzyło jej się to po raz pierwszy w życiu. Po chwili zamrugała i w duchu pokręciła głową. Patrzyła przed siebie, na ulicę – a widziała jego usta.

R

Musiała skoncentrować się na sprawach bieżących. Odtworzyła w myślach jego ostatnie słowa... i zmarszczyła brwi.

– Nie mogę przyjąć od ciebie tych sukien – powiedziała, – To byłoby niestosowne.

L c T

Zerknął na nią, lecz unikała jego wzroku.

– A cóż miałbym z nimi począć? Oddasz mi przysługę, zdejmując ze mnie to brzemię. Lepiej nawet, potraktuj je jako podziękowanie za pomoc w ściganiu Czarnej Kobry. Wierz mi – dodał twardszym tonem – że to niewielka cena.

– Wobec tego pozwól mi za nie zapłacić. Stać mnie na zakup ubrań dla siebie.

– Nie o to chodzi. Nie zgodzę się, żebyś płaciła za rzeczy niezbędne do kontynuowania naszego podstępu. To moja misja, nie twoja. Moja, a nie twoja odpowiedzialność. Del czuł, że te dwie ostatnie kwestie powinien często podkreślać. W każdy możliwy sposób. – Nie bardzo rozumiem, do czego niby są niezbędne te wieczorowe toalety – sarknęła. 129

– Och, są niezbędne. Wierz mi. Te suknie, wizja jej w tych kreacjach, dostarczą mu energii na najbliższe dni. W pewnym sensie była to jego nagroda za znoszenie trudności związanych z obecnością Delii, również tych, które dopiero nań spadną. – Masz świadomość, że będą kosztować okrągłą sumkę? – Po latach w Indiach mógłbym konkurować z Krezusem, zatem jakkolwiek doceniam twoją troskę w tym względzie, jest ona zbyteczna. Sapnęła. – Ostrzegam cię jedynie – odezwała się wreszcie, niejako wyrażając tym

R

sposobem zgodę – że tylko ta ostatnia wieczorowa toaleta pochłonie niewielką fortunę. Madame, choć młoda, wysoko ceni swoją pracę.

–I słusznie. – Czuł podwójny tryumf: wygrał spór oraz prawo do

L c T

zapłacenia za jej suknie. Pojmował, że taka reakcja powinna wielce go zaniepokoić, jednakże radość zwycięstwa zbyt go zaabsorbowała, by psuł sobie nastrój lego rodzaju rozważaniami. – Za jakość trzeba płacić. Niemniej odnotowałem twoje ostrzeżenie i przyrzekam nie wyzionąć ducha wskutek szoku.

Prychnęła niezbyt elegancko, lecz nic nie odrzekła. Szedł z Delią pod ramię, wyobrażając ją sobie w owej jasnozielonej sukni. Zastanawiał się, jak to zaaranżować.

Dopiero po kilku kolejnych krokach zarejestrował fakt, że ona bez oporów rozstałaby się z „niewielką fortuną". Zarazem jej rodzina nie była zamożna, nie sądził też, by Delia otrzymała pokaźny spadek, wówczas bowiem jego ciotki bez wątpienia by o tym napomknęły. Kiedy teraz dumał nad tą kwestią, to: podróżowała z liczną służbą, zatrzymując się w cenionych gospodach, wynajmując powozy i prywatne saloniki – i ani przez chwilę nie zastanawiała się, ile będzie kosztować pobyt w 130

Grillonie. Del zamierzał pokryć rachunek, lecz ona o tym na razie nie wiedziała. Była zamożna. Jakim sposobem? – Czy udało wam się złapać któregoś z tych ludzi? – zapytała, wyrywając go z zamyślenia. – Tak. – Dotarli na Berkeley Square. Zatrzymał się i omiótł bacznym spojrzeniem okolicę, nim odwrócił się ku Delii. – A jako że chyba nikt więcej nas nie śledzi, urządzimy sobie teraz małą wycieczkę. – O? Dokąd? – Do Klubu Niezdobytych.

L c T 131

R

Rozdział 4 13 grudnia Klub Niezdobytych, Montrose Street, Londyn Klub znajdował się niedaleko. Wynajęta przez Dela dorożka zatrzymała się przed domem przy ulicy na południe od Hyde Parku. Stojąc na trotuarze obok Dela, kiedy ten płacił fiakrowi, Delia nie kryła zaciekawienia dziwnym klubem „dżentelmenów wraz z rodzinami", o którym tyle słyszała. Masywny budynek pod numerem dwunastym przy Montrose

R

Street nie odstawał od sąsiednich. Kiedy elegancko wybrukowaną ścieżką zbliżali się do frontowego ganku, nie dostrzegała niczego, co odróżniałoby ten dom od typowej rezydencji dżentelmena.

L c T

Drzwi otworzyły się, kiedy weszli po schodach. Schludny, pulchny osobnik w stroju majordomusa

czymś pomiędzy regulaminowym frakiem kamerdynera a mniej formalnym ubiorem osobistego lokaja – z pełnym zachwytu uśmiechem na miłej twarzy czekał, by ich powitać. – Pułkownik Delborough?

– W rzeczy samej. A to panna Duncannon. Przypuszczam, że panowie Torrington i Crowhurst już dotarli?

– Owszem, sir. Jestem Gasthorpe. – Mężczyzna pokłonił się, zapraszając ich do środka, po czym wziął od Dela wojskowy płaszcz. – Jeśli będzie panu czegoś trzeba, sir, proszę bez wahania wezwać kogoś ze służby. Delia zdecydowała się zostać w pelisie. – Panowie Torrington i Crowhurst opowiadali nam o tym miejscu – rzekła. Jakkolwiek podstawowe elementy tworzące atmosferę wnętrza były nieliczne i raczej surowe, na stoliku w holu pysznił się wazon z kwiatami z 132

cieplarni, których barwy i świeżość przyciągały oko, dodając wystrojowi łagodności. Także ozdobna koronkowa serwetka pod wazonem i wiele innych drobiazgów sugerowały kobiecą rękę. – Jak rozumiem, pierwotnie miał to być klub wyłącznie dla dżentelmenów, lecz koncepcja uległa zmianie. – O tak, proszę pani. Często gościmy u nas damy. Kiedy dżentelmeni się pożenili, a w zasadzie nawet wcześniej, w trakcie ich licznych przygód, proszono nas o zakwaterowanie dla dam. – Wydaje się to panu nie przeszkadzać – powiedziała zaciekawiona. – Przyznaję, że początkowo żywiłem pewne obawy, teraz wszakże z

R

radością witamy niespodziewane najazdy całych rodzin. Dzięki temu trwamy w ciągłej gotowości. – Wyobrażam sobie – stwierdziła z uśmiechem.

L c T

– Torrington i Crowhurst? – zapytał Del.

– Tak, sir. Wraz z pochwyconymi łotrami oczekują pana na dole. – Uśmiechając się promiennie do Delii, Gasthorpe wskazał pokój na prawo od głównego wejścia. – Gdyby zechciała pani rozgościć się w saloniku, zaraz podam herbatę.

Delia posłała jedno spojrzenie w głąb widocznego za otwartymi drzwiami pokoju, po czym, unosząc brwi, przeniosła wzrok na Dela. – Nie mam ochoty na herbatę, natomiast z chęcią zobaczę tych mężczyzn. Pójdę z tobą.

Choć Del żywił cichą nadzieję na to, że Gasthorpe zdoła odwrócić jej uwagę, porażka majordomusa go nie zaskoczyła. Stłumił pełne rezygnacji westchnienie i skinął głową. – Dobrze. – Dawno temu nauczył się nie staczać nieistotnych potyczek, ale oszczędzać proch na ważne bitwy. Spojrzał na Gasthorpe'a. – Prowadź.

133

Majordomus miał trochę niepewną minę, lecz bez słowa sprzeciwu odwrócił się i poprowadził ich oboje ku schodom w tylnej części holu. Gestem zaprosiwszy Delię, żeby szła przodem, Del podążył za nią na dół. Schody wiodły do przestronnej kuchni. Gasthorpe przeciął ją i ruszył dalej wąskim korytarzem, do którego przylegało kilka składzików. Zatrzymał się przed jednym z takich pomieszczeń i odwrócił ku nim z ręką na klamce. – To jeden z naszych pokoi zatrzymań – wyjaśnił. Kiedy majordomus otworzył drzwi, Del odsunął Delię i wszedł pierwszy. Zatrzymał się na moment tuż za progiem, a potem postąpił dalej, tak że mogła wsunąć się za nim. Delia

jednym spojrzeniem ogarnęła

R

wszystkie przebywające w

pomieszczeniu osoby. Tony i Gervase siedzieli plecami do drzwi, na krzesłach

L c T

o prostych oparciach, ustawionych przed zwykłym drewnianym stołem. Po jego drugiej stronie garbiło się na ławie trzech opryszków. Mężczyźni, z rękami związanymi z przodu, stykali się ramionami.

Wyglądali dość marnie. Dwaj mieli podbite oczy, trzeci paskudnego sińca na brodzie. Zauważało się ich niepokój, nerwowość i niepewność. Na widok Delii Tony i Gervase zaczęli wstawać, ale dała im znak, żeby na powrót usiedli. Ona i Del stanęli za nimi.

Tony podporządkował się, odwrócił z powrotem do stołu i wskazał jeńców.

– Gawędziliśmy sobie z tymi jegomościami. – Mima pozornej swobody w jego słowach zgrzytała stal. – Wydali się niezbyt zorientowani, uznaliśmy jednak, że zaczekamy na was, nim przejdziemy do szczegółów. Mając za plecami zamknięte drzwi, Delia przyjrzała się opryszkom. Cieszyła się, że odgradza ją od nich trzech dżentelmenów. Jakkolwiek związani i wyraźnie zbici z tropu, jeńcy byli osiłkami o paciorkowatych 134

oczach, w których czaiła się czytelna groźba – przy czyni w tej chwili rzeczone oczy zgodnie skierowały się na nią. Mimo to czuła się całkowicie bezpieczna. Trzej dżentelmeni byli dla tych łotrów więcej niż godnymi przeciwnikami; z ich eleganckich postaci emanowała groźba znacznie bardziej zabójczej natury. A te łotry o tym wiedziały. Rychło stało się jasne, że opryszki pojęły już, kto tu rządzi. Kiedy Del zapytał, kto ich wynajął, jeńcy odpowiedzieli gorliwie. – Jakiś pryk przyszedł do naszej tawerny, znaczy sic na East Endzie.

R

Powiedział, że szuka ludzi, coby porwali kobitę, co to ma z nią kłopot. Miało się to nam opłacić. Musieliśmy ino złapać ją i przyprowadzić mu dziś wieczór, a dostalibyśmy dziesięć suwerenów.

L c T

– Dziesięć suwerenów? – zdenerwowała się Delia. – Toż to obraza!

Del uciszył ją spojrzeniem.

– Skąd wiedzieliście, którą damę macie porwać? – za pytał Gervase. Gbur siedzący pośrodku spojrzał na Delię.

– Powiedział, że jest wysoka, ciemnoruda, bardzo ładna i że zatrzymała się w Grillonie.

– I co takiego zamierzaliście ze mną potem zrobić? – zapytała Delia, splatając ręce na piersi.

– Mówił, że to będzie prosta robota – prychnął łotr po lewej. – Ani słówka o jakiejś obstawie. Mieliśmy ino porwać panią z ulicy i przyprowadzić wieczorem w dobrym zdrowiu do tawerny. Kazał nam siedzieć w kącie i pilnować, coby była pani cicho, póki on nie przyjdzie. Delię kusiło, żeby zapytać, jak planowali ją uciszyć. – Opiszcie tego mężczyznę – polecił Del. 135

Jeńcy popatrzyli po sobie. Później ten w środku wzruszył ramionami. – Całkiem normalny. Wyglądał jak każdy. – Niezbyt to pomocne – mruknął Tony, a opryszki pobladły. ~ Jakiego był wzrostu? – zapytała Delia. Jeńcy spojrzeli na nią. – Może tak ciut wyższy od pani, pszepani. – Ten w środku przeniósł wzrok na Dela. – Nie tak wysoki jak ten pan. Delia skinęła głową. – Jak był ubrany? – Przeciętnie. – Łotr znów się skrzywił. – Ni tak, ni siak. – Żaden gość z wyższych sfer, to na pewno – wtrącił jego kompan.

R

– Nie, on to nie był nawet dżentelmen, chociaż gadał dość dobrze. – Opiszcie jego włosy – powiedziała Delia. – Jakiego były koloru, jakiej długości?

L c T

Znów na nią spojrzeli.

– Kasztanowe, półdługie – odparł jeden.

– To nie ten z Southampton – stwierdziła, zerkając na Dela. Ani żaden z tych z Windlesham. – Del popatrzył na opryszków. – Gdzie jest ta tawerna?

Trzej mężczyźni poruszyli się na ławie, wymieniając spojrzenia. Co nam z tego przyjdzie, jeśli panom powiemy? odezwał się ten w środku, najwyraźniej przywódca. To całkiem proste – odparł Tony. – Powiedzcie nam, o jaką tawernę chodzi, a po tym, jak stawimy się tam zamiast was na spotkanie, przekażemy was policji pod zarzutem usiłowania kradzieży, nie zaś porwania. Innymi słowy, macie wybór między zesłaniem a stryczkiem. Jeńcy wymienili kolejne, bardziej przeciągłe spojrzenia, a potem ich przywódca westchnął. – W porządku. Pod Niebieską Baryłką na Cobalt Lane.

136

Powierzyli opryszków pieczy Gasthorpe'a i udali się do biblioteki na piętrze. Wygodny pokój z wielkimi obitymi skórą fotelami i licznymi stolikami wyśmienicie nadawał się do omawiania najświeższych zdarzeń i planowania kolejnych posunięć. – Tony i ja pójdziemy na to wieczorne spotkanie zamiast nich – powiedział Gervase. – Zobaczymy, kto się pojawi, a przy odrobinie szczęścia ta osoba zaprowadzi nas do kryjówki Czarnej Kobry. – Wątpię, czy to się okaże tak proste – odezwał się Del. Spojrzał na Delię. – Ferrar ewidentnie chce wziąć cię na zakładniczkę i wymienić na list.

R

– Przypuszczalnie wydaje mu się to łatwiejsze niż próba bezpośredniego odbicia listu – stwierdził Tony.

– W każdym razie się zaangażował – dodał Gervase. – Pozyskaliśmy jego

L c T

uwagę, a to stanowi przecież cel naszej misji.

– Przyciągnięcie uwagi, ale też zredukowanie sił. – Del zmarszczył brwi. – Jak dotąd zaś widzieliśmy tylko miejscowych, najemnych łotrów. – Może powinnam odegrać dziś wieczór rolę zakładniczki? – podsunęła Delia. Powiodła wzrokiem po twarzach rozmówców. – Nic mi się nie stanie, skoro to wy będziecie moimi porywaczami.

W trzech parach oczu przelotnie błysnęła zgroza; potem oblicza mężczyzn stały się nieprzeniknione.

– Nie – oświadczył Del tonem wykluczającym dyskusję. W jego spojrzeniu Delia wyczytała stanowczy sprzeciw. Wzruszyła ramionami. – W porządku. Nie marzyła o wizycie w tawernie na East Endzie, a jeszcze mniej zależało jej na ryzykowaniu spotkania z Czarną Kobrą; złożyła tę propozycję jedynie dlatego, że czuła, iż powinna to zrobić.

137

Mężczyźni jeszcze przez chwilę przyglądali się jej bacznie, jakby powątpiewali w szczerość tego ustępstwa. Później Del przeniósł wzrok na Gervase'a. – Jak spędzimy resztę dnia? Co on mógł zrobić, żeby dostarczyć jej absorbującego zajęcia? Sama myśl o tym, że Delia miałaby siedzieć w obskurnej tawernie jako zakładniczka, po którą zgłosi się Czarna Kobra, wstrząsnęła nim w sposób, do jakiego nie nawykł. Nigdy nie okazywał zaborczości wobec kobiety, jakiejkolwiek, nie mówiąc już o damie, a tym bardziej damie pokroju Delii. Z chęcią wybrałby

R

się tego wieczoru do tawerny wraz z Gervase'em i Tonym, lecz w obecnej sytuacji... nie ośmieliłby się pozostawić jej bez dozoru. Kto wie, co by jej wpadło do głowy? W imię bycia pomocną, oczywiście.

L c T

Jakkolwiek misja Dela polegała na wypłoszeniu Czarnej Kobry, wiedział ponad wszelką wątpliwość, że jego miejsce jest u boku Delii. Musiał jej strzec przed każdym potencjalnym zagrożeniem.

Tony i Gervase zdawali się rozumować podobnie. Wkrótce wspólnie uzgodnili plan popołudniowych wycieczek, które miały szansę wywabić z ukrycia siły kultu bądź też nie, z pewnością jednak gwarantowały zajęcie dla Delii. 15 grudnia. Londyńskie City – To tutaj? Delia wyglądała z dorożki na stojący przy Leadenhall Street długi budynek z kamienia o imponującej fasadzie. Potężne jońskie kolumny wieńczył fronton z licznymi płaskorzeźbami. – East India House – potwierdził Del. – Londyńska kwatera główna Kompanii Wschodnioindyjskiej. 138

– Mają o sobie niezwykle wysokie mniemanie, nieprawdaż? – W istocie. Poczekaj, aż wejdziemy do środka. Słyszałem, że nowy świetlik robi wielkie wrażenie. Kiedy spożyli uroczysty lunch, podany im przez Gasthorpe'a w jadalni Klubu Niezdobytych, wyruszyli do centrum miasta w dwóch dorożkach – Del i Delia w pierwszej, a Tony i Gervase za nimi. Kiedy oni dwoje wejdą do budynku, Tony i Gervase będą obserwować ulicę, żeby się przekonać, czy jakieś podejrzane typki okażą nimi zainteresowanie. Ich dorożka zatrzymała się przed schodami wiodącymi między kolumny.

R

Del zeskoczył na bruk, szybko omiótł spojrzeniem okolicę, pomógł wysiąść Delii i zapłacił fiakrowi. Kiedy się odwrócił, zastał Delię z odchyloną głową, wpatrzoną we fryz nad kolumnami.

L c T

– Czy to Brytania? I trytony na morskich koniach?

– Jak już zauważyłaś, Kompania uważa się za dostojną instytucję. Ujął ją pod ramię i poprowadził przez ogromne drzwi, które usłużni odźwierni w mundurach regimentu sipajów natychmiast otworzyli przed nimi na oścież.

Wewnątrz żarzyły się masywne koksowniki, przepędzając chłód z marmurowych ścian i posadzek. Delia przystanęła i rozejrzała się z niedowierzaniem.

– Nasuwa mi się określenie: dostatni. – A to zaledwie westybul.

Poprowadził ją przez potężne łukowo sklepione przejście do gigantycznej sali, wysokiej na trzy piętra, oświetlonej przez wielki, kopulasty świetlik. W ściennych wnękach stały marmurowe posągi, w oszklonych gablotach eksponowano indyjskie wyroby jubilerskie oraz złote i srebrne patery. Delia zatrzymała się i potoczyła wokół spojrzeniem. 139

– Brak mi słów. Chcieli uzmysłowić wszystkim, jak dochodowy jest handel z Indiami? – Podejrzewam, że w znacznej mierze właśnie taki cel im przyświecał. – Del rozejrzał się w poszukiwaniu znajomych twarzy. – To wielka sala rozpraw. Zwiedzimy główne pomieszczenia, przekonamy się, kogo uda się nam spotkać, pogawędzimy z paroma osobami. – Spojrzał na nią. – Nie zaszkodziłoby, gdybyś się uśmiechała, uczepiona mojego ramienia. I, jeśli to możliwe, zachowała milczenie. Uniosła brwi, lecz ujęła go pod ramię i spróbowała utrzymać swobodny, beztroski uśmiech.

R

Zaczęli się przechadzać. Panował tu spory tłok. Jedne osoby mijały ich spiesznie, niosąc jakieś dokumenty, inne wyglądały na zatopione w poważnych

L c T

dyskusjach, większość jednak zdawała się po prostu udzielać towarzysko, niekiedy wprawdzie rozmawiając o interesach, lecz bez konkretnego zamysłu. Niektórzy z obecnych – przeważnie oficerowie w mundurach różnych regimentów, ale także osoby ubrane po cywilnemu – rozpoznawali Dela. Wszyscy demonstrowali zaskoczenie, wymieniając z nim uścisk dłoni. „Co pana sprowadza do kraju?" – tak zwykle brzmiało pierwsze pytanie. Pytanie, na które Del, jak zauważyła, tak naprawdę nie odpowiadał. Mówił tylko o tym, kiedy przybył, i pytał, kogo jeszcze miałby szansę tu dziś spotkać. Kiedy kilku oficerów zapytało go o towarzyszy, przyznał, że paru z nich również lada dzień należy oczekiwać w Anglii. Delia dość szybko pojęła, że – gdy zgodnie z poleceniem, słodko uśmiechnięta, trwała uczepiona jego ramienia – rozmówcy Dela błyskawicznie dochodzili do oczywistego wniosku. Rozmyślnie wzbudzasz w ludziach przeświadczenie, że wróciłeś do kraju, żeby mnie poślubić – wymamrotała, kiedy przechodzili do kolejnej sali. 140

Popatrzył jej w oczy. – Tak jest łatwiej, niż gdybym miał wyjawić im prawdę. Przez chwilę rozważała te słowa. – Dlaczego? – zapytała. – Dlaczego nie powiesz, że przyjechałeś, by przedłożyć dowód przeciw Czarnej Kobrze? Przecież nie ma powodu trzymać tego w sekrecie. Czarna Kobra i tak wie. – Zgadza się. Niemniej moja misja polega na wywabieniu z kryjówki członków kultu, nie zaś przyciągnięciu hordy żywiących najlepsze chęci pomocników. Wielu z tu obecnych słyszało o łajdactwach Czarnej Kobry i z

R

radością pomogłoby w pokonaniu go. Jednakże pro wadzenie takiej rozgrywki przypomina gotowanie: nadmiar kucharek utrudnia sprawę.

Kolejny dżentelmen zbliżył się, żeby pomówić z Delem. Delia

L c T

uśmiechała się wytrwale, dumając nad jego słowami.

Pomieszczenie, w którym znajdowali się teraz, zdobiły pilastry i malowidła przedstawiające sceny z handlu z Indiami. Zaciekawiona, syciła nimi oczy, zarazem analizując w myślach sytuację. Kontynuowali spacer, przechodząc do następnej sali, gdzie stały popiersia różnych znanych osobistości; rozpoznała lorda Clive'a i sir Eyre'a Coote'a. Przysłuchiwała się prowadzonym przez Dela rozmowom, nie poszerzały one jednak jej wiedzy o nim, a co najwyżej potwierdzały, że cieszył się wielkim poważaniem, zwłaszcza wśród wojskowych, ale także cywilów. W końcu dotarli do dużej sali, gdzie wisiały portrety byłych gubernatorów generalnych, między innymi markiza Cornwallisa i Warrena Hastingsa. Delię bardziej jednak zainteresowały liczne obrazy przedstawiające scenki z Indii. Wreszcie, po ponad godzinie, wrócili do imponującego westybulu.

141

Zanim zdołała powtórnie przemyśleć tę kwestię, od wróciła się ku Delowi. – Teraz pojmuję – powiedziała – że nalegając, abyś towarzyszył mi w drodze do Humberside, znacznie utrudniłam i skomplikowałam twoją misję. Wiedziała, że nie ją miał na myśli, mówiąc o „żywiących najlepsze chęci pomocnikach", że zaakceptował jej wsparcie i włączył ją do grupki spiskowców, niemniej ani chybi wolałby pozbyć się jej na samym początku... jeśli zaś dzisiejszy pocałunek czegokolwiek dowiódł, to tylko tego, że nie mogła sobie ufać – swemu wewnętrznemu „ja" – kiedy chodziło o Dela; kiedy on znajdował się w pobliżu. Spiesznie nabrała powietrza i wysunęła brodę.

R

– Przepraszam cię za tę sytuację, jeśli zaś uprości to twoją misję, możesz

L c T

zostawić mnie tutaj, w Londynie. Na kilka dni, do czasu, kiedy wyruszysz do Cambridgeshire i odciągniesz stąd Czarną Kobrę, zatrzymam się u mojej dawnej guwernantki. Później pojadę do domu. Mam przy sobie Kumulaya i resztę służby. Nic mi się nie stanie.

– Nie – odparł bez zastanowienia.

Zawahał się, marszcząc brwi. Jako że pamiętał jej "Wcześniejsze nalegania na przestrzeganie konwenansów postawę, jak już wiedział, raczej dla niej nietypową i musiał się zastanowić, dlaczego tak się wtedy zachowała, nieustępliwie obstając przy tym, by jej towarzyszył. Rozwiązanie tej zagadki odłożył jednak na później. W tej chwili stanął przed koniecznością obalenia ostatniej sugestii Delii; natychmiastową reakcją było jej bezzwłoczne odrzucenie. Co też zrobił. I powinien to teraz jakoś uzasadnić. Wyjaśnić. Znaleźć wymówkę. Zdołał utrzymać beznamiętny wyraz twarzy. Na początku miałaś szansę się wycofać – oświadczył, patrząc jej w oczy. – Obecnie stałaś się częścią 142

mojej misji z punktu widzenia Czarnej Kobry nierozerwalnie z nią związaną, musisz więc zostać ze mną aż do jej zakończenia. Tylko wówczas będzie bezpieczna. Bez względu na to, co mogło się między nimi rozwinąć – a po dzisiejszym ranku wiedział, że coś rozwinie się na pewno – za żadne skarby świata nie porzuciłby jej w tej chwili, narażając na zemstę Czarnej Kobry. Z uwagą zajrzała mu w oczy. Rozważyła jego słowa, a potem skłoniła głowę. – Jeśli naprawdę tego chcesz, zostanę.

R

Nie był przygotowany na ulgę, jaka go ogarnęła.

Całkowicie usatysfakcjonowana – nie pragnęła się wycofać, lecz honor nakazał jej złożenie takiej propozycji – Delia znów się rozejrzała, dumając nad

L c T

tym, jak wiele osób podeszło, żeby porozmawiać z Delem.

– Czy nie ma w Kompanii absolutnie nikogo, komu mógłbyś wspomnieć o dowodzie i Czarnej Kobrze?

– Gdyby ktoś taki istniał, zrobiłbym to, ponieważ jednak winowajcą jest Ferrar, nie znam tu żadnej osoby, co do której miałbym pewność, że dopilnuje – że będzie w stanie dopilnować – by sprawiedliwości stało się zadość. Ojciec Ferrara, hrabia, jest dyrektorem, i bez wątpienia ma w kieszeni wielu innych dyrektorów. To jego sposób prowadzenia interesów. Del po raz ostatni omiótł spojrzeniem westybul, po czym ujął ją pod ramię. – Chodź. Zabawiliśmy tu dostatecznie długo i porozmawialiśmy z wystarczającą liczbą osób, żeby dać Ferrarowi do myślenia. – Jest tutaj? – Delia spojrzała na niego. – Nie, ale ma tu swoich ludzi. Wieść o mojej wizycie się rozniesie. Czarna Kobra o niej usłyszy. 143

Wyprowadził ją na dwór, na trotuar przed budynkiem. Kiedy przystanął i wyjął zegarek z dewizką, Delia zerknęła na drugą stronę ulicy. Zobaczyła przechadzającego się Tony'ego, a nieco dalej Gervase'a. – Dokąd teraz? – Dopiero minęła trzecia, a pogoda dopisuje – powiedział, chowając zegarek. – Jak zatem dama życzyłaby sobie spędzić czas? Delia chętnie przystała na przechadzkę po Hyde Parku. Nie tylko z radością rozprostowywała nogi na bujnych trawnikach, lecz także miała co

R

oglądać, jako że żeńska połowa towarzystwa – a w każdym razie ta jej część, która o tej porze roku pozostała w stolicy – z tradycyjnym przepychem defilowała w toczących się aleją powozach.

L c T

Idący obok Del spostrzegł jej zaabsorbowanie. Sądziłem, że nie interesuje cię zbytnio najnowsza moda.

Bo nie interesuje – odparła w rozkojarzeniu, gdyż jej wzrok przykuła właśnie nad wyraz piękna suknia z satynowej krepy, strój bardzo odważny, jeśli uwzględnić lodowaty wiatr grzechocący nagimi gałęziami. – Bardziej ciekawią mnie materiały.

Przez moment milczał. – Dlaczego?

Zamrugała, gdy uzmysłowiła sobie, co powiedziała przed chwilą. Zerknęła na niego i po skupieniu w jego oczach poznała, że Del nie zadowoli się wymijającą odpowiedzią. Zresztą, czemu miałaby taić swój sukces? Zwłaszcza przed byłym członkiem Kompanii Wschodnioindyjskiej. – Interesuje mnie... w sensie handlowym... bawełna. Uniósł brwi. – Zainwestowałam głównie w trzcinę cukrową – wyjaśniła spiesznie – ostatnio jednak miałam okazję zaangażować się w uprawę i eksport bawełny. 144

Skorzystałam z niej, a co za tym idzie, interesuje mnie wykorzystanie bawełny w porównaniu z wełną czy jedwabiem. Przyglądał się jej zafascynowany. – Inwestujesz? Naturalnie, damom takie zachowanie nie uchodziło, lecz Delia miała już dosyć krycia swego świata pod korcem. Dosyć udawania, że jest kimś innym niż w rzeczywistości. Potaknęła. – Wuj zachęcił mnie do zgłębienia tajników. Bywa potwornie konserwatywny w pewnych kwestiach, lecz w innych jest postępowy. No i,

R

oczywiście, na Jamajce nie uważa się zaangażowania dam w interesy za rzecz tak niesłychaną.

Popatrzyła na Dela, zastanawiając się, czy okaże się jednym z tych

L c T

dżentelmenów, których bulwersuje sama myśl o damie zajmującej się robieniem pieniędzy.

– Co to za przedsiębiorstwo? Działa od dawna? Zyski są porównywalne z tymi z trzciny cukrowej? – zasypał ją pytaniami.

Pochłonięta udzielaniem odpowiedzi, szła wolno u boku Dela. Rzeczowość jego pytań sugerowała, że miał więcej niż dostateczną wiedzę na temat inwestowania. Przy tym, co ważne, odnosił się do jej zajęcia z wyraźnym szacunkiem, nie zaś szyderstwem.

Nie przypominała sobie, by kiedykolwiek tak wnikliwie omawiała z kimś interesy, nie licząc jej wieloletnich agentów handlowych, którzy zostali na dalekiej Jamajce. Gdy dotarli do końca głównej alei, Del przystanął, potem zaś poprowadził ją przez drogę dla powozów na opustoszałą alejkę wiodącą w głąb Ogrodów Kensington. Wzdłuż żwirowej ścieżki ciągnęły się gęste rabaty, za którymi widniał rząd jeszcze bardziej zwartych krzewów. 145

– Mów dalej – poprosił Del. – Śledzą nas? Skinął głową. – Ilu? – zapytała. Nasłuchiwał chwilę. – Chyba trzech. Co najmniej. – Tony i Gervase są w pobliżu? – Z tylu za drzewami, na północ od nas. Będą za nami podążać, utrzymując stałą odległość. Szli, gawędząc o tym i owym, lecz nie zwracali dłużej uwagi na treść rozmowy. Po jednej stronie do ich ścieżki dochodziły inne, od północy jednak krzewy ciągnęły się nieprzerwanie.

R

– Poruszają się ukradkiem – powiedział w końcu Del. Niewykluczone więc, że wreszcie śledzą nas członkowie kultu, a nie wynajęte miejscowe łotry.

L c T

Zwolnili w milczącym porozumieniu. Delia także słyszała ledwie wykrywalny szelest, przemieszczający się ich tropem wzdłuż linii krzewów. – Nadal tam są – stwierdziła cicho – ale ścieżka za moment się skończy. Del spojrzał przed siebie. Czterdzieści kroków dalej wirowa alejka urywała się przed rozległą połacią trawnika. Ujął Delię za łokieć i zwolnił jeszcze bardziej.

– Musimy ich wywabić.

Ledwo wypowiedział te słowa, z tyłu nadpłynęły ku nim chichoty i ożywione głosy. Gdy się obejrzeli, zobaczyli grupkę młodziutkich dam i towarzyszących im absztyfikantów, która wkraczała właśnie na alejkę spory kawałek za nimi. Szelest w krzakach raptownie ustał. Wymienili spojrzenia. – Może skręcą w jedną ze ścieżek, które mijaliśmy powiedziała Delia. Del zacisnął szczęki. 146

– Idźmy dalej. Szli spacerowym krokiem, lecz rozchichotane, beztroskie towarzystwo coraz bardziej się do nich zbliżało. Pokonani i przybici, dotarli do końca ścieżki i weszli na trawnik, gdzie wkrótce przystanęli nieco z boku. Niedługo potem rozbawiona grupka także opuściła ścieżkę i, okrzykami wyrażając zachwyt dla rozciągającego się tu widoku, podążyła przez trawę. Kiedy ich głosy zamarły w oddali, Del spojrzał na Delię. – Moglibyśmy wrócić tą samą drogą. Dać im drugą szansę. – Zróbmy tak – przystała.

R

Znów ruszyli alejką, ale w gęstych zaroślach nic już nie szeleściło. Ktokolwiek ich śledził, zrezygnował.

L c T

Dotarli do końca ścieżki i wyszli na drogę dla powozów. Spoglądając na północ, ujrzeli Tony'ego i Gervase'a ucinających sobie pogawędkę pod rozłożystym drzewem. Gervase zerknął w ich stronę i nieznacznie pokręcił głową.

– Chodźmy. – Del ujął Delię pod ramię z ponurym wyrazem twarzy. – Równie dobrze możemy wracać do hotelu. 15 grudnia Hotel Grillon

Półtorej godziny później Del skierował się do swego pokoju. Przedtem udali się wraz z Delią do apartamentu. Zarządziła, by podano herbatę, wkrótce też dołączyli do nich Tony i Gervase. W krzakach wzdłuż alejki czaiły się zwodnicze cienie. Tony i Gervase trzymali się z tylu, obserwując i czekając z atakiem, aż cienie wykonają jakiś ruch, te jednak nagle zamarły, a potem się rozpłynęły.

147

Z pewnością byli to miejscowi, nie Hindusi – nie członkowie kultu. Ich ostrożność sugerowała, że Czarna Kobra zaczął wynajmować lepiej wykwalifikowanych pomagierów. Niedobry znak. Del

wszedł

do

swego

pokoju.

W

środku

zastał

Cobby'ego,

przygotowującego dlań kąpiel. Zdjął surdut. Kiedy odkładał go na bok, w rozkojarzeniu zmarszczył brwi. – Mam dla ciebie zadanie. – Tak, sir?

R

– Potrzebuję biletów na jakąś atrakcję: do opery, teatru. Cokolwiek znajdziesz. Dla panny Duncannon i dla mnie. – Na dziś wieczór? – Tak.

L c T

– Czy pani lubi muzykę?

– Nie mam pojęcia. – Del odwiązał halsztuk. – Każda rozrywka będzie dobra. Po prostu poszukaj czegoś, co by ją zaabsorbowało. I jego.

– Jeśli tutaj niczego więcej panu nie trzeba, pójdę porozmawiać z chłopcami w recepcji.

Del skinął głową. Cobby wyszedł.

Del skończył się rozbierać i zanurzył się w balii. Woda parowała. Oparł się wygodnie, zamykając oczy. Gervase i Tony znajdowali się w drodze do tawerny, gdzie mieli się zaczaić na człowieka Czarnej Kobry. Z kolei obowiązkiem Dela było zadbać o bezpieczeństwo Delii, lecz po wydarzeniach tego długiego dnia spędzenie z nią całego wieczoru sam na sam, w odosobnieniu, wydawało mu się kwintesencją określenia „nierozsądne". 148

Oprócz tego oszałamiającego pocałunku i towarzyszącego później Delowi poczucia niedokończenia sprawy nad czym rozmyślał tego dnia już niejednokrotnie – był leszcze dodatkowy problem dekoncentracji wywołanej obecnością Delii u jego boku, kiedy śledzili ich pomagierzy Czarnej Kobry. Oddziaływała nań bez przerwy, osłabiając jego czujność. Nie podobała mu się nawet myśl o narażaniu jej na niebezpieczeństwo; jej towarzystwo, fakt, że świadomie zabierał ją ze sobą, oznaczały dlań swego rodzaju subtelną torturę. Coś w nim, jakaś część jego osobowości, z którą dotąd rzadko miewał do czynienia i której starał się nie drażnić, nie mówiąc

R

już o prowokowaniu, nieodmiennie się buntowała, jakby okoliczność, że Delii cokolwiek groziło, stanowiła ze strony Dela poważne, rażące zaniedbanie. Ona też – ta jego mało znana strona – ponaglała go, brutalnie, żeby

L c T

skorygował owo zaniedbanie. Żeby w jakikolwiek sposób odsunął od Delii zagrożenie. Całkowicie. Nie tylko zagwarantował jej bezpieczeństwo, lecz bezwzględnie odseparował ją od akcji, tak by nie zaistniała nawet możliwość, że kiedykolwiek coś jej zagrozi.

Potrafił sobie wyobrazić, jak zachowałaby się Delia, gdyby pozwolił tej części swej osobowości dojść do głosu.

Reagował na nią w sposób ekstremalny, poniekąd niedorzeczny i kompletnie dlań niezrozumiały. Miał jednak za dużo na głowie w związku z misją i Czarną Kobrą, żeby tracić w tej chwili czas na rozważania na temat swego stosunku do Delii. Musiał po prostu znaleźć sposób, żeby poradzić sobie ze swoimi reakcjami – żeby przejściowo nad nimi zapanować. Później, kiedy misja się zakończy, a Czarna Kobra zostanie ujęty, Del bez pośpiechu przeanalizuje je i ukoi, lecz jeszcze nie w tej chwili. Nie teraz.

149

A skoro już o misji mowa, nie rozwijała się ona pomyślnie. Przyciągali sługusów Czarnej Kobry, lecz były to wynajęte miejscowe opryszki, nie zaś członkowie kultu, a to tych ostatnich Del powinien przetrzebić. To oni byli śmiertelnie niebezpieczni, pozbawieni zasad, w imię Czarnej Kobry gotowi przekroczyć każdą granicę. Zadanie Dela jako wabika polegało na zredukowaniu ich liczby, tak by kolejni kurierzy mieli przeciw sobie mniejsze siły. Do tego sprowadzał się główny ceł jego misji i pod tym względem Del jak dotąd zawodził.

R

Sangay wyściubił nos zza drzwi na tyłach eleganckiego hotelu. Smagnął go lodowaty wiatr, przyprawiając o niekontrolowane dreszcze, ale sam zaułek był pusty. Musiał iść.

L c T

Wyślizgnął się na dwór, zamknął ciężkie drzwi, zaczerpnął powietrza, przytrzymując je w płucach dla ochrony przed chłodem, po czym zaczął się skradać w głąb zaułka, oddalając się od ulicy, a zmierzając w kierunku tego, co inni służący nazywali stajniami – terenu dla powozów i koni na tyłach budynku.

Właściwa stajnia znajdowała się jeszcze kawałek dalej, przycupnięta za cielskiem hotelu. Kiedy Sangay dotarł do celu, zerknął zza węgła. Zobaczył stajennych, tłoczących się jak zwykle przed otwartymi wrotami stajni, gdzie ogrzewali dłonie przy koksowniku.

Z chęcią także przez chwilę by się ogrzał, nie śmiał jednak. Musiał się dostać z powrotem do doków. Co godzinę modlił się do Ganeshy, żeby jego statek nadal tam był, gdzieś na rozległych wodach wokół tego, co nazywano Basenem Londyńskim.

150

Według Sangaya nie był to tak naprawdę basen. W każdym razie musiał przedrzeć się z powrotem, bo inaczej nigdy więcej nie zobaczy Indii ani swojej matki. Chyłkiem skręcił za róg i, trzymając się ściany, skryty wśród pogłębiających się cieni, skradał się bezszelestnie, coraz dalej od stajni, od hotelu. Czuł się tam dość bezpiecznie, było mu ciepło i po raz pierwszy w swym krótkim życiu najadał się do syta. Ale nie odważył się zostać. Ten człowiek na pewno by po niego przyszedł. Sangay musiał odejść, zanim tamten go odnajdzie.

R

Jego stopy w miękkich pantoflach nie wydawały na bruku żadnego odgłosu. Kiedy hotel został nieco w tyle, Sangay zaryzykował i przyspieszył kroku. Wspomnienie tego człowieka pchało go naprzód. Może był tylko

L c T

chłopcem okrętowym, ale uczciwym, dobrym. Nic chciał kraść, ale jeśli ten mężczyzna znowu go złapie... Zaczął biec.

Dotarł do końca zabudowań gospodarczych, śmignął za róg – i wpadł prosto na ścianę mięśni.

Cofnął się chwiejnie. Nim odzyskał równowagę, czyjaś dłoń złapała go za kołnierz. Zaczerpnął powietrza, gotów bronić swej niewinności, kiedy wysoko z góry mroczny głos warknął: – A dokąd to?

Przeszył go strach. Pisnął i spróbował się wywinąć, jednak uchwyt na jego kołnierzu się wzmocnił. Mężczyzna potrząsnął nim jak szczurem. Trząsł chłopcem, aż Sangay zaczął się dławić, niezdolny złapać tchu. Mężczyzna pochwycił go drugą ręką pod brodę i silą skierował jego twarz ku górze, tak że Sangay wpatrywał się teraz w marsowe oblicze. Przeraził go nawet nie tyle malujący się na nim grymas gniewu, ile blade oczy tego człowieka. 151

– Pozwól, że ci przypomnę, chłopcze, co się stanie, jeśli mnie nie posłuchasz. – Słowa spłynęły na Sangaya z cichym dudnieniem. – Każę związać twoją matkę i upiec ją wolno nad ogniem. Będzie krzyczeć i błagać o litość, ale nie uzyska jej od nikogo. Zanim umrze, a gwarantuję ci, że nie nastąpi to szybko, będzie przeklinać twoje imię, przeklinać dzień, w którym wydała na świat takiego niewdzięcznego szczeniaka. – Dudnienie na moment ustało. Gardło Sangaya ścisnął lodowaty strach. – A jeśli zrobisz tak jak mówię – podjął mężczyzna – twoja matka nigdy

R

nie pozna z bliska ognia, męczarni ani potwornej, samotnej śmierci. – Przy ostatnim słowie ów człowiek znów nim potrząsnął. – Zatem, szczeniaku, twój wybór. Co postanowisz? – Mężczyzna niemal warczał. – Wrócisz do hotelu i

L c T

przyniesiesz mi drewnianą tubę, po którą cię posłałem, czy też mam cię w tej chwili zabić i z pierwszym odpływem wysłać wiadomość do Indii? – Zrobię to! Zrobię, sahibie! – Sangayowi tak szczękały zęby, że ledwie zdołał wydukać obietnicę. Kiedy mężczyzna raptem go puścił, zachwiał się, a potem stanął ze zwieszoną głową. – Zrobię, jak pan każe. Nie miał wyboru. Z przerażenia ledwie oddychał. – Szukałeś jej już? Zdziałałeś cokolwiek od Southampton? – O tak, sahibie, tak. Przeszukałem cały główny bagaż, sahibie, ale tam nie ma tuby. Musi być w torbach, które pułkownik–sahib trzyma u siebie w pokoju, albo tych, które ma jego człowiek, Cobby. Albo pułkownik–sahib nosi ją przy sobie, tylko że nie sądzę, żeby tak było, bo przyjrzałem się z bliska i nie wydaje mi się, by zmieścił coś takiego pod surdutem. – Wątpię, żeby ją ze sobą nosił. – A może – twarz Sangaya pojaśniała – jest w bagażu memsahib? Mężczyzna zmierzył go wzrokiem, a potem skinął głową. 152

– Niewykluczone. Szukaj wszędzie, dopóki jej nie znajdziesz, zrozumiano? Postaraj się tylko, żeby cię nie złapano. Mamy jeszcze kilka dni. Lepiej, żebyś szukał powoli, ale znalazł i przyniósł mi tubę, niż żeby cię złapano, nim ją zdobędziesz. Rozumiesz? Sangay gorliwie pokiwał głową. – Tak, sahibie. Mam pozostać w ukryciu, dopóki jej nie znajdę. Nikt nie może się dowiedzieć, że szukam tej rzeczy. – Właśnie tak. Wykonaj zadanie, a nikt nie tknie twojej matki. Zapamiętaj to sobie. A teraz, co wiesz o dwóch dżentelmenach, którzy zwykle

R

opuszczają hotel wraz / pułkownikiem? Wydają się go osłaniać.

– Tak, sahibie, to jego przyjaciele. – Twarz Sangaya natężyła się w wyrazie skupienia. – Nie słyszałem ich nazwisk na tyle dobrze, żeby

L c T

powtórzyć, ale oni także mieszkają w hotelu, w innych pokojach na tym samym piętrze.

– Ach, tak? – Mężczyzna umilkł.

Sangay drżał z zimna i dyskretnie przytupywał. Ostrożnie wsunął dłonie pod pachy, kuląc się dla ochrony przed wiatrem.

– Miej tych dwóch na oku, lecz najlepiej schodź im z drogi. Gdzie się dotąd ukrywałeś?

Sangay wzruszył ramionami.

– Ludzie pułkownika–sahiba myślą, że służę u memsahib, a jej ludzie, że u pułkownika–sahiba. Mężczyzna przyjrzał mu się zwężonymi oczami. – Bardzo sprytnie. Bystry jesteś, trzeba ci to przyznać. Nie zapominaj tylko, że twoja maataa nie zdoła uciec przed Czarną Kobrą. – Nie, sahibie. – Sangay zadrżał. – Nie zapomnę.

153

– Dobrze. Wracaj do środka i znajdź tubę. Kiedy ją zdobędziesz, musisz tylko wymknąć się z nią z hotelu. Będę obserwował to miejsce. Wyjdę ci naprzeciw. – Tak, sahibie. To ja już pójdę. Gdy mężczyzna skinął przyzwalająco, Sangay okręcił się na pięcie i, opuszczając głowę dla osłony przed kąsającym wiatrem, wślizgnął się z powrotem za róg, a potem, powłócząc nogami, ruszył zaułkiem. Choć wcześniej wydawało mu się to niemożliwe, czuł się jeszcze bardziej nieszczęśliwy, jeszcze głębiej pogrążony w czarnej rozpaczy. Jedyne, co mógł

R

zrobić, to postąpić zgodnie z zaleceniami mężczyzny, zarazem modląc się do bogów, żeby zdarzyło cię coś – na przykład temu człowiekowi? – co ocaliłoby go z koszmaru, w jaki zmieniło się jego życie. I co ocaliłoby także jego maataa.

L c T 154

Rozdział 5 13 grudnia Hotel Grillon,Albermarle Street Del nadal brał kąpiel, kiedy wrócił Cobby. – Znalazłem coś w sam raz dla państwa. – Służący zamknął drzwi. – Koncert w kościele St. Martin–in–the––Fields. Chwila jazdy dorożką stąd. Del rozważył propozycję i skinął głową. – Doskonale. – Przymknął powieki, znów odchylając w tył głowę. – Zdobądź bilety.

R

– Nie muszę. Wstęp wolny, jak się zdaje. Po prostu pan wchodzi. 15 grudnia

L c T

Kościół St Miartin–in–the–Fields, Trafalgar Square

Del pojął, że powinien był zarejestrować, co znaczą słowa Cobby'ego. Prowadząc rozentuzjazmowaną Delię przez tłum, który zapełniał szeroki portyk starego kościoła, wyrzucał sobie w duchu, że nie dostrzegł niebezpieczeństwa.

Owszem, mogli tu po prostu wejść – podobnie jak każdy. Zerknął na Delię, po raz kolejny zastanawiając się, czy nie zasugerować, by zrezygnowali. I po raz kolejny się powstrzymał. Blask bijący z jej twarzy, z jej oczu barwy nefrytu, obwieszczał dobitniej niż słowa, że Delia ogromnie się cieszy na ów koncert. Gdy dotarli do drzwi, weszła pierwsza, od razu przechodząc z kruchty do nawy. Ruszyła nią, rozglądając się w poszukiwaniu wolnych miejsc. Jako że był od niej wyższy, Del patrzył ponad głowami zapełniającej przejście ciżby. Ujął Delię za ramię i pokierował ku dwóm miejscom na ławce mniej więcej w dwóch trzecich długości nawy, licząc od wejścia.

155

Delia

przeprosiła

siedzącą

w narożniku

dobrze ubraną damę,

prześlizgnęła się obok niej, usiadła, zostawiając miejsce dla Dela, i ułożyła spódnice. Del najpierw przyjrzał się bezsprzecznie niewinnym parom w ławce za ich plecami, a następnie usiadł i bacznym spojrzeniem omiótł siedzących z przodu. Chyba nic im nie groziło. Mimo niesprzyjającej pory roku wśród widzów przeważały osoby z towarzystwa, przybyło także sporo ziemiaństwa i zamożnych kupców. Na

R

obrzeżach tłumu Del zauważył jednak kilku mniej zachęcających osobników, a na tylnych ławkach tłoczyły się postaci w podniszczonym odzieniu. Jeszcze w kruchcie Delia wzięła drukowany program. Teraz studiowała

L c T

go, komentując z podekscytowaniem i znawstwem utwory, które miała zaprezentować niewielka orkiestra kameralna. Wyraźnie lubiła muzykę i po latach nieobecności w kraju była złakniona tego typu rozrywki.

Del zasadniczo również, choć akurat tę konkretną atrakcję chętnie by sobie podarował. Daleki od zrelaksowania, trwał w stanie najwyższej gotowości. Jego oczy nieprzerwanie przepatrywały tłum, uszy starały się w panującym wokół rozgardiaszu wyłowić obcy akcent albo sugerujący złe zamiary ton głosu.

Na miejscu Czarnej Kobry nie przepuściłby tak wyśmienitej sposobności. Nie miał pojęcia, czy wróg zorientował się, że Tony i Gervase stanowią ich obstawę. Cobby potwierdził, że Grillon zasługuje na swoją reputację w kwestii dyskrecji na temat gości; wydawało się mało prawdopodobne, żeby ktoś z personelu opowiadał o powiązaniach między kompanią Dela a dwoma dżentelmenami. Jeśli jednak przeciwnik o nich wiedział, wówczas samotny nocny wypad Dela i Delii, bez choćby Cobby'ego, Mustafy albo jej Kumulaya w roli 156

obstawy, był wręcz idealny dla potrzeb Kobry. Łajdak nie musiał nawet pojmać ich obojga – jedno wystarczyłoby mu w zupełności. Członkowie orkiestry weszli gęsiego. W pośpiechu zajmowano ostatnie wolne miejsca, podczas gdy muzycy sadowili się na krzesłach przed stopniami wiodącymi do ołtarza. Zapadła pełna wyczekiwania cisza. Dyrygent podszedł do pulpitu, pokłonił się publiczności, po czym odwrócił się do orkiestry i uniósł batutę. Załkały solo skrzypce, do których wkrótce dołączyły inne instrumenty. Mimo stanu pełnej gotowości bojowej Del poczuł, jak nabierająca mocy muzyka obejmuje go we władanie. Spojrzał na Delię.

R

I już nie odwrócił wzroku. Fala dźwięków porwała ją i uniosła ze sobą. Jej oczy lśniły, a soczyste wargi delikatnie się rozchyliły.

L c T

Muzyka oczarowała ją, zamknęła w swoim świecie. Dela ujarzmiła i zauroczyła sama Delia.

Koncert trwał, utwory przechodziły jeden w drugi, z krótkimi tylko przerwami na uporządkowanie nut przez muzyków. Del próbował utrzymać skupienie na otoczeniu, zachować czujność, gotowość do reakcji w przypadku zagrożenia, jednakże ona – jej rozpromieniona twarz, te wargi, od początku tak dlań nęcące – fascynowała go niepomiernie bardziej. I ta fascynacja szybko przeradzała się w obsesję. Nie miał szans wygrać tej bitwy, ostatecznie więc poddał się i sycił oczy jej widokiem, resztę spraw odkładając na później. Koncert upłynął bez incydentów. Jeśli Delia w ogóle zdawała sobie sprawę z odczuwanego przez niego napięcia, nie dała tego po sobie poznać. Padało, kiedy, zagubieni w morzu innych par, stanęli na skraju portyku. Fiakrzy właśnie mieli złote żniwa. Del chwycił ją za rękę i ruszył po mokrych

157

schodach, akurat kiedy w dole przy krawężniku zatrzymała się dorożka. Skinął na fiakra, a ten zasalutował biczem. – Chodź. – Del spiesznie pociągnął Delię po schodach w dół, otworzył drzwi dorożki i pomógł damie wsiąść, po czym wspiął się w ślad za nią i usiadł obok. Sięgnął do klapki z przodu. – Hotel Grillon, Albemarle Street. – Taa jest, sir. Duży ruch się zrobił, więc proszę się nie martwić, jeśli pojedziemy wolno. Del puścił klapkę i oparł się wygodnie. Nic się nie wydarzyło. Być może Czarna Kobra nie obserwował ich tak bacznie, jak Del się obawiał.

R

– Poszczęściło się nam. – Delia wyjrzała przez okno. – Wygląda na to, że niedawno lało jak z cebra, ale teraz już trochę odpuszcza.

Później przystąpiła do entuzjastycznej analizy występu, rozpływając się

L c T

w zachwytach nad solówką pierwszych skrzypiec i maestrią, jaką zaprezentował pierwszy wiolonczelista. Del uśmiechnął się w duchu i przymknął powieki, a jej słowa swobodnie go opływały. Czuła się bezpieczna i szczęśliwa, zatem on także. Wieczór minął bez komplikacji, dostarczył im obojgu rozrywki, miło wypełniając czas.

Wrócą do apartamentu, może coś wypiją – ona herbatę – a potem udadzą się na spoczynek, w zgodzie ze światem, każde do swojego łóżka. W pełni bezpiecznie.

Na jego nadgarstku zacisnęły się palce Delii. Uzmysłowił sobie, że przestała mówić, że milczy od kilku chwil. Otworzył oczy. Wpatrywała się w noc, a potem, ostrzegawczo wzmacniając uchwyt, nachyliła się ku Delowi. – To nie jest droga na Albemarle Street – szepnęła. Wyjrzał przez okno dorożki. Trochę trwało, zanim przy ograniczającej widoczność mżawce ustalił ich pozycję; potem cicho zaklął. Jechali Strandem, 158

zagłębiając się w londyńskie City, zmierzali więc w kierunku przeciwnym, niż powinni. Nawet uwzględniwszy tłok na drodze – dorożka co chwilę zatrzymywała się i ruszała znowu, przemieszczając się w żółwim tempie – fiakier nie zdołałby rozsądnie uzasadnić, dlaczego obrał tę trasę. Del mocno chwycił Delię za rękę. – Przygotuj się, żeby wyskoczyć tuż za mną – szepnął w mroku. W odpowiedzi ścisnęła jego palce i przesunęła się na skraj siedzenia. Poczekał, aż kolejny zator zmusi fiakra do wstrzymania koni. Ostrożnie otworzył drzwi, wyślizgnął się na trotuar, odwrócił i delikatnie przeniósł Delię

R

na ziemię, a potem cicho zatrzasnął drzwi, akurat kiedy dorożka znów ruszyła z szarpnięciem. Skoncentrowany na drodze, fiakier nie zorientował się, że ubyło mu ładunku.

L c T

Del chwycił Delię za rękę i szybko podążył w kierunku, skąd przybyli. Za sprawą deszczu z ulicy w zasadzie zniknęli przechodnie, tak więc oni dwoje byli widoczni jak na dłoni. Gdyby fiakier się obejrzał...

Mijając trzecią z kolei dorożkę, Del zerknął w jej stronę – i zobaczył dwie zwrócone ku nim twarze.

Zaskoczone. Wzburzone. Do diabła! – Mocniej ścisnął dłoń Delii. – Biegiem!

Powlókł ją za sobą. Obejrzał się, kiedy z tyłu ktoś krzyknął, wstrzymując konie.

Z dorożki wyskoczyło dwóch, nie, trzech osiłków i puściło się za nimi w pościg. Delia także zerknęła za siebie, a potem zebrała spódnice i naprawdę zaczęła się spieszyć. –Dalej!

159

Bieg po mokrym, śliskim trotuarze był niebezpieczny, ale nie mieli wyboru. Delia pędziła po równo ułożonych kamiennych płytach wzdłuż Strandu najszybciej, jak mogła, zważywszy, że suknia, dwie halki i dół ciężkiej pelisy plątały się jej wokół nóg, a torebka obijała o kolano. Del trzymał ją za rękę, pomagając zachować równowagę, lecz nawet bez oglądania się wiedziała, że pościg ich dogania. – Już pamiętam, dlaczego w takich sytuacjach zawsze wolałam spodnie. – Niestety, nie ma czasu, żeby się przebrać. – Ani żadnych spodni na podorędziu. – Też prawda.

R

Głupia rozmowa, która jednak dowodziła, w jak poważnych tarapatach się znaleźli. Przejście od wzniosłego uduchowienia do przerażenia nastąpiło

L c T

tak błyskawicznie, że umysł Delii jeszcze nie nadążył za tą zmianą. Minęła dziesiąta wieczór, w deszczową zimową noc. Choć ulicą nadal toczyło się wiele powozów, ruch pieszy niemal ustał. Żadnego wsparcia, żadnej odsieczy, żadnego miejsca, gdzie mogliby się ukryć. Raptem Del skręcił, ciągnąc ją w boczną uliczkę, która wiodła w kierunku przeciwnym do rzeki. Delia zgodziła się z jego opinią – bieg ku rzece nie był dobrym wyborem – jednakże przelotnie naszła ją obawa, że akurat ten zaułek okaże się ślepy.

Ale nie. Mrok przed nimi przeciął promień światła, a potem usłyszeli stukot kół powozu przetaczającego się ulicą przy wylocie uliczki. – Dzięki Bogu. – Delia spuściła wzrok i skoncentrowała się na tym, by dotrzymać kroku Delowi, a zarazem nie poślizgnąć się na mokrym bruku. Oboje odruchowo spojrzeli do tyłu. Trzej mężczyźni zbliżali się, zbyt szybko nadrabiając odległość – zwaliści brutale, jeden uzbrojony w pałkę. 160

Delia i Del pokonali już ponad dwie trzecie długości zaułka, jednak biorąc pod uwagę fakt, że pościg coraz bardziej przyspieszał, nie mieli szans dotrzeć do ulicy u wylotu. Del, który wyprzedzał Delię o krok, zatrzymał się raptownie, przyciągnął ją do siebie, a potem pchnął naprzód. – Biegnij! Jak najszybciej, a potem skręć w lewo. Dogonię cię. Kiedy puścił Delię, odwrócił się ku mężczyznom. Uśmiechnęli się szeroko i ruszyli tyralierą. Za plecami Del słyszał oddalające się kroki Delii. Przynajmniej ona

R

umknęła; jeśli któreś z nich miałoby wpaść w szpony Czarnej Kobry, wolał, żeby trafiło na niego.

Pałkę trzymał osiłek pośrodku. Mężczyzna zwolnił, uśmiechnął się

L c T

nieprzyjemnie, a potem wystąpił z szeregu i zamachnął się, mierząc w głowę Dela.

Zastanawiając się, kto uczył tego człowieka walczyć, Del przesunął się do przodu, jedną ręką złapał przeciwnika za uniesione ramię, drugą zacisnął mu na gardle, po czym wykorzystując jego impet, pchnął go na kompana z prawej.

Runęli obaj w plątaninie kończyn, uderzając głowami o kamienny rynsztok.

Del zwrócił się ku trzeciemu mężczyźnie – i instynktownie uskoczył przed nożem. Przeklinając własną głupotę, że opuścił hotel nieuzbrojony, zaczął się cofać, bacznym spojrzeniem mierząc przeciwnika i trzymany przezeń nóż o długim trzonku. Nie zaszkodziłoby odwrócić czymś jego uwagę. Ledwo nasunął mu się ów wniosek, Del spostrzegł przemieszczający się za napastnikiem cień. 161

Krew stężała mu w żyłach, kiedy zobaczył podkradającą się do osiłka od tyłu Delię. Kazał tej przeklętej kobiecie uciekać! Szybko znów skupił uwagę na mężczyźnie – i uskoczył przed cięciem. Za plecami drągala wyrosła Delia i grzmotnęła go torebką w głowę. Zaskoczony napastnik wrzasnął, instynktownie robiąc unik. Del postąpił do przodu, chwycił ramię z nożem, po czym brutalnie kopnął mężczyznę w bok kolana. Rozległ się nieprzyjemny chrzęst. Osiłek z wyciem zwalił się na ziemię, trzymając się za nogę.

R

Del zerknął na dwóch pozostałych. Chwiejnie usiłowali podnieść się z bruku. Nie wyglądali na zdolnych do skutecznej walki.

Nie śmiał jednak zająć się nimi, kiedy była tu Delia.

L c T

Odwrócił się, złapał ją za rękę i popędził zaułkiem. Z trudem za nim nadążała, ale nie wygłosiła ani słowa skargi.

Całe szczęście, zważywszy jego aktualny stan ducha. Ich kłopoty jeszcze się nie skończyły.

Dotarli do końca zaułka i znaleźli się na szerszej ulicy. Po lewej Del dostrzegł iglice St. Martin–in–the–Fields, które wyrastały z oparów snującej się nisko mgły, i podziękował niebiosom za swą typową dla wojskowego orientację przestrzenną.

Raz jeszcze spojrzał w głąb zaułka, a potem pociągnął Delię w kierunku kościoła. Szacował możliwości. Dwaj drągale, których nie unieszkodliwił, pozbierali się już i podążali ich tropem w o wiele bardziej morderczych nastrojach. Tymczasem jego i Delię dzieliła od terenów kościoła nadal zbyt duża odległość, żeby mogli liczyć na to, że bezpiecznie dotrą do celu. 162

Potrzebowali jakiejś kryjówki, i to natychmiast – zanim dwaj ścigający ich mężczyźni znajdą się na ulicy i ich zobaczą. Nieważne gdzie, byleby osiłkom nie przyszło do głowy zajrzeć w to miejsce... Z mroku przed nimi wyłonił się rząd czekających dorożek. Gdyby wsiedli do którejś... ryzykowaliby, że pościg dogoni ich, kiedy będą się wlekli w ulicznym tłoku wokół Trafalgar Square i dalej, do Grillona. Znów spiesznie pociągnął Delię za sobą, omiatając spojrzeniem mijane budynki. Modlił się, żeby w porę dotarli do powozów. Gdy dobiegł do najbliższej dorożki, zatrzymał się i rzucił fiakrowi suwerena.

R

–Nie pytaj o nic, po prostu jedź, jak najszybciej, na Piccadilly i dalej. Ruszaj!

L c T

Fiakier zamrugał, ale już chwytał lejce.

Milo, że choć niektórzy słuchali rozkazów Dela.

Obejrzał się i stwierdził, że pościg nie dotarł jeszcze do ulicy. Mocniej ściskając dłoń Delii, zawrócił ku budynkom, a potem zagonił ją do niewielkiej wnęki z zamkniętymi drzwiami w głębi. Wepchnął Delię w cień i wtłoczył się tam za nią, akurat kiedy dwaj mężczyźni wybiegli z zaułka. Spojrzał na Delię – właśnie otwierała usta.

Jej biust ucisnął mu pierś, gdy zaczerpywała tchu. Chwycił jej drugą dłoń, pochylił głowę i zawczasu ją uciszył. Pocałunkiem. Mocnym. Naparł na nią, przygniatając ją do ceglanej ściany. Jego płaszcz i spodnie były ciemne, podobnie jak sięgające kołnierza włosy. Kiedy nachylał się nad Delią, całkowicie osłaniając ją swym ciałem, w zacienionej wnęce powinni

163

być prawie niewidoczni. Nawet jej blada twarz nie odbije zbłąkanego promienia światła zadymionej ulicznej lampy. Taką żywił nadzieję, o to się modlił... Walczył z rozkojarzeniem, o jakie przyprawiały go jej wargi, starał się ignorować pokusę posmakowania jej, wymazać z myśli owo niesamowite doznanie, gdy czuł jej jakże kobiece ciało tuż przy swoim, musiał się bowiem skoncentrować, w pełni skupić na tym, co działo się na ulicy za jego plecami. Przez zmysłową burzę, jaka szalała w jego umyśle, przebił się odgłos zbliżających się kroków. Napastnicy zatrzymali się, zaklęli na widok

R

odjeżdżającej dorożki, później zaś Del usłyszał, że – tak! – najmują kolejną z czekających w rzędzie i gramolą się do pudła, rozkazując fiakrowi, by jechał za oddalającym się pojazdem.

L c T

Nie podniósł głowy, kiedy trzasnęły drzwi powozu, ani też wówczas, gdy o bruk zastukały końskie kopyta. Nie przerwał pocałunku, nie zaryzykował spojrzenia na ulicę, dopóki odgłos kopyt się nie oddalił.

Dorożka wraz z pościgiem rozpływała się właśnie w mroku na końcu ulicy. Byli bezpieczni.

Popatrzył na Delię. Pomimo ciemności wpadł w otchłań jej szeroko otwartych, oszołomionych oczu. Na piersi czuł szybki rytm jej oddechu. Dostrzegł jej rozchylone wargi, ponętne i dojrzałe. Kuszące. Ujrzał, jak koniuszkiem języka zwilża dolną wargę, nadając tej soczystości połysk. Nie musiał całować jej ponownie, a jednak to zrobił. W tym pocałunku był gniew i ulga, a także coś, czego Del nie rozumiał – jakaś pulsująca mu w żyłach emocja, którą wywoływała w nim wyłącznie ona.

164

Miała rozchylone wargi, on zaś napełnił jej usta, skradł oddech, a potem jej go zwrócił. Rozmyślnie przedłużał pocałunek, smakował ją, badał. Silniej ścisnął jej palce, uwięził ich ręce bezpiecznie w dole, mimo że instynkt nakazywał mu je uwolnić, porwać ją w ramiona, przytulić, przygarnąć do siebie jak najbliżej. Pragnął jej, nieskrywanie, okazywał to każdym śmiałym ruchem języka, zachłanną presją ust na jej usta. Twardym wzgórkiem napierającym na jej brzuch. Delia bez trudu odczytywała jego pożądanie, rozpoznawała je – podobnie jak własną reakcję, szaleńczą, gorącą, instynktowną.

R

Pragnęła go i dostrzegała w tym niebezpieczeństwo. Niebezpieczeństwo przez duże N.

Zarazem nie potrafiła się wycofać, oderwać od jego ust, zakończyć tego

L c T

nierozsądnego pocałunku. Ponieważ nie chciała. Ponieważ nie miała w sobie dość siły, żeby przeciwstawić się temu przyciąganiu. Jemu.

Po raz kolejny Del znalazł się w niezwykłej dla siebie sytuacji, kiedy to zmuszał się do zakończenia pocałunku – pocałunku, który obiecywał znacznie więcej, który wzbudził w nim bolesną tęsknotę i głód czegoś więcej. Teraz miał już pewność, że może na owo „więcej" liczyć, niemniej choć czas wydawał się właściwy, absolutnie nie było to właściwe miejsce. Dostateczną trudność sprawiło mu przerwanie tej interakcji. Podniósł głowę i spojrzał na twarz Delii, na jej rzęsy, które zatrzepotały, nim otworzyła przymglone narastającym pożądaniem oczy. Jej nieznacznie opuchnięte wargi lśniły od pocałunku. Jeszcze trudniejsze okazało się odstąpienie od niej, oderwanie się od tych jakże kobiecych krągłości, z sugestywną miękkością otulających jego umięśnione ciało. Odsunięcie się i stłamszenie narastającej żądzy kosztowało

165

Dela więcej wysiłku, niżby kiedykolwiek podejrzewał, lecz w końcu się cofnął, a potem, puszczając jedną dłoń Delii, odwrócił się i wycofał z wnęki. Gdy się upewnił, że faktycznie nic im nie grozi, pociągnął Delię za sobą na ulicę, później zaś bez słowa poprowadził do najbliższej dorożki, otworzył drzwi i pomógł jej wsiąść. Spojrzał na fiakra. – Hotel Grillon. Wspiął się do środka, zamknął drzwi i opadł na siedzenie obok niej. W trakcie jazdy nie odezwał się słowem – podobnie jak i ona. Do czasu, gdy dorożka zatrzymała się przed hotelem, Delia odzyskała

R

panowanie nad sobą, choć serce nadal waliło jej gwałtownie. Wskutek tłumionego gniewu i niezaspokojonej żądzy

Rozpoznała obie te emocje i nie wątpiła, która z nich jest dla niej

L c T

bezpieczniejsza. O ile nawet bez jego wyjaśnień rozumiała, dlaczego pocałował ją po raz pierwszy, o tyle nie znajdowała wytłumaczenia – ani nie chciała go szukać – dla tego drugiego razu.

Dla tego drugiego, znacznie głębszego pocałunku. Wkroczyła do hotelowego westybulu, królewsko skinęła głową recepcjoniście i nie zwalniając kroku, pokonała schody, po czym skierowała się do apartamentu.

Oczywiście Del podążał za nią; słyszała za plecami jego ciężkie kroki. Zamaszyście pchnęła drzwi apartamentu i weszła do środka. Niemal deptał jej po piętach. Zatrzasnął za sobą drzwi. Zatrzymała się i gniewnie okręciła na pięcie. – Ani się waż karcić mnie za to, że przyszłam ci z po mocą. Jeśli znów zaistnieją podobne okoliczności, postąpię tak samo. – Nie. Nie postąpisz.

166

Ruszył ku niej z grymasem wściekłości na twarzy. Zatrzymał się dopiero, gdy nieomal dotykała biustem jego piersi, tak że musiała odchylić do tyłu głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. W zwężone oczy, w których płonęła furia porównywalną z tą, jaka stała się jej udziałem. Nigdy więcej nie sprzeciwisz się moim rozkazom. Jeżeli każę ci uciekać, tak właśnie zrobisz, i to bezzwłocznie. Zmrużyła oczy, podobnie jak on. Nie. Nie zrobię. Nie jestem twoją podkomendną, żebyś mi rozkazywał. Bez względu na sytuację, postąpię tak, jak uznam za słuszne.

R

Del mimowolnie zacisnął szczęki. Zacisnął także pięści, usiłując zapanować nad prawie nieodpartą pokusą, by chwycić ją i potrząsać, dopóki

L c T

nie nabierze nieco rozumu. Chwilę trwało, zanim zdołał znowu się odezwać. Jeśli chcesz pozostać członkiem tej grupy i nadal pomagać w realizacji mojej misji, będziesz robić dokładnie to, co ci powiem.

Albo? – zapytała, unosząc doskonale zarysowaną, ciemną brew. W sposób doprowadzający go do szału. Musiał chwilę pomyśleć.

Kiedy nie odpowiedział od razu – nie dlatego, że nie wiedział jak, lecz ponieważ rozsądek z opóźnieniem nakazał mu ugryźć się w język, a Delowi nie udało się natychmiast wynaleźć innej, bezpieczniejszej riposty – w jej oczach i wyrazie twarzy pojawiła się determinacja. Nie jestem pachołkiem ani też szeregowym żołnierzem, który musi migiem wykonywać twoje polecenia oświadczyła. – Co więcej, jeśli sobie przypominasz, zaproponowałam, nie dalej jak tego popołudnia, że się wycofam, lecz nalegałeś, że skoro już zaangażowałam się w tę sprawę, muszę ją doprowadzić do końca. I taki właśnie mam zamiar. Nie deklarowałam 167

jednak, że zmienię się w bezwolną kretynkę i ucieknę, zostawiając cię, żebyś walczył sam przeciw nie jednemu, nie dwóm, lecz trzem napastnikom, z których jeden miał pałkę, a drugi nóż! –Wzburzona, wyrzuciła w górę ręce. – Dlaczego w ogóle robisz mi wymówki? Dotarliśmy tutaj, nic nam już nie grozi, czy nie to się liczy? Pomijając wszystko inne, jestem dorosła. Mam dwadzieścia dziewięć lat, na litość boską! Praktycznie sama pożeglowałam na Jamajkę i z powrotem. Od dawna odpowiadam sama za siebie! – I na tym niewątpliwie polega mój problem. – Del próbował się uspokoić, ale coś, owa nienazwana emocja, nie odpuszczało. Odpowiedział na

R

wściekle spojrzenie Delii takim samym, unosząc palec na wysokość jej nosa. – Ten twój nawyk pakowania się w niebezpieczeństwo musi się skończyć!

L c T

– Ja się pakuję w niebezpieczeństwo? Proszę, powiedz łaskawie, kto nalegał, żebyśmy poszli dziś na ten koncert? I tak, podobał mi się, bardzo ci dziękuję, jednak okoliczność, że mnie tam zabrałeś, nie daje ci prawa do komenderowania mną!

– Jesteś kobietą powierzoną mej pieczy. Twoi rodzice poprosili mnie o opiekę nad tobą w trakcie podróży i ta prośba składa na moje barki odpowiedzialność za ciebie.

– Dźgnął ją palcem w mostek. – Moim zadaniem jest cię chronić. Zwęziła oczy w dwie groźne szparki.

– Ach, tak? Zatem o to chodziło w tym pocałunku? Tym drugim. Chroniłeś mnie? Delia uzmysłowiła sobie, że coraz bardziej podnosi głos. Przypomniała sobie pocałunek w ciasnej sieni u Madame Latour, te dwa późniejsze oraz swoje własne mimowolne reakcje. Zajrzała w oczy Dela, mroczne, gniewne,

168

pożądliwe. Niech Bóg jej pomoże, on stanowił dla niej nieskończenie większe zagrożenie niż jakikolwiek rzezimieszek. Na szczęście nie miał o tym pojęcia. Dlatego też spojrzała nań z góry i z przyganą oświadczyła: – Nie należę do ciebie, w żaden sposób, nie musisz zatem czuć się za mnie odpowiedzialny! Ogarnęła ją niedorzeczna, idiotyczna furia, że pocałował ją jedynie ze względów

bezpieczeństwa

–

żeby

odegrać

bardziej

przekonujące

przedstawienie przed krawcową i żeby tego wieczoru ją uciszyć. Nawet ten

R

ostatni pocałunek ani chybi umiałby Delii sensownie wyjaśnić. Odwróciła się popędliwie i gniewnym krokiem weszła do sypialni.

Drzwi pokoju stały otworem. Przekroczyła próg i pchnęła je gwałtownie.

L c T

Spodziewała się usłyszeć, jak zatrzaskują się z hukiem. Tak się nie stało. Odwróciła się, tłumiąc wściekłe sapnięcie – i przekonała się, że Del, z twarzą niczym gradowa chmura, postępuje w ślad za nią.

Krew zawrzała jej w żyłach. Wyprostowała się sztywno, uniosła rękę i teatralnym gestem wskazała drzwi, otwierając usta, żeby go wyprosić... Chwycił tę rękę i brutalnie ją do siebie przyciągnął. Nachylił się.

I nakrył jej wargi swoimi.

169

Rozdział 6 Zmiażdżył je. Porwał Delię w ramiona i obejmował tak jakby chciał ją w siebie wchłonąć. I tak samo ją całował. Jakby pragnął ją pożreć. Zawładnąć nią całkowicie. Posiąść ją. Na każdy możliwy do wyobrażenia sposób. Delia zanurzyła dłonie w jego włosach i oddała pocałunek. Równie żarliwie, z tą samą łapczywością. Silne charaktery spotkały się i stopiły w jedno w erupcji ognia i namiętności. W nagłej pożodze nieopanowanej żądzy.

R

Przepełniający Delię gniew w mgnieniu oka przekształcił się w siłę

L c T

znacznie potężniejszą, w przemożne pragnienie, które łomotało w jej żyłach, zasnuwało

umysł

eksplodowało.

zawrotnym

pożądaniem

i

pęczniało,

aż

wreszcie

Kontrolę przejęło jej wewnętrzne „ja", złaknione, wytęsknione, potrzebujące.

Czegoś więcej. Czegoś takiego. Czegoś upragnionego od tak dawna. Przekrzywił głowę i nieubłaganie pogłębił pocałunek, ona zaś naparła nań, odpowiadając pieszczotą na jego pieszczotę. Pamiętała ten żar, ten gorączkowy pośpiech.

Tym razem wszakże trawiły ją płomienie, a w głowie kręciło się z desperacji. Del czuł to samo. Wiedział ponad wszelką wątpliwość, że powinien przestać, że gdyby starczyło mu rozsądku, nigdy by jej nie pocałował. Zarazem musiał to zrobić.

170

Ponieważ nie chciała tego zrozumieć, musiał jej pokazać, jednoznacznie, bezspornie, że należy do niego – na więcej sposobów, bardziej dogłębnie, niż było to konieczne, żeby uzasadnić prawo do występowania w roli jej obrońcy. Gwałtownie oderwał usta od jej ust. – Właśnie dlatego muszę cię chronić. Chronić przed Czarną Kobrą. Przed wszelkimi zagrożeniami. Musi być bezpieczna. Musi być jego. Zamrugała, jej oczy barwy nefrytu lśniły namiętnością. Potem mocniej chwyciła głowę Dela i przyciągnęła ku sobie, przyciągnęła jego wargi do swoich. Wokół nich rozszalała się pożoga.

R

Wybuch pożądania wstrząsnął nim, zwabił go i usidlił.

Jeśliby tylko zdołał zebrać myśli... ale nie potrafił, nie wówczas, gdy

L c T

ściskała mu dłońmi głowę, gdy żarłocznie wpijała się w jego usta. Gdy lgnęła doń prowokacyjnie, rozkosznie kształtna.

Pragnęła, zachęcała, on zaś uległ, pochwycił, wziął. Zawładnął jej ustami, a potem, przytrzymując ją mocno ramieniem, drugą ręką sięgnął do jej piersi i ją także objął w posiadanie.

Zareagowała natychmiast, bezsprzecznie, zachęcająco – jękliwym pomrukiem, który uwiązł jej w gardle. Mocniej zacisnęła w pięściach jego włosy, podczas gdy dłonie Dela bawiły się i poznawały. Uwodziły. W Delii obudziła się lubieżność, narastając i rozkwitając z każdym jego sugestywnym dotykiem, każdym mocnym pchnięciem języka, każdą coraz bardziej bezwstydną pieszczotą. Doznania z jej wspomnień ani się do tego umywały. Nigdy nie czuła takiego ognia, takiego napięcia. Tak rozpaczliwej potrzeby. Pod dotykiem doświadczonych rąk Dela nawet przez materiał pelisy jej piersi nabrzmiały boleśnie; był to ból słodszy i zarazem bardziej dojmujący 171

aniżeli ten, jaki zapamiętała. Z tym łajdakiem Griffithsem nigdy nie przeżyła czegoś podobnego. Nie było porównania. Teraźniejsze doświadczenie jawiło jej się czymś zupełnie nowym, czego musiała zakosztować. Czymś lepszym, pełniejszym – musiała się dowiedzieć. Jednocześnie sięgnęli sobie nawzajem do guzików. Kolejne chwile wypełnił gorączkowy pośpiech, z którym łapczywe palce ciągnęły, szarpały, zdzierały, i namiętność, narastająca niepowstrzymanie wraz z każdą opadającą na podłogę sztuką odzieży. Władzę przejęła ślepa żądza. Zainfekowała ich oboje, pchała naprzód, rozpalała.

R

Twardymi, gorącymi, niecierpliwymi dłońmi odnalazł jej skórę. Dłonie Delii, chciwe, łapczywe, sunęły po muskularnym bezmiarze jego klatki

L c T

piersiowej, potężnych ramionach, pracujących mięśniach pleców. Oderwał usta od jej warg i ześlizgnął się niżej. Przyssał się do jej sutka, a Delia wygięła ciało w łuk. Krzyknęła.

Odkrywczy i pożądliwi, ulegli, a potem łapczywi, nalegając i rozkazując, wymieniali pieszczoty, dzielili się nimi i rzucali sobie wyzwania, bez zahamowań spełniali wzajemne pragnienia.

Aż wreszcie, spleceni ze sobą, runęli na łoże, ich dłonie ugniatały niecierpliwie, palce poszukiwały. Odnajdywały.

Wygięła ciało w luk, kiedy dotknął jej między udami. Złączona z nim w pocałunku, rozpalona, chwyciła go za boki, ponaglając, by znalazł się ponad nią. W niej. Podporządkował się. Uniósł się nad nią, rozdzielił jej uda swoimi, rozwarł je szeroko i potężnym pchnięciem zespolił ich w jedno. 172

Zaparło jej dech. Wszystkie nerwy w jej ciele zaiskrzyły, a potem zadrgały naprężone. Łapczywie zaczerpnęła powietrza, może nawet wydała z siebie krzyk, który jednak zginął w ich nadal zachłannym pocałunku. Wysunął się z niej i znowu w nią wdarł, jeszcze głębiej – stal obleczona w aksamit jej ciała. Ogarnęło ich szaleństwo. Pogańskie w swej sile, trzymało ją i przymuszało. Tańczyła pod Delem, pędziła wraz z nim przez płomienie, w samo serce pożogi. Płonęli. Rozkwitała w niej paląca potrzeba, gorętsza, bardziej

R

intensywna, niż Delia zdołałaby sobie wymarzyć. On zaś bezustannie karmił i podsycał ten płomień...

Aż owa potrzeba zawładnęła nią całkowicie, pulsowała pod opuszkami

L c T

palców, łomotała we krwi, parzyła skórę od środka.

Jedwab i namiętność. Tak ją postrzegał, lecz kryła w sobie o wiele więcej. Del nigdy nie doświadczył tak gorączkowej niecierpliwości, wszechogarniającego,

nieprzebłaganego

wewnętrznego

przymusu,

żeby

posiąść kobietę – żeby wziąć ją i zostać potępionym. Nie zważając na nic. Na przekór wszelkim obiekcjom zdrowego rozsądku. Ta napędzająca go desperacja, niekontrolowane zatracenie były szaleństwem, które głęboko wbiło szpony nie tylko w jego ciało, ale i w duszę. Nie mógłby żyć, gdyby jej nie posiadł – coś w nim uznało ten fakt za bezsporny. Owa prymitywna strona jego osobowości radowała się, kiedy przygwoździł Delię pod sobą, kiedy jej krągłości – te obfite kształty, których pożądał od pierwszego wejrzenia – otulały go miękko. Kiedy ona rozchyliła długie nogi i przyjęła go w siebie, a potem wygięła ciało w łuk i wzięła go głębiej, w parzącą gładkość i wilgotny, lepki żar.

173

Była ciasna, ciaśniejsza, niż się spodziewał. Ścisnęła go w sobie kurczowo i przytrzymała. Posiadła go. Powieki mu ciążyły, wzrok zasnuwała mgła, oddychał urywanie. Całkowicie utracił kontrolę nad sobą – lecz ona także. Zapewne postępował nierozsądnie, ale nic go to nie obchodziło – i dzięki Bogu, jej również nie. Jeśli nawet wcześniej żywił w tej kwestii wątpliwości, wyzbył się ich, czując półksiężyce, jakie rzeźbiła paznokciami w jego ciele. Dotrzymywała mu tempa, a nawet ponaglała, kiedy przesuwał sobie jej

R

kolana na wysokość bioder, żeby otworzyć ją do jeszcze głębszej penetracji. Zaczerpnęła łapczywie powietrza, przylgnęła doń kurczowo, poruszała się pod nim coraz sugestywniej, bez słów błagając o ulgę.

L c T

Krew krążyła w żyłach Dela z rykiem, który zagłuszał w nim wszystko poza potrzebą doprowadzenia jej do orgazmu. Chciał ujrzeć, jak ona ulega, zabrać ją na sam szczyt rozpaczliwego pożądania, a później zepchnąć w otchłań rozkoszy.

Chciał czuć ją pod sobą, tak jak teraz, rozpoznać moment jej całkowitego poddania.

Ujrzeć wyraz jej twarzy w chwili, gdy ogarnie ją ekstaza. Kiedy poczuł, że ona dochodzi, przyspieszył, wdzierając się w nią głębiej, potężniej.

Wbiła palce w jego ramiona, ponownie wyginając ciało w łuk. Sapnęła mu w usta, kiedy jej włókna nerwowe napięły się jeszcze odrobinkę mocniej. A potem się rozpadła. Roztrzaskała się pod Delem ze zduszonym okrzykiem, który przyniósł mu sporo satysfakcji. Zakładał, że sam wstrzyma się chwilę, żeby pełniej jej

174

doświadczyć, jednak Delia, targana spazmami, zacisnęła się wokół niego i porwała go ze sobą, tak że runęli w przepaść razem. Zalała go ulga, nie zdołałby się tego wyprzeć. Stłumił ryk, wtulony ustami w jej szyję, pchnął głęboko i uległ. Dołączył do niej. Oplotła go ramionami, ciągnąc w dół, owinęła się wokół niego i przylgnęła doń z całych sił, kiedy spływało na nich zapomnienie, szczelnie ich otulając. Przez długie chwile trwali zatopieni w błogosławionym, złocistym żarze, który kołysał ich łagodnie.

R

Stopniowo, nieubłaganie, wkradło się nasycenie. Opadali w dół po spirali, wracając na ziemię.

L c T

Do nieoczekiwanej, nieprzewidzianej intymności ich nagich ramion. 14 grudnia. Hotel Grillion

Szarym świtem obudziły Delię odgłosy sprzątania w kominku. Serce zatłukło jej się w piersi, kiedy zerknęła na miejsce obok siebie... i odkryła, że jest puste.

Leżała na łożu z baldachimem, a Del w którymś momencie nocy najwidoczniej zaciągnął kotary wzdłuż jednego jego boku i w nogach; Delia widziała okno i ołowiane niebo za nim, ale hotelowa pokojówka przy palenisku nie widziała jej. Ani też katastrofalnie skotłowanej, pogniecionej pościeli. Wkrótce pojawi się Bess i ona niewątpliwie zauważy ów kataklizm, jednak Delia nie zamierzała jej niczego tłumaczyć. W istocie, sięgając myślą wstecz, nie była pewna, czyby potrafiła.

175

Jak racjonalnie uzasadnić coś tak dalece wykraczającego poza ramy zdrowego rozsądku? Poświęciła dwie minuty, próbując dokonać tej sztuki. Potem się poddała. Pomijając wszystko inne, nie umiała wzbudzić w sobie skruchy z powodu choćby jednej chwili minionej nocy, a Bess by to wyczula i zadręczyła ją pytaniami. Trudnymi i drażliwymi, Bess znała bowiem jej wcześniejsze doświadczenia w relacjach z mężczyznami i zachowywała się wobec Delii równie opiekuńczo, jak chciał to robić Del. Czy będzie żałować – czy już żałował – tej niespodziewanej eksplozji

R

obopólnego szaleństwa? Utraty zmysłów, która dotknęła ich oboje? Wiedziała, że nie zaplanował tego bardziej niż ona. Po prostu zderzyli się ze sobą, pocałowali płomiennie – i tyle wystarczyło.

L c T

Zainicjowana przez ten pocałunek burza namiętności zwaliła się na nich, obracając w popiół roztropność i wszelkie hamulce. Efekt... okazał się cudowny.

Leżąc w ciepłej pościeli, Delia odtwarzała w myślach każdy roziskrzony moment, jaki zdołała sobie przypomnieć.

Uzbierało się ich dosyć, żeby rozpalić jej policzki. Poruszyła się w pościeli.

Następnie przypomniała sobie, co zdarzyło się później, kiedy obudził ją głęboką nocą.

Z całą pewnością nie zachował się wówczas jak mężczyzna, który żałuje swych wcześniejszych poczynań. Gdyby żałował... nie zrobiłby tego samego ponownie. Tyle że wolniej i z większym pietyzmem. Jej ciało zagrało na to wspomnienie.

176

Pokojówka wyszła; na kominku trzaskał ogień. Delia usłyszała odgłos otwieranych drzwi, a potem szybkie, ciche kroki Bess. Odrzuciła pościel, na moment zamarła,po czym wysunęła brodę, owinęła nagie ciało prześcieradłem i opuściła nogi na podłogę. – Dzień dobry, Bess. – Okrążyła łóżko, ciągnąc za sobą prześcieradło. – Widziałaś gdzieś mój peniuar? Mimo starań nie zdołała zmyć z twarzy uśmiechu. Bess długą chwilę wpatrywała się w nią z otwartymi ustami. – O mój Boże – powiedziała wreszcie.

R

Odświeżona, uczesana, w sukni spacerowej, dostarczonej wraz z innymi z salonu Madame Latour, Delia weszła do bawialni apartamentu w nader przyjaznym nastroju.

L c T

W kwestii sukien zdecydowała, że nie ma w tej chwili sensu toczyć o nie bojów. Przyjmie je na razie, potem jednak będzie nalegać, żeby zapłacić Delowi całą należność. Pieniędzmi.

Potrzebowała strojów na teraz; jako że nie przewidziała tak długiego postoju, miała przy sobie kilka sukien podróżnych i niewiele ponadto. Zleciła Bess zakup halek, pończoch i tym podobnych niezbędnych drobiazgów, w czasie gdy ona i Del będą odgrywali rolę przynęty dla Czarnej Kobry. Samego Dela zastała w bawialni, gdzie śniadał wraz z Tonym i Gervase'em. Wszyscy trzej zaczęli wstawać na jej widok, ale machnęła ręką. – Nie, zostańcie na miejscach. Tamci dwaj posłuchali, natomiast Del, z wyrazem ostrożności na twarzy, odsunął dla niej krzesło między sobą a Tonym. Podziękowała mu beztroskim skinieniem głowy i usiadła, swobodnie uśmiechnięta. Kiedy Del wracał na swoje miejsce, spojrzała na Tony'ego.

177

– Jakie efekty przyniosła wasza wyprawa do tawerny? zapytała, sięgając po dzbanek z herbatą. Skoro Del mógł zachowywać się jak światowiec i w żaden sposób nie dać po sobie poznać, że spędzili długie godziny, tarzając się nago w jej łożu, nie zamierzała być od niego gorsza. Kątem oka Del obserwował, jak upija łyczek herbaty i nadgryza tost z marmoladą, podczas gdy Tony i Gervase składali relację z ich rozczarowująco ubogiego w wydarzenia wieczoru. – Kobra bądź jego sługusy musieli obserwować tawernę z zewnątrz,

R

chcąc się przekonać, czy wynajęte przez nich łotry przyprowadzą kobietę. – Gervase pokręcił głową. – Rozważaliśmy wypuszczenie się za nimi na łowy, jednak w tamtej okolicy roi się od szemranych typków.

L c T

–I każdy wygląda podejrzanie – dodał Tony.

Delia ze współczującą miną odstawiła pustą filiżankę. – Jakie więc mamy plany na dzisiaj?

Przedyskutowali alternatywne możliwości wywabienia z kryjówki członków kultu.

Del opowiedział już Gervase'owi i Tony'emu o ekscytujących wydarzeniach, które nastąpiły po koncercie. Byli zmartwieni i bardziej niż odrobinę zdegustowani, że ominęła ich taka akcja. Postanowili, że więcej nie zostawią ich dwojga bez ochrony poza hotelem. Jednakże... – Musimy ułatwić im sprawę, stworzyć atrakcyjne warunki, tak by wyszli z ukrycia i wykonali ruch. – Gervase popatrzył na Dela i Delię. – Muzeum to labirynt, może przypadnie im do gustu. Zgodzili się wszyscy, że warto odwiedzić muzeum z jego plątaniną pomieszczeń.

178

Del poruszył się i spojrzał na Delię, starając się zachować całkowicie pozbawione wyrazu oblicze. – Na razie jest zbyt wcześnie na wizytę w muzeum – Przeniósł wzrok na Tony'ego i Gervase'a. – Chyba przespaceruję się do koszar Gwardii. Nie zaszkodzi, jeśli podsunę Kobrze więcej fałszywych tropów. – Bardzo rozsądnie – oświadczyła Delia, odkładając na bok serwetkę. Patrzyła przy tym na Tony'ego i Gervase'a. – Wy dwaj możecie iść za nim i stanąć na czatach. Ja poczekam tutaj na wasz powrót, a potem wybierzemy się do Montagu House. Tony i Gervase przystali ochoczo. Del skłonił głowę.

R

Mówił sobie, że naturalny sposób bycia jego niedawnej partnerki

L c T

seksualnej, brak oznak zwiększonej wrażliwości na jego obecność czy w ogóle jakiejkolwiek zmiany w jej postawie wobec niego nie powinny go dotykać, nie wspominając o wzbudzaniu irytacji.

Zachowywała się dokładnie tak, jak powinien sobie tego życzyć. Ani Tony, ani Gervase nie zorientowali się, że między nimi dwojgiem coś zaszło. Ponieważ nic na to nie wskazywało. W każdym razie nic takiego, co ktoś mógłby dostrzec. Nawet on.

Mimo wszystko oczekiwał czegoś, czegokolwiek drżenia jej palców, ledwie wyczuwalnego zakłócenia rytmu oddechu – jakiejś wskazówki, że jest go bardziej niż dotąd świadoma. Całkowicie wbrew rozsądkowi pragnął z nią pomówić, odświeżyć jej pamięć o namiętnych godzinach, które spędzili razem minionej nocy – jednakże gdy wszyscy czworo wstali od stołu, Delia pożegnała ich skinieniem głowy i udała się do sypialni, nie dając Delowi szansy, by zamarudził z tyłu i zamienił z nią kilka słów. 179

W fatalnym nastroju opuścił apartament wraz z Tonym i Gervase'em. Wrócił do Grillona w nastroju bynajmniej nie lepszym. Odwiedził koszary Gwardii Królewskiej, a później przespacerował się Whitehall i zajrzał do Home Office, żeby zastawić więcej widmowych pułapek. Niczego tymi wizytami nie osiągnął. W żadnym z owych miejsc nie natknął się na osobę, której warto byłoby się zwierzyć, a Tony i Gervase nie spostrzegli nigdzie członków kultu, aczkolwiek mieli pewność, że Dela śledzili przynajmniej trzej współpracujący ze sobą miejscowi – obserwowali go, lecz zachowywali ostrożność, nie podejmując próby bezpośredniego ataku.

R

Tak czy owak, po doświadczeniach minionego wieczoru, jeśli miał udać się z Delią na kolejny wypad, w trakcie którego będą odgrywać rolę przynęty, chciał mieć przy sobie broń nieco bardziej zabójczą niż zwykła laska.

L c T

Poczuje się o wiele pewniej, trzymając w dłoni laskę z ukrytą szpadą. Tony i Gervase zdecydowali się poczekać na dworze, skryci za węglem. Nawet on nie zawsze potrafił ich wypatrzyć, mimo iż wiedział, że są w pobliżu.

Dotarł do szczytu schodów i ruszył do swego pokoju. Zamieni zwykłą łaskę na taką ze szpadą, a potem zajdzie po Delię i udadzą się do muzeum. Od drzwi dzieliło go nadal kilka kroków, kiedy otworzyły się i z jego sypialni wyszedł hinduski chłopiec, służący Delii. Zamknął drzwi za sobą, po czym, nie widząc Dela, oddalił się korytarzem w przeciwnym kierunku, bez wątpienia ku schodom dla służby. Del zwolnił kroku, odprowadzając go wzrokiem. Potem wszedł do pokoju. W środku zastał Cobby'ego składającego koszule. Ordynans podniósł wzrok, kiedy Del zamknął drzwi. – Poszczęściło się panu? 180

– Nie. – Del rzucił mu laskę, a Cobby sprawnie złapał ją w locie. – Pomyślałem, że wezmę laskę ze szpadą. – Stoi przy ścianie obok drzwi – odparł Cobby, szczerząc zęby w uśmiechu. Del odwrócił się, zobaczył przygotowaną dlań laskę i chrząknął. Wziął ją, po czym się zawahał. – Czy panna Duncannon przysłała jakąś wiadomość? – Nie. Ostatnio widziałem ją przy śniadaniu i od tamtej pory nie miałem od niej wieści. – Czego chciał w takim razie jej chłopiec?

R

– Sangay? Zajrzał spytać, czy nie mam dla niego jakichś zleceń lub czegoś w tym rodzaju. Chyba szukał wymówki, żeby się wypuścić na miasto.

L c T

Del sapnął i skinął głową. Spojrzał na trzymaną w dłoni laskę ze szpadą. – Ruszamy więc do muzeum, zarzucić sieci na członków kultu. Życz nam powodzenia.

– Zrobiłbym to, ale nie jestem pewien, czego właściwie powinienem państwu życzyć. Chce pan, żeby trzymali się bezpiecznie na dystans czy też zaatakowali, próbując rozpłatać państwu gardła?

– To drugie. – Del ruszył ku drzwiom. – W tej chwili z przyjemnością powalczyłbym sobie z jednym z nich czy dwoma. Albo z trzema. Do czasu, gdy dotarli z Delią do muzeum, Del rwał się do bitki. Dobrze znał to uczucie, z tym że nigdy dotąd nie wywołała go w nim kobieta, dama. A wszystko przez to, że zachowywała się absolutnie nienagannie. Tyle tylko, że... Przez całą krótką podróż dorożką do Montagu House Del powtarzał sobie, że postępuje absurdalnie, pragnąc, by zmieniła się w inną, delikatniejszą 181

kobietę, bardziej skorą do okazywania emocji. Być może wówczas łatwiej byłoby mu ją rozszyfrować, a także nią kierować, niemniej jego życie bez wątpienia stałoby się znacznie trudniejsze. Poza tym tak naprawdę wcale nie chciał, żeby się zmieniała. Chciał... Jeśli zauważyła jego rozkojarzenie, nie dała tego po sobie poznać; radośnie komentowała widoki, kiedy jechali przez miasto do Bloomsbury. Teraz stała w westybulu muzeum, studiując tablicę z listą bieżących ekspozycji. – Od czego zaczniemy? Z chęcią zobaczyłabym kolekcję egipską. Słyszałam, że jest fascynująca.

R

– Zatem Egipt. – Pokazał, żeby szła przodem. Dyskretne znaki pokierowały ich schodami na górę.

L c T

Kiedy się po nich wspinali, Delia spojrzała na niego. – Jak się udała wizyta w koszarach Gwardii?

Zapytała o to dopiero teraz, a Del po zastanowieniu uznał, że taka zwłoka jest do niej niepodobna. Może nie była aż tak nieporuszona – aż tak obojętna – jak sądził?

– Pogawędziłem z paroma znajomymi, ale tylko dla pozoru. Nawet nie napomknąłem o Czarnej Kobrze.

U szczytu schodów dotknął jej łokcia, wskazując kolejny znak w głębi korytarza. Skierowali się w tamtą stronę.

– Wiem, że złożyłeś oficjalną rezygnację, ale czy powodem była jedynie ta misja? Wstąpisz znów do armii, kiedy ją wypełnisz, na przykład żeby służyć w innym charakterze? Czy też definitywnie się wycofałeś? Dumał nad tym chwilę, kiedy szli. – To ostatnie było i nadal pozostaje moim zamiarem. Kiedy dziś porozmawiałem z kilkoma osobami, tylko się w nim utwierdziłem. 182

– To znaczy? Znów przesłuchanie, choć łagodniejsze. Wyczuwał, że ta kwestia naprawdę ją interesuje. A po minionej nocy... – Mam trzydzieści pięć lat. W trakcie służby zobaczyłem sporo świata i zgromadziłem pokaźny majątek. Dla takiego starszego oficera jak ja zostało w armii niewiele wyzwań. Nadeszła pora, żebym wrócił do domu i spróbował sił, mierząc się z całkiem nowymi wyzwaniami. – W Humberside? Mimowolnie się uśmiechnął.

R

– W Humberside, jakkolwiek dziwne się to wydaje.

– Mnie nie wydaje się dziwne – oświadczyła, wysuwając brodę. Uznał to za interesujące... i odkrywcze. Pomimo dalekich podróży

L c T

najwyraźniej także żywiła szczególny sentyment do rodzinnych stron. – Jak sądzisz, jaką formę przybiorą owe wyzwania rodem z Humberside? – zapytała, nim zdążył odbić piłeczkę.

Dotarli do ekspozycji egipskiej, ramię przy ramieniu. Amfilada niewielkich pomieszczeń, ciągnąca się od głównej sali, wydawała się idealna na zasadzkę. Srebrna gałka laski ze szpadą w dłoni Dela dodawała mu pewności. Ujął Delię za łokieć i pokierował ku pierwszemu z prezentowanych tu wielkich posągów, dwuipółmetrowej Izydzie.

– Obejrzyjmy najpierw posągi w tej sali, wzdłuż jednej, a potem drugiej ściany – powiedział. – Damy tamtym czas, żeby nas znaleźli. Potem zapuścimy się do mniejszych pomieszczeń i zobaczymy, czy skusimy ich do wykonania jakiegoś ruchu. Skinęła głową. Uważnie obejrzała Izydę, a potem przeczytała opis na tabliczce obok posągu.

183

– Co planujesz robić po powrocie do Middleton? – zapytała, kiedy podeszli do kolejnego eksponatu. Wargi mu zadrgały. – Minęłaś się z powołaniem. Powinnaś prowadzić przesłuchania. – Wnoszę z tego, że nie znasz odpowiedzi – stwierdziła, z wyższością unosząc brwi. – Nie w pełni. Od jakiegoś czasu rozważałem złożenie rezygnacji, nie sięgałem jednak myślą dalej niż mój powrót do Middleton. Później wynikła ta misja i w jej ramach odszedłem z armii. Zatem nie, nie mam jeszcze

R

sprecyzowanych planów na przyszłość, po tym jak wrócę do domu. – Ale sama posiadłość należy do ciebie? – Spojrzała na niego. – Delborough Hall, gdzie mieszkają twoje ciotki?

L c T

– Tak. – Poprowadził ją dalej. – Pod moją nieobecność zajmowały się domem i majątkiem, mniej więcej od śmierci mojego ojca. Jednakże z ich listów wnioskuję, że czekają z utęsknieniem, żebym przejął ster, co trochę mnie dziwi.

– Rzeczywiście. Sprawowały tam rządy od dziesięcioleci. Mogłyby nie zechcieć oddać władzy.

– Wygląda na to, że teraz, po nastaniu pokoju, marzą im się podróże w te wszystkie miejsca, których nie mogły odwiedzić z powodu wojen. – Na ile je pamiętam – powiedziała z uśmiechem – znajdą wielką przyjemność w dręczeniu jakiegoś biednego przewodnika. Na myśl o tym także się uśmiechnął. Dotarli do końca głównej sali. Kiedy Del spojrzał w kierunku, z którego przyszli,

zobaczył

kilka

innych

osób,

w

tym

niewyglądających na miłośników starożytnych posągów.

184

dwóch

mężczyzn,

– Chyba zyskaliśmy dwóch obserwatorów – zwrócił się do Delii. – Niestety, nie są to członkowie kultu. – Mogą jednak... jak to się mówi? Przeprowadzać dla nich zwiad? Mogą? – Niewykluczone. Wróćmy tą stroną. Miniemy ich po drodze, a potem skręcimy do pierwszej sali po prawej. Skinęła głową i posłusznie sunęła u jego boku, kiedy przechadzali się po pomieszczeniu, zatrzymując się przy kolejnych posągach, żeby podziwiać je i wymieniać komentarze. Kiedy z głównej sali przeszli do mniejszych, na nowo podjęła przesłuchanie.

R

– Nie wydajesz mi się typem ziemianina. – Zerknęła na niego. – W każdym razie nie takim, którego zadowoli samo gospodarzenie na roli. Święta racja.

L c T

– Myślałem o zainwestowaniu w produkcję, skoro Kingston jest tak blisko, a York i Leeds niewiele dalej. W co konkretnie, jeszcze nie wiem. – Spojrzał na nią.

Może w wyrób tkanin? Zwiesiła głowę.

– Wokół Leeds rozlokowało się sporo wytwórni. Zastanawiałam się już, czy znajdzie się tam rynek na bawełnę. –I jedwab.

– Prawdę mówiąc, wiele mieszanek jedwabiu z bawełną ma całkiem pokaźną wartość rynkową. – Jej spódnice zaszeleściły, kiedy przystanęła przy gablocie, gdzie eksponowano fragmenty ceramiki. – Nadal nas śledzą? – Tak. A nawet się zbliżają. – Hmm. Z drugiej strony, te sale są mniejsze. – Fakt. 185

Kontynuowali zwiedzanie, a dwaj mężczyźni wytrwale podążali za nimi, dość blisko, by mieć ich na oku, lecz nie na tyle, żeby stwarzać fizyczne zagrożenie. Wyglądało na to, że zamierzają ograniczyć się do obserwacji, nie dając Delowi okazji do zareagowania. Czy chodziło o to, że grożące im potencjalnie niebezpieczeństwo wzmacniało jego opiekuńczość, czy też odpowiedzialność ponosiła swobodna nonszalancja jej wypowiedzi lub może, bardziej przyziemnie, okoliczność, iż pozostawał dotkliwie świadom Delii, świadom tego ciała, które minionej nocy godzinami brał w posiadanie, a które teraz zdawało się tak nieuchwytne, na

R

pozór znajdujące się na wyciągnięcie ręki, a mimo to poza jego zasięgiem – tego nie wiedział, lecz jej niepodatność, niewrażliwość na to, że był tak blisko, tuż przy jej boku, dotykały Dela do żywego, z chwili na chwilę coraz boleśniej.

L c T

Na tyle silnie, że celowo otarł się dłonią o jej pierś, kiedy splatał jej ramię ze swoim.

Wychwycił u niej delikatne drżenie, minimalne zachwianie rytmu oddechu, wszelako jej pogodny uśmiech nie zmienił się ani na jotę. Chwilę później entuzjazmowała się jakimś starym zwojem. Skoro raz zaczął, nie potrafił przestać. Coś w nim interpretowało jako wyzwanie niechęć Delii do okazania, iż jest zmysłowo świadoma jego obecności, nawet jeśli racjonalna część umysłu podpowiadała mu, że powinien się z tego cieszyć. Prowadząc ją w głąb labiryntu mniejszych pomieszczeń wokół głównej sali, oparł dłoń u dołu jej pleców. Wstrzymała oddech. Kiedy spróbowała się odsunąć, postąpił za nią, a jego dłoń przesunęła się w górę i zaraz wróciła na swoje miejsce. Delia zaczerpnęła powietrza, spięta i skrępowana, po tern zaś spojrzała nań ostro, choć zarazem ostrożnie.

186

To nie ostrożności pragnął. Kiedy zatrzymała się przed kolejną gablotą i z zaangażowaniem wpatrzyła w eksponat, uwolnił rękę splecioną z jej przedramieniem i przemieścił się za Delię, przesuwając dłoń z jej talii na biodro, a potem dalej. Stał za nią, obserwując jej odbicie w szybie, i delikatnie pieścił krągłość jej pośladka. Tym razem zaczerpnęła powietrza zdecydowanie głośniej, przygryzła dolną wargę, a potem podniosła wzrok i spojrzała na niego groźnie. Jej piersi wyraźnie nabrzmiały. Zerknęła na drugi kraniec sali, gdzie ich obserwatorzy udawali, że z uwagą studiują tabliczkę na ścianie, a potem odwróciła się do Dela. – Co robisz? – syknęła.

R

Ton jej głosu zabrzmiał dla uszu Dela niczym muzyka. Już nie była tak

L c T

nieporuszona. Spojrzał na nią z udawanym zdumieniem. – Ja? Nic.

– Nic? – Zmrużyła oczy i szturchnęła go w pierś. Kiedy odstąpił, minęła go i gniewnie ruszyła ku kolejnym otwartym drzwiom, jednocześnie szepcąc z irytacją przez ramię: – Okoliczność, że minionej nocy straciłam głowę, nie znaczy jeszcze, że zamierzam... – Przyznać to?

Posłała mu rozjuszone spojrzenie, gdy się zbliżył. – Przyznać co? I w jaki sposób?

Zatrzymał się tuż za progiem. Pomieszczenie było w zasadzie nieco większą wnęką; prowadziły tu tylko jedne drzwi, te za plecami Dela. – Przyznać – odparł, patrząc znów na nią – że przekształciłaś się w istną hurysę, a także, że czerpałaś przyjemność ze wszystkiego, co ci robiłem. –Hurysę?! Nonsens! – Wierz mi, rozpoznam hurysę, kiedy mam ją pod sobą. 187

Zatchnęła się ze wzburzenia. – A co z tobą, z tym, co ja ci robiłam? – Chcesz, żebym to przyznał? – Dlaczego nie? Skoro tego samego oczekujesz ode mnie? Przyglądał się jej przez chwilę, po czym skinął głową. – Dobrze. – Co dobrze? – zapytała, marszcząc brwi. Sięgnął do tyłu i zamknął drzwi salki. Jej oczy gwałtownie się zaokrągliły. – Co robisz?

R

Chwycił Delię za ręce, cofnął się, opierając się plecami o drzwi, i porywczo przyciągnął ją ku sobie. Nachylił głowę, zaglądając jej w oczy.

L c T

– Spełniam twoje życzenie: przyznaję, jak wielką przyjemność sprawiło mi bycie w tobie.

Pocałował ją... i od razu opadły z niej wszelkie pozory. Rozchyliła wargi pod naporem jego ust, momentalnie się poddając. Zapraszała, zachęcała; zdawało się, że wepchnął ich oboje wprost w płomienie, które trawiły ich minionej nocy.

Otrzymał swoją odpowiedź, praktycznie natychmiast. Jedynie udawała obojętność, to odkrycie stanowiło balsam na jego prymitywną męską duszę. Mimo to nie umiał się oprzeć pokusie pogłębienia pocałunku. Przekrzywił głowę, by wziąć więcej, domagać się więcej. Szczodrze napełnił dłonie jej krągłościami, przygarnął ją do siebie, napierając na nią biodrami, poczuł, jak Delia zanurza ręce w jego włosach, jak się roztapia... Gwałtownie wziął się w garść i oderwał od jej ust, oszołomiony, że w tak krótkim czasie zdołała zwabić go tak daleko, tak mocno opleść swą zmysłową siecią. 188

Zaiste, hurysa. Dzięki Bogu nie wiedziała, do jakiego stopnia uległ jej czarowi. Delia zamrugała odurzona. Wargi jej pulsowały, skóra płonęła. Pragnęła... Raptem przypomniała sobie, gdzie się znajdują. Gdy zamknął dłonie na jej pośladkach, spróbowała się wywinąć – i wstrzymała oddech, czując napór jego erekcji. Odrobinę jej ulżyło, kiedy zaklął przez zęby, a potem ją puścił. Nadal jednak była zszokowana.

R

– Nie waż się zrobić czegoś takiego ponownie! Nie w miejscu publicznym! Uniósł brew w szalenie irytujący sposób.

L c T

– Dlaczego nie? – Na jego usta zabłąkał się delikatny uśmiech. – Podobało ci się.

– Nie w tym rzecz!

Wzburzenie ogarnęło ją aż po czubki palców u stóp. Tych samych palców, które zaledwie kilka chwil wcześniej kuliła w podnieceniu. I właśnie w tym tkwiło sedno sprawy. Najwyraźniej nie mogła sobie ufać – ufać temu krnąbrnemu, rozpustnemu wewnętrznemu „ja", wedle jego słów podobnemu hurysie – w kwestii tego, że będzie przestrzegać jakichkolwiek społecznie akceptowalnych granic. Nie, kiedy chodziło o niego. Nie wtedy, gdy jej dotykał, gdy ją całował. Z chęcią by się powachlowała, był jednak środek zimy, a mufka nieszczególnie nadawała się do tego celu. Zaciskając zęby, usiłowała spiorunować Dela wzrokiem. Jedynie czarująco się uśmiechnął, odstąpił na bok i otworzył drzwi. – Kontynuujemy zwiedzanie? 189

Zdobyła się tylko na to, żeby z uniesioną dumnie głową przestąpić próg, wracając do poprzedniej sali. Ich obserwatorzy nadal tam byli; pojawienie się Delii przerwało ich pospieszną naradę. Ignorując obu mężczyzn, poszła dalej. Zakończyli obchód ekspozycji egipskiej, a potem Delia nalegała, żeby odwiedzili także sale poświęcone Etruskom, co dało jej czas na ochłonięcie, natomiast w żaden sposób nie popchnęło do przodu ich sprawy. Obserwatorzy ani myśleli się do nich zbliżać.

R

Zawiedzeni, opuścili muzeum. Tony'ego i Gervase'a spostrzegli dopiero, kiedy ci dwaj kilka chwil później wyszli za nimi.

– No cóż – powiedziała, sadowiąc się w przywołanej przez Dela dorożce. – Nic nie zyskaliśmy.

L c T

Usiadł obok niej ze znaczącym, pełnym samozadowolenia uśmiechem. Zesztywniała w oczekiwaniu, ale on poprzestał na wyglądaniu przez okno, kiedy dorożka wiozła ich z powrotem do Grillona. Jednakże znaczący uśmiech nie zniknął z jego twarzy. W hotelu udali się oboje do apartamentu, gdzie wkrótce dołączyli do nich Tony i Gervase.

– Tamci dwaj obserwują hotel z głębi ulicy – powiedział Gervase. – Przemieszczają się, lecz nie oddalają zanadto.

– Ani chybi pracują dla Czarnej Kobry. – Del się skrzywił. – Niestety atak na nich raczej nie przyniesie nam korzyści. Podobnie jak ich poprzednicy, nie będą nic wiedzieć. – Najlepsze, co możemy zrobić, to śledzić ich dziś wieczór w nadziei na to, że namierzymy człowieka, któremu złożą raport. – Tony odwrócił się, kiedy otwarły się drzwi. – Ach, lunch. 190

Zasiedli do posiłku. Delia zachowywała rezerwę; nawet ona słyszała ostrzegawczą nutę w swoim głosie. Tony i Gervase nie potrafili jej zinterpretować, nie miało to wszakże znaczenia – adresat ostrzeżenia wiedział, o co chodzi. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, z oczu Dela wyczytała, że usłyszał przesłanie głośno i wyraźnie, jednak, ku jej irytacji, niewiele sobie z niego robił. Gdy po skończonym posiłku i uzgodnieniu planów na popołudnie oni dwoje opuszczali apartament w drodze na następny wypad – wizytę w księgarni Hatchards. kiedy to znów mieli nad nimi czuwać Tony i Gervase –

R

Del, przepuszczając ją przez drzwi, pozwolił sobie na dłużej oprzeć dłoń na jej plecach na wysokości talii.

Postanowiła go zignorować. A także reakcje, jakie w niej wywoływał. Z

L c T

dumnie uniesioną głową skierowała się ku schodom.

Księgarnia Hatchards znajdowała się niedaleko. Pamiętając o pozorach, jakie chcieli stworzyć, na ulicy Delia ujęła go pod ramię. Spacerowym krokiem powędrowali Albemarle Street w kierunku Piccadilly. Bynajmniej się nie rozpogodziło. Niebo zasnuwały ciężkie, stalowo–szare chmury, a kąśliwy wiatr niósł zapowiedź śniegu, choć jak dotąd nie spadł ani jeden płatek. Delia na wszelki wypadek wzięła ze sobą parasol; jej plan nie uwzględniał przemoknięcia do suchej nitki.

Kiedy Del otworzył drzwi księgarni, nad ich głowami rozbrzmiał dzwonek. Delia weszła pierwsza, on tuż za nią. – Sądzisz, że przyjdą tu za nami? – szepnęła. Zatrzymali się, oglądając wnętrze sklepu, zastawione pełnymi książek regalami; wąskie przejścia między nimi wiodły w głąb pomieszczenia. Niemała liczba klientów krążyła wte i wewte, przepatrując półki i przepraszając się nawzajem, żeby przejść. 191

– Na ich miejscu zostałbym na ulicy na czatach – odparł Del. – Jest tu tylko jedno wejście dla klientów. Mimo wszystko warto spróbować, a nuż zwabimy ich do środka. Wybierz dział. Zaszyjemy się w nim i zobaczymy, co się wydarzy. – Poeci. – Ruszyła trzecim przejściem. Posłał jej szczególne spojrzenie, lecz podążył za nią. – Czytałeś kiedyś Byrona? – zapytała. – Nie. To nie w moim stylu. Obejrzała się nań przez ramię.

R

– Mógłbyś się zdziwić. Wędrówki Childe Harolda są całkiem... awanturnicze.

Ograniczył się do kolejnego wymownego spojrzenia.

L c T

Uśmiechnęła się i znów odwróciła do niego plecami.

Spędzili trochę czasu, wałęsając się między regałami i pozorując zainteresowanie tym lub owym tytułem, gdy faktycznie Del z uwagą przyglądał się innym osobom wędrującym cicho po księgarni. Sklep ani chybi przypadłby do gustu potencjalnemu skrytobójcy. Nietrudno zaskoczyć osobę pochłoniętą przeglądaniem książek. Jednakże Del nabierał coraz większego przekonania, że śledzących ich mężczyzn najęto wyłącznie do prowadzenia obserwacji. A to go martwiło.

Gdzie się podziewał Czarna Kobra i jego zabójcy? Delowi nie chciało się wierzyć, że w Anglii nie było członków kultu wspierających swego nikczemnego pana. Pomijając wszystko inne, ów pan był zbyt przezorny, żeby nie przywieźć ze sobą tylu ludzi, ilu by tylko zdołał. Miał zaś wiele dni, jeśli nie tygodni, na zgromadzenie sił.

192

Zaabsorbowany spekulacjami i zarazem czujnie przepatrujący otoczenie, Del nie spostrzegł niebezpieczeństwa tuż przed swym nosem. Podobnie jak on, Delia nie zrobiła tego celowo. Miała się właśnie prześlizgnąć obok starszego dżentelmena, kiedy ów odwrócił się, blokując wąskie przejście, a następnie, nie patrząc przed siebie, ruszył w ich stronę. Delia przystanęła gwałtownie. Dżentelmen, który najwyraźniej w ogóle ich dwojga nie słyszał, drgnął, spostrzegłszy ich tak blisko, i z zaskoczenia nie zatrzymał się do razu, zmuszając Delię do wykonania pospiesznego kroku w tył.

R

W efekcie rozkosznie naparła pośladkami na lędźwie Dela.

Moment później, gdy za sprawą jego nieuniknionej reakcji uzmysłowiła sobie problem, spróbowała przesunąć się w bok i udało jej się dodatkowo

L c T

pogorszyć sprawę. Tłumiąc przekleństwo, Del oparł dłonie na jej barkach i zmusił się, żeby od niej odstąpić.

Starszy dżentelmen, nieświadom niczego, przepraszając wylewnie i nieporadnie usiłując się ukłonić, przecisnął się obok nich. Delia odwróciła się do Dela i przyszpiliła go oskarżycielskim spojrzeniem.

Mrużąc oczy, postąpił ku niej.

Usiłowała się wymknąć. Ciężko wsparł rękę o półkę ponad jej ramieniem i zamknął Delię w potrzasku. Oparty o regał obok niej osłaniał ją swym ciałem przed każdym, kto wszedłby w to przejście. W tej chwili znajdowali się tu sami. Wszystkie te detale zdążyła już odnotować. Nachylił się ku niej, gdy mierzyła go zagniewanym spojrzeniem. – To nie była moja wina, nawet w najmniejszym stopniu – powiedział.

193

Zacisnęła usta w wąską kreskę. Zajrzała mu w oczy, a potem szerzej otworzyła własne. Wstrzymała oddech. Popatrzyła na jego wargi. – Ani się waż mnie pocałować. Nie tutaj. Po części protest, po części rozkaz, po części błaganie. Na moment wszystko wokół nich zamarło. Powietrze zdawało się tak naelektryzowane, że jeszcze trochę, a byłoby słychać trzaski. Jej piersi wznosiły się i opadały. Popatrzył na te kuszące wzgórki, zanim, w sposób nieunikniony, jego wzrok powędrował ku jej wargom. Przekonał się, że drżą. Zajrzał w jej oczy i zdał sobie sprawę, że jest... nie

R

mniej od niego pobudzona, równie skłonna ulec pokusie.

Zarazem bała się, nie Dela, lecz tego, co mogłoby się stać – co się stanie – jeśli...

L c T

– Nie – powiedział. – Nie tutaj.

Wyprostował się, a ona łapczywie zaczerpnęła powietrza. Później posłała mu spojrzenie, w którym czaiła się wściekłość. – Dobrze.

Sztywno wyprostowana, zupełnie niepotrzebnie otrzepała spódnice, a potem, z nosem w górze, ruszyła przodem.

Podążył za nią, w odległości na tyle dużej, by mógł podziwiać widok przed sobą, kiedy wracali długim przejściem.

Widok ów w najmniejszym stopniu nie ukoił jego bolesnego niezaspokojenia, jednakże nastrój znacząco poprawiła Delowi świadomość, że w następstwie ich pocałunku w muzeum – oraz zawartej w nim, jak dotąd niespełnionej obietnicy – Delia jest dokładnie tak samo jak on udręczona, podenerwowana i trawiona pożądaniem. Kiedy znaleźli się na dworze i drzwi sklepu zamknęły się za nimi, Del nadal wyczuwał między nimi naelektryzowaną atmosferę. Stali na Piccadilly 194

popołudniową porą, nie zdziwiło go zatem, kiedy Delia wyprostowała się i, z rozkojarzeniem spoglądając w głąb ulicy, powiedziała: – Bez sensu byłoby zmarnować całe popołudnie. Przypuszczam, że nadal nas obserwują. Może damy im sposobność, której nie zdołają się oprzeć? – To znaczy? Delia przywołała się do porządku, starając się skoncentrować na jego misji i celu, który powinni teraz realizować, zamiast na tym, co mogliby robić, gdyby wrócili do hotelu. Jej puls nadal szalał, serce tłukło się w piersi, jednakże, pomijając inne

R

aspekty, należało wziąć pod uwagę obecność Tony'ego i Gervase'a. Nie widziała ich, lecz bez wątpienia znajdowali się w pobliżu, obserwując i czekając.

L c T

– Co powiesz na Green Park? – Odwróciła się, spoglądając tam, gdzie kawałek dalej nad trotuarem Piccadilly zwieszały się bezlistne gałęzie drzew. – Nie sądzę, żeby przy tej pogodzie wiele bon przewietrzało swoich podopiecznych.

Popatrzyła na Dela, pytająco unosząc brew. Zawahał się, a potem, jakby z wielką niechęcią, skinął głową. Zaofiarował jej ramię. Uzbroiła się wewnętrznie, przyjęła je i pozwoliła mu się poprowadzić ruchliwą ulicą. Chmurzyło się coraz bardziej i, zgodnie z przewidywaniami Delii, pod wielkimi drzewami w parku przechadzało się niewielu spacerowiczów. Garstka pokojówek i guwernantek przywoływała właśnie brzdące oraz nieco starsze dzieci, żeby zabrać je do domu. Do ciepłych palenisk i wygody, gdzie nie dosięgnie ich nadciągający lodowaty deszcz. Delia odmawiała w duchu dziękczynne modły za swoją grubą pelisę. Dreszcze, które starała się stłumić, nie brały się z zimna. Niewątpliwie ich 195

śledzono, tym razem w bardziej konkretnych zamiarach – aczkolwiek w tej drugiej kwestii mogła ponosić ją wyobraźnia. Spojrzała na Dela. – Przybyło ich, zgadza się? Skinął głową z zaciętą, lecz spokojną twarzą. – Jest przynajmniej trzech, moim zdaniem więcej. – To dobrze, prawda? – zapytała po kilku krokach. Del nie był pewien, czy się z nią zgadza. – To chcieliśmy osiągnąć. Sprowokować członków kultu do ataku. Tyle że żywił już jedynie nikłą

R

nadzieję na to, iż śledzą ich członkowie kultu. Przy tym, co ważniejsze, miał u boku Delię, a to stało w sprzeczności z jego zasadami.

Im bardziej zagłębiali się w park, tym mocniej czuł się rozdarty.

L c T

Rozsądek nakazywał mu ująć Delię pod ramię i szybko odprowadzić do bezpiecznego hotelu, podczas wewnętrzny głos argumentował, że nadarza się okazja do skorzystania z której obligowała go misja – żeby nawiązać walkę z siłami wroga i zredukować ich liczebność. Do tego sprowadzała się jego rola wabika.

W dodatku Delia stawiłaby zażarty opór, gdyby spróbował odsunąć ją od akcji, którą sama zainspirowała.

Zwolnili kroku, niemniej jeśli chcieli nakłonić tamtych do ataku, musieli skutecznie pozorować obojętność na otoczenie. Zarazem zbliżali się już do skraju parku, a ich ogon nadal zachowywał dystans. – Co robimy? – zapytała. – Wracamy tą samą drogą? Odtworzył w myślach mijane tereny i skrzywił się z niechęcią. – Zbyt wiele otwartych przestrzeni. Obawiają się, że ktoś zobaczy zdarzenie i pospieszy nam z pomocą. Na Piccadilly nadal jest sporo przechodniów. Wystarczyłoby, żeby któryś zerknął w głąb parku. 196

– W takim razie idźmy dalej, do St. James's Park. – Machnęła przed siebie zwiniętym parasolem. – Sporo tam zarośli, a z kolei mniej ludzi niż tutaj. Nie mówiąc już o osobach, które potencjalnie mogłyby im pomóc. Przy gasnącym świetle dnia i pogarszającej się pogodzie po St. James's Park kręcili się raczej kieszonkowcy i inne rzezimieszki niż praworządni obywatele. Del zacisnął szczęki. Nie podobało mu się to, jednak... Skinął sztywno głową i poprowadził Delię dalej. Opuścili Green Park, przecięli koniec wyludnionej The Mail i wolnym krokiem, z rzucającą się w oczy nonszalancją, zagłębili się w gąszcz St. James's Park.

R

Gdy wokół nich zamknęły się zarośla, wszystkie zmysły Dela natychmiast się wyostrzyły.

L c T

U jego boku Delia także się spięła, podobnie jak on nasłuchując czujnie i lustrując otoczenie.

– Tony i Gervase będą w pobliżu – szepnął pocieszająco.

Skinęła głową, przyjmując te słowa do wiadomości, ale nic nie odrzekła. Atak, który nastąpił wkrótce potem, mógł się potencjalnie okazać groźniejszy, niż Del przewidywał. Przechadzali się, na pozór beztroscy, trawiastą alejką, zdolną pomieścić trzy idące obok siebie osoby, kiedy z krzaków przed nimi wyłoniło się trzech opryszków, zagradzając im drogę. Ruch z tyłu poinformował Dela, że również za nimi pojawili się napastnicy. Chwycił Delię za ramię i pociągnął za siebie, zarazem odwracając się tak, aby stanęli oboje plecami do szerokiego pnia drzewa. Drogę odwrotu odcinało im dwóch kolejnych mężczyzn. Na tym akurat odcinku drzewa i krzewy wzdłuż ścieżki rosły zbyt gęsto, żeby dało się przez nie łatwo przedrzeć.

197

Przeciwnicy wybrali przyzwoite miejsce na zasadzkę, jednakże byli to bez wyjątku Anglicy. Del zaklął w duchu, z cichym kliknięciem poluzowując ukryte w lasce ostrze. Trzech napastników ruszyło ku nim, dwóch z jednej, jeden z drugiej strony, tak że na każdym końcu niedługiego odcinka ścieżki pozostał strażnik. Del zamaszyście dobył szpady. Cofnął się, przypierając Delię do drzewa, i skinął na tamtych. – No, chodźcie. Zawahali się na widok ostrza. Sami mieli już w rękach noże. Wymienili między sobą spojrzenia, a potem znów popatrzyli na niego. I przypuścili skoncentrowany atak.

R

Walka była szybka i zaciekła, niemniej Del bywał już w trudniejszych, bardziej niebezpiecznych sytuacjach.

L c T

Aczkolwiek nigdy nie zdarzyło mu się walczyć, mając u boku szaloną kobietę uzbrojoną w parasol.

Powinien był to przewidzieć. Mogłaby chociaż kryć się za jego plecami, a tymczasem wychynęła zza Dela i stanęła obok, dźgając parasolem każdego napastnika, który znalazł się w jej polu rażenia.

Jej aktywny udział w potyczce, jak również furia, z jaką wywijała swą bronią, zbiły mężczyzn z tropu.

Zanim sytuacja nabrała rumieńców i dwaj pełniący straż bandyci zdążyli pomyśleć o włączeniu się do walki, z krzaków wyłonili się cicho Tony i Gervase i strażnicy padli tam, gdzie stali. Pozostali trzej napastnicy zdali sobie raptem sprawę, że to nie oni zastawili pułapkę, ale sami w takową wpadli. Na ucieczkę było już wszakże za późno. Tony, Gervase i Del pokonali opryszków z bezwzględną skutecznością, czyniąc użytek raczej z pięści niż ostrzy. 198

Potem nastała cisza, zakłócana jedynie przez ich oddechy. W pogłębiającym się mroku szybko zapadającego zmierzchu przeciągnęli pięciu mężczyzn w jedno miejsce, sadzając ich w rzędzie na trawie, opartych jeden o drugiego. Żaden nie wydawał się zdolny do podjęcia próby ucieczki. Mężczyźni byli nadal zamroczeni, niemniej słuch mieli sprawny. – Kto was nasłał? – rozpoczął przesłuchanie Gervase. Za sprawą krótkich, ostrych pytań, rzucanych przez każde z ich grona – Delia, oczywiście, również się włączyła, a jako że wysoki ton jej głosu przyprawiał trzymających się za głowy mężczyzn o grymas, Del pozwolił jej

R

prowadzić ostrzał – rychło wydobyli od napastników oczekiwaną opowieść. Pięciu łotrów najął mężczyzna – podejrzanie opalony Anglik o krótko ściętych, ciemnych włosach – żeby śledzili Delię i Dela, bacznie ich obserwowali i

L c T

skorzystali z ewentualnej okazji, by pochwycić dowolne z nich.

Podobnie jak poprzednio, niedoszli porywacze mieli przyprowadzić jeńca do tawerny, tym razem w podejrzanym zaułku w Tothill Fields. Tony spojrzał na troje towarzyszy i pokręcił głową. – Nie ma sensu tam iść. Będzie tak samo jak minionej nocy. Gervase chrząknął na znak zgody. Zmierzył wzrokiem pięciu siedzących przed nimi opryszków.

– Co z nimi poczniemy?

Podczas gdy Del, Tony i Gervase rozważali korzyści z przekazania napastników władzom, Delia stała z rękoma splecionymi na piersi i chmurnie przyglądała się jeńcom. Wiedzieli, że ich obserwuje; żaden nie odważył się spojrzeć jej w oczy. Wiercili się, nie wydawali się jednak skorzy do ucieczki. Jako że Del i jego rozmówcy właśnie z boleścią dochodzili do konkluzji, że równie dobrze mogą puścić tych pięciu wolno – nie widzieli wielkiego 199

sensu w spędzaniu długich godzin na wyjaśnianiu władzom, dlaczego nieustannie padają ofiarą napaści – spokojne oczekiwanie na decyzję było najrozsądniejszym, co mogli zrobić jeńcy. Delia pomyślała, że takie podejście do sprawy najlepiej ukazuje różnicę między tymi tutaj a tępawymi osiłkami, z którymi mieli do czynienia wczoraj. Ci mężczyźni byli twardsi, bystrzejsi, szybsi – zdecydowanie bardziej niebezpieczni. Należeli do całkiem innego gatunku. – Dobrze. – Del odwrócił się do jeńców. – Możecie...

R

– Poczekaj. – Delia posiała mu znaczące spojrzenie.

Kiedy uniósł brew, choć posłusznie się wstrzymał, skoncentrowała uwagę na mężczyźnie pośrodku grupki. Oceniła, że jest najstarszy, wydawał

L c T

się też najbardziej lotny.

– Zanim czmychniecie z powrotem do swoich nor, po wiedzcie mi: znacie innych wam podobnych? Macie kontakty, które możecie wykorzystać, żeby przekazać ostrzeżenie?

Mężczyzna ze spokojem spojrzał jej w oczy. – Może i tak. Dlaczego?

– Ponieważ musicie zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi. – Delia poczuła na ramieniu dłoń Dela; nieznacznie skinęła głową, lecz mimo to ciągnęła: – Osobnik, który was wynajął... zauważyliście jego opaleniznę. Niedawno przybył z Indii. Służy pewnemu człowiekowi w Indiach, nikczemnikowi, który terroryzuje tamtejsze ziemie, a także morduje i torturuje Anglików, angielskich żołnierzy i cywilów, nawet kobiety i dzieci. – Nie pozwalała mężczyźnie odwrócić wzroku. – Powód, dla którego ów łotr, znany jako Czarna Kobra, posłał swego sługę, by was wynajął, jest taki, że pułkownik – wskazała Dela – oraz trzej jego towarzysze, znajdujący się nadal w drodze do 200

Anglii, przewożą informacje, żeby przekazać je we właściwe ręce w naszym rządzie i tym sposobem pokonać tego potwora. Naturalnie Czarna Kobra nie chce do tego dopuścić, pragnie bowiem nadal zabijać Anglików w Indiach. Przekażcie zatem swoim znajomkom, że jeśli zgodzą się pracować dla jakiegokolwiek człowieka, choćby nawet dżentelmena, który niedawno przybył z Indii, wówczas najprawdopodobniej posłużą jako mięso armatnie dla Czarnej Kobry, przyczyniając się do śmierci kolejnych Anglików. W trakcie wypowiedzi Delii pięciu opryszków wierciło się coraz bardziej niespokojnie. Kiedy skończyła, mężczyzna pośrodku wymienił spojrzenia z

R

kompanami, a później podniósł na nią wzrok i skinął głową. –

Rozpuścimy

obcokrajowców. – Dobrze.

wieści.

Niewielu

naszych

L c T

pochwala

pracę

dla

– Zna któryś Gallaghera? – zapytał Tony. – Na tyle, żeby przekazać mu wiadomość?

Przez chwilę jeńcy spoglądali nań nieufnie.

– Może i mógłbym coś przekazać – odezwał się w końcu przywódca. – Powiedz mu, że Torrington przesyła wyrazy uszanowania, a Dearne także bierze udział w tej hecy, tyle że poza Londynem. Powtórz mu wszystko, co powiedziała wam ta pani. Gallagher zrozumie. Postawa opryszków uległa zasadniczej zmianie – z przeciwników stali się niemalże sojusznikami. Ich przywódca z większym zdecydowaniem kiwnął głową. – Tak zrobię. Zaczął się podnosić, wstrzymał się jednak i spojrzał na Dela. Ten skinął głową.

201

– Idźcie. A jeśli macie w żyłach choć kroplę angielskiej krwi, rozpowiedzcie o tej sprawie. Potakując, mężczyźni ociężale pozbierali się z ziemi, zawahali, pokłonili niezdarnie Delii, a potem oddalili się chwiejnym krokiem na południe, w kierunku pobliskiej dzielnicy ruder. – No cóż, nie była to taka zupełna porażka – podsumował Gervase. Zwrócił oczy na Delię, a jego spojrzenie nabrało twardości. – Aczkolwiek na przyszłość nie zaszkodziłoby, gdybyś łaskawie zgodziła się pozostawić walkę nam. Nie nazwałbym parasola skuteczną bronią.

R

Delia wolno uniosła brwi, a potem wyciągnęła przed siebie trzymany nadal w ręku parasol i obejrzała go z aprobatą.

– Pragnę was poinformować, że jest to najnowszy opatentowany model.

L c T

Ma stalowy trzonek, stalowy szkielet i mechanizm oraz, co najważniejsze, stalowe zakończenie. – Zaprezentowała im szpikulec na końcu parasola. – Wyśmienicie nadaje się na broń dla damy w nagłej potrzebie. Gdybyście spytali mężczyznę z chustą w czerwone kropki na szyi, powiedziałby wam, że dźgnięcie stalowym szpikulcem zniechęciło go do zbliżania się do mnie. – Owszem, rzecz jednak w tym, że jesteś damą – perswadował Tony – i masz do obrony nas, trzech dżentelmenów, kiedy zaś... – Wchodzę wam w drogę?

– Nie to chciałem powiedzieć. Kiedy angażujesz się w akcję – podjął ostrożnie Tony – ogromnie nas to rozprasza. – To wasz punkt widzenia – sprzeciwiła się Delia. – Dla mnie natomiast całkowicie nie do zaakceptowania byłoby potulne kulenie się za wami na wzór jakiejś bezbronnej ciamajdy, podczas gdy w rzeczywistości, czego właśnie dowiodłam, potrafię was skutecznie wspomóc.

202

– Jej oczy pociemniały. – Przypomnę wam, panowie, że nie z własnej woli stałam się częścią tego przedsięwzięcia. Skoro jednak tak się już zdarzyło, to jeśli sądzicie, że należę do kobiet, które będą się chować za waszymi plecami, pozostawiając całą walkę wam, powinniście zweryfikować przekonania. Uniosła dumnie głowę i odwróciła się, z ukosa spoglądając na Dela. Przygryzł wargę i zmilczał. Tamci dwaj niepotrzebnie strzępili sobie język. Delia prychnęła, a następnie popatrzyła na zasnute ciemnoszarymi chmurami niebo. – Wracajmy do hotelu.

R

Z nosem w górze ruszyła przodem, kołysząc wyzywająco parasolem. Skwaszony, wewnętrznie zbuntowany, świadom jednak, że sprawa jest

L c T

stracona, Del znalazł się wkrótce u jej boku. Tony i Gervase trzymali się z tyłu. 14 grudnia Hotel Grillon

Delia dotarła do swej sypialni w nieszczególnie radosnym nastroju. – Mogliby przynajmniej uznać mój wkład – wymamrotała, zdejmując rękawiczki, a potem mocując się z pelisą. – Przyznać, że miałam świetny pomysł, mówiąc tym mężczyznom o Czarnej Kobrze i przy odrobinie szczęścia odcinając w ten sposób łajdakowi dostęp do miejscowych najemników. Ale nie. Musieli ględzić o tym, że nie omdlewałam, jak przystało na damę z towarzystwa. Czuła się nimi trzema zdegustowana. Chociaż na korzyść Dela przemawiał fakt, że się nie odezwał. Nie, żeby nie zgadzał się z tamtymi. Wiedziała doskonale, że podzielał ich pogląd.

203

Prychnęła. Przewiesiła pelisę przez krzesło i ruszyła do komody z rękawiczkami w dłoni. Otworzyła górną szufladę, zamierzając je do niej wrzucić. Zawahała się. Jej chustki do nosa znajdowały się w nieładzie. Marszcząc brwi, wysunęła szufladę poniżej. Jej szale były skotłowane. Szybkie oględziny toaletki i szafy potwierdziły jej podejrzenia. Podniosła wzrok, kiedy otwarły się drzwi. Weszła Bess, niosąc jakieś pakunki. – Wróciła pani.

R

– Jak widać. Były jakieś nieoczekiwane wizyty? – Nie. Dlaczego? Delia raz jeszcze rozejrzała się po pokoju.

L c T

– Nie mam całkowitej pewności, wydaje mi się jednak, że ktoś szperał w moich rzeczach.

– Co takiego? – Bess się najeżyła. – Z naszej kompanii do apartamentu zaglądał po pani wyjściu jedynie Sangay, ten chłopiec pułkownika. Szukał jego rękawiczek.

Ale spędziłam większą część popołudnia w mieście, kupując rzeczy, których pani sobie życzyła. – Uniosła pakunki. Delia się skrzywiła. – Nie wydaje mi się, żeby coś zginęło. – Spojrzała na toaletkę. – Moje szczotki do włosów ze srebrną okładziną nadal tu są, podobnie jak cała biżuteria, tak więc nie był to złodziej. – Westchnęła. – Mniejsza z tym. – Popatrzyła na pakunki. – Zobaczmy, co udało ci się dostać.

204

Rozdział 7 14 grudnia Hotel Grillon Spokojna o to, że w nadchodzących dniach będzie miała co na siebie włożyć, Delia dołączyła do trzech mężczyzn w bawialni apartamentu, żeby zjeść z nimi obiad. Tony i Gervase dopiero co przyszli. Wymienili skinienia głowy i zasiedli do stołu, tak więc Cobby i Janay mogli podać pierwsze danie: delikatny rosół z kurczaka z kluseczkami.

R

Przy zupie milczeli. Między nimi falowało napięcie

– Delia prezentowała pewną oziębłość, której Del ostentacyjnie nie zauważał. Co do Tony'ego i Gervase'a – nie mniej niż Del niepokoili się

L c T

postępami misji; z ich twarzy Delia czytała narastającą frustrację. – Nie przyuważyliśmy nikogo, kto nie byłby Anglikiem – odezwał się Gervase, kiedy odłożyli łyżki.

– Nie widzieliśmy nawet mężczyzny, który wynajął tych łotrów – prychnął Tony.

– Z opisów wynika, że to Larkins – powiedział Del. – Człowiek Ferrara? Zastanawiam się – podjął Tony, kiedy Del potaknął – czy coś by nam dało obserwowanie samego Ferrara. – Najpierw musielibyśmy go znaleźć – wytknął mu Gervase. – Poleciłem Cobby'emu zapytać u White'a, czy się tam pokazał. – Del się skrzywił. – Powiedzieli, że nie, a jedyny jego adres, jakim dysponują, pochodzi sprzed lat: to pensjonat przy Jermyn Street. Nie zatrzymał się tam, a właściciel nie miał od niego żadnych wiadomości. Gervase wzruszył ramionami. – Skoro Ferrar i tak korzysta z usług Larkinsa, obserwowanie jego samego nic nam nie da. Zresztą, powiązanie Larkinsa z płatnymi 205

rzezimieszkami też nie popchnie naszej sprawy zasadniczo do przodu. – Skinął głową ku Delii. – Przy założeniu, że zdołasz zidentyfikować Larkinsa jako człowieka, który strzelał do Dela w Southampton, możemy go przygwoździć w dowolnej chwili, jeśli wszakże nie uda nam się powiązać jego osoby oraz uprawianego przezeń zabójczego procederu z listem Ferrara, nie mamy nic, co obciążałoby tego ostatniego. – Jeżeli nie dowiedziemy niezbicie, że Larkins działa na bezpośredni rozkaz Ferrara, wówczas Ferrar po prostu wyprze się, że wiedział cokolwiek o poczynaniach swego sługi, bez względu na to, co ten ostatni powie – oświadczył Tony.

R

– W rzeczy samej. A to na Ferrarze nam zależy. – Del odchylił się na oparcie krzesła i przeniósł wzrok z Gervase'a na Tony'ego. – Wypada się

L c T

zastanowić, czy nasz dalszy pobyt w mieście ma jakikolwiek sens. Pojawili się Cobby i Janay z kolejnym daniem. Dyskusja ustała, kiedy ci dwaj sprawnie sprzątali ze stołu i nakładali na talerze mięsiwa z półmisków i warzywa z misy. Spełniwszy swą powinność, słudzy opuścili pokój. – W Londynie jest w bród opryszków, których Larkins może wynająć dla swego pana. – Delia zdecydowała się wyrazić na głos to, co oczywiste. – Nawet jeśli ci dzisiejsi ostrzegą swoich koleżków, Larkins prawdopodobnie nadal znajdzie wystarczająco wielu ludzi, żeby zapewnić nam tu zajęcie przez kilka najbliższych dni.

Del skinął głową. – A mitrężąc tutaj dni i co najwyżej uszczuplając zasoby lokalnych rzezimieszków, dajemy Ferrarowi czas na sprowadzenie członków kultu, zgromadzenie niewielkiej armii wojowników, których użyje tylko wtedy, gdy będzie musiał.

206

– Kiedy zostanie zmuszony przez nas, czy też, co bardziej prawdopodobne, przez trzech pozostałych kurierów, do podjęcia działań z dala od wielkich miast – uzupełnił Tony. – Nawet w dużych miastach, jeśli cel będzie w ruchu, nie wystarczy mu czasu na zwerbowanie pomocników. Wówczas stanie przed koniecznością pchnięcia do walki członków kultu. To jego jedyne mobilne siły. – Tutaj nic nie osiągniemy – odezwał się po chwili milczenia Gervase. – Głosuję za tym, żebyśmy posłali Wolverstone'owi wiadomość i jutro ruszyli do Cambridgeshire.

R

– Popieram. – Tony się wyprostował. – Ruszymy się, a zmusimy go do działania. Ani chybi zorientował się już, że nie zamierzasz dostarczyć listu nikomu w mieście, nie może jednak ryzykować, że przekażesz go dalej. Kiedy

L c T

więc znajdziesz się w drodze, będzie musiał podjąć próbę odbicia listu, taką, której nie zdoła z wyprzedzeniem zaplanować, a do tego celu będzie potrzebował własnych ludzi. Del potaknął.

– Kiedy wyruszymy, jego uwaga skupi się na samej tubie. To jest jego prawdziwy cel, przedmiot pożądania.

– Zgadza się – powiedział Gervase – niemniej jeśli nadarzy się okazja, bez wątpienia weźmie ciebie lub Delię na zakładnika, żeby wymienić was na list. – Pochwycił spojrzenie siedzącej naprzeciw niego kobiety. – Nadal musicie mieć się na baczności. Skinęła głową, nie odezwała się jednak. Przysłuchiwała się, gdy mężczyźni omawiali różne rozwiązania, a potem ustalali plany wyjazdu nazajutrz rano. Del, Delia i ich służba powinni odegrać hałaśliwy spektakl, gwarantujący, że wróg odnotuje wydarzenie i podąży za nimi. – Tuba? – Gervase popatrzył na Dela, unosząc pytająco brew. 207

– Bezpieczna. Kiedy Del nie dodał nic więcej, Tony wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Nasza podróż do Cambridgeshire zapowiada się coraz ciekawiej. Delia z opóźnieniem dodała dwa do dwóch. – Wydaje mi się, że tego popołudnia przeszukano mój pokój. – Spojrzała na Dela. – Nic nie zginęło, lecz może szukali właśnie tuby. – Kto szukał? – Del wbił w nią spojrzenie ciemnych oczu. Znów narosło między nimi napięcie, które wcześniej zdążyło opaść. – Nie wiem, kto. Nie mam nawet pewności, czy czegoś szukano. Ktoś

R

ruszał rzeczy w moich szufladach i buteleczki na toaletce, bez wątpienia suknie w szafie też nie znajdowały się wcześniej w takim nieładzie. Ja ich tak nie zostawiłam, a Bess, moja pokojówka, nigdy by sobie na to nie pozwoliła.

L c T

– Bess tu nie było pod naszą nieobecność? – Oblicze Dela spochmurniało.

– Wysłałam ją po sprawunki. – Delia uniosła brwi. – Nie widziałam powodu, żeby kazać jej pilnować mojego pokoju. Tuby w nim nie ma. Wszyscy troje patrzyli teraz na Dela.

On nadal wpatrywał się w Delię, złorzecząc w duchu, czuł się jednak bezsilny. W końcu odpowiedział na ich nieme pytanie. – Mojego pokoju nie przeszukano.

Na razie. Gdyby podobne zajście miało miejsce, Cobby by to zauważył i powiedział mu. – No cóż. – Tony uniósł szklaneczkę. – Za bardziej owocne jutro. Stuknęli się i wypili. Rozmowa mężczyzn zwróciła się ku kwestiom wojskowym, a następnie wydarzeniom sportowym.

208

Kiedy Cobby wrócił z karafkami, Delia, poirytowana rozdrażnieniem, z jakim znów odnosił się do niej Del, skorzystała z okazji, by przeprosić towarzyszy i udać się na spoczynek, odrzucając propozycję wypicia herbaty i życząc wszystkim dobrej nocy. Podnieśli się, kiedy wstała. – Do zobaczenia rankiem, panowie. – Królewskim gestem skłoniła głowę. Obserwując, jak zamykają się za nią drzwi jej sypialni, Del poczuł, że spływa zeń napięcie. Nie całe wszakże. Z pewnością nie całe. Opadł z powrotem na krzesło i zaangażował się w dyskusję na temat

R

ostatnich bokserskich dokonań. Tak to w każdym razie wyglądało z zewnątrz. W duchu zaś...

Zalazła mu za skórę, aż swędziało, po minionej nocy nawet bardziej. Przy

L c T

tym nie chodziło o zwykłe seksualne swędzenie, które znika, kiedy raz je podrapać. Albo dwa razy.

Wątpił, by trzy lub nawet trzysta zbliżeń z Delią wyleczyło go z tej przypadłości.

Przy niej czuł więcej niż kiedykolwiek wcześniej. Żadna inna kobieta nie działała na niego do tego stopnia. Nic chodziło jedynie o to, że odmawiała wypełniania jego rozkazów, że wzbraniała się przed kryciem się za jego plecami, że uparcie pakowała się w niebezpieczeństwo, kiedy tylko uznała to za konieczne – chociaż wszystkie te elementy podnosiły temperaturę targających Delem emocji. W większości przypadków rozumiał jej argumenty, nawet się z nimi zgadzał, ale... Właśnie owo „ale" było dlań tak niezwykłe, brakło mu doświadczenia w radzeniu sobie z nim, stawianiu mu czoła – a tym bardziej kontrolowaniu go.

209

Nie podobały mu się uczucia, jakie w nim wzbudzała, nie pochwalał ich, oburzał się na nie, złorzeczył – wszystko bez skutku. Miał na jej punkcie obsesję – i w głębi duszy wiedział, dokąd ta obsesja zmierza. Do jakiego punktu go prowadzi. Dopóki jednak wypełniał misję, nie mógł o tym myśleć. Nie mógł zastanawiać się nad tym, co będzie później. W końcu rozmowa ustała. Jego towarzysze ziewnęli i przeciągnęli się; później wszyscy trzej opuścili apartament. Del zatrzymał się przed swoim pokojem, a Tony i Gervase, swobodnie życząc mu dobrej nocy, podążyli dalej do swoich sypialni naprzeciw schodów.

R

Del odprowadził ich wzrokiem, po czym sięgnął do gałki. Zacisnął na niej dłoń, lecz zamarł. Przez, zdawałoby się, nieskończenie długą chwilę

L c T

wpatrywał się w swoją rękę na klamce.

Nie myślał – nawet się nie zastanawiał. Wiedział, że powinien przekręcić gałkę, wejść do pokoju i paść na łóżko.

Nie potrafił sobie przypomnieć, dlaczego.

Mamrocąc przekleństwo, zawrócił i gniewnym krokiem ruszył z powrotem do apartamentu.

Drzwi nie zamknięto jeszcze na klucz. Zrobił to, kiedy wszedł do środka; pokojówka Delii wejdzie do jej sypialni wprost z korytarza. O tej porze Delia powinna być już w łóżku. Zapukał do drzwi sypialni. Oparł się o ościeżnicę i czekał. W końcu się otworzyły. Stanęła w wejściu, spoglądając nań z wyższością, bez zaskoczenia. Włosy miała rozpuszczone, zmierzwione ciemnorude pasma pieszczotliwie

210

opadały jej na ramiona, otulone jedwabną narzutą barwy kości słoniowej, pod którą kryła się pruderyjna biała koszula nocna. Także uszyta z miękkiego, zmysłowego jedwabiu. Za jej plecami Del widział łóżko ze skotłowaną pościelą i wgniecioną poduszką. Faktycznie już się położyła. Mimowolnie ześlizgnął się spojrzeniem w dół, na pełne wzgórki jej piersi i sterczące sutki, a później niżej, pieszcząc wzrokiem jej płaski brzuch i krągłe biodra, by w końcu omieść jej niewiarygodnie długie nogi, podkreślone uroczo przez lgnącą do nich koszulę. Natychmiast boleśnie stwardniał. Cierpiał, pragnąc posiąść skrywana pod jedwabiem tajemnicę.

R

Chwilę trwało, nim zdołał podnieść wzrok z powrotem na jej twarz. Przyglądała mu się chłodno, potem zaś władczo uniosła brwi.

L c T

– Czego chcesz? – spytała bezpośrednim tonem, który ani nie kusił, ani też nie zniechęcał.

– Ciebie – odparł zgodnie z prawdą.

Przez kolejną nieskończenie długą chwilę panowała cisza. Później Del oderwał się od ościeżnicy i postąpił do przodu. Delia zaś cofnęła się, wpuszczając go do środka. Zamknęła za nim drzwi. To było szaleństwo, co jednak miała zrobić? Powiedzieć mu „nie"? Chyba by nie zdołała. Wątpiła, by jej struny głosowe podjęły współpracę przy wygłaszaniu tak wierutnego kłamstwa, kiedy serce dudniło jej w piersi w oczekiwaniu rozkoszy. Gdy się odwróciła, odkryła, że Del na nią czeka. Opasał ją ramieniem w talii i przyciągnął do siebie. Napotkała jego wzrok, akurat kiedy ich ciała się zetknęły. Momentalnie stała się pobudzona, ukryła to jednak, stłamsiła. Oparła ręce na jego barkach.

211

Kuszące ciepło i męska twardość pod jej dłońmi uwodziły, gdy tymczasem on zaglądał jej w oczy, a później omiótł spojrzeniem jej twarz. I zatrzymał je na wargach. Rozchyliła je, biorąc płytki wdech. Nie czuła potrzeby, by coś mówić. Nie oczekiwała też, że on coś powie, wyjaśni. Był światowcem, ona zaś... mogła udawać, że stanowi jego kobiecy odpowiednik. Kiedy znów zajrzał jej w oczy i, po krótkim wahaniu, nachylił głowę, postanowiła, że będzie udawać, iż to wszystko to dla niej nie pierwszyzna. Zamierzała udawać z całą stanowczością, że nie czuje się roztrzęsiona i

R

bliska omdlenia, że serce nie tłucze się szaleńczo w jej piersi, gdy instynktownie podniosła brodę i napotkała jego wargi, zbliżające się właśnie ku jej ustom.

L c T

Pocałował ją, a ona jego. Znajome, a zarazem nowe doświadczenie. Minionej nocy byli zapalczywi, namiętni, pozbawieni hamulców; dziś wyczuwała w nim większą koncentrację, jakby zamierzał pozostać skupiony... na niej.

Na tym, czego od niej chciał.

Co to dokładnie było, nie wiedziała. Przeszył ją dreszcz oczekiwania. Pocałunek stał się bardziej łapczywy i pożądliwy. Wyszła mu naprzeciw, dopasowując własne potrzeby i pragnienia do jego żądań, jego chęci podboju. Działała instynktownie, jako że nigdy nie miała przewodnika. Nie była niewinna, nie w sensie biblijnym, jednakże nigdy wcześniej nie czuła się w ten sposób, nigdy nie doświadczyła tak palącej potrzeby. Nigdy do tego stopnia nie pragnęła mężczyzny. Tak proste; tak skomplikowane. Jej pragnienie stanowiło mozaikę potrzeb i pożądania, a ponieważ tej nocy żadnemu z nich dwojga się nie

212

spieszyło, Del wydawał się kontent z prowadzonej przez nią eksploracji owych potrzeb, owych pragnień, jego. Pozwolił, by go rozebrała. Uśmiechnął się, kiedy mocowała się z jego koszulą, nim w końcu ją z niego zerwała, a potem, gdy materiał wyślizgiwał się z jej palców, wpatrzyła się w zadziwieniu w muskularny bezmiar jego klatki piersiowej. Otwierając szeroko oczy, upuściła koszulę i przyłożyła dłonie do jego rozpalonej skóry. I uczyła się. Badała go lubieżnie, wolna od wszelkich zahamowań, on zaś nie oponował. Zachęcał ją.

R

Aż wreszcie stał nagi w blasku księżyca, srebro oprószało każdy jego naprężony mięsień, tak że zaparło jej dech, ale ujęła między dłonie jego

L c T

członek, tak bezwstydnie męski w swej erekcji, pogładziła go, zamknęła na nim palce i delikatnie ścisnęła.

Znieruchomiał. Czuła, jak narasta w nim napięcie, jak sztywnieje. Jej palce, jej dłonie zwolniły.

Pierś Dela uniosła się, kiedy zaczerpnął tchu. Oparł ręce na jej ramionach, zacisnął, a potem poluźnił uchwyt. Ściągnął jedwabną narzutę, którą osłoniła koszulę nocną.

A później wolno, z rozmysłem przystąpił do dzieła. Nie spieszył się, raz po raz wracał ustami do jej warg i spijał ją małymi łyczkami, aż zawirowało jej w głowic. Uwodził jej zmysły, tak by podporządkowały się jego potrzebom, pragnieniom, pożądaniu. Chciał ją poznać. Zbadać jeszcze intymniej, bardziej dogłębnie niż ona jego.

213

Wiódł dłońmi po jej ciele, podkreślał krągłości, obejmował w posiadanie. Szlachetny jedwab koszuli nocnej marnie chronił przed jego dotykiem, kiedy Del zamykał w dłoniach jej kształty, gładził, dręczył. W końcu – nareszcie! – rozebrał ją z koszuli. Zdjął ją z Delii z przyprawiającą o szaleństwo łatwością, a zarazem nieznośnie powoli. Tak wolno, że jej nerwy naprężyły się, a potem zaczęły drżeć. Z trudem chwytała powietrze, jej myśli rozproszyły się nieodwołalnie. Zmysły należały do niego. Posłuszne jego rozkazom. Nigdy dotąd nie znajdowała się w stanie tak elektryzującego wyczekiwania.

R

Do tego stopnia dostrojona do zamiarów, życzeń, żądzy mężczyzny. Chciał ją poznać. Wziąć. Posiąść całkowicie.

L c T

Dłońmi i palcami, wargami i językiem muskał, smakował, pieścił. Aż jej oddech stał się urywany, skóra płonęła, a nisko w brzuchu rozlało się palące pożądanie.

Aż w jej żyłach tętniło szaleńcze zatracenie. Kiedy opadł przed nią na kolana, nie miała pojęcia, co zamierza. Ani też czasu, żeby się nad tym zastanowić, odgadnąć jego plan i zdławić szok, gdy przytknął rozpalone usta do jej futerka, potem zaś, nie zważając na fakt, że się zatchnęła, rozwarł jej uda i dobrał się językiem do jej miękkości. Lizał, omywał, sondował, a jej zmysły szalały. Wplotła palce w jego gęste włosy i walczyła o utrzymanie równowagi, obawiając się, że nogi za moment się pod nią załamią. Wyczuł to zagrożenie, zgiął jedną jej nogę w kolanie i oparł sobie na ramieniu, stabilizując Delię, podczas gdy dłońmi podtrzymywał jej pośladki. W ten sposób rozwarł szeroko jej uda, otwierając ją na jeszcze bardziej intymną kampanię. Którą przeprowadził z niszczycielską skutecznością. 214

Bezwzględnie. Z niezaprzeczalnym doświadczeniem. Owa napaść na jej zmysły napięła nerwy Delii do granic możliwości. Odrzuciła w tył głowę i z otwartymi, lecz niewidzącymi oczami, walczyła o każdy oddech, toczyła bój, żeby utrzymać się na fali jego sensualnej maestrii, nie dopuścić, by wir rozkoszy wciągnął ją pod powierzchnię i zatopił, kiedy on z jawną bezwstydnością zapuścił się w nią po raz ostatni i wreszcie cofnął język. Nadal ją podtrzymując, wstał płynnie.

R

Zanim uniesioną dotąd stopą dotknęła podłogi, chwycił ją za uda i podniósł.

W ostatniej chwili przełknęła okrzyk. Ciało Delii naprężyło się,

L c T

zawieszone między jego dłońmi, płomienie lizały jej skórę, w środku czuła piekącą pustkę. Kurczowo przytrzymywała się ramion Dela, przyciskając uda do jego boków. Spuściła wzrok na jego twarz, on jednak patrzył w dół, zbliżając jej biodra do swoich.

Ledwo pojęła, co zamierza, poczuła, jak główką erekcji rozwiera jej gładkie płatki i prze dalej.

Poddając się instynktowi, oplotła go nogami w biodrach. Naparła na niego, pragnąc, potrzebując...

Straciła dech, kiedy w nią wszedł.

Obejmując go kurczowo, odchyliła w tył głowę, za mknęła oczy i wygięła ciało w łuk, kiedy stopniowo się w niej zagłębiał. Jej skóra mrowiła, nerwy drażnił migotliwy deszczyk świetlistego doznania. Del bezlitośnie przyciągnął do siebie jej biodra i parł coraz głębiej. Aż znalazł się w niej, twardy, gorący i niemożliwie wielki, wypełniając ją i dając spełnienie. 215

Wzięła potężny oddech. I gwałtownie wypuściła powietrze, kiedy Del, wbijając palce w zmysłowe krągłości jej pośladków, uniósł ją, wysunął sztywny członek z jej rozpalonego, gładkiego wnętrza, tylko po to, by zaraz znów wślizgnąć się w nią głęboko. Jęk, jaki z siebie wydała, brzmiał dla jego uszu niczym muzyka. Postawił sobie za cel uzyskać więcej. Postanowił odkryć, ile ona jeszcze zniesie. Ile może z niej jeszcze wziąć, zanim

oboje

poddadzą

się

nieuniknionemu,

wszechogarniającemu,

R

przyprawiającemu o utratę zmysłów, zachwycającemu spełnieniu. Nie była dziewicą, miała dwadzieścia dziewięć lat i sporo z tego czasu spędziła poza Anglią. Kobieta tak szczodrze obdarzona przez naturę, tak

L c T

namiętna, tak ochoczo witająca akt zbliżenia, nie spędziłaby tych lat w abstynencji; nie widział powodu, by przestrzegać przy niej typowo angielskich seksualnych konwenansów.

W istocie, biorąc pod uwagę jej żądną przygód naturę, powinien raczej wykorzystać swe egzotyczne doświadczenia w uprawianiu miłości, żeby znęcić ją i zatrzymać przy sobie.

Nie zastanawiał się dłużej. Obszedł pokój, podrzucając Delię przy każdym kroku, tak że raz po raz jęczała i lgnęła doń kurczowo. Wreszcie zbliżył się do łóżka, wsparł biodrami o jego bok i położył ją na plecach na materacu. Wyprostował się. Spojrzał na nią, gdy leżała tak ze skłębionymi dziko włosami rozrzuconymi na kapie, na jej twarz, na której wyraźnie odmalowało się pożądanie, na soczyste, nagie ciało, trawione namiętnością, skórę barwy kości słoniowej, teraz delikatnie zaróżowioną, pełne, jędrne piersi, stwardniałe sutki, szeroko rozwarte białe uda, długie nogi oplatające go w biodrach. 216

Wszedł w nią. Podniósł wzrok i dostrzegł błysk zieleni pod jej rzęsami. Obserwowała go. Jej piersi uniosły się, kiedy zaczerpnęła powietrza. Wślizgnął się w nią głęboko, wpasował w jej wnętrze, a potem sięgnął do jej piersi, napełnił nimi dłonie, objął je w posiadanie. Zmienił sutki w pulsujące pąki, a później powiódł dłońmi wzdłuż jej ciała, aż do talii i nagiego brzucha. Oceniał, piętnował. Nachylił głowę i szybko odbył tę samą wędrówkę ustami i językiem. Aż dyszała i wiła się pod nim.

R

Wygięła ciało, podsuwając mu je, kiedy wrócił, by oddać należyty hołd jej pełnym piersiom. Gdy z rozpaloną, zroszoną potem skórą uosabiała już

L c T

tylko rozpaczliwą, błagającą niemo potrzebę, wyprostował się i zamknął dłonie na jej jędrnych pośladkach. Wzmacniając uchwyt, prawie całkiem wycofał się z gładkich obejm jej ciała, a potem pchnął znowu, głębiej, potężniej. Unieruchomił jej uda i narzucił szybki rytm. Jęknęła, załkała, rzucała głową z boku na bok. Puścił ją na chwilę, odplątał sobie jej nogi z bioder i oparł na barkach jej kostki, po czym znów ją chwycił i trzymał nieruchomo, kiedy wdzierał się w nią raz za razem, penetrując jeszcze dogłębniej.

Oddychała nierówno, łapczywie chwytając powietrze. Wgniatała w kapę zwinięte w pięści dłonie, kiedy przyspieszył, a jego pchnięcia nabrały gwałtowności. Napinała się coraz mocniej, prężąc mięśnie. A potem się rozpadła. Ulga runęła na nią wspaniałą szemrzącą kaskadą, pochwyciła ją, spustoszyła, wstrząsnęła nią. Delia nigdy nie doświadczyła czegoś tak 217

przenikliwie sensualnego. Tak prymitywnego. Jakby jej zmysły roztrzaskały się na kawałeczki, zdezintegrowały wskutek zaciekłego szturmu wy wołanych przez niego doznań. Lecz on jeszcze z nią nie skończył. Poruszał się w niej nadal, aż osiągnęła ów szczególny stan zawieszenia. Wtedy się wycofał, pozostawiając ją dotkliwie osamotnioną. Trwało to tylko chwilę. Strząsnął z barków jej kostki i przewrócił Delię na brzuch. Pociągnął ją ku sobie, aż jej biodra znalazły się na krawędzi wysokiego materaca, a nogi

R

zwieszały się z łoża, tak że niemal dotykała palcami podłogi. Leżała bezwładna, kiedy wszedł w nią od tyłu. Jej nerwy zaskwierczały, napięły się.

L c T

Namiętność zapłonęła na nowo, gdy wycofał się i pchnął po raz kolejny. Zmysły Delii rozwinęły się, chciwie chłonąc świeże doznanie męskich genitaliów napierających na delikatną skórę jej obnażonych pośladków, ciężkich jąder ocierających się o wrażliwe wnętrze jej nagich ud. Rozpaloną, twardą rzeczywistość wdzierającego się w nią regularnie członka.

Podniecenie stapiało się w niej z poczuciem bezbronności, gdy przygwoździł ją tak, całkowicie bezsilną, i wypełniał jej ciało, wlewał w nią zmysłową, wypierająca wszelkie myśli rozkosz. Pożądanie

narastało,

omiatając

ją

falami,

namiętność

wezbrała

gwałtownie i przetoczyła się przez nią raz jeszcze. Delia pragnęła poruszać się wraz z nim, czynnie uczestniczyć, posiąść go, ale był dla niej zbyt silny, nie umiała wyzwolić się z jego uchwytu. Unieruchomił ją i wdzierał się w nią coraz potężniej, szybciej i brutalniej.

218

Zacisnęła się wokół niego, instynktownie starając się go przytrzymać, popieścić. Poczuła, jak zadrżał. Za sprawą jego dłoni i masywnych ud napierających na jej uda odnotowała narastające w nim napięcie. Usłyszała, jak bierze potężny, nierówny oddech. Pod jej skórą szalały płomienie. Zamknęła oczy i poddała się instynktowi, na przemian zaciskając się wokół niego i rozluźniając. Używała swego ciała, by pieścić go intymnie, kiedy się w niej poruszał...

R

Zaparło mu dech, puścił jej biodra i pochylił się do przodu. Zawisł nad nią, zagłębiając dłonie w kapie po obu jej bokach. Oddychał chrapliwie, z wysiłkiem. Przyparł ją do materaca swoim ciężarem, nadal pompując desperacko...

L c T

Ulga zalała go i porwała ze sobą, kiedy Delia napięła się wokół niego po raz ostatni, zanim poczuła, że sama także potyka się i spada w odmęt doznania o sile kataklizmu. W wir przeszywająco jasnej emocji, która gęstniała coraz bardziej, aż eksplodowała w chmurze rozjarzonego gorąca. Otoczył ich migotliwy blask. Rozprzestrzeniał się i wirował wokół nich, nad nimi, przenikał ich, otulał złocistą rozkoszą.

Powoli, niepowstrzymanie, ów blask przygasł. Ramiona załamały się pod Delem i osunął się na nią, opierając się na łokciach. Pierś pracowała mu niczym miech, napierając na jej plecy, tuż przy uchu Delia słyszała chrapliwy oddech, jego rozpalone ciało na podobieństwo zmiękczonej w ogniu stali dopasowywało się do jej kształtów jak tarcza. Serce nadal tłukło mu się w piersi. Czuła ów poruszający łomot na plecach, ale także w miejscu, gdzie ich ciała się łączyły, w gładkim żarze między udami, w swym

219

ciągle spazmującym łonie. Miała go we krwi, w kościach, przeniknął do jej szpiku. Owo łomotanie stopniowo traciło na sile, kiedy opadali z powrotem na ziemię. Z zamkniętymi oczami, oparta policzkiem o kapę, zawieszona w nicości, kiedy jej ciało zdawało się należeć bardziej do niego niż do niej, Delia uzmysłowiła sobie, że się uśmiecha. Postrzegał ją jako kłębowisko sprzeczności. Jakiś czas później, po tym jak w końcu zebrał w sobie dość siły, żeby się

R

z niej wysunąć, podnieść ją, odgarnąć pościel i umościć ich oboje w łożu, Del spoczywał wsparty na stosie poduszek. Jedno ramię miał za głową, drugim obejmował Delię, która spała snem osoby wyczerpanej rozkoszą, z policzkiem

L c T

wspartym na jego piersi.

Wpatrywał się w baldachim, usiłując ją rozszyfrować.

Niełatwe zadanie, jeśli uwzględnić rzeczone sprzeczności.

Choćby jej koszula nocna. Styl należało określić jako pruderyjny, stosowny dla córki diakona – przypomniał sobie, że jest nim jej ojciec. Z drugiej strony, uszyto ją z iście zmysłowego materiału. Hindusi znali podniecające właściwości jedwabiu, jego nieodłącznie zmysłową na turę. Najwyraźniej Delia także.

Gdy dotykał jej przez tę koszulę – przez śliski jedwab, pieszczący jej równie gładką skórę – podniecili się oboje. Ta sprzeczność odzwierciedlała inną – jej częste pruderyjne zachowanie i naciski na przestrzeganie konwenansów stały w jawnej sprzeczności z faktem, że była doświadczoną rozpustnicą. Albo przynajmniej na taką pozowała.

220

W ten sposób dotarł do ostatniej sprzeczności, której dotąd nie rozpracował. Choć już nie dziewica, instynkt podpowiadał mu uporczywie, że – pomijając podstawy – była, przynajmniej do niedawna, niedoświadczona. Mimo że w tamtej chwili nieszczególnie potrafił zebrać myśli, ten detal zauważył. Teraz, kiedy mógł się spokojnie zastanowić... była zaskoczona – autentycznie wstrząśnięta, wręcz zszokowana – kiedy przylgnął do niej ustami. Zdziwiła się, gdy ją podniósł, choć szybko pojęła związane z tym możliwości. Gdy brał ją na plecach... Mrużąc oczy, odtworzył w myślach zapamiętane szczegóły. Przyznał, że

R

jego wcześniejsze wnioski na temat doświadczenia Delii były błędne. Żar tamtej chwili, jej ochocze, namiętne reakcje przesłoniły mu prawdę. Wszystkie wspomniane już doznania a także bez wątpienia te, których

L c T

dostarczył jej później stanowiły dla Delii nowość.

Tylko w jeden sposób potrafił pogodzić budzącą się, utajoną hurysę, jaką w

niej

rozpoznał,

jaką

dwudziestodziewięcioletnią

okazała

się

nie–dziewicą

w

jego

w

ramionach,

zasadzie

z

ową

pozbawioną

doświadczenia w sprawach seksu: gdzieś w jej przeszłości kryło się zdarzenie zwane powszechnie rozczarowaniem.

Pokochała jakiegoś mężczyznę, oddała mu się, być może zaledwie raz, niemniej z tego lub innego powodu śmierć tamtego pod Waterloo pasowałaby czasowo do małżeństwa nie doszło, Delia zaś udała się na Jamajkę, przypuszczalnie leczyć duszę. Nie potrafił wyobrazić sobie Delii załamanej, ale nie znał jej wówczas, wiele lat temu. Zarazem biorąc pod uwagę, jak była ciasna, wypadało założyć, że jej poprzedni seksualny epizod leżał w mrocznej i bardzo odległej przeszłości. Nie była z innym mężczyzną – nie pociągał jej żaden inny mężczyzna – dopóki minionej nocy nie zatraciła się przy nim. 221

Mogła być budzącą się, utajoną hurysą, z pewnością wszakże stanowiła przeciwieństwo puszczalskiej damulki. To akurat uznał nie za sprzeczność, lecz za uspokajający, potencjalnie użyteczny fakt. Nader cenną informację, jeśli uwzględnić kierunek, w jakim zamierzał pchnąć ich oboje – owo jego „później, potem". Mimo że tak naprawdę nie dumał dotąd nad tą kwestią, ich wspólna przyszłość nabrała już w jego umyśle precyzyjnych kształtów. A skoro tak... Popatrzył na nią. Przez kilka minut po prostu chłonął ten widok, gdy delikatnie zarumieniona we śnie, zwiotczała po intensywnym zaspokojeniu, tuliła się ufnie do jego boku.

R

Jej oczy barwy nefrytu były zamknięte. Soczyste rubinowe wargi... Uśmiechnął się na wspomnienie fantazji związanych z tymi wargami.

L c T

Wsunął dłoń pod pościel i odnalazł jej pierś. Delikatnie głaskał ją i pieścił.

Poruszyła się, obudziła, a potem grzesznie przeciągnęła. Uśmiechnął się szerzej, ześlizgując się z poduszek.

Nie widział powodu, by nie pokazać jej więcej. Mocniej pofolgować jej i sobie. Dokształcić ukrytą w niej hurysę, ku obopólnej satysfakcji. Zamierzał jeszcze bardziej otworzyć jej oczy, nakarmić jej ciekawość. I zarazem zaspokoić własną. 15 grudnia. Hotel Grillon Del wrócił do swego pokoju przed świtem kolejnego ranka w wyraźnie optymistycznym nastroju. Mimo że w sprawie misji nic się nie zmieniło, pogodnie spoglądał w przyszłość.

222

Zamknął za sobą drzwi i popatrzył na schludnie zasłane łóżko. Wzruszył w duchu ramionami. Cobby towarzyszył mu zbyt długo, by dać się oszukać; tak czy owak odgadłby prawdę. Pociągnął za sznurek dzwonka i podszedł do komody, żeby odłożyć złotą szpilkę, której nie chciało mu się na powrót wbijać w halsztuk. Zamarł z ręką zawieszoną nad blatem. Zmarszczył brwi. Coś mu nie pasowało, nie potrafił jednak sprecyzować, jaki szczegół wywołał ową myśl, przeczucie. Potoczył wzrokiem po pokoju. Kiedy przybył Cobby, Del nadal krążył po pomieszczeniu z marsem na czole. Ordynans uniósł brwi.

R

– Nie jestem pewien, o co powinienem spytać najpierw.

L c T

– Daruj sobie oczywistości. Co mnie kłopocze... – Del znowu się rozglądnął. – Wydaje mi się, że ktoś tu był, przeszukał pokój. – Ogarnął gestem pomieszczenie. Sam zobacz.

Cobby oddalił się od drzwi i rozejrzał. Stopniowo także na jego czole pojawił się mars.

– Wnętrze nie wygląda całkiem tak, jak zwykle je zostawiamy, zarówno pan, jak i ja. Na przykład szczotki na komodzie. Zupełny brak uporządkowania. Żaden z nas nie porzuca w ten sposób broni, nawet jeśli w tym przypadku nie chodzi o broń w ścisłym rozumieniu. – Zatem mam rację. – Del przeczesał palcami włosy. Ktoś przeszukał pokój. Kto? Cobby ściągnął usta w ciup.

223

– Tu na piętrze nie kręciło się za wiele hotelowej służby. Jedynie pokojówki, żeby posprzątać, a wtedy ja i Janay mieliśmy je na oku. – Strzelił spojrzeniem w kierunku Dela. – Mógłby to być ktoś z ludzi panny Duncannon? – Nie bardzo widzę możliwość. Zna ich od lat, nie ma też sposobu, by Czarna Kobra z wyprzedzeniem wiedział, że będziemy razem podróżować i jej służba znajdzie się w pobliżu tuby. W tak krótkim czasie nie zdołałby uciec się do swych tradycyjnych metod perswazji. Taktyka perswazji Czarnej Kobry zwykle polegała na pojmaniu członka rodziny danej osoby i grożeniu, że się go zabije, jeśli ta nie wykona polecenia.

R

– Ma pan rację. – Cobby pokiwał głową. – Muszę też powiedzieć, że to bardzo lojalni ludzie. Nie wzbudzili we mnie żadnych wątpliwości. – Zatem musiał to zrobić pracownik hotelu. Przekaż wieści innym.

L c T

Trzeba będzie zachować czujność w trakcie przygotowań do wyjazdu. Pukanie do drzwi obwieściło, że przybył posługacz z dzbankiem gorącej wody. Cobby odebrał naczynie i zamknął drzwi. Napełnił wodą miskę, podczas gdy Del się rozbierał.

– O której wyruszamy? Wczoraj wieczorem pan tego nie sprecyzował. Del zastanowił się, ochlapując twarz wodą.

– Powiedzmy, o dziesiątej w westybulu, o dziesiątej trzydzieści wyjazd. – Osuszył ręcznikiem twarz, a potem wytarł klatkę piersiową. – Powiadom Janaya. Nie wiem, ile czasu potrzebuje na przygotowania służba panny Duncannon. – Och, o wyjeździe dowiedzieliśmy się wczoraj, jesteśmy gotowi. Wszyscy. Pozostali właśnie kończą śniadanie, możemy więc ruszać, kiedy tylko państwo rozkażą.

224

– Doskonale. – Mimo wczesnej godziny Del poczuł, że chętnie by coś zjadł. – Przygotuj dla mnie ubranie, a później zakrzątnij się przy śniadaniu. Zjemy w apartamencie, jak zwykle. Umieram z głodu. Podejrzewał, że podobnie jak jego podopieczna. – A potem w drogę i przekonamy się, co nam przyniesie dzień – wymamrotał do siebie, kiedy Cobby przeszukiwał szafę. Sangay czuł się zarazem rozdarty i zdesperowany. Na pół skryty za palmą w wielkiej donicy, stojącą w głębi hotelowego westybulu, obserwował zamieszanie towarzyszące przygotowaniom służby pułkownika–sahiba i memsahib do wyjazdu.

R

Chciałby móc z nimi pojechać. Byli dla niego dobrzy, wszyscy, mimo że go nie znali – nie naprawdę. Zaakceptowali go w swym gronie, jako jednego ze

L c T

swoich. Unikał wspólnych posiedzeń, gdzie wypowiedź jednych służących mogłaby zaalarmować tych drugich, że nie jest ich. Że w rzeczywistości tu nie przynależy.

Do tej pory bogowie okazywali mu łaskawość, czego nie rozumiał. Nie postępował honorowo – stał się narzędziem w rękach złego człowieka – a jak dotąd nie spotkała go za to kara.

Bogowie pozwalali mu bez przeszkód wypełniać instrukcje złego człowieka.

Szukał, zrobił wszystko, czego po nim oczekiwano, ale nigdzie nie zauważył tuby. Domyślał się, jak ona wygląda –jego kapitan trzymał w takich tubach mapy i rozkazy – nie widział jednak niczego, co mogłoby nią być. A teraz cała kompania wyjeżdżała. Zawiódł.

225

Z sercem ciężkim z rozpaczy odetchnął, po raz ostatni rzucił okiem na nieomal radosne zamieszanie przy trzech ustawionych w rzędzie przed hotelem powozach i przekradł się bocznym korytarzem do drzwi na zaułek. Wyślizgnął się na dwór, a potem ostrożnie ruszył w kierunku narożnika, gdzie przedtem spotkał tego człowieka, przy każdym kroku modląc się, żeby mężczyzna go nie zabił, kiedy usłyszy o porażce. Co więcej, żeby nie polecił zabić także jego maataa. Z nerwami napiętymi jak postronki chłopiec minął róg. Odwaga prawie go opuściła, kiedy, po raz kolejny, o mały włos byłby wpadł na swego prześladowcę. – No i? Masz to?

R

Sangay starał się nie wiercić. Wysunął brodę i zmusił się, żeby spojrzeć

L c T

w twarz tego człowieka.

– Przeszukałem wszystkie torby i wszystkie pokoje, sahibie. Tuby tam nie ma.

Mężczyzna puścił wiązankę słów, których Sangay nasłuchał się w dokach aż nadto. Ze spokojem czekał na karę – uderzenie, może coś gorszego. Próba ucieczki nie miała sensu.

Czuł, jak wwierca się weń poirytowane spojrzenie tamtego. Przygotował się wewnętrznie. Zaciśnięte pięści mężczyzny zwisały ciężko przy jego bokach.

– Co to za poruszenie? – Mężczyzna wskazał głową w kierunku frontu hotelu. – Dokąd jadą? Sangay wyłuskał odpowiedź z wirujących mu w głowie myśli. – Słyszałem, że do jakiegoś wielkiego, dostojnego domu, jakiegoś Somersham Place, w okolicy, która się nazywa hrabstwo Cambridgeshire. Mają nadzieję dotrzeć tam dziś wieczór, ale martwią się o pogodę. Mówią, że 226

zanosi się na śnieg, i obawiają się, że to ich zatrzyma albo co najmniej spowolni. Grymas niezadowolenia na twarzy mężczyzny się pogłębił. – Czy ci dwaj dżentelmeni jadą z nimi? – zapytał po chwili. – Tak, sahibie, ale z tego, co zrozumiałem, nie w powozach, tylko konno. – Ach, tak. Warknięcie brzmiało groźnie, ale mężczyzna nie próbował go uderzyć. Sangay zaczął się zastanawiać, czy bogowie naprawdę nad nim nie czuwają, pomimo wszystko.

R

– Zatem wyjeżdżają, a ty nigdzie nie zauważyłeś tuby ani listu, choć szukałeś wszędzie?

– O tak, sahibie! Zajrzałem w każde miejsce w każdym pokoju, nawet w

L c T

pomieszczeniach służby. Nigdzie nie było tuby ani listu.

– Widocznie ktoś z nich nosi go przy sobie. Świetnie. – Słowo przypominało wściekłe warknięcie. – Stawiam na pułkownika albo któregoś z dwóch jego ludzi. Trzymaj się zatem przy nich i bacznie, ale to naprawdę bacznie, obserwuj tych trzech. Kiedyś, gdzieś odłożą tubę. (idy to zrobią, porwiesz ją i pryskasz, jasne?

Sangay zaryzykował zmarszczenie brwi. – Pryskam, sahibie?

– Bierzesz nogi za pas. Uciekasz, jakby cię ścigał sam diabeł. I pamiętaj, że zdrowie twojej drogiej matki zależy od tego, czy zdołasz umknąć. Gdziekolwiek to będzie, kiedy tylko tuba wpadnie ci w ręce, natychmiast czmychniesz. Ja będę nieopodal, obserwując i czekając. Zobaczę cię i wyjdę ci na spotkanie. – Mężczyzna się uśmiechnął. – Właśnie tak. – Nachylił się, zbliżając oblicze do twarzy Sangaya. – Rozumiesz? Z oczami wielkimi jak spodki Sangay nie potrafił nawet przełknąć śliny. 227

– Tak, sahibie. Rozumiem. Wolałby stanąć oko w oko z prawdziwą kobrą. Mężczyzna zdawał się usatysfakcjonowany tym, co wyczytał z twarzy Sangaya. Wyprostował się wolno. Choć Sangay drżał wewnętrznie, czuł się zmuszony zauważyć: – Mogą nie odłożyć dziś tuby, sahibie, nie w trakcie podróży. – Racja. Tym bardziej prawdopodobne, że uczynią to, kiedy dotrą do tego domu. Nazwa wskazuje na czyjąś wiejską rezydencję. – Mężczyzna zerknął na niego. – Dla ciebie to coś jak pałac. – Właściciel jest chyba księciem.

R

– Ach tak? – Mężczyzna na chwilę umilkł. – Przypuszczalnie dom będzie ogromny. Spotkasz się tam ze mną dziś w nocy, o dziesiątej, za tamtejszą

L c T

stajnią. Na pewno mają tam wielką stajnię. – Raz jeszcze mężczyzna skierował na Sangaya jasne tęczówki. – Jeśli do tego czasu znajdziesz tubę, przyniesiesz mi ją, jednak przyjdziesz się ze mną spotkać, także jeżeli jej nie zdobędziesz, jasne?

Sangay zwiesił głowę i zmusił się, żeby potaknąć, choć czuł się potwornie nieszczęśliwy. Jego koszmar nadal się nie skończył. – Tak, sahibie.

– Nie chciałbyś, żeby coś złego spotkało twoją matkę, prawda? Chłopiec podniósł nań zaokrąglone ze strachu oczy. – Nie, sahibie! To znaczy, tak, będę tam. Nie chcę, żeby coś się stało mojej maataa, sahibie. – Dobrze. – Mężczyzna przekrzywił głowę. – A teraz, wracaj, nim zaczną cię szukać. Ruszaj!

228

Sangay odwrócił się i pobiegł z powrotem, starając się, by nie wyglądało to na paniczną ucieczkę. Zamiast wejść bocznymi drzwiami i przeciąć hotelowy westybul, podążył zaułkiem dalej, aż do ulicy, i wyjrzał zza węgła. Zamieszanie przy powozach trwało w najlepsze. Przypuszczalnie nikt nie zauważył jego nieobecności. Mustafa, Kumulay i Cobby stali każdy na dachu innego powozu, rozlokowując bagaże, które podawała im na górę armia hotelowych posługaczy pod wodzą Janaya. Kobiety w barwnych sari, z jasnymi szalami na głowach, zebrały się na trotuarze, pokazując palcami, udzielając instrukcji i wykłócając się z Janayem i innymi mężczyznami o to,

R

gdzie powinna zostać umieszczona dana torba czy tobołek. Pułkownik i memsahib stali nieco bliżej drzwi, przyglądając się temu z wyższością i czekając.

L c T

Wszyscy ci ludzie byli dla Sangaya znacznie milsi niż ktokolwiek inny w całym jego życiu, a musiał odpłacić im za tę dobroć i sympatię, okradając pułkownika.

Czuł się tak, jakby splugawiono mu duszę.

Nie mógł jednak zaradzić tej sytuacji. Miał nadzieję, że gdyby chodziło wyłącznie o jego życie, okazałby się na tyle odważny, by odmówić temu człowiekowi. Nie mógł wszakże dopuścić, żeby jego maataa została zabita i to w okrutny sposób. Żaden dobry syn nie zniósłby takiego ciężaru na sumieniu. Sangay zaczerpnął powietrza, wyprostował się, po czym widząc, że kobiety zaczynają wsiadać do powozów, szybko wyszedł zza rogu i dyskretnie dołączył do zamieszania.

229

Rozdział 8 15 grudnia Albemarle Street, Londyn Z ręką w dłoni Dela Delia wspięła się na stopień pierwszego powozu. Zatrzymała się, żeby z tego tymczasowego punktu obserwacyjnego spojrzeć po nad głowami hotelowych posługaczy na osoby wsiadające do dwóch kolejnych pojazdów. Spostrzegła hinduskiego chłopca – nazywanego przez Bess chłopcem pułkownika –jak wybiegł zza rogu i dołączył do pozostałych. Konferował chwilę z Janayem, a potem z Mustafą, który wskazał mu dach

R

trzeciego powozu. Chłopiec ochoczo pokiwał głową, z małpią zręcznością wspiął się na dach i usadowił między zabezpieczonymi na nim torbami i tobołkami.

L c T

Delia zmarszczyła brwi, schyliła się i weszła do powozu. Zajmując miejsce, skonstatowała, że zazdrości chłopcu. Będzie miał dobry widok, kiedy ruszą przez Londyn na północ, a bagaże zapewnią mu w miarę przyzwoitą osłonę przed chłodem.

Dzień był bezwietrzny i dojmująco zimny. Ołowiane chmury wisiały nisko, a w powietrzu wyczuwało się za pach śniegu, nie zanosiło się jednak na to, żeby miało la da moment zacząć sypać. Kiedy znajdą się na otwartej przestrzeni, będą w stanie lepiej ocenić, jakiej pogody powinni się spodziewać. Del przystanął na trotuarze, żeby zamienić kilka słów z głównym odźwiernym. Delia poprawiła spódnice i opadła na wygodne skórzane siedzenie. Służba jej i Dela utworzyła zgrany zespół. Kobiety zmówiły się i zarekwirowały dla siebie drugi, nieco większy powóz. Podróż upłynie im na pogawędkach i plotkowaniu. Mężczyzn odesłano do ostatniego pojazdu; ten niewątpliwie potoczy się na północ w znacznie większej ciszy.

230

Cień przesłonił otwór drzwiowy, kiedy Del wchodził do środka. Usiadł obok Delii, a odźwierny, z promiennym uśmiechem dotykając ronda kapelusza, zamknął drzwi. Powóz przechylił się nieznacznie, kiedy Cobby wspiął się na kozioł obok stangreta. Strzelono z bata, pojazd szarpnął, gdy konie naparły na uprząż, i ruszyli, tocząc się wolno ulicami Londynu w drodze do Cambridgeshire. Delia zerknęła na Dela. Wyglądał przez okno na uliczny krajobraz. Wróciła myślami do chłopca. Zastanawiała się, jak dostał się na służbę do Dela, pewna, że kryje się za tym ciekawa opowieść. Kusiło ją, żeby zapytać,

R

ale... bliskość Dela przypomniała jej o innych sprawach. Sprawach, które naprawdę powinna przemyśleć.

Oddała się zatem temu zadaniu. Spostrzeżenia i pytania, dotąd przez nią

L c T

odsuwane, przyćmiewane bieżącymi wydarzeniami, wreszcie w pełni uformowały się w jej głowie.

Pozwoliła myślom krążyć wokół Dela, tego, co między nimi zaszło, co teraz między nimi istniało – szukała właściwej etykietki dla ich... związku. Wśród zadawanych sobie przez nią w duchu pytań dominowało to, jak długo ów związek potrwa.

Kiedy powóz ze stukotem toczył się londyńskimi ulicami, ich dwoje otulała przyjemna cisza, kontrastująca ze zgiełkiem i hałaśliwą krzątaniną za oknami, z ludzkim gwarem typowym dla każdego wielkiego miasta. A Londyn był spośród tych miast największy. Rozrósł się i rozpełzł chaotycznie w wielu kierunkach, odkąd ostatnim razem przez niego jechała. Zrezygnowali z podróżowania Great North Road, najbardziej oczywistą trasą do hrabstwa Cambridgeshire. Panował na niej zbyt wielki ruch, żeby Czarna Kobra pokusił się o atak. Zamiast tego wybrali cieszącą się mniejszą

231

popularnością drogę przez Royston. Do tego drugorzędnego miasta, gdzie nie sięgały już macki Londynu, powinni dotrzeć w porze lunchu. Oczekiwali, że dopiero potem – kiedy już się posilą i ruszą dalej prostym, lecz mniej uczęszczanym odcinkiem do Godmanchester, a następnie coraz spokojniejszymi wiejskimi drogami do Somersham – wróg skorzysta z ich zaproszenia i zorganizuje zasadzkę. Krajobraz za oknami powozu stawał się coraz bardziej wiejski. Delia poruszyła się i spojrzała na Dela. – Ten dom, Somersham Place. Dlaczego wszyscy trzej jesteście tak pewni, że tam Kobra już nas nie zaatakuje? Uśmiechnął się do wspomnień.

R

– Zrozumiesz, kiedy go zobaczysz. To główna książę ca rezydencja, jest

L c T

więc ogromny. Monumentalny. Można się w nim zgubić. – Zajrzał jej w oczy. – Gościłem tam lata temu, jeszcze w czasach szkolnych. Wiedziałem, że domy bywają duże, ale ten przerósł moje wyobrażenia. – Znasz tego księcia z... Eton? Potaknął.

– Wówczas występował jeszcze jako Sylvester Cynster, od kołyski zwany Diabłem. Nie bez kozery.

– Jesteś pewien – spytała, unosząc brwi – że nie starał się po prostu zasłużyć na owo miano, skoro otrzymał je już w kołysce? – Poniekąd też – przystał z uśmiechem Del. – W każdym razie, kiedy przed Waterloo rozeszła się wieść, że potrzeba dodatkowych żołnierzy, zwłaszcza kawalerzystów, Diabeł i jego kuzyni Cynsterowie dołączyli do nas w sześciu. Ponieważ wcześniej pozostawaliśmy w kontakcie, pociągnęli za odpowiednie sznurki, żeby dokooptowano ich do mojego oddziału, tak więc walczyliśmy razem. 232

– Ramię w ramię? – Przeważnie wsparci o siebie plecami. To nie była lekka przeprawa. – Spochmurniał. Czekała. Po chwili Del otrząsnął się z mrocznych wspomnień i na powrót skupił uwagę na zasadniczym temacie, znów się uśmiechając. – Poznasz ich, wszystkich sześciu. Najwyraźniej są teraz w Somersham wraz z żonami. – Nie mógł się doczekać tego widoku. Sama idea tych łobuzów ujarzmionych przez garstkę dam... Nie do końca w to wierzył, tym bardziej

R

więc zżerała go ciekawość i niecierpliwie wypatrywał spotkania z rzeczonymi damami. – Cała rodzina Cynsterów tradycyjnie zbiera się w Somersham na Boże Narodzenie, tego roku przybyli jednak wcześniej, żeby mężczyźni mogli

L c T

pomóc przy realizacji planu Wolverstone'a. Znają trzech pozostałych kurierów niemal równie dobrze jak mnie.

– Zatem to swego rodzaju zjazd koleżeński? Skinął głową.

– Zjazd koleżeński z dodatkową atrakcją dla Cynsterów w postaci okazji do tego, by znów powąchać prochu.

– Ciekawe, jak zapatrują się na to ich żony?

Także go ta kwestia frapowała, nie odpowiedział wszakże na jej nieco uszczypliwe pytanie.

– Poza Cynsterami będzie tam jeszcze jedna para, w każdym razie o jednej wiem, a mianowicie Gyles Rawlings, hrabia Chillingworth, z małżonką. Gyles, Diabeł i ja byliśmy razem w Eton. Oni dwaj ciągle ze sobą wojowali, a ja pełniłem rolę rozjemcy. Delia omiotła go szacującym, odrobinę cynicznym, niemniej czułym spojrzeniem. Udał, że tego nie zauważa. 233

– Odpowiadając jednak na twoje pytanie, uważamy Somersham Place za bezpieczne miejsce, gdzie raczej nie należy się spodziewać ataku, ponieważ Ferrar czy też Larkins odpuszczą, kiedy tylko zaświta im najmniejsze podejrzenie co do liczby byłych żołnierzy obecnych w tym domu. Pierwotna koncepcja zakładała użycie rezydencji jako mety, bezpiecznej kryjówki, dokąd uciekniemy przed depczącymi nam po piętach członkami kultu, przy odrobinie szczęścia doprowadzając ich prosto w ramiona Cynsterów. Czy nam się to uda... – Urwał i nieznacznie wzruszył ramionami. Milczał chwilę. – Wolverstone – podjął – czeka w jednej ze swych posiadłości,

R

zlokalizowanej wygodnie blisko, tak więc Somersham Place doskonale nadaje się do tego, by posłużyć za swego rodzaju koszary. Dowiemy się więcej, kiedy dotrzemy do celu.

L c T

Delię przelotnie pochłonęła kwestia rychłego spotkania z księżną, hrabiną i co najmniej pięcioma innymi damami z ich kręgu. Przypuszczała, że wszystkie okażą się od niej młodsze i ani chybi bardziej wyrafinowane. Tyle chociaż dobrego, że dzięki wizycie w salonie Madame Latour dysponowała stosowną garderobą.

Odpędziła od siebie te rozpraszające myśli – zmierzy się z rzeczonymi damami, kiedy je pozna. Skupiła się znów na sprawach bieżących, a mianowicie Delu i jego misji. Zyskała już pełniejszy obraz sytuacji i całego planu.

– Czyli kiedy znajdziemy się w Somersham Place, przepadnie nadzieja na atak członków kultu? – zapytała cicho. Skinął głową i bez słowa zaplótł ręce na piersi. Nie musiał niczego tłumaczyć; z łatwością odczytywała jego nadzieje i obawy.

234

Jak dotąd nie widzieli ani jednego człowieka Czarnej Kobry, może poza mężczyzną z Southampton, który zdaniem Dela był osobistym lokajem Ferrara. Pomimo planów na dzisiaj – będących, pojęła to teraz, ich ostatni;) szansą – Tony, Gervase, a przede wszystkim Del stawali się coraz bardziej przygaszeni. Czuli, że ich misja wabika ponosi fiasko, że nie potrafią sprowokować wroga do opuszczenia kryjówki, by zredukować jego siły. Wyobrażała sobie, w jak podłym nastroju będą dziś wieczór, jeśli dotrą do Somersham bez przeszkód. Jeśli nie zdołają nakłonić Czarnej Kobry, żeby zaryzykował i wysłał przeciw nim członków kultu.

R

Usiadła wygodniej i zapatrzyła się przed siebie, rozmyślając o obranej przez nich strategii i czasie, który im pozostał.

L c T

– To się nie uda – oznajmiła, kiedy od dawna już otaczał ich wiejski krajobraz, a na każdym skrzyżowaniu migały drogowskazy na Royston. Odwróciła głowę i pochwyciła spojrzenie Dela. – Nie sprowokujecie do ataku podążających naszym śladem członków kultu.

Z rękoma nadal splecionymi na piersi zmarszczył czoło. – Podróżujemy wolno, z kobietami i znaczną ilością bagażu, zapuszczając się w coraz bardziej bezludne boczne drogi – odparł. – W którymś momencie Ferrar albo, co bardziej prawdopodobne, Larkins zaryzykuje. Uzna, że to niepowtarzalna okazja.

– Nie, jeżeli ma stosunkowo niewielu ludzi, a wie o Tonym i Gervasie. Nie odezwał się od razu, ale badawczo zaglądał jej w oczy. – Co masz na myśli? – zapytał wreszcie, nadal z marsem na czole. – Przynajmniej jeden z ludzi Czarnej Kobry jest Anglikiem: Larkins. Bez większego trudu mógł obserwować hotel Grillon i odkryć, że do naszej kompanii należy jeszcze dwóch dżentelmenów, którzy jadali z nami śniadania i 235

obiady, poza tym jednak nie pokazywali się w naszym towarzystwie. Ponadto ktoś niewątpliwie przeszukał nasze pokoje. Wydaje mi się całkiem możliwe... w istocie, powinniśmy wręcz przyjąć za pewnik... że Czarna Kobra wie o Tonym i Gervasie, jeśli zaś jest tak niebotycznie bystry, jak twierdzisz, zorientuje się, że to pułapka. Należy przyjąć, że zdaje sobie sprawę, iż w razie ataku na nasz jakże kuszący niewielki konwój będzie miał do czynienia także z nimi dwoma. Przerwała na moment, porządkując argumenty. – Wspomniałeś, że członkowie kultu nie używają broni palnej. Stawia ich

R

to w niekorzystnej sytuacji w przypadku starcia z uzbrojonymi w nią przeciwnikami. – Wymownie spojrzała na pistolet, który Del położył między nimi na siedzeniu.

L c T

– To nie odstraszy Czarnej Kobry. Bez mrugnięcia okiem poświęci szeregowych żołnierzy... – Głos Dela stopniowo zamarł, a oczy rozszerzyły się nieznacznie.

Delia skinęła głową.

– Właśnie o to mi chodzi. Może nie czuć się na razie gotów poświęcać kogokolwiek, jeżeli jeszcze nie zgromadził tu w kraju dostatecznych sił. Mówiłeś, że on, Ferrar, przybył tylko w towarzystwie swojego sługi, tego Larkinsa, w dodatku zaledwie tydzień przed tobą. Żaden z ludzi, których posłał na twój statek, nie przeżył. Kolejni przypuszczalnie już przypłynęli, ale musiał ich rozdzielić, tak by wypatrywali pozostałych trzech kurie rów. Zna tożsamość twoich towarzyszy, nie wie jednak, gdzie teraz są ani do jakiego portu przybiją, ani dokąd udadzą się potem, ani kiedy to będzie. Tymczasem opuściliśmy Londyn i jego ludzie muszą śledzić także nas. Poruszyła się na siedzeniu, odwracając się ku Delowi.

236

– Nie zdoła wynająć do tego celu miejscowych, na czyni nam zależało, lecz, z drugiej strony, niewykluczone, że dysponuje oddziałem na tyle nielicznym, iż poczuje się zmuszony zachować dystans, przynajmniej dopóki towarzyszą nam Tony i Gervase. – Urwała na chwilę, marszcząc brwi i usiłując postawić się na miejscu przeciwnika. – W dodatku Kobra nie wie, gdzie jest tuba. Właśnie dlatego przeszukano nasze pokoje w Grillonie. – Napotkała spojrzenie Dela. – Dopóki on lub jeden z jego ludzi nie zobaczy jej na własne oczy, Ferrar nie może nawet być pewien, że wieziesz ją ze sobą. Że nadal ją masz, fałszywkę czy nie. Może przekazałeś

R

ją Tony'emu lub Gervase'owi? Albo oddałeś na przechowanie komuś w Londynie? W efekcie nie wie, czy jeśli zaryzykuje, posyłając swoje siły przeciw naszym trzem powozom, nie zrobi tego całkiem nadaremnie. Straci

L c T

przynajmniej kilku ludzi, których zapewne nie ma na razie w nadmiarze, a nie otrzyma nic w zamian. – Coraz bardziej przekonana o słuszności swoich wywodów, odchyliła się na oparcie. – Jeżeli rozumuję słusznie i Ferrarowi brakuje ludzi, dlatego też nie zmarnuje ich na atak, który może się okazać zasadzką, gdy nie wie nawet, czy tuba znajduje się w jednym z powozów, skąd potencjalnie dałoby się ją ukraść, wówczas... – Zmrużyła oczy. – Popraw mnie, jeśli się mylę, jeżeli wszakże moje przypuszczenia są trafne, to znaczy, że on śledzi nas z niewielkim oddziałem i zdaje sobie sprawę, iż Tony i Gervase kręcą się w pobliżu, wówczas może jedynie rozważać odbicie nam listu poprzez szybki atak, porwanie tuby i ucieczkę... a nie wie, czy na pewno wieziemy list ze sobą, nie wspominając o tym, w którym powozie miałby się znajdować. –Znów pochwyciła spojrzenie Dela. – W tej chwili go przyblokowałeś. Ani chybi czuje się sfrustrowany, co działa na naszą korzyść, jeśli wszakże faktycznie jest bystry, nie wykona żadnego ruchu. Nie może. Zbyt wiele wskazuje na to, że straci cennych ludzi, nic na tym nie zyskując. 237

Del nie zdołałby niczego zarzucić dokonanej przez nią analizie sytuacji. Osunął się na oparcie, zamknął oczy i cicho jęknął. – Masz rację. – Po chwili uniósł powieki. – W rzeczywistości nie mamy najmniejszej szansy, żeby sprowokować go do ataku. Na moment nastała cisza. – Tego nie powiedziałam – przerwała ją Delia. Rozważył jej słowa, a potem, czując, jak twarz mu tężeje, odwrócił się ku niej i popatrzył jej w oczy. – Jeśli chcesz zaproponować, żebym w obliczu tak ekstremalnej sytuacji

R

zaaprobował fakt, że wystawisz się na niebezpieczeństwo, na przykład występując w roli przynęty, by zwabić Ferrara lub Larkinsa, sugeruję, żebyś ponownie przemyślała tę kwestię.

L c T

Uniosła brwi i nieledwie spojrzała nań z góry.

– Nie zamierzałam proponować niczego w tym rodzaju.

Nie dodała nic więcej, a jedynie butnie spoglądała mu w oczy. Czekała. Zacisnął usta w wąską kreskę.

– Co w takim razie? – zapytał wreszcie, acz z niechęcią . Odpowiedziała mu z pełną wyższości nonszalancją. To rozwiązanie także niespecjalnie przypadło Delowi do gustu, biorąc jednak pod uwagę, że jak dotąd ponieśli porażkę na całej linii i znajdowali się na dobrej drodze, by podobnie zakończyć ten dzień, uznał, że warto spróbować. 15 grudnia Royston, hrabstwo Hertfordshire Nadal nie do końca przekonany, Del postanowił wybadać przy lunchu Tony'ego i Gervase'a. Dotarli do Royston, ze stosownymi fanfarami przejechali przez miasto i zatrzymali się w ostatniej gospodzie przy drodze do Godmanchester. 238

Zajechali na dziedziniec gospody i wysypali się z powozów. Właściciel przywitał ich radośnie, a jeszcze bardziej się ucieszył, kiedy Del polecił, by wyprzęgnięto konie i dano im odpocząć. Cobby, Mustafa, Janay i Kumulay – wszyscy wyczuli, że coś się święci. Del przystanął powiedzieć im, żeby przygotowali się na drobną zmianę planów, na razie jednak odpoczęli wraz z kobietami w gospodzie. Następnie ruszył w ślad za Delią i właścicielem do wnętrza. Delia zdążyła już zarezerwować niewielki prywatny salonik i wydawała właśnie polecenia odnośnie do posiłku dla czterech osób – zimne mięsa, chleb,

R

ser, owoce i piwo, dla niej zaś herbata – wyrażając życzenie, by podano go jak najszybciej.

Kiedy odwróciła się do Dela, skinął głową, ujął ją pod ramię i

L c T

poprowadził do saloniku. W głównej sali przebywało kilku ciekawskich miejscowych, poza tym wszakże gospoda idealnie nadawała się do ich celów. W saloniku Delia podeszła do okna, odwołał ją jednak.

– Nie ufam Larkinsowi. Skoro ty go widziałaś, on musiał przyjrzeć się tobie, a Czarna Kobra słynie z mściwości.

Uniosła brwi, ale się nie spierała, tylko zagłębiła w fotelu przy kominku. Salonik znajdował się po przeciwnej stronie gospody niż dziedziniec, nie widzieli więc przyjezdnych. Kiedy pojawiły się dwie pokojówki z ich posiłkiem, Del wyszedł z saloniku, rozejrzał się po głównej sali i wypatrzył Tony'ego i Gervase'a, którzy zajmowali właśnie miejsca przy stoliku w głębi. Skinął na nich otwarcie. Chwilę mierzyli go wzrokiem, zanim wstali i podeszli. – Co się stało? – Tony zmarszczył brwi. Del wskazał głową stół, nakrywany właśnie dla czterech osób. – Dołączcie do nas, to się dowiecie. 239

Pokojówki skończyły się krzątać i wyszły, a oni zasiedli do posiłku. Kiedy jedli, Delia, na prośbę Dela, powtórzyła swój wywód, wyjaśniając, dlaczego ich pierwotny plan raczej nie przyniesie efektu – czemu członkowie kultu nie zaatakują, tym samym nie dając im trzem szansy na przetrzebienie szeregów wroga. Następnie Del wyłożył im szczegóły nowego planu, który opracował w zgodzie z jej postulatami na temat tego, co mogło wywabić Czarną Kobrę z ukrycia i skusić do napaści na nich. Tony i Gervase wysłuchali wszystkiego ze spokojem. Kiedy Del zamilkł, Tony skinął głową.

R

– Warto spróbować. Dziś wieczorem będziemy już w Somersham, a z tego, co mówił Royce, marne są szanse, że wróg nas tam zaatakuje. Zarazem

L c T

wcale nie uśmiecha mi się składać mu raport, kiedy nie mogę się rozliczyć z choćby jednego członka kultu. Głosuję, żebyśmy przetestowali twój sposób. Gervase również potaknął.

– Nie zaszkodzi pomachać mu przed nosem taką przynętą. Złapie się na nią albo nie.

Del zerknął na Delię; uniosła brwi, jakby pytała, na co on jeszcze czeka. Tłumiąc grymas niechęci, wstał i poszedł zorganizować wyjazd. Pierwszy powóz – ten, którym podróżowali on i Delia – podstawiono od frontu. Na koźle siedział Cobby z lejcami w dłoni, a obok niego Kumulay. Cobby wysoko oceniał umiejętności przybocznego Delii, w takich sprawach zaś Del ufał jego instynktowi. Pozostałe dwa powozy utkwiły na dziedzińcu, a sześć kobiet, Janay, Mustafa i chłopiec hałaśliwie reorganizowali bagaż. Del stał na ganku gospody, z rękoma wspartymi na biodrach, i przyglądał się temu wyraźnie zniecierpliwiony. 240

Delia wyszła z budynku i przystanęła obok niego. Spojrzała na dwa pojazdy, na panujące przy nich zamieszanie, a potem westchnęła i popatrzyła na Dela. – Musimy czekać? Nie wiedzieli, jak blisko znajdują się ludzie Czarnej Kobry albo czy przypadkiem nie potrafią czytać z ruchu warg. Del nasrożył brwi. Raz jeszcze zmierzył wzrokiem dwa powozy, po czym zszedł z ganku. Zbliżył się do Mustafy, wyciągając rękę. – Daj mi tubę.

R

Spojrzawszy na niego, Mustafa sięgnął pod białą kurię i z przytroczonego w pasie skórzanego worka wyjął cylindryczny pojemnik. Del wziął go i ruszył z powrotem ku Delii.

L c T

– Zobaczymy się w Somersham – zawołał, machając służącym tubą na pożegnanie. – Nie marudźcie zbyt długo.

– Lada moment ruszymy za państwem, sahibie. – Mustafa odwrócił się i z marsem na czole popędził kobiety.

Del żywił nadzieję, że człowiek Czarnej Kobry słyszał tę wymianę zdań. W rzeczywistości dwa pozostałe powozy, teraz znacznie słabiej chronione, zamiast podążyć śladem ich dwojga, pojadą do Somersham przez Cambridge, trasą wolniejszą i dłuższą, niemniej o wiele bardziej ruchliwą i przez to bezpieczniejszą.

Ujął Delię pod ramię. – Chodź, możemy jechać. Chyba sobie odpuścili, a... • zerknął do wnętrza gospody – tamci dwaj wkrótce nas dogonią. Konie Gervase'a i Tony'ego stały uwiązane w stajni, doskonale widoczne przez otwarte wrota.

241

– Dobrze. – Delia pozwoliła mu się poprowadzić do drzwi powozu. – Marzę o filiżance przyzwoitej herbaty. Pomógł jej wspiąć się do środka. Uśmiechnęła się do Tony'ego i Gervase'a, skulonych pod kocem podróżnym na siedzeniu tyłem do kierunku jazdy, po czym usiadła. Del wszedł za nią, zamykając drzwi. Lawirując między nogami pozostałych, zajął miejsce obok Delii. – Ruszaj! – zawołał, a Cobby trzepnął lejcami. Powóz szarpnął i leniwie oddalił się od gospody Na trakcie przyspieszył. Kiedy wyjechali z miasta, Gervase i Tony wyprostowali się ostrożnie.

R

Pozostali skryci w cieniu, z dala od okien, tak że w zasadzie nie istniało ryzyko, iż zostaną dostrzeżeni, nawet gdyby ktoś śledził toczący się szybko pojazd przez lunetę.

L c T

– Według właściciela gospody – odezwał się Gervasc – odcinek trasy najbardziej sprzyjający różnym grom i zabawom rozciąga się, tak jak myśleliśmy, między Croydon a Caxton. Do Croydon mamy jakieś pól godziny drogi.

– Jeśli będą czekać tak długo. – Tony poruszył się nie znacznie i wyjął z kieszeni pistolet. Dwa inne, o długich lufach, leżały już na siedzeniu między nim a Gervase'em, kolejny zaś między Delem a Delią. Tony sprawdził mniejszy pistolet, po czym uśmiechnął się szeroko do pozostałych. – Ktoś chce się założyć, ilu przeciw nam wyślą?

Delia obstawiała ośmiu, Tony dziewięciu, Gervase jedenastu, Del zaś czternastu. Delia skarciła Dela, że jest takim pesymistą, jednak, jak się później okazało, oboje wygrali zakład. Tak jak przepowiedział właściciel gospody, atak nastąpił na długim odcinku do Caxton. Powóz przemykał obok kępy drzew na łagodnym zakręcie, kiedy rozbrzmiał strzał. 242

Cobby zaklął. – Przeszła mi nad głową, spomiędzy drzew po lewej! – wrzasnął, ściągając lejce i gwałtownie wstrzymując konie. Powóz zachwiał się ciężko, a potem stanął. Akurat gdy spod osłony drzew wypadło osiem ubranych na ciemno sylwetek. Zanim Delia zdążyła choćby mrugnąć, mężczyźni rzucili się stawić czoło zagrożeniu. Cztery strzały rozbrzmiały jeden po drugim, a kiedy chwilę później zdołała wyjrzeć na zewnątrz, przekonała się, że tylko czterech członków kultu zachowało pozycję pionową.

R

Ocalali przystanęli zszokowani, ale zaraz potrząsnęli kindżałami i z wrzaskiem ruszyli do natarcia.

L c T

Gervase stał już z szablą w ręku na trakcie, a Del szybko doń dołączył. Uzbrojony w długą szablę Tony opuścił powóz przez drugie drzwi, akurat kiedy z kozła zeskoczył Kumulay, żeby wraz z nim powitać dwóch członków kultu, którzy obiegli pojazd od tyłu.

Z sercem podchodzącym do gardła Delia postąpiła lak, jak obiecała. Przesunęła się na środek siedzenia, w równej odległości od obu drzwi, mocno ściskając mały pistolet, który Del dał jej wraz z instrukcją, żeby zastrzeliła każdego napastnika, który spróbuje dostać się do wnętrza powozu. Poza tym jednak miała pozostać na swoim miejscu.

Egzotyczne okrzyki wojenne wtórowały szczękowi i zgrzytowi stali. Ramiona i plecy pracowały, sylwetki rzucały się naprzód i cofały. Oddychając nierównomiernie, Delia obserwowała starcie zogromniałmi oczami, obracając głowę to w jedną, to w drugą stronę. Starała się odseparować od rozpraszającego jazgotu.

243

Szczerze zamierzała w każdym punkcie podporządkować się rozkazom Dela – nie przejawiała skłonności do brawury. Raptem, z mrożącymi krew w żyłach okrzykami, spomiędzy drzew wysypało się sześciu kolejnych napastników. Pierś Delii ścisnęło przerażenie, tak że z trudem zaczerpnęła powietrza. Del uprzedzał, że członkowie kultu stosują zwykłe taktykę przewagi liczebnej. Fakt, że wreszcie walczą z członkami kultu, nie ulegał wątpliwości. Napastnicy byli odziani w tradycyjne indyjskie stroje, szarawary i kurty, aczkolwiek dla ochrony przed chłodem zarzucili dodatkowo na wierzch pledy

R

lub koce. Wszyscy o śniadych twarzach, na głowach mieli turbany, zawinięte na różne sposoby.

Powóz zachwiał się, kiedy wpadli na niego walczący. Szczęk stali

L c T

rozbrzmiewał przerażająco blisko. Tony i Kumulay mieli teraz przeciw sobie czterech członków kultu. Na oczach Delii jeden z napastników zachwiał się i upadł.

Spojrzała w drugą stronę. Gervase znajdował się dalej od powozu i wymieniał ciosy z dwoma przeciwnikami, trzeci zaś leżał już u jego stóp twarzą ku ziemi.

Del stał plecami do drzwi powozu. Nacierało nań trzech członków kultu. Kiedy go obserwowała, zaklął i ciął dziko, a jeden z mężczyzn runął na ziemię, wrzeszcząc i wierzgając nogami, tak że Del musiał uskoczyć. Pozostali dwaj napastnicy natężyli atak. Odparł ich zdecydowanie. Znienacka szarpnięciem otwarto drzwi z drugiej strony powozu. Delia drgnęła, odwróciła się – i ujrzała wygięte w potwornym uśmiechu usta oraz pałające szaleństwem ciemne oczy. Sięgnęły ku niej smagłe palce. Wypaliła bez namysłu.

244

Napastnik wytrzeszczył oczy. Na jego obliczu odmalował się szok. Upuścił kindżał, który z brzękiem upadł na stopień powozu. Przyciskając dłoń do rozkwitającej na piersi plamy czerwieni, mężczyzna zatoczył się do tyłu i przewrócił. Tymczasem nadal trwała zacięta walka. Delia zaczerpnęła powietrza, powtarzając sobie, że pora nie jest odpowiednia na wpadanie w histerię. Do tarło do niej, że została bez broni. Nie miała nic na wypadek, gdyby do powozu wtargnął kolejny członek kultu. Odłożyła na bok bezużyteczny już pistolet, schyliła się i przyciągnęła do siebie kindżał napastnika. Wyglądał na nieużywany.

R

Podniosła go, zaciskając dłoń na rękojeści. Ostrze choć długie, było

L c T

krótsze niż w przypadku pełnowymiarowej szabli czy szabli kawaleryjskiej. Broń okazała się leż na tyle lekka, by Delia mogła nią władać. Użyje jej w razie potrzeby.

Znienacka ktoś zatrzasnął drzwi karety. Tony. Natychmiast znów starł się z członkiem kultu, teraz jednak on i Kumulay walczyli jeden na jednego. Nie wątpiła w ich zwycięstwo.

Odwróciła się i spojrzała na Dela, po czym przysunęła się ku drzwiom. Po tej stronie powozu napastników było więcej. Gervase nadal zmagał się z dwoma przeciwnikami. Del dokonał pewnych spustoszeń, dwóch mężczyzn ciągle jednak atakowało go zajadle. Zafascynowana Delia przysunęła się jeszcze bliżej. Dyskretnie skulona za drzwiami, żeby go nie rozpraszać, w milczeniu obserwowała scenę. Z rozdzierającym uszy wrzaskiem jeden z członków kultu nacierających dotąd na Gervase'a odwrócił się nagle i, unosząc wysoko kindżał, popędził ku Delowi. 245

Ku jego plecom wystawionym na ciosy, jako że dwaj inni przeciwnicy pochłaniali całą jego uwagę. Nie miał szans się odwrócić, żeby odeprzeć atak. Delia otworzyła drzwi powozu i stanęła na stopniu. Członek kultu spostrzegł ją i zmienił kierunek. Zaszarżował na nią z błyskiem w oku. Gorączkowo uwolniła kindżał z fałd spódnicy. Zacisnęła obie dłonie na rękojeści i uniosła ostrze, żeby odeprzeć atak. Napastnik wbiegł prosto na nie.

R

Szok, jaki odmalował się na jego obliczu, znalazł odbicie w jej twarzy. Wstrząśnięty, z ustami nadal otwartymi, ale już nie wydającymi dźwięku, mężczyzna spuścił wzrok. Zagapił się na zanurzone w jego piersi ostrze. Oręż

L c T

wysunął mu się ze zwiotczałych palców. Napastnik opuścił powieki, a potem padł, wyrywając kindżał z raptem nad wyraz słabych rąk Delii.

Ukazanie się jej sprowokowało Gervase'a i Dela do zwiększenia wysiłków. Zaklęli i szybko pogromili przeciwników, tak że ci wili się na ziemi, jęcząc i przyciskając dłonie do ran. Dwaj mężczyźni wymienili spojrzenia, po czym Del okręcił się na pięcie i ruszył w kierunku powozu, Gervase zaś popędził na jego drugą stronę.

Kiedy Del znalazł się przy Delii, nadal w oszołomieniu wpatrywała się w powalonego przez siebie członka kultu. Del położył jej dłoń na brzuchu i pchnął ją z powrotem do wnętrza pojazdu. – Siadaj. Pod wpływem jego tonu, tego samego, jakim zwykł był wydawać rozkazy na polu bitwy, Delia zamrugała i cofnęła się, powłócząc nogami. Opadła na siedzenie, kiedy Del wspiął się do środka i zatrzasnął drzwi. – Wszyscy na pokład! – wrzasnął z kozła Cobby. 246

Umówili się na taki sygnał do szybkiej ucieczki. Gervase szarpnięciem otworzył drugie drzwi i wskoczył do pojazdu. Tuż za nim podążał Tony, który zatrzasnął drzwi za sobą, gdy tymczasem powóz przechylił się ociężale – to Kumulay wspinał się z powrotem na kozioł. Cobby nie dał im czasu na usadowienie się. Poderwał konie do biegu. Spłoszone unoszącym się wokół coraz intensywniejszym zapachem krwi posłuchały skwapliwie. W mgnieniu oka wypadli spomiędzy drzew na otwartą przestrzeń. Przez dłuższy czas po prostu siedzieli, oddychając ciężko i uspokajając się.

R

– Ilu dostaliśmy? – zapytał wreszcie Tony, poruszając się na swoim miejscu.

L c T

Delia przełknęła i popatrzyła na Dela.

– Czternastu – powiedziała. – Łącznie było czternastu Kiedy pochwycił jej spojrzenie, uniosła brwi. – Usatysfakcjonowany?

Nadal zaciskał szczękę, a w jego oczach malowała się zaciętość. –To dopiero początek. Cóż mógł rzec?

Pokaźnie uszczuplili siły Czarnej Kobry, ale... Wzięła w tym starciu zbyt czynny udział, zbyt dalece naraziła się na niebezpieczeństwo, na śmierć. Tyle wyszło z jego starannego planowania. Kiedy ujrzał ją stojąca na stopniu powozu, z zanurzonym w piersi napastnika kindżałem w dłoni, krew stężała mu w żyłach. Dość kłopotliwe, gdy człowiek tkwi akurat w ogniu zażartej walki.

247

Chciał ryknąć na nią za to, że sprzeciwiła się jego precyzyjnemu rozkazowi, niemniej gdyby tego nie zrobiła... miałby jeszcze większy kłopot – przypuszczalnie nie byłby nawet w stanie wrzasnąć. Ani chybi nie zdołałby później wepchnąć jej do powozu i pod osłoną spódnic ściskać jej dłoni – prawdopodobnie zbyt mocno – przez całą drogę do Somersham Place. Zadowolił się tym – owym prostym kontaktem – podczas gdy konie mknęły przez coraz bardziej pogrążający się w mroku krajobraz. Zanosiło się na burzę śnieżną, masy powietrza kotłowały się i

R

przetaczały, by nadciągnąć znad Morza Północnego. Wystarczyło jedno spojrzenie na horyzont, na barwę i gęstość gromadzących się tam chmur, żeby zyskać pewność, iż przed nocą spadnie śnieg.

L c T

Był wczesny wieczór, dawno po zmroku, kiedy dotarli do masywnych kolumn na początku alei wiodącej do Somersham Place. Cobby nie znał tego miejsca, jednak Del opisał mu kolumny; powóz zwolnił, skręcił w aleję i spokojnie potoczył się dalej.

Przez nagie gałęzie potężnych dębów przebłyskiwało zachęcające światło. Powóz okrążył narożnik i ujrzeli dom, tak monumentalny, jak Del go zapamiętał, i równic ciepło witający gości. Na portyku płonęły lampy, rzucając miękki blask na schody. Oświetlały także parę, która wyszła zaalarmowana chrzęstem kół na żwirze.

Dżentelmen zatrzymał się u szczytu schodów. Usta Dela same wygięły się w uśmiechu. Diabeł nic a nic się nie zmienił, jednakże dama, która przystanęła u jego boku, ujmując go pod ramię, stanowiła nowość. Powóz zwolnił i wreszcie zakołysał się, stając. Służący pospieszył otworzyć drzwi i opuścić schodki. Gervase i Tony dali znak, żeby oni dwoje szli pierwsi. Del ruszył przodem, a potem odwrócił się, podając rękę Delii. 248

Wysiadła i strzepnęła ciemnofioletowe spódnice, po czym sztywno wyprostowana, z uniesioną głową, pozwoliła mu się poprowadzić po schodach na portyk, gdzie czekali Diabeł z małżonką. Gdy podeszli, Diabeł uśmiechnął się, a jego bladozielone oczy rozbłysły. – Del! Witaj ponownie w Somersham. Także szczerząc zęby w uśmiechu, Del uścisnął dłoń przyjaciela. – Ogromnie się cieszę, mogąc znów tu być. Gospodarz przyciągnął go ku sobie i objął krótko, poklepując po plecach. – Wyznam, że jestem zdumiony, widząc cię całego i zdrowego. Przysiągłbym, że do tej pory ktoś cię już zadźgał.

R

W odpowiedzi Del wydał z siebie nieuprzejme, acz wytłumione burknięcie. Odwrócili się każdy do swojej damy.

L c T

One jednak na nich nie czekały.

– Jestem Honoria, małżonka tego potępieńca. – Księżna uśmiechnęła się do Delii ujmująco i wyciągnęła rękę.

– Delia Duncannon. – Delia podniosła się z ukłonu i dotknęła jej palców. – Nieświadomie wplątałam sic w misję pułkownika Delborougha i w efekcie musiałam się doń przyłączyć. Mam nadzieję, że nie wprowadzę zamieszania moją niespodziewaną obecnością, jak również mojej służby, która powinna wkrótce przybyć.

– Ależ skąd! Ogromnie się cieszę, mogąc cię powitać, podobnie jak ucieszą się pozostałe panie. – Szare oczy Honorii zaświadczały o szczerości jej słów. – Zaprezentujesz nam kobiece spojrzenie na wydarzenia. Książę z uśmiechem gładko przedstawił się Delii – jako Diabeł. Podała mu rękę i dygnęła, kiedy się kłaniał. Pod wieloma względami przypominał Dela – wysoki, ciemnowłosy, szeroki w barach, o przystojnej,

249

surowej twarzy i potężnej sylwetce urodzonego jeźdźca – jednak w miejsce cechującej Dela wojskowej postawy emanował arystokratyczną władczością. Dołączyli do nich Tony i Gervase. Del dokonał prezentacji, po to tylko, by się przekonać, że Diabeł miał już okazję poznać obu mężczyzn. – Na ślubie Wolverstone'a – wyjaśnił Gervase. – Wyniki tam drobny problem, z którym wspólnie pomogliśmy mu zrobić porządek. – Ach, tak? – Honoria uniosła pięknie zarysowane brwi. Strzeliła spojrzeniem w kierunku męża. – Muszę poprosić Minervę, żeby opowiedziała mi tę historię. Teraz wszakże – ujęła Delię pod ramię – wejdźmy do środka, bo tutaj za chwilę zamarzniemy.

R

W środku było znacznie ciepłej za sprawą ognia płonącego raźno w masywnym kominku w głębi długiego holu, ale takie dzięki radosnemu

L c T

powitaniu, jakie zgotowały im obecne tu osoby, zebrane przy stolikach lub usadowione w wygodnych fotelach. Chociaż było jeszcze za wcześnie na tradycyjne bożonarodzeniowe dekoracje, w holu panowała iście świąteczna atmosfera. Delia jakby odtajała, zarówno dosłownie, fizycznie, jak i kiedy szło o jej rezerwę.

Rozpoczęła się prezentacja. Mężczyźni albo się znali, albo słyszeli o sobie nawzajem. Tak naprawdę Delia była t LI jedynym przybyszem z zewnątrz; spodziewała się, że będzie się trzymać na uboczu, zepchnięta na margines.

Tymczasem, tak jak przepowiedziała Honoria, panie, wszystkie bez wyjątku, nie tylko ucieszyły się, że mogą ją poznać, ale też niecierpliwie czekały na jej opowieść. Przy całej ich serdeczności, zaludniające wielki hol pary tworzyły imponujące zgrupowanie. Na uwagę zasługiwali zwłaszcza mężczyźni. Skandal Cynster, przez żonę Catrionę nazywany Richardem, ewidentnie był 250

bratem Diabła – miał podobne rysy twarzy i budowę ciała, tyle że chabrowoniebieskie oczy. Po nim następowali kuzyni: Demon Cynster, o falujących blond włosach i niebieskich oczach, oraz jego drobna żona Felicyty, nazywana przez wszystkich Flick, jego starszy brat Vane, twardszy, bardziej wyciszony mężczyzna, fizycznie pozostający wszakże w typie Cynsterów, tyle że z kasztanowymi włosami i szarymi oczami, i jego żona Patience; Lucyfer Cynster, wzór ciemnowłosej, niebieskookiej elegancji, z żoną Phyllidą; i wreszcie Gabriel Cynster, uosobienie wyrafinowania, o kasztanowych włosach i piwnych oczach, z żoną Alatheą.

R

Wszyscy Cynsterowie płci męskiej wałczyli u boku Dela i jego trzech przyjaciół – pozostałych trzech kurierów – pod Waterloo. Ponadto był tu hrabia Chillingworth – którego Delia, w oparciu o jego relacje z Delem i Diabłem,

L c T

zidentyfikowała jako Gylesa Rawlingsa, trzeciego członka ich szkolnego tercetu – ze swą hrabiną Francescą. Szarooki, o kasztanowych włosach, on także nosił się jak człowiek nawykły do wydawania rozkazów.

Delia zanotowała w myślach, żeby zapytać przy okazji, w jaki sposób panowie zyskali sobie tak dziwne przezwiska. Jednakże bardziej nawet niż mężczyźni zainteresowały ją kobiety.

Fizycznie prezentowały ogromną różnorodność, od pogodnego piękna rudowłosej

Catriony,

przez

ciemnowłosą

witalność

Phyllidy

oraz

dystyngowane, spokojne brązy Alathei, Patience i Honorii, po blond żywiołowość Flick i czarnowłosą, nieco cygańską energię Franceski. Z wyglądu wielce się różniły, lecz pod względem osobowości, charakteru, postawy wobec świata, zdawały się bardzo podobne. Śmiałe, pewne siebie, stanowcze, otwarcie wyrażały swoje opinie i sygnalizowały życzenia. Żadna z nich nie reprezentowała typu potulnej, delikatnej bądź nieśmiałej kobiety. Żadna nie była pruderyjna, w każdym razie nie bardziej niż Delia. 251

Stanowiło to dla niej swego rodzaju towarzyski szok. Poza Alatheą, przypuszczalnie o parę lat starszą od Delii, większość pań wydawała się od niej młodsza, aż po Flick, która wyglądała na osobę niewiele po dwudziestce. Te damy, przy ich pozycji, powiązaniach i majętności, formowały rdzeń pokolenia, które aktualnie wyznaczało towarzyskie normy, pełniły role autorytetów w kwestiach towarzyskiej akceptacji w wyższych sferach. Delię przez cale życie pouczano, jak musi się zachowywać, żeby zyskać przychylność w towarzystwie, a przecież owe damy, wszystkie bez wyjątku,

R

zostały ulepione z całkowicie innej gliny niż te, które zalecano jej naśladować. One były... Podobne do niej.

L c T

Począwszy od Honorii, z jej bujnymi kasztanowymi włosami, mieniącymi się w blasku ognia, i czujnymi, widzącymi każdy szczegół szarymi oczami, po Flick o sprężynujących złotych lokach i rozświetlonych ciekawością niebieskich oczach, te damy, każda na swój sposób, były śmiałe, zdecydowane i stanowcze.

Nietrudno było odgadnąć, dlaczego Cynsterowie wybrali je na swoje partnerki.

Krótka wymiana zdań wystarczyła, aby Delia rozpoznała w nich bratnie dusze. Spotkanie z nimi przyniosło jej zarazem objawienie i ogromną ulgę. Przy tych damach mogła być sobą. Honoria odwróciła się, żeby pomówić z majestatycznym kamerdynerem, który przystanął obok jej fotela. – Obiad chyba o ósmej trzydzieści, Websterze. Dzięki temu nasi nowi goście będą mieli czas rozlokować się w pokojach. – Zerknęła na mężczyzn skupionych w grupie w połowie długości holu. – A panowie zaspokoić 252

zbiorową ciekawość. – Spojrzała na Delię i pozostałe panie zajmujące fotele przy kominku. – Co powiecie na sugestię, żebyśmy przeszły do mojej bawialni? Możemy tam usiąść i pogawędzić, pijąc herbatę w komfortowych warunkach. – I przy większej prywatności. – Francesca wstała, uśmiechając się konspiracyjnie. Honoria odwróciła się znów do Webstera. – Herbata do mojej bawialni, Websterze. I proszę, przekaż pani Hull moje pozdrowienia i powiedz jej oraz Sligowi o przybyciu panny Duncannon,

R

a także, że wkrótce przyjedzie jej służba, jak również służba pułkownika. – Tak jest, wasza łaskawość. – Webster pokłonił się nisko i odszedł. Kiedy panie wstały, zbliżył się do nich Diabeł. Uśmiechnął się niewinnie do Honorii.

L c T

– Będziemy w bibliotece.

W odpowiedzi także się uśmiechnęła, nawet nie siląc się na niewinność. – A my w mojej bawialni. – Gestem posiała resztę pań przodem, a sama wzięła Delię pod ramię i podniosła wzrok na małżonka. – Zobaczymy się przy obiedzie. O wpół do dziewiątej.

Na twarz Delii wypłynął szeroki uśmiech, kiedy po tym pożegnalnym spojrzeniu została stanowczo poprowadzona ku schodom. U boku Diabła Del zmierzał za innymi korytarzem do biblioteki. – Zapomniałem, że macie tu tyle dzieci – powiedział, ściszając głos. – Dla spokoju mego ducha, byłbym wdzięczny, gdybyś rozstawił straże przy pokojach dziecinnych. – Spojrzał w zielone oczy Diabła. – Na wszelki wypadek. Diabeł uśmiechnął się bez wesołości.

253

– Już się tym zająłem. Teraz zaś, kiedy Sligo zyskał wsparcie w osobie Cobby'ego, wątpię, by ktokolwiek zdołał przedostać się przez ich czujki. Del skłonił głowę na znak zgody. Sligo, obecnie majordomus Diabła, służył przy nim pod Waterloo jako ordynans, podobnie jak Cobby przy Delu. Ci dwaj, tak samo jak ich przełożeni, wykuli w ogniu bitewnym serdeczną przyjaźń. Diabeł przystanął przy otwartych drzwiach, przez które widać było komfortowe wnętrze bardzo męskiej w wystroju biblioteki. Gestem pokazał Delowi, żeby wszedł pierwszy.

R

– Chodź, siadaj i opowiedz nam wszystko od początku. Del wkroczył do zbytkownie urządzonego, lecz zarazem przytulnego pokoju, i od razu przystąpił do dzieła.

L c T

Opowiedział o swojej misji, począwszy od tamtego dnia w gabinecie markiza Hastingsa, wiele miesięcy temu. Kiedy opisywał okrucieństwa Czarnej Kobry, siedząc w komfortowym skórzanym fotelu, z kryształową szklaneczką doskonałej whisky słodowej, owe detale wydały mu się jeszcze bardziej brutalne i poruszające.

Gdy opisał śmierć Jamesa MacFarlane'a, twarze wokół niego przybrały zawzięty wyraz, zewsząd mamrotano przekleństwa. – To był dobry chłopak. – Diabeł osuszył szklaneczkę i sięgnął po karafkę.

Pozostali powtórzyli jego toast. Del skinął głową i kontynuował opowieść, zdając szczegółowy raport z wydarzeń, w efekcie których oni czterej – on, Gareth, Logan i Rafe – opuścili Bombaj, a następnie zrelacjonował przebieg swej podróży, aż do tego popołudnia. Tony i Gervase dodali własne obserwacje i wspomnieli o marnych rezultatach starań, żeby zdobyć trop wiodący do kryjówki Czarnej Kobry. 254

– Aż do dzisiaj nie widzieliśmy ani jednego członka kultu. – Tony pokręcił głową. – Teraz mamy pewność, że tu są; Bóg jeden wie, gdzie on ich ukrywa. Uwzględniając ich specyficzne stroje, nie mają szans wtopić się w otoczenie. – Trzeba to przekazać Wolverstone'owi. – Diabeł pochwycił spojrzenie Dela. – Przed obiadem wyślemy umyślnego. Pogoda się pogarsza, lepiej więc jak najszybciej przesłać mu wiadomość, że dotarłeś bezpiecznie i że członkowie kultu istotnie kręcą się w okolicy. – Jest daleko stąd? – zapytał Del.

R

– W Elveden Grange, jakieś czterdzieści pięć kilometrów na wschód od nas. – Diabeł łyknął whisky. – Zgodnie z rozkazami wy trzej macie tu pozostać przynajmniej przez kilka dni, w nadziei, nieważne jak nikłej, na to, że Czarna

L c T

Kobra spróbuje zaatakować. Nie wiedział, dokąd się wybieracie, możliwe zatem, że nie będzie miał czasu na rekonesans i nie zorientuje się, jak wielu byłych kawalerzystów przebywa w tym domu. – Przerwał na chwilę, przekrzywiając głowę. – Skoro na trakcie posłał przeciw wam czternastu ludzi, niewykluczone, że dysponuje siłami, które uzna za wystarczające, by najechać to miejsce.

– Marne szanse. – Del się skrzywił. – Na własnym terenie prezentuje ostentacyjną pewność siebie, jednakże tutaj jak dotąd działał ostrożnie. Diabeł posłał mu ostre spojrzenie.

– Nie odbieraj nam złudzeń. Zwróć uwagę, że żaden z tu obecnych nie zwymyślał was za to, że sami uszczupliliście siły wroga o czternastu ludzi. Powinniście się byli z nami podzielić. – Przepraszam. – Del skrył uśmiech za szkłem. – Winę za nasz sukces ponosi Delia. Gdyby nie ona, nigdy nie zdołalibyśmy zwabić członków kultu w zasadzkę. 255

– Typowe – prychnął Demon. – I w dodatku zabiła dwóch? Nie wytłumaczyłeś jej, że to nasze zadanie? Ona ma siedzieć cicho i zostawić takie sprawy nam. – Rozumiem – rzekł Del, unosząc brwi – że chętnie podejmiesz się wytłumaczenia jej tego w taki sposób, by przyznała ci rację? Kilku mężczyzn niezbyt skutecznie zdusiło śmiech. – Kiedy opanuje tę sztukę w relacjach z własną żoną, niewątpliwie skorzysta z twojej propozycji – stwierdził Skandal. Ciężkie westchnienie skupiło uwagę wszystkich na Vanie, który do

R

niedawna krążył za fotelem Diabła. Teraz właśnie odwrócił się od okna, puszczając zasłonę.

– Nie chciałbym was jeszcze bardziej pognębiać, ale zaczęło sypać. –

L c T

Spojrzał na Diabła. – Lepiej wyślij tego umyślnego, jeśli ma dotrzeć do Elveden dzisiejszej nocy.

Wokół rozległy się jęki.

Diabeł wstał i zadzwonił po Sliga.

Słuchając prognoz pozostałych, Del przypomniał sobie, że o tej porze roku, w tej części kraju opady śniegu bywają obfite. Z wyrazem niechęci na twarzy osunął się ciężko w fotelu i rzekł. – Nie zanosi się, że dopisze nam szczęście w kwestii nakłonienia Czarnej Kobry do złożenia nam wizyty.

W bawialni księżnej na piętrze Delia właśnie skończyła przekazywać pozostałym damom wszystko, co wiedziała na temat misji Dela. Kiedy zdała relację z popołudniowego incydentu, poczuła się bardziej roztrzęsiona niż w trakcie samego ataku. Honoria spokojnie podała jej kolejną filiżankę herbaty.

256

– Często dana sytuacja przeraża cię bardziej, kiedy przeżywasz ją ponownie, ponieważ dopiero wówczas uzmysławiasz sobie, jak wiele rzeczy mogło pójść źle, jak znacznie gorzej całe zdarzenie mogło się zakończyć. Delia upiła łyk herbaty, zajrzała w oczy Honorii i popatrzyła na pozostałe panie, kiwające ze znawstwem głowami. Zadziwiające. Ani jedna nie zbladła, nie mówiąc o tym, by wyglądała na bliską omdlenia, kiedy Delia opisywała, jak zastrzeliła człowieka, a potem przeszyła kindżałem drugiego – aczkolwiek, technicznie rzecz biorąc, on sam wykonał całą robotę. Delia jedynie trzymała nóż.

R

Herbata spłynęła jej do żołądka, ciepła, odprężająca – podobnie jak towarzystwo.

– Przypuszczam, że przemówię w imieniu wszystkich

L c T

– Catriona potoczyła wzrokiem po zebranych, nim skupiła go na Delii – dziękując ci z głębi serca za zmniejszenie zagrożenia. Za uknucie planu, który doprowadził do uszczuplenia sił wroga, zwłaszcza tych znajdujących się w okolicy.

– W istocie. – Alathea wymieniła z pozostałymi cierpiętnicze spojrzenia. – Dobrze znamy naszych mężów.

Flick odstawiła pustą filiżankę.

– Musimy mieć ich na oku. – Zerknęła na Honorię. – Bardziej niż zwykle. – skinęła głową.

– Na szczęście wygląda na to, że pogoda przyszła nam w sukurs. – Uśmiechnęła się. – Pada śnieg. – Naprawdę? – Wreszcie! – Zobaczmy.

257

Phyllida, Catriona i Flick wstały i zbliżyły się do szerokiego okna. Wyjrzały przez nie, odciągając zasłony. – Sypie, i to zdrowo – zaraportowała Flick. – Cudownie! – Phyllida wróciła na środek pokoju. – Kto wie? Może nawet będziemy mieć białe święta. Dzieci wpadną w zachwyt. Wywiązała się dyskusja na temat możliwych sposobów zabawienia ich licznego potomstwa. Delia oparła się wygodnie i słuchała, uśmiechając się w reakcji na komentarze.

R

Po raz pierwszy w życiu poczuła, że chciałaby mieć powód, by przyłączyć się do takiej wymiany zdań.

Ta myśl tak nią wstrząsnęła, że Delia natychmiast otrzeźwiała i zamrugała.

L c T

Akurat kiedy po domu rozniósł się dźwięk gongu.

– Pora przebrać się do obiadu. – Honoria wstała. Zaczekała, aż Delia odstawi filiżankę i pójdzie w jej ślady.

– Chodź, zaprowadzę cię do pokoju. Twoja pokojówka już chyba dotarła. Rozproszyły się. Pozostałe panie oddaliły się różnymi korytarzami, w grupkach po dwie lub trzy, gawędząc nachylone ku sobie, a Delia i Honoria ruszyły galerią.

– Jeśli zmęczy cię nasze towarzystwo, mów śmiało. – Honoria pochwyciła jej spojrzenie i uśmiechnęła się. – Zapewniam cię, że nie poczujemy się dotknięte. Podróżowałaś, podczas gdy my tkwiłyśmy tu bezczynnie. Już dokonałaś cudów, jeśli idzie o ulżenie naszej nudzie. – Cała przyjemność po mojej stronie – odparła Delia. I rzeczywiście tak było.

258

Honoria zostawiła ją przed drzwiami ładnie urządzonej sypialni i udała się do swoich pokoi, przebrać się na wieczór. Delia zamknęła drzwi i uśmiechnęła się do Bess. – Wszystko w porządku? Pokojówka odpowiedziała szerokim uśmiechem. – Cudowne miejsce, to tutaj. Służba jest taka przyjazna. Wszyscy już się rozlokowaliśmy. A teraz! – Bess podeszła do łóżka i zaprezentowała Delii złotą satynową suknię od Madame Latour. – Jako że jesteśmy w książęcej rezydencji, pomyślałam sobie, że zechce ją pani włożyć.

R

Delia przyjrzała się zwodniczo prostej, bez wątpienia eleganckiej sukni wieczorowej i w duchu podziękowała Delowi, że nalegał, by ją wzięła. Skinęła głową.

L c T

– Tak, nada się idealnie.

Stojąc przed lustrem, zaczęła wyjmować szpilki z włosów. Zanotowała w myślach, żeby pamiętać o wydobyciu z Dela informacji, ile zapłacił za te stroje, zanim dotrą do domu.

Tego wieczoru zamierzała jednak w pełni cieszyć sic chwilą, miejscem i suknią.

259

Rozdział 9 Del stał z Diabłem przy kominku, gdy do salonu weszła Delia. W pokoju panował gwar, ale w jego odczuciu zapadła cisza. Był jak ogłuszony. Jakby go ktoś uderzył. Nie potrafił oderwać oczu od Delii w złotej satynowej sukni, którą tak dobrze zapamiętał. Tymczasem ona przystanęła spokojnie w wejściu, nieświadoma czynionego przez siebie spustoszenia. Potem ruszyła przez pokój. Zaschło mu w ustach, gdy obserwował, jak

R

sunie, uśmiechając się nieznacznie, ku Honorii i dwóm innym paniom, które stały, gawędząc z Gervase'em.

Wreszcie odetchnął głęboko, przełamując czar. Mimowolnie zerknął na

L c T

Diabła. Odkrył, że zielone oczy przyjaciela także przykuło zjawisko na przeciwległym krańcu pokoju.

Rozbłysła w nim nieznana mu emocja – po części irytacja, po części irracjonalny strach... zazdrość? Nie przypominał sobie, by odczuwał ją kiedykolwiek wcześniej, w każdym razie nie z powodu kobiety i nigdy tak dotkliwie. Stłamsił ją w sobie i znów spojrzał na drugą stronę salonu. Wyglądała niczym złocisty płomień, niczym niosąca ciepłą obietnicę latarnia morska. Del powiódł wzrokiem po pokoju, upewniając się, że wszyscy inni dżentelmeni też ją zauważyli. Nie mógł ich za to winić – również byli mężczyznami. Zaciskając szczęki, odwrócił się do Diabła i napotkał jego rozbawiony, lecz zarazem pełen zrozumienia uśmiech. Ulżyło mu, gdy przyjaciel, zamiast nawiązać do Delii, wymierzył kuksańca Gylesowi, który właśnie do nich dołączył.

260

Gyles, oczywiście, oddał cios. Del roześmiał się, czując, że młodnieje. Nie stali już wprawdzie na szkolnym dziedzińcu w Eton, niemniej pod zmianami dokonanymi przez czas pewne rzeczy – lojalność, przyjaźń – pozostały takie same. – Jak się miewa twoja córka? – zapytał Gylesa Diabeł, – Wbrew mojemu przekonaniu, najwyraźniej kwitną co. Poinformowano mnie, że kolka to coś, przez co one zwyczajnie muszą przejść, a my wraz z nimi. Diabeł się skrzywił.

R

– Nadal pracuję nad wykształceniem w sobie odporności. – Podążył spojrzeniem ku Honorii, a potem prze niósł wzrok na stojącą w innej grupce Francescę. – Nie pojmuję, jak im się udaje, ewidentnie bez trudu, odróżnić

L c T

płacz sygnalizujący poważny ból od tego, który zna czy tylko, że dziecko nie ma humoru.

– Daj mi znać, kiedy rozpracujesz tę kwestię. – Gyles pokręcił głową. – Mogłeś mnie ostrzec, jak... absorbujące są żona i rodzina. Diabeł wzruszył ramionami.

– Nie było sensu. Zapisano ci to w gwiazdach, podobnie jak i mnie. Nie zdołalibyśmy uniknąć tego losu – Wyszczerzył zęby w uśmiechu, łypiąc ku Gylesowi

– Równie dobrze więc możemy się nim cieszyć. Gyles roześmiał się, patrząc na Francescę. – Racja. – Spojrzał na Dela. – A co z tobą, Delu? Co kryje twoja przyszłość? Ani Gyles, ani Diabeł nawet nie zerknęli na Delię, jednak Del wiedział, że oni wiedzą... Nonszalancko machnął ręką.

261

– W zasadzie jeszcze o tym nie myślałem. Niespodziewanie wynikła ta misja i wydawało mi się słuszne odłożyć rozważania o przyszłości do czasu, kiedy ją wypełnię. – Niekiedy przeznaczenie samo puka do drzwi stwierdził Diabeł. – Z pewnością zapukało do naszych – dodał Gyles. Nie widzę powodu, żeby ciebie miało to ominąć. – Czas pokaże – odparł z uśmiechem Del. Rozmowa zeszła na inne tematy, ale koncepcja małżeństwa, posiadania żony i rodziny, zapuszczenia korzeni w żyznej angielskiej ziemi i stworzenia

R

prawdziwego domu – w Delborough Hall – nadal snuła mu się po głowie, wysuwając się na pierwszy plan, ilekroć gawędził z którymś z tak dobrze mu znanych Cynsterów i wyczuwał jego ukontentowanie, podobnie jak wcześniej

L c T

w przypadku Diabła i Gylesa.

Ukontentowanie, jakiego sam pragnął i na które we własnej opinii zasłużył.

Jego spojrzenie nieustannie wracało ku Delii. Nie zdziwiło go, że przy obiedzie połączono ich w parę. Wprowadził ją do jadalni, przekonująco odgrywając opanowanie, nie zdołał jednak oszukać żadnego z nich dwojga.

Jego ciemne oczy lśniły, z ciepłą zaborczością musnął dłonią jej plecy na wysokości talii, kiedy prowadził ją do krzesła. Delia wychwyciła tę zaborczość i wręcz na swój sposób się nią rozkoszowała, nawet jeśli udała, że niczego nie zauważa. Gdy siedzieli przy długim stole, zabawiając towarzystwo opowieściami o Indiach i Jamajce, usiłowała sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek czuła się równie zrelaksowana. Po raz pierwszy w dorosłym życiu zaznała swobody, prowadziła rozmowę bez ciągłej kontroli swych słów i zachowania. 262

Po raz pierwszy mogła po prostu być sobą, ponieważ w tym towarzystwie jej prawdziwe „ja" bynajmniej się nie wyróżniało. Nie szokowało, nie raziło. Tutaj pasowała. Mężczyźni otwarcie wyrażali uznanie dla jej olśniewającej sukni od Madame Latour. Panie, co do jednej, po prosiły o adres krawcowej. Honoria i Alathea dopytywały się nawet, czy Delia ma przy sobie więcej kreacji Madame i czy mogłyby je obejrzeć. Nigdy wcześniej nie miała z kobietami wspólnych te matów. Damy uważały ją zwykle za... „zbyt". Zbyt bez pośrednią, zbyt upartą, zbyt

R

zdecydowaną – zbyt efektowną. Zbyt wysoką, o zbyt krągłych kształtach i zbyt cię tym języku.

Słowo „zbyt" nieodmiennie występowało w odnoszących się do niej

L c T

wypowiedziach innych osób.

Jednak nie tutaj. W tym miejscu wszystkie jej „zbyt" spotkały się z akceptacją, a nawet zachętą. Z pewnością obecne tu damy posiadały bardzo podobne cechy, Delia zaś musiała zauważyć, ile osiągnęły w życiu – miały mężów, dzieci, małżeństwa oparte na miłości i zaufaniu oraz wiele, wiele więcej.

Od czasu Wielkiego Skandalu próbowała stłamsić swoje wewnętrzne „ja", usiłowała się zmienić, wtłoczyć w formę przyzwoitej angielskiej damy, jednakże owa narzucona jej przez rodziców poza – damy na każdym kroku sztywno trzymającej się konwenansów – nigdy do niej nie pasowała. Kiedy teraz obserwowała siedzące przy stole pary, kiedy słuchała błyskotliwej, ożywionej konwersacji odkryła, że istnieje inna forma, nie mniej niż tamta akceptowalna w towarzystwie. Przy czym ta druga forma pasuje do niej jak ulał.

263

W dodatku sprawdzała się ona w małżeństwie – małżeństwie takiego rodzaju, w jakim Delia potrafiła wyobrazić sobie siebie, opartym na partnerstwie oraz wzajemności. Nie była beznadziejnym wyrzutkiem. Po prostu obracała się dotąd w niewłaściwych kręgach. Zrobiło jej się dziwnie lekko na duchu i to uczucie ją porwało. Do czasu, gdy towarzystwo wstało od stołu i – jako że panowie nie wyrazili chęci udania się do osobnego pokoju – przeszło razem do salonu, żeby tam usiąść i kontynuować rozmowę, Delii niemalże wirowało w głowie ze szczęścia.

R

Wolność – uzmysłowiła sobie. Tak smakuje wolność.

Uśmiechnęła się do Dela, siadając na sofie, do której ją zaprowadził. Przez chwilę spoglądał na nią z góry, ze swobodnym, niezdradzającym

L c T

szczególnego zainteresowania wyrazem twarzy, ale jego oczy... Potem uśmiechnął się i odwrócił, żeby usiąść obok niej w fotelu.

Webster krążył z porto i brandy dla dżentelmenów. Część dam także się poczęstowała, jednak Delia odmówiła. Chciała zachować trzeźwy umysł, żeby dalej odnotowywać i chłonąć wszystko, co działo się wokół niej. Choć wydawało się wątpliwe, że kiedykolwiek stanie przed ołtarzem, długotrwały związek leżał w zasięgu jej możliwości.

Kiedy już każdy znalazł sobie miejsce, rozmowa zeszła na kult Czarnej Kobry, a następnie popołudniowy incydent. Delia i Del, wraz z Tonym i Gervase'em, pozostawali w centrum zainteresowania, gdy opisywali członków kultu i ich poczynania. – Zatem było ich czternastu? – Honoria wyglądała na szalenie zdegustowaną. Spojrzała na męża. – Lepiej szybko pogromcie Ferrara, bo inaczej ten jego kult zacznie przejmować tutejsze wioski i zadomowi się w Anglii. 264

– Niech Bóg broni! – Diabeł spojrzał na Dela. – Wszystkich ich zabiliście czy też...? – Uznaliśmy, że rozsądniej będzie nie tracić czasu, żeby to sprawdzić. Nie wiedzieliśmy, czy między drzewami nie czają się następni albo, co bardziej prawdopodobne, Larkins z parą pistoletów. – Mnie na przykład zaskoczyło – odezwał się Tony – że on w ogóle miał czternastu ludzi, których gotów był przeciw nam posłać. Del nas ostrzegł i rzeczywiście, najpierw zaatakowało ośmiu, a kolejnych sześciu dopiero, kiedy zaistniała taka potrzeba, lecz mimo wszystko, skierować czternastu łudzi do jednej takiej akcji...

R

– To sugeruje, że ma ich więcej pod ręką – skonkludował Gervase. Zaczęto rozważać sposoby na zlokalizowanie w okolicy grupy członków

L c T

kultu. Cynsterowie ochoczo analizo wali zagadnienie, upatrując w nim szansy na

akcję,

która

osłodziłaby

im

rozczarowanie

z

powodu

małego

prawdopodobieństwa rychłego starcia z siłami Czarnej Kobry.

Del nie brał udziału w dyskusji. Nie znał dobrze tego hrabstwa, a poza tym zaprzątały go inne kwestie. Inne myśli, inne uczucia.

Uczucia, do jakich nie przywykł, silne i dogłębnie absorbujące – bardziej, niżby mu się to podobało.

Relacja z popołudniowego starcia przywołała aż na zbyt wyraźne wspomnienia emocji, jakich doświadczył w tamtych przerażających chwilach. Odżył w nim ów oszałamiająco intensywny strach, który ogarnął go na widok Delii wystawionej na niebezpieczeństwo – strach, ja kiego nie zaznał nigdy wcześniej, mimo że zjadł zęby na polach bitewnych całego globu. Ów strach, niewiarygodnie przenikliwy, zatopił szpony w samej jego duszy. 265

Już wówczas mu się to nie podobało. Kiedy teraz przeżywał wszystko na nowo, podobało mu się jeszcze mniej. Zerknął z ukosa na przyczynę swego strapienia. Siedziała na sofie rozluźniona, z uśmiechem autentycznego szczęścia na twarzy. Ten widok ani trochę nie poprawił mu nastroju. Owszem, była bezpieczna i ewidentnie zadowolona. Jednakże, mimo iż ów denerwujący, nieomal wyniszczający strach wynikał właśnie z troski o jej dobro, coś w Delu nie dało się przebłagać. I to Delia ponosiła odpowiedzialność za tę sytuację.

R

Zamierzał jej to wytknąć. Wytłumaczyć. Później. Tej nocy.

Spojrzał przed siebie, tłumiąc narastające w nim gwałtownie emocje,

L c T

ugryzł się w język i skoncentrował na zachowaniu zrelaksowanego wyrazu twarzy, podczas gdy w duchu odbywał próbę generalną przed wygłoszeniem stosownej tyrady. 15 grudnia

Somersham Place, hrabstwo Cambridgeshire

Drżąc niekontrolowanie i ślizgając się, Sangay brnął przez powłokę czegoś lodowatego i białego, co pokryło dziedziniec na tyłach tego bardzo dużego domu. Był on wielki jak pałac i tak samo tętnił życiem, a Sangayowi zdało się to łaską zesłaną przez bogów. Nikt nie zwracał tu na niego specjalnej uwagi. Nikt nie odezwał się doń surowo ani go nie przepytywał. Dostał pokoik tylko dla siebie, wysoko pod dachem, gdzie było ciepło, a przyjaciel Cobby'ego, Sligo, znalazł dla niego kurtkę – powiedział, że to uniform chłopca odźwiernego – którą Sangay przywdział na tunikę. Z dłońmi w kieszeniach tejże kurtki, z postawionym kołnierzem, kuląc się dla osłony przed wiatrem, Sangay niezdarnie spieszył ku ogromnej stajni. 266

Na tyłach – przykazał mu ten człowiek. Z trzech stron stajni wznosiły się wysokie mury z cegieł. Sangay po omacku ruszył wzdłuż bocznej ściany, a potem skręcił za róg na tył budynku, pod który podchodziło coś w rodzaju niewielkiego lasu. Zatrzymał się na polance w połowie długości tylnej ściany stajni. Przynajmniej z nieba przestały spadać te zimne białe płatki, choć wiatr nadal zacinał, a powietrze zdawało się ciężkie, jakby wkrótce znowu miało zacząć sypać. Nie było bardzo ciemno. Warstwa bieli odbijała tę odrobinę dostępnego

R

światła, tak że Sangay rozróżniał kształty. Mimo to usłyszał chrzęst butów tego człowieka, kruszących białą powłokę, na długo przed tym, nim z cienia pomiędzy drzewami wyłoniła się zwalista sylwetka. – Masz ją?

L c T

Zadane ostrym tonem pytanie przyprawiło Sangaya o jeszcze większe dreszcze, niemniej zmusił się, żeby pokręcić głową. – Ale, sahibie, widziałem ją!

Larkins beznamiętnie zmierzył chłopca wzrokiem. – Pod gospodą, kiedy pułkownik po nią poszedł? – Tak, sahibie. Wtedy ją widziałem. – A później?

– Nie, sahibie, ale dopiero co tu przyjechaliśmy, a dom jest bardzo duży, teraz jednak wiem, czego szukać! A ten dom jest tak wielki, że nikt mnie nie zauważy! Jutro poszukam i znajdę tubę, a potem ją panu przy niosę. Sangay utkwił szeroko otwarte oczy w twarzy Larkinsa i starał się zamaskować drżenie, a także wyglądać na pełnego zapału i pewnego siebie.

267

Nie oszukał Larkinsa, ten wszakże pojmował, że chłopiec to najlepszy sposób na zdobycie tuby, w związku z czym jest w tej chwili jego najcenniejszym atutem. Właśnie dlatego wyznaczył spotkanie na dziesiątą – nie na tyle wcześnie, by zauważono nieobecność chłopca, a zarazem nie aż tak późno, by ktoś nabrał podejrzeń, gdyby przypadkiem zobaczył, że Sangay wymyka się z budynku. Larkins wiedział, jak funkcjonują takie rezydencje, znał rutynę, jakiej przestrzega służba. Niegdyś sam był prostym służącym, od tamtej pory upłynęło jednak sporo wody. Praca dla Czarnej Kobry uczyniła go bogatym.

R

Bogatszym niż kiedykolwiek marzył. Mógłby sobie pozwolić na najęcie służby, gdyby tylko zechciał. Niemniej gromadzenie dobytku nie dostarczało mu przyjemności. W każdym razie nie tak wielkiej jak terroryzowanie innych.

L c T

Właśnie to najbardziej cenił sobie w służeniu Czarnej Kobrze – możliwość pławienia się w najpodlejszych czynach.

Uwielbiał dręczyć niewinnych. Jednakże w tym przypadku... Dzisiejsza porażka paliła go żywym ogniem. Wskutek tej porażki chłopiec – jako potencjalny doręczyciel tuby do rąk Larkinsa – stał się jeszcze bardziej niezbędny.

Larkins nigdy dotąd nie zawiódł swego pana, ale wiedział, jak ów nagradza klęskę, i nie miał najmniejszej ochoty dostąpić tego zaszczytu. Skinął zatem głową.

– Dobrze. – Zerknął na zasnute chmurami niebo. – Będzie jeszcze sypać, i to porządnie. Nie zdołam spotkać się z tobą tutaj. Kiedy więc znajdziesz tubę, natychmiast udasz się do wielkiego kościoła. – Wskazał na północny wschód. – Ma wysoką wieżę, którą widać z daleka. Jutro spójrz w tym kierunku, a ją zobaczysz. Znajdź tubę i przynieś mi ją tam, do wnętrza katedry, pod najwyższą wieżę. Będę obserwował. Wyjdę ci na spotkanie. 268

Spojrzał z góry na drżącego małego gnojka, po czym upomniał się, jak ważny jest ukryty w tubie list. – A teraz posłuchaj mnie uważnie, synu: pod żadnym pozorem nie schodź z traktu. Musisz opuścić to miejsce aleją, którą tu przyjechałeś, a potem iść naokoło drogami, cały czas się ich trzymając, rozumiesz? Tamtejsza okolica – wskazał tereny na północnym wschodzie – to same bagna i trzęsawiska. Często wydaje się, że to twardy grunt, ale postawisz stopę w niewłaściwym miejscu, a połknie cię całego. Zrozumiano? Oczy chłopca zaokrągliły się jeszcze bardziej. Potaknął.

R

– Wezmę tubę i pójdę drogami do wielkiego kościoła, gdzie się z panem spotkam.

– Właśnie tak. – Larkins zmrużył oczy. –I żebyś przypadkiem nie

L c T

zapomniał, co spotka twoją matkę, jeśli tego nie zrobisz.

Spojrzenie chłopca pociemniało. Drżała mu broda, ale zacisnął zęby i gwałtownie potrząsnął głową.

– Nie, sahibie. Nie zapomnę. Znajdę list i przyniosę go jak najszybciej. – Dobrze. A teraz lepiej wracaj do środka, nim ktoś zauważy, że cię nie ma. – Tak, sahibie.

Sangay odwrócił się i nie oglądając się za siebie, ruszył wzdłuż ściany, a później skręcił za róg. Naciągnął kołnierz na uszy i przytrzymując go kurczowo, popędził z powrotem przez coraz grubszą warstwę bieli. Znowu zaczęło sypać. Wreszcie wszyscy udali się na spoczynek. W przydzielonym jej przytulnym pokoju Delia ogrzewała dłonie przy trzaskającym ogniu i zanosiła w duchu dziękczynne modły za to, że dzień tak pomyślnie się zakończył.

269

Prostując się, spojrzała na łóżko, a potem na Bess, która właśnie strzepnęła koszulę nocną i przewiesiła ją przez krzesło. – Nie czuję się jeszcze na tyle śpiąca, żeby się kłaść. Poradzę sobie z tą suknią sama, a ty też masz za sobą długi dzień. Możesz iść. Bess uśmiechnęła się szeroko. – Na pewno? – Tak. – Delia machnęła ręką w kierunku drzwi. – Zmykaj. Pokojówka zachichotała, dygnęła i wyszła. Kiedy Delia została sama, przespacerowała się niespiesznie po pokoju,

R

oglądając obrazy i zdobienia na obudowie kominka. Wiedziała, że Dela dopadł specyficzny nastrój. Był niespokojny, rozdrażniony i, pomimo roztaczanych wkoło uśmiechów, ponury.

L c T

Wyczuwała ów nastrój i domyślała się, z czego on wynika.

Jednak niech ją diabli, jeśli przeprosi za to, że uratowała mu życie. Gdyby nie stanęła na stopniu powozu... Na samą myśl o tym, że mógłby zginąć na jej oczach, Delię przeszyło lodowate zimno. Chłód rozprzestrzeniał się, aż zadygotała i otrząsnęła się z tej wizji. Schyliła się, znów wyciągając dłonie do ognia.

Raz jeszcze spojrzała na łóżko. Skrzywiła się w duchu, dziwiąc się swojej niechęci do tego, by się położyć.

W końcu uzmysłowiła sobie, że odpowiada za nią popołudniowy incydent albo raczej jego następstwa. Wcześniej nie sądziła, że potyczka wywarła na niej tak głębokie wrażenie. W jej trakcie była zszokowana i przestraszona, niemniej wyszli z tego zasadniczo bez szwanku. Zatriumfowali, zwyciężyli, aczkolwiek niewiele brakowało. Teraz było już po wszystkim, nic im nie groziło. 270

Mimo to nie chciała spać samotnie w wielkim łożu. Coraz bardziej zirytowana na samą siebie mierzyła wzrokiem jasnoniebieski bezkres kapy, kiedy rozległo się ciche pukanie do drzwi. Okręciła się na pięcie. Do pokoju zajrzał Del. Błyskawicznie zlustrował pomieszczenie, wślizgnął się do środka i zamknął za sobą drzwi. Na klucz. Przez krótką chwilę Delia rozważała, czy powinna poczuć się urażona poczynionym przezeń domniemaniem,ale uznała, że nie może być taką

R

hipokrytką. Nad ewentualną urazą zdecydowanie przeważała wdzięczność za to, że nie czeka jej samotny sen.

Del przeszedł przez pokój i zatrzymał się tuż przed nią. Zrzucił maskę

L c T

uprzejmości. Wiedział, że jego oblicze pochmurnieje, ona jednak przyglądała mu się spokojnie, ani trochę niezastraszona. Nawet odrobinę niezaniepokojona. Spojrzał na nią spode łba, okazując całe swe niezadowolenie. – Obiecałaś siedzieć w powozie i nie ruszać się stamtąd. – Tak też zrobiłam. Na początku.

– Nie określiliśmy ram czasowych dla twoich poczynań. Rozumiało się samo przez się, że zostaniesz na swoim miejscu do zakończenia sprawy. Minimalnie zmrużyła oczy.

– Ja zrozumiałam także, że nie zamierzasz umrzeć. Ani też odnieść poważnej rany. – Nie zamierzałem... – Ja również nie – przeciwstawiła mu się nieprzejednanie. – Czy ta dyskusja ma do czegoś prowadzić? – Tak! – Gdyby tylko zdołał ubrać tę myśl w słowa. Zajrzał jej w oczy, szukając inspiracji. – Jeśli nie umiesz podporządkować się moim rozkazom... 271

– Naprawdę nie widzę sensu w przerabianiu tego po raz kolejny. – .. .skąd mam być pewien, że nic ci nagle nie zagrozi? – Zaczerpnął tchu. – Do diabła, kobieto, nie mogę funkcjonować, kiedy nie wiem, czy wystarczy ci rozsądku, żeby trzymać się z dala od akcji... – I po prostu stać z boku, przyglądając się, jak cię zabijają? – Wspięła się na palce, tak że znalazła się z nim niemal oko w oko. – Pozwoli pan, pułkowniku, że go poinformuję, iż taka sytuacja zdarzy się co najwyżej w pańskich snach! Piorunowała go wzrokiem.

R

Zacisnął wargi w wąską kreskę i odpowiedział jej równie wściekłym spojrzeniem. Raptem ujęła w dłonie jego twarz.

L c T

– Zamknij się – mruknęła.

I pocałowała go. Jakby go chciała pożreć.

Starał się zachować rezerwę. Udawało mu się to przez dwa uderzenia serca. Później podzielił jej zachłanną potrzebę, wyszedł jej naprzeciw, dopasował się do niej, równoprawny uczestnik łapczywej wymiany. Mówił sobie, że powinien to wykorzystać – tę chwilę, jej dzikość i żądzę. Jej wyuzdanie. Że gdyby był mądry, pokierowałby jej pożądaniem, wstrzymując nagrodę, dopóki by nie obiecała...

Naparła na niego, w niego, a jego procesy myślowe się zatrzymały. Wyparowały. Zarzuciła mu ramiona na szyję, przylgnęła biustem do jego klatki piersiowej, biodrami i brzuchem otarła się grzesznie o jego erekcję – i przepadł z kretesem. Nie zdołał dłużej udawać, że nie jest od niej równie rozpaczliwie zależny jak ona od niego. Że nie pragnie jej równie mocno, nie potrzebuje równie 272

mocno, nie pożąda równie desperacko jak ona jego, o czym zaświadczały jej wargi, usta, każda uwodzicielska krągłość ciała. Jej potrzeba była instynktowna, jawna i zdecydowana. Pragnienie zdawało się namacalne, odurzająca woń jej woli wypełniała powietrze. Pożądała go żywiołowo, był to pierwotny ból, który domagał się ukojenia. Wszystkie jej odczucia odbijały się w nim echem. Ich pocałunek krzykliwie obwieszczał, co za moment nastąpi. Wysunęła dłonie z jego włosów i zamknęła mu je na barkach. Popchnęła Dela, a kiedy zaczął się cofać, pokierowała nim. Z powolnym rozmysłem prowadziła go tyłem do łoża. Nie opierał się.

R

Ciekaw jej życzeń, podporządkował się, kiedy nacisnęła na jego barki;

L c T

nie przerywając pocałunku, usiadł na skraju materaca.

Wstąpiła między jego szeroko rozwarte nogi. Jedną ręką powiodła w dół, od jego ramienia, przez klatkę piersiową, brzuch. Do genitaliów, by zamknąć na nich dłoń.

By pieścić z rozmysłem.

Zaciskając zęby, pozwolił jej na tę zabawę. Sięgnął ku jej plecom i odnalazł sznurówki sukni. Odkąd po raz pierwszy ujrzał Delię w tej kreacji w salonie Madame Latour, jego ambicją stało się powoli ją z niej rozebrać. Teraz zyskał okazję zrealizowania owej ambicji, Delia zaś się nie sprzeciwiała. Wolno zsunął śliską złotą satynę z jej idealnych łopatek, a potem ściągnął wraz z halką niżej, odsłaniając jej wspaniałe piersi. Nadeszła jego kolej na to, by pieścić i nauczać. Jej kolej, żeby jeszcze bardziej się podniecić. Jęknęła, odrywając usta od jego ust. Wygięta w łuk, odchyliła się do tyłu, przytrzymywana silnymi dłońmi Dela, on zaś skłonił głowę i rozpalonymi wargami przywarł do jej ciała. 273

Posiadł je żarliwie. Kiedy wreszcie cofnął się i przepchnął suknię przez jej krągłe biodra, skąd dalej zsunęła się sama, z szelestem ocierając się o nogi Delii, nim opadła na podłogę, jej skóra barwy kości słoniowej dawno zarumieniła się z pożądania, sutki stwardniały, piersi nabrzmiały. Powieki ciążyły jej tak bardzo, że ledwo zdołała unieść je na tyle, by cokolwiek widzieć, kiedy rozpinała mu guziki i brała w dłonie jego erekcję. Zamknął oczy, tłumiąc jęk. Jej dłonie posiadły go, aż w końcu płonące mu pod skórą pożądanie stało się nie do zniesienia.

R

Nachyliła się i ugryzła go w płatek ucha. Zyskała tym jego uwagę. – Chcę mieć cię w sobie. Teraz.

Nie musiała prosić po raz drugi. Chwycił ją w talii i podniósł, opierając

L c T

kolanami o kapę, tak że znalazła się nad nim okrakiem.

Bez wahania przysunęła się bliżej. Zamknęła drobną dłoń na jego członku i naprowadziła żarłoczną żołądź między swe gładkie wargi. A potem na niego opadła. Wzięła go w siebie.

Powietrze wolno opuszczało płuca Delii, kiedy obniżała się miarowo, a on ją wypełniał. Rozciągał, dopełniał.

Mieć go tak głęboko w sobie wydawało jej się bardziej niż dobre, bardziej nawet niż rozkoszne.

Kiedy spenetrował ją głębiej, szturchnął jej łono, ruszyła w górę. Podniosła się, szacując odległość. Gdy już prawie go straciła, znów płynnie zmieniła kierunek i opadła na niego. Powoli. Znała z teorii to, co robili w tej chwili, lecz nigdy wcześniej nie doświadczyła tej konkretnej rozkoszy. Teraz, gdy stała się jej udziałem, Delia 274

chciała poczuć wszystko, nauczyć się wszystkiego, odkryć każdą tajemnicę, jaka była tu do odkrycia. Chciała doznać wszystkiego, czego tylko mogła, kochając się z nim w ten sposób. Wykorzystując swe ciało, by go zadowolić. Czerpiąc przyjemność z faktu, że daje mu zadowolenie. A było tego więcej, znacznie więcej, aniżeli kiedykolwiek sobie wyobrażała. Ożywcza, zdumiewająca, cudownie wyzwalająca jazda. Delia sprawowała kontrolę, oddał jej wodze, pozwolił ustalić tempo, brać go tak, jak zechce. Obserwował ją.

R

Gdy eksperymentowała, zanim odnalazła swój rytm.

L c T

Gdy ujeżdżała go ostro, coraz ostrzej.

Obserwował ją, gdy dochodziła, gdy przyspieszyła tempo, biorąc go w siebie jeszcze głębiej, kiedy nieubłaganie wspinali się na ostatni szczyt. Trzymał ją, mocno zaciskał dłonie na jej biodrach, a ona oplotła go ramionami w tych ostatnich pełnych napięcia chwilach, gdy ich wzajemne ocieranie się wznieciło ogień, który pustoszył i pochłaniał wszystko. W ostatniej sekundzie zajrzała mu w oczy, a potem łapczywie zaczerpnęła powietrza, opuściła powieki i nachyliła się, dociskając usta do jego ust. Poczuła, że się otwierają.

Odnalazła językiem jego język. Trącała, pieściła, podczas gdy płomienie buchały coraz wyżej, obracając w popiół świat wokół nich. Del trzymał ją, całował, czuł, jak zamyka się ciasno wokół niego, rozpalona, parząca wilgotnym żarem. Płonęła między jego dłońmi rozjarzoną wspaniałością. Z mocą, której nie dało się zaprzeczyć. 275

Następnie poczuł, jak ona wzlatuje. Poczuł szarpnięcie, rozkaz, gdy żądała, by rozkwitł i zwiądł wraz z nią. Pociągnęła go za sobą. Do obiecanego raju. Do wszystkiego, o czym wiedział, że czeka nań w jej ramionach. Pragnął jej, a ona pragnęła jego. Mógł jedynie poddać się temu. Zamknął oczy i tak właśnie zrobił. Później, dużo, dużo później, kiedy oprzytomnieli na tyle, by wspólnymi siłami go rozebrać, a następnie wczołgać się pod pościel, Del leżał na plecach,

R

z ramieniem założonym za głowę, i niewidzącym wzrokiem wpatrywał się w baldachim, słuchając, jak zwalnia wzburzone bicie ich serc. Czuł, jak resztki napięcia przekształcają się w pełną zaspokojenia ociężałość.

L c T

Stopniowo jego umysł się rozjaśnił.

Wyraźnie dostrzegał teraz to, co Delia ujawniła – wszystko, co najwrażliwsza część niego tak rozpaczliwie pragnęła wiedzieć.

Nie znał pytania, które chciał jej zadać, a przecież szczodrze udzieliła mu odpowiedzi.

Zerknął na nią, zwiniętą i wtuloną w niego, z głową opartą na jego ramieniu, tak że jej włosy rozkładały się w wachlarz na jego klatce piersiowej. Skonstatował, że jest spokojna, sennie rozleniwiona, lecz jeszcze nie śpi. Klepnął ją pod prześcieradłem w nagi pośladek, nie na tyle mocno, żeby zadać ból, ale dostatecznie, by zyskać jej uwagę. – Na miłość boską, nigdy więcej nie powtarzaj wyczynu z dzisiejszego popołudnia. – W porządku, jeśli ty nigdy więcej nie spróbujesz walczyć na moich oczach z trzema napastnikami jednocześnie. – Spojrzała nań spode łba, a potem odęła wargi, pocierając pośladek. – Należałoby ci się, gdybym nie inter276

weniowała, żeby cię ocalić. Powinnam była pozwolić ci odebrać zasłużoną nagrodę. Uzmysłowił sobie, że ciągle uśmiecha się głupkowato. Najwyraźniej nie umiał przestać. Dopiero co odebrał wszystkie nagrody, jakich aktualnie potrzebował. – Nie mogłabyś siedzieć spokojnie, pozwalając, by to się stało – stwierdził ze zdumieniem, mimo że, jak teraz pojmował, była to oczywistość. – Nie, masz rację. – Znów się w niego wtuliła. – Niestety, jestem zbyt wielką patriotką, żeby mi to wychodziło na zdrowie. – Zatem ocaliłaś mnie dla dobra kraju? – Oczywiście.

R

Uśmiechnął się jeszcze szerzej; odnosił wrażenie, że promienie słońca

L c T

ogrzały mu duszę. Nadal nie podobało mu się to, jak się poczuł, kiedy starała się ochronić go kosztem własnego bezpieczeństwa, lecz teraz przynajmniej rozumiał, dlaczego tak postąpiła.

Pojął, że po prostu nie była w stanie oprzeć się wewnętrznemu przymusowi, podobnie jak on, gdy w grę wchodziło jej dobro. I, co dziwne, wydało mu się to właściwe. Dobre. Bu dujące. Kolejna sprzeczność, ale te zdawały się normą, ilekroć chodziło o Delię. Jego myśli krążyły, porządkowały się... Przez mgiełkę rozkoszy, nadal zasnuwającą mu umysł, stopniowo zaczynał dostrzegać, że pozostało tak naprawdę jedno pytanie ewentualnie dwa. Jak powinien się oświadczyć? I kiedy? Zasnął, nim zdołał podjąć decyzję.

277

Rozdział 10 16 grudnia Somersham Place, hrabstwo Cambridgeshire

Niewiele po północy Sangay skradał się korytarzem pierwszego piętra tego bardzo dużego domu. Widział, jak pułkownik wziął tubę od Mustafy na dziedzińcu gospody. Nie zauważył, żeby Mustafa lub Cobby odbierali ją z powrotem. Wiedząc, czego szukać, kiedy już wszyscy rozlokowali się w tym wielkim domu, z ła-

R

twością stwierdził, że ani Cobby, ani Mustafa nie noszą tuby przy sobie. Tuż przed obiadem, kiedy Cobby siedział wraz ze Sligiem przed kominkiem w jadalni dla służby, a Mustafa i Kumulay czekali na posiłek przy

L c T

wielkim stole, Sangay wślizgnął się najpierw do pokoju Mustafy, a potem Cobby'ego, i oba przeszukał. Starannie. Nabierał wprawy w szukaniu. Ale tuby tam nie znalazł.

Jeszcze później, po tym jak wrócił ze spotkania ze złym sahibem za stajnią, podążył ukradkiem za Cobbym i ustalił, gdzie mieści się pokój pułkownika.

W tej chwili, cicho niczym duch, przemykał pośród gęstych cieni. Korytarz tonął w mroku, ale Sangayowi zdawało się, że słyszy oddech domu – jakby ów żył. Jakby lada moment mógł obudzić się i go zobaczyć. Starał się opędzić od takich dziwacznych wyobrażeń i skoncentrować na odtworzeniu drogi do sypialni pułkownika. Nie chciał się zgubić. W rezydencji znajdowało się bardzo wiele pokoi w wielu różnych korytarzach, zapamiętał jednak, że tuż przy drzwiach pułkownika stała na postumencie zbroja płytowa, wyglądająca jak człowiek z metalu. Zobaczył ją wreszcie i przyspieszył kroku, stąpając bezgłośnie w miękkich pantoflach po 278

chodnikach. Upewnił się, że to właściwa zbroja, otworzył drzwi, zajrzał do pokoju i wszedł. Pułkownik spędzał noce w sypialni memsahib. Do siebie zwykł wracać dopiero tuż przed świtem, tak więc Sangay mógł szukać do woli. Od świtu nadal dzieliły go długie godziny, kiedy sięgnął do górnej szuflady wysokiej komody i zacisnął palce na polerowanym drewnie i mosiądzu. Z nieomal nabożną czcią wyjął tubę. Wystarczyło mu jedno spojrzenie, by się przekonać, że właśnie na niej za leżało złemu sahibowi.

R

Sangay zasunął szufladę, wepchnął tubę do rękawa, po czym cicho jak myszka wyślizgnął się z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

Błyskawicznie znalazł się na dole. Przystanął w korytarzu wiodącym do

L c T

tylnego wyjścia i szczelnie zapiął kurtkę uniformu chłopca odźwiernego. Na dworze będzie zimno – lodowato. Nie miał dotąd okazji rozejrzeć się za wielkim kościołem, ale zły sahib kazał mu iść aleją dojazdową, a tę odnajdzie bez trudu. Pójdzie teraz i będzie już hen, kiedy zaczną wstawać pierwsi służący. Gdy się rozjaśni, Sangay zobaczy kościół. Zastanawiał się, ile mu zajmie dotarcie do celu. Na wet jeśli miał iść naokoło, trzymając się dróg, w tym kraju to nie powinno być daleko. Parę godzin?

Podnosząc się na duchu – już prawie się uwolnił od żądań złego sahiba – odsunął cicho zasuwy zabezpieczające tylne wyjście. Ostrożnie otworzył drzwi. I stanął przed ścianą bieli. Gapił się na nią oniemiały. Ledwie mógł zerknąć po nad wierzchołkiem białej przeszkody. Z wahaniem wyciągnął rękę. Biały piasek, ale zimny. Topił się pod jego dotykiem. 279

A potem zaczął się osypywać, dokładnie tak, jak zwykły piasek, wdzierając się do wnętrza domu. Sangay spiesznie pchnął drzwi, naparł na nie mocno i jakoś zdołał je zamknąć. Śnieg! Ten biały piasek to był śnieg. Sangay nie miał pojęcia, że może go być aż tyle. Że uwięzi go w tym domu wraz z tubą jak w potrzasku. Oszołomiony, zasunął z powrotem zasuwy, a potem rozejrzał się za jakimś oknem. Spostrzegł jedno nad żelazną rurą w pomieszczeniu obok. Pobiegł tam, wspiął się na rurę i balansował na niej, żeby cokolwiek zobaczyć.

R

Śniegu nasypało tyle, że sięgał ponad krawędź okna, tak więc Sangay nie dałby rady go otworzyć. Wyjrzał przez nie i ze zdumieniem odkrył, że na dworze jest wręcz jasno, mimo iż do świtu pozostało kilka godzin.

L c T

Roztaczał się przed nim krajobraz skąpany w perłowoszarym blasku, jako że światło księżyca i gwiazd odbijało się od śniegu. Sangay nawet sobie nie wyobrażał, że świat może wyglądać w ten sposób – nieskazitelnie i mroźnie. Samotnie, jakby nie istnieli ludzie ani zwierzęta, a jedynie nagie drzewa i budynki... i daleko na horyzoncie, na wschodzie, potężna kamienna wieża kościoła, wdzierająca się w siwawe niebo ciemniejszym odcieniem szarości. Nie więcej niż trzy godziny drogi, ocenił Sangay. Nie mógł jednak iść przez tak głęboki śnieg.

Popatrzył na białe wydmy na kuchennym podwórzu. Może z innej strony domu będzie go mniej? Kolejną godzinę spędził na gorączkowej wędrówce z pomieszczenia do pomieszczenia, od okna do okna, lecz śnieg zalegał wszędzie, na oko równie grubą warstwą. Sangay nie zdołał otworzyć żadnego okna, nie znalazł drzwi, przez które mógłby się wyślizgnąć. Śnieg osaczał go ze wszystkich stron. Później usłyszał krzątaninę pierwszych służących. 280

Powiedział sobie surowo, że nie wolno mu pociągać nosem i płakać, że życie jego maataa zależy od tego, czy dostarczy tubę złemu sahibowi. Spojrzał na drewnianą tubę, która wyzierała mu z rękawa. Nie mógł dopuścić, by ją przy nim znaleziono, ale jeśli odniesie ją do pokoju pułkownika, potem może nie być w stanie jej stamtąd zabrać. Pchany impulsem, pobiegł z powrotem do kuchni, wślizgnął się na korytarz wiodący do tylnego wyjścia i skręcił z niego do wielkiej spiżarni. Znajdowała się blisko tylnych drzwi; zauważył w niej wcześniej kosze. Za jakimiś workami znalazł jeden do połowy wypełniony pszenicą. Zagrzebał w

R

niej tubę i odetchnął swobodniej, jakby zdjęto mu z serca spory ciężar. Wrócił do kuchni i zwinął się w kłębek w kącie przy palenisku.

Nie czekał długo. Trzy dziewki kuchenne zeszły schodami dla służby,

L c T

ziewając i chichocząc. Zobaczyły go, powitały radośnie i zaczęły wyjmować naczynia.

Sangay odpowiedział na ich powitanie, po czym wstał. Podszedł do stołu, uśmiechając się jak najpiękniej.

– Na dworze jest dużo śniegu.

Dziewczęta wymieniły spojrzenia, odłożyły wszystko, co akurat miały w rękach, i popędziły korytarzem do okna nad żelazną rurą. Sangay podążył za nimi.

– Oooch! Patrz, Maisie. Jak pięknie.

– Wygląda na suchy. Nie stopnieje dzisiaj. – Aa... jak długo się utrzyma? – zapytał Sangay. Dziewczęta spojrzały na niego, a potem znów przez okno. Na ich twarzach pojawił się wyraz zastanowienia.

281

– Przynajmniej przez dwa dni nikt się stąd nie ruszy – orzekła ta, którą wołano Maisie. Posłała Sangayowi szeroki uśmiech. – To znaczy, jeśli nie spadnie go więcej. Oczy chłopca zaokrągliły się ze zdumienia. – Spadnie więcej, zanim zniknie ten tutaj? – Kto to wie? – Maisie wzruszyła ramionami. – Wszystko w rękach Boga. Sangay z trudem zdobył się na wątły uśmiech. Odwrócił się i wyszedł z pomieszczenia. Przemknął przez kuchnię, po czym szybko wspiął się po

R

schodach. Dotarł do swego pokoju, cicho zamknął drzwi, wdrapał się na łóżko i naciągnął sobie koc na głowę.

Próbował opanować dreszcze. Nie było mu zimno. Nie wiedział jednak,

L c T

co robić. Desperacja dusiła go, ściskała mu serce. Co się stanie z jego maataa?

Wierzył w bogów. To oni zesłali śnieg. Nie chcieli, żeby zaniósł tubę złemu sahibowi, w każdym razie jeszcze nie teraz. Czy na pewno? A jeśli miał się dostać do kościoła jakąś inną trasą? Nie wiedział. Nie znał tego kraju, który pod całunem śniegu wydawał mu się jeszcze bardziej obcy.

Sangay zwinął się na łóżku, dygocąc coraz gwałtowniej. Po przebudzeniu Del ujrzał, że przez szparę w zasłonach do sypialni Delii wdziera się dziwne, przygaszone światło. Chwilę trwało, zanim sobie przypomniał, co ono zwiastuje. Delia spała, ciepła i miękka u jego boku. Zerknął na nią, a potem ostrożnie, nie budząc jej, wysunął się z pościeli i przeszedł boso przez pokój. Odciągnął zasłonę – i jego oczom ukazał się widok, który stanowił dlań kwintesencję słowa „dom". 282

Patrzył na świat spowity bielą. Gruby całun rozpościerał się aż po horyzont, nagie gałęzie drzew uginały się pod ciężarem śniegu. Powietrze było nadzwyczaj przejrzyste. Wiatr ustał w nocy, pozostawiając śnieżną pokrywę nietkniętą, niezmąconą. Del nie oglądał takiego obrazka od lat. Za jego plecami rozbrzmiały ciche kroki. Nim zdążył się odwrócić, Delia stanęła obok niego, także naga. Przy niosła jednak ze sobą kapę, której jeden koniec zarzuciła mu na plecy, a potem przytuliła się do jego boku. Jej twarz jaśniała. – Nie widziałam śniegu od ponad siedmiu lat!

R

Ekscytacja w jej głosie, niewinna i szczera, odbiła się echem w duszy Dela. Otoczył ją ramionami i przygarnął do siebie, owijając oboje kapą. Przez

L c T

długi czas stali przytuleni, spoglądając na nieskazitelny krajobraz. – Kto wie, może nawet będziemy mieć białe Boże Narodzenie – odezwała się.

– Jakkolwiek sama idea białych świąt bardzo mi su, podoba, mam nadzieję, że to wszystko wkrótce stopnieje. – Kiedy spojrzała na niego, unosząc brwi, wyjaśnił – Pozostali kurierzy muszą się tu przedostać. Śnieg ich spowolni, przez co staną się łatwymi celami.

Spoważniała, zamykając dłoń na jego ramieniu. – Tak, oczywiście. Nie pomyślałam o tym. – Potem zmarszczyła czoło. – Ale do świąt zostało... ile? dziewięć dni? Do tej pory chyba tu dotrą? – Nie wiem. Diabeł nie ma żadnych wieści na ich temat. Musimy poczekać z tym pytaniem do czasu spotkania z Wolverstone'em. Przez kilka minut stali w ciszy. Del rozmyślał o przyjaciołach znajdujących się przypuszczalnie nadal daleko od domu.

283

– Przy odrobinie szczęścia Gareth powinien być już w Anglii – odezwał się. Delia dała mu jeszcze chwilę, a potem wymierzyła kuksańca. – Chodźmy na dół. Nie rzucałam śnieżkami od wyjazdu z Humberside. Zaśmiał się. – W porządku, wyzywam cię na pojedynek. – Schylił się, wyszedł spod kapy i ruszył po swoje ubranie. – Jakie obowiązują zasady? – Podeszła do szafy, ciągnąc za sobą kapę niczym tren.

R

– Żadne. – Włożył już spodnie i koszulę, a teraz zakładał surdut. – Muszę wziąć płaszcz. Spotkamy się w holu.

Skinęła głową, wyjmując z szafy czerwoną suknię z wełny. – Pięć minut. Wyszedł.

L c T

Zaczęła uwijać się jak w ukropie.

Zatrzymał się właśnie przy frontowych drzwiach, kiedy zbiegła ze schodów,

zapinając

pelisę.

Zdyszana

raczej

wskutek

ekscytacji

i

niecierpliwości niż z wysiłku, siłą impetu dotarła do drzwi. Del odciągnął ciężkie zasuwy i sięgnął do gałki. Otworzył drzwi, przepuścił Delię przodem i wkroczył za nią w świat bieli. Świat dawno minionego dzieciństwa i niewinnych przyjemności. Aleja dojazdowa zniknęła pod masą śniegu. Trawniki przykrywał nieskazitelny, lśniący całun; tu i ówdzie sterczały z niego szkielety drzew o gałęziach podkreślonych grubymi czapami bieli. Del zamknął drzwi i podszedł do Delii, która stała u szczytu wiodących na portyk schodów. Biały puch zgrzytał mu pod butami. Z ich oddechów formowały się obłoczki pary. 284

Noskiem czerwonego półkozaczka sprawdziła zalegający na stopniach śnieg. – Za miękki, żeby w nim iść, i sięga chyba za kolana. Przyglądał się jej, gdy przykucnęła, wyciągnęła dłoń i przeciągnęła nią po warstwie bieli. Na rękach miała dziergane rękawiczki. Potarła powierzchnię śniegu, a później zagłębiła w nim palce. Był suchy i sypki. Nabrała go w garść i przesiała przez palce, przyglądając się temu z zachwytem. Del obserwował ją, widział blask w jej oczach, emocje przemykające przez twarz – i poczuł, że każdą z nich odnajduje w sobie.

R

– Nasz śnieg zwykle jest cięższy – skomentował. Skinęła głową.

– Ten wydaje się tak subtelny. Zniknie w parę dni.

L c T

– Nie to samo, co nasze tygodnie śnieżnej bieli.

W ich rodzinnych stronach, na północy, śnieg często odcinał ich od świata, zalegając długimi tygodniami.

– Dziwne, jak taki widok, nie oglądany od lat, raptem ożywia wspomnienia. – Spuściła wzrok i zaczęła gromadzić śnieg. – Dzięki niemu silniej odczuwamy, że wróciliśmy do domu, naprawdę wróciliśmy, ponieważ tam, gdzie byliśmy wcześniej, nigdy nie uświadczyło się śniegu.

Poszedł na drugi kraniec portyku, przykucnął i także wziął się za formowanie kuli. Ubiegła go. Przy pierwszej próbie trafiła go w bok głowy. Śnieżka rozpadła się, zasypując mu plecy suchym, lodowato zimnym pyłem. Odwrócił się i rzucił w nią swoją śnieżką. Z piskiem zrobiła unik, a pocisk uderzył w ścianę za nią. Schyliła się ze śmiechem i szybko zebrała śnieg na ko lejną kulę. 285

Odgrażając się jej żartobliwie, zajął się tym samym. Przez kolejne dziesięć minut znowu byli dziećmi, baraszkującymi w śniegu w rodzinnych stronach. Ciskali w siebie śnieżkami, śmiali się i przekomarzali, zupełnie jak dzieci. Nie było tu nikogo, kto by ich podejrzał łub podsłuchał. Tylko oni dwoje. Kiedy wreszcie, ledwie dysząc, zamachała dłonią i obwieściła przerwę, kłuło ich w bokach ze śmiechu. Del zajrzał w jej rozświetlone oczy, odnotował rumieniec na policzkach, wyczuł przepełniający ją szczery entuzjazm. Podzielał go całkowicie. – Pax – przystał. Mróz zaczął już przenikać przez ich ubrania.

L c T

R

Strząsnęli śniegowy pył z płaszczy, tupaniem otrzepali buty i ruszyli ku drzwiom.

W holu Webster nadzorował rozpalanie ognia w wielkim kominku. Na ich widok zgiął się w ukłonie.

– Panno Duncannon. Pułkowniku. Jeśli zechcą państwo przejść do pokoju śniadaniowego, wkrótce państwa obsłużymy.

Rozluźnieni, nadal uśmiechnięci, niespiesznie podążyli wskazanym przez Webstera korytarzem. Pokój śniadaniowy okazał się wielkim pomieszczeniem z szeregiem okien od południa, wychodzących na taras, na którym zalegała obecnie niewielka warstwa śniegu. Po przeciwnej stronie wzdłuż ściany ciągnął się długi kredens zastawiony niezliczonymi zakrytymi potrawami na podgrzewaczach. Służba defilowała w tę i z powrotem, znosząc z kuchni kolejne gorące dania, skryte pod kopulastymi przykrywkami. Długi stół już nakryto. Zajęli miejsca po tej samej stronie, przodem do okien. Momentalnie pojawiły się przed nimi dzbanki z kawą i herbatą. 286

Webster osobiście przyniósł stojak ze świeżymi tostami i zachwalał cuda wyłożone na kredensie, namawiając, by skosztowali wszystkiego po trochu. Nie musiał powtarzać dwa razy. Improwizowana bitwa na śnieżki zaostrzyła im apetyt. Wracając do stołu z oszałamiającą górą jedzenia na talerzu, Delia pomyślała, że ich nocne zajęcia także wniosły tu pewien wkład. Siedzieli i jedli, to w pełnym refleksji milczeniu, to znów wymieniając się komentarzami, przeważnie na temat dawno minionych czasów w Humberside, których najpiękniejszych chwil każde z nich miało nadzieję doświadczyć ponownie. Teraz, kiedy wracali do domu.

R

Teraz, kiedy znaleźli się na tyle blisko, żeby widzieć go już w wyobraźni. Teraz, kiedy zaglądali przyszłości w oczy.

L c T

Dało się zauważyć, że żadne nie ma sprecyzowanej wizji w kwestii tego, co mu owa przyszłość przyniesie.

– Mówiłeś, że chcesz zainwestować w produkcję.

– Delia spojrzała na niego, pytająco unosząc brwi. – Masz jakieś preferencje?

– Jeszcze nie zdecydowałem, myślałem jednak, żeby przyjrzeć się przędzalniom wełny w West Riding i może młynowi w Hull, w każdym razie coś w tym rodzaju. Na horyzoncie pojawiły się nowe wynalazki, które po winny usprawnić pracę, a jako że urodziłem się i dorastałem w Humberside, wydaje mi się słuszne, żebym fortunę zgromadzoną przy obronie naszego zamorskiego handlu zainwestował w działalność, która zapewni zajęcie mieszkańcom Humberside właśnie. Delia skłoniła głowę. – Szlachetna ambicja. – Ty z kolei wspominałaś o handlu bawełną. 287

Potaknęła. – Chyba zwrócę się do cechów tkackich i zobaczę, czy będzie zainteresowanie. Początkowo, jak sądzę, pozostanę plantatorem na odległość i importerem, raczej zaopatrując przędzalnie niż inwestując w nie bezpośrednio. Niewykluczone jednak, że później rozważę także tego rodzaju inwestycję. – Wnoszę z tego, że planujesz zamieszkać z rodzicami w Holme on the Wolds? – Del skorzystał z okazji, żeby zadać nurtujące go pytanie. – Na początku. Wątpię wszakże, żebym długo tam pozostała. – Ach tak? Dlaczego?

R

Przez chwilę zdawała się szukać odpowiednich słów.

– Spójrz na to pod kątem konfliktu osobowości – wyjaśniła wreszcie. – Moi rodzice zawsze oczekiwali, że dopasuję się do sztywnej... chyba można by

L c T

powiedzieć: formy. Wzoru zachowania, który dopuszcza wyłącznie skrajnie konserwatywne, pruderyjne postępowanie we wszystkich sprawach. – Spojrzała nań z ukosa. – Ta forma nie pasowała do mnie przed laty i choć sądziłam, że w trakcie tak długiej nieobecności zbliżyłam się nieco do owego ideału, niestety... – Pokręciła głową i wbiła wzrok w talerz. – Obawiam się, że oszukiwałam samą siebie. Wrócę zatem do domu, a kiedy tylko zrobię coś nieprzystającego do ich oczekiwań, na przykład zainteresuję się inwestycjami albo, niech Bóg ma mnie w opiece, opowiem im o moich aktualnych interesach, papa ucieknie się do swego rodzicielskiego autorytetu i zakaże mi tej działalności, ja zaś się sprzeciwię, a potem uniosę honorem i odejdę. – Dokąd? – Del starał się zachować neutralny ton głosu. Jeśli zamierzała opuścić Humberside, musiał wiedzieć, dokąd się uda. Nie poprosi jej o rękę, jeżeli jej nie odnajdzie. Nie uśmiechało mu się także ściganie jej aż na Jamajkę.

288

– Nie wiem. Coś wymyślę. – Machnęła widelcem. –Dzięki moim, jak nazwaliby je rodzice, wysoce niestosownym dla damy, interesom nie narzekam na brak środków. Kroki w korytarzu obwieściły przybycie reszty towarzystwa. Pierwsi nadciągnęli mężczyźni, panie zjawiły się nieco później, jako że odwiedzały pokoje dziecinne, gdzie nadzorowały poranne ablucje i śniadanie swego potomstwa. Wkrótce pokój wypełnił się gwarem i wybuchami śmiechu. Mężczyźni spoglądali na śnieg za oknem i wygłaszali uwłaczające komentarze,

R

zniesmaczeni faktem, że skutecznie zniweczył on nadzieję na atak Czarnej Kobry, w każdym razie tego dnia.

–I całkiem prawdopodobne, że także nazajutrz. – Demon, właściciel

L c T

stadniny koni wyścigowych w pobliskim Newmarket, pokręcił głową. – Wątpię, żebyśmy jutro zdołali się stąd gdziekolwiek ruszyć.

– Nie przejmuj się. – Jego żona Flick posłała mu ponad stołem uśmiech. – Spędzisz kilka godzin ze swoimi dziećmi. Tym sposobem przynajmniej one będą się świetnie bawić.

Wszystkie panie Cynster natychmiast podzieliły jej zdanie. Wszyscy Cynsterowie wyglądali na przerażonych. Jednakże Delia szybko zdała sobie sprawę, że tylko to przerażenie udawali. Owi mężczyźni, co do jednego, zarówno Cynsterowie, jak i Chillingworth, byli nader dumnymi tatusiami. Kiedy za jakiś czas nianie zniosły na dół – do długiej biblioteki, dokąd po śniadaniu udało się całe towarzystwo – dzieci nieco starsze, już chodzące, oraz te całkiem małe, mężczyźni z wielką chęcią podrzucali swe pociechy na kolanach i porównywali ich rozliczne domniemane talenty. Które to zajęcie wywoływało salwy śmiechu. 289

Mimo ograniczeń narzuconych przez pogodę dzień upływał w kojącym, radosnym, przyjemnym nastroju. 16 grudnia Bury St Edmunds, hrabstwo Suffolk Alex

szedł

pierwszy

przez

reprezentacyjne

pokoje

domu

zarekwirowanego przez Czarną Kobrę. – Nada się idealnie. Jak to miło ze strony właścicieli, kimkolwiek są, że opuścili go akurat w czasie, gdy potrzebowaliśmy lokum w tej okolicy. Kiedy Delborough opuścił Londyn i powiózł tubę do Cambridgeshire,

R

stało się jasne, że tajemnicza osoba, której zamierza przekazać list, nie przebywa obecnie w mieście. Niezbyt zaskakujące, jeśli wziąć pod uwagę, jak niewielu znaczących ludzi zostało w stolicy w tym przedświątecznym okresie.

L c T

Gdy Larkins przysłał wiadomość, że Delborough zatrzymał się w Somersham, tak blisko licznych rozsianych po północnym Suffolk i sąsiednim Norfolk rezydencji iście potężnych ludzi, Alex zarządził przeniesienie bazy ze Shrewton House – jakkolwiek wygodnie się im tam mieszkało – w miejsce, skąd łatwiej można będzie zablokować kurierom dostęp do owych „iście potężnych".

Bury St. Edmunds miało idealną lokalizację. Jak dotąd miasto okazało się też nader uczynne.

– Creighton usłyszał, że właściciele pojechali na Boże Narodzenie do rodziny na północy, przyszedł więc obejrzeć dom. – Daniel wkroczył do bawialni w ślad za Aleksem i rozsiadł się na przykrytej płótnem sofie, opierając stopy na stojącym przed nią niskim stoliku. Creighton był jego osobistym lokajem. – Tylne drzwi najwyraźniej nie stawiały oporu.

290

– No cóż, nie mogliśmy się zatrzymać w gospodzie – powiedział Alex. – Wyobrażacie sobie te plotki, gdyby miejscowi zobaczyli M'wallaha i pozostałych? – Zwłaszcza pozostałych – stwierdził Daniel. Zebrali doborową grupę członków kultu – zabójców i piechurów – żeby służyli im za obstawę pod wodzą M'wallaha, fanatycznie lojalnego hinduskiego pomocnika Aleksa. Użyją tychże ludzi jako dobrze wyszkolonych sil, jeśli zajdzie konieczność podjęcia działań z ich bazy. Woleli jednak, jak zawsze, wydawać rozkazy na odległość, posyłając do walki członków kultu z grup niepowiązanych z nimi bezpośrednio.

R

Ukrywanie tożsamości Czarnej Kobry weszło im w krew.

Roderick niespiesznie wkroczył do pokoju, rozglądając się z uwagą.

L c T

Podszedł do stojącego pod ścianą kredensu i spróbował otworzyć drzwiczki. Gdy okazały się zamknięte, z uśmiechem wyjął z kieszeni wytrych i przykucnął przed nimi.

Chwilę później drzwiczki stały otworem. Roderick wsunął wytrych z powrotem do kieszeni, wyjął z kredensu butelkę i odczytał etykietę. – Kimkolwiek jest właściciel tego przybytku, ma dobry gust w kwestii brandy. Tym lepiej dla nas. – Odstawił butelkę na miejsce i wstał. Na drugim krańcu bawialni Alex rozchylił zasłony okna od ulicy i zerknął na zewnątrz.

– Ponieważ dom wbudowano w te stare arkady, za dnia możemy nawet odciągnąć zasłony. Fasada kryje się w cieniu, tak że z ulicy nikt niczego nie dojrzy. Dom stał w krótkim szeregu budynków wpisanych w potężne arkady wzdłuż wschodniej ściany zrujnowanego kościoła.

291

– Zatem Delborough schronił się w Somersham. – Daniel spojrzał na Rodericka. – Dlaczego tam? – Nie w samej wsi, ale w Somersham Place. To głów na rezydencja księcia St. Ives, Diabła Cynstera. – Nic mi to nazwisko nie mówi. – Alex usiadł na sofie obok Daniela. – Czy St. Ives mógłby być kontaktem Delborougha? Ma dostatecznie silną pozycję, żeby nam za szkodzić? Roderick pokręcił głową, zagłębiając się w fotelu na przeciw tamtych dwóch.

R

– Pozostaje zagadką, dlaczego Delborough obrał sobie taki cel podróży. St. Ives sporo znaczy w towarzystwie, także w wyższych sferach, nie należy wszakże do politycznej wagi ciężkiej, przynajmniej nie w polityce

L c T

zagranicznej. Papa po prostu zbagatelizowałby każde wysunięte przez niego oskarżenie, a potem je pogrzebał. Doprawdy nie sądzę, żebyśmy musieli się przejmować St. Ivesem. Poza tym Larkins żywi przekonanie, że Delborough nie przekazał nikomu tuby, a to sugeruje, że Somersham stanowi zaledwie etap podróży, może kryjówkę, z której pułkownik wykona ostatni wypad ku swemu ostatecznemu celowi.

– Jakieś propozycje na temat tego, gdzie znajduje się ów „ostateczny cel"? – zapytał Alex. – Przypuszczam, że pozostali kurierzy będą zdążać w to samo miejsce.

– Chyba należy to uznać za pewnik – zgodził się z nim Roderick. – Za tą sprawą musi stać jedna osoba. Ktoś, kto pociąga za wszystkie sznurki. Zasadnicze pytanie brzmi: kto to taki? Alex skinął głową.

292

– Kimkolwiek jest ten człowiek, to właśnie nim powinniśmy się przejmować i jemu pokrzyżować szyki. A dokonamy tego najbezpieczniej i najłatwiej, jeśli zadbamy, żeby oryginał listu nigdy doń nie dotarł. Pozostali pokiwali głowami na znak zgody. – O czym zaraportował Larkins? – zapytał Daniel. Roderick nadłożył drogi, żeby spotkać się z Larkinsem w Newmarket. – Jego złodziej przebywa wewnątrz domu, nadal niezdemaskowany, tak więc zachowuje swobodę ruchów – odparł. – Niestety, w tamtej okolicy spadło wyjątkowo dużo śniegu. Kiedy wczoraj wieczorem Larkins rozmawiał z tym

R

małym żebrakiem, chłopak zapewniał, że znajdzie tubę i przyniesie ją Larkinsowi, teraz jednak, przy tak głębokim śniegu, nawet jeśli mu się poszczęściło, będzie musiał poczekać na odwilż, żeby wydostać się z domu ze zdobyczą.

L c T

– Zakładam, że Larkinsowi wystarczyło rozsądku, żeby zaaranżować spotkanie z tym małym złodziejem z dala od rezydencji? – odezwał się Alex. Roderick potaknął z uśmiechem.

– Wybrał miejsce, które każdy by znalazł: katedrę W Ely. – Och, podoba mi się ten wybór. – Alex także się uśmiechnął. – Nie tyle praktyczny, co... bluźnierczy. Bardzo w stylu Czarnej Kobry. – Larkins przypuszczał, że będziesz zadowolony. – Jestem, ale... muszę stwierdzić, że jak na razie Larkins nie wykazuje się skutecznością, do jakiej nas przyzwyczaił. – Alex popatrzył Roderickowi w oczy. – Ostatecznie, Delborough ciągle żyje, my zaś nie dostaliśmy dotąd jego tuby. Roderick wzruszył ramionami. – Nie wiń Larkinsa. Gdyby nie ta przeklęta ruda wiedźma, uporalibyśmy się z Delboroughem w Southampton. Przy okazji zdobywając tubę. Tak jak 293

przewidziałeś, po atakach ze strony dwóch ludzi, których w Kapsztadzie umieściliśmy na pokładzie jego statku, szlachetny pułkownik nabrał przekonania, że musi się obawiać wyłącznie noży. – Jakkolwiek miło jest mieć rację – odparł z przekąsem Alex – poświęciliśmy dwóch dobrych ludzi, a Delborough nadal żyje i rozbija się po okolicy ze swoją tubą. Alex nie lubił tracić członków kultu. – Straciliśmy więcej niż dwóch – rzekł z westchnieniem Roderick. – Co takiego?! – zapytali jednocześnie ostrym tonem Alex i Daniel.

R

– Tego dotyczyła dalsza część raportu Larkinsa. Jeżeli sobie przypominacie, rozkazaliśmy mu, żeby, w sprzyjających okolicznościach, pojmał Delborougha żywego, razem z tubą. Miał zachować ostrożność i nie

L c T

uderzać przy przeważającej sile wroga, jeśli wszakże pojawiłaby się okazja, poleciliśmy mu ją chwytać. Zdawało się, że taka okazja się nadarza – i tak, rozmyślnie stworzono takie wrażenie – Larkins poczuł się więc w obowiązku zaryzykować. Najpierw posiał tylko ośmiu ludzi, ale kiedy stało się jasne, jakimi siłami dysponuje przeciwnik, pchnął do walki pozostałych członków kultu, których miał przy sobie, czyli jeszcze sześciu, starając się przeważyć szalę na swoją korzyść. – Roderick się skrzywił. – Zawiedli. – Zatem... straciliśmy kolejnych czternastu. – Oczy Aleksa pałały. – A odpowiedzialność za ten stan rzeczy ponosi Delborough. – W istocie. – Daniel spojrzał na Rodericka. – Czyli Larkins został sam? Roderick potaknął. – Poinformowałem go, że nie możemy mu przekazać kolejnych ludzi, zwłaszcza gdy cała jego aktywność sprowadza się do czekania na tego smarkatego złodzieja. W tej chwili i tak nie zdziałałby nic więcej, nie przy tym śniegu, kiedy Delborough nie wyściubia nosa z książęcej rezydencji. 294

– Jakieś nadzieje na to, żeby najechać rzeczoną rezydencję? – zapytał Alex. Roderick pokręcił głową. – Nie radziłbym próbować. Coś mi się kojarzy, że Cynsterowie co roku na Boże Narodzenie zwykli organizować tam rodzinne zjazdy. A książę oraz jego pięciu kuzynów służyli w Gwardii i walczyli pod Waterloo. – Ani chybi to stąd Delborough ich zna – stwierdził Alex. – On także był w Gwardii i pod Waterloo. – Podobnie jak czterej pozostali: trzej kurierzy i MacFarlane – dodał Daniel.

R

– Wiemy już zatem, co łączy Cynstera z Delboroughem i jego kompanami. Niewykluczone, że wszyscy kurierzy, albo przynajmniej paru,

L c T

urządzą sobie postój w Somersham Place. – Alex się skrzywił. – Albo będzie to tylko Delborough.

Dumali przez chwilę nad tą kwestią.

– Wbrew naszym oczekiwaniom, ta sprawa staje się coraz bardziej zawiła – odezwał się znów Alex. – Słusznie przewidziałem, że pułkownik poprowadzi szarżę. Jakkolwiek szkoda, że nie udało nam się go pojmać lub choćby zranić, w gruncie rzeczy chcemy zdobyć oryginał listu... a biorąc pod uwagę działania, które podjął po przybyciu do Anglii, nabieram coraz większego przekonania, że wiezie kopię.

Roderick otworzył usta, lecz Alex powstrzymał go uniesieniem dłoni. – Jednakże – ciągnął – nie możemy tego bezpiecznie założyć, tak więc musimy zdobyć przewożoną przez pułkownika tubę. Jeśli udałoby nam się przechwycić także i jego, bez wątpienia przekonalibyśmy go, żeby nam wyjawił, który z jego przyjaciół ma oryginał listu i w jakim porcie należy się go spodziewać. 295

Daniel poruszył się na sofie. – Delborough to nie będzie łatwy orzech do zgryzienia – stwierdził. – Zgadza się. – Alex uśmiechnął się zimno. – Z radością wszakże skorzystałbym z okazji, żeby go złamać. Niestety, zgadzam się, że w tej chwili pojmanie go wydaje się mało realne. Chyba że dorwalibyśmy tę rudowłosą damulkę, a i tak nie wiadomo, czy coś by nam to dało. Trudno stwierdzić, ile ona dla niego znaczy. Tak czy owak, zaczynam mieć złe przeczucia w związku z człowiekiem, który pociąga za sznurki. – Dlaczego? – Roderick zmarszczył brwi.

R

– Przyszło mi do głowy, że Delborough i jego kompani nie zaufaliby obcej osobie, ani też nie złożyliby w jej ręce losu swego i swej misji, gdyby ta osoba nie cieszyła się ich absolutnym szacunkiem.

L c T

– My zaś powinniśmy bać się kogoś, kto wzbudza tego rodzaju szacunek? – zapytał Daniel.

– Od razu bać. – Alex pogardliwie machnął ręką.

– Niemniej powinniśmy potraktować tego człowieka z należytą ostrożnością. Zaczyna mi to przypominać grę, niemalże rozgrywkę szachową. Nawet fakt, że się tu przenieśliśmy: to nie my rozdajemy karty, ale reagujemy na... jego plan. Musimy zachować rozwagę, pogodzić się z myślą, że mamy do czynienia z inteligentnym przeciwnikiem. Spójrzcie choćby na działania Delborougha, z powodu których uważam, że jest wabikiem. Jeśli się przyjrzeć jego wyprawie do Londynu, ona nie ma sensu – chyba że jego misja polega na sprowokowaniu nas do ataku. Nakłonieniu, żebyśmy nasłali na niego naszych ludzi, tak by mógł zetrzeć się z nimi i zredukować ich liczbę. Oczyszcza pole, a pozostałe dwa wabiki będą robić to samo. Jednakże, ponieważ raptem odkryłem w sobie szacunek dla osoby, która kieruje tym wszystkim, zgadzam się, że na podstawie zachowania danego kuriera nie sposób z całą pewnością 296

stwierdzić, czy jest on wabikiem. Dopóki więc nie odzyskamy oryginału listu, musimy skoncentrować się właśnie na nim, na liście, nie dając się wciągać w niepotrzebne potyczki. I, oczywiście, musimy też nieustannie zacierać za sobą ślady. A skoro o tym mowa. – Alex spojrzał na Rodericka. – Zakładam, że Larkins zabije tego złodziejaszka, kiedy dostanie tubę? Nie, żebym sądził, iż hinduski chłopiec w czymkolwiek nam zagraża, ale nie zaszkodzi być skrupulatnym. – Oczywiście – odparł Roderick. – Chłopak widział jedynie Larkinsa. Larkins wie, na czyjej szyi zaciśnie się stryczek, gdyby ktoś jednak szczeniakowi uwierzył.

R

– Doskonale. Gdybyśmy jeszcze tylko zdołali ustalić, komu Delborough i jego przyjaciele wiozą list. – Alex spojrzał na towarzyszy. – Jeśli wabiki

L c T

usiłują skupić na sobie naszą uwagę, możemy chyba przyjąć, że chodzi o kogoś, kto ma posiadłość w tej okolicy, kogoś dostatecznie potężnego, o wystarczająco silnych politycznych powiązaniach, by uderzył na Rodericka. Kto to może być?

Roderick wzruszył ramionami.

– Norfolk jest usiane dyskretnymi posiadłościami możnych i potężnych. Wielu korzysta z tych domów zimą, mimo że ich główne rezydencje znajdują się gdzie indziej. To mógłby być każdy z nich.

– Nie – poprawił go Alex – to musi być człowiek o wpływach na tyle silnych, by poważył się wystąpić przeciw naszemu drogiemu ojcu. – Nie zmierzaliby chyba do samego Shrewtona? – Daniel spojrzał na Rodericka. – On spędza zimę w majątku pod Norwich, zgadza się? – Tak, ale nie widzę w tym sensu. Z pewnością nie on kieruje tą akcją, a przy tym nietrudno odgadnąć, że po prostu zniszczyłby list. – Roderick pokręcił głową, – Tak jak mówi Alex, Delborough i jego kompani ani chybi 297

planują dostarczyć list osobie, która chce i może zrobić z niego użytek, inaczej po co by się wysilali? – W rzeczy samej – potwierdził Alex. – A, niestety, w tej okolicy jest aż nadto potężnych ludzi. 16 grudniu Somersham Place, hrabstwo Cambridgeshire Del siedział rozparty wygodnie w fotelu przy kominku w bibliotece Diabła, ze szklaneczką brandy w dłoni, wyciągając przed siebie nogi, i raz po raz wybuchał śmiechem,

R

Nie śmiał się tyle co dzisiaj, nie czuł się tak szczerze ubawiony przez wiele ostatnich lat razem wziętych. Smutny dowód na to, jak niezadowalające życie dotąd wiódł. Wskazówka, czego chciał, a wręcz potrzebował w

L c T

przyszłości, w życiu, które miało dopiero nadejść – i zachęta, by ów cel osiągnąć.

Pomimo śniegu dzień okazał się iście odprężający. Rozjaśnił go nawet na krótko przebłysk słońca, potem wszakże niebo zasnuło się chmurami, zerwał się wiatr i za oknami rozpętała się śnieżna zadymka. Na świat opadł już całun nocy. Wiatr ani na chwilę nie przestał zawodzić i wył teraz pod okapem. Na dworze wściekle wirował śnieg, w przeważającej mierze podrywany z ziemi, w bibliotece zaciągnięto jednak zasłony, a na kominku tańczyły wesoło płomienie.

Przy tylu zebranych tu osobach i trzaskającym ogniu pomieszczenie przywodziło na myśl przytulną jaskinię. Bardzo wygodną, luksusową jaskinię, gdzie można się schronić przed złą pogodą. Byli po obiedzie, nianie dopiero co wyłapały i wyniosły z biblioteki dzieciarnię. Towarzystwo spędziło ostatnią godzinę na wymienianiu się opowieściami o dziecięcych wyczynach, nie tyle autorstwa maluchów, 298

przetaczających się i raczkujących po podłodze lub stawiających niepewne kroki na krótkich, serdelkowatych nóżkach, co ich rodziców. Opowieściami o rodzinie, wspólnych przygodach, pokrewieństwie w prawdziwym znaczeniu tego słowa. Z wygodnego fotela Del obserwował Delię, która siedziała na szezlongu naprzeciw, chłonąc atmosferę otoczenia. Odnotował u niej podobną do swojej fascynację historiami o dziecięcych eskapadach. Oni dwoje wyróżniali się spośród reszty towarzystwa. Oboje byli jedynymi dziećmi – nie mieli rodzeństwa, by z nim dzielić wspomnienia.

R

Jednak nie tylko dlatego ciągnęło ich do opowieści, którymi Cynsterowie sypali jak z rękawa. Te historie obrazowały normalne angielskie życie, życie w tym kraju, ich ojczyźnie – życie, jakiego oni dwoje nie zaznali od lat. Jeśli w ogóle kiedykolwiek.

L c T

Doświadczenia Cynsterów były im obce. Na razie.

Nie istniał powód, żeby ten stan rzeczy nie miał ulec zmianie, żeby oni dwoje nie mogli pokusić się o dokładnie takie życie, tego rodzaju doświadczenia. Żeby nie mogli zgromadzić podobnych historii rodzinnych, jeśli nie o nich samych, to o ich dzieciach. Na tę myśl ogarnęła go tęsknota.

Błądząc spojrzeniem po twarzy Delii, zobaczył, jak jej piękne oczy rozjarzają się śmiechem w reakcji na jakiś komentarz. Chciał spędzić z nią resztę życia. Poślubić ją i spróbować swych sił w stworzeniu w Delborough Hall prawdziwej rodziny. Czego jednak chciała ona? Był kim był, tak więc po prostu musiał podejść do zadania zdobycia jej ręki – jej zgody na poślubienie go – jak do kampanii wojskowej.

299

Najprostszym sposobem nakłonienia jej do współpracy wydawało się odkrycie, czego Delia oczekuje od życia, jak widzi swoją przyszłość, i takie sformułowanie oświadczyn, by najlepiej współgrały z ową wizją. By ją wspierały. Nie żeby Del zamierzał przyjąć jakąkolwiek odpowiedź inną niż „tak". Czy wręcz „tak, tak, tak". Bardziej niepokoiło go tempo, w jakim zdoła zabezpieczyć pożądaną reakcję. Chciał zrobić to szybko, żeby zminimalizować ewentualne straty własne, w rodzaju uszczerbku na jego dumie, wynikłego z konieczności wyznania czegoś Delii, by ją przekonać do wypowiedzenia tego jednego słówka.

R

Podjęta wcześniej decyzja, żeby zaczekać z tą sprawą do zakończenia misji, nadal wydawała się najrozsądniejszą drogą, niemniej poranna uwaga

L c T

Delii na temat opuszczenia rodzinnego domu w Humberside i udania się nie wiadomo dokąd brzmiała niczym ostrzeżenie. Kiedy Del upora się z misją, nie powinien za długo pozostawiać Delii samej z jej myślami.

W istocie z każdą upływającą godziną coraz bardziej skłaniał się ku udoskonaleniu swego planu. Natychmiast po zakończeniu misji, zanim jeszcze odstawi Delię do rodziców, poprosi o jej rękę i zostanie przyjęty. Dzięki temu skróci okres rozstania, który, co naturalne, nastąpi między powrotem Delii do domu a chwilą, gdy przeniesie się ona na stałe do niego. Nie zamierzał pozwolić jej odejść, choćby na jeden dzień. Jakimś sposobem już tylko za sprawą tego, że była w pobliżu, pod tym samym dachem, że wiedział o jej obecności, czuł się spokojniejszy. Pełniejszy. Jakby odnalazł cel na przyszłość, ona zaś stanowiła jego nieodłączny element. Był zbyt doświadczonym żołnierzem, żeby ignorować podszepty instynktu. 300

Czego zatem chciała? Czym zdoła ją skusić?

W tej chwili, mimo

zewnętrznych oznak dobrego humoru, Delia czuła się wyraźnie przygnębiona. Nie żeby miała po temu jakiś powód; powtarzała to sobie uparcie, lecz bez efektu. Po raz pierwszy w życiu spędziła dzień w gronie autentycznych przyjaciół, kobiet i mężczyzn, którzy widzieli ją taką, jaką była, a mimo to nie uważali jej – tej prawdziwej Delii – za choćby w minimalnym stopniu godną nagany. W trakcie upływu dnia drobne incydenty co rusz uwypuklały fakt, że w tym towarzystwie ona, jej charakter, jej cechy stanowiły normę. W świecie

R

Cynsterów i Chillingwortha kobiety były partnerkami życiowymi, nie zaś ozdóbkami, ich egzystencje bynajmniej nie sprowadzały się do roli dodatków do mężów.

L c T

Wydarzenia tego dnia jakby się sprzysięgły, żeby wyedukować Delię, żeby jej pokazać, zaprezentować w pełnej krasie życie, jakie mogłaby wieść, gdyby nie Wielki Skandal. Życie, za które nawet teraz sprzedałaby duszę – gdyby tylko mogła.

Gdyby jakikolwiek dżentelmen pokroju Cynsterów, mężczyzna o podobnych oczekiwaniach wobec swej żony, dal się nakłonić do oświadczenia się o jej rękę.

Gdyby Del to zrobił. Nie zrobi jednak.

Wziął ją sobie na kochankę, a ona go przyjęła. W tym właśnie rzecz. Jak sama dawno temu miała okazję się przekonać i co potem, po skandalu, klarowano jej aż do znudzenia, dżentelmeni nie żenią się ze swymi kochankami. A konkretniej, żaden dżentelmen nigdy nie poślubi Delii.

301

Przygnębienie Delii narastało, w miarę jak owa myśl snuła się złowrogo po jej głowie. Pod wpływem jej mroczności i intensywności zaczęła się zastanawiać, przyglądać bliżej własnym odczuciom. Ich przyczynie... Zdołała utrzymać uśmiech na twarzy, a przynajmniej zachować na niej wyraz odprężenia, podczas gdy w duchu pomstowała na samą siebie. Postąpiła niewymownie, niewybaczalnie głupio, w dodatku będąc w pełni świadomą swych poczynań. Znów to zrobiła – zakochała się, po raz kolejny. Nie. Zatrzymała się przy tej myśli, przyjrzała jej i rozważyła na nowo.

R

Zakochała się, naprawdę, szczerze, po uszy i na wieki wieków po raz pierwszy w życiu. Jej uczucia do Dela dalece przerastały tamtą łagodną emocję, którą wzbudził w niej ów łajdak Griffiths. Wtedy, w swej niewinności i naiwności,

L c T

przekonała samą siebie, że go ko cha – zbyt mało wówczas wiedziała, by dostrzec różnicę.

Teraz ją widziała. Kochała Dela.

Całym swym głupim, głupim sercem.

Fatalnie. Tym bardziej nie pozwoli sobie – nie może – na pogłębianie tej głupoty poprzez snucie wyobrażeń, że istnieje jakakolwiek nadzieja, iż on czuje to samo do niej, nie wspominając o tym, że miałby postrzegać Delię jako odpowiednią kandydatkę na żonę. Taką, którą byłby gotów poślubić. Jak jej to powtarzano, odkąd wkroczyła w wiek dojrzewania, nie była typem kobiety, którą bierze się za żonę. Z którą zechciałby się związać dżentelmen. Była zbyt apodyktyczna. Zbyt uparta, zbyt zawzięta. Zbyt samowolna. Nawet gdyby Del okazał się inny, skłonny wziąć ją pod uwagę jako kandydatkę, nie zrobi tego teraz, kiedy zostali kochankami. 302

Otępiające, posępne uczucia zalewały Delię strumieniem tak silnym, że groziło jej zatonięcie. Nadal uśmiechnięta, w duchu rozpaczliwie marzyła o ucieczce, o czymś, co odwróciłoby jej uwagę. Rozejrzała się – i napotkała spojrzenie Dela. Obserwował ją od pewnego czasu. Jakaś część jej świadomości zarejestrowała ów fakt – Delia czuła przecież zdradliwe ciepło – jednakże zbyt pochłonęły ją ponure rozważania, żeby zareagowała. Uśmiechnął się, po czym wolno, z charakterystyczną dlań leniwą gracją, podkurczył nogi i wstał.

R

Przełknęła ślinę, kiedy ruszył w kierunku szezlonga. Podniosła się odruchowo, gdy się zbliżył. Zajrzał jej w oczy.

L c T

– Wyglądasz, jakbyś potrzebowała ucieczki. Możemy się przejść galerią, jeśli sobie życzysz.

Zdawał się otulać ją znaczącym, ciepłym spojrzeniem ciemnych oczu. – Aaa... – To od siebie samej chciała uciec. Od siebie i swej zrujnowanej, smutnej rzeczywistości. Rozejrzała się po pokoju. Pozostali gawędzili w niewielkich grupkach. Popatrzyła znów na Dela. – Właściwie to boli mnie głowa.

Zmarszczył brwi.

– Tylko odrobinę, nic wielkiego – wyjaśniła pospiesznie. – Niemniej... chyba pójdę już na górę. Przywołując znów na twarz uśmiech, który w międzyczasie z niej spłynął, odwróciła się do Catriony, która siedziała obok na szezlongu, a później powędrowała wzrokiem ku innym damom. – Udam się na spoczynek. Czuję się zmęczona. Solidna dawka snu na pewno postawi mnie na nogi. 303

Catriona, uśmiechając się anielsko, dotknęła dłoni Delii. – Do zobaczenia rano. Delia z uśmiechem skinęła towarzystwu głową na dobranoc. Na koniec zwróciła się ku Delowi, który nadal stał u jej boku i przyglądał się jej stanowczo zbyt przenikliwie. – Dobranoc – powiedziała cicho, po czym opuściła bibliotekę. Del odprowadził ją wzrokiem, zastanawiając się, co się stało. Była... zdenerwowana. Zmieszana, wzburzona, ale w jakiś dziwny, trudny do wytłumaczenia sposób. W pierwszym odruchu chciał za nią pójść, zapytać,

R

poznać i usunąć przyczynę jej złego nastroju. Jednakże... wydawała się dziwnie niepewna, jakby sama nie znała odpowiedzi. Lepiej da jej trochę czasu. Jakiś kwadrans.

L c T

Jeśli sądziła, że uwagą na temat solidnej dawki snu powstrzyma go przed wizytą w jej łożu, to się zdziwi. Jeżeli naprawdę dokuczał jej ból głowy, mogła spać w jego ramionach.

Uśmiechnął się swobodnie do Catriony, która odpowiedziała mu tym samym, a potem niespiesznie przeciął pokój, żeby dołączyć do Gylesa i Gabriela, dyskutujących o hodowli owiec.

Towarzystwo rozeszło się wkrótce po wyjściu Delii. Del udał się do swego pokoju, przechadzał się tam przez dziesięć minut – nie tyle rozmyślając, co usiłując sobie wyobrazić, jakie myśli krążą w jej rudej głowie – po czym, zawczasu przekląwszy wszystkich, którzy nadal wałęsali się po korytarzach, powędrował do jej sypialni. Zapukał raz i wszedł do środka. Nadal w pełni ubrana, z nienaruszoną fryzurą, zaciągała zasłony w oknie, przez które najwyraźniej przed momentem wyglądała.

304

Zamknął za sobą drzwi, przekręcił klucz, a następnie do niej podszedł. Skinął głową w kierunku okna. – Co widziałaś? – Śnieg. Nadal trwa zadymka. Czekała na niego, tyle było jasne. Dlaczego – to już nieco mniej, jeśli uwzględnić, że ciągle miała na sobie suknię. Zatrzymał się przed nią i spojrzał jej w oczy. Sięgał ku niej, kiedy umknęła wzrokiem. Odsunęła się. – Naprawdę trochę boli mnie głowa. Poza tym – beztrosko machnęła ręką – nie musimy być aż tak nierozłączni.

R

Chwycił tę jej rękę, nim zdołała odsunąć się jeszcze dalej. Przytrzymał ją, odwrócił się i stanął za jej plecami. Tym sposobem nie widziała jego twarzy,

L c T

nie mogła wyczytać z niej zagubienia, nagłej, dokuczliwej potrzeby, żeby przytulić ją z całych sił.

Sama sugestia – nieśmiałe napomknięcie – że Delia może próbować się wycofać, zerwać z nim, wystarczyły, by rozpalić w Delu tę potrzebę. Zbiło go to z tropu; odnosił wrażenie, że wkroczył na emocjonalne ruchome piaski, choć w głębi serca wiedział, że tak nie jest. Coś się działo.

W jej rudej głowie, niekoniecznie gdziekolwiek indziej. Bóg jeden wie, w czym rzecz. Del nie miał pojęcia, ale wątpił, by ona zechciała mu to wytłumaczyć. Zmienił uchwyt, splatając się z nią palcami dłoni; zacisnęła je nieświadomie. Odetchnął głęboko, wchłaniając smużkę woni perfum z jej włosów i skóry. Poczuł się w jakiś fundamentalny sposób wzmocniony. Była tutaj, trzymał ją.

305

Podniósł ich splecione dłonie, obejmując ją w talii, i nachylił się do jej ucha. – Wbrew powszechnemu mniemaniu – szepnął – seksualne zaspokojenie stanowi niemalże gwarantowaną metodę na pozbycie się bólu głowy. – Ach, tak? – W jej głosie pojawiło się zaintrygowanie, lecz zaraz odkaszlnęła. – Może jednak powinniśmy dla odmiany spróbować abstynencji, po prostu żeby urozmaicić nasze relacje. Ewentualnie też zwiększyć oczekiwania na później. – Nie da rady. Nie w moim przypadku. –Nie?

R

Mogli w ten sposób krążyć całą noc. Przystąpił do ataku.

– Dlaczego nagle stałaś się taka płochliwa? Chyba nie straciłaś zainteresowania?

L c T

– Czy straciłam zainteresowanie? Aaa...

– To było pytanie retoryczne. – Wolną dłonią bezwstydnie potarł jej biust. Kiedy poczuł, że pod jego dotykiem sutek momentalnie stwardniał, zamknął w dłoni całą pierś i zaczął ją delikatnie ugniatać. – Odpowiedź jest oczywista. Dzięki Bogu.

Zesztywniała, starała się trzymać prosto, ale kiedy kontynuował pieszczotę, ugniatając sugestywnie, rozluźniła się i oparła o niego. – Moglibyśmy poeksperymentować, żeby się przekonać – powiedziała. Chwycił jej sutek między kciuk a palec wskazujący i delikatnie ścisnął. Przywarła do Dela. – To znaczy, w związku z moim bólem głowy – dodała na bezdechu. – Przekonać się, czy zniknie. Przyłożył wargi do jej skroni.

306

– Możemy eksperymentować, ile tylko zechcesz. – Odwrócił ją ku sobie i powiódł w dół ich splecione palcami dłonie. – Ponieważ ja nie straciłem zainteresowania tobą. – Przyłożył dłoń Delii do swej erekcji. – Tym, żeby cię mieć, po wielokroć. Jej oczy się zaokrągliły. – Och. – Odrobinę przymknęła powieki, a w tęczówkach barwy nefrytu zapłonęła namiętność. Język wysunął się, zwilżając dolną wargę. – Widzę... – mruknęła w rozkojarzeniu, wyraźnie się zastanawiając. – Nie, czujesz. – Nachylił się i wpił w jej wargi, całując ją długo,

R

przeciągle, łapczywie, choć nie zachłannie. Kiedy podniósł głowę, jej powieki były opuszczone, skrywając oczy. – Co zatem czujesz? Co czujesz, będąc ze mną?

L c T

Delia miała wrażenie, jakby zstępowała z urwiska. Uniosła ciążące jej powieki na tyle, by zobaczyć jego twarz, odnotować malującą się na niej determinację, całkowite skupienie na jej osobie. Jak długo to potrwa? Kiedy zblednie?

Jak się poczuje, gdy nastanie ów dzień?

Gorzej jeszcze, jak się poczuje, gdy wrócą do Humberside i zaczną żyć każde własnym życiem, a do niej dotrze plotka, że się ożenił. Że poślubił jakąś idealnie nadającą się na żonę miejscową pannę, wrażliwą, o słodkim usposobieniu, za którą nie snuł się żaden skandal. Damę będącą całkowitym przeciwieństwem Delii. Aż do dzisiaj takie pytania nie przychodziły jej do głowy – po raz pierwszy pojawiły się przed półgodziną. Usiłowała się cofnąć, ale... on był tutaj, w jej sypialni, tulił ją w ramionach. Był wszystkim, czego kiedykolwiek pragnęła. Co czuła, będąc z nim? 307

Wysunęła brodę i zamknęła na nim dłoń. – Rozwiązłość. Zatracenie. Przy tobie czuję się... –Pożądana. – Pożądliwa. Usta Dela wygięły się w uśmiechu, który ją zahipnotyzował. – Dobrze. Właśnie taką chcę cię widzieć. Rozwiązłą, zatraconą i... – nachylił ku niej głowę – rozpaczliwie mnie pożądającą.

L c T 308

R

Rozdział 11 Pocałunek pozbawił ją zmysłów, pozostawił rozpaloną i pełną tęsknoty. To nie była zrelaksowana, powolna, niepewna wymiana. Del odnalazł językiem jej język i naparł stanowczo, sondował, pojedynkował się, kiedy mu odpowiedziała, a potem obrał sobie za cel zwyciężyć ją i posiąść. Prostolinijny, szalony, bezpośredni. Autentyczny, uczciwy i prawdziwy. Otwarcie dawał wyraz temu, czego od niej chce. Jak jej pragnie. Namiętnie i wyraziście deklarował, że obejmuje ja w posiadanie.

R

Zatopiła dłonie w jego włosach, zacisnęła je kurczowo, przytrzymując go przy sobie, odurzona, jej zmysły wirowały.

Palce Dela odnalazły sznurówki sukni i po chwili stanik opadł luźno.

L c T

Sięgnął ku jej piersiom, ugniatał, formował, ściskał, aż jej ciało przeszywały palące dreszcze.

Przerwał pocałunek i przywarł ustami do jej skóry. I pożerał.

Ona zaś łapczywie zaczerpnęła powietrza, chłonąc każdą sugestywną pieszczotę, każdy prowokacyjny, zaborczy dotyk. Jej rozpustne „ja" delektowało się tym doznaniem, pławiło w nim i radowało.

Rozpaleni ponad granice wytrzymałości, oderwali się od siebie, żeby zrzucić ubrania. Nie chcieli przeszkód, nie chcieli tarcz. W kilka sekund stanęli nadzy, uderzenie serca później lgnęli do siebie. Dwa uderzenia serca później podniósł ją i połączyli się. Załkała z radości, zarzuciła mu ramiona na szyję, oplotła go nogami w biodrach, a on ją wypełnił. Stał przy kominku i poruszał nią na sobie, aż znalazła się na krawędzi utraty zmysłów. 309

A potem przestąpiła ją w migotliwej kaskadzie. Zanim to doznanie dobiegło końca, Del podszedł do łoża i runął na nie wraz z nią. Nim odzyskała oddech, uniósł się nad nią. Wbił się klinem między jej szeroko rozwarte uda i pchnął głęboko. Potem wdzierał się w nią raz za razem, szybko, mocno, zdecydowanie. Zdeterminowany wydusić z niej ostatnie tchnienie poddania. Wziąć ją, dopełnić, posiąść, odcisnąć na niej piętno. Swoją namiętnością, potrzebą, nieodpartym pożądaniem, jakie w nim wzbudzała.

R

Prostym, intensywnym, tak mocnym, że pozbawiało ją tchu. Tak władczym i wymagającym, że mogła tylko mu ulec. Zupełnie,

L c T

absolutnie. Całą duszą.

Del spojrzał z góry na jej twarz, trawioną uniesieniem, kiedy zawładnęła nią ekstaza. Poczuł, że Delia odpuszcza, ulatuje. Poczuł jej podatność i akceptację.

I wziął ją. Posiadł w najbardziej podstawowy sposób. Pchnął głęboko, potem jeszcze głębiej, wiedziony żądzą bardziej niż kiedykolwiek prymitywną i niepohamowaną.

Bardziej władczą i wszechogarniającą.

Żądzą napędzaną emocją jeszcze od niej potężniejszą, taką, która podporządkowywała go sobie w pełni, czyniąc zeń błagającego o łaskę jeńca, z Delii zaś zdobywcę. Odrzucił w tył głowę i z przeciągłym jękiem oddał się jej, oddał jej wszystko, czym był i czym dopiero miał się stać.

310

17 grudnia Somersham Place, hrabstwo Cambridgeshire Kiedy wczesnym rankiem kolejnego dnia Del wszedł do pokoju śniadaniowego, zastał tam już większość mężczyzn. Wszystkim wyraźnie dopisywał apetyt. Del zajął miejsce obok Diabła, u szczytu stołu, i również przystąpił do zaspokajania tej pilnej potrzeby. Diabeł zerknął na jego talerz ze stosem jedzenia – szynką, kedgeree*, dwoma kiełbaskami, bekonem, grzybami, cebulą i porcją pieczeni – po czym wyszczerzył zęby w uśmiechu.

R

– Nie zjadłeś tyle na obiad – skomentował. – Wnoszę z tego, że twoje nocne zajęcia okazały się bardziej intensywne niż te za dnia. Del chrząknął.

L c T

Siedzący naprzeciw niego Gyles, który właśnie skończył jeść, odsunął na bok swój talerz.

– Jakie masz plany względem uroczej panny Duncannon? – zapytał. Del zmarszczył brwi, wpatrzony w talerz, i szturchnął widelcem grzybek. – Kobiety, a w szczególności damy, piekielnie trudno jest rozszyfrować. Pozostali roześmiali się zgodnie.

– Niczym nas w tej kwestii nie zaskoczysz – oświadczył Demon. – Zwróćcie uwagę, że one mimo wszystko kierują się i jakąś własną logiką – powiedział Richard. – Bez wątpienia. – Gervase pokiwał głową. – Rzecz w tym, że jest ona wyjątkowo egzotyczna... – Nie wspominając o tym, że zagmatwana – wtrącił Tony. *Kedgeree – potrawa z ryżu, ryby i jajek – (przyp. red.).

311

– .. .diabelnie trudno ją zauważyć – kontynuował Gervase – i niemal nie sposób prześledzić. – Radziłbym nawet nie próbować – rzekł Vane. – Z moich doświadczeń wynika, że wytrwałość zwykle wygrywa. – A twojej żonie jak na imię? – zakpił Diabeł. – Patience*. Vane uśmiechnął się i wygłosił ripostę. Nastąpiła wymiana żartobliwie obraźliwych uwag, w którą Del się nie angażował. Miniona noc obfitowała w wydarzenia, aczkolwiek sprawy nie potoczyły się całkiem tak, jak planował – co często miało miejsce, gdy j chodziło o Delię.

R

Z jakiegoś powodu stała się niepewna, próbowała unikać ryzyka i

L c T

odsunąć się od niego, pomniejszyć znaczenie

ich związku. Zarazem nocne przeżycia utwierdziły Dela w przekonaniu, że nie tylko ona jest kobietą dla niego –jedną jedyną, jaką pragnął widzieć u swego boku, w roli żony i partnerki, budującej wraz z nim wspólną przyszłość – ale także, zapominając na moment o wszelkich wątpliwościach, że on jest mężczyzną dla niej.

Co takiego wzbudziło w niej ową niepewność, tego nie wiedział, nie potrafił wszakże pojąć, jak mogła nie zauważać, nie dostrzegać, nie interpretować poprawnie własnych namiętnych reakcji, siły i dzikości ducha, z jakimi lgnęła do niego, miękka, hojna, uosabiająca wszystko, czego mógłby kiedykolwiek zapragnąć od kobiety. Należała do niego.

*Patience (ang.) – cierpliwość, wytrzymałość – (przyp. tłum.).

312

Minionej nocy postawił sobie za cel dowieść tego. Zademonstrować ową prawdę działaniami, których nie dało się mylnie zinterpretować. Ostatecznie jednak to ona dowiodła jego racji. W końcu to ona go pokonała, ponieważ była wszystkim, czego pragnęła jego dusza i pożądało serce. Dowiodła, że Del należy do niej. Mimo to najwyraźniej nie postrzegała ich związku z tą samą co on jasnością. Z tym samym przekonaniem, całkowitą akceptacją. Przypuszczalnie nie przemyślała jeszcze tej kwestii równie wnikliwie jak Del. Zakładał, że to zrobi, ale pytanie brzmiało: kiedy? Jak długo potrwa, nim Delia zda sobie sprawę...?

R

Nie zamierzał zostawiać jej zbyt wiele czasu, zbyt długo zwlekać, zanim formalnie się o nią upomni. Na jej próbę wycofania się zareagował zwiększoną

L c T

wrażliwością, tak że poczuł się niepewny, niemal zraniony – i nie chciał doświadczyć tego ponownie. Nie spodziewał się, że cokolwiek może go do tego stopnia dotknąć, i teraz trawił go niepokój.

Nie odzyska spokoju ducha, nie zdoła prawidłowo funkcjonować, jeśli jego uwagę zaprzątać będzie myśl o tym, że Delia może prześlizgnąć mu się przez palce i jakimś sposobem stać się „nie jego". Nie miał ochoty nawet rozważać takiej możliwości, a cóż dopiero ją akceptować.

Ścigając po talerzu resztki kedgeree, Del podjął decyzję. Pierwotnie zakładał, że poczeka do końca misji, za nim oświadczy się o rękę Delii, jednakże do cech dobre go dowódcy należy umiejętność przeformułowania planów, gdy zmieniają się okoliczności. Podniósł wzrok i stwierdził, że pozostali przeszli do dyskusji na temat spodziewanej w najbliższych miesiącach obławy. Poczekał na przerwę w rozmowie. 313

– Co wiesz na temat Wolverstone'a? – zwrócił się do Diabła. Zapytany uniósł brwi, odchylił się na oparcie krzesła i uraczył go skróconą historią człowieka, o którym Del słyszał dotąd wyłącznie pod nazwiskiem Dalziel. Diabeł nie przejawiał tendencji do koloryzowania, a przecież odmalował obraz arystokraty o imponujących umiejętnościach, podobnego im człowieka czynu, z konieczności również nader aktywnego politycznie. Tony i Gervase dorzucili własne opinie, jakie wyrobili sobie w trakcie zawodowej znajomości z Wolverstone'em.

R

– Powierzyłbym mu własne życie – podsumował Gervase. – A także, co wymowniejsze, życie Madeline i dzieci. Tony pokiwał głową.

L c T

– Los twojej misji nie mógłby znaleźć się w lepszych, bezpieczniejszych ani też skuteczniejszych rękach – stwierdził.

Diabeł krótko scharakteryzował Minervę, małżonkę Wolverstone'a, i zakończył relację opisem Elveden Grange, pobliskiego majątku ziemskiego księcia.

– To jakieś czterdzieści pięć kilometrów na wschód stąd, po naszej stronie Thetford. Zagląda tam często, choć nieregularnie. Boże Narodzenie rodzina spędza zwykle w zamku Wolverstone w Northumbrii. – Zatem Ferrar, nawet jeśli słyszał o Wolverstonie, nie będzie się go spodziewał w Elveden – powiedział Del. Diabeł potaknął. – Kiedy tylko śnieg dostatecznie stopnieje, pchnę do Elveden umyślnego, żeby zapytać Royce'a, co mamy robić dalej. Przypuszczalnie będzie to przynajmniej po części zależało od tego, czy twoi przyjaciele dotarli już do

314

Anglii. – Spojrzał na Demona. – Jak sądzisz, jutro? Jeśli nie będzie więcej sypać? Mieszkający w Newmarket Demon najlepiej z obecnych znał rzeczoną okolicę. Teraz skinął głową. – Myślę, że jutro zdołam się przedostać. Chyba nie powierzyłbym tego zadania nikomu innemu, ale z chęcią sam pojadę. – Po prostu chcesz się wywinąć od kolejnego poranka ze swoimi brzdącami – prychnął Gabriel. – I mam po temu okazję. – Demon wyszczerzy! zęby w uśmiechu.

R

Na piętrze nad ich głowami rozbrzmiały kroki. Mężczyźni wymienili spojrzenia, a potem Diabeł odsunął się od stołu.

– Zdaje się, że nasze połówki już rozpoczęły dzień Mogę zasugerować,

L c T

żebyśmy się przenieśli do sali bilardowej?

Szuranie krzeseł po podłodze stanowiło jedyną odpowiedź na tę propozycję. Gromadnie ruszyli do drzwi. W przejściu Lucyfer pochwycił wzrok Dela.

– Byłaby możliwość obejrzenia tuby? – zapytał. – Ciekawi mnie jej konstrukcja. Z opisu wnoszę, że jeszcze czegoś takiego nie widziałem. Do Dela dotarły słuchy, że Lucyfer stał się ekspertem od antyków i różnych osobliwości. Skinął głową.

– Pójdę po nią i dołączę do was w sali bilardowej. Lucyfer skłonił się lekko. Del poszedł wraz z innymi korytarzem, a następnie oddzielił się od grupy i wspiął bocznymi schodami do swego pokoju. Dziesięć minut później wszedł do sali bilardowej. Na odgłos jego kroków ustały rozmowy. Pochylony nad stołem bilardowym Gyles, który szykował się

315

właśnie do uderzenia, zamarł, a potem się wyprostował. Diabeł i Richard, stojący obok z kijami w dłoniach, od wrócili się zaalarmowani. Wszystkie oczy spoczęły na Delu, kiedy ten zatrzymał się w drzwiach z zaciętym wyrazem twarzy. – Tuba zniknęła – rzekł w odpowiedzi na pytające spojrzenia. Na chwilę zapadła cisza. – Jakim sposobem? – zapytał Diabeł, ale Del tylko pokręcił głową. – Gdzie była? – dociekał Lucyfer. – W górnej szufladzie komody w moim pokoju. Teraz nie ma jej tam, ani

R

też nigdzie w pomieszczeniu, a Cobby ostatni raz widział ją wczoraj. – Del oparł dłoń na biodrze. Palcami drugiej przeczesał włosy. – Wcześniej, aż do Royston, Cobby albo Mustafa, inny mój sługa, nosili ją przy sobie, przypasaną

L c T

do ciała. Kiedy przybyliśmy tutaj, wydawało się, że można bezpiecznie zostawić ją w pokoju. – Spojrzał na Diabla. – Jak, u czorta, Czarnej Kobrze udało się do niej dostać?

– Mamy pewność, że to on? – zapytał Gabriel. – Czy tuba sama w sobie mogłaby skusić przypadkowego złodzieja?

– Mało prawdopodobne – odparł Gervase. – Nie nazwałbym jej dziełem sztuki.

– W istocie – potwierdził Del. – To co najwyżej ciekawostka. Nie sądzę, żeby ktokolwiek uznał ją za wartościową.

– Zatem list stanowił jedyną atrakcję. – Gyles napotkał wzrok Dela. – Ale kto mógł ją wziąć? Czy ktoś obcy zdołałby się wślizgnąć do domu? – Przy tym śniegu, wątpię. – Vane spojrzał na Diabła. – Zanim jednak zaczniemy rozważać inne możliwości, może powinniśmy to sprawdzić? Diabeł skinął głową.

316

– Chodźmy na wieżę. – Odłożył kij bilardowy i skierował się ku drzwiom. Kuzyni ruszyli za nim. Del, Tony, Gyles i Gervase wymienili skonfundowane spojrzenia, ponieważ jednak Cynsterowie zmierzali naprzód zdecydowanym krokiem, podążyli ich śladem. Do centralnej części rezydencji, a następnie po wąskich spiralnych schodach, którymi wspinali– się wyżej i wyżej, nim wreszcie stanęli w niewielkim kwadratowym pomieszczeniu. Del rozejrzał się i uzmysłowił sobie, że znajdują się na szczycie wieży wyrastającej wysoko ponad dachy

R

Somersham Place. Szerokie okna ze wszystkich stron świata gwarantowały wspaniały widok na całą okolicę.

Kiedy weszli tu w dziesięciu, zrobiło się ciasno. Stali ramię przy

L c T

ramieniu, spoglądając na zewnątrz. Na nienaruszony całun bieli.

– Śnieg padał przedwczoraj w nocy. – Diabeł stał przy oknach od południa. – Ktoś widzi jakieś ślady, odciski stóp albo końskich kopyt? – Nic na wschodzie – zameldował Demon. – Ani na zachodzie – doniósł Gabriel.

– Północ także czysta. – Vane popatrzył na Dela. – Ktokolwiek wziął tubę, przybył tu przed tobą albo tej samej nocy co ty, a co najważniejsze...

– Na razie nie opuścił tego miejsca. – Diabeł odwrócił się, napotkał wzrok Dela i uśmiechnął się drapieżnie. – Uszy do góry, chłopcy. Tuba nadal tu jest, a my zaczynamy polowanie. Zeszli do biblioteki, żeby rozważyć podejrzanych i opracować strategię. – To musi być ktoś ze służby. – Del spacerował przed kominkiem. – Czarna Kobra jest pomysłowy, bezlitosny i całkowicie amoralny. Złodziejem może okazać się osoba normalnie zasługująca na zaufanie, którą zastraszono 317

bezpośrednio albo, co zdarza się częściej, zagrożono jej skrzywdzeniem rodziny. W ten sposób działa Czarna Kobra. – Zacznijmy od oczywistego typu – powiedział Gervase. – Jak dobrze znasz pannę Duncannon? Del przerwał spacer, wlepił wzrok w Gervase'a, a później pokręcił głową. – Nie, to na pewno nie ona. Jej udział w tej sprawie, kwestie organizacyjne związane z przybyciem do Soutlampton musiały być w toku, musiała przynajmniej zarezerwować miejsce na statku, zanim MacFarlane w ogóle znalazł list.

R

– Czy jednak masz pewność, że ta osoba to rzeczywiście panna Duncannon? – zapytał Tony. – Dama, z którą miałeś się spotkać? Del pomyślał o wszystkich wspomnieniach, jakimi się wymienili, o jej

L c T

dogłębnej znajomości Humberside i ich rodzinnych stron.

– Tak, to ona. Znam jej rodzinę od dziecka, a nawet przypominam sobie ją, aczkolwiek jak przez mgłę. Wszystkie jej cechy zbyt dobrze pasują do obrazu, jaki mogę sobie na tej podstawie odmalować. – Doskonale. Zatem nie ona ukradła tubę – podsumował Gervase. – Skoro jest tą osobą, za którą się podaje, wróg nie mógł o niej wiedzieć przed waszym spotkaniem w Southampton, a zatem nie miał okazji, by ją skaptować. – W oparciu o tę samą zasadę – powiedział Tony – to znaczy biorąc pod uwagę, kiedy przeciwnik mógł poznać tożsamość osób przebywających aktualnie w tym domu, możemy wykluczyć wszystkich, którzy przyjechali tutaj z rodzinami Cynsterów... – Urwał i spojrzał na Diabła. – Lecz tylko przy założeniu, że wróg nie miał szansy z wyprzedzeniem dowiedzieć się o roli, jaką Royce wyznaczył w swoich planach dla Somersham Place, to znaczy nie poznał jej na tyle wcześnie, żeby wywrzeć nacisk la kogoś z domowników albo przyjezdnych. Na ile trafie jest takie założenie? 318

– Faktycznie pytasz – odparł Diabeł – jak dobrze strzeżone są plany Wolverstone'a, a to wiesz chyba lepiej ode mnie. Tony się skrzywił. – Lepiej niż klejnoty koronne. – A przy organizacji tego wszystkiego – Diabeł omiótł gestem zebranych – niczego nie ujęto na piśmie. Wolverstone przyjechał tu z Minervą, na pozór ze zwykłą towarzyską wizytą, jakie składamy sobie okazjonalnie, kiedy zatrzymują się w swej rezydencji w Suffolk. Nic, co by kogokolwiek zaalarmowało, nawet gdyby nas obserwowano, ale jak Czarna Kobra mógłby

R

odgadnąć, co się działo przed miesiącami... – Diabeł spojrzał na Dela. Ten zaś pokręcił głową.

– Nie przesadzajmy. Wolverstone udzielił mi instrukcji na piśmie, ale

L c T

było to na długo przed znalezieniem przez nas listu Ferrara.

– Co się zaś tyczy zabezpieczeń ze strony Royce'a – odezwał się Gervase – to jakkolwiek on pierwszy powiedziałby nam, że nie powinniśmy na niczym polegać, my, wszyscy jego agenci, nieustannie zawierzaliśmy jego absolutnej dyskrecji i żaden z nas nigdy się nie zawiódł. Dlaczego stosowane przezeń zabezpieczenia miałyby zostać przełamane teraz, przez kogoś, kto, nieważne jak brutalny, nie może się z nim równać pod względem wiedzy i doświadczenia... – Pokręcił głową. – Jakoś tego nie widzę. – Napotkał wzrok Dela. – Musimy poszukać naszego złodzieja gdzie indziej. – Zgadzam się. – Tony także spojrzał na Dela. – Pozo staje zatem wasza służba, twoja i Delii. Zacznijmy od ciebie. Masz pewność, że żadnego z twoich ludzi nie skaptowano? Pod wpływem pierwszego impulsu Del chciał zbyć pytanie wzruszeniem ramion, jednak sprawa była zbyt po ważna. Zmusił się do rozważenia kwestii, która wydawała mu się nie do pomyślenia. 319

– Cobby... Dołączył do mnie wiele lat temu, na długo przed Waterloo. Nie sądzę, żeby ktokolwiek z tu obecnych potrafił wyobrazić go sobie skaptowanego przez wroga, w tym przypadku wroga Anglii. – Del znów rozpoczął spacer. – Oprócz niego są tylko Mustafa i jego żona Amaya, Mustafa zaś nosił przy sobie tubę przez znaczną część podróży. Gdyby zechciał, dawno mógłby ją otworzyć, przekonać się, że list nie jest oryginałem, i donieść o tym wrogowi, a wówczas mocno wątpię, żeby Czarna Kobra ścigał nas przez całe Cambridgeshire. To samo dotyczy Amai: miała aż nadto sposobności, żeby zadziałać wcześniej. Po co czekaliby, aż śnieg nas tu

R

uwięzi? Jeśli zaś idzie o typowe metody wywierania nacisku przez kult, mianowicie poprzez członków rodzin, Mustafa i Amaya pochodzą z regionu Indii wolnego od wpływów Czarnej Kobry.

L c T

– Zatem to nie oni. – Gervase skinął głową. – A dziewczyna? – Alia? – Del zastanowił się, po czym przyznał: – W zwykłych okolicznościach uznałbym ją pewnie za prawdopodobną podejrzaną, ale jest sierotą, a Mustafa i Amaya to jej jedyni żyjący krewni. Przy tym Amaya nieustannie ma na nią oko. Jest szalenie opiekuńcza, bardziej niż kwoka. Trzymanie dziewcząt blisko siebie, niemalże pod kloszem, stanowi element ich kultury.

– Czyli tutaj nie mamy oczywistych typów – podsumował Richard. – A służący Delii? Dużo o nich wiesz?

Del szykował się właśnie do odpowiedzi, kiedy z rozmachem otwarły się dwuskrzydłowe drzwi biblioteki. Stanęła w nich Honoria, przymrużonymi oczami lustrując zgromadzenie. – Tutaj się ukrywacie. Za jej plecami ukazały się pozostałe panie.

320

– W samą porę – rzekł z uśmiechem Diabeł. – Zapraszam, dołączcie do nas. Miały miejsce pewne wydarzenia, nasuwa nam się kilka pytań i cenilibyśmy sobie wasze mądre rady. Honoria sapnęła, omiatając małżonka stalowym, nieprzychylnym spojrzeniem, niemniej łaskawie wprowadziła panie do pokoju. – Nie ukrywaliśmy się – powiedział Demon, przesuwając nogi tak, by żona zmieściła się obok niego na sofie. – Oczywiście, że nie. – Flick dźgnęła go palcem w ramię. – Po prostu wypadło wam z głowy, że obiecaliście zabawiać dzieci w ich pokojach. Ale nie

R

przejmujcie się. Zapełnicie im czas, kiedy obudzą się z popołudniowej drzemki.

Czuli tatusiowie spojrzeli po sobie, ale żaden nie od ważył się jęknąć.

L c T

– A zatem. – Honoria, która tymczasem usadowiła się w fotelu przy biurku Diabła, utkwiła władcze spojrzenie w Delu. – Co to za nowe wydarzenia?

Gabriel pochwycił wzrok Dela.

– Pozwól, że ja wyjaśnię – rzekł, po czym, kiedy Del skinął głową, szybko i zwięźle streścił niedawne zajścia.

Zgodnie z przewidywaniami, panie były wstrząśnięte. Delia najbardziej. Prawie że z otwartymi ustami wpatrzyła się w Dela. – Zostawiłeś tubę w szufladzie? Wzruszył ramionami. – Wydawała mi się tam bezpieczna. – Rozważaliśmy – wtrącił gładko Tony, nim Delia zdążyła znów się odezwać – czy wróg zdołałby skaptować kogoś ze służby. Del pospieszył z wyjaśnieniem, jaką taktykę obiera zwykle Czarna Kobra. 321

– Czy ktoś z twoich ludzi mógłby ulec tego rodzaju presji? – zapytał. – Musiano by się do nich zbliżyć w Southampton albo po naszym wyjeździe stamtąd – dodał Tony. – Wcześniej Czarna Kobra nie mógł wiedzieć, że dołączysz do Dela. Delia już z namysłem marszczyła brwi. – Bess to Angielka i służy u mnie od bardzo dawna. Jest także wielką patriotką. Nie wydaje mi się prawdopodobne, żeby Czarna Kobra ją do czegoś nakłonił. Raczej doniosłaby o tego rodzaju próbie mnie, Delowi albo wam dwóm. – Skinieniem głowy wskazała Tony'ego i Gervase'a. – Co do

R

pozostałych, Kumulay towarzyszy mi, odkąd przybyłam na Jamajkę: wuj polecił mi go jako obstawę. Mój wuj – wyjaśniła na użytek pozostałych – jest naczelnym sędzią pokoju Jamajki. Nie polecałby mi człowieka, w którego prawość by wątpił.

L c T

Spojrzała na Dela, nadal stojącego przy kominku.

– Podobnie jak Kumulay – podjęła – Janay i Matara służyli u mojego wuja od ponad dekady, choć na mojej liście płac znajdują się dopiero od paru lat. Opuścili Indie dawno temu i nie zostawili tam żadnej rodziny. – Ferrar utworzył kult Czarnej Kobry jakiś czas po swoim przybyciu do Indii. Po raz pierwszy usłyszano o nim w 1819. – Del pokręcił głową. – Trudno dopatrzyć się tu jakiegokolwiek związku.

– Nie. Z pewnością go nie ma. – Delia zmusiła się, żeby rozważyć wszystkie możliwości, również te najbardziej nieprawdopodobne. Tuba była zbyt ważna, nie tylko dla Dela, lecz także dla Anglii. – Dziewczęta, Essę i Munę, córki Janaya i Matary, byłoby łatwo zastraszyć, widywałam je wszakże obie codziennie w ostatnich dniach, rozchichotane i radosne jak zawsze. – Zajrzała Delowi w oczy, a potem zerknęła na Tony'ego i Gervase'a. – Widzieliście je, wiecie, jakie są. Każda, nawet najbłahsza przykrość, jaka się 322

im przydarza, natychmiast znajduje odbicie w ich twarzach, ich zachowaniu. Ze wszystkich tu obecnych one dwie byłyby najmniej zdolne do przeprowadzenia tajnej czy dywersyjnej operacji. – Popatrzyła na Dela. – Odpowiadając zatem na twoje pytanie, nie, nie sądzę, żeby ktoś z moich ludzi był zamieszany w tę sprawę. Del już miał skinąć głową, ale się powstrzymał. – A co z chłopcem? – Z Sangayem? Co z nim? Del zmarszczył brwi.

R

– Jaką ma przeszłość? Skąd pochodzi? Co o nim wiesz? Odpowiedziała mu podobnym wyrazem twarzy.

– Nie wiem, skąd pochodzi. Nic na jego temat nie wiem. To twój sługa. Del zamarł.

L c T

– Nie. – Kiedy Delia zamrugała, dodał: – Ja i moi ludzie myśleliśmy, że chłopiec służy u ciebie.

Zagapiła się na niego.

– Moi ludzie myśleli, że u ciebie.

– Aha! – Diabeł wstał i z zaciętą miną podszedł do sznurka od dzwonka. – Zdaje się, że zidentyfikowaliśmy naszego złodzieja. Webster stawił się na wezwanie zadziwiająco prędko. – Powiedz Sligowi i Cobby'emu, żeby się tu zameldowali – polecił Diabeł. – Mustafie także. – Del spojrzał na przyjaciela. – On może wiedzieć coś więcej. – I proszę, poproś Janaya i Kumulaya, żeby również przyszli – dodała Delia. Napotkała wzrok Dela. – Każdy z nich rozmawiał z chłopcem. Webster skłonił się i odszedł wypełnić zadanie. 323

– Kiedy po raz pierwszy zauważyliście chłopca? – zapytał Gyles. Del i Delia popatrzyli po sobie. – Był z nami w Londynie – powiedziała Delia. Del skinął głową. – Nie przypominam sobie, żebym widział go wcześniej, ale w zasadzie mógł dołączyć do nas w Southampton. – To by miało nawet większy sens – stwierdziła Delia. – Nasi służący zdążyli się ze sobą zapoznać, nim dotarliśmy do Londynu. Natomiast Southampton opuszczaliśmy w pośpiechu; jeżeli pojawił się raptem między

R

nimi, każda z grup mogła założyć, no i zresztą założyła, że należy do tej drugiej. Diabeł uniósł brwi.

L c T

– Bystry dzieciak, jeśli rzeczywiście tak było.

Pukanie do drzwi obwieściło, że przybyli wezwani. Sligo wkroczył na czele grupki.

– Wasze łaskawości. – Pokłonił się, a za nim pozostali. – Pułkownik Delborough ma kilka pytań na temat chłopca, Sangaya. – Diabeł spojrzał na Dela, unosząc brew.

Del zwięźle naświetlił sytuację: zaginięcie tuby i niedawne odkrycie, że Sangay nie służy ani u niego, ani u Delii.

– Nie? – Cobby wyraził na głos zaskoczenie, jakie odmalowało się na twarzach Mustafy, Janaya, Kumulaya i jego własnej. – Mały oberwaniec – warknął Sligo. – Nie sądź zbyt pochopnie, Sligo – poradził Del. – Chłopiec przypuszczalnie jest w tej sprawie ofiarą. – Spojrzał na Cobby'ego i Mustafę. – Wy dwaj znacie metody Czarnej Kobry. Coś się wam nasuwa? 324

– Rzeczywiście – odezwał się po chwili Mustafa – wydał mi się, to znaczy Sangay... – Zamachał ręką i ściągnął brwi w namyśle. – Dziwnie cichy jak na chłopca w jego wieku, o jego korzeniach. Kumulay skinął głową. – Najpierw myślałem, że jest sierotą, że stracił rodzinę – powiedział. – Wydawał się... zamknięty w sobie, chyba tak, i pełen cichego smutku. Później jednak słyszałem, jak modlił się za swoją maataa. – Powiódł spojrzeniem po zebranych. – Swoją matkę. Del i Delia popatrzyli po sobie.

R

– Czy Czarna Kobra mógłby trzymać matkę Sangaya jako zakładniczkę, żeby wymusić na chłopcu kradzież tuby? – zapytała Delia.

– Nie bardzo widzę, jak Ferrar zdołałby to zaaranżować – odparł Del,

L c T

marszcząc brwi. – To znaczy, żeby już w tej chwili ją przetrzymywać. Chyba że przewidział potrzebę, której w żaden sposób przewidzieć nie mógł, i przywiózł Sangaya ze sobą z Indii. – Popatrzył pytająco na Cobby'ego. Ten pokręcił głową.

– Na pokładzie statku, którym przybyli Ferrar i Larkins, nie było hinduskiego chłopca. W żadnym charakterze.

– Zatem Ferrar albo, co bardziej prawdopodobne, Larkins wyszukali go w Southampton lub nawet w Londynie. W londyńskim porcie każdego dnia można napotkać wiele statków z Indii. – Oblicze Dela stężało. – Fakt, że Czarna Kobra zwerbował Sangaya w Anglii, nie oznacza, że chłopiec nie żywi przekonania, iż jego matce w Indiach grozi potworne niebezpieczeństwo. Cobby z ponurą miną pokiwał głową. – Młody, podatny na wpływy i z dala od domu, nawet nie we własnym kraju. Sangay stanowiłby łatwy cel dla każdego, kto by wiedział, jak na niego nacisnąć. 325

– W istocie. A Czarna Kobra z pewnością to wie. – Del spojrzał na Mustafę. – Gdzie jest Sangay? – Był w jadalni dla służby, kiedy wychodziliśmy stamtąd na wezwanie. – Pójdę po niego – zaofiarował się Cobby. Del skinął przyzwalająco głową. Kilkoma słowami podziękowania zwolnił pozostałych, tak więc wszyscy wyszli w ślad za Cobbym. Bibliotekę wypełnił pomruk delikatnych głosów; panie zadawały pytania na temat ohydnych metod Czarnej Kobry. Upływały minuty, kiedy słuchały, a później, zszokowane, okrzykami dawały wyraz oburzeniu.

R

Del spacerował przed kominkiem, krzywiąc się w duchu. Po dłuższej chwili zmarszczył brwi, przystanął i popatrzył na Diabła. Pochwycił jego spojrzenie. –Może...

L c T

Pukanie do drzwi przerwało mu, akurat gdy zamierzał zasugerować, żeby zadzwonili na służbę i dowiedzieli się, co się dzieje. Cobby nie wracał już stanowczo zbyt długo.

Kiedy Diabeł zawołał „Wejść!", drzwi otworzyły się i do biblioteki wkroczyli Sligo i Cobby. Ten pierwszy spojrzał najpierw na Dela, potem na Diabła i wreszcie ponuro skinął głową.

– Trafnie panowie odgadli. Przepadł. – Gdzie? – zapytał Diabeł.

– W tym właśnie rzecz. – Cobby popatrzył na Dela. – Nie wydaje nam się, żeby opuścił dom.

326

Rozdział 12 Rozpętało się słowne pandemonium. Ignorując rozbrzmiewające wokół pytania i okrzyki, przypuszczenia i spekulacje, Diabeł posłał na wieżę Vane'a i Demona razem z Cobbym i Sligiem. Ci pierwsi wrócili po dziesięciu minutach, potwierdzając, że całun śniegu wokół domu pozostał nienaruszony. – Nikt nie przybył, nikt też nie opuścił tego miejsca. – Vane opadł na fotel. – Cobby i Sligo zeszli na dół zrobić szybkie rozpoznanie.

R

Dwaj byli ordynansi pojawili się po kolejnym kwadransie, żeby złożyć raport. Tymczasem reszta towarzystwa obaliła wszystkie przypuszczenia, zostając z pokaźnym workiem pytań, na które na razie nie było odpowiedzi.

L c T

– Na dworze jest naprawdę okropnie – rzekł Sligo.

– Nawet psa bym nie wypędził na taką pogodę. Odmraża człowiekowi... palce, właśnie, a Sangay nie przywykł do takiego zimna, zgadza się? Tak czy owak, pomywaczki mówiły, że od wczoraj rana co rusz wyglądał przez olano w pomywalni. To okno wychodzi na podwórze na tyłach, a śnieg jest tam nietknięty.

– Razem z Mustafą przeszukaliśmy jego pokój na poddaszu – zaraportował Cobby. – Niczego nie znaleźliśmy. Dosłownie niczego z wyjątkiem grzebienia, który pożyczył od Matary, tłumacząc, że zgubił swój. Kiedy tu przyjechaliśmy, Sligo wynalazł dla niego kurtkę chłopca odźwiernego, bo biedak trząsł się z zimna i mówił, że nie ma nic cieplejszego do ubrania. Nie było jej w pokoju, podobnie jak Sangaya. – Ma tubę i martwi się, że zostanie złapany – stwierdziła Delia. – Dlatego się ukrywa. Del pochwycił jej spojrzenie i potaknął. 327

– Jest bystry, inaczej nie udałoby mu się tak długo nas oszukiwać. Widocznie zwietrzył pismo nosem, kiedy wezwaliśmy pozostałych na górę, i poszukał sobie bezpiecznej kryjówki. – Del popatrzył na Diabła. – Pytanie brzmi: gdzie? Diabeł uniósł brwi. – Co ciekawe, mimo bogatej przeszłości tego domu chyba nigdy nie próbowano go przeszukiwać. – Nic dziwnego – stwierdził Vane. – Jest ogromny. – Cóż, zawsze musi być jakiś pierwszy raz. – Honoria spojrzała na męża. – Zadzwoń po Webstera. Trzeba się naradzić.

R

Diabeł skinął głową. Richard, siedzący najbliżej dzwonka, wstał i pociągnął za sznurek.

L c T

– Na dworze nadal potwornie wieje, chociaż nie sypie, a chmury nie zapowiadają kolejnych opadów – odezwał się Demon, który wrócił na swoje miejsce na sofie obok Flick. – Jednakże wiatr podrywa śnieg z ziemi, a efekt niewiele się różni od najgorszej śnieżycy. Nawet zdesperowany chłopiec na razie nie próbowałby się stąd wydostać. Niewykluczone, że poważy się na to jutro, w zależności od stopnia swej desperacji oraz tego, jak bardzo śnieg się zmrozi, dzisiaj wszakże sam Goliat nie uszedł by dwudziestu kroków. – Zawsze to coś – stwierdził Diabeł. – Mamy zatem co najmniej cały dzień na odnalezienie chłopca i tuby.

– I najpewniej przyda nam się każda minuta – mruknął z cyniczną rezygnacją Gabriel. Alathea dźgnęła go palcem. Spojrzał na nią. – Po prostu jestem realistą. – Postaraj się być optymistą. Przybył Webster i rozmowa zeszła na to, jak najlepiej podzielić na sektory taki duży dom. Panie czynnie uczestniczyły w dyskusji, prowokując 328

tym swych mężów do wysuwania bardziej lub niekiedy mniej pomocnych sugestii. Zanim jeszcze narada na dobre się rozkręciła, Diabeł posłał Sliga na górę, do pokoi dziecinnych. Mężczyzna wrócił z informacją, że panuje tam spokój. – Lokaje i nianie niczego nie widzieli ani nie słyszeli. Większość nawet nie kojarzy Sangaya. Zostali jednak ostrzeżeni, będą więc mieć oczy i uszy otwarte, na wypadek gdyby chłopiec spróbował się tam ukryć. Usadowiony za biurkiem Diabeł skinął głową, po czym kontynuował zapiski na kartce. Wraz ze stojącym za jego plecami Websterem, Gylesem,

R

który przysiadł na biurku po jego lewej, i Delem w podobnej pozycji po prawej oraz krążącymi w pobliżu Sligiem i Cobbym sporządzali wstępny plan poszukiwań.

L c T

Wreszcie Diabeł trzasnął w bibularz przyciskiem do papieru. – Cisza!

Towarzystwo umilkło. Wszystkie głowy zwróciły się w jego stronę. – Dziękuję. – Skłonił się lekko Honorii, po czym kontynuował: – Opracowaliśmy sensowny plan kampanii. Webster i Sligo będą koordynować przeszukiwanie dolnych poziomów, a także całego terytorium służby w suterenie. Zajmą się tym teraz, na początek. Po sprawdzeniu zapieczętujemy ten obszar, stawiając przy wszystkich kluczowych drzwiach i na schodach lokajów lub stajennych. Na górę można się dostać tylko kilkoma drogami. Blokując je, zagwarantujemy, że Sangay nie przemknie się na tyły grupy poszukiwawczej. Diabeł rozejrzał się po skupionych twarzach. – Musimy działać metodycznie, inaczej nie miałoby to sensu. Kiedy pomieszczenia w suterenie zostaną sprawdzone i zapieczętowane, do poszukiwań włączą się osoby, które bywają na górnych piętrach i dzięki temu znają podstawowy rozkład domu. Zaczniemy od parteru, przechodząc coraz 329

wyżej, piętro po piętrze, aż do trzeciego, poddasza, jeśli zaistnieje taka konieczność. Po sprawdzeniu każdego piętra postawimy na schodach strażników, tak by Sangay nie prześlizgnął się przez naszą sieć. – Diabeł zerknął w swoje notatki, a potem podniósł wzrok na zebranych. – Wydaje się, że to jedyny sposób na sprawne i skuteczne przeszukanie tego miejsca, przy czym niezbędne będzie zaangażowanie wszystkich obecnych pod tym dachem. – Oczywiście – powiedziała Honoria. Nikt nie wyraził sprzeciwu.

R

– Jednakże sugeruję, żebyśmy my – ciągnęła Honoria, gestem ogarniając towarzystwo w pokoju – szukali parami. Dama zajrzy w miejsca, o których nie pomyśli dżentelmen, i vice versa.

L c T

– Czyli szukamy w parach? – Kiedy Honoria skinęła głową, a pozostałe panie powtórzyły ów gest, Diabeł powiódł wzrokiem po rozproszonych po bibliotece mężczyznach, po czym uśmiechnął się miło na znak aprobaty. – Wybornie... rozsądna koncepcja.

Honoria popatrzyła nań zmrużonymi oczami. Udał, że tego nie zauważa. Postanowili zjeść wczesny lunch, w czasie gdy przeszukiwano obszar za obitymi wyciszającym zielonym suknem wahadłowymi drzwiami. Cobby i Sligo objęli tam dowodzenie, pozostawiając Websterowi nadzór nad posiłkiem. Do stołu siadano jak popadło, tak że w rezultacie panie zebrały się na jednym jego końcu, po obu stronach Honorii, mężczyźni zaś na drugim, przy Diable. W obu grupach toczyły się ożywione konwersacje. Uwaga pań skoncentrowała się na losie, jaki dotąd był udziałem Sangaya, a to z kolei wywołało dyskusję na temat warunków życia w Indiach i innych koloniach. Damy zasypały Delię pytaniami, na które przeważnie umiała odpowiedzieć, czy to w oparciu o własne doświadczenia, czy też na podstawie tego, co 330

usłyszała od wuja lub Dela. W minionych dniach przyswoiła sobie sporo informacji o Czarnej Kobrze i jego niegodziwych metodach. Panie zgodnie sympatyzowały z Sangayem. Z wyjątkiem Delii wszystkie były matkami, a przy tym każda dochowała się synka. Towarzystwo kończyło właśnie jeść owoce, coraz bardziej podekscytowane, kiedy w jadalni zameldowali się Cobby i Sligo. Dostosowując się do atmosfery wojskowej kampanii, stanęli obaj na baczność. – W suterenie go nie ma – oznajmił z niezachwianą pewnością Sligo. – Sprawdziliśmy również poddasze, wasze łaskawości.

R

– Cobby z szacunkiem skłonił głowę przed zebranymi przy stole. – Wystarczyło pootwierać drzwi i zobaczyć, czy w kurzu nie pojawiły się ślady. Postawiliśmy na straży paru stajennych, na wypadek gdyby Sangay, słysząc

L c T

poszukiwania, wpadł na pomysł, żeby się tam wślizgnąć.

– Doskonale. – Diabeł odchylił się na oparcie krzesła.

– Wykonaliście swoją część zadania. Zajmijcie stanowiska na dole, a my przystąpimy do dzieła. – Potoczył wzrokiem po stołownikach. – Zrobimy następująco.

Dom był ogromny, im zaś pozostało niewiele czasu do zmroku. Szukanie przy świetle świec nastręczy znacznie więcej trudności; wobec tej perspektywy pracowali starannie, lecz zarazem w wielkim pośpiechu. Zgodzili się, że trzeba sprawdzić do końca każde piętro, zanim ktokolwiek przejdzie wyżej. Na parterze Del kroczył korytarzem obok Delii, kiedy ta spiesznie zmierzała do środkowej sekcji w przydzielonym im skrzydle. Podążający za nimi Richard i Catriona mieli przeszukać pomieszczenia na końcu skrzydła, a Vane i Patience zniknęli już w pokoju zlokalizowanym najbliżej głównego holu.

331

Pozostałe pary również rozproszyły się planowo po całym domu, w głównych skrzydłach i w sekcji centralnej wokół szerokich schodów. Asystowali im liczni służący, grupa tutejszych pokojówek, osobiste pokojówki dam oraz lokaje dżentelmenów, czyli wszystkie osoby obeznane z górnymi rejonami domu. Przeszukiwały one mniejsze pomieszczenia, służbówki, składziki i schowki ukryte za przepierzeniami bądź upchnięte między głównymi pokojami. Na schodach rozstawiono stajennych. Kiedy dotarli na wyznaczoną pozycję, Del uniesieniem dłoni pozdrowił Richarda i Catrionę, a potem wszedł za Delią do sali bilardowej.

R

Zatrzymała się przy wielkim stole, który dominował w pomieszczeniu, i rozejrzała krytycznie.

– Nie wydaje mi się, żeby znalazło się tu wiele kryjówek – oceniła.

L c T

– Wzdłuż bocznych ścian ciągną się schowki. – Del wskazał drzwiczki sprytnie wpisane w lamperię. – Są dostatecznie głębokie, żeby pomieścić chudego chłopca.

Delia skinęła głową. – Wezmę tę stronę.

Del ruszył ku przeciwległej ścianie. Jakkolwiek teraz w pomieszczeniu królował stół bilardowy, pierwotnie była to sala przeznaczona do wszelkiego rodzaju gier towarzyskich. Schowki kryły plansze, talie kart i wybór akcesoriów związanych z rozmaitymi grami popularnymi wśród arystokracji na przestrzeni ostatnich... Del pomyślał, że chyba co najmniej stu lat, szacując na podstawie zalegających gdzieniegdzie pokładów kurzu. Po drugiej stronie sali Delia kichnęła. – Uch – wymamrotała. – Tu są pająki. Chwilę później dotarła do końca ciągu schowków. Gdy się wyprostowała, spostrzegła przewiązane sznurami ciężkie aksamitne zasłony 332

zebrane po bokach wielkich okien. Zwis każdej z nich był na tyle szeroki, by mógł się za nim ukryć chłopiec. Podeszła do najbliższego okna, poklepała i podźgała zasłonę, a potem tak samo postąpiła z kolejnymi. – Ani śladu chłopca. – Odwróciła się i spojrzała na Dela, unosząc brew. – Ruszamy dalej? Zanim się wyprostował, Del zajrzał jeszcze pod stół bilardowy. – Tutaj z całą pewnością go nie ma – stwierdził. Na tym poziomie mieli do przeszukania tylko dwa pomieszczenia. Drugie

R

okazało się niewielką bawialnią sąsiadującą z oranżerią. Pokój był stosunkowo mały i nie posiadał zakamuflowanych schowków. Dwa stojące w nim kredensy sprawdzili bez trudu, podobnie jak z łatwością zajrzeli pod i za nieliczne meble.

L c T

– Tu także go nie ma – powiedziała Delia.

Przez okno widziała Vane'a i Patience, wędrujących alejkami w dobrze zaopatrzonej oranżerii. Co rusz któreś schylało się, żeby zajrzeć a to pod palmę, a to za inną roślinę. Patience, prostując się po raz kolejny, rzuciła mężowi przez ramię surowe spojrzenie.

– Może powinniśmy pomóc w oranżerii? – zapytała Delia. Del stanął obok niej. Mimo woli się uśmiechnął, kiedy zajrzał do nakrytego szklanym dachem pomieszczenia.

– Myślę, że Vane panuje nad sytuacją. Unosząc brwi, Delia odwróciła się od okna. – W takim razie równie dobrze możemy poczekać na korytarzu. Po wypełnieniu przydzielonych im zadań szukający wracali na szerokie korytarze, kręcąc głowami w odpowiedzi na dociekliwe spojrzenia innych.

333

Delia powiodła wzrokiem po gromadzących się stopniowo w skrzydle osobach. Richard i Catriona akurat ku nim się zbliżali. Spojrzała w górę, rozmyślając o sypialniach, bawialniach, pokojach kąpielowych i garderobach na kolejnym piętrze. – Gdybym była Sangayem, przyczaiłabym się w jakimś nietypowym miejscu – powiedziała. – Takim, które łatwo przeoczyć. Del skinął głową. – Założę się, że tak właśnie postąpił. Pokoje na wyższych piętrach oferują w tym względzie więcej możliwości.

R

Z oranżerii wyłonili się Vane i Patience. Vane pokręcił głową. Patience spuściła wzrok, wygładzając suknię.

– Wszędzie czysto? – rozbrzmiał z oddali głos Diabła.

L c T

Vane odkrzyknął potwierdzenie z ich skrzydła. Usłyszeli, jak Gabriel odpowiada z drugiego. Na parterze nie było Sangaya.

– W porządku! – zawołał Diabeł. – Wszyscy z powrotem do holu i ruszamy na pierwsze piętro.

Pomaszerowali do holu niczym dobrze wyszkolone wojsko. Skrupulatne poszukiwania były czasochłonne; zaczynało szarzeć, kiedy Delia i Del, wraz z resztą grupy, mozolnie wspinali się głównymi schodami na drugie piętro.

Męskie twarze stawały się coraz bardziej zacięte. Delia rzuciła spojrzenie na Dela, mijając go w drzwiach pierwszego pokoju, który mieli przeszukać – niebagatelnych rozmiarów sypialni – i sapnęła w duchu. – Muszę przyznać, że pomijając nawet kwestię odmiennych spojrzeń na to samo pomieszczenie, Honoria wykazała się wielką rozwagą, sugerując,

334

żebyśmy szukali w parach. – Zatrzymała się u stóp łoża z baldachimem i z rękami wspartymi na biodrach lustrowała pokój. – Przynajmniej w ten sposób każdemu przerażającemu mężczyźnie towarzyszy dama. Del rzucił jej skonfundowane spojrzenie, zmierzając do szafy przy ścianie. – Nie jesteśmy przerażający. – Owszem, jesteście. Nawet ty. A w każdym razie wydasz się taki chłopcu, który wie, że go ścigasz. – Zajęła się łożem, zaglądając pod nie, a

R

następnie klepiąc stos poduszek i wałków tapicerskich u wezgłowia. Nawet jeśli Sangay trochę go już poznał, Del pozostawał człowiekiem czynu – srogim wojskowym. Mimo że przez cały okres ich znajomości Delia

L c T

ani razu nie widziała go w mundurze, po prostu nie dało się mylnie zinterpretować jego postawy. Tych wyprężonych pleców, sposobu, w jaki się poruszał.

Jakby dla odświeżenia pamięci odruchowo spojrzała przez pokój. Odwracając się od szafy, pochwycił jej spojrzenie. Przez moment patrzyli sobie w oczy, a potem Del wolno uniósł brew. – O co chodzi? Machnęła ręką.

– Nic takiego. – Czując raptem niewytłumaczalne ciepło, odwróciła się i podeszła do okna. Del przyglądał się, jak oklepuje poduszki na szerokim siedzisku przy oknie, a następnie skupia się na zasłonach. Odnotował drżenie jej rąk, kiedy je obmacywała. To spojrzenie, jakie mu rzuciła... Nieważne, co mówiła – ono coś znaczyło. O czymś zaświadczało. O tym, jak Delia go postrzega.

335

Biorąc pod uwagę jego poranne postanowienie, którego realizacja została jedynie chwilowo odroczona ze względu na poszukiwania, Del bardzo chciał się tego dowiedzieć – co o nim myślała. Musiał się tego dowiedzieć. No i, w przeciwieństwie do pozostałych par, którym miał okazję się przyjrzeć, oni dwoje nie zrobili sobie jeszcze przerwy w poszukiwaniach celem zbadania innych kwestii. Cicho okrążył łóżko i zbliżył się do niej. Kiedy Delia uporała się z zasłonami i całą resztą, od wróciła się – prosto w jego objęcia.

R

Drgnęła przestraszona, ale jej ciało rozpoznało go i rozluźniło się, kiedy tylko otoczył ją ramionami. Strzeliła spojrzeniem ku drzwiom.

L c T

Rozchyliła wargi, ale Dela nie interesowała treść jej protestu. Gwałtownie nakrył te wargi swoimi, wziął je w długim, niespiesznym, głębokim pocałunku. Powoli, z namaszczeniem napełnił jej usta, jej umysł, jej zmysły nowym godnym uwagi tematem – chciał, by myślała w tej chwili o nim.

Całował i przekonywał. Nakłonił ją do milczącego współuczestnictwa, a potem to wykorzystał.

Użył pieszczoty, żeby jej pokazać, ujawnić, tłumaczyć, perswadować. Wszystkie jego zamiary i uczucia wzbierały i płynęły przez tę interakcję. Od niego do niej. To właśnie do niej czuł, tego pragnął, tego potrzebował od niej. Ukojenia, niewysłowionej bliskości, prostej radości. Przyjemności, owszem, lecz przede wszystkim, co najważniejsze, pragnął i potrzebował... Delii. Po prostu jej obecności. W jego ramionach.

336

Jej warg połączonych z jego wargami, jej uległego ciała. Jej zgody. Na to, żeby po prostu tu była. Dla niego. Delia nie mogła mylnie zinterpretować wydźwięku tego pocałunku, jego prawdy, szczerości, bezpośredniości. Jakby runęły bariery, jakby Del odłożył na bok jakąś tarczę, tak że poczuła się niepomiernie mu bliższa, mocniej z nim związana. Stała się bardziej niż dotąd częścią niego. I wyczuwała, że także on jest – chciał być – bardziej niż dotąd częścią niej.

R

W jej głowie zawirowały liczne obrazki. Delikatny rumieniec na policzkach Patience, kiedy wychodziła z oranżerii, błysk w pięknych oczach Catriony – i diabelskie ogniki w oczach jej męża – kiedy dołączyli wreszcie do

L c T

pozostałych na piętrze poniżej... Czy właśnie temu się oddawali? Właśnie to robili w tej chwili ona i Del?

Po prostu byli razem, jako para, przyjmując do wiadomości, co między nimi istnieje...

Przyznając, co między nimi istnieje. Tak, o to chodziło.

Wiedziała, że postępuje niemądrze, ale kiedy czuła ruch jego warg, kiedy językiem pieścił jej język, zatopiła się w tym pocałunku, zanurzyła dłonie w jego włosach i poddała się temu. Uległa. Skapitulowała. Wobec prostej wymiany dwojga ludzi, których coś łączy. Pieszczota przeciągała się, ciepła, prawdziwa. Osiągnęli pewien poziom – świadomości, porozumienia – i pozostali na nim przez jakiś czas, dostatecznie długo, by się tam zadomowić, zanim, z wyraźną niechęcią, Del się odsunął. Ze szczerym żalem rozstała się z jego wargami i wzdychając, powróciła do szarej rzeczywistości. 337

Uniosła powieki i zajrzała mu w oczy. Ciemne, pełne wyrazu, niewymownie ciepłe, nie odrywały się od jej oczu. Przemawiały do niej. Przypominały o wszystkim, czego dopiero co wspólnie doznali. Uzmysłowiła sobie, że zrobił to celowo. Chciał, żeby zobaczyła, wyczuła, wiedziała. Żeby doświadczyła i zrozumiała, co Del do niej czuje. Jej serce wezbrało świadomością, że ona czuje to samo do niego. Stali tak długo, wpatrzeni w siebie, obcując ze sobą w milczeniu, podobnie jak czynili to w trakcie pocałunku.

R

Jakiś dźwięk – ledwie uchwytne pocieranie skóry o drewno – sprawił, że zamrugała.

Del zmarszczył brwi. Przytknął palec do ust, a potem przeniósł go na jej wargi.

L c T

Skinęła głową. Pozostali na swoich miejscach, nieruchomi i milczący. Wcześniej, złączeni w pocałunku, trwali w ciszy i bezruchu przez pięć albo i więcej minut. Na tyle długo, żeby ktoś ukryty w tym pokoju uznał, że sobie poszli.

Ale gdzie on się, u licha, schował?

Delia wolno odwróciła głowę i zlustrowała jedną stronę sypialni, podczas gdy Del przepatrywał drugą.

Nie zauważyła tego od razu, nawet kiedy do jej uszu dotarł kolejny cichy dźwięk, który skierował jej uwagę na okno... na siedzisko przy nim. Del także odwrócił się w tę stronę. Przyjrzał się siedzisku, a potem zerknął na Delię. Wymienili spojrzenia i Del skinął głową. Uwolnił ją z objęć. Podkradli się do okna.

338

Znajdowało się w wykuszu. Niczego nie dotykając, Delia obejrzała je od środka, a później wyjrzała przez boczną szybę, spoglądając wzdłuż ściany domu. Zobaczyła okno następnej sypialni, także w wykuszu. Ani chybi nie różniło się od tego tutaj i jego oględziny dostarczyły Delii potrzebnych informacji. Po omacku chwyciła Dela za rękaw i pociągnęła. Zerknąwszy nań, pokazała, żeby także wyjrzał, po czym odsunęła się cicho. Zrobił to, ale kiedy znów odwrócił się ku niej, z jego oczu wyczytała niezrozumienie.

R

Naszkicowała dłońmi w powietrzu to, co zobaczył. Wykusz nie kończył się równo z oknem, jak to się często zdarza, ani też na wysokości siedziska, ale ciągnął się do poziomu podłogi.

L c T

Pod siedziskiem była pusta przestrzeń, swego rodzaju wnęka. Kiedy Del wreszcie zrozumiał, o co jej chodzi, wskazał to miejsce, na co Delia skinęła głową.

Ostrożnie zdjęli poduszki z drewnianej powierzchni. Del wymacał placami zawiasy przy ścianie.

Zerknął na Delię i chwycił krawędź klapy. Zrobiła to samo.

Odetchnęła, a potem jednocześnie podnieśli siedzisko. I zajrzeli do mrocznej skrzyni, prosto w ciemne, oszołomione oczy. –Aii–yii! – zawył Sangay, z trudem się pozbierał i usiłował wyskoczyć z kryjówki. Del złapał go za kołnierz, kiedy jednak Sangay z opuszczoną głową zaczął okładać go pięściami, chwycił jedno chude ramię, potem drugie, okręcił chłopca, a później, dociskając mu ręce do ciała, wyjął go ze skrzyni i postawił na podłodze. 339

Uwięziony plecami do Dela, Sangay wił się, wykręcał, a wreszcie spróbował kopać. – Sangayu! – odezwała się rozkazującym tonem Delia. Ulżyło jej, kiedy chłopiec nieco odpuścił, żeby na nią spojrzeć. – Przestań. Zrobisz sobie krzywdę. Pułkownik nie chce cię skrzywdzić. Nikt nie chce, jeśli tylko będziesz stał spokojnie. Sangay wpatrzył się w nią ogromnymi oczami i pociągnął nosem. Potem jego twarz się skurczyła. – Och, nie, panienko... panienka nie rozumie. Ten człowiek, zły sahib, zrobi krzywdę mojej maataa, jeśli ja nie... – Zaszlochał. – Jeśli nie posłucham, to on... Pokonany, Sangay znów załkał.

R

– Nie, nie zrobi. – Del puścił ręce chłopca i zacisnął dłoń na jego

L c T

kościstym ramieniu. – Źli sahibowie nie skrzywdzą twojej maataa, Sangayu. Chłopiec bardzo wolno odwrócił głowę i podniósł wzrok na Dela. Serce ściskało się na widok nadziei, jaku zakradała się nieśmiało do jego oczu. –Nie?

Del pokręcił głową.

– Moim zdaniem nie zdołają. Dla pewności jednak musisz opowiedzieć nam swoją historię: skąd pochodzisz i jak zacząłeś pracować dla złych sahibów.

Nie odrywając oczu od twarzy Dela, Sangay przełknął ślinę. – Tylko dla jednego, pułkowniku–sahibie. Widziałem tylko jednego złego sahiba. – Rozumiem. – Del z powagą kiwnął głową. – Nie chciałem dla niego pracować – oświadczył równie uroczyście Sangay.

340

– Wiemy o tym, Sangayu – zapewniła Delia. – Powiedział ci, że skrzywdzi twoją matkę, jeśli nie przyniesiesz mu tuby pułkownika, zgadza się? Chłopiec potaknął, z oczami okrągłymi ze zdumienia. – Tak, panienko. Dokładnie tak. – Gdzie byłeś, kiedy znalazł cię zły sahib? – zapytała – W Londynie, w dokach Kompanii Wschodnioindyjskiej. Mój kapitan... bo ja przypłynąłem na statku z Indii, panienka rozumie. Byłem pierwszym chłopcem okrętowym, dopóki... – Sangay zamrugał. – Kapitan wysiał mnie po tytoń do sklepu w pobliżu doków. Zły sahib mnie zobaczył. Złapał mnie i

R

odciągnął na bok, do zaułka. Powiedział, że jego ludzie mają moją maataa i że ona umrze okropną śmiercią, jeśli nie wykonam jego poleceń. Chłopiec wzruszył ramionami, spoglądając żałośnie. – Musiałem z nim pójść. Wziął

L c T

mnie powozem do innego miasta ze statkami i posłał tam do gospody, gdzie państwo się zatrzymali, żebym znalazł tubę. – Sangay przerwał na moment. – Później był ten strzał z pistoletu, potem panika, a że musiałem przeszukać bagaż, który Cobby załadował na wóz, pojechałem razem z nim, – Przeniósł wzrok z Delii na Dela. – Ze wszystkimi. –Przez chwilę Sangay lustrował twarz Dela, po czym przełknął ślinę. – Jeśli powiem panu wszystko, co wiem o złym sahibie – odezwał się cichutko – puści mnie pan i pozwoli dać mu tę tubę, żeby nie zabił mojej maataa? – Przestąpił z nogi na nogę, spuścił wzrok i obciągnął rękaw kurtki. – Wiem, że pan nie sądzi, żeby on zdołał to zrobić, ale skąd może pan być pewien? A... – Sangay zaczerpnął głęboko powietrza i znów spojrzał Delowi w twarz – widzi pan, ja muszę być pewien. Del zajrzał w wielkie oczy chłopca i dostrzegł dręczącą go obawę. Przykucnął, tak że ich głowy znalazły się na jednej wysokości.

341

– Znajdziemy sposób – powiedział – żeby zagwarantować ci bezpieczeństwo, a także zyskać niezachwianą pewność, że twojej maataa nic nie zagrozi. Na tym etapie jeszcze dokładnie nie wiem, jak to zrobimy, ale opracujemy dobry plan i zyskamy tę pewność. – Del przyjrzał się chłopcu badawczo, a potem dodał: – Na dobry początek zabijemy złego sahiba. Co o tym sądzisz? Oczy Sangaya zapłonęły, wreszcie pojawiła się w nich namiastka żywotności, która powinna cechować chłopca w tym wieku. – O tak, sahibie. Znakomity plan. Ten człowiek, zły sahib, stanowczo zasługuje na zabicie.

R

– Dobrze. Tak zatem zrobimy. – Wstając, Del zerknął na Delię, nim znów spuścił wzrok na Sangaya. – Musimy teraz zejść na dół, żeby

L c T

porozmawiać z księciem, jego kuzynami i innymi osobami. Wspólnie opracujemy świetny plan.

Sangay szczerze się uśmiechnął.

– No cóż. – Delia spojrzała na Dela. – Chyba pora obwieścić pozostałym, że mogą zaprzestać poszukiwań.

Całe towarzystwo, w tym także Sligo i Cobby, zebrało się ponownie w bibliotece.

– Mogłoby pomóc, gdybyśmy wezwali również resztę naszej służby – zasugerowała Delowi Delia. – Nie dziewczęta, ale pozostałych. Muszą zrozumieć. Del skinął głową i popatrzył na Cobby'ego. – Pójdę po nich – odparł ten, salutując. Kiedy na powrót zajmowano miejsca na sofach, szezlongach i w fotelach, dwaj służący dorzucili do ognia, który zapłonął żywo, podczas gdy pokojówki uwijały się, zaciągając story. Następnie przybyła pani Hull, czuwając nad 342

wózkiem wyładowanym filiżankami do herbaty, spodkami i talerzami z herbatnikami i ciastem; znalazła się tu też szklanka mleka dla Sangaya. Siedzący na krześle przy biurku Diabła chłopiec wziął ją z wdzięcznością. Pozostali przyjmowali filiżanki z herbatą z rąk Honorii i dokonywali wyboru ciast oraz herbatników. Ze swego miejsca na szezlongu Delia odnotowała, że stopy Sangaya nawet nie sięgają podłogi, jak również, że chłopiec siedzi ze zwieszoną głową, mocno ściskając kolana, jakby chciał stłumić ich drżenie i stać się niewidzialny. Zawahała się, a potem pochyliła, wzięła jedno z cieszących się

R

zasłużoną sławą ciastek z konfiturą pani Hull, wstała i podeszła, żeby dać je Sangayowi.

Spojrzał na nią zaskoczony, ale wziął ciastko, mamrocząc słowa podziękowania.

L c T

Zniknęło, do ostatniego okruszka, zanim Delia wróciła na miejsce. Prawdopodobnie chłopiec nic dzisiaj nie jadł.

Przybył Cobby, wprowadzając do biblioteki starszych służących jej i Dela. Matara i Amaya stanęły przy krześle Sangaya. Wytężając słuch, Delia wychwyciła, że mówią mu, by był grzecznym chłopcem i odpowiadał wprost – przez co rozumiały: zgodnie z prawdą – na pytania sahiba, a wszystko będzie dobrze.

Tak jak podejrzewała, obecność innych służących podniosła Sangaya na duchu. Mimo to... nadal wydawał się ogromnie osamotniony na tym krześle przy biurku. Wiedziona impulsem wstała, odstawiła filiżankę i podeszła do ściany, pod którą zauważyła inne krzesło. Zaczęła je podnosić. Vane pospieszył jej z pomocą. Pokazała, żeby ustawił je obok krzesła Sangaya.

343

Podziękowała Vane'owi uśmiechem, usiadła i poklepała drobną dłoń chłopca. – Po prostu zrób tak, jak radziły ci Matara i Amaya. Odpowiedz na pytania, a wszystko się ułoży. Sangay przez moment patrzył jej w oczy, a później pokiwał głową. W tej samej chwili Diabeł przywołał zebranych do porządku. –

Skoro znaleźliśmy naszego

zaginionego młodego

człowieka,

posłuchajmy, co ma do powiedzenia. Uśmiechnął się do chłopca, bardzo niewinnie, ale Sangay nie ufał już

R

uśmiechom potężnych mężczyzn, czemu zresztą trudno było się dziwić. Delia wyczuła narastające w nim napięcie.

Wtedy jednak do biurka Diabła podszedł Del, oparł się o nie swobodnie i

L c T

uśmiechnął do Sangaya.

Chłopiec spojrzał na niego. Nie uśmiechnął się w odpowiedzi, ale stał się nieco mniej spięty.

– Sangayu, musimy opowiedzieć tym ludziom, skąd pochodzisz, a także o wszystkim, co ci wiadomo na temat złego sahiba, mężczyzny, który cię nastraszył, żebyś ukradł dla niego tubę. – Del umilkł na moment. – Przy okazji, gdzie ona jest?

– W koszu w dużym składziku w pobliżu tylnego wyjścia, sahibie. W takim najbardziej z tyłu. – Sangay zaczął ześlizgiwać się z krzesła, ale Del powstrzymał go gestem, po czym spojrzał na Sliga i Cobby'ego. – Chodzi o spiżarnię – powiedział Sligo. – Przyniosę ją. – Cobby skierował się ku drzwiom. Del odwrócił się znów do Sangaya. –A tymczasem... Zadając kolejno proste pytania, Del przeprowadził chłopca przez jego opowieść. Nie popędzał go, nie pozwolił też, żeby współczujące pomruki i 344

okrzyki gniewu obecnych w pokoju pań wybiły jego lub chłopca z rytmu. Początkowo Sangay odpowiadał z wahaniem, niemniej z każdym kolejnym pytaniem coraz bardziej się rozluźniał i nabierał pewności siebie, aż wreszcie, kiedy Dcl poprosił go o opisanie złego sahiba, chłopiec odmalował słowami doskonały portret. Del spojrzał na Diabła, który w milczeniu siedział za biurkiem. – Larkins. – Skąd ta pewność? – Diabeł zmarszczył brwi. – Mocna opalenizna i włosy ścięte na jeża: niewielu Anglików pasowałoby do tego opisu.

R

Diabeł zaakceptował argument skinieniem głowy. Kiedy Del znów odwrócił się do Sangaya, wyczytał z jego twarzy pytanie.

L c T

– Wydaje mi się, że zły sahib nazywa się Larkins – wyjaśnił. Sangay z powagą kiwnął głową, po czym kontynuowali sesję pytań i odpowiedzi.

Gdy Sangay powtórzył instrukcje mężczyzny na temat miejsca, gdzie miał się z nim spotkać, żeby przekazać tubę, Diabeł i Demon, dwaj miejscowi, zinterpretowali je jednoznacznie.

– Wielki kościół z wysoką wieżą na północnym zachodzie to może być tylko katedra w Ely – stwierdził Diabeł – A Larkins słusznie ostrzegł Sangaya, żeby trzymał się dróg, nie próbując dostać się tam na przełaj. Mokradła między tym miejscem a Ely są bardzo zdradliwe. – W takim razie – powiedział Del, wpatrując się w Diabła – Larkins z całą pewnością nie oczekuje, że Sangay przybędzie do kościoła, zanim śnieg stopnieje przynajmiej na tyle, żeby drogi stały się przejezdne. Zarówno Diabeł, jak i Demon pokiwali głowami.

345

– Bez wątpienia wie – rzekł Diabeł – że Sangay nie ma szans dotrzeć do katedry wcześniej niż, w najlepszym wypadku, pojutrze. Del stłumił uśmiech. Odegrali owo niewielkie przedstawienie na użytek Sangaya. – Otóż to. – Spojrzał na chłopca. – Mamy zatem czas a opracowanie bardzo dobrego planu. Sangay milczał. Powiercił się na krześle, przygryzł wargę. Spuścił oczy. Delia zerknęła na niego, a później popatrzyła na Dela. Ten przykucnął, tak że jego głowa znalazła się na wysokości głowy chłopca. – Sangayu?

R

Sangay przelotnie musnął wzrokiem jego twarz.

L c T

– Boję się, sahibie – szepnął. – Nie o mnie, ale o moją maataa. A co, jeśli zły sahib rozzłości się, że nie przychodzę, a później pomyśli, że mi się nie udało, że zostałem złapany, i wtedy...?

Del z zadowoleniem powitał uspokajające pomruki pań – zdawały się wywierać na Sangaya kojący wpływ.

– Posłuchaj mnie, Sangayu. Zły sahib służy jeszcze bardziej złemu człowiekowi, ale ten bardzo zły człowiek przebywa tutaj, w Anglii, nie może więc wydać rozkazów, żeby zrobiono krzywdę twojej maataa. Pomyśl tylko: skoro ani zły sahib, ani jego pan nie wiedzieli, że to ciebie wybiorą na swojego złodzieja, nie mogli jeszcze schwytać twojej maataa. Wiesz przecież, jak długo trwa, zanim list dotrze do Indii. Żeglowałeś tam i z powrotem wiele razy, prawda? Sangay potaknął, ale w jego oczach nadal czaiła się obawa. Jeśli Del był czegokolwiek pewien, to tego, że będą potrzebować Sangaya jako elementu

346

każdego „bardzo dobrego planu", jaki opracują. Od chłopca zależało powodzenie jego misji. Dlatego się nie poddawał. – Pan złego sahiba na razie nie wysłał do Indii żadne| wiadomości. Nie było takiej potrzeby, ponieważ spełniałeś polecenia złego sahiba. Wszystkie zebrane tu osoby – ogarnął gestem obecnych w pokoju – a także wiele innych, które pomagają w realizacji tej misji, zamierzają do starczyć złemu sahibowi tylu zajęć, że nie będzie miał czasu wysłać jakiegokolwiek listu, bez względu na to, co zrobisz Del czytał z ciemnych oczu Sangaya, a także wnosił z intensywności, z

R

jaką Delia koncentrowała się na tej rozmowie, że jak dotąd nie udało mu się uśmierzyć obaw chłopca.

–I, Sangayu, bez względu na to, co się stanie, zagwarantuję twojej

L c T

maataa bezpieczeństwo. Wiesz, że jestem pułkownikiem? – Poczekał, aż Sangay potaknie, zanim podjął: – Jako pułkownik mogę wysłać wiadomość do Indii, do gubernatora generalnego, dla którego w tej chwili pracuję, i poprosić go, żeby zadbał o bezpieczeństwo twojej maataa. – Zajrzał chłopcu w oczy. – W porządku?

Strach Sangaya wyparował, ustępując miejsca bezgranicznej uldze. – O tak, proszę, pułkowniku–sahibie. To by było bardzo, bardzo dobrze. – Chłopiec zawahał się, a potem do dał, wpatrując się w Dela: – Jeśli pan zrobi to dla mnie i mojej maataa, ja zrobię, co tylko będę mógł, żeby po móc panu złapać złego sahiba i jego bardzo złego pana. Również czując ulgę, Del pozwolił sobie na uśmiech i wstał. – To dobrze. Bardzo dobrze. A teraz – zerknął na pozostałych służących, którzy czekali pod ścianą – ci dżentelmeni i ja musimy usiąść, żeby opracować nasz plan. Kiedy będziemy tym zajęci, ty możesz zejść z innymi do jadalni dla służby. Na pewno jesteś głodny. 347

– O tak, pułkowniku–sahibie. Umieram z głodu – Uśmiechnięty Sangay ześlizgnął się z krzesła. Odwrócił się, a Matara gestem popędziła go, żeby szedł przed nią. Sangay pokłonił się płytko Delowi, a później raz jeszcze reszcie towarzystwa i pospieszył, żeby dołączyć do pozostałych służących, kiedy ci, zachęcając go uśmiechami, wymaszerowywali gromadnie z biblioteki. Kiedy za kończącym pochód Sligiem zamknęły się drzwi, Del spojrzał na Diabła. – Nietrudno dostrzec, co powinniśmy zrobić.

R

Stykając dłonie opuszkami długich palców, Diabeł skinął głową. – Jeśli Czarna Kobra albo któryś z jego zasłużonych totumfackich zamierzają czekać w katedrze w Ely, aż Sangay przyniesie tubę, sugeruję,

L c T

żebyśmy dali im to, czego się spodziewają. – Błysnął zębami w uśmiechu. –I jeszcze odrobinę więcej.

Del odpowiedział mu równie drapieżnym uśmiechem. – Dokładnie o tym samym pomyślałem.

Pozostali mężczyźni pomrukami wyrazili aprobatę. Także panie, z Delią i Honorią na czele, były w wybitnie krwiożerczym nastroju. Z konieczności musieli wziąć poprawkę na pogodę, generalnie jednak opracowanie głównych założeń planu nie nastręczało trudności. Jego szczegóły stanowiły już wszakże osobną kwestię.

348

Rozdział 13 18 grudnia SomershamPlace,hrabstwo Cambridgeshire

Następny dzień upłynął na przygotowaniach. O pierwszym brzasku Demon, okutany po uszy dla ochrony przed kąśliwym chłodem, wyruszył w drogę na najsilniejszym koniu w stajni – należącym do Diabła Suliemanie. Każdy, kto choć trochę znał Demona, oczekiwałby po nim, że pojedzie do Newmarket sprawdzić, jak się mają sprawy w jego stajniach wyścigowych.

R

Taki też był oficjalny cel jego wyprawy i początkowy kierunek jazdy. Kiedy zyska pewność, że nikt go nie śledzi, podąży do Elveden Grange, żeby powiadomić Royce'a o nowych wydarzeniach i zrelacjonować ich plan.

L c T

Jeśli da radę, wróci tego samego wieczoru, akurat w porę, żeby dołączyć do grupy wyruszającej do katedry.

Po wczesnym śniadaniu wszyscy pozostali mężczyźni przeszli do biblioteki. Cynsterowie bywali już w katedrze, natomiast Tony, Gervase, Del i Gyles nie znali jej rozkładu. Precyzyjne określenie, gdzie każdy z nich się ukryje, kiedy znajdą się wewnątrz, przy uwzględnieniu że będą musieli jednocześnie chronić Sangaya i zablokować liczne wyjścia, okazało się zadaniem wcale nieprostym. W końcu Diabeł rozrysował szczegółowy schemat wnętrza.

– Jak widzicie – obrócił szkic tak, żeby ułatwić ogląda nie zebranym wokół biurka – katedra jest ogromna i ma skomplikowany układ. Nawa biegnie z zachodu na wschód. Jest niezmiernie długa, najdłuższa w Anglii, a jedyny punkt, skąd widać wszystkie najważniejsze drzwi, znajduje się na środku oktagonu pod wieżą, czyli tam, gdzie stoi ołtarz. Innymi słowy, nie istnieje ani jedno osłonięte miejsce, z którego moglibyśmy mieć oko choćby tylko na 349

główne wejścia. Ponadto z transeptów można się dostać do mnóstwa mniejszych pomieszczeń, mających niekiedy drzwi na zewnątrz. Wskazywał kolejne punkty na szkicu. – We wschodniej części mamy kaplicę mariacką i dwie kaplice fundatorów. Tutaj jest prezbiterium i stalle dla chóru, oddzielone od nawy przesłoną. Są także stalle między czterema parami filarów w oktagonie. W południowym transepcie z jednej strony mamy katedralną bibliotekę, a z drugiej zakrystię. Północny transept to dwie kaplice z jednej strony i kolejna kaplica fundatora na końcu. A na wschodnim krańcu katedry znajduje się

R

kaplica Świętej Eteldredy. Drzwi przeora, tutaj, po południowej stronie nawy, to jeden z przykładów wielu nieoczekiwanych wejść.

– Nasz zły sahib mądrze wybrał. – Gyles zerknął na Dela. – To sugeruje, że zna teren.

L c T

– Przypuszczalnie bywał tu z wizytą – powiedział Del. – Jako osobisty lokaj Ferrara od czasu do czasu dołączał do służby jego ojca. Słyszałem, że hrabia Shrewton spędza zimy w majątku w Wymondham, niedaleko Norwich. – Czyli również Ferrar zna to miejsce? – zapytał Lucyfer. – Niemal na pewno. Urodził się w Wymondham. Na tym etapie do mężczyzn dołączyły panie, które wstały nieco później. Zadawały pytania, popatrywały na schemat, uparcie podkreślały, że Sangayowi trzeba zagwarantować bezpieczeństwo, a wreszcie usiadły w licznych rozstawionych po pokoju fotelach i na sofach. Wiele z nich przyniosło ze sobą robótki: szycie, szydełkowanie, haft i tym podobne, żeby w trakcie słuchania zająć czymś ręce. Mężczyźni zgodnie się im przyglądali. – Kontynuujcie. – Honoria skinęła na nich władczo.

350

Mężczyźni wymienili spojrzenia, znów odwrócili się do biurka i przystąpili do pracy. Rozmieszczali samych siebie na schemacie jak pionki na planszy do gry, a później oceniali, na ile dany układ spełnia ich kryteria. – Niełatwa sprawa – podsumował Tony. – Dostatecznie kłopotliwe jest obstawienie wszystkich wyjść, ale z powodu tego oktagonu z ołtarzem pośrodku będziemy potrzebować w pobliżu przynajmniej trzech ludzi, żeby należycie chronić Sangaya. W samym oktagonie albo w odległości kilku kroków od niego. Wszyscy patrzyli na schemat.

R

– Oktagon jest zdecydowanie najlepszym miejscem na ustawienie przejęcia – stwierdził Diabeł. – Daje nam największe szanse złapania tego, kto przyjdzie po tubę Larkinsa, Ferrara lub ich obu. W każdym innym punkcie

L c T

katedry nastręczałoby to już trudności.

– Rzeczywiście – zgodził się Richard. – Niemniej Tony ma rację: do obstawienia tego terenu potrzebujemy trzech ludzi. A nie widzę sposobu, żeby trzej ludzie znaleźli się dostatecznie blisko i zarazem pozostali niewidoczni. – Przebrania. – Gervase spojrzał na Diabła. – Zapewne nie ma wielkiej nadziei na zdobycie mnisich habitów.

Diabeł popatrzył nań krótko, a potem skierował wzrok ku Honorii. – Mnisie habity? Uniosła brwi.

– Jakieś na pewno mamy. Chyba w skrzyni z kostiumami. – Wstała. – Pójdę poszukać. – Pomogę ci. – Catriona także się podniosła. – Trzy, jeśli łaska! – zawołał za nimi Diabeł. Honoria machnęła ręką, zmierzając ku drzwiom. Del analizował schemat. – Załóżmy, że mamy tych trzech ludzi w habitach. Jak ich rozmieścimy? 351

Rozstrzygnęli tę kwestię, a potem, kiedy Honoria i Catriona powróciły z trzema niezgorszymi habitami, które przymierzono i zaaprobowano, dokonali ostatecznych ustaleń odnośnie do pozostałych pozycji. Na koniec uzgodnili, kto zajmie poszczególne stanowiska. Każdy z nich miał swoje silne strony. Postanowili, że za mnichów przebiorą się Tony, Gervase i Gyles. Ich nadrzędnym zadaniem będzie chronienie Sangaya. – Za wszelką cenę – dodał Del, zerkając ku damom. Pozostali mieli tylko jeden cel.

R

– My skoncentrujemy się na zatrzymaniu osoby, która przyjdzie po tubę. – Jakie jest prawdopodobieństwo, że Ferrar albo nawet Larkins przyśle po nią jednego z podległych im ludzi? – zapytał Gabriel, marszcząc brwi. –

L c T

Ostatecznie wszystko sprowadza się do odebrania od chłopca tuby. Nie ma palącej potrzeby, żeby ryzykowali osobiście. – Potoczył wzrokiem po pozostałych. – Przecież do tej pory Ferrar chyba się zorientował, że istotnym punktem planu Wolverstone'a jest nakłonienie go do odkrycia kart, przez co nieodwołalnie powiązałby się z tubą, a więc także i z listem, który ona potencjalnie zawiera.

Del zmusił się, żeby rozważyć taką możliwość, ale potem pokręcił głową. – Nie. Przyjdzie Larkins. On z całą pewnością się pojawi. Czy przybędzie także Ferrar, trudno stwierdzić. Zastanówcie się. To Larkins od początku kontaktował się z Sangayem. Powiedział mu, że będzie na miejscu, i nie wątpię, że się stawi, chociażby po to, by zagwarantować, że chłopiec przekaże tubę. Sangay mógłby przestraszyć się nieznanej mu osoby i uciec. Co więcej, Ferrar wie, że list, jego oryginał, go obciąża. Nie zaryzykuje, żeby tego rodzaju dowód wpadł w ręce choćby tylko szeregowego członka kultu. Wyśle kogoś, komu ufa bezwarunkowo, czyli Larkinsa, albo przyjdzie sam. 352

Przez chwilę wszyscy trawili te słowa. – Jakie są szanse – odezwał się Vane – że nakłonimy Larkinsa, przy założeniu, że to on wpadnie w naszą pułapkę, by oskarżył Ferrara? – Umiarkowane – ocenił Del. – Larkins towarzyszył Ferrarowi od lat, czerpiąc przyjemność z dowodzenia formacjami kultu Czarnej Kobry. Kiedy wszakże postawi się go przed wyborem między stryczkiem a deportacją? Moim zdaniem raczej zechce współpracować niż odmówi. Spojrzał na naszkicowany przez Diabła schemat na krzyżyki i notatki, które odwzorowywały na nim ich plan.

R

– Będę więcej niż zadowolony, jeśli spętamy Czarną Kobrę i zapewnimy pozostałym kurierom wolną drogę. – Jak my wszyscy – powiedział Diabeł.

L c T

Od strony sof, szezlongów i foteli w dalszej części pokoju nadpłynęło jakieś „istotnie", a po nim kolejne ciche pomruki aprobaty. Mężczyźni wymienili zaniepokojone spojrzenia. Planowali niebezpieczny wypad, a panie się temu przysłuchiwały. Wszyscy mieli świadomość nadciągających kłopotów. Jedynie Tony'ego i Gervase'a to nie dotyczyło. Jednakże musieli opracować plan, a nie było sensu ukrywać tego faktu – ani też samego planu – przed da mami.

Diabeł i Del raz jeszcze przeanalizowali schemat wnętrza katedry. – Przy założeniu, że Demon wróci na czas, będziemy w dziesięciu, a mimo to dość rozproszeni – stwierdził Del. – Rzeczywiście – przyznał Diabeł. – Przynajmniej jednak, z wyjątkiem okolic ołtarza i tego końca nawy, w katedrze jest mnóstwo kryjówek. – Nie rozważyliśmy jednej ewentualności – powiedział Tony. – A co, jeśli Larkins przyjdzie z liczną obstawą?

353

Del zastanawiał się nad tym chwilę, stojąc obok Diabła i opuszkami palców pocierając blat biurka. – Nie wydaje mi się – odparł wreszcie. – Stawiam raczej na to, że przyjdzie sam albo co najwyżej z jednym człowiekiem lub dwoma. Przyprowadzi ich więcej, a zaryzykuje, że zwróci na siebie uwagę... – Jako że członkowie kultu to Hindusi, przypuszczalnie nie będzie chciał, żeby ich widziano – wtrąciła z pobliskiej sofy Delia. – Nazbyt rzucają się w oczy. Ludzie będą się im przyglądać, a więc zapamiętają, którędy poszli. – W istocie. – Diabeł odchylił się na oparcie krzesła i podniósł wzrok na

R

Dela. – Możemy więc założyć, że przyjdzie nam się zmierzyć z nie więcej niż garstką ludzi, najprawdopodobniej Anglików.

Del skinął głową. Jako że najwyraźniej w kwestii planu działań wewnątrz

L c T

katedry nie było już nic do dodania, rozmowa zboczyła na zagadnienia logistyczne, a mianowicie: jak dotrzeć na miejsce, nie alarmując wroga. – Nocny marsz. – Lucyfer westchnął z rezygnacją. – Miałem nadzieję, że tego rodzaju koszmar więcej mnie nie spotka.

– Pociesz się, że przynajmniej u kresu drogi nie czeka na ciebie krwawe pole bitwy – powiedział Gabriel.

Uzgodnili, że wyruszą nazajutrz o czwartej rano. Pomimo barbarzyńskiej godziny i tak będą musieli podróżować okrężną drogą, żeby przypadkiem nie przejechać obok kryjówki wroga, gdziekolwiek się ona znajdowała. – Żeby ominąć mokradła Chatteris, Horseley i Langwood – Diabeł wskazywał tereny na mapie, którą rozłożył na biurku – będziemy musieli pojechać do Chatteris, potem w kierunku Sutton, ale jeszcze przed wsią skręcić i podążyć bocznymi drogami aż do Ely, docierając do katedry od północy. – Co z Sangayem? – zapytała Honoria. – Nie rozważacie chyba na poważnie tego, żeby pokonał tę trasę pieszo. Nie przy tej pogodzie. 354

– Przeziębi się na śmierć – oświadczyła Catriona. Nikt się z nią nie spierał. – Myślałem o tym. – Del odwrócił się ku paniom. – Sligo i Cobby przebiorą się za parobków i pojadą wyładowanym wozem, jakby wybierali się na targ w Ely. Sangay ukryje się z tylu pod derką, niby to podróżując na gapę. Pojadą oczywistą trasą przez Earith, Sutton, a stamtąd traktem prosto na wschód do Ely. W ten sposób wjadą na główną ulicę od południa. Powinna stać przy niej jakaś gospoda, gdzie będą się mogli zatrzymać. Cobby i Sligo wejdą do środka, niby to na późne śniadanie, a wtedy Sangay ześlizgnie się z

R

wozu i pobiegnie na przełaj przez trawnik do katedry. – Z tubą – dodał Gervase. Del skinął głową.

L c T

– Właśnie. Jeśli Larkins, zgodnie z zapowiedzią, będzie wypatrywał chłopca, zobaczy go i podąży za nim do środka.

– Da się zrealizować – potwierdził Diabeł. – Jest tam idealnie usytuowana gospoda, na wprost katedry, a między ulicą a głównym wejściem do kościoła rozciąga się otwarty teren, łatwo więc będzie wypatrzyć przemykającego tamtędy chłopca, zwłaszcza tak charakterystycznie ubranego. Mężczyźni popatrzyli na damy. Jednomyślnie pokiwały głowami na znak aprobaty.

– Kiedy zaś Sangay znajdzie się w środku, trzej z was będą nad nim czuwać, wszyscy dostatecznie blisko? – Delia spojrzała na Dela, unosząc pytająco brew. Potaknął. – Nie zostanie sam i będzie o tym wiedział. Skłoniła głowę, uspokojona, a później skupiła uwagę na przędzy, którą zwijała w kłębek. 355

Ponieważ panie milczały, mężczyźni uznali to za zgodę na kontynuację. Zbili się w ciaśniejszą grupę i szybko po raz ostatni omówili szczegóły planu. Następnie Diabeł skinął na Vane'a, ten zaś odstąpił od biurka, spojrzeniem zwerbował Richarda, Lucyfera i Gabriela, po czym wszyscy czterej podeszli do pań i stanęli szeregiem, zabawiając je rozmową. Odwracając ich uwagę, podczas gdy Diabeł, Del, Gyles, Tony i Gervase opuszczali pokój. Kredy zmierzali w pięciu do gabinetu Diabła, Gyles westchnął. – Honoria zauważyła – stwierdził. – Podobnie jak Francesca – odparł Diabeł. Gyles wykrzywił twarz w grymasie. – Mamy kwadrans, zanim nas dopadną?

L c T

– Jeśli dopisze nam szczęście.

R

Chcieli w spokoju popracować z Sangayem, przećwiczyć z nim jego rolę. Nie, żeby obecność dam miała tak bardzo rozpraszać chłopca; tę wymówkę dyktował im raczej instynkt samozachowawczy.

Gdy znaleźli się w gabinecie, Diabeł posłał Webstera po Sliga, Cobby'ego i Sangaya. Kiedy ci ostatni się stawili, pełni zapału i ciekawi swych ról, Del przedstawił im plan, tłumacząc obraną strategię, a następnie krok po kroku objaśnił tę część, w której mieli wziąć udział oni trzej. Dotarł do punktu, kiedy wóz z ukrytym na pace Sangayem wjeżdża na przedmieścia Ely, gdy przerwało mu ciche pukanie do drzwi. Mężczyźni podnieśli oczy do sufitu. Mimo że Diabeł nie odpowiedział, po krótkiej chwili gałka przekręciła się i do gabinetu weszła Delia. Omiotła pokój badawczym spojrzeniem, zatrzymując wzrok na chłopcu. – Wszystko w porządku, Sangayu? 356

Del zdołał się powstrzymać, by nie przewrócić oczami. Niewinna reakcja Sangaya odniosła lepszy skutek. Chłopiec z zachwyconą miną entuzjastycznie pokiwał głową. – O tak, panienko. Ja też biorę udział w planie. Pułkownik–sahib właśnie mi mówił. Spojrzał znowu na Dela i czekał, podekscytowany i skupiony. Del popatrzył na Delię. W odpowiedzi minimalnie zmrużyła oczy, a potem za mknęła za sobą drzwi i podeszła, żeby usiąść w fotelu obok Sangaya. – Też chętnie posłucham.

R

Sangay wyglądał na uszczęśliwionego. Del stłumił własną reakcję i spokojnie podjął wykładanie planu.

L c T

Kiedy dotarł do momentu, gdy Cobby i Sligo zostawiają wóz przed gospodą, a Sangay ześlizguje się z niego i biegnie sam jeden do katedry, Delia zmarszczyła brwi... ale, dzięki Bogu, nie odezwała się, pozwalając mu kontynuować.

Del dokładał starań, przekonując Sangaya – a więc także i Delię, ani chybi oddelegowaną tu przez panie przedstawicielkę – że gdy tylko wejdzie do katedry, będzie go chronić wielu mężczyzn, przy czym trzej z nich oddadzą się wyłącznie zapewnieniu chłopcu bezpieczeństwa. Bez przeszkód wyłożył plan do punktu, gdy Sangay przekazuje tubę złemu sahibowi lub innej osobie, która się po nią zgłosi. – A potem – powiedział Del, patrząc w ciemne oczy chłopca – uciekasz. Jakby cię ścigał sam diabeł. Biegniesz do jednego z tych dżentelmenów. – Wskazał Tony'ego, Gervase'a i Gylesa. – Będą ubrani w te habity. Gyles zaprezentował chłopcu przebranie.

357

– Będziemy wyglądać jak mnisi, a głowy zakryjemy kapturami, ale będziesz wiedział, że to my. Sangay potaknął, okrągłymi oczami przyglądając się trzem potężnym mężczyznom. – Więc oni będą moją obstawą? – zwrócił się do Dela. Del uśmiechnął się, przypominając sobie, że w Indiach ludzie wysokiego stanu często poruszają się z obstawą, co stanowi wyznacznik ich pozycji społecznej. – Właśnie tak. Będziesz miał własną obstawę niczym maharadża. Sangay zdawał się bardziej niż zachwycony.

R

–I podobnie jak wszyscy ci, którzy mają obstawę – dodał Gervase – w razie niebezpieczeństwa musisz robić dokładnie to, co ta obstawa ci powie.

L c T

Chłopiec ochoczo pokiwał głową.

– O tak, sahibie. Postąpię dokładnie tak, jak mi powiedzą moi obstawa– sahibowie.

Gervase skłonił głowę, starając się zachować umiarkowanie poważny wyraz twarzy.

– Dobrze. – Del na powrót objął dowodzenie. – A teraz zejdziesz na dół z innymi. Dziś nie musisz już nic więcej robić. Cobby obudzi cię rano, kiedy będzie pora ruszać. Przyniesie ci też tubę.

– Tak, sahibie. – Poważniejąc natychmiast, Sangay zsunął się z krzesła i uroczyście pokłonił Delowi, następnie gospodarzowi domu, a wreszcie trzem pozostałym mężczyznom. Później, znów uśmiechnięty, pospieszył, żeby dołączyć do Cobby'ego. Również szczerząc zęby w uśmiechu, Cobby pokłonił się zgrabnie całemu towarzystwu, po czym wyprowadził chłopca z pokoju. Sligo podążył za nimi, zamykając za sobą drzwi. 358

Przez cały ten czas Del obserwował Delię. Nadal nieznacznie marszczyła brwi. Usiłował dociec, dlaczego, jakaż to część ich planu nie zyskała kobiecej akceptacji, jednak akurat w chwili, kiedy podniosła nań wzrok, rozbrzmiał pierwszy gong na obiad. Gyles podszedł i z czarującym uśmiechem podał Delii dłoń, żeby pomóc jej wstać. Puszczając nad jej głową oko do Dela, z ukłonem przepuścił ją w drzwiach. Demon wszedł do jadalni, akurat kiedy zabierano się do głównego dania.

R

Uśmiechnął się szeroko, przystanął,żeby pocałować żonę w nadstawiony policzek, a potem wsunął się na krzesło obok niej.

– Jechało się bardzo nieciekawie, jednak nie zanosi się na to, żeby miało

L c T

jeszcze sypać – poinformował zebranych, nakładając sobie pieczyste z półmiska, który natychmiast podsunął mu Webster. – Temperatura wzrasta. Jutro drogi będą znośne i zapanuje na nich zwykły ruch.

– Doskonale. – Diabeł się uśmiechnął. – Rozpoczynamy zatem realizację naszego planu.

– Co mówił Wolverstone? – zapytał Del.

– Był konkretny i uroczy – odparł z drapieżnym uśmiechem Demon. – Oczywiście mamy kontynuować, a później przyjechać do Elveden z każdą zwierzyną, którą uda się nam pochwycić. Będzie nas oczekiwał. W piersi Dela narosło przyjemne wyczekiwanie. Znajome uczucie, jakiego często doświadczał na wieść o tym, że wkrótce ruszy do akcji. – Jakieś wiadomości o trzech pozostałych kurierach? – zapytał. – Tak i nie – odrzekł Demon. – Ty zawitasz do Ehveden jako pierwszy, ale jeden z twoich towarzyszy, Hamilton, dotarł już do Anglii. Przebywa w bezpiecznej kryjówce w Surrey. 359

– Zapewne w majątku Trenthama – powiedział Gervase. Demon potaknął, przełykając. – Właśnie tam. – Spojrzał na Dela. – Teraz, skoro Royce wie, że wkrótce zagościsz w jego progach, posła I Hamiltonowi i jego eskorcie wiadomość, żeby ruszali dalej. Trentham doniósł, że Hamiltonowi towarzyszy niejaka panna Ensworth. Del zakrztusił się, rozkaszlał, aż wreszcie ze świstem nabrał powietrza. – Bratanica gubernatora? Jakim cudem znalazła się u boku Hamiltona? Demon wzruszył ramionami.

R

– Royce nie zna szczegółów. Zdaje się, że to dość ciekawa historia. Chyba dołączyła do niego w Adenie. Podróżowali przez Aleksandrię, potem z Marsylii do Boulogne, gdzie mieli trochę kłopotów, ostatecznie jednak dotarli

L c T

do Dover, gdzie przydybali ich i prędko ukryli dwaj ludzie z waszej ekipy. – Demon skinął głową ku Gervase'owi i Tony'emu.

– Hamilton to przyzwoity człowiek – stwierdził Del. – Wiadomo coś o dwóch pozostałych?

– Royce o nich nie wspomniał – odparł Demon. – Wywnioskowałem z tego, że nic jeszcze nie wie.

Po posiłku mężczyźni zebrali się w sali bilardowej. Diabeł podniósł wzrok, kiedy Vane, który dołączył do nich ostatni, zamknął za sobą drzwi. – Na czym stoimy?

– Na tę chwilę nic nam nie grozi – odrzekł z krzywym uśmiechem Vane. – Spiskują wspólnie, niewątpliwie planując poranną wycieczkę. Del już wcześniej rozważał, czy Delia nie spróbuje aby czegoś w tym rodzaju. Obecnie stanął w obliczu najgorszego koszmaru. – Chyba nie wszystkie?

360

– Co do jednej – powiedział Diabeł, podczas gdy pozostali małżonkowie kiwali głowami. –I dlatego musimy teraz opracować kolejny plan. Jak je powstrzymać. – Wystarczy, że opóźnimy je o kilka godzin – zauważył Richard. – Na tyle, żeby zyskać pewność, iż nie dotrą do katedry na czas. – Moglibyśmy zamknąć je w pokojach – zasugerował Demon. – Alathea radzi sobie z zamkami – powiedział Gabriel. – Francesca chyba także – dodał Gyles. – Na cokolwiek się zdecydujemy, musi skutecznie zatrzymać je wszystkie, inaczej bowiem te, które się uwolnią, pomogą pozostałym.

R

– A gdybyśmy odcięli im dostęp do środka transportu, czyli w tym wypadku koni? – podsunął Lucyfer. – Rozkaż stajennym, żeby zaspali. Damy

L c T

nie podążą za nami, jeśli nikt im nie osiodła ani nie zaprzęgnie koni. – Flick osiodła wszystko, co ma cztery nogi – prychnął Demon. – I bez trudu poinstruuje pozostałe panie, jak zaprząc konie do dwukółek. – Catriona też to potrafi – rzekł Richard. – Zapomnijcie o tym rozwiązaniu.

Myśleli wszyscy. Ciężko. Niektóre z wysuwanych sugestii brzmiały zaiste dziwacznie. Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie były niepraktyczne. Diabeł bębnił palcami po stole bilardowym.

– Musimy jedynie zadbać o to, żeby nie ruszyły za nami od razu, żeby nie dotarły na miejsce wczesnym rankiem, przed akcją lub w jej trakcie. Zasadniczo natomiast mogłyby pojawić się w Ely po zdarzeniu, tak mniej więcej około dziesiątej. W ten sposób pojechalibyśmy do Elveden wszyscy razem, co pozwoliłoby ocalić resztki nadziei na naszą dalszą szczęśliwą małżeńską egzystencję. Na chwilę zapadła cisza. 361

– Warte rozważenia – przyznał Vane. – Po cóż ściągać na siebie dodatkową karę za wyłączenie ich ze świętowania naszego triumfu? – Musimy się zatem postarać, żeby nie opuściły łóżek przed świtem – stwierdził Gyles, spoglądając na Diabła. – Z pewnością leży to w granicach naszych możliwości. – Lucyfer poruszył brwiami. – Niestety, determinacja potrafi wiele przezwyciężyć – prychnął Gabriel. – Nie możemy polegać na tym, że będą zbyt wyczerpane. Trzeba wymyślić pewniejszy sposób.

R

– Właśnie – powiedział rozstrzygającym tonem Diabeł. – A jak przed chwilą wykazaliśmy, tak naprawdę istnieje tylko jeden.

L c T 362

Rozdział 14 18 grudnia Somersham Place, hrabstwo Cambridgeshire Później tego samego wieczoru Del zmierzał do sypialni Delii, dumając nad zaproponowaną przez Diabła strategią, która miała zażegnać problem ewentualnego wmieszania się dam w ich akcję. Propozycja, jak by na to nie patrzeć, była skandaliczna, niemniej sposób bez wątpienia zadziała, Del zaś nie potrafił wymyślić innego równie skutecznego rozwiązania.

R

Każdy mężczyzna pozostający w związku z jedną z rzeczonych dam przysiągł wykonać swoją część. Upiekło się jedynie Tony'emu i Gervase'owi.

L c T

Jednakże, podczas gdy inni, złączeni z poszczególnymi paniami węzłem małżeńskim, zajmowali mocne pozycje, które pozwolą im przetrwać nieuniknioną burzę, która się w konsekwencji rozpęta, Del stąpał po znacznie mniej pewnym gruncie.

Jeżeli nie podejmie kroków celem wzmocnienia swej pozycji, zanim wprowadzi w życie plan Diabła, zaryzykuje utratę wszystkiego. Utratę Delii. Nie chciał nawet rozważać takiej ewentualności. Z całą pewnością nie zaakceptowałby tego rodzaju sytuacji.

Naglącą sprawą było więc teraz przedsięwzięcie koniecznych kroków – musiał się oświadczyć i uzyskać jej zgodę, gwarantując sobie tym prawo do chronienia jej za wszelką cenę. Kiedy Delia zgodzi się za niego wyjść, nie będzie mogła protestować, że Del robi wszystko – cokolwiek jest konieczne – by ją chronić. Może spróbować, lecz wówczas to ona znajdzie się na niepewnym gruncie. 363

Przystanął przed jej drzwiami, przenikliwie, do głębi duszy świadom tego, że, pomijając inne kwestie, fundamentalnie istotne stało się dlań upewnienie się, że ona należy do niego – uzyskanie jej deklaracji w tym względzie – oraz że nic jej nie grozi. Potrzebował jej, gdyż jakimś sposobem dawała mu równowagę; stanowiła nieodzowny element życia, jakie pragnął wieść. Uważał Delię za kluczowy składnik swej przyszłości i nie potrafił dłużej znieść myśli, że jeszcze nie wyraziła zgody na odegranie w niej tej istotnej, niezbędnej roli.

R

Zanim wyruszy zmierzyć się z Czarną Kobrą, musi zyskać gwarancję, że ona będzie na niego czekać, jako jego kobieta.

Zdecydowany, sięgnął do gałki i otworzył drzwi.

L c T

Wnętrze rozświetlał migotliwy blask ognia. Pojedyncza świeca płonęła na stoliku przy łóżku; wszędzie wokół kładły się cienie.

Delia czekała, już w koszuli nocnej, z ciepłym szalem zarzuconym na plecy dla ochrony przed zimowym chłodem. Obejmując się ramionami, stała przed kominkiem, wpatrzona w płomienie. Odwróciła się, kiedy wszedł, i uśmiechnęła do niego.

Ten uśmiech stanowił kwintesencję wszystkiego, czego Del pragnął, nie tylko tej nocy, lecz każdej nocy przez resztę życia. Odpowiedział na niego, przechodząc przez pokój, żeby stanąć przed Delią. Zajrzał jej w twarz, kiedy brał ją w ramiona. Także przyglądała mu się badawczo. Wyczytała coś w jego oczach – co nieco z jego postanowienia, jego celu. Przekrzywiając na bok głowę, rozchyliła wargi...

364

Nachylił się i pocałował ją. Przygarnął ją bliżej, kiedy, po krótkim zaskoczeniu, odpowiedziała na pocałunek. Jak zawsze chętna, natychmiast gotowa pójść tam, dokąd ją prowadził, wstąpić wraz z nim w płomienie. Podsycać żar ich namiętności. Z całą pewnością nie był gotów na jej pytania – jeszcze nie, nie w tej chwili. Pocałował ją, żeby odwrócić jej uwagę. Później zmitygował się i całował, żeby wyjaśnić. Przekonać. Zalecać się.

R

W jego ramionach stała się miękka i uległa, swymi krągłościami rzucała mu ponętne wyzwanie. Oplotła ramionami jego szyję i oddała pocałunek, kusząc i prowokując. Zamknął ją w objęciach, kiedy naparła na niego, w niego,

L c T

a dla Dela świat się zawęził, skondensował.

Do tego. Do niej i doznań, które odnalazł w jej ramionach.

Do niej i uczuć, jakie wobec niej żywił. Zagłębił się w jej ustach, pojedynkował z nią na języki, wykorzystywał tę chwilę, żeby jej pokazać. Ile dlań znaczy.

Jak bardzo jej potrzebuje, pragnie, pożąda.

Delia z łatwością odczytała jego przesłanie, ale gdy przedłużał pocałunek tak, że zawirowało jej w głowie, jakaś część jej umysłu się zastanawiała. Jakaś maleńka, racjonalna część przyglądała się – i zobaczyła. Z każdym uderzeniem serca wyczuwała coś głębszego. Element, którego nie widziała albo nie poczuła wcześniej. Nie wydawało jej się, że to coś nowego, ale raczej.. . więcej czegoś, co już było. Podczas gdy analizowała to odkrycie, on napierał głębiej, smakował ją, zachęcał, żeby go naśladowała, zanurzyła się w smakach, które znała już tak

365

dobrze – w jego uderzającej do głowy męskości i namiętności, sile, pożądaniu, obietnicy, że ją posiądzie. Były tam, bez wyjątku znajome, jednakże pod nimi płynęło coś jeszcze. Potężny nurt, który zasilał wszystko inne, dawał życie pozostałym elementom. Teraz po raz pierwszy go dotknęła. Musnęła, poznała. Powitała radośnie, kiedy Del zamknął dłoń na jej piersi, a ona zatchnęła się, przerywając pocałunek. Z zamkniętymi oczami, odchyloną w tył głową, chłonęła tę nową moc z

R

każdym uderzeniem oszalałego serca, podczas gdy dłonie Dela, twarde i zaborcze, rzeźbiły jej krągłości. Podniecały, lecz tylko do pewnej granicy. Uprawiali miłość, jednak inaczej niż dotąd. Coś przybyło. Wzbierało w

L c T

nim, wypełniało go, a potem przelewało się w nią.

Doświadczali piękna innego rodzaju. Ozłacało ono pożądanie i namiętność, głód i potrzebę, aż migotały od znaczenia, od poczucia celu. Spijała je, skupiona na każdej kolejnej pieszczocie, każdym szczerym akcie zawłaszczenia. Rozkoszowała się żarem, który rozprzestrzeniał się po skórze i przenikał ją aż do szpiku kości.

Uniosła ciężkie powieki i spod osłony rzęs przyjrzała się jego twarzy. Rysy stężały mu w wyrazie namiętności, zaciskał wargi w nieustępliwą kreskę, lecz w jego oczach, kiedy sunął wzrokiem po jej pełnych piersiach, biorąc jedną w dłoń, malował się... nabożny szacunek. Poczucie własności także, owszem, ale pod nim kryły się radość i wdzięczność. Zanim Delii udało się skoncentrować i nazwać owo wrażenie, spostrzegł, że jest obserwowany. Nachylił głowę i znów wpił się w jej wargi. Znów porwał ją na znajomej fali... lecz powoli. 366

Jakby ich serca wybijały takt, maszerując w miejscu. Tanecznym krokiem zawiódł ją do łóżka, gdy jednak chciał zerwać z niej szal, powstrzymała go, opierając mu dłoń na klatce piersiowej. Posłuchał, ale nie przerwał pocałunku. Skorzystała z okazji i wolno – nadal dostosowując się do tego głębszego, niespiesznego, natrętnego rytmu – zsunęła mu surdut z ramion. Odwiązała halsztuk, upuszczając go na ziemię, rozpięła kamizelkę i także go z niej uwolniła. Powiodła dłońmi po szlachetnym płótnie jego koszuli, rozsznurowała ją, a potem wyciągnęła poły zza pasa, wsunęła pod nie ręce, szukając rozpalonej skóry, dotykała i pieściła.

R

Del przerwał pocałunek i zdjął koszulę przez głowę. Przyglądał się Delii, gdy przylgnęła wzrokiem do jego piersi. Jej oczy zalśniły, a na wargi wypłynął

L c T

uśmiech pełen kobiecej łapczywości i oczekiwania.

Dotknęła go. Rozpostarła drobne dłonie i nim zawładnęła.

Pozwolił jej na to, wiedziony przemożnym pragnieniem, nie w pełni dlań zrozumiałym, mimo że sam je wyzwolił. Krew miarowo tętniła w jego żyłach – potężny, kontrolowany rytm, któremu podporządkowały się namiętność i pchająca go naprzód potrzeba.

Wspólnie uwolnili go ze spodni, pończoch, butów, aż stanął przed nią nagi.

Sięgnął ku niej, spragniony dotyku jej ciała. Przybliżyła się, lecz znów oparła mu dłoń na piersi, tak że nie mógł całkiem jej do siebie przygarnąć. Spojrzała w dół i zamknęła dłoń na jego erekcji. Pieściła go, brała w posiadanie. Delia gładziła ciężki członek, przesuwała po nim dłonią w górę i w dół, a potem opuszkami palców musnęła żołądź. Zadrżał. 367

Podniosła wzrok, napotykając jego spojrzenie. Patrzyli na siebie w blasku świecy, a ciemne sadzawki jego oczu wsysały ją w głąb. Przytrzymywały. Podczas gdy nadal go pieściła. Poczuła, że ciągnie za jej szal; tym razem mu nie przeszkodziła. Uwolnił ją od szala i koszuli nocnej, od rzucił pościel, podniósł Delię i ułożył na materacu, a potem do niej dołączył. Nakrył ich oboje prześcieradłami, tworząc kokon ciepła, jaskinię, bezpieczne, należące tylko do nich miejsce, na którego ścianach migotał ogień. Spodziewała się, że wejdzie w nią natychmiast, on jednak oparł się na łokciu u jej boku, nachylił i raz jeszcze wpił ustami w jej usta, wypełnił je, jak również

R

umysł i zmysły Delii, potem zaś znów dotknął dłońmi jej ciała. Muskał, pieścił... czcił.

Nie znajdywała innego słowa na opisanie własnych doznań, tego, co

L c T

odkrywała w jego dotyku. Przy nim zawsze czuła się pożądana. Tej nocy wszakże poczuła się... Kochana. Wielbiona.

Pożądana nie tylko w sensie fizycznym, lecz także na głębszej, emocjonalnej płaszczyźnie. Podczas gdy część jej umysłu drwiła z tego rodzaju koncepcji, z takiej interpretacji jego motywów, inna część zobaczyła – i wiedziała.

Delia czuła to w swoim sercu, rozpoznawała w każdym wolnym uderzeniu jego serca. Kryło się w ich przyspieszonych tętnach, kiedy krew na nowo rozpaliła się namiętnością. Kiedy żądza narosła i zawładnęła nimi, a on uniósł się nad nią, rozwarł udami jej uda i wypełnił ją. Dopełnił. 368

A ona przyjęła go w siebie i zatriumfowała. Del nie kontrolował sytuacji. Przekazał wodze, scedował całą władzę, poddał się przemożnej sile tego, co do niej czuł. Tego, dlaczego tak jej potrzebował. Uwolnienie prawdy okazało się prostsze, niż się spodziewał – pokazanie jej Delii, przyzwolenie, żeby ją zobaczyła. A teraz owa prawda smagała ich oboje, szalała w nich, pozostawiając ślepymi i głuchymi, trawiła ogniem, który huczał w ich krwi. Pochwycił ich płynny żar, potrzeba stania się jednością, nieubłagany pęd do spełnienia. Ich tętna przyspieszały, upojenie kusiło.

R

Pożądanie uniosło ich na fali surowego, doskonałego, oszałamiającego doznania.

L c T

Ekstaza narosła, zajaśniała, a potem eksplodowała. Roztrzaskali się na kawałeczki.

Wykrzyczała jego imię, kiedy przywarła doń i runęła w przepaść. Zdusił ryk, wtulając usta w zagłębienie jej szyi, i podążył za nią. Opadli z powrotem na ziemię, wirując pośród przygasającego blasku, do komfortu znajomego złocistego bezmiaru, do nasycenia i spełnienia. Oraz, jak podejrzewał – i na co liczył – do głębszego porozumienia. Nigdy dotąd nie czuł się tak dogłębnie spustoszony rozkoszą. Nigdy dotąd akt miłości nie przyniósł mu takiego spełnienia. Nigdy dotąd nie czuł się tak kruchy – jakby złożył w jej dłoniach swe serce i duszę. Delia nie zapadła od razu w pełen zaspokojenia sen. Czuła się zaspokojona, owszem, aż po czubki palców u stóp, jednakże... ciekawość nie dawała jej spokoju. Co się zmieniło? I, co ważniejsze, z jakiego powodu?

369

Całkowicie się przed nią odsłonił, opuścił wszystkie tarcze i podarował jej uczciwość – emocjonalną uczciwość. Z narzucającą się szczerością pokazał jej, co czuje. Dlaczego? Czy raczej: dlaczego teraz? Z głębin umysłu nadpłynęło wyjaśnienie, że jutro być może jego misja dobiegnie końca. Jeżeli Del, jak przypuszczała, postanowi zaczekać w Cambridgeshire, dopóki jego przyjaciele nie dotrą bezpiecznie do kresu podróży, niewykluczone, że ją samą odeśle pod eskortą na północ. Kiedy jego misja się zakończy, Delii przestanie cokolwiek grozić, a

R

zatem nie będzie już potrzeby, by trzymał ją przy sobie. Czy to był ich ostatni raz? Ostatnia wspólna noc?

Zakiełkowała w niej mroczna panika, chwyciła ja za gardło, czarna i dusząca.

L c T

Del musnął ją palcami, powiódł nimi po jej czole, skroni, policzku. Uniosła powieki i spojrzała prosto w jego oczy.

Wpatrywała się w nie gorączkowo. Czekała, wstrzymując oddech, aż powie jej, że ich wspólny czas się skończył

Patrzył na nią niezachwianie, pewnie. – Chcę, żebyś za mnie wyszła.

Otworzyła usta, aby zasypać go cisnącymi się jej na język argumentami – i dopiero wtedy w pełni dotarły do niej jego słowa. Świat zawirował. Zamrugała. – C–co? Zmarszczył brwi, potem zaś spróbował rozluźnić rysy lecz nie całkiem mu się to udało.

370

– Słyszałaś. Nie powinno cię to dziwić... – Mars na jego czole pogłębił się, kiedy Del z uwagą lustrował jej twarz, zaglądał w oczy. Zacisnął szczęki. – Chcę się oświadczyć o twoją rękę. Jakąkolwiek formułkę powinienem w tym celu wygłosić, przyjmij, że to zrobiłem. Gapiła się na niego. Del zrezygnował z prób przybrania pogodniejszej miny – Dlaczego, u diabla, jesteś taka zaskoczona? Zaskoczenie, szok – bezgraniczne zdumienie – wyraźnie malowały się w jej oczach i na twarzy. – Aaa... – Delia zdołała wreszcie dobyć z siebie głos. – Po prostu nie spodziewałam się twoich oświadczyn.

R

– Po prostu?! – Patrzył na nią, mrugając. Jeżeli się nie spodziewała... Jego oblicze pochmurniało coraz bardziej. Uniósł się na łokciu, żeby

L c T

spiorunować ją wzrokiem. – Sypiamy ze sobą niemal od tygodnia. Za jakiego rodzaju dżentelmena mnie uważasz? – Typowego.

Zesztywniał, ale zamachała ręką, jakby chciała wymazać tę wypowiedź. – Nie, poczekaj. Pozwól, że ci wytłumaczę. – Proszę – wycedził. – Zrób to.

Nieomal się obraził, kiedy przekręciła się na poduszkach, żeby wygodniej jej było patrzeć mu w oczy, i uspokajająco poklepała go po klatce piersiowej. Przez chwilę niewidzącym wzrokiem spoglądała wzdłuż łoża, a potem zerknęła nań z ukosa z taką niepewnością i delikatnością, że prawie zmiękł, gotów przygarnąć ją do siebie i pocieszyć. Musiał jednak usłyszeć jej wyjaśnienie. Potrzebował go. Chciał, żeby odpowiedziała na jego propozycję. Musiał uzyskać jej zgodę. – No? – ponaglił. 371

Przygryzła dolną wargę; był to gest tak do niej niepodobny, że Del niemal się ugiął. – Czy ty naprawdę... – zaczęła. – To znaczy, mówiłeś... szczerze? Naprawdę chcesz mnie za żonę? Istniał jakiś problem, Del czytał tę informację w jej oczach. Posępniejąc z każdą sekundą, skinął głową. – Nie powiedziałbym tego, gdybym tak nie myślał. Zaczerpnęła tchu i na chwilę przytrzymała powietrze w płucach. – Jesteś pewien? – wyrzuciła z siebie spiesznie.

R

– Delio... – Z trudem pohamował frustrację. Skinął głową. – Tak, jestem pewien. –Och.

L c T

Wpatrywała się weń skonsternowana, a on silił się na cierpliwość. – Przed momentem stwierdziłaś, że uważasz mnie za typowego dżentelmena, dając do zrozumienia, że typowy dżentelmen nie zechciałby się z tobą ożenić. Skąd takie przekonanie?

– Ponieważ to prawda. Dżentelmeni, ci typowi, nigdy nie poślubiają kobiet takich jak ja. Powtarzano mi to niezliczoną ilość razy. I... – Kto ci powtarzał? Rodzice?

Przypomniał sobie, że jej rodzice byli surowi i ogromnie konserwatywni, a samą Delię uważano za zakałę rodu.

– Rodzice, ciotki, kuzyni... wszyscy. – Masz na myśli wszystkich w maleńkiej strefie na północy Humber. – Pochwycił jej wzrok. – To mały, odizolowany, a także, pod tym względem, bardzo ograniczony skrawek świata. Przez chwilę patrzyła mu w oczy, a potem zatrzepotała rzęsami i umknęła spojrzeniem w bok. 372

– Jest coś jeszcze. Ma już męża. Została skazana za morderstwo. Jest... – Co takiego? – zapytał cierpliwie. Spuściła wzrok i skubnęła okrywającą jej piersi kapę. – Wiesz, że nie byłam dziewicą. Zauważył, poniekąd przypadkiem, i tchórzliwie cieszył się z tego, że nie musiał tłumić własnej ani jej żądzy, żeby łagodnie przeprowadzić ją przez ten pierwszy raz. – Ile masz lat? Dwadzieścia dziewięć? Zdziwiłbym się raczej, gdybyś nią była. Zerknęła nań spode łba.

R

– To się zdarzyło tylko kilka razy z jednym młodzieńcem, kiedy miałam

L c T

dwadzieścia jeden lat. – W jej spojrzeniu pojawił się chłód; potem spuściła oczy. – Był młodszym synem wicehrabiego, na urlopie zdrowotnym, choć o tym dowiedziałam się dopiero później. Był czarujący, pełen fantazji, a ja myślałam... – Że cię kocha? Potaknęła.

– A także, że sama go kocham. Nie kochałam, teraz to wiem, wtedy jednak byłam młoda i naiwna, i sądziłam... Dlatego zgodziłam się, kiedy powiedział, że mnie pragnie. Myślałam, że wszystko to stanowi część zalotów. – Ale nie stanowiło? – Nie. Tydzień później... usłyszałam, że wyjeżdża, udaje się znów na południe. – Z trudem zaczerpnęła powietrza. – Zapytałam go o nas, o to, co z nami będzie. Śmiał się. Nazwał mnie głupią – ciągnęła zimno. – Powiedział, że żaden zdrowy na umyśle dżentelmen nigdy nie poślubiłby takiej kobiety jak ja,

373

wiedźmy o zbyt ciętym języku, zbyt upartej, zbyt niezależnej. Zbyt pod każdym względem, żeby ktokolwiek mnie zechciał. – Mylił się – oświadczył dobitnie Del. Żyła z tym osądem, z tym przekonaniem przez osiem długich lat. Wezbrała w nim furia. – Jak się nazywa ten młodszy syn wicehrabiego? – Czcigodny Melvin Griffiths. Ale już nie żyje, zginął pod Waterloo. – To dobrze. Oszczędził tym sposobem Delowi wysiłku. Jej wargi zadrgały. Zerknęła na niego. – Też tak sobie pomyślałam. Pokiwał głową. – To wszystko? – zapytał, ponieważ milczała.

L c T

Spojrzała nań zaskoczona. – A to nie wystarczy?

R

– Żebym zmienił zdanie w kwestii małżeństwa z tobą? – Pokręcił głową. – A zatem, wyjdziesz za mnie, Delio Duncannon? Patrzyła nań długo, a w jej oczach nadzieja walczyła o lepsze z niepewnością.

– Dlaczego chcesz mnie poślubić? – zapytała wreszcie cicho. Widział rozmaite powody, czające się w jej umyśle przypuszczenia, które tylko czekały na potwierdzenie z jego strony. Że czuje, iż musi to zrobić, ponieważ dzieląc z nią loże, zszargał jej opinię w oczach swoich przyjaciół. Że chce sprowadzić ją na uczciwą drogę, gdyż jest to winien jej rodzicom – i swoim ciotkom. Że... istniały tuziny wyjaśnień, które wydałyby jej się bardziej wiary godne niż zwykła prawda. Po części go to przeraziło, nie zawahał się wszakże.

374

– Chcę cię poślubić, ponieważ cię kocham. – Przytrzymał dłonią jej twarz i stanowczo zajrzał w oczy. – Kocham cię i chcę pojąć za żonę ciebie i tylko ciebie właśnie dlatego, że nie jesteś typową damą. Jesteś kimś więcej. Jesteś wszystkim, czego potrzebuję, czego pragnę, co uważam za niezbędne do zbudowania wymarzonej przyszłości. Przyszłości, której nie umiałem sobie nawet wyobrazić, dopóki się nie spotkaliśmy. Przerwał na moment i obserwował, jak rodząca się wiara rozwiewa chmury w jej oczach barwy nefrytu. – Pasujemy do siebie, my dwoje – podjął. – Wyjdź za mnie, a wspólnie

R

zbudujemy naszą przyszłość, bogatą, barwną, ekscytującą i dającą spełnienie. Dotknęła grzbietu jego dłoni. – Wierzę ci, gdy tak mówisz.

L c T

– Ponieważ ja wierzę: w to, że cię kocham oraz że ty kochasz mnie. – Pielęgnował w sercu te dwa bliźniacze fakty niczym świętość. Wyryte w kamieniu, niezmienne, po prostu były. – A zatem, zrobisz to? Połączysz swój los z moim, żebyśmy mogli się przekonać, jakie życie uda nam się wspólnie ułożyć?

Kąciki jej warg uniosły się wolno. Ku przerażeniu Dela, jej oczy napełniły się łzami. Niemniej się uśmiechała.

– Tak. – Zamrugała, otarła policzki, kiedy pociekły po nich łzy, a później roześmiała się na widok jego miny. – Powiedziałam ci, że nie kochałam Griffithsa. Wiem, że nie, ponieważ to, co do niego czułam, w żaden sposób nie może się równać z tym, co czuję do ciebie. – Cicho pociągnęła nosem i uśmiechnęła się doń przez łzy. – Zatem tak, wyjdę za ciebie. Ujmę cię za rękę – zrobiła to w tej chwili – i przekonamy się, dokąd zawiedzie nas życie.

375

Wpatrywał się w nią przez moment, zanim wreszcie uderzyła weń ta cudowna prawda. – Dzięki Bogu – rzekł. I pocałował ją. Roześmiała mu się w usta, oplotła ramionami jego ,szyję i oddała pocałunek. 19 grudnia Somersham Place, hrabstwo Cambridgeshire Nadal wylewnie dziękował wszystkim dobroczynnym bóstwom, kiedy, parę godzin po północy, przy słabym blasku ubywającego księżyca wysunął ramię spod pościeli i podniósł swój surdut z podłogi, gdzie go porzucili. Delia

R

spala dalej, ciepła, przytulona do jego boku. Cicho przeszukał kieszenie i wyjął ukryte tam zawczasu jedwabne szale.

Upuścił surdut i odwrócił się ku Delii. Zamruczała sennie, gdy sięgnął

L c T

ponad nią, żeby przywiązać do wezgłowia pierwszy szal. Kiedy się wycofywał, pocałował ją w skroń, a potem w obnażone ramię. Ponieważ drugi szal chciał przymocować mniej więcej na tej wysokości, gdzie moment wcześniej miał głowę, wygodniej mu było przesunąć się nad Delią i ulokować między jej udami, które rozchyliły się zachęcająco, a potem odruchowo go objęły. Zaczepił drugie pęto.

Instynktownie otarł się o Delię rozkołysanymi biodrami, podczas gdy główka jego erekcji szukała, odnalazła i wślizgnęła się w parzącą wilgoć, penetrując ją odrobinę, kiedy mocno zaciskał węzeł. Później wsunął się w nią powoli. Poczuł, jak budzi się pod nim, kiedy ją wypełniał. Miękka, poddała się w pełni, on zaś impulsywnie wziął, co mu ofiarowano. Rozkołysany odnalazł wargami jej usta. Wpił się w nie. Napełnił je, bezbronne, i także wziął. 376

Zawłaszczył. Kochał się z nią w nocnej ciszy, pod osłoną ciemności. Wolno, cicho szczytowała pod nim, a on połykał jej krzyki, gdy spadała w przepaść. Szarpnęła go nieubłaganie, zaciskając się wokół niego, lecz tym razem oparł się wezwaniu. Czekał, aż legnie pod nim wiotka i wyczerpana. Potem się z niej wysunął. Sprawnie

przywiązał

jej

nadgarstki,

każdy

osobnym

szalem.

Oszołomiona, unosząca się nadal na fali rozkoszy, odwróciła głowę i przyglądała się, kiedy zawiązywał drugie pęto, po czym spojrzała na niego. Pomimo mroku wyczuwał jej pytanie.

R

W odpowiedzi podniósł się na klęczki, chwycił ja za biodra i przerzucił na brzuch. Pociągnął ją w dół loża na tyle, żeby szale się naprężyły, a nadgarstki znalazły się nad jej głową.

L c T

Następnie ustawił jej długie nogi tak, że również i ona klęczała, pochylona, z ramionami wyciągniętymi przed siebie.

Dotknął jej między udami, stwierdził, że jest wilgotna i spragniona, przylgnął erekcją do jej krągłych pośladków, naprowadził członek do wejścia, a potem pchnął potężnie, wdzierając się w parzącą gładkość. I oddał się we władanie instynktu.

Wsparł ręce na materacu po obu stronach jej pleców i brał ją tak, jak pragnął, mocno i głęboko, wolno i gruntownie, aż namiętność wezbrała i zalała go, bezlitośnie, nieugięcie nakazując mu pompować ją i napełniać. Znowu szczytowała, a jej zduszony krzyk rozdarł srebrzystą ciszę nocy. Jej ciało zaciskało się, spazmowało, pieściło. Kusiło... Ustąpił, dał się jej porwać. Tłumiąc ryk w jej włosach, uległ pustoszącej ekstazie. Aż osunął się na nią, równie jak ona zwiotczały.

377

Nie potrafił się ruszyć, brakowało mu sił, żeby się z niej podnieść. Ręką odgarnął jej włosy z twarzy. Odnotował miękkość jej rysów, uśmiech satysfakcji i zaspokojenia. Pozostał w tej samej pozycji, delektując się doznaniem jej ciała zaciskającego się nadal wokół niego, dopóki nie odzyskał pełni władzy nad kończynami. Wtedy delikatnie się z niej wysunął, sięgnął ponad jej głową, sprawdzając więzy, a następnie wyślizgnął się spod prześcieradeł, które na powrót na nią opadły. Ocknęła się, kiedy wstał z łóżka. W milczeniu przyglądała się, jak

R

pospiesznie zbiera z podłogi ubrania. Zmarszczyła brwi, gdy zaczął je zakładać.

– Dokąd...? – Zamrugała. Rozprostowała nogi i obróciła się twarzą do

L c T

niego; szale się skręciły. Spojrzała w kierunku okna. – Pora jechać? Zerknął na zegarek z dewizką, po czym wsunął go z powrotem do kieszonki kamizelki i sięgnął po surdut. – Dochodzi czwarta.

Spróbowała usiąść, ale szale ją przytrzymały. Jeszcze bardziej marszcząc brwi, spojrzała na nie i szarpnęła.

– Zapomniałeś mnie rozwiązać. W milczeniu wzuł buty.

Wolno odwróciła głowę i popatrzyła nań podejrzliwie. Jej piersi nabrzmiały

rodzącym

się

oburzeniem,

wysuwając

się

spod

skraju

prześcieradeł. – Mieliśmy do wyboru to albo zamknięcie was wszystkich w pokojach – wyjaśnił. – Uznaliśmy, że ten sposób bardziej przypadnie wam do gustu. Bess uwolni cię, kiedy wstanie, podobnie jak pozostałe pokojówki swoje panie, tak żebyście mogły dołączyć do nas w Ely po zakończeniu akcji. Pomyśleliśmy – 378

ciągnął półgłosem – że zechcecie poznać jej efekty, no i pojechać z nami do Elveden. – Oczywiście, że chcemy, ale... – Szarpnęła pęta. – Miałyśmy jechać z wami, o czym świetnie wiesz. – Nie, nie miałyście. – Cofnął się o krok. – Nie możesz zostawić mnie tak związanej! – Z jej twarzy dało się wyczytać nie tylko oburzenie. – Nie tylko ciebie. Zastosowaliśmy ten sam środek wobec wszystkich dam. Przestała się szarpać i znowu nań spojrzała. – Wszystkich? Zasalutował i wykonał kolejny krok w tył.

L c T

R

– Co do jednej. Nie ma więc sensu krzyczeć czy wzywać pomocy. Wszystkie przebywające nadal na tym piętrze osoby także będą związane. Odwrócił się. Trzymał już rękę na klamce, kiedy powiedziała: – Delborough, zaklinam się, że jeśli tak mnie tu zostawisz, to ja... ja... Wymamrotał przekleństwo, zawrócił, podszedł do łoża, nachylił się i pocałował ją namiętnie.

– Bądź grzeczna. – Znalazł się przy drzwiach, nim w ogóle złapała oddech. Otworzył je, salutując po raz ostatni. – Do zobaczenia w Ely. – Wyszedł i zamknął za sobą drzwi.

Nasłuchiwał. Odpowiedziała mu tylko złowroga cisza. Uśmiechnięty, podniesiony na duchu faktem, że przyjęła jego oświadczyny, powędrował korytarzem. U siebie w pokoju przebrał się szybko w bryczesy i buty do konnej jazdy, założył też cieplejszy surdut, a potem, zgodnie z ustaleniami, podążył na spotkanie z pozostałymi mężczyznami u stóp głównych schodów. Jako ostatni 379

dołączył do nich Diabeł, w marszu ubierając surdut. Na jego ustach ciągle błąkał się uśmiech. Machnął na wszystkich, żeby ruszali, po czym zrównał się z Delem. Delowi towarzyszyło silne uczucie deja vu, kiedy zmierzali do stajni i siodłali konie. Już to niegdyś robili – on i Diabeł na czele grupy mężczyzn, wśród których było wielu Cynsterów, wyruszali stawić czoło wrogowi. I go pokonać. Wyprowadzili konie przed stajnię i dosiedli ich, prawie że niepomni lodowatego wiatru, chrzęstu śniegu na bruku i białego chłodu otaczających ich zasp. Cobby i Sligo wyszli ich pożegnać.

R

Usadowiony w siodle, Del spojrzał ku oknu, za którym leżała Delia. Zaspokojona, lecz niemal na pewno gotująca się z wściekłości.

L c T

Ani chybi obmyślała zemstę. Lecz to później.

Jako że wszyscy dosiedli już koni, Diabeł spojrzał na Dela, pokazując zęby w uśmiechu. – Prowadź, pułkowniku.

Del odpowiedział mu podobnym uśmiechem, zawrócił konia i efektownie ruszył na czele oddziału. 19 grudnia

Ety, hrabstwo Cambridgeshire

Przemoczeni, nękani lodowatym, zacinającym śniegiem z deszczem, dotarli do Ely pod koniec długiej nocy.

Zostawili konie spętane na polu za miastem, po czym dwójkami i trójkami przemknęli wśród cieni, zgodnie z planem zbliżając się do potężnej katedry od północy. Główne wrota zastaliby otwarte, nie chcieli jednak ryzykować, że ktoś ich zobaczy. Gabriel sforsował zamek w bocznych drzwiach i cicho wślizgnęli się do środka. 380

Del, który był tu tylko raz, całe wieki temu, poczuł się w katedrze, z jej niedosiężnymi łukami i masywem ścian, niczym w brzuchu uśpionego kamiennego giganta. Powoli obeszli wnętrze, ustalając swe położenie i zapoznając się z planem kościoła – licznymi przejściami, głównymi i pomniejszymi, przylegającymi do nich pomieszczeniami i, co najważniejsze, lokalizacją prowadzących na zewnątrz drzwi. Wreszcie niczym duchy przemknęli na wyznaczone miejsca. Zamarł cichy odgłos ich kroków na kamiennej posadzce. Nastawili się na długie oczekiwanie. Zapadła cisza.

L c T 381

R

Rozdział 15 19 grudnia Somersham Place, hrabstwo Cambridgeshire Delia obudziła się z niespokojnego snu i odkryła, że Bess nadzoruje tutejszą pokojówkę, która rozpalała w kominku. Zerknęła w kierunku okna. Przez szparę między zasłonami sączyło się niemrawo szare światło – dopiero świtało. Za sprawą jej wcześniejszych, daremnych wysiłków, żeby poluzować

R

jedwabne pęta, te ostatnie skrywał teraz przed wzrokiem osób postronnych stos poduszek. Delia wyglądała, jakby po prostu zasnęła z rozrzuconymi ramionami. Co zresztą, wściekła i pokonana, ostatecznie zrobiła.

L c T

Udawała, że śpi, dopóki tutejsza pokojówka nie wyszła. Dopiero wtedy zawołała Bess.

– O nic nie pytaj, po prostu chodź tu i mnie rozwiąż.

– Rozwiązać panią? – Bess pospieszyła ku niej, wytrzeszczając oczy. Delia uniosła ramiona, pokazując więzy wokół nadgarstków. Oczy Bess zaokrągliły się jeszcze bardziej. –Ojej.

– Żadnych pytań. – Delia potrząsnęła nadgarstkiem. Bess zaczęła rozsupływać węzeł.

Del przywiązał ją w taki sposób, że zachowała pewne pole manewru, ale nie dała rady sięgnąć jedną ręką do nadgarstka drugiej, żeby samodzielnie się uwolnić. Próbowała wszelkich możliwych wygibasów, lecz bez skutku. Kiedy Bess ją odwiązała, Delia skinęła głową, wkładając w ów gest całą godność, jaką zdołała w sobie zgromadzić. – Dziękuję. 382

Siedziała oparta o poduszki, pocierając nadgarstki, kiedy spostrzegła, że Bess marszczy czoło. – O co chodzi? Z miną pełną dezaprobaty pokojówka zebrała szale i położyła je na komodzie. – Nie wiem, czy pochwalam wiązanie kogoś, bez względu na powód. Do tej pory uważałam pułkownika za dżentelmena. – Bess, starsza od Delii o dobre kilka lat, od czasu do czasu, ilekroć dostrzegała taką konieczność, przybierała wobec swej pani matczyną postawę. Delia pokazała, żeby Bess podała jej peniuar.

R

– Skoro musisz wiedzieć, związał mnie, żebym nie po jechała z nim, albo za nim, do katedry. Przynajmniej do póki nie będzie po wszystkim. Wtedy,

L c T

posłuchaj tylko, życzy sobie, żebym do niego dołączyła. Ha!

– Och. – Wracając do łoża z peniuarem, Bess zdawała się zamyślona. – Czyli panią chronił, dlatego panią związał. – Przytrzymała peniuar w górze, kiedy Delia wy suwała się z łóżka. – Skoro tak, chyba nie mogę mieć mu tego za złe.

Zawiązując pasek, Delia zmrużonymi oczami spojrzała na pokojówkę. – Nie musisz. Ja mam mu za złe na tyle, że wystarczy za nas obie. – Sapnęła sfrustrowana i ruszyła do toaletki. – Nawiasem mówiąc, zdaje się, że nie tylko mnie spętano. Mogłabyś zejść upewnić się, czy pokojówki wszystkich dam udały się już na górę, żeby uwolnić swoje panie? Bess podążyła za nią. Delia słyszała za plecami stłumiony chichot. – Tak, proszę pani – powiedziała Bess. – W takim razie pobiegnę, jeśli pani nie będzie mnie przez chwilę potrzebować.

383

Delia królewskim skinieniem głowy wyraziła zgodę. Kiedy została sama, umyła się i zaczęła szperać w szafie, zastanawiając się, w co się ubrać. Myśląc o tym, co czuje. W pierwszym rzędzie doszła do wniosku, że czuje zdecydowanie zbyt wiele. Była w euforii, ponieważ mieli się z Delem pobrać – ponieważ ją kochał, naprawdę kochał! Ją, damę z tyloma skazami na charakterze, że należało przypuszczać, iż żaden dżentelmen nie będzie w stanie przymknąć na nie oczu. Lecz może na tym właśnie polega miłość, taki wywiera wpływ? Zapewne

R

to za sprawą miłości Del nie dostrzegał jej wad... Nie. Powiedział, że kocha ją z powodu, nie zaś pomimo jej niekonwencjonalności. Tym lepiej. Nikczemnik.

L c T

Kochał ją i sprawił, że ona go pokochała – dał jej prawo do kochania go otwarcie. Kochała go już wcześniej, lecz teraz... Teraz kochała go całkowicie. I martwiła się. Bała.

O niego. Ten przeklęty mężczyzna wyruszył zmierzyć się z nie wiadomo jakim niebezpieczeństwem, nie mając u boku jej, żeby go osłaniała. Tym razem Delia nie wyjdzie z powozu z kindżałem w dłoni. Kio odwróci dziś dla niego uwagę wroga?

Wyjęła z szafy obszytą złotym galonem ciemnozieloną pelisę, której jeszcze nie nosiła. Za tym wyborem przemawiał fakt, że on zapłacił za nią horrendalną sumę. Rzuciła pelisę na łoże i podjęła poszukiwania pasującej do niej sukni, powtarzając sobie, że Delowi towarzyszą inni mężczyźni. Przypuszczalnie Diabeł i pozostali będą go osłaniać, i wzajemnie.

384

Jednakże... to kochanie kogoś, możliwość otwartego darzenia uczuciem innej osoby i tym samym padanie ofiarą wszystkich towarzyszących temu emocji, stanowiły dla niej nowość. Obawa o inną osobę – znaczącą dla niej tak wiele – stanowiła dla Delii nowość. Wcale nie była pewna, czy jej się to podoba. Wyjęła elegancką suknię z jasnozielonej wełny, z długimi rękawami, zapinaną pod szyję. Skoro wybierała się do katedry, powinna odziać się jak najcieplej, a czy on aby nie wspominał, że później pojadą do rezydencji

R

Wolverstone'a? W takim razie wypadałoby także elegancko się prezentować. Położyła suknię na łożu i poszła po bieliznę.

Bess wróciła zadyszana. Delia podejrzewała, że raczej ze śmiechu niż wskutek biegu.

L c T

– Wszystkie inne pokojówki uwolniły już swoje panie. Księżna zwołała zebranie w pokoju śniadaniowym, jak najszybciej. Na dole uwijają się przy śniadaniu, lepiej więc prędko panią wyszykujmy. – Bess pospieszyła, żeby pomóc Delii zawiązać halkę, a następnie włożyć jej suknię przez głowę. Ubrana, zasznurowana, Delia usiadła przy toaletce i, podczas gdy Bess czesała i zaplatała w warkocz jej włosy, dumała nad tym, co sobie myślały pozostałe damy. Skłaniała się ku podejrzeniu, że są równie mało zachwycone poczynaniami małżonków, jak ona narzeczonego. Kiedy leżała w łożu, przywiązana do wezgłowia, czekając na świt, miała wiele czasu, żeby zastanowić się nad porą, jaką Del wybrał sobie na oświadczyny. Pozycja przyszłego męża dawała mu pewne prawa – i zaledwie parę godzin później skorzystał z jednego z nich.

385

Czy oświadczył się, żeby zagwarantować sobie prawo do postąpienia w sposób, który uznał za konieczny, by ją chronić? Czy dlatego poprosił ją o rękę? Wątpliwości próbowały utorować sobie drogę do jej umysłu. Rozważyła je i odrzuciła. Czuła się dostatecznie pewnie, by je odegnać. Del był człowiekiem zbyt praktycznym, nie poświęciłby swej przyszłości jedynie po to, by ochronić kobietę powierzoną jego opiece – kobietę, do której nic by tak naprawdę nie czuł. Gdyby jej nie kochał, gdyby nie pragnął spędzić z nią życia, związałby Delię, nie zawracając sobie głowy oświadczynami, i tym samym

R

naraziłby się na jej wściekłość, prowadzącą do rozstania.

Zapamiętała dostatecznie dużo z jego słów, deklaracji, jakie wygłosił tej nocy. Był szczery i stanowczy, gdy wyrażał swe życzenia i pragnienia, gdy

L c T

mówił, że postrzega ich związek jako kamień węgielny pod swoją przyszłość. Przy tym właśnie fakt, że tak dalece styranizował Delię, aby ją chronić, niezbicie dowodził, że żywi do jej osoby silne uczucia.

Jednakże nie podobało jej się, że została spętana, że pozbawił ją możliwości pospieszenia mu z pomocą.

Zamierzała dobitnie dać mu do zrozumienia, że czegoś takiego nie puści płazem.

– Proszę. – Bess wsunęła w jej włosy ostatnią szpilkę. Zerknęła na pelisę. – Będzie pani później wychodzić?

– Tak. – Delia wstała i obciągnęła na sobie suknię. – I podejrzewam, że raczej wcześniej niż później. – Odwróciła się i ruszyła ku drzwiom, na spotkanie w pokoju śniadaniowym. – Zobaczę, jak się na to zapatrują pozostałe panie. I nie tylko na to.

386

– Oświadczył się, a potem cię związał? Gratulacje! – Rozpromieniona Alathea zwróciła na Delię błyszczące oczy. – To znaczy, z powodu zaręczyn. Co do tej drugiej kwestii... – Z kwaśną miną rozejrzała się po obecnych. – Witaj w klubie. Delia popatrzyła na pozostałe panie, zebrane przy długim stole w pokoju śniadaniowym. Zdawały się podzielać odczucia Alathei. – Rzeczywiście związali nas wszystkie? Zewsząd nadpłynęły słowa potwierdzenia, kiwano głowami. Mężczyźni najwyraźniej wykazali się sporą inwencją w doborze pęt – jedwabne szale,

R

halsztuki, jedwabne sznury do zasłon, nawet jedwabne pończochy. – I żadna z nas się nie uwolniła – dodała Honoria, ze swego miejsca u szczytu stołu mierząc panie wzrokiem.

L c T

– Przyjdzie im za to zapłacić.

Rozległy się okrzyki aprobaty.

Kiedy tylko Delia poczuła woń jedzenia, odkryła, że umiera z głodu, dlatego też teraz przypuściła zdecydowany atak na talerz, na którym piętrzyły się wybrane przez nią wiktuały. Jednocześnie usiłowała ocenić zapatrywania i plany pozostałych dam.

– Co rozumiecie przez: zapłacić? – zapytała w końcu wprost. Honoria skierowała na nią piękne szare oczy. – Jako że zachowali się despotycznie, będą oczekiwać po nas reakcji. Będą się spodziewać, że się na nich w ten lub inny sposób odegramy. – Uśmiechnęła się. –I, naturalnie, zrobimy to, w szczególności dlatego, że nie chciałybyśmy, by nabrali przekonania, że dopadła nas rezygnacja lub też, niech Bóg ma nas w opiece, nie gniewa nas dłużej ich despotyzm. – Gdyby taka myśl kiedykolwiek im zaświtała, znalazłybyśmy się w nie lada tarapatach. – Patience łyknęła herbaty. 387

– Tyle że nie wyglądacie na szczególnie zagniewane. – Delia zmarszczyła brwi, co zresztą w duchu robiła już od pewnego czasu. – W istocie, sprawiacie na mnie wrażenie zrezygnowanych. Zdecydowanie bardziej niż ja. Zaraz po wyjściu Dela gotowałam się z wściekłości. – To dlatego, że ta... emocjonalna gra, z braku lepszego określenia, stanowi dla ciebie nowość. – Phyllida przepiła do Delii herbatą. – Emocjonalna gra, jaką jest małżeństwo z silnym, dominującym, zaborczym i opiekuńczym dżentelmenem – dodała Flick. – Niestety, owej nadopiekuńczości nie da się uniknąć. Nierozdzielnie wiąże się z tym, kim są, jakiego pokroju są mężczyznami.

R

– Właśnie. – Alathea, z policzkiem wspartym na dłoni, skinęła głową. – Jeśli chcemy, żeby wszystkie pozostałe ich cechy były dokładnie takie, jakie

L c T

są, a przecież chcemy, musimy zaakceptować również tę momentami przesadną opiekuńczość.

– Zwłaszcza gdy sobie uświadomimy – uzupełniła Catriona – że wspomniana opiekuńczość, przybierająca niekiedy ekstremalną formę, stanowi odbicie tego, jak wiele dla nich znaczymy. – Uśmiechnęła się do Delii. – Pod tym względem są doprawdy nieskomplikowani.

– Zwróć jednak uwagę, że to nie oznacza, iż mogą bezkarnie posuwać się w owej nadopiekuńczości do ekstremum. – Honoria ze zdecydowanym stuknięciem odstawiła filiżankę. Napotkała wzrok Delii. – Z roku na rok stajemy się przebieglejsze. O cokolwiek poprosisz, poczuje się zmuszony ci to dać, a jeśli wykażesz się sprytem, ten okres wyświadczania przysług potrwa kilka dobrych dni. – Będzie się starał wynagrodzić ci swoją despotyczność – wyjaśniła Flick. – Raz udało mi się nakłonić Demona, żeby mnie wziął na jarmark koński, na co w normalnych okolicznościach nigdy by nie przystał. 388

Alathea pokiwała głową. – Ja w ramach odpłaty za tego rodzaju przejaw nadopiekuńczości zaciągnęłam Gabriela na niejeden bal. – Do tego dochodzą inne, bardziej osobiste korzyści. – Catriona uśmiechnęła się z rozmarzeniem. Na twarzach wszystkich pań pojawiły się uśmiechy, sugerujące miłe wspomnienia i równie przyjemne wyczekiwanie. Delia zamrugała, wysiliła wyobraźnię... – Rozumiem.

R

– Właśnie. – Honoria zwinęła serwetkę i położyła ją obok talerza. – Przy tym, naturalnie, wyprawili się tam całą grupą.

– Denerwowałybyśmy się znacznie bardziej, gdyby któryś z nich

L c T

planował zmierzyć się z nieznanym wrogiem w pojedynkę lub tylko z jednym towarzyszem – wytłumaczyła Delii Phyllida.

– W tym wypadku zasadniczo nie musimy się martwić o ich bezpieczeństwo – powiedziała Honoria. – Nie byliby bezpieczniejsi, nawet gdybyśmy miały tam na nich oko. Jednakże, jakkolwiek gotowa jestem przyznać, że nasza obecność w pobliżu katedry w trakcie starcia z tym Czarną Kobrą całkowicie by ich rozkojarzyła – a nie zapominajmy, że muszą już chronić Sangaya – nie widzę powodu, żebyśmy nie miały przybyć na miejsce, kiedy tylko akcja się zakończy.

– Co wedle moich kalkulacji oznacza – rzekła Patience – że powinnyśmy wyruszyć jak najszybciej. – Popieram. – Flick rozejrzała się po obecnych. – A zatem: ile koni, ile dwukółek? Del siedział na podłodze stalli w oktagonie katedry w Ely i modlił się, żeby nie dopadł go skurcz. Przynajmniej pod pośladkami miał drewno, nie 389

kamień. W katedrze było zimno jak w przysłowiowym grobie; nic dziwnego przy takiej masie kamienia w sercu zimy. Liczenie upływających wolno minut przypominało mu stanie na warcie. Nie, żeby tak często pełnił wartę, zwłaszcza ostatnimi czasy, niemniej na wojnie występował chociaż element wszechobecnego zagrożenia, który pomagał zachować czujność. Tutaj... wszyscy wiedzieli, że nic się nie zdarzy, dopóki nie przybędzie Sangay. Del miał nadzieję, że chłopiec pokaże się już wkrótce. Zmieniając cicho pozycję w tej ciasnocie, wyjął zegarek z dewizką. Dochodziła dziewiąta. Za

R

witrażowymi oknami oktagonalnej wieży świat zalało już dzienne światło – tyle, ile go było o tej porze roku.

Skulił się znowu i wpatrzył w rękojeść szabli, leżącej w pochwie na

L c T

podłodze obok niego. Miał także naładowany pistolet. Wielu innych uzbroiło się podobnie, na wypadek gdyby Larkins zdecydował się strzelać. Członkowie kultu, dzięki Bogu, z jakichś pokrętnych religijnych powodów odrzucali broń palną. Del nie wątpił, że bez względu na to, ilu tych ostatnich pojawi się w katedrze, to jego strona odniesie dziś mniejsze lub większe zwycięstwo. Miał ochotę na kolejny tryumf. Zwieńczone sukcesem oświadczyny znaczyły dlań więcej, aniżeli się spodziewał. Planował poprosić Delię o rękę tak czy owak i wmawiał sobie, że wybrał akurat ten moment ze względu na potrzeby misji – ponieważ zabiegał o prawo do zadbania o to, by nie przybyła do katedry zbyt wcześnie. Jakkolwiek powyższe wyjaśnienia nie mijały się z prawdą, musiał wiedzieć, że ona należy do niego, także na ważniejszej, osobistej płaszczyźnie. Świadomość jej zgody przepełniła go... pewnością. Radością, spokojem i absolutnym przekonaniem, że wszystko rozgrywa się dokładnie tak, jak zrządził los. Dokładnie tak, jak powinno.

390

Trapiła go tylko jedna, drobna, maleńka wątpliwość. Żywił nadzieję, że ich zaręczyny przetrwają nieuniknione następstwa jego porannych poczynań. Że ona zrozumie, iż musiał tak postąpić, bo – biorąc pod uwagę, ile dlań znaczyła – po prostu nie miał wyboru. Znów niezdarnie zmieniając pozycję, pomyślał, że tak czy owak nie żałuje, iż przywiązał ją do łóżka. Zagwarantował jej w ten sposób bezpieczeństwo, a w jego nowym świecie – w przyszłości, w którą wkroczył minionej nocy – ten fakt był dla niego najważniejszy. Głośne skrzypienie sprowokowało go do podniesienia głowy. Wytężył słuch.

R

Ponad nim pojawił się snop światła, który zgasł powoli, a uszu Dela dobiegł odgłos zamykających się ciężkich wrót.

L c T

Ktoś właśnie wszedł do katedry głównym wejściem na końcu nawy. Sangay? Czy kto inny?

Del przykucnął ostrożnie i uniósł wolno głowę, żeby zerknąć ponad krawędzią stalli. Ze swego miejsca mógł spojrzeć przez oktagon, obok ołtarza i dalej, w głąb nawy. Widział Gervase'a w pożyczonym mnisim habicie, usadowionego w połowie długości ławki w trzecim rzędzie od przodu; z opuszczoną głową sprawiał wrażenie głęboko pogrążonego w modlitwie. Po prawej dostrzegł Tony'ego, także przebranego za mnicha, ledwie widocznego, kiedy modlił się w zacienionej stalli po przeciwnej stronie oktagonu w stosunku do pozycji Dela. Gylesa, ostatniego mnicha, Del nie widział, orientował się jednak, że ten siedzi bądź klęczy, pozorując modlitwę, za jednym z filarów po drugiej stronie nawy. Ktokolwiek wszedł do katedry, zawahał się w odległym końcu nawy. Del wyobraził sobie, jak bardzo przestraszony musi się czuć Sangay w gmachu,

391

który wzbudza respekt w dorosłych mężczyznach, i pomodlił się, żeby chłopiec nie zapomniał swoich instrukcji. Przy założeniu, że to był on. Wreszcie, stąpając cicho w miękkich pantoflach, nowoprzybyły nieśmiało ruszył nawą. To był Sangay. Del odetchnął. Przyglądał się, jak chłopiec, nadal ostrożnie, choć z narastającą pewnością siebie – przypuszczalnie dostrzegł swoją obstawę – dotarł do drugiej ławki od przodu i przycupnął na samym jej skraju. Wszystko gotowe. Del natężył słuch, ale nie wychwycił choćby

R

szurnięcia, które zdradziłoby obecność mężczyzn przyczajonych w różnych punktach katedry. Nawet mnisi swym milczeniem i bezruchem przywodzili na myśl posągi; skrytych w cieniu, w burych habitach, trudno było ich dostrzec,

L c T

chyba że patrzyło się wprost na nich.

Sangay rozejrzał się, trzymając tubę na widoku. Jako że nie zauważył nikogo przerażającego, wygodniej usadowił się w ławce.

Nie czekał długo. Tak jak podejrzewali, człowiek Czarnej Kobry obserwował katedrę z zewnątrz, zbyt sprytny na to, by tkwić w środku niczym w potrzasku. Nie upłynęły nawet dwie minuty, kiedy gdzieś otworzyły się i zamknęły drzwi, a później rozbrzmiały kroki znamionujące zdecydowanie i pewność siebie. Zbliżały się południowym transeptem, obok zakrystii. Ktokolwiek przyszedł po tubę, ukaże się pod masywnym łukiem po lewej ręce Dela. Del skulił się i zerknął przez szparę w przedniej ściance stalli. Wstrzymał oddech. Do oktagonu wkroczył mężczyzna, potężny, ciężki, o ściętych na jeża ciemnych włosach. Larkins!

392

Del spojrzał na Sangaya. Chłopiec wpatrywał się w Larkinsa okrągłymi oczami. Trzeba mu było przyznać, że nie zrobił jedynej rzeczy, która mogłaby zniweczyć zasadzkę – nie zerknął na żadnego z członków swojej obstawy. Zamiast tego, mimo że drżał całkiem dostrzegalnie, dzielnie wstał i wysunął się z ławki. Zatrzymał się i czekał – u końca długiej nawy, na środku głównego przejścia między ławkami, w drobnej dłoni ściskając tubę. Tak jak na to liczyli, Larkins nie widział powodu, żeby nie podejść do Sangaya. Chłopiec z całą pewnością nie wyglądał groźnie. Mężczyzna zwolnił, ale się nie zawahał; kroczył niemalże jak paw, zanim wreszcie zatrzymał się przed Sangayem, górując nad nim złowieszczo.

R

Ponieważ Del patrzył na Larkinsa od tyłu, nie widział jego twarzy, nie odnotował wszakże, by ten zerknął na boki – nic nie wskazywało, że przybyły

L c T

w ogóle zauważył mnichów. Żaden z nich nie znajdował się bezpośrednio na linii jego wzroku, ani wcześniej, ani teraz. Larkins spojrzał na Sangaya. – No? – rzucił szorstko głosem, w którym czaiła się groźba. Sangay z szacunkiem skłonił głowę.

– Przyniosłem tubę, tak jak pan chciał, sahibie. – Podsunął cylinder w górę na obu dłoniach.

Niewidziany przez Larkinsa, Tony bezszelestnie wysunął się ze stalli, gdzie dotąd siedział, po czym z szablą w dłoni ruszył w kierunku ołtarza. Ukazał się Gyles, przyczajony za filarem na prawo od przybysza. Gervase pozostał na swojej pozycji, najwyraźniej także dotąd niedostrzeżony; ponieważ znajdował się najbliżej Sangaya, wykona ruch jako ostatni. – Dobrze. – Larkins wziął tubę. Obrócił ją w dłoniach, oglądając uważnie. Potem kilkoma pstryknięciami i pociągnięciami zwolnił sześć dźwigienek. Otworzył tubę i wyjął z niej pojedynczą, zwiniętą w rulon kartkę pergaminu. 393

Ignorując stojącego przed nim Sangaya, rozwinął list. Kopię służącą za wabik. Obrócił się nieco, tak by na kartkę padło światło z okien wieży, i szybko przebiegł wzrokiem treść. Później się uśmiechnął. Del wyczytał w tym uśmiechu satysfakcję, zauważył też, że na obliczu Larkinsa odmalowuje się niecny zamiar. Mocniej zacisnął dłoń na rękojeści szabli i spiął się w sobie. Nadal odwrócony plecami do Sangaya, Larkins wepchnął list z powrotem do tuby, zamknął ją, a następnie wsunął do kieszeni płaszcza. Skupiony na tych czynnościach, nie zorientował się, że zbliżają się doń trzej mnisi.

R

Natomiast obserwujący go z uwagą Del nie przeoczył błysku noża. Łajdak wydobył go z tej samej kieszeni, do której schował tubę.

L c T

– Uciekaj, Sangayu!

Rozkaz padł jednocześnie z różnych punktów wokół oktagonu, kiedy Larkins odwrócił się i rzucił ku chłopcu. Ale Sangay już z krzykiem odskoczył w bok, umykając przed starającym się go pochwycić mężczyzną i jego zabójczym ostrzem.

W efekcie ciężki napastnik na moment stracił równowagę. Zanim zdołał ją odzyskać, Sangay, wrzeszcząc „Ai–ai––ai!", przemknął obok niego i popędził do Tony'ego, okrążającego ołtarz parę kroków za Larkinsem.

Mężczyzna z rykiem okręcił się na pięcie – i zamarł. Zagapił się na Tony'ego, który, odrzuciwszy na plecy mnisi kaptur, stał z uniesionym rapierem, wolnym ramieniem opiekuńczo obejmując rozdygotanego Sangaya. Larkins wytrzeszczył oczy. Spojrzał w lewo, w kierunku północnego transeptu, i zobaczył wyłaniającego się zza filaru Gylesa. Odwrócił się gwałtownie, żeby ruszyć nawą. 394

I zastał tam czekającego na środku przejścia Gervase'a, także uzbrojonego w rapier; z tyłu właśnie nadciągał Vane, żeby do niego dołączyć. Larkins cofnął się o krok i zwrócił na południe, skąd wcześniej przyszedł. Zdążył ruszyć w tę stronę, nim zarejestrował, że drogę zagradza mu Del, za którym przyczaił się w cieniu Demon. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, Del wyczytał w oczach Larkinsa błysk rozpoznania – i uśmiechnął się z ponurą mściwością. Potem Larkins rozejrzał się wokół i rzucił do ucieczki. Tony skorzystał z wcześniejszej nieuwagi mężczyzny, żeby odciągnąć

R

Sangaya w bezpieczne miejsce, za przesłonę chóru. Larkins sądził, że w związku z tym droga na wschodzie jest wolna, mylił się jednak.

Wbiegł prosto na Gabriela i Lucyfera, aniołów zemsty z rapierami w

L c T

dłoniach. Ujrzał ich na moment przed tym, nim byłoby za późno. Zatrzymał się z poślizgiem, zmienił kierunek i pognał z powrotem ku ołtarzowi. Północnym transeptem nadbiegali już Diabeł i Richard, żeby go osaczyć. Ze zgrzytem i wizgiem Larkins dobył spod płaszcza długi kordelas, po czym okręcił się i stanął plecami do ołtarza, gotów walczyć przeciw wszystkim, grożąc im nożem ze zwierzęcym wyrazem twarzy. Na nikim nie wywarł wrażenia.

– Nie ma się co silić na bohaterskie czyny. – Del wystąpił naprzód. Zapędzili Larkinsa dokładnie tam, gdzie chcieli: schwytali go w pułapkę w oktagonie. Ich plan zakładał, że wezmą go żywcem, tak by opowiedział im co nieco o swoim panu. Ponadto żaden nie palił się do choćby tylko zranienia przeciwnika dosłownie na ołtarzu. Jednakowoż Del wątpił, czy Larkins podziela ich opory.

395

Mężczyzna wspierał się jedną dłonią o ołtarz, obserwując Dela nieco spode łba. Gdyby wskoczył na ołtarz, zyskałby pewną przewagę, ale tak czy owak nie zdołałby uciec. Nie chcąc przedłużać impasu, żeby Larkins nie wyczuł ich skrupułów, Del przełożył rapier do lewej ręki, planując zagrozić przeciwnikowi pistoletem. Larkins dostrzegł jego ruch. Zdesperowany, postanowił go wykorzystać. Unosząc nad głowę kordelas, ryknął... – Dobry Boże! Co tu się dzieje? Wszyscy drgnęli. A później się odwrócili. Zobaczyli dwie damy w

R

średnim wieku, które ukazały się za plecami Diabła i Richarda. Każda dźwigała ogromny wazon pełen kwiatów.

Pomiędzy nimi, o krok z tyłu, stał duchowny, wikary. Zatrzymał się,

L c T

mrugając krótkowzrocznie, patrząc w stronę ołtarza. – Wielkie nieba! Czy to rapier?

Za plecami pastora stały otworem drzwi, przez które weszło tych troje. Kolejne wydarzenia rozegrały się w okamgnieniu, choć Delowi zdawało się, że czas zwolnił.

Podobnie jak wszyscy pozostali, Larkins odwrócił się, żeby spojrzeć na intruzów. On także spostrzegł otwarte drzwi.

Kiedy Del odnotował ruch Larkinsa, od razu domyślił się jego zamiarów. Mamrocąc przekleństwo, zrezygnował z użycia pistoletu, na powrót chwycił rapier w prawą dłoń i ruszył do przodu. Akurat kiedy Larkins znów zaczął unosić oręż. Mężczyzna z rykiem zakręcił kordelasem nad głową – i zaszarżował. Diabeł i Richard nie mieli wyboru. Odwrócili się. Obniżając każdy jedno ramię, chwycili kobiety, po czym w deszczu wody, kwiatów i wazonów, i do wtóru rozdzierających uszy wrzasków, poderwali je z ziemi i popędzili z nimi 396

w kierunku, skąd przyszły. Minęli otwarte drzwi i ponieśli je dalej, w bezpieczne rejony. Oczyścili drogę Gylesowi, który skoczył i przyciągnął do siebie pastora. Z jego rapiera posypały się iskry, gdy sparował cios Larkinsa. Potem Larkins się przedarł, minął Gylesa z wikarym i gnał ku otwartym drzwiom. Del popędził za nim, znajdował się jednak zbyt daleko. Larkins wparował do pomieszczenia, okręcił się na pięcie i z hukiem zatrzasnął za sobą drzwi. Na moment przed tym, gdy Del uderzył w nie ramieniem, rozległ się zgrzyt przekręcanego w zamku klucza.

R

Drzwi były takie, jak cała katedra – solidne. Ich masywne żelazne okucia wyglądały na jeszcze solidniejsze.

L c T

Del wraz z Gabrielem usiłowali je staranować, lecz ani drgnęły. – Poczekajcie, poczekajcie! Mam klucz. – Roztrzęsiony wikary nadszedł, szurając nogami. Wyjął z kieszeni wielki pęk kluczy na kółku; było ich co najmniej dwadzieścia. – Chwileczkę... który to będzie? Klucze dzwoniły, kiedy je przeglądał.

Del przestąpił z nogi na nogę. Zerknął niecierpliwie na pozostałych. – Wyjdźcie i obejdźcie budynek naokoło. – Obawiając się, że zostaną zauważeni, nie umieścili nikogo na zewnątrz.

Gervase, Vane, Lucyfer i Demon pospiesznie ruszyli do wyjścia, przez oktagon i dalej nawą, jako że w tej części katedry była to najkrótsza droga. Nadszedł Diabeł z rapierem w dłoni. – Wielebny, czy w tym pomieszczeniu są drzwi na dwór? Pastor podniósł wzrok, zamrugał i uśmiechnął się. – Och, mój Boże! St. Ives, zgadza się? – Tak – odparł bez uśmiechu Diabeł. – Czy są tam drzwi na dwór? 397

Wikary spojrzał na zamknięte pomieszczenie. – Cóż, oczywiście. Tamtędy weszliśmy. Ktoś wymamrotał nie dość dobrze stłumione przekleństwo. Richard i Gabriel ruszyli śladem tamtych czterech. Pastor zerknął w ich kierunku. – Jednak nie ma powodu do obaw, zamknąłem je za nami. Nie mam pojęcia, czemu ścigacie tego szaleńca, ale nie wyjdzie z katedry tamtędy. Richard i Gabriel przystanęli, a później zawrócili. – Zawsze je zamykam – oświadczył wikary, wracając do swoich poszukiwań. – Rozumieją panowie, to biuro parafialne. Nie chciałbym, żeby

R

pierwsza lepsza osoba mogła tam sobie szperać... Aha! – Zaprezentował im klucz. – Oto on.

– Pastor pozwoli. – Diabeł wziął od niego klucz, wsunął w zamek i

L c T

przekręcił. Usłyszeli, jak mechanizm odskakuje. Wikary skwapliwie się wycofał.

Diabeł wymienił spojrzenia z Delem, który zatrzymał się obok niego. Wargi tego pierwszego zadrgały. – Jak za dawnych czasów.

Z rapierem w dłoni Diabeł otworzył drzwi ruchem nadgarstka, po czym silnie pchnął skrzydło. Del przestąpił próg jako pierwszy. Diabeł podążył tuż za nim i stanął z nim ramię w ramię, zagradzając przejście. Pierwszą myślą Dela było, że w pomieszczeniu nikogo nie ma. Wbił wzrok w otwarte okno na ścianie obok zamkniętych drzwi wyjściowych. Wielkie okno kwaterowe rozwarto na oścież; bez najmniejszego trudu zmieściłby się w nim człowiek, nawet osobnik postury Larkinsa. Później Del opuścił wzrok i uświadomił sobie, że Larkins nie uciekł. To, co wcześniej, na skraju pola widzenia, wziął za cień na podłodze przed oknem, w rzeczywistości okazało się ciałem. 398

Larkins leżał rozciągnięty na plecach w nienaturalnej pozycji. Zarówno Del, jak i Diabeł dostatecznie napatrzyli się na śmierć, by wiedzieć, że Larkins nie żyje, zanim jeszcze do niego podeszli. Kiedy zmierzali w stronę zwłok, w oknie ukazał się Vane. Zajrzał do środka i zaklął cicho. – Szukajcie – polecił Del. – Ktokolwiek to zrobił, dopiero co stąd odszedł. – Zauważyliśmy otwarte okno. – Vane pochwycił jego wzrok. – Pozostali już szukają. Przekażę wieści, ale na razie nie widzieliśmy ani nie słyszeliśmy, żeby ktoś się stąd szybko oddalał.

R

Vane odszedł, a Del spojrzał na Larkinsa, na sterczącą z piersi mężczyzny rękojeść sztyletu z okładziną z kości słoniowej.

L c T

– Ktokolwiek zadał cios, wiedział, co robi. – Diabeł skinieniem głowy wskazał nóż, a później przestąpił nad nogami Larkinsa, żeby podejść do okna. – O tak. – Del przykucnął, odkładając na bok szablę. – Czarna Kobra dysponuje sporą wiedzą na temat zadawania śmierci. – Twoim zdaniem to Ferrar? – spytał Diabeł, zajęty oględzinami parapetu.

– Na niego bym stawiał. – Del metodycznie przeszukał kieszenie Larkinsa, obracając wielkie ciało, żeby sprawdzić każdy zakamarek płaszcza. – Nietrudno odgadnąć, co zaszło – sapnął Diabeł. – Ferrar, jeśli to był on, obserwował całą scenę. Zobaczył, jak Larkins zbliża się do tego okna. Dopadł go, zanim ten zdążył się wspiąć na parapet. – Przypuszczalnie śledził przebieg akcji z zewnątrz – powiedział Del, wstając. – Nietrudno zajrzeć do środka przez niewielkie kawałki bezbarwnego szkła wstawione w witraże. Ze względu na

399

słabe światło na dworze nie dostrzeglibyśmy go, nawet patrząc wprost na niego, on natomiast widział wszystko, co się działo w katedrze. Popatrzył na ciało. – Zobaczył – podjął – jak Larkins bierze tubę i usiłuje zabić Sangaya na oczach nas wszystkich. Każdy z nas to widział, każdy mógłby świadczyć. Widzieliśmy, jak Larkins podejmuje próbę zabójstwa w trakcie zabiegów o odzyskanie listu Czarnej Kobry opatrzonego osobistą pieczęcią jego pana. – Del okrążył ciało, lustrując grubo ciosaną twarz Larkinsa. – Jakie byłyby szanse na to, że Larkins pogrążyłby Ferrara, postawiony przed wyborem

R

między stryczkiem a złagodzeniem kary na deportację w zamian za zeznanie? – Rzekłbym, że spore. – Diabeł dołączył do niego. – Jeśli zaufałeś wściekłemu psu, pewnego dnia cię pokąsa.

L c T

– Otóż to. Sądzę, że Ferrar też tak pomyślał. – Del schylił się po swoją szablę. – Dlatego zabił Larkinsa. Poświęcił go dla ratowania własnej skóry. W oknie ukazał się Gervase; za jego plecami stanęli Vane, Demon i Lucyfer.

– Nic – zameldował ponuro Gervase. – Jedyne, co ewentualnie by pasowało... – Spojrzał na Demona.

Ten zdawał się rozgoryczony.

– Po zachodniej stronie, oddalał się na południe – powiedział. – Słyszałem tętent końskich kopyt, odległy już prędko zamierający. Był zbyt daleko i poruszał się zbyt szybko, żebyśmy mieli szansę go ścigać. W dodatku nie znajdziemy żadnych śladów, bo drogi w tamtym kierunku pokrywa śniegowa breja. Diabeł popatrzył na ciało Larkinsa. – Zatem Czarna Kobra uciekł, ale poświęcił człowieka, który był jego prawą ręką – podsumował. 400

Tymczasem Del zakończył inspekcję pomieszczenia spojrzał na pozostałych. – A tuba zniknęła.

L c T 401

R

Rozdział 16 19 grudnia Elveden Grange, hrabstwo Suffolk Twój list był kopią, służył za wabik. Poświęcenie go, żeby usunąć prawą rękę Ferrara, z szansą na pojmanie jego samego, było słuszną decyzją. – Royce Varisey, książę Woherstone, onegdaj szef rządowej siatki szpiegowskiej, utkwił władcze spojrzenie w Delu. Czarnowłosy, ciemnooki, o wyrazistych rysach i wysokiej, potężnej sylwetce, idealnie pasował do wizerunku

R

mrocznego, niebezpiecznego arystokraty o normańskich korzeniach. Całe towarzystwo, z paniami włącznie, zebrało się w wielkim salonie Elveden Grange, obszernej rezydencji w stylu jakobińskim, umiejscowionej

L c T

pośród rozległych ogrodów w lesistej okolicy, niedaleko wioski o podobnej nazwie. Atmosfera otoczenia była kojąca i bardzo angielska. Kiedy tylko oczy Dela spoczęły na budynku – nakrytych dachem z wieloma szczytami dwóch niskich piętrach z poddaszem – przypuszczał, co zastanie w środku. Dominował tu dąb: dębowe podłogi, dębowe lamperie z motywem linenfoldu i ozdobna stolarka budowlana, a nawet elementy wykończenia sufitów. Również meble były z dębu, wiekowe, starannie wypolerowane tak, że lśniły miodowozłoto.

Z zewnątrz budynek oblepiały girlandy pnączy, w tej chwili pozbawionych liści, niemniej Del wyobrażał sobie, jak wygląda tu latem, gdy ich kwiaty kołyszą się na wietrze. Wnętrze także tchnęło zmysłowym luksusem, bogato malowane, z przepięknymi ornamentami, aksamitem i satyną oraz barwnymi, cennymi perskimi dywanami. Końcowy rezultat, przy bogactwie kolorów, okazał się zarazem przyjemnie kojący. 402

Royce stał obok kominka, przy fotelu swej małżonki Minervy, spokojnej, pełnej gracji, niewypowiedzianie pięknej blondynki. Del zajął podobną pozycję przy fotelu Delii. Obie damy, jakżeby inaczej, chciwie – i całkiem otwarcie – przysłuchiwały się rozmowie. – Frustruje mnie świadomość – powiedział Del, krzywiąc się – że niemal na pewno sprowokowaliśmy Ferrara do osobistego działania, ale umknął nam o włos. – Mnie natomiast ogromnie cieszy sam fakt, że się zaangażował. – Royce

R

się uśmiechnął. – Prawdę mówiąc, nie liczyłem, że wskórasz aż tyle. Już redukując liczbę członków kultu o czternastu, z nawiązką sprostałeś moim oczekiwaniom w kwestii tego, ile, wedle rozsądnych kalkulacji, zyskamy w

L c T

wyniku twojej misji. Jednakże usiłując wykorzystać chłopca jako złodzieja, Ferrar dostarczył nam broń. Przechwytując ją, osiągnęliśmy znacznie więcej, aniżeli się spodziewałem.

– Niemniej uciekł. – Del nadal był z tego powodu wściekły. Znaleźć się tak blisko...

– Zgadza się, lecz zaryzykował, osobiście włączył się do gry. To był śmiały czyn: wkroczyć i zabić Larkinsa pod nosem was wszystkich. Z twojej relacji wynika, że zachował się z charakterystyczną dlań arogancją, za to bardzo nietypowo, jeśli wziąć pod uwagę ogromne ryzyko, jakie podjął. Wierz mi, jest zdenerwowany. Będziemy go dalej kusić i drażnić, kiedy nadciągną pozostali. W końcu, w taki lub inny sposób, dopadniemy go. – Skoro o tym mowa. – Diabeł dołączył do nich z Vane'em u boku. – Czy możemy jakoś spożytkować zwłoki Larkinsa? Powierzyli ciało sędziemu pokoju w Ely z zaleceniem, by wstrzymał się z jakimikolwiek działaniami do czasu, gdy otrzyma dalsze rozkazy od 403

Wolverstone'a, które to nazwisko wywarło na nim nie lada wrażenie. Uwzględniając fakt, że samo zalecenie padło z ust Diabła – St. Ivesa – sędzia pokoju nader skwapliwie zgodził się czekać na dalsze rozstrzygnięcia. Panie przybyły wkrótce po zakończeniu akcji, ku niekłamanemu zadowoleniu mężczyzn, którzy z ulgą przekazali dwie rozhisteryzowane miejscowe kobiety w delikatniejsze ręce, zdolne je uspokoić. Ostatecznie Diabeł pchnął w kierunku dam także wikarego. Jak potem Del spiesznie przyznał, panie ogromnie się przyczyniły do sukcesu misji.

R

Sangay był zachwycony, zwłaszcza gdy ujrzał martwego Larkinsa. Kiedy przybyli Sligo i Cobby, uszczęśliwiony zdał im relację z każdej sekundy niedawnego przeżycia, w najdrobniejszych szczegółach opisując wszystko,

L c T

czego stał się świadkiem. Nadal paplał, kiedy dotarli do Elveden Grange. Umilkł raptownie dopiero, gdy przedstawiono go Royce'owi. Robiąc wielkie oczy, ukłonił się nisko i w oszołomieniu wysłuchał pochwały swego męstwa. Pomimo ciepłych słów i pokrzepiających uśmiechów dam, chłopiec z radością powitał wiadomość, że może oddalić się do kuchni wraz z Cobbym i Sligiem. – Nad tym samym się zastanawiałem. – Gervase podszedł do nich z małżonką, Madeline, wspartą na jego ramieniu.

On i Tony z zaskoczeniem odkryli, że w Elveden Grange przebywają ich żony wraz z rodzinami – obie panie wzięły ze sobą dzieci oraz swych znacznie młodszych braci. Jak się okazało, Minerva opracowała własne plany. – Mnie także się wydaje, że martwy Larkins ma swoją wartość – rzeki Tony, dołączając do grupy z żoną Alicją. – Jego zwłoki są bronią, którą moglibyśmy się jakoś posłużyć. – Niewykluczone – odparł Royce. – Tyle że raczej jeszcze nie teraz.

404

– Słyszałem, że Shrewton, ojciec Ferrara, przebywa w Wymondham, jak zresztą zwykle o tej porze roku – powiedział Demon, podchodząc do nich z Flick u boku. – Wymondham znajduje się po tej stronie Norwich, nie tak znów daleko stąd. – Spojrzał na Royce'a, unosząc brew. – Przypuszczam, że między innymi z tego powodu urządziłeś bazę akurat tutaj. Royce się uśmiechnął. – Owszem, a także dlatego, że tu mogłem wezwać was, Cynsterów, jako posiłki.

R

– Nadal czekamy na trzech mężczyzn, trzech kurierów – odezwał się Del. –I właśnie dlatego sądzę, że lepiej się wstrzymać i zobaczyć, co się wydarzy, zanim postanowimy, jak najlepiej wykorzystać zwłoki Larkinsa. –

L c T

Royce zerknął na Diabla, a potem na Vane'a i Demona. – Na wypadek gdybyście dotąd nie zdali sobie z tego sprawy, wasza rola jeszcze się nie skończyła. Wszyscy kurierzy mają dotrzeć tutaj, a wy znacie te okolice. Diabeł, Vane i Demon wyglądali na ogromnie zadowolonych. Honoria stanęła obok Diabła akurat w porę, żeby usłyszeć ostatnie słowa Royce'a i zaobserwować reakcję swego męża. Dźgnęła go palcem w ramię. – Co, naturalnie, oznacza, że także nasza rola się nie skończyła. – Jako że przy tych słowach wymieniły z Minervą partnerskie skinienia głową, nie ulegało wątpliwości, że „nasza" odnosi się do zebranych w pokoju dam. Wszystkich żon – i Delii. Przeszył ją delikatny dreszcz radości na myśl o tym, że przynależy do tego towarzystwa. Honoria popatrzyła na Royce'a. – W związku z tym chciałam zapytać, o czym dokładnie mówi ten list? Zakładam – przeniosła wzrok na Dela – że macie kopię?

405

Del i Royce wymienili spojrzenia. Royce wprawdzie nie zmarszczył brwi, niemniej wyraz konsternacji uwidocznił się w jego oczach. – Nie. – Spojrzał znów na Dela. – Chyba że sporządziłeś jeszcze jedną? Del pokręcił głową z kwaśną miną. – Nie spodziewałem się, że Czarnej Kobrze uda się skraść moją kopię, tak więc nie, nie zrobiłem zapasowej. Minerva popatrzyła na Dela, a później obróciła się w fotelu, przenosząc wzrok na męża. – Zatem nadal nie znasz dokładnej treści tego listu? Czy nie mówiłeś, że

R

może tam być coś więcej, czego nie zauważyli Del i jego towarzysze? Zaciskając usta, Royce skinął głową.

– Mówiłem. – Umilkł na moment. – Poślę do Trenthama umyślnego z

L c T

prośbą, żeby zadbał o sporządzenie kopii listu–wabika, który wiezie Hamilton, na wypadek gdyby, podobnie jak Del, zdecydowali się go poświęcić. Minerva i Honoria zaaprobowały pomysł identycznymi władczymi skinieniami głowy. Kiedy Minerva znów usiadła prosto, spostrzegła, że w drzwiach stanął kamerdyner.

– Jednakże wyślecie tego umyślnego po obiedzie – oznajmiła, wstając. – Wszystko już gotowe, a dzisiejszego wieczoru świętujemy. Nikt, z jej butnym i potężnym mężem na czele, nie miał odwagi przeciwstawić się księżnej Wolverstone. Towarzystwo posłusznie ruszyło sznurkiem, przy czym mężowie wbrew obowiązującej modzie, ale za to z ogromnym szacunkiem eskortowali swe żony; w większości nie zostali jeszcze poinformowani, jak odpokutują swą fanatyczną nadopiekuńczość, i żaden nie zapomniał o tym fakcie. Del zaofiarował ramię Delii. Wszyscy gawędzili i wymieniali przyjacielskie komentarze, zrelaksowani, zadowoleni, że dzień tak dobrze się 406

kończy. Jakkolwiek nie odnieśli – na razie – upragnionego ostatecznego zwycięstwa, zadali wrogowi potężny cios, wychodząc z akcji bez szwanku. Kiedy napełniono kieliszki, Royce powstał ze swego miejsca u szczytu stołu, żeby zabrać głos. W pokoju zapadła pełna wyczekiwania cisza. Wolverstone omiótł wzrokiem zebranych, uśmiechając się nieznacznie. – Utoczyliśmy pierwszej krwi. W minionych dniach wygraliśmy kilka potyczek, a tego ranka pierwszą bitwę. Zgadza się, jeszcze nie wygraliśmy wojny, niemniej wyśmienicie rozpoczęliśmy kampanię. – Uniósł kieliszek w stronę Dela, który siedział w połowie długości stołu. – Za Delborougha i pomyślne zakończenie jego części misji. Rozległy się wiwaty i wszyscy wypili.

R

Del z uśmiechem skłonił głowę w podziękowaniu.

L c T

– Wkrótce czeka nas kolejne starcie – podjął Royce.

– Kiedy nadciągnie Hamilton, a to, przy odrobinie szczęścia, nastąpi jutro.

Mężczyźni entuzjastycznie powitali tę wiadomość. – Jednakże – kontynuował Royce, znów spoglądając na Dela – tego wieczoru świętujemy dzisiejszy sukces. Wznoszę toast za to i za wszystko, co jeszcze się zdarzy.

– Uniósł wysoko kieliszek. – Za sprawiedliwość dla tych, którzy na nią zasługują. I za śmierć Czarnej Kobry.

Zewsząd nadpłynęły okrzyki aprobaty. Mężczyźni wstali, unieśli szkło i wypili. Panie również spełniły toast. Jego treść w nikim nie wzbudziła sprzeciwu. Potem wszyscy usiedli i rozpoczęto posiłek. Wyśmienite jedzenie, wyśmienite wino i takież towarzystwo. Swobodne konwersacje i ciepło dobrej zabawy otuliły Delię przyjaźnie, uspokajająco. W 407

trakcie posiłku stawała się coraz bardziej świadoma wzbierającego w niej cichego poczucia szczęścia. Rozradowana, zerknęła na siedzącego obok niej Dela i w jego oczach wyczytała tę samą emocję. Uśmiechnęli się do siebie, bez słów wiedząc, o czym myśli to drugie. Dotarli do domu, nareszcie. Oboje podróżowali bardzo długo, lecz teraz byli u celu, wreszcie znali swoją przyszłość. Nadal spoglądając Delii w oczy, Del odnalazł jej dłoń, podniósł do ust i pocałował, a później zamknął w uścisku jej palce. Odwrócił się, żeby odpowiedzieć na pytanie Diabła.

R

Delia studiowała jego profil, a poczucie szczęścia dalej w niej wzbierało. Tam dom twój, gdzie serce twoje. Słyszała już to powiedzenie.

L c T

Teraz rozumiała jego sens.

Wydawało się, że panie całkiem dobrze przyjęły poranne spętanie. Później tego samego wieczoru, kiedy znaleźli się z powrotem w Somersham Place, Del podążył za Delią schodami do jej pokoju, podobnie jak inni mężczyźni, którzy dreptali za swymi żonami niemalże jak biczownicy w oczekiwaniu na wyznaczoną im pokutę.

I, podobnie jak inni mężczyźni, Del musiał walczyć, żeby zachować poważny wyraz twarzy.

Nastrój psuła mu jedynie ucieczka Ferrara, ponieważ jednak w gruncie rzeczy nie oczekiwał, że łajdak w ogóle pojawi się w katedrze, nie mógł przesadnie narzekać. Nazajutrz, jak dał im do zrozumienia Royce, zyskają kolejną szansę. Kiedy Delia zatrzymała się przed drzwiami sypialni, a on sięgnął, żeby je dla niej otworzyć, skonstatował, że generalnie czuje się... zrelaksowany.

408

Upłynęło tyle czasu, odkąd czuł się tak po raz ostatni, że chwilę trwało, zanim odnalazł właściwe słowo. Wszedł za Delią do pokoju i zamknął za nimi drzwi. Rozpinała pelisę. Zbliżył się, żeby zdjąć okrycie z jej ramion. Jasnozielona suknia, którą miała pod spodem, kolejna kreacja Madame Latour, nadzwyczajnie podkreślała jej bujne kształty; Del podziwiał rezultat przez cały wieczór. Przypominał sobie mgliście, że zapłacił za tę suknię niewielką fortunę. Nie żałował ani pensa. Przewiesił pelisę przez oparcie krzesła. Delia, zwrócona doń plecami,

R

zerknęła na niego przez ramię, po czym przecięła pokój.

– Dziś rano... – Nie powiedziała nic więcej, tylko podeszła do komody. Spostrzegł na blacie dwa kolorowe szale, którymi wcześniej przywiązał

L c T

ją do łoża. Delia podniosła je i wolno przeciągnęła jedwab między palcami, odwracając się, żeby przez tonący w półmroku pokój spojrzeć na Dela. Przekrzywiła głowę.

– Związałeś mnie.

Pomimo przekonania, że wszystko jest w porządku, a nawet bardziej niż w porządku, że między nimi nic się nie zmieni, absolutnie, żołądek skurczył się Delowi pod wpływem jej chłodnego, oschłego tonu. Jednakże... Zaciskając usta w wąską kreskę, skinął głową.

– Musiałem. Gdybyś znalazła się w katedrze, kiedy był tam ten nikczemnik, albo choćby sam Larkins... – Nawet teraz zadrżał w duchu na tę myśl. Uniosła brwi. – Rozkojarzyłabym cię? Potaknął.

409

– Myślałbym o tobie, koncentrowałbym się na tobie, zamiast na tym, co robię. – Hmm... Tak właśnie mi mówiły. – Inne panie? Kiedy skinęła głową, wypuścił powietrze z płuc i podszedł, zatrzymując się tuż przed nią. Lustrowała jego twarz. – Mówiły też, że... twoja histeryczna nadopiekuńczość stanowi miarę tego, ile dla ciebie znaczę. Czy i w tym względzie miały rację?

R

Coś się w nim skręciło, dosłownie, na myśl o tym, że ona – oraz pozostałe damy – z taką łatwością go przejrzały. Zmusił się, żeby potwierdzić, acz lakonicznie. – Tak.

L c T

– Wobec tego – rzekła z uśmiechem – przypuszczalnie miały słuszność także w innych kwestiach. – Naprężyła szale.

– A co jeszcze mówiły? – zapytał, raptem szalenie nieufny. – W zasadzie to Minerva zaproponowała tę... procedurę. Zapewne się domyślasz, że po obiedzie spędziłyśmy trochę czasu, dyskutując na temat najstosowniejszej rekompensaty, jakiej powinnyśmy zażądać od was za despotyzm, którym było przywiązanie nas do łóżek. Jak mogłeś się spodziewać, takiego przejawu męskiej arogancji nie zamierzałyśmy, żadna z nas osobno ani jako grupa, puścić płazem. Bez komentarza. Nie domagając się zapłaty. – Jaka to procedura? – spytał, choć był całkowicie pewien, że nie chce poznawać odpowiedzi. – Bardzo prosta. – Jej uśmiech wyrażał kobiecy triumf. – Znasz przysłowie: Nosił wilk razy kilka, ponieśli i wilka? 410

– Ach. – Spojrzał na szale, które raz po raz napinała. – Ro... rozumiem. – Podobno dla właściwego efektu powinieneś najpierw zdjąć buty, pończochy, surdut, kamizelkę i halsztuk. – Odstąpiła o krok i zrobiła gest w stronę łoża. – A zatem, jeśli łaska? Zmierzył wzrokiem łoże, zerknął na nią, a później niechętnie zdjął surdut. Odłożył go na bok i wziął się za rozpinanie kamizelki, dokonując pospiesznej oceny obranej przez Delię taktyki, dostępnych rozwiązań i prawdopodobnego rezultatu. Nie wyglądało to tak źle. Kiedy zrzucił kamizelkę, napotkał jej wzrok.

L c T

R

– Obiecaj tylko, że nie zostawisz mnie rano przywiązanego nago do łóżka.

Roześmiała się, bardzo zmysłowo.

– Zobaczymy, jak się spiszesz przy wypełnianiu pokuty. – Odwróciła się i uważnie przyjrzała łożu, jakby już wyobrażała sobie na nim Dela. Następnie podeszła do mebla. – Pociesz się myślą, że wszyscy dzisiejsi winowajcy płacą w tej chwili podobną cenę. – Naprawdę? – Oczywiście.

Ta informacja ukazywała sytuację w nowym świetle. Del uśmiechnął się w duchu, zastanawiając się, jakie komentarze on, Diabeł i pozostali będą wymieniać nazajutrz rano. Odrzucił na bok halsztuk i podążył za nią do łoża. Delia akurat przywiązywała szale do zdobnego wezgłowia, dokładnie tak, jak on sam zrobił to kilkanaście godzin wcześniej. 411

Wyprostowała się i odwróciła ku niemu, gdy się zbliżył. Przygarnął ją do siebie ramieniem i pocałował głęboko. Uniósł głowę, żeby zajrzeć w jej oczy barwy nefrytu, przymglone już narastającą namiętnością. – Spełnię każde twe życzenie, czegokolwiek zażądasz, jeśli tylko rankiem nadal będziesz moja – powiedział. Popatrzyła mu badawczo w oczy, a potem się uśmiechnęła. – Zawsze. – Jej uśmiech stał się szerszy. Położyła mu dłoń na policzku. – Zawsze i na wieki. – Trwali tak przez jedno uderzenie serca, po czym delikatnie poklepała go po twarzy. – A teraz wskakuj do łóżka.

R

Wykonał rozkaz i poddał się torturze. Oddał jej całego siebie, przyjmując całą ją w zamian. Noc upływała im pośród rozszalałej namiętności, pożądania, które wzbierało gwałtownie, a później, zaspokojone, opadało – tylko po to,

L c T

żeby narosnąć znowu i porwać ich po raz kolejny.

Odkrywali nowe zastosowania dla szali, eksperymentowali i śmiali się, a potem milkli, kiedy znów ogarniały ich pożądanie i euforia, zwalając się na nich potężną falą, pustosząc.

Na koniec leżeli wtuleni w siebie, ze splątanymi nogami, ona w objęciach jego ramion, i szeptali o swych nadziejach, przemyśleniach i koncepcjach na temat tego, jak będzie wyglądać ich wspólne życie, kiedy Czarna Kobra zostanie pokonany.

Wreszcie cicho nadciągnął sen, otulając ich oboje. Ostatnią myślą Delii było, że za swój udział w misji Dela otrzymała nagrodę znacznie wspanialszą, wyobrazić.

Zyskała

miłość

aniżeli

kiedykolwiek

honorowego,

odważnego,

zdołałaby sobie przystojnego

i

namiętnego mężczyzny – jak jej często mówiono i w co długo wierzyła, coś absolutnie dla niej niedostępnego. Był z nią teraz, cały jej, ona zaś na zawsze należała do niego. 412

Zamknęła oczy, mocno tuląc do siebie tę cudowną prawdę, i odpłynęła w sen. Del przysłuchiwał się, jak jej oddech zwalnia, czuł w ramionach ciepło jej ciała i wiedział, że otrzymał już najwspanialszą nagrodę, jakiej mógłby oczekiwać za wypełnienie misji. Sprecyzował i zabezpieczył swoją przyszłość – ich wspólną przyszłość. Czekała na nich, na wyciągnięcie ręki. Wspólne życie, w którym ona będzie jego – jego żoną, kochanką, partnerką, sercem, on zaś będzie jej – jej mężem, jej obrońcą.

R

Nawet jeśli przyjdzie mu odbywać pokutę za każdym razem, gdy skorzysta z tego ostatniego prawa.

Uśmiechnął się, witając nadciągający sen. Pozwolił mu się ukołysać,

L c T

kiedy ostatnia myśl przemknęła mu przez głowę. Dom.

Wreszcie znalazł się w domu.

Jego dom spoczywał w ramionach Delii. 19 grudnia,

Bury St Edmunda, hrabstwo Suffolk

W najciemniejszej godzinie długiej nocy Roderick Ferrar zbliżał się do tylnych drzwi zawłaszczonego przez kult domu w Bury St. Edmunds. Otworzyły się, zanim do nich dotarł. Wszedł do środka, starając się opanować wstrząsające nim dreszcze. Udał się prosto do salonu, niemal nie zauważając jedwabi, które zdobiły teraz ściany, unoszącej się w powietrzu woni kadzidełek oraz służących i członków kultu, kłaniających się nisko, kiedy przechodził. Alex i Daniel czekali na niego. Grali w karty przy stoliku ustawionym między dwoma fotelami zwróconymi pod kątem w stronę kominka. Podnieśli 413

wzrok, kiedy wszedł. Sztywnym krokiem zbliżył się do paleniska i pochylił, żeby rozgrzać nad ogniem zlodowaciałe dłonie. – Późno przybywasz. – Rzut oka na twarz Rodericka wystarczył, by oblicze Aleksa stało się nieprzeniknione. – Co zaszło? Roderick wyprostował się, odetchnął z trudem i odwrócił się ku dwóm pozostałym. – To była pułapka. Przekształcili genialny plan Larkinsa w zasadzkę, a on wpakował się prosto w nią. Alex zamrugał wolno. – Gdzie on jest?

R

Roderick prychnął i przytrzymał się gzymsu kominka.

– Nie żyje. Cała ta banda go widziała. Był tam St. Ives, na litość boską! I

L c T

Chillingworth. Oraz horda innych tego pokroju, z Delboroughem włącznie, oczywiście. Wszyscy oni widzieli, jak Larkins bierze tubę, otwiera ją, czyta list, a następnie wsuwa do kieszeni. Potem, ma się rozumieć, chciał uciszyć chłopca. To wtedy pokazali się tamci. Dwunastu, może więcej. Nie traciłem czasu na liczenie. Musiałem dopaść Larkinsa, zabić go. Zebrali aż nadto dowodów,żeby zaaresztować go i wykazać, że próbował odzyskać list z moją pieczęcią. A gdyby go dorwali...

– Wydałby nas, żeby ratować swą nędzną skórę. – Daniel skinął głową. – Wnoszę z tego, że zdołałeś usunąć Larkinsa, nie będąc widzianym? Roderick otarł dłonią usta. – Owszem. Niewiele brakowało, ale wydostałem się stamtąd bezpiecznie. – Spojrzał na Aleksa. – Właśnie dlatego przybywam tak późno. Zatrzymałem się w Newmarket, w oberży, by się upewnić, że nikt mnie nie śledzi. – Rozsądnie. – Alex odchylił się na oparcie fotela.

414

– To niewiarygodnie irytujące. – Roderick zaczął spacerować przed kominkiem. – Gdzie, u diabła, znajdę kogoś na miejsce Larkinsa? Człowieka, który rozumie nasze potrzeby, wie, jak działa kult, bez oporów zrobi, cokolwiek okaże się konieczne, i przede wszystkim, ze względu na tych przeklętych kurierów oraz nasze aktualne potrzeby, jest Anglikiem? Pozostali dwaj spojrzeli po sobie, ale żaden nie kwapił się do odpowiedzi. – Larkins był użyteczny – mruknął wreszcie Daniel. – Nie chciałem go zabijać. – Roderick przeciągnął dłonią po włosach. – Bóg wie, że służył mi od lat.

R

– Postąpiłeś słusznie – zapewnił go nieskończenie opanowanym głosem Alex. – Gdyby go aresztowano, a to było nieuniknione, nie zdołalibyśmy bowiem wiecznie go ukrywać, wydałby zarówno ciebie, jak i nas. Nie ma co

L c T

do tego wątpliwości. Byłbyś głupcem, gdybyś zawierzył jego lojalności. Zrobiłeś dokładnie to, co musiałeś.

Słowa Aleksa odniosły pożądany skutek: wzburzenie Rodericka nieco opadło.

– Gra toczy się o zbyt wysoką stawkę – stwierdził Daniel. – Musimy grać tak, żeby zwyciężyć.

– Właśnie – zgodził się Alex. – Tych, którzy są na tyle słabi, by dać się złapać... należy eliminować.

Nikt się z nim nie spierał.

– Wspomniałeś o tubie Delborougha – podjął po chwili Alex. – Co się z nią stało? – Ostatni użyteczny czyn Larkinsa. Miał ją przy sobie, kiedy się ze mną spotkał. – Roderick sięgnął do kieszeni płaszcza, którego dotąd nie zdjął, wyjął tubę i podał Aleksowi. – Sprawdziłem. To kopia, nie oryginał.

415

– Zatem miałem rację. – Alex uśmiechnął się kwaśno. – Delborough był wabikiem. – Twoja zdolność przewidywania nie na wiele nam się zda już po fakcie – odparł Roderick. – Przynajmniej wiemy, dlaczego Delborough pojechał do Somersham Place. Gdzie znalazłby wsparcie lepsze niż cały oddział Cynsterów? – Zatem wymachują szabelkami w tej okolicy. – Daniel wzruszył ramionami. – Po prostu dopilnujmy, żeby od tej pory akcja przebiegała daleko stąd.

R

– Otóż tak. – Alex skierował wzrok na Rodericka.

– Gdzie jest Hamilton? Roderick zdał im krótki raport.

– Tak więc w sprawie majora uczyniliśmy wszystko, co w naszej mocy,

L c T

zadbaliśmy o każdy szczegół na tyle, na ile to tylko możliwe na tym etapie. Niemniej Hamilton i panna Ensworth są już w Chelmsford. Najwyraźniej zdążają w tym kierunku. – Spojrzał na Aleksa i Daniela.

– Pytanie brzmi, czy także zmierzają do Somersham Place, czy gdzie indziej?

– Wydaje się całkiem prawdopodobne, że jadą do Somersham. – Alex zmarszczył brwi. – Że też nie dowiedzieliśmy się o tych przeklętych Cynsterach wcześniej. Moglibyśmy byli przynajmniej zapobiec temu, by Hamilton dotarł tak blisko.

– Na to jest już za późno – zauważył Daniel. – Major praktycznie puka do naszych drzwi. – Fakt – przyznał Alex. – Bardziej jednak martwią mnie wszystkie inne zaangażowane w tę sprawę osoby. Nie mamy przeciw sobie, jak się spodziewaliśmy, jedynie pułkownika i jego trzech przyjaciół. Cynsterowie mieszają nam szyki tutaj, a nasze gołąbki dostają eskortę, kiedy tylko przybiją 416

do brzegów Anglii. Delboroughowi towarzyszyło dwóch ludzi, a teraz mówisz, że z Hamiltonem podróżuje kolejnych dwóch, innych dwóch, którzy czekali na niego w porcie. – Kręcąc wolno głową, Alex spojrzał na Rodericka, a potem na Daniela. – To wszystko jest zbyt fachowo zorganizowane. Mierzymy się z wrogiem bardziej kompetentnym, niż pierwotnie sądziliśmy, który zmusza nas do walki na znacznie szerszym froncie, niż to uwzględniały nasze założenia. – A zatem? – ponaglił Daniel, kiedy Alex umilkł. Alex się skrzywił. – Po prostu chciałbym wiedzieć, kto za tym stoi. Znacznie łatwiej jest

R

pokonać wroga, kiedy zna się jego tożsamość. Jak inaczej odkryć jego słabości?

Nie doczekał się odpowiedzi. Roderick przestąpił z nogi na nogę.

L c T

– Wiemy tyle, że ktokolwiek to jest, może nam autentycznie zagrozić. Czy raczej będzie mógł, jeżeli dotrze do niego oryginał listu.

– Typowy wynalazek – stwierdził Al ex, oglądając tubę, za którą Larkins oddał życie. Kult używał podobnych tub do przewożenia cennych wiadomości. Szybko przemieścił dźwigienki, otworzył wieko i wyjął pojedynczą kartkę.

Daniel spojrzał na Rodericka.

– W trakcie gdy nasi ludzie zajmują się Hamiltonem, my powinniśmy bardziej przyłożyć się do ustalenia tożsamości osoby, która tym wszystkim steruje. Prawdopodobnie to ktoś powiązany zarówno z Cynsterami, jak i z innymi, tą eskortą. Co wiesz na ich temat? To jacyś wojskowi czy...? – Na tym etapie – przerwał mu Roderick – nie znam nawet ich nazwisk. Podczas gdy Daniel i Roderick omawiali sposoby i środki pozwalające zidentyfikować nieoczekiwanych przeciwników, Alex rozwinął list i sprawdził

417

– na wszelki wypadek – czy to rzeczywiście kopia, bez obciążającej pieczęci. Później leniwie przebiegł wzrokiem treść. Pomruk głosów tamtych dwóch wypełniał nocną ciszę. Oczy Aleksa sunęły po pergaminie, aż raptem się zatrzymały. Ani on, ani też Daniel nie widzieli wcześniej tego listu. Żaden z nich nie znał jego pełnej zawartości. Upłynęła długa chwila. Spojrzenie Aleksa pozostało utkwione w liście, w jednej jego linijce. Roderick i Daniel kontynuowali rozmowę. Znienacka Alex podniósł na nich wzrok.

R

– Wymieniłeś moje imię – rzucił oskarżycielsko, z narastającą furią. Roderick popatrzył na Aleksa, marszcząc brwi.

– Oczywiście, że o tobie wspomniałem. Jeśli pamiętasz, starałem się

L c T

przekonać tego łajdaka, Govinda Holkara, żeby bardziej się zaangażował, przekazał nam więcej ludzi i pieniędzy. Dyskutowaliśmy na temat tego, by dla zachęty napomknąć o twojej wizycie w Punie. Wiedziałeś, że o tym napiszę. – Nie o to mi chodzi – wycedził Alex, świdrując Rodericka spojrzeniem. – Wymieniłeś moje prawdziwe imię.

Zarówno Roderick, jak i Daniel zamrugali. Potem obaj zamarli. Zwężając oczy w roziskrzone szparki, Alex wściekle cisnął kartkę na stolik.

– Jak sądzisz, braciszku, co się stanie, kiedy nasz drogi ojciec zobaczy ten list? Choćby tylko jego kopię? – zapytał zjadliwie Alex, stopniowo podnosząc głos. – Nie wydaje ci się przypadkiem, że zechce rzucić mnie i Daniela wilkom na pożarcie, żeby ratować ciebie? Żeby ocalić honor rodu? – Alex poderwał się z fotela. Jego oczy miotały gromy. – Oczywiście, że tak zrobi!!!

418

Minął Rodericka, trącając go ramieniem, i zaczął spacerować, o wiele gwałtowniej, niż chwilę wcześniej jego brat. Daniel sięgnął po list. Prędko odnalazł właściwą linijkę. Zaciskając usta, rzucił list z powrotem na stolik. Odchylił się na oparcie fotela i pochwycił wzrok Rodericka. – Moje imię także, braciszku. Kiedy planowałeś nam o tym powiedzieć? – Nie wiedziałem... Przysięgam, że nie wiedziałem. – Gwałtownie pobladły, jakby się pochorował, Roderick przeczesał palcami włosy. Zerknął na Aleksa, który odpowiedział mu morderczym spojrzeniem. Wziął potężny

R

oddech. – Nie kłóćmy się. Musimy się skupić. Pisałem ten przeklęty list w pośpiechu, pamiętacie? Nawet nie zauważyłem, że posłużyłem się waszymi prawdziwymi imionami.

L c T

– Nie łudź się – zakpił Alex. – Jeśli ojciec kiedykolwiek ujrzy ten list, na pewno zauważy.

– Zadbajmy więc, żeby go nie ujrzał. – Roderick odwrócił się do Daniela, który z nieprzeniknionym wyrazem twarzy siedział rozparty w fotelu. – Przechwycimy wszystkie listy, zarówno oryginał, jak i kopie. Przypuszczalnie i tak musielibyśmy to zrobić, żeby odzyskać oryginał. – Popatrzył na Aleksa, nadal zajadle spacerującego, po czym na powrót przeniósł wzrok na Daniela. – Zatem kolej na Hamiltona.

– Znów zerknął na Aleksa. – Co z nim poczniemy? – Nie my. Ty! – Alex okręcił się na pięcie i wbił palec w pierś Rodericka. – Pytałeś przed chwilą, gdzie znajdziesz człowieka na miejsce Larkinsa. To ty go zastąpisz! – Dla podkreślenia swych słów Alex dźgnął go palcem po raz kolejny. – Ty przejmiesz obowiązki Larkinsa i ty odzyskasz te przeklęte listy. Każdą kopię, co do jednej!

419

Oczy Rodericka zwęziły się tak, że przywodziły na myśl dwa okruchy błękitnego lodu. – W porządku. – Skinął głową z zaciętym wyrazem twarzy. – Tak zrobię.

L c T 420

R