Leighton M All the Pretty Lies

1

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 1 Sloane

– OmójBoże. Nie mogę uwierzyć, że zamierzasz to zrobić – mówi moja najlepsza przyjaciółka, Sarah, gdy otwieram szklane drzwi od studia tatuażu. Chociaż nigdy nie przyznam tego, czuję dreszcze, gdy przechodzę przez próg. Nigdy wcześniej nie byłam w studiu tatuażu, więc nie wiem, jak wyglądają zwykle takie miejsce, ale to jest przerażające. Muzyka jest głośna, lada cała czarna, a meble, znajdujące się w zasięgu wzroku, są chromowane. Przełykam, by odgonić nagłe nerwy i przesuwam się do przodu. Trochę mnie pociesza, że Ink Stain jest najbardziej rekomendowanym miejscem. Łatwo można się domyśleć dlaczego, kiedy moje oczy wędrują po dziełach sztuki, które obejmują niemal całe ściany tego pomieszczenia. Ktoś ma talent! – Jesteś pewna, że chcesz to zrobić, Sloane? Chodzi mi o to, że tata skopie ci dupę, jeśli się o tym dowie? – kontynuowała Sarah. Kiedy staję nagle, by na nią spojrzeć, ona wpada na mnie. – Cholera! – krzyczy, odskakują, zanim zderzamy się klatkami. Też była zajęta patrzeniem na ściany. – Po pierwsze, tata nie może skopać mi tyłka. Za... – Rozglądam się rozświetlonym po studiu w poszukiwaniu zegarka. Kiedy zauważam zegar w kształcie czaszki ze skrzyżowanymi kośćmi, sprawdzam godzinę. – Od siedmiu

2

minut jestem oficjalnie poza kontrolą głupich mężczyzn Locke. I to jest mój pierwszy akt niezależności. – Bardziej bunt – prycha Sarah. – Semantyka – mówię z machnięciem ręki. – Tak czy inaczej zrobię ten cholerny tatuaż i nikt mnie nie powstrzyma. – Jesteś pewna,że to... bezpieczne...? To znaczy... Wiedzę niepokój w jej oczach i właśnie za to ją kocham. Posyłam jej mój najmilszy uśmiech. – Jest w porządku, Sarah. Poważnie. Z ostatnim zapewniającym kiwnięciem przesuwam się do czarnej, błyszczącej lady. Naciskam dzwonek, by wezwać obsługę. Kiedy czekamy, aż ktoś przyjdzie do lady, przechadzam się po pomieszczeniu i podziwiam szkice. Jako ktoś z artystyczną duszą potrafię jeszcze bardziej docenić utalentowaną rękę i oko w szkicach węglem. Głęboki głos przerwa moje studiowanie: – W czym mogę pomóc? Odwracam się ku niemu, gotowa wyjaśnić, czego chcę, ale wszystkie słowa zamierają mi na języku. Wszystkie dzieła sztuki na ścianach, nie umywają się do tego, na które właśnie patrzę.

3

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Widzę jego rysy twarzy w oddzielnych błyskach, jakby zaatakowały mnie promienie ostrego światła. Mocno zarysowane, męskie rysy twarzy wydają się być wyryte w kamieniu: lekko uniesione brwi, błyszczące oczy, wysokie kości policzkowe i wyrzeźbione usta. Właśnie patrzę na jego usta, kiedy unosi kąciki. Gapię się. Ja to wiem i on to wie. – Widzisz coś, co ci się podoba? Spojrzeniem wędruję do jego, które jest ciemne i zaczepne, przez co na moje policzki wkrada się rumieniec. – Nie – odpowiadam automatycznie. Widzę, że unosi brew ze zdziwienia i zdaję sobie sprawę, jak musiała zabrzmieć moja odpowiedź. – To znaczy, już wiem, czego chcę. Jego druga brew dołącza do pierwszej, a moje policzki zaczynają płonąć. Nie mam wątpliwości, że mają teraz kolor czerwonych jabłek. – Kocham kobiety, które wiedzą, czego chcą. Szczęka mi opada. Nigdy wcześniej nikt ze mną nie flirtował. Wszystkich facetów, których poznawałam, przerażała moja rodzina, więc nie mam pojęcia, jak zareagować na takie przekomarzania. Poza zarumienieniem się, ku memu przerażeniu. Zajebiście! Śmieje się wyraźnie rozbawiony moim zakłopotaniem. Dźwięk ten jest jak czarny jedwab, przesuwający się po mojej skórze w jednym chłodnym, gładkim ruchu. 4

Więcej gorąca wdziera się na moją twarz. Boję się tego, jak wyglądam w tym momencie. Nie wiem, co mam zrobić, więc odwracam wzrok. Patrzę w dół, przerywając kontakt wzrokowy i sięgam do torebki po swój szkic. Biorę głęboki wdech, a przekopywanie torebki wykorzystuję jako pretekst do odzyskania choć małej ilości spokoju. Kiedy w końcu znajduję szkic, podchodzę do niego bez słowa i wręczam mu złożony kawałek papieru. Bierze go ode mnie i przez chwilę przeszywa mnie wzrokiem, zanim przenosi swoją uwagę na kartkę. Patrzę, jak go rozwija i w mgnieniu oka orientuje się, że jest do góry nogami. Obraca kartkę i podnosi ją, by lepiej się przyjrzeć. Górne światło pada na jego twarz, ukrywając jego minę. Długie, gęste rzęsy rzucają cień na policzki, a brwi marszczą się w koncentracji. Czekam cierpliwie, aż skończy. Kiwa głową, podnosi wzrok, a jego spojrzenie zatrzymuje się na moim. Z końca pomieszczenia nie mogłam zobaczyć koloru jego oczu, jedynie to, że są ciemne i fascynujące. Teraz widzę je wyraźnie. Mają najgłębszy odcień niebieskiego, jaki kiedykolwiek widziałam. Przeszywają mnie jak stal, zapierając mi dech w piersi. – To jest dobre. Kto to narysował? Serce mi pęcznieje i wali teraz jak oszalałe. – Ja. Przez chwile widzę w jego oczach uznanie, które jednak szybko znika, kiedy wypala swoje następne pytanie: 5

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Czy jest już w skali? I czy to są kolory, których chcesz użyć? – pyta i przesuwa się bliżej w stronę błyszczącego blatu. – Przy okazji, jestem Hemi. Hemi. Co to za dziwne imię. – Hemi? Czy to nie nazwa jakiegoś silnika? – wypalam. Kiedy na mnie patrzy, mam wrażenie, że znów jest rozbawiony. – Coś w tym stylu. Hemi. Jak duży silnik. Mogę to sobie wyobrazić. Wygląda na szybkiego. I silnego. – Jestem Sloane. I tak, już jest w skali i w kolorach, jakich chciałabym użyć. Hemi ponownie kiwa głową, wchodzi za ladę i sięga po jakieś dokumenty. – A gdzie chcesz go zrobić? Nie wiem, dlaczego znowu się rumienię. – Hmm, chciałabym mieć w pół otwartą muszlę na prawym biodrze w stronę pleców i wylatujące z niej na bok motyle. Wciąż kiwał głową, ale teraz zaczął marszczyć brwi. – Hmmm – mruczy. – Chodźmy wypełnić te formularze i zbiorę cię na zaplecze, abym mógł to zobaczyć. Aktualnie nie pracuję nad niczym innym, więc mogę zabrać się za to od razu.

6

– O-okej. Hemi wyjaśnia mi, co właśnie podpisuję - zgodę na tatuaż. To jest ich zabezpieczenie. Hej, jeśli my to spieprzymy, ty masz przerąbane. Masz osiemnaście lat i sama podpisałaś zgodę na to, żebyśmy oznaczyli na zawsze twoje ciało. Jeśli nie podoba cię się, twój problem. Dziękujemy i życzymy miłego dnia. Nawet po przeczytaniu tego, nie waham się i podpisuję. Wiem, co robię. Na początku kiedy tu przyszłam, odczuwałam panikę, ale teraz kiedy poznałam Hemi'ego, nie mam już żadnych obaw. Czuję, że jestem w dobrych rękach. Ciepłych, zdolnych rękach. A może po prostu jestem jakaś walnięta. Tak czy inaczej podpisuję je szybko. Jestem bardzo podekscytowana, bo chcę już przejść do następnej części. Przesuwam podpisane już papiery w kierunku Hemi'ego i odkładam długopis. Bierze je i układa w zgrabny stosik, po czym odsuwa je na bok i dopiero wtedy znów na mnie patrzy. – Gotowa? – pyta. Nawet nie zdaje sobie sprawy, że to pytanie oznacza dla mnie O wiele więcej, niż tylko zrobienie sobie tatuażu. Moja odpowiedź nie może być inna. Kiwam głową i odpowiadam: – Tak. Wskazuję na głową w kierunku drzwi, przez które wszedł. – Więc zróbmy to. Zaczynam iść w ich stronę. Chwytam Sarę za rękę i napotykam opór. 7

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– O nie, nie, nie! Nie mieszaj mnie w to. Zemdleję, to pewne. – Co? To mnie będą kłuć. Dlaczego to ty masz zemdleć? – Z współczucia. Dlatego. Przechylam głowę na bok. – Sarah proszę cię nie bądź śmieszna. Chcę, abyś była tu ze mną, kiedy to zrobię. Wykręca rękę z mojego uchwytu. – Kocham cię, Sloane, ale spójrz tylko na tę podłogę. Jest idealnym miejscem do zapalenia wątroby. Ty będziesz sobie siedziała w fotelu, a ja upadnę twarzą prosto w czyjąś krew. Więc podziękuję za to. – Sarah tu nie ma żadnej krwi na podłodze. To nie jedno z tych miejsc. – Skąd masz taką pewność? To pierwszy salon tatuażu w jakim kiedykolwiek byłam. – Spójrz tylko, tu jest czysto. Nawet przyjemnie pachnie. Nie wydaje mi się, aby tu się kręcili jacyś pijani bezdomni. Nie mam co do tego wątpliwości. – Wiesz,to nie jest miejsce dla mnie. Nie, nie ma mowy. Poczekam na ciebie... – mówi i odsuwa się ode mnie w kierunku czarnego, chromowanego, skórzanego krzesła, ustawionego w rzędzie pod ścianą. – Właśnie tutaj. – W porządku, ale przegapisz bardzo ważny moment w moim życiu. Okej, rozumiem to i wciąż cię kocham.

8

Słyszę jej ciężkie westchnienie, kiedy idę w stronę drzwi, za którymi zniknął Hemi. Słyszę za sobą sfrustrowane warknięcie: – W porządku. – A potem rozbrzmiewa głośne tup, tup, tup jej koturnów na podłodze. – Będziesz musiała mi pomóc, kiedy zemdleję i nabawię się jakiegoś grzyba twarzy. Zapłacisz wszystkie rachunki za lekarza i operacje plastyczne. Uśmiecham się szeroko na jej słowa i wkładam jej rękę pod moje ramię, gdy staje obok mnie. – Nie pozwolę na to, aby twoja twarz dotknęła podłogi. Obiecuję. – Nigdy nie składaj obietnic, których nie możesz dotrzymać – zauważa i patrzy na mnie z powątpiewaniem, kiedy przekraczamy próg następnego pomieszczenia. – Nie składam teraz pustych obietnic, bo akurat tę mogę dotrzymać. Zatrzymuję się i rozglądam się po pomieszczeniu. Patrzą na nas dwie inne osoby, które właśnie mają robione tatuaże. W rzeczywistości jeden z nich wygląda na sennego lub pijanego. Tak czy inaczej czuję się teraz trochę swobodniej, nie boję się już tak tego bólu, na który się zdecydowałam. Szarpię Sarah i wchodzimy do pokoju. Światła tutaj są jaśniejsze, ale są też strategicznie rozmieszczone nad trzema fotelami do tatuażu. To wszystko sprawia, że reszta przestrzeni wygląda na przyciemnioną.

10

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Idziemy do Hemi'ego, stojącego w rogu, w którym znajduje się mała szafka z lustrem i fotel. Zaczynam się na niego wspinać, ale Hemi szybko mnie zatrzymuje. –Czekaj, zanim usiądziesz, musisz mi pokazać, gdzie dokładnie chcesz tę muszlę. Zaczynam znów odczuwać gorąco na twarzy i odracam prawe biodro w jego kierunku, bo pokazać, gdzie chcę mieć muszlę. – Tutaj. Hemi kuca obok, obraca mnie przodem do siebie i unosi kawałek mojej koszulki, a potem przesuwa palcami po moim boku. – Z motylami aż dotąd? Czuję dreszcze, kiedy czuję jego place na moim ciele i przygryzam wargę. Patrzy mi prosto w oczy tymi swoimi intensywnie niebieskimi, a ja kiwam głową. – Dobrze, w takim razie zacznijmy od brzucha – mówi, wstaje i naciska pedał od fotela, który zmienia pozycję. Teraz miejsce na nogi unosi się do góry, a oparcie się obniża, przez co foltel jest płaski. – Wskakuj i rozepnij spodnie – zwraca się do mnie niedbale. – Słucham? Jego roześmiane oczy napotykają moje. – Którego słowa nie dosłyszałaś?

11

– Mam zdjąć spodnie? Tutaj? – Nie masz ich zdejmować całkowicie, a tylko rozpiąć i zsunąć trochę tak, abym mógł tam się dostać z tuszem. – Och – mówię i czuję się jak idiotka. – Okej. Siadam na fotelu i odpinam guzik oraz zamek. Zsuwam lekko spodnie, sadowię się wygodnie na fotelu i odsłaniam brzuch. Czuję, że twarz mi płonie i mam ochotę zakryć się rękoma, ale tego nie robię. Patrzę przed siebie i widzę Sarah, która siada w fotelu naprzeciwko mnie. Ignoruje mnie i skupia swoją uwagę na telefonie, który trzyma w dłoni. Przyglądam jej się kilka sekund, ale jestem bardziej zainteresowana kimś innym. Wreszcie odwracam głowę i spoglądam na Hemi'ego. Siedzi na obrotowym krześle obok wysokiej lampy, skierowanej na dolną część mojego ciała. Wstrzymuję oddech, kiedy łapie mnie za pasek spodni. Jeszcze bardziej je opuszcza i zsuwa całkowicie z moich bioder. Teraz praktycznie ma dostęp do mojego intymnego obszaru. Jedyną przeszkodą jest tylko i wyłącznie moja bielizna. Widzę, jak wsuwa palce pod gumkę moich majtek i ciągnie je w dół. Teraz nie ma już żadnych przeszkód. Czuję ciepło jego dłoni, gdy dotyka mnie tam. Ostrożnie pociera dłonią pod moim biodrem. Tam i z powrotem, robi tak kilka razy, zanim znów spogląda na kartkę ze szkicem. Następnie zaczyna rysować palcem po mojej skórze, jakby rysował to w swojej głowie. – Wiesz – mówi i patrzy na mnie, a dłoń zbliża niebezpiecznie do najwrażliwszego miejsca w moim ciele. – Myślę, że lepiej byłoby umieścić muszlę

12

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

trochę bardziej w talii, a motyle rozprzestrzenić spiralnie w górę boku. Coś w tym stylu – mówi i porusza palcami po moich żebrach. – Myślę, że tak będzie wyglądać lepiej niż w linii prostej. W mojej głowie od razu pojawia się obraz tego, co powiedział. Zgadzam się. Mam lekkie problemy z myśleniem, kiedy palcami dotyka mojej skóry. – Brzmi dobrze. Cokolwiek uważasz. To ty jesteś tutaj ekspertem. Uśmiecha się i mruga do mnie. – Och, podoba mi się to. – Sięga po notes, który znajduje się tuż za nim, marker oraz mój szkic. Kładzie rysunek na moim tyłku. – To jest twój pierwszy raz, prawda? – Całe szczęście nie patrzy na mnie, kiedy pyta, bo moje policzki znów przybierają czerwoną barwę. Nie ma pojęcia, ile w tym racji. Na wiele sposobów. Bycie córką policjanta i małą siostrzyczką trzech starszych braci sprawia, że randkowanie jest co najmniej wyzwaniem. Dodać do tego wszystkiego wydarzenia z dzieciństwa, a otrzyma się dwudziestojednoletnią dziewicę. W tatuażach i wielu innych rzeczach. – Tak – odpowiadam cichym głosem. Hemi słysząc moją odpowiedź w końcu podnosi na mnie wzrok. – Nie martw się. Dobrze się tobą zajmę. – I z jakiegoś powodu, wierzę mu na słowo. – Możemy rozłożyć całość na dwie lub trzy sesje. Nie chcę cię zamęczyć tym wszystkim, a jest tu sporo motyli. Jeszcze dochodzą do tego żebra, które są bardzo delikatne i wrażliwe. 13

– Więc nie skończysz tego dziś wieczorem? – Nie sądzę. Zacznę od muszli, zrobię może jeden czy dwa motyle i zobaczymy, jak będziesz sobie radzić. Nie chcę cię trzymać w fotelu zbyt długo. Umówimy się na następne spotkanie i wtedy dokończymy resztę. Zobaczyć go jeszcze raz? O tak, z miłą chęcią. – Brzmi świetnie. Hemi patrzy na mnie i nie ma uśmiechu na ustach, ani tego zaczepnego wzroku. Wydaje się być taki... ciepły. – Zawsze jesteś taka ugodowa? Myślę, żeby wymyślić coś zalotnego i inteligentnego(albo coś głupiego), by mu odpowiedzieć. Nagle Sarah wstaje i odzywa się po raz pierwszy odkąd jesteśmy w tym pomieszczeniu. – Nic z tych rzeczy. Ona jest uparta jak osioł. – A więc zachowujesz się tak tylko przy mnie. – Patrzy na mnie przez kilka sekund tak jak wcześniej, po czym na jego usta powraca uśmiech. – Uległa tylko dla mnie. Podoba mi się to. Następną rzecz, którą czuję, poza pieczeniem policzków, jest chłód alkoholu, gdy Hemi przemywa moją skórę. Całą uwagę skupiam na jego ciepłej dłoni na moim biodrze, przytrzymującej mnie.

14

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 2 Hemi

Staram się ignorować jej ciepłą, miękką skórę, która jest jak satyna pod moimi palcami. Staram się ignorować sposób, w jaki ta dziewczyna na mnie patrzy, gdy opuszczam jej spodnie. Staram się nie myśleć o tym, że jakby pozwoliła mi ściągnąć całkiem swoje spodnie, zrobiłbym z nią rzeczy, po których na jej twarzy pozostałby rumieniec do końca życia. Staram się również ignorować fakt, jak bardzo irytuje mnie to, że nie mogę pozwolić sobie na bliższe poznanie jej. W wieku czternastu lat doświadczyłem pierwszego razu z kuguarzycą. Od zawsze wolałem bardziej dojrzałe i doświadczone kobiety. Im dziksze tym lepiej. Nigdy nie odebrałem dziewczynie dziewictwa i nie chciałem tego. Pragnę kobiety, która wie, czego chce i jak ma to zdobyć. I która znajdzie wyjście, kiedy pójdę do łazienki. Zawsze unikałem miłych. Nie interesowały mnie aż do dzisiaj. Nie wiem, co jest w tej dziewczynie, w tych jej niewinnych, brązowych oczach i idealnie zaokrąglonym tyłku, że mój kutas zaczyna pulsować cholernie mocno? Musisz kogoś przelecieć, bracie! Myślę, kiedy śledzę zarys muszli na jej nieskazitelnej skórze. Musisz zrobić to szybko! Przez krótką chwilę tęsknię za samolubnym kutasem, jakim zawsze byłem. Zanim robię się napalony.

15

Rozdział 3 Sloane

– O której wróciłaś ostatniej nocy? – pyta mój starszy brat Sigmond (Sig, jak go nazywamy). – Późno. – Bez jaj, mądralo. Poszedłem do Cuff`s z chłopakami po zmianie ostatniej nocy. Wróciłem prawie o 1:30 i nadal cię tutaj nie było. – Więc? Mam dwadzieścia jeden lat. Nie jestem ci winna wyjaśnień. Widzę jak ciemnobrązowe oczy Siga, dokładnie takie jak moje, rozszerzają się. – Cholera! Przewrażliwiony jestem? Nie miałem tego na myśli. Tylko pytałem. Wzdycham: – Wiem. Jestem tylko zmęczona. Przepraszam. Sig jest tylko dwa lata starszy ode mnie i zawsze byłam z nim bliżej niż z którymkolwiek z moich braci, Scoutem i Stevenem. Sig jest rozrywkowy i nigdy mi nie „ojcował” tak bardzo jak pozostali. Scout jest zły, ale Steven jest najgorszy. Będąc najstarszym, on i tata wzięli na siebie sprawdzenie, czy jestem osłonięta i bezpieczna, jak księżniczka i byłam traktowana w domu jak dama, przez każdego z nich. Nie spuszczali mnie z oka, straszyli moich niedoszłych przyjaciół i chłopaków oraz karali mnie za każdym razem, gdy używałam słowa na K. Dlatego moją jedyną przyjaciółką jest Sarah, nadal jestem dziewicą i moim ulubionym słowem jest

16

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

„zajebisty”. Musiałam się do tego przyzwyczaić albo spędzić całe moje dzieciństwo uziemiona. Mężczyźni w moim domu nigdy nie rozumieli tego, że dama czy nie, trudno było słuchać czterech bluźniących gliniarzy dzień w dzień i nie podchwycić tego. Ale się nauczyłam. W końcu. – Podaj mi śmietankę – mówi Sig, trącając mnie łokciem. Wspinam się na palce i sięgam do szafki, w której znajduje się śmietanka. Sig odwraca się, a jego kabura ociera się o moje biodro. Syczę, wciągając powietrze przez zęby. – Za co to było? – Co było za co? – Narobiłaś hałasu. Jakbym cię skrzywdził. – Wcale nie. – Wcale tak. – To nic. Twoja kabura mnie szturchnęła. Sig marszczy brwi, patrząc na kaburę i moje biodro. Kiedy jego oczy wracają do moich, zwęża je na mnie. – I co z tego? Czemu cię boli? Widzę troskę w jego oczach i wiem, że nie ma mowy, abym wybrnęła z tego bez wyznania, co zrobiłam. W przeciwnym razie sprawi, że cała rodzina zacznie świrować, zanim będę mogła zjeść śniadanie. – Mam tatuaż – przyznaję. Kiedy Sig otwiera usta, żeby się awanturować, pośpiesznie kontynuuję, zanim zdąży wymówić pierwsze słowo: – Nie chcę słyszeć żadnego narzekania na ten temat. I lepiej nie puszczaj pary z ust albo tak mi dopomóż Bóg, powiem Niedźwiedziowi każdy wstydliwy sekret, jaki znam. To przykuwa jego uwagę. Niedźwiedź jest zawodowym partnerem Siga. Sig wie, że będzie musiał długo wysłuchiwać, jeśli powiem Niedźwiedziowi cokolwiek 17

wartego usłyszenia. Podanie glinie jakichkolwiek informacji do denerwowania, szantażowania lub jakiegokolwiek zawstydzającego pieprzenia z innego policjanta, jest jak podanie mu załadowanego pistoletu. Sig o tym wie. Tak jak ja. Zaciska usta i wiem, że wygrałam. – Wiesz, Sloane, naprawdę powinnaś być bardziej ostrożna. – Jestem ostrożna, Sig. Zawsze jestem ostrożna. Zawsze byłam ostrożna. To nie było nieostrożne. To było tylko coś, co pragnęłam zrobić. Chcę się bawić przez następnych kilka lat tak bardzo jak mogę… – Zatrzymaj się – mówi, podnosząc rękę. – Nawet nie kończ tego zdania. Nie chcę tego słyszeć. – Zamykam usta na kłódkę. Powinnam wiedzieć lepiej, że powiedzenie czegoś takiego przywołuje bolesne myśli i wspomnienia. – Pokaż. – Nadal jest na nim folia. – Więc? Myślisz, że nie mogę zobaczyć przez folię? Niechętnie poluźniam moje spodnie od piżamy na moim biodrze. Sig patrzy na to z dezaprobatą na twarzy. – Muszla ostrygi i dwa motyle? Co to do diabła ma znaczyć? – To nie jest wszystko. To podstawa. Będzie więcej motyli. – Gdzie? – W stronę mojego boku. – Sloane – zaczyna ostrzegawczo. – Sig – odpowiadam patrząc na niego. – To moje ciało, moje życie, mój wybór. – Ale jesteś… – Żadnego ale. Wszyscy pozwólcie mi żyć. Przewraca oczami. 18

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Nadal nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Co to oznacza? – Czuję, jakbym mieszkała wewnątrz ciasnej muszli całe życie. A teraz wreszcie, po tych wszystkich latach, uchylę ją i rozwinę skrzydła. – Ale wiesz, dlaczego my… – Wiem dlaczego, Sig. I kocham was za to. Ale to jest mój czas, by żyć. Aby dokonywać własnych wyborów i robić wszystko po swojemu. Mama była mamą. A ja jestem sobą. Nie możecie trzymać mnie w zamknięciu, chroniąc przed światem do końca moich dni. Poza tym są pewne rzeczy, przed którymi mnie nie ochronicie, nieważne jak bardzo będziecie się starać. Sig nie mówi nic przez dłuższy czas. – Kiedy będzie reszta? – Wracam tam wieczorem. – Cóż – mówi, dodając czubatą łyżeczkę śmietanki do swojej kawy. – Tylko nie daj się złapać tacie. Albo Stevenowi. – Taaa – mówię z ciężkim westchnieniem. – Zapomniałam, jak wkurzające jest mieć go w pobliżu. – Prawdopodobnie nie będzie tu na długo. Jestem pewien, że powrót tutaj ogranicza go. To znaczy, on tak naprawdę tego nie wybrał. Nie wyszło z nim i Duncan. Zapamiętaj moje słowa, przeniesie się jeszcze przed świętami. – Tak myślisz? – Do diabła tak! On już szuka taniego miejsca, żeby móc opłacić samodzielnie czynsz. – Dlaczego nie zamieszkasz z nim? To mogłoby mu bardzo pomóc. Sig otwiera szeroko oczy i usta.

19

– Ugryź się w cholerny język, diablico! Wolałbym zjeść talerz kociego gówna, niż mieszkać ze Stevenem przez resztę mojego życia. – To nie byłoby do końca twojego życia. Jeden z was ewentualnie się ożeni. – Mieszkanie ze Stevenem bez nikogo w pobliżu? Zaufaj mi, równie dobrze to może być reszta mojego życia. To pewne, że będę się tak czuł. Nic nie mogę poradzić na to, że chichoczę. Biedny Steven. Jest świetnym facetem, ale podchodzi do życia bardzo poważnie i ma tendencję do psucia dobrej zabawy w większości przypadków. Ma to po tacie. Tak jak Scout. Cóż, on może trochę mniej. Scout ma trochę po każdym z rodziców, tak myślę, natomiast Sig i ja jesteśmy rozrywkowi. Bardziej jak mama. Ale oddając Stevenowi sprawiedliwości, był najstarszy, gdy mama zachorowała, więc głęboko to na niego wpłynęło. Nie chodzi o to, że my nie byliśmy zdruzgotani, ale on i tata przyjęli to najgorzej. Jej choroba i śmierć wydawały się wyciągnąć z nich duszę, a przynajmniej tę część, dzięki której ludzie cieszą się życiem. – Miał ciężkie życie, Sig. Daj mu trochę czasu. – Ty też miałaś. – Wszyscy mieliśmy. – Tylko nikt za wyjątkiem Stevena nie używa tego jako wymówki, żeby być dupkiem. – To jego sposób na poradzenie sobie, Sig. – Cóż, bez względu na powód, byłbym durniem, jeśli naraziłbym siebie na takie gówno każdego dnia przez dłuższy czas. Dorastanie z nim było wystarczająco złe. – Tak, ale był świetnym celem do żartów, prawda?

20

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Sig patrzy na mnie w dół z wysokości swoich 198 centymetrów z uśmiechem. – Do diabła, tak! Pamiętasz jak naładowaliśmy środkami przeczyszczającymi jego urodzinowe ciasto? Nie mogę powstrzymać się od śmiechu, gdy o tym myślę. – Nie mógł wyjść z domu przez dwa dni. Myślałam, że nigdy nie opuści łazienki. – Dobre czasy – mówi ostrożnie Sig, popijając swoją kawę i wyglądając przez kuchenne okno z tęsknotą – dobre czasy. I takie były. Zawsze były dobre chwile nawet pomiędzy tymi złymi. Zazwyczaj były. Nauczyłam się, że trzeba ich szukać.

***

Gdy wchodzę do studia, zostawiam za sobą ciemność nocy. Pierwszą rzeczą, którą zauważam po otwarciu drzwi The Ink Stain jest muzyka. To stara piosenka, którą słyszałam już wcześniej „Still Remains” Stone Temple Pilots. Jest w tym coś intymnego i… seksownego. Nie wiem, czy kiedykolwiek wcześniej myślałam w ten sposób. Robię to teraz. Dzisiaj czuję jakby to wibrowało, rozbrzmiewało gdzieś głęboko we mnie. Recepcja jest pusta tak jak poprzedniej nocy. Więc wchodzę, chcąc nacisnąć dzwonek dokładnie tak jak wczoraj. Jednak tym razem nie zachodzę tak daleko. Hemi pojawia się w drzwiach pokoju do tatuażu. Ma na sobie czarną koszulkę, czarne jeansy i matowe, czarne buty. Wygląda niebezpiecznie. I smakowicie.

21

Kiedy uśmiecha się, moje serce opuszcza jedno czy dwa uderzenia zanim wraca do swojego rytmu. – Witaj ponownie – mówi z uśmiechem Hemi, zanim zagląda przez moje ramię. – Jesteś sama? – Jestem – odpowiadam. – Masz doskonałe wyczucie czasu. Naprawdę się nudziłem. – Wolna noc? – Nietypowo – wyjaśnia, wskazując głową, żebym poszła za nim, co też robię. Na zapleczu wszystkie górne światła są wyłączone za wyjątkiem jednych... tych nad fotelem, z którego korzysta Hemi. Pokój wydaje się bardziej kameralny dzięki temu, a fakt, że będziemy sami, tylko to podkreśla. – Jesteś sam? – odbijam pytanie, które sam zadał wcześniej. – Taaa. Wszyscy inni już wyszli. – Mogłam przyjść wcześniej. Nie musiałeś zostawać do późna tylko dla mnie. – Sądziłam, że kiedy ustalał termin wybrał wygodny dla niego albo jedyny wolny, jaki miał. Odwraca się, żeby na mnie spojrzeć. Klepie fotel, żebym się na nim położyła. – Preferuję pracę na nocną zmianę. Świat wydaje się cichszy w nocy. To prawdopodobnie nie ma dla ciebie sensu, ale w ten sposób mogę lepiej wczuć się w moją pracę. Tak jakby zagubić się w niej. Zwłaszcza, gdy robię coś odręcznie, tak jak dla ciebie.

22

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Właściwie rozumiem cię doskonale – przyznaję, wskazując na stół. – Moim głównym kierunkiem jest sztuka, więc całkowicie rozumiem dokąd zmierzasz. Uśmiecha się i przez chwilę jest tak, jakby nasze dusze się połączyły w sposób, który wykracza poza słowa. Śmiem twierdzić, że tylko artysta może to zrozumieć. I ja rozumiem. Z całą pewnością. Dla mnie rysowanie czy szkicowanie jest idealnym połączeniem eskapizmu i terapii. To czasochłonne. To katharsis. Zastanawiam się, co sprawia, że on musi uciekać, jaka rana musi się zagoić? – Zacznę ponownie na brzuchu. Najpierw zrobię kilka motyli, a potem obrócisz się na bok i zrobimy resztę. Teraz, pozwól mi cię ostrzec, to bardziej boli na kościach, więc tatuowanie twoich żeber nie będzie dla ciebie zbyt przyjemne. Kiwam głową. – W porządku. Rozumiem. – Nadal warto? Przytakuję ponownie. Motyle są bardziej istotne niż to, co powiedziałam bratu, więc mogę szczerze przyznać, że ten ból jest dla mnie ważny. – Tak – odpowiadam. Oczy Hemi`ego wbijają się we mnie, jakby próbował zobaczyć, gdzie motyle żyją, gdzie się urodziły i przez co przeszły. Po kilku sekundach mówi zagadkowo – Zawsze są ważne. Wyciągam się na plecach składając ręce pod głową i kładąc głowę na ramieniu, więc mogę patrzeć w dół jak Hemi pracuje. Widzę, jak dociera do mojej talii, tak jak to robił poprzedniej nocy. Delikatnie jak skrzydła motyli dotyka mojego ciała, jego palce dryfują do pierwszej części tatuażu. Dreszcze rozprzestrzeniają się po moim brzuchu i w dolnej części moich pleców. 23

Kiwa głową. – Wygląda dobrze. Co powiesz na kilka więcej? Też potakuję. – Jestem gotowa, jeśli ty też. Biorę głęboki oddech słysząc szum, gdy odpala pistolet do tatuażu.

24

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 4 Hemi

Trzymanie rąk na tej dziewczynie nie pomaga mojej koncentracji. Sposób, w jaki czuję jej ciało pod moimi dłońmi, jak odpowiada na mój nieznaczny dotyk i sposób, w jaki na mnie patrzy, jakby chciała, żebym robił jej więcej niż to, jest jak rozpierdalanie mojego spokoju. Spokoju, którego potrzebuję, zwłaszcza gdy pracuję manualnie. Tym co najbardziej mnie niepokoi jest jednak to, że jest coś w jej oczach, jakiś smutek, który wydaje się zawsze wisieć wokół niej, a to sprawia, że podejrzewam ją o ukrywanie ran, które tylko ktoś taki jak ja może zobaczyć. Ktoś, kto zrozumie. Ktoś, kto tam był. Ale co do diabła dziewczyna taka jak ta, dziewczyna tak młoda, tak niewinna może wiedzieć o tragedii? – Więc, jesteś na sztuce? – mówię swobodnie cokolwiek, co odwróci moją uwagę od czucia niej. – Tak. – Chodzisz na stanowy? Kiwa głową. Uniwersytet Georgia ma zajebisty program artystyczny. – Miło. Co chcesz robić po uzyskaniu tytułu? Słyszę jej westchnienie, gdy tatuuję skrzydło motyla na jej porcelanowej skórze. – Nie wiem. – Przyglądam się jej. Wygląda na zmartwioną. – Powinnam dokładnie wiedzieć, co chcę robić, ale wiem jedynie, że chcę rysować. Tworzyć coś pięknego, co będzie trwało wiecznie. 25

– Nie ma w tym nic złego. – Jest, jeśli masz być w stanie zarobić na życie robiąc to. – Hej, spójrz na mnie – mówię, trzymając pistolet. – Robię zajebiście dobrze to, co kocham i w zasadzie jest to rysowanie. Płótno jest tylko trochę inne niż to, na którym prawdopodobnie się uczyłaś. Widzę, że marszczy brwi, gdy zastanawia się nad tym. – Nigdy nie myślałam o tym w ten sposób. – Jak większość ludzi – mówię, myśląc o swoim ojcu. – Jak zacząłeś to robić? To znaczy, czy to było to, czego pragnąłeś? – Nie konkretnie. Byłem skołowany przez moment, jak większość ludzi, jak przypuszczam. Potem kilka lat temu poznałem kogoś. Wszedłem po tatuaż. Jak ty miałem własny szkic tego, co chciałem. Ona podziwiała moją pracę i zapytała, czy naszkicowałbym więcej. Po tym, wzięła mnie pod swoje skrzydła i pokazała wszystko. Nie zajęło mi długo uświadomienie sobie, że to kocham. Robienie tego daje sens. Dlaczego do diabła opowiadasz tej dziewczynie historię życia? To więcej niż powiedziałeś komukolwiek po przeniesieniu się tutaj. Dokonuję świadomego wysiłku, aby powstrzymać to. Zwykle nie mówię ludziom zbyt wiele o sobie. To mogłoby zachęcić kogoś do sprawdzenia, kim jestem. A ja nie pozwolę, żeby to się stało. – Ona? – Taaa, ona. – Więc kobiety też są artystkami tatuażu? – Oczywiście, że są. To jest Ameryka, prawda? Równe szanse i całe to gówno? 26

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– To nie jest… to znaczy… to źle zabrzmiało. Śmieję się z jej jąkania. – Tak, kobiety też są artystami tatuażu. Niektóre cholernie dobrymi. – Trudno się nauczyć? – Nie. Technika jest czymś, co rozwijasz w czasie. Część artystyczna jest najtrudniejsza. Są pewne rzeczy, których nie można się nauczyć. Przynajmniej nie za dobrze. Albo to masz albo nie. Resztę możesz znaleźć z czasem. – Więc tatuowania można się nauczyć… – Jasne. – …tak długo jak praca artystyczna jest wystarczająco dobra? – Zgadza się. Nie zwracam uwagi na to, co próbuje sugerować. – Mówiłeś, że mój szkic był dobry. Czy ktoś taki jak ty mógłby nauczyć mnie reszty? Moja głowa podskakuje i spadam na oślep w jej głębokie, smutne, pełne nadziei oczy. – Ktoś taki jak ja, jasne. – Ale nie ty konkretnie? – Nie. – Dlaczego nie? Jesteś w tym dobry. – Ale ja nie uczę. – Czy kiedykolwiek próbowałeś? – Nie. Nigdy nie chciałem. – Ale ty… – I nadal nie chcę. 27

– Och – mówi beznamiętnie. Robię szkic kolejnego motyla, zbliżając się do krawędzi jej koszuli. Duża część mnie ślini się na myśl o uczeniu jej tatuowania. Na myśl o tym, że to oznacza częste i bliskie kontakty. Nie ma wątpliwości, że chciałbym odkryć każdy centymetr tego małego ciałka. Dwa albo trzy razy. Jeśli byłbym nadal samolubnym dupkiem, zrobiłbym dokładnie to, a konsekwencje byłyby cholerne. Ale nie jestem już tym facetem. Jestem skupiony, a część mnie wie, że to byłby błąd. Nie potrzebuję żadnego rozproszenia teraz. Mam jedną misję i sypianie z dziewczyną taką jak ta, nią nie jest. Nic nie mówimy. W ciszy brzęczenie igły wydaje się głośniejsze niż kiedykolwiek.

28

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 5 Sloane

Leżę nieruchomo, kiedy Hemi maluje kontury motyli na moim boku. Niedługo skończy i zacznie cieniowanie. Nie wiem, co powiedzieć. Czuję się trochę nieswojo, jakoś ruszyła mnie jego reakcja. Jakby mnie zlekceważył. Była niebezpiecznie bliska odrzucenia. Gdy dalej pracuje, ja daję sobie chwilę na przemyślenia. Przypominam sobie, że życie jest krótkie i w większości przypadków - tak jak w tym - trzeba działać od razu albo nigdy. Mogłam jedynie poprosić i to zrobiłam. Teraz zostało mi jedynie czekanie. Im dłużej leżę, tym bardziej pragnę, aby Hemi się zgodził. Chciałabym się dowiedzieć, jak umieszczać rysunki na czyjejś skórze. Wytatuować coś już na stałe na czyimś ciele i w umyśle. Słyszę szum pistoletu i spoglądam na dół na Hemi'ego. – Będę musiał unieść twoją bluzkę nieco wyżej, a ty obróć się na bok. To fakt, że jest najlepszy w tym co robi. Nie chcę, żeby zachowywał się inaczej. Byłoby upokarzające, gdybym zaoferowała coś innego, a on by to odrzucił. To by mnie zabiło. Myślę intensywnie, co mogłabym mu zaoferować, ale to zbyt ryzykowne. Zbyt odważne. Zbyt nachalne. Życie jest zbyt krótkie, cichy głos znów błądzi po mojej głowie. Mam dreszcze na samą myśl, że mógłby pozytywnie rozpatrzeć moją... ofertę. 29

– Zimno ci? – pyta Hemi i przerywa moje myśli. – Nie,dlaczego? – odpowiadam i patrzę mu prosto w oczy. – Bo masz dreszcze. – Głaszcze moje ciało wierzchem dłoni, co wywołuje jeszcze większe dreszcze. Nie spuszcza ze mnie wzroku. Porusza dłonią w górę i w dół po moim boku, jakby chciał sprawdzić temperaturę skóry. Ale przecież powiedziałam mu, że nie jest mi zimno. Więc dlaczego? Dlaczego on mnie tak dotyka? Nic nie mogę poradzić na to, że zastanawiam się, o czym myśli kiedy tak mnie dotyka. Ignorując jego dotyk i samą siebie, pytam: – Jak mam się obrócić? – Nie patrzę już na jego rękę, która pociera moje ciało. – Odwróć się do mnie twarzą. – Przetaczam się na lewy bok, naprzeciwko Hemi'ego. Układam się wygodnie, a on opuszcza fotel na odpowiednią dla siebie wysokość. – Przysuń się do mnie jeszcze bardziej. – Robię to i czuję teraz ciepło jego ciała, a żołądek zaczyna mi się ściskać. Skóra nie reaguje, nawet nie mam już gęsiej skórki. – Czy tak wystarczy? – pytam i czuję, że nagle zaczyna brakować mi tchu. Sytuacja nie jest dla mnie zbyt korzystna - on, siedzący tak blisko mnie, żadnej innej osoby w studiu, słabe oświetlenie, a do tego wszystkiego jest prawie północ. Hemi pochyla się do mnie, jakby chciał sprawdzić, czy tak będzie wygodnie mu pracować, po czym kiwa głową.

30

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Tak jest dobrze. Teraz czas na koszulkę. – Sięgam między nas i podnoszę koszulę na wysokość żeber, odsłaniając miejsce, gdzie ma powstać rysunek. Leżę nieruchomo i czekam, aż w końcu dotknie ponownie mojego ciała. Nie mogę się powstrzymać i wstrzymuję oddech, kiedy czuję jego dotyk. Ciepło zalewa mnie od stóp do głowy i wszędzie pomiędzy. – Jak daleko się chcesz posunąć? – pyta ochrypłym głosem. Kieruję na niego spojrzenie. Patrzy na mnie i nie ma żadnego rozbawienia w jego oczach. – Słucham? – Jak daleko chcesz, abym się posunął? Gdzie mam się zatrzymać? – Mój puls szaleje teraz razem z moim sercem. Robię wszystko co w mojej mocy, by przywrócić niesforny umysł do rzeczywistości. – Nie wiem, może tutaj? – Wskazuję na prawy bok znacznie nad pasem. – Będziesz musiała rozpiąć stanik chyba, że zatrzymamy się tuż pod jego linią – powiedział do mnie. Czuję napływ kwi do policzków. Mam nadzieję, że pomyślał, iż go podrywam. – Okej, więc możesz zatrzymać się pod jego krawędzią. – Tak, ale chcę, abyś była w pełni usatysfakcjonowana – mówi, a jego słowa są grą, nawet nie wiem czy jest tego świadomy. Jest czy nie? 31

– Będę zadowolona tak czy inaczej. – Myślę, że będzie lepiej wyglądać, jak przesuniemy go trochę w górę, ale to jest tylko moje zdanie. Wszystko zależy od ciebie. Jeśli nie czujesz się pewnie... Czy w jego głosie i oczach zabrzmiało wyzwanie? Po prostu na mnie patrzy. Jego mina się nie zmieniła... ale wciąż w jego wypowiedzi jest subtelna nuta. Przynajmniej tak myślę. Nie wiem czy tak jest czy sobie to wyobraziłam. – To nie tak, że... – zaczynam. – Dobrze. – Jego usta lekko unoszą się w kącikach. – Nie musisz zdejmować całkowicie, możesz go tylko odpiąć. Oddech mam płytki, kiedy unoszę się na łokciu i odpinam drugą ręką stanik. Całe szczęście, że nie noszę takiego, który ma rozpięcie z przodu! Zapięcie wokół mojego tułowia się rozluźnia i wracam do poprzedniej pozycji. Obie dłonie łączę pod policzkiem i kieruję wzrok z powrotem na niego. Hemi podjeżdża krzesłem najbliżej jak to możliwe i bez słowa kładzie jedną rękę na mnie. Odpala pistolet i przykłada do wzorów motyli. W tej pozycji nie mam gdzie patrzeć poza Hemim, ale tak jest w porządku. Jego oczy są teraz wyraźnie skupione, a brwi lekko zmarszczone. Język delikatnie przygryza i delikatnie wystaje on spomiędzy pełnych warg. To sprawia, że zastanawiam się, jak smakuje jego język i usta.

32

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Wszystko gra? – pyta, nie odwracając wzroku od tego czym się teraz zajmuje. – Trzymam się. – Im wyżej przeniosę się na żebra, tym bardziej będziesz odczuwała igłę. – Wiem. Jestem na to przygotowana. To jest tego warte. Hemi spogląda na mnie tym razem. Studiuje mnie z zaciekawieniem przez kilka sekund. Jego usta przez chwilę się poruszają, jakby chciał coś powiedzieć, jednak tego nie robi i wraca do pracy. – Dobrze – odzywa się w końcu. – Daj mi znać, jeśli będziesz potrzebowała przerwy. – Obserwuję go i to co robi. Przyglądam się jego twarzy, patrzę, jak łapie mnie jedną ręką, a w drugiej trzyma pistolet w kontrolowany sposób. Obserwuję subtelne ruchy mięśni na jego przedramieniu. Przyglądam się falom światłą, które padają na jego ciemnobrązowe włosy. Podziwiam sposób, w jaki włosy zwijają się w dłuższych pasmach. Przypuszczam, że nigdy nie był zwolennikiem krótkich włosów. Mogę sobie tylko wyobrazić, jak jego włosy przechodzą przez moje palce. Hemi przesuwa się w górę, zostawiając za sobą ścieżkę motyli. Dociera do krawędzi biustonosza, łapie za zapięcie i odsuwa je delikatnie ze swojej drogi. Maluje motyla na skraju linii stanika, po czym przenosi się jeszcze bliżej piersi. Czuję jak moje sutki stają w odpowiedzi na jego dotyk. Dobrze, że zasłania je materiał, który jeszcze tam jest. Zamykam oczy i staram się skupić na czymś innym. I skupiam się na bolesnym odczuciu igły, spod której wychodzi zarys motyla.

33

Kiedy ukłucia zatrzymują się, otwieram oczy. Jestem zdezorientowana. Hemi patrzy na mnie. Nie rusza się. Żaden z jego mięśni też nie. Po prostu patrzy na mnie. Przez kilka sekund zatracam się w jego w spojrzeniu, w sposobie w jaki jego dłoń parzy moje ciało i tym, że jego palce znajdują się tylko kilka centymetrów od mojej piersi. Po pełnej minucie obserwowania mnie, Hemi odzywa się w końcu, zaskakując mnie: – Może powinniśmy zrobić sobie przerwę i dokończyć później. – Patrzy gdzieś nad moją głową. – Byłaś tu prawie dwie godziny. To były bardzo trudne dwie godziny z igłą. Jestem w szoku. Czuję się jakbym tu była jakieś kilka minut. Albo całe życie. Nie mogę się zdecydować. W taki sposób też myślę o Hemim. Z jednej strony jest dla mnie zupełnie obcy, który wywołuje u mnie motyle w brzuchu za każdym razem, kiedy na niego patrzę. Z drugiej strony czuję się, jakbym go znała. Od zawsze. Jakbyśmy byli... połączeni. Jednak nie w taki dosłowny sposób. Różnimy się od siebie diametralnie. Ja jestem zamkniętą w sobie dziewczyną, która pragnie się uwolnić i zacząć żyć po raz pierwszy w życiu. Staram się odsunąć strach i wątpliwości na bok i żyć chwilą. Jednak nie Hemi. Odnoszę wrażenie, że on żyje takim stylem życia od dłuższego czasu. Chwytał każdy moment życia, aż w końcu stało się coś, że przestał. Zatrzymał się i wyciąga teraz wnioski, zwalnia. Dystansuje się. Mogę się mylić co do tego.

34

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Ale jeśli nie, jak dwie takie osoby spotkały się pośrodku? Czy mają szansę? Czy to w ogóle możliwe? Może za daleko wybiegam w przyszłość, bo przecież to może być ulotne. Przecież on tylko robi mi tatuaż. Na litość Boską, nie pytał mnie, czy się do niego przeprowadzę. Ale nadal... Może i jestem żałosna, ale nie chcę by ten wieczór skończył się już. Chcę zostać tu dłużej. Jesteś żałosna. I zdesperowana. Jednak głos w głowie przypomina mi, że powinno być tylko tu i teraz. Nikt nie obieca mi jutra. Mamy dziś. Teraz. Nic więcej. Ręka Hemi'ego wciąż leży nad moim żebrem, kołysząc mnie do przodu i do tyłu, wyciągając z zamyślenia. Nie wiem, jak długo patrzyłam na niego i myślałam, nie odzywając się, ale zgaduję, że za długo. Kiwam głową i uśmiecham się, podnosząc się do pozycji siedzącej, ochronnie trzymając ramię na piersiach. – Och, przepraszam – odzywa się i odwraca się szybko na swoim fotelu, dając mi chwile prywatności. Z oczami przyklejonymi do jego szerokich ramion zapinam stanik. Obciągam koszulkę, zapinam spodnie i umieszczam je tam, gdzie powinny się znajdować.

35

Hemi wstaje, by wyrzucić coś co śmieci. Kiedy odwraca się do mnie, nasze oczy spotykają się. Wtedy uderza we mnie impuls, jak wiatr wiejący z prędkością stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Zapiera mi dech, a moje serce zaczyna bić tak, że słyszę je w uszach. I po raz pierwszy w życiu odkładam swoje myśli na bok. Nie analizuję tego. Właściwie, w ogóle nie zastanawiam się nad tym. Zanim zmienię zdanie, wstaję i robię krok w jego stronę. Hemi nie rusza się wcale, po prostu stoi tam, piękny i wspaniały. Obserwuje mnie. Zastanawiam się, czy wie, o czym myślę i jak się czuję. Co mam zamiar zrobić. Zastanawiam się również czy powstrzyma mnie przed tym. Nie zawracam sobie tym dłużej głowy. Jeśli to zrobię, stchórzę. A nie poradzę sobie już dłużej z tchórzeniem. Robię kolejny krok w jego stronę i zbieram się na odwagę, by go pocałować. Hemi mnie zaskakuje i też wykonuje krok w moim kierunku, przez co prawie się dotykamy. Stoi tak blisko, że moja klatka piersiowa prawie ociera się o jego, kiedy robię wdech. Przysuwam się jeszcze bliżej, łaknąc kontaktu. Z nim. Z idealnym nieznajomym. – Sloane – szepcze, a dźwięk mojego imienia w jego ustach, wywołuje gęsią skórkę na moich ramionach. Sięga, aby odgarnąć moje włosy na plecy. Palcami dotyka mojej szyi, zanim opuszcza rękę. –Hemi – wzdycham, rozpływając się w cieple jego oczu. Wiedziałam, że jest coś między nami. Przynajmniej miałam nadzieję, że nie wyobraziłam tego sobie.

36

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Teraz już wiem, że nie było to tylko w mojej głowie. Patrzy na mnie spod opuszczonych powiek. Pragnie mnie jawnie i bezwstydnie. A ja pragnę jego. – Musisz teraz wyjść przez te drzwi i już nigdy nie wracać. Moje serce zamiera. Ze wszystkich rzeczy, które myślałam, że mógł powiedzieć,to pojawia się znikąd. –Co? – pytam cichym, niepewnym głosem. – Musisz opuścić to miejsce i nie oglądać się. Mówienie sprawia mi trudność. – Ale...ale co z moim tatuażem? – Nie mówię o tatuażu i dobrze o tym wiesz. – A co masz na myśli? – Udaję głupią próbując zachować to, co zostało z mojej dumy. – Mówię o tobie. I o sobie. O tym. O nas. – Nie ma nas. – Będzie, jeśli nie wyniesiesz się w ciągu trzydziestu sekund. – A co jeśli nie chcę stąd wyjść? – Jestem zdezorientowana. Czy właśnie powiedział, że mnie pragnie? Czy chce, abym opuściła studio? – Nie pytam. – Dlaczego?

37

– Dlaczego co? – Dlaczego chcesz, żebym sobie poszła? – Bo faceci tacy jak ja zmieniają dziewczyny takie jak ty. – Dziewczyny takie jak ja? – Niewinne dziewczyny. – A co jeśli nie jestem taka niewinna? Wykrzywia usta w uśmiechu. – Och, właśnie jesteś dokładnie taka niewinna. Masz na sobie ten zapach. Czysta, niewinna i nietknięta. A jeśli mam być szczery, chciałbym poczuć twój smak na języku. – Więc co cię powstrzymuje? Patrzę na niego i widzę, że się zmaga... z czymś. – Nie mam czasu ani ochoty być zaangażowany w zrujnowanie czyjegoś życia. – Dlaczego myślisz, że zrujnujesz moje? – Och, zaufaj mi. Zrujnuję – Ale... – Nie ma żadnego ale. Dzisiaj staram się być dobrym facetem, czego potrzebujesz. Nawet jeśli tego nie wiesz. Poprosiłem cię o wyjście, Sloane. Ale

38

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

obiecuję ci... obiecuję ci... że jeśli przekroczysz moje drzwi następnym razem, nie pozwolę ci wyjść. Jestem rozdarta między uniesieniem, a ostrym odrzuceniem. –Hemi... –Idź, mała dziewczynko – mówi cicho. – Idź, zanim zmienię zdanie.

39

Rozdział 6 Hemi

Budzi mnie natrętne brzęczenie. Uderzam ręką w stronę dźwięku i słyszę, że telefon upada na podłogę. Z zapuchniętymi oczami wychylam się z brzegu łóżka w poszukiwaniu go. Mrugam chyba z trzy razy, zanim jestem w stanie cokolwiek odczytać na świecącym ekranie. Zauważam dwie rzeczy. Po pierwsze, jest dopiero za piętnaście jedenasta i to jest cholernie za wcześnie, by ktokolwiek dzwonił. Każdy, kto ma mój numer wie, że pracuję do późna w nocy i śpię do południa. Po drugie, to mój starszy brat, Reese. Chce sprawozdania, jestem tego niemal pewny. Przeklinam pod nosem i schylam, żeby podnieść ten cholerny telefon. Szybko się kładę, zarzucam ramię na oczy i przeciągam kciukiem po ekranie by odebrać połączenie. – Co? – Wciąż jesteś w łóżku? – Do diabła, tak, jestem jeszcze w łóżku. Dobrze wiesz, że pracuję do trzeciej w nocy. – Pospałeś siedem godzin, cioto. Wystarczy. – Przecież nie kładę się spać od razu, dupku. – Cholera,ale jesteś zrzędliwy. Pewnie masz kaca.

40

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Reese zawsze narzekał, że jak pije to jestem wkurzony. Teraz chyba muszę przyznać mu rację. Czuję się, jakbym miał przywalić pięścią w jakąś solidną, stalową ścianę. – Czego chcesz? – pytam i ignoruję jego wcześniejsze stwierdzenie. Całe szczęście, odpuszcza. – Tylko sprawdzam jak mają się pewne... sprawy. – ”Sprawy” są w porządku. Bez zmian. – Zrobiłeś jakieś postępy? – Mówisz tak, jakby łatwo było dostać się w pobliże tych ludzi, ale tak nie jest. Są naturalnie podejrzliwi. To robią, tym są. – I jestem pewny, że ty też nie cieszysz się opinią godnego zaufania faceta. – Co to, do cholery, ma znaczyć? – Jesteś tatuażystą. W oczach niektórych ludzi, jest tak, jakbyś był przestępcą. – Racja – mówię spokojniej. – Teraz to zabrzmiało znajomo. – Nie mówię, że ja cię tak postrzegam. Po prostu niektórzy ludzie mogą cię tak odbierać. – Ci „niektórzy ludzie” mogą pocałować mnie w pomarszczoną dupę. – Nie wdawaj się w żadne awantury. Po prostu... informuj mnie na bieżąco. – Będę – mówię przez zaciśnięte zęby. 41

– I przystopuj z tą swoją impertynencją. – Pierdol się, kutasie – mruczę, zanim się rozłączam. Wyglądam spod ramienia, żeby nacisnąć czerwoną słuchawkę. Jestem pewny, że jak wytrzeźwieję, poczuję się jak gówno, ale teraz jest mi po prostu niedobrze. Reese jest dobrym facetem i kocham go. W rzeczywistości dogadujemy się dobrze. Normalnie. Nasze stosunki są trochę napięte, odkąd przeniosłem się w okolice Atlanty. Wszyscy mieliśmy dużo napięcia i stresu. Utrata Olliego zmieniła wszystko. Zmęczony myślami siadam. Za szybko. Moja głowa znowu wali. Przykładam dłonie do skroni i ściskam, chcąc to powstrzymać. – A niech cię, Sloane – mówię do siebie. Winię ją . W stu procentach. Co sobie, do cholery, myślała przychodząc do studia z tym swoim słodkim i niewinnym wyglądem. Jednak wiem, że to nie to. Mogę sobie poradzić ze słodkością i niewinnością. Kusi mnie połączenie słodkości i niewinności z wrodzonym seksapilem. Kusi mnie bardzo. Jej błysk w oku mówi mi, że chciałaby, abym był niegrzeczny, a nie miły. I och, mógłbym pokazać jej, jaki jestem niegrzeczny. Mógłbym jej pokazać niegrzeczność, jakiej jeszcze nigdy nie wiedziała. Ale takie dziewczyny zasługują na bycie miłym. A ja mogę zaoferować jej tylko niegrzeczność. Tylko tym jestem zainteresowany. Szczególnie teraz. Co oznacza, że muszę trzymać się od niej z daleka. Muszę sobie odmówić tej 42

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

przyjemności. Nie przywykłem jednak do odmawiania sobie tego, czego chcę. Wliczając w to kobiety. Sloane mogłaby być pierwsza. I nawet podoba mi się ta myśl. Ignorując mroczki przed oczami, wstaję i idę pod prysznic. Zimny prysznic.

43

Rozdział 7 Sloane

Jedyną dobrą rzeczą, o której mogę myśleć po otwarciu oczu, jest to, że dzisiaj czwartek. Co oznacza, że jutro jest piątek. Co oznacza brak zajęć. Co oznacza, że mogę się wyspać. Obracam się i patrzę za zegarek. Trzy minuty do rozdzwonienia się mojego budzika. To już czwarty poranek, kiedy budzę się przed jego denerwującym brzęczeniem. I to już czternasty poranek, kiedy budząc się myślę o Hemim. Nie widziałam go, ani nie rozmawiałam z nim od poprzedniej niedzieli. Kiedy powiedział mi, żebym odeszła. Zrobiłam to. Nawet, jeśli nie chciałam. Wolałam zostać, aby zbadać to, co widziałam w jego oczach, czułam w jego dotyku. Ale tego nie zrobiłam. Odeszłam. I teraz budzę się każdego ranka żałując mojej decyzji. Odrzucam kołdrę i idę pod prysznic. Około godziny później wspinam się na siedzenie pasażera w furgonetce Sarah. – Dobry Boże, nie mogłaś znaleźć większych opon? – narzekam, gdy walczę, żeby wciągnąć się przez drzwi. – Jestem dziewczyną ze wsi. A to dziewczyny ze wsi robią. – Ja też jestem dziewczyną ze wsi i nie mam furgonetki z wielką dupą. – To dlatego, że twój ojciec myśli, że dama nie powinna prowadzić furgonetki.

44

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Wrzuca bieg i oddala się od krawężnika. Tu mnie ma. Dokładnie tak myśli mój tata. – Jakby to wiedział. Myślę, że on po prostu wygooglował „jak być damą”, kiedy mama zmarła, wybrał fragment każdego artykułu, jaki znalazł i narzucił mi to wszystko. Sara odwraca swoją kręcono-blond głowę i zwęża na mnie swoje bladoniebieskie oczy z czarnymi kreskami. – Pewnie masz rację, ale i tak wykonał dobrą robotę z tobą. Na pewno jesteś damą. – Może jestem zmęczona byciem kobietą. Uśmiecha się. – To jest właśnie to, o czym mówię! Śmieję się. – Myślę, że mój bunt bawi cię bardziej niż mnie. – Och, cieszę się, że wszystko w porządku. Wreszcie… wreszcie możemy trochę pożyć. – Mogłaś żyć cały ten czas. – I zostawić moją najlepszą przyjaciółkę w tyle? Nie ma szans. – To mi się podoba. Nie zrobisz niczego, zanim ja nie zrobię tego pierwsza. – Nieee. – Taaa. – Hej, to nie ja jestem dziewicą. – Nie, ale nie widziałam, żebyś miała tatuaż. – To nie był mój szalony pomysł. Poza tym zobacz, jak to się skończyło.

45

– Co masz na myśli? To nie „skończyło się” jeszcze. Po prostu nie zdecydowałam, co zamierzam zrobić. – Tak, zdecydowałaś. Tylko nie chcesz przyznać. – Przyznać czego? – Tego, że jesteś zbyt wielkim tchórzem, by wrócić tam i go przetestować. – Nie jestem tchórzem. Daję mu trochę czasu. – Czasu na co? Żeby wrzał1? To jest seks, nie wino, Sloane. – Wiem, ale… – Ale nic. Co się stało z tym całym gównem „rozwijam skrzydła”, „ chwytam dzień” i „nie żałuję”? – Nic się nie stało. Po prostu to jest… to znaczy, on poprosił, żebym wyszła. Nie jest łatwo wrócić po czymś takim. – Słuchaj. Jesteś prześliczna, mądra, zabawna jak diabli i masz zajebiste cycki. Czego tu nie kochać? Zaufaj mi. Po prostu włącz ten uśmiech i koleś padnie na kolana. – Bez obrazy, ale nie sądzę, żeby to na niego działało. To znaczy on nie jest jak chłopaki z tych okolic. – Jest mężczyzną. Myśli fiutem. Tak długo jak będziesz o tym pamiętać, korzystaj. – Powinnaś umieścić to na kubku. – Wiem. Jestem współczesnym Konfucjuszem. – Jeśli Konfucjusz byłby pełen mądrości dotyczących penisów. – Skąd wiesz, że nie był? 1Tutaj mamy ferment, które oznacza zarówno fermentowanie jak i wrzawę, podniecenie.

46

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Słuszna uwaga. – Przestań zmieniać temat. Kiedy zamierzasz tam wrócić i nakłonić go do skończenia? A potem „skończenia”? – Sarah parska z powodu swojego pomysłu. Kręcę głową, ale nie mogę ukryć uśmiechu. – Nie wiem. Ale to zrobię. – Odwracam się do okna kilka sekund, zanim przychodzi mi coś do głowy. – Dlaczego jesteś tak zainteresowana moim dziewictwem? – To wbrew naturze dotrzeć do tak sędziwego wieku dwudziestu jeden lat nadal będąc dziewicą. Coś takiego może nagiąć czasoprzestrzeń. Zanim się zorientujemy, ziemia w każdym miejscu się zatrzęsie, wulkany znikną, a jaskiniowcy pojawią się w barach. – To nie jest „Zaginiony Ląd”, Sarah. – Ale mógłby być. Ja tylko robię to dla dobra ludzkości. – Wow, nigdy nie sądziłam, że stan mojej błony dziewiczej będzie interesujący dla świata. – Wiem. Tak niewinna. Tak niezorientowana. Właśnie dlatego tu jestem, słodkie dziecko – mówi spokojnie. – To nie może być dobre. Zgubiłaś się na parkingu przed sklepem spożywczym. – Hej! Tylko raz! – I o jeden raz za dużo. – Zamknij się, zdziro! – Nie ma szans, suko. – Uśmiechamy się do siebie. Tak wygląda przekomarzanie się między mną i moją najlepszą przyjaciółką.

*** 47

Jestem podenerwowana. Wiedziałam, że to się stanie. Czułam to każdego wieczoru od ostatniego spotkania z Hemim. Zapytałam Sarah, czy nie chce porobić czegoś dzisiaj, ale miała już plany z jej nie chłopakiem - chłopakiem Toddem 2. I jak żałosne to jest, że ona jest moją jedyną opcją na plany. Kiedy ona ma coś innego do zrobienia, ja zostaję w domu. Zazwyczaj rysuję. Albo czytam. Ale z jakiegoś powodu, żadna z tych rzeczy nie przemawia do mnie dzisiejszego wieczoru. To nie jest tak, że mam jakiś przypadkowy, tajemniczy „powód”. Wiem dokładnie co jest tym powodem. Albo raczej, kto. Hemi. Chcę wrócić, ale coś mnie powstrzymuje. Może miałam skrytą nadzieję, że on do mnie zadzwoni? Że zmieni zdanie i mnie odszuka. Każda kobieta chce być ścigana, prawda? Prawda. Mój numer telefonu jest na formularzu. Ale on nie zadzwonił, nie szukał. Jasno określił swoje stanowisko i tego się trzyma. Może ja też powinnam. Po raz setny patrzę na zegarek na moim stoliku nocnym. Zeskakuję z łóżka i zaczynam ściągać dresy. – To jest to – mówię w ciszy pokoju. – Nie będę tu siedzieć i myśleć o nim kolejną noc. – Dziesięć minut później jestem ubrana w jeansy oraz koszulkę z buldogiem i jadę swoim autem w kierunku Cuff`s. Istnieje wiele sposobów, żeby żyć, a ja mam wiele rzeczy do udowodnienia. Dzisiejszej nocy celem będzie moja tępa rodzinka. Może jeśli zrobię pewne postępy w tym dziale, moja pewność siebie dostanie impuls, który napędzi mnie z powrotem do Hemi`ego. 2On again–off again boyfriend – czyli raz są razem, raz nie są. Nie wiedziałam, jak krótko opisać, więc daję przypis.

48

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Kiedy wchodzę do baru, do którego moi bracia chodzą wciąż i wciąż i wciąż od lat, moją pierwszą reakcją jest wstrząs. Nie jestem pod wrażeniem. To jest po prostu głośny, zatłoczony bar jak każdy inny. Ten jedyny, o którym wiem, że jest odwiedzany przez lokalne organy ścigania. Jeśli nie wiedziałabym tego, nie zgadłabym nigdy. Nikt nie jest w mundurze. Rozglądam się dookoła i widzę facetów ubranych w zwykłe ciuchy, pijących, śmiejących się i uderzających się wzajemnie w plecy. Jedyną rzeczą jaką zauważam jest wyraźny brak kobiet. To znaczy jest kilka to tu to tam, ale nie tak jak w innych miejscach, gdzie jest ich zdecydowanie więcej. Przynajmniej tak to wygląda w telewizji. Tutaj jest bardziej jak w barze dla gejów z kilkoma brodaczami na dokładkę. Skanuję setki twarzy, szukając jakiejś znajomej. Biorąc pod uwagę ich szalone grafiki, mam nadzieję, że przynajmniej jeden z moim braci tu będzie. Może nawet też tata. I nie mylę się. W pobliżu stołów bilardowych widzę podskakującą ciemnoblond głowę. Natychmiast rozpoznaję Stevena. Jest wyższy o jakieś 5 centymetrów od pozostałych wokoło. Nie jest tak wysoki jak Sig i tato, ale jest wysokim facetem około 190cm. To sprawia, że jest łatwo widoczny w tłumie. To i jego ciemnoblond włosy z naturalnymi pasemkami. Nikt nie wie, po kim odziedziczył te jasne włosy. Mama mówiła, że ta ciemność, której brakuje na jego głowie przeszła prosto do jego oczu. Zamiast naszych ciemnobrązowych, oczy Stevena są prawie czarne. Jak onyks. To daje mu przewagę jako policjantowi. Może być naprawdę przerażający, kiedy patrzy na ciebie, zwłaszcza jeśli jest niezadowolony. Prawie sprawia, że się

49

wzdrygam, ale wiem, że nigdy by mnie nie skrzywdził. Mogę sobie tylko wyobrazić, jak muszą czuć się przestępcy. Odwracając się w stronę baru, przeciskam się między dwoma mężczyznami i czekam na obsłużenie. Kiedy tęgi barman mnie dostrzega, wlecze się do mnie i pyta szorstkim głosem: – Dowód? – Dumnie pokazuję mu prawo jazdy. Sprawdza je uważnie, patrzy na moją twarz i znowu na prawko. Nie ma wątpliwości, że w policyjnym barze musi być bardziej ostrożny. Wreszcie kiwa głową. – Co będzie dla ciebie? Zamawiam rum z colą (jedyny drink, który wiem, jak zamówić). Potakuje i spokojnym krokiem się oddala. Uśmiecham się. Czuję się dobrze. Bardzo dojrzale. W swoim życiu wypiłam jedynie piwo czy dwa. Tato upewnił się, żebym nie miała zbyt wielu szans na bunt. Lub łamanie prawa. Ale teraz jestem pełnoletnia. I nikt nie może mnie powstrzymać. Nawet mój ojciec. Czy bracia. I jestem tu po to, żeby im to pokazać. Kilka minut później barman ślizga po ladzie mojego drinka. Wręczam mu od niechcenia dychę, jakbym robiła to milion razy. Patrzy na pieniądze i zastanawiam się krótko, czy popełniłam błąd. Myślałam, że to wystarczy na drinka i napiwek. Ale może się mylę. – Chcesz resztę? W duchu wzdycham z ulgi. – Nie, zatrzymaj ją. Mruczy, a ja biorę drinka i wycofuję się spomiędzy dwóch mężczyzn. Teraz najtrudniejsza część… 50

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Prostuję ramiona, biorę wdech i udaję się w kierunku stołów bilardowych. Zanim tam docieram, wielka dłoń zaciska się na moim ramieniu. – Co, do diabła, tutaj robisz? Odwracam się i widzę Siga patrzącego na mnie. Musiał dopiero przyjść, bo jego partner depcze mu po piętach. Posyłam mu swój największy uśmiech. – Cześć, Niedźwiedź. – Hej, Sloane – odpowiada swoim miękkim głosem. Jest trochę wyższy ode mnie, ma mysie brązowe włosy i wielkie niebieskie oczy. Wydaje się bardzo skromny. Patrząc na niego czy słuchając, nigdy nie zgadniesz, jaki z niego twardziel. Według moich braci, ma czwarty stopień czarnego pasa, a od jego paskudnego temperamentu pochodzi ksywka. Niedźwiedź od „nie drażnij Niedźwiedzia…” Sig łapie mnie za łokieć i prowadzi mnie do pustego stolika. Trąca mnie łokciem, żebym usiadła. Opieram się jedną ręką na stoliku i prostuję nogi. – Sig, przestań! Przez ciebie wyleję drinka! – Czy w tym jest alkohol? Podnoszę podbródek i patrzę mu w oczy wypinając pierś do przodu. – Tak, jest. Mam dwadzieścia jeden lat, pamiętasz? Mogę legalnie wypić drinka. – Nawet nie powiem, jak kretyńskie to jest jak na ciebie… – Przestań natychmiast! Nie ma absolutnie żadnego powodu… – Powiedziałem, że nie powiem – prycha. – Ale dlaczego przyszłaś tutaj, żeby to zrobić? – Właśnie dlatego tu przyszłam. Chciałam wydać oświadczenie, a wyglądało na to, że taki język, wy neandertalczycy, zrozumiecie. – Może zwykłe, stare wyjaśnienie zadziałałoby na tych neandertalczyków. 51

– Sig, jestem dorosła. Myślę, że to zauważyłeś trochę bardziej niż Scout, Steven i tata. Zwłaszcza Steven i tata. Ale muszę sprawić, że to zobaczą. – Dlaczego? Co jest takiego strasznego w sposobie, w jaki byłaś traktowana? Czuję jakbym dostała pięścią. – Boże, Sig, to nie tak, że byłam maltretowana czy coś. Proszę, spróbuj spojrzeć na to z mojej perspektywy. Nie mogę żyć jak więzień przez resztę mojego życia. Nie mogę. I nie chcę. Ale mam nadzieję, że wszyscy zobaczą kim jestem i czego chcę. Będę szczęśliwa, kiedy to zrobię, nieważne jakie podejmę wybory, czy Ci to pasuje czy nie. Sig obserwuje mnie oczami identycznymi jak moje. Widzę, że jego umysł przetwarza to wszystko. Znam i kocham Siga. Miałam go najbliżej przez całe moje życie i wiem, że on nie myśli tylko głową, ale też sercem. – Więc czekasz na to? – Hę? – pytam zdezorientowana. Sig bierze oszronioną szklankę z moich palców i trzyma słomkę blisko moich ust. – Do dna! Przeszukuję jego twarz i widzę akceptację. Niechętną, ale jednak. Jeden za mną, tak myślę. Przetrawił tatuaż i teraz pijemy. Może przynajmniej jeden z mężczyzn w moim życiu w końcu zobaczy, jak dorosła jestem. Opieram się i biorę łyk przez słomkę, a moje oczy uśmiechają się do niego. Kiedy przełykam, paląca ciecz przepływa w dół mojego gardła. Pryskam odruchowo. Z teraz wyraźnie rozbawionym spojrzeniem Sig uderza mnie w plecy. 52

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Cholera jasna! Co w tym jest? Terpentyna? – pytam. Sig się śmieje w głos. – Mleko jest dla niemowlaków, sis. Witamy w dorosłości. – Sig stawia szklankę na stole i zwraca się do swojego partnera: – Dlaczego nie pójdziesz po kilka piw i zwykłą colę? – Sig sięga do kieszeni po portfel i daje Niedźwiedziowi kilka banknotów. – Co do diabła? Myślałam, że byłeś… Sig mi przerywa: – Piwo jest dla was. Sądzę, że nie wypijesz więcej tego, więc następne jest piwo. Cola jest dla mnie, bo ktoś będzie musiał zawieźć twoją naprutą dupę do domu. Sig popycha mnie do loży i siada obok mnie. Opieram na sekundę głowę na jego ramieniu. – Jesteś świetnym starszym bratem. Pstryka w czubek mojego nosa, a ja się szarpię i wrzeszczę. – Do cholery, jestem. Bo wiesz, kto będzie miał skopaną dupę za to, prawda? – Nikt. Bo to wszystko moja sprawka. Część o byciu dorosłym, prawda? Radzenie sobie z konsekwencjami? – Taaa, ale ty nigdy nie miałaś do czynienia z tatą. Albo ze Stevenem tak na poważnie. Wydaje ci się, że oni są twardzi dla ciebie, ale tak naprawdę nie wiesz, co to znaczy. – Będę cię kryć – mówię, biorąc kolejny łyk drinka. Palenie jest mniejsze i jestem w stanie docenić rum ze słodyczą coli. – Zapamiętam, że to powiedziałaś. 53

– Tak zrób.

***

Odkrywam, że alkohol jest podstępną rzeczą. W jednej minucie czujesz lekkie zawroty głowy, a w następnej nie widzisz prosto. – Myślę, że to musi być twój ostatni – mówi Sig, gdy sączę trzecią Coronę z limonką. – Czuję się dobrze – odpowiadam mu, zauważając uczucie ciepłego szczęścia, które jest osłabiające. – Ale jestem trochę śpiąca – wyznaję, tłumiąc ziewnięcie. – Pozwól mi skorzystać z łazienki, a potem pójdziemy. Sig wysuwa się z loży, a ja wstaję. Bar wiruje i kołysze się wokół mnie. Kładę rękę na stoliku, dopóki się nie uspokaja. – Możesz iść sama do łazienki? – Oczywiście, że mogę – mówię i zauważam, że mój głos brzmi niewyraźnie nawet w moich uszach. – Wystarczy, że wskażesz mi dobry kierunek. Sig chwyta mnie za ramiona i odwraca mnie powoli aż stoję przodem do baru. – Prosto. Są w dół korytarza, po lewej. Wysilam się, żeby skupić na korytarzu, do którego mnie kieruje. Kiedy to robię, kiwam głową. – Jasne – mówię i ruszam, ostrożnie manewrując między ciałami.

54

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Nigdy nie byłam w tak niekorzystnej sytuacji w trakcie sikania. Mój tyłek nigdy jeszcze nie dotknął publicznej toalety. To więcej niż wyzwanie, kiedy utrzymanie równowagi jest problemem. Robię jedną rzecz, którą mogę. Przyklejam dłonie do srebrnej, metalowej ściany i odchylam się do tyłu, aż unoszę się nad toaletą, a potem puszczam się i lecę. Jestem z siebie bardzo zadowolona, kiedy kończę i nadal mogę sobie poradzić bez dotknięcia toalety. Gdy kończę, sprawdzam moje ubrania, myję i suszę dłonie, a potem sprawdzam swoje odbicie w lustrze. Moje czarne włosy są nadal gładkie i proste, a minimalny makijaż nienaruszony. To oczy mnie zdradzają. Wyglądają na ciężkie i nieostre. Wyglądam na pijaną, choć nie miałam pojęcia, że jestem tego bliska. Zanim wracam do baru, wystawiam język, żeby zwilżyć moje suche wargi i przyciskam moje zimne dłonie do rozpalonych policzków. Gdy idę przez zatłoczoną podłogę do Siga, życzę sobie trochę więcej trzeźwości. – Sloane Annelle Locke, co do diabła, wyrabiasz? Znam ten ton. Znam ten głos. I pomimo mojej wcześniejszej determinacji i brawury, kulę się. To mój najstarszy brat, Steven. Jest tak zły jak tata mówiący całe moje imię, gdy jest wkurzony. Odwracam się w stronę głosu. – Steven! – mówię z entuzjazmem. – Jesteś tym, którego szukałam. Proszę, powiedz, że tata tu jest. Byłoby po prostu idealnie. – Nie, nie ma go. I lepiej myśl, że to twoja szczęśliwa gwiazda. – A to dlaczego? – pytam śmiało. – Uziemi twój tyłek na rok, jeśli zobaczy cię pijaną. 55

– Cóż, to będzie trochę trudne, bo jestem pełnoletnia. Nie zrobiłam nic złego. – Do diabła nie jesteś! – Do diabła jestem – przeciwstawiam się stanowczo. – Nie o to chodzi i dobrze o tym wiesz. – Więc o co chodzi? – Tracę panowanie nad sobą, wpadając w furię. – Chodzi o to, że… Przerywam mu: – To nie ma sensu, Steven. Nie będę tak żyć więcej. Mam własną osobowość. Podejmuję swoje decyzje i nikt za mnie nie odpowiada, tylko ja sama. Teraz się wycofaj! Przyjechałam tu z nadzieją, że zrozumiesz i może, tylko może wszyscy przestaniecie traktować mnie jak dziecko. Najwyraźniej się myliłam. Zaczynam się odwracać, ale Steven chwyta mnie za ramię i obraca przodem do siebie. – Gdzie się wybierasz? – Do domu – mówię, starając się wyszarpać ramię, ale nie mogę wyrwać się z jego mocnego uchwytu. – W tym stanie? Za kierownicą? Nie sądzę. – Zaczyna odchodzić pchając mnie przed sobą. – Puść mnie! – Walczę z jego uściskiem, ale to na nic. Jest po prostu zbyt silny. – Nie. Idziesz ze mną. Właśnie. Teraz. – Steven… – Proponuję zabrać od niej łapska. Właśnie. Teraz – dobiega zza nas znajomy głos. Mój brzuch przewraca się z radości i odwracam się, żeby zobaczyć 56

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Hemi`ego stojącego kilka metrów od nas. Ma skrzyżowane ręce na piersi i grymas na wspaniałej twarzy. – Trzymaj się od tego z daleka, dupku – Steven odpowiada Hemi’emu. Steven zamiera w półmroku. Już jest wściekły i to brat z najgorszym usposobieniem. Gdy się odwraca, jego palce wbijają się w moje ramię. – Cholera, Steven! To boli – mówię. – Co o tym myślisz? – zaczyna mój brat spokojnym, ale twardym głosem. – Może przestaniesz wściubiać nos w moje sprawy, zanim poczuję, że muszę to zrobić za ciebie? Hemi robi krok w kierunku Stevena, oczywiście jest nieporuszony. – Rób co masz robić, stary. Ja nigdzie nie idę dopóki nie zabierzesz z niej łap. – Naprawdę nie chcesz tego zrobić – ostrzega Steven. – Och, myślę, że chcę – odpowiada Hemi, a uśmiech drga w kącikach jego ust. O cholera! Gdzie jest Sig, kiedy go potrzebuję? Staję twarzą w twarz z bratem. – Steven, wszystko w porządku. Nie prowadzę. Po prostu wróć do tego, co robiłeś. Nie zaczynaj kłopotów. Gliniarze nie zaczynają burd w policyjnych barach. Inni ludzie to robią. I to jest wersja każdego gliniarza w tym miejscu. Tak po prostu jest. Jeśli Hemi dostanie się w sam środek tego, skończy w jedyny możliwy sposób. Z Hemim na tylnym siedzeniu radiowozu.

57

Steven nawet na mnie nie patrzy, kiedy do niego mówię. Jest skupiony na Hemim, który jest sam. Celowo jakby to był rozkaz, Steven kładzie dłonie na moich ramionach i przesuwa mnie za siebie. – Możesz uznać to za przepustkę. Nie dostaniesz kolejnej. – Jakby podkreślając swoją kontrolę, Steven chwyta mnie za ramię ponownie i popycha do przodu. Słyszę słowa Hemi`ego: – Człowieku, poprosiłem cię grzecznie… – I wtedy rozpętuje się piekło. Czuję, że palce Stevena znikają. Odwracam się. Widzę, jak zaciska pięść i zamachuje się prosto w twarz Hemi`ego. Oddech zamiera mi w płucach. Steven jest wielkim facetem wyszkolonym do likwidacji przestępców. Sama myśl, co jego pięść może zrobić pięknym rysom twarzy Hemi`ego… Moje myśli znikają, kiedy Hemi z łatwością robi unik. Udaje mu się to ze wdziękiem i uśmiechem. – To mi się podoba, wielki człowieku. Co tam jeszcze masz? O mój Boże, on kpi z mojego brata! Cholera, to nie skończy się dobrze. Steven zaciska pięść i kieruje w brzuch Hemi`ego. Hemi powoli robi krok w bok i wykorzystując pęd ciosu Stevena, staje za nim i pcha go w tłum. Steven leci potykając się kilka metrów, zatrzymuje się i odwraca. Widzę piekło na jego twarzy, kiedy rusza w kierunku Hemi`ego. W tym momencie dociera do mnie powaga sytuacji. Jestem pijana. Po raz pierwszy. W barze. Z moimi braćmi. I wybucha walka. O mnie. Już na zawsze to będzie moje pierwsze wspomnienie z dorosłości. 58

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Impulsywnie krzyczę z całych sił, gdy staję przed Hemim: – Przestańcie! Nie jestem pewna czy moja obecność między nimi, czy mój głos robi wrażenia, ale coś zatyka Stevena. Zanim może wrócić do walki, ja pośpiesznie kontynuuję. – Steven zanim wyładujesz swoją śmieszną złość na idealnym nieznajomym, wiedz to. Odwracam się teraz i wracam do domu. Sig mnie podwiezie. Przekroczyłeś granicę i możesz spodziewać się tego samego gówna do końca życia, jeśli nie przestaniesz traktować mnie jak dziecko. Jeśli tak chcesz grać, dla mnie dobrze. Ale zrobię to, co chcę zrobić z twoją aprobatą lub bez. Gdy kończę grzmieć na niego, odwracam się do Hemi`ego, ignorując fakt, że moje serce pomija uderzenie, gdy nasze spojrzenia się spotykają. – A ty. To nie jest twoja sprawa. Nie masz czasu dla dziewczyny takiej jak ja, pamiętasz? – Hemi podnosi jedną ciemną brew. Nie drga mu żaden mięsień. Nie mówi ani słowa. Po prostu na mnie patrzy. – Doceniam to, że starasz się mnie chronić, ale nie potrzebuję tego. Nawet przed moim dupkowatym bratem. Jego obie brwi podnoszą się w grymasie. – To jest twój brat? Patrzę na Stevena przez ramię. – Tak. Niestety. Gdy odwracam się do Hemi`ego, jego brwi mocniej się marszczą. – Teraz mam nadzieję, że wy dwaj opamiętacie się, zanim zaczniecie zachowywać się jak osły na parkingu. Wychodzę.

59

Z wysoko uniesioną brodą i wyprostowanymi plecami, robię co w mojej mocy, żeby odejść bez potknięcia. I, jeśli mogę ocenić, wyszło mi to zajebiście dobrze.

60

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 8 Hemi

Jasna cholera! On jest jej bratem? Nie mogę zdecydować, czy to najlepszy zwrot akcji: nieoczekiwany dar dla mężczyzny próbującego rozpaczliwie zrobić słuszną rzecz, czy bezwzględnie najgorszy: życie daje mi środek, za pomocą którego mógłbym się pogrążyć. W każdym razie to zmienia zasad gry. Muszę podjąć trudną decyzję. Wciągnąć ją w to? Zrobić coś nie do pomyślenia i pozwolić tej dziewczynie wtargnąć gównianą burzą w moje życie? Czy powinienem pozwolić uciec takiej okazji? Tak czy inaczej jestem bezmyślnym dupkiem i to wszystko sprowadza się do jednego pytania: Kogo bardziej zranię w moim życiu? Moją rodzinę? Czy tę niewinną dziewczynę?

61

Rozdział 9 Sloane

Słyszę dzwonek do drzwi, ale go ignoruję. To prawdopodobnie akwizytor. Ktoś ukradł tabliczkę „Stop Akwizytorom” z przodu osiedla jakiś rok temu. Nie, żeby to działało. Sprzedawcy i tak przychodzili. Co kilka miesięcy ktoś kupował nowy znak i umieszczał go w trawie w pobliżu wjazdu na osiedle. I po kilku dniach ktoś przychodził i kradł go. Ani znaki, ani ich brak nie przerywały przepływu akwizytorów. Zastanawiam się, czy jeden z nich nie robi tych znaków. To byłoby całkiem genialne. Dzwonek rozbrzmiewa ponownie i przewracam się, żeby spojrzeć na zegar – 9:40. Moja głowa pulsuje, jakby serce zostało przeniesione z piersi i osiedliło się między skroniami. Zadowolona jęczę cicho, wszyscy mężczyźni z mojego domu są w pracy, czy na siłowni przed pracą. Ostatnią rzeczą, której potrzebuję przy porannym kacu jest banda arogantów z zadowolonym z siebie wyglądem. Słyszę ding dong po raz trzeci. Zaciskam zęby, odrzucam kołdrę i schodzę ciężko w dół po schodach do frontowych drzwi. Szarpię je gotowa rozpętać piekło jakiemuś biednemu sprzedawcy odkurzaczy, ale zatrzymuję się, gdy widzę Hemi`ego stojącego na ganku. Wygląda jak powiew świeżego powietrza w jego nisko wiszących jeansach z dziurą w kolanie, jego czarną koszulką z plamą

62

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

wspaniałej sztuki na przedzie i pilotkach zasłaniających jego oczy przed ostrym światłem. Zezuję, gdy na niego patrzę, bo słońce uderza tysiącami małych igiełek w moje oczy aż do mózgu. – Co tu robisz? Widzę jego usta wykrzywione w uśmiechu, gdy podnosi rękę i po raz pierwszy zauważam, co trzyma - kubek kawy. Sięgam po nią i biorę w obie dłonie, zbliżam do ust i biorę ostrożny łyk. Nawet jej zapach sprawia, że czuję się nieco lepiej. Jakby w kubku było życie. – Wejdź – mówię z roztargnieniem, gdy odwracam się i odchodzę od drzwi. Siedzę na kanapie w salonie z nogami skrzyżowanymi pod sobą i zdaję sobie sprawę, jak muszę wyglądać - różowe spodenki w kratkę, mała, różowa koszulka z napisem „Pocałuj mnie” z przodu, włosy związane w kucyk, makijaż z ostatniej nocy niewątpliwie rozmazany po całej twarzy. Zamykam oczy odganiając obraz z mojej głowy i biorę kolejny łyk kawy. Po pełnej minucie lub dwóch, kiedy nic się nie dzieje jedynie cisza panuje w pokoju, otwieram powieki i rozglądam się szukając Hemi`ego. Siedzi na krawędzi fotela z łokciami na kolanach i obserwuje mnie. – Dobra? Kiwam głową i biorę kolejny łyk. – Skąd wiedziałeś? 63

– Miałem kaca raz czy dwa. – To mój pierwszy. – Hmm, widzę, że jestem świadkiem wszystkich twoich pierwszych razów. Szczęściarz ze mnie. Czuję ciepłe, leniwe skręcanie brzucha. Wydaje się, że on jest podpowiedzią do wszystkich mrocznych, zakazanych pierwszych razów. Jego wyraz twarzy nic nie wyraża, a oczy są ukryte za okularami. Nie muszę ich widzieć, żeby wiedzieć, że są skierowane na mnie. Czuję je. Jak dotyk. Jak ciepły palec na moich ustach. Nerwowo zwilżam je końcem języka. Nie próbuję go drażnić celowo, ale nie sądzę, żeby to miało znaczenie. Widzę napięte mięśnie jego szczęki, gdy zaciska zęby. I słyszę dźwięk zasysanego oddechu. Napięcie między nami jest jak naprężony drut. Chcę się tym cieszyć, przedłużyć to, nie odpychać go tak jak on chciał to zrobić. – A ostatnio… – mówię ze swobodnym śmiechem, nawiązując do mojej ryzykownej konsumpcji alkoholu. – Niektóre rzeczy będą bardziej… uzależniające niż picie. Puls mi przyśpiesza. – Na przykład? – Pozwolę ci się dowiedzieć. Kawa jest chłodna w stosunku do ciepła, które przepływa przeze mnie. Ten subtelny, intymny sposób, w jaki on do mnie mówi, robi okropne rzeczy z moimi 64

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

nerwami. I wspaniałe rzeczy z pozostałą częścią mnie. A czy powinno? To jest facet, który kazał mi wyjść… – Co ty tu robisz? Przyjechałeś taki kawał drogi, żeby przynieść mi kawę? Mieszkam 30 minut od Atlanty. Z moim ojcem i braćmi. Nadal. Ale kiedy skończę studia i zaoszczędzę trochę pieniędzy, wynoszę się stąd. – Jestem tutaj, żeby zabrać cię na twoją pierwszą lekcję. – Moją pierwszą lekcję? – Tak. Lekcja. Czy nie mówiłaś, że chcesz się dowiedzieć wszystkiego o sztuce tatuażu? – Hmm, tak, ale czy nie mówiłeś, że nie uczysz innych? – Mówiłem. Ale z taką ilością twoich pierwszych razów ze mną, poczułem, że muszę to podtrzymać. – A co sprawia, że myślisz, że będzie więcej pierwszych razów z tobą? Hemi uśmiecha się szeroko, a w moim wnętrzu wybucha płomień. – Zaufaj mi. Będziesz dzielić wiele pierwszych razów ze mną. Nie przyszło mi do głowy, żeby to podważać. Głównie dlatego, że nie chcę. Nie mogę myśleć o niczym innym, niż dzielenie moich pierwszych razów z Hemim.

65

Nie ma bardziej fascynującej osoby, z którą mogłabym rozwijać skrzydła. Nie przeczę, że jestem zadowolona. Bardzo zadowolona. Ale nie przyznaję tego. – Naprawdę? – Celowo brzmię lekceważąco, chociaż nie czuję się tak ani trochę. – Naprawdę. Nadal się uśmiecha. A to robi wspaniałe rzeczy z moimi wnętrznościami. – I na czym będzie polegała ta pierwsza lekcja? – Ty. Ja. I plaża. – Plaża? – Tak, plaża. Więc pośpiesz się, wypij kawę, a potem idź wcisnąć swój słodki tyłeczek w bikini i będziemy mogli ruszać w drogę. Mamy przed sobą długą jazdę. Słyszę tylko słodki tyłeczek i długa droga. Spędzę dzień z Hemim. I on myśli, że mam słodki tyłek. Najlepszy. Kac. Wszech czasów.

66

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 10 Hemi

Do diabła, co ja sobie myślałem? Postanowiłem przyjąć ofertę Sloane, bo to była zbyt dobra okazja, żeby z niej zrezygnować. To znaczy, że potrzebowałem być „w środku”. Muszę być ostrożny. Nie mogę pozwolić, żeby za bardzo mnie rozpraszała. To jest trochę nie w porządku, ale każdy potrzebuje trochę rozrywki. A badanie praktycznie nietkniętego ciała jak jej zdecydowanie będzie zabawne. Ale może też być zbyt rozpraszające. Myśl o odrzuceniu, jest dla mnie nie do pojęcia. Jestem przyzwyczajony do brania tego, czego chcę. Zawsze byłem tego rodzaju człowiekiem. Tacy kolesie jak ja nigdy nie ponoszą konsekwencji. Przynajmniej tak było do niedawna. Ten mężczyzna został pochowany na chwilę, ale nie jest martwy. Mam wrażenie, że mógłbym wykorzystać tę sytuację, nieważne jak głupie to mogłoby być. Jakaś część mnie zastanawia się, czy Sloane, i pokusa posmakowania jej, ma więcej wspólnego z moją decyzją niż pragmatyzm. To ma sens. Czy jest wystarczająco dużo tego sensu? Szybko odsuwam na bok tę myśl. Tak, to ma sens. Mam dwadzieścia osiem lat i jestem za stary, żeby zostać usidlony przez taką dziewczynę jak Sloane. Czuję

67

się jak pięćdziesięciolatek z powodu wszystkich doświadczeń życiowych i sposobu, w jakim żyłem. Ale cholera, nie mogę powiedzieć, że nie chciałbym zanurzyć palców, języka i fiuta w jej słodkim ciele. Przypominam to sobie, kiedy wchodzi do salonu jakieś dziesięć minut później z torbą plażową i ubrana tylko w górę od bikini i najmniejsze spodenki, jakie kiedykolwiek widziałem. – Gotowy? – pyta naiwnie i entuzjastycznie. – Och, do diabła, taaa, jestem gotowy.

68

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 11 Sloane

Nigdy tak naprawdę nie zastanawiałam się, czym może jeździć taki facet jak Hemi. Nie byłabym zaskoczona dużym, błyszczącym motocyklem lub szybkim, małym samochodem sportowym, ale to co znajduję zaparkowane na moim podjeździe idealnie do niego pasuje. To stary samochód, ale z tego co widzę w świetnym stanie - kabriolet z opuszczonym dachem. Wygląda niebezpiecznie i potężnie jak jego kierowca. – Nie wiem, jaki to samochód, ale pasuje do ciebie! – mówię, gdy idę do drzwi od strony pasażera. Oglądam samochód i nie zauważam, że Hemi jest tuż za mną, dopóki nie otwiera mi drzwi. – Och – wołam zaskoczona – dziękuję. Hemi kiwa z uśmiechem drgającym na ustach. – Cała przyjemność po mojej stronie. – Uwielbiam, gdy się w ten sposób prawie uśmiecha. Wygląda jakby chciał coś zrobić i nie mogę nic poradzić na to, że jestem podekscytowana oczekiwaniem. Obserwuję jego luźny krok, gdy obchodzi samochód z przodu i siada za kierownicą. Spogląda na mnie. – To jest Camaro z 1969 roku. – Hemi odpala silnik, jakby chciał podkreślić to, co już i tak podejrzewałam. Słyszę głębokie mruczenie. Prędkość. Moc. – Mamy cztery godziny do plaży. Ta dziecinka da radę w około trzy.

69

Wrzuca bieg i powoli wycofuje. Jak tylko wjeżdżamy na autostradę, wciska gaz i podkręca muzykę. Śmieję się beztrosko. Muzyka, wiatr, słońce, Hemi - to wszystko oznacza wolność. Rozkładam skrzydła. I to wspaniałe uczucie.

*** Dojeżdżamy do Tybee Island. Nie rozmawialiśmy w drodze, bo jazda kabrioletem temu nie sprzyja. Ale nie musieliśmy rozmawiać. Podróż była wspaniała z pojedynczymi słowami, które padały. Hemi znajduje miejsce parkingowe i manewruje swoim samochodem. Wyłącza silnik i wyskakuje chwytając torbę z tylnego siedzenia. Wysiadam zanim przechodzi na moją stronę i spotykam się z nim przy przedniej masce. – Mam nadzieję, że wzięłaś krem z filtrem – mówi Hemi, przejeżdżając palcami po moim ramieniu. – Nie chciałbym, żebyś spaliła tę porcelanową skórę. – Wzięłam – odpowiadam cicho, czując, jak jego dotyk rozpala moje wnętrze. – Dobrze, więc zróbmy to. Uśmiecham się przypominając sobie, że powiedział to samo tej nocy, gdy się poznaliśmy. Hemi wyciąga rękę. Wślizguję moją dłoń w jego i walczę z pragnieniem uśmiechnięcia się jeszcze szerzej. – Jestem gotowa.

70

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Nie patrzy na mnie, gdy mówi, a jego głos jest niski, więc nie do końca jestem pewna, czy dobrze go słyszę, ale to brzmi jakby mruknął: – Mam nadzieję, że tak. Przecinamy ulicę i brniemy przez gorący piasek, Dzisiaj jest tu tłumnie, ale nie tak jak na komercyjnych(a więc zatłoczonych) plażach. Hemi zaskakuje mnie, kiedy prowadzi w kierunku małego skweru bez piasku i ustawia moją torbę w samym środku. – Powinniśmy tutaj to zrobić. – Nie żebym narzekała, ale dlaczego tu jesteśmy? – Żeby obserwować. – Co obserwować? – Ludzi. Ciała. Oni będą twoimi płótnami – mówi, wskazując ręką na tłum plażowiczów. – Ludzie to lubią. Im lepiej poznasz ludzkie ciało, sposób w jaki skóra się porusza i zmienia, jak rozciąga na kościach i mięśniach, tym lepiej zrobisz świetny tatuaż. – Och – odpowiadam, brakuje mi słów, ale jestem pod wrażeniem jego filozofii. – Brzmi dobrze. Gdy rozkładam ręcznik jestem w pełni świadoma obecności Hemi`ego. Stoi przodem do mnie po lewej stronie. Schowany za okularami może patrzeć za ludźmi za mną. Albo może obserwować mnie. Nie jestem pewna. Tak czy inaczej to sprawia, że czuję niepokój, gdy ściągam spodenki. I ekscytację. 71

Wyciągam się na ręczniku i korzystając z moich zasłoniętych oczu, odchylam twarz w stronę słońca i ukradkiem obserwuję Hemi`ego. Zdaję sobie sprawę, że jestem bardziej zainteresowana obserwowaniem jego figury niż innych półnagich ciał na plaży. Widzę jego usta znowu lekko drgające - tylko odrobinkę - i zastanawiam się, czy wie, że go obserwuję. Zsuwa swoje okulary, gdy ściąga koszulkę przez głowę. Rzuca ją na piasek, a zanim wkłada z powrotem okulary, spotykam jego spojrzenie. Tak, wie, że go obserwuję. Widziałam Hemi`ego wcześniej w koszulce na ramiączkach, ale bez niej jest piękniejszy niż mogłam sobie wyobrazić. Jego ramiona są nieprawdopodobnie szerokie, z jednej strony pokryte tatuażem idącym dalej ku perfekcyjnie wyrzeźbionej klacie. Jego pierś jest pokryta jest odrobiną włosów, które dalej są cienkim paskiem na jego umięśnionym brzuchu. Z jednej strony jego talię przecina seria pięknie zaprojektowanych liter i cyfr, które przechodzą od jego biodra przez żebra aż po pachę. Chcę zapytać, co oznaczają, kiedy sięga do guzika jeansów. Słowa zamierają w moim gardle. Hemi odpina guziki swoimi zwinnymi palcami. Wygląda, jakby miał wprawę i nie mogę nic na to poradzić, ale wyobrażam sobie, jak fachowo odpina mi stanik. I moje szorty. I wszystko, co jest przeszkodą między jego skórą a moją. Opuszcza spodnie w dół, odsłaniając czarne spodenki i najbardziej doskonałe nogi, jakie kiedykolwiek widziałam. Są umięśnione i idealnie owłosione. Widzę koniec tatuażu wystający spod jego szortów. Musi obejmować całe jego prawe udo. 72

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rzuca jeansy na koszulkę i odwraca się twarzą w stronę oceanu. Moje usta robią się suche, gdy patrzę na jego niesamowity tył. Modlę się, żebyśmy weszli do wody, abym mogła zobaczyć, jak on wygląda ze spodenkami przyklejającymi się do tych cudownych, dolnych partii ciała. – Przyniosłaś krem z filtrem, prawda? – pyta, patrząc na mnie przez ramię. – Oczywiście. Jestem posłuszna – droczę się i sięgam do torby po balsam. Hemi dał mi drobiazgowe instrukcje dbania o tatuaż, a jedna z nich dotyczyła ochrony przed słońcem. – Posłuszna? Hmm, lubię posłuszeństwo. – Coś w sposobie, w jaki to mówi, coś w szorstkości jego głosu sprawia, że wracam do niego spojrzeniem. Wciąż patrzy na mnie. A moje usta są nadal suche. – Jestem grzeczną dziewczynką, pamiętasz? – Jak mógłbym zapomnieć? Nie jestem pewna, co to znaczy, więc jestem wdzięczna, gdy moje palce trafiają na znajome opakowanie kremu. Wyciągam go w stronę Hemi`ego. – Chcesz trochę? – Poproszę – mówi, biorąc go i wyciskając trochę na swoje dłonie. Oddaje mi tubkę. Siedzę zahipnotyzowana i obserwuję, jak wciera balsam w ramiona, klatkę piersiową i brzuch. Jego skóra lśni w słońcu, gdy rozsmarowuje krem. – Możesz mi posmarować plecy? – pyta cicho.

73

Moje oczy wędrują do jego i po cichu przeklinam czarne szkła, które ukrywają je przede mną. Widzę tylko odbicie mojej twarzy pełnej pożądania i zainteresowania. Wiem, że on nic takiego nie czuje. – Jasne – mówię gotowa stanąć na nogi. – Zostań tam. Przyjdę do ciebie – stwierdza, siadając między moimi nogami. Brakuje mi tchu, gdy wylewam balsam na moje dłonie i wsmarowuję go w brązową, gładką skórę Hemi`ego. Musi mieć naturalnie ciemną karnację. Nie widzę śladów opalenizny. Nigdzie. Pocieram jego ramiona, szerokie plecy i boki upewniając się, że krem odpowiednio pokrywa tatuaż na jego żebrach, a jednocześnie staram się ignorować sposób, w jaki jego mięśnie kurczą się pod moimi palcami. – Zrobione. – Wciągam powietrze, czując podekscytowanie. – Teraz ty – mówi, odwracając się na kolana i bierze krem. – Odwróć się i połóż. Powoli rozprostowuję nogi i wyciągam między jego kolanami, a potem ostrożnie odwracam się na brzuch. Jestem bardziej niż zwykle świadoma moich maleńkich majtek od stroju. Pierwszą rzeczą, jaką czuję jest zimna kropelka między łopatkami. Od niej do boków moich pleców odchodzą wężyki, które zatrzymują się na podstawie kręgosłupa. Po chwili czuję ciepłe dłonie Hemi`ego. Zaczynają wędrówkę od moich ramion, a jego palce uciskają mięśnie mojej szyi. 74

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Dyszę. – Dlaczego jesteś taka napięta? – pyta. – Zgaduję, że po jeździe – mruczę, chowając twarz w moich skrzyżowanych ramionach. Hemi kieruje się w dół moich pleców, palcami muska mój kostium niebezpiecznie blisko krzywizn piersi. Przechodzi do żeber, starannie pokrywając moje motyle. Jego głaskanie jest powolne i czuję, że przysuwa się bliżej. – Wyszły bardzo dobrze. Może uda nam się je skończyć w tym tygodniu. Czuję jego ciepły oddech na mojej skórze i drżę. Znowu. – Jestem pewien, że nie jest ci zimo. – Nie, nie jest mi zimno. – Więc skąd te dreszcze? – szepcze blisko mojego ucha. – Mam łaskotki – mruczę. Wyjaśnienie jest trochę naciągane. – Masz? Gdzie jesteś najbardziej wrażliwa? Tutaj? – pyta, tańcząc palcami po moim boku. Wzdrygam się, ale nie z powodu łaskotania. – Tutaj? – pyta zbliżając się do moich pach. – Czy niżej? O Boże, o Boże, o Boże! Wstrzymuję oddech, gdy przesuwa dłonie w dół mojego kręgosłupa i kładzie je na moich biodrach, a jego palce drażnią krawędzie mojego brzucha. 75

Odruchowo wyginam się w łuk, unosząc trochę biodra. Słyszę, że oddycha ciężko, zanim jego ręce znikają. Patrzę w tył i widzę, że on już stoi, a jego szczęki zaciskają się mocno, gdy wciera pozostały krem w swoją klatę. – Chodź, poobserwujmy ludzi. – Czekaj! Muszę nasmarować przód. – Spotkajmy się przy wodzie – mówi sztywno, a potem odwraca się i odchodzi.

76

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 12 Hemi

Oto jestem. Na plaży. Otaczają mnie skąpo ubrane kobiety, lśniąca woda i piasek, a nic z tego nie przekłuwa mojej uwagi. Staram się patrzeć na wszystko, żeby nie odwrócić się i obserwować Sloane wcierającą krem z filtrem w swoje długie nogi, napięty brzuch i pomiędzy bujny biust. Boże, wcieranie tego balsamu było torturą. Zazwyczaj spędzam czas z kobietami, które nie mają złudzeń, gdzie to może zaprowadzić. I akceptują to. Nawet o to błagają. Ale ze Sloane jest inaczej. Ona jest strasznie naiwna. Poza tym nie sądzę, żeby miała pojęcie, jak zajebiście gorąca i seksowna jest. Może dlatego nie mogę jej się oprzeć. Im więcej z nią przebywam, tym bardziej jej pragnę i tym bardziej czuję, że muszę ją mieć. A teraz wiem o jej bracie i to może być zła wiadomość dla nas obojga. Żadna kobieta nie jest warta takiego ryzyka. Żadna. – Dobra, co teraz? – pyta Sloane gdzieś zza mnie. Odwracam się i widzę ją stojącą za moim lewym ramieniem. Patrzy na mnie, a jej oczy ukryte są za okularami. Ale nie muszę ich widzieć, żeby wiedzieć, że jest w nich zainteresowanie. Przyciąganie. Fascynacja. Nie wiem, czy nie próbuje tego ukryć albo czy wydaje jej się, że to ukryła. Tak czy inaczej mogę to zobaczyć. Okulary są na jej słodkim, małym nosku. I to doprowadza mnie do szaleństwa. – Chodźmy – mówię, odwracając głowę w stronę plaży. W leniwym tempie idziemy kopiąc fale. Bez problemu dotrzymuje mi kroku. Kiedy zawiewa wiatr,

77

dociera do mnie mieszanka jej perfum i kremu - zapach niewinności. Aż cieknie ślinka. – Czego szukamy? – Po prostu się rozglądaj. Spójrz na odsłoniętą skórę. Spójrz na to, jak się porusza, gdy ludzie idą. Spójrz w jaki sposób się naciąga, gdy ludzie się schylają lub biegną. Spójrz w jaki sposób wisi, gdy się relaksują. Kiedy rysujesz na skórze, kiedy tworzysz sztukę, która będzie żyć i oddychać wraz z osobą noszącą ją, musisz wziąć wszystko pod uwagę. Zmarszczki, tłuszcz, kości, mięśnie, wiek. To wszystko może wpłynąć na pracę. I oni będą musieli z tym żyć. Przez długi, długi czas. Idąc dalej, zwracam uwagę na tatuaże innych osób i wyjaśniam, czy zrobiłbym lub nie zrobiłbym ich w ten sposób. Zadaję jej pytania starając się wyczuć jej wrodzone zdolności. Pytam ją o takie rzeczy, jak obeszłaby fałd skóry lub co by powiedziała komuś, kto chce tatuaż w miejscu, które nie pasuje. Podejrzewałem, że będzie dość intuicyjna, jeśli chodzi o sztukę. Po obejrzeniu jej szkiców, nie miałem wątpliwości co do jej talentu. Ale teraz zaczynam myśleć, że ona naprawdę ma zdolności do robienia tatuaży. A to sprawia, że jest dla mnie jeszcze bardziej pociągająca. Tatuowanie nie jest czymś powszechnym, więc nie można łatwo dzielić się tym z innymi. Czuję, że tworzy się między nami więź, której nie przewidziałem i prawdopodobnie powinienem był unikać jej jak ognia. Ale teraz to służyło mojemu celowi. Nie podoba mi się myśl zranienia kogokolwiek, ale nie mogę być odpowiedzialny za innych. Mam swoje własne gówna, o które muszę się martwić. A niektóre z nich są dla mnie ważniejsze niż

78

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

cokolwiek innego. Tak musi być. Ta sprawa ma pierwszeństwo, będę pracować do oporu. Koniec historii. Po prawie dwóch godzinach spaceru po plaży i oglądania ciał okiem artysty, w końcu zauważam, jak jest ciepło. – Pływasz? Sloane uśmiecha się szeroko. – Tak, kocham pływać. – Masz dwie opcje. Wbiegasz albo ja cię podnoszę i wrzucam. Jej uśmiech zamiera, gdy przetwarza moje słowa. Po jakiś dwóch, może trzech sekundach odwraca się ode mnie i biegnie z piskiem w stronę wody. Daję jej niewielką przewagę i startuję, zgarniam ją w ramiona i biegnę w fale słonej wody. Docieram do głębokości do połowy uda, czekam, aż będzie gotowa i wrzucam Sloane. Ponownie słyszę jej pisk, ale szybko znika, gdy woda obejmuje jej głowę. Widzę, jak jej okulary lecą i uderzają w wodę kawałek dalej. Jej głowa wynurza się bardzo szybko. Uśmiecham się, kiedy słyszę jej prychanie. Prostuje się i przesuwa długie, atramentowe kosmyki włosów z oczu. – Ty… ty… – jąka. Czułbym się kiepsko, gdyby była zła, ale nie jest. Widzę jej wykrzywione wargi i wiem, że się tylko odgraża. – Ja… ja… co? Ja szybki, a ty powolna? Sloane drepcze z głębszej wody w moją stronę. – Idziesz w dół, drogi panie. – Ooooo, obiecanki cacanki. – Zaczynam się cofać, śmiejąc się z jej brawury. Ona przyśpiesza, ja przyśpieszam. Ona się rzuca, ja robię unik. – Nie zrób sobie krzywdy, mała dziewczynko – kpię, gdy próbuje skoczyć i złapać mnie za ramię. 79

– Nie jestem małą dziewczynką – oburza się, rzucając się na mnie. Wymijam ją i wpada do wody. – Udowodnij to – droczę się żartobliwie. Sloane się zatrzymuje. Po prostu zatrzymuje. Mogę zobaczyć plamki złota w jej czekoladowych oczach. Jej usta są nieznacznie rozchylone, a jej pierś faluje w wyniku naszej zabawy. Podnosi ręce, żeby odgarnąć włosy z twarzy. To tak napina górę jej kostiumu, że odznaczają się jej twarde sutki. Przez sekundę czuję się, jakbym oglądał fotkę z Sports Illustrted. Moje oczy wędrują po jej krzywiznach. Kropelki spływają w dół jej szyi w kierunku rowka między piersiami. Jej brzuch kurczy się z każdym oddechem. Jej uda poruszają się rytmicznie w wyniku wirowania wody, gdy idzie w moją stronę. Gdy podnoszę wzrok z powrotem do jej twarzy, widzę, że jej oczy wpatrują się w moje. Przytrzymuje mój wzrok, dopóki nie dociera do mnie i zatrzymuje się znowu. Zbliża swoja twarz w stronę mojej. Poza tym się nie rusza. Nie odzywa się. Jest na tyle blisko, że czuję ciepło jej ciała pomimo chłodnej wody obmywającej moją skórę. Czuję jej ciepłe dłonie łapiące moje boki. Widzę, jak podnosi się na palcach. Wstrzymuję oddech, gdy jej usta się zbliżają. A potem dotykają moich. Pocałunek jest miękki, niewinny i ulotny. A kiedy się odchyla widzę, że rzeczywiście jest tam kobieta o szczerym spojrzeniu, które widzę za każdym razem, gdy zamykam oczy. Jest tam kobieta, która wie, czego chce. Może nie dałem jej 80

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

kredytu zaufania. Może brakowało mi go, kiedy zgubiłem się w jej słodkim uśmiechu i rumianych policzkach. Może jest w niej więcej kobiety niż widziałem, a nawet podejrzewałem. Tak, ta dziewczyna wie, czego chce. I może nie robi tego rozmyślnie, ale wie, jak wykorzystać swoje atuty. I ona je wykorzystuje. Właśnie teraz. Na mnie. Kiedy pochyla się znowu w moją stronę, kieruję się w jej stronę z zamiarem pociągnięcia Sloane na głębszą wodę i pokazania jej, o co mnie prosi. Ale zanim cokolwiek z tego może się wydarzyć, ona się wzdryga i odsuwa ode mnie łapiąc z trudem powietrze. – Ała! – Początkowo wygląda, jakby na coś nadepnęła. Ale wtedy słyszę syk powietrza spomiędzy zębów i jej ponowny krzyk: – O cholera! Coś mnie ugryzło3. Odskakuje ode mnie, przeczesuje wodę wokół niej, jakby chciała coś przestraszyć. Wrzeszczy i chwyta się za prawą nogę. – O mój Boże, Hemi, coś mnie ugryzło! Widzę, że nie żartuje. I jest coraz bardziej zdenerwowana. Wkraczam do akcji. Tak szybko jak mogę poruszam się przez wzburzone wody, chwytam Sloane w moje ramiona i biegnę na brzeg. Padam na kolana w mokry piasek i kładę ją

3Hehe Tutaj dedykacja dla Kiki  I dziękuję za parzydełka. Dzięki Domi :D ten fragment zapamiętam na dłuuugie lata :*– Kika

81

delikatnie przed sobą. Widzę, jak kuli się z bólu, a jej piękna twarz jest wykrzywiona. Jest bledsza niż zwykle. – Pokaż mi gdzie – rozkazuję. Sloane wskazuje na jej lewe udo. To wtedy zauważam wściekle czerwone cięcia i kropki. Poparzenie meduzy. – Zostałaś poparzona przez meduzę – wyjaśniam. – Nie ruszaj się. Sprawdzam jej skórę, aby upewnić się, że nie przyczepiły się macki. Wstaję, kiedy potwierdzam, że ich nie ma. – Nie nasikasz na mnie, prawda? – pyta, a jej oczy są lekko przerażone mimo bólu. Nie mogę powstrzymać uśmiechu. – Nie, muszę tylko po coś iść. Zostań tu. Wracam za chwilę. Biegnę przez piasek w stronę naszych rzeczy. Na szczęście wróciliśmy prawie do miejsca, gdzie zaczęliśmy. Biorę tubkę kremu przeciwsłonecznego z torby Sloane i wracam, co zajmuje mi tylko kilka sekund. Trzymam za tubkę i skrobię ostro zagiętym końcem po jej skórze. Skomle z bólu: – Nie rób tak! Odsuwa się i wzdryga. – Nie ruszaj się. Muszę dostać się do parzydełek. – Jeszcze raz dokładnie skrobię to miejsce do czasu, aż jestem pewny, że nie zostały żadne parzydełka. Wiem, że ją boli, ale nie wydaje już innych dźwięków. Wreszcie kończę i biorę ją na ręce, żeby zanieść do wody. 82

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Co robisz? – pyta, trzymając się kurczowo mojej szyi i oplatając się wokół mojego ciała tak, żebym nie mógł wepchnąć jej do wody. Stawiam ją na płyciźnie tak, że mogę wymyć jej nogi. – To ci pomoże. Zaufaj mi. Zmyję to słoną wodą. Nie będzie tak mocno palić. Nabieram wody w dłonie i chlapię jej udo, a potem delikatnie pocieram. W kółko atakuję wodą poparzenie. Mam nadzieję, że wypłucze pozostałe parzydełka i zneutralizuje toksyny. – Czujesz się trochę lepiej? – pytam, sprawdzając ponownie jej kolor. Nadal wygląda blado, ale już nie tak strasznie. – Trochę. – Nie czujesz duszności czy czegoś takiego? Zatrzymuje się w celu sprawdzenia, a potem kręci głową i odpowiada: – Nie. Czuję się dobrze. – Chodź. Znajdziemy pogotowie, żeby zatroszczyli się o ciebie. Schylam się, żeby ponownie ją chwycić, ale zapiera się delikatnie. – Nie. To nie jest konieczne, prawda? To tylko oparzenie meduzy? Patrzę w dół na jej twarz. Wygląda na zaniepokojoną. – Cóż, to nie jest obowiązkowe, ale czułbym się lepiej, jeśli skontrolowalibyśmy to. – Widzę, że zagryza wargę. – Dlaczego? Boisz się szpitali czy coś w tym stylu? – To nie tak. Po prostu… to… – Co? Wyrzuć to z siebie. Pochyla głowę do mojej piersi, jakby instynktownie chciała schować twarz. – Po prostu nienawidzę myśli, że moja rodzina się o tym dowie. 83

– Dlaczego? Przecież nie zrobiłaś tego celowo? – Wiem o tym. Oni są… to jest… po prostu skomplikowane. – Skomplikowane – powtarzam. – Taaa. Skomplikowane. – Zwalniam, gdy zbliżamy się do ręcznika Sloane. Sadzam ją na nim i kucam obok. – Czy oni nie wiedzą, że tu jesteś? – Eeee – wykręca się – nie za bardzo. – Czy to z powodu ostatniej nocy? Jeśli się o to martwisz, nie boję się twojego brata. – Nie, nie, to nie tak. Tylko że… – Możesz mi powiedzieć. Cokolwiek to jest. Nie oceniam. I nie wścieknę się, jeśli się o to martwisz. Wydaje warczący dźwięk. – Wrrr, to nie tak. To jest… to jest żenujące. Siadam obok niej. – Dobra, powiedz mi, co się dzieje. – Słuchaj, moja rodzina jest bardzo… opiekuńcza. Stoczyłam wielką walkę, żeby zobaczyli, że dorosłam i muszą pozwolić mi żyć swoim życiem. Przekroczenie dwudziestu jeden lat było dla mnie ważne. Wściekną się, jeśli dowiedzą się, że wybrałam się na plażę z jakimś przypadkowym facetem, zostałam oparzona przez meduzę i znalazłam się w szpitalu. Jeśli się dowiedzą, będą mi to wygarniać za każdym razem, gdy będę chciała wyjść z domu. – Bez obrazy, ale dlaczego nie możesz się po prostu wyprowadzić? Sloane wzdycha: 84

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– To nie jest takie proste. Są sprawy… cóż, to nie jest takie proste. Zaufaj mi. Każdy ma prawo do swoich tajemnic i prywatności. Wierzę w to z całego serca, więc nie naciskam. – Dobra, co powiesz na to? Znajdźmy hotel i miejsce, w którym będziesz mogła odpocząć, a ja zdobędę trochę octu na to miejsce. W ten sposób unikniesz jazdy samochodem i podejrzeń rodziny. Możesz powiedzieć, że jesteś z przyjaciółką i będziesz w domu jutro. Brzmi wiarygodnie? Widzę i czuję, że wzdycha. Uśmiecha się rozluźniona. – Brzmi świetnie. Też wzdycham. – Dobrze, pierwsza rzecz. Chodźmy z plaży do Savannah i znajdźmy miejsce to przenocowania. Spoko? – Spoko – powtarza. Wrzucam wszystkie nasze rzeczy do jej torby - ubrania, buty, krem, moje okulary. – Cholera! Musiałem upuścić twoje okulary. Nie mam ich. – W porządku. Były tanie. I myślę, że zwolnię cię z obowiązku ratowania mnie. – Jak miło z twojej strony – błaznuję. – Kupię ci nowe przed wyjazdem. – Naprawdę to nie jest konieczne. – Może nie, ale to zrobię. Rzucam jej torbę na moje ramię i schylam się po nią.

85

– Mogę chodzić – mówi, wstając i otrzepując tyłek z piasku. Odwraca się i wytrzepuje ręcznik, ale zauważam jej grymas. – Co? Coś jest nie tak. Co się dzieje? Wzrusza ramionami i kręci głową. To wyraźna wskazówka, że mam rację. – To po prostu… Tak naprawdę nie mam… – Po prostu mi powiedz – podpowiadam, gdy wciąż się jąka. – Nie spodziewałam się, że weźmiemy pokój, więc nie mam ze sobą tylu pieniędzy. A moja karta… – Hej, to był mój pomysł. Nie byłoby cię tutaj, gdybym nie zaproponował wycieczki na plażę. – Ale nie zaproponowałbyś tego, gdybym nie poprosiła cię o nauczenie mnie tatuowania. Widzę, że naprawdę przeszkadza jej sprawa pieniędzy. – Czy wiesz, na jak wiele innych sposobów można je zarobić? Chciałem mieć cię w bikini. Więc pozwij mnie. Widzę uśmiech drgający w kącikach jej seksownych ust. Sprawia, że chcę cofnąć się do chwili, gdy smakowałem je w wodzie. – Jesteś… – Jestem facetem. Lubię patrzeć na twoje ciało. To jest moja pokuta. Zostawmy to, okej? – Nie wygląda na przekonaną. – Boże! Przestać bić się z myślami! Powiedziałem, przepraszam! Co mam zrobić, żeby przekonać cię do tego? Opatrywać twoje rany? Przygotować cię do spania? Upewnić się, że umyjesz wszystkie ważne miejsca? – wzdycham dramatycznie. – Dobrze. Cholera. Zrobię to. Tylko przestań o tym mówić. Cholera, kobieto! 86

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Sloane śmieje się i trzyma się mojego ramienia, gdy idziemy. Wątpię, żeby przyjęła więcej dobroci ode mnie w tej chwili, więc nie oferuję noszenia jej. A nie miałbym nic przeciwko. Minie dużo czasu zanim będę mógł wyrzucić ją z mojej głowy. A dzisiejszej nocy zgotuje mi piekło.

87

Rozdział 13 Sloane

To nie tak, że potrzebuję jakiegoś powodu, żeby dać się oczarować Hemi`emu, ale bycie w centrum jego uwagi i obserwowanie, jak się stara, dodaje mu uroku. A teraz jestem bardziej oczarowana niż na początku! W drodze z Tybee do Savannah zatrzymał się na wielkiej stacji benzynowej, gdzie kupił butelkę octu i opakowanie sody oczyszczonej. Kiedy zapytałam, po co nam to, tylko mruknął: – Nie pytaj. – Kupił mi też colę i snickersa. To co czułam wcześniej, było miłe, ale teraz niemal odurzało. Nawet nie jestem pewna dlaczego i to jest głupie uczucie. Teraz siedzę w samochodzie przed czymś co wygląda na rezydencję. W rzeczywistości to jest ekskluzywny hotel z bryczką zaparkowaną na zewnątrz. Gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że budynek jest zabytkowy. Już zadzwoniłam do Sarah i dałam jej znać, że jest częścią mojej przykrywki do rana. Pisnęła, zaczęła hiperwentylować i wypytywać, czy planuję przespać się z Hemim. – Sarah – powiedziałam, przerywając jej. – Zostałam oparzona przez meduzę i jestem bałaganem. Poważnie, nie sądzę, ze to jest najlepszy sposób na utratę dziewictwa. – Była rozczarowana, ale zgodziła się na wzięcie udziału w moim podstępie. Potem zadzwoniłam do taty, który brzmiał podejrzliwie, ale nie naciskał na mnie, co było niespodzianką. 88

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Więc teraz obserwuję ludzi. Gdy mnie mijają zastanawiam się czy mają tatuaże. Nie zajęło Hemi`emu dużo czasu zawładnięcie moim mózgiem. Ale jeśli mam być dokładna, mogę wymyślić milion gorszych rzeczy niż bycie konsumowaną przez Hemi`ego. Widzę, jak drzwi hotelowe się otwierają i Hemi wychodzi. Gdy się porusza, moje oczy przesuwają się po jego wysokiej, szczupłej sylwetce. Zanim opuściliśmy Tybee, włożył jeansy i koszulkę, ale teraz gdy wiem, co jest pod spodem, jeszcze bardziej uwielbiam na niego patrzeć. Idzie z gracją i pewnością siebie, przez co brakuje mi tchu. Patrzy w lewo i prawo zanim jego oczy lądują na moich i się zatrzymują. Nie uśmiecha się czy kiwa. Tylko mruga. A moje serce wywija małe salto. Co za sposób na rozwinięcie skrzydeł! Powstrzymuję uśmiech, staram się kontrolować buzujące hormony i obrazy, który ostatnio mną zawładnęły. – Jesteśmy zameldowani – mówi, siadając za kierownicę. Uruchamia silnik i okrąża budynek, gdzie z drugiej strony czeka na nas parkingowy, żeby nas przywitać. Najpierw podchodzi z mojej strony, grzecznie otwiera mi drzwi i oferuje dłoń. Chwytam ją, wysiadam, a on zamyka drzwi i kiwa w stronę Hemi`ego. – Czy mają państwo torby, sir? Mogę zorganizować gońca hotelowego… – Nie, dziękuję. To był niespodziewany przystanek – odpowiada Hemi i wręcza dzieciakowi złożony banknot. Parkingowy kiwa głową. – Oczywiście, sir. Hemi przechodzi na moją stronę i kładzie dłoń w dole moich pleców. 89

– Idziemy? – pyta z wyćwiczonym machnięciem ręki. Zwężam na niego oczy. – Jesteś w tym naprawdę dobry – zauważam. – Naprawdę dobry. Jego wyraz twarzy jest nonszalancki. – Oglądam dużo filmów z Bondem. Otwiera dla mnie drzwi i wchodzę do luksusowego lobby. Meble wyglądają, jak mieszanina francuskich i włoskich antyków. Mogę się mylić. Co jak do diabła wiem o wystroju wnętrz, tylko tyle ile widziałam w HGTV 4? Bardzo mało. Ale cokolwiek to jest, zapiera dech w piersi. Kilka osób kiwa do nas, gdy idziemy w stronę windy. Cieszę się, że miałam czas, żeby naciągnąć szorty na moje majtki i nakryć się koszulką, którą zabrałam. To nie sprawiło, że wyglądam, jakbym tu pasowała, ale przynajmniej nie czuję się jak Julia Roberts spacerująca po Regent Beverly Wilshire. Jedziemy windą na nasze piętro. Drzwi się otwierają i ukazuje nam się elegancki korytarz. Hemi skręca w lewo, więc za nim podążam. Zatrzymuje się przy czwartych drzwiach i wsuwa kartę w szczelinę pod klamką. Pojawia się zielone światełko i słychać mechaniczne kliknięcie. Hemi popycha drzwi i robi krok w tył, żeby mnie przepuścić. Pokój jest wystawny. To pierwsze słowo, które przychodzi mi do głowy. Gruby dywan jest ciemnoszary, nieco jaśniejszy niż ściany. Meble są mahoniowe, a łóżko całe białe – kołdra, poduszki, zagłówek. Wszystko jest wspaniałe. 4 Stacja tv o urządzaniu domów. Chyba coś jak nasze domo. Dalej jest Regent Beverly Wilshire nie będę już nowego przypisu robiła. To nazwa hotelu z Pretty Woman.

90

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Cóż – mówię, przysiadając ostrożnie na krawędzi łóżka. – Nie muszę chyba pytać, czy za tatuowanie dobrze płacą? Hemi mnie ignoruje i idzie prosto do łazienki. – Po której stronie śpisz? – pyta, kiedy pojawia się ponownie z ręcznikami i myjką. Mój umysł się zawiesza na jego pytanie. Dopiero wtedy dociera do mnie, że tu jest tylko jedno łóżko. Jedno wielkie, piękne, luksusowe łóżko. I nas dwoje. – Hmm, to nie ma znaczenia. Mogę… – To nie jest podchwytliwe pytanie, Sloane – mówi, zmiękczając słowa małym uśmiechem. – Chcę tylko wiedzieć, po której stronie umieścić te rzeczy. – Po tej stronie – mówię, poklepując łóżko lewą ręką. – Te szorty muszą zniknąć – mówi niedbale, a mnie robi się trochę zimno. – Potem odchyl kołdrę i się połóż – rozkazuje, siadając po przeciwnej stronie. Robię, co każe. Gdy już się wyciągam, czuję potrzebę bycia uczynną. – Hemi, naprawę obojętne mi, po której stronie śpię. Nie przeszkadza mi, jeśli chcesz spać tutaj. – To nie ma znaczenia. Nie śpię w tym samym łóżku z kimś innym, więc nie planuję zamykać oczu. – Nie śpisz? – Nie. – Nigdy? – Nie. – D-dlaczego nie? To znaczy… Patrzy na mnie z uśmiechem, kiedy rozkłada dwa ręczniki. 91

– Chodzi ci o to, że jestem facetem. Muszę sypiać ze wszystkimi w koło. Dlatego powinienem umieć spać po każdej stronie łóżka, w zasadzie obok kogokolwiek, prawda? – Nie to mia… – Oczywiście, że to – przerywa. – Ale mylisz się. Kobiety, które… zajmują moją przestrzeń wiedzą, żeby zniknąć zanim wyjdę z łazienki. Nie jestem… śniadaniowym facetem. – Och – mówię beznamiętnie. Nie sądzę, żebym była zaskoczona. Nie wydaje się kimś w stylu pokochajmy–się–i–poprzytulajmy. Ale nie domyśliłabym się, że on będzie tak… zimny. – Czy ty nigdy… to znaczy… – Nie od bardzo, bardzo długiego czasu – mówi, układając ręczniki pod moją nogę, a następnie bierze myjkę w ręce i oblewa ją octem. Naciska nasączoną gąbką na wściekle czerwone smugi na moim udzie. – Technicznie nie powinnaś tego moczyć, ale to będzie trudne do zrobienia biorąc pod uwagę, gdzie się znajduje. Plus potrzebujemy więcej octu, żeby wypełnić wannę. Więc muszę to zrobić. Po przyciśnięciu kompresu do mojej nogi, cofa się do biurka. Wraca z książką oprawioną w skórę. Hemi wzrusza ramionami, w pełni skupiając swoją uwagę na tym, co czyta, a nie na mnie. – Jako dziecko spędziłem wiele czasu na plaży. Nauczyłem się kilku rzeczy to tu, to tam. – Nie wiem, czy celowo próbuje zmienić temat. – Głodna? Powiedziałem, że zamówimy coś do pokoju z powodu osłabienia. – Nie jestem osłabiona!

92

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Och, przepraszam. „Niedysponowana”– mówi, trzymając palce w powietrzu, jakby cytował. – Nie jestem niedysponowana! Mogę wstać i iść na kolację. Nie powstrzymasz mnie. – Ty mnie nie powstrzymasz. Utkwiłem w spokojnym pokoju hotelowym z kobietą w bikini. Jak to może mnie powstrzymać? Nic nie mogę poradzić, ale się uśmiecham. – Jestem pewna, że dokładnie to miałeś na myśli przez cały dzień. – Och, mogę zdecydowanie wymyślić gorsze sposoby na spędzenie dnia – jego uśmiech jest sprośny. Podnoszę się i siadam. – O cholera! Powinieneś dzisiaj pracować? Nawet o tym nie pomyślałam, gdy dzwoniłam do domu. Będziesz miał kłopoty? – Uspokój się, uspokój się – mówi, przesuwając się na łóżko obok mnie. – Już o to zadbałem. – Boże, jak ja nienawidzę być takim wrzodem na tyłku. – Cóżżżż nie zamierzałem nic mówić, ale…. Łapię poduszkę i rzucam w jego głowę. Hemi się śmieje.

***

Na zewnątrz jest od dawna ciemno, a ja mam pełny brzuch. Po ponownym kompresie z octu, Hemi robi jakąś paskudną pastę z sody oczyszczonej oraz wody i

93

nakłada grubą warstwę na to miejsce. Mimo, że nie mogę zbyt wiele zrobić z tym wszystkim na mojej nodze, muszę przyznać, że to sprawia, że czuję się lepiej. Hemi wstaje ze swojego miejsca po drugiej stronie łóżka. – Masz coś przeciwko, żebym wziął prysznic? Zmył z siebie ten cały piasek i słoną wodę? – Nie, wcale nie. – Ty możesz wziąć rano. Teraz powinnaś trzymać się z daleka od gorącej wody. – Dobrze. Będzie w porządku do rana. Hemi idzie do łazienki, przymyka drzwi, ale nie zamyka całkowicie. Jestem pewna, że zrobił to, aby mnie usłyszeć, jeśli potrzebowałabym cokolwiek. Albo żeby mnie torturować. Sądzę, że robi to celowo. Nauczyłam się już, że robi dobre wrażenie, jest charyzmatyczny, ale też pełen sprzeczności. Słucham uderzeń wody z natrysku. Zamykam oczy i nasłuchuję, co robi. Słyszę pierścienie przesuwane po pręcie, gdy ciągnie zasłonę prysznicową, a potem ponownie, kiedy prawdopodobnie ją zasuwa. Zbyt wyraźnie mogę sobie wyobrazić jego silne, nagie, stalowe ciało, gdy bierze mydło i biała piana pokrywa jego opaloną skórę, gdy wciera je w klatkę piersiową i brzuch. Mogę sobie wyobrazić kropelki wody spływające w dół jego pleców i na doskonałe krzywizny tyłka. Moje oczy nadal są zamknięte, kiedy woda przestaje płynąć. Słyszę miękkie pocieranie ręcznika o jego skórę i mogę sobie wyobrazić, jak owija go wokół bioder i przebiega palcami po włosach. Wentylator w łazience staje się głośniejszy, otwieram oczy. Hemi stoi w otwartych drzwiach łazienki, owinięty jedynie w ręcznik. 94

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Spałaś? – Nie, tylko… myślałam. – O czym myślałaś? – pyta, podchodząc niedbale do łóżka i wyciągając się w przeciwnym końcu. Opiera się na łokciu twarzą do mnie, krzyżuje nogi w kostkach i czeka zainteresowany. – Skóra – odpowiadam uczciwie. Nie mówię mu tylko, że myślę w szczególności o jego skórze. Pośpiesznie kontynuuję: – Myślałam o tym, jakie to uczucie rysować po niej. – Chcesz poćwiczyć? – pyta. – Co masz na myśli? – Cóż, jestem pewien, że jest tutaj długopis. Jeśli chcesz, możesz narysować coś na mnie. Zmyję to. – Poważnie? – Jasne. Co jeszcze można tu robić? Mogę wymyślić kilka odpowiedzi na to pytanie, ale nie wypowiadam ich. Mam białe paskudztwo na nodze, nie brałam cały dzień prysznica, a moje włosy są plątaniną od słonej wody. – Czy jest coś, co chciałabyś, żebym narysowała? Hemi wstaje i podchodzi do biurka, a potem wraca z długopisem z nazwą hotelu. – Hmmm, myślałem o tatuażu „Żyję, nie żałuję” na moim prawym boku. Napis, który ma być zajebisty. Nic ozdobnego. Może jakaś sztuka plemienna przechodząca przez L lub G. Nie wiem. Miałam zamiar naszkicować go od… cóż, od jakiegoś czasu. 95

– Dobra – mówię, paląc się do pomysłu. – To twoje motto życiowe czy coś? – Było… kogoś innego. Kogoś, kogo znałem. Coś w jego głosie nie pozostawia wątpliwości, że temat jest zamknięty. Ale to samo sprawia, że chcę to zbadać, żeby zobaczyć, czy to jest to, od czego ucieka w sztukę. I czy chodzi o kobietę. Może kobietę, która kiedyś spała obok. I jadła z nim śniadanie. Tak dawno temu. Chowam te niepokojące myśli z tyłu głowy, gdy siadam na łóżku myśląc o zadaniu. – Jak mogę. To znaczy, gdzie byś... – Jesteś prawo czy lewo ręczna? – Prawo. – Idealnie. Przewróć się na lewy bok, a ja położę się przed tobą. Przesuwam się po łóżku i kładę na bok tak jak Hemi sugerował. Sądziłam, że ułoży się tyłem do mnie, żeby dać mi lepszy dostęp do prawego boku. Jestem speszona i jeszcze bardziej podekscytowana, gdy rozciąga się twarzą do mnie opierając głową na mojej nodze tuż pod oparzeniem i zarzuca rękę wokół mojej talii. Hemi patrzy na mnie, jego oczy są jak rozlewiska burzliwych, ciemnoniebieskich wód. – Mogę być bardzo... uczynny. – Tak, możesz – mówię bez wyobraźni, moje nerwy są napięte. – Mam nadzieję, że nie masz łaskotek. – Tylko w jednym miejscu, ale nie będziesz w jego pobliżu z długopisem – mówi z mrugnięciem. 96

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Czuję rumieniec wypełzający znowu na moją twarz i przeklinam to, że jestem takim bałaganem. Chrząkam i skupiam się na tym, co mam narysować na Hemim. Długopis dotyka jego skóry i odskakuje. Pocieram końcówkę o moją dłoń, aby ją rozpisać, zanim wrócę do tego miejsca. Robiąc kilka pierwszych kresek, czuję się dziwnie. Nigdy wcześniej nie rysowałam na cudzej skórze. Tak naprawdę, nigdy nawet nie pisałam na własnej. Po jakimś czasie szybuję po skórze i prześlizguję się nad kośćmi, gdy rysuję litery i zawijasy. Jestem tym pochłonięta, cieniuję i dodaję kilka osobistych akcentów. Nie mam pojęcia, ile czasu mi to zajmuje. Kiedy kończę patrzę na Hemi`ego, który mnie tylko obserwuje. Cicho. Uważnie. – Zrobione. – Naprawdę się zatraciłaś w swojej sztuce, prawda? Uśmiecham się, żeby ukryć moje zakłopotanie. – Taaa, trochę. – Mamy wiele wspólnego. Kiwam głową. Nie wiem, co powiedzieć. Słuchanie, jak to przyznaje, sprawia mi radość. Oczy Hemi`ego szukają moich. Jego zazwyczaj są ciepłe lub z przedrzeźniającym błyskiem, ale teraz tak nie jest. Wydają się... zmartwione. Jakby walczył z kimś. Zastanawiam się, czy nie chce pozwolić komuś się zbliżyć, wpuścić do środka.

97

Bez słowa Hemi się odsuwa i idzie w stronę łazienki. Zostawia otwarte drzwi, więc widzę, jak ogląda moją pracę w lustrze. Przebiega palcami po niektórych szczegółach, ale nic nie mówi. Jego oczy nadal są ostrożne. Jestem niespokojna przez sekundę. Wreszcie się odwraca. – To jest dobre. Naprawdę dobre. Wypuszczam powietrze i nieśmiało się uśmiecham. – Dziękuję. – Nie sądzę, żebyś miała jakieś problemy z nauką tatuowania. – Naprawdę? – Żadnych problemów. Siedzę na łóżku i zbieram się na odwagę, żeby go o coś prosić. To wymagałoby więcej zaangażowania od Hemi`ego i nie jestem pewna, czy się zgodzi. Powiedział, że będzie mnie uczył tatuowania, ale to co innego niż bycie mentorem. – Chodzi o to, że jestem na ostatnim roku UGA i w tym semestrze mam nie tylko Zaawansowany Rysunek oraz Anatomię, ale też rysowanie praktyczne, jeśli zostanie zatwierdzone

przez mojego profesora. Czy mógłbyś być moim

nauczycielem? Mogłabym wykorzystać z tobą moje rysowanie praktyczne. Myślę, że to zostałoby zaakceptowane i mogłabym upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Hemi przygląda mi się uważnie. Widzę, jak trybiki pracują w jego głowie, a to sprawia, że czekam w napięciu. – Myślę, że mógłbym to zrobić. Zaczęłabyś od robienia jakiś oryginalnych szkiców, a potem opracowałabyś szablony. Ewentualnie potem pistolet na skórę. 98

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Jestem zaskoczona z kilku powodów, a najbardziej z ilości czasu, którego na to potrzeba, co oznacza, że będę spędzać go z Hemi`m. – Byłoby fantastycznie! I naprawdę to doceniam. Posyła mi kwaśny uśmiech, gdy przebiega palcami po słowach, które narysowałam na jego boku. – Cała przyjemność po mojej stronie. – Przytrzymuje moje spojrzenie o kilka sekund za długo, aż odwraca wzrok. – Mam zamiar pobiec i zdobyć dla nas jakieś przybory. Szczoteczka, pasta i tak dalej. Potrzebujesz czegoś? Nie wiem dlaczego, ale mam wrażenie, że jest niespokojny i chce ode mnie uciec. – Nie, dam radę dopóki nie wrócimy do domu. Wystarczy szczoteczka i pasta. Hemi kiwa głową. – Ubieram się i potem mogę ruszać. Potakuję, a on znika w drzwiach łazienki i je zamyka. Kiedy wychodzi trzyma swój telefon. – Jaki jest twój numer? Napiszę do ciebie ze swojego numeru, więc będziesz mogła zadzwonić, jakbyś czegoś potrzebowała. Myślę, że to dziwne, skoro idzie tylko po kilka rzeczy. Na jak długo planuje zniknąć? Zatrzymuję swoje myśli dla siebie i podaję mu swój numer. Wklepuje go do telefonu i po kilku sekundach przychodzi prosta wiadomość "Hemi".

99

Potem znika w pośpiechu. Przez ponad pół godziny jestem całkowicie rozbudzona i wiercę się w łóżku, zanim znajduję wygodną pozycję. To wtedy wydarzenia całego dnia dają o sobie znać i moje powieki robią się ciężkie. Nie wiem, kiedy zasnęłam, ale kiedy się budzę, wszystkie światła w pokoju są zgaszone oprócz lampki przy biurku. Widzę Hemi`ego siedzącego tam i szkicującego coś w notatniku. Jego głowa jest pochylona, a twarz łagodna. Przewracam się i patrzę na zegarek. Jest 2:40. Kiedy znowu patrzę na Hemi`ego jego głowa jest podniesiona, a oczy skierowane na mnie. Nic nie mówi, ani nie robi. A ja po prostu kładę się, zamykam oczy i próbuję wypchnąć myśli o nim z mojej głowy tak, żebym mogła wrócić do spania. A jakiś czas później mi się udaje. Wreszcie.

100

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

101

Rozdział 14 Hemi

Sloane była cicha przez cały poranek. Jestem pewien, że to z powodu mojego zniknięcia ostatniej nocy. Musiałem wziąć się w garść, przemyśleć to wszystko. Widząc te litery na moim boku przypomniałem sobie o moim celu, mojej misji. I mimo, że lubię Sloane i czuję się winny, muszę to zrobić. Koniec kropka. Jeśli powiedziałbym jej, mogłaby to zrozumieć. Albo też nie zrozumieć. Tego nigdy się nie dowiem, bo nie mogę jej powiedzieć. Nie mogę jej zaufać w tej sprawie. Ona może zniszczyć wszystko i to jest ryzyko, którego nie mogę podjąć. Jak tylko się obudziła i powiedziała, że z jej nogą jest znacznie lepiej, zasugerowałem, żebyśmy się zbierali. Jest sobota, więc ona może nie ma planów, ale ja tak. Muszę wracać do pracy. A teraz potrzebuję snu, ponieważ nie zmrużyłem oka tej nocy. Kiedy jesteśmy około godziny w drodze, zaczyna kropić deszcz, więc ściszam muzykę i zjeżdżam na pobocze, żeby zasunąć dach. Kiedy znowu jedziemy autostradą, słyszę burczący dźwięk. – Cholera, cholera, cholera. Jestem takim dupkiem! – mówię głośno. – Co? – pyta Sloane ze zdziwieniem. – Dlaczego jesteś dupkiem? – Nie zjadłaś nawet śniadania. Jestem pewien, że umierasz z głodu. Wzrusza ramionami. – W porządku. Przeżyję. – Przestań być tak miła. Musisz mówić, czego chcesz. 102

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Poważnie, wszystko w porządku. To nie… Ona jest tak słodka i wyrozumiała, że czuję się jeszcze gorzej z tym, co zrobiłem. Tym, co robię. – Słuchaj, czuję się gównianie i ty to tylko pogarszasz. Nazwij mnie samolubnym draniem. Powiedz mi, żebym zatrzymał auto i zdobył jakieś jedzenie dla twojego cholernego brzucha. Uderz mnie w nogę. Zrób coś! – Moja tyrada jest gniewniejsza niż zamierzałem. Widzę, że moja kąśliwa wypowiedź spowodowała zachmurzenie się Sloane. – Dobrze – mówi. Przerywa na chwilę zanim przesuwa się w poprzek siedzenia i uderza mnie w nogę. I to nie jest lekkie, dziewczyńskie uderzenie. To jest pewny cios, który zadaje ktoś taki jak jej brat Wielka Stopa. – Zatrzymaj się w najbliższej restauracji i zdobądź jakieś śniadanie, ty samolubny draniu. Słyszę szczerość w jej głosie, tak dużą, że wierzę w skumulowaną agresję, która wydostaje się, bez wątpienia z powodu ostatniej nocy. – Nie mówiłem, żebyś zrobiła to wszystko na raz – mruczę, drażniąc ją. – Cholera. Patrzy na mnie przez kilka sekund. Odwzajemniam spojrzenie i przybieram moją najbardziej zranioną minę. Wreszcie łagodnieje i się uśmiecha. – Przepraszam. Robię się zrzędliwa, kiedy jestem głodna. – Zrzędliwa? Coś takiego! Jesteś kąśliwa jak wąż! Śmieje się i klepie mnie żartobliwie w ramię. – Nie jestem. – Teraz będę musiał wyjaśniać, dlaczego utykam.

103

Przewraca oczami, ale jej twarz wygląda na zrelaksowaną, co było moim celem. Nie byłoby dla mnie dobrze, gdybym zraził ją do siebie w tym momencie. Potrzebuję jej. I potrzebuję jej do rozmawiania ze mną. Widzę znak IHOP5, więc wybieram ten zjazd. Po kilku minutach siedzimy z menu w naszych dłoniach. Zamawiamy, a kelnerka przynosi nam kawę. Sloane zaczyna pogawędkę. – Nie winię cię za zapomnienie o śniadaniu. – A to dlaczego? – Mówiłeś, że nie jesteś rodzajem śniadaniowego faceta. – Nie jestem. Mówiłem? – Jestem zaszczycona, że robisz dla mnie wyjątek. – Spaliśmy razem, więc to się nie liczy. – Więc nie zabierasz na śniadanie dziewczyn, z którymi uprawiasz seks? – Nie. – A dlaczego? Wzruszam ramionami. – Po prostu nie mam czasu ani ochoty tego robić… związać się z kimś. Sloane nie patrzy mi w oczy. Dmucha ostrożnie w kubek, żeby ochłodzić kawę zanim bierze łyk. Korzystam z okazji i zmieniam temat. – Więc powiedz mi coś o swojej rodzinie. Wzdycha.

5Podają tam naleśniki. Są takie stoliki z kanapami jakby boksami jak w filmach 

104

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Mam trzech braci. Są policjantami. Ojciec też. Powiedzenie, że są nadopiekuńczy byłoby jak nazwanie Zatoki Meksykańskiej kałużą deszczu. Staram się nie wydawać się zainteresowanym, chociaż jestem. – Trzech braci gliniarzy? Wow! Założę się, że jest ciężko. Opowiedz mi o nich. – Sig jest najmłodszy. Nie jest tak sztywny jak dwóch pozostałych. Zawsze byliśmy blisko i on nie jest tak twardy dla mnie jak pozostali. Rok temu skończył akademię policyjną. Potem jest Scout. Ma w sobie coś z obojga rodziców. Czasami może być bardziej wyrozumiały, ale nie zawsze. A potem Steven. To jego poznałeś tej nocy w Cuff`s. Jest gburem. Tak jak mój tata. Oni dwaj nigdy nie wypuściliby mnie z domu, gdyby mogli. – To dlatego zachowywał się jak palant? Nie podobało mu się, że tam byłaś? – Tak. Pokazałam się tam nie ostrzegając go. Właśnie tego chciałam. I to zrobiłam. – Wydaje się, że nie przyjął tego zbyt dobrze. – Cóż, kiedy zobaczyłam Stevena zdążyłam już dużo wypić. To chyba nie był dobry moment. – Wiedziałaś, że on tam był? – Tak, moja rodzina spędza sporo czasu w Cuff`s. – Bierze łyk kawy po czym marszczy brwi. – Mówiąc o Cuff`s, co ty tam robiłeś? To policyjny bar. – Zdajesz sobie sprawę, że policjanci też mają tatuaże? Są prawie tak źli jak ludzie w wojsku. – Też popijam moją kawę. – Więc co twoja mama mówi o tych wszystkich nadopiekuńczych mężczyznach? 105

Uśmiech Sloane jest smutny i od razu czuję się, jakbym wdepnął w bolesną kupę gówna. – Prawdopodobnie przewracałaby oczami, gdyby wiedziała. Zmarła, kiedy miałam siedem lat. – Boże, Sloane, przepraszam. – Niepotrzebnie. Miała dobre życie do pewnego czasu. Chorowała na ostrą białaczkę. Po raz pierwszy miała ją, gdy była małą dziewczynką. Przeżyła wiele świetnych lat. Niestety, miała nawrót. A kiedy nawraca w dorosłym życiu, rokowania są zazwyczaj złe. Miała dwadzieścia osiem lat, kiedy wróciła, a zmarła w wieku trzydziestu lat. – O cholera. Przykro mi, że to wyciągnąłem. – Niepotrzebnie. Naprawdę. Była wspaniałą matką. Była zdeterminowana, żeby wycisnąć jak najwięcej radości z życia. I to zrobiła. Nie dostałem kopa w jaja? Czuję się jak dupek. – Cieszę się. Życie jest krótkie. Trzeba z niego korzystać. – Dokładnie! – mówi stanowczo Sloane. – Dlatego chcę teraz zacząć żyć. Moim braciom i tacie to się nie podoba, ale jestem dorosła, a oni nie mogą trzymać mnie zamkniętą na zawsze z dala od bólu, błędów, życia. Muszą się nauczyć mnie wypuścić. Jej słowa… o Boże, jej słowa! – Czasami jest trudniej pozwolić puścić coś, na czym ci zależy. Sloane patrzy na kubek kawy, a jej mina… dziwne.

106

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Nie mam wątpliwości, że tak jest, ale to konieczne. Musimy ruszyć dalej. Musimy żyć. Tak jak słowa na twoim boku: Żyję, nie żałuję. Kiwam głową wpatrując się w czarną ciecz w moim kubku. Zanim którekolwiek z nas ma coś do powiedzenia, kelnerka przynosi nasze jedzenie. Później popytam o jej rodzinę. Myślę, że teraz oboje potrzebujemy przerwy.

107

Rozdział 15 Sloane

– Jaja sobie robisz? Tylko tyle? To wszystko, co się stało? – pyta Sarah z miejsca pasażera. W tym tygodniu moja kolej na podwózkę do szkoły, a ona zaczyna poniedziałek od inkwizycji, z której KGB byłoby dumne. – Taa. – Dziewczyno, musimy obejrzeć jakiegoś pornola. Potrzebujesz pomocy. Dużo pomocy. – Nie muszę oglądać pornoli, Sarah. I nie potrzebuję pomocy. On prosto z mostu powiedział mi, że zazwyczaj nie lubi „niewinnych” dziewczyn. Zachowuje się, jakby miał zrujnować moje życie, jeśli się ze mną zaangażuje. – Dlatego musisz go przekonać, że jest inaczej. Bez koszulki. To zawsze pomaga mężczyźnie zmienić zdanie. – Boże, Sarah. To ty jesteś tą, która potrzebuje pomocy. – Nie, ty potrzebujesz pomocy. Mówiłam ci. I teraz ci mówię, Sloane. Potrzebujesz tego faceta, żeby pomógł ci rozłożyć… skrzydła – celowo robi pauzę, a kiedy na nią patrzę, uśmiecha się szatańsko. – Jesteś obrzydliwa, wiesz? – Nie myśl tyle, jeśli chcesz iść do przodu i pozbyć się tego upierdliwego dziewictwa. – Próbuję! To nie takie proste, jak mi się wydawało. – To jest dokładnie tak proste, jak ci się wydawało. Po prostu tchórzysz. 108

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Nie! Wcale nie. Pragnę go. Naprawdę mocno. Ale z jakiegoś powodu on jest zdeterminowany, żeby nie poddać się temu. Nie wiem dlaczego. To coś więcej niż mój… brak doświadczenia. To tak jakby chciał zostawić mnie w spokoju, ale nie mógł. I tego nienawidzi. – Rozważam swoje własne słowa. – Cóż, może „nienawidzi” nie jest właściwym określeniem. Nie wiem, jak to wyjaśnić. To tak, jakby chciał ze mną być, a po chwili już nie. Jakby czuł, że musi trzymać się ode mnie z daleka, ale tego nie robi. To dziwne. – I gorące! – dodaje Sarah. Uśmiecha się do mnie. – I doprowadza mnie do szału! – Założę się. Do czasu, aż dopadniesz, dosiądziesz tego konia i zaczniesz ujeżdżać, będziesz gotowa się rozpaść. Ale to może być dobre, zwłaszcza, że chodzi o twój pierwszy raz. Nienawidzę myślenia o moim pierwszym razie, a jeszcze bardziej o tym mówić. Znam wszystkie szczegóły, wszystkie mechaniczne i psychologiczne aspekty. Po prostu chcę pozbyć się tego całego bolesnego, niezręcznego gówna i przejść dalej do dobrych rzeczy. Marnuję czas! – Jeśli jest ktoś, kto sprawiłby, że pierwszy raz dziewczyny jest boski, postawiłabym duże pieniądze, iż jest to Hemi. – I chcę znać wszystkieeee szczegóły. Słuchasz mnie? – Słucham cię. – I pośpiesz się. Jesteś kobietą. Wykorzystaj wszystkie atuty dane przez Boga i powal tego faceta na kolana. Wzdycham. 109

– Staram się. – Nie, nie starasz się. Po prostu dryfujesz z prądem, pozwalasz rzeczom „się dziać”. Nie możesz tego robić. Musisz sprawiać, że rzeczy będą się działy. Twoim sposobem. W twoim czasie. – Robię to, Sarah. Zaufaj mi. Mówię to, żeby Sarah ze mnie zeszła, ale nie wierzę w to nawet przez sekundę. Spędziliśmy razem więcej czasu, a Hemi nie wykonał żadnego ruchu, co sprawia, że jestem bardziej niepewna. Ale nie jestem jeszcze gotowa, żeby się poddać. Jeśli mogłabym wybrać kogoś na mojego pierwszego byłby to Hemi. Jest charakterny, twardy i rzeczowy, ale pokazał mi też inną stronę siebie. Tę opiekuńczą, okaleczoną i niepewną w niektórych sprawach. Może nie zamierzał mi jej pokazać, ale to zrobił. I zobaczyłam ją. A teraz nie mogę zapomnieć. Nie chcę i nie powiem Sarah, że to jest dla mnie zbyt ważne, żeby spieprzyć seksem. Hemi jest dla mnie zbyt ważny. Po prostu nie mogę jej tego powiedzieć. – Więc kiedy go znowu zobaczysz? – Mam szkołę, a on nie chce, żebym chodziła tam zbyt późno i była zmęczona następnego dnia, więc planuję pokazać się tam w czwartek i piątek. – Jaki troskliwy – mówi z sarkazmem. – Musi skończyć z tym gównem i po prostu to zrobić. – Sarah… – Przewracam oczami. – Powinnaś być facetem. – Dlaczego? Bo jestem szczera? – Może.

110

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Właśnie dlatego nie jestem facetem. Oni nie są szczerzy. Ukrywają różne rzeczy przed tobą i mówią to, co chcesz usłyszeć. Nie robię tego. Dlatego Bóg uczynił mnie kobietą. Zdecydowanie lepsza płeć. – Naprawdę powinnaś umieścić to na kubku. – Pracuję nad tym. Pracuję. – Jedno spojrzenie w jej stronę mówi mi, że prawdopodobnie to robi. I jestem pewna, że jeśli to zrobi, jeden z nich trafi pod moją choinkę w Boże Narodzenie. Kręcę głową i znowu przewracam oczami. Szalona dziewczyna Sarah.

***

W czwartek czas się ciągnie, a ja jestem bardziej niż gotowa zobaczyć Hemi`ego ponownie. Czuję, że zaczynam się od niego uzależniać, a czas spędzony bez niego jest niemal bolesny. Co jest oczywiście śmieszne, bo nawet nie znam go zbyt długo. Ale nadal… Ubrałam się uważnie na moją pierwszą noc w „studio”, jak mówi Hemi. Chciałam wyglądać seksownie i dojrzalej, ale nie tandetnie, czy jakbym starała się za bardzo. Wybrałam parę obcisłych jeansów wiszących nisko na moich biodrach i koszulkę, w której moje cycki wyglądają dobrze, a moja talia wąsko. Kiedy się poruszam moja koszulka się podnosi i pokazuje kawałek nagiej skóry, co zawsze jest dobrym pomysłem. Przynajmniej z tego, co słyszałam. To jak zabawa w „a kuku” z moimi motylami, które uwielbiam. 111

Parkuję na końcu ulicy, wysiadam zostawiając moją torebkę, ale łapię teczkę z formularzami do wypełnienia dla Hemi`ego. To będzie oficjalne. Zostanie ze mną uziemiony do końca semestru, a to przeszywa mnie do szpiku kości. Kiedy wchodzę zastaję w lobby dwie osoby. Czekają na swoją kolej na krzesłach. Posyłam im uśmiech i idę w stronę drzwi prowadzących na tyły. Nie jestem pewna, czy powinnam wejść czy nie, więc wystawiam głowę i sprawdzam, czy mogę dostrzec Hemi`ego. Mogę. Natychmiast. Przyciąga moje spojrzenie jak ziemia słońce. Wygląda, jakby do kogoś mówił, prawdopodobnie do kobiety. Młody koleś pojawia się przy moim boku. Byłam tak pochłonięta obserwowaniem Hemi`ego, że nie zauważyłam jego podejścia. Jest niewiele starszy ode mnie. Ma irokeza i kilka kolczyków na twarzy. Jest uroczy w ten punk rockowy sposób z uśmiechem i świecącymi zielonymi oczami. – Szukasz Hemi`ego? – Tak, widzę go tam, ale nie chcę przerywać. – O, nie zrobisz tego. Ona nie jest klientką. – Jesteś pewien? Nie chcę, żeby miał kłopoty. – Dlaczego miałby mieć? – Cóż, jego szef mógłby się wściec, jeśli… Koleś wybucha śmiechem. – Hemi nie ma szefa. On jest szefem. Jestem zdziwiona. – Prowadzi to miejsce? – Tak, zdecydowanie. Jest menagerem.

112

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Och – mówię beznamiętnie. Zastanawiam się, dlaczego nigdy mi tego nie powiedział. – To będzie nasz mały sekret. Nie mówi tego zbyt wielu ludziom. Po prostu założyłem, że ci powiedział, skoro będziesz spędzać tu sporo czasu. – Skąd o tym wiesz? – Powiedział nam, że się ciebie spodziewa i będzie cię przyuczał. Jakieś rzeczy do szkoły. – Racja. Tak, on jest… pomaga mi. – Więc na co czekasz? Śmiało – mówi z miłym uśmiechem. – Jestem pewien, że będzie chciał cię zobaczyć. – Nie jestem pewna, jak zareagować na jego komentarz, ale on wybawia mnie z opresji, wyciągając dłoń i przedstawiając si: – Mam na imię Paul. Jestem jednym z niepełnoetatowych artystów. Odwzajemniam jego uśmiech i chwytam jego dłoń. – Cześć, Paul. Miło mi cię poznać. Jestem Sloane. – Sloane – powtarza. – Będzie mi miło widzieć cię w pobliżu, Sloane. Dziewica czy nie, wciąż mogę dostrzec uznanie w oczach mężczyzny. I u Paula to widzę. Bardzo wiele uznania. – Flirciarz z ciebie, Paul – mówię mu wprost. – Ale i tak cię lubię. – Wiedziałem, że tak będzie. Dziewczyny nic nie mogą na to poradzić. Chcesz dotknąć moich włosów? Pochyla głowę lekko do przodu prezentując swojego sztywnego irokeza. To głupiutki gest z jego strony, ale sprawia, że się uśmiecham. I rzeczywiście chcę dotknąć jego włosów teraz, gdy praktycznie wbija je w moją twarz. – Co to jest? – pytam, dotykając kolców. 113

Paul podnosi głowę, przebiega palcami po włosach i uśmiecha się do mnie. – Nie chcesz tego wiedzieć. – Zaczyna się cofać w stronę krzesła, na którym czeka klient. – Do zobaczenia w okolicy, Sloane. Uśmiecham się, gdy obserwuję, jak wita się z mężczyzną. Wyciąga rękę do uścisku, chwyta dłoń klienta i klepie jego plecy, jakby byli starymi kumplami czy coś takiego. Paul. Co za osobnik. Odwracam moją uwagę z powrotem do Hemi`ego. Przecinam pokój i idę w stronę małego kącika, w którym pracuje. Widzę, że jego „nie klient” to rzeczywiście kobieta. Przepiękna blondynka pochyla się ku niemu, jakby była z nim bardzo zżyta. Kiedy się zatrzymuję, oboje na mnie patrzą. Hemi wygląda na zirytowanego, a kobieta na… wygłodniałą. – Przepraszam, nie chciałam przeszkadzać – mówię do kobiety. Odwracam wzrok do Hemi`ego. – Paul powiedział, że mogę wejść. Ale jeśli wolisz, poczekam w lobby… – Nie, w porządku, skarbie – mówi kobieta. Z bliska widzę, że jej oczy są zimne i szare, a twarz perfekcyjna. – Właśnie wychodziłam. – Odwraca się z oszałamiającym uśmiechem do Hemi`ego. – Jeszcze raz dzięki, kochanie. Odwdzięczę się. Obiecuję. – Kobieta lekko ociera usta o Hemi`ego, zanim się odsuwa. – Pozwolę wam wrócić do pracy. Przesuwa się obok mnie w kłębowisku drogich perfum. Mogę sobie jedynie wyobrazić, jak dumnym krokiem idzie. Nie patrzę na nią, ale nie muszę. Sposób w jaki Hemi ją obserwuje, mówi mi wszystko, co muszę wiedzieć.

114

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Nic dziwnego, że nie jest mną zainteresowany. Przez tysiąc lat z zespołem chirurgów plastycznych nie osiągnę wyglądu tej kobiety. Nie. Ma. Kurwa. Mowy. Czuję gulę w gardle. Nie powinnam się tym przejmować. To znaczy widziałam Hemi`ego jak sposób na jakieś życie, na pozbycie się dziewictwa. To wszystko, prawda? Prawda? – Mogę wrócić później, jeśli jesteś zajęty – mówię dumna, że głos mi nie drży. – Nie, to nie jest konieczne. Byliśmy… skończyliśmy. – Hemi spuszcza wzrok na teczkę, którą ściskam. – Czy to te papiery dla mnie? – Tak, myślę, że możesz podpisać je wszystkie, skoro jesteś menagerem. – Nie rusza go, gdy to mówię. Nie obchodzi go to, czy wiem czy nie. Hemi bierze formularze z teczki i kładzie je na małym blacie. Gdy je czyta, cisza - i ciekawość - robią się nie do zniesienia. – Więc, ona jest… atrakcyjna. – Tak sądzę – odpowiada nieobecnym głosem. Nie robi nic, żeby rozwinąć wypowiedź. Powinnam odpuścić, ale nie mogę. Po prostu nie mogę. – Czy ona jest byłym pracownikiem czy coś? – Nie. – Jest twoją siostrą? – Nie. – Kuzynką? Lichwiarzem? Zakonnicą? – Zaciskam kciuki, żeby powiedział tak na to ostatnie. 115

Nie uśmiecha się, a nawet nie patrzy w moją stronę na wzmiankę o zakonnicy. – Nie, jest starą przyjaciółką. – Och – mówię, nie czując ulgi, słysząc to. – Myślałam, że może masz jakąś rodzinę w mieście. – Nie, nie mam rodziny w mieście – wydaje się rozproszony. I nie do końca szczęśliwy w tej chwili. Nic nie mogę poradzić na to, ale myślę, że miał coś do zrobienia ze „starą przyjaciółką”. Jestem rozżalona. Kiedy Hemi kończy wypełniać papiery, wręcza mi je i odkłada długopis na stół. – Więc czeka kilka osób. Chodźmy zobaczyć, co ich interesuje. Może uda ci się zrobić dzisiaj kilka szkiców. I oto jego bezduszne podejście do reszty nocy. To sprawia, że zastanawiam się, czy mądre było załapanie Hemi`ego na ten „profesjonalny” układ. Myślałam, że to będzie oznaczało więcej wspólnego czasu, ale zaczynam sądzić, że to nie będzie takie dobre.

116

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 16 Hemi

Wkroczenie Sashy z powrotem w moje życie nie sprawia, że poprawia mi się nastrój. Już czuję się niemoralnie. Z nią w pobliżu przypomina mi się wszystko z większą częstotliwością. Oczywiście, to prawdopodobnie będzie lepiej działać na Sloane. Ona - i jej przeklęta cnota - są w ten sposób o wiele bezpieczniejsze ze mną. I mój ostateczny plan też jest bezpieczniejszy. Nadal to mi się nie podoba. Jedynym plusem jest to, że Sasha jest rodzajem kobiety, który akceptuję. Przeszłość czy nie, ona zna wynik. Może mógłbym wyładować moją frustrację na jej bardzo chętnym ciele? Zrobię to, jeśli dzięki temu mogę tę słodszą wyrzucić z mojej głowy na wystarczająco długo.

117

Rozdział 17 Sloane

Jakoś udało mi się przekonać samą siebie, że dzisiejszej nocy wszystko będzie dobrze, że Hemi… to zaciekawienie jego „starą przyjaciółką” zniknie i będziemy mogli wznowić nasz taniec. Jak tylko przechodzę przez drzwi, moje nadzieje nie tylko zostają oficjalnie przerwane, ale też zduszone, poszatkowane, pokrojone i spalone. Pierwszą rzeczą, jaką widzę jest przepiękna blondynka siedząca okrakiem na stołku przed fotelem, tatuująca udo jakiegoś faceta. Moje serce opada. I wciąż opada. Ona podnosi wzrok i zauważa mnie stojącą w drzwiach i żenująco się na nią gapiącą. – Musisz być Sloane. Chodź i wyciągnij krzesło. Hemi za chwilę wróci. Jest przyjazna i sympatyczna, co oczywiście oznacza, że nienawidzę jej jeszcze bardziej. Robię jedyną rzecz, którą jestem w stanie. Chwytam stołek i zataczam go na drugą stronę jej klienta. – Uczysz się, jak to robić? – pyta mnie koleś. – Staram się – mówię lekko. – Będzie miała jednego z najlepszych nauczycieli. Nauczyłam go wszystkiego, co wiem – mówi, mrugając do faceta. O cholera! To jest kobieta, która wzięła Hemi`ego pod swoje skrzydła?

118

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Najpierw czuję się gorzej, ale potem gdy myślę o ich związku, zaczynam trochę się spinać. Ta twarda, urocza lalka nie była zainteresowana miłością. Hemi był jej protegowanym. To nadaje nowy wymiar ich relacji, taki który mnie nie wkurza. Zdaję sobie sprawę, że właśnie się do tej kobiety uśmiecham i to prawie szczerze. – Więc nauczyłaś go, jak to się robi? – Taa. Nie żeby to było zbyt trudne. Hemi jest naturalny. Każdego ranka przy śniadaniu używaliśmy serwetki do szkicowania. Zanim podniósł pistolet, wiedziałam już, że ma umiejętności. Mała raczkująca nadzieja wystawiająca głowę z jaskini mojej rozpaczy zostaje skutecznie zatarta przez jej komentarz. Każdego ranka przy śniadaniu. Tylko że Hemi nie bawi się w śniadania. Już nie. Powiedział, że nie robił tego od długiego czasu. – Więc – zaczynam chrząkając – ile czasu potrzeba na załapanie tego wszystkiego? To znaczy, ile zajęło ci nauczenie tego Hemi`ego? Mam nadzieję, że jestem subtelna. Boże proszę, pozwól mi być subtelną. – Dwa lata. Ale nie sądzę, żeby trwało to tak długo. Myślę, że to przeciągaliśmy, jeśli wiesz, co mam na myśli. Śmieje się ochrypłym, sugestywnym dźwiękiem, który sprawia, że chcę umrzeć. – Ooooch – mówię. Jeśli ona może się tak zachowywać nie ma powodu, abym robiła podchody. – Więc połączyliście interesy z przyjemnością przez około 119

dwa lata, ale mówiąc wprost dużo mniej było interesów. O to chodzi? – dodaję z uśmiechem, więc nie wydaję się zazdrosna. Lub złośliwa. Obie te rzeczy czuję. – To brzmi prawidłowo. – Cóż, zgaduję, że to nie zajmie mi tak dużo czasu. – Przyznanie tego boli, ale wiem, kiedy zostaję pokonana. I muszę pozwolić myśleć tej kobiecie, że mam to gdzieś. Chociaż tak nie jest. – Nie liczyłabym na to, skarbie. Hemi lubi łączyć interesy z przyjemnością. I trudno mu się oprzeć. – Dlatego wróciłaś? – pytam bez ogródek. Kiedy podrywa głowę w moją stronę, uśmiecham się znowu. – To znaczy jestem pewna, że trudno mu się oprzeć. – Nie sądzę, żebym się przedstawiła, prawda? – Zamyśla się ignorując moje pytanie. – Jestem Sasha. Zostanę tu na chwilę. Gdy Hemi wchodzi przez drzwi, chciałabym go przytulić. Nie jestem pewna, czy mogę powstrzymać się od pretensji przez choćby sekundę. – Przepraszam za spóźnienie, Sloane – mówi Hemi, kierując się prosto do swojego kącika. – Chodź tutaj. Mam klientkę za kilka minut. Chce coś oryginalnego. Myślałem, że popracujemy nad tym zanim ona przyjdzie. – Brzmi świetnie – mówię, wstając i odpychając stołek. Patrzę w dół na Sashę. Ona przygląda się Hemi`emu. Zastanawiam się, czy jest obrażona, że nie zwrócił na nią uwagi. Ta myśl sprawia, że mój uśmiech jest nieco jaśniejszy. – Miło mi cię poznać, Sasha. – Ciebie też, skarbie. Do zobaczenia. Nie wybieram się nigdzie.

120

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Przez ułamek sekundy byłam skłonna pomyśleć, że Sasha czuje się zagrożona, ale byłam w błędzie. Myliłam się, że nie jestem w stanie konkurować z taką dziewczyną. Nie żeby przyjście Hemi`ego i zignorowanie jej coś znaczyło może widział ją wcześniej. Ale jej reakcja daje mi nadzieję. Dlaczego miałaby czuć się choć trochę przeze mnie zagrożona, jeśli nie miałaby do tego powodu? Czy to szalona logika? Myślę sobie o tym, gdy kładę torebkę pod blatem, który wskazuje mi Hemi. Może. Ale ta logika sprawia, że czuję się nieco lepiej będąc tutaj. I z moimi szansami. Więc błędna czy nie, chwytam się niej.

***

Minęły trzy tygodnie odkąd zaczęłam szkicować w Ink Stain. Trzy tygodnie bycia blisko Hemi`ego. Trzy tygodnie docierania się z Sashą. Trzy tygodnie obserwowania, że cokolwiek kwitło między nami… utknęło. Dzisiaj mam zamiar dać mu kopniaka na rozpęd. Albo przynajmniej zobaczyć, czy jest w ogóle sens coś zaczynać. Saha ma wolne, a Hemi wyjaśnił, że plan jest jasny - jeśli nie będzie zbyt dużo pracy skończy mój tatuaż. Jak tylko myślę o jego rękach na moim ciele… O mój Boże! Od pierwszej nocy byłam niespokojna, kiedy docierałam do studia, bo zaczęła ona spiralę rozczarowujących nocy. Ale nie dzisiaj. Dzisiejszej nocy będziemy tylko ja i Hemi. Zobaczę na czym stoimy i jak on się zachowuje, gdy Sashy nie ma w pobliżu.

121

On z nią nie flirtuje, kiedy tu jestem. Zachowuje się zrzędliwie, ale grzecznie. Ona znosi to bez mrugnięcia okiem. Nie jestem pewna, czy ona wie, dlaczego on jest zrzędliwy. Nie wiem, co się dzieje między tą dwójką, ale wydaje się, jakby to była historia, a nie coś aktualnego. Oczywiście to może być też moje pobożne życzenie. Zajebiście! Gdy docieram na miejsce Hemi już na mnie czeka. – Co myślisz o poszkicowaniu tu przez chwilę? Może to cię zajmie zanim ktoś przyjdzie? Mam klienta z tyłu, któremu muszę dopracować kolor. Staram się nie być zbyt przygnębiona i uśmiecham się. – W porządku. Coś szczególnego mam naszkicować? – Tak. To co rysowałaś na moim boku. Chcę, żebyś to naszkicowała, abyśmy mogli zrobić szablon. Będę twoim pierwszym celem. Rozdziawiam usta. – Żartujesz, prawda? Uśmiecha się. Wydaje mi się, że to pierwszy raz od wieczności. – Nie, nie żartuję. – Dzisiaj? – Nie. Może dzisiaj skończę twój. – Tak! – Może następnym razem, będziesz mogła zacząć. – Dobra. Jeśli to ci pasuje to… Biorę papier spod blatu i sadowię się na stołku, który tam jest. Hemi zaczyna odchodzić, ale zatrzymuje się przed drzwiami.

122

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Sloane – zaczyna. Kiedy nie kontynuuje, podnoszę wzrok. Utrzymuje moje spojrzenie przez kilka długich sekund zanim mówi: – Uznaj to jako komplement. To znaczy, ze ci ufam. – Dziękuję. – Nie wiem, co jeszcze mogę powiedzieć. Hemi do mnie mruga, a potem znika w pokoju obok. Kolejny raz rośnie nadzieja, jak u upartego feniksa, który nie chce zostać spalony w popiół.

***

Wreszcie nadszedł ten czas. Wszyscy wyszli, zarówno klienci jak i artyści, a zostaliśmy tylko ja i Hemi. Sami. A on ma zamiar skończyć mój tatuaż. Jestem zdenerwowana. Nie wiem, dlaczego czuję, jakby to było coś więcej niż tatuaż. Sądzę, że w mojej głowie daję mu ostatnią szansę na pokazanie sobie, że on nadal mnie pragnie, zanim zabiję wszystkie nadzieje, które miałam. I modlę się, żeby na to poszedł. – Więc gdzie mnie chcesz? – pytam. – Och, racja. Twoje motyle. Hmmm – mruczy, marszcząc w zamyśleniu czoło. – Jak wysoko je chcesz? – Cóż, ostatni jest tutaj – mówię, wskazując na wysokości dolnego paska stanika. – Myślę, że może jeszcze trzy lub cztery w górę. – Pokazuję miejsce na południe mojej pachy. Wiem, o co proszę. Pytanie brzmi: Czy Hemi chce? – Dobrze, będziesz musiała zdjąć ubrania z tej strony. Nie mogę odsuwać paska i materiału na bok w czasie pracy, bo to zajmie moją rękę. 123

Jego ton jest stanowczy. Mój brzuch nie. – I potrzebujemy te ręce wolne do pracy – przedrzeźniam się. Hemi nic nie mówi, ale podnosi jedną brew. Przebiega przeze mnie dreszcz. Chrząkam. – W porządku. Mogę zdjąć koszulkę i się nakryć, jeśli tobie to nie przeszkadza. Następuje długa cisza zanim mówi: – W porządku. To tobie ma być jak najbardziej komfortowo. Kiwam głową i się uśmiecham zanim się odwracam i idę do przebieralni. Zdejmuję moją koszulkę oraz stanik i przekładam przez głowę luźne okrycie jednorazowe. Jest rozcięte po bokach tak, że mam zakryte tylko plecy i brzuch. Sprawdzam swoje odbicie mając nadzieję, że Hemi nie zauważy wypieków na moich policzkach i rozszerzonych źrenic. Biorę głęboki, uspokajający oddech, otwieram drzwi i idę do Hemi`ego. – Dobra, jeśli jesteś gotowy – mówię do Hemi`ego, który stoi przy stole plecami do mnie. Zerka przez ramię, a jego spojrzenie dryfuje po górnej części mojego ciała. Zanim się odwraca widzę zaciskające się mięśnie jego szczęki. – Wskakuj tam. Na bok, proszę. – Robię to, o co prosi, a moje wnętrzności trzęsą się z nerwów. Rozkładam się, odsłaniam prawy bok zahaczając okrycie pod moimi piersiami. Kiedy Hemi się odwraca twarzą do mnie, zatrzymuje się i po prostu mnie obserwuje przez kilka sekund, zanim do mnie podchodzi. Widzę, że marszczy brwi i zastanawiam się, co jest tego przyczyną - ja, sytuacja? Opiera się? Czy może jest na nie? Zamykam oczy i wyciągam ramię nad moją głowę, odpychając te wszystkie wątpliwości na bok, gdy Hemi przygotowuje moją skórę. To jedyny sposób, żeby się dowiedzieć.

124

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Więc – zaczyna, co sprawia, że moje serce grzmi w piersi. No to ruszamy… powiedz mi więcej o swoich braciach. Mówiłaś, że ten w barze to był… to był Steven? Mówiłaś, że jest najstarszy? Musi być bardzo opiekuńczy. Moje serce i nadzieje gwałtownie opadają. To nie jest w ogóle to , na co miałam nadzieję. – Eee, tak. Jest bardzo opiekuńczy. Wszyscy są. – Wydaje się, że tylko on nie ma niezwykłego imienia. Nie ma ksywki czy coś? – Nie. Jest zbyt zasadniczy dla takich rzeczy. Nie sądzę nawet, żeby jego partner miał dla niego przezwisko. – Jak się nazywa jego partner? – Duncan. – To też całkiem normalne. Bardzo interesujące. Hemi pozostaje cicho, gdy jest gotowy do rozpoczęcia pracy. Nie za bardzo wiem, jak na to zareagować - brakiem odpowiedzi, niszczącym rozczarowaniem, upokorzeniem. O tak, upokorzenia jest mnóstwo. Czuję się, jakbym została oszukana, jakby flirtował ze mną, żeby mnie od siebie uzależnić, a potem.. odszedł. A teraz ja pragnę odejść. Nic nie mówię. Nie wydaje mi się, żebym mogła wykazać entuzjazm do pogawędki. Chcę tylko, żeby to się skończyło, abym mogła wrócić do domu i zakopać moją twarz. – Założę się, że musisz znać wielu ich przyjaciół gliniarzy – Hemi w końcu zaczyna mówić. – Taa – odpowiadam ogólnikowo. Czuję, jakbym krzyczała! 125

– Tej nocy słyszałem, jak jeden z nich nazywał innego „Tumblin”? – Nie wiem. Jedyne „Tumblin”, jakie znam to nazwa ulicy, na której mój brat mieszkał. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek słyszała, aby któryś policjant był tak nazywany. – O cholera. Ulica – woła Hemi dziwnie. – Myślę, że to ma większy sens. Nie odpowiadam. Nie mam pojęcia, co on do diabła mamrocze i w tym momencie naprawdę mnie to nie obchodzi. Jestem rozdarta między byciem zdenerwowaną odrzuceniem, a wkurzoną jego zwodzeniem mnie. To nie sprawia, że mam ochotę na ożywione gadu-gadu. Hemi uderza w szczególnie wrażliwe miejsce i skomlę: – Ała! Cholera jasna, to boli! Hemi natychmiast przestaje tatuować. – Przepraszam – mówi szczerze. – W porządku? – Teraz stoi nade mną pochylając się w dół, żeby spojrzeć na moją twarz w połowie zakrytą moim podniesionym ramieniem. – W porządku. Ja tylko… Myślę, że trafiłeś w czułe miejsce. Może to powinien być ostatni. Moja skora może być zbyt wrażliwa, żeby przejść dalej. Och, jak prawdziwe są te słowa! Hemi pociera moje ramię. – Hej, jesteś pewna, że wszystko w porządku? Jego niebieskie oczy przeszukują moje. Po raz pierwszy tej nocy wydaje się mnie zauważać. I to sprawia, że jest jeszcze gorzej. – W porządku.

126

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Mogę zakończyć cieniowanie tego ostatniego motyla? Będę się starał być delikatny. Myślę, że bardziej ci się spodoba, jeśli pozwolisz mi skończyć. – Dobrze. Tylko ten jeden. Pochyla głowę i całuje moje przedramię. – Zrobię to powoli. Nie będzie boleć. Obiecuję. – Nie składaj obietnic, których nie możesz dotrzymać. Hemi uśmiecha się do mnie. – Nie składam. Tak, robisz to. Każdy robi. Z wyjątkiem mnie. Z powrotem siada na krześle i wznawia pracę. Napinam się w oczekiwaniu, ze zaboli, ale tak nie jest. Może Hemi naprawdę nie składa obietnic, których nie może dotrzymać. A może po prostu on nie składa żadnych obietnic.

127

128

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 18 Hemi

Zniecierpliwiony słucham wyciszonego sygnału po drugiej stronie linii. – Cholera, Reese, odbierz! Kiedy słyszę klik poczty głosowej, rozłączam się i wybieram ponownie. Będę to robić, dopóki nie odbierze. – Halo? – zmysłowy kobiecy głos wita po drugim dzwonku. – Eee, czy jest tam Reese? – pytam, zastanawiając się, czy cały czas dzwonię pod niewłaściwy numer, ale wiem, że nie bo wybrałem go z mojej listy kontaktów. Nie, to musi być numer Reese`a. – Jest pod prysznicem. Mogę przekazać wiadomość? – Tylko mu powiedz… Przerywam w połowie zdania, kiedy w tle słyszę gniewny głos mojego brata: – Co ty, do diabła, wyrabiasz? Słyszę jak kobieta wyjaśnia: – Miałam dość słuchania, jak dzwoni. – Zabieraj swoje ubrania i wynocha 6 – żąda chłodno Reese. Ałć!

6Tego przyjemniaczka poznamy lepiej w 2 części  Będzie też Keennedy, której jeszcze nie poznaliśmy

129

Mój brat ma nienasycone pragnienie kobiet, dokładnie tak jak ja (dokładnie tak jak wszyscy mężczyźni Spencer), ale on nie toleruje żadnego zbliżania do siebie czy węszenia w jego życiu zawodowym lub prywatnym. Ja trzymam je na dystans długości ramienia, on długości boiska futbolowego 7. Jest zimnym draniem, ale to mój brat i wiem, co sprawiło, że wybrał tę drogę. Po minucie czy dwóch słuchania jej przeprosin i błagań, a następnie stłumionego płaczu (Reese położył dłoń na głośniku), wreszcie słyszę jego głos, tylko jego. Żadnej kobiety. – Co jest? – To ja – mówię krótko. – To on. Znalazłem go. Wiem, że to on. – Naprawdę? Skąd wiesz? – Nawiązałem kontakt. Jego młodsza siostra, Sloane, dziewczyna, o której ci mówiłem, powiedziała mi, że mieszkał na ulicy Tumblin. To brakujący element. To on, Reese. W końcu go znaleźliśmy. – Niech mnie szlag – szepcze. – A to wieści. Zacznę go sprawdzać. To nie potrwa długo. – Daj mi znać – mówię, czując ulgę budującą się w mojej piersi. – Dam – Reese obiecuje. – Dobra robota, Hemi. – Mówiłem ci, że go znajdę. – Taa, mówiłeś. Dzięki, człowieku. – Nie zrobiłem tego dla ciebie. – Wiem. On by ci podziękował, jeśli byłby tu. 7Wiki mówi, że takie boisko ma wymiar około 110m(dł.) na 50m(szer.).

130

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Wiem – przyznaję, zamykając oczy. – Wiem.

131

Rozdział 19 Sloane

– Więc nie wracasz? – pyta Sarah. Wzdycham, gdy patrzę przez okno obserwując rozmywające się kolory krajobrazu. – Naprawdę nie chcę. – Więc nie rób tego, pieprzyć go! – Prawdopodobnie powinnam. To znaczy to jest teraz częścią mojego planu. Odkąd dałam mu do wypełnienia te cholerne papiery. – Wciąż pluję sobie o to w brodę. – Plus nie chcę, żeby myślał, że może tak łatwo ode mnie uciec. – Myślisz, że próbuje od ciebie uciec? – Nie, nie sądzę, żeby próbował. Po prostu myślę, że stracił zainteresowanie, kiedy jego dziwka wróciła. – Dziwka? Ałć! Wyciągasz pazurki, kochanie. Uśmiecham się do Sarah. – O czym ty, do diabła, mówisz? To było łagodne. – Kocham tę nową ciebie! Nigdy wcześniej nie widziałam cię zazdrosnej. – Prawdopodobnie dlatego, że nikt taki jak Hemi nie odważył się do mnie wcześniej zbliżyć. Mężczyźni Locke nie ułatwiali facetom prób randkowania ze mną, wiesz? – A jedyny facet, który się ich nie boi… Wzdycham ponownie. 132

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Wiem. To bani. Sarah chichocze. – Tak, to do bani. Ale ja to robię, więc może to nie jest taka zła rzecz. Posyłam Sarah miażdżące spojrzenie. – Nie muszę wiedzieć takich rzeczy, Sarah. Nigdy. Słyszysz mnie? Puszcza mi przesadne oczko. – Powinnaś robić notatki, a nie krytykować moje decyzje. – Nie ma potrzeby. W najbliższym czasie nie zamierzam być w takim położeniu, żeby je wykorzystać. Nie teraz. – Dziewczyno, musisz tylko bardziej sobie pomóc. Dlaczego nie zgłosisz się na ochotnika do tej rzeczy ze sztuką, o której mi mówiłaś? Odwracam się do niej zdziwiona. – Jaką rzeczą ze sztuką? – Nagą rzeczą. Nie mówiłaś mi, że na zajęciach robicie coś w stylu studiowania anatomii? – Tak, mówiłam, ale nie zgłoszę się do tego! Odbiło ci? – Nie, nie odbiło mi! Jestem poważna. To jest to, czego potrzebujesz. Mówisz o rozkładaniu skrzydeł, więc to zrób! To jest coś, czego nigdy wcześniej nie robiłaś. Ale nowa ty… – Nowa ja nie jest synonimem „głupiej mnie”. – To nie jest głupota. To odwaga. I to jest wyjście poza twoją strefę komfortu, co daje kolejny powód, żebyś to zrobiła. Może zobaczenie, że inni doceniają twoje ciało, da ci inną perspektywę. – Nie potrzebuję innej perspektywy. 133

– Tak, potrzebujesz. Straciłaś wiarę w siebie przez tą dziwkę. Dobrze ci szło dopóki nie wróciła. Teraz potrzebujesz impulsu, żeby wrócić na prowadzenie. – Mogę znaleźć inne sposoby na podbudowanie ego. Sposoby, które nie wiążą się ze striptizem przed publicznością. – Cóż, to niedobrze, że czujesz w ten sposób, Sloane. – A to dlaczego? – Kiedy Sarah nie odpowiada, patrzę na nią. Wyraźnie się kuli. – Sarah? Dlaczego tak jest? – Ponieważ kazałam Trivie zapisać cię na to. Moja szczęka opadła i teraz leży na desce rozdzielczej furgonetki Sarah. – Co. Zrobiłaś? – Taa. Zrobiłam. Sorry. Myślałam, że bardziej to zaakceptujesz. – Jeśli tak myślałaś, nie poszłabyś za moimi plecami do Trivy, żeby to zrobić. – Jeśli to pomoże, za zrobienie tego dostaniesz pięć punktów na teście wśródsemestralnym. Nawet o tym nie wiedziałam, ale to dobrze, prawda? – Sarah… ja… dlaczego na świecie… Jestem oniemiała. Po prostu oniemiała. – Robię ci przysługę, Sloane. Zaufaj mi. – Nigdy już ci nie zaufam. Nigdy. – Nie mów tak. Kocham cię! Zrobiłam to tylko dlatego, że chciałam ci pomóc. – Więc na miłość boską proszę nie próbuj pomagać mi ponownie. – Dobra. Żadnej więcej pomocy ode mnie. Obiecuję. – Nie składaj obietnic, których nie możesz dotrzymać – mruczę.

134

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Nic nie mówi i ja też. Jej obietnica utrzyma się około tygodnia. Maksymalnie. Obie wiemy, że nie może się powstrzymać.

***

Nie mogę się zdecydować, czy zwycięstwo jest słodko-gorzkie czy jest porażką. Rozmawiałam z moją nauczycielką o nagim pozowaniu. Nie była zbyt sympatyczna. Nie chciałam przyznawać, że ktoś inny mnie zgłosił, więc moje wszystkie wymówki brzmiały kulawo. I nie poszła na żadną z nich. Więc wygląda na to, że w piątkową noc utkwiłam siedząc nieruchomo bez ubrań przed setką wpatrzonych we mnie oczu. Zwycięstwo ukośnik przegrana wynika z faktu, że to trzyma mnie na co najmniej jedną noc z dala od The Ink Stain. Szukałam wymówki. I mam ją. Nawet jeśli jest upokarzająca. Ale nadal… ją mam. Czekam, aż nadejdzie czas na wyjście do domu w czwartkową noc, żeby wspomnieć o tym komuś w pracy. Jestem już przy drzwiach z torebką przewieszoną przez ramię, kiedy odwracam się i mówię do Hemi`ego, który sprząta po drugiej stronie pomieszczenia. – Och, przy okazji nie będzie mnie jutro. Mam coś w szkole. Hemi marszczy czoło z dezaprobatą. – Coś w szkolę? W piątkową noc? – Taa, to dobrowolne. Dodatkowe punkty. Wtedy pogarszając sprawę, odzywa się Paul: – Nie mówisz chyba o szkicowaniu nagości na rysunek anatomii? 135

– Eee, tak. To jest to. – Zapisałem się na to – wyjaśnia radośnie. – Biorę nocne zajęcia i oni mają dla nas dziesięć miejsc. Zapisałem się. – Patrzy na Hemi`ego i uśmiecha się szeroko – To znaczy, oczywiście się zapisałem. Będziemy szpicować nagą laskę8. Kto nie chciałby spędzić w ten sposób piątkowego wieczoru? Śmieję się nerwowo, czując krew napływającą do moich policzków. – Chcesz, żebyśmy pojechali razem? – oferuje. – Eee nie, ja muszę tam być wcześniej. – Wcześniej? Po co? Nic nie mówię, moja twarz w czasie tej rozmowy zaczyna płonąć. Nie tylko będę musiała rozebrać się przed kolegą, ale teraz Hemi się o tym dowiedział. Zabijcie mnie od razu! – O kurwa – szepcze Paul. – Czy ty… ty nie jesteś… jesteś modelką? Hemi łowi moje spojrzenie przez pokój. Kiedy patrzę na niego, obserwuje mnie czekając na odpowiedź. Rzut oka na jego twarz wydobywa moją pozbawioną wstydu stronę. Stronę, której do tej pory miałam tylko przebłyski. – Rzeczywiście jestem. Czy jest jakiś problem? – kieruję pytanie do Paula. – Jaja sobie ze mnie robisz? Do diabła nie, nie ma żadnego problemu. Czerwienię się na jego komentarz i jego świecące oczy. To nie mogło przyjść w lepszym momencie. Może Sarah miała rację. Może potrzebuję impulsu dla mojego ego.

8Czy tylko ja mam wrażenie, że Paul idealnie dogadałby się z Sarah? 

136

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Nie możesz być poważna – Hemi w końcu się odzywa. Jego ton i zwątpienie budzą moją irytację. – Oczywiście, że jestem poważna. Dlaczego miałabym nie być? – Tak po prostu zrobisz… striptiz? Przed zupełnie obcymi? I będziesz tam siedziała, kiedy oni będą cię rysować? – Tak. Dokładnie – odpowiadam śmiało. – Może uda mi się rozkręcić twój biznes. To znaczy mam nową sztukę do pokazania. Hemi wygląda na wściekłego i nie mam pojęcia dlaczego. Ale w tej chwili mam to gdzieś. To uczucie jest dobre. Naprawdę dobre. – Jestem pewny, że przyciągniesz uwagę – mówi z uśmieszkiem Paul. – Jestem pewien, że przyciągniesz – dogryza Hemi. – Szkoda by było, gdybym potrzebował cię tu jutro do wypełnienia, prawda? Uśmiech Paula znika. – Co… jesteś poważny? – Nie, nie jest poważny – przerywam, zanim Hemi zdąży odpowiedzieć. – Ma dodatkowe ręce wokół siebie. Sasha jest zawodowcem. Jestem pewna, że ona może wypełniać. – Odwracam się do Hemi`ego z wyzwaniem w oczach. – Prawda, Hemi? Nie odzywa się. Utrzymuję jego spojrzenie czując się odważniejsza niż kiedykolwiek. Nie będę odgrywała mniejszej roli niż Sasha. Po raz pierwszy od jej przybycia nie czuję się mniejsza. Widzę, jak głowa Paula porusza się ode mnie do Hemi`ego. Zastanawiam się, czy wyczuwa napięcie.

137

– Wrócę w sobotę – mówię Hemi`emu i szybko odwracam się do Paula. – I do zobaczenia jutro. – Z tymi słowami odwracam się i odchodzę, a przechodząc przez drzwi, wołam przez ramię: – Branoc, panowie. Uśmiecham się przez całą drogę do samochodu.

***

Moja brawura trwała do piątkowej nocy, kiedy ubrana w sam szlafrok siedziałam w małym pokoju, gdzie zajmowała się mną studentka kosmetologii. Zrobiła mi makijaż i włosy pod stałym kierownictwem nauczycielki. Jak tylko pani Shuler powiedziała dziewczynie, jak chce żebym wyglądała, mogłam łatwo wyobrazić sobie jej wizję. Efekt końcowy był bardzo bliski temu, co sobie wyobraziłam. Moja nauczycielka wydawała się szczęśliwa. Moje włosy są bałaganem czarnych, błyszczących loków piętrzących się na szczycie mojej głowy z powpinanymi drobnymi, białymi kwiatkami. Mój makijaż to smoky eyes, skóra blada, a usta czerwone. Scena na pokazywać zarówno niewinność – loki i białe kwiatki – jak i seksapil – czerwone usta i smoky eyes – dychotomia9, to artyści mają pokazać w szkicach na swój sposób. Będę całkowicie naga opierając się do tyłu na łokciu, jedno kolano ugięte, zielone jabłko trzymane przy gardle, głowa odchylona do tyłu. W pewnym sensie jestem tym podekscytowana. Jestem też zaniepokojona tym, co zobaczę na rysunkach. Zawsze byłam zafascynowana tym w jak różny sposób ludzie interpretują ten sam obraz. To sprawia, że chcę być wśród rysujących 9Podział całości na dwie różne części wzajemnie się wykluczające, ale uzupełniające całość. Źródło: wikipedia

138

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

artystów zamiast pozować na stole. Ale dzisiaj tu jest moje miejsce. Może następnym razem będę miała tyle rozsądku, żeby zapisać się na te zajęcia zamiast bujać w obłokach o tyłku jakiegoś faceta, o którym nawet nie powinnam marzyć. Wzdycham. Te czasy już minęły. Moja głowa już nie jest zaprzątnięta tyłkiem Hemi`ego. Wiele rzeczy się zmieniło. Teraz to widzę. Ale przynajmniej dzięki Sarah udało mi się uratować trochę godności. Oczywiście nigdy nie mogę jej tego powiedzieć. W przeciwnym razie, nigdy nie przestanę tego wysłuchiwać. Nieważne jak niedorzeczny plan wymyśli, będzie spodziewała się, że na to pójdę, bo raz miała rację. Uśmiecham się i kręcę głową, gdy myślę o przyjaciółce. Gdyby mnie teraz zobaczyła, byłaby ze mnie dumna. Chociaż cieszę się, że nie może. Wystarczająco złe jest to, że będę musiała po tym spojrzeć w oczy Paula. – Już czas – mówi moja profesor, Anita Shuler, kiedy wystawia głowę przez drzwi. Biorę głęboki wdech, zbieram każdą szczyptę odwagi, którą mogę znaleźć i idę za nią z wysoko podniesioną głową. To wszystko będzie trwało dwie godziny. Tylko dwie godziny. Mogę zrobić wszystko w dwie godziny. Prawda? Prawda. Pani Shuler zatrzymuje się przed drzwiami do sali pełnej zupełnie obcych ludzi, którzy zobaczą mnie nago w ciągu kilku minut. – Poczekaj tutaj. Okno szklane po środku drzwi jest zasłonięte. Myślę, że to dlatego, żeby ludzie nie mogli sobie swobodnie chodzić i oglądać mnie nagiej. Dzięki Bogu za to!

139

Słyszę ją, jak zwraca się do studentów wewnątrz. Przypomina im, jaki jest cel dzisiejszego ćwiczenia i jakiego zachowania oczekuje. Cieszę się, że to przypomina, oszczędzając mi tym samym znoszenia upokarzających reakcji. Kiedy kończy, czekam niepewna, czy mam wejść teraz czy… Ale wtedy drzwi się ponownie otwierają i pojawia się pani Shuler. Trzyma je za sobą zamknięte na tyle długo, żeby mnie zachęcić. – Idź tam z wysoko uniesioną głową. Nie rozglądaj się. Udawaj, że jesteś jedyną osobą w pokoju. Jeśli musisz powtarzaj sobie swoją ulubioną piosenkę w głowie w kółko, aż to się skończy. – Dziękuję, pani Shuler. Czy to tak oczywiste, że jestem zdenerwowana? – Nie, ale też to raz robiłam na studiach. Pamiętam, jak się czułam. Zaufaj mi – mówi z miłym uśmiechem – kiedy to się skończy, będziesz zadowolona, że to zrobiłaś. – A do tego czasu? Mruga do mnie. – Po prostu myśl o tej piosence. Oddaję jej nerwowy uśmiech. On znika z mojej twarzy, gdy ona otwiera drzwi. Podążam za nią trzymając oczy utkwione między jej łopatkami. Prowadzi mnie w prawo do stołu, staje przede mną, a ja rozwiązuję szlafrok i pozwalam mu opaść w dół moich ramion na podłogę. Najwdzięczniej jak potrafię osuwam się na stół, świadoma dreszczy, które pojawiają się na moich ramionach, kiedy moja skóra spotyka się z zimną powierzchnią. Staram się nie myśleć, jak twarde muszą być moje sutki. Ostatnią rzeczą, której potrzebuję jest ciągłe rumienienie się. 140

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Przesuwam się dopóki moje plecy nie są ułożone wygodnie, biorę moje jabłko, pozwalam mojej głowie odchylić się swobodnie i uspokajam oddech. Czuję chłodne ręce pani Shuler, gdy dopasowuje moje kończyny. Manewruje moimi ugiętymi nogami wyciągając je nieco do przodu, a potem przesuwa jabłko poniżej mojego gardła, prawie na klatkę piersiową. Wreszcie podnosi trochę moją głowę i teraz, jeśli zdarzy mi się otworzyć oczy, czego jak zostałam pouczona nie mam robić zbyt często, wszystko, co zobaczę to drzwi naprzeciwko mnie. Te z przysłoniętym oknem. Może jeśli się na nim skupię… Wyczuwam, że się cofa, a potem słyszę jej głos gdzieś za moim lewym ramieniem: – Zaczynamy. Po tym słowie, tym jednym małym słowie czuję prawdziwą ulgę. Najtrudniejsza część jest skończona. Zdjęłam ubrania i wspięłam się na stół, żeby pozować nago w pokoju pełnym artystów. Teraz muszę tylko czekać. Tylko czekać. Mimo że istnieje kilkanaście utworów, o których mogę myśleć, tylko jeden przychodzi mi do głowy. Still Remains, piosenka, którą słyszałam w studiu. Jedyna, która prawdopodobnie zawsze będzie mi przypominała Hemi`ego. Seksownego, pięknego, ulotnego Hemi`ego. Nie wiem, ile czasu minęło. Nie wiem, ile razy grałam piosenkę w mojej głowie. Nie wiem, jak długo myślałam o Hemim, pozwalając moim myślom dryfować po oceanie marzeń i fantazji. Wszystko obraca się wokół tego, co miałam nadzieję, że mogliśmy dzielić, czym miałam nadzieję, że mogliśmy być. Wydaje się jakby to była wieczność.

141

Muszę przyznać, że miałam nadzieję na coś więcej niż tylko seks. Miałam nadzieję, że przynajmniej raz w życiu będę mogła doświadczyć miłości. Ale z każdym dniem zastanawiam się, czy to możliwe. Czas płynie tak szybko, tak niespodziewanie. Moja matka myślała, że miała wieczność. Ale nie miała. Moje trzepoczące powieki się otwierają i zdaję sobie sprawę, że moja głowa opadła w tył zbyt daleko na moje ramiona w porównaniu do tego, jak ją umieściła pani Shuler. Podnoszę ją, moje oczy szukają zakrytej szyby, która służyła mi jako punkt orientacyjny. Ale zamiast czarnego filcu na oknie widzę Hemi`ego. Stoi przy drzwiach naprzeciwko mnie. Obserwuje mnie. Puls mi przyśpiesza, a żołądek przewraca się mieszaniną zażenowania, ciekawości i podniecenia. Czuję, że oddech mi przyśpiesza, ale celowo go spowalniam, zdeterminowana, żeby nie reagować w żaden dostrzegalny sposób. Nie odwracam wzroku i nie zamykam oczu. Utrzymuję moją głowę w miejscu, a moje spojrzenie przeszywa jego. Jego oczy są intensywne. Nie są szczęśliwe czy złe, tylko intensywne. Przez ich kolor mogę powiedzieć, że nie jest w jasnym, droczącym się nastroju. Wtedy świecą prawie jakby był w żartobliwym nastroju, są jasnoniebieskie. Ale nie dzisiaj. Dzisiaj są koloru głębokiej, głębokiej wody. Wody, która jest spokojna na powierzchni, a wzburzona pod spodem. Celowo jakby mnie prowokował, pozwala swoim oczom zahaczyć o moją nagą postać. Czuję ciepło, gdy przeczesują drogę w dół mojego gardła przez jabłko do moich piersi. Zatrzymują się tam. Nie sądzę, żeby to uczucie byłoby bardziej realne, gdyby dmuchał na moje sutki. Jego wzrok jest jak dotyk. Nie fizyczny dotyk, ale odczuwam go tak samo.

142

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Wreszcie, gdy moje sutki są ciężkie od bólu, który nie może być ukojony, Hemi idzie dalej. Jego oczy ześlizgują się na żebra, pieszczą mój brzuch i drażnią uda. Skupia się na miejscu zasłoniętym przez moją zgiętą nogę, ale tam też czuję jego dotyk. Zalewa mnie ciepło. Zaczynam się rumienić i dyszę mimo mojej determinacji, żeby to powstrzymać. Zamykam oczy. Zamykam je z powodu tego, co on ze mną robi. Tego co ze mną robi z drugiej strony pomieszczenia. Przed tłumem gapiów. Staram się odzyskać spokój, który wcześniej czułam, ale to tylko pogarsza efekty działania Hemi`ego. Wbrew mojej woli, nie mogę tego powstrzymać, otwieram znowu oczy. Tym razem jego nie ma. Drzwi są puste. Przez kilka sekund zastanawiam się, czy go sobie tam nie wyobraziłam, ale wzrokiem wyłapuję ruch po lewej. W jednej chwili odwracam moją głowę. Hemi okrąża pokój, jak zakładam kieruje się w stronę mojej nauczycielki. Z pewnością tak się tutaj dostał. To nie jest impreza publiczna. Szybko zanim ktoś zauważy i zanim Hemi przyłapie mnie, jak się na niego gapię, wracam do mojej pozycji. Ale od tej chwili mój spokój znika. Skończył się. Hemi widział mnie nagą. I uwielbiam każdą sekundę tego.

143

144

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 20 Hemi

Niech to szlag! Niech to, niech to, niech to! Jestem wciąż wściekły teraz trzy godziny po tym, jak wszedłem do tego pokoju i zobaczyłem Sloane nago wyciągniętą na stole. Nie powinienem był tam iść. Powinienem był trzymać się z dala od niej. Zdobyłem informacje, których potrzebowałem. Nie było powodu, żeby ciągnąć ten podstęp, znacznie łatwiej przez to wejść na osobisty poziom. A to jest dokładnie to co zrobiłem. Od jej wyjścia w czwartek wieczorem mogłem myśleć tylko o tym, co będzie robiła dzisiaj. I przez cały dzisiejszy dzień mogłem myśleć tylko o tym, jak zdejmuje swoje ubrania i przybiera jakąś pozę dla bandy śliniących się dupków z college`u. Ale sam nie musiałem tam iść, żeby ją zobaczyć. Dlaczego do diabła to zrobiłem? A teraz… teraz nie mogę wymazać jej obrazu z mojego umysłu. Jeśli wcześniej myślałem, że jej ponętna słodkość, seksowna niewinność były kuszące to teraz… Trzaskam szufladą w stole i znowu podnoszę wzrok na zegar. Powinna już tu być. – Do diabła, jaki masz problem? – pyta Sasha ze swojego miejsca po drugiej stronie pokoju, gdzie tatuuje ramię jakiegoś kolesia. – Pilnuj swojego nosa – odburkuję, nie troszcząc ani przez chwilę, że wygląda na zranioną. Nie będę odpowiadać na niczyje pytania. 145

Nie ma mowy, żebym przyznał, że czekam na Sloane. Powiedziałem jej profesor, że zatrzymam ją dzisiaj w studiu, bo muszę z nią przedyskutować moje mentorstwo. Nie, nigdy tego nie przyznam. Albo szalonego sposobu w jaki czuję się w tej chwili, bo nie pokazała się. Nie, przed nikim nigdy tego nie przyznam. Nawet przed sobą.

146

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 21 Sloane

Początkowo nie chciałam zrobić tego, o co prosił Hemi. Powiedziałam sobie, że nie pójdę wieczorem do studia. Kropka. Nie będę na jego skinienie. Poza tym byłam upokorzona samą myślą stanięcia z nim twarzą w twarz po tym, co się stało. Ale potem zdałam sobie sprawę, że znacznie gorzej to będzie wyglądało, jeśli nie przyjdę. Więc oto jestem czekając, żeby wszyscy opuścili studio, aby nie było świadków tej żenującej rozmowy, którą odbędę. Sasha jest ostatnia. Oczywiście. Widzę, jak frontowe drzwi się otwierają i ona wychodzi. Sama. Hemi`ego nigdzie nie widać. To z jakiegoś powodu daje mi komfort i satysfakcję. Nie odprowadził jej do drzwi. To musi oznaczać, że nie jest na każde jej zawołanie . Przynajmniej mówię sobie, że to tyle oznacza. Obserwuję ją jak idzie do swojego czerwonego, małego kabrioletu i odjeżdża. Opieram się pokusie, żeby nie zwymiotować. Bleee! Nawet nie podoba mi się samochód tej kobiety! Patrzę jak jej tylne światła znikają na szczycie wzgórza i dopiero wysiadam z mojego samochodu. Stoję rozprostowując spódnicę, biorę głęboki wdech i przechodzę przez ulicę. Gdy jestem blisko widzę Hemi`ego podchodzącego do drzwi. Myślę, że zamyka na noc. Zatrzymuję się, gdy on podnosi wzrok i nasze oczy spotykają się przez oszklone drzwi. Jego ręka zatrzymuje się w powietrzu na wysokości zamka. Przez kilka sekund on się nie rusza. To sprawia, że zastanawiam się, czy rozważa, żeby ze 147

mną porozmawiać czy po prostu mnie zignorować. Kiedy przesuwa rękę z dala od zamka, wiem, co zdecydował. Pochyla się do przodu, otwiera drzwi i czeka, żebym weszła. Więc to robię. Żadne z nas nie mówi ani słowa, gdy zamyka i blokuje drzwi. Nie wiedząc jakiego rodzaju konfrontacja mnie czeka stoję z podniesionym podbródkiem i czekam, żeby powiedział cokolwiek musi. Ale on się nie odzywa. Zamiast tego omija ladę i przechodzi przez drzwi, które prowadzą na zaplecze. Czekam kilka sekund zanim za nim idę. Znajduję go stojącego przy fotelu, którego używa do tatuowania. Bez wątpienia chce go posprzątać. Hemi jest pochylony do przodu, a palce zaciśnięte w pieści przyciska do winylowej powierzchni. Mimo, że jego głowa jest pochylona, nie trzeba widzieć jego twarzy, żeby wiedzieć, że jest o coś zły. Widzę to w każdej napiętej linii jego ciała. Powoli podchodzę, a obcasy moich sandałów delikatnie stukają w podłogę. Powietrze chłodzi moje nagie ręce i nogi, a ja drżę, gdy zatrzymuję się kawałek dalej. – O czym chciałeś ze mną porozmawiać, Hemi? Nie porusza się, ani nie odzywa. Widzę żyły wystające z jego przedramion, a jego tricepsy są napięte. Miałam wątpliwości, czy tutaj przyjść. Teraz myślę, że powinnam słuchać mojego wnętrza. – Jeśli nie zamierzasz się do mnie odezwać, po prostu pójdę. Zaczynam się cofać, kiedy patrzy na mnie, przyszpilając mnie gniewnym spojrzeniem.

148

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Nie waż się – warczy. Odpycha się i bierze dwa długie kroki, które prowadzą go do mnie. – Prosto do mnie, jego pierś dotyka mojej. – Powiesz mi, co do diabła sobie myślałaś o tym popisie? – Jakim popisie? – pytam zaskoczona. – Ściąganiu ubrań i leżeniu nago na stole przed gromadą śliniących się idiotów. – To nie był popis. Zrobiłam to dla szkoły. Mam… – Do diabła zrobiłaś! Zrobiłaś to, żeby odegrać się na mnie. – Jego zęby zaciskają się tak mocno, że prawie mogę usłyszeć ich zgrzytanie. – Odegrać się na tobie? Za co? To śmieszne. – Chciałaś mi pokazać, czego nie mogę mieć, czego mi brakuje? Cóż, pokazałaś mi wszystko. – Hemi, to nie ma sensu. O czym ty mówisz? – Zrobiłem wszystko, co w mojej mocy, aby trzymać się od ciebie z daleka. Aby zachować profesjonalizm. Aby trzymać moje ręce z dala od ciebie. A potem poszłaś tam i to zrobiłaś. Zaczęłam widzieć na czerwono. – Jesteś egoistycznym dupkiem! To nie miało nic wspólnego z tobą. Zrobiłam to wszystko dla siebie. Nie rozebrałam się i pokazałam swojego ciała każdemu w tej sali to po, żeby coś ci udowodnić. Zrobiłam to, żeby udowodnić sobie, że mogę. – I spodobało ci się to? Wiedza, że wszystkie oczy były skierowane na ciebie? Że wszyscy w tym pokoju, mężczyźni i kobiety, poderżnęli by gardło, żeby choć trochę cię posmakować? 149

– To szaleństwo! Nikt w tym pokoju nie patrzył na mnie w ten sposób. – Och, mylisz się – wyrzuca z siebie wściekle. – Nie masz pojęcia, jak tam wyglądałaś. Z lokami zwisającymi w dół ramion. – Hemi wyciąga palce, jakby chciał wplątać je we wciąż zwisające loki. – Z ustami tak czerwonymi i zapraszającymi do pocałunku. – Jego oczy podnoszą się na moje wargi. Czuję nagłą potrzebę zwilżenia ich. – A twoje piersi, tak okrągłe i twarde. O Boże! – jęczy. – Przez całe życie nigdy tam mocno nie chciałem kogoś dotknąć. Ani jednej osoby. Nigdy. Język mnie mrowił na samą myśl o ssaniu jednego z twoich różowych sutków. A kiedy podniosłaś na mnie wzrok, mogłem to zobaczyć w twoich oczach. Pragnęłaś tego samego. Pragnęłaś, żebym cię dotknął. – Głos ma niski i zachrypnięty, hipnotyzujący. Emanuje na moją skórę jak melasa. – Powiedz mi, że pragnęłaś, abym cię dotykał. Tka sieć pożądania wokół mnie, a jego słowa trzymają mnie w niewoli jak nici najmocniejszego jedwabiu. Jestem przez nie uwięziona, złapana przez niego w sidła. Zanim mogę o tym bardziej pomyśleć, jestem szczera. – Pragnęłam. Ledwie mogłam oddychać, gdy na mnie patrzyłeś – przyznaję bez tchu. – Wiem, że jutro się za to znienawidzę, ale muszę poczuć twój smak, Sloane. Nie mogę się przed tym bronić ani minuty dłużej. Pozwól mi pokazać sobie, o czym myślałem, gdy widziałem cię leżącą tam. Pozwól mi pokazać sobie, jak to jest, gdy mężczyzna przestaje walczyć. – Jego słowa odpływają, gdy jego twarz zbliża się do mojej. Czuję jego ciepły i wilgotny oddech na moich ustach. – Pozwól mi pokazać sobie, jak to jest, gdy życzenie się spełnia.

150

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

I wtedy jego usta dotykają moich. Od pierwszego dotyku mam uczucie, że chce mnie pożreć. Jego wargi są twarde i natarczywe. Jego język jest wymagający, gdy liże może usta zdeterminowany, by wsunąć się do środka. Przyjmuję to. Przyjmuję go. Wciąga moją dolną wargę w swoje usta i ssie ją delikatnie, gdy jego palce odnajdują ramiączka mojej sukienki i wślizgują się pod nie. Ciągnie je w dół moich ramion i ściąga sukienkę z mojego ciała. Czuję chłodne powietrze na moim brzuchu, kiedy materiał spada na ziemię. Jego usta wciąż są na moich, a rękoma muska dół moich pleców. Kiedy dociera do moich bioder, czuję, jak jęczy w moje usta. Odsuwa głowę. – Coś nie tak? – dyszę, podnosząc wzrok na jego przystojną twarz. – Nie masz na sobie nic innego. Wzruszam ramionami. – Nie taki był cel? Jakby moje proste ubrania były jakimś paliwem dla jego pasji, Hemi warczy miażdżąc moje usta swoimi, podnosi mnie i obraca, aby posadzić na końcu fotela do tatuażu. Nie odrywa swoich ust od moich, słyszę warkot silnika, gdy Hemi podnosi siedzenie. Kiedy zatrzymuje jest w stanie z łatwością wsunąć swoje biodro między moje nogi. Idealna wysokość, idealna pozycja. Jego ręce wędrują po mojej skórze ramion i talii, gdy mówi w moje usta: – W każdej sekundzie, którą spędziłem na tatuowaniu tej pięknej skóry, chciałem umieścić na niej moje usta.

151

Hemi całuje ścieżkę na mojej szczęce i w dół mojej szyi, odchylając mnie do tyłu, gdy dochodzi do mojego ramienia. Opieram się na dłoniach na fotelu za mną. – Z każdym motylem, który stworzyłem, byłem bliżej i bliżej do tego – mówi, delikatnie obejmując moje piersi – i myślę sobie, że nie mógłbym zrobić tego jeszcze raz. Eksplodowałbym. – Hemi pociera palcami po moich sutkach. One mrowią boleśnie, a moje piersi są ciężkie z potrzeby. – Nie wiem, ile razy marzyłem o wzięciu ich do ust – mówi, gdy jego wargi kierują się w stronę szczytów. Gorące usta Hemi`ego zamykają się wokół mojego sutka i dyszę, kiedy ogarnia mnie tak dobre, przytłaczające uczucie. Gdy robi dokładnie to, co sobie wyobrażał, przebiega przeze mnie dreszcz czystej przyjemności. Czuję jedynie ciepło jego ust, ciepło jego dłoni, ciepło jego ciała stojącego między moimi nogami. Nawet winyl pode mną wydaje się ciepły. – Mmmmm – mruczy, a dźwięk wibruje do mojego sutka – właśnie tak. Gdy on go liże i ssie jednocześnie, palcami roluje, szczypie i ściska drugi. – Ale nic nie przygotowało mnie na dzisiaj – szepcze, gdy mnie obejmuje i łagodnie pcha w tył, na łokcie. – Nie sądzę, że mógłbym cię nie chcieć po tym, jak zobaczyłem cię leżącą tam. Wiem, że bez względu na to, jak mocno walczyłem, nie byłbym w stanie spocząć dopóki nie poczułbym jak dochodzisz na moich palcach. Dopóki nie mógłbym wyciągnąć ich z ciebie i zlizać z nich twoich soków. Jego ręce prześlizgują się w dół moich boków i wsuwają pod tyłek, pociągając moje biodra bliżej krawędzi fotela. Hemi przyciska się do V. Jego ciało i ubrania ocierają się tam o mnie, sprawiając, że boli mnie z nadmiaru przyjemności, z braku czegoś wypełniającego pustkę, z Hemim tłumiącym pulsowanie.

152

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Potem jego usta są na mnie ponownie, jego ręce odnajdują drogę do miejsca, w którym ich najbardziej pragnę. Czuję, jak głaszcze mnie na zewnątrz jednym palcem zanim przesuwa go wzdłuż fałdek. Znowu sapię przyzwyczajając się do doznań, jakie wywołuje. – Podoba ci się to? – szepcze w moje usta. – Chcesz więcej? Nie mogę mówić. Jestem w stanie dać mu jeden krótki jęk bez tchu. – Właśnie tak, kochanie. Chcę to słyszeć. Jego język liże moje wargi, kiedy masuje palcem moje pulsujące ciało. – Cholera jasna, jesteś taka mokra – jęczy. – Tak bardzo chcę być w tobie. Wsuwa mi język w usta, a jednocześnie jego palec wchodzi we mnie. Powoli ostrożnie liże mój język smakując mnie głęboko, gdy palcem bada moje ciało. Czuję nacisk, gdy Hemi zgina palec i przeciąga go powoli. Ściska mnie w żołądku i napięcie buduje się między moimi nogami. Chcę prosić, błagać, ale słowa nie przychodzą. Jedynie dźwięki. – Sprawię, że dla mnie dojdziesz, Sloane. I chcę cię słyszeć, gdy to zrobisz. Wsuwa we mnie drugi palec, a kciukiem drugiej ręki dotyka wrażliwego miejsca na szczycie moich fałdek. Czuję, że jestem o krok od odlecenia, kiedy bierze moją łechtaczkę między palce i pociąga. – Właśnie tak, kochanie – mówi, gdy moje biodra zaczynają się poruszać przy jego dłoni. – Spójrz w dół, Sloane. Obserwuj, co ci robię. Hemi osuwa swoją klatkę piersiową ode mnie, żebym mogła zobaczyć to, o co prosi. Dwa palce jednej dłoni znikają w moim wnętrzu, a jego kłykcie pocierają moje rozłożone fałdki. Jego druga ręka zaciska się na moim biodrze, a jego kciuk robi małe kółeczka na mojej łechtaczce. 153

– Następnym razem będziesz obserwować, jak mój mokry i śliski fiut będzie w ciebie wchodził i wychodził. I zobaczysz, jak go wyciągam i dochodzę. Dokładnie tu – mówi, wskazując na mój guziczek i wprowadzając we mnie kolejny palec. Jego głos staje się bardziej miękki, oddala się, gdy mój świat straci ostrość. Wszystko jest przygaszone w porównaniu do tego, co Hemi robi rękoma. I wtedy mój oddech się zatrzymuje, zaciska w mojej klatce piersiowej. Zaciskam moje powieki, gdy wyrywa się ze mnie głośny jęk. Pod moimi powiekami eksplodują światła. Przepływa przeze mnie ogień. Gorący i żarzący się płyn spływa z mojej cipki na jego dłonie. – To jest to, Sloane. O Boże, to jest to. Dojdź dla mnie. Jego palce są magiczne, jego słowa uderzającym do głowy eliksirem. Po kilku sekundach intensywnego uczucia w moje kończyny wkrada się odrętwienie, co czyni je ciężkimi. Moje ramiona nie są w stanie mnie wspierać i opadam do tyłu ciężko dysząc. Kiedy w końcu otwieram oczy widzę Hemi`ego obserwującego mnie z wygłodniałym wyrazem twarzy. Gdy patrzę powoli podnosi dłoń do ust, a jego język przesuwa się wzdłuż jednego, długiego palca. – Kur… – Zaciska zęby i zamyka oczy. Pochyla się do przodu opierając ręce po obu stronach moich bioder i ponownie opuszcza głowę. Słyszę, jak pomrukuje i czuję, że wbija dłonie w stół. Kiedy się odzywa, muszę się wysilić, żeby coś usłyszeć. – Zatrzymam się dzisiaj, Sloane. Chcę, żeby to był twój wybór. – Wybór? – pytam zdezorientowana. Hemi podnosi na mnie wzrok. Wygląda prawie, jakby cierpiał. 154

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Tak, to jest decyzja, którą trzeba podjąć, gdy nie ma presji, bez naciskania na ciebie. Kiedy nie jestem twardy jak skała z potrzebą bycia w tobie. Z jego słowami znika ociężałość między moimi nogami, a wraca mrowienie. – Nie wywierasz na mnie presji. – Znałem wiele rodzajów kobiet. Ale żadnej takiej jak ty. Ani jednej. Staram się robić to właściwie. Nie sądzę, żeby miał to na myśli, ale jego słowa sprawiają, że czuję się… gorsza. Odwracam głowę w bok, z dala od jego spojrzenia. – Nie zrobiłam tego celowo – wyjaśniam, starając się nie brzmieć, jakbym broniła swojego dziewictwa. – To nie jest zła rzecz. Nie o tym mówię. To nie jest wcale zła rzecz. Nie jestem do końca pewien, w jaki sposób ci się to udało, ale faktycznie jestem zadowolony, że jesteś dziewicą. – Cóż, tak naprawdę nie miałam wielu okazji. Z takim ojcem i braćmi jak moi, faceci nie czuli się komfortowo naciskając. Myślę, że wszyscy zbytnio bali się mężczyzn Locke. – Ich strata mój zysk – odpowiada, ciągnąc mnie do pozycji siedzącej. Pocierając mój policzek, cicho mówi mi do ucha: – Po prostu wiem to, Sloane, nie mogę odejść od ciebie ponownie. Musisz być pewna, że to jest to, czego chcesz. I że to ja jestem osobą, której pragniesz. Odchylam się do tyłu spotykając spojrzenie Hemi`ego i spadam w niebieską burzliwą głębię. – Chcę tego – przyznaję wprost.

155

– Może nie jestem w stanie dać ci śniadań i obietnic, ale mogę dać ci przyjemność o jakiej nigdy nawet nie śniłaś. To musi wystarczyć. – Nie chcę obietnic. Przez większość czasu obietnice są po prostu pięknymi kłamstewkami. Te słowa mają sprawiać, że inni poczują się lepiej. Ale w końcu nadal są tylko kłamstwami. Kiepskimi kłamstwami – mówię mu w tej chwili szczerości. – Więc nie martw się o składnie mi obietnic. Wolałabym od ciebie prawdę. Przez chwilę zanim zdąży go ukryć widzę błysk żalu. Nie jestem pewna, co to oznacza i mam zamiar dać z siebie wszystko, żeby się na tym nie skupiać. Na wszystkim co może zabrać mi ten specjalny czas. Na jakichkolwiek tajemnicach, które Hemi ma i ukrywa. Dokładnie tak jak ja. Wszyscy mamy swoje powody, żeby ukrywać jakieś sprawy. Ze wszystkich ludzi ja nie mogę tego negować. – Więc to jest to, co ci dam. Prawdę. Zaczniemy od razu – mówi, biorąc moją twarz w dłonie. – Pragnę cię, Sloane. Chcę ci pokazać, jak się czujesz, gdy ktoś czci twoje ciało. Chcę, żebyś doświadczyła przyjemności, którą powinien dać ci mężczyzna, żebyś nigdy nie zadowalała się czymś gorszym. Wiedz tylko, że kiedy jesteśmy razem, należysz do mnie. Tylko do mnie. Nikogo innego. Rozumiesz? – Kiwam głową. – Nie zrozum mnie źle. Uwielbiam oglądać to piękne ciało w tej pozie obrazującej niewinność i grzech, wszystko w opakowaniu gładkiej, kremowej skóry. Ale – Hemi mówi marszcząc brwi i czoło – nie podoba mi się to, że inni ludzie widzą cię w ten sposób. – To nie tak, że robię cokolwiek z którymś z nich. Nawet żadnego z nich nie znam. Cóż, z wyjątkiem Paula. – Moje policzki płoną, gdy ponownie o nim myślę. – Wiem, ale nadal to mi się nie podoba.

156

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Nie uśmiecham się, bo to byłoby niegrzeczne. Ale chcę. Uśmiecham się w środku. – Nie zrobisz tego ponownie, prawda? – pyta. – Boże, nie! Czuję jego oddech na moim policzku. – Dobrze. Nie chciałbym przychodzić, rzucać na ciebie koca i wyciągać cię stamtąd. Tym razem się uśmiecham. – A co sprawia, że myślisz, iż to byłoby w porządku? – Bo ktoś powiedział mi, że gdy ona jest moja, jest tylko moja. I to dotyczy też patrzenia. Nie chciałbym bić się z bandą kutasów z college`u tylko dlatego, że byli w złym miejscu w niewłaściwym czasie. – Zrobiłbyś to? – Nie mogę zaprzeczyć, że jego słowa sprawiają mi przyjemność. – Do diabła tak, zrobiłbym to! – Cóż, przeze mnie będziesz stanowić zagrożenie dla życia innych. Lepiej chyba zostawię moje ubrania na sobie. – Z wyjątkiem tego, gdy jesteś ze mną. Zamiast polityki „otwartych drzwi” wyznaję politykę „nieobowiązkowych ubrań”. – Czy to dotyczy wszystkich twoich pracowników? – Nie, tylko gorących studentek, które wyglądają jak anioły i smakują jak cukierki. Kiwam głową, myśli plączą się w moim umyśle. Mogłabym wiecznie patrzeć w jego oczy i nigdy się nie znudzić. Mogłabym wciąż słuchać jego głosu i nigdy nie 157

przegapić jego dźwięku. Na chwilę, może nawet trochę dużej, mam zamiar dopaść Hemi`ego. I gdy to się skończy nie będę oglądać się za siebie z żalem. Myślę o rysowaniu na jego boku w hotelu - wydawałoby się, że to było dawno temu - i zastanawiam się, kto powiedział te słowa. Nie mogę nic na to poradzić, ale myślę o Sashy. – A co z tobą? Też będziesz cały mój? – Jeśli chcesz, żebym był. – Co z Sashą? Hemi marszczy brwi. – Co z Sashą? – Czy wy dwoje nie…? To znaczy czy wy kiedyś nie byliście… czymś? – Byliśmy. Ale już nie jesteśmy. Po prostu robię przysługę starej przyjaciółce. Nic więcej. – Czy Sasha o tym wie? – Powinna. Ale jeśli nie wie, dowie się już wkrótce. – Czy ona, ee, czy ona jest tą, która żyje, nie żałuje? Znowu widzę jakiś błysk w wyrazie twarzy Hemi`ego, który znika w jednej chwili. Tym razem wygląda na ból. – Nie, to nie była Sasha. Wstrzymuję się czekając, aż będzie kontynuował. Mając nadzieję, że będzie. Ale w jakiś sposób wiem, że tego nie zrobi. – Cóż, dobre motto. Może też to sobie gdzieś wytatuuję. – Możemy zrobić to sobie nawzajem – sugeruje z szelmowskim uśmieszkiem. 158

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Podoba mi się, jak to brzmi. – Wiedziałem, że tak będzie. Może powinienem do tego napisu dodać dla ciebie „diabeł”. – Nie, myślę, że to bardziej pasuje do ciebie. Znowu widzę, że coś dziwnego miga w ciemnych oczach Hemi`ego. Znika tak szybko, jak się pojawia. Z roztargnieniem i rosnącym niepokojem zastanawiam się, jak długo będę w stanie to ignorować.

159

Rozdział 22 Hemi

Wciąż jestem rozbudzony, gdy dzwoni Reese. – Okazuje się, że wiele osób interesuje się tym draniem. Nie wiem, jak on tak długo trzymał nos z daleka od tego gówna, ale udało mu się. To już koniec. Wykonałem telefon do mojego przyjaciela, który pracuje w biurze Prokuratura Generalnego w Georgii. To nie potrwa długo, bo on jest w kontakcie z chłopakami od spraw wewnętrznych w szczeblu lokalnym. Mam nadzieję ze względu na niego, że ten dupek Locke nie ma po drodze wielu wrogów. Jeśli ktoś jest tak zły jak on i to się wydaje, wtedy ktoś inny będzie musiał posprzątać ten bałagan. Definitywnie. Czuję początek bólu głowy. Pogarsza go rozmowa z Reese. To jest to, czego chcieliśmy. To jest to, co musieliśmy zrobić. Ze względu na honor. I szacunek. I to jest dla mnie ważne. Dla nas wszystkich. Ale… To zabije Sloane. Oczywiście to nie moja wina, że jej brat jest dupkiem. Ale nadal… I jeśli… nie kiedy… się dowie, że maczałem w tym palce, to będzie koniec. Znienawidzi mnie i to się skończy zanim się zaczęło. To nie powinno mnie martwić. To znaczy nawet jej nie znam za dobrze. Powinienem mieć to w dupie. Ona jest przypadkową ofiarą. Siostrą skretyniałego drania. Ale nadal… 160

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Tylko mnie informuj, stary. Chcę wiedzieć, co się dzieje. Wesz, żebym był przygotowany. – Przygotowany? Na co przygotowany? – pyta Reese. – Skąd mam, do diabła, wiedzieć? Jestem tutaj jedynym na linii frontu. Kto wie, jak gwałtowną reakcję może wywołać coś takiego? Zwłaszcza, kiedy dowiedzą się, kim jestem. Połączą fakty. – Ale wtedy to nie będzie miało znaczenia. Karty będą rozdane. Takie czy inne. Zaciskam zęby. – Nadal chcę wiedzieć. – Dobra. Nieważne. Dam znać. Uważaj na siebie czy śpij z jednym okiem otwartym, bez względu na to, co czujesz, że musisz zrobić. Ale nadal nie sądzę, żebyś miał o co się martwić. – Nie znasz tych ludzi. Oni o siebie dbają. – Nawet jeśli jeden z nich jest zły? – Są jak rodzina. Niektórzy z nich są dosłownie rodziną. Myślę, że byłoby błędem zlekceważenie ich. – Nieważne. Będę cię informować – mówi na swój krótki sposób. – Dzięki. – Nara – żegna się Reese. – Nara. Połączenie się kończy, a ja rozmyślam w ciszy mojego domu.

161

162

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 23 Sloane

– Do diabła dlaczego jesteś tak szczęśliwa o tej porze? – pyta Steven wchodząc chwiejnie do kuchni. – Dzień dobry tobie też – odpowiadam radośnie. Sączę moją kawę, gdy on robi sobie kanapki. Od dzieciństwa Steven miał ten dziwny zwyczaj jedzenia śniadania jak lunchu. Nie są dla niego niezwykłe kanapki z masłem orzechowym, pieczenią czy nawet z tuńczykiem, którego zapach o 6 rano jest najwstrętniejszy na świecie. – Więc, co się z tobą dzieje? Zauważyłem, że wróciłaś późno. Po prostu rzuciłaś się na głęboką wodę, co? – mówi surowo. – Nie, nie rzuciłam się na głęboką wodę. – Jasne. Bycie poza domem do takiej godziny, picie, przyjaźnienie się z różnego rodzaju podejrzanymi typami. Natychmiast się bronię. – A co masz na myśli przez „podejrzane typy”? – Nie sądziłaś chyba, że zapomniałem? Ten koleś? Z Cuff`s? To nie było wasze pierwsze spotkanie. Pewnie jest drobnym przestępcą. Takiego rodzaju osób nie powinno się wpuszczać za bramkę – mówi złośliwie. – On nie jest przestępcą. Żadnego rodzaju drobnym czy innym. – A skąd dokładnie to wiesz? – Po prostu wiem. Znam go. 163

–Jedynym sposobem, żeby się upewnić jest pozwolenie nam na sprawdzenie go. Moje usta się rozdziawiają. – Nie możesz być poważny. Steven patrzy na mnie, jakby nie mógł uwierzyć, że w niego wątpię. – Oczywiście, że jestem poważny. – Nie możesz tak po prostu zrobić czegoś takiego, Steven. Boże! – Dlaczego nie do diabła? – Ty… ty… to jest… po prostu nie możesz. – Cóż, twój głos rozsądku nigdy wcześniej mnie nie powstrzymał. Jeśli to możliwe, jestem jeszcze bardziej zszokowana. Jestem pewna, że to w tym momencie nie jest fizycznie możliwe. – Sprawdzaliście ludzi, których znam? – mówię spokojnie. Steven tak pewien swojej słuszności w tym momencie nie zauważył, że jestem niebezpiecznie cicha. – Taa. I? – Kogo na przykład? – Mówię sobie, aby zachować spokój. Przynajmniej dopóki mogę się zorientować w prawdziwej skali ich zdrady. – Na przykład… wszystkich mających z tobą styczność przez ostatnie pięć czy sześć lat. Wychodzę z siebie ze złości, żalu i… szoku. Nawet w snach nie pomyślałabym, że moja szalona rodzina użyje tak ekstremalnych środków. Nigdy, przenigdy.

164

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Moje ręce trzęsą się ze złości. Kiedy on kontynuuje, biorę pod uwagę walnięcie mojego brata w brzuch tak mocno jak tylko mogę. Pragnienie podsyca jego rzeczowy ton sugerujący, że nie zrobił nic złego. – Już to zrobiłem z tym facetem, ale jest trochę trudniejszy do ustalenia. Co jest powodem do niepokoju. – Cóż, możesz dać temu cholerny spokój! Nie chcę, żebyście go sprawdzali. Czy badali. Czy nawet na niego patrzyli. Chcę, żebyście trzymali się z daleka od mojego życia! Steven gapi się na mnie, jakbym była głupiutką dwulatką w dziecięcej histerii. – Jesteśmy rodziną. Mamy na ciebie oko. To jest to, co robimy. Mój gniew jest trochę rozpraszany przez jego nieświadomość powodu mojej złości. – Steven, to nie jest normalne. Czy zdrowe. Wy wszyscy nie możecie traktować mnie tak przez resztę mojego życia. Musicie pozwolić mi dorosnąć. Nauczyć się mi ufać. I mojemu osądowi. Musicie pozwolić mi popełniać własne błędy. – Nie, nie musimy. Zaciskam dłonie na głowie żałując, że nie mogę złagodzić ciśnienia, które pulsuje w moich skroniach. Zamykam oczy i macham na niego rękoma. – Poddaję się. Jeśli masz zamiar to robić, nie oczekuj, że poprę to szaleństwo. Bo tak nie będzie. To jest całkowicie nie do przyjęcia. – Sloane, z twoją przeszłością…

165

– Przestań. Musicie mnie zostawić, Steven. Rozkładam moje skrzydła, czy wam się to podoba czy nie. Nie rób tego trudniejszym dla nas wszystkich. Widzę nietypowy smutek w oczach mojego brata. – Rób, co masz robić. A my zrobimy to, co mamy do zrobienia. Steven bierze kanapkę i bez słowa wychodzi.

***

Bardzo starannie przygotowuję i ubieram się do „pracy” w sobotnią noc. Oczywiście jest podejrzenie (i nadzieja), że dzisiaj będzie ta noc, kiedy Hemi odbierze moje dziewictwo. Zawsze uważałam to za wstydliwą sprawę. Jakbym była jakimś dziwakiem. Ale teraz cieszę się, że żaden facet do tej pory nie miał jaj, żeby wziąć je ode mnie. Chciałabym raczej zostać pozbawiona dziewictwa przez ręce (i usta i ciało) kogoś takiego jak Hemi niż jakiegoś nastolatka. Uśmiecham się, gdy obserwuję swoje odbicie w szklanych drzwiach Ink Stain. Moje włosy są ułożone tak jak Hemi lubi, w luźny kok, moje usta pomalowane są na głęboką czerwień z lekkim połyskiem, a mój strój (mam nadzieję) jest idealnym połączeniem seksowności i niewinności. To odzwierciedla sposób, w jaki się czuję – jak dziewczyna, która ma się stać kobietą. Naga skóra moich ramionach oraz nogach jest gładka, lekko opalona i nabalsamowana od stóp do głów. Jestem ogolona od kostek po pachy. Co kilka sekund zagryzam wargę mając nadzieję, że ogolenie wszystkiego nie było błędem. Ale wiedząc, że teraz już nic z tym nie mogę zrobić, szarpnięciem otwieram drzwi i wchodzę do środka. 166

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Na krzesłach w lobby są klienci. Muszą czekać. Zaglądam na tyły i odnotowuję, że dzisiaj pracuje trzech innych artystów. Jestem wdzięczna, że Paul nie jest jednym z nich, ale byłoby jeszcze lepiej, gdyby nie było Sashy. Ale jest. Podnosi wzrok znad miejsca, które tatuuje i zwęża na mnie oczy. To nowość, myślę, zastanawiając się, czy ona już wie, że coś dzieje się między mną i Hemim. Posyłam jej najjaśniejszy uśmiech i kieruję się do małego kącka, w którym pracuje Hemi. Jest pusty, więc umieszczam torebkę pod blatem. Kiedy wstaję zanim mogę się odwrócić czuję twarde, gorące ciało przyciskające się do mnie od tyłu. Duża ręka Hemi`ego otacza moją talię i rozpłaszcza się w dole mojego brzucha, kiedy się do mnie pochyla. Mogę rozróżnić każdy centymetr jego ciała, nawet rosnące wybrzuszenie, które czuję, gdy on pociera biodrami o mój tyłek. – O cholera, to będzie długa noc – szepcze mi do ucha, wciskając palce w mój brzuch. Czuję, że brakuje mi tchu. – Nie możesz w ten sposób pochylać się przede mną, jasne? Zaciągnę twój mały tyłeczek do łazienki i twój pierwszy raz będzie niezapomniany w zupełnie inny sposób niż miałem na myśli. Jego głos jest głęboki, mroczny i zachrypnięty. Znajduję w nim aluzję zmysłowej obietnicy, która zmienia moje kości w galaretę. Ostrożnie odwracam się w jego ramionach przyciskając moje piersi do niego. – A co byłoby w tym złego? Słyszę syk, gdy wypuszcza powietrze przez zaciśnięte zęby. – Nie mów takiego gówna, jeśli naprawdę nie masz tego na myśli. Cały dzień myślałem o zanurzeniu w tobie mojego języka i smakowaniu na nim twoich słodkich soków. Jestem dwie sekundy od zabrania ciebie dzisiaj stąd.

167

– Więc na co czekasz? W połowie warczy w połowie mruczy: – Wrrr, mam klientów dzisiejszej nocy. A jutro chcę cię gdzieś zabrać. Po prostu muszę to skończyć do tego czasu. Nie mogę nic poradzić na to, że się uśmiecham. – Cóż, nie musisz czekać na moje pozwolenie. – Wciągam moją dolną wargę między zęby i widzę jak jego oczy wędrują do moich ust. – Chcę być w porządku – mówi cicho. – Z czym? – Możesz być bardziej diabłem niż aniołem. – Sądzę, że tego dowiesz się wkrótce. Z tymi słowami przeciskam się z łatwością między niego a blat i idę do lobby sprawdzić kalendarz spoglądając na Hemi`ego przez ramię. Jego ciemne oczy są przyklejone do mnie. Nagle czuję wszędzie gorąco. Ta sprawa z flirtowaniem jest zabawna.

***

Jak się okazuje, pracowanie z Hemim z tym intensywnym napięciem między nami, z podnieceniem i unoszącym się oczekiwaniem, jest upajające. I frustrujące. Gdy obserwuję jego dłonie pracujące na ciałach innych ludzi mogę myśleć tylko o tym, jak to jest czuć je na mnie, o tym jak nie mogę się doczekać, żeby poczuć je ponownie. Z tego powodu cieszę się, kiedy ostatnia wizyta tej nocy zostaje odwołana. 168

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Myślę, że to zostawia nam trochę wolnego czasu, zanim zamknę studio – mówi z błyskiem w oku Hemi. Moje serce i puls przyśpieszają. – Chcesz wypróbować pistolet do tatuażu? – Naprawdę? Na czym? – Tak, naprawdę – mówi z uśmieszkiem. – Na mnie. Czuję nadchodzący uśmiech. Nie tylko jestem zachwycona możliwością poczucia pistoletu w dłoni, ale też dotknięciem Hemi`ego… tak, proszę! – To brzmi… interesująco. Z wargami wygiętymi w sugestywnym uśmiechu Hemi obniża fotel do płaskiej pozycji i wskakuje na niego. – Więc przygotuj się do cieniowania. I pośpiesz się, mała dziewczynko. Czas ucieka. Z jakiegoś powodu nie obraża mnie to, że Hemi nazywa mnie „małą dziewczynką”. – W każdym razie już nie. To stało się czymś w rodzaju czułego słówka. Seksownego. Prowokacyjnego. Jakbym była niewinna, a on chciałby nauczyć mnie niegrzecznych rzeczy. I faktycznie jestem. Może dlatego nie mam nic przeciwko. Gdy przechodzę przez każdy ruch przygotowujący do tatuowania, którego nauczył mnie Hemi - od alkoholu przez sterylne igły i butelki tuszu, do przygotowania maszynki elektrycznej, która jest używana do cieniowania zauważam drżenie mojej dłoni. Nie wiem, czy to emocje czy nerwy czy palący wzrok Hemi`ego, gdy pracuję (bo wiem, że patrzy na mnie), ale coś mnie ekscytuje. Odkładam wszystko zanim zwracam na niego swoją uwagę. Siedzi półnagi naprzeciwko mnie. Obserwuje mnie. Czeka. 169

– Chcę, żebyś przygotowała ten bok – mówi, wskazując na żebra, gdzie jest już wytatuowany niedźwiedź. – Mówiłem cię, że chciałem dodać tutaj jakieś cieniowanie. To jest dobry sposób, żebyś poczuła pistolet zanim zaczniesz na czystym płótnie. – Kiwam głową, patrząc na jego talię i płaski brzuch. – W ten sposób mogę cię pokierować. Nauczyć cię. Pokazać ci, jakie to uczucie. – Moje oczy podnoszą się do jego. Są intensywne, a jego głos jest zachrypnięty. – Więc pokaż mi wszystko. Hemi rozciąga się na boku. Z nim obserwującym każdy mój ruch przygotowuję jego skórę do tatuowania. Kiedy kończę, on siada. – Weź tę maszynkę do cieniowania i chodź tutaj. Robię to co mówi zataczając mały stołek bliżej niego i biorąc narzędzie w dłoń zanim podnoszę wzrok na jego twarz. – Co teraz? Hemi otacza moją talię ramieniem, ciągnie w V między jego rozłożonymi nogami i owija palce wokół moich. Umieszcza nasze splecione dłonie wysoko na swoim udzie u opiera je na materiale jeansów, który rozciąga się na jego wybrzuszonych mięśniach. – Poczuj jego wagę w dłoni, jakbyś używała ołówka lub kawałek węgla drzewnego. Cieniowanie jest najlepsze na początek. Pozwól swoim palcom poruszać się naturalnie, płynnie. Tam i z powrotem. Zaczyna poruszać moją dłonią po swoim udzie w małych kółeczkach. Skupiam się z całej siły na pistolecie i tym, co mówi Hemi, ale mój umysł wciąż ucieka do drobnych okręgów na moim ciele. Jego palców. I do tego co mi robią. Do czego doprowadziły. I do czego znowu doprowadzą.

170

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Lubisz to uczucie? – pyta. Odwracam głowę, żeby na niego spojrzeć. Jego wzrok jest ciepły. Nie mówi już o pistolecie, a o tym o czym myślę. On też myśli o czymś innym. O czymś bardziej intymnym. I o wiele bardziej satysfakcjonującym. – Uwielbiam sposób, w jaki to czuję. – Wiem, że uwielbiasz – odpowiada ochryple. – Jesteś gotowa? – Tak – mówię znowu o czymś więcej niż to, co zrobię w ciągu najbliższych pięciu minut. – Jestem bardzo gotowa. – Lepiej żebyś była – odpowiada znacząco. – Bo jestem samolubnym draniem i zawsze dostaję to, co chcę. – Zastanawiam się, czy on wciąż rozważa zaciągnięcie mnie do łazienki. Bo jeśli tak, chcę, żeby wiedział, iż wchodzę w to. Pójdę wszędzie, gdzie on chce iść. – Czy to jest nadal samolubne, jeśli ktoś chce, żeby to wziąć? – Nie wiem. Ale myślę, że przekroczyłem linię i mam to gdzieś. – Więc weź to. Weź cokolwiek chcesz. – Bądź ostrożna z tym, o co prosisz, mała dziewczynko. – Nie chcę być ostrożna. Hemi obserwuje mnie przez kilka długich, intensywnych sekund zanim puszcza moją dłoń. – Więc pokaż mi, co tam masz. Ułatwiając mi to trochę Hemi rozciąga się na stole, a potem odwraca na bok twarzą do mnie. Siadam na stołku i opuszczam fotel, aż moje „płótno” znajduje się na odpowiedniej wysokości. Instynktownie, jakby wiedział, czego potrzebuję (jestem pewna, że zrobi to w każdy możliwy sposób), Hemi przysuwa się w moją stronę do krawędzi fotela. 171

To jest moja kolej, żeby go zapytać: – Gotowy? – Jasne. Zanurzam czubek pistoletu w czarnym tuszu i ustawiam nogę w pobliżu pedału na podłodze. Znajduję wygodną pozycję dla moich ramion, pochylam się ku Hemi`emu trzymając pistolet kilka centymetrów od jego skóry. Biorę głęboki wdech, naciskam pedał z wahaniem dotykając gładkiej skóry ostrą końcówką. On nie szarpie się ani nie wydaje dźwięku, ale czuję mięśnie pod moimi ramionami i dłonie zaciskające się w odpowiedzi na pierwsze ukłucie igły. Wstrzymuję się czując, że on natychmiast się uspokaja i wznawiam. Nie trwa długo wyczucie pistoletu, jak poruszać nim po skórze, rytmu barwienia i wycierania, tatuowania. A Hemi jest idealnym płótnem o gładkiej i napiętej skórze i idealnie ukształtowanym ciałem pod moimi dłońmi. Po kilku minutach zatracam się w tym, co robię obserwując jak cieniowanie ożywia jego tatuaż w nowy, cudowny sposób. Nie wiem, jak długo pochylałam się nad bokiem Hemi`ego, kiedy podnoszę wzrok na jego twarz. Jego oczy są na mnie i świecą z… czymś. Jesteśmy bratnimi duszami. Czuję to i jestem pewna, że Hemi też. Albo przynajmniej mam taką nadzieję. Oboje kochamy sztukę. Jesteśmy przez nią pochłaniani. I uszczęśliwiani. Oboje w nią uciekamy. Ukrywamy się w niej. Ukrywamy przed rzeczywistością naszych sekretów. Po raz kolejny, gdy myślę o moim bracie mówiącym, że Hemi jest ciężki do sprawdzenia, zastanawiam się, co takiego Hemi przede mną ukrywa.

172

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

173

Rozdział 24 Hemi

Nie jestem zaskoczony, że Sloane czuje się jak ryba w wodzie w sztuce tatuażu. Widziałem to w niej od pierwszego dnia. Jednak zaskakuje mnie to, co dotyk jej dłoni robi z moją koncentracją. A to jest nie do przyjęcia. Jestem tutaj z jednego powodu. To był rodzaj rozproszenia, którego wiedziałem, że nie potrzebuję. A jednak, oto jest. Pragmatyk we mnie mówi, że muszę pozwolić temu uciec i wyrzucić ją z mojego systemu, żeby skupić się na tym, co jest ważne. A to nie jest kobieta. A już na pewno nie ta kobieta. W ciągu kilku sekund moje myśli wirują, a decyzja zostaje podjęta. Stary ja ślini się jak rekin na ślad krwi w wodzie. Czuję go, jak wkrada się we mnie z powrotem, wystawiając swoją brzydką, hedoniczną, egocentryczną głowę. I tylko ten jeden raz chętnie witam go z powrotem. Już czuję ukłucie winy. Uciszam je żelazną ręką, przypominając sobie żyję, nie żałuję. – Musisz zadzwonić do domu i znaleźć wymówkę na zostanie dzisiaj w pracy trochę dłużej – mówię Sloane. Jej głowa podnosi się i jej spojrzenie spotyka moje. Nie zadaje pytań. – Okej. Jak późno będę? – To zależy od ciebie. Ale na pewno będziesz w domu przed wschodem słońca. – Widzę po jej minie, że nie jest szczególnie zachwycona tą odpowiedzią,

174

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

ale ostrzegałem ją, że nie jestem śniadaniowym facetem. To musi wypłynąć przed opuszczeniem tego miejsca dzisiaj. – Okej – mówi ponownie. – Dlaczego nie zaczniesz tego kończyć? Poproszę Gila, żeby zamknął za mnie. – Myślałam, że nie pozwalasz nikomu zamykać studia za ciebie. – Dzisiaj robię wyjątek. Teraz kiedy zdecydowałem spuścić z łańcucha moją wewnętrzną bestię, pragnę się stąd wydostać. Z Sloane. Ona chce rozłożyć skrzydła, pokazać światu, że jest dorosła. Mogę jej w tym pomóc. Mogę pomóc jej dorosnąć. We właściwy sposób. I naprawdę szybko.

175

Rozdział 25 Sloane

Wychodzę na zewnątrz zadzwonić do mojego ojca. Wystarczająco upokarzające w wieku dwudziestu jeden lat jest to, że moja nadopiekuńcza rodzina wymaga dzwonienia i tłumaczenia się, gdzie będę. Ale jest jak jest. Nie zmienię tego. Przynajmniej nie dzisiaj. Właśnie to staram się robić, ale to jest w toku. – Locke – tata odbiera na swój zwięzły sposób. Wiem, że wyświetliło się moja imię, ale nadal odbiera w ten sam sposób niezależnie, kto dzwoni. Przewracam oczami. Jest policjantem na wskroś. – Cześć, tato. Dzwonię, żeby ci tylko powiedzieć, iż będę dzisiaj późno. Sarah i ja jesteśmy… – Nie. Ty i Sarah nie jesteście nigdzie. Dzisiaj musisz wrócić prosto do domu. – Dlaczego? My nie będziemy… – Bez znaczenia – przerywa ponownie. – To nie jest ważne. Musisz wrócić prosto do domu. Sig ma dzisiaj wolne. Upewni się, że dotrzesz tutaj cało. – Co? Dostanę eskortę policyjną z pracy przez mojego brata? – Nie, twój brat, który jest oficerem policji, upewni się, że dotrzesz bezpiecznie do domu. To wszystko. – Semantyka, tato.

To jest śmieszne Kiedy wszyscy zobaczycie, że

dorosłam? Że mogę robić…

176

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– To nie ma nic wspólnego z twoim wiekiem czy tym, jak dorosłaś, Sloane. Steven dostał pogróżkę. Tylko zachowujemy środki ostrożności. – Tato, wszyscy jesteście policjantami. Dostajecie pogróżki cały czas. – I tak jest. Oni wkurzyli dziewięćdziesiąt procent kryminalnego elementu Atlanty. – Ta nie jest taka. Ta jest… inna. Mały dreszcz przebiega mi w dół pleców. – Inna w jaki sposób? – Po prostu inna, Sloane. Słuchaj, to ważne. I nie podlega negocjacjom. Sig będzie tam o 2:00. Bądź gotowa. – Tato… – wzdycham. Z jednej strony nadal zmagam się z postrzeganiem i traktowaniem jak Młodą Sloane, jak dziecko. Małą dziewczynkę, którą kiedyś byłam. Ale z drugiej strony martwię się. Chociaż oni wszyscy mogą przesadzać, jeśli o mnie chodzi, to zazwyczaj olewają wszystko, jeśli chodzi o nich samych. To musi być dość ważna sprawa, skoro tata tak reaguje. – Bez dyskusji. Kocham cię, dzieciaku. – I wtedy słyszę kliknięcie. Koniec rozmowy. Kilka razy uderzam stopą ze złości, niezbyt dorosłe. Ale potem się uspokajam i wracam do środka. Wygląda na to, że moje dzikie dni odkrywania seksualności będą musiały zostać przełożone na trochę później. Kiedy wracam, Hemi sprząta fotel do tatuowania. Patrzy na mnie z ogniem w oczach. Posyłam mu uśmiech, ale na pewno widać rozczarowanie, jakie czuję. Prostuje się i widzę zmarszczkę na jego czole. – Co jest?

177

– Coś dzieje się w pracy u jednego z moich braci. Tata trochę się martwi, że w jakiś sposób to może wpłynąć na mnie, więc wysłał Siga, żeby pojechał za mną do domu. Przez chwilę zastanawiam się, jak zdzirowate byłoby próbowanie uwiedzenia Hemi`ego w łazience. Może będzie miał jakiś wielki plan na wzięcie mojego dziewictwa jutrzejszej nocy, ale nie jest dla mnie ważne, gdzie to się stanie. Tak długo jak to Hemi je weźmie i to będzie noc pełna odurzającej pasji, inne szczegóły nie mają dla mnie znaczenia. Gdy Hemi idzie w moją stronę jego zmarszczka się pogłębia. Pochyla się, by spojrzeć mi w oczy i poświęca mi pełną uwagę. – Co to znaczy? Coś się stało? Który brat? W połowie się śmieję, w połowę krzywię. – Wow! Hmmm, nie spodziewałam się tego rodzaju reakcji – chichoczę. – Właściwie nie wiem, o co chodzi. Coś z pogróżkami dla Stevena. To musi być dość wielka sprawa dla taty, skoro zachowuje się w ten sposób. Zazwyczaj oni wszyscy zachowują się, jakby byli kuloodporni. – Dlaczego twój brat dostaje pogróżki? I dlaczego to ma wpływ na ciebie? – Mój brat jest gliniarzem. Chodzi o terytorium. Wątpię, żeby to miało na mnie wpływ. To jest po prostu doskonały przykład zachowania mężczyzn Locke i ich przesadnej reakcji, jeśli chodzi o mnie. – Czy twój ojciec myśli, że możesz być w niebezpieczeństwie? Hemi wydaje się szczerze zaniepokojony, co mi się podoba. Uśmiecham się, choć wiem, że ta reakcja nie jest odpowiednia. – Tata myśli, że wiatr jest dla mnie niebezpieczny. 178

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Hemi robi krok w moją stronę zaciskając palce na moich ramionach. – Sloane, nie wygłupiam się. Czy on myśli, że jesteś w niebezpieczeństwie? – zwraca się do mnie, jakbym była dzieckiem, które nie słucha wystarczająco uważnie. Tym razem się krzywię. Kolejny mężczyzna nie będzie traktował mnie jak dziecko! – Nie wiem, ale jeśli tak jestem pewna, że ukryje mnie do rana w stalowej twierdzy. – To może być poważne, Sloane. Przestań zachowywać się, jakby to nie było ważne – prycha Hemi. – Przestań traktować mnie jak dziecko. Mam tego wystarczająco od innych mężczyzn w moim życiu. Nie potrzebuję tego gówna od ciebie – odgryzam się. Wyraz twarzy Hemi`ego mięknie, a palce się poluzowują i pieszczotliwie przesuwają po skórze moich ramion. – Przepraszam. Nie miałem tego na myśli. Ja tylko… Ja tylko martwię się o ciebie. – A ja to doceniam, ale wszystko ze mną w porządku. Z moją rodziną też będzie. Może duszą mnie tym, ale upewniają się, że jestem bezpieczna. – Jestem pewien, że dom pełen policjantów jest prawdopodobnie najbezpieczniejszym miejscem na świecie, prawda? Myślę, że to dziwne, iż on wydaje się niepewny odpowiedzi, jakby potrzebował mojego zapewnienia. – Dom pełen gliniarzy Locke? Nie ma wątpliwości.

179

– Dobrze. To sprawia, że czuję się lepiej – mówi. Zabawne jest to, że patrząc na jego wyraz twarzy wątpię, żeby to była prawda. Nie wygląda, jakby czuł się lepiej.

180

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 26 Hemi

– Odprowadzę cię – mówię do Sloane, kiedy idzie do drzwi za pięć druga. – Nie musisz tego robić – odpowiada, wyciągając rękę, aby mnie powstrzymać. – Wiem, że nie muszę. – Ale to nie powstrzymuje mnie od pójścia za nią. Do diabła, nienawidzę spuszczać jej z oczu. Na dłuższy czas. I to nie dlatego, że czuję się winny. Dociera do drzwi, ale zanim je otwiera zatrzymuje mnie ponownie. – Poważnie, mój brat już tutaj jest. Widzę jego furgonetkę – deklaruje, wskazując przez przyciemnione szkło. To nadal jest dla mnie za mało. – Świetnie, to ja się przedstawię. Przepycham ją przez drzwi i rozglądam się za furgonetką. Łatwo zauważyć wielką 4x4 z gigantem za kierownicą. Jego górną część ciała oświetlały światła z deski rozdzielczej. Zgaduję, że wszyscy jej bracia są ogromni. Dzięki Bogu Sloane ma kupę kobiecych genów. Skręcam w stronę samochodu. Sloane też zmienia swoją drogę. Nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że nie chce, żebym poznał kogokolwiek z jej rodziny, ale nie obchodzi mnie to. Zanim odjadę, mam zamiar upewnić się, że on tutaj jest i pojedzie za nią do domu. Kropka.

181

Okno się opuszcza i słyszę jakiegoś southern rocka nadlatującego z ciemnego wnętrza. Kiedy się zatrzymujemy obok drzwi po stronie kierowcy, widzę jej brata wyprostowanego w fotelu. Zastanawiam się, czy on śpi. – Sig, to jest Hemi. Hemi eee… Hemi to jest mój najmłodszy brat Sig. – Jestem pewien, że krótki przerywnik był spowodowany brakiem nazwiska. Nigdy jej go nie podałem. Naprawdę nikomu nie podaję swojego nazwiska. Tak się robi w moim zawodzie. Ludzie są bardzo ciekawi lub natarczywi, jeśli wiedzą o mnie zbyt wiele. Większość pewnie myśli, że jestem jakimś kryminalistą, który jest w porządku. Naprawdę nie obchodzi mnie, co inni myślą. – Miło mi cię poznać, Sig – wtrącam gładko, podając mu rękę przez okno. – Chciałem się tylko upewnić, że już tu jesteś, żeby za nią pojechać do domu. – Damy radę, człowieku – mówi Sig, ściskając mocno moją dłoń. To nie jest jeden z tych zbyt mocnych uścisków, który mówi, że on czuje się zagrożony lub próbuje być tym całym alfa. Dostaję ich dużo. Widocznie zastraszam wielu ludzi. Powiedziałbym, że większość mojej rodziny to robi. Wykorzystujemy to do zdobycia tego, czego chcemy. Myślę, że takie życie sprawiło, iż jesteśmy dość władczy i pewni siebie. Oto kim jesteśmy. Byliśmy od urodzenia. – Więc wiesz dużo o tym, co się dzieje? Sloane nie wie za wiele. Powinienem się niepokoić o jej przyjście i wyjście każdej nocy? Bo jestem szczęśliwy mając pewność, że dotrze do domu cała i zdrowa. Nie chcę się wydawać zbyt ciekawski, ale przynajmniej chcę spróbować zanim zadzwonię do Reese i zobaczę, co mogę znaleźć. – Nie, to nic o co powinieneś się martwić. Upewnimy się, że dostanie się do domu z pracy.

182

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Cholera. Kiwam głową klepiąc w szybę. – Brzmi dobrze, człowieku. Daj mi znać, jeśli mogę pomóc. – Zrobi się, bracie – odpowiada Sig z kiwnięciem. Wydaje się wyluzowany i szczery. Natychmiast go polubiłem. Nie tak jak najstarszego Stevena. Nawet jeśli nie miałbym powodów, żeby go nie lubić, nadal uważałbym, że jest dupkiem. Odprowadzam Sloane do jej samochodu i pomagam wsiąść, zamykając za nią drzwi. Czekam do czasu, aż uruchamia silnik i jej światła się zapalają. Wracam na drugą stronę ulicy. Aby zamknąć. I zadzwonić do Reese. Telefon w mojej kieszeni dzwoni, gdy zabezpieczam drzwi i wyłączam zewnętrzny neon. Wyciągam go, gdy wyłączam światła w lobby. Na ekranie wyświetla się LEIF. – Taa – odbieram. – Jak leci, stary – mówi mój młodszy brat Leif. – Nie za dobrze, mały chłopczyku – odpowiadam, podkreślając niewłaściwe przezwisko. Chociaż Leif jest kilkanaście centymetrów wyższy ode mnie i kilka kilogramów cięższy, był karzełkiem w dzieciństwie i nienawidzi odniesień do tego. Uśmiecham się, gdy słyszę, jak odchrząka. – Dupek – mruczy, zanim kontynuuje: – Pomyślałem, że sprawdzę, jak ci idzie polowanie? – Właściwie wreszcie jest prawdziwy postęp. – Nigdy nie spodziewałem się, że te słowa będą smakować tak gorzko. Natychmiast myślę o pogróżkach dla brata Sloane i czy nie miałem nic wspólnego z przyniesieniem ich do jej frontowych drzwi. Mam nadzieję, że nie dosłownie. 183

– Naprawdę? Świetna robota, człowieku! Może w końcu zobaczymy jakąś sprawiedliwość w naszym życiu. – Ta, może – mówię z roztargnieniem. Mimo że elementy układanki pasują z jakiegoś powodu czuję, że nie są w porządku. Mówię sobie, że to nie ma nic wspólnego ze Sloane, ale w głębi duszy wątpię w siebie. Przynajmniej trochę. Nie mogę pozwolić jej rzucić cienia na mój osąd. Zaszedłem zbyt daleko. To znaczy zbyt wiele. Ale nadal nie mogę tego zignorować. – Nie brzmisz na zbyt szczęśliwego z tego powodu, bracie – mówi Leif na swój wyluzowany sposób. On jest jedynym wyluzowanym w rodzinie. – Jestem. Ja… po prostu chcę mieć pewność. – Więc bądź pewien. – Chcę, koleś. Po prostu potrzebuję trochę czasu. – To jest jedyna rzecz, której masz kupę. – Niekoniecznie – mówię niewyraźnie. – Mówisz o Reese? Wzdycham. – Tak. Wiesz jaki zdecydowany on jest. Kiedy powiedziałem mu, co myślę zadzwonił na psy jak tylko słowa opuściły moje usta. – Więc musisz tylko przechytrzyć psy. Uśmiecham się. Mimo że wkurzają mnie błędy kochającego zabawę Leifa, nadal uwielbiam prosty sposób bycia. Leif nie jest typem komplikującym sprawy. Jest prosty i gładki, po prostu idzie z prądem. Widzi rzeczy w czarno-białych

184

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

kolorach. I ktoś taki jak ja, ktoś kto żyje wewnątrz tysiąca odcieni szarości, zazdrości mu tego. – Myślę, że tak zrobię. – Hau hau, koleś – mówi na swój surferowy sposób. Słyszę kliknięcie. Potrząsam głową, gdy wybieram numer Reese. Kiedy włącza się jego poczta głosowa, zdaję sobie sprawę, że brzmi bardzo podobnie do ujadania, które naśladował Leif. Wydaje się, że przejście od Leifa do Reese jest emocjonalnym odpowiednikiem przejścia z gorącego jacuzzi do lodowatego basenu. Nagrywam się, żeby zadzwonił do mnie, kiedy dostanie wiadomość. Przynajmniej nie nabawię się dzisiaj odmrożenia, myślę, jak zdenerwowany będzie, gdy powiem mu, że musi powstrzymać psy dopóki nie powęszę jeszcze trochę. Czuję, że coś nie jest w porządku.

185

Rozdział 27 Sloane

Hemi stoi tuż przy drzwiach obserwując mnie podchodzącą do samochodu, jak zawsze ostatnio to robi. Światła auta jednego z moich braci przecinają ulicę, jak zawsze ostatnio to robią. Wzdycham wrzucając bieg i macham Hemi`emu odbijając od krawężnika. Światła pojazdu z drugiej strony ulicy podążają za mną. Tak jak zawsze ostatnio to robią. To jeden z moich braci. Albo mój ojciec. Zawsze. Każdej nocy jeden z nich eskortuje mnie do domu. To moja nowa normalność. I nienawidzę jej. Ale oni nie przestaną dopóki cokolwiek do diabła się dzieje, się nie skończy. I tu jest haczyk nikt nie powiedział mi, co się dzieje, jedynie, że jest zagrożenie. I że nie należy go lekceważyć. Chcę nazwać to gównem, ale wiem lepiej. To musi być poważna sprawa dla nich skoro zachowują się w ten sposób. Oczywiście tępa, podejrzliwa, ukryta strona mnie zastanawiała się raz czy dwa razy, czy to możliwe, żeby to był ich sposób na udaremnienie moich wysiłków na ucieczkę z ich sieci. Ale natychmiast odrzuciłam ten pomysł. Nie mogę sobie tego wyobrazić. Moja rodzina jest zbyt bezceremonialna. Mówią to, co myślą. Jeśli chcieliby mieć na mnie oko lub na Hemi`ego albo kogokolwiek innego, pewnie po prostu powiedzieliby mi to wprost. Ale oni wszyscy trzymają się tej samej historii, włącznie z tatą, co oznacza, że musi być prawdziwa.

186

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Cieszę się, że ich śmieszne środki bezpieczeństwa wydawały się nie studzić rosnącego przyciągania między mną i Hemim. Bałam się, że on straci zainteresowanie, gdy zda sobie sprawę, że nie poświntuszymy w najbliższym czasie. Ale myślę, że to zwiększa naszą świadomość i potęguje oczekiwanie, co jest frustrujące, ale w ten dobry sposób. Zaczęło się od kilku nocy w tygodniu, a przeszło w moje bycie w studiu każdej nocy na kilka godzin. I w pewnym momencie każdej nocy jest okazja, żeby Hemi pokazał mi coś nowego, coś oszałamiająco nowego. Czasami pozwalał mi pracować na nim - cieniując jego stary tatuaż, pracując nad nowym na jego drugim boku lub tatuując litery na boku jego ręki. Dotykanie go jest ucztą, głaskanie jego gładkiej skóry, obserwowanie kurczenia się mięśni, czucie ciepła jego ciała. On nigdy nie odwraca ode mnie wzroku, nawet gdy rzucam okiem w jego stronę. Już nie. Ewentualnie w pewnym momencie każdego z tych epizodów, zatrzymuje mnie nagle. Zabiera pistolet z mojej dłoni i kładzie go obok siebie. Zsuwa się z fotela i ciągnie mnie na stopy. Wciska mnie między szafki, gdzie nikt nie może nas zobaczyć i całuje mnie. Czuję, że całuje mnie z ogniem, pasją i desperacją. Mam tylko nadzieję, że to nie jest po prostu wyczuwanie odzwierciedlenia moich własnych uczuć. Sama myśl jest prawie nie do zniesienia. Kilka razy pomógł mi tatuować też siebie. Chciałam inicjały mojej matki na mojej stopie z winoroślami wokół mojej kostki. – Dlaczego nie popracujemy dzisiaj na tobie? – zapytał, pewnej nocy, gdy tylko Paul i jeden klient pozostali w studio. – Na mnie? Poważnie?

187

– Tak, poważnie – odpowiedział z uśmiechem przypominającym mi o rozmowie, którą odbyliśmy w podobny sposób. Czasami czuję, jakbym znała go wiecznie. Jakbym miała znać go na zawsze. – Jak mogłabym powiedzieć nie. – No dalej przygotuj stopę. Zaraz wracam. Zrobiłam to, o co prosił i siedząc w fotelu, czekałam na jego powrót. Wrócił z parawanem. – A to po co? – zapytałam, kiedy obserwowałam, jak ustawiał go dwa metry od krawędzi fotela, a następnie rozłożył go ukrywając nasz mały róg. – Pomyślałem o postawieniu tego tutaj na chwilę. Teraz wydaje się dobry czas – powiedział, wzruszając ramionami. Pomimo jego luźnej postawy, mój żołądek fiknął koziołka na samą myśl o prywatności, jaką dał nam parawan. Żałosne, wiem. – Gotowa? – Taa – odpowiedziałam, zginając nogę i przyciągając stopę tak blisko, żebym mogła na niej pracować. – Tutaj, zróbmy to w ten sposób – powiedział Hemi, obniżając oparcie fotela. Kiedy był całkiem płaski, zarzucił jedną nogę za mnie, aż mógł wsunąć się za moje plecy. Pamiętam uczucie napiętych mięśni jego klaty za mną. Pamiętam wdychanie zapachu i myślenie, że mogłam czuć tylko Hemi`ego. Tylko Hemi`ego. I to było niebo. – Zróbmy to razem – powiedział z ustami tak blisko mojego ucha, że czułam, jak ociera moją małżowinę.

188

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Hemi owinął ramiona wokół mnie, wziął moje palce w swoje, razem chwycił pistolet i przyłożył igłę do mojej skóry tatuując pierwszą literę. Nasze dłonie poruszały się w rytmie, jakbyśmy mieli tą samą wizję, jakby nasza sztuka wylewała się w ten sam sposób. To było piękne od pierwszej linii, pierwszej kreski. Dzisiejsza noc była pierwszą, której nie uczyłam się na nim tatuowania. Wyciągając batonik z musli z torebki wspomniałam, że miałam gówniany dzień w szkole i nie mam apetytu. Hemi nic nie powiedział, ale godzinę później została dostarczona pizza. – Co to jest? – zapytałam, gdy chłopak od pizzy przyniósł ją do mnie na zaplecze. – Koleś z przodu powiedział, żebym przyniósł ją na zaplecze do gorącej brunetki. – To przekonało mnie zarówno do Hemi`ego jak i chłopaka od pizzy. Posłałam mu mój najjaśniejszy uśmiech i szczęśliwa wzięłam pudełko z pizzą. Gdy wychodził minął się z Hemim, który przyprowadził klientkę na zaplecze. Zamiast przyprowadzić dziewczynę na swój fotel w swoim rogu, poszedł w przeciwnym kierunku, do JonJon. Słyszałam, jak Hemi wyjaśnia, co dziewczyna chce, wręczył JonJon szkic i poprosił go, żeby zaczął, aby on mógł później skończyć. JonJon skinął wskazując dziewczynie, żeby usiała w fotelu. Wydawało mi się to trochę dziwne, bo normalnie Hemi nigdy nie pozwala uczestniczyć w jego pracach. Robi to krok po kroku, od początku do końca. Obserwowałam z zaciekawieniem, jak przeciął pokój w moją stronę. Bez słowa rozciągnął parawan, podniósł mnie na blat, wziął kawałek pizzy z pudełka i włożył w moją dłoń.

189

– Jedz – warknął. Najpierw byłam zaskoczona jego surowym poleceniem, ale po kilku sekundach dodał – Chcę patrzeć. Prawie upuściłam pizzę i go przeleciałam. Nie mogłam tylko dlatego, że impulsywny seks był niemożliwy dla dziewicy. I byliśmy otoczeni wieloma osobami. Żaden z tych faktów nie sprzyjał impulsywnej schadzce. Cholera! Więc dzisiaj zostawiłam Hemi`ego i po raz milionowy wydaje się, że oboje jesteśmy… niezaspokojeni. Podkręcam głośność mojego samochodowego radia. Nie słyszę nic poza głośnym bassem, więc zaskakuje mnie, gdy widzę SUVa Scouta sunącego do mnie po niewłaściwej stronie drogi. – Co do diabła, Scout? – mruczę do samochodu. To wtedy widzę zapalone światła w naszym domu, który znajduje się przed nami. Wszystkie światła - na ganku, wewnątrz, na podwórku. Dreszcze niepokoju spływają w dół moich pleców. Zwalniam i dobijam do krawężnika z przerażeniem patrząc na dziesiątki dziur po kulach w białej winylowej ścianie. Serce wali mi ze strachu i słyszę, jak krew w moich uszach płynie gwałtownie. Sięgam na siedzenie obok i przekopuję torebkę w poszukiwaniu telefonu, ale mała kieszonka, w której powinien leżeć mój telefon jest pusta. – Zajebiście! Co mam teraz zrobić? Instynktownie wiem, że lepiej nie wydostawać się jeszcze z samochodu. Tata obdarłby mnie żywcem ze skóry za coś tak głupiego.

190

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Patrzę i wstrzymuję oddech modląc się, aby te kule trzymały się za dala od mojego ojca, który powinien być dzisiaj sam w domu odkąd Scout i ja wyszliśmy, a Steven i Sig pracowali. W ciągu kilku minut widzę, że frontowe drzwi się otwierają i pojawia mój ojciec. Oddycham z ulgą, a nawet uśmiecham się, kiedy widzę, że rozmawia przez telefon dając komuś zjebkę życia. Wymachuje rękoma i nawet stąd widzę grubą żyłę na środku jego czoła. Wyłączam silnik. Gdy idę chodnikiem, depczę po pustych łuskach po kulach. Tato przestaje, gdy zatrzymuję się przed nim. – Co się stało? – pytam. Tata kipi: – Jakiś sukin… – Przeczesuje dłońmi brązowe włosy, desperacko starając się trzymać język za zębami przy swojej córce, damie. – Możesz to powiedzieć, tato. – Jakiś… dupek ściągnął właśnie gniew Locke na swoją nie-dobrą, gównojedzącą, gówno-ssącą, gówniano-mózgową głowę! – warczy, więc decyduję, że najlepiej będzie zrezygnować z moich oklasków na jego twórcze użycie słowa „gówno”, aby nie użyć słowa na K przy mnie. Co za koleś! – Czy to ma coś wspólnego z pogróżkami? – Jestem pewien, że to gówno ma. – Tym razem się uśmiecham. On jest na fali. Tata to dostrzega i odwraca ku mnie swój gniew. – Słuchaj no panienko, to nie jest śmieszne. Ktoś dzisiaj mógł zginąć. Jeśli byłabyś tu oglądając telewizję w salonie… – Taty normalna cera blednie. – Słodki Jezu, co bym zrobił, gdybyś została postrzelona, Sloane? 191

W prawie widoczny sposób wściekłość wyciekająca z mojego ojca zostaje zastąpiona przez jego wszechobecny niepokój o moje dobro. Przyciąga mnie w swoje ramiona. – Ale nic się nie stało, tato. Wszystko ze mną w porządku. Z nami wszystkimi. Nie mówi ani słowa, kiedy głaszcze moje włosy. Wydaje się, że wokół nas jest nienaturalnie cicho, gdy głos silnika przerywa ciszę. Odwracam się spodziewając się zobaczyć Scouta wjeżdżającego na podjazd. Zamiast niego widzę samochód Hemi`ego zatrzymujący się przede mną. – Do diabła, kto to jest? – pyta ojciec, a każdy mięsień w jego ciele napina się wokół mnie. – To jest facet, z którym pracuję, tato. Poznałeś go tej nocy, której jechałeś za mną do domu, pamiętasz? – Racja. Coś głupiego jak Homey10 – mówi złośliwie. – To Hemi, tato. Nie bądź dupkiem. – Sloane – zaczyna. – Proszę, nie zawstydzaj mnie tato – mówię kącikiem ust, gdy uwalnia mnie i odwracamy się czekając na Hemi`ego. Czułabym się znacznie bardziej komfortowo idąc do niego zamiast on do mnie (i taty), ale tata poszedłby za mną. Jest w tego rodzaju nastroju. Hemi wysiada z samochodu i idzie w naszą stronę. Widzę, że rozgląda się wkoło po ziemi bez wątpienia widzi porozrzucane łuski. Marszczy brwi, gdy zatrzymuje się przed nami. 10Homey – brzydki, nieatrakcyjny

192

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Wszystko z tobą w porządku? – pyta bez ogródek. – Wszystko dobrze. Tęskniłam za tymi wszystkimi wrażeniami. Scout i ja po prostu wróciliśmy do domu. On ruszył w dół drogi. Zakładam, że myśli, iż mógłby złapać tego, kto to zrobił. – Co się stało? – Tym razem patrzy na mojego ojca. – Hemi, proszę pana – mówi, wyciągając dłoń. – Poznaliśmy się kilka dni temu, kiedy przyszedł pan po Sloane. Tata kilka razy potrząsa jego ręką i odpowiada na swój gburowaty sposób: – Pamiętam. Co do tego bałaganu, to jakiś dupek życzy sobie śmierci. – I tak po prostu cały gniew wraca z powrotem. Tata zaczyna chodzić przeklinając pod nosem. – A gdzie do cholery jest twój brat? Powinien już wrócić. – Co ty tutaj robisz? – pytam Hemi`ego. – Zostawiłaś telefon. Pomyślałem, że będziesz go potrzebować. Wręcza mi telefon, a jego palce obejmują moje zanim je puszcza. – Poważnie wszystko w porządku? Uśmiecham się. – Wszystko dobrze. Właściwie trochę mi żal facetów, którzy to zrobili. Oni naprawdę nie mają pojęcia, co za burzę gówna sprowadzili na swoje głowy. – Sloane, to nie jest zabawne. To bardzo poważne. Co jeśli byłabyś tutaj? Co jeśli wróciłabyś do domu pięć minut wcześniej? Widzę zarówno troskę jak i irytację w jego oczach. – Ale nie wróciłam. – Ale mogłaś tu być – przekonuje.

193

– Widzisz, Sloane? – biadoli tata za mną. – Nawet Homey ma głowę na karku. Moja twarz płonie tysiącami płomieni i zaciskam oczy. Ale Hemi się śmieje. – Dziękuję panu – odpowiada lekko, zanim odwraca się do mnie. – Może powinnaś pójść i zostać ze mną dzisiejszej nocy. Jestem zarówno zaskoczona jak i pod wrażeniem, że sugeruje coś takiego przy moim ojcu. Tato podchodzi do nas od tyłu, nie zatrzymuje się dopóki nie jest klatka w klatkę z Hemim. Mój żołądek przewraca się z dumy i przyjemności, kiedy Hemi się nie cofa. Nawet o centymetr. – Co, do diabła, kombinujesz, młody człowieku? Twarz Hemi`ego pozostaje całkiem spokojna w obliczu furii mojego ojca. Odpowiada spokojnie: – Oferuję jej bezpieczne miejsce, proszę pana. Moją gościnną sypialnię. Nie jestem pewien, czy w tej chwili to miejsce jest najlepsze dla niej. – Nie obchodzi mnie to, co myślisz, synu, ona jest moją córką i zadbam o jej bezpieczeństwo tak jak w ciągu ostatnich dwudziestu lat. – Dwudziestu jeden – poprawiam automatycznie. Tata chrząka i widzę, jak usta Hemi`ego drgają, gdy tłumi uśmiech. – Nie mówię, że nie może pan zapewnić jej w bezpieczeństwa. Mówię tylko, że sytuacja jest trudna dla każdego. Ona nie jest celem, ale znajduje się w niebezpieczeństwie. A nawet gdyby skupiło się na niej, nikt nie pomyśli, żeby szukać jej u mnie. To jest tylko ostrożność. Po prostu myślę o tym, co jest najlepsze dla Sloane. O niczym więcej. – A od kiedy interesuje cię dobro mojej córki? 194

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Hemi odpowiada chłodno: – Wolałby pan, żeby mnie nie obchodziło? – Oczywiście, że nie, ale moja pomoc ma zalety, których niektórzy… – Z całym szacunkiem, proszę pana, ale Sloane jest wystarczająco dorosła, żeby podejmować własne decyzje. Może powinien pan zapytać ją, co woli zrobić. – W tej chwili nie interesuje mnie jej opinia czy to, co myślisz, że powinienem zrobić. Robię to, co najlepsze dla mojej córki. Jak zawsze. – Proszę pana, nie twierdzę, że nie. Ja tylko… – Do diabła ty nie! Stoisz na moim trawniku mówiąc mi, co robić z bezpieczeństwem mojej córki. – Chodzi mi o to samo... bezpieczeństwo Sloane. I myślę, że to… – Nie obchodzi mnie, co myślisz! – Więc niech pana do cholery obchodzi, co Sloane myśli – wypala Hemi. – Posłuchaj mnie, gówniarzu, moja córka będzie robić to, co mówię, bo chroniłem ją przez ostatnie dwadzieścia lat! – Dwadzieścia jeden – mruczę znowu. – Sloane! Zamknij się! – krzyczy tato. Jego agresywne polecenie przelewa czarę. To jest dokładnie to, od czego staram się uciec... od bycia traktowaną jak dziecko, które nie ma głosu i mózgu. Ale już nie! To jest moja szansa, aby naprawdę mu pokazać. Nie mogła przyjść w gorszym momencie, ale to nadal moja szansa na udowodnienie czegoś mojemu ojcu. I mam zamiar się jej złapać. – Tato, on ma rację. We wszystkim – mówię, przyciągając uwagę dwóch par oczu, które wpatrują się w siebie. Teraz skupiają się na mnie. 195

– Sloane, ja…. – Wiem, tato. Znam każdy argument, powód i wyjaśnienie. Wiem, że mnie kochasz. Wiem, że chcesz dla mnie tego, co najlepsze. I wiem, że nie chcesz mnie puścić. Wiem. Rozumiem to. Naprawdę. – Sięgam po jego dłoń i łapię jego ostre spojrzenie. – Ale musisz tato. Chcę, żebyś pozwolił mi odejść. Nie odwracam wzroku i on też tego nie robi. Chcę, żeby mnie zobaczył, naprawdę mnie zobaczył w tej chwili. Chcę, żeby zobaczył, że go kocham i szanuję, ale potrzebuję tego. Muszę żyć. Muszę decydować o swoich sprawach, podejmować własne decyzje i popełniać własne błędy. Nie wiem, jak długo nasza trójka stoi tak przed domem. Zbyt długo. Ale wreszcie tato wzdycha i widzę, że odpuszcza walkę. I po raz pierwszy w życiu widzę, że mi ulega. – To tylko dlatego, że tak bardzo cię kocham. Wiesz to, prawda? Uśmiecham się do przystojnej, zmartwionej twarzy ojca. – Oczywiście, że to wiem. Jak myślisz dlaczego poddaję się temu przez te wszystkie lata? – Obiecaj mi tylko, że będziesz ostrożna. Zawsze, Sloane. Szanuj życie i czas, który ci dano. – Zerka szybko przez moje ramię na Hemi`ego. – Dokonuj dobrych wyborów. – Tato, to jest wszystko, czego chcę... cieszyć się życiem. I nie mogę tego robić zamknięta w wieży z kości słoniowej. – Wiem, wiem. Po prostu to jest trudne. Trudno jest cię puścić. Mam nadzieję, że pewnego dnia będziesz miała dzieci i będziesz wiedzieć, jakie to uczucie.

196

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Też mam taką nadzieję – przyznaję z cieniem smutku. Tato ściska moją dłoń, a potem patrzy ponownie na Hemi`ego. – Ufam ci z jednym z najcenniejszych skarbów, jakie mam. Nie każ mi po ciebie przyjść. Hemi kiwa głową. – Rozumiem, proszę pana. Podciągam się na palce i daję mojemu tacie impulsywny pocałunek zanim biegnę do domu po małą torbę na noc i moje książki na jutro. Czuję roztrzepanie, jakby adrenalina przepływając przez moje ciało napędzała mnie do działania zamiast do rozmyślania. Ale jedyną rzeczą, o której mogę myśleć jest Hemi. I to, gdzie spędzę noc.

197

Rozdział 28 Hemi

– Do diabła, co ty sobie człowieku myślałeś? – zadaję sobie to pytanie w ciszy otaczającej mnie w samochodzie. Po raz setny patrzę w lusterko wsteczne, żeby upewnić się, że Sloane nadal jest z tyłu. Szczerze mówiąc nie wiem, co myśleć. Lub czy ja w ogóle myślę. Wiem, że nie powinienem angażować się ze Sloane. Szczególnie teraz. A zwłaszcza w sposób coś–innego–niż–seks. Ale znajdując ją w środku nocy stojącą przed domem, widząc dziury po kulach, idąc przez morze łusek, aby dostać się do niej – cholera jasna! Ten moment był… głęboki. Byłem zszokowany. I z jakiegoś powodu, trochę przestraszony... utratą Sloane. I było w tym trochę winy. Oczywiście, że było w tym trochę

winy. To było

prawie

przytłaczające.

Co

jeśli

nieumyślnie

to

spowodowałem? Sprowadziłem niebezpieczeństwo na Sloane? Jak do diabła mógłbym z tym żyć? Pragnienie, aby zabrać ją stamtąd było silne. Cholernie silne. Jestem wdzięczny za moją zwykle dość beznamiętną naturę. Pozwoliła mi być pewnym i nonszalanckim przed jej ojcem i nigdy nie pokazać, co naprawdę czuję. Więc to jest dobre. Ale teraz… teraz jestem w drodze do domu z dziewczyną, której powinienem unikać. A ona o tym nie wie. Jeszcze przyprowadzam ją do mojego domu. To jest napppppprawdę bardzo głupie.

198

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Już nie ma odwrotu. Prowadzę wzdłuż ulicy, którą jeździłem przez ostatnie dwa lata i wjeżdżam na podjazd przed wynajęty dom, w którym mieszkam od dwóch lat. Sloane podąża za mną. Wyłączam silnik, biorę głęboki wdech i wysiadam z samochodu. Idę do Sloane, otwieram tylne drzwi i wyciągam torbę, którą wrzuciła tam wcześniej. – Cholera, to waży tonę. Co ty tutaj masz, ciało? Sloane wysuwa się zza kierownicy uśmiechając do mnie. – Naprawdę chcesz wiedzieć? Napięta cisza spada między nas, gdy idziemy po brukowanym podjeździe w kierunku drzwi. – Jest piękny – mówi Sloane, patrząc na dwupiętrowy budynek w stylu śródziemnomorskim. – Dzięki. – Twój? – Oczywiście, że mój. Sloane przewraca oczami. – Wiem to, mądralo. Pytałam, czy jest twój własny. – Nie, jest wynajęty, ciekawska. – Hej, nie możesz winić dziewczyny za próbowanie. Jesteś taki tajemniczy. Wiem o tobie niewiele. Nawet nie znam twojego nazwiska, na miłość boską. Zatrzymuję się przed cicho szumiącą fontanną na lewo od frontowych drzwi. – Przeszkadza ci to? Wzrusza ramionami, ale nie patrzy mi w oczy. 199

– Nie. – Kłamczucha. Jej oczy spotykają moje. – Nie, poważnie. Każdy ma prawo do własnych tajemnic. – Ale? – Żadnych ale – mówi, patrząc w dół, gdy robię krok w jej stronę. – Jakie są twoje sekrety, Sloane – pytam, unosząc palcem jej podbródek, aby na mnie spojrzała. – Gdybym ci powiedziała, one już nie byłyby sekretami, prawda? Przeszukuję jej twarz. Jest piękna, niewinna i w jakiś sposób tajemnicza. Ukrywa wiele. Mogę to powiedzieć. I myślę, że widziała wiele. To też mogę powiedzieć. Może trochę cierpiała. Za dużo, jak na kogoś takiego jak ona. Z jakiegoś powodu to sprawia, że czuję się jak gówno, być może dam go jej więcej. – Myślę, że nie – odpowiadam cicho. – Ale to nie są ważne rzeczy, prawda? Znasz mnie niezależnie, czy znasz moje nazwisko lub historię życia czy nie. A ja znam ciebie. Wiem, że jesteś silna i uparta, smakujesz jak miód, który topi się w mojej dłoni. Widzę zmianę w jej oczach. Widzę, że są zamglone z ciepła, ciepła od rzeczy, które jej mówię, od rzeczy, o których myślę. Rzeczy, które powinienem zachować dla siebie. Zwłaszcza, kiedy spędzę z nią noc. – Hemi, ja… Przerywam jej zanim kończy zdanie. Nie powinniśmy iść tą drogą. A teraz jestem zdesperowany, żeby zmienić jej przebieg.

200

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Jesteś pewna, że chcesz tutaj być? To znaczy twój ojciec został niemal postrzelony dzisiaj wieczorem. Nie było moją intencją zabranie cię od rodziny, jeśli potrzebujesz być z nimi. Ponownie widzę zmianę, tym razem to zmartwienie. I świadomość. I żal. I wina. Jestem dupkiem. Samolubnym dupkiem, który musi oczyścić swoje sumienie. Aby ocalić ją od jednej katastrofy, uderzyłem ją w twarz nieuzasadnionym poczuciem winy. To jest gówniana rzecz do zrobienia. Ale oczywiście, ja jestem posranym kolesiem. – Ja… ja nie pomyślałam o tym w ten sposób. To znaczy wiedziałam, że oni wszyscy chcieliby, żebym była bezpieczna, ale… o Boże, co jeśli coś się stanie tej nocy? – Widzę strach, przechodzący w panikę. – Co jeśli Scout nie wróci z powrotem? O mój Boże, co jeśli ci ludzie wrócą? Skończyć to co zaczęli? Jej duże, okrągłe ze zmartwienia oczy, podnoszą się do moich. Prosi mnie o pocieszenie. I otuchę. Z przejęciem sam położyłbym się u jej stóp. Czuję się zobowiązany dać jej to. Aby usunąć ten strach, który przysłania jej piękną twarz. – Tylko tchórze dają taki popis, jaki miał miejsce dzisiejszej nocy. A tchórze nie wracają od razu. Nie wtedy, gdy ich cele ich szukają. I masz rację. Twój ojciec i twoi bracia przede wszystkim chcą, żebyś była bezpieczna. Nie martwiąc się o ciebie, mogą skupić się na zadaniu, skupić swoją uwagę tam, gdzie muszą. Sloane powoli zaczyna kiwać głową. Potem zamyka oczy, bez wątpienia ma przed nimi przerażające obrazy, które tam umieściłem. Obrazy jej rodziny krwawiącej na śmierć od ran postrzałowych, gdy siedzą na kanapach i leżą w swoich łóżkach w jej domu. Taaa, zdecydowanie jestem posranym kolesiem.

201

– Chodź. Możesz do nich zadzwonić i sprawdzić, co się dzieje. I dzisiejszej nocy będziesz bezpieczna. Będziesz tutaj bezpieczna. Ze mną. Tak długo, jak musisz być. Ruszam w stronę domu, a Sloane podąża za mną i ledwie słyszę jej pytanie: – Hemi, a co z Sashą? Zatrzymuję się i odwracam się do niej. – Co z Sashą? Wzrusza ramionami. – Cóż, wiem, że mówiłeś, że teraz nic z tego nie było, ale zastanawiałam się, czy ona o tym wie. To znaczy, dlaczego ona wróciła? Robię krok w stronę Sloane odsuwając włosy z jednej strony jej twarzy. – Uciekła od pewnych kłopotów finansowych. Po prostu pracuje w studiu dopóki nie stanie na nogach. To jest to. Nic więcej. I tak, ona to też wie. Sasha nie ma nic do robienia z… niczym. Widzę ulgę na jej twarzy. Zastanawiam się, jak długo gryzła się tym, rozmyślając o tym w kółko i w kółko. Gdybym miał zgadywać, powiedziałbym, że dłuższą chwilę. Z tym wszystkim, co się dzisiaj zdarzyło… Kiwa głową i uśmiecha się, a ja wiem, że czuje się lepiej, więc odwracam się i idę dalej po schodach. Pokazuję Sloane największy z czterech gościnnych pokoi. To nie jest wielki dom, nic w porównaniu do tego, do czego jestem przyzwyczajony, ale jest dużo większy niż jej. Nie dziwię się, że jest pod wrażeniem. – Wow! On jest trzy razy większy niż mój pokój w domu. Ustawiam jej torbę na szezlongu przy królewskich rozmiarów łóżku. 202

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Mam nadzieję, że będzie ci tutaj dobrze. Chcę, żebyś czuła się jak u siebie. Ze wszystkim w domu - basenem, jacuzzi, sauną, siłownią, kuchnią. Wszystko, czego potrzebujesz, jest twoje. – Dziękuję ci za zabranie mnie tu, Hemi. Naprawdę to doceniam. A ty nie… nie… – Nie co? Wezmę twoich rzeczy do mojego pokoju? – Widzę, jak jej policzki się czerwienią i wiem, że mam rację w sprawie pieniędzy. – Sloane, to jest trudny czas dla ciebie. Nigdy nie zakładałem, że chcesz spędzić ze mną noc. – Widzę, że przełyka niekomfortowo, co sprawia, że chcę, aby czuła się swobodniej. – To nie znaczy, że nie mógłbym poczarować na tobie, sprawić, że chciałabyś spędzić ze mną noc. – Uśmiecham się do niej, a ona odpowiada tym samym. – Ale to byłoby nieodpowiednie. Więc tej nocy ręce precz. – Gdy to mówię, podnoszę ręce do góry. Sloane idzie do łóżka i przebiega palcami po luksusowej, białej kołdrze. – To znaczy, że mógłbyś rozważyć zostanie tu ze mną na chwilę? – pyta cichym głosem. – Ja tylko… ja tylko nie chcę jeszcze zostać sama. – Oczywiście – mówię, przysuwając się do jej boku. Przebiegam ręką w dół jej pleców. Odwraca się do mnie przechylając twarz do mojej. – Zostanę dopóki nie zaśniesz. Co ty na to? Widzę jej drżący uśmiech, jakby życzyła sobie, żebym zaoferował jej więcej, ale jest szczęśliwa z tym, co ma. Ostrzegałem ją… – Brzmi dobrze. Tak długo dopóki tobie to nie przeszkadza.

203

– Trzymanie gorącej kobiety w moich ramionach? Hmmm, nie. To mi nie przeszkadza. – Przysuwam usta do jej. – Jest późno. Dlaczego nie zrobisz tego, co musisz, aby przygotować się do snu? Zaraz wracam. Ona kiwa ponownie i rozpina swoją torbę. Nie jestem wcale zaskoczony, gdy kilka sekund po moim wyjściu słyszę ją na telefonie, bez wątpienia melduje się ojcu. Sloane chce trochę wolności i rozłożenia skrzydeł, a oczywiście jest blisko swojej rodziny. I łamie jej serce, że coś może stać się jednemu z nich. Nawet jeśli jeden jest szczurowatym draniem, brudnym gliną. Więc gdzie do diabła to mnie stawia? Idę przez dom sprawdzając wszystkie drzwi, piję szybkie piwo czekając, aż Sloane będzie gotowa. Kiedy wracam na górę, jestem w pełni świadomy bolesnej twardości, która naciska na mój rozporek. Niestosowne czy nie, jeśli ona będzie mnie za bardzo naciskać dzisiejszej nocy, bez żalu wezmę to co chcę. Wchodząc do sypialni z niemałym rozczarowaniem znajduję Sloane pogrążoną w głębokim śnie, na boku, okręconą kołdrą. Gaszę światła i wycofuję się z pokoju. Sloane wydaje dźwięk. To niezrozumiałe słowo lub imię, po prostu dźwięk. Znowu staję przy łóżku i patrzę na nią w dół. Widzę przestrzeń między jej ciałem i brzegiem łóżka. Może nigdy się nie dowiem, co skłoniło mnie do skopania butów, wsunięcia się pod kołdrę i wyciągnięcia obok niej, ale to jest dokładnie to, co robię.

204

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 29 Sloane

Dobrze, że w tym tygodniu jest moja kolej prowadzenia do szkoły. Sarah byłaby nieco zaskoczona, gdyby podjechała pod mój dom i zobaczyła ten bałagan. – O mój Boże, nie możesz być poważna! – wykrzykuje, gdy mówię jej, co się stało. – Kto mógł zrobić takie gówno? – Nie wiem. Mafia. Diabeł. Obama. Patrzę na jej szeroki uśmiech. Kręcę głową. – Nie, nie zmyśliłam tego. To było… szalone. – Więc jak dzisiejszego poranka mają się bracia Locke? Węszą? – Oczywiście. Scout zgubił samochód, który śledził. Podejrzewał, że to mógł być jeden z nich, ale dotarliśmy tam trochę za późno, żeby mieć pewność. Steven pracował nad sprawą, więc został zatrzymany w pracy na całą noc. Jestem pewna, że miał dużo zabawy będąc w pobliżu. I Sig… cóż, wiesz, jaki on jest. Prawdopodobnie spędził noc siedząc na werandzie pijąc piwo ze strzelbą na kolanach. – Uśmiechnięty. – Taaa, uśmiechnięty. Jestem pewna, że on uważa to za zabawne. – Ten chłopak ma popieprzone poczucie humoru. – Jest chory. Ale wiesz, że jeśli ktoś zostałby ranny on byłby dwa razy gorszy niż Steven. Ma ostry temperament, gdy robi się zamieszanie. 205

– Cóż przynajmniej nie musiałaś się trzymać blisko całego tego dramatu. – I założę się, że było go całkiem sporo. Chciałabym tam być, gdy tata powiedział im, że nie było mnie w domu ostatniej nocy. Założę się, że było tam dużo barwnego języka. I założę się, że żaden z nich nawet raz nie powiedział „zajebiście”. – Mówiąc o ostatniej nocy, jak długo masz zamiar udawać, że spędzenie nocy z Hemi`m Ciachem nie jest wielką sprawą? – Nie udaję. Niestety, prawda jest taka, że to nie była wielka sprawa. Przynajmniej nie taka, jak myślisz. – Co? – pyta z oburzeniem. – Co do diabła jest z nim nie tak? Jak facet może przepuścić tak doskonałą okazję, żeby dostać się do twoich majtek? Zastanawiałam się - i martwię się w kółko - o dokładnie to samo od ostatniej nocy. – Nie chciał skorzystać z sytuacji. Plus, zasnęłam. – Zasnęłaś? Boże Sloane, jak dostarczyć ogień do twoich kobiecych miejsc? Przewodami do akumulatora i wazeliną? – Tak jakby miałam ciężki dzień, Sarah. – Wiem, ale do cholery! Spójrz na tego kolesia. Wzdycham, obraz idealnej twarzy Hemi`ego i doskonałego ciała dryfuje po mojej głowie milionowy raz. – Wiem. A wiesz, co było najgorsze? – Jest jeszcze gorzej? Kiwam głową.

206

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Kiedy obudziłam się tego ranka, był ze mną w łóżku. Leżał na boku, twarzą do mnie, jakby zasnął obserwując mnie ostatniej nocy. Wiedzę, jak usta Sarah otwierają się. – Sloane, to nie jest najgorsze. To najlepsza część! Co ten facet naprawdę do ciebie czuje? Co jeśli to nie tylko seksualne? – Chciałabym, aby to była prawda, ale co jeśli tak nie jest? Co jeśli on po prostu stracił zainteresowanie? Byłabym zdruzgotana. Po prostu zdruzgotana. I nie tylko jeśli straciłby zainteresowanie, ale jeśli tak naprawdę nie czuje nic do mnie. Nie tak jak ja do niego. Miałabym złamane serce. – Sloane, mężczyźni nie robią takich rzeczy dla dziewczyn, którymi się nie interesują. Oni uśmiechają się grzecznie, może otwierają dla ciebie drzwi, a potem spadaj, mała. Nie pakują cię i nie przyprowadzają do domu na noc, a potem zasypiają obok ciebie. Dla mnie to brzmi jak poważne gówno. Opieram się pokusie, żeby zamknąć oczy i cieszyć się jej słowami. I modlić, żeby miała rację. – Mam nadzieję, że tak jest. Myślę, że po prostu się boję doszukiwać się w tym ukrytego znaczenia. – Dlaczego? Jesteś jedyną osobą, która zawsze mówi o rozkładaniu skrzydeł, wykorzystywaniu szans i doświadczaniu nowych rzeczy. Nie możesz robić żadnej z tych rzeczy nie ryzykując małego bólu serca. – Ale co jeśli to nie jest mały ból serca? Co jeśli to jest coś jak całkowity wrak? 207

– Więc musisz wycisnąć z tego każdą dobrą minutę, jaką możesz tak, żeby nie zabiło cię pamiętanie o tym. – To nie ma w ogóle sensu. Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? – Taaa, wiem. Ale to brzmi dobrze. – Przez kilka kilometrów żadna z nas nic nie mówi. Tak jest dopóki nie docieram na parking, wtedy Sarah odzywa się znowu: – Więc o co teraz chodzi? Wracasz tam? – Nie wiem. – Nie mówił nic na ten temat dziś rano? – Nie wiem. Nie widziałam go. – Myślałam, że spędziłaś noc owinięta jego ramionami. – Spędziłam. Ale on jest… on wcześniej powiedział, że nie jest „śniadaniowym” typem. Naprawdę nie wiem, czy chciał mnie widzieć tego ranka, więc wypełzłam z łóżka, wzięłam szybki prysznic i wyszłam. – Wyszłaś? Tak po prostu? – Cóż, zostawiłam notkę. – Która mówiła? – „Dziękuję za zapewnienie mi bezpieczeństwa”. – Cholera, to jest zimne. – Zimne? Nie chciałam, żeby poczuł się niekomfortowo. I nie chciałam wyglądać na żałosnego głupka. – Racja. I może lepiej utrzymać go w niepewności. No wiesz, graj trochę tajemniczą. Parskam: – Taaa, bo jestem bardzo tajemnicza. 208

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Natychmiast myślę o Sashy. Teraz ona jest tajemnicza. A ona jest rodzajem dziewczyny, jaki Hemi lubi. Do jakich jest przyzwyczajony. Pociągają go. Z jakimi jadł śniadania. – Sloane, oczywiście w tobie jest coś, co go pociąga. Kogo obchodzi co to jest? Po prostu tam idź. Użyj tego, co masz i graj tym w kości. Będziesz żałować, jeśli tego nie zrobisz. Obiecuję ci to. – Nie składaj obietnic – mruczę odruchowo. Sarah wzdycha. – Skąd wiedziałam, że to powiesz? – Bo mam rację. I obie to wiemy. Wyciągam kluczyk ze stacyjki i z Sarah kierujemy się w stronę dziedzińca. Ona idzie w jedną stronę, a ja w drugą. – Do zobaczyska – mówi na swój radosny sposób. Kiwam głową i się uśmiecham nagle tracąc cały entuzjazm.

209

Rozdział 30 Hemi

Nie mogę zdecydować, co jest głupsze - pójście i zobaczenie się z tatą Sloane czy myślenie o tym, jak z nim rozmawiać, żeby zatrzymać ją ze mną. To nie tak, że ona nie może decydować za siebie, ale nie chcę prosić jej o zostanie. Nie wiem dlaczego, ale nie chcę. To byłoby tak, jakbym za dużo przyznawał. Zarówno Sloane jak i sobie. Po prostu nie mogę się z nią zaangażować. To nie byłoby w porządku. Ale jeśli pomógłbym jej… był życzliwy dla niej i jej rodziny… Wydaje mi się, że nic nie mogę zrobić, aby rozgrzeszyć siebie z tego dręczącego poczucia winy. Ale jestem cholernie pewien, że chcę spróbować. Po prostu chcę, aby to wszystko - wina - to gryzące uczucie w moim wnętrzu nie było czymś głębszym, bardziej ckliwym. Bo to znaczyłoby w chuj kłopotów. Dla nas obojga. Zaryzykowałem, że on może być dzisiaj w domu. I to był dobry zakład, bo kiedy podjeżdżam, stoi na ganku rozmawiając przez telefon. Widzę resztki taśmy ogradzającej na miejscu zbrodni. Domyślam się, że całą noc kręcili się tu ludzie, zbierali dowody, notowali i przetwarzali. To jest rodzina policjantów. I na pewno oni o siebie dbają. Co mnie martwi w pewnym stopniu. Kończy rozmowę, gdy się zbliżam. – Okej, informuj mnie – mówi, zanim rozłącza swój telefon. – Co ty tu robisz? – pyta mnie wprost. Doceniam to - ktoś, kto nie owija w bawełnę.

210

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Większość ludzi w mojej rodzinie jest takich. Brutalnie szczerzy. Lubię to. Nawet jeśli ja nie zawsze to robię. – Pomyślałem, że wpadnę i zobaczę, czy zorientował się pan, co się stało. I powiem, że Sloane dotarła bezpiecznie do szkoły. – Wiem to tylko dlatego, że napisałem do niej smsa, kiedy wstałem, ona odpisała, że z nią w porządku i kończy swoje drugie czwartkowe zajęcia. – Dobrze. Dziękuję, że masz na nią oko. – Żaden problem. Jestem szczęśliwy robiąc to. Lubię Sloane. Pan Locke zwęża na mnie swoje oczy. – Widzę to. – Nie komentuję tego. Może myśleć, co chce o moim zainteresowaniu Sloane. Jestem pewien, że jakiekolwiek wyciągnie wnioski, nie będą złe. On jest przenikliwym facetem. – Byliście w stanie dowiedzieć się, kto za tym stoi? – Jeszcze nie. Ale dowiemy się. Wiesz o pogróżkach, które dostał Steven. Jestem pewien, że to jest powiązane. – Ale Steven pracował zeszłej nocy, prawda? – Taaa. – Więc dlaczego uderzyli w dom, jeśli jego tu nie było, a jest celem? – Och, to jest wiadomość. Chcą dostać to, czego pragną. Co myślą, że on ma. – Czyli co? Znowu zwęża na mnie oczy. – Nie czuję się komfortowo rozmawiając z tobą. Kiwam głową. 211

– Mogę to uszanować. Jest sprawa: myślę, że ty i twoi ludzie musicie ich przygwoździć, więc może najlepiej byłoby, gdyby Sloane została ze mną. Mieszkam na zamkniętym osiedlu. Nie sądzę, żeby ktokolwiek mógłby coś od niej chcieć, ale jeśli tak by było, raczej nie znaleźliby jej tam. – Jesteś strasznie zainteresowany moją rodziną. – Jestem zainteresowany Sloane. I upewniam się, że nie zostanie na linii ognia. – A co ty z tego będziesz miał? – Widzę oskarżenie i niezadowolenie w jego oczach. – Wystarczy mi wiedza, że jest bezpieczna. – Ogarnia mnie przypływ winy. To jest duża część mojego wywodu, ale jest tego więcej. – Będzie pan miał czas, żeby zrobić postęp z tym… wszystkim – mówię, wskazując na różne otwory w okolicach jego drzwi. – Staram się być grzeczny, proszę pana. Widzę, jak jego nozdrza falują. Nie podoba mu się to, ale nie może się kłócić. – Jak Sloane powiedziała, jest wystarczająco dorosła, by decydować za siebie. – Ma pan rację. Pomyślałem tylko, że mogę porozmawiać o tym z panem. I pozwolić panu spakować kilka rzeczy dla niej, wszystko czego potrzebuje. Jakieś ubrania, bo od jutra nie ma szkoły. Sapiąc odwraca się w stronę domu, otwiera drzwi i kiwa głową, żebym poszedł za nim. Robię to, wchodząc do przedpokoju i zamykam za sobą drewniane drzwi. Byłem tu wcześniej, kiedy zabrałem Sloane na plażę. Nie ma tu nic ekstrawaganckiego. Nic nie wskazuje na to, że w tym domu jest banda mężczyzn,

212

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

banda gliniarzy. I widziałem, czym jeździ Steven. Nic ekstrawaganckiego. Musiał mieć kupę pieniędzy. Więc gdzie one są? Albo je zachował, albo się mylę. Po raz pierwszy od dwóch lat, mam nadzieję, że się mylę. Mam nadzieję, że moje poszukiwania nadal są przede mną. A sprawcą jest ktoś, kto nie jest związany ze Sloane.

***

Po lunchu piszę do Sloane, żeby dać jej znać, że jest mile widziana do zostania ze mną dopóki jej rodzina nie naprostuje spraw. Jestem trochę wkurzony, że nie ma jej tu jeszcze. Nawet jeśli jej jedyną odpowiedzią było podziękowanie mi, założyłem, że wróci po szkole. To znaczy, gdzie indziej może pójść? Już prawie siódma, dochodzi jej normalna pora przybycia i nie dała znaku. Kiedy rozbrzmiewa dzwonek przy frontowych drzwiach, przesuwam moje krzesło na prawo od biurka, co daje mi doskonały kąt na zajrzenie do lobby. Widzę, że Sloane przyszła i kieruje się prosto na zaplecze. Wstaję i idę do niej. Czuję zmarszczki na moim czole, gdy przecinam studio, a moja irytacja wzrasta. – Gdzie byłaś? – pytam bez wstępów. Zaskoczona odwraca do mnie wzrok. – Co masz na myśli? Miałam przyjść wcześniej? – Napisałem, żebyś została ze mną. – Wiem – mówi z małym uśmiechem. – Dostałam. Nie dostałeś mojej odpowiedzi? 213

– Taaa, ale pomyślałem, że przyjdziesz po szkole. – Nie chciałam przeszkadzać ci w pracy. Musiałam iść do domu po trochę ubrań. – Czy twój tato mówił, że byłem po nie? – Nie, nie było go. Nikogo nie było. – Sloane do diabła, co ty sobie myślałaś? Nikogo nie było w domu, a ty i tak tam poszłaś? – Oczywiście, że tak – mówi, a jej brwi łączą się w jedną. – Dlaczego miałabym nie iść? – Bo to jest głupie. Oto dlaczego. – Co się z tobą dzieje? Zachowujesz się dokładnie tak, jak jeden z moich braci. – Wkurza mnie, że mogłaś być tak nieostrożna i lekkomyślna – wyjaśniam, odmawiając przyznania się do sposobu w jaki moje serce bije mocniej na samą myśl o kimś, kto ją atakuje, gdy tam była. Sama. Widzę, że podnosi podbródek i zdaję sobie sprawę, że to była zła rzecz do powiedzenia. – Na szczęście nie opieram każdej decyzji, którą muszę podjąć na twojej definicji ostrożności i odpowiedzialności. – Sloane, nie to miałem na myśli. Chodzi mi o to… – Dokładnie wiem, co miałeś na myśli, Hemi i nie potrzebuję kolejnego brata. Czy ojca. Mam mnóstwo ludzi krytykujących każdy mój ruch i próbujących wykluczyć mnie z każdej ścieżki, którą mogę obrać. Ale powiem ci to, co powiedziałam im... odrzucam życie w strachu, Hemi. Odrzucam! Życie jest zbyt 214

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

krótkie, żeby analizować każdą pojedynczą rzecz tylko dlatego, że może stać mi się krzywda albo może się źle skończyć. Nigdy nie zaznam jednej chwili szczęścia, jeśli będę żyć w tej sposób. Myślałam, że to zrozumiałeś. Myślałam, że czułeś to samo. Co stało się z „Żyję, nie żałuję”? – Bawienie się i bycie wolnym nie oznacza, że musisz robić głupie rzeczy, które mogą cię skrzywdzić, Sloane. – Nie muszę? A to nie jest natura ryzyka? Robienie czegoś pomimo tego, że może stać mi się krzywda? – Na mniejszą skalę tak. Ale to jest twoje życie. To nie jest picie, aby wkurzyć braci czy zrobienie tatuażu, żeby udowodnić rację. – Myślisz, że to właśnie robię? Buntuję się? Udowadniam rację? Jej poziom zdenerwowania jest nieproporcjonalny w stosunku do tego, co próbuję powiedzieć, ale nie wiem, jak to zrobić inaczej. Wzdycham pocierając dłońmi w górę i w dół ramion Sloane, uwielbiam to, że czuję to jak jedwab pod moimi palcami. – Słuchaj, nie jest tak, jak wyobrażałem sobie, że ta rozmowa będzie zmierzać. Powiedziałaś, że chcesz ode mnie prawdy, więc oto jest. Nie staram się ciebie kontrolować. Czy ci szefować. Tylko się martwiłem. Po prostu mam kiepski sposób na wyjaśnienie tego. Widzę, że jej wyraz twarzy mięknie. – Uwielbiam to, że niepokoisz się o mnie – mówi, robiąc krok w moją stronę. – Uwielbiam to bardzo. – Kolor wykwita na jej policzkach, a flirtujący uśmiech pojawia się w kącikach jej ust. Ale kiedy kontynuuje, jej oczy są poważne. – Ale zaufaj mi, że wiem, co robię. I jestem na tyle dorosła i mądra, żeby to robić. 215

Sarah była ze mną. Sig opuścił dom kilka minut wcześniej. Policjanci byli tam cały dzień. Biorąc to wszystko pod uwagę, nie miałam poczucia jakby było zbyt niebezpiecznie, aby w biały dzień pobiec na górę, złapać kilka rzeczy zanim pójdę na chwilę do Sarah. Ale też nie czuję się jakbym musiała się komukolwiek tłumaczyć. Teraz czuję się, jak dupek. – Przepraszam, że straciłem nad sobą panowanie. Byłem… po prostu byłem zaniepokojony. Kiwa głową robiąc kolejny krok w moją stronę. – Więc chcesz, żebym z tobą została? – Oczywiście, że chcę, żebyś ze mną została. Nie zaproponowałbym, jeśli bym nie chciał. – Jesteś tego pewien? To znaczy to jest miłe. Podnoszę na nią jedną brew. – Sloane, mówiłem ci wcześniej, że jestem samolubny. To ja będący egoistą. Już więcej nie staram się trzymać od ciebie z daleka. To jest news zarówno dla mnie jak i dla niej. Skończenie z walką, z pozorami. Nie wiem, kiedy zdecydowałem porzucić winę. Prawdopodobnie, kiedy zdałem sobie sprawę, iż jeśli rozegram to dobrze, mogę mieć Sloane w moim domu, w moim łóżku, całą dla mnie. Kolejna szansa, której nie mogę przepuścić. Odmawiam sobie spojrzenia na to głębiej. – Naprawdę? – Naprawdę. – Więc bądź egoistą – stwierdza z uśmiechem. 216

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Nie powinnaś wydawać na tak zadowoloną. Twoja cnota może być w niebezpieczeństwie. – Jeszcze lepiej. Ignoruję sposób, w jaki mój fiut podskakuje na myśl o tym, gdzie zmierza ta rozmowa i co teraz mogę z tym zrobić. – Mówiąc o byciu samolubnym, dlaczego nie obudziłaś mnie wychodząc tego ranka? Sloane opuszcza rzęsy, aby ukryć oczy i czuję, że sztywnieje przy mnie. – Po co miałabym to robić? Byłeś na tyle uprzejmy, że pozwoliłeś mi zostać, żeby obserwować mnie całą noc. Nie chciałam… to znaczy… – przerywa i widzę, jak jej język wymyka się na mokre wargi. Nerwowy gest. Wreszcie podnosi oczy do moich. – Słuchaj, Hemi, pamiętam całą rozmowę o śniadaniu. Wiem, jak się z tym czujesz, z kobietami… zostającymi. Ja tylko… tylko nie chcę, żebyś czuł się, jakbym oczekiwała czegokolwiek. To wszystko. Lubię kobiety, które wiedzą, kiedy odejść. Zawsze to lubiłem. Bez sentymentów. Bez zobowiązań. Tylko dwoje zgodnych dorosłych. A kiedy to się kończy, idziemy własnymi drogami. Do następnego razu. Jeśli będzie następny raz. Więc dlaczego byłem wkurzony, kiedy tego znalazłem w kuchni notatkę? Dlaczego byłem wkurzony, kiedy zdałem sobie sprawę, że Sloane wyszła bez słowa? – To jest inne. Nie musisz się o to martwić. To jest… to jest po prostu inne – powtarzam, nie będąc w stanie wyjaśnić tego lepiej. Sloane kiwa i mruczy delikatnie. – Ok. Ogarnia nas napięta cisza i czuję potrzebę, żeby ją rozwiać. – Więc jadłaś? 217

– Taaa, Sarah i ja wzięłyśmy coś na wynos. Kiwam głową wykreślając tę opcję z listy. Nie wiem dlaczego naglę czuję potrzebę rozpieszczania Sloane, żeby pokazać jej, że nie jest po prostu kolejną dziewczyną, którą chcę przelecieć i zmyć z siebie, gdy tylko wyjdzie za drzwi. Chcę z nią być. Chcę ją obserwować, gdy smakuje nowe rzeczy, czuje nowe rzeczy. Chcę widzieć jak rano otwiera oczy. I chcę widzieć, jak je zamyka, kiedy wpycham w nią mojego fiuta. A teraz mam idealną szansę na zrobienie tych wszystkich rzeczy. Wyrzucić ją z mojego systemu zanim dowie się zbyt wiele i znienawidzi mnie. – Mam pomysł. Dlaczego dzisiejszej nocy nie opuścimy tego miejsca i nie uderzymy do klubu czy coś? Pozbędziemy się jakiegoś napięcia? Myślę, że zasłużyłaś na… uwolnienie. Jej uśmiech jest szeroki, a oczy natychmiast nabierają blasku. – Brzmi świetnie. Ale możesz to zrobić? To znaczy, nie będzie właściciela… – To tylko jedna noc. I mamy tutaj dzisiaj dużo ludzi. Miałem zaplanowaną pracę z tobą nad naszymi tatuażami, ale możemy zrobić to innej nocy. Sloane patrzy w dół na to, co ma na sobie. – Tak naprawdę nie przyniosłam nic, co mogłabym włożyć na coś takiego. – To będzie w porządku – mówię, oceniając jej małe czarne szorty i biały top odkrywający jedno ramię. – Zaufaj mi, możesz włożyć papierową torbę i być najgorętszą dziewczyną w większości tych miejsc. Uwielbiam to, jak jej policzki się różowią, kiedy mówię do niej takie rzeczy. Oczywiście to prawda, ale prawdopodobnie nie mówię jej, co myślę tak często, żeby nie reagowała w ten sposób. A może powinienem. 218

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Jeśli myślisz, że będzie w porządku. – Będzie w porządku. Znam właściciela miejsca, do którego jedziemy.

***

Mniej niż godzinę później prowadzę Sloane przez drzwi klubu w dole miasta. Nazywa się „Afrodyzjak” i prawie wszystko w tych czterech ścianach nastawione jest na podniecanie. I jestem gotów założyć się o kupię forsy, że Sloane nigdy wcześniej nie postawiła stopy w miejscu takim jak to. Do diabła, nawet nie jestem pewien, czy chciałaby tego. Ale jest tutaj. I dzisiejszej nocy chodzi o jej uczucie przyjemności zamiast stresu. Gdy przechodzimy przez drzwi ciężki bas muzyki nadaje zmysłowy ton. Wszystko to robi. Od kolorów - bogatej czerwieni i czerni - po światła - przygaszone i pulsujące - wszystko to przyczynia się do czucia cielesnej wolności. Nawet powietrze jest gęste i wilgotne. Jest jakby ktoś ustawił klub taneczny po środku dżungli. Ciepło budzi w każdym zwierze. A temperatura rośnie. Przechodząc między dwiema podwieszonymi klatkami, w których tańczą półnagie kobiety, prowadzę Sloane do baru i zamawiam dla nas napoje. – Piłaś kiedyś shota? – Raz. – Cóż, nie chcę cię upić, ale chcę, żebyś poczuła się dorosła i wyzwolona, więc mam zamiar wypić shota, a potem iść potańczyć. Co ty na to? Sloane uśmiecha się do mnie, a jej skrzydła prawie widocznie poluzowują się i rozkładają na moich oczach. 219

– Do diabła tak! Uśmiecham się. Czuję się, jakbym oblizywał wargi. Coś mi mówi, że dzisiejszej nocy jest coś pysznego w menu. Barmanka ślizga dwa shoty prosto w nas z cytryną i solą. Kiwam głową i wsuwam jej banknot. – Zaczynamy od shotów tequili, głównie dlatego, że są zabawne – wyjaśniam. – I dzisiaj są zaletą, bo dają pretekst, żeby cię dotknąć. Uśmiech Sloane buduje się powoli. – Już podoba mi się, jak to brzmi. Co mam robić? – Najpierw pokażę ci, jak to zrobić. A potem zrobię swój. – Biorę dłoń Sloane w moją, liżę jej tył i posypuję solą wilgotne miejsce. Umieszczam kieliszek w jej drugiej dłoni. – Zliż sól, wypij shota, a potem dam ci cytrynę, dobrze? Sloane kiwa głową. – Teraz? – Teraz. Jej ciemne oczy błyszczą ciepło. Łatwo mogę powiedzieć, że tej nocy jest gotowa do jazdy. I zamierzam upewnić się, że zapomni o swoich troskach. Przynajmniej na jedną noc. Z jej wzrokiem na mnie, Sloane podnosi swoją dłoń do ust i zlizuje sól. Nie wiem, czy celowo robi tak powoli czy tylko dlatego, że cieszy się smakiem. Tak czy inaczej przez obserwowanie jej różowego języka pocierającego skórę, mój fiut drga. Kiedy sól znika, przechyla kieliszek i wypija go jednym haustem. Urodziła się do picia. Nie odrywając oczu ode mnie, ustawia szkło na barze i czeka. Podnoszę cytrynę do jej ust, przesuwam po nich soczystą częścią. 220

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Ssij. Jej pełne wargi rozdzielają się i widzę jej uśmiech, białe zęby zatapiają się w soczystym cytrusowym owocu. Czuję jej ssanie, gdy pochyla się ku mnie. – Mmmm – mruczy, kiedy kończy. – Pyszne. Twoja kolej. Łapie solniczkę i sięga po moją dłoń, ale ją zatrzymuję. – Nie, ja zrobię to trochę inaczej. – Dzisiaj włosy Sloane są ponownie w górze i odsłaniają jej długą, pełną wdzięku, kobiecą szyję oraz krzywiznę ramienia. Ma na sobie koszulkę głęboko wyciętą z przodu, co sprawia, że spada z jednego ramienia. Dokładnie w miejscu, w którym chcę umieścić swoje usta, tak jakby na tę noc ubierała się ze mną w umyśle. Pochylając się do przodu przyciskam moje usta i język do delikatnego miejsca, gdzie spotykają się jej szyja i ramię. Cieszę się smakiem jej skóry, a ona odchyla głowę na bok dając mi lepszy dostęp. Wytrząsam sól na wilgotne miejsce, a mój kawałek cytryny podnoszę do jej ust. – Otwórz. Sloane rozchyla wargi i umieszczam między nimi kawałek cytryny. Obejmuję ramieniem jej talię, przyciągam ją bliżej do siebie i sięgam po mojego shota. Gdy opuszczam głowę, żeby zlizać ziarenka soli z jej skóry, ona roztapia się przy mnie wplatając palce w moje włosy. Odwracam twarz na bok, wypijam ognisty płyn, a potem wgryzam się w cytrynę trzymaną przez Sloane między zębami. Wysysam z niej cały sok, a potem zabieram ją od niej i wprowadzam język między jej wargi. Nasze języki plączą się w pocałunku, który pali moją krew.

221

Wnętrze jej ust jest zimne i nadal smakuje cytryną oraz solą. Mogę myśleć jedynie o moim języku w innych otworach i delektuję się mieszanką ostrej tequili, słonej cytryny i słodkiego, kremowego smaku jej ciała. Mój umysł jest mieszaniną naszych płynów, kiedy odchylam się do tyłu i patrzę w dół na jej twarz. – Założę się, że nie jesteś na żadnej antykoncepcji, prawda? – Pewnie powinienem zadać to pytanie delikatniej, ale mój umysł nie jest delikatny. Jest nienasycony. Uśmiecha się do mnie. – Właściwie jestem. Reguluję miesiączki. Jestem mile zaskoczony. U doświadczonych kobiet, których zwykle szukałem, spodziewałem się antykoncepcji i badań. U Sloane jako dziewicy badania nie są problemem, ale to drugie mogłoby być. Ale nie jest. I to nagle czyni mnie jeszcze bardziej spragnionym jej. – Uwielbiam, gdy Matka Natura daje mi trochę luzu. Sloane wybucha śmiechem i czuję, jak ochrypły dźwięk wibruje przeze mnie w dół do moich jaj. Każda część mnie jest napalona, aby dostać się do wnętrza tej dziewczyny. – Nigdy nie byłam z tego zadowolona. Aż do teraz. Niechętnie ją uwalniam, sięgam po jej dłoń i kiwam ku zatłoczonemu parkietowi. – Zatańczmy. Zanim wrzucę cię na moje ramię i wyciągnę stąd. – Nie będę narzekać – słyszę, jak mruczy z tyłu. Nie sądzę, żeby wiedziała na co się pisze. Ale się dowie. 222

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 31 Sloane

Nigdy nie czułam się bardziej żywa, bardziej jakbym przeżywała życie, a nie było ono przeze mnie przepuszczane. Ściśnięta między gorącymi, wijącymi się ciałami na parkiecie nadal mogę czuć ciepło Hemi`ego wokół mnie, jego twarde ciało ocierające się o mnie w rytm zmysłowej muzyki. Jego ręce wędrują po mnie. Odwraca mnie plecami do siebie i przyciąga moja ciało do swojego pocierając o mnie biodrami. Przelewa się przeze mnie ogień. – Jak się czujesz? – pyta, a jego wargi łaskoczą moje ucho. – Czuję się wspaniale. Co powiesz na kolejnego shota? – Tylko jednego – mówi. – Nie chcę, żebyś się upiła. Chcę, żebyś czuła się zrelaksowana, ale była w stanie myśleć. I czuć… inne rzeczy. Przepływa przeze mnie dreszcz. – Więc tylko jeden. Nie chcę przegapić… innych rzeczy. Uwielbiam to uczucie. Te wszystkie uczucia. Przede wszystkim uwielbiam być z Hemi`m. Dotykać go i być przez niego dotykaną. Uwielbiam oczekiwanie budujące się między nami. Uwielbiam to, jak na mnie patrzy i to, że pokazuje mi jak się bawić w nie–zabawowym czasie. Uwielbiam to, że starał się trzymać ode mnie z daleka i nie mógł, a teraz już nie próbuje. I że to przyznaje. Uwielbiam wszystko w nim i tej nocy. – Zostań tutaj. Zaraz wracam. 223

Patrzę przez ramię i spotykam oczy Hemi`ego. Są ciemnie i tajemnicze w migających światłach klubu. Mówią też wiele. Pragnie mnie. Nie stara się tego ukryć. I ja też tego nie chcę. – Będę czekała – mówię, przytrzymując jego spojrzenie, dopóki nie zostanie połknięty przez tłum. Odchylam głowę do tyłu. Muzyka jest głośna. Zagłusza wszystko inne. Wszystko z wyjątkiem tego, czego chcę. A to jest Hemi. Jest wszystkim, czego chcę dzisiejszej nocy. On i każde doświadczenie oraz uczucie, które może mi pokazać. Podnoszę ręce nad głowę ciesząc się sposobem, w jaki ciała wokół mnie zderzają się i kołyszą ze mną, z muzyką. Zatracam się i gubię w tańcu. W tańcu z klubowiczami. Tańcu moim i Hemi`ego. Po prostu oddaję się temu. I nigdy nie czułam się tak wolna.

224

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 32 Hemi

Wracam do Sloane niosąc nasze shoty. Butelkę wody schowałem za paskiem. Będzie jej potrzebowała. Przepycham się przez ściśnięte ciała, aż mogę ją zobaczyć. Jej oczy są zamknięte, a jej ciało porusza się z głębokim rytmem muzyki. Zatrzymuję się, żeby ją poobserwować. Jestem urzeczony delikatnym pochyleniem jej ramion, zahipnotyzowany sugestywnym kołysaniem biodrami. Sposób, w jaki się porusza… Cholera, to jest takie seksowne! Nie sądzę, że zdaje sobie sprawę ze swojej wrodzonej zmysłowości, którą emanuje bez żadnego wysiłku. Znam wiele kobiet. Wiele bardzo doświadczonych kobiet, które wiedzą, czego chcą, zachęcają mężczyznę, ale żadna z nich nie powoduje u mnie takiego bólu jak Sloane. Pragnę jej. Chcę wziąć to, co daje tylko mnie. Chcę być pierwszy w pokazaniu jej wszystkiego. I być jedynym, którego nie będzie mogła zapomnieć. Ona jest jak czysta tablica, której pragnę dla mojej sztuki. Chcę być na niej wyryty. Na stałe. Coś w tej myśli porusza pierwotnego mężczyznę we mnie, zwierzę i zdobywcę. Robię krok w jej stronę, a ona otwiera oczy i skupia je bezpośrednio na mnie, jakby wyczuwała drapieżnika. Jej wargi wykrzywiają się w małym stopniu. Prowokacyjny uśmiech sprawia, że myślę o pchnięciu jej na łóżko, przewróceniu na brzuch i wciśnięciu się w nią od tyłu. Zaciskam zęby. Moja cierpliwość rozciągnęła się maksymalnie. 225

Kiedy zatrzymuję się przed Sloane, ona bierze kieliszek z mojej dłoni i chwyta sól ze zgięcia mojego ramienia. – Znowu pierwsza – Sloane mówi z niebezpiecznym błyskiem w oczach. Zanim mogę się zgodzić, ona przeciąga językiem po skórze na moim gardle, a potem wytrząsa na nie trochę soli. Czuję, że nadmiar spada na moje ramię i klatkę piersiową. Wargami i językiem zlizuje sól z mojej szyi, wypija shota i ssie cytrynę. Widzę wyzwanie w jej oczach, gdy mnie obserwuje trzymając plasterek między wargami. Moja cierpliwość rozpuszcza się jak sól na jej języku. – Wiesz co? – pytam, przyciągając ją bliżej tak, żeby mogła mnie usłyszeć. I tak, żebym mógł ją poczuć. – Co? – W domu mam tequile, cytryny, sól i muzykę. Odchylam się do tyłu patrząc na nią. Jej oczy przeszukują moje. Wie, o czym mówię i o co proszę. – Więc chodźmy. Mojego shota podaję facetowi stojącemu za mną, biorę rękę Sloane i prowadzę ją do drzwi. Nie mogę wrócić do domu wystarczająco szybko.

226

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 33 Sloane

Kiedy otworzyłam oczy i zobaczyłam, że Hemi mnie obserwuje, wiedziałam, że dzisiaj będzie ta noc, w której zrobimy kolejny krok jakikolwiek miałby on być. Ale chcę tego. Bardziej niż czegokolwiek. Pragnę

go.

Pragnę

go

dzisiejszej

nocy.

Chcę

impulsywności,

spontaniczności. Chcę pasji. I mam zamiar to dostać. Muzyka jest na tyle głośna, że nie odzywamy się całą drogę powrotną do domu Hemi`ego położonego na ekskluzywnych przedmieściach Atlanty. Kiedy gasi silnik, wysiada, obchodzi samochód na moją stronę i pomaga mi prowadząc mnie w ciszy do frontowych drzwi. Wewnątrz Hemi bierze torebkę z moich palców i rzuca ją na sofę. Odwraca się do mnie, obejmując policzki swoimi dłońmi. – Jak twoja głowa? – W porządku. Idealnie – odpowiadam z uśmiechem. – Nie za bardzo zamroczona? – Nie, jest tylko trochę… jasno. – Więc co powiesz na saunę? Ciepło zintensyfikuje szumienie, które teraz czujesz, ale wezmę trochę wody, więc to nie wymknie się spod kontroli. – Sauna brzmi dobrze – mówię. I tak jest. – Miałem nadzieję, że to powiesz – przyznaje Hemi z uśmieszkiem. – Zaraz wracam.

227

Kilka minut później Hemi wraca z wiaderkiem pełnym lodu i innymi rzeczami. Bierze mnie za rękę i prowadzi w dół korytarza i przez drzwi. Czuję chlor i wiem, że basen jest blisko. Hemi zatrzymuje się przed drzwiami z litego drewna z małym okienkiem u góry. Bawi się tarczą na ścianie, a następnie odkłada na dół wiadro. – Byłaś już kiedyś w saunie? Potrząsam głową. – Nie, ale wiem, co to jest. – Więc wiesz, że jest gorąca i wilgotna. – Wiem. – Więc lepiej iść tam bez ubrania. Czuję, jakbym się uśmiechała i jęczała w tym samym czasie. Coś w twarzy Hemi`ego, jego głosie i tej nocy jest na wiele sposobów dla mnie przyjemne. Jestem prawie zmieszana naporem uczuć i oczekiwania. – Cóż, to nie tak, że nie widziałeś mnie już wcześniej nago. Jego oczy ciemnieją. – Jak mógłbym zapomnieć? – Sięga po rąbek mojej koszulki. – Pozwól mi sobie pomóc – mówi, podnosząc materiał. Hemi ściąga moją koszulkę przez głowę i upuszcza na podłogę. Pod nią, ze względu na wycięcia na górze mam na sobie biustonosz bez ramiączek. Spojrzenie Hemi`ego wędruje po mnie, jakby nie miała nic na sobie. Chwytając mnie za ramiona, Hemi odwraca mnie twarzą do drzwi i wciska mnie w nie unosząc moje ramiona nad głowę, a dłonie płasko do drewna.

228

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Czuję jego palce łaskoczące moje boki, sunące do centrum moich pleców, aby zwolnić zapięcie mojego stanika. Sapię, gdy przebiega dłońmi w górę mojego brzucha i chwyta moje piersi. Jęczę i wyginam plecy w łuk. Kiedy się porusza jego ręce znikają, pochyla się do mnie przyciskając moją nagą skórę do zimnego drewna drzwi. Oddycham ciężko. – Czy to sprawia, że twoje sutki twardnieją? Zimne drzwi przy twojej gorącej skórze? Nie czeka na odpowiedź. A ja mu jej nie daję. Jestem zbyt skoncentrowana na jego dłoniach, które wędrują w dół moich boków do krawędzi moich szortów. Kiedy Hemi językiem dotyka moich pleców dla wsparcia opieram się o drzwi. Liże drogę w dół mojego kręgosłupa i upada za mną na kolana. Jego palce zaciskają się na tali moich szortów przeciągając materiał z moich bioder w dół moich nóg pozostawiając mnie stojącą przed nim tylko w majtkach i szpilkach. – Masz apetyczny tyłeczek – jęczy, głaszcząc jeden pośladek językiem, a potem lekko go przygryza. Wzdycham czując większe zawroty głowy niż kiedy przyjechaliśmy. Zrzuca moje jedwabne majtki na podłogę przebiegając dłońmi w górę po wnętrzu mojego uda. – I najpiękniejsze nogi, jakie kiedykolwiek widziałem. – Jego ręce zatrzymują się tam, gdzie czuję ból. – Za każdym razem, gdy patrzę na ciebie od tyłu, chcę dojść na twoim tyłku i obserwować, jak drżysz, kiedy to spływa w dół między twoimi nogami. Jak to – mówi, odpychając moje nogi od siebie, aby prześledzić drogę od podstawy mojego kręgosłupa do szczytu jego palców. Ale zatrzymuje się, gdy jest tak blisko. Tak blisko… Czuję jak kwilenie buduje się w tyle mojego gardła.

229

– Ale jeszcze nie teraz – mówi powoli, odsuwając swoje ręce pozostawiając mnie z uczuciem pustki i niezadowolenia. Hemi odciąga mnie od drzwi i otwiera je. Para wodna unosi się ze słodko pachnącego wnętrza. – Siadaj. Zaraz wracam. Skopuję buty i robię krok do sauny idąc do szerokiej, górnej ławeczki i siadam sztywno na jej brzegu. Kiedy odwracam się w kierunku drzwi widzę Hemi`ego zdzierającego ubrania i chwytającego wiaderko lodu. Jego ruchy są szybkie jak też kroki do sauny i zamknięcie za sobą drzwi. Kiedy staje twarzą do mnie, bez wiaderka lodu i ręcznika obejmującego jego biodra, widzę jak doskonale męski i umięśniony jest. Widziałam większość jego nagości wcześniej na plaży i ponownie w hotelu. Ale widok jego stojącego przede mną bez niczego na sobie z intensywnym spojrzeniem i tatuażem, który pomagałam umieścić na jego skórze, zapiera dech w piersiach. Moje oczy wędrują od jego kwadratowej szczęki, przez szerokie ramiona w dół jego muskularnych przedramion. Dalej umięśniony brzuch i szczupłe biodra, aż moje oczy zatrzymują się na dowodzie podekscytowania między nimi. W prawdziwym życiu widziałam nagiego mężczyznę, ale nie aż takiego. Nigdy tak niesamowicie zbudowanego. Albo tak… dużego. Wiedza, że Hemi jest w tak oczywisty sposób podekscytowany powoduje u mnie dreszcze. Jego erekcja jest długa i gruba rozciąga się w dolnej części jego brzucha do jego pępka. Moje usta robią się suche na myśl o nim próbującym wpasować to we mnie, ale moje ciało aż boli z chęci spróbowania. I to szybko.

230

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Nie martw się, dziewczynko – Hemi mówi zachrypniętym głosem – zanim noc się skończy pokażę ci jak z tego skorzystać. Kiwam głową, a ciepło tryska pulsująco między moimi nogami. Obserwuję, jak Hemi ustawia wiadro na pierwszej ławeczce i klęka przy moich stopach. Na drewnianym siedzeniu obok mnie rozkłada trzy grube ręczniki. – Połóż się na nich. Są miękkie – mówi, podkładając jeden pod swoje kolana. Kiedy robię to, co mówi on sięga po wiadro biorąc ze środka butelkę wody i odkręca ją. Bierze łyk, a następnie wylewa trochę na rozżarzone węgle powodując uderzenie pary wypełniające pokój. Potem odwraca się do mnie. Hemi przykłada butelkę do moich ust, a ja opieram się na łokciach. – Pij. Nie chcę, żebyś się odwodniła. Robię to zamykając wargi dookoła krawędzi butelki. Hemi przechyla ją na tyle, że chłodny płyn dotyka mojego języka i płynie w dół. Smakuje niesamowicie... zimna i orzeźwiająca, zwłaszcza w kontraście z gorącym otoczeniem. – Więcej? – pyta. Kiwa głową, a on znowu podnosi butelkę, tym razem wyżej, więc mogę wziąć większego łyka. Ciecz wycieka kącikami moich ust i spływa w dół moich piersi pozostawiając po sobie chłodny ślad. Sapię z szoku. – Zimno? – pyta. Przytakuję ponownie. Pochylając głową Hemi umieszcza język w miejscu, w którym kropla się zatrzymała w połowie mojego brzucha i liże mokry ślad z powrotem w górę do mojego gardła. – Więcej? Kiwam po raz kolejny. 231

Hemi trzyma butelkę wody przy moich ustach pozwalając jej dotknąć moich warg. Nalewa trochę na mój oczekujący język i pozwala spłynąć na mój obojczyk. Zasysam oddech, gdy Hemi przesuwa butelkę dalej, pochyla ją i pozwala zimnej wodzie ochlapać mój pomarszczony sutek. Ona spływa w dół mojego brzucha ku mojemu udzie. Przyciskając usta do moich piersi Hemi podąża szlakiem płynu liżąc drogę w dół do mojego sutka i wciąga go w usta. – Mmm, nie czuję, żeby było zimne – mruczy wokół mojego ciała, wysyłając dreszcze w dół mojego ramienia. Mocno zasysa mój sutek, pozwala mu wyskoczyć z jego ust, gdy przesuwa się w dół mojego brzucha. – Pozwól mi sprawdzić gdzie indziej. Wargi i język Hemi`ego zmierzają w dół mojego ciała do miejsca, gdzie łączy się moje biodro i noga. Wciska tam język kierując się ku szczytowi moich nóg. Czuję ciepło jego ust na skórze, spragniona bliższego kontaktu rozkładam moje uda. Spragniona Hemi`ego. – To nie jest wcale zimne – szepcze. – Ale jeśli jest ci gorąco… i potrzebujesz ochłody… Sięgając po wiaderko bierze kostkę lodu i umieszcza ją w swoich ustach. Widzę, jak trzyma ją tam kilka sekund zanim ruch jego gardła mówi mi, że przełknął. Potem rozkłada bardziej moje uda, za pomocą palców jednej dłoni rozchyla moje fałdki i pochyla głowę. Zalewa mnie przyjemność, kiedy dotyka mnie chłodnym językiem. Umieszcza go na mojej łechtaczce, a potem w dół i wciska go we mnie. Czuję jakby dotykał mnie mokrym lodem, piecząco-zimnym, mokrym lodem.

232

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Boże, uwielbiam sposób, w jaki smakujesz. Słodka jak miód. Hemi sięga po butelkę wody. Trzymając ją nade mną leje zimną wodę między moje nogi pozwalając jej spływać w dół zanim dotyka językiem. Gorące i zimne, stróżka wody i napór jego języka, tracę kontrolę, kiedy czuję wchodzące we mnie zimne od lodu palce Hemi`ego. Tylko raz. Jedno ostre pchnięcie, a potem się wycofuje. – Jesteś taka ciasna – mówi. – Będę cię jeszcze bardziej rozciągać – jęczy, wyginając się po mnie, a jego wargi i język pożerają mnie, gdy ponownie penetruje mnie palcami. – Za pierwszym razem, nie będę głęboko. Nie chcę się skrzywdzić. Ale następnym razem? Następnym razem nie okażę ci żadnej litości. A ty mnie za to pokochasz. Słowa Hemi`ego są lepszym afrodyzjakiem, niż wszystko inne w klubie. Przenikają do mojego ciała i ogrzewają je od wewnątrz, sprawiają, że wiję się pod jego zręcznymi ustami. Moje ciało zalewają doznania... jego zimny język ślizga się we mnie i ze mnie, jego wargi zasysają moje ciało w jego usta, jego zęby zaciskają się na mnie delikatnie. I jego palce wchodzą we mnie głęboko. Potem podnosi moje biodra do swoich ust. Ucztuje między moimi rozłożonymi nogami. Dźwięki znikają, jak w tunelu. Oddech jest łapany, jakby był pochłaniany przez próżnię. Oczy się zamykają, gdy przyjemność zamazuje moją wizję. A potem pod wspaniałym dotykiem Hemi`ego, lecę pod sufit prosto w noc rozpadając się i upadając z powrotem w dół na ziemię w milionach małych kawałków.

233

Nie jestem nawet świadoma, że zagrzebuję palce w jego włosach. Czy przyciskam jego głowę do siebie. Czy poruszam moim ciałem przy jego ustach. Czy krzyczę jego imię wciąż i wciąż. Mogę tylko czuć. Czuć Hemi`ego. Kiedy obniża ponownie moje biodra patrzę w dół. Hemi bierze jedną z moich nóg, pociąga ją i lekko obraca mnie na bok. Wkłada moją łydkę pod swoją pachę i wsuwa się między moje nogi. Zafascynowana patrzę, jak przysuwa swoją grubą główkę do mojego wejścia. Czuję ją tam, moje ciało ją zasysa, gdy Hemi porusza nią małymi kółkami w przód i w tył. Chciałabym, żeby wsunął ją dalej, ale jestem bezsilna. Muszę czekać. Czuję różnicę w sposobie w jaki wsuwa się i wysuwa ze zemnie w tych płytkich uderzeniach ledwie penetrując moje wejście. Czuję, jak śliski jest teraz, pokryty moim pragnieniem. Przesuwa go w górę, poruszając się między moimi fałdkami zręcznie pociera główką o moją łechtaczkę sprawiając, że kolejny raz brakuje mi tchu. Czuję ucisk w klatce piersiowej. Może skomlę. Albo jęczę. Albo błagam. – Mmm, lubisz to prawda? Czujesz, jak mokra jesteś? Czujesz, jak śliski jest mój fiut? – Wydaję zduszony dźwięk. To wszystko na co mogę zebrać się w tej chwili. – To wszystko twoje, kochanie. Tym razem, kiedy dojdziesz, chcę, żeby to spływało po moich jajach. Chcę czuć jak to wylewa się z ciebie na mnie. – Proszę, Hemi. – Nawet nie wiem, o co proszę. Po prostu wiem, że czegoś potrzebuję. I to teraz. Moje serce podskakuje w piersi, kiedy Hemi z powrotem przysuwa się do mojego wejścia.

234

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Nie chcę cię skrzywdzić, ale prawdopodobnie to zrobię. Ale tylko przez chwilę. – Zrób. To. Teraz. Proszę. Ostrym szarpnięciem bioder Hemi we mnie wchodzi. Czuję ból, który promieniuje do moich ud. To trwa kilka długich uderzeń serca. Hemi się nie porusza. Ja też nie. Wreszcie ból przechodzi w niesamowicie przyjemne uczucie. Nie byłam świadoma zaciskania powiek, dopóki ich nie otwieram i patrzę na Hemi`ego. Pozostaje zupełnie nieruchomy, a żyły na jego szyi uwydatniły się z wysiłku, aby się nie ruszyć. Opuszczam wzrok na miejsce, gdzie nasze ciała są połączone. Widzę, że większość niego nadal nie jest we mnie, ale widok takiego intymnego połączenia ponownie mnie nakręca. Czuję, że moje ciało drga wokół niego i jego drganie w odpowiedzi. – Kkkuu… – Hemi syczy przez zaciśnięte zęby, odrzucając głowę do tyłu i mruczy po sekundzie – Nie rób tak. – Nie robić jak? – pytam. – Nie ruszaj się jeszcze. Nie chcę cię skrzywdzić. – Nie krzywdzisz mnie. Chcę, żebyś się poruszył – przyznaję, czując potrzebę poruszenia biodrami. Nie walczę z tym. Po prostu to robię. – Wrrr – Hemi warczy wbijając palce w moją uniesioną nogę. – Sloane. Czuję go w sobie, gorącego i grubego. I chcę więcej. – Proszę, Hemi. Chcę więcej. Chcę cię całego. We mnie. Na każdy sposób. Hemi patrzy na mnie. Przez chwilę myślę, że musi mnie nienawidzić. Ale potem pcha trochę bardziej biodrami do przodu, a jego wyraz twarzy pokazuje bolesną przyjemność. 235

– Jak się czujesz? – pyta. – Dobrze – dyszę, podnosząc biodra przyjmując więcej niego. – O Boże! – jęczy, wycofując się, a następnie wbijając się trochę bardziej. – Jesteś taka ciasna. O. Boże. Brzmi jak warczące zwierze, ale to mnie nie przeraża. Chcę jego pazurów. I jego zębów. Chcę jego dzikości. – Hemi, włóż we mnie swojego fiuta, całego – mówię instynktownie. – O Boże… cholera… te usta. Po krótkiej przerwie słyszę jego syczący oddech, zanim mi to daje. Daje mi to, czego chcę. Hemi wycofuje się kilka centymetrów, a potem jego ciało uderza we mnie kradnąc mój oddech. Czuję go aż w moim brzuchu. Rozciąga mnie do miejsca bolesnej przyjemności, którego nigdy nie chcę opuścić. – Hemi… więcej! – Kręci biodrami i czuję wzrastające napięcie. – Właśnie tak. Chcę właśnie tak. – Chcesz mojego fiuta? – pyta przez zaciśnięte zęby. – Dam ci mojego fiuta. Dam ci go tak mocno, że będziesz czuła go przez cały tydzień. Za każdym razem, kiedy zamkniesz oczy, poczujesz mnie dochodzącego w tobie. Gdy mówi, pracuje swoim ciałem nade mną, mocniej i głębiej. Kiedy jego wolna ręka znajduje ponownie moją łechtaczkę spadam z krawędzi, moje ciało się zaciska i pulsuje wokół niego. Dyszę i jestem prawie oślepiona przyjemnością, gdy Hemi obraca mnie na plecy przyciągając moje biodra do krawędzi ławeczki. Zaciska dłonie na wnętrzach moich ud, rozkłada moje nogi szerzej i znowu we mnie wchodzi. 236

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Każde pchnięcie wysyła nową fazę przyjemności przedłużając mój orgazm, aż prawie szaleję. – Możesz wziąć go głębiej, kochanie? Przytakuję, bo nie mogę mówić przez suchość moich warg. Hemi przesuwa dłonie na tył moich ud, kładzie je sobie na piersi i pochyla się nade mną. – Dobrze, bo chcę wcisnąć mojego fiuta głęboko. Tak. Głęboko. – Kiedy się wycofuje i wciska we mnie zastanawiam się, czy mogę umrzeć z przyjemności. Kiedy myślę, że nie może być nic lepszego, on prowadzi mnie na nowy poziom. – I będziesz obserwować moje dojście. Na tobie. Na całej tobie. Hemi uderza we mnie dwa razy, a potem słyszę, jak jęczy. Szybko wychodzi ze mnie rozkładając moje nogi i przyciskając śliską, napuchniętą główkę do mojej łechtaczki. Z fascynacją obserwuję, jak owija palce wokół szerokiej podstawy swojego fiuta, wygina plecy w łuk i tryska na mnie gorącym płynem. Orientuję się, że dyszę, gdy go obserwuję. To jest takie nieprzyzwoite, takie intymne. Hemi pompuje swoimi biodrami, aż nic nie zostaje. Podnoszę wzrok na jego twarz. Jego oczy są ciepłe i intensywne. A potem czuję jego palce. Patrzę w dół i widzę, jak pociera mnie nimi. – To – mówi, nawilżając trzy palce mną – jest moje. – Z tym ostatnim słowem wciska te trzy palce we mnie. – Całe moje. Następnym razem dojdę w tobie. Będziesz wypełniona mną. Cała. Już teraz mimo że czuję się taka zaspokojona, nie mogę się doczekać. Nie mogę się doczekać, aż następnym razem dotknie mnie, pocałuje, wciśnie swoje palce lub język lub… cokolwiek, co zechce wewnątrz mnie.

237

Rozdział 34 Hemi

Delikatnie opuszczam nogi Sloane. Przebiegam palcami po jej gładkiej skórze i czuję, że krew znowu napływa do mojego fiuta. Mógłbym dość ponownie, ale nie chcę jej tego robić. Będzie obolała. – Wszystko w porządku? – pytam, kiedy ona cicho jęczy. – Nie sądzę, żeby kiedykolwiek było lepiej – odpowiada cichym i sennym głosem. Uśmiecham się. – Do tej pory. – Odwraca głowę i uśmiecha się do mnie. – Ale nie będę dzisiaj ci tego udowadniać. Teraz umyjemy się i obejrzymy film w łóżku. I zamówimy pizzę. Jak to brzmi? – To brzmi jak niebo – odpowiada. Daję jej buziaka w usta i prostuję się, aby sięgnąć po otwartą butelkę wody. To co zostało wylewam na końcówkę ręcznika i używam, by delikatnie wytrzeć ją między nogami. Na początku się wzdryga. – Nie musisz tego robić – mówi, zaciskając uda na mojej ręce. – Nie mam nic przeciwko. – Nie, poważnie, nie musisz tego robić. Podnoszę wzrok na jej twarz. Widzę kolor na jej policzkach. Pochylam się do przodu całując jej nos i czoło, a potem pocieram moimi wargami o jej.

238

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Nie ma powodu do wstydu. Całowałem, lizałem, ssałem i dotykałem każdy centymetr twojego ciała. Dlaczego przeszkadza ci, że cię oczyszczam? Wzrusza ramionami, ale trochę relaksuje nogi. – Nie wiem. Myślę, że jestem po prostu… zawstydzona. – Ale dlaczego? Nie patrzy mi w oczy. – Jestem pewna, że to nie bałagan, którym musiałeś martwić się z innymi kobietami, z którymi byłeś. Zatrzymuję się i poświęcam jej całą swoją uwagę. – Sloane, nie tylko mieliśmy zajebisty seks, ale dałaś mi coś, czego nigdy nikomu innemu nie dałaś. Wiem, jak wyjątkowe to jest. I musisz zrozumieć, że to dla mnie też jest wyjątkowe. Nigdy nie odebrałem nikomu dziewictwa. Nawet nigdy tego nie chciałem. Ale z tobą to zrobiłem. I chciałem je wziąć. Chciałem być twoim pierwszym. I chciałem, żebyś była cała moja. Tylko moja. Mówiłem ci, że byłem egoistą i wydaje się, jeśli chodzi o ciebie to jest jeszcze gorsze. Sloane rozluźnia nogi i przechyla głowę na bok obserwując mnie, jak wracam do wycierania krwi z wewnętrznej strony jej ud. Kiedy kończę, składam ręcznik i wycieram siebie. – Dziękuję – słyszę, jak mówi cicho. – Za co? – Za danie mi tej wspaniałej nocy. – To w stu procentach była moja przyjemność – wyznaję zczerze. Jej uśmiech się poszerza, a potem powoli zamiera tworząc delikatną podkówkę. Wygląda prawie… smutno. Widziałem to kilka razy i zawsze 239

zastanawiam się, co to powoduje. Ale nigdy nie chcę angażować się na tyle, żeby zapytać. Tym razem prawie to robię. Prawie. Ale zatrzymuje mnie wiedza, co zrobiłem i jak Sloane czułaby się, gdyby kiedykolwiek się dowiedziała. – Chodź – mówię, chwytając jej dłoń i ciągnąc ją do pozycji siedzącej. – Chodźmy na górę i spłukujmy się pod prysznicem zanim wczołgamy się do łóżka. Kiwa głową, ale nic nie mówi. W ciszy idziemy po schodach zatrzymując się tylko po to, żeby wrzucić ręczniki do pralki dla Cicely, która przyjdzie w poniedziałek. Sloane idzie w dół korytarza do pokoju, w którym spała ostatniej nocy, do pokoju, w którym są jej rzeczy. Idę za nią przez drzwi, chwytam jej dwie torby i łapię ponownie jej dłoń. – To nie jest już twój pokój – mówię wprost, prowadząc ją dwie pary drzwi dalej do głównej sypialni. – Zostaniesz tutaj. Ze mną. Nie daję jej szansy na kłótnie. Ustawiam jej rzeczy na komodzie i pociągam ją do łazienki, gdzie odkręcam prysznic i wciągam ją ze sobą pod ciepły natrysk. Tylko przez kilka dni, gdy jest tutaj, możemy udawać, że to wszystko jest dla nas. I nic nie ma znaczenia.

240

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 35 Sloane

Moją pierwszą myślą, gdy otwieram oczy jest to, że przebywam w łóżku Hemi`ego. Gdzie spędziłam całą noc. Owinięta jego ramionami. Kilka razy odwracałam się na bok, a w ciągu kilku sekund on też się odwracał i dostosowywał do mojego sposobu leżenia owijając swoje ciało wokół mojego. To była najlepsza, najbardziej komfortowa noc, jaką kiedykolwiek spędziłam. Nigdy nie czułam się bezpieczniejsza. I szczęśliwsza. A teraz bardziej się martwię. Jestem zakochana w Hemim. Nawet nie ma już sensu udawać, że nie. Czy to coś zmienia? Nie. Chciałabym, żeby zmieniało, ale nie sądzę, żeby tak było. Czy żałuję? Ponownie nie. Nie zamieniłabym ostatniej nocy na tysiąc tylko dobrych doświadczeń. Nadchodzi cierpienie, ale to było tego warte. To wszystko było tego warte. Jak długo będę żyć, będę miała ten czas. I jak Sarah powiedziała, mam zamiar cieszyć się każdą sekundą tego. Ostrożnie odwracam głowę na poduszce, żeby spojrzeć na przystojną twarz Hemi`ego, zrelaksowaną i trochę bardziej chłopięcą w czasie snu. To daje mi możliwość przestudiowania go niepostrzeżenie, więc to robię. Nie zajmuje mi długo zdanie sobie sprawy, że nieśpiący Hemi jest ekstremalnie intensywny. Wszystko w nim od ostrości w jego spojrzeniu przez mocne szczęki po zaciśnięte usta jest intensywne. Ale teraz leżąc tu obok mnie, wygląda przystojnie. I trochę bardziej krucho. Gdy jest obudzony wydaje się

241

niezwyciężony, większy. Ale teraz wygląda jak zwykły śmiertelnik, wrażliwy i bezradny. Spuszczam wzrok na jego pierś i żebra. Ponownie się zastanawiam, kto go zranił, jakie wydarzenia wykształciły smutną i gorzką krawędź jego osobowości. Ukrywa to dobrze, ale to tam jest. Zauważyłam to, bo też to mam. Wszyscy mamy swoje tajemnice. Włącznie z Hemim. Słyszę bzyczenie mojego telefonu gdzieś z torebki w końcu łóżka. Tak delikatnie jak mogę, wymykam się spod ramienia Hemi`ego i idę na paluszkach, żeby go nie obudzić. To tata. Idę korytarzem do pokoju, w którym spałam pierwszej nocy, zamykam za sobą drzwi zanim odbieram. – Hej, tato. – Dlaczego twoje auto nadal jest przy tej tatuażowej norze? – Tato, to nie jest nora. Właściwie to bardzo miłe studio. – Młoda damo, nie testuj mnie. – Po prostu mówię. I jeśli chcesz znać prawdę, pojechałam wczoraj do domu z Hemim. To znaczy no wiesz, przebywamy w tym samym domu. On mruczy. Nic nie może powiedzieć. On po prostu nie lubi nie mieć kontroli nad każdym szczegółem. Uśmiecham się. Witaj w moim dorosłym życiu, tato! – Jak idą sprawy? Jakiś postęp?

242

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Mentalnie zaciskam kciuki, ręce, nogi i oczy mając nadzieję, że dowiedzenie się czegoś pożytecznego potrwa dziesięć lat. Oczywiście, to jest egoistyczne z mojej strony. Chcę zostać z Hemim tak długo, jak mogę. Zastanawianie się nad byciem egoistycznym sprawia, że myślę o ostatniej nocy, co sprawia, że się rumienię, co sprawia, że się wstydzę, co sprawia, że chcę się rozłączyć z moim ojcem. – Jest postęp. O nic się nie martw. – Tylko bądźcie ostrożni. – Zawsze jesteśmy. To ja powinienem ci powiedzieć, żebyś była ostrożna. – Nic mi nie grozi, tato. – Nie jestem tego taki pewien – mruczy. Ignoruję ten mały przytyk. – Cóż, informuj mnie. – Co dzisiaj robisz? Przygryzam wargę, gdy myślę o śniadaniu. Nigdy nie czułam tak wielkiej presji co do posiłku, nigdy nie czułam się, jakby to było ważniejsze. – Jeszcze nie wiem. Może później wpadnę do Sarah. Ale potem będę w studio. – Mam nadzieję, że ta kariera się opłaci. Poświęcasz na to dużo godzin. – Opłaci się, tato. Opłaci. Nawet jeśli przez resztę mojego życia będę dostawać płacę minimalną, to i tak będzie warte czasu spędzonego z Hemim. – Bądź mądra. Zadzwoń do mnie później. – Zadzwonię. Kocham cię. 243

– Też cię kocham. Kiedy wsuwam głowę przez drzwi do pokoju Hemi`ego widzę, że łóżko jest puste. Wchodzę do niego, łapię parę szortów i koszulkę z torby. Hemi`ego nie ma w łazience, co sprawia, że myślę, iż jest na dole. Debatuję, czy wziąć prysznic, przygotować się i po prostu powiedzieć mu w niedbały sposób, że mam plany z Sarah, a potem wyjść. Nie chcę sprawiać, że to będzie niekomfortowe dla żadnego z nas. Wiem, że powiedział, iż chce, abym została, ale nadal… pamiętam tę rozmowę. Wiem, jak on się czuje ze śniadaniami. Wciąż stoję naga w nogach łóżka wpatrując się w nie zagubiona w myślach, kiedy Hemi obejmuje mnie od tyłu ramionami. Krzyczę i podskakuję, jakbym została postrzelona. – Jak wiesz nagość w tym domu jest uznawana za otwarte zaproszenie. Więc w tym momencie masz dwie możliwości. Możesz się ubrać, najlepiej w coś śmiesznie skąpego lub prześwitującego i zejść na dół na jedzenie lub możesz wrócić do łóżka i przygotować się na bycie splądrowaną. – Uśmiecham się i zaczynam odpowiadać, ale on mi przerywa: – Powinienem cię jednak ostrzec, że tak czy inaczej przed lunchem będziesz naga i wrócisz do łóżka, żeby być splądrowaną. Co najmniej raz. Więc śmiało odłóż to, jeśli potrzebujesz jedzenia. Jestem niezmiernie zadowolona widząc go w takim nastroju, mówiącego nie tylko o śniadaniu, ale o też o spędzaniu ze mną dnia. Przynajmniej do lunchu. – Jak możesz myśleć o jedzeniu, skoro w nocy zjedliśmy całą pizzę? – Planowałem nad tym popracować. Z tobą. Uważam, że to inwestycja. W moją wytrzymałość. – Jego uśmiech jest grzeszny i bardziej oszałamiający niż kiedykolwiek widziałam.

244

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Cóż w takim razie przypuszczam, że potrzebuję trochę jedzenia, żeby nadążyć. To znaczy daleko mi do bycia w tyle za starym człowiekiem takim jak ty. Jedna ciemnobrązowa brew strzela w górę, a on przysuwa się do mnie owijając ramiona wokół mojej talii i przyciągając mnie do swojego ciała. – Byłbym szczęśliwy pokazując ci jak… żwawy jestem – mówi, przesuwając dłońmi w dół moich pleców i przyciskając do siebie. – Och, ja chyba nigdy nie zapomnę jak… żwawy jesteś – przyznaję, już czując ciepło, mokrość i brak tchu. Chociaż w jego oczach nadal jest ciepło, coś innego miga w jego twarzy. Coś co sprawia, że mój brzuch skręca się ze zdenerwowania, a moja pierś się zaciska. Z nadzieją. – Więc moja misja została wykonana. Nie chcę, żebyś zapomniała. Nigdy. Nie wiem, co powiedzieć. Nie chcę powiedzieć zbyt wiele albo powiedzieć coś, co może spowodować jego wycofanie, więc po prostu się uśmiecham zatrzymując dla siebie wszystkie moje nadzieje i chaotyczne myśli. Klepiąc mnie w nagi tyłek Hemi się cofa. – Masz pięć minut albo wracam tutaj. Salutuję mu, gdy wycofuje się do drzwi. Mruga do mnie i znika za rogiem. Moje serce fika koziołki w piersi jak ryba, gdy z drżącymi palcami wciągam swoje ubrania. Kiedy wchodzę do kuchni zostaję powitana najzabawniejszym widokiem, jaki kiedykolwiek widziałam. Hemi stoi przy wielkiej wyspie plecami do mnie nakładając na dwa talerze górę każdego rodzaju śniadaniowego jedzenia, jaki można sobie wyobrazić. 245

– Jak wielu ludzi karmisz? – pytam, podchodząc do niego. – Nie byłem pewien, co lubisz, więc zmieszałem wszystko, co miałem. – Nie mówiłeś mi, że gotujesz – mówię, przesuwając się na drugą stronę blatu. – Nie muszę, ale mogę korzystać z mikrofalówki – oświadcza z uśmiechem. Teraz jestem przed nim i widzę, że włożył jasnoczerwony fartuch wiązany na szyi z napisem z przodu „MAM TWOJĄ KIEŁBASKĘ”. Nic nie mogę poradzić na to, że się uśmiecham. – Więc co dla nas przyrządziłeś? – Bekon, szynkę, stosowane kanapki z Texasu, ziemniaki z cebulką i mini zapiekanki. Och i tosty też. To kolejny dowód, że to urządzenie dla głupków. – Wow, poszedłeś na całość – drażnię się. – Poszedłem głównie dlatego, że bajgle są paskudnie zimne, a gofry miękną w mikrofali. – Rozmiękłe gofry. Obrzydliwe. – Dokładnie. Więc je stostowałem. – Hemi otrzepuje ręce, wrzuca kolejne opakowanie do kosza zanim przenosi talerze na moją stronę wyspy i stawia jeden przede mną, a drugi bierze dla siebie. – Poza tym jesteś tego warta. Opróżniłbym moją zamrażarkę dla ciebie, kochanie – mówi z uśmiechem. – Mówisz najsłodsze rzeczy – odpowiadam, trzepocząc rzęsami. – Mam tego więcej. Tylko czekaj aż powiem Ci o moim mięsie 11. Mam bardzo zdrowe dostawy mięsa. 11Meat mięso, ale też pała, fujara 

246

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Porusza brwiami i śmieje się głośno, gdy odgryzam kawałek chrupiącego bekonu. Hemi obserwuje mnie przez kilka sekund, a jego rozbawienie przechodzi w coś bardziej serdecznego. – Dobre? – Bardzo. Dziękuję za wymieszanie mi śniadania – mówię, chowając nerwowo zabłąkane włosy za ucho. – Wiem… to znaczy nie oczekiwałam, że ty… Hemi wzdycha. – Sloane, możemy udawać, że ta rozmowa nie miała miejsca? To jest inne. Nie mówiłem o tobie. Byłem… Miałem na myśli… to jest po prostu inne. Ty jesteś inna. Staram się wyciszyć pokrętło mojego uśmiechu tak, żeby nie wyglądać na głupio uszczęśliwioną jego słowami. – Naprawdę? – Tak. Nie jesteś jak kobiety, które pi… spałem i staram się pozbyć. – Nie jestem? – Nie. Nie jesteś. I myślę, że wiesz dlaczego. Jego oczy skupiają się na moich. Nadal boję się mieć zbyt duże nadzieje. Ale nie boję się zostać w pobliżu i się dowiedzieć. Żyję, nie żałuję. Jesteśmy do siebie podobni na tak wiele sposobów. Może po prostu potrzebujemy siebie nawzajem… – Powinieneś się pośpieszyć z jedzeniem – mówię, skubiąc mały, cynamonowy obwarzanek. 247

Jedna ciemnobrązowa brew się podnosi. – A to dlaczego? Sięgam i ciągnę za fartuch, który wciąż ma na sobie. – Jesteś mi winien jakąś kiełbaskę. Hemi opuszcza wzrok na blat, a potem podnosi mnie na niego, na jego ustach wije się zarozumiały uśmiech. – Och, mam twoją kiełbaskę. Ruchem rąk tak szybkim, jak atak węża Hemi sięga ponad blatem i ciągnie mnie na swoje kolana, miażdżąc moje usta swoimi. Kiedy oboje dyszymy i jesteśmy nabuzowani energią, on podnosi głowę. – Jesteś w tym strasznie dobra jak na dziewicę. – Szybko się uczę. I mam bardzo dobrego nauczyciela – mówię, przyciągając jego usta z powrotem do moich. Smakuję odrobinę syropu na jego języku. Jestem ledwie świadoma, że wstaje i sadza mnie na wyspie. Tak jest dopóki nie czuję pocierania jego klaty o moje piersi i zdaję sobie sprawę, że jestem półnaga w jego kuchni. I kocham każdą minutę tego.

248

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 36 Hemi

– Wystarczy na to spojrzeć – mówię Reese`owi, zerkając przez ramię, żeby upewnić się, że Sloane nie ma w pobliżu. Po porannym maratonie seksu, zostawiłem ją pod prysznicem, żeby się wyczyściła zanim wyruszymy do studia później tego popołudnia. Moim planem jest wcześniejsze pójście, żebyśmy mogli wyjść. Mam dla nas plany na ten wieczór. Mam plany dla niej. Reese wzdycha. – Nie wiem, dlaczego tak nagle dręczą cię wątpliwości. Jesteś tym, który był od początku bojowo nastawiony. – Cholera, Reese! Jaki powinienem być? On był moim bratem. On był też twoim bratem. Powinieneś być tak zdeterminowany jak ja, żeby znaleźć tego gnoja i postawić przed sądem. – Jestem. Jak myślisz, co robiłem przez cały ten czas? Zaciskałem kciuki? Tylko dlatego, że byłeś bliżej Olliego nie znaczy, że mniej mnie to obchodzi. Teraz moje kolej na westchnięcie. – Wiem. Ja tylko… Jestem chyba sfrustrowany. Nie chcę się mylić w tej sprawie. I zaczynam myśleć, że się mylę. To znaczy ten facet mieszkał na ulicy Tumblin. To jest słaby dowód. Co jeśli Locke nie jest właściwym facetem? – Więc IA to zrozumie. Wszystko co robimy to wskazanie im właściwego kierunku. Nie wskazujemy faceta, Hemi.

249

– Ktoś ostrzelał ich dom na miłość Boską! Jeśli mieliśmy z tym coś wspólnego, równie dobrze mogliśmy uznać go za winnego i skazać. – To nigdy nie było zamierzone i wiesz o tym. – Ale wiesz, że to możliwe. – Tak jak ty – odpowiada stanowczo. Wiedziałem.

Chciałem

tylko

zemsty.

Ale

teraz

to

Sloane

jest

zaangażowana… Mój wzrok przyciąga ruch za szklanymi drzwiami prowadzącymi na basen, na którym jestem. Kiedy moje oczy przyzwyczajają się do patrzenia przez szkło, nie ma tam nic. Tylko moje własne odbicie. I moja paranoja. I moja wina. – Słuchaj, chcę się tylko upewnić, że to idzie właściwą drogą. To wszystko. Przyjrzyj się temu, ok. Reese? – Jesteś apodyktycznym, małym draniem, ale wiem, że masz serce na właściwym miejscu – mówi szorstko. – Przestań się martwić. To wszystko działa. Zaufaj systemowi. – Systemowi, który nie może złapać zabójcy naszego brata? Systemowi, który mnoży skorumpowanych gliniarzy, jak puszyste króliki? Reese śmieje się gorzko. Tak gorzko jak ja się czuję. – Taa, dokładnie temu. – Popracuję nad tym – odpowiadam cierpko. – Zrób tak. W międzyczasie po prostu pozwól sprawom biec własnym torem. – Spróbuję. Ale jeśli to postawi Sloane w niebezpieczeństwie, będę musiał coś zrobić. 250

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Cóż, powodzenia z tym. – Hej, przez cały czas chodziłem na palcach. Te dupki nie chcą mnie zobaczyć, kiedy wyjdą z ukrycia. – To pewnie prawda. Nigdy wcześniej nie widzieli twojego temperamentu. – Albo moich środków. Nie możemy zapomnieć, kim jesteśmy, Reese. – To ty jesteś jedynym, który tego próbował. – Nie staram się zapomnieć, kim jestem. Jedynie obniżyłem loty, żeby nie zwracać na siebie uwagi. – Nie zgub się w tej farsie, którą grasz. – To nie jest farsa. To jest to, kim jestem. – Nie do końca. Tak naprawdę jesteś kimś pomiędzy. I ten facet znajdzie swoją drogę, żeby ostatecznie wyjść na powierzchnię. Pamiętaj o tym, gdy sprawisz, że ten… związek będzie wydawał się dla ciebie zbyt ważny. – Nie zapomniałem o niczym, Reese. I to kim jestem nie ma wpływu na moje związki. W jego głosie jest powątpiewanie. – Cokolwiek mówisz. To mnie drażni. W rzeczywistości cała ta rozmowa mnie irytuje. Nie muszę się tłumaczyć przed moim bratem. Nie muszę tłumaczyć się przed nikim. – Informuj mnie na bieżąco – mówię ostro. – Muszę iść. – Smakowity mały nieletni kawałek tyłka woła? – Nie bądź fiutem, Reese. Ona nie jest nieletnia i nie jest kawałkiem tyłka. – Więc nie sypiasz z nią? Nie sypiasz z wrogiem? – Ona nie jest wrogiem. 251

– Jest siostrą wroga. Wystarczająco blisko. – Nie mamy jeszcze pewności, czy to jej brat. – Nie, ty nie masz pewności, czy to jej brat. Ale byłeś tego cholernie pewny, kiedy powiedziałeś mi, że go znalazłeś, prawda? – Wszyscy popełniają błędy. – Zwłaszcza ty, prawda Hemi? – Spier… Kliknięcie telefony przerywa to, co najbardziej chciałem powiedzieć Reese.

252

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 37 Sloane

Gdy nakładam tusz na rzęsy milion pytań przebiega przez moją głowę. A za nimi milion usprawiedliwień. I milion wymówek, że robię to dla Hemi`ego. Wszystko, aby powstrzymać się od wysuwania najbardziej oczywistego wniosku. Przez ostatnie piętnaście minut mówiłam sobie, że słyszałam jedynie część rozmowy. Hemi mógł mówi o kimkolwiek lub czymkolwiek. To nie musi być tak złe jak brzmiało. Ale to brzmiało tak cholernie źle. Mój żołądek zacisnął się w ciasny węzeł. Chociaż nadal uważam, że każdy ma prawo do własnych tajemnic, to nie jest coś, co mogę odpuścić. Muszę zadać kilka pytań. Muszę wiedzieć, bez cienia wątpliwości, czy słyszałam to, co obawiam się, że słyszałam. Muszę wiedzieć, czy Hemi miał coś wspólnego z atakiem na mojego brata, mój dom, moją rodzinę. Pięść strachu i grozy zaciska się na moich drżących wnętrznościach. Jakaś część mnie nie chce wierzyć, że to może być prawda. Ale inna część, ta bardziej podejrzliwa, patrzy na te wszystkie dziwne rzeczy, wszystkie niespójności i zastanawia się… A ja nie mogę żyć z tego rodzaju wątpliwościami. Pochłaniałyby mnie, aż nic by nie zostało. Nie, Hemi będzie musiał odpowiedzieć na kilka pytań, albo będę zmuszona do podjęcia pewnych działań.

253

Zamykam oczy naprzeciwko swojego odbicia nie chcąc nawet rozważać jakie to mogłyby być „środki”.

***

Staram się grać tak naturalną, jak to możliwe. Nie mam pojęcia, czy jestem przekonującą aktorką czy nie, a wyraz twarzy Hemi`ego nic mi nie mówi. – Jeszcze raz dziękuję za pozwolenie mi na zostanie z tobą – zaczynam najbardziej nonszalancko, jak mogę. Hemi patrzy na mnie i się uśmiecha. – Och, zaufaj mi, to była moja przyjemność. Czuję rumieniec na mojej twarzy, gdy na niego reaguję. Wydaje się, że moje ciało nie przejmuje się tym, w co do diabła może lub nie może być zaangażowany. Śmieję się nerwowo. – Twój dom jest piękny. Musisz zarabiać naprawdę dobre pieniądze jako manager. Hemi obojętnie wzrusza ramionami. To prowadzi donikąd, więc postanawiam spróbować nowej taktyki. – Masz rodzinę w pobliżu? – Nikogo, kto mieszkałby blisko. Są w różnych miejscach. – Naprawdę? Na przykład gdzie? Hemi posyła mi spojrzenie. Nie mogę się zdecydować, czy jest podejrzliwe, czy to tylko moja wyobraźnia. – Różnie. 254

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Czy twoja rodzina pochodzi stąd? – Nie. – Gdzie dorastałeś? – W Chicago. – Och, to interesujące. Powiedz mi o tym. Opowiedz mi o swojej rodzinie. Teraz wygląda na otwarcie ostrożnego. – O co chodzi, Sloane? – To są tylko pytania, Hemi. Niewinne pytania o twoją rodzinę. O twoje życie. Nie mogę poznać cię lepiej? Zmienia temat używając swojego wszechobecnego uroku i seksualnej charyzmy. – Myślę, że znasz mnie bardzo dobrze. Odwracam się w moim fotelu czując nagłą frustrację. – Dlaczego jesteś taki skryty? To są tylko proste, niewinne pytania. – Są? – rzuca. – Oczywiście – oznajmiam, przenosząc wzrok z dala od niego niezdolna powiedzieć tego białego kłamstwa, gdy on się na mnie patrzy. – Dlaczego nie miałyby być? – Kogo myślisz, że oszukasz, Sloane? – Nie wiem, co masz na myśli. – Tak, wiesz. I jesteś beznadziejnym kłamcą. Oczywiście ma rację, co pozostawia mi jedyny wybór... być bezpośrednią. – Słyszałam twoją rozmowę, Hemi.

255

Martwa cisza wypełnia wnętrze samochodu. Wreszcie po jakiejś wieczności słyszę, jak Hemi syczy wyjaśniająco pod nosem. Moje serce zamiera. Wydaje się, jakby nie chciał, żebym słyszała tę rozmowę. A jeśli nie chce to znaczy, że ma coś do ukrycia. Przede mną. Mój puls rośnie, gdy rozważam realną możliwość, że Hemi jest wrogiem. Ostre szpony zatapiają się śmiercionośnie w mojej piersi i rozdzierają ją. – Proszę powiedz mi, że źle zrozumiałam, Hemi. Proszę – szepczę, a moje gardło zaciska się wokół rosnącej w nim guli emocji. – Sloane, musisz zrozumieć, że nie zrobiłem tego, żeby cię skrzywdzić. O cholera, o cholera, o cholera. Pochylam się do przodu kładąc moją klatkę piersiową na moich udach, a moje czoło między kolanami. Gdzieś w głębi duszy, część która może myśleć mimo bólu, mówi mi, że to jest koniec. Koniec najgorszy z możliwych. – Co zrobiłeś, Hemi? – mówię, zaciskając powieki i kołysząc się do przodu. – Co zrobiłeś? Jestem ledwie świadoma dźwięku żwiru, gdy Hemi zjeżdża z głównej drogi. Jestem ledwie świadoma uczucia, że samochód zwalnia. Jestem ledwie świadoma smaku łez, które spływają w dół moich policzków i na moje usta. – Mam trzech braci. Harrison jest trzeci. Nazywamy go Reese. Jestem następny. Haliefax ma dwadzieścia pięć lat. Nazywamy go Lief. I Hollander. Ollie. Miałby dwadzieścia cztery lata, gdyby tu nadal był. – Hemi przerywa, jego głos łamie się z jakiegoś niewyobrażalnego bólu. – Ale go nie ma. Nie żyje. Od nieco ponad dwóch lat.

256

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Chcę utożsamić się z nim uczuciowo. I do pewnego stopnia to robię. Ale teraz jestem tak zdruzgotana tym, co czuję, że jestem prawie odrętwiała. Nieczuła na ból Hemi`ego. Więc pozwalam mu mówić nieprzerwanie. – Moje nazwisko to Spencer. Hemswort Spencer. Moim ojcem jest Henslow Spencer. Natychmiast coś klika w mojej głowie. – Henslow Spencer? Jak ten magnat naftowy Henslow Spencer? Śmiech Hemi`ego nie wydaje się ani zadowolony, ani dumny. Jest gorzki. – Taa, to ten. Najpierw jestem oszołomiona. Hemi jest synem Henslowa Spencera? Jak mógł to tak skutecznie ukryć? Ale to pytanie zostanie zatopione przez moją drugą myśl. Jest bolesna i łamie mi serce z powodu mojego brata. I mojej rodziny. Cokolwiek się tutaj dzieje, moja robotnicza rodzina nie ma szansy stanąć naprzeciw ich. Dla ludzi takich jak Henslow Spencer sprawiedliwość działa w jedną stronę. W ich. Nadal nic nie mówię. W tym momencie nawet nie wiem, co powiedzieć. Hemi kontynuuje: – Spędziłem pierwsze dwadzieścia pięć lat swojego życia na byciu zepsutym, samolubnym, bogatym dzieciakiem, który nie ma nic ważniejszego do robienia niż latanie po całym globie i wydawanie rodzinnych pieniędzy. Kobiety, narkotyki, alkohol, hazard, wyścigi i wszystko, co możesz sobie wyobrazić dawało szansę, że czułem się dobrze – albo w ogóle czułem – robiłem to. Tak bardzo jak chciałem, kiedy tylko chciałem, nikt mi nie odmawiał. Nikt nie powiedział mi 257

przestań. Nikt nie powiedział mi, żebym zrobił coś ze swoim życiem czy nazwał mnie żałosnym fiutem. Świat był moją muszlą. Podobnie jak dla mojego brata. Ollie uczył się wszystkiego obserwując mnie. Reese jest przywódcą. Zawsze był. Ollie mógłby nauczyć się przejąć władzę nad światem, gdyby był blisko Reese. A Leif jest cholernym ćpunem sportów ekstremalnych. Ollie przynajmniej mógł zginąć w jakiś… lepszy sposób, jeśli byłby blisko Leifa. Ale nie był. Był blisko mnie. Może dlatego, że byliśmy do siebie podobni. Nie wiem. Ale uczył się od najlepszych. Albo raczej od najgorszych. I to go zabiło. Gdy zatracam się w moim własnym niszczycielskim rozczarowaniu, tonę w opowieści Hemi`ego, w jego bólu. Siadam opierając się o siedzenie, wycieram twarz i obserwują go kątem oka. Nadal siedzi sztywno za kierownicą, jego palce zaciskają się wokół niej tak mocno, że jego kłykcie są białe. Jakby próbował ją udusić, ukarać za rzeczy, które widzi. – Byłem poza krajem, a Ollie zdobył kokę. Był w Atlancie z jednym ze swoich przyjaciół, który znał kolesia, który znał kolesia, który znał kolesia. Powiedział, że może dostać jakieś gówno, które policja skonfiskowała w Bolivii. Ollie nie zadawał pytań. Wiedział dwie rzeczy: był Spencerem i pieniądze to potęga. Tego też nauczył się ode mnie. Ale żadna z nich nie mogła uratować go od tej koki czymkolwiek była. Zabiła go w kilka sekund. Mozaika w moim umyśle wypełniona tak wieloma rozłączonymi, kolorowymi kawałkami zaczyna się przesuwać powoli nabierając kształtu obrazu, który może być jeszcze bardziej niszczycielski niż te mylące kawałki. Te słowa wychodzą jako niedowierzający szept: – I myślisz, że mój brat miał z tym cokolwiek wspólnego?

258

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Po raz pierwszy od kiedy podniosłam głowę Hemi odwraca się do mnie. Wyobrażam sobie, że jego twarz jest odbiciem tego, co czuję w mojej duszy... agonii. Czystej agonii. – Boże, Sloane, nie wiem, co innego mam myśleć! Wszystkie kawałki pasują. Po ponad roku poszukiwań, badań i opłacania ludzi jedyną informacją, jaką zdobyliśmy o dostawcy było to, że miał kontakt z gliniarzami z tego regionu i był znany z dwóch przezwisk Locke oraz Tumblin. Najpierw myślałem, że znalazłem kolesia. Ale teraz… znając ciebie… ja po prostu… nie wiem, jak to może być on. To znaczy widząc sposób, w jaki cię chronił, jak bardzo mu zależało. Jak taki facet mógłby zrobić coś, żeby narazić cię na tak duże niebezpieczeństwo? I dlaczego? Dlaczego miałby ryzykować? – Nie mógłby! – oświadczam stanowczo. – Steven nigdy nie zrobiłby czegoś takiego! Czuję desperację, aby sprawić, by zobaczył i zrozumiał, jak się myli. Żeby uwierzył, że Steven nie jest mężczyzną, którego on szuka. Żeby odwołał cokolwiek uruchomił zanim mój brat zostanie zabity. – Zdawałem sobie sprawę, że jest szansa, iż się mylę. Dlatego rozmawiałem z moim bratem o dalszych poszukiwaniach. Zanim to wymknie się spod kontroli. – Hemi, musisz to powstrzymać. O Boże! Nie mogę stracić mojego brata. Proszę. Znam Stevena. Nigdy nie mógłby zrobić czegoś takiego. Nigdy. Czuję napływającą histerię, która przyćmiewa racjonalne myślenie. Mój oddech jest zbyt szybki, moja głowa zbyt lekka. Drżę, aż palce Hemi`ego owijają się wokół mojego ramienia. – Sloane, próbowałem. Zrobiłem wszystko, co mogę….

259

– Jak co? – krzyczę, szarpiąc moje ramię z jego uścisku. – Jak tajemnicza rozmowa z twoim bratem zamiast zrobić cholernej rzeczy dla mnie? To masz na myśli? – Hemi sięga po mnie ponownie. Odsuwam się od niego przyciskając plecy do drzwi samochodu. – Nie dotykaj mnie! Nie sądzę, żebym kiedykolwiek pozwoliła ci się dotknąć. Wiedziałeś to wszystko, wiedziałeś, co mi robisz, mojej rodzinie, a ja ci pozwoliłam… pozwoliłam… – nawet nie mogę skończyć zdania. – Mówiłeś, że dasz mi prawdę, ale wszystko, co dostałam to twoje piękne kłamstwa, ty draniu! Starając się sięgnąć po torebkę z tylnego fotela, wyskakuję z samochodu, gorączkowo starając się uciec jak najdalej od Hemi`ego. Oślepiona przez łzy bólu, wstydu i zdrady, zaczynam iść w kierunku miasta. Słyszę głos Hemi`ego jakby dochodził z tunelu. Jest coraz bliżej i bliżej, więc idę szybciej i szybciej aż biegnę. Biegnę przez żwir i kurz, biegnę przez bezradność i beznadziejność. – Sloane, zatrzymaj się! Proszę, pozwól mi skończyć! – Ponownie czuję ręce Hemi`ego, tym razem ciągnie mnie, żebym się zatrzymała. – Nigdy nie chciałem cię skrzywdzić. Przysięgam na Boga, nie chciałem. Odwracam się do niego, ogień przysłania moją wizję plując z moich oczu jak krople krwi. – Będziesz tu stać i mówić mi, że nie miałeś pojęcia, że narażałeś jego życie na niebezpieczeństwo? Z oskarżeniami takie jak to? Jeśli tylko jakiś skorumpowany glina wspomniał o konkretnej osobie, nie pomyślałeś, że to może skończyć się skrzywdzeniem go? – Sloane, nie wiedziałem… to znaczy wiedziałem, że była szansa, ale nigdy naprawdę nie pomyślałem, że ktoś mógł przyjść po niego. I to było dawno temu. Na samym początku. Kiedy tylko cię poznałem.

260

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Gdy tylko ostatnia sylaba odpływa z wiatrem, zdaję sobie sprawę, dlaczego Hemi w ogóle jest tutaj teraz ze mną. Cały ten czas używał mnie, żeby mieć oko na mojego brata, zdobyć informacje, zbliżyć się do niego tak blisko, jak to tylko możliwe bez wzbudzania podejrzeń. Użył mnie, żeby sprowadzić na moją rodzinę niebezpieczeństwo. A ja poszłam tam razem z nim. Jakby moje życie było przewijane, wyobrażam sobie ręce Hemi`ego na moim ciele, jego wargi na mojej skórze. Wyobraża sobie jego śmiejącego się ze mną, troszczącego się o mnie. Wyobrażam sobie go dzielącego się ze mną małymi kawałkami swojego bólu. Te wszystkie cenne sekundy, w których myślałam, że zbliżał się i otwierał przede mną. Czciłam je. Czciłam go. Czciłam kłamstwa. Tatuaż na biodrze pali mnie... zdrada, która jest trwale osadzona w moim ciele, pod moją skórą. Motyle mojej wolności teraz łamią ciało depczącym zaufaniem i zmiażdżonymi nadziejami. Leciały zbyt blisko słońca, a teraz się spalą. Umierają jedyną śmiercią, jaką motyle mogą... jedyną, która nadchodzi zbyt szybko. – Jak mogłeś? – krzyczę. Moje słowa są długim zwodzeniem głębokiego bólu duszy, rozdzierają mnie jak moje serce rozdziera moją pierś. To wszystko było kłamstwem. – O Boże, Sloane proszę. Przepraszam. Przysięgam… Obiecuję ci, że ja… ja nigdy…

261

– Przestań! Przestań gadać! Nie chcę cię już słuchać. Twoje obietnice, twoja prawda… to wszystko bzdury. Nie wierzę w żadne z nich. Chcę tylko, żebyś zostawił mnie i moją rodzinę w spokoju. – Wyszarpuję się po raz kolejny. – Odejdź, Hemi. Po prostu odejdź. Nienawidzę tego, że mój głos łamie się na końcu pokazując ból mojego złamanego serca. Ale z prostym, sztywnym kręgosłupem i głową trzymaną wysoko odchodzę od Hemi`ego zostawiając go za sobą. Odchodzę dopóki nie słyszę go już za sobą. Dopiero wtedy się oglądam. Spodziewam się, że go nie będzie, bo odejdzie z mojego życia tak jak go poprosiłam. Tchórz! Drań! Ale kiedy się oglądam, widzę Hemi`ego stojącego dokładnie tam, gdzie go zostawiłam... w żwirze, w słońcu, obok drogi. Mimo odległości nasze oczy się spotykają. Jego są pełne poczucia winy, żalu i smutku. Wszystkie moje emocje wciskam w otchłań brzucha i zostaje mi tylko gniew. I nienawiść. I zdrada. Przytrzymuję jego spojrzenie, kiedy wyciągam telefon z kieszeni. Potem powoli, zdecydowanie odwracam się i wybieram numer mojego brata. Brata, któremu ufam i wierzę. Brata, który nigdy nie zrobiłby nic, żeby mnie skrzywdzić. Zdaję sobie sprawę, że może jeszcze spać, ale potrzebuję jego odpowiedzi. Potrzebuję go, żeby udowodnić moje racje. Przed Hemim. Nawet jeśli on nie ma pojęcia do kogo dzwonię. Kiedy odbiera, wzdycham i zaczynam ponownie chodzić. – Steven, potrzebuję podwózki. Możesz po mnie przyjechać? – Gdzie jest twoje auto?

262

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Pod studiem. Wzdycha, ale się nie kłóci. Bo mnie kocha. A to jest to, co ludzie, który kochają robią sobie nawzajem - pomagają, nigdy nie krzywdzą. – Taa, powiedz mi, gdzie jesteś. Podaję mu moją ogólną lokalizację i nazwę stacji benzynowej, która jest kilka kilometrów wcześniej. – Daj mi dwadzieścia minut – mówi. – Będę czekała – odpowiadam, próbując powstrzymać wszystkie emocje. Z jeszcze jednym głębokim oddechem, rozłącza się. A ja nadal idę dopóki się nie odwracam i nie mogę zobaczyć Hemi`ego.

263

Rozdział 38 Hemi

Stałem w tym samym miejscu, obserwując odejście Sloane, dopóki jej już nie widziałem. Teraz, dziesięć minut później, wciąż tu stoję. Czekając. Nie chcę do niej jechać, wciąż ją popychając, skoro potrzebuje trochę przestrzeni. Do diabła, nie winię jej za reakcję. Jeśli dowiedziałbym, że ktoś z kim spałem zagraża mojej rodzinie, jakkolwiek nieumyślnie, byłbym nieźle wkurzony. A ona jest. Słusznie. I czuję się jak gówno. Za wciągnięcie jej brata w oko cyklonu i ostrzelanie jej domu. Ale najbardziej boli mnie jedna rzecz, której najmniej się spodziewałem jest to, jak bardzo zraniła mnie nienawiść w jej oczach. Zobaczenie, na jak zdradzoną wyglądała, kiedy zrozumiała, co zrobiłem. Oddałbym wszystko, że zabrać to wszystko i usunąć to spojrzenie. Od dwóch lat najważniejszą rzeczą w moim życiu było znalezienie skorumpowanego gliniarza, który sprzedał mojemu bratu lipne dragi, które go zabiły. Ale ostatnio po raz pierwszy od śmierci Olliego to zostało zepchnięte na drugi plan dla czegoś innego. Dla kogoś innego. Sloane. Kiedy to wszystko się tak zmieniło? Kiedy ona zaczęła znaczyć tak wiele? Kiedy straciłem moje skupienie? Żadna z tych odpowiedzi nie ma teraz znaczenia. To skończone. Ona mnie nienawidzi i ma ku temu wszelkie powody. 264

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Pytanie brzmi: Czy mogę z tym żyć? Czy mogę żyć z jej nienawiścią? Czy mogę żyć bez niej? Kiedy w końcu odwracam się od ostatniego miejsca, gdzie widziałem Sloane zanim zniknęła za horyzontem, wyciągam mój telefon i wybieram numer Reese. Łączy mnie z pocztą. – Reese, zadzwoń do mnie, kiedy to odsłuchasz. Potrzebuję twojego przyjaciela, żeby spojrzał dla mnie na coś. Jeśli brat Sloane jest niewinny udowodnienie tego wezmę za swoją życiową misję. Póki co jedyne co mogę zrobić to wrócić z powrotem do życia, do którego jak sobie obiecałem nigdy nie wrócę. Z jakiegokolwiek powodu. Ale to było przed Sloane. Ze stalową determinacją wybieram numer, którego prawdopodobnie nigdy nie zapomnę. Kiedy odbiera znajomy głos, czuję niesmak budujący się w moim gardle jak gorzka żółć. – Sebastian, tu Hemi. Potrzebuję przysługi.

265

Rozdział 39 Sloane

Mam trudności ze spojrzeniem w oczy Stevena, kiedy wspinam się na fotel pasażera. – Do diabła, co się stało? Jak tutaj skończyłaś? Tył moich oczu pali. Z bólu serca, ze wstydu, z upokorzenia. – Steven – zaczynam, odwracając głowę, by wyjrzeć przez okno i pozwolić łzom spadać, gdy on jedzie w kierunku Ink Stain po moje auto. – Czy wiesz coś o jakiejś zanieczyszczonej kokainie, która została skonfiskowana kilka lat temu? – Co to za pytanie? Nie znam nikogo, kto pracuje w narkotykach oprócz taty Duncana. Dlaczego miałbym mieć coś wspólnego z takim gównem? Ulżyło mi, dzięki jego szybkiej odpowiedzi i gburowatej postawie. Nie wydaje się defensywny lub podejrzliwy. W mojej głowie przeklinam Hemi`ego za zasianie we mnie wątpliwości na choćby milisekundę. – Czy w jakiś sposób można to połączyć z nalotem? Czy w jakiś sposób twoje nazwisko mogło być kojarzone z czymś takim? Albo z tatą Duncana? – Nic nie mogę wymyślić. O co chodzi, Sloane? Powiesz mi, dlaczego musiałem odebrać cię zupełnie samą ze stacji benzynowej, a teraz zadajesz mi dziwaczne pytania? – Gdzieś tak, ktoś myśli, że masz coś wspólnego ze sprzedażą złego koksu jakiemuś bogatemu dzieciakowi. Zmarł. Teraz jego rodzina myśli, że masz z tym coś wspólnego. Myślę, że to dlatego dostałeś pogróżki. 266

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Nie wiem, skąd masz informacje, Sloane, ale pogróżki były oczywiście związane z błędną tożsamością. Są od kogoś kto… kto… Urywa, jakby żarówka właśnie zgasła. – Co, Steven? Co to jest? – Ktoś dzwonił i jedyne, co powiedział „Chcemy nasze pieniądze”. Nie mam pojęcia, kto to był, czy o jakich pieniądzach myśleli. Dlatego na początku nie wziąłem tego na poważnie. Tak było dopóki nie zaczęli zagrażać i to gówno jest prawdziwe. – Steven, z kim mogliby cię pomylić? Jak coś takiego mogło się stać? Masz jakiś wątpliwych przyjaciół? Informatorów? Kogokolwiek, kto mógł cię w to wmieszać bez twojej wiedzy? – Nikt o kim bym wiedział. Ale do diabła Sloane, jestem policjantem. Detektywem. Spędzam czas z szumowinami, które przesłuchuję. Przebiegam po szczegółach w mojej głowie próbując uzyskać, coś co przegapiłam, a mogłoby coś znaczyć. Wtedy przypominam sobie dziwne pytanie, które Hemi zadał mi kilka tygodni temu. – A co było wtedy gdy ty i Duncan zamieszkaliście na Tumblin? Zadarłeś wtedy z ludźmi, którzy mogliby być zaangażowaniu w coś takiego? Nie narobiłeś sobie jakiś wrogów, którzy mogli użyć jakiś dziwacznych szczegółów, które sprawiłyby, że wyglądałbyś na skorumpowanego gliniarza? Steven potrząsa głową. – Nie. Przez większość czasu byliśmy zapracowani. Do diabła nawet nie imprezowaliśmy przez tych kilka pierwszych tygodni. – A co z Duncanem? Czy miał jakiś wątpliwych przyjaciół? 267

Steven znowu potrząsa głową. – Nie. Też był zbyt zapracowany. Na początku myślałem, że ma dziewczynę. W nocy usłyszałem jego samochód. I był strasznie szczęśliwy w tym czasie. Myślałem, że zaliczał. Dużo. Czuję, że moje czoło się marszczy. Moja pierwsza myśl to taka, że Duncan jest w to w jakiś sposób zaangażowany. Nie wiem dlaczego, ale coś w moich wnętrznościach po prostu podskoczyło, gdy Steven to powiedział. Problemem jest to, że Duncan to partner Stevena. To jakaś dziwna policyjna świętość. Nie kwestionujesz swojego partnera. O nic nie podejrzewasz. Ufasz mu. Jesteś w pełni lojalny. To jest osoba, której powierzasz życie każdego dnia. Ta ślepa wiara tworzy bardzo silną więź między partnerami i wiem, że Steven nie przyjmie tego dobrze, jeśli zacznę rzucać podejrzenia na Duncana. – Cóż, może coś się wyjaśni. Musimy tylko mieć nasze oczy i uszy otwarte – mówię, mając zamiar porozmawiać o tym później z tatą. Steven się śmieje. – Naprawdę? A jakie masz kontakty, że mówisz, iż będziesz miała oczy i uszy otwarte na to, co może dziać się w podziemiu? Natychmiast myślę o Hemim. Planowałam nigdy już z nim nie rozmawiać, ale wiem, że ma dużo tajnych kontaktów z różnymi ludźmi. Myślę o reakcji Stevena na Hemi`ego i zmieniam swoje pierwsze zdanie. Może Steven wiedział. Może powinnam zaufać mojemu bratu wcześniej. Może nie mam na tyle dobrego osądu, aby iść i rozłożyć skrzydła. Może lepiej byłoby zamknąć moje życie w klatce.

268

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

***

Mój telefon wibruje przy moim boku. Nawet nie włączam już dzwonka. To przygnębiające, kiedy nie dzwoni i przygnębiające, kiedy dzwoni. Spoglądam na jasny ekran. Widzę imię i numer Hemi`ego. Znowu. Dzwoni co najmniej sześć razy każdego dnia odkąd wysiadłam z jego samochodu. I każdego dnia ignoruję go. Pierwsze kilka razy zostawił wiadomości. Krótkie, w których mówił: „Przepraszam, Sloane” i „Proszę, wybacz mi, Sloane”. To nie robi żadnej różnicy. To tylko słowa. Puste słowa. Teraz już nic nie mówi. Tylko czeka na włączenie się poczty głosowej i słyszę ciszę. Odsuwam telefon tak, że nie mogę go widzieć ani czuć. Zamykam oczy naprzeciwko zegarka na moim stoliku nocnym, który mówi, że już 11:00. A ja nadal jestem w łóżku. Nie poszłam dzisiaj do szkoły. Nie mogłam. To już prawie tydzień, a ja nadal nie mogę spać. Nie mogę myśleć. Nie mogę wyobrazić sobie stanięcia twarzą w twarz ze światem. Więc jestem tutaj. Czekając. Nie wiem, na co. Przez następną godzinę dryfuję w przestrzeni między snem a jawą, aż dzwoni dzwonek do drzwi. Sennie otwieram oczy i patrzę ponownie na zegarek. Odwracam się i znowu otulam kołdrą. A dzwonek dzwoni ponownie. Z jękiem odrzucam przykrycie i schodzę w dół schodów, aby otworzyć drzwi. Przez chwilę myślę, że tato by mnie zabił, jeśli zobaczyłby, iż zapomniałam

269

sprawdzić judasza. On i moi bracia myślą, że moje życie jest w niebezpieczeństwie i są podejrzliwi wobec każdego mijanego przeze mnie człowieka. Ale to nie jest ktoś, kogo się boję. To kobieta. Ubrana w niebieską koszulkę polo z wyhaftowanym na lewej piersi: Kwiaty od Wandy. – Mam przesyłkę dla Sloane Locke – mówi swoim głębokim głosem palacza. – Wezmę to – mówię, spoglądając na ogromny wazon z liliami. Już mogę je poczuć. Kobieta wręcza mi wazon, a następnie wyciąga podkładkę. – Są piękne – mówi, gdy chwytam je zgięciem ramienia i bazgrzę swoje nazwisko na papierze. – Dziękuję – mówię jej przesuwając się, aby zamknąć drzwi. – Miłego dnia – rzuca przez ramię, gdy odwraca się schodząc na chodnik. – Będzie gówniany – mruczę zamykając na klucz. – Dokładnie taki jak wczoraj. Wazon z kwiatami ustawiam na nieużywanym stole w jadalnie biorąc karteczkę dołączoną do nich „Mam nadzieję, że znajdziesz sposób, żeby mi wybaczyć. H.” Rzucam ją obok wazonu i wracam do mojej sypialni życząc sobie, aby ten dzień już się skończył. Następne trzy dni mijają w taki sam sposób. Każdego dnia śpię i każdego dnia w późnych godzinach porannych dzwoni dzwonek do drzwi. To jest zawsze ta sama pani przynosząca piękny wazon eksplozji koloru i zapachu. Każdego dnia mówi mi, że kwiaty są piękne i każdego dnia piszę moje nazwisko dziękując jej. I każdego dnia zostawiam je na stole w jadalni z resztą. 270

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Dzisiaj jest piątek. Z jakiegoś powodu mój ojciec jest w domu. Wiem to, bo o 7:30 puka do moich drzwi. – Śpię – mruczę spod poduszki. Przez chwilę nie słyszę nic, aż odwraca się i odchodzi. Budzę się godziny później, a moją pierwsza myśl to, że prawie popołudnie, a dzwonek do drzwi nie dzwonił. Głęboko w mojej klatce piersiowej moje serce pęka trochę bardziej niż myślałam, że to w ogóle możliwe. Dzisiaj jest ten dzień, w którym Hemi zrezygnował. Wczoraj bardzo mu na mnie zależało, było mu naprawdę przykro. Ale nie dzisiaj. Dzisiaj nadszedł koniec. Dzisiaj nadszedł dzień jego poddania się. Nadal płaczę w poduszkę, kiedy słyszę dzwonek. Moje serce podskakuje w szybszym rytmie, kiedy słyszę stłumione głosy taty i kobiety. Czekam kilka minut zanim ośmielam się zejść. Mój ojciec stoi przed stołem w jadalni patrząc na wazony pięknych kwiatów w każdym kolorze i odmianie. Zauważam nowy wazon na prawo przed sobą. To co najmniej dwa tuziny białych róż, a na środku jedna krwisto– czerwona. Nie wiem, co to oznacza. Może znaczyć wszystko. Ale z jakiegoś powodu ten pojedynczy pączek mówi mi więcej niż wszystko inne. To tak, jakby Hemi wiedział, że jego telefony i kwiaty mówią mi coś, w co nie wiem, czy wierzę. – Co to do cholery jest, Sloane? Próbujesz otworzyć kwiaciarnię? – pyta tata, kiedy sięgam wokół niego, żeby wziąć liścik. – Dopiero teraz je zauważyłeś? – pytam zdumiona, podnosząc na niego wzrok, gdy ze strachem otwieram niewielką kopertę. – Nigdy tu nie przychodzę – broni się. – Wow, jakiś detektyw wpadł na chwilę – mruczę złośliwie.

271

Pierwszy raz od dni czuję, jakby rozmawianie z kimś mniej mnie drażniło. – Uważaj, mądralo – mówi, biorąc karteczkę z moich palców. Sięgam po nią, ale on trzyma ją wysoko nad głową. Zbyt wysoko, żebym sięgnęła. – Dobrze, przepraszam. Po prostu się zgrywałam, tato. A teraz daj mi liścik. – Nie. Chcę wiedzieć, co się dzieje. Jesteś jak cholerny wampir, śpisz cały dzień. Nie jesz, nie rozmawiasz z nikim i wciąż dostajesz kwiaty. – To nic, tato. Nic z czym sobie nie poradzę. – Wciąż walczę z byciem chronioną małą dziewczynką, choć czasami dałabym wszystko, żeby mój ojciec wziął mnie w swoje ramiona i powiedział mi, że wszystko będzie w porządku. – Nie jestem głupi, Sloane. Wiem, że między wami było coś więcej niż tylko przyjaźń. I wiem, że zdrada taka jak ta jest trudna, jeśli nie prawie niemożliwa do pokonania. Ale należy postawić się na jego miejscu. Pomyśl co sama zrobiłabyś, żeby chronić jednego ze swoich braci. I nie daj Boże, żeby któremuś coś się stało. Zachowujesz się, jakbyś nie była Locke, jakbyś nie rozumiała, dlaczego traktujemy cię w ten sposób, ale jeśli ktoś skrzywdzi jednego z nas, będzie miał do czynienia z cholernym niedźwiedziem. – Nie mówię nic, ale go słucham. Wie o tej sytuacji tyle, że Hemi poszukuje skorumpowanego policjanta. Poza tym podałam mu tylko kilka szczegółów. – Cóż – kontynuuje, kiedy nic nie mówię – wiem, że zawsze byłem dla ciebie ostry, ale mam nadzieję, że możesz ze mną rozmawiać. Nadal jestem twoim ojcem i kocham cię bardziej niż cokolwiek innego. – Wiem, tato. I ja też cię kocham – uspokajam go. – Wszystko w porządku. Naprawdę. – Sloaneee – ostrzega. – Tatooo.

272

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Nadal martwisz się o Stevena – pyta, co sprawia, że wzdycham. – Może trochę. – Zrobiłaś to, co trzeba było zrobić, co uważałaś za najlepsze... przyszłaś do mnie. Zobaczy to pewnego dnia. Zwłaszcza, gdy powiem mu, czego dowiedziałem się dzisiaj. Nadstawiam uszu. – Co? Czego się dowiedziałeś? Gdy czekam, żeby mi powiedział zauważam głębokie linie zmartwienia wyryte na jego czole oraz nieszczęśliwy sposób, w jaki wyciągają się kąciki jego ust. Cokolwiek to jest, to niedobra wiadomość. – Kilka kilogramów zanieczyszczonej kokainy zostało skonfiskowane podczas jednego ze śledztw o zabójstwo. To była wspólna sprawa Wydziału Narkotykowego i Wydziału Zabójstw. To działo się mniej więcej w tym czasie, więc zacząłem szukać w skonfiskowanych narkotykach. Okazuje się, że zginęło kilka kilogramów. Z bardzo tylnej półki, czego nikt nie zauważy, chyba że specjalnie będzie szukać. Sprawdziłem w systemie, żeby zobaczyć, kto wchodził i wychodził w okresie sześciu miesięcy po tym – przerywa, rozkładając palce jednej ręki przy czole. – Pokazuje, że Steven wszedł przy pomocy swojej karty dostępu. Pół tuzina razy. Sapię: – Co? – Serce bije mi tak mocno, że czuję jakby miało eksplodować. – Nie ekscytuj się zbytnio. Mówimy o twoim bracie. Sprawdziłem ręczny system, żeby zobaczyć, co zostało wpisane lub wypisane. Ktoś podpisał się nazwiskiem Stevena, gdy sprawdzał pliki dowodów zbrodni, nad którą pracował 273

rok wcześniej. Sprawa jest taka, że to nie jest podpis Stevena. Zrobiłem kopię arkusza i mam zamiar zabrać go do jednego z analityków pisma, których wykorzystujemy do spraw sądowych. Kiedy zabiorę to do Wydziału Spraw Wewnętrznych chcę mieć zapis, że pismo zostało sfałszowane. A potem będę wisiał nad tą sprawą jak smród nad gównem dopóki nie znajdę drania, który wrabia mojego syna. Widzę emanującą z niego wściekłość. – Kto mógłby zrobić mu coś takiego tato? I dlaczego? – Cóż, mam swoje podejrzenia. – Patrzy na mnie wymownie i po kilku sekundach zdaję sobie sprawę, że dlaczego boi się powiedzieć Stevenowi. Czas - kiedy Steven mieszkał z Duncanem na Tumblin. Zbieg okoliczności Duncan wychodzi późno w nocy, co Steven bierze za schadzki. Fakty - ktoś był w stanie uzyskać kartę dostępu Stevena na wystarczająco długo, żeby użyć jej do sprawdzenia dowodów. I to musi być policjant. Wszystko wskazuje na jedną osobę. Najlepszego przyjaciela mojego brata. Jego najbardziej zaufanego sojusznika. Jego partnera. – O cholera – wzdycham. – Duncan. – Podnoszę oczy na mojego ojca i widzę smutek. Jestem pewna, że też czuje się zdradzony. Kochał Duncana jak syna. Od lat pracował z ojcem Duncana. Ojciec Duncana pracuje w narkotykach. W końcu lakonicznie kiwa głową. – Ale muszę mieć dowód. I będę potrzebować pomocy twojego brata. I wiedz, że nie spodoba mu się to. – Nie, nie spodoba mu się to, ale to zrobi. Bo to słuszna rzecz. To sposób Locke – mówię ojcu słowa, które słyszałam całe życie. 274

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Taa, to sposób Locke. Chronimy to co nasze. Za wszelką cenę. Z jakiegoś powodu, po raz milionowy, myślę o Hemim.

275

Rozdział 40 Hemi

Sloane nadal nie odpowiada na moje telefony. Nie wiem, jak inaczej do niej dotrzeć, jak inaczej ją przekonać, żeby ze mną porozmawiała. Aby mnie wysłuchała. Tylko jeden raz. Są rzeczy, które muszę jej powiedzieć, rzeczy, z których właśnie zadałem sobie sprawę. Rzeczy, których nie mogę przekazać przez pocztę głosową lub na kartce lub za pomocą kwiatów. Ważne rzeczy. Prawdziwe rzeczy. Jak jej obiecałem. Kolejny raz wybieram jej numer. Dzwoni, dzwoni i dzwoni. Wreszcie słyszę jej znajomy głos jej znajomej wiadomości. Moje wnętrzności skręcają się tylko od słuchania tego z obawy, że tak naprawdę nigdy nie będę w stanie powiedzieć jej to, co muszę. – Sloane, to ja. Jest coś, co muszę ci powiedzieć. To ważne. Proszę, daj mi tylko pięć minut. Proszę. Z westchnieniem się rozłączam. Znowu. Teraz muszę czekać. Znowu.

276

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 41 Sloane

Pomyślałam, że może nocne wyjście z Sarah pomoże mi poczuć się lepiej. Nie tylko mi nie pomogło, ale aktualnie, gdy wracam do domu, czuję lekkie mdłości. Naprawdę nie jestem zaskoczona. Nie jadam i nie śpię zbyt dobrze od tego, co stało się z Hemim. Przekonuję siebie, że prawdopodobnie jestem wykończona. Kiedy docieram do domu tata siedzi przy stole w jadalni patrząc na liściki, które nadal tam leżą. Większość kwiatów zwiędła i powinna zostać wyrzucona. Ale z jakiegoś powodu nie mogłam się zmusić, żeby wyrzucić karty. Jeszcze nie. – Co robisz, tato? – pytam, zatrzymując się obok krzesła, na którym siedzi. Zanim odpowiada, starannie składa karty z kwiatów i podaje mi je. – Czytałaś je wszystkie? – Tak. Kiwa powoli zaciskając moje palce wokół małych prostokątów. – Bez zmian? Naprawdę nie wiem, jak odpowiedzieć. Jestem mniej zdenerwowana niż byłam, ale nie wiem jeszcze dlaczego. Nie wiem, czy wypracowałam swoją drogę ku wybaczeniu Hemi`emu, czy po prostu czas goi rany. Wreszcie odpowiadam ze wzruszeniem ramion. – Przyszedł tutaj dzisiaj. Szukał ciebie. – Ojciec przygląda mi się, starannie oceniając moją reakcję. Nic więcej nie mówi, co skłania mnie do odezwania się: 277

– Czego chciał? – Porozmawiać z tobą. Ech. – Powiedział dlaczego? – Nie bardzo. Ale myślę, że musisz go przynajmniej wysłuchać, Sloane. – Łatwo ci mówić, tato. Nie znasz całej historii. – Nie jest mi łatwo to mówić. Nie podoba mi myśl, że ktokolwiek cię rani. Z jakiegokolwiek powodu. W każdej walce, zawsze będę po twojej stronie. Część mnie chce ukręcić szyję tego faceta za przeprowadzenie cię przez piekło, w jakim byłaś przez ostatnie kilka tygodni. Ciężko mi myśleć, że moja mała dziewczynka dorosła i prawdopodobnie się zakochała, Sloane. Ciężko mi myśleć o oddaniu jej jakiemuś zarozumiałemu palantowi i mieć nadzieję, że zaopiekuje się nią. Ale wiem, że muszę to zrobić. I coś mi mówi, że to oznacza dla ciebie wiele. Więcej niż dałbym mu kredytu. Wiedziałem, że coś się dzieje, ale nie sądzę, żebym wiedział, jak ważne to jest dla ciebie. Tato odsuwa swoje krzesło do tyłu i staje przodem do mnie, pochylając się tak, żeby widzieć moją twarz. – Życie jest krótkie, Sloane. Kiedy chciałem zapomnieć jak krótkie, ty mi przypominałaś. Każdego dnia od kilku lat do teraz, przypominałaś mi. Ale wiesz co? Miałaś rację. Życie jest krótkie i musisz je przeżyć tak mocno, jak możesz, tak długo, jak możesz. Gdybym mógł wrócić i dodać kilka lat, dni czy nawet godzin z twoją matką, chciałbym tego. I nigdy nie chciałbym okraść cię z tego czasu. Z momentów jak te. Więc pomyśl o tym mocno i długo, Sloane – mówi, dotykając mojej ręki, którą trzymam karty. – I jeśli jest sposób na wybaczenie mu, jeśli myślisz, że może

278

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

być tego wart, idź z nim porozmawiać. Daj mu tę szansę. Nie żyj, żałując tego przez resztę swojego życia. Będziesz miała wiele rzeczy do żałowania, krótkie życie może wyglądać jak wieczność w piekle. Z ojcowskim klepnięciem po ramieniu, tato przechodzi obok mnie. Ogląda się na mnie zanim opuszcza pokój. – Wszystko w porządku? Twoja twarz jest czerwona. Dotykam mojego policzka. Jest ciepły, a ja nadal czuję się nie w formie, ale posyłam mojemu tacie pocieszający uśmiech. – Wszystko w porządku, tato. Odpowiada uśmiechem i odchodzi. Słyszę, jak zaczyna gwizdać, kiedy wchodzi do kuchni i uśmiecham się szeroko. Gdy mama żyła, gwizdał cały czas. Teraz to rzadkość. I biorąc pod uwagę wszystkie problemy naszej rodziny, to jest nawet bardziej niż wyjątkowe. Wiem, że myśli o mamie - to dobre, szczęśliwe myśli - to jest piosenka dla jego serca. Wystarczy przypomnieć sobie miłość, która może wyłączyć wszystko wokół. Może na chwilę odwrócić życie w gówno, ale na koniec sprawia, że wszystko jest tego warte. Muszę tylko zdecydować, czy z Hemim jest tego warte.

***

Następnego dnia budzi mnie z drzemki ostre walenie. Trudno mi walczyć ze snem i oddzielić rzeczywistość od świata snów, w którym byłam tak szczęśliwa. Ale rzeczywistość jest o wiele bardziej natarczywa, zwłaszcza, gdy chodzi o mojego brata. 279

– Sloane, otwórz drzwi –

ryczy Steven zza zamkniętych drzwi mojej

sypialni. – Cokolwiek to jest, może poczekać, Steven. Śpię. – Nawet nie ma 20:00. Dlaczego jesteś już w łóżku? To doskonałe pytanie, jedno z tych, na które nie mam odpowiedzi. Pomyślałam, że 15:30 w niedzielne popołudnie to wspaniały czas na drzemkę. Myślę, że blisko pięć godzin to więcej niż drzemka. Ale jestem wykończona! – Wstaję. Daj mi minutkę. Idę do drzwi, odblokowuję zamek i cofam się, żeby mój brat mógł wejść zamaszyście na tę stronę. – Wiedziałaś coś o tym? Nie traci czasu i skacze mi do gardła od razu po wejściu. – O czym wiedziałam? – O tym, że ten dupek, Hemi, sprawdzał mnie. O tym jak celował w naszą rodzinę? – Nie od początku. Myślisz, że dlaczego już się z nim nie widuję? Siadam na końcu łóżka i obserwuję, jak Steven chodzi w tę i z powrotem. Na pewno jest wściekły, ale poza tym widzę zranienie. I zdradę. – Wiedziałem, że nie lubię tego kutasa. Wiedziałem! – Steven, on czy nie on, Hemi robił to dla swojej rodziny. I może nawet uratował ci życie. – Jak do diabła miał zrobić dla mnie coś dobrego? – Chodzi o Duncana, prawda?

280

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Steven nic nie mówi, ale widzę mięśnie jego szczęki zaciskające się z gniewu. – Duncan nie jest jedynym, który był… – Tak, był, Steven. Duncan postąpił źle na wiele sposobów. Wiem, że był twoim najlepszym przyjacielem i twoim partnerem i wiem, że czujesz się zdradzony, ale nie możesz go usprawiedliwiać. Ukradł twoją kartę, kiedy spałeś, Steven! To jest gówniana rzecz do zrobienia przyjacielowi. Wiesz, jak wiele kłopotów mógł na ciebie sprowadzić? – Przynajmniej nie ostrzelał naszego domu – wyrzuca. – Tak, ostrzelał. To jego nielegalne działania doprowadziły do myślenia, że to byłeś ty. Jak myślisz, dlaczego kiedyś użył twojej karty? To wszystko jest wina Duncana. Steven się zatrzymuje i patrzy na mnie. – Użył cię, żeby dotrzeć do naszej rodziny. Jego słowa żądlą. Ponieważ są prawdziwe. I ja nadal z tym walczę. – Wiem to, Steven, ale postaw się w jego sytuacji. Jeśli zostałabym zabita w ten sam sposób, z rąk skorumpowanego gliniarza, nie szukałbyś mojego zabójcy? Co zrobiłbyś, żeby ludzie zapłacili za swoje czyny? – Wstaję z łóżka i idę w stronę mojego brata, który stoi w drzwiach jak wielki, sztywny Hulk. – Steven, zrobiłbyś to samo. Może nawet coś gorszego. Nie ma limitów, jeśli chodzi o to, co chcemy zrobić dla ludzi, których kochamy. – Nigdy mu tego nie wybaczę. Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? – Hemi nie jest tym, który potrzebuje twojego wybaczenia, Steven. Jedyną rzeczą, której jest winny to przystanie na moją prośbę o nauczenie mnie 281

tatuowania. Może miał ukryty motyw, ale nie zrobił nic złego. Nie zasłużył na twój gniew. Skieruj swoje oburzenie tam, gdzie powinno być. Duncan zdradził cię w najgorszy możliwy sposób, a niewinny człowiek zginął z tego powodu. Nie zapominajmy, kto tutaj jest prawdziwym czarnym charakterem. – Masz zamiar stać tutaj i go bronić? Po wszystkim, co zrobił? – Nie zrobił nic, czego my byśmy nie zrobili, Steven – przypominam mu cicho. Gdy obserwuję mojego brata widzę gniew, który czuje, gdy walczy z prawdziwością moich słów. Chce być zły na Hemi`ego, ale wie, że to jest nieuzasadnione. To wszystko może i powinno leżeć u stóp Duncana. Kropka. Hemi nigdy nie naraziłby naszej rodziny na ryzyko, gdyby wiedział, naprawdę wiedział, że sprawy mogły tak się odwrócić. Nie jest taką osobą. Kręcąc głową Steven się odwraca do wyjścia, zatrzymując się, zanim zamyka za sobą drzwi. – Jeśli on nie zrobił nic złego i nie zasługuje na mój gniew, dlaczego już się z nim nie widujesz? Widzę, jak usta Stevena drgają w uśmiechu, kiedy zatrzaskuje za sobą drzwi. Myśli, że udowodnił swoją rację, ale jedynie przypomniał mi o tym, jak bardzo się myliłam. Broniąc Hemi`ego przed Stevenem zobaczyłam to, co było dokładnie tam przez cały ten czas. Tak, Hemi zaniedbał powiedzenie mi, co się dzieje. Tak, przyjął mnie pod fałszywym pretekstem, ale w głębi mojego serca wiem, że to co wydarzyło się między nami było prawdziwe. I widziałam na jego twarzy, jak bardzo nienawidził tego, co mnie zrobił, co zrobił mojej rodzinie.

282

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Ale to, co powiedziałam Stevenowi było prawdą. Hemi nie zrobił nic, czego członkowie mojej rodziny też by nie zrobili. Nie zasłużył na mój gniew czy nienawiść. Potrzebuje mojego zrozumienia. I mojego wybaczenia. Dwóch rzeczy, których jeszcze mu nie dałam. Jeszcze, myślę sobie, ale noc jest jeszcze młoda.

283

Rozdział 42 Hemi

Biorę łyk tequili i z powrotem odchylam głowę na krawędź jacuzzi koncentrując się na uderzeniach dysz na moje obolałe mięśnie. Ostatnio byłem tak spięty. Między interesami z moim starym dostawcą koksu, Sebastianem, żeby dowiedzieć się, kto podrzuca świnię bratu Sloane i zapłaceniem wystarczającej ilości pieniędzy, żeby to powstrzymać, czuję się, jakbym ożywiał wszystkie piekielne części mojego życia, które doprowadziły do śmierci Olli`ego. Więc dzisiejszej nocy opuściłem pracę, żeby zaszyć się w moim domu i narąbać się w jacuzzi. Kiedy dzwoni mój telefon rozważam nieodebranie go, ale szybko odrzucam tę myśl. Czekam na zbyt wiele ważnych informacji, zbyt wiele ważnych telefonów, żeby pominąć choć jeden tylko dlatego, że jestem w chujowym nastroju. – Ta? – odbieram. – Panie Spencer, tu Winston z bramy. Ma pan gościa. Panna Locke. Otworzyć bramę? Mój żołądek się zaciska. – Tak, wpuść ją. Przez kilka sekund siedzę w ciepłej wodzie, zastanawiając się, dlaczego tak po prostu się tu pokazała, skoro nawet nie odbierała moich telefonów. Nie zajmuje mi dużo czasu zdanie sobie sprawy, że mam to w dupie. Cieszę się, że mogę się z nią ponownie zobaczyć i porozmawiać. Choćby tylko raz. Coś mi mówi, że mam tylko jeden strzał. Jeden. Strzał. 284

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Wychodzę z wanny owijając się w pasie ręcznikiem i chwytam mój kieliszek, żeby go napełnić. Wypijam go i ponownie napełniam biorąc mały łyk. Słyszę pomruk silnika Sloane zanim wyłącza się z przodu. Idę do drzwi, żeby je otworzyć i czekam. Kiedy Sloane okrąża róg zauważa mnie i zamiera. Jej oczy wędrują po mojej klacie w dół mojego brzucha do miejsca, gdzie łączy się z ręcznikiem. Chciałbym, żeby mój kutas nie reagował. Cholera, jest twardy! Zaciskam zęby i stawiam krok do tyłu dając jej dużo miejsca na wyminięcie mnie, co w końcu robi. Kiedy przechodzi czuję czysty zapach jej szamponu, którego zawsze używa i unikalnego aromatu Sloane. – Co ty tu robisz? – pytam, zamykając za nią drzwi. Sloane zanim odpowiada czeka, aż stanę przed nią oko w oko. – Powiedziałeś, że chciałeś pięciu minut. Dobrze, daję ci je. Teraz to się kończy. Tak czy inaczej. To sformułowanie sprawia, że moja pierś się zaciska, ale nie mogę powiedzieć, że jestem całkowicie zaskoczony. Rozumiem, dlaczego chce mnie wymazać na zawsze. To co jej zrobiłem było bardzo złe. Nawet niewybaczalne. Myślę, że miałem nadzieję, iż mogłaby. Wybaczyć mi. To mogłaby zrobić. W jakiś sposób zobaczyła, co mieliśmy i było to warte jeszcze jednego shota. Dam jej tysiąc shotów, jeśli to będzie znaczyć, że zostanie i nigdy mnie nie opuści. – W takim razie – mówię, jeszcze raz opróżniając kieliszek i idąc do krawędzi jadalni z barem, gdzie wlewam sobie kolejny. Kiedy się odwracam Sloane stoi przy mnie, jej oczy przeszukują moje, a jej wyraz twarzy jest ostrożny. –

285

Chciałem ci powiedzieć, że znalazłem ludzi, który grozili twojemu bratu. Nie będą powodować żadnych kłopotów tobie czy twojej rodzinie. Nie wygląda na zaskoczoną. Po prostu kiwa głową. – Dziękuję. Czekam, aż powie coś jeszcze, ale tego nie robi, więc kontynuuję: – Poprosiłem też przyjaciela mojego brata, prawnika, żeby spojrzał na wszystko, co mogło mieć coś wspólnego z tymi zanieczyszczonymi dragami. Dowiem się, kto to jest i upewnię się, że wszystko w porządku z twoim bratem. Obiecuję. – Nie składaj obietnic, których nie możesz dotrzymać – mówi cicho, przypominając mi o rozmowie, którą odbyliśmy wielki temu. – Nie robię tego. Składam obietnice, których dotrzymam lub umrę starając się dotrzymać. Ona nic nie mówi jedynie mnie obserwuje. Wreszcie pyta po długiej przerwie: – Czy to jest to, co chciałeś mi powiedzieć? Biorę głęboki oddech. Teraz albo nigdy. – Częściowo. Sloane patrzy w dół na zegarek. – Cóż, lepiej przejdź do kolejnej części. Tracę kilka sekund patrząc na nią. Ma na sobie czarną koszulkę z głębokim dekoltem w V, krótką srebrną spódniczkę i srebrne sandały. Jej paznokcie u stóp pomalowane są na czerwono, podobnie jak te u rąk, co zauważyłem, kiedy wygładza nerwowo spódniczkę na jej udach. Kiedy widzę ten gest zdaję sobie 286

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

sprawę, że to jest tak samo trudne dla niej, jak i dla mnie, może nawet bardziej. Nadszedł czas, żeby przejąć piłeczkę. Robię krok w jej stronę. Nie wiem, czy moja bliskość będzie mile widziana, ale nie będę czekać, żeby się dowiedzieć. Skaczę na głęboką wodę. Na główkę. – Od momentu, w którym zobaczyłem cię po raz pierwszy, coś w twoich oczach sprawiło, że poczułem połączenie. Przypisywałem to innym rzeczom jak na przykład fizycznej atrakcyjności, byciu przez jakiś czas bez towarzystwa. A potem, kiedy zobaczyłem jak niewinna byłaś… nawet jeśli miałaś ten zwalający z nóg seksowny urok… o Boże! Nie wiedziałem, jak do cholery kiedykolwiek będę w stanie ci się oprzeć. Wiedziałem, że nie potrzebuję takiego rozproszenia jak ty, dlatego powiedziałem ci, że nie nauczę cię tatuowania. Ale wtedy zobaczyłem cię z twoim bratem. Wiedziałem, że pewnie nigdy nie dostanę szansy takiej jak ta możliwości dowiedzenia się więcej o kimś, kogo uważałem za podejrzanego. Więc zgodziłem się. Mówiłem sobie, aby trzymać się od ciebie z daleka pod każdym względem poza uczeniem cię. I w międzyczasie zdobędę informacje o twojej rodzinie. I miałem to, co jak myślałem chciałem i potrzebowałem. Jak tylko usłyszałem potwierdzenie, że twój brat miał coś wspólnego z Tumblin, ruszyłem z tym. To znaczy wszystko, o czym byłem w stanie myśleć przez ostatnie dwa lata to znalezienie zabójcy mojego brata. Ale to było zanim spotkałem ciebie. Nawet kiedy wierzyłem, że znalazłem właściwego faceta czułem się jak gówno przekazując te informacje. Wiedziałem, że to cię zrani, ale i tak to zrobiłem. I każdego mijającego dnia czułem się gorzej i gorzej z tym. Skrzywdzenie ciebie nie było tego warte. To nie przywróciło mojego brata z powrotem. To tylko rozrywało moje serca. I teraz wiem dlaczego. Wiem, dlaczego zranienie cię bolało mnie tak bardzo. Nawet wtedy już się w tobie zakochałem. Opierałem ci się tak długo, jak mogłem mówiąc sobie, 287

że to było tylko seksualne i jeśli będę cię miał raz, wyrzucę cię z mojego systemu. Ale tak się nie stało. Jeśli już to pogorszyło sprawę. Sloane nie mówi ani słowa, ale przynajmniej słucha. I im więcej mówię, jak było, jakie uczucia we mnie wyzwala, bardziej się w niej zatracam. Więc robię kolejny krok, wystarczająco bliski, aby ją dotknąć. – Uzależniające jest posiadanie czegoś, czego nikt inny nie dotykał. To sprawiało, że chciałem więcej. Nie chciałem tylko cię mieć. Chciałem cię posiąść. Chciałem uczynić cię moją, oznaczyć cię tak głęboko, żebyś nigdy nie mogła być z nikim innym. Chcę cię, Sloane – przyznaję otwarcie, głaszcząc jej miękki policzek moim palcem wskazującym. – Zawsze chciałem mieć. Ale nie wystarczająco. Nie wystarczyło mieć cię raz czy dwa przez chwilę. Chcę, żebyś była moja. Na zawsze. Bo kocham cię nawet bardziej niż pragnę. I nigdy nie chcę pozwolić ci odejść. Nigdy. Patrząc w jej oczy widzę, że się łamie. Widzę moment, w którym jej mury obronne opadają wystarczająco, żebym mógł zauważyć, że nadal czuje do mnie coś innego niż nienawiść. – Proszę, powiedz, że możesz mi wybaczyć, Sloane. Proszę. Powiedz mi, że nie jest za późno. – Gdy widzę, że jej usta rozchylają się, żeby wypuścić drżący oddech, tracę kontrolę. – Poproś mnie, żebym cię pocałował, kochanie. Proszę. Boże proszę, poproś mnie, żebym cię pocałował. Potrzebuję cię, Sloane. Muszę cię poczuć. Naciskam na nią. Wiem to, ale nie mogę nic na to poradzić. Chcę jej dotknąć, pocałować, wziąć ją w moje ramiona tak mocno, żeby móc jej posmakować. Mimo tequili, pamiętam jak smakowała na końcu mojego języka.

288

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Pragnę tego smaku. Nigdy nie pragnąłem tak niczego innego. Nawet zemsty. Czy sprawiedliwości. Podnoszę dłonie i obejmuję nimi jej twarz, błagając: – Proszę, Sloane. Proszę. Tak długo przeszukuje moje oczy, że wszystko mnie boli. Moja pierś, moje wnętrzności, moja pachwina. Moja głowa. Ciało, serce, dusza. A potem mruczy słowa, które odwracają mój świat do góry nogami: – Pocałuj mnie. Więc to robię. Biorę jej miękkie wargi i składam pocałunek tak słodki jak miłość, którą do niej czuję. Przeciągam językiem między nimi i ssę delikatnie dolną wargę. Czuję jej jęk, jej ciepły oddech na mojej twarzy. Kiedy mój język wsuwa się w jej usta, drażni mnie wspomnienie jej. Sięgam po nią, przyciskam dłoń do dolnej części jej pleców i przyciskam jej ciało do mojego. Czuję, jak jej palce wplatają się w moje włosy i trzymają mocno doprowadzając mnie na kolejny poziom mojego stłumionego pożądania. Trzymam na wodzy moją pasję. To nie czas, żeby się z nią zatracić. Musi poczuć, co próbuję powiedzieć, musi poczuć, jak wiele dla mnie znaczy. Musi wiedzieć, że to nie tylko seks, to wszystko to miłość. Sloane szarpie się do tyłu zaskakując mnie, gdy podnosi wzrok na moją twarz. W jej oczach są łzy, a głos drży. – Kochaj mnie, Hemi – domaga się cicho. – Kochaj mnie i obiecaj, że wszystko będzie w porządku. – Myślałem, że nie chcesz obietnic.

289

– Nigdy nie chciałam wierzyć w to, co właśnie robię w tej chwili. Więc powiedz mi. Powiedz mi wszystkie piękne kłamstwa. Powiedz mi, że wszystko będzie w porządku. Jedna łza ucieka spod rzęs i scałowuję ją lekkim muśnięciem warg. –Wszystko będzie w porządku, Sloane. Obiecuję ci. Obiecuję ci, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby tak było. Zrobię dla ciebie wszystko. Wszystko, żeby cię uszczęśliwić. Tylko powiedz, że zostaniesz. Powiedz, że ze mną zostaniesz i nigdy już nie będę musiał czuć się nieszczęśliwy bez ciebie. Więcej łez zbiera się w jej oczach. – Zostanę tak długo, na ile pozwoli mi życie. I to mi wystarcza. Kiedy przyciska swoje usta do moich, odpuszczam wszystko, co dusiłem w sobie. Cały gniew, cały strach i zatracam się w Sloane.

290

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 43 Sloane

Moje ręce na Hemim są naglące. Dotykające. Moje wargi na Hemim są zdesperowane. Smakujące. Moje serce na Hemim jest pewne. Eksplodujące. Kocham go. A on mnie kocha. Nie miałam bardziej perfekcyjnego dnia niż dzisiejszy. Po tym całym bólu, jest radość. Niewyobrażalna radość. I nie żałuję. To było tego warte. Warte, żeby usłyszeć, iż mnie kocha. Nigdy nie czułam, żeby skóra Hemi`ego była gładsza. Jego usta nigdy nie smakowały tak słodko. Jest tak, jakbym odkrywała go i zakochiwała się w nim na nowo. On jest mój, bo też mnie kocha. I to sprawia, że jest wart ryzyka. Wart wszystkiego. Moje ręce znajdują drogę do ręcznika owiniętego wokół jego bioder. Poluzowuję go i opada, a ja obejmuję palcami jego sztywną długość. Jęczy w moje usta i wdycham to. Wdycham go. – Sloane – szepcze, a jego ręce błądzą po moim ciele, są mocne i wymagające, a jednocześnie miękkie i dające. W wielką delikatnością ściąga moją koszulkę, spódniczkę i majtki, a nawet zgina się po sandały z moich stóp. Kiedy się prostuje, cofa się wędrując wzrokiem po mojej nagiej sylwetce. – Jesteś taka piękna. I cała moja. Na zawsze. Cała moja. Obsypuje mnie pocałunkami. Wszędzie od szyi po pępek, czuję je, jakby głaskały mnie skrzydełka motyla. Tak lekkie, tak słodkie, tak dalekie.

291

– Twoja skóra jest taka gorąca – oddycha naprzeciwko mnie. – Jesteś rozpalona. Jego głos słyszę jakby był milion kilometrów ode mnie i mówił do mnie z krawędzi raju, gdy brnę do niego przez ciepłe wody. Nawet słyszę jego ponaglający głos. Naprawdę go nie rozumiem, ale słyszę. – Sloane, spójrz na mnie. – Staram się, ale moje oczy nie słuchają. I wtedy czuję, że świat się pochyla i spadam. Ale tak jak się spodziewałam, ramiona Hemi`ego tam są, żeby mnie złapać. Trzyma mnie bezpiecznie. Tak długo jak trzeba, będzie trzymał mnie bezpiecznie.

292

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Rozdział 44 Hemi

– Sloane – krzyczę, mój głos się podnosi, gdy mi nie odpowiada. Po prostu opadła wiotka w moje ramiona. Jej policzki są zaczerwienione, a jej czoło błyszczy od potu. Jej skóra jest gorąca w dotyku. Jest rozpalona gorączką. – Sloane, odpowiedz mi. Opuszczam ją delikatnie na podłogę, a ona jęczy. I to nie jest dobry jęk, ale taki z dyskomfortu. Jej czoło się marszczy, dzięki czemu wiem, że ją boli. Lub coś jest nie tak. Strasznie, strasznie źle. Sięgam po telefon i wybieram 911. Tylko tyle wiem, że muszę zrobić. Nie wiem, co się dzieje. W jednej minucie była ze mną, a w następnej nie. Mówię im, że to nagły wypadek, podaję mój adres, a potem dzwonię do strażnika, żeby dać mu znać, że przyjadą. Biorę Sloane w ramiona i zanoszę na kanapę, a potem biegnę z powrotem po jej ubrania i wkładam je na nią tak szybko i delikatnie, jak mogę. Nawet po manipulowaniu jej rękoma i nogami, po przeniesieniu jej ciała, ona się nie budzi. Po prostu obraca głową z boku na bok, jej czoło nadal się marszczy, gdy oddycha krótko i płytko. Biegnę po schodach, łapię jakieś jeansy i koszulkę biorąc je z powrotem na dół i ubieram się obok Sloane, żebym mógł mieć na nią oko. Wciągam moje buty przy drzwiach, kiedy słyszę silnik karetki na moim podjeździe. Otwieram drzwi i czekam tak, żebym mógł obserwować Sloane zanim dostaną się do środka.

293

Sanitariusze śpieszą się niosąc nosze i torbę między sobą. Powiedziałbym, że obaj są po czterdziestce. Obaj wyglądają poważnie i kompetentnie co sprawia, że czuję się lepiej. – Proszę pana, możemy pan powiedzieć, co się stało? – Po prostu osunęła się w moich ramionach i nie odpowiada. Jej skóra jest rozpalona, jakby miała gorączkę. Poza tym nie wiem, co się stało. Czuję niezdrowy strach zjadający moje wnętrzności. Nie mogę jej stracić. Nie teraz. Nie w taki sposób. Nie kiedy jest jeszcze tyle rzeczy, które chcę powiedzieć, tak bardzo chcę jej pokazać i udowodnić. Moje serce dudni w piersi, kiedy zabierają się do pracy i też nie mogą uzyskać odpowiedzi. – Jak ma na imię, proszę pana? – Sloane. – Sloane! – woła głośno. – Sloane, możesz otworzyć oczy i na mnie spojrzeć? Nic. Żadnego trzepotania powiek, żadnego obrócenia głowy, żadnego ruchu warg. Po prostu nic. Jeden sanitariusz przykłada stetoskop do jej piersi, a drugi bierze jej rękę i przyciska paznokieć do jej naskórka. Ona nawet nie drga. Mruczą do siebie nawzajem. Jeden pyta mnie, gdy przekładają ją na nosze. – Czy ona piła? – Nie, proszę pana, nic o tym nie wiem. – Czy bierze jakieś leki? – Wiem tylko o antykoncepcji. 294

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Czy jest na coś uczulona? Wzruszam ramionami i potrząsam głową czując się tak bezradny. – Nic o tym nie wiem, ale… Kiwa głową robiąc notatki na papierze przypiętym do podkładki. – Proszę pana, zabieramy ją na ostry dyżur. Jest nieprzytomna, ale teraz jej funkcje życiowe są stabilne. Może pan jechać z nami, jeśli pan chce. – Tak, chciałbym. – Czy jest pan członkiem rodziny? Albo czy jest jakiś alarmowy kontakt, który powinien zostać zgłoszony w szpitalu? – Nie jestem… nie, nie jestem z rodziny, ale mogę po drodze użyć jej telefonu do kontaktu z jej ojcem. – Brzmi dobrze. Podnoszą Sloane na noszach i przejeżdżają przez drzwi. Sloane nie przyniosła torebki, więc biegnę do jej auta, chwytam ją, wracam biegiem do karetki i wskakuję na tyły razem z nią. Widzę jej telefon w chwili, gdy otwieram torebkę. Jest w małej kieszonce na boku. Biorę go i przewijam listę kontaktów, aż znajduję jej ojca. Wybieram jego numer i słucham sygnału, gdy sanitariusze czyszczą jej rękę, żeby zacząć kroplówkę. Gdy duża igła przebija jej skórę obserwuję jej twarz, żeby zauważyć znak, że poczuła ukłucie. Nawet nie drga. Mój żołądek opada, jakbym połknął garść kamieni. – Locke – słyszę po drugiej stronie telefonu, co rozprasza moją uwagę na Sloane.

295

– Panie Locke, Hemi Spencer. Sloane przyszła dzisiaj do mojego domu się ze mną zobaczyć. Zemdlała. Jestem z nią teraz w karetce i jedziemy na ostry dyżur. Może się pan tam z nami spotkać? Jest przerwa podczas której jestem pewien, że tata Sloane przetwarza moje informacje. Nie owijam w bawełnę. Nie jestem takim człowiekiem i on też nie. – Co się z nią dzieje? – pyta. Jego głos jest tak cichy, że muszę się wysilić, żeby go usłyszeć. Strach jest oczywisty, co sprawia, że obawiam się jeszcze bardziej. – Nie wiem. Jest zaczerwieniona i spocona, a jej skóra parzy, jakby miała gorączkę. Wydawała się w porządku. Ale teraz nie odpowiada. Nie wiem… ja tylko… Słowa ze mnie uciekają, gdy relacjonuję mu to, co wiem. To najstraszniejsze uczucie na świecie... bycie tak bezradnym. I tak przerażonym. Co może być nie tak, że tak po prostu zemdlała? I nie odpowiada? To coś więcej niż omdlenie. To jest oczywiste. – O Boże, proszę nie! – słyszę jego szept do telefonu. Lodowate palce zaciskają się jak czysty strach na moim sercu. – Co? Co się dzieje? Dlaczego pan tak mówi? Słyszę wysiłek w głosie pana Locke. – Wyjaśnię, kiedy się tam dostanę. – A potem się rozłącza. Całą drogę do szpitala mój umysł przebiega przez scenariusze. Oni tutaj robią niewiele, żeby wyjaśnić mi sprawy. Pielęgniarki wychodzą od niej zadając mi tylko jedno pytanie: – Proszę pana, jest pan członkiem rodziny? Mógłbym skłamać, ale tego nie robię. 296

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Nie. – Zawiadomił pan kogoś z jej rodziny? – Tak. – Przepraszam, ale musi pan tutaj poczekać dopóki nie przybędzie ktoś z jej rodziny. Kiedy to zrobią, może pan pokazać im najpierw rejestrację. Potem, jak recepcjonistka nas wezwie, wyślemy po pana. Nie podoba mi się to, ale wiem, jak rygorystyczne są szpitale z poufnością pacjenta. Nie skłamałem bezczelnie, więc nic nie mogę zrobić. Teraz czekam tylko na pana Locke. Może do tego czasu obudzą Sloane. Modlę się o to. Przez okno wychodzące na parking obserwuję reflektory każdego wjeżdżającego samochodu, wstrzymując oddech na przyjazd taty Sloane. Kiedy to robi podbiegam do drzwi i czekam na niego. Jak tylko wchodzi, jestem przy nim. – Potrzebują pana w rejestracji, żeby zadać kilka pytań, zanim pana wpuszczą. – Do diabła wpuszczą! – mówi ze złością, tupiąc do rejestracji. – Moja córka została przywieziona kilka minut temu karetką. Muszę tam wejść i ją zobaczyć. Natychmiast. Nie daje im innego wyboru. – Proszę pana – zaczyna młoda blondynka. – Jeśli pan chce…. Dziewczyna patrzy na niego przez kilka sekund najwyraźniej oceniając, czy może go przegadać i ile wysiłku to będzie kosztować. Szybko decyduje, że nie warto się kłócić. – Proszę usiąść, a ja wezwę pielęgniarkę. 297

Pan Locke kiwa głową i odwraca się, żeby znaleźć miejsce bliżej drzwi, które prowadzą do pokoi pacjentów. Gdzie jest Sloane. Pochyla się do przodu, kładzie łokcie na kolanach, a dłońmi łapie się za głowę. Staję przed nim czując się coraz bardziej zakłopotany. Nie tylko nie jest zaskoczony, ale wydaje się być mężczyzną, który bał się tego dnia. – Panie Locke, musi być pan ze mną szczery. Co do cholery dzieje się ze Sloane? Przez kilka sekund nie porusza się. Nie odpowiada. Wreszcie przebiega sfrustrowanymi palcami przez swoje ciemnobrązowe włosy i odchyla się w krześle, jego twarz wygląda na dziesięć lat starszą niż kiedy widziałem go wczoraj. – Czy Sloane kiedykolwiek mówiła ci o matce? – Wiem, że zmarła na białaczkę, prawda? – Tak. Pierwszy raz była chora w dzieciństwie. Miała remisję i była zdrowa przez lata. Aż pewnego dnia… BAM! Zachorowała. Na początku myśleliśmy, że to grypa. Była obolała i czuła się źle przez kilka dni. Ale potem pewnej nocy po kolacji po prostu osunęła się w moich ramionach. Była rozpalona. Zabrałem ją do szpitala i zrobili wszystkie rodzaje badań. Okazało się, że miała nawrót białaczki. I kiedy to się stało, rokowania były złe. Walczyła jak pancernik, ale gdy to wróciło było nie do pokonania. Zmarła dwa lata później – kończy, jego głos jest nieszczęśliwy. – Sloane powiedziała mi o jej matce, proszę pana i jest mi przykro, że stało się to pana rodzinie. Z całym szacunkiem, ale co to ma wspólnego z tym, co się dzieje Sloane? Pan Locke podnosi wzrok i spotyka moje oczy. Jego są udręczone i pokonane.

298

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Bo Sloane miała to samo, kiedy była małą dziewczynką. – Nic już nie mówi, tylko mnie obserwuje, jego słowa docierają do mnie i mózg łapie ich sens. – Mówi mi pan, że Sloane miała białaczkę? – Tak, to właśnie ci mówię. Została zdiagnozowana, kiedy miała pięć lat. Po prostu zaczęła zachowywać się jak mała dziewczynka i poczuła się lepiej, kiedy jej matka zmarła. Od tego czasu było w porządku. Uparła się jak diabli i postanowiła żyć pełnią życia tak długo, jak może. Tylko w przypadku… Każdego dnia żyła z „tylko w przypadku” wiszącym nad jej głową. I to dlatego chroniliśmy ją tak zaciekle. Moje oczy, moja pierś, moja dusza palą z powodu tej wiedzy, tego co jej ojciec mówi. Mój umysł to odrzuca wyszukując inne wnioski, które może wyciągnąć. Ale ich tam nie ma. Przez zdrętwiałe wargi ledwie mogę wykrztusić słowa. – Więc mówi pan, że to może być nawrót białaczki Sloane i może zostało jej kilka lat życia? Oczy pana Locke wypełniają się łzami, a moje serce pęka. – To właśnie ci mówię – potwierdza, jego głos się łamie, gdy się pochyla i łapie głowę dłońmi. Widzę, jak jego ramiona się trzęsą jakby wszystkie obietnice, nadzieje i szczęście zostały porwane przez niszczycielski wiatr. Jestem rozdarty między krzykiem i waleniem pięścią w jedną z betonowych ścian wciąż i wciąż. Albo może po prostu wyjściem na zewnątrz, aby pogrążyć się w ciemności i płakać. Jak to się mogło stać. Ona jest taka młoda i jeszcze tak wiele przed nią. Jak może być chora? Wszystko było w porządku. Cały ten czas, było w porządku. Tak żywa, tak pełna życia…

299

Gdy pan Locke wstaje i ponownie podchodzi do recepcji, stoję dokładnie w tym samym miejscu tonąc w żalu. Cały ten czas, mogłem cieszyć się chwilami z nią, śmiejąc z nią, trzymać i dotykać jej, mówić jej prawdę o tym, co jest w moim sercu. Ale zamiast tego zniszczyłem wszystko co mieliśmy kłamstwami i oszustwem. W głębi duszy myślałem, że ona może mi po prostu wybaczyć, dać kolejną szansę. Chciałbym mieć więcej czasu, aby nadrobić to, co zrobiłem, czasu, aby ją uszczęśliwić i widzieć jej uśmiech. Nie sprawić, żeby płakała. Ale to był okrutny żart. Nie ma czasu. Nie ma przyszłości. Nie dla Sloane. I teraz nie dla mnie. Ona jest wszystkim, czego kiedykolwiek chciałem. Idealna. Kompletna. Niezastąpiona. Zalewa mnie desperacja. Moje myśli, moje uczucia, moje mięśnie. Kiedy widzę, że drzwi na tyły się otwierają, odwracam się i biegnę. Nie pytam o pozwolenie. Nie słucham głosów, które krzyczą, żeby mnie zatrzymać. Po prostu biegnę. Zaczynam mijać drzwi. Zatrzymuję się, żeby spojrzeć na jedne szukając Sloane. Przez tunel bólu serca słyszę głosy za mną, ale ignoruję je i nadal się rozglądam, nadal szukam. Nie mogę przestać dopóki jej nie znajdę. Nie mogę spocząć dopóki jej nie zobaczę. I wtedy ją zauważam. Widzę jej bladą twarz odwróconą na bok w stronę szklanego okna pokoju, w którym została umieszczona. Jej oczy są zamknięte, a wyraz twarzy spokojny i właśnie tutaj, w tej chwili wiem, że nie mogę bez niej żyć. Nie mogę nawet myśleć o tym, co ze sobą zrobię, jeśli ona umrze. Dzisiejszej nocy. Jutrzejszej nocy. W ciągu roku. W ciągu dziesięciu lat. Nie mogę znieść myśli o świecie bez niej. O moim życiu bez niej.

300

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Ponieważ nikogo innego nie ma w pokoju, podchodzę do łóżka, biorę jej dłoń w moją i opuszczam na kolana obok niej. Przyciskam jej chłodne palce do moich oczu. Następnie do moich warg. Smakują słono. I mokro. Do tej chwili nie zdawałem sobie sprawy, że płakałem. Wpatruję się w twarz, która nawiedza moje sny i moje myśli od miesięcy i czuję miażdżący ciężar smutku. Czuję się, jakbym widział, że umyka sprzed moich oczu. – O Boże, proszę! – błagam cicho. – Proszę, pozwól jej być okej. Proszę, pozwól jej żyć. Nie zabieraj jej ode mnie. Proszę, nie zabieraj jej ode mnie. Jedyną rzeczą, jaką słyszę jest dźwięk mojego złamanego głosu. Otacza mnie ciemność, połyka w nicość.

***

Jak ostatnie kilka razy w ciągu godziny podnoszę wzrok na monitor, który zapewnia mnie, że Sloane gdzieś tam wciąż żyje. Obserwuję pocieszające piknięcia, które tańczą na ekranie. Słucham uspokajającego szeptu powietrza wypełniającego jej płuca. W głębi duszy czuję, że jeszcze mnie nie opuściła. W każdym razie nie całkowicie. Za mną rozbrzmiewa głos. Jest gburowaty i zirytowany. – Nie otworzyła jeszcze oczu? To Steven. Jest zły, że w ogóle tu przebywam. Jak jej ojciec i jej bracia, którzy przychodzą, wiszą nad nią bezradnie, a potem po kilku minutach wychodzą załamywać się gdzieś indziej. Gdzieś, gdzie nie znajdą ich oczy nieznajomego. 301

Idzie po pokoju w stronę fotela znajdującego się po drugiej stronie łóżka. Sloane jest teraz na Intensywnej Terapii, gdzie mogę uważnie obserwować jej stan dopóki lekarze nie określą, co się z nią dzieje. Lub dopóki nie odzyska przytomności. Oprócz jej ojca, Steven odwiedza ją najczęściej. To oczywiste, że kocha ją tak samo bardzo jak ona jego. Po kilku minutach patrzenia w ciszy na Sloane, on się wreszcie odzywa: – Nie byłeś jeszcze w domu? – Nie. Nie patrzy na mnie. – Planujesz tu zostać 24 godziny na dobę? – Tak. Widzę, że jego wargi się zaciskają. Jestem pewien, że nie na taką odpowiedź miał nadzieję. – To mnie wkurza, ale jestem pewien, że to wiesz – narzeka. – Tak. Na szczęście, mam to w dupie. Jestem tutaj dla Sloane. To przyciąga jego wzrok. Patrzy na mnie z drugiej strony łóżka. Wiem, że planuje niedługo skopać mi dupę. Myślę, że obaj moglibyśmy użyć bójki do rozładowania napięcia. Ale to nie byłoby dobre dla Sloane. I ona jest jedyną, na której mi zależy. Ona jest naprawdę wszystkim, na czym mi zależy. – To ją uszczęśliwia – mruczy, jego zęby oczywiście się zaciskają. – Mam nadzieję. Chcę tylko, żeby się obudziła. I chcę tu być, kiedy to zrobi. Chcę, żeby wiedziała, że jej nigdy nie opuszczę. Chyba, że sama poprosi mnie o odejście. 302

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Co jeśli ja poproszę cię o odejście? – pyta Steven. Jego wyraz twarzy ani trochę się nie zmienia, ale coś mi mówi, że może być wkurzony. – Powiedziałbym ci, gdzie możesz iść. Jeden kącik jego ust unosi się w kąśliwym uśmieszku. – Jak to się skończy, prawdopodobnie skopię ci dupę. Wzruszam ramionami. – Proszę bardzo, spróbuj. Po przebudzeniu się Sloane. Kiwa głową. – W porządku. – Ponownie wpadamy w dziwną, jakąś zgodną ciszę. – Czy lekarz już był? – Taa. Powiedział, że wciąż czekają na jakieś wyniki. Nadal ją nawadniają. Widocznie była dość odwodniona. Plus gorączka… – Tato mówił, że nie jadła i piła zbyt wiele przez ostatnie kilka dni. Posyła mi złe spojrzenie. – Słuchaj, człowieku, wiem, że mnie obwiniasz. I wiesz co? To jest w porządku, bo sam to robię. Skrzywdziłem ją. Zraniłem ją bardzo. I oddałbym wszystko - mam na myśli wszystko na świecie - aby cofnąć czas i zrobić niektóre rzeczy inaczej. A kiedy ona się obudzi – mówię, podkreślając kiedy, a moje serce przyśpiesza – zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby jej to wynagrodzić. – Do diabła, mam nadzieję, że tak. I do diabła mam nadzieję, że ona Ci tego nie ułatwi. Nie odpowiadam. Możliwe, że Sloane nie pamięta, że mi wybaczyła, może nie pamiętać czasu sprzed zemdlenia. I jeśli nie pamięta będę musiał sobie z tym poradzić. Ale w tym momencie po prostu chcę, żeby się obudziła. Nawet jeśli 303

obudzi się zła, może krzyczeć, bić i kopać. Może dać mi po łapach. Przyjmę to wszystko. Z zadowoleniem. Jeśli się tylko obudzi.

***

Dzisiejszej nocy jest ta sama pielęgniarka, co wczorajszej i ponownie zgodziła się, żebym został. Kiedy do mnie mówi, poklepuje moje ramię i kiwa głową, jakby próbowała sprawić, żebym poczuł się lepiej. Coś w jej spojrzeniu mówi, że ona widzi zdesperowanego mężczyznę. I ma rację. Tata Sloane chciał zostać, ale miał pewne sprawy w pracy... ważne sprawy dotyczące sprawy jego syna i facetów, którzy ostrzelali dom. Nie chciałbym nigdy mu powiedzieć, że to Sebastian dzwonił do mnie wcześniej ze świadkiem, kimś kto zna tożsamość skorumpowanego policjanta dilera. Nie chciałbym mu nigdy powiedzieć, że przekazałem to nazwisko dalej do Reese, który poinformował jego kontakt z Biura Prokuratora Generalnego. Byłem po prostu szczęśliwy, że wychodzi i ja będę mógł zostać. Wiem, że jeśli chciałby naciskać na zostanie nic nie mógłbym zrobić. Poza wyjściem. I raczej umarłbym niż opuścił bok Sloane. Nawet na kilka godzin. Jak to mam w zwyczaju spoglądam na monitor. Widzę fale i kolorowe cyfry jak zawsze, a one mnie uspokajają jak zwykle. Zauważam, że stopa Sloane przesunęła się i jest odkryta. Idę do końca łóżka, chwytam jej piętę i delikatnie przesuwam jej nogę w kierunku środka łóżka. Staram się nie panikować z powodu zimna jej skóry, gdy owijam kołdrą jej stopę. Myślę, że powinienem być szczęśliwy, bo już nie płonie.

304

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Siadam, gdy widzę, że jej noga drga. Wtedy ona kopie. Mocno. Wystarczająco mocno, żeby szarpnąć łóżkiem. Dotykam jej ramienia i gdy tylko moja skóra ma kontakt z jej, zaczyna walczyć. Sloane rzuca rękoma i nogami, potrząsając jej głową na boki na poduszce. – Sloane! – krzyczę, próbując ją uspokoić. Moją pierwsza myśl jest taka, że ma atak. Odwracam się w kierunku drzwi, aby przywołać pielęgniarkę, kiedy widzę zamieszanie. Alarm jest włączony, ludzie krzyczą, a pielęgniarka Sloane zrywa się z krzesła i biegnie w moją stronę. Idzie prosto do Sloane i zaczyna ją badać. Mój puls dudni w mojej głowie. Mam przerażające uczucie, jakby dolna część świata miała się spode mnie osunąć. Pielęgniarki nie poruszają się tak bez powodu. Cokolwiek właśnie się stało Sloane, nie może być dobrą rzeczą. – Proszę pana, muszę pana poprosić o wyjście – mówi surowym głosem. – Teraz! Jakbym śnił, a raczej miał koszmar, wycofuję się z pokoju Sloane. Moje serce wali boleśnie, gdy obserwuję scenę rozwijającą się w zwolnionym tempie. Pielęgniarka zszarpuję kołdrę ze Sloane. Słyszę głosy i dźwięki, ale dochodzą do mnie z odległości tysięcy kilometrów. Dwie kolejne osoby wchodzą do pokoju, jedna z nich zasuwa kotarę, więc już nie mogę zajrzeć do środka. – Proszę pana, proszę przejść do poczekalni. Zawołamy pana jak tylko dowiemy się, co się dzieje – mówi męski głos. Jak robot idę do wyjścia. Wciskam przycisk i automatyczne drzwi się otwierają. Przechodzę przez nie i odwracam się obserwując, jak się zamykają oddzielając mnie od Sloane. Od tego, co może być jej ostatnim oddechem.

305

Stoję patrząc się na szklane drzwi i modlę, żeby Bóg w całym Jego miłosierdziu nie zabrał ode mnie Sloane. Żeby dał mi jeszcze kilka minut z nią, kolejną szansę na powiedzenie jej, że ją kocham. Kiedy jej oczy będą otwarte i będzie mogła to usłyszeć. Kilka minut później nadal stoję do nich twarzą, oniemiały i zszokowany, kiedy się rozchodzą, a pielęgniarka Sloane idzie do mnie. Uśmiecha się i jestem zdezorientowany. – Wszystko w porządku ze Sloane. Miała pewne niepokojące rytmy na jej monitorze, ale znalazłam kilka poluzowanych przewodów. Prostował pan przykrycia czy coś? Ulżyło mi. Minutę zajmuje mi odpowiedzenie jej. – Ja, hmm, tak. Jej stopa została odkryta, więc przesunąłem jej nogę i przykryłem. Pielęgniarka marszczy brwi. – I to jest to? – Tak, ale ona też się trzęsła. – Co ma pan na myśli mówiąc „trzęsła”? – Myślałem, że miała napad. Zaczęła kopać nogami i wymachiwać ramionami. Pielęgniarka marszczy czoło. – Hmm, dobrze. Powiem lekarzowi. Proszę pamiętać, żeby nacisnąć przycisk, jeśli coś takiego się dzieje. Do diabła, jakbym wiedział co się dzieje, myślę obłudnie. Ale nie mówię tego. Będę miły tak długo dopóki pozwoli mi zostać ze Sloane. 306

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Tak, proszę pani. Ona kiwa głową i odwraca się w stronę drzwi. Podążam za nią i idę do Sloane. Przyciągam moje krzesło bliżej łóżka i siadam na krawędzi biorąc jej dłoń w moją. Obserwuję, jak jej klatka piersiowa porusza się z każdym oddechem, który bierze. Słucham kojącego, uspokajającego dźwięku jej oddechu i zamykam oczy pozwalając mojej głowie opaść na nasze złączone dłonie. – Proszę obudź się, Sloane. Proszę bądź okej – szepczę bardziej do siebie niż do niej. Czuję, że jej palce drżą w moich. Robią to dość często. Ale wtedy one się zaciskają. A nigdy tego nie robią. Szarpię głowę w górę i patrzę na twarz Sloane. Szukam znaku, że się obudziła, że mnie słyszy czy może poczuć mój dotyk. – Sloane? Słyszysz mnie? – pytam cicho. Jej palce zaciskają się ponownie na moich i czuję, że mój żołądek się przewraca. – Sloane? Widzę, że jej rzęsy trzepoczą i wstrzymuję oddech. Po kilku sekundach kiedy myślę, że po prostu mogłem wyobrazić sobie coś, trzepoczą ponownie i otwierają się leciutko. Sloane otwiera i zamyka powieki kilka razy zanim otwiera je na tyle szeroko, że skupia się na mnie. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek widział piękniejsze oczy, czy piękniejszy widok niż Sloane patrzącą na mnie. – Hemi? – skrzeczy. – Jestem tutaj, kochanie. 307

Wstaję na tyle, żeby dosięgnąć i uderzyć w czerwony przycisk. Jeśli pielęgniarka myśli, że zostawię Sloane i po nią pójdę, straciła cholerny rozum. – Śniłam o tobie. Tonęłam i wszędzie była ciemność, ale mocno walczyłam, żeby się do ciebie dostać. Bałam się, że już nigdy cię nie zobaczę. – Kopałaś swoimi ramionami i nogami. Myślałem, że miałaś atak, ale może to był twój sen. O Boże! Mam nadzieję! Zmieszanie rozświetla jej oczy. – Gdzie jestem? – Jesteś w szpitalu. Patrzę, jak zaczyna rozumieć. – Jestem chora? Wiem, że znała odpowiedź na to pytanie zanim nawet zapytała. – Nie są jeszcze pewni. Byłaś nieprzytomna przez jakiś czas. – Jak długo? – Około dwadzieścia dziewięć godzin. Zemdlałaś w moim domu. Pamiętasz? Nawet się nie waha. – Tak. Ulga. – Dobrze. Pamiętasz, jak mówiłem, że cię kocham? – Skoro się obudziła, chcę żeby usłyszała te słowa. Sloane się uśmiecha perfekcyjnie i anielsko. – Dopóki żyję, nigdy nie zapomnę. 308

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Moje serce eksploduje. Przyciskam ponownie głowę do naszych złączonych dłoni. Nie chcę, żeby zobaczyła, jak się boję, nie chcę, żeby zapamiętała mnie w ten sposób. Chcę, żeby zapamiętała tylko dobrze rzeczy. Jak fakt, że kocham ją bardziej niż powietrze, którym oddycham. Nie chcę, żeby widziała, że będę stracony bez niej czy to, że nie wiem, co do cholery zrobię z resztą mojego życia, jeśli ona umrze. Walczę z pieczeniem oczu. Odchrząkam zanim podnoszę głowę, walcząc o opanowanie. – Więc mam nadzieję, że masz długą pamięć. Jej uśmiech jest smutny. – Też mam nadzieję. Ona nie wie, że ja wiem i nie wiem, jak porozmawiać o tym teraz. Nie chcę niszczyć tych chwil takimi rzeczami. Chcę tylko, żeby poczuła się szczęśliwa, bezpieczna i kochana. Wpada pielęgniarka. Patrzy najpierw na mnie, a potem za mnie na Sloane i uśmiecha się. – Cóż, witaj! Sloane posyła jej mały uśmiech. – Cześć. – Myślę, że zadzwonię po lekarza. – Jej wyraz twarzy mówi, że jest bardziej niż szczęśliwa mogąc to zrobić. – Mogę ci coś podać, śpiąca dziewczyno? Coś do picia? Sloane mlaska ustami. – Tak, coś do picia. Moje usta są suche.

309

– Zaraz przyniosę wodę z lodem. Zadzwonię też do twojego ojca. – Z zadowolonym uśmiechem pielęgniarka zostawia nas ponownie samych. – Jestem zaskoczona, że tata wyszedł. – Nie chciał, ale musiał. Coś w sprawie twojego brata. Nie wygląda, jakby przeszkadzał jej fakt, że nie ma go tutaj. Wiem, że nic jej nie jest, kiedy podnosi dłoń i dotyka mojej twarzy. – Wszystko w porządku. Cieszę się, że ty tu jesteś. – Nigdy nie odejdę, Sloane. Tak długo, jak będziesz mnie chciała, zawsze będę przy twoim boku. Mimo że się uśmiecha, gdy wchodzi lekarz, wiem, że myśli o tym samym, co ja: Jak dużo czasu mamy? Jak długo potrwa dla nas to zawsze?

***

Nigdy nie widziałem tak wielu ludzi wchodzących i wychodzących z pokoju. Oczywiście, nigdy wcześniej nie spędzałem zbyt wiele czasu w szpitalu. Jak tylko jedna osoba wychodzi, inna wchodzi. Robią badania, podłączają ją do przyrządów, pobierają krew. Patrzę na lekarza, który siedzi w osobnym kąciku i przegląda papiery. Muszę mu zaufać. Wygląda na zajętego, bierze te wszystkie wyniki i próbuje wyciągnąć z nich jakiś sens. Podnoszę wzrok na Sloane. Widzę, jak wpływa na nią ten cały zgiełk. To znaczy obudziła się i prawdopodobnie nie jest w pełni sił. Ale jako osoba z silną

310

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

wolą uśmiecha się cały czas, nikomu nie posyła nawet złego spojrzenia. To sprawia, że kocham ją i tak bardzo podziwiam. Obserwuję, jak jej powieki stają się cięższe i cięższe. Nie jestem zaskoczony, kiedy zasypia jak tylko pielęgniarka wychodzi milionowy raz. Kiedy ojciec Sloane przychodzi, jestem przygotowany na to, że poproszą mnie o wyjście. Jestem gotowy kłócić się i podać im każdy powód, dlaczego nie powinienem. Ale jej ojciec oszczędza mi kłopotów. – On może zostać. Nie będziemy wchodzić w drogę – zapewnia pielęgniarkę. Ona wygląda początkowo na niezdecydowaną. Patrzy na mnie, a ja przytrzymuję jej wzrok. – Proszę. – Dobrze, ale kiedy przyjdzie lekarz, może nie pozwolić zostać wam obu. Możecie dogadać się między sobą, kto wyjdzie. Z tym wychodzi. Kiedy jesteśmy sami, ojciec Sloane siedzi cicho po drugiej stronie łóżka obserwując swoją córkę. Znam lęk i strach, który czuje. Znam to za dobrze. Nie wiem, jak długo w ten sposób siedzimy, obaj w ciszy obserwując śpiącą Sloane, ale w końcu wchodzi lekarz. Utrzymuje swój głos cicho. – Panowie, to były dla was długie dwadzieścia cztery godziny i przykro mi z tego powodu. Biorąc pod uwagę stan Sloane, musieliśmy przez to przejść przed podjęciem jakichkolwiek decyzji w sprawie opieki nad nią.

311

Czuję zimny węzeł zaciskający się w moim żołądku i gardle. Sięgam po dłoń Sloane, biorę ją delikatnie w moją i słucham. Jej skóra jest jak chłodna satyna. To sprawia, że moje serce boli na myśl o podobieństwie do podszewki w trumnie. Węzeł się zaciska. – Mamy już większość wyników, na które czekaliśmy. Tylko jeden z nich wrócił pozytywny. Opadam na krzesło podnosząc dłoń Sloane do mojego czoła. Czuję, że ją odwróciła i głaszcze palcami mój policzek. Podnoszę moje oczy do jej. Jest przytomna. A jej twarz lśni od miłości, strachu i odwagi. Zamykam oczy. Nie mogę na nią patrzeć wiedząc, że lekarz może powiedzieć to, co będzie początkiem końca. – Ma grypę. Moje oczy się otwierają. Sloane są rozszerzone, gdy patrzy na mnie. Jednocześnie odwracamy wzrok do lekarza. – Co? – ona pyta cicho, jakby się bała, że źle go usłyszała. – Masz grypę. Zrobiliśmy wymaz z nosa, wynik jest pozytywny. – To wszystko przez grypę? – Cóż, miałaś bardzo wysoką gorączkę i jesteś poważnie odwodniona. Tak bardzo, że miałaś znaczące zaburzenia równowagi elektrolitowej. To spowodowało lawinę problemów, ale nic co nie mogłoby być naprawione. – Więc, ona nie… – mówi niepewnym głosem ojciec Sloane. – Będzie z nią dobrze, panie Locke. Widzę, że ogarnia go ulga, którą ja też czuję. Opada bezwładnie na drugie krzesło przy boku Sloane. 312

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Dzięki Bogu – wzdycha. – Nic dziwnego, że czułam się gównianie przez kilka ostatnich dni – mówi Sloane. – Mogłaś o tym wspomnieć, młoda damo – pan Locke narzeka dobrodusznie i podnosi rękę, żeby poczochrać włosy Sloane. – Przestraszyłaś mnie na śmierć. Sloane marszczy czoło. – Myślałeś… z powodu mamy…? Pan Locke kiwa głową, jego oczy nadal świecą. – Nie wiem, co zrobię, jeśli kiedykolwiek cię stracę, Sloane. Ona sięga po jego dłoń i owija swoje palce wokół jego. – Nie możesz żyć w ciągłym strachu, tato. Nikt z nas nie może. Jeśli to się stanie, tak będzie. Najważniejszą rzeczą jest przeżycie życia najlepiej, jak potrafimy. Nikt nie ma obiecanego jutra. Jedyną rzeczą, którą możemy kontrolować jest życie bez żalu. – Wiem, skarbie, ale to jest trudne dla rodzica. Mam nadzieję, że pewnego dnia to zrozumiesz. – Też mam taką nadzieję, tato. Ale… – Żadnych ale – mówi z uśmiechem. – Jest dzisiaj. A dzisiaj masz grypę. Grypę, którą możemy udźwignąć. Grypę, która jest… grypą – oświadcza z uśmiechem. – Więc jaki jest plan? – pyta lekarza. – Wszystko, co tak naprawdę możemy zrobić to leczyć objawy. Jeśli resztę nocy będzie wszystko w porządku, pomyślę o wypuszczeniu jej do domu. Musi o siebie dbać. Dużo odpoczynku i płynów. Tylenol na gorączkę. Może jakiś rosół 313

dopóki nie dasz rady więcej jeść. Porozmawiamy o tym w godzinach porannych. Jak to brzmi? Jego uśmiech i postawa są pocieszające. Odczuwa się je jak zimny wiatr w upalny dzień. Łagodzą ból mojej duszy pozostawiając mnie tylko z determinacją, aby nie stracić ani sekundy czasu ze Sloane. Nigdy nie chcę czuć się w ten sposób jak przez ostatnie ponad dwadzieścia godzin. Nigdy. Sloane ma rację. Nikt z nas nie ma obiecanego jutra, co oznacza, że muszę zacząć od dzisiaj. Od teraz. – Upewnimy się, że dostanie wszystko, czego potrzebuje, doktorze – mówię, zerkając znacząco na pana Locke, zanim wracam spojrzeniem do Sloane. Kiwa głową. – Pozwolę wam omówić szczegóły i wrócę rano. – Uśmiecha się do Sloane, klepie jej stopę i idzie do wyjścia. – Chodź do mojego domu – proszę, nie troszcząc się, że jej ojciec nadal jest tutaj. – Pozwól mi o ciebie zadbać. Chcę się o ciebie zatroszczyć. – Widzę niezdecydowanie w jej oczach. – Proszę. – A co z pracą? Nie możesz po prostu wziąć wolnego, żeby mnie niańczyć. – Do diabła mogę! Jestem właścicielem tego miejsca. Mogę robić, co zechcę. Sloane wygląda na poruszoną tylko przez sekundę zanim wzdycha i przewraca oczami. – Zapomniałeś wspomnieć o tym małym detalu. Myślałam, że jesteś tylko menagerem. – Nic tylko prawda, prawda? 314

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Jej uśmiech jest powolny, ale się pojawia. – Prawda. – Więc chodź ze mną do domu. Powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć. I prawdopodobnie większości nie chciałabyś. Jej uśmiech mięknie. – Dawaj, duży chłopcze – mówi sennie. – Jasne, dziewczynko – szepczę pochylając się do przodu, żeby pocałować jej policzek i nos, brodę oraz opadające powieki. – Ale dzisiejszej nocy, odpoczywasz. Będziemy tutaj po przebudzeniu. Nie mówię jej, że od teraz planuję wypełnić jej dni szczęściem i każdą piękną rzeczą, o jakiej pomyśli jej wspaniały umysł. Jeśli tylko powie tak.

315

Rozdział 45 Sloane

Budzę się czując zapach smażonego bekonu. Mój apetyt wrócił i ostatniej nocy wspomniałam, że bekon brzmi dobrze. Hemi chciał go przyrządzić, ale byłam zmęczona, więc powiedziałam mu, żeby się fatygował. Oczywiście nie zapomniał. Był absolutnie cudowny przez ostatnie cztery dni. Mimo że mój ojciec nie był zbyt szczęśliwy z mojego powrotu do domu z Hemim, nie walczył za bardzo, co mnie zaskoczyło. To sprawia, że zastanawiam się, jaką rozmowę odbyli, gdy mnie nie było. Zbiera mi się ślinka, kiedy kolejna seria wyśmienitych zapachów unosi się w sypialni. Przewracam się w łóżku przesuwając dłoń po cienkich prześcieradłach, gdzie spał Hemi i zakopują moją twarz w jego poduszkę. Mogę się tak budzić każdego ranka przez wieczność i być najszczęśliwszą dziewczyną na planecie. Czuję łaskotanie przesuwanych prześcieradeł i uśmiecham się w poduszkę. Nie drgam dopóki nie czuję ust Hemi`ego u podstawy mojego kręgosłupa. Wreszcie odwracam głowę, otwieram oczy i patrzę na niego. – Dzień dobry – mruczę. Uśmiecha się do mnie serdecznie, jego spojrzenie na kilka sekund przytrzymuje moje. Potem widzę, jak je opuszcza w miejsce, gdzie czuję jego palce poruszające się po moim biodrze. 316

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Czy kiedykolwiek mi powiesz, co ten tatuaż naprawdę znaczy? Przewracam się lekko na bok eksponując bardziej moje biodro i żebra. – Tata powiedział ci, że byłam chora, jak byłam mała, prawda? – Jeszcze zanim Hemi kiwa głową, wiem, jaka będzie odpowiedź. – Wiedziałam. – Skąd wiedziałaś? – Traktujesz mnie jakbym była ze szkła, jak tata i moi bracia. Jestem z tym zbyt obeznana, żeby nie zauważyć. – Nie mogę przepraszać za to, że chcę o ciebie dbać, Sloane. Albo za to, że chcę się upewnić, iż jestem blisko przez długi czas, żebym mógł wykorzystać każdą minutę bycia z tobą. Mój żołądek podskakuje na jego słowa. Ostatnio zrobił kilka odniesień do przyszłości. Ale nie chcę, żeby jego pragnienie spędzenia jej ze mną, było pokolorowane przez niepewność tych kłamstw. – Też nie chcę, żebyś to robił. Mówię tylko, że znam to. To wszystko. – Robię dokładnie tak jak twój tata i twoi bracia, bo cię kocham. Uśmiecham się. – Też cię kocham. Dlatego nie mam nic przeciwko. Pochyla się i pociera swoimi wargami o moje.

317

– Cieszę się – mówi. Czuję pożądanie, ale nie chcę tego jeszcze. Muszę najpierw pozwolić Hemi`emu wyrzucenie tego niańczenia z systemu. Nie chcę, żeby traktował mnie jak dziecko. Pragnę, żeby mnie kochał, dotykał i traktował jak kogoś, z kim chce żyć, a nie martwić się i opiekować przez wieczność. – Więc motyle… – Od kiedy byłam chora moja rodzina trzymała mnie w zamknięciu, chroniła przed światem jakbym była w wielkiej muszli jak ostryga – wyjaśniam, śledząc muszlę, którą Hemi wytatuował na mojej skórze tygodnie temu. – Ale kiedy skończyłam dwadzieścia jeden lat narysowałam linię z piasku. Chciałam żyć. Pomimo uporu mojej rodziny, że jestem zbyt krucha na przejście przez życie. Chciałam żyć jak motyle wyłaniające się z kokonu. Chciałam rozwinąć skrzydła i żyć jakbym leciała wysoko skąpana w pięknych kolorach. – W ciszy Hemi dotyka każdego motyla, torując sobie drogę przez moje żebra. – Motyl żyje tylko dwa tygodnie, ale przez ten czas, trzepocze dookoła swoimi niesamowitymi skrzydłami i roznosi wspaniały kolor po świecie. To jest to, co zawsze chciałam robić. Dokładnie tak jak moja mama robiła, chcę przynieść szczęście i piękno światu. Chcę się uśmiechać, śmiać i zmieniać ludzi, których kocham. Chcę pozostawić te dobre myśli o mnie w ich sercach, zanim odejdę. Niezależnie jak dużo czasu mam, dwa tygodnie, dwa lata czy dwie dekady, chcę naprawdę żyć. Hemi nic nie mówi, jedynie powoli kiwa głową, kiedy przesuwa swoje palce po mojej skórze. – Mogę to zrozumieć. Śmierć ma inny wpływ na każdego. Każdy jakoś reaguje, jedni strachem, inni po prostu ją ignorują. Dlatego mam to – mówi,

318

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

szarpiąc swoją koszulę z jednej strony tak, że widzę jego tatuaż ten, który pozwolił mi cieniować. – To są inicjały mojego brata i data jego śmierci. Dla mnie śmierć zatrzymuje życie. Nie żyłem w ogóle dopóki nie poznałem ciebie. Wprowadziłaś kolor, piękno i życie we mnie, nawet kiedy nie wiedziałem, że tego mi zabrakło. Zgubiłem się wewnątrz tych liter. Ale w ten sposób Ollie zawsze do mnie przemawia. On jest tym, który mówił „Żyję, nie żałuję”. Nawet po śmierci znalazł sposób, żeby pomóc mi z jego stratą. Ponad winą, bólem i żalem. To dlatego chciałem, żebyś ty zrobiła te litery. Myślę, że tej pierwszej nocy w hotelu, część mnie wiedziała, że muszę ruszyć dalej albo będę jeszcze bardziej żałować. Żałować pozwolenia ci odejść. Żałować pozwolenia czemuś, czego nigdy nie zmienię okraść mnie z jedynej przeszłości, jaką kiedykolwiek chciałem. Po raz kolejny czuję skurcz moich mięśni w reakcji na to, co on czasami mówi. – Uwielbiam tę filozofię! To dlatego nigdy nie składam obietnic. Jesteśmy ludźmi. Słabymi i krótkowzrocznymi. Nie mamy prawa do składania obietnic, na których utrzymanie nie ma sposobu. Dopóki cię nie poznałam, naprawdę nie chciałam żadnych. Brak obietnic oznacza brak żalu. Brak kłamstw, brak złamanych serc. Ale teraz widzę, ile obietnice mogą znaczyć. Niektóre obietnice dają nadzieję. Jak moje motyle były nadzieją. Hemi wspina się na łóżko i rozciąga obok mnie, przyciąga moje nagie ciało do siebie i przyciska czoło do mojego.

319

– Jesteś moją nadzieją. Jesteś obietnicą mojej przyszłości. Bez ciebie mam tylko żal. Nic dobrego. Czy kolorowego. Czy pięknego. Tylko śmierć i smutek. Przywróciłaś mnie do życia, Sloane i już nigdy nie chcę być z dala od ciebie. Jego usta ocierają się o moje, delikatnie, niepewnie. Pomimo mojej desperacji, żeby czekać pochylam się ku niemu odwracając głowę do pocałunku. Hemi na początku jest niezdecydowany, ale kiedy wplątuję palce w jego włosy, czuję, że jego potrzeba wzrasta. Czuję jego język plączący się z moim. Czuję jego palce zaciskające się na moim biodrze. Chcę mu pokazać, że nie jestem ze szkła. Chcę, żeby mnie kochał, jakbym była ze stali. Sięgam w dół pociągając rąbek jego koszulki, aż mogę poczuć jego ciepłą skórę przy moim nagim biuście. Jęczę w jego usta, gdy przewraca mnie na plecy, a jego biodra przesuwają się między moimi nogami. Zginam kolana i obejmuję nimi obie strony jego pasa. Nie puszczę go teraz, gdy mam z powrotem jego ogień. On porusza biodrami i pociera mnie tam, gdzie potrzebuję go najbardziej. Odrywam usta od niego wystarczająco daleko, żeby wyszeptać: – Hemi, kochaj się ze mną. – I wtedy przyciągam jego usta z powrotem do moich, moja wolna ręka pracuje przy pasku w jego jeansach. – Sloane, jesteś chora – mówi bez tchu, jego dłonie nadal przesuwają się w górę i w dół moich boków, drażniąc krawędzie moich piersi. – Nie jestem, Hemi. Już nie jestem chora. Czuję się lepiej. Jestem silna. I jestem zdrowa. I chcę, żebyś zrobił mi te wszystkie rzeczy, które obiecałeś. 320

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Warczy, atakując moje usta z nowym zapałem. Nic nie mogę poradzić na to, że zastanawiam się, o której sugestywnej rozmowie on myśli. Mieliśmy ich tak wiele. Ale potem przestaje. Prawie płaczę, kiedy wyplątuje się z moich ramion i nóg. Staram się ukryć dąsy na mojej twarzy. Hemi przesuwa się na koniec łóżka i stoi tam patrząc na mnie w dół. Robi to kilka sekund zanim sięga do guzika w jeansach. Ściąga je, potem koszulkę zanim wczołguje się z powrotem na łóżko scałowując drogę od mojej stopy do góry mojego uda, a jego gorący oddech pobudza mnie jeszcze bardziej. – Nie dzisiaj. Chcę ci robić niemoralne rzeczy każdego dnia od jutra. Ale nie dzisiaj. Dzisiaj, będę się z tobą kochał. Chcę , żebyś za każdym razem, gdy będę wsuwać się w twoje idealne ciało czuła, że cię kocham. Wczoraj. Dzisiaj. I tak wiele jutr, jak możemy mieć, kocham cię, Sloane. Zawsze będę cię kochał. Pozwól mi pokazać ci moim ciałem, co cały ten czas siedzi w moim sercu. Hemi całuje mnie ponownie, jego dłonie wędrują po moich piersiach, drażnią sutki, a potem w dół mojego brzucha i dalej. Swoimi palcami prawie przenosi mnie nad przepaść, ale zanim spadam, przesuwa się nade mnie kierując główkę swojego grubego fiuta ku mojemu wejściu. Patrzy na mnie, a jego oczy wwiercają się w moje. Hemi pociera swoimi ustami o moje, a jego oddech łaskocze, gdy mówi: – Kocham cię, Sloane Locke. – I ja cię kocham, Hemi Spencer – odpowiadam.

321

Z oczami utkwionymi w moich, Hemi wchodzi we mnie w jednym, gładkim ruchu. Sapię i jęczę, uczucie jego ciała zakopanego we mnie jest znakomite. Wypełnia mnie tak całkowicie, pasuje tak doskonale, że wiem, iż tak miało być. To jest prawdziwe. To jest przeznaczenie. I tak jak zamierzał, z naszymi połączonymi ciałami i nim patrzącym w moje oczy, czuję dokładnie to, co będzie w jego sercu cały ten czas. Dokładnie to samo, co w moim. Wieczność. Wieczność razem. Wieczność w miłości.

322

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Epilog Sloane

18 miesięcy później

– Nie mam pojęcia, dlaczego jesteś zdenerwowana. Osobiście uważam, że jesteś pomylona. – Sarah, nie jestem pomylona. Nie jestem szalona wcale. Po prostu nie wiem, jak on zareaguje. – Tak, wiesz. On cię kocha, głupi ośle. – Wiem, że mnie kocha, ale… – Jakie ale? – Zawsze rozmawialiśmy o przyszłości po procesie. Cóż, proces się skończył. To już cztery miesiące odkąd Duncan został skazany za nieumyślne spowodowanie śmierci brata Hemi`ego. Cztery miesiące odkąd mój brat został oczyszczony z wszelkich podejrzeń po tym, jak zapuszkowali Duncana. A nawet dłużej odkąd udowodnili Duncanowi użycia karty Stevena. Teraz możemy swobodnie ruszyć dalej. Tak jak Hemi powiedział. Tylko, że on tak naprawdę nie mówi o tym za dużo. Przynajmniej nie na poważnie. Nie jakbyśmy robili definitywne plany. A teraz to. To!

323

– Mówiąc o tym ukrywającym się gównie, oni nadal nie wymyślili sposobu, aby powiązać Duncana ze śmiercią jego informatora? Tego faceta, który rozprowadzał te wszystkie dragi, który akurat miał bardzo przykry, śmiertelny wypadek samochodowy po śmierci brata Hemi`ego? Duncan był zbyt przerażony, żeby to kontynuować. – Nie. Nie może się od tego wywinąć. Jednaj rzeczy możesz być pewna. Mój brat nie spocznie dopóki Duncan nie zapłaci za wszystkie swoje zbrodnie. Steven został zniszczony. I ojciec Duncana był przerażony. To znaczy Duncan użył go do zdobycia szczegółowych informacji na temat koki. W inny sposób nigdy nie dowiedziałby się, jak dużo zostało zamknięte tam na dole. – Cóż, nawet jeśli nie zostanie uznany za winnego przez sąd, jakiś duży więzień o imieniu Bubba wymierzy sprawiedliwość. Prosto w tyłek Duncana. W twardy sposób. – Bleee, Sarah! Chichocze na moją reakcję, a ja uśmiecham się i potrząsam głową. Naciskam stopą na hamulec, zatrzymując się przed znakiem STOP zanim skręcam w ulicę, gdzie Hemi i ja teraz mieszkamy. Kilka miesięcy temu kupiliśmy piękny dom na osiedlu na przedmieściach Atlanty i on jest tutaj dzisiaj, bo kończy malowanie biura. Mimo że nie lubię być z dala od niego, nawet na chwilę, jestem pełna niepokoju na myśl o powrocie do domu. Od jazdy do szpitala, kiedy miałam grypę, Hemi i ja nie spędziliśmy osobno ani jednej nocy. Skończyłam studia trzy miesiące temu i oboje pracujemy na pełen

324

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

etat w Ink Stain. Spędzamy wiele czasu razem. I to nigdy się nie zmieni. Nigdy się nim nie znudzę. Myślę, że jeśli już, to pragnę go bardziej. Kocham go bardziej. Sporo rozmawialiśmy o przyszłości. Teraz mam dwadzieścia trzy lata, a Hemi trzydzieści. Rozmawialiśmy o tym, co będzie dalej, ale nie zrobiliśmy żadnych konkretnych planów. Rozmawialiśmy nawet o posiadaniu dzieci, które postanowiliśmy rozważyć bardziej po ślubie. Oczywiście, ja chciałam zacząć od razu. Albo sześć miesięcy temu. Teraz to nie będzie problemem. Mój żołądek skręca się nerwowo. – Cóż – zaczyna, zwracając się do Sarah. – Prawie jestem w domu. Chyba lepiej pójdę. Życz mi szczęścia. – Nie potrzebujesz szczęścia, Sloane. Masz miłość jednej z najwspanialszych boskich istot. Nigdy nie będziesz potrzebować szczęścia ponownie. Po wysłuchaniu tego czuję się odrobinę lepiej. Ale to nie eliminuje mojego niepokoju całkowicie. – Zadzwonię do ciebie jutro. – Okej. Jeśli wszystko inne zawiedzie, ściągnij ubrania. – Dobra rada. Dlaczego o tym nie pomyślałam? – Zaufaj mi. To działa – ona deklaruje. – W każdym razie, zadzwoń do mnie jutro, kurczaczku.

325

– Jutro – zgadzam się, posyłając jej głośnego buziaka przed rozłączeniem. Parkuję w garażu i wciskam przycisk, żeby zamknąć drzwi, gdy idę w stronę domu. Najpierw sprawdzam gabinet. Czuję ściśnięcie serca, kiedy widzę szałwiowe ściany, które sama wybrałam, kiedy dziecko przyjdzie na świat nie będziemy musieli przemalowywać i martwić się o opary. Teraz to już nie będzie problemem. Nigdzie nie mogę znaleźć Hemi`ego, więc udaję się do sypialni. Skopuję buty, wrzucam je do szafy i zmierzam w kierunku łazienki, gdzie świeci się światło. Hemi stoi przed umywalką trzymając coś w dłoni. Kiedy zatrzymuję się w drzwiach, podnosi wzrok i się uśmiecha. – Hej, piękna. Jak poszło? – W porządku. Brak ubytków, mimo że kiedy zasypiam na kanapie zanosisz mnie do łóżka bez umycia zębów. Uśmiecha się. – Ale jesteś taka słodka, kiedy śpisz. Nie mam serca, żeby cię budzić. Robię krok do przodu i dźgam go palce w klatę. – Więc, lepiej niech pan zacznie. Nie chcę, żeby moje zęby zgniły. – Myślałem, że są w porządku. – Są. Mówię tylko, że nie chcę, aby były problemem. 326

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

– Więc zacznę cię budzić. Ale ostrzegam, że jeśli cię obudzę i spojrzysz na mnie tymi sennymi, seksownymi oczami, to może opóźnić pójście spać. – Okej – odpowiadam z uśmiechem. Wreszcie patrzę w dół na jego dłoń. Mój żołądek opada, kiedy widzę, co trzyma. – Dlaczego trzymasz moje pigułki antykoncepcyjne? Hemi patrzy w dół na małe, różowe pudełeczko obracając je w palcach. – Myślałem o procesie i jak sprawy wreszcie ruszyły i że to koniec. Morderca mojego brata został skazany. Zdrajca twojego brata odkryty. Nic już nas nie zatrzymuje. Nic nie powstrzymuje mnie przed umieszczeniem dziecka w tym pięknym ciele i obserwowaniem, jak się rozwija. Czuję, że moje gardło zaciska się wokół guli emocji. Łzy kują mnie w oczy i nic nie mogę zrobić, żeby je zatrzymać. – Naprawdę? – Naprawdę – zapewnia. – Co byś powiedziała, gdybym je wyrzucił? W tej chwili. Po prostu wrzucę je do kosza i zaciągnę cię do sypialni, żeby splądrować? – Powiedziałabym, że muszę je i tak wyrzucić. Marszczy czoło. – Co? Dlaczego? – Pamiętasz, jak w zeszłym miesiącu uparłeś się, żebym poszła do lekarza z tą infekcją zatok?

327

– Tak, ale zrobiłem to, bo nigdy byś nie poszła, jeśli nie naciskałbym na ciebie. I skończyłoby się chorowaniem o wiele dłużej. – Cóż, pamiętasz, że dał mi antybiotyki? Nie pomyślałam, że to wymaga użycia innej antykoncepcji na resztę miesiąca. Nie wiem dlaczego, ale po prostu nie pomyślałam. – Co masz na myśli? Dlaczego mielibyśmy to robić? – Antybiotyki mogą kolidować z antykoncepcją. Powinieneś zastosować dodatkową metodę w miesiącu, kiedy bierzesz antybiotyk. – Więc co chcesz powiedzieć? – Mówię, że nawet o tym nie pomyślałam. I nie używaliśmy innej antykoncepcji. I… Słowa zamierają na moim języku. Nagle to staje się bardzo realne. To jest krok milowy dla nas. Wiem, że Hemi jest tak wytrwały jak mówi, jak się wydaje. Wiem, że jest naprawdę na dłuższą metę. – Mówisz, że jesteś w ciąży? – wstrzymuje oddech. Czuję, że mój podbródek drży, gdy kiwam głową. Hemi zamyka oczy, gdy głęboko oddycha przyciskając czoło do mojego. – O mój Boże. O mój Boże, nie mogę w to uwierzyć. Mój żołądek zaciska się ze zmieszania i strachu. Nie wiem, co wywołało jego reakcję. Ale jestem przerażona, że nie jest szczęśliwy z tej wiadomości.

328

M. Leighton „All the Pretty Lies”

Tłumaczenie: Schilbergus Korekta: Kika

Ale wtedy Hemi opada przede mną na kolana. Powoli podnosi moją koszulkę i przyciska usta do mojego wciąż płaskiego brzucha. Nie porusza się bardzo długi czas. Czuję tylko ciepłe powietrze z jego nosa łaskoczące moją skórę. W końcu się odzywa. Jego usta poruszają się na moim brzuchu, jego głos jest tak cichy, że muszę się wysilić, aby go usłyszeć. – Witaj tam, mały Spencer12 – szepcze. – Jestem twoim tatą. Nie mogę się doczekać, aż tu będziesz, żeby zobaczyć, jak wyglądasz i jak to jest czuć cię w moich ramionach. Ale do tego czasu wiedz, że już cię kocham. I zawsze będę. Do mojego ostatniego oddechu, kocham cię. Tak jak kocham twoją mamę. Nawet nie staram się zatrzymać łzy, które spływają strumieniami w dół mojej twarzy i kapią z mojego nosa na czubek głowy Hemi`ego. To tak jakby to pięcio-tygodniowe dziecko, które zrobiliśmy, zostało ochrzczone, ochrzczone łzami radości. Hemi i ja oboje już wiele przepłakaliśmy w naszych życiach, były to łzy smutku, bólu, strachu i gniewu. Ale teraz nie ma miejsca na żadną z tych rzeczy, podobnie jak nie ma miejsca na żal. Teraz jest tylko piękne dzisiaj, nadzieja na jutro i miłość, którą między sobą dzielimy. A jeśli umrę przedwcześnie jak moja mama, chcę przeżyć każdą sekundę, każdego dnia mojego życia z całą odwagą, entuzjazmem i miłością, do której jestem zdolna. I będę żyła z Hemim. I naszym dzieckiem. Nie ma nic więcej, o co mogę poprosić od życia. Ani. Jednej. Rzeczy. 12Dobra mega sielankowe zakończenie, aż mdłe, ale w tym momencie się wzruszyłam. Hemi :*

329

KONIEC

330