Lemberg Mateusz M. - Patron

Copy right © Mateusz Marcin Lemberg, 2014

Projekt okładki Mariusz Banachowicz

Redaktor prowadzący Anna Derengowska

Redakcja

Korekta

ISBN 978-83-7839-909-2

Warszawa 2014

Wy dawca Prószy ński Media Sp. z o.o. 02-697 Warszawa, ul. Rzy mowskiego 28 www.proszy nski.pl

Basi, Ani i Wiesiowi

Wnet w sen popadli gorszy, narodzony Z wyziewów marnych, cięższe sny niosących; Który gdy minął, powstali zmęczeni, By odkryć, że choć oczy się otwarły, Lecz umysł wielce pociemniał: niewinność, Której zasłona od zła odgradzała, Znikła, a z nią wraz piękne zaufanie I prawość, w której zostali zrodzeni, I cześć. John Milton, Raj utracony, księga IX (przełoży ł Maciej Słomczy ński)

Więcej Darmowych Ebooków na: www.FrikShare.pl

DZIEŃ PIERWSZY

6 stycznia, czwartek

– Tu oficer dy żurny KSP. Cy nowska, ruszcie dupę nad Kanał Żerański. Na Mary wilskiej czeka straż miejska. Pokierują was. Jacy ś bezdomni znaleźli szty wnego w kanałach.

– Mamy partaninę, awruk. Przy jedź po mnie. – Dobra. – Hif odłoży ł komórkę i zsunął nogi z łóżka, starając się nie narobić hałasu. Poczuł ukłucie w podeszwę. Plastikowy, kanciasty przedmiot wy dał z siebie stęknięcie i rozświetlił sy pialnię niebieską poświatą. Zabawkowy radiowóz ruszy ł na sy gnale w kierunku stolika ze stojącą na nim ukochaną filiżanką Agaty. Klnąc pod nosem, Ty mański rzucił się, żeby złapać i wy łączy ć draństwo. Inaczej na karku będzie miał przebudzonego pięciolatka i wściekłą partnerkę. Zdąży ł. Agata przewróciła się ty lko na drugi bok i westchnęła przez sen. Błogosławione zaty czki do uszu. Przeklęty gówniarz. Wy świetlacz elektronicznego budzika wskazy wał pierwszą czterdzieści w nocy. Dwie godziny snu. Nieźle, pogratulował sobie Hif. Wielki jak y eti poczłapał do sąsiadującej z sy pialnią łazienki. Zamknął za sobą drzwi, żeby światło nie obudziło Agaty. W lustrze mignęła mu śliwkowoczerwona blizna po prawej stronie brzucha. Przy pominała tłustą dżdżownicę na chodniku. Odwrócił wzrok. Ziewnął i wszedł pod pry sznic.

Strącony z kołdry jasiek przemienił się w czworonożną sy czącą bestię. Cy nowska, starając się nie obudzić Anki, odnalazła w ciemnościach porzucone kilka godzin temu ubrania i zamknęła się w łazience. Wy kastrowany kocur Cy ngiel podreptał za nią i skrobaniem w drzwi wy musił wpuszczenie do kuwety. Skorzy stał i wskoczy ł na krawędź wanny. Po chwili głowa mu opadła, stracił równowagę i zsunął się do środka, odsłaniając brunatny brzuch. Domy śliła się, że znowu ogry zał liście rosnącej na parapecie mary śki. – Na co ci by ło ćpać, awruk? – skomentowała postępki nowego lokatora. Wy szła z zimowy mi buciorami w dłoniach, zostawiając w mieszkaniu śpiący ch domowników w osobach kochanki i kota. Na dole czekała corolla, zwana pieszczotliwie Mordą, a w niej kudłaty wielkolud skrobiący się po zarośniętej brodzie. Czy ścioszek. Z Julianowa przy jechał jak na tę porę wolno, pewnie przez niety powe jak na sty czeń deszcz i zawieruchę, które w progu wieżowca naskoczy ły na Cy nę, wdzierając się pod niedopiętą czarną skórzaną kurtkę. – Ki diabeł w przeręblu? – spy tał Ty mański, ziewając. – Prawie trafiłeś. Bezdomni w kanale – wy jaśniła. Odpowiedzialne za zachowania empaty czne neurony lustrzane w mózgu zmusiły i ją do rozdziawienia dolnej szczęki. Wnętrze wozu się nie nagrzało, bo kierowca nie raczy ł nastawić nawiewu z silnika na kokpit. Sarknęła i przekręciła gałkę na pełną moc. Temperatura na zewnątrz od paru ty godni oscy lowała wokół zera, bawiąc się z mieszkańcami miasta w atmosfery czną ciuciubabkę. Ty mański minął rozświetlony świątecznie bok galerii handlowej, szukając wy jazdu na trasę. – Jedź na Mary wilską – podała adres Agnieszka. – Jacy bezdomni? – Ty mański sięgnął do schowka po paczkę fajek. Minęli samotny patrol prewencji, który czuwał na rogu Powsińskiej i Bonifacego. – Mam ci podać nazwiska? – spy tała, kaszląc. Poczuła się jak kiełbaska w komorze wędzarniczej. Hif pry chnął. – Dy żurny ci nie powiedział, do małej huczki? – Jak zwy kle w nerwach wy msknął mu się my śliwski żargon. Ech, rozmarzy ł się, zostać tak w łóżku i namówić leżącą w nim łanię do krótkiego parzenia. – Awruk. Małomówny by ł, kumasz? – odszczeknęła Cy na. – Ale trup jest? – Odkręcił okno po swojej stronie, żeby wy puścić na zewnątrz nieco szarego dy mu. – A niby po co by nas wzy wali? – podsumowała. Po chwili radio zakasłało. – Zgłasza się oficer dy żurny kry minalnego – usły szeli. Cy na sięgnęła po wiszącą na stacji Ericssona podobną do elektry cznej golarki manetkę i odpowiedziała: – Tu Cy nowska i Ty mański. Jedziemy na Mary wilską. – Dobrze – zabrzmiał zniekształcony głos. – Przejąłem sprawę w całości. Na miejscu jest prewencja i pogotowie. Organizuję wam techników. Kiedy będziecie na Mary wilskiej? – Piętnaście minut, trzy dzieści sekund – walnęła w mikrofon. – Bez odbioru! Wy mienili rozbawione spojrzenia. – Witczak się nie odzy wał? – rzucił py tanie Hif.

– Do mnie? – Posłała mu zdziwione spojrzenie. – To wy się kumplujecie. Ty mański przy gry zł wiszące mu na wardze końcówki wąsów. Rzeczy wiście, kiedy ś trzy mali się razem… Witczak odwiedził go na chirurgii, kiedy Hif lizał rany po ataku nożownika. Ty dzień później Zero, jak nazy wali Witczaka, sam wy lądował na jedny m z oddziałów szpitala przy Sobieskiego. A Hif… no, nie odwiedził go. – Trzeba by go… Wiesz o czy m… – zaczął Ty mański. Ty łem Mordy zarzuciło. Dał kontrę kierownicą. Barierka na moście Grota zatańczy ła w przedniej szy bie. Cy na odetchnęła, gdy kierowcy udało się zapanować nad wozem. Dobrze, że na ulicach pusto. Prawie trzecia w nocy. Chory ch nawiedzać, zakołatało jej w głowie. Mgliste wspomnienie z dzieciństwa, wy ry wek z katechizmu. Żadna ze mnie katoliczka – zdeklarowana lesbijka, a tak w ogóle po prawdzie to mężczy zna w ciele kobiety. W końcu planuję małżeństwo ze swoją dziewczy ną i ciążę. Gdzie mi tam do Kościoła? Ale jednak przy znała: – Źle to wy szło. – Jak źle? Co ty marudzisz? Nawet otarcia nie ma! – stęknął Ty mański, wskazując rozwidlenie trasy z żółto świecący m pachołkiem, który udało im się ominąć. – Z Witczakiem! – pry chnęła. „Chory ch nawiedzać” by ło również przy kazaniem porządnego człowieka. Chciała za takiego uchodzić. – Gdzie go trzy mają? – spy tała dla pewności. – Na oddziale dla ty ch… wiesz. – Ty mański zatoczy ł wy mowne kółko palcem przy skroni. – O co właściwie chodzi? – podpy tała. – Każdy kiedy ś… pęka – odpowiedział wy mijająco. Na Mary wilskiej dali znak światłami stojący m na poboczu strażnikom miejskim. Ich wóz wy toczy ł się na jezdnię, po kilkuset metrach skręcił w boczną ulicę prowadzącą w stronę Kanału Żerańskiego. Zaparkowali krzy wo na chodniku obok rosnący ch po obu stronach zarośli, za radiowozem i karetką. Zauważy li ubranego na czerwono ratownika, który niespokojnie chodził tam i z powrotem, co chwila sprawdzając godzinę. Wy siedli. – Co tu tak sterczy sz jak opieńka na drzewie? – Hif naskoczy ł na sanitariusza. Ten, ku ich zaskoczeniu, odezwał się głębokim, acz nieco chwiejny m basem. – O przepraszam. Doktor kazał na was czekać, to czekam, nie? – wy jaśnił, kiwając się jak pijany. – Co ty, na bańce? – spy tała starsza aspirantka, zdziwiona szczególny m zachowaniem pracownika służby zdrowia. Ze swojego wozu wy siedli strażnicy, jedny m z nich okazała się ładna funkcjonariuszka w wieku nie więcej niż dwudziestu dwóch lat. – Co jest? – zapy tał Ty mański. – Mamy tu pod opieką parę bezdomny ch, Zośkę i Darka – zaczęła strażniczka. – Codziennie przy wozimy im zupę, ubrania i takie tam. Chodźmy. Ruszy li wąską ścieżką na otwarty teren, obok ciągnęły się rzędami tory kolejowe. – Mają tu chatkę – tłumaczy ła dziewczy na. – I kanały ciepłownicze. – I co się stało? – zapy tała Cy nowska. – Wieczorem znaleźli zwłoki. – Strażniczka wskazała majaczący w ciemnościach kształt, który okazał się pozbijaną z kawałków dy kty i sty ropianu niską ruderą. Obok w świetle latarek widoczne by ły jakieś postacie, wśród który ch rozpoznali dwóch policjantów z patrolu prewencji i lekarza.

– Bąk Sławomir – przedstawił się lekarz. – Nareszcie! Mam wezwanie do zawału. Proszę. – Wcisnął im odpowiedni papier. – Stwierdzam zgon. Bez pożegnania ruszy ł w stronę karetki. Hif zapalił latarkę i wy puszczając z płuc potężny obłok pary, odezwał się do mundurowy ch: – Raportujcie. Jeden z policjantów obejrzał się za siebie, wskazując ręką otaczającą ich ciemność. – Dostaliśmy wezwanie. Bezdomny zadzwonił z budki strażnika magazy nów po drugiej stronie ulicy. – Ten bezdomny ma imię – obruszy ła się strażniczka miejska. – Ma mój numer. Na wszelki wy padek – dodała. – Czy li zadzwonił do pani – próbował wy jaśnić sy tuację Hif. Kobieta kiwnęła głową. – Skontaktowałam się z naszy m dy żurny m, który przekazał sprawę wam. Sama też przy jechałam. – A gdzie Jacek i Agatka? – Ty mański rozejrzał się wokoło. – Zośka i Darek – poprawiła poważny m tonem. – Czekają w drugim kanale. Ty mański kiwnął głową. – To idziemy. Kilkanaście metrów dalej znaleźli otwarty właz. Strażniczka zawołała, po chwili w zupełnej czerni mignął płomień świecy i wy łoniła się głowa mężczy zny. Kiedy Darek wy dostał się na powierzchnię, zobaczy li, że by ł w samy m swetrze, spodniach i skarpetach. Wskazał drugi wy lot. – Tam jest – odezwał się zachry pły m głosem. – Zwłoki? – upewniła się Cy nowska. Darek przekrzy wił głowę. – Cały dzień by liśmy na mieście. Potem na skupie. Jak wróciliśmy, to patrzy my i jest. – Przetarł rękawem pokry tą warstwą wieloletniego brudu twarz. – Zośka mówi, że nie da rady tu dłużej mieszkać. Przeszli do drugiego kanału, zapalili latarki i po kolei, trzy mając się szczebli metalowej drabinki, zeszli na dół.

Po dwóch kwadransach do toy oty Ty mańskiego, dwóch radiowozów i trzeciego, nieoznakowanego samochodu wy działu techniki dołączy ło stare volvo 740 kombi sądowego patologa Henia. Wszy scy mówili na nie „autobus”, ponieważ kojarzy ło się z karawanem. – Witam doktora! Znowu pieprzona nocka! – przy witał lekarza Ty mański, ćmiąc na chodniku papierosa. – Dla mnie to no problemo. W nocy nawet lubię. – Lekarz po raz enty przy pomniał o swoim niezmienny m entuzjazmie do pracy. – Wy na Oczki to w ogóle dziwni trochę jesteście. Wiesz, o czy m… – Nie zagaduj Henia, anabej ćam! – przerwała im gadkę szmatkę Cy na. Szczękali zębami z zimna, a przed sobą mieli jeszcze długie godziny pracy. Poprowadziła lekarza ścieżką w stronę

chaty i kanałów. Panujące tam wcześniej ciemności technicy rozświetlili dwiema lampami podłączony mi do małego agregatu. – Co my tu mamy ? – zapy tał z zainteresowaniem Henio na widok zwłok leżący ch pośród gazet i rozłożony ch kartonów. – Kobieta, około czterdziestu lat, ubrana jak na piknik – skomentowała wzorzy stą sukienkę na ciele denatki Cy na. – Nie zginęli wam ostatnio jacy ś nieboszczy cy ? – Skąd doktor wie? – odpowiedziała py taniem Cy na. Rzeczy wiście, od ty godnia babrali się w upierdliwej sprawie zaginięcia zwłok z domu pogrzebowego na Bródnie. Henio potarł palce w jednorazowej niebieskiej rękawiczce, przez którą wcześniej doty kał zwłok, i przy stawił sobie opuszki do nosa. Wciągnął powietrze. – Ta kobieta jest zabalsamowana – wy jaśnił. – Pieprzona nocka – skomentował Ty mański. – Weź, Cy na, zadzwoń do naczelnika, powiedz mu, że znaleźliśmy zgubę z tego zakładu. Niech się stary też trochę odpręży.

DZIEŃ DRUGI

8 stycznia, sobota

Pierwszą noc w szpitalu komisarz Witczak spędził przy wiązany do łóżka na kory tarzu. Głosy pojawiały się i cichły, nie dając mu zasnąć. Kiedy postanowił zamknąć oczy, szukając choć chwili wy tchnienia, tuż obok wy czuł czy jąś obecność. Spod przy mknięty ch powiek dojrzał stojącego na wy ciągnięcie ręki mężczy znę ubranego w staromodną piżamę w paski. Głosy, przestraszone, uderzy ły, zupełnie jakby w głowie Witczaka zamknięto kilkoro przerażony ch dzieci. Próbował je uspokajać, ale odniósł przeciwny skutek. Krzy czały jeszcze głośniej. Nieznajomy stał nad przy wiązany m do łóżka przez dobrą chwilę, następnie wy ciągnął w jego kierunku obie ręce. Witczak poczuł doty k spoconej skóry na twarzy, próbował odsunąć głowę, ale mężczy zna naparł nań cały m ciałem. Głosy skowy tały, pasy nie chciały puścić. Po trwającej nieskończoność chwili Witczakowi udało się krzy knąć na cały głos. Mężczy zna w piżamie się odsunął. Na końcu kory tarza ktoś leniwie zapalił światło w dy żurce. Pielęgniarka nie wy szła na kory tarz, jakby ty lko nasłuchiwała. Ty mczasem napastnik zaszurał papciami i zniknął w ciemnościach. Witczak resztę nocy spędził na nieudany ch próbach zerwania pasów.

Rano w czteroosobowej sali, którą dzielić miał z trzema inny mi pacjentami, pojawił się lekarz. Przeprowadził krótki wy wiad, zaordy nował leki, w ty m zastrzy k, po który m Witczak spał przez resztę dnia. Pierwsze ty godnie poby tu zeszły na dobieraniu leków i dawek. Zero, jak nazy wali Witczaka koledzy, przy płacił to huśtawką nastrojów i nieciekawy ch doznań. Głosy umilkły, jednak zastąpiły je inne objawy : senność, szum w głowie, poczucie ciężkości i powolność w ruchach.

Wpadł w powolny, codzienny ry tm wy znaczany przez posiłki. Każdego ranka jadł nikczemnie małe śniadanie, przy jmował leki, czasem wy chodził na klatkę schodową, żeby zapalić, z czy m walczy ły pielęgniarki, ale nie do końca, bo przecież nie by ło tu wielu inny ch rozry wek. Można by ło jeszcze siedzieć na wspólnej sali i gapić się w telewizor. O trzy nastej personel przy woził prosty dwudaniowy obiad, a cztery godziny później równie obfitą co śniadanie kolację. Pod wpły wem leków świat zewnętrzny stał się Witczakowi obojętny, zerowy, jak mawiał. Czuł, że nawet on sam by ł dla siebie coraz mniej ważny. Przez cały czas towarzy szy ło mu fizy czne zmęczenie, coraz trudniejszy do zniesienia ciężar. Wspominał ostatnie przed przy jęciem do szpitala wiadomości od Gucia, przy branego sy na, który mieszkał teraz w Londy nie razem z siostrą, Justy ną, i matką, Małgorzatą. Rozmy ślając, jak młodzi i ich rodzicielka dobrze sobie radzą, zamiast pustki powinien czuć wewnętrzny spokój. Nie pojawiały się jednak żadne emocje. Postanowił jeszcze raz porozmawiać z lekarzem, poprosić o zmianę leków bądź dawek. Staszek, ów mężczy zna, który pierwszej nocy usiłował Witczaka udusić, teraz człapał po kory tarzu, jak zwy kle unikając bezpośredniego kontaktu. Także ty m razem odwrócił się na widok swojej niedoszłej ofiary i poszurał w przeciwną stronę. Zero w pierwszy ch dniach poby tu nie zawiadomił personelu o zachowaniu Staszka. Później odpuścił. Podejrzewał, że nikt i tak nie wziąłby jego słów na poważnie. Do sali wkroczy ła starsza pielęgniarka, Zy ta. Demokraty cznie sarkała na wszy stkich. Zero trochę zazdrościł jej tego bogactwa negaty wny ch uczuć. Z tacą kieliszków z lekami podchodziła po kolei do łóżek i wręczała każdemu z pacjentów jego zestaw. – Lekarstwa, panie Witczak. – Stuknęła na wy sokości oczu policjanta naczy niem, które jeszcze nie tak dawno by ło obietnicą miło spędzonego wieczoru. Ubrany w niebieski dres, pamiątkę ze szkoły oficerskiej, usiadł na łóżku. Przed chwilą próbował skupić uwagę na plamie szpecącej sufit, w której zobaczy ł zary s Półwy spu Ibery jskiego. Zastanawiał się, w jaki sposób powstała. Wy mioty fontannowe? Usły szał o takich na szkoleniu z pierwszej pomocy i zapamiętał jako jedną z niewielu rzeczy. – Jest doktor Kamiński? – spy tał, pomny na nieregularny plan pracy lekarza. – Je śniadanie – odpowiedziała zniechęcający m tonem Zy ta, nieco ty lko zdziwiona oży wieniem pacjenta. Powolny m krokiem ruszy ł na kory tarz, ziry towany własną słabością, choć musiał przy znać, że iry tacja to też w końcu jakieś uczucie, pogratulował więc sobie w my ślach. Pielęgniarka, obdzieliwszy pozostały ch lokatorów sali, ruszy ła za Witczakiem, zabierając ze stolika porzucony przezeń kieliszek. – Pana leki – przy pomniała. Witczak machnął ręką, jakby odpędzał natrętnego owada. – Czy ja jestem pana służącą? – spy tała retory cznie, ścigając Witczaka, który mijał kolejne drzwi sal szpitalny ch i dotarł do gabinetu lekarskiego. Otworzy ł, nie pukając. Za biurkiem, chy ba pamiętający m jeszcze wy mianę mebli w czasach Gierka, wpatrzony w ekran monitora siedział barczy sty medy k. Wcinał kanapki oraz serek wiejski. – Doktorze? – odezwał się Witczak. – Płoszę pfy jść pówniej – poprosił z pełny mi ustami Kamiński. Zero, kiwając głową, wszedł

do pomieszczenia. Na ścianach wisiały grafiki dy żurów i reklamy leków. Zasiadł na krześle naprzeciwko lekarza. – Dwa słowa, doktorze – obiecał. Pielęgniarka wzburzona bezczelnością pacjenta stukała za nim chodakami. – Czy ja nie mówiłam, że doktor je? Kamiński przełknął i uspokajająco pomachał ły żeczką, rozpry skując białe krople śmietanki. – No już dobrze, Zy ta. Wy puściła z sy kiem powietrze z płuc, puknęła w blat kieliszkiem z lekami i wróciła do swoich obowiązków. Obaj odetchnęli. Lekarz wy tarł usta i ręce serwetką, odsunął posiłek i przy jrzał się pacjentowi. – Słucham – zachęcił. Witczak nie odpowiedział od razu, trudno mu by ło zebrać my śli. – Chodzi o leki. Nie czuję się… Nie wiem, jak to powiedzieć. Czuję się jakoś inaczej. Obco. Kamiński odpowiedział konkretnie: – Sły szy pan głosy ? Witczak pokręcił przecząco głową. – Czy li leki działają – podsumował lekarz. – Ale czuję się otępiały, senny. Mam drżenia mięśni. – Zero powoli zbliżał się do sedna. Doktor Kamiński sięgnął po kalendarz i zaczął w nim notować. Po chwili odsunął brulion. – Niech pan posłucha… – zaczął. – I serce. – Witczak popukał się w mostek. – Mam te kołatania. – Nie chciał pominąć żadnego szczegółu. – Leki, które pan bierze, mają skutki uboczne. Zwłaszcza w pana wieku. – Lekarz spojrzał do karty. – Czterdzieści trzy lata. Przy zwy czai się pan. Trochę cierpliwości. – Nie ma inny ch? – spy tał z udawany m rozczarowaniem Zero. Kamiński wzruszy ł ramionami. – Możemy zmniejszy ć dawkę. Ale wtedy pojawi się ry zy ko nawrotu. Wrócą objawy. Witczak oklapł. Cień nadziei, który przed chwilą poczuł, rozwiał się niczy m ostatnia mgła poranka. – Sam już nie wiem. Nie czuję się sobą – podsumował. – Rozumiem. – Lekarz prędko spojrzał w papiery. – Panie Krzy sztofie… – Wstał, podszedł do drzwi, uważnie je zamknął. – Jest jeszcze jedna możliwość. Pry watna klinika. Tranquilia. Uży wamy tam nowoczesny ch leków. Następna generacja… Może powinien pan spróbować? Witczak z uwagą spojrzał mu w oczy. – Pan tam pracuje? – domy ślił się. – Popołudniami. Ty lko… widzi pan… – zająknął się Kamiński. – Ty lko co? – Witczak nabrał podejrzeń. – Uży wamy drogich leków, jeszcze niezarejestrowany ch. Stosujemy niestandardowe metody. Może nie do końca, jak by tu powiedzieć, legalne, ale skuteczne. Witczak spojrzał z zainteresowaniem. – Pomożemy panu – zapewnił psy chiatra. – Jakie są koszta? – Razem? Jakieś pięć–sześć ty sięcy. Miesięcznie. Ale mamy świetne efekty. Bez objawów

uboczny ch – zapewnił Kamiński. – Przez ile miesięcy ? Lekarz wzruszy ł ramionami. – Najkrócej trzy, może cztery – odparł, spoglądając rozmówcy w oczy. – O awruk – zaklął sposobem Cy ny Witczak. Wiedział jedno: wy mieniona kwota przerastała jego możliwości. – Słucham? – Lekarz nachy lił się w stronę pacjenta. – Nic. Tak mówi koleżanka z pracy. Dziękuję, nie stać mnie. – Wstał, skierował się do wy jścia. – A rodzina? – nacisnął lekarz. Witczak smętnie pokręcił głową. Nie miał żadnego ży jącego krewnego w kraju, a bliscy w Londy nie dopiero układali sobie ży cie. Nic nie wiedzieli o stanie jego zdrowia i tak powinno pozostać. – Proszę przy jąć leki – z nutą rozczarowania przy pomniał mu Kamiński, wskazując porzucony kieliszek. Witczak cofnął się, zabrał tabletki. – Może pan wracać do śniadania. Smacznego – pożegnał się. Na kory tarzu, mijając parę wy służony ch foteli, odruchowo wy rzucił do stojącego obok kosza zawartość kieliszka. Dostrzegła to pielęgniarka Zy ta. – Co pan robi?! – spy tała z niekłamany m oburzeniem, jakby zbrukał największą świętość na oddziale. Witczakowi zabrakło refleksu na trafną ripostę. – Przepraszam – bąknął. Pielęgniarka z zaciśnięty mi ustami pokręciła głową. Czekał na repry mendę. – Przy niosę panu nowe – powiedziała. – Proszę iść do świetlicy. Ma pan gościa. I niech pan mu przy pomni, że odwiedziny są PO CZTERNASTEJ.

Hif siedział przy okrągły m stole na środku pomieszczenia. Obok przy siadł się Staszek. Wbił w Ty mańskiego swoje spojrzenie bazy liszka. Gdy zbliży ł się Witczak, Staszek odszedł w kąt sali. Oparty o ścianę rozpoczął obserwację wy sokiego kudłatego intruza. Jak ty lko Witczak zobaczy ł kumpla z roboty, od razu miał plan. Postanowił jednak poczekać na odpowiedni moment. Ty mański wstał, żeby solidnie uścisnąć wy ciągniętą dłoń kolegi. – Czołem, Zero – przy witał się, omiatając wzrokiem wy chudzoną postać kumpla. – Siadaj. Czołem – odparł Witczak. Usiedli. – Zmężniałeś – skomentował Ty mański. Nienaturalnie nachy lony gmerał pod stołem i mrugał. Witczak wy jął z wy ciągniętej pod blatem łapy paczkę ukraińskich pall malli. – Taka dieta – wy jaśnił, nie wdając się w nieciekawe szczegóły jadłospisu. – Jak się czujesz, stary ? – podpy tał Hif, rad, że spełnił swój chrześcijański obowiązek i mógł się teraz rozluźnić. Witczak wzruszy ł ramionami. Szukał odpowiedniej metafory.

– Jak pączek w gównie. Hif, rozczarowany, że jego szlachetny gest nie przy niósł spodziewanego pocieszenia, odpowiedział po chwili: – Ale… jesteś pod dobrą opieką, nie? Wiesz, o czy m mówię. Szpital to szpital. Witczak postanowił zmienić temat. – Jak w robocie? Wróciłeś? – spy tał. – Kurwa, znowu jakaś porąbana historia. Obrabianie sprawy znaleziony ch w kanale zwłok zajęło im resztę nocy i cały poranek. Witczak udał zaciekawienie, by le ty lko odwrócić uwagę od własnego samopoczucia. – Nadawaj – poprosił. Hif, ucieszony, że znaleźli wspólny temat, poprawił się na krześle i otworzy ł usta. W ty m momencie poczuł na sobie czy jeś uważne spojrzenie. Staszek. – Ten tam w rogu. Czego on się na mnie tak lampi? – spy tał. Witczak się odwrócił. – A, to Staszek. Nie przejmuj się. Dziwny facecik. Pierwszej nocy próbował mnie udusić. Hif odchrząknął zdziwiony. – Wiesz, dom wariatów – wy tłumaczy ł Staszka Witczak. – Dajesz – poprosił. – Więc tak – rozpoczął w końcu Ty mański. – Na początku ty godnia zginęło dwóch szty wny ch z chłodni. Z takiego zakładu na Bródnie, nie? – Przy szpitalu? – udał zaciekawienie Zero. – Nie, taki pry watny, niedaleko cmentarza. Naczelnik się wkurzy ł, bo ktoś nadał do prasy i poszło w „Super Expressie”. Dziś w nocy znaleźliśmy jedno z ty ch ciał. Witczak poczuł dreszcz na plecach. Pierwsze tak wy raźne uczucie od miesiąca. – W jakim stanie? – Bez śladów ingerencji. – Hif zawiesił głos, jakby zamierzał jeszcze coś powiedzieć. Witczak dostrzegł na twarzy kolegi zmieszanie, niety powy widok u policjanta. – Wy krztuś wreszcie – poprosił. – Zostało jeszcze ciało drugiej kobiety. My ślimy, że to jakiś pory wacz nekrofil. Coś mu nie pasowało i ukry ł zwłoki. Witczak pokiwał głową z, jak zdał sobie sprawę, zazdrością. – Czy li macie zabawę. Hif pokiwał kudłatą głową. Trochę przy pominał wielkiego psa. – No masz! Stary biega, jakby mu ktoś motorek w dupie zamontował! Witczak się uśmiechnął. Potem przez dłuższą chwilę milczeli, wreszcie Zero, czując, że nadszedł odpowiedni moment, wy łuszczy ł ową my śl, która przy szła mu do głowy na widok Ty mańskiego.

DZIEŃ CZWARTY

10 stycznia, poniedziałek

Cy ngiel przechadzał się niczy m pan na włościach, ocierając biało-rude futerko o kolejne wiszące na oparciach krzeseł fragmenty garderoby – wy prasowaną damską bluzkę, spódnicę, rajstopy. Przy stanął przy porzucony m na podłodze T-shircie, w końcu znalazł sobie miejsce w leżącej obok skórzanej kurtce, gdzie, okręcając się kilka razy, umościł sobie gniazdko. W ty m momencie ktoś go zaszedł i wy rwał spod niego wy deptane już legowisko. Kot sy knął, odsłaniając kły i różowy języ k. Nie pozostało mu nic innego, jak wskoczy ć na parapet, skąd zaczął uważnie śledzić nerwowe ruchy jednej ze swoich pań. Agnieszka szy kowała się do roboty. Ubrana w wojskowe spodnie i podkoszulek właśnie zapinała skórzaną kaburę, która dotąd swobodnie wisiała jej na ramieniu. Drzwi od sy pialni skrzy pnęły. W progu ukazała się kobieta w żółto-niebieskiej piżamie. Ponieważ kot odznaczał się niezwy kłą dla swojego gatunku empatią, zarażony, ziewnął, zupełnie jak jego dopiero co przebudzona druga pani. Następnie rad, że już wszy scy wstali, zgrabnie skoczy ł z parapetu i znalazł się pół metra od swoich misek. Miauknął znacząco. Dziewczy na Cy ny, Anka, poczłapała do łazienki, drapiąc się w głowę, na której potargane włosy tworzy ły przy pominający siano wiecheć. – Tak późno idziesz? – mruknęła. – Dzień dobry. – Cy nowska uśmiechnęła się, stając jej na drodze i wy suwając ułożone do pocałunku usta. Partnerka zgrabnie ją ominęła. Cy na poczuła ukłucie niepokoju. Dopinając szelki kabury, podeszła do szafki. Sięgnęła po służbową broń. Z łazienki doszły ją odgłosy szorowania zębów. – Mam tego seksuologa dzisiaj – przy pomniała o umówionej wizy cie. Zdecy dowała się niedawno, chociaż wcześniej deklarowała, że choć czuła się zamknięty m w kobiecy m ciele

mężczy zną, wy trwa przy biologicznej płci. Wcześniej chciała pozostać kobietą z solidarności, a także z nienawiści do mężczy zn, z który mi zetknęła się w swoim ży ciu zawodowy m. Łapała zboczeńców, stręczy cieli, morderców. Jakoś nie mogła sobie przy pomnieć damskiej grupy przestępczej organizującej agencję towarzy ską, pory wającej ludzi do pracy w burdelach. Owszem, kobiety biły, piły i zdarzało się im zabijać, ale rzadko wy stępek by ł dla nich formą zarobku. Właśnie dlatego jeszcze niedawno Cy na miała zamiar pozostać kobietą, lesbijką. Ale sy tuacja się zmieniła. – Ichiesz uchrbochona? – spy tała Anka, walcząc z pieniącą się pastą, patrząc, jak Cy na chowa swojego glocka do kabury. – Racja. – Agnieszka odłoży ła broń do kuchennej szuflady, tuż obok przegródek na sztućce. Z łazienki doszło ją gulgotanie i dźwięk wody wy pluwanej do umy walki. Anka zrzuciła górę od piżamy, obnażając pełne piersi z duży mi brodawkami. Cy na nie mogła się powstrzy mać i wy ciągnęła rękę. – Oj, przestań! – Anka, śmiejąc się, zakry ła dłońmi swoją dumę. Biust Cy nowskiej przy pominał klatkę piersiową ofiary ginekomastii, ot, przerost gruczołów jak u chłopaka. Anka dy sponowała piękny mi, dorodny mi jabłkami. Wszy stkie brafitterki wy rażały swój podziw. – Jesteś pewna? – rzuciła, nie mogąc przy zwy czaić się do perspekty wy mężczy zny pod dachem. – Tak – odparła Cy na. – Chcę, żeby dziecko miało ojca, nie dwie matki. Dwa miesiące temu podjęły decy zję o zawarciu małżeństwa w Holandii i o urodzeniu dziecka. Miały konkretne plany, zebrały informacje o formalnościach, które trzeba by ło odbębnić, zaczęły ustalać termin lotu. Jednak w ostatniej chwili Anka odwołała wy jazd, tłumacząc się nawałem pracy i szantażem ze strony właściciela kancelarii, w której pracowała, zwanego przez nie Pijawką. W towarzy stwie rozpaczliwie miauczącego kota Anka podeszła do szafki kuchennej, wy ciągnęła czarną puszkę nescafé espresso, nastawiła wodę na wrzątek i przy gotowała kubek. Kot przy stąpił do robienia ósemek wokół jej ły dek. Anka uniosła na chwilę ramiona. – Sorry za ten Amsterdam – bąknęła. Aga zapaliła i zaciągnęła się. Od momentu odwołania wy jazdu nie rozmawiały na ten temat. Nieraz my ślała, że partnerka wy mówiła się, ponieważ zaczęła się wahać. – Wiesz, nie teraz… – odparła uspokajająco. – My ślałam, że nie chcesz tej operacji – zmieniła temat Anka. O ty m też jeszcze tak na poważnie nie gadały. – Wy brałaś już sobie imię? – Kiedy ś fakty cznie nie chciałam – przy znała Cy na. – Teraz mam mieć żonę i dziecko. Wiesz, awruk, że ty lko krowa… I mogły by śmy wziąć kościelny … Dla jaj. Anka poszła do łazienki, wróciła w szlafroku, zalała kawę wrzątkiem, dolała mleka. Cy ngiel śledził każdy jej krok, siedząc pod najważniejszą w całej kuchni szafką, w której stały w równy ch rządkach puszki z karmą. Dziewczy na wy ciągnęła rogalik z chlebaka. Kot miauknął rozczarowany. – Pojechałaby m z tobą, ale nie chcę nowej awantury z Pijawką. – Nie ma sprawy. Duży chłopiec jestem – odpowiedziała Cy nowska. Powinna już lecieć do przy chodni. Anka niecierpliwiła się, chciała iść pod pry sznic. – Postaram się wrócić wcześniej. Zadzwoń do mnie, jak wy jdziesz z gabinetu – poprosiła.

– Może zrobimy jakiś wy padzik wieczorkiem? Żeby to oblać – zaproponowała Cy nowska. – Sty rana pewnie będę. Pijawka wczoraj wy skoczy ł z jakimś raportem. – Wy ciska cię jak cy try nę, leiwruks! – Ziry towana Cy nowska sięgnęła po plecak i skierowała się do wy jścia. Anka ją zatrzy mała. – No, mów! Jakie imię wy brałaś? – Max – odpowiedziała Cy nowska. – Max? Jakoś tak… – Anka spojrzała w sufit, marszcząc ładne brwi. – Jak? – spy tała Cy na. – No, nie mówię, żeby Włady sław… – stwierdziła Anka, najwy raźniej skłaniając się do trady cy jny ch słowiańskich imion. – A jak by ś chciała? Mieszko, Świętopełk, Jarogniew? Przy gotuj listę. – Aga zdała sobie sprawę, że stawiała najdroższą w niety powej sy tuacji. Oto lesbijka ma wy brać imię dla chłopaka, w którego przeistoczy się jej dziewczy na. – Wy głupiasz się. To twoja decy zja. Na całe ży cie. – Anka ze śmiechem machnęła ręką. – Wieczorem pogadamy. Pa – rzuciła Cy nowska z otwarty ch drzwi, które zaraz za sobą zamknęła. Zdąży ła jeszcze usły szeć buntowniczy wrzask Cy ngla. – No już, już! – Anka najwidoczniej zlitowała się nad zwierzęciem. Na klatce schodowej Aga wezwała przy ciskiem windę. Oparła głowę o okno w drzwiach szy bu. Czy żby miała trafne przeczucie? Czy żby coś między nimi zaczy nało się walić? – O awruk – powiedziała do siebie.

Ulokowana w pałacu Mostowskich Komenda Stołeczna Policji zdawała się składać ty lko z tonący ch w półmroku, niekończący ch się przejść. Tak ją widział Hif za każdy m razem, kiedy zamknął oczy podczas swojego długiego zwolnienia. Nieatrakcy jna dziura, a on i tak tęsknił. Czuł pustkę, brak adrenaliny by ł jak głód narkoty kowy, monotonia dnia powszedniego doprowadzała go do szewskiej pasji. Agata zachęcała, żeby wy szedł z domu, więcej czasu spędził z pięcioletnim sy nem z drugiego małżeństwa, Konradkiem, bądź nastoletnią córką mieszkającą u swojej babki. Jego jednak nosiło. Tęsknił nie ty lko do pracy, ale i do lasu. Marzy ł o polowaniu. Ach, pójść na koziołka. Nic z tego. Agata pilnowała go niczy m klawisz. Zabawa z dzieckiem, owszem. Drobne roboty w ogrodzie, tak. Spacer do sklepu, czemu nie? Ale nocna wy prawa na przelatka? Zapomnij. A kiedy Ty mański w końcu doczekał się powrotu do pracy, pałac przy witał go jak obcego. Podobne odczucia miał Adrian Mączka, zwany Młody m, również niedawny ozdrowieniec, trzeci dzień w pracy. Coś się zmieniło. Coś się zbliżało. Obaj to czuli, ale żaden nie potrafił sprecy zować obaw. W południe Hif stał pochy lony nad Młody m, który właśnie kończy ł rozmowę telefoniczną. Kiedy odłoży ł słuchawkę, Hif natarł na niego. – No, poży czy sz? – spy tał. Młody się opierał. – Po co ci moja komóra? – Po pstro. Sam swoją komuś poży czy łem – wy jaśniał Ty mański. – Kumasz?

Młody sarknął, ale podał telefon. – Tu jest napisane „Wróć do mnie”! – podkreślił. – Odwdzięczę ci się – zapewnił Hif. – Akurat – odparł smętnie Mączka. Zrobił to dla Ty mańskiego. Ty lko jemu ufał. Dotąd nie mógł otrząsnąć się po aferze, przez którą wy lądował w szpitalu. Postrzelił go inny kolega z pracy. Cy na podobno wiedziała, że Zakrzewski by ł gejem. I podejrzewała, że podkochiwał się w Młody m. Hif mówił, że ona potrafi spojrzeć głębiej. Cokolwiek miało to oznaczać. Ten Zakrzewski, stary facet, taki w wiecznie przepoconej koszuli, wy glądający trochę jak popijający piwo robotnik, pewnego dnia postanowił zamknąć się w zbrojowni i odpalić granat. W daleką drogę chciał zabrać z sobą Mączkę, w który m rzekomo się podkochiwał. – Stary, zabieram cię na polowanko – stwierdził nieoczekiwanie Hif. Adrian nie raz i nie dwa zapewniał o braku ciągot w ty m kierunku. – Jeszcze mnie boli. – Uniósł do góry szczuplejszą od lewej prawą rękę. – A! Po postrzale? – spy tał ze zrozumieniem Ty mański. – Nie, po samogwałcie – zażartował Młody. Dobry by ł z Hifa kolega, ale czasem kojarzy ł wolno. – Żadnego przy musu – uspokoił go Adam. I tak wierzy ł, że Mączka sam go kiedy ś poprosi. Wy cofując się, wpadł na naczelnika Malutę. – Czołem, szefie! – przy witał się Hif. Przełożony najwidoczniej przy szedł nie bez powodu. – Ty mański, do mnie! – warknął. I już go nie by ło. – Tak jest – odpowiedział Hif. Młodemu rzucił na odchodny m: – No to dzięki! W takim razie stawiam lornetę z meduzą w Lotosie! Dogonił Malutę na kory tarzu. Dobiegający pięćdziesiątki naczelnik wy działu kry minalnego wcześniej dobre dwadzieścia lat przepracował jako operacy jny. Sy tuacja na komendzie też go dobijała, widać to by ło w marsie na twarzy, większy m niż wcześniej zgarbieniu i nerwowy ch ruchach. – Odstawiliście tego szty wnego do zakładu? Co z drugim ciałem? – zapy tał. – Trup z kanału jeszcze jest u Henia, technicy badają fanty. Drugiego ciała niet – zameldował Ty mański. – Niech Młody dokończy papierki za ciebie. Mam kolejną dłubaninę. Hif poczuł uderzenie adrenaliny. – Bierzesz Cy nę i walicie na plac Narutowicza. Z kaplicy wy parowało ciało – poinformował naczelnik. Hif nie mógł uwierzy ć. – O ja pierdolę – skomentował, zanim zdąży ł ugry źć się w języ k. Maluta zmienił się po nominacji. Teraz nie lubił przekleństw, rzecz niezwy kła w policji. – Nie wy rażaj się! – krzy knął i pogroził palcem, ale niegroźnie, z półuśmieszkiem nawet.

Ty mański zasiadł w zaparkowanej na zewnętrzny m dziedzińcu przed nowy m budy nkiem komendy Mordzie. Szlaban się podniósł i corolla wy skoczy ła na miasto. Roznegliżowana tancerka

z Hawajów zakręciła szerokimi biodrami pod lusterkiem, kolekcja reklamówek agencji towarzy skich spadła, rozsy pując się na służbowej pałce leżącej przed fotelem pasażera. Hif doby ł komórki i wy konał połączenie. Po drugiej stronie linii padło krótkie: „No wal”. – Jestem gotowy ! – krzy knął. Na skrzy żowaniu z aleją Solidarności pomachał chłopakom z drogówki. – Ty lko teraz, zaraz musisz to załatwić! – wrzeszczał do słuchawki. – No! Czekam! Przerwał rozmowę, wy konał nagły manewr wy przedzania, przeskoczy ł Królewską i ponownie zadzwonił. Ty m razem do Cy ny, ale nie odebrała. Poczekał na sy gnał poczty głosowej, nagrał się po piknięciu.

Seksuolog przy jmował w pry watnej lecznicy na Mariensztacie, w ładny m, odnowiony m budy nku z lat pięćdziesiąty ch. Cy nowska przy pomniała recepcjonistce o umówionej wizy cie, ta potwierdziła, sprawdzając w kajecie, i wskazała kory tarz, wy mieniając numer gabinetu. Przy chodnia świeciła pustkami. Na szczęście. Agnieszka nie miała ochoty na pogaduszki z pacjentami. Zresztą o czy m miałaby rozmawiać? Zarechotała, wy obrażając sobie tę gadkę. „Z czy m pani przy chodzi?”. „A, postanowiłam zrobić sobie siusiaka, wie pan”. „A, no tak, a ja, proszę pani, cipkę!”. Kurde, upokorzenie. Usiadła na plastikowy m krześle. Po chwili drzwi się uchy liły i mężczy zna w nieskazitelnie biały m fartuchu poprosił ją do środka. Wy glądał jak połączenie dwóch Tomów – Cruise’a z Hanksem. Udany koktajl, stwierdziła z uznaniem. Samuraj z bezludnej wy spy wskazał jej nieco bardziej wy godne krzesło niż na kory tarzu, sam zasiadł w obity m białą skórą fotelu. W tle zamajaczy ł plakat z przekrojem damskich narządów płciowy ch. Agnieszka wy łuszczy ła swój problem. – Nie to, żeby m próbował odwieść panią od decy zji. Ale muszę przeprowadzić taką rozmowę – odpowiedział doktor Ruczaj. Cy na przy taknęła ze zrozumieniem. – Więc od kiedy pani wie? – spy tał Cruise’o-Hanks. Wzruszy ła ramionami. Jak to od kiedy ? – Od kiedy pamiętam. Od zawsze – wy jaśniła zgodnie z prawdą. Seksuolog potarł nos końcówką markowego pióra. – Nikt pani nie przekony wał? By ły jakieś incy denty w dzieciństwie? – zapy tał z lekkim oporem. – Incy denty ? – Cy na domy śliła się, o co mu chodzi, ale i tak nie dowierzała. Spodziewała się, że cała procedura rozpocznie się od zadawania niedelikatny ch py tań, ty m jednak by ła zaskoczona. – Wujek, starszy brat – sprecy zował Ruczaj. – Jestem jedy naczką. Matka także – odparła chłodno. – Ojciec… Zacisnęła zęby i przez ściśniętą szczękę warknęła: – Matka została zgwałcona.

Seksuolog sięgnął po brulion i skreślił parę słów. Cy na nie mogła powstrzy mać się od zadania py tania: – Co to ma do rzeczy ? – Ma, ma – westchnął Ruczaj. – Może powinna pani poczekać? Zastanowić się. Sapnęła zniecierpliwiona. – A nad czy m tu się, awruk, zastanawiać? Zdumiony seksuolog odwrócił głowę nerwowo jak królik. – Słucham? – Miesiąc czekałam na wizy tę. Zastanowiłam się. – Operacja jest nieodwracalna. I ma wady – przy pomniał oczy wistość Ruczaj. Agnieszka znała ograniczenia zabiegu zmieniającego płeć, orientowała się, że nigdy nie będzie prawdziwy m mężczy zną, chirurdzy co najwy żej mogą stworzy ć namiastkę penisa. Ale niczego więcej nie chciała. – Wiem, czy tałam. – W internecie? – spy tał z lekceważeniem Ruczaj. Nie wy trzy mała. Odpowiedziała uniesiony m głosem: – Nie, w bibliotece. Mogę wiedzieć, o co panu chodzi? Zapadła chwila ciszy. – Mówiłem, muszę panią przepy tać – odpowiedział wreszcie lekarz. – Jak każdą pacjentkę. Chodzi o stuprocentową pewność. A jak nagle się pani odwidzi? Stamtąd nie ma powrotu! Cy na postarała się uspokoić. Spojrzała w zasłonięte pionową żaluzją okno, uchwy ciła rąbek błękitnego dziś nieba. Nic z tego. – Jestem pewna. Nie wy starczy ? Awruk? – rzuciła. – Proszę tu nie przeklinać – odparł Ruczaj. Poczuła szacunek. Zrozumiał. – Przepraszam. – Czy wie pani, że mam kolegów, którzy szczy cą się ty m, że odesłali wszy stkich takich pacjentów? Zdołali ich przekonać? – Lekarza też poniosły nerwy. Ta mała podziałała na niego jak płachta na by ka. Cy na wspomniała godziny spędzone przed ekranem laptopa. Zapamiętała swoje zdziwienie, że owszem, wielu lekarzy starało się odwieść pacjentów od decy zji. – Czy tałam. W internecie – odpowiedziała. – Podobno pan taki nie jest. – Tak. – Ruczaj zmienił ton na bardziej pojednawczy. – Po prostu muszę mieć pewność, że nikt pani nie namówił. – Zaczął stukać w klawiaturę komputera, przechodząc do konkretów. – Dam pani skierowania na testy psy chologiczne, badanie poziomu hormonów, tomografię komputerową. Zobaczy my, co jeszcze. Cy na poczuła dezorientację. Po co aż ty le? Chciała przemiany w faceta, tak szy bko jak to możliwe. Choćby jutro dałaby się pokroić. – A operacja? – spy tała. Seksuolog uśmiechnął się uspokajająco, jak do dziecka. – Pani Agnieszko, operacja to ostatni etap długiego procesu. Najwcześniej za dwa lata. W klinice w Poznaniu, u Dodomskiego. Westchnęła. Procedury, jak wszędzie. Musiała się z ty m pogodzić. Ruczaj tu dowodził

i wy glądało na to, że chciał pomóc. – Co najpierw? – spy tała. – Badania, terapia hormonalna, zmiany urzędowe. Wy brała już pani imię? Agnieszka przy pomniała sobie poranną rozmowę z Anką. Owszem, wy brała, ale czy ostatecznie? Pomimo wątpliwości odpowiedziała: – Maksy milian. Seksuolog wstał, dając do zrozumienia zakończenie wizy ty. Wręczy ł jej plik przy pominający ch recepty skierowań. – W takim razie proszę zrobić badania i wrócić do mnie z wy nikami, panie Maksy milianie. Cy na nie potrafiła ukry ć wzruszenia. Po raz pierwszy w ży ciu ktoś zwrócił się do niej męskim imieniem. Poczuła się wreszcie na swoim miejscu. – Dziękuję, panie doktorze. Usiadła pod gabinetem, sprawdziła wciśnięte jej kartki. Sięgnęła po telefon, włączy ła, żeby sprawdzić, czy nikt do niej nie dzwonił. Owszem. Młody. Odsłuchała wiadomość. Ze zdziwieniem skonstatowała, że z numeru Mączki dzwonił Hif. Sprawdziła godzinę na wielkim jak busola zegarku. – Ansaj areloch! – skomentowała po swojemu i ruszy ła biegiem do wy jścia.

Witczak po śniadaniu, zamiast jak zwy kle zostać na łóżku i śledzić promienie światła wędrujące wokół przy pominającej Półwy sep Ibery jski plamy, usiadł na jedny m z foteli naprzeciwko pokoju lekarskiego. Kiedy na oddział wparował doktor Kamiński, Zero dał mu czas na ry tualne śniadanie. Zaszedł mu drogę, gdy lekarz już w fartuchu wy szedł na kory tarz. Kamiński z profesjonalny m uśmiechem spróbował go ominąć. – Za chwilę, proszę pana – odpowiedział tonem człowieka bardzo zajętego. – Doktor wy chodzi z oddziału? – spy tał Zero. Lekarz prędko spojrzał na wy świetlacz najnowszego iPhone’a. – Wrócę za godzinę – obiecał. Witczak przeszedł do ataku. – Chcę się wy pisać. Na własne ży czenie. Wy wołał na obliczu Kamińskiego porozumiewawczy uśmiech. Czujący zapach pieniędzy medy k zawrócił do swojego gabinetu. – Skombinował pan fundusze? Na Tranquilię? – przy pomniał o pry watnej klinice, której by ł współwłaścicielem. – O ty m też chcę porozmawiać – zapewnił go Witczak. – Dobrze, no to zapraszam. Obaj weszli do znajomego pokoju ozdobionego kolorowy mi reklamówkami farmaceuty ków. Kamiński wskazał to samo krzesło co poprzednio. – Niech pan siada – zaprosił. Krzesło zapadło się pod Witczakiem o dziesięć centy metrów. – Zepsute – przepraszająco stwierdził Kamiński. – Dostanę od pana wy pis? – Zero przeszedł do konkretów. W pomieszczeniu nie by ło za ciepło. Kamiński zatarł ręce, włączy ł komputer i przy sunął

sobie klawiaturę. – Tak, oczy wiście – zapewnił o gotowości do pracy. Witczak wziął głębszy wdech i nerwowo wy puścił powietrze z płuc. – Neurologiczny. Chcę wrócić do pracy. – Posłał lekarzowi przepraszające spojrzenie. Kamiński zrobił zdezorientowaną minę i w stosie papierów na biurku odnalazł kartę Witczaka. – Pracuje pan w ochronie – odczy tał z formularza pacjenta. Witczak pokręcił głową i ograniczy ł się do krótkiego: – Powiedzmy. Kamiński zmruży ł oczy. Czy żby wy czuł pismo nosem? – Ma pan pozwolenie na broń? – spy tał podejrzliwie. – Oddam służbowy pistolet – zapewnił Witczak. Kamiński zapadł się w swoim fotelu. Nie lubił pacjentów, którzy kombinują, miał na nich swoje sposoby i teraz zastanawiał się, którego uży ć. Z drugiej strony perspekty wa przy prowadzenia nowego klienta do niedawno założonej pry watnej kliniki, która wciąż cierpiała na niedobory finansowe, by ła nad wy raz kusząca. – Nie mogę wziąć na siebie takiej odpowiedzialności – powiedział w końcu. – Karetka przewiezie pana bezpośrednio do Tranquilii. Musi pan przejść pełne leczenie – tłumaczy ł. – Potem na rentę. Nie wy obrażam sobie… – Okłamałem pana. – Witczak wszedł mu w słowo. – Tak? – Kamiński zrobił głupią minę. Witczak nachy lił się w stronę lekarza. – Komenda Stołeczna – wy jaśnił. Nastał moment ciężkiego milczenia. Kamiński nerwowo zajrzał do papierów. – Policjant? – wy dusił w końcu – Ty m bardziej… Witczak machnął beztrosko ręką. – To już nie pana problem. – Czy żby ? – spy tał trzeźwo Kamiński. Witczak sięgnął do kieszeni dresu i wy jął z niej telefon komórkowy, o którego poży czenie wczoraj poprosił Hifa. Wbił numer Ty mańskiego. – Mam kumpla w wy dziale narkoty ków. Porozmawiajcie sobie. – Po uzy skaniu połączenia podał słuchawkę lekarzowi. Kamiński spoważniał. – Kto mówi? – odezwał się do mikrofonu. – Tak… tak… Rozmowa przemieniła się w monolog, którego z rzednącą miną słuchał medy k. Witczak czekał przy gotowany na to, że lekarz wy rzuci go z gabinetu. Jeśli by ł czy sty, jeśli wszy stkie papiery kliniki by ły w porządku, będzie po wszy stkim. – A jeśli tego nie zrobię? – zapy tał medy k bezradnie niczy m oszukane dziecko. Ale nie wstał, nie rzucił słuchawki, nie pokazał palcem drzwi. Jest dobrze, pomy ślał Zero. Kamiński i jego koledzy najwidoczniej mieli coś za uszami. – Nie daje mi pan innego wy jścia – stęknął nieswoim głosem lekarz i oddał Witczakowi aparat. – Ma pan kwadrans, żeby przy gotować wy pis. – Zero usiadł wy godniej, choć siedział śmiesznie nisko. Kamiński zaczął wy bijać jakiś nerwowy ry tm palcami na blacie. W końcu sięgnął po

słuchawkę stacjonarnego aparatu na swoim biurku. Wy brał numer i odczekał chwilę. – Przy jdź tu do mnie – rzucił bez wstępu. – Naty chmiast. To ważne. Po pięciu minutach do gabinetu wpadł mężczy zna w krótkim biały m fartuchu i takiego samego koloru spodniach, zastukał chodakami. – Musisz zmienić panu papiery – oznajmił mu Kamiński zgaszony m głosem. – Przy jmiesz go na swój oddział ze wsteczną datą i napiszesz wy pis. – Ale jak to, kurwa? – padła szy bka odpowiedź. Kamiński nachy lił się w stronę kolegi i rozpoczął dość długi szept. Neurolog spojrzał w stronę Witczaka i pokiwał głową. – To może poczeka pan na kory tarzu? – zaproponował. Witczak powoli pokręcił głową. – Ja tu sobie posiedzę, a żaden z panów nie opuści pokoju, dopóki nie dostanę wy pisu – oznajmił spokojny m głosem. Obaj spojrzeli nań jak na wariata. Co by ło bardzo uzasadnione, pomy ślał Zero. – Ty skurwielu – zdołał z siebie wy dusić Kamiński. Zero odpowiedział mu łagodny m półuśmiechem. – Czekam – zapowiedział z delikatną nutą try umfu, sięgając po leżące na stoliku czasopismo medy czne.

Kaplica pogrzebowa przy kościele Świętego Jakuba mieściła się w przy ziemiu. Do niskiego kamiennego wnętrza schodziło się po wąskich schodach. Wewnątrz panowały półmrok i chłód. W ciemnawej wnęce na drewniany ch krzy żakach spoczy wała otwarta jasnobrązowa trumna. Pracowali przy niej dwaj mężczy źni w cy wilu. Jeden pędzelkiem z bielą cy nkową delikatnie głaskał fragment wieka, drugi pochy lony nad biały m materiałem zbierał mikroskopijne włókna mały m odkurzaczem wy posażony m w specjalny filtr. – Wieko wy tarte – poinformował czekającego nieopodal Hifa technik z pędzelkiem. – Może działał w rękawiczkach jak wy ? – skomentował Ty mański. – Nie wiem, poszukamy. Moim zdaniem wy tarł wszy stkie ślady – odparł drugi. Hif zwrócił się do stojącego obok niskiego mężczy zny w pogniecionej mary narce. – Dobra. O której pan tutaj przy szedł? Kościelny potarł szorstką od krótkiego zarostu brodę. – No, przed poranną mszą. Weszłem sprawdzić, czy wszy stko gra, wieńce przełoży ć. – Lekko przesunął stopą jeden z leżący ch na posadzce bukietów, przewiązany ch ozdobną szarfą z napisem „Ostatnie pożegnanie”. Hif przy pomniał sobie historię zasły szaną od pewnego nauczy ciela polskiego dla obcokrajowców, który taki sam otrzy mał od uczniów na zakończenie kursu. – Czy ja mówię niewy raźnie? O której godzinie? – Westchnął, starając się odpędzić natłok my śli. Kościelny odruchowo spojrzał na stary zegarek. Ty mański zauważy ł na dłoniach tego mężczy zny ślady po tuszu, najwidoczniej technicy zebrali już od niego odciski. – Przed ósmą – odpowiedział. Hif, zadowolony z pierwszego faktu, który udało mu się ustalić, konty nuował przepy ty wanie.

– I co pan zobaczy ł? – No… to. – Facet wskazał otwartą trumnę. Hif westchnął zniecierpliwiony. Szczegóły, potrzebował więcej szczegółów. Kościelny, widząc jego zniecierpliwienie, wy rzucił z siebie jak z automatu: – Kłódka leżała na ziemi. Rozpruta. Na dole zobaczy łem, że trumna jest otwarta. A tej pani, znaczy się zwłok, nie by ło. Od razu po was zadzwoniłem. Hif zanotował wszy stko w kajecie. – Doty kał pan czegoś? Do rozmowy włączy ł się jeden z techników. – Ktoś doty kał kłódki. Są odciski kciuka i palca wskazującego lewej dłoni. Hif pstry knął palcami. – Leworęczny ? – Nie, ale jadłem kajzerkę – wy jaśnił kościelny z rozbrajającą szczerością. Sprzed wejścia do kaplicy doszła ich kłótnia. W jedny m z rozmówców Hif rozpoznał Cy nę. – Czy pani nie rozumie? Trzy dzieści osób czeka. – W głosie nieznanego mężczy zny sły chać by ło rozdrażnienie i panikę. – Proszę się uspokoić – odpowiedziała Cy na. W odpowiedzi facet przeszedł do krzy ku. – Proszę mnie nie uspokajać! To moja żona! Białaczka, pani rozumie? Dzieci płaczą. Cy na starała się załagodzić sy tuację, jej głos przy brał niety powo miękką barwę. – Ktoś z panem rozmawiał? – Czy pani wie, przez co ja przeszedłem? – Ten człowiek by ł na skraju załamania. Hif usły szał szelest folii i odgłos wy dmuchiwania nosa. – Pana żona… – Cy na przerwała, najwidoczniej nie wiedziała, co powiedzieć. Przy dałby się policy jny psy cholog, Wardal. Albo chociaż ta jego młodsza koleżanka, Kostkiewicz. Mężczy zna odezwał się nieco bardziej opanowany m tonem: – Jakiś problem z ciałem? Jakiś pierdolony zboczeniec? O Boże, co ja rodzicom powiem? – Proszę się uspokoić. Niech wszy scy czekają w autokarze. Wy kombinuję kawę. Przepraszam. Ty mczasowo opanowała sy tuację, pomy ślał Ty mański. Po chwili zeszła do kaplicy. – O awruk! – skomentowała po swojemu. – Jeszcze nic nie wiedzą – wy jaśnił Hif, zdając sobie sprawę, że ktoś powinien z ty mi ludźmi porozmawiać. Zwrócił się do sterczącego wciąż obok kościelnego. – Panie…? – Ludwiczak – przy pomniał swoje nazwisko kościelny. – Panie Ludwiczak, zrób pan jakiejś kawy ty m ludziom. Masz pan termos? – Mam. – Na górze stoją policjanci z prewencji. Zagoń pan z nimi rodzinę do tego autokaru i daj im kawy. Kościelny ruszy ł w kierunku schodów. Ty mański jeszcze go zatrzy mał. – Panie Ludwiczak! Ty lko ani pary z gęby ! Facecik pokiwał smętnie głową i wy szedł z kaplicy. – Zadzwonię do Misi – zaproponowała Cy nowska. Hif ucieszy ł się, że też pomy ślała o psy chologu. Sam powinien zatelefonować wcześniej, ale

zby tnio by ł zaaferowany całą tą sy tuacją. – Pani Kostkiewicz? – odezwała się Cy na do telefonu. – Jest pani potrzebna. Tak. Zaraz, teraz. Wy ślę załogę mundurową z prewencji. Przy wiozą panią na plac Narutowicza. Taki budy nek z boku. Potrzebne wsparcie psy chologiczne. Rozłączy ła się bez wdawania w dłuższą rozmowę. Hif machnął ręką jak iluzjonista szy kujący się do popisowego numeru. – Pojeb znowu wy dziergał – wy jaśnił. – Prawdziwy kolekcjoner, kurde. – Ja pierdolę – skomentowała Cy nowska. – My ślisz, że ten sam co na Bródnie? – Chy ba że mamy dwóch akty wny ch nekrofilów w mieście – odpowiedział z powątpiewaniem Ty mański.

Świeciło słońce. Wy jechał wcześnie rano, na szczęście wnętrze starego golfa nagrzało się stosunkowo szy bko. Zmartwił go brak radia, a raczej przedniego panelu, ale zajrzawszy do wszy stkich schowków, odnalazł urządzenie ukry te w podłokietniku i już po chwili cieszy ł się poranną audy cją Trójki. Starał się jechać przepisowo, rzadko wy przedzał, modlił się, żeby nie zatrzy mał go żaden przy padkowy patrol. Na taką okazję trzy mał schowany w kieszeni pistolet. Do Łomży, gdzie miał umówione spotkanie, zajechał dopiero w południe. Zaparkował w okolicy Sadowej. Dla bezpieczeństwa wy siadł z wozu i udał się piechotą na kawę, chcąc zabić czas, który mu pozostał. Nie by ło go dużo, zaledwie czterdzieści pięć minut.

Pałac biskupi w Łomży, neoklasy cy sty czny budy nek wzniesiony w dwudziestoleciu między wojenny m jako część zabudowań należący ch do kurii, stał przy ulicy Sadowej. Ta ulica ty lko w dwudziesty m wieku zmieniała nazwę kilkakrotnie. Obecną nadaną nowo wy ty czonemu traktowi ponad sto lat wcześniej, w latach dwudziesty ch zastąpiono nazwiskiem bohatera pierwszej wojny światowej Kaliwody. Potem, za sprawą nadgorliwego biskupa, przemieniono na Katedralną. Łomżanie doprowadzili jednak do powrotu pierwotnej nazwy na niebieskie tabliczki adresowe. Biskup pomocniczy, niepomny na zbliżającą się porę wspólnego obiadu, szy kował się do wy jścia. Zaskoczony sekretarz obserwował nerwowe ruchy przełożonego, który porządkował papiery leżące w nieładzie na blacie mahoniowego biurka, ory ginału spod ręki Thomasa Chippendale’a. Darski, kapłan z pięcioletnim doświadczeniem pracy kancelary jnej, zastanawiał się, w jakim szef jest nastroju. Pośpiech połączony z niepotrzebną precy zją mówiły mu, że biskup nie miał dziś najlepszego dnia. Kownacki poprawił sutannę, naciągnął amarantową piuskę, na którą nasadził zwy kły czarny biret, i ruszy ł w kierunku wieszaka. Darski podał mu płaszcz. – Ksiądz biskup nie je obiadu z jego ekscelencją? – odważy ł się w końcu zapy tać. Zwierzchnik sapnął, zdradzając iry tację. Zdołał się opanować, odchrząknął i odpowiedział: – Nie. Jem na mieście. Sekretarz zdał sobie sprawę, że stary najwy raźniej leciał na niezaplanowane w oficjalny m kalendarzu spotkanie. Zwy czajowo wszy scy mieszkańcy pałacu jedli posiłki wspólnie, w sali

jadalnej. Powstawało zatem py tanie, które mimo widocznego pośpiechu i iry tacji przełożonego Darski odważy ł się zadać. – Co mam powiedzieć jego ekscelencji? Kownacki odpowiedział bez zastanowienia. Najwy raźniej się spieszy ł. – Żeby się pocałował w dupę. – Słucham? – odruchowo dopy tał Darski, poniewczasie gry ząc się w języ k. – Sły szałeś – odpowiedział prędko pomocniczy. Zmarszczy ł nos. Sekretarz wiedział, że oznaczało to u biskupa refleksję, poczuł na przedramieniu doty k wielkiej dłoni szefa. – Ty lko ubierz to w normalne słowa. I powiedz, że bardzo przepraszam. Biskup spojrzał na wy świetlacz komórki, cofnął się do okna, wy jrzał na parking przed główny m wejściem do pałacu. Sięgnął po skórzaną czarną aktówkę, zważy ł ją w ręku, w końcu machnął wolną dłonią, porzucił torbę na fotelu i już go nie by ło. Osłupiały Darski podszedł do tego samego okna, przez które przed chwilą wy glądał biskup. Odczekał chwilę, do momentu kiedy na alejce ukazała się krępa postać w sutannie, która podąży ła wprost do wiekowego zielonego golfa zaparkowanego tuż przy bramie. Kownacki nachy lił się do kierowcy, zamienił z nim parę słów, po czy m, jak zazwy czaj, zasiadł z ty łu. Samochód powoli wy toczy ł się na Sadową, skręcił w prawo i zniknął.

Mijały kolejne godziny, ekipa na placu Narutowicza przeszła do następny ch zadań. Przepy tano księdza proboszcza, siostry zakonne pracujące na plebanii, staruszki przy chodzące na poranną mszę i rodzinę zmarłej. Zabezpieczono nagrania z monitoringu wizy jnego z pobliskich budy nków. Zapisy z kamer miejskich mieli zamiar obejrzeć w stanowisku kierowania w Stołecznej. Na miejsce zdarzenia przy by ła Michalina Kostkiewicz, policy jny psy cholog i jednocześnie doktorantka profesora Jelenia, psy chologicznej sławy z uniwerku. Dziewczy na walczy ła z nieśmiałością, pewności nie dodawał jej cieniutki głos, nie potrafiła też wy korzy stać swoich atutów, czy li wzrostu i szerokich ramion sztangistki. Rozmowy przeprowadzone przez Misię z zebraną w autobusie rodziną wiele nie wy jaśniły, ale udało się namówić bliskich zaginionej zmarłej na powrót do domów. W okolicach południa Cy nowska wy ruszy ła na łowy. Wróciła z nich po godzinie, przy prowadzając zdoby cz – niskiego jegomościa w gubiącej puch kurtce, czapce narciarce pamiętającej lepsze czasy i reszcie odzieży, której stan świadczy ł o utrudnieniach w dostępie do pralni. – Pan Miecio – przedstawiła indy widuum. Hif zmierzy ł osobnika wzrokiem i od razu się zorientował, kto zacz. – Nocował na skwerku – rozjaśniła wszelkie wątpliwości Cy na. – Mieczy sław Ziemski – przedstawił się sznapsbary tonem bezdomny. – Mietek – dodał, żeby skrócić dy stans. – Niech pan powtórzy koledze – poprosiła Cy na. Osobnik potarł nos rękawem, zostawiając na świecący m materiale mokrą smugę. – Nocowałem tam, na ławce – rozpoczął swoją opowieść. – W sty czniu? – spy tał Hif nie ty le z troską, ile z przerażeniem. Zdarzy ło mu się spędzić niejedną noc zimą w lesie i pamiętał, że nie by ło łatwo. Ale żeby tak w mieście, wiele nocy ? Są

przecież noclegownie, pomy ślał. – Na zerze by ło – uspokoił rozmówców Ziemski. – Trochę chodziłem. Hif, wciąż zatroskany, cofnął się w pamięci do porannego widoku termometru za oknem. – Raczej minus dwa. Ale widzę, że by ło się czy m ogrzać. – Stuknął w szkło wy stającej z kieszeni puchowca flaszki. Cy na postanowiła skierować rozmowę na właściwe tory. – Powiedz, Miecio, co widziałeś – poprosiła. Miecio kiwnął głową; też czuł, że zboczy li z tematu. – Widziałem takiego faceta, jak kręcił się przed kościołem – oświadczy ł z dumą przełamaną jednak wsty dem. W jego środowisku nie do końca wy padało kablować psom. Przemógł się jednak. – O której? – Hif wy doby ł z kieszeni swój policy jny notatnik, w który m zazwy czaj zapisy wał daty najbliższy ch polowań i listy zakupów zlecony ch przez Agatę. Miecio zamy ślił się, spoglądając w czy ste niebo. – Tak koło trzeciej, czwartej. – Bardzo precy zy jnie – skomentował Ty mański, rzucając ironiczne spojrzenie w kierunku Cy ny, która nadal pęczniała z dumy. – Zegarka nie mam – wy tłumaczy ł się Miecio. – Powiedz wszy stko – zachęciła Cy nowska, trochę już zdenerwowana, że zdoby cz blado wy pada przed Hifem. – Nie widział mnie – rozkręcił się Ziemski. – Dziwny by ł jakiś. Chodził tam i z powrotem. Hif powstrzy mał się od komentarza. Zamiast tego spy tał: – A gdzie stałeś? Miecio odwrócił się i wy ciągnął przed siebie palec do połowy zakry ty przedziurawioną damską rękawiczką. – Tam. – Wskazał skwer za torami tramwajowy mi, na środku placu. – No to raczej średnio mu się przy jrzałeś – skomentował Ty mański, nadal nieprzekonany co do wartości zeznań. Miecio konty nuował niezrażony : – Potem podszedł do bramy i zaczął gmerać przy kłódce. Podejrzane, pomy ślałem. – Otworzy ł bramę. I długo go nie by ło? – spy tała Cy na zachęcający m tonem. Miecio zmruży ł oczy. – Jakieś pół godziny. Hif wzruszy ł ramionami. Facet by ł niedokładny, a to zmniejszało jego wiary godność. Cy na nabrała ochoty kopnąć go w piszczel. Nie Miecia, Hifa. – Co potem? – spy tał zniecierpliwiony Ty mański. – Przy siadłem na murku. O tu. – Miecio wskazał miejsce na rogu. – Czekałem. Wy niósł coś zawiniętego w koc. Ale widziałem nogi, jak wy stawały spod tego koca. Tu bezdomny ujawnił pierwsze emocje. Hif też spoważniał, bo oto teraz mieli najprawdziwszego świadka. – I dokąd poszedł? Miecio wskazał chodnik niedaleko bramy. – No, miał tu, zaraz, zaparkowany samochód.

– Jaki? Miecio się zafrasował, poczuł nawet coś na kształt winy. – Ja to się nie znam na markach – odrzekł przepraszająco. – Nigdy nie miałem fury – dodał, żeby wy jaśnić swoją niską orientację w motory zacji. – I co? Odjechał? – No, odjechał – gorliwie potwierdził Miecio, aczkolwiek najwy raźniej czuł, że zawiódł, bo poprawił narciarkę i dał dwa kroki do ty łu. Cy na schwy ciła go za rękaw, który buchnął chmurą pierza. – To super – skomentował Ty mański, patrząc wściekły na Cy nowską. Ona jednak niezrażona zapowiedziała: – Poczekaj. Teraz będzie najlepsze. – No, czekam – zapewnił Hif i istotnie, stał i nigdzie się nie wy bierał. Miecio nagle jakby urósł o kilka centy metrów, jego kurtka napęczniała, kiedy oświadczał: – Zapamiętałem numery. Z tablicy.

Wieczorem na Warszawę spadł lekki przy mrozek. Nieuży wany od dwóch miesięcy stary zamek ledwo dał się otworzy ć. Witczak po paru minutach mocowania się z zamknięciem wszedł na kory tarz własnego mieszkania. Od piętnastu lat z górką zajmował parter niszczejącej willi u zbiegu Spacerowej, Sobieskiego i Gagarina. Przez cały poby t w szpitalu nikt tu nie zaglądał, nie by ło żadny ch kwiatków, które trzeba by podlać, ani psów czekający ch na spacer. Zero bał się ty lko nieproszony ch gości, intruzów w postaci bezdomny ch albo szemranej młodzieży szukającej pustostanów. Na szczęście okna by ły całe, a domostwo nie przeży ło najazdu wandali, jego królestwo ostało się bezpieczne. Niestety, okazało się, że elektrownia odłączy ła prąd. Witczak zdał sobie sprawę, że nie pamięta, kiedy ostatnio płacił rachunki. Postawił torbę na podłodze w kuchni, odsunął szufladę pamiętającej jeszcze dziadków komody, wy doby ł dwie świece i zapalniczką zapalił knoty. Obszedł całe mieszkanie z kagankiem sporządzony m z metalowej zakrętki znalezionej w ty m samy m miejscu. Sprawdził ty lne wejście, prowadzące na nieuży waną klatkę schodową łączącą parter z niezamieszkany m piętrem. Wracając, poświecił na ścianę w kory tarzu, żeby spojrzeć na ślad po kuli, którą w czwartek dwudziestego ósmego października posłał mu Gucio, przy brany sy n, ten sam, który obecnie otwierał nowy rozdział ży cia w Londy nie. Kula minęła wtedy Witczaka o włos. Zamiast zgłosić sprawę przełożony m, Zero starał się pomóc chłopakowi, co zakończy ło się strzelaniną, i to w burdelu. A po drodze by ł jeszcze atak na Hifa, samobójstwo Zakrzewskiego, postrzelenie Młodego. Rzeź w psiarni, nie ma co. Dobrą stroną medalu by ło wy zwolenie przetrzy my wanej w zamtuzie Justy ny, jak się okazało, siostry Gucia, oraz fakt, że udało im się opuścić kraj i rozpocząć wszy stko od nowa w Londy nie. Razem z matką rodzeństwa, Małgorzatą. Zero przez chwilę się wahał, czy nie zadzwonić, ale zdał sobie sprawę, że nie za bardzo wiedziałby, o czy m rozmawiać. W mieszkaniu panował dziwny zaduch, mieszanina zapachów, która przy wodziła na my śl z dawna niewietrzoną szafę. Przekraczając próg swego domiszcza, Witczak poczuł się obco. Teraz

zdał sobie sprawę, że by ła to kwestia tego zapachu, który wy dał mu się obcy, za swoją uznał nieokreśloną woń unoszącą się na oddziale psy chiatry czny m. Dwa miesiące to może nie szmat czasu, ale najwidoczniej wy starczy ło, aby odzwy czaił się od atmosfery swego mieszkania, tej specy ficznej mieszanki zapachowej, która stanowi o swojskości własnego kąta. Kiedy otworzy ł drzwi od lodówki, uderzy ł go odór zepsutej ży wności. Z obrzy dzeniem zamknął metalowe drzwi, odkładając kwestię oczy szczenia tej stajni Augiasza do następnego dnia. Odnalazł w kieszeni kurtki fajki, przy stawił sobie do kuchennego okna stołek i usiadł. Po raz enty zastanawiał się, z jakim wy siłkiem i z jaką pieczołowitością zrujnował sobie ży cie. I te głosy. Prześladowały jego matkę, teraz przy szły po niego. Co z tego, że medy kamenty podawane w szpitalu jeszcze działały ? Za parę dni głosy wrócą. I co wtedy ? Nauczy się z nimi ży ć? Ponazy wa, zacznie rozróżniać i z nimi rozmawiać? Czy halucy nacje można okiełznać? Wiedział od lat, że jego egzy stencja przy pominała powolne zsuwanie się po równi pochy łej w czeluść. Spodziewał się ataku choroby. Po czterdziestce z niechęcią powitał w sercu płomy k nadziei. Że może jednak nie? Że może by ł jeszcze czas na to, by ułoży ć sobie ży cie? Uderzy ł wtedy do znajomej z pracy, kobiety, w której się podkochiwał, prokurator Malickiej. Krótkie zauroczenie skończy ło się awanturą, jaką wy wołał w jej rodzinny m domu w By dgoszczy. Teraz zastanawiał się, czy oderwanie emocjonalne, którego wówczas doświadczy ł, nie by ło pierwszy m sy mptomem choroby. Doktor Kamiński nie wy kluczy ł takiej możliwości. Potem przy szły głosy. W sposób nagły i nieoczekiwany. Po prostu pewnego poranka, po strzelaninie, usły szał je wokół. Pomy ślał: Radio. Potem: Nieproszeni goście na stry chu. Wreszcie zdał sobie sprawę, że to przeklęte rodzinne brzemię, które dopadło w końcu i jego. Czuł, że powinien coś z sobą zrobić. Perspekty wy nie by ły zachęcające, w pamięci zachował obraz matki na zamknięty m oddziale szpitala na Nowogrodzkiej, pogrążonej we własny ch wizjach, rozmawiającej z nieistniejący mi by tami. Czy i on tak skończy ? Nie ma dla niego ratunku? Alternaty wą by ł ty lko ów stan wy obcowania zaserwowany przez neurolepty ki? Wspomniał propozy cję doktora Kamińskiego, lecznicę, której zagroził nalotem policjantów z wy działu narkoty ków. Zdał sobie sprawę, że, niestety, spalił za sobą ten most. Zaciągnął się dy mem. Palenie już nie sprawiło mu takiej przy jemności co kiedy ś. Z chęcią nastawiłby ulubioną muzy kę. Nie miał pojęcia, ile czasu zajmie mu spłacenie wszy stkich długów i doprowadzenie swojej sy tuacji do porządku. Na szczęście z kranów leciała woda, a w kuchence by ł gaz. Widocznie tu nie spóźnił się tak bardzo z opłatami. Z kieszeni wy doby ł zwrócony mu przy wy pisie telefon komórkowy, który zdąży ł jeszcze naładować w szpitalu. Przejrzał wszy stkie kontakty, ale nie odważy ł się zadzwonić do nikogo. Nie wiedział, co miałby powiedzieć. Zmęczony i zrezy gnowany odnalazł podniszczony saksofon. Sprawdził ustnik, zadął na próbę, udało mu się wy doby ć smętną nutę. Zaletą braku sąsiadów jest to, że gdy grasz o północy na instrumencie w swoim pokoju, nikt nagle nie zacznie walić butem w ścianę.

W pomieszczeniu przy pominający m trochę warsztat, a trochę kapliczkę panował przy jemny półmrok. Na ścianach tańczy ły cienie zgodnie z niespokojny m ruchem płomieni kilku świeczek. Ty lko w rogu jaśniało ostre światło punktowej lampy skierowanej na stolik majsterkowicza.

Pochy lony nad nim mężczy zna w pełny m skupieniu sterował ruchem niewielkiego mechanicznego ramienia, które wy suwało się dzięki pracy mały ch silników elektry czny ch wy dający ch z siebie owadzi dźwięk za każdy m razem, kiedy ręka mężczy zny zasłaniała fotokomórkę. Tuż obok, w centralnej części, stał duży stół, ściągnięty kiedy ś z zamy kanego sklepu mięsnego. Stalowy mebel by ł długi, leżące na nim ciało mieściło się prawie całe, poza krawędź wy stawały ty lko nieruchome stopy w szy kowny ch skórzany ch pantoflach. Pracujący przy swoim niety powy m warsztacie jeszcze raz zasłonił wnętrzem dłoni mdłe światło, by uruchomić silniczki. Zadowolony z rezultatów pracy wy budził laptop, na którego ekranie ukazał się program do obróbki plików dźwiękowy ch. Jedny m stuknięciem palca w klawiaturę uruchomił odtwarzanie. Z głośniczków w obudowie rozległy się słowa wy powiadane tenorem w jednostajny m, miarowy m tempie, brzmiące – dobrze to by ło sły chać – na dużej przestrzeni, z pogłosem charaktery sty czny m dla kościołów. „Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i fary zeusze. Czy ńcie więc i zachowujcie wszy stko, co wam polecą, lecz uczy nków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czy nią 1”.

1 Wszy stkie cy taty z Nowego Testamentu – Biblia Ty siąclecia, Wy dawnictwo Pallotinum, Poznań–Warszawa 1980.

Przerwał odtwarzanie, zaczął manipulować ustawieniami programu, szukając odpowiedniego filtra, który usunie choć część pogłosu. Włączy wszy znalezioną opcję, ponownie nastawił funkcję „play ”, by jeszcze raz usły szeć to samo nagranie. Ty m razem szum by ł wy raźnie mniejszy.

DZIEŃ PIĄTY

11 stycznia, wtorek

Cy ngiel rozłoży ł się na kuchenny m blacie, nie zawracając sobie głowy kratką ociekacza wbijającą mu się w policzek. Wprost przeciwnie, wy dawał z siebie dźwięki świadczące o zadowoleniu. – Zjeżdżaj stąd, bo ci ogon utnę! – Cy na machnęła wielkim nożem. Kot, widocznie pojąwszy groźbę, zeskoczy ł na podłogę tuż obok swojej miski. Poskrobał łapą krawędź naczy nia i spojrzał w oczy swojej pani. – Znowu to sugerujące spojrzenie – skomentowała Cy na. – Przecież jadłeś przed chwilą. – Miau – odpowiedział kocur, a zabrzmiało to zupełnie jak „Tak, ale…”. – No nie mów, że jesteś znowu głodny – konty nuowała dialog Agnieszka. Cy ngiel odpowiedział cichy m miauknięciem z głową skierowaną na szafkę z kocim jedzeniem. – Co ty, w ciąży jesteś? – usły szał od swojej pani. – Spadaj na drzewo! Gdy by kocur miał odpowiednio zbudowane ramiona, pewnie wzruszy łby nimi w geście rezy gnacji, a tak oddalił się w kąt i rzeczy wiście wspiął się na obity pluszem stojak z platformą, zwany w ty m domu drzewem. Stąd obserwował każdy ruch przy gotowującej śniadanie pani, gotów wy lądować u jej stóp, gdy by ty lko zobaczy ł w jej dłoni kawałeczek szy nki. Kiedy w pomieszczeniu pojawiła się jego druga opiekunka, usiadł i oskarży cielsko zamiauczał. – Co on, nie jadł? – spy tała Anka, szukając kubka z herbatą, który czekał na nią tuż przy elektry czny m czajniku. – Otóż jadł – odpowiedziała Cy na. – Żarł nawet – sprecy zowała. – I ciągle mu mało. – Czemu do mnie nie zadzwoniłaś? Jak by ło u lekarza? – zmieniła nagle temat partnerka,

siadając na stołku. – Sorry. – Cy na posmarowała kromkę ży tniego chleba margary ną o smaku masła. – Od razu musiałam lecieć do roboty. Później dzwoniłam. Anka kiwnęła głową. – Pijawka się zasiedział, więc też musiałam warować. Wiesz, jak jest – wy jaśniła. Cy na sy knęła ze złością. Czuła, że facet wy kończy dziewczy nę. – Lekarz w porządku – rozpoczęła zwięzłą relację. – Dał zielone światło. Badania muszę zrobić. – Jakie badania? – Krwi. I ten, rezonans. – Magnety czny ? – Obie nie miały zielonego pojęcia o procedurze. Konieczność zrobienia drogiego badania je zaskoczy ła. – Czy tomografię – poprawiła Agnieszka, niepewna, czy m różnią się oba rodzaje diagnosty ki. – Ty lko nie wiem kiedy. Sajgon mam w fabry ce. Anka czy tała arty kuł w „Super Expressie” o akcji na Bródnie. Wstała i skierowała się w stronę łazienki. Cy na poczekała, aż dojdzie ją szum pry sznica, przeszła do sy pialni, gdzie w głowie łóżka leżała komórka partnerki. Przejrzała ostatnie połączenia, a nie znalazłszy tam nic ciekawego, poszła do pokoju i podłączy ła telefon do gniazda USB komputera. Nagle na klawiaturze znalazł się Cy ngiel. Agnieszka parsknęła ziry towana, zrzuciła kota, który zasy czał obrażony. Skasowała włączony przez zwierzę odtwarzacz plików wideo, kliknęła w ikonę schowaną w rogu pulpitu. Na ekranie ukazało się okno powitalne programu Spy dragon, który po chwili wy kry ł podłączoną komórkę i spy tał, czy ma rozpocząć instalację. Jedno uderzenie w „enter” sprawiło, że w oknie zaczął przesuwać się pasek postępu. Wstała i nasłuchując dźwięków świadczący ch o trwający ch ablucjach, przeszła do kuchni. Z szuflady na noże doby ła glocka, którego zapięła w wiszącej na żebrach kaburze. Wróciła do komputera, by sprawdzić postęp instalacji. Pasek przekroczy ł połowę zakresu. Pry sznic zamilknął. Cy na usiadła, gotowa do naty chmiastowego zamknięcia klapy laptopa. Jeszcze ostatni plusk wody i dźwięk odsuwany ch w kabinie drzwi. Z trzaskiem złoży ła komputer, odczepiła komórkę i schowała kabelek. Pobiegła do sy pialni i podrzuciła telefon na miejsce. Wracając, zderzy ła się z Anką, która w ręczniku, z turbanem na głowie szła po kolejny ły k herbaty. – Jeszcze jesteś? – spy tała pachnąca świeżością. – My ślałam, że poszłaś. – Idę właśnie – odpowiedziała Cy na, próbując włoży ć ręce pod kusy ręcznik, w który owinięta by ła Anka. – Mokra jestem. Cy nie wy dało się, że partnerka sy knęła, prawie jak kot. Od niego nauczy ła się ty ch manier? – pomy ślała. Pożegnała się obcesowo, zła, że Anka nie zauważy ła jej złości.

Siostra Klara obudziła się o czwartej rano w swojej jednoosobowej celi z oknem wy chodzący m na ogród. Jak co dnia zerknęła na termometr wiszący za szy bą. Wskazy wał dwa stopnie na plusie. Więcej dżdżu i wilgoci, pomy ślała i smarknęła w chustkę, narzekając na nieodstępujący jej

katar. Umy ła się, ubrała w zgrzebny szary habit, samotnie odprawiła poranne modlitwy i wy szła z domu zgromadzenia na pusty o tej porze ry nek Starego Brodu. Ruszy ła w krótką drogę, którą pokony wała codziennie od blisko trzy dziestu lat. Ulicą Zdrojową, przez plac z uginający mi się od kropel deszczu krzakami, do klasztoru braci żebraczy ch. Po drodze stwierdziła, że zima wciąż nie nadchodzi, zatęskniła do mrozu, do oczy szczającej bieli śniegu. Zamek zachrobotał, przez uchy lone wrota kościoła poczuła zapach kadzidła i konserwantów, który mi raz na ty dzień pastowała wszy stkie drewniane ławy. Wnętrze świąty ni by ło wy chłodzone. Miała godzinę, aby sprawdzić czy stość obrusa na ołtarzu, odkurzy ć prezbiterium, przebrać kwiaty w wazonach, przetrzeć figurę Chry stusa, przy gotować świece. Migocząca lampka nad tabernakulum zamrugała do niej przy jaźnie. Ty m razem jednak Klara ujrzała coś jeszcze. Poświatę w nogach ołtarza. Lampka, świeczka? Coś by ło nie tak, coś nie w porządku. Zmruży ła oczy, przez chwilę zdawało jej się, ale teraz nabrała pewności, że na fotelu stojący m obok ołtarza dostrzegła jakiś kształt. Jakby ktoś tam siedział. – Ojcze Leopoldzie? – spy tała z nadzieją, że to mieszkający w klasztorze senior. Czasem wy kręcał im takie numery. Wy my kał się nocą, często w koszuli nocnej. Znajdowali go nad Wkrą albo na drodze do Pomiechówka. Nie odważy ła się odezwać ponownie. W powietrzu wy czuła obcy zapach, słodkawy, jakby woń zwiędły ch kwiatów. Zaniepokojona weszła do zakry stii, otworzy ła metalową szafkę, wewnątrz której ukry te by ły wszy stkie włączniki, odruchowo przekręciła pierwszy w rogu, ten co zawsze, uruchamiający lampę nad ołtarzem. Wróciwszy, ujrzała w fotelu, w który m zwy kle zasiadał prezbiter w czasie czy tań mszalny ch, kapłana. Siedział odziany jak do nabożeństwa, spod czerwonego ornatu wy stawała biel alby. Klara zwróciła uwagę na piękne brązowe trzewiki, jakich nigdy nie widziała na stopach braci, zwy kle obuty ch w sandały, nawet zimą. Serce jej zadrżało, kiedy zauważy ła, że postać w fotelu pozbawiono głowy. Ba, nie miała i szy i, zamiast nich w otworze ornatu widniała czeluść w nieokreślony m kolorze. Od skóry nienaturalnie blady ch, wręcz niebieskich powierzchni dłoni ułożony ch na oparciach odznaczały się czarne zary sy ży ł. Czując nadchodzące wy mioty, zakry ła sobie usta ręką. Walcząc ze strachem i oburzeniem, dała krok do przodu. Zrobiła to z ciekawości, zastanawiając się, czy rozpoznaje w nieboszczy ku kogoś znajomego. Zasłoniła habitem ową poświatę, którą wcześniej dostrzegła pod ołtarzem. Wtedy się zaczęło. Stała jak sparaliżowana. Powinna by ła uciec, ale nogi odmówiły jej posłuszeństwa, jakby wrosły w posadzkę. Złote drzwiczki tabernakulum otworzy ły się. Same. Usły szała bzy czenie, przez chwilę pomy ślała, że skrzy nkę na poświęcone hostie jakiś złośliwiec zamienił w ul, że zaraz otoczy ją rój, przed który m będzie musiała uciekać. Zawsze bała się os. Jednak nie, coś wy suwało się z wnętrza tabernakulum, jakiś kulisty kształt. Klara przy jrzała się i rozpoznała w nim ludzką głowę. Brodatą, zakonną, charaktery sty czną dla wszy stkich braci żebraczy ch. Głowa, o zapadnięty ch oczodołach, zaczęła poruszać szczęką. Rozległ się głos. Ludzki głos dochodzący z wnętrza tabernakulum. „Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i fary zeusze”. Nerwy siostry Klary nie wy trzy mały, poczuła silny ból w klatce piersiowej, słabość w nogach, które nagle zrobiły się jak z waty. „Mówią bowiem, ale sami nie czy nią”. W ostatnim obronny m geście wy sunęła przed siebie ręce, padła na kobierzec, który za chwilę

miała odkurzać, wprost u stóp pozbawionego głowy ciała. „…sami palcem ruszy ć ich nie chcą” – usły szała jeszcze tuż przed ty m, jak zemdlała.

Cy nowska straciła głowę. Wsiadła do złego autobusu, który wy wiózł ją na Pragę. My ślała o Ance i o swoich podejrzeniach. O ty m, czego się dowie, śledząc partnerkę za pomocą ściągniętej z rosy jskiej strony aplikacji. Wiatr powoli rozpraszał poranne chmury i słońce wzeszło na błękitne niebo. Dotarła do pracy tramwajem, w który przesiadła się gdzieś w okolicach Dworca Wileńskiego. W dy żurce machnęła podpis na liście i wbiegając po dwa schodki, znalazła się na swoim piętrze. Czuła w sobie jakiś nowy zasób energii, zupełnie jakby bliska perspekty wa przemiany dodała jej skrzy deł, wlała w ży ły wy sokooktanową benzy nę. Idąc kory tarzem, minęły się z prokurator Malicką, zgrabną trzy dziestolatką, wy mieniając chłodne pozdrowienia. Cy na sięgnęła do kieszeni po komórkę, spojrzała na jej pięciocalowy ekran wy świetlający okno programu śledzącego. Spy dragon informował, że Anka jeszcze siedzi w domu. W progu wspólnego pokoju przy witało ją wy mowne spojrzenie Ty mańskiego. Od kiedy wrócił, coraz częściej zachowy wał się jak zastępca naczelnika. Coś może zresztą by ło na rzeczy, bo akurat na ty m stanowisku by ł wakat, a obowiązki pełnił szczerze nienawidzący tej fuchy Twarowski. Hif popukał w kopertę my śliwskiego zegarka. – O awruk, na badaniach by łam. Wy ssali mi krew, nie wierzy sz? – Cy nowska podwinęła rękaw koszuli, pokazując niewielki opatrunek na wewnętrznej stronie stawu łokciowego. – Bierzesz? Mnie możesz powiedzieć – odpowiedział spokojnie Hif. – Spadaj eisatuk! – Agnieszka przeszła do swojego biurka i klapnęła na krześle. Maksy milian, pomy ślała. Max, niedługo tak właśnie wszy scy będą się do mnie zwracać. I parskać ze śmiechu, podpowiedział wewnętrzny Stańczy k. Robić sobie podśmiechujki. Jak to w męskim gronie. Ty mański zamachał kserokopią jakiegoś dokumentu. – Ten samochód, którego numery zapamiętał Miecio, by ł kradziony – rzekł ze skwaszoną miną. – Mamy zgłoszenie z Białołęki. – To, kurde, kiepsko – stwierdziła Cy na, nagle oderwana od swoich my śli. – A już my ślałem… Wiesz, o czy m mówię – skomentował Ty mański. Cy na czy tała mu w my ślach. Nikt tutaj nie lubił babrać się w skomplikowany ch sprawach, zby t dużo dochodziło coraz to nowy ch zadań. – Że po robocie – dokończy ła my śl kolegi. Hif zmienił temat, wstawiając wodę na kawę, którą o tej porze wszy scy pili w ilościach świadczący ch o uzależnieniu. Obok czajnika postawił słoik najtańszego rozpuszczalnego szajsu z Biedronki. – Pół godziny temu gadałem z Misią Kostkiewicz. – Masz jakieś problemy ? – odparła Agnieszka z udawaną troską. Uwielbiała te ich przekomarzania. Podobnie Hif, ale by ła zby t łatwy m celem, więc nie mógł szarżować. – Dorabia jako profiler – wy jaśnił swoje konsultacje z członkiem zespołu psy chologów. Cy na przewróciła oczami. Znowu nie zrozumiał dowcipu, pomy ślała z rozdrażnieniem. – My ślałam, że mamy profilera. Wardala – odpowiedziała. Rzeczy wiście, Wardal pracował

z nimi dłużej, od dwóch lat. – Jest zajęty. Siedzi w Gdańsku – wy tłumaczy ł szefa psy chologów Hif. – Ale posłuchaj. – Słucham – zapewniła go z fałszy wą troską dziewczy na. Hif nabrał haust powietrza i wy palił: – No więc, nasza psy cholożka, ta Misia, powiedziała coś ciekawego – Popatrz, taka my szka – skomentowała złośliwie. – Jaka my szka? – spy tał zbity nagle z pantały ku. – Mówi jak my szka. – Poważnie? Cy na zaczęła przedrzeźniać Kostkiewicz, marszcząc nos, przez co jej twarz nagle zmieniła się w py szczek gry zonia. – Wczoraj kupiłam kurczaka. By ł z rożna, wiesz? – powiedziała dy szkantem. Hif z dezaprobatą pokręcił głową. Na końcu języ ka miał już ripostę ciężkiego kalibru, ale nagle odpuścił. – Przesadzasz. Fajna dziewczy na. – Nie powiedziałaby m. Machnął ręką, nie chcąc wchodzić w głupią dy skusję. – Podobno nasze zwłoki, te porwane, by ły dość znane. Cy na zamrugała, jakby nie wiedziała, o czy m mówi. – Zwłoki? Zby ł jej żarty i przekręcił w stronę koleżanki ekran swojego złachanego laptopa. – Popatrz. – Wskazał otwartą stronę internetową, a na niej blog zaty tułowany Moja walka z raczyskiem. Cy na spojrzała z zainteresowaniem. – Wiesz, o czy m mówię – powtórzy ł swoją mantrę Ty mański. – Sprawca mógł wchodzić na tę stronę. – Agnieszka kiwnęła głową. – Zażądamy od hosta listy numerów IP. Hif rzucił jej spojrzenie pełne aprobaty. – No, wy robiłaś się. Zadzwonisz? – poprosił. Cy na wróciła do swojego biurka, odpaliła komputer. – Daj mi adres tej strony – odpowiedziała ty lko, gotowa do pracy. – Zaraz przy jedzie mąż ofiary.

Naprzeciwko Witczaka siedział ły siejący naczelnik Maluta. Za jego głową, na półce, stały puchary zdoby te na bliżej nieokreślony ch zawodach. Szef bawił się długopisem. – Wczoraj wy szedłeś ze szpitala i już chcesz do roboty ? – spy tał z powątpiewaniem. Witczak pokiwał głową. Maluta sły szał co nieco o poby cie podwładnego w szpitalu na Sobieskiego, wiedział, co ludzie powtarzali na kory tarzach, nie miał jednak pojęcia, ile w ty ch plotkach kry ło się prawdy. – Co ci by ło? – Miałem zawroty głowy, ale przeszły – podał przy gotowaną odpowiedź Witczak.

– I dobrze się czujesz? – spy tał Maluta z troską w głosie, nie by ło w nim jednak współczucia, jedy nie trwoga o stołek, na który m siedział. – Jak młody bóg – zapewnił Zero kłamliwie. Maluta zby ł to stwierdzenie milczeniem. Spy tał po chwili: – Jakie masz plany ? Witczak poprawił się na niewy godny m krześle, które Maluta na sto procent kazał przy nieść z magazy nu rzeczy wy brakowany ch, zapewne po to, aby skrócić niepotrzebne wizy ty podwładny ch. – Porobię z miesiąc. Potem odchodzę – odpowiedział zgodnie z prawdą. Maluta uniósł brwi w udany m zdziwieniu, a w rzeczy wistości ze skry tą ulgą. – Emery turka? Zero potwierdził. Nigdy nie należał do gadatliwy ch. – Musisz odebrać urlop – rzekł Maluta przekonujący m, jak sądził, tonem. Witczak znowu poprawił się na krześle, które zaskrzy piało jak stara kobieta, nachy lił się w stronę rozmówcy, tak żeby na pewno dobrze usły szał to, co miał do powiedzenia. – W dupie mam urlop. Chcę do roboty – oświadczy ł. Maluta rzucił mu zaskoczone spojrzenie. Stary pies, który nie może się doczekać pracy ? Ciekawe. – No, no. Dobrze. – Poklepał otwartą dłonią blat biurka. – Ale masz pogadać z psy chologiem – postawił warunek, o który m my ślał od początku. Zero pokręcił głową. – Wiesz, że to niezgodne z procedurą. Masz zaświadczenie od lekarza o zdolności do służby. Po co ci jeszcze psy cholog? Maluta przechy lił głowę ze złośliwy m uśmieszkiem na twarzy. – Bo tak – odpowiedział tonem, którego nie dało się pomy lić. Prośba ojca chrzestnego. – Dobra, pójdę do Wardala – odparł z westchnieniem rezy gnacji Zero. Maluta mlasnął, jakby ktoś położy ł mu na języ k czekoladowy opłatek. – Wardal pojechał do Gdańska. Porwanie ośmiolatki. Idź do Kostkiewicz. Witczak zmełł w ustach przekleństwo. Podejrzewał, że stary wy kręci mu jakiś numer na powitanie. Pomy sł z psy chologiem by ł niezły, ale Wardala już trochę znał, zdarzy ło im się kiedy ś razem pić, uznał więc, że po prostu chlapną znowu, coś tam podpisze i z głowy. A tu stary wy skoczy ł z tą nieopierzoną kurą domową o wy glądzie miotaczki młotem i głosie postaci z bajek. – Do tej młodej? Z głosem jak Krecik? – zapy tał speszony. Maluta nie kry ł radości. Zabił facetowi ćwieka. – Niezła jest – zapewnił z try umfem w głosie. – Napisze, że wszy stko OK, i wracasz do zadań. Witczak by ł wy raźnie skonfundowany. – A ty mczasem? – Trzy maj się Hifa – odpowiedział naczelnik, dając do zrozumienia, że ich rozmowa dobiegła końca.

Cy nowska z Ty mańskim od godziny siedzieli w milczeniu nad kwitami i bazgrali to, co zawsze

musieli wy pełnić – swoje notatki służbowe i urzędowe. Jedno z mozołem kaligrafowało słowo po słowie, z wy stawiony m języ kiem jak siedmioletnie dziecko, drugie stukało bez wprawy w klawiaturę komputera. Zero rozejrzał się po pokoju. Pogniecione verticale, stara szafa pancerna, bijąca po oczach zgniła żółć ścian, rzucające złowrogie bły ski podsufitowe jarzeniówki. Jak w domu. Odruchowo zwrócił uwagę na swój kubek z Brudny m Harry m stojący gdzieś w rogu blatu na szafce, obok czajnika i słoika z kawą. Hif poderwał się na równe nogi. – Cześć, stary ! Wy puścili cię? – Ucieszy ł się, ale spoważniał, widząc zmarnowane oblicze kumpla. Zapadły mu się policzki, pomy ślał z wy rzutem skierowany m do państwowej służby zdrowia. W ty m świetle rzucało się to w oczy bardziej niż w szpitalu. Witczak przy witał się skromnie, wciąż stojąc w progu. Zupełnie jakby wrócił po wy dłużony m weekendzie, a nie dwóch miesiącach spędzony ch w psy chiatry ku. – Cześć. Jest Malicka? – Widziałam, jak wchodziła do terroru. – Cy na wspomniała przy padkowe spotkanie z panią prokurator. Na skutek dziwnego ciągu wy darzeń sporo znajomy ch dwa miesiące temu poszło na zwolnienia. Jedni wrócili wcześniej, jak właśnie Malicka, po trzech ty godniach, inni później, jak Zero. Witczak westchnął, jakby o czy mś sobie przy pomniał, – Ciągle szukacie tego nekrofila? – zagadał, kierując się do blatu szafki o nadpalony m i poodklejany m fornirze. Hif, obserwując niezborne ruchy Witczaka, który wy glądał, jakby nie do końca w starejnowej rzeczy wistości potrafił się odnaleźć, wskazał czajnik. – Węszy my, stary, jak psy gończe – zapewnił. – Herbatki? Zero podniósł swój kubas z nadrukiem młodego Clinta Eastwooda. – Ktoś z niego pił! – zacy tował klasy ka. Istotnie, na dnie naczy nia widniał świeży nalot. Cy nę ruszy ły wy rzuty sumienia. Od ty godni korzy stała z tego kubka, bo swój zbiła w czasie przesłuchania jakiegoś opornego klienta. Wstała, wy rwała naczy nie z dłoni Zera. – Umy ję. Zrobię. Zrelaksuj się – poprosiła. Witczak stał w miejscu, nie wiedząc, gdzie ma usiąść. Nowy rozkład biurek zbił go z tropu, nie miał pojęcia, jakie zmiany zaszły w czasie jego nieobecności. Ale najwy raźniej jakieś zaszły. Postanowił dać czas kolegom. – Sprawdzę, co u Doroty – zaproponował. Wy szedł na kory tarz i ruszy ł w stronę pomieszczeń wy działu terroru. Z Malicką nie rozmawiał od czasu sprawy wy kradany ch z policy jnego magazy nu klamek. Wtedy, cóż, uderzy ł do niej, nie bacząc na to, że oboje w związkach. Ładna, niska, drobnej budowy brunetka zawsze mu się podobała. Śnił o niej, cały czas wy pierając uczucie do podświadomości, przekonując sam siebie, że jako porządny człowiek i kolega z pracy po prostu nie powinien. Osiągnięta w ten sposób chwiejna równowaga trwała do momentu, gdy w związku Doroty nastąpił kry zy s. Witczak podświadomie próbował to wy korzy stać, niestety, spieprzy ł wszy stko w domu Doroty. Nie bez powodu, jej mąż, starszy agent CBA, okazał się damskim bokserem. Stres towarzy szący ty m wy darzeniom wy wołał u Doroty poronienie. Witczak do dziś się o to obwiniał, choć jeszcze przed jego szpitalem zdąży li sobie z Dorotą wszy stko wy jaśnić. Małżonkowie zaś wrócili do siebie. Popy tał o uży czone prokuraturze pomieszczenie, zapukał i poczekawszy na zaproszenie, zajrzał niepewny, jak Dorota go przy wita. Przerwała rozmowę telefoniczną szy bkim „Muszę

kończy ć, oddzwonię” i kiwnęła na niego ręką. Wskazała mu krzesło. Zanim zdąży ł usiąść, wstała, obiegła biurko i zarzuciła mu ramiona na szy ję. Jej ciemna czupry na załaskotała go w nos. Przy tulił Dorotę zaskoczony luksusem, jakiego dawno nie zaznał – doty kiem kobiecego ciała. Wróciła na swoje miejsce, posadziwszy Witczaka na krześle. – Sły szałam, że by łeś w szpitalu – zagadnęła. Przy taknął. – Już w miarę wszy stko w porządku – zapewnił, zdając sobie sprawę, że by ło to jedy nie wy znanie wiary, do tego wiedział, że kłamliwe. Spojrzała mu w twarz. Nie mógł oderwać wzroku od jej wielkich chabrowy ch oczu. – Na pewno? – spy tała z troską, zupełnie jak młodsza siostra. Zero zapragnął otworzy ć nowy, spokojny rozdział ich znajomości. Żadny ch naiwny ch poruszeń serca, jedy nie stare dobre przy wiązanie. Dlatego spy tał o męża, dusząc niknącą niczy m agonalne tętno nadzieję. – Co u Piotra? Oży wiła się, uśmiechając z wdzięcznością. Jego czujne oko dostrzegło skurcz mięśni otaczający ch powieki, czy li na py tanie o męża posłała mu szczery uśmiech. A może zrozumiała, pomy ślał, że rozpoczęli właśnie ów nowy rozdział znajomości? – Ojciec załatwił mu przeniesienie do CBŚ. Witczak przy pomniał sobie, że w nowej służbie anty korupcy jnej, poprzednim miejscu zatrudnienia, Malicki miał jakieś bliżej nieokreślone problemy. Zły czas, jak to mówią, który odcisnął piętno na jego równowadze psy chicznej. Ale, jak zrozumiał Zero, teraz by ło już dobrze. – To świetnie. – Naprawdę by ł rad, że między obojgiem małżonków nastała zgoda. – A jak Małgosia? – Malicka spy tała o kobietę, której nigdy nie poznała, prosty tutkę, której Witczak dziesięć lat temu pozwolił zamieszkać u siebie. Nie stworzy li prawdziwego związku, raczej mijali się w domu na Sobieskiego. Wzruszy ł ramionami. – Wy jechała za dzieciakami do Anglii. Napisali, że wszy stko OK – wy jaśnił. Malicka uniosła zadbane brwi i posłała mu łagodny uśmiech. – Tak? To chy ba dobrze. Nastała chwila milczenia. Malicka poprawiła krótką fry zurę, zaproponowała kawy, podbiegła do czajnika, wstawiła wodę, przy gotowała filiżankę i czekała na sy gnał dźwiękowy. – Jak by ło w szpitalu? – zagadnęła. Witczak nie zamierzał nikomu snuć kombatanckich opowieści, choć akurat jej mógłby się zwierzy ć. – Właśnie o ty m chciałem… – wy dusił z siebie, nie wiedząc, jak zacząć. – Mów. Szczerze. Potrzebujesz pomocy ? – Jakby czy tała w jego my ślach. Czajnik automaty cznie się wy łączy ł. Zalała wrzątkiem dwie kawy. – Teraz nie. Wracam do roboty. Ale… – zająknął się Witczak. – Krzy siek… – Chy ba po raz pierwszy, no może drugi w ży ciu zwróciła się do niego po imieniu. Przy pomniał sobie jak przez mgłę, że kiedy ś, w przeszłości, nie wiedzieć czemu nazy wała go porucznikiem. – Co by ło, to by ło. Przeszliśmy chrzest. Jeśli mogę ci pomóc… – Postawiła przed nim filiżankę.

Postanowił odczekać, aż kawa osty gnie, i wy pić na odchodny m. – Mam taką prośbę… – Westchnął ciężko, przemagając wsty d. – Ale wolałby m, żeby nikt o ty m nie wiedział… Malicka powoli pokiwała zgrabną głową. – Możesz na mnie polegać – zapewniła. – Gdy by … Nie wiem… Odbiło mi. Gdy by m zaczął się zachowy wać… – Dziwnie – dopowiedziała, za co by ł jej wdzięczny. Starała się go zrozumieć, potrafił to docenić. – Dziwnie – potwierdził. – Chcę, żeby by ł ktoś, kto mnie zgarnie. Hif już i tak dużo dla mnie zrobił. Ale w razie czego ci pomoże. Dobra? Nie zadawała py tań. Wy czuła, że właśnie tworzy się między nimi jakaś nowa, oparta na szczerości więź. – Jasne – odpowiedziała z uśmiechem. Witczak posiedział jeszcze chwilę, zeszli z pry watny ch tematów na trudną sy tuację w pałacu. Potem, tak jak sobie obiecał, wy pił duszkiem kawę, wstał i podszedł do drzwi. Zanim nacisnął klamkę, usły szał szept: – Staramy się z Piotrem o dziecko. Odwdzięczała się tajemnicą za sekret. Witczak odpowiedział słaby m uśmiechem. Jakiś promień nadziei w ten ponury dzień. – To dobrze. Cieszę się.

Nad Warszawą zawisły ciężkie, niskie, nabrzmiałe wilgocią chmury. Powoli nadciągał front niżowy. Zero ledwo zdąży ł usiąść za uprzątnięty m dla niego biurkiem, zapatrzy ć się w stalowoszare niebo nad Muranowem, a już za jego plecami rozległo się pukanie do drzwi. W szparze ujrzał kobiecą głowę przy czepioną za pomocą krótkiej, szerokiej szy i do rozległy ch barków. Misia. – Panie Witczak, zapraszam do mnie. – W tonie jej iry tująco wy sokiego głosu Zero nie wy czuł prośby. – Już? Teraz? – wy chry piał. – Naczelnik właśnie ze mną rozmawiał. Im prędzej odbębnimy to spotkanie, ty m szy bciej wróci pan do swoich zadań. – Kostkiewicz by ła stanowcza. – Do jakich zadań? – bąknął zdezorientowany. – Już ja cię zagospodaruję – wtrącił zgarbiony nad kolejny m raportem Ty mański. – Z tobą też Maluta zdąży ł pogadać? – Zero, nie zważając na rosnącą iry tację czekającej nań psy cholog, sięgnął do kieszeni po paczkę ukraińskich fajek. – Ej, ej! – Cy nowska machnęła ręką z wy stawiony m oskarży cielsko palcem wskazujący m. – Raczej nie! Stary właśnie rzucił i szaleje, jak poczuje dy m. – O kurwa – skomentował Zero. – Nie wiem, co on teraz bierze, ale dostał strasznego speedu, jak rzucił te fajki. Zero jednak zapalił. Misia sapnęła, Cy na spojrzała ze współczuciem, Hif z podziwem. – Zaraz do pani przy jdę – odpowiedział Witczak, rozpierając się na krześle. W gruncie rzeczy

gdy by mógł czuć cokolwiek, cieszy łby się, że wrócił na stare śmieci.

Na biurku Michaliny panował pedanty czny porządek. Obok równo poukładany ch wy druków i teczek, na papierowej podkładce spoczy wał czy sty laptop i stał kubek świeżo zaparzonej zielonej herbaty. W ostatniej chwili Kostkiewicz zdąży ła uprzątnąć pluszową małpkę, którą zawsze trzy mała pod ręką, ponieważ od matury przy nosiła jej szczęście. Witczak skorzy stał ze wskazanego mu krzesła o wy blakły m obiciu z szorstkiego materiału. – Na razie nie ma kolegi Wardala, więc możemy spokojnie porozmawiać – oznajmiła Kostkiewicz. – Skoro tak pani mówi. – Zero dostrzegł na półce rząd angielskojęzy czny ch podręczników wy dany ch przez FBI. – Chcę, żeby to pan raczej wszy stko mi powiedział. Misia sięgnęła po szkolny zeszy t z Kubusiem Puchatkiem na okładce. Coś szy bko naskrobała na górze strony, po czy m poprawiła okulary w druciany ch oprawkach, które nadawały jej wy gląd jakiegoś przemądrzałego gry zonia. Witczak wy grzebał z pamięci jedną z kreskówek oglądany ch w dzieciństwie. Oczy wiście! My sz Aleksander z Pszczółki Mai, przy pomniał sobie. – Jaka by ła przy czy na poby tu w szpitalu? Mogę zobaczy ć wy pis? – spy tała zasłonięta Kubusiem i Prosiaczkiem pani psy cholog. Zero sięgnął do kieszeni koszuli i podał przez biurko wy druk komputerowy, który Kostkiewicz zaczęła z zainteresowaniem studiować. – Zawroty głowy ? – wy czy tała zmy ślone dane wpisane przez kolegę doktora Kamińskiego. Przy taknął. – Przejściowe zaburzenia pracy ucha środkowego – zacy tował. – Po wy buchu. Ich spojrzenia się skrzy żowały. – Umiem czy tać – wy cedziła. Oddał cios, choć wiedział, że powinien ugry źć się w języ k. – Nie wątpię. Nastąpiła kilkuminutowa cisza, w czasie której Misia przejrzała wszy stkie trzy strony dokumentu. Zapisała coś w swoim zeszy cie. Stuknęła parę razy zakończony m gumką ołówkiem w twardą oprawę brulionu i popatrzy ła na swojego rozmówcę. – Jak pan się czuje? – spy tała. Nie potrafił powstrzy mać słów. Zauważy ł, że w jego umy śle zachodziły jakieś zmiany, zabarwione pierwszy mi emocjami my śli przy spieszy ły. – Jak pączek w maśle – wy palił. Misia nieco zbladła, poprawiła niesforny kosmy k rzadkich włosów spadający jej na czoło. – Proszę nie żartować – pouczy ła. – Przepraszam. Czuję się dobrze – odpowiedział skruszony m tonem. – Te zawroty głowy minęły ? – Minęły. Wy celowała w niego grafit dobrze zatemperowanego ołówka. – Chciałaby m zadzwonić do lekarza prowadzącego.

Witczak niespokojnie zmienił pozy cję, orientując się jednocześnie, że powinien uważać na odruchy. – To chy ba nie będzie konieczne. Poprawił przetłuszczoną grzy wkę, zastanawiając się, o czy m Misia teraz my śli. Zły na siebie pomy ślał, że jeśli się nie opanuje, wy sy pie całą intry gę. Przy mknął oczy, próbując się uspokoić. Rozmawiał z psy chologiem, może i mało doświadczony m, ale jednak z doktorantką profesora Jelenia. Zaraz go przejrzy. – Pozwoli pan, że to ja wy stawię ocenę. – Misia skrobała coś w swoim zeszy cie. Zero poprawił mankiety niczy m niedoświadczony pokerzy sta. – O co pani chodzi? – spy tał, przeczuwając zbliżający się koniec farsy. Posłała mu uważne spojrzenie. – Przeszedł pan uraz głowy w czasie strzelaniny, w której brał udział także pana sy n. Witczak przy brał maskę obojętności, powstrzy mując odruchowe gesty. – Przy brany sy n – poprawił. – A także jego siostra. Oboje przeży li. – To dobrze. Rodzina jest ważna – odpowiedziała cieplejszy m tonem. Najwy raźniej rozmowa o najbliższy ch uderzy ła w jej czuły punkt. – Chciałaby m, żeby pan wy pełnił test. – Sięgnęła po plik zadrukowany ch kartek. Zero czuł silne uderzenia serca. Pomy ślał, że to efekt uboczny neurolepty ków. Dopiero po chwili doszło doń, że nie, po prostu opanował go najzwy czajniejszy w świecie strach. I lęk, że zaraz wrócą głosy. – T-t-t-test? – zdołał wy jąkać. Misia uruchomiła drukarkę, która wy pluła parę kartek. – Pomoże w ocenie pana zdrowia psy chicznego. Na razie dziękuję, to wszy stko. – Podała mu wy druk. – Dziękuję. – Wstał i wy ciągnął w jej kierunku dłoń. Misia, najwy raźniej my śląc, że sięgał po przekazany jej wy pis ze szpitala, chwy ciła go i przy tuliła do piersi. – Wy pis niech pan zostawi. Oddam. Witczak poczuł falę nieprzy jemny ch odczuć. – Będzie mi potrzebny. Do ubezpieczenia – wy jaśnił. Zacisnęła palce na kartkach. – Powiedziałam, że oddam. Dziękuję. Wy cofał rękę, włoży ł ją do kieszeni spodni, pożegnał się i jak niepy szny opuścił gabinet psy chologów.

Ciasto by ło smakowite. Cy na rozłoży ła równo pokrojone kawałki na talerzu i postawiła na swoim biurku. – Teściowa kazała przy nieść. Ze sty py – odezwał się wy soki, szczupły mężczy zna, którego posadziła obok. Hif rozpoznał męża zmarłej blogerki. – Dobrze, że pan przy szedł. – Cy nowska strzepała okruszki i odłoży ła talerz na biurko Ty mańskiego.

Mężczy zna wpatry wał się tępo w policjantkę. – Znaleźliście ją? – spy tał. Hif sięgnął po ciasto, ale zdał sobie sprawę, że właśnie przeszła mu na nie ochota. – Pracujemy nad ty m. Sprawa ma u nas priory tet – zapewnił. Drzwi zaskrzy piały. Pojawił się w nich Witczak, minął wszy stkich i usiadł na swoim nowy m miejscu. Zabrał się do nerwowego porządkowania resztki obcy ch papierów, rozglądając się, gdzie może je przełoży ć. Wy brał parapet. Wezwany zaczął targać włosy, wzdy chając i mówiąc płaczliwy m tonem: – Boże, gdzie ona teraz jest? Wszy scy w pokoju zamarli. Często mieli do czy nienia z ofiarami przestępstw, zazwy czaj wiedzieli, co powiedzieć, dy sponowali odpowiednimi formułkami. Ty m razem żadne z nich nie wy dusiło z siebie ani słowa. Nastąpiła chwila milczenia. – Rozumiem pana – zapewniła Cy nowska. Facet zareagował agresją. – Gówno pani rozumie! – krzy knął. Cy na nie odpowiedziała, odwróciła w jego stronę monitor i pokazała otwartą stronę internetową z blogiem jego żony. – Czy tałam. Mężczy zna nieco się uspokoił, odetchnął głęboko, zapewne starając się opanować. – Przepraszam. Tak, żona prowadziła bloga. Pisanie odry wało ją od my ślenia o chorobie. Chociaż przecież o niej pisała. Cy na, stukając w jeden z klawiszy, przesunęła zawartość strony, szukając komentarzy pod każdy m postem. – Duży by ł odzew? – spy tała. – Spory. Zaczęło się od zbiórki na pierwszą operację. Kaśka założy ła tę stronę, żeby podziękować. A potem, wie pani, poszło. Wciągnęła się. Cy na kiwnęła prędko głową. – Kto by ł moderatorem strony ? – Sięgnęła po kartkę do notowania. – Żona. No i czasem ja. – Usuwaliście jakieś komentarze? – Przy cisnęła długopis do powierzchni papieru. Mężczy zna przy taknął, wzruszając jednocześnie ramionami. Stwierdzał oczy wistość. – Zawsze tacy się zdarzają. Hejterzy. Drzwi znowu stęknęły. Cy nowska rzuciła w ich kierunku ziry towane spojrzenie. Ciągle się tu ktoś kręci, pomy ślała, nie można nawet przeprowadzić spokojnie rozpy tania. Kostkiewicz przepły nęła przez pokój niczy m barka po Wiśle. Cztery pary oczu uważnie śledziły każdy jej ruch, ty leż par uszu czekało na to, co miała do powiedzenia. W powietrzu zawisła niema groźba. Misia, najwidoczniej nie wy czuwając napięcia, które wy wołała swoją wizy tą, wręczy ła Witczakowi zszy te kartki. – Oddaję wy pis. – Dziękuję. – Zero schował dokument do kieszeni. – Wszy stko w porządku – stwierdziła. Witczak starał się nie dać po sobie poznać, że właśnie odetchnął z ulgą. Oddał jej wy pełniony naprędce test. Kostkiewicz ruszy ła w drogę powrotną. W drzwiach odwróciła się i powiodła po

wszy stkich spojrzeniem niczy m czekający na uwagę audy torium profesor. Odchrząknęła. – Lekarz prosił, żeby panu przy pomnieć o kolonoskopii – wy paliła. Hif i Cy na popatrzy li na kolegę z zainteresowaniem. – Słucham? – Zero zakrztusił się ły kiem zimnej herbaty. Misia zamrugała, rada z efektu, jaki udało jej się osiągnąć. – Nie czy tał pan swojej karty ? Witczak wy ciągnął z kieszeni złożony plik. – Nie do końca rozumiem – przy znał, czując, że lekarze zdołali wy kręcić mu jakiś złośliwy numer. Misia przy dreptała z nieskry waną saty sfakcją i usłużnie wskazała krótko przy cięty m paznokciem odpowiedni fragment. – O tu. Miał pan problemy z wy próżnianiem na zmianę z biegunką. Wskazanie do zabiegu kolonoskopii. Na cito. – Puknęła palcem i zawróciła do wy jścia. Witczak przeciągnął dłoń po niedokładnie ogolonej twarzy, usiłując ukry ć iry tację. Bezskutecznie. – A, tak – sapnął, czując na sobie skupione spojrzenia czterech par oczu. – Przy pominam na wy raźną prośbę lekarza. – Misia dokładnie zamknęła za sobą drzwi. Zapadła chwila krępującego milczenia, w który m nagle zabrzmiało przekleństwo Witczaka. – A to skurwiel! Cy na odwróciła się z powrotem do przepy ty wanego, chcąc odciągnąć przy najmniej jego uwagę od schorzeń kolegi. – Może pan mi udostępnić hasło do logowania? Chcę sprawdzić te usunięte komentarze. Mąż blogerki przy stąpił do intensy wnego masowania czoła. – Zaraz. Już. Ty lko pomy ślę. Czekała gotowa do zapisania dany ch, a on próbował się skupić. – Nie mogę zebrać my śli – przy znał. – Niech pan się chwilkę zastanowi – poradził Ty mański. Agnieszka posłała mu zabójcze spojrzenie. Drzwi znowu się otworzy ły, ty m razem na całą szerokość. Ujrzeli Malutę, który wy glądał jak napierająca na statek góra lodowa. Wy celował palcem w Ty mańskiego. – Hif, pozwól na chwilę. Wielkolud wy szedł na kory tarz w ślad za przełożony m, nie zamy kając za sobą drzwi. Widać by ło, jak gadają z szefem na kory tarzu. Wezwany nadal próbował przy pomnieć sobie hasło. Choć otoczenie mu nie pomagało. – Jakoś tak z warzy wem… Brokuł? Nie… Po chwili Ty mański wrócił, ominął Cy nowską i siedzącego przy jej biurku mężczy znę. Podszedł do Witczaka, pochy lił się i zaczął mu szeptać do ucha. Przepy ty wany momentalnie stracił koncentrację, przekonany, że by ć może pojawiły się nowe informacje związane z poszukiwaniem ciała jego zmarłej żony. – Coś wiadomo? Znaleźliście ją? – zapy tał. Cy na dotknęła jego ramienia. – Proszę nie zwracać na nich uwagi. Hif, poczy niwszy tajemnicze ustalenia z Witczakiem, sięgnął po krótką kurtkę z futrzany m

kołnierzem wiszącą na oparciu jego krzesła, podszedł do Cy ny, ale zwrócił się do przesłuchiwanego. – Nie. To w innej sprawie – wy jaśnił, po czy m obwieścił Agnieszce: – Zostajesz sama. My jedziemy do Starego Brodu. Cy na pokiwała głową. Witczak i Hif wy szli w pośpiechu. W ty m momencie z odrętwienia wy rwał ją nagły krzy k tuż obok ucha. – Kalafior! Kalafior84!

Jadąc do Starego Brodu, mijali rzędy zapomnianej, moknącej na deszczu kapusty. Zaparkowali na otoczony m budy nkami placu, na który m dominował zasłonięty murem kościół. Znowu zaczęło padać, ty m razem śnieg z deszczem. Witczak i Ty mański przecisnęli się przez tłumek skupiony ch wokół metalowego ogrodzenia miejscowy ch. Wstępu na teren chroniło dwóch funkcjonariuszy, z który ch jeden poprowadził przedstawicieli Komendy Stołecznej przez plac przed świąty nią wprost do kościelny ch drzwi. Przy wejściu stał kolejny mundurowy, młody chłopak, drżący z zimna i blady z przerażenia. – Kry minalni, wreszcie! – skomentował z wy raźną ulgą. Weszli do środka. Kościół, należący do zgromadzenia braci żebraczy ch, odłamu powstałego jeszcze w średniowieczu dużego zakonu, wy strojem oddawał obowiązującą w regule prostotę i ubóstwo. Osiemnastowieczne trójnawowe wnętrze ujmowało prostotą. Żadny ch marmurów, kamienny ch niemowląt ze skrzy dłami czy skrzący ch się złotem barokowy ch ornamentów. Jedy nie wy rzeźbione z ciemnego drewna ołtarze, z który ch spoglądali odziani w brunatne habity mężczy źni z głowami otoczony mi poświatą aureoli. Zmy sł węchu wabiła kompozy cja unoszący ch się w powietrzu zapachów kadzidła, środków konserwujący ch drewno i kwiatów. Przez matową szy bę pozbawiony ch witraży okien sączy ło się przy ćmione światło, na ścianach wisiało czternaście lamp, każda z doczepioną płaskorzeźbą przedstawiającą kolejną stację Drogi Krzy żowej. Ujrzeli grupkę postaci skupiony ch wokół głównego ołtarza, doświetlonego policy jną lampą skierowaną na prezbiterium. Widok zasłaniało im trzech cy wilów oraz dwaj mnisi w brązowy ch habitach. – Fajkowski – przy witał się ły siejący mężczy zna w szary ch spodniach, niebieskiej koszuli i narzuconej na ramiona służbowej kurtce. – Sierżant. – Witczak i Ty mański, Wy dział Kry minalny Komendy Stołecznej – przedstawił nowo przy by ły ch Hif. – Dobrze, że jesteście. To u nas pierwsze takie morderstwo od lat – skomentował z wy raźną ulgą w głosie Fajkowski. – Wcześniej by ł ty lko lincz w Sokółce. – A! To u was! – przy pomniał sobie Ty mański. – Tam działają nasi chłopcy od śladów. – Sierżant wskazał policjantów w cy wilu, pracujący ch za ołtarzem. – A to ojcowie z klasztoru. – Gestem dy rektora teatru przedstawił obu zakonników. Zadbany mężczy zna z misternie przy strzy żoną hiszpańską bródką wy stąpił krok do przodu, kiwnął głową i przy witał się.

– Leon Nowak, przeor. – Poprawił fotochromy w cienkich oprawkach. – To brat Serafin. – Wskazał milczącego sześćdziesięciolatka z przy pominającą krzak brodą opadającą na okrągły jak piłka brzuch. – Co tu mamy ? – Witczak zbliży ł się do ołtarza głównego. – Ofiarę znalazła siostra Klara – zrelacjonował szef komisariatu. Podeszli bliżej. Ty mański zakasłał nerwowo. Na schowany m za ołtarzem fotelu siedział odziany w mszalne szaty martwy mężczy zna. Obok, między otwarty mi, pozłacany mi drzwiczkami tabernakulum unosiła się w powietrzu odcięta ludzka głowa. Widok by ł surrealisty czny. – Klara jest w szpitalu. Doznała zawału – wy jaśnił nieobecność głównego świadka ojciec Leon. Fajkowski zwrócił się do zajęty ch zbieraniem śladów techników. – Panowie, uruchomicie głowę? Jeden z funkcjonariuszy cofnął się do ołtarza, nogą trącił fałdy obrusa. Szczęka zmarłego poruszy ła się, z wnętrza metalowej kasety na hostie rozległ się zniekształcony ludzki głos. „Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i fary zeusze. Czy ńcie więc i zachowujcie wszy stko, co wam polecą, lecz uczy nków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czy nią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszy ć ich nie chcą”. – Nie dziwię się, że dostała ataku serca – skomentował Ty mański. – Sprawca zamontował fotokomórkę – wy jaśniał technik. – O tu. – Uniósł nieco obrus, odsłonił urządzenie przy czepione do nogi ołtarza. – Zakonnica, przechodząc, akty wowała sy gnał radiowy, ten uruchomił mechanizm, otworzy ły się drzwiczki i wy sunęła głowa na takiej szy nie. Witczak włoży ł jednorazowe ochraniacze na buty, podszedł i spojrzał w matowe oczy wy suniętej z tabernakulum twarzy. – No, zmy ślne – skomentował. – Ofiara to ksiądz z tego klasztoru? Zakonnicy spojrzeli po sobie, jakby potwierdzali wcześniejsze ustalenia. Jednak odezwał się sierżant. – Ojciec Leon to sprawdzał. Wszy scy mieszkańcy są obecni. Ty mański przeczesał swój krótki, acz gęsty zarost. – Zmarły nie miał przy sobie żadny ch dokumentów? Chy ba księża jakoś się legity mują? Ojciec Leon westchnął. – Tak jak wszy scy, dowodem osobisty m. – W głosie miał złość, zupełnie jakby rozmawiał z Milicją Oby watelską z dawny ch lat. – Przeszukaliśmy ciało, ale nic nie znaleźliśmy w kieszeniach – dodał Fajkowski. Witczak próbował zajrzeć do wnętrza skry tki, interesował go mechanizm umieszczony w środku. – Jak morderca zrobił tę ruszającą się szczękę? – spy tał fachowców. Technik, nie kry jąc podziwu, przy stąpił do omawiania szczegółów. – Musiał wy łamać stawy skroniowo-żuchwowe. W szy i umieścił małe silniczki, takie jak w lokomoty wach PICO. Witczak pokiwał głową, sam w dzieciństwie bawił się w zawiadowcę miniaturowej stacji. – Skąd leciał dźwięk? – spy tał.

– Z tabernakulum. A z ty łu są baterie zasilające wszy stko. – Wszy stko? Technik pokiwał głową. – Odtwarzacz z głośnikami oraz silniki do szczęki i szy n. – Pieprzony majsterkowicz – skomentował Ty mański. Witczak wy szedł poza światło ołtarza, oddalił się od prezbiterium, znalazł sobie miejsce w jednej z ław dla wierny ch. Ty mczasem brat Serafin zmruży ł oczy, gładząc wiszącą mu w nieładzie brodę. – Jak się lepiej przy jrzeć… to… My ślałby kto… – Sapnął i rzucił nerwowe spojrzenie w stronę przełożonego, który naty chmiast spy tał: – Rozpoznaje go brat? – W jego głosie zabrzmiał niepokój. – Mieszkasz tu najdłużej. Powiedz! Serafin nachy lił się w stronę przeora, jakby zamierzał szeptać. Ty mański i Fajkowski zrobili dwa kroki w ich stronę. – Wy gląda jak… – Brat Serafin zrobił nerwową pauzę. – …Nasz dawny przeor… Leon Nowak się oży wił, przetarł irchą szkła okularów, ponownie z uwagą przy jrzał się martwej głowie. – Który ? – Najwidoczniej wciąż nikogo w martwy m nie rozpoznawał. – Paweł – rozjaśnił wątpliwości Serafin. – Kownacki. Ty mański nie wy trzy mał. – O kogo chodzi? – spy tał. – O kim ojcowie mówicie? Leon przeżegnał się, potwierdzając podejrzenia współbrata. – O mój Boże! – Złoży ł ręce do modlitwy. – Wieczny odpoczy nek racz mu dać, Panie. Ty mański stracił cierpliwość, wziął się pod boki i spy tał z groźbą w głosie: – Czy li rozpoznaliście ofiarę? Tak? Leon pokiwał głową. Tak, teraz i on nabrał pewności. – To biskup pomocniczy diecezji łomży ńskiej. Kiedy ś nasz współbrat, Paweł Kownacki. Ty mański podrapał się w kudłaty łeb. – No, no. Biskup. To teraz się zacznie. Witczak, siedząc w pierwszej ławie, poczuł narastającą falę emocji. W jego piersi rozeszło się nieokreślone, miłe ciepło. Zaskoczony dostrzegł, jak przez nisko wiszące chmury przedarło się słońce, promień światła rozlał się jasną plamą na ołtarzu. Zero znów miał osiem lat, stał w gromadzie rówieśników w nawie głównej świąty ni pod wezwaniem świętego Józefa na Kole. W jego piersi rosły duma i radość z właśnie mającego nastąpić wy darzenia. Dlaczego właśnie teraz? – zapy tał sam siebie. Dlaczego wrócił pamięcią do owego uroczy stego, a jednak zupełnie zapomnianego momentu dzieciństwa, kiedy ostatni raz w ży ciu by ł naprawdę szczęśliwy ? Pierwsza Komunia Święta. Rok, w który m matka jeszcze by ła zdrowa, a ojciec nie pogrąży ł się w nałogu alkoholowy m. Czemu właśnie teraz?

Wokół kościoła zgromadziło się jeszcze więcej ludzi, wy glądało to tak, jakby wewnątrz trwało ważne dla społeczności nabożeństwo, a nie początek śledztwa w sprawie morderstwa. W południe pracownicy Miejskiego Przedsiębiorstwa Usług Komunalny ch wy nieśli na noszach ciało

umieszczone w foliowy m czarny m worku. Bły snęły flesze, dziennikarka warszawskiej stacji telewizy jnej rozpoczęła relację na ży wo. Tłum zaroił się, tworząc wąski szpaler. Ludzie z ty łu stawali na palcach, starając się cokolwiek zobaczy ć. – Gdzie możemy porozmawiać spokojnie? – spy tał Ty mański, zapaliwszy papierosa. Przeor wskazał furtę prowadzącą do wnętrza przy klejonego do kościoła klasztoru. – W refektarzu nikt nie będzie nam przeszkadzał. – Niech pan uspokoi ludzi – poprosił Hif, wiedząc, kogo lud najprędzej posłucha. Zakonnik wspiął się na podmurówkę parkanu. Dobrze widoczny, uciszy ł tłum gestem dłoni. – Kościół będzie zamknięty co najmniej przez dwa dni – ogłosił. – Może czegoś się dowiemy ? – spy tał mężczy zna w roboczy m ubraniu. Wśród ludzi przeszedł szmer. – Podobno kogoś zabili?! – krzy knęła jakaś kobieta o piskliwy m głosie. – Naszego czy obcego? – dopy tał stojący obok niej młody mężczy zna. Przed ludzi przepchnęła się dziennikarka z mikrofonem ozdobiony m emblematem stacji VTV Wawa, razem z asy stujący m jej kamerzy stą. – Panie oficerze, jakieś oświadczenie dla mediów? – poprosiła przy milny m tonem, w który m jednak pobrzmiewały zniecierpliwienie i władczość. Ty mański pokręcił głową i pewny m siebie głosem odpowiedział: – Żadny ch oświadczeń, komentarzy, wy powiedzi. Na razie na to za wcześnie. Proszę dać nam pracować! Karawan odjechał, Ty mański i Fajkowski w ślad za Leonem Nowakiem skry li się ponownie we wnętrzu świąty ni, do której dostępu bronili mundurowi. Furta została zamknięta policy jną taśmą. Nowak poprowadził boczny m przejściem po prawej stronie ołtarza. Przez zakry stię i klasztorną kaplicę weszli do szerokiego kory tarza z kamienną posadzką. Panowała tu wielowiekowa, dojmująca cisza. Światło padające z wy chodzący ch na wewnętrzny ogród okien tworzy ło na posadzce plamy jasności. Witczak przy pomniał sobie, że podobne konstrukcje widział w Hiszpanii. Najwy raźniej budy nki zakonne w całej Europie wznoszono według tego samego projektu, zupełnie jak sieciowe hotele. Podróżnik w każdy m mógł czuć się jak u siebie. Jedy ną różnicę dostrzegł w architekturze krużganków, które zostały zabudowane, zapewne ze względu na surowy północny klimat. – Bardzo tu ładnie – zwrócił się do idącego obok Serafina. – Trochę ponuro – skomentował zakonnik. – Przy dałby się remont generalny. Leon odwrócił się i machnął ręką, najwidoczniej uciszając powracający przy różny ch okazjach spór. Witczak rozglądał się zauroczony wnętrzem. – Mnie się podoba tak, jak jest. Co na górze? Leon wskazał wąskie drewniane schody prowadzące na piętro. – Cele braci. Klasztor pochodzi z osiemnastego wieku. Działa dwieście pięćdziesiąt lat. Otworzy ł zdobione roślinny mi moty wami drewniane drzwi, szerokim gestem zaprosił wszy stkich. Policjanci i zakonnicy znaleźli się w refektarzu, gdzie na bielony ch ścianach, okry ty ch do wy sokości siedzącego człowieka boazerią, spoglądali uwiecznieni na portretach mnisi. Solidne

drewniane ławy zachęcały do zajęcia miejsc. Witczak zwrócił uwagę na pulpit ustawiony pod szczy tową ścianą. Widocznie bracia modlili się nawet podczas posiłków. Leon zaoferował gorącą herbatę, po którą wy słał Serafina. Zakonnik zniknął w sąsiadującej z refektarzem kuchni, skąd po kilku minutach wrócił z parujący m metalowy m imbry kiem i kubkami. Przeor wskazał wiszące na bocznej ścianie portrety. – To moi poprzednicy. Ale ty lko z dziewiętnastego wieku. – Ciekawe – skomentował Witczak. Hif zmienił temat. – Weźmy się do roboty. Dzwoniłem do Łomży. Chłopaki rzeczy wiście od wczoraj poszukują tamtejszego biskupa. Podobno wy szedł na miasto i nie wrócił. Zostawił samochód na parkingu. Kamera monitoringu nagrała zielonego golfa czwórkę, do którego wsiadła ofiara. Kierowca nie został uchwy cony na ujęciu. Zrobimy badania genety czne, żeby potwierdzić tożsamość naszego nieboszczy ka. – Żaden z ojców nie podejmuje się jednoznacznej identy fikacji? – upewnił się sierżant Fajkowski. Leon pokręcił głową. – Nie. Dawno go nie widzieliśmy, a ry sy twarzy … Hm… Po ty m, co z nią zrobiono, są jakby zatarte. – W takim razie może ktoś z tej… – Ty mański szukał odpowiedniego słowa. – …Z kurii rozpozna ciało. Przy dały by się też jakieś dane medy czne. Sądzę, że pojedziemy teraz do Łomży. To jakieś sto pięćdziesiąt kilometrów. Damy radę w dwie godzinki. Dał znak Witczakowi, który wiercił się na swoim miejscu z niepewną miną. – Możemy porozmawiać? – odezwał się bezpośrednio do Ty mańskiego, który zmarszczy ł czoło zaskoczony. – Słucham, komisarzu. Witczak wskazał drewniane drzwiczki w ścianie. – Tam jest kuchnia, prawda? – zapy tał przeora. – Tak – potwierdził Nowak. – A właściwie zmy walnia. Kuchnia jest trochę dalej. Witczak wstał i klepnął zdezorientowanego Ty mańskiego w plecy. – Chodźmy. Przeszli do pomieszczenia, w który m dominował spory zlewozmy wak, stół i szafy na naczy nia. Hif rozejrzał się niepewnie, odruchowo sięgając po paczkę fajek. – Co tam? – poczęstował Witczaka, który odmówił z niepewną miną. – My ślę, że dobrze będzie, jak tu zostanę – wy jaśnił, drapiąc się po głowie. Ty mański zmarszczy ł brwi, rozejrzał się po otaczającej ich boazerii. – W Stary m Brodzie? – Tak. Tu, w klasztorze. Czuję, że powinienem… – Zero blefował. W istocie, wdy chając zapach starego drewna, odczuł wy raźnie, że oto znalazł spokojną przy stań. On, materialista, którego ostatnie wspomnienia z uroczy stości religijny ch sięgały Pierwszej Komunii, nagle zapragnął pomieszkać wśród mnichów. Nie potrafił tego wy tłumaczy ć i nie chciał, musiał jednak podać racjonalny powód. – Co ty mi tu pierdolisz… – mruknął Ty mański. – Sam nie wiem. – Zero jednak sięgnął po papierosa. – Jedź, załatwiaj w Łomży, co musisz.

Ja tu posiedzę. Ojczulkowie na pewno puszczą parę. Chwilę palili w milczeniu. Hif zdusił niedopałek w zlewie, nie wiedząc, co o ty m wszy stkim my śleć. – Jesteś pewien? – spy tał podejrzliwie. – Dziwnie jakoś… Witczak westchnął, rozumiejąc, że nie powinien ściemniać przy jacielowi. Musiał odkry ć choć jedną kartę. – Dobrze się tu poczułem. Nie wiem. Może po ty m szpitalu potrzebuję odmiany. Hif tarł niskie, pory te zmarszczkami czoło. – Dobra, zostań – podjął w końcu decy zję. – Pogadam z ty m przezorem – zaoferował Zero, wy wołując zdziwienie na obliczu kolegi. – Chy ba przeorem. Witczak spojrzał zdezorientowany, jakby my ślami odleciał daleko w przeszłość. – Co? Hif machnął przy pominającą imadło dłonią. – Dobra, już nic. Siedź, gadaj. Ty lko nie wy łączaj komórki.

Cy nowska w służbowy m fiacie wpatry wała się w rozjarzony ekran LCD. Wy ruszy ła na polowanie. O dwudziestej pierwszej zaparkowała przy Ogrodowej, blisko kancelarii, w której odrabiała pańszczy znę Anka. Godzinę temu partnerka przesłała jej SMS-a z informacją, że wróci późno. Cy na uruchomiła wtedy ściągnięty z sieci Spy dragon, gotowa przetestować liczne opcje programu. Zaparkowała wóz przy wjeździe na podwórze, ponieważ wszy stkie miejsca parkingowe by ły o tej porze zajęte. Stała z wy łączony m silnikiem, zastanawiając się, czy funkcja podsłuchu zainstalowanego na komórce Anki zadziała. Uruchomiła program i przy stawiła telefon do ucha. W słuchawce usły szała pogłos i szmery świadczące o ty m, że jej smartfon rzeczy wiście połączy ł się z aparatem Anki. Cy nowska miała nasłuch na to, co działo się w kancelarii Pijawki. Godzina dwudziesta siedem. Nagle ucho Agnieszki zaatakowała kanonada dźwięków z głośnika jej własnego aparatu. Ogłuszona odrzuciła dzwoniącą komórkę na fotel pasażera. – Awruk! – zaklęła, zła na rosy jskich programistów, że nie dopracowali swojego szpiegowskiego cacka, które, włączone, powinno zawieszać inne procesy, a zwłaszcza dzwonki. Próbując się uspokoić, sięgnęła ponownie po komórkę i odebrała. – Starszy aspirant Cy nowska, słucham – odezwała się swoim najbardziej opry skliwy m tonem. Głos rozmówcy by ł jej obcy. – W jakiej sprawie? – dopy tała, usiłując skojarzy ć usły szaną właśnie nazwę firmy z jedną z bieżący ch spraw. W końcu dowiedziała się, że oddzwonił przedstawiciel spółki zajmującej się hostingiem przestrzeni dy skowej, któremu nagrała się na pocztę głosową kilka godzin temu. – Teraz pan oddzwania?! – zganiła faceta – Wie pan, która godzina? Tak. Chodzi mi o posty zbanowany ch userów wchodzący ch na blog Moja walka z raczyskiem. Z numerami IP, tak. Może pan przesłać mi na mejla? Cy na, małpa, pemail, kropka, peel. Dobra, będę wdzięczna. Zakończy ła rozmowę, klnąc na niestandardowe godziny pracy w wolny ch zawodach. Przerzucając palcem kolejne ekrany smartfona, wróciła do programu śledzącego. Ty m razem

uruchomiła głośnik, z którego naty chmiast wy doby ły się dźwięki rozmowy. Rozpoznała po głosie szefa Anki. Zdarzało jej się odbierać od niego połączenia telefoniczne wy kony wane w przedziwny ch porach weekendów. – Pani Aniu, wszy scy już wy szli? – spy tał rozdrażniony m tonem. Cy nowska poczuła, jak jej wolna dłoń odruchowo zwija się w pięść. Anka odpowiedziała krótkim, stłamszony m „Tak”. – A przy gotowała pani ten wniosek do sądu okręgowego dla Certexu? Jest mi potrzebny na wczoraj. – Pijawka nie odpuszczał, Cy na znała z opowieści ten władczy ton. – Właśnie go kończę. Odszedł parę kroków, stukanie jego drogich skórzany ch pantofli by ło wy raźnie sły szalne. – Zamknie pani biuro? – spy tał rzeczowo, nieco już uspokojony. – Tak. Wniosek położę na pana biurku. Pijawka odchrząknął, zapewne spojrzał na zegarek. – Proszę mi przesłać na komórkę. Przeczy tam wieczorem. – My ślałam, że już jest wieczór – odpowiedziała Anka nieco ciszej, jakby mówiła ty lko do siebie. W głosie Pijawki Cy nowska usły szała sady stę rozbawionego słabą oznaką buntu. – Słucham? A tak. Dowcipna pani jest. No, proszę się nie przepracowy wać. Trzasnęły drzwi. Cy na odetchnęła. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie wy jść mu na spotkanie, nieco przefastry gować tę ładną buźkę. – Jebany chuj – usły szała reakcję Anki. Uśmiechnęła się do aparatu. Nagle jej uwagę odwróciło pukanie w szy bę samochodu. Przez moment my ślała, że dostanie zawału. Odkręciła korbką okno, ktoś poświecił jej latarką prosto w oczy. W poświacie rozpoznała policy jny mundur. Aspirant miał nieświeży oddech. – Co pani tu robi? Zakazik jest. Rzeczy wiście, zablokowała przejazd. – Wy dział kry minalny, awruk – postanowiła skasować faceta. Nie będzie jej tu podskakiwał, szczeniak jeden. – A, to w porządku! – rzucił stojący przy pozostawiony m na środku Ogrodowej radiowozie drugi mundurowy. Wy celowana w twarz Cy ny latarka w tej chwili powinna zgasnąć, a z ust mężczy zny rozbrzmieć przeprosiny. Ostre światło diody wciąż jednak penetrowało jej twarz. – To pewnie ta sły nna Cy nowska! – Pochy lony nad nią mężczy zna wciąż owiewał ją fetorem ze swojej jamy ustnej. – Sły nna, nie sły nna. O co ci chodzi? – Agnieszka powoli traciła cierpliwość. Masę czasu zajęło jej wy robienie sobie pozy cji w męskim świecie, a teraz ten gówniarz, któremu wy dawało się, że pozjadał wszy stkie rozumy w rejonie, przeciągał strunę. Drugi aspirant podjął się nieudanej próby załagodzenia sy tuacji. – Olek, weź odpuść. Cy na pokiwała głową. Zgadzała się z przedmówcą. – Właśnie, Olek. Daj na luz. Aspirant pry chnął. – Pierwsza lesba RP!

– Ja przepraszam za kolegę – negocjował dalej kolega Olka, chwy tając go za ramię. Jednak interwencja okazała się bezskuteczna. Cy na straciła cierpliwość, sięgnęła do klamki swojego samochodu, żeby wy dostać się na zewnątrz. Aspirant brutalnie trzasnął uchy lony mi drzwiami, obijając Cy nowskiej łokieć. – Ładna to ty nie jesteś – konty nuował ty m samy m tonem. Po prostu nie miała innego wy jścia. Obolałą ręką chwy ciła zwrócony w jej stronę nos, ściskając nozdrza między palcami. Aspirant kwiknął. Prawą ręką przekręciła kluczy ki w stacy jce, wrzuciła wsteczny i powoli wy cofała wóz na ulicę, ciągnąc za sobą kulfon i całą resztę Olka. Sły szała jakieś adresowane do niej przekleństwa, czuła krew ściekającą jej po ręku. Wy prowadziła wóz na aleję Jana Pawła, wlokąc za sobą natarczy wego faceta. W ostatniej chwili pchnęła go na asfalt i pły nnie włączy ła się w rzadki o tej porze ruch. – Ynolodreip satuk! – skomentowała po swojemu całe zajście, mijając rondo ONZ.

DZIEŃ SZÓSTY

12 stycznia, środa

Poderwał się z posłania, reagując na nieznany, natarczy wy dźwięk. W pierwszy m odruchu szukał swojej szpitalnej szafki i pozostawionego tam zegarka. Zamiast oświetlonej poświatą miasta plamy na suficie dojrzał w półmroku niski strop z odcinający mi się ciemny mi belkami. Przez małe okno z zewnątrz wdzierał się ziąb, który nocą na dobre zagościł w celi. Klasztor, przy pomniał sobie Witczak. Na jego prośbę wczoraj ojciec Leon zaoferował mu jedną z cel zakonny ch. Mikroskopijną, umeblowaną ty lko wąskim łóżkiem, stołem, krzesłem i szafą na ubrania, w której Zero i tak nie miał co powiesić. W nocy ściągnął z oparcia krzesła porzuconą tam kurtkę, by się nią nakry ć, tak by ło zimno. Jak oni tu wy trzy mują? – pomy ślał. I jeszcze ten dzwon tuż za drzwiami. Odnalazł wreszcie zegarek i ze zdumieniem odczy tał godzinę. Piąta piętnaście. O kurwa! Spał w ubraniu, wy plątał się więc z cienkiej pościeli, otworzy ł drzwi i przekroczy wszy niski próg, za załomem kory tarza odnalazł Leona Nowaka, który właśnie przestał walić w zawieszony na ścianie kawał metalu. – I jak się panu podoba? – spy tał na widok zdumionego policjanta. – Już pobudka? – upewnił się Zero zaskoczony własny m głębokim snem, z którego wy rwało go dzwonienie. Od dawna tak zdrowo nie spał. – U nas to się nazy wa jutrznia, panie oficerze – wy jaśnił Leon. – Ale jeśli pan nie ma ochoty, nie trzeba. W razie czego będziemy w chórze. – Tam przy organach? – upewnił się Witczak, budząc śmiech zakonnika. – Nie! Mówię o chórze zakonny m. To ta mała kaplica obok zakry stii. Witczak przy pomniał sobie niewielkie pomieszczenie z dwoma rzędami ustawiony ch naprzeciwko siebie ław. – Modlimy się tam wspólnie. O siódmej jest msza święta. Ale pan może zejść na ósmą,

na śniadanie – wy jaśnił przeor. Witczak poklepał Leona po ramieniu. – Dziękuję. Wrócił do swojej celi, usiadł na pry czy. Przeczesał włosy palcami. Uchy lił okno, poczuł na twarzy orzeźwiające mroźne powietrze. Nakry ł się kocem i zapalił papierosa. Co ja tu, na Boga, robię? – zadał sobie py tanie. Przedziwne miejsce. A jednak, zrozumiał, osiągnął tu tak zapomniany spokój ducha. Przespał całą noc. Może zostanie świeckim, niewierzący m zakonnikiem? Hif wrócił z Łomży późny m wieczorem. Wstępne porównanie uciętej, umieszczonej w tabernakulum głowy z ostatnimi zdjęciami biskupa Kownackiego dało pozy ty wne rezultaty. Musieli poczekać jeszcze na ostateczne wy niki badań DNA. Ty mański wiedział, że potrwa to najwy żej czterdzieści osiem godzin. Wcześniej ściągną do kostnicy w Stary m Brodzie przedstawiciela kurii na identy fikację. Wieczór Ty mański spędził w Komendzie Stołecznej, porządkując i uzupełniając papiery – ot, żmudna robota psa łańcuchowego. W nocy śnił o polowaniu. Stał na granicy lasu i celował w poruszające się, szeleszczące krzaki po drugiej stronie polany. Trwało to długo, tak że powoli tracił cierpliwość, wreszcie gałęzie rozstąpiły się, ujrzał nieznaną mu postać odzianą w czarną sutannę. Mimo to oddał strzał. Na szczęście ze snu, który w momencie sprawiania zwierzy ny powoli przemieniał się w koszmar, wy rwał go skaczący po łóżku sy nek, który krzy kiem oznajmiał, że nie chce iść do przedszkola. Ty mański przeprowadził z sy nem poważną rozmowę, umy ł się, ubrał i odstawił przy gotowanego przez Agatę malca do Małej Fruzi, pry watnej placówki działającej dwie przecznice od domu na Julianowie. W pałacu zjawił się o dziewiątej. – Czołgiem! – przy witał ślęczącą nad sprawą o kry ptonimie „Kolekcjoner” Cy nowską. – Jakieś wy niki? Cy na walnęła w enter, zapisując plik. – Sły szałam, że masz sprawę sezonu – odpowiedziała, zmieniając temat. Hif rozwinął z papieru kanapkę i zasiadł za swoim biurkiem. – No. Kolejny pojeb. Dziś sam biskup diecezji przy jedzie zidenty fikować swojego koleżkę. Cy na przełączy ła się na Wirtualną Polskę, wskazując nagłówek Brutalne morderstwo w klasztorze. – W internecie aż huczy. Zresztą w telewizji też. Włączy sz mnie? Hif posłał jej try umfalny uśmiech. Brak pewny ch szczegółów w arty kule świadczy ł, że nikt z miejscowej policji jeszcze nie sy pnął mediom. – Tak? A kto zajmie się Kolekcjonerem? – spy tał retory cznie. Cy na, która takiej odpowiedzi się spodziewała, przy stąpiła do relacji z wy ników swojego śledztwa. – Chy ba mam jakiś trop. Właściciel firmy hostingowej przy słał mi wszy stkie usunięte posty. Jeden gość się powtarza. Gdy by ta kobieta nie umierała, pewnie wy toczy łaby mu sprawę o stalking. Hif przy sunął się do laptopa ustawionego na biurku Cy nowskiej. – Pokaż. Otworzy ła odpowiedni list w programie pocztowy m i przeczy tała: – „Jesteś piękna jak sama śmierć”. „Przeleciałby m cię na wy lot”. „Pobawię się z tobą, jak

umrzesz”… Hif odgry zł kawał przy niesionej z domu kiełbasy z dzika. – Nieźle. Masz jego IP? Cy na wskazała rząd cy fr w treści listu. – I owszem. Ale czy to wy starczy ? Za cienka jestem. Pójdę z ty m bajzlem do Generała. Tak nazy wali najlepszego speca w wy dziale techniki operacy jnej, który często pracował w swoim przy pominający m twierdzę domu. Hif spojrzał na zegarek. – Witczak się nie odzy wał? Cy na nie kry ła zdziwienia. Rzeczy wiście, Witczak się spóźniał. – Nie. A co z nim? Hif mozolnie żuł kęs, rozważając odpowiedź. Nie wiedział, dlaczego właściwie uległ i pozwolił koledze zostać w Stary m Brodzie. Wreszcie przełknął i wy jaśnił: – Jest w klasztorze. Powiedział, że dobrze się tam poczuł. I został. Cy na uniosła brwi. Najpierw dwumiesięczny poby t u czubków, potem ten niespodziewany powrót do pracy, a teraz decy zja o zamieszkaniu w klasztorze? – Maluta się nie przy pieprzy ? – spy tała. Hif skupił się na wy dłuby waniu resztek przemielonej dziczy zny z dziur w uzębieniu. – Póki jest na miejscu morderstwa, chy ba nie – odpowiedział, cmokając. – Powiemy, że wy konuje zadania operacy jne. – W klasztorze? – Miała wiele wątpliwości. W ty m momencie odezwał się jej telefon. – Przepraszam. – Sięgnęła do kieszeni, odebrała. – Cy nowska. Tak, panie doktorze. Wy niki? Przy jadę. Na którą? – Spojrzała na swoją pamiątkową busolę. – No dobrze. Będę. Czy to coś poważnego? Dziękuję. Odłoży ła komórkę na blat biurka. Hif posłał jej py tające spojrzenie, na które odpowiedziała uspokajająco: – Wy niki badań. – Zamknęła laptop, wstała i ściągnęła kurtkę z oparcia krzesła. – Nic nie powiedział. Pojadę do Generała, a po drodze wstąpię do lecznicy.

Ogród ciągnął się aż do linii strzelisty ch topól, z jednej strony ograniczony niewy sokim murem, z drugiej rzędem szklarni i zespołem niskich budy nków. Razem z Leonem szli pokry tą kałużami alejką, mijając rzędy róż zawinięty ch w słomiane chochoły. Właśnie okrąży li ustawioną na spękany m postumencie figurę świętego Nepomucena i zawrócili w kierunku odległego klasztoru. – Jak się panu u nas podoba? – Leon zacierał blade, zziębnięte dłonie. – Taki wielki nawias. – Witczak napawał się panującą na zakonny m terenie ciszą. Leon, omijając większą kałużę, wszedł w mniejszą, rozpry skując wodę i mocząc skarpetkę. – Tak to wy gląda? Czasem przy jmujemy tu gości ze świata. Witczak domy ślił się, że mianem „świata” mnisi określali laicką przestrzeń za murami. Mimo to zapy tał: – Ze świata?

Leon posłał mu nieco skwaszony uśmiech, świadczący o ty m, że gdy by mógł, nigdy nie przy stałby na ten kompromis z zasadami mamony i interesów. – Klasztor jest drogi w utrzy maniu. Mamy umowę z agencją tury sty czną. Jeden gość na miesiąc. Witczak nigdy się z taką ofertą nie spotkał, choć, sam musiał to przy znać, nie by ł zby t częsty m klientem biur podróży. Parę lat temu wy brał się w nieudaną podróż do Hiszpanii, kraju ulubionej lektury, Don Kichota. – Dużo płacą? – Zastanawiał się, czy Leon nie zechce podliczy ć i jego za poby t. – Nie uwierzy łby pan! – Przeor pry chnął wesoło. – Teraz macie jakiegoś gościa? Wy mienili porozumiewawcze spojrzenia. – Wiem, dokąd zmierza to py tanie, ale niestety, od dwóch miesięcy nie by ło zainteresowany ch – odpowiedział Leon. Stanęli w pół drogi, wpatrzeni w krajobraz przed sobą. Widzieli budy nki zakonne, wy bijający się wieżą dzwonniczą kościół pośrodku, z prawej strony piętrowy klasztor z przy lgnięty mi doń zabudowaniami gospodarczy mi, z lewej pomalowany na biało dwupiętrowy budy nek. Witczak wskazał tę budowlę. – A tam co jest? – spy tał. – To dom rekolekcy jny. Wy najmujemy go różny m grupom. Teraz na przy kład mają tam spotkanie egzorcy ści – wy jaśnił przeor. – Egzorcy ści? Przeor pokiwał głową. – Na pewno ich pan spotka. Może oprowadzę pana po starej części?

Podjąwszy decy zję, Adam Ty mański ruszy ł dziarskim krokiem przed siebie. Minął kolejne drzwi w kory tarzu na parterze Komendy Stołecznej, kierując się do pokoju zespołu pomocy psy chologicznej. Z pracownikiem tej jednostki wiązał duże nadzieje. Przed podjęciem decy zji z nikim się nie konsultował, nikogo nie prosił o radę czy pozwolenie. Po prostu poszedł. Na karku miał tę niecodzienną sprawę morderstwa na zakonniku. Ba! Biskupie! Prasa zaczęła już węszy ć i Ty mański nie wątpił, że raczej wcześniej niż później ktoś puści parę z gęby i w mieście zawrze niczy m w wielkim kotle. Informacja o powieszonej w tabernakulum obciętej głowie obiegnie media, ludzie zaczną się burzy ć, py tać. Co policja robi w tej sprawie? Kto jest sprawcą? Jakie są tropy ? Oczy wiście rzecznik dostanie odpowiednie instrukcje. Będzie zasłaniać niewiedzę wy świechtany mi formułkami, że dla dobra śledztwa należy zachować wszy stkie szczegóły w tajemnicy. Ale jak długo się uda? W ty m kraju jeszcze nikt nie odważy ł się podnieść ręki na hierarchę. W Polsce purpura to kolor święty. Ty mański spodziewał się ofensy wy radia, prasy i telewizji. Wiedział, że będą śledzić każdy ich krok, próbować przekupić policjantów, młode dziennikarki zagady wać go będą w drodze do Chińczy ka, nie podając, dla jakiej agencji prasowej pracują. Niedługo zrobi się tak, jakby przy jechał do tego miasta cy rk. Ile jeszcze mają czasu, zanim się zacznie przedstawienie? Dzień, dwa? A może godziny ?

Z ty mi rozterkami stanął pod drzwiami psy chologów i zapukał. Odpowiedział mu wy soki, niewy raźny głos. Wziął jego ton za dobrą monetę. Michalina siedziała za biurkiem i jadła zupę ze słoika. Ty mański rozejrzał się po pokoju, lustrując pozostałe, wolne miejsca pracy. Do dy spozy cji miał ty lko Misię. – Cześć – przy witał się zdawkowo. Właściwie nie wiedział, dlaczego Cy nowska tak jej nie lubiła. Może by ło coś iry tującego w zachowaniu tej kobiety albo w wy glądzie. Zastanawiał się na przy kład, dlaczego ta wy soka dziewczy na o posturze miotaczki młotem mówi takim przy gaszony m, cieniutkim głosem. – Cześć – odpowiedziała. – Potrzebuję opinii w sprawie biskupa – wy jaśnił bez wstępu, wiedząc, że będzie mu wdzięczna za najmniejszy ochłap. A ten, który jej rzucał, wcale nie by ł taki mały. Kostkiewicz, nie ukry wając podniecenia, odsunęła słoik, wy tarła serwetką usta, wstała. – Poważnie? A Wardal? – niepewnie spy tała o swojego kolegę z pokoju. – Siedzi przecież na Wy brzeżu, nie będę go ściągał – z niechęcią przy pomniał Ty mański. W istocie, gdy by nie sprawa porwania dziecka, w którą zaangażował się szef psy chologów, nie brałby tej Kostkiewicz. – Wchodzisz? Misia gorliwie pokiwała głową. – Pewnie! Przeczesał dłonią czupry nę. Nigdy nie miał głowy do fachowej terminologii. – Chodzi mi o tę… analizę biskupa. – Wikty mologiczną? – domy śliła się. – No! – Strzelił palcami. Zaczy nali się rozumieć. – Pojedź do Łomży. Pogadaj z klechami. Może znajdziesz kogoś z dobry m moty wem. Wiesz, o czy m mówię? Wiedziała. Z miejsca zaczęła się szy kować. – Muszę załatwić delegację i zadzwonić do męża. – Sięgnęła do stojący ch na półce książek. Hif wy giął dokuczający mu ostatnio kręgosłup. – Ty lko wiesz… – Co? – Michalina spakowała do podręcznego plecaka kilka tomów. – Liczy się czas. – Tak, tak, jasne. – Machnęła ręką. Teraz zależało jej przede wszy stkim na załatwieniu formalności i przy gotowaniu obiadu dla męża na dwa dni. Już miał zawrócić, kiedy przy pomniał sobie ostatnią rozmowę z Cy ną, jak marszcząc nos, przedrzeźniała psy cholożkę. – Co masz dziś na obiad? – Kurczaka. Z rożna. A co? – Pieczony drób by ł najszy bszy m i ulubiony m daniem obojga Kostkiewiczów. Hif uśmiechnął się ty lko. Rzeczy wiście, mówiła jak my szka. Ale właściwie co w ty m takiego złego? – Nic, nic. Na razie. Ogarnij to do piątku – poprosił na odchodny m.

Po kory tarzu lecznicy snuła się delikatna fortepianowa muzy ka, dobrana tak, aby koić

nadwerężone nerwy, łagodzić napięcia towarzy szące podejmowaniu ży ciowy ch decy zji. Cy na nienawidziła ty ch zapętlony ch nut spod pióra jakiegoś Erica Satiego czy innego autora tapet dźwiękowy ch. Wolała ostrzejsze ry tmy – trash, metal, punk. Ziry towana czekała na wizy tę, zastanawiając się, dlaczego lekarz ją wezwał. Między zwojami mózgu rodziły się demony podejrzeń. Nowotwór. Nic, ty lko rak. Czy w badaniach krwi można stwierdzić chorobę? – py tała sama siebie. Oczy wiście! Białaczkę, odpowiedział jej wewnętrzny głos. Poczuła, jak krew odpły wa jej z głowy. Zachwiała się. Przed oczami mignęły jej fotografie kobiety oglądanej ostatnio w internecie. Moja walka z raczyskiem. Postępujące wy niszczenie, wy ły siała od chemii głowa, ładna twarz zmieniona cierpieniem, wpatrzona zgasły m spojrzeniem w obiekty w. Ile jej jeszcze zostało? Doktor Ruczaj zapewne da skierowanie do Centrum Onkologii, tam zapiszą ją w rejestracji na naświetlania. Za sześć albo dwanaście miesięcy. Dokładnie wtedy, kiedy będzie już za późno. Co powinna zrobić? Co zawsze chciała zrobić przed śmiercią? Czy zdąży zmienić płeć, choć urzędowo, by umrzeć jako mężczy zna? Czy Anka nie odejdzie? Co powie zaskoczona szokujący mi wiadomościami matka? Przy gry zła wargę. Nie, kurde, weź się w garść. Poczuła, jak drżą jej dłonie. Sięgnęła po chustkę, żeby wy trzeć je z potu, bo lekarz, jak ty lko ją zobaczy, zaraz będzie wiedział. Oho, pomy śli, Maksy milian zesrał się ze strachu. Gdzie jest ta przeklęta toaleta? Czy jeszcze zdąży ? Lepiej nie wchodzić do tego wy muskanego doktorka z pełny mi gaciami. Drzwi gabinetu stęknęły, poprzedni pacjent pożegnał się wy lewnie z niewidoczny m Ruczajem, który poprosił z nazwiska następną w kolejce Cy nę. Wstępowała do gabinetu niczy m Joanna na stos. Oprawca wskazał jej obite sztuczną skórą krzesło. Sam zasiadł w swoim fotelu i sięgnął po leżącą na blacie kartkę papieru, którą zaczął się nieoczekiwanie bawić. Cy nowska, wiercąc się w miejscu, czekała na wy rok, ale nie odważy ła się odezwać pierwsza. Ruczaj niemiłosiernie przedłużał milczenie. W końcu odezwał się cichy m, poważny m tonem. Rak, niechy bnie rak, kołatało jej w głowie. – Pani Agnieszko, pomy ślałem, że powinniśmy porozmawiać. – Tak, panie doktorze? Coś nie tak z wy nikami? – zachry piała. Jej gardło by ło niczy m Dolina Śmierci. Seksuolog uniósł do wy sokości swoich oczu kartkę z wy nikami, trzy mając ją między dwoma palcami, jakby same zawy żone wartości mogły zarażać. – Mam tu pani profil hormonalny. Czasem zaburzenia regulacji humoralnej wy jaśniają takie aberracje psy chiczne, jakich pani doświadcza. Cy nowska zamrugała. Za to jedno zdanie mogłaby wy celować w odzianego na biało mądralę swojego glocka i oddać sześć celny ch strzałów w klatkę piersiową, czerwieniąc plamami krwi ten przeklęty fartuch. Stłamsiła natrętne obrazy, jakie podsuwała jej wy obraźnia. – Słucham? Seksuolog poprawił się w fotelu. – Przepraszam za języ k. Właśnie piszę arty kuł naukowy. Nadal chciała go zabić. Właśnie przed oczami mignęły jej własne dłonie zaciskające się gdzieś w okolicy tchawicy doktora. – Nie szkodzi. To co z ty mi wy nikami? – spy tała, walcząc z płaczem.

– Pani profil jest dość jednoznaczny. Proszę. – Ruczaj nieoczekiwanie wy ciągnął kartkę przed siebie, w stronę Cy nowskiej, która przez chwilę wpatry wała się bez zrozumienia w łopoczący jej przed nosem papier. Wreszcie wy ciągnęła go spomiędzy zadbany ch palców lekarza i zagłębiła się w nic niemówiące rzędy liczb obok niezrozumiały ch pozy cji. Żadny ch wy jebany ch w kosmos leukocy tów. Ty lko przy jednej pozy cji skierowana do góry strzałka i podkreślenie. – Zwy żka gonadotropin? Co to znaczy ? Seksuolog masował sobie opuszki lewej dłoni palcami prawej. – Pani Agnieszko, pani jest w ciąży. W gabinecie zapadła cisza. Ściany przy bliży ły się niczy m w filmowej pułapce, ze schowków wy łoniły się ostrza zmierzające wprost do serca Cy nowskiej. W ciąży ? – Słucham? – zachry piała Agnieszka. W ciąży ? To gorzej niż białaczka. Znacznie gorzej! Wy dawało jej się, że seksuolog podkręcił wąsa. By ło to głupie złudzenie, ale tak to zobaczy ła. Podkręcił w męskim, szowinisty czny m geście wąsa! Pieprzony Franciszek Józef. – Zwiększony poziom gonadotropin w moczu wy kry wa test ciążowy. Gratuluję! – wy jaśnił tonem pielęgniarki środowiskowej pochy lonej nad narkomanką o zeżarty m crackiem mózgu. – Ale… awruk! – Cy nowska nieudolnie próbowała oddy chać, lecz jej organizm chy ba zapomniał o tej najprostszej procedurze podtrzy my wania ży cia. Seksuolog zatarł ręce. – W tej sy tuacji… – Proszę? – Cy na my ślała ty lko o jedny m. O ty m przeklęty m glocku pod kurtką. Sięgnąć i bach, bach, skończy ć to upokorzenie. Ruczaj snuł się wokół zielony ch traw uspokojeń. Szlag by go… – Niech pani da sobie trochę czasu. To pierwszy try mestr. Jakiś ósmy ty dzień. Mamy dobre USG. Polecam doktor Poznańską. Cy na zerwała się z krzesła, nagle gotowa do czy nu. Niczy m lew w klatce obijała się o ściany gabinetu. – Nie! Nie! – wrzeszczała. – O awruk! Idziemy z procedurą, rozumie pan? Seksuolog również wstał, teraz już przerażony reakcją pacjentki. A może pacjenta? – Słucham? – spy tał niepewny, czy nie wezwać ochrony. Wpadło mu do głowy py tanie, dlaczego nigdy nie zamontował w dy skretny m miejscu takiego guzika alarmowego, jaki mają kasjerki w bankach. – Nie będzie żadnego bachora! Awruk! – krzy czała, pry skając śliną. Nagle zaczęła płakać, oparta o ścianę zasłoniła ręką twarz. Żeby nikt jej nie widział. Już nigdy. – Niech się pani uspokoi – poprosił, zastanawiając się, czy wy korzy stać moment i pry snąć na kory tarz albo i przez okno, chociaż to drugie piętro. By le ty lko nie zostawać sam na sam z szaloną transseksualistką w ciąży. Cy na, pozornie uspokojona, sięgnęła po stojące obok krzesło, uniosła je pod sam sufit i z tej wy sokości rzuciła nim o podłogę. Seksuolog zdoby ł się na ostatni akt odwagi. – Pani Agnieszko, spokojnie – poprosił półgębkiem. – Pa-nie Ma-ksy -mi-lia-nie!!! – wy darła się na niego jak z samego dna piekieł. Zgodnie przy stał na bły skawiczną zmianę imienia. – Panie Maksy milianie…

– Awruk, awruk! – Znowu zaczęła krąży ć po gabinecie, kopiąc przy okazji zdezelowane krzesło. – Jest pan w ciąży – oznajmił w końcu, gotów na śmierć. Spojrzała na lekarza, zdając sobie nagle sprawę z absurdu tak sy tuacji, jak i lekarskiej diagnozy. Podniosła krzesło, postawiła, wy gładziłaby też fartuch na Ruczaju, ale że go nie poszarpała, zostawiła doktora samego i opuściła gabinet.

Witczak i Leon ominęli parującą pry zmę gnoju i weszli na podwórze między klasztorem a zabudowaniami gospodarczy mi. Na szczy cie stosu brat Serafin rozrzucał łajno widłami. – Która godzina?! – krzy knął do niego przeor. – Szczęśliwi czasu nie mierzą! – odpowiedział współbrat bez namy słu. Po drodze zajrzeli do chlewu. Przy witał ich ry j wielkiej maciory, która na widok Leona wspięła się z kwikiem na drewnianą barierę i tarła o jej brzeg racicami. – Widać, że się lubicie – pochwalił Zero. Zakonnik pogładził zwierzę po wilgotny m nosie, po czy m wy prowadził Witczaka na zewnątrz. – Trzeba dbać o dobrą atmosferę we wspólnocie – potwierdził. – Jesteście samowy starczalni? Leon westchnął. – Próbujemy. Ze szklarni jest trochę warzy w, z sadu owoce. Hodujemy kury i kaczki. Krowy dają trochę mleka. Na szczęście raz na dwa ty godnie brat Serafin jeździ po wsiach. Dostajemy od rolników ziemniaki, jabłka, węgiel, mąkę. W końcu nasz zakon ma przy domek „żebraczy ”. Ślizgając się na rozmokłej ścieżce, przeszli przez środek podwórza, minęli garaże i bramę. – A tam? – Witczak wskazał niską przy budówkę obok klasztoru. – To chatka na narzędzia ogrodnicze. Skierowali się w stronę ty lnego wejścia do głównego budy nku. Witczak zajrzał przez otwarte drewniane drzwi do ostatniego, piętrowego pawilonu gospodarczego. – Tutaj kończą nasze świnki. Masarnia. – Leon zasłonił swoim cieniem szeroki pień i wbity weń topór. – Raz na kwartał przy jeżdża rzeźnik, ubijamy świnię i robimy kiełbasy. A na górze jest skład mąki. Wy piekamy własny chleb. Witczak wszedł do tonącej w półmroku niskiej izby, przejechał palcami po bły szczącej powierzchni stołu rozbiorowego. Pod paznokciami poczuł zebraną warstwę łoju. Wskazał pomieszczenia obok bramy. – Tam są garaże i pralnia – wy jaśnił Leon. – To wszy stko zabudowania osiemnastowieczne? – Większość. – Leon spojrzał na zegarek. – Przepraszam, obowiązki wzy wają. Muszę do szpitala, z posługą. Obiad o pierwszej! – Kto gotuje? – Siostry zakonne. Klauzura jest ty lko na terenie klasztoru. Zabudowania gospodarcze i ogród są otwarte dla niektóry ch kobiet. Odszedł. Policjant został sam na podwórzu, na lodowaty m wietrze. Zdał sobie sprawę, że zadał sporo py tań, lecz ani jednego na temat zbrodni. Nie spieszy ło mu się, chciał przedłuży ć

swój poby t w klasztorze. Ba, może zostać tu na zawsze? Jednocześnie w czasie rozmowy wy czuł w przeorze napięcie, które narastało z każdy m zadany m py taniem i spadało naty chmiast po ty m, kiedy okazy wało się, że nie doty czy ono zabójstwa biskupa.

Coś ją podkusiło. Siedziała sama na kory tarzu lecznicy seksuologicznej, tuż po demolce w gabinecie Ruczaja. Już trzeci raz zadzwoniła do Anki, ale nie uzy skała połączenia. Cieknące łzy spły wały jej po policzkach, spadały na koszulę i kurtkę. Gil zwisał jej z nosa. A Anka nie odbierała. Kciuk odruchowo powędrował do ikony programu Spy dragon. W ciąży. Jak mężczy zna w ogóle może by ć w ciąży ? I kiedy to się stało? Z kim? Długo nie musiała się zastanawiać. Dwa miesiące temu została zgwałcona. Nie by ł to gwałt brutalny, właściwie po wszy stkim nie zostało jej nawet otarcie na udach. I na dodatek nic nie pamiętała. Faceci z mafii, z który mi głupio zadarła, wrzucili jej w klubie pigułkę gwałtu do drinka, wy prowadzili, zawieźli do obcego mieszkania, zrobili pornograficzną sesję. I, jak się teraz okazało, zgwałcili. Poczuła skurcz idący falą od przepony. Zatrzęsły nią torsje i wy rzy gała się na podłogę. Niemal na pantofle przechodzącej właśnie recepcjonistki. Na szczęście dziewczy na się znalazła, przy niosła wodę, usiadła obok, wezwała sprzątaczkę, panią Helenkę, żeby zebrała rzy gi. Cy nowska zapewniała, że nic jej nie jest, ale oczy wiście kłamała, i by ło to widać. Gdzieś w ty le głowy kołatało py tanie, problem, który, wiedziała, za chwilę zdominuje jej ży cie, a także to ży cie, które nosiła w brzuchu. Przeklęty ojciec bachora. Poczuła kolejny skurcz, kiedy przy pomniała sobie niedawne rozmowy z Anką, plany, jak to pójdą do banku nasienia i będą przebierać w możliwościach, kłócić się o kolor włosów i wy sokość IQ przy szłego tatusia. A ona przez cały ten czas by ła już w ciąży. Z szemrany m gangsterem, rudy m cwaniaczkiem o umy słowości meduzy. Nie. Meduza to komplement. Ślimaka. Glisty. Właśnie. Przy pomniała sobie nazwisko mężczy zny, który wtedy tak skutecznie ją zgwałcił. Glistowski, słusznie zwany Glistą. Kurwa jego mać. I wtedy coś ją podkusiło. Przeprosiła pomocną recepcjonistkę i panią Helenkę wy cierającą jej śniadanie mopem. Włączy ła ten przeklęty Spy dragon. Podniosła słuchawkę do ucha. I usły szała. Szepty i śmiechy, szelest ubrań, cmokania i westchnienia. Zdumiona spojrzała na zegarek. Anka, jej Anka, by ła z kimś inny m. I to o której? W południe. Okazało się, że od wejścia do refektarza do zanurzenia ły żki w zupie mija co najmniej kwadrans. Najpierw trzeba wy słuchać fragmentu Ewangelii, odczy ty wanego przez dy żurnego znad pulpitu, który Witczak zauważy ł już wcześniej. Całe zgromadzenie stoi. Warzy wno-mięsne zapachy unoszące się z kuchni łaskoczą nozdrza, powodują przebudzenie różny ch ośrodków w głowie, człowiek czuje, jak mu kiszki grają nie ty lko marsza, ale całą sy mfonię. A to nie koniec. Choć można już usiąść. Dy żurny otwiera wielką księgę w miejscu założony m szeroką, haftowaną ręcznie zakładką. I dalej czy ta. Ty m razem nazwiska dobrodziejów, którzy przez ostatnie dwieście pięćdziesiąt lat, litując się nad braćmi, zasilili ich puste spichlerze, napełnili piwniczne komórki i sy pnęli grosza. I to jeszcze nie koniec. Zupa w wazach paruje, sty gnie, żołądek się zwija, dy żurny z namaszczeniem zamy ka tę wielką księgę, sięga na półkę pulpitu i wy jmuje mniejszą, w skórzanej obwolucie, ze złocony m napisem „Reguła”. I kolejne pięć minut mija spędzone na słuchaniu średniowieczny ch ustaleń mówiący ch, jak ży ć ma zakonnik w dwudziesty m

pierwszy m wieku. Jeszcze jakaś formułka, zgodnie wy głoszona przez wszy stkie usta – i można rozpocząć obiad. Na pierwsze danie zupa jarzy nowa, na drugie babka ziemniaczana z kaszanką i omastą ze skwarek i smażonej cebulki. Do popicia kompot. Nadal prosto, a jednak bardziej suto niż w ostatnim punkcie zbiorowego ży wienia, w który m stołował się Witczak. I jeszcze jeden intry gujący szczegół. Kobieta. Tu, w klauzurze, obok Leona Nowaka, który zapewniał, że płeć piękna nie ma wstępu w mury klasztorne, siedzi ładna blondy nka z prosty mi włosami, nieco przy długim nosem, ale za to z wy raźny mi kośćmi policzkowy mi i zgrabnie wy krojony mi ustami. Zero nie mógł się napatrzy ć. W końcu zauważy ła, jak się na nią gapi. I posłała mu uśmiech. Nieco grzecznościowy, ale przede wszy stkim ładny. Kiedy Zero zorientował się, że ów uśmiech kierowano do niego, odpowiedział ukłonem. I wtedy zrobiła to, co lubił najbardziej. Poprawiła niesforny kosmy k włosów, zakładając go za ucho. Taki drobny, kobiecy odruch, który chwy tał za gardło. Zero ociągał się z kaszanką, refektarz powoli pustoszał, kolejni ojcowie udawali się na modlitwy. Oprócz mnichów w rzędzie naprzeciwko siedziało jeszcze paru mężczy zn, który ch widział po raz pierwszy. Niektórzy w cy wilu, inni w czarny ch sutannach, jeden w biały m habicie. Zakonnicy i nieznani goście udali się do chóru, na nieszpory, jak dowiedział się Zero. W jadalni zostało ty lko ich dwoje. Kiedy wstała, on także ruszy ł do wy jścia, w który m ją przepuścił. Szli obok siebie szerokim kory tarzem, wzdłuż rzędu okien wy chodzący ch na wewnętrzny ogród, z łacińska nazy wany claustrum. Zero odezwał się pierwszy. – My ślałem, że tu jest klauzura. – A ja, że bracia nie przy jmują nadprogramowy ch biznesmenów – odpowiedziała, znów bawiąc się kosmy kiem. Posłali sobie zaciekawione spojrzenia. Oboje dla siebie stanowili zagadkę, co by ło miłe jak dziecięca gra. Witczak gruchnął śmiechem, już dawno tak szczerze się nie śmiał. Ostatnio nie miał zby t wielu powodów. – Nie jestem biznesmenem na wakacjach. Komenda Stołeczna. Chy ba ktoś z miejscowej policji z panią rozmawiał? Z bliska okazała się tak ładna, na jaką wy glądała z oddalenia, wy jąwszy parę niedoskonałości cery. Przy stanęła i złapała go za przedramię. Pierwszy kontakt. – Prowadzi pan sprawę śmierci tego biskupa? Boże! Kto to zrobił? Py tanie zawisło między nimi, swobodny nastrój przy słonił cień. – Ktoś, kto miał swoje powody. – Zero zdał sobie sprawę, że w ten sposób tłumaczy przestępcę, ale doszło do niego, że tak właśnie my śli. Nie by ła to przy padkowa zbrodnia. – Nie przedstawiłam się. Kamilla Saks. – Wy ciągnęła do niego małą, zgrabną dłoń, którą uścisnął i potrząsnął. – To rzeczy wiście dziwne, że pozwalają mi tu jeść. Prowadzę zajęcia w domu rekolekcy jny m. Znamy się z ojcami od lat. Zakonnica, pomy ślał Witczak z ukłuciem rozczarowania. Skądś wiedział, że istnieje taki bezhabitowy sposób ży cia mniszego. Chodzą w cy wilny ch ciuchach jak tajniacy. Skry tki chy ba. Skąd on, do cholery, to wy koncy pował? Zaskakiwał sam siebie. Zaciśnięte z rozczarowania szczęki nie puszczały. – Można wiedzieć, jakie zajęcia pani prowadzi? – sondował po chwili.

Saks nabrała powietrza w płuca i wy paliła z grubej rury, jak skomentował w my ślach. – Mamy cokwartalne spotkanie egzorcy stów z całej diecezji… – A pani? Rozłoży ła ręce. – Prowadzę zajęcia z psy chiatrii klinicznej. Witczak zrobił zdziwioną minę. Saks znowu nakręciła na palec ów niesforny kosmy k. Na Boga, czy tak zachowuje się zakonnica? Może wy głodzona? Też człowiek przecież. – Dziwi się pan? To ma sens – odpowiedziała poważnie. Powoli zaczy nał rozumieć. Ży cie z lubością serwuje takie niespodzianki – facet, który uciekł od czubków, na końcu drugiego powiatu spoty ka piękną kobietę, która okazuje się psy chiatrą. – Pracuje pani klinicznie? Przy taknęła. – W Pruszkowie. Spojrzał na sufit, mierzy ł się ze słowami, ale je wy powiedział. – Dziwię się po prostu, że pani, człowiek nauki… – Dla pana egzorcy zmy to coś na kształt białej magii – odpowiedziała z zapałem adwokata diabła. – Cóż, świat nigdy nie rozumiał chrześcijan. Zrobili rundkę wokół ogrodu, znowu znaleźli się przy drzwiach refektarza. Drugie okrążenie. – Uczy pani egzorcy stów, jak odróżnić opętanie od choroby ? – Dopiero teraz skojarzy ł, że uczestnikami zjazdu musieli by ć owi księża, cy wile i zakonnik w biały m habicie, zauważeni na niedawny m obiedzie. – Staram się. O drugiej znów mamy zajęcia. Muszę już iść. Ale przed nami jeszcze dwa dni. Do następnego spotkania! – Pożegnała się w połowie drugiego kółka i zniknęła w podziemny m łączniku prowadzący m zapewne do domu rekolekcy jnego, który wcześniej Nowak pokazy wał mu z zewnątrz. Z chóru zaczęli wy chodzić pojedy nczo bracia. Witczak natknął się na Leona. Wszy scy kierowali się wąskim zejściem do piwnicy. – Może pójdzie pan z nami? Zmówimy krótką modlitwę za zmarły ch w katakumbach. Także za ojca Pawła. Zaproszenie brzmiało na ty le intry gująco, że Zero nie oponował. Nigdy nie by ł w żadny ch katakumbach, nazwę kojarzy ł z Sienkiewiczem i Quo vadis. Znalazł się w niskiej piwnicy o łukowaty m sklepieniu, na ścianach zobaczy ł rzędy zamurowany ch wnęk z łacińskimi inskry pcjami. Ktoś zdąży ł zapalić świece na wy sokich, stojący ch na podłodze świecznikach. Rozpoczęły się wspólne modlitwy, który m przy słuchiwał się w milczeniu.

Maluta uwielbiał organizować narady z cicha pęk. Zakradał się do pokoju, siadał na wolny m krześle i py tał znienacka „No, co tam?”. I chłopaki wiedzieli – stary zrobi nasiadówkę. Ty łki drętwiały im od samej my śli, ale Maluta zawsze potrafił ich zaskoczy ć. Hif odwracał się, jak właśnie w tej chwili, i widział, jak naczelnik już siedzi z tą głupią miną zaciekawionego pancernika, wy bija ry tm jakiejś dziecięcej wy liczanki o blat biurka i czeka. Zaraz wy powie swoje

sakramentalne „No, co tam?” i dwie godziny w plecy, jak obszy ł. Cy na zdąży ła wrócić z miasta, jakaś taka zmasakrowana, jakby ją w tej Warszawie kto wrzucił do wilka i przemielił na kiełbasę. Niestrawną, dodajmy. Widać by ło na pierwszy rzut oka, że stanęłaby w gardle. Młody, jak to Młody, siedział przy komputerze i udawał, że nadrabia zaległości, a w rzeczy wistości jeździł na czołgu. Ostatnio mu nie szło. Nie ty lko w sy mulatorze działań bry gady pancernej. Zostawiła go dziewczy na, Beata pracująca w Inspekcji Farmaceuty cznej. No i Witczak siedział w Stary m Brodzie, telefonicznie zapewniał, że mu tam dobrze i szy bko nie wróci. Pajac jeden. Hif na nikim nie mógł polegać. Na nikim. A teraz jeszcze Malucie zebrało się na podsumowania. Naczelnik wy stukał już paznokciami, co miał ochotę wy stukać, i teraz marszczy ł ły sawe, usiane piegami czoło. – Sprawa biskupa. Co wiemy ? – spy tał tonem księdza rozpoczy nającego godzinki. Hif podrapał się w swędzące miejsce gdzieś pośrodku kędzierzawej brody i zaczął: – Biskup Kownacki został wy wieziony z parkingu pod kurią w poniedziałek, czy li przedwczoraj, około godziny trzy nastej zielony m golfem czwórką. Wsiadł dobrowolnie. Jego sekretarz twierdzi, że wy bierał się na obiad do miasta. Maluta by ł by stry, wiedział, o co py tać. – Miał komórkę? Hif machnął psim łbem z gorliwością bernardy na. – Tak, ale jeszcze nie dostaliśmy billingów. Sam aparat zaginął. Chłopcy z Łomży przeszukali mieszkanie biskupa i nic szczególnego tam nie znaleźli. Także telefonu. Karta jest nieakty wna w sieci. Maluta miał kolejny głupi zwy czaj zadawania oczy wisty ch py tań. I jeszcze domagał się odpowiedzi. – Zrobiliście rozpy tanie? Hif wy mienił spojrzenia z Cy nowską i Młody m. Mączka przewrócił oczami. Nie, nie robili rozpy tania, pojechali do Łomży na sły nne zapiekanki z mortadelą. – Tak, w starobrodzkim klasztorze i u biskupa. Do Łomży wy słałem Kostkiewicz, żeby zrobiła tę ich analizę. Maluta westchnął, prawie sarknął. – Wikty mologiczną, naucz się wreszcie. Gdzie Witczak? Hif poprawił kołnierzy k, bo przez chwilę zdawało mu się, że zaciska mu się na szy i, dusi go jak złośliwy wąż boa. – Został w Stary m Brodzie. Ofiara przed laty by ła zakonnikiem, mieszkała w ty m klasztorze, zarządzała nim – wy jaśnił, czekając na wściekłą reakcję naczelnika. Ale nic. Cisza. Przy zwalające kiwnięcie głową, pełne zrozumienie. Zdumiony Hif konty nuował: – Sądzimy, że mogą by ć jakieś powiązania. Morderca mógł wy brać ofiarę właśnie ze względu na przeszłość. Maluta spojrzał na zegarek, jakaś tania elektronika, zupełnie bez szy ku. – Dobra. Na drugą zaprosiłem dziennikarzy. Przekaż fakty Gosiewskiemu – wy mienił nazwisko rzecznika Komendy Stołecznej. – Teraz Kolekcjoner. Odezwała się Cy na, bo właściwie teraz to ona miała nekrofila na głowie. Aż dziwne, że od razu o ty m nie pomy ślała. Nagle zrobiła się z tego jej pierwsza samodzielna sprawa.

– Mamy namiary z bloga ostatniej porwanej. Przekazałam wszy stko do wy działu techniki operacy jnej. Maluta kiwnął zachęcająco głową, najwy raźniej, co by ło niezwy kłe, zadowolony z ich działań. – Dobra. Do roboty. Zwłoki muszą się znaleźć. Prasa już wie. Ten mąż bry luje w telewizji. Też daj coś rzecznikowi, Agnieszka. Cy nowska, mimo wy darzeń w klinice, nagle poczuła dumę.

Trzy godziny później Cy na próbowała przez siatkę negocjować ze zdenerwowany m posokowcem. Od strony domu do furtki podeszła niska, krótko ostrzy żona brunetka, która zaciągnęła ujadające zwierzę na zamknięty wy bieg. Dopiero wtedy wpuściła gościa na teren. – Dzień dobry, jestem umówiona z Adamem – wy jaśniła powód swojej wieczornej wizy ty Cy nowska. – Tak, zapraszam. Agata poprowadziła ją w stronę ganku. Cy nowska po raz pierwszy by ła u Hifa i miała ochotę gwizdnąć z podziwu. Nowocześnie urządzone, przestronne wnętrze jakoś nie pasowało do kolegi określanego na kursie podstawowy m mianem Śmierdziela. Wy czuła, że za wy strój odpowiadała partnerka Hifa, dziennikarka w sty lowy m miesięczniku „Jej Ton”. Jedy ny mi oznakami by tności Ty mańskiego by ła kolekcja gadżetów rodem z kina fantasty cznonaukowego i niewielkie akcenty ze świata łowieckiego. Nie zapominając o pełnej piwa i kiełbasy półce lodówki. – Cześć – przy witał ją. – Dobrze, że jesteś. Sorry, że w domu, ale zapomniałem leków. Moja wątroba już wcześniej nie by ła pierwszej jakości. Piwa? Mam belgijskie. Cy na doty kała kolorowy ch ety kiet, zdumiona wy borem smaków. – Wy bierz mi coś lekkiego. Z butelkami i kiełbasą zeszli wąskimi schodami do sali kinowej. Cy na aż cmoknęła z wrażenia. – Witam w moim królestwie – powiedział Hif. – Nie będziemy tu nikomu przeszkadzać. Na ścianie wisiał profesjonalny ekran, naprzeciwko drogi projektor. Szeroką kanapę otaczał zestaw kina domowego, a półki zdobiły ręcznie wy konane modele statków kosmiczny ch i figurki bohaterów filmowy ch. – Ale bajer! – zachwy cała się. Zagłębili się w skórzanej sofie. – Komendant ustanowił zespół operacy jno-śledczy do sprawy biskupa – zaczął Ty mański. – Mamy działać, aż padniemy. Z ty m wy jątkiem, że musimy jeszcze dorwać tego cholernego Kolekcjonera. Właściwie to ty musisz. Wiesz, o czy m mówię. Cy na wy prostowała nogi, przeciągnęła się. W ty m momencie na chwilę zapomniała o pry watny ch problemach. – Żegnaj, nocna zmiano! – Witajcie, bezpłatne godziny nadliczbowe! – Hif nalał piwa do szklanek. Na widok pieniącego się trunku Cy nowska przy pomniała sobie wszy stkie przy jemności, które teraz powinna porzucić. – By łam u Generała – przy stąpiła do relacji z wizy ty w jaskini informaty ka. Mieszkał

w przy sposobiony m budy nku przemy słowy m na Służewcu, w pracowni, do której wjeżdżało się starą windą samochodową. Czuła się trochę jak w scenie z filmu Wróg publiczny. Hif pociągnął prosto z butelki. Nie miała odwagi go pouczać, ale z jego połataną wątrobą też powinien ograniczać alkohol i ciężkostrawne potrawy. Ignorując jej spojrzenie, odgry zł kawał pęta. – Masz coś? Cy na wy ciągnęła z kieszeni wy druk komputerowy. – Modził, modził i wy modził. Ten stalker o ksy wie Paragraf albo Inny, obu uży wał, logował się z różny ch numerów IP. Generał podejrzewa, że należą do puli przy dzielanej przez jakiś router nie do wy śledzenia. Hif pokiwał głową, jakby cokolwiek z tego technicznego żargonu zrozumiał. Sprecy zował swoje domy sły : – Czy li dupencja. Cy na posłała mu uśmiech, w który m dostrzegł rozpierającą ją dumę. – Nie do końca. Facet logował się też z komórki. Stąd wiemy, że Paragraf i Inny to jedna i ta sama osoba. Wy dział techniki dowiedział się, że numer jest prepaidowy, ale wciąż akty wny. Możemy go namierzy ć. Hif gwizdnął. – Generał zainstalował mi program bazujący na aplikacji od operatorów – ciągnęła. – Zobacz. Wy jęła z kieszeni komórkę, na której niedawno pojawił się nowy, podobny do Spy dragona program. Na ekranie wy świetliła się mapa Warszawy. Ty mański wskazał palcem miejsce na Woli. – Ten migający punkt? – I owszem. Dziś w nocy ruszamy na polowanie. Hif zagłębił się jeszcze bardziej w przy tulnej kanapie. Nie miał ochoty na kolejną nockę. Chy ba się starzał. – Weź Młodego. Cy na nie kry ła zdziwienia, może nawet rozczarowania. – A ty nie chcesz? Nie, postanowił. Tę noc spędzę z Agatą. W łóżku. – Weź Młodego, dziewczy no. Też coś mam. Aha! – przy pomniał sobie, ale też chciał czy m prędzej zmienić temat. – Chłopaki z Nowego Dworu znaleźli na granicy powiatów porzucony samochód. Golf czwórka, zielony. – O! – Cy na zatarła ręce. Coś zaczy nało się dziać w sprawie biskupa. – Ty lne siedzenie całe we krwi. Poszła do analizy, ale grupa się zgadza. Wóz został ściągnięty, jest już u naszy ch techników. Jak chcesz, możesz skoczy ć do pałacu. Golf stoi w garażu. – Dobra. Przejadę się. Hif przy pomniał sobie jeszcze jedną wiadomość. – Gadałem z Heniem. Już po sekcji. Biskup dostał dwie kulki w klatkę piersiową. – Kiedy ? – spy tała. – Prawdopodobnie w dzień porwania. Naboje dziewięć milimetrów Makarowa. – Wiemy, z czego strzelał?

Pokręcił głową. Specjaliści od balisty ki wciąż pracowali. – Ciekawe, gdzie morderca spędził noc – zastanawiała się na głos Cy na. – Musi mieć jakąś norę. Gdzieś przecież przy gotowy wał całe to widowisko. Sprawa ma już jakiś kry ptonim? – „Salome” – odpowiedział z tajemniczy m uśmiechem. Cy na zrobiła zdziwioną minę. Pokręcił głową rozczarowany. – Ty chy ba jesteś na bakier z Biblią, co? Sprawdź sobie. Odstawiła szklankę, z której pociągnęła jeden, sy mboliczny ły k. – Py szałek. Dobra, zostawiam cię. Spojrzał na wzgardzone szkło. – A piwko? Cy na klepnęła się w uda, zwinęła przy niesione wy druki i wstała. – Zbieram się. Inny m razem.

Michalina wy brała hotel urządzony w odrestaurowany m ceglany m budy nku na obrzeżach miasta. Kolację zjadła w sali restauracy jnej, której wy strój oceniła na gustowny. Siedząc w obity m prawdziwą skórą fotelu, pod zwisającą z sufitu lampą, która dawała przy jemne przy ćmione światło, przeglądała Profilowanie kryminalne i zajadała porcję pierożków ze szpinakiem i sałatką grecką jako dodatkiem. Po skończony m posiłku wy szła przed hotel. Wy jęła z torby pakunek. Gdy by mąż się dowiedział, że na wy jazdach paliła fajkę… pewnie zrobiłby jej awanturę. Oficjalnie by ł to prezent od ojca, pamiątka z wy jazdu do Turcji w latach osiemdziesiąty ch. Kilka lat temu dokupiła ty toń i metalowy pomocnik do ubijania w sklepie Fajka na Kruczej. Mnogość marek przy tłoczy ła ją, wcześniej by ła pewna, że ty toń jest ty lko jeden, właśnie czerwona amfora widziana kiedy ś u ojca. Polubiła duńską mieszankę o waniliowy m aromacie. Wolała nie ry zy kować, paląc w pokoju. Owszem, koleżanka, psy cholog uzależnień, pokazała jej swój sposób na obejście zakazu, polegający na przy klejeniu plastikowego kubka do czujnika dy mu. Odkąd jednak ostatnio pomy sł nie ty le nie wy palił, ile zapomniała wcielić go w ży cie, co skończy ło się koniecznością opłacenia kary za przy jazd strażaków, paliła na zewnątrz. Widok kobiety z fajką czasem przy ciągał inny ch palący ch. Zawsze wy my ślała inną genezę swojego nałogu. Ty m razem po pustawy m parkingu hulał przeszy wający wiatr, wokół ży wej duszy, więc schowawszy się za załom muru, wy ciągnęła komórkę i wy brała numer spisany z witry ny internetowej kurii biskupiej w Łomży. Po dwóch sy gnałach ktoś odebrał i usły szała męski głos. – Niech będzie pochwalony – przy witała się. – Czy rozmawiam z księdzem sekretarzem Darskim? Mówi Kostkiewicz, psy cholog z Komendy Stołecznej. Osobnik po drugiej stronie linii potwierdził swoją tożsamość. – Tak, sprawa biskupa – odpowiedziała na dość oczy wiste py tanie. – Musimy porozmawiać. Może dzisiaj? – Rzut oka na zegarek. Pora, o której we wszy stkich kościołach w kraju odby wają się msze święte. – W takim razie jutro. O jedenastej? W kurii. Dobrze. Będę na pewno. Z Bogiem! Sama nie wiedziała, skąd u niej to „z Bogiem”. Wy chowana w ateisty czny m domu na materialistkę, której noga nie postała na kościelnej posadzce, wiedziała, jak zwracać się

do duchowny ch, chy ba ty lko z Ojca Mateusza. Dopaliła fajkę, wy trząsnęła główkę z resztek ty toniu, waląc nią o cegłę w ścianie hotelu, i wróciła do pokoju, my śląc o ciepły m pry sznicu, łóżku i telewizji.

Laboratorium mieściło się w podziemiach nowego budy nku Komendy Stołecznej. Cy na zadzwoniła wcześniej, by się upewnić, że ktoś jeszcze będzie na miejscu. Po przekroczeniu szlabanu zdziwiły ją dochodzące z jednej z sal dźwięki White Christmas. – Przebierańcy mają próbę przed koncertem. Wiesz, grają dla Owsiaka – wy jaśnił jeden z techników, wy ciągając sobie kłębki waty z uszu. W policy jnej orkiestrze grali cy wile, którzy na koncerty wdziewali mundury, stąd niezby t pochlebne określenie. – Już piątą godzinę tak piłują. Złapała się na my śli: Dlaczego Witczak nigdy nie zainteresował się tą orkiestrą? Grał przecież na saksofonie, jazz co prawda, ale chy ba dałby radę się dostosować. Wzruszy ła ramionami. Po co w ogóle o ty m my śli? Wy rwało ją z zamy ślenia energiczne klepanie po plecach. Spojrzała bez zrozumienia na drugiego pracownika laboratorium, który robił do niej porozumiewawczą minę. – Dobrze zrobiłaś! Wiesz, że tego gówniarza wy walili? – O czy m mówimy ? – spy tała dla pewności. Obaj technicy spojrzeli po sobie. – Nie bądź taka skromna. Chodzi o tę akcję na Ogrodowej. Szczeniak miał niezłe plecy, a i tak pogonili kutasa – wy jaśnił jeden, taki ry ży z krótkim kręcony m włosem. – Dobrze, że przy tarłaś nosa gnojowi. – Awruk, jak to się rozeszło? – Zorientowała się, że jej nocna poty czka z aspirantem Olkiem urosła już do rangi plotki. – Ptaszki zaczęły ćwierkać – wy jaśnił ry żawy. Wskazał brodą stojącego na kanale golfa czwórkę. – Chcesz zajrzeć do autka? – Rozpruliście już? Razem podeszli do wozu. – Właśnie kończy my. Pobraliśmy próbki z tapicerki i wy mazy z plastiku. Zaglądaliśmy wszędzie – wy jaśnił kolega ry żego, ły sy. – Czasem omijacie najbardziej oczy wiste miejsca. – Cy na zajrzała do kokpitu. – Co ty nie powiesz? Cały jest twój, voilà! – wy palił nieco obrażony m tonem ry żawy. Nie zwracając na niego uwagi, spojrzała na ty lną kanapę, znajdując dwa ślady po kulach. – Jechał sto pięćdziesiąt kilometrów z trupem na fotelu – skomentowała. – Twardziel, lubimy takich. Ale przełoży ł ciało do bagażnika. Spójrz, ile krwi. – Technik poprowadził ją na ty ł hatchbacka. – Takie krwawienie wskazuje, że nie od razu mu się umarło. Cy na insty nktownie sięgnęła po komórkę. Coś jej przy szło do głowy. – Muszę zadzwonić. Odeszła na bok, czekając na połączenie. Wreszcie usły szała głos Witczaka. – Jak tam? – spy tała bez wstępu. – Spotkałem panią egzorcy stkę. Seksowna – odparł Zero. – No co ty ? – Zaśmiała się. – Mam py tanie.

– Wal. – Ten strój, w który m znaleziono biskupa. Ornat chy ba, nie? – zapamiętała z notatki Hifa, której nie omieszkała przeczy tać. – Pochodził z tego klasztoru czy sprawca przy wiózł ofiarę przebraną? – Dobre py tanie – pochwalił Zero. – Nie wiem, muszę popy tać. – Popy taj. Rozłączam się. Nie daj sobie zrobić ty ch egzorcy zmów! Albo wprost przeciwnie, co wolisz! Odłoży ła telefon do kieszeni kurtki. Zapomniała napomknąć o orkiestrze, ciekawe, czy sły szał ją przez słuchawkę. Właśnie zaczęli Cichą noc. Wróciła do hali. Obaj technicy schowali się w swojej kanciapie. Wsiadła do samochodu na miejsce kierowcy. Otworzy ła wszy stkie schowki i kieszenie, nie znalazła w nich nic intry gującego, ty lko to co zazwy czaj właściciele wozów trzy mają w takich miejscach – mapy, pły ty CD, instrukcje do radia, skrobaczki. Już miała zrezy gnowana wy chodzić, kiedy dla porządku otworzy ła jeszcze osłonę przeciwsłoneczną. Przed nosem przeleciał jej papierek, którego nie zdąży ła złapać. Poszy bował niżej, obracając się wokół własnej osi, prosto na dno kanału. Zaklęła pod nosem. Obeszła samochód, doby ła znowu komórki, włączy ła w niej latarkę, poświeciła na czarne od smaru i plam po różny ch olejach schody. Zeszła na dół, wciąż sobie świecąc, w poszukiwaniu zagubionej kartki. Znalazła ją na samy m końcu podziemnego kory tarza, oczy wiście utopioną w plamie benzy ny. Wy tarła o ścianę, czy m wcale nie poprawiła stanu znaleziska. – Ładna mi Salome – skomentowała pod nosem, spoglądając na obrazek.

Leon Nowak w drodze do celi natknął się na stojącego w kory tarzu gościa. – Przestraszy ł mnie pan – stwierdził, oddy chając z ulgą. – Taki jestem przerażający ? – zdziwił się Witczak. – Po prostu nie spodziewałem się – wy jaśnił Leon i pociągnął policjanta za rękaw. – Chodźmy, coś panu chcę pokazać. Ruszy li w przeciwną stronę, minęli prowadzące na parter wąskie drewniane schody, skręcili. Znaleźli się w części kory tarza, w której Witczak jeszcze nie by ł. Przeor podszedł do mniejszy ch od inny ch drzwi, uchy lił je i ukazał niski, krótki kory tarz, na którego końcu dojrzeć można by ło niewielkie okno. Podeszli bliżej. Witczak wy jrzał. Zobaczy ł ty lko zupełną ciemność, w dole zamrugała czerwona lampka. – Tabernakulum? – zgadł. – Tak. Okno wy chodzi na wnętrze świąty ni – potwierdził Leon. – Gdzie jesteśmy ? – Chorzy bracia mogą stąd uczestniczy ć we mszy – wy jaśnił przeor. – Bez schodzenia do kościoła. – Ciekawe. Czy teraz ktoś z tego miejsca korzy sta? – Czasem nasz senior, ojciec Leopold. Ale on… Daleko posunięta skleroza. Nie pojawia się nawet na posiłkach. Dziewięćdziesiąt dwa lata. Witczak postanowił zmienić temat.

– Rozmawiałem z panią Kamillą. – Tak? Zaciekawiła pana? – Leon posłał Witczakowi coś na kształt łobuzerskiego uśmiechu. – Mam do ojca py tanie, może trochę głupie. Czy ojciec wierzy w te egzorcy zmy ? – Nasi goście będą tu do weekendu. Niech pan z nimi pogada. – Mogę ojcu coś powiedzieć? Tak w zaufaniu? – Dy skrecja to moje drugie imię zakonne – rzekł gorliwie Leon. – Zawsze miałem problemy z wiarą. Zadawałem za dużo py tań. Może to przez zawód? Ale czasem nachodzą mnie takie my śli… z pańskiej branży. Przeor uniósł brwi w wy razie zaciekawionego oczekiwania. – Czy diabeł może opętać niewierzącego? – wy palił w końcu Witczak. – Powiadają, że dzisiejsze czasy to prawdziwe żniwa szatana – odpowiedział Leon sentencjonalnie. – Wie pan dlaczego? Przestaliśmy w niego wierzy ć. To nie doty czy ty lko ludzi ze świata. Także zakonników. Nowak odprowadził Witczaka do jego narożnej celi przy schodach, ży czy ł mu dobrej nocy, po czy m zszedł na parter, zajrzał do celi brata furtiana. Wracając do siebie, wy jął z kieszeni habitu telefon komórkowy, sprawnie przełączy ł się na drugą, anonimową kartę SIM i wy brał jedy ny zapisany na niej numer. – Ten pies zaczy na węszy ć.

Cy ngiel zamiauczał z nutą rozpaczy na widok wracającej do domu Cy ny. Anki nie by ło. Nakarmiwszy kota, Agnieszka nie wy trzy mała i odpaliła Spy dragona. Teraz na swojej komórce miała nie jeden, lecz dwa programy śledzące. Rosy jski miał tę przewagę, że zdołała go zainstalować na komórce swojej dziewczy ny. Podeszła do okna, oberwała listek stojącej na parapecie konopi i wsadziła go sobie do ust. Na ekranie smartfona ukazało się czerwone logo w kształcie chińskiego smoka i katalog opcji. Dotknęła ikony w kształcie robaka i przełączy ła aparat na try b głośnomówiący. Zabrzmiał jakiś ostry, taneczny kawałek. – Co w ajuhc? – powiedziała sama do siebie, wciskając przy cisk na spodzie ekranu. Wróciła w ten sposób do listy opcji i włączy ła śledzenie. Zobaczy ła plan miasta z zaznaczony m na nim punktem. Przejechała po suwaku z boku ekranu, aby powiększy ć widok. – Anabej adzip! – krzy knęła, schowała telefon do kieszeni, zabrała kurtkę z kanapy i znów zostawiła kota samego. Zajęty kolacją nie zauważy ł jej wy jścia. Zjechała windą na parter, zapakowała się do służbowej astry. Na dzisiejszą noc miała inne, służbowe plany, ale postanowiła je przełoży ć. Może Kolekcjoner nie zwinie kolejnego ciała. Wy prowadziła wóz na Konstancińską i spoglądając co chwila na ekran komórki, skierowała wóz w stronę Śródmieścia. Anka się nie przemieszczała. Po kwadransie Agnieszka zostawiła wóz zaparkowany na chodniku, centralnie przed wejściem do klubu Solec, blisko przy stanku autobusowego. Zatrzy mała się na schodach prowadzący ch do przy pominającego niski barak budy nku. Poczuła ukłucie w okolicach serca, złapała się barierki. Para młody ch ludzi zignorowała ją, schodząc na papierosa. Cy na odczekała, aż serce przestanie jej kołatać. Weszła do klubu wy kończonego w designerskim sty lu. Wy siłki projektanta nie przy słoniły prostej, socjalisty cznej architektury z lat osiemdziesiąty ch poprzedniego wieku,

zarezerwowanej dla administracji osiedlowy ch bądź inny ch niższy ch urzędów. Z głośników leciał energety czny kawałek, brat bliźniak tego, który niedawno usły szała przez podsłuch w komórce. Wy soki barman stojący na tle ściany pokry tej podświetlony mi kolorowy mi butelkami wy patrzy ł ją w tłumie i gestem zaproponował alkohol. Przy sunęła się, oparła o blat i odwrócona ty łem do obsługującego ją mężczy zny zlustrowała wnętrze klubu. Wszędzie pełno młody ch ludzi, siedzieli przy drewniany ch ławach, przechodzili jej tuż przed nosem, jedni w kierunku wy jścia, inni w stronę sali z parkietem w głębi. Półmrok nie ułatwiał obserwacji. Ktoś szturchnął ją w ramię. Odwróciła się. Zobaczy ła stojącą na barze setkę wódki. Przy tknęła kieliszek do ust i przy pomniała sobie. Zmełła w ustach przekleństwo, odesłała do piekieł tkwiącą w jej jamie brzusznej morulę czy inną gastrulę. Odstawiła pełny kieliszek i obok porzuciła dziesiątkę w banknocie. Od dzisiaj musisz się zachowy wać odpowiedzialnie! – łomotało jej w głowie. Jak matka. Bliska walenia czołem w kant baru, powstrzy mała się od wy buchu rozpaczy. Poczuła mdłości. No tak. Mdłości. Zestaw obowiązkowy. Przebrnęła przez skłębiony tłum, rozepchała stojące w kolejce dwudziestolatki i wy rzy gała się do umy walki, wy wołując odgłosy obrzy dzenia. Ktoś poklepał ją po plecach. Jakaś dziewczy na bezgłośnie o coś py tała, wszy stko zagłuszała dudniąca muzy ka. W twarzy py tającej Cy na rozpoznała autenty czną troskę, odpowiedziała uspokajający m gestem. Wróciła do baru. Wzrok, przy zwy czajony do przebijanego bły skami półmroku, wy łapy wał coraz więcej szczegółów. Dostrzegła je w kącie, siedziały przy stoliku pod ścianą. Anka, jej Anka z jakąś inną, brunetą, nawet niebrzy dką. Razem, splecione, przy tulone jak psiapsiółki, może coś więcej. Nagły spontaniczny wy raz czułości – Anka złoży ła pocałunek na skroni tej drugiej. Cy na poczuła, że wszy stko ją parzy, że z trudem oddy cha, że serce znów wali, że jeśli nie ucieknie stąd zaraz, to albo kogoś zabije, albo tak się napruje przy barze, że rano wy niosą ją prosto do Henia, wy wróconą na lewą stronę, jak jakąś ofiarę Kuby Rozpruwacza. Dowlokła się do wy jścia, wspierając o przy padkowy ch ludzi, którzy czasem jej pomagali, czasem ją odpy chali. By le w dobry m kierunku, czy li tam, skąd dochodziło świeże powietrze. Na zewnątrz nabrała haust, jak nagle wy nurzony na powierzchnię pły wak, który zby t długo nurkował. Usiadła na stopniu, zgniotła w dłoni odnalezioną w kieszeni paczkę fajek. Już miała pogrąży ć się w rozpaczy, kiedy ktoś zbliży ł się do jej pozostawionego na chodniku samochodu. Uniósł w rękach coś dużego, metalowy przedmiot, w który m rozpoznała wnętrze kosza na śmieci. Zamierzy ł się, po chwili nastąpiło uderzenie i przednia szy ba pokry ła się gęstą siatką pęknięć. Następny cios wepchnął rozbite resztki okna do wnętrza wozu. – Hej, ty ! – wrzasnęła. Nagle oży wiona, podbiegła do chuligana, żeby go obezwładnić. Kiedy odwrócił się, zobaczy ła na jego twarzy biały opatrunek przy klejony do nosa i rozpoznała wy rzuconego ze służby aspiranta Olka. Napruty w trzy dupy odwrócił się i rzucił na Cy nowską, pchając ją wprost w ciemny zaułek za wiatą przy stankową. W pierwszy m odruchu chciała go z siebie strząsnąć, ale drań by ł silny, zamierzy ł się i wy parował solidny cios w jej brzuch. Porażony splot nerwowy zwany słoneczny m, ponieważ rozchodzą się z niego promieniście nerwy prowadzące do całej jamy brzusznej, zareagował bólem i paraliżem kilku ważny ch narządów. Po trwającej w nieskończoność chwili wy pełnionej rozlewający m się po cały m ciele pobudzeniem neuronów czuciowy ch usły szała nad sobą krzy ki. Ktoś podbiegł, pomógł jej podnieść się, usiąść na chodniku. Z ust ciekła jej krew, wszy stko wirowało wokół, by ły aspirant

Olek zniknął w tłumie. Ktoś dzwonił na 112. Patrol przy jechał szy bko, po kwadransie. Oświadczy ła, że nie rozpoznała sprawcy. Nie zgłosiła napaści. Poprosiła, żeby załatwili odholowanie wozu do warsztatu. Języ kiem wy macała to, co zostało z ułamanej jedy nki, i sepleniąc, zamówiła sobie taksówkę.

Leżącemu na boku w niewy godny m łóżku Witczakowi zdawało się, że coś sły szy. Środek nocy, cisza w ty m obcy m miejscu, przepojony m gamą nieznany ch zapachów i dziwną atmosferą intensy wnej religijności. Wieczorem uczestniczy ł we mszy świętej. Po raz pierwszy od lat. Przy pomniał sobie rozmowy, jakie kiedy ś prowadził ze starszy m kolegą, Szantalerem, który uczy ł go zawodu. Nie wszy stkie doty czy ły bieżący ch wy darzeń, czasem rozmawiali na tematy tak odległe od spraw kry minalny ch jak właśnie religia. Mentor, bo tak go traktował Witczak, często wspominał dawne czasy, msze święte odprawiane po łacinie, do który ch miał senty ment. – Ksiądz stał wtedy ty łem do wierny ch – tłumaczy ł. – W pewny m momencie wy kony wał takie dziwne, magiczne ruchy. Przez całe dzieciństwo zastanawiałem się, co on tam robił. Kiedy Witczak dopy ty wał się, jakie to by ły ruchy, Szantaler je opisał. – To by ł gest, jakby kapłan diabłu łeb ukręcał. – Zaśmiewał się. – I ja przez całe dzieciństwo takie właśnie wy tłumaczenie sobie przy jąłem. Witczak w czasie tej pierwszej po latach mszy wy patry wał podobnego gestu. Z rozczarowaniem zorientował się, o co chodziło. Pod koniec ceremonii ojciec Leon sięgnął po szmatkę i zaczął energicznie przecierać wnętrze kielicha, z którego przed chwilą pił poświęcone wino. Zamiast pokony wania czorta przy ziemna czy nność rodem z kuchni. Witczak pojął ów senty ment Szantalera do łacińskojęzy cznej liturgii sprzed lat. Nowe porządki pozbawiły kult elementu magii. Magii, którą Witczak poczuł, kiedy po raz pierwszy przekroczy ł mury klasztoru. Nadal by ł pod wrażeniem, zastanawiał się jednak, czy każdy kolejny dzień pośród braci nie będzie prowadził do odczarowania tego pierwszego zachwy tu. W połowie nabożeństwa zauważy ł ruch zasłonki w oknie, które wy patrzy ł w ścianie nawy głównej. Widział je już wcześniej, od strony klasztoru, kiedy pokazy wał mu je brat Leon. W cieniu zamajaczy ła jakaś postać. Ojciec senior, Leopold? Teraz w nocnej ciszy Witczak usły szał jakiś głos. Zerwał się z łóżka. Czy żby powrót choroby ? Poczuł przy spieszony ry tm serca. Zaniepokojony wy sunął głowę na kory tarz. – Eee… eee… eschatologiczny … – padło w ciemności. Zero usły szał jeszcze człapanie. Nie przy pominał sobie, żeby oprócz omamów głosowy ch miał inne. Ostrożnie wy szedł z celi i podąży ł za odgłosami. – Eee… eee… euchary stia… – rozbrzmiało pośród oświetlony ch pojedy nczy mi lampkami ścian. Drewniana podłoga skrzy piała przy każdy m kroku, kiedy Witczak obchodził czworobok pierwszego piętra, mijając kolejne cele. Zatrzy mał się przy niskich drzwiach na ów wąski kory tarz prowadzący do okna wy chodzącego na kościół. By ły uchy lone. W ciemnościach dojrzał odcinającą się biel siwy ch włosów i staromodnej koszuli nocnej. – Eee… – odezwał się ojciec Leopold. Uspokojony Witczak wrócił do swojej celi.

Cy na po powrocie do domu kopnęła łaszącego się kota. Poleciał w bok, owinął się wokół własnej osi i uciekł pod kanapę. Nie dawał znaku ży cia od godziny. Agnieszka siedziała w fotelu z zapalony m papierosem w dłoni, gapiąc się tępo w zaświnioną przez kota ścianę w przedpokoju. Przeklęte zwierzę. To Anka przy niosła je miesiąc temu. Kastrowany kocur od właścicielki, która wy jeżdżała z kraju. Agnieszka by ła wtedy jeszcze na etapie domowego ogniska. Chciała się bawić w tatusia i mamusię, wziąć ślub, zmienić płeć. A teraz Anka ją wy stawiła. Szlajała się z tą ładną wy drą po Solcu. Cy na została sama, z bachorem rozwijający m się jak pasoży t w jej ciele. Papieros dopalał się sam, najwidoczniej te ruskie fajki nie by ły produkowane zgodnie z dy rekty wami Unii Europejskiej i nie gasły, kiedy się ich nie paliło. Popiół spadał do popielniczki położonej na podłodze obok fotela, ale i na dy wan. Gdy by sztuczne włókno się zajęło, Cy na nie gasiłaby ognia. Pomy ślano by, że zasnęła z papierosem w ręku. Przy padkowa śmierć. Ale jednak śmierć. Chrobot klucza w zamku wy rwał ją z ty ch opty misty czny ch rozważań. Anka zatoczy ła się w przedpokoju. Otrzeźwiała na widok siedzącej pod oknem Agnieszki. – O, nie śpisz – zaczęła z głupia frant, wieszając na haczy ku kurtkę i ściągając buty. Uciekła do kuchni, nastawiła wodę na herbatę, zawołała kota. Cy na wstała z fotela i podeszła do prześwitu wy chodzącego na kuchnię. – Gdzie by łaś? – spy tała tonem sady sty cznego małżonka. Anka zignorowała agresję w jej głosie, odpowiedziała z udaną beztroską: – A gdzie miałaby m by ć? W robocie. – Otworzy ła puszkę z kocią karmą, licząc, że sam dźwięk wy wabi Cy ngla z kry jówki. – Tak? – Cy na postanowiła skończy ć z udawaniem. W jej głosie zabrzmiał try umf jak u zdradzanej żony, która nakry ła męża na kłamstwie. Ze złością zdała sobie sprawę, że w istocie nią by ła. – A od kiedy pracujesz w Solcu? Anka wy łączy ła czajnik elektry czny. Bez słowa poszła do łazienki, odkręciła kran. Agnieszka stała w progu i z narastający m żalem obserwowała, jak jej dziewczy na my je twarz. Niech kłamie! Aga mimo wszy stko zapragnęła, żeby Anka zaczęła się wy pierać. Opór by oznaczał, że jeszcze jej zależy. Druga półkula mózgu, bo tak sobie Cy na tłumaczy ła to rozdwojenie jaźni, chciała przy szpilić Ankę jak moty la, przy łapać na kłamstwie i wbić jej nóż w serce. Ta druga połowa zwy cięży ła. – No słucham, awruk! – Co tam robiłaś?! – Anka odpowiedziała atakiem. – Obowiązki zawodowe? Czy mnie śledzisz? – Nagle wy ostrzy ła wzrok. – Co z twoją jedy nką? Cy na dotknęła bolesnego punktu, w który m nerw wy stawał z ułamanego zęba. Robiła tak cały wieczór. – Nie twoja sprawa. Widziałam cię z tamtą brunetą! – warknęła. Anka minęła ją, kucnęła na środku pokoju i zawołała kota. Kiedy Aga za nią stanęła, zapy tała: – Co chcesz, żeby m ci powiedziała? – Może prawdę? – zaproponowała Agnieszka. Miała już dość kłamstw. Sama by ła kłamstwem. Anka wciąż odwrócona plecami wy sapała łamiący m się głosem: – Prawda jest taka… że… – Odruchowo popukała otwartą puszką w podłogę. – No słucham! – pogoniła ją Agnieszka. – Że mnie to wszy stko przerosło! – Anka podniosła się, odwróciła i wy krzy czała Agnieszce

w twarz. – Nie jestem jeszcze, kurwa, gotowa na ciążę i ślub, rozumiesz? – Już nie musisz – odparła zimno Cy na. – Ja jestem w ciąży. Zapadła głucha cisza. Ankę zamurowało. Agnieszka wróciła na fotel, sięgnęła po pustą paczkę fajek, którą zmięła w dłoni. – Co ty pierdolisz? – wy dusiła w końcu z siebie Anka. Aga wzruszy ła ramionami. – Sama się zastanawiam. Doktor Ruczaj się wy cofał. Pięknie! Jest pięknie! – Głos jej się załamał. Zamilkła, bo nie chciała okazy wać ogarniającej ją słabości. Anka podeszła, kucnęła obok, delikatnie dotknęła jej ramienia. – Może to wtedy, kiedy cię porwali. Ten Glista… Anka też miała udział w przejściach dwa miesiące temu, kiedy Cy na zadarła z bandą Glisty. W odwecie gangsterzy porwali dziewczy nę z mieszkania, przetrzy my wali. Agnieszka poszła z nimi na układ, lecz Anka przez dwa długie dni przeży ła piekło. Na szczęście nikt jej nie zrobił krzy wdy, ty lko najadła się strachu. Potem Cy nie wy dawało się, że incy dent scementował ich związek. Aż do dzisiaj. – Nie doty kaj mnie! – sy knęła. Anka zabrała rękę. Z jej oczu leciały łzy. – Rano wezwij taksówkę i jedź do matki – dokończy ła Agnieszka. – Albo do tej wy dry. Nie chcę cię tu więcej widzieć. – Agnieszka!!! – Anka zawy ła jak zbity pies. – Wy nocha! – wrzasnęła Cy na. W ty m momencie pod ścianą zobaczy ły Cy ngla, który szedł cichcem do przedpokoju. Ty lną łapę ciągnął za sobą. Anka w jednej chwili spoważniała. – Co mu się…? – Po czy m spadło na nią olśnienie. – Coś ty mu zrobiła?! Podbiegła do Cy ngla, zaczęła obmacy wać mu nogę. – Ty kurwo! Musiałaś odreagować na kocie, tak? By ła wściekła. W kwadrans spakowała ubrania do torby, a Cy ngla do transportera, zamówiła taksówkę do całodobowej lecznicy i bez pożegnania wy szła. Agnieszka Cy nowska została sama.

DZIEŃ SIÓDMY

13 stycznia, czwartek

Dokładnie o dziesiątej rano Kostkiewicz stanęła w progu kancelarii kurii biskupiej na ulicy Sadowej w Łomży. Przedstawiła się kobiecie, która przy jmowała interesantów za wielkim biurkiem. Po pięciu minutach zjawił się ksiądz Darski, asy stent zamordowanego biskupa, przy stojny mężczy zna o delikatnej urodzie. Zaprosił Misię do swojego gabinetu, a raczej gabineciku. Wy soka psy cholog musiała się w nim garbić. Zajęła wskazane miejsce, Darski usiadł naprzeciwko i odruchowo spojrzał na zegarek. – Żeby wy kry ć sprawcę, często sporządzamy analizę ofiary – wy jaśniła cel swojej wizy ty. – Czy tałem o ty m kiedy ś książkę. Kry minał. – Darski pokiwał ze zrozumieniem głową, potarł bok nosa palcem. – Więc pan wie… – Misia zająknęła się i przepraszająco naty chmiast poprawiła: – Wie ksiądz, o czy m mówię. Musimy poznać ofiarę, żeby dotrzeć do sprawcy. – Co pani chce wiedzieć? Wy jęła zeszy t, ten z Kubusiem Puchatkiem. Denerwowała się bardziej, niż by łaby skłonna przy znać. Spojrzała w notatki poczy nione poprzedniego dnia w hotelu. – Jakim by ł człowiekiem? Otwarty m, skry ty m? Miał jakieś tajemnice z przeszłości? By ł z kimś w konflikcie? Darski wziął głębszy oddech. – Obowiązuje nas zasada, żeby źle nie mówić o zmarły ch. Zwłaszcza zmarły ch biskupach. Misia rozłoży ła dłonie. – Ze mną powinien ksiądz by ć szczery. Obowiązuje mnie zasada tajemnicy zawodowej. – Rozumiem. Proszę py tać. – Czy wie ksiądz, z kim by ł umówiony biskup tamtego feralnego dnia?

Odchrząknął. – Nie. Zazwy czaj jadł obiad z szefem, czy li biskupem diecezjalny m. Ty m razem zmienił plany. Miał jeść na mieście. To się zdarza, ale żeby tak spontanicznie, to prawdziwa rzadkość. Do tego by ł jakiś podenerwowany. – Nie powiedział, czy miał się spotkać z mężczy zną czy kobietą? – Nie. – Miał wrogów? – Misia popukała ołówkiem w kartkę otwartego zeszy tu. Darski milczał. Odezwał się dopiero po chwili. – Biskup by ł osobą dość pory wczą. Miał od lat żal do biskupa diecezjalnego. Jak zrozumiałem, to zmarły miał dostać jego nominację. Nie wy szło. Często się kłócili. Misia pokiwała głową i zapisała coś szy bko w kajecie. – O co? – Czasem o drobiazgi. Czasem o pry ncy pia. – Darski westchnął. – Kownacki miał, jak by to powiedzieć, dość kontrowersy jne poglądy. Misia postawiła wy krzy knik. – Co ksiądz ma na my śli? – Chodziło o kwestie zasadnicze. Prezerwaty wy. Doszło do tego, że diecezjalny zabronił mu publiczny ch wy powiedzi na ten temat. W czasie jego kazań parę razy pojawili się ludzie z ruchu Pro Life. Obrzucili biskupa jajami. Wy ciągnęli transparenty ze zdjęciami martwy ch płodów. Buczeli. Misia jak przez mgłę przy pomniała sobie arty kuł sprzed paru miesięcy na drugiej czy trzeciej stronie „Wy borczej”. – Jak doszło do tego, że członek zakonu został biskupem? – przeczy tała kolejne z wcześniej przy gotowany ch py tań. – To chy ba rzadkość? – Ale się zdarza. – Darski wzruszy ł ramionami. – Obecnie jakieś dziesięć procent biskupów to zakonnicy. – Jak to by ło w przy padku Kownackiego? – Nie znam szczegółów. Został biskupem, jak jeszcze by łem w seminarium. Ale mówiło się, że miał parcie na władzę. – Musiał poczuć rozgory czenie, gdy został ty lko biskupem pomocniczy m – domy śliła się Kostkiewicz. Darski ponownie wzruszy ł ramionami. – Taka by ła decy zja papieża. Tu się nie dy skutuje. Misia pokiwała głową i poprawiła fry zurę. – Rozumiem. Pewnie jednak jest prowadzona jakaś gra? Zawiązują się sojusze? Ktoś kogoś próbuje wy gry źć? – Podświadomie odnosiła światek hierarchii kościelnej do znanego jej z własny ch doświadczeń środowiska naukowego. – Sojusze owszem – przy taknął ksiądz asy stent. – Ale Kościół opiera się na władzy absolutnej. W diecezji rządzi biskup, wy żej Konferencja Episkopatu. Najwy żej Ojciec Święty. To on podejmuje ostateczne decy zje o nominacjach. Może powinna pani jechać do Rzy mu? Odpowiedziała skwaszony m uśmiechem. – Raczej zostanę w Łomży. Choć chętnie by m pojechała. Gdy by ty lko ktoś mi za to zapłacił. – Rozmarzy ła się. Rzy m. Czemu nie?… Wróciła na ziemię. – A gdzie mieszkał ksiądz biskup?

Darski wskazał palcem sufit. – W kurii. Na drugim piętrze są mieszkania. Wpadła na pomy sł. Co prawda nikt nie upoważnił jej do oglądania miejsca zamieszkania ofiary. Nie miała z sobą nakazu, ale postanowiła spróbować. – Chciałaby m zobaczy ć ten lokal – oświadczy ła pewny m siebie głosem. – Pani koledzy już tam by li – bronił się Darski. – Ty lko technicy – blefowała. – Jestem psy chologiem, mam inne spojrzenie. Darski westchnął. Zastanawiała się – wzruszy ramionami czy pokiwa głową? Kapłan wstał ze zmieszaną miną. – Dobrze. Zaprowadzę panią – oświadczy ł nieoczekiwanie.

Agnieszka całą noc przesiedziała w niewy godnej pozy cji na fotelu, wpatrując się w drzwi. O siódmej wstała, poszła do łazienki, wzięła pry sznic, ubrała się i wy szła. Działała według codziennego programu, jak dobrze naoliwiony robot, nie zastanawiając się nad kluczowy mi kwestiami. Starała się nie my śleć ani o Ance, ani o biedny m Cy nglu. Z garażu w pałacu pobrała fiata albeę, kolejny nieoznakowany radiowóz. W czasie drogi przez miasto zastanawiała się, co powinna zrobić. Czy zgłosić napaść ze strony wy rzuconego ze służby aspiranta? Ząb bolał nieco mniej. Ty lko kiedy doty kała języ kiem nierównej krawędzi, całą szczękę przeszy wał ostry impuls idący głęboko do mózgu. Podjechała na Rembielińską, gdzie razem z babcią mieszkał Mączka. Wcześniej do niego zadzwoniła, żeby się przy gotował na cały dzień. Adrian pojawił się po kwadransie oczekiwania. – Co u babci? – zagaiła. – Wczoraj by liśmy w szpitalu – odpowiedział, pakując się do wozu. – A co się stało? – Aga uruchomiła silnik i skierowała wóz w stronę wy jazdu z osiedlowej uliczki. – Krążenie, jak zwy kle. Raz na parę ty godni skacze jej ciśnienie – tłumaczy ł uspokajająco Mączka. – Ale już jest w domu. – Zerknął w okno. – Gdzie jedziemy ? Wcisnęła mu plan miasta z zaznaczony mi flamastrem punktami. – Pokrąży my sobie – wy jaśniła, wskazując mu swoją komórkę tkwiącą w plastikowy m uchwy cie. Na ekranie widoczny by ł działający program podobny do aplikacji nawigacy jnej, ty le że na tle miasta pulsował czerwony punkt. – To ten program od Generała, nie wiem, czy sły szałeś – dodała. Młody pokiwał głową. – Namierzający. Mało dokładny jakoś. – Opiera się na logowaniu do stacji bazowy ch. To najlepsze, co możemy mieć. Jechali w stronę mostu Grota, obiekt przeby wał gdzieś na Ochocie. – Co zaznaczy łaś? – Młody popukał w papierowy plan, który mu wcześniej podała. – Kostnice. Może gościu będzie się wokół którejś kręcił albo coś? – Albo coś? – Nie narzekaj – poprosiła. – Miałam kurewsko złą noc.

W czasie obiadu Kamilla przy siadła się do Witczaka. Zauważy ł, że ojciec Leon posy ła mu spojrzenie pełne zazdrości, ale mogło to by ć jedy nie złudzenie. Saks ubrała się w prosty sweter, którego golf podkreślał kształt i długość jej szy i, i w spodnie w szkocką kratę, ładnie opinające niewielką pupę. Zero rozejrzał się po zakonnikach i zastanowił się, czy czasem im staje. Zwłaszcza na widok niezłej dupy w refektarzu. Ta klauzura jednak miała swój sens. Zauważy ł jeszcze, że wczoraj, o ile dobrze pamiętał, pani psy chiatra by ła ubrana nieco skromniej. W każdy m razie przy jemnie by ło poczuć delikatną woń perfum i zapach damskiego szamponu w tej twierdzy celibatu i czy stości. Witczak zdecy dowanie nie lubił czy stości. – Dziś po obiedzie – odezwała się po krótkiej wy mianie zdań, w który ch omówili zachmurzenie i temperaturę na zewnątrz – będziemy oglądać zapisy wideo z egzorcy zmów. Może chciałby pan do nas dołączy ć? Witczak nie odpowiedział od razu. Propozy cja by ła kusząca, czy jednak człowiek w jego stanie, z jego schorzeniem powinien się narażać na uczestnictwo w tego ty pu seansach? Z drugiej strony to jedy na taka okazja. Zgodził się, czy m wy wołał na jej twarzy uśmiech zadowolenia. – Uczestnicy nie będą mieli nic przeciwko? – upewnił się. Znowu radosne zmarszczki wokół jej oczu. – Uprzedziłam ich. Po posiłku Witczak zaczepił ojca Leona, zanim przeor zdąży ł się wy mknąć na nieszpory. – Mam py tanie. Leon się nie zatrzy mał. Zero szedł za nim kory tarzem wiodący m do chóru. – Chodzi mi o te szaty liturgiczne, w które odziana by ła ofiara. Są wasze? – Prosiłem brata kościelnego, żeby przeliczy ł ornaty – odpowiedział przeor. Wy szukał w grupce idącej przed nimi niskiego zakonnika. – Bracie Antoni! Sprawdzał brat nasze ornaty ? Nikczemnego wzrostu mnich o proporcjach dziecka odwrócił się i zameldował: – Tak. Żadnego nie brakuje. – Ma pan odpowiedź – podsumował Leon. – Ty lko… – wszedł mu w słowo brat Antoni – wy daje mi się… Przy stanęli przed progiem kaplicy zakonnej. Inni wy mijali ich i zajmowali swoje miejsca w ławach. – Wy daje mi się, że ten ornat… – dukał Antoni. – Co „ten ornat”? – pospieszy ł go ziry towany m tonem Leon. – Wie ojciec… To ten, co kiedy ś nam zaginął… – wy rzucił z siebie kościelny. Leon zmarszczy ł brwi. – My ślisz, że to ten sam? – spy tał zaniepokojony. Antoni pokiwał dużą głową zakończoną krótką, rzadką bródką i wszedł do chóru zakonnego. – O czy m mowa? – spy tał Witczak. Przeor westchnął, wy raźnie zaniepokojony. – To wy daje się ważne – podkreślił Zero. – Jakieś dwa lata temu mieliśmy włamanie. – Przeor przy stąpił do wy jaśnień. – Z zakry stii zginęły pozłacane kielichy i ornat. Antoni twierdzi, że to ten sam. Ale nie sądzę. – Kto dokonał tego włamania? Leon wy glądał, jakby chciał zapalić, a Zero wy konał gest, jakby miał zamiar go poczęstować.

– Tutejsza policja złapała dzieciaki z domu dziecka – przy pomniał sobie zakonnik. – Fakty cznie, odzy skaliśmy naczy nia liturgiczne, ale nie ornat. – Zapy tam Fajkowskiego – postanowił Zero. – Ale gdy by ojciec znalazł jakieś zdjęcia tej szaty, można by porównać. Nowak pokiwał głową, westchnął, przetarł krótki zarost i wszedł do chóru. Cy na i Młody siedzieli w samochodzie na parkingu przy restauracji w alei Krakowskiej i jedli kupione przed chwilą hamburgery. W pewnej chwili Aga znowu poczuła mdłości, w ostatniej chwili zdąży ła otworzy ć drzwi i wy rzucić z siebie cały posiłek. Zastanawiała się, czy cios w brzuch mógł wy wołać u niej poronienie. W nocy czekała z nadzieją. My ślała też o aborcji, ale na jej etapie ciąży wchodziła w grę ty lko ta nielegalna. Jeszcze parę dni temu marzy ła o dziecku, a teraz wszy stko się popierdoliło. Poranne mdłości mogły świadczy ć o ty m, że z płodem w jej łonie wszy stko w porządku. Wy pluła resztki wy miocin. Na samą my śl, że ma łono, robiło jej się niedobrze. Dlaczego wszy stko musi by ć u niej takie w juhc popaprane? – powtórzy ła py tanie, które by ło lejtmoty wem jej ży cia. Młody z obrzy dzeniem odłoży ł swojego hamburgera. – Chy ba nie będę już jadł. – Co ty taki wrażliwy jak dziewczy nka? – spy tała, wy cierając rękawem usta. I dodała: – Przepraszam. Młody wskazał brodą ekran komórki, na który m pulsujący na czerwono punkt oży ł. – Jakby okolice Pola Mokotowskiego – skomentowała Cy na. – Wjechał w Rostafińskich – zawy rokował Mączka. Cy na zapaliła silnik, nie przejmując się resztkami pozostawiony mi na parkingu. Wy prowadziła samochód na 17 Sty cznia. – Jest tam blisko jakaś chłodnia szty wny ch? – spy tała rzeczowo. Młody przewracał kolejne kartki planu Warszawy. – Przy szpitalu na Banacha. – No to jedziemy – zdecy dowała.

Darski pobrał klucze z metalowej skrzy nki w sekretariacie i poprowadził Kostkiewicz na drugie piętro. Drzwi do mieszkania biskupa Kownackiego by ły wy sokie, jak przy stało na pałac. W szerokim przedsionku Misia zauważy ła ścianę obwieszoną fotografiami zakonników. Domy śliła się, że wy konano je w ciągu kilkudziesięciu lat. Na kolejny ch zdjęciach widoczny by ł Kownacki, który siwiał i ty ł. Na każdy m miał jednak ten sam zacięty wy raz twarzy, wzrok pasjonata intensy wnie wpatrzony w obiekty w. Musiał mieć silną osobowość, pomy ślała. – Widać senty ment do współbraci – skomentowała. Darski pokiwał głową. – Ale nie do ślubów ubóstwa – dopowiedział. Mieszkanie składało się z salonu, gabinetu i sy pialni. Z kory tarza wy chodziło się do pokoju dziennego, ze sty lową ławą i dwoma fotelami medalionowy mi po jednej stronie, szezlongiem po drugiej. Na blacie stała porzucona porcelanowa filiżanka z nalotem po herbacie. – Co ksiądz ma na my śli? – spy tała Misia, rozglądając się po urządzony m ze smakiem

wnętrzu. – Proszę powiedzieć, to może mieć znaczenie. – Ksiądz ekonom zwracał mu parę razy uwagę. Można to określić jako kłótnię. – O co? Przeszli do biblioteki. W oczy rzucał się sięgający sufitu regał z książkami, biurko w sty lu, który Michalina określiłaby jako retro, zdobiony fotel. Drugą ścianę zajmowały obrazy. – O te meble. – Darski podszedł do biurka. – Wie pani, skąd je sprowadził? Z Wenecji. Kosztowały jakieś sto ty sięcy. Nie znam dokładnej kwoty. – Słucham? – spy tała z niedowierzaniem. – Biskup uwielbiał otaczać się takimi przedmiotami. Meble pochodziły z licy tacji. Uparł się, żeby je kupić. Ekonom by ł wściekły. – Ale Kownacki postawił na swoim – domy śliła się Misia. – Tak. I doprowadził do przeniesienia księdza ekonoma z kurii na parafię. Dość podłą parafię. Misia powoli zaczy nała tworzy ć sobie obraz ofiary. Skreśliła kilka szy bkich notatek. – Mogę znać nazwisko księdza ekonoma? – Ksiądz Stęży ński. Obecnie parafia Najświętszego Serca w Guzowatce. Zapisała. – A jak się układała wasza współpraca? Jakim by ł szefem? – spy tała po chwili. Darski przez dobrą chwilę bił się z my ślami. – Trudny m – odpowiedział w końcu. – Nieprzewidy walny m. Nieraz złośliwy m. Czy zechce pani teraz spisać moje alibi? Kostkiewicz mimowolnie się uśmiechnęła. – To zadanie dla moich kolegów – uspokoiła Darskiego. – Na pewno będą chcieli jeszcze księdza przepy tać. Mogę zostać tu sama? – wy paliła nagle. Darski spojrzał na zegarek, zważy ł w dłoni klucze i westchnął. – My ślę, że tak. Proszę po wszy stkim zamknąć drzwi, a klucze zostawić w sekretariacie. – Dziękuję księdzu.

Witczak odczekał godzinę i przeszedł przez łącznik prowadzący do domu rekolekcy jnego. Zauważy ł, że by ło tu cieplej niż w klasztorze. Schodami z jasnego drewna wszedł na piętro i znalazł się w długim kory tarzu, na którego jedny m końcu stała podświetlana figurka Matki Boskiej, na drugim zobaczy ł otwarte drzwi i grupkę ludzi. Zanim zdąży ł do nich dojść, uczestnicy szkolenia weszli do sali wy kładowej. Usiadł w ostatnim rzędzie. Kamilla Saks zajęła miejsce wy kładowcy. Posłała mu uśmiech. – Witamy naszego gościa z policji. Wszy scy uczestnicy szkolenia obejrzeli się, więc podniósł się i ukłonił, piekąc przy ty m raka. Kamilla zapowiedziała film. Na podwy ższeniu stał duży płaski telewizor, obok odtwarzacz DVD. – Będziemy teraz oglądać wideorejestrację egzorcy zmów. Odby ły się w sty czniu zeszłego roku w bocznej kaplicy kościoła Ojców Dominikanów w Krakowie. Prowadził je ojciec Bernard Marwicki, znany nam wszy stkim. Ofiarą opętania by ła osiemnastoletnia kobieta, która wcześniej trafiła do szpitala Babińskiego z objawami ostrej nerwicy natręctw. Podjęto wobec niej bezskuteczne leczenie, które trwało dwa… – Spojrzała do notatek. – Nie, trzy miesiące.

Mówiła donośnie, choć miała dość słaby głos. Wy czuwało się u niej doświadczenie w wy stępach publiczny ch. Ani cienia strachu, pewność siebie w czy stej postaci. Witczak poczuł ukłucie zazdrości, sam dukał na odprawach, które czasem zmuszony by ł prowadzić w stołecznej. – Po ty m okresie wy pisała się na własne ży czenie – konty nuowała Saks. – Za radą rodziny i swojego proboszcza udała się do dominikanów z prośbą o posługę. Proszę o zasłonięcie okien. Młody ksiądz w czarny m swetrze, siedzący w ty m samy m rzędzie co Witczak, poderwał się i opuścił wszy stkie rolety. Salę spowił mrok. Kamilla sięgnęła po pilota, włączy ła ekran telewizora, na który m pojawiło się logo producenta. Jednocześnie odpaliła odtwarzacz. Witczak i inni uczestnicy zobaczy li poruszony obraz kiepskiej jakości, przedstawiający wnętrze kaplicy. – Widzimy dziewczy nę na klęczniku – wy jaśniła Saks. Zero dostrzegł otoczoną przez dwoje ludzi, ubraną w koszulkę i spodnie dżinsowe, klęczącą przed ołtarzem dziewczy nę. – Stojąca obok kobieta to matka. Naprzeciwko ojciec Marwicki. Gładko ogolony dominikanin ubrany w albę i stułę stał na podwy ższeniu i spoglądał na osiemnastolatkę. Podniósł do oczu modlitewnik i przy stąpił do wy głaszania formuł. Głowa chorej zwisła bezwładnie, ciało wpadło w drgawki. Witczak poczuł dreszcz na plecach. Przez głośnik telewizora padła wy powiadana mocny m głosem inwokacja oraz niearty kułowane dźwięki, które zaczęła wy dawać klęcząca. Jej matka podeszła bliżej i chwy ciła córkę za ramię. Kapłan zaś odwrócił się, wezwał gestem niewidocznego dotąd ministranta, który podszedł niepewny m krokiem i podał mu kropidło. Marwicki zanurzy ł pędzel w pojemniku z wodą święconą i kilkakrotnie skropił chorą. Dziewczy na nagle zaczęła się rzucać. Naty chmiast podbiegł zza kadru młody mężczy zna, który podtrzy mał ją z drugiej strony. – To brat opętanej – wy jaśniła Saks. Dziewczy na na filmie się uspokoiła. Kapłan dokończy ł litanię, odwrócił się i zasiadł w ustawiony m obok ołtarza fotelu. Do pulpitu podszedł mężczy zna w komży, zdjął z półki księgę i odczy tał teksty psalmu i Ewangelii. Kamilla sięgnęła po pilota i przewinęła materiał. Kiedy wróciła do odtwarzania, zobaczy li, że zakonnik podchodzi do dziewczy ny, która nagle wstała, jakby chciała uciec. Matka i brat podbiegli i wy musili na niej pozy cję klęczącą. Kapłan wy ciągnął w stronę chorej ręce w geście błogosławieństwa. Odsunęła się i wy dała z siebie zwierzęce charczenie. Uczestnicy ceremonii przy stąpili do wy znania wiary, klęcząca zaczęła głośno jęczeć. W czasie Modlitwy Pańskiej Marwicki sięgnął po krzy ż. Wy ciągnął go w stronę dziewczy ny, a ona bez sił osunęła się na posadzkę. Członkowie rodziny podnieśli ją, pomogli usiąść. Nieoczekiwanie chora stała się pobudzona. Wstała, odtrąciła wy sunięte asekuracy jnie ręce matki i brata, ruszy ła w kierunku prezbitera. Z szeroko otwarty ch ust dochodziły dźwięki podobne do sy czenia węża. Przerażający widok, Witczak nigdy, nawet w szpitalu, nie widział ludzi zachowujący ch się w ten sposób. – Daję ci rozkaz w imię Jezusa, wy jdź z tej kobiety ! – krzy knął Marwicki. Miał silny, napięty głos. Dziewczy na przy stanęła o krok od zakonnika. – Spierdalaj, klecho! – wrzasnęła charczący m basem. Witczak dwadzieścia lat temu widział horror Egzorcysta, zawsze jednak uważał go wy łącznie za dzieło wy obraźni scenarzy sty. Nie wiedział, że rzeczy wistość mogła by ć choć w ułamku procentu podobna do tego, co obejrzał wtedy na filmie. Marwicki wciąż z wy sunięty m przed

siebie krzy żem cofnął się o krok. – W imię Jezusa Przenajświętszego, Pana naszego, jakie jest twoje imię? – spy tał. Opętana zaczęła się śmiać ty m swoim nieludzkim głosem. Jak ktoś młody może wy dawać z siebie takie dźwięki? – dziwił się Zero. – Powiedz swojemu Przy wódcy, żeby szedł się pierdolić! – wrzasnęła opętana. Witczak spojrzał na oglądający ch. Wszy scy w najwy ższy m skupieniu śledzili akcję na ekranie telewizora. – Jakie jest twoje imię? – powtórzy ł py tanie zakonnik. Dziewczy na sapnęła i wy rzuciła z siebie: – Gadriel, Samael, Mastema! – To oczy wiście imiona upadły ch archaniołów – wy jaśniła w stronę Witczaka Kamilla. Zero nie miał właściwie żadnej wiedzy religijnej, ale Gabriel kojarzy ł mu się pozy ty wnie. Postanowił później zapy tać o to lekarkę. – W imię Pana naszego rozkazuję wam opuścić ciało tej ofiary ! – wy powiedział donośny m głosem kapłan. Opętana rzuciła się na zakonnika, jakby chciała go ugry źć. Nagranie zostało przerwane, widzowie zobaczy li ciemny ekran. Obraz wrócił dopiero po chwili. Na nowy m ujęciu widoczna by ła dziewczy na leżąca na ziemi, przy trzy my wał ją brat i inny, niewidoczny do tej pory mężczy zna. Z ust chorej leciała piana, plecy miała wy gięte w ten sposób, że wy glądała, jakby jej ciało unosiło się kilka centy metrów nad posadzką kaplicy. Pochy lony nad dziewczy ną Marwicki w zakrwawionej dłoni nadal trzy mał krzy ż. Krzy czał: – Apage, Satanas! Apage in nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti! Dziewczy na padła na ziemię nieprzy tomna. Saks wy łączy ła odtwarzanie. – Odwieziono ją do domu. Po ty godniu lekarz psy chiatra potwierdził ustanie objawów neurozy. Z tego, co wiem, wy nika, że w ciągu miesiąca wróciła do pełnego zdrowia. Dostała się na studia. Nie zapamiętała właściwie nic z całego okresu choroby – stwierdziła na zakończenie zajęć Kamilla Saks.

Michalina usiadła przy weneckim biurku. Włoży ła przy gotowane wcześniej jednorazowe rękawiczki i przez dłuższą chwilę studiowała kunsztowne wzory z forniru i metalu, który mi arty sta udekorował mebel, wpuszczając je w drewno. Następnie otworzy ła po kolei każdą szufladę. Znalazła korespondencję zakonną, rachunki, pry watne zapiski, które nic nie wniosły do śledztwa. Zrobiła zdjęcie próbki pisma, żeby przekazać je w komendzie do analizy grafologicznej. Przeszła do sy pialni i otworzy ła szafę gdańską. Po kolei przesunęła płaszcze, sutanny i garnitury wiszące na wieszakach. Następnie przeszła do biblioteki. Na dolnej półce zauważy ła rząd albumów ze zdjęciami. Otworzy ła pierwszy z brzegu i zobaczy ła dumnie prężącego się biskupa w szacie liturgicznej na fotografii pstry kniętej zapewne podczas celebracji mszy świętej. Świeża sprawa. Przy jęła, że to jeden z ostatnich albumów. Sięgnęła po stojący na przeciwny m końcu półki. Po otwarciu ujrzała szereg czarno-biały ch zdjęć zrobiony ch prawdopodobnie w czasach młodości Kownackiego. W połowie książki zaczy nały się obrazki z okresu zakonnego – późniejszy biskup w otoczeniu rówieśników w strojach zakonny ch, wy kaligrafowane podpisy : nowicjat,

seminarium. Po niektóry ch fotkach pozostały ty lko plamy kleju na papierze. Zrobiła kilka zdjęć komórką. Jeszcze raz rozejrzała się po mieszkaniu. To, co znalazła, nie by ło żadny m przełomem. Minuty leciały. Nie miała pojęcia, ile jeszcze ma czasu, ale domy ślała się, że Darski raczej skróci jej sam na sam z rzeczami biskupa. A odnosiła wrażenie, że coś ważnego jej umy ka. Każdy ma papiery, które wolałby pozostawić w ukry ciu. Może je schować w sposób najtrudniejszy do znalezienia, czy li na wierzchu. Albo umieścić w miejscu niedostępny m dla oka. Podeszła do ściany obwieszonej obrazami, by ć może kupiony mi w zestawie z meblami, bo wy glądały na stare. Przy sunęła sobie krzesło, weszła na nie i zdjęła wiszący w centralny m miejscu krajobraz z drzewem i szalejącą wokół niego burzą. Nic. Zdjęła kolejne. Pod jedny m zobaczy ła niewielkie metalowe drzwiczki do sejfu. Z zamkiem szy frowy m. Wiedziała, że jego zawartość na pewno została ujawniona podczas pracy zespołu policy jnego, który buszował tu kilka dni temu. Usiadła na przestawiony m meblu, z którego przed chwilą korzy stała jako podnóżka. Gdzie biskup schowałby swoje najskry tsze tajemnice? Jej spojrzenie zatrzy mało się na weneckim biurku. Powracało py tanie – ile miała jeszcze czasu? Teorety cznie Darski nie powinien jej ograniczać. W jego głosie wy czuła jednak niechęć, zupełnie jakby się bał, żeby nie odkry ła czegoś, na co jeszcze nikt nie wpadł. Przy gry zła wargę. Przy pomniała sobie, że takie zaby tkowe meble często wy posażano w skry tki. Zajęła miejsce, na który m kiedy ś zasiadał biskup. Jeszcze raz wy sunęła wszy stkie szuflady i sprawdziła, czy żadna nie ma podwójnego dna. Zajrzała do pusty ch wnęk, opukała blat. Nic. Uklękła na puszy sty m dy wanie i na kolanach obeszła całe biurko, doty kając każdego ozdobnego elementu, próbując go podważy ć albo wcisnąć. Wreszcie weszła pod blat. Jedna z desek na wy sokości stóp dała się lekko wcisnąć. Kostkiewicz włoży ła palce w powstałą szparę i spróbowała wy ciągnąć deskę, zastanawiając się, czy znalazła wadę konstrukcy jną, czy efekt celowego zabiegu. W ty m momencie ciszę przerwał dzwonek jej telefonu. Nie rozpoznała numeru, ale domy ślała się, kto dzwoni. Kiedy odebrała, w słuchawce rozpoznała głos Darskiego. – Pani Kostkiewicz, niedługo będę odprawiał mszę. Mogę prosić o zwrot kluczy ? – Ile mam czasu? – spy tała z mocno bijący m sercem. Miała wrażenie, że jest blisko rozwiązania zagadki, że ktoś jej przery wa wciągającą zabawę w samy m środku gry. – Wy chodzę za kwadrans – usły szała po drugiej stronie linii. – Dobrze, zaraz zejdę na dół. Przerwała połączenie. Nie by ła z siebie zadowolona. Powinna zaprotestować, zachować się aserty wnie, zripostować, że ma ty le czasu, ile potrzebuje. Muszę nad sobą popracować, pomy ślała i wróciła do pracy. Wreszcie udało jej się podważy ć element i wy sunąć ponad powierzchnię sąsiadujący ch części. Zobaczy ła półkę i leżące tam w ciemności przedmioty. Czemu nikt wcześniej nie wpadł na obejrzenie całego biurka? Policjanci zapewne zrobili to, ale mniej dokładnie. Stękając, ze znaleziskiem w dłoni wstała z kolan. Położy ła wszy stko na biurku. Miała przed sobą plik banknotów, zeszłoroczny terminarz i kartkę z gazety. Przeliczy ła pieniądze. Ponad dwa ty siące złoty ch. Dokonała odpowiedniego zapisu w swoim zeszy cie i sięgnęła po terminarz, przekartkowała. Znalazła zapiski doty czące spotkań zaplanowany ch w poprzednim roku. Przy jrzała się pismu biskupa, rzędom równo ułożony ch liter pisany ch z silny m naciskiem dłoni. Mocny charakter, powtórzy ła swoje wcześniejsze stwierdzenie. Większość zapisków oceniła jako

ruty nowe: obiady z miejscowy mi luminarzami – prezy dentem miasta, starostą, wojewodą; uczestnictwo w spotkaniach Caritasu i inny ch organizacji katolickich. Zatrzy mała się przy dacie prawie sprzed roku. Czternasty lutego. Spotkanie z A.D., T.K. i P.K. Czemu zapisał same inicjały ? Na blacie by ł jeszcze złożony na czworo kawałek gazety. Szarpanie za klamkę u drzwi wejściowy ch przestraszy ło ją, na szczęście przekręciła klucz w zamku. – Pani Michalino, jest tam pani? – usły szała zza drzwi. Nie odpowiedziała. Sięgnęła zaciekawiona po leżący przed nią wy cinek gazetowy. Znowu pukanie. – Już idę! – krzy knęła ze złością. W pośpiechu schowała wszy stko, co znalazła, do foliowej koszulki, a następnie do torebki. Zamknęła skry tkę, odwiesiła obrazy, podbiegła do drzwi i otworzy ła. Darski stał w kory tarzu czerwony z gniewu. Zbladł, kiedy zobaczy ł bałagan na biurku, leżące na podłodze szuflady z wy rzuconą zawartością. Kostkiewicz zabrała torbę i stanęła przy drzwiach. – Przepraszam – odezwała się niepewnie. – Mogę przy jść jutro, żeby posprzątać. – My ślę, że dość się pani naoglądała – stwierdził, hamując iry tację. – Jutro wszy scy będą bardzo zajęci. Przy gotowujemy uroczy stości pogrzebowe. – W takim razie do widzenia – odparła i zbiegła na dół szerokimi schodami.

Zero wy szedł przed budy nek klasztoru, żeby swobodnie porozmawiać przez telefon. Właśnie kończy ł umawiać się z sierżantem Fajkowskim, gdy w centralnej alejce ogrodu zobaczy ł dziewczęcą figurę Saks. – To jutro rano, o dziesiątej u pana. Dziękuję! – zakończy ł i ruszy ł w stronę lekarki. – No i jak się panu podobało? – spy tała, kiedy się zrównali. Szli w stronę sporej kępy drzew otaczającej górującą na postumencie figurę świętego. – Mocne – skomentował Zero. Westchnęła. – Nie oczekuję, że zaraz się pan nawróci. – Nie wiem, czy po czy mś takim… – przerwał swoją my śl. Obeszli figurę, mijając zmoczoną deszczem ławeczkę. Saks zadrżała, miała na sobie cienką kurtkę. – Za lekko się pani ubrała – zauważy ł Witczak. Wzięła go pod rękę. Poczuł, jak się do niego przy tula. – Tak będzie cieplej – odpowiedziała. Ruszy li w stronę majaczącego przed nimi klasztoru. – Długo pan tu będzie? – spy tała. Wy sunęła rękę spod jego łokcia i zapaliła papierosa. Odczekał i podał jej ramię. Wtuliła się w niego jak dziecko w wielkiego pluszowego niedźwiedzia. – Właściwie to nie wiem – przy znał. – Muszę porozmawiać z ojcami. Trudno to wy jaśnić, ale od pierwszego momentu w klasztorze poczułem się… jak to określić? Swojsko? Posłała mu zdziwione spojrzenie.

– Déjà vu? Pokręcił głową. – Nie. Coś innego. Klasztor… to brzmi dość odpy chająco, nie sądzi pani? – Kiedy ś chciałam zostać zakonnicą – przy znała się. Nie wiedział, czy się zaczerwieniła od wsty du, czy od zimna. Teraz z kolei on zrobił zdziwioną minę. – Młodzieńczy idealizm – odparła ze śmiechem. – Przeszło mi i poszłam na medy cy nę. Tam dopada człowieka proza ży cia. Nie mówiąc o stażu, specjalizacji i pracy. By ć może, pomy ślał, szkolenie egzorcy stów by ło jej sposobem na wy palenie zawodowe. – Nigdy nie by łem specjalnie religijny – wy znał. – Ostatnio wróciły do mnie wspomnienia z Pierwszej Komunii. Niedawno, kiedy pierwszy raz wszedłem do tutejszego kościoła. – To by ły dobre chwile? – spy tała. Pokiwał głową. – Jest pan zupełnie niewierzący ? – Zawsze my ślałem o sobie jako materialiście. Strefa duchowa jakoś mnie ominęła. – A teraz? Coś pan poczuł? Powoli zbliżali się do prosty ch drewniany ch drzwi prowadzący ch wprost do refektarza. Zbliżała się pora kolacji. – Nie podejmuję się tego definiować – odpowiedział. – Brr! Zimno. – Cała zadrżała. – Wchodzimy ! Przed wejściem rozdzielili się i zaczęli wy cierać ubłocone buty. Zanim przekroczy li próg, spy tała jeszcze: – Dali panu gościnną celę? Nie zimno tam w nocy ? Z krzy wy m uśmiechem przy znał jej rację. – Zimno jak cholera, zwłaszcza nad ranem. – Na szczęście w domu rekolekcy jny m mają normalne ogrzewanie. W klasztorze działa jeszcze stary sy stem. Chy ba średniowieczny. – Uśmiechnęła się z przekąsem. – Furtian dorzuca do pieca, ciepło rozchodzi się przez otwory w podłodze. A gdy furtian uśnie, robi się zimno. – Mimo wszy stko klasztor ma swój urok. Czuję się tam, jakby otaczały mnie duchy. Zbliży ła się do niego i wy szeptała: – Bo pewnie otaczają. Weszli do ciepłego kory tarza. Z otwarty ch drzwi kuchni uderzy ły zapachy smażonej cebuli i gotowanej kiełbasy.

Siedzieli głodni w zaparkowany m przy Pawińskiego samochodzie już drugą godzinę. Przez przednią szy bę mieli widok na bramę prowadzącą do prosektorium. Panował tu spory ruch, wchodzili i wy chodzili pracownicy, grupki młody ch ludzi, prawdopodobnie studentów, podjeżdżały karawany i pry watne samochody. Cy na starała się wszy stkim zrobić fotkę. Młodego wy słała na zwiady, żeby sprawdził okoliczne budy nki. Okno programu śledzącego informowało, że obiekt nie zmieniał stacji bazowej od czasu, kiedy tu zaparkowali. – Może pracuje w okolicy ? – Młody ziewnął. – Wokół sporo insty tutów naukowy ch i szpital. – Albo jest studentem. – Cy na zrobiła kolejne zdjęcie mężczy źnie wy chodzącemu

z prosektorium. Młody spojrzał na zegarek. – Wejdziemy tam? Dupa mi już zdrętwiała. – Chcesz spłoszy ć faceta? Mączka spróbował zmienić jedną niewy godną pozy cję na drugą. Cy na przekręciła kluczy ki w stacy jce. – Dobra. I tak muszę do denty sty. Gdzie cię podwieźć? – Wy starczy do centrum – odparł zdziwiony tą nagłą decy zją Młody.

Misia wróciła do hotelu na piechotę. Po drodze zajrzała do katedry i na stary ry nek. Poszwendała się po przy legający ch doń uliczkach i zjadła niezły obiad we włoskiej restauracji Cztery Pory Roku. Stwierdziła, że tutejsza carbonara smakowała tak jak na krótkim wy padzie do Mediolanu rok temu. W końcu trochę zziębnięta wróciła do hotelu. Po drodze kupiła w drogerii zestaw plastikowy ch kubków i taśmę klejącą. Kiedy zamknęła za sobą drzwi od pokoju, zrzuciła płaszcz i podsunęła krzesło pod czujnik dy mu na suficie. Przy kleiła kubek do sufitu. W telefonie ustawiła przy pomnienie o usunięciu tej instalacji jutro rano, przed wy meldowaniem. Inaczej znowu zapłaci karę. Usiadła w jedny m z dwóch obity ch sy ntety czną skórą foteli, nogi oparła na przy stawiony m krześle. Z torby wy jęła fajkę i opakowanie ty toniu. Ze wzruszeniem przejechała palcem po rzeźbionej główce fajki. Chropowaty, biały minerał z czasem nabrał burszty nowego odcienia, a rzeźba trochę przy pominała twarz jej ojca. Westchnęła, napakowała porcję ty toniowy ch kłaków, zapaliła i pociągnęła. Po chwili wokół niej rozsnuł się dy m. Z torby doby ła notatnik biskupa i otworzy ła. Między stronami tkwił wy cinek gazetowy. Delikatnie rozłoży ła go i obejrzała. Wy dawało jej się, że wy ry wek mógł pochodzić z „Gazety Stołecznej”. W rogu zachowała się wy drukowana na dole strony data wy dania – sprzed dwóch lat. Krótka notatka prasowa z działu kry minalnego. We wtorek rano z Wisły wyłowiono zwłoki kobiety. Ciało zauważyli wędkarze. Przy zmarłej nie znaleziono żadnych dokumentów. Stan zwłok, które musiały długo przebywać w wodzie, nie pozwala na opublikowanie zdjęć. Ubrania zmarłej wskazują na to, że mogła pochodzić zza wschodniej granicy. Warszawska policja nawiązała już kontakt ze swoimi odpowiednikami na Białorusi i Ukrainie w celu ustalenia tożsamości kobiety. Jak dotąd nie osiągnięto żadnych rezultatów.

Zero leżał na wznak i przy glądał się żółtej plamie światła, którą przez okno rzucała zapalona na podwórzu klasztoru lampa. Znowu nie mógł usnąć. Czuł się jednak nieźle. Zdał sobie sprawę, że całkiem przy jemnie mieszka mu się w klasztorze. Jak na wczasach. Regularne posiłki, towarzy stwo nowo poznany ch ludzi, spacery. Wszechobecna cisza. Jak długo mógł tu zostać? Powinien pchnąć śledztwo do przodu. A jednocześnie zwlekał z py taniami. Kiedy zamy kał oczy, wracały obrazy z zapisu wideo wy pędzania diabła z młodej kobiety. Nie mógł się nadziwić, że całą tę na pół magiczną ceremonię swoim autory tetem wspierał lekarz psy chiatra. Może w ty m

wszy stkim, co otaczało go od paru dni, tkwiło ziarno prawdy ? Może codzienne modlitwy ojców miały swojego istniejącego poza granicą czasu i fizy czności Adresata? A dziewczy na z filmu istotnie została owładnięta przez złego ducha? Za drzwiami skrzy pnęła deska w podłodze kory tarza. Wiedział, że stare, zbudowane w dużej mierze z drewna konstrukcje same z siebie wy dają różne dźwięki. Jego dom na Sobieskiego ciągle odzy wał się stukaniem, skrzy pieniem, dziwny mi tarciami. Ktoś nacisnął z zewnątrz klamkę w drzwiach do jego celi. Witczak uniósł się i oparł na łokciu. Nie zamy kał się na klucz, bo takiego nie miał. W szparze rozpoznał niską postać. Saks. – Chce pani, żeby m dostał zawału? – spy tał, bo istotnie, tętno mu przy spieszy ło. – Ktoś chodzi po kory tarzu – szepnęła. Stanął obok niej, przy warł do przy mknięty ch drzwi. Na kory tarzu dało się sły szeć człapanie, które trochę przy pominało powolne kroki chorego Staszka na oddziale szpitala psy chiatry cznego. – Eee… euchary stia… – rozległo się w ciemnościach. – To ojciec Leopold. – Zero odetchnął. – Daleko posunięta demencja. Nawet jak panią widział, nie doniesie nikomu. Usiedli na łóżku. – Dzięki Bogu – odezwała się. Przy tulił ją, bo w celi zdąży ło się zrobić zimno. – Gdy by ktoś mnie zobaczy ł… Nie zdąży ła dokończy ć. Położy ł dłoń na jej policzku, przy ciągnął do siebie, przy warł ustami do jej warg. Przez koszulę poczuł ciepły doty k jej piersi. Włoży ł rękę pod jej bluzkę. Oddała pocałunek. – Przecież Bóg widzi wszy stko – powiedział jeszcze. – I wszy stko wy bacza – usły szał w ciemności jej szept. – Zimno. Rozgrzej mnie. Zadarł bluzkę, złapał pierś Kamilli i przy sunął do niej usta. – Eee… eutanazja… – padło tuż za drzwiami.

DZIEŃ ÓSMY

14 stycznia, piątek

Z ambony roztaczał się widok na pokry tą śniegiem łąkę. Poprzedniego dnia Hifa nosiło. Spędził bite dwanaście godzin między biurem, w który m musiał dokończy ć papierkową robotę, a Zakładem Medy cy ny Sądowej na Oczki, gdzie nadzorował przekazanie ciała biskupa Kownackiego do zakładu pogrzebowego w Łomży. Zwłoki odbierali fachowcy w czarny ch uniformach, wśród który ch by ła jedna kobieta. Okazała się specjalistką od tanatopraksji. Obejrzała ze znawstwem głowę nieboszczy ka. Technicy usunęli z niej i zabezpieczy li mechanizm, który w kościele braci żebraczy ch uruchomił żuchwę. Pośmiertna makijaży stka zadała kilka fachowy ch py tań i oświadczy ła, że przy szy je głowę do tułowia tak, że nie będzie śladu. Hif by ł pod wrażeniem profesjonalizmu i urody dziewczy ny. By ła tak ładna, że przez resztę dnia nie mógł przestać o niej my śleć. Dlatego pod wieczór wy konał dwa telefony – jeden do Agaty, że noc spędzi w robocie, i drugi do kolesia z koła łowieckiego, że jadą na polowanie. Całą noc włóczy ł się po lesie. Nad rankiem siedzieli z kumplem na ambonie, popijając mały mi ły kami śliwowicę z piersiówki. Nic nie ustrzelili, ale niesforne my śli wy parowały z kudłatej głowy Hifa i to by ło najważniejsze. O ósmej zadzwonił telefon. – Coś znalazłam w ty m skradziony m golfie – odezwała się Cy na. Hif uciszy ł gestem towarzy sza, który właśnie zaintonował Pojedziemy na łów. – Za osłoną przeciwsłoneczną. – A konkretniej? – Hif zwrócił uwagę siedzącego obok my śliwego na dzika, który właśnie wy łonił się z lasu po drugiej stronie polany. Kolega, znany warszawski chirurg wetery nary jny, sięgnął po strzelbę i przy mierzy ł się do strzału. – Święty obrazek – padło po drugiej stronie linii. – Przesłałam ci na komórkę. – Pewnie to święty Krzy sztof – szepnął do mikrofonu Hif, jednocześnie obserwując przez lornetkę dzika ry jącego w ziemi.

– Nie wiem, nie znam się – odpowiedziała Cy na. – My ślałam, że to święty Jan. To ty wpadłeś na tę Salome, geniuszu. – Zadzwoń do właściciela auta – poprosił Hif – i spy taj, czy ten obrazek należy do niego. Zaraz oddzwonię. W momencie kiedy się rozłączy ł, palnął strzał. Spłoszone zwierzę podskoczy ło w miejscu, zawróciło i ruszy ło truchtem do lasu. – Pudło – sapnął strzelec. – Ostatnia szansa w sezonie – skomentował Ty mański. Komórka piknęła. Otworzy ł MMS-a, który właśnie przy szedł od Cy ny. Na ekranie smartfona pojawiła się podobizna świętego. Podetknął komórkę wetery narzowi. – Święty Krzy sztof? – zapy tał. Chirurg zwierzęcy pomasował nos. – Mam naklejkę ze święty m Krzy sztofem w samochodzie. Przechodzi przez rzekę z jakimś dzieciakiem na barana. I ma laskę. – Jaką laskę? – Hif pociągnął potężny ły k z piersiówki. – Drewnianą – sprecy zował wetery narz, odbierając butelkę i częstując się zawartością. – Jak nie Krzy sztof, to kto? – Ty mański jeszcze raz przy jrzał się przesłanemu zdjęciu. Chirurg zwierzęcy ponownie rzucił okiem. – Jakiś mędrzec – zawy rokował. – Stoi z księgą, ły sy. Hif pokiwał głową, futrzana czapka opadła mu na oczy. Poprawił. – Albo ry cerz – dopowiedział. – Ma miecz. Może ten… święty Jerzy ? Oddzwonił do Cy ny. – To nie jest święty Krzy sztof – przekazał wy nik narady. – Sprawdź świętego Jerzego. I dzwoń do tego właściciela samochodu. To chy ba jednak ważne. Rozłączy ł się i zauważy ł, że kolega zdąży ł się spakować i jest już w połowie drabiny. Wy chy lił głowę w jego stronę. – To co, bigosik? – Bigosik. Pal licho przelatka – sapnął z zejścia wetery narz.

Posterunek w Stary m Brodzie mieścił się w piętrowy m budy nku o nader prostej architekturze. Ot, pudełko z równy mi rzędami okratowany ch okien, do którego wchodziło się po kilku schodkach z wy giętą metalową balustradą. Witczak w swojej karierze odwiedził dziesiątki takich miejsc, czy sty ch, odmalowany ch, niedoposażony ch i w gruncie rzeczy smutny ch. Fajkowski przy jął go w swoim urządzony m bez wy razu gabinecie, z nieśmiertelną paprotką na parapecie i stosem niezałatwiony ch spraw na biurku. Poczęstował gościa domowy m ciastem i herbatą zaparzoną w szklance z metalowy m koszy czkiem. – Spał pan w klasztorze? Wy godnie? – Przy mruży ł oczy i wy celował palec w nieokreślony m kierunku za oknem. – Mamy hotelik w mieście. Może tam będzie panu lepiej? Zero pokręcił głową. – Właściwie to mi tam całkiem dobrze – odparł. – Jak pana karmią te pasibrzuchy ? – spy tał jeszcze Fajkowski, odry wając sobie kawałek

marmurkowego wy pieku, dzieła małżonki. – Bodajże wczoraj by ła babka ziemniaczana na obiad. Dobra. Sierżant pokiwał ze zrozumieniem kulistą głową. – To fajnie – powiedział z pełny mi ustami. – Z czy m pan przy chodzi, komisarzu? Witczak zatarł ręce. Na posterunku panowała dość niska temperatura. – Ojciec Leon opowiedział mi o kradzieży, która miała miejsce w klasztorze. Niestety, nie wiem, kiedy to by ło. Fajkowski pozby ł się okruszków, pocierając pulchne dłonie o mundur. – Pamiętam, pamiętam. Jakieś dwa lata temu. – Wskazał stojący obok regał, którego półki uginały się od nagromadzony ch teczek i segregatorów. – Widzi pan, ile tu mamy miejsca. Musimy do archiwum. – Wstał i zabrzęczał wy jęty mi z szuflady kluczami. Zeszli do piwnicy, sierżant otworzy ł metalowe drzwi i zagłębił się w niewielkim pomieszczeniu, którego ściany zajmowały ciężkie, skręcone z prefabry katów regały. Przez niewielkie okno wpadało ty lko trochę światła. Na środku podłogi piętrzy ł się stos stary ch krzeseł, jakieś wy brakowane biurka, a na nich przeznaczone do zniszczenia pożółkłe papierzy ska. Fajkowski pukał palcem w grzbiety kolejny ch segregatorów, mrucząc coś pod nosem. Witczak czekał w progu, ćmiąc ostatniego papierosa. – Mam! – Sierżant z try umfem wy jął jeden z tomów. – Widzi pan, komisarzu, u nas nic nie ginie. Witczakowi przez chwilę wy dawało się, że to przy ty k. Przy deptał niedopałek na betonowej posadzce. – Co my tu mamy … – Fajkowski odzy skał nieco miejsca na zarzucony m archiwaliami biurku i przy siadł na rozklekotany m krześle. – Kwiecień, dwa lata temu. Dwóch wy rostków z domu dziecka na Warszawskiej wy szło na gigant. – Przewracał kolejne wy druki komputerowe. – W nocy włamali się do zakry stii i obrabowali ją z mienia kościelnego. Zabrali dwa pozłacane kielichy, cztery butelki mszalnego wina, stuły i ornat ze złocony mi kutasikami. – Zostali złapani, jak rozumiem. – Witczak zajrzał mu przez ramię. – Owszem. W klubie nocny m w Płońsku. – Fajkowski wskazał odpowiedni akapit protokołu. – Świętowali. Zero rzucił okiem na zdjęcia odzy skany ch precjozów. – Skąd mieli pieniądze? – spy tał jeszcze. – Włamali się do skarbonek? Sierżant przekartkował pospiesznie akta. – Może spienięży li jakiś kielich? – podpowiedział Zero. – Nie, nie zdąży li. – Fajkowski pokręcił głową. – Nie wiem, czy doszliśmy, skąd mieli kasę – przy znał. – Ale sprawdzę to. – Zamknął segregator i wetknął sobie pod pachę. – Zabieram do siebie. Witczak pomasował sobie koniuszek ucha. – Mam jeszcze prośbę – oświadczy ł, kiedy Fajkowski, przekazawszy mu na chwilę akta, zamy kał archiwum. – Tak, słucham, komisarzu. – Chciałby m odnaleźć tamty ch chłopców. Pogadać z nimi. Znaleźli się na schodach prowadzący ch na parter. Sierżant odebrał segregator i zatrzy mał się w progu swojego gabinetu, nie zapraszając dalej.

– Zrobię, co w mojej mocy – zapewnił. – Do poniedziałku? – upewnił się Witczak. Sierżant poprawił opadające mu z kulistego brzucha spodnie. – Tak, widzimy się w poniedziałek.

Planując wy jazd do Łomży, Michalina ze zdziwieniem dowiedziała się, że ostatnie połączenie kolejowe do tego miasta zostało zlikwidowane na początku lat dziewięćdziesiąty ch. Dlatego wróciła tak, jak pojechała, pekaesem. Trwało to cztery godziny, spędziła je, kartkując notes biskupa i zastanawiając się nad wy cinkiem gazetowy m znaleziony m w schowku. Postanowiła porozmawiać o swoich znaleziskach z Ty mańskim, a wcześniej, zaraz po powrocie do domu, usiąść nad analizą. Chciała wy paść jak najlepiej. Wy siadła na przy stanku przy Złoty ch Tarasach, po drodze na Smoczą zrobiła jeszcze zakupy na szy bki obiad (kurczak z rożna), w my ślach tworząc pierwszy akapit raportu. W domu ogarnęła się, przy gotowała swoje ulubione miejsce do pracy przy stole w duży m pokoju, zrobiła sobie miętową herbatę. Zamiast wziąć się do roboty, przejrzała najpierw stronę internetową polskiej prowincji zakonu braci żebraczy ch, szczególnie wpisy doty czące akty wności biskupa Kownackiego. Wy drukowała parę doniesień prasowy ch doty czący ch między inny mi fundacji Pro Life. Wspominał o niej Darski, happeningi zorganizowane w cały m kraju odbiły się szerokim echem na Facebooku i na stronach związany ch z różny mi akty wistami katolickimi. O siódmej wrócił z pracy mąż Misi. Odgrzała obiad, zjedli o ósmej. Przez następne czterdzieści minut wspólnie oglądali telewizję, a przed snem wrócili do swoich indy widualny ch zadań. W połowie charaktery sty ki ofiary zadzwonił dzwonek u drzwi. Misia wy mieniła z mężem zdziwione spojrzenia. Ponaglony Paweł ruszy ł do przedpokoju, w który m po chwili rozległ się kobiecy głos. Kostkiewicz oderwała się od pracy i zdumiona zobaczy ła w kory tarzu rozmawiającą z mężem aspirant Cy nowską, która lustrowała rząd tekturowy ch pudeł zajmujący ch prawie całą podłogę. – To są takie specjalne toalety – wy jaśniał fachowo Paweł. – Drugiej generacji. Moja firma handluje sprzętem tury sty czny m. Gdy by ś chciała kupić… – No, zapamiętam – odpowiedziała Agnieszka. – Jeśli zagrozi mi przeprowadzka do przy czepy kempingowej, będzie jak znalazł. Misia posłała mężowi strofujące spojrzenie. – Przepraszam za ten bałagan – ucięła temat. – Nie, to ja przepraszam, że tak bez zapowiedzi – padło ze strony Cy nowskiej. – Nie ma sprawy. – Misia wskazała kuchnię. – Chcesz herbaty ? Podsunęła stołek, zamknęła drzwi, domy ślając się, że policjantka chce pogadać w cztery oczy. Nie przy jaźniły się, ale obowiązkiem dy żurnego psy chologa by ło służy ć wsparciem i pomocą w trudny ch sy tuacjach. Co prawda jeszcze nigdy się nie zdarzy ło, by funkcjonariusz przy szedł do niej z własnej woli. Cy na odczekała, aż gospody ni postawi przed nią kubek z herbatą. – O czy m chcesz pomówić? – Misia usiadła obok, grzejąc dłonie o swój kubek. – Nie przy szłam służbowo. Raczej… pry watnie. – Aga się pobeczała.

Zaskoczona Kostkiewicz przy sunęła się na swoim taborecie, położy ła dłoń na ramieniu Cy nowskiej. Zawsze miała ją za twardzielkę, taką, co to z kamienną miną wchodzi na miejsce przestępstwa i w ogóle zachowuje się jak facet, jak jeden z ty ch jej nieokrzesany ch kolegów, czasem nawet gorzej. A teraz siedziała tu i mazgaiła się jak dzieciak. – No nie ry cz. – Misia sięgnęła za siebie i podsunęła jej pudełko chusteczek. Cy nowska głośno wy dmuchała nos. – Przepraszam. – Odetchnęła głęboko, starając się opanować. I znowu w płacz. Misia by ła w szoku. – Nie przepraszaj, ty lko coś powiedz – odparła coraz bardziej zaciekawiona. Py tanie, które usły szała, zdumiało ją jeszcze bardziej. – Jesteś wierząca? Wiesz, Wielkie Oko, które wszy stko widzi… – Aga westchnęła głośno, ze szlochem. – Zawsze to mnie trochę przerażało – przy znała z kwaśny m uśmiechem Misia i upiła pierwszy ły k herbaty. Poczuła przy jemne, promieniujące z żołądka ciepło. – My ślisz, że Bóg może wy baczy ć wielkie, nieodwracalne świństwo? – wy dusiła z siebie Agnieszka. – Jak pamiętam, księża mówią, że Bóg wy baczy wszy stko – odpowiedziała bez namy słu Kostkiewicz. – Nawet zabicie dziecka? – spy tała Aga z przy mknięty mi oczami. Misia spoważniała. – Co ty mówisz, Cy na? Siedząca obok dziewczy na przy gry zła wargę. – Jestem w ciąży – stwierdziła zimno po chwili milczenia. – Wiem od paru dni. Boże, jak ja to… – Przerwała, przeczesała palcami krótkie włosy. Do Kostkiewicz wróciły wszy stkie plotki, jakie krąży ły na temat Agnieszki po komendzie. Że lesbijka, że tak naprawdę facet w kobiecy m ciele. A tu ciąża? – Inaczej teraz patrzę na swoją matkę – mówiła dalej Aga, nie czekając na odpowiedź, jakby by ła w transie. – Kiedy ś widziałam w niej ty lko ograniczoną kobietę bez ambicji. By ła sprzątaczką, wiesz? Pracowała w kilku miejscach naraz, żeby … no wiesz… żeby śmy mogły jako tako ży ć. By ły śmy ty lko we dwie. Misia pokiwała głową i pogłaskała dziewczy nę po dłoni. Żal jej się tej Cy ny zrobiło. – A ja szczeniacko od niej uciekłam. – Cy na spojrzała w ciemność za oknem, przy mknęła oczy, kiedy dostrzegła w szy bie swoje odbicie. Misia pomy ślała, że ludzie dzielą się na ty ch, którzy przy glądają się sobie, widząc przy padkowo swoją twarz w lustrze, i na ty ch, którzy odwracają wzrok. – Teraz ją rozumiem – dokończy ła Aga. – Ciąża podobno zmienia perspekty wę – wy paliła Misia. W czasie sesji z policjantami pilnowała się, żeby nie wpadać w mentorski ton, co nie zawsze jej wy chodziło. – Wiesz, co jest z tego wszy stkiego najlepsze? – odezwała się Aga, jakby nie dotarło do niej, co przed chwilą powiedziała Kostkiewicz, która zresztą liczy ła, że tak by ło naprawdę. – Ja też jestem dzieckiem z gwałtu. Przez lata nie wiedziałam. W końcu kiedy ś stara wy krzy czała mi to w jakiejś kłótni. Uciekłam z domu. Wy prowadziłam się. Na amen. A teraz… Znów zaczęła pochlipy wać. Spuściła głowę zawsty dzona. – Chciałaś zrobić coś głupiego? – domy śliła się Michalina.

– Zupełnie jakby m sprowokowała tego faceta – odparła Aga. – Marzy łam, żeby mnie tak porządnie walnął w brzuch. Kostkiewicz odważy ła się przy tulić Cy nę, która przy jęła ten gest. Siedziały tak dobrą chwilę. Potem Aga napiła się herbaty. – Ale teraz mi przeszło – dodała nieco radośniej. – Pozostaje ty lko jedna kwestia… Misia znowu się domy śliła. – Dla dziecka najważniejsza jest matka, nie ojciec – powiedziała z przekonaniem. – Zwłaszcza taki. Aga przy taknęła z cierpkim uśmiechem. – Ale mimo wszy stko muszę go odnaleźć – odparła zdecy dowany m tonem. Wy tarła łzy rękawem. – Nie wiem, czy to dobry pomy sł – zastrzegła Misia niepewna, czy w słuszny m kierunku poprowadziła rozmowę. – Będę lecieć. – Cy na wy piła jeszcze ły k herbaty i odstawiła kubek. – Poczekaj, zrobię coś do jedzenia – zaproponowała zdziwiona swoją gościnnością Michalina. – Muszę się jakoś ogarnąć. – Agnieszka wstała. – Rozstałam się z dziewczy ną. Wszy stkie plany wzięły w łeb. A teraz ciąża. Mówisz, że Bóg wy baczy najgorsze świństwo? Misia wzruszy ła ramionami. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. – Nie zrobisz już nic głupiego, co? – poprosiła. – Obiecaj. Agnieszka narzuciła skórzaną kurtkę i skierowała się do drzwi. – Obiecuję – odpowiedziała w progu. – Już mi lepiej. Dziękuję, pani psy cholog. Położę się dziś wcześniej. Muszę się z ty m wszy stkim przespać.

DZIEŃ DZIEWIĄTY

15 stycznia, sobota

Tego dnia Witczak zaspał na śniadanie. Pierwszy raz od niepamiętnego czasu zbudził się o dziewiątej rano. W nocy śniła mu się Kamilla Saks. Czuł całą gamę zapachów, doty k jej skóry w najbardziej inty mny ch miejscach, jej ciepły oddech tuż przy twarzy. Cóż, podniecił się, jego prześcieradło okazało się mokre w okolicach podbrzusza. Poczuł się jak nastoletni chłopak. Rano też my ślał ty lko o niej. Na siłę zmienił temat rozważań. Usiadł na łóżku, wy jął notes i zaczął pisać. Stworzy ł kilka stron luźny ch notatek na temat zakonników, klasztoru, morderstwa, nowo poznanej kobiety. Zdał sobie sprawę, że wy gląda to jak pamiętnik, podobny prowadził w okresie dojrzewania. Zmusił się do analizy śledztwa i możliwy ch ścieżek jego rozwoju. Jednak w podtekście każdego zdania by ła kobieta, z którą spędził poprzednią noc. O jedenastej wy grzebał się z pościeli, doprowadził do porządku i zszedł na parter. Zaniepokoiła go wszechobecna cisza. Wy szedł na podwórze i widząc puste miejsca parkingowe, zorientował się, że szkolenie dla egzorcy stów musiało się zakończy ć. A on, głupiec, nie zapy tał. Tamtej nocy w ogóle mało rozmawiali. Nie by ło czasu. Kamilla wróciła do siebie o czwartej rano, odprowadził ją do łącznika. Potem minął cały następny dzień, Witczak spędził go na komisariacie, w ogrodzie i w klasztorny m chórze. Po południu poszedł na długi spacer nad Wkrę, znalazł ścieżkę nad samą rzekę, wy deptaną zapewne przez wędkarzy. Po kolacji zamienił kilka słów z Kamillą, ale nie umówili się na następną noc. Skłamałby, gdy by powiedział, że wieczorem nie liczy ł na powtórkę nocnego scenariusza. Przed zaśnięciem długo nasłuchiwał, ale dochodziły go ty lko tajemnicze skrzy pienia. A teraz okazało się, że nikogo z uczestników szkolenia już nie ma. Łażąc tam i z powrotem po podwórzu, natknął się na przechodzącego do swojego wozu Leona. Przeor posłał mu porozumiewawcze spojrzenie i Zero przestraszy ł się, że Kamilla wszy stko wy paplała na spowiedzi. Nie by ło to niemożliwe.

– Uczestnicy rekolekcji już pojechali? – zapy tał dla pewności. Ojciec Leon kiwnął głową, otwierając swój samochód i siadając za kierownicą. Mina Witczaka musiała mówić sama za siebie. – Nie pożegnała się? – spy tał przeor domy ślnie. Witczak po raz pierwszy od paru dni poczuł, że naprawdę musi zapalić. Niestety, w żadnej kieszeni nie znalazł papierosów. – Kobiety … – stwierdził Leon. Zero kiwnął głową, nieco rozdrażniony. – Kobiety … – powtórzy ł jak echo. – Dam numer telefonu, jeśli pan chce. – Nowak sięgnął po komórkę. – Nie, dziękuję. Widocznie tak miało by ć. – Mamy swój honor – skomentował zakonnik z czy mś w rodzaju podziwu. Zero postanowił wy korzy stać okazję i zadać parę py tań. Może uda mu się zmazać ten wy rozumiały uśmiech z twarzy przeora. – Mam ty lko chwilę. – Leon spojrzał na zegarek, zgasił silnik, wy siadł. Ruszy ł w stronę bramy i odciągnął skobel wielkości deski podłogowej. – Mieszkał ojciec w klasztorze, kiedy Kownacki sprawował tu urząd przeora? – Witczak złapał się na my śli, że mógłby zabrać się z Leonem do najbliższego kiosku. – Nie. By łem wtedy w Warszawie, w seminarium – odpowiedział mnich, otwierając skrzy dła bramy i odsłaniając widok na starobrodzką ulicę. – Ale poznał go ojciec – nie odpuszczał Witczak. – Jaki by ł? – Jak to mówią, charakterny. – Leon wrócił do swojego wozu. Zero krok w krok za nim. – Ostry zawodnik, że odpowiem języ kiem młodzieży. Doskonały menedżer. Zamknie pan za mną? – Tak. Czy li konfliktowy ? – Jak cholera. – Leon znów przekręcił kluczy k w stacy jce, zamknął drzwi, odkręcił szy bę. Zero oparł się o samochód, nie pozwalając przeorowi odjechać. – Ktoś z obecny ch w klasztorze darł z nim koty ? – spy tał poważny m tonem. – Oczy wiście – odparł Leon beztrosko, zby t beztrosko zdaniem Witczaka. – Wszy scy. Ale też wszy scy przy nim korzy stali. Nasi dzisiejsi dobroczy ńcy to efekt jego zabiegów. Witczak, zrezy gnowany, ponieważ nie udało mu się przebić przez maskę, za którą ukry ł się przeor, odsunął się od wozu, dając mu odjechać. – Ciemna strona księży ca – zakończy ł filozoficznie. – Tak. Każdy ma swoją. – Leon zakręcił okno, dodał gazu i wy jechał ostrożnie na Warszawską. Witczak poszedł zamknąć bramę, zapominając o papierosach.

Cy nę z pły tkiego snu obudził alarm ustawiony w programie stworzony m przez Generała. Zmy ślne dzieło policy jnego programisty miało wbudowany sy gnalizator uruchamiający się, kiedy śledzony obiekt po dłuższy m czasie bezczy nności zmieniał stację bazową. Ostatni raz Agnieszka sprawdzała okno aplikacji przed zaśnięciem, tuż przed pierwszą. Wiedziała, że podejrzany przeby wa na Kole, w jedny m z osiedli dzielnicy Wola. Poprzednie noce spędzał

na Rakowcu. Te dane powinny niedługo pozwolić na identy fikację osoby posługującej się telefonem. Zadzwoniła do Młodego, umówili się, że ty m razem Adrian podjedzie na Konstancińską i odbierze Cy nę spod jej domu. Po półgodzinie, w czasie której czerwony punkt przemieścił się z Rakowca w okolice Pawińskiego, Mączka dał sy gnał komórką. Przeczuwając, że coś się szy kuje, pędzili przez miasto na sy gnale, który wy łączy li dopiero dwie przecznice przed Archiwalną. Do bramy prosektorium podjechali z wy łączony mi światłami, zaparkowali. – Idę sprawdzić, co się dzieje – oświadczy ła Agnieszka, nie zostawiając pola na dy skusję. – A ja? – spy tał Mączka mimo jej zdecy dowanego tonu. – Grzej silnik. Na wszelki wielki. Przez uchy loną bramę dostała się na teren i po podjeździe zeszła do słabo oświetlonego, niskiego budy nku, do którego wchodziło się z poziomu przy ziemia. Odruchowo zajrzała przez rozświetlone blady m światłem okna, nic jednak nie mogła dostrzec przez matową szy bę. Szarpnęła za klamkę oszklony ch drzwi – okazały się zamknięte. Przeszła do znajdującego się po lewej stronie wjazdu do garażu, czy raczej podjazdu dla samochodów. Minęła szeroką wnękę i stojącego w niej starego citroena, nacisnęła klamkę, szerokie drzwi ustąpiły. Znalazła się na kory tarzu prowadzący m z jednej strony do wejścia, z drugiej do sal prosektory jny ch i chłodni. Pod ścianą stały dwa stalowe stoły na kółkach, prawdopodobnie służące do przewożenia ciał. Jarzeniowe światło, cóż, nadawało ścianom trupi kolor. Wokół panowały spokój i cisza. Gdzieś w tle usły szała cy kanie zegara i mocno ściszone radio. Wy jęła z kabury glocka i ściskając go, ruszy ła wzdłuż ściany w prawą stronę, w kierunku okienka recepcji, skąd dochodziły odgłosy nocnej audy cji stacji Evergreeny. Zbliżając się, zauważy ła zary s postaci siedzącej nieruchomo na krześle, z odchy loną bezwładnie głową i rozwarty mi ustami. Kiedy podeszła do okienka, zorientowała się, że to nocny pracownik zakładu, miała ty lko wątpliwości – martwy czy śpiący. W ty m momencie mężczy zna zachrapał, wy konał głęboki wdech, zamrugał przebudzony, jednak naty chmiast znów zasnął i Cy na zobaczy ła ty lko ły skające białka jego oczu. Szturchnęła stróża w ramię lufą pistoletu, nie uzy skując jednak żadnego efektu. Sięgnęła po stojący na kontuarze kubek z zimną herbatą i powąchała. Nie wy czuła żadnego obcego zapachu. Zobaczy ła leżącą obok kubka komórkę stróża. A może to on jest Kolekcjonerem? Idealne miejsce pracy dla nekrofila. Pozostawało jeszcze py tanie, dlaczego mając taką posadę, wy kradał ciała z inny ch kostnic i kaplicy na placu Narutowicza. Może miał jakieś ściśle określone wy mogi. Wy ciągnęła swoją komórkę i wy brała numer, który śledzili. Rozległ się dzwonek, ale w odległej części budy nku. Naty chmiast straciła zainteresowanie stróżem. Obróciła się i z wy celowaną przed siebie bronią ruszy ła w kierunku sal sekcy jny ch. Otwierała kolejne drzwi. We wszy stkich świeciło się światło. Kory tarz skręcił, zauważy ła szparę w wejściu do następnej sali. Powiększy ła ją, gotowa do oddania strzału. Makabra tego, co zobaczy ła, zaparła jej dech w piersiach. Na stole sekcy jny m leżało ciało młodej kobiety z rozłożony mi nogami. Zmarła w miejscu krocza miała wielką ranę, z której zwisały resztki tkanek. Fragmenty ciała walały się po podłodze. Cy na poczuła skurcz przepony i podchodzącą do gardła falę wy miotów. W ty m momencie za nią rozległo się trzaśnięcie drzwiami. Wróciła tą samą drogą, którą przy szła. Za załomem kory tarza omal nie zderzy ła się z nocny m stróżem, który stał półprzy tomny, wpatrując się niewidzący m wzrokiem w ścianę

przed sobą. Zrozumiała, że ten człowiek wciąż śpi. W ty m momencie rozległ się odgłos uruchamianego samochodu. – Awruk! – krzy knęła, bo zorientowała się, że zaparkowany przy rampie wóz musiał należeć do Kolekcjonera. Podbiegła do drzwi, który mi weszła. Ktoś zastawił je stalowy m stołem na kółkach. Odsunęła przeszkodę, sły sząc, jak citroen z piskiem opon wy kręca na podjeździe. Na terenie otaczający m kostnicę zobaczy ła samochód roztrącający maską skrzy dła bramy. Przy pomniała sobie o Młody m. Mączki o mały włos nie rozjechał atakujący ogrodzenie samochód. Zanim podbiegła do ich radiowozu, zanim wy kręcili w wąskiej uliczce, citroen zdąży ł już włączy ć się w nocny ruch na odchodzącej od Pawińskiego ulicy Banacha. Dostrzegli, jak skręcił w lewo, zajeżdżając na skrzy żowaniu drogę innemu kierowcy, który gwałtownie zahamował. W nocnej ciszy ry knął klakson. Ty m razem prowadziła Agnieszka. Przeskoczy li na czerwony m skrzy żowanie z Grójecką. Młody włączy ł koguta, jechali na sy gnale. Ścigany kierował się w stronę Dworca Zachodniego. Mączka przez radiostację połączy ł się z oficerem dy żurny m wy działu kry minalnego. Obaj przeszli na specjalny kanał przeznaczony dla takich sy tuacji. – Tu Mączka. Mamy pościg za sprawcą! – Młody wy krzy czał do mikrofonu numer zespołu. – Jedziemy Bitwy Warszawskiej w stronę Woli! – wrzeszczał. – Srebrny citroen xantia break X2 z 1997! Powtarzam… Cy na spojrzała z ukosa, nie tracąc kontroli nad ty m, co działo się przed maską ich wozu. – Citroeny to mój konik – wy jaśnił Młody. – Niech ludzie zablokują skrzy żowania! – poradziła. Mączka kiwnął głową i poprosił o to oficera dy żurnego. Na ty m samy m pasie za nimi do pościgu dołączy ł oznakowany radiowóz, który zareagował na komunikat i wy jechał ze Szczęśliwickiej. Ścigany przeciął rondo Zesłańców Sy bery jskich, nadal ignorując wszy stkie światła. Udało mu się przejechać, choć musiał wy konać nagły manewr wy mijania wy jeżdżającego z zatoczki autobusu nocnej linii, który zahamował, widząc sy tuację na drodze. Na rondzie stracili citroena z oczu, widzieli ty lko, jak wjechał w tunel prowadzący na Wolę. Zaraz usły szeli huk zderzający ch się samochodów. I ciszę. W połowie tunelu ujrzeli obrócony bokiem samochód i wbitą w ścianę kompaktową mazdę. Kiedy podjechali, zorientowali się, że w japońskim hatchbacku odpaliły obie poduszki powietrzne. Kierowca leżał bez przy tomności, z głową opartą o zagłówek. W ściganej xantii nie by ło nikogo. Agnieszka rozejrzała się w poszukiwaniu Kolekcjonera. Dojrzała postać mężczy zny, który właśnie wbiegał na chodnik u wy lotu tunelu. Wskazała go Młodemu. Za nimi zatrzy mał się patrol prewencji, którego skład już wzy wał pogotowie i biegł do rannego. Cy na pociągnęła Mączkę. – Biegniemy ! Ruszy li. Zaraz za tunelem znajdował się przy stanek autobusu, obok nasy p kolejowy. Zobaczy li wspinającego się nań mężczy znę. Po chwili na szczy cie schodów ujrzeli oświetlony rzędem latarni peron, na który wjeżdżał właśnie osobowy w kierunku Pragi. W czerwony m świetle reflektorów ty łu składu mignęła postać, wskoczy ła na peron. Ominęli metalowe barierki ochraniające pieszy ch przechodzący ch przez tory. Z megafonów rozległ się podany stonowany m kobiecy m głosem komunikat: „Pociąg do Nasielska odjedzie z toru pierwszego, peron szósty ”.

Cy na wskazała Młodemu pierwsze drzwi kolejki. Mączka zrozumiał bez słów, wpadł do środka składu, rozległ się sy gnał dźwiękowy i drzwi zamknęły się z hy drauliczny m sy kiem. Policjant, budząc zdumienie nieliczny ch pasażerów, zaczął nerwowo przemieszczać się w kierunku czoła pociągu. Cy na została sama na peronie. W świetle latarni ujrzała znajomą sy lwetkę. Kolekcjoner przekroczy ł tory, obiegł metalowy parkan i zniknął w ciemnościach. Bez zastanowienia ruszy ła dalej w pościg. Pociąg z Młody m w środku odjechał. Nie znała otoczenia peronu. Wiedziała, że ma przed sobą tory kolejowe prowadzące do Dworca Zachodniego, dalej industrialne pustkowie. Ruszy ła przed siebie, nie mając właściwie pojęcia, gdzie biegnie, nikogo przed sobą nie widząc. Mijała hałdy wy dzielający ch specy ficzny zapach stary ch podkładów, jakieś stróżówki, ogrodzenia, zza który ch dochodziło ujadanie psów. Wokoło ży wej duszy, nie licząc czworonogów. Po chwili zatrzy mała się zdy szana. Mrok gdzieniegdzie rozjaśniały nieliczne latarnie. Przed sobą usły szała trzask łamanej gałęzi. Spojrzała w stronę kępy drzew, ruszy ła ciemny m pasem wy deptanej ścieżki w zagajnik, czując się coraz bardziej nieswojo. Na drugim końcu pustego, dobrze oświetlonego placu zobaczy ła podejrzanego. Także zatrzy mał się, prawdopodobnie złachany nocny m biegiem, jak ona. Sięgnęła do kabury, odbezpieczy ła broń i wy celowała. Nigdy nie by ła dobry m strzelcem, wiedziała, jak niewielkie są szanse na trafienie, zwłaszcza z odległości dwustu metrów, jakie dzieliły ją od Kolekcjonera. A jednak padł strzał. Broń podbiło, osobnik w bramie przy warł do ziemi. Wiedziała, że ze strachu. Zy skała w ten sposób chwilę, zrobiła kilka głębokich oddechów i ruszy ła. Tamten mężczy zna dźwignął się z ziemi, przekroczy ł ulicę i wspiął się na ceglane obmurowanie otaczające potężny, ciemny kształt górujący nad okolicą. Za murem zaczy nały się tereny wolskiej gazowni, a na nich stały dwie zaby tkowe rotundy, dawne zbiorniki na gaz, niszczejące od lat. Zanim dopadła ogrodzenia i odszukała dogodne miejsce, w który m mogła się na nie wspiąć, minęło dobry ch parę minut. Ani chwili na refleksję, co zrobi po drugiej stronie, co tam zastanie, jak się obroni zaatakowana w ciemnościach. Na szczy cie muru usły szała ze środka majaczącej ceglanej konstrukcji krzy k przerażenia i plusk. Zaintry gowana zeskoczy ła, z trudem znajdując sobie dogodne miejsce do lądowania. Wokół przy wodzącego na my śl rzy mskie Koloseum budy nku wiodła ścieżka prowadząca do środka zbiornika, kończąca się w ciemnej czeluści. To stamtąd doby ł się ów potępieńczy wrzask. Cy na wy jęła z kieszeni kurtki my śliwską latarkę, małą, jednak o wielkiej mocy, w którą kiedy ś zaopatrzy ł ją Hif i kazał zabierać na wszy stkie akcje. W my ślach pochwaliła jego roztropność. W punktowy m świetle zobaczy ła, że tuż za progiem rotundy rozciąga się zbiornik wody, nie wiadomo jak głębokiej. Nigdzie nie wy patrzy ła ściganego. Nie zastanawiając się wiele, ruszy ła wąskim gzy msem ku niedalekim schodkom. Zeszła na dół i stanęła nad taflą wody, wciąż nerwowo oświetlając jej powierzchnię. W ty m momencie poczuła potężne pchnięcie w plecy. Poleciała prosto w wodę. Wy ciągnęła przed siebie ręce w panice, bojąc się, że zaraz utonie. Na szczęście dno by ło dość blisko, niecałe pół metra. Upadła na kolana, ale lecąc, zgubiła broń. Zorientowała się, że napastnik wy prowadził ją w pole. Zrzucił coś do wody, może cegłę, i krzy knął, a sam zaczaił się w mroku. Usły szała za sobą plusk. Mężczy zna też skoczy ł do wody i zbliżał się do niej. Nerwowo macała dno zbiornika, chcąc za wszelką cenę odnaleźć broń. Nie miała pojęcia, czy zmoczony glock będzie działał, ale ze szkoleń wiedziała, że powinien. Ty lko że tracąc cenne sekundy,

wy stawiała się na atak. I atak nastąpił. Poczuła uderzenie w kark. Następnie ktoś wepchnął jej głowę pod powierzchnię brudnej, śmierdzącej wody. W ty m momencie wciąż pracujące dłonie wy macały leżący na dnie pistolet. Agnieszka zacisnęła palce na rękojeści, zaczęła energicznie się wy ry wać. Na szczęście Kolekcjoner by ł zmęczony i udało jej się oswobodzić. Z trudem wstała na nogi, wy doby wając się z mętnej, śluzowatej wody. Naprzeciwko niej szy kował się do skoku niski facet z zacięty m wy razem twarzy. Oddała dwa celne strzały w lewą stronę jego klatki piersiowej. Kolekcjoner upadł w toń z pluskiem, którego nie powsty dziłaby się żadna ry ba. Unosił się w poświacie leżącej na dnie i ciągle pracującej latarki. Cy na podniosła z dna my śliwskie cacko, chwy ciła leżącego w wodzie mężczy znę za ubranie i pociągnęła do schodów. W jej głowie powoli formował się szalony plan. Z mocno bijący m sercem sprawdziła wszy stkie kieszenie Kolekcjonera. Znalazła klucze, portfel i telefon komórkowy, które schowała. Obciąży ła leżący mi nieopodal cegłami kurtkę mężczy zny, zapięła zamek bły skawiczny i pozwoliła, aby ciało skry ło się pod powierzchnią wody. Drżąc z zimna, wy szła ze zbiornika, zastanawiając się nad legendą, którą musiała naty chmiast stworzy ć.

DZIEŃ DZIESIĄTY

16 stycznia, niedziela

Na wieść o nocny ch wy darzeniach naczelnik Maluta na siódmą rano zwołał naradę. Siedzieli przy stole w sali konferency jnej na parterze, po lewej stronie od wejścia. Maluta przy jechał nieogolony, ubrany we wczorajszą koszulę. Otaczali go Ty mański, Mączka, Cy nowska i dwóch policjantów z nocnego patrolu. W termosie zaparzy li kawę, którą teraz wszy scy się częstowali. Maluta zamoczy ł starego herbatnika z napoczętej paczki, którą przy niósł ze swojego gabinetu. Zaczął od py tania: – Czemu nie wezwaliście ludzi z psami? Ty mański rzucił spojrzenie w stronę Cy nowskiej. – Po pierwsze, deszcz, po drugie, to jednak trakt komunikacy jny – odezwała się słaby m głosem. – Po trzecie, sprawca miał przy gotowaną ucieczkę. Wsiadł do zaparkowanego wozu przy zbiornikach gazu. – Ale nie masz ani marki, ani żadny ch znaków rozpoznawczy ch tego wozu. Prewencja, która zabezpieczała skrzy żowanie Wolskiej i Wy szy ńskiego, twierdzi, że nie widziała żadnego ruchu. Cy na pokręciła głową. Jej legenda się sy pała. – Musieli przeoczy ć. Przy pominam, że leżałam pobita w szarpaninie, odjeżdżający samochód widziałam z daleka. – Czy li facet napadł cię w ciemnościach, wy skakując z krzaków. Wszy stkim już nocą opowiedziała historię, którą wy my śliła, wracając do tunelu. – Tak. Biegłam z wy ciągnięty m pistoletem, zaskoczy ł mnie, zaatakował, wpadłam do kałuży. Przy dusił mnie. Odebrał broń i uciekł przez plac jakiejś firmy, wsiadł do czekającego tam samochodu i odjechał. – Proszę o dokładną relację – odezwał się Maluta, popijając ciastko gorzką kawą.

Westchnęła. – Blog kobiety, której ciało zniknęło z kostnicy na Narutowicza, doprowadził nas do numeru telefonu komórkowego podejrzanego. Śledziliśmy ruchy jego komórki za pomocą aplikacji od wy działu techniki. Działałam w zespole ze starszy m aspirantem Mączką. – Ustaliliście tożsamość sprawcy ? – spy tał Maluta. Cy na pokręciła głową. – Mieliśmy ty lko numer. Prepaidowy, nie na abonament. Posłuży liśmy się kluczem lokalizacy jny m warszawskich kostnic. Poprzedniego dnia stwierdziliśmy, że podejrzany przeby wał w okolicach zakładu patomorfologii szpitala klinicznego na Banacha. Ponieważ nie mogliśmy ustalić osoby figuranta… – uży ła żargonu jeszcze z czasów SB, w który m „figurant” oznaczał osobę śledzoną – …a ponadto nie mieliśmy żadny ch dany ch oprócz niedokładny ch namiarów ze stacji bazowy ch, postanowiliśmy czekać. Jak dotąd Kolekcjoner działał w godzinach nocny ch. Wszy scy przy taknęli, Ty mański zapisał coś w swoim zeszy cie, Maluta wy konał gest, jakby szukał paczki papierosów, po czy m nerwowo sięgnął po następnego herbatnika. – Około czwartej rano dzięki aplikacji Generała stwierdziłam ruch podejrzanego – podjęła temat Agnieszka. – Znowu przeby wał w okolicy Banacha. Zadzwoniłam do Młodego i razem udaliśmy się na miejsce. Ty mański puknął długopisem w otwarty zeszy t. – Może ja coś dodam – zaproponował, wchodząc Cy nowskiej w słowo. – Poinformowany o wszy stkim, wraz z załogą prewencji i technikami udałem się do tej trupiarni. Na miejscu stwierdziliśmy, że miało miejsce zbezczeszczenie zwłok młodej ofiary wy padku, kobiety. Sprawca usiłował wy ciąć ze zwłok organy płciowe. Nie zdąży ł, prawdopodobnie spłoszony przez Cy nę i Młodego. Naczelnik wskazał palcem Agnieszkę. – Konty nuuj – zarządził. – Rzeczy wiście, mogliśmy go spłoszy ć. Podjechał w nocy pod zakład i zaparkował przy rampie. Nie mam pojęcia, dlaczego nic nie sły szał pracujący tam człowiek. Zastałam go, jak spał w dy żurce. Dość mocno. Przez chwilę my ślałam nawet, że to nasz podejrzany. Zadzwoniłam na numer śledzonego, żeby to wy jaśnić, jednak dzwonek usły szałam z pewnej odległości w głębi zakładu. Udałam się w tamty m kierunku. Dzwonek to by ł taki znany kawałek… – Zawiesiła głos, jakby usiłowała sobie przy pomnieć. – Nie gramy w Jaka to melodia – zniecierpliwił się naczelnik. Nikt się nie uśmiechnął. – Dziwne, że cieć nie zareagował. Trzeba go przepy tać. – Już to zrobiłem – wciął się Młody. – Tłumaczy ł, że to by ł dostawca nowy ch pły nów do tanatopraksji. Tańszy ch. Miał je przy wieźć na próbę. Podobno dzwonił do niego w ciągu dnia i tak się umówili. Tłumaczy ł, że przy jedzie w nocy, bo wtedy pracuje. I prawdopodobnie uśpił ciecia. Oddaliśmy herbatę w kubku do analizy. Facet jest w szpitalu, bo rzeczy wiście zachowy wał się dziwnie. – Kolekcjoner robił wcześniej rozpoznanie – skojarzy ła Cy na. – Wracając do nocy … W jednej z sal zobaczy łam zwłoki kobiety, które… – Nie potrafiła opisać widoku na stole sekcy jny m. – Zostaw to – poprosił Maluta. – Co by ło dalej?

– Może teraz ja – zaproponował Mączka. Naczelnik kiwnął przy zwalająco głową. – Zobaczy łem wy cofujący się samochód, który wy kręcił, rozbił bramę i uciekł. Podjęliśmy pościg, informując o zdarzeniu dy żurnego. Citroen nie wy robił się w tunelu przy Zachodnim, znaleźliśmy go obróconego bokiem do kierunku jazdy. Teraz my ślę, że Kolekcjoner mógł spowodować kraksę celowo. Na nasy pie Cy na zauważy ła jakiegoś mężczy znę i wy ciągnęła wniosek, że to uciekający kierowca citroena. Udaliśmy się w pościg. Dotarliśmy do peronu. Rozdzieliliśmy się, ponieważ nie wiadomo by ło, czy facet wsiadł do pociągu, który akurat stał na torze, czy pobiegł w krzaki. Ja wsiadłem do osobowego, sprawdziłem skład, ale bez rezultatu. Wy siadłem na następnej stacji, czy li Warszawa Kasprzaka. I wróciłem do tunelu. Znowu odezwała się Cy na: – Zobaczy łam faceta na torach. Zaczęłam go ścigać. Wcześniej schował się za peronem. My ślał, że weszliśmy z Młody m do pociągu. Goniłam go w ciemnościach i wtedy mnie zaatakował. Wpadłam w jakąś kałużę. Tam jest masakry cznie ciemno. By łam mocno wy czerpana. Facet przy dusił mnie, odebrał broń i zniknął w ciemnościach. Zobaczy łam ty lko odjeżdżający samochód. Wróciłam do tunelu, gdzie uczestniczy łam w czy nnościach. Hif odesłał mnie do domu, bo bał się wy chłodzenia. Przebrałam się i wróciłam na miejsce. – Cała by łaś mokra – skomentował Ty mański. – Niezła musiała by ć ta kałuża. Naczelnik przy sunął się do stołu, oparł łokciami o blat. – Cy na, proszę o raport w sprawie zaginięcia broni. No dobrze. A co wiemy o ty m citroenie? Hif zajrzał do swoich notatek. – Właścicielem jest niejaki Marcin Komecki zamieszkały w Piasecznie. Według jego oświadczenia samochód znajdował się od paru dni w warsztacie przy Baletowej. Trzy dni temu został skradziony. Mamy zgłoszenie. Sprawdzamy teraz właścicieli i pracowników. Wóz odpalono z kabli, co trochę wy klucza osoby zatrudnione na miejscu. Z drugiej strony fakt ten wskazuje osobę znającą się na mechanice. Maluta sapnął poiry towany. – Mam rozumieć, że nadal nie znaleźliśmy ciała tej blogerki? Hif z nietęgą miną kiwnął głową. – Niestety. W samochodzie zostały zabezpieczone ślady. Domy ślam się, że będą to ty lko odciski palców właściciela i ty ch z warsztatu. Sprawca już poprzednio się zabezpieczał, więc pewnie i ty m razem także. Chłopcy z wy działu techniki mogą porównać odciski materiału. – Mnie się wy daje, że facet rzeczy wiście by ł w rękawiczkach. Ale nie mam stuprocentowej pewności – skłamała Cy nowska. Wiedziała, że tak by ło. – Cy na i Młody, daję wam wolne cztery godziny – oświadczy ł Maluta. – Wy spać się i dalej do roboty. Hif, ty zostajesz. Wiem, że by łeś na polowaniu. Ty mański zrobił niewinną minę. – Kurka-rurka! A kto mnie wsy pał? – spy tał podejrzliwie. – I tak nic nie ustrzeliłem. Wszy scy posłali mu niezby t wy rozumiałe spojrzenia. Narada dobiegła końca.

Poinformowana o przebiegu wy padków Misia też pojawiła się w komendzie. Siedziała w pokoju psy chologów pewna, że zaraz pojawi się Ty mański i zechce przejrzeć profil wikty mologiczny

biskupa, który właśnie cy zelowała na swoim komputerze. Kiedy otworzy ły się drzwi, poderwała się gotowa do rozmowy o niepokojący ch wy nikach swojego dwudniowego poby tu w Łomży. Do pokoju wparował jednak szczupły czterdziestolatek o apary cji młodego Jeremy ’ego Ironsa, Arkadiusz Wardal. – Cześć, Misia – przy witał się i położy ł torbę podróżną przy swoim biurku. – Prosto z pociągu? – zdziwiła się Kostkiewicz. – Pracuś. Wardal sięgnął do teczki i wy ciągnął wszy stkie papiery. – Zrobiłem na Wy brzeżu, co mogłem – wy jaśnił, siadając przy biurku i rozpierając się na fotelu. – I teraz zamierzam pomóc tutaj – obwieścił tonem szery fa przy by wającego do miasteczka. – Sły szałem, że by łaś w Łomży. Misia poczuła, jakby ktoś położy ł jej na klatkę piersiową kamień wielkości Pałacu Kultury. Póki nie by ło bardziej doświadczonego kolegi, mogła grać pierwsze skrzy pce jako jedy ny dostępny profiler w komendzie. Wraz z powrotem Wardala znowu stawała się ty lko dobry m tłem dla żądnego sławy kolegi. – Czy tałeś gazety ? – spy tała niepewnie. – Mówisz o biskupie z odrąbaną głową? – Wardal posłał jej lisi uśmiech. – Makabry czny Disney land dla nas to jak beczka miodu! – Skąd ty bierzesz te określenia? – spy tała z niesmakiem. – Znalazłaś coś ciekawego w tej Łomży ? – spy tał nieznoszący m sprzeciwu tonem. Misia zmniejszy ła okno programu, w który m właśnie opracowy wała analizę. – Owszem, trochę tego jest – przy znała niechętnie. – Chciałby m się zapoznać – oświadczy ł psy cholog, wstając i zaglądając jej przez ramię. Misia wy łączy ła monitor. – Dobrze – odpowiedziała zdecy dowany m tonem. – Na spotkaniu z naczelnikiem. Wardal przemilczał jej ton. Zmiękł trochę, zrobił się przy milny. – Wolałby m wcześniej. Lubię by ć przy gotowany. – Ja też wolałaby m wiele rzeczy – odparła chłodno Misia, czy m zaskoczy ła samą siebie. – To moja pierwsza samodzielna praca. Wszy stkiego dowiesz się w swoim czasie – oznajmiła. Posłał jej nieco rozczarowane spojrzenie. Na końcu języ ka miał uwagę o braku ducha koleżeństwa, ale zmełł ją w ustach. – Jak sobie chcesz – odpowiedział i wy szedł z pokoju. Misia odetchnęła. Ponownie włączy ła monitor, wy drukowała analizę, po czy m zaszy frowała pliki na dy sku.

Naczelnik siedział w swojej pomiętej koszuli w gabinecie i obracał w dłoni pełną paczkę papierosów. Kiedy rozległo się pukanie do drzwi, wrzucił paczkę do otwartej szuflady i krzy knął: „Proszę!”. Do gabinetu zajrzał Arkadiusz Wardal. – My ślałem, że palisz – powiedział psy cholog. Znali się od kilku lat, współpracowali przy wielu niełatwy ch sprawach, darzy li się wzajemny m zaufaniem. – Zrobić ci jeszcze jeden seansik hipnozy ? Maluta pokręcił głową. Może przy jąłby propozy cję, lecz wsty dził się swojej słabości. Żona

go namówiła na rzucenie nałogu, wtedy zwrócił się o pomoc do Wardala. Hipnoza dała pewne rezultaty, jednak w chwilach szczególnego napięcia czuł tak silny głód nikoty ny, że nie wiedział, co z sobą zrobić. Kupił nawet paczkę swoich ulubiony ch LM-ów. Poczucie odpowiedzialności wciąż powstrzy my wało go od powrotu do palenia. – Dobrze, że jesteś – szepnął. Naprawdę czuł się bezpieczniej z Wardalem na pokładzie. W razie czego powtórzy my seans, pomy ślał z nadzieją. – Mam dla ciebie robotę. – Sły szałem, że Kostkiewicz pełniła honory domu – stwierdził z przekąsem główny psy cholog. – Posłałem ją do Łomży – przy znał Maluta. – Weź akta od Hifa i zapoznaj się. Chcę cię włączy ć. Wardal zatarł dłonie. – Świetnie! – ucieszy ł się. – Słuszna decy zja. Co z Kostkiewicz? – Ta sprawa jest zby t duża – oświadczy ł Maluta, głaszcząc uchwy t szuflady. Już który ś raz przy łapał się na my śli, kto mu może poży czy ć zapalniczkę, której świadomie nie miał w pokoju. – Potrzebuję kogoś doświadczonego. Dziewczy na może ci pomagać. – A ten jej raport z Łomży ? – spy tał na koniec psy cholog. Spotkało go jednak rozczarowanie. – No, nie chcę między wami konfliktów – odparł Maluta. – Zrobimy w tej sprawie spotkanie i Kostkiewicz przedstawi swoje wy niki. – Dobra, przekażę jej. – Wardal wstał rozczarowany.

Brat Serafin podprowadził wiekowego kasztanka do dy szla stojącej w garażu bry czki. Obserwujący te przy gotowania z okna swojej celi Witczak wpadł na pewien pomy sł. Narzucił kurtkę, zbiegł po schodach, minął refektarz, zmy walnię, kuchnię i wy szedł na podwórze. Przebiegł obok masarni i chlewu. Wielki jak góra mnich już otwierał skrzy dła bramy. – Gdzie brat się wy biera? – spy tał Zero. Serafin ły pnął spod szarosiwy ch brwi i wskazał brodą nieokreślony kierunek. – Po ziemniaki, jabłka, cebulę i mąkę. Kończą się nam. Dzwoniłem do Balcerzaka i paru inny ch. Powiedzieli, że dadzą. – Mogę się z bratem zabrać? Fajki muszę kupić. Serafin obejrzał się za siebie, chwilę pomy ślał i pokiwał głową. – Na koźle leży koc. Niech pan okry je sobie nogi. Zimno. Witczak pomógł wy prowadzić wóz na drogę, przy mknął bramę i wskoczy ł na bry czkę, zajmując miejsce obok Serafina.

Cy nowska wróciła ze zbrojowni, gdzie pobrała nową broń, ty m razem walthera P99. Przekręciła w zamku klucz, żeby nikt jej nie zaskoczy ł. Wy jęła z foliowej torby przedmioty odebrane mężczy źnie, który został na dnie zbiornika gazu – portfel, telefon komórkowy i klucze do mieszkania. Spróbowała znaleźć odciski palców. Po chwili ze zdziwieniem stwierdziła, że na żadny m z przedmiotów nie by ło ani jednego śladu. Rozczarowana sięgnęła po komórkę Kolekcjonera, z której jeszcze na Woli wy jęła kartę SIM. Wcisnęła przy cisk uruchamiający

aparat i czekała na reakcję sprzętu. Zamierzała przejrzeć ostatnie połączenia, zapy tania w historii wy szukiwarki internetowej, pry watne notatki. Niestety, spotkało ją rozczarowanie – dostęp do sy stemu zablokowano kodem. Mogła spróbować go złamać, ale wiedziała, że nie da rady zrobić tego sama, a w tej sprawie lepiej by ło nie zwracać się o pomoc do wy działu techniki. Rozczarowana schowała aparat do torby. Sięgnęła po portfel – zwy kły, uszy ty z zielonego płótna, z nadrukowany mi militarną czcionką napisami. Widziała takie w sklepach z odzieżą dla nastolatków. Wewnątrz znalazła kilka banknotów, monet. Żadny ch dokumentów. Facet wiedział, co robi, by ł przy gotowany, nie zabrał z sobą nic, co mogłoby pomóc policji. Telefon też prawdopodobnie by ł wy czy szczony. Miała jeszcze pęk kluczy otwierający ch jedne z setek ty sięcy drzwi w Warszawie i żadnej wskazówki, pod jakim adresem mogła je znaleźć. Zła na siebie zrozumiała, co musi zrobić. Sięgnęła po zestaw do zbierania dowodów. Na samą my śl przeszedł ją dreszcz obrzy dzenia.

Witczak czuł pełznący mu po plecach chłód. Okry te gruby m, gry zący m kocem nogi miały jeszcze jako taki komfort. Serafin sprawnie kierował bry czką, wy dając z siebie co jakiś czas porozumiewawcze cmoknięcia, na które ospały wałach reagował strzy żeniem uszami. – Tam jest klasztor sióstr służek – odezwał się zakonnik, wskazując kolejny mijany po drodze budy nek. Jak się okazało, Stary Bród by ł usiany klasztorami. Kiedy zdziwiony komisarz zwrócił na to uwagę, Serafin z dumą przy znał, że kiedy ś ich miejscowość nazy wana by ła Mały m Rzy mem. – Pomagają nam w kuchni i pralni – zakończy ł, kiedy mijali piętrową kamienicę o pomalowanej na żółto elewacji. – To zgromadzenie siostry Klary ? – Witczak przy pomniał sobie zakonnicę, która znalazła ciało biskupa. Serafin przy taknął. Bicz ze świstem przeciął powietrze tuż nad końskim zadem. Kasztan leniwie przy spieszy ł. – Brat mieszkał w klasztorze, w czasie kiedy rządził biskup Kownacki? – Zero przeszedł do sedna. – Właśnie się zastanawiałem, o co pan będzie py tał – mrukliwie odpowiedział zakonnik. Witczak zwrócił uwagę na jego potężne dłonie. Świadczy ły o latach pracy fizy cznej. – Podobno nie by ł łatwy m szefem – zauważy ł, wciąż obserwując skórę dłoni Serafina, pokry tą gęstą siatką ciemnobrązowy ch pęknięć. – Ano nie by ł – przy znał brat zakonny. Minęli zieloną tablicę z przekreśloną nazwą miasteczka. Przed nimi rozciągały się po hory zont szare mazowieckie pola. Jedy ny m urozmaiceniem krajobrazu by ły rzędy topól rosnące wzdłuż dróg i nieregularnie rozrzucone skupiska domostw. – Niełatwo to mówić. Zmarły ch podobno się nie kry ty kuje. Zero zatarł dłonie w cienkich rękawiczkach. – Chcę znaleźć mordercę, to wszy stko. – Starał się, żeby zabrzmiało to przekonująco. – Kownacki nie mieszkał z nami od dwudziestu lat, nie sądzę, żeby ktoś z klasztoru… – Mnich zawiesił głos. – Ja też nie sądzę – odparł Witczak pojednawczo. – Ale muszę jakoś uzasadnić swój poby t

w klasztorze, prawda? – Uderzy ł w żartobliwy ton, licząc, że może w ten sposób przebije skorupę, za którą schował się Serafin. Skręcili z głównej drogi, kasztan pociągnął bry czkę w kierunku dużego gospodarstwa. – Zawsze może pan wziąć urlop – zauważy ł brat. – My przy jmiemy z otwarty mi rękami. W miarę jak się zbliżali, Zero dostrzegał detale podwórza – stojący pod stodołą samochód, obok nowoczesny traktor, biegające wokół kury. – Tak, tak. I każecie sobie słono zapłacić – odpowiedział. Serafin pociągnął lejce. Koń przy stanął przed bramą, z jego chrap wy doby ły się spore obłoki pary. – Biznes to biznes – skomentował mnich, gramoląc się z kozła.

Agnieszka pojechała do domu. Jeszcze niedawno w progu witałby ją kot, w kuchni roznosiłby się zapach obiadu. Na my śl o Ance poczuła bolesny skurcz w klatce piersiowej. Weszła do pokoju i padła na fotel. Do jej świadomości z wolna przedzierała się my śl o ty m, co zrobiła w nocy. Zabiłaś śmiecia, powtarzała sobie usilnie. Obrazy, jakie podrzucał jej umy sł, starała się zastępować widokiem rozprutego kobiecego ciała w prosektorium. Jakie jednak miała prawo, żeby komukolwiek odbierać ży cie? Kolekcjoner by ł ty lko zboczeńcem, nikogo nie zabił, a ona zachowała się jak zimny egzekutor, jak sędzia i kat. Żeby stłamsić te my śli, sięgnęła po komputer i odnalazła historie kry minalne doty czące przy padków bezczeszczenia zwłok. Wy nikało z nich, że wcześniej czy później skończy łoby się to tragicznie. Po wstępny ch ekspery mentach zachowanie dewianta by eskalowało. Żeby zaspokoić narastające żądze, zacząłby w końcu zabijać. Tak naprawdę zachowała się jak drapieżnik w lesie, wy eliminowała najsłabszą jednostkę. Oczy ściła ekosy stem. Zadowolona ze swoich rozmy ślań odczuła wreszcie głód i zamówiła pizzę. Powinnam kupić sobie jakieś książki o ciąży, pomy ślała. I powiedzieć matce. Zacisnęła powieki. Nie teraz, jeszcze nie teraz. Sięgnęła po komórkę i włączy ła rosy jski program śledzący. Mapa, na której ukazał się punkt oznaczający miejsce logowania do stacji bazowy ch telefonu Anki, pokazała Siedlce. By ła kochanka pojechała wy płakać się rodzicom. Cy na znowu odczuła skurcz, ty m razem w okolicach gardła.

Witczak przy niósł z piwnicy dwie skrzy nki cebuli i trzy z ziemniakami. Trochę się zmęczy ł, ale też rozgrzał, co by ło miłą odmianą, zwłaszcza że miał przed sobą kolejne godziny na świeży m powietrzu. Serafin nie rwał się do pracy, ty lko wskazy wał kolejne skrzy nki i zabawiał gospodarza rozmową. Widać by ło, że znali się jak ły se konie. Po pierwszy ch żartach omówili zagadkową śmierć w klasztorze, na szczęście mnich nie by ł paplą, zachował też dla siebie prawdziwą profesję swego parobka. Nazwał Witczaka „biznesmenem”, a właściciel posesji ty lko pokiwał głową. Widocznie prace fizy czne na rzecz klasztoru by ły elementem programu poby tu u ojców. Po niecałej godzinie wrócili na bry czkę, którą wy kręcili na podwórzu i znowu dostali się na główną drogę. Zero sapał ze zmęczenia, ale by ł rozgrzany, krew szy bciej krąży ła mu w ży łach, przez chwilę

pomy ślał, że mógłby polubić to proste, wy pełnione fizy czny m wy siłkiem ży cie. – Biznes to biznes, mówi brat – rozpoczął rozmowę tam, gdzie ją skończy li. – Ano mówię – potwierdził Serafin. – To może woli brat oficjalne przesłuchanie – zaostrzy ł ton rozmowy Zero. – W Warszawie, w Komendzie Stołecznej? Serafin miał twarz bez wy razu. Cmoknął ty lko na konia, który zastrzy gł lewy m uchem, obrócił wielką głowę i porozumiewawczo zadarł ją, pokazując w uśmiechu rząd długich żółty ch zębów. Ty ch dwoje naprawdę jest w niezłej komity wie, uznał komisarz. – Mamy klasztor w Warszawie – odpowiedział refleksy jnie Serafin. – Ale mnie jakoś tam nie ciągnie. – W jakich latach ojciec Kownacki by ł przeorem? – przeszedł do przesłuchania Witczak, przy jmując poprzednią wy powiedź zakonnika za dobrą monetę. – Jego przeorowanie trwało jakieś dziesięć lat. – Serafin przy mruży ł jedno oko. Wy przedził ich stary golf, z którego rozbrzmiało głośne disco polo. Coś o rudzielcach i blondy nkach. – Nie pamiętam dokładny ch dat – przy znał zakonnik. – Trzeba by sprawdzić, kiedy powstał dom nowicjatu. Kownacki przebudował niższe seminarium. – Mówi brat o domu rekolekcy jny m? – spy tał Witczak. Pierwszy raz usły szał o nowicjacie. – Ano tak. Wtedy by ł tu nowicjat. Pięć lat, aż do… – Serafin kaszlnął, zakry wając wielką jak żelazko pięścią usta. – No, potem go przenieśli. – Taki piękny dom. Pewnie przez większość roku stoi pusty – zauważy ł ostrożnie Zero. – A, przy jeżdżają ci egzorcy ści, anonimowi alkoholicy, siostry zakonne. Ale tak to stoi pusty. – Mnich kiwnął głową. – Szkoda, fajnie by ło z młody mi. By ło komu robić. – Dlaczego przenieśli ten nowicjat? – spy tał komisarz. – Kiedy to by ło? Serafin westchnął. – Mówiłem już, nie mam głowy do dat. – Skręcili, żeby dotrzeć do następnego gospodarstwa. – Ale to by ło w ty m roku, w który m Paweł przestał by ć przeorem. – Przeniesiono nowicjat, kiedy odszedł Kownacki? – upewnił się Witczak. – No jakoś tak. Nie pamiętam daty. Witczak pomy ślał, że właśnie dowiedział się czegoś istotnego. Leon nawet się nie zająknął o nowicjacie. – Czemu przenieśli? – drąży ł. Znowu zbliżali się do grupy budy nków otoczonej wspólny m ogrodzeniem. – O to musiałby pan zapy tać ówczesnego prowincjała – podsumował Serafin. – Ty lko że on już nie jest w zakonie. Robi się coraz ciekawiej, pomy ślał Zero. – Odszedł? – spy tał. Serafin wzruszy ł potężny mi ramionami. – Ano tak. Taki stary chłop, a sobie babę znalazł. W Jońcu. Pod Pomiechówkiem. – Zna brat adres? Bry czka wy hamowała przed bramą. Zakonnik sięgnął ręką do staromodnej trąbki rowerowej i dwukrotnie ścisnął gumową gruszkę. Powietrze przeszy ł donośny, drażniący uszy dźwięk. – Pan to chy ba nie wie, że taki odeszły zakonnik to dla nas jest jak zdechły pies – podsumował mnich, schodząc z zy dla. – Teraz będziemy nosić mąkę – oświadczy ł.

Ramiona Witczaka zaprotestowały nagły m bólem.

Cy na odczekała, aż się ściemni. Jak na złość nie mogła teraz znaleźć dogodnego miejsca, żeby wspiąć się ponownie na mur. Zastanawiała się, jak w ogóle tego dokonała wtedy, o piątej rano, w czasie pościgu. Obeszła ogrodzenie, zajrzała przez zamknięte na kłódki bramy, wreszcie od strony trawnika znalazła wy łom, gdzie wy starczy ło odsunąć deski i rozchy lić drut kolczasty. Powinnam przy jechać tu w środku nocy, pomy ślała, ale wokół nie by ło ży wej duszy. Miała nadzieję, że nikt jej nie widział. Kiedy znalazła się po drugiej stronie ogrodzenia, okrąży ła ceglaną rotundę kilka razy, sprawdzając, czy teren gazowni nie przy ciągnął ciekawskich. Odnalazła swoje ślady na ścieżce, stwierdziła, że nikogo tu po niej nie by ło. Weszła do budy nku. W świetle latarki wy patrzy ła schody prowadzące na dno zbiornika. Zdjęła kurtkę i podwinęła rękawy. Ślizgając się na mokry ch stopniach, zeszła na dno i znów zmoczy ła się po pas w mętnej wodzie. Macała dno w miejscu, w który m porzuciła ciało. Jak na złość nie mogła nic wy czuć w wodnej mazi pełnej farfocli. Z narastający m przerażeniem wy obrażała sobie, że Kolekcjoner jednak przeży ł i wy dostał się na powierzchnię. Wreszcie trafiła na dłoń. Pociągnęła ją do siebie. Pochy liła się, tak że jej twarz znalazła się tuż przy tafli cuchnącej wody. Chwy ciła nadgarstek ofiary i z nieludzkim wy siłkiem przesunęła zwłoki po dnie w stronę schodów. Zdołała wy doby ć na powierzchnię męską dłoń. Z trudem wy winęła rękawiczkę na drugą stronę, odsłaniając bladą skórę. Na szczęście by ło zimno i linie papilarne nie uległy zatarciu. Stwierdziła, że nie ma sensu pobierać odcisków na miejscu. Zresztą by ło duże prawdopodobieństwo, że zdejmie je nieprawidłowo, co uniemożliwi identy fikację. Sięgnęła po nóż, na najniższy m stopniu schodów położy ła foliową torebkę strunową i po kolei ucięła wszy stkie dziesięć palców, tnąc na ostatnim stawie. Znowu nałoży ła rękawiczki na dłonie Kolekcjonera i zatopiła zwłoki na dnie. Zmęczona, drżąca z zimna i ze stresu, wy szła na suchą krawędź zbiornika, ubrała się i wróciła do samochodu.

Przez klasztorną bramę ponownie przejechali po zachodzie słońca. Całą godzinę Zero nosił skrzy nki i worki do piwniczki pod kuchnią. Serafin dał mu się wy kazać, Witczaka po tej przy godzie bolało całe ciało, marzy ł już ty lko o swojej niewy godnej pry czy. Ojciec Leon, przechodząc przez podwórze, zauważy ł pracującego policjanta i przy glądał mu się z widoczną przy jemnością. Po wy konanej robocie zasapany Zero oparł się o ścianę budy nku, próbując nabrać sił. Przeor poklepał go po ramieniu. – Widzę, że spodobało się panu klasztorne ży cie. Witczak odetchnął, rozciągnął ramiona, czując, że to dopiero początek bolesny ch konsekwencji tej przy gody z wy siłkiem fizy czny m. Stanowczo muszę wrócić do ćwiczeń, zapowiedział sobie w my ślach. – Trochę ruchu jeszcze nigdy nikomu nie zaszkodziło – odpowiedział z pewną siebie miną, starając się ukry ć przy gniatający go do ziemi ból w krzy żu. – Chciałby m z ojcem porozmawiać. Przeor nerwowo spojrzał na zegarek.

– To zajmie ty lko chwilę – obiecał komisarz. – Możemy się przejść. Minęli pry zmę gnoju i zagrodę dla kaczek. – Ojciec by ł tu w nowicjacie, prawda? Leon długo milczał. Witczak zauważy ł u niego objawy rozdrażnienia. – Tak, i co z tego? – odburknął wreszcie przeor. – Prowadzę śledztwo w sprawie morderstwa. Wszy stko ma znaczenie. Zwłaszcza informacje zatajone, proszę ojca. – Rozumiem. – Leon już się opanował. – Po prostu nie sądziłem, że fakty sprzed dwudziestu lat mogą mieć jakiekolwiek znaczenie. – Kiedy ś prowadziłem sprawę, w której moty wem zabójstwa by ła kłótnia przodków sprawcy i ofiary. Jeszcze przed wojną. Pierwszą – skomentował śledczy. – Co chce pan wiedzieć? – spy tał Leon z rezy gnacją. – Dlaczego przeniesiono stąd nowicjat? Leon kopnął grudkę kaczego łajna sterczącą przed czubkiem jego buta. – Nie sprawdziła się ekipa pedagogów. Prowincjał stwierdził, że może to wina miejsca. Znalazło się lepsze. W Białej Podlaskiej. – Jak najdalej stąd – dopowiedział Witczak. – Kto by ł wtedy prowincjałem? – Jeśli dobrze pamiętam, ojciec Koby liński – odparł z niechęcią Nowak. Znowu rzucił spojrzenie na zegarek. – Chciałby m z nim porozmawiać. – Niestety, to niemożliwe. – Zakonnik obrócił się i ruszy ł w stronę klasztoru. Witczak go zatrzy mał, chwy tając za łokieć. – Wiem, że odszedł z zakonu. Na twarzy Leona pojawiły się wy pieki. – To dla nas policzek – odpowiedział przez zaciśnięte zęby. – Nie by ł niezrównoważony m młodzieńcem, ty lko dojrzały m mężczy zną, po sześćdziesiątce. – Zna ojciec miejsce jego zamieszkania? Mimo wszy stko? – naciskał Witczak. – Pan tego nie zrozumie. Dla zakonu najważniejszy jest chary zmat. Musimy dbać o wizerunek, ponieważ to wszy stko, co mamy. Na nim budujemy wspólną przy szłość. – I będziecie go bronić jak honoru? – domy ślił się komisarz. – Oczy wiście – odparł przeor, nie przewidując, że wpada w pułapkę. – Nawet kosztem śmierci? Ojciec Leon stracił panowanie nad sobą. – My śli pan, że mordercą jest ktoś spośród nas? Absurd! – krzy knął. – Kto zrobiłby coś takiego w świąty ni? Nic pan nie zrozumiał z tego, co przed chwilą powiedziałem! – Obrócił się plecami do Witczaka i ruszy ł w stronę wejścia kuchennego. – Miałem na my śli śmierć cy wilną. – Witczak spuścił z tonu. Przeor zatrzy mał się w świetle prostej lampy wiszącej nad progiem. – Pan Koby liński odszedł z zakonu – wy cedził. – I z tą chwilą przestał nas interesować. Rozumie pan? Z tego, co wiem, ożenił się i nawet zmienił nazwisko. To o czy mś świadczy, prawda? – O czy m? – O wsty dzie – zamknął temat Leon. – Ile czasu jeszcze planuje pan u nas zostać?

– Py ta ojciec, bo zacząłem zadawać niewy godne py tania? – domy ślił się Zero. – Pana cela ma by ć wy najęta – oświadczy ł chłodno przeor. – Od tego ty godnia. Jeśli nadal chce pan uczestniczy ć w ży ciu klasztoru, przeniosę pana do domu rekolekcy jnego. I zrobiło się mniej sy mpaty cznie, pomy ślał Witczak. – Czemu nie? – przy jął propozy cję, czując nagły niepokój na my śl o konieczności opuszczenia klasztorny ch murów.

DZIEŃ JEDENASTY

17 stycznia, poniedziałek

Następnego dnia policjanci prowadzący sprawy o kry ptonimach „Kolekcjoner” i „Salome” stawili się w komplecie. Właściwie przez cały ty dzień pracowali non stop. Ury wali się z komendy, żeby jakoś podtrzy mać ży cie pozazawodowe. Ty mańskiemu wszy scy robili wy rzuty o tamto polowanie, ale Hif miał czy ste sumienie. Gdy by nie ten wy pad za miasto, najpewniej uderzy łby do ładnej pośmiertnej makijaży stki i kto wie, jak by to się skończy ło. Znając siebie, dopuszczał my śl, że by liby już po wspólnej nocy i pierwszy m śniadaniu. U niej w Łomży, bo gdzież by indziej. A wcale aż tak bardzo tego nie chciał. Dobrze mu by ło z Agatą. Ty lko ta przeklęta chuć, te nagłe impulsy idące od podbrzusza do głowy przeszkadzały. Walczy ł z nimi i cieszy ł się, że miał pod ręką taki wenty l bezpieczeństwa jak polowanie. Wciąż łapał się na wspomnieniach z pierwszego listopada zeszłego roku, kiedy został napadnięty i dźgnięty w wątrobę przez ludzi gangstera Marszałka. Mimowolnie wracał my ślami do owej trwającej wieczność chwili, gdy leżał półprzy tomny na zimny m marmurze w kałuży swojej krwi i pisał SMS-a do Cy ny. Liczy ł na nią w tamtej tragicznej chwili i Aga mu pomogła. Sprowadziła pogotowie, choć graniczy ło to z cudem. Nie miała pojęcia, że pojechał na Powązki, że walczy ł z nożownikiem. A jednak udało jej się. Od tamtego czasu więź, jaką zadzierzgnęli już wcześniej, zacieśniła się, przeszła w milczącą, acz silną komity wę. By li kimś więcej niż ty lko kumplami z pracy, by li jak… z trudem to przy znawał, ale by li jak bracia. A teraz spotkał Cy nę na kory tarzu, bladą, stropioną. Niewy soką chłopczy cę o by stry m spojrzeniu głęboko osadzony ch oczu łatwo by ło pomy lić z chłopakiem. – Dobrze, że jesteś. – Wpadał przy niej w mentorski ton. – Za dwie godziny narada w sprawie „Salome”. Kiepsko ostatnio wy glądała, chciał zapy tać, czy nie ma kłopotów, czy wszy stko idzie dobrze.

Bał się. Nie chciał, żeby inni na komendzie pomy śleli, że jest bliżej z Cy nowską, że się przy jaźnią. Nie miał pojęcia dlaczego. – Coś nowego? – spy tała nieświadoma ty ch rozterek. – Włącza się Wardal. Stary chce podsumowania – wy jaśnił. Kiwnęła głową. – Wardal wrócił? – Jakoś się nie ucieszy ła. – A co z Misią? W odpowiedzi wy konał ty lko gest podrzy nania gardła na własnej szy i. – Muszę pojechać do CRD2, ale wy robię się na tę nasiadówę – powiedziała.

2 Centralna Registratura Dakty loskopijna.

Pół godziny później weszła do budy nku Centralnego Laboratorium Kry minalisty ki Komendy Głównej w Alejach Ujazdowskich. Miała tam kumpelę, niejaką Kasię, która obiecała jej nieoficjalny dostęp do bazy zawierającej karty dakty loskopijne z całej Polski. Laborantka właśnie pracowała nad ujawnieniem odcisków z jakiegoś dokumentu, który umieszczała w specjalisty cznej klimaty zowanej komorze. – Cześć – przy witała się Aga. – Mogę tu klapnąć? – Wskazała stanowisko komputerowe. – Nie py taj, ty lko rób, co masz zrobić – odparła Kasia, nie odwracając się od aparatury. – Dobra, dobra. – Cy na z mocno bijący m sercem uruchomiła komputer. Kasia nie ty lko robiła jej uprzejmość, ale przy zwalając na ominięcie procedury, narażała swoje stanowisko. Agnieszka miała nadzieję, że kiedy ś jej się odwdzięczy. – Masz dwie minuty – usły szała. Odsunęła krzesło, otworzy ła skaner i położy ła na nim kartkę z odciskami linii papilarny ch z odcięty ch Kolekcjonerowi końcówek palców. Następnie włączy ła komputer i przesłała obrazy do programu, który rozpoczął analizę plików. Odwróciła się, żeby sprawdzić, czy Kasia jest zajęta swoją robotą. Uspokojona obserwowała postęp pracy programu, który przeanalizował odciski, odnalazł punkty charaktery sty czne i wrzucił uzy skany obraz do bazy dany ch, żeby odnaleźć podobne rekordy. W ty m czasie Aga zjechała kursorem w prawy dolny róg pulpitu i wy ciszy ła głośniki. Nie chciała, by dźwięk, jaki towarzy szy ł odnalezieniu zapisu w bazie, odwrócił uwagę koleżanki. Na ekranie pojawił się komunikat o dopasowaniu znaleziony ch odcisków do ty ch w pamięci programu. Wy świetliło się zdjęcie mężczy zny, w który m Aga rozpoznała Kolekcjonera. Spojrzała na dane osobowe. Norbert Paczuski, zamieszkały w Warszawie, na Ochocie. Dostał półtora roku w zawiasach za kradzież samochodu parę lat temu i by ł podejrzany, ale oczy szczony z zarzutów zbezczeszczenia zwłok. Cy na wcisnęła ikonę drukarki, odczekała, aż stojący obok kombajn wy pluje kartkę, wy łączy ła program i posłała Kasi buziaka na pożegnanie.

Doktor Andrzej Dy nacki, mężczy zna średniego wzrostu, elegancki, siwy sześćdziesięciolatek o apary cji Anthony ’ego Quinna, z wąsikiem i szerokim uśmiechem zadowolonego z siebie fachowca, opuścił budy nek przy chodni w Markach. Żwawy m krokiem skierował się do swojego audi zajmującego zarezerwowane miejsce parkingu przed lecznicą. W ręku trzy mał wiekową torbę lekarską, na szy i wciąż mu wisiał szwajcarski stetoskop. Lekarz miał dwie godziny wolnego, po południu powinien odbębnić kilka wizy t domowy ch. Zapamiętał, że zapisane adresy skupiały się wokół osiedla Zacisze, gdzie mieszkał. Uruchomił samochód i wy prowadził go na główną arterię Marek, sarknął pod nosem na zby t duży ruch na przelotówce i westchnął do obwodnicy, ciągle opóźnianej przez władze. Jadąc przez krótki odcinek, jaki dzielił miejsce pracy od domku na osiedlu, rozważał uruchomienie znajomości w Sejmie, zdarzało mu się leczy ć niejednego posła. Niech wreszcie nacisną na rząd i pchną sprawę tej obwodnicy. Wszy stko wokoło się buduje, autostrady, trasy szy bkiego ruchu, ty lko w najbliższej okolicy panują wciąż marazm i niechęć do inwesty cji. Podróż, która powinna trwać pięć minut, zajęła mu jak zwy kle dwadzieścia. Minął węzeł na Trasie Toruńskiej i kolejne kompleksy supermarketów. Skręcił w Łabiszy ńską. Po chwili cieszy ł się spokojem panujący m na wąskich uliczkach, przy który ch stały eleganckie wille. Przy cisnął guzik na pilocie od bramy i pły nnie wjechał na posesję. Za drzwiami domu usły szał stłumione szczekanie psa. Saba, owczarek niemiecki o długiej sierści, wy czuła swojego pana i okazy wała radość. Zamiast wprowadzić wóz do garażu, Dy nacki zaparkował na podjeździe, zaciągnął hamulec ręczny, torbę lekarską zostawił na ty lny m siedzeniu, po czy m skierował się na schodki. – Andrzej! – usły szał. Zerknął w stronę płotu sąsiedniej posesji, my śląc, że woła go mieszkający obok inży nier. Wtedy „Andrzej” zabrzmiało ponownie. Odwrócił się i za furtką ujrzał mężczy znę. Z początku go nie rozpoznał. – Cześć! To ja! – oświadczy ł szczupły czterdziestolatek. Doktor podszedł do ogrodzenia, szukając intensy wnie w pamięci. Coś sobie przy pominał. To by ło jakieś dwadzieścia lat temu… Gdy wy ciągnął dłoń na powitanie, poczuł ukłucie. Zakręciło mu się w głowie i osunął się na ziemię.

Tak jak poprzedniego dnia usiedli w sali konferency jnej na parterze, z oknami wy chodzący mi na drzewa otaczające kino Muranów. Na zewnątrz pojedy ncze płatki śniegu leniwie padały z nieba. Maluta usiadł na rogu, z rękami w kieszeniach, bez mary narki, ale za to w czy stej koszuli. Obok niego zajął miejsce nowy uczestnik prac – psy cholog Wardal. Po ich obu stronach siedzieli policjanci – Hif, Cy na i Młody. Na spotkanie przy szła też Misia, spóźniła się i zajęła miejsce najbliżej drzwi. Z ramienia prokuratury by ła Dorota Malicka. I to ona zaczęła. – Podsumujmy jakoś sprawę biskupa. Wy daje mi się, że niewiele mamy, a media zaraz mnie zjedzą. – Kry ptonim „Salome” – zaczął Ty mański, ale przerwała mu Cy na. – Proponuję zmienić kry ptonim – oświadczy ła pewny m siebie tonem. – Słucham? – zdziwił się Hif. Cy na westchnęła jak poiry towana matka ucząca dziecko tabliczki mnożenia.

– Salome to córka Herodiady, tak? Matka ją namówiła, żeby poprosiła ojczy ma, Heroda Anty pasa, aby sprezentował jej głowę Jana Chrzciciela. Tak w skrócie, nie? Ludzie popatrzy li po sobie. – No, no – skomentował Maluta. – Zaiste mamy niezwy kłą sprawę, skoro koleżanka Cy nowska zaczy na od wy kładu biblijnego. Przez grupę uczestników zebrania przeszedł stłumiony śmiech. Aga zaczęła się czerwienić, jednak nie dała się zbić z tropu. – Po prostu odrobiła lekcje – stanął w obronie koleżanki Hif. Cy na wy ciągnęła z przy niesionej teczki podobiznę świętego zabezpieczoną foliową koszulką i podała przełożonemu. – Znalazłam to w samochodzie, w który m sprawca przewoził rannego biskupa. – Co drugi kierowca w ty m kraju wozi święty obrazek – zauważy ł naczelnik. – To jest… ten… – Pstry knął palcami. – Święty Krzy sztof – pomógł mu Hif. – Dzwoniłam do właściciela tego skradzionego samochodu – podjęła temat Cy na. – Potwierdził moje podejrzenia. – Jakie podejrzenia? – popędził ją Maluta, który nie znosił, gdy ktoś oprócz niego stopniował napięcie w czasie narady. – Z ty łu samochodu ludzie często umieszczają sy mbol ry by, nie? Wiecie, co on oznacza? – spy tała tonem przedszkolanki przepy tującej dzieciaki. – Że ktoś jest religijny – odpowiedziała Misia. Reszta miała już dość tej zabawy w ciuciubabkę. – Ry ba to wczesny sy mbol chrześcijaństwa. Agnieszka uśmiechnęła się do Michaliny. Po tamtej rozmowie w mieszkaniu na Smoczej czuła do niej trochę sy mpatii. A teraz, kiedy Kostkiewicz podjęła grę, by ła jej wdzięczna. – Zgadza się – odparła, zadowolona, że ktoś posłał jej piłeczkę, którą będzie mogła odbić. – Na ty m zielony m golfie też jest sy mbol ry by, ty le że z nogami i napisem „Darwin” w środku. – Rozumiem, że facet od golfa nie by ł religijny – podsumował Maluta. – Wręcz przeciwnie, i zadeklarował to ty m Darwinem – potwierdziła Aga. – Zadzwoniłam, żeby się upewnić. Facet mnie wy śmiał. Oczy wiście nigdy nie trzy mał świętego obrazka w samochodzie. Nikomu też samochodu nie poży czał. Maluta sięgnął po plastikową koszulkę z ilustracją i jeszcze raz przy jrzał się podobiźnie. – I nie jest to święty Krzy sztof – try umfalnie podsumowała swój wy wód Cy na – ponieważ jest on przedstawiany jako mężczy zna z kosturem, przenoszący Dzieciątko Jezus przez potok. – Proszę, proszę! – Hif nie mógł się powstrzy mać od pochwalenia koleżanki. – Nie jest to też święty Jerzy – konty nuowała Cy na, nawiązując do rozmowy telefonicznej z Ty mańskim. – Bo ten by łby na koniu, w ry cerskiej zbroi, z włócznią wbitą w leżącego na ziemi smoka. – No tak, święty Jerzy to ten od smoka – potwierdził nieoczekiwanie dotąd milczący Wardal. – Tak ty lko rzuciłem – wy jaśnił Hif rozdrażniony. – Facet na obrazku jest ubrany w staroży tny strój, nie średniowieczny – zauważy ła Aga. – Ma długą brodę, księgę w lewej ręce, a w prawej miecz. To apostoł. Uczestnicy podawali sobie obrazek, każdy chciał mu się lepiej przy jrzeć. – Apostoł? – spy tał zdezorientowany Ty mański. – Pogubiłem się.

– Wiecie, jak zginął święty Paweł? – Cy nowska przeszła do głównego punktu swoich rozważań. – Ja wiem – wy paliła Misia. – Ja też – dodał Wardal. – Oświeć nas – poprosił o zmiłowanie Maluta. – Ścięto mu głowę. Z wy roku Cesarstwa Rzy mskiego. Nie mógł zostać ukrzy żowany, bo w ten sposób nie karano oby wateli imperium – wy jaśniła Cy na. Zapadła chwila ciszy. – Morderstwo z moty wem religijny m? – westchnął zmęczony naczelnik. – Wardal, proszę, zbierz to do kupy w profilu sprawcy. Teraz koleżanka Kostkiewicz niech się popisze. Brawo, Cy na. Agnieszka kiwnęła głową, zadowolona z pochwały. Misia zabrała głos, zwracając się bezpośrednio do naczelnika. – Chciałaby m po naradzie z panem porozmawiać – poprosiła. Stary kiwnął przy zwalająco głową. – Proszę teraz wrócić do tematu – nakazał. – W Łomży zajęłam się analizą ofiary. Miałam niewiele czasu, my ślę, że jeszcze nie skończy łam. – Ale coś dla nas pani ma? – Owszem. – Otworzy ła zeszy t z notatkami. – Biskup by ł człowiekiem konfliktowy m. Wszy scy, z który mi rozmawiałam, mieli powód, żeby go nie lubić. – A konkretnie? – Ksiądz Darski, sekretarz, poniżany przez przełożonego. Wy gląda na ofiarę mobbingu, którego oczy wiście nigdy nie zgłosił – zaczęła wy liczać Kostkiewicz. – Ksiądz Stęży ński, ekonom kurii, przeniesiony na wniosek Kownackiego do jakiejś lichej parafii ze względu na spór o luksusowe meble, które biskup pomocniczy kupił sobie do mieszkania. W końcu biskup diecezjalny. Ofiara miała pretensje do tej posady. Maluta jeszcze raz westchnął. Ciąży ła mu ta kościelna sprawa. – Nigdy nie prowadziliśmy sprawy morderstwa, w którą zamieszani by li członkowie hierarchii. Prasa będzie atakować, ci z episkopatu nas znienawidzą. Kto wie, czy nie zechce ingerować nuncjusz apostolski. Musimy szy bko znaleźć sprawcę, bo inaczej dobiorą nam się do dupy. – Znalazłam jeszcze coś – odezwała się swoim piskliwy m głosikiem Misia. – Ważne? – Maluta spojrzał na zegarek. – Przy da się do portretu ofiary. Sekretarz Darski wpuścił mnie do mieszkania biskupa Kownackiego. Tu mam zdjęcia. Podała swoją komórkę, wszy scy po kolei podziwiali sty lowe umeblowanie. Opowiedziała o odkry ciu skry tki w zaby tkowy m biurku. – Te meble kosztowały około stu ty sięcy i pochodzą z weneckiego pałacu – opisała. – Ładnie sobie ży ł księżulo – skomentował Hif. – Nadal by ł zakonnikiem – wy jaśniła Misia. – Złamał śluby ubóstwa, ale podejrzewam, że nie ty lko. – Co pani ma na my śli? – zapy tał Maluta. – Moim zdaniem musiał prowadzić podwójne ży cie. Znalazłam dziwny zapisek w jego

kalendarzu. Na początku zeszłego roku spotkał się z trzema osobami, który ch tożsamość ukry ł pod inicjałami. To wy jątkowa notatka. Zazwy czaj pisał po prostu „spotkanie z wojewodą Mikulskim” albo „obiad ze starostą”. – Kolacja z prezy dentem Karewiczem – zażartował Hif, ale zgasiła go Cy na. – Siedź cicho! – sarknęła. – No, dajesz, Misia! – Druga sprawa, może mniej ważna – dodała lekko zbita z tropu Kostkiewicz. – W schowku znalazłam jeszcze zwitek banknotów. – To już chy ba przesadziłaś! – odpowiedział szy bko Wardal. – A o czy m niby ma to świadczy ć? Michalina posłała mu zdziwione spojrzenie. – Ponad dwa ty siące – odparła. – Masz te banknoty ? – zapy tał łagodnie Maluta. – Przekazałam do wy działu techniki. Maluta ponownie sprawdził godzinę na zegarku. – Jeszcze coś? – dopy tał. Misia najciekawszy jej zdaniem fakt zostawiła na sam koniec. – Znalazłam jeszcze stary wy cinek gazetowy. Czemu biskup zachował notatkę prasową doty czącą śmierci nieznanej dziewczy ny ? Kawałek pożółkłego papieru, jak wszy stkie dowody opakowany w foliową koszulkę, wędrował z rąk do rąk. – Coś kojarzę – odezwał się Hif. – Stara sprawa. Chy ba umorzona. Z braku dowodów. – Świetna robota – pochwalił Misię Maluta. – Mamy nowe punkty zaczepienia. Hif, Witczak się nie odzy wał? Ty mański spojrzał w sufit. Co powinien odpowiedzieć? – Witczak siedzi w ty m klasztorze. Rozmawiałem z nim – skłamał. – Grzebie w przeszłości biskupa Kownackiego. Ściągnąć go? – Tak, niech przy jedzie. Chciałby m usły szeć, do czego się dogrzebał – zarządził naczelnik, wstając i kończąc naradę.

Witczak zjechał na pobocze. Na szczęście ciągnący się wzdłuż drogi rów by ł pły tki i gładko wy profilowany. Samochód zary ł w kałuży. Wokół coraz gęściej sy pał śnieg. Temperatura spadła do zera, doty chczasowa wszędoby lska szarość ustępowała miejsca zimowej bieli. Witczak z trudem otworzy ł drzwi i wy dostał się na zewnątrz. Stanął po kostki w wodzie, która od razu wlała mu się do butów. Wóz poży czy ł od Leona rano, po mszy, na co przeor zgodził się z oporami. Zero sprawdził na mapie, gdzie jest wieś Joniec, i wy ruszy ł na spotkanie by łego prowincjała, jednakowoż nie zdradzając w klasztorze celu wy prawy. Kiedy wy jeżdżał, drogi by ły czarne, widoczność dobra, prowadziło mu się nieźle. Aż do chwili, gdy tuż obok siebie usły szał wy szeptane słowo „euchary stia”. Zareagował nerwowo. Zjechał na pobocze, wy skoczy ł z samochodu, w przemoczony ch butach pobiegł przed siebie. Teraz stał zdy szany w mazowieckim polu. Halucy nacja się nie powtórzy ła, ale wiedział, że głosy wracają. Przez kilka dni łudził się, że w klasztorze jest bezpieczny. Wy dawało mu się, że mury zakonne go chronią, że tu choroba go nie

dopadnie, a duchy nie będą miały wstępu na świętą ziemię. Przy pomniał sobie film z dziewczy ną leżącą w spazmach na posadzce kościoła, pochy lonego nad nią dominikanina. Nerwowo wy szarpał z kieszeni portfel, w który m trzy mał zawinięte w serwetkę szpitalne leki, ostatnią dawkę, której nie przy jął, ale zabrał z sobą. Postanowił, że po powrocie do klasztoru musi podjąć jakieś działanie. Zadzwonię do Kamilli, pomy ślał. Może. Połknął tabletki, rozejrzał się, nasłuchiwał. Nic oprócz szumu wiatru i skrzeczenia wron w koronach niedalekich drzew. Wrócił po swoich śladach, wsiadł za kierownicę, wy cofał samochód na drogę. Sprawdził mapę i ruszy ł dalej. Mijał kolejne wsie, aż przejechał mostem nad Wkrą i zatrzy mał się pod sklepem we wsi Joniec. Wszedł do spoży wczego, w który m zastał ty lko młodą ekspedientkę. Kupił od niej ciepłą colę i wy pił na miejscu. Oddając butelkę, wy ciągnął swoją legity mację służbową i podetknął sklepowej. – Z Warszawy ? – przeczy tała zdumiona. – Szukam Tomasza Koby lińskiego – wy jaśnił. Wzruszy ła ramionami, spojrzeniem ogarnęła cały sklep, jakby spoglądała z lotu ptaka na miejscowość. – Taki tu nie mieszka, a znam wszy stkich. – Ale jakiś Tomasz powinien – zasugerował. – Tomaszów jest paru – zgodziła się. – Ale żadnemu nie jest Koby liński. Nie ma tu rodziny z takim nazwiskiem. Witczak przy pomniał sobie informacje od Serafina. – Ten ożenił się dziesięć lat temu z tutejszą wdową. Ludzie mogli o nich plotkować. Wcześniej by ł księdzem. Sprzedawczy ni się rozpromieniła. – A, o mężu By linowej pan mówi! Trzeba by ło tak od razu. Produkuje kiełbasy i wstawia do sklepu. Dobre! – Sięgnęła do lady chłodniczej i ucięła kawałek pęta. Witczak skosztował. – Trochę tłusta. Gdzie go znajdę? – Ostatnio jakoś rzadko się pokazuje – szepnęła, nachy liwszy się w stronę komisarza. – Ale niech pan zajrzy do Arafatki. Wy szli przed sklep, sprzedawczy ni wskazała obiekt restauracy jny przy wodzący na my śl stare socjalisty czne czasy. – Zawsze tam chłopy siedzą. Czegoś się pan dowie. Witczak podziękował i przeszedł przez ulicę.

Arafatka nie ty lko z zewnątrz przy pominała przy by tek z poprzedniej epoki. W oknach wisiały ciemnobrunatne firanki, na podłodze wy łożonej niebieskimi pły tkami PCV stało kilka stolików zrobiony ch z wy gięty ch rur z blatami z pły ty paździerzowej. Obok baru w podświetlonej jarzeniówką ladzie chłodniczej leżała garmażerka na talerzy kach. Nad siedzącą za kontuarem kobietą w kiedy ś biały m, a teraz szary m ny lonowy m fartuchu wisiała krótka zasłonka ozdobiona prosty mi frędzlami. Dwaj mężczy źni przy jedny m ze stolików zamilkli, kiedy do lokalu wszedł

obcy. Zero postanowił nie wy skakiwać z legity macją. Podszedł do lady i nachy lił się do ekspedientki, kobiety na oko w wieku sześćdziesięciu lat. Za nią ujrzał pamiętający zapewne lata siedemdziesiąte ekspres. – To cudo za panią jeszcze działa? – zapy tał. Kobieta obróciła się, jej wzrok zatrzy mał się na wiekowy m urządzeniu do parzenia kawy. – Jest ze mną od początku, proszę pana. Trzy dzieści lat. Ale co roku przy jeżdża konserwator. I powiem panu, że to cudo robi najlepszą kawę na świecie! – zapewniła. Witczak postanowił zary zy kować. Kobieta przy stąpiła do ceremonii, wy kony wała sporo – zdaniem Witczaka – niepotrzebny ch ruchów, w nieoczekiwany ch momentach pukała w żeliwną obudowę urządzenia, ubijała zmieloną kawę w podajniku, regulowała wskaźniki ciśnienia niczy m mechanik obsługujący maszy nę parową na okręcie. W ty m czasie goście przy stoliku dopili burszty nowy pły n, który mieli w szklaneczkach, wstali, kiwnęli kobiecie głowami i wy szli. Zero i ekspedientka zostali sami. Między nimi na blacie pojawiła się niesamowicie aromaty czna kawa, z obfitą pianką na wierzchu w towarzy stwie ciepłego mleka w fajansowy m pojemniczku z napisem „GS”. – Przy jechałem ze Starego Brodu – zaczął Witczak. – Chciałby m porozmawiać z Tomaszem By liną. Podobno tu zachodzi? – Z By liną? – zdziwiła się kobieta. W jej ciężkim spojrzeniu rozpoznał, że by ły zakonnik nie miał w Jońcu łatwego ży cia. – Ano, czasem. Na jednego. – Dzisiaj by ł? – Witczak nalał mleka, upił pierwszy ły k i jakimś cudem przeniósł się w czasy dzieciństwa. Przy pomniał sobie sklep spoży wczy na Woli, samoobsługowy mły nek stojący przy kasie i zapach świeżo zmielonego ziarna. Barmanka pokręciła głową i spojrzała na zegarek. – Pan usiądzie. To jego pora. Dam panu znać, jak wejdzie. Miała ochotę zostać świadkiem ich rozmowy, wiedział to. Witczak wy brał sobie stolik przy oknie, możliwie najdalej od baru. Wcześniej poprosił jeszcze o ciastko, usiadł i obserwował samochody przejeżdżające przez miasteczko. Po kawie zamówił jeszcze herbatę i porcję sałatki warzy wnej. Ze stojaka wziął lokalną gazetę, przeczy tał ją od deski do deski. Ruch by ł niewielki. Za każdy m razem, kiedy ktoś wszedł, wy mieniali z kobietą za ladą porozumiewawcze spojrzenia. Na widok mężczy zny, który pojawił się po półtorej godziny, Witczak poczuł dreszcz przechodzący po plecach. Postawny facet, ubrany w spodnie robocze, kraciastą koszulę i znoszoną kurtkę, zamówił szklankę winiaku, wy brał odległy stolik przy oknie, rzucił nań filcowy kapelusz i usiadł. Mimo swoich sześćdziesięciu kilku lat poruszał się z młodzieńczą energią. Zero odebrał sy gnał barmanki w postaci kiwnięcia głową, odczekał chwilę, obserwując szerokie barki siedzącego ty łem gościa, po czy m podszedł do jego stolika. Nie wiedział, jak zacząć. – Pochwalony – palnął. Starszy, gładko ogolony mężczy zna o pobrużdżonej twarzy spojrzał na niego groźnie. Witczak odsunął sobie krzesło. – Zajęte! – sy knął By lina. – Musimy porozmawiać. – Zero sięgnął do kieszeni kurtki i położy ł na stole swoją blachę. – O czy m? – spy tał opry skliwie By lina. – O Stary m Brodzie – odpowiedział spokojnie Zero.

Tomasz By lina obejrzał odznakę, rzucił ją na stół, dopił alkohol, podszedł do lady, zapłacił i bez słowa opuścił lokal. Zero wy skoczy ł za nim. Szli wzdłuż drogi, By lina szy bkim, spokojny m krokiem, Witczak musiał go gonić. – Panie Tomaszu! – krzy knął. – Nie mamy o czy m rozmawiać – rzucił By lina, nie odwracając się nawet. – Woli pan oficjalne przesłuchanie, na komisariacie? Albo w Komendzie Stołecznej? – Zero uży ł swojego koronnego argumentu. By lina przy stanął, obrócił się; by ł zły, ale i zrezy gnowany. Jak zaszczute zwierzę pod koniec pościgu. Żal się Witczakowi zrobiło tego człowieka. – Przy jdź pan jutro – rzekł By lina. – Mieszkam tam. – Wskazał gospodarstwo na zakręcie. Witczak wy przedził faceta i stanął mu na drodze. W ty m momencie ogarnął go niepokój. Gdzieś z boku znowu doszedł go szept, jakby zbudził śpiącego upiora. Mimowolnie złapał się za głowę. By lina zmierzy ł go surowy m spojrzeniem i wy minął. – Dom z czerwony m dachem – dodał i ruszy ł spręży sty m krokiem w kierunku swojej posesji. Zero powoli wrócił do samochodu, posiedział w nim, martwiąc się o swój stan zdrowia. Głosy ucichły. Przed odjazdem zajrzał jeszcze do sklepu. – Tomasz By lina rzeczy wiście mieszka tam przy zakręcie, w domu z czerwony m dachem? – zapy tał ekspedientkę. – A o co chodzi, panie władzo? – Niezby t rozmowny ten sąsiad, co? No to jak? Tam mieszka czy nie? – Ja to nie jestem stąd – żachnęła się dziewczy na. – Dojeżdżam z Pomiechówka. Witczak kupił kefir, wy pił na miejscu, zapłacił dwa złote i wy ruszy ł z powrotem do klasztoru.

Więcej Darmowych Ebooków na: www.FrikShare.pl

DZIEŃ DWUNASTY

18 stycznia, wtorek

Na szum pracującego w tle silnika nałoży ł się szczęk przeładowanej broni. Oty ły kierowca rzucił szy bkie spojrzenie w lusterko wsteczne. – Ty lko spokojnie, Krótki – nakazał siedzącemu z ty łu mężczy źnie. Tamten przełoży ł do drugiej ręki pistolet i starł rękawem ściekającą mu po skroni kroplę potu. Pasażer obok również niespokojnie się obejrzał. Minęli interesujący ich, stojący po drugiej stronie ulicy biurowiec, dojechali do skrzy żowania, na który m zawrócili. Podjechali pod budy nek, kierowca łagodnie wprowadził wóz w zatoczkę autobusową przechodzącą w pas dla skręcający ch do podziemnego garażu. By ło tu trochę miejsca, na który m parkowali ludzie chcący szy bko załatwić sprawę w jednej z placówek usługowy ch na parterze. Mieściły się tu sklepy i oddziały banków. Kierowca wy jął ze schowka stary karabinek maszy nowy RAK i poinstruował siedzącego obok mężczy znę: – Idę z Krótkim. Ty usiądź za kierownicą. Wy siedli z kominiarkami naciągnięty mi na twarze. Wszędzie czaiły się obiekty wy kamer przemy słowy ch. Od oszklony ch drzwi dzieliło ich kilka metrów – trawnik, ścieżka rowerowa, chodnik. Przekroczy li przedsionek, otworzy li drugie, prowadzące do wnętrza oddziału drzwi. Szy bkie spojrzenie na salę, zdziwienie w oczach ochroniarza, krzy k kobiety. – Wszy scy na podłogę! – ry knął napastnik, który przed chwilą siedział za kierownicą. Celował w uzbrojonego mężczy znę w mundurze ochrony. Kumpel z ty lnego fotela został przy wejściu, trzy mał na muszce swojej CZ-ki ładną kasjerkę, tę samą, którą wy patrzy ł podczas niedawnego

rekonesansu. Tak jak wtedy, nie mógł oderwać od niej oczu. Dowodzący akcją oty ły bandy ta odpiął kaburę przy pasku faceta z ochrony, zabrał mu pistolet gazowy i podał koledze. Następnie dopilnował, żeby wszy scy uklękli i przy lgnęli do posadzki. Obrócił karabinek w stronę kasjerki. Powstrzy mał ją od uklęknięcia krótkim: „Ty nie”. Podał jej materiałową torbę podróżną, na kontuarze położy ł minutnik. Kliknął. – Masz minutę. Jak będziesz się ociągać, to go odstrzelę! – Wy celował lufę RAK-a w głowę starszego mężczy zny w mundurze. Kiwnęła głową, odwróciła się do sejfu i ukucnęła. W przesmy ku między stanowiskami zobaczy ła jedy nego w banku klienta. Miał gniewny wy raz twarzy, jego usta poruszały się, coś bezgłośnie starał się jej przekazać. Zawahała się. – Pięć sekund poszło! – wrzasnął bandy ta. Obrócił się, po paru krokach by ł już przy kliencie. Zgniótł mu butem leżącą płasko dłoń. Miał szczerą ochotę zrobić mu ścieg dziur w plecach, każda o średnicy kalibru jego broni. Facet jęknął błagalnie. Kobieta łapała równe pliki banknotów i wrzucała je niezdarnie do torby. – Jeszcze dwadzieścia sekund! – krzy knął bandzior, przechy lając się przez kontuar, sprawdzając, czy kasjerka pracuje. Torba by ła już prawie pełna. Wy cofał się do wejścia, kiwnął na niskiego kolegę z pistoletem. Dziewczy na z trudem dźwignęła ich zdoby cz i położy ła na blacie. Stojący przed kobietą minutnik przebudził się i wy dał z siebie szereg nerwowy ch dźwięków. Pilnujący dotąd drzwi gangster podszedł do stanowiska, wy łączy ł urządzenie, wrzucił je do torby, którą złapał za uchwy t. W ty m momencie pistolet wy palił mu w ręku. Huk odbił się od ścian, bandy tę otoczy ła smuga dy mu, kobietę rzuciło na ścianę. Złapała się za brzuch, na jej białej bluzce powiększała się ciemnoczerwona plama krwi. Dowodzący złapał strzelca za łokieć i ciągnąc za sobą, wy prowadził na zewnątrz. Biegiem dostali się do czekającego na nich wozu. Ledwo zajęli miejsca, kierowca odjechał z piskiem opon. Włączy ł się do ruchu, przeskoczy ł przez skrzy żowanie z Chełmską i mknął do Gagarina. Zrzucili czarne kominiarki. – Kto, do kurwy nędzy, kazał ci strzelać?! – ry knął siedzący z przodu organizator akcji. Mężczy zna na ty lnej kanapie odrzucił rozgrzany pistolet na podłogę i płakał. – Samo mi, kurwa, wy paliło! Samo! – wrzeszczał. – Zamknijcie się, kurwa! – uciął kłótnię siedzący za kierownicą trzeci z bandy tów. – Będziemy musieli odczekać z następną akcją – podsumował. Zaparkowali w jednej z wąskich uliczek na Sielcach, gdzie czekał drugi wóz.

Zero schował się w klasztorny m chórze, siedział w ławce pod ścianą. Przeszkadzał mu każdy dźwięk, zwłaszcza rozmowy w kuchni i głosy spikerów w radiu włączony m przy furcie. Zrobił się nerwowy, cały czas wy dawało mu się, że inni wiedzą o objawach jego nawracającej choroby, obgadują go, dręczą. Każdy śmiech wy woły wał iry tację. Zero podejrzewał, że ten i ów drwi właśnie z niego. Na drewnianej klepce przed oknem wy chodzący m na tabernakulum, w który m siostra Klara kilka dni wcześniej znalazła głowę biskupa, teraz leżał krzy żem ojciec Leon. Witczak skulił się na swoim miejscu, czujny jak przestraszone zwierzę. Żeby zabić czas, sięgnął po leżący na półce brewiarz.

Usły sz, Panie, modlitwę moją, W swojej wierności przy jm moje błaganie, Wy słuchaj mnie w swojej sprawiedliwości.

Leon Nowak podniósł się na kolana, pokłonił Najświętszemu Sakramentowi, ponownie przy lgnął głową do posadzki, całując ją. Następnie wstał i opuścił chór, nie zwracając uwagi na Witczaka.

Nie wzy waj na sąd swojego sługi, Bo nikt z ży jący ch nie jest sprawiedliwy przed Tobą. Albowiem prześladuje mnie nieprzy jaciel, Moje ży cie na ziemię powalił, Pogrąży ł mnie w ciemnościach jak dawno umarły ch3.

3 Psalm 143,1–2, Codzienna modlitwa ludu bożego, Wy dawnictwo Archidiecezjalne Błogosławionego Jakuba Strzemię, Lubaczów 1989.

Zero zamknął księgę, odłoży ł na miejsce. I on czuł się jak powalony na ziemię przez niewidzialnego, lecz bardzo konkretnego przeciwnika. Zmruży ł oczy, sprawdzając, czy przez hartowane szkło w oknie łączący m chór z tabernakulum dojrzy kielich z hostiami. Może powinienem zacząć się modlić? – pomy ślał. Może jedy ny m ratunkiem jest zanieść błaganie do ty ch mocy, który ch istnienie negowałem przez całe swoje dorosłe ży cie? Nasłuchując w ciszy, czekał na znak, aby pobiec, rzucić się na ziemię niczy m leżący tu przed chwilą zakonnik. – Beznadziejny glina! – usły szał tuż obok siebie. Obejrzał się, czując, jak jeżą mu się włosy na karku. Nikogo. – Beznadziejny! Beznadziejny! Beznadziejny! – powtarzał w kółko ten sam głos, który usły szał po raz pierwszy blisko trzy miesiące temu w swoim mieszkaniu. Zero zatkał palcami uszy, skulił się, przy warł czołem do drewnianej półki przed nim, zacisnął oczy. – Nie uciekniesz, Wiciu! Nie uciekniesz! – szepnął do niego z bliska ktoś, kto mógł by ć ty lko samy m diabłem.

Cy na i Hif wpadli na siebie przy padkiem w pomieszczeniu socjalny m. Hif właśnie podgrzewał sobie kiełbasę z dzika w mikrofalówce. Cy na usiadła z herbatą i kanapką przy stole. W całej komendzie huczało. – Sły szałaś o napadzie? – zagaił Ty mański. – Postrzelili kasjerkę. Niedaleko ciebie.

Cy na sły szała. W radiu, telewizji, czy tała w internecie, od paru godzin każda przeprowadzona rozmowa zahaczała o ten temat. – Komu przy dzielili? – spy tała, odgry zając kęs. Hif zasiadł naprzeciwko z parującą kiełbasą na talerzu. Jej zapach wy pełnił całe pomieszczenie i wy pełzł na kory tarz, iry tując powonienie wszy stkich wokoło. – CBŚ to przejęło – wy jaśnił z pełny mi ustami. – To już trzeci w ty m miesiącu. Cy na kiwnęła głową. Jeśli by ły podejrzenia działań zorganizowanej grupy przestępczej, zazwy czaj sprawę przejmowało Biuro. – Posłuchaj, muszę się urwać na cały dzień – wy łuszczy ła, zmieniając temat. Szerokie brwi Hifa powędrowały w stronę kręconej grzy wki. – A jak sprawa Kolekcjonera? – zapy tał. – Przejrzałaś jego billingi? – przy pomniał o wy drukach wy doby ty ch przez wy dział techniki z firmy telekomunikacy jnej obsługującej prepaid poszukiwanego. – Tak. – Cy na kłamała, ale nie miała innego wy jścia. – Nic z nich nie wy nika. Wezwałam ludzi z tego warsztatu na Baletowej. Będą dzisiaj i jutro. – No to masz kupę roboty. Po co ci urlop? – Ty mański posłał jej nieufne spojrzenie. Aga nachy liła się w jego stronę. – Muszę jechać do Wrocławia – wy szeptała. Nie miała zamiaru przy znawać się po co. Glistowski, domniemany ojciec jej dziecka, po strzelaninie w burdelu w Podkowie Leśnej, która zakończy ła sprawę porwania Anki i kradzieży zezłomowanej broni z policy jnego magazy nu, wy znał jej, że opuszcza miasto i zamierza zadekować się u ciotki, właścicielki sklepu odzieżowego na wrocławskim ry nku. – Pry watna sprawa. Rodzinna, jeśli wolisz – wy jaśniła oględnie. Hif ostatnim kęsem kiełbasy wy czy ścił talerz z pozostałości musztardy. Zagry zł chlebem i przełknął. – Spadek? – rzucił na ry bkę. – Tak ty lko py tam. Jedź. Pojutrze masz by ć w robocie – oświadczy ł urażony m tonem. Zdał sobie sprawę, że lubi mieć ją przy sobie. Bez Cy ny na komendzie czuł się nieswojo, jak bez ręki. – Ty lko pogadaj z ty mi mechanikami – zażądał. Potulnie pokiwała głową i uderzy ła się w pierś. – Dzięki. W razie czego pogadasz z Malutą? – poprosiła, wstając od stołu. Posłał jej krzy wy uśmiech, odprawił pospieszny m gestem. Wy biegła.

Nie wiedząc kiedy, Zero znalazł się w domu rekolekcy jny m. Rozumiał teraz powiedzenie o ludziach, którzy najchętniej zapadliby się pod ziemię. Gdy by mógł, zakopałby się w stosie liści i został już tam na resztę ży cia. Głosy z każdą chwilą narastały, by ło ich coraz więcej. Kiedy przemieszczał się opustoszały mi kory tarzami, sły szał rozmowę dwóch, a nawet trzech otaczający ch go, nieistniejący ch osób. Prowadziły między sobą nieustanne utarczki, drwiły z niego, wy zy wały. By ły jak spuszczone z łańcuchów psy, uży wały sobie na nim, nie uznając żadny ch granic. – Nadal uważam, że jesteś beznadziejnym gliniarzem – powtarzał wy sokim tembrem niewidoczny mężczy zna.

– I facetem do dupy – dopowiadała stara kobieta głosem podobny m do głosu jego matki. Dziwnie by ło go usły szeć po ty lu latach. – Pozwoliłeś wyjechać tej seksownej lekarce. – Seksowna Saks! Seksowna Saks! – naigrawał się trzeci, dziecięcy głosik. – Niedorobiony palant! – nie owijał w bawełnę ten z falsetem. Witczak obracał się wokół, jakby spodziewał się ich zobaczy ć. Halucy nacje by ły jednak ty lko słuchowe. – Czekaj, pewnie puściła go kantem. Taki z niego kochanek! – szy dziła z niskim rechotem matka. – Tak! Nie potrafił jej zadowolić – przy takiwało dziecko. Zero padł na kolana przed stojącą we wnęce kory tarza figurą Matki Boskiej. Zadarł głowę i spoglądał ze strachem w jej martwe oblicze. – Módl się, módl – szepnął mu ktoś do ucha. – I tak nic ci nie pomoże. – Głos zawy ł złośliwy m śmiechem. – Wiadomo, jak trwoga, to do Bozi – przy gadał mu falset, w który m Witczak zaczy nał podejrzewać zniekształcony głos ojca. – Wiciu, a może byś się tak… – zaproponowała z fałszy wą słody czą matka. – No! Palnij sobie w łeb – krzy knął dziecięcy głos. Zero machnął ręką, starając się odgonić marę. – Nawet tego nie potrafi – ktoś krzy czał z drugiego końca kory tarza. – Ograniczona umysłowo niedojda – zawy rokował tuż obok głos przy pominający matkę. – Czekaj, przecież on nawet nie ma pukawki! – wrzasnął z chrapliwy m śmiechem falset. – Siekierą, Wiciu, siekierą – namawiała go matka. Witczak zasłonił dłońmi uszy i zawy ł jak pies. Nie mógł już tego wy trzy mać. Po prostu nie mógł.

Agnieszka przepy tała trzech pracowników warsztatu samochodowego, którzy zgłosili się na recepcji około trzeciej. Resztę wezwany ch obdzwoniła i przesunęła rozmowy na pojutrze. Przez internet kupiła bilety tam i z powrotem do Wrocławia, zebrała swoje rzeczy i opuściła stołeczną. Taksówką pojechała na Ochotę, na osiedle Rakowiec, gdzie według kartoteki jeszcze niedawno wiódł swój nędzny ży wot Norbert Paczuski. Nie uży ła domofonu, poczekała na okazję i wślizgnęła się na klatkę schodową, mijając wy chodzącą staruszkę. Weszła na ostatnie piętro czterokondy gnacy jnego bloku zbudowanego z wielkiej pły ty, ty powego wy tworu poprzedniej epoki. Bez windy. Stanęła naprzeciwko metalowy ch drzwi oznaczony ch numerem czterdzieści sześć, zastanawiając się, czy klucze, które teraz ściskała w kieszeni, pasują do zamków. Próbować je otworzy ć? Oczy wiście nie, powinna najpierw sprawdzić, czy nikogo nie ma w domu. Nie wiedziała, czy Norbert mieszkał sam. A nawet jeżeli nie miał rodziny ani żadnej towarzy szki bądź towarzy sza ży cia, ktoś mógł ją zauważy ć na klatce schodowej i wezwać policję. I jak wtedy by się tłumaczy ła? Sięgnęła do dzwonka, lecz w ty m momencie szczęknął zamek i w drzwiach stanęła trzy dziestoparoletnia kobieta gotowa do wy jścia. – O Boże! – krzy knęła zaskoczona. – Kim pani jest?

Agnieszka czy m prędzej podsunęła jej pod oczy legity mację. – Jestem z Komendy Stołecznej – wy jaśniła, również speszona. – Policja? – spy tała kobieta, wieszając sobie torebkę na ramieniu. – Czego pani chce? – Muszę porozmawiać z Norbertem Paczuskim. Jest pani mężem? Z akt wy nika, że Paczuski zamieszkuje pod ty m adresem. To prawda? Kobieta pokiwała głową z rezy gnacją, oparła się o framugę. – Norbert zniknął – odparła. – Już parę dni, jak go nie ma. I nie mamy ślubu. Cy na pozbawiła ży cia Paczuskiego w niedzielę nad ranem. Od jego zniknięcia mijał trzeci dzień. – W Warszawie doszło ostatnio do kilku niebezpieczny ch napadów na banki – zablefowała. – Dzisiaj została postrzelona kobieta. Pewnie pani sły szała w mediach. Kobieta, wy raźnie zaniepokojona, choć mniej zdziwiona, niż powinna, przy łoży ła dłoń do czoła. – I Norbert jest podejrzany – wy szeptała. To nie by ło py tanie. – Tak. Ze względu na swoją przeszłość, czy li wy rok w zawieszeniu. Bandy ci posługują się kradziony mi samochodami. Konkubina Paczuskiego cofnęła się do przedpokoju, odłoży ła torbę na szafkę. – Niech pani wejdzie. Cy na znalazła się w ty powy m mieszkaniu przeciętnej warszawskiej rodziny. Na ścianach boazeria pamiętająca pewnie poprzednich lokatorów, kto wie, może rodziców jego lub jej. Na drzwiach prowadzący ch do jednego z pokoi Aga zobaczy ła żółtą tablicę z napisem „Teren skażony ”, a pod nią plakat z zombi. Poznała, że to pokój nastolatka. Co będzie, kiedy chłopak dowie się o zainteresowaniach ojca? Cy nowska przez chwilę poczuła ulgę na my śl, że ta informacja może nigdy nie ujrzeć światła dziennego. Jeśli wszy stko przebiegnie zgodnie z planem. – To pokój naszego sy na – potwierdziła podejrzenia policjantki gospody ni. – Mam nadzieję, że pani rozumie, że współpracując z nami, pomoże Norbertowi – odezwała się Agnieszka. Kobieta przy garbiła plecy. – Mam już tego dość. Ciągle się o niego niepokoję. Nie wiem, czy jeszcze pracuje, czy się gdzieś szlaja. – Przeszła do kuchni, usiadła na taborecie. – W nocy nagle wstaje i wy chodzi. Mówi, że coś musi załatwić, nie tłumaczy co. I znika. Cy na weszła do kiszkowatej kuchni. Zastanawiała się, jak w czy mś takim w ogóle można coś ugotować. – Gdzie on może teraz by ć? Ukry ł się? Na działce? – Nie, nie mamy działki. Nie stać nas. Nie mam pojęcia. – Kobieta westchnęła, sięgnęła po butelkę z czerwony m pły nem i drżącą ręką nalała sobie nieco z jej zawartości do szklanki. – To wino domowe. Napije się pani? Agnieszka pokręciła głową. Alkoholiczka, pomy ślała. Nieźle się dobrali. Chy ba nic tu po mnie. Kobieta nabrała wody w usta. Właściwie nie wody. – Wy mienimy się numerami telefonów. – Cy na sięgnęła po przy klejony do magnesu notes wiszący na lodówce i szy bko zapisała ciąg cy fr oraz swoje nazwisko. – Może pani zadzwoni, jak coś sobie przy pomni? Kobieta przechy liła szklankę, wy piła wino jedny m haustem i oblizała usta. Sięgnęła po

podetkniętą czy stą kartkę i ołówek i zapisała swój numer. Cy na wbiła go do komórki, zmierzając do drzwi. Wtedy coś sobie przy pomniała. W billingach Kolekcjonera nic nie znalazła, ale zapamiętała z obserwacji poczy niony ch z pomocą programu od Generała, że noc poprzedzającą włamanie do prosektorium Norbert spędził nie na Ochocie, ty lko na Woli, kilkanaście kilometrów od swojego domu. – A może Norbert ma jakiegoś znajomego na Kole? – spy tała w drzwiach. Na twarzy kobiety pojawił się wy raz zaskoczenia. – Skąd pani wie o mieszkaniu na Kole? – wy rwało jej się, po czy m zasłoniła ręką usta, jakby powiedziała za dużo. Wy tarła wargi nadgarstkiem, próbując zamaskować swoje zdziwienie. – Paczuski ma drugie mieszkanie – domy śliła się Aga. – Po rodzicach? Kobieta zaprzeczy ła ruchem głowy z miną dziecka, które nie potrafi już dłużej kłamać. – Ciotka mu zmarła. Mówiłam, żeby sprzedał. Ale… dwa lata już minęły, jak stoi puste. Cy na sięgnęła do komórki, żeby zapisać adres. – Jaka to ulica? Górczewska? – strzelała. – Ringelbluma trzy – poprawiła ją odruchowo konkubina Paczuskiego. – Mieszkania siedemdziesiąt sześć. Cy na wy szła na klatkę schodową. Kobieta odprowadziła ją do drzwi. – Zadzwoni pani do mnie, jak go znajdziecie? – Wezwiemy panią – zapewniła ją Cy nowska. – I jeszcze jedno. Proszę się kontaktować ty lko ze mną.

Ledwo ojciec Leon przy łoży ł głowę do poduszki, usły szał pukanie do drzwi. Popołudniowa drzemka stała się jego tajemny m ry tuałem. Wiedział, że podobna przy jemność nie jest w zgodzie z surową regułą braci żebraczy ch, tłumaczy ł sobie jednak, że dzięki temu dwudziestominutowemu odpoczy nkowi później przez cały dzień czuje się lepiej, może by ć bardziej przy datny Panu. Z biegiem lat ry tuał zamienił się w nawy k, z którego coraz trudniej by ło zrezy gnować. Pominięcie tego żelaznego punktu dnia powodowało u przeora rozdrażnienie. Zły na tego, który właśnie odebrał mu tę codzienną świętość, szarpnął za klamkę. W kory tarzu stał zasapany Serafin. – Coś złego się dzieje z ty m policjantem. Przeor nie zdąży ł poprosić o wy jaśnienia, zresztą przestraszona mina współbrata zdradzała powagę sy tuacji. Serafin nie miał skłonności do żartów, zawsze by ł nadmiernie poważny i traktował klasztorne ży cie wy jątkowo serio. Leon podąży ł za bratem. Zbiegli schodami, wy skoczy li na podwórze wy jściem obok kuchni. Przeor ujrzał furtiana i skarbnika stojący ch przed wrotami do chlewu, z którego rozlegało się rozdzierające kwiczenie. Przy spieszy ł kroku. W momencie, w który m się zbliży ł, maciora zamilkła, furtian i skarbnik odskoczy li, od wejścia try snęła krew prosto na habit przeora. – Co tu, do kurwy nędzy … Nie dokończy ł. Widok, jaki ujrzał w półmroku chlewu, zaparł mu dech w piersiach. W środku zagrody stał półnagi Witczak, cały umazany świńskimi odchodami i krwią, z siekierą w rękach. U jego stóp leżała w drgawkach maciora z rozrąbany m łbem. Jasnoróżowy mózg wy pły wał

do kory ta. Leon odwrócił się i zwy miotował. Policjant odrzucił siekierę, przeskoczy ł przez barierkę i padł u stóp przeora. Przy lgnął śmierdzący m ciałem do habitu, obłapił ojca za nogi. – Wy pędź ich! Sły szy sz? Wy pędź! – krzy czał. Zaniósł się długim, trwożliwy m szlochem. – Nie mam sił, żeby z nimi walczy ć! Leon się opanował. – O czy m ty mówisz? – zapy tał, klękając obok Witczaka, który zaczął uderzać się pięścią w głowę. – O głosach! Musisz je wy pędzić! – błagał płaczliwie. – Chcesz egzorcy zmów? Nie mam doświadczenia! – To musisz by ć ty, rozumiesz? – Witczak rozejrzał się z przestrachem. – Otaczają mnie. Są coraz bliżej. – Kto? Kto się zbliża? – zapy tał przeor wpatrzony w umazaną gównem i błotem twarz policjanta. – Gadriel, Samael, Mastema – z namaszczeniem powtórzy ł Witczak imiona demonów. Leon przerażony, ale i przejęty, traktując to zdarzenie jak cud, jak nieoczekiwane wy znanie wiary, przy tulił chorego. – Uwolnię cię od nich – obiecał. Wstał, przesiąknięty świńskim smrodem. Kiwnął na stojący ch obok oniemiały ch braci. – Pomóżcie mi.

Blok przy Ringelbluma trzy by ł jedny m z kilku bliźniaczy ch budy nków o niety powej architekturze – drzwi mieszkań wy chodziły na galerie ciągnące się wzdłuż całej elewacji. Tak budowało się w latach pięćdziesiąty ch dwudziestego wieku i zapewne z tego okresu pochodził projekt całego osiedla. Wy sokie drzewa, bloki trzy piętrowe, nieco już podniszczone. Sporo starszy ch mieszkańców i mało dzieci. Cy na minęła przedszkole i weszła do najbliższej klatki schodowej. Numer siedemdziesiąt sześć znajdował się na ostatnim, trzecim piętrze. Na galerii poślizgnęła się na cienkiej warstwie śniegu oblepiającego terakotę i omal nie upadła. Złapała się barierki, przeklęła wspak i ruszy ła dalej, czując w kieszeni spodni wbijające się jej w udo klucze do obcego mieszkania. Szła z duszą na ramieniu. Na szczęście by ło pusto, gdzieś w oddali szczekał pies. Dotarła do drzwi oznaczony ch numerem siedemdziesiąt sześć i schowała się we wnęce. Spojrzała za siebie, w oko judasza w mieszkaniu naprzeciwko. Zmusiła się, żeby szy bko otworzy ć drzwi. Nie chciała wzbudzić podejrzeń u sąsiadów. Kluczy w pęku by ło cztery, dwa pasujące do nowoczesny ch zamków i dwa małe, pewnie do skrzy nki na listy oraz domofonu. Wkładając klucz do pierwszego otworu, od razu zorientowała się, że popełniła błąd, sięgnęła po następny i otworzy ła zamek. Potem drugi i nacisnęła klamkę. Drzwi ustąpiły. Chwilę odczekała z bijący m sercem. Nasłuchiwała. Nic. Doszły ją odgłosy rozmowy z galerii. Szy bko schroniła się w przedpokoju, cicho zamknęła za sobą drzwi. Wewnątrz panowały zaduch i ciemność, w powietrzu unosił się nieokreślony, słodkawy zapach. Dobrze trafiła. Wy jęła z kieszeni my śliwską latarkę, którą rozświetliła półmrok. Z niewielkiego kory tarza wchodziło się do kuchni, łazienki i przechodniego pokoju, wy posażonego w zestaw mebli kojarzący ch się ze starszą osobą. Regał z kilkoma fajansowy mi i paroma

kry ształowy mi naczy niami za szy bą, ława, a na niej wazonik z plastikowy m kwiatkiem. Naprzeciwko plazma. Jak dotąd jedy ny ślad obecności trzy dziestolatka w ty m pomieszczeniu. Na północnej ścianie podwójne, zamknięte drzwi do sy pialni. Cy na szarpnęła za klamkę, ale zamek nie ustąpił. Poświeciła w dziurkę od klucza. Ze stary m zamkiem poradziła sobie w parę minut za pomocą scy zory ka i gwoździa. Nieoceniona zdolność w jej fachu. W progu wy czuła ów nieokreślony, słodkawy zapach. Pod ścianą zauważy ła dużą, prostopadłościenną chłodziarkę. Na wy świetlaczu migały cy fry – zero stopni. Oświetliła szerokie wieko, sięgnęła do klamki. Wewnątrz ujrzała ludzkie ciało przy kry te folią aluminiową. Szarpnęła cy nfolię i w świetle latarki ujrzała twarz młodej kobiety. Rozpoznała blogerkę z pewny m trudem, ry sy zaczęły się powoli zmieniać, mimo że zwłoki potraktowano środkami konserwujący mi. Zorientowała się, że pod ty m ciałem leży drugie. A więc rozwiązała sprawę Kolekcjonera. I jeszcze przez jakiś czas musiała milczeć jak grób. Nagle usły szała szmer, ktoś lub coś się poruszy ło, jakiś mechanizm zgrzy tnął i tuż za jej plecami rozległo się donośne kukanie. Przy warła do ściany. Ze zgrozą wpatry wała się w wiszący na ścianie trady cy jny zegar i wy suniętą z dziupli sztuczną kukułkę, która zrobiła swoje i schowała się za drzwiczkami pod spadzisty m daszkiem. Na półce pod cy ferblatem leżał klucz do nakręcania. Kolekcjonera nie by ło w mieszkaniu od paru dni. Czy takiego zegara nie należy nakręcać codziennie? Nie miała pojęcia, ale poczuła się nieswojo. Opuściła pokój, zacierając ślady swojej obecności, zamknęła za sobą drzwi i wy szła z mieszkania.

Świadomość wróciła nagle. Zero poderwał się z łóżka, rozejrzał wokoło, przy warł plecami do ściany. Na krześle ujrzał zary s siedzącej w cieniu postaci, w pierwszej chwili nie dość, że nie wiedział, gdzie jest, to jeszcze kobietę obok wziął za swoją matkę. W świetle zapalonej lampki zobaczy ł zbliżającą się obcą twarz. Poczuł uścisk dłoni i głos. Nie pamiętał ostatnich kilkunastu godzin. Kamilla Saks usiadła obok na łóżku, trzy mając go za rękę. – Przy jechałam tak szy bko, jak się dało – szepnęła, głaszcząc go po nieogolonej brodzie. Jak przez mgłę wróciły do niego migawki z chóru, ucieczka do domu rekolekcy jnego. Z dziury w pamięci wy łoniło się jeszcze wspomnienie nadziei, jaką złoży ł w osobie ojca Leona. Prosił o egzorcy zmy. Spojrzał w okno wy pełnione fosfory zujący m światłem latarni. Noc. Nasłuchiwał głosów, ale otaczała ich cisza. Spróbował się uspokoić. – Egzorcy zmy pomogły – stwierdził, spoglądając lekarce w oczy. Powędrował za jej spojrzeniem na stolik, na który m leżało kilka fiolek, strzy kawka i opróżnione ampułki. – Czemu nic nie powiedziałeś o chorobie? – spy tała. Posłał jej krzy wy uśmiech. – To nie by ła choroba. Ty lko… sama wiesz. Leon pomógł – odparł z zapamiętaniem. Mignął mu wiszący na ścianie krzy ż. Uświadomił sobie, że zakonnik by ł ty lko pośrednikiem. Miał teraz dług wobec tego odlanego z metalu mężczy zny wiszącego na dwóch zbity ch deskach. – Gdy by m wiedziała… – zaczęła Kamilla, ale jej przerwał. – Nie przy szłaby ś wtedy, w nocy – dokończy ł za nią. Pokręciła głową, na jej twarzy wciąż malował się wy raz łagodnego zniecierpliwienia. – Nie zostawiłaby m cię. Ty lko nie pozwoliłaby m ci oglądać tamtego filmu.

Wzruszy ł ramionami. Ten film odmienił jego ży cie, zaczął proces leczenia. – Posłuchaj – przy sunęła się bliżej. – Kiedy przy jechałam, by ło z tobą źle. Ten stan nazy wamy splątaniem. Świadczy o zaburzeniach psy chiczny ch. Zachowy wałeś się agresy wnie. Pamiętasz? Witczak nie pamiętał agresji. Wręcz przeciwnie. Owszem, głosy namawiały go, aby się zabił, podpowiadały mu jak. Przy pomniał sobie swój bieg kory tarzem do masarni. Przed oczami mignął mu wielki tasak i dłoń zaciśnięta na trzonku. – Bracia cię związali i zadzwonili do mnie. Podałam ci silne leki – mówiła Kamilla. – Nie, pomogły egzorcy zmy. Nie sły szę głosów. Sięgnęła po pustą ampułkę. – Podałam ci haloperidol. Broniłeś się. Czterech mężczy zn musiało cię trzy mać. Witczak obracał w palcach opakowanie po leku. – Nikt nie odprawił liturgii – dodała. Zero opadł na łóżko, zasłonił twarz. – Weź teraz te leki – podała mu tabletki i szklankę wody. – Znam ten szajs. – Możesz mieć po nich efekty uboczne – tłumaczy ła. – Ale objawy ustaną. W przebły sku pamięci zobaczy ł leżącą na gnoju maciorę z rozpłatany m łbem. Przy łoży ł pięści do skroni, jakby chciał usunąć to wspomnienie. Nie mogło by ć prawdziwe, po prostu nie mogło. Uniósł się na łokciach i połknął wszy stkie leki. – Wy pisałem się z oddziału na Sobieskiego – przy znał. – Przez te efekty uboczne. – Znajdę ci miejsce u siebie w szpitalu. – Wstała. Wciąż miała na sobie służbowy strój, musieli ściągnąć ją z dy żuru. – Chcę tu zostać. Muszę. – Powrót do leczenia zamkniętego by łby przegraną. Jeśli jednak rzeczy wiście stracił panowanie nad sobą i pozbawił zwierzę ży cia, podejrzewał, że ojcowie nie pozwolą mu zostać. – Musisz pojechać do szpitala. – Sięgnęła po wiszącą na oparciu krzesła kurtkę puchową. – Jeszcze nie teraz. Daj mi kilka dni. – Ojcowie boją się, że zrobisz sobie krzy wdę. Albo im. – Porozmawiaj z nimi. Teraz czuję się dobrze. Zostaw lekarstwa – prosił. – Leon ma u mnie dług. Na pewno postawi pewien warunek. Przetarł zmęczony m gestem twarz. – Żadny ch py tań o przeszłość – domy ślił się. Wskazała leżące na parapecie pudełka z lekami i kartkę z dawkowaniem. – Bierz leki. Zadzwonię za parę godzin. – Nachy liła się i pocałowała go w usta.

DZIEŃ TRZYNASTY

19 stycznia, środa

Agnieszka wy brała się do Wrocławia autokarem pry watnej linii. Na podróż zabrała coś do czy tania, ale nawet nie zajrzała do książki. Kiedy ty lko przy mknęła oczy, w wy obraźni ukazy wały jej się obrazy z mieszkania Paczuskiego, zmienione ry sy młodej blogerki, drugie zwłoki przy kry te cy nfolią. Wciąż my ślała też o zegarze z kukułką. Zastanawiała się, czy partnerka nekrofila na pewno będzie milczeć, czy coś jej nie podkusi i nie pojedzie do mieszkania na Ringelbluma. O ile ma zapasowe klucze. Może nie ma? Co będzie z Cy ną, jeśli wy da się, że poznała tożsamość mężczy zny wy kradającego zwłoki z prosektoriów i nikomu nie powiedziała? A wreszcie – co się stanie, jeśli ktoś przy padkiem odkry je ciało pozostawione w starej gazowni? Żeby oderwać się od ty ch my śli, zadzwoniła do matki. Nigdy nie miały dobrego kontaktu, a kiedy, jak to mówią, Aga wy szła z szafy, Teresa Cy nowska zamilkła na dobre kilka miesięcy. Potem stosunki wróciły do normy : zdawkowe telefony, czasem, właściwie rzadko, niedzielne obiadki. – Co u ciebie? – spy tała z troską Teresa. Wiecznie martwiła się o Agnieszkę, która nie pamiętała innego niż ten smutny, zatroskany ton głosu rodzicielki. – Zdrowa jesteś? – Tak. Wszy stko w porządku – odparła Cy na, bo co innego miała niby powiedzieć? Jeszcze nie czas na rozmowę o ciąży. Zaskoczy matkę za parę miesięcy. – Na wiosnę pomogę ci zrobić remont na działce – obiecała. Wtedy jej powie. Matka przy jęła ofertę z powątpiewaniem. – Zawsze ty lko tak mówisz. – Trochę gory czy, ale też rezy gnacja. Teresa już dawno pogodziła się, że z córką nie są sobie bliskie. – Teraz będzie inaczej, zobaczy sz – zapewniła jeszcze Agnieszka i rozłączy ła się. Spojrzała

w smutny krajobraz za oknem. Spod warstwy świeżego śniegu wy stawały szare domostwa otoczone kikutami drzew.

Nie zszedł na śniadanie. Dostał SMS-a od Kamilli: „Zakonnicy wściekli. Nie pokazuj się w refektarzu”. Trudno mu by ło wy obrazić sobie wściekłego ojca Leona. Brat Serafin, ten ze ściągnięty mi krzaczasty mi brwiami, możliwe. Ale Leon? Jednak wziął sobie wiadomość do serca. Wiedział, że zachowy wał się nieobliczalnie, poddał się szaleństwu, stracili z jego powodu maciorę. Pewnie powinien im oddać równowartość zwierzęcia. Przy najmniej w ten sposób mógłby wy nagrodzić im stratę. Postanowił w ciągu dnia porozmawiać o ty m z który mś z braci. Sięgnął do portfela, znalazł w nim kartę bankomatową. Kłopot polegał na ty m, że nie miał pojęcia, ile ma na koncie. Po chwili zdał sobie sprawę, że nie pamięta też PIN-u do karty. Próbował się skupić, ale wciąż by ł rozedrgany po napadzie choroby. Zapragnął nagle znaleźć się na świeży m powietrzu. Boczny m wy jściem, uważając, by nie spotkać nikogo ze stały ch mieszkańców, wy mknął się do miasteczka. Wcześniej czy później będzie musiał zadzwonić do furty, może wtedy jakoś udobrucha braci. Nie chciał opuszczać klasztoru, jeszcze nie teraz. Po drodze znalazł bankomat, włoży ł kartę do wąskiej gardzieli, ale nie odnalazł w pamięci odpowiedniego zestawu cy fr. Bojąc się stracić swoją visę, anulował transakcję, schował portfel i ruszy ł na komisariat. Fajkowski coś mu obiecał, a poza ty m Witczak przy pomniał sobie o wizy cie u Tomasza By liny. Liczy ł na to, że ktoś z miejscowej policji podwiezie go do Jońca. Oczy wiście, idąc przez miasto, cały czas nasłuchiwał. Czuł się też ociężały, ale wiedział, że to efekt działania leków, które powstrzy my wały kolejny atak. Jakoś musiał sobie z ty m wszy stkim poradzić. Szedł krok za krokiem. Zmęczony i obolały. Bał się ciekawskich spojrzeń mijający ch go ludzi. Zastanawiał się, czy w miasteczku już się rozeszło, że w klasztorze mieszka szalony policjant, który zaszlachtował świnię.

Po sześciu godzinach jazdy Cy nowska wy lądowała na dworcu autobusowy m we Wrocławiu. Wiedziała, że to niebrzy dkie miasto, ale i tak by ła pod wrażeniem. U siebie, w Warszawie, całą architekturę traktowała trochę jak dekoracje zasłaniające powojenne ruiny. Katowana w dzieciństwie mitologią walczącej stolicy miała wrażenie, że mieszka nie w tętniącej ży ciem nowoczesnej metropolii, ty lko w pachnący m naftaliną muzeum. Idąc jedną z główny ch ulic Wrocławia, podziwiała idealne połączenie historii i codzienności. Może dlatego, że nie niosła całego bagażu wpojonej przez zastępy pedagogów wiedzy i nie swoich wspomnień. Po prostu wędrowała przez miasto. Ładne, w większości zadbane, miejscami brudne kamienice, które teraz bły szczały w zimowy m słońcu. Gdzieś na hory zoncie mignął jej wy sokościowiec, jedy ny w mieście. Żadnej dominanty, żadnego szalonego pomy słu radzieckiego architekta, żadnego socrealisty cznego pałacu, za to sporo wszechobecnej kultury. W pół godziny dotarła do ry nku. Drugie ty le zajęło jej odszukanie sklepu odzieżowego, właściwie znalazła ich kilka. W trzecim natknęła się na ekspedientkę, młodą laskę, pewnie jakąś

studentkę, która skojarzy ła nazwisko Glistowskiego. Ale właścicielki nie by ło. Cy na dostała numer telefonu, zadzwoniła i umówiła się za godzinę. Rozejrzała się wokół, szukając jakiejś sieciówki z dobrą kawą.

Witczak został wy sadzony z radiowozu na zakręcie w Jońcu, całkiem niedaleko Arafatki i sklepu, w który m pił kefir. Nie wiedzieć czemu właśnie tu, w tej chwili poczuł się bardzo samotny. Jak rozbitek, którego fala przed chwilą wy rzuciła na brzeg bezludnej wy spy. A może i nie bezludnej, ale to ty m gorzej, gdzieś w dżungli czaili się wy głodniali ludożercy. Wstąpił do przy by tku gastronomicznego, przy pomniał się zasuszonej barmance i za ostatnie drobne kupił ciastko i kawę. Usiadł przy ty m samy m stoliku, przy który m wcześniej siedział By lina. Po dwóch kwadransach udało mu się wy łudzić od jednego z klientów papierosa, bo nagle zachciało mu się palić. Przez całą drogę do domu z czerwony m dachem sy cił się ciszą i normalnością. Ot, zwy kły facet, nieważne, że policjant, czterdziestoparolatek idzie sobie wiejską ulicą w mroźny zimowy dzień. „Brak bólu jest jak narkoty k” – usły szał kiedy ś, już nie pamiętał od kogo. Mógłby powiedzieć, że cisza w uszach czy też zwy kłe dobre samopoczucie też jest uży wką krążącą w ży łach, wy wołującą błogi stan zwany zdrowiem psy chiczny m. Dopiero kiedy go zabraknie, człowiek orientuje się, jaką cenną rzecz stracił. Zero zdał sobie sprawę, że przez chorobę popadł w banał i rozprawia o nim z zacięciem domorosłego filozofa. Ogrodzenie z pomalowany ch na zielono żelazny ch prętów by ło zamknięte, gdzieś na posesji szczekał pies. Zero nigdzie nie widział dzwonka. Uchy lił bramę, przecisnął się na teren gospodarstwa, które, musiał to przy znać, robiło bardzo dobre wrażenie. Czy sty, zadbany dom, po drugiej stronie odnowione pawilony, na cały m podwórzu kostka. W rogu spory wy bieg dla burka, który wciąż alarmował swoich właścicieli. Przed szerokimi drzwiami zaparkowane audi. Zero wspiął się po paru schodkach, zapukał do drzwi, odczekał chwilę i nacisnął klamkę. Po chwili znalazł się w sieni, nozdrza podrażnił zapach suszonej kiełbasy. Przy pomniał sobie, że By lina trudni się produkcją wędlin, zapewne w ty ch pomieszczeniach po drugiej stronie podwórza. – Dzień dobry ! – przy witał się, ale odpowiedziała mu cisza. – Panie Tomaszu! Wszedł do pierwszego pomieszczenia, które okazało się nowocześnie wy posażoną kuchnią. Pierwsze, co przy ciągnęło jego uwagę, to spora ciemna plama na podłodze, tuż obok trady cy jnego pieca, na który m suszy ły się pęta kiełbasy. Podszedł, kucnął, zanurzy ł palec w rozlanej mazi i przy stawił do nosa. Krew.

Właścicielką odzieżowego okazała się oty ła kobieta z trwałą ondulacją, sty l bazarowy, jakże pasujący do asorty mentu placówki. W ry sach twarzy ciotki Glistowskiego Cy na dostrzegła podobieństwo do poszukiwanego domniemanego ojca embriona. – Szukam Romana – wy jaśniła po zdawkowy m przy witaniu. – Kiedy ostatnio z nim rozmawiałam, mówił, że wy biera się do Wrocławia. Chciał u pani pracować. Kobieta w obronny m geście zaplotła ręce na piersi i kiwnęła głową. Jej twarz przy brała

zacięty wy raz wy rzuconej na brzeg ośmiornicy. – No, długo tu miejsca nie zagrzał. Z Cy nowskiej zeszło powietrze. Cały dzień zmarnowany. – Odszedł? Kobieta nisko sklepiony m czołem wskazała kontuar. – Zabrał z kasy dwudniowy utarg i ty le go widziałam! – Cy na zorientowała się, że Glista nie pozostawił po sobie ciepły ch wspomnień u stęsknionej ciotki. – Ynabej lewc! – przeklęła swoim sposobem. – Wie pani, dokąd pojechał? – Nie zostawił listu pożegnalnego – odpowiedziała właścicielka sklepu, wciąż trzy mając w uścisku swój wielki biust. – I nie odzy wał się? – drąży ła Cy nowska. – Nie dzwonił, żeby przeprosić. – Baba przewróciła ledwo widoczny mi świńskimi oczkami. – Dokąd mógł pojechać? – Agnieszka liczy ła, że dowie się o kolejnej ciotce, na przy kład w Jeleniej Górze. Z drugiej strony perspekty wa gonienia grubasa po całej Polsce wcale jej się nie uśmiechała. – Ciągle gdzieś dzwonił. My ślę, że wrócił tam, skąd przy jechał. Cy na zmełła w ustach przekleństwo. W czasie ich ostatniej rozmowy wy raźnie zakazała mu powrotu do Warszawy. Zdała sobie sprawę, że to zupełnie tak, jakby zakazała szczurowi wstępu do otwartego magazy nu z ziarnem. Poza ty m znowu zachowała się jak jakiś pieprzony szery f, głupi, lesbijski Brudny Harry. Co to za tekst – „nie pojawiaj się więcej w moim mieście!”? Co ona sobie wy obrażała? – Da mi pani adres siostry w Warszawie? – poprosiła na odchodny m. Jeśli wrócił, może jednak łatwiej będzie go znaleźć. Pójdzie za smrodem, który zostawia. – Mówi pani o matce Romka? Niech pani pisze… Kiedy Agnieszka stała już w progu, ciotka Glisty rzuciła jeszcze: – Mam nadzieję, że pani dorwie tego skurwiela! Cy na spojrzała na nią z podziwem. Pomy ślała, że pod ty m wąskim pasmem skóry między lokami a szerokim nosem kry ła się jednak pewna domy ślność, której się nie spodziewała.

Pies wciąż ujadał, coraz bardziej zajadle. Zero uchy lił drzwi i znalazł się w wy łożony m biały mi kafelkami kory tarzu. Wokół pachniało gotujący m się rosołem. Miły zapach. W domu nikogo nie zastał, więc zajrzał do niskich zabudowań naprzeciwko. Zobaczy ł długi kory tarz – po prawej wielkie metalowe drzwi, prawdopodobnie do chłodni, po lewej wejście do pomieszczenia ze stalowy mi stołami. W małej, podświetlonej szafce na ścianie wisiały na magnesie noże. – Panie Tomaszu! – krzy knął. Odpowiedziała mu cisza. Zrobił kilka kroków, woń rosołu zrobiła się intensy wniejsza, poczuł też bijące z głębi kory tarza ciepło. Coś mignęło w uchy lony ch drzwiach chłodni. Nie tego się spodziewał, zamiast bladoróżowej półtuszy jakiś inny, ciemniejszy kształt. Znalazł włącznik i przekręcił, pod sufitem zamrugała blady m światłem jarzeniówka. Uchy lił masy wne drzwi. Na metalowej, podwieszonej pod sufitem rurze wisiała kobieta z opuszczoną na piersi głową. Na podłodze pod ciałem zgromadziła się krew. Witczak drżącą dłonią dotknął skóry bezwładnej

ręki, poczuł przenikające, trupie zimno. Wy cofał się, odruchowo szukając kabury z bronią, której przecież nikt mu nie zwrócił. W kieszeni wy czuł telefon; pamiętał, że go nie naładował. Zmusił się do zrobienia następny ch kroków, mijał kolejne drzwi, za który mi znalazł niewielki magazy n jelit, a następnie pomieszczenie z regałem. Na półkach walały się worki z przy prawami. Wszedł do ostatniej sali, zobaczy ł przemy słową kuchnię gazową z sześcioma palnikami, od której buchało ciepło. Stał na niej wielki gar, przy wodzący na my śl wojskowe kuchnie polowe i grochówkę, którą armia reklamowała się na różny ch letnich imprezach. Ten gar by ł jednak jeszcze większy. Widać by ło, że jest pełny, zawartość opry skała tłusty mi kroplami wszy stko wokoło. Witczak rozejrzał się, szukając napastnika, ale w gotowalni, jak na tabliczce umieszczonej nad progiem opisano to pomieszczenie, nikogo nie by ło. Podszedł do kuchni. Musiał stanąć na palcach, żeby zajrzeć do środka gara. Spośród plam ściętego białka spojrzała nań bezmy ślny m wzrokiem leżąca na górze ugotowanego mięsa głowa Tomasza By liny.

Minęło dobry ch parę godzin, zanim zjawili się wszy scy. Pierwsza dotarła miejscowa policja z Fajkowskim na czele, zaraz po niej karetka ze szpitala powiatowego. Trzema samochodami zajechała Warszawa – w pierwszy m Ty mański z Malicką i Kostkiewicz. Furgonetką dojechała ekipa techniczna z patologiem, na końcu zaś przed posesją zaparkował swoją mazdę sam naczelnik, z który m zabrał się Wardal. Po krótkiej relacji Witczaka i szy bkich oględzinach doszło do kłótni psy chologów. Wszy scy stali w ciasno zbitej grupce na środku podwórza, miejscowi trochę z boku, stolica razem. Wardal warknął na Kostkiewicz, kiedy próbowała coś powiedzieć. – Prosiłem, żeby została pani w Warszawie, czy nie tak? Witczak próbował go uspokoić, mówiąc coś w rodzaju „nie czas i nie miejsce”, ale facet by ł wściekły. – Zdawało mi się, że nie pozostajemy w zależności służbowej, moim bezpośrednim przełożony m jest… – odpierała atak swoim głosikiem Misia, jednak Wardal brutalnie jej przerwał. – To nie jest już pani sprawa! Czy pani tego nie rozumie? – Warczał jak wściekły pies. – Naczelnik chciał, żeby m pojechała! – krzy knęła płaczliwie Kostkiewicz, szukając ratunku u obecnego, ale nieco zdy stansowanego Maluty. Wardal posłał szefowi pełne żalu spojrzenie. Zdradzony o świcie, pomy ślał o nim z pogardą Witczak. Wcześniej wy dawało mu się, że go zna, psy cholog zawsze sprawiał wrażenie opanowanego i ży czliwego. Czemu teraz uparł się, żeby tę dziewczy nę zetrzeć w py ł? Ludzie są jednak nieprzewidy walni, nawet psy chologowie, pomy ślał. – Kostkiewicz odwaliła kawał dobrej roboty w Łomży – poparł ją nieoczekiwanie Maluta. – Niech się dziewczy na uczy ! – Uciszy ł kłótnię. Wardal wziął się pod boki i wbił wzrok w chodnik. – W takim razie proszę się ograniczy ć do obserwowania mnie przy pracy – bąknął jeszcze, zły jak głuchy nietoperz. – Bardzo panu dziękuję – odgry zła się sarkasty cznie Misia. Wszy scy zamilkli. Z zakładu wy szedł ubrany w odzież ochronną pracownik pionu

technicznego, niejaki Majcher. – Ślady zabezpieczone – zwrócił się do Malickiej. – Niewiele tego jest. Według mnie kobieta nie ży je od jakichś dziesięciu godzin. Może dłużej. Chłodnia opóźniła procesy rozkładu. – Trudno będzie określić dokładny czas zgonu – potwierdził stojący w grupce patolog Henio. – Ty m bardziej przy ty ch drugich zwłokach – dodał ubrany na czerwono lekarz z pogotowia, który zdąży ł już wy stawić akty zgonu i właściwie nie miał już tu nic do roboty. – Czegoś takiego jeszcze nie widziałem – przy znał technik Majcher. – Tego ugotowanego wy jęliśmy z gara, jest pokrojony na części. – Co się dzieje z ty mi ludźmi! – westchnął Hif. Drugi technik pojawił się w drzwiach masarni z metalową walizką w ręku. – Idziemy do mieszkania – oznajmił. – Na waszy m miejscu nie jadłby m ty ch kiełbas z magazy nu. Zero z niesmakiem przy pomniał sobie kęs, który m poczęstowała go pracownica sklepu dwa dni wcześniej. Odrzucił głupie skojarzenia. Nic nie wskazy wało na to, by Tomasz By lina produkował ży wność z mięsa innego niż świńskie. – To prawda, że wczoraj rozmawiałeś z ofiarą? – zapy tał Maluta Witczaka. – Prawie dwie doby temu – sprecy zował Zero. – Umówiłem się z nim na dłuższą rozmowę na wczoraj, ale nie mogłem przy jechać. Rozmawiając, weszli w znany Witczakowi kory tarz, w który m wciąż unosił się zapach rosołu z ludzkiego mięsa. Ruszy li w stronę gotowalni, mijając chłodnię, gdzie ciało martwej kobiety, prawdopodobnie żony Tomasza, teraz leżało na posadzce. – Twierdziłeś, że to morderstwo wiąże się z ty m w klasztorze? – zagaiła Malicka. Wy sforowali się na początek grupy, reszta, zbita w gromadę, sunęła wąskim kory tarzem za nimi. Stanęli w progu ostatniego pomieszczenia, przy glądając się rozłożony m na podłodze fragmentom ciała człowieka, które przy pominały olbrzy miego ugotowanego indy ka. – Ofiarą jest by ły mnich z zakonu braci żebraczy ch – oświadczy ł Zero. – By ł kiedy ś prowincjałem. Odszedł ze zgromadzenia parę lat temu. – Wątłe powiązanie – skomentował Maluta, na którego napierał Hif. Wszy scy kłębili się w progu, jakby bali się zbliży ć. – Ale pojebaniec! – wy raził swoją opinię Ty mański. – Dlaczego go ugotował? Chciał go przerobić na kiełbasy ? Jak rzeźnik ze Szczecina? – Tamten działał przez kilka lat – przy pomniał Wardal. – Tu mamy do czy nienia z incy dentem. – Widzicie jeszcze jakieś powiązania ze sprawą z klasztoru? – Maluta skierował py tanie do wszy stkich obecny ch. – Strasznie kiepski tu zasięg – odpowiedziała Kostkiewicz, stukając bezsilnie w ekran swojej komórki. – Muszę coś sprawdzić, przepraszam. – Zaczęła przedzierać się przez tłum na zewnątrz. – Wardal? – Maluta skierował py tanie do profilera. – Morderstwo o wy bitny m okrucieństwie, mający m charakter demonstracji. Jednak są duże różnice między tą zbrodnią a klasztorną – oświadczy ł. – Nie widzę żadny ch moty wów religijny ch. Ty lko przeszłość ofiary przemawia za powiązaniem. – Mam wielką nadzieję, że związek ofiary z zakonem to czy sty przy padek – podsumował naczelnik.

Wszy scy pokiwali głowami. – Już sprawdziłam! – odezwała się z ty łu Misia. Próbowała z powrotem przedrzeć się do pierwszego rzędu, ale tłum by ł zby t gęsty. – Wy dawało mi się, że miała pani ty lko obserwować – próbował usadzić ją Wardal. Ty mczasem Kostkiewicz odnalazła drugie przejście do gotowalni, przez rozbiór, i nagle znalazła się tuż obok naczelnika. – Pozwoli mi pan powiedzieć? – spy tała Wardala bez cienia strachu. – Tego nam teraz trzeba! – podsumował z oburzeniem starszy psy cholog. – Doktorantki z internetem! – Niech pani mówi – poprosił Maluta, nie zważając na Wardala. – Poprzedniej ofierze by ło na imię Paweł, prawda? – zaczęła swój wy kład Michalina. – W samochodzie znaleziono obrazek świętego Pawła. – Maluta bez słowa kiwnął głową. – A biskupowi obcięto głowę, odtwarzając w pewien sposób męczeństwo apostoła. – No, powiedzmy, że jest tu jakiś ciąg my ślowy – przy znał Hif, uradowany, że Misia się wy kazuje. To on podpowiedział Malucie, żeby zabrać ją do Jońca. – I co teraz? By ł jakiś święty, którego ugotowano? Tak szczerze, to nie przy pominam sobie. Misia podstawiła mu pod nos ekran swojej komórki i wy świetlone tam hasło z Wikipedii. – Co prawda męczeństwo to nie by ło. Tomasz z Akwinu umarł śmiercią naturalną w 1274 roku. Ale jeszcze za ży cia miał opinię świętego. Dlatego współbracia ugotowali po śmierci jego ciało, żeby łatwiej je by ło podzielić na relikwie. Takie szalone czasy. Wszy scy jeszcze raz spojrzeli na leżące na posadzce, nieprzy pominające człowieka zwłoki. – W takim razie powinniśmy znaleźć obrazek – przerwał milczenie Witczak. Wszy scy odruchowo zaczęli się rozglądać. – Technicy przepatrzy li tu każdy kąt – przy znał Maluta. – Pójdę rozejrzeć się w domu – oznajmił Hif, wy cofując się w stronę podwórza. – Też idę – dodał Witczak, obchodząc tłumek i dołączając do Ty mańskiego.

Obaj włoży li niebieskie ochraniacze na buty i lateksowe rękawiczki. Witczak wciąż my ślał o odkry ciu zwłok, o unoszący ch się oparach, cząsteczkach Tomasza By liny, które osiadły na jego ubraniu. Powąchał wełnianą kurtkę i wy czuł lekki zapach bulionu. W kuchni i sy pialni jeszcze kręcili się technicy, zbierając ślady z powierzchni. – Z tego ugotowanego nie mogliśmy nawet zdjąć porządny ch odcisków – zamarudził Majcher na widok policjantów. – Znaleźliście coś niety powego? – spy tał Ty mański. – Brudne gacie w popiele – oznajmił drugi technik, wskazując metalowy pojemnik stojący obok wy sty lizowanego pieca kaflowego. – Jakieś święte obrazki? – sprecy zował Hif. – Matka Boska na ścianie. Możecie się rozejrzeć – odparł technik. Witczak klęknął i otworzy ł klapę pod palnikiem, sięgnął po pogrzebacz, odnalazł przy zwalające spojrzenie Majchra i roztrącił niedopalone resztki węgla. Nie by ło tutaj nic oprócz popiołu.

– Przy dałaby się Cy na – mruknął Ty mański, otwierając szuflady kuchenne, trącając sztućce i przepatrując półki z naczy niami. – Nic tu nie ma – oznajmił rozczarowany. Przeszli do następnego pomieszczenia, które okazało się sy pialnią. – Co z nią? – sapnął Zero, rozgarniając pościel na wielkim, podwójny m łóżku. – Puściłem ją na dzień urlopu – odparł Hif, oceniając rozmiar spory ch ciepły ch damskich majtek, które właśnie wy grzebał z szuflady w zdobionej roślinny m moty wem komodzie. – Dobrze, że stary jeszcze o nią nie py tał. Wiesz, o czy m mówię. Witczak zerwał prześcieradło, pomacał materac. Uniósł go i na drewniany m ożebrowaniu spodu zauważy ł niewielki prostokątny kawałek papieru. – O jak kocham nagonkę! – sapnął Ty mański na widok uniesionego za róg obrazka, na który m widniał święty w biały m habicie i czarny m płaszczu, z piórem w prawej dłoni i zwojem w drugiej. Zero obrócił karteczkę w poszukiwaniu opisu, ale tak jak w przy padku apostoła Pawła żadnego wy jaśnienia nie znalazł. – Domy ślam się, że to ten Tomasz – stwierdził. – Odłóż na miejsce! – krzy knął Majcher. – Muszę oznaczy ć i obfotografować!

Wszy scy obecni stanęli w kole na podwórzu posesji By linów. Komórka Hifa z wy świetlony m na ekranie zdjęciem obrazka wędrowała z ręki do ręki. – Zaraz wy jdziesz do ludków z prasy i dasz oświadczenie, że doszło do tragicznej w skutkach kłótni rodzinnej – powiedział Maluta do stojącego obok Ty mańskiego. – Wiem, wiem. Brakuje nam ty lko dy wagacji w Teleexpressie o sery jny m grasujący m pod Warszawą. – Po południu rozszerzy my zespół operacy jno-śledczy – postanowiła prokurator Malicka. – Bo wy gląda na to, że mamy do czy nienia z sery jny m, kurwa. – Uważam, że powinienem wrócić do klasztoru, jeszcze raz rozpy tać braci – zaproponował Zero. Naczelnik zmienił miejsce w kręgu, tak by stanąć blisko Witczaka. Odciągnął go nieco na bok. – Dzwonił ktoś z kurii. Podobno miałeś tam jakiś atak – oznajmił cicho. Zero wy czuł u szefa troskę. Oblała go fala gorąca. – Chwilowy nawrót objawów – wy jaśnił. – Jeśli wolisz, pojadę tam pry watnie. – A nie powinieneś raczej do lekarza? – Już jest dobrze – odparł niepewny m tonem komisarz. – Przy jmą cię jeszcze w ty m klasztorze? – zapy tał Maluta z powątpiewaniem. Witczak zrozumiał, że naczelnik bardziej troszczy ł się o dobre stosunki z Kościołem niż o stan jego zdrowia. – Ten z kurii sugerował, że nie powinieneś tam przeby wać. – Konsultowałem się z lekarzem. Nie ma przeciwwskazań. – Weź urlop, odpocznij. – Maluta położy ł mu rękę na ramieniu. – Jeśli będzie taka możliwość, pojedź do tego klasztoru, poniuchaj. Daj znać. Czuję, że z ty mi z Kościoła będą problemy. Klepnął się po wewnętrznej kieszeni kurtki, jakby coś spodziewał się tam znaleźć, machnął ręką i wrócił do kręgu. Podszedł do Wardala i kiwnął na Kostkiewicz.

– Od tej pory będziecie współpracować. Czy wam to się podoba czy nie. Nie chcemy więcej ry tualny ch mordów na naszy m terenie. Oboje pokiwali głowami.

Hif i Zero przy jechali do Warszawy po ośmiu godzinach pracy na terenie gospodarstwa i wsi. Uczestniczy li w rozpy taniach mieszkańców, chodzili od domu do domu, napoty kając raczej zacięte miny i obojętne spojrzenia. Nie dowiedzieli się wiele. By linowie właściwie nie uczestniczy li w ży ciu mieszkańców, nie udzielali się na żadnej niwie, nawet nie chodzili do kościoła, co od początku ustawiło ich poza nawiasem społeczności. Tomasz wprowadził się do sześćdziesięciotrzy letniej wdowy dwa lata temu. Wzięli ślub cy wilny, by ły zakonnik przy jął nazwisko żony. Nie utrzy my wali kontaktów z rodziną, nie mieli dzieci, produkcja trady cy jnie wędzonej kiełbasy by ła cały m ich ży ciem. Policjanci znaleźli w domu zeszy t pełen przepisów, utrzy mane w porządku faktury za mięso, przy prawy i jelita, zapiski produkcy jne, protokoły kontroli. Witczak wpadł na pomy sł, żeby pogadać z kimś z Inspekcji Wetery nary jnej. Skoro nikt nic nie wiedział o małżonkach, należało chwy cić się tej ostatniej deski. Zadzwonili do sekretariatu placówki. Okazało się, że by ło już dość późno, inspektor do spraw ży wności by ł od dawna w terenie, zdołali jednak namówić kobietę, z którą rozmawiali, żeby dała im numer służbowej komórki. Umówili się w Arafatce. Na spotkanie przy jechała niska, krótko ostrzy żona, piersiasta pięćdziesięciolatka. Wiele się nie dowiedzieli. Usły szeli, że raz na pół roku odwiedzała By linów. Zawsze rozmawiali o podróżach. Okazało się, że każdego lata zamy kali na miesiąc zakład i udawali się w podróż. Egipt, Chorwacja albo Bułgaria. Wy bierali się do Ałma Aty w Kazachstanie. Stary zakonnik podobno odnalazł tam rodzinę. W czasie wojny brat jego ojca został zesłany na Sy berię, skąd dotarł na południe. By lina chwalił się, że odnalazł krewnego przez internet i zaczął z nim korespondować. Ty mański przy pomniał sobie o wiekowy m komputerze stojący m w pokoju dzienny m, przedzwonił do techników i poprosił, żeby zabrali sprzęt do Warszawy. – Trzeba odnaleźć tę rodzinę – postanowił, kiedy pożegnawszy się z kobietą z inspekcji, maszerowali w stronę posesji. – Naprawdę my ślisz, że zamordował go kuzy n z Kazachstanu? – powątpiewał Witczak. Hif ły pnął na niego okiem. – Nie. Wszy stko kręci się wokół ty ch twoich braci. I niezby t mi się to podoba – przy znał. By ła to ostatnia rozmowa z mieszkańcami okolicy, jaką przeprowadzili tego dnia. Nie minęło pół godziny, jak wsiedli do Mordy i ruszy li w stronę Warszawy.

Wieczorem zebrał się nowo powstały zespół operacy jno-śledczy utworzony przez Malutę. Hif stanął w progu sali konferency jnej jak wry ty. Przy stole siedziało chy ba ze dwadzieścia osób. – O ja piórkuję! Jakieś kółko różańcowe – sapnął na widok tego tłumu. Dostrzegł masę nieznany ch twarzy, a także faceta z Komendy Głównej.

Naczelnik kilka razy zapukał pięścią w blat, uciszając całe towarzy stwo. – Kolega Ty mański zrobi wprowadzenie! – oświadczy ł na cały głos. Hif posłał mu zdziwione spojrzenie. – To twój zespół – dodał szef półgębkiem, widząc jego minę. – Witam wszy stkich – zaczął Hif niepewnie. – Widzę sporo nieznany ch twarzy. Może na początku się przedstawimy. Ludzie stworzy li grupki, które szeptały w czasie, kiedy inni mówili. Oprócz policji na sali zebrali się przedstawiciele prokuratury, ktoś odpowiedzialny za bezpieczeństwo w gabinecie prezy denta miasta. Na drugim końcu stołu zasiadł kapłan przy słany z kurii generalnej, ubrany w czarny garnitur. – Przy pominam, zwłaszcza osobom z zewnątrz, że cała narada ma charakter, że tak powiem, niejawny – stwierdził przed wprowadzeniem w sprawę Ty mański. – Nie może by ć mowy o jakichkolwiek przeciekach, zwłaszcza do prasy. Siedzący na drugim końcu stołu przedstawiciel kurii, który przedstawił się jako ksiądz Tatarkowski, obruszy ł się. – Żenująca uwaga – stwierdził, śląc ironiczny uśmiech do siedzącego obok urzędnika z magistratu. – Kościołowi szczególnie zależy na dy skrecji. – Mam taką nadzieję – wy cedził Hif, otwierając leżącą przed nim teczkę ze zdjęciami z obu miejsc przestępstw. Przekazał kilka fotografii uczestnikom spotkania. – Istnieje wy sokie prawdopodobieństwo, że mamy do czy nienia z mordercą sery jny m. Nie znamy moty wu i o ty m chcę porozmawiać. Proszę o zabranie głosu kolegę z wy działu wsparcia psy chologicznego. Wardal spojrzał na siedzącą obok Michalinę, odchrząknął i wstał. – Dziękuję. Podkreślam, że razem z koleżanką Kostkiewicz nie zostaliśmy włączeni w celu zapewnienia wsparcia psy chologicznego, choć służy my i taką pomocą w razie potrzeby. Stworzy my profil psy chologiczny sprawcy – oświadczy ł oficjalny m tonem. – Dziękuję – odparł Hif. – Proszę do rzeczy. Wardal uniósł książkę, którą przy wiózł z sobą po szkoleniu w siedzibie FBI w Waszy ngtonie. – Opierając się na dany ch staty sty czny ch zaczerpnięty ch z prac amery kańskich kolegów, musimy przy jąć z pewnością sięgającą siedemdziesięciu procent, że sprawcą jest mężczy zna. Prawdopodobnie w wieku około czterdziestu lat, owładnięty obsesją religijną. – Znowu odchrząknął, sięgnął po butelkę wody mineralnej, odkręcił i napił się wody. – Obie ofiary zostały zamordowane w sposób przy pominający śmierć znany ch święty ch Kościoła katolickiego. Hif posłał w krąg kolejne zdjęcia. Na sali zapadła cisza. – Biskupowi Kownackiemu odcięto głowę – konty nuował Wardal. – Jak świętemu Pawłowi. A z ciałem Tomasza By liny postąpiono identy cznie jak z ciałem Akwinaty. Ugotowano je. Nie znam jednak przy czy ny śmierci. – Wstępne oględziny zwłok stwierdziły przecięcie tętnic szy jny ch – odezwał się Henio. – Trudno to by ło stwierdzić, jako że głowę potem odjęto od reszty ciała. – Widać tu powiązania z patronami obu ofiar – podsumował psy cholog. – Trudno na razie dy wagować, czy jest to początek dłuższej serii. Pozostaje py tanie, jaki jest klucz doboru ofiar. Misia uniosła dwa palce jak uczennica szkoły podstawowej. – Mogę coś dodać? – spy tała swoim głosikiem postaci z kreskówek. Wardal usiadł, Hif kiwnął przy zwalająco głową. – Z zapisków w kalendarzu biskupa Kownackiego dowiedziałam się, że w luty m rok temu miał

umówione spotkanie z trzema osobami – relacjonowała Misia. – Ukry ty mi za inicjałami. Jedne z nich – T.K. – pasują do ofiary. Może pozostałe wy znaczają następne cele mordercy ? – Niestety, śledztwo jak doty chczas nie pozwoliło na zidenty fikowanie właścicieli pozostały ch inicjałów – wtrącił się Ty mański. – Rozmawiałem z asy stentem biskupa, ale nic nie pomógł. – Może jeszcze ja – odezwał się Witczak. – Uważam, że zbrodnia może mieć związek z członkami zakonu braci żebraczy ch. To w ich klasztorze, a właściwie przy legający m kościele, znaleziono pierwszą ofiarę. Druga by ła prowincjałem tego zakonu wiele lat temu. Mogę przepy tać braci o osoby pasujące do pozostały ch inicjałów. – Dobrze, tak zrób, komisarzu – zarządził Hif. Spotkanie trwało jeszcze godzinę i przemieniło się w kłótnię „kto jest temu wszy stkiemu winien”. Strona kościelna i prokościelna oskarżała rząd, ateistów, niektóre partie, inni wy ty kali palcem źle prowadzącą się młodzież, na końcu padło słowo „gender”, które pogodziło wszy stkie strony. Oczy wiście głos zabierali najstarsi i najmniej zaangażowani w śledztwo urzędnicy, młodsi siedzieli cicho, zgrzy tając zębami. Rozmowa weszła na jałowy bieg. Powoli zbliżała się noc. Ty mański podziękował wszy stkim, sporządził listę kontaktową i zakończy ł zebranie. W ciągu paru minut sala opustoszała. Zapalili. – Nienawidzę tej biurokraty cznej roboty – podsumował Ty mański. – Po kiego grzy ba Maluta ściągnął aż dwadzieścia luda? – Spojrzał na listę. – I jeszcze pierdoleni urzędnicy ? I ten z kurii? – Musi się wy kazać przed komendantem – skomentował Witczak. – Im większy zespół, ty m lepsze zdjęcia. – Spojrzał na aspiranta pakującego sprzęt fotograficzny, który m przez cały czas spotkania cy kał fotki. W progu pojawiła się Misia, która najwidoczniej czekała na kory tarzu, ale zniecierpliwiona zawróciła. – Możemy porozmawiać? – spy tała Ty mańskiego. – Proszę mówić – zachęcił ją Hif. Witczak zdusił niedopałek na przy kry wce słoika, wstał. – Czekam na górze – powiedział i wy szedł. Kostkiewicz została sama z Ty mańskim. – Nie poruszy ł pan jednej kwestii… – stwierdziła nieśmiało. – Pani psy cholog – żachnął się Hif. – Niech pani zrozumie, ta narada… Cały ten zespół fachowców – zrobił palcami gest udający cudzy słów – ty lko nam spowolni robotę. – Może, ale moim zdaniem to ważne – przerwała mu Misia najbardziej zdeterminowany m tonem, na jaki by ło ją stać. – O czy m pani mówi? – zainteresował się Hif. – O tej dziewczy nie z wy cinka. Ty mański masował czoło z wy raźny mi objawami zmęczenia i iry tacji. – Pani Michalino, niech pani idzie do archiwum i przejrzy akta tej sprawy – poprosił łagodnie. – Została umorzona, ponieważ nie zidenty fikowano tej samobójczy ni. Kostkiewicz poprawiła włosy na karku. – Skąd pewność, że to by ło samobójstwo? – Nie doczekawszy się odpowiedzi, stwierdziła: – Dobrze, chcę zobaczy ć, jak wy glądało to śledztwo. Kto je prowadził? Hif wy krzy wił usta i wzruszy ł ramionami.

– Czy ja wy glądam jak komputer? Misia wstała i bez słowa opuściła salę. Ty mański został sam i zapalił jeszcze jednego westa.

Na kory tarzu Kostkiewicz wpadła na Cy nę, która poinformowana o spotkaniu przy jechała prosto z dworca. – Co mnie ominęło? – zagadnęła psy cholożkę. – Nigdy nie miałaś problemów z ty mi facetami? – spy tała Misia, nie udzielając odpowiedzi. – Masz na my śli seksistowskie odzy wki? – domy śliła się Cy na. – Wiesz, jak wchodzisz między wrony … Kto ci dowalił? Misia wzruszy ła ramionami, wpatrzona w czubki swoich zakupiony ch w niemieckiej sieciówce nieładny ch botków. Tęskniła do wiosny. – Wszy scy – odparła. Ruszy ły w kierunku schodów. – Chcesz przegadać sprawę? Teraz z kolei Cy na wy konała gest ramion wy rażający rezy gnację. – Utknęłam – przy znała. – Analiza psy chologiczna raczej nie pomoże na brak podejrzanego. – Właśnie że pomoże – odpowiedziała z przekonaniem Kostkiewicz, zdenerwowana, że koledzy wciąż nie doceniają pomocnego narzędzia, jakim jest profil sprawcy. – Ale mówię o „Patronie”. – O jakim, awruk, patronie? – spy tała zdezorientowana Cy nowska. – Hif zmienił kry ptonim – wy jaśniła psy cholożka, czerwieniąc się. By ła pewna, że nastąpiło to dzięki jej wnioskom. Weszły na pierwsze piętro, Misia otworzy ła kluczem pokój psy chologów, wy raźnie ucieszona, że Wardal opuścił komendę. – Chy ba średnio ci się układa współpraca z kolegą – zagadnęła Cy na. – Profile to dodatkowa kasa. Nie dziwię się, że nie chce mnie dopuścić do żłobu. Wszędzie tak jest. – Misia zakrzątnęła się przy czajniku. – Herbaty ? Aga spędziła sześć godzin w autobusie, padała na py sk, jednak w mieszkaniu czekała na nią zimna pościel i pusta lodówka. Niespieszno jej by ło do samotni. Tęskniła do Anki, do towarzy stwa. Do seksu. Misią nigdy się w ty m sensie nie interesowała, ale nie zamierzała pogardzić chwilą rozmowy sam na sam z drugim człowiekiem. – O czy m chciałaś pogadać? – zapy tała, kiedy już dostała parującą herbatę w kubku z Piotrusiem Panem. – My ślę, że mordercą jest ktoś z duchowieństwa – stwierdziła z przekonaniem Kostkiewicz, upijając pierwszy ły k ze swojego kubka. – Patron – zrozumiała Cy na. – Facet, który ma jakieś anse do ofiar. – Misia zapatrzy ła się w ciemność za oknem. – Obaj zabici sprzeniewierzy li się ideałom zakonny m. – Sły szałam o kolejny m morderstwie – stwierdziła Agnieszka. – Już wiadomo, że to drugi epizod? – Tak. Tej samej serii. – Misia kiwnęła głową, słodząc herbatę. W chwilach wy tężonej pracy umy słu potrzebowała dużo glukozy. – W domu ofiary znaleźliśmy święty obrazek, taki jak w samochodzie. Ty m razem ze święty m Tomaszem.

– No, to rozumiem, skąd „Patron”. – Cy na rozsiadła się wy godniej. – Ale jest jeszcze coś – dodała Misia, opierając się na łokciach i dosłownie przewiercając Cy nę wzrokiem. – Przeglądałam sprawę Kolekcjonera. Cy na spojrzała w sufit. Ty lko nie to. – Tu mi chy ba nie pomożesz – zawy rokowała tak zniechęcająco, jak ty lko się dało. Misia zmruży ła oczy. – A gdy by się okazało, że te sprawy się łączą? – wy paliła. Cy na nieomal zakrztusiła się herbatą. – Że niby jak? – spy tała zdenerwowana, usilnie my śląc, jak odwrócić uwagę psy cholożki. – To ty lko przeczucie – zastrzegła Kostkiewicz. – W obu sprawach mamy do czy nienia ze sprawny m złodziejem samochodów. Nie uważasz, że to dziwne? Cy na odetchnęła. Właśnie ustaliła linię obrony. – Przeczucie? Misia, my tu bazujemy na faktach, nie na natchnieniu. – Wstała. – Te sprawy na pewno się nie łączą. Temat raczej zamknięty. Muszę lecieć. Skierowała się do wy jścia. Misia, zdezorientowana odwrotem Cy ny, nagle zmieniła temat. – Co u ciebie? Aga zasty gła z ręką na klamce. Odwróciła się i niepewnie przy łoży ła dłoń do brzucha. – Mówisz o Ksenomorfie 4? – domy śliła się. – Jeszcze nie kopie.

4 Postać z serii filmów Obcy. Kosmiczny pasoży t, który składa jaja wewnątrz ludzkiego ciała.

– Na to chy ba mocno za wcześnie. – Misia posłała jej rozbrajający uśmiech. Cy na z zaskoczeniem stwierdziła, że jeszcze nigdy nie widziała uśmiechającej się Kostkiewicz, która nagle pojaśniała, promieniowała ciepłem. – Idę za ty dzień na USG. Może lekarka powie mi, jaka płeć. Misia spoważniała. Czar pry snął. – Powinnaś trochę poczy tać o ty ch sprawach. Teraz co najwy żej mogą potwierdzić ciążę. Cy na zmarszczy ła brwi. Starała się jak najmniej my śleć o czekający m ją rodzicielstwie, na razie traktowała swój stan jak katar, który zaraz przejdzie. – Nie chcę cię straszy ć, broń Boże – zastrzegła Misia – ale podobne objawy może dawać nowotwór macicy. Cy nowska nienawidziła hipochondry ków jeszcze bardziej niż samy ch chorób. Otworzy ła drzwi i stanęła w progu. – No, to mnie uspokoiłaś – podsumowała. – Dzięki. – I wy szła.

Witczak nie chciał spędzać nocy w swoim domu, dlatego z wdzięcznością przy jął zaproszenie do Hifa. Późny m wieczorem obaj zalegli na skórzanej kanapie w salce kinowej zbudowanej

od podstaw przez Ty mańskiego. By li sami, Agata siedziała w redakcji, pilnując ostatnich szlifów nowego wy dania „Jej Tonu”. Zero nie przy jął poczęstunku alkoholem, za to zajadał się podaną na ciepło kiełbasą z musztardą bawarską. – Chy ba kiepsko cię tam karmią w ty m klasztorku? – zauważy ł Ty mański. Prawda by ła taka, że Witczak wiele tego dnia nie jadł. Rano nie odważy ł się zejść na śniadanie do refektarza, potem pojechał do domu By linów i wiadomo, jak to się skończy ło. Późne popołudnie spędził na naradzie, nic po drodze nie jedząc. Nie miał zresztą przy sobie żadny ch pieniędzy, nie pamiętał PIN-u do swojej karty i zaczy nał się martwić, jak długo jeszcze w ten sposób przetrwa. Może powinien poprosić Ty mańskiego o jakąś pomoc. Na przy kład w formie poży czki. Ale się wsty dził. – Pody małby m – wy znał nieoczekiwanie Hif, wzdy chając jak dziewczę. Witczak pomy ślał, że się przesły szał albo, co gorsza, wróciły omamy i mówią teraz głosem kolegi z pracy. Ograniczy ł się do zdumionego spojrzenia. Ty mański oblizał usta i poprawił się na kanapie. – Nie zrozum mnie źle, stary. Ty nie? Zero, wciąż niepewny swoich doznań słuchowy ch, sięgnął po serwetkę, którą dokładnie wy tarł usta, zastanawiając się nad odpowiedzią. – Agata mi nie daje – wy znał ze smutkiem Hif, przechy lając butelkę brzoskwiniowego lindemanna. – Wiesz, od operacji. Witczak pokiwał ze smutkiem głową. Jego sy tuacja by ła jednocześnie gorsza i lepsza. Nie miał mu kto dawać. Z drugiej strony leki zaserwowane przez Kamillę obniży ły mu libido. Nawet o ty ch sprawach nie my ślał. Przed oczami mignęła mu lekarka, z którą spędził noc w celi klasztornej. Teraz to wspomnienie wy dało mu się tak absurdalne, że wziął je za marę, wy twór chorego umy słu, podobnie jak historię z zabitą świnią. – Wąs z oby czajówki mówił mi, że Azjaci otworzy li taki kameralny burdelik na Bagnie – kusił Hif. Zero, któremu nie w głowie by ły seksualne przy gody, poprawił się na kanapie, zapadając powoli w drzemkę. – A Agata? – mruknął. Ty mański przeczesał gęstą grzy wę. – Kocham ją – zaczął, nie zważając na uciekającą uwagę rozmówcy. – Ale czasem… wiesz… czuję, że jak nie przelecę jakiegoś młodego ciała… jak nie poczuję doty ku takiej świeżej skórki… to oszaleję. Wiesz, o czy m mówię? Witczak zachrapał.

DZIEŃ CZTERNASTY

20 stycznia, czwartek

Obudził brata furtiana, który przy witał go z rozdziawioną gębą. Witczak obawiał się, że mnich zatrzaśnie mu przed nosem klapę w furcie i pójdzie dalej spać. Drzwi jednak się otworzy ły i znalazł się w wąskim przejściu prowadzący m do wnętrza klasztoru. Zakonnik, zamiast otworzy ć wewnętrzne drzwi, wskazał policjantowi wejście do niewielkiego pokoju, w który m znajdowały się ty lko stół i kilka krzeseł. Przez otwór w ścianie widać by ło kawałek kory tarza i okna wy chodzącego na claustrum. – To rozmównica – wy jaśnił furtian. – Proszę tu poczekać. A więc jednak, pomy ślał Zero. Nie chcieli go tutaj. Potrafił to zrozumieć. Przed wy jazdem z Warszawy załatwił sobie urlop. Nie by ł już na służbie i podejrzewał, że nigdy do pracy nie wróci. Domy ślał się, że jego schizofrenia powoli przestawała by ć tajemnicą. Dziwnie się z ty m wszy stkim czuł. Już nigdy nie dotknie broni, nie wy legity muje się, nie pojedzie na akcję. Miał czterdzieści trzy lata i nie wiedział, co dalej z nim będzie. Spełniły się jego najgorsze obawy, z który mi mocował się przez całe świadome ży cie, od momentu kiedy ojciec zawiózł matkę do szpitala psy chiatry cznego. Podejrzewał, że jego czeka podobny koniec. Co mu pozostało? Może powinien przy jąć propozy cję Kamilli, pojechać do Tworek i spędzić resztę ży cia na oddziale zamknięty m, pośród podobny ch mu ofiar? Zacisnął dłonie na drewniany m blacie stołu. Coś go tu trzy mało. Nie potrafił tak po prostu odpuścić. Skrzy pnęły drzwi. W przejściu stanął wy soki brunet w habicie. Podszedł do Witczaka i wy sunął przy jaźnie dłoń. – Adam Szretter – przedstawił się. Na jego twarzy malował się dobrotliwy uśmiech. – Jestem prowincjałem. Usiedli po obu stronach stołu.

– Mieliśmy naradę – przedstawił sy tuację poważny m tonem prowincjał. – Jak pana zdrowie? Witczak wy jął z kieszeni pudełka z lekami i położy ł na blacie. – To się nie powtórzy – zapewnił. – Jest pan na służbie? – Wziąłem urlop – przy znał policjant. – Muszę się podleczy ć. Prawdopodobnie już nie wrócę do pracy. Zakonnik pokiwał głową. Wy glądał młodo, lecz jego wiek zdradzały pasma siwizny na skroniach i kurze łapki w kącikach oczu. – Bracia prosili, żeby m zabronił panu poby tu tutaj. Podobno wty ka pan nos w nie swoje sprawy. – Tu, w klasztorze, poczułem się lepiej. Chciałby m przedłuży ć poby t, mogę go opłacić. Ale pewnie to już nie jest możliwe… Prowincjał odchrząknął. – W moim klasztorze doszło do morderstwa. We wsi niedaleko został zabity mój dawny współbrat. Gdy by śmy ży li w średniowieczu, by ć może wezwałby m kogoś w ty pie Wilhelma z Baskerville. – Zakonnik wy krzy wił usta w łagodny m uśmiechu. – Czy tałem tę książkę – przy taknął Witczak. – Ale nadarzy ła się niepowtarzalna okazja. – Szretter rozłoży ł dłonie. – Mam pana. Wiem, że moi bracia buntują się przeciwko panu. Mają swoje powody. By ć może zupełnie inne niż te, o który ch mówią. Witczak pokiwał ze zrozumieniem głową. – Nieczy ste sumienie – dokończy ł. – Może pan mieszkać w domu rekolekcy jny m? – Tam są moje rzeczy – przy pomniał Zero. – Dobrze. Dom jest pod moją jury sdy kcją, nie przeora. A ja chcę, żeby pan wy jaśnił sprawę. O ile to w ogóle będzie możliwe. – Prowincjał spojrzał na policjanta z nadzieją. – Dziękuję. Może jednak powinniśmy prawdziwy powód mojego poby tu zachować dla siebie? Inaczej wrogość się powiększy. – Jest pan osobą pry watną. Wy najmuję panu pokój w domu rekolekcy jny m. Dobrze, żeby miał się pan czy m zająć. – A nie mam? – Proponuję porządkowanie biblioteki w domu rekolekcy jny m. Jest tam sporo dobrej lektury, zbiory mają ponad dwadzieścia lat. Może też trochę pracy w ogrodzie? Serafin panu pomoże. Ma pamięć słonia. Porozmawiam z nim. – Zakonnik wy jął z kieszeni habitu kartkę i coś na niej zapisał. – Proszę, to numer mojej komórki. – Dzięki. W takim razie do zobaczenia. – Witczak wstał. – Niech pan tu poczeka, przy ślę kogoś, kto zaprowadzi pana do pokoju. – Prowincjał wy ciągnął do policjanta dłoń.

Agnieszka weszła na ostatnie piętro niskiej kamienicy przy Świętego Wincentego. Matka Glistowskiego zajmowała pojedy nczy pokój ze wspólną łazienką. Za kuchnię służy ła niewielka

wnęka. Cy na nie zdawała sobie sprawy, że w dwudziesty m pierwszy m wieku w stolicy dużego miasta w centralnej Europie ludzie mogą jeszcze mieszkać w takich warunkach. Drzwi otworzy ła siwa kobieta w okolicach siedemdziesiątki, o twarzy podobnej do mordki buldożka francuskiego. – Szukam Romka – powiedziała Cy na bez wstępu. Kobieta wy jrzała na kory tarz i zaprosiła ją do pokoju. Na taborecie przy oknie stała emaliowana miska z moczący m się praniem, na elektry cznej kuchence bulgotały ziemniaki. Z okna w ukośny m dachu rozciągał się widok na zadrzewiony teren cmentarza. W pomieszczeniu by ło gorąco i parno, woń my dlin mieszała się z zapachami kuchenny mi. – Kim pani jest? – zaczęła Glistowska. – Jestem jego dobry m duchem z policji – skłamała Cy na. Matka Glisty opadła na wzorzy stą kapę przy kry wającą pościel na łóżku. Sięgnęła do kieszeni fartucha w kwiaty, wy jęła paczkę papierosów w miękkim opakowaniu i zapaliła. – Romek siedzi we Wrocławiu, u siostry – wy jaśniła niechętny m tonem. – Niech pani nie kłamie. Wiem, że stamtąd zwiał. Stara Glistowska utkwiła w intruzie spojrzenie jednego oka, drugie uciekało gdzieś na lewo. – I jeszcze okradł pani siostrę. – Jak pani wie, to po co pani py ta? – odparła rzeczowo matka Glisty. Wstrząsnął nią długi, gruźliczy kaszel. – Psy depczą mu po piętach. Mogę pomóc. – Cy na starała się brzmieć przekonująco. – A pani to nie z psów? – zauważy ła Glistowska, kiedy już udało jej się opanować kaszel. – Sama pani mieszka? – Agnieszka rozejrzała się po pokoju. Kobieta wzruszy ła szerokimi, spadzisty mi ramionami. – A co panią to interesuje? Mąż umarł piętnaście lat temu. Cy nowska widziała zdjęcie w ramce stojące na stoliku nocny m. Przedstawiało sześćdziesięciolatka w czapce bejsbolówce, obejmującego małego psa. Stanęła przed lustrem zawieszony m nad niewielką umy walką. Na półce w szklance stały dwie szczoteczki do zębów, obok leżał męski grzebień i jednorazowa maszy nka do golenia. Wy jęła chusteczkę do nosa, zawinęła w nią maszy nkę i grzebień. Glistowska nie zaprotestowała. – Jak sy nuś przy jdzie na obiadek, niech pani mu przekaże, żeby się do mnie odezwał – poprosiła Aga. – W swoim własny m interesie. – Przekażę. Ale skoro pani go zna, to wie pani, jaki on jest. – Mimo wszy stko. Cy na wy szła.

Serafin kazał na siebie czekać godzinę. Pojawił się około południa i przeprowadził Witczaka przez klasztor. Po drodze wy jaśnił nowe zasady. Zero nie by ł już mile widziany w klasztorze, od teraz nie miał tam wstępu. Mógł przeby wać w domu rekolekcy jny m, ile mu się podobało, dozwolone by ły spacery po ogrodzie. Posiłki, przy niesione przez Serafina albo furtiana, powinien jeść samotnie. Takie by ły wy ty czne przeora. – Sy tuacja jest napięta – wy jaśnił zakonnik na odchodny m. – Szkoda tej maciory. Witczak pokiwał ze zrozumieniem głową. Dostał kluczy k do biblioteki, do której skierował się

zaraz po przy jściu Serafina. Panował tu zaduch, stosy książek pokry ty ch kurzem i pajęczy nami zalegały półki i dwa stoliki. Przejrzał kilka tomów – wszy stkie doty czy ły spraw duchowy ch, pochodziły z lat siedemdziesiąty ch i następnej dekady. Domy ślił się, że tematy ka nie uległa przedawnieniu, po prostu należało wszy stko odkurzy ć i skatalogować. Będzie potrzebował bry stolu i jakichś szufladek albo komputera. Poczuł nagły spokój. Może jednak będzie mógł tu zostać na zawsze? Prowadziłby spokojne, uregulowane ży cie. Bez kobiet. Zagry zł wargę. Przed oczami stanęła mu wąska kibić Kamilli Saks. Przy pomniał sobie nieoczekiwane wy znanie Hifa z poprzedniej nocy. Zastanawiał się, ile on wy trzy ma.

Hif nie mógł przestać my śleć o niedawno poznanej dziewczy nie z Łomży, tej, przez którą pojechał na ostatnie polowanie. Specjalistce od kosmety ki pośmiertnej. Po prostu nie potrafił wy rzucić jej z głowy, wciąż miał ją przed oczami. Szedł do pokoju w komendzie, zastanawiając się, czy uda mu się znaleźć ją w internecie, na Facebooku albo na Naszej Klasie. Mógłby napisać mejla, zwrócić się z dowolny m py taniem związany m ze sprawą Patrona. By ł pewien, że uda mu się zaaranżować spotkanie. Mógł w ty m celu nawet pojechać do Łomży. Zobaczy ł stos papierów na swoim biurku i na chwilę zapomniał o planach związany ch z trupią makijaży stką. Kiedy przerzucał papierzy ska, spośród dokumentów wy sunęła się zamknięta koperta zaadresowana na jego nazwisko. Zwrócił uwagę na znaczki – widniała na nich postać mężczy zny ze skrzy dłami. Z bijący m sercem obejrzał list pod światło, po czy m wy ciągnął z szuflady torebkę foliową, ostrożnie włoży ł do niej list i poszedł do laboratorium mieszczącego się w nowy m budy nku. Zastał jednego z techników pochy lonego nad terrarium, w który m długa na łokieć jaszczurka rozprawiała się z drżący m w jej py sku świerszczem. – Iguana – wy jaśnił z dumą właściciel paskudztwa. Ty mański pokazał mu list. – Mam przeczucia. Podejrzany liścik bez nadawcy. Wiesz, o czy m mówię? Technik przy jrzał się kopercie. – Sprawa „Patron”? Czy po prostu jesteś przewrażliwiony ? – Raczej przemęczony. Sprawdzisz? Technik odebrał znalezisko i odłoży ł do przegródki pełnej inny ch pochowany ch w torebki dowodów. – Pewnie. Wpadnij za ty dzień – odparł i zagulgotał czule w stronę jaszczurki. Hif przy siadł na krześle. – Jaja sobie robisz ze starego my śliwego? – zapy tał zmęczony m głosem. Pracownik laboratorium mrugnął i sięgnął po list. – Tak. Nie musisz się stroszy ć – oznajmił, oglądając kopertę z obu stron. – Jeszcze jedno słowo i przy sięgam, że przy padkiem wy pali mi pukawka – ostrzegł Hif. – Co ty taki niedoty kalski? – zaperzy ł się technik. Pęsetą wy jął list z torebki i podłoży ł pod lampę UV. – Są świeże odciski. – Przy stąpił do zdejmowania śladów. – Te wielkie paluchy to pewnie twoje – stwierdził po chwili. – Średnie należą do kancelisty, małe do listonoszki.

– Znasz listonoszkę? – zainteresował się Ty mański. Technik przez lupę obejrzał pieczątkę odciśniętą na znaczku. – Przeszło przez główną sortownię wczorajszej nocy. Wy słano dwa dni temu w Warszawie – oznajmił spokojnie. – Trzy małem w palcach, zanim zobaczy łem tego aniołka – przy znał Hif. – To archanioł – poprawił wielbiciel gadów. – Patron naszego mistrza balisty ki, Michała. – Proszę, jaki to kolega obcy kany – zauważy ł złośliwie Ty mański. – Może nawet mamy maturę z religii, co? – Ano mamy – potwierdził technik ze złośliwy m uśmiechem. – Jak co drugi ateista w ty m kraju. Ma mieczy k i szatana pod stopami. – Broni bram raju? – Stoi na czele hufców anielskich – wy jaśnił laborant. – Walczy z szatanem i spółką. – Cholerny harcerzy k – skomentował Ty mański. – Możemy otworzy ć? Technik kiwnął głową, sięgnął po nóż i ostrą jak brzy twa krawędzią rozciął papier. Tą samą pęsetą wy jął złożoną na cztery kartkę. Powtórzy ł ten sam zabieg co z kopertą, ale ty m razem nie ujawnił żadnego odcisku linii papilarny ch. – Mamy do czy nienia z profesjonalistą – pochwalił nadawcę. Podał list Ty mańskiemu. Hif już zdąży ł włoży ć lateksowe rękawiczki ze stojącego na laboratory jny m blacie pudełka. Przeczy tał list, wstał nerwowo i skierował się do wy jścia. – A ja cię, kurwa, przepraszam – skomentował. – Wróć! – krzy knął do niego technik. – Muszę do naczelnika! – wy jaśnił Ty mański. – Nie z ory ginałem. Mam jeszcze parę pomy słów. Może są starsze odciski. Wy toczę swoje działa. Zrób zdjęcie komórką – poinstruował laborant i zaczął przy gotowy wać odczy nniki.

Zero postawił sobie ambitne zadanie – przejrzeć, odkurzy ć i posegregować wszy stkie książki. Szy bko się zorientował, że ma za mało miejsca, więc otworzy ł drzwi na całą szerokość i ułożone w kupki tomy rozkładał na drewnianej posadzce, tuż obok figury Matki Boskiej, pod którą jeszcze niedawno sły szał głosy. Teraz towarzy szy ły mu cisza i kurz. Dużo kurzu, na który, na całe szczęście, nie by ł uczulony. W pewny m momencie odezwał się jego telefon komórkowy. Dzwonił sierżant Fajkowski. – Mam dobre wieści – zaczął podniecony m głosem. – Chciał pan rozmawiać z ty mi ty pkami, którzy dwa lata temu okradli zakry stię. Udało mi się ściągnąć ich z Warszawy, do tutejszego domu dziecka. Teraz mają szesnaście i siedemnaście lat. Przy jdzie pan dziś? Umówili się w porze poobiedniej. Witczakowi zaczy nało już burczeć w brzuchu, na szczęście około pół do drugiej usły szał na schodach powolne, człapiące kroki i domy ślił się, że idzie Serafin. Po chwili zobaczy ł zakonnika z tacą w wielkich, pokry ty ch siatką zmarszczek łapach. I zobaczy ł, że jego broda końcem muska powierzchnię zupy. Czy m prędzej odebrał tacę i postawił na stole. Serafin, kręcąc się wśród tomów, zrzucił na podłogę stosik książek. Zajęty jedzeniem Zero machnął ręką – nie warto się ty m przejmować. Zakonnik udał się na modlitwy, a Witczak został z pomidorową i gołąbkiem otoczony m furą ziemniaków. Kątem oka dojrzał coś na podłodze.

Z jednej z leżący ch w rozsy pce u jego stóp książek wy sunęło się czarno-białe zdjęcie. Uniósł fotografię i zobaczy ł na niej trzech młody ch ludzi, roześmiany ch, ubrany ch w zgrzebne zimowe ciuchy, gdzieś w plenerze. Zdjęcie zostało wy wołane domowy m sposobem, poznał to po charaktery sty czny ch zaciekach i wy gięciu papieru. Sam w młodości urządził sobie ciemnię na stry chu. Przy pomniał sobie, jak prowincjał zachęcił go do zadawania Serafinowi py tań o przeszłość. Dotąd nie by ł pewien, o co ma py tać. Teraz już wiedział. Uklęknął jeszcze w miejscu, w który m leżała fotografia, chcąc sprawdzić, z której książki wy padła. Pomiędzy tomami znalazł cienki zeszy t w kratkę, cały zapisany drobny m pismem. Spojrzał na okładkę. Widniał na niej skreślony ty m samy m charakterem cy tat z Platona: „Nocą jest rzeczą piękną wierzy ć w światło”. Przekartkował całość – ze zdumieniem zrozumiał, że znalazł pamiętnik nowicjusza! Spojrzał na jeden z zapisów. 7 września 1990. W habicie. Obłóczyny wzruszające. Akt wyrzeczenia dla Pana wielki, trudny. Dwóch się wahało, jeden na moment przed ceremonią odszedł. Czułem się jak wdziewający zbroję rycerz. Witczak nie mógł dokończy ć drugiego dania. Najchętniej od razu pobiegłby do Serafina, żeby się upewnić, czy znalazł właśnie notatki z ostatniego nowicjatu w Stary m Brodzie. Sięgnął po zdjęcie i chciał schować do zeszy tu. W ostatniej chwili jego uwagę zwrócił ledwo widoczny napis w rogu, na odwrocie zdjęcia. 90. Vulg. w S.B. Szy bko dojadł obiad, planując, kiedy i gdzie wy py ta brata Serafina o nowicjat z roku 1990.

Żeby uzy skać dostęp do akt, Michalina musiała przejść drogę służbową, czy li otrzy mać zgodę naczelnika. Okazało się, że potrzebowała dostępu do tak zwanej dokumentacji niearchiwalnej, kategorii B, czy li niepodlegającej wieczy stemu przechowy waniu. Udało jej się złapać Malutę po południu i przy pomnieć mu o sprawie sprzed kilku lat. Szef wahał się. Py tał, czy warto wy ciągać na światło dzienne śmierć kobiety, by ć może prosty tutki, w związku z morderstwem biskupa. Kostkiewicz uspokajała, zapewniała, że chce ty lko sprawdzić, co łączy ło ty ch dwoje. Nikt nie udowodnił, że zmarła parała się najstarszy m zawodem świata. Może by ła krewną Kownackiego albo mieli jakieś inne, niekry minalne powiązania. Wreszcie naczelnik podpisał podetknięty dokument i Misia udała się do pomieszczeń archiwum. Na miejscu zobaczy ła salę wy pełnioną ogniotrwały mi regałami. Człowiek z działu kadr, cy wilny pracownik komendy, sarknął, kiedy dowiedział się, z jak mało konkretną informacją przy szła. – Pani my śli, że ja pamiętam wszy stkie sprawy ? Ma pani numer katalogowy ? – zapy tał z miną zarzuconego podaniami urzędnika banku goblinów. Rzeczy wiście, niski i lekko zgarbiony, przy pominał trochę Michalinie stwora z legend, zmuszonego do odby wania w ty m miejscu kary. – Mam ty lko to – podsunęła przed wąski, haczy kowaty nos kopię wy cinku gazetowego. Archiwista pry chnął pod wąsikiem. – Ma pani szczęście, że zachował się róg tej gazety. – Długim, wy pielęgnowany m paznokciem wskazał wy drukowaną datę. – Sty czeń, dwa lata temu. To już coś. Wstał zza biurka, dając znak, że petentka ma czekać, i zagłębił się w swoim królestwie. Przez

dobrą chwilę Kostkiewicz słuchała ty lko odgłosu, jaki wy dają przesuwane elektry czny m mechanizmem regały. Wreszcie wrócił i długim, szponiasty m palcem pokiwał przy zy wająco na Michalinę. Weszła do obszernej sali wy pełnionej na całej szerokości ogniotrwały mi szafami na dokumenty. Archiwista wskazał jej dwa rozsunięte meble, zastawione od ziemi po sufit aktami. – Umorzone sprawy z pierwszej połowy 2009. Ma pani godzinę na znalezienie – oświadczy ł. – Pomoże mi pan? – spy tała z nadzieją Misia. Pokręcił głową. – Ja mam swoją robotę, pani swoją. Proszę sobie zorganizować jakieś wsparcie. Misia machnęła ręką. Jeśli miał na my śli Wardala, to nie zamierzała prosić go o nic. Kucnęła i zaczęła przeglądać teczki na najniższej półce.

Nocny klub wczesny m popołudniem świecił pustkami. Bar by ł otwarty, barman nalewał właśnie piwa samotnemu gościowi, gdzieś w tle pracował odkurzacz. Cy na zdała sobie sprawę, że piwniczne wnętrza Tube w środku dnia wy glądają co najmniej nieciekawie. Schodząc do głównej sali, poczuła w piersi ukłucie bólu. Próbowała sobie przy pomnieć, kiedy tu ostatnio tańczy ła, i nie mogła, by ła jednak pewna, że bawiły się razem z Anką. Jeszcze niedawno spędzały tu każdy weekend, potem jednak lokal zaczął im się kojarzy ć z wy darzeniami sprzed dwóch miesięcy. Właśnie w Tube Cy na została otumaniona rohy pnolem, popularnie zwany m tabletką gwałtu. Glista i jego ludzie wy prowadzili ją i zawieźli do mieszkania, w który m zrobiono jej pornograficzną sesję zdjęciową i zgwałcono. Wkrótce potem ci sami ludzie porwali Ankę, Cy na zaś uczestniczy ła w strzelaninie w burdelu w Podkowie Leśnej. Po ty ch wy darzeniach już nic nie miało by ć takie jak wcześniej. Anka się zmieniła. Teraz Agnieszka próbowała odnaleźć inną dziewczy nę. Mary się. Mary sia postawiła przed nią tamtego wieczoru drinka z tabletką. Z Mary sią by ła na zdjęciach, który mi Glista zamierzał ją szantażować. I Mary sia, jeśli uda się ją znaleźć, teraz doprowadzi ją do Glistowskiego. Na zapleczu ochroniarze grali w karty. Wśród nich Cy na zobaczy ła jednego z największy ch ludzi, jakich znała. Facet wy glądał jak sekwoja. Wszy scy nazy wali go Masło. Nikt nie wiedział, skąd ten pseudonim, a sam Masło nie ujawniał żadny ch szczegółów doty czący ch przezwiska. Na widok Agi odłoży ł karty, wstał i pochy lony podszedł uściskać policjantkę. – Wczoraj by ła tu Anka – zaczął. – Wy już nie tenteges? – Z kim? – Cy na przy gry zła wargę. Tego się nie spodziewała. Masło machnął ogromną łapą, wzbudzając taki ruch powietrza, że Adze opadła grzy wka. – Sama. – Ochroniarz klepał się po kieszeniach wojskowy ch spodni, zapewne szukając fajek. – Nie ściemniaj – ostrzegła go Cy na. Masło potarł wy goloną poty licę. – Z taką ciemną. Śliniły się – rzekł, nie patrząc na Agnieszkę. Nie miała sił, żeby przekląć. – Szkoda. Fajna z was by ła para – dodał jeszcze, manewrując papierosem, którego w końcu włoży ł sobie za mięsiste ucho. Cy na pokazała mu zdjęcie długowłosej, szczupłej blondy nki. – Poznajesz tę małą?

Masło przejechał dłonią po swoim niedokładnie ogolony m policzku. – Wiesz, ty le tego towaru tu się kręci – stwierdził z powątpiewaniem. – Odbitkę sobie zachowaj. – Agnieszka wcisnęła mu zdjęcie do kieszeni. – Daj znać, jak przy jdzie. Masło obdarzy ł ją uważny m spojrzeniem i kiwnął głową. – Jest o coś podejrzana? – Nic ci nie powiem, ale trwa śledztwo. Po prostu daj mi cy nk. Odprowadził Agę do wy jścia i pożegnał rozsnuty m dy mem swojego camela.

– Ale małe literki. – Maluta mruży ł oczy, wpatrując się w pięciocalowy ekran wy świetlacza komórki. – Można powiększy ć – doradził Ty mański, wy konując palcami odpowiedni gest. Naczelnik niezgrabnie powtórzy ł ruch, powiększając obraz na wy świetlaczu w ten sposób, że stał się zupełnie nieczy telny. Hif przejął telefon, dostosował zdjęcie i oddał przełożonemu. – Po prostu mi przeczy taj – zniecierpliwił się Maluta. Hif sapnął i odczy tał treść listu. – „Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w piśmie i fary zeusze. Czy ńcie więc i zachowujcie wszy stko, co wam polecą, lecz uczy nków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czy nią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszy ć ich nie chcą”. – Ten sam tekst – stwierdził Maluta. Hif pokiwał głową. – Nikt nie miał dostępu do akt oprócz naszej szanownej grupy – dorzucił. – Czy li to list od Patrona. – Naczelnik odsunął szufladę swojego biurka i rzucił tam długie, zamy ślone spojrzenie. – Jest jeszcze jedno zdanie – dodał Hif, przewinąwszy widok zdjęcia. – Czy taj. – Dłoń Maluty powędrowała do wnętrza szuflady, palce dotknęły jej niewidocznej zawartości, po czy m mebel został zamknięty z trzaskiem. – „Mam numer trzy. Nie musi ginąć. Następny list jutro”. Maluta zacisnął dłonie na blacie. – Zwołaj zespół. Na jutro rano.

Misia blisko godzinę spędziła na przeszukiwaniu kolejny ch szary ch teczek. Narastało w niej zniechęcenie. By ła głodna i spragniona. Może powinnam odpuścić, pomy ślała. Sprawa została umorzona, nie znaleziono żadny ch dowodów wskazujący ch na jej kry minalne tło. Powiązanie z osobą biskupa by ło słabe. Może znał zmarłą z którejś z grup religijny ch, na przy kład Światło Ży cie? Dopiero na końcu przedostatniej półki, którą przeglądać musiała, stojąc na drabinie, odnalazła teczkę ze stosowny m nagłówkiem. Zgadzały się daty i krótki opis na obwolucie. I dopisek – „Sprawa umorzona”.

– Brawo! Wierzy łem w panią – odezwał się z udawany m entuzjazmem archiwista, który siedział z przy gotowany m płaszczem i torbą, wy mownie spoglądając na zegarek. – Niestety – odparła Michalina, ukazując lichą zawartość teczki. Prawie wszy stkie papiery zniknęły. Zostały same nic nieznaczące wy druki. By ła rozżalona, ty le pracy na nic. Archiwista przy jrzał się numerom katalogowy m wy pisany m na grzbiecie akt. Włączy ł komputer i otworzy ł program. – W rejestrze odszukam, kto wy poży czał. Znajdziemy drania – pocieszał ją zdenerwowany. – Zawsze kontroluję, czy papiery są oddawane w komplecie. Ale rok temu pomagał tu taki młody chłopak. Nie sprawdził się. Stukał w klawisze ze sprawnością wirtuoza. – Niestety, od umorzenia nikt się ty mi papierami nie interesował – oznajmił, znalazłszy odpowiednią kartę w programie do archiwizacji. – Ktoś jednak musiał. – Michalina wskazała palcem nazwisko wy pisane na teczce. – Kojarzy pan tego policjanta? Archiwista poprawił okulary i przy jrzał się ręcznie wy pisanej informacji. – Balas – odczy tał z trudem. – A! Kazik Balas. Od roku na emery turze. Znał się z Ty mańskim. Proszę jego spy tać. Misia oddała teczkę, podziękowała i wy szła z archiwum.

Witczak spotkał się z Fajkowskim w kory tarzu powiatowego domu dziecka. Przy witali się, sierżant zajrzał do jednego z gabinetów i po chwili wy szła do nich kobieta. Niska i wy fiokowana, jak to w my ślach określił Zero. Uścisnęła mu mocno dłoń i wskazała drzwi na końcu kory tarza. – Saniewska – przedstawiła się wy sokim głosem o denerwującej barwie, w której pobrzmiewała apody kty czność. – Chłopcy czekają. Na prośbę sierżanta zostali przy wiezieni z poprawczaka. – Dziękuję – odezwał się zgaszony m tonem Witczak. – Fajce niech pan podziękuje – odparła z przekonaniem. Ruszy ła, stukając wy sokimi obcasami i kręcąc nisko osadzoną, okrągłą pupą. Fajkowski uderzy ł Witczaka łokciem w przedramię i mrugnął. Podeszli do niewielkiego, zamkniętego na klucz pomieszczenia. Przez otwór w drzwiach widać by ło siedzący ch przy stole dwóch łebków. Obaj chudzi i wy goleni, jeden wy raźnie dominował, drugi, zgarbiony, przez cały czas popatry wał na kompana, szukając na jego zaciętej twarzy wskazówek i inspiracji. Saniewska otworzy ła kluczem drzwi i wprowadziła do sali Witczaka, na którego widok chłopcy nieco się oży wili, ale nie wstali. Ten dominujący rozsiadł się wy godniej, jego koleżka, zezując na szefa, siedział zgarbiony. – To Łapicki i Ruderko – przedstawiła ich Saniewska. – Pan kapitan chce z wami porozmawiać. – Komisarz – odruchowo poprawił ją Zero, ale kierowniczka machnęła pulchną dłonią. – Dla mnie to wszy stko jedno – odparła. Spojrzała na zegarek. Witczak przy sunął sobie stojące pod ścianą krzesło i dosiadł się do chłopaków. Żałował, że nie

ma tu Hifa, który już samy m wzrostem potrafił wzbudzić respekt. On, wy chudzony, wy męczony przez chorobę, nie wy glądał groźnie i wiedział o ty m. Chłopaki zrobiły harde miny. – Papierosa masz? – odezwał się Łapicki, ten wy ższy, bardziej pewny siebie, z grzy wą gęsty ch włosów. Ruderko kiwnął głową. – Besz szlugów nie gadamy – potwierdził słowa swojego idola, lekko sepleniąc. Stół się zatrząsł, ktoś wy konał ruch nogami, jeden drugiego kopnął, dając mu znak. – Możemy iszć na układ – rzekł Ruderko. – Chcemy wrócić do bidula. Zero odwrócił się do Saniewskiej. – Proszę nas zostawić. – Posłał jej spokojny, nieco zgaszony uśmiech. Kierowniczka odpowiedziała przestraszony m wzrokiem. – Będę czekała przy drzwiach – zapewniła. – Ja też – dorzucił Fajkowski, któremu chy ba podobała się perspekty wa spędzenia kilku chwil sam na sam z Saniewską, choćby na kory tarzu. Oboje wy szli. Witczak odczekał chwilę i wy jął z kieszeni niedawno kupione papierosy. Wy ciągnął paczkę w stronę chłopaków, którzy zdezorientowani spojrzeli na siebie. Ruderko wy ciągnął dłoń, a Łapicki powiedział: – Wie pan, że tu nie wolno palić? – Kierowniczka wszy sztko wy czuje – potwierdził Ruderko, wy ciągnął jednak trzy papierosy z paczki i schował je ostrożnie do kieszeni cienkiej kurtki. Zero nachy lił się, jakby właśnie coś mu przy szło do głowy i zapragnął się tą my ślą podzielić. – Okradliście klasztor, w który m ostatnio dokonano morderstwa. – Ujrzał zdziwione, nieco przestraszone miny. – Prowadzę śledztwo w tej sprawie. Jak nie zaczniecie sy pać, prokurator wsadzi was do prawdziwego pierdla! – Ostatnie zdanie wy powiedział podniesiony m tonem. Wstał, szurając krzesłem, żeby popatrzeć na nich z góry. Sięgnął do kieszeni i doby ł zapalniczki. Zapalił papierosa. Chłopcy nie odważy li się pójść w jego ślady. Ruderko spoglądał błagalnie na swojego kolegę. Witczak się zniecierpliwił. – No, panowie, decy zja, kurwa wasza mać! – warknął. – Czy mam was odwieźć na dołek w Komendzie Stołecznej? – A jak zaczniemy mówić? – odezwał się Łapicki. – Obiecuję, że prokurator się nie przy czepi – odparł Zero. Nie czekał długo na odpowiedź. – Nie szciemnia pan? – zapy tał Ruderko. Policjant w odpowiedzi walnął otwartą dłonią w stół, tak że obaj przepy ty wani odskoczy li. – Jak nie będziecie gadać, skończy cie w areszcie. Wiecie, co tam się zdarzy ? Zostaniecie cwelami. Faceci z wielkimi chujami przelecą was na wszy stkie strony, zanim zdąży cie wy robić sobie pozy cję. Zostaniecie ich dziwkami! Zrozumieliście? Cisza. Witczak nie odpuszczał. – Wiem, że mieliście zlecenie. Ktoś kazał wam ukraść ornat z klasztoru. – Tu zaczął spekulować, ale wiedział o ty m ty lko on. A nuż ry bka połknie haczy k? – Inne fanty mogliście sobie zatrzy mać, lecz za ornat dostaliście pieniądze. Tak czy nie? – Znowu przy walił pięścią

w stół. – Jak by liśmy na przepusztce, podszedł taki wujek – zaczął mówić Ruderko, najwy raźniej przestraszony. Kolega próbował go powstrzy mać chwy tem za przedramię, ale mały się wy rwał. – Dwa razy się umówiliśmy. Na obiad nasz zabrał. Witczak usiadł, ucieszony, że blef się powiódł. – Znaliście tego wujka? – zapy tał. Łapicki zacisnął usta. – Nie, szkąd – odparł Ruderko. – Za trzecim razem zapy tał, czy chczemy zarobić. – No i chcieliście – domy ślił się Zero. Ruderko kiwnął głową. – My śleliśmy, że będzie chciał iść do hotelu albo gdzieś. Ale nie. Wy szkoczy ł z ty m włamem do księżulów. To ja nawet się ucieszy łem, że nie trzeba dawać dupy. – Jak wy glądał ten wujek? – Zero wy ciągnął kartkę i długopis, żeby cokolwiek zapisać. – Wy soki, ciemne włosy, sztary. – Jak stary ? Osiemdziesiąt lat? – dopy tał Witczak. Uśmiechnęli się. Obaj. – Tak sztary jak pan – wy jaśnił Ruderko. – Jaką furą jeździł? Młodszy spojrzał na kolegę, który dotąd siedział z założony mi rękami i zaciśnięty mi ustami. Znowu ruch pod stołem. – No! – zachęcał kumpla Ruderko. Łapicki sapnął obrażony. – Raz focusem z 2003, potem toy otą auris trzy, z 2009. Ostatni raz astrą kombi, rocznik pewnie około 2005 – wy liczy ł. Witczak zapisał to wszy stko. – Zapamiętaliście numery ? – spy tał z nadzieją, ale pokręcili głowami. – Niezły musiał by ć kombinator, jak tak zmieniał te fury – pochwalił wujka Łapicki. – Co by ło potem? – zapy tał Zero. – Odebrał szmatę – wy jaśnił Łapicki, który najwy raźniej przełamał się i przejął pałeczkę. – I dał nam forsę. Całkiem sporo. Ty le jeszcze nie widziałem. Poszliśmy się napić. Ale psy nas namierzy ły. – Czemu nic nie mówiliście o wujku? – zdziwił się Zero, przy pominając sobie zapisy ze śledztwa. Popatrzy li po sobie. Nie odpowiedzieli. – Ten wujek miał jakieś imię? Numer telefonu? – Dał komórkę. Niezłą. Ale w poprawczaku nam ją odebrali – odparł Ruderko. – Potem widziałem ją u jednego z gadów. – U którego? – spy tał Witczak. Opiekun okradający podopieczny ch wzbudził w nim niechęć. – Maciążek się nazy wa – z saty sfakcją odpowiedział Łapicki, najwy raźniej zadowolony, że może się zemścić. Witczak wy ciągnął w ich kierunku swoją paczkę, podsunął do samego brzegu stołu i zostawił. – Dzięki za współpracę. Wy ciągnął następną kartkę i zaczął spisy wać notatkę.

Hif obdzwonił, kogo miał obdzwonić, powy sy łał mejle i SMS-y z informacją o pilny m spotkaniu grupy operacy jnej. Wcale nie uśmiechała mu się kolejna narada. Powinni działać. A następna nasiadówa, wiedział to, skończy się kłótnią pierników o gender, o to, że ludzie nienawidzą Kościoła, a cy wilizacja śmierci rządzi. Jego zdaniem tak zwana cy wilizacja śmierci sprawdzała się w paru krajach Europy Zachodniej, i to całkiem nieźle. Durne gadanie o Bogu i Ojczy źnie jeszcze żadnego policjanta nie przy bliży ło do złapania sprawcy. Jednak Maluta chciał narady, konsultacji, wspólnie podejmowany ch decy zji, wszy stko po to, aby ty ch od cy wilizacji ży cia nie urazić, nie sprawić wrażenia, że są pomijani. Bo nie są. Nigdy nie by li. Na koniec Hif zaszedł do pokoju psy chologów. Doceniał pracę Wardala i Kostkiewicz, wciąż nie by ł jednak pewien, jak daleko efektom ich wy siłków by ło od wróżenia z fusów. Wardal chodził nerwowo po pokoju, Misia, zdominowana, zajęła miejsce przy oknie i zamy ślona spoglądała przez szy bę w ciemność podwórza. – Jutro spotkanie grupy – wy sapał Ty mański do Wardala. – Masz już coś do powiedzenia? – Co znowu? – Psy cholog przy stanął. – Zajrzy j na pocztę. – Hif sapnął poiry towany. – Patron porwał człowieka i chce z nami negocjować. Wardal usiadł do komputera i otworzy ł program pocztowy. – Wiadomo już kogo? Hif pokręcił głową. – Analizujemy zgłoszenia o zaginięciach – wy jaśnił, zbierając się do wy jścia. Kostkiewicz wstała i wy szła za nim na kory tarz. – Mam py tanie – zagaiła. Hif spojrzał zmęczony mi oczami bernardy na. Białka oczu miał zaczerwienione, powieki opuchnięte. Spał może godzinę. Dwie doby temu. – Nie teraz, koleżanko! – poprosił, marząc o chwili sam na sam z blatem swojego biurka. – Spotkanie jest o dziewiątej rano – przy pomniał. Wiedział, że ma jeszcze dużo do zrobienia. Wy słał patrole do szesnastu zgłoszeń o zaginięciach, czekał na raporty. Sam koordy nował akcję z komendy, ale słaniał się na nogach. – Kazimierz Balas. Ma pan z nim jakiś kontakt? – wy dusiła z siebie wreszcie Michalina. Ty mański oży wił się, sły sząc znajome nazwisko. – Kazik? – Pokiwał głową na wspomnienie imprez, jakie kiedy ś miały miejsce tu, w pałacu. Świat wirował przed nimi, a oni tańczy li ze śmiercią. To by ły czasy ! – Na emery turce. Gdzieś pracuje, ale nie mam pojęcia gdzie. – Prawda by ła taka, że nie utrzy my wali kontaktów z chłopakami, którzy odeszli i jakoś ułoży li sobie ży cie. – To on prowadził sprawę tej kobiety znalezionej nad Wisłą – wy jaśniła swoje zainteresowanie psy cholożka. – Wie pan, że cała dokumentacja zaginęła? Popatrzy ł na nią mało przy tomnie, powieki mu opadły, zachwiał się, ale przy trzy mał ściany. – Nie odpowiadam za bałagan w archiwum. – Ziewnął potężnie. – Chciałaby m z nim porozmawiać. – Misia przeszła do konkretów. Hif przetarł zmęczone oczy wielką łapą, starając się doprowadzić do porządku.

– Niech pani spy ta… – zaczął, próbując odbić piłeczkę, ale Kostkiewicz weszła mu w słowo. – Pana py tam. Pracowaliście razem! – Jej ton stał się stanowczy. – Witczak lepiej go znał – udało się wreszcie Ty mańskiemu wy winąć. – Razem zaczy nali. Do jutra. – Machnął do niej ręką i posuwisty m krokiem zmęczonego niedźwiedzia oddalił się w kierunku schodów. Misia nie by ła zadowolona z efektów swojego miniaturowego śledztwa. Dlaczego znowu musi rozmawiać z Witczakiem? Nie lubiła go.

Wieczorem po szóstej Zero wszedł do refektarza i jakby nigdy nic przy siadł się do brata Serafina. Leon rzucił mu poiry towane spojrzenie, rozmowy zostały przerwane, umilkły nawet widelce, z który ch żaden nie uderzy ł w półmisek. – Smacznego – odezwał się Witczak. Przy stawił sobie wolny talerz, na który naładował ciepłej kaszanki. Serafin lekko się uśmiechnął i wrócił do posiłku. Kolejni bracia podejmowali przerwane rozmowy, wrócił zwy kły harmider, stukanie sztućców i naczy ń. Ty lko Leon wpatry wał się w niechcianego gościa zły m wzrokiem, ale Witczak starał się tam nie patrzeć. Rzekł do towarzy sza przy stole: – Prowincjał powiedział, że brat ma pamięć jak słoń. Zakonnik ły pnął nań wielkim okiem. – Ciekawe porównanie – odparł półgębkiem, popatrując na oburzonego Leona. – Wiedział brat, że słonie przed śmiercią wracają na miejsce swoich narodzin? – zapy tał Witczak. – Żeby tam umrzeć? – Nie mamy Discovery na kablówce. – Serafin pokręcił głową. Zero z kieszeni koszuli wy jął wiekowe zdjęcie, położy ł między talerzami i podsunął do mnicha, który z zakamarków habitu doby ł niewielkie okulary w druciany ch oprawkach, uważnie nałoży ł je na nos i przy jrzał się fotografii. Wy sunął wielki palec o długim, brudny m paznokciu i przy tknął do pierwszej twarzy z brzegu. – Ten jest w Gruzji. – Palec powędrował do następnego oblicza. – Ten w Warszawie. A ten bodajże na Słowacji. – Kiedy wy konano tę fotkę? – zapy tał jeszcze Witczak, chcąc się upewnić, że chodziło o ostatni rocznik nowicjatu, tak jak podejrzewał. Serafin pokiwał głową, jak starzec na przy wołanie miły ch sercu wspomnień. – W zimie dziewięćdziesiątego pierwszego. Na ognisku w czasie kuligu. Sam go organizowałem. To ostatni nowicjat, dlatego tak pamiętam. – Opowie brat, co się wtedy stało? Mnich rzucił komisarzowi uważne spojrzenie. – Pan chy ba nie wie, że przeor zabronił nam z panem rozmawiać. – Ale prowincjał pozwolił – zapewnił Zero, wy wołując zmieszanie na twarzy Serafina. – Lubię Leona – sapnął wielki zakonnik, nerwowo bawiąc się brodą. Witczak odwrócił zdjęcie, ukazując zapisek na odwrocie. – A co o ty m brat sądzi?

Serafin przy jrzał się notatce, po chwili ściągnął zdjęcie pod blat i schował do kieszeni. Witczak zorientował się, że przeor stanął przy ich stole. – Nie będzie już pan pracował w bibliotece – oświadczy ł ojciec Leon stanowczo. – A to czemu? – zapy tał roztargniony m tonem Zero, jak dziecko przy łapane na nieodpowiednim zachowaniu. – Widziałem, że zaczął pan od chaosu. Jest większy bałagan niż poprzednio. – Niech mi ojciec da dwa, trzy dni, a zapewniam… Przeor pokręcił głową. – Już poprosiłem brata Antoniego, żeby posprzątał to pobojowisko. – Mogę mu pomóc. Razem pójdzie szy bciej – próbował jeszcze bronić się Zero, lecz przeor by ł nieubłagany. – Praca fizy czna lepiej panu zrobi – wy jaśnił. – Jutro brat Serafin pokaże, co można o tej porze roku zrobić w ogrodzie. Nie pozostawił pola do negocjacji. Zrezy gnowany Witczak pokiwał głową. – Nie ma sprawy – odpowiedział spokojnie. – Ale będę jadł ze wszy stkimi. – Chociaż w tej kwestii postawił na swoim. – A jutro rano trzeba będzie zabić i oskubać kilkanaście kaczek – oznajmił na koniec przeor. – Chy ba pan jest w stanie temu podołać, skoro poradził sobie z maciorą? Upokorzony Witczak ty lko kiwnął głową. Leon spojrzał try umfalnie po wszy stkich obecny ch i udał się pierwszy na modlitwy. – No to współczuję – sapnął Serafin, wstał i klepnął komisarza w ramię.

Owalna głowica rozsmarowała na skórze brzucha Cy nowskiej zimny żel. Pochy lona nad monitorem lekarka wy kony wała szy bkie ruchy palcem na okrągły m trackballu, klikała w enter i coś pisała na klawiaturze. Aga czekała z niepokojem. – Wszy stko w porządku – oświadczy ła doktor Poznańska. – Widzi pani tę plamkę? To zarodek. Prawidłowo uformowany. Cy nowska zezowała na jasne i ciemne plamy, nie rozpoznając żadnego kształtu. Sama nie wiedziała, czego się spodziewać – zwiniętego w kulkę kociaka? – Skoro OK, to najważniejsze – odparła zmęczony m tonem. – Coś nie sły szę entuzjazmu w pani głosie – skomentowała lekarka, podając jej papierowe ręczniki do wy tarcia brzucha. – Pani doktor, to dziecko z gwałtu – wy jaśniła Cy nowska, siadając na kozetce. – Za późno się zorientowałam. Miałam rozpocząć procedurę zmiany płci. Poznańska przy glądała się pacjentce z uwagą. – Trudna sy tuacja – skomentowała. – Co teraz? Cy na wzruszy ła ramionami. – Chciałam dziecka – odparła cicho. – Nie w ten sposób. Nie ja miałam urodzić. – Znowu poczuła łzy napły wające do oczu. W ty m tak zwany m błogosławiony m stanie płakała już kilka razy. Wiedziała, że to wina zaburzonej równowagi hormonów, ale i tak nienawidziła siebie za to. – Nie wiem, jak będzie.

Lekarka wy konała gest, jakby chciała ją przy tulić, ale opanowała się, wstała i usiadła za biurkiem. – Zaraz dam pani opis. Cy na wcisnęła poły koszuli w spodnie, włoży ła skórzaną kurtkę. – Może pani oddać do adopcji – odezwała się Poznańska zza komputera. – Nie – odpowiedziała Agnieszka zdecy dowany m tonem. – Nie ma mowy. Lekarka kiwnęła głową i wy drukowała plik.

Późny m wieczorem Witczak przejrzał znaleziony w bibliotece pamiętnik i z rozczarowaniem stwierdził, że zapiski nowicjusza nic nie wniosły do sprawy. Młody człowiek prowadził dziennik duchowy, zapisy wał w nim rozterki duszy, nie fakty. Najbardziej konkretny m wpisem by ł ten z drugiego sty cznia 1991: „Jutro lub pojutrze przy jedzie nowy mistrz, wy walczy liśmy więc tę sprawę, w imię której powołania ty lu braci poniosły śmierć lub odniosły rany ”. I żadny ch więcej szczegółów. Dalej ty lko dy wagacje na temat sensu obecności zakonnika we współczesny m świecie, relacje z nieokreślony ch problemów towarzy skich. Żadny ch istotny ch szczegółów. Około północy ktoś puknął w drzwi pokoju Witczaka, a zaraz potem Serafin wtarabanił się do pokoju większego niż cela klasztorna i dy sponującego drugim łóżkiem, na który m mnich usiadł. – Da mi pan znać, pomogę zabijać te kaczki – zaproponował na początek. Witczak zmienił pozy cję na swoim łóżku na siedzącą. – Miałem telefon z Warszawy. Jutro rano jest narada, na której muszę by ć. Serafin pokiwał łagodnie głową. – Chodź pan za mną. Witczak wciągnął spodnie. Poszli ciemny mi kory tarzami domu rekolekcy jnego, przeszli przez łącznik i znaleźli się w klasztorze. Wąskimi schodami obok chóru wspięli się na piętro. Serafin wskazał stopień, który należało ominąć. Witczak domy ślił się, że strasznie skrzy piał. Następnie brat podszedł do drzwi w rogu kory tarza, otworzy ł je i wszedł do przedsionka, w który m skry wały się kolejne drzwi, zabezpieczone zamkniętą na kłódkę metalową kratą. Po chwili obaj znaleźli się w niewielkiej, wąskiej bibliotece o ścianach zastawiony ch od podłogi do sufitu regałami. Zero nie znał się na starodrukach, ale księgi w skórzany ch okładkach, które stały na półkach, wy glądały na wiekowe. – Tu można spokojniej rozmawiać – zapewnił szeptem Serafin. – Dziękuję – odparł Witczak. Przy tłoczy ł go specy ficzny zapach stary ch woluminów. – Ten ostatni nowicjat, o który pan py tał, to by ła totalna porażka – rozpoczął swoją opowieść mnich. Policjant ty lko zrobił zdziwioną minę. Przy pomniał sobie zapis z pamiętnika o odniesiony ch psy chiczny ch ranach. – W nowicjacie zawsze panował zimny wy chów – opowiadał mnich. – Dużo pracy, mało snu, mało nauki, trochę modlitwy. Żadny ch kontaktów z rodzinami, nie mówiąc o znajomy ch. Nie by ło z ty m problemu. Zakon to zakon. Ale młodzi, którzy przy szli do nas w ty m konkretny m roku, by li jacy ś inni. Nie wiem, może wpły nęły na nich wy darzenia w cały m kraju. Demokracja i tak dalej. Nie spodobały im się metody mistrza nowicjatu, Józefa. Walczy li z przeorem Pawłem.

Chcieli, żeby oddali im Biblie. – A odebrano im je? Serafin kiwnął głową. – Młodzi czy tali ty lko Nowy Testament. Stary by ł zakazany, dlatego kazano im oddać Biblie, jeśli sobie przy wieźli – wy jaśnił. – Co jeszcze im się nie podobało? – chciał wiedzieć Zero. – Trafiło się sporo z lepszy ch rodzin. Takich inteligenckich. Chcieli się uczy ć, a nie pracować. A mistrz wy sy łał ich do naszy ch dobroczy ńców, sadowników, żeby pomagali w zbiórce owoców. Przez całą jesień. To by ła forma wdzięczności, dostawaliśmy za to jabłka na zimę. Chłopakom to się nie podobało. Zaczęli narzekać. – Doszło do konfliktu? – Najgorsza atmosfera panowała w czasie Wigilii. Mistrz nie pozwolił na odwiedziny rodzin. Narastała złość. Nowicjusze zebrali się w refektarzu i zażądali przy jazdu prowincjała. – Czego się domagali? – Wy miany kadry. A konkretnie mistrza i przeora. – Jak to się skończy ło? Serafin przeczesał zmierzwioną brodę, z której wy padły okruszki chleba. Witczak powoli nabierał podejrzeń, że w brodzie tej ży ją jakieś stworzenia, może ptaszki uwiły tam sobie gniazdo. – Wtedy w nowicjacie by ło paru Słowaków. Część naszy ch zdecy dowała się przejść do ich prowincji. Wy jechali w okolicy Nowego Roku. – Doszło do awantury ? – By ła niezła kłótnia – potwierdził mnich. – Prowincjał stanął murem za ojcem Józefem. Spacy fikowali ten bunt. Wiem, że rebelianci chcieli poinformować papieża i wszy stkie klasztory w Polsce. – Udało im się? – Jeśli dobrze pamiętam, to nie. Ale to by ł ostatni rok mistrza Józefa w roli mistrza. Przenieśli go. Tak samo jak nowicjat. Józef podobno nawet się leczy ł. Wie pan, na nerwy. Zero pokiwał głową, zrozumiał też aluzję. – Chciałby m z nim porozmawiać. – Wtedy przenieśli go do Lublina. Został spowiednikiem zakonnic klauzurowy ch. Chwaliły go podobno. Ale teraz to nie wiem, w który m klasztorze mieszka. Socjusz odszedł z zakonu. – Socjusz? – Zero powtórzy ł nieznane słowo. – Zastępca mistrza – wy jaśnił mnich. – Niech pan pogada z chłopakiem z tego zdjęcia, Gerardem. Siedzi w klasztorze w Warszawie. Serafin wy ciągnął z portfela fotografię znalezioną w pamiętniku i położy ł na stole. Wskazał palcem. – To ten. – Opuszka powędrowała do następnej twarzy. – A ten to Karol. Wy jechał na Słowację. By ł przy wódcą buntu. – Pamięta brat nazwisko? Serafin wy krzy wił usta. – Siwczy k… jakoś tak. Witczak odwrócił zdjęcie, ukazując tajemniczy zapisek. – Co to oznacza?

– Właśnie dlatego pana tu przy prowadziłem. – Serafin uśmiechnął się, wstał, obracając się do półek z księgami. – SB oznacza starą bibliotekę, tę, w której teraz jesteśmy. Skrót Vulg. oznacza oczy wiście Wulgatę. Interesują mnie stare księgi, wie pan? Witczak chciał coś odpowiedzieć, ale w ty m momencie na kory tarzu usły szeli czy jeś kroki. Zbliżały się. Serafin z poważną miną położy ł palec na ustach i zgasił światło. Nasłuchiwali w ciemnościach. Zero pomy ślał, że pewnie to cierpiący na demencję brat Leopold. Człowiek wędrujący kory tarzami klasztoru zatrzy mał się przy drzwiach do przedsionka starej biblioteki, stał tam dłuższą chwilę, której kolejne sekundy zamieniały się w wieczność, i ty m samy m powolny m krokiem odszedł. Serafin ponownie zapalił latarkę, wy szukał odpowiedni tom, położy ł na stole, otworzy ł metalowe klamry spinające dzieło. – Siedemnasty wiek, wy danie klementy ńskie – wy jaśnił drżący m głosem. Między stronami z cielęcej skóry znalazł zapisaną odręcznie kartkę. List. Witczak spojrzał na nagłówek. „Między narodowa Wspólnota Nowicjatu”. „Czcigodny Bracie Generale, Drodzy Definitorzy Generalni i wy, Bracia Żebraczy Polskiej Prowincji”. – Skąd się tu wziął? – spy tał Zero. – Niech pan go schowa i idzie. Wy jdę później. Zamknę za sobą. Ty lko ostrożnie. Witczak schował list i wrócił tą samą drogą do swojego pokoju. Nie spotkał nikogo.

DZIEŃ PIĘTNASTY

21 stycznia, piątek

Stukanie klucza o blat stołu nie uciszy ło od razu wszy stkich, ale w końcu Hifowi udało się rozpocząć naradę. Dziewiąta rano, wokół około dwudziestu zdenerwowany ch, podniecony ch ludzi czekający ch na przy prawiające o dreszcz wiadomości, jakie przekaże im wielki jak góra policjant. Zainteresowanie trochę niezdrowe, Ty mański nie czuł się w ty m gronie jak pośród fachowców, raczej tak jakby prowadził naradę na środku hali Dworca Centralnego. Jeszcze raz, już niepotrzebnie, stuknął kluczem, miał teraz zupełną ciszę na widowni oczekującej wieści mrożący ch krew w ży łach. Na ekranie pojawiło się sty lizowane na średniowieczne przedstawienie anioła o długich blond lokach, w zbroi, wbijającego włócznię w leżącego mu u stóp stwora, będącego połączeniem człowieka i nietoperza. – Patron policji – odezwał się gdzieś z boku Michał z wy działu techniki. – To z anonimu, wczoraj przy jętego z całą pocztą – rzekł Ty mański. Wy świetlił następny przy gotowany slajd, na który m widoczna by ła koperta, i kolejny – z listem. – Sprawca podjął z nami grę – ciągnął Hif. – Prawdopodobnie wie, jaki przy jęliśmy kry ptonim. – Raczej się domy śla – dopowiedziała Malicka. – Nie sądzę, żeby … – W każdy m razie mamy do czy nienia z graczem. W liście zacy tował sam siebie i jednocześnie Ewangelię. Zbliżenie na zapisane kursy wą słowa wy jęte z Pisma Świętego, a włożone potem w usta martwego biskupa. Chwila komentarza ze strony techników – na temat uży tego papieru, drukarki. Konkluzja by ła jednoznaczna – zwy kły papier i jeszcze zwy klejsza laserowa drukarka.

– Zwracam uwagę na ostatnie zdanie – dodał na koniec Hif. – Kto jest numerem trzy ? – zapy tał ktoś z sali. Hif spojrzał do leżący ch przed nim notatek. – Z terenu kraju mamy szesnaście zgłoszeń o zaginięciu. – Puknął długopisem w kartki. – Sprawdziliśmy na szy bko wszy stkich. Wy ty powaliśmy lekarza z Warszawy. Andrzej Dy nacki pasuje do profilu ofiary. – Skąd ten wniosek? – spy tała trzy dziestolatka z blond dredami związany mi z ty łu głowy. Napis na plakietce informował, że pracuje w wy dziale dochodzeniowo-śledczy m. – Spy taliśmy rodziny wszy stkich zaginiony ch o powiązania z zakonem. Dy nacki, jak się okazało, jest nadworny m lekarzem braci żebraczy ch. Pomaga im od trzy dziestu lat. Zarówno w Warszawie, jak i w inny ch klasztorach. – Także w Stary m Brodzie? – odezwał się Witczak, którego wezwano na naradę, choć nie by ł na służbie. Ty mański niepewnie kiwnął głową i konty nuował: – Wiemy, że Dy nacki w poniedziałek opuścił po pracy przy chodnię w Markach. Około czternastej wy jechał z publicznego, niemonitorowanego parkingu. Żona twierdziła, że miał przy jechać prosto do domu na Zaciszu. Około wpół do trzeciej zwróciła uwagę na szczekającego pod drzwiami psa. Pewna, że mąż wrócił, wy szła przed dom. Na miejscu parkingowy m stał samochód, lecz Andrzej Dy nacki zniknął. – Pory wacz zabrał go spod domu? – upewnił się Maluta. – Jak rozpy tania sąsiadów? Hif odpowiedział machnięciem ręką. – Co teraz? – spy tał ktoś z urzędu miasta. Ty mański powiększy ł zdjęcie ostatniego akapitu anonimowego listu. – Dziś sprawca ma przy słać kolejny list. Oczy wiście wszy stkie terenowe jednostki są postawione na baczność. Zapadła trudna do zniesienia cisza. – Może przedstawię wy niki naszej pracy … – Wardal poprosił o głos. Maluta kiwnął przy zwalająco głową. – Niewątpliwie mamy do czy nienia z człowiekiem religijny m. Prawdopodobnie fanaty kiem, doskonale znający m Pismo Święte. Jest to osoba zaangażowana w ży cie Kościoła katolickiego, by ć może powiązana ze strukturami. Obecny na naradzie ksiądz Tatarkowski żachnął się głośno. – Kapłan? Protestuję! Odpowiedziała mu Malicka: – Czy li dla zasady mamy wy kluczy ć wszy stkich duchowny ch? Tego ksiądz chce? Wy daje mi się, że to tacy sami ludzie jak inni. – Może postawmy na fakty, zamiast ferować wy roki – zaproponował przedstawiciel kurii. Malicka wzruszy ła ramionami. – Na razie ty lko tworzy my hipotezę, opierając się na prawdopodobieństwie – uspokajał Wardal. – Powiązania z duchowieństwem, proszę mi wy baczy ć, ale mają sens. – Ty m razem ofiara nie jest osobą konsekrowaną, może zacznijmy od tego – odparował Tatarkowski. – Dobrze – zgodził się Wardal. – Oprócz wątku duchownego są i inne. Na sali zapanowało lekkie poruszenie.

– Mianowicie? – wy raził zdziwienie wszy stkich Maluta. – Biskup Kownacki – konty nuował Wardal – znany by ł ze swoich liberalny ch poglądów na anty koncepcję. Wiemy, że spowodowało to ataki w kościele, w który m wy głaszał kazania. Dostał wtedy zakaz publiczny ch wy powiedzi na te tematy. – A inne ofiary ? – zapy tał naczelnik. Wardal otworzy ł leżącą przed nim teczkę. – Przekopałem archiwa. – Zaszeleścił kartkami. – I dowiedziałem się ciekawego szczegółu o niejakiej Marcie By linie. Żonie drugiej ofiary. Przez zgromadzenie przeszedł pomruk zdziwienia. – W latach dziewięćdziesiąty ch by ła podejrzana o poddanie się nielegalnemu zabiegowi aborcji. Doniósł ktoś z jej wsi. W prokuraturze przedstawiła zaświadczenie o poronieniu. I tu zaczy na się robić ciekawie. Dokument został podpisany przez doktora Dy nackiego. Naszego zaginionego. – Ma pan kopię? – poprosił Witczak. – I owszem – odparł Wardal. – Z mojego małego śledztwa wy nika, że pani Marta ma siostrę mieszkającą w Stary m Brodzie. Uczestniczy ły w spotkaniach grupy oazowej. Prowadził je ówczesny klasztorny przeor, późniejszy biskup Paweł Kownacki. Częsty m gościem by ł prowincjał, Tomasz Koby liński. Znany nam jako Tomasz By lina. – Jak pan do tego doszedł? – wy raził swój podziw Witczak. Uzy skane informacje marginalizowały jego odkry cia, zmieniały przebieg śledztwa. – Z akt starej sprawy dowiedziałem się o siostrze, która by ła świadkiem. Wy starczy ło zadzwonić. Zaświadczenie też by ło w aktach. Ktoś mógł do ty ch dany ch dotrzeć w inny sposób. Nie jest to aż tak trudne. – Mamy w grupie człowieka, który wie coś niecoś o akty wności grup religijny ch – odezwał się Hif. – Kolego Sierosławski, może się pan wy powie – poprosił siedzącego przy rogu blondy na. Facet odchrząknął i zabrał głos. – Właściwie to zajmujemy się uprowadzeniami do sekt. Ale wiemy o grupie, która zaatakowała biskupa Kownackiego w Łomży dwa lata temu. Nazy wają się Pro Life. Można ich określić jako ocierający ch się o ekstremizm akty wistów. – Czy pan nie przesadza? – zapy tał ksiądz Tatarkowski. – Organizują różne akcje. Obrzucili jajami biskupa Kownackiego w czasie kazania, w który m poparł uży wanie prezerwaty w. Robią pikiety pod klinikami ginekologiczny mi. – Sprawdzimy ich w takim razie – podsumował Ty mański. – Zwłaszcza że cy towany tekst prowadzi do fary zeuszy – dodał swoje pięć groszy Wardal. – Potoczne rozumienie tego terminu może by ć szersze niż ty lko stan duchowny. – Wiemy – skomentował Hif. – Ty mczasem czekamy na drugi list. Zawiadomiłem dy rekcje poczty i pry watny ch firm. Pierwszy został wy słany z Warszawy, Pocztą Polską, wszedł do sy stemu przez główny oddział na Świętokrzy skiej, następnie przez sortownię na Łączy ny. Czy ktoś chce jeszcze coś dodać? Nieoczekiwanie odezwał się Witczak: – Mam zupełnie inny trop. – Panie naczelniku, kolega Witczak oficjalnie jest na urlopie, więc… – odparł Hif. Maluta zrobił uspokajający gest dłonią.

– Dopuszczam jego wnioski. Przeby wa w klasztorze, w który m wszy stko się zaczęło. Zero podziękował skinieniem głowy. – Dwadzieścia lat temu z okładem w nowicjacie w Stary m Brodzie miał miejsce bunt młody ch zakonników – zaczął. – Wszy stkie ofiary stale lub czasowo przeby wały wtedy w klasztorze. – Nawet lekarz? – zapy tał Hif. – Na to nie mam dowodów – odpowiedział komisarz. – Ale zaświadczenie, jakie wy pisał dla pani By liny, trochę o ty m świadczy, prawda? – Konty nuuj – poprosił naczelnik. – Wokół tamty ch wy darzeń panuje w klasztorze zmowa milczenia. Nowicjat przeniesiono, ówczesny ch pedagogów odsunięto od pracy z młodzieżą, część nary bku przeszła do prowincji słowackiej. – Znamy jakieś szczegóły ? – zapy tał Ty mański. – Może powinniśmy oficjalnie przepy tać parę osób? – zaproponował Zero. – Przy gotuj listę – nakazał Maluta. – Podobnie kolega Sierosławski. Mamy jeszcze jakieś tropy ? W kręgu odezwał się piskliwy głosik. – Chciałaby m coś powiedzieć, mogę? – Michalina Kostkiewicz otrzy mała przy zwolenie naczelnika. – Wrócę do mojego poby tu w Łomży. Na pierwszej naradzie nikt nie wspomniał o moim znalezisku w biurku biskupa. Zmierzy ły ją zdziwione spojrzenia, niektórzy zaczęli szeptać. – Uznałem, że nie ma ono nic wspólnego z morderstwem – odparł postawiony pod tablicą Hif. – Ale proszę, oceńmy to teraz wspólnie. Misia wy jęła z teczki kilka przy gotowany ch kserokopii i podała uczestnikom spotkania. – To wy cinek prasowy doty czący znalezienia zwłok młodej kobiety w Wiśle. – Co to niby ma mieć wspólnego z zabójstwem? – zdziwił się ksiądz Tatarkowski. Misia pokręciła głową. – Nie wiemy. Jednak czemu biskup trzy mał w schowku ten wy cinek? – Jak wy glądało tamto śledztwo? – zainteresował się naczelnik. – W archiwum znalazłam pustą teczkę. Nie znam szczegółów. Sprawę prowadził kolega Kazimierz Balas. – Misia nie powstrzy mała try umfalnego uśmieszku. Ktoś westchnął. – Pamiętam, że prokuratura umorzy ła sprawę – bronił się coraz słabiej Hif. – Pani mecenas… – Maluta odwrócił się do Malickiej. – Czy w prokuraturze mogły zostać te akta? – Zajrzę do materiałów kontrolny ch sprawy. Może coś znajdę. – Nie mam pojęcia, jakie mogły by by ć powiązania między biskupem, zakonnikiem a śmiercią kobiety. To by ło samobójstwo, tak? – Ksiądz Tatarkowski wstał z miejsca. – Trzeba wszy stko sprawdzić – odparła Malicka. – Choćby dla porządku. Hif pokiwał głową. Ksiądz usiadł. – Znam Balasa – odezwał się Witczak. – Pracuje gdzieś w ochronie. Maluta wy mierzy ł w niego palec. – Spróbuj się z nim skontaktować. Razem z Hifem.

Michalina Kostkiewicz znowu podniosła rękę. Powoli powiększało się rozprężenie. Ludzie wy my kali się na papierosa, kawę, szeptali, chichotali. – Słuchamy, pani Michalino. – Ton naczelnika wcale nie by ł zachęcający. Wy glądało na to, że pomy sł zorganizowania zespołu nawet jemu przestawał się podobać. Ktoś przechodzący z ty łu szturchnął go i zaraz zaczął jowialnie przepraszać. – Inicjały trzeciego porwanego pasują do zapisku biskupa w jego kalendarzu – poinformowała Misia. – Może wezwiemy tego asy stenta? – zaproponował zmęczony m głosem Maluta. – Rozmawiałam z księdzem Darskim. Twierdził, że nic o ty m spotkaniu nie wiedział. – Przy ciśniemy go – wtrącił się Hif. Przedstawiciel kurii wstał znowu, uderzy ł nawet dłonią w stół. – Ja protestuję! Konkordat… – To może kuria powinna wszcząć swoje śledztwo? – wciął mu się w słowo Hif. Ksiądz Tatarkowski naraz zmienił front. – Nie ma takiego zwy czaju. Zamierzamy współpracować z organami śledczy mi – zapewnił. – Bardzo mnie to cieszy. – Maluta uśmiechnął się, całkowicie wy czerpany przepy chankami. – Jest jeszcze jedna możliwość – odezwała się Misia, ale w ogólny m harmidrze nikt nie zwrócił już na nią uwagi. – Że te ostatnie inicjały należą do mordercy. W otwarty ch drzwiach pojawił się aspirant, machając kopertą w przezroczy stej foliowej koszulce. – Właśnie przy szło od techników! – krzy czał. – Kierownik sortowni przy wiózł osobiście. Naczelnik uważnie przy jrzał się kopercie i listowi w drugiej koszulce. Zapadło ciężkie milczenie. Maluta chrząknął, podał list Ty mańskiemu. – Przeczy taj – rozkazał. Hif wstał. – „Chcę dwa miliony złoty ch polskich. Dnia dzisiejszego wpłata na konto Fundacji Pro Life. Przelew z konta kurii generalnej”. – Wy gląda na to, że pan mógł mieć rację – odezwał się naczelnik do Wardala. – Trochę to naiwne – skomentował Ty mański.

Na schodkach usły szała kroki, przedtem jej uwagę zwróciły odgłosy parkujący ch samochodów. Serce jej mocniej zabiło. Odruchowo spojrzała na karteczki z wy pisany mi ręcznie cy tatami, które kiedy ś przy kleiła sobie do blatu biurka. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy Królestwo Niebieskie. Drzwi na zewnątrz by ły zamknięte jak zwy kle na zasuwkę. Nie żeby to skromne zabezpieczenie mogło ich odgrodzić od ataku lewackich bojówek, stanowiło jednak jakąś barierę dla ludzi z zewnątrz. Pukanie. Ubrana w podarte dżinsy i koszulkę z nadrukowaną ikoną dziewczy na wstała, poważnie już przestraszona. Nikt nie zostawił jej dokładnej instrukcji na wy padek ataku, a domy ślała się, że atak właśnie nastąpił.

Błogosławieni jesteście, gdy wam urągają i prześladują was. Ty m razem ktoś uderzy ł w drzwi z całej siły, nie można już by ło nazwać tego pukaniem. – Otwierać! Policja! – usły szała z zewnątrz. Sięgnęła po leżącą na blacie komórkę, przy okazji jej wzrok zatrzy mał się na przy wieziony ch wczoraj z drukarni nowy ch plakatach anty aborcy jny ch, które zawisnąć miały w cały m mieście. Wy szła zza biurka i wy cofała się do pomieszczenia w głębi, wciąż patrząc na zamknięte zewnętrzne drzwi. Wy szukiwała w swojej liście kontaktów. Zastanawiała się, kogo powinna przede wszy stkim zawiadomić. Księdza Tadeusza? W ty m momencie zamek rozpadł się na jej oczach, drzwi prawie wy skoczy ły z zawiasów, a w progu stanęło dwóch ubrany ch na czarno mężczy zn w kominiarkach zasłaniający ch twarze. Wy cofali się na jej widok. Jak aniołowie śmierci. Przepuścili gromadę cy wilów. Odruchowo położy ła się krzy żem na wy kładzinie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami. Po chwili na podłodze leżeli już wszy scy. W głównej kwaterze, jak ją nazy wali, Wilczy m Szańcu, by ło razem pięć osób. Wokół kręcili się mężczy źni, jakaś kobieta, zwy kłe krawężniki. – Jakim prawem?! – krzy czała. – To represje rządowe! – A takim! – Ktoś machnął jej zadrukowaną kartką papieru z wy razem NAKAZ pod nagłówkiem. – Gdzie przewodniczący ?! – krzy knął na cały głos kudłaty wielkolud. – Gestapo! – dodał ktoś leżący nieopodal. – Mówi wam coś nazwisko biskupa Kownackiego? – odparł łażący w tę i we w tę największy policjant. Naraz podszedł do niego ktoś w wy sokich butach, ze spodniami od munduru wpuszczony mi w cholewki. – Znalazłem w szufladzie – poinformowały spodnie. – Ten sam kaliber! – ucieszy ły się trapery. Naty chmiast przy pomniała sobie o pistolecie. – To pry watna własność Solarisa! – krzy knęła. – Ma pozwolenie! – Co to za pieprzony fan komunikacji miejskiej? – zdziwił się zabłocony czubek my śliwskiego buta tuż przy jej nosie. – Rafał Słoneczny, prezes fundacji – wy szczekała. – Nie ma go z nami. – No to mamy haka! Czy pan Solaris nie wie, że broni służącej do ochrony osobistej nikomu nie wolno udostępniać? Adres pry watny, no słucham! – Obcas buta wy lądował tuż przy jej palcach, które odruchowo podwinęła, ale zaraz otworzy ła dłoń, gotowa na tortury. – Nic więcej nie powiem – wy cedziła przez zaciśnięte zęby. – Faszy ści! – No dobrze. Mamy nakazy zatrzy mania dla wszy stkich państwa – odparły buty. Nagle tuż przed oczy podsunięto jej czy jeś zdjęcie. – Poznaje pani? Odwróciła głowę, rozrzucając włosy koloru słomy. – To lekarz, internista i ginekolog – usły szała nad głową. – Dy nacki. Coś wam mówi to nazwisko? Odpowiedziało mu zgodne milczenie. – W takim razie porozmawiamy u nas. – Buty odwróciły się, ktoś szarpnął ją za koszulkę z Pantokratorem.

Witczak wszedł do niskiej kaplicy rozświetlonej różnobarwny m światłem wpadający m przez wąskie okna witrażowe. Na drewniany ch składany ch krzesłach siedzieli starsza kobieta i trzy latek. Kobieta tłumaczy ła coś do ucha znudzonemu dzieciakowi, który niecierpliwie machał nogami, bawiąc się leżącą mu na kolanach koparką. W powietrzu unosił się delikatny zapach kwiatów i woń środków czy stości do kamienia. Po obu stronach prostego ołtarza znajdowały się drzwi, Zero zapukał do ty ch po lewej, ale nie doczekał się żadnej reakcji. Wy szedł z kaplicy i obszedł mur otaczający niewielki teren wokół świąty ni. Odnalazł furtę i pociągnął za sznur. Usły szał stłumiony dźwięk dzwonu po drugiej stronie drewniany ch drzwi. Po chwili ukazała się brodata, pociągła twarz furtiana. – Szukam ojca Gerarda – odezwał się Witczak. Otrzy mał instrukcję, jak znaleźć zejście do dolnej kaplicy, tej, w której znajdowała się szopka. Na ustawionej pod ścianą ławce siedział mnich, sześćdziesięciolatek, wpatrzony w wy łaniającą się z półmroku panoramę mity cznego Betlejem. Co kilka sekund wstrząsał nim tik nerwowy. Oprócz zakonnika w kościele nie by ło nikogo. – Dzieci tu już nie zachodzą – odezwał się na widok gościa. – W każdy m razie nie po Gwiazdce. Kurwajegojebanakrólewskamać. Zero przy stanął zdumiony ty m, co usły szał, oraz ty m, jak bardzo nie pasowało to do miejsca i siedzącego przed nim mężczy zny w habicie. Ten zaś zgrabnie uniósł lewą stopę i najwy raźniej usiłował dosięgnąć nią do własnej brody. Zatrzy mał się w pół ruchu, stęknął i usiadł na miejscu. – Proszę mi wy baczy ć. Mam tourette’a. Obiady dla bezdomny ch wy dajemy od trzy nastej na furcie. Witczak zrozumiał, że zakonnik jest chory. Pomy ślał, że by ć może powinien odczuć jakąś głęboką wewnętrzną więź z ty m człowiekiem, niczego takiego jednak w sobie nie odnalazł. – Nie jestem bezdomny – zdołał jakoś odpowiedzieć, kiedy już otrząsnął się ze zdziwienia. – Ty lko bezdomni tu przy chodzą – skomentował zakonnik i wy konał dwa posuwiste gesty głową. Najwy raźniej nie potrafił tego powstrzy mać. – Kurwawaszajebanamać! – krzy knął na cały głos. – Ojciec Gerard Połczy ński? – zapy tał Zero. Zakonnik spojrzał nań nieco bardziej uważny m spojrzeniem – Jestem z policji. – O czy m chce pan rozmawiać ze stary m wariatem? – Tego się nie leczy ? – odpowiedział py taniem Zero, siadając obok. – Proszę uważać. Mogę pana uderzy ć. Nienaumy ślnie – ostrzegł zakonnik i Witczak przezornie się odsunął. – Niedawno zdiagnozowano u mnie schizofrenię – wy znał. Gerard posłał mu szy bkie, nieufne spojrzenie. – Proszę sobie nie żartować – mruknął. – Nie żartuję. – Zero sięgnął po fajki. Wiedział, że w kościele się nie pali, ale tu, jak się właśnie dowiedział, nikt nie zachodził. – Współczuję. – Gerard oparł się rękami o kolana. Wy glądał tak, jakby usilnie próbował się przed czy mś powstrzy mać. – Sukinsy nujedenjebany ty. – Chy ba trudno z czy mś takim odprawiać msze – skomentował Zero. Połczy ński wzruszy ł ramionami. – Ty lko pry watne – wy jaśnił.

Witczak wy jął z portfela złożoną fotografię z nowicjatu. Obaj przy sunęli się do poświaty, jaką dawała szopka. – To ojciec jest na ty m zdjęciu? – Kurwakurwakurwa! – wy rzucił z siebie dy szkantem zakonnik. Witczakowi po plecach przebiegły dreszcze. Przez chwilę poczuł się tak, jakby wracała choroba. Upewnił się, że rano przy jął codzienną dawkę spowalniający ch ją leków. – My ślałem, że chce pan zapy tać o zabójstwo biskupa – odparł Gerard, kiedy już trochę się uspokoił. Machnął ręką. – Nieważne. Tak. To zdjęcie z mojego nowicjatu. Z kuligu. Jego twarz odmieniła się pod wpły wem uśmiechu. Nagle zaczął wy glądać jak zapijaczony klaun. Witczak nie mógł się nadziwić. – Wtedy przeorem by ł Paweł Kownacki, prawda? – zapy tał. Gerard kiwnął głową, wciąż wpatrzony w zdjęcie. – A Tomasz Koby liński prowincjałem – konty nuował Zero. – Dużo pan wie. Czemu wracamy do tamty ch czasów? – zdziwił się mnich. – Próbujemy wy jaśnić te zbrodnie. Czasem trzeba cofnąć się do przeszłości. – Domy ślam się, o co chce pan zapy tać. – Gerard przy stawił sobie fotografię do nosa, jakby chciał wy czuć zapach tamty ch czasów. – O tamten nasz młodzieńczy bunt. – Poszło wtedy na noże – skomentował Witczak. – Stare pokolenie nie rozumiało nas, młody ch – rozgadał się Gerard. – No, ja akurat taki młody wtedy nie by łem. Ale tak się czułem. Ty m bardziej oburzy ła mnie postawa stary ch wy jadaczy. – O co właściwie poszło? – Awy kurwy jednejebane! – wrzasnął na cały głos zakonnik. Witczak się zorientował, że na schodach stoi starsza kobieta z dzieckiem trzy mający m koparkę. Na krzy ki dochodzące z kaplicy oboje zawrócili. – Przepraszam – dodał mnich. – Starzy traktowali nas jak tanią siłę roboczą. Niedorozwinięty ch głupków, którzy nie potrafią zrozumieć tekstu Pisma Świętego. A wśród nas by ło sporo dojrzałej młodzieży. Z różny ch ruchów. Oaza, ci z grup chary zmaty czny ch. – Doszło do napięć? – domy ślił się Witczak. – Zajęliśmy refektarz – przy taknął Gerard. – Siedzieliśmy tam przez kilka dni, czekając na przy jazd prowincjała. Wy patry waliśmy go jak Ży dzi Mesjasza. – A co zrobił prowincjał? – Próbował nas spacy fikować. – Gerard zacisnął pięść. – Nic do niego nie trafiało. By ł taki sam jak mistrz i przeor. Przesłuchiwali nas. Każdego po kolei. Próbowali wy łuskać prowody rów. – A kto wam przewodził? Gerard podniósł zdjęcie i wskazał jednego z chłopaków. Masy wnego, o budowie zapaśnika, z szerokim, amery kańskim uśmiechem człowieka sukcesu. – Siwczy k by ł naszy m Wałęsą. Przy leciał z Chicago. Rozdawał pachnące my dła w kolorowy ch pudełkach. Ja dostałem kokosowe. To by ło coś! – I on napisał list? – spy tał Witczak. Gerard by ł zaskoczony. – Wie pan o liście? Zero sięgnął do kieszeni, wy jął stamtąd rękopis. Zakonnik naty chmiast wy rwał mu go z ręki,

rozwinął, prędko przeleciał treść wzrokiem. Witczak z zażenowaniem zobaczy ł kapiące na kartkę łzy. – Ależ mieliśmy pewność siebie – westchnął Gerard. – Ten list miał wy słać socjusz. Napisali go tacy dwaj młodzi. Jeden z nich jest teraz w Gruzji, drugi w Rzy mie. Ale się nie przy znali. Siwczy k wszy stko wziął na siebie. – Posunęliście się do ostateczności – podsumował Zero. – List nie został wy słany. Dowiedzieli się o nim przełożeni. I zdusili bunt. – Gerard jakby zapadł się w sobie. – Kto zdradził? – zapy tał jeszcze Witczak. – To by ło w Boże Narodzenie. – Zakonnik spojrzał w kierunku żłóbka. – Wigilia by ła szczy tem obłudy. Potem zwołali spotkanie. Jakoś dowiedzieli się o liście. Wiedzieliśmy o ty m, choć nigdy nie powiedzieli tego wprost. Mówili, że Bóg jest wszędzie. Kto chce, może odejść. Następnego dnia bracia Słowacy wrócili do swojej prowincji. Zgorszeni. Razem z nimi wy jechało paru naszy ch. Nikt ich nie zatrzy my wał. – Siwczy k także wy jechał? – domy ślił się Zero, a Gerard pokiwał głową. – To by ło dla wszy stkich wy godne, prawda? – Zeszło z nas powietrze. Zostaliśmy upokorzeni. Po świętach okazało się jednak, że zmienią nam mistrza i socjusza. To by ł ostatni nowicjat w Stary m Brodzie. – Gerard oddał rękopis i fotografię. – Czemu teraz wszy scy milczą? – podpy ty wał jeszcze policjant. – W klasztorze nikt nie chciał ze mną rozmawiać. – Dziwi się pan? To by ła porażka całej kadry. Klęska starego sty lu wy chowy wania młodzieży zakonnej. – Gerard oklapł zmęczony rozmową i wspomnieniami. – Nie widzę tu moty wu dla ry tualny ch morderstw – przy znał sam przed sobą Zero. – Ja też – przy taknął zakonnik. – To taka kłótnia rodzinna, do której nikt nie chce wracać. – Czy li fałszy wy trop – skomentował Zero. Gerard położy ł mu dłoń na ramieniu. – Fanaty cy są wszędzie – przy znał. – Ale my ślę, że nie wśród nas. Z Bogiem. Gerard nigdzie się nie wy bierał, ty lko dał do zrozumienia, że nie mają już o czy m rozmawiać. Witczak pożegnał się i skierował do wy jścia. Na schodach usły szał jeszcze wy krzy kiwaną w jego stronę wiązkę przekleństw.

– Kurwa mać! – Ty mański padł na niewy godne krzesło w gabinecie naczelnika wy działu kry minalnego, nie zważając na awersję przełożonego do przekleństw. Niepomny na równie wielką nienawiść do papierosów sięgnął po wy stającą mu z kieszeni paczkę i zapalił. Brwi Maluty wędrowały w zdumieniu w stronę zaczeski, gdy Hif zaciągał się głęboko z wy raźną przy jemnością. – Ale zjebany jestem. Naczelnik nie zaprotestował, choć dy m niemile drażnił jego powonienie. Wstał, uchy lił okno i przy stawił nos do powstałej szpary, przez którą do gabinetu dostawało się mroźne, ale świeże powietrze. Nie, jeszcze nie teraz, pomy ślał. Nie poddam się. Odwrócił się do siedzącego na krześle podwładnego, który najwy raźniej mocno się zapomniał.

– Mów. Hif zaczął machać łapą, próbując rozgonić dy m, zgasił niedopałek w filiżance szefa. – Zatrzy maliśmy dziesięć osób – zaczął swój raport. – Przeszukaliśmy sześć pry watny ch lokali. Znaleźliśmy ulotki ze zdjęciami martwy ch płodów, takie same plakaty. Pistolet o kalibrze zgodny m z narzędziem, za którego pomocą dokonano czy nu zabronionego na biskupie. Posłaliśmy sprzęt do analizy. Mamy dowody wskazujące na plany szeroko zakrojonej akcji protestacy jnej pod pięcioma warszawskimi lecznicami, w który ch odby wają się legalne zabiegi aborcji. Maluta nie wy trzy mał. Usiadł, zakry ł dłonią zmęczoną twarz. – Macie doktora? Hif odsunął się razem z krzesłem. Wiedział, że szef będzie zły. – Nie – odparł zmęczony m głosem. – Ale rozpy tujemy zady mowców. – Do wieczora chcę wszy stkie notatki służbowe tu. – Naczelnik wskazał blat swojego biurka. Hif wstał, kiwnął głową, wy konał gest, jakby miał zamiar zasalutować, ale go powstrzy mał. Wy biegł z gabinetu starego.

Agnieszka Cy nowska wpatry wała się w zielone tęczówki niebrzy dkiej dziewczy ny, która siedziała z miną męczennicy po drugiej stronie jej biurka. – Czy ty nie rozumiesz, kobieto – konty nuowała zaczętą my śl Cy na – że wy starczy powiedzieć, skąd mieliście ten pistolet, i będziesz mieć spokój? Dziewczy na zamrugała długimi rzęsami, poprawiła fry zurę i wzruszy ła ramionami. – Chciałaby m dostać Pismo Święte – oznajmiła spokojnie. Cy na zmruży ła oczy, próbując się opanować. – Możesz co najwy żej dostać ode mnie kodeks karny – palnęła. Chciało jej się palić, ale nie mogła. Wiedziała, że dziewczy na oskarży ją o łamanie praw człowieka albo zasad BHP. – Pani jest agresy wna – odparła działaczka. – Agresy wna to ja dopiero zaczy nam by ć. Jak cię słucham, awruk! – warknęła policjantka. Drzwi się uchy liły ze skrzy pieniem, do pokoju zajrzała nieproporcjonalnie mała głowa osadzona na szerokich ramionach sztangistki. Misia. – Zajęta jesteś – zagaiła. Cy na, odwróciwszy się, kiwnęła głową, zezując na przepy ty waną. – No raczej – odparła zdawkowo. – To pogadamy później – zapowiedziała się Kostkiewicz. – Jasne. – Aga z wolna pokiwała głową. Misia zniknęła za drzwiami. Cy na odwróciła się do zielonookiej. – Namy śliła się pani? – zapy tała. Kobieta przy mknęła oczy. – Nie. Rozsierdzona Cy nowska przy waliła z cały ch sił otwartą dłonią w blat biurka. Stojący na krawędzi kubek z herbatą zachwiał się i spadł na podłogę. Kolejny, pomy ślała Cy na.

Michalina na brzęk tłuczonego kubka przy stanęła na kory tarzu, chwilę nasłuchiwała, zastanawiając się, czy nie powinna zawrócić. Ale nie chciała niepotrzebnie interweniować, by ć może by ła to część strategii rozpy ty wania. W ty m momencie otworzy ły się drzwi następnego pomieszczenia, siedzący przy nich aspirant wstał. – Proszę odprowadzić na dołek. – Młody przepuścił w progu mężczy znę w koszulce z nadrukiem zwiniętego płodu na tle krwistej plamy. Po chwili aspirant i zatrzy many zniknęli w kory tarzu. – Panie Adrianie… – Misia zagadnęła Młodego, który zdradzał oznaki przemęczenia. – A, pani Michalina! – Podszedł ze słaby m uśmiechem do psy cholożki. – Przepraszam, że przeszkadzam. – Misia postarała się o swój najlepszy uśmiech. Machnęła sporą dłonią. – Może przejdziemy na ty ? Co będziemy sobie panować? Mączka zdezorientowany, ale i skrępowany, zaczął nerwowo wy cierać spocone dłonie o dżinsy. – Chętnie. Dzięki. – Wy ciągnął w stronę Michaliny prawicę. – Adrian jestem. Ale możesz mi mówić po prostu Młody. Ścisnęła w żelazny m uścisku wąską dłoń policjanta. – Misia. Znalazłby ś dla mnie chwilkę? – poprosiła, szczerząc zęby. Weszli do pokoju, z którego przed chwilą wy szedł. – Zaraz przy prowadzą kolejnego – zastrzegł. – Masz ze swojego komputera dostęp do KSIP-u5? – spy tała, przy jmując poczęstunek sokiem winogronowy m, za który m nie przepadała.

5 Krajowy Sy stem Informacji Policy jnej.

Młody odpalił swojego laptopa. – Tak. Z tą nową nakładką, przez którą się co chwila wy krzacza – odparł, sięgając po ciastko czekoladowe, które chował w szufladzie. Wy ciągnął opakowanie w stronę gościa. Misia podziękowała odmowny m gestem, wskazując swą potężną sy lwetkę. – Chciałam coś sprawdzić, ale nie mam uprawnień – wy jaśniła. – To zapraszam. – Mączka włączy ł aplikację. Misia przesiadła się tak, żeby widzieć ekran komputera. – Pomy ślałam, że może znajdziemy coś o tej dziewczy nie – zaczęła. Młody pokiwał domy ślnie głową. – Tej, o której mówiłaś na zebraniu? Potwierdziła, podając numer katalogowy z archiwum. W oknie programu pokazały się informacje o umorzonej sprawie, bez podania żadny ch szczegółów. Pole „opis” zostało niewy pełnione. – Widocznie policjant zamy kający sprawę nie zadał sobie trudu, żeby wy pełnić – wy jaśnił Młody.

– A może sprawdzimy osoby zaginione? – spy tała jeszcze, nie kry jąc rozczarowania. – Ty lko oficjalnie zgłoszone zaginięcia – odparł Młody, pogry zając ciastko. Wrzucił odpowiednie zapy tanie. Zobaczy li przed sobą zdjęcia setek osób, które rozpły nęły się w powietrzu w ciągu kilku ostatnich lat. Próbowali zawęzić kry teria poszukiwania, ograniczy ć czas do kilku miesięcy przed i po ukazaniu się arty kułu o topielcu. Nie znaleźli jednak poszukiwanej młodej kobiety zza wschodniej granicy. – Może jeszcze Itaka coś będzie miała – zaproponował na koniec Mączka. – Już gadałam z kobietą z Itaki – powiedziała Misia. – Czy li raczej mi nie pomożesz, co? Adrian przekrzy wił głowę, strzepał okruszek leżący mu na koszuli. – No, jakby nie – stwierdził. Michalina skierowała się w stronę drzwi. – To nie będę przeszkadzać. – Już miała wy jść, kiedy przy szedł jej do głowy pewien pomy sł. – A mógłby ś stworzy ć mi listę skazany ch lub podejrzany ch w dwóch różny ch sprawach w cały m kraju, z paru ostatnich lat? – zaproponowała. – O jakie przestępstwa chodzi? – dopy tał Młody. – Można ustawić filtr tak, żeby pokazy wał osoby zamieszane, powiedzmy, w kradzież samochodu i czy ny lubieżne na zwłokach? – Misia zawróciła do biurka, najwy raźniej podniecona swoim pomy słem. Mączka kiwnął głową, przy stąpił do ustawiania zapy tań, odznaczając kolejne pozy cje i wpisując numery paragrafów kodeksu karnego. Kliknął klawisz „enter”, kursor zamienił się w obracający się sy mbol klepsy dry, po czy m sy stem wy pluł wy niki przeszukiwania. Jeden rekord. – Wy skoczy ł gość skazany za kradzież samochodu. Dostał wy rok w zawieszeniu. Parę miesięcy później by ł przesłuchiwany w sprawie zbezczeszczenia zwłok. Michalina z wrażenia usiadła na odstawiony m wcześniej krześle. Przy sunęła się na nim do monitora. – Naprawdę? – wy chry piała. Zaschło jej w gardle. Poratowała się resztą soku ze szklanki. – Wy kluczono go z kręgu podejrzany ch – wy jaśnił Mączka, odczy tując napisane maczkiem informacje pod zdjęciem. – Jakaś dziwna sprawa. Ktoś rozkopał grób młodej dziewczy ny i uciął jej włosy. – Możesz mi to wy drukować? – poprosiła Misia, wciąż chry piąc. – Jasne. – Kursor powędrował w stronę ikony drukarki.

Witczak stał w kory tarzu wzniesionego na początku dwudziestego wieku budy nku, który najwy raźniej przetrwał zawieruchę wojenną. Strażnik, który wcześniej otworzy ł mu zabezpieczone kratą metalowe drzwi, przeprowadził go przez wewnętrzny ogród pod czujny m okiem kilku kamer i pozostawił przed gabinetem kierowniczki. Krótko ostrzy żona, niska sześćdziesięciolatka mocno uścisnęła Witczakowi dłoń i zaprosiła go do środka. – Rozumiem, że chce pan rozmawiać z Markiem Maciążkiem? – upewniła się, spoglądając na legity mację służbową gościa. Zmieniła okulary i zbliży ła się do tablicy korkowej, na której

wisiały różne kolorowe tabelki. – Będzie na noc. – Czy li o której? – Witczak pamiętał ze szpitala, że nocne dy żury potrafią zaczy nać się w południe. – O szesnastej – odpowiedziała, lustrując jego niepraną od wielu dni odzież, potargane włosy i nieogoloną twarz. Pomy ślał, że by ła o krok od zaproponowania mu skorzy stania ze służbowego pry sznica i pralni. Nic jednak nie powiedziała. – W takim razie będę o tej godzinie – zdecy dował i wy szedł.

Misia wy czekała na odpowiedni moment i zapukała do pokoju przy dzielonego Cy nie na czas przesłuchań. – Wolna? – zapy tała. Aga siedziała z nogami na stole, popijała kawę i jadła przy niesione jej przed chwilą kanapki. – Zjechana jestem jak wół – odparła, wskazując Michalinie krzesło przeznaczone dla przepy ty wany ch. Zanim Misia zajęła miejsce, położy ła na biurku przed Cy ną wy druk, który niedawno dostała od Młodego. Na niewy raźny m zdjęciu widniała znajoma twarz, obok wszy stkie dane Norberta Paczuskiego. Agnieszka oblała się kawą. Zajęły się serwetkami, suszeniem papierów i wy cieraniem ubrania i stołu. Dopiero potem Cy na, już jako tako opanowana, spojrzała uważnie na zdjęcie. – Kto to jest? – zapy tała Michalinę. – My ślę, że powinny śmy go sprawdzić – oznajmiła podniecony m głosem psy cholożka. – Pamiętasz, jak ci mówiłam, że w sprawach Kolekcjonera i Patrona sporo jest kradziony ch samochodów? Cy na przy taknęła z nietęgą miną. – Pomy ślałam, że warto sprawdzić w sy stemie, czy są tam osoby zamieszane w kradzieże samochodów i jednocześnie powiązane ze zbezczeszczeniem zwłok. I wy rzuciło mi tego osobnika – z rosnącą dumą oświadczy ła Michalina. – Wy rok w zawieszeniu za kradzież jakiegoś auta – podsumowała Agnieszka. – Nie ty lko – z nadgorliwością odkry wcy Misia wskazała odpowiedni fragment. – Facet by ł przesłuchiwany w związku z incy dentem rozkopania grobu jakiejś małolaty, która popełniła samobójstwo. Ktoś w nocy otworzy ł trumnę i uciął sporą część włosów ze zwłok. Cy nowska pokiwała z uznaniem głową. – Gratuluję pomy słu – szepnęła, nie wiedząc, jak ratować sy tuację. Misia kręciła się nerwowo po cały m pokoju, najwy raźniej nie potrafiła usiedzieć w miejscu. – Facet jest z Warszawy. Masz czas, żeby śmy do niego pojechały ? Samej mi nie wolno. Zresztą się boję. – Kucnęła obok Agnieszki i spojrzała na nią prosząco, jak dziecko domagające się prezentu. Aga westchnęła ciężko. – Zarobiona jestem. Wiesz, w sprawie Patrona – odparła ostrożnie. Kostkiewicz nie traciła entuzjazmu. – Dobra, to poproszę Młodego. – Zacisnęła pięść, gotowa do akcji.

Cy na spanikowała. – Nie, nie! Spoko. Ty lko obrobię się z papierami! – Złapała Kostkiewicz za ramię. – Jutro? Misia wstała, znowu chodziła od okna do biurka, podniecona niczy m ogar na tropie. – Strasznie się boję. Ale tak! Jutro! – Podskoczy ła z podniecenia, aż Cy nowska przestraszy ła się, że coś jej się stanie. – Może powinnam zaraportować Ty mańskiemu albo Malucie, jak my ślisz? – Nie, to może by ć ślepy trop! – krzy knęła Cy na. – Jutro tam pojedziemy. Najwy żej, wiesz, chwała będzie większa. A jeśli to kulą w płot, nikt nie będzie wiedział. Misia wpatry wała się w koleżankę okrągły mi niebieskimi oczami. Nic nie odpowiedziała, a Cy nowska przestraszy ła się, że psy cholożka zaczęła ją o coś podejrzewać. – Ale jestem nakręcona – wy szeptała Misia i Agnieszka odetchnęła z ulgą. – Kiedy ś chciałam zdawać do szkoły policy jnej, wiesz? – Nie wiedziałam. Ale ja też się nakręciłam. Może powinnaś aplikować o etat mundurowy ? – zaproponowała Cy na z uśmiechem. Misia odwróciła się, zapatrzona w podwórze za oknem. – Wy starczy, jak Wardal dopuści mnie do robienia profili – przy znała spokojnie.

Śnieg sy pał już całą dobę, robiła się prawdziwa zima. Witczak kilka godzin kręcił się w okolicach domu dla trudnej młodzieży. Zmarzł, dlatego ucieszy ł się, kiedy o szesnastej mógł wrócić do ogrzewanego wnętrza placówki. Strażnik rozpoznał go i bez py tania wpuścił do środka. Komisarz już znał drogę do pokoju wy chowawców, który sąsiadował z gabinetem kierowniczki. Zastał tam dobrze zbudowanego trzy dziestoparolatka czy tającego jakiś ty godnik. – Pan Maciążek? – upewnił się Zero. Mężczy zna kiwnął głową i odłoży ł periody k, jak się okazało, „Polity kę”. – Monika wspomniała, że pan przy jdzie. – Wstał i przy witał się z gościem. Miał duże bicepsy i wy sklepioną klatkę piersiową. Zero pokazał swoją legity mację. – Chodzi mi o dwóch takich, co okradli kościół – sparafrazował ty tuł starej książki. – A tak! – przy pomniał sobie wy chowawca. – Przesłuchiwaliście ich ostatnio w Stary m Brodzie. Kojarzę. – O nich mówię – przy taknął komisarz. – To ja z nimi rozmawiałem. Maciążek obdarzy ł gościa uważny m spojrzeniem. Miał twarz człowieka prostego, ale wy kształconego. – Jakieś py tania? – zachęcił. – Podobno odebrał im pan komórkę. Mam na my śli aparat telefoniczny – sprecy zował Zero. Na policzkach wy chowawcy pojawiły się nieregularne zaczerwienienia. – Tak panu powiedzieli? Witczak wy czuł, że Maciążek chce zy skać na czasie. – Rozumiem, że taka jest procedura – odparł uspokajająco. – Ty lko, rozumie pan, ten telefon jest dowodem w sprawie. Maciążek uśmiechnął się chy trze.

– Wkręcili pana. – Rozłoży ł dłonie w bezradny m geście. – To młodzi przestępcy, wie pan, jak oni kłamią. Witczak zrobił zasmuconą minę. Przez chwilę milczał, jakby nie wiedział, co odpowiedzieć. Wy dawało się, że zbiera się do wy jścia. – Podszedłem ich – odparł w progu. – Umiem z takimi rozmawiać. Nie sądzę, żeby kłamali – oświadczy ł, zmazując pewny siebie uśmiech z twarzy Maciążka. Wy chowawca sięgnął do kieszeni, z której doby ł pęk kluczy. – Dobrze, sprawdzimy w depozy cie. Wy szli. Gdzieś na drugim piętrze rozległy się odgłosy kłótni, krzy ki, w końcu głośne śmiechy. Maciążek spojrzał na zegarek. – Mają teraz godzinę dla wspólnoty. Nic się nie dzieje – zapewnił. Podeszli do kolejny ch drzwi, wy chowawca otworzy ł je kluczem, ukazując niewielkie pomieszczenie z metalowy mi regałami o półkach zawalony ch przedmiotami w opisany ch foliowy ch torbach. Maciążek znalazł odpowiednie miejsce, sięgnął po leżący tam pakunek, przy stawił Witczakowi do oczu. – Widzi pan. Żadnego telefonu – oznajmił. Zero złapał go za poły koszuli i przy parł do regału. – Słuchaj, kolego – wy sy czał, wy krzy wiając twarz jak zwierzę, które udaje groźniejsze, niż jest w rzeczy wistości. – Jak masz ten aparat, to po prostu mi go daj, jasne? Maciążek w pierwszej chwili by ł tak zdezorientowany, że poddał się atakowi, wkrótce jednak się opamiętał i odepchnął policjanta. – Wierzy pan temu marginesowi? – odparł obrażony m tonem. Zero wy celował w niego palec. – Współpracuj, kurwa, rozumiesz?! Maciążek mierzy ł go coraz bardziej rozdrażniony m spojrzeniem. Witczak zdawał sobie sprawę, że jego losy się ważą, zastanawiał się, czy wy chowawca odważy się go zaatakować. – Zgłoszę pana zachowanie do przełożony ch – ostrzegł Maciążek. – Masz tę komórkę czy nie?! – Witczak wrzasnął tak, że odgłosy zabawy na piętrze wy żej na chwilę ucichły. Maciążek wpatry wał się w policjanta. Zmarszczy ł czoło. W końcu sięgnął do ty lnej kieszeni spodni, na otwartej dłoni pojawił się telefon. – Mądra decy zja – pochwalił go Witczak. – Zastanowię się, co z panem zrobić. Razem z kierowniczką. – Drań – stęknął płaczliwie Maciążek. Witczak wy cofał się na kory tarz, zostawiając wy chowawcę samego w magazy nie depozy tów.

Agnieszka słuchała skrzy pienia śniegu pod nogami. Na gałęziach stary ch drzew odzy wały się wrony, jakiś facet siedzący w samochodzie kłócił się z żoną przez telefon. Szła ulicą Raszei w stronę domu, w który m swój azy l miał Kolekcjoner. Musiała tam wrócić. Kiedy skręciła w Ringelbluma, przy pomniała sobie rozmowę z Michaliną i przestraszona, że Kostkiewicz może

wpaść na pomy sł porozmawiania z partnerką Paczuskiego, postanowiła wy przedzić zdarzenia. Wy jęła komórkę i zadzwoniła. – Rozmawiały śmy parę dni temu o pani konkubencie – zagaiła. – Coś nowego? Pojawił się? Proszę się uspokoić. Szukamy go. Mam dla pani radę. – Schowała się przed wiatrem za załom budy nku, upewniając się, że nikt nie nadchodzi. – Norbert jest podejrzany o udział w serii napadów na placówki bankowe. Osaczamy go. Jest niebezpieczny i ma broń. Najlepiej niech pani wy jedzie z miasta na parę dni. Gdzie może się pani zatrzy mać? U matki w Radomiu? By łoby doskonale. Najlepiej jeszcze dziś. Zadzwonię do pani, jak będzie po wszy stkim. Dziękuję. Rozłączy ła się. Odczekała chwilę w ty m samy m miejscu, zdenerwowana sy tuacją, w którą się wplątała. W każdej chwili mogła pozostawić rzeczy swojemu biegowi, ba, może nawet powinna. Odejść, zająć się sprawą Patrona. Poczuła podmuch zimnego wiatru na twarzy niczy m chlaśnięcie, grudki lodu wbiły się w skórę. Nie, nie może odpuścić. Glista musi ponieść karę. Weszła na czwarte piętro. Pamiętała, jak śliska jest posadzka na galerii, ty m razem przy trzy mała się poręczy. Kiedy znalazła się w ciemny m wnętrzu, weszła do łazienki, świecąc sobie latarką. Z torebki foliowej wy jęła przedmioty zabrane z mieszkania Glistowskiej – męski grzebień położy ła na półce, do szklanki ze szczoteczką do zębów wrzuciła jednorazową maszy nkę do golenia. Za wy chodzący m na galerię oknem usły szała kroki. Odruchowo zasłoniła latarkę. Przy mknęła oczy w oczekiwaniu. Ktoś stanął w załomie kory tarza między drzwiami do mieszkania Paczuskiego a drzwiami sąsiadów. To na pewno mieszkaniec lokalu obok, powtarzała sobie. Zaraz wejdzie do siebie i będę mogła uciec. Jeszcze chwila i… Szczęk klucza w zamku. Pamiętała, że zamknęła za sobą. A teraz ktoś wszedł i zapalił lampę w przedpokoju. Agnieszka wy cofała się w stronę kabiny pry sznicowej. Pas światła wpadł przez szparę pod drzwiami do łazienki. Kucnęła. Obok by ł kosz na brudną bieliznę. Pusty. Jak najciszej weszła do środka i skuliła się, nasuwając płaską klapę. By ło niewy godnie, ale najważniejsze, że się zmieściła. Czuła, jak powoli drętwieją jej nogi. Z reszty mieszkania dochodziły kroki, potem nastąpiła długa pauza. Intruz nad czy mś pracował, dochodziły dźwięki walenia, szamotania. W końcu ktoś otworzy ł drzwi do łazienki, zapalił światło. Przez chwilę Aga my ślała, że zemdleje ze strachu. Szum lecącej do umy walki wody, poruszenie szklanej my delniczki, chlupotanie, kaszlnięcie, pierdnięcie, w końcu cisza. Facet. Raczej facet. Stał tuż obok, nad nią. Nie my ł już rąk. Rozglądał się. Czuła na sobie jego spojrzenie, wy dawało jej się, że jego wzrok zatrzy mał się na koszu. Wreszcie usły szała ruch, zamy kanie drzwi, pstry knięcie wy łącznika, zapadła ciemność. Odetchnęła. Odważy ła się unieść pokry wę kosza i zobaczy ła, jak gaśnie światło w przedpokoju. Jeszcze odgłos przekręcanego zamka i została sama. Wstała, przez chwilę musiała odczekać, aż krążenie usunie ból w nogach. Wy szła z kosza na bieliznę, wy sunęła głowę na kory tarz. Oświetliła latarką ciemności, z który ch wy doby ły się zary sy mebli w salonie i otwarte drzwi do pokoju z chłodziarką. Przy pomniała sobie, jak zastanowił ją działający zegar z kukułką. Czy żby miała rację? Czy żby ktoś przy jechał tu specjalnie, żeby nakręcić mechanizm spręży nowy ? Nic z tego nie rozumiała, postanowiła jednak sprawdzić, co się zmieniło w sy pialni. Ostrożnie weszła do środka, otworzy ła pokry wę urządzenia chłodniczego. Ciało blogerki leżało wciąż na plecach. Różnica by ła zasadnicza – ktoś odciął kobiecie głowę.

Późny m wieczorem Witczak i Hif jechali Mordą w stronę Mokotowa. Zaparkowali na Gagarina, niedaleko domu, w który m mieszkał komisarz. – Nie zapraszam – odezwał się Zero. – Odłączy li mi prąd. – Co teraz? – Hif uchy lił okno i zapalił. Poczęstował kolegę, który nie odmówił. – Wrócę do klasztoru – odparł. – Muszę tam jeszcze poby ć. Ty mański posłał mu zdumione spojrzenie. – Nawróciłeś się czy jak? Witczak przy mknął oczy. By ł jak bezdomny pies, który szuka swojego miejsca na świecie. Stara buda przy pominała o niewesołej przeszłości. W zasadzie nie miał gdzie się podziać. – To nie jest kwestia religii – odpowiedział. – Muszę sobie wszy stko na nowo poukładać. – Nie powinieneś jednak do lekarza? Wiesz, o czy m mówię – zaproponował ostrożnie Hif. – Do doktora Kamińskiego? – Zero przy pomniał współwłaściciela Tranquilii. – Nie wiem, co ci poradzić, stary – przy znał Ty mański, wy puszczając kłąb gry zącego dy mu. Witczak sięgnął do kieszeni. – Mam prośbę. – Zważy ł w ręku telefon komórkowy. – Zdoby łem, trochę nieoficjalnie, pewną komórkę. Zleceniodawca kradzieży ornatu dał ją w prezencie ty m dwóm szczeniakom, którzy włamali się do kościoła. Ty mański gwizdnął. – Zrobimy, żeby to by ło oficjalnie – zaproponował, odbierając przedmiot. – Napiszesz mi notatkę służbową. – Wy chowawca w poprawczaku ją im ukradł. – Witczak podał adres zakładu i nazwisko Maciążka. – Takim to zawsze wiatr w oczy i chuj w dupę – skomentował Ty mański. – Ten gad na pewno wszy stko wy czy ścił, ale i tak może Generał powinien zapuścić na niej swoje programy. Wiesz, o czy m mówię – zakończy ł Witczak cy tatem. Hif pokiwał brodatą głową. – Nie chcesz na piwko do mnie? – zaproponował. Witczak uśmiechnął się, ale odmówił. Spojrzał na zegarek. – Wiem, że to sporo kilometrów, ale nie mógłby ś mnie zawieźć do Starego Brodu? – zaproponował nieśmiało. – Klient nasz pan. – Hif uruchomił toy otę i wy kręcił na skrzy żowaniu.

Za plecami Cy nowskiej odezwała się sztuczna kukułka. Aga aż podskoczy ła. Podeszła do drzwi wy jściowy ch. Zasuwka ani drgnęła. Zdenerwowana Cy na szarpnęła za klamkę. Drzwi by ły zamknięte od zewnątrz na jeden z ty ch zamków, który ch nie dało się otworzy ć od środka. – O awruk ćam! – zaklęła, czując napły wające do oczu łzy. By ła w cholernej pułapce, sama w mieszkaniu z dwoma zwłokami. Ty lko nie panikować! – pomy ślała. W gruncie rzeczy nie by ło tak najgorzej. Miała klucz. Przy pomniała sobie o wąskim oknie w łazience wy chodzący m na łączącą wejścia do wszy stkich mieszkań galerię. Okazało się, że można je by ło ty lko uchy lić. Owszem, mogła zniszczy ć mechanizm zamka, ale fakt ten nie umknąłby uwagi techników policy jny ch, a tacy, by ła tego

pewna, wcześniej czy później do tego mieszkania wejdą. Otworzy ła drzwi balkonowe i wy dostała się na zewnątrz. Stojąc na mocno za niskiej jak na obecne standardy bezpieczeństwa barierce, chwy ciła się krawędzi dachu. Z cały ch sił podciągnęła się, wy tężając bicepsy. Przez chwilę jej ży cie zależało ty lko od siły mięśni. Udało jej się zahaczy ć czubkiem buta o krawędź dachu i po chwili dy szała na górze. Z przewodów wenty lacy jny ch zerwało się kilka przestraszony ch gołębi. Przeszła na drugą stronę bloku, tę, po której ciągnęła się galeria. Sprawdziwszy, czy nikt nie idzie, opuściła nogi, przez chwilę nieudolnie szukała stopami barierki, wreszcie udało jej się na niej stanąć. Skoczy ła i znalazła się naprzeciwko zadziwionej dziewczy nki w palcie i różowej czapce, która wy szła z mieszkania naprzeciwko. Patrzy ła na Cy nowską szerokimi oczami niczy m na zjawę. – Przepraszam – bąknęła Aga, odwróciła się i ruszy ła w stronę klatki schodowej. Musi wrócić, żeby zamknąć ten cholerny balkon.

Z kamienicy na Pankiewicza wy szła ubrana w minispódniczkę, która odsłaniała nogi w cienkich czerwony ch rajstopach. Na ramionach miała kusą rozpiętą kurteczkę ukazującą głęboki dekolt i wy eksponowany biust. Mimo że nie padało, rozłoży ła różową parasolkę i zdenerwowana czekała na limuzy nę, która miała niebawem nadjechać. Jednak sekundy, a potem minuty oczekiwania przedłużały się w nieskończoność. Minęło ją kilka samochodów, jacy ś mężczy źni próbowali z nią rozmawiać, lecz zby wała ich niecierpliwy mi gestami. W końcu długi wóz wtoczy ł się Nowogrodzką, przy stanął na skrzy żowaniu i na wy sokości nowoczesnej plomby, wy budowanej za teatrem Roma, skręcił w Pankiewicza. Jechał z minimalną prędkością, jakby kierowca szukał wolnego miejsca parkingowego. Wy szła na środek ulicy i zamachała ręką. Wóz zbliży ł się niespiesznie i zatrzy mał tuż obok. Przy ciemniana szy ba w oknie pasażera obok kierowcy opuściła się na całą szerokość. Dziewczy na pochy liła się i zobaczy ła dziobatą twarz starszego mężczy zny za kierownicą, który obrzucił ją pogardliwy m spojrzeniem. – Zmy wajcie się – powiedziała władczy m tonem, którego zapewne się nie spodziewał. – Co się stało? – zdąży ł jeszcze zapy tać. – Człowieku, co cię to, kurwa, obchodzi? – wy szeptała z rosnącą iry tacją w głosie. – Już was tu nie ma! Kierowca wy mienił porozumiewawcze spojrzenie z ludźmi zajmujący mi ty ł limuzy ny, zamknął okno i w takim samy m tempie, jak przy jechał, ruszy ł w stronę Alei Jerozolimskich. Dziewczy na, koły sząc się na dziesięciocenty metrowy ch obcasach, podeszła do drzwi wiodący ch na klatkę schodową eleganckiej kamienicy. Czekał tam mężczy zna ubrany w klubową mary narkę. – Pojechali – powiedziała, ocierając wierzchem dłoni mokry nos. – Zjeżdżaj stąd – wy sy czał tamten. – Psy już tu jadą.

Hif odebrał telefon, przeklął i zawrócił na trasie. Wskazał Witczakowi schowek, z którego Zero wy jął niewielki prostokątny przedmiot, otworzy ł okno i umieścił go na dachu Mordy. Sy rena zawy ła, niebieska poświata rozbły sła, Ty mański dodał gazu i popędził w stronę Warszawy.

Wjazd z obu stron Pankiewicza został już oddzielony przez policy jny kordon. Zaparkowali na środku ulicy. Wokół kręciło się sporo mundurowy ch, ktoś wskazał im wejście do kamienicy, funkcjonariusz w progu zażądał od nich legity macji. Weszli na marmurową klatkę schodową i ruszy li na pierwsze piętro, wprost do otwarty ch drzwi apartamentu. Na kory tarzu kłębił się tłum znajomy ch twarzy z prokuratury i Komendy Stołecznej. Ktoś ruchem głowy wskazał im wejście do salonu. Tam czekali już Cy na i Młody, którzy najwy raźniej zjawili się pierwsi. Stali oniemiali, wpatrzeni w to, co widzieli za progiem. W pomieszczeniu panował półmrok, nie działała lampa, jedy ny m źródłem jasności by ła poświata wpadająca przez wy chodzące na ulicę okno. W powietrzu unosił się słodkawy zapach krwi, który Witczakowi skojarzy ł się z wy darzeniami w klasztorny m chlewie. Na podsufitowy m haku, pierwotnie przeznaczony m dla ży randola, teraz podwieszony by ł bloczek, przez który przechodziła solidna linka żeglarska, z jednej strony przy troczona do potężnego wkrętu wwierconego w posadzkę. Drugi koniec zaciskał się pętlą wokół stóp nagiego, wiszącego głową w dół mężczy zny. Pod zwłokami na drewniany m parkiecie lśniła wielka plama krwi. Ofiara przed śmiercią by ła torturowana. Z barków zwisały zdarte płaty skóry, na podłodze widać by ło odcięte palce. Najbardziej przerażający m widokiem by ła twarz o odcięty m nosie i wargach oraz wy kłuty m oku zwisający m na nerwie wzrokowy m. Jeszcze więcej krwi znajdowało się na prześcieradle wielkiego łoża, które stanowiło główny mebel pomieszczenia. Na krawędzi i boku widać by ło zasty gnięte czerwone strugi. Cała czwórka stała niezdolna do wy powiedzenia słowa. Sły chać by ło cichą muzy kę. Zero rozpoznał chorał gregoriański, nie mógł jednak zlokalizować źródła dźwięku. Usły szeli za sobą harmider, jakby ktoś się przepy chał. Grupa w czerwony ch strojach przeciskała się przez szpaler policjantów. Ty mański rozpoznał doktora Bąka, tego samego, którego spotkali kilka dni temu na Mary wilskiej. – Stan! – zawołał lekarz swojego pomagiera o chwiejny m kroku. – Pomóż, trzeba go zdjąć! Pielęgniarz odwiązał sznur i ostrożnie, powoli opuścił ciało na podłogę. Lekarz je asekurował, wkrótce jego ubranie pokry ły lepkie, ciemne plamy. Bąk przy stąpił do sprawdzania oznak ży cia. – Mam puls! – wrzasnął. – Stan, niech ktoś leci po nosze! Pielęgniarz wy dał polecenie dziewczy nie, która stała w progu, również ubrana w czerwony strój. – Z takim uby tkiem skóry i tak nie ma wielu szans – komentował opanowany m tonem lekarz. – Rurka intubacy jna! Kiedy wy jmował najwy raźniej odcięty języ k, policjanci się odwrócili. Ty mański zarządził odwrót, wy prosił wszy stkich stojący ch w kory tarzu, sam z Cy ną i Młody m przeszedł do pomieszczenia obok. Nikt nie musiał wy dawać polecenia, żeby niczego nie doty kali. Szeptali nerwowo na środku pokoju, wy posażonego podobnie jak poprzedni ty lko w wielkie łoże, szafki nocne i kilka krzeseł. – O awruk! By liśmy przekonani, że facet nie ży je! – tłumaczy ła się Cy na. – Sprawdzałem puls! Naprawdę! – płaczliwie powtarzał Młody. – Dostanie się nam, kurwa – obiecał bezmy ślnie Hif. Witczak spróbował go uspokoić. – Kto was wezwał? – zapy tał rzeczowo. Cy na spojrzała nieco bardziej przy tomny m wzrokiem.

– Kierownik lokalu na dole – odparła słaby m głosem. – Ofiara to nasz doktor? – zapy tał gniewnie Hif. Popatrzy li po sobie. Nikt nie miał na to dowodów, ale wszy scy by li przekonani, że to Dy nacki. – Jaki to, kurwa, święty ? – Andrzej? – odparła Cy na. – Ale nie wiem, jaki Andrzej – przy znała. – Tortury musiały trwać kilka godzin – zorientował się Witczak. – Dokładnie ty le, ile zmarnowaliśmy na przesłuchania ty ch katolickich pojebów – zdał sobie sprawę Ty mański. – Przepy tałam tego kierownika. Mieszkanie należy do klubu. Przez cały dzień stało puste. Przy gotowane na przy jęcie jakichś klientów. Nikt tu nie wchodził. – Cy na spojrzała do swojego notatnika. – Rozpy tamy kierownika i właściciela – zadecy dował Hif.

Witczak stał osamotniony na główny m kory tarzu drugiego piętra starego budy nku komendy i nie zważając na zakazy, palił papierosa. Popiół strącał do kubka po herbacie. Dłonie mu drżały. Poczuł czy jś doty k w ramię. Obok stała niska brunetka, Dorota Malicka. Wy mienili niewy raźne uśmiechy. – Na służbie? – zapy tała cicho, łagodnie. Pokręcił głową. – Urlop, jak pamiętasz. – Umilkł na chwilę. – Się porobiło, co? – mruknął. – Wiesz, w jakim stanie jest ofiara? – Na stole operacy jny m – wy jaśniła. – Chodź – pociągnęła go za rękaw, kiedy zdusił na dnie kubka niedopałek. – Posłuchamy. Przeszli do pomieszczenia sąsiadującego z główny m pokojem przesłuchań, w który m na monitorze można by ło śledzić przebieg rozmowy toczącej się za ścianą. Na ekranie zobaczy li zgrzebne wnętrze, za niewielkim stołem siedzieli Hif i Cy na naprzeciwko nieznany ch trzech mężczy zn, z który ch jeden ubrany by ł w elegancką klubową mary narkę. Z głośnika wy doby ł się chrapliwy głos Ty mańskiego. – Od kiedy wy najmowaliście te pomieszczenia? Malicka puknęła w monitor w miejscu, gdzie widać by ło siedzącego najbardziej po prawej mężczy znę. – To Antoni Geber, niezła papuga – wy jaśniła. – Od dwunastu lat. Dostarczy my umowę – odezwał się pierwszy z rozpy ty wany ch, mężczy zna o ostry ch, ary stokraty czny ch ry sach. Witczak domy ślił się, że to właściciel klubu na parterze. – Prowadzicie agencję towarzy ską? – wy palił agresy wny m tonem Ty mański. Zapadło milczenie. – Odradzam moim klientom udzielenia odpowiedzi – wy jaśnił pewny m siebie tonem Geber. – Może by ć wy korzy stana przeciwko nim. – Jesteście zamieszani w brutalne morderstwo. – Hif spojrzał na adwokata. – Niech pan doradzi swoim klientom, żeby zaczęli mówić, jeśli nie chcą spędzić następny ch dwudziestu pięciu lat za kratkami.

Adwokat pochy lił się do ucha sąsiada i zaczął coś szeptać. – Mieszkanie by ło oddane do dy spozy cji niektóry ch gości – wy jaśnił po konsultacjach kierownik, ły sawy facet przy tuszy. – Jakich gości? – zainteresował się Hif. – Gości naszego klubu – wy jaśnił ten o nobliwy m profilu pooranej bruzdami twarzy. – Jeśli ktoś ży czy sobie spędzić wieczór w spokojnej, inty mnej atmosferze, my mu to zapewniamy. – Wliczacie towarzy stwo kobiet? – dodała swoje trzy grosze Cy nowska. – Zatrudniamy kelnerki i tancerki – wy jaśnił kierownik. – I chce mi pan powiedzieć, że na górze, w pokojach z łóżkami, odby wają się ty lko pokazy tańca? Zapadła chwila ciężkiego jak ołów milczenia, w który m po chwili zabrzmiało pojedy ncze, nieszczere „Tak” ze strony jednego z mężczy zn. – Taksówkarz nas poinformował – odezwał się Ty mański, zaglądając do swojego notatnika – że chwilę przed waszy m telefonem pod wejście do klubu podjechała limuzy na. Jakaś dziewczy na podeszła do samochodu i rozmawiała z kierowcą. Obaj klienci spojrzeli na swojego adwokata. – Nie wolno już rozmawiać? – odparł bezczelnie Geber. – Kto by ł w ty m samochodzie? – rzucił Hif. – Skąd mam wiedzieć? – Jeden z rozpy ty wany ch uniósł ramiona. – Proszę porozmawiać z dziewczy ną. Ty mański uderzy ł z cały ch sił w stół, aż spadł z niego notatnik. – Domy ślam się, że by li to ceniący sobie dy skrecję goście klubu. – Może pan snuć dy wagacje, jakie się panu ży wnie podoba. – Geber rozłoży ł ręce. – Numer ich samochodu został uwidoczniony na nagraniach monitoringu ulicznego – wy cedził Ty mański z try umfem w głosie. – I tak się dowiemy, kto w nim siedział. Ludzie po obu stronach stołu zmierzy li się spojrzeniami. – Zachowaliśmy postawę oby watelską – zaczął niewinny m głosem ły sy, nerwowo przecierając ły sinę chusteczką. – Wezwaliśmy policję. A spoty kają nas za to szy kany. – Przy pominam, że w wy najęty m przez pana mieszkaniu doszło do ry tualnego morderstwa – odezwała się Cy na. Odpowiedział mężczy zna o wy glądzie ary stokraty : – Mieszkanie przez cały dzień stało puste. Mówiłem to już pani koledze i powtarzam teraz. – W takim razie jak sprawca dostał się do środka? – zapy tała Aga. – Skąd miał pewność, że nikt mu nie przeszkodzi? – Mieszkanie zostało wy najęte – odpowiedział bez namy słu ten o nobliwy m wy glądzie. Adwokat naty chmiast położy ł mu dłoń na przedramieniu. – Słucham? – odparowała Cy nowska. – Sły szała pani – wy ręczy ł swoich klientów Geber. – Komu? – zapy tała Agnieszka. Milczenie. Szy bka narada między właścicielami a ich adwokatem. – Pewnemu stałemu klientowi – odpowiedział ły sy. – Zarezerwował lokal na cały dzień. – Czy ja rozmawiam ze ścianą?! – wrzasnęła nagle Cy nowska. – Będziemy tak odbijać piłeczkę?

– Pani nie rozumie… – odezwał się jeden z rozpy ty wany ch. – To pan nic nie rozumie – sy knęła. – Będziemy tu siedzieć tak długo, aż usły szę nazwisko. – To metody hitlerowskie! – skomentował Geber. – Py tam jeszcze raz – rzuciła Cy na. – Od y wruk y zdęn, kto dzwonił, żeby na cały dzień wy nająć mieszkanie? – Koniec rozmowy – poinformował adwokat. – To my powiemy, kiedy skończy się rozpy tanie – wy cedził wściekły Ty mański. – A nie skończy się, dopóki tu… – puknął w swój notatnik – …nie znajdą się wszy stkie nazwiska! – To niemożliwe, proszę państwa – wy jąkał ły sy. – Nie możemy powiedzieć. Ze względów moralny ch! Prawnik wstał, żeby złoży ć oświadczenie. – Moi klienci są teraz w zby t wielkim szoku, aby konty nuować rozmowę! Proszę wezwać lekarza! Policjanci siedzieli bezradni, wpatrując się w górującego nad nimi adwokata. Cy na przy mknęła oczy. – Koniec rozpy tania – oświadczy ł zrezy gnowany m tonem Hif.

Witczak wy łączy ł monitor, skrzy pnęły drzwi, w półcieniu zamajaczy ła zmaltretowana twarz Ty mańskiego. – Maluta woła wszy stkich do siebie – obwieścił. – Trzeba to wszy stko obgadać. Witczak i Malicka spojrzeli sobie w oczy. – Blefowałeś z ty m numerem rejestracy jny m – bąknął Zero. Ty mański zmarszczy ł niskie czoło. – Przy najmniej próbowałem, nie? – sapnął. W jego dłoniach coś trzasnęło, przy stawił sobie do ust puszkę napoju energety cznego i zagulgotał. Oboje obserwowali, jak jego grdy ka porusza się w ry tm kolejny ch ły ków.

Przy nieśli dodatkowe krzesła, żeby się zmieścić w gabinecie naczelnika. Spotkali się w ścisłej grupie – sami policjanci i psy cholodzy. Plus Malicka z prokuratury. Maluta wy dał się Witczakowi jakiś skurczony, garnitur wisiał na nim wy mięty i pognieciony. Naczelnik zdjął mary narkę i powiesił na oparciu swojego krzesła, podwinął rękawy, podszedł do okna i skręcił ogrzewanie. Odwrócił się i popatrzy ł na członków swojego zespołu wzrokiem alkoholika szukającego naiwnego, który odstąpi flaszkę. – Dzwonił do mnie komendant – odezwał się chry piący m głosem. Odchrząknął, sięgnął po szklankę wody na biurku, ale okazała się pusta. – Męczą go premier i minister. Dziennikarze węszą. Jutro ma by ć duży materiał w paru gazetach. – Będziemy na pierwszej stronie? – palnął Ty mański. Maluta obdarzy ł go długim, wiele mówiący m spojrzeniem. – Niestety – potwierdził. – Kończą się żarty i pogaduszki. – Nieoczekiwanie dla wszy stkich

palnął z cały ch sił otwartą dłonią w blat swojego biurka. – Macie złapać tego skurwiela! Usiadł, a właściwie klapnął w fotelu, nagle nieobecny, jakby uderzenie w stół wy czerpało jego ostatnie zasoby sił. Trwało chwilę, zanim się opanował. – Proszę wszy stkich, tak jak tu siedzimy, jeszcze raz podsumujmy całą sprawę. Spójrzmy na nią z boku, z zewnątrz. Niech każdy powie, jakie ma hipotezy. Jak to się nazy wa? – Pstry knął palcami. – Burza mózgów – dokończy ł Młody, który pojawił się w progu. Stary kiwnął głową. O to mu chodziło. – Coś nowego? – zapy tał, wpatrując się w Mączkę. – Dy nacki nie przeży ł operacji – poinformował Młody i znalazł sobie miejsce na podłodze. – Kto pierwszy ? – zapy tał Maluta. Odezwał się Wardal. – Może ja? – Otworzy ł zeszy t z notatkami. – Według mnie… koleżanka Kostkiewicz może się ze mną nie zgodzić… – Posłał spojrzenie w stronę siedzącej po drugiej stronie Misi, która ty lko uniosła ramiona, nie wiedząc, co odpowiedzieć. – Mamy tu do czy nienia z psy chopatą uporządkowany m, wręcz pedanty czny m. To prawdziwy mistrz przy gotowań. Wszy stko ma przemy ślane i zaplanowane. Cała akcja porwania biskupa czy lekarza to majsterszty ki logisty ki. Musiał ukraść specjalnie w ty m celu upatrzony wcześniej samochód, poznać rozkłady dnia swoich ofiar, zapewnić sobie znajomość miejsc, w który ch dokonał zbrodni. My ślę, że planował tę serię dobry ch kilka lat. Przez cały ten czas ży ł pod wpły wem tej jednej, dramaty cznej obsesji, która powoli w nim narastała, popy chała do konkretny ch uczy nków. – Mówisz, że mamy do czy nienia z psy chopatą – powtórzy ł z pobrzmiewający m w głosie szacunkiem Maluta. – Tak. Człowiekiem pozbawiony m norm moralny ch. Osobą, u której naturalne hamulce, zwane przez kulturę sumieniem, zostały stłumione – zapalił się Wardal. Kostkiewicz odchrząknęła i uniosła dłoń. – Pani Michalino, ma pani coś do powiedzenia? – zachęcił ją naczelnik. – Nie do końca się zgadzam – powiedziała, patrząc na Wardala. – Mnie się wy daje, że ten człowiek ma głęboką moty wację. Ty lko my jej nie znamy. Wy obrażam sobie kogoś, kto doznał jakiejś wielkiej niesprawiedliwości. By ć może ze strony przedstawicieli Kościoła. Nie wiem, czy ty ch konkretny ch osób. Doświadczy ł zła, które nie zostało ukarane. I on wie, że sprawiedliwości nigdy nie stanie się zadość. Dlatego postanowił sam wy mierzy ć karę. Powiedziałaby m, że jest raczej więźniem sumienia niż psy chopatą. Wardal z trzaskiem zamknął swój zeszy t. – Skąd te wnioski? – spy tał tonem, w który m dało się wy czuć iry tację. – Już mówię. – Poprawiła spadający jej na czoło kosmy k my sich włosów. – Ofiarami są w większości kapłani katoliccy. A zbrodnie… jak to powiedzieć… reinterpretują ich imiona. Sprawdziłam. Doktor Dy nacki został zamęczony w sposób niemal taki sam jak święty Andrzej Bobola, jezuita. Każdy umarł jak jego patron. Sądzę, że sposób popełnienia ty ch morderstw ma kluczowe znaczenie dla sprawcy. Dużo o ty m my ślałam. Wy daje mi się, że w jakimś religijny m sensie morderca współczuje swoim ofiarom. Może chce zapewnić im zbawienie? – A co z ty m przesłaniem, które wy głaszała głowa biskupa? – wciął się Ty mański. Misia sięgnęła do zeszy tu z Kubusiem Puchatkiem.

– To fragment kazania Jezusa o fary zeuszach. My ślę, że kolega Wardal miał rację, mówiąc, że odnosi się on nie ty lko do księży, ale do hipokry tów. Ponurą ciszę, jaka zapadła po jej słowach, przerwał Maluta. – O czy m jeszcze my ślicie? – spojrzał po zebrany ch. – Mówcie, mówcie. Chcę burzy mózgów. – To ostatnie morderstwo… coś mi tu śmierdzi bardziej – oświadczy ł Ty mański, drapiąc się po pełnej okruszków brodzie. – Milczenie właścicieli burdelu, bo chy ba możemy nazwać wprost ten przy by tek, jest co najmniej podejrzane. Faceci gotowi są pójść do pierdla, by le ty lko dochować jakiejś przy sięgi. – Może się boją? – odezwał się Maluta. – Może klub należy do większej organizacji. Włosi? Ukraińcy ? Trzeba sprawdzić wszy stkie powiązania. Hif pokiwał kudłatą głową. – Tego nigdy nie możemy wy kluczy ć. Skontaktuję się z kimś z CBŚ. – A ja jeszcze coś mam – ponownie odezwała się swoim głosikiem Michalina. – Uparcie wrócę do wątku, który chy ba ty lko mnie zaabsorbował. Mam na my śli zwłoki tamtej dziewczy ny. Teraz mamy w sprawie dom publiczny. A na pewno wiecie, że gros dziewczy n tam zatrudniony ch to emigrantki ze Wschodu. Przy puszczano, że tamta nieznana też pochodziła z Ukrainy albo Białorusi, pamiętacie? Maluta zatarł ręce zadowolony z efektów narady. – Mamy więc kolejny wątek. Jeśli uznamy, że wszy stkie miejsca, w który ch dokonano zbrodni, miały znaczenie, to musimy przy jąć, że mieszkanie nad burdelem też jest ważne. Wiąże się z wy cinkiem prasowy m ze schowka biskupa, mówiący m o, załóżmy, prosty tutce, która by ć może tam pracowała. Zapadła chwila milczenia. – To się jakoś układa – przy znał Ty mański. – Ty lko jak to zwery fikować? – Musicie jak najszy bciej ogarnąć wszy stkie wątki. – Maluta klasnął w ręce. – Teraz klasztor. – Wskazał palcem siedzącego po prawej Witczaka. – Sam już nie wiem – przy znał się do swoich rozterek Zero. – Dwa ty godnie siedzisz w ty m klasztorze – wy pomniał mu komendant. – Mówiłeś, że coś masz. Podaj fakty. Witczak przeczesał palcami szpakowate włosy. – Fakty są takie, że każda z ofiar miała coś wspólnego z klasztorem braci żebraczy ch w Stary m Brodzie. Mówimy o początku lat dziewięćdziesiąty ch. Wtedy mieścił się tam nowicjat. Doszło w nim do buntu młody ch zakonników. Wówczas właśnie przeorem by ł biskup Paweł, prowincjałem Tomasz By lina, lekarzem zakonników Andrzej Dy nacki. – Co wiemy o ty m buncie? – podpy tał Maluta. – W zasadzie nie za wiele – przy znał Witczak. – Bracia mieszkający obecnie w klasztorze zasłaniają się brakiem pamięci, ale ja raczej nazwałby m to zmową milczenia. Przez pierwsze parę dni nikt mi nawet nie powiedział, że w klasztorze mieścił się nowicjat. Jak to wy glądało? Młodzi by li traktowani surowo. Odebrano im Biblie, nie pozwolono na kontakty z rodzinami, zagoniono do pracy fizy cznej. – Z tego, co sły szałem, to raczej standard w zakonach – odezwał się Wardal. – Rozmawiałem ty lko z jedny m fakty czny m uczestnikiem tego nowicjatu. – Witczak zdał

sobie sprawę, że ze względu na objawy choroby ojciec Gerard mógłby wy dać się mało wiary godny m świadkiem. – Mówił o czy mś na kształt prześladowań ze strony starszy ch zakonników. Znalazłem też archiwalny list w bibliotece. Nowicjusze napisali tam o czy taniu pry watnej korespondencji, niestosowny ch żartach i ty m podobny ch. Może i by li przewrażliwieni, może taka by ła prakty ka wy chowawcza stosowana od lat, przeciwko której zbuntował się ten właśnie rocznik. Dowiedziałem się, że, nazwijmy to, powstanie zostało stłumione. Jednak zakon wy mienił wy chowawców, a następny nowicjat odby ł się już w inny m klasztorze. Część nowicjuszy opuściła prowincję i przeniosła się na Słowację. Maluta pokiwał głową. – Dobrze – powiedział energicznie. – Mamy więc drugi wątek. I trzeba go potraktować poważnie. Witczak, koniec z urlopem. Jak się czujesz? Zero się wy prostował. – Na siłach – zapewnił. – W takim razie – konty nuował Maluta – zrobisz listę nowicjuszy z tamty ch lat. Znajdziesz ich i porozmawiasz z nimi. Interesują nas szczególnie ci, którzy odeszli z zakonu, i ci z inicjałami… – Odszukał wzrokiem siedzącą nieco z ty łu Kostkiewicz. – Pani Michalino, pomoże pani? Misia spojrzała do swoich notatek. – P.K. – odpowiedziała. – Dodam, że inicjały doktora Dy nackiego też są w notatce biskupa. – Jeśli wy ty pujesz kogoś pasującego, dzwonisz do Młodego i razem zapewniacie mu ochronę, jasne? – dodał Maluta. Wszy scy zaczęli się zbierać do swoich zadań.

Zero zamierzał kuć żelazo, póki gorące. Jeszcze na kory tarzu sięgnął do kieszeni i wy jął z portfela karteczkę z zapisany m numerem telefonu. Spojrzał na godzinę wy świetloną na ekranie komórki. Pamiętał, że zakonnicy w Stary m Brodzie szli spać dość wcześnie. By ło po dziesiątej. Zastanawiał się, czy obudzi prowincjała. Postanowił nie czekać zby t długo, pięć sy gnałów. Ojciec Adam Szretter odebrał po trzecim. – Jestem w Warszawie. I mam prośbę. Szy bko wy łuszczy ł, o co mu chodzi. Uzy skawszy potwierdzenie, wcisnął czerwony przy cisk na swojej starej nokii.

DZIEŃ SZESNASTY

22 stycznia, sobota

Siedziały naprzeciwko siebie po obu stronach kory tarza. Dały się złapać ty lko dlatego, że jedna w ogóle nie sły szała o wy darzeniach w miejscu pracy, druga zostawiła leki dla dziecka, po które musiała wrócić, a trzecia… po prostu pojawiła się w klubie. By ł otwarty, ale nie działał, wewnątrz czekało czterech tajniaków, którzy zgarniali wszy stkich, którzy przekroczy li próg przy by tku na Pankiewicza. Do stołecznej wszy stkie trzy zawieziono jedną suką, podróż trwała może z siedem minut. Sobota, prawie zero ruchu, nawet w Śródmieściu. W komendzie wskazano im krzesła na długim kory tarzu, którego koniec tonął w plamie światła słonecznego. By ł piękny, mroźny dzień, śnieg skrzy ł się na słońcu i skrzy piał pod nogami jak rozrzucony sty ropian. Dwa krzesła dalej posadzono aspiranta, który najwy raźniej miał ich pilnować. Chłopak siedział szty wno i gapił się w ścianę, od czasu do czasu zezując na dziewczy ny. A laski, jak to w sobotę rano, nie roztaczały wokół siebie magicznego blasku. Siedziały w dżinsach, kurtkach puchowy ch, bez makijażu, żadna atrakcja. A ona jeszcze miała katar. Wy tarła kroplę, która właśnie zatrzy mała się na czubku nosa, łaskocząc skórę. Resztę z robotniczy m charknięciem wciągnęła do przeły ku. Chłopaczek zaczął się wiercić. Po chwili ujrzała podetkniętą paczkę chusteczek jednorazowy ch. Przy jęła hołd i położy ła trofeum na krześle obok. Zrobiło jej się cieplej, zsunęła puchówkę, odsłaniając zwy kły T-shirt. Wy prostowała lewą nogę, przekręciła opięty ty łek i z kieszeni doby ła paczkę vogue’ów. Przez chwilę obracała je w dłoniach, bawiąc się wy czuwalny m zdenerwowaniem u aspiranta. Wy jęła papierosa, włoży ła go sobie do zgrabnie wy krojony ch ust. Odczekała chwilę, zastanawiając się, czy chłopina złamie

się i zorganizuje jej ogień. Poratowała ją siedząca naprzeciwko Julia. Odpowiedziała mrugnięciem, przejęła zapalniczkę, przy stawiła do papierosa i położy ła kciuk na pokrętle. – Proszę pani… – odważy ł się odezwać policjant. Głosik też miał nieopierzony. – Tu nie wolno… Trzask zapalniczki, rozżarzony ty toń i wreszcie uspokajający dy m w płucach. I jeszcze raz. Rozejrzała się, szukając popielniczki. Zastanawiała się, czy chłopaczek ją poratuje, a może rzuci się na nią, zabierając fajkę. Siedział wpatrzony jak cielę w obraz. Chciała, żeby na nią patrzy ł. Zawsze tego chciała. Odjęła papierosa od ust i demonstracy jne strzepała popiół na podłogę. W ty m momencie ktoś, czy jej obecności nie zarejestrowała, a kto musiał podejść z drugiej strony, złapał jej drobny nadgarstek, wy kręcił rękę, zmuszając ją do przy klęknięcia na podłodze. – Co to, awruk, nie wiesz, że w miejscu publiczny m jest zakaz? – usły szała za sobą ni to męski, ni to kobiecy głos. Papieros poleciał na podłogę, ucisk zelżał. Minęły ją dżinsy wpuszczone w wy sokie, masy wne martensy i koniec krótkiej skórzanej kurtki. To coś podeszło do aspiranta. Ujrzała jeszcze wy golony ty ł głowy i potargane włosy na ciemieniu. – A ty co, zasnąłeś na służbie? Kobieta, jednak kobieta, oceniła w my ślach. Ty lko że wy glądająca jak nastolatek przebrany w punkowe ciuchy. Policjant zabrał z podłogi niedogaszonego peta i poleciał z nim do toalety. Dziewczy na w martensach podeszła do Julii i wskazała jej najbliższe drzwi.

Witczaka obudził znajomy dźwięk dzwonka na kory tarzu. Cela gościnna, w której go umieszczono, by ła nieco bardziej przestronna od tej, w której niegdy ś sy piał w Stary m Brodzie. Cóż, stolica. Nawet w klasztorze większy komfort. Zwlókł się z wąskiego łóżka, przez chwilę siedział, przecierając zmęczoną twarz. Ostry zarost pokry ł mu policzki, podbródek i brodę. Zero popatrzy ł wokoło w poszukiwaniu lustra, ale nigdzie nie znalazł tego dowodu próżności. Powąchał porzucone na krześle ubranie i naty chmiast odsunął twarz z obrzy dzeniem. Nic dziwnego, że ojciec Gerard wziął go za bezdomnego. Pomy ślał o łazience. Uchy lił drzwi na kory tarz. Na lśniący ch od lakieru deskach podłogowy ch leżały uprasowane spodnie, koszula, skarpety i bielizna. Wy glądały, jakby pochodziły z darów, ale Zero z wdzięcznością podniósł prezent i przez chwilę upajał się zapachem taniego proszku do prania. Z ubrań coś wy padło. Sięgnął po jednorazową maszy nkę do golenia, którą ktoś musiał tam włoży ć. Zabrał cały zestaw i wy szedł na kory tarz poszukać łazienki.

Julia wierciła się na krześle. Siedząca naprzeciwko młoda kobieta przeglądała zadrukowane kartki papieru. W końcu odłoży ła je do otwartej teczki i spojrzała na siedzącą prosty tutkę. Nie by ło w ty m spojrzeniu żadnej agresji, której Julia się spodziewała, pamiętając o ataku na kory tarzu. Raczej w ty ch mały ch, przekrwiony ch oczkach znaleźć można by ło nieco współczucia i całe morze zmęczenia. – Chodziłaś do tego mieszkania na górze? – odezwała się policjantka. Julia zmruży ła oczy. Już wiedziała. Lesbijka. – Nu, nie wiem, co powiedzieć – odparła z silny m wschodnim akcentem.

– Nie bój się, nic ci nie grozi – zapewniła ją przepy tująca. – Nic krym deportacyj, tak? – odpowiedziała, zapominając polskich słów, jak zawsze w zdenerwowaniu. Cy nowska – takim nazwiskiem przedstawiła się funkcjonariuszka – wy konała uspokajający gest dłońmi. – Twój status na razie mnie nie interesuje – zapewniła łagodnie. – Lepiej, żeby tak zostało. Po prostu zacznij mówić. Julia popatrzy ła na jej twarz, której cera domagała się naty chmiastowej ingerencji kosmetologa. Zastanawiała się, czy dobrze zrozumiała groźbę, która zabrzmiała w słowach lesbijki. – W tamtej kwartirie – zaczęła – zjawiwsia nie zanadto czasto. Odin raz w tiżdień. Cy nowska coś zapisała. – Znałaś klientów? – rzuciła. Julia wzruszy ła ramionami. Nikt się jej nie przedstawiał. Spojrzała w róg między sufitem a ścianą, jej wzrok zatrzy mał się na wy suszonej musze zaplątanej w pajęczy nie. – Gosti normalni – odparła. – Prosto liudi. Elegantni. Cy nowska znowu skrobała długopisem na papierze. Odchrząknęła. – Starsi, młodsi? – spy tała. – Starszie. – Przy chodzili do klubu i przenosili się do mieszkania, tak? – upewniła się policjantka. Julia pokręciła głową. – Nu, niet. – Potarła swędzący nos. – Nikoly nie do kluba. Zawżdy nawierch, na kwartiru – zapewniła z przekonaniem. – Od kiedy tam pracujesz? – padło następne py tanie. Znów wzrok zawieszony na trzęsący m się, skrzy dlaty m owadzie. Na sieć właśnie wszedł zaskakująco duży i tłusty pająk. – Dwa… niet, trietij miesjac. – Posłuchaj mnie uważnie – poprosiła Cy nowska, przy suwając się do biurka. – Czy wiesz o zaginięciu którejś z dziewczy n? Nagły m? W ciągu ostatnich lat. Julia spojrzała w oczy przepy tującej, starając się uspokoić swój nagle przy spieszony oddech. – Diwczyny prichodiat i odchodiat – wy jaśniła ostrożnie. – Dwa lata temu z Wisły wy łowiono zwłoki młodej kobiety. Przed oczami pracownicy klubu pojawiło się zdjęcie odrażającej, napuchniętej i zniekształconej twarzy otoczonej wiankiem przy lizany ch jasny ch włosów. Julia zakry ła usta, żeby nie krzy knąć. Opanować się, za wszelką cenę musiała się opanować. – Mogła to by ć jedna z was? – Ni, ja nie znaju – odezwała się Julia płaczliwy m głosem. Wy tarła napły wające do oczu łzy. Cy nowska schowała fotografię do szuflady. – Nie bój się – zapewniła. – Nic ci nie grozi. Możesz iść. Tancerka pokiwała głową z wy razem powątpiewania na twarzy i wy szła.

Na śniadanie by ła jajecznica na cebuli. Witczak zastanawiał się, kiedy ostatnio jadł smażone jajka, i nie mógł sobie przy pomnieć. W refektarzu siedziało może pięciu braci. Kiedy prowincjał zobaczy ł go w progu, zamachał ręką i wskazał miejsce przy swoim stole, pod wielkim wiszący m na ścianie krzy żem. Zero zajął miejsce i poczuł na poty licy doty k wy rzeźbiony ch męskich stóp z wbity m w nie gwoździem. Przesunął się nieco, żeby nie mieć za plecami Ukrzy żowanego. Przez chwilę napawał się zapachem jajecznicy. Ojciec Adam nie zająknął się na temat higieny osobistej, ale obrzucił Witczaka pełny m aprobaty spojrzeniem. Sam Zero czuł się dziwnie w szorstkich, obcy ch ciuchach, przy pomniało mu to wrażenie po pierwszy m włożeniu munduru, z ty m że wtedy, dwadzieścia parę lat temu, odczuwał dumę, teraz ty lko skrępowanie. – Doszły mnie słuchy o doktorze Dy nackim – zaczął zakonnik, wy cierając talerz ostatnim kęsem białego chleba. – Kto dzwonił? – zainteresował się Witczak. – Żona. Jest u nas tercjarką. Zorganizowaliśmy spotkanie modlitewne w intencji powodzenia operacji. – Mnich wy tarł usta serwetką, którą złoży ł na czworo i schował do kieszeni habitu. – Dy nacki by ł internistą i ginekologiem. Oraz waszy m nadworny m lekarzem. – Ty dzień temu jadłem z nim kolację przy ty m stole. Wieczorem odprawię uroczy stą mszę za jego duszę, a potem pogrzeb, jak ty lko zwolnicie ciało. – Czy doktor leczy ł też braci w inny ch klasztorach? – Witczak zadał py tanie, na które znał odpowiedź. – Ma pan na my śli Stary Bród? – domy ślił się prowincjał. – Teraz już nie. Ale w latach dziewięćdziesiąty ch owszem. Do czego pan zmierza? Witczak odsunął talerz z niedokończoną jajecznicą. Głód mu przeszedł tak szy bko, jak się pojawił. – Wszy stkie ofiary miały powiązanie z tamty m klasztorem, prawda? – upewnił się, poprawiając przy krótkie rękawy. Prowincjał obserwował kończący ch posiłek braci. – Zdałem sobie z tego sprawę – przy znał. – Rozmawiałem z bratem Gerardem na temat wy darzeń w nowicjacie. – Witczak już wcześniej się upewnił, że przeklinającego mimowolnie mnicha nie by ło na śniadaniu. Pewnie jadł w celi, domy ślił się. – Nie by łem wtedy w Stary m Brodzie, ale jeśli jakoś mogę pomóc, to pomogę – zaoferował przełożony prowincji. – Z opisu nie wy nika, aby by ły to, mówiąc szczerze, wy darzenia wy starczająco dramaty czne. Wątpię, aby mogły stać się zalążkiem takich ry tualny ch zbrodni. Prowincjał pokręcił głową. – Sądzę, że to sprawa subiekty wna. Pamiętam pewnego mężczy znę, który został niedawno oddalony z nowicjatu. Mistrz uznał, i miał do tego pełne prawo, że nie widzi w ty m człowieku zadatków na zakonnika. Powiedział mu o ty m wprost. – Ojciec Adam dolał obu herbaty z metalowego imbry ka. – Rozstali się w zgodzie. Jakiś czas potem bracia zauważy li, że ktoś włamuje się do klasztoru w nocy. Ginęły różne przedmioty. Pewnej nocy nieznany sprawca zaatakował modlącego się samotnie mistrza. Ranił go ostry m narzędziem. Wezwaliśmy policję. Wszczęto postępowanie, mieliśmy swoje podejrzenia, o który ch poinformowaliśmy. Facet się wy migał, podał jakieś alibi. My śmy jednak wiedzieli, że to on. Niech pan powie, czy oddalenie

z nowicjatu jest wy starczający m moty wem takiego ataku? Ani dla mnie, ani dla pana nie. Ale dla tego człowieka owszem. Witczak leniwie pokiwał głową. – W sprawie, o której pan mówi, duże znaczenie miały emocje, zraniona ambicja. To jak z odrzucony m kochankiem. Jednak tu, wy daje mi się, mamy do czy nienia z czy mś inny m. – Rozłoży ł bezradnie ręce. – Morderstwa są przemy ślane, starannie przy gotowane. Mamy do czy nienia raczej z zimną zemstą niż działaniem w afekcie. Zapadła chwila milczenia. Młody zakonnik zbierał ze stołów talerze i odstawiał je w oknie prowadzący m, jak wiedział Witczak, do zmy walni. Rozkład pomieszczeń by ł bardzo podobny do tego w Stary m Brodzie. – Jak mogę pomóc? – zapy tał prowincjał. – Proszę o pełną listę nowicjuszy z tamtego roku. Z informacją, kto odszedł, a kto został w zakonie. Chciałby m pilnie porozmawiać z ty mi, którzy są wśród was. – Dostarczę takie zestawienie bez zwłoki – zapewnił Adam. – Na liście naszego podejrzanego może by ć osoba o inicjałach P.K. – dodał Zero. – Jeszcze jedno. Ważni są wszy scy, którzy wtedy mieszkali w klasztorze. – Stali mieszkańcy – domy ślił się prowincjał. – Doty chczasowe ofiary nie by ły tamty mi nowicjuszami – wy jaśnił policjant. Zakonnik pokiwał gorliwie głową. – Mam py tanie o pedagogów – konty nuował Zero. – Mistrza i… zapomniałem, jak nazy wacie jego zastępcę. – Socjusza – przy pomniał ojciec. – Obaj są jeszcze w zakonie? – Ojciec Józef, czy li mistrz, owszem. Pisze teraz książki. Ostatnio wy dał coś, co tak dziwnie zaty tułował. Nowe słowo wy my ślił. O męczennikach. Zaraz, proszę poczekać, leży u mnie na parapecie. – Uniósł się i szy bkim krokiem wy szedł z refektarza. Jego sandały skrzy piały z każdy m krokiem. Witczak spojrzał na zegarek. Czekał trzy minuty. Młody zakonnik zmiatał okruszki ze stołów. Znowu skrzy pienie. Na blacie pojawiła się skromnie wy dana książka, bez żadnej grafiki na okładce, ty lko z wy pisany m prostą czcionką ty tułem Martyrografia. – Mogę panu sprezentować – zaoferował prowincjał. – Poczy tam do poduszki – obiecał Zero, biorąc do ręki cienki wolumin. – Józef mieszka u nas w klasztorze – poinformował ojciec Adam. – A socjusz? – Odszedł z zakonu wiele lat temu. – Jak się nazy wał? – postanowił ustalić Witczak, przy pominając sobie, że to nazwisko jeszcze nie padło. – Przemy sław Krzemiński – odszukał w pamięci ojciec. – Naprawdę? – Witczak nerwowo poruszy ł się na ławie. – O kurczę… – Adam Szretter nerwowo przetarł krótką brodę. – P.K., rozumiem. – Mam prośbę – odezwał się Zero. – Znajdzie ojciec wszy stkie dane tego Krzemińskiego? Numer dowodu, imiona matki i ojca, PESEL. Zbieracie chy ba takie informacje? – Tak. Ma pan rację. Poszukam – zapewnił prowincjał.

Uścisnęli sobie dłonie. Ojciec Adam znowu zaskrzy piał sandałami.

Kobieta naprzeciwko nie by ła klasy czną pięknością, ale to, co trzeba, miała na swoim miejscu. Może nie należała do elity intelektualnej kraju, lecz odpowiadała konkretnie. I na temat. Siedziała w T-shircie włożony m bezpośrednio na gołe ciało i wzrok Hifa coraz to zjeżdżał na jej pełny biust, do czego najwy raźniej by ła przy zwy czajona. – Czy li nie ty rozmawiałaś z kierowcą limuzy ny ? – powtórzy ł py tanie Ty mański. Kobieta przewróciła oczami. – Ile razy mam mówić? – spy tała znudzony m głosem. – Ty le razy, ile zapy tam – odpowiedział policjant. Prosty tutka nachy liła się, oparła biustem o blat. – Już nic więcej nie wiem. – A ta topielica? – Hif ponownie wy ciągnął z szuflady fotografię rozkładający ch się kobiecy ch zwłok. – Nie macie nawet nazwiska, to co mam wiedzieć? A na ty m zdjęciu to nawet nie są zwłoki tej, której szukacie. Hif się uśmiechnął. Skąd miałaby wiedzieć? Dostrzegła wątpliwość w jego oczach, odwróciła kartonik i wskazała wy pisaną ręcznie datę. – Sprzed pięciu lat. A ty mówiłeś o dwóch. Ty mański przetarł twarz gestem zmęczonego człowieka. – To fotka moty wacy jna – przy znał. Zadzwoniła jego komórka, na ekranie wy świetlił się numer Witczaka. Hif wy szedł na kory tarz. Efektem krótkiej rozmowy by ły zapisane na kartce dane Przemy sława Krzemińskiego. Ty mański minął drzwi do dwóch kolejny ch pomieszczeń, puknął w następne i nie czekając na zaproszenie, wszedł do pokoju, w który m Młody rozmawiał z kolejną zatrudnioną w klubie kobietą. Położy ł przed Adrianem kartkę z dany mi. – Musimy go znaleźć – wy dał polecenie i wrócił do swojej rozmówczy ni, która w czasie przerwy poczęstowała się papierosem. – Skup się, kobieto. Py tam, czy któraś z was w tamty m czasie zniknęła z pracy. Nagle. Została po niej ty lko szafka z rzeczami. – Nie mamy szafek – odparła, zgasiła swojego vogue’a, przy mknęła oczy, ukazując długie rzęsy. Niebrzy dka, przy łapał się Hif na my śli. – Ja tam wtedy jeszcze nie pracowałam – wy jaśniła. – Duża rotacja jest w interesie. – Domy ślam się. – Pokiwał głową. – Pogadaj z Nadią – poradziła. – Ona tam najdłużej robi z dziewczy n, które znam. Skrupulatnie zapisał imię. – Siedzi na kory tarzu? Nosi jakieś nazwisko? – Nie zwinęliście jej. Miała dziś wolne. Nazy wa się Nowogrodskaja. – Masz jej numer telefonu? – Zapy taj w klubie. – Poprawiła spadające jej na oczy nieułożone włosy. Ty mański zamknął notatnik i wy prostował plecy.

– Możesz już iść. Ale nie opuszczaj miasta. Prosty tutka wstała, narzucając puchówkę. – Zamkniecie klub? – zapy tała, podchodząc do drzwi. – Tego ci nie obiecam – stwierdził Ty mański. – Zwariowałeś?! – żachnęła się. – To stała robota! Całkiem nieźle się bawiłam. Jak dotąd. – Prawdziwa przodowniczka – podsumował Hif. – Do widzenia!

Cy na znalazła sobie cichy kąt na końcu kory tarza, usiadła w wiekowy m fotelu, wy brała numer i wcisnęła żądanie połączenia. Czekała z przy stawiony m do ucha telefonem. Wreszcie usły szała głos Anki. – Czego chcesz? Ton nie należał do pojednawczy ch. Aga, zaskoczona, nie wiedziała, jak zacząć. – Gdzie teraz mieszkasz? – zapy tała z głupia frant. – Nie twoja sprawa. Zawahała się, czy nie przerwać rozmowy, która i tak donikąd nie prowadziła. – Tęsknię – powiedziała szczerze słaby m, pojednawczy m, nieomal błagalny m głosem. – My ślisz, że po numerze, który mi wy winęłaś, coś między nami w ogóle jest możliwe? – padło z drugiej strony. Przy mknęła oczy. Poczuła rosnący na piersi ciężar. – Ja? – spy tała zdezorientowana. – Śledziłaś mnie, wtedy w Solcu! – wy krzy czała Anka. Najwy raźniej złość jej nie przeszła. – Weź się opanuj – sy knęła Cy na. – To ty wy winęłaś mi numer. Zapadła długa cisza, aż Aga sprawdziła, czy Anka nie zerwała połączenia, ale nie, wciąż by ła na linii. – O czy m chcesz gadać? – padło w słuchawce. Cy nie zaszkliły się oczy. Wcześniej nie by ła taka płaczliwa. – Już o niczy m. – Wcisnęła czerwoną ikonę w kształcie słuchawki. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że tuż obok stoi Hif. Wy tarła prędko oczy. – Spałaś trochę? – zapy tał. – Kimnęłam się na podłodze – odparła, bawiąc się telefonem. – Zdoby łem namiar na Nadię z tego klubu – zrelacjonował efekt swojej pracy. – Może coś wiedzieć o tej zaginionej. – Mam to załatwić? – upewniła się. – Sam się ty m zajmę – powstrzy mał ją. – Chodź. Kolejna nasiadówa. – Wskazał drugi koniec kory tarza i otwarte drzwi do konferency jnej. – Czy Malutę coś opętało? – Nie miała ochoty na kolejną pustą gadaninę. – Jego kariera wisi na włosku. Jak spieprzy my sprawę, poleci. I nie ty lko on. Wiesz, o czy m mówię. Kiwnęła głową. Wiedziała. Ruszy li w stronę otwarty ch drzwi, do który ch wchodzili kolejni policjanci.

Ty m razem nie by ło to zebranie zwołane w celu omówienia postępów w toczący ch się śledztwach. Obok komendanta Wolskiego stali dwaj mężczy źni w dopasowany ch garniturach. – CBŚ – skomentował Ty mański, wskazując Cy nowskiej obcy ch. Oboje usiedli na amfiteatralnie ustawionej widowni, razem z pięćdziesiątką inny ch funkcjonariuszy z różny ch wy działów. Hif nachy lił się do Agi i szepnął: – Ten po lewej – mówił o jedny m z oficerów Centralnego Biura, wy ższy m i nawet dość przy stojny m czterdziestolatku – to mąż Malickiej. Cy na uniosła brwi ze zdziwieniem. Pierwszy raz go widziała, ale wcześniej co nieco zdąży ła usły szeć. Parę miesięcy temu Witczak pobił się o panią prokurator z jej ślubny m. Stara historia. Nie by ło o czy m gadać. Komendant uciszy ł wszy stkich i przedstawił gości. – Koledzy z CBŚ przy szli prosić o pomoc. Na tapecie mają serię napadów na oddziały bankowe. Oddaję wam głos, panowie. – Odwrócił się i zasiadł na wolny m krześle w pierwszy m rzędzie. Malicki przy witał się, przedstawił kolegę, który poszedł na przeciwległy koniec pomieszczenia, żeby stamtąd obsługiwać laptopa i projektor. – Zwracamy się o pomoc, bo nie mamy takiego rozpoznania terenowego jak koledzy. Chodzi nam o dane, które nie są przekazy wane do sy stemów. W ciągu ostatniego miesiąca miały miejsce trzy napady na placówki bankowe na terenie aglomeracji warszawskiej. Na podzielony m na trzy części ekranie widoczne by ły krótkie czarno-białe filmy z kamer przemy słowy ch umieszczony ch pod sufitami. Widać by ło na nich wpadający ch do pomieszczeń zamaskowany ch, uzbrojony ch mężczy zn, którzy zmuszali wszy stkich obecny ch do padnięcia na ziemię, po czy m opróżniali podręczne sejfy. – Na ujęciach powtarzają się trzy osoby – konty nuował Malicki. Obraz co jakiś czas zamarzał, a ukazująca się czerwona strzałka wskazy wała kolejny ch przestępców. – Roboczo nazwaliśmy ich Chudy, Gruby i Średni. Scenariusze napadów zazwy czaj są dość podobne. Jeden, na ogół Gruby lub Średni, czeka w zaparkowany m samochodzie. Dwóch wchodzi z bronią do środka. Po napadzie szy bko zmieniają samochód. Skąd wiemy, że nie mają atrap? W czasie ostatniego wy stępu postrzelili pracownicę. Na szczęście przeży ła. Pracujemy na pełny ch obrotach, ale wciąż nie mamy dobrego tropu. Stąd pomy sł, żeby przy jechać tutaj. Chcieliby śmy, żeby ście państwo dokładnie obejrzeli te ujęcia. Wszy stkie filmy będą dostępne na naszej stronie, login i hasło przekazaliśmy naczelnikom wy działów. Cy na siedziała jak zahipnoty zowana, wpatrując się w ekran. Od razu zwróciła uwagę na mężczy znę nazwanego przez Malickiego Gruby m. Rozpoznała go. Na zawsze zapamiętała ten charaktery sty czny krok. Ale oczy wiście przejrzy dokładnie wszy stkie zapisy. Ty le razy, aż nabierze zupełnej pewności, że odnalazła Glistę.

Zero siedział w refektarzu. Właśnie miał porozmawiać z ojcem Józefem, mistrzem nowicjatu w latach osiemdziesiąty ch w Stary m Brodzie. Po półgodzinny m oczekiwaniu drzwi uchy liły się i do pomieszczenia wślizgnął się chudy mężczy zna, który z wy glądu przy pominał łasicę. Podał Witczakowi lepką rękę, wy krzy wił usta w czy mś, co miało przy pominać uśmiech, i zasiadł na ławie obok. Zero położy ł przed sobą zegarek. Zakonnik odchrząknął.

– Przepraszam. Zasiedziałem się w bibliotece. Tracę rachubę czasu, jak piszę – usprawiedliwił spóźnienie. Komisarz sięgnął po leżącą obok Martyrografię. – Przejrzałem, czekając na ojca. – Ty tuł jest mojego pomy słu – pochwalił się Józef. – To taka monografia. Witczak przesunął książkę w stronę autora. – Włoży łem zakładki w interesujący ch miejscach. Otworzy ojciec? – poprosił. Józef doby ł z kieszeni okulary w etui, nałoży ł, sięgnął po swoje dzieło i przekartkował. – Paweł z Tarsu i Andrzej Bobola – rzekł. – Dokładne opisy, zwłaszcza w przy padku jezuity – zauważy ł Zero. Józef pokiwał w zamy śleniu głową. – Straszna śmierć. Ale chwalebna – zauważy ł. Ziry towany Witczak podsunął w stronę mnicha ry cinę ilustrującą męczeństwo świętego Andrzeja, na której torturowany zakonnik bardzo przy pominał powieszonego za stopy doktora Dy nackiego. – Czy ojciec w ogóle coś wie o wy darzeniach ostatnich dni? Józef zdjął okulary, spojrzał na Witczaka swoimi mały mi, nieprzenikniony mi oczami. – Mówi pan o morderstwach? – Mówię o ty m, że fascy nują ojca męczennicy. A współbracia ojca zginęli w dość specy ficzny sposób. Biskupowi Kownackiemu obcięto głowę, zupełnie jak… – Świętemu Pawłowi – dokończy ł mnich, jakby dopiero teraz orientując się, do czego zmierza rozmowa. – Jako znawca historii Kościoła pewnie wie ojciec, co się stało z ciałem Tomasza z Akwinu? – Nie mam zielonego pojęcia – odparł z kamienną twarzą zakonnik. – To ja ojcu powiem. Ciało po śmierci zostało ugotowane. Zupełnie jak zwłoki Tomasza By liny. Znał go ojciec, prawda? Józef opuścił głowę, jego dłonie zaczęły drżeć. – To nasz by ły współbrat, prowincjał. Wcześniej nosił inne nazwisko. Koby liński. – Owszem – nacierał dalej Witczak. – A mówi coś ojcu nazwisko Andrzeja Dy nackiego? – To przy jaciel zakonu, nasz lekarz – odparł mechanicznie brat. – Co pan chce powiedzieć? – Zwłoki Dy nackiego zostały znalezione w mieszkaniu w Warszawie. Zamęczono go, zupełnie jak Andrzeja Bobolę! – Witczak nie wy trzy mał, wstał i zaczął chodzić po refektarzu. Józef siedział jak sparaliżowany. – Nie sądzi pan chy ba… – wy jąkał – że zrobił to mój czy telnik? Absurd! – Nie jestem tu od sądzenia. By ł ojciec mistrzem ostatniego nowicjatu w Stary m Brodzie, tak? Zakonnik rzucił mu nienawistne spojrzenie. Jego twarz zamieniła się w maskę. – By łem mistrzem nowicjatu przez dziewięć lat. – Ale z tego nowicjatu w dziewięćdziesiąty m pierwszy m został ojciec odwołany, prawda? Zakonnik opuścił głowę. – Tak, prawda. – Dlaczego? – Zero stanął nad bratem Józefem, starając się przy przeć go do muru. – Nowicjusze nie zaakceptowali moich metod – wy szeptał zakonnik, oddy chając szy bko,

pły tko. – Czy ktoś miał do ojca szczególne pretensje? – Słucham? – By ły mistrz posłał rozmówcy chłodne spojrzenie, jego niewielkie oczy zwęziły się jeszcze bardziej. – A może to ojciec miał pretensje do ówczesnego prowincjała za jego niesprawiedliwą decy zję? – podjudzał Witczak. Zakonnik wstał oburzony. – Pan mnie podejrzewa? – wy sy czał niczy m wściekły kot. – Może też do przeora z tamty ch lat? – nie odpuszczał Zero. – Jak wam się układała współpraca? Józef usiadł, nagle rozluźniony. – Pan sobie żartuje, prawda? – zapy tał lekkim tonem. Zero oparł się pięściami o stół tuż obok siedzącego mnicha. – Nie. Mówię najzupełniej poważnie. Czy może ojciec powiedzieć, co robił w nocy z środy na czwartek w ty m ty godniu oraz… – Sięgnął do notatnika i wy mienił daty odpowiadające dniom, w który ch popełniono morderstwa By liny i Kownackiego. Józef zaczął nerwowo przecierać palcami wy sokie czoło. – Musiałby m się zastanowić – stwierdził, przy my kając oczy. Na skronie wy stąpiły mu krople potu. – Zacznijmy od środy – zaproponował Zero. – Cały dzień spędziłem w klasztornej bibliotece. Pracuję nad kolejną książką. – O jakiej tematy ce? – O doktorach Kościoła. – I nie wie ojciec, jaki by ł los doktora Kościoła, świętego Tomasza? – spy tał Zero żartobliwy m tonem. Wy dawało mu się, że właśnie przy szpilił rzadki okaz moty la. Józef zrobił niewinną minę. – Jakoś mi to umknęło. – Czy ktoś może poświadczy ć to alibi? – Widziało mnie wielu współbraci. – Józef rozejrzał się po refektarzu, jakby szukając nieobecny ch zakonników. – Przez cały dzień? – Witczak znów zaczął krąży ć wokół mnicha. – Wiele godzin spędziłem samotnie w bibliotece – przy znał zrezy gnowany Józef. – Sprawdzimy to – odparł Zero. – A poprzednie daty ? Zakonnik nerwowo przerzucił kartki niewielkiego kalendarzy ka. – Przez cały tamten ty dzień by łem w naszy m klasztorze w Białej Podlaskiej. – Twarz mu się rozjaśniła. – Może pan sprawdzić. – Na pewno sprawdzę – zapewnił go Witczak. – A poprzedni ty dzień? – W Warszawie, pracowałem nad książką. Naprawdę mnie pan podejrzewa? – zapy tał Józef z niedowierzaniem. – Co w ty m dziwnego? – Witczak rozłoży ł ręce. – Jest ojciec bardzo dobry m podejrzany m. Na razie to wszy stko. Niedługo zostanie ojciec oficjalnie wezwany do komendy w celu złożenia zeznania. A ty mczasem niech ojciec nie opuszcza klasztoru. – Mam tutaj wszy stko, czego potrzebuję – odparł zakonnik. – Ale to prowincjał decy duje

o ty m, co będę robić i gdzie przeby wać. – O to niech się ojciec nie martwi – zapewnił go Zero. – Rozmawiałem już z ojcem Adamem. Józef schował kalendarz i okulary. Wstał. – Mogę już iść? – Mam jeszcze ty lko jedno py tanie. Czy znane jest ojcu miejsce zamieszkania Przemy sława Krzemińskiego? Nazwisko nie zrobiło na Józefie żadnego wrażenia. – Krzemińskiego? – zapy tał po chwili milczenia. – Tak. By ł socjuszem w tamty m nowicjacie. Zakonnik poprawił fałdy habitu, przesunął na bok wiszący u pasa masy wny różaniec. – Odszedł z naszego zgromadzenia. Wiele lat temu. – I nie utrzy my waliście kontaktu? – Zero wiedział, jakiej odpowiedzi może się spodziewać. – Rzadko mamy kontakty z braćmi, którzy … – Józef się zająknął. – Zdradzili? – dokończy ł policjant. Mnich spojrzał na swoje sandały. – …odeszli – dopowiedział. Witczak podszedł, popatrzy ł z bliska na jego pomarszczone, piegowate oblicze i wy gięte w dziwny m gry masie usta. Zdał sobie sprawę, że twarz ta, przy pominająca japońską maskę wojownika, mogła przerażać. – A dlaczego odszedł Krzemiński? Spojrzenie ojca Józefa powędrowało w górę, odbiło się od widoku za oknem i spoczęło wreszcie na twarzy Witczaka. – Sły szałem, że przeży ł załamanie nerwowe… – rzekł zgaszony m głosem. – Wy palił się. Ale mieszkaliśmy wtedy w inny ch klasztorach. Nie znam szczegółów. Witczak pokiwał głową i wrócił na swoje miejsce, żeby zabrać leżące tam notatnik i książkę. Drzwi skrzy pnęły i mistrz nowicjatu znalazł się na kory tarzu. Witczak zdąży ł go jeszcze zatrzy mać. – By ł jakiś męczennik Przemy sław? – spy tał. Józef zmarszczy ł czoło. Po chwili pokręcił głową. – Nie wiem nawet, czy by ł taki święty. – A czy Krzemiński przy jął jakieś imię zakonne? Czasem tak się dzieje, prawda? Ojciec Józef by ł już najwy raźniej zmęczony, ramiona mu opadły, wy cofy wał się w stronę chóru. – Nie pamiętam. Witczak wy szedł za nim, zrównali się. – Współpracowaliście przez dziewięć lat i ojciec nie pamięta? Józef posłał mu zmieszany uśmiech. – Ty lko przez trzy lata. Jak sobie przy pominam, zawsze zwracaliśmy się do niego per Przemy sław. Więc raczej nie przy jął innego imienia. Czy to wy starczy ? Rozstali się na zakręcie kory tarza. Józef zniknął w kaplicy klasztornej, Witczak stał jeszcze chwilę wpatrzony w rzeźbione drewniane drzwi, po czy m skierował się do furty.

Po południu klub nadal by ł zamknięty. Funkcjonariuszy odwołano. Ty mański walił w oszklone drzwi tak długo, aż wreszcie po drugiej stronie pojawił się napakowany gość, który obrzucił intruza zniechęcający m spojrzeniem i wskazał zawieszkę z napisem „Zamknięte”. Zanim zdąży ł się odezwać, Hif podstawił mu przed nos swoją legity mację i już po chwili cieszy ł się ciepłem rozgrzanego lokalu. Nic nie wskazy wało na to, żeby zamierzali otworzy ć. Napakowany okazał się barmanem, który robił remanent przy kasie fiskalnej. Oprócz niego w środku nikogo nie by ło. Ty mański przy siadł na stołku barowy m, wy obrażając sobie, jak by to by ło miło przeby wać tu wieczorem i gapić się na pośladki tańczącej na barze dziewczy ny. – Szukam Nadii – wy jaśnił bez wstępu. Barman przekrzy wił głowę. – Nowogrodzkiej? – upewnił się. Hif przy taknął. – Dziewczy ny mają wolne do odwołania. – A pan długo tu pracuje? – zagadał Ty mański, lustrując rząd butelek stojący ch za mężczy zną. – Od początku – odpowiedział barman, przeglądając wy druki kasowe. – Dlaczego nie przedwczoraj wieczorem? – zainteresował się Hif. – Mam zmiennika. – Da mi pan adres i telefon tej Nadii? – poprosił Ty mański. Dostał numer komórki na świstku. – W 2009 nie zaginęła wam dziewczy na? – zapy tał z głupia frant, rozsiadając się i wy jmując paczkę papierosów. Barman zareagował przy zwalający m gestem. – Nie pamiętam. – Ma pan coś z pamięcią? – zatroszczy ł się Hif, bawiąc się zapalniczką. – Dziewczy ny przy chodzą i odchodzą – barman powtórzy ł śpiewkę, którą Ty mański sły szał już który ś raz z kolejny ch ust zatrudniony ch w klubie osób. – Czasem znikają bez słowa. Wracają na Ukrainę czy na Białoruś. Albo nagle zmieniają robotę. – Chciałby m dostać listę ty ch dziewczy n. – Czy ja wy glądam na kadrową? – odpowiedział py taniem barman. Ty mański zacisnął pięść, łamiąc papierosa. – Grzeczniej trochę! A macie jakąś kadrową? Barman zajął się kasą fiskalną. – Nic o ty m nie wiem. Trzeba pogadać z kierownikiem. – Proszę pana uprzejmie jako pracownika z najdłuższy m stażem. Czy woli pan zaproszenie na komendę? Zmierzy li się niechętny mi spojrzeniami. Wreszcie barman odpowiedział ugrzeczniony m tonem: – No nie, dziękuję. Mogę spróbować przy gotować taką listę. Ale czy ja spamiętam te wszy stkie dziewczy ny ? – Liczę na pana pamięć. Proszę mi zapisać pańskie dane, adres, PESEL, numer dowodu. Dam panu mój adres mejlowy. – Hif naskrobał go na kartce wy rwanej z notatnika. – Proszę się pospieszy ć. – Postaram się – obiecał pojednawczy m tonem barman, zapisując swoje dane. – Jeszcze jedno – przy pomniał sobie Ty mański.

– Może lufkę? – Przepy ty wany mrugnął, najwy raźniej chcąc zostawić po sobie dobre wrażenie. – Żartuje pan? – odpowiedział ze śmiertelną powagą Hif, czy m prawdopodobnie popsuł poprawiający się nastrój przepy ty wanego. – Nie? – Barman odstawił butelkę z trzy dziestoletnią whisky. – To przepraszam. – Chodzi o stały ch klientów, ty ch, którzy korzy stali z mieszkania na górze. Facet wy raźnie się przestraszy ł. – Panie, ja nic nie wiem. Niech pan z właścicielami rozmawia. – Ale od pana szły alkohole na górę, co? – upewnił się Hif. Barman z oporami przy taknął. – Nosiły dziewczy ny ? – naciskał Ty mański. – Kelnerki – poprawił go barman. – I nie mówiły, co to za klienci? – Ty mański zaciągnął się papierosem, którego w końcu zapalił. – Wie pan, jak by to powiedzieć, to by ło otoczone tajemnicą. Wiem, że by li to jacy ś ważniacy. Może z rządu czy jak? – rozgadał się mężczy zna za barem. – Schodzili czasem do klubu? – dopy tał Hif. Barman zdecy dowanie pokręcił głową. – Wiem jedno. Nigdy do klubu. Wy łącznie do tej chawiry na górze. Przez klatkę, oddzielny m wejściem. – Dzięki. – Ty mański porzucił na podstawiony m spodku niedopałek, pomachał kartką z dany mi barmana i opuścił lokal.

Cy na zrobiła sobie przerwę. Zadzwoniła do pokoju Michaliny, umówiły się na kawę w knajpie przy kinie Muranów. – Anabejz jestem po tej nocy – wy znała Agnieszka, kiedy już usiadły przy stoliku, za który m wisiało wielkoformatowe zdjęcie Cy bulskiego. – Powinnaś trochę zwolnić tempo – poradziła Kostkiewicz. – By łaś u lekarza? Cy nowska, która od kilku ty godni cieszy ła się coraz większy m apety tem i do kawy zamówiła ciastko, przełknęła, kiwając głową. – By łam na USG. Lekarka powiedziała, że Alien rozwija się prawidłowo. Misia uśmiechnęła się na te porównania z kinem fantasty cznonaukowy m. Odpowiedziała jednak poważny m tonem: – Powinnaś znaleźć sobie dobrego ginekologa. Wiem, bo… – No właśnie – przerwała jej Aga. – Ty nie masz dziecka, nie? Michalina zby ła milczeniem niedy skretne py tanie. – Mam kilka koleżanek, które urodziły, i mogę ci polecić paru niezły ch. – Przerwała, zorientowawszy się, że Cy nowska jej się przy gląda. – Poroniłaś, co? – strzeliła Aga. – Albo miałaś jakąś chorobę i wy cięli ci wszy stko, tam w dole. Michalina zazwy czaj pilnowała własny ch granic i nie zwierzała się ze swoich problemów

by le komu, a z tą niską policjantką nie by ła jeszcze na ty le blisko, żeby opowiadać o tajemnicach. – Nie powinnaś pić dużo kawy – dodała jeszcze, założy ła sobie za ucho kosmy k, który spadł na czoło, i odcięła ły żeczką kawałek wuzetki. Cy na, zadowolona z tego, że udało jej się Misię usadzić, przeszła do głównego tematu. – Miałam trochę czasu przedwczoraj i podskoczy łam na Ochotę, pod adres, który znalazłaś. Michalinie zaświeciły się oczy. Naty chmiast zapomniała o intry gujący m temacie zawartości macicy Agnieszki Cy nowskiej. – Miały śmy iść razem – jęknęła z żalem. Zacisnęła usta, bo najwidoczniej zdała sobie sprawę, że zabrzmiało to dziecinnie. – By łam akurat w okolicy i pomy ślałam, że to załatwię – zdoby ła się na tłumaczenie Cy na, widząc jej smutną minę. – By łaś bez wsparcia? – zapy tała jeszcze psy cholog. Cy na wzruszy ła ramionami. Miała zabrać oddział anty terrory stów? – Spoko, nie od dzisiaj robię w ty m bajzlu – odparła uspokajająco. – No dobra – odpuściła psy cholożka. Ciekawość wzięła wreszcie górę. – Rozmawiałaś z ty m Norbertem? Cy na odsunęła talerzy k z resztką ciasta. Czekała na to py tanie. – Nie. Ale i tak zrobiło się ciekawie. Zastałam konkubinę tego gościa. Michalina zebrała okruszki swojego ciasta i zerknęła w stronę lady wy stawowej. – No i…? – pospieszy ła koleżankę zniecierpliwiona. – Facet wy jechał z kraju – powiedziała Cy na. – Siedzi na Wy spach. Pracuje w jakimś pubie. Misia znów przeniosła wzrok na Agnieszkę. – Kiedy wy jechał? Cy na nie musiała się zastanawiać, ale udała, że to robi. – Jakoś tak dwa miesiące temu. Tak twierdzi ta konkubina. Misia by ła rozczarowana. Kiedy wpadła na Paczuskiego, czuła się jak my śliwy na tropie. – Może ta baba kłamie. Nie powinnaś jej przy cisnąć? Agnieszka spróbowała koleżankę uspokoić. – Zajrzałam do jego mieszkania. Ta konkubina mnie wpuściła. Nic nie wskazuje na to, żeby ściemniała. – A wy dawało się, że to taki dobry ślad – westchnęła Michalina. – Może mieszkanie powinno się poddać obserwacji? Cy na poklepała ją po ramieniu. – Spoko, spoko. Będę o ty m Paczuskim pamiętać – zapewniła. – Teraz co prawda na tapecie jest Patron. – Spojrzała na zegarek. – Musimy wracać. – Wiesz… – Misia zawiesiła na chwilę głos. – Mogłaby m zrobić profil tego Kolekcjonera. Zobaczy my, czy pasuje do Norberta. Aga wstała i nieomal wy prowadziła koleżankę z kawiarni. – Trzeba by pogadać z naczelnikiem – lawirowała, nie wiedząc, jak się jej pozby ć. – Wardal ciągle rozbudowuje profil Patrona. Nic mi nie chce powiedzieć. Trudno się z nim współpracuje. – Nie martw się. – Aga poklepała Misię po szerokich ramionach. – Jeszcze się wy bijesz.

Zero przez godzinę snuł się po Stary m Mieście, zastanawiając się, jak dawno tu nie by ł. Ostatni raz chy ba z pięć, może osiem lat temu. Gucio by ł jeszcze dzieciakiem, spacerowali tu razem z jego matką. Witczak pokazał mu wtedy okienko w kamienicy na Nowomiejskiej, w który m w młodości kupował bułki z pieczarkami. Okazało się, że odziana w ny lonowy fartuch kobieta nadal je tam serwuje. Nie mógł wy jść ze zdziwienia, kiedy teraz odnalazł tamten lokal. W okienku zamówił przy smak z przeszłości. Masa grzy bowa okazała się jednak przesolona. W okolicach Barbakanu odezwał się telefon. Dzwonił prowincjał. Witczak obiecał, że przy będzie w pół godziny. Adam Szretter przy jął go w rozmównicy. Przy szedł z zadrukowaną kartką. – Rozmawiał pan z ojcem Józefem – zaczął, kiedy się przy witali. – Skarży ł się? – domy ślił się Witczak. – Powiedzmy, że nie. Ale by ł zdenerwowany. Podobno zabronił mu pan opuszczać miasto. Jest podejrzany ? – Jeszcze nie, ale jest dobry m kandy datem na podejrzanego. – Zero bawił się swoim aparatem komórkowy m. – Nie ma stuprocentowego alibi. Te jego książki, rozumie ojciec. – To porządny człowiek – zapewnił prowincjał. – Może o zby t twardy ch zasadach. Ten zimny wy chów, który stosował, pochodził z inny ch czasów. Ale sprawdza się jako współbrat. – To bardzo niety powe zbrodnie – odparł Zero. – Popełniane przez człowieka bardzo moralnego. Tak twierdzi jeden z naszy ch profilerów. Mnich nie odpowiedział. Przesunął w stronę policjanta zadrukowaną kartkę. – Mam tu listę, o którą pan prosił. Zero przejrzał nazwiska. – Brakuje mi tu kogoś – stwierdził. Prowincjał posłał mu zdezorientowane spojrzenie. – Konsultowałem się z Józefem – odpowiedział. – Przeglądałem dokumentację. – A Karol Siwczy k? Wspominał o nim ojciec Gerard – przy pomniał Witczak. – Przeniósł się na Słowację. – Musiało mi to umknąć. Poprawię. – Chciałby m porozmawiać z ty m Siwczy kiem. – Mam sporady czny kontakt z ojcem Istvanem z Braty sławy, popy tam. – Właśnie Siwczy k podobno by ł przy wódcą buntu. – Zero nawiązał do rozmowy z Gerardem. Zadzwonił telefon. Witczak sprawdził numer, ale go nie skojarzy ł. Wstał i wy szedł na kory tarz prowadzący do furty. Po drugiej stronie linii usły szał głos, który naty chmiast rozpoznał. – Panie policjancie – wy chry piał Serafin. – Wy biera się pan do nas? – Tak, ale jeszcze nie wiem kiedy. Wróciłem do roboty – odparł Zero. – Dokonałem odkry cia w ogrodzie. – Mnich teraz szeptał. – My ślę, że powinno to pana zainteresować. – Co takiego? – zapy tał zaniepokojony Witczak. – Nie mogę teraz rozmawiać – odparł Serafin. – Przepraszam. Jak pan przy jedzie, proszę nic nie mówić Leonowi. Rozmawiać ty lko ze mną. – Dobrze. – Witczak by ł zaintry gowany. – Przy jadę, jak szy bko się da.

Hif domy ślał się, że w miejscu ulicy Bagno, tuż obok stacji metra Świętokrzy ska, kiedy ś rozciągały się autenty czne mokradła. Obecnie okolicę zdominowało osiedle mrówkowców wy budowane w latach sześćdziesiąty ch. Na domofonie wy brał numer lokalu i po otwarciu wjechał windą na ósme piętro. W drzwiach mieszkania czekała niepozorna, ale dobrze zbudowana blondy nka, którą dwadzieścia minut wcześniej udało mu się namówić na krótką rozmowę, Nadia Nowogrodskaja. Usiedli w jedny m z dwóch pokoików, połączony m wewnętrzny m oknem z ciemną kuchnią. Dziewczy na zaproponowała herbatę, którą podała w szklance w metalowy m koszy czku. – Dawno tak nie piłem – przy znał się Hif, parząc sobie usta przy pierwszy m ły ku. – Tak pijemy w domu. W Mińsku – wy jaśniła dziewczy na. – Wiem, że pani najdłużej pracuje w klubie na Pankiewicza – rozpoczął przepy tanie Ty mański. W mieszkaniu pachniało tanimi perfumami On siedział na kanapie, ona na krześle przy stole, ubrana zwy czajnie, w koszulkę i dżinsy. – Pani Nadio… – Hif starał się skupić na sprawie, nie na jej młody m ciele i odkry ty ch stopach. – W roku 2009 z Wisły wy łowiono zwłoki nieznanej dziewczy ny. Ubranej w ciuchy z rosy jskimi metkami. Czy pani coś o niej wie? Dziewczy na sięgnęła po paczkę papierosów leżącą obok. Zauważy ł, że dłonie jej drżą. Zapalanie trwało chwilę, zapalniczka nie chciała zadziałać, już zaczął klepać się po kieszeniach. – Pamiętam – odezwała się wreszcie. – Czy tałam w gazecie. Powoli kiwnął głową, nie chcąc powiedzieć niczego, co mogłoby ją rozproszy ć. – Wtedy odeszła z pracy jedna z moich koleżanek – odezwała się wreszcie. Mówiła dobrze po polsku, z ledwo wy czuwalny m akcentem. – Nu, bliska. Razem przy jechały śmy z Mińska i znalazły śmy tę robotę. Hif wy jął powolny m ruchem swój notatnik i otworzy ł go na pustej stronie. – Jak się nazy wała? – spy tał łagodny m tonem. – Nastia. Anastazja Ilewicz. W klubie powiedzieli, że wróciła do Mińska. Ale nie zabrała swoich rzeczy. Nie uwierzy łam im. – Dzwoniła pani do jej rodziny ? – podpy tał. Pokręciła głową. – Nie znałam telefonu, adresu. Ale rozmawiałam z pana kolegą. Policjantem. Hif uniósł lekko brwi. – By ła pani na policji? – Naskrobał coś w swoim kajecie. – Widziałam arty kuł w gazecie. Poszłam porozmawiać na komendę z oficerem, co prowadził sprawę tej znalezionej w Wiśle. Bałam się, że to właśnie Nastka. Ale nie pokazał mi ciała. Powiedział, że sprawa już rozwiązana. I że nie jest to Nastia. – Ciekawe – skomentował. – Pamięta pani nazwisko tego funkcjonariusza? Nieoczekiwanie posłała mu lekki uśmiech. – No! Jakoś tak śmiesznie. Kupa? – Zakry ła ręką usta, podejrzewał, że chciała ukry ć braki w uzębieniu. – Balas? – domy ślił się. Jej oczy rozjaśniły się, pokiwała prędko głową. – Chy ba tak. Balas – spoważniała. – Śmiesznie.

– Ten policjant powiedział pani, że sprawa jest rozwiązana? – upewnił się Ty mański. – I nie identy fikowała pani ciała. – Nie – powtórzy ła. – Powiedział, że już wiedzą, kto to by ł. – Poznała pani tożsamość tej znalezionej dziewczy ny ? Znów pokręciła głową, spuściła wzrok na zdarty lakier na palcach stopy. – Powiedział, żeby nie py tać, bo on spy ta, czy pracuję legalnie. Hif zapisał w zeszy cie nazwisko Kazika i dwukrotnie je podkreślił. Zastanawiał się nad kolejny m py taniem. – Domy śla się pani, dlaczego zaginęła Nastia? Zapadła chwila ciszy, którą kobieta poświęciła na dopalenie papierosa i sięgnięcie po następnego. Dłoń drżała jej jeszcze bardziej. – Powiedziała mi coś. Zanim zniknęła – wy szeptała. Hif kiepsko ją sły szał, gotów by ł przy siąść się do stołu, ale za żadne skarby świata nie chciał jej spłoszy ć. Bał się nawet odezwać. – Rozmawiały śmy. Nie tak konkretnie. Mówiła, że niedługo rzuci pracę. Że będzie miała pieniądze. – Skąd, pani Nadio? Spojrzała mu w oczy. – Od jednego faceta – szepnęła. Ty mański w czasie normalnego przepy tania huknąłby teraz, aby przy spieszy ć rozmowę, ale zamiast tego zadał kolejne py tanie. – Od jakiego faceta? Westchnęła. Czuł, że walczy ła z sobą, że zrzucała ciężar, ale jednocześnie się bała. – Nie powiedziała. By ła z klientem. W ty m mieszkaniu na górze. Ten klient by ł trochę za długo. Oni się lubili. Wie pan. Ten przy jaciel Nastii spotkał na schodach następnego. I podobno tego kogoś rozpoznał. Ty mański czekał z długopisem wiszący m nad kartką. Potrzebował nazwisk. – Kto? Kogo spotkał? – dopy tał. Lekko uniosła ramiona, spojrzała na sufit. – Nie znaju – odparła po rosy jsku. – Ten ulubiony klient Nastii powiedział jej, że to ktoś ważny. Potem, kiedy zniknęła, by ł tu. Szukał jej. – I ten ulubiony klient powiedział Nastii, kogo rozpoznał? – upewnił się Hif. Przy taknęła. – Kto to by ł? Jakiś urzędnik? Ktoś z pierwszy ch stron gazet? – Tego nie wiem – odpowiedziała. – Ale Nastka mówiła, że porozmawia z ty m rozpoznany m. Powie mu, że wie, kto on jest. I on jej zapłaci, wie pan, żeby nie poszła do prasy. – Szantażowała go? – nazwał sprawy po imieniu Hif. – No, można i tak powiedzieć – zgodziła się Nadia. – I potem zniknęła? – upewnił się. – Da. Ty dzień po – przy znała. – I nie wie pani, kto to by ł? Nie pamięta pani nazwiska tego znajomego Nastii? – Nie mówiła jego nazwiska. Ty lko imię. – Jakie to by ło imię? – Ty mański ucieszy ł się konkretem. Zadzwoniła jego komórka, ale odrzucił połączenie.

– Nie pomniu. – Znów przeszła na rosy jski. – Proszę spróbować – namawiał ją Hif. Spojrzała za okno, na powoli nachodzące nad miasto ciężkie chmury. – Jakoś tak… Piotr? Nie. – Tarła w zapamiętaniu brodę, wciąż spoglądając na panoramę miasta. – Może Przemko. Tak, Przemko. – Przemko… – Hif poczuł zniecierpliwienie. – Przemy sław? – zapy tał. Odwróciła się i odpowiedziała pewnie: – Mówiła ty lko zdrobniale. Przemko. Chy ba. On się nie przedstawiał. Nie sądzę, żeby m go rozpoznała. Mówiła Przemko. – Żadnego nazwiska? – Komórka znowu się odezwała, Hif ponownie wcisnął ikonę czerwonej słuchawki. Nadia pokręciła głową. – Dobrze, pani Nadio. – Zamknął swój notatnik, wstał i podał jej kartkę z numerem telefonu. – Gdy by pani przy pomniała sobie coś jeszcze, proszę dzwonić. Kiwnęła ładną główką. – Często my ślę o Nastii – wy znała. – Nawet śniła mi się. Niech pan zapy ta swojego kolegę. Balasa. – Spy tam – potwierdził, wy chodząc. – Jeśli go znajdę.

Maluta właśnie poinformował żonę, że prawdopodobnie nie zdąży na proszoną kolację. Będzie musiała iść sama. Nie by ła zadowolona, ale przy zwy czaiła się już do ciągły ch zmian planów. Przy jęła fakt ze stoickim spokojem. Naczelnik nawet się nie zorientował, w który m momencie krótkiej rozmowy sięgnął do szuflady, żeby pobawić się zamkniętą paczką papierosów. Przy stawił ją do nosa, sprawdzając, czy poczuje przez folię i papier zapach ty toniu. W ty m momencie ktoś zapukał do jego drzwi. Sekretarki nie by ło, rzucił więc „Proszę!” i schował fajki. Ujrzał pucołowatą twarz psy cholożki. – Coś pilnego? – zapy tał, nie uśmiechając się. – W sprawie Kolekcjonera. – Michalina podeszła do szerokiego biurka. – Robiła pani profil? – Maluta pomasował zmarszczone czoło. – Cy na zamówiła? Nie wiem, muszę zapy tać księgowej. – Chciałam porozmawiać o starszej aspirantce Cy nowskiej – potwierdziła z dość ponurą miną. Zmęczony m gestem wskazał jej krzesło. – Coś nie tak? – podpy tał. Usiadła, poprawiając spódnicę w kratę. – Nie wiem. Mam wątpliwości. Ty lko prosiłaby m o dy skrecję. Maluta złoży ł dłonie. Nie odpowiedział. – Nie robiłam oficjalnego profilu – wy jaśniała. – Nikt nie zamawiał. Ale rozmy ślałam nad sprawą Patrona i jakoś tak skojarzy łam z Kolekcjonerem. Samo wy szło. Naczelnik zrobił półobrót na swoim prezesowskim fotelu. U niego oznaczało to zaciekawienie, ale Misia o ty m nie wiedziała.

– Niech pani mówi – zachęcił. – Pomy ślałam, że w obu sprawach sporo jest kradzieży samochodów. To łączy oba te śledztwa. – Te przy padki się łączą? – Maluta nachy lił się i oparł dłonie na blacie biurka. – Czemu nie powiedziała pani na naradzie? – Nie jestem pewna. Nie mam dowodów. Ty lko domy sły. – Wszy stkie sugestie się liczą – podkreślił ziry towany m tonem. – Mówiłem, żeby ście wy mienili wszy stkie skojarzenia. A pani milczała. To przez Cy nowską? Teraz by ł już zły i nie zamierzał tego ukry wać. Siedząca naprzeciwko zby t cicha i spokojna jak na tę pracę kobieta westchnęła. – By ło inaczej – zaprzeczy ła. – Pomy ślałam, żeby w KSIP-ie sprawdzić osoby zamieszane w dwa rodzaje przestępstw. Kradzieże samochodów i czy ny lubieżne na zwłokach. – To bardzo ciekawe – przy znał Maluta. – I co z tego wy szło? – Sy stem wy rzucił mi jedną taką osobę – opowiadała. – Zwierzy łam się koleżance Cy nowskiej… Naczelnik rozłoży ł ręce. – Może was skonfrontujemy ? – zaproponował. Oczy Michaliny się rozszerzy ły. – Nie, proszę się wstrzy mać – odpowiedziała przestraszona. Maluta zadowolony z efektu, jaki wy wołał, poprosił, żeby konty nuowała. – Powiedziałam Cy nie o ty m osobniku. Dałam jej adres, ustaliły śmy, że pójdziemy tam razem. – I czego się dowiedziały ście? – zapy tał grobowy m tonem, który nie zwiastował niczego dobrego, ale Misia nie wy czuła niebezpieczeństwa. – No więc Agnieszka pojechała tam sama. Nie wiem, czy to prawidłowe… – zawiesiła głos. – Obraziła się pani, że nie została zabrana na akcję? – upewnił się Maluta. – Pani Michalino, proszę mi wy baczy ć to, co powiem, ale jest pani ty lko psy chologiem. Pani nie może uczestniczy ć w takich procedurach. Cy nowska nie powinna pani tego proponować. Porozmawiam z nią. Misia zdała sobie sprawę, że rozmowa zaczęła zmierzać niedokładnie tam, gdzie planowała. – Chodzi mi o to, że Cy nowska mnie okłamała – wy arty kułowała swoją główną my śl. – Sama pani powiedziała, że pojechała na to rozpoznanie. – Owszem, pojechała. Streściła mi dziś, jakie by ły efekty. Tamten podejrzany rzekomo wy jechał do Wielkiej Bry tanii. Maluta nie odpowiedział. Zastanawiał się. Nerwowo tarł dłoń o dłoń. – I nie sporządziła notatki służbowej? – upewnił się. – Nie wiem – przy znała Misia. – Dzisiaj mi o ty m powiedziała. Ale by łam na szkoleniu z analizy mikrogestów. Cy nowska nie powiedziała mi prawdy. Wy daje mi się, że powinniśmy działać. Wszcząć poszukiwania. Może ten Norbert ma jakąś kry jówkę? Maluta wstał. Michalina odruchowo zrobiła to samo. Odprowadził ją do drzwi. – Dobrze, pani Kostkiewicz – odezwał się nieco łagodniej. – Sprawdzę to. – Po prostu mnie to zaniepokoiło – wy jaśniła na odchodny m. Wy konał gest, jakby chciał ją poklepać po plecach, ale się powstrzy mał. – Wy kazała się pani odwagą cy wilną – pochwalił. – Doceniam to. I dziękuję.

– Proszę – odpowiedziała zaskoczona. – Polecam się. – Będę o pani pamiętał – obiecał słodkim głosem naczelnik.

Hif oddzwonił, dopiero kiedy wy szedł z bloku na Bagno. Witczak odebrał po pierwszy m sy gnale. Ty mański nie dał mu dojść do głosu. – Jak się nazy wał ten twój so… socjalny ? – zapomniał słowa. – Socjusz – podpowiedział Zero. – Młody go sprawdza? – Nie dał głosu jeszcze – ziry tował się Hif. – Mam coś innego. Pamiętasz imię? – Przemy sław Krzemiński – odpowiedział Witczak. – Mamy trop. – Hif nie mógł ukry ć zadowolenia. – Słaby, bo słaby, ale zawsze. – O co chodzi? – chciał wiedzieć Zero, ale Ty mański go ściął. – Potem, stary, potem. Jest inna sprawa. Pamiętasz Kazika Balasa? Zero pamiętał. Nie przy jaźnili się, ale pracowali w sąsiednich pokojach. – Odszedł jakiś rok temu – rzekł. – Masz z nim jakiś kontakt? Wiesz, co teraz robi? – Hif podszedł do budki z kebabami na rogu Świętokrzy skiej i zamówił kanapkę. – Chy ba w ochronie – usiłował sobie przy pomnieć Zero. – Mogę podpy tać Jaszczaka – wspomniał kolegę, który grał w zespole jazzowy m i pracował w agencji detekty wisty cznej. – Gdzie teraz jesteś? – Hif obejrzał się, czy jego zaparkowana na Zielnej Morda jeszcze tam stoi. – Pod klasztorem braci żebraczy ch na Stary m Mieście. I chy ba mam podejrzanego. Hif oblał się sosem, sięgnął po serwetkę i starł resztki z kurtki. – No co ty pierdolisz! – krzy knął do słuchawki. – Potrzebna obserwacja klasztoru – odparł Zero. – Jeszcze dziś. Chodzi o zakonnika Józefa Niedzielę. O szóstej będzie odprawiał mszę w ich kaplicy. – Dobra, wy ślę Cy nę i Młodego, niech obserwują na zmianę – obiecał Ty mański. – Co teraz? – odezwał się w słuchawce Zero. Hif przełknął i odsunął od siebie cieknące opakowanie z kebabem, stojąc nad koszem na śmieci. – Skontaktuj się z Jaszczakiem. Dowiedz się o Balasa i czekaj na mnie pod klasztorem. Podjadę po ciebie. Witczak podał adres i się rozłączy ł.

Cy nowska zaparkowała w przecznicy, znalazła miejsce z dobry m widokiem na wejście do kościoła i furtę. O szóstej udała się do kaplicy i dy skretnie zrobiła zdjęcie komórką odprawiającemu mszę zakonnikowi. Prędko opuściła kościół, bo jej telefon zaczął dzwonić. Grupa wierny ch pożegnała ją pełny mi oburzenia spojrzeniami. W słuchawce zabrzmiał stłumiony dudnieniem muzy ki głos ochroniarza z Tube. – Wczoraj by ła ta lala, o którą py tałaś – zaczął bez wstępu Masło.

– I dopiero teraz mi mówisz? – sapnęła ziry towana. – Podsłuchałem, jak umawiała się na dzisiaj wieczór. Na dziewiątą – odparł, nie zważając na jej złość. Spojrzała na zegarek. Miała jeszcze czas. Rozłączy ła się i wsiadła do samochodu. Wy brała numer Młodego. – Gdzie jesteś? – zagadnęła. – Sprawdzam jedną rzecz dla Hifa – odpowiedział Adrian, przegry zając przy gotowaną przez babcię kanapkę. – A co? – Mamy obserwację jednego klechy – wy łuszczy ła. – Też zlecenie od Hifa. Musisz do mnie dołączy ć. Potrzebuję się urwać na godzinkę. Adrian przeciągnął się nad swoim laptopem w komendzie. Za oknem zaczął sy pać śnieg, gęstniał powoli. – To ważne. Sprawa Patrona – licy tował Młody. – A ja mam tego Kolekcjonera na głowie. No, bądź człowiekiem! – uderzy ła w błagalny ton. Mączka popatrzy ł w ekran monitora pokry ty z dawna niewy cierany m kurzem. – Dobra. Gdzie jesteś? Wy tłumaczy ła, zarzekając się o dozgonnej wdzięczności.

Michalina pojechała autobusem na Ochotę. Dobry kwadrans szła od przy stanku, zagłębiła się z planem w spokojne osiedle, na który m wszy stkie wolne kawałki chodnika zastawione by ły zaparkowany mi samochodami. Wreszcie znalazła adres przy pisany w policy jnej bazie dany ch do Norberta Paczuskiego. Nie bała się, ty lko nieco niepokoiła. Zła na siebie, że dała się zby ć naczelnikowi, postanowiła sama sprawdzić informacje uzy skane od Cy ny, zamienić dwa zdania z konkubiną poszukiwanego. Pomy ślała, że może zdoła ją przekonać do udzielenia większej ilości informacji. Może dowie się czegoś o prawdziwy m miejscu poby tu Paczuskiego, zapy ta o działkę lub piwnicę. Domofon nie odpowiedział, odczekała chwilę i weszła na klatkę schodową z jedną z mieszkanek, zaży wną staruszką z wiekowy m pudlem. Mieszkanie Norberta znajdowało się na czwarty m piętrze, oświetlony m szary mi promieniami wpadający mi przez szklany świetlik w dachu. Dzwoniła kilka razy, ale nikt jej nie otworzy ł. Rozczarowana zastanawiała się, co powinna zrobić. Nie chciała tak od razu odpuszczać. Może zejść do piwnicy i obejrzeć przez prześwity jej zawartość? Musiałaby pokonać co najmniej zamek we wspólny ch drzwiach, co nie wchodziło w grę. Zadzwoniła do mieszkania sąsiadującego z Paczuskimi. Po chwili usły szała kuśty kanie i odgłos otwierany ch zamków, w progu ukazał się trzy dziestokilkulatek z krótkim zarostem, wsparty na kuli. – Słucham? – Przy glądał się z zaciekawieniem młodej kobiecie w szarej kurtce i kraciastej spódnicy. – Szukam tej pani, która mieszka obok. – Wskazała głową mieszkanie Norberta. – A, chodzi o Basię. Wy jechała za miasto. Misia oblizała spierzchnięte od mrozu usta. – Właściwie to muszę odnaleźć jej partnera, Norberta – wy znała.

– Do czego pani potrzebny ? – zainteresował się sąsiad. Na to liczy ła. – Przepraszam, nie mogę powiedzieć – odparła i zrobiła krok do ty łu. – Niech pani poczeka. Basia wy jechała do rodziców. Zostawiła mi klucze. Prosiła, żeby podlewać kwiatki. – Sąsiad wy raźnie liczy ł na odwzajemnienie szczerości. – Mówiła, kiedy wróci? – Misia ponownie zbliży ła się do progu mieszkania. – Nie, ale chy ba pojechała ty lko na parę dni. To ma jakiś związek z ty m Norbertem. Znamy się z Baśką z dzieciństwa. Razem biegaliśmy po podwórku. Ten jej facet… No, nie udał jej się chłop. Od paru dni się nie pokazuje. – Od paru dni? – powtórzy ła. – Czy pani Basia zostawiła panu swój numer telefonu? – zary zy kowała. Pokiwał głową. – Pani może z policji, co? – domy ślił się, nieświadomie jej pochlebiając. – Norbert znowu coś nawy wijał? – Przepraszam, ale nie mogę powiedzieć – powtórzy ła, rosnąc z dumy. – Chcę jej pomóc. Właściwie to potrzebuję jej pomocy. – Poprawiła kurtkę, czuła, że zaczęła się pocić na nagrzanej klatce schodowej. – Wiem, wiem, babskie sprawy. – Sąsiad domy ślnie pokiwał głową. – A skąd znacie się z Baśką? Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Czas na odwrót. – Przepraszam, to krępujące – wy znała, wy cofując się. – Nie będę przeszkadzać. Dał krok do przodu. – Proszę pani, czy to pilne? – spy tał poważny m tonem. – My ślę, że tak. Nawet bardzo – odparła, zbliżając się do schodów. – Dam pani ten numer. Wisi na lodówce. Zniknął w mieszkaniu, po dłuższej chwili wrócił z wy rwaną z notesu kartką. Kostkiewicz podziękowała. – Skoro mówi pani, że to ważne… – usprawiedliwił się ży czliwy sąsiad. – Mam nadzieję, że nie będzie na mnie zła. – Może nie powiem, skąd mam ten numer? – Mrugnęła, czy m sama siebie zdziwiła. Zazwy czaj nie mrugała do obcy ch. – Może nie spy ta? – odpowiedział z porozumiewawczy m spojrzeniem. – Nie powiem. Coś wy my ślę – odparła, schodząc na dół. – Dziękuję. To naprawdę ważne. Sąsiad posłał jej jeszcze słaby uśmiech, kiwnął głową i zamknął drzwi.

Cy na w coraz mocniej padający m śniegu zobaczy ła cień na szy bie samochodu. Drzwi trzasnęły i po chwili na miejscu pasażera siedział Adrian ubrany w kożuch. – Niezłe wdzianko – pochwaliła oldskulową kurtkę. – Po dziadku. – Młody zdjął wełnianą czapkę i strzepał ją na podłogę. – Nosił to jeszcze w party zantce. – Widzę. Ma dziury po kulach. – Aga wsadziła palec w rozerwaną skórę na wierzchu. Mączka się żachnął. – Co tak długo? – strofowała go bez litości.

Popatrzy ł na nią z wy rzutem. – Musiałem coś sprawdzić dla Hifa – przy pomniał. – Trochę to dziwne – przy znał w zamy śleniu. – Co dziwne? – Włączy ła silnik, żeby choć trochę nagrzać wnętrze. Nalała z termosu gorącej herbaty i podała mu w kubku stanowiący m jednocześnie nakrętkę. – Ten Przemy sław Krzemiński – odparł Młody, upijając ły k. – Jaki Krzemiński? Nic nie wiem – zainteresowała się Aga. Spojrzał na zegarek. – Dobra, leć. Potem pogadamy. – Machnął zgrabiałą ręką. Wy ciągnął rękawiczkę z kieszeni i włoży ł. – Na kogo filujemy ? Pokazała mu na komórce zdjęcie ojca Niedzieli, wy konane przed godziną w czasie mszy. – Podejrzany ? – zapy tał. – Albo potencjalna ofiara – odpowiedziała, otwierając drzwi i wciskając na ekranie komórki polecenie przesłania zdjęcia na numer Młodego. – Jeszcze raz dzięki. – Klepnęła go w ramię. – Czekaj na mnie. – A co, jak się ruszy ? – zapy tał. Cy na schowała swój telefon. – Będziemy w kontakcie.

Ty mański siedział obok Witczaka w fotelu, wy ciągnąwszy nogi w stronę rozpalonego kominka. Jaszczak przy niósł im na tacy gorącej herbaty w filiżankach. Znajdowali się w domu jednorodzinny m na Mokotowie, jedny m z rzędu podobny ch budy nków przy Miłobędzkiej. Detekty w tłumaczy ł się, że nie mógł odebrać telefonu, bo opiekował się dzieckiem. Twierdził jednak, że cieszy się z ich przy jazdu. – Wiesz, że Mory cowi się zeszło? – zapy tał Witczaka, wspominając nestora polskiego jazzu, z który m kiedy ś przesiady wali w Ty gmoncie. – Kiedy ? – zapy tał strapiony Zero. – Jakoś tak w połowie grudnia – odparł Jaszczak, wręczając obu filiżanki. Ogień przy jemnie skakał pośród drew, emanując ciepłem i tworząc miły nastrój. Obaj z niechęcią my śleli, że niedługo będą musieli wrócić w narastającą śnieży cę. – By łem wtedy w szpitalu – odparł zamy ślony Witczak. – W Ty gmoncie czeka na ciebie jego getzen. Zapisał ci. – Mówił o ulubionej trąbce Mory ca. – Dasz mi numer kwatery ? – poprosił Zero. – Gdzie leży ? – Na Powązkach. Daliśmy koncercik na pogrzebie. By liśmy nawet w Kurierze Warszawskim – wspominał detekty w. – Dobra, poczekajcie, muszę zadzwonić. – Wy szedł za drzwi, na kory tarz, na który m sły chać by ło śmiech dziecka. – Kondolencje – wy sapał Hif. – Miał jakoś tak pod dziewięćdziesiątkę – mruknął Witczak. – Grał do końca? – spy tał Ty mański, sięgając do pudełka z cy garetkami, który mi poczęstował ich gospodarz. – Nie miał lewego płuca. Nie grał od lat.

Hif pokiwał ze zrozumieniem głową. Ży cie i jego tajemniczy ry tm. Śmierć starca i śmiech dziecka. Jedni odchodzą, by zrobić miejsce następny m. Skrzy pnęły drzwi i wrócił Jaszczak. – Ten Balas ma swoją działalność – rzekł, chowając telefon. – Podobno jest w internecie, mistrzowie. Popatrzy li na siebie. Dlaczego ten najprostszy sposób sprawdzenia nie przy szedł im do głowy ? – My starej daty jesteśmy – usprawiedliwił oby dwu Hif. – Masz namiar? – zapy tał Witczak. – Ma biuro w mieszkaniu na Puławskiej. – Jaszczak podał im adres. – No to trzeba z nim pogadać. – Hif wstał z cy garetką w zębach. – To raczej pilne. – Chy ba od razu do niego pojedziemy – zaproponował Zero. – Może nie odebrać naszego telefonu – domy ślił się Ty mański.

Michalina wróciła wreszcie do mieszkania na Smoczej. Mąż przy gotował prosty obiad z mrożonki i kurczaka z rożna kupionego w budce na rogu. Przy stole zerkali na serwis informacy jny na kanale vtv24. Po jedzeniu Misia poszła zrobić sobie herbaty w kuchni. Na stole położy ła swoją komórkę i zapisany numer konkubiny Paczuskiego. Usły szała, jak Piotr wy łączy ł telewizję i odpalił konsolę, doszły ją dźwięki wy ścigów samochodowy ch. Na kory tarzu stały jeszcze pudła z toaletami tury sty czny mi. Musimy o ty m bałaganie pogadać, postanowiła w my ślach. Odstawiła kubek z herbatą i sięgnęła po komórkę. Dla pewności zamknęła za sobą drzwi i wbiła numer. Po drugiej stronie linii odezwał się cichy, nieco strapiony kobiecy głos. – Dobry wieczór – odpowiedziała Michalina. – Tu Kostkiewicz, z policji. – To pani? – Głos kobiety się oży wił. – Macie Norberta? – Nie. – Misia szy bko my ślała, co powiedzieć. – My się nie znamy. – A! – Barbara by ła rozczarowana. – My ślałam, że to ta pani, z którą rozmawiałam. – Starsza aspirant Cy nowska? – upewniła się psy cholożka. – Nie mam pamięci do nazwisk – tłumaczy ła się rozmówczy ni. – Ale chy ba tak. Przepraszam, że panią pomy liłam. – Nie szkodzi. Wiem, że rozmawiały ście. – No tak. Norbert jest podobno zamieszany w te napady na banki… – Oczy Michaliny rozszerzy ły się ze zdziwienia. Jakie napady ? – Poradziła mi, żeby m wy jechała z miasta. Misia zdezorientowana szukała odpowiednich słów. – Halo, jest tam pani? – usły szała. – Tak – wy dusiła z siebie. – Ciągle szukamy pani męża – odpowiedziała, my ląc się. – Nie jest moim mężem – sprostowała Barbara. – Chy ba się rozstaniemy. Zresztą nie widziałam go od dwóch ty godni. Nie wrócił do domu. Nie znaleźliście go w mieszkaniu ciotki? Misię ponownie zatkało. – W jakim mieszkaniu? – wy dusiła z siebie. – Podawałam adres pani koleżance, tej Cy nicznej – przy pomniała konkubina poszukiwanego. – Cy nowskiej – odruchowo poprawiła ją Kostkiewicz.

– No tak. Py tała o kry jówkę, wie pani. Pomy ślałam o ty m mieszkaniu na Woli, co je odziedziczy ł po ciotce. Miał je sprzedać, mówił, że pobudujemy się za miastem. Ale nic z tego nie wy szło. Nawet nie wy najął – mówiła z rosnący m żalem. Zaczęła pochlipy wać. Misia usły szała odgłos wy dmuchiwania nosa. – Niech mi pani przy pomni ten adres – poprosiła. – Dziwne, że ta koleżanka pani nie przekazała. – Ton Barbary nagle zmienił się w podejrzliwy. – Cy nowska musiała wy jechać w sprawach służbowy ch. Nie zdąży ła – skłamała Misia, czując, że nie ma innego wy jścia. – Poinformuję panią o przebiegu śledztwa. – Dobrze. Sy n mieszka u kolegi, ja musiałam wziąć urlop, a szef, wie pani, jak to szef, nie ucieszy ł się… – Poda mi pani ten adres? – przy pomniała jej Michalina i zapisała dane na tej samej kartce, na której wcześniej otrzy mała numer komórki kobiety. Ringelbluma trzy, mieszkania siedemdziesiąt sześć.

Nic nie wskazy wało, by pod adresem, który otrzy mali, w przedwojennej kamienicy na Puławskiej, znajdowało się biuro detekty wa. W każdy m razie nie znaleźli żadnej informacji na domofonie. Wcisnęli przy cisk oznaczony numerem trzy dzieści jeden. Reakcja by ła prawie naty chmiastowa, ktoś otworzy ł im bez py tania. Popatrzy li po sobie zdziwieni, bo spodziewali się raczej negocjacji. Wskoczy li na wąską klatkę schodową. Nad nimi szczekał pies, ujadanie odbijało się echem od ścian. Na drugim piętrze zobaczy li na progu staruszkę z pinczeropodobny m kundlem na rękach, która na ich widok przestraszona trzasnęła drzwiami. Grawerowana wizy tówka informowała: Zofia i Zenon Balas. – Policja! Otwierać! – krzy knął Hif. Usły szeli otwierany zamek, ale zakładany łańcuch. Przez szparę popatrzy ły na nich wąskie oczka staruszki. – My ślałam, że to sy n – oświadczy ła pewny m siebie tonem. Z brody wy stawały jej trzy ostre, siwe włosy. Ty mański pokazał swoją legity mację. Kobieta jeszcze raz zmierzy ła ich wzrokiem, porównała zdjęcie z ory ginałem i wpuściła obu do środka. Piesek schował się w kuchni i powarkiwał stamtąd. – My ślałam, że sy n się wrócił – tłumaczy ła swoje nazby t ufne zachowanie. Gdy by nie ten błąd, zapewne nie otworzy łaby im nawet drzwi na klatkę. – Znamy się z Kazikiem – odezwał się Witczak. – Wiele lat pracowaliśmy razem. Mamy do pani sy na sprawę. Kobieta chodziła po zastawiony m stary mi meblami pokoju i poprawiała bibeloty. – My ślałam, że to sy n – powtarzała, a Witczak zaczął ją podejrzewać o demencję. – Że zapomniał czegoś. Cały dzień się pakował. Alarmowe światełko zapaliło się w obu policy jny ch głowach. Witczak podszedł do staruszki, próbując ją zatrzy mać, stanął jej na drodze. Ominęła go. – Gdzie wy jechał? – spy tał Zero. – A wy jechał, wy jechał – powiedziała silny m głosem, bardziej jednak do siebie niż

do rozmówcy. – Tak nagle? – zdenerwował się Hif. – Samochodem? Pociągiem? – Witczak złapał ją za kościste ramię. Poczuł, że coś go ciągnie za nogawkę. Warczący pinczer. – Niech pani mówi! To ważne. Kobieta nie zamierzała psa strofować ani odganiać. Spojrzała na intruzów z nieskry waną dumą. – Mój sy n pracuje w ochronie księdza kardy nała. Razem pojechali – oświadczy ła. – O cholera! – wy rwało się Witczakowi, a staruszka rzuciła zachęcające spojrzenie swojemu psu. – Proszę nie przeklinać! – Zacisnęła pięści. Hif odsunął Witczaka, pochy lił się do kobiety. – Przepraszam za kolegę – rzekł przy milnie, jakby mówił do dziecka. – A dokąd ksiądz kardy nał pojechał? Kobieta odpowiedziała równie przy milną miną, po czy m jej twarz wy krzy wiła się niczy m u upiora. – Nie czy ta pan gazet? Nie słucha pan radia? Co za ludzie w ty m kraju! – pry chnęła. – I to się nazy wa policja! Hif wy prostował się i rzucił zniecierpliwiony : – Powie pani czy nie? Staruszka podeszła do stołu, sięgnęła do stosiku egzemplarzy „Gazety Polskiej” i rzuciła mu najświeższe wy danie. – Do Rzy mu! Do Ojca Świętego! Na kanonizację! – krzy knęła z jeszcze większy m wy rzutem, jakby wołała o pomstę do nieba. – Samolotem – domy ślił się Witczak. – Nie, dorożką! – odparła kpiąco. Hif złoży ł dłonie w błagalnomodlitewny m geście. – Pani Balas, proszę panią, niech się pani skupi. O której wy latują? Spojrzała w stronę okna. – No, sy n miał podjechać pod siedzibę księdza kardy nała jakoś tak o szóstej trzy dzieści – stwierdziła w zamy śleniu. Witczak spojrzał na zegarek. – To samolot pewnie mają o… Hif klepnął go w ramię. – Teraz! Jedziemy ! Wy biegli bez pożegnania.

Aga dobrze znała zaplecze klubu Tube: wąskie kory tarze łączy ły z sobą kuchnię, magazy n spoży wczy, składzik na chemię gospodarczą, pomieszczenie socjalne dla pracowników i służbowe kible. O „socjal” trwał niekończący się konflikt między przesiadujący mi tam ochroniarzami a kelnerkami. Od czasu do czasu kłótnie te kończy ły się na krótko zawarty m rozejmem, przy pieczętowany m spleciony mi języ kami akurat romansujący ch przedstawicieli dwóch

profesji. Cy nowska trafiła na okres dominacji mężczy zn, którzy grali w pokera, obsiadłszy niewielki stół. Szklankami na zmy warce wstrząsały ry tmiczne uderzenia głośników z dużej sali. Masło podał jej swoje karty. – Wchodzisz za mnie – wstał i napiął swoje potężne, muskularne ciało. – Dry ndnę, jak przy jdzie ta twoja lala. Cy na poczuła na sobie spojrzenia dwóch pozostały ch graczy. Nie zauważy ła w nich należy tego szacunku. – Masło – zatrzy mała wy chodzącego ochroniarza. – Będę cię potem jeszcze potrzebować. Wy mienili spojrzenia, Masło niepewnie kiwnął głową. Cy na usiadła, rzuciła okiem na swoje karty oraz te leżące na stole i szy bko przy jęła najlepszą strategię. Hif wjechał Mordą na chodnik przed wejściem do głównego terminalu na Okęciu. Podbiegł do nich pełniący dy żur ochroniarz. – Chy ba żartujecie?! – krzy knął. – Stołeczna – warknął Ty mański, podty kając wy ciągniętą z ty lnej kieszeni spodni legity mację. – Kiedy najbliższy lot do Rzy mu? – zapy tał Witczak. Ochroniarz przy stawił tarczę zegarka do oczu i starł ze szkiełka zasłaniające cy ferblat płatki śniegu. – Macie kwadrans. Hif pociągnął Witczaka za rękaw. – Jest opóźnienie? – rzucił jeszcze Zero. Ochroniarz spojrzał na nisko zawieszony żółty całun chmur, z który ch coraz bardziej sy pało. – Jeszcze nie. Ale jak będzie tak padać… Hif obrócił się i wy dał ochroniarzowi rozkaz: – Pilnuj, żeby nam wozu nie odholowali! Przebiegli przez rozjaśnioną sztuczny m światłem halę, mijając podróżny ch. Kierowali się do przejścia odgrodzonego taśmą i pilnowanego przez funkcjonariuszkę w zielony m mundurze Straży Ochrony Lotniska. Pokazali jej swoje legity macje. Zero przedstawił ich oszołomionej strażniczce: – Sierżant Ty mański, komisarz Witczak. Potrzebujemy asy sty. Chodzi o pasażera kursu do Rzy mu. Dziewczy na rozejrzała się, najwy raźniej szukała kogoś wzrokiem na hali. Hif chciał jeszcze coś powiedzieć, ale dała mu znak ręką, żeby zaczekał, sięgnęła po radiotelefon i przy stawiła go do ust. – Tu szóstka, tu szóstka, policja potrzebuje asy sty, kod zero piętnaście! Ty mański niecierpliwie przestępował z nogi na nogę. – Musicie mieć papier – odpowiedziała, czekając na reakcję współpracowników. Hif jeszcze raz uniósł jej do oczu swój policy jny dokument. – Legity macją chcesz zatrzy mać samolot, kowboju? – odezwała się dziewczy na, nic sobie nie robiąc z natarczy wości policjantów. Hif rozważał już samowolne wtargnięcie do strefy zastrzeżonej, ale wszędzie kręcili się pracownicy ochrony. – Nakaz prokuratora! – zażądała. – Ten samolot właśnie odlatuje. Sprawa morderstwa! – wy łuszczy ł zdenerwowany m tonem Witczak.

Radio zatrzeszczało, ktoś odezwał się zniekształcony m głosem, nic z tego nie zrozumieli, spojrzeli na dziewczy nę z podziwem, kiedy pokiwała głową i wskazała zabezpieczone zamkiem na kartę drzwi na końcu ściany, przy której stali. – Widzicie przejście z napisem „Wstęp wzbroniony ”? – zapy tała. – Czekajcie tam, aż ktoś do was wy jdzie. Co powiedziawszy, odwróciła się do podróżny ch czekający ch z biletami. Nie zwracając już większej uwagi na policjantów, przejrzała podstawione jej dokumenty i wpuściła za taśmę parę starszy ch ludzi z torbami podręczny mi. – Ale… – zaczął Hif. Zero pociągnął go za rękaw. – Nie dy skutuj, idziemy ! Pobiegli w stronę wejścia. Szarpnęli za metalową klamkę, bez rezultatu. Hif zaczął walić w drzwi. Dopiero po chwili elektroniczny zamek pisnął, czerwona dioda zgasła, zapaliła się zielona. Zobaczy li dość niską, szczupłą kobietę w garsonce, z zawiązany m pod szy ją krawatem. – Policja? – zapy tała ostry m tonem. Okazali jej swoje dokumenty. – Musimy wy łuskać pasażera z samolotu do Rzy mu! – wy jaśnił pospiesznie Witczak. Kazała im iść za sobą. Ruszy li szerokim kory tarzem. Wskazała otwarte drzwi do biura. Sięgnęła po słuchawkę telefonu stacjonarnego. Palcem z długim paznokciem pomalowany m na pomarańczowo wcisnęła przy cisk na konsoli i czekała na połączenie. – Pirańska. Niech ktoś z posterunku połączy się z dy żurny m miasta. – Odłoży ła słuchawkę. – Muszę was sprawdzić – wy jaśniła. Hif złapał się za głowę. Witczak się domy ślał, jak tę służbistkę przezy wają współpracownicy. Zegar wiszący na ścianie wskazał właśnie godzinę planowego odlotu. Pirańska przy stawiła sobie do ust radiotelefon. – Tu Jastrząb, tu Jastrząb – wy powiedziała ty m swoim groźny m głosem do mikrofonu. – Gdzie jest teraz LM-78? Odpowiedziały jej trzaski, następnie padł szereg niezrozumiały ch słów, który jednak ułoży ł się w jej głowie w sensowny komunikat. Spojrzeli na nią py tająco. – Kołuje w stronę pasa – wy jaśniła, mierząc ich py tający m spojrzeniem. – Macie nakaz? – Nie potrzebujemy nakazu – odparł zdenerwowany Witczak. – Ale na pewno wiecie, co robicie? – spy tała lekko skwaszony m tonem. – Wiecie, kto jest na pokładzie? Przy taknęli pokornie. – Jego eminencja – wy szeptali. – Nam chodzi ty lko o jego ochroniarza. Pirańska pokręciła zniechęcająco głową. – Nazwisko? Podali, znowu poszła w ruch krótkofalówka, kobieta poprosiła personel naziemny o sprawdzenie listy pasażerów. – Jest na pokładzie – potwierdziła. Do biura wparował policjant z lotniskowego komisariatu. Na szczęście dy żurny potwierdził ich tożsamość i ważność legity macji. Pirańska trochę się uspokoiła. – Jesteście pewni? – zapy tała raz jeszcze.

Jednocześnie pokiwali głowami. Pomarańczowy paznokieć uderzy ł w przy cisk łączący wewnętrzną rozmowę z wieżą. – Tu Jastrząb. Wieża? Musicie zawrócić LM-78. Powtarzam. Zawrócić LM-78. Tak, wiem, że kolejka wam się spierdoli! Ważna sprawa. Policja. Trefny klient na pokładzie. Odsunęła od ucha słuchawkę, nie zrozumieli słów, ale natężenie głosu powiedziało im, że właśnie leci w ich stronę wiącha. Pirańska odłoży ła słuchawkę na widełki. – Mam nadzieję, że wiecie, co robicie. Pada śnieg. Zaraz na lotnisku będzie sajgon. Ci z wieży chcą wy puścić wszy stkich, póki pas jest jeszcze czarny. Radiotelefon wy dał z siebie sy gnał dźwiękowy, Pirańska odebrała komunikat. – Kołuje z powrotem – powtórzy ła. – Na stanowisko dwadzieścia dwa. Pojedziecie z kimś z obsługi. Na razie musicie czekać. Do pokoju wszedł niski mężczy zna w przy sy panej płatkami śniegu kurtce i strażnik graniczny. – Możecie jechać – rzuciła w ich stronę Pirańska. Wy biegli.

„Idź do damskiego kibla” – SMS od ochroniarza nie pozostawiał wątpliwości. Musiała przerwać grę. – Sprawdzam – rzuciła, odkładając karty na stół. Jeden z graczy wy puścił z siebie zduszony, try umfalny śmiech. Miny im zrzedły, kiedy odwrócili i porównali karty. Wy grała. Przed toaletą stała krótka kolejka, Cy nowska bez pardonu ominęła ją, przy sunęła do drzwi stojące w rogu wiadro z mopem i zastawiła nim wejście. – Przerwa techniczna – wy jaśniła zdezorientowanej grupie dziewczy n. Następnie wy prosiła z wnętrza dwie korzy stające właśnie laski i została sam na sam ze smukłą blondy nką o ordy narnie pomalowany ch nabrzmiały ch ustach i podkrążony ch oczach. Rozpoznała ją. Mary sia. To ona ponad dwa miesiące temu podsunęła jej drink z pigułką gwałtu, oddając w ten sposób w ręce Glisty. Dziewczy na patrzy ła na Agę podejrzliwie, nie przy znając się do znajomości. Cy nowska zmniejszy ła dy stans, przy cisnęła blondy nkę do ściany. – Poznajesz mnie? – wy sy czała. Mary sia odwróciła głowę, przy my kając oczy. – Słucham? – próbowała zgry wać niewiniątko. Cy na chwy ciła ją za żuchwę i zacisnęła dłoń. Tamta się wy rwała i usiłowała krzy knąć. Dostała z otwartej ręki w policzek. Z oczu popły nęły jej łzy. – No, Mary śka, przy pomnij sobie – odezwała się Cy na słodkim głosem. – Odpierdol się! Nie znam cię! – broniła się jeszcze ofiara. Cy nowska, która od początku nie zamierzała się paty czkować, wy ciągnęła z kabury broń i przy stawiła zimną stal do kości policzkowej kobiety. – A teraz? Wraca ci pamięć? – zapy tała. Biust Mary si zaczął podskakiwać ry tmicznie. Łkała. – Puszczaj, szmato! – wy dusiła z siebie. Agnieszka docisnęła lufę i odbezpieczy ła walthera P99. Ofiara zawy ła. Ktoś uchy lił drzwi. Cy nowska odwróciła się i domknęła je kopniakiem.

– Zajęte! – wrzasnęła dziko. Mary sia skuliła się na podłodze. Aga podniosła ją za włosy. – Glista cię zajebie – wy sy czała dziewczy na. – O, już lepiej! – pochwaliła ją Cy na z łagodny m uśmiechem. – Ty lesbijska świnio! – Blondy nka charknęła i splunęła w twarz Cy nie, na której nie zrobiło to wrażenia. Otarła plwocinę, a potem dłoń o bluzeczkę Mary si. – To przy pominasz sobie nasze nocne harce? – Cy na nic nie pamiętała z tego, co wy darzy ło się po ty m, jak podano jej substancję odurzającą, która uczy niła z niej zupełnie bezbronną ofiarę. Jednak Glista przesłał jej ohy dne zdjęcia, który mi zamierzał ją szantażować. – Kto tam rżnął? – zapy tała, nie owijając w bawełnę. – Glista? Czy ktoś jeszcze? Dziewczy na odwróciła głowę. – No, gadaj! – wrzasnęła Agnieszka. – Bo zmasakruję ci ten ładny ry jek! Mary śka podjęła próbę uwolnienia się, szarpnęła, kopnęła. Dostała rękojeścią broni w policzek, pojawiły się krople krwi. – Pomocy ! – jęknęła. Za drzwiami sły chać by ło jakieś podniesione głosy. – Nie mamy za wiele czasu – skonstatowała spokojnie Cy na. – Może przejdziemy do ochroniarzy ? – Chwy ciła Mary się za włosy i pociągnęła. Dziewczy na wy rwała się, zostawiając w pięści Cy nowskiej długie pasmo blond. – Ty krowo! – parsknęła. – Czego ty chcesz? – Masz lepszą pamięć ode mnie – odparowała Agnieszka. – Zadałam py tanie. Mimo pokry tej krwią, łzami i rozmazany m tuszem twarzy Mary sia zaśmiała się drwiąco. – Nic nie pamiętasz? Dostała kopniaka w udo. Bolesnego, tak że z ry kiem osunęła się na podłogę. Cy na kucnęła obok. – Nie ry cz, ty lko gadaj – poprosiła. – Rżnął! Rżnął! – wy krzy czała try umfalnie Mary sia. Cy na wstała, spojrzała na nią z pogardą. – Ty lko on? – spy tała. – On! Ty lko on! – Mary sia zasłoniła głowę, bojąc się następny ch ciosów. Cy na pochy liła się. – Przekażesz mu ode mnie wiadomość i masz spokój. W poniedziałek wieczorem, o dziesiątej czekam na niego pod adresem Ringelbluma trzy. Mieszkania siedemdziesiąt sześć. Powiedz mu, że ma przy jść, jeśli chce zachować kasę. Rozumiesz? – Jaką kasę? – spy tała zdezorientowana Mary sia. Z ust leciała jej ślina, z nosa krew. – Będzie wiedział – zapewniła ją Cy nowska, chowając broń. – Ale ja… – W ty m momencie dziewczy na poczuła na ty łku celne uderzenie czubka potężnego buta. Zawy ła. – Powtórz adres, kochanie – poprosiła Agnieszka słodkim głosem. – Ring… ring… Cy na chwy ciła Mary się za włosy i wy gięła jej kark. – Ringelbluma – powtórzy ła. Ponownie przerobiły adres, póki Cy na nie nabrała pewności, że dziewczy na zapamiętała

dobrze. – No to juhc z tobą – rzuciła na pożegnanie, otworzy ła drzwi i przepchała się przez tłum zgromadzony na kory tarzu. Spokojne wy jście zapewnił jej Masło.

Techniczny m wy jściem wy dostali się na drogę otaczającą cały teren lotniska. Na dole czekał oznakowany sy mbolami samochód osobowy. – Które stanowisko? – rzucił ze swojego miejsca kierowca. – Dwadzieścia dwa – przy pomniał Witczak. – To musimy zrobić kółko. Ruszy li, mijając potężne cielska oświetlony ch punktowy mi reflektorami samolotów, cy sterny, czekające na pasażerów autobusy, wózki z bagażami. Jechali pod wy ciągnięty mi rękawami, pod które podstawiano jednostki. Minęli budy nki terminali, wy jechali na otwartą przestrzeń. Droga prowadziła wzdłuż hangarów przeznaczony ch do przeglądów techniczny ch. Smagał ich coraz mocniejszy wiatr, przez nieszczelne okno wpadały do środka siekące po twarzach mokre powiewy. Zadzwonił telefon. Kierowca odruchowo sięgnął do wewnętrznej kieszeni kurtki. – To mój – uspokoił wszy stkich Witczak, sięgając po swoją starą nokię. Spojrzał na wy świetlacz. – Komendant Wolski – poinformował. Hif sapnął poiry towany. – Odbierz – poradził. Witczak przy stawił aparat do ucha. W słuchawce usły szał wściekły ry k. Jeszcze nigdy nie rozmawiał z tak rozsierdzony m przełożony m. – Czy wam obu odjebało?!! – wrzasnął komendant. – Kto dzwonił? – zapy tał domy ślnie Zero. – Minister! – krzy knął Wolski. – A do niego nuncjusz apostolski! Powołał się na konkordat! – Jak się dowiedzieli? Nie zamierzamy aresztować kardy nała – odparł nerwowo Witczak. – Na razie – dodał, czy m ty lko dolał oliwy do ognia. Odsunął słuchawkę od ucha. Jechali wzdłuż pasa, z którego właśnie startował majestaty czny olbrzy m. Widok zapierał dech w piersiach, ale huk silników uniemożliwił rozmowę. – To tam! – krzy knął kierowca, wskazując samolot po drugiej stronie pasa. – Musimy dojechać do skrzy żowania! – Daj mi go! – krzy knął Hif i przejął telefon. Znowu można by ło rozmawiać. – Panie komendancie, mamy podejrzanego w sprawie Patrona! – zadudnił do aparatu. – Chce go komendant wy puścić? Witczak śledził ściągnięte brwi kolegi, które w trakcie rozmowy coraz bardziej zbliżały się do siebie. – Mamy informacje z rozpy tania – rzucił Hif do telefonu. Zero domy ślił się, że komendant py tał o dowody. – Z dziewczy ną z klubu, która znała tę zaginioną. Tego trupa z Wisły. Kolejna pauza. Hif powoli robił się siny. Ton zmieniał mu się na coraz bardziej ponury. – Białorusinka. No… jaka prosty tutka? Kelnerka. Odsunął słuchawkę w stronę Witczaka. Z przełączonego na try b głośnomówiący aparatu

popły nął skrzekliwy krzy k Wolskiego. – To nielegalna emigrantka! Sąd podważy jej zeznania! Narobicie zamieszania gówniany m świadkiem, który pewnie zapadnie się pod ziemię. A ja zostanę z aferą na głowie. Powtarzam, albo to zostawicie, albo tak się do was dopierdolę, że popamiętacie! Zrozumiano? Samochód zaparkował za ogonem embraera. Ty mański się rozłączy ł, a Witczak wy skoczy ł z wozu i pobiegł w kierunku podstawiony ch pod drzwi schodów. W momencie, kiedy wchodził na pierwszy stopień, coś szarpnęło go za rękaw kurtki. – Zawracaj! – wrzasnął Ty mański. Witczak wy rwał mu się i zrobił następny krok. – Sły szałeś?! Tobie może już nie zależy, ale ja chcę jeszcze popracować. Drzwi prowadzące do wnętrza samolotu uchy liły się, w powstałej szparze pokazała się głowa stewarda. – Masz milczeć albo powiem o szpitalu! – warknął prosto do ucha Witczaka Hif. Zero osunął się na schody, metalowe wy brzuszenia anty poślizgowe wbiły mu się w kolana. Hif podtrzy mał go za ramię. – Możecie odlaty wać! – wrzasnął do czekającego na jego decy zję pracownika pokładowego. Ten zrobił zdumioną minę i schował się do kabiny. – Kurwa! – wrzasnął Witczak. Hif klepnął go w kark. – Wracamy ! Drzwi znowu się uchy liły, ty m razem ukazał się w nich kapitan, który zszedł do połowy schodów. – Niech pan poinformuje wieżę, że możecie lecieć. Nikogo nie zabieramy ! – wrzasnął Hif, starając się przekrzy czeć śnieży cę. Pilot pokręcił głową, obrzucił ich pełny m niezrozumienia spojrzeniem i zawrócił do samolotu. Wy cofali się. Kierowca w milczeniu wy kręcił. Pracownicy pły ty podbiegli do ruchomy ch schodów, żeby je odciągnąć od kadłuba. Od drugiej strony do dziobu statku powietrznego podjechał samochód z zapalony mi światłami alarmowy mi na dachu. W migoczący m świetle widać by ło podświetlony napis na jego ty lnej szy bie: FOLLOW ME.

Cy na poży czony m od Masła mały m peugeotem pędziła trasą na Biały stok. Po wy jściu z klubu zadzwonił do niej Młody. Ojciec Józef otworzy ł bramę w murze klasztorny m i wy jechał lanosem na Trasę W-Z. Adrian ruszy ł za nim. Cy na poprosiła o pomoc znajomego ochroniarza i po chwili by ła już na trasie. Warunki się pogarszały, na asfalcie zbierały się płaty śniegu, wiatr nawiewał coraz to więcej puchu na jezdnię. Jechała z przepisową prędkością, ale i tak wy przedzała nieliczny ch kierowców, którzy odważy li się na wy jazd z miasta. W końcu została na drodze sama. Sięgnęła po telefon, który właśnie się odezwał. – Gdzie jesteś? – rzuciła do słuchawki, rozglądając się w poszukiwaniu służbowego auta. – Stoję na poboczu. Przed Wy szkowem – poinformował Mączka. – Co się stało? – Zaparkowałem za samochodem tego księdza. Wóz jest pusty !

Dojechanie do punktu spotkania zabrało Cy nie czterdzieści minut. Młody na poboczu miał włączone światła awary jne. Obok wznosiła się ściana ciemnego lasu. Aga zatrzy mała peugeota za radiowozem Młodego, koła ugrzęzły w grubej warstwie śniegu. Nacisnęła włącznik awary jny ch i przesiadła się do Adriana. – Dobrze, że jesteś. – Mączka jeszcze nigdy nie wy raził takiej radości na jej widok. – Jak to by ło? – zapy tała. – Przy spieszy ł – wy jaśniał Młody. – My ślałem, że chce mi uciec. A tu patrzę, jego wóz stoi na poboczu. Pusty. Wokół las. Widzisz, co się dzieje z pogodą. Z lewej strony mijały ich nieliczne samochody, nawet przejechała zagubiona w terenie odśnieżarka. – Szukamy go? – rzuciła Agnieszka. Młody zareagował iry tacją. – Gdzie? W ty m lesie? – Wskazał obsy pane gruby mi czapami drzewa, które zdawały się bronić wstępu do swojego królestwa. – Może poszedł się odlać? – postawiła szy bką hipotezę Cy nowska. – Ty lko co by ła stacja benzy nowa. – Widziałeś, jak wy chodził? – Nie – odparł z rezy gnacją. – Mówiłem, że samochód by ł pusty. Cy na przeszukała kieszenie. Doby ła latarkę my śliwską, tę od Hifa. – Rozejrzę się. Powinny by ć ślady. – A jak się zgubimy ? – Młody nie palił się do brnięcia po pas w śniegu. – Ty tu czekasz. Ile go już nie ma? Spojrzał na zegar na tablicy rozdzielczej. – By łem tu jakieś pół godziny temu. Samochód widziałem w ruchu jakieś piętnaście minut wcześniej. Cy na otworzy ła drzwi, walcząc z wichurą, która naty chmiast nawiała do wnętrza sy pkiego jak piasek śniegu. – Klechy mam się bać? – zadrwiła. – A jeśli to Patron? – zadał py tanie grobowy m głosem. Pokazała mu swojego walthera P99. – Patron-sratron – rzuciła i zatrzasnęła drzwi.

Mączka został sam. Widział, jak Cy na schodzi do biegnącego wzdłuż drogi pły tkiego rowu, zakopuje się w zalegający m tam warstwami kilkudniowy m i świeży m śniegu, wy dostaje się po drugiej stronie i ginie pośród drzew. Walczy ł z sobą i ze strachem, jaki go ogarniał. Nie powinien puszczać jej samej. Mijały kolejne minuty, drogę co jakiś czas rozświetlały reflektory kolejny ch mijający ch go samochodów. Światła omiatały pierwsze drzewa, jednak nie by ło widać, co się dzieje głębiej. Niecierpliwił się. Może powinien wezwać posiłki? Sięgnął do manetki wiszącej na obudowie stacji Siemensa. W my ślach formułował komunikat. Obśmieją mnie, pomy ślał. Został w ciepły m schronieniu kabiny i puścił Cy nowską samą w pościg za zbrodniarzem. Nie, powinien przemóc wsty d, połączy ć się z oficerem dy żurny m wy działu kry minalnego.

Potrzebowali wsparcia. W ty m momencie ciemność lasu rozświetliły trzy pojedy ncze bły ski. Przez szy by nic nie usły szał, ale wiedział, że pośród drzew doszło do strzelaniny. Sprawdził służbowy pistolet, otworzy ł drzwi, obszedł samochód i wskoczy ł do rowu. Zakopał się w śniegu po pas, poczuł nawet coś na kształt paniki. Przestraszy ł się, że trafił na jakąś przepaść, że zaraz przy kry je go zimny całun, niczy m w czasie lawiny. Przedarł się na drugą stronę wy kopu, rozgarniając kawały zmarzniętej warstwy, wdrapał się po – jak mu się wy dawało – nieomal pionowej ścianie i wreszcie dotarł do granicy lasu. Rozsunął niskie gałęzie, strącając czapy śnieżne. Brnął w pły tszej w ty m miejscu pokry wie, w kierunku, w który m, zdawało mu się, widział rozbły ski. By ło coraz ciemniej, jednak na szczęście białe podłoże odbijało resztki światła. Nie miał latarki, szedł krok za krokiem, coraz mniej pewien, czy obrał dobry azy mut. Odszedł od drogi na kilkanaście metrów. – Cy na! – krzy knął, ze zgrozą sły sząc we własny m głosie płaczliwy ton. – Agnieszka! Nic. Nikogo. Zrobił następny ch kilkanaście kroków, rozglądając się wokół. Wreszcie zobaczy ł przed sobą leżące na śniegu coś ciemnego. Ciało? Przy spieszy ł. Musiał obejść niewielki kłąb krzaków, pokonać jakieś wy brzuszenie, który m mogło by ć uśpione mrowisko. Dosły szał słabe charczenie rannego. Jeszcze krok i zrozumiał, że ciało na śniegu to nie człowiek, ale postrzelony dzik. Nagle coś Mączkę zaatakowało od ty łu, uderzy ło, zwaliło się na niego cały m ciężarem. Stracił równowagę i poleciał na dzika, który wierzgnął nerwowo przednimi kończy nami. Młody poczuł jego ciepło oraz kogoś leżącego mu na plecach. Spróbował się przekręcić, złapać napastnika i odrzucić. W ty m momencie ciemność została rozświetlona mdły m światłem. Tuż obok swojej twarzy ujrzał wpatrzone w siebie, niewidzące oczy martwego człowieka. Poczuł na policzku dotknięcie czegoś mokrego, co, zdał sobie nagle sprawę, by ło ludzkim języ kiem wy stający m spomiędzy ust. Ostatnimi siłami zsunął z siebie trupa, sam spadł z dzika, który właśnie wy dał z siebie ostatnie, charkliwe tchnienie i zamarł w bezruchu. – Młody ?! – krzy knęła z góry Cy na, uczepiona gałęzi drzewa. – Kazałam ci czekać! Udało mu się wstać. Przy lgnął do pnia, wy suwając ręce, żeby pomóc Agnieszce, która zsuwała się z góry. – Musiałam go odciąć. – Wskazała na leżącego w śniegu ojca Józefa. – Powiesił się. Solidnie. Skręcony kark. – A dzik? – zachry piał płaczliwie Młody. – Wy padł prosto na mnie. – Cy na wsparła się na ramieniu Mączki. – Jakim cudem zabiłaś dzika mały m kalibrem? – zapy tał. Miała policzek otarty do krwi. – Rzeczy wiście cud. Trafiłam w oko. Chy ba dam go Hifowi. My ślisz, że teraz jest okres ochronny ? Młody pokręcił głową. Nie miał pojęcia.

Więcej Darmowych Ebooków na: www.FrikShare.pl

DZIEŃ SIEDEMNASTY

23 stycznia, niedziela

– Wy tłumaczcie się z tej idioty cznej akcji na lotnisku – poprosił zmęczony m głosem naczelnik o ósmej rano w swoim gabinecie. Na dy waniku zjawili się Witczak, Ty mański, Cy nowska i Mączka. Na prośbę Maluty dojechały jeszcze Malicka i Kostkiewicz. Hif uśmiechnął się bez cienia radości na twarzy. – Akcja nie by ła idioty czna – próbował się wy bronić. – By ła idioty czna i dobrze o ty m wiesz! – krzy knął przełożony. Odsunął się, teatralny m gestem otworzy ł szufladę i wy jął paczkę papierosów. – Dwa miesiące temu rzuciłem, a teraz… Ech! – Machnął ręką, zerwał folię i wy jął pierwszego z brzegu. – Będzie cud, jak się utrzy mam na stanowisku. – Czego szef chce? – wtrącił się zachęcony zrezy gnowany m tonem Maluty Ty mański. – Akcja by ła spontaniczna. Ten Balas jest w coś zamieszany. Maluta uderzy ł dłonią w drewniany blat biurka. – W coś, ty lko nie bardzo wiesz w co, tak?! I na podstawie swoich przeczuć postanowiłeś zatrzy mać samolot z kardy nałem! – Miałem podstawy, żeby podejrzewać… – Ty mański trzy mał się swojej wersji. – Gówno miałeś, nie podstawy ! Rozumiesz? – Maluta poczerwieniał na twarzy, nieliczne włosy na ły sinie podniosły mu się, jakby ktoś go podłączy ł do prądu. – Masz jakiś dowód przeciwko temu Balasowi? W co jest zamieszany ? By ł w ty m burdelu? Może z księdzem kardy nałem? – Niewy kluczone – rzucił Hif.

Obaj zamilkli. Maluta zagłębił się w fotelu i bawił papierosem. Nagle się odwrócił i wy celował palec w Ty mańskiego. – Uważaj, co mówisz – ostrzegł. Hif westchnął. – Przepraszam. – Zaczął tłumaczy ć: – Ten Balas prowadził sprawę zaginionej dziewczy ny. Tej wy łowionej z Wisły dwa lata temu. Całe akta zaginęły. Jedy ny świadek został zastraszony. Sprawy jakby nie by ło. Py tam się: dlaczego? – To ja się py tam! – warknął Maluta. – Ta, która zginęła, próbowała kogoś szantażować – odpowiedział Hif. – Spotkała ważnego klienta. Nie wiedziała kogo, lecz ktoś jej powiedział, że to bardzo ważna osoba. – Kto jej powiedział? – zainteresował się Witczak. Hif podrapał się po rozczochranej czupry nie. – Miałem z tobą pogadać, ale nie by ło kiedy – przy znał. – Mów teraz – poprosił Zero. – Zapamiętała ty lko imię – powiedział Hif. – Przemy sław. – A nazwisko? – Witczak aż uniósł się na przy niesiony m z kory tarza fotelu. – Mówiłem, ty lko imię. – Co to za Przemy sław? – zainteresował się Maluta. – Zbieżność imion – wy jaśnił Hif. – Przemy sław Krzemiński to, uważam, podejrzany w sprawie Patrona – dodał Witczak. – My ślałem, że podejrzany powiesił się w nocy. – Maluta przeniósł niespokojne spojrzenie na Cy nowską. – Jak to? – zapy tał Witczak. – Ten ojciec Józef, co go przesłuchiwałeś w klasztorze i kazałeś obserwować – wy jaśniła Agnieszka. – W nocy pojechał do lasu i się powiesił. Zero nie mógł opanować zdumienia. – Młody za nim jechał – relacjonowała Cy na. – Ale nie zdąży ł. Odcięłam wisielca z gałęzi. Złamał sobie kark. Trup na miejscu. Ciało jest u Henia. Wróciliśmy stamtąd pół godziny temu. – Przeniosła spojrzenie na Ty mańskiego. – No i na miejscu zdarzenia jest martwy dzik. – Zaraz, jaki dzik? – zdumiał się Hif. Maluta złapał się za głowę. – Co wy mi tu z dzikiem wy jeżdżacie? Po kolei tłumaczy ć się! – błagał. Zabrał głos Witczak: – Ten ojciec Józef by ł mistrzem w nowicjacie braci żebraczy ch w latach osiemdziesiąty ch. Rozmawiałem z nim wczoraj. Właśnie wy dał książkę o męczennikach. A tam opisał zarówno śmierć świętego Pawła, jak i świętego Andrzeja. Maluta pstry knął palcami. – A ten trzeci, ten ugotowany, też tam jest? – dopy tał. – Nie. Ale następną książkę pisał o doktorach Kościoła, czy li także o święty m Tomaszu z Akwinu. Naczelnik klasnął i zatarł dłonie. Papieros wy sunął mu się spomiędzy palców, upadł na podłogę i potoczy ł pod biurko. – Świetnie! Ty lko musiał mieć jakiś moty w, prawda? Nawet dzieci w przedszkolu wiedzą, że

musi by ć moty w! – Kiedy jego pracownicy wy kazy wali się szczególny m brakiem profesjonalizmu, Maluta porówny wał ich do dzieci. – Nie mam pojęcia – przy znał Witczak. – Ciągle nie znamy szczegółów wy darzeń w tamty m nowicjacie. Naczelnik spojrzał na Ty mańskiego. – A co z ty m Przemy sławem? – zapy tał. Zanim zdąży ł odezwać się Hif, Witczak wy jaśnił: – Przemy sław Krzemiński by ł zastępcą tego mistrza w nowicjacie braci. Odszedł z zakonu. – To może ja się włączę – nieoczekiwanie odezwał się Młody. Wszy scy spojrzeli na niego z ciekawością. – Adam przekazał mi dane tego Krzemińskiego. Dostałem PESEL, imiona rodziców. Nie znalazłem go w kartotece. – Coś jeszcze? – zapy tał lekko zmęczony m głosem Maluta. Mączka zrobił pauzę i potoczy ł wzrokiem po wszy stkich zwrócony ch do niego twarzach. – Tak – konty nuował. – Chciałem go znaleźć na Facebooku, Naszej Klasie, inny ch stronach. Wy szukałem paru, napisałem nawet do nich mejle, ale to nie by ł żaden z nich. Pomy ślałem, że może sięgnę do źródła. Krzemiński urodził się czterdzieści pięć lat temu w Białej Podlaskiej. A kto wie wszy stko o mieszkańcach? Proboszcz. Zadzwoniłem. Gadałem z wikary m, bo proboszcz nie miał czasu. Ksiądz stwierdził, że zna tę rodzinę. Pamięta Przemy sława. Podobno zaginął w dziewięćdziesiąty m drugim. – Rok po tamty m nowicjacie – dodał Witczak. – Nie odnaleziono go? – upewnił się Maluta. Młody pokręcił głową. – Ani ży wego, ani martwego. Przepadł. – To nie rozumiem – przy znał naczelnik coraz bardziej zmęczony m głosem. – To jakaś dziwna sprawa – zawy rokował Witczak. – O kurwa mać! – przeklął z zachwy tem Ty mański. Nieczęsto im się zdarzały takie historie. – Coś mi się tu nie zgadza – włączy ła się nieoczekiwanie Michalina. – Co tam, pani Kostkiewicz, co się nie zgadza? – rzucił zniechęcająco Hif. – Ten Przemy sław, a przy najmniej osoba o takich samy ch inicjałach, jest na liście biskupa Kownackiego. Sprzed dwóch lat. – Może inicjały P.K. należą do kogoś innego? – zaoponował Witczak. – Ma pan jakieś propozy cje? – spy tała z przekąsem. Witczak wzruszy ł ramionami, bo nikt inny nie przy chodził mu do głowy. – Dobrze – uciął Maluta. – Donikąd to już nie prowadzi – zauważy ł. – Utknęliśmy – odezwał się Hif. – Nie mamy żadnego punktu zaczepienia. – Może zmienił tożsamość? – zaproponował Maluta. – Niech ktoś pojedzie do klasztoru i zdobędzie zdjęcie. – Ja to załatwię – zaoferował Zero. – A co z Balasem? – Hif wrócił do powodu ich niedzielnego spotkania u naczelnika. – Wezwiecie go, jak wróci z kardy nałem z Rzy mu – rozkazał Maluta. – O ile w ogóle wróci – zauważy ł nie bez gory czy Ty mański.

Pry watna pracownia informaty ka Wy działu Techniki Komendy Stołecznej, Generała, mieściła się w ocalały m budy nku należący m niegdy ś do kompleksu zakładów mięsny ch na Służewcu. Wszy stkie inne pozostałości tej komunisty cznej dzielnicy fabry cznej wy burzono i zastąpiono nowoczesny mi biurowcami, między który mi pozostał ten jeden, jedy ny relikt przeszłości. Wbrew pozorom to też by ł biurowiec, ty lko niety powy. Wy kupiony przez indy widua podobne do Generała, w niczy m nie przy pominał miejsca pracy klasy średniej wy ższej. Odrapany i otoczony wy sokim murem, wy glądał raczej na współczesną fortecę niż cokolwiek innego. Żeby się dostać na teren, należało znać odpowiedni numer telefonu i odczekać, aż przesunie się masy wna zardzewiała brama. Następnie wjeżdżało się samochodem do starej windy, która z mozołem unosiła klienta na odpowiednie piętro. Generał dy sponował całą kondy gnacją. Angielskojęzy czna nazwa open space nabierała tu zupełnie nowego znaczenia, w pracowni informaty ka nie by ło bowiem ani jednej ściany, wszędzie widać by ło ty lko kolumny wspierające sklepienie. Otoczone cały m potrzebny m sprzętem biurko stało na środku wolnej przestrzeni. Sam Generał nie przy pominał z wy glądu przedstawiciela swojej profesji. By ł w wieku prekursorów komputery zacji, czy li w okolicach późnej pięćdziesiątki, co jeszcze podkreślał długimi siwy mi włosami spadający mi mu na ramiona i równie białą brodą. Gdy by nie drobne wy miary, przy pominałby Seana Connery ’ego z pierwszy ch scen filmu Twierdza. Witczak jednak nie poczy nił tego skojarzenia, bo filmów w zasadzie nie oglądał. Każdą wolną chwilę wolał poświęcić na słuchanie bądź granie jazzu. Tak przy najmniej by ło kiedy ś. Odkąd usły szał pierwszy raz głosy, potrafił docenić ciszę. – Ładnie mieszkasz – przy witał się, zezując na szeroki materac i niewielki aneks kuchenny w oddalony m rogu. Informaty k wskazał mu fotel obok swojego stanowiska, które wy pełniał sprzęt w ilości, jaka mogła zaspokoić potrzeby siedziby między narodowej korporacji. Sięgnął po telefon. Witczak rozpoznał komórkę odebraną wy chowawcy domu dziecka. – By ło ciężko – odezwał się, a Zero nabrał pewności, że słowa te znajdą swoje odzwierciedlenie w cenie flaszki, którą będzie musiał postawić. – Ale mam swoje sposoby, żeby dotrzeć do wy mazanej pamięci. – I co znalazłeś? – zainteresował się Witczak. – Numer prepaid, na który wy kony wano kilka połączeń przed przy wróceniem ustawień fabry czny ch. – Możesz go namierzy ć? – zapy tał Witczak z nadzieją. Generał zrobił minę, jakby właśnie otrzy mał najbanalniejsze zadanie pod słońcem. – Mogę. A raczej mógłby m, ty lko że numer nie jest akty wny. Rozczarowany Witczak rozejrzał się jeszcze raz po królestwie, do którego został zaproszony. Owszem, ciekawe miejsce, ale skoro efekt pracy Generała jest taki, jak właśnie usły szał, to po co go tu zaproszono? – Jest jednak wciąż zarejestrowany u operatora – pocieszy ł go informaty k. – Ważność karty SIM nie wy gasła. Ktoś pilnuje doładowań. Kiedy ś nadejdzie moment, że włączy aparat. – I co wtedy ? Generał sapnął. Cy nowska, która odwiedziła go wcześniej, by ła bardziej zorientowana w zagadnieniu. – Będziesz go mógł namierzy ć – wy jaśnił. – Jaki masz telefon?

Witczak wy ciągnął swoją toporną nokię, wy wołując na twarzy informaty ka gry mas obrzy dzenia. – Potrzebujesz smartfona. Albo komputera. Zero bezradnie rozłoży ł ręce. Informaty k sięgnął do szuflady, wy jął z niej czarny prostokąt i rzucił nim w stronę policjanta. – Kup sobie jakąś kartę SIM z tanim internetem. Zainstaluję ci program namierzający. Telefon sam cię poinformuje, że obiekt jest dostępny. – Zobaczę go na mapie? – domy ślił się Witczak. Generał pokiwał głową. – Niedokładnej, ale jednak mapie. – Będę mógł go podsłuchać? – zainteresował się Zero. – Aż tak dobrze to nie ma. Musiałby m mieć dostęp do tamtego aparatu. Zakładając, że to smartfon, co wcale nie jest takie oczy wiste. Oczy wiście możemy zażądać takiej usługi od operatora, ale to chwilę potrwa. – Zrób to. I pokaż mi, jak to obsługiwać. – Witczak oddał podarunek. – Trochę to zajmie – sapnął Generał, przy gotowując się do pracy. – Co u ciebie? Podobno chorowałeś? Witczak wstał i skierował się w stronę materaca. – Zawołaj mnie, jak skończy sz – poprosił, padając na posłanie.

Przeszkolony przez Generała Witczak poprosił Młodego o zawiezienie do Starego Brodu. Po południu Zero zadzwonił do furty. Wy mienił świeckie powitanie z bratem furtianem, po czy m, jako że celował w porę kolacji, udał się do refektarza. Odczekał na kory tarzu, aż mnisi zakończą modlitwę, czy tanie fragmentów Pisma Świętego, reguły i nazwisk zmarły ch dobrodziejów, wszedł i skierował się na swoje miejsce. Czuł, że wszy stkie spojrzenia odprowadziły go aż do drewnianej ławy. Usiadłszy, wy mienił ukłony z Leonem Nowakiem, który przez resztę czasu spędzonego przy posiłku robił dobrą minę do złej gry. Po krótkiej modlitwie dziękczy nnej wstał i podszedł do Witczaka. – Po co pan wrócił? – zapy tał, nie udając nawet, że widok policjanta jest mu miły albo chociaż obojętny. – Jeszcze na parę dni – odparł Zero. – Jeśli ojciec pozwoli. Nowak nie ukry wał iry tacji. – A mam inne wy jście? Zdoby ł pan względy prowincjała. Jak idzie śledztwo? – Rzucił mu szy bkie spojrzenie ukry ty ch za fotochromami oczu. – Doszły nowe wątki – odparł Zero. – Pamięta brat Przemy sława Krzemińskiego? – Tak. – Przeor szy bko kiwnął głową. – Kolejny, który odszedł. Witczak odsunął talerz, kładąc go na stosiku, aby ułatwić bratu dy żurnemu sprzątanie. – Kondolencje w związku z ojcem Józefem – przy pomniał sobie. Leon zdjął okulary i zaczął je nerwowo przecierać. – Podobno rozmawiał pan z nim przed ty m, jak… wie pan. – Są podejrzenia, że to on by ł mordercą – przy znał Witczak.

– Nigdy w to nie uwierzę. – Leon nałoży ł okulary. – Zaszczuliście go jak psa. Nie macie żadny ch dowodów. – Owszem, mamy ty lko poszlaki. Cóż, powoli przestaje by ć to moim zmartwieniem. Idę na emery turę. Ma brat jakieś wieści od Kamilli Saks? Leon poprawił okulary na nosie. – Następne szkolenie za dwa ty godnie. Nie py tała o pana – dodał złośliwie. – A co z bratem Serafinem? – zapy tał jeszcze Zero. – Nie widziałem go na kolacji. Leon posłał mu ledwo widoczny uśmiech. – Dostał przeniesienie do klasztoru w Białej Podlaskiej – rzekł z saty sfakcją. Witczak nie kry ł zdumienia i iry tacji. – Nie znamy dnia ani godziny – wy jaśnił zadowolony m tonem Leon. – Bracia nie powinni przy wiązy wać się do niczego na ty m świecie. – Muszę z nim porozmawiać, choćby telefonicznie – denerwował się Zero. Zakonnik pokręcił głową. – Przez najbliższy czas nie będzie to możliwe. Poby t w nowy m miejscu zaczął od rekolekcji, w trakcie który ch obowiązuje silentio. Witczak przy sunął się do zakonnika, przy pierając go do ściany. – To ojciec wnioskował o przeniesienie? – Poprosiłem prowincjała – przy znał łagodny m tonem zakonnik. – Najwy ższy by ł czas. Serafin zby t się u nas zasiedział. Witczak odwrócił się i opuścił refektarz.

Dopiero po dziewiątej wieczorem, po ostatniej modlitwie, zwanej kompletą, Zero wrócił z domu rekolekcy jnego do klasztoru. Udał się do celi furtiana. Jan upewnił się, że nikt go nie widział po drodze, zaprosił do środka i dokładnie zamknął za nimi drzwi. Wy strój wnętrza by ł mizerny, tak jakby mieszkający tu od lat zakonnik nie miał żadny ch osobisty ch przedmiotów oprócz Biblii, paru książek Karola May a i starej fotografii przedstawiającej nagie niemowlę. Zero zajął wskazane mu krzesło, brat przy siadł na swoim łóżku. Wokół pachniało potem starego człowieka. – Dzwonił do mnie brat Serafin – zagaił Witczak. – Leon kazał go przenieść. Co się stało? Jan wy gładził długą szpakowatą brodę. – Leon kazał wy remontować stary składzik w ogrodzie. Robotnicy zrównali chatkę z ziemią. Serafin zaczął coś podejrzewać, udało mu się tam zajrzeć. Wtedy przeor odesłał go do Białej Podlaskiej. – Wiadomo, co zobaczy ł w chatce? – dopy tał rozczarowany Witczak. Jan pokręcił głową. – Leon zaczął też robić porządki w katakumbach – przy pomniał sobie. Witczak zamy ślony podziękował. Wracając do domu rekolekcy jnego, zapalił światło na schodach prowadzący ch do podziemi. Ostrożnie zszedł na dół. Znalazł tam worki z cementem, narzędzia, stos cegieł. Jedna z pusty ch wnęk została niedawno zamurowana. Nie umieszczono na niej żadnej tablicy.

DZIEŃ OSIEMNASTY

24 stycznia, poniedziałek

Michalina Kostkiewicz w gabinecie naczelnika zobaczy ła niskiego mężczy znę, którego Maluta przedstawił jako Michała Przy gockiego, oficera z wy działu wewnętrznego. Mimo ukłucia niepokoju Kostkiewicz nie dała nic po sobie poznać i zajęła wskazane jej miejsce. – Pani Michalino – odezwał się Maluta opanowany m głosem. – Chcieliby śmy porozmawiać o sprawie koleżanki Cy nowskiej. Misia kiwnęła głową i poprawiła spódnicę. By ła gotowa do rozmowy. – Chodzi o to – rzekł głębokim basem Przy gocki – że dwa miesiące temu Cy nowska miała sprawę dy scy plinarną, związaną z jej samowolny m atakiem na przedstawicieli firmy Star Media Studio. Postępowanie zostało umorzone, ale my w wy dziale wewnętrzny m mamy dobrą pamięć. – Co chce pan wiedzieć? – Czy dowiedziała się pani jakichś nowy ch szczegółów? O co pani podejrzewa Cy nowską? – Mówiłam już panu naczelnikowi – zaczęła Michalina. – To są moje wrażenia. Ale teraz się pogłębiły. Przy gocki sięgnął do wewnętrznej kieszeni mary narki i doby ł z niej mały, poły skujący metalicznie przedmiot, który położy ł tuż przy krawędzi biurka, obok Kostkiewicz. Dy ktafon. – Czy to konieczne? – zaniepokoiła się Misia. Naczelnik i oficer wy działu wewnętrznego wy mienili porozumiewawcze spojrzenia. – Mam kiepską pamięć – wy jaśnił Przy gocki. – Jeśli pani woli, będę notował. – Wolę – odparła. Wskazała brodą sprzęt. – To mnie krępuje. Przy gocki kiwnął głową, schował dy ktafon, wy jął niewielki notatnik. Michalina przy stąpiła do udzielania wy jaśnień – Agnieszka zataiła ważną informację doty czącą prawdopodobnego miejsca poby tu

podejrzanego w sprawie Kolekcjonera. – W jaki sposób pani się o ty m dowiedziała? Misia wy jaśniła, jak wpadła na trop Paczuskiego. Przy gocki patrzy ł na nią z podziwem. – Miały śmy obie udać się pod adres stałego zameldowania tego podejrzanego – konty nuowała Michalina, spoglądając niepewnie na naczelnika, który zdąży ł już skry ty kować ten plan. – Ale Cy nowska poszła tam sama. Nie powiedziała mi też, że jest jakieś mieszkanie ciotki, odziedziczone przez Paczuskiego. Konkubinie podejrzanego poradziła, żeby wy jechała z miasta. Zataiła adres tego mieszkania. A mnie okłamała. Przy gocki podsunął Michalinie swój otwarty notatnik. – Proszę zapisać ten adres – poprosił. Kostkiewicz spełniła prośbę. – Co teraz? – spy tała, oddając zeszy t. – Zajmiemy się ty m – zapewnił oficer wy działu wewnętrznego. – Proszę nam zaufać. – Nie chciałaby m… – zająknęła się Misia. Nie wiedziała, co powinna powiedzieć. Mleko się rozlało, powiedziałby mąż. – Musi pani zostawić tę sprawę w naszy ch rękach – oświadczy ł Przy gocki. – To będzie wszy stko – dodał Maluta. – Może pani wrócić do swoich zadań. Kostkiewicz wstała, kiwnęła głową i wy szła. Zostali sami. Maluta energicznie wstał i podszedł do okna. – Wezwiemy Ty mańskiego – oznajmił nerwowo.

Michalina, zamiast wrócić do pokoju psy chologów, odnalazła Młodego. – Gdzie Cy na? – spy tała, upewniając się, że nie ma jej w środku. Młody wzruszy ł ramionami, spojrzał na zegarek. – Jeszcze nie przy szła. – Prowadzisz z nią sprawę Kolekcjonera? Mączka potwierdził. Zwrócił uwagę na dziwne zachowanie psy cholożki. Popatrzy ła, czy nikt się nie zbliża kory tarzem, dokładnie zamknęła za sobą drzwi, usiadła na krześle. – Powinieneś coś sprawdzić – oznajmiła. Ty mański zajął to samo miejsce, na który m wcześniej siedziała Kostkiewicz. Nikt nie musiał mu przedstawiać Przy gockiego. Widok funkcjonariusza wy działu wewnętrznego niczego dobrego nie zwiastował, Hif o ty m wiedział. Padło py tanie o Agnieszkę. – Nie odbiera telefonu. Jeszcze nie pojawiła się w pałacu – oznajmił Ty mański. – Może się rozchorowała? Ostatnio często chodzi do lekarzy. Pojadę do niej – zaproponował. – Możesz jej nie osłaniać? – odpowiedział Maluta zimny m tonem. Następnie streścił rozmowę z Michaliną. – Sprawdź to mieszkanie na Ringelbluma. Hif rozłoży ł bezradnie ręce. – Mam tam wejść bez nakazu? Są jakieś podstawy ? – Trzeba się pozby ć tej wszy ! – huknął nagle Maluta. – Cy nowskiej? – zapy tał zdumiony Ty mański. Naczelnik pokręcił głową.

– Kostkiewicz! Dam jej przeniesienie do Radomia. – O co chodzi? – Hif nic nie rozumiał. – Moi ludzie nie będą prowadzić własnej polity ki za moimi plecami, rozumiesz?! – ry knął Maluta. – Jedź na Wolę i zatrzy maj tego podejrzanego. – Podał mu wszy stkie dane. – Spokojnie – poprosił Ty mański. – Zaczniemy z Młody m obserwację. Od zaraz. Naczelnik kiwnął głową. – Może i Cy na działa na własną rękę – rozpoczął obronną ty radę Hif – ale jest po naszej stronie. To dobra dziewczy na, wierzę w nią. – Wiesz co? – Maluta spojrzał na Przy gockiego. – Teraz ty z kolei przesadzasz z lojalnością. – Robimy razem od ponad roku. Znajdę ją. – Jest, jak mówię – wy sy czał Maluta. – Za własną polity kę należy się stry czek! Lepiej się nie odzy wać, pomy ślał Hif. Naczelnik wy celował w niego palcem. – Ty też uważaj. Na każdy m kroku – ostrzegł. Hif wstał i podszedł do drzwi. – Będę uważał, szefie – zapewnił.

Młody obiecał Michalinie, że wkrótce sprawdzi Paczuskiego i jego konkubinę. Wy glądał jednak na człowieka zajętego pisaniem notatek urzędowy ch i właściwie nigdzie się nie wy bierał. – Kiedy tam pojedziesz? – zapy tała w progu Kostkiewicz. Mączka wzruszy ł ramionami. W ty m momencie stanął za nią Ty mański. – Zbieraj się. Jedziemy na obserwację na Koło – odezwał się do Młodego. Posłał przy ty m Michalinie spojrzenie zbitego psa. Domy śliła się, że szef powiedział mu o wszy stkim. – To nie tak, że ja… – zaczęła się tłumaczy ć, ale Hif ją uciszy ł. – Targowica. Coś pani to mówi? – zapy tał retory cznie z wy ciągnięty m oskarży cielsko palcem. Mączka zabrał z wieszaka kurtkę i już ich nie by ło. Misia usiadła na krześle stojący m w kory tarzu. Powinna zareagować na oskarżenie o zdradę. Zacisnęła pięść w nagły m postanowieniu.

Po godzinie znowu stała przed zamknięty mi drzwiami do mieszkania na czwarty m piętrze. Zadzwoniła. Po chwili usły szała kuśty kanie, w progu pojawił się mężczy zna o kuli. – A, to pani. Coś się stało? – Sąsiad konkubiny Paczuskiego posłał jej uśmiech. – Zapamiętał mnie pan – ucieszy ła się Kostkiewicz. – No, wie pani, takiej ładnej kobiety nie zapamiętać? Misia poczuła, że się czerwieni. – Pani Basia wróciła? – zapy tała, mimo że znała odpowiedź. Zgodnie z przewidy waniem zaprzeczy ł. – Ma pan klucze do mieszkania, prawda? – zary zy kowała. Mężczy zna się zawahał. – Poproszę o nie. Może pan zadzwonić do pani Basi. Rozmawiałam z nią przed wy jazdem z komendy.

Sąsiad pokiwał głową. – Niech pani poczeka. Zadzwonię. – Zniknął za zamknięty mi drzwiami. Po chwili drzwi ponownie się otworzy ły, w dłoni sąsiada zabrzęczały klucze. – W porządku, może pani wejść. Właściwie to Basia prosiła, żeby śmy weszli razem. Misia kiwnęła głową. – Dobrze. Przy da się świadek.

– Coś ty znowu wy dziergała?! – krzy knął Ty mański do telefonu. Cy na nie odebrała, nagry wał się na pocztę głosową. – Stary wściekły jak pies! Co to za akcja z ty m Ringelbluma? Odłoży ł aparat na półkę w Mordzie. Przebijali się z Młody m przez zatłoczone Śródmieście. Po chwili komórka zaczęła wibrować. Ty mański zaklął, przejechał na czerwony m i sięgnął po telefon. Na ekranie wy świetliła się wiadomość tekstowa. „Akcja na Ringelbluma dziś o 22:30. Nie wcześniej, nie później. Zaufaj”. Ty mański przeklął siarczy ście. Coś się działo, a on nie miał zielonego pojęcia co.

Witczak odczekał na koniec poranny ch modlitw i stanął przed schodami prowadzący mi do katakumb. Poprosił brata furtiana o przy prowadzenie Leona. Po dłuższej chwili przeor zbiegł po drewniany ch schodach prowadzący ch na piętro. – Musimy porozmawiać – oznajmił Zero. – Nie teraz – warknął Leon. Witczak stanął mu na drodze. – Owszem, teraz – odparł zdecy dowany m tonem. – To będzie rozmowa oficjalna. Leon poprawił grzy wkę. Najwy raźniej nie wiedział, co powiedzieć. – Słucham? – My ślę, że ojciec rozumie – oświadczy ł komisarz. – Możemy porozmawiać tu, w klasztorze, albo na komendzie. Leon ze złowrogim bły skiem w oku cofnął się o krok. – Nie jest pan już na urlopie? Czy pana przełożeni wiedzą o chorobie? O ty m, co pan tu wy czy niał? O pańskim zachowaniu w chlewie? Witczak odczekał chwilę, aż Leon się opanuje. – Wiedzą – odparł najspokojniej w świecie. – Mam parę py tań. Leon, przy ciśnięty do ściany, uspokoił się. Wskazał drzwi obok furty. – W takim razie zapraszam do mojego gabinetu – odparł grobowy m głosem.

Sąsiad otworzy ł lodówkę. Pociągnął nosem. Przy jrzał się plastikowemu pudełku na półce. – Zostawiła gołąbki. Spleśniały – zauważy ł. – Wy rzucę. – Nie, proszę niczego nie ruszać – nakazała ostry m tonem Michalina.

– Właściwie czego pani szuka? – Jestem psy chologiem policy jny m – przy znała się Kostkiewicz. – W dość trudnej sy tuacji. Muszę zastąpić koleżankę. Choć wcale nie powinnam. – Dlaczego? – Mężczy zna nabrał podejrzeń. – Trudno to wy tłumaczy ć. – Pokręciła bezradnie głową i poszła do łazienki. Przejrzała kosmety ki na półce pod lustrem. Nie znalazła żadny ch dowodów na niedawną obecność Paczuskiego. W szafce zwróciła uwagę na półkę z lekarstwami. Wy jęła wszy stkie opakowania. – Coś mam! – krzy knęła, trzy mając w dłoni jedną z fiolek. Sąsiad stanął w progu. – O co podejrzany jest Norbert? – spy tał. Uniosła do oczu pełne opakowanie. – To lek do kastracji farmakologicznej – wy jaśniła z try umfem w głosie. Wskazała kolejne pełne fiolki. – Do czego? – Sąsiad nie zrozumiał. – Nie domy śla się pan? To lek tłumiący popęd seksualny. Stosowany między inny mi w leczeniu pedofilii! Rozdziawił usta w niemy m przerażeniu. Tego się nie spodziewał. – Wszy stkie fiolki są pełne. Dziwne – skomentowała Kostkiewicz. Przeszła do pokoju, rozejrzała się. – Czego pani szuka? – upewnił się wsparty na kuli facet. – Ktoś mu te leki wy pisał. Gdzieś powinny by ć recepty albo zaświadczenia lekarskie. – Michalina kucnęła przy meblościance. Otwierała wszy stkie szuflady. Znalazła teczki z różny mi dokumentami. – Jest! – krzy knęła, podnosząc segregator z wy nikami badań. Wy jęła jedną z kartek. Sąsiad pochy lił się nad nią. – Co pani znalazła? – spy tał. – To dziwne, że brał te leki i jednocześnie robił, to co robił, prawda? – rozpoczęła tonem wy kładowcy Michalina. – A co robił? – przy tomnie dopy tał jej asy stent. Spojrzała mu w oczy. – Nie mogę panu powiedzieć. Ale działalność, o którą jest podejrzany, bardzo ostatnio się nasiliła – odparła tajemniczo. – A o czy m to świadczy ? – Nie uzy skała żadnej odpowiedzi. – No? – zachęciła. – Że nie przy jmował tabletek? – zaproponował sąsiad. Misia wstała. – Właśnie – oznajmiła zadowolona. Przeczy tała nagłówek dokumentu: – Gabinet seksuologiczny. Doktor Przemy sław Mastalerz. Mołdawska. Muszę zadzwonić! – krzy knęła. Mężczy zna pokiwał głową. – Wiem, gdzie to jest. Tuż obok. Nie kojarzę tam żadnego gabinetu. Misia wy bierała kolejne numery policjantów z wy działu kry minalnego, ale nikt nie odebrał. Zastanawiała się, czy powinna poinformować oficera dy żurnego, lecz postanowiła się wstrzy mać.

– Co pan powiedział? – Zerknęła na sąsiada. – Ulica zaczy na się niety powo – konty nuował. – Ubiorę się i zaprowadzę panią. To krótki spacer.

Witczak i Leon siedzieli naprzeciwko siebie, mierząc się wzrokiem. Przeor sapał ze złości. Policjant zachował spokój. – Dlaczego przeniósł ojciec brata Serafina? – rozpoczął przepy tanie. – Nie muszę się przed panem tłumaczy ć – odparł z zaciśnięty mi zębami zakonnik. Wił się w fotelu, jakby szy kował się do ucieczki. – A czemu nakazał ojciec rozebrać chatkę w ogrodzie? – naciskał Witczak. Leon zmruży ł oczy, zacisnął usta. – Bo się rozpadała. Najwy ższy by ł czas – warknął. – Remont kapitalny ? W środku zimy ? – Właściwe prace rozpoczną się na wiosnę – odparł zdenerwowany m tonem Leon. – Czemu równocześnie nakazał ojciec remont w katakumbach? – nie odpuszczał Zero. Przeor zdawał się mieć przy gotowaną odpowiedź na każde py tanie. – Żeby wy korzy stać najętą ekipę. To normalne, że robimy tam okresowe porządki. Kości ze stary ch grobów są przenoszone do jednej wspólnej komory. Musimy zrobić miejsce dla ciała ojca Józefa. Witczak pokiwał głową, to miało sens. – Widziałem, że została zamurowana pusta wnęka – natarł. – Właśnie tam złoży liśmy kości z lat pięćdziesiąty ch – odpowiedział zakonnik. – Mamy wszy stkie pozwolenia. – Sporządzacie jakiś protokół? – upewnił się Zero. Leon się zniecierpliwił. – Do czego pan zmierza? – Zamierzam wnioskować o ekshumację. Mam podejrzenia! Przeor uderzy ł otwartą dłonią w blat biurka. – To skandaliczne! Nie pozwolę na szkalowanie dobrego imienia mojego zakonu! – Nawet w klasztorze obowiązuje prawo! – odparł spokojnie Witczak. – My li się pan! Zakon jest pod jury sdy kcją papieża! – Leon wstał i podszedł do drzwi. – Proszę opuścić ten dom Boży ! Nie chcę pana tu więcej widzieć! Witczak również wstał z miejsca. – Wrócę tu z ekipą techniczną. Jeśli nastąpią jakieś zmiany, każę pana aresztować. – Rozmowa skończona – rzekł drżący m głosem Leon. Witczak wy szedł na klasztorny kory tarz. Trzasnęły za nim drzwi. Podszedł do wejścia do katakumb. W ty m momencie zadzwonił jego telefon. Spojrzał na wy świetlacz. Numer naczelnika Maluty. Odebrał. Przełożony najwy raźniej by ł wściekły. – Chcę cię naty chmiast widzieć w moim gabinecie – zaczął. – Jestem w Stary m Brodzie. Mam trop… Maluta wszedł mu w słowo.

– Jest u mnie ktoś, kto złoży ł doniesienie. Masz tu by ć w ciągu godziny ! – wrzasnął. Zero rozłączy ł się i wy brał numer sierżanta Fajkowskiego. – Proszę przy jechać do klasztoru – rozkazał. – Z plombami i taśmą policy jną. To polecenie służbowe.

Hif część dnia poświęcił na próby odnalezienia Cy nowskiej. Nie zastał jej ani w mieszkaniu na Sady bie, ani w klubie Tube, w który m, jak wiedział, często przesiady wała. Wreszcie wrócił do pozostawionego na Ringelbluma Młodego. – Działo się coś? – zapy tał, zaparkowawszy przy drzewie, pod który m sterczał Mączka. – Sam mam obskoczy ć cały blok? – odparł znudzony i zmęczony Młody. – Py tałem się, czy widziałeś podejrzanego – warknął podminowany Ty mański. – Nie wy chodził tą klatką. Ale wszy stkie są połączone. Za mało nas. Co z Cy ną? – Nie martw się o Cy nę. Akcja dopiero wieczorem. – Skąd wiesz, że wieczorem? – zainteresował się Młody. Ty mański nie podzielił się z nim treścią SMS-a od Agi. – Mam informatora, kapujesz? – zezłościł się dociekliwością kolegi. – Potrzebujemy chłopaków z AT. Mączka posłał mu zdziwione spojrzenie. Po co ściągać anty terrory stów? – Coś mi tu śmierdzi – podzielił się swoimi podejrzeniami Młody. Hif sapnął. – Zmienię cię. Idź odpocząć do dziewczy ny. Masz jakąś, co? – Nie twoja sprawa – odgry zł się Młody. Hif uderzy ł w jego czuły punkt. – Jak nie masz, idź do burdelu! Poruchaj! – poradził Ty mański. – Dzięki za dobre rady, kurwa – ziry tował się Mączka. – Lepiej wy my śl jakąś kry jówkę. Jak będziemy tu siedzieć w bry czce, to spłoszy my dziada. Ma rację, pomy ślał Hif. Stali na ocienionej wy sokimi drzewami uliczce osiedlowej. Widoczni jak przekąska na widelcu. – Idź już – poprosił. – Wróć o dwudziestej. Coś wy dumam. Zgarniesz starego z komendy. Młody popatrzy ł zdziwiony, ale się nie odezwał. Od kiedy naczelnik uczestniczy w obławach? – Na razie – rzucił i trzasnął drzwiami. Hif również wy siadł, żeby się rozejrzeć. Spojrzał na lewo i zdał sobie sprawę, że właśnie wpadł na pomy sł, gdzie wszy scy mogli się ukry ć.

Maluta, uprzedzony o przy by ciu Witczaka, czekał na niego w kory tarzu. Na widok wy mizerowanego komisarza podszedł i przy witał się niecierpliwie. – Nareszcie jesteś. – Pokazał uchy lone drzwi do gabinetu. – Wejdź. Na jedny m z foteli siedziała średniego wzrostu szczupła blondy nka. Kamilla Saks. Zero przy stanął w progu, nie wierząc własny m oczom. Ucieszy ł się, podszedł, uścisnął jej dłoń. Odpowiedziała niepewny m uśmiechem.

– By łem w klasztorze, jak dzwoniłeś – przy pomniał Witczak, usprawiedliwiając swoje spóźnienie. – Państwo się znają? – zapy tał Maluta. Oboje potwierdzili, nie kry jąc skrępowania. Witczakowi przed oczami mignęła scena spędzonej wspólnie nocy w klasztorze. Odpędził te my śli. Naczelnik wskazał mu drugi fotel, sam zasiadł za biurkiem. – Pani Saks przy jechała z pewny mi informacjami – wy jaśnił komendant. – Muszę powiedzieć, dość ciekawy mi. Zero poprawił się na fotelu, zaczął mieć niedobre przeczucia. – Mianowicie? – zapy tał. – Pani doktor… – Maluta oddał głos Kamilli. Odpowiedziała dość oschły m tonem, nie patrząc w twarz Witczakowi. – Z tego, co zrozumiałam, komisarz Witczak zataił przed panem prawdziwy powód swojej hospitalizacji – oznajmiła. Zero bawił się mankietami koszuli. Do niczego dobrego to nie prowadziło. Maluta zwrócił się bezpośrednio do podwładnego. – Dlaczego by łeś w szpitalu? – Wszy stko jest w wy pisie – przy pomniał Zero. – Tak się składa – poinformował grobowy m tonem Maluta – że przed paroma minutami rozmawiałem z lekarzem, który podbił się na ty m twoim wy pisie. Będzie miał sprawę o poświadczenie nieprawdy. – Słucham? – Zero zdoby ł się na to jedno naiwne py tanie. Rozpaczliwie szukał w głowie jakiejś sensownej linii obrony. – Podobno go szantażowałeś, żeby wy pisał cię z fałszy wą diagnozą. Przy ciśnięty, do wszy stkiego się przy znał. – Jego słowo przeciwko mojemu – bezczelnie odparował Zero. – Powiedział, że zagroziłeś nalotem wy działu narkoty ków w pry watnej klinice, w której dorabia. Ktoś od nich rzekomo mu groził. – Nic o ty m nie wiem – odpowiedział słabszy m głosem Zero. Maluta westchnął z rezy gnacją i poprosił Kamillę, żeby konty nuowała. – Ojciec Leon – odezwała się – przeor z klasztoru w Stary m Brodzie, wezwał mnie do pana Witczaka. Zastałam go z pełny mi objawami paranoi wy wołanej halucy nacjami. – Popatrzy ła na siedzącego obok policjanta smutny mi oczami. – Jaka by ła pani diagnoza? – zapy tał Maluta. – Schizofrenia. Zresztą komisarz w rozmowie przy znał się, że taki by ł prawdziwy powód hospitalizacji na Sobieskiego. Wy pisał się, bo nie mógł znieść działań uboczny ch leków. Domniemy wam, że chciał wrócić do służby, co by łoby niemożliwe, gdy by pojawił się z prawdziwą diagnozą. – Kurwa! – wy rwało się Witczakowi. – Licz się ze słowami! – usadził go naczelnik. – Niech pani konty nuuje. – Zaordy nowałam standardowe leczenie – podjęła lekarka. – Z tego, co wiem, objawy ustąpiły. Witczak nie wy trzy mał. Wstał i podszedł do Kamilli.

– Łatwo mnie sprzedałaś! – sy knął. – Nawet domy ślam się za co! Ta intratna posadka w zakonie! A może ci grozili, co? Maluta też podniósł się i zwrócił spokojny m głosem do Witczaka: – Chciałby m, żeby ś oddał odznakę. Broń, z tego, co pamiętam, już zdałeś. No, Witczak, dobiłeś do dna. Teraz twoja ksy wa pokry wa się z rzeczy wistością! Saks spojrzała na komisarza zmieszana. – Zrobiłam to dla twojego dobra – szepnęła. Zero rzucił swoją odznakę i legity mację na biurko naczelnika i wy szedł na kory tarz. Po chwili poczuł, jak ktoś szarpie go za rękaw. Kamilla. Maluta stał w drzwiach gabinetu. – Oczekuj kontaktu od wewnętrzny ch – ostrzegł. – Współczuję ci z powodu choroby. Ale i tak zapłacisz za wszy stko. – Pewnie! – odkrzy knął Zero. – Tak drży sz o swoje dupsko, że sprzedasz wszy stkich! Drzwi trzasnęły. Zostali na kory tarzu sami. – Ja naprawdę chciałam ci pomóc – odezwała się płaczliwy m tonem Kamilla. – I wszy stko spierdoliłaś. – Zero popatrzy ł na czubki swoich butów. Jeden z nich się rozpruł. – Przecież naprawdę jesteś chory – szepnęła. – Potrzebujesz pomocy. – Zejdź mi z oczu! – warknął i ruszy ł w kierunku schodów, by le dalej.

Adres na pieczątce lekarskiej wskazy wał posesję umieszczoną na osiedlu Rakowiec, ty m samy m, na który m mieszkał Paczuski. Wokół wznosiły się bloki, ale na skry tej wśród drzew uliczce stały stare, zbudowane zapewne na wpół legalnie domki. Michalina i jej przewodnik zatrzy mali się przed budy nkiem, który można by opisać jako odremontowaną ruderę. Dziwne miejsce na pry watny gabinet, pomy ślała Misia, kiedy zbliży ła się do rachity cznej furtki w chy lący m się ku upadkowi ogrodzeniu. – To niemożliwe – stwierdziła. – Jest pan pewien? To nie może by ć tutaj. Towarzy szący jej sąsiad Barbary sprawdził jeszcze raz na planie miasta, a potem na cy frowej mapie w komórce. – Jakoś kiepsko przy jmuje ten doktor – przy znał. – W dodatku nie ma tu żadnej tabliczki – zauważy ła psy cholożka. – To jakaś zmy ła. Wracamy – zarządziła. Zdąży li odejść na kilka kroków, kiedy przy stanęła. – Może zajrzałaby m chociaż przez okno? W razie czego zadzwoni pan z mojego telefonu na ten numer. – Podała mu swoją komórkę z wy brany m kontaktem i wróciła do ogrodzenia. Szarpnęła za furtkę, zanim zauważy ła wiszącą na skoblu zamkniętą kłódkę. – Pani Michalino – odezwał się sąsiad Barbary. – Może już zadzwonię? Po niedalekich torach przejechał z łoskotem pociąg. – Najpierw się rozejrzę – stwierdziła, spacerując wzdłuż ogrodzenia. Dom składał się z zapadniętej części mieszkalnej i przy legającej doń zapuszczonej szopy z drzwiami garażowy mi. Otaczał go zaniedbany teren pełen rozrośnięty ch krzewów. – Dziwnie tu – przy znała. Wspięła się na pochy lone ogrodzenie i zaraz by ła po drugiej stronie, na terenie pry watnej posesji. Podeszła do zakurzonego okna i osłaniając dłonią oczy, próbowała zajrzeć do wnętrza.

Mężczy zna o kuli rozejrzał się nerwowo. – Może jednak zadzwonię… – Na razie niech pan jeszcze tego nie robi – poprosiła. Weszła między krzaki, znikając mu z oczu. Po drugiej stronie budy nku jedno z okien okazało się niedomknięte. Zamek by ł słaby, wy starczy ło pchnąć skrzy dło, stanąć na stercie stary ch cegieł i przełoży ć nogę. Znalazła się w niewielkim pomieszczeniu mieszkalny m wy pełniony m stary mi meblami, na pry czy leżał koc obleczony w pożółkłą poszewkę, na prostej kuchence gazowej stał czajnik, obok leżała patelnia z przy warty mi resztkami po jajecznicy. W torebce foliowej na półce pleśniał chleb. Po podłodze przebiegła my sz. Misia krzy knęła i wy cofała się pod ścianę, czekając, aż gry zoń zniknie pod jedną z szafek. Uspokojona, rozejrzała się jeszcze raz i zobaczy ła drzwi prowadzące do drugiego pomieszczenia, garażu, jak się domy śliła. Spojrzała przez wy chodzące na ulicę okno, upewniając się, że towarzy szący jej mężczy zna nigdzie nie poszedł. Opanowała się i ruszy ła w stronę zamknięty ch drzwi. Nacisnęła klamkę, poczuła intensy wniejszy zapach świec. Za progiem przy witała ją ciemność. Odszukała staromodny włącznik światła na ścianie i przekręciła, ale nic się nie wy darzy ło. Poruszała się po omacku, jej wzrok powoli przy zwy czajał się do ciemności. Dojrzała na środku jakiś kształt, wy ciągnęła rękę i dotknęła zimnej stali. Wy czuła, że to stół. Znajdowała się w pomieszczeniu sporo większy m od izby mieszkalnej, w rogu dostrzegła zary s jakiegoś warsztatu. Na stanowisku dotknęła biurkowej lampki. Wy macała biegnący od niej kabel i umieszczony na nim przełącznik. W punktowy m świetle zobaczy ła stół z leżący mi na nim przeróżny mi urządzeniami elektry czny mi, pełno przewodów, jakieś mechanizmy, trochę pły tek elektroniczny ch, narzędzia – śrubokręty, lutownica, drobne elementy, silniczki. Bałagan. Odwróciła się i zaparło jej dech w piersiach. Na ścianie ujrzała sporą figurę Matki Boskiej otoczoną wy palony mi świecami i obrazkami święty ch pokry ty mi warstwą stopionego wosku. Serce zaczęło jej bić mocniej. Jest! – pomy ślała z try umfem. Właśnie znalazła kry jówkę Patrona. Tajemniczy lekarz seksuolog prowadzący Norberta Paczuskiego okazał się ich podejrzany m! Odruchowo sięgnęła do kieszeni po telefon komórkowy, przy pomniała sobie, że zostawiła go sąsiadowi Barbary, ruszy ła więc na zewnątrz, mijając figurę i obchodząc stalowy stół. Jej mokra od śniegu spódnica, pokry ta zeschnięty mi liśćmi, gałązkami i pajęczy nami, omiotła delikatną poświatę tuż obok podstawy rzeźby. W drzwiach wejściowy ch zauważy ła prosty zamek, w który m wy starczy ło przesunąć zasuwkę, żeby wy dostać się na zewnątrz. Mężczy zna o kuli powitał ją zniecierpliwiony m spojrzeniem. – Znaleźliśmy go! – obwieściła z dumą, chcąc go jednocześnie uspokoić. – Lekarza? – spy tał niepewnie. – Nie! – krzy knęła Misia. – Patrona! Te sprawy naprawdę się… W ty m momencie osiedlową ciszę rozerwał potężny grzmot dochodzący z ty łu budy nku. Fala podmuchu rzuciła Misią jak lalką prosto na rachity czną furtkę, która wy gięta pękła pod naporem osiemdziesięciopięciokilowego ciężaru.

Maluta, Młody i Hif siedzieli po zmroku w nieoświetlonej sali przedszkola na Ringelbluma. To

Ty mański wpadł na pomy sł, żeby właśnie tutaj ukry ć się w oczekiwaniu na rozwój wy padków. Poszedł do placówki przed zamknięciem i dogadał sprawę. Część sił rzucono na Ochotę, ale posłanemu tam koledze z wy działu kry minalnego Misiakowi pozostało obserwować dogaszanie pożaru, w który m została ranna ich psy cholog Michalina Kostkiewicz. Odwieziono ją nieprzy tomną do szpitala na Wołoskiej, razem z lekko poszkodowany m nieznany m mężczy zną, który zeznał, że spalony doszczętnie dom by ł miejscem zamieszkania jakiegoś lekarza. Misiak ze swoimi ludźmi czekał w szpitalu na poprawę stanu Kostkiewicz. Przepy tanie towarzy szącego jej osobnika wiele nie wy jaśniło, ale przy najmniej nakierowało śledztwo. Dowiedzieli się, że jedny m z ostatnich słów, które wy mówiła psy cholog, by ło „patron”. Wszczęto poszukiwania seksuologa Przemy sława Mastalerza, które wciąż trwało. Hif bawił się zabawkowy m wozem policy jny m, bardzo przy pominający m ten, który wcześniej uruchomił, wstając z łóżka w środku nocy w swoim domu. Prawie taki sam miał jego sy nek Konrad. Maluta sy knął, kiedy Ty mański mimowolnie uruchomił mechanizm i włączy ła się sy rena. Rzucił zabawkę, która roztrzaskała się o podłogę. Przy sy piający na rozłożony m na podłodze kocu Młody jęknął przez sen. – Ile jeszcze czekamy ? – po raz który ś z rzędu zapy tał naczelnik. – O dziewiątej przy jadą chłopaki z bry gady anty terrory sty cznej i pogotowie – zapewnił go Ty mański – Umówiłem się, żeby zaparkowali od bramy, po drugiej stronie. – Ten cy nk od Cy nowskiej… – Maluta pokręcił głową. – Powinienem ją aresztować za samowolkę. – Szefie, może to i samowolka, ale przy najmniej mamy trop – perswadował Ty mański. Maluta wy jął z kieszeni otwartą paczkę papierosów, wy ciągnął jednego, zapalił i zaciągnął się z przy jemnością. – Znasz najnowsze wieści? – zmienił temat. – Podobno Balas nie wraca z Rzy mu. – Skąd szef wie? – zapy tał Hif, też sięgając po swoje westy. Przedszkolanki nie będą zachwy cone. – Dzwonił ten ksiądz z kurii, Tatarkowski. Pamiętasz, by ł w zespole. – Maluta wziął dziecięcy kubeczek z sięgającego mu kolan stolika i strącił popiół. – Wiedziałem, kurwa – skomentował Ty mański. Maluta spojrzał mu w oczy – nie z wy rzutem, wręcz przepraszająco. – To jeszcze nie wszy stko. Pojutrze Balas wy jeżdża do Wenezueli, będzie osobisty m ochroniarzem tamtejszego kardy nała – wy jaśnił powód swej skruchy. – Daj mi glejt, a jeszcze dziś wsiądę do samolotu – zaproponował poważnie Hif. Przełożony cmoknął i pokręcił głową. – Wiesz, że to nie przejdzie. – Z jebanej Kolumbii nigdy go nie ściągniemy – żalił się Hif. – Z Wenezueli – poprawił go Maluta. – Jedna mać – sarknął Ty mański. – Przeczuwałem, że Balas od początku dla nich pracował. Naczelnik spojrzał na niego jak na fałszy wego proroka, który właśnie podał datę apokalipsy. – Czy li dla kogo? – podpuścił. Hif wzruszy ł ramionami. – Dla specjalny ch klientów tego burdelu. Pewnie Balas załatwił tę małą znalezioną w Wiśle.

Maluta przez okno obserwował parę nastolatków wy prowadzający ch psa. Całowali się w podcieniu budy nku. – Nie będziemy ferować wy roków bez dowodów. Koniec tematu – stwierdził oschle. Hif podszedł do naczelnika. – Co z Witczakiem? Papieros został zduszony na dnie kubeczka. – Chuj z nim – odpowiedział Maluta. – Czemu py tasz? Ty mański westchnął. Orientował się, że igra z ogniem. A jednak mówił dalej: – Witczak to kumpel. Dobry kumpel – Witczak nas zdradził – sy knął szef. – Ktoś z nas pomógł mu ukry ć tego pierdolca. I dowiem się kto. – Palec wskazujący naczelnika zawisł w powietrzu, celując w Ty mańskiego. – Pewnie! Uczciwe psy posadzicie do pierdla, a morderców wy sy łacie z błogosławieństwem do Kolumbii. – W oczach Hifa pojawiły się złe bły ski. Maluta odsunął się o krok. Młody zaczął coś niespokojnie mówić przez sen. Naczelnik usiadł na niskim stole, który pod nim zatrzeszczał. Ty mański nagle przy sunął się do prześwitującej zasłonki oddzielającej go od okna. Spojrzał na zegarek. Maluta wstał i też spojrzał w tamtą stronę. Całującej się pary już nie by ło. Wzdłuż kamienicy szła niska kobieta ubrana w krótką skórzaną kurtkę. – Cy na – warknął naczelnik. – Zgarniamy ją. Ty mański spojrzał bez wy rozumiałości na szefa. – Wszy stko gra – rzekł. – Niech idzie. Czekamy. Tak jak jest umówione.

– Zamy kamy – odezwał się Wielki Majk. Zero siedział przy barze z butelką whisky i szklaneczką z powoli roztapiający m się lodem. Obok leżały opakowania po lekarstwach, który ch zawartość powędrowała wcześniej do kosza. Machnął ręką i przy okazji spojrzał na zegarek. Miał dużo czasu. Nieskończenie dużo. Jak jeszcze nigdy w ży ciu. – O której? – zapy tał barmana chowającego kolejne butelki do skrzy nki z powolnością niedźwiedzia. – W ogóle – odparł Majk. Witczak spojrzał bez zrozumienia, obrócił się w stronę pustej sceny i obejrzał ją ze smutkiem. Jak to: zamy kamy ? W grudniu odszedł Mory c, a w sty czniu „zamy kamy ”? Zniknięcie z mapy miasta Ty gmontu wy dawało się postępkiem równie okrutny m jak zgaszenie latarni morskiej w czasie burzy na oceanie. Majk coś mówił. Zero nie odwracał się, więc barman potrząsnął go za ramię. – Nie słuchałem cię, bo tamci faceci tak nadają. – Witczak wskazał głową w róg pomieszczenia, tam gdzie niegdy ś stał ulubiony stolik muzy ków. Barman powędrował spojrzeniem w to samo miejsce i wzruszy ł ramionami. Wpuścił Witczaka po starej znajomości. Lokal stał pusty od ty godnia. Zero napełnił sobie ponownie szklankę. W tle leciała jakaś muzy ka. Jazzowa wokalistka Oxana. W umy śle Witczaka nagle pojawiła się nieoczekiwana my śl. Pamiętał, że Oxana pochodziła z Kazachstanu. Koby liński

wy bierał się do rodziny w ty m samy m kraju. Nagle wszy stko zaczęło do siebie pasować! – O, dedukuje! – usły szał gdzieś za plecami. – Telefon ci dzwoni – odezwał się Majk. Witczak tarł czoło, na które wy stąpiły krople potu. Zachwiał się. Wciąż my ślał o ty m Kazachstanie, jednak teraz wątek mu uciekł. Olśnienie zgasło nagle jak ostatnia iskra dopalającego się ogniska. Barman pomógł mu odszukać w kieszeniach kurtki oby dwa telefony. Dzwoniła nokia. W słuchawce odezwał się podenerwowany m głosem prowincjał. – Musimy porozmawiać – oświadczy ł. Witczak zaprosił go do Ty gmontu, nie zważając na iry tację Majka. Po krótkich ustaleniach umówili się jednak w klasztorze. Zero obrócił się do towarzy stwa czającego się za kolumnami lokalu. – Panie i panowie, wy chodzimy ! – krzy knął. – Zamów mi taksę – poprosił barmana, kiedy odwrócił się, żeby opróżnić szklaneczkę. Majk wy brał numer Cy ny, ale nie odebrała. Wobec tego odnalazł numer zaprzy jaźnionej korporacji taksówkowej.

Zero poprosił kierowcę o poczekanie, udał się do furty klasztoru i bez ceregieli nakazał stróżującemu tam zakonnikowi zapłacić za kurs. Mnich z nietęgą miną sięgnął do kasetki stojącej na kontuarze i, mrucząc pod nosem, poszedł uiścić opłatę. Witczak, otoczony wciąż podążający mi za nim duchami, ruszy ł do otwarty ch drzwi, w który ch, w plamie światła, czekał na niego prowincjał. Usiedli naprzeciwko siebie w niewielkim, ubogo wy posażony m biurze. – Wszy stko z panem w porządku? – spy tał na wstępie przełożony zakonu, z troską wpatrując się w zmienione oblicze policjanta. Witczak pokiwał głową. – Piłem, ale mało – przy znał. – Muszę z panem porozmawiać. – Ojciec Leon nie dzwonił? – zapy tał Zero. – Zostałem odsunięty od sprawy – poinformował nie do końca zgodnie z prawdą. Prowincjał westchnął, spojrzał na wizerunek świętego Kaspiana, założy ciela zakonu. – Zastanawiam się nad przeniesieniem ojca Leona. Zero machnął ręką, próbując uciszy ć dokuczające mu głosy. Na szczęście ojciec Adam zignorował ten gest. – Co się stało? – wy kazał zainteresowanie Witczak. – Rozmawiałem z bratem Istvanem z prowincji słowackiej. – Coś ciekawego? – Chodzi o tego młodego zakonnika, Siwczy ka – przy pomniał ojciec Adam jednego z nowicjuszy sprzed dwudziestu lat, który po wy darzeniach w Stary m Brodzie przeniósł się do klasztoru w Braty sławie. – Panowie, trochę ciszej! – wrzasnął Witczak, patrząc gdzieś w bok. Prowincjał spojrzał zatroskany m wzrokiem na rozmówcę. – To nie do pana – wy jaśnił Zero, kuląc się na krześle.

– Ten Siwczy k – konty nuował zakonnik – nie dojechał na Słowację. Z rozmowy, którą Istvan przeprowadził ze swoimi współbraćmi, wy nika, że nigdy nie opuścił klasztoru w Stary m Brodzie. Witczak zasłonił jedno ucho i nachy lił się w stronę prowincjała. – Powiem ojcu więcej. My ślę, że on nadal tam jest – wy szeptał. Adam Szretter słuchał zdziwiony. – Wy jaśniliśmy sprawę – dodał Zero. W ty m momencie z kieszeni jego kurtki wy doby ł się pikający alarm. Zero westchnął głęboko. – Ojciec też to sły szy ? – upewnił się. Zdezorientowany zakonnik pokiwał głową. Witczak zaczął przeszukiwać kieszenie. Znalazł komórkę sprezentowaną przez Generała, do której zdołał dokupić kartę. Teraz urządzenie wy dawało z siebie iry tujące dźwięki. Po odblokowaniu telefonu na ekranie pokazało się okno włączonego programu, a w nim mapa z pulsujący m na czerwono punktem. – Co za czort? – zastanawiał się na głos Zero. Wreszcie zorientował się, co zobaczy ł. – Ma ojciec samochód? – zapy tał, wstając. Prowincjał sięgnął do szuflady i wy jął z niej kluczy ki. – Jedziemy – oświadczy ł Witczak. – Mam nadzieję, że zmieścimy się wszy scy – dodał, patrząc na zgromadzenie na kory tarzu.

Trzech ubrany ch na czarno mężczy zn weszło do jednej z klatek długiego budy nku ciągnącego się wzdłuż ulicy Ringelbluma. Gruby, Średni i Chudy kilkanaście godzin wcześniej obczaili cały blok i teraz wy brali ostatnie wejście. Szli w milczeniu na ostatnie piętro, kierując się powoli do mieszkania numer siedemdziesiąt sześć. Nie mieli pojęcia, czego się spodziewać. Gadali o ty m przez ostatnie dwie doby. Chudy i Średni wiedzieli, że Glista i ta lesba z policji mają jakieś zaszłości. Kiedy Mary sia wspomniała o pieniądzach, zorientowali się, że gra toczy się o zby t dużą stawkę. Postanowili działać zgodnie z przy gotowany m wcześniej planem. Przede wszy stkim należało się dowiedzieć, czego chce od nich Cy nowska. Próbowali złapać ją na mieście, lecz najwidoczniej gdzieś się zaszy ła. Rozważali olanie wy znaczonego spotkania, ale Glista twierdził, że gdy by psy wiedziały o ich uczestnictwie w napadach na banki, nie chodziliby już swobodnie po Warszawie. Ta policy jna lesba czegoś od nich chciała. Glistowski nawet domy ślał się czego. Na wszelki wy padek zabrał z sobą kartę pamięci z ory ginałami zdjęć, jakie wy konał Cy nowskiej podczas orgii, kiedy porwali ją z Tube najebaną w kosmos tabletką gwałtu. Na drugim piętrze postanowili się rozdzielić, tak jak ustalili. Glista poszedł do góry, a jego dwaj kolesie galerią poniżej do klatki schodowej na drugim końcu bloku. Tędy weszli na ostatnie piętro. W kieszeniach trzy mali gotowe do strzału pistolety. Wiedzieli jedno – nie dadzą się wziąć ży wcem. Na galerii, z której wchodziło się do mieszkań, owionął ich chłodny, sty czniowy wiatr. Przy gotowali broń i ruszy li w kierunku ostatniego mieszkania, sprawdzając, czy gdzieś nie czeka na nich zasadzka. Glista przy czaił się na schodach. Sprawdzali drzwi do każdego mieszkania. W jednej z wnęk, które skry wały oznaczone numerami lokali wejścia, zatrzy mał ich potężny kształt skry ty w cieniu, bo ktoś wy kręcił żarówkę. – Panowie – odezwał się cień, celując w ich stronę glocka. Jak na komendę podnieśli schowane w kieszeniach pistolety i skierowali rogi swy ch kurtek w ciemność wnęki. – Ja cię znam – odezwał się Chudy, mrużąc oczy. – Ty jesteś Masło z Tube.

Masło pokiwał głową. – Na dole są psy. – Uchy lił drzwi mieszkania, pod który mi stał, oznaczone numerem siedemdziesiąt jeden. – Zapraszam do środka. Wszy stko przeczekamy. Obaj spojrzeli po sobie i zerknęli na Glistę, który stał w progu wy jścia na galerię. Czekał na ich sy gnał. – Jego nic już nie uratuje – powiedział Masło. – Ale do was ona nic nie ma. Chudy wy ciągnął rękę i wy konał gest będący umówiony m sy gnałem dla Glisty, obaj skry li się we wnęce, a następnie weszli razem z ochroniarzem do mieszkania. Glistowski został zupełnie sam.

Oxana, Oxana… – imię ładnej wokalistki z Kazachstanu wciąż chodziło mu po głowie. Prowincjał jechał ostrożnie, powoli. Witczak niespokojnie zerkał na ekran swojego nowego naby tku technologicznego, czerwony punkt pulsował na mapie. Z ty lnej kanapy dochodziły pokrzy kiwania i sprośne odzy wki. Zero, zaaferowany, uciszał je prośbą i groźbą, uspokajając jednocześnie ojca Adama. Sięgnął po stary telefon, wy konał dwa kolejne, nieudane połączenia. Wreszcie zadzwonił do Doroty.

Malicka rozmawiała przez swoją komórkę z jedny m ze swoich podwładny ch. – Czy oni na tej Woli coś wreszcie mają? – py tała, przeskakując nerwowo kanały telewizy jne. Siedziała na kanapie u siebie w domu. W razie czego mieli ją wezwać. Jak dotąd nikt jeszcze nie dzwonił. Niecierpliwiła się. – Nie, pani prokurator. Czekają w przedszkolu – odparł aplikant. – W jakim przedszkolu? – zdziwiła się. Wy jaśnił. – Czy dowiedział się pan, w jakim stanie jest Michalina Kostkiewicz, jak prosiłam? – zmieniła temat. – Strażacy już dogasili ogień – odpowiedział chłopak. – Teraz pracują tam ludzie Misiaka z kry minalnego i inspektorzy ze straży pożarnej. – Czy pan w ogóle słucha, co się do pana mówi? – ziry towała się. Sy gnał w telefonie poinformował o drugim połączeniu. – Proszę zaczekać, mam drugą rozmowę na linii. Przełączy ła się. W słuchawce usły szała zachry pnięty głos Witczaka. – Masz gdzieś blisko komputer? – Poczekaj chwilę, Krzy sztof. – Znów odstawiła od ucha aparat i zmieniła rozmówcę. – Py tałam o koleżankę Kostkiewicz. Gdzie pan jest? Proszę ruszy ć dupę do szpitala i dowiedzieć się o jej stan. – Nie żegnając się, zakończy ła połączenie i wróciła do Witczaka, jednocześnie wstając z kanapy i siadając przy stole, na który m stał otwarty laptop. – Chcesz, żeby m coś sprawdziła? – domy śliła się. – Odczep się! – usły szała w słuchawce krzy k. – Przepraszam, to nie do ciebie. – Wszy stko w porządku, Krzy sztof? – zaniepokoiła się. – Gdzie jesteś?

– Może by ć. – Witczak wy konał kilka głębokich oddechów i wrócił do rozmowy. – Sprawdź w internecie miejsce i datę urodzenia wokalistki Oxany. O-x-a-n-a. Pisze się przez „iks”. Malicka zdezorientowana otworzy ła przeglądarkę i litera po literze wpisała hasło. – W Kazachstanie – odparła. – Chodzi mi o miasto. Miasto – powtórzy ł Zero tonem, jakby stawką by ło ży cie ludzkie. Malicka nerwowo przeszukiwała tekst otwarty na stronie internetowej. Nigdzie nie znalazła informacji, której oczekiwał. – Jak się w ogóle czujesz? – spy tała zaniepokojona. – W miarę – odparł. – Proszę, znajdź, to ważne. Znów piknięcie w słuchawce, informujące o drugim połączeniu.

Ktoś z zewnątrz nacisnął klamkę. Cy nowska w przeciwległy m końcu mieszkania siedziała na fotelu naprzeciwko wejścia. Miała dobry widok na drzwi. W progu zobaczy ła oświetloną sztuczny m światłem okrągłą postać Glisty. Wszy stkie lampy wewnątrz by ły wy łączone. Ale on ją i tak dostrzegł. Wszedł do przedpokoju. – Co tu tak śmierdzi? – spy tał drżący m głosem. – Wejdź, Glista. Nie jestem uzbrojona. Możesz mnie przeszukać – wstała. By ła ty lko w spodniach i podkoszulce, uniosła ręce, gotowa na obmacy wanie. Wy konał jeszcze dwa kroki do przodu. – W co ty grasz? W ty m momencie drzwi trzasnęły, ktoś z zewnątrz przekręcił klucz w zamku. By li zamknięci. Glista zaczął szarpać za klamkę i walić w drzwi. – Musimy pogadać. – Cy na znowu usiadła. Gangster odwrócił się i wy mierzy ł w nią wy ciągnięty z kieszeni kurtki pistolet. – Wiem, o co ci chodzi. – Sięgnął do spodni, wy ciągnął niewielki przedmiot i rzucił do jej stóp. – To ory ginały – zapewnił. – I nie ma kopii. Agnieszka spojrzała na leżącą na dy wanie kartę pamięci do aparatu fotograficznego i uśmiechnęła się. – Masz, co chciałaś, teraz mnie wy puść, bo… – Wy celował. – Glista – odezwała się Cy na. – Mówiłam, żeby ś nie wracał. Ale teraz cieszę się, że jesteś.

Malicka wy słuchała komunikatu na temat zdrowia Michaliny Kostkiewicz. Jej stan by ł na ty le poważny, że lekarze po operacji postanowili utrzy mać ją w śpiączce farmakologicznej. Doba albo dwie powinny wy starczy ć, zapewnili. Dorota nakazała aplikantowi, żeby koniecznie dowiedział się jeszcze, co się dzieje na Ringelbluma, i zakończy ła rozmowę. Mogła wrócić do Witczaka. – Masz? – zapy tał bez wstępu. Dorota przebiegła wzrokiem tekst na kolejnej stronie internetowej, którą udało jej się otworzy ć. – Ałma Ata – przeczy tała. – Urodziła się w Ałma Acie.

– Tak! To samo miasto – ucieszy ł się Witczak. – A teraz py tam poważnie – odparła nerwowo. – Jak się czujesz? – Dojeżdżamy – usły szała, co, jak wy wnioskowała, nie by ło skierowane do niej. – Gdzie jesteś? – Z trzaskiem zamknęła klapę laptopa. – Dziękuję! Jednak Ałma Ata – odparł stłumiony m głosem Zero. Znowu odezwało się drugie połączenie. Pomy ślała, że zaraz dostanie ataku nerwowego. Sprawdziła, kto dzwoni. Aplikant. – Krzy sztof, muszę odebrać – poinformowała szy bko i zmieniła rozmówcę. – Pani prokurator, na Ringelbluma doszło do strzelaniny !

Kiedy zobaczy li bły ski w oknach mieszkania, Hif zacisnął oczy. Zrozumiał, że popełnili błąd. Kardy nalny. Ktoś szarpnął go za rękaw. Maluta i Młody już wy biegali z sali przedszkolnej, komunikując się przez radio z anty terrory stami i pogotowiem. Zmierzali w kierunku najbliższej klatki schodowej, łącząc się z oddziałem policji w czarny ch uniformach, hełmach i kominiarkach. Pokonali biegiem trzy piętra, dostali się na galerię i ruszy li w kierunku mieszkania siedemdziesiąt sześć. Bry gadę puścili przodem, ponieważ drzwi by ły zamknięte. Funkcjonariusze przy gotowali łom i wy rzucili z zawiasów skrzy dło wejściowe. Wpadli z krzy kiem do małego przedpokoju. Nie czekając ani chwili, Hif i Młody wskoczy li za nimi. Na podłodze leżało dwoje ludzi. W pokoju Cy nowska, krwawiąca z ran na ręce i udzie. W przedpokoju oty ły mężczy zna z raną postrzałową na piersi. – Pogotowie! – wrzasnął Ty mański, klęcząc nad drżącą na cały m ciele Agnieszką. Chwy ciła go za kołnierz i przy ciągnęła do siebie. – Powiedz im… – wy szeptała. Nachy lił się, przy stawiając ucho. – Mów, no mów! – poprosił zatroskany m tonem, jakby zwracał się do własnej córki. – Mamy figuranta! – krzy knął Młody, sprawdzając puls na szy i leżącego w przedpokoju mężczy zny. – Ży je! Do mieszkania wpadło dwóch pracowników pogotowia. Ty mański ze zdziwieniem rozpoznał doktora Bąka i towarzy szącego mu zawsze sanitariusza, który wprawny m ruchem rozerwał koszulę na piersi Glisty, oceniając postrzał. – Klatka piersiowa! Jedna rana! – krzy knął. – O kurwa! – rozległo się z pokoju obok, który postanowił sprawdzić Młody razem z jedny m z policjantów z bry gady anty terrory sty cznej. – Tu leży ciało! Chy ba kobieta. Sanitariusz wpadł tam i zajrzał do otwartej chłodziarki. – Ty m już nie pomożemy – oświadczy ł swoim chwiejny m basem i pobiegł do Cy nowskiej. Młody stał wpatrzony w ciało kobiety pozbawione głowy i leżące pod spodem drugie zwłoki. Zakry ł dłonią usta, czując nadchodzące torsje.

Zaparkowali przy Warszawskiej, naprzeciwko klasztoru, tak jak poprosił Zero.

– Teraz niech mnie ojciec wy słucha – poprosił Witczak. – Trzeba pojechać na komisariat. Rozumie ojciec? Komisariat. I wrócić z policją. Wy siadł z wozu, wy mienił porozumiewawcze spojrzenie z ojcem Adamem, dał krok do ty łu. Samochód zjechał z chodnika i ruszy ł dalej. Zero podbiegł do muru i wszedł na teren kościelny. Drzwi do świąty ni by ły zamknięte. Ruszy ł do furty, szarpnął za sporą żelazną klamkę, w końcu sięgnął do sznura zwisającego z otworu w ścianie, ale się zawahał. – Dzwoń, dzwoń, na co czekasz, pierdoło! – usły szał tuż za sobą. Odwrócił się, ale nikogo nie zobaczy ł. – Tchórz, pierdolony tchórz! – krzy knął obok ktoś wściekły m głosem. Znowu rozpoznał matkę. Zasłonił dłońmi twarz, starając się opanować, przebić przez natłok głosów, zaplanować cokolwiek. Kiedy odetchnął, wy biegł ponownie na Warszawską i ruszy ł wzdłuż muru klasztornego, zastanawiając się, jak może przedostać się na drugą stronę. Brama, z której korzy stali mnisi, też by ła zamknięta. Pobiegł dalej, szukając jakiegoś obniżenia, które umożliwiłoby wspięcie się na krawędź. Zauważy ł przy stanek autobusów między miastowy ch i stojącego na nim młodego mężczy znę. – Zamknij się! – wrzasnął gdzieś w bok. Stanął na przy stanku, pochy lony, trzy mając się za kolana. Mężczy zna stał jak sparaliżowany. Witczak wy prostował się i spojrzał mu w oczy. – Bardzo pana przepraszam. Muszę dostać się na drugą stronę muru. Podsadzi mnie pan? Jestem z… Młodzieniec zadał cios Witczakowi w czoło i uciekł. Zero upadł na chodnik. Kręciło mu się w głowie, skroń pulsowała. Jak przez mgłę dojrzał drewnianą skrzy nię stojącą obok słupka ze znakiem przy stankowy m. Wstał, obszedł pojemnik z piaskiem i naparł, starając się pchnąć go z miejsca.

– Duży dziś ruch w interesie – odezwał się Stan pochy lony nad Cy nowską, pobieżnie opatrując jej rany, żeby zatamować krwawienie. – Stan! – krzy knął znad Glisty lekarz. – Trzeba wezwać drugi zespół! Ty mański chwy cił doktora za rękaw. – To nasza koleżanka. Trzeba uważać. Jest w ciąży. – O kurczę! – Lekarz spojrzał na ranną. – W takim razie trochę będzie bolało. Proszę się nie denerwować. Wiemy, co robić. Stan zakończy ł rozmowę przez radiotelefon. – Zabieramy tego rannego w pierś. – Bąk wskazał ustawione pionowo pod ścianą nosze. – Żarty sobie robicie? – zdenerwował się Hif. – Zabierajcie naszego człowieka! – Niech mi się pan nie wtrąca w procedury – warknął lekarz. – Pierwszeństwo ma zagrożenie ży cia. Podsunęli pod ciało Glisty nosze i wstali z ciężarem. – Z drogi! – wrzasnął Bąk. – Za pięć minut będzie druga ekipa – dodał uspokajająco Stan. Wy szli z ranny m na noszach, prosząc o pomoc policjantów w czarny ch mundurach i kominiarkach.

Maluta czekał w kuchni na rozwój wy padków. Nie wiedział, co z sobą robić. Nie chciał przeszkadzać, mieszkanie by ło małe, a w środku przeby wało kilkunastu ludzi. Odruchowo otworzy ł lodówkę. – Ty mański, do mnie! – wrzasnął. Hif zapewnił Cy nę, że wszy stko jest pod kontrolą, sprawdził prowizory czne opatrunki i ruszy ł do szefa. Naczelnik stał obok zamkniętej lodówki. – Tam jest głowa – oświadczy ł. Hif westchnął i otworzy ł masy wne drzwi. Rzeczy wiście, na półce zobaczy ł ustawioną pionowo kobiecą głowę. Poczuł, że ktoś na niego napiera od ty łu, przez co niebezpiecznie zbliża się do zniekształconej w martwy m gry masie twarzy. – Głowa? Czy ja? – zapy tał z niezdrową ciekawością stojący za plecami Ty mańskiego Młody. – Głupie py tanie! – obruszy ł się Maluta. Stał oparty o szafkę pod oknem. – Jakby w welonie – dodał Młody. – Jakim welonie? – warknął naczelnik. – Ma jakiś materiał na sobie – opisał Hif. – Młody my śli, że to welon. Taki, jaki noszą zakonnice. Popatrzy li na siebie nawzajem, zaświtała im jedna my śl. – Trochę o ty m czy tałem – przy znał Mączka. Ty mański i Maluta spojrzeli na Młodego z iry tacją. Teraz mu się na zwierzenia zebrało? – Hif, jak miała na imię ta blogerka? – Jaka blogerka, do cholery ? Drzwi lodówki trzasnęły. Wszy scy czuli, że właśnie doszło do przełomu w sprawie. Ty mański masował czoło. – Katarzy na – ktoś powiedział słaby m głosem w pokoju obok. Cy na. Młody pstry knął palcami. – Bingo. To święta Katarzy na ze Sieny ! Witczak by ł zby t słaby. Napierał cały m ciałem, ale skrzy nia wy pełniona po brzegi piaskiem nie chciała ruszy ć się z miejsca. Zasapany, ukląkł na chodniku. Tuż za nim zatrzy mało się z piskiem opon auto. Z otwarty ch drzwi wy skoczy ł prowincjał i pochy lił się nad swoim niedawny m pasażerem. – Pan się źle czuje – powiedział łagodnie. – Nie mogę pana zostawić. – Co z policją? – stęknął Zero. Adam Szretter obejrzał się w stronę, z której przed chwilą nadjechał. – W komisariacie nikogo nie by ło. – A dy żurny ? – ziry tował się Witczak. Machnął ręką. Wstał i podszedł do muru. – Wchodzimy. – Zrobił koszy czek ze złączony ch dłoni i kiwnął na prowincjała, który nie py tając już o nic, podwinął habit i postawił nogę między kciukami Witczaka. Usiadł okrakiem na szczy cie muru i wy ciągnął ręce po swego towarzy sza. Razem zeskoczy li prosto w rząd kolczasty ch krzewów. Zajęło im trochę, zanim się z nich wy plątali. Budy nki klasztorne by ły zaciemnione, jednak obaj znali drogę na pamięć. Witczak nagle zaczął machać rękami. – Precz! Precz! – krzy czał. Prowincjał złapał go za ramiona i mocno potrząsnął.

– Co tu się dzieje? – zapy tał. Zero pokręcił głową. – Ostrożnie – poprosił. – Bardzo ostrożnie. Weszli na dziedziniec klasztorny. W żadny m z okien nie paliło się światło. Zauważy li zaparkowany na środku placu samochód z otwarty mi drzwiami. Podeszli. Wzdłuż wozu leżało ciało w habicie. Witczak zatrzy mał prowincjała, podszedł i odwrócił mnicha. Zobaczy ł twarz brata Jana z otwarty mi szeroko oczami, rozchy lony mi ustami i niewielką, okrągłą raną w czole. Ojciec Adam złapał się za pierś. – Co… co tu się… – powtarzał, nie mogąc nabrać tchu. Witczak pomógł mu usiąść na ziemi i oparł go plecami o przednie koło wozu. – Boli… – Prowincjał wy krzy wił twarz w gry masie cierpienia. Zero sięgnął do kieszeni, szukając portfela, w który m nosił tabletki. Wy rzucił wszy stkie neurolepty ki, ale zostawił aspiry nę, którą rozpakował i wsadził mnichowi do ust. – Czekaj tu – poprosił. Wstał i skierował się do przejścia między masarnią a wejściem do kuchni. Drzwi okazały się otwarte. Uderzy ł go intensy wny zapach benzy ny. Wokół panowała zupełna cisza. Pierwszy m pomieszczeniem, do którego zajrzał, by ł refektarz. Przed oczami mignęły mu wszy stkie chwile, które tu spędził: pierwsza narada policy jna, spotkanie z Kamillą Saks, kłótnie z bratem Leonem. Zapalił światło. Na środku pomieszczenia leżały ciała dwóch braci z ranami postrzałowy mi. Zdawało mu się, że coś usły szał na górze, jakieś skrzy pnięcie. Nie namy ślając się wiele, ruszy ł na piętro, nie zwracając uwagi na hałas, który wy wołuje. Obszedł wszy stkie cele, głosy w jego głowie ucichły, zdołał więc usły szeć krótkie: „Eee…”. Zobaczy ł otwarte drzwi, które, wiedział, prowadziły do wąskiego kory tarza. Na jego końcu znajdował się klęcznik i okno wy chodzące na rozświetlony kościół. Dojrzał siwe włosy i odzianego na biało starca, klęczącego, wpatrzonego w okno. Odsunął ojca Leopolda i zajrzał do kościoła. Przy ołtarzu stał odwrócony ty łem zakonnik, który zamachnął się młotkiem i uderzy ł. Panującą w świąty ni ciszę przeciął ludzki krzy k. Na ołtarzu leżał duży krzy ż, niegdy ś wiszący na ścianie. Odkręcono z niego naturalnej wielkości figurę Chry stusa, której miejsce zajęło ciało rozebranego mężczy zny. Z ran w przebity ch gwoździami nadgarstkach i stopach leciała krew. Witczak nachy lił się i krzy knął. – Zostaw go! Sły szy sz? Naty chmiast go zostaw! W świetle wiszącej nad ołtarzem lampy dojrzał zmienione oblicze brata Leona, który odwrócił się i spojrzał do góry. Pokręcił głową, obszedł ołtarz. Wtedy Witczak zauważy ł, że do dłuższej belki przy troczono linkę żeglarską, wędrowała do góry, przerzucona przez ozdobny element ołtarza, i spadała na dół. Leon pociągnął za sznur, krzy ż spadł na podłogę prezbiterium, o którą oparł się jedny m ramieniem. Przy bity człowiek zajęczał. Zakonnik nie zwrócił uwagi na ten protest, zebrał linkę i pociągnął, tak że dłuższy koniec krzy ża powędrował do góry. Jeszcze jedno zebranie liny, wy konane z widoczny m wy siłkiem. Ciężar by ł potężny. Witczak miał przez chwilę nadzieję, że Leon się podda, że nie da rady, jednak mnich z nadludzkim wy siłkiem unosił rannego i krzy ż coraz wy żej. Kiedy głowa powieszonego znalazła się na wy sokości tabernakulum, przeor przy wiązał koniec linki do nogi ołtarza. Zero nie miał innego wy jścia, jak ty lko przełoży ć nogę przez krawędź okna i skoczy ć. Spuścił nogi i zawisł, starając się zredukować kilkumetrową odległość, jaka dzieliła go od posadzki. Starzec

złapał go za ręce, próbował powstrzy mać przed skokiem. Kiedy Zero się puścił, Leopold jeszcze przez chwilę rozpaczliwie trzy mał go za dłonie, lecz w końcu wy ślizgnęły mu się i Witczak poleciał na dół. Zderzenie z posadzką wy wołało łupnięcie w stopie. Leżał przez chwilę, bojąc się poruszy ć. Chwy cił się stojącej obok ławy dla wierny ch i podciągnął, próbując stanąć na obu nogach. Lewą kostkę przeszy ł ostry ból. Spojrzał w kierunku prezbiterium i wiszącego na odwrócony m krzy żu nagiego mężczy zny. Lecąca z nadgarstków krew kapała na posadzkę, pły nąca wzdłuż nóg zaczerwieniła uda. Przed ołtarzem stał brat Leon z wy celowany m w stronę Witczaka pistoletem. – Nawet nie próbuj! – odezwał się groźnie. Zero wy konał krok, przeniesienie ciężaru ciała na drugą stopę sprawiło mu niewy obrażalny ból. – Ostrzegam! – Leon uniósł drugą dłoń, pstry knął. Zalśnił płomień zapalniczki. – Cały klasztor niedługo spłonie. Kościół też. Na ławach ktoś poustawiał kanistry, z który ch sterczały kawałki wilgotnego materiału. Prowadziły do nich ślady po rozlanej benzy nie, wszy stkie spoty kały się na środku nawy w szerokiej plamie prowadzącej do ołtarza. Policjant z wy siłkiem wy konał kolejny krok, który zbliży ł go do prezbiterium. – Powiedz mu… – jęknął wiszący na krzy żu mężczy zna. Witczakowi przez chwilę wy dawało się, że rozpoznał ten głos, ale wniosek by ł na ty le absurdalny, że naty chmiast go odrzucił. To musiał by ć który ś z zakonników. W my ślach usiłował przeliczy ć skład klasztoru, kogo widział martwego, kogo brakowało. – Znajdziesz coś dla siebie w pierwszy m ołtarzu boczny m. – Leon wskazał niszę najbliższą zamknięty m drzwiom do kościoła. Zero się zawahał, jednak niepokój i ciekawość przeważy ły. Ruszy ł we wskazany m kierunku, powoli, opierając się na kolejny ch ławach dla wierny ch, ciągnąc za sobą zwichniętą lub złamaną nogę. We wnęce zobaczy ł światło, zarejestrował czy jś ruch, sapnięcie. Od ostatniej ławy do bocznego ołtarza dzieliło go kilka metrów. Nie wiedział, jak je pokonać. Ukląkł i nie zważając na cierpienie, zaczął się czołgać. Głosy wracały, sły szał wokół siebie narastające, niearty kułowane szepty. Dotarł do wnęki, zobaczy ł ustawione tam krzesło i przy wiązane do jego nóg stopy w damskich butach. Uniósł głowę. Na krześle siedziała Kamilla obwiązana sznurami, między nogi ktoś wcisnął jej mały kanister. – Zrób coś – szepnęła płaczliwie. – Błagam, zrób coś! Domy ślił się, co nastąpi, jeśli spróbuje ją uwolnić. Kamilla oddy chała szy bko, jej twarz powoli przy bierała zielony odcień. – Podpali wszy stko, jak spróbuję – powiedział. Odsunął się. – Co robisz? – załkała. – Nie zostawiaj mnie! Zawrócił, czołgał się z powrotem. Usiłował zrozumieć. Co przeoczy ł? Kto by ł człowiekiem wiszący m na krzy żu? Dlaczego Leon przy bił go i uniósł do góry ? To coś znaczy ło. Tak samo jak w przy padku pozostały ch zabity ch. Czy Leon jest Patronem? Zero wrócił do ostatniej ławy i podciągnął się, stając na zdrowej nodze. Znowu przemieszczał się w kierunku prezbiterium, mozolnie, z bólem pulsujący m w kostce. Parę metrów przed główny m ołtarzem zatrzy mał się wpatrzony w Leona i wiszącego na krzy żu człowieka. – Co teraz? – zapy tał bezradnie.

– Zaraz dopełni się przeznaczenie – odpowiedział drżący m, ale pewny m siebie głosem Leon. – Kim on jest? – Zero wskazał na męczennika. Ranny oddy chał z trudem, mówienie sprawiało mu wy raźny ból. – Nazwaliście mnie Patronem, prawda? – zdołał wy powiedzieć. Zero spróbował wy konać jeszcze jeden krok, ale upadł na posadzkę. Znów zaczął się czołgać. Leon wy celował w niego broń. Ukrzy żowany mamrotał coś do przeora, najwidoczniej zabrakło mu sił, żeby mówić na cały głos. – Chce wiedzieć, do czego doszliście w śledztwie – powtórzy ł jego py tanie przeor. Witczak wspiął się na schody, by ł coraz bliżej ołtarza. Musiał się chwilę zastanowić. – Do Przemy sława Krzemińskiego, ale okazało się, że zaginął lata temu – rzekł w końcu. – Zmartwy chwstał – powtórzy ł wy szeptane słowa ukrzy żowanego Leon. – W nowy m wcieleniu. – Jak się teraz nazy wa? – stęknął Witczak, wy ciągając rękę i chwy tając się krawędzi stołu. Leon wzruszy ł ramionami. – Nieistotne. Najważniejsze, że wy pełnił misję od Pana! Uratował honor zakonu. – Co się stało wtedy w nowicjacie? – zdołał jeszcze zapy tać Zero, patrząc w oczy ukrzy żowanego. – Co zrobiliście tamtemu nowicjuszowi, Siwczy kowi? – Nie oni. Ja – szepnął z trudem ukrzy żowany. Kaszlnął. Wy pluł ślinę. – Mnie wy brali. Żeby uciszy ć zdrajcę. Witczak przesunął się wzdłuż krawędzi stołu. Leon znowu uniósł broń i wy celował w jego pierś. W ty m momencie przez kościół przeszedł łomot, ktoś uderzał w drzwi. Przeor spojrzał w tamtą stronę przestraszony. Z zewnątrz dochodziły jakieś krzy ki. – Teraz! – szepnął ukrzy żowany. Leon uniósł wzrok i spojrzał w przestrzeń za Witczakiem. – Ojcze Leopoldzie! Teraz! Zero odwrócił się w stronę okna, z którego wcześniej wy skoczy ł. Buchnął tam ogień. Przez okno wy chodzące z klasztoru na kościół potężny podmuch wy rzucił ludzką pochodnię. Ojciec Leopold przeleciał nad ławami i spadł na posadzkę. Biegnąca tam struga benzy ny zajęła się i ogień popły nął w kierunku bocznego ołtarza, w który m Witczak zostawił Kamillę. – Uciekaj! – krzy knął na cały głos Witczak, puścił się stołu i skoczy ł na zakonnika. Upadli na podłogę, przeturlali się, zapalniczka wy padła z ręki przeora, Zero złapał za nadgarstek drugiej dłoni mnicha, trzy mającej pistolet, i z cały ch sił uderzy ł go głową w czoło. Walenie w drzwi narastało. Gdzieś w oddali dało się sły szeć dzwony. Oszołomiony przeor zdołał chwy cić zapalniczkę. Rozległ się wy buch w boczny m ołtarzu, w który m uwięziono Kamillę Saks. Z zewnątrz dało się sły szeć sy reny wy jące w budy nku straży pożarnej. Zero, wściekły jak jeszcze nigdy dotąd, wy rwał z ręki Leona pistolet i tłukł nim zakonnika w głowę. – Zabij, zabij! – szeptał ukrzy żowany. – Otwórz mu bramy nieba! Leon stracił przy tomność. Cały kościół zasnuty by ł dy mem, coraz trudniej się oddy chało. Zero, nagle nie czując bólu, zaczął kuśty kać przez kościół. Minął ciało Leopolda. W rogu bocznego ołtarza dojrzał Kamillę wtuloną w róg kamiennej ściany, która ją osłoniła. – Sama się wy swobodziłam – warknęła Saks. Odwrócił się w stronę drzwi, zza który ch rozległy się odgłosy, jakby ktoś walił taranem.

W główny m ołtarzu buchnął płomień. Zero domy ślił się, że popełnił błąd. Wiszący na krzy żu musiał trzy mać w dłoni jeszcze jedną zapalniczkę. Ogień pobiegł wzdłuż strużek prowadzący ch do kolejny ch ław. Po sekundzie doszło do pierwszego wy buchu. Potem następnego. Drzwi w końcu puściły, wbiegli strażacy, jacy ś inni ludzie, ale zatrzy mała ich ściana ognia. Witczak, kaszląc, złapał za dłoń lekarkę i wy dostał się z nią na zewnątrz. W przedsionku zobaczy ł przerażoną Malicką. Skierował ratowników na podwórze, do leżącego tam prowincjała. Ktoś narzucił mu koc na ramiona, wokół lśniło niebieskie światło ogromnego wozu strażackiego, który m staranowano bramę kościelną. Zero osunął się na kolana i stracił przy tomność.

DZIEŃ DWUDZIESTY DRUGI

28 stycznia, piątek

Policjant pełniący tego dnia dy żur na recepcji Komendy Stołecznej wstał na widok wchodzącej główny m wejściem kobiety. Miała rękę na temblaku i obwiązaną bandażami głowę. Prowadził ją mąż. Aspirant ukłonił się i zwolnił zamknięcie elektry cznej bramki. Michalina z Pawłem ruszy li prosto do gabinetu Maluty. Tam czekali już naczelnik, Ty mański, Malicka, Mączka, Misiak i Wardal. Na widok psy cholożki wszy scy wstali i pomogli jej wejść. Wskazali wy godny fotel, na który m zazwy czaj siedział szef. – Jednak pani przy szła – odezwał się Maluta, patrząc w podbite oko Michaliny. – Jestem na przepustce. – Sprawną ręką poprawiła fałdy spódnicy. Oddy chała z trudem. – Właśnie wszy stko omawiamy – dodał naczelnik. Misia spojrzała na twarze obecny ch, kogoś najwidoczniej szukając. – Witczak nie przy jdzie – uprzedził py tanie Ty mański. – Ale wszy stko mi przekazał. – A Cy na? – spy tała Misia. – Wszy stko OK – dodał Hif. – Wy liże się. Jest jeszcze w szpitalu. Michalina pokiwała głową z aprobatą. Westchnęła. – Zaczy najmy – poprosiła. Nie wiedziała, na ile czasu starczy jej sił. – Skoro wszy scy jesteśmy, kto pierwszy zabierze głos? – odezwał się Maluta. – Pewnie ja – odparł Hif. – Muszę przekazać informacje od Witczaka. Wszy scy pokiwali przy zwalająco głowami. – Poczekaj – zatrzy mał go gestem dłoni Maluta. – Powiedz, co z klasztorem. – Palił się cały wtorek. Inspektorzy pożarowi na pogorzelisku znaleźli zwęglone kanistry i ślady rozlanej wszędzie benzy ny. Maluta uderzy ł pięścią w oparcie niskiego fotela.

– Musimy rozplątać wszy stkie wątki. Nie zostawię tak tego – wy cedził. – A więc ktoś musi zapolować na naszego kolegę Balasa – stwierdził Hif. – Kto wie, kto wie – mruknął filozoficznie naczelnik. – Gotowi? – odezwał się Hif. – Zaczy nać? Potwierdzili. – Trochę to jeszcze może potrwać – zaczął. – Jest sporo biały ch plam, sami zobaczy cie. – Mamy czas – zapowiedział Maluta. – Zacznę chronologicznie – zaproponował Ty mański. – Czy li od nowicjatu i niejakiego Przemy sława Krzemińskiego. Młodość spędził w niższy m seminarium duchowny m prowadzony m przez braci żebraczy ch. Po maturze wstąpił do zakonu, przeszedł lata formacji, skończy ł seminarium i został socjuszem w nowicjacie. – Nie wierzy liśmy Witczakowi – dodał Maluta – a ten klasztor i tamte wy darzenia by ły kluczowe. – Może będę konty nuował, tak jak przedstawił to Zero – zaproponował Hif. – W roku 1990 w Stary m Brodzie mieszkały albo odwiedzały go wszy stkie ofiary Patrona. Biskup Kownacki by ł przeorem klasztoru, Tomasz Koby liński prowincjałem zakonu, Andrzej Dy nacki dojeżdżający m lekarzem. A samobójca, Józef Niedziela, mistrzem nowicjatu. Chy ba nikogo nie pominąłem. – Ty lko samego Przemy sława – wcięła się Misia. Hif przy taknął. – Józef mógł by ć na liście Patrona. Albo przy najmniej tak my ślał. Może domy ślał się, dlaczego zginęli jego współbracia, ale postanowił zabrać tę wiedzę z sobą do grobu. – Co się wtedy wy darzy ło w klasztorze? – zapy tał Maluta. – Nowicjusze się zbuntowali – oświadczy ł Hif. – Nie chcieli więcej umartwień, ciężkiej fizy cznej pracy, czuli się źle traktowani, prześladowani. Mam list, który napisali do papieża i przełożony ch zakonu w Rzy mie. Starsi ojcowie nie potrafili tego pojąć. Przestraszy li się. – Czego? – zapy tał Młody. Hif wzruszy ł ramionami. – Chy ba ducha rewolucji. Wiatru zmian, odnowy. Może rozpadu zakonu. My ślę, że tak jest w każdej grupie opartej na konserwaty wny ch zasadach. Każda nowość jest zagrożeniem, a wbrew pozorom organizacja zakonna to twór bardzo delikatny i niestabilny. Trudno nim zarządzać, łatwo doprowadzić do wrzenia. – Ciekawe, skąd u ciebie te przemy ślenia – zainteresował się Maluta. – To wy niki obserwacji Witczaka – zastrzegł się Ty mański. – Przekazuję jego wnioski. – No dobrze, doszło do jakiegoś buntu – podjął temat naczelnik. – Który został stłumiony. Starsi bracia zorganizowali naradę. Uczestniczy li w niej prawdopodobnie przeor, prowincjał, mistrz. – I socjusz – dodał Maluta. – Socjusz by ł wówczas dość młody m człowiekiem. Początkowo trzy mał stronę nowicjuszy. Zaufali mu, chcieli, żeby powielił i rozesłał list, który napisali. – Ale… – wciął się naczelnik. – Ale miał wątpliwości. Wziął list, lecz go nie wy słał. Poszedł z nim do prowincjała. I wtedy odby ła się ta narada. – Co na niej postanowili? – zapy tała Malicka.

– Że trzeba zachować złoty środek. Ale najpierw stłumić bunt. Rozprawić się z prowody rem, niejakim Siwczy kiem. Sprawdziłem go. To by ł starszy od reszty nowicjuszy facet. Przy jechał ze Stanów. Tam wszedł w konflikt z prawem i prawdopodobnie szukał kry jówki. My ślę, że jego postawa mogła sprowokować zakonników. Może o czy mś niewy godny m się dowiedział, może ich szantażował. Uderzy ł w czuły punkt. Postanowili go usunąć. Tu przy dał się lekarz, pewnie uży li jakichś medy kamentów, uśpili faceta. Reszty dokonał socjusz. To jego wy znaczy li. Ciało ukry li na terenie ogrodu klasztornego, a nowicjuszy poinformowali, że Siwczy k wy jechał na Słowację. By ło to na pewno uzgodnione ze współbraćmi z Braty sławy, przekazaliśmy ten wątek naszy m sąsiadom za miedzą. – W jaki sposób upozorowali przekroczenie granicy przez Siwczy ka? – zadał py tanie naczelnik. – Jeden ze Słowaków, uczestników nowicjatu, by ł w ty m samy m wieku co Siwczy k. Pewnie wy jechał na jego paszporcie – domy ślił się Hif. – Czy są już wy niki sekcji? – przy pomniał sobie Maluta. – Wstępne. Wciąż upewniamy się co do tożsamości zwłok. Katakumby są chy ba jedy ny m fragmentem klasztoru, który ocalał. Strażacy odkopali groby i zarządzono ekshumację, zgodnie ze wskazówkami Witczaka. W świeżo zamurowanej wnęce odnaleziono szkielet, który ma ślady wielu złamań, w ty m podstawy czaszki. – Pobity na śmierć – podsumowała ze smutkiem Misia. – Socjusz przeży ł załamanie nerwowe i odszedł z zakonu. A potem zniknął – dodał Hif. – A teraz powiedz, w jaki sposób Przemy sław Krzemiński zamienił się w lekarza seksuologa Przemy sława Mastalerza – odezwała się zdecy dowany m tonem Kostkiewicz. Wciąż nie mogła w to uwierzy ć. Właśnie dlatego zmusiła się, żeby wstać ze szpitalnego łóżka, wy błagała o przepustkę i karetką została dowieziona do pałacu. – Tutaj nie podam ci wszy stkich szczegółów. Wiemy, że Mastalerz na przełomie wieków przy by ł z Kazachstanu jako repatriant, potomek zesłańców. Ta okoliczność pomogła mu wy robić nowe dokumenty w kraju. Dodajmy, że by ły prowincjał, Tomasz Koby liński vel By lina, miał rodzinę w Kazachstanie, deportowaną z Kresów w czasie wojny. Prawdopodobnie to on zorganizował wy jazd Krzemińskiego. – Mamy więc człowieka o dwóch różny ch nazwiskach, ale ty m samy m imieniu – podsumował Maluta. – Ten pomy sł z imieniem stosują wszy stkie tajne służby. Wiecie dlaczego? Jak ktoś cię spotka na ulicy i zawoła po imieniu, nigdy się nie wy sy piesz – stwierdził Hif. Sięgnął po kubek i upił ły k herbaty. – Z tego, co wiemy, Mastalerz ży ł samotnie – konty nuował. – Miał dziewczy nę, niejaką Nastię Ilewicz. Tancerkę pracującą w klubie go-go, która by ła też prosty tutką. Spoty kali się w mieszkaniu nad klubem. Pewnego razu zabawił u niej zby t długo. Wy chodząc, minął się z następny m klientem, którego tożsamości możemy się ty lko domy ślać. Ale stawiam na księdza biskupa Kownackiego. Nie wiem, czy obaj od razu się rozpoznali. Minęło dwadzieścia lat. My ślę jednak, że biskup też wiedział, kogo spotkał. By ć może starał się zorganizować spotkanie z Przemy sławem, tu odwołuję się do zapisków z terminarza, w który m by ły inicjały wszy stkich ofiar i socjusza. Mastalerz zdradził tożsamość klienta prosty tutce. Tutaj sprawa nabrała tempa. Nastia zobaczy ła w przedstawicielu hierarchii łakomy kąsek i postanowiła go szantażować. – Co źle się dla niej skończy ło – skomentował Młody.

– Tu podejrzewam naszego kolegę Balasa. Chy ba on uciszy ł Nastię, a potem zamknął sprawę. Usunął wszy stkie dokumenty. Dodam, że trwała jakaś współpraca między Balasem a szacowny mi klientami burdelu. Balas trzy mał rękę na pulsie, żeby nic nigdy się nie wy dało. Gdy cała tajemnica trzy mała się na włosku, do akcji wkroczy ł Kazik. Sprawę Nastii prowadził tak, żeby całość utonęła w morzu milczenia. Zaraz potem odszedł ze służby i wiemy, gdzie dorabiał. – To jest nie do udowodnienia, zważy wszy na to, że obecnie Balas przeby wa w Wenezueli – dodał Maluta. – Nikt z kurii nie chciał się zjawić na rozmowę ze mną, nie mówiąc o ty m spotkaniu. Odmówili wszelkiej współpracy. – Śmierć Nastii by ła katalizatorem – wy jaśniał Hif. – Przy spieszy ła wszy stko. Sprawiła, że Mastalerz porzucił spokojne ży cie… no, powiedzmy, dość spokojne, które prowadził jako psy chiatra. Mamy jeszcze sporo biały ch plam. W każdy m razie ułoży ł plan zemsty. – Co pani na to, Michalino? – zapy tał naczelnik. – Uważam, że przeszłość zakonna i głęboka religijność komplikowały mu sprawę. Nie potrafił tak po prostu zabić. Sprawa nowicjusza Siwczy ka zaciąży ła na cały m jego ży ciu. Poczuwał się do winy. To musiało go zżerać od środka. Postanowił wy mierzy ć sprawiedliwość, a jednocześnie zaplanował wszy stko tak, aby zmarli dostąpili zbawienia jako męczennicy Kościoła. Nieprzy padkowo ostatnią ofiarą by ł on sam. Ojciec Leon, który mu pomagał, by ł ty lko narzędziem. – Tak – odezwała się Malicka. – Obaj zginęli w płomieniach. – Mastalerz zginął jak wszy stkie jego ofiary – konty nuowała Misia. – Święty Piotr został zamęczony przez ukrzy żowanie, na jego prośbę powieszono go jednak do góry nogami. Nie czuł się godzien umierać jak Chry stus. My ślę, że podobne moty wy kierowały Mastalerzem. – Musimy jeszcze wy jaśnić wątek Kolekcjonera. Może pani Kostkiewicz? – zaproponował naczelnik, pamiętając niedawne wy czy ny psy cholożki, nie do końca zgodne z prawem. – Przemy sław Mastalerz prowadził terapię Norberta Paczuskiego, czy li Kolekcjonera. Paczuski miał skłonności nekrofilskie, walczy ł z ty m. Seksuolog postanowił go wy korzy stać. – Do czego? – zapy tał Maluta. – Poszukiwał wspólnika, plan by ł zby t skomplikowany. Paczuski, zdolny złodziej samochodów, mógł się okazać bardzo przy datny. Poza ty m Mastalerz chciał zrzucić na niego całą winę. Kto wie, może na początku nie planował własnej śmierci, dopiero w trakcie kolejny ch morderstw doznał olśnienia, że nie może dłużej ży ć. – Co z Paczuskim? – zapy tał Młody. – Wiemy, że zapadł się pod ziemię jakiś czas temu – odparła Misia. – Może się zorientował, że Mastalerz nim manipuluje. Na pewno przestał brać leki, wy rwał się spod kontroli, dokonał szeregu zbezczeszczeń zwłok. Może został jedną z ofiar Patrona, który nie miał oporów przed zabijaniem przy padkowy ch świadków. Zamordował żonę Tomasza Koby lińskiego. W każdy m razie morderca postanowił skierować nasze podejrzenia na Paczuskiego. Na to wskazuje odcięta głowa w lodówce w mieszkaniu na Ringelbluma. – Przy pominała głowę świętej Katarzy ny ze Sieny – pochwalił się swoim odkry ciem Młody. – A co z ty m złapany m przez Cy nę? – zmienił temat Maluta. – Jak mu tam, Glistowskim? – To człowiek z półświatka – podjął temat Hif. – Na razie mamy roboczą hipotezę, że znali się z Paczuskim. W mieszkaniu na Ringelbluma znaleźliśmy ślady biologiczne świadczące o ty m, że Glistowski tam się ukry wał. Cy na wpadła na trop, ale chciała potwierdzić to sama. Ustawiła

spotkanie z Glistą w mieszkaniu, złapała go. – Może ja coś dodam – odezwała się Malicka. – Otóż ten Glistowski w czasie przesłuchania nie przy znał się do znajomości z Norbertem. Powtarza, że został wrobiony. – Oni wszy scy tak twierdzą – skomentował Maluta. – Natomiast mamy podejrzenia, że maczał palce w ostatnich napadach na banki. Ty m wątkiem zajmuje się CBŚ, ale wszy stko na to wskazuje. W każdy m razie odzy skali pieniądze. – No, ciekawe – przy znał naczelnik. – Glistowski planował otwarcie burdelu w Pruszkowie i organizował sobie środki – dodała Malicka. – Tak twierdzi mój mąż. Wspomnę jeszcze o pewny m zbiegu okoliczności, który może mieć znaczenie. – Niech pani mówi – zachęcił Maluta. – Ten Glistowski ma powiązania z Cy nowską. To ona dwa miesiące temu rozbiła mu casting, na który m werbował dziewczy ny do domów publiczny ch. Wtedy, w czasie przesłuchań w toku rozprawy dy scy plinarnej wy pły nęło jego nazwisko. Sprawa została anulowana, ponieważ firma wy cofała zażalenie na Cy nę. – Postanowiłem nie akcentować tego powiązania – odezwał się Maluta. – Nie mamy tu żadny ch twardy ch dowodów. Wierzę, że wszy scy na to przy staną. Odpowiedziało mu zgodne milczenie. – Jeszcze o czy mś nie mówiliśmy ? – zapy tał naczelnik, klepiąc się w uda. – Czy przedstawiciele Kościoła jakoś odniosą się do całej sprawy ? – zapy tał Hif. – Masz jakieś dowody przeciwko członkom hierarchii? – spy tał Maluta. – Zeznania, zdjęcia, ślady ? Ty mański pokręcił głową. – Wrócimy do tego aspektu, jeśli dowody albo znaczące poszlaki się pojawią – zapewnił go Maluta. – A teraz dziękuję. Chorzy niech wracają do szpitala, wszy scy inni proszę do swoich zadań.

Epilog

Witczak czekał przed wejściem do willi na Sobieskiego, w której mieszkał. Niedawno w skrzy nce pocztowej znalazł list urzędowy. Miasto informowało go, że zostało wszczęte postępowanie, stroną by li odnalezieni potomkowie przedwojenny ch właścicieli. Proszono go o stawienie się na rozprawie i przesłano listę proponowany ch lokali zastępczy ch. Zero odwiedził te mieszkania. Wszy stkie okazały się klitkami, pokojami bez kuchni i łazienki. Zrezy gnowany zadzwonił do Kamilli Saks. Uzgodnili, że musi zacząć się leczy ć. I teraz czekał właśnie, aż Kamilla przy jedzie po niego i zawiezie go do szpitala w Tworkach. Kiedy wóz zaparkował, Witczak wsiadł bez ociągania. Saks prowadziła z wprawą świadczącą o dobrej znajomości miasta. Zauważy ł, że jadą w przeciwny m do zaplanowanego kierunku. – Nie wiozę cię do szpitala – poinformowała Kamilla. – Mam lepszy pomy sł. Po godzinie jazdy zaparkowali pod domem na posesji w Izabelinie. Na ganek wy szło małżeństwo, oboje około pięćdziesiątki. – To moi bliscy – stwierdziła Saks. – Ona choruje na schizofrenię. Leczą ją bez podawania leków. Witczak pokiwał głową. – Możesz tu mieszkać tak długo, jak będzie trzeba – powiedziała. – Niedawno wy prowadziła się od nich dziewczy na, też z tą chorobą. Wróciła do normalnego ży cia. Zero sięgnął do klamki, ale go powstrzy mała. – Mam prośbę. Grozi im niebezpieczeństwo. Potrzebują ochrony. Otworzy ła schowek. W środku by ł pistolet. Zero sprawdził, jak leży w ręku. – Podołasz? – upewniła się Kamilla. Wy jął magazy nek. – A naboje? – spy tał. – Leżą w szafce w twoim pokoju – odparła. – Wiem, że to niebezpieczne. Ale ufam ci. Musisz im pomóc. Ten mężczy zna… – Wskazała na stojącego z małżonką brodacza. Oboje kiwali do nich zapraszająco. – To mój brat.

Podziękowania

Chciałby m podziękować wszy stkim, którzy zechcieli pochy lić się nad Patronem, a także służy li wsparciem i zainteresowaniem. Wy mieniam w kolejności alfabety cznej.

Ania i Krzy sztof Brendel, Anna Derengowska, Marty na Czarnowska i Kama, grupy : Żeberko, Konwersatorianci, Recy dy wa MFK, Kasia Koza, Manula Kalicka, Basia Lwowska, Ada Łoniewska, Ania i Wiesław Łoniewscy, Robert Małecki, Marta Maty szczak, Magdalena Pioruńska, Agnieszka Rosłan, Bartosz Szczy gielski, Jarek Stasiak, Iza Szy mczak, Małgorzata Warda, Zbigniew Zawadzki. By ć może kogoś pominąłem, dziękuję więc wszy stkim inny m. M.M.L.

Spis treści DZIEŃ PIERWSZY. 6 stycznia, czwartek DZIEŃ DRUGI. 8 stycznia, sobota DZIEŃ CZWARTY. 10 stycznia, poniedziałek DZIEŃ PIĄTY. 11 stycznia, wtorek DZIEŃ SZÓSTY. 12 stycznia, środa DZIEŃ SIÓDMY. 13 stycznia, czwartek DZIEŃ ÓSMY. 14 stycznia, piątek DZIEŃ DZIEWIĄTY. 15 stycznia, sobota DZIEŃ DZIESIĄTY. 16 stycznia, niedziela DZIEŃ JEDENASTY. 17 stycznia, poniedziałek DZIEŃ DWUNASTY. 18 stycznia, wtorek DZIEŃ TRZYNASTY. 19 stycznia, środa DZIEŃ CZTERNASTY. 20 stycznia, czwartek DZIEŃ PIĘTNASTY. 21 stycznia, piątek DZIEŃ SZESNASTY. 22 stycznia, sobota DZIEŃ SIEDEMNASTY. 23 stycznia, niedziela DZIEŃ OSIEMNASTY. 24 stycznia, poniedziałek DZIEŃ DWUDZIESTY DRUGI. 28 stycznia, piątek Epilog Podziękowania