Levy Marc - Ona & on

O książce NOWE „NOTTING HILL” Poznali się przez portal randkowy. Zamiast kochankami, zostali przyjaciółmi. I chcą, by tak zostało. Ona jest aktorką. On – pisarzem

Ona ma na imię Mia. On – Paul.

Ona jest Angielką. On – Amerykaninem. Ona ukrywa się na Montmartrze. On mieszka na Marais. Ona ma na koncie wiele sukcesów. On… No, tak naprawdę, to nie. Ona jest słynną gwiazdą filmową. On nic o tym nie wie. Ona została sama. On również. Ona nie powinna się zakochać. On – tym bardziej. Ona i On. Nic więcej. Aż tyle. Komedia romantyczna, w której spotkamy postaci znane z Jak w niebie, zekranizowanego z Reese Witherspoon i Markiem Ruffalo. Ona & On JEDNA Z NAJLEPIEJ SPRZEDAJĄCYCH SIĘ KSIĄŻEK WE FRANCJI W 2015 ROKU

@kasiul---1

@kasiul---1

MARC LEVY Jeden z najlepiej rozpoznawalnych francuskich pisarzy. W wieku 18 lat podjął pracę w Czerwonym Krzyżu. Równolegle studiował zarządzanie na Uniwersytecie ParisDauphine. W 1984 r. wyjechał do USA, gdzie założył firmę zajmującą się grafiką komputerową. Po powrocie do kraju otworzył kolejną, specjalizującą się w architekturze wnętrz. Debiutancka powieść Jak w niebie uczyniła go gwiazdą literatury. Przetłumaczona na 38 języków, rozeszła się w 3 milionach egzemplarzy; w Hollywood powstała jej adaptacja z Reese Witherspoon w roli głównej (za prawa filmowe Steven Spielberg zapłacił 2 miliony dolarów!). Łączna sprzedaż książek Levy’ego, m.in. W następnym życiu, Dzieci wolności, Moi przyjaciele, moje kochanki, Pierwszy dzień, Pierwsza noc, Złodziej cieni, Przeznaczenie, Powtórka i Uczucie silniejsze od strachu przekroczyła 20 milionów egzemplarzy. „Le Figaro” plasuje go na drugim pod względem poczytności miejscu we Francji w 2012 sprzedał prawie półtora miliona książek.

www.marclevy.info

Tego autora JAK W NIEBIE JESZCZE SIĘ SPOTKAMY W NASTĘPNYM ŻYCIU MOI PRZYJACIELE, MOJE KOCHANKI DZIECI WOLNOŚCI WSZYSTKO, CZEGO NIE ZDĄŻYLIŚMY POWIEDZIEĆ PIERWSZY DZIEŃ PIERWSZA NOC GDZIE JESTEŚ? ZŁODZIEJ CIENI PRZEZNACZENIE POWTÓRKA ONA I ON

Spis treści 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 Podziękowania

Mojemu Ojcu Moim Dzieciom Żonie

Któregoś dnia zdecyduję się żyć w teorii, bo w teorii wszystko się z sobą zgadza…

1

Deszcz lał jak z cebra, woda spływała po dachach i fasadach domów, po samochodach i autobusach, po chodnikach i przechodniach – od chwili nadejścia wiosny w Londynie bez przerwy lało. Mia wyszła z biura swojego agenta. Creston był przedstawicielem starej szkoły, zawsze mówił prawdę, ale wytwornie. Wysławiał się elegancko, szanowano go i często cytowano w towarzystwie, gdyż jego cięte uwagi nigdy nie były obraźliwe. Mia była jego ulubienicą, co w okrutnym, często bezwzględnym świecie kina miało wartość wszystkich przywilejów świata. Tego dnia Creston poszedł na prywatny pokaz ostatniego filmu Mii, a ponieważ przy takich okazjach nie pozwalał jej sobie towarzyszyć, czekała na niego w biurze. Gdy się zjawił, zdjął płaszcz przeciwdeszczowy i od razu zasiadł w fotelu. Nie zamierzał przedłużać napięcia. – Akcja, trochę romantyzmu, zgrabnie skonstruowany scenariusz wokół intrygi… bezsensownej, ale kto na to będzie zwracał uwagę? Sukces murowany! – oświadczył pewnym głosem. Mia zbyt dobrze go znała; wiedziała, że to nie koniec. Ona? Ona jest wprost wspaniała! Trochę zbyt często się rozbiera; następnym razem trzeba będzie uważać i nie świecić gołym tyłkiem w co drugiej scenie, już on tego przypilnuje, oczywiście dla dobra jej kariery, dziś tak szybko szufladkuje się aktorów. – Creston, czy może mi pan szczerze powiedzieć, co pan myśli? – Grasz doskonale, a biorąc pod uwagę, co to za rola, należy ci się jeszcze większa pochwała. Ale jest jedna rzecz: nie można wiecznie grać w filmach, których bohaterowie spędzają jesień na zdradach, cudzołóstwach i piciu herbaty. No, cóż… To jest film akcji, kamera często się przemieszcza, bohaterowie również… Czego chcesz więcej? – Chcę, żeby mi pan powiedział prawdę! – Moja droga, to jest chała, kompletna chała, która przyciągnie mnóstwo widzów, ponieważ grasz ty i twój mąż, co samo w sobie jest już wydarzeniem… zresztą jedynym. Dziennikarzom będzie się podobać wasze porozumienie, a jeszcze bardziej to, że ewidentnie kradniesz mu show. To nie jest komplement, tylko fakt. – W życiu codziennym to on jest głównym bohaterem – oświadczyła Mia z bladym uśmiechem. Creston, wymownym u niego gestem, pogładził się po zaroście. – Jak się mają sprawy w waszym małżeństwie? – W ogóle się nie mają. – Uwaga, Mia, żadnych głupstw! – O jakich głupstwach pan mówi? – Doskonale mnie zrozumiałaś. Jest aż tak źle? – Praca przy tym filmie raczej nas do siebie nie zbliżyła.

– Właśnie tego nie chcę słyszeć, przynajmniej dopóki film nie wejdzie na ekrany. Przyszłość tego arcydzieła zależy od waszego porozumienia, zarówno na ekranie, jak i w życiu prywatnym. – Ma pan dla mnie jakiś scenariusz? – Mam kilka. – Chciałabym wyjechać za granicę. Chciałabym znaleźć się z dala od Londynu, z dala od tej szarości, pragnę zagrać rolę kogoś inteligentnego, wrażliwego, słuchać rzeczy, które mnie poruszą, które mnie rozśmieszą, marzy mi się trochę czułości… To nie musi być jakiś ważny film. – A ja chciałbym, żeby mój stary jaguar nigdy się nie psuł, ale jestem już na ty z mechanikiem, który go reperuje, a to mówi samo za siebie. Biłem się zawzięcie o to, żebyś zrobiła karierę, w Anglii masz ogromną publiczność, twoi fani zapłacą ci choćby za recytowanie książki telefonicznej, powoli zaczynasz być doceniana również na kontynencie, jak na dzisiejsze czasy twoje honoraria są nieprzyzwoicie wysokie, a jeśli ten film będzie takim sukcesem, jak mi się wydaje, niedługo staniesz się najbardziej rozchwytywaną aktorką twojego pokolenia. A więc trochę cierpliwości, moja droga. Zgoda? Za kilka tygodni spadnie na ciebie prawdziwy deszcz propozycji z Ameryki. Zaczniesz grać w pierwszej lidze. – W pierwszej lidze idiotek, które uśmiechają się, kiedy są smutne? Creston wyprostował się w fotelu i odchrząknął. – W pierwszej lidze tych i innych, które są szczęśliwe. Bardzo cię proszę, Mia, nie chcę już dłużej oglądać tej smutnej miny! – Creston podniósł głos. – Wspólnie udzielane wywiady powinny wam pomóc w przełamaniu kryzysu małżeńskiego. Podczas promocji będziecie musieli ciągle się uśmiechać i w końcu uśmiech stanie się waszą drugą naturą. Mia podeszła do biblioteczki i ze szkatułki stojącej na półce wyciągnęła papierosa. – Wiesz, że nie znoszę, kiedy ktoś pali w moim gabinecie. – Więc dlaczego to tu stoi? – Na wszelki wypadek. Popatrzyła na niego i usiadła z niezapalonym papierosem między wargami. – Wydaje mi się, że on mnie zdradza. – W dzisiejszych czasach wszyscy zdradzają wszystkich… – odpowiedział Creston, przeglądając świeżą pocztę. – To nie jest śmieszne. Popatrzył na nią uważnie. – Jak cię zdradza? – spytał. – Od czasu do czasu, czy ma kogoś na stałe? – Czy to coś zmienia? – A ty go nigdy nie zdradziłaś? – Nigdy. To znaczy… może raz, ale to był tylko pocałunek. Mój filmowy partner znakomicie całował, a ja zrobiłam to dla dobra sceny. Nie można raczej nazwać tego „zdradą”, prawda? – Liczy się intencja. W którym to było filmie? – spytał Creston, unosząc brew. Mia popatrzyła przez okno. Agent westchnął. – Dobrze. Załóżmy, że twój mąż cię zdradza. Co to ma za znaczenie, jeśli już się nie kochacie?

– On mnie już nie kocha. Ja wciąż go kocham. Creston wysunął szufladę, wyjął z niej popielniczkę i podał Mii ogień. Dziewczyna zaciągnęła się głęboko. Nie wiedział, czy jej oczy zaszkliły się z powodu piekącego dymu, czy czegoś innego. Postanowił nie pytać. – On był gwiazdą, gdy ty zaledwie stawiałaś pierwsze kroki w branży filmowej. Zagrał rolę Pigmaliona, a uczennica, jak się okazało, prześcignęła mistrza. Na co dzień jego ego bardzo cierpi… Uwaga na popiół, bardzo lubię ten dywan! – Niech pan tak nie mówi, to nieprawda. – Oczywiście, że prawda. Nie mówię, że nie jest dobrym aktorem, ale… – Ale co? – To nie najlepszy moment, żeby o tym rozmawiać, pogadamy później, teraz jestem zajęty. – Creston wstał, obszedł biurko, delikatnie wyjął papierosa z ust Mii i zgniótł go w popielniczce. Potem wziął ją pod ramię i zaprowadził do drzwi. – Wkrótce będziesz mogła grać, gdzie sobie tylko zażyczysz, w Nowym Jorku, Los Angeles, w Rzymie… Na razie przestań się wygłupiać. Proszę cię tylko o miesiąc. Od tego zależy twoja przyszłość. Obiecujesz? ♦ ♦ ♦ Wyszedłszy od Crestona, Mia wsiadła do taksówki i pojechała na Oxford Street. Kiedy nachodziła ją chandra – a w ciągu ostatnich tygodni zdarzało się to dość często – zawsze jechała na tę handlową i pełną życia ulicę, żeby pospacerować i pooglądać wystawy sklepowe. Kręcąc się między stoiskami któregoś z wielkich domów handlowych, starała się dodzwonić do Davida, ale wciąż odzywała się automatyczna sekretarka. Co on mógł takiego robić późnym popołudniem? Gdzie w ogóle był od dwóch dni? Dwa dni i dwie noce bez żadnej wiadomości, tylko to nagranie w ich domowym telefonie. Krótka informacja dla niej, że jedzie na wieś „naładować akumulatory”, żeby się nie martwiła. Łatwo mu mówić! Po powrocie do domu postanowiła wziąć się za siebie. Nie ma mowy, żeby okazała niepokój, kiedy David wróci. Musi zachować się z klasą; mąż nie może się zorientować, że podczas jego nieobecności ona ze zdenerwowania odchodzi od zmysłów. Przede wszystkim zaś nie będzie go o nic wypytywać. Znajoma zaprosiła ją na otwarcie jakiejś restauracji. Mia zdecydowała się ubrać elegancko i umalować. Ona również może wywołać zazdrość Davida. A poza tym lepiej znaleźć się między ludźmi, zamiast gryźć się samotnie w pustym mieszkaniu. Restauracja była ogromna, muzyka zbyt głośna, sala nabita ludźmi, nie można było ani porozmawiać, ani zrobić kroku, nie ocierając się o innych. Komu może sprawiać frajdę podobny wieczór? – zastanawiała się Mia, szykując się do starcia z tłumem. Przy wejściu do lokalu błyskały flesze aparatów fotograficznych. Oto dlaczego koleżance tak bardzo zależało na jej towarzystwie… Nadzieja znalezienia się na zdjęciu zamieszczonym na stronie kolorowego magazynu. Złudzenie sławy. Do cholery,

Davidzie, jak możesz pozwolić, żebym włóczyła się sama po takich miejscach? Odpłacę ci za to „ładowanie akumulatorów”! Zadzwoniła jej komórka. Połączenie anonimowe. O tej godzinie to był na pewno on. W tym hałasie nic nie będzie słychać. Gdybym była snajperem, zabiłabym DJ-a – przemknęło jej przez głowę. Spojrzała przed siebie; znajdowała się w połowie drogi między wejściem a kuchnią. Tłum pchał ją w kierunku kuchni, ale Mia postanowiła przebić się do wyjścia. Odebrała połączenie i krzyknęła: – Nie rozłączaj się! Jak na kogoś, komu nie wolno okazać niepokoju, nieźle zaczynasz, koleżanko! – pomyślała. Musi dotrzeć do wyjścia, odepchnąć tę wymalowaną lalę na szpilkach i idiotę, który się do niej zaleca… potem przydeptać stopy tej chudej gidii, która wykręca się jak piskorz, ominąć przystojniaka przyglądającemu się jej jak potencjalnemu łupowi… Na twoim miejscu, koleś, nie śmiałabym się tak. Z tego, co ten szkielet mówi, wynika, że nie jest taka głupia… Jeszcze dziesięć kroków, i już jest przy drzwiach. – Nie rozłączaj się, Davidzie! Przestań, idiotko! – skarciła się w myślach. Teraz jeszcze musi ubłagać wzrokiem bramkarza, żeby pomógł jej się stąd wydostać. Wreszcie jest na ulicy, świeże powietrze i względny spokój. Musi odejść jak najdalej od kolejki frajerów, którzy czekają, żeby wejść do tego piekła. – David? – Gdzie jesteś? – Na takim otwarciu… Jak on śmie jeszcze wypytywać mnie, gdzie jestem?! Co za tupet! – Dobrze się bawisz, kochanie? Hipokryta… – Tak, jest dość miło. Co za głupstwa opowiadasz! – A ty, kretynie, gdzie jesteś? Od dwóch dni? – Właśnie jadę do domu. Kiedy wracasz? – Siedzę w taksówce! – Boże, muszę szybko znaleźć jakąś taksówkę! – Myślałem, że jesteś na jakimś otwarciu? – Właśnie wychodziłam, kiedy zadzwoniłeś. – Na pewno będziesz w domu przede mną. Jeśli jesteś zmęczona, nie czekaj, stoję w korkach, nawet o tej porze prawie wszystkie ulice są zablokowane! Londyn stał się straszny! To ty jesteś straszny, jak możesz mi mówić, żebym na ciebie nie czekała? Od dwóch dni tylko to robię, czekam na ciebie… – Zostawię światło w sypialni. – Wspaniale, no to buzi, do zobaczenia! Mieniący się od deszczu chodnik, pary chroniące się pod parasolami… …a ja sama, jak jakaś idiotka. Jutro, nowy film czy nie, zmieniam życie. Nie, nie jutro, już dziś!

2

Paryż, dwa dni później. – Dlaczego gdy próbujesz sto kluczy, zawsze dopiero ostatni otwiera drzwi? – spytała zdesperowana Mia. – Bo życie jest źle zorganizowane, inaczej na klatce schodowej nie byłoby ciemno – odpowiedziała Daisy, starając się oświetlić zamek komórką. – Nie chcę nigdy więcej zakochać się w wyobrażeniu, jakie się ma na temat kogoś, chcę rzeczywistości, która mi odpowiada. Chcę żyć teraźniejszością, wyłącznie teraźniejszością. – A ja pragnę mniej niepewnej przyszłości. – Daisy westchnęła. – Na razie, jeśli nie możesz otworzyć, daj mi te klucze, już prawie kończy mi się bateria. Ostatni klucz, jak to było do przewidzenia, pasował. Wchodząc do mieszkania, kilkakrotnie nacisnęła włącznik, bez rezultatu. – Wygląda na to, że w całym budynku nie ma światła. – Tak jak i w całym moim życiu! – dodała Mia. – No, nie przesadzaj. – Bo ja nie umiem kłamać! – powiedziała Mia tonem, który domagał się współczucia, ale Daisy znała ją od zbyt dawna, żeby dać się na to nabrać. – Nie opowiadaj głupstw, jesteś utalentowaną aktorką, więc kłamiesz profesjonalnie! Gdzieś muszę mieć świece, na wypadek gdyby bateria smartfona… Ekran telefonu zgasł. – A gdybym wysłała ich wszystkich do diabła? – wyszeptała Mia. – Nie uważasz, że powinnaś mi trochę pomóc? – Tak, ale przecież naprawdę nic nie widać. – Uspokaja mnie to, że sobie z tego zdajesz sprawę! – Daisy zaczęła ostrożnie posuwać się do przodu. Dłonią wymacała stół. Obchodząc go, potknęła się o krzesło i zaklęła. Tuż za stołem był blat kuchenny. Wciąż po omacku podeszła do kuchenki gazowej, zdjęła z półki pudełko zapałek, przekręciła kurek i zapaliła palnik. Błękitne światło zalało miejsce, w którym stała. Mia usiadła przy stole. Daisy tymczasem przeszukała po kolei wszystkie szuflady. Nie miała na podorędziu zapachowych świec, ponieważ była zapaloną kucharką i nie znosiła, żeby z zapachami dań kolidowały inne wonie. Tam gdzie inni wywieszają na swoich restauracjach szyldy z napisami „Nie przyjmujemy czeków”, ona chętnie wywiesiłaby napis „Nie przyjmujemy osób zbyt wyperfumowanych”. Znalazła świece i zapaliła je. Światło płomieni wydobyło pomieszczenie z ciemności. Mieszkanie Daisy ograniczało się, można powiedzieć, do kuchni. Przebywało się głównie w niej, była większa niż dwie znajdujące się z tyłu sypialnie przedzielone łazienką. Na kuchennym blacie wznosiły się dumnie ściśnięte w rzędzie gliniane pojemniki, w których rosły tymianek, laur, rozmaryn, koperek, oregano, bergamotka

i pieprz z Espelette. Ta kuchnia to było laboratorium Daisy, jej pasja i sanktuarium, tu przestawała myśleć o wszystkim, co ją drażniło i niepokoiło. Tu również powstawały nowe dania, którymi w odpowiednim czasie raczyła klientów swojej restauracyjki na Montmartrze, znajdującej się o dwa kroki od jej mieszkania. Daisy nie uczęszczała do żadnej znamienitej szkoły, zawód poznała dzięki swojej dużej zżytej rodzinie i prowansalskiej ziemi, z której wszyscy się wywodzili. Już jako dziecko, gdy jej koleżanki bawiły się w cieniu sosen i drzewek oliwnych, ona przypatrywała się matce i powtarzała każdy jej gest. W otaczającym dom ogrodzie poznała wszystkie gatunki ziół, a w rodzinnej kuchni nauczyła się ich zastosowania. Gotowanie było całym jej życiem. – Jesteś głodna? – spytała teraz Mii. – Tak, może… Nie, nie wiem. Daisy wyjęła z lodówki talerzyk z kurkami, pęczek pietruszki i oderwała główkę czosnku ze splecionego warkocza, który wisiał po jej prawej stronie. – Czy czosnek jest niezbędny? – spytała Mia. – Masz zamiar z kimś się całować dziś wieczorem? – spytała Daisy, siekając pietruszkę. – Powiedz mi, co się stało? Ja tymczasem przygotuję coś do jedzenia. Mia westchnęła głęboko. – Nic się nie stało. – Zjawiasz się nagle w momencie, kiedy zamykam restaurację, z torbą podróżną i miną, jakby świat się zawalił, i bez przerwy jęczysz. Wydaje mi się więc, że nie przyjechałaś tu wyłącznie z tęsknoty za mną. – Mój świat naprawdę się zawalił. Daisy przerwała siekanie. – Mia, bardzo cię proszę, jestem gotowa wysłuchać wszystkiego, ale bez jęków i płaczu, tu nie ma kamer. – Byłabyś genialnym reżyserem! – rzuciła Mia. – No, może, słucham. I podczas gdy Daisy kręciła się po kuchni, Mia jej wszystko opowiedziała. ♦ ♦ ♦ Kiedy nagle zapaliło się światło, przyjaciółki aż podskoczyły z wrażenia. Daisy nacisnęła kontakt, żeby je przyciemnić, i rozsunęła elektryczne okiennice. Z okien jej mieszkania roztaczał się wspaniały widok na Paryż. Mia podeszła do niej. – Masz papierosy? – Tam, na niskim stoliku, ktoś zapomniał, nie mam pojęcia kto. – Musisz mieć wielu kochanków, skoro nie wiesz, który z nich zostawił u ciebie papierosy. – Jeśli chcesz palić, proszę cię, wyjdź na taras. – Idziesz ze mną? – Nie mam, zdaje się, wyjścia, jeśli chcę poznać dalszy ciąg.

♦ ♦ ♦ – I zostawiłaś światło w sypialni? – spytała Daisy, dolewając wina. – Tak, ale nie w garderobie. Tam było ciemno, zostawiłam na środku taboret, żeby się potknął. – Macie garderobę? – spytała Daisy. – No i co dalej? – Udawałam, że śpię. Rozebrał się w łazience, bardzo długo stał pod prysznicem, a potem przyszedł się położyć i zgasił lampkę. Czekałam, aż się do mnie odezwie i pocałuje. Ale najwidoczniej nie naładował wystarczająco akumulatorów, bo od razu zasnął. – Dobra, chcesz, żebym ci powiedziała, co o tym wszystkim myślę? Zresztą i tak ci powiem. Wyszłaś za mąż za drania. Prawdziwe pytanie natomiast, jakie powinnaś sobie zadać, to czy zalety Davida są wystarczające, żebyś mogła tolerować jego wady. Nie, prawdziwe pytanie brzmi: dlaczego jesteś w nim zakochana, skoro jesteś przez niego nieszczęśliwa? Chyba że jesteś w nim zakochana właśnie dlatego, że jesteś przez niego nieszczęśliwa. – Na początku byłam z nim bardzo szczęśliwa. – Mam nadzieję! Jeśli już początki byłyby straszne, to książęta z bajki znikliby z literatury, a romantyczne filmy stałyby na półkach z horrorami. Nie patrz tak na mnie, Mia. Jeżeli chcesz wiedzieć, czy on cię zdradza, to zapytaj jego, a nie mnie. I wyrzuć tego peta, za dużo palisz, to jest tytoń, a nie miłość. Po policzkach Mii płynęły łzy. Przyjaciółka usiadła koło niej i wzięła ją w ramiona. – Wypłacz się, wypłacz, jeśli ci to pomoże. Nieodwzajemniona miłość bardzo boli, ale prawdziwym nieszczęściem jest dopiero pustynia w życiu. Mia przysięgła sobie, że nie rozklei się w żadnych okolicznościach, ale z Daisy to było co innego. Przyjaźniły się od tak dawna, były bratnimi duszami. – Dlaczego mówisz nagle o pustyni? – spytała, wycierając łzy z policzków. – Czy wreszcie chcesz się dowiedzieć, jak ja się czuję? – odpowiedziała pytaniem na pytanie Daisy. – A więc ty również czujesz się samotna? Myślisz, że kiedyś w końcu będziemy szczęśliwe? – Ja mam wrażenie, że ty przez ostatnie lata byłaś szczęśliwa. Jesteś znaną i docenianą aktorką, za jeden film dostajesz tyle forsy, ile ja nie zarobię w ciągu całego życia, a nawet więcej. I jesteś mężatką. Obejrzałaś wieczorne wiadomości? Nie mamy prawa się skarżyć. – Dlaczego? Co się stało? – Nie mam pojęcia, ale gdyby stało się coś naprawdę dobrego, ludzie wyszliby na ulice świętować. Jak ci smakowały kurki? – Twoje potrawy to najlepsze lekarstwo na depresje całego świata. – A myślisz, że dlaczego chciałam być szefem kuchni? Teraz do łóżka! Jutro zadzwonię do tego kretyna, twojego męża, i powiem mu, że wszystko wiesz, że zdradził najgenialniejszą kobietę pod słońcem i że odchodzisz, nie do innego, ale z jego powodu. Kiedy odłożę słuchawkę, to on będzie nieszczęśliwy.

– Nie zrobisz tego. – Nie, ty to zrobisz. – Nawet jeśli mam ochotę, nie mogę. – Dlaczego? Podoba ci się ten tani melodramat? – Dlatego że oboje gramy w wysokobudżetowym filmie, który za miesiąc trafi do kin. Muszę grać komedię również w życiu prywatnym, mam być szczęśliwa i zadowolona. Jeśli ludzie dowiedzieliby się prawdy o mnie i o Davidzie, któż uwierzyłby w parę, którą gramy na ekranie? Ani mój agent, ani producenci nigdy by mi tego nie wybaczyli. A poza tym proszę bardzo, niech mnie zdradza, ale mam o tym wiedzieć tylko ja, a nie wszyscy wokoło. – Trzeba mieć charakter, żeby tak długo udawać. – A dlaczego zjawiłam się u ciebie? Wiem, że nigdy nie mogłabym oszukiwać przez tak długi czas. Ukryj mnie! – Na jak długo? – Na tyle, ile ze mną wytrzymasz.

3

Przy porte de la Chapelle kabriolet Saab przeciął na ukos trzy pasy, nie zwracając uwagi na piski klaksonów histerycznych kierowców, którym zajechał drogę, i zjechał z obwodnicy prosto na autostradę numer 1 prowadzącą na lotnisko Charles’a de Gaulle’a w Roissy. Dlaczego ja zawsze wyjeżdżam po niego na lotnisko? Trzydzieści lat przyjaźni, i co? On nigdy po mnie nie wyjechał! Jestem zbyt miły. Beze mnie nie byliby nawet razem. Nie umiera się od jednego podziękowania… – wymamrotał pod nosem Paul, przeglądając się w lusterku wstecznym. Dobrze, zgoda, jestem ojcem chrzestnym Jo, ale kogo mieli wybrać? Pilgueza? Bez przesady, a poza tym jego żona jest już matką chrzestną… Tymczasem ja cały czas tylko oddaję przysługi. Nie powiem, żeby mi to nie sprawiało przyjemności, ale fajnie byłoby, gdyby mną też się ktoś zajął. Lauren, na przykład, kiedy mieszkałem w San Francisco, mogła mi przedstawić jakąś młodą lekarkę, stażystkę… Tych akurat w jej szpitalu nie brakuje. Ale nie, nigdy na to nie wpadła! Co prawda te kobiety pracują w najdziwniejszych godzinach… Jeśli ten facet za mną jeszcze raz zaświeci mi światłami, naciskam hamulec! Muszę przestać mówić do siebie, Arthur miał swoje powody, żeby mamrotać, ale ja? Nie chcę, żeby ludzie myśleli, że zwariowałem. Z drugiej strony, z kim mam rozmawiać? Z bohaterami moich książek? Nie, muszę przestać, bo tak zachowują się starcy. To starcy gadają sami do siebie. To znaczy, kiedy są sami, bo kiedy są z ludźmi, rozmawiają z nimi, na przykład ze swoimi dziećmi. Czy ja kiedyś będę miał w ogóle dzieci? Ja też przecież się zestarzeję. Znów przejrzał się w lusterku wstecznym. Saab zatrzymał się przed automatyczną kasą. Paul wyjął kwit z maszyny i podnosząc szybę, powiedział: „Dziękuję”. Samolot wylądował o czasie. Paul przestępował niecierpliwie z nogi na nogę. W drzwiach pojawili się pierwsi pasażerowie, mała grupka, pewnie ci z pierwszej klasy. ♦ ♦ ♦ Po opublikowaniu pierwszej powieści Paul postanowił chwilowo zrezygnować z kariery architekta. Pisanie otworzyło przed nim perspektywy, których istnienia nie podejrzewał. Nic w jego działaniu nie było zaplanowane. Po prostu zapełniał stronę po stronie i zanim napisał słowo „Koniec”, zebrało się tego prawie trzysta stron. Co wieczór pędził do swego tekstu, prawie przestał wychodzić z domu i przeważnie nawet kolację jadł przy komputerze. W nocy zanurzał się w swój wymyślony świat, szczęśliwy w towarzystwie bohaterów, którzy stali się jego przyjaciółmi. W tym wymyślonym świecie wszystko

stawało się możliwe. Kiedy skończył pisanie, zostawił na biurku wydrukowany tekst. Jego życie zmieniło się diametralnie kilka tygodni później, podczas kolacji, na którą wprosili się do niego Arthur z Lauren. Nagle do Lauren zadzwonił któryś z administratorów szpitala. Spytała Paula, czy może pójść porozmawiać do jego gabinetu. On został w salonie z Arthurem. Znudzona słowami rozmówcy Lauren spostrzegła tekst leżący na biurku i zaczęła przewracać strony, powoli wciągając się w lekturę. Nie słyszała już swego rozmówcy. Profesor Krauss w końcu się rozłączył, ale Lauren czytała dalej. Minęła godzina, zanim Paul wsunął głowę w szparę w drzwiach, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku, i zaskoczył Lauren, która z uśmiechem przewracała strony. – Przeszkadzam ci? – spytał, a ona aż podskoczyła. – Wiesz, że to doskonałe? – rzuciła. – Nie sądzisz, że powinnaś spytać o pozwolenie? – Mogę to zabrać z sobą, żeby dokończyć lekturę? – Nie sądzisz, że normalni ludzie nie odpowiadają pytaniem na pytanie? – Przecież właśnie to zrobiłeś! Mogę? – Naprawdę ci się podoba? – W głosie Paula brzmiało powątpiewanie. – Naprawdę! – odparła Lauren, zbierając kartki. Ruszyła do salonu, nie dodawszy nic więcej. – Słyszałaś, żebym powiedział: „tak”? – spytał Paul, idąc za nią i szepcząc jej do ucha, żeby nic nie mówiła mężowi. – „Tak” jako odpowiedź na co? – zaniepokoił się Arthur, wstając. – Nie pamiętam już… – rzuciła Lauren. – Idziemy? I zanim Paul miał czas zareagować, jego goście, już na progu, podziękowali mu za wieczór i wyszli. ♦ ♦ ♦ Teraz wysypała się większa grupa podróżnych, jakieś trzydzieści osób, ale wciąż nie było tych, na których czekał. Co oni wyprawiają? Sprzątają samolot?! Czego mi najbardziej brakuje, od kiedy przyjechałem do Paryża? Domu w Carmel! Uwielbiałem weekendy w ich towarzystwie, plażę, zachód słońca… Niedługo minie siedem lat. Jak ten czas mija! Ich mi najbardziej brak. Skype lepszy niż nic, ale móc serdecznie objąć kogoś, kogo się kocha, poczuć jego obecność, to co innego. Aha, muszę powiedzieć Lauren o moich powtarzających się migrenach, w końcu to jej specjalność. Albo raczej nie… Będzie chciała skierować mnie na badania, a to tylko bóle głowy, śmieszne, wszyscy ludzie, których boli głowa, nie mają przecież guza mózgu. No, zresztą, zobaczę. Wyjdą wreszcie czy nie?! ♦ ♦ ♦ Green Street była wyludniona. Arthur zaparkował forda na parkingu, wypuścił Lauren i oboje wspięli się po schodach na ostatnie piętro małego wiktoriańskiego

domu, w którym mieszkali. Niewiele jest par, które mieszkały w tym samym miejscu, zanim się poznały, ale to już jest inna historia… Arthur miał skończyć szkice dla ważnego klienta. Przeprosił więc Lauren, pocałował ją i usiadł przy stole kreślarskim. Lauren wślizgnęła się do łóżka i pogrążyła w lekturze maszynopisu Paula. Wydawało mu się, że z sypialni przylegającej do jego biura co jakiś czas słyszy jej śmiech. Za każdym razem spoglądał na zegarek i z powrotem brał ołówek do ręki. Później, w środku nocy, miał wrażenie, że słyszy szlochanie, więc wstał, cicho otworzył drzwi sypialni i ujrzał żonę, jak siedzi na łóżku zagłębiona w lekturze. – Co ci jest? – spytał zaniepokojony. – Nic! – odpowiedziała, zamykając teczkę z tekstem. Z pudełka stojącego na stoliku nocnym wyciągnęła papierową chusteczkę do nosa i wyprostowała się. – Możesz mi powiedzieć, dlaczego jesteś smutna? – Nie jestem smutna. – Czy coś niedobrego dzieje się z którymś z twoich pacjentów? – Nie, raczej coś wspaniałego. – I dlatego płaczesz? – Przyjdziesz się położyć? – Nie przyjdę, dopóki mi nie powiesz, dlaczego nie śpisz. – Nie wiem, czy mam do tego prawo. Arthur stanął przed żoną, zdecydowany wyciągnąć z niej zeznania za wszelką cenę. – No, to Paul… – wydusiła wreszcie. – Co, Paul jest chory? – Nie, on napisał… – Co takiego napisał? – Muszę go najpierw zapytać, czy mogę… – Paul i ja nie mamy przed sobą żadnych tajemnic. – Nie jestem tego taka pewna. Nie upieraj się, chodź, już późno. Następnego ranka Lauren zadzwoniła do Paula do pracy. – Muszę z tobą pogadać, kończę pracę za pół godziny, czekam na ciebie w kafeterii naprzeciw szpitala. Zaskoczony, wrzucił na siebie marynarkę i wyszedł z biura. Przed windą wpadł na Arthura. – Dokąd idziesz? – spytał Paul. – Obiecałem żonie, że przyjdę po nią po pracy. – Mogę pójść z tobą? – Paul, co się dzieje, czy jesteś chory? – Wytłumaczę ci po drodze, pospiesz się. Ależ ty się grzebiesz! Kiedy Lauren pojawiła się na parkingu szpitala, Paul podbiegł do niej i chwycił ją za ramię. Arthur patrzył na nich przez chwilę, zanim zdecydował się podejść bliżej. – Spotkamy się w domu! – powiedziała do niego Lauren. – Muszę pogadać z Paulem. Zostawili Arthura samego i weszli do kafeterii.

– Skończyłaś? – spytał Paul, kiedy odeszła od nich kelnerka. – Tak, wczoraj w nocy. – I podobało ci się? – Bardzo. Odnalazłam się w wielu szczegółach… – Wiem. Może powinienem był zapytać cię o zgodę! – Rzeczywiście, mogłeś… – Tak czy inaczej, nikt oprócz ciebie nie przeczyta tej historii. – Właśnie o tym chciałam z tobą porozmawiać. Musisz wysłać maszynopis do jakiegoś wydawcy, jestem pewna, że ktoś się zainteresuje tym tekstem i go wyda. Paul nie chciał o tym słyszeć. Po pierwsze, nie wyobrażał sobie ani przez sekundę, że jego pisanina może zwrócić czyjąkolwiek uwagę, a gdyby nawet tak się stało, to nie bardzo podobał mu się pomysł, żeby ktoś obcy czytał jego osobiste wynurzenia. Lauren użyła wszystkich możliwych argumentów, ale upierał się przy swoim. Już na progu spytała, czy może podzielić się tą tajemnicą z Arthurem, ale Paul udał, że jej nie słyszy. Po powrocie do domu wręczyła maszynopis mężowi. – Masz, przeczytaj. Pogadamy, jak skończysz. Teraz ona słyszała co jakiś czas śmiech Arthura, a jeśli mąż milczał, domyślała się jego emocji, wywołanych przez lekturę. Przyszedł do salonu trzy godziny później. – No i? – spytała Lauren. – To ma wiele wspólnego z nami, ale bardzo mi się podoba. – Zaproponowałam mu, żeby wysłał to do jakiegoś wydawnictwa, ale on nie chce o tym słyszeć. – Całkowicie się z nim zgadzam. Lauren ogarnęła obsesja, żeby wydać powieść Paula. Przy każdym spotkaniu czy rozmowie telefonicznej prosiła go o pozwolenie, za każdym razem odmawiał i prosił, żeby nie nalegała. W którąś niedzielę, późnym popołudniem, zadzwoniła komórka Paula. To nie była Lauren, ale pracownik wydawnictwa Simon and Schuster. – To bardzo dowcipne, Arthurze! – rzucił Paul zirytowanym tonem. Jego rozmówca, zaskoczony, odrzekł, że właśnie skończył lekturę powieści, która mu się bardzo spodobała, i że chciałby spotkać się z autorem. Nieporozumienie przedłużało się, Paul cały czas reagował ironią. Na początku rozbawiony, ale w końcu zirytowany wydawca zaproponował, żeby następnego dnia przyszedł do niego do biura i w ten sposób przekonał się, że ta rozmowa to nie żaden żart. Paula wreszcie coś tknęło. – W jaki sposób zdobył pan mój maszynopis? – Od pańskiego przyjaciela. Przyniósł go w pana imieniu. Wydawca wyznaczył miejsce spotkania i rozłączył się. Paul zaczął spacerować po mieszkaniu. Nie mógł się uspokoić, więc wskoczył do saaba i przejechał przez całe miasto, aż do San Francisco Memorial Hospital. Na izbie przyjęć powiedział, że musi się natychmiast zobaczyć z Lauren.

– Nie wygląda pan na chorego – zauważyła pielęgniarka. Rzucił jej groźne spojrzenie, w końcu życiowe katastrofy nie muszą koniecznie być związane z medycyną. Grożąc awanturą, dał pielęgniarce dwie sekundy, żeby wezwała Lauren. Kiwnęła dyskretnie ręką na wartownika. Uniknięto najgorszego tylko dzięki temu, że Lauren właśnie przechodziła obok. – Co tu robisz? – spytała, podchodząc do Paula. – Masz jakiegoś przyjaciela, który jest wydawcą? – Nie! – odpowiedziała, patrząc na czubki swoich butów. – A może Arthur ma przyjaciela wydawcę? – Nie… – wyszeptała. – Czy to kolejny wasz kawał? – Nie, tym razem nie. – A więc co zrobiłaś? – Nie zrobiłam nic złego, decyzja wciąż należy do ciebie. – Możesz mi to wyjaśnić? – Jeden z moich kolegów z pracy ma znajomego wydawcę, powierzyłam mu maszynopis, żeby ocenił go ktoś z zewnątrz. – Zasadniczo nie miałaś prawa tego zrobić. – Kiedyś ty również wtrąciłeś się w moje życie bez mojej zgody, i widzisz, dziś jestem ci wdzięczna. Trochę pomogłam losowi. I co z tego? Powtarzam, że ostateczna decyzja należy do ciebie. – Jaka znowu decyzja? – Żeby podzielić się z innymi tym, co napisałeś. Nie jesteś Hemingwayem, ale twoja historia może przynieść trochę szczęścia ludziom, którzy ją przeczytają. W dzisiejszych czasach to nie do pogardzenia… Muszę już wracać do pracy! Przy drzwiach prowadzących na izbę przyjęć zatrzymała się i odwróciła. – Tylko mi nie dziękuj! – rzuciła. – Za co znów mam ci dziękować?! – Idź na to spotkanie, Paul, nie upieraj się. Aha, jeszcze nic nie mówiłam o tym Arthurowi. Paul poszedł więc na spotkanie z wydawcą, któremu spodobało się to, co napisał, i nie oparł się jego propozycji. Zresztą za każdym razem, gdy słyszał słowo „powieść”, miał trudności, żeby skojarzyć to z historią, którą przelewał na papier przez wiele nocy, gdy jego życie straciło rozmach. Powieść została wydana pół roku później. Następnego dnia po ukazaniu się jej w księgarniach Paul w drodze do biura natknął się w windzie na dwóch kolegów architektów, z których każdy trzymał w dłoni jego książkę. Pogratulowali mu, a on, skamieniały, zaczekał, aż wyjdą, zanim wcisnął guzik z napisem „parter”. W kafejce, w której co rano jadł śniadanie, kelnerka poprosiła go o dedykację na egzemplarzu, który kupiła. Ręka mu się trzęsła, gdy to robił. Zapłacił, wrócił do domu i zabrał się do czytania swojej powieści. Z każdą przewracaną stroną miał coraz większą ochotę zapaść się pod ziemię. Odkrył w tym tekście dużo wspomnień osobistych, dzieciństwo, marzenia, nadzieje, klęski… Nie przypuszczał, że kiedykolwiek przeczyta to ktoś obcy.

Albo jeszcze gorzej, ktoś z jego najbliższego otoczenia… z pracy… Paul, którego wesoły, głośny sposób bycia maskował nieśmiałość, stał teraz jak słup soli, z bezradnie opuszczonymi rękami, marząc tylko o tym, żeby stać się niewidzialnym, tak jak bohater jego książki. Może wykupić wszystkie egzemplarze? Rzucił się do telefonu i zadzwonił do swego wydawcy, ale zanim zdążył coś z siebie wydusić, ten zaczął mu gratulować recenzji, która ukazała się w porannym wydaniu „San Francisco Chronicle”. Prawda, że krytycy trochę go zjechali, mówił wydawca, ale lojalnie, i artykuł będzie świetną reklamą. Paul rzucił słuchawkę i pobiegł do najbliższego kiosku. W recenzji podkreślono błędy typowe dla debiutantów, ale ku rozpaczy Paula gratulowano mu, że nie przestraszył się ewentualnych zarzutów o tani sentymentalizm. W czasach, gdy cynizm regularnie wygrywał z inteligencją, świadczyło to nawet o pewnej odwadze cywilnej, podsumował dziennikarz. Paul poczuł, że umiera. Nie śmiercią nagłą, co przyniosłoby mu przynajmniej ulgę, ale na skutek powolnej dławiącej gardło agonii. Bez przerwy dzwoniła jego komórka, na ekranie pojawiały się nieznane mu numery, ale za każdym razem odrzucał połączenia. W końcu wyjął baterię z komórki. Nie poszedł na koktajl party zorganizowane przez wydawcę, przez cały tydzień nie pojawił się w biurze. Siedział w domu. Któregoś wieczoru dostawca pizzy pokazał mu jego książkę i poprosił o dedykację. – Rozpoznałem pana na zdjęciu we wczorajszych wiadomościach – powiedział. Po tym wydarzeniu, i podobnej prośbie kasjerki w sklepie spożywczym, Paul „zszedł do podziemia”. Dopiero Arthurowi udało się go wyciągnąć siłą z domu. W przeciwieństwie do Paula, Arthur cieszył się za niego, a ponadto był zwiastunem dobrych nowin. Oryginalny styl Paula dostrzegły media. Maureen, jedna z sekretarek w wydawnictwie, z prawdziwym uczuciem przygotowała recenzję jego powieści. Większość czytelników już przeczytała książkę i wszyscy dzwonili z gratulacjami. Jakiś producent filmowy starał się z nim skontaktować i dzwonił bez przerwy do biura, a właściciel księgarni Barnes & Noble, której Arthur był wiernym klientem, powiedział mu, że książka sprzedaje się jak świeże bułeczki. Na razie działo się tak w Dolinie Krzemowej, ale jeśli sprawy dalej potoczą się w ten sposób, księgarz był przekonany, że… Siedzieli na tarasie restauracji, do której Arthur wyciągnął Paula. Powiedział mu, że najwyższy czas, żeby się ogolił, ogarnął i zadzwonił do redakcji, bo jego wydawca zostawił w biurze co najmniej dwadzieścia wiadomości, a przede wszystkim – żeby zamiast łazić z ponurą miną, zaczął wreszcie korzystać z tej szczęśliwej passy, którą ofiarowało mu życie. Paul milczał dłuższą chwilę, potem westchnął. Pomyślał, że gdyby zasłabł w publicznym miejscu, to jeszcze pogorszyłoby sytuację. Kiedy jakaś kobieta, która go rozpoznała, przerwała im lunch tylko po to, żeby zapytać, czy jego powieść jest autobiograficzna, kropla przepełniła czarę. Przybierając uroczysty ton, oznajmił Arthurowi, że w ostatnim tygodniu dużo o tym myślał i postanowił zostawić biuro pod jego opieką, a sam wziąć roczny bezpłatny urlop. – A cóż takiego zamierzasz robić? – spytał Arthur poruszony.

Zniknąć, pomyślał Paul. By oszczędzić sobie wysłuchiwania zbędnych kazań, użył najlepszego możliwego pretekstu: oznajmił, że zamierza pracować nad kolejną powieścią, a w każdym razie, że będzie próbował. Na to Arthur nie miał żadnej odpowiedzi. – Jeśli naprawdę tego pragniesz… Przecież pamiętam, że kiedy ja tak bardzo źle się czułem, wyjechałem na jakiś czas do Paryża, a ty poprowadziłeś sam nasze sprawy. Dokąd chcesz pojechać? Paul, który nie miał najmniejszego pojęcia, odpowiedział bez zastanowienia: – Do Paryża. Tak wychwalałeś przede mną to Miasto Świateł, te bistra, mosty, te pełne życia dzielnice i oczywiście paryżanki… Kto wie, może przy odrobinie szczęścia trafię jeszcze na tę przemiłą kwiaciarkę, którą tak się zachwyciłaś? – Może… – odrzekł Arthur lakonicznie. – Ale nie wszystko było tak wspaniałe, jak ci to przedstawiałem. – Bo nie byłeś wtedy w dobrej formie. Ja potrzebuję tylko zmiany atmosfery… żeby pobudzić wyobraźnię, rozumiesz? – No, tak, jeśli chcesz pobudzić wyobraźnię… A kiedy zamierzasz wyjechać? – Umówmy się na kolację u was dziś wieczorem! Zaprosimy Pilgueza z żoną, w ten sposób wszyscy będą w komplecie. I już od jutra witaj, Francjo, i witaj, wspaniałe życie! Zamiary Paula w najwyższym stopniu martwiły Arthura, który uważał, że przyjaciel podjął decyzję zbyt pospiesznie, że powinien odczekać kilka miesięcy, choćby ze względu na ich pracownię architektoniczną, ale w końcu przyjaźń przeważyła. Paul przecież w przeszłości dowiódł, że w każdej sytuacji zrobiłby wszystko, żeby mu pomóc. A co do pracy, to Arthur da sobie jakoś radę. Pożegnawszy się z przyjacielem, Paul wrócił do domu w stanie kompletnej rozsypki. Jak mógł wymyślić coś takiego? Zamieszkać w Paryżu, i to jeszcze zupełnie sam! Zaczął spacerować po mieszkaniu, szukając argumentów na poparcie tego szalonego, nieprawdopodobnego pomysłu. Jeśli Arthurowi się udało, to dlaczego jemu miałoby się nie udać? Drugi argument – dużo silniejszy od pierwszego – dotyczył paryżanek, a trzeci tego, że rzeczywiście mógłby spróbować napisać tę następną powieść… której oczywiście by nie wydał… albo może tylko za granicą. W ten sposób, gdy tylko wszystko by się uspokoiło, mógłby wrócić do San Francisco. Na zakończenie wszystkie trzy argumenty połączyły się w jeden: amerykański pisarz, kawaler, Paryż! I w Paryżu, w którym mieszkał od siedmiu lat, Paul napisał pięć kolejnych powieści. Znużony przygodami z paryżankami, których huśtawek nastrojów do tej pory nie zrozumiał, wybrał celibat (a może to celibat wybrał jego). Te pięć powieści nie odniosło sukcesu, jakiego się spodziewał, w każdym razie nie w Europie i Stanach Zjednoczonych, ale z powodów, które były dla niego niejasne, jego książki zrobiły furorę w Azji, a konkretnie w Korei. Od kilku lat miał romans ze swoją koreańską tłumaczką. Dwa razy do roku Kyong przyjeżdżała do niego z wizytą, nigdy nie na dłużej niż tydzień. Był bardziej zakochany, niż się do tego przyznawał. Jedynym problemem w stosunkach z nią było to, że nigdy nie potrafił znaleźć właściwych słów.

Kyong lubiła milczeć, Paul tego nienawidził. Często nawet myślał, że chwycił za pióro po to, żeby wypełnić ciszę, tak jak wypełnia się pismem białą kartkę. Spędzali razem czternaście i pół dnia rocznie, wliczając w to przejazd na lotnisko i z powrotem. Kiedy Kyong była obok niego, patrzył na nią całymi godzinami i nie wiedział, czy naprawdę jest piękna, czy tylko jemu taka się wydaje. Gdy się kochali, miała tak oryginalną twarz, a spojrzenie tak przenikliwe, że często zastanawiał się, czy przypadkiem nie śpi z przybyszką z innej planety. Widywali się rzadko, ale mieli swoje przyzwyczajenia. Kyong lubiła chodzić do kina przy rue Apollinaire (jakby ta sala kinowa była ważniejsza niż film, jaki w niej wyświetlano), lubiła przechadzać się po Passerelle des Arts i – nawet w środku zimy – wybrać się na lody do Berthillona. Lubiła czytać francuskie gazety, odwiedzać księgarnie, włóczyć się po Marais, biegać po pasażach dzielnicy des Halles i wspinać się rue Belleville, mimo że byłoby dużo łatwiej zejść tą ulicą w dół. W pogodne dni lubiła pić herbatę w ogrodzie Muzeum Romantyzmu przy rue Chaptal, oglądać zbiory rodziny Camondo przy rue de Monceau, lubiła, gdy Paul ofiarowywał jej kwiaty – po powrocie do domu układała je w bukiety. Lubiła wybierać sery u Vannaut – w sklepiku na parterze budynku, w którym mieszkał Paul, lubiła, kiedy patrzył na nią z pożądaniem… Mniej lubiła jego powieści, ale przecież to one ich połączyły. Kyong zajmowała myśli Paula, kiedy jej nie było, wtedy może nawet bardziej. Dlaczego tak go rozczulała? I dlaczego tak za nią tęsknił? Zjawiała się u niego, gdy tylko kończył powieść. Jakby nie znając zmęczenia, które odczuwałby każdy normalny człowiek po jedenastogodzinnej podróży, była świeża jak stokrotka. Jadła skromny lunch, nieodmiennie składający się z jajka w majonezie, kromki chleba i szklanki piwa z lemoniadą, co być może było lekarstwem na jet lag (należałoby to przeanalizować), i zawsze chciała iść na ten lunch do kafejki na rogu rue de la Bretagne i rue Charlot (któregoś dnia trzeba by się dowiedzieć, skąd pochodziły kury, które znosiły jajka podawane z majonezem w tej kafejce, Le Marché, na wypadek gdyby kiedyś ją zamknięto), po czym szli do mieszkania Paula. Kyong brała prysznic, siadała przy stole, przy którym pisał, i czytała jego nową powieść. Paul siadał w nogach łóżka, twarzą do niej, i obserwował ją. Była to kompletna strata czasu, gdyż podczas tej lektury na jej twarzy nie malowały się żadne emocje. Wydawało mu się wówczas, że to, czy jej się powieść podoba, zadecyduje o tym, czy przyjdzie do niego do łóżka, czy nie. W jej przypadku formuła z ogłoszeń matrymonialnych „a może i więcej, jeśli nastąpi porozumienie” brzmiała raczej „jeśli będzie mi się podobał nowy rozdział twojej książki”. Dlatego też, bardziej niż na precyzyjny komentarz tłumaczki, której zawdzięczał dużą część swoich dochodów, Paul – mimo że utrzymywał się z koreańskich tantiem, czekał niecierpliwie na chwilę, w której Kyong zapomni się w jego ramionach. Lubił pisać, podobało mu się mieszkanie za granicą, lubił, jak dwa razy do roku przyjeżdżała do niego Kyong i jeśli przez resztę roku nie męczyłaby go samotność, uważałby swoje nowe życie za prawie doskonałe. ♦ ♦ ♦

Szklane drzwi rozsunęły się i Paul westchnął z ulgą. Arthur pchał wózek z bagażami, a Lauren machała do niego ręką na przywitanie.

4

Mia otworzyła oczy i przeciągnęła się. Trzeba było dłuższej chwili, żeby przypomniała sobie, gdzie jest, zarówno w sensie geograficznym, jak i emocjonalnym. Wstała z łóżka, otworzyła drzwi sypialni i poszukała Daisy. Mieszkanie było puste. Na blacie w kuchni czekało na nią śniadanie i liścik zostawiony na starym fajansowym talerzu. Potrzebowałaś snu. Jestem w restauracji, przyjdź, kiedy będziesz mogła. Mia włączyła czajnik elektryczny i podeszła do okna. W dzień widok był jeszcze bardziej zaskakujący. Zaczęła się zastanawiać nad sposobem spędzenia tego dnia i następnych. Sprawdziła godzinę na zegarze w piecyku. Co może teraz robić David? – zastanawiała się. Czy jest sam, czy też idzie na całość, korzystając z jej nieobecności? Czy miała rację, zostawiając mu wolną rękę, czekając, aż w końcu za nią zatęskni? Czy nie byłoby słuszniej zostać na miejscu i starać się odzyskać jego miłość? Kto znał rozwiązanie tego rodzaju zagadki? Mia nie wiedziała, czego chce, ale wiedziała, czego już nie chce. Nie chciała niepewności, oczekiwania, milczenia. Chciała porywać się na niemożliwe, ale pod warunkiem, że wróci jej chęć do życia, że rankiem będzie zrywać się z łóżka z ochotą i bez lęku. Niebo się zaciągnęło, ale nie padało, to dobry początek. Nie pójdzie do Daisy, woli powłóczyć się po ulicach Montmartre’u, poszukać okazji w butikach i może zrobi sobie portret u karykaturzysty na place du Tertre… Oczywiście, że to kicz, ale na to właśnie miała ochotę. Tutaj, w przeciwieństwie do Anglii, ludzie jej nie rozpoznają. Wykorzysta tę nieoczekiwaną wolność, żeby zrobić wszystko, co tylko wpadnie jej do głowy. Zaczęła grzebać w torbie podróżnej, by poszukać odpowiedniego zestawu do ubrania, i nie mogła się oprzeć pokusie obejrzenia mieszkania przyjaciółki. Przyjrzała się pomalowanemu na biało regałowi, którego półki uginały się pod ciężarem książek. Na niskim stoliku leżała zostawiona przez kogoś paczka papierosów, Mia poczęstowała się, wypatrując znaku, który zdradziłby tożsamość jej właściciela. Kto to był? Przyjaciel, kochanek czy może stały partner? Myśl o tym, że Daisy ma kogoś, podsyciła w niej pragnienie zadzwonienia do Davida, cofnięcia czasu do okresu, zanim zaczęli kręcić ten film i zanim zawróciła mu w głowie któraś z drugoplanowych aktorek; z pewnością to nie był pierwszy raz, ale dla Mii było to ciężkie przeżycie. Zapaliła papierosa na tarasie i patrzyła na niedopałek jarzący się między jej palcami. Weszła z powrotem do mieszkania i usiadła przy biurku. Laptop Daisy był otwarty, ekran ciemny. Wzięła swoją komórkę i zaczęła wymianę SMS-ów z przyjaciółką. Jakie jest twoje hasło? Muszę sprawdzić swoje maile. Nie możesz ich sprawdzić na swoim smartfonie?

Nie za granicą. Kutwa! To jest hasło? Robisz to naumyślnie? Co? Ja pracuję! Szczypiorek. ??? To jest moje hasło. Japracujeszczypiorek? Szczypiorek, kretynko! Beznadziejne! Wcale nie! I nie grzeb w moich dokumentach. To nie w moim stylu. Nie znam niczego bardziej w twoim stylu.

Mia odłożyła telefon i wystukała hasło. Połączyła się z pocztą internetową i ujrzała tylko wiadomość od Crestona; pytał, gdzie jest i dlaczego nie odpowiada na telefony. Jakiś kolorowy magazyn proponował wywiad i zdjęcia u niej w domu i Creston potrzebował jak najszybciej jej zgody. Odpisała: Drogi Crestonie, wyjechałam na jakiś czas i liczę na dyskrecję. Mam nadzieję, że nic Pan nikomu nie powie, a kiedy piszę „nikomu”, mam na myśli naprawdę nikomu. Aby nauczyć się roli, do której odegrania mnie Pan zmusza, muszę zostać sama, nie mogę wysłuchiwać wskazówek reżysera, fotografa, Pańskich asystentek czy nawet Pana. Od dwóch lat wykonuję wszystkie Pańskie polecenia, nie mrugnąwszy okiem. Nie będę pozowała do zdjęć do tego pisma, bo nie mam na to ochoty. Na liście postanowień, którą sporządziłam wczoraj, kiedy siedziałam w Eurostarze, pierwszy punkt to nie poddawać się niczyjej woli. Muszę sobie dowieść, że jestem do tego zdolna, przynajmniej przez kilka dni. W Paryżu jest bardzo piękna pogoda, zamierzam dużo spacerować… Niedługo się do Pana odezwę. Proszę się nie martwić, zachowam dyskrecję w każdych okolicznościach. Szczerze oddana, Mia.

Przeczytała wiadomość jeszcze raz, po czym nacisnęła „Wyślij”. Jej ciekawość wzbudziła mała zakładka w górze ekranu. Kliknęła na nią. Wybałuszyła oczy, gdy odkryła stronę startową jakiegoś portalu randkowego.

Zobowiązała się nie grzebać w dokumentach przyjaciółki, ale przecież nie przysięgała, a poza tym ona się o tym nie dowie. Zapoznała się z profilami mężczyzn wybranych przez Daisy. Kilka wiadomości ją rozśmieszyło, a dwa ogłoszenia wzbudziły ciekawość, ale gdy do mieszkania wślizgnęły się promienie słońca, Mia stwierdziła, że czas już porzucić niepokojący świat wirtualny na rzecz świata realnego, który oczekiwał na zewnątrz. Wyłączyła komputer i zarzuciła na plecy lekki płaszcz, który wisiał na wieszaku w korytarzu. Wyszła z budynku i wspięła się stromą ulicą prowadzącą do place du Tertre. Zatrzymała się na chwilę przed wystawą jakiejś galerii i poszła dalej. Spojrzało na nią dwoje turystów, kobieta wskazała ją palcem i Mia usłyszała, jak mówi do męża: „Mówię ci, że to ona, idź, spytaj się!”. Mia przyspieszyła kroku i weszła do najbliższej kafejki. Gdy tych dwoje zatrzymało się przed witryną, skuliła się przy barze, zamówiła małą butelkę wody Vittel i wpatrzyła się w lustro na ścianie, w którym odbijała się ulica. Zaczekała, aż niedelikatna para się znudzi, zapłaciła i wyszła. Na place du Tertre stała i przyglądała się karykaturzystom przy pracy, kiedy podszedł do niej jakiś młody mężczyzna. Miał miły uśmiech i wyglądał nieźle w dżinsach i w marynarce. – Melissa Barlow, prawda? Widziałem wszystkie pani filmy! – oznajmił doskonałą angielszczyzną. Melissa Barlow to był pseudonim, pod którym Mia Grinberg występowała jako aktorka. – Kręci pani w Paryżu jakiś film czy przyjechała pani na wakacje? – zapytał mężczyzna. Uśmiechnęła się. – Mnie tutaj nie ma, jestem w Londynie. Wydawało się panu, że mnie pan zobaczył, ale to nie ja, tylko jakaś inna kobieta, która jest do mnie podobna. – Co takiego? – spytał podejrzliwie. – Bardzo pana przepraszam. To, co mówię, nie ma dla pana żadnego sensu, ale dla mnie ma. Proszę nie mieć do mnie żalu, jeśli sprawiłam panu przykrość. – Jak Melissa Barlow mogłaby mi sprawić przykrość, skoro jest w Anglii? Pożegnał się z nią grzecznie i odszedł. Po kilku krokach odwrócił się i dodał: – Jeśli jakiś szczęśliwy przypadek sprawi, że wpadnie pani na nią któregoś dnia w Londynie… świat jest przecież taki mały… proszę przekazać ode mnie, że jest wspaniałą aktorką. – Z pewnością to zrobię. Jestem pewna, że sprawi jej to wielką przyjemność – odparła Mia, patrząc za odchodzącym mężczyzną. – Do widzenia – wyszeptała. Poszukała w torbie okularów przeciwsłonecznych i ruszyła przed siebie. Po chwili zauważyła witrynę salonu fryzjerskiego. Pomyślała, że Creston z pewnością zmyje jej głowę, i ta myśl jeszcze bardziej zachęciła ją do wprowadzenia w życie nowego planu. Pchnęła drzwi salonu i usiadła w fotelu fryzjerskim. Godzinę później wyszła jako brunetka z krótkimi włosami.

Zdecydowana sprawdzić swój fortel, Mia usiadła na schodach Sacré-Coeur i czekała. Kiedy na podjeździe zatrzymał się autokar z turystami z Wielkiej Brytanii, dołączyła do pasażerów, którzy się z niego wysypali, i stając twarzą do grupy, zapytała przewodnika o godzinę. Sześćdziesiąt osób, i żadna jej nie poznała! Pobłogosławiła w myślach fryzjera, który obdarował ją nową twarzą. Wreszcie była zwykłą Angielką zwiedzającą Paryż, kobietą anonimową. ♦ ♦ ♦ Paul dwa razy objechał kwartał i wreszcie zaparkował równolegle do rzędu stojących samochodów, w drugiej linii. Odwrócił się do swoich pasażerów z serdecznym uśmiechem. – Jak tam, nie czujecie się zbyt obco? – Biorąc pod uwagę twój sposób prowadzenia samochodu, nie! – odpowiedział Arthur. Paul zwrócił się do Lauren: – Czy już mu opowiadałaś historię, jak to z jego powodu spędziłem dwie godziny w kucki schowany pod stołem operacyjnym? – Sto razy! – odrzekł Arthur. – Dlaczego o to pytasz? – Bez powodu. Oto klucze, mieszkanie jest na ostatnim piętrze, weźcie walizki, a ja w tym czasie wjadę na parking. Lauren i Arthur rozgościli się i zaczęli rozpakowywać bagaże. – Szkoda, że nie przywieźliście z sobą Jo… – Paul westchnął, przekraczając próg. – To zbyt długa podróż jak dla dziecka w jego wieku – powiedziała Lauren. – Jest u swojej matki chrzestnej i mam wrażenie, że bardzo mu się to podoba. – O wiele bardziej by mu się podobało u ojca chrzestnego. – Marzyliśmy o wakacjach tylko we dwoje! – wtrącił się Arthur. – Może, ale wy jesteście we dwoje już od lat, a ja bardzo rzadko widuję swojego chrześniaka. – Wracaj do San Francisco, będziesz go widywał codziennie. – Chcecie coś zjeść? Gdzież to położyłem keks… – mruczał pod nosem Paul, zaglądając do szafek kuchennych. – Jestem pewien, że kupiłem keks. Lauren i Arthur wymienili spojrzenia. Paul poczęstował ich kawą i wyłuszczył im program, który dla nich przygotował. Dzień był słoneczny, więc poświęcą go na zwiedzanie kultowych paryskich miejsc, wieży Eiffla, Łuku Triumfalnego, Île de la Cité i Sacré-Cœur. Jeśli nie zdążą ze wszystkim, będą kontynuowali jutro. – Wakacje we dwoje… – przypomniał mu Arthur. – Oczywiście… – rzucił Paul, trochę zażenowany. Lauren musiała odpocząć przed paryskim maratonem. Ponieważ przyjaciele mieli sobie dużo do opowiedzenia, zaproponowała, żeby poszli na lunch bez niej. Paul postanowił zabrać Arthura do kafejki niedaleko domu, której taras w południe był w pełnym słońcu.

Arthur włożył czystą koszulę i poszedł za Paulem. Kiedy usiedli przy stoliku, popatrzyli na siebie w milczeniu. Wyglądało to tak, jakby każdy czekał, który z nich pierwszy się odezwie. – Jesteś tu szczęśliwy? – nie wytrzymał w końcu Arthur. – Tak, myślę, że tak. – Myślisz, że tak? – Któż może być pewien, że jest szczęśliwy? – To zdanie jak z traktatu filozoficznego. Tymczasem to ja, twój przyjaciel, stawiam ci to pytanie. – Co mam ci powiedzieć? – Prawdę. – Lubię mój zawód, choć wciąż mam wrażenie, że jestem uzurpatorem. Napisałem tylko sześć powieści. Zdaje się, że tak czuje wielu pisarzy, no, w każdym razie według słów jednego z moich kolegów z branży. – Spotykasz wielu tych swoich kolegów po fachu? – Zapisałem się do Klubu Pisarza niedaleko stąd, spędzam tam jeden wieczór w tygodniu, gadamy sobie, rozmawiamy o tym, co nas blokuje, a potem kończymy wieczór w knajpie. Śmieszne, ale kiedy ci o tym opowiadam, wydaje mi się to okropne. – Nie zaprzeczę. – A ty? Pracownia prosperuje? – Rozmawiamy o tobie. – Ja piszę, to jest w zasadzie moje jedyne zajęcie. Kilka razy do roku jeżdżę na targi książek. Czasem podpisuję powieści w jakiejś księgarni, w zeszłym roku byłem w Niemczech i we Włoszech, gdzie moje powieści jakoś się sprzedają. Dwa razy w tygodniu chodzę na siłownię… nienawidzę tego, ale przy sposobie, w jaki się odżywiam, to konieczne, no i poza tym piszę, ale już to mówiłem, prawda? – No, nieźle! – Arthur gwizdnął ironicznie. – Nie jest tak źle, w nocy pracuję i jestem naprawdę szczęśliwy. Wśród moich bohaterów życie naprawdę zaczyna być fajne. – Masz kogoś? – Tak i nie. Nie ma jej tu zbyt często, prawdę mówiąc. W ogóle jej tu nie ma, ale myślę o niej bez przerwy. Znasz to uczucie, prawda? – Kto to jest? – Moja koreańska tłumaczka. Zatkało cię, co?! – wykrzyknął Paul, przesadnie rozpromieniony. – No tak, okazuje się, że jestem bardzo popularny w Korei. Nigdy tam nie byłem. Wiesz, jak nienawidzę latania samolotem… do dziś nie otrząsnąłem się z podróży, którą musiałem odbyć, żeby znaleźć się tutaj. – To było siedem lat temu! – Mnie się wydaje, że to było wczoraj, jedenaście godzin turbulencji! Makabra. – A jednak któregoś dnia będziesz musiał stąd wyjechać. – To wcale nie jest takie pewne, mam już kartę stałego pobytu. Chyba że statkiem. – A ta tłumaczka? – To wspaniała kobieta, nawet jeśli w sumie nie znam jej zbyt dobrze. Przyjeżdża co roku i w końcu się do niej przywiązałem. Związki na odległość nie są najłatwiejsze. – Jesteś chyba samotny, Paul.

– Czy to nie ty powiedziałeś mi kiedyś, że samotność jest dobrą przyjaciółką? Ale dość już tego gadania o mnie! A wy? Pokaż mi zdjęcia Jo, musi być już bardzo duży. Przy sąsiednim stoliku usiadła piękna kobieta. Paul w ogóle nie zwrócił na nią uwagi, co zaniepokoiło jego przyjaciela. – Nie patrz tak na mnie! – odezwał się Paul. – Przygód miałem więcej, niż możesz sobie wyobrazić, a potem zjawiła się Kyong. Z nią jest inaczej, mam wrażenie, że wreszcie jestem sobą, że nie gram żadnej roli, że nie muszę starać się nikogo uwodzić. Poznała mnie przez moje książki, co jest dość dziwne, bo wydaje mi się, że wcale się jej nie podobają. – Nikt jej nie zmusza, żeby je tłumaczyła. – Może Kyong trochę przesadza, żeby mnie zdenerwować albo żeby pobudzić mój rozwój wewnętrzny? – A tymczasem ty jesteś sam. – Pomyślisz, że się z ciebie nabijam, ale kto powiedział: można kochać kogoś i być samotnym? – Byłem w szczególnej sytuacji, zgodzisz się! – Ja też jestem w szczególnej sytuacji. – Jesteś pisarzem, powinieneś sporządzić listę rzeczy, które uczyniłyby cię szczęśliwym. – Ale ja jestem szczęśliwy, do cholery! – Właśnie widzę. – Cholera jasna! Arthurze, przestań mnie analizować, nienawidzę tego, a poza tym nie znasz w ogóle mojego życia! – Znamy się od wczesnej młodości, nie potrzebuję wyjaśnienia na piśmie, żeby zrozumieć, jak się czujesz. Pamiętasz, co mówiła moja matka? – Twoja matka bardzo dużo mówiła. À propos, chciałbym wykorzystać dom w Carmel jako tło dla mojej nowej powieści. Już od dawna tam nie byłem! – Czyja to wina? – To, czego mi naprawdę brakuje, to naszych wycieczek do Ghirardeli, wspólnych spacerów aż do fortu, wieczorów, kłótni w biurze, tych rozmów pełnych tysięcy planów, z których żaden nie wychodził… Brak mi nas dwóch, stary. – Spotkałem Onegę. – Wspominała o mnie? – Tak i powiedziałem jej, że mieszkasz w Paryżu. – Jest wciąż zamężna? – Nie miała obrączki. – Niepotrzebnie mnie rzuciła – powiedział Paul, po czym dodał z uśmiechem: – Wiesz… ona była zazdrosna o naszą przyjaźń. ♦ ♦ ♦ Mia obserwowała karykaturzystów na place du Tertre i upatrzyła sobie jednego, który wydał jej się sympatyczny. Był przystojny, miał na sobie płócienne spodnie, białą

koszulę i tweedową marynarkę. Usiadła na składanym stołeczku naprzeciw niego i poprosiła, żeby narysował ją najwierniej, jak potrafi. – „Jedyna miłość wierna to miłość własna”, jak powiedział Guitry – usłyszała ochrypły głos malarza. – Racja! – rzuciła Mia. – Nieszczęśliwie zakochana? – Dlaczego pan tak uważa? – Ponieważ jest pani sama i dopiero co była pani u fryzjera. Często mówi się „Nowa fryzura, nowe życie”. Mia popatrzyła na niego zaskoczona. – Zawsze pan tyle cytuje? – Już dwadzieścia pięć lat robię portrety, nauczyłem się odczytywać wiele ze spojrzenia. Pani spojrzenie jest przyjemne, interesujące, ale nie zaszkodziłoby mu trochę radości. Dość już gadania. Jeśli pani chce, żeby mój ołówek wiernie oddał wygląd modelki, proszę się nie ruszać. Wyprostowała się. – Wakacje w Paryżu? – spytał malarz, ostrząc czubek grafitu. – Tak i nie, spędzam kilka dni u przyjaciółki, ona ma restaurację tu, niedaleko. – Pewnie znam pani przyjaciółkę, Montmartre to wioska. – Restauracja nazywa się La Clamada. – Ach, pani przyjaciółka to ta Prowansalka! Bardzo dzielna kobieta. Gotuje pomysłowo i niedrogo. W przeciwieństwie do innych, nie postawiła na turystów. Od czasu do czasu jem u niej w południe. Ta dziewczyna ma charakter. Mia popatrzyła na dłonie malarza i zauważyła obrączkę. – Czy interesował się pan już inną kobietą niż pańska żona? – Może, ale nie dłużej niż czas jednego spojrzenia, a może raczej czas, w którym uświadamiałem sobie, jak bardzo kocham żonę. – Nie jesteście już razem? – Jesteśmy. – Dlaczego więc użył pan czasu przeszłego? – Niech pani przestanie mówić, rysuję teraz pani usta. Mia zamilkła, pozwalając artyście pracować. Pozowanie trwało trochę dłużej, niż przypuszczała. Kiedy malarz skończył, poprosił ją, żeby podeszła obejrzeć rysunek na sztaludze. Uśmiechnęła się na widok twarzy, której nie poznawała. – Naprawdę tak wyglądam? – Dzisiaj tak pani wygląda – odparł karykaturzysta. – Mam nadzieję, że wkrótce uśmiechnie się pani tak jak na moim rysunku. Wyjął z kieszeni komórkę i zrobił jej zdjęcie. Porównał je z portretem. – Naprawdę się panu udało! – pogratulowała mu Mia. – Mógłby pan zrobić portret ze zdjęcia takiego jak to? – Myślę, że tak, jeśli jest wyraźne. – Przyniosę panu zdjęcie Daisy, jestem pewna, że bardzo się ucieszy z portretu, ma pan świetną kreskę. Karykaturzysta pochylił się i zaczął grzebać w jednym z bloków opartych o sztalugę. Po chwili wyciągnął arkusz papieru Cansona i wręczył go Mii.

– Pani przyjaciółka, właścicielka restauracji, jest urocza – powiedział. – Każdego ranka przechodzi przed moją sztalugą. Niech pani weźmie, to prezent. Popatrzyła na twarz Daisy. Rysunek nie był karykaturą, to był prawdziwy portret, wykonany ze zręcznością i wyczuciem. – Więc zostawiam panu w zamian mój! – oświadczyła Mia i pożegnała malarza. ♦ ♦ ♦ Paul prowadził wycieczkę w szaleńczym tempie. Z sobie tylko właściwym tupetem ominął kolejkę, która ciągnęła się w nieskończoność u stóp wieży Eiffla, zarabiając w ten sposób ponad godzinę w stosunku do planu. Na ostatnim piętrze dostał zawrotu głowy, więc odsunął się, jak najdalej mógł, od balustrady i przytrzymał słupka. Pozwolił, żeby Arthur i Lauren podziwiali widok bez niego, zaklinając się, że on widział już to co najmniej sto razy. Po tym, jak z zamkniętymi oczami zjechał windą na dół, odzyskał honor utracony przez strach przed wysokością i zaprowadził przyjaciół do ogrodu Tuileries. Widząc dzieci kręcące się na karuzeli, Lauren poczuła nieodpartą chęć zatelefonowania do Nathalii i usłyszenia głosu syna. Usiadła na ławce i zawołała męża, wskazując miejsce obok siebie. Paul skorzystał z tej przerwy i poszedł kupić coś słodkiego. Lauren obserwowała go z daleka, podczas gdy Arthur rozmawiał z Jo. Nie spuszczając wzroku z Arthura, wzięła od męża telefon, zasypała synka pieszczotliwymi słowami i obiecała przywieźć mu z Paryża prezent. Poczuła lekki zawód, gdy zorientowała się, że chłopiec nie tęskni za nią aż tak bardzo. Świetnie się bawił u swojej matki chrzestnej. Posłała w przestrzeń kilka cmoknięć, cały czas trzymając telefon przy uchu. Paul szedł w ich kierunku, dokonując cudów zręczności, żeby utrzymać w jednym ręku trzy porcje waty cukrowej. – Co o nim sądzisz? – spytała szeptem. – Mówisz do mnie czy do Jo? – spytał Arthur. – Do ciebie, Jo już się rozłączył. – To dlaczego wciąż trzymasz telefon przy uchu? – Żeby Paul jeszcze nie podchodził. – No cóż, wydaje mi się, że jest szczęśliwy – odpowiedział Arthur. – Nie umiesz kłamać! – Mam nadzieję, że to nie jest zarzut? – To stwierdzenie. Zauważyłeś, że on cały czas mamrocze coś pod nosem? – Jest bardzo samotny i nie chce się do tego przyznać. – Nie ma absolutnie nikogo? – Przez cztery lata mieszkałem w Paryżu sam. – Tak, ale byłeś zakochany we mnie. A nie miałeś przypadkiem na boku jakiegoś romansu z uroczą kwiaciarką? – spytała Lauren. – Paul ponoć też jest zakochany. Ona jest z Korei. Myślał nawet o tym, by przenieść się tam i z nią zamieszkać. Podobno jego książki cieszą się tam ogromną popularnością. – W Korei?

– Tak. Chociaż myślę, że to nieprawda i że jego plan jest absurdalny. – Dlaczego absurdalny, jeśli naprawdę kocha tę kobietę? – Nie wydaje mi się, by to uczucie było odwzajemnione. On strasznie boi się latać samolotem, więc jeśli tam poleci, to może już nigdy stamtąd nie wrócić. Wyobrażasz go sobie żyjącego samotnie w Korei? Już Paryż jest wystarczająco daleko od San Francisco. – Nie możesz mu w tym przeszkodzić, jeśli tego pragnie. – Ale mogę próbować go przekonać. – Czy my rozmawiamy o tym samym Paulu? Paul, który miał już dość czekania, podszedł do nich zdecydowanym krokiem. – Czy mogę porozmawiać z moim chrześniakiem? – Właśnie się rozłączył – powiedziała Lauren zmieszana i schowała komórkę, uśmiechając się szeroko do Paula. – Spiskujecie przeciwko mnie? – Wcale nie spiskujemy, zdawało ci się. – Nie bójcie się, nie będę wam siedział na głowie przez cały czas. Chcę trochę z wami pobyć, a potem zostawię was samych. – Ale my również chcemy pobyć z tobą. Z jakiego innego powodu mielibyśmy przyjechać do Paryża? Paul się zamyślił. Słowa Lauren miały sens. – Naprawdę wydawało mi się, że coś knujecie. To o czym rozmawialiście? – Rozmawialiśmy o restauracji, do której chciałbym was oboje zabrać dziś wieczorem. Chodziłem tam często, kiedy mieszkałem w Paryżu – odparł Arthur. – Ale musisz nam pozwolić trochę odetchnąć, nie mam już sił, by odgrywać rolę amerykańskiego turysty – wyznał. Jego przyjaciel przyjął zaproszenie. Cała trójka poszła allée de Castiglione do rue de Rivoli. – Niedaleko jest postój taksówek – powiedział Paul, wchodząc na przejście dla pieszych. Światło zmieniło się na czerwone i Arthur z Lauren nie zdążyli przejść za nim na drugą stronę ulicy. Rozdzielił ich sznur samochodów i autobus, który przejechał im tuż przed nosem. Lauren zauważyła napis na jego boku. Możesz spotkać w tym autobusie kobietę swojego życia, chyba że ona woli metro… – brzmiała reklama portalu randkowego. Lauren dała mężowi lekkiego kuksańca łokciem w bok, i on również przeczytał reklamę. – Nie zamierzasz chyba? – wyszeptał. – Nie wydaje mi się, żeby on nas słyszał po drugiej stronie ulicy. – On nigdy nie wejdzie na taki portal. – Kto powiedział, że on ma to zrobić? – rzuciła Lauren z uśmiechem. – Kiedy trzeba nieco pomóc losowi, kto ma to zrobić, jak nie przyjaciele? Nic ci to nie przypomina? I przeszła przez ulicę, nie czekając na Arthura. ♦ ♦ ♦

Mia włożyła na nos okulary w szylkretowej oprawie, które kupiła po południu w jakimś sklepie z antykami; niewiele widziała przez te grube szkła. Pchnęła drzwi restauracji. W wypełnionej po brzegi sali było wielkie okno w ścianie, przez które klienci siedzący przy stolikach mogli widzieć Daisy kręcącą się po kuchni. Jej kucharz najwyraźniej miał tyle pracy, że nie wiedział, w co włożyć ręce. Daisy chwyciła talerze z gotowymi daniami i znikła. Po kilku sekundach pojawiła się w sali. Szła w kierunku stolika, przy którym siedziały cztery osoby. Szybko podała im talerze i błyskawicznie wróciła do kuchni, ocierając się o Mię i nie zauważając jej. Zanim przekroczyła próg kuchni, cofnęła się o trzy kroki. – Przepraszam! – rzuciła. – Mamy komplet. Mia, która przez świeżo nabyte okulary z lekka zezowała, nie ustępowała. – Nie ma pani nawet jednego miejsca? Mogę zaczekać! – powiedziała, zmieniając głos. Daisy z lekko urażoną miną popatrzyła po sali. – Tamci klienci, o, tam, już poprosili o rachunek, ale są tacy gadatliwi… Pani jest sama? Jeśli zechce pani usiąść przy barze… – zasugerowała, wskazując miejsce w kącie. Mia przystała na to i usadowiła się na taborecie. Czekała kilka minut. Daisy wróciła, stanęła za kontuarem i przygotowując dla niej nakrycie, odwróciła się po kieliszek wiszący na specjalnej półce. Potem podała jej kartę, oznajmiając, że nie ma już przegrzebków, ponieważ jej restauracja przygotowuje dania wyłącznie na bazie świeżych produktów i przegrzebki po prostu się skończyły. – Szkoda! Przyjechałam specjalnie z Londynu na pani przegrzebki! Sceptyczna Daisy przyjrzała się jej uważniej i po chwili aż podskoczyła. – Cholera! – wykrzyknęła. – Co za szczęście, że nie niosę talerzy, bo wszystko bym upuściła! Ty chyba oszalałaś?! – Nie poznałaś mnie? – Właściwie ci się nie przyglądałam… Ale co cię napadło? – Nie podoba ci się? – Nie mam czasu, kelnerka mi nawaliła i zostawiła mnie samą, a dziś jest mnóstwo ludzi. Jeśli jesteś głodna, coś ci przygotuję, ale jeśli nie… – Potrzebujesz pomocy? – Melissa Barlow kelnerka! I co jeszcze? – Ja widzę tu tylko Mię, poza tym nie wrzeszcz tak! Daisy obrzuciła ją wzrokiem od stóp do głów. – Będziesz umiała trzymać talerz tak, żeby ci nie wypadł z rąk? – Grałam już rolę kelnerki, wiesz, że jestem perfekcjonistką, dam sobie radę. Daisy wciąż się wahała. Usłyszała z kuchni dzwonek; jej asystent potrzebował pomocy, klienci zaczynali się niecierpliwić. – Dobra, zdejmij te kretyńskie okulary i chodź za mną! Mia poszła za nią do kuchni. Przyjaciółka dała jej fartuch i wskazała na talerze, które czekały pod podgrzewaczem. – To stolik numer osiem. – Osiem? – spytała Mia.

– Na prawo od wejścia, stół z facetem, który tak głośno mówi, bądź dla niego miła, to jest stały klient. – Stały klient – powtórzyła Mia, biorąc talerze. – Nie noś więcej niż cztery naraz, błagam cię. – Tak jest, szefowo! – rzuciła Mia, biorąc przygotowane dania. Wykonała misję i szybko wróciła po resztę. Dzięki Mii praca w kuchni nabrała właściwego rytmu. Gdy dania były gotowe, dzwonił dzwoneczek i przybiegała po nie. Kiedy nie podawała, sprzątała, przyjmowała płatności i pod rozbawionym wzrokiem Daisy wracała po instrukcje. Koło jedenastej restauracja zaczęła pustoszeć. – Twój stały klient zostawił mi półtora euro napiwku! – Nie mówiłam, że on ma gest! – I jeszcze na mnie spojrzał, oczekując podziękowań! – Podziękowałaś, mam nadzieję? – Jeszcze tego brakowało. – Mogę się dowiedzieć, kiedy wpadłaś na ten dziwaczny pomysł zmiany wyglądu? – Jak tylko się dowiedziałam, że nawaliła ci kelnerka! A więc nie podoba ci się? – To już nie jesteś ty, muszę się przyzwyczaić. – Od dawna nie oglądasz moich filmów, zdarzało się, że wyglądałam jeszcze gorzej. – Wybacz, ale mam zbyt dużo pracy, żeby chodzić do kina. Możesz podać te desery, które czekają? Bardzo bym chciała już zamknąć interes i wskoczyć do łóżka. Mia zagrała swoją rolę doskonale aż do końca, zdobywając uznanie przyjaciółki, która nie wierzyła, że gwiazda kina poradzi sobie z tym zadaniem. Około północy ostatni klienci opuścili restaurację. Daisy z kucharzem uporządkowali kuchnię, Mia sprzątnęła salę. Zaciągnęły żaluzje i poszły pieszo ulicami Montmartre’u. – Czy tak jest co wieczór? – spytała Mia. – Sześć razy w tygodniu. To wyczerpujące, ale nie zamieniłabym tego zajęcia na żadne inne. Mam szczęście, pracuję u siebie, nawet jeśli końcówki miesiąca są straszne. – Przecież było dziś pełno. – To był dobry wieczór. – A co robisz w niedziele? – Śpię. – A twoje życie uczuciowe? – Gdzie mam je umieścić? Między lodówką a kuchnią? – Nie spotkałaś nikogo od czasu, gdy otworzyłaś restaurację? – Poznałam kilku mężczyzn, ale żaden z nich nie wytrzymał mojego rozkładu zajęć. Można dzielić życie z kimś, kto wykonuje ten sam zawód co ty. Ilu mężczyzn tolerowałoby twoje długie nieobecności, kiedy wyjeżdżasz na plan filmowy? – Ostatnio nikt nie musi niczego tolerować w moim rozkładzie dnia. Stukot ich obcasów odbijał się echem na pustych ulicach. – Może obie skończymy jako zgorzkniałe stare panny… – powiedziała Daisy. – Może ty, ja na pewno nie. – Dziwka!

– Chciałabym! – A kto ci w tym przeszkadza? – A ty? Kto tobie przeszkadza? Zresztą, gdzie ich spotkałaś, tych swoich facetów? Przyszli do twojej restauracji? – Nigdy nie łączę życia osobistego z pracą. Tylko raz mi się to zdarzyło. Przychodził bardzo często, zbyt często, więc w końcu zrozumiałam, że nie tylko z powodu moich potraw. – Jak wyglądał? – spytała zaintrygowana Mia. – Nieźle… Nawet zupełnie nieźle. Dotarły pod dom, Daisy wystukała kod i zapaliła światło na klatce. Weszły na schody. – Nieźle? To znaczy jak? – Miał dużo uroku. – I? – Czego chcesz się dowiedzieć? – Wszystkiego! Jak cię uwiódł, jak wyglądała wasza pierwsza noc, ile czasu trwał ten romans i jak się zakończył! – Zaczekaj, aż wejdziemy na ostatnie piętro. Wchodząc do mieszkania, Daisy opadła na kanapę. – Jestem wykończona. Możesz zrobić herbatę? Podobno herbata to jedyna rzecz w kuchni, jaką umieją przygotować Anglicy. – Och, odwal się! – rzuciła Mia i weszła za bar. Nalała wody do czajnika i czekała, aż przyjaciółka zacznie opowiadać. – To było w zeszłym roku, któregoś wieczoru na początku lipca… Restauracja była już prawie pusta, właśnie wyłączałam piecyki, kiedy on wszedł. Zawahałam się, ale potem… no wiesz, mam poczucie obowiązku zawodowego. Pozwoliłam pójść do domu kucharzowi i kelnerce, bo z jednym klientem mogłam sobie dać radę sama. Podałam mu kartę dań, a on chwycił mnie za rękę i poprosił, żebym sama wybrała, bo i tak jest mi wdzięczny za to, że zostałam tylko dla niego. A ja, jak ta głupia, pomyślałam, że to urocze! – Dlaczego „jak ta głupia”? – Kiedy jadł, usiadłam naprzeciw niego, nawet coś tam przegryzłam, by dotrzymać mu towarzystwa. Był zabawny, rozmowny, pomógł mi sprzątnąć. Bawiło mnie to, nie sprzeciwiłam się. Kiedy zamknęliśmy restaurację, zaproponował mi drinka. Zgodziłam się. Spacerem poszliśmy do najbliższej kafejki, usiedliśmy na zewnątrz. Zaczęliśmy rozmowę o wszystkim i o niczym. I w naszej rozmowie świat był piękny. On pasjonował się gotowaniem, nie udawał, naprawdę! Uwierzyłam w cud. Odprowadził mnie pod dom, nie starał się wejść na górę, tylko się pocałowaliśmy. Spotkałam mężczyznę doskonałego. Od tej chwili byliśmy ciągle razem, przychodził po mnie co wieczór, pomagał zamknąć restaurację, wszystkie niedziele spędzałam w jego towarzystwie, i tak było przez całe lato, aż wreszcie oznajmił, że nie może dłużej tego ciągnąć. – Dlaczego? – Ponieważ jego żona i dzieci wrócili z wakacji. Będę ci wdzięczna, jeśli powstrzymasz się od komentarzy. Teraz wezmę kąpiel i idę spać! – zakończyła Daisy

i zamknęła za sobą drzwi sypialni. ♦ ♦ ♦ Wychodząc z L’Ami Louis, Lauren stanęła i zaczęła się przypatrywać starym fasadom domów przy rue du Vertbois. – Uległaś urokowi Paryża? – zapytał Paul. – Niewątpliwie uległam urokowi tego gargantuicznego posiłku, który właśnie zjedliśmy – odrzekła. Taksówka odwiozła ich do domu. Paul powiedział im „dobranoc” i znikł w swoim gabinecie, żeby pisać. Lauren usiadła na łóżku i zaczęła stukać na swoim macu. Dziesięć minut później jej mąż wyszedł z łazienki i wślizgnął się pod kołdrę. – O tej godzinie sprawdzasz maile? – zdziwił się. Postawiła laptopa na kolanach Arthura. Zamurowało go, kiedy zapoznał się z treścią tego, co żona tam nawypisywała. Lauren natomiast dostała ataku śmiechu. Arthur zmusił się, żeby przeczytać pierwsze zdania skleconego przez nią tekstu. Pisarz, kawaler kochający życie, który często pracuje wieczorami, uwielbia humor i zrządzenia losu… – Myślę, że wypiłaś dziś za dużo wina! – stwierdził i zamykając klapę, niechcący nacisnął klawisz, który zatwierdzał wpis Paula na portalu randkowym. – On by nam nigdy nie wybaczył, gdybyśmy mu zrobili coś takiego. – Więc będziesz musiał jak najprędzej go przeprosić, bo obawiam się, że ten „bip”, który właśnie usłyszeliśmy… Arthur szybko podniósł klapę laptopa, załamany z powodu swojej niezręczności. – Uspokój się, tylko my mamy dostęp do tego konta, a kusi mnie, żeby wprowadzić trochę zamieszania do codzienności Paula… – Z nim to ja bym nie ryzykował! – Czy mam ci przypomnieć, co on zrobił dla nas? – odpowiedziała na to Lauren, gasząc światło. Arthur długo leżał w ciemnościach z otwartymi oczami. Przypominał sobie tysiące szalonych eskapad i wygłupów, które kiedyś wyczyniali z przyjacielem. Paul przez niego o mało nie wylądował w więzieniu. To jego ówczesnemu wyjątkowemu tupetowi Arthur zawdzięczał swoje dzisiejsze szczęście. Paryż przypominał mu smutny okres jego życia, czas wielkiej samotności. Teraz jego przyjaciel był samotny, a już on, Arthur, wiedział, jak samotność może człowiekowi ciążyć. Ale z pewnością były lepsze sposoby na zaradzenie temu niż portal randkowy. – Śpij… – wyszeptała do niego Lauren. – Zobaczymy, czy wydarzy się coś ciekawego. Przytulił się do żony i zasnął. ♦ ♦ ♦

Przewracała się z boku na bok, nie mogąc zasnąć. Myślała o ostatnich tygodniach, podczas których nic nie sprawiało jej radości. Dzisiejszy dzień był zdecydowanie najfajniejszym dniem, jaki przeżyła od bardzo dawna, nawet jeśli nie opuściła jej tęsknota za mężem. Ubrała się i cicho wyszła z mieszkania. Na dworze panowała ciemność, bruk był mokry od deszczu. Poszła w górę aż do place du Tertre. Karykaturzysta składał właśnie sztalugi. Podniósł głowę i zobaczył siadającą na ławce Mię. – Kłopoty ze snem? – spytał, zajmując miejsce obok niej. – Bezsenność – odrzekła. – Znam to, nigdy nie mogę zasnąć przed drugą w nocy! – Ale żona czeka na pana co wieczór? – Mam nadzieję, że w ogóle na mnie czeka – odrzekł swoim ochrypłym głosem. – Nie rozumiem. – Dała pani portret swojej przyjaciółce? – spytał. – Jeszcze nie miałam okazji. Dam jej jutro. – Czy mogę panią o coś poprosić? Proszę jej nie mówić, że to ja jestem autorem portretu. Lubię jeść u niej lunch i nie wiem czemu, ale byłoby to dla mnie krępujące, gdyby wiedziała, że to ja go narysowałem. – Dlaczego? – Bo to chyba trochę niedelikatne, naszkicować czyjś wizerunek bez pytania. – Ale zrobił pan to. – Lubię, jak przechodzi rano przed moją sztalugą, więc miałem ochotę narysować twarz, której widok wprowadza mnie w dobry nastrój. – Czy mogłabym oprzeć głowę o pańskie ramię, tak żeby to nie było odczytane dwuznacznie? – Niech pani opiera, moje ramię jest nieczułe. Siedzieli tak, milcząc i wpatrując się w księżyc zasłonięty lekką mgłą na paryskim niebie. O drugiej w nocy karykaturzysta odchrząknął. – Nie spałam… – odezwała się Mia. – Ja też nie. Mia wstała. – Może powinniśmy się pożegnać! – zasugerowała. – Więc dobranoc pani – powiedział, wstając. Rozstali się jeszcze na place du Tertre.

5

Daisy lubiła przechadzać się spokojnymi ulicami o brzasku, gdy słońce pojawia się na horyzoncie. Bruk pachniał świeżym porankiem. Zatrzymała się na place du Tertre, patrzyła chwilę na pustą ławkę, potrząsnęła głową i poszła dalej. Mia obudziła się godzinę później. Zrobiła sobie herbatę i stanęła przed dużym oknem. Podniosła filiżankę do ust i usiadła przy biurku przed komputerem przyjaciółki. Pierwszy łyk kawy. Włączyła swoją pocztę i nie czytając, przebiegła wzrokiem te maile, które wiązały się z jej obowiązkami zawodowymi. Drugi łyk. Nie znajdując tego, na co czekała, zamknęła pocztę. Trzeci łyk. Odwróciła się i spojrzała w dół na ulicę, przypominając sobie nocną wycieczkę. Czwarty łyk. Otworzyła stronę portalu randkowego. Piąty łyk. Przeczytała dokładnie instrukcje, jak skomponować swój profil. Szósty łyk. Odstawiła filiżankę i zabrała się do roboty. Tworzenie profilu Czy jesteś gotowa związać się z kimś? tego pragnę – absolutnie nie – zostawmy to losowi Tak, zostawmy to losowi. Twój stan cywilny: niezamężna – w separacji – rozwiedziona – wdowa – zamężna W separacji. Czy masz dzieci? Nie. Scharakteryzuj siebie. Jesteś: miła – zuchwała – spokojna – ugodowa – zabawna – wymagająca – dumna – szczodra – powściągliwa – wrażliwa – towarzyska – spontaniczna – nieśmiała – niezawodna – inne Wszystko. Masz prawo wybrać tylko jedno określenie. Ugodowa. Jaki masz kolor oczu? „Mielibyśmy wszystko co potrzebne do szczęścia, ale z pani kolorem oczu to się nie uda…” Najbardziej pasowałoby mi „niewidoma”.

Twoja sylwetka: normalna – wysportowana – szczupła – trochę tęga – okrągła – krępa To wygląda jak ankieta dla zwierząt wystawionych na targach. Normalna. Twój wzrost. W centymetrach nie mam pojęcia. Powiedzmy 175, wyżej to już żyrafa. Narodowość. Brytyjska? Zły pomysł, od Waterloo Francuzi nas nie znoszą. Amerykańska? Francuzi mają też mnóstwo uprzedzeń do Amerykanów. Macedońska? Kojarzy się z sałatką. Meksykańska? Nie mówię po hiszpańsku. Mikronezyjska? Brzmi ładnie, ale nie mam zielonego pojęcia, gdzie leży Mikronezja. Mołdawska? Bardzo sexy, ale nie przesadzajmy! Mozambijska? Egzotyczna, ale tak jak teraz wyglądam, to nie ma sensu. Irlandzka? Matka by mnie zabiła, jeśliby się dowiedziała. Islandzka? Będą oczekiwać, żebym przez cały dzień nuciła piosenki Björk. Litewska? To brzmi fajnie, ale nie mam czasu, żeby się nauczyć litewskiego, to znaczy mogłoby być śmiesznie – mówić z wymyślonym akcentem i wymyślonym językiem, tym bardziej że prawdopodobieństwo spotkania Litwina jest bardzo małe. Tajlandzka? Nie ma o czym marzyć. Nowozelandzka? Może być, mój akcent pasuje. Pochodzenie etniczne. Druga wojna światowa im nie wystarczyła? Co to za głupie pytanie?! Twoja wizja świata, twoje wartości: religia. Bo tylko religia może określić moją wizję i wartości? Agnostyczka, niech mają! Twoja opinia o małżeństwie. Nieokreślona! Czy chcesz mieć dzieci? Wolałabym spotkać mężczyznę, który zapragnie mieć dziecko ze mną, niż po prostu mieć dziecko. Jakie masz wykształcenie? Cholera, cholera, cholera! Jak kłamać, to kłamać: podwójna magisterka… Nie, wpadnę na facetów superwykształconych, którzy zanudzą mnie na śmierć. Matura plus dwa lata studiów uniwersyteckich, to dobra średnia. Twój zawód. Aktorka, ale nie będziemy igrać z ogniem. Agentka ubezpieczeniowa – nie; agentka biura podróży – tym bardziej nie; pracownik szpitala – jeszcze gorzej; wojsko – odpada; fizjoterapeutka – nie, bo będą chcieli, żebym ich masowała; muzyka – nie umiem w ogóle śpiewać, właścicielka restauracji – o, tak jak Daisy, to bardzo dobry pomysł! Opisz swój zawód. Gotuję… to trochę bezczelne jak na kogoś, kto nie umie zrobić omleta, ale w końcu to przecież wszystko dla zabawy. Sport, który uprawiasz: pływanie – piesze wędrówki – jogging – bilard – rzutki… Rzutki to jest sport?

– joga – sporty walki – golf – żagle – kręgle – piłka nożna – boks Naprawdę są kobiety, które odpowiadają „boks”? Czy palisz? Okazjonalnie. (Lepiej być szczerym, na wypadek gdyby się wpadło na ajatollaha prowadzącego dżihad przeciwko palaczom). Twoje zwierzę domowe. Mój przyszły były mąż. Twoje zainteresowania: muzyka – sport – kuchnia – zakupy… Zakupy to brzmi niezwykle inteligentnie, prawda? Majsterkowanie – to by pasowało, gdybym wybrała poprzednio boks, taniec – będą się spodziewali dziewczyny z figurą tancerki, nie wywołujmy uczucia zawodu. Pisarstwo… pisarstwo dobra rzecz, lektura również. Kino – nie, zwłaszcza nie kino, brakowałoby jeszcze tego, żebym wpadła na kinomana! Wystawy, muzea – to zależy… Zwierzęta – nie mam ochoty spędzać weekendów w zoo. Gry wideo, rybołówstwo, polowanie – fuj. Kreatywne spędzanie czasu – cholera wie, co to takiego… Gdzie lubisz spędzać wieczory? Kino Tak, ale nie. Restauracje Tak. Wieczory z przyjaciółmi Nie od razu. Z rodziną Jak najrzadziej. Bar/Pub O, tak! Dyskoteka To nie! Imprezy sportowe Z całą pewnością nie. Jakie masz preferencje w dziedzinie muzyki i kina? Ależ to prawdziwa inkwizycja! Czego oczekujesz od mężczyzny Wzrost i wygląd: normalny – wysportowany – szczupły – trochę otyły… Mam w nosie jego sylwetkę!

Stan cywilny: kawaler – wdowiec – rozwiedziony Wszystkie trzy rzeczy jednocześnie. Już ma dzieci. To jego sprawa. Chce mieć dzieci. Mamy czas. Jego osobowość: W końcu! troskliwy – zuchwały – spokojny – zgodny – zabawny – szczodry – powściągliwy – czuły – towarzyski – spontaniczny – niezawodny. Wszystkie te cechy! Opisz siebie

Mia, z palcami na klawiaturze, nie była w stanie wystukać ani słowa. Wróciła na stronę startową, wprowadziła pseudonim Daisy, jej hasło i przeczytała jej profil. Młoda kobieta kochająca życie, lubiąca się śmiać, ale pracująca w trudnym przedziale czasowym, właścicielka restauracji, zakochana w swoim zawodzie.

Zrobiła kopiuj-wklej profilu przyjaciółki i potwierdziła wpis. Daisy weszła do mieszkania. Mia opuściła klapę laptopa i gwałtownie wstała. – Co robiłaś? – Nic… Czytałam pocztę. A ty gdzie byłaś? Jest tak wcześnie. – Jest dziewiąta, wracam z targu. Ubierz się, chcę, żebyś mi trochę pomogła w restauracji. Daisy wyładowała skrzynki z furgonetki i poprosiła przyjaciółkę, żeby jej pomogła. Spisywała wszystkie zakupy w swoim notesie, a Mia wykonywała jej polecenia i układała skrzynki. – Czy ty przypadkiem mnie nie wykorzystujesz? – spytała, masując sobie krzyż. – Moja droga, ja co rano robię to wszystko sama, po raz pierwszy ktoś mi pomaga. Wychodziłaś jeszcze wczoraj wieczorem? – Nie mogłam zasnąć. – Popracuj w mojej restauracji, a będziesz szybko zasypiała, uwierz mi! Mia weszła do wielkiej chłodni ze skrzynką bakłażanów, kiedy Daisy zawołała za nią: – Warzywa muszą być przechowywane w temperaturze pokojowej, inaczej stracą smak! – Och, mam już dość! – Natomiast ryby. Ryby tak! Muszą trafić do lodówki.

– Zastanawiam się, czy Cate Blanchett wstawiała skrzynki z rybami do chłodni w restauracji? – Pogadamy o tym, kiedy dostaniesz Oscara. Mia wyjęła kostkę masła, chwyciła bagietkę z koszyka na pieczywo i usiadła za barem. Daisy wyjęła resztę zakupów z furgonetki i powkładała wszystko na miejsce. – Czytając pocztę, przypadkowo wpadłam na śmieszną rzecz… – wymamrotała Mia z pełnymi ustami. – Co takiego? – Portal randkowy. – Przypadkowo? – Przysięgam! – Mia podniosła prawą rękę. – Prosiłam cię, żebyś nie grzebała w moich dokumentach. – Spotkałaś już kogoś w ten sposób? – Nie rób takiej oburzonej miny, wyglądasz jak moja matka! To nie jest portal porno, o ile się orientuję. – No, nie, ale jednak… – Jednak co? Przecież jeździsz autobusem albo metrem? Chodzisz po ulicach? Nikt już nie spogląda na innych, wszyscy wpatrują się w ekrany swoich komórek. Dziś jedyny sposób zwrócenia czyjejś uwagi to uśmiechać się do ekranu smartfona. Nie moja wina, że tak jest. – Nie odpowiedziałaś mi! – Mia nie ustępowała. – Czy to naprawdę działa? – Nie jestem aktorką, nie mam pieniędzy ani fanów, nikt nie rozkłada przede mną czerwonych dywanów, moich zdjęć nie ma na okładkach pism. Kiedy pracuję w kuchni, nie wyglądam bardzo atrakcyjnie. Więc tak, zarejestrowałam się na portalu randkowym, i tak, spotykałam już mężczyzn w ten sposób. – Fajnych? – To już rzadziej, ale to nie wina internetu. – Jak sobie dałaś radę? – O co pytasz? – Na przykład jak odbywa się pierwsza randka? – W ten sam sposób co z facetem poznanym w realu, z tą różnicą, że dzięki portalowi wiesz o nim trochę więcej. – Trochę więcej tego, co on chciał, żebyś wiedziała. – Kiedy nauczysz się rozgryzać profil, dość szybko potrafisz się w tym rozeznać. – A jak można się nauczyć rozgryzać profil? – Dlaczego cię to interesuje? Mia zastanowiła się. – Tak sobie, myślę o pewnej roli… – odpowiedziała wymijająco. – O roli, wiadomo… – mruknęła Daisy. Westchnęła i usiadła obok przyjaciółki. – Już sam nick mówi wiele o osobowości człowieka. „Mamo, przedstawiam ci Dudu21, który jest dużo sympatyczniejszy od Cwanego Roro, który tak ci się podobał”… Misterbig, eleganckie, co? ElBello. Od razu czujesz skromniachę. Kiedyś skontaktował się ze mną niejaki Gazpacho dwa tysiące. Widzisz mnie, jak daję się pocałować jakiemuś Gazpacho?

Mia roześmiała się. – Potem czytasz to, co piszą o sobie. Nie wyobrażasz sobie, ile zdradzają błędy ortograficzne, to często żałosne. – Do tego stopnia? – Kucharz przychodzi za godzinę, wróćmy do domu, pokażę ci. Kiedy znalazły się w mieszkaniu, Daisy włączyła komputer, weszła na stronę startową portalu randkowego i pokazała Mii niektóre listy. Dzień dobry, czy jesteś piękna i zabawna? Jeśli tak, czekam na ciebie, jestem też zabawny, ale również jestem namiętny i pełen uroku… No cóż, Hervé51, jest mi przykro, ale jestem brzydka i smutna… Co ci ludzie wypisują? A tu, zobacz – Daisy kliknęła na jedną z ikonek – tu są ci, którzy obejrzeli twój profil. Otworzyło się nowe okno, Daisy przewinęła listę kandydatów do szczęścia. – Ten przedstawia się jako spokojny… Dobrze, to jest okay, ale wygląda, jakby wypalił trzy skręty przed sfotografowaniem się, i to jeszcze w kafejce internetowej, zapowiada się nieźle… I pisze: Szukam kogoś, żeby się ustabilizować… To już nie wymaga dalszych komentarzy, prawda? Przeszła do następnego kandydata. – Ten wygląda nieźle… – stwierdziła Mia. – Nigdy nie był żonaty, odważny, stanowisko kierownicze, lubi muzykę, restauracje… – Przelatujesz zbyt szybko, trzeba zwrócić uwagę na wszystko, co on pisze. – Daisy wskazała na zdanie: Założę się z Tobą o paczkę schoko-bonsów, że przeczytasz do końca mój anons. – Wypchaj się ze swoimi schoko-bonsami, Dandy dwadzieścia sześć! – A co to jest to? – spytała Mia. – Plik z profilami wybranymi przez ten portal. Algorytmy zgodności dobierają kandydatów pod względem tego, co sama o sobie napisałaś. Zinformatyzowana wersja przypadku. – Pokaż mi! Na ekranie pojawiały się kolejne profile. Przy niektórych przyjaciółki wybuchały śmiechem. Nagle Mia zawołała: – Zaczekaj, pokaż ten! Wygląda interesująco, zobacz! – Przybliżyła twarz do ekranu. – Mmm… – No, co ci się nie podoba? – Pisarz… – odparła Daisy. – No to co. Przecież to nie wada. – Trzeba by się dowiedzieć, co wydał. Faceci, którzy mówią, że piszą, a tymczasem wciąż są na pierwszej stronie swojej pierwszej powieści i tylko przesiadują po kawiarniach, ci, którzy byli na dziesięciu lekcjach w szkole aktorskiej i uważają, że skończyli Actor’s Studio, czy ci, którzy skubią struny gitary, uważając się za Lennona, wszyscy szukają frajerki, na której koszt mogliby żyć, skupiając się na swoich karierach artystycznych… A takich jest wielu. – Wszędzie widzisz cwaniactwo – rzuciła Mia. – Jesteś zbyt surowa, a poza tym przypominam ci, że ja też byłam na kursach aktorskich.

– Być może, ale ja wypróbowałam już kilku takich dowcipnisiów. Z tym że zgadzam się z tobą, ten pisarz na zdjęciu wygląda sympatycznie, zwłaszcza z tymi trzema porcjami waty cukrowej! – przyznała Daisy i zaraz dodała: – Pewnie ma trójkę dzieci! – Albo jest bardzo łakomy! – Skoro jednak robimy to wszystko, żebyś mogła zebrać materiał do roli, na dodatek hipotetycznej, wracam do restauracji. Muszę się przygotować do południowej zmiany. – Zaczekaj jeszcze chwilę. Co oznaczają ta mała kopertka i to małe kółko pod zdjęciem? – Kopertka zawiera listy, które on ci przysyła, a to kółko, jeśli jest zielone, to znaczy, że on zaprasza cię do bezpośredniej rozmowy. Ale nie baw się w to, zwłaszcza nie na moim komputerze. Tu też są kody i zwyczaje, które należy respektować. – Jakie? – Jeśli on zaprasza cię na spotkanie w kawiarni wieczorem, to znaczy, że ma nadzieję najpierw się z tobą przespać, a potem ewentualnie pójść na kolację. Jeśli randka jest w restauracji, to lepiej, ale szybko trzeba się dowiedzieć, gdzie on mieszka. Jeśli mniej niż pół kilometra od miejsca, w którym macie się spotkać, to wiele mówi o jego intencjach. Jeśli nie bierze przystawki, znaczy skąpy, jeśli zamawia coś dla ciebie, nie pytając cię o zdanie, to znaczy superskąpy, jeśli przez pierwszy kwadrans mówi wyłącznie o sobie, uciekaj gdzie pieprz rośnie, jeśli w ciągu pierwszej półgodziny mówi o swojej byłej żonie, to znaczy, że wciąż jest rekonwalescentem, a nawet że jest w fazie wyrzutów sumienia, jeśli wypytuje cię o twoją przeszłość, znaczy zazdrosny, jeśli wypytuje cię o twoje najbliższe plany, chce wiedzieć, czy prześpisz się z nim już tego wieczoru. Jeśli sprawdza swoją komórkę, to znaczy, że nie jesteś jedyna. Jeśli skarży się na swoje ciężkie życie, szuka matki, jeśli podkreśla, że zamówił bardzo dobre wino, to zarozumialec, jeśli chce podzielić się rachunkiem, wpadłaś na prawdziwego dżentelmena, a jeśli zapomniał swojej karty kredytowej, to darmozjad. – A my? Co my mamy robić, czego mamy nie mówić, a co mówić? – My? – No, ty! – Mio, mam dużo pracy. My pogadamy później. Daisy wstała i odeszła od komputera. – Nie rób żadnych głupstw na moim komputerze, pamiętaj, to nie zabawa! – Nawet mi to przez myśl nie przeszło. – Jednak nie umiesz kłamać! – stwierdziła Daisy i wyszła.

6

Kiedy wstawał z łóżka, zadzwonił jego wydawca z ważną wiadomością. Nie chciał mu nic powiedzieć przez telefon, zażądał szybkiego spotkania. Gaetano Cristoneli nigdy do tej pory nie proponował Paulowi, żeby zjedli razem śniadanie, i w ogóle żadnych spotkań przed dziesiątą rano. Gaetano był wydawcą rzadko spotykanym i szczególnym. Erudyta zakochany w swoim zawodzie, mimo włoskiej narodowości uwielbiał literaturę francuską. Pod koniec okresu dorastania (jeśli Gaetano kiedykolwiek z tego okresu wyrósł), kiedy był na wakacjach w Mentonie, o jego życiu zadecydowała lektura powieści Romaina Gary’ego Obietnica poranka. Powieść tę znalazł w bibliotece domu, który wynajmowała jego matka. Gaetano miał z matką stosunki więcej niż konfliktowe, i ta powieść stała się dla niego zbawieniem. Gdy przewrócił ostatnią stronę, wszystko było dla niego jasne – poza tym że nie widział jasno, bo ostatnie oszustwo kochającej matki Gary’ego sprawiło, że łzy zamgliły mu widok. Teraz już wiedział: poświęci życie książkom i nie będzie mieszkał nigdzie indziej, tylko we Francji. Dziwnym zbiegiem okoliczności popioły Romaina Gary’ego zostały rozsypane lata później w tym samym miejscu, w którym Gaetano zakochał się w jego twórczości. Gaetano widział w tym niechybny znak od losu potwierdzający jego wybór. Zaczął pracować jako stażysta w jednym z paryskich wydawnictw i prowadził luksusowe życie dzięki swojej bogatej, starszej o dziesięć lat kochance. Po niej nastąpiły liczne podboje, wszystkie równie szczęśliwe finansowo, z tym że w miarę upływu czasu różnica wieku między nim a jego wybrankami zmniejszała się. Gaetano podobał się kobietom niewątpliwie dzięki erudycji, ale być może również dzięki dziwnemu podobieństwu do Mastroianniego, co, każdy przyzna, jest w życiu seksualnym młodego człowieka atutem. Tak więc był oryginałem i erudytą, ale musiał jeszcze mieć dużo talentu, żeby jako Włoch opublikować we Francji amerykańskiego autora. Czytał wprawdzie po francusku tak samo sprawnie jak w swoim ojczystym języku – był zdolny zauważyć drobny błąd w druku w pięciusetstronicowym tekście – ale miał pewną przypadłość – w mowie łatwo mylił słowa i nie umiał się pohamować od wymyślania nowych. Według psychoterapeuty, był to wynik tego, że mózg myślał szybciej, niż budował zdania, a Gaetano przyjął tę opinię jak baretkę Legii Honorowej od samego Pana Boga. O wpół do dziesiątej Gaetano czekał na Paula w Deux Magots, a przed nim stał talerz ze świeżymi croissantami. – Chyba nie stało się nic złego? – spytał z niepokojem Paul, siadając przy stoliku. Kelner przyniósł mu kawę, zamówioną już wcześniej przez wydawcę. – To znaczy, chciałem ci powiedzieć, drogi przyjacielu – oznajmił Gaetano, otwierając szeroko ramiona – że dzisiaj rano dostałem telefon naprawdę wyyyjątkowy!

Gaetano dorzucił tyle „y”, że Paul miał czas wypić swoje espresso, zanim wydawca skończył wymawiać to słowo. – Może jeszcze jedną kawę? – zaproponował zdziwionym tonem Gaetano. – Wie pan, że u nas, we Włoszech, kawę pija się w dwóch lub trzech łykach, nawet kiedy to jest ristretto. Wiadomo, że to co najlepsze jest na dnie, ale wróćmy do naszych spraw, mój drogi Paolo. – Paul. – Tak właśnie powiedziałem. Więc telefon, który dostaliśmy dziś rano, był naprawdę wspaaaaaaaaniały. – Cieszę się. – Sprzedaliśmy, to znaczy oni sprzedali, trzysta tysięcy egzemplarzy pańskiej powieści o kłopotach Amerykanina w Paryżu. To dos-ko-na-le! – We Francji? – No, nie, tutaj mamy siedemset pięćdziesiąt egzemplarzy, ale to też wspaniałe. – We Włoszech? – Widząc nasze wyniki, Włosi jeszcze się nie zdecydowali na publikację, ale niech się pan nie martwi, imbecyle wkrótce zmienią zdanie. – W takim razie gdzie? W Niemczech? Gaetano milczał. – W Hiszpanii? – Rynek hiszpański jest pogrążony w głębokim kryzysie. – Więc gdzie? – W Seulu, to znaczy w Korei Południowej, wie pan, tam tuż nad Chinami. Jest pan w tym kraju coraz bardziej popularny. Zdaje pan sobie sprawę, trzysta tysięcy egzemplarzy to bombowe! Zamierzamy wydrukować specjalną reklamę na papierowej opasce, żeby poinformować o tym czytelników i, oczywiście, księgarnie. – Myśli pan, że to coś zmieni? – Nie, ale z pewnością nie zaszkodzi. – Mógł mi pan to powiedzieć przez telefon. – Mogłem, to prawda, ale jest jeszcze coś, prawdziwie ołaszamiającego, dlatego wolałem spotkać się z panem osobliwie. – Dostałem koreańską Prix de Flore? – Ależ nie! Czyżby w Korei Południowej otworzyła się Café de Flore? Jakie to oryginalne! – Napisano o mnie świetny artykuł w koreańskiej edycji „Elle”? – Być może, ale ja nie czytam po koreańsku, więc tego nie mogę panu powiedzieć. – Dobrze, Gaetano, co to za ołaszamiająca nowina? – Został pan zaproszony na Targi Książki do Seulu. – W Korei Południowej? – No tak, a myślał pan, że gdzie jest Seul? – Trzynaście godzin samolotem stąd?! – Niech pan nie przeszkadza, góra dwanaście. – To bardzo miłe, ale, niestety, niemożliwe. – A to czemu? – spytał Gaetano, znów wymachując rękami.

Paul zastanawiał się, czego boi się bardziej, samolotu czy spotkania z Kyong na jej terytorium? Widywali się wyłącznie w Paryżu, tu mieli swoje ulubione miejsca. Co zrobi w kraju, którego języka nie rozumie, a zwyczajów nie zna? Jak ona zareaguje na jego ignorancję? Był jeszcze jeden powód. Plan wyjazdu do Korei i zamieszkania z Kyong był jego ostateczną ucieczką. Ucieczką, a może ułudą, ale właśnie odpowiedzi na to pytanie się bał. Czy warto bowiem realizować marzenia, ryzykując ich zniszczenie? – Kyong to ocean w moim życiu, a ja jestem mężczyzną, który boi się pływać, to groteskowe, prawda? – Ach nie, absolutnie nie, to bardzo piękne zdanie, mimo że nie mam pojęcia, co znaczy. Może pan tak zacząć następną powieść. To bardzo intrygujące, natychmiast ma się chęć przeczytać, co dalej. – Nie jestem pewien, czy sam to wymyśliłem, czy gdzieś przeczytałem. – No tak… W takim razie wróćmy do naszych koreańskich przyjaciół. Udało mi się dla pana załatwić Premium w klasie ekonomicznej. Miejsce na nogi i opuszczane oparcie. – Właśnie to „opuszczania się” najbardziej nienawidzę w podróży samolotem. – Kto to lubi w samolocie? Niemniej to jest jedyny sposób, żeby się tam znaleźć w miarę szybko. – Nie polecę. – Mój drogi autorze… a wie pan, jak jest mi pan drogi, biorąc pod uwagę zaliczki, które panu wypłacam. To nie z pańskich europejskich tantiem będziemy żyli. Jeśli pan chce, żebym wydał pańskie następne dzieło, proszę mi trochę pomóc. – Lecąc do Korei Południowej? – Lecąc na spotkanie z czytelnikami, którzy pana uwielbiają. Przyjmą pana jak gwiazdę, to będzie maginiczne! – Maginiczne… ołaszamiające… tak się nie mówi! – Mówi się, przecież powiedziałem tak przed chwilą! – Widzę tylko jeden sposób… – Paul westchnął. – W salonie VIP-ów biorę środek nasenny, pan pcha mnie na wózku i zawozi do samolotu, po czym budzi mnie na lotnisku w Seulu. – Nie wydaje mi się, żeby z biletem na klasę ekonomiczną, nawet Premium, miał pan prawo do salonu dla VIP-ów, ale, tak czy inaczej, ja nie mogę panu towarzyszyć. – Chce pan, żebym leciał sam?! – Mam ważne spotkania służbowe dokładnie w tym samym czasie. – A o jakim terminie mówimy? – To jest za trzy tygodnie, ma pan mnóstwo czasu, żeby się przygotować. – Niemożliwe! – odrzekł Paul, kręcąc głową. Choć sąsiednie stoliki nie były zajęte, Gaetano pochylił się w stronę swojego autora i zaczął szeptać: – Tam zdecyduje się cała pańska przyszłość. Jeśli potwierdzi pan swój triumf w Korei Południowej, będziemy mieli w kieszeni całą Azję. Niech pan tylko pomyśli o Japonii, o Chinach, a jeśli będziemy działali skutecznie, przekonamy pańskiego amerykańskiego wydawcę, żeby wskoczył na tę panoszącą się falę. Kiedy naprawdę

przybije się pan w Stanach, to odniesie pan również sukces we Francji i krytyka będzie pana uwielbiała. – Ale ja już przebiłem się w Stanach! – Z pańską pierwszą powieścią, ale potem… – Mam we Francji kartę stałego pobytu! Dlaczego miałbym szukać popularności w Azji i Ameryce, żeby moje książki czytano w Caen i na Noirmoutier? – Między nami mówiąc, nie mam najmniejszego pojęcia, ale tak właśnie jest. Nikt nie jest prosokiem we własnym kraju, a co dopiero cudzoziemiec. Paul złapał się za głowę. Pomyślał o twarzy Kyong uśmiechającej się na jego widok na lotnisku i ujrzał siebie, jak idzie w jej kierunku z nonszalancją doświadczonego podróżnika. Wyobraził sobie jej mieszkanie, jej sypialnię, w końcu jej łóżko, wspomniał gesty, które wykonywała, rozbierając się, poczuł zapach jej skóry, zamarzył o czułości, jaka między nimi panowała. I nagle, zupełnie nagle, nad twarzą Kyong zobaczył czapeczkę stewardesy, ostrzegającej przed turbulencjami mającymi trwać całą podróż. Otworzył oczy i zadrżał. – Wszystko w porządku? – zapytał jego wydawca. – Tak – burknął Paul. – Zastanowię się. Dam panu odpowiedź najszybciej, jak będę mógł. – Tu jest pana bilet! – Gaetano wręczył mu kopertę. – A poza tym może w Korei znajdzie pan materiał na jakąś wspaniałą powieść… Spotka pan setki czytelników, którzy będą panu mówili, jak bardzo podobają im się pańskie książki, to będzie doświadczenie jeszcze bardziej fenomenologiczne niż wydanie pańskiej pierwszej powieści. – Mój francuski wydawca jest Włochem, ja jestem pisarzem amerykańskim, który przeprowadził się do Paryża, a moi najwierniejsi czytelnicy mieszkają w Korei Południowej. Dlaczego moje życie jest tak skomplikowane? – Przez pana samego, mój drogi. Niech pan wsiada do tego samolotu i nie grymasi. Wszyscy moi autorzy marzyliby, żeby znaleźć się na pana miejscu. Gaetano uregulował rachunek, wstał i wyszedł. Paul został sam przy stoliku. ♦ ♦ ♦ Arthur i Lauren znaleźli się na placu przed kościołem Saint-Germain-des-Prés pół godziny po telefonie Paula. – Co takiego się stało? – spytał Arthur. – Wreszcie mam dowód na to, że Pan Bóg ma poczucie humoru… – odrzekł Paul grobowym głosem. Lauren, która stała za nim, zachichotała. Kiedy się odwrócił, spoważniała. – Czy powiedziałem coś śmiesznego? – Nie, czekam na dalszy ciąg. – Albo że jest okrutny! – dokończył zrezygnowany. Teraz Lauren roześmiała się już zupełnie otwarcie. – Czy możesz przekazać swojej żonie, że mnie denerwuje? – mruknął Paul, odwracając się do Arthura i odchodząc w kierunku skweru, gdzie opadł na ławkę.

Arthur i Lauren ruszyli za nim i usiedli z jego dwóch stron. – Czy to aż tak poważna sprawa? – spytała Lauren. – Sama w sobie nie! I opowiedział im rozmowę, którą odbył ze swoim wydawcą. Arthur i Lauren wymienili spojrzenia za jego głową. – Jeśli źle się z tym czujesz, nie leć! – poradził mu Arthur. – Czuję się z tym bardzo źle, zdecydowanie bardzo źle! – Więc problem rozwiązany! – odpowiedział Arthur stanowczym tonem. – Z pewnością nie! – wykrzyknęła Lauren. – Nie?! – zawołali obaj mężczyźni chórem. – O czym myślisz, kiedy chcesz sobie sprawić przyjemność? O wycieczce do pralni, o talerzu serów z kieliszkiem wina przed telewizorem? To ma być życie uznanego pisarza? – Lauren się zdenerwowała. – Jak możesz mówić „nie”, nawet nie spróbowawszy? Lubisz sprawiać sobie zawód, bo tak jest łatwiej?! Jeśli w najbliższym czasie nie stanie się nic ważniejszego, wsiądziesz do tego samolotu. Wreszcie zobaczysz, co czujesz naprawdę do tej kobiety i co ona czuje do ciebie. Jeśli zdarzy się, że wrócisz tu sam, przynajmniej nie będziesz musiał odbywać pokuty za związek, który nie istniał. – A ty przyjdziesz mnie pocieszyć do tej pralni z kanapką z reblochonem? – Paul zachichotał. – Chcesz znać prawdę? – ciągnęła Lauren. – Arthur jeszcze bardziej od ciebie boi się, że polecisz, bo już teraz ciąży mu odległość, jaka was dzieli. On za tobą tęskni. Oboje za tobą tęsknimy. Ale ponieważ on jest twoim przyjacielem, poradzi ci, żebyś poleciał. Jeśli jest choć jeden procent szansy, że twoje szczęście zależy od tej podróży, nie wolno ci jej przegapić. Paul spojrzał na przyjaciela, który najwyraźniej wbrew sobie przytaknął żonie. – Trzysta tysięcy egzemplarzy mojej powieści to jednak coś, prawda? – Paul gwizdnął, patrząc na dwa gołębie, które obserwowały go dziwnie uporczywie. – Ołaszamiające, jakby powiedział mój wydawca. ♦ ♦ ♦ Siedziała na ławce wpatrzona w ekran komórki, odkąd ta zadzwoniła pół godziny wcześniej, a ona nie odebrała. Karykaturzysta wstał ze swojego miejsca i usiadł przy niej. – Najważniejsze to wreszcie podjąć decyzję! – stwierdził. – Jaką decyzję? – Tę, dzięki której będzie pani mogła żyć teraźniejszością, zamiast zastanawiać się nad przeszłością i przyszłością. – Aa, tak, znów pan filozofuje! Wiem, że chce pan być dla mnie miły, to bardzo wspaniałomyślne z pana strony, ale wybrał pan zły moment. Muszę się zastanowić. – Jeśli powiedziałbym, że za godzinę serce pani przestanie bić… a proszę panią, żeby pani potraktowała moje słowa bardzo poważnie… co by pani zrobiła? – Jest pan wróżbitą?

– Proszę odpowiedzieć na moje pytanie! – Głos karykaturzysty stał się nagle tak stanowczy, że Mia się przestraszyła. – Zadzwoniłabym do Davida, powiedziałabym mu, że jest skurwysynem, że wszystko zepsuł, że nic już nie będzie takie jak przedtem, że nie chcę go nigdy więcej widzieć, nawet jeśli go kocham, i chcę, żeby o tym wiedział, zanim umrę. – Widzi pani – rzucił karykaturzysta, teraz już łagodnie. – To nie było wcale takie trudne. Proszę więc do niego zadzwonić, powiedzieć mu dokładnie wszystko tak, jak pani to powiedziała do mnie przed chwilą, z wyjątkiem ostatniego zdania… Bo ja nie mam daru przewidywania przyszłości. Gdy wrócił do swojej sztalugi, Mia pobiegła za nim. – A gdyby on się zmienił… gdyby stał się znowu człowiekiem, jakiego poznałam, kiedy się spotkaliśmy po raz pierwszy? – Jak długo jeszcze będzie pani od niego uciekała i cierpiała w ciszy? – Nie wiem. – Lubi pani być w centrum uwagi, prawda? – Co pan chce przez to powiedzieć? – Dobrze mnie pani zrozumiała i proszę nie mówić tak głośno, odstrasza mi pani klientów. – Nikogo tu nie ma oprócz nas! – wrzasnęła Mia. Karykaturzysta popatrzył na prawie pusty plac i dał jej znak, żeby podeszła bliżej. – Ten facet na panią nie zasługuje! – wyszeptał. – Skąd pan wie, może ja na co dzień jestem nieznośna? – Dlaczego kobiety zakochują się bez pamięci w mężczyznach, przez których cierpią, a traktują obojętnie tych, którzy są gotowi dać im gwiazdkę z nieba? – Ach, tak, już wiem! Pan jest z gatunku tych pierrotów, co to wzdychają do księżyca. – Nie, wcale nie, ale moja żona zachowywała się tak jak pani, kiedy ją poznałem. Była śmiertelnie zakochana w pięknisiu, który bez przerwy łamał jej serce. Zajęło jej dwa lata, żeby to zrozumieć, i do tej pory, jak pomyślę o tych dwóch straconych latach, cholera mnie bierze, bo mogliśmy już wtedy być razem. – No i co? Dwa lata to nie jest aż tak długo. Jakie to ma znaczenie, skoro historia dobrze się skończyła? – Niech ją pani zapyta sama, wystarczy zejść w dół rue Lepic. Leży na cmentarzu Montmartre, u stóp wzgórza. – Co takiego?! – To był piękny dzień, taki jak dziś, staranowała nas ciężarówka, kiedy jechaliśmy motorem. – Tak mi przykro… – wyszeptała Mia, opuszczając głowę. – Niech pani nie będzie przykro, to nie pani prowadziła. Potrząsnęła głową, cofnęła się i ruszyła w kierunku ławki, na której przedtem siedziała. – Proszę pani! – Słucham? – spytała, odwracając się. – Każdy dzień się liczy.

Zeszła w dół po schodach wąską uliczką, przysiadając na stopniu i wystukując numer do Davida. Odezwała się automatyczna sekretarka. – Davidzie, z nami koniec, nie chcę cię więcej widzieć, bo… Tak bardzo cię kocham, cholera, tak łatwo mi szło na tej ławce, słowa pchały mi się na usta… Ta cisza jest idiotyczna, zaczęłaś, to mów dalej, kretynko… – Bo przez ciebie jestem nieszczęśliwa, wszystko zepsułeś, a chciałam, żebyś wiedział, zanim… ale ja cię tak bardzo kocham… Rozłączyła się, zastanowiła, czy można skasować nagranie na odległość, westchnęła i zadzwoniła znów. – Wkrótce spotkam mojego pierrota. – Co ja opowiadam, to nie ma żadnego sensu… Boże, chyba nie powiedziałam tego głośno?! – Mężczyznę, który będzie chciał mi dać gwiazdkę z nieba, i nie pozwolę, żebyśmy stracili choćby minutę z powodu moich dla ciebie uczuć. Zresztą skasuję je z pamięci, tak jak ty skasujesz tę wiadomość. – Przestań, to już jest kicz… – Nie oddzwaniaj do mnie… – albo dzwoń natychmiast żeby mi powiedzieć, że się zmieniłeś i że przyjeżdżasz do mnie pierwszym złapanym pociągiem… nie, litości, nie dzwoń… – Spotkamy się na premierze, każde z nas odegra swoją rolę, w końcu to jest nasz zawód. Tak, tak jest dobrze, profesjonalnie i zdecydowanie. Stop, niczego już nie dorzucaj, to było doskonałe… – Dobrze, kończę, rozłączam się – kompletnie niepotrzebnie to dodałam… – Do widzenia, Davidzie, Mia. Zaczekała dziesięć minut, zanim zrezygnowana włożyła komórkę do kieszeni płaszcza przeciwdeszczowego. Restauracja znajdowała się kilka uliczek dalej. Kiedy tak szła ze złamanym sercem, nagle odniosła wrażenie, że jej kroki są jakby lżejsze. ♦ ♦ ♦ – Kiedy wreszcie będę sobie mogła pozwolić na wycieczkę do Londynu, nie myśl, że będę tracić czas na planie filmowym! – oświadczyła Daisy, widząc wchodzącą Mię. – Co tu robisz? Lepiej byś poszła na spacer! – Potrzebna ci kelnerka w południe! – rzuciła Mia i poszła prosto do kuchni. Daisy wyjęła z jej rąk fartuch, który Mia zaczynała już zawiązywać wokół talii. – Chcesz, żebyśmy pogadały? – Nie teraz. Daisy stanęła przy kuchni i wręczyła przyjaciółce talerze. Nie musiała jej dawać wskazówek; tylko jeden stolik był zajęty. ♦ ♦ ♦ Po lunchu Paul rozstał się z Arthurem i Lauren, którzy chcieli powłóczyć się po Paryżu. Miał tego wieczoru czytać fragmenty swojej powieści w którejś z księgarni w Dziewiątej Dzielnicy, ale nie powiedział im, w której, ze strachu, że zrobią mu

niespodziankę i przyjdą. Dał im zapasowe klucze od swojego mieszkania i powiedział, że zobaczą się następnego ranka. Arthur zaprowadził Lauren do dzielnicy, w której kiedyś mieszkał, i pokazał jej podczas spaceru okno swej dawnej kawalerki. Wypili kawę w bistrze, w którym często wówczas przesiadywał, myśląc o niej, zanim życie ich znów połączyło. Potem spacerowali brzegiem Sekwany, aż wreszcie wrócili do mieszkania Paula. Lauren, zmęczona, zasnęła bez kolacji. Arthur patrzył na nią przez chwilę, a potem wziął jej laptopa. Przeczytał swoją korespondencję i zaczął się zastanawiać nad słowami, które Paul z Lauren wymienili na małym skwerku przed kościołem SaintGermain-des-Prés. Niewątpliwie szczęście przyjaciela liczyło się dla niego bardziej niż cokolwiek innego, był gotów na wszelkie ofiary, łącznie z tym, żeby zaakceptować jego wyjazd na koniec świata. Ale przecież nie jedna Kyong jest na świecie! Niespodziewana randka zamiast wyjazdu za ocean – może tu warto popchnąć los. Przypomniał sobie historię pewnego starca, który wszedł do kościoła i zaczął wyrzucać Bogu, że nigdy nie pomógł mu wygrać ani grosza w totolotka, a zbliżają się jego dziewięćdziesiąte siódme urodziny. Wówczas kościół zalało niebieskie światło i rozległ się boski głos: „Wypełnij choć raz kupon, to pogadamy”. To, co nastąpiło potem, było z pewnością najgrubszym żartem, jaki kiedykolwiek Arthur wykręcił Paulowi podczas trzydziestu lat niezachwianej przyjaźni, ale wynikało wyłącznie z dobrych intencji.

7

Daisy nie miała pojęcia, kiedy dokładnie zasnęła, ale była pewna, że czeka ją długi dzień. Starała się przypomnieć sobie, co zostało w chłodni w restauracji, żeby zdecydować, czy iść na targ, ale stwierdziła, że dodatkowa chwila snu może uratować jej życie. O dziesiątej otworzyła jedno oko i zaklęła, zrywając się z łóżka; drugi raz zaklęła, myjąc się, a trzeci, narzucając na siebie ubranie. Wciąż klęła, gdy wychodziła z mieszkania, i sąsiedzi słyszeli jej złorzeczenia jeszcze długo, gdy zakładając po drodze pantofle, szła w górę ulicą. Poprzedniego wieczoru Mii nie zamykały się usta. Opowiedziała jej dokładnie swoją historię z Davidem, od dnia pierwszego spotkania do dnia, kiedy zadzwoniła do niego, by mu oznajmić, że to koniec ich związku. Mia obudziła się, słysząc te wszystkie przekleństwa, ale nie śmiała wstać, zrobiła to dopiero wtedy, gdy burza przeszła. Kręciła się bez celu po mieszkaniu, włączyła komputer, zrezygnowała z czytania swojej poczty, po czym zmieniła decyzję i jednak ją przejrzała, i w ten sposób odkryła mail od Crestona. Była to bardzo krótka wiadomość z błaganiem, żeby dała znak życia. Dla zabawy, i to wyłącznie dla zabawy, weszła na stronę startową portalu randkowego. Nie znalazła nic, co by ją rozbawiło. Zanim się jednak rozłączyła, zajrzała do okienka, w którym analiza matematyczna rozpracowała jej przypadek i pojawił jej się jeden jedyny profil. Mia była prawie pewna, że już gdzieś widziała tę twarz. Może spacerując po dzielnicy? Facet nie miał ani wulgarnego, ani wysilającego się na dowcip nicka. Mia ze zdumieniem stwierdziła, że jego twarz wydaje się jej przyjemna, a jeszcze bardziej zdziwiło ją, kiedy zauważyła, że miga mała kopertka pod jego zdjęciem. Wiadomość, jaką otrzymała, nie była w niczym podobna do tych, które czytała, kiedy Daisy tłumaczyła jej działanie tego portalu. Tekst był prosty i elegancki zarazem, właściwie nawet przywołał uśmiech na jej twarz. Byłem architektem i mieszkałem w San Francisco, kiedy wpadłem na szalony pomysł napisania powieści, która została wydana. Jestem Amerykaninem (nikt nie jest doskonały), i teraz mieszkam w Paryżu. Wciąż piszę. Nigdy nie korzystałem z portalu randkowego, i nie wiem, co trzeba powiedzieć, a co lepiej przemilczeć. Pani jest szefem kuchni, to piękny zawód, łączy nas to, że oboje spędzamy dnie i noce, pracując i dzieląc się owocami naszej pracy. Co nas do tego zmusza, nie wiem, ale co za szczęście móc pracować bez wytchnienia dla przyjemności innych. Nie wiem też, co za rodzaj śmiałości pchnął mnie, żeby do Pani napisać, ani czy Pani mi odpowie. Dlaczego bohaterowie powieści są odważniejsi od nas? Dlaczego odważają się na wszystko, podczas gdy my — na bardzo niewiele? Czy to wolność jest źródłem ich spełnienia? Dziś wieczorem wybieram się na kolację do Umy, to restauracja przy rue du 29 Juillet. Przeczytałem gdzieś, że specjalnością szefa kuchni jest tam dorada pieczona w pięciu ziołach z końca świata, o niezwykłych zapachach, a poza tym bardzo lubię rue du 29 Juillet. Jeśli kusi Panią przygoda kulinarna, zapraszam po prostu na kolację. Z przyjacielskim pozdrowieniem Paul

Mia zamknęła stronę, czuła, jakby ekran palił jej oczy, ale wpatrywała się w niego jak zahipnotyzowana. Powstrzymała się, wiedziała, że jej tego nie wolno, ale nie mogła długo walczyć z chęcią odczytania listu po raz drugi. Gdyby jej matka dowiedziała się kiedyś, że ona choćby pomyślała o randce w ciemno, ukrzyżowałaby ją, a Creston by się dołączył, wbijając gwoździe. Dlaczego bohaterowie powieści są odważniejsi od nas? Ileż ról odgrywała, marząc o wolności, którą jej ofiarowywały! Ileż razy David podkreślał, że publiczność wielbi nie ją, ale osoby, które ona gra, i dodawał, że gdyby ludzie mogli ją spotkać w prawdziwym życiu, byliby bardzo zawiedzeni. Dlaczego bohaterowie powieści odważają się na wszystko, podczas gdy my – na bardzo niewiele? Wydrukowała list i złożyła go we czworo. Zawsze gdy będzie w siebie wątpić lub gdy zabraknie jej odwagi, żeby powiedzieć lub zrobić to, na co ma ochotę, będzie odczytywać te zdania. Czy to wolność jest źródłem ich spełnienia? Ten człowiek miał rację! I zresztą… Dlaczego nie? Drogi Paulu, bardzo spodobał mi się Pański list. Ja również nigdy, aż do niedawna, nie miałam do czynienia z tego rodzaju portalem. Prawdopodobnie szydziłabym z przyjaciółki, która by mi się zwierzyła, że umówiła się w ten sposób z obcym mężczyzną. Zauważył Pan coś bardzo prawdziwego. Czy to wolność, którą manifestują fikcyjni bohaterowie, tak pobudza naszą wyobraźnię, czy sposób, w jaki ta wolność na nich wpływa, dlaczego oni odważają się na wszystko, a my — na tak niewiele? Przepraszam za powtarzanie za Panem, ale nie jestem pisarką. Z braku możliwości spotkania kogoś takiego w rzeczywistości, będę szczęśliwa, jeśli uda mi się porozmawiać z kimś, kto powołuje takie osoby do życia. Musi to być dla Pana szalenie przyjemne — kazać im robić to wszystko, na co tylko przyjdzie panu ochota. Chyba że od czasu do czasu to te postacie narzucają panu swoje prawa? Jest pan z pewnością zajęty, więc lepiej pogadać o tym twarzą w twarz. Więc do wieczora. Z przyjacielskim pozdrowieniem, Mia PS. Jestem Angielką, daleką od doskonałości.

♦ ♦ ♦ – No, teraz to mnie naprawdę zaskoczyłeś! – wykrzyknęła Lauren. Zaczekała, aż kelner się oddali, wypiła jednym haustem lemoniadę i wierzchem dłoni otarła usta. – Niezły list napisałem, co? – Wystarczająco dobry, żeby ona odpisała! Jesteś naprawdę gotowy na wszystko, żeby tylko przeszkodzić mu w tej podróży do Korei, ale nie masz racji. – To ty zaczęłaś to wszystko. – Zanim się spotkał ze swoim wydawcą… – A niech sobie jedzie na te swoje Targi Książki, najważniejsze, żeby wrócił! – …i zanim nam powiedział o dodatkowym powodzie tej podróży – dodała Lauren. – Tym bardziej!

– A jak zamierzasz go przekonać, żeby poszedł do tej restauracji? – Tu potrzebuję twojej pomocy. – Zawsze potrzebujesz mojej pomocy. – Wymyślę kolację z bardzo ważną klientką i poproszę, żeby przyszedł mi pomóc. – Przecież on już od siedmiu lat nie pracuje jako architekt. W czym mógłby ci pomóc? – Może język? – Mówisz po francusku tak samo jak on, jeśli nie lepiej. – On dobrze zna Paryż. – A o jaki projekt by chodziło? – Dobre pytanie… Nie mogę dać się zaskoczyć, kiedy on mi je postawi. – Możesz powiedzieć, że chodzi o restaurację. – To nie jest wystarczająco duży projekt, żeby zainteresował nasze biuro na taką odległość. – A bardzo duża restauracja? – Nie… Ale może jakaś amerykańska firma, która chce otworzyć filię w Paryżu? – Czy to jest prawdopodobne? – Wiem! Simbad zdecydował się otworzyć filię w Paryżu, to jego ulubiona restauracja w San Francisco! – A jaką rolę ja mam grać w tej całej historii? – Jeśli pojawię się sam, on może coś podejrzewać albo odmówić, natomiast jeśli ty zaczniesz go przekonywać… Dla ciebie się zgodzi. – Jednak ta ingerencja w jego życie prywatne, naprawdę… – No tak, ale to dla jego dobra – powiedział Arthur. – A skoro mowa o ingerencji, to oboje jesteście mi coś winni, jeśli rozumiesz, do czego zmierzam. – Nie będziesz nam wyrzucał, że uratowaliśmy ci życie? – Ja też mu uratuję życie, więc nie będzie miał żadnego powodu, żeby mieć do mnie pretensje. – Przeciwnie, będzie je miał w chwili, gdy sobie uświadomi, że go wpuściłeś w maliny. I reszta wieczoru będzie prawdziwym piekłem. O czym będziemy rozmawiać? – My o niczym, bo nas tam nie będzie! – Chcesz go wysłać samego na kolację z nieznajomą kobietą, która zgodziła się na spotkanie na stronie portalu randkowego? I w dodatku ma myśleć, że rozmawia o architekturze z przyszłą klientką? Lauren wybuchnęła śmiechem. – Tak bardzo chciałabym to zobaczyć! – powiedziała. – Ja również, ale nie przesadzajmy. – To się nie uda, oni się połapią, zanim jeszcze wjadą na stół przystawki. – Być może… Ale jeśli istnieje szansa, choćby jedna na tysiąc, że to się uda? Ile razy porywałaś się na niemożliwe na sali operacyjnej, kiedy wszyscy kazali ci rezygnować? – Nie staraj się mnie rozczulić. Nie wiem, czy to, co robimy, jest świństwem, czy tylko dobrym kawałem. – Prawdopodobnie i tym, i tym. Chyba że plan się uda. Lauren poprosiła kelnera o rachunek.

– Dokąd idziemy? – spytał Arthur. – Spakować się i poszukać hotelu. Obawiam się, że on nas jutro wyrzuci na ulicę. – Doskonały pomysł, zmyjmy się już dzisiaj, zabieram cię do Normandii! ♦ ♦ ♦ Paul uważał, że posłużenie się jego nazwiskiem przy rezerwacji świadczyło o sporym tupecie Arthura. Jeszcze bardziej irytujące było to, że on, Paul, przyszedł pierwszy. Młoda kelnerka posadziła go przy czteroosobowym stoliku, nakrytym tylko na dwie osoby. Zwrócił jej na to uwagę, ale po prostu znikła. Mia zjawiła się prawie punktualnie, przywitała się z Paulem i usiadła naprzeciw niego. – Myślałam, że wszyscy pisarze są starzy! – powiedziała i uśmiechnęła się. – Nie wszyscy, tylko ci, którzy nie umrą młodo. – To kwestia Holly Golightly. – Śniadanie u Tiffany’ego. – Jeden z moich ulubionych filmów! – Truman Capote, wielbię go, ale i nienawidzę! – rzucił Paul. – A to czemu? – Tyle talentu w jednym człowieku, jest o co być zazdrosnym! Mógł się podzielić z innymi, prawda? – Być może… – Jest mi przykro, on nigdy się nie spóźnia. – Pięć minut to dla kobiety żadne spóźnienie – odrzekła Mia. – Nie mówiłem o pani, nie pozwoliłbym sobie na to. Nie wiem, co oni robią, powinni już tu być. – Jeśli pan tak uważa… – Bardzo przepraszam, nie przedstawiłem się. Paul. A pani musi być… – Mia, siłą rzeczy. – Wolę na nich zaczekać z rozpoczęciem rozmów, co nie przeszkadza nam rozmawiać na inne tematy. Ma pani lekki akcent. Jest pani Angielką? – Tak, niezaprzeczalnie. Napisałam to panu w postscriptum. – Ach, tak! Nie powiedział mi… A ja jestem Amerykaninem, ale możemy rozmawiać w języku Moliera, Francuzi nienawidzą, kiedy w ich kraju mówi się po angielsku. – Więc rozmawiajmy po francusku. – Nie chcę pani straszyć, Francuzi uwielbiają restauracje z innych krajów. I to jest doskonały pomysł, otworzyć coś takiego tu, w Paryżu. – Moja kuchnia jest raczej prowansalska. – Mia wczuwała się w swoją rolę. – Nie zamierza pani dochować wierności oryginalnej kuchni? – Nie wyobraża pan sobie, jak bardzo cenię sobie wierność. Ale można być wiernym i oryginalnym jednocześnie. – Pewnie tak – odrzekł Paul zbity z tropu. – A pan, co pan pisze?

– Powiedział to pani? Nie powinien. Powieści, ale to mi nie przeszkadza w wykonywaniu mojego zawodu. – Architekt, tak? – Jeśli nie, co bym tutaj robił? – spytał Paul, wzbudzając lekkie zakłopotanie u Mii. – Co on jeszcze pani o mnie naopowiadał? Mówi o sobie w trzeciej osobie, musiało paść na mnie! – Coś pani mówiła, ale nie usłyszałem? – podjął Paul. – Nic, nic, przepraszam, tak mi się czasem zdarza, że mówię do siebie. Paul uśmiechnął się do niej szeroko. – Mogę pani coś powiedzieć? – Jeśli pan musi. – Ja też podobno mówię do siebie, oni mi to już mówili. Może być pani pewna, że z mojej strony nie omieszkam wymówić im tego spóźnienia. Jestem naprawdę zaskoczony. – Nie tak jak ja! – rzekła Mia. – Cóż to za brak profesjonalizmu, zapewniam panią, że to do nich zupełnie nie pasuje! I jeszcze do tego wariat! Co ja tu robię! Ona gada do siebie, to przerażające, zabiję Arthura i pokroję go na kawałki, jestem zbyt dobry, to mnie zgubi. Gdzież oni są, do cholery?! – Pan też coś tam mamrocze – powiedziała Mia. – Nie, nie wydaje mi się, natomiast pani… – To chyba nie był dobry pomysł. Jak panu napisałam, to dla mnie pierwszy raz i okazuje się o wiele bardziej krępujący, niż myślałam. – To pani pierwszy raz w Paryżu? Naprawdę mówi pani dobrze po francusku, gdzie się pani nauczyła? – Nie mówiłam o tym. To nie jest mój pierwszy pobyt, moja najlepsza przyjaciółka jest Francuzką, znamy się od dziecka, przyjeżdżała do mojej rodziny, żeby szlifować angielski, a potem ja jeździłam do niej na wakacje do Prowansji. – Stąd kuchnia prowansalska? – Właśnie. Zapadła cisza, zaledwie kilkuminutowa, ale im wydała się wiecznością. Kelnerka wróciła z menu. – Jeśli tak dalej pójdzie, zamówimy bez nich – powiedział Paul. – Będą mieli nauczkę! – Tak naprawdę nie jestem głodna – przyznała się Mia i odłożyła kartę na stół. – Szkoda, mają tu pyszną kuchnię! Czytałem bardzo pochlebne recenzje o tym miejscu. – Dorada z grilla z egzotycznymi ziołami, pisał mi pan o tym! – Kiedy mogłem do pani to napisać? – zdumiał się Paul, wybałuszając oczy. – Czy pan bierze jakieś lekarstwa? – Nie, dlaczego? A pani? – Rozumiem… – Mia westchnęła. – To taki żart, żeby mnie rozśmieszyć albo rozluźnić atmosferę, ale proszę się nie trudzić, bo to nie działa i raczej zaczynam się bać. Teraz, kiedy to zrozumiałam, jakoś to będzie, ale bardzo proszę, niech pan już przestanie.

– Nie staram się wcale pani rozśmieszyć… Dlaczego panią przestraszyłem? Dobra, to kompletny wariat. Nie wolno mi się mu sprzeciwiać, po prostu zamówię przystawkę i za kwadrans mnie tu nie ma… – Ma pan rację! Nie ma co na nich czekać, ich wina! – Doskonale! Zamówmy, a potem opowie mi pani o swoim projekcie. – O jakim projekcie? – O pani restauracji! – Mówiłam panu, kuchnia południowej Francji, konkretnie nicejska. – Ach, Nicea, jakże lubię to miasto! Zaproszono mnie tam z okazji targów książki w czerwcu, było potwornie gorąco, ale ludzie okazali się niezwykle mili. To znaczy tych kilkoro, którzy pofatygowali się, żebym im podpisał książki, nie było ich wielu, jeśli mam być szczery. – Ile książek pan napisał? – Sześć, wliczając w to pierwszą, oczywiście. – Dlaczego miałby pan nie wliczyć w to pierwszej książki? – Nieważne… To znaczy… Nie wiedziałem, że piszę książkę, kiedy ją pisałem. On zaczyna mi porządnie grać na nerwach z tą swoją kretyńską konwersacją… – A myślał pan, że co pan robi? Stawia babki z piasku? To albo kompletna szajbuska, albo bierze mnie za imbecyla. – Nie, chciałem powiedzieć, że nie wyobrażałem sobie, że ktoś to wyda, nie planowałem w ogóle wysłać tego do żadnego wydawnictwa. – Ale w końcu ktoś to wydał? – Tak, Lauren wysłała maszynopis, na dodatek bez mojej zgody, ale nie mogę jej tego wyrzucać. Nawet jeśli na początku miałem pretensję, w końcu to dzięki niej mieszkam tutaj. – Czy mogę zadać panu pytanie, które może się wydać niedyskretne? – Proszę bardzo, przecież mogę nie odpowiedzieć. – Czy mieszka pan daleko stąd? – W Trzeciej Dzielnicy. – Czy to jest dalej niż pół kilometra od tej restauracji, w której siedzimy? – Ta restauracja jest w Pierwszej Dzielnicy, mieszkam dość daleko stąd… Dlaczego pani pyta? – Tak sobie. – A pani? Gdzie pani mieszka? – Na Montmartrze. – Piękna dzielnica. No, dobrze, tym razem zamawiamy. Paul zawołał kelnerkę. – A więc dorada? – spytał, spoglądając na Mię. – Czy na doradę długo się czeka? – zwróciła się do kelnerki. Ta pokręciła głową i odeszła. Paul pochylił się w stronę Mii z łobuzerskim uśmiechem. – Nie chcę się wtrącać w to, co mnie nie dotyczy, ale jeśli chce pani otworzyć restaurację, w której podaje się ryby, powinna się pani dowiedzieć, ile czasu przygotowuje się doradę! – powiedział kpiąco. Tym razem cisza zapadła na trochę dłużej. On obserwował ją, ona jego.

– Więc podoba się pani San Francisco, mieszkała tam pani? – spytał Paul. – Nie, byłam wielokrotnie w ramach mojej pracy, to naprawdę przepiękne miasto, jest w nim piękne światło! – Wydaje mi się, że zrozumiałem! Uczyła się pani gotować u Simbada i postanowiła pani założyć coś takiego tutaj. – Co to jest Simbad? – Zabiję ich, zabiję ich oboje… – wymruczał Paul, tym razem wystarczająco głośno, żeby Mia go usłyszała. – Naprawdę, i przykro mi, że mówię to pani, mógł przynajmniej być dokładniejszy. – Ta wzmianka o podwójnym morderstwie była w przenośni, prawda? Ona jest dramatycznie głupia. Co ja tu robię, co ja tu robię, zamiast siedzieć w domu? – Zapewniam panią, że nie mam zamiaru nikogo zabić. Ale niech pani sama przyzna, że to przechodzi wszelkie wyobrażenie! Jak ja wyglądam wobec pani? Na niekompetentnego, na kogoś, kto nawet nie zna dokumentacji sprawy, nad którą ma pracować? – Bo ja jestem sprawą? – Pani to robi naumyślnie? Nie pani osobiście, ale jako ktoś reprezentujący sprawę, która nas tu oboje sprowadziła. – Dobrze! – rzuciła Mia zdecydowanym tonem, kładąc obie dłonie na stole. – Myślę, że powiedzieliśmy sobie już wszystko, co jest najważniejsze, a ponieważ nie jestem zupełnie głodna… – Umieram z głodu. – Może pan zjeść tę doradę beze mnie. – Bardzo panią proszę… – odezwał się Paul zmieszany. – Byłem niezręczny, jeszcze raz proszę przyjąć moje przeprosiny. Na swoje usprawiedliwienie mam to, że od tak dawna nie robiłem tego typu rzeczy. Pewnie straciłem wprawę. Uprzedzałem go, że nie dam sobie rady, powinienem był odmówić, a on nie powinien zostawić mnie samego. To naprawdę nieuczciwe z jego strony, ze strony ich obojga. – Czy pan obraca się między duchami, czy też te dwie osoby istnieją naprawdę? Stuknięta… Spędzam wieczór z jakąś nienormalną Angielką, tylko mnie może się coś takiego przydarzyć. – Znów pan coś mamrocze… – Myślałem o moim byłym wspólniku, Arthurze, i o jego żonie Lauren. Zamierza pani przecież powierzyć mu pracę nad koncepcją pani nowej restauracji? – Nie wydaje mi się… – odrzekła Mia ostrożnie. – Mogę to zrozumieć… Chciałem powiedzieć, przed tym naszym nieudanym spotkaniem. – Również nie. – Więc co pani tutaj robi? – Do teraz jeszcze nie byłam pewna, ale w tym momencie jestem przekonana, że pan jest wariatem. Daisy mnie uprzedzała, powinnam była jej posłuchać. – Wspaniałe! Nie rozumiem tylko, jak ta pani Daisy mogła nazwać mnie wariatem, skoro ja nie znam żadnej Daisy… To znaczy znam jedną, ale to była karetka pogotowia1. Niech pani zapomni o tym, co powiedziałem, to zbyt długa historia. Kto to jest ta Daisy? Paul zamilkł. Mia czekała na kelnerkę, żeby móc wreszcie stąd wyjść. W obecności kelnerki ten dziwak nie będzie śmiał za nią pójść. Gdy się od niego odczepi, wróci do

domu, otworzy laptopa, zlikwiduje swój profil w tym strasznym portalu i wszystko wróci do normy. Potem pójdzie zjeść kolację do Clamady, bo umiera z głodu. – Dlaczego pani myśli, że jestem wariatem? – spytał Paul. – Niech pan posłucha, to było dla zabawy, nie wyszło nam, jest mi przykro. Paul westchnął z ulgą. – No tak, powinienem się domyślić! Od samego początku nabiera mnie pani, jest pani z nimi w zmowie! No, w takim razie, brawo! – zawołał i zaczął klaskać. – Dałem się oszukać jak dziecko. Oni gdzieś tu są, prawda? Więc niech ich pani zawoła, nie jestem wcale obrażony, sam dałem się nabrać. Uśmiechnął się szeroko i odwrócił, żeby poszukać wzrokiem Paula i Lauren, podczas gdy Mia patrzyła na niego zakłopotana. Ile czasu będzie jeszcze czekać, zanim kelnerka przyniesie tę cholerną rybę? – Czy pan naprawdę jest pisarzem? – Tak! – odparł Paul i odwrócił się do niej. – Może to dlatego… Bohaterowie, którzy kradną duszę autora, żeby zawładnąć jego życiem. Nie obwiniam pana o to, to łagodne szaleństwo może być nawet romantyczne. Zresztą to, co pan do mnie napisał, było urocze. Teraz jednak proszę mi pozwolić odejść, zostawiam pana z przyjaciółmi. – Co ja takiego do pani napisałem? Mia wyjęła z kieszeni kartkę papieru, rozłożyła ją i wręczyła Paulowi. Uważnie przeczytał tekst i popatrzył na Mię niepewnie. – Przyznaję, że jest wiele punktów wspólnych między nim a mną, w ostateczności nawet mógłbym być autorem tego, co tu jest napisane, ale myślę, że dość już tych żartów! – Ja nie żartuję i nie znam ani tego pańskiego Arthura, ani jego żony! – Obawiam się w takim razie, że nastąpiła jakaś żenująca pomyłka. W końcu nie jestem jedynym pisarzem mieszkającym w Paryżu. Wydaje mi się, że osoba, z którą jest pani umówiona, czeka na panią przy innym stoliku, a ja z pewnością pomyliłem restauracje! – oznajmił Paul sarkastycznie. – Ale na profilu było pańskie zdjęcie! – Na jakim profilu? – Dość już, proszę, to jest wystarczająco krępujące. Na tym, który pan zamieścił na portalu randkowym. – Nigdy nie wpisywałem się na żaden portal randkowy! Co mi tu pani opowiada? Jedyne możliwe wytłumaczenie jest takie, że każde z nas było umówione z kimś innym. – Niech pan się rozejrzy, nie ma tu nikogo podobnego do pana! – Może oboje pomyliliśmy adresy? – Paul od razu uświadomił sobie bezsens własnych słów. – Chyba że mężczyzna, z którym byłam umówiona, zobaczywszy, że nie jestem w jego guście, zadrwił sobie ze mnie, udając, że jest kimś innym? – Niemożliwe, tylko ślepy mógłby się tak zachować. – Jest pan szarmancki, spodobała mi się uczciwość pańskich wypowiedzi pisemnych, szkoda, że te ustne… Mia wstała. On wstał również i złapał ją za rękę.

– Niech pani siada, błagam. Musi być jakieś logiczne wyjaśnienie tego wszystkiego. Nie znam powodów tego nieporozumienia albo… Nie, nie mogę sobie wyobrazić, żeby oni mogli wymyślić coś tak pokręconego… – Mówi pan o pańskich niewidzialnych przyjaciołach? – Nie wie pani nawet, ile prawdy jest w pani słowach… Lauren ma dar bycia niewidzialną, chyba że prześladuje ją los. I proszę mi wierzyć, to nie będzie pierwszy raz, kiedy ponoszę tego konsekwencje. – Skoro pan tak mówi… Teraz proszę pozwolić mi odejść, a przede wszystkim proszę nie iść za mną. – Dlaczego miałbym za panią iść? Wzruszyła ramionami. Wstawała właśnie od stołu, kiedy zjawiła się kelnerka. Dorada wyglądała wspaniale, a Mii zaczęło tak burczeć w żołądku, że kelnerka uśmiechnęła się, stawiając przed nimi półmisek z rybą. – Przyniosłam w samą porę! Smacznego! – rzuciła, odchodząc. Paul oczyścił rybę z ości i skóry i położył dwa filety na talerzu Mii. W tym momencie jego komórka zasygnalizowała nadejście maila. Chwilę zajęło mu zapoznanie się z jego treścią. – Tym razem naprawdę panią przepraszam, najszczerzej jak potrafię. – Położył komórkę na stole. – Przyjmuję przeprosiny, ale zaraz po posiłku zamierzam odejść. – Nie chce pani usłyszeć, dlaczego panią przepraszam? – Nie za bardzo, chyba że panu na tym zależy. – Przyznaję, że wziąłem panią za wariatkę, a teraz mam dowód, że się myliłem. – Doprawdy, bardzo się cieszę, choć jeśli chodzi o pana… Paul wręczył jej swój telefon. Paul, kochany, postanowiliśmy sprowokować los i jak zapewne już odgadłeś, zrobiliśmy ci kawał. Mamy nadzieję, że mimo wszystko spędzasz miły wieczór. Muszę przyznać, że nasz wieczór był słodką mieszanką poczucia winy i wybuchów szalonego śmiechu. Nie miej nadziei, że zemścisz się na nas po powrocie, bo wczesnym wieczorem wyjechaliśmy do Honfleur. Piszę do Ciebie z restauracji, w której jemy kolację. Ryba jest tu świetna, port to prawdziwy widok z kartki pocztowej, który zachwycił Lauren, a nasz hotelik jest naprawdę uroczy. Wracamy za dwa dni, może trochę później, to zależy od tego, ile czasu będziesz potrzebował, żeby nam wybaczyć. Pewnie jesteś wściekły, ale za kilka lat będziemy się z tego razem szczerze śmiali. A kto wie, jeśli ta Mia okaże się kobietą twojego życia, będziesz nam jeszcze za to dozgonnie wdzięczny. Jest to zapłata za te wszystkie kawały, które ty mi zrobiłeś, teraz jesteśmy kwita, to znaczy prawie kwita… Całujemy Cię, Arthur i Lauren

Mia odłożyła telefon na stół i wypiła jednym haustem swój kieliszek wina, co zdziwiło Paula, ale wobec tego wszystkiego, co się teraz działo… – Dobrze! – powiedziała. – Dobrą stroną tej sytuacji jest to, że nie jem kolacji w towarzystwie jakiegoś zboczeńca. – A złą stroną? – Poczucie humoru pańskich przyjaciół jest wątpliwej jakości, tym bardziej że ich wybryk nie dotyczy tylko pana. Wszystko to jest dla mnie trochę upokarzające.

– Przepraszam bardzo, ale jeśli mogę coś powiedzieć, to ja wypadłem tutaj na prawdziwego kretyna! – Pan przynajmniej nie wchodził na portal randkowy. Czuję się podle. – Czasem o tym myślałem… – wyznał Paul. – Naprawdę, nie mówię tego, żeby panią pocieszyć! Mogłem być na takim portalu. – Ale pan tego nie zrobił. – Liczą się intencje, prawda? Dolał jej wina i zaproponował toast. – Mogę wiedzieć, za co pijemy? – spytała. – Za kolację, o której żadne z nas nie będzie mogło nigdy nikomu opowiedzieć. Już samo to jest oryginalne. Mam dla pani propozycję, bez żadnych złych intencji. – Jeśli ma pan na myśli deser, nie powiem „nie”. Muszę szczerze przyznać, że umieram z głodu. Ta ryba była dość lekka. – Deser też jest lekki! – Miał pan na myśli coś innego? – Czy może mi pani jeszcze raz pokazać ten list, co to niby ja go napisałem? Chciałbym coś sprawdzić. Mia podała mu kartkę. – No właśnie, o to mi chodziło! Dowiedźmy, że jesteśmy odważniejsi od bohaterów książek, i miejmy przynajmniej odwagę, żeby nie wstać od tego stolika z wrażeniem upokorzenia. Wymażmy wszystko to, co powiedzieliśmy do tej pory. To łatwe, wystarczy po prostu nacisnąć klawisz i tekst zniknie. Napiszmy tę scenę razem jeszcze raz, od chwili, gdy pani weszła do tej restauracji. Mia uśmiechnęła się, słysząc, w jaki sposób Paul sformułował tę propozycję. – Pan naprawdę jest pisarzem! – Bardzo ładne zdanie na początek rozdziału! Moglibyśmy dalej umieścić pani cytat z Trumana Capote’a. – Myślałam, że wszyscy pisarze są starzy – powtórzyła Mia. – Nie wszyscy, tylko ci, którzy nie umrą młodo. – To była kwestia Holly Golightly. – Śniadanie u Tiffany’ego! – Jeden z moich ulubionych filmów! – Truman Capote… Wielbię go, ale i nienawidzę. – A to czemu? – Tyle talentu w jednym człowieku, jest o co być zazdrosnym. Mógł się podzielić z innymi, prawda? – Być może… – Podobał się pani list, który napisałem? – Znalazłam w nim wiele pozytywnych punktów, wystarczająco, żeby dziś tutaj przyjść. – Całe godziny siedziałem przed komputerem, żeby spłodzić tych kilka linijek. – Ja pewnie spędziłam tyle samo czasu, żeby panu odpowiedzieć. – Sprawiłoby mi wielką przyjemność, gdybym mógł jeszcze raz przeczytać pani list do mnie. Tak więc ma pani restaurację z kuchnią prowansalską? To oryginalny pomysł jak dla Angielki.

– Wszystkie wakacje spędzałam w Prowansji, wspomnienia z dzieciństwa kształtują nasz smak i wpływają na to, co lubimy, przynajmniej tak mi się wydaje. A pan, gdzie pan dorastał? – W San Francisco. – W jaki sposób amerykański pisarz staje się paryżaninem? – To długa historia, nie lubię opowiadać o sobie, bo to nudne. – Ja również nie za bardzo lubię mówić o sobie. – W takim razie istnieje możliwość, że będziemy narażeni na syndrom białej kartki. – Chce pan, żebyśmy opisali to miejsce? Ile to ma być stron? – Dwa, trzy szczegóły wystarczą, żeby opisać miejsce akcji, można jeszcze dodać nastrój, ale potem czytelnik się znudzi. – Myślałam, że nie ma żadnej metody pisarskiej. – To nie są słowa pisarza, tylko czytelnika. Lubi pani długie opisy? – Nie, zgadzam się z panem, często są męczące. No więc co dalej? Co robi dwoje protagonistów tej kolacji? – Zamawiają deser? – Jeden? – Dwa, przypominam, że to jest ich pierwsza kolacja razem, trzeba utrzymać między nimi dystans. – Jako współautorka chciałabym podkreślić, że ona bardzo by chciała, żeby on jej dolał wina. – Doskonały pomysł, on zresztą powinien się tego domyślić, zanim ona mu to zasugerowała. – Nie, ona mogłaby pomyśleć, że on chce ją upić. – Zapomniałem, że to Angielka. – Poza tym, czego jeszcze nie znosi pan u kobiet? – Jeśli mogę coś zasugerować… Dlaczego nie sformułować tego pytania w sposób bardziej pozytywny, na przykład: co najbardziej pan ceni u kobiet? – Nie zgadzam się, to nie jest to samo, a poza tym, gdyby pytanie zostało postawione w ten sposób, można by sądzić, że ona z nim flirtuje. – Niekoniecznie, ale dobrze, zgadzam się. Moja odpowiedź brzmi: najbardziej nie znoszę u kobiet kłamstwa. Ale gdyby pytanie było postawione na mój sposób, odpowiedziałbym: najbardziej cenię u kobiety uczciwość. Mia wbiła w niego wzrok. Po dłuższej chwili milczenia powiedziała: – Nie mam ochoty przespać się z panem. – Co, proszę? – To było uczciwe, tak czy nie? – Brutalne, ale szczere. A pani co ceni najbardziej w mężczyznach? – Szczerość. – Nie miałem zamiaru przespać się z panią. – Uważa pan, że jestem brzydka? – Jest pani piękna, ale czy mam z tego wywnioskować, że pani uważa mnie za brzydala? – Nie, jest pan niezręczny, ale u pana to nie razi, raczej wzrusza, co jest dość rzadkie. Nie przyszłam na tę kolację, marząc o nowym starcie życiowym, ale żeby wykreślić

przeszłość. – Mnie sprowadził tutaj strach przed samolotem. – Nie widzę związku. – To był skrót myślowy. Zrozumie pani po przeczytaniu następnego rozdziału. – Bo będą następne rozdziały? – Ponieważ oboje wiemy, że nie mamy ochoty dzielić wspólnego łoża, nic nie stoi na przeszkodzie, żebyśmy zostali przyjaciółmi. – Bardzo oryginalne. Z reguły bohaterowie robią tego rodzaju propozycje przy zerwaniu: zostańmy przyjaciółmi. – Myślę nawet, że to jest nadzwyczajnie oryginalne! – Niech pan wykreśli „nadzwyczajnie”. – A to czemu? – Przysłówki są nieeleganckie. Wolę przymiotniki, ale nigdy więcej niż jeden w tym samym zdaniu. „To bardzo oryginalne” byłoby ładniej, nie uważa pan? Po angielsku powiedzielibyśmy „To dość oryginalne, prawda?”. Tak jest jeszcze delikatniej. – Zgoda, zaczynam od początku. Ponieważ nie jestem w pani typie jako mężczyzna, czy myśli pani, że mogę być w pani typie jako przyjaciel? – Pod warunkiem że pana prawdziwe imię nie brzmi Gazpacho dwa tysiące. – Proszę mi nie mówić, że oni wybrali dla mnie taki nick! – Nie… – Mia się roześmiała. – Nabieram pana. Przyjaciele mogą sobie na to pozwolić, prawda? – Chyba tak – odpowiedział Paul. – Gdybym miała przeczytać jedną z pańskich powieści, którą by mi pan polecił? – Poleciłbym pani innego autora. – Proszę odpowiedzieć na moje pytanie. – Tę, której streszczenie zachęciłoby panią do spotkania bohaterów. – Zaczęłabym od pierwszej. – Zwłaszcza nie od pierwszej! – Dlaczego? – Bo jest pierwsza. Czy chciałaby pani, żeby klienci pani restauracji wydali o pani sąd na podstawie pierwszego dania, które pani przygotowała? – Przyjaciół się nie osądza, przyjaciół się po prostu coraz głębiej poznaje. Kelnerka przyniosła dwa desery. – Ekler z lucumą i kalamondinem oraz tarta figowa z lodami z białego sera. Prezent od szefa! – oznajmiła i znikła tak szybko, jak się pojawiła. – Ma pan pojęcie, co to jest lucuma i kalamondin? – Lucuma to owoc peruwiański, a kalamondin to owoc cytrusowy, coś między mandarynką a kumkwatem. – Zaimponował mi pan! – Pani powinna to wiedzieć, jest pani przecież szefem kuchni. – Ale nie wiedziałam. – Czekając na panią, przeczytałem menu, to jest tam wyjaśnione. Mia wzniosła oczy do nieba. – Mogłaby pani być aktorką! – powiedział Paul. – Dlaczego pan tak uważa?

– Bo ma pani bardzo wyrazistą twarz, zwłaszcza gdy pani mówi. – Lubi pan kino? – Lubię, ale nigdy nie chodzę do kina. To okropne, odkąd mieszkam w Paryżu, nie widziałem ani jednego filmu. Wieczorami piszę, a poza tym kino w pojedynkę nie jest zabawne. – A ja lubię chodzić sama do kina, zniknąć w ciemnej sali i obserwować reakcje widzów. – Od dawna jest pani sama? – Od wczoraj. – Rzeczywiście od niedawna. Więc nie była pani sama, kiedy rejestrowała się pani na tym portalu? – Myślałam, że ta część tekstu została wyrzucona do kosza? A poza tym chciałam powiedzieć: sama oficjalnie. Tak naprawdę byłam sama od wielu miesięcy. A pan? – Nie, nie jestem sam, w każdym razie nie oficjalnie. Kobieta, z którą jestem związany, mieszka na drugim końcu świata. Nie wiem zresztą, co tak naprawdę mamy wspólnego. Więc, żeby odpowiedzieć na pani pytanie: jestem sam od czasu jej ostatniej wizyty, to znaczy od pół roku. – Nigdy jej pan nie odwiedza? – Boję się latać samolotem. – Przecież miłość dodaje skrzydeł! – Trochę to konwencjonalne stwierdzenie, zgodzi się pani. – Co ona robi? – Jest tłumaczką. Coś więcej, tłumaczką moich powieści, choć wątpię, czy w tym względzie jest mi wierna. A pani towarzysz życia… Co robi? – Jest również szefem kuchni, a raczej zastępcą szefa. – Pracujecie razem? – Zdarzało nam się. Zły pomysł. – Dlaczego? – Przespał się z dziewczyną, która zmywała naczynia. – Co za brak taktu! – Czy pan był zawsze wierny swojej tłumaczce? Kelnerka przyniosła rachunek. Paul wziął go od niej. – Nie, nie, musimy się podzielić! – zaprotestowała Mia. – To kolacja przyjaciół. – Już pani wyczerpała swój przydział gaf i proszę nie mieć do mnie pretensji, ale jestem niezdarny i staromodny. ♦ ♦ ♦ Paul odprowadził Mię na postój taksówek. – Mam nadzieję, że ten wieczór nie był zbyt męczący – powiedział. – Mogę panu zadać pytanie? – spytała Mia. – Już pani to zrobiła. – Czy myśli pan, że mężczyzna i kobieta mogą być przyjaciółmi, bez żadnych dwuznaczności?

– Jeśli kobieta właśnie zakończyła romans, a mężczyzna jest w innym związku, myślę, że tak… W każdym razie opowiadanie o swoim życiu nieznajomej, bez obawy bycia osądzanym, jest bardzo przyjemne. Mia opuściła wzrok. – W tym momencie życia chyba bardzo potrzebuję przyjaciela – wyznała. – Coś pani zaproponuję… Jeśli za parę dni będziemy mieli ochotę znów się zobaczyć, jak przyjaciele, skontaktujmy się. Ale tylko jeśli naprawdę będziemy mieli na to ochotę. Żadnych zobowiązań. – Zgoda! – rzuciła, wsiadając do taksówki. – Chce pan, żeby pana gdzieś podrzucić? – Zaparkowałem samochód niedaleko, mógłbym pani zaproponować to samo, ale myślę, że jest zbyt późno. – A więc być może do zobaczenia! – zakończyła Mia, zatrzaskując drzwi samochodu. ♦ ♦ ♦ – Rue Poulbot, na Montmartrze – zwróciła się do kierowcy. Paul patrzył za oddalającą się taksówką. Poszedł w górę rue du 29 Juillet. Noc była jasna, on był w świetnym humorze, a jego samochód, jak się okazało, zgarnęła policja. ♦ ♦ ♦ Zgoda, wieczór okazał się lepszy, niż się zapowiadało, ale musisz trzymać się swoich postanowień. Jak tylko znajdziesz się u Daisy w domu, natychmiast masz usunąć swój profil z tego głupiego portalu i dość spotkań z nieznajomymi. Przynajmniej dostałaś nauczkę. – Od dwudziestu lat jeżdżę na taksówce i nie musi mi pani podpowiadać trasy, proszę pani! – zdenerwował się kierowca. Dobrze, facet nie okazał się wariatem, ale mógł nim być. Co byś wtedy zrobiła? A jeśli ktoś by cię rozpoznał w tej restauracji? Och, nie przesadzaj, nikt nie mógł cię tam rozpoznać. Nie wolno nigdy nikomu opowiedzieć o tym wieczorze, nawet Daisy… Zwłaszcza Daisy, ona by cię zabiła. Nikomu, i dobrze, to będzie twój sekret, historia, którą może opowiesz wnukom, kiedy będziesz starą babcią… ale naprawdę bardzo, bardzo starą… ♦ ♦ ♦ Dlaczego w tym mieście nie można nigdy znaleźć taksówki?! – mamrotał zrzędliwie Paul pod nosem, idąc rue de Rivoli. Co za wieczór! Naprawdę myślałem, że to wariatka… To znaczy, trzeba być trochę niezrównoważonym, żeby zapisać się na portal randkowy… Tak czy inaczej, przynajmniej dwie osoby wybornie się dziś bawiły. Muszą jeszcze nieźle chichotać w tym swoim hoteliku w Honfleur. Ale zaczekajcie, przyjdzie moja kolej na żarty. Jeśli myślisz, że jesteśmy kwita, stary, to mnie nie znasz. Wiem, że zemsta to danie, które się spożywa na zimno, ale ja będę je jadł ciepłe. Myślicie, że potrzebuję was, żeby

kogoś spotkać? Spotykam, kogo chcę, kiedy chcę! Za kogo mnie macie? Ale ona… Jest mimo wszystko trochę stuknięta… No, dobrze, bądźmy sprawiedliwi, myślę tak, ponieważ jestem trochę zirytowany, to nie jej wina. Tak czy inaczej z pewnością do mnie nie zadzwoni, i ja też tego nie zrobię. Po tym wszystkim to by było bardzo krępujące. A co do mojego samochodu… koła ledwo dotykały przejścia dla pieszych! Naprawdę gnoją nas w tym mieście! No, wreszcie, już myślałem, że nigdy… – Taxi! – wrzasnął Paul, machając ręką. ♦ ♦ ♦ Mia kazała się zawieźć na róg rue Poulbot, zapłaciła kierowcy i weszła do budynku. – Tak czy inaczej, ja nie mam jego numeru telefonu, a on nie ma mojego… – mruknęła pod nosem, wchodząc po schodach. Jeszcze by tego brakowało, żeby miał mój numer… Zaczęła grzebać w torbie, szukając klucza. Jej dłoń natrafiła na nieznany przedmiot; wyjęła go. – Cholera, mam jego telefon! Wchodząc do mieszkania, zauważyła Daisy, która siedziała przy stole kuchennym z piórem w ręku. – Już wróciłaś? – spytała. – Jest wpół do pierwszej w nocy – odrzekła Daisy, nie podnosząc oczu znad notesu. – Ten twój film był bardzo długi. – Tak… to znaczy nie, spóźniłam się na seans o ósmej i poszłam na dziesiątą… – Czy film przynajmniej był tego wart? – Trochę dziwnie się zaczął, ale potem okazał się niezły. – O czym był? – O kolacji dwojga ludzi, którzy się nie znali. – Poszłaś na szwedzki film? – A co ty robisz? – Porządkuję rachunki. Dziwnie wyglądasz… – zauważyła Daisy, podnosząc głowę i spoglądając na przyjaciółkę. Mia uciekła wzrokiem, ziewnęła i poszła do swojej sypialni. ♦ ♦ ♦ Kiedy wreszcie Paul znalazł się u siebie w mieszkaniu, usiadł za biurkiem i włączył komputer, żeby zabrać się do pracy. Zauważył karteczkę przyklejoną do ekranu i rozpoznał pismo Arthura. Przyjaciel był na tyle delikatny, że podał mu login i hasło portalu randkowego.

8

Po śniadaniu Paul zauważył, że gdzieś zapodział komórkę. Sprawdził kieszenie sportowej marynarki, zajrzał pod stos papierów na biurku, przebiegł wzrokiem półki z książkami, zajrzał do łazienki, po czym postarał się przypomnieć sobie moment, kiedy ostatni raz miał go w ręku. Ach tak, podał go Mii, żeby odczytała SMS-a od Arthura! Teraz był pewien, że zostawił telefon na stoliku w restauracji. Wściekły zatelefonował do Umy, ale włączyła się automatyczna sekretarka. Jeszcze nie otworzyli. Jeśli znalazła go kelnerka, mogła go zabrać z sobą; w końcu zostawił jej duży napiwek… Wykręcił swój numer, może będzie miał szczęście. ♦ ♦ ♦ Mia jadła śniadanie w towarzystwie Daisy, kiedy skądś spod okna usłyszała głos Glorii Gaynor intonujący I Will Survive. Obie wyglądały na zaskoczone. – To chyba na kanapie… – rzuciła Daisy obojętnie. – Twoja kanapa gra, jakie to dziwne! – To raczej twoja torba odgrywa poranne gamy! Mia wybałuszyła oczy, podskoczyła do kanapy i sięgnęła ręką do torebki, kiedy sygnał umilkł. – Gloria się zadyszała?! – zawołała Daisy z kuchni, ironicznie i nonszalancko. Piosenka znów rozbrzmiała. – Ach, nie! Po prostu oszczędzała się dla bisu! Cholerna Gloria! Ona to wie, jak rozgrzać widownię! Tym razem Mia zdążyła odebrać. – Tak… – wyszeptała. – Nie, to nie kelnerka… Tak, to ja… Nie sądziłam, że tak wcześnie pan zadzwoni. Nie, nie, rozumiem, tylko się wygłupiam. Tak, mogę. Gdzie? Nie mam pojęcia… Przed Palais Garnier o trzynastej… Dobrze, do widzenia. Tak, oczywiście, nic nie szkodzi, do zobaczenia. Mia odłożyła telefon do torby i wróciła do stołu. Daisy dolała przyjaciółce herbaty i popatrzyła jej w oczy. – Czy bileterka też była Szwedką? – Co? – Kto to jest ta Gloria Gaynor? – Ktoś, kto zostawił swój telefon w kinie, a ja go znalazłam, i on zadzwonił, żebym mu go oddała. – Wy, Anglicy, jesteście tak dobrze wychowani… Idziesz do Palais Garnier, żeby zwrócić komórkę nieznajomemu!

– To chyba normalne… Gdybym to ja zgubiła komórkę, byłabym zadowolona, jeśliby znalazł ją ktoś kulturalny. – A kelnerka? – Jaka kelnerka? – Dobra, nieważne, wolę nic nie wiedzieć, niż myśleć, że bierzesz mnie za idiotkę. – Zgoda… – ustąpiła Mia, zastanawiając się, jak wyplątać się z tej nieprzyjemnej sytuacji. – Film był nudny, więc wyszłam i mój sąsiad wyszedł również, wpadliśmy na siebie na chodniku i poszliśmy na drinka do kawiarni obok. Odszedł, zapominając komórki, ja ją wzięłam i zamierzam mu ją oddać. Teraz wiesz wszystko. – Jak wyglądał ten sąsiad z fotela obok? – Nijak, to znaczy tak jak wszyscy, sympatyczny. – Nijak i sympatyczny! – Przestań, Daisy, wypiliśmy razem drinka, to wszystko. – Śmieszne, że nie opowiedziałaś mi tego wczoraj wieczorem, poprzedniego dnia byłaś dużo bardziej rozmowna! – Wynudziłam się jak mops, miałam ochotę na drinka i tyle. Nic sobie nie wyobrażaj, zresztą nie ma nic do wyobrażenia sobie. Oddam mu komórkę i na tym się skończy. – Skoro tak mówisz… Przyjdziesz mi pomóc w restauracji dziś wieczorem? – Tak, dlaczego pytasz? – Może będziesz wolała znów pójść do kina. Mia wstała, włożyła swój talerzyk do zmywarki i nie mówiąc ani słowa więcej, poszła pod prysznic. ♦ ♦ ♦ Paul czekał przed Palais Garnier. Rozpoznał jej twarz wśród ludzi wychodzących z metra. Miała ciemne okulary, chustkę na głowie i torebkę zawieszoną na przedramieniu. Pomachał do niej ręką, uśmiechnęła się nieśmiało i podeszła do niego. – Proszę mnie o nic nie pytać, nie mam pojęcia, jak to się stało! – powiedziała na dzień dobry. – Jak co się stało? – Właśnie, nie wiem, musiała się ześlizgnąć do mojej torebki. – Jest zbyt wcześnie, żebym pomyślał, że jest pani wstawiona. – Proszę zaczekać! – rzuciła, wsuwając rękę do torby. Grzebała w niej dość długo; uniosła nogę, żeby oprzeć ją na kolanie, i kontynuowała poszukiwania, ledwo utrzymując równowagę. – Różowy flaming? Patrząc na niego z wyrzutem, wyciągnęła triumfalnie komórkę z czeluści torebki. – Nie jestem złodziejką, nie wiem, jak się znalazła w mojej torebce. – Nic takiego w ogóle nie przyszło mi do głowy! – Umawiamy się, że to spotkanie się nie liczy. – Jak to, że się nie liczy?

– Zadzwonił pan do mnie nie dlatego, że miał pan ochotę, a ja przyszłam na spotkanie również nie dlatego, że miałam ochotę. Jedynym powodem, dla którego się dzisiaj widzimy, jest pańska komórka. – Dobrze, więc to spotkanie się nie liczy. Da mi pani wreszcie moją komórkę czy nie? Mia wręczyła mu aparat. – Dlaczego wyznaczył mi pan spotkanie przed Operą? Paul popatrzył na Palais Garnier. – Tu rozgrywa się akcja mojej przyszłej książki. – Ach, widzę… – Mia się rozejrzała. – Wątpię, czy pani cokolwiek widzi. Historia rozgrywa się głównie we wnętrzu. – Tak, tak, rozumiem! – Ależ pani jest uparta! Była pani tam przynajmniej? – A pan? – Dziesiątki razy, nawet wtedy, kiedy nie wpuszczają publiczności. – Zarozumialec! – Wcale nie, zaprzyjaźniłem się z dyrektorem. – I co się dzieje w tej operze? – Widzi pani, że nic pani nie widzi. Moja bohaterka jest śpiewaczką, która straciła głos i nawiedza to miejsce. – Ach! – Co „ach!”? – Nic. – Nie zostawi mnie pani chyba z jakimś „ach!” i „nic”! – A co mam zrobić? – Nie wiem, niech pani coś wymyśli… – Może podziwiajmy tę fasadę razem przez kilka minut. – Niech się pani nie wyśmiewa! Nawet sobie pani nie wyobraża, jak delikatną sprawą jest pisanie książki! Takie „ach!” może mnie zablokować na trzy dni. – Moje „ach!” ma aż taką władzę? Zapewniam pana, że to było bardzo nieznaczące „ach!”. – Myśli pani, że czwarta strona okładki nie ma żadnego znaczenia? Ona może zdecydować o życiu lub śmierci książki. – Co to jest czwarta strona okładki? – To miejsce, gdzie umieszcza się streszczenie książki, z tyłu. – Niech mnie pan upewni, że to, co mi pan powiedział, to nie było streszczenie pana powieści. – Coraz lepiej, teraz będę zablokowany co najmniej przez tydzień! – Lepiej już nic nie będę mówić. – Za późno, szkoda została wyrządzona. – Drwi pan sobie ze mnie. – Absolutnie nie! Wszyscy myślą, że pisanie to łatwy zawód, i w pewnym sensie się nie mylą. Nie trzeba pracować w konkretnych godzinach, nie ma się nad sobą szefa, żadnej zewnętrznej struktury, ale właśnie praca bez struktury to tak, jakby żeglować barką pośrodku oceanu. Najmniejsza fala, której się nie zauważyło, i barka tonie. Niech

się pani zapyta jakiegoś aktora, czy przez kaszel na widowni może się zgubić w recytowanym tekście. Zresztą, pani tego nie zrozumie. – Nie, z pewnością nie! – rzuciła Mia urażona. – Bardzo mi przykro, nie chciałam, żeby moje „ach!” do tego stopnia zbiło pana z tropu! – Przepraszam, jestem dziś nie w humorze. Nie napisałem ani linijki wczoraj po powrocie ze spotkania z panią, chociaż bardzo długo nie chciało mi się spać. – Z powodu naszej kolacji? – Nie to chciałem powiedzieć. Mia popatrzyła na niego z uwagą. – Tu jest za dużo ludzi – odezwała się po chwili. I ponieważ Paul wydawał się bezradny, wzięła go za rękę i poprowadziła w kierunku schodów przed Palais Garnier. – Niech pan tu usiądzie! – rozkazała i usiadła dwa schodki za nim. – Co się przydarza pana bohaterce? – Naprawdę jest pani ciekawa? – Przecież pana pytam. – Nikt nie rozumie, skąd bierze się to jej kalectwo, ponieważ nie jest na nic chora. Zrujnowana przez bezskuteczne kuracje, żyje jak pustelnik w swoim mieszkaniu. Opera była całym jej życiem, a teraz nie ma nawet tyle pieniędzy, żeby móc tam pójść jako widz, zatrudnia się więc jako bileterka. Ci, którzy kiedyś płacili fortunę, żeby usłyszeć jej śpiew, dają jej napiwek, kiedy prowadzi ich na miejsce. Któregoś dnia rozpoznaje ją pewien krytyk. – Ładna rola. Obiecująca. I dalej? – Dalej jeszcze nie napisałem. – Czy to się dobrze kończy? – Skąd niby mam wiedzieć? – Ach, bądźmy szczerzy, kończy się dobrze! – Niech pani przestanie z tymi „achami” i „ochami”, jeszcze nie zdecydowałem. – Uważa pan, że nie ma wystarczająco wielu dramatów w prawdziwym życiu, że ludzie nie są wystarczająco przytłoczeni nieszczęściami, kłamstwami, podłością i złośliwością innych? Jeszcze chce pan im dołożyć? Tracić ich czas, opowiadając im historie, które źle się kończą? – Powieści powinny mieć coś wspólnego z rzeczywistością, inaczej istnieje ryzyko, że zostaną wzięte za zwykłe romansidła. – Ale mamy gdzieś tych, którzy nie lubią happy endów, niech się kąpią w swoim ponuractwie. Już i tak wystarczająco nas męczą, nie będą decydować za nas o zakończeniu! – Jest to pewien punkt widzenia. – Nie, to kwestia rozsądku i odwagi. Po co grać, pisać, malować czy rzeźbić, tak bardzo ryzykować, jeśli nie po to, żeby choć trochę uszczęśliwić bliźniego? Zmuszać do szlochów pod strzechami, pod pretekstem, że to jest bardziej satysfakcjonujące? Wie pan, czego trzeba, żeby dziś zdobyć Oscara? Stracić ręce lub nogi, ojca albo matkę, a najlepiej wszystko naraz. Odpowiednia dawka nędzy, brudu, podłości, żeby wycisnąć łzy, i już wszyscy pieją o geniuszu, ale rozśmieszać lub doprowadzać do rozmarzenia…

tego się nie docenia. Mam dość tego banału, który rządzi kulturą! Tak więc pańska powieść będzie miała happy end, kropka! – Dobrze… – odpowiedział onieśmielony tym wybuchem Paul, który nie chciał się jej sprzeciwiać. – Odzyska głos, prawda? – podjęła Mia. – Zobaczymy. – Lepiej, żeby odzyskała, bo inaczej nie kupię tej książki. – Dam pani egzemplarz w prezencie. – Nie przeczytam jej. – No dobrze, zacznę pracować w tym kierunku. – Liczę na pana. Teraz chodźmy na kawę i opowie mi pan, co zrobi ten krytyk, kiedy ją rozpozna. A to jest porządny facet czy świnia? I zanim Paul miał czas jej odpowiedzieć, ciągnęła z tym samym zapałem: – Byłoby najlepiej, gdyby on na początku był świnią, a potem dzięki niej zmienił się w porządnego faceta, a ona dzięki niemu odzyskałaby głos. Czy to nie wspaniały pomysł? Wyciągnął pióro z kieszeni i wręczył je Mii. – Idziemy do kawiarni. Pani będzie pisać moją powieść, a ja w tym czasie ugotuję zupę rybną. – Czy pan przypadkiem nie ma złego charakteru? – Nie, nie wydaje mi się. – Bo ja nie mam zupełnie ochoty iść na kawę z kimś, kto ma zły charakter. – Przecież mówię pani, że nie mam złego charakteru. – Zgoda. Ale to wciąż się nie będzie liczyć jako spotkanie. – Pani pracownicy muszą się nieźle bawić z takim szefem jak pani! – To komplement czy sarkazm? – Niech pani uważa, zaraz panią coś rozjedzie! – wykrzyknął Paul, chwytając wchodzącą nieuważnie na jezdnię Mię za ramię. – To Paryż, a nie Londyn, samochody nadjeżdżają z przeciwnej strony! Usiedli na tarasie Café de la Paix. – Jestem głodna! – oświadczyła Mia. Paul wręczył jej menu. – Pani restauracja nie działa w południe? – Działa. – Kto się nią zajmuje? – Moja wspólniczka – odpowiedziała, spuszczając wzrok. – To praktyczne mieć wspólnika. W moim zawodzie, niestety, byłoby to trudne. – Pana tłumaczka jest w pewnym sensie pana wspólniczką. – Ona nie pisze za mnie powieści, kiedy mnie nie ma. Dlaczego opuściła pani Anglię i przyjechała do Francji? – Wystarczyło mi przepłynąć kanał la Manche, nie ocean. A pan? – Ja pierwszy zadałem to pytanie. – Myślę, że miałam ochotę na inne miejsce, na zmianę życia…

– Z powodu pani byłego partnera? Przecież nie przyjechała tu pani wczoraj? – Wolałabym o tym nie rozmawiać. Lepiej niech mi pan powie, dlaczego pan wyjechał z San Francisco. – Potem, najpierw zamówmy. Ja też w końcu zgłodniałem. Gdy tylko kelner odszedł, Paul opowiedział jej o okresie po wydaniu jego pierwszej powieści, kiedy stał się popularny. Mówił o tym, jak bardzo dało mu się to we znaki. – Załamała pana sława? – spytała rozbawiona. – No, nie przesadzajmy, pisarz nigdy nie będzie tak sławny jak muzyk rockowy czy gwiazda filmowa, ale ja nie grałem wówczas żadnej roli, na papier przelałem swoją własną krew, jeśli można tak powiedzieć, przy czym z natury jestem wstydliwy, już tak jest, trudno. W liceum brałem prysznic w bokserkach, to chyba pani wystarczy… – W sobotę pańskie zdjęcie zajmuje pierwsze strony gazet, w niedzielę służy jako opakowanie do ryby z frytkami. Oto jak można streścić sławę. – Dużo pani serwowała ryb z frytkami? – Znów stały się bardzo modne – odparowała Mia z uśmiechem. – Idiotyczne, ale przez pana mam wielką ochotę na rybę z frytkami! – Tęskni pani za ojczyzną? – Nie, z tym nie mam problemów. – Tak bardzo pani przez niego cierpiała? – Spadłam z wysoka, ja jedna nie widziałam tego, co się działo pod moim nosem. – Pod pani nosem? – Takie wyrażenie. – Miłość jest ślepa. – Przypuszczam, że w moim przypadku ten okropny banał się sprawdza. Co tak naprawdę powstrzymuje pana przed wyjazdem do tej tłumaczki? Przecież pisarz może pracować wszędzie, prawda? – Nie wiem, czy ona tego pragnie. Gdyby naprawdę chciała, wysłałaby mi jakiś sygnał. – To wcale nie jest pewne. Często się kontaktujecie? – Widzimy się na Skypie w każdy weekend i od czasu do czasu wymieniamy maile. Znam tylko mały fragment jej mieszkania, ten, który widać na ekranie za nią, gdy rozmawiamy. Resztę sobie wyobrażam. – Kiedy miałam dwadzieścia lat, zakochałam się w nowojorczyku. Myślę, że dystans podwajał siłę moich uczuć. Niemożność spotkania się, dotykania… wszystko odbywało się w wyobraźni. Któregoś dnia zebrałam oszczędności i wsiadłam do samolotu. Spędziłam jeden z najpiękniejszych tygodni mojego życia. Wróciłam pijana tą wyprawą, pełna nadziei i zdecydowana, żeby znaleźć metodę powrotu tam i zamieszkania. – Udało się pani? – Nie. Jak tylko mu to powiedziałam, wszystko się zmieniło. Zaczął rzadziej dzwonić i zanim nadeszła zima, wszystko się skończyło. Zajęło mi mnóstwo czasu, żeby o nim zapomnieć, ale nigdy nie żałowałam tej przygody. – Może dlatego ja nie lecę do Korei. To mnóstwo czasu… – Więc w sumie nie boi się pan samolotu?

– Boję się, chodzi tylko o porządny pretekst, żeby nie spojrzeć prawdzie w oczy. A jaki jest pani pretekst? Mia odsunęła talerzyk, wypiła jednym haustem wodę i odstawiła szklankę. – Jaki pretekst moglibyśmy znaleźć dla naszego następnego spotkania? – spytała z uśmiechem. – Potrzebujemy pretekstu? – Potrzebujemy, chyba że zgodzi się pan być tym, który pierwszy będzie miał ochotę się skontaktować. – Nie, nie, nie, to jest zbyt łatwe. Nie ma takiego prawa, które nakazywałoby, żeby w przyjaźni mężczyźni musieli robić pierwszy krok. Uważam, że w imię równości płci to kobiety powinny dzwonić pierwsze. – W ogóle nie podzielam pańskiego punktu widzenia. – Oczywiście, bo to nie jest dla pani korzystne. Przez chwilę milczeli, obserwując przechodniów. – Chciałaby pani zwiedzić Operę, kiedy jest nieczynna? – odezwał się wreszcie Paul. – To prawda, że jest tam jakieś podziemne jezioro? – I ule na dachu. – Bardzo bym chciała. – Dobrze. Zajmę się tym i zadzwonię do pani, żeby zawiadomić, kiedy to będzie możliwe. – W takim razie muszę panu dać swój numer telefonu. Paul wyjął pióro i otworzył notes. – Słucham panią. – Nie poprosił mnie pan o mój numer. I niech pan tak na mnie nie patrzy, w przyjaźni również powinny obowiązywać pewne formy. – Czy mogę panią poprosić o numer telefonu? – Paul westchnął. Mia wzięła pióro do ręki i nagryzmoliła coś na stronie jego notesu. – Zachowała pani angielski numer? – spytał zdziwiony. – Tak… – odparła zażenowana. – Przyzna pani, że kobieca natura jest skomplikowana. – Moja czy natura kobiet w ogóle? – Kobiet w ogóle… – mruknął Paul. – Gdybyśmy nie były skomplikowane, nudzilibyście się. Tym razem ja płacę i proszę nie dyskutować. – Zdziwiłoby mnie, gdyby kelner się na to zgodził. Jem tutaj lunch co drugi dzień. On robi wszystko, co mu powiem, a poza tym, jeśli pani karta kredytowa również jest angielska… Mia musiała się zgodzić. – W takim razie do zobaczenia! – powiedziała, wyciągając do niego rękę na pożegnanie. – Do zobaczenia! – odrzekł Paul. Patrzył za nią, jak znikała w wejściu do metra.

9

Arthur czekał na Paula na klatce schodowej. – Boję się, że zapodziałem gdzieś twoje klucze… – powiedział. – Coraz lepiej! – rzekł Paul, otwierając drzwi. – Jak było w Honfleur? – Uroczo. Wszedł do mieszkania, powstrzymując się od komentarzy. – Tak bardzo się na mnie wkurzyłeś? To był tylko żart. – Gdzie jest twoja żona? – Poszła złożyć wizytę jakiemuś koledze, który odbywa staż w Szpitalu Amerykańskim. – Macie jakieś plany na dzisiejszy wieczór? – spytał Paul, przygotowując kawę. – Nie chcesz o tym rozmawiać, tak? To jest twoja zemsta? – Jeśli myślisz, że chce mi się tracić czas… Dojrzej wreszcie! – Było aż tak tragicznie? – Pytasz o te pierwsze pół godziny, kiedy ta kobieta myślała, że je kolację z wariatem, czy o ten moment, kiedy ja zorientowałem się, w jakiej cudacznej sytuacji mnie postawiłeś? – Ona wyglądała sympatycznie, mogliście spędzić miły wieczór. Paul podszedł do Arthura i włożył mu filiżankę z kawą w dłonie. – Jak ona mogła spędzić miły wieczór, skoro najlepszy przyjaciel faceta, z którym jadła kolację, zadrwił sobie z niej w sposób, w jaki mężczyzna nie ma prawa drwić z kobiety? – Ach, ona ci się podoba! – sapnął Arthur z ulgą. – No tak, jeśli jej bronisz, to znaczy, że ci się podoba! – Zaklaskał, podszedł do biurka Paula i usadowił się na jego krześle. – Ależ czuj się jak u siebie w domu! – Dobrze, zemścisz się, wiem. Nie wiem tylko jeszcze, jak i kiedy, ale zapłacę za to drogo. Teraz odłóżmy to na bok i pogadajmy. – Nie mam ci nic do opowiedzenia. Farsa trwała dziesięć minut. Myślałeś, że ile czasu potrzeba dwóm przeciętnie inteligentnym osobom, żeby zrozumiały, że wycięto im obrzydliwy numer? Przeprosiłem ją w twoim imieniu, wyjaśniłem, że mój najlepszy przyjaciel jest bardzo miły, ale to idiota, i pożegnaliśmy się. Nawet już nie pamiętam jej imienia. – I to wszystko? – Tak, to wszystko! – No, to właściwie nic się nie stało. – Nie, nic się nie stało, ale w jednej kwestii się nie mylisz: jeszcze się za to zemszczę! ♦ ♦ ♦

Wychodząc z metra, Mia wypatrzyła księgarnię. Przespacerowała się między stołami, na których wyłożone były książki. Nie znajdując tego, czego szukała, spytała księgarza. Ten wystukał coś na swoim komputerze i podszedł do jednej z półek. – Wydaje mi się, że widziałem ten tytuł… – powiedział, wspinając się na palce. – O, proszę! To jedyna książka tego autora, jaką mamy. – Może mi pan zamówić pozostałe? – Oczywiście, że tak. Ale jeśli pani lubi czytać, mamy jeszcze innych ciekawych autorów. – Dlaczego pan to mówi? Ten autor nie jest dla ludzi, którzy lubią czytać? – Tak, oczywiście, że jest, ale powiedzmy, że istnieje lepsza beletrystyka. – Przeczytał pan coś jego autorstwa? – Niestety, nie mogę przeczytać wszystkiego… – odrzekł księgarz. – Jak w takim razie może pan osądzać jego pisarstwo? Księgarz popatrzył na nią i wrócił na swoje miejsce za ladą. – Czy chce pani, żebym zamówił pozostałe? – spytał, przyjmując od Mii zapłatę za egzemplarz, który kupiła. – Nie, dziękuję – odrzekła. – Zacznę od tego i zamówię resztę w jakiejś księgarni z gorszą beletrystyką. – Nie chciałem być nieuprzejmy, to amerykański autor, często powieść sporo traci w tłumaczeniu. – Jestem tłumaczką! – rzuciła Mia, biorąc się pod boki. Księgarza zamurowało i minęła chwila, zanim się pozbierał. – Taka gafa z mojej strony wymaga rekompensaty w postaci zniżki! – rzucił w końcu. Mia szła ulicą, kartkując zakupioną książkę. Odwróciła ją, żeby przeczytać streszczenie, i uśmiechnęła się na widok zdjęcia Paula. Po raz pierwszy w życiu trzymała w dłoniach książkę napisaną przez kogoś, kogo znała osobiście, nawet jeśli była to tylko krótka znajomość. Pomyślała o rozmowie z księgarzem i zastanowiła się. Co mnie ugryzło? Dlaczego zareagowałam tak emocjonalnie? Nie było to do niej podobne, ale sprawiło jej przyjemność powiedzenie tego, co myśli. Coś w niej zaczęło się zmieniać, podobał jej się ten wewnętrzny głos, który popychał ją do tego, żeby wyrażać swoje zdanie i bronić go. Złapała taksówkę i poprosiła kierowcę, żeby zawiózł ją na rue de Rivoli, do angielskiej księgarni. Wkrótce weszła w posiadanie pierwszej powieści Paula w oryginalnym amerykańskim wydaniu. Zaczęła lekturę, wracając na Montmartre; kiedy dotarła do rue Lepic, czytała wciąż, i wreszcie usiadła na ławce na place du Tertre, żeby doczytać w spokoju. Karykaturzysta przy swojej sztaludze uśmiechnął się do niej, ale ona tego nie zauważyła. ♦ ♦ ♦ Pod wieczór przyszła do restauracji. Daisy stała już przy kuchni. Przekazała garnki, w których gotowały się potrawy, pomocnikowi kucharza, Robertowi, i pociągnęła Mię

na bok. Stanęły koło baru. – Wiem, że to nie jest twój zawód, ale moja kelnerka nie wróci i potrzebuję kilku dni, żeby znaleźć kogoś na jej miejsce. Ostatnio poradziłaś sobie świetnie, wiem, że to jest wielka prośba, ale gdybyś mogła… – W porządku! – rzuciła Mia, zanim Daisy skończyła zdanie. – Zgadzasz się? – No, przecież ci powiedziałam. – I Cate Blanchett nie będzie zrzędzić? – Nie dopuszczę jej do głosu, zresztą gdybym była na jej miejscu, zainwestowałabym w tę restaurację! Ty masz problemy z forsą, ja nie, można by odmalować główną salę, zatrudnić na stałe kelnerkę, której płaciłabyś wystarczająco, żeby nie odeszła… – Sala wygląda bardzo dobrze tak, jak jest! – odrzekła Daisy. – Na razie potrzeba mi tylko doraźnej pomocy… – Nie musisz odpowiadać od razu, zastanów się nad moją propozycją. – Jak było w Operze? – Oddałam mu komórkę i rozstaliśmy się. – To wszystko? – Tak. – Czy on jest gejem? – Nie pytałam. – Jedziesz przez cały Paryż, żeby mu oddać telefon, a on zadowala się „dziękuję, do widzenia”? Może to naprawdę Szwed, i to z Dalekiej Północy. – Wszędzie widzisz zło. – Kto ci powiedział, że myślałam o czymś złym? Mia wstrzymała się od odpowiedzi, włożyła fartuch i zaczęła nakrywać do stolików. ♦ ♦ ♦ Paul zjadł kolację w towarzystwie Arthura i Lauren w małym bistrze przy rue de Bourgogne. Wypili sporo wina i żart, którego stał się ofiarą, przeszedł do szuflady ze wspomnieniami. Następnego dnia przyjaciele mieli wyjechać do Prowansji, więc Paul chciał się nacieszyć ich towarzystwem. – Wydaje mi się, że ona ma rację… – wypsnęło mu się, kiedy weszli na esplanadę przed L’Hôtel des Invalides. – Kto? – spytała Lauren. – Mój wydawca! – Wydawało mi się, że to mężczyzna! – zaprotestował Arthur. – Oczywiście, że to mężczyzna! – odrzekł Paul. – I w czym on ma mieć rację? – spytała Lauren. – Muszę pojechać do Korei, żeby cała sprawa się wyjaśniła. Ten strach przed lataniem jest idiotyczny. – Mógłbyś wykorzystać ten przypływ odwagi i wrócić do San Francisco! – podsunął mu Arthur.

– Zostaw go w spokoju! – wtrąciła się Lauren. – Jeśli chce lecieć do Seulu, musimy go do tego zachęcać! Arthur wziął Paula pod ramię. – Jeśli tam jest twoje szczęście, to kilka tysięcy dodatkowych kilometrów przecież nas nie rozdzieli – powiedział. – Nie twierdzę, że jesteś beznadziejny z geografii, ale czy myślałeś już o tym, że od zachodu będziemy dużo bliżej siebie? Nie mów nikomu, ale Ziemia jest okrągła! Wróciwszy do siebie, Paul usiadł bez entuzjazmu przed komputerem. Koło pierwszej w nocy napisał e-mail. Kyong, powinienem przyjechać do Ciebie już dawno, nie pytając Cię o zdanie. Myślę o Tobie co rano, wstając z łóżka, myślę przez cały dzień do późnego wieczora, bez specjalnego powodu. Wystarczy mi zamknąć oczy, żeby Cię zobaczyć. Jesteś tu, nachylona nad moim biurkiem, czytasz mój tekst i tłumaczysz go w tym samym czasie w myślach, w milczeniu. Wiesz, że na Ciebie patrzę, ale nie dajesz tego po sobie poznać. Pisarz i jego tłumaczka siedzący w ciszy naprzeciw siebie to scena godna filmu braci Marx… Gdyby tylko cierpienia serca byłyby zaraźliwe, kochałabyś mnie tak samo jak ja Ciebie. Jeśli uczucia, których doświadczamy, nie są podobne do niczego, to mamy nadzieję, że z czasem, rosnąc, przybiorą konkretną formę. Moje już dojrzały, ale wciąż nie umiem ich określić. Ze słów można zbudować wszystko, niejedną piękną historię, więc dlaczego w codziennym życiu jest to tak skomplikowane? Przylecę, nie na te Targi Książki, ale do Ciebie, i jeśli chcesz, przejdziemy się po mieście, pokażesz mi je, poznasz mnie ze swoimi przyjaciółmi albo po prostu zacznę pisać i tym razem to Ty będziesz siedziała naprzeciw, obserwując mnie. Do szybkiego zobaczenia — nawet jeśli nasze spotkanie jest bliskie, mam wrażenie, że czas się zestarzał i mija bardzo powoli. Paul

Kończąc list, pomyślał, że Kyong na pewno już wstała z łóżka. W którym momencie dnia przeczyta słowa, które jej przed chwilą wysłał? Długo nie mógł zasnąć. ♦ ♦ ♦ Arthur ustawił laptopa na kolanach. Otworzył stronę główną portalu randkowego, wprowadził login i hasło, żeby skasować profil, który sam stworzył. Mała kopertka migotała pod zdjęciem jego najlepszego przyjaciela. Arthur odwrócił się i popatrzył na Lauren. Spała. Wahał się nie dłużej niż dwie sekundy, może nawet krócej, po czym kliknął na kopertkę. Drogi Paulu, rozmawialiśmy o telefonie, ale nie o mailach, więc ta wiadomość się nie liczy. Znajdzie Pan mój adres mailowy na końcu tego listu: gdybyśmy mogli porozumiewać się poza tym portalem, byłby to miły sposób na szybkie zapomnienie pierwszych żenujących chwil naszego spotkania. Chciałam podziękować za ten niezaplanowany lunch i powiedzieć, żeby nie przejmował się Pan tym moim „ach!”. Rozmyślałam na temat Pańskiej historii i miałabym ochotę poznać dalszy ciąg, więc proszę zapomnieć

o syndromie białej kartki i jak najszybciej pokryć ją czarnymi literkami. Już się cieszę na pomysł zwiedzenia Opery, zwłaszcza w czasie, gdy jest to niemożliwe dla szerokiej publiczności. Zakazy zawsze mają w sobie coś pikantnego. Wieczór w restauracji był męczący, dużo ludzi, właściwie za dużo, ale taka jest cena sukcesu, mojej kuchni nie można się oprzeć. Życzę Panu dobrej nocy Do zobaczenia wkrótce Mia

♦ ♦ ♦ – Mogę dostać z powrotem mojego laptopa? – spytała Daisy, zaglądając do sypialni Mii. – Właśnie skończyłam. – Do kogo pisałaś? Słyszałam stukanie w klawisze jak u zawodowej maszynistki. – Jest mi trudno z waszą francuską klawiaturą, litery są w innych miejscach. – Do kogo pisałaś? – nie ustępowała Daisy. – Do Crestona, pisałam, co się u mnie dzieje. – A coś się dzieje? – Bardzo mi się podoba życie w Paryżu, a nawet praca w restauracji. – Dziś nie było zbyt wielu ludzi, jeśli tak dalej pójdzie, zbankrutuję. Mia odstawiła laptopa i skupiła całą uwagę na przyjaciółce. – To tylko chwilowe, ludzie nie mają pieniędzy, ale przecież kryzys nie będzie trwał wiecznie… – Ja też nie mam pieniędzy, więc moja restauracja też nie będzie trwała wiecznie… – Jeśli nie chcesz mnie jako wspólniczki, pozwól mi przynajmniej pożyczyć ci pieniądze. – Dziękuję, ale nie. Nie mam grosza przy duszy, ale jeszcze pozostał mi honor. Daisy wyciągnęła się na łóżku obok Mii. Poczuła jakiś ucisk przez poduszkę, sięgnęła ręką za głowę i wyciągnęła książkę. Odwróciła ją, żeby przeczytać streszczenie. – Dlaczego ta twarz nie jest mi obca? – spytała, oglądając zdjęcie autora. – To jest bardzo popularny Amerykanin. – Nie mam czasu na czytanie, ale skądś go znam… Może był w restauracji? – Kto wie? – odpowiedziała Mia i zarumieniła się. – Kupiłaś ją dzisiaj? O czym to jest? – Jeszcze nie zaczęłam. – Kupiłaś w ciemno, nie wiedząc, o czym to jest? – Księgarz mi ją polecił. – No dobrze, to sobie czytaj, ja idę do łóżka, jestem wykończona. Daisy wstała i ruszyła do drzwi. – Oddaj mi książkę… – poprosiła nieśmiało Mia. Jej przyjaciółka wciąż trzymała książkę w dłoni. Jeszcze raz spojrzała na zdjęcie autora i rzuciła książkę na łóżko. – Dobranoc, do jutra – powiedziała i wyszła, zamykając za sobą drzwi, ale prawie natychmiast je otworzyła. – Dziwnie jakoś wyglądasz! – Jak dziwnie?

– Nie wiem. To ten nieznajomy od telefonu dał ci tę książkę? – Widzisz przecież, że to nie jest napisane po szwedzku przez Szweda z Dalekiej Północy! Wychodząc z pokoju, Daisy popatrzyła na przyjaciółkę. – Mówię ci, że wyglądasz dziwnie… – usłyszała Mia zza zamykających się drzwi.

10

Kiedy zadzwonił budzik, Lauren przeciągnęła się rozkosznie i przytuliła do Arthura. – Dobrze spałeś? – spytała, całując go. – Nie można lepiej. – Co wprawiło cię w tak doskonały humor? – Muszę ci coś pokazać… – powiedział rozbawiony Arthur i wstał. Wyciągnął spod łóżka laptopa i go otworzył. – Wydaje mi się, że jak na kolację, która trwała zaledwie dziesięć minut, to zupełnie porządny list! Lauren wzniosła oczy do nieba. – Poczuli do siebie sympatię, tym lepiej, bo zrobiliśmy mu naprawdę niesmaczny żart. Nie wyciągaj jednak zbyt pochopnych wniosków! – Ja tylko czytam i dostrzegam pewne rzeczy, nic więcej. – On kocha tę swoją koreańską tłumaczkę i wątpię, żeby ta nieznajoma cokolwiek tu zmieniła. Pewnie nawet nie ma takiego zamiaru. – Na razie zamierzam to wydrukować i położyć na widocznym miejscu na jego biurku. – A to czemu? – Niech wie, że nie jestem głupi. Lauren przeczytała list. – To jest zwykły list od znajomej. – Skąd to możesz wiedzieć? – Ponieważ jestem kobietą, a tu stoi czarno na białym: maile się nie liczą, co przetłumaczone na język kobiecy oznacza: nie uwodzę pana. Potem wspomina o tej kolacji, na którą poszła, żeby kogoś spotkać. Sposób, w jaki o tym pisze, dowodzi, że Paul nie jest „tym” mężczyzną. – A to: „zakazy zawsze mają w sobie coś pikantnego”… Czy to nie jest prowokacja? – Poszedłbyś na wszystko, żeby tylko Paul nie wyjechał z Paryża. Jeśli chcesz znać mój punkt widzenia, uważam, że ta kobieta niedawno z kimś zerwała. Na razie szuka tylko przyjaciela, niczego więcej. – Powinnaś być psychologiem, a nie neurochirurgiem! – Nie zareaguję na tę tanią zaczepkę, ale dobrze, wyobraźmy sobie, że jest jeden gram dwuznaczności w jej liście! Jeśli chcesz, żeby Paul się nią zainteresował, nie mów mu o tym. – Tak myślisz? – Czasem wydaje mi się, że dużo lepiej znam twojego najlepszego przyjaciela niż ty, a w każdym razie, że lepiej wiem, jak on funkcjonuje! Powiedziawszy to, Lauren poszła przygotować śniadanie. Kiedy weszła do salonu, zauważyła, że Paul spał na kanapie. Gdy ją zobaczył, ziewnął i wstał.

– Nie udało ci się dotrzeć do łóżka? – Pracowałem do późna, potem chciałem zrobić sobie przerwę, ale widzę, że noc już minęła. – Mój biedaku, czy ty zawsze pracujesz do tak późna w nocy? – Nie zawsze, ale dość często. – Masz szarą twarz. Musisz się trochę oszczędzać. – Czy to opinia lekarza? – To opinia twojej przyjaciółki. Kiedy Lauren podawała mu kawę, Paul sprawdził swoją pocztę, choć wiedział, że Kyong nigdy nie odpowiada od razu. Trochę zirytowany poszedł do swego pokoju. Do salonu wszedł Arthur. Lauren dała mu znak, żeby podszedł do niej bliżej. – Co takiego? – wyszeptał. – Myślę, że powinniśmy opóźnić nasz wyjazd. – Co mu jest? – Spytaj raczej, czego mu brak. Brak mu dobrego samopoczucia. – Wczoraj wieczorem był raczej w dobrej formie. – To było wczoraj wieczorem. – Mam świetne samopoczucie! – krzyknął Paul ze swego pokoju. – I doskonale was słyszę – dodał, przychodząc do nich. Arthur i Lauren przez chwilę milczeli. – Może pojechałbyś z nami na kilka dni na południe? – spytał Arthur. – Nie, wiecie przecież, że pracuję nad nową powieścią. Zostały mi trzy tygodnie do wyjazdu. Chciałbym mieć przynajmniej sto stron, żeby móc je pokazać Kyong, a przede wszystkim chcę, żeby jej się to podobało… Żeby była ze mnie dumna. – Zostaw na chwilę te swoje książki, zacznij żyć, wyjdź między ludzi, spotkaj kogoś nowego, innego niż twoi koledzy pisarze. – Spotykam wielu czytelników, kiedy podpisuję książki. – I co do nich mówisz, poza „Dzień dobry pani”, „Dziękuję panu” czy „Do widzenia pani”? Dzwonisz do nich, kiedy czujesz się samotny? – Nie, od tego mam was, nawet jeśli różnica czasu to komplikuje. Przestańcie się o mnie martwić! Kiedy was słucham, zaczyna mi się naprawdę wydawać, że mam jakiś problem. Nie mam. Lubię swoje życie, lubię swoją pracę, lubię spędzać noce z moimi bohaterami, czuję się z nimi świetnie. Ty, Lauren, też czasem lubisz spędzać noce na sali operacyjnej. – Ja lubię to dużo mniej… – Arthur westchnął. – Ale to jest jej sposób życia, i nie starasz się jej od tego odwieść, bo kochasz ją taką, jaka jest – odpowiedział mu Paul. – Nie jesteśmy aż tacy różni. Skorzystajcie do maksimum z tego wypadu we dwoje, a jeśli moja koreańska wyprawa wyleczy mnie z lęku przed lataniem, jesienią przylecę do was do San Francisco. Hm… Jesień w San Francisco… niezły tytuł, co? – Byłby jeszcze lepszy, gdybyś wystąpił w tej powieści jako główny bohater. Arthur i Lauren spakowali się i przyjaciel odprowadził ich na dworzec. Kiedy pociąg znikł w oddali, Paul, mimo wcześniejszych zapowiedzi, poczuł się nagle bardzo

samotny. Stał chwilę bez ruchu w miejscu, w którym się pożegnali, a potem wsadził ręce do kieszeni i odszedł. Na parkingu, kiedy otworzył samochód, na siedzeniu pasażera znalazł liścik. Jeśli zamieszkasz w Seulu, przylecę do Ciebie jesienią, obiecuję. Jesień w Seulu to też ładny tytuł, pomyślał Paul. Będzie mi cię brakowało, stary. Arthur Odczytał liścik dwa razy, po czym wsunął karteczkę do portfela. Zastanowił się, jak by tu rozweselić trochę ten ranek. Już wiem, wpadnę do Opery, pomyślał. Miał przecież sprawę do dyrektora. ♦ ♦ ♦ Mia siedziała na swojej ławeczce na place du Tertre. Karykaturzysta patrzył na nią. Kiedy zobaczył, że otworzyła torebkę, żeby wyciągnąć chustkę do nosa, odszedł od sztalugi i przysiadł obok niej. – Zły dzień? – spytał. – Nie, dobra książka. – Taka smutna? – Do tej pory była wesoła, ale kiedy główny bohater dostał list od matki, już po jej śmierci… Wiem, że jestem śmieszna, ale słowa tego listu wzruszyły mnie. – Nie ma nic śmiesznego w wyrażaniu uczuć. Czy pani straciła matkę? – Nie, wprost przeciwnie, moja matka zdecydowanie żyje, ale chciałabym dostać od niej taki list. – Może kiedyś pani dostanie. – Biorąc pod uwagę nasze relacje, wątpię. – Ma pani dzieci? – Nie. – Więc niech pani zaczeka, aż sama będzie pani matką. Wtedy zobaczy pani swoje dzieciństwo z innej perspektywy i opinia, jaką pani sobie wyrobiła o matce, diametralnie się zmieni. – To raczej niemożliwe. – Rodzice doskonali nie istnieją, tak samo jak doskonałe dzieci. Muszę lecieć do sztalug, jakiś turysta ogląda moje rysunki. Aha, a co powiedziała pani przyjaciółka na swój portret? – Jeszcze jej go nie pokazałam, bardzo przepraszam, zapomniałam… Pokażę go jej dzisiaj wieczorem. – Całe miesiące leżał w mojej teczce, to nic pilnego. Karykaturzysta odszedł do swej sztalugi. ♦ ♦ ♦

Paul wślizgnął się do środka przez wejście dla artystów. Wyminął techników, którzy przenosili elementy dekoracji, wbiegł po schodach na górę i zapukał do drzwi dyrektora. – Byliśmy umówieni? – Nie, ja tylko na chwilę, mam małą prośbę… – Znowu? – Tak, ale tym razem naprawdę bardzo drobną… Paul wyłuszczył, o co mu chodzi, i dyrektor odmówił. Zrobił wyjątek dla niego, i tylko dla niego. Ponieważ Paul pisał powieść, której akcja rozgrywała się w budynku Opery, dyrektorowi zależało na tym, żeby wnętrze budynku zostało opisane tak, jak naprawdę wygląda, a nie tak, jak sobie wyobrażano. Części, których nie wolno było zwiedzać, powinny takimi pozostać. – Rozumiem – rzekł Paul. – Ale to jest moja asystentka. – Czy była pana asystentką w momencie, kiedy pan wszedł do mojego biura? – Oczywiście, przecież jej nie zatrudniłem w drodze między drzwiami a pana fotelem. – Powiedział pan „przyjaciółka”! – Przyjaciółka asystentka, przecież jedno nie wyklucza drugiego. Dyrektor popatrzył w sufit. – Nie, jest mi przykro, proszę nie nalegać. – Niech mi pan potem nie zarzuca, że źle opisałem pańską Operę, nie mogę być na wszystkich frontach naraz. – Niech pan poświęci więcej czasu na zebranie materiałów. Do widzenia panu, mam mnóstwo pracy. Paul odszedł, zdecydowany postawić na swoim. Obietnica to obietnica, a on ominął w swoim życiu dużo bardziej skomplikowane zakazy. Poszedł do kasy, wykupił dwa bilety na wieczorne przedstawienie i zaczął obmyślać plan. Jak tylko znalazł się na placu przed Operą, wystukał numer Mii, w ostatniej chwili zmienił zamiar i zamiast zadzwonić, wysłał jej SMS-a. Dziś wieczorem zwiedzamy Operę. Proszę wziąć sweter, płaszcz przeciwdeszczowy i zwłaszcza proszę nie zakładać butów na obcasach, chociaż do tej pory nie widziałem, żeby pani takie nosiła. Zrozumie pani wszystko na miejscu, więcej nie zdradzę, to niespodzianka. 20.30 na piątym schodku. Paul. PS. SMS-y się nie liczą.

Komórka Mii zawibrowała. Przeczytała SMS-a i uśmiechnęła się. Potem przypomniała sobie obietnicę daną Daisy i uśmiech znikł z jej twarzy. ♦ ♦ ♦ Gaetano Cristoneli czekał na Paula na tarasie kawiarni Bonaparte. – Spóźnił się pan!

– W przeciwieństwie do pańskiego, moje biuro nie jest za rogiem! Zaskoczyły mnie korki. – To raczej brak korków mógłby pana zaskoczyć. Powiedział pan przez telefon, że to pilne. Ma pan jakieś problemy? – Dlaczego wszyscy teraz nagle myślą, że mam jakieś problemy? Przynajmniej pan niech nie zaczyna. – Więc co mi pan chciał powiedzieć? – Zgadzam się, żeby pojechać na te targi na końcu świata. – To wspaniała nowina. Tak czy inaczej, nie ma pan wyboru. – Zawsze mamy wybór i ja mogę jeszcze zmienić zdanie. W związku z tym mam do pana dość osobistą prośbę. Gdybym postanowił spędzić rok czy dwa w Seulu, zgodziłby się pan na wypłacenie mi drobnej zaliczki na urządzenie się tam? Nie chciałbym rezygnować z paryskiego mieszkania, zanim nie będę pewien. – Pewien czego? – No, tego, czy tam zostanę. – Dlaczego nagle miałby się pan przeprowadzić do Korei? Nawet nie mówi pan po koreańsku. – O tej trudności nie pomyślałem. Pewnie będę musiał się nauczyć. – Zacznie się pan uczyć koreańskiego? – Nan niga naje palkaraköl parażmdultajga nomu dżoa? – Co to znowu znaczy? – To znaczy „lubię, kiedy liżesz mi palce u stóp” po koreańsku. – No i w końcu pan zawirował! Czyś pan zupełnie oszalał? – Nie proszę pana o poradę psychiatryczną, tylko o zaliczkę na poczet tantiemów. – Mówi pan poważnie? – Przecież sam pan powiedział, że mój sukces w Korei przełoży się na sukces w Stanach Zjednoczonych, a potem w Europie. Jeśli dobrze pana zrozumiałem, wsiadam do samolotu i robimy majątek. Więc idąc dalej tym torem, sądzę, że mała zaliczka nie stanowi tu problemu. – To była hipnoteza… Przyszłość pokaże, czy pański plan się sprawdzi. – Cristoneli się zamyślił. – Z drugiej strony – odezwał się po chwili milczenia – gdyby pan zapowiedział w prasie i telewizji koreańskiej, że zamierza pan u nich zamieszkać, byłoby to bardzo dobre dla naszych planów finansowych. Jeśli wydawca ma pana pod ręką, łatwiej podwoi sumę przeznaczoną na rozpowszechnienie pańskich powieści. – Jedno i drugie… – Paul westchnął. – No więc jak, zgoda? – Pod jednym warunkiem! Niezależnie od tego, co się tam wydarzy, ja pozostaję pana głównym wydawcą, nie chcę nawet słyszeć o umowie podpisanej bezpośrednio między Koreańczykami a panem, jasne?! Do tej pory to ja pana promowałem. – No, nie wypromował mnie pan na gwiazdę mediów! – Niewdzięcznik! Chce pan tę zaliczkę czy nie? Paul umilkł. Napisał na papierowej serwetce sumę, którą miał nadzieję wyciągnąć od Cristonelego. Ten wzniósł oczy do nieba, przekreślił nabazgraną przez Paula liczbę i podzielił ją przez dwa. Uścisnęli sobie dłonie, co w tym środowisku było jednoznaczne z podpisaniem umowy.

– Wręczę panu czek, odprowadzając pana na lotnisko! Muszę być pewien, że pan wsiądzie do tego samolotu. Paul odszedł, zostawiając Cristonelemu uregulowanie rachunku. ♦ ♦ ♦ Kiedy Daisy wróciła do domu po południowej zmianie, zastała Mię w szlafroku, rozciągniętą na kanapie, z pudełkiem papierowych chusteczek w ręku i mokrym ręcznikiem na oczach. – Źle się czujesz? – Mam migrenę, głowa mi pęka… – wyjęczała Mia. – Chcesz, żebym zadzwoniła po lekarza? – Nie trzeba, to nie pierwszy raz, to trwa przeważnie około dziesięciu godzin i samo przechodzi. – Kiedy się zaczęło? – Koło południa. Daisy popatrzyła na zegarek, potem na przyjaciółkę. – Dobrze. Wykluczone, żebyś pracowała w tym stanie. Zapomnij o restauracji dziś wieczorem. Pomożesz mi jutro. – Ależ nie ma mowy, przychodzę! – zaprotestowała Mia, ale kiedy wymawiała te słowa, chwyciła się za głowę i wydobyła z siebie jęk. – Wyglądasz tak fatalnie, że wypłoszysz mi klientów! Idź się połóż! – Nie, nie, przyjdę ci pomóc! – upierała się Mia bezczelnie, wyciągnięta na kanapie, z bezwładnie opuszczonymi rękami. – Nie mogę cię tak zostawić. – Robert poradzi sobie w kuchni, a ja zajmę się salą, to nie pierwszy raz… Idź się połóż, nie ma dyskusji. Mia chwyciła pudełko chusteczek i z ręcznikiem na oczach powlokła się do swojego pokoju. Wyszła z niego, kiedy Daisy opuściła mieszkanie. Przykleiła ucho do drzwi, żeby usłyszeć oddalające się odgłosy kroków na klatce schodowej, a potem pognała do wielkiego okna i patrzyła za przyjaciółką, aż ta zniknęła za rogiem. Wtedy pobiegła do łazienki, umyła twarz zimną wodą, żeby spłukać talk, którym się obsypała, i zmyła ślad ołówka pod oczami. Jeśli zawód aktorki nauczył ją czegoś pożytecznego, to tego, że umiała wspomóc swoją grę odpowiednim makijażem. Szukając płaszcza przeciwdeszczowego w szafie przyjaciółki, zdziwiła się, że nie odczuwa żadnych wyrzutów sumienia. Co więcej, była wyjątkowo radosna, już od dawna nie miała tak dobrego nastroju, więc zamierzała to wykorzystać. Zdecydowała się na trampki, choć przez chwilę się wahała – przecież w perspektywie ma wieczór w Operze? W Anglii, idąc do opery, ludzie wolą się ubrać za elegancko, niż mieć poczucie, że są niewystarczająco wystrojeni. Obejrzała się w lustrze, stwierdziła, że jest trochę podobna do Audrey Hepburn, co ją ucieszyło, zawahała się, ale w końcu wzięła ciemne okulary, wrzuciła je do torby i wyszła z domu.

Uchyliła bramę, by się upewnić, że nic nie ryzykuje, i szybkim krokiem poszła w kierunku taksówki stojącej przy chodniku naprzeciwko. ♦ ♦ ♦ Paul czekał na piątym schodku przed palais Garnier. – Dobry wieczór, inspektorze Clouzot! – przywitał zbliżającą się Mię. – Co za dżentelmen z pana! Sam pan mi kazał włożyć płaszcz przeciwdeszczowy i płaskie buty! Paul przyjrzał się jej. – Wygląda pani uroczo, proszę iść za mną. Wmieszali się w tłum widzów, który zmierzał do Opery. Przeszedłszy przez długi hol, Mia zatrzymała się przed wielkimi schodami. Uparła się, żeby obejrzeć z bliska pomnik Pytii. – Jaka ona piękna! – jęknęła. – Urocza, ale pospieszmy się! – poprosił Paul. – Wyglądam groteskowo tak ubrana, pomiędzy tym całym pięknem… Powinnam była włożyć sukienkę. – Absolutnie nie! Pospieszmy się! – Nic nie rozumiem. Miał pan mi pokazać to miejsce w godzinach zamknięcia Opery. Czy będziemy oglądać spektakl? – Później pani zrozumie. Kiedy doszli do korytarza między parterem a pierwszym piętrem, skręcili w kierunku widowni. – Co dziś grają? – spytała Mia, gdy zbliżali się do wejścia na salę. – Nie mam pojęcia. Dzień dobry! – rzucił, przechodząc przed dwoma popiersiami. – Kogo pan pozdrawia? – rzuciła szeptem. – Bacha i Haydna, słucham ich podczas pracy. Tyle przynajmniej mogę zrobić, żeby im podziękować, prawda? – Może mi pan powiedzieć, dokąd idziemy? – spytała Mia, podczas gdy Paul popychał ją naprzód. – Idziemy zająć nasze miejsca. Tymczasem bileterka wskazała im dwie dostawki. Paul ofiarował przednią Mii, sam usiadł za nią. Siedzenie było twarde i widzieli tylko prawą stronę sceny. Tak bardzo się to różniło od premierowych wieczorów, podczas których Mię sadzano w pierwszych rzędach. A nie wyglądał na skąpego, pomyślała, kiedy kurtyna szła w górę. Paul przeczekał pierwsze dziesięć minut. Mia kręciła się na swoim krześle, starając się znaleźć wygodną pozycję. Poklepał ją po ramieniu. – Przykro mi, że tak się kręcę, ale boli mnie pupa – wyszeptała. Powstrzymał śmiech i nachylił się do jej ucha. – Proszę przeprosić pupę w moim imieniu i pójść za mną! Szedł schylony aż do wyjścia awaryjnego, które znajdowało się tuż przed nimi. Mia patrzyła na niego zaskoczona.

A może on jest naprawdę szalony, pomyślała. – Niech pani się pospieszy! – wyszeptał, wciąż zgięty wpół przed drzwiami. Schyliła się i posłusznie poszła za Paulem. Łagodnie pchnął drzwi i pociągnął ją za sobą ciemnym korytarzem. – Czy jeszcze długo będziemy się w to bawili? – spytała Mia. – Może pani się bawić, ile pani chce, ale w ciszy. Szedł korytarzem, trzymając ją za rękę. Im dalej zagłębiali się w labirynt przejść, tym Mia mniej pewnie się czuła. Za kolejnym zakrętem wpadli na kręte schodki. Paul poprosił, żeby Mia weszła na nie pierwsza, on będzie ją asekurował, ale niech się postara nie stracić równowagi. – Gdzie jesteśmy? – wyszeptała; nagle ta zabawa ją wciągnęła. – Przejdziemy pomostem przed nami i błagam panią o absolutną ciszę, bo to jest pomost nad sceną. Tym razem ja pójdę pierwszy. Ku zdziwieniu Mii, przeżegnał się. Wyszeptał jej do ucha, że cierpi na lęk wysokości. Po drugiej stronie pomostu odwrócił się. Mia stała pośrodku z oczami wlepionymi w salę. Wydawało mu się, że widzi ją jako dziecko; nawet jej płaszcz wydał się nagle zbyt obszerny. Nie była już tą kobietą, z którą spotkał się na schodach palais Garnier, ale maleńką dziewczynką zawieszoną w powietrzu na wąskiej kładce, oczarowaną czarodziejskim spektaklem. Zaczekał chwilę i wreszcie zaryzykował – zakaszlał, żeby zwrócić na siebie jej uwagę. Mia uśmiechnęła się zadowolona i dołączyła do niego. – To było niewiarygodne! – wyszeptała. – Wiem, ale to nic w porównaniu z tym, co zobaczy pani za chwilę. Znów wziął ją za rękę i zaprowadził pod drzwi, za którymi ujrzała kolejne schody. – Idziemy zobaczyć jezioro? – Jesteście jednak dziwakami, wy, Anglicy! Naprawdę pani myśli, że jezioro byłoby na ostatnim piętrze? – Przecież możemy też zejść na dół. – Otóż nie, wejdziemy na górę. Tam nie ma żadnego jeziora, tylko betonowy zbiornik z wodą. Jeśli byłoby jezioro, wziąłbym płetwy i fajkę do nurkowania. – Więc po co mi ten płaszcz przeciwdeszczowy? – Zobaczy pani! Kiedy wdrapywali się na górę po starych drewnianych schodach, usłyszeli przerażający turkot. Mia stanęła jak wryta. – To tylko ruchome dekoracje, niech się pani nie boi – uspokoił ją Paul. Gdy weszli na ostatni podest, nacisnął metalową sztabę, która otwierała żelazne drzwi. Poprosił Mię, żeby przeszła na drugą stronę. I tak Mia znalazła się na cynkowym dachu Opery Paryskiej, skąd roztaczał się wspaniały widok na całe miasto. Zaklęła po angielsku i odwróciła się do Paula. – Może pani iść dalej, tu jest bezpiecznie! – upewnił ją. – A pan nie idzie ze mną? – Idę, idę… – Dlaczego mnie pan tu przyprowadził, skoro ma pan lęk wysokości?

– Bo pani się nie boi, a ten widok jest jedyny na świecie. Proszę, niech pani idzie dalej, ja tu na panią zaczekam. Proszę się napawać tym widokiem. Tych, którzy mieli szansę zobaczyć z tej perspektywy Miasto Świateł, można policzyć na palcach jednej ręki… no, powiedzmy, kilku rąk. Proszę iść dalej, trzeba obejrzeć cały ten spektakl! Kiedyś w zimowy wieczór, przed kominkiem w starym angielskim zamku, opowie pani swoim pralordzikom historię tego wieczoru, kiedy to podziwiała pani Paryż z dachu Opery. Będzie pani taka stara, że zapomni pani mojego imienia, ale będzie pani pamiętała, że miała w Paryżu przyjaciela. Mia patrzyła na Paula, który nerwowo ściskał klamkę drzwi. Poszła dalej. Widziała teraz wyraźnie kościół Świętej Magdaleny, wieżę Eiffla, której promień świetlny omiatał nieboskłon, i nocne niebo, na które patrzyła oczami dziecka liczącego gwiazdy, przekonanego, że je zliczy. Potem jej spojrzenie popłynęło ku dzielnicy Beaugrenelle. Ilu ludzi jadło kolację, śmiało się czy płakało za tymi oknami, ledwie większymi od gwiazd błyszczących na firmamencie? Odwracając się, wysoko na wzgórzu Montmartre spostrzegła Sacré-Cœur i przez sekundę myślała o Daisy. Miała przed sobą cały Paryż, nigdy nie widziała nic tak pięknego. – Musi pan to zobaczyć! – Naprawdę nie mogę… Mia wróciła do niego, zdjęła chustkę z głowy i przewiązała mu nią oczy. Potem wzięła go za rękę i poprowadziła po dachu. Paul szedł jak linoskoczek, ale pozwolił się prowadzić. – To wynika z egoizmu – rzekła, odsłaniając mu oczy. – Bo jak mogłabym się dzielić tą chwilą z moimi pralordzikami, gdybym wcześniej nie podzieliła się tym z moim paryskim przyjacielem! Paul i Mia usiedli na dachu Opery Paryskiej i podziwiali miasto. Nagle zaczął padać drobny deszczyk. Mia zdjęła płaszcz i okryła nim ich oboje. – Zawsze pan jest taki przewidujący? – Zdarza mi się. Wracajmy już! – powiedział, wskazując chustkę Mii. ♦ ♦ ♦ Na dole czekali dwaj strażnicy; zaprowadzili Mię i Paula do biura dyrektora, gdzie było trzech policjantów. – Wiem, nie posłuchałem pańskiego zakazu, ale nie zrobiliśmy nic złego – odezwał się Paul do dyrektora. – Zna pan tego pana? – spytał dyrektora posterunkowy Moulard. – Nie, teraz już nie, możecie ich zabrać! Moulard dał sygnał swoim kolegom, a ci wyciągnęli dwie pary kajdanków. – Może nie jest konieczne wbijać ten gwóźdź do trumny! – zaprotestował Paul. – Myślę, że jest – odrzekł dyrektor. – Wydajecie mi się zdecydowanie nieodpowiedzialni. Mia podała nadgarstki policjantowi, rzucając okiem na zegarek. Przestraszyła się, widząc, która jest godzina.

♦ ♦ ♦ Inspektor przesłuchał ich. Paul przyznał się do czynów, które mu zarzucono, biorąc na siebie całą winę i starając się zmniejszyć powagę tej sprawy. Obiecał, wciągając w to wszystkich świętych, że nigdy nie powtórzy podobnej głupoty, jeśli zostaną wypuszczeni. Co za pomysł, żeby spędzić noc na posterunku! Inspektor westchnął. – Oboje jesteście cudzoziemcami. Dopóki nie zdołam porozumieć się z konsulatami krajów, z których pochodzicie, i nie sprawdzę waszej tożsamości, nie mogę was wypuścić. – Ja mam dowód osobisty francuski, zapomniałem go, ale mogę przywieźć z domu, jestem obywatelem francuskim! – stwierdził kategorycznie Paul. – Według pana. – Moja wspólniczka zabije mnie! – wyszeptała Mia. – Ktoś pani grozi? – spytał inspektor. – Nie, tylko tak powiedziałam. – Więc proszę uważać, co pani mówi, jest pani na komisariacie! – Dlaczego panią zabije? – spytał Paul, nachylając się do Mii. – Co powiedziałem?! – rzucił inspektor. – Już dobrze, przecież nie siedzimy w szkolnych ławkach, a pan nie jest naszym nauczycielem! Najwyraźniej w związku z tą sytuacją moja przyjaciółka ma poważne kłopoty zawodowe. Mógłby pan być trochę bardziej wyrozumiały, inspektorze. – Trzeba było pomyśleć, zanim pan złamał przepisy w budynku użyteczności publicznej! – Ależ nie złamaliśmy żadnych przepisów, wszystkie drzwi były otwarte, nawet te prowadzące na dach! – Według pana przechadzanie się po dachu to nie jest przestępstwo? Byłoby to dla pana normalne, gdybym przyjechał do pańskiego kraju i zaczął wyprawiać takie głupstwa? – Jeśli miałby pan na to ochotę, inspektorze, mnie by to zupełnie nie przeszkadzało. Mogę nawet doradzić panu dwa lub trzy miejsca, z których jest przepiękny widok! – Wsadzić mi te dwa ptaszki do celi! – polecił zniecierpliwiony inspektor. – I najpierw przesłuchać tego żartownisia. – Niech pan zaczeka! – poprosił Paul. – Gdyby obywatel francuski poświadczył moją tożsamość, przynosząc panu mój dowód osobisty, czy wypuściłby nas pan? – Jeśli ta osoba przyjdzie w ciągu godziny, mogę się zastanowić, bo potem kończę służbę i będzie pan musiał czekać do rana. – Mogę zatelefonować? Inspektor podsunął mu aparat telefoniczny. ♦ ♦ ♦ – Nie mówi pan poważnie?! – Absolutnie poważnie.

– O tej porze? – Nie wybiera się pory w takich okolicznościach. – A mogę wiedzieć dlaczego? – Niech pan posłucha, Cristoneli, czas nagli. Niech pan jak najszybciej pojedzie do biura, weźmie kopię wszystkich moich dokumentów i przyjedzie tutaj, na komisariat Dziewiątej Dzielnicy, za niecałą godzinę. Jeśli nie, to umowę o następną książkę podpiszę z Czung Czan Woo. – Kto to jest Czung Czan Woo? – Nie mam pojęcia, ale na pewno ktoś o takim nazwisku i imieniu pracuje u mojego koreańskiego wydawcy! – ryknął Paul do słuchawki. Cristoneli rozłączył się. – Przyjedzie? – spytała Mia błagalnym tonem. – Z nim nigdy nic nie wiadomo – odrzekł Paul ostrożnie, odkładając słuchawkę. – Dobrze – rzekł inspektor, wstając. – Jeśli ten pan, na którego pan tak nawrzeszczał, jest wystarczająco głupi, żeby oddać panu przysługę, będzie pan spał u siebie w domu. Jeśli nie, mamy tutaj przyzwoite koce. Francja to cywilizowany kraj. Paul i Mia zostali odprowadzeni do celi. Łaskawie darowano im przebywanie w tej, gdzie odsypiało imprezę jakichś dwóch pijaków. Drzwi się za nimi zamknęły. Mia usiadła na ławce i złapała się za głowę. – Ona mi nigdy nie wybaczy! – No, przecież nie rozjechaliśmy staruszki na przejściu dla pieszych! Dlaczego się pani tak martwi? Pani wspólniczka w żaden sposób się nie dowie, gdzie jesteśmy. – Mieszkamy razem, kiedy wróci z restauracji, zobaczy, że mnie nie ma, i kiedy rano się obudzi, również mnie tam nie będzie. – W pani wieku ma pani prawo spędzić noc poza domem. Czy ona jest tylko pani wspólniczką, czy może… – Czy może co? – Nie, nic. – Udałam, że mam migrenę, żeby nie pracować dziś wieczorem, a ona bardzo mnie potrzebowała. – No tak, to nieelegancko. – Dziękuję za posypanie solą mojej rany. Paul w milczeniu usiadł obok Mii. – Mam myśl, ale to tylko myśl… – odezwał się w końcu. – Ta historia z komisariatem, kajdankami i policją może nie nadaje się do opowiedzenia pani prawnukom… – Chyba pan żartuje, ta część będzie się im na pewno najbardziej podobała. Babcia, która spędziła noc na komisariacie! Usłyszeli przekręcanie klucza w zamku, drzwi celi się otworzyły i policjant kazał im wyjść. Zaprowadził ich do biura inspektora, gdzie Cristoneli, po okazaniu fotokopii francuskiego dowodu osobistego Paula, podpisywał czek, żeby zapłacić grzywnę. – Doskonale! – powiedział inspektor. – Jest pan wolny. Cristoneli odwrócił się, zobaczył Mię i rzucił Paulowi karcące spojrzenie. – Jak to, za tę sumę nie mam prawa zabrać stąd obojga? – zwrócił się podniesionym głosem do inspektora. – Ta pani nie ma dokumentów.

– Ta pani jest moją siostrzenicą! – wykrzyknął Cristoneli. – Przysięgam na mój honor. – Pan jest Włochem, a pańska siostrzenica jest Angielką? To jakaś nowa Międzynarodówka. – Mam obywatelstwo francuskie, panie inspektorze! – zareagował natychmiast Cristoneli. – A w rodzinie jesteśmy rzeczywiście Europejczykami od trzech pokoleń, barbarzyńcami czy awangardą, zależnie od tego, czy jest pan otwarty w swoich poglądach, czy nie. – Już was tu nie ma, a panią chcę tu zobaczyć jutro z paszportem, jasne?! Mia kiwnęła głową. ♦ ♦ ♦ Kiedy znaleźli się na ulicy, Mia podziękowała Cristonelemu, a on pożegnał ją z wielkim szacunkiem. – Cała przyjemność po mojej stronie, droga pani. To dziwne, ale mam wrażenie, jakbyśmy się już kiedyś spotkali… Pani twarz jest mi znajoma! – Wątpię… – odrzekła Mia, czerwieniejąc. – Może przypominam panu kogoś znajomego? – Najprawdopodobniej, ale jednak przysiągłbym, że… – Jest pan żałosny! – Paul westchnął. – Dlaczego pan tak mówi? – spytał Cristoneli, spoglądając na niego. – Te staromodne frazesy to pana sposób na kobiety? „Czuję, jakbyśmy się już kiedyś spotkali…” – powtórzył, wykrzywiając się komicznie. – Godne pożałowania, doprawdy! – Jest pan kompetentnie w błędzie, mój drogi. Byłem stuprocentowo szczery, mówiąc, że jestem pewien, że gdzieś już panią spotkałem. – Dobrze, dobrze, to teraz nieważne, spieszymy się, karoca mojej przyjaciółki za chwilę zamieni się w dynię, wymienimy grzeczności innym razem. – Dziękuję mimo wszystko! – odrzekł Cristoneli zrzędliwie. – To jasne, bardzo dziękuję, a teraz do widzenia. – Oczywiście ta grzywa zostanie potrącona z pana zaliczki… ♦ ♦ ♦ – Wyglądacie jak stare małżeństwo! – rzuciła Mia rozbawiona, kiedy Cristoneli wsiadł do swojego coupé. – Zwłaszcza on jest stary! Pospieszmy się. O której pani wspólniczka wraca z restauracji? – Przeważnie między jedenastą trzydzieści a północą. – Mamy w najgorszym wypadku dwadzieścia minut, a w najlepszym prawie godzinę. Idziemy! Pociągnął za sobą Mię i pobiegli do jego samochodu. Otworzywszy jej drzwi i nakazawszy zapiąć pas, ruszył z piskiem opon. – Gdzie pani mieszka?

– Rue Poulbot, na Montmartrze. I saab przejechał pędem przez cały Paryż. Paul ryzykownie wjeżdżał na pasy dla komunikacji miejskiej i prześlizgiwał się między samochodami; na place Clichy jakiś motocyklista, obok którego przejechał zbyt blisko, obrzucił go stekiem wyzwisk, to samo zrobili przechodnie, kiedy wpakował się na pasy na żółtym świetle… Wreszcie znalazł się na rue Caulaincourt, z której na pełnym gazie skręcił w rue Joseph-deMaistre. – Już mieliśmy dziś zajście z policją, lepiej niech pan zwolni – zasugerowała Mia. – A jeśli pani wspólniczka zjawi się w domu przed panią? – Dobrze, niech pan wciska gaz do dechy! Samochód skręcił w rue Lepic. Na rue Norvins Mia wcisnęła się głębiej w siedzenie. – Restauracja jest gdzieś tutaj? – Właśnie ją minęliśmy – szepnęła Mia. Ostatni zakręt, i dojechali na rue Poulbot. Mia pokazała palcem na jeden z domów. Paul gwałtownie wcisnął hamulec. – Niech pani pędzi! – rozkazał. – Pożegnamy się innym razem. Popatrzyli na siebie i Mia pobiegła do bramy. Paul zaczekał, aż Mia wejdzie, zaczekał nawet trochę dłużej, popatrzył na fasadę budynku i uśmiechnął się, kiedy zobaczył, że światło w oknach na ostatnim piętrze zapala się i zaraz potem gaśnie. Już ruszał, kiedy ujrzał idącą ulicą kobietę, która po chwili weszła do budynku. Nacisnął trzykrotnie klakson i ruszył. ♦ ♦ ♦ Daisy weszła do mieszkania wykończona. W salonie panowały ciemności. Zapaliła światło i padła na kanapę. Na niskim stoliku zauważyła książkę. Wzięła ją do ręki i jeszcze raz przyjrzała się zdjęciu autora. Wstała i podeszła do drzwi pokoju przyjaciółki, zapukała delikatnie i zajrzała do środka. Mia wyglądała, jakby w tym momencie się obudziła. – Jak się czujesz? – Lepiej, jutro będę w świetnej formie. – Bardzo się cieszę. – Jak było w restauracji, namęczyłaś się? – Mmm… Mimo deszczu przyszło sporo ludzi. – Bardzo padało? – Chyba tak! Widzę, że w mieszkaniu również lało! – Ależ skąd, co za pomysł! – Tak mi przyszło do głowy. Daisy zamknęła drzwi, nic więcej nie dodając. ♦ ♦ ♦

Paul zaparkował samochód i wszedł po schodach do mieszkania. Usiadł za biurkiem, żeby zabrać się do kolejnego rozdziału, w którym jego śpiewaczka bez głosu miała znaleźć się na dachu Opery, kiedy zaświecił ekran jego komórki. Moje wnuki, małe lordziątka, przyłączają się do mnie, by panu donieść, że ich przyszła babcia spędziła cudowny wieczór. Zdążyła pani? Dwie minuty później, i byłoby po mnie. Wcisnąłem klakson, żeby panią uprzedzić. Słyszałam. Pani współlokatorka niczego się nie domyśliła? Chyba zauważyła płaszcz przeciwdeszczowy wystający spod kołdry. Śpi pani w płaszczu przeciwdeszczowym? Nie miałam czasu go zdjąć. Naprawdę bardzo mi przykro z powodu tego komisariatu. Podzielmy grzywnę na pół, zależy mi na tym. Nie ma mowy. Przecież to ja panią zaprosiłem. Zabierze mnie pan do katakumb w przyszłym tygodniu? To się liczy czy nie? Nie! Nie rozumiem dlaczego. Dlatego! No tak, to bardzo dobry powód. Więc zgadza się pan? Nie wolałaby pani wystawy w Grand Palais? Będzie mniej zmarłych. Jaka to wystawa? Proszę zaczekać, sprawdzam.

Czekam. Tudorowie. Och, mam dość Tudorów! Muzeum d’Orsay? Ogród Luksemburski? Zgoda. Pracuje pan? Próbuję. Więc wyłączam się. Pojutrze o trzeciej? Przed wejściem, rue Guynemer.

Ekran zgasł i Paul wrócił do pisania powieści. Śpiewaczka już chodziła po dachu, kiedy ekranik znów zaświecił. Umieram z głodu! Ja też. Ale ja jestem uwięziona w swoim pokoju! Niech pani zdejmie płaszcz przeciwdeszczowy i spróbuje się zakraść do lodówki. Dobry pomysł… Teraz już naprawdę nie przeszkadzam, proszę wracać do pracy. Dzięki.

Paul położył telefon na biurku. Wciąż odrywał oczy od ekranu i popatrywał na niego. W końcu, zawiedziony, włożył go do szuflady i zostawił ją specjalnie niedomkniętą. ♦ ♦ ♦ Mia cichutko się rozebrała, włożyła szlafrok i uchyliła drzwi sypialni. Na kanapie w salonie leżała Daisy zaczytana w powieści Paula. Mia wróciła do łóżka i przez następną godzinę słuchała, jak jej burczy w brzuchu.

11

Czuł się winien, że w ciągu ostatnich dni tak mało napisał. I dzisiejszego wieczoru to samo – chciał trochę zmienić pierwsze rozdziały, żeby się podobały Kyong, nawet jeśli mu do tej pory nie odpowiedziała, co bardzo go martwiło. Zaciągnął zasłony, żeby w pokoju zrobiło się zupełnie ciemno, zapalił lampkę na biurku i usiadł przed komputerem. Dzień był bardzo owocny, dziesięć stron, pięć kaw, dwa litry wody i trzy paczki chipsów w ciągu siedmiu godzin. Teraz był głodny, głodny jak wilk, i pomyślał, że dość się już napracował, czas zejść na dół do bistra. Nie karmili tam najlepiej, ale przynajmniej nie był sam. Kiedy siadał przy barze, właściciel zawsze z nim rozmawiał. To on mówił mu, co nowego wydarzyło się w dzielnicy: kto umarł, kto się rozwiódł, kto nowy się sprowadził, jaki sklep się otworzył, jaki został zamknięty… Zmiany pogody, ale również skandale polityczne i plotki z całego miasta dochodziły do Paula przez Moustache’a, bo tak właśnie Paul go nazywał. Kiedy wrócił do domu, rozsunął zasłony i zobaczył przez okno zapadający zmierzch. Włączył komputer. Sprawdził pocztę, nie było żadnej wiadomości od Kyong, natomiast znalazł mail od Arthura. Drogi Paulu, mam nadzieję, że wszystko u Ciebie w porządku. Nasz pobyt na południu był magiczny, jeszcze teraz się zastanawiam, dlaczego przez cztery lata mieszkałem w Paryżu, zamiast przenieść się do Prowansji. Ludzie są tu bardzo mili, wokół jest pięknie, te targi na świeżym powietrzu i cały czas wspaniała pogoda… Krótko mówiąc, powinieneś to przemyśleć. Szczęście często znajduje się bliżej, niż myślimy. Bardzo nam Ciebie brakowało. Teraz na kilka dni przyjechaliśmy do Włoch. Portofino to jedno z ładniejszych miasteczek, jakie znam, cała Liguria jest urocza. Potem pojedziemy do Rzymu, a stamtąd już bezpośrednio wrócimy do San Fancisco. Zadzwonię do Ciebie z domu. Daj znać, co się u Ciebie dzieje. Lauren całuje Cię bardzo mocno, ja również. Arthur

Mail został wysłany kilka minut wcześniej. Arthur pewnie jeszcze siedział przy komputerze. Paul odpowiedział więc, nie zwlekając. Cześć stary, cieszę się, że macie takie przyjemne wakacje. Powinniście je przedłużyć, zwłaszcza że przez kompletny przypadek wpadłem na portal agencji, która wynajmuje mieszkania na krótki okres. Chciałem go sprawdzić, bo bardzo mi go zachwalano, i Wasze mieszkanie zrobiło na tym portalu furorę. Zająłem się wszystkim. Lokatorzy, których wybrałem bardzo troskliwie – urocza para z czworgiem dzieci – zostaną u Was do końca miesiąca. Opłata zostanie wysłana bezpośrednio na konto agencji, wystarczy, żebyś zgłosił się po

czek. Mam nadzieję, że to pomoże Wam sfinansować waszą włoską wycieczkę. Teraz jesteśmy kwita! Poza tym, skoro pytasz, nic ciekawego się u mnie nie dzieje, z wyjątkiem tego, że dużo pracuję i że data mojego wyjazdu do Seulu zbliża się wielkimi krokami. Ucałuj ode mnie Lauren. Paul

Odpowiedź pojawiła się natychmiast. Nie zrobiłeś tego?!!!

Rozkoszując się zemstą, Paul zawahał się, czy pomęczyć Arthura jeszcze chwilę, ale wiedząc, że przyjaciel nie da mu spokoju, postanowił mu odpowiedzieć i potem wrócić do pracy. Arthurze, gdybym się nie bał, że mój chrześniak będzie musiał zbyt długo siedzieć u chrzestnej, zrobiłbym to bez wahania. Mam jednak zbyt dobre serce, to mnie kiedyś zgubi. Niemniej, nic nie tracisz, czekając. Całuję Cię Paul

I zapadł w noc, którą poświęcił w całości na napisanie nowego rozdziału. ♦ ♦ ♦ – Jak go spotkałaś? – Kogo? – Jego! – odpowiedziała Daisy, popychając po blacie książkę w kierunku przyjaciółki. – Nie uwierzysz! – Kiedy przyjechałaś do mnie zapłakana i poprosiłaś o gościnę, kiedy całą noc szlochałaś w moich ramionach, skarżąc się na los, jaki zgotował ci David, i obwiniając go o wszystko, uwierzyłam ci od razu! – Spotkałam go na twoim portalu randkowym… – odrzekła Mia, spuszczając oczy. – Wiedziałam, że skądś znam tę twarz! – wściekła się Daisy. – Ależ jesteś bezczelna! – To nie jest tak, jak myślisz, przysięgam! – Bardzo cię proszę, nie przysięgaj, to grzech. Daisy wyminęła przyjaciółkę i poszła nakrywać stoliki. – Zostaw! – powiedziała Mia, podchodząc do niej. – To należy do mnie, ty masz dość pracy w kuchni. – W mojej restauracji mogę robić, co mi się podoba. – Wyrzucasz mnie? – Zakochałaś się? – Ależ absolutnie nie! – zaprotestowała gwałtownie Mia. – To jest tylko przyjaciel. – Jaki przyjaciel?

– Ktoś, z kim mogę normalnie porozmawiać, bez żadnych dwuznaczności. – Z jego strony czy z twojej? – Z obu stron, ustaliliśmy to już podczas naszej pierwszej kolacji. – Bo zjedliście razem kolację? Kiedy? Tego wieczoru, kiedy poszłaś spać w płaszczu przeciwdeszczowym, bo miałaś migrenę? – Nie, wtedy byliśmy w Operze. – Coraz lepiej! – Kolacja była wtedy, kiedy ci powiedziałam, że poszłam do kina. – Ten Szwed! I przez cały czas mnie okłamywałaś? – To ty powiedziałaś, że to Szwed! – A komórka? – Naprawdę jej zapomniał. – A migrena? – Przeszła… – Widzę! – Daisy! To po prostu zwykły przyjaciel, mogłabym zresztą ci go przedstawić, jestem pewna, że przypadlibyście sobie do gustu. – I co jeszcze! – On pracuje w nocy, tak jak ty, jest trochę niezręczny, ale bardzo zabawny, tak jak ty, jest Amerykaninem i mieszka w Paryżu, i jest samotny, tak jak ty. – Bo tobie on się nie podoba? – Jest prawie singlem. – Daj mi spokój, już przeszłam przez serię beznadziejnych randek z „prawie singlami”. No dobrze, nakrywasz czy malujesz sufit? Mia nie dała się prosić dwa razy. Wzięła stos talerzy i rozłożyła je na stolikach. Daisy poszła do kuchni i zaczęła obierać warzywa. – Ale naprawdę powinnaś przynajmniej go poznać! – krzyknęła Mia z sali. – Nie! – Dlaczego nie? – Po pierwsze, bo to nigdy tak nie działa, po drugie, ponieważ on jest „prawie singlem”, a przede wszystkim dlatego, że on tobie się podoba bardziej, niż chcesz się do tego przyznać. Mia odwróciła się do przyjaciółki z dłońmi wspartymi na biodrach. – Przecież chyba wiem, co czuję! – Ach, tak? Od kiedy? Jedziesz przez cały Paryż, żeby zwrócić mu telefon, kłamiesz jak uczennica, idziesz z nim do Opery… – Nie, nie do Opery, na Operę! – No właśnie! – Nie byliśmy na przedstawieniu, zabrał mnie na dach, obejrzeć Paryż nocą. – Albo ty jesteś naprawdę naiwna, albo okłamujesz samą siebie, w obu przypadkach zatrzymaj sobie tego swojego pisarza i odczep się ode mnie. Mia zmarszczyła czoło i zamyśliła się. – Do roboty! Zaraz zaczną się schodzić klienci! – krzyknęła Daisy z kuchni.

♦ ♦ ♦ O drugiej w nocy Paul siedział jeszcze nad ostatnią linijką akapitu. Lepiej będzie, jeśli teraz przerwę, pomyślał. Jeszcze raz sprawdził pocztę i wreszcie znalazł odpowiedź od Kyong. Wydrukował ją sobie. Lubił zapoznawać się z tekstem napisanym na papierze, dzięki temu słowa były mniej wirtualne. Wyjął stronę z drukarki i czekał, aż znajdzie się w łóżku, żeby ją odczytać. Po chwili zgasił światło i przytulił się do poduszki. ♦ ♦ ♦ O trzeciej nad ranem Mię obudziło wibrowanie komórki. Wyciągnęła rękę do stolika nocnego, gdzie leżał telefon, i wzięła go do ręki. Na ekranie migało imię Davida. Serce zaczęło jej walić w piersiach. Odłożyła telefon na miejsce, wyciągnęła się i przytuliła do poduszki.

12

Mia przyszła spóźniona pod bramę Ogrodu Luksemburskiego. Rozejrzała się za Paulem i wysłała mu SMS-a. Gdzie pan jest? Siedzę na ławce. Na której? Włożyłem żółty sztormiak, żeby mnie pani rozpoznała. Naprawdę? Nie!

Paul wstał, kiedy zobaczył nadchodzącą Mię, i pomachał do niej ręką. – Aha, dziś pan włożył płaszcz przeciwdeszczowy! – powiedziała. – Ale przecież nie pada. – Jeszcze nie wiadomo! – odrzekł, ruszając z rękami założonymi do tyłu. Mia poszła za nim. – Czy cała noc minęła nad białą kartką? – Otóż nie, nawet skończyłem rozdział. Dziś wieczorem zaczynam następny. – Chce pan zagrać partię? – spytała Mia, wskazując palcem na grających w bule. – Umie pani grać w bule? – To chyba nie jest zbyt skomplikowane. – Wprost przeciwnie, to jest bardzo skomplikowane. Wszystko w życiu jest skomplikowane. – Jest pan w złym humorze? – Jeśli wygram, przygotuje mi pani kolację. – A jeśli pan przegra? – Byłoby nieuczciwe, gdybym dał pani choć cień nadziei, że to jest możliwe. Stałem się niemal zawodowym graczem w tę idiotyczną grę. – Jednak zaryzykuję! – rzuciła Mia, podchodząc do wyznaczonego pola. Spytała dwóch grających, którzy rozmawiali, siedząc na krzesłach, czy mogą jej pożyczyć sprzęt, a ponieważ nie wykazywali większej ochoty, nachyliła się do ucha starszego z nich i coś mu powiedziała. Mężczyzna uśmiechnął się i wskazał jej palcem teren, na którym leżały duże kule oraz mała kulka, która stanowiła cel. – Idziemy? – zwróciła się do Paula.

Zaczął grę, rzucając małą kulkę. Zaczekał, aż się zatrzyma, nachylił się, wziął rozmach i rzucił dużą kulą. Nakreśliła w powietrzu łuk, spadła, potoczyła się po piasku i zatrzymała tuż przy małej kulce. – Trudno rzucić jeszcze bliżej! – gwizdnął. – Teraz pani. Mia przybrała pozycję pod rozbawionym wzrokiem dwóch starszych mężczyzn, którzy z zainteresowaniem obserwowali ich grę. Jej kula wystrzeliła w powietrze, lecz niżej od kuli Paula, i opadła kilka centymetrów za nią. – Nieźle, ale niewystarczająco! – ucieszył się. Przy drugim rzucie lekko skręcił nadgarstek. Kula powoli okrążyła dwie leżące i dotknęła małej kulki. – No i proszę! – wykrzyknął triumfująco. Mia przybrała pozycję, zmrużyła oczy i wycelowała. Dwie kule Paula wystrzeliły w powietrze i poleciały gdzieś daleko. Obie kule Mii trafiły prosto w małą kulę. – O cholera! – wykrzyknął jeden z dziadków, a drugi wybuchnął śmiechem. – No i proszę! – wykrzyknęła Mia. Zdumiony Paul popatrzył na nią i odszedł. Mia pożegnała dwóch staruszków, którzy ją oklaskiwali, i pobiegła za nim. – To nieelegancko nie umieć przegrywać! – powiedziała, zrównując się z nim. – Powie mi pani teraz, że grała w to pani pierwszy raz? – Te lata spędzone w Prowansji… Pan chyba nigdy nie słucha, kiedy kobiety do pana mówią. – Ależ oczywiście, że pani słuchałem! – zaprotestował. – Choć tamtego wieczoru rzeczywiście byłem nieco roztargniony, jeśli wziąć pod uwagę dziwne okoliczności naszego pierwszego spotkania… – Proszę mi powiedzieć, co pana martwi? Wyjął zadrukowaną kartkę i podał ją Mii – Dostałem to wczoraj wieczorem! – burknął. Zatrzymała się, żeby przeczytać list. Drogi Paulu, jestem bardzo szczęśliwa, że przyjeżdżasz do Seulu, nawet jeśli nie będziemy mieli czasu, żeby skorzystać z naszego spotkania tak, jak bym chciała. Targi Książki narzucają mi obowiązki zawodowe, które muszę wypełnić. Będziesz przyjemnie zaskoczony, gdy zobaczysz przywitanie, jakie szykują dla Ciebie Twoi czytelnicy, będziesz dużo bardziej zajęty ode mnie. Jesteś tutaj sławny, Czytelnicy oczekują z niecierpliwością Twojego przyjazdu. Przygotuj się na to, że będziesz bardzo zajęty. Ja ze swojej strony postaram się znaleźć chwilę, żeby pokazać Ci moje miasto, jeśli Twój wydawca pozwoli Ci na to czasowo. Chciałabym Cię przyjąć u siebie, ale to niemożliwe. Moja rodzina mieszka w tym samym budynku co ja, a ojciec jest bardzo zasadniczy. Gdyby nocował u mnie jakiś mężczyzna, byłoby to wbrew jego zasadom moralnym i ojciec nigdy by na to nie pozwolił. Domyślam się, że jesteś rozczarowany, ja również, ale musisz zrozumieć, że tu przestrzegamy innych tradycji, panują inne zwyczaje niż w Paryżu. Cieszę się, że Cię wkrótce zobaczę! Przyjemnej podróży! Twoja ulubiona tłumaczka Kyong

– No, to trochę chłodny list – przyznała Mia, zwracając mu kartkę.

– Raczej lodowaty! – Nie należy przesadzać i trzeba umieć czytać między wierszami. Widzę w jej słowach dużo skromności. – Kiedy przyjeżdża do Paryża, skromność nie jest jej dominującą cechą. – Ale tam będzie pan na jej terenie, to nie to samo. – Pani jest kobietą, z pewnością umie pani lepiej ode mnie czytać między wierszami. Czy ona mnie kocha, czy nie? – Jestem pewna, że pana kocha. – Dlaczego tego nie napisze? Czy tak trudno wyznać uczucie? – Jeśli jest się powściągliwym, to tak. – Kiedy kocha pani mężczyznę, nie wyznaje mu pani tego? – Niekoniecznie. – Co pani w tym przeszkadza? – Strach – odrzekła Mia. – Strach przed czym? – Strach przed napędzeniem komuś stracha. – Ależ to wszystko jest skomplikowane! Więc co trzeba zrobić, powiedzieć czy przemilczeć, kiedy się kogoś kocha? – Trzeba po prostu trochę zaczekać. – Zaczekać na co? Aż będzie za późno? – Zaczekać, żeby nie było za wcześnie. – A skąd mam wiedzieć, że nadszedł właściwy moment, żeby wyjawić prawdę? – Wydaje mi się, że musi pan czuć się pewnie. – Czy pani zdarzyło się już w podobnych okolicznościach czuć się pewnie? – Tak, zdarzyło mi się. – I wyznała mu pani, że go kocha. – Tak. – A on powiedział pani, że panią kocha? – Tak. Twarz Mii pociemniała i Paul to zauważył. – Przeżyła pani niedawno rozstanie, a ja tymczasem swoim gadaniem posypuję pani rany solą… To bardzo samolubne z mojej strony. – Nie, to mnie nawet wzruszyło. Jeśli wszyscy mężczyźni mieliby odwagę pokazać, że oni również potrafią być wrażliwi, zmieniłoby to wiele rzeczy. – Sądzi pani, że powinienem jej odpowiedzieć? – Myślę, że przecież niedługo ją pan zobaczy, a kiedy będziecie razem, ona na pewno ulegnie pańskiemu urokowi! – Żartuje sobie pani ze mnie, prawda? Wiem, jestem śmieszny. – Absolutnie nie, jest pan szczery. Niech pan się nie zmienia! – Ma pani ochotę na gofra z czekoladą? – Czemu nie… – Mia westchnęła. Paul pociągnął ją w kierunku budki. Kupił dwa gofry i jeden wręczył Mii. – Gdyby on do pani wrócił – odezwał się z pełnymi ustami – gdyby poprosił o wybaczenie, czy dałaby mu pani drugą szansę? – Nie wiem.

– Nie zadzwonił do pani od tego cza… – Nie – przerwała mu Mia. – Dobra… tam jest staw, na którym dzieci puszczają żaglówki… ale my nie mamy dzieci. Tu z kolei można się przejechać na ośle! Ma pani ochotę? – Nie, nie za bardzo. – Doskonale, zresztą i bez tego jestem otoczony osłami, dość już. Tam widzę korty tenisowe… ale my nie gramy w tenisa… No, to byłoby chyba wszystko. Chodźmy stąd, mam dość tego ogrodu i tych obściskujących się par! Mia poszła za Paulem w kierunku rue Vaugirard. Przez rue Bonaparte powędrowali do place Saint-Sulpice, na którym rozłożył się pchli targ. Weszli między stoiska i zatrzymali się przy jednym z nich. – Ale ładny… – Mia wskazała na stary zegarek. – Tak, ale jestem zbyt przesądny, żeby nosić coś po kimś. Przynajmniej musiałbym wiedzieć, czy ta osoba była szczęśliwa. Proszę się ze mnie nie śmiać, ale ja wierzę, że przedmioty mają pamięć i emitują fale, dobre lub złe. – Naprawdę? – Kilka lat temu na podobnym targu jak ten nabyłem kryształowy przycisk do papieru. Sprzedawca zapewnił mnie, że jest dziewiętnastowieczny. W ogóle mu nie uwierzyłem, ale przycisk miał wygrawerowaną wewnątrz twarz kobiety, która wydała mi się ładna. Od dnia, kiedy to kupiłem, miałem przesrane. – Jak to przesrane? – Jest pani do twarzy, jeśli od czasu do czasu powie pani coś wulgarnego! – Jak to? – Nie wiem, ale z pani akcentem to jest nawet sexy. Co to ja mówiłem? – Miał pan przesrane! – Naprawdę to do pani pasuje! Zaczęło się od wycieku wody, następnego dnia zepsuł mi się komputer, jeszcze następnego policja odholowała mój samochód, weekend spędziłem w łóżku z ciężką grypą, w poniedziałek mój sąsiad z dołu dostał zawału serca, a poza tym za każdym razem, kiedy stawiałem na stole filiżankę niedaleko tego przycisku, wywracała się. Pewnego dnia nawet urwało się uszko, o mało co nie oblałem sobie nóg wrzątkiem. To właśnie wtedy zacząłem podejrzewać ów przycisk o diabelską moc. Pamięta pani syndrom białej kartki? Otóż była ona biała, biała, biała cały czas, jakbym miał pisać na zboczach Kilimandżaro. Poza tym potknąłem się o dywan, upadłem na brzuch i złamałem sobie nos, gdyby pani mnie widziała… Krew się lała, głowa poleciała mi do tyłu, wyłem z bólu. A potem zemdlałem. Na szczęście jeden z moich kolegów pisarzy ma dar jasnowidzenia. Co dwa tygodnie jem kolację z kolegami pisarzami w pewnym bistrze i opowiadamy sobie różne historie. Zamierzam zresztą przestać tam chodzić, te kolacje są niemożliwie ponure. Kiedy odkrył mnie z opatrunkiem na nosie, zaniepokoił się, co się stało. Opowiedziałem więc wszystko, co mi się zdarzyło od momentu, kiedy wszedłem w posiadanie tego przycisku. Zamknął oczy i spytał, czy w szkle była wyrzeźbiona twarz kobiety. – Nie powiedział mu pan tego wcześniej? – Może… Nie pamiętam. Krótko mówiąc, orzekł, że powinienem pozbyć się tego przycisku jak najprędzej, ale żeby uważać, by go przypadkiem nie stłuc i nie uwolnić diabelskiej mocy.

– Wyrzucił pan ten przycisk na śmietnik? – spytała Mia, zaciskając wargi. – Lepiej – opakowałem go w gruby materiał, związałem sznurkiem, wsiadłem do samochodu, pojechałem na pont d’Alma i plusk! Wyrzuciłem go prosto do Sekwany. Mia nie mogła się już powstrzymać i wybuchła śmiechem. – Proszę się nie zmieniać… – powiedziała z załzawionymi oczami. – Uwielbiam pana! Spojrzał na nią zaskoczony i poszli dalej. – To jakaś mania u pani, wciąż pani sobie ze mnie żartuje! – odezwał się po chwili. – Przysięgam panu, że nie! I co, pańskie kłopoty się skończyły po tym, jak utopił pan ten przycisk? – Niech pani sobie wyobrazi, że tak! Wszystko wróciło do normy! – odrzekł Paul, przyspieszając kroku. Mia, nie przestając się śmiać, chwyciła go pod rękę. Minęli antykwariat specjalizujący się w starych rękopisach. Na wystawie królował list Victora Hugo i wiersz Rimbauda nabazgrany na karteczce wyrwanej z zeszytu. Mia przyglądała się im ze wzruszeniem. – Wiersz czy piękny list nie mogą przecież przynieść pecha? – Nie, nie sądzę – odrzekł Paul. Pchnęła drzwi księgarni. – To takie piękne, trzymać w dłoniach list pisany ręką słynnego pisarza! Coś jakby poznać go osobiście, stać się jego powiernikiem… Za sto lat ludzie tacy jak my będą zachwycać się, odkrywając listy, które pisze pan do swojej tłumaczki. Ona zostanie pana żoną i te listy będą początkiem cennej korespondencji. – Nie jestem słynnym pisarzem, nigdy nim nie będę. – Nie podzielam pańskiego zdania. – Przeczytała pani którąś z moich powieści? – Dwie. I listy od matki w pierwszej rozczuliły mnie do łez. – Naprawdę? – Nie będę przysięgać, musi mi pan uwierzyć na słowo. – Bardzo mi przykro, że doprowadziłem panią do płaczu. – Nie wygląda, żeby było panu przykro. Po raz pierwszy dziś widzę uśmiech na pana twarzy. – Przyznaję, że się cieszę… Nie dlatego, że pani płakała… To znaczy, trochę dlatego też. Żeby to uczcić, zapraszam na coś słodkiego do Ladurée. To o dwa kroki stąd, a jeśli pani do tej pory nie próbowała ich makaroników, nie doznała pani prawdziwej łaski. No, może się mylę, w końcu jest pani szefem kuchni… – Zgoda, ale potem muszę wracać do restauracji. Moje dania beze mnie nie będą smaczne. Usiedli przy narożnym stoliku i zamówili dla Mii gorącą czekoladę, a dla Paula kawę i zestaw makaroników. Kelnerka, która przygotowywała ich zamówienie, nie spuszczała oczu z ich stolika. Paul i Mia spostrzegli, że szepcze coś do koleżanki, cały czas na nich patrząc. Cholera, poznała mnie. Gdzie jest toaleta? Nie, nie toaleta! Ona go o mnie zapyta, jeśli odejdę od stolika. Jeśli ta kobieta komukolwiek opowie, że widziała mnie tutaj w towarzystwie mężczyzny, Creston mnie zabije. Jedyne wyjście to utrzymywać, że jestem kimś innym, i ją przekonać, przeleciało błyskawicznie przez głowę Mii.

Po chwili kelnerka podeszła do nich i postawiła filiżanki na stoliku. – Bardzo przepraszam, ale chciałam zapytać, to zaskakujące podobieństwo do… – zaczęła nieśmiało. – Nie jestem do nikogo podobny! – rzucił Paul autorytatywnie. – Jestem nikim! Bardzo zażenowana młoda kobieta odeszła, przepraszając. Mia, która zrobiła się purpurowa, włożyła ciemne okulary i spojrzała na niego. – Przepraszam – powiedział. – To mi się czasami zdarza. – Rozumiem. – Serce Mii omal nie wyskoczyło z piersi. – Nie tylko w Seulu jest pan sławny. – Może trochę w tej dzielnicy, ale już dalej nie. Proszę mi wierzyć, mogę spędzić w sklepie z płytami dwie godziny i nikt mnie nie pozna. Tym lepiej zresztą. Ale nie powinienem tak zareagować, to w końcu moja czytelniczka… Jestem nieśmiały, mówiłem już pani. Twoje ego uratowało mi życie, pomyślała. – Nic takiego się nie stało. Następnym razem niech pan przyniesie jej książkę z dedykacją, to z pewnością sprawi jej przyjemność. – Wspaniały pomysł! – À propos, co się dzieje z pana śpiewaczką? – No cóż, krytyk poszedł za nią aż pod jej dom. Zaczepił ją, ona się niczego nie domyśliła. Przedstawił się jako pisarz i powiedział, że jest podobna do bohaterki jego powieści. Myślę, że zaczyna być zaniepokojony uczuciami, które ona w nim budzi… – A ona? – Jeszcze nie wiem, za wcześnie, żeby coś powiedzieć. Nie przyznała się mu, że już dawno zauważyła jego obecność, boi się, ale jednocześnie czuje się mniej samotna. – Co postanowi? – Myślę, że będzie chciała uciec, żeby zachować swoją tajemnicę. Nie może być z nim szczera, nie mówiąc mu, kim naprawdę jest. Myślałem o tym, żeby wprowadzić do akcji jej byłego impresaria. Co pani o tym myśli? – Nie wiem. Musiałabym najpierw przeczytać to, co pan napisał. – Chciałaby pani poznać pierwsze rozdziały? – Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, byłoby mi miło. – Nigdy jeszcze nie dałem nikomu do przeczytania nieskończonego tekstu, wyłącznie Kyong. Ale pani zdanie może być bardzo istotne. – Doskonale. Kiedy będzie pan gotów, chętnie stanę się pana pierwszą czytelniczką. Obiecuję być szczera. – A ja chciałbym któregoś wieczoru przyjść na kolację do pani restauracji. – Nie wiem, czy to dobry pomysł. Szefowi kuchni nie należy przeszkadzać w pracy. Dużo biegania, wszyscy spoceni… Proszę nie mieć mi tego za złe, ale naprawdę wolę nie. – Rozumiem – odrzekł Paul. Rozstali się przed stacją metra Saint-Germain-des-Prés. Paul minął biuro swojego wydawcy i wydawało mu się, że zauważył go w oknie gabinetu. Nie zatrzymując się, wrócił do domu.

Cały wieczór pisał, starając się wymyślić losy swojej nieszczęśliwej śpiewaczki operowej. Im bardziej wciągał się w tę historię, tym bardziej jego bohaterka zaczynała być podobna do Mii; stawiała kroki tak jak ona; tak jak ona odpowiadała pytaniem na pytanie; miała jej delikatny uśmiech, kiedy się wzruszała; wybuchała takim jak ona śmiechem, miała jej nieobecne spojrzenie, jej dyskretną elegancję. Położył się o świcie. ♦ ♦ ♦ Obudził go wczesnym popołudniem telefon od wydawcy, który czekał na niego w biurze. Po drodze Paul zatrzymał się, żeby kupić croissanta i zjadł go, siedząc za kierownicą saaba. Na spotkanie dotarł z zaledwie półgodzinnym spóźnieniem. Cristoneli przywitał go z otwartymi ramionami i Paul oczekiwał jakiegoś perfidnego ataku. – Mam dwie dobre nowiny! – wykrzyknął wydawca. – Całkowicie ołaszamiające! – Niech pan zacznie od tej złej. Cristoneli popatrzył na niego zdziwiony. – Dostałem wiadomość od Koreańczyków, że został pan zaproszony do wieczornego dziennika telewizyjnego i następującego po nim bardzo poważnego programu literackiego. – A dobra nowina? – No, przecież ją panu podałem! – Już podczas podpisywania książki, jeśli jest więcej niż dwadzieścia osób, mam tremę i boję się, że mi coś nie pójdzie, więc jak pan sobie wyobraża mój występ w telewizji? Chce pan, żebym zemdlał podczas programu na żywo? – Będzie was tylko dwóch w studiu, nie ma powodu, żeby pan miał tremę. – Dwóch? – Ich głównym gościem jest Murakami. Zdaje pan sobie sprawę, jaki z pana szczęściarz? – Coraz lepiej, będę na antenie z Murakamim… Zanim zemdleję, może zwymiotuję na buty prezentera dla lepszego efektu. – Wspaniały pomysł, dzięki temu już następnego dnia sprzedamy tony pana książek. – Czy pan słyszy, co do pana mówię? Nie mogę występować w telewizji, zacznę się dusić, już się duszę. Zejdę na zawał w Seulu na oczach milionów widzów, będzie pan wspólnikiem zbrodni. – Niech pan przestanie histeryzować, proszę wypić kieliszek koniaku przed wejściem do studia, i wszystko pójdzie dobrze. – Pijany na antenie, to będzie ołaszamiające! – Niech pan wypali skręta. – Raz w życiu wypaliłem skręta i przez dwa dni widziałem na suficie mojego pokoju gniazda, w których siedziały krowy. – Proszę posłuchać, Paul: spręży się pan i wszystko odbędzie się jak najlepiej. – No dobrze. Miały być dwie nowiny, jaka jest ta druga?

– Z powodu tego nowego programu pana pobytu, który zresztą wciąż wypełnia się nowymi punktami, pański wyjazd został przyspieszony. Paul wyszedł z biura wydawcy bez pożegnania. Wychodząc, wziął ze stolika w holu egzemplarz swojej ostatniej książki. Poszedł rue Bonaparte i zatrzymał się przed wystawą antykwariatu. Wszedł do środka i kwadrans później, po emocjonujących negocjacjach, wyszedł stamtąd z notatką zapisaną ręką Jane Austen na kawałku bristolu. Miał uregulować należność za zakup w trzech miesięcznych ratach. Idąc dalej, zatrzymał się w cukierni, odszukał wzrokiem kelnerkę i zapytał ją, jak się nazywa. – Isabelle – odpowiedziała młoda kobieta nieco zdziwiona. Paul otworzył książkę i napisał na pierwszej stronie: Dla Isabelle, wiernej czytelniczki, z podziękowaniem i przeprosinami za wczoraj. Z poważaniem Paul Barton

Wręczył jej książkę, a ona przeczytała dedykację, nic z niej nie rozumiejąc. Ponieważ jednak była dobrze wychowana, podziękowała mu, odłożyła książkę na ladę i wróciła do pracy. ♦ ♦ ♦ Miał ochotę zadzwonić do Arthura, ale nie wiedział, czy przyjaciel jest jeszcze w Rzymie, czy już w samolocie do Kalifornii. Szkoda, że na rue Jacob nie ma sklepu, w którym mógłbym kupić sobie brata albo siostrę, pomyślał. Albo chociaż wynająć na kilka godzin… Widział już oczami wyobraźni, jak siedzi sam w mieszkaniu, w szponach paniki. Poszedł do samochodu, który zostawił przed hotelem Bel Ami, gorzko się uśmiechnął na widok tej fasady i pojechał na Montmartre. ♦ ♦ ♦ – Przynajmniej raz mam szczęście – wymamrotał, znajdując miejsce do zaparkowania przy rue Norvins. Zostawił samochód i poszedł pieszo w górę ulicy. Zabroniła mi przyjść na kolację do swojej restauracji, ale nie zabroniła mi odwiedzin. Czy to jest delikatne, czy niedelikatne? Mogę jej przeszkadzać, a z drugiej strony, to nie zabierze wiele czasu, dam jej ten prezencik, pierwsze rozdziały mojej powieści, i pójdę sobie. Nie, nie będę dawał powieści razem z prezentem, mogłaby pomyśleć, że coś się za tym kryje. Wchodzę, wręczam jej prezent i wychodzę. Tak, tak będzie najlepiej. Zawrócił, schował wydruk powieści do bagażnika saaba i zatrzymał przy sobie elegancką przewiązaną kokardką kopertę z liścikiem Jane Austen.

Po chwili znalazł się przed La Clamadą. Zajrzał przez szybę do wnętrza i zamarł. Mia, ubrana w wielki liliowy fartuch, nakrywała do stołów. Daisy, którą było widać w głębi sali, w kuchni, wydawała jej polecenia. Paul patrzył przez chwilę na tę scenę, a potem poszedł dalej szybkim krokiem, zakrywając twarz otwartą dłonią. Gdy tylko minął restaurację, jeszcze bardziej przyspieszył kroku, aż znalazł się na place du Tertre. Dlaczego go oszukała? Jakie to ma znaczenie, czy jest kelnerką, czy szefową restauracji? A mówi się, że to mężczyźni mają przerośnięte ego! To dopiero! Po co to zrobiła? Myślała, że nie będzie chciał zaprzyjaźnić się z kelnerką? Za kogo go wzięła? Zgoda, nie był zbyt uprzejmy wobec tej kelnerki w Ladurée, ale jej kłamstwa zaczęły się przecież dużo wcześniej… „Świetnie gotuję!” – to ci dopiero! Z drugiej strony… to nic takiego strasznego. Jemu również zdarzyło się udawać kogoś innego. Co by tu zrobić? Albo ją skompromitować, co sprawiłoby mu satysfakcję, ale byłoby dla niej przykre, albo nic nie mówić, tylko stworzyć sytuację, w której będzie musiała powiedzieć mu prawdę o sobie. Tak chyba będzie bardziej elegancko. Usiadł na ławce, wyjął komórkę i wysłał SMS-a do Mii. Wszystko w porządku?

Mia poczuła wibrowanie telefonu w kieszeni fartucha. Poprzedniego wieczoru David wysłał do niej trzy wiadomości, błagając, żeby oddzwoniła. Do tej pory się trzymała, nie będzie teraz się łamać. Ułożyła serwetki, zaglądając kątem oka do wielkiej kieszeni fartucha. – Sprawdzasz, czy nikt ci nie ukradł pępka? – spytała Daisy. – Nie! – David wciąż dzwoni? – Chyba tak. – Wyłącz tę komórkę, albo przeczytaj wiadomość, inaczej potłuczesz mi talerze. Mia wyjęła telefon, uśmiechnęła się i odpisała: Tak, a pan? Ma pani chwilę dla mnie? Jestem w kuchni. Tylko chwilę. Dobrze, mogę się spotkać, ale ponieważ to pan mnie o to prosi, nie ma mowy, żeby to się liczyło! Jestem na ławce na place du Tertre, tym razem bez sztormiaka. Wszystko w porządku? Tak. Przychodzi pani?

Niech mi pan da pięć minut.

Daisy z łyżką wazową w dłoni obserwowała przyjaciółkę. – Wybacz mi… – rzuciła Mia. – Muszę wyskoczyć na chwilę. Przy okazji, może czegoś potrzebujesz? – Potrzebuję kogoś do pomocy na sali, poza tym niczego! – Stoły są nakryte, na razie nikogo nie ma. Wracam za kwadrans! – powiedziała Mia, zdejmując fartuch. Przejrzała się w lustrze nad barem, poprawiła włosy, wzięła torebkę i włożyła ciemne okulary. – Kup mi sucharki Krisprolls – poprosiła Daisy. Mia wzruszyła ramionami. – Wyskakuję tylko na róg. Przyspieszyła kroku, ominęła karykaturzystę, nie witając się z nim, i rozejrzała się za ławką, na której siedział Paul. – Co pan tu robi? – zapytała, siadając obok. – Przyszedłem, żeby pani dać pierwsze rozdziały książki, a ponieważ jestem kompletnym idiotą, zostawiłem je w domu. Pomyślałem, że skoro już tu jestem, głupio by mi było odjechać bez przywitania się z panią. – To bardzo miłe. – Chyba jest pani nie w sosie, przepraszam za to kuchenne porównanie. – Źle spałam w nocy. Miałam koszmary. – Koszmar to sen, który się źle zestarzał – powiedział Paul. Mia patrzyła na niego przez dłuższą chwilę. – Dlaczego mi się pani tak przypatruje? Mam ochotę pocałować pana za to, co pan w tej chwili powiedział, pomyślała. – Bez powodu – odpowiedziała. Zapadła cisza. – Skoro zapomniał pan tych rozdziałów, niech mi pan chociaż opowie, co nowego u śpiewaczki – przerwała ją w końcu Mia. – Śpiewaczka miewa się dobrze… a właściwie nie. Ma problem. – Coś poważnego? – Chciałaby się zaprzyjaźnić z krytykiem. Zauważyła, że on coraz bardziej się nią interesuje. – Co jej w tym przeszkadza? – Może fakt, że nie powiedziała mu prawdy o sobie. Może się wstydzi, że pracuje jako bileterka. – Jakie to ma znaczenie? – rzuciła Mia. – Właśnie się zastanawiam. – Ludzie już dawno nie myślą w ten sposób. – Tak? Od kiedy? – Jeśli on wciąż tak myśli, to na nią nie zasługuje. – Tu się z panią zgadzam – przyznał Paul. – Nie, to nie ma sensu. Musi pan znaleźć jej jakiś inny problem.

– Krytyk już wie, kim ona naprawdę jest. – Ale ona nie zdaje sobie z tego sprawy. – Dobrze, ale jak ma być z nim szczera, jeśli go okłamuje? Mia popatrzyła na Paula i zsunęła ciemne okulary do połowy nosa. – Gdzie pan był, gdy pan do mnie dzwonił? – Na Saint-Germain. Dlaczego pani pyta? – Zaniósł pan książkę tej wczorajszej kelnerce? – To śmieszne, że pani o to pyta, bo odpowiedź brzmi: „tak!”. Mia poczuła, jak jej serce przyspiesza. – I co powiedziała? – Ledwo mi podziękowała. Musi być obrażalska. – Nic więcej? – Nie, było zresztą dużo ludzi, więc wróciła do pracy, a ja wyszedłem. Mia założyła z powrotem okulary i odetchnęła z ulgą. – Nie będę mogła długo tu zostać – powiedziała. – Chciał mi pan powiedzieć coś konkretnego? Pan też jest chyba trochę nie w sosie. – Byłem na Saint-Germain, bo zadzwonił do mnie wydawca. Przyspieszyli mój wyjazd do Seulu. – To doskonała nowina, zobaczy pan szybciej ukochaną! – Tak, ale jest coś gorszego: zaproszono mnie do telewizji! – To wspaniale! – Wspaniałe jest to, że od chwili, gdy się tego dowiedziałem, trzęsę się z nerwów. Co ja mam mówić w tym programie, przecież to straszne! – Kiedy się stoi przed kamerą, nie liczą się słowa, tylko ich brzmienie. To, co pan mówi, nie będzie miało wielkiego znaczenia, jeśli się pan uśmiechnie. A tremę telewidzowie odbiorą jako coś ujmującego. – Skąd pani wie, co się dzieje, kiedy się stoi przed kamerą? W życiu pani nie była na planie telewizyjnym, więc czemu się pani mądrzy! – Rzeczywiście, ma pan rację. – Mia zakaszlała. – Z pewnością, gdyby mi się to zdarzyło, też wpadłabym w panikę, tak jak pan. Mówiłam z punktu widzenia widza. – Proszę! – Paul wyciągnął z kieszeni obwiązaną wstążeczką kopertę. – To dla pani. – Co to jest? – Proszę otworzyć, to pani zobaczy. Uwaga, to jest delikatne. Mia wyjęła liścik z koperty. – Trzy funty marchewki, funt mąki, torebka cukru, tuzin jaj, pół kwarty mleka… – przeczytała. – To bardzo miłe. Chce pan, żebym zrobiła panu zakupy? – Proszę spojrzeć na podpis. – Paul westchnął. – Jane Austen! – wykrzyknęła Mia. – We własnej osobie! Przyznaję, że to nie jest jej najoryginalniejsza proza, ale chciała pani coś osobistego. Sławni ludzie muszą się odżywiać tak jak wszyscy. Niewiele myśląc, Mia pocałowała go w policzek. – To tak miłe z pana strony, że nie wiem, co powiedzieć. – Nie musi pani nic mówić. Trzymała karteczkę w dłoniach i czubkiem palca wskazującego głaskała litery.

– Nigdy nie wiadomo, może ta notatka naprowadzi panią na jakieś nowe danie – powiedział Paul. – Pomyślałem, że mogłaby pani ją oprawić i powiesić w kuchni. W ten sposób Jane Austen będzie z panią, kiedy zajmie się pani gotowaniem. – Nigdy nie dostałam w prezencie nic podobnego. – To tylko kawałek kartonu. – Zapisany i podpisany przez jedną z największych angielskich pisarek. – Naprawdę tak się pani to podoba? – Nigdy się z tym nie rozstanę! – Jestem bardzo szczęśliwy. Już, niech pani ucieka, pewnie zostawiła pani coś na ogniu, nie chciałbym, żeby z mojej przyczyny potrawa się rozgotowała. – Zrobił mi pan cudowną niespodziankę. – Zgadzamy się co do tego, że ta wizyta była nieprzewidziana? – Tak, dlaczego? – Więc się nie liczy! – Nie, nie liczy się. Mia wstała i zanim odeszła, jeszcze raz pocałowała go w policzek. Karykaturzysta obserwował dokładnie całą scenę i razem z Paulem odprowadzał Mię wzrokiem, gdy schodziła ulicą w dół. ♦ ♦ ♦ Kiedy dotarła do La Clamada, zawibrowała znów jej komórka. Czy pani restauracja jest zamknięta w niedzielę? Tak. Wie pani, co sprawiłoby mi przyjemność? Nie. Odkryć pani kuchnię.

Mia zagryzła wargi. Moglibyśmy zjeść u pani lunch, bez żadnych zobowiązań.

Popatrzyła przez szybę na Daisy. Moja współlokatorka też będzie. Przyszykuje pani coś na trzy osoby.

Pchnęła drzwi restauracji.

Więc do niedzieli, zna pan adres, to na ostatnim piętrze. Do niedzieli. Dzięki, podpisano, Mia Austen :)

– Znalazłaś to, czego szukałaś? – spytała Daisy, wychodząc z kuchni. – Musimy porozmawiać. – Nareszcie! ♦ ♦ ♦ Daisy kategorycznie odmówiła uczestniczenia w tej maskaradzie. – Nie możesz mnie tak zostawić, a ja nie mogę go przyjąć sama u ciebie. – Dlaczego? – To byłoby dwuznaczne. – Bo tak to nie jest dwuznaczne? – Nie, on nie zrobił ani nie powiedział niczego, co mogłoby dać do zrozumienia, że jest inaczej. – Nie mówiłam o nim, mówiłam o tobie. – Powtarzam ci, że łączy nas przyjaźń, jeszcze nie jestem wyleczona z Davida. – Nie musisz tego mówić. Wystarczy zobaczyć twój wyraz twarzy, kiedy wibruje komórka. Co nie przeszkadza, że grasz w niebezpieczną grę. – Ja w nic nie gram, ja żyję! On jest zabawny, nie zaleca się do mnie. Ma kogoś, ona mieszka daleko stąd. Nie robimy nic złego, każde z nas walczy ze swoją samotnością. – Więc jutro w południe będziecie walczyć beze mnie. – Przecież ja nie umiem nawet usmażyć omleta! – Wystarczy ubić jajka i dodać trochę śmietany. – Nie musisz być złośliwa, prosiłam cię o przysługę, to wszystko. – Nie jestem złośliwa, tylko nie chcę być wspólniczką fiaska. – Dlaczego zawsze widzisz wszystko w czarnych barwach? – Nie do wiary, że mówisz coś takiego! Czy zamierzasz któregoś dnia oświecić twojego przyjaciela? Tak bardzo wczułaś się w swoją rolę kelnerki, że zapomniałaś, kim jesteś? Co zrobisz, kiedy twój film pojawi się w kinach, kiedy będziesz musiała wziąć udział w promocji? – Paul wkrótce wyjeżdża do Korei Południowej, pewnie tam zostanie. W odpowiedniej chwili napiszę do niego i wyznam prawdę. A tymczasem on spotka się ze swoją tłumaczką i będzie szczęśliwy. – Dla ciebie życie to jeszcze jeden scenariusz. – Dobrze, odmówię mu. – Nie będziesz niczego odmawiać, to byłoby niegrzeczne. Odegrasz swoją rolę, nawet gdyby miało się to źle skończyć. – Dlaczego mi to robisz? – Dlatego! – mruknęła zrzędliwie Daisy i poszła do drzwi, żeby przywitać pierwszych klientów.

13

Mia wyrzuciła do śmieci swój trzeci omlet. Pierwszy się spalił, drugi był mączny w smaku, trzeci upodobnił się do jajecznicy. Stół natomiast wyglądał ślicznie. Nakryty był na trzy osoby – wolała poinformować Paula o zdradzie Daisy w ostatnim momencie – na środku stał bukiet kwiatów i koszyczek z chrupiącym pieczywem. Przynajmniej będzie coś jadalnego. Gdy zawibrowała komórka, Mia umyła ręce zabrudzone do łokci żółtkami i po raz dziesiąty zajrzała do lodówki, błagając los, żeby Paul zadzwonił i powiedział, że nie może przyjść. Jestem na dole. Proszę wejść.

Rzuciła ostatni raz okiem na pokój i pobiegła otworzyć okno. Bakelitowa rączka od rondla, w którym chciała podgrzać przecier z jabłek kupiony w sklepiku spożywczym, przypaliła się i w całym pokoju wisiał gorzki zapach. Zadzwonił dzwonek przy drzwiach. Paul wszedł do środka, niosąc małą paczuszkę. – To urocze, co to jest? – spytała Mia. – Świeca zapachowa. – Natychmiast ją zapalimy! – powiedziała, przypominając sobie ze złośliwością, co na temat świec zapachowych myśli Daisy. – Dobry pomysł – przyznał. Widzę, że nie mam co oczekiwać cudów, chyba przygotowała zapiekankę z opon. – Coś pan mówił? – Nie. Jakie ładne mieszkanie i wspaniały widok! – Jak ona dziwnie się zachowuje, nie powinienem się tak wprosić. Mogę jej zaproponować, żebyśmy usiedli w jakiejś restauracji na tarasie, jest tak pięknie… Nie, namęczyła się, byłoby jeszcze gorzej. – Zaczniemy od croissantów! – Doskonały pomysł, napcham go croissantami i brioszkami z czekoladą, aż wybuchnie, a potem tylko przejadę odkurzaczem… – To pani jedyny dzień wolny, a ja zmusiłem panią do gotowania. Bardzo niezręczne z mojej strony, nie powinienem się tak narzucać. Co pani powie, żebyśmy wyszli i usiedli w słońcu na jakimś tarasie? – Jeśli ma pan ochotę… – Bóg istnieje! Przepraszam, Panie, że czasem w Ciebie wątpiłam, jutro, przysięgam, idę do kościoła zapalić Ci świeczkę. – Z drugiej strony ja tu wychodzę z taką propozycją, podczas gdy pani zadała sobie trudu… Nie chciałbym być niedelikatny, właściwie to nawet w tym celu zaproponowałem, żebyśmy wyszli. Dziesięć gromnic! Nawet dwadzieścia! – Naprawdę, niech pani wybiera, co pani woli.

– To prawda, że dziś jest wyjątkowo ładnie, powinnam wystawić stół na balkon… – Zgłupiałaś czy co, żeby wyjechać z taką propozycją?! – Chce pani, żebym nakrył na zewnątrz? – O której restauracji pan myślał? – spytała Mia drżącym głosem. – Nie myślałem o niczym konkretnym. Umieram z głodu. Łap za torebkę, mów, że to świetny pomysł i biegnij na klatkę schodową, zanim on zmieni zdanie! Drzwi mieszkania otworzyły się. Oboje się odwrócili. Do środka weszła Daisy, niosąc dwie wielkie torby. – Mogłaś wziąć przynajmniej jedną! – zawołała, stawiając je na blacie kuchennym. Wyjęła dwa wielkie talerze przykryte folią aluminiową. – Dzień dobry, jestem Daisy, wspólniczka Mii, a pan jest tym szwedzkim pisarzem? – Taaak… Nie, amerykańskim. – To miałam na myśli. – Co to jest? – spytał Paul, spoglądając kątem oka na talerze. – To jest brunch! Moja wspólniczka może wspaniale gotuje, ale jeśli chodzi o obsługę, to zawsze zwala to na mnie, nawet w niedzielę. Uważam, że to świństwo! – Przesadzasz… – powiedziała Mia. – Jeszcze nie było gotowe, poza tym ktoś musiał nakryć do stołu. Daisy przeszła przed nią, nadeptując jej na stopy. – Zobaczmy, co nam tu przygotowałaś! – podjęła Daisy, zdejmując folię z talerzy. – Tarta nicejska, ciasto z botwiną, i małe nadziewane warzywa. Jeśli po zjedzeniu tego wszystkiego będziemy głodni, to trzeba zmienić kucharkę! – Pachnie pięknie! – zachwycił się Paul, spoglądając na Mię. Daisy zaczęła pociągać nosem, raz, drugi, trzeci, podeszła do stołu, znalazła świecę zapachową, skrzywiła się, zdmuchnęła ją i wyrzuciła do kosza na śmieci, uśmiechając się na widok jego zawartości. – No, to mamy z głowy! – skomentował to trochę zaskoczony Paul. Mia zrobiła porozumiewawczy gest, że niby jej wspólniczka czasem zachowuje się dziwnie, co nie umknęło uwagi jej przyjaciółki. – Prosimy do stołu! – powiedziała Daisy z kamienną miną. ♦ ♦ ♦ Paul chciał się dowiedzieć, w jaki sposób się zaprzyjaźniły. Mia zaczęła opowiadać o pierwszej podróży Daisy do Anglii. Daisy jej przerwała, żeby opowiedzieć o pierwszym pobycie Mii w Prowansji i o tym, jak bardzo Mia się bała cykad. Opisała ich nocne wyprawy i wszystkie inne młodzieńcze wybryki. Paul słuchał z roztargnieniem, myśląc bez przerwy o Arthurze i ich przygodach, o szkole z internatem, w której się poznali, o domu w Carmel. Kiedy doszli do kawy, Daisy zasypała go pytaniami. Chciała się dowiedzieć, dlaczego mieszka w Paryżu, jak to się stało, że zaczął pisać powieści, czy ma jakiegoś mistrza, którego filozofia mu pomaga w życiu, skąd bierze natchnienie, w jaki sposób pracuje… Paul nie protestował i chętnie odpowiadał na wszystkie pytania. Posiłek minął bez

minuty ciszy, jeśli nie liczyć milczenia Mii, która nie wtrącała się do rozmowy, tylko ich obserwowała. Po wszystkim wstała, żeby posprzątać ze stołu, i przeszła za bar. Chwilę potem Paul starał się zwrócić na siebie jej uwagę, ale ona była skupiona na zmywaniu. Wczesnym popołudniem Paul pożegnał się, podziękował za przyjęcie i pogratulował Mii. Od dawna nie jadł tak wyśmienitych dań! Wychodząc, obiecał Daisy, że z pewnością umieści Prowansję na godnym miejscu w jednym z następnych rozdziałów. To ona odprowadziła go do wyjścia, Mia była zajęta wycieraniem naczyń i tylko pomachała mu ręką. Wzniósł oczy do nieba i wyszedł. Daisy zamknęła za nim drzwi i przez chwilę milczała. – Jest dużo przystojniejszy niż na zdjęciu w tej książce! – powiedziała w końcu, ziewając. – Idę się przespać, jestem wykończona. Smaczne było, prawda? W każdym razie chyba mu smakowała moja kuchnia… to znaczy twoja. Potem Daisy znikła w swoim pokoju, Mia w swoim i przez resztę dnia nie zamieniły już z sobą ani słowa. ♦ ♦ ♦ Leżąc w łóżku, Mia wzięła do ręki komórkę i przeczytała jeszcze raz wszystkie wiadomości od Davida. Pod wieczór włożyła dżinsy, lekki sweter i wyszła z domu. ♦ ♦ ♦ Pojechała taksówką na place de l’Alma. Usiadła na tarasie jednej z restauracji, zamówiła kieliszek różowego szampana i wypiła go jednym haustem, wciąż patrząc na ekran komórki. Poprosiła kelnera o kolejny kieliszek szampana, kiedy ekran komórki zaświecił. Tym razem to nie był SMS, ale ktoś dzwonił. Zawahała się, zanim przyjęła połączenie. – Co to za historia z tym lunchem? – spytał Paul prosto z mostu. – Nic, normalny nicejski lunch. – Tak, ma mnie pani za idiotę? – Zastanawiam się, kto tu był idiotą. – Gdzie pani jest? – Na place de l’Alma. – Co pani tam robi? – Patrzę na most. – Naprawdę? Dlaczego? – Bo mi się podoba. A co? Nie mam prawa patrzeć? – A skąd pani na niego patrzy? – Z tarasu Chez Francis. – Zaraz tam będę.

Paul dotarł do restauracji, gdy miała już za sobą cztery kolejne kieliszki szampana. Zaparkował w drugim rzędzie i usiadł przy Mii. – Nie boli pana brzuch? – spytała. – Nie obchodzi mnie to, czy pani umie, czy nie umie gotować, a jeszcze mniej, czy jest pani kelnerką, czy właścicielką, ale nie mogę zaakceptować, że zmontowała pani cały ten spisek, żeby mi przedstawić swoją przyjaciółkę. Mia nic nie odpowiedziała. – Ale ci się spodobała, prawda? – Co to, teraz mówimy sobie na ty? – Nie, skąd, mówimy sobie na pan i pani, tak bardziej wypada, prawda? – Daisy jest urocza, błyskotliwa, i jest prawdziwym cordon bleu – odrzekł Paul, podnosząc głos. – Ale to ja i tylko ja mogę zadecydować o tym, czy chcę się z nią spotkać, czy nie! Zabraniam nawet najbliższym przyjaciołom wtrącać się w moje prywatne życie, a więc co dopiero tobie… to znaczy pani! – Chce się pan z nią spotkać? – spytała Mia jeszcze głośniej. Zaczęli się kłócić. Niepostrzeżenie ich twarze zbliżały się ku sobie coraz bardziej i w końcu niechcący musnęli się wargami. Zamarli, zaskoczeni. Minęła chwila i pierwszy odezwał się Paul: – Ta wizyta u pani w domu była okropna! – powiedział spokojnie. – Zgadzam się! – Zapędziliśmy się. – Tak, zapędziliśmy się. – Dzisiejszej nocy opiszę scenę kłótni i pogodzenia się. Mam teraz materiału na wiele stron. – Więc ten lunch nie był całkiem bezużyteczny! Jeśli chce pan znać moje zdanie, dobrze byłoby, żeby krytyk ją przeprosił i powiedział, że się mylił. Paul chwycił kieliszek Mii i wypił go duszkiem. – Pani już wystarczająco wypiła, a mnie strasznie chciało się pić. Proszę nie patrzeć na mnie tym wzrokiem niewiniątka, zdradzają panią błyszczące oczy. Odwiozę panią do domu. – Nie, wezmę taksówkę. Paul wziął rachunek, który leżał na stoliku. – Ach, jednak sześć kieliszków, proszę bardzo! – Nie jestem nawet wstawiona. – Proszę przestać cały czas mi się sprzeciwiać. Odwiozę panią i kropka. Pociągnął Mię do samochodu. Na chodniku trochę się zachwiała. Wsadził ją do środka, a sam usiadł za kierownicą. Jechali w milczeniu aż do rue Poulbot. Zaparkował przed budynkiem i wysiadł. – Da sobie pani radę? – spytał z troską, otwierając jej drzwi. – Na górze jest trochę nerwowa atmosfera, ale już zdarzały nam się spięcia, to przejdzie. – Myślałem o wejściu po schodach. – Wypiłam trochę szampana, nie jestem pijaczką! – Wyjeżdżam pod koniec tygodnia… – oznajmił Paul, spuszczając oczy. – Tak szybko?

– Mówiłem pani, że przyspieszono mój wyjazd, ale pani nigdy nie słucha, kiedy mężczyzna coś do pani mówi. Mia uderzyła go łokciem w bok. – Nie możemy zakończyć sprawy tym okropnym lunchem – podjął Paul. – Kiedy dokładnie pan wyjeżdża? – W piątek wczesnym popołudniem. – O której? – Mam samolot o wpół do drugiej. Moglibyśmy w czwartek pójść na kolację, ale pani pracuje… – W przeddzień wyjazdu to byłoby zbyt smutne. Może w środę? – Tak, środa, bardzo dobrze. Jaka restauracja sprawiłaby pani przyjemność? – U pana, o ósmej. Mia pocałowała Paula w policzek, pchnęła bramę, odwróciła, się, uśmiechnęła się do niego i znikła we wnętrzu budynku. ♦ ♦ ♦ W mieszkaniu było kompletnie ciemno. Mia potknęła się o fotel i zaklęła; unikając w ostatniej chwili zderzenia z niskim stolikiem, weszła do szafy, z której natychmiast wyszła, i w końcu udało jej się dotrzeć do swojego pokoju. Wślizgnęła się pod kołdrę i zaraz zasnęła. Paul również, wracając do siebie, otworzył szafę. Zawahał się między dwoma walizkami, wybrał mniejszą i położył ją na podłodze koło łóżka. Przez większą część nocy szukał właściwych słów przed ekranem komputera. Koło trzeciej nad ranem wysłał e-maila do Kyong, przypominając jej numer swojego lotu i godzinę przyjazdu. Potem poszedł spać. ♦ ♦ ♦ Daisy siedziała przy stole, przy którym zwykle jadła śniadanie. Kiedy Mia wyszła z sypialni, podała jej herbatę i zachęciła, żeby usiadła naprzeciw niej. – Co cię napadło wczoraj? – rzuciła. – Miałam ci zadać to samo pytanie. – Chcesz wiedzieć, czemu ci pomogłam, dlaczego gotowałam przez cały mój wolny niedzielny poranek, żebyś po raz kolejny mogła się zaprezentować jako ta wspaniała, cudowna Mia, ta, której wszystko się udaje? – No wiesz, bardzo cię proszę! Nie bądź hipokrytką, odstawiłaś uwodzicielski numer jak rzadko! – Z ust tak utalentowanej aktorki uznam to za komplement. Przecież chciałaś mi go przedstawić? – Tak, ale nie po to, żebyś mu się narzucała! Miałam naprawdę wrażenie, że jestem zbędna. – Zastanawiam się, czy wskutek ciągłego przebywania w świecie filmowym nie zaczęło ci się wydawać, że cały świat kręci się wokół ciebie.

– Dobra, dobra, mów do mnie jeszcze… Ale masz rację, tak czy inaczej, ty zawsze masz rację. – Przynajmniej miałam rację co do jednej rzeczy. Nie jesteś tak niewinna, jak utrzymujesz, w tej gierce, którą toczysz. O, nie! I spodobało ci się to. – Wkurzasz mnie, Daisy. – Ty też mnie wkurzasz. – Dobra, wkurzamy się wzajemnie, idę się spakować i przeprowadzam się do hotelu. – Kiedy wreszcie dojrzejesz?! – Kiedy będę taka stara jak ty! – David dzwonił do mnie. – Co? – Jestem starsza od ciebie o trzy miesiące, ale to ty jesteś głucha. – Kiedy do ciebie dzwonił? – Wczoraj rano, kiedy szykowałam ciasto z botwiną dla twojego Szweda. – Oj, przestań wreszcie z tym Szwedem! Czego chciał David? – Żebym cię przekonała, byś odpowiedziała na jego SMS-y i dała mu szansę. – Co mu odpowiedziałaś? – Że nie jestem listonoszem. Że zrobił ci dużo krzywdy i że musi być bardzo kreatywny, by cię z powrotem zdobyć. – Dlaczego miałabym mu dawać jeszcze jedną szansę? – Bo to twój mąż. „Nie wyleczyłam się jeszcze z Davida”, tak powiedziałaś mi tego wieczoru, kiedy zaczęłaś się wypłakiwać na moim ramieniu. Zgoda, David miał przygodę, ale to ciebie kocha. Zastanów się. Kiedy wylądowałaś u mnie, chciałaś mieć trochę czasu tylko dla siebie. Los dał ci ten prezent. Ale teraz, za kilka dni, twój Amerykanin wyjedzie do przyjaciółki w Seulu, a ty co zrobisz? Będziesz pracowała jako kelnerka w restauracji na Montmartrze, żeby uciekać od własnego życia? Jak długo? – Nie chcę wracać do Londynu, nie teraz, nie jestem gotowa. – Zgoda, ale dobrze to przemyśl. Jeśli chcesz uratować swoje małżeństwo, nie czekaj, aż Davidowi przejdzie. Uważaj, nie jesteś stworzona do życia w samotności! Znam cię zbyt długo, żeby ci uwierzyć, kiedy mi zaprzeczasz. Nie mogę nic poradzić na to, że cierpisz przez Davida, ale nie chcę, żebyś cierpiała przez siebie samą. Jestem twoją przyjaciółką, i gdybym nie zareagowała, czułabym się współodpowiedzialna. – Chodź, otwórzmy restaurację. Ty pójdziesz do kuchni, a ja się zajmę salą. Pogadamy o wakacjach, mogłybyśmy pojechać na kilka dni do Grecji, we dwie, we wrześniu… – Wrzesień jest jeszcze daleko, na razie korzystajmy z tych dwóch ostatnich dni i nie kłóćmy się. – Z dwóch ostatnich dni? – Zatrudniłam kelnerkę, zaczyna w środę. – Dlaczego to zrobiłaś? – Dla ciebie.

14

Dwa dni przed wyjazdem Paul poszedł spać koło północy i nastawił budzik. O dziewiątej rano wyszedł z domu, zatrzymał się w kafejce na kawę, przywitał z Moustache’em i postanowił zrobić zakupy. Najpierw zatrzymał się w sklepie warzywnym, gdzie wystawione były wszystkie najbardziej kolorowe owoce i warzywa. Potem poszedł do sklepów mięsnego i rybnego, wpadł po drodze do sklepu z serami i zakończył zakupy w cukierni. Kiedy był już z powrotem pod domem, nagle zawrócił, przypomniawszy sobie o winie. Wybrał w sklepie z winami dwie butelki wyśmienitego bordeaux, sprawdził listę zakupów i wreszcie wrócił do domu. Resztę dnia spędził w kuchni. Około czwartej po południu nakrył do stołu, o piątej wziął kąpiel, o szóstej się ubrał, po czym usiadł na kanapie i próbował przeczytać jednym okiem ostatnie rozdziały, bo drugim wciąż spoglądał na zegarek. ♦ ♦ ♦ Mia tego ranka wylegiwała się długo w łóżku. Poprzedniego dnia świętowały z Daisy jej ostatni wieczór w sali restauracyjnej hojnie zakrapianą kolacją. Porządnie zawiane przyjaciółki postanowiły się przewietrzyć na place du Tertre, żeby trochę otrzeźwieć. Usiadły na ławce i wdały się w długie, nieprowadzące do niczego dyskusje. Niemniej jednak Mii udało się wymusić na Daisy obietnicę, że pod koniec września zamknie La Clamadę i pojadą razem do Grecji. W południe Mia poszła na spacer i wróciła na place du Tertre, gdzie przywitała się z karykaturzystą. Zjadła późne śniadanie na tarasie jednej z kafejek i poszła do fryzjera. Potem wpadła do sklepu, gdzie kupiła ładną wiosenną sukienkę. Wróciła do domu koło piątej po południu i wzięła kąpiel. ♦ ♦ ♦ O wpół do ósmej Paul sprawdził temperaturę w piecu, podsmażył raki, posiekał świeże zioła i dodał je do sałaty, obsypał parmezanem kotleciki jagnięce, poszedł do jadalni sprawdzić, czy na stole niczego nie brakuje, otworzył butelkę wina, żeby pooddychało, wrócił do salonu i zaczął czytać, kwadrans później znów poszedł do kuchni, żeby wstawić do piekarnika jagnięcinę, wrócił do salonu, wyjrzał przez okno, przejrzał się w lustrze, wsunął rogi koszuli do spodni i od razu wyciągnął je z powrotem, obniżył temperaturę w piecu, znów wyjrzał przez okno, tym razem wychylając się, żeby lepiej widzieć ulicę, postanowił przewietrzyć pokój, wyjął jagnięcinę z piekarnika, usiadł na kanapie, sprawdził godzinę na swoim zegarku, wysłał pierwszego SMS-a, wrócił do czytania, wysłał drugiego SMS-a o dziewiątej, zdmuchnął świeczki na świeczniku o wpół do dziesiątej i o dziesiątej wysłał trzeciego SMS-a.

♦ ♦ ♦ – Dlaczego wciąż spoglądasz na komórkę? – Z przyzwyczajenia. – Mia, spójrz mi w oczy, przepłynąłem kanał La Manche, żeby się z tobą spotkać. – Patrzę ci w oczy, Davidzie. – Gdzie się wybierałaś, kiedy pojawiłem się w mieszkaniu Daisy? – Nigdzie. – Byłaś umalowana i uczesana… Zresztą co ci przyszło do głowy tak się ostrzyc? – Chciałam zmienić wygląd. – Nie odpowiedziałaś mi. Szłaś na spotkanie z kimś? – Szłam przelecieć mojego kochanka, bo to chyba chcesz usłyszeć. Wówczas bylibyśmy kwita. – Przyjechałem, żeby się pogodzić. – Widziałeś się z nią jeszcze? – Nie, powtarzam ci, odkąd wyjechałaś, jestem w Londynie sam i myślę o tobie cały czas. Wysłałem ci dziesiątki SMS-ów, na żadnego mi nie odpowiedziałaś, więc jestem… Kocham cię, zrobiłem głupstwo, nie mogę sobie tego wybaczyć. – Ale chciałbyś, żebym ja ci wybaczyła. – Chciałbym, żebyś dała drugą szansę naszemu małżeństwu, żebyś zrozumiała, że ten skok w bok nie ma dla mnie żadnego znaczenia. – Dla ciebie być może… – Źle się czułem, praca na planie tego filmu była bardzo ciężka, ty byłaś taka chłodna, odległa… Miałem chwilę słabości i dałbym wszystko, żebyś mi przebaczyła. Nigdy już nie będziesz przeze mnie cierpieć, daję ci słowo. Gdybyś mogła wykreślić mój błąd, zapomnieć o nim… – Nacisnąć klawisz na klawiaturze i patrzeć, jak przeszłość znika, w miarę jak znikają strony zapisanego tekstu… – wyszeptała Mia. – Co mówisz? – Nic. David chwycił jej dłoń i pocałował. Mia patrzyła na niego ze ściśniętym gardłem. Dlaczego tak na mnie działasz, dlaczego, kiedy jesteś obok, nie jestem sobą? – pomyślała. – O czym myślisz? – O nas. – Daj nam tę szansę. Pamiętasz ten hotel? Zatrzymaliśmy się w nim podczas naszego pierwszego wypadu do Paryża, niedługo po tym, jak się poznaliśmy. Mia przyjrzała się apartamentowi hotelowemu zarezerwowanemu przez Davida. W saloniku stały sekretarzyk w stylu Ludwika XVI, pasujące do niego krzesło z oparciem w kształcie liry i berżera, a w sypialni – wielkie łoże z baldachimem. – Wtedy mieliśmy mały pokój. – Od tego czasu wiele się zmieniło – ciągnął David, biorąc ją w ramiona. – Jutro znów zabawimy się w turystów, popłyniemy statkiem po Sekwanie, pójdziemy nawet na lody

na île de la Cité. Nie przypominam sobie, jak to miejsce się nazywało, ale bardzo ci się podobało. – To było na île Saint-Louis. – Niech będzie île Saint-Louis. Proszę cię, zostań ze mną dziś wieczorem. – Nie mam z sobą żadnych rzeczy. David zaciągnął ją do garderoby. Na wieszakach wisiały trzy suknie, dwie spódnice, dwa topy, dwie pary płóciennych spodni, dwa swetry z wycięciem w serek. Wyciągnął szuflady, w których leżały cztery komplety bielizny. Potem zaprowadził ją do marmurowej łazienki. Na umywalce stał kuferek wypełniony kosmetykami i leżała szczoteczka do zębów. – Przyleciałem dziś rano pierwszym samolotem i poświęciłem cały dzień na zakupy z myślą o tobie. – Jestem zmęczona, chodźmy się położyć… – powiedziała Mia. – Nie zjadłaś nic w restauracji. Chcesz, żebym coś zamówił przez room-service? – Nie, nie jestem głodna, chciałabym się przespać i przemyśleć to wszystko. – Wszystko jest przemyślane! – oznajmił David pewnym głosem i wziął ją w ramiona. – Tę noc spędzamy razem, a od jutra zaczynamy wszystko od początku. Mia popchnęła go delikatnie w kierunku sypialni, a sama znikła w łazience i zamknęła się na klucz. Odkręciła krany, wzięła komórkę i przewinęła SMS-y, które wysyłano do niej przez cały wieczór. Wszystko jest gotowe, pospiesz się! Co ty robisz? Mięso będzie zbyt długo w piecu i wyschnie. Jeśli nie możesz się wyrwać z restauracji, nie szkodzi, zrozumiem to. Powiedz tylko, że nie stało się nic złego.

Po raz trzeci odczytywała ostatnią wiadomość od Paula, kiedy telefon zawibrował jej w dłoni. Siadam do pracy, wyłączam komórkę. Pogadamy jutro. Lub nie.

Była prawie północ, Mia wyłączyła komórkę, rozebrała się i weszła pod prysznic. ♦ ♦ ♦ Paul zbiegł po schodach, pchnął bramę i wciągnął głęboko w płuca wieczorne powietrze. Moustache opuszczał metalowe żaluzje kafejki. Słysząc kroki, odwrócił się. – Co pan tu robi, proszę pana, snując się jak dusza potępiona? – Wyszedłem na spacer z psem. – Ma pan psa? Gdzie on jest, biega za sukami? – Jest pan głodny, Moustache? – No, troszkę mi burczy w brzuchu, ale moja kuchnia już zamknięta. – A moja nie. Chodźmy!

Przestępując próg mieszkania Paula, Moustache zdumiał się na widok stołu nakrytego białym obrusem, świecznika i eleganckiej zastawy. – Sałatka wiosenna z rakami, jagnięcina pieczona z parmezanem, biszkopt SaintHonoré z bitą śmietaną na deser… Ach, zapomniałem, sery i sarget de gruaud-larose rocznik dwa tysiące dziewiąty jako akompaniament do tego wszystkiego, odpowiada panu? – spytał Paul. – Musiałbym być nadzwyczaj wymagający, by mieć jakieś zastrzeżenia, ale panie Paulu, proszę rozwiać moje wątpliwości, to nie dla mnie ta kolacja przy świecach? Bo… – Nie, Moustache, to nie było dla pana, zresztą jagnięcina będzie jak dla pana przepieczona. – Rozumiem! – odparł Moustache, rozkładając serwetkę. Siedzieli przy stole do późna w nocy. Moustache opowiadał o swojej rodzimej Owernii, o tym, jak wyjechał stamtąd w wieku dwudziestu lat i zaczął pracować jako rzeźnik. Opowiedział o swoim ślubie, o rozwodzie, o zakupie pierwszej kafejki na La Bastille, zanim tą dzielnicą zawładnęli les Bobos 2. Nie powinien był nigdy jej sprzedawać. Potem kupił następną kafejkę w Belleville, zanim ci sami Bobo’s dotarli i tam. Wreszcie przeprowadził się tu, do dzielnicy, której przyszłość przynajmniej była pewna. Paul nic nie mówił, słuchał swego gościa pogrążony we własnych niewesołych myślach. O drugiej w nocy Moustache wstał i podziękował Paulowi za wspaniałą kolację. Na progu poklepał go po ramieniu i westchnął. – Jest pan porządnym facetem, proszę pana. Nigdy nie czytałem pana książek, czytanie nie jest moją mocną stroną, ale wszyscy w dzielnicy mówią o nich jak najlepiej. Kiedy pan wróci, zabiorę pana na kolację w takie miejsce, w którym jedzą robotnicy z nocnej zmiany. Tego bistra nie ma w przewodnikach, ale jego patron jest znakomitym kucharzem, powie mi pan potem, czy panu smakowało. Paul wręczył mu drugie klucze do swego mieszkania i powiedział, że nie wie, kiedy wróci. Moustache wsunął klucze do kieszeni i wyszedł bez słowa.

15

W ten czwartek było chłodno. Płynąc statkiem po Sekwanie, David wspominał na głos ich pierwszy pobyt w Paryżu. Jednak wspomnienia dobrych chwil nie wystarczą, żeby te chwile wróciły. Zjedli wspólnie porcję lodów na île Saint-Louis i wrócili do hotelu. Kochali się, ale głównie po prostu leżeli w łóżku. W środku popołudnia David zadzwonił do recepcji i poprosił, żeby zarezerwowano im dwa miejsca na najlepszą sztukę graną obecnie w teatrze oraz dwa bilety lotnicze do Londynu na następny dzień. Odkładając słuchawkę, oznajmił Mii, że nadszedł czas, żeby wrócili do domu. Zaproponował, że pójdzie z nią odebrać jej rzeczy z Montmartre’u. Mia odrzekła, że woli sama się spakować. Pożegna się z Daisy i wróci. Obiecała, że będzie punktualna, i wyszła. Hotelowa limuzyna podwiozła ją na rue Poulbot. Mia poprosiła kierowcę, żeby na nią zaczekał. Weszła na górę, od niechcenia przesuwając palcami po poręczy schodów. Zamknęła walizkę, wyjęła z szafy portret Daisy i wyszła z mieszkania. ♦ ♦ ♦ Paul wydrukował napisane rozdziały, włożył kartki do kartonowej teczki i wsunął ją do walizki. Opróżnił lodówkę, zamknął okiennice i sprawdził, czy wszystkie krany są pozakręcane. W końcu obszedł mieszkanie dokoła, wyniósł śmiecie i poszedł spotkać się z wydawcą. ♦ ♦ ♦ Opuszczając Montmartre, Mia poprosiła szofera, żeby podwiózł ją na rue de Bretagne. – Może pan zatrzymać się na chwilę? – poprosiła, kiedy przejeżdżali przed numerem trzydziestym ósmym. Opuściła szybę w oknie i wyjrzała na zewnątrz. Okiennice na czwartym piętrze były zamknięte. Kiedy samochód znów ruszył, wzięła komórkę i przeczytała jeszcze raz wiadomość, która przyszła do niej tuż przed południem. Mio, jestem wściekły, ale nie chcę, żebyś o tym wiedziała. Tej nocy wepchnąłem moją śpiewaczkę pod autobus, w końcu mogła uważać, przechodząc przez ulicę. Dzwoniłem do restauracji, Daisy powiedziała mi, że nie przydarzyło ci się nic złego, co jest najważniejsze.

Rozumiem twoje milczenie, może tak jest lepiej, pożegnania nie mają sensu. Dzięki ci za te wspaniałe cenne chwile. Dbaj o siebie, nawet jeśli to zdanie nie ma żadnego sensu. Paul

Po przyjeździe do hotelu Mia udawała, że ma migrenę. David poprosił konsjerża, żeby odwołał rezerwację miejsc w teatrze, i zamówił kolację do pokoju. ♦ ♦ ♦ O jedenastej w nocy Daisy pożegnała ostatnich klientów. Wracając do domu, odkryła na blacie kuchennym swój portret z liścikiem. Droga Daisy, wracam do Anglii. Nie miałam odwagi wejść do Twojej restauracji. Jestem zazdrosna o nową kelnerkę. Prawdopodobnie gdybym Cię zobaczyła, zmieniłabym decyzję. Czas, który podarowałaś mi w Paryżu, ofiarował mi nowe życie, które zaczęłam lubić. Ale słucham Twoich rad, więc wracam do starego życia, uwalniając Cię od siebie. Zadzwonię z Londynu za kilka dni, kiedy się z powrotem oswoję z rzeczywistością. Jeśli wiedziałaś, że David przyjedzie po mnie, dobrze zrobiłaś, że mnie nie uprzedziłaś. Nigdy nie będę umiała Ci podziękować za Twoją przyjaźń, za to, że jesteś zawsze przy mnie, kiedy Cię potrzebuję, i że potrafisz mi się sprzeciwić, ryzykując kłótnię, choćby krótką, żeby nie kłamać. Ja Cię okłamałam, wiesz, w jakiej sprawie, i bardzo Cię za to przepraszam. Ten twój portret namalował karykaturzysta z placu du Tertre. Łatwo go rozpoznasz, jest dość przystojny, prawie tak ładny jak spojrzenie, którym Cię obrzuca. Już za Tobą tęsknię. Twoja przyjaciółka, która kocha Cię jak siostrę. Mia PS Nie zapomnij o obietnicy: pod koniec września jedziemy do Grecji tylko we dwie. Zajmę się wszystkim.

Daisy chwyciła za telefon. Nie mogąc dodzwonić się do Mii, wysłała jej SMS-a. Mam nadzieję, że będziesz za mną tak samo tęskniła jak ja za Tobą. Moja nowa kelnerka jest beznadziejna, ma włosy pod pachami i zbiła już dwa talerze. Masz jak najszybciej do mnie zadzwonić. Bądź szalona, ale nie aż tak, żeby słuchać moich rad. Twoja najlepsza przyjaciółka jest mistrzem tylko w kuchni, we wszystkim innym, a zwłaszcza w życiu, jest głupia. Ja też kocham Cię jak siostrę.

♦ ♦ ♦ Kierowca limuzyny zjechał na pas prowadzący na lotnisko. Ustawił się wzdłuż chodnika. David otworzył drzwi i podał żonie dłoń. Mia już miała wyjść z samochodu, kiedy drzwi terminalu się rozsunęły. Była wystarczająco doświadczona, żeby rozpoznać paparazzich, zwłaszcza gdy nie starali się nawet być dyskretni. Zauważyła dwóch stojących przed stanowiskami odpraw.

Co za świnia! Nikt inny, tylko on mógł ich uprzedzić! Twoja wizyta w Paryżu, ten cały uwodzicielski numer, tylko po to, żeby nas razem zobaczono. Na statku na Sekwanie byś się zdradził, ale na lotnisku to oczywiście przypadek! A ja, jak ostatnia idiotka, uwierzyłam ci, pomyślała Mia wściekła. – Idziesz?! – zniecierpliwił się David. – Zaczekaj na mnie w środku, chcę jeszcze zadzwonić do Daisy, takie tam babskie sprawy… – Mam wziąć twoją walizkę? – Nie, kierowca się tym zajmie, spotkamy się za pięć minut. – Dobrze, to ja pójdę kupić prasę, ale pospiesz się! Kiedy tylko David odszedł, Mia zamknęła drzwi samochodu i pochyliła się w kierunku szofera. – Jak się pan nazywa? – spytała. – Maurice, proszę pani. – Czy dobrze pan zna to lotnisko, Maurice? – Odwożę tu klientów średnio cztery do sześciu razy dziennie. – Wie pan, skąd wylatują samoloty do Azji? – Z terminalu dwa E. – A więc, Maurice, samolot do Seulu startuje za czterdzieści pięć minut, jeśli będziemy tam za pięć minut, dostanie pan ogromy napiwek! – obiecała, grzebiąc w torebce. Kierowca ruszył z piskiem opon. – Czy przyjmuje pan karty kredytowe? – spytała Mia zażenowana. – Nie mam w ogóle przy sobie gotówki. – Czy ma pani zamiar polecieć tym samolotem? – Postaram się. – Niech pani zapomni o napiwku! – odrzekł Maurice, prześlizgując się pomiędzy taksówką a autobusem. – Ten facet jest beznadziejny. Przycisnął gaz do dechy i trzy minuty później znaleźli się przed terminalem dwa E. Maurice pospiesznie otworzył bagażnik, wyjął walizkę Mii i postawił ją na chodniku. – Co mam zrobić z jego walizką? – Właśnie odziedziczył pan kolekcję kaszmirowych swetrów i jedwabnych koszul. Dziękuję panu, Maurice! Mia chwyciła swoją walizkę i szybko poszła do stanowiska odpraw. Za kontuarem została już tylko jedna hostessa. – Dzień dobry pani, muszę lecieć do Seulu, to bardzo pilne. Hostessa zrobiła powątpiewającą minę. – Właśnie skończyłam odprawę, i obawiam się, że i tak nie ma miejsc. – Mogę podróżować w toalecie, jeśli nie ma innego wyjścia. – Przez jedenaście godzin? – spytała hostessa, unosząc głowę znad ekranu komputera. – Mogę panią wpisać na jutrzejszy lot. – Błagam panią… – poprosiła Mia, zdejmując okulary. Hostessa przyjrzała się i jej twarz się rozjaśniła. – Pani jest… – Tak, tak! Może pani mi znaleźć jakieś miejsce?

– Trzeba było mówić tak wcześniej, zostało mi jedno miejsce w pierwszej klasie, ale to pełna taryfa. Mia położyła na kontuarze kartę kredytową. – Na kiedy mam wpisać powrót? – spytała hostessa. – Nie mam pojęcia. – Muszę znać datę. – Za osiem dni albo za dziesięć.. albo za piętnaście… – Osiem, dziesięć czy piętnaście dni? – Piętnaście! Niech się pani pospieszy! Hostessa zaczęła z rekordową szybkością stukać w klawiaturę. – Pani walizka! Jest za późno, żeby ją zarejestrować! Mia uklękła, otworzyła ją, wyjęła kosmetyczkę i kilka drobiazgów z odzieży i przełożyła do swojej torby. – Resztę daję pani w prezencie! – Ależ ja nie mogę tego przyjąć! – powiedziała hostessa, wychylając się ponad kontuarem. – Ależ tak, może pani. – W jakim hotelu się pani zatrzyma? – Nie mam pojęcia. Hostessa, która przestała się już czemukolwiek dziwić, podała Mii kartę pokładową. – Teraz niech pani biegnie, uprzedzę personel pokładowy, żeby opóźnili zamknięcie drzwi! Mia wzięła bilet, zdjęła buty i pobiegła do kontroli bezpieczeństwa. Dotarła bez tchu do wąskiego przejścia, wypatrzyła drzwi, krzyknęła, żeby na nią zaczekano, i zwolniła kroku dopiero przy samym wejściu na pokład. Postarała się uspokoić i kiedy wręczyła kartę pokładową stewardowi, ten przyjął ją z serdecznym uśmiechem. – To już naprawdę ostatni moment! Siedzi pani na miejscu dwa A! – Wskazał jej fotel. Mia przeszła obok, nie zatrzymując się. Steward wołał za nią, lecz ona nie reagowała. W pewnej chwili zatrzymała się przy jednym z pasażerów, wręczyła mu swoją kartę pokładową i oznajmiła, że właśnie został przeniesiony do pierwszej klasy. Mężczyzna nie dał się dwa razy prosić i od razu ustąpił jej swoje miejsce. Mia otworzyła schowek na bagaż podręczny, wepchnęła torbę między dwie walizki i z westchnieniem ulgi opadła na siedzenie. Paul nie podniósł głowy znad czasopisma. Steward ogłosił przez mikrofon zamknięcie drzwi. Pasażerowie zostali poproszeni o zapięcie pasów i wyłączenie urządzeń elektronicznych. Paul odłożył czasopismo do kieszeni w siedzeniu przed nim i zamknął oczy. – Możemy porozmawiać czy będziemy milczeć przez jedenaście godzin? – spytała Mia. – Na razie siedźmy cicho i postarajmy się zniknąć. Trzystutonowy ogórek będzie zrywał się do lotu w powietrze, to jest wbrew naturze. Dopóki nie znajdziemy się na właściwej wysokości, oddychamy, uspokajamy się i nie robimy nic innego.

– Zgoda! – odparła Mia. – Ile panią kosztował bilet pierwszej klasy? – Myślałam, że siedzimy cicho. – Nie ma pani przy sobie czegoś na sen? – Nie. – Valium? – Też nie. – A kij baseballowy? Gdyby mogła mnie pani ogłuszyć i ocucić dopiero wtedy, gdy już dolecimy? – Niech się pan uspokoi, nic się nie stanie! – Jest pani pilotem? – Niech mi pan da rękę. – Wolę nie, jest cała spocona. Mia położyła swoją dłoń na nadgarstku Paula. – Co pan zrobił na tę kolację? – Nie powiem pani. – Nie jest pan ciekaw, dlaczego nie przyszłam? – Nie. Co to za hałas, to normalne? – To silniki. – Czy to normalne, że tak huczą? – Jeśli pan chce, żebyśmy wystartowali, to tak. – W takim razie, czy huczą wystarczająco? – Huczą dokładnie tak, jak należy. – To bum-bum, które słyszę, to co to jest? – To pańskie serce. ♦ ♦ ♦ Samolot wzniósł się w powietrze. Niedługo po starcie zaczęły się turbulencje, które szybko minęły. Paul zacisnął zęby, na czole miał krople potu. – Nie ma najmniejszego powodu do niepokoju! – powiedziała uspokajająco Mia. – Można się bać bez powodu! – odpowiedział Paul. Teraz żałował, że nie spróbował tego drobnego prezentu, który ofiarował mu Cristoneli, odprowadzając go na lotnisko. Był to tytoń do żucia własnej kompozycji Włocha, który podobno działał uspokajająco przez kilka godzin. Paul był do tego stopnia hipochondrykiem, że w obawie przed krwotokiem wahał się połknąć tabletkę aspiryny, kiedy bolała go głowa, postanowił więc nie dodawać jeszcze dodatkowej przyczyny do swojego stresu. Gdy maszyna osiągnęła wysokość przelotową, po alejkach zaczął przechadzać się personel. – Są wyluzowani, to dobry znak! Jeśli wstali, to znaczy, że wszystko w porządku, prawda? – Wszystko jest w porządku od startu i wszystko będzie w porządku aż do lądowania, ale jeśli pan przez jedenaście godzin będzie tak kurczowo trzymał się oparć fotela,

trzeba będzie użyć kleszczy, żeby pana uwolnić. Paul popatrzył na swoje pobielałe palce i rozluźnił je. Stewardesa zaproponowała im drinki. Mia zdziwiła się, że Paul poprzestaje na szklance wody. – Słyszałem, że nie jest zdrowo pić alkohol na wysokości. Ona zdecydowała się na podwójny gin. – To może nie dotyczy Anglików… – zauważył, patrząc, jak Mia wypija jednym haustem drinka, po czym zamyka oczy i bierze głęboki wdech. Patrzył na nią w milczeniu. – Myślałam, że zdecydowaliśmy się o tym nie mówić… – powiedziała, mając wciąż zamknięte oczy. Paul wrócił do lektury swojego czasopisma. – Dużo pracowałem przez dwie ostatnie noce. Moją śpiewaczkę spotkało mnóstwo przygód. Niech pani sobie wyobrazi, że pojawił się jej były partner i ona, oczywiście, ochoczo wskoczyła w ten związek z powrotem. Teraz muszę się zastanowić, czy to ma się liczyć, czy nie – ciągnął nonszalancko, przewracając stronę w magazynie ilustrowanym. – Zresztą ja nie chcę tego wiedzieć, to mnie nie obchodzi, miałem tylko ochotę zadać pani to pytanie. Zrobiłem to i teraz mówmy o czymś innym. – W jaki sposób wpadł pan na ten pomysł? – Jestem pisarzem… zawodowo puszczam wodze fantazji – rzekł Paul, zamykając czasopismo. – Ale smuci mnie, kiedy ona jest nieszczęśliwa. Nie wiem dlaczego, ale tak jest. Steward przerwał im, proponując posiłek. Paul odmówił i oświadczył, że również ona nie jest głodna. Mia chciała zaprotestować, ale steward już przeszedł do następnego rzędu. – Dlaczego się pan wtrąca, jestem głodna jak wilk! – wykrzyknęła wzburzona. – Ja również. Tylko te maleńkie pojemniczki nie są wymyślone po to, żeby nas nakarmić, ale żeby oderwać naszą uwagę od rzeczywistości. Gra polega na tym, żeby próbować zgadnąć, co jest w środku. Paul odpiął pas i sięgnął po torbę ze schowka na bagaże. Gdy tylko usiadł na miejsce, wyjął z torby dziesięć małych hermetycznie zamkniętych pudełeczek i postawił wszystkie na stoliku Mii. – Co to jest? – spytała. – A teraz interesuje panią, co tu przyszykowałem? Podniosła pokrywki i odkryła cztery małe kanapki z miękkiego chleba z wędzonym łososiem, dwa plastry pasztetu z jarzyn, dwa kawałki pasztetu z gęsich wątróbek, dwie sałatki z ziemniaków z truflami i w ostatnich dwóch pudełkach – dwa eklerki kawowe. Popatrzyła na Paula ze zdziwieniem. – No i właśnie tak! Kiedy się pakowałem, pomyślałem, że jeśli mam zginąć w przestworzach, to niech to będzie w wielkim stylu. – I zawsze pan je za dwóch? – Przecież nie będę się objadał, podczas gdy pasażer na sąsiednim fotelu u progu śmierci będzie rzucał ukradkowe spojrzenia na moje dania! To zepsułoby mi całkowicie przyjemność. – Naprawdę myśli pan o wszystkim.

– Tylko o rzeczach podstawowych, ale to już zabiera sporo czasu. – Czy pańska tłumaczka wyjdzie po pana na lotnisko? – Mam nadzieję – odparł Paul. – Dlaczego pani pyta? – Tak sobie… To znaczy… moglibyśmy powiedzieć, że jestem przedstawicielką pańskiego wydawnictwa i mam się panem opiekować podczas tej wizyty. – Nie, wystarczy, jak powiemy, że jesteśmy przyjaciółmi. – Jak pan chce. – A skoro jesteśmy przyjaciółmi, to może by mi pani wyjaśniła, co pani robi na pokładzie tego samolotu, zamiast być w swojej restauracji? – Ten pasztet z gęsich wątróbek jest pyszny. Gdzie go pan kupił? – I proszę mi nie kraść moich replik. – Potrzebowałam odetchnąć. – Od czego? – Od siebie. – A więc on wrócił? – Powiedzmy, że nasza bohaterka wskoczyła z powrotem w ten związek, ale bardzo szybko zaczęła się dusić – odrzekła Mia. – Cieszę się, że pani tu jest. – Naprawdę? – Nie, powiedziałem tak przez grzeczność. – Ja też się cieszę, że tu jestem. Od tak dawna chciałam zwiedzić Seul… – Naprawdę? – Nie, powiedziałam tak przez grzeczność. Kiedy skończyli jeść, Paul włożył pojemniczki do torby i wstał. – Gdzie pan idzie? – Pozmywać. – Chyba pan żartuje? – Absolutnie nie, nie zamierzam im zostawić moich pojemników na żywność, będę ich potrzebował w drodze powrotnej. – Już pan zrezygnował z zamieszkania w Korei Południowej? – Zobaczymy. Sprawdzili repertuar pokładowej telewizji. Mia wybrała komedię romantyczną, a Paul thriller. Dziesięć minut później on oglądał film wyświetlany na jej ekranie, ona zaś ten na ekranie Paula. Najpierw skręcali głowy, potem zamienili się słuchawkami, wreszcie fotelami. ♦ ♦ ♦ Paul w końcu zasnął, a Mia pilnowała, żeby się nie obudził podczas lądowania. Otworzył oczy, kiedy koła maszyny dotknęły ziemi, i od razu zesztywniał, gdy pilot włączył ciąg wsteczny. Mia go uspokoiła, koszmar miał się ku końcowi, za chwilę będą wysiadać. ♦ ♦ ♦

Po kontroli paszportów Paul poszedł po walizkę. Zdjął ją z taśmy bagażowej i postawił na wózku. – Pani walizka jeszcze się nie pojawiła? – zaniepokoił się. – Mam tylko to! – powiedziała Mia, wskazując na torbę, którą przewiesiła przez ramię. Paul powstrzymał się od komentarza. Patrzył przed siebie, na rozsuwane drzwi, zastanawiając się, jak się ma zachować po ich przekroczeniu. Grupa około trzydziestu osób stała z plakatem, na którym było napisane: „Witamy Paula Bartona”. Mia włożyła ciemne okulary. – Żeby zagonić statystów do powitania mnie! Naprawdę potrafią przyjmować gości! – szepnął z podziwem Paul do Mii, przyglądając się twarzom w poszukiwaniu Kyong. Odwrócił głowę, bo Mia znikła. Wydało mu się, że widział, jak po przekroczeniu drzwi wmieszała się w tłum ludzi oczekujących na wychodzących pasażerów. Grupa witających rzuciła się ku niemu z notesami i piórami w dłoniach, prosząc o autografy. Zakłopotany Paul mimo wszystko życzliwie poddał się tej zabawie i rozdawał autografy aż do chwili, kiedy pojawił się jego koreański wydawca i rozgonił okrążający go tłumek. – Witamy w Seulu, panie Barton, to dla nas honor gościć pana. – Mężczyzna wyciągnął do niego na przywitanie serdeczną dłoń. – To ja czuję się uhonorowany! – odpowiedział Paul, wciąż wypatrując w tłumie znajomej twarzy. – Nie trzeba było… – Nie trzeba było czego? – spytał wydawca. – Cały ten tłum… – Staraliśmy się ich powstrzymać, ale pan jest tutaj bardzo popularny i wszyscy na pana czekali. Oni tu stoją od ponad trzech godzin, rozumie pan… – Ale z jakiego powodu? – Żeby pana zobaczyć, oczywiście! – sprecyzował wydawca. – Chodźmy, samochód czeka, żeby odwieźć pana do hotelu. Musi pan być wyczerpany po tej długiej podróży. Mia dołączyła do nich przed terminalem. – Czy pani jest z nami? – zapytał wydawca. Mia przedstawiła się. – Panna Grinberg, jestem asystentką pana Bartona. – Bardzo mi miło, panno Grinberg! – odpowiedział wydawca. – Pan Cristoneli nie uprzedził nas o pani obecności. – Moją podróżą zajęło się bezpośrednio biuro pana Bartona. Paul oniemiał. Wydawca zaprosił ich do limuzyny. Sam usiadł z przodu, a Mia z Paulem zajęli miejsca z tyłu. Paul znów się rozejrzał. Samochód ruszył w kierunku centrum. Paul z nieobecnym wyrazem twarzy obserwował mijane przedmieścia. – Dziś wieczorem odbędzie się kolacja w małym gronie – oznajmił wydawca. – Kilku naszych współpracowników, między innymi dyrektorka marketingu, panna Bak, pańska rzecznik prasowy, dyrektor księgarni, w której będzie pan podpisywał swoje

książki… Proszę się nie martwić, to nie będzie trwało długo. Musi pan wypocząć, nadchodzące dni będą wyczerpujące. Oto program! – Wręczył Mii kopertę. – Panno Grinberg, czy pani będzie mieszkać w tym samym hotelu co pan Barton? – Tak jest! – odpowiedziała, spoglądając na Paula. W ogóle nie słuchał ich rozmowy. Kyong nie przyszła na lotnisko. Pomyślał, że może to obecność szefa jej przeszkodziła. Mia poklepała go po kolanie, przywołując do porządku. – Paul, wydawca pyta, jak minęła podróż. – W porządku. Miałem miejsce przy skrzydle i wszystko dobrze poszło. – Bardzo nam zależy na tym programie telewizyjnym, w którym jutro weźmie pan udział. Inne ważne wydarzenie to poniedziałkowe przyjęcie na pańską cześć organizowane przez ambasadora. Zaproszono dziennikarzy oraz znanych profesorów Uniwersytetu Seulskiego. Uprzedzę sekretariat ambasadora o obecności pańskiej asystentki. – Proszę tego nie robić! – odezwała się Mia. – Pan Barton może udać się na przyjęcie beze mnie. – To wykluczone! Będziemy zachwyceni, jeśli zaszczyci pani nas swoją obecnością, prawda, panie Barton? Paul cały czas patrzył w okno. Nie odpowiedział. Jak Kyong zachowa się podczas kolacji? Czy powinien zachować rezerwę, żeby nie czuła się skrępowana w obecności wydawcy, swojego szefa? Mia dyskretnie trąciła go łokciem. – Słucham? – spytał Paul. Wydawca domyślił się, że Paul jest zmęczony, i aż do hotelu nie odezwał się ani słowem. Samochód podjechał pod zadaszenie przed wejściem. Na ich przywitanie wyszła młoda kobieta. – Panna Bak pomoże panu przy formalnościach w recepcji i zaprowadzi pana do restauracji, w której spotkamy się dziś wieczorem. Ja mam jeszcze dużo pracy związanej z inauguracją targów. Do tego czasu proszę odpocząć i zebrać siły. Do widzenia więc i do wieczora. Wydawca wsiadł do samochodu i odjechał. Panna Bak poprosiła Paula i Mię o paszporty i skierowała się wraz z nimi do recepcji. Walizką Paula zajął się bagażowy. Gdy Paul podszedł do kontuaru, policzki recepcjonisty zaróżowiły się. – To wielki honor dla nas, panie Barton. Czytałem wszystkie pana książki. – Bardzo miło z pana strony – odrzekł Paul. – Panno Grinberg, nie mogę znaleźć pani rezerwacji – podjął recepcjonista z zasmuconym wyrazem twarzy. – Czy ma pani z sobą potwierdzenie? – Nie, nie mam – odrzekła Mia. Recepcjonista zaczął przeszukiwać komputer, jeszcze bardziej zdenerwowany, gdy panna Bak zwróciła mu uwagę, że pan Barton odbył bardzo długą podróż samolotem i że zamiast stać w recepcji powinien odpoczywać.

Zamyślony Paul zauważył w końcu, co się dzieje, i nachylił się nad kontuarem. – Prawdopodobnie to jakaś pomyłka – powiedział. – To może się zdarzyć każdemu. Proszę dać nam inny pokój. – Ale panie Barton, hotel jest przepełniony, mogę spróbować w innym. Obawiam się, niestety, że z powodu targów książki wszędzie będzie komplet. Mia patrzyła w bok. – Dobrze, nic nie szkodzi – powiedział Paul jowialnie. – Panna Grinberg i ja pracujemy razem już od tylu lat, że możemy zatrzymać się w jednym pokoju z dwoma łóżkami. – Nie mam już takiego pokoju. Przenieśliśmy pana do apartamentu, ale tam jest tylko jedno łóżko, zresztą ogromne, king size. Panna Bak była o krok od zemdlenia. Paul odciągnął ją na bok. – Czy pani już leciała samolotem, panno Bak? – Nie, nigdy, panie Barton, czemu pan pyta? – Bo ja leciałem i proszę mi wierzyć, że po jedenastu godzinach spędzonych na wysokości dziesięciu tysięcy metrów, gdy jest się oddzielonym od chmur tylko ścianką z blachy i okienkiem, nic już na tym świecie nie jest w stanie człowieka zaniepokoić. Podzielimy się tym apartamentem, pani nic o tym nie powie szefowi, ani zresztą nikomu innemu. Dopilnuje pani, żeby ten młody człowiek zapomniał o wszystkim, także o obecności tutaj panny Grinberg, i to będzie nasz sekret. Panna Bak przełknęła ślinę i kolory zaczęły powracać na jej twarz. – Dwa klucze poproszę! – powiedział Paul do recepcjonisty, wracając do kontuaru. – Idziemy, panno Grinberg? – zwrócił się z ironią w głosie do Mii. Milczeli w windzie, milczeli, idąc długim korytarzem do apartamentu, milczeli, gdy bagażowy wstawiał do pokoju walizkę Paula. – Przepraszam… – powiedziała Mia, gdy bagażowy wyszedł. – Ani przez chwilę nie pomyślałam… Paul wyciągnął się na kanapie, ale nogi od kolan w dół zwisały mu z oparcia. – Nie, to niemożliwe… – Westchnął, wstając. Wziął poduszkę, położył ją na dywanie i rozciągnął się na podłodze. – Tak też nie… – rzucił, masując sobie krzyż. Otworzył szafę, stanął na palcach, wyciągnął dwa wałki i położył je na środku wielkiego łóżka, rozdzielając je na dwie części. – Z lewej czy z prawej? – spytał. – Musi być chyba gdzieś w Seulu jakiś pensjonat, w którym jest wolny pokój – powiedziała Mia. – Oczywiście, i przejrzy pani ogłoszenia po koreańsku? Ustalimy tylko pewne reguły: pani idzie pierwsza do łazienki rano, a ja wieczorem. Wybór programów telewizyjnych razem z pilotem zostawiam pani, tylko wykluczam sport. Będzie pani używać zatyczek do uszu do spania, ja nie chrapię, ale w razie gdybym chrapał, zamierzam zachować godność. Jeśli przypadkowo mówiłbym przez sen, nic z tego, co powiem, nie będzie mogło być użyte przeciwko mnie. Myślę, że pod tymi warunkami możemy się dogadać. Mam dość stresu, żeby jeszcze sobie dorzucać dodatkowych kłopotów. A poza tym, co pani przyszło do głowy z tą asystentką? Czy ja wyglądam na kogoś, kto ma asystentkę? – Nie uważam, że posiadanie asystentki wymaga jakiegoś szczególnego wyglądu.

– A pani miała już asystentkę? Nie? No właśnie! Mam nadzieję, że ma pani swoją szczoteczkę do zębów w torbie, bo tym się nie dzielę. Pasta do zębów, zgoda, ale nie szczoteczka… – mamrotał zrzędliwie Paul, chodząc tam i z powrotem po pokoju. – Niech pan się tak nie denerwuje, zobaczy pan ją dziś podczas kolacji! – W obecności piętnastu osób! Co za podróż! Od samego początku same problemy! Będę musiał mówić do przyjaciółki po nazwisku, a do kobiety, w której jestem zakochany: „Panno Kyong”. Ołaszamiające, jak by powiedział mój wydawca! – Dziękuję panu! – rzuciła Mia, rozciągając się na łóżku. – Za co? – Za tę przyjaciółkę. To mi sprawiło wielką przyjemność. – Oparła głowę na rękach i patrzyła w sufit. Paul patrzył na nią. – Wybiera pani lewą stronę łóżka? Mia przemieściła się ponad poduszkami, położyła się z prawej strony i kilka razy podskoczyła, po czym wróciła na lewą stronę. – W sumie wolę lewą – powiedziała. – Nie musiała pani rozwalać całego łóżka! – Nie, ale sprawiło mi to przyjemność. Jest popołudnie, więc kto może teraz pójść do łazienki? Będziemy losować? Paul wzruszył ramionami, dając jej do zrozumienia, że droga wolna. Sam rozpakował walizkę i rozwiesił ubrania w szafie, a bokserki i skarpetki wsunął pod stos koszul. Mia pojawiła się pół godziny później w szlafroku i turbanie z ręcznika. – Liczyła pani kafelki pod prysznicem? – zażartował Paul. Kiedy wchodził do wanny, usłyszał, jak Mia coś mówi do niego z sypialni. – O jedenastej przed południem wyjazd z hotelu, inauguracja targów w południe, podpisywanie książek o pierwszej, od drugiej piętnaście do drugiej trzydzieści przerwa na lunch, od drugiej trzydzieści do piątej dalszy ciąg podpisywania, o siódmej makijaż, na planie telewizyjnym o wpół do ósmej, koniec o dziewiątej, potem kolacja i koniec… – Jak pomyślę, że ja się skarżę na mój rozkład dnia podczas promocji filmu… – Co tam pani mówi?! – krzyknął z łazienki. – Tak jak każda dobra asystentka, czytałam panu plan zajęć na jutro. Wyskoczył z łazienki owinięty ręcznikami. Mia wybuchła śmiechem. – Wygląda pan jak fakir. – Czy dobrze słyszałem? Kwadrans na lunch? Za kogo oni mnie mają?! – Za słynnego pisarza. Przyjęcie na lotnisku było imponujące, nie mówiąc już o recepcjoniście… Jestem z pana dumna. – Na lotnisku czekało na mnie dużo więcej osób niż czytelników w księgarni, którzy proszą o autografy. Jestem pewien, że tych ludzi opłacono, żeby przyszli. – Niech pan nie będzie taki skromny, błagam, proszę się ubrać, przepasany tymi ręcznikami nie wygląda pan najlepiej. Paul otworzył drzwi garderoby i przejrzał się w lustrze. – Nie zgadzam się z panią, uważam, że tak wyglądam nieźle, może powinienem w tym przebraniu wystąpić w telewizji? No i tak, wreszcie mam tremę!

Mia podeszła do Paula, obejrzała zawartość szafy, zdjęła z wieszaka szare spodnie, czarną marynarkę, a z półki wzięła białą koszulę. – Proszę, tak będzie pan wyglądał świetnie – rzekła, podając mu ubrania. – Jest pani pewna, że niebieska koszula nie będzie lepsza? – Nie, nie z pana twarzą. Lepiej, żeby koszula była bledsza niż twarz; po przespanej nocy czy dwóch zobaczymy, czy w niebieskim będzie panu dobrze. Teraz Mia zajrzała do swojej torby. Ujrzała kilka wygniecionych łaszków, które tam w pośpiechu wepchnęła. – Zostanę w pokoju i zamówię sobie tutaj coś do zjedzenia… – Westchnęła, upuszczając wszystko na podłogę. – Ile mamy czasu do kolacji, panno Grinberg? – zapytał Paul napuszonym tonem. – Dwie godziny, panie Barton, i niech pan nie bawi się ze mną w tę gierkę, bo mogę zrezygnować z pracy, jeszcze zanim zacznę. – Proszę się ubrać i zachowywać z większym szacunkiem dla pracodawcy. – Dokąd idziemy? – Idziemy zwiedzać Seul, to jedyne, co mi przychodzi na myśl, żeby móc zachować trzeźwość umysłu aż do tej cholernej kolacji. Zjechali do holu. Widząc ich w drzwiach windy, panna Bak skoczyła i stanęła na baczność. Paul powiedział jej na ucho, co chciałby zrobić. Skinęła głową i poszła pierwsza. Mia zdziwiła się, że musi iść pieszo nudnym bulwarem, a jej zdziwienie podwoiło się, gdy panna Bak weszła do centrum handlowego. Paul posłusznie podążał za przewodniczką i wkroczył za nią do windy. – Mogę wiedzieć, co tu robimy? – spytała Mia. – Nie! – odparł Paul. Gdy znaleźli się na trzecim piętrze, panna Bak wskazała na jedną z witryn. Nie weszła z nimi do sklepu, tylko poprosiła Paula, żeby w razie potrzeby ją zawołał. Wszedł do środka, a Mia ruszyła za nim. – To bardzo miłe z pana strony, że kupuje pan tutaj sukienkę dla Kyong, ale ona na pewno wolałaby, żeby prezent został zakupiony w Paryżu. – Wiem, nie pomyślałem o tym! – Spróbujemy naprawić ten błąd. Zna pan jej wymiary? – Właściwie jest identycznej postury co pani. – Ach, tak? Wyobrażałam ją sobie niższą i trochę grubą, pomyślała i zaczęła się przyglądać ubraniom wystawionym w butiku. Po chwili podeszła do półek. – O, ta spódnica jest bardzo ładna, te spodnie również, tak samo jak ta bluzka, ta również, te trzy swetry są doskonałe, a ta wieczorowa suknia bardzo efektowna. – Była pani garderobianą w teatrze w poprzednim życiu? – zdziwił się Paul. – Nie! – zaprzeczyła Mia. – Po prostu mam gust. Wziął wszystkie stroje wybrane przez Mię i podszedł do przebieralni. – Jeśli to pani nie sprawi kłopotu… – Odsunął zasłonę. – Czego nie zrobiłaby dobra asystentka! – rzuciła Mia, odbierając od niego ubrania. Weszła do kabiny, zaciągnęła zasłonę i po chwili pokazała się w pierwszym komplecie. Ze sztucznym uśmiechem na twarzy okręciła się dokoła jak prawdziwa

modelka. – Doskonale! – rzekł Paul. – Teraz następne. Mia posłuchała niechętnie i wkrótce wyszła z przebieralni w kolejnym zestawie. Na widok niezdecydowanej miny Paula zawróciła i włożyła inny sweter. Paul zdjął z wieszaka czarną suknię, która bardzo mu się podobała, i podał ją Mii nad zasłoną. – Trochę zbyt obcisła, nie uważa pan? – spytała Mia. – Niech ją pani włoży, zobaczymy. – Jest wspaniała! – powiedziała, wychodząc z przymierzalni. – Wiem, po prostu mam gust. Przymierzyła następny komplet, a Paul uznał, że ubranie świetnie na niej leży. Kiedy się ubierała, poszedł do kasy, zapłacił za wszystko i wrócił do panny Bak, która czekała przed sklepem. Mia wyszła z przymierzalni i patrzyła na nich z daleka. Za kogo on się ma? – pomyślała podirytowana. Kilku fanów na lotnisku i już przewróciło mu się w głowie! Jeśli chcesz się bawić w gwiazdę, to nie wiesz, z kim masz do czynienia, kolego! – Wracamy do hotelu? – spytał Paul. – Gdyby pan powiedział „Dziękuję”, to udławiłby się pan? – Dziękuję! – rzucił Paul, wchodząc na ruchome schody. – Chce pan zdobyć tłumaczkę tymi dwiema sukienkami? – spytała Mia. – I spódnicą, trzema sweterkami, dwoma parami spodni i dwiema bluzkami. – Wystarczyłaby miniaturka wieży Eiffla, w każdym razie dowiodłaby jej, że nie pomyślał pan o niej dopiero w ostatnim momencie. W drodze do pokoju milczeli oboje. Paul położył się po prawej stronie łóżka, założywszy ręce pod głowę. – Niech pan chociaż zdejmie buty! – wykrzyknęła Mia. – Przecież nawet nie dotykają kołdry. – Mimo wszystko. – O której po nas przychodzą? – Może pan wstać i zajrzeć do harmonogramu. – To dziwne, że użyła pani tego terminu, bo tak nazywa się plan promocji. – I zdziwiło pana, że kelnerka zna takie słownictwo? – To ja mam być zdenerwowany, nie pani. – Ja, ja, ja! Tylko to słyszę, odkąd tu przylecieliśmy! Niech pan się denerwuje sam i na kolację też niech pan idzie sam. Tak czy inaczej, ja nawet nie mam co włożyć. – Ma pani aż za duży wybór, wszystkie te ubrania są dla pani. Co pani myślała, że zamierzam uwieść Kyong, obsypując ją podarunkami? Nie słyszałem jeszcze nic podobnie nieeleganckiego. Za kogo mnie pani bierze? Za Davida, pomyślała Mia. – To bardzo miłe z pana strony – powiedziała. – Ale nie ma mowy, nie ma żadnego powodu, dla którego… – Tak, jest powód, który sama pani przed chwilą wymieniła: pani rzeczy zostały w Paryżu. Nie będzie pani nosiła tych samych kilku rzeczy przez cały nasz pobyt tutaj. – Pójdę jutro coś sobie kupić. – Już wystarczająco zaszalała pani z biletem pierwszej klasy. Przynajmniej tak mogę się pani odwdzięczyć. Trzymała mnie pani za rękę, spoconą ze strachu, pomogła mi

pani w samochodzie przy tym gadatliwym wydawcy i gdyby pani tu nie było, siedziałbym sam w kompletnej rozsypce w tym ponurym apartamencie hotelowym, w mieście na końcu świata. Więc najzwyczajniej w świecie powiesimy te ubrania w szafie, a ja proponuję, żeby czarną suknię zachowała pani na przyjęcie u ambasadora. – Absolutnie panu za to zwrócę pieniądze, wydał pan fortunę… – Ja nie, to Cristoneli… Wyciągnąłem od niego astronomiczną zaliczkę, zanim zgodziłem się na tę podróż. Mia wzięła jedną z toreb i poszła do łazienki. – Niech pan resztę ułoży w szafie, a ja w takim razie idę się przygotować. Kiedy pół godziny później Mia wyszła z łazienki, Paul stwierdził, że jest jeszcze piękniejsza niż podczas mierzenia w przebieralni, a przecież prawie nie była umalowana. – A więc? – spytała. Zabójczo! – Nieźle, zupełnie dobrze pani w tym wygląda! Jak to „nieźle”! – Spódnica nie jest zbyt krótka? Boże, co za cudo!… – Nie, wydaje mi się, że to dobra długość. Wiesz, ilu facetów dałoby się pokroić, żeby być teraz tu ze mną, a ty uważasz, że jest „nieźle”? – A góra nie jest zbyt wydekoltowana? Centymetr głębiej i w restauracji dojdzie do zamieszek. – Nie, jest akurat, naprawdę, zapewniam panią, że wygląda pani w tym stroju bardzo dobrze. Zaczekaj z tymi swoimi „nieźle”, aż zobaczysz minę tej twojej tłumaczki, kiedy mnie zauważy! – No nic, wierzę panu. Stary, co się z tobą dzieje?! – Coś pan mówił? – Nie, nic. Paul podniósł kciuk i wszedł do łazienki. ♦ ♦ ♦ Na progu restauracji serce Paula gwałtownie przyspieszyło. Przed wyjściem z hotelu Mia dała mu kilka rad na temat tego, jak ma się zachować w podobnych okolicznościach. Nie robić nic, co mogłoby wprowadzić Kyong w zakłopotanie w obecności jej szefów, dać jej wolną rękę i czekać, aż sama się z nim skontaktuje. Gdyby przypadkiem siedzieli obok siebie przy stole, nie wolno mu dotykać jej dłoni, natomiast może pod stołem musnąć kolanem jej kolano. Na wypadek gdyby, nie budząc podejrzeń, nie mógł do niej podejść, dał Mii liścik, żeby wręczyła go Kyong pod koniec kolacji.

Kiedy wszystkich już rozsadzono przy stole, Paul i Mia popatrzyli na siebie. Kyong nie została zaproszona. Paul był tu sławny, toasty na jego cześć następowały jeden po drugim. Dyrektor do spraw marketingu koreańskiego wydawnictwa chciał zebrać jego wszystkie książki w serię przeznaczoną dla studentów. Czy Paul zgodziłby się dorzucić przedmowę, w której wyjaśniłby, dlaczego poświęcił się tak trudnej sprawie? Paul pomyślał, że facet chyba się naigrawa, ale angielski jego rozmówcy był daleki od doskonałości, więc Paul wolał siedzieć cicho. Szef od reklamy pokazał mu okładkę jego ostatniej powieści, dumnie wskazując na opaskę, na której czerwonymi literami widniał napis: 500 000 sprzedanych egzemplarzy. – To wyjątkowo dużo jak na cudzoziemskiego autora! – dodał wydawca. Dyrektor księgarni potwierdził, że codziennie ma kilkanaście zapytań o jego książkę. W odpowiednim momencie panna Bak pokazała Paulowi listę wywiadów, których będzie musiał udzielić. Dziennik telewizyjny wynegocjował wyłączność na jego występ, ale Paul mógł udzielić dwóch wywiadów prasie: dziennikowi „Chosun” i koreańskiemu wydaniu francuskiego tygodnika „Elle”. Potem godzina na antenie w radiu KBS, rozmowa w cztery oczy z dziennikarzem „Movie Week”, i trochę bardziej „lightowe” spotkanie z dziennikiem „Hankyoreh”, znanym z postępowych zapatrywań i jedynym, który wspiera politykę nawiązania kontaktów z Koreą Północną. Kiedy Paul spytał, dlaczego „Hankyoreh” chciał zrobić z nim wywiad, wszyscy wokół stołu wybuchli śmiechem. Paul nie miał w ogóle ochoty się śmiać i jego otępiały wygląd kontrastował z wesołością sąsiadów. Mia przyszła mu na pomoc i zaczęła pytać o Seul, o pogodę, jaka panuje w tym mieście w różnych porach roku, o miejsca, które warto zwiedzić, wreszcie wszczęła dyskusję na temat koreańskiego kina z wydawcą Paula, który był pod wrażeniem jej wiedzy na ten temat. Skorzystała z tej rozmowy, sugerując mu na ucho, że dobrze byłoby skrócić wieczór, gdyż pan Barton jest wyczerpany. Kiedy wrócili do hotelu, Paul od razu się położył. Poprawił wałek, który dzielił łóżko na pół, i zgasił lampkę nocną, zanim Mia wyszła z łazienki. Weszła pod kołdrę i przez jakiś czas milczała. – Czy pan już śpi? – Nie, jeszcze nie, czekałem, aż pani mi postawi to pytanie. – Ona jutro do pana zadzwoni, jestem tego pewna. – Jak pani może być tego pewna… Nawet nie zostawiła wiadomości w recepcji. – Przecież uprzedziła pana w swoim e-mailu, że będzie bardzo zajęta. Czasem praca może tak wypełnić czas, że nie daje się rady zrobić nic więcej. Paul usiadł i przechylił się na drugą stronę wałka. – Czy to za dużo oczekiwać krótkiej wiadomości? Czy nagle została ministrem kultury? A poza tym, dlaczego pani ją bez przerwy usprawiedliwia? – Bo jest mi przykro, kiedy widzę, jak pan się smuci, nie wiem czemu, ale tak jest! – odparła Mia, również siadając na łóżku. – To jakaś mania u pani, przywłaszczanie sobie moich replik. – Och, niech pan przestanie…

Zapadła cisza, ich twarze zbliżyły się do siebie, a to, co nastąpiło chwilę potem, przepełnione było nieskończoną czułością. ♦ ♦ ♦ – Nie pocałowała mnie pani z litości? – spytał Paul. – Czy już ktoś spoliczkował pana zaraz po pocałunku? – Nie, jeszcze nikt. Mia dotknęła wargami jego warg i życzyła mu dobrej nocy. Potem poprawiła wałek i zgasiła lampkę nocną po swojej stronie. – Czy to się liczy? – spytał Paul w ciemności. – Niech pan śpi!

16

Mię bardzo bawiło udawanie doskonałej asystentki; za każdym razem, gdy chciała mu coś powiedzieć, zwracała się do niego per „Panie Barton!” i za każdym razem Paul patrzył na nią z wściekłością. Podczas otwarcia targów, pośród natłoku fotografów i błysku fleszy, Mia trzymała się z daleka. Spotkanie autorskie połączone z podpisywaniem książek okazało się dużym wydarzeniem w życiu Paula. Trzysta osób stało w kolejce wychodzącej daleko poza drzwi księgarni. Odkrywając ogromną skalę tego przyjęcia, Mia pomyślała o swojej własnej karierze i o Crestonie, do którego powinna zadzwonić już dawno temu. Na pewno strasznie się martwił. Zastanowiła się, jakie kłamstwo wymyślić, żeby mu nie powiedzieć, gdzie jest. Paul, siedząc za biurkiem, uśmiechał się bez przerwy i wciąż mówił „dzień dobry”, mając wielkie trudności w pisaniu, a nawet w zrozumieniu nazwisk czytelników, którzy przyszli na spotkanie. Właściciel księgarni nachylił się i do ucha powiedział mu kilka słów przeprosin. To rzeczywiście bardzo przykre, że jego tłumaczka jest chora i nie mogła przyjść. – Kyong jest chora? – spytał Paul, również szeptem. – Nie, pańska tłumaczka jest chora! – odrzekł księgarz. – No właśnie to powiedziałem. – Pańska tłumaczka nazywa się Eun-Jeong. Nagłe zamieszanie w tłumie ludzi stojących w kolejce po autograf położyło kres tej wymianie zdań. Ochroniarz wyprowadził kilku fanów, starając się uspokoić tych, którzy tłoczyli się przed Paulem. Na prośbę Mii przerwę na lunch przedłużono. Pan Barton musi odpocząć. Paul został zaprowadzony do znajdującej się przy księgarni kafeterii, którą oddano mu w całości do dyspozycji. Cały czas szukał oczami księgarza, bez rezultatu. – Wygląda pan na zatroskanego – stwierdziła Mia. – Nie jestem przyzwyczajony do takich tłumów. Poza tym mam tremę i jestem wykończony. – Nic dziwnego, ma pan bardzo napięty program! Nie tknął pan jedzenia, proszę chociaż coś skubnąć, potrzebuje pan sił na drugą turę. Spotyka pana coś cudownego, czytelnicy tak się cieszą ze spotkania z panem. To wzruszające, rozbrajające nawet, prawda? Wiem, że jest pan zmęczony, ale proszę się postarać częściej uśmiechać! Uwielbienie publiczności to najpiękniejsza rekompensata, która nadaje sens naszej pracy, naszemu życiu, temu wszystkiemu, co ofiarowujemy innym… Jakie może być większe szczęście, niż dzielić tę radość z tymi, którzy pana tak cenią? – Dużo pani podpisała książek w życiu?

– Nie to miałam na myśli. – W każdym razie ja coś takiego przeżywam pierwszy raz. – Powinien się pan starać przyzwyczaić. – Nie sądzę, nie przepadam za czymś takim. Nie po to wyjechałem z Kalifornii, żeby mi się to zdarzało za granicą. Nie mówię, że to jest nieprzyjemne, jestem wzruszony, ale nie mam zadatków na gwiazdę. – Te zadatki szybko się pojawią i zmienią się w przyzwyczajenie. Zobaczy pan, że pan to polubi! – Jestem przekonany, że nie! – warknął Paul. – Wciąż żadnych nowin? – spytała Mia nonszalancko. – Żadnych… – Wkrótce się odezwie… Paul uniósł głowę. – À propos wczorajszego wieczoru… – No, już czas wracać do pańskich fanów, niecierpliwią się! – przerwała mu Mia, wstając. Ochroniarze odprowadzili go do biurka, przy którym podpisywał książki. Mia została w kafeterii. Gdy tylko lokal został znów otworzony dla publiczności, jakiś młody człowiek wbiegł i zabrał ze stolika szklankę, z której pił Paul. Wyglądasz tak bezbronnie wobec tego sukcesu, wyglądasz tak szczerze, kiedy twierdzisz, że nie chcesz sławy, i musiałeś wpaść akurat na mnie, pomyślała Mia. Może rzeczywiście nie pasujemy do siebie. ♦ ♦ ♦ Powoli księgarnia pustoszała. Ostatni czytelnik zrobił sobie selfie z Paulem, który uśmiechnął się po raz ostatni tego dnia. Był wykończony i ledwo udało mu się wstać z krzesła. – To cena sławy! – rzekł właściciel księgarni, zbliżając się, żeby mu podziękować. Mia czekała na Paula przy wyjściu w towarzystwie panny Bak. – Kto to jest ta pani Jonque, o której mówił mi pan przedtem? – spytał Paul. – Eun-Jeong – poprawił go księgarz. – Już panu mówiłem, tłumaczy pańskie powieści, ten sukces po części zawdzięcza pan jej. Nigdy jej nie spotkałem, ale trzeba przyznać, że ma wielki talent literacki! – Kyong! Moja tłumaczka nazywa się Kyong, wiem przecież, co mówię! – zaprotestował Paul. – Źle panu napisano jej nazwisko po angielsku, nasz język jest pełen subtelności, ale zapewniam pana, że ona nazywa się Eun-Jeong, tak jest zresztą napisane na okładkach każdej z pana książek, po koreańsku, oczywiście. Żałuję, że nie było jej tu dzisiaj, byłaby bardzo dumna, siedząc koło pana. – Co jej jest? – Ma chyba ciężką grypę. Czas już na nas, dla pana dzień jeszcze się nie skończył, a wydawca miałby do mnie żal, gdybym pana zbyt długo przetrzymał u siebie.

♦ ♦ ♦ Limuzyna zawiozła ich do hotelu. Panna Bak siedziała z przodu. Paul milczał. Mia się zaniepokoiła. – Musi mi pan wyjaśnić, co się dzieje! – szepnęła. Nacisnął guzik i szyba, która oddzielała ich od kierowcy i od panny Bak, podjechała do góry. – No, w tym mógłbym zasmakować! – Paul! – Jest chora, jakaś ciężka grypa, jeśli dobrze zrozumiałem. – Z pewnego punktu widzenia to raczej dobra nowina. No, nie dla niej, ale to wyjaśnia jej nieobecność i milczenie. Zastanówmy się, ciężka grypa trwa… ile? Najdłużej osiem dni? Kiedy na nią zapadła? – A skąd ja mam wiedzieć? – Mógłby się pan o to wypytać, przecież musiał się pan niepokoić, skoro powiedziano panu, że jest chora. – Absolutnie nie, to właściciel księgarni sam poinformował mnie o tym, bo miała tutaj dzisiaj być. – I co panu jeszcze powiedział? – Nic, nic więcej. – Więc bądźmy optymistami i miejmy nadzieję, że za kilka dni ta kobieta stanie na nogi. Na wielkie, ogromne nogi… – Co pani tam mamrocze pod nosem? – Nigdy nie mamroczę, mamrotanie jest mi obce. – Mia zwróciła się twarzą do szyby i patrzyła na zmieniający się za szybą krajobraz. – Niech pan zapomni o tej Kyong, przynajmniej dziś wieczorem. – A najlepiej niech pan o niej zupełnie zapomni. – Czeka pana ważny program w telewizji i musi pan się skupić. – Nie chcę jechać do telewizji, mam dość, chcę wrócić do hotelu, zamówić coś do zjedzenia do pokoju i pójść spać! A co dopiero ja! – Niech pan się nie wygłupia, tu chodzi o pana karierę. Proszę być profesjonalistą i skupić się. – Przecież w naszej grze miała pani być asystentką, a nie tyranem! – Uważa pan, że gram? – oburzyła się Mia, stając naprzeciw niego. – Przepraszam, to ta trema, klepię coś bez sensu, powinienem się zamknąć. – Wie pan, co powiedziała kiedyś Sarah Bernhardt do młodej aktorki, która się chwaliła, że nigdy nie ma tremy? „Nie martw się, mała, trema przyjdzie wraz z talentem”. – A to niby miał być komplement? – Jak pan uważa. Już dojeżdżamy do hotelu, powinien pan wziąć kąpiel, to panu dobrze zrobi. Potem się pan przebierze i będzie już myślał tylko o swoich bohaterach, o przyjaciołach, o rzeczach, wśród których czuje się pan pewnie. O tremie nie da się zapomnieć, ale można ją przezwyciężyć. Jak tylko pan wejdzie na scenę, lęk zniknie.

– A skąd pani to wszystko wie? – wyszeptał Paul tonem człowieka tonącego. – Wiem i już. Proszę mi zaufać. ♦ ♦ ♦ Paul pozwolił sobie na dłuższą gorącą kąpiel, po czym włożył garnitur i białą koszulę, które wybrała dla niego Mia. Powiedziała mu, że kamera nie znosi błękitu, i dodała, że mężczyźni w niebieskim prezentują się w telewizji o wiele gorzej. Wszyscy o tym wiedzą. Na szóstą zamówiła przekąskę, Paul zmusił się do przełknięcia czegoś. Następnie kazała mu nauczyć się na pamięć krótkiego wstępu, żeby podziękować koreańskim czytelnikom, powiedzieć im, jak bardzo wzruszyło go ich przyjęcie, że Seul jest wspaniałym miastem, nawet jeśli nie miał jeszcze czasu, żeby je dokładnie zwiedzić, i że jest bardzo szczęśliwy, że się tu znalazł. Wyrecytował to wpatrzony w odmierzający minuty zegar, który widział w telewizorze. Im więcej minut upływało, tym większa ogarniała go panika, żołądek miał związany w supeł. ♦ ♦ ♦ Zgodnie z planem znaleźli się w limuzynie dokładnie o szóstej trzydzieści. W połowie drogi Paul zastukał gwałtownie w szybę, która oddzielała ich od kierowcy, i poprosił, żeby się zatrzymał. Wyskoczył na zewnątrz i zwrócił całą kolację. Mia trzymała go za ramiona i kiedy gwałtowne skurcze się skończyły, wręczyła mu chusteczkę do nosa i gumę do żucia. – Ołaszamiające! – rzucił, prostując się. – Spocone dłonie w samolocie, rzygowiny na chodniku, po prostu Superman. Wygrała pani na loterii rozrywkę pozwalającą zapomnieć o codzienności. – Najważniejsze, że nie poplamił pan garnituru. Lepiej się pan czuje? – Nigdy nie czułem się tak dobrze! – Nie stracił pan humoru, to najważniejsze. Jedziemy? – Tak, nie możemy przecież spóźnić się do rzeźni. – Niech mi pan spojrzy w oczy… Powiedziałam: w oczy! Czy pana matka ogląda koreańską telewizję? – Moja matka nie żyje. – Przykro mi. Siostra? – Jestem jedynakiem. – Czy ma pan koreańskich przyjaciół? – Nie, nie mam, o ile wiem. – Doskonale! Pańska Kyong leży w łóżku złożona grypą, a kiedy ma się grypę, nawet światło lampki nocnej może zwiększyć ból głowy. Nie ma żadnego ryzyka, że będzie dziś wieczorem oglądać telewizję, ani ona, ani nikt inny, kogo pan kocha lub zna. Więc nie ma co się przejmować tym programem, tym, czy okaże się pan błyskotliwy, czy sztywny. A poza tym, przecież wszystko, co pan powie, będzie tłumaczone! – Więc po co tam jedziemy?

– Dla spektaklu, dla pańskich czytelników, po to, żeby któregoś dnia miał pan o czym napisać w jednej ze swoich książek. Wchodząc na plan, niech pan pomyśli, że jest pan jednym z bohaterów pańskiej książki, niech pan stara się do niego upodobnić, i wszystko pójdzie doskonale. Paul nie odrywał od niej wzroku. – A pani będzie na mnie patrzeć? – Nie! – Kłamie pani! – Niech pan wypluje gumę do żucia, dojechaliśmy. ♦ ♦ ♦ Mia była cały czas przy Paulu podczas charakteryzacji i dwa razy wtrąciła się, prosząc makijażystkę, żeby nie zamalowywała jego drobnych zmarszczek wokół oczu. Kiedy kierownik produkcji przyszedł po niego, poszła z nim za kulisy i zanim Paul stanął przed kamerami, dała mu ostatnią cenną radę. – Niech pan pamięta, że nie to, co pan powie, będzie się liczyło, ale sposób, w jaki pan to przedstawi. W telewizji melodyjność frazy liczy się bardziej od treści, proszę uwierzyć starej fance talk-show. Rozbłysły projektory rampy, kierownik produkcji popchnął Paula, a ten wszedł na podium, oślepiony światłem. Prezenter poprosił go, aby usiadł w fotelu naprzeciw niego, asystent realizatora dźwięku włożył mu do ucha słuchawkę z mikrofonem. Manipulowanie przy uchu łaskotało Paula, tak że drgał za każdym dotykiem, żartując, i realizatorowi dźwięku udało mu się założyć tę słuchawkę dopiero przy trzeciej próbie. – No, wreszcie! – Mia westchnęła za kulisami, widząc, że Paul odzyskuje rumieńce. Usłyszał w słuchawce głos tłumacza, który mu się przedstawił. Tłumaczenie miało być symultaniczne; tłumacz prosił Paula, żeby mówił krótkimi zdaniami, i robił między nimi pauzy. Paul kiwnął głową na zgodę, a prezenter odebrał to jako przywitanie i kiwnął głową. – Niedługo zaczynamy! – wyszeptał tłumacz siedzący w kabinie z tyłu. – Pan mnie nie widzi, ale ja widzę pana na moim ekranie kontrolnym. – Dobrze! – przytaknął Paul z bijącym sercem. – Proszę się nie zwracać do mnie, panie Barton, ale tylko do pana Tae-Hoona, proszę patrzeć na jego wargi, a słuchać mojego głosu. Widzowie nie będą słyszeć pana głosu. – Kto to jest ten pan Tae-Hoon? – Prezenter. – Dobrze! – Czy to pana pierwszy wywiad telewizyjny? Paul znów skinął głową w odpowiedzi, na co prezenter również skinął głową. – Jesteśmy na antenie. Paul skupił uwagę na twarzy Tae-Hoona. – Dobry wieczór państwu, bardzo nam miło przyjąć w naszym studiu amerykańskiego pisarza Paula Bartona. Niestety, pan Murakami, cierpiący na grypę,

nie będzie obecny dziś wieczorem. Życzymy mu szybkiego powrotu do zdrowia. – To normalne, wszyscy ludzie dla mnie ważni ostatnio łapią grypę, proszę tego nie tłumaczyć – powiedział Paul. Mia wyjęła z ucha słuchawkę i wyszła zza kulis. Poprosiła szefa produkcji, żeby zaprowadzono ją do garderoby pana Bartona. – Panie Barton… – podjął prezenter po chwili wahania – pańskie książki odnoszą u nas wielki sukces. Może nam pan powiedzieć, co skłoniło pana do zainteresowania się sprawą obywateli Korei Północnej? – Co proszę? – Nie zrozumiał pan tłumaczenia? – spytał głos w słuchawce. – Zrozumiałem tłumaczenie bardzo dobrze, ale nie rozumiem tego pytania. Prezenter zakaszlał. – Pańska ostatnia powieść we wstrząsający sposób opisuje życie rodziny pod jarzmem dyktatury Kim Dzong Una, i to wszystko ze szczegółami, których znajomość zadziwia u pisarza cudzoziemca. W jaki sposób zbierał pan dokumentację do tej powieści? – Chyba mamy problem… – wyszeptał Paul, chcąc porozumieć się z tłumaczem. – Jaki problem? – Nie miałem okazji przeczytać ostatniego Murakamiego, ale wydaje mi się, że ten pański Tae-Hoon myli mnie z Murakamim… tego również proszę nie tłumaczyć. – Nie miałem takiego zamiaru i w ogóle nie rozumiem, co pan do mnie mówi. – Nigdy nie napisałem nic o dyktaturze północnokoreańskiej, do cholery! – powiedział przez zaciśnięte usta Paul, uśmiechając się do kamery. Prezenter, nie słysząc żadnej odpowiedzi w swojej słuchawce, otarł czoło z potu, oznajmił, że nastąpił mały incydent techniczny, który zaraz zostanie zlikwidowany, i przeprosił widzów za tę małą niedogodność. – To nie miejsce ani czas na żarty, panie Barton… – podjął tłumacz. – Program transmitowany jest na żywo. Błagam, żeby odpowiadał pan na pytania poważnie. Tu idzie o moją reputację, jeśli pan będzie się dalej tak zachowywał, wyrzucą mnie przez pana z pracy. Muszę włączyć mikrofon i powiedzieć coś Tae-Hoonowi. – Więc niech pan zacznie od „Dzień dobry” ode mnie i niech go pan poinformuje o jego pomyłce. To jedyne, co można zrobić. – Jestem jednym z pańskich wiernych czytelników i nie potrafię sobie wyjaśnić pańskiego zachowania. – Aha, rozumiem, to jest ukryta kamera! – Kamera jest tuż przed panem. Czy pan pił? Paul wpatrzył się w obiektyw, na którym mrugała czerwona dioda. Prezenter, TaeHoon, wydawał się tracić cierpliwość. – Bardzo dziękuję moim koreańskim czytelnikom – ciągnął Paul. – Ich serdeczne przywitanie sprawiło mi ogromną przyjemność. Seul jest wspaniałym miastem, nawet jeśli jeszcze nie miałem czasu porządnie go zwiedzić. Jestem szczęśliwy, że się tutaj znalazłem. Paul usłyszał westchnienie ulgi tłumacza, który szybko przełożył jego słowa. – Doskonale! – podjął Tae-Hoon. – Myślę, że rozwiązaliśmy problem z dźwiękiem. Powtarzam więc moje dwa pierwsze pytania do naszego autora, który tym razem

z pewnością nam odpowie. I podczas gdy prezenter mówił, Paul wyszeptał do tłumacza: – Nie rozumiem nic z tego, co on do mnie mówi, a skoro jest pan moim czytelnikiem, ja będę panu recytował przepis na sztukę mięsa mojego paryskiego rzeźnika, a pan będzie odpowiadał na pytania pana Tae-Hoona za mnie. – Nie mogę zrobić czegoś podobnego! – odpowiedział tłumacz głośnym szeptem. – Zależy panu na pańskiej pracy czy nie? Podobno w telewizji melodyjność wypowiedzi liczy się bardziej od treści, niech się pan nie martwi, ja zmuszę się do uśmiechu. I program potoczył się dalej na tych zasadach. Tłumacz przekładał Paulowi pytania prezentera, podczas gdy ten ostatni uwziął się, żeby wypytywać Paula na temat książek, których ten nie napisał i których temat obsesyjnie kręcił się wokół warunków życia obywateli Korei Północnej. Paul przez cały czas się uśmiechał, mówił to, co mu przyszło do głowy, budując krótkie zdania i robiąc między nimi przerwy. Tłumacz, ponieważ nie mógł tłumaczyć głupstw opowiadanych przez Paula, odpowiadał za niego tak błyskotliwie, że stał się showmanem całego wieczoru. Koszmar trwał sześćdziesiąt minut, ale nikt się nie zorientował, że coś jest nie tak. Schodząc z planu, Paul poszukał wzrokiem Mii. Kierownik produkcji zaprowadził go do garderoby. – Był pan wspaniały! – zapewniła go Mia. – Niewątpliwie, dzięki za dotrzymanie umowy. – Jakiej umowy? – Że nie będzie pani oglądała mojego występu. – Wspaniała była pana uwaga o grypie, i tak mi przykro z powodu Murakamiego. Wiem, że bardzo się pan cieszył na perspektywę spotkania z nim. – Nie myślałem tego, co mówiłem. – Wracamy? Nie tylko pan miał wyczerpujący dzień… – powiedziała Mia, wychodząc z garderoby. – Jutro rezygnuję z pracy u pana. Paul pobiegł za nią i chwycił ją za ramię. – Nie myślałem ani słowa z tego, co powiedziałem. – Ale powiedział pan to mimo wszystko. – No więc palnąłem głupstwo i niech mi pani wierzy, że przez cały dzisiejszy wieczór plotłem kompletne bzdury. – Z pewnością wypadł pan doskonale. – Przeżyłem i zawdzięczam to wyłącznie pani. Z głębi serca dziękuję, i to nie są czcze słowa! – Nie ma za co. Mia wyzwoliła się z jego uścisku i szybkim krokiem ruszyła do wyjścia. ♦ ♦ ♦ Po powrocie do hotelu natychmiast położyła się na swojej części łóżka i zasnęła. Z drugiej strony wałka Paul z szeroko otwartymi oczami zastanawiał się nad

wyjaśnieniem dwóch dziwnych rzeczy, które zdarzyły mu się tego dnia. Nie znalazłszy żadnej sensownej odpowiedzi na dręczące go pytania, zaczął się martwić o to, co zaskakującego może jeszcze przynieść mu jutro.

17

Mię obudziło skrzypienie drzwi. Otworzyła oczy. Paul pchał przed sobą stolik na kółkach. Podjechał do łóżka i przywitał ją. – Kawa, sok pomarańczowy, świeże croissanty i brioszki, jajko na miękko, płatki zbożowe. Podano do stołu! – powiedział, nalewając jej kawy. Mia usiadła i ułożyła poduszki za plecami, żeby się wygodnie oprzeć. – Czemu zawdzięczam tak miłą obsługę od samego rana? – Wczoraj wyrzuciłem z pracy swoją asystentkę, więc teraz muszę wszystko robić sam! – odpowiedział Paul. – Doprawdy? Wyrzucił pan? Słyszałam, że to ona sama zrezygnowała. – Jeśli tak, to życzenia nas obojga zostały spełnione, wolę stracić asystentkę, a zyskać przyjaciółkę. Czy pani słodzi? – Tak, poproszę jedną kostkę. – A ponieważ obecnie asystuję sobie sam, podjąłem kilka decyzji, gdy pani spała. Wszystkie spotkania dzisiejsze zostały odwołane. Jedyny obowiązek, który został, to przyjęcie u ambasadora, a poza tym mamy czas wolny. Cały Seul jest nasz aż do wieczora i wykorzystamy ten czas w stu procentach. – Odwołał pan wszystkie spotkania? – Przełożyłem je na jutro pod pretekstem, że nie czuję się najlepiej. Nie zamierzam zostawić Murakamiemu monopolu na grypę, to kwestia ambicji. Mia popatrzyła na gazetę leżącą na stoliku ze śniadaniem i wzięła ją zdecydowanym ruchem do ręki. – Pańskie zdjęcie jest na pierwszej stronie! – Tak, i zresztą nie najlepsze, wyglądam na nim niekorzystnie i jakbym miał trzy kilogramy nadwagi. – Przeciwnie, wygląda pan dobrze. Dzwonił pan już do rzecznika prasowego, żeby panu przetłumaczył artykuł? Zdjęcie na pierwszej stronie to ważne wydarzenie. – Przyznaję, że po koreańsku trudno się zorientować, czy mówią o mnie dobrze, czy źle, ale moim zdaniem, dziennikarz, który spłodził ten artykuł, opisał w nim ostatnią powieść Murakamiego. – Czy nie ma pan lekkiej obsesji na punkcie Murakamiego? Już drugi raz mówi pan o nim w ciągu ostatnich kilku minut. – Absolutnie nie, chociaż po tym, co zdarzyło się wczoraj, miałbym do tego prawo. – Co takiego się zdarzyło? – Przeżyłem najbardziej absurdalny moment swojego życia. Często zdarzało mi się, że przeprowadzali ze mną wywiad dziennikarze, którzy nawet nie zajrzeli do mojej książki, ale nigdy mi się nie przytrafiło, żeby przeprowadzał ze mną wywiad dziennikarz, który przeczytał książkę innego autora, a przypisał ją mnie. – O czym pan mówi?

– O wczorajszym fiasku! Ten idiota stawiał mi pytania przeznaczone dla… Nie będę wymawiał jego nazwiska, bo znów oskarży mnie pani o obsesję, ale wiadomo, o kogo chodzi. Moment wielkiej samotności przed kamerą, twarzą w twarz z prezenterem. Co było przyczyną, że zainteresował się pan losem ludzi żyjących w Korei Północnej? W jaki sposób zebrał pan tak szczegółowe materiały na temat życia ludzi pod jarzmem Kim Dzong Una? Skąd u pana takie zaangażowanie polityczne? Czy myśli pan, że dni tej dyktatury są policzone? Czy według pana, Kim Dzong Un to przywódca niesprawujący żadnej realnej władzy, umieszczony na stanowisku przez rządzącą oligarchię, czy też faktyczny przywódca? Czy pańscy bohaterowie wzorowani są na prawdziwych postaciach, czy też są kompletnie wymyśleni? I tak dalej, i tak dalej… – Nie mówi pan poważnie? – spytała Mia, nie wiedząc, czy śmiać się, czy współczuć Paulowi. – To samo pytanie zadałem tłumaczowi porozumiewającemu się ze mną przez tę cholerną słuchawkę, która mi bardzo przeszkadzała… te urządzenia potwornie drapią. Jeśli mam być zupełnie szczery, przez chwilę myślałem, że to może jakaś gra z ukrytą kamerą. Media nie wahają się przed niczym, więc pomyślałem, że to jest najbardziej logiczne wyjaśnienie tej sytuacji, i postanowiłem nie dać się tak łatwo nabrać. Po dwudziestu minutach stwierdziłem jednak, że to trwa zbyt długo i przestaje być zabawne. Ale to nie był żart. Ci idioci pomylili się zarówno co do autora, jak i do książki, a tłumacz bał się wyprowadzić ich z błędu. – To absurdalne! – Mia przyłożyła dłoń do ust, żeby się nie roześmiać. – Ależ proszę się nie krępować, może pani sobie ze mnie żartować do woli, sam się z siebie śmieję, odkąd wróciliśmy wczoraj wieczorem do hotelu. Takie coś może się przydarzyć tylko mnie. – Ale w jaki sposób mogli się aż tak pomylić? – Jeśli głupota miałaby granice, to już dawno byśmy o tym wiedzieli. Dobrze, nie będziemy rozmawiali o tym cały dzień! – Paul wyjął gazetę z rąk Mii i rzucił ją w kąt. – Niech pani skończy śniadanie i idziemy na spacer. – Jest pan pewien, że wszystko w porządku? – Tak, w jak najlepszym. Wygłupiłem się przed setkami tysięcy widzów, myślę, że niektórzy z nich z pewnością dzwonili już do telewizji, na pewno o tym mówi ten artykuł. À propos, jeśli na ulicy zobaczymy, że przechodnie sobie ze mnie żartują, zachowajmy godność i udawajmy, że nic nie zauważyliśmy. – Bardzo panu współczuję, Paul. – Ach, niech pani da spokój! Nie mówmy już o tym więcej. Sama mi pani doradziła, żeby mieć w nosie ten cały program! A poza tym, proszę spojrzeć, jaka piękna pogoda! Paul przekonał Mię, żeby wyszli z hotelu przez parking, na wypadek gdyby panna Bak czekała na nich w holu. Chciał spędzić ten dzień tylko z Mią, a przede wszystkim bez przewodnika. Przed południem zwiedzili pałac Changgyeonggung. Przekraczając wrota Honghwamun, Paul zaczął dla zabawy próbować wymawiać nazwy tych miejsc i jego przesadne gardłowanie bardzo rozbawiło Mię. Z mostu Okchenonggyo podziwiała wodę i piękno tego pałacu o frapującej historii. – To jest Myenongjeongjeon, siedziba króla – powiedział Paul, wskazując na jedną z budowli. – Pochodzi z tysiąc czterysta osiemnastego roku. Wszystkie domy, które pani

widzi, zwrócone są fasadami na południe, bo świątynie dawnych królów są na południu. Myen jest zwrócone na wschód, żeby nie respektować tradycji Konfucjusza. – To od Kyong wie pan to wszystko? – Niech pani zostawi Kyong w spokoju, po prostu chwyciłem pierwszą z wierzchu broszurę, kiedy kupowałem bilety, i w czasie, gdy pani obserwowała staw, przeczytałem szybko informacje, żeby pani zaimponować. Czy chciałaby pani obejrzeć ogród botaniczny? ♦ ♦ ♦ Wyszli z pałacu i udali się do dzielnicy Insa-dong. Tam chodzili po galeriach sztuki, zatrzymali się, żeby zjeść pajeon, popularny koreański naleśnik, i spędzili resztę popołudnia na szukaniu okazji w sklepach z antykami. Mia chciała kupić prezent dla Daisy; wahała się między starym pudełkiem na przyprawy i uroczym naszyjnikiem. Paul poradził jej, aby wybrała naszyjnik, dyskretnie dał znak właścicielowi, żeby zapakował pudełko na przyprawy, i odwrócił się do Mii. – A to ofiaruje jej pani ode mnie! – powiedział, wręczając Mii paczuszkę. Wrócili akurat, żeby zdążyć się przygotować na wieczorne wyjście. Panna Bak wciąż czekała w holu hotelowym. Widząc ją, Mia popchnęła Paula za kolumnę, zza której przemknęli się do następnej kolumny, potem jeszcze do następnej, a w końcu ukryli się za wózkiem z walizkami, pchanym przez boya hotelowego, i w ten dyskretny sposób dotarli do wind. O dziewiętnastej Mia włożyła sukienkę, a Paul poczuł się bardzo dumny z tego, że ją kupił. – Jeśli jeszcze raz powie mi pan „nieźle!”, to nie ruszam się stąd! – oznajmiła, przeglądając się w lustrze. – Dobrze, będę milczał. – Paul! – Jest pani… – Nie, lepiej niech pan nic nie mówi! – …wspaniała! – Dobrze, przyjmuję komplement. Pół godziny później limuzyna podwiozła ich pod rezydencję ambasadora Stanów Zjednoczonych. Ambasador oczekiwał gości w holu. Paul i Mia przybyli jako pierwsi. – Panie Barton, jestem zaszczycony i szczęśliwy, że mogę pana gościć! – zaczął ambasador. – Cała przyjemność po mojej stronie! – odpowiedział Paul, przedstawiając Mię. Ambasador pochylił się i złożył pocałunek na jej dłoni. – A pani czym się zajmuje? – spytał.

– Mia prowadzi restaurację w Paryżu – uprzedził ją Paul. Ambasador poprowadził ich do wielkiego salonu. – Nie miałem jeszcze czasu przeczytać pańskiej ostatniej powieści – zwierzył mu się na ucho. – Trochę mówię po koreańsku, ale, niestety, niewystarczająco, żeby móc przeczytać książkę. Ale za to mój przyjaciel płakał rzewnymi łzami. Od tygodnia mówi mi tylko o panu, bardzo go pan poruszył. Część jego rodziny mieszka w Korei Północnej i powiedział mi, że pańską powieść cechuje nienaganna precyzja. Zazdroszczę panu wolności pisarza! Pan przynajmniej może bez reszty wyrażać to, co dyplomatyczne obowiązki każą nam przemilczać. Ale w tej powieści… co ja mówię! W tym dokumencie zawarł pan filozofię Ameryki! Paul popatrzył z wahaniem na ambasadora. – Mógłby pan rozwinąć swoją myśl? – zaryzykował. – Jak już mówiłem, mój przyjaciel jest Koreańczykiem, i… och! Oto i on! Będzie mógł powiedzieć panu na ten temat dużo więcej. Zostawiam pana w jego towarzystwie, marzy o rozmowie z panem! Ja tymczasem pójdę przywitać następnych gości. Porywam pańską uroczą przyjaciółkę, która pomoże mi wypełnić ten obowiązek. Nie ma pan się czego obawiać z mojej strony! – dodał ambasador figlarnie. Mia rzuciła Paulowi błagalne spojrzenie, na próżno, ambasador już pociągnął ją za sobą. Paul ledwie miał czas zebrać myśli, gdy nagle objął go szczupły, wyjątkowo elegancki mężczyzna. – Dzięki, dzięki, dzięki! – wykrzyknął. – Jestem tak poruszony spotkaniem z panem! – Ja również – wystękał Paul, starając się uwolnić z uścisku. – Ale za co mi pan dziękuje? – Za wszystko! Za to, że jest pan taki, jaki jest, za pańskie słowa, za to, że zainteresował się pan losem mojego narodu. Kto dziś o nim myśli? Nie wyobraża pan sobie, co to dla mnie znaczy! – Nie, rzeczywiście, nie wyobrażam sobie. Jak to możliwe, że wszyscy uwzięliście się na mnie? – spytał Paul. – Nie rozumiem? – Ja też nie rozumiem! – wykrzyknął Paul zrozpaczony. Mężczyźni spojrzeli na siebie. – Mam nadzieję, że to nie fakt, że żyję z Henrim, jest dla pana szokiem, panie Barton? Jesteśmy razem już od dziesięciu lat, nawet zaadoptowaliśmy małego chłopczyka, który jest naszym szczęściem! – Ależ drogi panie! Zapomina pan, że wychowałem się w San Francisco i że jestem demokratą! Niech pan kocha, kogo pan chce. Jeśli to uczucie wzajemne, to bardzo się cieszę. Nie, mnie chodzi o moją książkę. – Powiedziałem coś, co pana zmroziło? Jeśli tak, bardzo przepraszam, pańska powieść znaczy dla mnie tak wiele… – Moja powieść? Moja powieść, napisana przeze mnie? – Oczywiście! – odrzekł przyjaciel ambasadora, pokazując mu książkę, którą trzymał w ręku. Nawet jeśli Paul nie był w stanie odcyfrować pisma hangul, mógł zdecydowanie rozpoznać swoje zdjęcie na czwartej stronie okładki, które pokazał mu jego wydawca

dwa dni wcześniej. Wobec faktu, że jego rozmówca najwyraźniej nic nie rozumiał, Paula ogarnęły wątpliwości, które, rosnąc, spowodowały zawrót głowy. Poczuł, że ziemia ucieka mu spod stóp. – Zgodziłby się pan podpisać mój egzemplarz? – poprosił przyjaciel ambasadora. – Nazywam się Shin. Paul wziął go za ramię. – Mój drogi Shinie, czy gdzieś tutaj jest jakiś pokój, w którym moglibyśmy spokojnie porozmawiać w cztery oczy? Shin poprowadził go długim korytarzem i zaprosił do biura. – Tu będziemy mieli spokój! – zapewnił, wskazując fotel. Paul westchnął, szukając odpowiednich słów, by zacząć rozmowę. – Pan dobrze zna angielski i biegle mówi po koreańsku? – Oczywiście, jestem Koreańczykiem – odrzekł Shin, siadając w fotelu naprzeciw Paula. – Dobrze. A więc przeczytał pan moją książkę? – Dwa razy, tak bardzo mnie poruszyła. Zresztą do dziś czytam sobie co wieczór jakiś fragment przed zaśnięciem. – Jeszcze lepiej. Shin, mam do pana małą prośbę. – Wszystko, czego pan sobie zażyczy. – Proszę się nie niepokoić, to naprawdę drobiazg. – Co mogę dla pana zrobić, panie Barton? – Niech mi pan opowie jej treść. – Co proszę? – Dobrze mnie pan zrozumiał. Jeśli nie wie pan, jak się do tego zabrać, proszę, niech mi pan streści chociaż pierwsze rozdziały. – Jest pan pewien? Ale dlaczego? – Pisarz nie ma możliwości ocenienia wierności przekładu na nieznany mu język. Pan zna obydwa języki, to będzie dla pana łatwe. Shin spełnił prośbę Paula i opowiedział mu jego książkę rozdział po rozdziale. W pierwszym rozdziale Paul zaznajomił się z dzieckiem, które wyrosło w Korei Północnej. Rodzina żyła w nieopisanej nędzy, tak samo jak reszta mieszkańców wioski. Terror wprowadzony przez okrutną rodzinę dyktatora zmuszał cały naród do niewolniczej pracy. Dni wolne były poświęcone oddawaniu hołdu władcom. Niewiele dzieci miało prawo chodzić do szkoły, gdyż większość musiała pracować w polu, a szkoła była tylko narzędziem propagandy, w której czyste, nieskalane wiedzą umysły uczyły się traktowania swoich oprawców jak bogów. W drugim rozdziale Paul spotkał ojca narratorki, profesora literatury. Wieczorami wykładał potajemnie swoim najlepszym uczniom literaturę angielską, narzucając im trudne i niebezpieczne ćwiczenie samodzielnego myślenia i starając się przedstawić im cudowne zalety wolności.

W rozdziale trzecim ojciec narratorki został zadenuncjowany przez matkę jednego ze swoich protegowanych. Torturowano go, a następnie zabito na oczach rodziny. Jego ciało przywiązano do konia i wleczono po drodze, podobnie zresztą jak ciała wszystkich jego uczniów, których spotkał ten sam okrutny los. Tylko ten, którego rodzice zdradzili, uniknął śmierci, za to dostał karę dożywocia w łagrze. W następnym rozdziale bohaterka powieści opowiadała, jak jej brat, ponieważ ukradł kilka ziaren kukurydzy, został pobity i wsadzony do klatki, w której nie można było ani stać, ani leżeć. Oprawcy spalili mu skórę. Rok później jej ciotka przypadkowo zepsuła maszynę do szycia i za karę jej pracodawca obciął jej obydwa kciuki. W rozdziale szóstym bohaterka miała siedemnaście lat. W dniu urodzin wieczorem opuściła swoją rodzinę i uciekła. Pokonując pieszo doliny i rzeki, ukrywając się podczas dnia i maszerując nocą, odżywiając się korzonkami chwastów, zdołała zmylić czujność strażników, którzy patrolowali granicę, i dotarła do Korei Południowej, tej, która pozostała wolna. Shin przerwał, widząc, że autor powieści był równie zbulwersowany jak on, jeśli nie bardziej. Paulowi jego własna proza wydała się nagle bezwartościowa. – Proszę opowiedzieć mi dalszy ciąg! – poprosił. – Ale przecież pan to zna! – odpowiedział Shin. – Proszę! – Ton Paula przeszedł w błagalny. – Pańska bohaterka zostaje przyjęta w Seulu przez starego przyjaciela jej ojca, który również zbiegł. Przyjaciel ten zajmuje się nią jak własną córką i dba, by zdobyła wykształcenie. Bohaterka kończy uniwersytet, idzie do pracy i poświęca cały wolny czas na działalność w organizacji informującej o sytuacji w Korei Północnej. – Co konkretnie robi? – Najpierw jest asystentką, potem awansuje na korektorkę w wydawnictwie, a w końcu zostaje redaktorką naczelną. – Proszę mówić dalej… – powiedział Paul przez zaciśnięte zęby. – Zarobione przez nią pieniądze służą do zapłaty przewoźnikom i do finansowania ruchu oporu, który z zagranicy prowadzi akcję uwrażliwiania opinii publicznej na Zachodzie, agitując do działania przeciw dyktaturze Kim Dzong Una. Dwa razy do roku bohaterka odbywa podróże do Europy na tajne spotkania. Członkowie jej rodziny pozostają w kraju jako zakładnicy. Gdyby zorientowano się w prawdziwym charakterze jej działalności, matka, brat, a zwłaszcza ukochany mężczyzna zapłaciliby za to ogromną cenę. – Myślę, że usłyszałem już dość… – powiedział Paul, spuszczając wzrok. – Panie Barton, dobrze się pan czuje? – Nie wiem. – Czy mogę panu jakoś pomóc? – spytał Shin, wręczając mu chusteczkę do nosa. – Moja bohaterka – spytał Paul, wycierając sobie oczy. – Moja bohaterka nazywa się Kyong, prawda? – Tak – odpowiedział przyjaciel ambasadora. ♦ ♦ ♦

Paul odnalazł Mię w głównym salonie. Mia, widząc jego bladość i zrozpaczoną minę, odstawiła kieliszek z szampanem, przeprosiła gościa, z którym właśnie rozmawiała, i podeszła do niego. – Co się stało? – zapytała niespokojna. – Myśli pani, że z rezydencji ambasadora jest jakieś wyjście ewakuacyjne, albo generalnie z życia… – Jest pan biały jak prześcieradło. – Muszę wypić kieliszek alkoholu, najlepiej czegoś bardzo mocnego. Mia złapała w locie z tacy niesionej przez kelnera martini i podała je Paulowi, a on wypił duszkiem zawartość kieliszka. – Odejdźmy na bok i wszystko mi pan opowie. – Nie teraz… – odrzekł Paul przez zaciśnięte zęby. – Mógłbym tego nie wytrzymać i paść martwy, a przecież ambasador zaraz będzie przemawiał. ♦ ♦ ♦ W każdej chwili uroczystej kolacji Paul myślał o rodzinie głodującej o niecałe kilkaset kilometrów od salonu, w którym podaje się ptifurki i kanapki z pasztetem z gęsich wątróbek. Dwa światy oddzielone tylko linią demarkacyjną… Jego świat zawalił się godzinę wcześniej. Mia szukała jego wzroku, ale on jej nie widział. Kiedy wstał od stołu, poszła za nim. Podziękował ambasadorowi, przeprosił i wytłumaczył, że zmęczenie zmusza go do wyjścia. Shin odprowadził ich aż do drzwi. Gdy stali na ganku rezydencji, przyjaciel ambasadora długo ściskał dłoń Paula, a widząc jego łagodny smutny uśmiech, Paul domyślił się, że rozmówca wszystko zrozumiał. – Co się stało z Kyong, że pan jest w takim stanie? – spytała Mia, gdy tylko limuzyna ruszyła spod ambasady. – Tu chodzi nie tylko o Kyong, ale i o mnie… Mój sukces w Korei Południowej nigdy nie istniał, tak jak i moje powieści, a Kyong nie była tylko tłumaczką. Mia zdumiała się. – Kyong tylko posłużyła się moim nazwiskiem – ciągnął. – Bo książki były pisane przez nią, to jest jej historia, jej walka. Ani mój wczorajszy tłumacz, ani prezenter nie byli niekompetentni… Muszę pamiętać, żeby ich przeprosić. Jeśli prawdziwy temat moich koreańskich powieści nie byłby tak dramatyczny, wszystko zmieniłoby się w gigantyczną farsę. I pomyśleć, że od lat żyję z tantiem za książki, których nie napisałem. Dobrze pani zrobiła, rezygnując z pracy u mnie, bo pracowałaby pani dla oszusta. Moim jedynym usprawiedliwieniem jest to, że do tej pory nic o tym nie wiedziałem. Mia poprosiła kierowcę, żeby zatrzymał samochód. – Chodźmy! – wyciągnęła rękę do Paula. – Musi pan odetchnąć świeżym powietrzem. Szli obok siebie w milczeniu.

– Powinienem ją znienawidzić, ale jej zdrada jest godna podziwu – odezwał się w końcu. – Gdyby opublikowała książkę pod swoim nazwiskiem, skazałaby na śmierć swoją rodzinę. – Co zamierza pan zrobić? – Nie mam pojęcia, muszę się zastanowić, przez całą kolację myślałem tylko o tym. Tak długo jak tu jestem, muszę grać zgodnie z przyjętymi do tej pory zasadami. Po powrocie do Paryża odeślę jej pieniądze i rozwiążę umowę wydawniczą. Cristoneli nie będzie zachwycony, już go widzę załamanego w Deux Magots. Potem muszę się zastanowić, jak zarobić pieniądze na życie. – Nic pana do tego nie zmusza. Te pieniądze są pieniędzmi wydawnictwa koreańskiego, musieli dużo zarobić dzięki pana książkom. – Nie moim, tylko Kyong. – Jeśli pan to zrobi, będzie pan musiał powiedzieć dlaczego. – Zobaczymy. W każdym razie teraz bardziej rozumiem, dlaczego ona znikła. Muszę ją odnaleźć, należy nam się wyjaśnienie, nie mogę wyjechać bez spotkania z nią. – Kocha ją pan, prawda? Paul zatrzymał się i wzruszył ramionami. – Wracajmy, zmarzłem. Co za dziwny wieczór, prawda? ♦ ♦ ♦ W windzie hotelowej Mia stanęła naprzeciw Paula. Delikatnie przesunęła dłonią po jego twarzy, po czym wymierzyła mu sążnisty policzek. Kiedy otrząsnął się z otępienia, pchnęła go na ścianę windy i pocałowała. Pocałunek trwał jeszcze, gdy rozsunęły się drzwi windy, trwał, gdy szli korytarzem, więc przesuwali się powoli, przyklejeni do ściany, od drzwi do drzwi, aż wreszcie dotarli do apartamentu. Pocałunek trwał, gdy zrzucali z siebie ubrania, i trwał, gdy padali na łóżko. – To się nie liczy, nic się nie liczy, jest tylko ten moment – wyszeptała Mia. I całowali się dalej, w policzki, w usta, w szyje, ona całowała jego tors, on jej piersi, ona jego brzuch i biodra, on jej łydki i uda, a po chwili ich ciała zlały się w jedno. Do szalonego uścisku dołączyły przyspieszone oddechy, aż im zabrakło sił i zapadli w sen w wilgotnej pościeli.

18

Z łóżka wyciągnął ich dzwonek telefonu. – Fuck! – krzyknął Paul, patrząc na godzinę na telewizorze. Była dziesiąta. Zdenerwowana panna Bak informowała, że pierwszy wywiad dnia powinien zacząć się już pół godziny temu… Paul podniósł bokserki, które leżały pod oknem. …wysłannik dziennika „Chosun” czeka na niego… Złapał spodnie przewieszone przez fotel i zaczął je wkładać, podskakując w stronę komody. …w salonie i zaczyna się niecierpliwić… Koszula była podarta, Mia pobiegła do szafy i rzuciła mu czystą. …jego koleżanka po fachu z koreańskiego „Elle” właśnie przyszła… – Ona jest niebieska! – rzucił szeptem do Mii. …i nie wolno się spóźnić do radia KBS, trzeba wyruszyć o czasie… – Dla prasy będzie bardzo dobra – odrzekła Mia również głośnym szeptem. …udało się przesunąć spotkanie z redaktorem odpowiedzialnym za kronikę w „Movie Week” na po spotkaniu z dziennikarzem z „Hankyoreh”… Paul zapinał koszulę. …tym, który jest znany z popierania polityki porozumienia z Koreą Północną. Mia odpinała guziki zapięte przez Paula i wsadzała je w odpowiednie dziurki. …i potem jest to spotkanie w obecności publiczności… – Gdzie są moje buty? – Jeden jest pod komodą, drugi widziałam przy wejściu – szepnęła Mia. …ze studentami podczas Targów Książki. Pannie Bak udało się wyrecytować cały program tego długiego dnia na jednym oddechu. – Proszę się uspokoić, już jestem w windzie! – Kłamca! Uciekaj, ja do ciebie dołączę za jakiś czas. – Kiedy? – Zanim pojedziesz do radia. Drzwi apartamentu zamknęły się. Z korytarza dobiegł huk i stek przekleństw Paula. Mia wystawiła głowę na zewnątrz i odkryła stolik na kółkach przewrócony pośrodku korytarza, a jego zawartość rozrzuconą na podłodze. – No nie! – zawołała, kiedy zobaczyła, jak Paul podnosi się z podłogi. – Wszystko dobrze, nie poplamiłem ubrania i prawie nic mnie nie boli. – Biegnij! – rozkazała mu Mia. Kiedy wróciła do pokoju, podeszła do okna i popatrzyła na miasto przykryte pochmurnym niebem. Wzięła komórkę z torby i włączyła ją. Na ekranie pojawiło się

trzynaście wiadomości. Osiem od Crestona, cztery od Davida i jedna od Daisy. Rzuciła komórkę na łóżko i zamówiła śniadanie, uprzedzając serwis, że na korytarzu jest trochę rzeczy do sprzątnięcia. ♦ ♦ ♦ Panna Bak szybkim krokiem zaprowadziła Paula do dużego pomieszczenia, do którego wchodziło się z korytarza. – Mogę się napić kawy? – poprosił. – Kawa czeka na pana na stoliku, panie Barton, proszę nie mieć do mnie pretensji, jeśli będzie letnia. – A coś do zjedzenia? – Nie może pan udzielać wywiadu z pełnymi ustami, nie wypada. Wprowadziła Paula do sali. Przeprosił dziennikarza za spóźnienie. Zaczęli rozmowę. Poczuł się dziwnie, przywłaszczając sobie historię Kyong. Jeszcze dziwniejsze było to, że buty, które przed chwilą włożył, prowadziły go jak siedmiomilowe buty z bajki Perrault. Odpowiadał na każde pytanie z łatwością, która zdumiewała jego samego, wzbogacał wypowiedź głębokimi i szczerymi uwagami, tak że jego rozmówca przyznał, że to spotkanie bardzo go poruszyło. Tak samo sprawa się potoczyła z dziennikarką z koreańskiej edycji „Elle”. Następnie odbyła się sesja zdjęciowa, Paul słuchał poleceń fotografa, tego samego, który robił mu już zdjęcia podczas wywiadów. Poproszono go, żeby usiadł na stole, żeby złożył ręce, żeby je rozłożył, żeby podparł podbródek na dłoni, żeby się uśmiechnął, żeby się nie uśmiechał, żeby popatrzył przed siebie, na prawo, na lewo… Panna Bak wyciągnęła go z opresji, mówiąc, że muszą iść na kolejne spotkania. Rzeczniczka prasowa wydawnictwa pchała go w kierunku limuzyny, ale Paul uciekł jej i pobiegł do recepcji. – Proszę mnie połączyć z moim pokojem! – poprosił recepcjonistę. – Panie Barton, pańska przyjaciółka zostawiła wiadomość. Po pana wyjściu zasnęła i… Paul nachylił się nad kontuarem i wskazał palcem centralkę telefoniczną. – Proszę natychmiast do niej zadzwonić! Panna Bak stukała stopą w podłogę z niecierpliwości, a Mia wciąż nie odbierała telefonu. – Pańska przyjaciółka jest pewnie w łazience… – odpowiedział recepcjonista. – Dołączy do pana na Targach Książki. Mam jej podać godzinę, na którą przewidziane jest pana wystąpienie. Panna Bak obiecała mu, że wyśle samochód po jego asystentkę, przy czym odchrząknęła znacząco, wymawiając słowo „asystentka”. Odłożył słuchawkę na widełki i przybity powlókł się za panną Bak. Nagle zawrócił, zanurzył dłoń w wazie z cukierkami stojącej na kontuarze i wypełnił sobie nimi kieszenie.

Godzina, którą spędził w studio KBS, wydała mu się wiecznością, ale przynajmniej w miarę trwania wywiadu odzyskał trochę pewności siebie. Odpowiadał elokwentnie i emocje, które wzbudzał, opowiadając o życiu bohaterów swojej powieści, były też łatwiej zauważalne. Nawet panna Bak uroniła łzę. – Był pan wspaniały! – zapewniła go, kiedy wyszli z budynku, zanim zaprosiła go do limuzyny. Po przekroczeniu bramy Pałacu Kongresowego zaprowadzono go na estradę, przed którą stało dwieście krzeseł zajętych przez studentów. Kiedy prezenter przedstawił Paula, zgotowano mu owację na stojąco. Ten wybuch entuzjazmu głęboko go zaniepokoił. Błądząc wzrokiem po rzędach widzów, szukał Mii, gdy do porządku przywołały go pierwsze pytania, które dobiegły z sali. Odegrał swoją rolę z wojowniczym zapałem. Demaskował, oskarżał i obciążał przedstawicieli północnokoreańskiego systemu totalitarnego, jednocześnie zarzucając obojętność krajom Zachodu. Oklaskiwano go wiele razy. Gorączka oratorska pchała go w strefy, w których powoli słabła jego samokontrola, gdy nagle przerwał w połowie zdania. Jego spojrzenie napotkało wzrok Eun-Jeong, czyli Kyong. Siedziała w ostatnim rzędzie i uśmiechała się, a to spowodowało, że Paul stracił wątek. Z tyłu za jedną z kolumn Mia uśmiechała się również, czule i spokojnie. Nie spuszczała z Paula wzroku, wzruszyła się, gdy publiczność zaczęła go oklaskiwać, i straciła go z oczu, kiedy studenci rzucili się w jego kierunku po autograf. Ponieważ sama wielokrotnie przeżyła coś takiego, domyślała się, w jakiej euforii musiał być Paul. Kyong podeszła do estrady jako ostatnia. ♦ ♦ ♦ – Mia wciąż jeszcze nie przyszła? – spytał Paul pannę Bak, która czekała na niego przed drzwiami saloniku, w którym Paul się ukrył, żeby odpocząć. – Pańska asystentka była na konferencji – odpowiedziała panna Bak, wskazując miejsce, w którym stała Mia. – Ale poprosiła, żeby ją odwieźć do hotelu. – Kiedy? – Trochę ponad godzinę temu, wydaje mi się, że w tym czasie, gdy pan rozmawiał z panną Eun-Jeong. Tym razem Paul pociągnął swoją rzeczniczkę prasową do limuzyny. Rzucił się biegiem przez hol hotelowy do wind, potem pobiegł korytarzem, zatrzymał się przed drzwiami apartamentu, żeby poprawić ubranie i uporządkować włosy, wreszcie otworzył drzwi. – Mia? Wszedł do środka i skierował się do łazienki. W szklaneczce Mii nie było jej szczoteczki do zębów, a koło umywalki jej kosmetyczki. Wrócił do pokoju. Na wałku dzielącym ich łóżko na strefę jej i jego zobaczył list.

Paul, dzięki za Twoją obecność, dzięki za Twój radosny nastrój, za Twoje szaleńcze pomysły, za tę nieprzewidzianą podróż zapoczątkowaną wycieczką po paryskich dachach. Dzięki, że udała Ci się niemożliwa rzecz: rozweselić mnie. Dzięki za prezent w postaci nowych wspomnień. Dziś wieczorem nasze drogi rozchodzą się. Te kilka dni w Twoim towarzystwie były dla mnie magiczne. Rozumiem dylemat, z którym konfrontuje Cię los, i wiem, co czujesz. Żyć życiem innej osoby, nie swoim, podziwiać ideę szczęścia, zamiast po prostu być szczęśliwym, nie być pewnym, kim się właściwie jest… Ale ta uzurpacja nastąpiła nie z Twojej winy, a ja nie wiem, co Ci poradzić. Ponieważ ją kochasz, ponieważ jej zdrada jest czymś wspaniałym, żeby nie powiedzieć heroicznym, musisz jej wybaczyć. Może to właśnie jest prawdziwa miłość. Nauczyć się wybaczać, bez wyjątku i przede wszystkim bez żalu. Nacisnąć klawisz i skasować szary tekst, żeby napisać go od nowa w kolorach. Lepiej – walczyć o szczęśliwe zakończenie. Dbaj o siebie, nawet jeśli to nic nie znaczy, z wyjątkiem tego, że będzie mi brak naszego porozumienia. Niecierpliwie czekam, jaki los zgotujesz śpiewaczce. Pospiesz się, żeby książka szybko wyszła. Bądź szczęśliwy, zasługujesz na to. Twoja przyjaciółka Mia PS Przestań się niepokoić o wczoraj i o to, co jeszcze pewnie nastąpi. To się nie liczy.

– Niczego nie zrozumiałaś, to ona już się nie liczy… – wyszeptał Paul, składając list. Szybko zszedł do recepcji. – Kiedy ona wyjechała? – spytał recepcjonistę zadyszany. – Nie umiem powiedzieć dokładnie… – Poprosiła o samochód… – Dokąd chciała pojechać? – Na lotnisko. – Który lot zarezerwowała? – Nie wiem, proszę pana. Nie zajmowaliśmy się jej rezerwacją. Paul popatrzył na szklane drzwi hotelu. Pod zadaszeniem zobaczył pannę Bak, która właśnie wsiadała do limuzyny. Wypadł na zewnątrz, odepchnął ją i zajął jej miejsce. – Na lotnisko, terminal międzynarodowy, dostanie pan największy napiwek w życiu, jeśli się pan pospieszy. Kierowca ruszył z piskiem opon i panna Bak, przyklejona do szklanych drzwi, zobaczyła, jak limuzyna znika w szerokiej alei. To ja zrobię Ci teraz niespodziankę, zjawiając się w samolocie, a jeśli Twój sąsiad nie będzie mi chciał ustąpić miejsca, zaknebluję go i wsadzę do toalety pokładowej. Nie będę już się bał, nawet podczas startu, zadowolimy się okropnym jedzeniem samolotowym, a jeśli będziesz bardzo głodna, oddam Ci nawet swoją tackę. Będziemy oglądali ten sam film i tym razem to się będzie liczyć. Będzie się bardziej liczyć niż wszystkie powieści, których nie napisałem. Kierowca prześlizgiwał się między samochodami, ale im bardziej zagłębiali się w przedmieścia, tym bardziej droga ekspresowa była zakorkowana. – To najgorsza godzina – powiedział. – Mogę spróbować innej trasy, ale to ryzykowne! Paul poprosił go, żeby robił co się da. Rzucany z lewa na prawo na tylnym siedzeniu limuzyny powtarzał w myślach, co powie Mii, kiedy ją zobaczy: postanowienia, które powziął, to, co powiedział Kyong,

która w rzeczywistości nazywała się Eun-Jeong, i była nie tylko tłumaczką, ale jego prawdziwym koreańskim wydawcą. ♦ ♦ ♦ Półtorej godziny później Paul zapłacił kierowcy sumę, która mu się należała. Wszedł do terminalu i spojrzał na tablicę odlotów. Nie figurował na niej żaden lot do Paryża. W okienku Air France hostessa poinformowała go, że samolot do Paryża odleciał pół godziny temu. Było jeszcze jedno wolne miejsce w samolocie, który leciał następnego dnia.

19

Gdy tylko koła samolotu dotknęły pasa startowego, Paul włączył komórkę, starając się dodzwonić do Mii. Trzykrotnie natknął się na automatyczną sekretarkę, więc się rozłączył. To, co miał do przekazania, musiał jej powiedzieć w cztery oczy. Taksówka zawiozła go na rue de Bretagne. Odebrał klucze do mieszkania w café du Marché, wstawił walizkę do przedpokoju, nie przeczytał poczty ani nie zadzwonił do Cristonelego, który zostawił mu mnóstwo wiadomości. Wziął prysznic, przebrał się i pojechał na Montmartre. Postawił samochód na rue Norvins i poszedł pieszo do Clamady. Daisy na jego widok wyszła z kuchni. – Gdzie ona jest? – spytał. – Niech pan siada, musimy porozmawiać – odpowiedziała Daisy, stając za barem. – Ona jest u pani? – Chce się pan napić kawy? A może kieliszek wina? – Wolałbym od razu zobaczyć się z Mią. – Mii nie ma w domu i nie wiem, gdzie jest. To znaczy wiem, przypuszczam, że wróciła do Anglii. Pojechała tam w zeszłym tygodniu, ale od tego czasu nie mam od niej żadnej wiadomości. Paul popatrzył ponad ramieniem Daisy. Podążyła za jego wzrokiem i oboje patrzyli teraz na stare pudełko do przypraw stojące obok ekspresu do kawy. – No, dobrze! – odparła w końcu Daisy. – Wpadła tu wczoraj rano, ale naprawdę była tylko przez chwilę. To naprawdę jest prezent od pana? Skinął głową. – Bardzo piękne pudełko, jestem wzruszona. Mogę pana zapytać, co między wami zaszło? – Nie! – odrzekł Paul. Daisy nie upierała się i zrobiła mu kawę. – Jej życie jest dużo bardziej skomplikowane, niż to się wydaje. Ona również jest często bardziej skomplikowana, niż sama uważa. Ale ja ją kocham taką, jaka jest. To moja najlepsza przyjaciółka, która w końcu postanowiła zachować się rozsądnie i musi się tego trzymać. Ponieważ pan również jest jej przyjacielem, powinien ją pan zostawić w spokoju. – Wróciła do Londynu czy do swojego byłego męża? – Posłuchaj, mam klientów i jedzenie samo się nie przygotuje. Proszę przyjść dziś wieczorem, po dziesiątej, będzie spokojniej. Zrobię panu kolację i pogadamy. Wie pan, przeczytałam jedną z pańskich powieści. Niezwykle mi się podobała. – Tak? Którą? – Chyba pierwszą. Mia mi ją sprezentowała.

Paul pożegnał się z Daisy i wyszedł z restauracji. Postanowił pojechać do Cristonelego na Saint-Germain-des-Prés. ♦ ♦ ♦ Cristoneli wyszedł ze swego biura i przywitał go z otwartymi ramionami. – Moja gwiazda! – wykrzyknął, przyciskając Paula do piersi. – Więc kto miał rację, namawiając pana do tej podróży? – Gaetano, udusi mnie pan! Wydawca cofnął się o krok i poprawił na Paulu marynarkę. – Mój koreański współpracownik wysłał do mnie e-mail z wszystkimi docinkami prasowymi. Jest tego mnóstwo! Jeszcze nie są przetłumaczone, ale podobno krytyka pana uwielbia, odniósł pan ołaszamiający sukces! – Musimy porozmawiać! – fuknął Paul. – Oczywiście, oczywiście… Nie o nowej zaliczce, mam nadzieję? Ale z pana ścichapęk! – Cristoneli dał mu porozumiewawczego kuksańca. – To nie tak, jak pan myśli, wszystko jest bardziej skomplikowane. – Z kobietami nigdy nic nie jest proste! A kiedy mówię „z kobietami”, mam na myśli te kobiety, które widujemy każdego dnia. Pan zaś, muszę to przyznać, poszedł na wielkość. – Mówi się: „na całość”! – Nie widzę różnicy, no, ale jeśli panu na tym zależy… Nie zamierzam się z panem dzisiaj kłócić. Chodźmy, wzniesiemy toast i uczcimy to! Cholerny Paul! – Może już dosyć pan na dziś wypił? Wygląda pan na jakoś dziwnie podnieconego. – Ja wyglądam na podnieconego? Chyba pan żartuje? To pan powinien raczej tak wyglądać, zresztą każdy by tak wyglądał… Cholerny Paul! – Zaczyna mnie pan denerwować z tym „cholernym Paulem”! Co właściwie powiedziała panu Eun-Jeong? – Eun kto? – Ta Koreanka, która jest moim wydawcą. A o kim pan myślał, że mówię? – Niech mi pan powie, mój drogi Paulu: kiedy moje wargi się ruszają, słyszy pan dźwięki, które wychodzą z moich ust, czy też ogłuchł pan w samolocie? Podobno to się może zdarzyć podczas spadku ciśnienia. Ja nienawidzę latać samolotem, zresztą robię to najrzadziej, jak mogę. Do Mediolanu jadę pociągiem, to trochę długo co prawda, ale przynajmniej nie trzeba się prześwietlać przed wejściem na pokład. No co, pijemy ten toast? Cholerny Paul! Usiedli przy stoliku w Deux Magots. Paul zauważył, że Cristoneli położył obok siebie na ławce aktówkę. – Jeśli to jest umowa na moją kolejną powieść, musimy najpierw porozmawiać. – A, to znaczy, że nie jesteśmy już związani umową? Coś takiego! Wydawało mi się, że wprost przeciwnie… Naprawdę, czasami zastanawiam się, co robi moja asystentka! Chyba nie będzie pan wykorzystywał sytuacji, już od tak dawna zajmuję się pana interesami! Temat pańskiego następnego arcydzieła zdradzi mi pan innym razem, na

razie proszę opowiedzieć mi wszystko dokładnie, każdy szczegół, może pan liczyć na moją dysertację, jestem jak grób, ani mru-mru-mru! – wyszeptał Cristoneli, przykładając do ust palec wskazujący. – Czy pan coś palił? – spytał Paul zbity z tropu. – Ależ skąd! – Rozmawiał pan z Eun-Jeong? Rozmawiał pan czy nie? – Dlaczego miałbym z nią rozmawiać? Tak jak mówiłem, czytałem e-mail od niej i ucieszyłem się ze wspaniałego przyjęcia, które zgotowano panu w Seulu. Zresztą uprzedzałem pana, prawda? Liczby mówią same za siebie! Muszę się skontaktować z wydawnictwami chińskimi, poinformuję o pańskim sukcesie również pańskiego amerykańskiego wydawcę. Wszystko będzie szło tak, jak zaplanowałem. – Skoro wszystko idzie według pańskiego planu, to mogę wiedzieć, czym jest pan tak podekscytowany? Cristoneli popatrzył na Paula uważnie. – Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi, że ma pan do mnie zaufanie. Nie ukrywam: jestem zawiedziony, że dowiedziałem się tego w ten sam sposób, co wszyscy inni: z prasy. – Nie rozumiem ani słowa z tego, co pan opowiada, i zaczyna mnie pan na serio irytować, ale może to po prostu jet lag – fuknął Paul. Cristoneli zaczął nucić jakąś arię w stylu belcanto i położył teczkę na stoliku. Rozchylił ją, wciąż nucąc, przymknął, po czym znów rozchylił, aż wreszcie Paul, na skraju wybuchu wściekłości, wyrwał mu teczkę z rąk. Widząc okładki brukowców, wybałuszył oczy i omal nie zadławił się własną śliną. – Wiedziałem od razu, że skądś ją znam, kiedy przyszedłem po was na komisariat! – mruknął pod nosem wydawca. – Melissa Barlow! Po prostu! Jestem zdymiony! Na okładkach i pierwszych stronach tabloidów widniały zdjęcia Mii i Paula, jak szli obok siebie ulicą, jak wchodzą do hotelu, jak idą obok siebie w holu, a potem przed windami. Na innych widać było Paula nachylającego się nad ściekiem ulicznym i Mię, która go podtrzymywała, potem znów Paul przytrzymywał drzwi limuzyny, do której wsiadała Mia. Za każdym razem w komentarzach mówiono o szalonym romansie Melissy Barlow. W drugim czasopiśmie, którego kartki przewracał Paul drżącymi dłońmi, zdjęcie Mii na Seulskich Targach Książki opatrzone było następującym podpisem: Kilka dni przed premierą jej nowego filmu, w którym główne role grają ona i jej mąż, Melissa występuje w innej romantycznej komedii, tym razem w towarzystwie amerykańskiego pisarza Paula Bartona. – Trochę to natrętne, zgadzam się, ale dla sprzedaży to więcej niż ołaszamiające! Cholerny Paul! Dlaczego pan ma taką minę? – zdziwił się Cristoneli. Paulowi zrobiło się niedobrze. Zerwał się z krzesła i wypadł z kawiarni. Po chwili, zgięty wpół na brzegu chodnika, zobaczył kątem oka chustkę, którą machał stojący za nim z wyciągniętą ręką Cristoneli. – Coś obrzydliwego! Jak pomyślę, że mnie tutaj oskarża się o nietrzeźwość! Paul wytarł sobie usta i poszedł usiąść na ławce; wydawca przysiadł obok niego. – Źle się pan czuje? – spytał Paula. – Wprost przeciwnie, widzi pan, że nigdy nie byłem w tak dobrej formie!

– To przez te zdjęcia? Przecież było do przewidzenia, że to się tak skończy! Spotyka się pan ze wschodzącą gwiazdą kina, czego pan oczekiwał? – Czy miał pan już kiedyś wrażenie, że ziemia usuwa się panu spod stóp? – No pewnie! – odrzekł Cristoneli. – Najpierw jak umarła moja matka, potem jak odeszła ode mnie moja pierwsza żona, a potem jak rozszedłem się z drugą. Przy trzeciej było inaczej, rozeszliśmy się za obopólną zgodą. – Więc jest pan świadom, że gdy człowiek znajdzie się już na samym dnie, trzeba bardzo uważać, bo głębiej jest jeszcze jedna większa przepaść i tak naprawdę nie wiadomo, gdzie to się kończy! ♦ ♦ ♦ Paul wrócił do domu, położył się do łóżka i spał do wieczora. Koło ósmej usiadł przy biurku. Sprawdził pocztę, czytając tylko tytuły, i wyłączył komputer. Trochę później zadzwonił po taksówkę i kazał się zawieźć na Montmartre. Była prawie jedenasta, gdy przestąpił próg La Clamady. Daisy zbierała talerze po ostatnich klientach, którzy wyszli chwilę wcześniej. – Myślałam, że pan już nie przyjdzie. Jest pan głodny? – Nie wiem. – Dobrze, niech pan siada i zaczeka chwilę. Już ja coś wymyślę. Opadł na krzesło, a Daisy poszła do kuchni i za moment wróciła z pełnym talerzem. Usiadła naprzeciw Paula i poprosiła, żeby spróbował jej dania dnia. Potem porozmawiają. Nalała mu kieliszek wina i patrzyła, jak je. – Przypuszczam, że pani wiedziała? – spytał Paul. – Że ona nie jest kelnerką? Mówiłam panu, że jej życie jest bardziej skomplikowane, niż na to wygląda. – A pani jest naprawdę szefem kuchni czy też pracuje pani w wywiadzie? Może mi pani wszystko powiedzieć, nic mnie już nie zaskoczy. – Nie na darmo jest pan pisarzem! – Daisy się roześmiała. Przez resztę wieczoru opowiadała mu o swoim życiu, a Paulowi sprawiło wielką przyjemność wysłuchanie jej wspomnień z okresu, kiedy była nastolatką i prawie cały czas spędzała w towarzystwie Mii. O północy odprowadził Daisy pod jej dom. Podniósł głowę i popatrzył na okna jej mieszkania. – Jeśli Mia się do pani odezwie, proszę jej powiedzieć, żeby do mnie zadzwoniła. – Tego nie mogę panu obiecać. – Przysięgam, że jestem porządnym facetem! – Właśnie dlatego nie chcę panu niczego obiecywać! Niech mi pan wierzy, nie pasujecie do siebie. – Ale ja tęsknię za nią jak za przyjaciółką! – Kłamie pan tak samo źle jak ona. Pierwsze dni są najtrudniejsze, potem będzie coraz lepiej. Zawsze może pan liczyć na stolik w mojej restauracji, o każdej porze. Dobranoc, Paul!

Daisy pchnęła drzwi i zniknęła w budynku. ♦ ♦ ♦ Przez trzy następne tygodnie Paul przez cały czas pisał. Wstawał od biurka tylko po to, żeby zjeść lunch u Moustache’a, a w niedzielę brunch z Daisy. Któregoś wieczoru koło ósmej zadzwonił do niego Cristoneli. – Pracuje pan? – Nie. – Ogląda pan telewizję? – nie rezygnował wydawca. – Nie. – Doskonale, tak trzymać! – Dzwoni pan tylko po to, żeby poznać mój harmonogram dnia? – Absolutnie nie, chciałem się po prostu dowiedzieć, co u pana słychać i jak posuwa się praca nad nową powieścią. – Zrezygnowałem z poprzedniej. Piszę nową. – Doskonale! – Będzie zupełnie inna. – Ach tak? W takim razie musi mi pan opowiedzieć treść. – Nie wydaje mi się, że będzie się panu podobała. – Akurat! Mówi pan tak, żeby pobudzić moją ciekawość! – Nie, naprawdę tak sądzę! – A co to jest tym razem? Thriller? – Porozmawiamy za kilka tygodni. – Kryminał? – Powiem panu, jak skończę szkic. – Powieść erotyczna! – Gaetano, czy miał mi pan coś konkretnego do powiedzenia? – Nie… A tak poza tym, u pana wszystko dobrze? – Dobrze, nawet bardzo dobrze. A skoro tak pasjonuje pana moje życie, to proszę bardzo. Dziś rano zrobiłem drobne porządki, potem zjadłem lunch w tej kafejce na dole. Większą część popołudnia spędziłem na czytaniu, a wieczorem odgrzałem sobie danie z soczewicy, które teraz właśnie stygnie, potem zamierzam jeszcze przez chwilę pisać i pójdę spać. Zadowolony? – Soczewica to trochę ciężkowytrawne jak na wieczór, nie uważa pan? – Dobranoc, Gaetano! – Paul rozłączył się, pokręcił głową i wrócił przed ekran komputera. Zaczął kolejny akapit. Jednak cały czas myślał o bezsensownej rozmowie, którą przed chwilą odbył. Dlaczego Cristoneli do niego w ogóle zadzwonił? Tknięty przeczuciem Paul włączył telewizję, najpierw jedynkę, potem dwójkę, przez chwilę przeskakiwał po kanałach, cofnął się i wrócił na kanał państwowy. Wyświetlano właśnie reklamę nowego filmu. Ujrzał, jak jakaś kobieta w wieczorowej sukni całuje swojego partnera. Mężczyzna wziął ją w ramiona, posadził na łóżku i zaczął rozbierać. Całował jej piersi, a ona jęczała z rozkoszy. Duże zbliżenie twarzy aktorów, pauza i… powrót do studia telewizyjnego, tym razem para siedziała przed kamerami na żywo.

– Już jutro wchodzi na nasze ekrany Dziwna podróż Alice. Życzymy filmowi ogromnego sukcesu, ale tym, co nas w tym filmie najbardziej ciekawi, jest to, że oboje gracie w nim razem i że jesteście parą nie tylko na ekranie, ale i w życiu. Melissa Barlow, David Babkins. Dziękujemy, że przyjęliście nasze zaproszenie na dzisiejszy wieczór! – usłyszał Paul głos prezentera. Kamera zrobiła zbliżenie siedzących obok siebie głównych aktorów. – To my dziękujemy za zaproszenie, panie Delahousse! – odpowiedzieli chórem. – Chciałbym wiedzieć, tak jak i nasi widzowie, czy to łatwe, czy też przeciwnie, trudne, grać, gdy ma się za partnera współmałżonka? Mia pozwoliła mówić Davidowi, a ten wyjaśnił, że to zależy od sytuacji. – Oczywiście – dodał – za każdym razem, gdy Melissa grała ryzykowną fizycznie scenę, bałem się o nią i odwrotnie. Poza tym niech się państwu nie wydaje, że małżeństwu jest łatwiej w scenach miłosnych. Oczywiście, znamy się bardzo dobrze, ale podczas gry nie jesteśmy sami, wokół nas stoją technicy, obsługa studia… To jest bardzo delikatna sprawa. W końcu nie jesteśmy przyzwyczajeni, żeby inżynier dźwięku, na przykład, wchodził do naszej sypialni! – Co mówiąc, David roześmiał się sam ze swego dowcipu. – Panie Babkins, powiedział pan coś o intymności, proszę więc pozwolić mi zwrócić się do Melissy Barlow z pytaniem o te zdjęcia, które ostatnio ukazały się w tabloidach. Widząc was oboje tutaj dziś wieczorem, czy możemy zaliczyć je tylko do nieprzyjemnych plotek? Kim dla pani jest pisarz Paul Barton, jeśli mogę zapytać? – To mój przyjaciel – odrzekła Mia lakonicznie. – Bardzo dobry przyjaciel. – Ceni pani sobie jego książki? – Tak. Jego książki i jego przyjaźń. Reszta się nie liczy. Paul wyłączył telewizor, zanim pilot zdążył wypaść mu z rąk. Podczas następnej godziny nie był w stanie napisać ani słowa. Około północy wyłączył telefon. ♦ ♦ ♦ Samochód z przyciemnionymi szybami w oknach wjechał na parking hotelowy. David położył dłoń na klamce i spojrzał na Mię. – Jesteś pewna, że tego właśnie chcesz? – Do widzenia, Davidzie. – Dlaczego nie mielibyśmy spróbować jeszcze raz? Miałaś swój rewanż i nie można powiedzieć, że zależało ci na dyskrecji. – Nie ukrywałam się specjalnie. Ale teraz, gdy kończy się ta farsa szczęścia rodzinnego, zamierzam się ukryć, nawet przed samą sobą. Czuję się brudna, a to wrażenie jest gorsze od samotności. Jeszcze ostatnia rzecz: podpisz te papiery, które przesłał ci Creston, jeśli nie chcesz, żebym powiedziała dziennikarzom, kim naprawdę jesteś. David popatrzył na Mię z pogardą, wysiadł i trzasnął drzwiami samochodu. Kierowca spytał, dokąd ma jechać. Mia poprosiła, żeby pojechał autostradą na południe. Potem wzięła komórkę i zadzwoniła do Crestona.

– Jest mi bardzo przykro, Mio, wiem, że powinienem towarzyszyć pani w ostatnim wieczorze promocyjnym, ale ledwo chodzę z tym lumbago. Wreszcie czuje się pani wolna, prawda? – usłyszała w słuchawce. – Tak, wolna od niego, wolna od pana, ale co do reszty, nie nazwałabym tego uwolnieniem się. O, nie! – Zrobiłem, co mogłem, żeby panią chronić, ale pani całkowicie mi to uniemożliwiła! – Wiem, Creston, nie mam do pana pretensji, było, minęło! – Dokąd pani jedzie? – Do Szwecji… Daisy już od dawna opowiadała mi o tym kraju… – Niech się pani ciepło ubierze, tam jest lodowato zimno! Mam nadzieję, że będzie pani ze mną w kontakcie. – Za jakiś czas na pewno, ale jeszcze nie teraz. – Proszę odpocząć i nabrać sił. Za kilka tygodni to wszystko stanie się odległą przeszłością, a panią czeka wspaniała przyszłość! – Gdyby w życiu można było nacisnąć klawisz i wymazać wszystkie nasze błędy… Ale to jest możliwe tylko w książkach. Do widzenia, Creston, niech pan szybko wraca do zdrowia. Rozłączyła się, opuściła szybę i wyrzuciła komórkę za okno.

20

– I co zrobiłeś po obejrzeniu tego programu? – Łaziłem w kółko po mieszkaniu, a o północy, kiedy już nie mogłem wytrzymać, zadzwoniłem do ciebie. Nie spodziewałem się, że już następnego dnia staniesz na progu mojego mieszkania. Ale jestem szczęśliwy, że cię widzę! – Przyleciałem najszybciej, jak mogłem. Kiedyś to samo zrobiłeś dla mnie. – No tak, ale wtedy byliśmy w tym samym mieście. – Nie najlepiej wyglądasz. – Jesteś sam, czy Lauren schowała się w szafie? – Zamiast gadać głupstwa, zrób mi kawy. Arthur został z Paulem dziesięć dni. Znowu było jak dawniej, kiedy widywali się codziennie i mogli obgadać na bieżąco wszystkie ważne sprawy. Rankiem siadali u Moustache’a i dyskutowali, popołudniami spacerowali po ulicach Paryża. Paul kupował mnóstwo niepotrzebnych rzeczy: przybory kuchenne, bibeloty, ubrania, których miał nigdy nie włożyć, książki, do których miał nigdy nie zajrzeć, a poza tym prezenty dla swojego chrześniaka. Arthur na próżno starał się go powstrzymywać. Dwa wieczory z rzędu zjedli kolację w Clamadzie. Arthur uważał, że kuchnia Daisy jest wyśmienita, a sama Daisy – przeurocza. Podczas jednego z tych wieczorów Paul opowiedział mu o dziwnym, szalonym projekcie, który zajmował ostatnio wszystkie jego myśli. Arthur stwierdził, że to pomysł ryzykowny. Paul to rozumiał, ale według niego tylko w ten sposób może pogodzić się ze swoim zawodem i sumieniem. – Tego dnia, kiedy na targach spotkałem Eun-Jeong, przez długą chwilę nie wiedzieliśmy, co mamy sobie powiedzieć. Potem ona zaczęła się usprawiedliwiać. Jej czyn nie mógł mi wyrządzić żadnej krzywdy, powiedziała. Dzięki niej zaznałem sławy i dostawałem ogromne tantiemy, ona zaś dzięki temu, że posłużyła się moim nazwiskiem, mogła opowiedzieć szerokiej rzeszy czytelników swoją historię, która inaczej nigdy by nie wyszła poza granice Korei Południowej, ponieważ ani tu, ani tam nikogo nie interesuje los jej rodaków. W rezultacie każde z nas wyniosło z tego swoją korzyść. Jednak życie z owoców jej pracy wydało mi się nie do przyjęcia. Wciąż fascynowała mnie jej odwaga i determinacja. Wyznała mi wszystko, sposób, w jaki wykorzystywała swoje pobyty w Paryżu, żeby kontaktować się z uchodźcami, towarzyszami walki… Przysięgła, że żywiła do mnie ciepłe uczucia, choć naprawdę kocha innego mężczyznę, więźnia systemu, z którym walczy. Może pomyślisz, że powinienem zrobić jej dziką awanturę, ale według mnie była po prostu wspaniała! Przede wszystkim zaś po raz pierwszy od miesięcy poczułem się wolny. Nie kochałem jej już. Uświadomiłem to sobie wcale nie przez ponowne spotkanie z nią i tę całą

dziwną historię, ale dzięki Mii. Możesz ze mnie drwić, ale w pewien sposób spotkało mnie w życiu to, co ciebie: obaj okazaliśmy wyjątkowy talent, żeby uwieść duchy. Przepraszam, wiem, że to nie jest zbyt szczęśliwe określenie, to przecież nie wina Lauren. Gdy pożegnaliśmy się, przysiągłem sobie napisać swoją wersję historii Kyong, żeby przedstawić ją światu, a być może również po to, żeby dowieść sobie samemu, że mogę to opowiedzieć lepiej od niej. Mój wydawca nic jeszcze o tym nie wie, wyobrażam sobie jego minę, jak będzie czytał mój tekst. Ale gdyby robił trudności, będę z nim walczył o wydanie mojej wersji powieści. – Zamierzasz powiedzieć mu prawdę? – Nie, ani jemu, ani nikomu innemu. Tylko ty wiesz o wszystkim. I nie mów o tym nawet Lauren. Pod koniec dosiadła się do nich Daisy. Wznieśli toast za życie, za przyjaźń i za szczęśliwą przyszłość. Potem Arthur wrócił do San Francisco. Paul odprowadził go na samolot i przysiągł mu uroczyście, że teraz, gdy już prawie zwalczył strach przed lataniem, przyleci, żeby spotkać się z chrześniakiem, kiedy tylko skończy pracę nad książką. Arthur odjechał uspokojony. Paul, bez reszty zajęty swoją nową powieścią, był w świetnej formie. ♦ ♦ ♦ Paul rzeczywiście zabrał się do pracy i pisał bez przerwy. Rzadkie chwile wytchnienia, na które sobie pozwalał, spędzał w towarzystwie Moustache’a, poza tym od czasu do czasu wpadał do Clamady. Któregoś wieczoru, kiedy pochłonięci rozmową siedzieli z Daisy na ławce, podszedł do nich karykaturzysta z rysunkiem. Paul długo przyglądał się rysunkowi, przedstawiającemu od tyłu parę siedzącą na tej samej ławce. – Zrobiłem to zeszłego lata. Ten mężczyzna z prawej to pan. Ponieważ zbliżają się święta, to jest mój prezent. Paul spostrzegł, że artysta, odchodząc, niezauważalnie musnął dłoń Daisy, a ona uśmiechnęła się do niego figlarnie. ♦ ♦ ♦ Po dwóch miesiącach, późnym wieczorem, kiedy Paul poprawiał ostatnie zdania swojej powieści, zadzwoniła do niego Daisy. Wyczuł z jej głosu, że ma jakieś wiadomości od Mii. Bojąc się korków, pojechał metrem, wysiadł przy rue Lepic i pokonał ją biegiem. Minął Moulin de la Galette, zgrzany i zdyszany, mimo że na dworze panował niemal syberyjski ziąb. Wszedł do Clamady rozpalony i szczęśliwy, pewien, że Mia tam jest. Ujrzał jedynie stojącą za ladą Daisy. – Co się stało? – zapytał, wdrapując się na barowy stołek.

Daisy wycierała kieliszki. – Nie powiem ci, że rozmawiałam z nią ostatnio, bo to byłaby nieprawda. – Nic nie rozumiem. – Jeśli nie będziesz nic mówił, opowiem ci to, co wiem. Ale najpierw przygotuję ci małego drinka, doda ci sił. Daisy się nie spieszyła. Zaczekała, aż Paul wypije zawartość kieliszka. Alkohol był wystarczająco mocny, żeby poczuł się od razu trochę wstawiony. – Mocne jak diabli! – zakaszlał, wskazując palcem pusty kieliszek. – Taką miksturę podawano góralom zagubionym w Alpach ciemną nocą, gdy znajdowano ich u kresu sił. To pomagało przeżyć najgorsze chwile. – Daisy, o co ci właściwie chodzi? – O nic, ale… – Podeszła do kasy, z szufladki wyciągnęła kopertę z szarego papieru i położyła ją na kontuarze. Paul wyciągnął po nią dłoń, ale chwyciła go za rękę. – Zaczekaj, muszę ci najpierw coś powiedzieć. Wiesz, kto to jest Creston? Paul pamiętał, że Mia często wymawiała to nazwisko, kiedy byli razem w Seulu, mówiąc o nim jak o przyjacielu, nigdy jednak, rzecz jasna, nie zdradziła, kim jest. Pamiętał, że nawet był trochę o tego Crestona zazdrosny. – To jest jej agent, to znaczy… był jej agentem. Mnie z nim coś łączy, co musi pozostać tajemnicą, na wypadek gdyby któregoś dnia sprawy się ułożyły. – Jakie sprawy?! – Cicho! Pozwól mi skończyć! Od kiedy Mia znikła, dzielimy pustkę, jaką po sobie zostawiła. Z początku myślałam, że jemu jest przykro ze względu na pieniądze, ale to było przedtem. – Przed czym? – Był tu wczoraj wieczorem. To jest zawsze dość zabawne, kiedy kogoś znamy tylko z nazwiska, a potem nagle staje przed nami człowiek z krwi i kości. Wyobrażałam go sobie zupełnie inaczej. Myślałam, że wygląda jak ci starzy angielscy dżentelmeni, w meloniku i z parasolem… Ach, te stereotypy nas wykończą! Więc Creston jest zupełnie inny, ma około pięćdziesiątki, jest zabójczo przystojny, jego uścisk dłoni może zdruzgotać ci palce. Podobają mi się mężczyźni z uczciwym uściskiem dłoni, to wiele o nich mówi. Ty też masz tę cechę, to mi się od razu u ciebie spodobało. A więc wczoraj wieczorem przyszedł tu na kolację. Zwrócił się do mnie dopiero wtedy, gdy wszyscy inni klienci wyszli, w momencie płacenia rachunku. To było z jego strony bardzo eleganckie, gdybym wiedziała, nigdy nie pozwoliłabym mu zapłacić. Zresztą to ja do niego podeszłam, być może inaczej by wyszedł, nawet mi się nie przedstawiając. Ponieważ był moim ostatnim klientem, podeszłam, żeby zapytać, czy mu smakowało. Po chwili milczenia powiedział: „Pani przegrzebki są doskonałe, opowiadano mi o nich cuda, teraz rozumiem, dlaczego ona tak lubiła to miejsce…”. Wręczył mi tę kopertę i kiedy ją otwierałam, zorientowałam się, kim jest. On również od miesięcy nie ma od niej żadnych wiadomości. Dzwoniła do niego tylko raz, chciała, żeby sprzedał jej mieszkanie wraz z całą zawartością, ale nie zdradziła mu, gdzie jest. Widział, jak ciężarówki wywoziły jej rzeczy i wyznał mi, że poszedł na licytację, żeby je wykupić. Za każdym razem, gdy młotek licytatora uderzał w stół, on stawał się właścicielem. Czuł się opiekunem Mii, nie mógł znieść myśli, że ktoś inny będzie siedział przy jej biurku

czy spał w jej łóżku. Meble i bibeloty Mii są w przechowalni na przedmieściach Londynu. – Co jest w tej kopercie? – spytał rozgorączkowany Paul. – Cierpliwości! Creston przyjechał do Paryża, żeby spędzić wieczór w miejscu, które ona lubiła. Nie mogę mieć o to do niego pretensji. Gdybyś wiedział, ile razy patrzyłam na stolik, przy którym jadałyśmy kolację, albo na jej ławkę na place du Tertre… Powiem ci jeszcze coś: nasz stolik daję klientom tylko wtedy, kiedy nie mam innego wyjścia. Nikogo przy nim nie sadzam, bo każdego wieczoru, odkąd wyjechała, marzę tylko o tym, żeby zjawiła się na progu i spytała, czy mam dzisiaj w karcie przegrzebki. Paul nie czekał już dłużej na zezwolenie Daisy i rozerwał kopertę. Były w niej trzy zdjęcia, wszystkie zrobione z daleka, prawdopodobnie z tarasu restauracji znajdującej się w Carrousel du Louvre. Widać było na nich kolejkę ludzi przed piramidą. Daisy wskazała palcem na twarz jednej z osób. – Ona umie tak się zmienić, że jest nie do poznania! Nie muszę ci zresztą tego mówić! Ale Creston nie miał żadnych wątpliwości, że ta kobieta pośród tłumu to ona. Paul z bijącym sercem nachylił się nad zdjęciem. Daisy miała rację – nikt nie rozpoznałby na nim Mii, ale oboje wiedzieli, że to ona. Poczuł wielką ulgę, zwłaszcza gdy spostrzegł dołki w policzkach Mii. Kiedy byli w Seulu, widział te dołki za każdym razem, kiedy była szczęśliwa. Spytał Daisy, w jaki sposób Creston zdobył te zdjęcia. – Ma kontakty wśród paparazzich, zdarzało mu się kupować od nich negatywy drożej, niż zapłaciłyby im gazety. Co do Seulu… Było zbyt późno, nie mógł już nic zorganizować. Krótko mówiąc, poinformował wszystkich paparazzich, których znał, a znał paru dobrych, że zapłaci każdą cenę za zdjęcia Mii gdziekolwiek, byle była data. A jednak te przysłano mu za darmo. Paul chciał poprosić Daisy o jedno ze zdjęć, ale wręczyła mu wszystkie. – Pewnie urządziła sobie jakoś życie… – powiedział. – Czy widzisz przy niej kogoś na tym zdjęciu? Nie. Dlaczego więc tak twierdzisz? – Bo nadzieja wywołuje największe cierpienia. – Głuptasie, to brak nadziei unieszczęśliwia! Była w Paryżu i nie przyszła do mnie. Wierz mi, była sama. Przyjechała tu, żeby się psychicznie pozbierać. Czuję to, jesteśmy jak siostry. Creston dopiero po tygodniu ruszył jej śladem. Najpierw przez dwa dni spacerował po Paryżu, z idiotyczną nadzieją, że przypadek zagra na jego korzyść i że wpadnie na nią pośród dwóch milionów mieszkańców, a potem przyszedł do mojej restauracji. Anglicy są szaleni! Ale my… My tu mieszkamy, więc przy odrobinie szczęścia… – Jaki mamy dowód na to, że ona wciąż tu jest? – Zaufaj swojemu instynktowi. Jeśli ją naprawdę kochasz, wyczujesz jej oddech w powietrzu. ♦ ♦ ♦ Daisy miała rację. Paul nie wiedział, czy to był owoc jego wyobraźni, czy też po prostu ta nadzieja, której nie chciał ulec, ale w ciągu następnych tygodni nieraz mu się

zdarzyło, że nagle na jakimś rogu wyczuł zapach perfum Mii. Miał wrażenie, że idzie po jej śladach, nie mogąc jej dogonić. Czasem nawet przyspieszał kroku, myśląc, że wpadnie na nią na następnym skrzyżowaniu. Niekiedy pod wpływem złudzenia zaczepiał obce kobiety, często spacerował nocą i unosił głowę, patrząc w oświetlone okna i wyobrażając sobie, że Mia znajduje się za którymś z nich. ♦ ♦ ♦ Jego powieść została wydana. Historia Kyong, którą napisał zupełnie od nowa. Po raz pierwszy w swojej pisarskiej karierze przedstawiał realia, co wieczór zastanawiając się, czy w jego interpretacji nie zmienią się one w fikcję. Może zbytnio coś upiększył lub udramatyzował? Świadomie obdarzył bohaterów Eun-Jeong ciałem i duszą. Tam gdzie ona opisywała po prostu koleje ich losu, jakkolwiek były tragiczne, Paul opisywał ich życie, odmalowywał cierpienia, emocje. Czynił to, co musi zrobić pisarz, kiedy zabiera się za historię, której nie wymyślił. Prasa również zainteresowała się jego książką. Od chwili gdy jego powieść znalazła się na rynku, powstało wokół niej zamieszanie, którego nie rozumiał. Być może po prostu stał się modny. Dziś w Europie wszyscy wierzą w demokrację, wolność i prawa obywatelskie, ale zamykali oczy na autorytarne rządy na Wschodzie i rosnące wpływy dyktatorów. Powieść Paula, która uświadamiała ludziom te fakty, była bardzo na czasie i poruszała sumienia. Mógł potraktować ten temat obiektywnie, bo uważał, że całą zasługę należy przypisać nie jemu, ale Eun-Jeong i jej odwadze. Krytycy wychwalali go pod niebiosa. Cristoneli został zasypany propozycjami wywiadów, ale Paul wszystkie odrzucał. Wkrótce i księgarze zaczęli reklamować jego powieść. Po raz pierwszy zobaczył swoją książkę wystawioną wśród bestsellerów. Dyskutowano o niej w kołach intelektualistów. Potem w jego wydawnictwie zaczęto szeptać o możliwości przyznania Paulowi państwowej nagrody literackiej. Cristoneli coraz częściej zapraszał go na lunch. Opowiadał mu o paryskim wielkim świecie, otwierał swój moleskinowy notes i z poważną miną robił listę koktajli i innych spotkań, na których Paul powinien się pokazać. On oczywiście nie był na żadnym i przestał nawet odsłuchiwać automatyczną sekretarkę. Całe to zamieszanie było dla niego jak głos rezonujący w pustym pomieszczeniu. Minęło sześć tygodni, zanim znów spotkał się z Cristonelim, tym razem w Café de Flore. Spojrzenia wszystkich biegły ku niemu, widział uśmiechy, jedne pełne podziwu, inne – zawiści. Tego wieczoru Cristoneli zamówił szampana i dopiero pod koniec spotkania oznajmił, że prawa do książki Paula zakupiło około trzydziestu zagranicznych wydawnictw. Co za ironia losu! Historia jego tłumaczki zostanie przetłumaczona na trzydzieści języków! Cristoneli wznosił toasty za jego triumf, a Paul zastanawiał się, co

pomyślałaby o tym wszystkim Eun-Jeong. Od pamiętnych seulskich targów nigdy z nią nie rozmawiał. Był to uroczysty wieczór, ale Paul błądził myślami gdzieś daleko. Tymczasem musiał się przygotować do następnych takich wieczorów: fiesta dopiero się zaczynała.

21

Któregoś jesiennego dnia koło południa rozdzwoniła się komórka Paula. Nie odbierał, ale wciąż dzwoniła, i w końcu dał za wygraną. Odebrał telefon i usłyszał jąkanie Cristonelego i niewyraźne słowa: – Medi… – Co? – Medi… – Medytacja? – spytał Paul. – Ależ skąd panu przyszło do głowy, że miałbym medytować! Niech się pan pospieszy! La Méditerranée, wszyscy na pana czekają! – Gaetano, jest pan bardzo miły, ale co ja miałbym robić nad Morzem Śródziemnym? – Paul, niech pan uważnie posłucha: dostał pan Prix Médicis dla literatury obcojęzycznej, cała prasa spodziewa się pana w restauracji, która się nazywa La Méditerranée, na place de l’Odéon. Na dole czeka na pana taksówka, jasne?! – ryknął Cristoneli. Od tej chwili Paul przestał widzieć jasno, a w głowie kłębiły mu się różne myśli. – Kurwa! – warknął. – Co za kurwa? – Kurwa, kurwa, kurwa! – Dość tego zachowania! Co mi pan tu rzuca kurwami?! – To nie było do pana, mówiłem do siebie. – Co nie przeszkadza, że zachowuje się pan prostytucko. – Gaetano, to niemożliwe, niech pan to powstrzyma! – Co?! – Ja nie chcę tej nagrody, nie mogę jej przyjąć. – Paul, muszę panu wyznać, że zaczyna mi pan poważnie grać na nerwach! Nie można nie przyjąć Prix Médicis, więc niech pan natychmiast wsiada do taksówki i pospieszy się, bo inaczej ja eksploduję, zresztą, proszę bardzo: Kurwa! Kurwa! Kurwa! Za kwadrans będą ogłaszać nazwiska laureatów, ja już tu jestem, to prawdziwy triumf, mój przyjacielu! Paul rozłączył się i poczuł, że zaraz dostanie zawału. Położył się na podłodze, ręce złożył na piersiach i zaczął robić ćwiczenia oddechowe. Telefon znów się rozdzwonił. Dzwonił tak cały czas, dopóki Paul nie wysiadł z taksówki na place de l’Odéon. Cristoneli czekał na niego przed restauracją. Rozbłysły flesze i Paul miał mrożące krew w żyłach wrażenie, że już to raz przeżył. Udało mu się wyjąkać jakieś „Dziękuję!”, potem za każdym razem, gdy Cristoneli dawał mu kuksańca w bok, uśmiechał się w kierunku fotografów i nie odpowiedział właściwie na żadne pytanie, w każdym razie w sposób zrozumiały.

O trzeciej po południu, kiedy wydawca pospiesznie udał się do swego biura, żeby dać wskazówki co do dodruku i zaakceptować okolicznościową opaskę na okładce, Paul wrócił do siebie i zamknął się w domu na cztery spusty. Pod wieczór zadzwoniła Daisy z gratulacjami. Usłyszała nowinę w radiu, kiedy kroiła rzodkiewki, i dziękuje mu bardzo, skaleczyła się przez to w palec. Jeśli Paul nie chce się znaleźć na jej czarnej liście, ma jak najszybciej przyjść oblać to wydarzenie w Clamadzie. O ósmej wieczorem wciąż chodził po mieszkaniu, czekając na telefon od Arthura. Zamiast Arthura zadzwoniła Lauren. Arthur był w Nowym Meksyku z klientami. Rozmawiali bardzo długo i mimo dzielącego ich dystansu Lauren udało się uspokoić Paula, zanim ważny telefon zmusił ją do zakończenia rozmowy. Usiadł przed komputerem i otworzył plik, do którego od bardzo dawna nie zaglądał. Lauren miała rację, gdy namówiła go, by wrócił do swojej śpiewaczki – porzucona przez niego bohaterka szybko przyniosła mu ukojenie, którego potrzebował. Kilka stron później Paul poczuł, jak pętla zaciśnięta na jego piersi rozluźnia się i resztę nocy spędził, pisząc z cudowną beztroską. Nad ranem podjął decyzję, od której zamierzał nie odstąpić, choćby nie wiem co. Jego najlepszy przyjaciel wreszcie będzie szczęśliwy! Nadszedł czas powrotu do ojczyzny. ♦ ♦ ♦ Przed południem udał się do swojego wydawcy. Słuchając go z roztargnieniem, odmawiał wszystkich propozycji wywiadów, które ten mu podsuwał. Cristoneli starał się zachować spokój. Po dwudziestu z rzędu „nie!” nie usłyszał nawet, kiedy Paul nagle odpowiedział „tak!”, i dalej recytował nazwiska dziennikarzy starających się o wywiad. – Przecież przed chwilą powiedziałem: „Tak!” – Paul westchnął. – Tak? Przy kim? – Przy La Grande Bibliothèque, to jedyny program, w którym chcę wziąć udział. – Doskonale! – Cristoneli był bliski zawału. – Zaraz do nich zadzwonię. To jest jutro wieczorem, na żywo. ♦ ♦ ♦ Ostatni dzień Paul spędził, robiąc porządek w swoich rzeczach. W południe poszedł zjeść lunch z Daisy, a kiedy się rozstawali, padli sobie w ramiona i Daisy z wielkim trudem powstrzymała łzy. Pod wieczór poszedł pożegnać się z Moustache’em i powierzył mu swoje klucze. Moustache obiecał mu przypilnować przeprowadzki tak, jakby chodziło o jego własną.

O ósmej wieczorem przyjechał po niego Cristoneli. Paul włożył walizkę do bagażnika taksówki i pojechali do studia telewizyjnego. Podczas charakteryzacji milczał, poprosił tylko, żeby makijażystka nie starała się zakryć drobnych zmarszczek wokół oczu. Kiedy poproszono go na plan, Paul wysłał Cristonelego do swojej garderoby, gdzie był ekran telewizyjny. Prezenter, François Dutertre, wyszedł po niego za kulisy i przyprowadził do fotela, na którym Paul miał usiąść w towarzystwie czterech innych powieściopisarzy. Przywitał się ze wszystkimi i wziął głęboki wdech. Po chwili zaczęła się transmisja na żywo. – Dobry wieczór państwu, witamy na planie programu La Grande Bibliothèque. Dzisiejszy wieczór poświęcony jest nagrodom literackim i literaturze obcojęzycznej. Program zaczynamy w towarzystwie autora nieznanego szerokiej publiczności, przynajmniej we Francji, do wczorajszego wieczoru, kiedy to przyznano mu Prix Médicis dla powieści obcojęzycznej. Panie Barton, dziękujemy, że zaszczycił pan nas swoją obecnością. Na ekranie pojawiło się zdjęcie Paula. W tle głos wspominał jego karierę, zawód architekta, decyzję przeniesienia się do Francji. Przedstawiono jego sześć powieści, po czym François Dutertre zwrócił się bezpośrednio do niego: – Panie Barton, pana ostatnia powieść, za którą dostał pan nagrodę Médicis, jest zupełnie inna od poprzednich: przejmująca, zaskakująca i naprawdę porusza do głębi, jeśli mogę tak to określić. Jest to powieść, którą każdy powinien przeczytać. Jeszcze chwilę ciągnął te pochwały, po czym zapytał Paula, co skłoniło go do jej napisania. Paul spojrzał w oko kamery. – Ja jej nie napisałem. Zadowoliłem się przetłumaczeniem jej. François Dutertre wybałuszył oczy, wstrzymując oddech. – Czy dobrze zrozumiałem? To nie pan jest autorem tej powieści? – Nie. Ta historia, prawdziwa od początku do końca, nie należy do mnie. Autorem jest kobieta. Nie mogła wydać jej pod swoim nazwiskiem, jej rodzice, rodzina, a zwłaszcza mężczyzna, którego kocha, mieszkają w Korei Północnej i zapłaciliby za to swoim życiem. Z tego też powodu nigdy nie zdradzę jej tożsamości, ale nie mogę przywłaszczyć sobie jej pracy. – Nie rozumiem! – wykrzyknął Dutertre. – Przecież wydał pan ją pod swoim nazwiskiem! – Za obopólną zgodą użyczyłem jej swojego imienia. Prawdziwa Kyong miała jedno marzenie, aby historię jej rodziny poznało jak najwięcej osób, żeby ludzie w końcu zrozumieli, jaki zgotowano im los. W Korei Północnej nie ma ropy naftowej, więc Zachód niewiele obchodzi ta jedna z najgorszych dyktatur świata. Przez długie miesiące studiowałem jej opowieść i starałem się nadać bohaterom jak najprawdziwsze cechy, ale powtarzam, ta historia należy do jej bohaterki i dlatego wyłącznie jej należy się nagroda, która została mi wczoraj wręczona. Jestem dziś gościem tego programu, żeby ujawnić prawdę i oświadczyć, że jeśli któregoś dnia reżim, który uciska ten naród, upadnie, ja zdradzę jej nazwisko, jeśli oczywiście ona mi na to pozwoli. Co do tantiem, to wszystko oddałem Amnesty International i różnym organizacjom walczącym z tą

komunistyczną dyktaturą. Jak najszczerzej przepraszam mojego wydawcę, który do dzisiaj o niczym nie wiedział, jak również jurorów Prix Médicis. Choć właściwie oni nagrodzili nie tyle autora, którego imię pojawia się na okładce, ile samą powieść. A jedyna rzecz, która się naprawdę liczy, to świadectwo, jakim ona jest. Błagam wszystkich, którzy oglądają ten program: przeczytajcie ją, w imię wolności i nadziei. Dziękuję i jeszcze raz przepraszam. Paul wstał, uścisnął dłonie Dutertre’a i zaproszonych gości i wyszedł ze studia. ♦ ♦ ♦ Cristoneli czekał na niego za kulisami. Szli obok siebie aż do holu. Kiedy zostali sami, Cristoneli spojrzał na Paula i wyciągnął do niego rękę. – Jestem dumny, że mogę być pańskim wydawcą, nawet jeśli mam szaloną ochotę pana udusić. To bardzo piękna książka, a nie ma wielkiej powieści opublikowanej za granicą bez wkładu wielkiego tłumacza. Teraz lepiej rozumiem pańską decyzję wyjazdu na jakiś czas do San Francisco. Niech pan wie, że z niecierpliwością będę oczekiwał dalszego ciągu przygód pańskiej śpiewaczki. Bardzo podobały mi się pierwsze rozdziały, które pozwolił mi pan przeczytać, i nie mogę doczekać się dalszego ciągu. – Dziękuję panu, Gaetano, ale nie jest pan do tego zobligowany. Obawiam się, że dziś wieczorem utraciłem wszystkich moich czytelników. – A ja myślę, że wprost przeciwnie. Przyszłość pokaże!

22

Paul i Cristoneli zeszli schodami i stanęli na pustej ulicy. Z cienia wyszedł młody człowiek i podszedł do nich z kartką w dłoni. – Widzi pan, ma pan jeszcze co najmniej jednego fana! – powiedział Cristoneli. – Może to agent Kim Dzong Una, który przyjechał tu, żeby mnie zabić! – zażartował Paul. Cristoneli nawet się nie uśmiechnął. – To dla pana – powiedział młody człowiek, wręczając Paulowi małą kopertę. Paul otworzył ją i wyjął ze środka karteczkę, na której było napisane: Trzy funty marchewki, funt mąki, paczka cukru, tuzin jaj i pół kwarty mleka. – Kto panu to dał? – spytał Paul. Chłopak wskazał sylwetkę na chodniku naprzeciwko i odszedł. Przez ulicę przeszła kobieta i zbliżyła się do Paula. – Nie dotrzymałam obietnicy… – powiedziała Mia. – Obejrzałam program. – W końcu niczego mi nie obiecywałaś! – odrzekł Paul. – Wiesz, dlaczego tak szybko się w tobie zakochałam? – spytała. – Nie, nie mam zielonego pojęcia. – Bo nie umiesz udawać. – I to ma być zaleta? – Tak! Wspaniała! – Nie wyobrażasz sobie nawet, Mio, jak bardzo mi ciebie brakowało! Myślałem, że umrę z tęsknoty za tobą. – Naprawdę? – Przecież nie umiem udawać! – Czy możesz już nic więcej nie mówić i mnie pocałować? – Mogę! Objęli się na ulicy. Cristoneli zaczekał chwilę, rzucił okiem na zegarek i podszedł do nich, pokasłując. – Ponieważ najwyraźniej nie jest wam nigdzie spieszno, czy mogę skorzystać z waszej taksówki? Moja się spóźnia, będzie w sam raz dla was. Podał Paulowi walizkę. Z szacunkiem skinął głową Mii, zamknął drzwi samochodu, opuścił szybę i gdy auto ruszało, wykrzyknął: „Cholerny Paul!”. – Dokąd jedziesz? – spytała Mia. – Będę nocował na Roissy, o świcie mam samolot do San Francisco. – Lecisz na długo? – Tak.

– Będę mogła do ciebie zadzwonić? – Nie, ale jeśli chcesz, możemy wyrzucić pasażera z sąsiedniego siedzenia. Mam w walizce same przysmaki. Paul postawił walizkę na ziemi i pocałował Mię. Stali i całowali się tak długo, aż przerwał im klakson taksówki. Paul wpuścił Mię pierwszą i usadowił się koło niej. Zanim podał kierowcy adres, spojrzał na nią i zapytał: – A to się liczy czy nie? – Tak, to się liczy.

@kasiul---1

Podziękowania

Oto ci, którym składam serdeczne podziękowania: Pauline, Louis i Georges Raymond, Danièle i Lorraine. Susanna Lea. Emmanuelle Hardouin. Cécile Boyer-Runge, Antoine Caro. Élisabeth Villeneuve, Caroline Babulle, Arié Sberro, Sylvie Bardeau, Lydie Leroy, Joël Renaudat, Céline Chiflet, Anne-Marie Lenfant. Ekipa Wydawnictwa Robert Laffont. Pauline Normand, Marie-Éve Provost. Léonard Anthony, Sébastien Canot, Danielle Melconian, Naja Baldwin, Mark Kessler, Stéphanie Charrier, Julien Saltet de Sablet d’Estières, Aline Grond. Katrin Hodapp, Laura Mamelok, Kerry Glencorse, Julia Wagner. Brigitte i Sarah Forissier.

@kasiul---1

1 W powieści Jak w niebie Arthur i Paul przewożą będącą w śpiączce Lauren z San Francisco do Carmel starą

karetką pogotowia, nazywaną „Daisy”.

2 Les Bobos (bourgeois-bohème) – zamożna francuska „mieszczańska cyganeria”, ludzie pracujący w wolnych

zawodach, którzy cenią sobie niezależność i pozwalają na ekstrawagancki styl życia.

@kasiul---1