Lili St. Crow-Inne Anioly #1

Inne Anioły Lili St. Crow Inne Anioły Tłumaczenie: Ewa Skórska Redakcja stylistyczna: M.Bogacka Korekta: K.Pietruszka, E.Steglińska Skład: Wydawnictwo Amber Warszawa 2010. Wydanie I

1 Inne Anioły A fronte praecipitium, a tergo lupi. (Z przodu przepaść, z tyłu wilki) Gatesowi, który złapał linę, gdy mu ją rzucałam.

2 Inne Anioły Prolog Nie powiedziałam tacie o białej sowie babci. Wiem, że powinnam. Jest taka chwila między snem a marzeniem - nie sen i nie przeczucie, lecz coś dzianego, jakby kombinacja tych dwóch rzeczy. Oczy otwierają się powoli i sennie, a wrażenie, że ktoś na ciebie patrzy, przenika przez watę ciepła i zmęczenia. Właśnie wtedy ją zobaczyłam. Sowa siedziała na parapecie, nastroszona, skąpana w blasku księżyca, każde pióro wyraźnie widoczne w zimnym świetle. Nigdy nie zawracałam sobie głowy zaciąganiem tanich żaluzji czy wieszaniem zasłon. Po co, skoro w każdym mieście spędzamy zaledwie kilka miesięcy? Patrzyłam w żółte oczy ptaka i zamiast ucieszyć się i uznać to za znak, że babcia o mnie myśli - nie pytajcie, skąd wiem, że martwi myślą o żywych, widziałam zbyt wiele, by tego nie wiedzieć - poczułam, jak ostrze niepokoju przesuwa się po moim mózgu niczym odłamek szkła. Sowa miała czarny dziób, na jej piórach były widmowe plamki jak pajęczyna, cienie na śnieżnobiałym tle. Wpatrywała się w moje zaspane oczy przez całą wieczność, strosząc się i nadymając, jak zwykle robiła babcia, gdy sądziła, że ktoś ze mną zadziera. O nie, znowu to samo. Odejdź. Sowa pojawiała się zwykłe wtedy, gdy miało się wydarzyć coś ciekawego albo naprawdę złego. Tata nigdy jej nie widział, w każdym razie tak sądzę, ale zawsze wiedział, kiedy ja ją widziałam, i sięgał po broń, zanim zdążyłam otworzyć usta i powiedzieć, że należy się spodziewać spotkania z jego starym kumplem albo że siedzimy po uszy w gównie. Tamtej nocy, gdy babcia umierała, oddychając płytko i urywanie, sowa

siedziała za oknem, ale nie sądzę, żeby lekarze i pielęgniarki ją widzieli, na pewno jakoś by zareagowali. Ja wiedziałam już wtedy wystarczająco dużo, by siedzieć cicho. Dlatego po prostu milczałam i trzymałam babcię za rękę, póki nie odeszła. Potem siedziałam na korytarzu, a oni robili coś nad jej pustym ciałem, by wkrótce ją zabrać. Zamykałam się w sobie, gdy lekarz albo pracownik socjalny próbował ze mną rozmawiać, i za każdym razem powtarzałam, że mój ojciec już jedzie i odpowie na wszystkie pytania, choć tak naprawdę nie miałam bladego pojęcia, gdzie on jest. Nie było go od dobrych trzech miesięcy. Zajmował się uwalnianiem świata od wrednych stworów, a ja patrzyłam, jak babcia odchodzi. Rzecz jasna, tamtego ranka tata w końcu się zjawił, wyczerpany i nieogolony, z zabandażowanym ramieniem i posiniaczoną twarzą. Miał potrzebne dokumenty, podpisał stosowne papiery i odpowiedział na zadawane pytania. Wszystko skończyło się dobrze, ale czasem śni mi się tamta noc i we śnie zastanawiam się, czy już tam zostanę, w tamtym korytarzu, zalanym światłem jarzeniowym, pachnącym lizolem i chłodnym bólem. Nie lubiłam o tym myśleć. Przytuliłam się do poduszki, nadal przyglądając się sowie. Każde jej pióro było obramowane zimnym światłem księżyca. Zamknęłam oczy i pochłonęła mnie ciepła ciemność. Gdy zadzwonił budzik, był już ranek, nikłe zimowe światło sączyło się przez okno, rzucając jasny kwadrat na brązowy dywan. Wygrzebałam się spod kołdry i poczułam, że jest diabelnie zimno. Tata znów nie odkręcił ogrzewania. Spędziłam dwadzieścia minut pod prysznicem, zanim w końcu zaczęłam się budzić i czuć jak człowiek. Zdążyłam się wkurzyć, zanim zeszłam na dół, i z każdą chwilą robiło się coraz

3 Inne Anioły gorzej. Moje ulubione dżinsy były brudne i miałam na skroni pryszcz wielkości góry Pinatubo, a włosy w kolorze lurowatej kawy skłębione jak diabli. Włożyłam w końcu szarą koszulkę, czerwoną bluzę z kapturem i glany, zero makijażu. Bo niby po co? I tak nie zostaniemy tu na tyle długo, żeby kogoś obchodziło, jak wyglądam. Rzuciłam torbę na podłogę. W zlewie piętrzyły się wczorajsze naczynia; tata siedział przy stole, zgarbiony nad tacą. Ładował magazynki, wsuwane naboje wydawały cichy, klikający dźwięk. - Cześć, kochanie. Prychnęłam, sięgając po sok pomarańczowy. Otworzyłam karton i upiłam porządny łyk zimnego płynu. Potem wytarłam usta i beknęłam donośnie. - Bardzo wytwornie - skomentował tata, nie odrywając od magazynku swoich niebieskich, teraz zaczerwienionych oczu. Wiedziałam, co to znaczy. - Wychodzisz dziś wieczorem? — zapytałam. Właściwe pytanie brzmiało: Wychodzisz beze mnie? Klik. Klik. Odłożył pełny magazynek i zaczął ładować następny. Srebrne kule połyskiwały matowo. Pewnie w ogóle się nie kładł, robił kule, a potem ładował je do magazynków. - Nie wrócę na kolację. Zamów sobie pizzę albo coś. Co znaczyło, że wybiera się dokądś, gdzie będzie nie tylko niebezpiecznie, ale bardzo, bardzo niebezpiecznie. I że nie potrzebuje mnie do namierzenia celu. Czyli dostał jakiś cynk. W tym tygodniu wychodził co wieczór, a gdy wracał na kolację, pachniał dymem papierosowym i zagrożeniem. W innych miastach przeważnie zabierał mnie ze sobą - ludzie

zwykle nie zwracają uwagi na nastolatkę popijającą colę w barze. Albo chodziliśmy do miejsc, gdzie tata mógł zażegnać kłopoty jednym zimnym spojrzeniem czy słowem. W tym mieście nie zabierał mnie nigdzie. Jeśli zdobył jakieś informacje, to swoimi kanałami. Jak? Pewnie w tradycyjny sposób. Chyba tak właśnie wolał. - Mogłabym pójść z tobą… - Dru. Jedno jedyne słowo wypowiedziane ostrzegawczym tonem. Srebrny medalion mamy zalśnił na jego szyi. - Możesz mnie potrzebować. No i mogłabym nieść amunicję… - I ostrzec, jeśli wyczuję w kącie coś niewidzialnego, co się na ciebie gapi. Usłyszałam błaganie w swoim głosie i usiłowałam zatuszować je beknięciem, dźwięcznym i donośnym, które odbiło się echem od okna, wychodzącego na zarośnięte podwórko ze starą huśtawką. Przed kredensem obok kuchenki stało pudło z naczyniami, pohamowałam nagłą chęć, żeby je kopnąć. Obok zlewu stał słoik na ciastka mamy, ten w kształcie grubej, uśmiechniętej krowy w czarne łaty. To pierwszy przedmiot, jaki wypakowuję w nowym domu. A gdy się pakujemy, zawsze wkładam go do pudełka z rzeczami z łazienki, razem z papierem toaletowym i szamponem. Jest ostatnią rzeczą, którą pakuję, i pierwszą, którą wyjmuję. Można powiedzieć, że pakowanie i rozpakowywanie mam nieźle przetrenowane. Cóż, szukanie papieru toaletowego po trzydziestu sześciu godzinach spędzonych w samochodzie to nić zabawnego. - Nie tym razem, Dru. - Popatrzył na mnie, a jego krótko przystrzyżone blond włosy błyszczały w świetle jarzeniówki. - Wrócę późno. Nie czekaj na mnie. Chciałam jeszcze coś powiedzieć, ale jego usta zaciśnięte w wąską linię i butelka whisky na stole podziałały jak ostrzeżenie. Jim Beam. Gdy szłam do łóżka wczoraj wieczorem, była prawie pełna. Resztka bursztynowego płynu jarzyła się mocniej niż jego włosy. Tata był

jasnym, niemal świńskim blondynem, ale zarost miał brązowozłoty. Ja sama miałam wyblakłą wersję loków mamy i ładniejszą kopię niebieskich oczu taty. Cała reszta nie wiadomo po kim. Z wyjątkiem nosa babci, ale może po prostu chciała mi poprawić 4 Inne Anioły humor. Nie jestem pięknością. Większość dziewczyn w czasie dojrzewania przechodzi okres brzydkiego kaczątka; powoli zaczynałam myśleć, że ja pozostanę w nim do końca życia. Ale nie martwiłam się tym, wolałam być silna niż śliczna i bezużyteczna. Wolałam być przeciętną dziewczyną, która ma poukładane w głowie, niż głupią cheerleaderką. Schyliłam się i zgarnęłam torbę, pasek przejechał po wełnianych rękawiczkach bez palców. Były gryzące, ale ciepłe, a gdy wsuwałam jakieś drobiazgi pod mankiety, nie było tego widać. - Dobrze - powiedziałam. - Powinnaś coś zjeść. Klik. Kolejny nabój wszedł do magazynku. Tata znów utkwił w nim wzrok, jakby to była najważniejsza rzecz na świecie. Zjeść? Kiedy on zamierzał wyjść, żeby zmierzyć się z czymś złym? To miał być żart? Poczułam, jak ściska mi się żołądek. - Spóźnię się na autobus. Zrobić ci jajka? Nie wiem, czemu to powiedziałam. Lubił sadzone, smażone tylko z jednej strony, ale ani mama, ani ja nie potrafiłyśmy dobrze ich przyrządzić. Żółtka zawsze mi się rozlewały, chociaż tata próbował mnie nauczyć, jak delikatnie podważyć jajka łopatką i zdjąć z patelni. Mama zawsze w niedzielę rano ze śmiechem proponowała jajecznicę albo jajka na twardo, a on stawał za nią, kładł jej ręce w talii i wtulał twarz w jej długie

kasztanowe loki. A ja zawsze wtedy krzyczałam: „Nieee! Żadnego całowania!” A oni wybuchali śmiechem. To było dawniej. Tysiąc lat temu. Kiedy byłam mała. Tata pokręcił głową. - Nie, dzięki, mała. Masz pieniądze? Zauważyłam jego portfel na blacie i wzięłam go do ręki. - Wezmę dwudziestkę. - Weź jeszcze jedną, na wszelki wypadek. - Klik. Klik. - Jak tam w szkole? O, super, tato. Genialnie. Dwa tygodnie w nowym mieście to wystarczająco dużo czasu, żeby zdobyć mnóstwo nowych kumpli. - W porządku. Wzięłam z portfela czterdzieści dolarów i potarłam kciukiem plastikową ramkę przy zdjęciu mamy. Zawsze to robię. Na plastiku widać wytarty ślad, dokładnie nad szerokim, pogodnym uśmiechem. Jej kasztanowe włosy były tak samo kręcone jak moje, tylko zebrane do tyłu w koński ogon. Lśniące kędziory spadały na twarz w kształcie serca. Była piękna. Patrząc na zdjęcie mamy, od razu człowiek rozumiał, dlaczego tata się w niej zakochał. Niemalże czułam zapach jej perfum. - Naprawdę w porządku? - Klik. - Nie jest źle. To samo, co wszędzie. - Przeszłam na palcach po linoleum i odłożyłam portfel. - No to idę. Klik. - Dobrze - powiedział, nie podnosząc wzroku. - Kocham cię. Miał na sobie wojskową bluzę od dresu i niebieskie spodnie, w których zawsze trenował, te z dziurą na kolanie. Popatrzyłam na czubek jego głowy, gdy odłożył na bok pełny magazynek i wziął nowy. Mogłam niemal poczuć dźwięk każdego naboju, wślizgującego się na swoje miejsce. Poczułam ucisk w gardle. - No dobra. Jak chcesz. To na razie. - Nie daj się zabić. Wyszłam z kuchni do holu, po drodze uderzając się o jedno z pudeł. Ciągle jeszcze nie rozpakowałam rzeczy do salonu. W sumie, po co? Za parę miesięcy i tak będę musiała pakować je z powrotem. Trzasnęłam drzwiami i naciągnęłam kaptur, odgarniając włosy do tyłu. Nie robię nic

szczególnego ze swoimi włosami, najwyżej je czeszę. Loki mamy wyglądały jak śliczne, luźne pierścienie, a moje są kompletnie skręcone, wilgoć w tej zapadłej dziurze na

5 Inne Anioły Środkowym Zachodzie skręcała je jeszcze bardziej. Wilgotny chłód szczypał w łokcie i kolana, mój oddech wyglądał jak biały obłok. To była .długa, prosta ulica, przy której stały identyczne domy, drzemiące w świetle słońca, przebijającego się przez chmury. Powietrze miało metaliczny posmak. Zadrżałam. Przedtem mieszkaliśmy na Florydzie, gdzie parny, duszny, wilgotny żar przywierał do skóry jak olej. Usunęliśmy cztery poltergeisty w Pensacoli i upiora kobiety, którego nawet tata mógł zobaczyć, w zapadłym miasteczku na północ od Miami. Była tam też odrażająca kobieta z grzechotnikami w akwariach, która sprzedała tacie srebro, niezbędne do załatwienia innych potworów. Nie chodziłam tam do szkoły - ciągle byliśmy w trasie, przenosiliśmy się z jednego hotelu do drugiego, żeby to, przed czym miało nas chronić srebro taty, nie zdołało nas dopaść. A teraz byliśmy w Dakocie, gdzie lada dzień miał spaść śnieg. Super. Tylko że na naszym podwórku rosły chwasty i wysoka trawa. Mieliśmy płot ze sztachet, ale farba złuszczyła się i odpadała, a niektórych sztachet brakowało, przez co płot wyglądał jak uśmiech szczerbatego. Za to weranda sprawiała wrażenie solidnej, podobnie jak cały dom. Tata nie lubi wynajmować rozwalających się parterowych domków; uważa, że to nie są dobre miejsca do wychowywania dzieci. Szłam ze spuszczoną głową i rękami wciśniętymi w kieszenie. Nigdy więcej nie zobaczyłam taty żywego

6 Inne Anioły Rozdział 1 Panno Anderson? - Bletchley wycedziła moje nazwisko. Siedziałam z głową wspartą na ręce i gapiłam się przez okno na boisko do bejsbolu, czekając na dźwięk pozytywki, oznaczający koniec lekcji. Tu, w Foley High School, nie używali dzwonków - gdy trzeba było lecieć na kolejne nudy do kolejnej klasy, rozlegał się dźwięk przypominający melodyjkę telefonu komórkowego. Ołówek w moim ręku oparł się o pustą kartkę; podniosłam głowę i rozejrzałam się powoli - nagła cisza oznaczała, że wszyscy patrzyli na mnie. Nienawidzę tego. Bletchley miała okrągłą twarz, białe włosy i była pulchna. Możliwe, że inni nauczyciele uważali ją za osobę uprzejmą i zupełnie niegroźną. Miała małe, ciemne orzechowe oczy za okularami w stalowej oprawce i jaskrawą szminkę, wychodzącą poza zarys ust. Zwykle jej

dłonie były czymś zajęte, albo trzymała w nich linijkę, albo obciągała brzeg rozpinanego sweterka. Miała trzy takie sweterki i nosiła je na zmianę: bladożółty, niebieski z różami i jadowicie żółty z półokrągłym kołnierzykiem. Dziś była kolej na ten ostatni. Wyglądała jak łasica, szykująca się do ataku na kolejnego kurczaka. Nazywana przez uczniów Wściekłym Psem, Bletch wyglądała na człowieka, który bezbłędnie potrafi wyczuć cudzą słabość. Są dwa rodzaje nauczycieli - twardzi i łagodni. Łagodni mogą być tacy z wyboru albo dlatego, że zostali złamani. Zwykle są nerwowi i boją się uczniów, zwłaszcza starszych chłopaków. Twardzi nauczyciele to zupełnie inna historia. Są niczym rekiny - maszyny do zabijania, wyczuwające najmniejszy ślad krwi w wodzie. - Uważaliśmy, panno Anderson? Tonu Bletchley można by używać do ostrzenia noży. Przez klasę przetoczył się szmer szeptów. Bletch będzie się znęcać nad swoją ofiarą przez kolejne trzydzieści minut i tą ofiarą miałam być ja. Po prostu kocham być nowa. Właściwie nie powinnam się odzywać. Twardzi nauczyciele przypominają zwykłych dręczycieli - jeśli nie reagujesz, zaczynają myśleć, że jesteś za głupi, i dają ci spokój. Chłopak, który siedział przede mną, pół-Azjata i Got, poruszył się na krześle. Był chudy i wysoki, z szopą ciemnych włosów. Widziałam jego kark, gdy się pochylał. Kołnierzyk czarnego płaszcza, którego nigdy nie zdejmował, miał uniesione rogi, ale był opuszczony pośrodku. Widziałam jego kark pod ciemnymi kudłami. A co za różnica. - Fort Sumter - powiedziałam. Cisza. Oczy Bletchley zwęziły się za okularami, gdy znów otworzyłam usta. - Pytała pani, gdzie wybuchły pierwsze walki związane z wojną domową. W Forcie Sumter.

Od dwunastego kwietnia do trzynastego kwietnia 1861 roku - mówiłam beznamiętnym, monotonnym głosem, a szepty wokół mnie zamarły. Zapanowała cisza, za którą krył się niemy śmiech, twardzi nauczyciele go nie cierpią. Kto by przypuszczał, że historia Ameryki w drugiej klasie może być tak zabawna?

7 Inne Anioły Bletch przez chwilę nie odrywała ode mnie wzroku. Nie znała mnie jeszcze, dlatego mogło mi to ujść na sucho. Got przede mną znów się poruszył, krzesło skrzypnęło. Nauczycielka najwyraźniej postanowiła zająć się kimś innym. Rzuciła mi spojrzenie wróżące kłopoty w niedalekiej przyszłości i powiedziała: Dziękuję, panno Anderson. Nikt się nie odzywał, gdy stukała linijką w biurko. Kostki nóg miała spuchnięte, nosiła sznurowane półbuty, długą dżinsową spódnicę i ciemne nylonowe skarpety, podobne do tych, jakie wkładają diabetycy. Babcia takie nosiła, gdy bolały ją kostki. Zrobiło mi się zimno, gdy usiadłam na swoim plastikowym krześle. Nie miałam już odwagi spojrzeć w okno, Bletch mogła w każdej chwili znów mnie dopaść. Nie powiedziałam tacie o sowie na parapecie. Czy był nadal w domu? Niepokój jeszcze bardziej ścisnął mi żołądek. Wpatrywałam się w kark chłopaka przede mną, a on znów się poruszył, skubiąc nerwowo róg kołnierzyka. Nie ruszaj się, chciałam szepnąć, szuka następnej ofiary. Gdybym była bardziej zajęta tym, co się dzieje w klasie niż martwieniem się o tatę, może klepnęłabym go w tył głowy, żeby go uratować. Przecież i tak miałam gdzieś to, że Bletch wysłałaby mnie do dyrektora albo kazała zostać po lekcjach. Topór spadł. - Pan Graves. - Oczy Bletch zapłonęły. Chłopak przede mną zesztywniał, jego ramiona się spięły. Krew w wodzie. Próbowałam stłumić wyrzuty sumienia. - Mam szczerą nadzieję, że robiłeś notatki… Skoro panna Anderson opowiedziała nam o początku wojny domowej, chyba możesz powiedzieć coś o jej przyczynach? - Jej brwi

uniosły się, w oczach płonął drapieżny blask, upodabniający ją do grzechotnika w szklanym akwarium, wpatrującego się w ofiarę nieruchomym wzrokiem, by potem otworzyć pysk i wydać ten okropny grzechoczący dźwięk. Usłyszałam w swojej głowie węże, uderzające o szkło z głuchym odgłosem, czułam zapach czerwonej iasoli i ryżu, odór ciała i kadzidełka. To było daleko od Florydy. Właścicielka tamtego małego sklepu okultystycznego naprawdę mnie przestraszyła. Miała przezroczyste oczy, a za nią poruszała się chmura zakłóceń, której zwykli ludzie nie widzą, a którą czuje się jak powiew zimnego powietrza. Zmierzyła mnie długim spojrzeniem, zanim ojciec pstryknął palcami, prosząc, żeby rozmawiała z nim. Powinnam była powiedzieć mu o tej sowie, zrozumiałam nagle. Poczułam zimno, moje zdrętwiałe palce przeszył chłód. - Ach tak, przyczyny wojny domowej. No więc… -zaczął chłopak. Bletch już go miała. Dręczyła go do końca lekcji, chociaż w końcu udało mu się wykrztusić prawidłową odpowiedź, gdy podsunęła mu właściwe słowo. Nim zabrzmiał dzwonek, chłopak był już spocony jak mysz. Czułam się winna, ale nie miałam zamiaru się tym zadręczać. Korytarze były zatłoczone jak zawsze: mięśniaki krążące niczym rekiny, chichoczące cheerleaderki i cała resztą, która po prostu usiłowała jakoś przetrwać. Grupa ćpunów stłoczyła się przy szafkach, jestem pewna, że widziałam, jak brązowa papierowa torba wędruje z rąk do rąk. Zerknęłam za siebie, ale nie, w zasięgu wzroku nie było żadnego nauczyciela. Dziewczyna z klasy plastycznej zignorowała moje nieśmiałe skinienie ręką i oddaliła się, widziałam, jak plecak zwisa żałośnie z jej ramienia. Nienawidzę być nowa. Kawiarenkę wypełniały hałaśliwy tłum, zapach pasty do podłogi i stołówkowego żarcia. Automaty wisiały pomiędzy kafejką i Aleją Śmierci, prowadzącą prosto do pokoju na— uczycielskiego. Miałam trochę drobnych, więc wrzuciłam monetę do szczeliny i wybrałam numer zapisany w moim notesie z Yodą - ostatni z listy podobnych

numerów na-bazgranych ołówkiem albo niebieskim długopisem. Telefon w naszym domu był już podłączony, gdy się

8 Inne Anioły wprowadziliśmy, łatwiej było po prostu płacić rachunki wystawiane na nazwisko poprzedniego właściciela; przynajmniej przez jakiś czas. Poza tym nie mogłam przecież zapamiętywać każdego cholernego numeru telefonu. A przynajmniej tak mówiłam tacie, gdy złościł się, że je zapisuję. Wtedy on mówił mi, żebym uważała na to, co mówię, i przestawał się czepiać. Ciepło ogniska domowego państwa Andersonów. Sygnał w słuchawce. Pierwszy. Trzeci. Piąty. Nie było go w domu albo trenował i nie odbierał. Pomyślałam, że mogłabym zerwać się z reszty lekcji, ale wtedy tata się wkurzy i wygłosi wykład o znaczeniu wykształcenia. Jeśli się postawię i powiem, że wykształcenie to jeszcze nie wszystko i w liceum nie nauczą mnie, jak odprawiać egzorcyzmy czy zlikwidować zombie, wysłucham kolejnego wykładu o tym, że powinnam być normalną dziewczyną. To, że mój ojciec poluje na stwory z piekła rodem, jeszcze nie znaczy, że mam prawo wagarować. Nic z tego. Nawet jeśli beze mnie jest kompletnie ślepy tylko kobiety w jego rodzinie miały dar, który babcia nazywała „dotykiem”. Jak dotąd nie udało mi się rozstrzygnąć, czy oznacza to „obłąkany”, czy jedynie „nawiedzonymi? lata nigdy nie wydawał się zawiedziony czy nieszczęśliwy, że nie posiada daru, i nie przypominam sobie, żeby babcia obnosiła się ze swoimi zdolnościami; pewnie zachowywała się tak samo, kiedy tata był mały. Swoją drogą, trudno było wyobrazić go sobie jako niezgrabnego małolata, ale widziałam zdjęcia.

Babcia miała bzika na punkcie zdjęć. Odwiesiłam słuchawkę po piętnastym sygnale i zagapiłam się na telefon, obgryzając skórkę przy paznokciu. Bolało jak diabli, prawie tak jak knykcie otarte od worka treningowego. Ojcowie innych dziewczyn nie wrzeszczą na nie, żeby dawały z siebie wszystko, żeby waliły mocniej, żeby „dorwać go i zabić, zabić, zabić!” Inne dziewczyny nigdy nie napełniają termosów wodą święconą, nie muszą targać amunicji przez okno, podczas gdy ich ojcowie odpierają na przykład atak gigantycznego karalucha mutanta. Coś takiego działo się w Baton Rouge i kiepsko skończyło. Musiałam zawieźć tatę do szpitala i wymyślić jakąś bajeczkę tłumaczącą, dlaczego brakuje mu kawałka łydki. Czasem trudno powiedzieć, gdzie kończy się wymyślanie bajeczek na użytek normalnego świata, a zaczyna idiotyczna pokazowa niezbędna w Prawdziwym Świecie. Jest tylu pseudowojskowych, kręcących się na obrzeżach Prawdziwego Świata, że pozowanie na macho osiąga monstrualne rozmiary. - Chrzanić to - mruknęłam; słowa zniknęły w hałasie dobiegającym z kafejki. Nie odzyskałam pięćdziesięciu centów, połknął je automat. Wpatrywałam się w telefon, jakby miał mnie olśnić jakimś pomysłem. W powietrzu unosił się zapach mokrej wełny i wilgotnego betonu zmieszany z wonią wykładziny i oddechem dwóch tysięcy dzieciaków. Nie mówiąc już o spoconych stopach i żarciu z McDonalda. Typowy zapach szkoły, identyczny we wszystkich amerykańskich budach, z pewnymi subtelnymi różnicami w dziedzinie spoconych stóp czy smażonej padliny. Gwar dobiegający z zatłoczonej kafejki świdrował uszy, rozbolała mnie głowa, zupełnie jakbym dostała migreny jak mama. Byłam głodna, ale nie na tyle, żeby pakować się w ten tłum, rozpychać łokciami, szukać miejsca, gdzie można by usiąść i gapić się na innych, dzieląc stolik z przygłupimi dzieciakami. Jeśli wrócę do domu, a tata będzie, czeka mnie wykład. Jeśli wrócę i go nie zastanę, po prostu będę siedzieć i się martwić. Jeśli zostanę na geometrii i plastyce, zeświruję, chociaż taka na przykład plastyka była akurat

najprzyjemniejszą lekcją. W przeciwieństwie do kompletnego marnotrawstwa czasu nazywanego wiedzą o społeczeństwie. Znacznie więcej o

9 Inne Anioły społeczeństwie dowiem się z CNN - jeśli społeczeństwo definiuje się jako zarozumialców z wyszukanymi fryzurami. Żadne lekcje nie uczą niczego prawdziwego. Dużo więcej dowiadywałam się, chodząc z tatą na zwiad albo robiąc to, co nazywał „rozpoznaniem” - łażąc po sklepach okultystycznych i barach, gdzie zbierają się ludzie, którzy wiedzą o Prawdziwym Świecie i rozmawiają szeptem nad kieliszkiem. Na przykład herbaciarnia w Nowym Jorku, w której przesiadywał stary kumpel taty, August. Albo bar w Seattle, którego właściciel miał kły wystające z dolnej szczęki i szeroką twarz pokrytą brodawkami. Wyglądał przez to jak stwór mieszkający pod mostem i żywiący się koźliną. Albo klub nocny w Pensacoli, gdzie błyski stroboskopów na podłodze wyglądały jak krzyczące twarze. Albo ten wiejski sklepik na bocznej drodze w pobliżu Port Arthur, gdzie kobieta siedziała na werandzie w bujanym fotelu i wszystko, czego potrzebowałeś, miała w papierowej torbie, stojącej obok niej… A kurz na oknach tworzył smugi migoczące nawet w nocy. Takie miejsca są wszędzie - możesz tam kupić rzeczy, które nie powinny istnieć, a nawet takie, które właściwie nie istnieją. Jeśli jesteś gotów zapłacić. Czasem pieniędzmi. Przeważnie informacją. A niekiedy czymś mniej namacalnym - przysługą, wspomnieniami. Albo duszą. Może powinnam przeprowadzić zwiad na własną rękę i znaleźć tacie dobre miejsce do zdobywania informacji? Knajpy Prawdziwego Świata są ukryte, ale ja poznaję je z daleka. Może dlatego, że babcia ciągle zmuszała mnie do gry w „co jest na stole” - gdy zamykasz oczy i próbujesz wymienić wszystko, co położono na stole przed obiadem czy kolacją, robieniem przetworów albo kołder.

lak czy inaczej, był to lepszy pomysł niż przedzieranie się przez te wszystkie szkolne bzdety. Odwróciłam się i poszłam do drzwi, wychodzących na boisko do piłki nożnej i bejsbolu. Żeby znaleźć się poza terenem szkoły, wystarczyło przejść przez boiska i dotrzeć do pasa zieleni Foley należała do nielicznych już teraz nieogrodzonych szkół. Miałam dodatkowe dwadzieścia dolców, mogłam posiedzieć w kawiarni czy barze, gdzie nikt nie będzie zawracał mi głowy, kiedy zrobię poważną minę i zacznę słuchać przebłysków intuicji. Zimne powietrze uderzyło mnie w piekące policzki. Nadal pachniało żelazem, w ustach miałam taki posmak, jakbym ssała centa. Szłam ze spuszczoną głową, zamarznięte chwasty chrzęściły pod nogami; od razu zaczęło mi cieknąć z nosa. Co za wybór. Olać szkołę i odmrozić sobie tyłek albo wrócić do ciepłego budynku i zanudzić się na śmierć. - Hej! Hej, ty! Zignorowałam wołanie i wytarłam nos w rękaw kurtki. Czyjeś kroki zachrzęściły z tyłu. Nie przygarbiłam się -to byłby znak, że usłyszałam wołanie. Jeśli to nauczyciel, będę musiała mu wyjaśnić, co tu robię, uciekając się do kłamstwa kreatywnego. Powinny być takie lekcje. Tylko kto by tego uczył? I czy dałoby się zrobić krzywą postępów w nauce? - Hej, Anderson! - Głos był zbyt młody jak na nauczyciela. No i byt męski. Szlag. To się nazywa fart. Durne osiłki terroryzujące pół szkoły zwykle nie zwracały na mnie uwagi, ale może to właśnie był ten pierwszy raz. Odwróciłam się na pięcie, podniosłam głowę. Wciśnięte pod kaptur włosy wpadały mi do oczu. To był ten chłopak, który siedział przede mną na historii Ameryki - Got, pół-Azjata. Był bardzo wysoki. Długi czarny płaszcz załopotał, gdy chłopak pośliznął się i zatrzymał. Jego policzki i nos płonęły czerwienią pod szopą ufarbowanych na czarno włosów, kołnierz płaszcza był postawiony. Chłopak próbował złapać oddech,

jego wąska pierś unosiła się pod koszulką z Black Sabbath. Przyglądał mi się badawczo przez strąki włosów, jego jasnozielone 10 Inne Anioły oczy były ledwie widoczne spoza tej zasłony. Za kilka lat będzie z niego prawdziwy przystojniak z tymi oczami i ciemnymi kędziorami mocnych włosów, ale na razie był w tym śmiesznym stadium, kiedy każdy fragment jego ciała wyglądał, jakby pochodził z innego katalogu części zamiennych. Biedak. Czekałam, aż uspokoi oddech. - Chcesz papierosa? - wykrztusił w końcu. - Nie. Rany, nie. Większość kolesi omijałaby lustra, mając taką dziecięcą twarz, w stanie ciągłej wojny z własnym nosem i kośćmi policzkowymi. Niektórzy mieszańcy mają pecha i zostają z taką twarzą na całe życie. Ten wyglądałby na dwanaście lat, gdyby nie był wysoki. Być może włosy miary dowodzić, że „ma szesnaście, słowo”. Nosił świetne buty, wojskowe, sznurowane do kolan, z metalowymi czubami. Na srebrnym łańcuszku na wysokości mostka wisiał odwrócony krzyż. Cofnęłam się o krok i przyjrzałam mu się uważniej. Nie. Nie było w nim nic z Prawdziwego Świata, lak właśnie myślałam, ale wolałam się upewnić. Tata mawiał: lepiej sprawdzić dwa razy i zyskać pewność niż raz i skończyć z odstrzelonym tyłkiem. Tata… Wyszedł już czy nie? Słońce jeszcze nie zaszło, więc na razie chyba wszystko w porządku. Ciężar, który zaczął uciskać moją pierś, zupełnie mi się nie spodobał. Chłopak pogrzebał w kieszeniach i wyciągnął zmiętą paczkę winstonów. Przymknął oczy. Przynajmniej nie wyglądały jak szparki; wielu mieszańców sprawia takie wrażenie, jakby ciągle rywalizowali z Clintem Eastwoodem, kto bardziej zmruży oczy.

- Chcesz jednego? - spytał znowu. Co do licha… Wytrzeszczyłam oczy, wpatrując się w krzyż. Czy on w ogóle wiedział, co to jest? I jak szybko znalazłby się w kłopotach w pewnych miejscach? Pewnie nie. Właśnie dlatego Prawdziwy Świat był Prawdziwym Światem - ponieważ zwykły świat myśli, że to tylko gra. - Nie, dzięki. Chcę filiżankę kawy i kanapkę. Chcę usiąść gdzieś w spokoju i porysować. Chcę znaleźć miejsce, gdzie nie dochodzi światło słońca i gdzie nie będę się czuła jak kompletny ufoludek. Zostaw mnie w spokoju, do cholery! Powinnam była powiedzieć tacie o sowie… Niespodziewanie poczułam wyrzuty sumienia. - Przepraszam za Bletchley - rzuciłam. Wzruszył ramionami. To był szybki, jakby ptasi ruch. Wszystko było w nim ptasie, poczynając od nosa w kształcie dzioba, zabawnie niepasującego do karmelowej, dziecięcej twarzy, po niespokojne ruchy palców. Wyłuskał papierosa, wyjął srebrną zippo, przypalił, wydmuchał obłok dymu i zaniósł się kaszlem. Rany, stoję tu i odmrażam sobie tyłek razem z tym superluzackim Gotem! Słowo daję, niektóre dni były do kitu. - Spoko - powiedział, kiedy przestał kasłać. - To przecież suka. Ciągle to robi. Dobrze wiedzieć, że nie wpłynęłam na zmianę jej zwyczajów. Sterczałam w miejscu, nie mając bladego pojęcia, co powiedzieć. W końcu wzruszyłam ramionami. - No to na razie. - Zrywasz się? - Zrównał się ze mną, kompletnie ignorując fakt, że chciałam odejść. - Niezbyt dobre posunięcie na początek. Zostaw mnie w spokoju. - Nie dam dziś rady. - Aha. Znam jedno fajne miejsce. Grasz w bilard? -zapytał, usiłując nie udławić się kolejną porcją dymu. -Jestem Graves. Czy prosiłam cię, żebyś za mną lazł?

11 Inne Anioły - Wiem. - Spojrzałam na swoje buty, wystukujące rytm. - Dru. I nie waż się pytać, od czego to skrót. - Dru - powtórzył. - Jesteś nowa. Ze dwa tygodnie, nie? Witaj w Foley. Powiedz jeszcze kilka banałów i urządź mi komitet powitalny. Nie mogąc się go pozbyć, mruknęłam coś, i przeszliśmy przez boisko do piłki nożnej w dziwnym tandemie. Graves szedł, próbując skrócić swój zamaszysty krok, a ja zerkałam na niego od czasu do czasu. Doszłam do wniosku, że gdyby mnie zaatakował, mam spore szanse mu dokopać. Nie wyglądał na twardziela. Ale fakt pozostawał faktem - wchodziłam w las z nieznajomym gościem. Rzuciłam okiem na jego ręce i pomyślałam, że być może jest w porządku. A w każdym razie zdołam skopać mu tyłek, gdyby próbował mi coś zrobić. Zresztą pas zielem nie był szeroki. - Skąd jesteś? - spróbował jeszcze raz. Z odległej planety, na której koszmary stają się rzeczywistością. - Z Florydy. - To pytanie prędzej czy później padało nieuchronnie. Czasem, zwłaszcza gdy byłam młodsza, kłamałam. Teraz przeważnie udawałam, że w miejscu, z którego właśnie przyjechaliśmy, mieszkałam od zawsze. Tak naprawdę ludzie wcale nie chcą się o tobie niczego dowiedzieć, po prostu próbują cię jakoś zaszufladkować. Całe dwie sekundy zajmuje im określenie, kim jesteś, a gdy nie pasujesz do ich pochopnej definicji, denerwują się albo złoszczą. Pod tym względem zwyczajny świat przypominał Prawdziwy - najważniejsze było to, co ludzie o tobie myśleli. Wystarczy, że to zrozumiesz; wystarczy, że będziesz postępować zgodnie z ich oczekiwa—

niami, a wszystko będzie dobrze. - Fakt, mówisz jak na Południu. To chyba spora zmiana, co? Niedługo spadnie śnieg powiedział to takim tonem, jakby spodziewał się podziękowań za cenną informację. Pasek od torby wrzynał mi się w ramię. Z trudem opanowałam wzburzenie. Nie mówię, jakbym była z Południa. Mówię tylko trochę jak babcia, to wszystko. - Dzięki za ostrzeżenie - odparłam, nie kryjąc sarkazmu w głosie. - Nie ma sprawy. Pierwsza działka gratis. Spojrzałam na niego uśmiechał się spod włosów, które niemal właziły mu do nosa. Wyglądał na zmarzniętego. Nawet nie miał rękawiczek. Przez jedną krótką chwilę zabawiałam się myślą, że naprawdę powiem mu coś o sobie. Cześć, jestem Dru Anderson. Mój ojciec kompletnie zbzikował po śmierci mojej mamy, a teraz podróżuje po kraju, polując na coś, co budzi się w nocy. Zabija stwory, które znasz wyłącznie z bajek i opowieści o duchach. Pomagam mu jak mogę, ale przeważnie jestem dla niego kulą u nogi, nawet jeśli wiem, gdzie szukać potworów. Teraz zrywam się ze szkoły, bo nie chcę tu siedzieć kolejne trzy miesiące. I, do jasnej cholery, to wszystko w ogóle nie ma żadnego znaczenia. Nie powiedziałam tego. Za to prawie się do niego uśmiechnęłam. - Powinieneś nosić rękawiczki. Popatrzył na mnie uważnie, odgarniając włosy. Jego oczy, przysłonięte ciemnymi rzęsami, zmieniły kolor, teraz były zielone z plamkami brązu i złota. Oczy zmieniające kolor. Chłopcy zawsze mają ładne rzęsy, to niemal reguła. Poza tym mieszańcy dostają zwykle genetyczny bonus. Gdy twarz mu się trochę wyciągnie, dziewczyny będą za nim szaleć. Pewnie wtedy zrobi się zarozumiały. - Zepsułyby image - odparł. Srebrny kolczyk zalśnił w lewym uchu, ale nie zauważyłam kształtu. - No, pewnie lepiej zmarznąć na kość - mruknęłam. Dotarliśmy do końca boiska i Graves skierował się w stronę ścieżki. Nagie gałęzie splatały się ponad nami,

suchy zapach opadłych liści drażnił nos. Jeszcze chwila i ceglany budynek szkoły zniknie z pola widzenia… Po raz pierwszy tego dnia poczułam się w miarę dobrze.

12 Inne Anioły Graves parsknął i odrzucił włosy do tyłu, gdy po raz kolejny sztachnął się papierosem. Dym zawisł w powietrzu niczym postrzępiona chmura, zamrugałam. - No wiesz, wszyscy cierpimy dla urody. A laski nie lecą na facetów w rękawiczkach. Założę się, że laski na tym zadupiu w ogóle na ciebie nie lecą. - Skąd wiesz? - Potknęłam się o korzeń, torba uderzyła mnie w biodro. - Wiem - rzucił mi spojrzenie znad ramienia, jego włosy niemal zasłoniły uśmiech. - Nie powiedziałaś w końcu, czy lubisz bilard. - Nie lubię - Znowu poczułam wyrzuty sumienia. W końcu próbował być miły. Zawsze, ale to zawsze, w każdej szkole był taki koleś, który myślał, że z nową dziewczyną pójdzie mu lepiej. - Ale i tak pobiłabym cię na głowę. Pomyślałam, że poszukiwania miejscowego punktu okultystycznego mogą chwilę zaczekać. Zresztą tata pewnie wygłosiłby kolejny wykład, gdybym szukała sama. Już raz tak było, w Dallas, gdy zobaczył, że piję colę z gremlinem o spiczastych uszach i wytrzeszczonych oczach i dostał szału… - Dobra. - Graves nie wyglądał na urażonego. - Nie ma sprawy, Dru. Zastanowiłam się, czy mu powiedzieć, że tata nauczył mnie grać w bilard, gdy byliśmy spłukani, ale uznałam, że lepiej nie. Może jak go ośmieszę, to się odczepi.

13 Inne Anioły Rozdział 2 Do domu dotarłam po piątej, rozdygotanymi, trzęsącymi się autobusami. Graves proponował, żebyśmy jeszcze zagrali, ale to miejsce - klub bilardowy bez ograniczeń wiekowych, z szafą grającą, boiskiem do koszykówki i kortami tenisowymi - było głośne, wypełnione ohydnymi zapachami i zapchane dzieciakami, które o tej porze powinny być w szkole. Dlatego zwiałam do autobusu. Przywykłam do używania komunikacji miejskiej niemal w każdej części Ameryki, a tutaj mieli całkiem niezły system. Furgonetki taty nie było, za to w kuchni paliło się światło i na stole leżały pięćdziesiąt dolców i kartka: „Nie czekaj. Zamów pizzę. Najpierw lekcje, potem telewizja i pamiętaj o kata, mała. Kocham cię. Tata”. Inni ojcowie właśnie siadali do stołu, żeby zjeść obiad; mój zostawił mi

pięć dych i przypomnienie o cholernym kata. Było mi zimno, więc rzuciłam torbę w kuchni i poczłapałam do garażu, do dużych drzwi z zepsutą sprężyną, które tłukły, szarpane wiatrem. Worek treningowy skrzypiał, kołysząc się. Zrzuciłam kurtkę i zadrżałam, stojąc na betonowej podłodze. Tata lubił karate - ale dla takiego dużego faceta jak on to był idealny wybór. Ja jestem szczupła jak mama, z tą różnicą, że ona miała ładny biust i biodra, a ja jestem koścista. No, może z wyjątkiem piersi, które gdy przychodzi co do czego, sprawiają więcej kłopotu niż to wszystko warte. Nie jestem dość umięśniona, żeby zadać odpowiednio mocny cios. Dlatego wolałam tai chi, na które tata mówił „podstawy brudnej walki”, gdy był trzeźwy, albo „sześć supersposobów, żeby zniszczyć dupka”, gdy był po kilku szklankach jimabeama. Lubiłam tai chi - tę płynność, z jaką jeden ruch przechodzi w drugi, i oddech pozwalający 0 wszystkim zapomnieć. To niełatwe, kolana muszą być odrobinę nagięte, co katuje mięśnie czworogłowe i ścięgna podkolanowe, ale generalnie jest super. Krok do przodu, krok do tyłu. Rozdzielić grzywę dzikiego konia. Złapać ptaka za ogon. Rozgrzana i odprężona poczułam się odrobinę lepiej. Zrobiłam serię wdechów 1 wydechów, uspokajając się na tyle, na ile było to możliwe. Jednak gdy tylko uniosłam powieki, wszystko wróciło. Zaczęłam się martwić o tatę. Otworzyłam drzwi do kuchni i weszłam do środka, robiąc mnóstwo niepotrzebnego hałasu. To był jedyny sposób, żeby zapełnić pusty dom. Przekopałam lodówkę i ostatecznie zdecydowałam się na miskę płatków Cheerios. W klubie bilardowym wciągnęłam kawał pizzy, więc wizja kolejnej porcji gumiastego sera, nawet z pepperoni, zupełnie do mnie nie przemawiała. Połknęłam płatki, do szklanki z colą dolałam trochę jima beama i poszłam do swojego pokoju, żeby uwalić się na łóżku i pogapić na cienie na suficie. Każdy wzór, jaki

wpadające z ulicy światło tworzy na suficie, jest niepowtarzalny. Mogłabym opisać każde miejsce, w jakim kiedykolwiek mieszkaliśmy, w kategorii światłocieni na suficie. Kiedy tata wychodził, najgorsze było to, że dom po zmierzchu nieuchronnie stawał się nieprzyjazny. Właśnie w nocy większość stworów z Prawdziwego Świata wychodzi się przewietrzyć - co może oznaczać „zabawić się”, „skoczyć do spożywczego, bo światło słońca pali jak kwas”, albo „sprawić, by nieostrożni ludzie znikali, mniam, mniam”. Do wyboru. Owinęłam się czerwono-białą kołdrą mamy (zrobiło się ciepło i przytulnie) i sączyłam colę, czekając, aż wypali mi kubki smakowe - zawsze mieszałam pół na pół, taki drink nieźle

14 Inne Anioły rozgrzewa. Zegarek mrugał czerwonymi punktami, w kątach pokoju gromadziła się ciemność. Wiatr tłukł oszklonymi drzwiami na zabudowanej werandzie z tyłu domu. Gdy mieszkaliśmy w blokach, słuchałam dźwięków wypełniających budynek, gdy ludzie wracali do domu, i wymyślałam historie o nich. Wystarczy się wsłuchać, by zrozumieć, że w blokach wcale nie panuje cisza. Po jakimś czasie dźwięki zaczynają brzmieć znajomo, można wychwycić rytmy poszczególnych mieszkańców, które łączą się ze sobą, tworząc melodię. W jednym miejscu facet za ścianą grał co wieczór na wiolonczeli. To było przyjemne, w przeciwieństwie do odgłosów dobiegających z mieszkania, w którym gość tłukł swoją żonę raz w miesiącu, gdy trzeba było zapłacić za czynsz. Domy są inne. Domy skrzypią do siebie i mamroczą, gdy nadchodzi noc. Pusty dom, nawet niedawno zbudowany, po zmroku zaczyna mówić. Kiedyś włączałam muzykę, żeby zagłuszyć te dźwięki, ale pewnego dnia zrozumiałam, że jeśli coś zacznie się skradać w korytarzu, nie usłyszę tego. Gdy widzisz zjawy i poltergeisty również wyraźnie, jak żywych ludzi, takie myśli prędzej czy później cię dopadają. Dlatego, gdy tata był poza domem, po prostu czekałam i nasłuchiwałam. Noce stają się niesamowite, gdy czekasz, aż ktoś wróci do domu. Oglądałam największe badziewie w telewizji - bo nikt nie mógł mnie sprawdzić. Kiedyś tata zastał mnie zwiniętą w kłębek na podłodze naszej przyczepy kempingowej, którą wynajmowaliśmy w Byromdlle. Spałam, ściskając kij bejsbolowy, a w telewizorze ryczała powtórka Strefy mroku. Jadłam przed telewizorem i

zasnęłam z włosami w talerzu. Wtedy tata kazał mi obiecać, że będę normalnie chodzić spać i nie czekać na niego. Więc zasypiałam w łóżku na siedząco, myśląc o tym wszystkim, co mogło pójść źle. Bo mogło. Nawet w normalnym świecie to się zdarza, a w Prawdziwym może się zrobić wyjątkowo parszywie. August nazywał to „sytuacją”. lata mawiał: „coś się schrzaniło”. Juan Raoul de la Hoya-Smith mówił zwykle „mala pieprzona suerte, chingada”. Nie wiedziałam, na co tata polował tym razem. Nie powiedział mi nic w drodze z Florydy. To było dziwne, zwykle kazał mi przekopywać pudła ze starymi książkami w skórzanych oprawach i szukać informacji. Albo pomagać mu przy nabojach czy ostrzeniu noży, przy okazji robiąc burzę mózgów i przepytując mnie z taktyki. Prawdopodobnie byłam jedyną szesnastolatką w promieniu pięciuset kilometrów, która wiedziała, jak odróżnić poltergeista od ducha (podpowiedz: jeśli można załatwić go kwasem azotowym, jeśli rzuca w ciebie różnymi przedmiotami, masz do czynienia z poltergeistem) oraz jak poznać, czy to prawdziwe medium czy oszust (ukłuj go stalową igłą). Mogłam wymienić sześć cech dobrego sklepu okultystycznego (pierwsza: właściciel rygluje drzwi, nim zacznie mówić o Prawdziwych Sprawach) i cztery rzeczy, których nie wolno robić w barze, w którym są ludzie świadomi istnienia ciemnej strony świata (nie wyglądaj na słabeusza). Wiem, jak uzyskać dostęp do informacji publicznych i rozmawiać z urzędnikami w administracji (uśmiech i odpowiedni strój czynią cuda); wiem też, jak włamać się do prasowych archiwów, raportów policyjnych i różnych baz danych (podstawowa zasada: nie daj się złapać. I tyle). Nawet jeśli masz niesamowitą intuicję, nie możesz po prostu podchodzić do ludzi i wypytywać ich o miejscowego egzorcystę czy ostatnią nierozwiązaną sprawę morderstwa popełnionego w czasie nowiu. Nie możesz też pytać o nawiedzone domy, służące za punkty kontaktowe czy lokalne knajpy dla wilkołaków, gdzie hamburgery są nie

tylko krwiste, ale surowe. I serwowane w dużych, krwawych porcjach. Czasem trzeba długo grzebać, żeby dowiedzieć się, co tak naprawdę kryje się za wydarzeniem, które ludzie określili jako zwykły pech. „Zdobądź informacje, a odkryjesz schemat”, mawiała babcia. „Znajdź schemat, a dorwiesz gościa”, mawiał tata. A najczęściej powtarzał: „Nie pozwól, żeby wioskowe brednie zastąpiły ci logikę”.

15 Inne Anioły Zastanawiając się, gdzie on teraz może być, upiłam kolejny łyk coli z whisky. Odtwarzacz CD stał po przeciwnej stronie pokoju, regał na książki był pusty, leżały tam tylko moje ciuchy. Kolejna sterta ciuchów i płyt przed szafą, jeszcze jedna na materacu i szafce nocnej. I to by było na tyle odrobina luksusu w casa Anderson. Jakiś czas temu przestałam wieszać plakaty i wnosić książki na górę. To było bez sensu, a tata nie miał nic przeciwko temu, jeśli tylko pranie było zrobione. Ku mojej niewypowiedzianej uldze kilka lat temu dał sobie wreszcie spokój z krochmalem. W wojsku przyzwyczaił się do krochmalu w spreju, ale ja kategorycznie odmówiłam dotykania się do tego świństwa. Wreszcie przestał go używać, a ja bohatersko powstrzymałam się od wytykania mu, że świat się jednak nie zawalił. A podobno dojrzałość jest tylko dla dorosłych. Pusty dom zaczął mówić, skrzypiąc i jęcząc, gdy za oknami nasilał się wiatr. Gdziekolwiek jesteś, po zmroku wiatr się zmienia. Czasem jest delikatny i słodki, a czasem gwiżdże, ale tylko na tyle, żeby człowiek mógł się cieszyć, że jest w przytulnym domu i może zawinąć się w koc. Gdy ma się wydarzyć coś złego, wiatr staje się inny. To jakby zawodzenie, jęk wydobywający się przez wielkie szklane zęby. Dziś w nocy wiatr był właśnie taki. Miałam nadzieję, że tata wkrótce wróci do domu. Skończyłam drinka i zaczęłam grzebać w torbie, szukając ołówka i szkicownika, a potem wzięłam się do rysowania. Długie, wijące się linie przemieniały się w rozwinięte irysy, jedne z ulubionych kwiatów babci. Rysowanie wciągnęło mnie, cieniowałam fragmenty, oddając kolory - mocna purpura, śnieżna biel płatków, zieleń łodygi. Kiedyś rysowałam mnóstwo iry-sów, zwłaszcza po śmierci mamy. Babcia dawała mi papier i ołówek, żebym miała coś do roboty, gdy ona zajmowała się gospodarstwem. Kiedy myślę o tym, co działo się po śmierci mamy, gdy tata zniknął po raz pierwszy, zapach papieru i odgłosy szorowania - babcia wiecznie

sprzątała - mieszają się z dotykiem ołówka w moim ręku. Babcia myła podłogi i okna naparem z głogu i robiła mnóstwo innych rzeczy: zbierała jajka, karmiła świnie albo rąbała drewno. Nawet dziś, gdy mijam jakiś dom, zawsze szukam najlepszego miejsca do ułożenia sągu drewna, a przed rozbiciem jajka kręcę nim na blacie zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Jakimś cudem babcia znajdowała czas na utrzymywanie domu we wzorowym porządku i spłukiwanie go różnymi naparami - głogiem, jarząbem pospolitym, jarzębiną, krwawnikiem czy lawendą. Warkocze dzikiego czosnku i cebuli wisiały wszędzie, a babcia siedziała przy kołowrotku do późnej nocy. Słuchałam tego turkotu i brzęczenia, płacząc w poduszkę. Tęskniłam za tatą, chciałam, żeby moja mama była obok mnie, byłam przerażona, samotna i nie wiedziałam, co się dzieje. Co pięcioletni dzieciak rozumie, gdy słyszy: „nie żyje”? Albo: „na zawsze”? Ałbo nawet: „niedługo wróci”? Był środek nocy. Zegarek nadal mrugał, chodziłam kilka razy do łazienki, zabierając kołdrę ze sobą. Raz poszłam na dół po następną colę z whisky. Tata wygłosiłby pewnie wykład o odpowiedzialnych wyborach i dojrzałości oraz o tym, jak daleka byłam od jednego i drugiego - gdyby tylko wiedział, że piję, kiedy go nie ma. Ale ponieważ sam pił sporo i regularnie, nie, żeby kiedykolwiek to zauważył. Rysowałam różne przedmioty na szafce nocnej, regał, drzwi szafy. Potem naaszkicowałam stertę prania przed szafą, cieniując delikatnie. Zegarek mrugał. Skończyłam drugą szklankę jima beama doprawionego colą i zasnęłam z ołówkiem w ręku. Poszarpana linia zjechała z notatnika otwartego na nowej stronie. Gdy obudziłam się rano, taty nadal nie było.

16 Inne Anioły Intermezzo Szedł długim korytarzem, ostrożnie badając drogę. Betonowa podłoga pokryta liniami pęknięć była śliska od strumyków i kałuż substancji, której lepiej nie nazywać. Omijał je, jak dzieciaki omijają spękane płytki chodnika. W mojej głowie rozległo się brzęczenie. Chciałam otworzyć usta, powiedzieć, żeby nie szedł tym korytarzem, że obserwuje go coś niewidzialnego… Ale korytarz był bardzo długi, a myślenie ciężko mi szło. W mojej głowie brzęczały szerszenie, które najwyraźniej świetnie się bawiły, budując tam gniazdo. Brzęczenie rozlewało się po kościach, zupełnie jakbym stanęła na przewodzie pod napięciem. Rzadko mi się zdarzały takie sny. Zwykle raz w miesiącu, przed okresem, bóle przedmiesiączkowe plus kiepska noc. Ale to nie był zwykły brzęczący sen, w którym lecę nad dachami, ani ten najgorszy ze wszystkich, który kończy się zamknięciem w ciemności, w otoczeniu pluszaków. Ten był bardzo wyraźny. Mogłam zobaczyć każdy włos na jego głowie, lawendowe promyki w niebieskich tęczówkach, meszek ulubionej zielonej wojskowej kurtki, każdą linię, każde załamanie wypastowanych wojskowych butów. Pistolet połyskiwał w jego ręku, trzymany swobodnie, zawodowo. W górze świeciły jarzeniówki, ich buczenie rezonowało w mojej głowie. To dlatego nie mogłam mówić - ten dźwięk był niczym zakłócenia w telewizorze, które zupełnie cię ogłupiają; sprawiają, że siedzisz i gapisz się w ekran, zupełnie jakby jakiś

pasożyt wyssał ci mózg. Czas zwolnił, wszystko stało się miękkie, elastyczne, każdy krok trwał całą wieczność. W końcu zobaczyłam drzwi - zwykłe stalowe drzwi. Szerszenie pełzały po moich kościach i mózgu, dotykały też skóry małymi drażniącymi odnóżami. Za tymi drzwiami było coś, co pachniało żelazem i lodowatą ciemnością. Po moim kręgosłupie przebiegł zimny dreszcz. Podobnie czułam się w tamtym zrujnowanym domu na peryferiach Chattanogi w czasie swojej pierwszej akcji z tatą, tuż zanim poltergeist zaczął ciskać małymi kawałkami szkła tak mocno, że wbijały się w przegniłe płyty gipsowe z delikatnym, cmokającym dźwiękiem. Albo na tym zadupiu w Południowej Karolinie, gdzie miejscowy król wudu wysłał zombie, gdy tata wszedł mu w paradę. Tata niszczył zaklęcia, które tamten rzucał na ludzi, gdy mu przeszkadzali lub nie dawali tego, czego chciał. Musiałam wtedy wykorzystać całą swoją wiedzę o antyzaklęciach i kilka nowych informacji z książek, żeby zwyciężyć stare, wredne czary, a tata nieźle się namęczył, niszcząc zombie. Było naprawdę ciężko. To, co czułam teraz, było gorsze. Znacznie gorsze. Nie idź tam, chciałam powiedzieć. Tam coś jest. Nie idź. Szedł dalej w głąb korytarza, a buczenie nasiliło się, wyrzucając mnie ze snu. Obraz odpływał szybko, nikł w oddali, a ja ciągle próbowałam powiedzieć coś, cokolwiek, żeby go ostrzec. Nawet nie spojrzał w górę. Po prostu szedł w stronę drzwi, a sen odchodził zalewany ciemnością. Próbowałam krzyczeć, gdy tata wyciągnął rękę, powoli, niczym lunatyk, i przekręcił gałkę w drzwiach. A ciemność za nim śmiała się, śmiała się, śmiała…

17 Inne Anioły Rozdział 3 Obudziłam się od razu, w jednej chwili, jakby ktoś wpompował mi dożylnie pięć filiżanek espresso. Ściskałam w rękach dwa kawałki ołówka, musiałam złamać go przez sen. Czułam się tak, jakby moja głowa była kulą do kręgli, ściskaną przez gigantyczne palce. Jęknęłam i zamrugałam. Szare światło wpadające przez okno było puste, sterylne i nieskończone. Dom wydawał się nieruchomą zimną jaskinią. Zmusiłam się do wstania. W głowie łupało, bolały mnie żebra. Zasypiając, musiałam przekręcić się na bok, ale plecami nadal opierałam się o ścianę, szkicownik wbijał mi się w żołądek. Przetarłam oczy, czując pod powiekami pół tony piasku, i zaczęłam nasłuchiwać dźwięków ogrzewania, oddechu, skrzypienia podłogi… Nie było nic. Budzik wyglądał na wyłączony. Niejasno pamiętałam jakiś denerwujący dźwięk i to, że próbowałam wymacać budzik, niemal przebijając sobie rękę złamanym ołówkiem. Zsunęłam się z materaca i wyszłam boso na korytarz, do sypialni przy schodach. Kołdra na moich ramionach zupełnie nie dawała ciepła. Drzwi były otwarte, ale żaluzje zaciągnięte. Zajrzałam. Stały tam połówka i szafka w nogach łóżka, przy drzwiach drewniana skrzynia taty. Łóżko było starannie pościelone, jakby nikt na nim nie spał. Zresztą łóżko taty zawsze tak wyglądało, nawet jeśli wstał pięć minut wcześniej. To nic. Na pewno jest w kuchni, znowu zasnął przy stole. Albo siedzi w salonie przy wyciszonym telewizorze i opatruje rany. Idź na dół i sprawdź. Zobaczysz, że tam będzie. Ale w głębi duszy wiedziałam, że to nieprawda. Moje serce tłukło o żebra, każde uderzenie rezonowało obrzydliwym bólem w czaszce i uciskiem w żołądku. Poczłapałam na dół, przytrzymując się lodowato zimnej

balustrady. Cisza otuliła mnie jak ciężki pled. W salonie stały pudła i mój pomarańczowy fotel wypełniony plastikowymi kuleczkami. Krzesło campingowe taty stało naprzeciwko telewizora, zawsze pod tym samym kątem. Było tak cicho, że niemal słyszałam, jak mruga czerwone oko dekodera kablówki. W kuchni również nie było nikogo, brudne naczynia nadal piętrzyły się w zlewie. Było zimno, wyszłam do holu i podkręciłam ogrzewanie. Pompa obudziła się do życia, robiąc „łuump”. W kompletnej ciszy zabrzmiało to tak donośnie, że aż podskoczyłam. Otuliłam się szczelniej kołdrą mamy, a potem poszłam powoli, jak we śnie, do drzwi frontowych, odsunęłam obie zasuwy i otworzyłam drzwi jednym szarpnięciem. Chłód uderzył mnie jak młotem, oślepiając i pozbawiając tchu. Podwórko przed domem pokrywała gładka warstwa śniegu, kawałki sztachet zostały pogrzebane pod ciężkimi zaspami. Podjazd do garażu wyglądał jak biały dywan. Samochodu taty nigdzie nie było. Cała okolica zdawała się drzemać pod grubą pokrywą śniegu. I chyba właśnie wtedy zrozumiałam. Zamknęłam drzwi, zasunęłam obie zasuwy i zataczając się, poszłam na górę. W głowie mi huczało, dygotałam. Rzuciłam się do łazienki, szarpnęłam drzwi, dopadłam sedesu i zaczęłam wymiotować żółcią. Szarpało mną tak, że z piekących oczu płynęły łzy. Płakałam, opierając czoło o zimną porcełanę muszli, a potem tak strasznie zachciało mi się sikać, że omal nie zsikałam się w majtki. Gdy już siedziałam na sedesie, znowu poczułam torsje; zgięłam się wpół, by je powstrzymać.

18 Inne Anioły Nie wiem, jak długo to trwało. A gdy już było po wszystkim, czułam się zupełnie wykończona. W mojej głowie tłukła się jedna jedyna myśl. Może już wrócił. Albo po prostu utknął w zamieci. To się zdarza. Mógł gdzieś utknąć. Albo co. Tyle że śniegu było za mało, by go zatrzymać. Samochód jest ciężki, a łańcuchy leżą w skrzyni pod siedzeniem pasażera. Tata jest zbyt przewidujący, coś takiego jak pogoda nie przeszkodziłoby mu wykonać zadania. Ani wrócić do domu. A może dzwonił, a ty to przegapiłaś, bo byłaś półprzytomna? Nie, to też niemożliwe. Nie dzwoniłby, po prostu przyjechałby do domu. Gdyby był wyczerpany albo coś poszłoby nie tak, przyjechałby po mnie i wynieślibyśmy się z miasta. To się zdarzało. Od czasu, gdy zabrał mnie ze szpitala po śmierci babci, zawsze po mnie wracał. To było pewne jak wschód słońca albo przypływ. Więc coś musiało się stać. Oparłam czoło o kolana, wpatrując się w swoje spodnie zrolowane w kostkach. Majtki wydawały się śnieżnobiałe na tle granatowych dżinsów. Praktyczna część mnie, ta, która odpowiadała za pranie i pakowanie pudeł, wyszeptała chłodno i spokojnie: Słyszysz, Dru? Coś mu się stało. - Wiem - odszepnęłam. Jedyny dźwięk poza szmerem ogrzewania. Bicie mojego serca i mój szept brzmiały jak grzmot. W ustach czułam obrzydliwy posmak. Coś mu się stało. Ale może jeszcze wróci do domu. Może. Najlepsze, co mogłam zrobić, to czekać. Powinnam na niego czekać. Jeśli coś poszło nie tak, powinien po mnie przyjechać. Spakowalibyśmy się i wyjechali z miasta, tak szybko, jak to tylko możliwe. ASAP*. Stara dobra SOP**, przemianowana na ASAP, CYA*** i BYOB****. Wszystkie te litery ułożyły się w szereg, nasz własny język,

którego nie znał żaden dzieciak ze szkoły. A jeśli nie wróci? Powiedz, Dru, co zrobisz, jeśli on nie wróci? To było właśnie to, o czym starałam się nie myśleć. Do tej pory zawsze wracał do domu, czasem o świcie. Nigdy nie spędzał poza domem całej nocy, nigdy nie wychodził rano, nie zostawiwszy mi kartki. Zawsze dzwonił, żeby sprawdzić, co słychać. laki już byt. Moje czoło płonęło, policzki również. Włosy wisiały w strąkach, brązowe ze złotym połyskiem, ciemniejsze i bardziej skręcone niż włosy mamy. Czułam się tłusta i brudna, pryszcz na skroni bolał, podobnie jak reszta mojego ciała. Zaburczało mi w brzuchu. Byłam głodna. Musiałam się stąd ruszyć, nie mogłam przecież spędzić w kiblu reszty życia. Tata wróci do domu. Wróci. Będę na niego czekać. W tym czasie mogę wziąć prysznic, posprzątać, naprawdę mam co robić. Przynajmniej wróci do czystego domu. Wszystko będzie dobrze. Może być ranny albo wykończony, powinnam wyjąć apteczkę i przygotować się na każdą okoliczność. Jasne, jasne, lak właśnie zrób, Dru. To sprawi, że wszystko będzie mniej więcej w porządku. Po prostu rewelacja. ____________________________________________ * ASAP (As Soon As Possible) - Jak najszybciej (przyp. tłum.). ** SOP (Standard Operating Procedure) - standardowa procedura operacyjna (przyp. tłum.). *** CYA (Cover Your Ass) - chroń swój tyłek (przyp. tłum.). **** BYOB (Bring Your Own Beer/Booze) - przynieś własny alkohol (przyp. tłum.).

19 Inne Anioły Wstałam, wyplątałam się z dżinsów i majtek, wrzuciłam kołdrę mamy do sypialni. Wzięłam świeże ciuchy i wróciłam do łazienki, żeby się umyć. Najpierw prysznic, potem sprzątanie w kuchni, potem salon. A potem wyjmę apteczkę i ją uzupełnię. Tak jest. To właśnie zrobię.

20 Inne Anioły Rozdział 4 Śniegu zaczął sypać późnym popołudniem, wielkie mokre płaty spadały z ołowianego nieba. Wyszłam na dwór, żeby popatrzeć na ulicę, trzęsąc się w zielonym wojskowym swetrze taty. Nie miałam zbyt wielu zimowych ciuchów, moja szafa była pełna letnich ubrań. Spędziliśmy sporo czasu poniżej linii Masona-Dixona. Mieszkaliśmy w południowych stanach przez ostatnie dwa lata - Karolina Północna i Południowa, Baton Rouge, Chattanoga, Atlanta, Floryda… Gdybym się spalała zamiast opalać, teraz na tym biegunie północnym wyglądałabym jeszcze dziwniej. Odchyliłam głowę i zapatrzyłam się w niebo. Śnieg wirował w górze, a każdy mokry płatek był większy niż ćwierćdolarówka. Spadały na moje włosy, jeszcze wilgotne po prysznicu. Sweter taty był na mnie za duży, odwinięte rękawy zasłaniały dłonie, które na przemian zaciskałam i rozluźniałam. W końcu odetchnęłam głęboko, wyprostowałam się i weszłam do domu. Zrobiłam już trzy prania i posprzątałam kuchnię. Ogrzewanie działało, zrobiło się ciepło i przytulnie. Uporządkowałam pudła w salome, kilka rozpakowałam, poustawiałam rzeczy. Doszłam do pudła z amunicją i poukładałam magazynki odpowiednio do broni. lata pewnie będzie niedługo smarował karabiny - dbanie o broń to podstawa, zwłaszcza gdy się poluje na istoty, które potrafią załatwić skomplikowane machiny czy elektronikę. Właśnie dlatego tata nie nosił komórki. Przyciągałaby poltergeisty i inne stwory jak magnes. Starałam się o tym nie myśleć. W moim brzuchu burczało, głowę wypełniał mi huk, czułam się dziwnie. W czasie sprzątania wypiłam cztery szklanki kranówki, która nieco mi

pomogła, ale tornado ryczące w mojej czaszce pozostało. Białe światło płynęło z okien, żaluzje były podniesione. Widziałam kawał podwórka przed domem i ulicę. Samochody jeździły bez przerwy, żaden nie buksował, wszystkie miały łańcuchy i spokojnie wjeżdżały z ulicy na swoje podjazdy. Żaden z nich nie był samochodem taty. Sprawdzałam za każdym razem, gdy słyszałam zgrzyt łańcuchów albo dźwięk silnika. Wszystkie toczyły się do swoich ciepłych garaży, ignorując nasz samotny domek na końcu ulicy. lata wybrał ten dom, ponieważ był solidny i stał w pewnej odległości od innych - rzadkość na Środkowym Zachodzie, chociaż mają tu przecież całe prerie do zabudowania. Właśnie klęczałam, wkładając ostatni magazynek do pudła, gdy usłyszałam stukanie w kuchni. Stuk-stuk. Stuk-stuk-stuk Poczułam, że robi mi się zimno, moje ramiona pokryła gęsia skórka. Podniosłam głowę, włosy wpadły mi do oczu - raz jeden nie były skręcone. Jasna sprawa, wystarczy, że jestem w domu i nie idę do szkoły, a moje włosy wyglądają ładnie. Co to mogło być, do diabła? To nie był odgłos drzwi tłukących z tyłu domu, ten dźwięk już znałam. Gęsia skórka nadal pokrywała ramiona niczym bryłki lodu pod skórą. Stuk-stuk-stuk. Jak małe gumowe pałeczki bębniące w szybę. W ustach mi zaschło, palce zdrętwiały. Poczułam smak pomarańczy i soli, wiedziałam, że zaraz stanie się coś złego. Babcia nazywała to „arra”, dopiero później zrozumiałam, że miała na myśli „aurę”. Jak przed migreną. Albo jak powłoka 21 Inne Anioły światła, którą zdaniem babci możesz zobaczyć wokół ludzi, jeśli twój dotyk jest wystarczający silny.

Dla mnie zawsze były to pomarańcze i sól. Nie świeże, tylko jakby pokryte woskiem. Cholera. Jasna cholera. Najdziwniejsze było to, że nadal zachowywałam spokój. Światło przygasło - mimo że śnieg odbijał światła latarni, zrobiło się ciemniej. Zawsze spodziewałam się różnych strasznych rzeczy po zmroku i mimo to teraz wstrząsnął mną dreszcz. Wstałam na sztywnych nogach. Wzięłam nóż z wierzchu nierozpakowanego pudła. Salon wyglądał, jakby wybuchł w nim granat, zorientowałam się, że rozpakowałam kolejne pudła zaledwie do połowy. Smak pomarańczy nasilił się, znów usłyszałam stukanie, a potem drapanie, jakby paznokci o szybę. Trzymałam nóż tak, jak uczył mnie tata, płasko wzdłuż przedramienia, ściskając rękojeść w dłoni. W ten sposób możesz uderzyć przeciwnika w twarz jak obuchem, możesz włączyć do akcji triceps i mięśnie grzbietowe najsilniejsze, zwłaszcza gdy dużo ćwiczysz. A gdy tniesz w górę, angażujesz bicepsy i lepiej panujesz nad nożem. „Idź po cichu, Dru”, usłyszałam głos taty w swojej głowie. Cichy szept, jak wtedy, gdy uczył mnie koncentrować się na celu. „Idź cicho na tamtą stronę korytarza. To coś idzie od kuchni. Rób tak, jak cię uczyłem”. Poszłam w głąb holu, przeklinając rzędy pudeł, ustawione dokładnie tam, gdzie miałam zamiar się ukryć. W kuchni paliło się światło, prostokąt złotego blasku wpadał do przedpokoju, dotykał podstawy schodów. Ogrzewanie wyłączyło się, stukanie przyspieszyło. Stuk-stuk-stuk. Przerwa. Stuk-stuk-stuk. Stuk-stuk. Poczułam, że serce podchodzi mi do gardła, mięśnie ud dygoczą, jakbym właśnie przebiegła dwa kilometry. Sunęłam korytarzem, aż wreszcie kuchnia znalazła się w zasięgu mojego wzroku. W horrorach (które są lepszym instruktażem, niż można by przypuszczać)

nie wspominają o tym, że w takich sytuacjach pole widzenia się zawęża. Niewiele zauważasz, widzenie peryferyjne płata ci figle, a gałki oczne poruszają się w szalonym tempie, próbując ogarnąć wszystko jednocześnie. Stanęłam pod schodami i zobaczyłam zlew, kuchenkę i fragment stołu. Okno nad zlewem było pełne białego, śnieżnego blasku. Wypuściłam powietrze tak cicho, jak tylko mogłam. Słyszałam, jak wali moje serce szybka solówka na perkusji. Obrzydliwy smak pomarańczy nasilił się, gnijąc w moich ustach. Stuk. Stuk-stuk-stuk-stuk. Werbel wystukiwanych dźwięków był coraz silniejszy, coraz szybszy… Weszłam do kuchni. Tylne drzwi znajdowały się po stronie blatu, krzesło taty stało przy stole, oparte o ścianę spiżarni. Kiedy tu siedział, widział drzwi wejściowe i wejście do holu, a przy tym miał osłonięte plecy. Drzwi były dość tandetne, z szybkami oprawionymi w ołowiane ramki na górze i cienkim panelem na dole, z zasuwką i łańcuchem, pewnie mocniejszym niż same drzwi. Poczułam falę mdłości, walczących z moim sercem o kontrolę nad krtanią. Zakrztusiłam się i prawie upuściłam nóż. Dostrzegłam to coś przez pociemniałe kwadraciki podwójnych szyb na zabudowanej werandzie panował półmrok, rozświetlał go jedynie padający śnieg. Za drzwiami stał zombie. Niebieskie oczy miał wywrócone, białka zmętniałe jak zgniłe jaja. Na jego szczęce widać było mięso i zamarzniętą krew, coś wyżarło mu część twarzy. Opuszki palców, zdarte niemal do kości, drapały w szybę, z rąk zwisały strzępy ciała. Żołądek mi się skręcił, przed oczami gęstniała czarna mgła, szum w głowie brzmiał nie tym startujący odrzutowiec.

22 Inne Anioły Poznałabym tego zombie wszędzie. Był martwy i okaleczony, ale oczy nadal miał takie same. Niebieskie jak lód, okolone jasnymi rzęsami. Nasze spojrzenia się spotkały. Podniósł głowę, jakby usłyszał odległy dźwięk. Wydałam krótki szczekliwy krzyk i uderzyłam plecami o ścianę w holu, waląc biodrem. W Stęrtę pudeł. Tata podniósł gnijące pięści (mięso z palców zostało zerwane przez coś, czego nie chciałam sobie nawet wyobrażać) i rozbił szybę.

23 Inne Anioły Rozdział 5

P ewnie stałabym tak całą wieczność, wpatrując się jak zahipnotyzowana w istotę, która kiedyś była moim ojcem, a teraz forsowała tylne drzwi - gdyby nie zadzwonił telefon. Przeraźliwy dźwięk przebił się przez trzask łamanego drewna i zmusił mnie do działania. Wrzasnęłam głośno, po dziewczyńsku, i rzuciłam nóż. Dźwięk uderzenia o linoleum został zagłuszony przez brzęk rozbijanej szyby -zombie szturmował tylne drzwi, nie odrywając ode mnie oczu. Typowe - gdy coś przykuje ich uwagę, prą na oślep, nie zważając na nic, dopóki nie rozerwą ofiary na strzępy. No, chyba że twórca zombie ukierunkował go na coś konkretnego. Wtedy stwór nie interesuje się już niczym innym, instynktownie ukrywa się w ciemnych kątach, jednocześnie szukając swojego celu. Zombie nie są zbyt bystre - za to bardzo zdeterminowane. Nieraz miałam okazję je obserwować podczas akcji z tatą. Są niczym karaluchy - nie zauważasz ich dopóty, dopóki nie pojawi się ich zbyt wiele. Trzymają się kurczowo tych pozorów życia, jakie im pozostawiono, nieważne, czy wskrzesiło je skażenie gleby, czy czarna magia. Wytoczyłam się do holu i poszłam w stronę salonu. Moje stopy ślizgały się na dywanie, każdy krok trwał całą wieczność. Wpadłam między pudła i krzyknęłam znowu, wpadając do salonu, gdy rozległ się ryk. Zombie nie mówią, wydają jedynie świsty i ryki jak zraniona krowa, gdy powietrze wprawia w ruch martwe struny głosowe. Zwykle jest to ostatni dźwięk, jaki człowiek słyszy przed śmiercią - zombie są cholernie szybkie, gdy już

namierzą swoją przekąskę. Można ożywić martwe ciało, nawet jeśli dusza odeszła. Ale taki stwór na pewno będzie strasznie głodny. Pistolet kaliber 9 milimetrów wisiał pod oparciem fotela taty, w kaburze zapinanej na rzepy. Moje stopy zaplątały się o siebie i gruchnęłam na podłogę, szukając kabury. Z tyłu rozlegały się szuranie kroków i chrzęst szkła. Zombie wtoczył się do holu; usłyszałam straszliwy rumor, pewnie wpadł na jakieś pudło. Moje palce były sztywne i niezgrabne. Rozpięłam rzepy, wysunęłam pistolet z kabury, odepchnięty fotel zatańczył. Przeturlałam się na plecach, słysząc w głowie głos taty. „A teraz spokojnie, kochanie. Nigdy nie celuj do nikogo, kogo nie masz zamiaru zabić. Zawsze traktuj pistolet tak, jakby był nabity”. Miałam, do cholery nadzieję, że był. Najprawdopodobniej był - tata nie trzymałby go na krześle, gdyby nie był. Uczyłam się strzelać od dziewiątego roku życia, nawet babcia miała w domu broń, więc nie byłam kompletnie zielona. No i pomagałam przecież tacie. Wiedziałam, jak należy obchodzić się z bronią palną - i jak nie należy się z nią obchodzić. Wiedziałam też, że za ścianą był zombie, który wpatrywał się we mnie gnijącymi, przeraźliwie niebieskimi oczami, w których płonęła iskra czerwieni. Czułam go. Zombie śmierdzą gorzej niż cokolwiek, co może wyobrazić sobie człowiek niepolujący na stwory z mrocznej strony świata. To obrzydliwy, cuchnący odór zepsutych jaj i gnijącego mięsa, w którym roi się od larw. Smród padliny i rozkładającego się żarcia, odór ciała, uzupełniony rzygowinami. Otworzyłam usta, ale zamiast krzyku ze ściśniętej krtani wydobył się świszczący dźwięk. Wycelowałam i nacisnęłam spust. Klik.

24 Inne Anioły Psiakrew! Pistolet był zabezpieczony. Zombie ruszył w moją stronę, z jego gardła wydostał się ryk… …i nagle upadł. Odbezpiecz ten cholerny pistolet! Gorączkowo obmacywałam broń, a zombie runął na dywan - potknął się o pudło, blokujące wejście do salonu. Był pokryty śniegiem, mokry i gnijący, i miał na sobie ulubioną kurtkę taty, zieloną wojskową. Gdy odbezpieczałam pistolet, mój oddech był chrapliwy jak krakanie wrony. Położyłam się i wycelowałam. Nasze oczy się spotkały. Zombie wstał, jego gnijące stopy były bose buty zniknęły, co się z nimi stało? - i wyciągnął ręce. Kawałki ciała odpadły i plasnęły na dywan. Smród uderzył mnie w nos, wypełnił mi głowę; poczułam mdłości. I w końcu nacisnęłam spust. Pierwsza kula poszła w ścianę, wywalając niezłą dziurę. Strzelałam dalej, krzycząc i płacząc, a zombie runął do przodu, prosto na mnie. Jego zęby uderzały o siebie, gdy rozwalona szczęka zaciskała się raz po raz w odruchu żucia, który miał mu pomóc pożreć ofiarę żywcem. A ja naciskałam spust. Nie słyszałam strzałów, choć pewnie były ogłuszające. Słyszałam tylko swój szloch. Zombie upadł na mnie. Śluz i czarna krew chlusnęły na moją twarz, zapiekło jak kwas. Zombie był zimny jak lód i strasznie cuchnął. Jego szczęki zacisnęły się jeszcze dwa razy, ciało zadygotało i coś czarnego, obrzydliwego wypłynęło mu z ust. Wrzeszczałam jak opętana. Nie mogłam zaczerpnąć tchu, dlatego wydawałam z siebie jedynie wysoki pisk. Przez własny krzyk usłyszałam szczękanie spustu, ciągle go naciskałam, choć magazynek był już pusty. Zombie był martwy, w jego piersi ziała dziura po licznych kulach. Żeby powstrzymać

zombie, musisz zniszczyć jego serce, to ono podtrzymuje całe ciało, w każdym razie tak mówią książki. Jednak, strzelając, nie myślałam o książkach, po prostu odruchowo zrobiłam to, czego uczył mnie tata. „Jeśli masz wybór, nie celuj w głowę. Nie pociągaj mocno za spust, kochanie, naciśnij delikatnie”. Głos taty w mojej głowie. I, niczym refren, słowa powtarzane tak wiele razy, że mogłabym wyrecytować je obudzona w środku nocy: „Nie celuj w nikogo, kogo nie chcesz zabić”. Waliłam go w głowę pistoletem, usiłując wydostać się spod martwego ciała. Wkońcu, wyjąc cicho, odczołgałam się w drugi kąt pokoju, jak najdalej od zombie. Lewa dłoń piekła od otarcia o dywan, w prawej nadal ściskałam pistolet. Oparłam się o ścianę i zrozumiałam, że bełkoczę. Cichy, chaotyczny dźwięk odbijał się od pustych białych ścian. Trzęsłam się z zimna i wstrętu, moje ciało pokrywała śmierdząca, piekąca masa. Zombie leżał na brzuchu, w kurtce taty i jego dżinsach. Strumyczki obrzydlistwa drążyły tunele w jego gnijącej skórze. Smród był nieprawdopodobny. Gdy już zniszczy się serce, zombie rozkładają się naprawdę szybko. Nawet szkielet przemienia się w pył. Zaczęłam płakać. Mamrotanie przerodziło się w jedno słowo, powtarzane bez końca. - Tato? Tato? Tato? Leżał tam. Zombie po prostu tam leżał.

25 Inne Anioły Rozdział 6 Centrum handlowe było otwarte. Śnieżyca przestała szaleć, główne ulice zostały oczyszczone. Traktowali tu zimę bardzo poważnie, solili, sypali piaskiem, skrobali i odśnieżali jak szaleni. Autobusy jeździły normalnie. Życie na preriach nie zamiera z powodu odrobiny śniegu. Muzyka popowa musi gdzieś lecieć, a kto będzie ją puszczał, jeśli zamkną centra handlowe? Gapiłam się na styropianowy kubek w McDonaldzie. Był pełen kawy, jeszcze niedawno wrzącej, teraz ledwo ciepłej . Piekły mnie oczy, pod powiekami miałam piasek. Przed wyjściem z domu zeskrobałam z siebie szlam zombie, przebrałam się, wrzuciłam do torby całą kasę, jaką udało mi się znaleźć - portfel taty zniknął, może leżał w furgonetce albo został skradziony? - wyłączyłam ogrzewanie i wymknęłam się z domu. Tylne drzwi były zniszczone, a smród tak niesamowity i trwały jak zapach tłuszczu do smażenia. Czy ktoś słyszał strzały? Chyba nie, bo przyjechałaby policja. Nasz dom

stał na uboczu, odizolowany od innych jak trędowaty. Nigdy nie słyszałam sąsiadów tacie właśnie o to chodziło. Poza tym być może padający śnieg zagłuszył dźwięki. Gdyby zombie mnie zabił, nikt by się nawet nie zorientował, leżałabym tam i… Mój umysł zatrzymał się nagle, zgasł jak silnik. Zadrżałam, plastikowe krzesło zaskrzypiało pode mną. Centrum było jasno oświetlone, a ludzie kręcili się, robiąc zakupy, jakby nic się nie stało, jakby w moim domu nie leżał gnijący zombie. Na dolnym poziomie, w części restauracyjnej była fontanna, woda szemrała melodyjnie, spływając po betonowych kwadratach w stylu art deco, z rzeźbioną, zespawaną stalą. Styropianowy kubek był białym kółkiem z brązową elipsą w środku. Mogłabym to narysować; szkicownik miałam w torbie razem z innymi rzeczami, wrzuconymi tam w histerycznym pośpiechu. To byłby nawet dobry pomysł, gdyby tylko ręce mi się nie trzęsły. Znów się wzdrygnęłam. Nie miałam pojęcia, w co jestem ubrana, wiedziałam tylko, że na pewno się przebrałam, gdy już zmyłam z siebie szlam zombie. Zastrzeliłam go. Zastrzeliłam tatę. Ciągle to widziałam - utkwione we mnie niebieskie oczy taty z gnijącymi białkami, purpurowe iskry tańczące w głębi zamglonych źrenic, już nie okrągłych, lecz postrzępionych na brzegach, bo tkanka była martwa. Pistolet szarpiący się w moich rękach. Straszliwy smród. Zrozumiałam, że znowu jęczę, cichy dźwięk rodził się powoli w moim gardle. Stłumiłam go szybko, nie chciałam, żeby ktoś zwrócił na mnie uwagę. Właśnie zabiłam swojego tatę. Halo, policja? Mojego tatę zamieniono w zombie. Widzi pan, jeździliśmy po całym kraju, zabijając stwory, który właściwie nie istnieją i tym razem one zaatakowały nas. Potrzebuję gdzieś się przespać - i czy mogłabym prosić o trochę święconej wody i kilka srebrnych kul? Byłoby naprawdę ekstra, dzięki. A skoro już o tym mowa, czy mógłby pan powiedzieć tym

facetom z kaftanami bezpieczeństwa, że jestem normalna? Wielkie dzięki. Kawa chlupotała w kubku, gdy dotykałam krawędzi dwoma palcami. Niedługo zaczną zamykać centrum,

26 Inne Anioły w końcu to dzień powszedni. Dokąd wtedy pójdę? Nie mogę wynająć pokoju w hotelu, chyba że spróbuję w gorszej dzielnicy. Ale tak czy inaczej, może to kosztować więcej, niż chciałabym wydać. No właśnie, powinnam znaleźć jakiś sposób, żeby zarobić trochę kasy i… Jednak w tej chwili tak dalekosiężne plany były ponad moje siły. Zastrzeliłam tatę. Jezu Chryste, zastrzeliłam swojego tatę. W gardle narastał mi płacz, dławiły mnie gorące łzy. Obrzydliwy dźwięk drapania w szybę przerodził się w zgrzyt odsuwanego plastikowego krzesła. Ktoś usiadł przy stole naprzeciwko mnie, uśmiechając się spod grzywy skręconych ciemnych włosów. - A więc tu jesteś! Drugi dzień wagarów, należało by wezwać gliny… Graves postawił na stole orange juliusa. Siedziałam tyłem do ściany, podskakując nerwowo za każdym razem, gdy ktoś przechodził za mną po drodze do toalety. To był najlepszy punkt obserwacyjny, poza tym za moim krzesłem stała plastikowa roślina. Wyjątkowo okropna zresztą. Teraz już nie wpatrywałam się w kawę, tylko w Gota. Srebrny kolczyk w lewym uchu miał kształt czaszki ze skrzyżowanymi piszczelami. Nikła satysfakcja, że w końcu zdołałam mu się przyjrzeć, utonęła w panice, narastającej w moim gardle i tłukącej się w sercu. Graves odsunął kruczoczarne włosy z oczu, które teraz były bardziej zielone niż orzechowe. Pozazdrościłam mu tej jego karmelowej cery. - Hej - powiedział, a uśmiech powoli spłynął z jego twarzy. Dzisiaj miał na sobie koszulkę z zespołem Kiss i ten sam czarny płaszcz; gdy położył dłonie na blacie, zobaczyłam czarne rękawiczki bez palców. Odwrócony krzyż mrugnął do mnie ze srebrnego łańcuszka. Nadal miałam ściśnięte gardło. - Wszystko w porządku? - zapytał.

Omal nie parsknęłam śmiechem. Penie, nie było w porządku. Było cholernie od tego daleko, lak daleko, jak to tylko możliwe. Mój wzrok wrócił do kubka z kawą. - Rany, co się stało? - Pochylił się do przodu, opierając łokcie na stole. Wzdrygnęłam się. Nie przysuwaj się do mnie. Właśnie zastrzeliłam swojego tatę. - Hej, Dru! Hej! - Pstryknął smukłymi palcami. -Halo? Jesteś tu? Co się stało? O Chryste. Gula w gardle opadła po zaciekłej walce. Dwa razy przełknęłam kurczowo ślinę i usłyszałam głos, słaby, bezbarwny, ale naprawdę mój: - Odpieprz się. Uniósł brwi. Obiema rękami odsunął włosy za uszy, wyglądał teraz bardzo młodo. Zacisnął usta, pomyślałam, że zaraz wstanie i wyjdzie. Ale on siedział, ciągle próbując jakoś rozmieścić swoje długie, niezgrabne kończyny. Podniósł kubek do ust i upił długi łyk. Spojrzenie jego oczu, teraz zielonozłotych, muśniętych światłem jarzeniówek, zatrzymało się na mnie. Wyglądał, jakby donikąd się nie spieszył. Wzięłam do ręki kubek z kawą. Była zimna, ale i tak lepsza niż ten obrzydliwy posmak w ustach, wspomnienie smrodu zombie. Upiłam łyk, postawiłam kubek na stole i skrzywiłam się, omal nie wypluwając na blat ciemnej lury o smaku popiołu. Graves nawet nie drgnął. Wsłuchałam się w muzykę, którą puszczali w centrum, próbowałam rozpoznać piosenkę. Beznadzieja. Jakiś popowy hicior, przeżuty przez bogów handlu. Słowa tłukły się w mojej piersi. Nie mogłam nikomu powiedzieć o tym, co się stało. Kto by mi uwierzył? To przecież był Prawdziwy Świat, świat nocy! Zwykli ludzie nie chcą o nim nic wiedzieć, a istoty, które zjadają ludzi, albo mają futro, albo przepowiadają przyszłość, nie chcą, żeby ludzie wiedzieli o nich. Małżeństwo doskonałe: ja cię oszukuję, ty chcesz w to wierzyć. Czułam, jak ściska mi się krtań. Musiałam coś powiedzieć. Pochyliłam się, kładąc łokcie na stole.

27 Inne Anioły - Nie mogę dziś wrócić do domu - wykrztusiłam. W moim gardle narastał w szloch. Graves ściągnął brwi, teraz tworzyły jedną linię. Pewnie nikt nie kazał mu depilować tego gąszczu przecinającego czoło. Jego kolczyk mrugnął do mnie. Got upił kolejny łyk, a potem odsunął kubek. Zobaczyłam, że knykcie miał spierzchnięte. Pewnie sądził, że laski nie leciały również na facetów, używających kremu do rąk. - Rozumiem - powiedział cicho. - Masz gdzie przenocować? Popatrzyłam na niego. Jezu Chryste, tylko nie to. Nie próbuj rozwiązywać moich problemów, dzieciaku. Nie masz pojęcia, co jest grane. - Znajdę coś. W ostateczności wrócę do domu. Na samą myśl o tym poczułam dreszcz. Czy ktoś wezwał gliny? Nie, gdyby tak było, przyjechaliby, gdy brałam prysznic. Ale przecież sypał śnieg, może nie zdołali dojechać? Z drugiej strony, padający śnieg tłumi dźwięki, a nasz dom stał dość daleko od innych… Próbowałam obrać inny punkt widzenia, ale to również skończyło się fiaskiem. Nieźle sobie z tym radzisz, Dru. Właśnie zastrzeliłaś swojego tatę. Jak wyjaśniłabyś to wszystko glinom? Cóż, w rzeczywistości, biorąc pod uwagę szybkość gnicia zombie, w domu są tylko rozwalone drzwi i dziura po kuli w ścianie. Zawsze mogę powiedzieć, że już tak było, gdy się wprowadziliśmy, a mój tata pracuje po nocach i jeszcze nie zdążył tego naprawić. Wstrząsnął mną suchy szloch, skuliłam się, oparłam czoło o zimny, śliski blat. Chłód przyniósł ulgę. Trochę tak, jak zimna porcelana muszli, gdy jest ci

naprawdę niedobrze. Żołądek mi się skręcił. „Nie wymiotuj, Dru. Nie waż się wymiotować na podłogę”. Głos taty odbijał się w mojej głowie, jego tradycyjna mantra, gdy waliłam w worek treningowy. „No, dalej, kochanie. No, dawaj. Jeszcze raz, za tatusia. Dawaj, dziewczyno. Jeszcze raz, dla mnie. Śmiało!” - Jezu - szepnął Graves. Jego głos brzmiał teraz znacznie doroślej. - Aż tak źle? Zaszczekałam zębami. Czy jest źle? Omal nie parsknęłam śmiechem. Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo. A nawet jeszcze gorzej. - Po prostu odejdź - powiedziałam do swoich kolan. Jak udało mi się zawiązać buty? Nie pamiętam, jak się ubierałam. A przecież byłam teraz między ludźmi. Co w ogóle na sobie miałam? Na pewno dżinsy. No i buty, czułam też skarpetki. Zerknęłam na brzeg podkoszulki i zobaczyłam, że jest czerwona. Miałam też wojskową kurtkę taty, a w prawej kieszeni jakiś ciężar. Jezu Chryste, zabrałam pistolet do centrum handlowego. Tata by mnie zabił. - Dru? - Jego głos był teraz niższy. - Naprawdę nie możesz wrócić do domu? Zamrugałam. Miałam rękawiczki i ktoś do mnie gadał. Wyprostowałam się. Świat wrócił na swoje miejsce, barwy i dźwięki nie wylewały się już jak kolorowy płyn szklanki. Orange julius znajdował się naprzeciwko części restauracyjnej, a jego logo wyglądało jak najwspanialsza, najjaśniejsza latarnia dająca nadzieję. Poczułam zapach frytek i gorącego oleju. Musiałam coś zjeść. W brzuchu zaburczało mi głośno, zasłoniłam go rękami, w nadziei, że Graves nie usłyszy.

Got poruszył się na swoim krześle i przesunął po blacie papierowy kubek. - Napij się. Twoja kawa jest zimna. - Ciągle ten sam cichy, dziwnie dorosły głos. Żadnej nastoletniej egzaltacji. Napiłam się przez słomkę. Smak truskawek i lodów eksplodował na moim języku, torując sobie drogę przez smród zombie i spłukując go. Graves wyprostował się na całą swoją niesamowitą wysokość i odsunął krzesło z hałasem.

28 Inne Anioły - Zostań tu, dobrze? Posiedź tu chwilę. Skinęłam głową i znów pociągnęłam długi łyk, a Graves poszedł szybko, robiąc użytek z długich nóg. Zanim skończyłam koktajl, wrócił i postawił tacę na stole. Cheeseburger z bekonem, frytki i shake waniliowy. Pochłonęłam burgera w dwóch kęsach; Graves usadowił się naprzeciwko mnie i zabębnił palcami o brzeg stołu. Nadał nie zdejmując płaszcza, wziął sobie kilka frytek. Przyniósł nawet paczuszkę z keczupem - nie rzuciłam się na nią tylko dlatego, że na samą myśl o gęstym i czerwonym sosie jedzenie wracało mi do gardła. Gdy przełknęłam ostatni łyk waniliowego shake’a, mdłości wróciły. Graves nucił pod nosem piosenkę, którą puszczali w centrum, wystukując rytm na stole. Kiepsko mu szło, ale się tym nie przejmował. - Dzięki - powiedziałam w końcu, zakładając włosy za uszy. Moje loki znów się skręciły. - Nie ma sprawy. - Wzruszył kościstymi ramionami. -Pierwsza działka gratis. Słuchaj, naprawdę nie możesz iść do domu? Co się stało? Zastrzeliłam swojego tatę. Ale wiesz, nie było innej opcji, bo stał się zombie. Cheeseburger usiłował wydostać się na wolność. Stłumiłam ten bunt beknięciem, poczułam posmak mleka i pseudowołowiny. - Nie uwierzyłbyś, gdybym ci powiedziała. - Spróbuj. - Pochylił się, opierając łokcie o blat. Zacisnął usta w cienką linię i patrzył na mnie ze śmiertelną powagą. Spojrzałam na jego prawą dłoń, układ palców na blacie, obgryzione paznokcie. Knykcie były czerwone i spierzchnięte, jakby dużo czasu spędzał na dworze, ale i tak miał ładną skórę. Wystarczyłaby odrobina kremu. Mogłabym narysować jego dłoń. Tylko trzeba by mocno cieniować, żeby uzyskać odpowiednią fakturę. - Po prostu nie mogę iść do domu - usłyszałam swój szept. - Do jutra.

Może nawet wtedy nie. Nie wiem. Graves nie odzywał się przez kilka minut. Jego dłonie zesztywniały, odprężenie spłynęło z palców. Muzyka, spotęgowana przez głośniki i syntezatory, rezonowała w części restauracyjnej, zupełnie jak huk w mojej głowie. Tym razem rozpoznałam piosenkę. To było kompletnie bezbarwne wykonanie Highway to Heli AC/DC. Tata lubił ten rodzaj muzyki. W każdym nowym mieście musiałam znaleźć mu najstarszą stację radiową i stację puszczającą klasycznego rocka. Ciekawe, co by powiedział, słysząc, że jeden z jego ulubionych kawałków pozbawiono jaj i puszczano w centrum handlowym. On już nigdy nic nie powie, Dru. Do moich oczu znów napłynęły łzy. Pociągnęłam nosem, przełknęłam ślinę i popatrzyłam wyzywająco na Gravesa, czekając, aż powie coś na temat mojego mazgajstwa. Graves odchylił się na oparcie krzesła, zabierając ręce ze stołu. - Masz gdzie spać? Chciałabym. - Znajdę coś. W jakiejś noclegowni. Albo będę jeździła autobusami przez całą noc. Albo wymyślę coś innego. Zapadła cisza. Usłyszałam wysoki, piskliwy śmiech i spojrzałam w stronę orange juliusa. Zobaczyłam tam dwie blondynki chichoczące i zasłaniające usta rękami. Były z dwoma kolesiami; jeden dobrze zbudowany, ciemnowłosy, widywałam go w szkole; drugi wyglądał jak jego kuzyn albo brat. Czułam się tak, jakby dzieliło mnie od nich tysiące kilometrów. Cholerne zwyczajne nastolatki, wydurniają-ce się w centrum handlowym. Ciemnowłosy objął dziewczynę i podniósł do góry. Zaniosła się śmiechem, który dźwięczał srebrzyście, jej bluzka podciągnęła się, ukazując plecy.

29 Inne Anioły Na ulicy padał śnieg, w moim salonie leżał martwy zombie, a tutaj była roześmiana dziewczyna ubrana jak prostytutka. Zacisnęłam pięści i wzięłam głęboki wdech. - Znam jedno dobre miejsce - powiedział cicho Graves, przechylając się przez stół. Oparł łokcie na blacie i położył brodę na pięściach. - Jeśli chcesz, oczywiście. O Jezu, tylko nie teraz… - Dlaczego zawsze musi być jakiś chłopak, który myśli, że mu się uda z nową dziewczyną? Moje paznokcie wbiły się w dłoń. - W każdym cholernym mieście wiecznie to samo. Gość, który myśli, że jest darem niebios dla nowo przybyłych. - Jezu, pytałem tylko, czy potrzebujesz noclegu! -Graves zgarbił się w geście obronnym. Zrobiło mi się przykro. W końcu to nie jego wina, że w moim salonie leżał martwy zombie. Tylne drzwi były rozwalone, w domu pewnie będzie zimno jak w psiarni. Nie ma mowy, żebym wróciła tam przed świtem. „No i co teraz zrobisz, Dru?” Głos taty w mojej głowie, zupełnie jakby znów mnie egzaminował. „Co chcesz zrobić? Potrzebny ci plan. Bo na razie tylko biegniesz na oślep przed siebie”. Graves nadal mi się przyglądał, jego oczy były teraz jeszcze zieleńsze pod szopą włosów. Srebrny kolczyk, mała drobinka światła, błysnął znowu… - Przepraszam… - Bolało mnie gardło. Jak głośno wrzeszczałam? Czy ktoś słyszał strzały?

Nie mogłam przestać o tym myśleć. - Miałam zły dzień. Nie masz pojęcia, jak bardzo zły. - Nie ma sprawy. - Rozłożył ręce. Poruszył się na plastikowym krześle, jego płaszcz zaszeleścił. - Po prostu zaprowadzę cię w bezpieczne miejsce, gdzie będziesz mogła się przespać. W porządku? - Ile to będzie kosztować? - Miałam trochę kasy, tata i ja zwykle mieliśmy pieniądze, brak płynności finansowej byłby fatalny dla naszego stylu życia. Ale taty już nie było i musiałam ostrożnie dysponować tym, co miałam, zyskać pewność, że zdołam zarobić, nim zacznę szastać forsą. A jego portfel zniknął. Może schował go w samochodzie. Ale… - Mówiłem ci, pierwsza działka gratis. - Rozejrzał się po restauracji. - Nie masz ochoty zagrać w air hockeya? Może uda ci się oderwać od przykrych myśli… No, ciekawa jestem, jak miałabym przestać myśleć o zombie, koleś. Ale musiałam coś zrobić, nie mogłam tu siedzieć do zamknięcia sklepu. W końcu bym wybuchła. Albo zaczęła płakać. Albo zrobiłabym coś innego, zwracając na siebie uwagę. - Dobra - usłyszałam swój głos. Jego twarz się rozjaśniła. - Super. Nie jesz już? Odsunęłam krzesło i prostując się, poczułam nagły ból pleców. Skrzywiłam się i wciągnęłam powietrze. Musiałam w coś rąbnąć, uciekając przed zombie. - Nie. Graves? - No? - Włosy zasłaniały mu twarz, ale widać było, że się uśmiecha. Uśmiech sprawiał, że wyglądał odrobinę doroślej, rysował drobne zmarszczki na jego dziecięcej buzi. - Dzięki - To słowo wydało mi się niewystarczające, zastanawiałam się, co jeszcze mogłabym powiedzieć. -Ładne rękawiczki. - No wiesz… - Wziął tacę i mój kubek z zimną kawą. Jego brwi poruszyły się w górę i w dół, mrugnął do mnie. - Laski lecą na facetów w rękawiczkach. Prawie się roześmiałam. Cud.

30 Inne Anioły Rozdział 7 Chyba żartujesz - powiedziałam po raz piąty. - W centrum? - Jest ciepło i bezpiecznie, a otwierają na tyle wcześnie, że spokojnie zdążysz rano do szkoły. - Graves odgarnął włosy do tyłu i sprawdził, czy droga wolna. - Chodź. Nigdy wcześniej nie byłam na zapleczu centrum handlowego. A przecież w tych ogromnych budynkach sklepy zajmują najwyżej połowę przestrzeni. Za każdym sklepem były korytarze konserwacyjne i biura, ciągnące się przez cały kompleks. Graves kręcił się w korytarzu prowadzącym do toalet, dopóki centrum nie opustoszało. Wtedy wyjął plastikową prostokątną kartę, wyglądającą jak karta kredytowa i wsunął do szczeliny w drzwiach, z wprawą sugerującą długą praktykę. Gestem zaprosił mnie do środka. Gdy sam wchodził, obejrzał się przez ramię. Jego twarz była teraz nieco starsza, ale to wrażenie zniknęło, gdy zamykał drzwi i sprawdzał, czy są zamknięte. Tutaj prawie nie było słychać muzyki, co mnie bardzo cieszyło. Bolała mnie prawa ręka, trochę od odrzutu pistoletu, a trochę od air hockeya. Głównie wygrywał Graves, ale raz udało mi się go rozwalić w dobrym czasie. Miotając się nad stołem do air hockeya, nie myślałam o zombie przez całe pięć minut. Łatwiej nie myśleć, gdy jest się w ruchu. Szliśmy po gołym betonie, ściany były niepomalowane, w kątach leżał kurz. - Ktoś tu w ogóle przychodzi? - Owszem, ale rzadko. Konserwatorzy idą do domu tak samo jak inni

pracownicy. Bardzo bym się zdziwił, gdyby ktoś tu został po zamknięciu centrum. Nawet dozorcy wychodzą wcześniej w takie dni jak dziś. - Skręcił w prawo, prowadząc mnie przez labirynt identycznych korytarzy. Przynajmniej było tu ciepło… Nagle dotarło do mnie, jak strasznie jestem zmęczona. Poprawiłam torbę na ramieniu, pasek wrzynał się przez kurtkę taty i podkoszulkę. Wełniane rękawiczki drapały. - Często tu bywasz? - Tylko jak muszę. - Przygarbił się i zwolnił, więc mogłam dotrzymać mu kroku. Posiedzimy tu, dopóki wszyscy nie wyjdą. Jak zrobi się bezpiecznie, będziemy mogli jeszcze zagrać. - W co? W air hockeya? - Tak naprawdę chciałam po prostu zdjąć buty i gdzieś usiąść. Może trochę popłakać, lak, to był dobry pomysł. Nie mówiąc już o gorącym prysznicu i telewizji. - Jeśli będziesz miała ochotę. Możemy robić, co chcemy. Mają tu kamery, ale większość nie działa. Firma, do której należy to centrum, nie ma kasy na zainstalowanie prawdziwych kamer, większość z tych tutaj to atrapy, a te, które działają, nie mają żadnej taśmy ani nic. Nocą to jak wielki plac zabaw. Są tu niewiarygodne rzeczy. Miałam ochotę spytać go, czy nie musi wkrótce iść do domu, ale dałam spokój. W końcu jego sytuacja domowa to był jego problem, ja miałam dosyć własnych. Graves skręcił ostro w lewo i znaleźliśmy się w ogromnym pomieszczeniu z wielkimi opuszczonymi drzwiami, jak od garażu. Pod jedną ścianą stały kontenery na śmieci, pod drugą zgniatarka do kartonów. Napis na niej mówił: „Redukuj! Przetwarzaj! Wykorzystuj!” Uśmiechnięta mysz machała łapką pod żółtym słońcem, które spoglądało groźnie. Usłyszałam wycie wiatru i zadrżałam; zimne powietrze musnęło moją twarz. Wiatr nie jęczał jak zwykle o zmierzchu, tylko brzmiał, jakby był głodny i zły. Drżenie

wstrząsnęło obolałymi mięśniami moich pleców, otarcie na lewej ręce zapiekło.

31 Inne Anioły Pomyślałam, że zaraz znów usłyszę stukanie w szybę albo dźwięk wydawany przez martwe struny głosowe, albo szurające kroki… - Wszystko dobrze? - Graves odwrócił się do mnie. Stał, opierając się o stos palet piętrzących się wzdłuż ściany. Odgarnął włosy za uszy. Trzeba przyznać, że nie był brzydki, tylko kościsty i miał dziecięcą twarz. Bez trudu potrafiłam sobie wyobrazić, jaki przystojny będzie w przyszłości. Nawet jeśli jego oczy staną się brązowe. Nie jest dobrze i chwilowo nie będzie. Po prostu muszę pomyśleć, co dalej robić. Przełknęłam gulę w gardle, mój żołądek buntował się przeciwko dawce tłuszczu w cheeseburgerze. - Rewelacja - mruknęłam. - No dobra. Słuchaj, nie mów nikomu o tym tutaj… - zawahał się. Miałam ochotę burknąć, że trochę za późno na takie dylematy, ale powiedziałam tylko: - Nikomu nie powiem. Jesteś jedyną osobą, którą tu znam. I streszczaj się, jestem zmęczona. Skinął głową, gryząc dolną wargę, a potem odwrócił się i wcisnął bokiem za zgniatarkę. Żartuje sobie czy co?… Wzięłam głęboki wdech, zarzuciłam torbę na ramię i też przecisnęłam się przez wąską szczelinę. Była tu zaledwie odrobina miejsca dla mnie, torba już się nie mieściła. Walcząc o przestrzeń dla niej, omal nie przydzwoniłam głową w metal. Zaklęłam szeptem. Graves majstrował przy ścianie, drzwi otworzyły się do środka. - Zapomnieli o nich, gdy ustawiali kontenery - jego głos odbił się od ścian i ucichł. Usłyszałam pstryknięcie i ciepłe światło rozlało się na brudnej ścianie przed moją twarzą. Prześlizgnęłam się obok futryny i omal nie wypadłam do następnego korytarza.

- Kiedyś było tu biuro domu towarowego Macy’s. Przebudowali wszystko dwa lata temu, zamknęli, zamurowali i poustawiali pod ścianą kontenery i inne rzeczy. Zastanawiałem się, czy nadal można tam wejść… No i proszę. Super, nie? Rozejrzałam się. Za uchylonymi drzwiami widać było łazienkę, reszta wyglądała jak studio. - Jak ci się udało wnieść tutaj śpiwór? - spytałam zaintrygowana. To miejsce zrobiło na mnie spore wrażenie. Wskazał ręką sufit, na jego policzkach pojawił się delikatny rumieniec. Dwie płytki w suficie zostały usunięte, reszta była wyblakła i brudna. Jedyne źródło światła stanowiła goła żarówka na kablu. - Część rzeczy wrzuciłem z góry. Witaj w casa Graves, mała. Śpiwór leżał na połówce, na chwiejnym regale ze sklejki zauważyłam discmana, sterta płyt CD leżała obok splątanych słuchawek. Jimmy Hendrix spoglądał na mnie z plakatu na ścianie, kolejny plakat - z gigantycznym silikonowym biustem i butelką zimnego bud light znajdował się nad ekspresem do kawy, półką z talerzami oraz zupkami w proszku, starannie ułożonymi pod spodem. Przypominało to pokój taty, w którym zawsze, bez względu na to, gdzie mieszkaliśmy, panował idealny porządek. Zawsze mogłam tam wszystko szybko znaleźć. Tata. Gula w gardle nie chciała zniknąć. Uświadomiłam sobie, że Graves stoi przygarbiony na środku pokoju obok łóżka, z rękami wciśniętymi w kieszenie. Moja twarz wyrażała kompletną obojętność, ale w oczach czaił się mrok, a przy ustach pojawił cień bólu. Pewnie myślał, że zaraz powiem coś wrednego. Ten chłopak zaczynał mnie zastanawiać. - Bardzo tu miło - wykrztusiłam przez ściśnięte gardło. -I przytulnie. Było ciepło, pot spływał po moich obolałych plecach. Zsunęłam torbę z ramienia. Czułam się jak kretynka, zastanawiając się nad życiem rodzinnym Gravesa. Ściągnęłam rękawiczki i wcisnęłam je do lewej kieszeni kurtki, usiłując nie patrzeć na plakat z piersiami i piwem. - Nie ma tu prysznica. - Graves wyprostował się, odprężył. On też zdjął rękawiczki dwoma szybkimi ruchami i rzucił na łóżko. Wyglądały bluźnierczo wśród tego nienagannego

32 Inne Anioły porządku. - Ale łazienka działa, a w razie czego mogę wrzucić tu grzejnik przez dach. To absolutnie bezpieczne miejsce, nikt o nim nie pamięta. Możesz zamknąć drzwi? Zamknęłam. Zawiasy trzymały się na nieporadnie przykręconych śrubkach, pomyślałam, że przemontował drzwi, żeby otwierały się do środka, pewnie miał dość włażenia przez sufit. Bystrzak. Położyłam torbę obok regału i zastanowiłam się, czy zdjąć kurtkę z oskarżycielskim ciężarem w kieszeni. Nawet nie pamiętałam, czy wsunęłam nowy magazynek do pistoletu. „Błąd, kochanie. Zawsze sprawdzaj amunicję”. Znowu głos taty. Prawie udało mi się zapomnieć o wyjącym zombie i stukaniu kościstych palców w szybę. Niski jękliwy dźwięk. Mój własny krzyk przebijający się przez huk broni. Znowu zadrżałam. Graves zdjął płaszcz i rzucił go na łóżko. Cały pokój pachniał zdrowym nastolatkiem, mieszanką zapachu włosów, testosteronu i dezodorantu, o mocnej, męskiej nazwie. - Możesz zdjąć kurtkę. Chcesz kawy? Mam też colę, ale nie zimną. I doritos, jeśli jesteś głodna. I makaron. - Dzięki, nie trzeba. - Podeszłam do półki z książkami i popatrzyłam na grzbiety. Lubił horrory, było tu sporo Stephena Kinga, Richarda Methesona, Deana Koontza. Ale była też Sztuka wojny Sun Tzu, kilka książek o hiszpańskiej wojnie domowej i gruby, wysłużony egzemplarz historii II wojny światowej. A także… Dobry Boże, cała półka romansów z różowymi, lśniącymi okładkami! Tuż obok

grubych podręczników do matematyki. Ten chłopak intrygował mnie coraz bardziej. - Dużo czytam - usłyszałam niepewny głos za swoimi plecami. - Nie mogę tu wtargać telewizora. Usłyszałam szurający dźwięk, a gdy się obejrzałam, zobaczyłam, że robi kawę trzęsącymi się rękami. - Na pewno nie chcesz coli ani nic? - Może kawę - zgodziłam się dyplomatycznie. - To naprawdę supermiejsce, Graves. Podoba mi się twój mały świat. - Żadnych nauczycieli i mięśniaków. - Krótki, szczekliwy dźwięk, który miał być śmiechem. Siadaj, wyglądasz na zmęczoną. Byłam zmęczona. Ale, o dziwo, czułam się znacznie bezpieczniej niż poprzedniej nocy w domu. Nie było słychać wiatru wyjącego za oknami i nie musiałam bać się najgorszego - bo najgorsze już się zdarzyło. Obok mnie był ktoś, kto rozmawiał ze mną, robiąc kawę. Poczułam się lepiej. Usiadłam przy regale i objęłam kolana rękami. - Mieszkasz tu? Wzruszenie ramion. - TU, w innych miejscach… Gdzie chcę. - Zniknął w łazience z dzbankiem do kawy. - Można stąd wyjść innym wyjściem, gdy centrum jest zamknięte. Innym wyjściem? Sprytne, koleś. Nigdy nie zostawiaj sobie tylko jednej drogi ucieczki. Położyłam głowę na kolanach i odetchnęłam. Nawet nie zauważyłam, że wstrzymywałam oddech. Znowu zadrżałam. Graves lał wodę w łazience, potem wrócił i kilka minut później zapach kawy wypełnił studio. Znów pomyślałam o tacie - zawsze rano potrzebował dawki kofeiny. Robiłam kawę tak, jak mnie nauczył, tak, jak robili w wojsku, mocną i gorzką, która mogłaby rozpuścić łyżeczkę. Babcia parzyła kawę w specjalnym dzbanku, tata robił podobnie. Byłam pewnie jedynym dzieciakiem w okolicy, który wiedział,

jak obsługiwać starą dobrą kawiarkę. - Hej. - Graves pojawił się tuż obok mnie. Gdy się pochylił, jego zmierzwione włosy spadły na twarz. Odsunął je do tyły szybkim ruchem szczupłych palców. - Dobrze się czujesz? Boli cię coś?

33 Inne Anioły Co za pytanie. Bolało mnie wszystko, każdy mięsień pleców był skatowany, nie czułam nóg, ramiona wypełniał ołów, ręce mi ciążyły, trzęsły mi się dłonie. Bolały mnie nawet włosy, a najbardziej serce. Zrozumiałam to dopiero teraz, gdy wreszcie usiadłam i nie musiałam już nic robić. Otworzyłam usta, żeby mu to powiedzieć, ale zamiast słów wydałam z siebie suchy, szczekliwy szloch. - O cholera. - Zaniepokojony Graves usiadł obok mnie i powiedział: Dru? Jezu. Dru? Nie mogłam odpowiedzieć. Wstrząsał mną szloch, którego nie mogłam powstrzymać, choć próbowałam, zaciskając zęby ze zgrzytem. Nie czułam już zapachu kawy, miałam kompletnie zatkany nos. Graves objął mnie kościstym ramieniem i nie powiedział ani słowa, gdy płakałam. To było fajne i byłam mu za to wdzięczna. Zrobiło mi się prawie przykro, że zamierzałam wyjechać z miasta i go tu zostawić. Graves oddał mi swoją połówkę i śpiwór - zasnęłam, przytulając torbę do piersi, kurtka taty leżała na podłodze obok łóżka. Gdy obudziłam się kilka godzin później, Gravesa już nie było. Był za to list przymocowany do drzwi za pomocą przeżutej gumy. „Idę do szkoły, powiem ci potem, co zadane. Naprawdę powinnaś przestać wagarować” (przekreślone). Potem była jeszcze jedna linijka zamazana tak mocno, że nie dało się jej odczytać, a potem: „Zostań tak długo, jak chcesz. Wrócę po szkole”. Grzebałam w torbie, szukając zegarka, wodoodpornego, szwajcarskiego, który tata kupił mi w Nowym Jorku, kiedy miałam dwanaście lat. Zostawił mnie wtedy z Augustem prawie na miesiąc i wyjechał gdzieś pod kanadyjską granicę. August był naprawdę super i wiedział o Prawdziwym Świecie więcej niż niejedna książka, ale nie był takim kumplem jak tata. Poza tym zawsze

gdy pracował, kazał mi siedzieć w domu. Spędziłam miesiąc w Nowym Jorku i poznałam raptem jedną ulicę w Brooklynie. Była prawie trzecia po południu - spałam strasznie długo. Głowę miałam ciężką, w ustach nieprzyjemny posmak, każdy mięsień sztywny, obolałe plecy. Musiałam nieźle w coś rąbnąć, uciekając przed zombie. Myśl o zombie zabolała, ale słabiej niż się spodziewałam. To było jak mrowienie zdrętwiałych palców stóp. Tata był zombie. Zombie. I co ja mam teraz zrobić? Stałam, gapiąc się tępo na kartkę na drzwiach, moją głowę wypełniała wata. Z odmętów otępienia wypłynęła nowa myśl, skojarzenie wywołane wspomnieniem o Auguście. Kontakty. Przecież tata miał kontakty Muszę odnaleźć listę ż kimś się skontaktować. Nie byliśmy jedynymi, którzy likwidowali duchy, poltergeisty, chupacabra, duchy aligatorów, złe wudu i inne takie rzeczy. To był cały podziemny ruch ludzi, którzy odwiedzali sklepy okultystyczne i militarne, zostawiali informacje i handlowali wskazówkami, jak najlepiej oczyścić nawiedzony dom, załatwić wampira, rozproszyć poltergeista albo skąd przybywa nowa fala dziwacznych stworów. Zadrżałam na myśl o wampirach, na moich ramionach pojawiła się gęsia skórka i zaczęła sunąć w dół, na plecy. Wampiry są naprawdę groźne… Wilkołaki też, ale dla takich ludzi jak tata nie stanowią problemu, poza tym mają własne porachunki z wampirami. Zamknęłam oczy. Czemu nie powiedziałam tacie 0 sowie babci? Może by mnie posłuchał i nie wychodził z domu tamtej nocy? Czułam się irracjonalnie winna. W domu pewnie robiło się coraz zimniej. W tylnych drzwiach była wyrwa wielkości Teksasu, na podłodze w salonie plama, a na ścianie dziura po kuli. Co ja mam zrobić?

34 Inne Anioły Dobra, po kolei. Po pierwsze, umierałam z głodu. Najpierw muszę coś zjeść, dopiero wtedy zacznę myśleć. Muszę zrobić listę rzeczy do zrobienia. Muszę wrócić do domu za dnia, dzień był bezpieczniejszą porą. Muszę zgromadzić amunicję i całą broń. Muszę się spakować I znaleźć furgonetkę taty. Nasz poobijany niebieski ford rósł w mojej głowie niczym latarnia morska. Jeśli znajdę samochód, będę mogła wyjechać z miasta i wymyślić, co zrobię potem. Dom babci na Blue Ridge ciągle był cały - zajechaliśmy tam kilka miesięcy temu, żeby sprawdzić, w jakim jest stanie - i był mój dzięki funduszowi powierniczemu, który tata i babcia założyli swego czasu. Mogłabym się tam ukryć. W górach byłoby w miarę bezpiecznie. Nikomu nie przyjdzie do głowy, żeby szukać mnie tam, gdzie diabeł mówił dobranoc, jak lubiła powtarzać babcia. łatę należało pochować. Pewnie zostały po nim tylko tłusty popiół i kawałki białych kości. Zombie rozkładają się niewiarygodnie szybko. Po moim policzku spłynęła piekąca łza, potem jeszcze jedna. Już nigdy nie stanie w drzwiach i nie zawoła: „Zbieraj się, Dru!” Już nigdy nie usłyszę jego ciężkich kroków, zamykania drzwi, pytania, co na kolację. Nigdy już nie będzie mnie wypytywał o okadzanie ziołami, przeciwzaklęcia i usuwanie poltergeistów. Nie zostawi mi kartki, żebym pamiętała o kata. Ocknęłam się z rozmyślań i spojrzałam na zegarek, który już miałam zapięty na nadgarstku, palce odwaliły całą robotę bez udziału świadomości. Gapiłam się na kartkę na drzwiach od trzydziestu minut Bolały mnie plecy, każdy mięsień protestował. Rozpaczliwie potrzebowałam aspiryny. Miałam pieniądze. Mogłam skoczyć do części restauracyjnej - ale co, jeśli ktoś zobaczy mnie na zapleczu? Co, jeśli wpadnę w tarapaty i nie zdołam tu wrócić? Może ktoś zacząłby obserwować korytarze i złapałby wracającego

Gravesa? Zlituj się! Masz wystarczająco dużo problemów bez martwienia się o niego. Ale nie chciałabym spalić komuś kryjówki, prawda? To podstawowe prawo łowców. A skoro taty już nie było, ja musiałam przejąć pałeczkę. To była przerażająca myśl, odsunęłam ją od siebie jak najszybciej. Wróciłam do łóżka i zaczęłam grzebać w torbie. Było niesamowicie cicho, ale nawet gdybym była głośno, nikt nie zdołałby stwierdzić, skąd dobiega hałas. Czy ludzie wyrzucają śmieci do kontenerów w ciągu dnia? Czy ktoś używa zgniatarki? Mój szkicownik był trochę wytarty na brzegach od ciągłego noszenia w torbie. Przewracałam kartki, szukając czystej, chciałam zostawić Gravesowi wiadomość. I nagle poczułam, jak nogi się pode mną uginają. Usiadłam na betonowej podłodze, zacisnęłam zęby. W szkicowniku był rysunek irysów, który zrobiłam tamtej nocy. Potem były różne inne: drzwi od szafy, moja szafka nocna, sterta prania… A na następnej kartce ołówek przebił papier, rysując mocne linie gigantycznych bloków. Nie pamiętam, żebym to rysowała, ale przecież musiałam to zrobić ja, bo niby kto… To był tył jakiegoś magazynu czy innego dużego budynku wznoszącego się naprzeciwko innego, jeszcze większego. Rozbite okno. Przewrócone ogrodzenie z siatki, a przed nim coś znajomego - furgonetka, przyczajona jak wielki kot. Nasza furgonetka. Poznałabym ją na końcu świata. W gardle mi zaschło, poczułam w ustach smak miedzi. Serce waliło ogłuszająco. Nie pamiętam, żebym to rysowała. Zasnęłam po narysowaniu sterty ubrań - na bank! Ale coś mi się śniło, prawda? Zły sen o… O czym? O tacie i drzwiach. I o czymś za tymi drzwiami. Im dłużej przyglądałam się budynkowi, wznoszącemu się za naszym samochodem, tym większą zyskiwałam pewność, że właśnie tam stało się coś strasznego, co sprawiło, że tata przemienił się w krwiożerczą postać z horroru. Gdy się obudziłam, ołówek byt złamany.

Musiałam rysować szybko, posługując się uproszczeniami znanymi po latach robienia szkiców. To było dziwne… Niemożliwe… Babcia byłaby dumna z mojego nowego talentu, ale mnie on jakoś nie cieszył.

35 Inne Anioły Ciągle gapiłam się na mocne, grube linie, gdy usłyszałam jakby skrobanie. Podniosłam głowę, a potem sturlałam się z łóżka, łapiąc kurtkę. Leżałam na podłodze, z ręką wyciągniętą po broń, dokładnie tak, jak uczył mnie tata. Kładź się, a potem strzelaj. „Wystawianie się na cel, gdy chcesz otworzyć ogień nie jest dobrym pomysłem, kochanie”. Zdrowy rozsądek odzyskałam w chwili, gdy drzwi się otworzyły. Niby kto mógł wiedzieć, że tu jestem? Graves wsunął się do środka i potrząsnął głową. Był cały mokry i trząsł się z zimna, woda ciekła mu z włosów i płaszcza. Usta miał sine, twarz żółtą, nos płonął czerwienią. - Na dworze z-zimno jak cholera - wykrztusił, patrząc na mnie osowiałymi oczami; na ramieniu miał czarny, mokry plecak. - Cały czas sypie. Co ja przeżyłem, żeby się tu dostać. Mam coś dla ciebie. Czułam się głupio, leżąc tak na podłodze, ale on wyglądał, jakby nie zwrócił na to uwagi. Zamknął drzwi i otrząsnął się jak pies po wyjściu z zimnego jeziora. Krople wody poleciały na wszystkie strony. Zabezpieczyłam pistolet, zdjęłam palec ze spustu i wstałam, wsuwając broń do kurtki. - Znowu sypie? - I to jak. Nie masz pojęcia, co przeszedłem, żeby tu dotrzeć. Zaraz… Zaczął grzebać w plecaku. Woda kapała mu z włosów, zobaczyłam topniejący lód w jego ciemnych kędziorach. Był przemoczony do suchej nitki. - Jezu. - Podeszłam żeby wziąć od niego plecak. - Zdejmij płaszcz, masz sine usta. Przebierz się szybko w coś suchego. - Już próbuje mnie rozebrać - powiedział w stronę sufitu, nie wypuszczając plecaka z rąk. -

Masz akcent jak z Południa, gdy… Hej, zaczekaj chwilę, nie wiesz, że cierpliwość jest cnotą? Zwolnij! Masz, to dla ciebie. Z plecaka wyłoniła się papierowa torba, pachnąca mięsem i frytkami. Ściągnęłam z Gravesa płaszcz i zaczęłam rozglądać się, gdzie by go powiesić. Odłożył pakunek, ściągnął koszulę przez głowę i otrząsnął się, ochlapując mnie zimną wodą z drobinkami lodu. - Coś ty robił, tarzałeś się w tym? Jezu… - Wzięłam torbę z jedzeniem. Skąd to masz? - Jest taka knajpka na Marshall Street, otwarta na okrągło. Pracowałem tam w wakacje, mają dobre żarcie. Jedz, nie czekaj na mnie. Napijesz się kawy? Poszedł do łazienki. Jego nagie ramiona wyglądały jak delikatne skrzydła. Miał miedzianą skórę, a na plecach czerwone plamy z zimna. Rozpiął spodnie; był ładnie zbudowany, chudy, ale umięśniony. Napływający od szyi rumieniec zalał moje policzki; szybko odwróciłam wzrok. W końcu znalazłam wieszak i powiesiłam na nim czarny płaszcz. Teraz mógł obciekać na podłogę. Graves wyszedł z łazienki z ręcznikiem owiniętym w pasie i jeszcze jednym na głowie. Zajrzałam do papierowej torby i znalazłem tam trzy kanapki ze stekiem i serem i potrójne frytki. Zapach byt wspaniały. - Rany! Ile jestem ci winna? Uśmiechu rozjaśnił mu twarz. - Pierwsza działka gratis, mała. Jedz, pewnie nic dzisiaj nie jadłaś, co? Zamknęli szkołę, wyobrażasz sobie? Bletch wściekła się bardziej niż dres kopnięty w jaja. Straciłem kupę czasu, żeby dotrzeć na Marshall, a potem tu wrócić. - Przerwał i popatrzył na mnie, unosząc gęstą brew. - Jedz wreszcie, bo się okaże, że niepotrzebnie się nalatałem. Powoli przestawał przypominać topniejący sopel. - Słuchaj, mógłbyś się ubrać? - poprosiłam, lata często chodził po domu bez koszuli i wcale nie byłam pruderyjna, ale… - Myślałem, że chodziło ci właśnie o to, żebym się rozebrał - zaśmiał się swoim sarkastycznym śmiechem, którzy brzmiał trochę jak szczek, a trochę jak jęk bólu. -Jedz.

36 Inne Anioły - Ale powiedz, ile ci wiszę? -1 skąd masz kasę, dzieciaku? Miałam jeszcze mnóstwo pytań w rodzaju, dlaczego taki chłopak jak on mieszka w centrum handlowym, ale nie byłam pewna, czy naprawdę chcę wiedzieć. To były jego problemy, ja miałam dosyć własnych. - Powiedziałem ci już, pierwsza działka gratis. -Mrugnął do mnie; jego oczy były dziś bardziej brązowe niż zielone. Sięgnął po koszulkę, włożył ją przez głowę i wciągnął na siebie. Siedziałam ze wzrokiem wbitym w podłogę, dziwne ciepło wypełniało moje policzki, jak woda wypełniająca odcisk stopy w ziemi. - Ale już wczoraj postawiłeś mi kolację, pamiętasz? - Ale dzisiaj nie kupowałem tego żarcia specjalnie dla ciebie. Nie wiedziałem przecież, czy jeszcze tu będziesz, dopiero później pomyślałem, że pewnie ciągle śpisz. Gdy wychodziłem rano, spałaś jak kamień. Usiadł obok mnie, ubrany w koszulkę z Iron Maiden i suche dżinsy. Rzucił ręcznik obok worka marynarskiego, w którym były brudne rzeczy, wziął jedną z kanapek i powiedział: - Mam nadzieję, że są jeszcze ciepłe. Moja kurtka leżała na podłodze. Wyglądała niewinnie, ale wiedziałam przecież, co jest w kieszeni. Co powiedziałby Graves, gdyby wiedział, co miałam zamiar zrobić? I kim on właściwie był? - Czemu to robisz? Znów się przygarbił. Odgryzł kawał kanapki i zamknął oczy. Podłoga była zimna i twarda; zastanowiłam się nagle, gdzie spędził ostatnią noc, do tej pory nawet o tym nie pomyślałam. Przeżuł (jego włosy tworzyły mokre czarne strąki) i wzruszył ramionami,

- Mrfle. I co to niby miało znaczyć? Nie dopytywałam więcej. W końcu mnie tu przyprowadził… Poza tym, byłam ostatnią osobą, która krytykowałaby innych za nietypowy tryb życia. - Dziękuję. Było mi naprawdę źle. Dzięki. - Czułam, że muszę coś powiedzieć, cokolwiek. Przełknął kęs kanapki, jego grdyka się poruszyła. - Chcesz o tym pogadać? Jeśli nie, nie ma sprawy. Co mogłabym ci powiedzieć, żebyś uwierzył? Rany, przynajmniej jak miałam tatę, nie czułam się taka samotna. Tata. Znów usłyszałam tamten straszny ryk, powietrze tłoczone przez martwą krtań. Co zombie chciał mi powiedzieć? Czy w ogóle chciał coś powiedzieć? Łzy, gorące i ciężkie, napłynęły mi do oczu po raz setny, w tchawicy utknęła wielka gula. Wzięłam głęboki wdech. Byłam potwornie głodna i nie potrafiłam jasno myśleć. - Mój tata… - Odwinęłam swoją kanapkę i ugryzłam kawałek. Była naprawdę smaczna, słono-serowa, pełna tłuszczu i węglowodanów. Bułka była świeża, a kanapka nadal ciepła. - Co z nim? - Graves powiedział to tak ostrożnie, że aż miałam ochotę się roześmiać. - Nie to, co myślisz. Nie żyje. - le słowa zabrzmiały dziwnie w moich ustach; zupełnie nie pasowały do mojego taty, były jakby z innej bajki. Czułam się tak, jakby używanie ich w stosunku do taty było nie w porządku, nawet jeśli były prawdziwe. Jeżeli Graves się zdziwił, świetnie to ukrył. Tylko jego oczy się rozszerzyły, nasyciły zielenią. Ugryzł kolejny kęs kanapki i przeżuł starannie. Potem wziął garść frytek i wepchnął je do ust, przyglądając się mnie. Pewnie czekał na kolejną rewelację. Sięgnęłam do łóżka i wyjęłam swój szkicownik spod śpiwora. Otworzyłam na rysunku samochodu i spytałam:

- Wiesz, gdzie to jest?

37 Inne Anioły Wziął kartkę. Jego oczy rozszerzyły się, przełknął znowu. Srebrny kolczyk mrugnął do mnie niczym latarnia morska. - Świetny rysunek. Stary, rysuję od piątego roku życia. - Dzięki. Wiesz, gdzie to jest? - Nie - powiedział, unosząc brwi. Jego usta poruszyły się, oblizał tłuste palce. Cholera. - Muszę znaleźć to miejsce. Muszę znaleźć nasz samochód, żeby… No, muszę i już. Ugryzłam kolejny kawałek, przełknęłam, nie czując smaku i zadałam pytanie za milion dolarów: - Mógłbyś mi pomóc? - Znaleźć ten budynek? - Wzruszył ramionami. -Pewnie. Tylko to może chwilę potrwać, wiesz, przez ten śnieg. W radiu mówili, że ma tak sypać cały tydzień. Prawdziwa śnieżyca. Myślałam, że będzie zadawał jakieś pytania, ale nie zrobił tego. Po prostu jadł, zerkając na mnie między jednym kęsem a drugim. Gdy skończył pierwszą kanapkę, wziął się do drugej. Siedziałam, słuchając ciszy i przeżuwając odruchowo. Równie dobrze mogłabym jeść tekturę. Był już w połowie drugiej kanapki, gdy przestał żuć i przyjrzał mi się uważniej. - W co ty się właściwie wpakowałaś? - Jeszcze nie wiem. - Chciałabym wiedzieć. Gdybym ci powiedziała, pomyślałbyś, że mi odbiło. Tylko tyle mogłam powiedzieć. - Dobra. - Znów wzruszył ramionami. - Brzmi interesująco. Zaczniemy szukać od jutra, ale dopiero po szkole.

Mnie opadła szczęka, a Graves przygarbił się i rzucił: - Myślisz, że zamierzam tu mieszkać do końca życia? Mam plan. Chcę skończyć szkołę i pójść do college’u, przygotować się do studiów, a potem na studia. Zostanę matematykiem. Najpierw zarabiają nędznie, ale potem jest całkiem nieźle. Zamierzam być profesorem fizyki. Profesorem fizyki? Próbowałam wyobrazić go sobie jako dorosłego albo jako nauczyciela, ale mój umysł skapitulował po bolesnej próbie. Graves był taki szczeniacki, taki młody… - Każdy powinien mieć jakiś cel - powiedziałam. W okolicy mostka pojawiła się dziwna ulga, rozpłynęła po całej klatce piersiowej. - Ty nigdy nie wagarujesz? - Nigdy. Wyląduję w rodzinie zastępczej, jak tylko zacznę się wydurniać. - Myśli przemykały po jego twarzy za szybko, bym mogła je odczytać. - Te wagary to mój pierwszy raz. - Na jego twarzy pojawił się ciekawy, asymetryczny uśmiech. Graves sięgnął po kolejną garść frytek i rzucił: Masz na mnie zły wpływ, Dru. Nawet nie masz nawet pojęcia, jak bardzo zły, koleś. Mój śmiech zaskoczył mnie samą; od tej chwili kanapka smakowała naprawdę wspaniale.

38 Inne Anioły Rozdział 8 Noc przyszła szybko. Gdy Graves uznał, ze jest bezpiecznie, poprowadził mnie z powrotem przez plątaninę korytarzy. Centrum było jak wymarłe: światła zgaszone, fontanna na parterze wyłączona, powierzchnia wody gładka, spokojna. Cisza przepływała między krzesłami, założonymi na stoliki w części restauracyjnej, sunęła korytarzami, okrywała ciemne sklepy. Tutaj też nie było słychać wiatru. Panowała taka cisza, jakbyśmy byli na innej planecie. Graves wychylił się przez sięgającą mu do pasa barierkę i krzyknął. Dźwięk pomknął w dół, odbił się do podłogi i sufitu i powrócił zniekształconym echem. Graves wydawał się usatysfakcjonowany wynikiem. - Widziałaś? Wolność absolutna. Zrób to samo.

Pozwoliłam sobie na okrzyk wojenny, jeden z tych, jakie wydawałam w czasie sparringów z tatą albo treningów kata. Graves wzdrygnął się, ale po chwili mi zawtórował. Mój krzyk zakończył się śmiechem, jego również, a potem Graves trącił mnie kościstym ramieniem. Omal się nie przewróciłam. Oddałam. Chyba właśnie wtedy zaczęłam myśleć o nim jak o przyjacielu, a nie po prostu jakimś tam chłopaku. Dźwięk zamarł w oddali. - Zwykle wygłupiam się tutaj sam - powiedział w zadumie. Jego oczy błyszczały w półmroku. - Miło jest mieć kogoś obok siebie. Chcesz zagrać w air hockeya? Wzdrygnęłam się na samą myśl. - Nie, dzięki. - Nadgarstki nadal mnie bolały, otarcie na lewej ręce piekło. Plecy również dawały o sobie znać, chociaż wykorzystałam starożytną buteleczkę tylenolu, którą Graves znalazł w łazience. - Mogę po prostu trochę się rozejrzeć? - Jasne. A ja sprawdzę kilka rzeczy. Uważaj tylko przy Searsie, ostatnio mieli tam działające kamery. - Uśmiechnął się, odwrócił na pięcie i pomknął przed siebie. Czarny płaszcz zafurkotał. Przez kilka minut po prostu stałam z zamkniętymi oczami. Kurtka taty była ciężka i ciepła. W centrum panował mrok, nie licząc przyćmionych świateł w kilku witrynach sklepowych. Większość była zasłonięta żelaznymi roletami albo szkłem, które zapewne miało chronić sklepy przed duchami. Przeszył mnie dreszcz na myśl, że ktoś mógłby mnie tu zobaczyć. Gdyby złapał mnie jakiś gliniarz, zamknęliby mnie za posiadanie broni i Bóg wie za co jeszcze. Nie myśl o tym, Dru. Odetchnęłam głęboko, napięcie spływało ze mnie powoli. Czułam się naga bez swojej torby, ale przecież nie mogłam jej wszędzie ze sobą targać. Gdyby ktoś mógł cię tu złapać, Gravesa by tu nie było. On jest sprytny.

Tak, wręcz niepokojąco sprytny. Nie wyglądał na geniusza matematycznego, zastanawiałam się, czy styl Gota to kamuflaż. Niewielu nastolatków marzy o tym, żeby zostać w przyszłości profesorami fizyki. Pewnie miał racjonalne podejście do świata… I pewnie pomyślałby, że jestem kompletnie stuknięta, gdybym zaczęła opowiadać mu o rzeczach, które widziałam. Zresztą, jakie to ma znaczenie? Przecież nie spędzę z nim reszty życia. Masz inne problemy, Dru. Pomyśl o tym, kto zmienił tatę w zombie. Powinnam wrócić do książek taty i poszperać w nich. Drugą i ostatnią grupę zombie załatwiliśmy w pobliżu Baton Rouge. To była robola doświadczonego mistrza wudu (rzadko spotykało się ich na Środkowym Zachodzie), takiego jak ten koleś z Karoliny Południowej. W

39 Inne Anioły książkach mogły być różne rzeczy o zombie, na które poprzednim razem nie zwróciliśmy uwagi. Byłam zbyt zajęta łamaniem uroków, żeby interesować się, jak tata radzi sobie z zombie. Książki były w salonie. Czy sąsiedzi słyszeli strzały? Ta myśl powracała niczym język do bolącego zęba. Odpowiedź brzmiała: prawdopodobnie nie, skoro nie widziałam żadnych glin, gdy wychodziłam z domu. I mimo to… Nadal prawie nic nie wiedziałam, a włóczenie się nocą po centrum handlowym nie przyniesie odpowiedzi na moje pytania. O co ci właściwie chodzi, Dru? Skręciłam w lewo i wcisnęłam ręce do kieszeni. Ciężar broni na knykciach prawej ręki. Gdy wciągałam powietrze, czułam płyn do zmiękczania tkanin i cień zapachu wody po goleniu. Ale to nie było ani odrobinę tak krzepiące, jak powinno. Spuściłam głowę i szłam spokojnie po galerii, mijając Hillshire Farms (zapach wędzonego mięsa i sztucznego sera czułam nawet przez szklane drzwi) i szereg sklepów, sprzedających tanią biżuterię na tony. Wokół panowała ciemność, odgłos moich kroków tłumiła twarda wykładzina. Włóczenie się tu po zamknięciu było nawet ciekawe. Cisza otulała centrum, bezkresna i miękka jak puch; półmrok tchnął spokojem. Nie było tu nikogo, kto mógłby zobaczyć, czy się uśmiecham, czy krzywię. Nikt nie przyglądał się, w co jestem ubrana, nie było nikogo, kogo musiałabym okłamywać; nikogo, na kogo musiałabym uważać. Mogłam gapić się na witryny albo stanąć przed Victoria’s Secret i przyglądać się podświetlonym, patykowatym manekinom w bieliźnie i nikt sobie nie pomyśli, że jestem dziwna. A jednak to wcale nie było takie fajne, jak się spodziewałam. Dziesięć minut później poczułam niejasny niepokój. Nie słychać nawet wiatru. Przy takiej ciszy w moim umyśle

budziły się dźwięki. Dźwięki odciśnięte w pamięci. Na przykład stukanie palców w szybę. Albo straszliwy, przejmujący ryk zombie wydostający się z martwej krtani. Ktoś przemienił go w zombie. Odpychałam od siebie tę myśl od chwili, gdy zaczęłam naciskać spust. To przecież nie jest tak, że ni z tego, ni z owego nagle stajesz się zombie. Ktoś musiał to zrobić. Kto? Pewnie ten, na kogo tata polował. A może to było coś? Stwór za drzwiami? Byłam cholernie pewna, że w swoim śnie widziałam rzeczywistość, widziałam tatę na chwilę przed śmiercią. Co prowadziło do niezbyt przyjemnej konkluzji, że teraz mogłam zacząć śnić o naprawdę koszmarnych rzeczach. To wcale nie było zabawne. Babcia nie opowiadała zbyt wiele o snach, byłyśmy zbyt zajęte jawą, ale zawsze powtarzała: „Sny to fałszywi przyjaciele, moja mała Dru. Nie pokazują ci tego, czego potrzebujesz, ani tego, co jest pewne, nie pokazują nic, na czym można by się oprzeć. Tylko możliwości, to wszystko”. Zatrzymałam się przy sklepie z filmami i potarłam czoło wnętrzem lewej dłoni. Może jak będę pocierać wystarczająco mocno, znajdę coś, co załata dziurę, jaka powstała w moim świecie. Takie rzeczy po prostu nie powinny się zdarzać. To było jak powtarzający się koszmar, z tą różnicą, że wydarzyło się naprawdę. Tata odszedł. Naprawdę i całkowicie. Nie wróci już o świcie, zakrwawiony i wyczerpany. Odszedł - absolutnie, ostatecznie i nieodwracalnie. Tak jak babcia. Tak jak mama. Byłam sama. I chociaż przywykłam do samodzielności i niezależności, wcale mnie to nie pocieszało. Potrzebo-walam swojego taty. Już miałam zacząć się nad sobą rozczulać, gdy usłyszałam dźwięk, który nie powinien się rozlegać. Zastygłam, gapiąc się w ciemne ekrany telewizorów, które za dnia pokazywały to, co kazano puszczać pracownikom. Moje odbicie skłębiona burza loków, duże oczy, białe policzki i kurtka moro - wpatrywało

się we mnie, powielone wielokrotnie.

40 Inne Anioły Rozległ się łoskot i brzęk tłuczonego szkła. Po chwili usłyszałam też chrzęst i niskie, donośne wycie, które świdrowało uszy, przenikało do wnętrza czaszki i niemal przebijało się do mózgu. W mojej głowie wybuchnął ból, potknęłam się i oparłam o szybę lewą dłonią i czołem. Zacisnęłam zęby; usta wypełnił miedziany posmak, a serce zaczęło walić szybko i mocno; przed moimi oczami zawirowały czarne plamy. Zrozumiałam, że klęczę, kręcąc gwałtownie głową, jakbym próbowała wytrząsnąć z niej wycie. Ból zniknął równie szybko, jak się pojawił, teraz byłam jedynie zdezorientowana. „Wstawaj, Dru! - warknął na mnie głos taty. Schowaj się, już!” Rozwarłam zaciśnięte zęby i zaczęłam oddychać tak, jak uczyła mnie babcia, zamykając się w sobie. Wycie przeszło na niższą, niemal fizycznie odczuwalną częstotliwość. Odchyliłam głowę, wpatrując się załzawionymi oczami w pusty korytarz, w którym stały jedynie rośliny doniczkowe, ławki i wózki sklepowe, pełne bezużytecznych rzeczy, przykryte na noc. Na ścianie pojawiła się czerwona poświata, do wycia dołączył trzask. Teraz już dźwięki nie rezonowały w mojej głowie i mogłam zacząć myśleć. Przeszłam na czworakach pod osłonę wielkiej donicy z palmą, pewnie sztuczną, i poczułam zapach dymu, ale nie byłam pewna, czy naprawdę go czuję, czy to tylko efekt paniki. Prawą rękę włożyłam do kieszeni, ciężar zimnego metalu podziałał uspokajająco. Wyjęłam pistolet, uniosłam go i odbezpieczyłam. Wycie cichło powoli, zanikało, szarpiąc zewnętrzną powłokę kłębka, który tkwił w mojej czaszce. Nigdy nie wspominają o tym, jak bardzo w takich sytuacjach chce ci się sikać. Czułam, że muszę natychmiast pójść do toalety, mój pęcherz stał się niewiarygodnie, boleśnie pełny. Ale nie było czasu na takie głupstwa, przesunęłam się na bok i zerknęłam na korytarz.

Cokolwiek to jest, właśnie wybiło szybę na piętrze. Potem uświadomiłam sobie, że wyjścia na górny poziom parkingu znajdowały się właśnie na piętrze, a tu było jedno z nich. Tuż za sklepem z dziwnie pachnącymi balsamami. Co, do licha?… Wciągnęłam powietrze pachnące dymem i czymś jeszcze, świeżością i zimnem, pozostawiającymi w ustach posmak żelaza. Powietrze z zewnątrz. Wtedy to coś pojawiło się w polu widzenia - długie i smukłe, otoczone ruchliwymi cieniami. Było wielkości kuca, miało dziwnie szklistą sierść i wyglądało jak ogromny pies. Poczułam, że głowa mnie boli, zawsze tak się działo na chwilę przed pojawieniem się zjawy, wysysającej ciepło z powierza i energię z otoczenia. Znów wzięłam głęboki oddech, starając się nie wydać żadnego dźwięku. Mało brakowało… „Bądź cicho, Dru. Bardzo cicho. To coś naprawdę złego”. No, to akurat było jasne jak słońce. Dziwny stwór pociągnął nosem wielkości Wielkiego Kanionu, a gdy wypuszczał powietrze, jego szczęki rozwarły się i wielkie obsydianowe zęby zgrzytnęły o siebie. Usłyszałam dźwięk, jakby ktoś przysunął zapałkę do nieszczelnego przewodu gazowego. Dym unosił się nad barkami stwora, sunął wzdłuż grzbietu… Chwilę później zwierz stanął w płomieniach. Pomarańczowe i żółte języki ognia rosły na jego grzbiecie, szklista sierść spadała na podłogę. Swąd palonego plastiku zapiekł mnie w krtań. Niesamowity stwór płonął. I wtedy popełniłam błąd - wydałam stłumiony okrzyk; po prostu nie mogłam się powstrzymać. Usłyszał mnie. Ślepy ognisty łeb odwrócił się w moją stronę. Stwór wciągnął powietrze, żar rozlał się po korytarzu i uderzył w sztuczną palmę nade mną. Cichy szmer płonących liści niemal został zagłuszony przez dźwięk drapiących pazurów - stwór skoczył do przodu. Płonący pies. Wielkości kuca. Pędzący na mnie.

Zerwałam się na równe nogi (suchość w gardle, smak płynnej miedzi) i rzuciłam się do ucieczki. Moje buty uderzały w linoleum, płonący stwór wył. Słyszałam trzask i huk

41 Inne Anioły płomieni, czułam odór siarki. Pochyliłam się i, wrzeszcząc jak cholerna cheerleaderka w głupim horrorze, pognałam na złamanie karku.

42 Inne Anioły Rozdział 9 Zbiegłam prosto przed siebie, skręciłam w lewo, dopiero wtedy gdy z ciemności półpiętra wyłoniły się ruchome schody. Nogi mi się trzęsły, w prawej dłoni nadal ściskałam bezużyteczny pistolet. Wbiegłam na nieruchome schody, przeskakując po trzy stopnie. Stwór za moimi plecami (On płonie! - myślałam, a racjonalna część mojego umysłu i ta wytrenowana przez tatę ryknęły: „Rusz tyłek, wiem, że on płonie!”) wydał kolejny ryk, w coś uderzając. To wszystko było jak straszny sen. Może za chwilę obudzę się we własnym łóżku, a tata będzie siedział na dole i oglądał kablówkę. Czułam straszliwy odór zepsutych jaj i płonącej zgnilizny. Pędziłam jak wiatr, strach dodawał mi skrzydeł. Moje buty uderzały o podłogę, wydając skrzypiący dźwięk, słyszałam krzyk taty, ale go nie słuchałam. Nie chciałam słuchać. Uratował mnie instynkt. Uskoczyłam - i tuż obok mnie przemknęła kula sprężonego powietrza, purpurowo-pomarańczowa smuga. Upadłam ciężko i uderzyłam w coś głową. Po mojej twarzy spłynęła ciepła strużka. Zerwałam się i znów zaczęłam biec, przewracając krzesła w części restauracyjnej, sympatycznym zakątku, gdzie ludzie mogą siedzieć i jeść swój fast food, patrząc na fontannę… Fontannę! Pstryknięcie w mojej głowie było tak głośne, że niemal zagłuszyło kolejny skowyt płonącego . stwora, przeciągły ryk dzikiej wściekłości. Zerwałam się błyskawicznie i runęłam naprzód. Moje plecy płonęły bólem, potwornie bolał mnie bok… Tuż za mną. Ten stwór był cholernie szybki i był tuż za mną. Nie miałam szans na ucieczkę. Od fontanny dzieliło mnie sześć metrów i wiedziałam, że nie dam rady. „Ruchy!” - ryk taty w mojej głowie, zupełnie jakbyśmy znów byli w Luizjanie, w tamtej piwnicy z olbrzymim karaluchem, a magazynki z

nabojami dygotałyby w moich trzęsących się dłoniach. Skoczyłam. Nie wiem jak. Po prostu w jednej chwili myślałam, że nie zdołam tego zrobić, a w drugiej już tam byłam. Woda chlusnęła, gdy wskoczyłam do fontanny. Upiłam potężny łyk stęchłej chlorowanej wody i uderzyłam głową w betonową podstawę, podtrzymującą śmieszny podziurkowany metal, po którym spływała woda, gdy fontanna działała. Zabolała mnie szyja. No, naprawdę nieźle mi szło. Gdyby to była gra wideo, wrzeszczałabym teraz do ekranu. Albo rzuciłabym w niego pilotem. Płonący stwór zawył, wpadając ciężko do wody, ja próbowałam wspiąć się na rzeźbę w fontannie. Buchnęła cuchnąca para, żar przeniknął wodę, parząc mnie. Obiema rękami chwyciłam się metalowej części i podciągnęłam, pistolet zagrzechotał o metal. Odepchnęłam się i znowu upadłam, gdy stwór grzmotnął w metal z głośnym „bom!”, co by mnie rozbawiło, gdyby woda nie była wrząca. Znów w coś uderzyłam, powietrze wyszło ze mnie w dzikim krzyku, a potem usłyszałam natrętny elektroniczny dźwięk. Skąd się tu wziął? Stwór zsunął się z metalu i wylądował w wodzie z głośnym pluskiem. W górę strzeliły kłęby pary, woda wrzała, bulgocząc. Wgramoliłam się na kamienny gzyms. Nogi mi się trzęsły. - O Boże - usłyszałam wysoki, drżący głos, bardzo podobny do mojego; poczułam, że moje zdrętwiałe usta wy— mawiają słowa. Włosy spadły mi na twarz, oczy zalewało coś ciepłego i lepkiego. - Jasna cholera. Jezu Chryste.

43 Inne Anioły Zakasłałam, pociekło mi z nosa, na powierzchni spienionej wodzy w fontannie pojawiły się czerwone plamki. Krwawiłam, ale wiedziałam, że to nic poważnego. Byłam przemoczona do suchej nitki, palce bolały od ściskania rękojeści pistoletu. Ubranie nasiąkło krwią i wodą, cuchnęło siarką. Trzęsłam się jak epileptyk. - Jezu Chryste - szeptałam. - Jezu Chryste. Kątem oka spostrzegłam przelotny ruch, pistolet uniósł się sam, palec spoczął na spuście; mój urywany, płytki oddech zagłuszył hałas. W powietrzu unosiły się dym i para, z góry spadały zimne krople wody, instalacja przeciwpożarowa zadziałała i wewnątrz centrum padał teraz deszcz. Płonący stwór leżał w fontannie, wstrząsany drgawkami. Woda falowała. Po drugiej stronie fontanny stał Graves, otulony parą. Wpatrywał się we mnie z rozchylonymi ustami i szeroko otwartymi oczami. Skąd się tu wziął, do cholery? Wyprostowałam rękę z pistoletem, cel był dobrze widoczny, nie powinnam chybić z tej odległości. Spróbowałam głęboko odetchnąć, wypełnić płuca powietrzem, ale żebra zaprotestowały gwałtownie. Z moich ust wydobył się chrapliwy dźwięk, zakrztusiłam się odorem wilgotnego powietrza. Czułam się jak w saunie, spryskiwacze jedynie pogłębiały to wrażenie. Graves stał z uniesionymi rękami i otwartymi dłońmi, klasyczna pozycja „nie strzelaj”. Otworzył usta, a spojrzenie jego rozszerzonych oczu wędrowało między mną a tonącym stworem. Z wody nadal buchała para, płonący pies konał. Zakrztusiłam się odorem, zadygotałam, ale pistolet nawet nie drgnął. - Dru! - zawołał Graves, przekrzykując wycie syreny. Przygotowałam się do strzału.

Nacisnęłam spust.

44

44 Inne Anioły Rozdział 10 Krótka chwila i stwór, który chciał rzucić się na Gravesa - duży i długi, o krótkiej szarej sierści, z jasnym pasem na boku wydłużonego łba - rozciągnął się w skoku. W rozwartym pysku zalśniły białe, ostre jak brzytwa zęby, z których ściekały strużki śliny. Spudłowałam i bydlę przemknęło obok Gravesa, przewracając go. Chłopak poleciał do przodu, jego płaszcz załopotał krótko - taki dźwięk wydaje prześcieradło, gdy ścielisz łóżko - i pistolet przemówił znowu. Wycelowałam dokładnie tak, jak uczył mnie tata, i na sierści wilkołaka pojawiła się krew. Wyglądał teraz jak nabity sterydami futrzak, mięśnie grały pod skórą, oczy płonęły nieziemskim żółtym blaskiem. Wilkołak zaskowyczał z bólu i upadł, uderzając o brzeg fontanny; rozległ się ohydny trzask. Zeskoczyłam niezgrabnie ze swojej „grzędy” i zaczęłam nerwowo szukać Gravesa. W mieszaninę zapachów wypełniających centrum handlowe wbił się kordyt Poczułam odruch wymiotny, spazm szarpał mną bezlitośnie, sunąc w górę od palców u nóg. Graves potrząsnął głową, oszołomiony. Uniósł się na łokciach i zamrugał; jego oczy rozszerzyły się, gdy mnie zobaczył. Cieniutkie obwódki tęczówki płonęły szmaragdowym ogniem wokół ogromnych czarnych źrenic. - Wstawaj. - wrzasnęłam, zrywając się, łapiąc go za ramię lewą ręką i ciągnąc resztką sił. Podniósł się zgrabniej niż ja; twarz miał białą, nad kośćmi policzkowymi widniały pryszcze. Srebrny kolczyk brzęknął, gdy Graves runął na mnie, zaślepiony strachem. - Rusz

tyłek, do cholery! To nie był mój głos. To było ostre warknięcie taty, zmodyfikowane przez moje gardło. Nie wiedziałam, czy udało mi się zranić wilkołaka na tyle, by go unieruchomić, a przenikliwy elektroniczny dźwięk i unosząca się w powietrzu para utrudniały myślenie. Jednak musiałam myśleć, jeśli mieliśmy wyjść z tego cało. Teraz wszystko zależy od ciebie, Dru. Nie było tu taty, który by mnie stąd wyciągnął. Stopy ślizgały się na rozlanej wodzie; upadłam ciężko na kolana - i to, co stało się chwilę potem, stało się przeze mnie. Gdybym nie upadła, omal nie odgryzając sobie języka, wilkołak wpadłby na mnie, nie na Gravesa. Zderzyli się z trzaskiem żeber i chłopak wrzasnął przejmujący, paniczny krzyk istoty, która wpadła w potrzask. Krzyknęłam niezrozumiale, podniosłam broń i kopnęłam. Trafiłam wilkołaka w łeb, przetoczył się przez Gravesa, odwrócił i zawarczał na mnie, obnażając Idy. Jego oczy płonęły gorączką, szara sierść była doskonale widoczna w ciemności. Mój głos załamał się, gdy krzyczałam, naciskając spust jeszcze raz. Huk strzału zabrzmiał ogłuszająco. Krew trysnęła na wszystkie strony, lufa pistoletu dymiła. Wilkołak poleciał do tyłu, rozwarł pysk… Strzeliłam mu prosto w szczękę. Przewalił się przez krawędź fontanny, cuchnąca, czerwona, parująca woda zachlupotała. Do odoru siarki dołączył smród przysmażonego futra. Widziałam, że Graves jęknął, ale nie usłyszałam jego głosu, zagłuszał go monotonny, przeciągły dźwięk.

45 Inne Anioły Zrozumiałam, że to alarm przeciwpożarowy, i zaklęłam głośno. A potem zobaczyłam, że ramię chłopaka było poranione. Wilkołak zdążył go ugryźć. Cholera jasna. O cholera jasna. W mojej głowie kłębiły się sprzeczne myśli. Powinnam go tu zostawić. Został ugryziony, a to bardzo źle. Musiałam się stąd wydostać i to szybko. Gliny i strażacy przyjadą tu lada chwila, nawet mimo śnieżycy i niby jak im to wszystko wyjaśnię? W takiej sytuacji wysiadał nawet mój wybitny talent do kreatywnego kłamstwa. Graves otworzył oczy. Wpatrzony we mnie poruszał ustami, ale słowa zagłuszał alarm. Z fontanny wylewała się woda, wilkołak miotał się, trzymając się za pysk długimi, porośniętymi futrem łapami; przy każdym wydechu rozlegało się niesamowite, bulgoczące wycie. Spojrzałam na chłopaka i przez sekundę nie pamiętałam, kim on, do cholery, jest i co ja tu w ogóle robię. Jedyne, o czym mogłam teraz myśleć, to niewiarygodny, straszliwy smród gnijącego ciała taty. Musiałam sama o siebie zadbać. Wszystko zależy od ciebie, Dru. Ty decydujesz. - Wstawaj! - powiedziałam, nie poznając własnego głosu. - Wstawaj, cholera, musimy iść! O dziwo, Graves wstał, trzymając się za ramię. Spływająca po palcach krew wydawała się czarna w ciemności. Musimy stąd spadać. Wilkołak na pewno wkrótce dojdzie do siebie i będzie wściekły. Nie możemy wrócić do pokoju Gravesa, bo to bydlę poszłoby za nami i znaleźlibyśmy się w pułapce. Dokąd go zabrać? Myśl! Była tylko jedna opcja. I mogłam tylko mieć nadzieję, że nie będzie tam glin - ani nikogo innego. Co znaczyło, że musiałam zmusić Gravesa, żeby się

ruszył. Musiałam go otrzeźwić i przeprowadzić nas oboje przez zawieruchę. O rany. Po mojej twarzy płynęły ciepłe strużki krwi. Bolały mnie plecy i ramię; to była cała symfonia bólu. Najbardziej na świecie pragnęłam położyć się tu i tak zostać. Mogliby robić ze mną, co by tylko chcieli, pod warunkiem że nie musiałabym wstawać ani myśleć. Świetnie.

46 Inne Anioły Rozdział 11

Przede wszystkim zmyłam krew z siebie oraz Gravesa i opatrzyłam mu ramię - w restauracyjne] toalecie zrobiłam opaskę z jego koszuli, podartej na pasy, a potem zapięłam jego długi ciemny płaszcz. Płaszcz wyglądał całkiem nieźle; Graves zresztą też, może z wyjątkiem białej twarzy i przerażonych oczu. Wyszliśmy z toalety i poszliśmy do innej, na drugim poziomie. Nadal byliśmy przemoczeni, ale nie zostawialiśmy już za sobą śladów krwi i wody; zużyłam mnóstwo papierowych ręczników, żeby nas wytrzeć. Trzęsłam się jak w febrze, poziom adrenaliny opadał i powoli docierał do mnie fakt, że byłam w fontannie z wielkim płonącym stworem i strzeliłam wilkołakowi w pysk. Właśnie tak. Zerknęłam w lustro na długą, brzydką szramę wzdłuż linii włosów i pomyślałam, że ta blizna zostanie mi już na zawsze. A potem mój umysł zrobił woltę i znów usłyszałam zombie, stukającego kościstymi palcami w tylne drzwi. I warkot wilkołaka. I ogłuszający szum, gdy tonął płonący pies. Jęknęłam cicho z bólu i zasłoniłam usta dłonią - a nuż kręciły się tu gliny? Chociaż, na zdrowy rozum, nie podejrzewałam, żeby zapuścili się aż tutaj - od rozbitego okna do fontanny ciągnął się wyraźny ślad spalenizny i panował tam taki chaos, że w pierwszej chwili trudno było się zorientować, co się właściwie stało. Znacznie bardziej niż gliny niepokoił mnie wilkołak. Czemu się na nas rzucił? Dostał wścieklizny, niedawno uległ przemianie czy po prostu się wkurzył? Zazwyczaj wilkołaki nie atakują ludzi, w supermarketach jest pod dostatkiem surowego mięsa. Wyjątkiem może być pierwsza przemiana, ale to też bez sensu, początkujący wilkołak nie pchałby się do budynku. Z tego, co wiedziałam, zwykle wyrywają się na otwartą przestrzeń. Najbardziej martwił mnie ten płonący pies wielkości kuca. Czyżby polował na mnie albo na Gravesa? A może po prostu był zły, bo musiał odświeżyć garderobę? Nie słyszałam żadnych kroków, ale chwilę później alarm umilkł. Czekałam. Graves stał oparty o ściankę kabiny, dygotał i szczękał zębami. Był w szoku, a ja nie wiedziałam, co z nim zrobić. Został ugryziony… Czy zacznie się przemieniać? Powinnam go zostawić, nie można ciągać za sobą kogoś ugryzionego przez wilkołaka. Nie można i już, takie są zasady.

Jeśli zacznie porastać sierścią, jeśli zgłodnieje, będę musiała… Jezu, nie. Nie myśl o tym. Sprawdziłam zegarek. Ciągle działał, chociaż nieźle oberwał. Tak jak ja. Nogi mi się trzęsły, w głowie miałam watę. Bolało mnie dosłownie wszystko, adrenalina odchodziła bezpowrotnie. Ruszyłam do wyjścia, gdzie korytarz ostro zakręcał, żeby nikt nie mógł zajrzeć do damskiej toalety. Zaczęłam nasłuchiwać każdą komórką ciała, cały mój organizm przemienił się w słuch. Nie usłyszałam nic. Żadnych głosów, żadnego ruchu. Dobra. Jak mam nas stąd wydostać? Byłam pewna, że jeśli wilkołak przeżył, to już stąd zniknął. Wilkołaki były silne i cholernie szybkie, ale unikały władz tak samo jako wampiry. Banda gliniarzy ze wsparciem ogniowym i kamizelkami kuloodpornymi może spowodować kupę zamieszania - ani wilkołaki, ani wampiry nie chcą zostać złapane. To oznaczałoby niepotrzebne zainteresowanie, a one wolały żyć w mroku, pod osłoną nocy.

47 Inne Anioły Oczywiście ani gliny, ani inne władze nie chcą, żeby informacja o czymś dziwnym trafiła do gazet. To wywołałoby panikę. Gliny, pogotowie, strażacy zawsze starają się zatuszować takie rzeczy, umieszczając je w kategorii spraw nierozwiązanych, lata zawsze spierał się z Augustem, czy była to kwestia konspiracji, czy ludzka potrzeba szufladkowania różnych zjawisk. Jednym słowem, żadna ze stron - ani Prawdziwy Świat, ani oficjele nie chcieli spotkać się twarzą w twarz. Gliniarze mieli wprawdzie kamizelki i broń, ale wilkołak i tak mógłby narobić niezłego zamętu, a dobry policjant jest cenny. Wolni strzelcy, tacy jak tata, muszą radzić sobie za pomocą większej siły ognia i podstępami, muszą zrozumieć swoje ofiary, przewidywać ich działania na trzy posunięcia naprzód. Problem polegał na tym, że ja byłam właściwie dzieckiem. To tata był mózgiem wszystkich operacji, ja mu jedynie pomagałam, mówiłam, gdzie czai się największe zło, rzucałam jedno czy dwa zaklęcia. Byłam narzędziem, idealnym wykrywaczem dziwnych zjawisk, ale to on był szefem i facetem z bronią. Bez niego pozostawałam kompletnie bezradna, a teraz musiałam zatroszczyć się nie tylko o siebie, ale i o Gravesa. Ale sytuacja jest jaka jest, jak zawsze powtarzał tata. Jedyne, co można było zrobić, to iść naprzód. Jeśli się teraz zatrzymam, pójdę na dno. - Co się dzieje? - wyszeptał Graves. Brzmiał tak, jakby miał trzy lata i bał się ciemności. Jezu Chryste, co się dzieje? - Jezus nie ma z tym nic wspólnego - odszepnęłam, sprawdzając broń po raz setny. Żałowałam, że nie mam jeszcze jednego magazynku, w razie czego zawsze lepiej mieć pełny niż opróżniony do połowy. Tato, byłbyś ze mnie dumny. Myślę tak jak ty. W każdym razie próbuję. Miałam wielką nadzieję, że to pomoże nam przeżyć.

Graves spojrzał na mnie. - Zastrzeliłaś go - jego głos dygotał, jak szwankujący silnik. - Myślałem, że strzelisz do mnie. Powinnam. Tata by strzelił. Zamknęłam oczy, opierając głowę o kafelki, z moich mokrych włosów przestało wreszcie cieknąć. - Nie celowałam w ciebie. - Co to było? - Dotknął ręką swojego ramienia, uciskanego prowizorycznym opatrunkiem. Miało zęby. Duże zęby. I cuchnęło. - To wilkołak. Nie powinnam mu nic mówić, powinnam wsadzić mu kulę w łeb. Tata zrobiłby to, nie czekając na przemianę. Od chwili ugryzienia masz dwanaście godzin, może mniej. Takie są fakty. A wilkołak, który wie, gdzie mieszka łowca, to problem. Tata zawsze wymawiał to słowo jak przekleństwo. Pewnie dla niego tak właśnie było. - Wiesz coś o tym? - Jego głos przeszedł w pisk. Uciszyłam go. Jeśli narobi hałasu, usłyszą go gliny czy jeszcze tu byli? Znowu zerknęłam na zegarek - ósma trzydzieści osiem albo dwudziesta trzydzieści osiem, jeśli masz hysia na punkcie poprawności. Pięćdziesiąt trzy minuty od chwili, gdy przyszliśmy do toalety. Czy gliny zdążyły już usunąć dziwne ślady? Na dworze pewnie zrobiło się jeszcze ciemniej… Byłam posiniaczona i wyczerpana, podeszłam ostrożnie do umywalek, wzięłam głęboki oddech, wypełniając płuca powietrzem i spojrzałam w lustro. Zobaczyłam długie, świeżo zaschnięte skaleczenie wzdłuż linii włosów. Jeśli spuszczę włosy na twarz, będę po prostu wyglądać jak przemoczona tleją. Każdy, kto wyszedł na dwór dziś wieczorem, byłby mokry. Gdybyśmy zdołali dotrzeć do centrum miasta, może złapalibyśmy taksówkę (jeśli taksówkarze byli samobójcami i jeździli w taką pogodę) i podjechać nią do mojego domu - licząc, że nic tam na mnie nie czeka.

48 Inne Anioły Jasne, a potem jeszcze skoczymy na Księżyc. Skoro pogoda była tak fatalna, że zaniknęli wcześniej centrum handlowe, to jakie były szanse na złapanie taksówki? Z drugiej strony, miejscowi byli świetnie przygotowani do zimy, może już odśnieżyli i w ogóle… Usłyszałam za sobą jakiś dźwięk. Graves przestępował z nogi na nogę. - Nie zostawiaj mnie tu - poprosił ochryple. Przynajmniej nie krzyczał. Chociaż, być może chciał, tylko głos miał zdławiony. Gardło mi się ścisnęło. Tata powtarzał wiele razy, co powinnam zrobić, jeśli coś mu się stanie. Zwykle to olewałam - kto miałby ochotę myśleć o takich rzeczach? Ja na pewno nie. Ale… „Nie obciążaj się, bo pójdziesz na dno. Pamiętaj o tym, jeśli coś mi się stanie. Dbaj o siebie, Dru. Musisz być silna i robić to, co trzeba”. Ale Graves nie był jeszcze ani wilkołakiem, ani wampirem, był zwykłym dzieciakiem. Kupił mi jedzenie i pokazał swoją kryjówkę. Na pewno nie robił tego dla każdego. Ufał mi. Nie mogłam go tak po prostu zostawić. Nie mogłam, prawda? - Nie zostawię cię - powiedziałam. Czułam się tak, jakby zabrakło mi tchu po długim biegu. Ale musisz robić to, co powiem. O dziwo, uśmiechnął się do mnie. - Jesteś tyranem. - Jego źrenice nadal były ogromne, ale na policzkach pojawił się cień koloru, szczególnie przy kościach policzkowych. - Lubię dominujące laski. Rany boskie. Ale przynajmniej kontaktował. - Bądź cicho. Musisz robić dokładnie to, co powiem, kapujesz? Albo nas aresztują. Albo po prostu zastrzelą. - Jasne. Zawsze taka jesteś na randkach? - spytał. Znałam ten rodzaj nonszalancji, podszyty paniką. Albo był naprawdę dzielny, albo nadal w

szoku. - Nie chodzę na randki. - Nie mieszkam nigdzie wystarczająco długo, żeby zacząć się z kimś umawiać. - Czy to jest srebro? - Wskazałam jego kolczyk, zapominając, że ciągle mam w ręku broń. Wzdrygnął się, ale szybko opanował. - Mam nadzieję. Gość, u którego to kupiłem, tak właśnie powiedział. - A to? Łańcuszek? - Tym razem użyłam lewej ręki. Moja torba jest w jego pokoju. Potrzebuję jej. Ale to było zbyt niebezpieczne. Zresztą wszystko było niebezpieczne. Jeśli spróbuję wrócić do kryjówki Gravesa, mogą nas dorwać gliny (niedobrze) albo wściekły wilkołak (jeszcze gorzej), który już doszedł do siebie i był gotów do drugiej rundy. Muszę nas stąd wyciągnąć. Potrzebna mi moja torba. Uczucie było tak dojmujące jak parcie na pęcherz. Potrzebowałam swojej torby tak, jak dziecko potrzebuje przytulenia, gdy zedrze sobie skórę na kolanach; jak pragnie się słońca po całym miesiącu deszczu albo łyku wody na pustyni. - Łańcuszek też jest srebrny. - W jego oczach pojawił się przebłysk zdrowego rozsądku. Zadawanie mu pytań i żądanie odpowiedzi było dobrym pomysłem. - Dobra. Muszę wrócić po swoją torbę. Zostań tu. Jego oczy stały się ogromne i dzikie, źrenice zwęziły się, ukazując zielone tęczówki. - Nie zostawiaj mnie tu! - zawołał, odrywając się od drzwi kabiny, jego głos odbił się od ścian. Uciszyłam go. - Posłuchaj - szepnęłam gorączkowo - nie wiesz, jak się ukrywać. Pójdę tam tylko po torbę, a potem wrócę i zabiorę cię w bezpieczne miejsce. - Hi nie jest bezpiecznie? - W jego głosie zadźwięczał sarkazm, ale przynajmniej nie krzyczał. - Jezu, co to było? - Już powiedziałam, wilkołak - Spojrzałam nerwowo na wejście, mając nadzieję, że nikt nas nie słyszał, że w tej części centrum w ogóle nikogo nie było. Czy już się stąd zwinęli? Nie, gliny nie wyniosłyby się stąd w ciągu godziny. Ale z drugiej strony, jeśli to wyglądało jedynie 49

Inne Anioły na dziwaczny akt wandalizmu, nie musieli tu siedzieć do rana. Pewnie tej nocy dużo się działo; przy złej pogodzie gliniarze i pogotowie mają pełne ręce roboty. Przygryzłam dolną wargę, próbując się skupić. Potrzebowałam swojej torby i musiałam wyprowadzić nas z centrum, zabrać w jedyne bezpieczne miejsce, jakie znałam. Jak zrobiłby to tata? Gdy tak rozmyślałam, wydawało się to niemal realne. Tylko że nie miałam pojęcia, co powinnam teraz zrobić. - Zostań tu - rzuciłam, zastanawiając się, jak dotrzeć bezpiecznie do kryjówki Gravesa. Chłopak ścisnął moje ramię zaskakująco mocno. - Dra. Nie zostawiaj mnie tu. Proszę. Otworzyłam usta, by powiedzieć, żeby się zamknął i robił to, co mówię, ale milczałam. Przyjrzałam mu się. Był śmiertelnie blady, wielkie czerwone pryszcze kwitły na policzkach. Chwiał się na nogach, jego palce wbiły się w moje ramię, druga ręka wisiała bezwładnie. Jeśli zostawię go teraz w toalecie, gdy wrócę, będzie już może niepoczytalny albo przemieniony. Starałam się myśleć rozsądnie, ale ciężko mi szło. Powinnam go tu zostawić. Tata pewnie by go zastrzelił, żeby zredukować ilość zmiennych i pewnie kazałby mi „ruszyć tyłek”. Im dłużej tu stałam, tym robiło się niebezpieczniej. Ale Graves był jedyną osobą, jaką miałam i przeze mnie został ugryziony. Pewnie ramię bolało go jak wszyscy diabli. - Dru - usłyszałam świszczący szept, jego palce wbijały się w moje ramię z rozpaczliwą siłą. Będę miała siniaki, może nawet już mam. W ogóle jestem cała poobijana. Oboje byliśmy w kiepskim stanie. A potem przypomniałam sobie, jak Graves mnie objął, gdy płakałam. Nie zadawał żadnych pytań, nie próbował wykorzystać sytuacji.

Nie mogłam go tu zostawić. - No dobra - powiedziałam do siebie i do niego. - Idź tuż za mną. Rób to, co ja. Spróbujemy. Ile dróg prowadzi do twojego pokoju? Ulga, która pojawiła się na jego twarzy, uderzyła mnie jak obuchem. Gdyby nie był tak strasznie blady, wyglądałby jak dziecko, które dostało wymarzony prezent na Gwiazdkę. - Cztery albo pięć. Do wyboru. - Zachwiał się, spostrzegł to i spróbował stanąć prosto. - Będę się trzymał blisko ciebie. Tylko mnie nie zostawiaj. Kilka różnych dróg to bardzo dobra wiadomość, pod warunkiem, że Graves pozostanie na tyle przytomny, żeby nawigować. - Dobra. - Znów spróbowałam jasno myśleć, ale skończyło się to takim samym fiaskiem jak poprzednio. -Potrzebne mi moja torba i autobus, który nadal jeździ na wschód. Myślisz, że jakieś jeżdżą? - Pięćdziesiątkatrójka. - Skinął głową, włosy opadły mu na twarz. Nawet jego nos był blady. Jeżdżą całą noc, nawet jak sypie. Zaprowadzę cię na przystanek. Zrobiłam krok w stronę wyjścia. Graves szedł za mną-pomyślałam, że mam może dwadzieścia minut, zanim będę musiała go nieść. Rusz tyłek, Dru. - No dobra - powiedziałam. - Trzymajmy się razem. Naprzód.

50 Inne Anioły Rozdział 12 Autobusy nadal jeździły. Z łańcuchami na kołach, wolne jak diabli, ale nadal kursowały na swoich trasach. Pierwszy raz mieliśmy szczęście, gdy złapaliśmy pięćdziesiątkę-trójkę, jak tylko dotarliśmy do głównej ulicy. Zziębnięci i dygoczący, wyglądaliśmy dość przeciętnie, zresztą kierowcy nie przyglądają się pasażerom zbyt uważnie, jeśli tylko ci nie wydają się pijani w sztok. Łapanie taksówki nie miało sensu - na przystanku autobusowym dotarło do mnie, że taksówkarze mogą nadmiernie interesować się pasażerami. A tego nie chcieliśmy. Przyglądałam się swojemu domowi zza rogu, Graves niemal na mnie wisiał. W autobusie trzymał się nieźle, ale teraz głowa opadła mu na pierś, mokre strąki spadały na oczy, zasłaniając białą twarz. Źrenice znowu miał rozszerzone, usta prawie sine. Pokrywa śniegu na podwórku była nienaruszona, na podjeździe ani śladu samochodu. Światło w salonie nadal się paliło, złoty blask w ponurej poświacie zasypanego śniegiem miasta.

Wielkie płatki wirowały, spadając w dół, oboje byliśmy już przysypani śniegiem. Wyciągnęłam Gravesa z autobusu dwie przecznice wcześniej. Musieliśmy iść ulicą, pługi zostawiły na poboczach góry zbrylonego śniegu, a nieodśnieżone chodniki były niemal nie do przebycia. Pod moimi butami chrzęścił piasek, pomyślałam, że śnieg zasypie nasze ślady najpóźniej za pół godziny. Czy wilkołak zdoła znaleźć ślady pod śniegiem? Pewnie tak, jeśli prowadzi go zapach krwi. Zadrżałam. Nie i chciałam nawet się zastanawiać, czemu w centrum handlowym zjawili się płonący pies i wilkołak. Bo mogła być tylko jedna odpowiedź, nie? Ta myśl tłukła się po mojej głowie, gdy jechałam autobusem z zimnym ciężarem pistoletu w kieszeni i pokładającym się na mnie Gravesem. i Jego głowa podskakiwała na wybojach. Wyglądało na to, że w domu panował spokój. Może jednak nikt nie usłyszał tamtych strzałów? Śnieg mógł je zagłuszyć, dom był zamknięty… Ciekawe, gdyby zombie mnie zabił, czy ktoś by mnie już znalazł? Teraz była to niemal szczęśliwa myśl. Nie mieliśmy tu żadnej osłony, ale nie chciałam przedzierać, się przez zaspy na tył domu. Po pierwsze, nie miałam ochoty oglądać szczątków drzwi, które sforsował zombie, po drugie, Graves z każdą chwilą stawał się coraz cięższy. Należało utrzymać go w ruchu, ale wiedziałam, że go nie udźwignę, jeśli nogi odmówią mu posłuszeństwa. - Idziemy - mruknęłam niezbyt miło. Przedzierałam się przez sterty odgarniętego śniegu na naszym podjeździe. Brnęliśmy przez zaspy sięgające mi prawie do kolan, każdy krok był coraz trudniejszy. Z nosa mi ciekło, policzki płonęły, palce były jak mrożone kiełbaski. Z krtani Gravesa zaczął się wydobywać cienki dźwięk, jakby chłopak miał zaraz zemdleć. Nic dziwnego. Na pewno ramię bolało go jak cholera, ugryzienia wilkołaka zawsze się paprzą. Jak już uda im się zacisnąć na czymś szczęki, robią to bardzo mocno. Graves miał

szczęście, że ciągle mógł ruszać ramieniem. Bezwładną rękę wsunął do kieszeni, żeby nie wyglądać jak Frankenstein. Gdy wysiedliśmy z autobusu, odchyliłam prowizoryczny bandaż, żeby sprawdzić, jak wygląda rana. Ciągle była świeża. To dobry znak, może tak od razu się nie przemieni, ale za to na pewno straci przytomność. Grzebałam w kieszeni kurtki, szukając kluczy.

51 Inne Anioły - Żołnierzu, tylko mi tu nie mdlej - wysyczałam. Pasek od torby wrzynał mi się w skórę pomiędzy szyją a ramieniem, Graves opierał się na mnie, czułam się jak Atlas, dźwigający świat na swoich barkach. Byłam tak wyczerpana, że bolały mnie nawet rzęsy. Plecy miałam zupełnie sztywne, bok palił ogniem, przy każdym wdechu przeszywał mnie kłujący ból. Wsunęłam klucz do zamka, po dwóch próbach i wiązance przekleństw udało mi się otworzyć zasuwę. Pchnęłam drzwi i zderzyłam się ze wspomnieniem odoru zombie, dość znośnym w porównaniu z tym, jak cuchnęliśmy teraz ja i Graves. Dom zdążył wywietrzeć. Graves się zachwiał. Oparłam go o ścianę w przedpokoju i zamknęłam drzwi; potem wyjęłam pistolet i zaczęłam przeszukiwać dom tak, jak uczył mnie tata. W każdym miejscu, w którym mieszkaliśmy, trenowaliśmy - osłanialiśmy się nawzajem przed wyimaginowanym wrogiem i przeszukiwaliśmy dom. Tata zmuszał mnie też, żebym robiła to sama, na czas. Tutaj trenowałam to cztery czy pięć razy - wystarczająco, jeśli robisz coś takiego od lat. W salonie panował bałagan, ale jedynym wspomnieniem o zombie była gruba warstwa popiołu na dywanie, rozmazana smuga wśród łachmanów. W ścianie widniała dziura po kuli, a niżej jeszcze jedna, której przedtem nie zauważyłam. Trochę farby i gipsu powinno załatwić sprawę. Zadrżałam, z moich ust wydostał się nieartykułowany dźwięk, jakby szloch. Z nosa zaczęło mi cieknąć, wytarłam go przemoczonym rękawem kurtki i dalej przeszukiwałam dom. Lodowata kuchnia po ciemku była obca i nieprzytulna. Tylne drzwi trzymały się na zawiasach, ale nie wyglądały źle, z wyjątkiem wielkiej dziury pośrodku.

W garażu leżała dykta, można by ją przybić, a potem zawiesić koc, żeby było cieplej. Zabudowana weranda była zimna i wilgotna, pachniało tu jak w piwnicy, ale oszklone drzwi cudem ocalały. Usiłowałam je zamknąć mimo zwałów mokrego śniegu, szukałam czegoś, żeby je podeprzeć, nie znalazłam i się poddałam. Przy odrobinie szczęścia powinien przysypać je śnieg. Z drugiej strony, nie powinnam:: ich na razie zamykać czy blokować, może będziemy musieli się stąd wynieść. Przecież nie sprawdziłam jeszcze piętra. Na górze wszystko wyglądało dokładnie tak samo, jak wtedy, gdy wychodziłam. W całym domu panowała cisza. Zupełnie jak w grobowcu. Na dole Graves nadal stal oparty o ścianę, miał przymknięte oczy. - Ładny dom - wymamrotał, ale ton jego głosu nie spodobał mi się, podobnie jak fioletowe usta. Na jego poszarzałej twarzy wystąpiły krople potu, źrenice miał tak ogromne, że tęczówki prawie zniknęły, pozostały wielkie, czarne dziury. Zaniknęłam drzwi frontowe i zaprowadziłam Gravesa na górę, zmuszając go do każdego kroku. Gdy dotarliśmy na górę, spływałam potem. Ściągałam z niego mokre ciuchy, rozebrałam go do slipek, ignorując chichoty. Wszedł pod kołdrę i zamknął oczy. Westchnął jak bardzo zmęczone małe dziecko i natychmiast zasnął. Zrzuciłam torbę, zdjęłam kurtkę, zaczęłam z wysiłkiem ściągać z siebie resztę ubrania, aż zostałam w sportowym staniku i majtkach. Wierzyłam, że Graves nie umrze na hipotermię, gorączka po ugryzieniu powinna to uniemożliwić. A jeśli jednak się przemieni i skoczy ci do gardła? Nie mogłam o tym myśleć. Było mi tak zimno, że nawet tego nie czułam, a to zły znak. Po prostu byłam zmęczona. Strasznie zmęczona. Weszłam do łóżka, przykryłam nas oboje, a potem objęłam Gravesa, ciągle się trzęsąc. Był lodowaty (ja niewiele cieplejsza) i znowu zaczął

wydawać ten cienki, przejmujący dźwięk. Spostrzegłam, że leżę na jego ramieniu, i spróbowałam ułożyć się tak, żeby nie dotykać rany. Prowizoryczny bandaż był zimny, lepki i mokry. - Co robisz? - Chyba język nie mieścił mu się w ustach. Jezu, żeby się tylko nie przemienił. Jego skóra nadal była gładka.

52 Inne Anioły Wszystkie wilkołaki, jakie kiedykolwiek widziałam, były cieniami w tylnym lusterku samochodu albo wyglądały jak zwykli ludzie, przychodzący do baru serwującego dania z Prawdziwego Świata. Równie dziwni jak każdy wyrzutek. Jeśli on się przemieni… Nie mogłam nawet dokończyć myśli. Ręce i nogi miałam jak z ołowiu, powieki mi ciążyły, nawet cebulki włosów mnie bolały. Jeśli oboje umrzemy na hipotermię, nie będzie miało żadnego znaczenia, czy on się przemieni czy nie. Graves poruszył się z trudem i znieruchomiał. Gdyby zaczaj: się przemieniać, na jego skórze wyrosłyby włosy, usłyszałabym trzask kości. Tata opowiadał mi o tym - chrzęst kości zmieniających kształt, warkot, rosnące futro… Boże, mam nadzieję, że to się nie stanie… Wypuściłam powietrze i odpowiedziałam: - Rozgrzewam cię. - Jezu… - Chyba próbował otworzyć oczy. - Jesteś zimna. - Ty też. Pistolet leżał na szafce nocnej. Na pewno będzie krzyczał, jeśli jego kości zaczną zmieniać kształt. Będę miała dość czasu, żeby zareagować. Dru, nie myślisz logicznie… Wiem o tym. Ale jestem tak strasznie wyczerpana… Na zewnątrz znowu wył wiatr, ale w pokoju panowała cisza. Bolały mnie palce rąk i nóg, mrowienie docierało aż do kości. Miałam nadzieję, że nie odmroziliśmy sobie palców. Poza tym, skoro ciągle padało, to chyba nie mogło być bardzo zimno? Nie potrafiłam myśleć, mój mózg wypełniał szlam. Powinnam rozgrzać Gravesa i zrobić coś z tą dziurą w tylnych drzwiach. Jeśli nie będą zamknięte,

czeka mnie odśnieżanie. - Dru? - usłyszałam szept. - No? - powiedziałam z wysiłkiem. Jestem zmęczona. Muszę wstać i naprawić tylne drzwi. A potem muszę jeszcze o czymś pomyśleć. O czymś, co powinnam zrobić. Tylko nie pamiętałam, o czym. - Jesteś naga? - Graves wydał cichy, chrapliwy dźwięk.! Na litość boską… Ale zanim zebrałam wystarczająco dużo sił, żeby się wkurzyć, zasnęłam.

53 Inne Anioły Rozdział 13 Obudziły mnie łupanie w głowie, sztywność wszystkich mięśni i wszechobecny ból. Moje plecy były jak z ołowiu, lewe ramię przygniatała diabelnie ciężka głowa Gravesa. Usiadłam i wzdrygnęłam się, gdy zimne powietrze dotknęło nagiej skóry. Byłam spocona, Graves też się rozgrzał. Pot

stygł szybko na moich plecach i ramionach. W ustach miałam smak zwietrzałej kawy i popiołu. Graves leżał na plecach. Spał mocno, nie zareagował, gdy wygrzebywałam się z łóżka. Jego włosy zasłaniały twarz, nos sterczał dumnie w górę. Fałdy w kącikach oczu nadawały mu egzotyczny wygląd. Antracytowe rzęsy były jak wachlarz. Prowizoryczny bandaż zesztywniał od zaschniętej krwi i ropy, ciemna siateczka żył ciągnęła się w stronę szyi i na ramiona, aż do piersi. Nie wyglądało to dobrze. Rozejrzałam się w poszukiwaniu ubrania. Nadal czułam na sobie zapach płonącego psa, ale musiałam w coś się ubrać. Poza tym byłam cholernie głodna. Dobra, po kolei. Wciągnęłam dżinsy i bluzę od dresu, wzięłam pistolet i poszłam do pokoju taty. Wróciłam z nylonową linką, świetną do wspinaczki, przywiązywania bagażu w furgonetce, a także do związania chłopaka, który mógł przemienić się w wilkołaka. Wilkołaki, szczególnie te niedawno przemienione, źle reagują na srebro. Łańcuszek Gravesa nie powodował czerwonych pęcherzy na jego skórze i to był dobry znak. Podobnie kolczyk w kształcie czaszki, który wbił się w policzek, gdy Graves przekręcił głowę. Jego puls bił równo i mocno. Chłopak był chudy, ale umięśniony - jeśli zacznie się przemieniać, stanie się niesamowicie silny, odrzuci mnie w drugi kąt pokoju i nawet tego nie zauważy; Będzie zbyt zajęty szukaniem surowego mięsa. Cholera, do czego mam go przywiązać, do materaca? Świetny moment, by żałować, że nie mam łóżka z baldachimem. Na szczęście tata uczył mnie wiązać węzły. Węzeł transportowy powinien go powstrzymać - im mocniej się go szarpie, tym bardziej się zaciska. Tak, to powinno zadziałać. Najpierw związałam mu nadgarstki i łokcie, potem kolana i kostki, a potem przeciągnęłam cztery linki między materacem a sprężynami. Każdą zabezpieczałam węzłem. Dobra robota. No cóż, jeśli zechce skorzystać z łazienki, będzie miał pecha. Nowy materac zawsze mogę kupić, gorzej z nową tchawicą. Potem poszłam się umyć. Nie było czasu na długi, gorący prysznic, ale czyste ciuchy i czysta twarz to już było coś - nawet jeśli ta twarz była biała

jak ściana, z plamami gorączkowych rumieńców na policzkach i źrenicami tak dużymi, że wyglądałam jak dzikie zwierzę. Pryszcz na skroni zniknął, żaden nowy się nie zapowiadał. W porządku. Za to włosy miałam w strasznym stanie, wilgoć i zimno zrobiły swoje. Wyglądałam jak narzeczona Frankensteina, brakowało mi tylko zygzakowatych blizn na twarzy. Znów pomyślałam o wilkołaku i zadrżałam. Znalazłam suche trampki (moje buty nadal były mokre) i mogłam działać. Zeszłam na dół. Okazało się, że śnieg zasypał mały ganek z tyłu, było cholernie zimno. Spojrzałam pożądliwie na pudełko cheerios na blacie (w żołądku zaburczało), ale najpierw poszłam do garażu szukać dykty. Udało się - kilka minut później usunęłam śnieg z werandy i umocniłam dyktą drzwi z siatką przeciw owadom. Drugi kawałek dykty przybiłam do tylnych drzwi, zasłaniając dziurę. Zamiotłam potłuczone szkło, słuchając wycia wichru za oknem. Palce mi zgrabiały, przed moją twarzą pojawiały się małe obłoczki oddechu. Zaczęłam żałować, że w ogóle się obudziłam. Powiesiłam kilka koców nad tylnymi drzwiami, żeby je osłonić, przyklejając brzegi taśmą izolacyjną, najlepszą przyjaciółką dziewczyny. A potem wreszcie włączyłam ogrzewanie i

54 Inne Anioły rzuciłam się na pierwszą miskę płatków. Mleko było tak zimne, że aż parzyło. Cały dom pachniał świeżym powietrzem, z delikatną domieszką rozkładającego się zombie. Byłam tak strasznie głodna, że nie zwracałam na to uwagi. Po śniadaniu włożyłam do pistoletu nowy magazynek i poszłam sprawdzić, co robi Graves. Nadal spał jak zabity, oddychając przez nos i usta, jak małe dziecko. Dom zaczaj się powoli ogrzewać. Usiadłam na schodach, obejmując się ramionami i gapiąc na hol, na dziury po kulach w ścianie. Co planujesz zrobić, Dru? Pustka w środku mnie nie odpowiedziała. Wiedziałam, że powinnam zjeść coś więcej, i mimo to po prostu siedziałam wpatrzona w dziury. W żołądku tkwiła zimna masa płatków z mlekiem i nie miałam ochoty się ruszać. Pistolet spoczywał w prawej dłoni. Jeśli Graves zacznie się przemieniać… „Cóż, tak naprawdę, kochanie, zabiłaś już jedną osobę”. Głos taty był chłodny i łagodny, jak zawsze, gdy zachowywałam się jak idiotka. Teraz powinno być łatwiej. „Po prostu zaczekaj, aż się przemieni, a potem go zastrzel. Należało zrobić to jeszcze w centrum”. Pomimo zagrożenia, świadomość, że oprócz mnie w domu jest ktoś, kto nigdzie się nie wybiera, sprawiała mi dziwną przyjemność. Może to żałosne, ale spędziłam samotnie tak wiele nocy, że cieszył mnie cichy dźwięk, świadczący o tym, że ktoś oprócz mnie oddycha w tej samej przestrzeni. No dobrze, ale co, jeśli on przemieni się w wielką włochatą bestię i spróbuje mnie zabić? Świeżo przemieniony wilkołak nie uspokoi się, dopóki nie skosztuje krwi. Tak mówiły książki i tak twierdził tata, a nie miałam powodu, by im nie wierzyć. Sytuacja zdecydowanie wymyka się spod kontroli, tata zwykle wygłaszał

to zdanie z poważną miną i bronią w obu dłoniach. „Co masz zamiar zrobić, Dru?” Potrzebowałam planu. Problem polegał na tym, że żadnego nie miałam. - Może najpierw posprzątam w salonie - powiedziałam w ciszy. - Potem poczekam, aż on się obudzi. A potem zobaczymy. Pustka wewnątrz mnie nie zniknęła. Tata nie żył. Nie wróci już nigdy. Byłam na świecie całkiem sama i miałam pod opieką chłopaka, który próbował mi pomóc i został ugryziony przez wilkołaka. Były inne sprawy, o których powinnam pomyśleć, ale za cholerę nie pamiętałam jakie. Siedząc tak na schodach, czułam się bardzo mała i przeraźliwie samotna. „Działaj, mała”. Zadrżałam i objęłam kolana dłońmi. Śnieg nadal sypał, wiatr wył w kątach domu. Była ósma rano i nadal ciemno, jedynie światła latarni odbijały się od wirujących płatków śniegu. „Potrzebujesz nowych drzwi, dopóki nie wyniesiesz się z miasta”. Nie mogę wynieść się z miasta. Graves potrzebuje kogoś, kto mu wyjaśni, co się dzieje. No i był jeszcze zabójca taty. To właśnie o tym usiłowałam nie myśleć. Zabiłam tatę, ale tak naprawdę już wtedy nie żył. Nie można zrobić zombie z żyjącego człowieka, nie da się i już. Ktoś przemienił go w zombie. To nie jest tak, że po prostu budzisz się pewnego ranka i odkrywasz, że jesteś zombie. Ktoś go zabił, a potem zrobił z niego zombie. I to zabił brutalnie, zombie rozkładają się znacznie szybciej, jeśli człowiek został zmasakrowany przed śmiercią. Czułam się tak, jakbym siedziała w jednej z tych kul z plastikowym śniegiem w środku. Potrząsasz kulą i cały świat wypełnia się padającym śniegiem, wszystko pozostaje nieruchome, spowite śnieżycą. Starałam się nie zastanawiać nad tym, co powinnam teraz zrobić, udało mi się wypełnić swoją głowę strzępami bezładnych myśli. Nie wiem, jak długo bym tak siedziała, gdyby nie krzyk, który rozległ się na.górze.

Graves się obudził. Wstałam ciężko i weszłam po schodach. Zimny pistolet ciążył w mojej dłoni. Nie chciałam robić tego, co, jak sądziłam, pewnie będę musiała zrobić. „Taki układ, mała. Nie ma wyjścia”.

55 Inne Anioły Gdy mnie zobaczył, przestał się szamotać. Koce zsunęły się z niego, w pokoju było cieplej, jego kruczoczarne włosy przykleiły się do spoconej twarzy. Patrzyliśmy na siebie przez kilka sekund. Uniósł spierzchnięte palce rąk -jedyne, co mógł zrobić, leżąc na boku. Głos miał chrapliwy, gdy powiedział coś, czego najmniej spodziewałabym się po człowieku pogryzionym przez wilkołaka i przywiązanym do łóżka. - Ale perwersja. - Uniósł brew, jego oczy płonęły zielenią. Nie wyglądał na kogoś, komu za chwilę wyrosną sierść i kły. Od ugryzienia minęło prawie dwanaście godzin. - Nie sądziłem, że lubisz takie rzeczy - mówił dalej. -1 niby jak mam się wysikać? By strzale. Nabój wszedł do komory pistoletu. Odbezpieczyłam, modląc się, żeby udało mi się zachować spokój przez najbliższe pięć minut. Weszłam do pokoju. Wyglądało na to, że węzły się sprawdziły, miałam chyba trochę czasu. - Chciałam ci zadać kilka pytań - powiedziałam spokojnym głosem. Jeśli udzielisz prawidłowych odpowiedzi, przetnę liny i będziemy mogli na przykład zjeść śniadanie. Oblizał wargi. Jego wzrok błądził teraz między moją twarzą a bronią. Nie ruszał się. Chyba wiedział, że nie blefuję. Ja nie miałam takiej pewności. Nie mogłabym zabić go tutaj, na swoim łóżku. Nie mogłabym tak po prostu go zastrzelić. Wilkołaka załatwiłabym bez problemu, to byłoby jak gra, jak treningi z tatą. Ale Graves… Znałam tego chłopaka. Nie mogłam go zastrzelić. Był człowiekiem. Był jedyną osobą, którą prawie mogłam nazwać przyjacielem. Stałam przy łóżku, obok sterty naszych mokrych ubrań. Uniosłam broń. - Pierwsze pytanie. Gdzie kupiłeś ten naszyjnik? Przełknął ślinę. Był blady jak trup.

Widziałam, jak tętno pulsuje na jego szyi. - Hot Topie, w centrum handlowym. Chyba nie chcesz mnie zabić, Dru?… Chciałabym być choć w połowie tak pewna jak ty. - Wiesz, co on oznacza? - zapytałam, nakręcając się powoli. - Kurczę, po prostu kupiłem go na wyprzedaży! Ludzie dają mi spokój, gdy myślą, że jestem stuknięty i mam bzika na punkcie tych bzdur. - Jego grdyka poruszyła się, gdy przełykał. — Chryste, nie zabijesz mnie, prawda? Albo to zrobię, albo ty rozszarpiesz mi krtań. Dwanaście godzin to granica przemiany. Jeśli nie przemienił się do tej pory… Jest tylko kilka powodów, dlaczego tak się mogło stać. Pochyliłam się, trzymając pistolet w obu dłoniach i przyłożyłam mu lufę do skroni. Palec trzymałam na osłonie spustu, tak na wszelki wypadek. - Wierzysz w duchy, Graves? Przełknął znowu. - Cholera, nie wiem. Nie strzelaj do mnie, proszę! -Głos mu się załamał. Czy mając pojęcie o Prawdziwym Świecie, odpowiedziałby inaczej? Kłamał czy nie? Chyba nie. Nie wyglądał na kogoś, kto wiedziałby cokolwiek. To ograniczało powody, dla których jeszcze nie porósł sierścią. Teraz ja przełknęłam ślinę. Moje gardło było tak suche, jak to coś, co wrzuca się do wody, żeby zrobić mgłę na imprezie. Suchy lód. Parzy jak diabli i można go użyć na bagnach, żeby wkurzyć duchy aligatorów. - Pytanie, które teraz zadam, potraktuj bardzo poważnie. Czy jesteś prawiczkiem? Cisza trwała tak długo, że już miałam zapytać jeszcze raz. - O co ci chodzi, do cholery? - W jego głosie dźwięczało szczere zakłopotanie. - Tak czy nie? Jesteś prawiczkiem?! - straciłam panowanie nad sobą, mój głos przeszedł w krzyk.

56 Inne Anioły Wzdrygnął się, a ja zapragnęłam go uderzyć. Albo walnąć w coś innego. Zrobić cokolwiek, zamiast stać tu i go terroryzować. - Odpowiedz, gówniarzu! - Mój głos odbił się od ścian, pokój zawirował wokół mnie. Huczało mi w uszach, poczułam przypływ adrenaliny we krwi i smak miedzi w ustach. - Tak! - wrzasnął. - Tak, jestem pieprzonym prawiczkiem, nie zabijaj mnie, do cholery! Proszę! Zastygłam. Palce na osłonie mi zesztywniały. Pierś Gravesa falowała. Łzy spływały mu po policzkach, powieki miał zaciśnięte, całe ciało spięte. Poczułam, że robi mi się zimno. Prawie dwanaście godzin. A on był prawiczkiem. Może jednak wszystko będzie dobrze. Gdy się odezwałam, nie poznałam własnego schrypniętego głosu. - No to dobrze. - Zabezpieczyłam pistolet i odłożyłam go; jak najdalej od Gravesa i od siebie. - To dobrze. To w porządku. Wszystko będzie dobrze. Graves wydał ochrypły szloch, a ja odsunęłam się, zeszłam z łóżka. Jezu, co ja zrobiłam? Po co przystawiałam mu pistolet do głowy, nie mogłam zwyczajnie zapytać? Zrobiło mi się niedobrze. Powlokłam się do łazienki i zwymiotowałam całe śniadanie. A potem płakałam, dygocząc nad muszlą. Trzy razy wydmuchałam nos. A gdy już było po wszystkim, ruszyłam ciemnym korytarzem do pokoju taty. Piekły mnie oczy. Znalazłam pustą kaburę, włożyłam do niej pistolet i wzięłam nóż Bowie. Węzły na pewno się zacisnęły, nie da się ich rozwiązać. Graves leżał na łóżku z zamkniętymi oczami, jego usta poruszały się

bezgłośnie. Chyba przeraziłam go na śmierć. „No i co z tego? Lepiej, żeby on się przeraził, niż żebyś ty miała przegryzione gardło. W czasie pierwszej przemiany wilkołaka nie sposób zatrzymać”. Poradziłam głosowi taty, żeby spadał i zaczęłam ciąć liny. - Ugryzł cię wilkołak. Musiałam mieć pewność - tłumaczyłam, usiłując nie skaleczyć go w ramię. Ręce mi się trzęsły. - Nie ruszaj się, dobrze? Za chwilę będziesz wolny. Nie odpowiedział. Przecięłam liny wokół jego kostek i kolan, potem te na łokciach i nadgarstkach. Graves leżał nieruchomo, dysząc ciężko. - Przepraszam. - Mój glos brzmiał tak, jakbym byłam kilka lat starsza, ale to słowo było puste. Można powiedzieć „przepraszam”, gdy zepsuje się komuś zabawkę, ale nie wtedy, gdy przystawia mu się pistolet do skroni i wrzeszczy. - Musiałam mieć pewność. Jeśli jesteś prawiczkiem, to w porządku, nie przemienisz się w wilkołaka. Piętno nie może się na tobie odcisnąć, jesteś jak zamknięte drzwi. W każdym razie, mój tata tak mówił, a prawie zawsze miał rację. Ja… - Zamknij się - szepnął. Oczy nadal miał zaciśnięte, rzęsy byty mokre od łez. - Zostaw mnie w spokoju. Odsunęłam się na kolanach, nadal trzymając nóż w ręku. - Przepraszam. Naprawdę. Ja tylko… - Powiedziałem, zostaw mnie i bądź cicho! - Głos mu się załamał. : Otarłam policzki dłońmi. Nie miałam nic więcej do powiedzenia. Wstałam (moje ciało zaprotestowało gwałtownie) i wyszłam z pokoju.

57 Inne Anioły Rozdział 14 Znów siedziałam na schodach, słuchając odgłosów ogrzewania i padającego śniegu. Słyszałam, jak Graves kreci się na górze - spuszcza wodę w toalecie, odkręca kran, słyszałam szuranie stóp i jakieś skrzypiące odgłosy, których jeszcze nie znałam. Każdy dom ma swoje własne dźwięki, każdy chodzący po nim człowiek „brzmi” inaczej. Graves nie brzmiał jak tata. Ale odgłosy czyjegoś oddechu i krzątaniny były dużo lepsze niż cisza. Znacznie lepsze. Oczy mnie piekły, gdy gapiłam się na pistolet w swoim ręku. Dziewięć milimetrów, czarny i ciężki, z elegancką lufą. Dobra broń. „Co masz zamiar zrobić, Dru? Wrócić do szkoły i zostać królową balu?” A czemu nie? W końcu, co za różni-s ca? Odpowiedź była oczywista - po prostu nie chciałam I jej dostrzec. Coś przegapiałam, coś od siebie odsuwałam… To miało jakiś związek z tamtymi drzwiami, z betonowym korytarzem i snem, który ciążył w mojej głowie I niczym ołowiana kula do kręgli. Ktoś przemienił tatę w zombie. Wtedy, gdy tata był na akcji. To znaczy, że ten ktoś wiedział, że mój tata jest łowcą, no nie? Ale kto? Na co tata polował tym razem? Nic | mi nie powiedział.

Pytania wirowały w mojej głowie. A potem to, o czym \ zapomniałam, wskoczyło na swoje miejsce z cichym kliknięciem, jaki wydaje nabój, wsuwając się do komory. Kontakty, lata miał kontakty. Powinnam do kogoś zadzwonić. Dojmująca ulga rozlała się po całym moim ciele. Ktoś dorosły, starszy ode mnie, lepiej uzbrojony, bardziej doświadczony, kto mógłby przyjść i… I co? Zająć się domem? Adoptować mnie? Przyjąć mnie na praktykę? Sprawić, że wszystko będzie dobrze? Jasne. Pewnie. Żaden z łowców, których poznałam, nie miał zapędów rodzicielskich. No dobra, ale byli starsi, nie? I pewnie chcieliby wiedzieć, co zabiło mojego ojca. To byli jego przyjaciele. Kumple z wojska. Towarzysze broni. Prawda? Zamknęłam oczy i oparłam się o ścianę; pistolet leżał w prawej dłoni. Schody zaskrzypiały. Graves zszedł ciężko na dół, wlokąc coś za sobą. Nie otworzyłam oczu. Gdy usiadł obok mnie, prawie się nie zdziwiłam. Siedzieliśmy tak kilka minut, aż w końcu uniosłam powieki i znowu wróciłam do świata. Był owinięty w kołdrę mamy, twarz miał bez wyrazu, włosy odgarnięte za uszy. Był boso, w domu robiło się coraz cieplej. Poszarpane rany po ugryzieniu zagoiły się, teraz były różowe, a nie purpurowe czy żółte. Czarny rysunek żył zniknął. Ugryzienie goiło się szybko, zbyt szybko. Nie wiedziałam dlaczego. Tykający dźwięk ogrzewania wypełnił przestrzeń między nami. Oboje mieściliśmy się na jednym stopniu, Graves był taki kruchy i szczupły. Powiedziałam mu, że mi przykro. Czy miał pojęcie, jak bardzo? Siedział chwilę w milczeniu, wiercąc się jak zwykle, a potem powiedział cicho, delikatnie, jak wtedy, gdy płakałam: - Czemu to zrobiłaś? Musiałam. - Mogłeś się przemienić. - Przemienić? - Pytanie zabrzmiało płasko, bez wyrazu. - W wilkołaka. Takiego, jaki ugryzł cię w centrum.

- W.-.co? - Wilkołaka. - Zastanowiłam się, czy mu nie przeliterować, ale dałam sobie spokój. - Wycie do księżyca, srebrne kule, horrory, te rzeczy. Tylko że tak naprawdę wygląda to trochę inaczej. Wilkołaki są niby odpowiedzialne za zniknięcie paru osób, ale na ogół po prostu 58 Inne Anioły jedzą surowe mięso i grają w gierki między sobą. Ludzie nie są dla nich zbyt ciekawi. Poza tym mają swoje porachunki z krwiopijcami. - Krwiopijcami? Nie chcesz wiedzieć. Nawet tata nie chciał. - Musiałam mieć pewność, że się nie przemienisz. - Dlatego mnie związałaś i zapytałaś, czy jestem prawiczkiem? Tak? Wytłumacz mi, o co tu chodzi. Poruszył się, otulając kołdrą nagie ramiona. Nie miał koszuli. No tak, przecież poszła na bandaże, a jego płaszcz był pewnie nadal mokry. Zerknęłam na dół. Włożył moje spodnie od dresu. Opinały mu łydki i wisiały w wąskiej talii, koleś w ogóle nie miał bioder. - Minęło prawie dwanaście godzin. Skoro do tej pory się nie przemieniłeś, to musiał być jakiś ważny powód i prawdopodobnie jesteś bezpieczny. Podobno u prawiczków przemiana w wilkołaka nie może się dokonać. To tylko teoria, ale tak czy inaczej prawiczki mają więcej szans, że się nie przemienia. Przyglądałam mu się kątem oka, czekając, aż odchyli się do tyłu, wtedy wiedziałabym, że przestał słuchać. Ludzie nie chcą nic wiedzieć o Prawdziwym Świecie, a gdy próbujesz im tłumaczyć, po prostu przestają słyszeć. Nie poruszył się. Po prostu patrzył na mnie. Wzięłam głęboki wdech i mówiłam dalej. - To wiąże się z magią. Z takimi rzeczami. Jak wilkołak cię ugryzie, ale nie zabije, pozostawia jakby… jakby piętno, chyba tak to można nazwać. Jesteś prawiczkiem i piętno nie zadziałało. To tak, jakbyś miał w środku zamknięte drzwi. Po seksie te drzwi się otworzą i wtedy różne rzeczy mogą dostać się do środka… - Patrzyłam na swoje kolana. Mówiłam to chyba tylko po to, żeby mówić. A może bałam się tego, co Graves mi powie, jak już się

zamknę? - Gratuluję, możesz się już nie przejmować ugryzieniami wilkołaka. to jakby szczepionka - To było całkiem niezłe wytłumaczenie, w każdym razie zawierało niemal całą moją wiedzę o wilkołakach. Cisza wchłonęła słowa. Nie wiedziałam, co jeszcze mogłabym dodać. - No cóż, to raczej dobra wiadomość. - Usłyszałam, jak przełyka ślinę. Słuchaj, Dru, ja… - Naprawdę się cieszę, że się nie przemieniłeś - powiedziałam szybko. Nie wiem, co bym wtedy zrobiła. - Zastrzeliłabyś mnie. - Za tymi słowami krył się gniew. Zamknęłam oczy i oparłam się o ścianę. - Tak myślę. Mam rację? Tak. Nie. Nie wiem. Zastrzeliłam już kogoś. Poczułam ciężar beznadziei przygniatający mi pierś. - Dru? Przecież cię słyszę. - Wal się - mruknęłam. Nie praw mi kazań. Graves nie ustępował. - To wszystko działo się naprawdę. - Nie pytał, raczej próbował przekonać samego siebie. Widziałem wielkiego płonącego psa, który cię gonił. A potem zobaczyłem to coś, co mnie ugryzło, a potem rana się zabliźniła, jakbym był Wolverinem albo kimś takim. To wszystko wydarzyło się naprawdę. - Bingo. Wygrałeś główną nagrodę. - Pistolet był taki ciężki. Co się stanie, jeśli wypuszczę go z ręki i pozwolę, żeby spadł ze schodów? Znając moje szczęście, pewnie by kogoś zabił. Graves w końcu zadał pytanie, którego się obawiałam! - Co jeszcze jest prawdziwe? Nie chcesz wiedzieć. - Nie uwierzyłbyś, gdybym ci powiedziała. Niektóre rzeczy musiałbyś zobaczyć na własne oczy. A nie masz zamiaru ich oglądać, prawda? Chcesz wyjść i zostawić mnie tu z tym wszystkim. Też myślę, że tak będzie najlepiej.

59 Inne Anioły Poczułam w gardle gorącą, piekącą gulę. Zepchnęłam ją w dół, nim w moich oczach pojawiły się łzy. - Powiedz, przekonamy się. To znaczy, z tamtymi rzeczami jakoś sobie radziłem, prawda? Wiatr wył za oknami, ale nie brzmiało to tak przejmująco jak zwykle teraz ktoś był obok mnie. - Już oberwałeś. Przepraszam. Znowu to wyświechtane, bezużyteczne słowo. - Przyznaję, panno Anderson, że jesteś bardzo interesującą dziewczyną. Gdy nie odpowiedziałam, poruszył się i trącił mnie ramieniem. - Obmacywałaś mnie, jak przywiązywałaś mnie do łóżka? - Co?… - Omal mi szczęka nie opadła. - Ee… nie… A chciałbyś? - Hm, mogłoby być ciekawie. - Znowu mnie trącił. -Mogę o coś zapytać?. Nie odpowiedziałam. I tak zapyta. Ludzie mówią to wyłącznie wtedy, gdy bardzo chcą coś z ciebie wydusić. Ale Graves znów mnie zaskoczył. - Co się stało z twoim tatą? W sensie… naprawdę stało? - Został przemieniony w zombie. - Myślałam, że zakrztuszę się tymi słowami, ale jednak zdołały wyjść na zewnątrz. Były chropawe, wypaczone, ale całe. - Ktoś go przemienił. No właśnie. Ktoś załatwił mojego tatę, a potem przemienił go w żywego trupa. W końcu powiedziałam to głośno. Szanse na to, że obudzę się i zrozumiem, że to był naprawdę straszny, wyjątkowo realistyczny sen, właśnie spływały do ścieku, jak mawiała babcia. - Zombie. Jasne. O rany. No dobra… - Graves odetchnął głośno, jakby właśnie wtargał coś ciężkiego na stromą górę. - Co chcesz teraz zrobić? A skąd, do cholery, mam wiedzieć?

- Coś do żarcia. - Odepchnęłam się od ściany, wstając. Ogrzewanie wyłączyło się. - Zjesz coś? - Chcę zapytać cię o coś innego. - Zadarł podbródek i nasze spojrzenia się spotkały. Srebrna czaszka i skrzyżowane piszczele odchyliły się do tyłu, dotykając jego włosów. Zdjął naszyjnik, mimo kołdry widać było, jak poruszyły się mięśnie na piersi. Masz kogoś, do kogo mogłabyś zadzwonić, skoro twój tata jest… - Graves przełknął ślinę, zanim wymówił to słowo: - Martwy? Bo on jest martwy, prawda? To właśnie oznacza być zombie. Wzruszyłam ramionami. - To znaczy być martwym i ożywionym. Moja mama nie żyje, moja babcia również. Wszyscy odchodzą. Znikają z mojego życia. Słowa były pełne dawnej goryczy. -Idę zrobić obiad, na pewno jesteś głodny. - To znaczy, że mieszkasz tu sama? Sama w tym domu? - Graves nie ustępował. Wstał ze schodów, zawinięty w czerwono-białą kołdrę jak mumia i poszedł za mną. - Chwilowo. Dopóki będę musiała. - Wpuściłam go do kuchni, zapaliłam światło i położyłam pistolet na blacie blisko siebie. - Chyba mam ochotę na smażony ser. Zjadłbyś? Lustrował blat, jakby szukał kontrabandy. - Czemu ten pies cię gonił? Dobre pytanie. Wzruszyłam ramionami. - Nie wiem. Cholera, chcesz coś zjeść czy nie? - Pewnie, że chcę. Jeśli tylko obiecasz, że nie przystawisz mi więcej pistoletu do głowy. Odwróciłam się do niego i zobaczyłam, że się uśmiecha, a obie ręce ma rozłożone. - Żartuję, Dru. Rozchmurz się. Rozchmurz się? Wytrzeszczyłam na niego oczy, wyjmując z lodówki ser i masło. Przywiązałam go do łóżka, omal nie odstrzeliłam mu głowy, a on mówi: rozchmurz się? Jego uśmiech stawał się coraz szerszy, oczy były teraz jasnozielone, pozbawione orzechowego odcienia. Strząsnął włosy na twarz i wydał usta, cmokając. Dziwne ciepło znów wypłynęło na moje policzki. Załapałam wreszcie i zaczęłam się śmiać, z masłem w jednej ręce i serem w

60 Inne Anioły drugiej. Chleb trzymaliśmy w zamrażalniku (choć równie dobrze mógłby leżeć na blacie); jak się mieszka na Południu, to dobry sposób, żeby zachował świeżość. Zwłaszcza jeśli jesz dużo tostów. Albo smażonego sera. - Tak już lepiej. - Oparł się o blat, owijając się kołdrą. - Jedziemy na jednym wózku. Ja też nikogo nie mam. I Nikogo, do kogo mógłbym zadzwonić czy poprosić o pomoc. Odkąd skończyłem dwanaście lat, mogę liczyć tylko I na siebie. Super. I co ja mam teraz powiedzieć? Wyjęłam patelnię. Nie powiedział nic o dykcie i przyklejonych kocach. Ja nie wspomniałam o jego niemal zagojonej ranie. Nie mówiliśmy prawie nic, a wiatr wył. Otworzyłam kilka puszek z zupą pomidorową i wlałam ją do rondelka. Nie czułam się już samotna. Gdy w domu jest ktoś, kto nie ma zamiaru nigdzie wychodzić, czujesz się lepiej. Nawet nalałam mu szklankę mleka. Szczyt gościnności.

61 Inne Anioły Rozdział 15 Jasna cholera… - Graves wytrzeszczył oczy na skrzynię z bronią. - Jezu! Czy twój tata był survivalowcem? Pomógł posprzątać salon. Nie pytał o dziury w ścianach ani o smród rozkładającego się zombie. Nie spytał też o podarte i śmierdzące ubrania, które zgarnęłam z podłogi i namoczyłam w pralce. Broń, którą tata miał ze sobą, portfel i medalion mamy na srebrnym łańcuszku zniknęły. Nie chciałam o tym myśleć. Śnieg nadal padał równo i spokojnie, wielkimi płatami, każdy był próbą wymazania świata. W radiu mówili, że niektóre domy nie mają prądu. My jeszcze mieliśmy i to mnie cieszyło. Pomimo zabezpieczenia z koców oraz taśmy w kuchni było chłodno, a ogrzewanie działało cały czas od chwili, gdy powiesiłam nowe koce i przymocowałam dodatkowe kawałki dykty. Jako osłona sprawdzały się całkiem nieźle, szczególnie gdy już podparłam drzwi na ganek. Otworzyłam ogniotrwałe pudło, w nadziei że znajdę tam to, czego szukam. Przekopałam się przez dokumenty - nasze metryki urodzenia, moja karta szczepień, gruba teczka ze świadectwami ze wszystkich szkół, do których chodziłam - i wyciągnęłam zniszczony notes z adresami, z rogiem zaklejonym taśmą izolacyjną. Notes z zadaniami zawsze leżał w samochodzie, kontakty tata trzymał oddzielnie. No dobra, tato. Popatrzmy, kto mógłby mnie z tego wyciągnąć, skoro ty skończyłeś jako

plama na dywanie - którą muszę odkurzyć, tak przy okazji. I to do czystego worka, żebym mogła zachować prochy. Poczułam przypływ mdłości. Nie powinno się w ten sposób myśleć o swoim tacie. Ale miałam do wyboru cynizm albo rozklejenie się, a jak już zacznę ryczeć, to mogę nigdy nie przestać. Tata nie cierpiał mazania się. - Bingo-wymruczałam. - To znaczy, chciałem zapytać, po co wam to wszystko? - nie ustępował Graves. Miał na sobie spodnie od dresu mojego tary, które mu dałam, ale ponieważ stanowczo odmówił włożenia koszulki z Peterem Framptonem, jego wąskie plecy pokrywała gęsia skórka. Mogłabym dać mu coś innego, ale zrobił aferę z powodu Framptona i uznałam, że skoro jest taki wybredny, to może chodzić goły. W końcu to nie David Cassidy, prawda? Usiłowałam nie patrzeć na jego nagą skórę, bo wtedy I czułam się dziwnie. - Żeby polować. - Zamknęłam pudło i upewniłam się, że jest zamknięte. Zostaw, to prawdziwa broń. Graves nie mógł się uspokoić. - Ale to chyba nie jest prawdziwy granat, no nie? - Jasne, że prawdziwy. Fałszywym nie rozwaliłbyś gniazda: zmutowanych karaluchów. Zostaw to, nie umiesz się z tym obchodzić. - Tata uczył cię, jak się tym posługiwać? - Generalnie tak. Nigdy nie dopuszczał mnie tylko do AK-47. Kartkowałam notes, rozszyfrowując bazgroły taty. Większość numerów telefonów była na Południu, głównie w Kalifornii i wokół Maine. Kompletnie nic w po-I pobliżu cholernej Dakoty. Rozpoznałam kilka z nich:

62 Inne Anioły łowca w Carmel, który surfował prawie codziennie, dopóki nie został ranny, gdy rozwalał siedlisko wampirów razem z brygadą najemników; kobieta, która mieszkała setki kilometrów stąd, w regionie Bayou i zrobiła porządek z duchami aligatorów; August w Nowym Jorku, który przeklinał po polsku, gdy pił z tatą, a jak był w dobrym humorze, to na opuszce jego palca wskazującego pojawiał się żółty płomyczek. Graves się zakrztusił. - Masz AK-47?! Nawet miotacz płomieni, ale w furgonetce. - Wyłącznie na szczególne wypadki. Znalazłam kawałek papieru, złożony na cztery, z numerem zaczynającym się od tutejszego kierunkowego. I nic więcej. Żadnego nazwiska, żadnego znaczka, sugerującego, że numer jest bezpieczny, w ogóle żadnych informacji. Super. Kto wsiądzie do samolotu, żeby przylecieć tu i mnie pocieszyć? Mogłabym opowiedzieć, co stało się z moim tatą, no, w każdym razie tyle, ile wiem. To nie za dużo, ale zawsze. Żołądek podszedł mi do gardła, grożąc gwałtownym zwróceniem smażonego sera. To była moja wina, nie powiedziałam tacie wtedy o sowie, i. - Jezu… - wyszeptałam, wpatrując się w numer. Był zapisany na paragonie ze sklepu okultystycznego w Miami, tego, w którym tata znalazł lśniący kawałek obsydianu, dobry do załatwienia chupacabra. Wysłał to Fedexem do Tijuany, do Juana-Raoula de la Hoya-Smitha. Chupacabra, wysysacze kóz w okolicach Tijuany, stanowiły poważny problem. Juan-Raoul mówił, że to z powodu upałów i tamales. Tata został tam po zamknięciu sklepu, żeby porozmawiać z groźnie wyglądającym właścicielem sklepu, noszącym dredy. Trwało to całe dwie godziny. Ja w tym czasie kręciłam się w pobliżu, zachowując ostrożność i robiąc się coraz

bardziej głodna. Gdy tata wyszedł ze sklepu, jego’ twarz była biała i jakby wykuta z kamienia. Całą noc sie-‘ dział w naszym pokoju hotelowym i pił. Ja zamówiłam sobie jedzenie do pokoju i oglądałam stare kreskówki, dopóki nie zasnęłam. Teraz mogłam się tylko zastanawiać, czy tata dostał, ten numer telefonu właśnie wtedy. Czy był bezpieczny? Atramentowy krzyżyk oznaczał „bezpieczny”, przekreślone kółko „niebezpieczny, wyłącznie w razie absolutnej konieczności”. Brak jakiekolwiek symbolu mógł oznaczać wszystko. W każdym razie to na pewno był charakter pisma taty, na bank. Jego sposób pisania dziewiątki, od dołu, nieprzerwaną linią. Poza tym, nikt inny nie miał do-stępu do tego notesu. Czyj to był numer? Może powinnam zadzwonić z budki telefonicznej i sprawdzić? To jedyny numer z tej okolicy; ale nie byt oznaczony. A przecież tata nie zapomniałby zaznaczyć, żel kontakt jest bezpieczny To do niego niepodobne. Ale zachowywał się nietypowo od czasu wizyty w tamtym sklepie, w którym grzechotnik uderzał o szkło i wydawały ten straszliwy grzechoczący dźwięk. Spojrzałam w górę na okno w salonie. Wiatr chichotał, jakby ze mnie kpił. - Dru, wszystko w porządku? - dotarł do mnie głos’ Gravesa. Nie zauważyłam go, gapiłam się w okno, pogrążona w myślach. Babcia nazywała to fantazjowaniem. „Nie zajmuj się fantazjowaniem, gdy jest robota do zrobienia. Wydój kozy i poszukaj jajek, a jak wrócisz, nauczę cię używać wahadełka. To będzie zabawne…” Przy jej silnym akcencie górali z Appalachów słowa sączyły się powoli niczym melasa. Mogłabym teraz spróbować użyć wahadełka… Nie, nic by mi to nie dało, moje życzenia i pragnienia były zbyt silne. Czasem wahadełko czy tarot mówią ci tylko to, co chcesz usłyszeć. Babcia zawsze powtarzała, że należy zajrzeć w siebie, a nie „podpierać się kulami”. A jednak „podpieranie się kulami” było dobre, jak człowiek nie miał czasu, żeby wejść w trans albo czekać na sen czy omen. - Wszystko dobrze - powiedziałam. Oderwałam się od swoich myśli i

przepisałam numer na czysty kawałek papieru, który potem wsunęłam do kieszeni. Rachunek był dowodem, a my

63 Inne Anioły unikaliśmy dowodów, dlatego wrócił do notesu, a ten z kolei do ogniotrwałego pudełka. Rozejrzałam się po salonie - nie było tu nic, czym można by się zająć w czasie śnieżycy. Zastanawiałam się gorączkowo, jak odsunąć rozmowę od siebie. - Chyba nie powinieneś nigdzie wychodzić w taką pogodę. .. wykrztusiłam w końcu. - Pomyślałem, że po prostu zostanę tu z tobą. Intrygujesz mnie coraz bardziej. - Graves poruszył brwiami w górę i w dół, ale efekt ukryła jego grzywa. Pomasował ramię, różowe ślady po ugryzieniu były teraz jaśniejsze. Blizna będzie pewnie biała, gwiaździsta, z długimi delikatnymi zmarszczkami w miejscach, gdzie zęby nacięły skórę. - Poza tym nie mogę wrócić do centrum handlowego. Ani nigdzie indziej. To błyskawiczne gojenie się było niesamowite. Rana wyglądała dziwnie, podobnie jak wszystkie rany z Prawdziwego Świata. Przepraszam. Nie powiedziałam tego. Po prostu wstałam i wyjrzałam przez okno. Płatki śniegu były niewiarygodnie grube i puszyste. - Często tak sypie? - Cztery, pięć razy zimą. Pewnie jutro otworzą szkołę, pługi będą jeździły całą noc. Pomyśl o tym. Jasne, już lecę. Potarłam skroń, tam, gdzie niedawno był pryszcz. Nadal bolało, chociaż teraz głęboko pod skórą. Nie znoszę takich pryszczy, które zagrzebują się pod spodem. Wydaje się, że zniknęły, ale nie, one się tylko okopują, a potem bolą na całego. Przeciągnęłam się ostrożnie, poczułam kłucie w plelf each. - Nie mam żadnych wielkich marzeń, które trzymałyby mnie w szkole. A ty z poradni

zawodowej? - Powinnaś się zastanowić, jak wyobrażasz sobie resztę życia. - Graves mówił bardzo poważnie, jakby grał w serialu o problemach nastolatków. Odsunął czarne włosy z czoła i dodał: - Mówię serio. Liceum nie trwa wiecznie. Gdyby trwało, popełniłbym samobójstwo. Witaj w klubie. - Liceum w ogóle nie ma większego znaczenia -mruknęłam. - Jak będę pełnoletnia, będę mogła palić i głosować, że nie wspomnę o dobrej pracy. - Z tym możesz się pożegnać, jak nie przestaniesz wagarować. Żeby mieć dobrą pracę, trzeba przebrnąć przez szkołę i dostać się na studia z niezłym świadectwem. Wtedy nie skończysz w wieku czterdziestu lat na sklepowym parkingu, jak mój przygłupi ojczym. - Graves wyprostował się, jego oczy miały teraz barwę nasyconej zieleni. -Mogę jeszcze jedną kanapkę? - Jasne, wiesz, gdzie jest kuchnia. Muszę znaleźć samochód. A potem dowiedzieć się, kto załatwił tatę. I do kogo należy ten numer telefonu. Moja lewa dłoń zacisnęła się w pięść i wsunęła do kieszeni, dotykając skrawka papieru. To był jedyny trop, jaki miałam. Myślałam, że Graves będzie mnie dalej nękał, ale on był naprawdę bystry. Zostawił mnie samą w cichym salonie, razem ze wspomnieniem po straszliwym odorze, który nie zniknął nawet wtedy, gdy stary odkurzacz wciągnął każdą drobinkę popiołu do świeżego worka. To był jedyny sposób, żeby zachować szczątki taty. Powinien mieć pogrzeb. Powinien zostać pochowany razem z mamą. To nie była dobra myśl. Poczułam się okropnie, jakby mi serce pękało… Sporo wysiłku kosztowało mnie połączenie go w jedną całość. Dziwna rzecz z tymi starymi cierpieniami - zupełnie jakby tylko czekały na nowy ból, żeby znowu wypłynąć. Wtedy okazywało się, że są równie ostre i straszne, jak tamtego dnia, gdy obudziłeś się i zrozumiałeś, że nic już nie jest takie samo.

Zakleiłam worek i włożyłam do ogniotrwałego pudła, a potem oparłam się o pokrywę, wstrząsana tłumionym szlochem, gdy Graves kręcił się po kuchni, słuchał komunikatów pogodowych, od czasu do czasu nucąc jakąś piosenkę. To dobrze, że był w humorze.

64 Inne Anioły Rozdział l6 Śnieżyca trwała trzy dni. W tym czasie okazało się, że Graves jest całkiem przyzwoitym kucharzem. Ja też byłam niezła w kuchni - babcia o to zadbała - ale on był lepszy. Robił omlety i parzył kawę, całkiem niezłą, tylko za słabą, jak większość cywilów. Spał w łóżku taty, które przeniósł! do mojego pokoju i starannie ścielił co rano. Zachowywał się wzorowo. I naprawdę miło było obudzić się w środku nocy i usłyszeć jego oddech. Podobnie czułam się wtedy, gdy spałam z tatą w hotelu. Uśmiechałam się do siebie, przewracałam na drugi bok i zasypiałam. Ale trzeciego dnia czułam się już chora od siedzenia w domu. Napięcie i zdenerwowanie rozładowywałam w garażu, waląc w worek treningowy dopóty, dopóki nie oblał mnie pot; boksowałam zaciekle i trenowałam kata. 1 Wszystko mnie bolało, ale trenowałam, aż mięśnie zaczynały się buntować przeciwko takiemu traktowaniu. Tai chi przynosiło ulgę. Oddychanie i spokojne ruchy - | poruszać rękami jak chmury, grać na skrzypcach - oczyszczały umysł. Tylko wtedy nie dręczyłam się myśleniem. Ale: gdy przerywałam, słuchając, jak wiatr szarpie zepsutymi drzwiami od garażu, wszystkie problemy powracały. W czasie treningów słyszałam czasem głos taty w swojej głowie. Lepsze to niż nic. Nie ruszałam ławki treningowej w rogu. lata ciągle kupował tanie ciężarki na wyprzedażach garażowych, odkąd doszedł do wniosku, że nie ma sensu wozić ich po całym kontynencie. Ławka treningowa była wspomnieniem sprzed dwóch miast i jedną z pierwszych rzeczy, które bym wywaliła, gdybym musiała się pakować.

I mimo to przez cały czas podświadomie spodziewałam się, że tata stanie w drzwiach garażu, wymamrocze powitanie i będzie chciał, żeby asekurować go przy serii ćwiczeń. Martwiłam się o nasz samochód, stojący gdzieś na dworze w taką pogodę, martwiłam się, czy w ogóle go znajdę i zdołam wyjechać z miasta, ale najbardziej martwiłam się tym, kto zmienił tatę w zombie. Śnieżyca w końcu ustała, a w prognozie pogody powiedzieli, że przez następne kilka dni będzie chłodno i pogodnie. Otworzą szkołę… Graves zaczynał już chodzić po ścianach od ciągłego siedzenia w domu. Miał dość noszenia ciuchów taty, zwłaszcza że były na niego sporo za duże. Uprałam jego dżinsy, zniżył się nawet do skomplementowania mojej bluzy z Disco Duck. Oglądaliśmy kablówkę, chociaż wszystkie reklamy znałam już na pamięć. Oboje lubiliśmy stare filmy fantastyczne, ale Graves stanowczo odmówił oglądania horrorów. I wcale mu się nie dziwiłam. Dlatego przeważnie wybieraliśmy kreskówki. Czwarty dzień powitał nas chłodnym porankiem. Obudził mnie Graves stał nade mną w samych slipach i szarpał za ramię. Jego dłoń była zimna i mokra od potu. - Ktoś jest za drzwiami -wyszeptał, a ja wyskoczyłam z łóżka tak szybko, że prawie zderzyliśmy się głowami. - Kto? - Złapałam sweter i wciągnęłam go na siebie, słuchając pukania: głuchego odgłosu, tłumionego przez śnieg, który nie zdołał się przebić przez mój pozbawiony wizji sen. A może jednak coś mi się śniło? Byłam w połowie schodów, gdy stukanie ucichło. Graves szedł za mną, mamrocząc coś pod nosem - odwróciłam się i popatrzyłam na niego,

65 Inne Anioły przykładając palec] do warg. Zastygł z uchylonymi ustami i ręką na żebrach, właśnie się drapał. Trzy kolejne uderzenia, oddzielne, wyraźne. Zamarłam. Poczułam na ciele gęsią skórkę, każdy włosek zjeżył się, najwyraźniej szykując do ucieczki. Znałam to uczucie. Babcia nazywała je „dzwonkiem alarmowym”. Tata mówił na to „ciarki”. Ja mogłabym powiedzieć: „coś parszywego po drugiej stronie drzwi”. A ja nie mam nawet broni. Czułam posmak szlamu i rdzy, smak żelaza w tyle podniebienia. Tata mówił, że wystarczy na mnie spojrzeć, by wiedzieć, kiedy zaczynam coś czuć. To musiała być prawda, bo Graves zbladł jak ściana. Jego nozdrza zafalowały, a rozczochrane włosy poruszyły się, kiedy się otrząsnął jak przerażony pies. Coś poruszyło się na powierzchni drzwi, coś jakby błękitne linie, które można dostrzec jedynie kątem oka: Nieprzygotowana na ból, który właśnie przeszył mi głowę, wypuściłam ze świstem powietrze. Rzuciłam okiem na drzwi do salonu i zatrzymałam się - żaluzje były podniesione, nie zaciągnęłam ich przed pójściem do łóżka. Żadnej osłony, a pistolet był w moim pokoju. Powinnam była go zabrać, schodząc na dół… Ale gdyby za drzwiami stał gliniarz albo inny dorosły, mogłabym mieć kłopoty. Rany, co za sytuacja. I znowu stukanie. Figlarne, proszące. Mała świnko, mała świnko, wpuść mnie. Odetchnęłam płytko, pokazałam Gravesowi na niego, a potem na górę, układając palce w pistolet i wymownie uniosłam brwi. Skinął głową. Różowe blizny na ramieniu były wyraźnie widoczne. Slipy weszły między chude po- $ śladki, mogłam je oglądać w całej okazałości, gdy Graves odwrócił się i zaczął cicho wchodzić po schodach.

Przykucnęłam i, wpatrując się w drzwi, chłonęłam dźwięki całą skórą. Ktoś stał na werandzie przed drzwiami frontowymi i czekał, to na pewno. Wyczuwałam jakby drżące powietrze, unoszące się nad chodnikiem w upalny dzień - zakłócenia spowodowane przez coś dziwnego, intruza w zwykłym świecie. Niebieskie linie wibrowały na granicy widzialności, dom odpychał jakąś nieprzyjazną istotę. W każdym nowym domu, do którego się przeprowadziliśmy, pierwszej nocy wykradałam się z pokoju i dotykałam okien i frontowych drzwi różdżką babci, czując, jak moja wola płynie przez jarzębinowe drewno do ścian. Babcia nazywała to „ochranianiem” albo „zamykaniem” domu. lata mówił: „starcze brednie z Apallachów”, ale nigdy nie próbował mnie powstrzymać - nauki babci zawsze okazywały się przydatne. lata protestował wyłącznie z przyzwyczajenia, a ja nigdy nie wytykałam mu, że biorąc pod uwagę rodzaj jego pracy, taki protest jest co najmniej śmieszny. I tyle. Czasem niemal dostrzegałam te cienkie niebieskie linie, przeszywające, niczym błyskawice, powierzchnie drzwi i okien. Tym razem były wyraźnie mocniejsze, trzeszczały i gromadziły się, odpychając intruza. Cholera. Schody zaskrzypiały. Przysypany śniegiem dom rozpoczynał swoją codzienną poranną piosenką. Podwórko pokrywał biały dywan, wybrzuszający się tam, gdzie stał płot pogrzebany pod zaspą. Frontowe drzwi nie skrzypiały. Po prostu były, zasłaniając to, co stało za nimi, pokryte niebieskim światłem, które mogłam niemalże zobaczyć. Moje dłonie zwilgotniały od potu, w gardle mi zaschło, w ustach czułam poranny niesmak i rdzę. To nie rdza, Dni. To krew. Głos instynktu brzmiał bardzo spokojnie. To coś dziwnego i ma posmak krwi. Stoi na frontowej werandzie i być może spogląda na martwi kwiatki w plastikowych doniczkach, których nie miałaś czasu sprzątnąć. O co zakład, że jeśli wyjrzysz przez okno w salonie, zobaczysz, że się do ciebie uśmiecha? Cichy, drżący, skrobiący dźwięk. Zrobiło mi się słabo na myśl o kościstych palcach taty, stukających w okno. t Mała świnko, mała świnko,

wpuść mnie. W Prawdziwym Świecie jest wiele stworów, które nie mogą przekroczyć progu twojego domu bez zaproszenia. Zombie do 66 Inne Anioły nich nie należą, ale ta istota chyba należała I i najwyraźniej stary babciny rytuał chronienia domu się sprawdzał. Chyba? Na pewno się sprawdzał! - Nie ma mowy, nie wpuszczę cię, zły wilku - powiedziałam bezgłośnie. Graves właśnie usiłował zejść bezszelestnie po scho dach. Poręcz jęknęła, Graves wypuścił powietrze i znieruchomiał. Tymczasem wrażenie czyjejś obecności odpływało niczym ścieki do studzienki kanalizacyjnej. Usłyszałam cienki dźwięk, który mógł być śmiechem lub krzykiem, w zależności od tego, z jak daleka dobiegał. Usiadłam na schodach, nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Trzęsły się i były jak z waty. Graves podał mi pistolet nad moim ramieniem. Wzięłam, nie mając sumienia powiedzieć mu, że to coś za drzwiami już sobie poszło. Nogi mi drżały, zupełnie jakbym trzasnęła dawkę czystej kofeiny, doprawionej przerażeniem. Cóż, właśnie doświadczyłam przerażenia w czystej postaci. I teraz schodziło ze mnie, ciemne jak wino, o metalicznym posmaku popiołu. Ohydnie cuchnie - wyszeptał Graves. - Co to jest? Miałam zbyt mało danych, żeby próbować zgadywać. Jedno wiedziałam na pewno - to było złe. Naprawdę złe. Kilka razy przełknęłam ślinę, moje gardło było suche jak . pieprz. - Czujesz jego zapach? - zapytałam. - Tak. Śmierdzi okropnie. Jakby rdza… - Jego nozdrza rozszerzyły się, gdy wciągał powietrze. Zobaczyłam, jak poruszają się jego żebra, dostrzegłam grę mięśni na szyi i ramionach. Graves również się trząsł. - To nie rdza. To krew. - Oboje wypuściliśmy powietrze w tym samym momencie: ja pod

koniec zdania, a on jakby czekał na mnie. - Jesteś medium? - Ja? Nie. Nigdy nawet nie byłem na randce. - Zerknął na mnie, jego oczy płonęły fosforyzującą zielenią. Ciemna karnacja jakby spłowiała, teraz był prawie biały. Blask jego oczu wyglądał niesamowicie. - Poszło sobie, tak? - Tak. - Dlaczego nadal trzęsą mi się nogi? Nie wiem, co to było, ale mogę się domyślać, prawda? Wyglądało na coś tak cholernie złego, że nawet tata uciekałby, gdzie pieprz rośnie. Mogłam tylko mieć nadzieję, że się mylę. Nadszedł świt, pogodny i zimny. Słońce odbijało się od śniegu, na wysokim, intensywnie niebieskim niebie wisiały białe pierzaste chmury. Włożyłam wojskowy sweter taty i jego kurtkę, wciągnęłam dżinsy, włożyłam buty i poszłam na dół. Tam zapatrzyłam się na pudło z bronią, zawsze to lepszy widok niż tłusta plama na dywanie. Może powinnam wziąć broń? I co, będę paradować z nią w biały dzień? Na samą myśl, że zatrzyma mnie jakiś policjant, a ja nie będę miała ani odpowiednich dokumentów, ani dobrego wyjaśnienia, dlaczego mam przy sobie pistolet, robiło mi się słabo. Delikatnie mówiąc. - Naprawdę powinienem pójść z tobą - oznajmił Graves, oparty o drzwi do salonu, z dłońmi wsuniętymi w kieszenie dżinsów. Pokręciłam głową, warkocz uderzył mnie w ramię. Po traktowałam włosy odżywką i zaplotłam, żeby nie przeszkadzały. - Tata by mnie zabił, gdybym wciągnęła w to cywila - Wzdrygnęłam się przy tych słowach, ale dzielnie mówiłam dalej: - Najlepsze, co możesz zrobić, to zapomnieć^ że cokolwiek widziałeś, wrócić do szkoły i dalej zdobywać wykształcenie. Bo coś parszywego dobija się do moich drzwi, a ja nie mogę wynieść się z miasta, dopóki nie znajdę samochodu. I tale już za bardzo cię w to wciągnęłam.

- Ta, jasne. - Wzruszył szczupłymi ramionami. - Nić z tego. A co ty masz zamiar zrobić? Zerknęłam pożądliwe na pudło z amunicją i wzięłam plecak. Blask śniegu na zewnątrz sprawiał, że puste ściany wydawały się jeszcze jaśniejsze, dziury po kulach tuż obok Gravesa wyglądały niczym płaskorzeźba.

67 Inne Anioły - Zadzwonić. - Do kogo? Do łowców duchów? Wiedziałam, że powiesz to prędzej czy później. Zastanowiłam się, co mam w plecaku, ile zostało mi forsy. - Jeszcze nie wiem. - Nie wiesz, do kogo zadzwonisz? - Jego brwi uniosły się, a czoło zmarszczyło, gdy przetrawiał tę rewelację. -Rany… - Słuchaj, robię takie rzeczy od zawsze. Dam sobie radę bez ględzenia. Zawahałam się, a potem podeszłam energicznie do mniejszego pudełka z bronią. Grzebałam w nim chwilę, aż w końcu wyjęłam nóż sprężynowy. Nacisnęłam przycisk, rozległo się pstryknięcie, gdy sprężyna uwalniała ostrze. Przyglądałam się srebrnej powłoce na środku klingi, na ostrzu nie było srebra. Pokrycie klingi srebrem pogarsza wyważenie noża, ale jest śmiercionośne dla wielu parszywych stworów. W razie czego łatwiej mi będzie wyjaśnić, dlaczego mam wojskowy nóż sprężynowy niż pistolet. Mając przy sobie tylko nóż, bez trudu zdołam wykręcić się od aresztu. Nacisnęłam przycisk i złożyłam nóż, opierając go o pokrywę pudła, a potem wepchnęłam do kieszeni kurtki. Graves wzruszył ramionami i odepchnął się od ściany. - Idę z tobą. - Posłuchaj… - zaczęłam, ale już go nie było. Słyszałam, że pędzi na górę, przeskakując po dwa stopnie, pewnie po płaszcz. Co mogłam powiedzieć? Przecież został już ugryziony. Gdy Prawdziwy Świat raz wbije w ciebie zęby, ciężko wrócić do szarej codzienności i happy meala. Poza tym… Gdy słuchałam, jak kręcił się na górze, mogłam sobie wyobrażać, że to tata. Poczułam wyrzuty sumienia. „Dru, nie możesz na to pozwolić. Został ugryziony. Może być znacznie

gorzej, jeśli wejdzie w to jeszcze głębiej”. Ale ja też byłam dzieckiem, w dodatku samotnym. Potrzebowałam pomocy, a Graves był najlepszą pomocą, na jaką mogłam liczyć. To nie było fair. Ale to przeze mnie został ugryziony - nie byłam na tyle naiwna, by myśleć, że płonący pies i wilkołak po prostu kręcili się w okolicy i mieli ochotę na orange juliusa po zamknięciu centrum. Szczególnie, że coś dobijało się o świcie do moich drzwi. Coś, na co zareagowały niebieskie linie ochronne babci - teraz znacznie wyraźniejsze niż kiedykolwiek. Wciąganie w to Gravesa nie było w porządku. Skończy się tak, że zostanie ciężko ranny, nie miał przecież żadnego doświadczenia… Przełknęłam ślinę. Przełożyłam pasek torby przez głowę, założyłam czapkę narciarską i rękawiczki, na dworze było chyba piekielnie zimno. Wyszłam przez frontowe drzwi i lodowate powiel trze uderzyło mnie w płuca, krzyknęłam cicho i zadygotałam. Skulona, owinęłam się szczelniej gryzącym wojskowym szalikiem. Jezu, to nie jest pogoda dla łudzi! To pogoda dla pingwinów! Byłam pewna, że Graves zamknie drzwi, wychodząc, więc spokojnie zeszłam z werandy. Na podwórku zobaczyłam to, co, niestety, spodziewałam się zobaczyć dziewiczo czysty śnieg, żadnych odcisków stóp. Cokolwiek dobijało się do drzwi, nie zostawiło po sobie żadnych śladów. Świetnie. Zanim dotarłam do ulicy, byłam już oblepiona śniegiem od stóp do głów. Pługi przejechały rano, więc dawało się przejść, chociaż z trudem. Dru Anderson, nieustraszony nastoletni łowca duchów, ślizgająca się i przewracająca na trzeszczącym śniegu. Ale lepsze to niż siedzenie w domu, jeszcze jeden dzień, a zaczęłabym chodzić po ścianach. Poza tym skąd mogę wiedzieć, czy poranny gość nie wróci po zachodzie słońca i nie przyprowadzi ze sobą towarzysza, którego ochrona nie zatrzyma? Jedyne wyjście to spróbować nawiązać kontakt…

68 Inne Anioły - Dru! - zawołał Graves. Nawet nie poruszyłam ramionami, po prostu szłam dalej. Moje buty miały dobre podeszwy, ale nie dało się iść szybciej, mogłam jedynie sunąć łyżwiarskim krokiem. - Dru! Zaczekaj! Nie zatrzymałam się. Jak dotrę do skrzyżowania, będę mogła złapać autobus, miejmy nadzieję, że nadal jeżdżą zgodnie z rozkładem. Może Gravesowi znudzi się wrzeszczenie, jeśli dam mu do zrozumienia, że nie słucham. Za mną rozległy się skrzypienie i chrzęst, a także szybki, dziwnie lekki tupot stóp. Graves wpadł na mnie z tyłu, złapał za ramię i omal nie runęliśmy w zaspę przy jezdni. Chwyciłam go za nadgarstek i zablokowałam, niemal go obróciłam, nim wyrwał rękę znacznie mocniej, niż powinien. Wytrzeszczyłam na niego oczy, on patrzył na mnie. Miał uchylone usta, krótkie płytkie oddechy tworzyły obłoczki w zimnym powietrzu. Jego policzki były zmarznięte i czerwone, włosy, jeszcze dziksze niż zazwyczaj, wyprostowały się, strzelając iskrami. Efekt był wstrząsający, wyglądał jak zjeżony kot. - Jezu! - zawołałam. - Co się stało? - Idę z tobą - oznajmił takim tonem, jakbym była debilem. - Cholera, Dru! - Chcesz sam zginąć i jeszcze mnie przy okazji zabić? Zostaw mnie! Jezu, jak zdołał tak szybko biec? Na krawędzi świadomości pojawiło się straszne podejrzenie, ale szybko je stłumiłam. I tak miałam mnóstwo problemów. Uwolniłam ramię, Graves zacisnął szczęki. Watr ciął teraz jak nóż. Wydawało mi się, że włosy przymarzają mi do głowy, było mi zimno mimo tych wszystkich ciuchów, które miałam na sobie. - Ja już siedzę w tym po uszy. - Cofnął rękę i skrzyżował ramiona. -

Ugryzło mnie coś, co nie powinno istnieć. Żadne z tych stworzeń nie powinno istnieć. A ty mi mówisz, żebym był grzecznym chłopcem i wracał do domu. Nie ma mowy. Powiedziałem, że pierwsza działka gratis, ale tamta nie była pierwsza i teraz za nią płacisz: zabierasz mnie ze sobą. Jesteś mi to winna. - Nic ci nie jestem winna - burknęłam, chociaż wiedziałam, że to nieprawda. Czy płonący pies znalazłby mnie w domu, gdybym nie ukrywała się w tym przeklętym centrum? W takim razie ja miałam szczęście, a Graves uratował mi życie; taka była prawda, nawet jeśli on sobie tego nie uświadamiał. Andersonowie zawsze spłacają swoje długi, powtarzał często tata. I to szybko, zanim się powiększą. Ale co z pukaniem do drzwi? Ktoś wiedział-; że tu mieszkam. Ktoś albo coś. Żołądek ścisnął się boleśnie. Graves patrzył na mnie, jakby chciał wywiercić mi dziurę w czole. Na jego włosach lśniły kryształki lodu, policzki płonęły purpurą. Oboje drżeliśmy. Nie miał nawet szalika. Jak na tubylca, sprawiał wrażenie żałośnie nieprzygotowanego do zimy. Nie miałam pojęcia, co robić, działałam intuicyjnie, impulsywnie. - Mój tata nie żyje - zabrzmiało to płasko, bezbarwnie, jakbym mówiła o kolacji. Śnieg wchłonął słowa, opadły na ziemię, gdy tylko wyszły z moich ust. Przepraszam, że cię w to wciągnęłam. Zrób mi przysługę, nie wchodź w to głębiej i wróć do domu. - Hej, może nie zauważyłaś, ale nie mam przytulnego domku, do którego mógłbym wrócić. Jestem sam, tak samo jak ty i to od dawna - Przygarbił się, wyglądał teraz na nieszczęśliwego i zmarzniętego. - Przecież mogłem zostawić cię już wtedy, w centrum. Wszedłem w to, ponieważ chciałem, i teraz w tym siedzę. Czy możemy się więc po prostu ruszyć, zanim zamarznę na śmierć, czy wymagam za wiele? Cofnęłam się o krok, znalazłam oparcie dla stóp, skręciłam i poszłam w dół ulicy. Niektórzy sąsiedzi odśnieżyli chodniki, większość nie. Na poboczu piętrzył się odgarnięty śnieg. Graves szedł za mną, słyszałam chrzęst jego kroków. Nieźle, Dru. Po cholerę on ci potrzebny? Zginiesz przez niego. Albo on przez ciebie.

69 Inne Anioły Ale szedł za mną, dopóki nie dotarliśmy do końca przecznicy, a ja nie próbowałam go zgubić. Nie powiedział ani słowa przez całą drogę i chociaż to było w porządku, chyba wolałabym, żeby do mnie mówił. Słowa mogłyby zagłuszyć przerażające myśli.

70 Inne Anioły Rozdział 17 Nigdy przedtem nie zaglądałam do tej kafejki. Było tu mnóstwo ludzi w ciężkich zimowych kurtkach, szyby zaparowały oddechami. Wpatrywałam się w ulicę; Graves siedział naprzeciwko mnie, bawiąc się tekturowym kubkiem, nogi miał wyciągnięte, jego kolana uderzały w moje, dopóki się nie odsunęłam. - No dobra - powiedziałam w końcu, po dłuższej chwili przyglądania się ruchowi na ulicy. Napiłam się czekolady, teraz już ledwo ciepłej. - Jeszcze raz. Idę do automatu, wrzucam monetę i wybieram numer. Słucham, kto odbierze, a potem improwizuję. Jak tylko odwieszę słuchawkę, ty wstajesz i idziesz na róg. Jeśli będę szła przy budynkach, zjeżdżasz stąd, łapiesz autobus numer 34 i czekasz na mnie w domu. Jeśli pójdę od strony ulicy, możesz się przyznać, że mnie znasz. Kumasz? Graves wzruszył ramionami i przewrócił oczami. - Kumam, kumam. James Bond wymięka. Rzeczywiście chyba to robisz od dawna… - Nie patrzył na mnie, gapił się na kolejkę do kontuaru, krzywiąc się niemiłosiernie. - Ależ tu cuchnie! Wzruszyłam ramionami. To była zwykła sieciówka, z mnóstwem drogiego badziewia na półkach i chwiejnymi stolikami, z dzieciakami za ladą, usiłującymi nadążyć za „poproszę beztłuszczową, chai z mlekiem sojowym, podwójne espresso, bez cukru, z pianką z ekspresu, czy macie słodzik?” Ludzie podchodzą do lady, biorą swoja kawę i idą do drzwi, zazwyczaj paplając przez komórkę o czymś zupełnie nieistotnym. I nikt z nich nie miał pojęcia o Prawdziwym Świecie. Nikt nie umierał z

przerażenia. - Nie mają o niczym pojęcia. - Wzięłam swoją już’ niezbyt gorącą czekoladę i odsunęłam się od stołu. Nadal bolały mnie plecy, czułam drobne ukłucia po obu stronach kręgosłupa. Kobieta o rozmiarach szafy w ogromnej niebieskiej bluzie z kapturem (tak masywna, że od tyłu wydawała się niemal kwadratowa) ciągnęła brutalnie swojego dzieciaka do lady. Maluch wyglądał na jakieś pięć lat, był ciepło opatulony, a na dolną wargę spływał mu wielki glut, który chłopak wycierał zaskorupiałym rękawem.! Wpatrywał się jak urzeczony w ścianę, gdy jego mama trajkotata do zmęczonej blondynki za barem. Linie ściany zdawały się go fascynować, ściana wybrzuszała się po lewej stronie, ukrywając ekspresy do kawy. Wyciągnął rękę w rękawiczce, ale matka szarpnęła go, jakby był na smyczy. Maluch wydał cichy dźwięk, a matka potrząsnęła nim tak, jak suka mogłaby potrząsnąć szczeniakiem, tylko bez jej czułości. Mój żołądek zmienił się z zimną grudę. - Nie mają bladego pojęcia mruknęłam i ruszyłam do drzwi, wrzucając do śmieci prawie pełny kubek. W powietrzu wisiał zapach spalin i gorzki aromat metalu, który pewnie wróżył jeszcze więcej śniegu. Szłam chodnikiem do automatu, warstwa niebieskich kuleczek odmrażacza, wyglądających jak niebieska sól, leżała przed każdym sklepem czy biurem. Byłam pewna, że telefon j działa, słyszałam sygnał, gdy szliśmy do kafejki. Pogrzebałam w kieszeni, szukając ćwierćdolarówki i skrawka papieru z numerem telefonu. Raz jeszcze prześledziłam w myślach swój plan, próbując znaleźć słabe punkty, coś, co mogłam przegapić. Nagle zaczęłam się zastanawiać, czy tata też to czuł. Tę straszną odpowiedzialność. Suche gardło, mdłości i niepokój, który niczym szczur wgryza się ostrymi zębami w twój mózg.

71 Inne Anioły Gdy byłam mała, myślałam, że tata potrafi wszystko. Pojawiał się u babci co kilka miesięcy, czasem posiniaczony i kulejący, a babcia piekła ciasto i szykowała na kolację jego ulubione potrawy. Łatwo było się domyślić, że wraca - babcia wstawała wtedy bardzo wcześnie i zaczynała gotować i piec już od rana. Zawsze wiedziała, że ma wrócić, chociaż w domu nie było telefonu. Pamiętam, jak mnie podnosił do góry i wirował ze mną, dopóki nie zakręciło mi się w głowie, a ja śmiałam się i piszczałam. Pamiętam, że na podwórku był trawnik ze stokrotkami, który babcia ścinała co jakiś czas. Pamiętam jak, trochę później, zabierał mnie do lasu i uczył strzelać, najpierw z pistoletu gazowego do puszek, potem z karabinka kaliber 22 milimetry, a w końcu z pistoletu i strzelby. Miałam wtedy dwanaście lat, to było na krótko przed śmiercią babci. Otrząsnęłam się ze wspomnień i weszłam do budki telefonicznej. Mikrofon był śliski, pocieszałam się myślą, że niewiele zarazków ma szansę przetrwać w taki ziąb. Wrzuciłam monetę i wybrałam numer, a potem wcisnęłam świstek papieru do kieszeni. „Nie zostawiaj śladów, Dru. Myśl, co robisz”. Czekałam. Serce waliło mi jak młotem, moje usta wypełnił obrzydliwy, kwaśny posmak. Usłyszałam sygnał. Przynajmniej telefon działał. Drugi sygnał. Trzeci. Czwarty. Ktoś odebrał, ale nie odzywał się, słyszałam tylko cichy oddech. Wsłuchiwałam się, odliczając sekundy i wyłowiłam niewyraźny dźwięk w tle, jakby szum przejeżdżających samochodów. Sto dwadzieścia jeden. Sto dwadzieścia dwa. Sto dwadzieścia trzy. Dał się słyszeć cichy syk, powietrze prześlizgujące się między zębami a językiem. Sto dwadzieścia sześć. Sto dwadzieścia siedem. Sto dwadzieścia osiem.

- Nie rozłączaj się, dziewczynko. Głos był męski, raczej młody. Było coś dziwnego w jego sposobie mówienia, jakby obcy akcent, dzielenie słów, nierówny rytm. Oblałam się potem, a potem zrobiło mi się zimno. Poczułam słaby posmak pomarańczy i soli. Sto dwadzieścia dziewięć. Trzysta. - Cichutka jak mysz pod miotłą. - Rozległ się krótki, gorzki śmiech, jakby chłopak po drugiej stronie miał | w ustach coś obrzydliwego. - No dobrze. Jak już będziesz gotowa do rozmowy, poszukaj mnie. Róg Burkę i Siedemdziesiątej Drugiej. Wejdź od razu do środka. Trzysta jeden. Trzysta dwa. Rzuciłam słuchawkę na I widełki i cofnęłam się o krok. Dyszałam ciężko, czując, jak schodzi ze mnie napięcie. Jezu. Jezu Chryste. Rozejrzałam się. Smak pomarańczy, smak niebezpieczeństwa zintensyfikował się, poczułam go na języku. A niech to szlag. I co teraz? Moje nogi same poniosły mnie z dala od telefonu, tuż przy budynkach. Przelotnie zarejestrowałam, że tu na chodniku pojawiały się suche miejsca, jeśli przy budynku był daszek. Nie patrzyłam, czy Graves pobiegł do autobusu, czy nie. Wierzyłam w jego inteligencję. Róg Burkę i Siedemdziesiątej Drugiej. Musiałam znaleźć mapę. Na dworcu autobusowym powinna jakaś być, poza tym to dobre miejsce, żeby zgubić ogon. Nie miałam pojęcia, czy ktoś za mną idzie, ale intensywny smak cytrusów był ostrzeżeniem. Czasem ci z Prawdziwego Świata mogą namierzyć cię nawet przez telefon. Tata mówił często: „Pamiętaj, że oni też mają zdolności nadnaturalne”. Właśnie dlatego byliśmy ostrożni w kwestii telefonów… Najlepsze, co mogłam zrobić, to utrzymać dystans, żeby zbić z tropu tego kogoś, kimkolwiek - czymkolwiek był. Przy numerze telefonu nie było krzyżyka, więc numer nie był bezpieczny. Ale ten człowiek nie mógł mieć pewności, że to byłam ja. Miałam nadzieję,

że nie wiedział, czy tata dał ten numer innemu łowcy, czy miał jakieś wsparcie ani kim w ogóle byłam. Za dużo niewiadomych, Dru. Być może to był błąd. Ale teraz przynajmniej coś wiedziałam. Wiedziałam, gdzie była pułapka. A skoro była, to istniał sposób, żeby ją ominąć i dowiedzieć się, kto za nią stoi. Jeśli zachowam ostrożność i będę miała szczęście.

72 Inne Anioły Nawet jeśli będziesz ostrożna, nadal pozostaniesz dzieckiem. To tata powinien się tym zajmować, to on był silny i inteligentny, a skoro ktoś przemienił go w chodzącego trupa, ty nie masz szans. Ale to było jedyne wyjście. Co jeszcze mogłabym zrobić? Wyjechać z miasta. Wynieść się w diabły. Jasne. W śnieżycy. Bez samochodu. No pewnie, to dopiero byłby gwarantowany sposób, żeby wpaść w czyjeś łapy. Stuprocentowo pewny. Pochyliłam głowę i ruszyłam do przodu, ciągle trzymając się budynków. Chmury sunęły po mroźnym, intensywnie błękitnym niebie. Ciemnoszare, o postrzępionych brzegach, zdawały się ciągnąć w nieskończoność. Nie oglądałam się, żeby sprawdzić, czy Graves zrobił to, co mu kazałam. Przez najbliższe kilka godzin musiał radzić sobie sam, dopóki nie zyskam pewności, że mogę bezpiecznie wrócić do domu. Dopóki nie upewnię się, że nic za mną nie pójdzie. Dworzec był dwie ulice dalej. Stałam, wpatrując się w mapę, i w końcu znalazłam Burkę i Siedemdziesiątą Drugą, niemal na samym brzegu, tam, gdzie ulice centrum przechodziły w przedmieścia. Dojeżdżał tam tylko jeden autobus. Zerknęłam na niebo, a potem przesunęłam palcem po mapie, szukając ewentualnych dróg odwrotu. Nie byto żadnych. Byłoby łatwiej, gdybym miała samochód. No dawaj, Dru. Kombinuj. Użyj mózgu. Stałam, świdrując mapę wzrokiem, jakbym żądała, by pokazała coś innego. Musiałam się upewnić, że mogę wrócić do domu, a potem, już w domu, stworzyć jakiś plan. Nagle mój mózg przeszyła błyskawica bólu. Zadrżałam i odetchnęłam głęboko, ale ból odszedł równie szybko, jak się pojawił, zostawiając po sobie cichy brzęk,

jakby tuż obok ktoś rozbił kieliszek. Resztę świata spowiła cisza. Spojrzałam w górę. Świat zastygł w miejscu. Autobusy znieruchomiały, obłoczki oddechu zawisły przed twarzami przechodniów,) każda chmura spalin wyglądała jak woskowy odcisk. Chłopak w długim ciemnym płaszczu pstryknął niedopałkiem, dym unosił się między jego palcami. Ludzie zamarli, balansując na jednej nodze, zupełnie jakby ktoś zatrzymał film życia, ale zapomniał mi o tym powiedzieć. Na dachu autobusu zobaczyłam poruszające się, śnieżnobiałe skrzydła. Wytrzeszczyłam oczy. Biała sowa babci trzepotała skrzydłami, świdrując mnie żółtymi ślepiami i przechylając na bok głowę, jakby chciała powiedzieć: „Co jest, szefie?” Trudno było się poruszać, przejrzyste powietrze zgęstniało niczym syrop, przedzieranie się przez nie wymagało wysiłku. Zrobiłam cztery kroki w stronę autobusu, który stał z otwartymi drzwiami. Kierowca w środku siedział nieruchomo z CB podniesionym do ust i pólprzymkniętymi oczami. A potem świat ruszył ze świstem. Powróciły dźwięki - odgłos silników, kaszel, rozmowy, niskie wycie wiatru. Stałam przez chwilę, patrząc na kierowcę, który skończył gadać przez radio i zerknął na mnie. - Wsiadasz, mała? - Miał czerwone rumieńce i białą brodę Świętego Mikołaja, na szyi chustkę z amerykańską flagą. Jego knykcie były spierzchnięte i czerwone. Sprawiał wrażenie człowieka spokojnego i pogodnego, dokładnie takiego, jakiego chciałoby się widzieć za kierownicą kilkutonowego autobusu. Wsiadłam z bijącym sercem, pokazałam bilet i zajęłam miejsce wystarczająco blisko kierowcy, żeby nie obawiać się chuliganów czy świrów, wystarczająco daleko, żeby kierowca nie zwracał na mnie uwagi. No, chyba że zaczęłabym wymiotować albo robić coś równie interesującego. Biorąc pod uwagę moje samopoczucie, wymioty wcale nie były wykluczone. Zrobiłam kilka głębokich wdechów. Opatulona w kurtkę, szalik i czapkę zaczęłam się pocić, chociaż nadal szczękałam zębami, a gęsia skórka nie chciała opuścić nóg i ramion. Objęłam

się ramionami, żeby poczuć się pewniej. Autobus ruszył. Czy sowa nadal siedziała na dachu? I czy ktokolwiek ją widział? Niezła historia, Dru. A jednak czułam się dobrze - babcia uczyła mnie słuchać intuicji, polegać na niej. Jeśli była tu jej sowa, nie groziło mi nic złego. Mogłam spokojnie podążać za głosem intuicji, nie

73 Inne Anioły musiałam przekonywać taty, że to poważna sprawa, a nie dziecięce strachy czy wybujała wyobraźnia. Zdawał sobie sprawę, że widzę rzeczy, które są dla niego niedostępne, przyznawał, że mam instynkt, ale myślę, że nie było mu łatwo tego zaakceptować, choć wiedział, że potwory są wśród nas. Nigdy przedtem świat się nie zatrzymywał. Nigdy przedtem sowa nie pojawiała się w ciągu dnia. Należała przecież do świata nocy i snu. Wzdrygnęłam się. Uważaj, Dru. To, że dostałaś wiadomość, nie znaczy jeszcze, że jest dobra. Tak właśnie powiedziałby tata. Babcia mogłaby skinąć głową, a jej nastroszone szare brwi uniosłyby się w szczególny sposób. Nagle zalała mnie fala tęsknoty i osamotnienia. Smak pomarańczy zanikał, autobus z trudem brał zakręt, opony skrzypiały i chrzęściły na jezdni posypanej piaskiem. Wyjeżdżaliśmy z centrum. Wyglądałam przez okno, czując, że moje oczy wypełniają się gorącymi łzami, i czekałam na następny znak. Dwie godziny później z jasnoszarego nieba padał zlodowaciały śnieg, a ja miałam w ustach taki posmak, jakbym zalazła się w gaju cytrusowym. Usłyszałam ten sam brzęk co wcześniej, jakby cichnący odgłos gongu. Nim przebrzmiał, nacisnęłam przycisk stopu. Moja ręka po prostu wyskoczyła i wcisnęła go, bez udziału umysłu. Tak to właśnie jest z intuicją - nigdy nie wiesz, co zrobisz za chwilę. - Trzymaj się ciepło - rzucił za mną kierowca. Mówił to samo każdemu, kto wychodził. Naciągnęłam mocniej czapkę. Miałam szczerą nadzieję, że przy wysiadaniu nie poślizgnę się i nie wyrżnę tyłkiem o ziemię. Odetchnęłam głęboko i się rozejrzałam. Wiata przystanku wyglądała jak plastikowa skorupa, zasmarowana graffiti, nad wznoszącymi się nieopodal magazynami wisiało stalowoszare niebo. W powietrzu czuło się zapadający zmierzch, chociaż promienie zachodzącego słońca

jeszcze przebijały się przez padający śnieg. Było późne popołudnie, a tu, na północy, zimą szybko robi się ciemno. Naprawdę ciemno. I naprawdę szybko. Rozejrzałam się. Miałam ochotę splunąć, żeby pozbyć się smaku pomarańczy. Śnieg szemrał, opadając na wiatę, a sowa babci przeleciała nade mną, machając miękkimi skrzydłami, śnieżnobiała na tle brudnoszarego nieba. Gdybym komuś o tym opowiedziała, pomyślałby, że zwariowałam. Niby skąd się tu wzięła sowa? Poszłam za nią ostrożnie. Śnieg najpierw chrzęścił, a potem skrzypiał pod moimi butami. Chodniki były nieodśnieżone, musiałam brnąć przez zaspy, sięgające mi niemal do kolan, brudne pryzmy, zostawione przez pług. Czasem schodziłam na ulicę. Potem, u wylotu ciemnej alei, w którą chyba powinnam skręcić, trafiłam na sięgającą mi do pasa górę śniegu, szarego, zapiaszczonego. Sowa krążyła bezszelestnie, jakby podwieszona na nitce. Magazyny po obu stronach wyglądały na opuszczone, odczytałam napis „Sunshine Meatpacking” na wyblakłym znaku, upstrzonym drobinkami śniegu, przyklejonego tam przez wiatr. Aleja była osłonięta przed śniegiem, zastawiona drewnianymi paletami i innymi rupieciami. Dobre miejsce na zasadzkę, zwłaszcza że z każdą chwilą robiło się coraz ciemniej. Sowa najpierw zataczała nade mną kręgi, a potem poleciała w głąb uliczki, do zakrętu. Cudownie. Ślepa uliczka. Tata pewnie wysłałby mnie do otwartego końca na czaty. On przemieszczałby się od osłony do osłony, ja po prostu sunęłam środkiem ulicy, jak po szynach. Małe drobinki zmarzniętego śniegu spadały z góry, przysypując ulicę. Wiatr nasilał się, lodowe okruchy ze szmerem pokrywały płaską powierzchnię. Wsunęłam prawą rękę do kieszeni i trafiłam na zimną rękojeść sprężynowca. Opuszki palców

niemal zdrętwiały, nie czułam już mrowienia.

74 Inne Anioły Ulica tworzyła literę L, oba końce zakrętu były zastawione rupieciami. Zatrzymałam się, zajrzałam za róg i zobaczyłam, że jest tam jaśniej. Nie wyglądało to źle..| Spojrzałam w górę, sowy już nie było. Smak pomarańczy zniknął, pozostały tylko chłód i nieprzyjemne uczucie, że ktoś mnie obserwuje. Przecisnęłam się przez szczelinę między paletami i poszłam w stronę drugiego końca alei. Hi leżało mniej śmieci, za to były starsze, rozkładały się. Stare gazety przykrywały jakiś kształt, wyglądający jak ludzkie ciało… Wzdrygnęłam się nerwowo, przyjrzałam uważniej i zrozumiałam, że to jedynie zniszczona kanapa. Z przepełnionych kubłów wysypywały się śmieci, przymarzły do boków, na ocynkowanej powierzchni mróz namalował kwiaty. Zadygotałam, wyobrażając sobie, co tam mogło być i poszłam szybciej. Koniec uliczki wydawał się teraz jaśniejszy. Wyszłam na pusty, zaśmiecony teren. W odległym końcu druciane ogrodzenie niemal leżało na ziemi. Wyglądało dziwnie znajomo. A po drugiej stronie… Zakręciłam się w miejscu. lak jest, to były te dwa połączone budynki, okno z wybitą szybą wpatrywało się w zimną noc. Widziałam je już, tylko z innego miejsca. Stanęłam, spojrzałam za ogrodzenie i odetchnęłam z nie- :j dowierzaniem, mój oddech zabrzmiał głośniej niż padający śnieg. Nasza furgonetka stała po drugiej stronie siatki. Pokrywała ją gruba warstwa śniegu, ale i tak poznałabym ją wszędzie, ten wyblakły niebieski kolor, barwa letniego nieba, najpiękniejsza na świecie. - Cholera - szepnęłam. Budynki za mną zatrzeszczały, jęknęły, jakby miały zamiar ruszyć z miejsca, pójść i wziąć gorącą kąpiel. Zrobiłam jeszcze dwa kroki do przodu, brnąc przez J zaspy. Nasilający się wiatr chłostał mi twarz, z wyciem ci-I skał kłującymi drobinkami śniegu niczym śrutem. Moje dżinsy przemiękły i przywarły do kolan, stóp już nie

czułam. Zaczęłam iść i potknęłam się o coś, co kryło się pod śniegiem. Poleciałam głową do przodu, moje dłonie zaryły w śnieg, miałam nadzieję, że pod miękkim puchem nie kryje się nic ostrego. „Nieźle ci idzie, Dru”. Wstałam szybko, otrząsając się ze śniegu jak pies. Miałam ochotę zakląć brzydko, ale kolejna błyskawica bólu przeszyła mi głowę, spłynęła w dół, do szyi i rozeszła się po obolałych ramionach. Z moich ust wydobył się nieartykułowany dźwięk, skuliłam się, obejmując brzuch rękoma, moje policzki płonęły zimnem. Zamknęłam się w sobie, odizolowałam od świata. Do oczu napłynęły gorące łzy, zachwiałam się. Światło słońca gasło powoli na ciemniejącym niebie. „Idź do samochodu”. Znowu głos taty, spokojny, ale naglący. „Idź do samochodu, Już. Biegnij, Dru, biegnij!” Spróbowałam i się zachwiałam. Stopy zmarzły mi tak, że nie było mowy o bieganiu, mimo to postanowiłam spróbować. Wtedy za mną rozległ się niski ryk i łopot, jakby wicher szarpał flagą. Śnieg zawirował wściekle, wiatr jęknął. Podskoczyłam do góry, niczym ryba złapana na wędkę. - Padnij! - wrzasnął ktoś, a ja zareagowałam odruchowo. Gdy słyszysz taki krzyk, nie namyślasz się długo. Runęłam na śnieg i usłyszałam huk. Do diabła, to brzmiało jak wystrzał! Skuliłam się, przekręciłam na plecy i wtedy świat znowu zwolnił, powietrze zgęstniało, padający śnieg znieruchomiał, a niebo rozpaliło się ostatnią czerwoną smugą gasnącego słońca. Dokładnie nade mną zawisł w powietrzu wilkołak, znieruchomiały w skoku, z wyszczerzonymi zębami. Długa strużka śliny poleciała do tyłu i spadła na sterczące pionowo włochate ucho. Jego oczy płonęły jak węgle, białe pasmo na boku głowy wyglądało znajomo. Widziałam przeraźliwie wyraźnie każdy włosek sierści i zniszczone, postrzępione płócienne spodnie, opinające wąskie biodra. Jego nogi zginały się, gotowe do skoku, długi pysk wykrzywiała czysta nienawiść.

75 Inne Anioły Wisiał przez chwilę, która wydawała się wiecznością, a ja walczyłam z przytłaczającym ciężarem, w moim gardle utknął krzyk - i wtedy świat znowu ruszył z dźwiękiem pękającego na rzece lodu. Coś uderzyło wilkołaka z boku, stwór przekoziołkował w powietrzu i wylądował na śniegu, wzbijając tuman białego pyłu. - Wstań! - wrzasnął ten sam głos. To nie był głos taty, ale znałam tę intonację: rozkaz w chwili zagrożenia. Przeturlałam się, zerwałam, spostrzegłam, że zgubiłam czapkę i skoczyłam w stronę samochodu. To był niewiarygodny sus - ból wgryzł mi się w plecy, ogrodzenie ugięło się pod moim ciężarem. Palce rąk i nóg miotały się zaciekle, wstałam z trudem, a wtedy kolejny huk rozdarł powietrze. Byłam pewna, że to strzelba, nie miałam zamiaru oglądać się i sprawdzać. Poczułam smagnięcie adrenaliny i przeskoczyłam przez płot, całe półtora metra. Wylądowałam ciężko, omal nie odgryzając sobie koniuszka języka. Od samochodu dzieliły mnie jeszcze trzy metry, najdłuższe trzy metry w moim życiu. Pośliznęłam się i niespodziewanie wylądowałam tuż przy siedzeniu kierowcy. Złapałam się lusterka i obejrzałam przez ramię. Ktoś szedł po śniegu, do szerokiego ramienia miał przyłożoną strzelbę, celował w wilkołaka. Zanim rozległ się kolejny huk strzału, zobaczyłam szopę ciemnych, mokrych włosów, spadających na twarz. Wilkołak zawył i skulił się, chlusnęła krew. Mój mózg pracował na najwyższych obrotach. Broń. Wyjąć broń. Kluczyki. Sięgnęłam do

lewej kieszeni kurtki, wyszarpnęłam klucze, kilka kawałków papieru i guma do żucia upadły na ziemię, znalazłam kluczyki. Poczułam mrowienie w zdrętwiałych palcach. A jeśli zamek zamarzł? O Boże, pomóż mi, proszę. Kluczyk wszedł jak w masło - przekręciłam i zostałam nagrodzona cichym szczękiem zamka. Wyrwałam kluczyki, rzuciłam je na siedzenie i zanurkowałam po płaskie stalowe pudło. W środku były broń, amunicja i kilka innych rzeczy, których możesz potrzebować, gdy robi się gorąco. Nigdy przedtem w niej nie grzebałam, ale to była wyjątkowa sytuacja. Znów usłyszałam warkot, ale tym razem niemal dało się rozróżnić słowa. W czasie przemiany wilkołak nie potrafi mówić, a jednak brzmiało to straszliwie, przerażająco ludzko. Jakby inteligentny, morderczo niebezpieczny pies próbował coś wykrzyczeć. - Chodź tutaj… Dobry piesek. Pokaż, co tam masz. -Głos brzmiał tak, jakby człowiek (jeśli to był człowiek, nie mogłam wyjrzeć przez przednią szybę) świetnie się bawił. Otworzyłam skrzynkę i odetchnęłam z ulgą. Leżały tu zmodyfikowany glock i trzy magazynki. Złapałam jeden z nich, załadowałam… trwało to całą wieczność… a potem zanurkowałam za drzwi po stronie kierowcy, celując w dół. Teraz, gdy już nie zaślepiał mnie strach, zobaczyłam dziurę w ogrodzeniu, wystarczająco dużą, żeby przez nią przejechać. Teren był rozorany, spod skotłowanego śniegu wystawała trawa. Człowiek i wilkołak krążyli wokół siebie; chłopak, chyba niewiele starszy ode mnie, poruszał się płynnie, z gracją, stąpając po śniegu tak, jak po gładkiej, twardej powierzchni, wilkołak kulał i ślizgał się, chroniąc lewy bok i warcząc. Ten dźwięk otarł się o mój mózg jak papier ścierny. Pasma z boku jego łba zalśniły śnieżną bielą. - Jestem za tobą - ostrzegłam go. Zabrzmiało to jak skrzek, miałam wyschnięte gardło. Płonące ślepia wilkołaka spojrzały na mnie, a potem na chłopaka, który zrobił kolejny krok, przykuwając uwagę wroga.

- Powinnaś stąd odjechać - powiedział chłopak takim tonem, jakby prowadził swobodną konwersację. Nie wierzyłam własnym uszom. Ani oczom. Nie zostawiał śladów na śniegu. Żadnych. Śnieg nie zapadał się pod jego stopami.

76 Inne Anioły - Mam broń. - Przesunęłam się do przodu, unosząc pistolet, gdy chłopak zszedł z linii ognia. Nadal krążyli, coraz bardziej zbliżając się do siebie. - Poza tym chciałam zadać ci kilka pytań. Uniosłam pistolet tak, jak uczył mnie tata, położyłam palec na spuście. Nadal sypał śnieg, płatki stawały się coraz większe. Słońce chowało się za horyzont, chmury traciły swój krwawy odcień. Wilkołak znowu zawarczał, marszcząc pysk. Krew kapała na śnieg, a tam, gdzie spadła, unosiła się para. Miałam spocone dłonie, wełniane rękawiczki były mokre od potu i topniejącego śniegu. Spokojnie, Dru. Nigdy nie celuj w kogoś, kogo nie chcesz zabić. Wilkołak patrzył to na mnie, to na chłopaka, w jego oczach pojawił się błysk szaleństwa. Cofnął się, potrząsnął wąskim łbem i warknął. A potem odwrócił się gwałtownie i rzucił do ucieczki. Chłopak strzelił, ja też. Wilkołak zawył, gdy kule dosięgły celu. Celowałam w grzbiet i wiedziałam, że trafiłam, strzelba pewnie nie była tak skuteczna. Wilkołak przeskoczył zwinnie przez zabite deskami okno, wiatr porwał jego skowyt. Śnieg wzbił się w górę, a ja zrobiłam półobrót, celując teraz do chłopaka i oddychając tak gwałtownie, że omal nie pękły mi żebra. Opuścił strzelbę i spojrzał na mnie z ukosa. Jego oczy były niebieskie, podobnie jak moje, ale miały inny odcień ; - to był jasny, zimny błękit porannego nieba, które, na razie jeszcze pogodne, za chwilę zacznie się chmurzyć. Błękit zimy. Dostrzegłam kolor, nim zgasł ostatni błysk purpurowego zmierzchu, nim jego miejsce zajął niesamowity pomarańczowy półmrok. Śnieg odbijał uliczne światła, łagodząc ostry profil chłopaka. - Kim jesteś, do cholery?’, Zakrztusiłam się, ale pistolet nawet nie drgnął. Stopniały śnieg spłynął cienką strużką po moim karku, kilka nieposłusznych loków uwolniło się z warkocza i spadło na twarz. - Czemu kazałeś mi jechać

na drugi koniec miasta? I czemu, do cholery, tata miał twój numer telefonu? Nie odzywał się przez całe piętnaście sekund, stał z przechyloną głową, jakby nasłuchiwał. - Lepiej się stąd wynieśmy - powiedział w końcu, nadal robiąc dziwne przerwy między słowami. - To jego stara kryjówka, ale nadal jej używa. Mogą tu wrócić inni jego pupile i, obawiam się, że dość prędko. Co to za „my”, koleś? I czyi pupile? Nigdy nie słyszałam, żeby wilkołaki były czyimiś pupilami. - Kim jesteś? - Poczułam przelotną ulgę, widząc, że rzuca cień, ale jego buty nadal jakby wisiały nad śniegiem, nie zapadając się. Jezu. Znów spojrzenie z ukosa. - Nazywam się Reynard, Christophe Reynard. Bardzo mi miło. Umiesz prowadzić, dziewczynko? Cofnęłam się ostrożnie, wymacując stopą grunt. Rozległ się chrzęst miażdżonej skorupy śniegu, gdy moje buty zapadły się głębiej. - Oczywiście, że umiem. Mam prawo jazdy. Ï dwa zestawy fałszywych dowodów tożsamości, gdybym musiałam udawać, że jestem starsza. - W takim razie sprawdź, czy wóz w ogóle odpali. No, śmiało. - Nadal stał nieruchomo, wpatrzony w dziurę w ścianie, przez którą wymknął się wilkołak. Oddychał spokojnie, kąciki jego ust opadły. - W taki ziąb akumulator mógł trafić szlag. Jakbym słyszała tatę… - Kim jesteś? - powtórzyłam. - Już powiedziałem. - Chyba uznał, że jest bezpiecznie, bo odwrócił się od magazynów, trzymając niedbale Strzelbę. - Być może srebrne kule załatwią Asha, zanim wróci do domu i naopowiada różności, ale nie liczyłbym na to. Odpal samochód, Dru. Podskoczyłam nerwowo. Co, do diabła?… - Skąd znasz moje imię?

77 Inne Anioły Skinął głową, jakbym potwierdziła jego przypuszczenia, a ja zaklęłam w myślach. Brawo, Dru, dałaś się złapać na najstarszą sztuczkę świata. - W ogóle dużo o tobie wiem. - Chyba mówił szczerze. Z nieba spadały płatki wielkości dziesięciocentówek, wiatr miotał nimi w różne strony. - Wiem, że powinnaś być teraz w szkole, że jesteś sama i że się boisz. Jak mnie zastrzelisz, będziesz mieć jeszcze więcej pytań i trupa na dokładkę. Lepiej jedź do domu. Nie zamierzałam poddawać się tak łatwo. Może był I bezpiecznym kontaktem, tylko tata zapomniał to zaznaczyć - co było do niego niepodobne - a może kimś, od kogo zdołam wyciągnąć jakieś informacje, lak czy inaczej, jeśli teraz zniknie, być może już nigdy go nie odnajdę, bez względu na to, czy mam jego numer. - Co zrobiłeś mojemu ojcu? - Miałam wrażenie, że l ręce mi się trzęsą, ale pistolet ani drgnął. - Twojemu ojcu? - Popatrzył na mnie swoimi płonącymi niebieskimi oczami. Dopiero teraz zauważyłam, że był dziwnie ubrany: miał na sobie jedynie czarną bluzę i dżinsy, śnieg prószył na jego ciemne włosy i rzęsy. Ciężkie buty były zaśnieżone, chociaż stał na skorupie śniegu, ; cały lewy bok miał biały, jakby się przeturlał albo upadł. - Powiedziałem mu, żeby się nie wtrącał, to wszystko. Powiedziałem, że miał szczęście, że tak długo mu się udawało. A także to, co powiem teraz tobie: wracaj do domu, zamknij drzwi na klucz i zostaw noc nam. Omal mi szczęka nie opadła. Jego oczy lśniły niczym dziury w ciemności prowadzące do sterylnego miejsca, pełnego czerwonego blasku. Gdy się uśmiechał (obnażone zęby wydawały się bielsze niż świeży śnieg, który zaczął już przysypywać pole bitwy), ujrzałam kły, przypominające tandetne przebranie na Halloween. Z tą

różnicą, że te były prawdziwe, naprawdę wyrastały ze szczęki. Przednie zęby miały delikatnie zmieniony kształt, żeby mogły przytrzymać ciało ofiary albo szarpać je, próbując dostać się do ciepłej krwi. - Cholera - wyszeptałam. Zadrżałam. Czyhaliście się kiedyś tak bardzo, że czuliście niemal, jak wibrują wam mięśnie? No właśnie. Dokładnie tak. Jesteś… Jesteś jednym z nich! - Jestem Kouros. Djamphir. - To mówiąc, uniósł podbródek, zupełnie jakby to był jakiś tytuł szlachecki. Jego włosy zalśniły wilgotnym blaskiem, jakby pokryte oliwą. - A ty jesteś tylko bezbronnym dzieciakiem. Spadaj stąd. Pocałuj mnie gdzieś. Przełknęłam gorzki metaliczny posmak. To wampir, Dru. Zjeżdżaj stąd. O Jezu, zjeżdżaj stąd jak najprędzej. - Powiedz mi, co się stało z moim ojcem. To było trudne, ale patrzyłam mu prosto w oczy. Choć tak naprawdę chciałam spojrzeć na budynki za jego plecami. Gdzieś tam były betonowy korytarz i drzwi, za którymi ciągle jeszcze mogło się coś kryć. Tylko czy chciałabym to zobaczyć? Uśmiechał się coraz szerzej, ukazując zęby w ostrzegawczym grymasie. - Kiedy indziej. Już niedługo znów się zobaczymy. A teraz wracaj do domu, dziewczynko. I zamknij drzwi. Rozległ się dźwięk rozdzieranego papieru i chłopak po prostu zniknął, śnieg malowniczo trysnął w górę. Krzyknęłam i wystrzeliłam, czując, jak coś sunie przez powietrze. Przemknęło obok mnie, muskając mój policzek, poi ruszając moimi włosami. Dziki śmiech odbił się od ścian i znikł w padającym śniegu. Poczułam przepływający obok subtelny zapach ciepłej szarlotki. rację - faktycznie nikt go nie zmuszał, żeby szukał mnie wtedy w centrum handlowym, żeby się mną opiekował. A teraz chyba naprawdę się przejął. Nic dziwnego. Musiałam strasznie wyglądać. Weranda zaskrzypiała. Stałam tak i patrzyłam na niego, próbując usunąć z oczu gorące łzy, ale nie udało się i jedna spłynęła po policzku.

78 Inne Anioły - O cholera - mruknął, wyszedł w samych skarpetkach na werandę, wziął mnie za ramię i wciągnął do przytulnego ciepła. Oparłam się o ścianę, gdy zamykał drzwi i przekręcał zamek, zamknęłam oczy. - Musimy pogadać - wykrztusiłam, pokonując gulę I w gardle. - No coś ty, naprawdę? - Gdyby włożył w te słowa 1 odrobinę sarkazmu, zaczęłyby chyba wibrować. - Co się stało, cholera? - Znalazłam samochód taty. - Drżenie napływało falami. -1 znalazłam kolesia od tego numeru telefonu. On coś wie. Graves przyjął to spokojnie. - Aha. Wiesz co, rozbierz się, bo cieknie na dywan. Na razie nie wspomniałam ani słowem o pasiastym I wilkołaku i chłopaku, który stał na śniegu, jakby to była posadzka. Niełatwo opowiedzieć o tym człowiekowi, który jedynie otarł się o Prawdziwy Świat. Nie byłam w stanie powiedzieć, że niebieskooki chłopak był w jeszcze mniejszym stopniu człowiekiem niż tamten wilkołak, który rozszarpał Gravesowi ramię. Że w ogóle nie był chłopakiem i pewnie był starszy niż jakikolwiek dorosły. I pewnie to on przemienił mojego tatę w zombie, a ja jestem następna w kolejce, jeśli tylko nie wymyślę jakiegoś dobrego planu. I to szybko. Ale czemu właściwie zmienił tatę w zombie? To znaczy rzecz w tym, że nie tylko wampiry potrafią robić z ludzi żywe trupy. Jest jeszcze wudu, pochówek w skażonej ziemi, czarna magia, praca w supermarketach - cały wachlarz możliwości. Za to wampiry lubią bawić się ze swoimi ofiarami. A zombifikacja jest tylko jedną z opcji. Nadają sobie różne

imiona, ale łowcy używają zaledwie kilku z nich - krwiopijcy, nosferatu, albo „te cholerne nie-umarłe bydlaki”. Czasem, gdy trzeba załatwić jakiegoś wampira, różni łowcy łączą się w drużyny, niezależnie od własnych sympatii czy antypatii. Krążyły plotki, że czasem wilkołaki współpracowały z ludzkimi łowcami, polującymi na wampiry. Wilkołaki i wampiry generalnie za sobą nie przepadały, chociaż nikt nie wiedział dlaczego. Ale z jakiego powodu jakiś wilkołak, płonący pies i do tego wampir miałyby razem polować na tatę czy na mnie? Zastanawiałam się nad tym od kilku godzin i nadal nie doszłam do żadnego wniosku. Teraz, gdy nie musiałam skupiać się na prowadzeniu samochodu, było jeszcze gorzej. Dlaczego tata miał jego numer? Po co tam poszedł? Nic mi nie powiedział, a przecież zawsze pomagałam mu uzyskać informacje na temat tego, na co akurat polował. Jeśli tata polował na wampira i nie chciał, żebym mu przeszkadzała, czemu mnie nie ostrzegł, czemu nie wywiózł mnie w bezpieczne miejsce? Dlaczego zabrał mnie ze sobą, nie mówiąc o niczym? Wpatrywałam się w pudła na korytarzu. W domu unosił się zapach pomidorów i przypraw. Graves objął mnie niezgrabnie ramieniem. - Słuchaj, zrobiłem spaghetti. Byłem też w centrum handlowym, zabrałem trochę swoich ciuchów i innych rzeczy. Może się umyjesz, wysuszysz, a potem opowiesz mi, co się dzieje? Chyba przemarzłaś? Chłód przenikał mnie do szpiku kości, ale miał niewiele wspólnego z pogodą. Byłam zziębnięta, w głowie mi huczało. Mój umysł znów podążał tą trasą, którą pokonywał, odkąd przekręciłam kluczyk w stacyjce. Straciłam go z oczu, odpłynął w stronę, w którą powinnam pojechać, żeby się stąd wydostać. Drogę, pewnie gruntową, pokrywał śnieg. Przełknęłam smak gorzkiej skórki cytrusa. Wiedziałam, że też powinnam się stąd wynieść. Powinnam, ale nie chciałam - chciałam znaleźć tamten korytarz i sprawdzić, czy zostało tam coś po tacie. Ale nie

było na to czasu. Powlokłam się do samochodu, w stronę, w którą płynął zapach jabłek i cynamonu, zanim porwał go wiatr. Jakieś cztery metry za tylnym zderzakiem moje buty trafiły na żwir. To był

79 Inne Anioły dobry znak. Znalazłam tam jeszcze coś. Purpurowe krople na białym śniegu. Trafiłam go. Kimkolwiek był. Najwyższy czas stąd zjeżdżać.

80 Inne Anioły Rozdział l8 Dziesięć albo piętnaście kilometrów na godzinę, łańcuchy zgrzytające po lodzie i piaskowo-śnieżnej brei, ściana białych płatków śniegu, wirujących niczym piórka w blasku reflektorów. Droga do domu wcale nie była przyjemna. Dygotałam mimo włączonego ogrzewania i gdy wreszcie wjechałam na podjazd po dziewiątej wieczorem, resztką sił zaparkowałam tak, jak mogłaby to zrobić tylko kompletnie pijana osoba. W całym domu paliły się światła, z okien lał się złoty blask. Tym razem żaluzje w salonie były zasłonięte. Szczękając zębami, dotarłam do werandy i zobaczyłam w salonie poruszający się cień. Miałam nadzieję, że to był Graves, ale moja prawa dłoń odruchowo sięgnęła do kieszeni i zacisnęła się na nożu. Stałam, wpatrzona w drzwi frontowe. Pewnie właśnie w tym miejscu dobę temu stał jakiś stwór, pomyślałam i zadrżałam jeszcze mocniej. Ta myśl była bardzo odległa, zupełnie jakby należała do kogoś innego, dotyczyła czegoś, co wydarzyło się dawno temu, daleko stąd. Szczęknęły zamki i drzwi otworzyły się na oścież. - Jezu Chryste powiedział Graves. - Gdzie ty byłaś, do cholery? Czyj to samochód? Wszystko w porządku? Rozluźniłam zaciśnięte na nożu palce i nagłe zrozumiałam, że cieszę się na widok Gravesa. Był tutaj i czekał na mnie, nie musiałam wracać do pustego domu. Miał rację - faktycznie nikt go nie zmuszał, żeby szukał mnie wtedy w centrum handlowym, żeby się mną opiekował. A teraz chyba naprawdę się przejął. Nic dziwnego. Musiałam strasznie wyglądać. Weranda zaskrzypiała. Stałam tak i patrzyłam na niego, próbując usunąć z oczu gorące łzy, ale nie udało się i jedna spłynęła po policzku. - O cholera - mruknął, wyszedł w samych skarpetkach na werandę, wziął

mnie za ramię i wciągnął do przytulnego ciepła. Oparłam się o ścianę, gdy zamykał drzwi i przekręcał zamek, zamknęłam oczy. - Musimy pogadać - wykrztusiłam, pokonując gulę I w gardle. - No coś ty, naprawdę? - Gdyby włożył w te słowa i odrobinę sarkazmu, zaczęłyby chyba wibrować. - Co się stało, cholera? - Znalazłam samochód taty. - Drżenie napływało falami. -1 znalazłam kolesia od tego numeru telefonu. On coś wie. Graves przyjął to spokojnie. - Aha. Wiesz co, rozbierz się, bo cieknie na dywan. Na razie nie wspomniałam ani słowem o pasiastym wilkołaku i chłopaku, który stał na śniegu, jakby to była posadzka. Niełatwo opowiedzieć o tym człowiekowi, który jedynie otarł się o Prawdziwy Świat. Nie byłam w stanie powiedzieć, że niebieskooki chłopak był w jeszcze mniejszym stopniu człowiekiem niż tamten wilkołak, który rozszarpał Gravesowi ramię. Że w ogóle nie był chłopakiem i pewnie był starszy niż jakikolwiek dorosły. I pewnie to on przemienił mojego tatę w zombie, a ja jestem następna w kolejce, jeśli tylko nie wymyślę jakiegoś dobrego planu. I to szybko. Ale czemu właściwie zmienił tatę w zombie? To znaczy rzecz w tym, że nie tylko wampiry potrafią robić z ludzi żywe trupy. Jest jeszcze wudu, pochówek w skażonej ziemi, czarna magia, praca w supermarketach - cały wachlarz możliwości. Za to wampiry lubią bawić się ze swoimi ofiarami. A zombifikacja jest tylko jedną z opcji. Nadają sobie różne imiona, ale łowcy używają zaledwie kilku z nich - krwiopijcy, nosferatu, albo „te cholerne nie-umarłe bydlaki”.

81 Inne Anioły Czasem, gdy trzeba załatwić jakiegoś wampira, różni łowcy łączą się w drużyny, niezależnie od własnych sympatii czy antypatii. Krążyły plotki, że czasem wilkołaki współpracowały z ludzkimi łowcami, polującymi na wampiry. Wilkołaki i wampiry generalnie za sobą nie przepadały, chociaż nikt nie wiedział dlaczego. Ale z jakiego powodu jakiś wilkołak, płonący pies i do tego wampir miałyby razem polować na tatę czy na mnie? Zastanawiałam się nad tym od kilku godzin i nadal nie doszłam do żadnego wniosku. Teraz, gdy nie musiałam skupiać się na prowadzeniu samochodu, było jeszcze gorzej. Dlaczego tata miał jego numer? Po co tam poszedł? Nic mi nie powiedział, a przecież zawsze pomagałam mu uzyskać informacje na temat tego, na co akurat polował. Jeśli tata polował na wampira i nie chciał, żebym mu przeszkadzała, czemu mnie nie ostrzegł, czemu nie wywiózł mnie w bezpieczne miejsce? Dlaczego zabrał mnie ze sobą, nie mówiąc o niczym? Wpatrywałam się w pudła na korytarzu. W domu unosił się zapach pomidorów i przypraw. Graves objął mnie niezgrabnie ramieniem. - Słuchaj, zrobiłem spaghetti. Byłem też w centrum handlowym, zabrałem trochę swoich ciuchów i innych rzeczy. Może się umyjesz, wysuszysz, a potem opowiesz mi, co się dzieje? Chyba przemarzłaś? Chłód przenikał mnie do szpiku kości, ale miał niewiele wspólnego z pogodą. Byłam zziębnięta, w głowie mi huczało. Mój umysł znów podążał tą trasą, którą pokonywał, odkąd przekręciłam kluczyk w stacyjce. Dru, przemyśl to jeszcze raz, od początku. Przemyś to jeszcze raz. Wampiry mogą zrobić z człowieka zombie. To wiedziałam na pewno. Jedno z pierwszych pytań, jakie sobie zadajesz, gdy stykasz się z zombie, brzmi: kto lub co

odpowiada za wskrzeszenie tego ciała, wudu, pochówek w złym miejscu, wampir czy jeszcze coś innego? Jeśli to kwestia pochówku, zombie można łatwo pokonać. Jeśli to sprawka wudu, próbujesz sprawdzić, kto kieruje zombie/; kto ma przykry zwyczaj ich hodowania. Ale jeśli to wampir wydobywa spod ziemi rozkładające się ciała czy tworzy swoje własne zombie, to już jesteś trupem. No, chybal że masz dużo szczęścia. Albo wsparcie. Ja nie miałam ani jednego, ani drugiego. - Dru. Graves potrząsnął mną delikatnie, odrywając od ściany. Zajrzał mi w twarz, ściągnął brwi. - Chodź, wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha. - Zreflektował się i zaśmiał swoim specyficznym, szczekliwym śmiechem. - To akurat całkiem możliwe, nie? Nawet nie masz pojęcia. - Całkiem możliwe. Właśnie - usłyszałam swój głos. $ Z trudem ruszyłam się z miejsca. Uderzyłam golenią w pudło i się skrzywiłam. - Pójdę się umyć. Spaghetti ładnie pachnie… - Bolognese. - Wzruszył ramionami. - Tylko to było. Podgrzać ci? Wiem, że było. Tata uwielbiał sos bolognese, najlepiej z toną czosnku. Serce mi się ścisnęło. - Jasne. Dzięki. W brzuchu mi zaburczało, chociaż żołądek miałam zamknięty szczelniej niż bank po godzinach urzędowania. Twarz Gravesa się rozluźniła. Odsunął się ode mnie i uśmiechnął niepewnie. - Nie ma sprawy. Martwiłem się o ciebie. Wiesz co? Ja też. Właściwie to już jestem trupem. Nigdy w życiu nie pokonam wampira. Po prostu będzie się ze mną bawił. Taka była okrutna prawda. - Aha. Ja też. Weszłam po schodach na górę, zdejmując po drodze mokre ubrania. W pokoju włożyłam jakieś dresy i podkoszulek. Plecy mnie zakłuły, przypominając, że znów je nadwerężyłam,

łupało mi w głowie - pamiątka po uderzeniu w fontannie, żebra bolały jak cholera. Leżąc w łóżku, przekręcałam się ostrożnie, dopóki nie znalazłam optymalnej pozycji, w której nic mnie nie bolało. Leżałam nieruchomo, usiłując nie ruszać się tak długo, jak się dało.

82 Inne Anioły Słyszałam, jak Graves fałszywie nuci na dole. Zdążyłam jeszcze naciągnąć na siebie koce i poczuć wyrzuty sumienia, że nie zjem spaghetti. Graves zadał sobie tyle trudu… A potem się wyłączyłam. Moja mama rzadko mi się śni. A jeśli już, to zawsze tak samo. Pochyla się nad moim łóżeczkiem - jej twarz jest duża jak księżyc i piękniejsza niż słońce. A może tak mi się tylko wydaje, ponieważ jestem taka mała. Jej złote loki opadają w dół, pachną szamponem, srebrny medalion połyskuje na szyi. Ale w pięknych ciemnych oczach jest cień, ciemność okrywa lewą połowę twarzy. To jakby cień deszczu oglądany przez szybę, załamane światło… - Dru - mówi delikatnie, ale nagląco. - Wstawaj. Otwieram oczy i ziewam. - Mamusiu? - mój głos brzmi niewyraźnie. Czasem to głos dwuletniej dziewczynki, czasem starszej. Ale zawsze jest cichy, senny. - Chodź, Dru. - Bierze mnie na ręce z cichym uff!, jakby nie wierzyła, że tak urosłam. Jestem już duża i nie musi nosić mnie rękach, ale jestem zaspana i nie protestuję. Wtulam się w ciepło jej ciała i słucham bicia serca. - Kocham cię, maleńka - szepcze w moje włosy Pachnie świeżymi ciasteczkami i rozgrzanymi perfumami. W tym miejscu sen się zmienia. Słyszę coś jakby kroki albo bicie serca, początkowo ciche, ale potem coraz głośniejsze i szybsze. - Tak bardzo cię kocham. - Mamusiu… - Kładę głowę na jej ramieniu. Wiem, że jestem ciężka, ale ona niesie mnie bez trudu, a kiedy stawia przy otwartych drzwiach, protestuję tylko odrobinę. Na dole jest szafa. Nie wiem, skąd wiem, że to jest na dole. Mama

podnosi coś w podłodze szafy i kilka moich pluszaków znika w kwadratowym otworze, razem z kocami i poduszkami z łóżka rodziców. Znów bierze mnie na ręce i wkłada do tego otworu. Wtedy zaczynam czuć niejasny niepokój. - Mamo? - Pobawimy się, Dru. Schowasz się tu i poczekasz, aż tatuś wróci z pracy. Coś jest nie tak. Chowałam się czasem w szafie, żeby nastraszyć tatę, ale nigdy w środku nocy. I nigdy w tym otworze - w ogóle nie wiedziałam, że on tu jest. - Ja nie chcę - mówię i próbuję wstać. - Dru. - Mama łapie mnie za rękę. Przez chwilę mnie boli, jednak jej uścisk szybko się rozluźnia. - To bardzo ważne, kochanie. To wyjątkowa gra. Schowaj się tu, a gdy tata wróci do domu, znajdzie cię. Połóż się teraz i śpij, bądź grzeczną dziewczynką. Protestuję i trochę popłakuję. - Ja nie chcę… Ale jestem grzeczną dziewczynką. Kładę się w dziurze, w której jest ciemno i ciepło, a ja jestem zmęczona. Cień na twarzy mamy się pogłębia, tylko jej oczy nadal błyszczą, lśniący błękit letniego nieba zamiast zwykłego wesołego brązu. Przykrywa mnie kocami, uśmiecha się. Zamykam oczy. Sen jest już blisko, ale jeszcze coś słyszę, to mama przykrywa dziurę i robi się zupełnie ciemno. Jednak ta ciemność pachnie mamą, a ja jestem taka senna… Słyszę, bardzo daleko i bardzo cicho, że drzwi szafy się zamykają. Potem pojawia się drapanie i, zanim sen się urwie, jeszcze długi, niski śmiech. Wiem, że moja mama jest gdzieś niedaleko, że jest w rozpaczy i że zaraz stanie się coś złego.

83 Inne Anioły Rozdział 19 Szkołę otworzyli następnego dnia, a jeszcze następnego Graves kazał mi iść. Zdaje się, że nie bardzo wiedział, co innego można by robić - poddałam się po krótkiej kłótni. W sumie, co za różnica? I tak już jestem martwa. Jedyne, co mogłam zrobić, to czekać, aż niebieskooki chłopak mnie znajdzie. Jezu, mam przecież tylko szesnaście lat, no nie? Wprawdzie samochód taty stał na podjeździe, ale jeśli wyjadę z miasta, to po prostu umrę na jakiejś autostradzie w nocy po tym, jak zobaczę we wstecznym lusterku coś dziwnego albo zjadę z szosy i wyląduję w rowie. Tak czy inaczej, to tylko kwestia czasu. No więc, dlaczego nie? Dlaczego nie miałabym zrobić tego, o co prosił mnie Graves? Przynajmniej wyjdę z domu, gdzie mogłam najwyżej snuć się po pokojach, nakręcając się coraz bardziej, gapiąc na plamę w salonie i warcząc na Gravesa, który próbował namówić mnie, żebym coś zjadła. Udało mi się podłączyć podgrzewacz silnika, więc nie zamarznie, chociaż drzwi do garażu nadal były zepsute. to jedyna sensowna rzecz, jaką zrobiłam w przerwie między włóczeniem się po domu jak obłąkana a gapieniem się na zwykłe przedmioty, jakbym widziała je po raz pierwszy w życiu. Noce spędzałam w salonie, przyczajona, oparta o ścianę. Wpatrywałam się w odsłonięte okno, w połać śniegu na podwórku, przysypiając i się budząc. Po

pierwszej nocy zrozumiałam, że lepiej będzie, jak odłożę broń. Gdy Graves zaczynał marudzić o szkole (pewnie uznał, że siedzenie w domu źle na mnie wpływa), mówiłam, żeby się zamknął. Nie miałam odwagi powiedzieć mu, że mieszka z kimś, kto został naznaczony przez wampira. Po co psuć mu humor? Próbowałam namówić go, żeby wrócił do centrum handlowego albo dokądkolwiek, byle z dala ode mnie, ale Graves z uporem odmawiał. Co mogłam zrobić? Zmusić go? Pobić? W sumie mogłam, ale szkoda zachodu. Byłam taka zmęczona. Tak potwornie, śmiertelnie zmęczona. Przynajmniej w szkole będę wśród innych ludzi i może uda mi się zdrzemnąć. Niestety, Bletchley była innego zdania. - Czy jest pani z nami, panno Anderson? Wytrzeszczyłam oczy na białą tablicę. Świetne pytanie. Czy byłam teraz z nimi? Nie. I nie sądzę, żebym była kiedykolwiek - w każdym razie nie z normalnymi ludźmi. Być może były tu dwie lub trzy osoby, które miały „dotyk”. Może kilka innych widziało coś dziwnego czy niezrozumiałego, ale pewnie zapominały o tym natychmiast, gdy- Panno Anderson? - Bletchley była wniebowzięta, jej jajowate oczy zawirowały za okularami. Obciągnęła sweterek, tym razem niebieski z różami. A ja miałam przed oczami twarz taty, na wpół zmasakrowaną, kości jego palców… i krew na śniegu. Stopy w ciężkich butach, niezostawiające śladów na kruchej skorupie zamarzniętego śniegu. Wilkołaka z pasiastym łbem, który warczy, unosząc górną wargę. Słyszałam syk, gdy płonący pies lądował w fontannie, cuchnący siarką i… - Nie - powiedziałam w końcu. - Myślę, że nie jestem z tobą, Bletch. Siedzący przede mną Graves zsunął się na swoim krześle, jakby chciał się skurczyć, ^dawało mi się, że słyszę, jak mówi: „cholera”. Zgadzałam się z nim w zupełności. Ale byłam zbyt zmęczona, żeby bawić się z Bletch w te jej gierki. Pod powiekami miałam piasek, całe ciało bolało mnie jak cholera. Po klasie przemknął szmer. Bletchley zesztywniała i otworzyła usta,

a ja już się obudziłam. Szlag trafił

84 Inne Anioły drzemkę, którą udawało mi się kultywować na pierwszej i drugiej lekcji, kiedy po prostu kładłam głowę na ławce i się wyłączałam. - Tale właściwie - ciągnęłam obojętnie - to właśnie zastanawiałam się, dlaczego tu siedzę i cię słucham, skoro tak strasznie nie cierpisz ludzi poniżej dwudziestego pierwszego roku życia. Zupełnie, jakbyś myślała, że prawdziwe życie zaczyna się dopiero wtedy, gdy można legalnie kupować piwo. A potem zrozumiałam pewną rzecz. Ty się nas boisz. - Panno Anderson… - zaczęła Bletch, ale słowa wypadły płasko i bezbarwnie. Jakiś głos w mojej głowie mówił, że nie powinnam wygłaszać swoich przemyśleń. Nawet jeśli są zgodne z prawdą. Dorośli pewnie słuchają tego głosu. Czy tata kiedykolwiek nie mówił mi tego, co myślał? Czego nie powiedział mi tym razem? Otworzyłam usta, chociaż nie miałam pojęcia, co zaraz powiem. - Pewnie myślałaś, że uczenie w szkole to łatwizna. Cała banda bezbronnych szczeniaków, których można bezkarnie terroryzować… Sięgnęłam po torbę i wstałam, omal nie przewracając | ławki. Rąbnęłam się przy tym w biodro, dodając kilka siniaków do bogatej kolekcji na moim ciele. Co za różnica, i tak niedługo odnajdzie mnie wampiryczny koleś i przestanę czuć cokolwiek. - Z każdym rokiem jest ich coraz więcej, a ty spokojnie możesz ich niszczyć, bo masz w ręku władzę, prawda? - Siadaj! - wysyczała Bletch. Na jej bladych policzkach pojawiły się plamy, wyglądały jak pieczątki, które przybijają ci w klubie na dłoni jako dowód, że zapłaciłeś za wstęp. Nie miałam zamiaru siadać. Bletch na pewno zdawała sobie z tego sprawę, ale uznała, że

warto spróbować. - Masz w garści władzę, a nas i tak nikt nie będzie słuchał, bo jesteśmy tylko dzieciakami. Kto by się nami przejmował? - Schyliłam się po pasek od torby, była ciężka, napchałam do niej różnych rzeczy. Graves zrobił nerwowy ruch, jego płaszcz zaszeleścił. Bletch wciągnęła powietrze i otworzyła usta, pewnie po to, żeby powiedzieć mi, żebym się zamknęła albo usiadła. Gdyby zależało mi na szkole, pewnie bym to zrobiła - twardzi nauczyciele właśnie na to liczą. Na to, że poczujesz ciężar ich władzy, zanim w ogóle spróbujesz wykrztusić protest. Wściekłość zapłonęła w mojej piersi, gorący żar niczym rozpalone węgle powoli przeradzający się w coś ostrego i niebezpiecznego. Ciągle to samo wszyscy myślą, że mogą cię niszczyć tylko dlatego, że jesteś młody i bezbronny. Masz siedzieć i łykać, co ci mówią, bo jesteś numerkiem w dzienniku, mogą cię wziąć i porzucić jak zabawkę, odtrącić albo… - Myślę, że jest inaczej - mówiłam dalej, patrząc na Bletch. -1 myślę, że te wszystkie cholerne dzieciaki, które wiecznie gnoiłaś, pewnego dnia cię dopadną. Mam nadzieję, że się tym udławisz! - Nie zdawałam sobie sprawy, że wrzeszczę, dopóki nie wypełniłam płuc powietrzem z dźwiękiem, który byłby zabawny, gdyby nie to, co stało się chwilę potem. Bletch wywróciła oczami. Zgięta się wpół, jedną ręką złapała biurka, drugą zacisnęła na gardle, wydając nieludzki, ochrypły, kraczący dźwięk. Najpierw zaczęła krzyczeć ładna, niewysoka brunetka w pierwszym rzędzie. Pamiętałam, że ma na imię Heather i nosiła stron cheerleaderki. Dlaczego nadal się tak ubierała, gdy boisko pokrywała półmetrowa warstwa śniegu, nie miałam pojęcia. Teraz jej twarz była wykrzywiona, a z ust wydobywał się pisk, jaki wydaje hamujący pociąg. Kilka innych osób również poderwało się z miejsca, brunet z grubą szyją,! w kurtce sportowej reprezentacji szkoły, też zaczął krzyczeć. Przestałam wciągać powietrze i wlepiłam wzrok I w nauczycielkę, która siadała na podłodze niczym zepsuta lalka. Upadła na kolana, jej twarz zaczęła niebezpiecznie sinieć, a wytrzeszczone oczy zapowiadały nieuchronne. Teraz krzyczeli również inni. W mojej głowie rozległ się dźwięk alarmu.

85 Inne Anioły Przeniosłam wzrok z Bletchley na tablicę. Zatłukła J wściekle o ścianę, trzymając się jedynie na zawiasach. Rozległ się ogłuszający trzask - tablica spadła i rąbnęła o podłogę. Na białej powierzchni pojawił się gigantyczny I zygzak pęknięcia. Poczułam się lak, jakby uszła ze mnie para przez zawór bezpieczeństwa, zalała mnie ulga. Bletchley wydała cichy krzyk i przewróciła się na bok, ale przestała sinieć i znów mogła oddychać. Z tyłu ktoś wymiotował, moja głowa się odchyliła, jakbym dostała w twarz. Zapiekły mnie policzki, powietrze było gęste od elektryczności, niespodziewanie gorące i parne jak przed burzą. Graves siedział pośród stojących i krzyczących ludzi. Jego oczy jarzyły się zielenią, kolczyk błysnął niczym samotna srebrna gwiazda. Usta miał uchylone, jakby wpadł na jakiś genialny pomysł, wymagający tak głębokiego przemyślenia, ze teszta twarzy dostała wolne. Odwróciłam się (nogi mi się trzęsły, jakbym właśnie ukończyła wyczerpujący ośmiokilometrowy bieg) i poszłam do drzwi. Nowy dźwięk przebił się przez chaos panujący w klasie - w połowie lekcji zadzwonił dzwonek. Dziwne. Wydałam z siebie dźwięk przypominający śmiech i wyszłam z klasy. Byłam już cztery przecznice dalej i szłam dość szybko, gdy dłoń Gravesa złapała mnie za ramię, zgarniając przy tym moje włosy i pociągnęła do tyłu. Upadłabym, gdyby mnie nie przytrzymał, ale zachwiał się i oboje wpadliśmy na niewielką górę brudnego śniegu, wznoszącą się przy ulicy. Spostrzegłam, że nie mam na sobie ani szalika, ani rękawiczek, śnieg parzył w dłonie, gdy próbowałam wstać. Graves przez chwilę klął, jakby mu za to płacili, a na koniec rzucił: - Ty to zrobiłaś? Rany! - Odepchnął się od zmarzniętej pryzmy i wstał. -

Nie ma co, wiesz, jak rozkręcić imprezę! Zostałem ugryziony, pobity, przywiązany do łóżka, sterroryzowany, a teraz jeszcze dusisz nauczycielkę! Nawet się nie broniłam, nie mówiłam, że przecież w ogóle jej nie dotknęłam. Wiedziałam, że nie w tym rzecz. Źle jej życzyłam - rzuciłam urok, jak powiedziałaby babcia, a to plus dotyk to nie przelewki. Byłam całkiem niezła w zdejmowaniu uroków i klątw, ale nie miałam pojęcia o ich rzucaniu, babcia nie lubiła o tym mówić. „Nie kaleczysz, nie leczysz”, mamrotała, gdy urzędnicy ustalali podatek od nieruchomości. „Urok to poważna sprawa, Dru. Zapamiętaj moje słowa”. Babcina „poważna sprawa” mogła albo pomóc, albo zaszkodzić, zupełnie jak ten środek przeczyszczający, o którym często mówiła. „Sprawi, że wypróżnisz się bez problemu, ale wystarczy odrobina przesady i wydalisz mózg. Zapamiętaj moje słowa, Dru”. Wiele razy chciałam ją zapytać, jak dokładnie miałby wyglądać proces wydalania mózgu przez układ trawienny, ale nigdy się nie odważyłam. Graves pochylił się, złapał mnie za kurtkę na piersi i podniósł, omal nie rozrywając materiału. - Powiedz, co jest grane, bo przysięgam, że… - Przyjrzał mi się uważniej. - Rany boskie, cieknie z ciebie! Jeśli chodziło mu oto, że mażę się jak dziecko, to owszem, ciekło ze mnie. Wytarłam nos rękawem, zaśmiałam się, Śmiech przeszedł w szloch. Łzy płynęły po mojej twarzy, daremnie próbowałam je wytrzeć. - Odwal się.’ - zawołałam. - Nie chcę cię mieć na su-1 mieniu, jasne? Jestem już martwa! Łapiesz? Jestem totalnie martwa! Graves otrzepał z włosów brudny śnieg. - Wcale nie. Jesteś zbyt wkurzona, żeby być martwa. | Chodźmy stąd, wezwali pogotowie do Bletch, chyba nie chcesz tu być, jak przyjadą? Chciałam krzyknąć - dlaczego po prostu nie zostawisz mnie w spokoju, do cholery?! - ale usłyszałam I w oddali sygnał karetki. To było jak chluśnięcie zimną wodą w twarz. Uświadomiłam sobie, że jestem zaryczana, utytłana w brudnym śniegu, mam na sobie dwie różne skarpetki, nie myłam włosów od dwóch dni i wszystko mnie boli. Czułam się tłusta i brudna, plecy paliły żywym ogniem, a torba ciążyła jak głaz. Zachowywałam się jak

86 Inne Anioły kompletna idiotka. Ta świadomość pomogła mi wyjść z otępienia, w którym tkwiłam od kilku dni. Odetchnęłam spazmatycznie, usiłując się uspokoić, nie protestowałam, gdy Graves wziął mnie za ramię i zaczął za sobą ciągnąć. - Dlaczego nie mogę mieć normalnej dziewczyny? -wygłosił w przestrzeń. - Jak już spotkałem fajną, to okazuje się, że jest stuknięta. Jezu… Dziewczyny? Omal się nie zakrztusiłam. Brawo, Dru. W dodatku nie umyłaś dziś zębów. Fleja i niechluj. Byłam pewna, że po tym wszystkim na mojej twarzy pojawi się cała kolonia pryszczy, ale na razie tylko płonęły mi policzki. Zerknął na mnie kątem oka, a ja nagle zobaczyłam w nim faceta, jakim stanie się za kilka lat, obraz majaczący za fasadą dziecięcej twarzy i dzikich włosów. Stanie się jednym z tych przystojnych pół-Azjatów, już teraz miał ładną cerę, chociaż spierzchniętą od mrozu. - O rany… no wiesz… Zaczerwienił się? Ja chyba też, w każdym razie czułam się tak, jakby lawa zalała mi twarz i spłynęła na szyję. Graves patrzył na mnie, a ja nie mogłam odwrócić wzroku. Do Ucha, będziemy tak stać w nieskończoność? Znowu wytarłam nos, żałując, że nie mam chusteczki. - Ja nie… - zaczęłam. Nie chodzę na randki. Nie mam czasu, nawet jeśli jesteś najtajniejszym chłopakiem, jakiego do tej pory spotkałam. - No i… Wzruszył ramionami, jego policzki były teraz purpurowe i nie miało to nic wspólnego z mrozem. Rumieniec spłynął mu aż na szyję. Witaj w klubie. - Hej, to był żart, Dru. Wyluzuj się, dobrze? I chodźmy. - Pociągnął mnie, nie stawiałam oporu. - Mój plan, żeby siedzieć w szkole, poszedł w cholerę. Przez ciebie spadnie mi średnia… - I tak zdasz maturę. - Wargi mi zdrętwiały, ręce też, wcisnęłam je do kieszeni. Syreny nadal wyły, teraz coraz bliżej. - Przypominam, że chcę się dostać do college’u i nie zamierzam być

biedny. Dobre świadectwo się liczy - poinformował mnie tonem zarezerwowanym dla skończonych idiotów. - Ale przez cały rok bytem wzorowym uczniem, więc mogę sobie pozwolić na kilka dni wolnego. No i co, powiesz mi w końcu, co się dzieje? Rozumiem, że nie chcesz, żeby łaził za tobą jakiś głupek, ale ja też w tym siedzę. Równie dobrze możesz mi powiedzieć, co jest grane, nie? Popatrzyłam na chodnik. Moja twarz była rozpalona i mokra od potu. Ludzie wydeptali śnieg na chodniku, odmrażacz, sól i piasek dokończyły dzieła. Po bokach wciąż leżał lód, ale dawało się przejść. To był ładny, pogodny dzień, chmury płynęły nad horyzontem, nie zbliżając się do szczytu nieba. Tylko przejmujący ziąb przenikał przez ubranie. - Plama w twoim salonie ma kształt ludzkiego ciała. -Graves puścił moje ramię, ale ja nadal szłam obok niego. -A twój tata… Nie jestem głupi, Dru. Wiem, że nie. - Nie uwierzyłbyś mi - wymamrotałam jak dzieciak przyłapany poza domem po godzinie policyjnej. Graves nie spojrzał na mnie. Przygarbił się i skręcił za róg w chwili, gdy ambulans z wyciem przejechał obok nasi Poszłam za nim. Ulicę dalej syrena zamilkła nagle i znów można było rozmawiać. Obrzucił mnie długim spojrze niem. Nie był już czerwony, ale jego poważne spojrzenie nadal było nieprzyjemne. - Naprawdę? Sprawdź mnie. - Pochylił się dziwnie płynnym ruchem. Ciągle widzę tego stwora. W snach. I Tego, który mnie ugryzł. Nie powiedziałam, że znów widziałam wilkołaka. to by mu nie pomogło. - Normalna sprawa. To jakby odreagowanie przeżytego stresu albo coś w tym stylu. Przełknęłam ślinę. Jak I się porządnie wypłaczesz, czujesz, że w głowie ci się rozjaśnia, jakby do krwi uderzyły substancje chemiczne, powodując lekki zawrót głowy.

87 Inne Anioły - A czy to normalne, że teraz czuję zapach ludzi? | Naprawdę czuję i mogę powiedzieć, co jedli na obiad. To normalne, że widzę w ciemności tak samo, jak w dzień? Czy to normalne, że poruszam się szybciej, niż powinienem? Jakbym nagle stał się jakimś superbohaterem. Czy to normalne, do cholery? Przystanęłam, wpatrując się w niego. Graves zrobił jeszcze kilka kroków, zatrzymał się i spojrzał na mnie przez ramię. - Chodźmy. Zimno. Tak to się kończy, gdy nie zastrzelisz ugryzionego wtedy, kiedy masz jeszcze szansę. Tata by go zastrzelił… No ale przecież nie zmieni! się w żadnego futrzaka? - Nie uległeś przemianie! Nie powinieneś mieć takich efektów! - Właśnie. Wspominałaś chyba, że jestem bezpieczny? - Bo myślałam, że tak jest. - Moje policzki były teraz zimne. Zaczęłam się trząść i nie mogłam przestać. Dygotałam tak, aż mi zęby szczękały. - Dokąd idziemy? - O nie. - Pokręcił głową, ciemne włosy spadły na twarz. Część śniegu opadła, reszta topiła się w jego włosach. Na tle szarośnieżnego dnia wyglądał jak czarna plama, wyjątkowo nierzucający się w oczy koleś. - Teraz twoja kolej. Co się z tobą dzieje? Zrobiłaś się dziwna od chwili, gdy zostawiłaś mnie w tamtej kafejce. To znaczy przedtem też byłaś dziwna, ale… - Ja… - Wstrzymałam oddech, a potem wypuściłam powietrze z głośnym świstem. Postanowiłam zaryzykować. Niby co zrobi, wyśmieje mnie? Zobaczyłam coś… to było… W każdym razie, znalazłam samochód taty, idąc za tym czymś. Czasem podpowiada mi różne rzeczy. Poszłam za tym i spotkałam tego wilkołaka, który cię ugryzł… Nic o tym nie wiem i to niedobrze. Powinnam przejrzeć książki, wycisnąć z nich wszystko, co się da. -A wtedy zjawił się krwiopijca.

- Wilkołak, który mnie zaatakował? - Twarz Gravesa wykrzywiła się, jakby rozgryzł coś gorzkiego. - I krwiopijca? Jak mu to wytłumaczyć? - No, wampir. Różnie się je nazywa, nosferatu, nie-umarli, krwiopijcy… - Jesteś łowcą wampirów? Jezu, naprawdę? A może nazywacie się inaczej? - Wydawał się raczej zaintrygowany i rozbawiony niż przestraszony. - Tak się właśnie mówi: łowca. Łowca poluje nie tylko na wampiry. Faktycznie nieźle sobie radził… - Na inne;] stwory też, wszystkie, które zagrażają ludziom. Tak naprawdę to mój tata był łowcą, a ja mu pomagałam. Potem ktoś go zabił i przemienił w zombie. Pewnie ten wampir, one to potrafią. Tak czy inaczej, tamtego wieczoru wampir przegonił wilkołaka i kazał mi jechać do domu. A teraz pewnie zamierza mnie zabić. - Dlaczego? To znaczy, nie żeby mi na tym zależało, ale przecież spokojnie mógł cię zabić już wtedy? - Graves prżestępował niecierpliwie z nogi na nogę. - Ruszmy się. Masz sine usta. - Odczep się od moich ust - burknęłam, ale naprawdę było strasznie zimno. Gdy zaczęłam iść, zrozumiałam, że zapomniałam włożyć sweter. Jak w ogóle wyszłam dziś z domu? Nagle zapragnęłam znaleźć się pod gorącym! prysznicem. - Wampiry lubią bawić się ze swoimi ofiarami. Pewnie z nudów. - To bez sensu - powtórzył. Nigdy nie miałeś kota? - A co ma sens? - No więc właśnie. - Graves wyjął paczkę winstonów, podsunął mi, wzruszył ramionami, gdy odmówiłam. - Wiesz, wystarczy popatrzeć na całe to gówno w telewizji. Same czarownice, wilkołaki i tego typu rzeczy. Nie ma dymu bez ognia, prawda? Mój ojczym ciągle to powtarzał. Jak do tej pory była to najbardziej szczegółowa informacja, jaką usłyszałam o jego rodzinie. Staliśmy tak i patrzyliśmy na siebie. Domy wokół obserwowały nas, szczelnie zamknięte drzwi, opuszczone żaluzje, puste podjazdy.

88 Inne Anioły - To nie jest tak, jak w telewizji. Im prędzej to zrozumiesz, tym lepiej. To jest niebezpieczne, brudne, cuchnące i… Graves wyłowił papierosa i przypalił, wciskając paczkę do kieszeni. Zaciągnął się, wydmuchał dym. - Jasne, tak samo jak seks, narkotyki i cała reszta przyjemnych rzeczy. I co teraz planujesz zrobić? W końcu jesteś ekspertem. Nie jestem ekspertem. Jestem tylko dzieciakiem. - Ja nie… widzisz… To mój tata był od planowania. -Nie do wiary, że naprawdę to powiedziałam. - No? To co on zrobiłby w tej sytuacji? - Płaszcz Gravesa załopotał. Wypuścił nową porcję dymu i się skrzywił. - Rany, teraz to wcale tak dobrze nie smakuje. - To czemu palisz? Tata zebrałby wszystko do kupy i wrócił do tamtego magazynu, żeby obejrzeć miejsce zdarzenia, a ja powiedziałabym mu, co się stało. Wziąłby mnie na rekonesans do sklepu okultystycznego i do barów, gdzie siedzą ludzie, którzy wiedzą o Prawdziwym Świecie. Dowiedziałby się, kim jest ten cały Christophe i gdzie go można dorwać gdyby udało mu się wyciągnąć z kogoś jakieś informacje. A potem zabarykadowałby się w domu albo przeniósł do innego miasta. Ale ja nie mogłam samodzielnie wynająć domu czy mieszkania, a hotele są zbyt drogie i pełne wścibskich dorosłych, zaś w noclegowniach, prawie tak samo drogich, pełno jest strasznych typów próbujących dopaść nastolatkę w ciemnym kącie. Mogłabym się upewnić, czy wszystkie drzwi i okna są zablokowane na

amen - babcia mnie uczyła. Wprawdzie nie powstrzymało to zombie, ale teraz nie byłam sama. No i miałam broń. I granaty. Brawo, Dra. Planujesz wysadzić siebie i swojego nowego przyjaciela w powietrze? Tata nie mówił, żebyś nie bawiła się granatami? Ale taty nie było. Mogłam liczyć tylko na siebie. I jeszcze na Gravesa. Który właśnie wzruszył ramionami, sztachnął się znowu i skrzywił jeszcze bardziej. - “To nałóg, kumasz? Jestem uzależniony. Możemy wrócić do głównego tematu? Co teraz zrobiłby twój tata? - Graves nie wyglądał na człowieka, który się dokądś 1 spieszy. Właściwie wyglądał na kogoś, kto za nic się stąd I nie ruszy. To było nie w porządku - przecież mógł przeze mnie zginąć! - ale poczułam głęboką ulgę. Naprawdę cieszyłam się, że tu jest. - Przeprowadziłby rozpoznanie za dnia - trzęsłam się tak, że omal nie przycięłam sobie języka. - Tam, gdzie znalazłam samochód. Wróciłby tam i próbował się zorientować, dokąd uciekł pasiasty wilkołak. Wyśledziłby go. - Pasiasty. ..?- Już otworzyłam usta, ale on pomachał ręką, papieros zakreślił łuk w powietrzu. - Nie, nie mów, I mam lepsze pytanie. Czy to przez ciebie? Czy to ty załatwiłaś Bletch? Zdusiłam przygotowane kłamstwo i powiedziałam: - Tak sądzę. To się nazywa „rzucić urok”. Nigdy przedtem tego nie robiłam. Właśnie, kolejny problem. Skąd się to wzięło? Przecież nigdy przedtem nie potrafiłam rzucać uroków. Ale nigdy przedtem nie byłam taka zła ani taka bezradna. Poza tym teraz co rusz robiłam nowe rzeczy. Dotyk stawał się coraz silniejszy. - To skąd wiesz, że to ty? - Graves popatrzył na swoje stopy, które posłusznie niosły go chodnikiem. Zatrzymał się i puścił mnie przodem zlodowaciałą ścieżką, zbyt wąską dla nas obojga. - Jak dla mnie wyglądało to tak, że dostała zawału, bo ktoś wreszcie powiedział jej prosto w oczy, że jest tyranem.

- Nazwałam ją tyranem? Chyba coś mi umknęło… -Wlokłam się noga za nogą. Blask słońca odbity od śniegu przeszywał mi głowę; zrozumiałam, że mam pusty żołądek. - To było super, Dru. Powiedziałaś jej to, co każdy myślał od lat.

89 Inne Anioły - Cieszę się, że ci się podobało. Co nie zmienia faktu, że rzuciłam urok, do cholery. Babcia dostałaby szału. Tata zerknąłby tylko na mnie i wygłosił wykład na temat odpowiedzialnego używania własnego daru. Torba była strasznie ciężka. Spróbowałam poprawić pasek, żeby nie przecinał ramienia. Graves znów zarechotał tym swoim specyficznym śmiechem. - Już miałem wstać i bić brawo, ale tamci zaczęli krzyczeć. Kiedy okrył mnie swoim płaszczem, zrobiłam nerwowo dwa kroki, omal nie wpadając w zaspę brudnego śniegu. - Zwariowałeś? Jest z minus pięćdziesiąt! Wzruszył ramionami. Jego czerwony sweter pamiętał chyba lepsze czasy; Graves przyniósł sobie sporo ubrań, miło było zobaczyć go w czymś nowym. - Robi mi się zimniej, gdy patrzę, jak się trzęsiesz. Ja jestem przyzwyczajony do zimy, dziewczyno z Florydy. Po prostu podziękuj i już. Ogarnęły mnie wyrzuty sumienia. Niepotrzebnie powiedziałam mu o Florydzie… - Jesteś stuknięty - skomentowałam. Jednak jego płaszcz był taki ciepły… Wsunęłam ręce do rękawów. Torba walnęła mnie w biodro; słowo daję, rozładuję ją, jak tylko wrócimy. - Chodźmy do domu. Zjemy coś i wymyślimy jakiś plan. - Brzmi nieźle. Przez chwilę szliśmy w milczeniu. Śnieg skrzypiał i trzeszczał pod naszymi stopami, niczym małe, pękające kostki. Czułam zapach Gravesa na jego płaszczu - zapach chłopaka, męskiego dezodorantu, testosteronu, papierosowego dymu, dopełnione nutą smażonego żarcia. Policzki mnie

zapiekły, ale się nie zaczerwieniłam. Spojrzałam na swoje stopy, które poruszały się niezależnie ode mnie, jak mali dzielni żołnierze. Przygarbiłam się i wzięłam głęboki wdech. To zabawne, ale wąchanie czyjegoś ubrania to sprawa niemal intymna. On nie był tatą, ale za to był tu ze mną. Przygryzłam wargę, a potem powiedziałam: - Graves? - No? - spytał czujnie. Nic dziwnego, jak ma się do czynienia z wariatką, która rzuciła urok na głupią nauczycielkę historii i opowiada o wampirach i wilkołakach, to człowiek zaczyna uważać. - Dziękuję ci. Płaszcz był naprawdę ciepły. Powoli przestawałam dygotać, ogarniały mnie spokój i opanowanie. Wykrzyczałam się już i wypłakałam, mogłam trzeźwo myśleć i wziąć, się do roboty. - Nie ma sprawy, Dru. Pierwsza działka gratis. Byłam niemal pewna, że się uśmiechnął poczułam nagle ciepło na swoich plecach.

90 Inne Anioły Rozdział 20 Furgonetka nadal stała krzywo zaparkowana na podjeździe. Wchodząc do domu, usłyszałam dzwoniący telefon. Graves od razu poszedł podkręcić ogrzewanie, a ja dopadłam telefonu w chwili, gdy zamilkł. - Pewnie dzwonili ze szkoły na skargę - domyślił się Graves, śmiejąc się swoim krótkim cynicznym śmiechem. Zobaczyłam kilka nieodebranych połączeń, ale na myśl o tym jednym przeszył mnie dreszcz. - Jezu… - mruknęłam. - Mam nadzieję, że zdołasz udawać mojego tatę. Zdjęłam płaszcz, mokry od topniejącego śniegu - był na mnie za długi i brzeg wlókł się po ziemi. Moja koszula pachniała teraz delikatnie papierosami i męskim dezodorantem. - Perwersyjny pomysł, panno Anderson… Ogrzewanie obudziło się z szumem; ominęłam Gravesa i podeszłam do

skrzyni z bronią. Wyjęłam z torby pistolet i zrozumiałam, że jestem spocona jak mysz. Co ja sobie wyobrażałam? Pistolet był naładowany, ale - dzięki ci, Boże zabezpieczony. Chodzenie do uroczej szkoły na prowincji oznacza, że nie trzeba się martwić o wykrywacze metalu, jednak zbrojenie się na lekcje było co najmniej głupie. Tata nazywał to „wtopa” - gdy łowca robi głupotę ze strachu albo szoku spowodowanego nierealnością Prawdziwego Świata. Moim zdaniem lepszym określeniem byłaby „nerwica frontowa” albo „nerwica potworowa”. j Już miałam odłożyć broń do pudła, gdy nagle uniosłam głowę - na ułamek sekundy przed dzwonkiem do drzwi. Rozejrzałam się, moje nozdrza wypełnił zapach miedzi i rdzy, w ustach poczułam smak cytrusów. Cholera. Nagle uświadomiłam sobie, że przecież jest środek dnia, a śnieg skrzy się w promieniach słońca. Wampiry a nie kręciły się po ulicach w biały dzień. To musiało być j coś innego. Tylko co? Rozległo się szybkie, nerwowe pukanie do drzwi, zobaczyłam dziwne migotanie. Niebieskie linie ochronne pozostały niewidzialne, ale wyczuwałam je, cieniutkie druciki splatających się błękitnych błyskawic. Gdyby istota, która tam stała, zrobiła dwa kroki w bok, mogłaby zajrzeć przez niezasłonięte okno i zobaczyć mnie, zesztywniała, pochyloną nad skrzynką z bronią, z palcami zaciśniętymi na pistolecie kaliber 9 milimetrów. O Boże. Tylko nie teraz. Niestety, nie możesz sobie wybrać, co cię zaatakuje i kiedy. Gdyby się dało, życie byłoby o wiele prostsze! W drzwiach do salonu stanął Graves. Oczy miał szeroko otwarte i wyglądał na tak samo przerażonego jak ja. Jego twarz była śmiertelnie blada mimo złocistej karnacji, jak;) na mieszańca był teraz prawie biały. — Co robimy? — spytał bezgłośnie. Nawet nie próbowałam udawać, że to coś, co stało na werandzie, nie stanowi zagrożenia. Rzuciłam okiem na frontowe okno i zaśnieżone podwórko. Jezu, muszę chronić również

Gravesa, nie jest przeszkolony! Odsunęłam go jedną ręką, a sama położyłam się na podłodze i zaczęłam czołgać, ściskając pistolet w ręku. Sprawdziłam dwa razy, czy jest zabezpieczony, usiłując przy tym nie celować sobie w głowę. Znów delikatne pukanie. Świadomość czyjejś obecności za drzwiami, oddechu i narastającego zniecierpliwienia spowodowała mrowienie wzdłuż mojego kręgosłupa.

91 Inne Anioły Czołgając się po plamie na dywanie, zadrżałam - poczułam nieuchwytny zapach gnijącego zombie, zbyt słaby, żebym poczuła mdłości, ale wystarczający, żebym zaczęła żałować, że tu jestem. Dotarłam do prowizorycznej osłony - rzędu pudeł po stronie telewizora. Kąt był kiepski, ale przynajmniej mogłam zobaczyć fragment werandy i miejmy nadzieję -tego, co stało za drzwiami. Schowałam się za pudłami. Kurz dostał mi się do nosa, zachciało mi się kichać, zadrapało mnie w gardle i poczułam, jak łzawią mi oczy. Postaraj się, Dru. Masz tylko jeden strzał. Podciągnęłam nogi i znów usłyszałam pukanie do drzwi. Uniosłam się, powoli i ostrożnie, wyglądając zza pudła, w którym leżały nieużywane ubrania i koce. Wyjątkowo kiepski kąt. Ale przez szybę dostrzegłam poruszający się cień, jakby mój gość przestępował z nogi na nogę. Przy założeniu, że miał tylko dwie nogi. Ale, do licha, przecież takie stwory wychodzą dopiero w nocy! To było nie w porządku, zupełnie nie porządku! Wycelowałam starannie, przygotowując się do strzału. Czubek mojej głowy wystawał teraz nad pudłem, stanowiąc doskonały cel. - Dru - szepnął Grave. Jednocześnie usłyszałam dziwny dźwięk, jakby przesuwanej zasuwy, zakończony szczęknięciem. Co to było, do cholery? Cień się przesunął. - Dru… - znowu Graves. Zupełnie jakbyśmy byli w klasie, a on chciał mi podać list albo poprosić, żebym dała mu ściągnąć. Aha, jakby tacy jak on ściągali. Akurat. - Cicho - szepnęłam niemal bezgłośnie. Strzelić przez ścianę? Kurde, myślałam, że stąd

będzie lepszy kąt. Psiakrew… - Drzwi - szepnął Graves. - Zamek się otwiera. O szlag… Zerwałam się i przeskoczyłam przez pudła w niewiarygodnym susie, nie rejestrując, czy moje przemoczone buty dotknęły podłogi po drugiej stroniem Wyskoczyłam do holu, a gdy znalazłam się obok Gravesa, pchnęłam go na podłogę. Drzwi… Zamek właśnie się otwierał, zasuwa odsuwała się powoli, ale zbyt szybko, bym mogła coś zrobić. Ledwie zdążyłam odbezpieczyć pistolet i unieść go, gdy drzwi stanęły otworem, a fala przeraźliwego chłodu chlusnęła do środka. Niebieskie błyskawice ochronne nawet jej nie spowolniły. Palce chłopaka o niebieskich oczach zacisnęły się na moim nadgarstku, pistolet wypadł mi z ręki, rąbnął o podłogę, ale na szczęście nie wystrzelił. Jest jedna dobra rzecz w tym, że ojciec zostawia ci pięćdziesiątkę i przypomina o trenowaniu kata. Gdy ktoś wpada do twojego domu i łapie cię za rękę, możesz go walnąć w twarz tak mocno, że odrzuci go do tyłu, a z jego rzymskiego nosa tryśnie krew. Czerwona krew. Nie czarna i opalizująca jak krew wampirów. W mojej głowie coś zaskoczyło i przypornniatam sobie, że krople krwi na śniegu również były czerwone. Krew wampirów jest czarna, bo nie ma w niej hemoglobiny. Właśnie dlatego bez przerwy potrzebują nowych transfuzji. Nie dotarło to do mnie wcześniej, bo byłam zbyt zmęczona i zbyt przerażona, by jasno myśleć. A teraz było za późno. 0 co chodzi?… Chłopak cofnął się - jego włosy nie były już ciemne, mokre i przylizane, lecz jasnobrązowe, zmierzwione - a ja zrobiłam krok do przodu i uniosłam nogę zgiętą w kolanie. Chciałam walnąć go w jaja i zrobiłabym to, gdyby nie wyrzucił ręki i nie uderzył mnie w kolano, mocniej niż uczynił to jakikolwiek człowiek. Poczułam simy zapach szarlotki, który pojawił się nie wiadomo skąd. Graves ryknął. Niebieskie oczy chłopaka oderwały się ode mnie, a ja ruszyłam do przodu, lata zawsze mówił, że cios w jaja to świetne zagranie, jeśli tylko można go zadać, ale dziewczyna 92

Inne Anioły zawsze powinna mieć coś w zanadrzu - facet nie spodziewa się, że po walnięciu go w jaja, będziesz chciała zrobić coś jeszcze. Pewnie dlatego, że krocze jest dla facetów centrum wszechświata i nie przypuszczają, że ty myślisz inaczej. Moja pięść skoczyła do jego krtani jak rozpędzony pociąg. Potem otwarta dłoń uderzy dolną częścią tuż pod nosem i pojedzie w górę, a nos zostanie złamany i wbije się w mózg - pod warunkiem, że zrobię to wystarczająco szybko. „Zrób to, Dru! Mocniej! Mocniej!” - usłyszałam krzyk taty, ale nie miałam już czasu, z tyłu rozległ się ryk 1 coś przemknęło obok mnie, długie i rozciągnięte, poruszające się jak błyskawica, rozmazana smuga. Uderzyło w chłopaka o niebieskich oczach i odrzuciło go do tyłu co najmniej na dwa metry. Lecieli tak razem, aż chłopak walnął głową w futrynę i wypadli na werandę, znikając mi z oczu. - Co do… - zaczęłam, zapominając o broni i pędząc do wyjścia. Za drzwiami słychać było warkot i ryk połączony z przenikliwym śmiechem i łoskotem uderzenia, który wstrząsnął całym domem. To byt Graves. Szybki jak wystrzelony pocisk. Nie powinien się przemienić! Całe wieki minęły, zanim dotarłam do drzwi, w tym czasie zdążyli się już sturlać z werandy na podwórko. Rozległ się ohydny chrzęst! i w górę strzeliła fontanna śniegu. - Przestańcie! - wrzasnęłam, ale nie zwrócili na mnie uwagi. Śnieg wirował w powietrzu i trudno było dostrzec, co się dzieje, ale wyglądało na to, że przybysz złapał Gravesa - albo to, czym Graves teraz był - za kark i cisnął na ziemię. Zrobiłam trzy kroki, rozłożyłam ręce i skoczyłam jak jakaś supergirl. Gdy uderzyłam w niebieskookiego, cios wybił mi powietrze z płuc, a moje ramiona wybuchły bólem. Chłopak przewrócił się i wylądowaliśmy na ziemi, tworząc kłębowisko rąk i nóg. Gdy wyrżnęłam go w źołą-1 dek, zrozumiałam, że krzyczy. - Jestem tu, żeby wam pomóc, porąbani kretyni! Odturlałam się, śnieg

sparzył mi dłonie i twarz, zerwałam się na równe nogi, gdy Graves zaatakował znowu. Czas zwolnił - moje dłonie skoczyły do przodu i złapały go za dzikie, zmierzwione włosy - teraz jeszcze dziksze i jeszcze bardziej zmierzwione. Graves nie był pokryty fuv trem, ale jednak się przemienił. W jego wściekle zielonych oczach płonęło coś nieludzkiego, powietrze wokół niego falowało, jak w czasie upału nad asfaltem. Szarpnęłam go mocno, przelotnie rejestrując, że nie 1 powinnam poruszać się tak szybko. Świat stał się bardzo… elementarny i fakt, że krew przybyłego była czerwona, dopiero teraz przedarł się do zamroczonego adrenaliną umysłu. Nie rób więcej głupstw, Dru. No już, przejmij kontrolę nad sytuacją. Moje zmaltretowane ramię zabolało, ale powstrzymałam się od krzyku; Graves skoczył do przodu i wydał dźwięk, jak pies z kreskówki, gdy kończy mu się łańcuch. Chciało mi się płakać z bólu, moje palce zesztywniały, Graves gruchnął na ziemię, a jego kędziory, elastyczne, sprężynujące, pełne dzikiego życia uwolniły się z mojej ręki. - Skąd go wzięłaś? - warknął niebieskooki chłopak. Jego twarz pokrywała maska krwi, prawa potowa spuchła i zmieniła kolor. Znów był ubrany nieodpowiednio do pogody - czarny cienki sweter wycięty w serek, dżinsy i czarne trampki, teraz pokryte śniegiem. Wciągnęłam powietrze, przesycone zapachem jabłek i cynamonu. Czyżby któryś z sąsiadów piekł ciasto? Promienie słońca złociły jego włosy, rozjaśniając brązowe pasemka, wyglądał, jakby miał drogą fryzurę. Gdy Graves warknął na niego, tamten odwarknął, a jego wargi uniosły się, ukazując całkiem zwyczajne zęby. Graves brzmiał jak wielki, wkurzony pies, warkot niebieskookiego przypominał zgrzyt metalu o metal. - Poczekajcie chwilę! - zawołałam.

93 Inne Anioły Graves siadł na śniegu, ciągle wydając niski, gardłowy warkot, który sprawiał, że zęby mi szczękały. Na wszelki wypadek położyłam rękę na jego głowie - nie zdołam go powstrzymać, jeśli zaatakuje, ale warto spróbować. - Graves? Proszę cię, wstrzymaj się na chwilę. - On cię nie słyszy - rzekł niebieskooki. - Jest we władzy bestii. - Chrzań się - warknął Graves. To mnie ucieszyło. Wilkołaki nie mówią, w każdym razie nie w zwierzęcej postaci - pasiasty wydawał jedynie dziwne dźwięki. Jeśli Graves mimo wszystko mówił, to znaczyło, że nie jest wilkołakiem. Wprawdzie został ugryziony, ale nie przemienił się w ciągu dwunastu godzin i był prawiczkiem, no nie? To powinno zagwarantować mu bezpieczeństwo. A jednak robił mnóstwo rzeczy, których nie powinien umieć. Żałowałam, że nie mam więcej informacji, że nie studiowałam pilniej, że ja i tata jedynie gromadziliśmy fragmenty wiadomości ze starych książek w skórzanych oprawach, które mieliśmy od łowców i że sklepów okultystycznych, gdzie można je kupić, jeśli doi wiedzie się swojej wiarygodności. Książek, do których powinnam była zajrzeć, zamiast pogrążać się w otępieniu. - Uspokójcie się obaj. Zaczekajcie chwilę. - Poszperałam w pamięci i powiedziałam, wskazując obcego wolną ręką: - Jesteś Christophe, prawda? Skłonił się lekko, rozkładając ręce, a mnie zrobiło się słabo. Co prawda, nie miał teraz kłów, a jego włosy były potargane i mokre, ale siedział na śniegu tak, jakby i był lekki jak piórko. Mój mózg nie zechciał zaakceptować tego widoku, spróbował jeszcze raz i w końcu uznał, że oblany światłem słońca koleś nie może być wampirem i musi być czymś innym. Ale przecież widziałaś kły, Dru! - Kim jesteś, do cholery? - Pożałowałam, że nie wzięłam broni. O, to byłby doskonały pomysł, równie dobry jak te,

które miałam w ciągu ostatnich dwóch dni. Co niby bym zrobiła, urządzała tu strzelaninę w biały dzień? Świetny początek znajomości. Wiatr się zmienił i znowu poczułam zapach jabłek. Ślina napłynęła mi do ust. Przybysz uśmiechnął się jeszcze szerzej, szczerzył się jak wzorowy szaleniec. - Mógłbym spytać cię o to samo, dziewczynko. Cze-1 mu nie powiedziałaś mi, kim tak naprawdę jesteś? - Znasz moje imię-odparłam, pokonując przemożną chęć, żeby poklepać Gravesa po głowie. Wytrzymaj jeszcze chwilę, pozwól mi go wypytać. - Nie chodzi o imię - rzekł Christophe, zwracając 1 się do zimnego niebieskiego nieba, które miało ten sam odcień, co jego oczy. A potem znów na mnie spojrzał i wzruszył ramionami. Czy możemy dokończyć tę rozmowę w środku? Tylko załóż smycz swojemu pieskowi. Graves zesztywniał, cichy warkot, który wibrował w jego ciele, ucichł nagle, chłopak wstał powoli, prostując się. - Kto to jest, Dru? - spytał, a jego głos brzmiał trzeźwo i spokojnie. Brzydko pachnie. - I kto to mówi. - Christophe skrzyżował ręce na piersi. Był cały utytłany w śniegu ale wcale nie wyglądał zabawnie. - Powiedziałem już, jestem djamphirem. Ko-uroi. Poluję na bestie, które zamieszkują ciemność nocy. A pani, panno Anderson, jest trochę jak one. Czemu nie powiedziałaś, kim jesteś? - Zabiłeś mojego ojca - powiedziałam niepewnie. -Może miałam się z tobą zaprzyjaźnić? - Nie zabiłem twojego tatuśka. Ostrzegałem go, ale on nie słuchał. Chciał wyrównać rachunki z Siergiejem. - Jego twarz drgnęła, przemknął przez nią cień. - Jak my wszyscy, nieprawdaż? - Siergiej? - To imię rezonowało bólem w mojej głowie. Zrobiło mi się zimno, dotarło do mnie, że ciągle stoimy na dworze. - Kto to jest? Christophe popatrzył na mnie z takim zdumieniem, jakbym spytała, co to jest tlen. Potem zgiął się wpół i zrozumiałam, że się śmieje. No cóż, myślałam, że

przywykłam już do różnych dziwactw, a jednak… Chwyciłam Gravesa za sweter i pociągnęłam do tyłu. Nie opierał się, jego głowa pochyliła się do przodu, jak u dziecka. - Nie jest zbyt ciepło - stwierdził cicho i zakasłał.

94 Inne Anioły - Nie dziwnego. - Zacisnęłam zęby tak mocno, że słowa z trudem wydostały się na zewnątrz. Chyba musimy poszperać w książkach. Nie chciałam odwracać się plecami do śmiejącego się chłopaka, więc szłam tyłem, tupiąc mocno, żeby otrzepać buty ze śniegu. Podwórko wyglądało tak, jakby przeszłej przez nie tornado. Na szczęście nie było żadnych świadków walki. Nadał idąc tyłem, omal nie upadlam na schody werandy. Graves złapał się poręczy, szliśmy, zataczając się jak pijam. Wspinaliśmy się po schodkach krok po kroku, Graves opierał się na mnie coraz bardziej. Siły opuszczały go w zastraszającym tempie, wypływały niczym woda z pękniętej filiżanki. Christophe przestał się śmiać, teraz przyglądał się nam z zainteresowaniem. - Nie sądzę, żebyś chciała zaprosić mnie do środka. - Uśmiechnął się, odsłaniając niesamowicie białe zęby. Kłów nie było. Przynajmniej na razie. - Nie - wypaliłam szybko, uprzedzając Gravesa. Dałam mu do zrozumienia, że jeśli chciał coś powiedzieć, to niech sobie daruje. - Nie jestem jak nosferatu. - Christophe ruszył do przodu, jego stopy nadal nie zapadały się w śniegu. Dlaczego jest cały utytłany, skoro potrafi takie rzeczy? - Nie potrzebuję zaproszenia, żeby przekroczyć próg twego domu. Jasne, przecież przeszedłeś już przez próg mimo ochrony. - Założę się, że mówisz to wszystkim dziewczynom -rzuciłam odruchowo. Graves zachichotał. Wciągnęłam go na ganek, nadal idąc tyłem. Miałam wrażenie, że przybysz zagania nas niczym owce do owczarni. Uśmiechnął się, wciąż się nam przypatrując. Najwyraźniej nigdzie się nie spieszył. - On zaraz zaśnie - poinformował mnie. - To jego pierwsza przemiana,

prawda? Kiedy został ugryziony? I przez jakiego wilkołaka? Chmurka oddechu zawisła przed moją twarzą. Graves wisiał ciężko na moim ramieniu. Trudno uwierzyć, że jeszcze przed chwilą mknął jak strzała i warczał niczym owczarek alzacki. - Chcę cię o coś spytać, Chris. Spróbuj udzielić prostej odpowiedzi. Kim jesteś, do cholery? I jeśli nie ty zabiłeś mojego ojca, to kto? - Nie słuchasz, jak się do ciebie mówi, prawda? Powtarzam, jestem djamphirem. Mówi się, że to wampir półkrwi, ale tak naprawdę mam w sobie jedną szesnastą krwi wampira. Jesteśmy potomkami kobiet i nosferatu. Chyba o nas słyszałaś? Żołądek podszedł mi do gardła. O matko. - Raczej nie. Właściwie na pewno nie. Jedynie w filmach. W wyjątkowo parszywych filmach. - Gdzieś ty się chowała, panno Dru? - Znalazł się na schodkach jednym susem, stąpał delikatnie, jakby miał na sobie baletki i wyglądał jak lewitujący kot. Rozumiem, że nie wiesz również, kim sama jesteś? Przez ten słodki zapach nie mogłam uwolnić się od myśli o szarlotce. Babcia zawsze podawała ją z dodatkiem sera, tak jak lubił tata. - Wiem, kim jestem. Jestem zmarznięta, głodna i wkurzona. Dzięki. Szukałam po omacku zasuwy, żeby zamknąć mu drzwi przed nosem, ale się zawahałam. Pięć minut temu drzwi nie stanowiły dla niego przeszkody. Poza tym, jego uśmiech na zakrwawionej twarzy nie dodawał mi odwagi. Cofnęłam się. Broń leżała na podłodze, za daleko, żebym zdołała jednym ruchem zatrzasnąć drzwi i chwycić pistolet. - Jeśli jesteś złem, nie wolno ci wejść do tego domu. Zaschło mi gardle. Graves uwiesił się na mnie, poczułam, że za chwilę oboje wylądujemy na ziemi. Ból przeszył mi plecy i ramiona. Christophe przekroczył próg, zamknął drzwi i ujął

95 Inne Anioły Gravesa pod drugie ramię. Jednym sprawnym ruchem uniósł go i zaczął nieść z gracją tancerza. Wyglądał jak Gene Kelly z wielką wypchaną piaskiem lalką. - Gdzie chcesz go położyć? - spytał. - Na górze. - Uniosłam broń i poleciłam: - Idź powoli. Rzucił mi jaskrawoniebieskie spojrzenie, krew na jego twarzy zaczęła przysychać. Ogrzewanie nadal było włączone; a niech to, rachunek będzie kolosalny. - Gdybym chciał, żebyście oboje zginęli, zostawiłbym was wilkołakom. W końcu to ich pora. Jasne. Pewnie. Oczywiście. - Na wszelki wypadek będę cię eskortować. Co ty tu w ogóle robisz? - Myślałem, że składam ci wizytę, kochanie. Jesteś bardzo interesująca. Nim mój umysł zdążył zareagować, powiedziałam: - Jesteś drugim facetem, który mówi mi to w ciągu ostatnich kilku dni. Wysil się bardziej. „Brawo, Dru!” - Nie lubię, jak się mnie papuguje. - Christophe prowadził Gravesa po schodach z taką lekkością, jakby ten nic nie ważył. - Z nim wszystko będzie dobrze. Prześpi się kilka godzin i obudzi zdezorientowany i głodny. Masz w domu mięso? Bolognese może być? - No dobra. Powiedz mi, jesteś łowcą? - Szłam za nim, i nagle zapragnęłam zajrzeć Gravesowi w twarz. Jeśli nie dostawałam obłędu, co wcale nie było takie pewne, Christophe pachniał jak świeżo upieczone ciasto. Przyjemny zapach, który sprawiał, że robiłam się głodna. - Między innymi. - Dotarł na górę i zaniósł Gravesa do mojego pokoju. Niezbyt przytulnie.

Pewnie śpi tutaj? - położył chłopaka na połówce i przykrył go kocem wojskowym. Koc był gryzący, ale ciepły i nie wsiąkał w niego śnieg topniejący na ubraniu Gravesa. Jego twarz wyglądała na odprężoną, a złączone brwi nie były tak widoczne. Usta miał lekko uchylone, jak niemowlę. Wycelowałam pistolet w Christopher. - No dobra. A teraz odsuń się od niego bardzo powoli. Rozłożył ręce, jego zakrwawiona twarz wykrzywiła się z irytacją. - Naprawdę muszę się powtarzać? Już powiedziałem, że nie chcę was skrzywdzić, ale ty jesteś jak dziecko we mgle. Kto to jest, twój piesek? Nie wiem czemu, ale od razu się zjeżyłam. Gdybym miała sierść, teraz sterczałaby mi na karku. - To mój przyjaciel. - W przeciwieństwie do ciebie. -Myślę, że powinniśmy pogadać. - Zgadzam się. - Jego ramiona obwisły, jakby nagle poczuł się zmęczony. - Masz gąbkę? Chciałbym zmyć krew z twarzy. Sensowna prośba. - Na dole, w kuchni. Przez całą drogę na dół miałam go na celowniku. Już raz go trafiłam, a przedtem zastrzeliłam zombie, Może ten błyskotliwy, pachnący szarlotką chłopak o niebieskich oczach będzie następny.

96 Inne Anioły Rozdział 21 Bez krwi na twarzy, w pełnym świetle okazało się, że: Christophe ma nie tylko ładny nos, ale w ogóle jest całkiem, całkiem. Cienki sweter, mokry od topniejącego śniegu, przywarł do jego ciała. Koleś był łajnie zbudowany i silny, na pewno będę miała siniaka nad kolanem, tan« gdzie mnie walnął. Siedziałam przy blacie i trzymałam go na muszce przez cały czas, gdy wycierał krew i doprowadzał się do porządku. Podbródek miał trochę zbyt ostry, za to ładne kości policzkowe. - To nie jest konieczne - powiedział, stojąc tyłem do mnie i zerkając przez okno na podwórko za domem. Niej wspomniał ani słowem o drzwiach załatanych za pomocą dykty i koców. Ciekawe, czy wyczuł zapach zombie. - Lepiej zacznij mówić - poinformowałam go, gdy mył ręce. - Nie mamy całego dnia. A nawet gdyby, to na pewno nie mamy całej nocy. Odwrócił się i oparł o blat. Jego włosy nieco oklapły, ale nadal były artystycznie

zmierzwione. Niebieskie oczy lśniły, ładne usta poruszyły się, jakby smakował coś nie— przyjemnego. - Spodziewasz się gości? Że co? - Nie. - Mam zamiar na nowo otoczyć osłoną drzwi i okna, i zabiorę się do tego, jak tylko się stąd wyniesiesz. - Ale to nie ty będziesz zadawał pytania, lalusiu. Na początek powiedz, skąd znasz mojego ojca i kim tale naprawdę jesteś. Wzruszył ramionami. Ogrzewanie wyłączyło się, zaskoczona, omal nie podskoczyłam. - Jestem djamphirem. Poluję na nosferatu. Ludzcy łowcy, w każdym razie amatorzy, nie wiedzą o nas zbyt wiele. - Uśmiechnął się, a ja poczułam do niego gwałtowną niechęć. Twojego ojca znałem, bo to właśnie on zmarnował kilka miesięcy mojej pracy. Już prawie skończyłem zasadzkę na Siergieja, gdy zjawił się twój ojciec ze swoją wendetą i wszystko popsuł. Nie żyje, prawda? Spodziewałem się tego, gdy zobaczyłem, jak go biorą. - Widziałeś? Jak to się stało? I kim, do licha, jest ten Siergiej? Nie potrafiłam wymówić tego imienia tak jak on, z obcym akcentem. Znowu poczułam niepokój. Dom zaskrzypiał. Christophe przewrócił oczami. - Siergiej, zwany Cesarzem, jest bardzo stary i wyjątkowo wredny. To nosferatu, na którego Dwight Anderson polował od dwunastu lat. Nie podobało mi się, że wymówił imię taty. A ten kawałek o nosferatu podobał mi się jeszcze mniej. Tata polował na wampira? Niemożliwe. Zawsze powtarzał, że to kiepski pomysł, bo wampirowi niewiele można zrobić. - Tata polował na coś innego. - Poczułam ukłucie w sercu, jakby ostry szpikulec przebił mi pierś. - Nie przypominam sobie, żeby kiedykolwiek polował na wampiry. Ale… Ale mogę się mylić. Było przecież tamto miasto na północ od Miami. Wtedy tata naprawdę się wystraszył. A potem cały miesiąc mieszkałam z Augustem…

W mojej głowie pojawiła się pewna myśl dotycząca tego, co powinnam zrobić, ale następne słowa Christophe’a wymiotły ją.

97 Inne Anioły - Twój tata był jedynie utalentowanym amatorem, to twoja matka była prawdziwym łowcą. Przyglądał mi się badawczo, jakby czekał na moją reakcję. Zimowe słońce, przefiltrowane przez okno uwydatniło rysy jego twarzy; fakturę swetra, blask oczu. Pamiętasz coś? Pobawimy się, Dru. Przełknęłam ślinę, która wypełniała mi usta. Cynamon i zapach korzennych przypraw rozpraszał mnie. - Niewiele. Zmarła, gdy miałam pięć lat. - Została zamordowana, gdy miałaś pięć lat. - Christophe skrzyżował ręce na piersi i patrzył na mnie, jakby wyrosły mi czułki. - Nie wiedziałaś? Moje dłonie były mokre od potu, serce waliło mi jak miotem. Co on sobie w ogóle wyobraża? - Kim ty właściwie jesteś? Przecież masz tyle lat, co ja. Wyglądał, jakby go to rozbawiło. W każdym razie na jego ostrej twarzy pojawił się nikły uśmiech. -. Mam swoje sposoby, panno Dru. I zamierzam dotrzymać ci towarzystwa przez jakiś czas. Jestem twoim aniołem stróżem. Ty naprawdę nie wiesz, kim jesteś, prawda? Poczułam, jak narasta we mnie irracjonalna złość. Co on sobie w ogóle myśli? Przecież powiedziałam, że to ja będę zadawać pytania. Więc dlaczego czuję się tak, jakbym była na przesłuchaniu? - Aha, anioł stróż. Spoko. - Moje słowa ociekały sarkazmem. Powiedziałam ci już, że jestem głodna, zmęczona i wkurzona… teraz jeszcze bardziej. Mam dość i nie chwytam twoich aluzji.

- Wiesz, co to jest swietocza? Skąd, oczywiście, żenię wiesz… - Jego ręka zacisnęła się na zakrwawionej gąbce. Kostki palców zbielały, ale głos pozostał obojętny. - Dużo bym dał, żeby się dowiedzieć, jak twój ojciec wyobrażał sobie twoją pełnoletność. Albo jak zamierzał cię ukryć. Skoro ja wiem, kim jesteś, inni też pewnie wiedzą. Będą chcieli cię dorwać… albo zabić. Tak czy inaczej, długo nie pociągniesz. A jeśli dopadnie cię Siergiej, pożałujesz, że nie umarłaś wcześniej. Hej, czy to miała być groźba? Przywołałam na twarz swoją najlepszą minę pod tytułem: „leję na to”, której używałam, siedząc z tatą w barach Prawdziwego Świata. - Czemu? Dlatego że wiem o istnieniu Prawdziwego Świata? Powoli zaczynałam mieć dość sterczenia w kuchni. Chciałam coś zjeść, wziąć gorący prysznic, chciałam, żeby moja skóra przestała mrowić od złego przeczucia. - Wiesz co, chyba powinieneś już iść - rzuciłam. Potrzebowałam czasu, żeby usiąść i pomyśleć. Ten cały Christophe mógł mnie zwyczajnie dręczyć i naigrawać się ze mnie, ale… Właśnie, ale. Najwredniejsze słowo w angielskim. Nie znoszę go. Zwykle oznacza, że coś pójdzie źle albo że gówno, w którym siedzisz po uszy, jest jeszcze głębsze, niż myślałeś. A przecież już teraz było wystarczająco głębokie. - Nie słuchasz, Dru. Jesteś w niebezpieczeństwie. To, co widziałaś i z czym zetknęłaś się do tej pory, to nic w porównaniu z tym, co może cię teraz spotkać. Dwight Anderson nie żyje i Siergiej będzie szukał osoby, którą on zostawił. To znaczy, że zaczęli podejrzewać, że ktoś taki istniał, poznali tajemnicę, którą ukrywała twoja mama. -Kostki jego palców zaciśniętych na krwawej gąbce nadal były białe; wpatrywał się w coś ponad moim lewym ramieniem tak intensywnie, że miałam ochotę się obejrzeć. -A ty kręcisz się tutaj z loupgarou i ignorujesz dobre rady. Loupgarou, jeszcze jedna nazwa dla wilkołaka. Naprawdę, najwyższa pora sięgnąć do książek. - Czyli jest jakiś Siergiej. To wampir, który zabił mojego ojca? - Stówa z trudem przebijały się przez hałas w mojej głowie. Ten sam hałas, który słyszałam po obudzeniu się kilka dni temu, gdy zrozumiałam, że świat stanął

do góry nogami i znalazłam się w sennym koszmarze. Hałas, który stał za słowem „odszedł”, kolejnym słowem, którego nienawidziłam. - Nie wiem, czy „zabił” to dobre określenie - odezwał się Chris. - Siergiej zwykle łamał ludzi, zanim zrobił z nich zombie. Twój ojciec mógł jeszcze żyć. - Jego twarz zmieniła się

98 Inne Anioły nieuchwytnie, usta ściągnęły się i zyskałam absolutną pewność, że sam nie wierzy w to, co mówi. Czyli tak naprawdę nie wiesz. Po prostu zgadujesz, tak jak ja. Co za ulga znowu myśleć logicznie. Zacisnęłam powieki, usiłując poukładać sobie to wszystko w głowie. - Czyli co właściwie tu robisz? - Można powiedzieć, że reprezentuję tych, którzy uważają, że jesteś bardzo cenna. Powiedziałem ci już, jestem twoim aniołem stróżem. Nie cieszysz się? Na jego twarzy pojawił się szeroki promienny uśmiech, który wyglądałby pociągająco, gdyby nie był tak dziwny. Niczym I maska na Halloween. Anioł. Jasne. Nie posiadam się z radości. - Cenna? Dlaczego? - Djamphiry to zwykle mężczyźni. Potomstwo płci żeńskiej zdarza się bardzo rzadko, jeśli jednak tak się stanie, rodzi się swietocza. Synowie swietocz są bardzo silni, jednak ich córki są jeszcze silniejsze. Dziewczynka zawsze dziedziczy pełnię zdolności. - Przerwał, pokręcił j głową i wciągnął nosem powietrze. Ciekawe, czy również J czuł zapach ciasta? - Jestem silny i potężny ze względu na pochodzenie, jednak ty, przy odpowiednim treningu, | możesz stać się zabójcza dla nosferatu. Gdy twoja moc osiągnie pełnię, będziesz zabijać je samym oddechem. Jasne, a potem włożę pelerynę, obcisły kombinezonik i polecę na Księżyc. - Czekaj. Wyhamuj na chwilę. Chcesz mi powiedzieć, że jestem w części wampirem? Potrząsnęłam głową, włosy rozsypały się na ramionach. - O jaasne. Znasz jeszcze jakąś bajeczkę? Moja mama była moją mamą. Nie była wampirem, ty cholerny dupku. Na pewno nie.

- Sama wiesz, jak prawdziwe bywają niektóre bajki. - Lustrował kuchnię. Jego niesamowicie niebieskie oczy rejestrowały każdy szczegół. - Mógłbym dostać szklankę wody? Tarzanie się w śniegu z loupgarou powoduje straszne pragnienie. O, tylko wody? Widziałam twoje kły, koleś, ^ciągnęłam wolną rękę, w drugiej trzymałam pistolet, nadal wycelowany w niego. - Szklanki są tam. Skąd mogę wiedzieć, że naprawdę jesteś tym, za kogo się podajesz? I że to, co mówisz, ma cokolwiek wspólnego z prawdą? No właśnie. To wszystko w ogóle może nie być prawdą. Czemu w takim razie ciągle go słucham? Poruszył ramieniem ruchem pełnym elegancji. - Mogę przebywać na słońcu. Uderzyłaś mnie tamtej nocy… już nie wspominam o tym, że to bolało… i widziałaś czerwoną krew, dziesięć minut temu również. Potrafię wyczuć różnicę między tobą a twoim pieskiem na górze, poza tym uratowałem ci życie. Czy to nie są wystarczające dowody? Wziął szklankę, kredens zaskrzypiał. - Mógłbym bez trudu zabić was oboje, jesteście żałośnie niewyszkoleni. Robiłam to przez całe swoje życie. Z drugiej strony, może mógłby powiedzieć mi kilka ciekawych rzeczy, na przykład, jak stać na śniegu, nie zapadając się i nie zostawiając śladów? Przydatna umiejętność. A jeśli to wszystko, co mówił o djamphirach, było prawdą? Szukałam w pamięci jakichś informacji, ale nie znalazłam niczego poza filmami, które nieraz okazywały się lepszym źródłem wiedzy, niż mogłoby się wydawać, jednak nie tak rzetelnym jak porządna książka. Co tak naprawdę stało się z moją mamą? Czym prędzej odsunęłam od siebie tę myśl. Nie chciałam się nad tym zastanawiać. W ogóle nie chciałam myśleć o tym wszystkim. Było całe mnóstwo rzeczy, które musiałam od siebie odsunąć, żeby zacząć robić coś sensownego. Wyglądało na to, że ten cały Christophe wiedział o Prawdziwym Świecie

znacznie więcej niż ja. Jego numer telefonu był w notesie taty, tylko bez znaczka „bezpieczny”. Ale był

99 Inne Anioły kontaktem i mógł okazać się użyteczny Myśląc w ten sposób, czułam się okropnie. Tak samo jak wtedy, gdy uznałam, że Graves jest bezużyteczny, choć przecież bardzo się starał. Czego właściwie chciałam? Po co trzymałam tego chłopaka przy sobie? Jakie miałabym szanse przeciwko niemu? Nadal trzy-I miałam w ręku pistolet, pewnie tylko dlatego, że Christophe mi na to pozwolił. Podejrzewałem również, że skoro potrafił wyczuć Gravesa i mnie, prawdopodobnie czuł też zapach zombie w salonie. To czemu nawet o tym nie wspomniał, co? Hałas w mojej głowie stawał się coraz gorszy. Tłumił inne dźwięki, których nie chciałam słyszeć - stukanie w okno, huk płomieni wybuchających na włochatym grzbiecie i straszliwe wycie pasiastego wilkołaka. lego wszystkiego było już za dużo. Zależałam od tego kolesia i jego decyzji. Przecież dzisiaj rano już pogodziłam się z myślą, że mnie zabije… - No i co, Dru? - zapytał Christophe, jakby czytał w moich myślach. Przerwy między wyrazami były niesamowite, miał dziwny akcent. Słyszałam chyba wszystkie akcenty na tym kontynencie, ale tego nie potrafiłam umiejscowić. - Musisz komuś zaufać. Myślę, że zaufam Gravesowi, choć dzisiaj wkurzył mnie tymi skokami i warczeniem. Myślę też, że to, co mówisz o mojej mamie, to bujda. Dlaczego w ogóle to wyciągał? Tata nigdy o niej nie mówił, nawet z Augustem. Po prostu nie. Skąd ten koleś wie o niej takie rzeczy? Ale to nie były jedyne powody do zmartwienia. Myślę, że nie będę ci ufać, dopóki nie dowiem się, czemu tak bardzo chcesz mi pomóc. A jednak Christophe był profesjonalistą. Potrafił załatwić wilkołaka i zadbać o siebie.

Posiadanie po swojej stronie kogoś doświadczonego, kto wiedział więcej niż ja, było nie do pogardzenia. Czy to nie jest właśnie to, czego chciałam? Ktoś taki stał w mojej kuchni, pachnąc jak szarlotka, i patrzył na mnie z powagą, która dodawała mu uroku. Trzeba przyznać, że był przystojny, zwłaszcza gdy siniaki na jego twarzy przestały się powiększać. Nie wyglądał jednak jak wysportowany mięśniak ani jak koleś, który jest zbyt zajęty swoją boską osobą, żeby myśleć o swojej dziewczynie. Nie, jego twarz była po prostu ładna. Moja artystyczna dusza zarejestrowała regularność rysów; jedynym zgrzytem były ostry podbródek i cień w oczach. Zupełnie jakby wiedział znacznie więc niż mówił. No nie, Dru, nie będziesz go chyba osądzać po urodzie! Hałaśliwy dźwięk w mojej głowie odpłynął, przełknęłam ślinę. - Dobrze. - Zabezpieczyłam pistolet i odłożyłam go na bok. - Co proponujesz? - Grzeczna dziewczynka, - Uśmiechnął się. To nie był już ten dziki grymas, który pojawiał się wcześniej, to był prawdziwy uśmiech, który rozjaśniał jego zimne oczy. Na włosach miał zaschniętą krew, kapało z niego na podłogę, ale uśmiech rekompensował wszystko. - Przede wszystkim, panno Dru, zgromadzimy tu twoją broń, a ja przyniosę swoją. Potem, zanim się ściemni, jeszcze raz otoczymy twój dom ochroną. Być może tej nocy zjawią się goście. - Nie podoba mi się to - szepnął Graves, który, o dziwo, podchodził do sprawy bardzo spokojnie. Dotknął słoika z ciasteczkami, przesuwając palcami po brzuchu krowy i cofnął rękę, gdy rzuciłam mu spojrzenie spod uniesionych brwi. Zamknęłam i włączyłam zmywarkę. Moje włosy były skręcone do granic możliwości, ale po gorącym prysznicu i naprawdę dobrym obiedzie czułam się wreszcie jak człowiek. - Mnie też nie - powiedziałam. - Ale on wie różne rzeczy, na przykład o tobie. - Przyłapałam się na tym, że szepczę, chociaż Christophe wybył,

obiecując, że wróci przed zmrokiem. - Myślałem, że to ty wiesz różne rzeczy. - Graves podniósł puste pudełko po pizzy. Zamówiliśmy żarcie, ulice były przejezdne, a lodówka świeciła pustkami. Sklepy były otwarte, jeśli jutro przestanie padać, zrobię zakupy.

100 Inne Anioły To było trochę tak, jakby tata znowu był w domu. Ale nie do końca. Tata oglądałby kablówkę albo przepytywał mnie z taktyki. Graves po prostu za mną chodził, wzdrygając się za każdym razem, gdy coś zatrzeszczało. - Zgadza się. Ale on wie więcej. - Zerknęłam na stos talerzy, które nie zmieściły się w zmywarce, zatkałam zlew korkiem i sięgnęłam po płyn do zmywania. Spokojnie do tego pochodzisz… Jego twarz wykrzywiła się kpiąco. - to było niesamowite. To było tak, jakbym umiał wszystko poczuć. Świat zwolnił, a ja poruszałem się normalnie. - Odłożył puste pudełko na bok i otworzył drugie, w którym leżały dwa kawałki pizzy pepperoni z dodatkowym serem. - Rany, nigdy nie sądziłem, że mogę być taki głodny. - Są jeszcze płatki. - Zagapiłam się na białą pianę i bąbelki w zlewie. Zerknęłam na Gravesa spod rzęs, a potem wróciłam do piany. - Graves? Dziękuję ci. Przełknął kawał pizzy. - Za co? Odgryzł jeszcze jeden kawał. Włosy miał w nieładzie, oczy płonęły gorączką. Ich jasna zieleń wyglądała bardzo ładnie. - Za wszystko. No wiesz… Nie musiałeś. Nie musiałeś kupować mi cheeseburgera. Ukrywać mnie. Siedzieć tu ze mną ani wybiegać za mną ze szkoły. Nie musiałeś być tak godny zaufania. - Hej. - Wzruszył ramionami i uśmiechnął się, ser zwisał mu z kącika ust, zgarnął go językiem. - Nie mam nikogo innego, Dru. Jedziemy na jednym wózku. Właśnie. Który za chwilę się wykolei. Zanurzyłam ręce w wodzie. - Co się stało z twoimi rodzicami? - spytałam. Odłożył do pudełka zjedzony do połowy kawałek.

- Nie chcieli mnie. Byłem w kilku rodzinach zastępczych, nic przyjemnego. Omal nie wylądowałem w poprawczaku, nie wiedzieli, co ze mną zrobić. W końcu doszedłem do wniosku, że jestem wystarczająco bystry, żeby samemu się o siebie zatroszczyć. Więc trochę nakłamałem, poprzenosiłem się i stworzyłem plan, że jak dorosnę, to już nigdy więcej nie będę bezradny. Nigdy. - Zmrużył oczy i wzruszył ramionami, zupełnie jakby za tymi słowami nie krył się cały ocean bólu. -1 jakoś mi się udaje. Głównie chodzi o to, żeby zachowywać się tak, by ludzie myśleli, że ktoś się mną opiekuje. - Jasne… Coś o tym wiedziałam. Na blacie leży pięćdziesiątka. Pamięta] o kata. Ale tata mnie kochał i potrzebował, nie? Nigdy mnie nie porzucił i nigdy by mnie nie zostawił, prawda? Zawsze wracał. A jednak ja zawsze się martwiłam. Ciągle. Bez przerwy. I pewnego razu jednak nie wrócił. - To co robimy, zanim on przyjdzie? ~ Graves popatrzył na mnie, a ja włożyłam trzy talerze do wody z płynem i zakręciłam wodę. My. To brzmiało tak naturalnie w jego ustach. - Pozmywamy naczynia. A potem pokażę ci, jak się J ochrania dom… Spostrzegłam, że w jego rozszerzonych oczach zapłonęła panika, i stłumiłam śmiech. - Nie przejmuj się, to jakby wyobrażanie sobie różnych rzeczy, zobaczysz, bardzo proste. Zdążymy to zrobić przed powrotem Christophe’a. Co prawda, pomógł mi zabezpieczyć dom, zanim wyszedł, ale nie zaszkodzi, jak zrobimy to jeszcze raz. Zobaczysz, jak to wygląda. Moja babcia mawiała, że należy to robić co kilka dni, żeby ochrona była świeża. - Mówienie o babci bolało. Nie tak bardzo jak myślenie o tacie, ale jednak. Mój mózg powrócił do myśli o mamie, dotykając jej tak, jak kot dotyka łapą myszy. To nie mogła być prawda. Mama nie była wampirem, ja też nim nie jestem. To niemożliwe. Przecież mogę wychodzić na dwór w dzień, gdy świeci słońce, tak jak każdy człowiek.

101 Inne Anioły Włączając Christophe’a. On również mógł. Jezu. - A potem? - zapytał Graves, biorąc ręcznik. Opłukałam pierwszy talerz i mu podałam. Miło było mieć go tutaj. Tacie nie należało zawracać głowy wycieraniem talerzy. - A potem zajrzymy do kilku książek i sprawdzimy, czy to wszystko, co Christophe powiedział do tej pory, jest prawdą. Zwłaszcza to o loupgarou. - Dobra. - Zagapił się na wycierany talerz. - Dru? -Otworzył szafkę i odłożył go delikatnie. - Hm? - Zamieszałam palcami w wodzie z płynem. Wzór, jaki tworzyła piana, wyglądał niemal sensownie, jeśli zerkało się kątem oka. Dotyk stawał się coraz mocniejszy. Babcia mówiła, że to się może zdarzyć, ale nie zagłębiała się w szczegóły, a ja nigdy się nad tym nie zastawiałam. W gardle rosła mi gula, ale nie były to ani obrzydzenie, ani strach. Swietocza. W części wampir. Czy on mówił poważnie? No cóż, dowiemy się. Zabawne, ale coś ważnego do zrobienia dawało mi poczucie, że znów jestem na dobrej drodze. Nie słusznej - tak już nigdy nie będzie. Ale na dobrej. Wystarczająco dobrej. - Czy nadal jestem człowiekiem? - Graves wziął ode mnie następny opłukany talerz i zaczął go wycierać. Tarł trochę mocniej, niż należało, na jego złocistej cerze pojawił się rumieniec. A ja? - No pewnie. Oczywiście, że jesteś. Wzruszył ramionami. - Nie byłbym taki pewien. Mam wrażenie, że chcę go zabić. Witaj w klubie. Powstrzymałam się od wzruszenia ramionami.

- Nic dziwnego. Jeśli jest tym, za kogo się podaje, to jesteście wrogami. Wilkołaki nie lubią wampirów. Ani niczego, co cuchnie jak wampiry. Zainteresowało go to. - Są w stanie wojny? - Nie do końca. To tak jakby… no wiesz, są mięśniaki i są intelektualiści. Są hieny i lwy. Koegzystują, ale należą do różnych gatunków i nie zbliżają się do siebie. No i stale mają się na baczności. Grupa wilkołaków może pomóc innej grupie wilkołaków albo komuś innemu w walce z wampirami, a wampiry czasem zabijają wilkołaki, bez względu na rodzaj. Tych rodzajów jest mnóstwo, to jakby plemiona, a wampiry również tworzą plemiona. Koalicje mogą ulegać zmianie, ale wampiry nigdy nie gromadzą się, żeby dokopać wilkołakom, a wilkołaki rzadko polują na wampiry, no chyba że w ramach zemsty za któregoś ze swoich. Mają jakby porozumienie: nie wchodzą sobie w drogę. - Podałam Gravesowi ociekającą szklankę i się zamyśliłam. Jednak wiem odrobinę więcej, niż mi się wydawało; co za ulga. - No dobra. — Skinął głową. Wytarł szklankę bardzo ostrożnie i ją odstawił. - A ogrodzenie domu? To czary? Co ty wiesz o czarach? - To raczej magia ludowa. Moja babcia leczyła ludziom zęby i zdejmowała uroki. Była, no wiesz, „mądrą kobietą”. Słowo „czarownica” wywołuje niepotrzebne napięcie. Są takie miejsca, gdzie nadal pali się je na stosach. Nawet tutaj, w starych dobrych Stanach Zjednoczonych. Jest takie miasto… - Domyślam się. Więc na czym to polega? - Wyglądał na znacznie bardziej zainteresowanego niż na lekcjach i w pewien niesamowity sposób zmieniało to jego twarz. Sprawiała teraz wrażenie bardziej pociągłej, bardziej ukształtowanej, mniej dziecięcej. Może to z powodu światła wpadającego przez okno w kuchni? Christophe również wyglądał w nim znacznie przystojniej. Rany boskie, będę teraz musiała zrobić mu skrót z tego, czego babcia uczyła mnie o

medycynie ludowej.

102 Inne Anioły Ona sama powiedziałaby pewnie: „odrobina tego, odrobina tamtego, co komu po nazwach, skoro dobrze działa”, taksując go spojrzeniem swoich okrągłych jak paciorki oczu, które powodowało, że nawet dorośli drżeli ze strachu. Nikt nie nazywał babci „czarownicą”, ale też nikt nie chciał wchodzić jej w drogę. Ludzie przychodzili do niej o zmierzchu albo w środku nocy po pomoc i inne rzeczy, płacąc jajkami albo soloną wieprzowiną, ziołami albo materiałami, z których babcia szyła sukienki i kołdry. Te kołdry sprzedawały się bardzo dobrze, zwłaszcza odkąd zaczęła krążyć plotka, że kołdry babci Anderson chronią dom przed piorunami i zapewniają łatwiejszą ciążę. Myślałam, że to normalne, dopóki nie wysłała mnie do szkoły we wsi. A potem, gdy zmarła i zabrał mnie tata, dowiedziałam się, że inni ludzie nie uważają plucia na czyjś cień za śmiertelną zniewagę, nie myją podłóg naparem z krwawnika i nie mają pojęcia, jak ciemna i nieprzyjazna może być noc. - Dru? - Graves wyglądał na zaniepokojonego. Ocknęłam się i skończyłam szorować garnek po spaghetti sprzed kilku dni. Teraz lśnił. - Będą nam potrzebne osolona woda, jarzębinowa różdżka babci… i biała świeca, na szczęście mamy ich sporo.

103 Inne Anioły Rozdział 22 Pachniały kurzem, papierem i starą skórą, a każda z nich kosztowała kupę forsy. Były tu Stwory cienia Aberfortha,’ Demoniaca Belt-Norsena, Encyklopedia ciemności Prestona i dziwny, ale dobrze napisany Zbiór prawdziwych bajek Coilfera. Patton Coilfer pisał bardzo sugestywnie! chwilami naprawdę się bałam, czytając tę książkę. Tata mówił, że facet źle skończył, i że miało to coś wspólnego! z afrykańskim przekleństwem i maskami, z których jedna należała do sir Edwina Colina Wilsona. To wystarczyło, by zapewnić każdemu czytelnikowi Prawdziwych bajek koszmary w nocy. Mieliśmy też inne książki, ale te chciałam przejrzeć pierwsze. Po chwili zastanowienia wyjęłam też Ars Lupica Haly Yoldena z tłoczoną skórzaną okładką i kartkami ze złoconymi brzegami. Gdy ja rozkładałam się z tym całym majdanem, Graves robił kawę - pewnie znowu za słabą. W końcu udało mi się zajrzeć do indeksów. To niesamowite, swoją drogą, że mnóstwo książek, w których indeks jest absolutnie niezbędny, najzwyczajniej | w świecie go nie ma. Trzeba wertować opasłe tomiska i szukać na chybił trafił, a to średnia przyjemność. Szczególnie, j gdy od kurzu zaczynasz kichać jak z armaty albo gdy musisz coś szybko znaleźć. Jeszcze bardziej irytujące jest tylko przeglądanie mikrofilmów prawdziwych mikrofilmów, nie tych elektronicznych wersji, które ostatnio robi się wszędzie, jeśli tylko znajdą się fundusze. Przeglądanie starych gazet na mikrofilmach to najbardziej wykańczające zajęcie jakie znam, meodmiennie kończące się bólem głowy. W indeksach było kilka różnych pisowni (dhampire, dhampir, dhampyr), w końcu znalazłam również „djamphir” - tak, jak wymawiał to Christophe - i mogłam zacząć

wyszukiwanie. Dzieło Coilfera okazało się najlepiej napisane i najbardziej użyteczne. Jak głosiły legendy (większość pochodziła z Bałkanów), djamphiry były potomkami człowieka i wampira, zaczynały polować na wampiry po osiągnięciu wieku dojrzewania czy pełnoletności. Niektóre z nich potrzebowały krwi, większość miała kłopoty z kośćmi, zdarzało się, że przychodziły na świat bez nich. Często rodziły się bliźniaki, ale płci męskiej, nigdzie nie znalazłam wzmianki o dziewczynkach, sami chłopcy. Zresztą, to samo było z innymi stworami w innych książkach o Prawdziwym Świecie. Zupełnie, jakby dziewczynki były niewidzialne. Bez względu na to, ile pokoleń przeminie, raz skażony krwią wampira djamphir na zawsze pozostanie djamphirem. Połowa, jedna czwarta, a nawet odrobina wampirzej krwi sprawia, że djamphiry stają się wspaniałymi łowcami wampirów. Ludzie odwdzięczali się, dając im to, czego żądały; bydło, stroje, a nawet kobiety. No cóż, Prawdziwy Świat chyba nigdy nie słyszał o feminizmie. Djamphiry są długowieczne, właściwie nieśmiertelne, pod warunkiem że wampiry nie odpowiedzą atakiem - a wielu z nich to robi. Niektóre zabijają własne dzieci, żeby zredukować zagrożenie. Zastanowiłam się przez chwilę. Uch, to było okropne. - Kawa - oznajmił Graves, stając w drzwiach i patrząc na mnie trochę dziwnie. - Wszystko dobrze? Pobawimy się, Dru.

104 Inne Anioły Pokręciłam głową, odsuwając wspomnienia. - To ohydne. - Na pewno. I co, mówił prawdę? - Podał mi mój| kubek z krową, ten, który stanowił komplet ze słoikiem! z ciastkami. - Jeszcze nie wiem. - Podsunęłam mu Aberfortha i Prestona. - Poszukaj tu czegoś o loupgarou, ale nie zgub stron, które zaznaczyłam, dobra? A tu masz Ars Lupica tam też sprawdź. - Loupgarou. - Zerknął na kawałek papieru, na którym to zapisałam. - W porządku. - Pewnie jesteś dobry w takich studiach. - Podmuchałam na swoją kawę i upiłam łyk. Przyjemne zaskoczeń nie: Graves robił coraz lepszą kawę. - Nie wygląda mi to na matematykę. - Rozłożył wolną rękę i popatrzył na nią. Obgryzione paznokcie, wyraźnie! widoczne ścięgna, knykcie jeszcze trochę spierzchnięte, ale już w lepszym stanie. - Wiele z tych rzeczy to bez? pośrednie pogwałcenie praw fizyki. Zasada zachowania energii powinna uniemożliwić im istnienie. - lego nie wiem, wiem za to, co widzę. - Upiłam kolejny łyk. Nie jestem miłośniczką kofeiny, ale teraz bardzo jej potrzebowałam, czułam się otępiała i powolna. - Na tym właśnie polega problem z teorią, zwykle sra okazuje, że ma się nijak do rzeczywistości. - Usiadł, odgarniając włosy z twarzy. - Czy to cię nie martwi? Zastanowiłam się. - Chodzi ci o to, że takie stworzenia nie powinny istnieć? - Nie potrafiłam tego lepiej wyrazić. - Właśnie. Dokładnie tak. To jest… to jest nienaturalne. Był to jakiś punkt widzenia.

- Podobnie jak wiele innych rzeczy, które uważamy za najzupełniej normalne. Płonące dżungle. Seryjni mordercy. Korki w godzinach szczytu. Życie generalnie jest nienormalne we wszystkich swoich przejawach, Graves. - Spojrzałam na Coifera. Na przykład przemiana mojego taty w zombie jest jedną z rzeczy, które przechodzą ludzkie pojęcie. - Te sprawy to tylko lukier, rozumiesz? Lukier na cieście. - Lukier… a może raczej niezły pasztet. - Zajrzał do indeksu. - No, świetnie. - No właśnie. - Odetchnęłam głęboko, upiłam kolejny łyk kawy i wróciłam do książki. „. .W trakcie polowania na wampiry, djamphiry mogą zastosować rozmaite środki. Jednym z najpopularniejszych jest głogowy kołek.. To było bardzo produktywne popołudnie, chociaż o czwartej czułam, że tonę w kawie po same uszy. Zamknęłam ostatnią książkę z cichym westchnieniem. Można powiedzieć, że z lektury wyciągnęliśmy wszystko, co się dało. - Czyli jesteśmy niemalże pewni? - Graves wymówił „niemalże” tak, jakby to było jakieś egzotyczne słowo. -1 nie powinienem porosnąć futrem jak tamten wilkołak? - Nie. Zgodnie z tym, co tu napisali, loupgarou to nie wilkołak, tylko zmiennokształtny. Gratuluję, udało ci się stawić opór przemianie. Jedyne, co cię może spotkać, to apetyt na surowe mięso. - Wzruszyłam ramionami. -Dzięki któremu wzmocnisz swój system odpornościowy. Jego twarz wykrzywiła się zabawnie. - Jasne, od dziś zmieniam dietę. I co, nie ma ani słowa o dziewczynach djamphirach? Wymówił to słowo, smakując je, a potem wypił ostatni łyk kawy, pewnie już zimnej. Spojrzałam przez okno na chaos na podwórku. Kawałki zbrązowiałej darni wyłaniały się spod zrytego śniegu. Niebo było ponure i groźne, zapowiadało zmianę pogody po zachodzie słońca, a radio nadawało ostrzegawcze komunikaty. Nie rozumiałam, dlaczego teraz, po tamtych śnieżycach, jeszcze się czymś przejmowali.

Na śniegu leżały porozrzucane kawałki drewna; poręcz na ganku została dosłownie zmieciona, leżała teraz, tworząc dziwnie perfekcyjną linię. Musieli w nią nieźle przywalić. - Nic a nic - odparłam. Nie wspomniałam mu o swojej mamie. To wyłącznie moja sprawa i żadne wredne aluzje Christophe’a tego nie zmienią.

105 Inne Anioły Swoją drogą, do tej pory zawsze myślałam, że dotyk przejęłam po babci, w linii Andersonów. A teraz, gdy o tym myślałam, docierało do mnie, że nikt nigdy nie wspominał o rodzinie mamy; po prostu się o tym nie mówiło. Nie znałam nawet jej nazwiska panieńskiego, chociaż pewnie mogłabym sprawdzić w akcie ślubu, może był w ogniotrwałym pudle. Zastanawianie się nad tym wszystkim wcale nie było miłe. Jeden z fundamentów mojego świata zachwiał się i nie czułam się już pewnie. Właściwie to fundamenty zostały kolejno roztrzaskane. Mama. Łup. Babcia. Łup. Tata. Łup. Byłam jak stół, który balansuje na jednej nodze. Robiło się późno. Zbliżał się wieczór z jego niebieskawymi cieniami, zgasł nawet blask śniegu. Powieki mi ciążyły, czułam się roztrzęsiona po kawie, a jednocześnie wyczerpana i rozbita. Ręce i nogi miałam jak z ołowiu, ramiona bolały i wiedziałam, że powinnam zrobić coś z plecami, które bolały i kłuły. - Jesteś głodna? - spytał Graves. Przestałam wpatrywać się w podwórko i zrozumiałam, że faktycznie jestem. Należało zrobić zakupy, ale mając do wyboru wizytę w sklepie i zdobycie informacji, wybrałam informacje. Żeby jeść, musisz najpierw pozostać przy życiu; zakupy zdążę zrobić jutro. Co mi przypomniało, że powinnam pomyśleć o pieniądzach. I… Szybkie stukanie do drzwi. Lekkie i jakby drwiące. Zerwałam się z cichym okrzykiem, a Graves wzdrygnął się, przewracając pusty kubek po kawie. Drzwi się otworzyły, a ja dałam nura po broń. Moja prawa noga kompletnie zdrętwiała, zupełnie jej nie czułam. Przeturlałam się (obolałe plecy uderzyły o skrzynkę z amunicją) i odbezpieczyłam pistolet. Robiłam to odruchowo, bez zastanowienia. Graves przykucnął tam, gdzie był, jego duże

zielone oczy patrzyły to na mnie, to na drzwi. Powietrze wokół niego zalśniło delikatnie, nieruchomiejąc. - Spokojnie, mały ptaszku - odezwał się Christophe w głębi holu. Wyczuwam waszą adrenalinę. Chodźcie i pomóżcie mi to wnieść. Mam nadzieję, że zostało trochę kawy? Graves spojrzał na mnie. Nie widziałam, jak tamten zbliżał się do domu, a przecież wpatrywałam się w podwórko! Miałam na oku i ścieżkę i podjazd, na Boga! To co, wyłonił się z powietrza? W środku dnia? Otóż to. Jeszcze jedna nienormalna rzecz. Zabezpieczyłam pistolet i wypuściłam powietrze, dopiero teraz zauważyłam, że je wstrzymywałam. Tata by mnie ochrzanił - wstrzymywanie oddechu w czasie walki to kiepski pomysł. Można stracić przytomność, mózg gorzej funk— cjonuje… Słyszałam opowieści o ludziach, którzy mdleli, wstrzymując oddech w czasie walki. Leżąc na podłodze, słyszałam kroki w holu i przy wejściu do salonu. I nagle poczułam się strasznie samotna. - Chodźcie, dzieciaki! - zawołał Christophe radośnie. Byłam pewna, że się szeroko uśmiecha. - Zobaczcie, co wam przyniósł Diado Kolęda! O czym on mówi, do cholery? - Jezu - szepnął Graves, wstając i wychodząc do holu. Dopiero teraz dotarło do mnie, że do tej pory usiłował nie znaleźć się na Unii ognia. Bystry chłopak. - A, jesteś. - Usłyszałam szelest reklamówek. - Pomóż mi. Wstąpiłem do sklepu, powietrze znów pachnie śniegiem i to sporym. - Jak udało ci się podejść do drzwi tak, że cię nie zauważyliśmy? - zapytał Graves. Przełknęłam ślinę, położyłam pistolet na wierzchu skrzyni z amunicją i wstałam. Zdrętwiała noga zaczęła mrowić, poczułam setki drobnych ukłuć. - Po prostu jestem sprytny. - Christophe był chyba w świetnym humorze.. - Chodź, juczny zwierzaku, weź część rzeczy… Gdzie jest księżniczka? Co? - Dru kończy kawę - poinformował go Graves, każ-, de słowo ociekało sarkazmem. Szedł

przez hol z torbami z zakupami, z jednej wystawało coś zielonego. Wertowaliśmy książki.

106 Inne Anioły - No, no, trochę gimnastyki umysłowej? Grzeczne dzieci, wasz anioł stróż jest zadowolony. Usłyszałam odgłos zamykanych drzwi, potem szelest plastiku. –I jaki efekty? Graves nie odpowiedział, ruszył ciężkim krokiem w stronę kuchni. Wyszłam na korytarz i zostałam nagrodzona widokiem Christophe’a w nowym swetrze, tym razem granatowym, z białymi paskami na rękawach, które odrobinę poszerzały go w ramionach. Dżinsy miał suche i czyste, jego włosy lśniły jasnymi pasemkami, a oczy płonęły czystą radością. Korytarz wypełnił się zapachem świeżej szarlotki, a ja poczułam się zupełnie bezradna i w dodatku rozczochrana. - Przyniosłem też broń, ale na początek weź to - powiedział, wskazując sześć toreb z zakupami przy swoich butach. Miał plecak, przez pierś biegł szeroki skórzany pas, zza ramienia wystawała strzelba. - Poszedłeś na zakupy z bronią? - Skrzyżowałam ręce na piersi. Żołądek ścisnął mi się z głodu. Christophe rozłożył ręce. Szeroki uśmiech ukazał zęby, lśniąco białe w mroku korytarza. - Ludzie widzą tylko to, co chcą zobaczyć, Dru, i dobrze o tym wiesz. Kupiłem zupę w puszkach i chleb, kilka rzeczy, które widziałem w twojej kuchni, i trochę innych. I czego się za to spodziewasz? - Ile jestem ci winna? - spytałam, nie ruszając się z miejsca. Uśmiechnął się jeszcze szerzej, choć wydawało się to niemożliwe. - Nic, mały ptaszku. Zupełnie nic. Mogę wejść?

Co to jest, ostatnio ciągle jakiś facet kupuje mi jedzenie… Wzruszyłam ramionami, - Nie wygląda na to, żebym mogła ci zabronić. Aha, w książkach nie ma ani słowa o dziewczynach djamphirach. - W książkach! - Wzruszył ramionami. - Nic dziwnego, podejrzewam, że książki, które udało się zdobyć twojemu ojcu, nie zawierają takich tajemnic. Nie podobał mi się sposób, w jaki mówił o tacie, ale nic nie powiedziałam, po prostu podeszłam do niego, wzięłam torby i odwróciłam się na pięcie. - Dru! - rzucił krótko, ostro, wyzywająco. W jego głosie nie było teraz nawet cienia dobrego humoru. Spojrzałam na niego przez ramię. Stał tyłem do drzwi, jego zęby i włosy połyskiwały. Jak na swoje siedemnaście lat wyglądał na kompletnie ukształtowanego. Boże. Dzieciaki z bronią. Rany! Mieliśmy wystarczająco dużo gnatów, żeby rozpocząć powstanie, ten koleś” kręcił się po okolicy ze strzelbą, a Graves sam w sobie był bronią siejącą spustoszenie - pod warunkiem, że byłby bardzo zły i że bestia przejęłaby kontrolę. Gdzie byli ci dorośli, którzy powinni się tym wszystkim zająć? Może nie żyją, tak jak tata? Co za okropna myśl… - Czego chcesz? Po krótkiej przerwie powiedział: - Nic. Mam nadzieję, że przyniosłem wszystko, co trzeba. Ja też na to liczyłam, choć nie miałam bladego pojęcia, czego właściwie potrzebuję. Możliwe, że strzelba była dobra na początek. - Dzięki za zakupy Ale nie mam pojęcia, jak długo I tu zostanę. - Och? Nie jesteś moim pierwszym gościem, Niebieskooki, I pomyślałam i poszłam do kuchni, zostawiając go, żeby przetrawił moje słowa.

107 Inne Anioły Rozdział 23 Obudziłam się ze zdrowego, mocnego snu. Śniło mi się coś, czego do końca nie pamiętam - jakby ciemna dziura w szafie… Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że okno wypełnione jest dziwnym, rozproszonym światłem latarni, odbitym od śniegu, a biała sowa babci stroszy pióra, spoglądając na mnie. Było ciepło i przytulnie. Słyszałam oddech Gravesa, śpiącego na swojej połówce, z dołu dobiegał cichy dźwięk włączonego telewizora, czułam bezgłośną obecność Christophe’a. Trochę przyjemne. A trochę przerażające. Myślałam, że nie zdołam zasnąć ze świadomością, że Christophe jest w tym samym domu. A jednak zasnęłam, gdy tylko dotknęłam głową poduszki. Sowa patrzyła na mnie. Zapach księżycowego światła w niesamowity sposób łączył się z delikatnym posmakiem pomarańczy na języku. Wyślizgnęłam się bezszelestnie z łóżka i syknęłam cicho, gdy zimne powietrze dotknęło mojej skóry. Mimo włączonego ogrzewania poza przytulnym łóżkiem było chłodno. Włożyłam spodnie od dresu na termoaktywną bieliznę, w której spałam, jedną ręką obciągnęłam koszulkę, drugą przetarłam oczy. Ominęłam Gravesa, który

westchnął cicho przez sen, i wymknęłam się na korytarz, starając się, żeby podłoga nie skrzypiała. Sunęłam w dół po schodach niczym cień. Na ścianę padało błękitne światło telewizora, podeszłam do drzwi salonu i zobaczyłam Christophe’a w fotelu taty. Na jego kolanach leżała strzelba (pewnie ta sama, którą widziałam wczoraj), głowę miał spuszczoną na pierś. Dźwięk w telewizorze był wyciszony, leciał czarno-biały film wojenny, który chyba nawet oglądałam, przerywany zakłóceniami. Hej, coś tu nie gra. Mamy kablówkę, nie powinno być zakłóceń. Ta myśl sunęła bardzo powoli. Blask telewizora oświetlał dywan, pudła na korytarzu i dziurę po kuli. Dom wyglądał smutno i spokojnie niczym1 echo poprzedniego życia. Drzwi wyjściowe lśniły. Wzór, spleciony z cienkich niteczek jasnego błękitu, wyglądał jak plemienny tatuaż. Przyglądałam się, zafascynowana, jak linie rozpływają się jak olej na wodzie. Cały dom pogrążony był w martwej ciszy, cały świat otulony watą. Ruszyłam przed siebie; moje bose stopy sunęły kilka centymetrów nad podłogą, a jednocześnie przy każdym kroku rozlegał się mlaszczący dźwięk, jakbym była bohaterem kreskówki, któremu przywiązano do stóp kostki masła. Sunęłam do przodu niczym na taśmociągu, drzwi stawały się coraz większe. Moje dłonie uniosły się i otworzyły zamki. Dwie zasuwy odsunęły się bezgłośnie, moja ręka spoczęła na klamce. Nie rób tego, Dru. Nie wychodź. Nie miałam zamiaru nigdzie wychodzić, prawda? Smak pomarańczy, tym razem świeżych i soczystych, spływał po moim języku, wywołując ból głowy, jakby w czaszkę wbijał się metalowy pręt. Klamka zasyczała pod moją | dłonią, jakby ktoś wylał wodę na gorącą blachę, niebieskie linie na drzwiach zbiegły się, wirując jak szalone. Drzwi otworzyły się cicho, zasłona niebieskiego ) blasku odsunęła się delikatnie, przepuszczając mnie.

Wyszłam ostrożnie, nadal wisząc nad ziemią. O dziwo, nie czułam zimna. Weranda była pusta, część poręczy wyrwana, martwe rośliny w plastikowych doniczkach pokryte woalem

108 Inne Anioły szronu. Przy rynnie wisiał cały pęk sopli - zastygłych wodnych sztyletów. Zadrżały, gdy przesunęłam po nich wzrokiem. Schodziłam po schodkach. Znów padał śnieg, wielkie płatki wirowały, tworząc wzór, któremu nie miałam czasu się przyjrzeć, całe rzeki zamarzniętych gwiazd. W moich brzuchu odezwało się buczenie, zupełnie jakby podłączono mi kabel elektryczny. Był niemalże widoczny, sunął przez garby zasp na podwórku, ich szczyty i doliny prawie ginęły pod pokrywą świeżej bieli. Dokąd ja idę? Nad moją głową eksplodował dźwięk, skrzydła zatrzepotały rozpaczliwie i sowa babci pofrunęła przed siebie. Niesamowite światło, odbite od śniegu upstrzyło jej pióra drobnymi plamkami. Przez chwilę krążyła w górze, robiąc ósemkę, a potem poleciała wolno w dól ulicy. Kabel podłączony do mojego brzucha zatrzeszczał, napinając się i zaczął mnie ciągnąć. Odchyliłam się do tyłu, wbijając stopy w śnieg, czując się tak, jakbym płynęła na nartach wodnych. Ważenie ruchu było dziwne, ale jeszcze dziwniejsze było to, że moje włosy zwisały nieruchomo, nie czułam na skórze żadnego powiewu powietrza. Rany, jestem dziewczyną w bańce mydlanej! Śmiech bulgoczący w moim gardle zamarł. Świat wirował niczym krople farby na papierowym talerzyku, ciemność i śnieg połączyły się w korowodzie, a sowa przechyliła się, zakręcając i rozpościerając skrzydła. Gdy przeszyła mnie spojrzeniem, mogłam dokładnie przyjrzeć się jej niesamowitym oczom. Zanurkowała, przelatując tuż nad moją głową, podmuch musnął moje czoło i policzki, poruszył delikatnie włosami, potem powietrze znieruchomiało. To było niesamowite, tak sunąć przez ulice, kabel przy moim brzuchu się rozwijał, ciągnąc mnie w lewo lub prawo, wciągając na zbocza spiętrzonego

śniegu, spuszczając w dół bardzo delikatnie, bez szarpania. I tak przez ulice i alejki, ponad zaśnieżonym samochodem - myśl, leniwa i abstrakcyjna, że ktoś obudzi się rano i znajdzie odciski stóp na dachu swojego samochodu, rozbawiła mnie. Nie idę, lecz sunę. Surfuję po śniegu. O rany. Sowa wydała miękki, obojętny dźwięk hu-hu i kabel przy moim brzuchu obwisł. Nadal buczał, ale już mnie nie ciągnął. Zorientowałam się, że patrzę na piętrowy drew-: niany dom, stary i opuszczony, niegdyś pomalowany na żółto. Przed nim rósł wielki, sękaty dąb, jego powykręcane nagie konary wyciągały się ku niebu, Czemu ten widok wydaje mi się znajomy? Przyglądałam mu się dłuższą chwilę, unosząc głowę. Sowa usiadła na zniszczonym dachu werandy-Śnieżne zaspy piętrzyły się przy schodkach, przykrywając je. Ale wiedziałam, jak te schody powinny wyglądać. Wiedziałam, jak zatrzeszczałaby weranda, gdybym na niej stanęła, jaki dźwięk wydałyby drzwi z siatką przeciw owadom (żółta taśma zabezpieczająca miejsce zbrodni, stara i wyblakła, łopotała nad rozwartą paszczą jaskini prowadzącej do holu), gdyby drzwi były całe, a nie wyrwane z zawiasów. Zawiasy zaskrzypiałyby długo, iiiiaaaa, niczym rozbawiony osiołek. W środku, po prawej stronie, wąskiego korytarza, powinny być schody. Na górze po lewej czworo drzwi: łazienka, pewnie teraz zapleśniała,; dwie sypialnie i szafa. Znałam ten dom. Nie wiem skąd, ale znałam. Patrzyłam, jak sowa rozkłada skrzydła, a potem przechyla głowę i znów wydaje ten sam dźwięk. Jej żółte oczy były stare i przejmująco smutne. Ruszyłam naprzód, każdy mój krok I był mlaszcząco-ślizgający, jakby masło roztapiało się pod moimi nogami. Było mi ciężko, a im bliżej podchodziłam, tym ciemniejsze stawało się powietrze. Zobaczyłam, że u podnóża dębu jest jakby wypalone miejsce z brudnym, stopniałym śniegiem. W ciemności leżała jakaś postać, otulona srebrzystym światłem księżyca, przerażająco nieruchoma, przytłoczona gromadzącymi się cieniami. Co to jest?

109 Inne Anioły Sowa odezwała się po raz trzeci, teraz w jej głosie zadźwięczała nutka ponaglenia. Rozłożyłam ręce, gdy brzęczenie w żołądku nasiliło się, jakby w moich wnętrznościach pojawiło się gniazdo szerszeni. Hej, już wiem. Znam ten dom. Świat zadygotał. Spojrzałam na swoje dłonie i zrozumiałam, że są przezroczyste. Delikatne światło przenikało przez półprzejrzyste ciało, moja ręka wyglądała, jakby była ze szkła wypełnionego dymem. Byłam duchem. Sowa odezwała się po raz ostatni, ale inaczej - to już nie było ciche pohukiwanie, lecz dzwonek. Głośny, ciężki, zgrzytliwy dźwięk - szerszenie w moich brzuchu wyrwały się na zewnątrz. Żądła wbijały się w moje palce, a gdy dotarłam do cienia dębu, jego gałęzie zawibrowały jak ogon grzechotnika na chwilę przed atakiem. - Co do diabła… - usłyszałam czyjś głos i wyrzuciło mnie ze snu, uwolniło z miejsca, w którym byłam. Czułam się jak gumka, wystrzelona zręcznymi palcami i teraz kołysząca się smętnie. Okno było otwarte, w pokoju panował przejmujący chłód. Christophe wykręcał mi ręce, broniąc się przed ciosem, Graves krzyczał przeraźliwie, pokój wypełniał odgłos łopoczących skrzydeł. Ale nie delikatnych, pokrytych piórami, tylko skórzastych, z mocą rozdzierających powietrze. Christophe i ja tarzaliśmy się na podłodze, a Graves walczył z oknem, próbując je zamknąć. - Jezu Chryste. Jezu Chryste - powtarzał przez cały czas tym samym wysokim, piskliwym głosem. Byłoby to nawet zabawne, gdyby nie fakt, że całe moje ciało było pokłute, każdy cal skóry piekł jak diabli. - Co to było, do cholery? Co to było?

Znieruchomiałam. Leżałam w swoim pokoju, było zimno, a ja ciągle miałam na sobie termoaktywne majtki i koszulkę. Moje łóżko było skotłowane, połówka Gravesa przewrócona, powietrze wypełniał zapach gnijących piór. - To Revelle - odparł posępnie Christophe. Jego oczy płonęły niebieskim blaskiem, dłonie miał zaciśnięte na moich nadgarstkach i leżał na mnie, jakby to było zupełnie naturalne. Był ciepły i znacznie cięższy, niż się spodziewałam. Całe powietrze wyszło z moich płuc. - Złodziej snów - dodał Christophe, a potem poczułam ciepło jego oddechu, gdy szepnął w moje włosy: - Cicho, mały ptaszku, w gnieździe był wąż… - Podniósł głowę i spytał Gravesa: - Pada? - Pada. - Graves zamknął okno i objął się rękami, jego kanciaste łokcie i ramiona sterczały na boki. - Jezu! To coś po prostu wleciało, a Dru… Zagłębienie między szyją a ramieniem Christophe’a poruszyło się delikatnie, poczułam płynące od niego ciepło. - Cicho… Dru? Odezwij się. Wszystko w porządku? Aha, pewnie pytał dlatego, że jego twarz była w moich I włosach, jego nogi splątane z moimi, a jego ręce ściskały boleśnie moje nadgarstki. - Złaź ze mnie - wykrztusiłam, czując, że się duszę. - Taa, chyba wszystko dobrze. - Graves przechylił: głowę, patrząc na nas. - Chyba tak. - Christophe zlazł ze mnie, ale bez pośpiechu. Czułam ukłucia i mrowienie na skórze, zwinęłam’ się w kłębek na podłodze, wciągając powietrze w płuca w gigantycznym, niekończącym się wdechu. Powietrze przesycał delikatny zapach jabłek przemieszany z odorem gnijących piór. W korytarzu paliło się światło, prostokąt żółtego ciepła spoczywał na podłodze. Zrobiło mi się niedobrze. Stanowczo nie czułam się najlepiej. - Cholera. - Christophe wstał jednym płynnym ruchem. Jego włosy były gładko przyczesane, ciemne i lśniące. - Niech to diabli! Nie przypuszczałem, że przyśle właśnie to! - Kto? Kto mógł przysłać coś takiego? Kto to przysłał? - Kolana Gravesa

trzęsły się, zęby dzwoniły, ale oczy lśniły gorączkową zielenią. - Co to było, do cholery?

110 Inne Anioły - Skrzydlaty wąż, którzy przyszedł złupić gniazdo. -Christophe odsunął go i sprawdził okno. Pewnie wpuściła go, sądząc, że to coś innego… Albo… Wiele bym dał, żeby wiedzieć co. Przerwał, wpatrując się w okno. Śnieg spadał na szybę z cichym szmerem. - A więc on myśli, że Dru jest bliska osiągnięcia pełni mocy. Ale jak zdobył złodzieja snów, przecież hoduje go jedynie Maharaja… -w jego głosie zadźwięczała frustracja, każde słowo miało metaliczny pogłos. Czy ja umrę? Znów poczułam odruch wymiotny; zupełnie jakby moje wnętrzności próbowały wydostać się na zewnątrz. Myślałam, że jestem na dworze. Znałam ten dom. To właśnie tam mieszkaliśmy Przedtem. Zanim świat się zmienił. Zanim mama… Czy potrafiłabym go odnaleźć? Pewnie tak. Ten sen nie odpływał jak inne, nadal był bardzo wyraźny, pamiętałam każde pióro sowy, każdą skręconą gałąź, każdy szczegół miałam wypalony pod powiekami. Moje ciało zgięło się, zbuntowane, mięśnie zesztywniały. Boże, co się ze mną działo? Christophe bębnił palcami w okno, dźwięk wbijał się w moją gjowę. Zwinęłam się w kłębek. - Gdyby nie padało, mógłbym go wyśledzić. Szczególnie teraz, gdy jest ranny. - Zerknął na Gravesa. - To było sprytne, żeby wbić się między nich. - Dzięki. - Gravesowi chyba nie spodobał się ten komplement. Zakasłałam i przełknęłam ślinę, miałam nadzieję, że jednak nie zwymiotuję. Czy ktoś mógłby mi powiedzieć, co się stało? Zresztą, to i tak było jasne - w oknie poja-1 wiło się coś straszliwego, a ja myślałam, że to sowa babci. Ale czy na pewno? Przecież wychodziłam, przecież w ogóle mnie tu nie było! Znam sowę babci i znam tam1 ten dom. - To było z dawnych czasów - powiedziałam przez zaciśnięte zęby.

Czułam się przemarznięta, jakbym włóczyła się wśród zamieci. A nie było tak? - Przynieś wody. - Christophe chwycił Gravesa za ramię i pchnął w stronę drzwi, a potem otrząsnął ręce, jakby przy kleiło się do nich coś obrzydliwego. - Przynieś szklankę wody. Szybko! Graves wybiegł, jego zmierzwione włosy były niemal zjeżone. Słyszałam, jak pędzi na dół, odbijając się od ścian. Christophe odszedł od okna i przyklęknął obok mnie. - Głupia - wysyczał, oczy mu płonęły. Gdy już udało mi się unieść głowę i spojrzeć w górę, zobaczyłam na jego dolnej wardze wgłębienia, w miejscach, gdzie pewnie spoczywały Idy wysuwające się z górnej szczęki. Ale w tej chwili mi to wisiało. Byłam zbyt zajęta sobą; Co - ja? A co takiego zrobiłam? Moje serce podskoczyło i opadło. Pomyślałam, że mój żołądek jednak nie pozbędzie się kolacji, chociaż coraz trudniej było mi chwytać mdlące małe hausty powietrza pachnącego jabłkami z domieszką gnijących piór. To było jak spazm całego ciała, próba przepchnięcia dźwięku przez gardło i usta. Christophe pochylił się i ujął w dłonie moją twarz, : - Będziesz oddychać - powiedział łagodnie. Jego jasne oczy były chłodniejsze niż zimowe niebo. Słyszałam jak śnieg z cichym szmerem spada na szybę, a Graves klnie na dole. Trzasnęły drzwiczki od kredensu. - Będziesz oddychać i będziesz żyć. Nie ma innej opcji, milna. Oddychaj. Spróbowałam. Moje oczy wywróciły się i ujrzałam ciemność rozgwieżdżonej nocy. Głowa mi opadła, nieznośne ciśnienie rosło wewnątrz mojej czaszki, maleńkie iskry spadały w dół, bolały mnie nawet powieki. Ból wszedł w moje ciało niczym srebrny szpikulec, przeszył mnie od czubka głowy po podeszwy stóp, przebiegł przez każdy nerw. Graves wpadł do pokoju, klnąc pod nosem. Christophe zabrał dłonie i moja głowa opadła na podłogę. Chwilę potem krzyknął i chlusnął mi wodą w twarz.

111 Inne Anioły Atak minął. Plując i krztusząc się, dygotałam jak ryba wyrzucona na brzeg. Wzięłam jeszcze jeden głęboki wdech, przytrzymałam i wypuściłam powietrze razem ze strumieniem przekleństw, których nie powstydziłby się nawet tata w czasie reperowania samochodu. - Aha - powiedział Graves, oddychając ciężko, gdy skończyło mi się powietrze i zaczęłam bełkotać. - Zdaje się, że już dobrze. - Idiota. - Christophe oddał mu szklankę, a ja próbowałam się wytrzeć. Moje mięśnie były jak z waty. - Mało brakowało. Przynieś ręcznik. - A może ty przyniesiesz? Ja już leciałem na dół, poza tym to ty oblałeś ją wodą. - Graves pochylił się, wpatrując we mnie. - Hej, Dru! Całowałaś się z języczkiem ze skrzydlatym wężem. - Mówię ci, masakra! - Wykradł jej oddech, ty kretynie. Idź po ręcznik. Christophe popchnął Gravesa, ten odwdzięczył mu się tym samym. Podłoga jęknęła pod nimi. Gdybym nie miała zatkanego nosa, poczułabym wykrystalizowany zapach macho. Wargi Gravesa uniosły się, jego zęby były równie białe, jak zęby Christophen. - Nie rządź się, dupku. Byłem tutaj przed tobą. Jezu, faceci! - pomyślałam i usłyszałam własny głos: - Chrzańcie się obaj. Wynocha stąd, ale już - Ciężko I mówić stanowczym głosem, kiedy stoi się w mokrym podkoszulku, a każdy mięsień dygocze jak rozpływająca się galareta, ale bardzo się starałam. - Idźcie na dół i zróbcie mi gorącej czekolady. Rozładujcie zmywarkę. Zróbcie coś pożytecznego, zamiast urządzać testosteronową wojnę w mojej sypialni. Spoczęły na mnie dwa spojrzenia: jarzące się zielone i płonące niebieskie. Podniosłam się, pomagając sobie I drżącymi rękoma i usiadłam, oparta o

materac. Drżałam. Ogrzewanie znów się włączyło, ale sypiący za oknem śnieg potęgował uczucie zimna. Wychodziłam. Wychodziłam na zewnątrz jakiś stwór zrobił coś z moim ciałem. Och, babciu, tak bym chciała, żebyś była tu naprawdę, zamiast wysyłać mi swoją sowę. Żebyś mi powiedziała, co, do cholery, powinnam teraz i zrobić. Napięcie opadło i atmosfera oczyściła się, gdy Christophe i Graves odsunęli się od siebie. Christophe znów spojrzał w okno - ostry profil, przylizane włosy, jakby to na niego ktoś chlusnął wodą. Jego usta zacisnęły się, J ostre zęby cofnęły; wyglądał, jakby wpadł na jakiś pomysł. I Graves stał z pustą szklanką w ręku i uśmiechał się do mnie. Jego oczy jarzyły się zielenią. Wyglądał na odprężonego na tyle, na ile to w ogóle było możliwe. - Na pewno wszystko w porządku? Nic nie jest w porządku. Boję się jak cholera, a wy wcale mi nie pomagacie. Jednak mój głos brzmiał spokojnie i stanowczo, w udawaniu byłam mistrzem: - Zrób gorącą czekoladę, zimno mi. I wyjdźcie stąd, obaj. Objęłam się ramionami. Może powinnam zostać aktorką? Umiejętność kłamstwa kreatywnego ma tyle zastosowań. .. Wyjdźcie, bo was zastrzelę. Christophe nie wyglądał na przekonanego. Zamrugał, jakby nie wiedział, co się dzieje, skrzyżował ręce i zerknął na mnie spode łba. Jego oczy rzucały snopy niebieskiego światła w półmroku. - Myślisz, że… - Chris. Zamknij się. - Ku mojemu zdumieniu posłuchał. - Idź i wyjmij naczynia ze zmywarki, Graves ci pokaże co i jak. Jak zejdę na dół, opowiesz mi o tym stworze. Wyszli posłusznie z mojego pokoju, a ja oparłam głowę na kolanach. Wszystkie dolegliwości - obolałe plecy i nadwerężone ramiona - powróciły jak starzy przyjaciele. Cała ta sytuacja komplikowała się coraz bardziej i nie wiedziałam już, co było rzeczywistością, a co należało do Prawdziwego Świata. Gdzie ci dorośli, którzy powinni się tym zająć?

112 Inne Anioły W głowie zaświtała mi jakaś myśl, ale czułam się zbyt okropnie, by się nią zająć. Zamiast tego zaczęłam głęboko oddychać, tak, jak uczyła mnie babcia, próbując o niczym nie myśleć. Nic z tego, jedna myśl uparcie powracała, krążąc bezszelestnie niczym sowa babci. Mogłabym znaleźć tamten dom. Wiem, że mogłabym. On należy do Przedtem. I jest w tym mieście. Dlaczego tata nie powiedział mi, że kiedyś tu mieszkaliśmy?

113 Inne Anioły Rozdział 24 Cristophe wręczył mi kubek z gorącą czekoladą. Nie mieliśmy pianek marshmallows i nadal było mi zimno, mimo wełnianego swetra i kołdry mamy na moich ramionach. - Siergiej jest bardzo stary. Prawdopodobnie najstarszy w całej Ameryce Północnej, a może nawet w Północnej i Południowej. Przybył tu z Europy po wojnie. - Po której wojnie? - zapytał Graves, opierając się o blat obok mnie. Christophe postawił drugi kubek i posłał chłopakowi miażdżące spojrzenie. - Pierwszej wojnie światowej, oczywiście. Ludobójstwo urządzone przez austriackiego kaprala nie było wojną. Siergiej rósł w siłę na polach bitew w okolicach Łodzi i Tarnowa. Początkowo był wśród wampirów zaledwie jednym z drobnych władców, ale w czasie wojny coś się w nim zmieniło, przybył do Ameryki i zaczął działać tutaj. Zabijał dla jedzenia i przyjemności, zasilając szeregi swojej armii ludźmi wybitnymi i nikczemnikami. Próbujemy go zabić od lat. Zaintrygowało mnie to. - My? To znaczy kto? - Zakon. Twoja matka była jedną z nas - powiedział to takim tonem, jakby mówił o programie w telewizji. Albo o kupieniu mleka. - Słucham? - Wytrzeszczyłam na niego oczy. - Co 1 ty opowiadasz, do cholery? - Najpierw się dowiaduję, że moja matka jest łowczynią wampirów, a teraz to. Czy wiedział o mojej matce coś jeszcze? - Ona nie żyje. - Wiem. Jedyna swietocza w ciągu sześćdziesięciu lat. Siergiej osobiście wyszedł ze swojej nory, żeby ją zabić. Była słaba, i choć pewnie poważnie go zraniła, jednak mu się udało. Na powierzchnię wypłynęło straszne, pogrzebane głęboko wspomnienie.

Pobawimy się, Dru. A potem tamte odgłosy, jakby bicie serca, coraz szybsze, coraz bliżej… Odsunęłam te myśli od siebie. To przecież tylko sen, prawda? Teraz mam kilka poważniejszych problemów. Zaraz. Zanim zaczniemy gadać o zakonach i tego typu rzeczach, chciałam zapytać o coś innego. - Czemu tata do ciebie dzwonił? Twarz Christophe’a zmieniła się nieuchwytnie, ale nawet za cenę życia nie umiałabym powiedzieć jak. - Myślę, że twój ojciec w końcu zrozumiał, że potrzebuje Zakonu. Oskarżał nas o śmierć twojej mamy, sądził, że zwykły człowiek zdoła zrobić to, co nam się nie udało. Postanowił polować sam. Wpatrywałam się w moją czekoladę. To brzmiało sensownie. .. Tata stał się dziwny po śmierci mamy, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Po prostu tak było. Nie pamiętałam jej śmierci… Nie pamiętałam? Miałam w pamięci twarz taty, bladą i nieruchomą, i jego kłótnię z babcią. To był jeden jedyny raz, gdy słyszałam, jak się kłócili. Zazwyczaj babcia mówiła „mhm” albo po prostu robiła, co jej się żywnie podobało, nie przejmując się opinią taty. Ale wtedy, gdy przyjechaliśmy do mej w środku nocy, pokłócili się.

114 Inne Anioły Jechaliśmy nocą, okna były otwarte i do środka wpadały warkot silnika i zimne powietrze, pachnące górami. Gdy stanęliśmy, poczułam zapach kurzu, skoszonej trawy, zimna i świeżości. Byłam strasznie zmęczona, leżałam zwinięta w kłębek i ssałam kciuk, chociaż byłam już dużą dziewczynką. To jedno z moich najwyraźniej szych wspomnień z dzieciństwa, które niczym skała wyłania się z mgły niejasnych wrażeń; przedtem nie zwracałam uwagi na to, co działo się wokół mnie. Może właśnie wtedy zaczęłam dorastać?… Słyszałam trzaski w piecu babci, czułam ostry zapach liści i smażonych jajek, bo babcia zaczęła gotować, gdy jechaliśmy wyboistą, pełną kolein drogą, prowadzącą do jej domu. - Czyś tu zdumiał, Dwight?! - krzyczała babcia. -Przecież to dziecko jest za małe, żeby zrozumieć, co się , dzieje! Tata miał schrypnięty głos, może od łez, chociaż ciężko mi wyobrazić sobie, że mógłby płakać. - Wiem o tym, do cholery, i właśnie dlatego przyjechaliśmy. Tutaj nic jej nie grozi. Możesz mnie nienawidzić, kobieto, ale zrobiłem to, co uważałem za najlepsze. A potem za każdym razem, gdy prosiłam tatę, żeby wziął mnie ze sobą, on tylko uśmiechał się i mierzwił mi I włosy. „Nie tym razem, księżniczko. Jak będziesz starsza”. ] Babcia prychała i zaciskała sztuczne zęby, gdy tata wyjeżdżał. Usiłowała zapełnić mi dzień różnymi zajęcia-1 mi. W jej domu zawsze było coś do zrobienia, poza tym, pewnie uważała, że w ten sposób nie będę miała czasu na I myślenie. Ale gdy czekasz na tatę, żeby wrócił i cię zabrał, masz | mnóstwo czasu

na myślenie, nawet, jeśli przerzucasz widłami siano, zrywasz porzeczki czy pomagasz przyrządzić ] soloną wieprzowinę. A teraz musiałam zmierzyć się z tym, co słyszałam. I Myśl, Dru. O co spytałby tata? - I co to niby za Zakon? Christophe popatrzył na mnie tak, jakbym palnęła wyjątkową głupotę. - To profesjonalni łowcy, głównie djamphiry, Kouroi. Są też tacy jak on. - Machnął rękę w stronę Gravesa, którego twarz była nieruchoma i biała jak ściana. - Pomagają. - On jest loupgarou - pospieszyłam Gravesowi z pomocą. - Do połowy przemieniony wilkołak. Silniejszy i szybszy niż człowiek, ale nie tak, jak prawdziwy wilkołak. Wiemy o tym, nie jesteśmy debilami. Graves spojrzał na mnie w szczególny sposób, może zrozumiał, że też nie podoba mi się lekceważący ton Christophe’a. W końcu ślęczeliśmy nad książkami całe popołudnie i, do licha, wiedzieliśmy co nieco. Graves miał dużo szczęścia. Nie każdy dzieciak ugryziony przez wilkołaka jest prawiczkiem, nie każdy jest przy tym na tyle mocny i na tyle dojrzały, by skończyło się na połowicznej przemianie. I nie miałam zamiaru pozwolić na to, żeby jakiś chrzaniony wampir uważał Gravesa za człowieka drugiej kategorii tylko dlatego, że został ugryziony. - Dokładnie tak. W Zakonie są również wilkołaki i loupgarou. Christophe wlał mleko do rondelka i zamieszał; jego kubek stał obok kuchenki. - Zmiennokształtni są książętami w swojej klasie. Jakie wyróżnienie… - No dobra, więc twierdzisz, że jestem w jakiejś części wampirem zaczęłam, dotykając mojego kubka. Parzył. - Wampir nie może oprzeć się ludzkiej kobiecie, a Siergiej… w każdym razie im są potężniejsi, tym bardziej pociąga ich seks. Siergiej zawsze zabijał swoje potomstwo oraz byłe kochanki, żeby zredukować zagrożenie. Djamphiry w Zakonie to dzieci wampirów, którym udało się cudem ocaleć, albo ich potomkowie. - Odetchnął głęboko. - Zabijają nas bez ostrzeżenia, a my nie pozostajemy im dłużni. Wielka

szczęśliwa rodzina. A ja myślałam, że to tylko tata i ja jesteśmy odrobinę dysfunkcyjni.

115 Inne Anioły - Więc Zakon usiłuje załatwić tego Siergieja, tak? Który, jak twierdzisz, zabił moją matkę? Nie chodziło o to, że mu nie wierzyłam, po prostu nie byłam głupia. Wprawdzie koleś uratował mi życie i miał do opowiedzenia ciekawą historię, ale w Prawdziwym Świecie takie historie były chlebem powszednim. Okej, jest tym djamphirem, no i co z tego? To jeszcze nie znaczy, że mam się nim przejmować. Ani że to, co mówił, było prawdą. Z drugiej strony, dlaczego miałby mnie okłamywać? I dlaczego miałoby mu zależeć, żebym przeżyła? - Od 1918 roku. Siergiej jest przebiegły i nie wystawia nosa ze swojej kryjówki. Wysyła za to swoje sługi, a jest wystarczająco stary, żeby mieć ich bardzo wielu. Na przykład ten wilkołak, którego widziałaś tamtej nocy, ten z jasnym pasem na skroni. To Ash. Graves wzdrygnął się, ja też. Otuliłam się szczelniej kołdrą i oparłam o blat. - Jak to się stało, że wilkołak służy wampirowi? Czy nie powinni być wrogami z definicji? - Siergiej - odparł cicho Christophe - jest ekspertem od łamania i naginania innych do swojej woli. Ash służy mu od bardzo, bardzo dawna. Ciszę, jaka zapadła po tych słowach, zakłócały jedynie pyrkanie mleka w rondlu i śnieg uderzający w szybę. I W końcu Christophe potrząsnął głową i rzekł: - Gdybyśmy mogli dopaść Siergieja na otwartej przestrzeni, zdołalibyśmy go zabić, zwłaszcza mając swietoczę. Doskonale wyszkoloną córkę jednej z naszych najlepszych członkiń. Mleko w rondelku bulgotało. ~ Nie masz pojęcia, Dru, jak jesteś wyjątkowa. Wysyła sługi… Czy jednym z nich był płonący pies? A może to coś innego? - A płonący pies? - zapytałam. Christophe się zastanowił.

- Duży i czarny, nim zacznie płonąć? Z mojej pamięci wypłynęła szklista ciemność, która rozjarzyła się jak bożonarodzeniowa choinka. - Właśnie. Miał wielkie zęby i w ogóle był ogromny -uzupełniłam. - Jak koń - dodał Graves. - Aha. - Christophe skinął głową. - Ten pasiasty wilkołak, Ash, pojawił się razem z nim. Christophe skinął głową. - Ash i tropiciel. Jak wam się… - Utopiliśmy go w fontannie - odparł Graves z dumą w głosie. - A później Dru zastrzeliła wilkołaka. Po tym, jak mnie ugryzł. Christophe nie odzywał się przez dłuższą chwilę. - Ash i jego tropiciel wysłali na tamten świat wielu żołnierzy Zakonu. A wy, dwójka kompletnie zielonych, niedoświadczonych… - Tak jest, skopaliśmy im tyłki - powiedziałam. I omal sami nie zdechliśmy, dodałam w myślach. Żebra zakłuły, gdy się poruszyłam. - Zaczekaj chwilę. Dużo was jest w tym Zakonie? Christophe wyprostował się odruchowo. - Kilka tysięcy w Stanach, trochę więcej w Europie. Kilkoro w Azji. Jesteśmy wszędzie. - Co ty powiesz? - I jak to się stało, że nigdy żadnego z was nie spotkałam? Razem z tatą przejechałam prawie cały kontynent i nic o was nie słyszałam. - Może gdybyś umiała słuchać… Na przykład, przyjaciel twojego ojca, August Dobrostaw z Nowego Jorku, jest jednym z nas. - Kolejny lekceważący ruch dłoni i Chrilstophe wrócił do mieszania mleka, jakby to była najciekawsza rzecz na świecie. Poczułam się tak, jakby mnie walnął w splot słoneczny. August. Myślałam o nim ostatnio. Skinęłam głową. - W takim razie zadzwonię do niego i zobaczymy, czy potwierdzi twoją wersję.

116 Inne Anioły Włosy spadły mi na twarz. Podniosłam kubek z czekoladą i napiłam się ostrożnie. Mimo to sparzyłam się w język i wciągnęłam gwałtownie powietrze. Za oknem ciągle I sypał śnieg. Wzdrygnęłam się, nadal było mi zimno. Wiatr znowu wył jak głodny wilk i nie czułam się bezpiecznie, I mimo że Graves był obok mnie. Mimo że Christophe stał w kuchni i mieszał w rondelku. - Zrób to. - Jego ramiona opadły. - Myślisz, że gdy on potwierdzi moją wersję, to zdołasz być odrobinę milsza? - Spróbuję - teraz z kolei mój głos wibrował sarkazmem. Graves zrobił niespokojny ruch, a ja trąciłam go ramieniem, dając do zrozumienia, że jestem z nim. Mnie to I również pomogło, dotyk jego ramienia działał krzepiąco. Graves odetchnął głęboko. - Chciałbym o coś zapytać. Jak to się stało, że ten I stwór znalazł Dru? Zapanowała cisza, zakłócana jedynie uderzeniami drobinek śniegu w okno. To było cholernie dobre pytanie. Zombie znalazł mnie, ponieważ tata wiedział, gdzie I mieszkam. Pasiasty wilkołak mógł wytropić samochód, f poza tym zdążył obwąchać mnie w centrum handlowym. Jednak nic z tego nie tłumaczyło jego pojawienia się w centrum. Jeśli płonący pies byt tropicielem, jak twierdził Christophe, to sporo wyjaśnia, ale nadal nie wiadomo, jak w ogóle wpadli na mój trop. A co z tym, kto pukał do drzwi przed świtem? Nie chciałam się do tego przyznać nawet przed sobą, ale to właśnie dręczyło mnie najbardziej. Dlaczego nie próbował dostać się do środka? Jeśli zatrzymała go ochrona domu, to znaczy, że na progu stał wampir. Może nawet ten cały Siergiej? Po moich plecach przebiegł zimny dreszcz. No nie, spokojnie, mam teraz

inne problemy - na przykład, jak właściwie znalazł mnie tu Christophe? Albo - co to był za stwór, który otworzył okno w mojej sypialni i wyssał mi oddech? Graves powiedział, że to wąż ze skrzydłami. Christophe nazwał go złodziejem snów. Revelle. Wstrząsnął mną dreszcz, na ramionach i plecach pojawiła się gęsia skórka. Czy to był tylko sen, czy rzeczywiście znalazłam się poza ciałem? Przerażająca myśl, ale bardzo prawdopodobna. Może po prostu w taki właśnie sposób działał dotyk. Babcia wiedziałaby, co o tym wszystkim sądzić. Do licha, nawet tata mógłby coś zrozumieć. A ja zadałabym mu kilka pytań. - Czy zdarzały ci się ostatnio dziwne rzeczy, Dru? -Christophe nalał mleka do swojego kubka, wziął łyżeczkę i zamieszał. Rondelek odstawił na bok. - Był pusty, odmierzył idealną ilość mleka. - Rzeczy, które nie powinny się wydarzyć, dziwne i mocne? Czy nagle rozumiałaś coś, czego nie powinnaś wiedzieć? - Odwrócił się, opierając o blat, jego oczy błyszczały. W kuchni było ciemno, ale w stołowym paliło się światło, jego włosy nadal były przylizane, lśniących jasnych pasm nie było widać. - Coś dziwniejszego niż rzucenie uroku na nauczyciela i zatrzymanie czasu jak filmu na DVD? - Wzruszyłam ramionami. - Zawsze byłam dziwna. Moja babcia nazywała to dotykiem, teraz chyba staje się silniejszy. Ale I to, co się dzieje, jest dziwne nawet dla mnie. - No, to sporo wyjaśnia. - Graves upił potężny łyk, przełknął, prawie bekając. Ze zdumieniem spostrzegłam, że się śmieję, on również zaśmiał się swoim szczególnym, gorzkim śmiechem. Poczułam się znacznie lepiej. Christophe przyglądał się nam z nieprzeniknioną miną. - To by znaczyło, że już niedługo rozkwitniesz, Dru. Staniesz się pełnowartościową swietoczą. - Podmuchał do kubka. - Chciałbym wiedzieć… Rozkwitnę? Kołdra mamy zsunęła się z ramion, moje dłonie były teraz cieplejsze. - Co chciałbyś wiedzieć? Skoro już tu jesteś, to możesz chyba zapytać?

117 Inne Anioły Graves trącił mnie ramieniem, a mnie zachciało się śmiać. Wiecie, jak to jest, gdy śmiech bulgocze w środku i chce się wyrwać na wolność w najbardziej nieodpowiednim momencie? Po prostu sobie siedzisz i coś ci przychodzi do głowy albo nagle dociera do ciebie absurdalność świata i musisz zdusić ten śmiech w sobie… No właśnie. Dokładnie tak. Zdławiłam śmiech, który bulgotał w moim gardle, grożąc, że przerodzi się w beknięcie. Ramiona piekły, plecy były sztywne. Przy takich dolegliwościach tarzanie się na podłodze z silnym kolesiem jest idealnym lekarstwem. - Chciałbym wiedzieć, jak twój ojciec zamierzał cię szkolić, albo ukrywać do czasu, aż będziesz dorosła. Między innymi. - Christophe westchnął i odstawił kubek. -Jakby co, będę w salonie. Wyszedł z kuchni i skierował się do salonu tak pewnie, jakby znał ten dom na wylot; kilka sekund później mruczenie telewizora przedarło się przez szmer padającego śniegu. - Nie lubię go - szepnął Graves. - Już to mówiłeś. - Upiłam następny łyk gorącego mleka z cukrem. W tym świństwie nie ma nawet prawdziwego kakao, czysta chemia. Przypomniałam sobie gorącą czekoladę babci i nagle zapragnęłam znowu być pięcioletnią dziewczynką i czuć się bezpiecznie. A potem pomyślałam o tym, że babcia zawsze myła podłogi mieszanką ziołową, żeby odstraszyć zło i zastanowiłam się, czy faktycznie byłam bezpieczna. - Jutro zadzwonię do Augusta. - A co potem? A skąd, do cholery, mam wiedzieć? A jednak musiałam coś wymyślić. Przełknęłam łyk tej niby-czekolady i oparłam się o blat, obserwując jaki

tworzył śnieg za oknem. - Potem spróbuję dowiedzieć się jak najwięcej o tym Siergieju. Jeśli Chris ma rację i on faktycznie zabił mojego ojca… - Przełknęłam gulę, która nagle pojawiła się w gardle. Graves zastanawiał się długo nad tą myślą, do połowy sformułowaną i niewyraźną. - To co wtedy? Jeśli Christophe ma rację i na Siergieja rzeczywiście polują od bardzo dawna, jakie my mamy szanse? My? Przyszło mi do głowy, że Graves ani przez chwilę nie pomyślał, że mógłby po prostu siedzieć z boku i patrzeć, co się wydarzy. To tylko ja mnóstwo razy myślałam o tym, żeby się go pozbyć. Nagle poczułam się jak kompletna idiotka. W mojej piersi pojawiło się śmieszne uczucie, ucisk i ciepło jednocześnie. - Mój ojciec nie był głupi i sporo mnie nauczył. Może nawet czegoś, czego ci z Zakonu nie wiedzą. Dru, wiesz, że to kłamstwo. Ale co innego mogłam zrobić? Jeśli Christophe mówił prawdę, to ten Siergiej - po moich plecach znów przebiegły mrówki - przemienił tatę w zombie. Takich rzeczy się nie wybacza, prawda? Ale z drugiej strony byłam tylko kompletnie zagubionym dzieciakiem. Wprawdzie zastrzeliłam wilkołaka, ale potem głównie uciekałam. No i znalazłam samochód, ale to już bardziej zasługa sowy niż moja. Jeśli to była gra, to właśnie totalnie przegrywałam. Właściwie powinna zejść z boiska, dopóki jeszcze żyłam. - Och. - Graves znów trącił mnie delikatnie ramieniem, w moim kubku zachlupotało gorące mleko. Palce rozgrzewały się powoli. - Ale może ci goście z Zakonu mogliby mnie i ciebie czegoś nauczyć? Bycie superbohaterem nie jest takie złe, prawda? Westchnął ciężko.

118 Inne Anioły - Jeśli ma to oznaczać zapadanie w śpiączkę i budzenie się z pragnieniem pożarcia dwóch tłustych pepperoni, to właściwie nie wiem. Ukryłam uśmiech, zasłaniając twarz rękami. - Wiesz, co zauważyłem? - Graves skinął głową w stronę salonu. - Ze tak właściwie on nie odpowiada na twoje pytania. To znaczy, nie do końca. Nie sądzisz, że coś przed tobą ukrywa? Myślę, że nie. - Jeśli jest tym, za kogo się podaje, to ma powody. Nasze spojrzenia spotkały się, patrzyliśmy tak na siebie z dziesięć sekund. Była to taka wymiana spojrzeń, która daje człowiekowi znacznie więcej niż półgodzinna paplanina. Śnieg zsuwał się po szybie, poczułam na policzku zimny powiew. Powinnam pomyśleć o wymianie tylnych drzwi, zabudowana weranda nie wystarczała. Graves wzruszył ramionami. - Skoro tak uważasz… - rzekł, a jego zielone oczy mówiły: „I tak mu nie ufam”. Teraz nie było w nich orzechowego odcienia i odcinały się wyraźnie na tle karmelowej cery. Oglądany z profilu nos sprawiał wrażenie dumnego, a nie po prostu niepasującego do twarzy. Gdy wzdrygnął się i pochylił, zapragnęłam objąć go, przykryć kołdrą mamy i zostać tak przez chwilę. Ta myśl sprawiła, że zrobiło mi się cieplej, jednak zamiast go objąć, dopiłam czekoladę. Nadal gorąca, nie była już płynną lawą. - Wracam do łóżka - oznajmiłam. - Czemu nie zadzwonisz teraz do tego Augusta? -Graves pochylił się jeszcze bardziej. - Bo w Nowym Jorku jest teraz środek nocy, a to znaczy, że August wyszedł: na polowanie. Ominęłam bar śniadaniowy i wstawiłam kubek do zlewu. - Graves…? - No? - spytał czujnie, nadal pochylony.

Pewnie przywykł do tego, że ludzie chcą się go pozbyć, pomyślałam i przeszył mnie ostry ból. - Dziękuję ci. To ty odciągnąłeś tego stwora, prawda? Graves wpatrywał się w swoją czekoladę, jakby miała przed nim odkryć tajemnicę wszechświata. - No wiesz, okno było otwarte i robiło się naprawdę zimno. A co ma piernik do wiatraka? I nagle zrozumiałam, co chciał powiedzieć. Na mojej twarzy pojawił się smutny uśmiech i zalała mnie fala ciepła. Uczucie chłodu i gęsia skórka zniknęły. Nie ma sprawy, Dru. Pierwsza działka gratis.

119 Inne Anioły

Rozdział 25 Gdy obudziłam się następnego ranka, piekły mnie oczy i czułam się tak, jakby ktoś mnie obił gazrurką. Poczłapałam na dół i zjadłam płatki na stojąco. Graves wszedł, gdy jadłam, rzucił mi długie spojrzenie i poszedł do salonu. Słyszałam, jak coś mówi do Christophe’a, a potem obaj wyszli przed dom. Zapach szarlotki nie był już taki natrętny, ale nadal wyczuwalny. Pomyślałam, że ciężko traktować poważnie kogoś, kto pachnie jak deser. Zastanowiłam się, czy inne djamphiry mają zapach słodyczy, i zachichotałam. A potem przypomniałam sobie, jak Christophe klęczał na śniegu ze strzelbą przy ramieniu, wpatrzony w pasiastego wilkołaka, i odechciało mi się śmiać. Ziewnęłam i podeszłam do zniszczonego żółtego telefonu, przymocowanego do ściany. To był jeden z nie wielu numerów, jakie znałam na pamięć. Może dlatego, że był taki prosty. A może dlatego, że nie zapomina się numeru kogoś, kto potrafi zapalić płomień na palcach, którymi inni potrafią najwyżej dłubać w nosie. Zwłaszcza jeśli siedzisz przez miesiąc w jego mieszkaniu, a on wyjeżdża z twoim tatą, żeby pokonać plagę demonicznych szczurów. I jeszcze jeden miesiąc, gdy twój ojciec wyjeżdża niewiadomo dlaczego, a potem wraca, poturbowany i wyczerpany. August lubił moje omlety i smażyłam ich mnóstwo. Odebrał dopiero po piątym sygnale - podniósł słuchawkę i zaklął. Jego nosowy głos nie był pozbawiony brooklińskiej naleciałości, każda samogłoska była maksymalnie skrócona, jakby osobiście go obrażała. - Czego tam? - Cześć, Augi - zaświergotałam radośnie. - Mówi Dru. - O psia… - Usłyszałam dźwięk, jak gdyby zsuwającego się materiału, papieru i brzęk, jakby właśnie upuścił nóż, jednak szybko się opanował. - O, cześć, kochanie. Tęsknię za twoimi omletami. Nic dziwnego. Pożerałeś dwa dziennie, bo nie umiałeś kupić niczego poza jajkami i wódką. Zmuszenie cię do kupna chleba było prawdziwym wyzwaniem. - A ja tęsknię za twoją kawą. Posłuchaj, Auguście… August zawsze

chwytał wszystko w lot i teraz też szybko się zorientował, że coś jest nie tak. Pewnie mój głos nie brzmiał najlepiej. Mnie też się nie podobał, nic dziwnego, ciężko jest mówić z gulą w gardle. - Dru, kochanie, gdzie jest twój tata? I czemu to nie on dzwoni, bo pewnie o to chciałeś zapytać? - Zapadł na wyjątkowo ciężki przypadek reanimacji - starałam się, żeby zabrzmiało to obojętnie, ale pewnie w moim głosie zadźwięczał strach. I zmęczenie. I brak snu. August chyba się zakrztusił, a potem usłyszałam metaliczny dźwięk, jakby znów coś upuścił, - Co? O kur… To znaczy, chciałem powiedzieć, kurde. Gdzie teraz jesteś, mała? Chciałbyś wiedzieć. - Muszę ci zadać kilka pytań. Przede wszystkim, należysz do Zakonu? W słuchawce zapadła cisza. W końcu usłyszałam pstryknięcie zapalniczki i wydmuchiwane powietrze. Wyobraziłam sobie jego mieszkanie, pełną niedopałków! popielniczkę na chwiejnym stole kuchennym, okno wychodzące na ślepy mur, ściany obwieszone talizmanami i amuletami różnych kultur: maski afrykańskie, o/os de Dios, ciężki srebrny krucyfiks. Wydawało mi się 120 Inne Anioły nawet, że słyszę szum samochodów - i może faktycznie tak było, wszystko dało się słyszeć bardzo wyraźnie. - Jasna cholera. Gdzie jesteś? Nie dowiesz się niczego, dopóki ja nie dowiem się, co J jest grane. - Należysz do Zakonu, Auguście? Odpowiedz, tak czy nie? Dobrze wiesz, że nie jestem idiotką. - Naturalnie, że należę, a co myślałaś? Gdzie jesteś, kochanie? Powiedziałam i usłyszałam długi chrapliwy wdech. Znałam ten dźwięk. Zwykle oznaczał, że jakiś dorosły ‘j ma zamiar wziąć

się za mnie na poważnie. Nigdy w życiu| nie pomyślałabym, że kiedykolwiek słysząc go, poczuję ulgę. August przeszedł do ataku. - Gdzie jest Reynard? Powinien tam być. Daj go do telefonu. No, no… - Christophe? Stoi na werandzie i pali, bratając się z moimi przyjaciółmi. - Innymi słowy, Graves zajmuje go, żebym mogła spokojnie porozmawiać. Znasz go? - Jest jednym z naszych najlepszych członków. Dru, musisz się stamtąd wynieść. Powiedz Christophe’owi, że to czerwona strefa i że musi cię stamtąd zabrać. Nigdy przedtem nie słyszałam Augusta tak przestraszonego. - Z powodu Siergieja? - Imię ukłuło mnie w język, zastanowiłam się, czy z powodu dotyku, czy dlatego że wiedziałam, że to wampir. To był jedyny wampir, którego imię znałam. Ludzie, który wiedzieli o istnieniu Prawdziwego Świata, nie wymawiali imion wampirów, używali inicjałów lub haseł. August się zakrztusił. - Jasna cholera, Dru, to poważna sprawa! Zawołaj Reynarda! W końcu ktoś postanowił się tym zająć. Jakiś dorosły. Prawdziwy dorosły. - Dobra, nie musisz wrzeszczeć. Czekaj. Położyłam słuchawkę na blacie, poczłapałam do drzwi i otworzyłam je na oścież. Graves odwrócił się, bardzo blady mimo swojej permanentnej opalenizny. W ręku trzymał papierosa, miał na rękach moje rękawiczki, trochę na niego przymałe, jego włosy były zmierzwione. Dół jego płaszcza furkotał, gdy wiatr przelatywał przez werandę, poruszając roślinami, które jeszcze zupełnie nie zamarzły. Christophe, spokojny i niewzruszony, miał na sobie tylko sweter i dżinsy. Stał obok dziury w poręczy z uniesioną głową, jakby smakował wiatr. Jasne pasemka znów pojawiły się w jego włosach, miałam wrażenie, że się poruszają. Poczułam, że chłód przenika mnie na wylot, i zastanowiłam się, czy

mógłby mnie nauczyć, jak sobie z tym radzić. - August chce z tobą porozmawiać. To było prawie tak, jakbym przekazywała wiadomość tacie. Poczułam niewiarygodną ulgę, narastającą z każdą chwilą. Był bardziej doświadczony ode mnie, chociaż w moim wieku. Czyli dokładnie to, czego chciałam, prawda? Żeby ktoś powiedział mi, co mam zrobić, skoro zniknęły tory, po których toczyło się moje życie. August i ten koleś zajmą się wszystkim. Opanują sytuację. Chris spojrzał na mnie dziwnie, przechodząc obok, jego oczy pociemniały. Za nim płynął zapach jabłek. Zadrżałam. Graves rzucił niedopałek na śnieg, błysk purpury zniknął w szarości, wiszącej pomiędzy zachmurzonym niebem a białym podwórkiem. - Potwierdził? - spytał Graves. Skinęłam głową, czując, jak moje gardło staje się suche i gorące. - Tak, potwierdził. Chodźmy, zimno jak diabli. Graves poszedł pierwszy, a ja obejrzałam się jeszcze

121 Inne Anioły na ulicę. Panowała tu niczym niezmącona cisza, ulice i podwórka pokrywał nieskazitelny dywan bieli. Teraz padał twardy, zamarzający śnieg, niesiony wiatrem, w telewizji mówili, że zmieni się w grad. Ranek był słoneczny, ale pod wysoką pokrywą chmur sunęły ciemne kłęby niczym atrament zakropiony do wody. Wyszłam na werandę, obejmując się ramionami. Panowała martwa cisza, słychać było tylko huk wiatru. Weranda wysuwała się z domu niczym dziób okrętu rozcinający fale. Pomyślałam sobie, że równie dobrze moglibyśmy być na Księżycu. Dom stał na uboczu, z dala od innych, jak uczeń, który zawsze ubiera się trochę dziwnie. Nic zaskakującego, że nikt nie przyszedł nas powitać, gdy się wprowadziliśmy. Że nikt nie usłyszał strzałów ani krzyków. Ulica była gładką połacią śniegu. Na dwóch podjazdach, które nie prowadziły do garaży, widniały białe pagórki - kompletnie przysypany śniegiem niebieski minivan w rogu, zielony ford po drugiej stronie ulicy. Przed garażami ciągnęły się szerokie wstęgi dziewiczego śniegu, prowadzące do ulicy. Coś tu jest nie tak… Wytężyłam wzrok i w końcu fałszywy dźwięk w melodii zabrzmiał na tyle głośno, że zdołałam go pochwycić. Nie było śladów opon. W ogóle nie było żadnych śladów na śniegu. Ulica była tak pusta jak w miasteczku na Dzikim Zachodzie przed decydującą rozprawą dwóch rewolwerowców. Światło słońca przygasło 4r po moim kręgosłupie przebiegł chłód zimniejszy niż wiatr. Zadygotałam, zza drzwi wyłoniła się kędzierzawa głowa Gravesa. - Co ty tam robisz, do licha, chcesz zamarznąć na śmierć? Nie włożyłaś kurtki! Przyglądałam się ulicy. Nie wyglądała dziwnie czy podejrzanie.

Wyglądała po prostu na spokojną. Pustą. Martwą. Musiało przestać padać po wschodzie słońca. Przed świtem nie spaliśmy, piliśmy gorącą czekoladę i zabawialiśmy się ze skrzydlatymi wężami, a potem zaczęło sypać. I co, po prostu wszyscy postanowili zostać w domu? Może. Ale… Ostatni element układanki znalazł się na swoim miejscu, gdy Graves zawołał zirytowany: - Co się dzieje, Dru? Cofnęłam się niepewnie, jakby w obawie, że ganek zapadnie się lada chwila. - Światło na werandach - powiedziałam, nie poznając własnego głosu. Wszędzie pali się światło, chociaż jest środek dnia. Jest jedenasta, a o tej porze roku wcześnie robi się ciemno. Naprawdę ciemno. Naprawdę wcześnie. - Zgadza się, Christophe też to zauważył. Co ty… - Musimy jechać. - Moje zęby szczękały tak mocno, że niemal pocięły wyrazy na kawałki. Wślizgnęłam się do domu i zatrzasnęłam drzwi. Otuliło mnie ciepło. Zasunęłam zasuwy i oparłam się o drzwi. Ile czasu zostało do zachodu słońca? Nie wiem, trzeba by sprawdzić. - Spakuj swoje rzeczy, dobra? Pomóż mi przenieść pudła z bronią i… - Dru? - odezwał się Christophe z kuchni. Nie znałam go prawie wcale, za to świetnie znałam ten ton. Ton, który oznaczał: Niech to szlag, mamy poważne kłopoty, kochanie, spakuj wszystko i wyjeżdżamy. Christophe pojawił się na końcu korytarza. Jego ostra twarz była teraz pobrużdżona zmarszczkami, przez co wyglądał znacznie starzej. - Wiem - powiedziałam. - Muszę spakować broń. Zatrzymał się, patrząc na mnie, a ja przełknęłam dumę

i zapytałam pokornie: - Czy pomożesz… to znaczy, czy mógłbyś nam pomóc załadować wszystko do samochodu?

122 Inne Anioły Nadal opierałam się o drzwi - moje kolana były jak z waty. Pytanie, które zadałam, powinno właściwie brzmieć: Czy mógłbyś nam pomóc, bardzo cię proszę? Jego niebieskie spojrzenie zatrzymało się na Gravesie i nagle poczułam niezachwianą, absolutną pewność, że powie: Oczywiście, że tak, ale jego nie możemy zabrać, f Będzie nas spowalniał. O Chryste. Co ja zrobię, jeśli faktycznie tak powie? Graves spiął się, wyczułam to nawet mimo tego, że sama zupełnie się rozkleiłam, jak powiedziałaby babcia. Podeszłam do niego, położyłam mu dłoń na ramieniu, zacisnęłam palce. Tata nigdy by mnie nie zostawił, nie z własnej woli. Niech mnie szlag, jeśli porzucę kogoś na pastwę losu. Kupił mi cheeseburgera. To była zabawna myśl, ale stanowiła jedynie wierzchołek góry lodowej. Nigdy nie usłyszałam od niego słowa skargi, nawet wtedy, gdy ugryzł go wilkołak, nawet wtedy gdy przystawiłam mu pistolet do głowy. Ze wszystkich sił starał się mi pomóc, a coś takiego rzadko się zdarza. Byłam rozbitkiem i tylko dzięki niemu utrzymywałam się na powierzchni. Nigdy mnie nie zawiódł. Nigdy. Miałam tylko jego. I nie zostawię go tutaj. Wzrok Christophe’a skierował się na moją dłoń. Przez chwilę wyglądał naprawdę staro, ale jego twarz szybko się wygładziła. Skinął głową, jakby kończąc długą rozmowę z samym sobą, wyprostował ramiona i uniósł podbródek. - Pewnie masz opracowany system pakowania - powiedział, krzyżując ręce na piersi. - Co najpierw? - Moje łóżko, materace… Całą resztę kładzie się na nich i… - Urwałam, bo przyszło mi do głowy coś, o czym wcześniej nie pomyślałam. - Dokąd pojedziemy? - Nie martw się. - Christophe opuścił ręce. - Ja się tym zajmę. Zacznij się

pakować, Dru. A ty, chłopcze-wilku, chodź ze mną. Jeżeli cały twój dobytek trójka nastolatków może w ciągu dwóch godzin załadować na półtonową furgonetkę, to jak to świadczy o twoim życiu? Słoik mamy położyłam na wierzchu łazienkowego pudła, wzięłam taśmę, urwałam kawałek i zakleiłam. - To ważne pudło - poinformowałam Gravesa. - Owiń je kocami. Podobnie jak to ogniotrwałe, z popiołem w środku… O Boże, tato, tak bym chciała, żebyś tu byt… Gdyby ciotka miała wąsy, to by była wujkiem, jak lubiła powtarzać babcia. - Dobra. - Graves wyszedł z kuchni i nogą otworzył drzwi od garażu. Christophe znęcał się nad bramą garażową, usiłując ją otworzyć, metal protestował zgrzytliwe. Zepsute sprężyny ocierały się o siebie, brzmiało to jak jęk torturowanej duszy. Albo bardzo podobnie. Tata i ja próbowaliśmy otworzyć tę bramę, wiedząc, że zapowiadają ochłodzenie, ale w końcu daliśmy za wygraną. Pewnie dla półwampira nie był to żaden problem. Czy ja też stanę się tak silna, jak już stanie się to, o czym mówił? Kiedy rozkwitną? Czy zacznę pachnieć jak ciastko? A może to tylko jego cecha? Może dodawał do wody kolońskiej zapachu do ciast? Przecież mama pachniała tylko perfumami i sobą. Mama. Tak dużo pytań. I nie ma czasu, żeby dostać odpowiedź na którekolwiek z nich. - Wiem - powiedział Christophe do słuchawki. - Po prostu przyślij kogoś, a ja dostarczę ją na miejsce. O to się nie martw. - Zapanowała cisza, widocznie ktoś mówił coś po drugiej stronie. Brzmiało to złowieszczo, szczególnie z kontrapunktującym wyciem wichru w tle. Christophe rozmawiał przez telefon od dziesięciu minut, ja w tym czasie spakowałam ostatnie pudła, a Graves zaniósł je do samochodu. Christophe zaśmiał się, jeszcze bardziej gorzko niż Graves.

123 Inne Anioły - Nie powtarzaj się. Jeśli umrze, nie będzie z niej żadnego pożytku, a to ja ją znalazłem. Znowu cisza. - Dobrze, potem możecie mnie postawić przed sądem polowym, a na razie po prostu załatw transport. Nie interesują mnie prognozy pogody… Dobra. W porządku. Ciao. - Odłożył słuchawkę, patrzył na nią przez chwilę, a potem odwrócił się na pięcie. Właśnie klęczałam na podłodze z rolką taśmy w rękach i mu się przyglądałam. Podszedł do zlewu i wyjrzał przez okno. Wpadające przez szybę żółtoszare światło musnęło jego włosy, ożywiając pasemka. - Słońce zajdzie, nim wyjedziemy z miasta. Widziałam tylko skrawek nieba, resztę zasłaniały sople wiszące przy rynnie. Wyglądało na burzowe, widziałam takie niebo miliony razy, brakowało tylko tej ciężkiej wilgoci, występującej poniżej linii MasonaDbtona. - To tylko… - Myślisz, że to normalna pogoda, nawet tutaj? -Wzruszył ramionami. Powinienem był skontaktować się wcześniej. Byłem pewien, że zdołam mu przeszkodzić. Zakładałem, że Siergiej jest przekonany, że twój ojciec nie był na tyle głupi, by cię tu ściągnąć. Zamknij się i nie mów tak o moim ojcu. - Tata nie był głupi. - Zabrzmiało to słabiej i mniej ostro, niż chciałam. Widocznie miał powody, żeby to zrobić. - Domyślam się, że nie wiesz, jakie to były powody, prawda? Zresztą, nieważne. - Machnął

niedbale ręką, jakby odganiał muchę. - Po prostu musimy wyjechać. Wyznaczyłem punkt ewakuacyjny.,. Zabiorą cię, a potem mogą mnie skazać. - Dziki uśmiech uniósł kąciki jego warg, oczy zajaśniały. Zobaczyłam plamę połyskującej ciemności, która przesunęła się po jego włosach i znikła, pasemka rozjarzyły się niczym promienie słońca na odległym horyzoncie. - Chociaż przyprowadzenie swietoczy powinno zmazać moje winy. - Wzruszył ramionami. - Daj kluczyki, ja poprowadzę. O, naprawdę? - Masz prawo jazdy? - Jeszcze nie wiedziałam, czy podoba mi się pomysł, żeby to on prowadził samochód taty. Oraz to, że nagle staję się czymś w rodzaju karty przetargowej. - A ty się bawisz w glinę? - Wyciągnął rękę, a ja odruchowo dałam mu taśmę. Wtedy jego palce, ciepłe i silne, zacisnęły się na moim nadgarstku. Spojrzał mi w oczy, nie wiedziałam, co myśleć o tym, co zobaczyłam w ich głębi. Jego zapach zmienił się nieuchwytnie, zupełnie jakby w letni dzień powiał wiatr i przyniósł aromat wiciokrzewu. Nie odrywałam od niego wzroku. Chwilę później drzwi od garażu otworzyły się i wszedł Graves. - Robi się cotaz zimniej - oznajmił. - Załadowałem ostatnie pudła. Muszę przyznać, Dru, że jest spakowane ściślej niż Bletch… - Słowa zamarły mu na ustach. Christophe pociągnął mnie mocno. Był silny i to nie siłą szczupłego, wysportowanego chłopaka ani siłą Gravesa, gdy bestia brała górę. Pociągnął mnie tak, jakbym była lalką, i jedyną rzeczą bardziej przerażającą niż jego siła było wrażenie bezradności - gdyby chciał, mógłby mi złamać nadgarstek. Byłam blisko niego, a on pociągnął mnie znowu, żebym znalazła się jeszcze bliżej. Odsunęłam się, wykręcając swoją rękę przez jego kciuk - to najsłabszy punkt każdego chwytu. Moje ramiona i plecy zaprotestowały. Powinnam ryknąć jakąś aspirynę albo coś w tym stylu. Puścił mnie - ale nie wiedziałam, czy zdołałabym się uwolnić, gdyby tego

nie zrobił. Wcześniej nie był tak silny. A może byt, tylko się nie ujawniał? Graves zastygł, patrząc na nas. - Kluczyki, Dru. - Na twarzy Christophe’a pojawił się jeden z jego dzikich uśmiechów, zęby zalśniły w niesamowitym świetle nadciągającej burzy. - Słońce zachodzi, a jeśli ja to czuję, to Siergiej pewnie też.

124 Inne Anioły Zastanowiłam się. Gdy tata był zmęczony, ja siada- ; łam za kierownicą, więc znałam ten samochód lepiej niż j ktokolwiek inny. Wem, jak trzęsie, gdy przekracza pewną I prędkość, wiem, jak trzeba hamować na śniegu, wiem, jak zarzuca tyłem, gdy jest zapakowany po dach, i całą masę | innych rzeczy. I naprawdę nie podobał mi się pomysł, żeby oddać kluczyki temu kolesiowi, nawet jeśli August za niego ręczył. Ale jednak ręczył. Poza tym, przecież chciałam, żeby ktoś się mną zaopiekował, prawda? Nie przypuszczałam tylko, że będzie to gość w moim wieku, chociaż wydawał się taki dorosły. Jeśli to był jeden z najlepszych członków Zakonu… Poza tym, nie ufałam mu. Był zbyt… niebezpieczny. - Dokąd jedziemy? - spytałam w końcu. - Punkt ewakuacyjny jest w południowej części miasta. Róg Burkę i Siedemdziesiątej Drugiej. Gdybyś pojechała tam, gdy proponowałem, kiedy Siergiej nie miał jeszcze pewności, że w ogóle istniejesz, spokojnie wywiózłbym cię z miasta i w mig dostarczył bezpiecznie do Schöll, ~ Wzruszył ramionami. Ale teraz sytuacja się zmieniła. Daj kluczyki, Dru. Położyłam torbę na blacie i zaczęłam w niej grzebać. W końcu brzęknął mój breloczek i wyłowiłam kluczyki. - Trochę inaczej się prowadzi, gdy jest załadowany… To ja powinnam prowadzić. - Dru - głos Christophe’a był lodowaty. - Jeśli chcesz, żebyśmy wyszli z tego cało, rób, co mówię. No, stary, skoro tak stawiasz sprawę… - Chwileczkę. - Graves podszedł do nas dwoma sprężystymi krokami, jego włosy zjeżyły się i trzeszczały elektrycznością. - Dru zna ten samochód, prowadziła go już, w dodatku przez śnieżycę. Poza tym to jej wóz.

- Nikt cię nie prosił, żebyś ujadał, piesku. - Christophe zrobił gwałtowny ruch, żeby złapać moje kluczyki. Mało brakowało. Jego palce dotknęły moich, a ja nerwowo odskoczyłam, spychając torbę z blatu. Zsunęła się, pasek zawisł na mojej wolnej ręce, wszystko w środku się zatrzęsło. Znalazłam się między Gravesem a Christophem, czując powiew zimnego powietrza z garażu. Spróbuj opanować sytuację, Dru. - Postawmy sprawę jasno. - Odchrząknęłam. Twarz Christophe’a, jego ściągnięte brwi i płonące oczy sprawiały, że wyglądał jeszcze groźniej niż zwykle. I, powiedzmy sobie szczerze, jeszcze ładniej. Szczególnie z odgarniętymi do tyłu włosami. Ale teraz jego zapach już mnie nie śmieszył, lecz powodował głód. Zwilżyłam usta jeżykiem nerwowym szybkim ruchem. - To mój samochód i ja będę prowadzić. A ty przestaniesz wygłaszać niemiłe uwagi pod adresem mojego przyjaciela. Trzymamy się razem, dopóki nie wyjedziemy z miasta, a potem możesz wrócić do swojego Zakonu, a ja i Graves pójdziemy własną drogą. Wiatr zmienił się znowu, jego wycie przechodziło w crescendo. Żółtozielone światło sprawiało, że wszystko wyglądało niesamowicie, przez odgłos wyjącego wiatru przebijało się dziwne dzwonienie. Znowu poczułam smak pomarańczy i obraz przed moimi oczami zafalował. No nie, nie teraz, cholera! Odsunęłam to wrażenie od siebie, nadal wpatrując się w Christophe’a. Kiedyś, w zapadłej dziurze za St Petersburgiem natknęliśmy się na wielką bestię - psa, pilnującego miejsca, do którego koniecznie musieliśmy się dostać. Tata nie miał dotyku, ale tamtego dnia zademonstrował mi coś innego. Nazywał to: „patrz, zanim zaatakujesz”. Trzeba było patrzeć na coś przerażającego w szczególny sposób, jakby wróg nie był większy od ziarnka grochu; w ten sposób przekonując swój umysł, że wcale nie jesteś przerażony i nie musisz

uciekać.

125 Inne Anioły Psy wyczuwają strach, ludziom lub stworom z Prawdziwego Świata też się to czasem udaje. W dziewięćdziesięciu dziewięciu przypadkach na sto pies zdoła wyczuć w tobie przywódcę. Wymaga to mocnego spojrzenia i poczucia, że jesteś nieustraszony zupełnie jak spotkanie twarzą w twarz z mięśniakami, którzy postanowili się na kimś wyżyć. Zebrać się na odwagę. Serce wali, ale wcale nie tak mocno. Nieobecny wzrok, a w nim coś, co, jak miałam nadzieję, było władzą. Rzuciłam mu spojrzenie, które trenowałam przed lustrem, udając, że jestem tatą, siedzącym w barze pełnym ludzi z Prawdziwego Świata. Ręce rozluźnione, jedna spoczywa na kolbie karabinu, druga dotyka kieliszka, a ja w tym czasie sączę colę i udaję, że mnie nie ma. To tata powinien tu być. On od razu ustawiłby Christophe’a. - Znasz jakieś miejsce, w którym Siergiej cię nie znajdzie? - Znów spróbował złapać klucze, ale świat zwolnił i byłam szybsza, o ułamek sekundy, ale jednak. Graves wciągnął powietrze, a ja odskoczyłam do tyłu, mając nadzieję, że się w porę odsunie. - Nie sądzę, żeby to on był problemem, Chris. - Wzięłam torbę i się cofnęłam. Jeszcze kilka kroków i znajdę się przy drzwiach do garażu… Przez cały czas nie odrywałam wzroku od Christophe’a, nie byłam pewna, czy zostanie na miejscu, jeśli przestanę na niego patrzeć. Mnóstwa rzeczy nie byłam już pewna. Jego ręka zrobiła kolejny szybki ruch, spojrzałam na niego instynktownie, a potem… a potem usłyszałam ciche warczenie i brzęk, poczułam, że tracę grunt pod nogami, że ktoś wyszarpuje mi kluczyki z ręki, a coś ciepłego i twardego zaciska się na moim gardle. Graves zawył przeciągle, a potem rozległ się brzęk tłuczonego szkła. Christophe zacisnął rękę i poczułam, że się dławię. Wpatrzyłam się w jego profil, właśnie zerkał na okno, wychodzące na fragment pasa zieleni biegnącego za domem.

Okno, przez które przed chwilą wyrzuci! Gravesa. Dokładnie obok niewielkiego kuchennego stolika, który już tu był, gdy się wprowadziliśmy. Christophe spojrzał na mnie, jego kły wysunęły się spod górnej wargi, oczy płonęły. Pasemka na przylizanych włosach jakby przygasły, za to jego oczy jarzyły się w niesamowitym świetle, wpadającym do kuchni. - Byłem cierpliwy - wysyczał, trochę niewyraźnie z powodu kłów. Wyciągnę was z tego, ale musisz robić to, co powiem. Rozumiesz? Jak on to robi? I jeszcze jedna myśl, tak głośna, jakbym wypowiedziała ją na głos: czy mógłby mnie tego nauczyć? - Skurkowańcu! - wrzasnął Graves. Przekleństwo przeszło w niski dźwięk, zagrzechotało potłuczone szkło. Do pokoju wpadł zimny wiatr, niosąc ze sobą metaliczny zapach śniegu i przemocy. - Dru? Dru! Jego głos był daleki od ludzkiego, ale moje imię dało się rozpoznać. - Gdy zajdzie słońce, obudzą się wszyscy twoi sąsiedzi. - Palce Christophe’a nie odcinały mi już dopływu powietrza, ale nie dawały wolności. - Złodziej snów został tylko zraniony i prawdopodobnie odwiedził każde okno w tej dzielnicy, i złożył jaja w ciałach śpiących ludzi, nim wzeszło słońce. Gdy te maluchy się wyklują, na pewno będą głodne - a wy będziecie jak na tacy, dwa smaczne kąski. - Przechylił głowę. - Siergiej prawdopodobnie jeszcze nie wie, że ciągle żyjesz, ale zacznie coś podejrzewać, gdy jego kosztowny zabójca nie wróci. Jak tylko słońce zajdzie, on… Zostań na miejscu, psie! - Wyciągnął wolną rękę, prawdopodobnie w stronę Gravesa. Pomruk ucichł, ale dźwięk nada przypominał wilka gotowego do skoku, a nie nastolatka, który właśnie wyleciał przez okno. Będziesz grzeczna, mały ptaszku? Może powiedziałabym, że tak, żeby zostawił w spokoju moją szyję, ale jęk wiatru przemienił się w krzyk i zrozumiałam dwie rzeczy. Po pierwsze, że światło znikało, teraz już nie żółtozielone, lecz umierające, a mnie zatkała uszy nagła zmiana ciśnienia. I po drugie, że warczenie, które słyszę, wydaje nie tylko Graves.

126 Inne Anioły Wilkołak wpadł przez drzwi jak rozpędzony pociąg i uderzył Christophe’a prosto w pierś. Przerażająca chwila - jego palce nadal zaciśnięte na mojej krtani - nie trwała długo. Uwolniona, zrozumiałam, że krzyczę i wycofuję się tyłem, na czworakach, jak kompletnie nawalony delikwent w czasie popijawy. Spadłam z dwóch schodków na zimny beton garażu, uderzyłam się łokciem o futrynę i zacisnęłam zęby, omal nie odgryzając sobie kawałka języka. Kolejny wyciągnięty, pokryty futrem kształt przemknął obok mnie, przemieniając się w czasie lotu, a ja wzdrygnęłam się, wstrzymałam oddech i znów zapragnęłam wrzasnąć. - Dru! - usłyszałam krzyk i Graves wyskoczył przez drzwi, omal nie lądując na mnie, na szczęście skręcił w powietrzu z zapierającą dech, niewyobrażalną gracją. W jego ręku coś błyszczało, zrozumiałam, że to mój breloczek. Ryk dobiegający z wnętrza domu przemienił się w trzask i łoskot. Usłyszałam dźwięk pękającego drewna, coś uderzyło w ścianę tak mocno, że spadł na mnie tynk i rozległ się straszliwy ryk bólu. Zerwałam się na równe nogi i zawahałam. Usłyszałam kolejny hurgot i wrzask. Wilkołaków najwyraźniej przybywało, cienie wślizgiwały się przez otwarte drzwi garażu, rozległo się wycie. Każdy, kto kiedykolwiek słyszał ten dźwięk, nie potrzebuje opisu, a kto nie słyszał… To niczym lodowata spirala w mroźną noc, którą spędzasz nago w środku lasu. Już sam dźwięk zapewni ci koszmary, w których kulisz się przy ognisku, modląc

o to, by wystarczyło ci drewna do świtu. Ale jest jeszcze coś znacznie gorszego— wycie świdruje twoją czaszkę, przewierca mózg i dociera do głęboko ukrytych tajemnic. Takich jak ślepy, głodny czworonożny stwór, który żyje w każdym z nas. Zatkałam uszy rękami, a Graves złapał mnie za ramię - jego palce wbiły się tak mocno, że ręka mi niemal zdrętwiała - i pociągnął mnie do samochodu, nadal krzywo zaparkowanego, który nie tak dawno odpalił bez problemu: Dzięki ci, Panie, za podgrzewanie silnika. Może nie należało tracić czasu na pakowanie… Kolejny długi cień wpadł do garażu jak pocisk, miękkie łapy ślizgały się na gładkim betonie, upstrzonym kroplami oleju silnikowego. Graves wydał stłumiony krzyk, a ja przywarłam do niego, jak dziewczyna oglądająca horror do swojego chłopaka. Wilkołak obnażył zęby i warknął na nas, a potem skoczył w głąb garażu. - Zabiją go! - krzyknęłam. - Lepiej jego niż nas! - odkrzyknął Graves i pociągnął mnie do samochodu. Niebo siniało powoli. Zaczął padać grad, białe kuleczki opadały, kręcąc się i wirując, gdy porywał je lamentujący wiatr. Graves szarpnął drzwi od strony kierowcy, wskoczył do środka, ja za nim. To nie w porządku, że go porzucamy. Nie w porządku. Ale, dobry Boże, co innego mogliśmy zrobić? Jak mogliśmy mu pomóc? Wilkołaki wdrapywały się nawet na dach - długie, kudłate, z wielkimi pomarańczowymi oczami. Było ich co najmniej sześć, jeden wylądował tuż przed samochodem. Rozłożył długie, umięśnione łapy, uniósł górną czarną wargę i zawarczał - tak, że zawibrowała deska rozdzielcza. Ja i Graves wrzasnęliśmy jednocześnie, co byłoby nawet śmieszne, gdyby sytuacja nie była tak śmiertelnie poważna. Wcisnęłam kluczyk do stacyjki i przekręciłam tak mocno, że omal go nie złamałam. Samochód ożył, ale łoskot dobiegający z domu niemal całkowicie zagłuszył dźwięk silnika.

OBoże o Boże o Boże… Przesunęłam dźwignię biegów na wsteczny, nawet się nie odwracając, żeby zobaczyć, dokąd w ogóle jadę. Zresztą i tak nic bym nie zobaczyła, przecież przyczepa była załadowana do granic możliwości. Samochód zarzucił i skoczył do tyłu, a wilkołak ruszył przed siebie, z wywieszonym językiem i obnażonymi kłami-Kabel od podgrzewacza zerwał się, jak linie wysokiego napięcia w czasie wichury.

127 Inne Anioły Graves złapał się deski rozdzielczej, gdy przebijaliśmy się przez górę śniegu, odgarniętego przez pług. Mieliśmy szczęście - trafiłam dokładnie w to miejsce, przez które przejechałam kilka dni temu, wracając do domu. Samochód sunął do tyłu, łańcuchy zgrzytnęły, a ja skręciłam kierownicę odrobinę za mocno. Wóz ryknął, zadygotał jak pies po wyjściu z wody i stanął. Przesunęłam na „drive” i znów się zawahałam. Christophe został w domu. A przecież August powiedział, że on jest w porządku i… - Dru! - wrzasnął Graves, a ja wcisnęłam gaz. Łańcuchy wgryzły się w śnieg i ruszyliśmy do przodu, ale Graves pokazywał przednią szybę - coś długiego, wijącego się, z cienkimi błoniastymi skrzydłami wylądowało na masce i odbiło się od szyby. Z mojego gardła wyrwał się krótki, szczekliwy krzyk - poczułam, że nie mam powietrza w płucach i przypomniałam sobie, co stało się w nocy, gdy lunatykując, otworzyłam okno. Poczułam język tego stwora, dotykający mojego, zimny i obrzydliwie szlamowaty, poczułam smak przypraw i gnijącego mułu. Jakby przyjemny zapach Christophe’a, który nagle się zmienił w odór. Christophe’a, który został w domu, sam na sam z wilkołakami. Nie, nie mogłam teraz o tym myśleć. Włączyłam wycieraczki, które uderzyły w mokry pysk młodego złodzieja snów, i na wszelki wypadek włączyłam spryskiwacze, modląc się, żeby płyn nie okazał się zamarznięty. Nie okazał - strzelił w górę, opryskując stwora. Ten wrzasnął przenikliwie, wysoki dźwięk odbił się od mojego mózgu i został porwany przez atakujący wściekle wiatr. Resory jęknęła gdy zimne powietrze uderzyło w bok samochodu. Oddychałam płytko, z moich ust wydobywały się obłoczki pary.

- O psiakrew - szepnął Graves. - To dzieci tamtego stwora!. Dokładnie tak, jak powiedział Christophe. Christophe… - O Boże - szepnęłam. - One go zabiją! - A ja myślałem, że to on chciał zabić ciebie. - Graves I zaszczekał zębami. Małe kuleczki lodu utkwiły w jego kędziorach i te-i raz lśniły w mroku. Włączyłam światła, przed nami pojawiła się ulica i zobaczyłam na rogu znak stopu. Domy J jakby piętrzyły się wokół nas, na każdej werandzie paliło się światło. Szyby w oknach pękały z głośnym brzękiem, zza żaluzji wyłaniały się strzępy ciemności i przesuwały nad odłamkami szkła. W powietrzu nagle zaroiło się od małych, ruchliwych stworów, które rozpaczliwie zatłukły przezroczystymi skrzydłami, pikując w stronę samochodu. - Złap się czegoś! - poleciłam. Śnieg trysnął spod kół, gdy dodałam gazu. Doszliśmy do zawrotnej prędkości trzydziestu pięciu kilometrów na godzinę, ale wydawało się, że jedziemy znacznie szybciej - wiatr wył jak dusze potępieńców, niebo miało barwę gnijących winogron, a skrzydlate węże z tępymi, spływającymi trucizną kłami próbowały rozbić się o szybę. Dobrze, że to nie lato. Myśl była tak absurdalna, że w mojej krtani zrodził się obłąkańczy chichot, piskliwy i niesamowity. Wcisnęłam gaz, znak stopu był tuż-tuż, a ja musiałam zdecydować, gdzie chcę skręcić. W prawo czy w lewo? Nie było czasu na zastanowienie. Torturowałam swój mózg geografią, ale te cholerne skrzydlaty stwory ciągle uderzały o szybę, przeszkadzając mi myśleć. W prawo czy w lewo? W prawo czy w lewo, w prawo czy w lewo, w prawo czy w lewo… Skręciłam w lewo, delikatnie naciskając hamulec i zaczęliśmy sunąć ślizgiem. Przed nami wznosiła się niewielka pryzma śniegu - oczyszczając główną drogę, pług zablokował wyjazd z naszej. Przez krótką, szaloną chwilę zastanowiłam się, czy komuś się za to dostało, czy sąsiedzi wydzwaniali z awanturą, skarżąc się, że nie mogą wyjechać z własnej ulicy.

128 Inne Anioły Przez szybę usłyszałam syk jednego ze skrzydlatych stworów i nagle uświadomiłam sobie z absolutną, straszliwą pewnością, że z mojej ulicy już nikt nigdzie nie zadzwoni. We wszystkich tych wymuskanych domach, stroniących od naszego, leżały martwe, rozerwane ciała - rozszarpały je skrzydlate potwory, gdy tylko się wykluły. Być może ich matka już nie żyła albo gdzieś dogorywała, ale maluchy były aż nazbyt żywotne i głodne. Dru? Co ty zrobiłaś? Graves krzyczał coś, ale nie miałam teraz do tego głowy. Samochód, niezadowolony z manewrów, zarzucił tyłem, jakby sprawdzając moją czujność. Zdołałam nad nim zapanować i wjechaliśmy w pryzmę. Łańcuchy wgryzły się w śnieg, tył zarzuciło i przebiliśmy się na posypaną piaskiem jezdnię. Inna przyczepność zapewniła] mi mnóstwo dodatkowych atrakcji. Na ulicy nie było ani jednego samochodu. Skrzydlate stwory skrzeczały, waląc w metal i szkło. Ciekawe, czy ich małe ząbki mogłyby przebić opony? Zdjęłam nogę z hamulca, gdy wpadłam w poślizg, kierownica szarpała się w moich rękach jak żywa. „Dobrze, Dru!” W mojej głowie rozległ się głos taty, zupełnie jakby siedział obok i uczył mnie tego, co nazywał „jazdą defensywną”. Prawa fizyki to ścierna! - To prawda - powiedziałam, z trudem rozpoznając swój głos, teraz wysoki i schrypnięty. Zaczęliśmy wychodzić z poślizgu i usłyszałam chrupanie. Stwory spadały na jezdnię, a my przejeżdżaliśmy przez nie z porażającą prędkością czterdziestu

kilometrów na godzinę. Cholerna prawda. - Co? - Graves nadal zaciskał ręce na desce rozdzielczej. Samochód był szczelnie zapakowany, a jednak coś turlało się pod siedzeniami. Miałam tylko nadzieję, że to nie apteczka. Ani pudło z bronią, tylko nam tu strzelaniny brakowało. O Boże, nie. Christophe… Czemu właściwie się o niego martwię? I czemu jego mogłam zostawić, a Gravesa nie? To nie jest właściwie pytanie, Dru. Ulica zaczęła łagodnie spadać w dół, samochód nabrał prędkości, a straszliwy chrzęst jeszcze się nasilił, stapiając się z wyciem wichru. Wyłączyłam wycieraczki, węże i tak spadały jak martwe, a drobinki gradu odbijały się od przedniej szyby. Właściwe pytanie brzmi: skąd wzięły się te wszystkie wilkołaki i dlaczego przyszły po Christophe’a? Zastanów się nad tym. Ale na razie miałam na głowie co innego. Nagle zobaczyłam przed nami czerwone światło, na skrzyżowaniu był ruch, co prawda tylko kilka samochodów, ale zawsze… Siedzący w środku ludzie pewnie nie wiedzieli, jak mają zareagować na stwory, którymi nasza furgonetka była obwieszona jak girlandami. Gdy przejechaliśmy na zielonym, jęknęłam i zorientowałam się, że mam mokre policzki. Zaczęłam rozpoznawać ulice, jechałam trasą szkolnego autobusu, pewnie dlatego, że ją znałam. Do jasnej cholery. - Graves? - Odchrząknęłam. Chrzęst pod kołami ucichł, teraz wężowe ciała spadały z samochodu, spływały czarną cieczą i rozkładały się błyskawicznie. Gdzieś tam powinna być mapa miasta, leżała na siedzeniu. Znajdź ją i pilotuj mnie. - Dobra. - Głos miał stłumiony, a gdy pociągnął nosem, zrozumiałam, że oboje płaczemy, tylko że ja głośno i otwarcie, a on bardzo cicho. - Jasne. Super. A dokąd właściwie jedziemy? 0 Boże, nie wiem!

- Róg Burkę i Siedemdziesiątej Drugiej, na przedmieściu. - W porządku. A czemu właśnie tam? - zapytał, ale oderwał dłonie od deski rozdzielczej i otarł oczy rękawem. Nie mogłam oderwać zbielałych palców od kierownicy, a tak bardzo chciałam - żeby wyciągnąć rękę i go pocieszyć. 1 chciałam jeszcze, żeby ktoś mnie pocieszył. - Temu, że inaczej nie wydostaniemy się z miasta żywi. W ciągu dnia. Bo to nadal był dzień, chociaż miałam

129 Inne Anioły włączone światła, a na ulicach paliły się latarnie. Znowu poczułam w ustach obrzydliwy smak pomarańczy. - Tam znajdziemy wsparcie i tam jest punkt ewakuacyjny. Potrzebujemy wsparcia. Wsparcie jest w porządku. A opuszczenie tego miasta jeszcze lepsze. Boże, Christophe… Bolała mnie szyja, ramię pulsowało bólem. Pewnie zostaną mi ślady do jutra, jeśli w ogóle będzie jeszcze jakieś jutro. - Super. - Usłyszałam szelest papieru i cichy dźwięk, jakby szloch. Udałam, że nie słyszę. Mną też wstrząsał płacz, ale ręce miałam zaciśnięte na kierownicy, jakby to było koło ratunkowe. - Co to w ogóle było? - Nie mam pojęcia. I nawet nie chcę zgadywać.

130 Inne Anioły Rozdział 26 Jakby na dokładkę, w połowie drogi niebo stało się metalicznie szare na przestrzeni kilometra, zupełnie jakbyśmy przejechali przez porowatą ścianę i wjechali w normalność. Zamiast bryłek lodu z góry spadały teraz wielkie płatki śniegu, wirując w takt niesłyszalnej muzyki. Zaciśnięte na kierownicy palce zdrętwiały, chociaż nawiew nie dmuchał już lodowatym zimnem i powoli robiło się cieplej. Żałowałam, że nie pomyśleliśmy o zabraniu pudełka z chusteczkami, wydmuchanie nosa stawało się koniecznością. Prowadziło się całkiem nieźle, jechaliśmy teraz głównymi ulicami, odśnieżonymi i posypanymi piaskiem, nadal śliskimi, ale do wytrzymania. Graves już nie płakał, zagłębił się w siedzenie, ręce położył na udach. Starałam się na niego nie patrzeć, faceci nie lubią, gdy ktoś widzi, że płaczą. Nawet jeśli ten ktoś sam płacze jak bóbr. - Co się dzieje? - spytał w końcu. - Czemu nas nie zaatakowały? Przecież to były te same stwory, co ten, który mnie ugryzł. Wilkołaki. Ale tamten, który cię ugryzł, należał do wampira, a te nie wiadomo do kogo. Skinęłam głową, nie odrywając wzroku od drogi. Nadal mieliśmy trzy czwarte baku, a silnik był ciepły. - Wyglądało to tak, jakby chciały nas przegonić. - Zatrzymałam się na czerwonym świetle, palce na kierownicy zacisnęły się aż do bólu. W głowie mi dzwoniło, mój umysł pracował z tą szczególną jasnością, którą osiąga się po długim, oczyszczającym płaczu. - Jedziemy do punktu ewakuacyjnego, bo tam ktoś ma na nas czekać. Powiemy, co się stało z Christophe’em, dowiemy się, co mamy zrobić i zabiorą nas stamtąd. W każdym razie taką miałam nadzieję. Światło zmieniło się na zielone. Ruszyłam ostrożnie, ale skrzyżowanie

było kompletnie puste. W kawiarni na rogu świeciło się ciepłe pomarańczowe światło, ale nie widziałam w środku żadnego ruchu. Na ulicy paliły się latarnie, choć nadal było widno. Śnieg padał coraz mocniej, za nami ciągnęły się czarne ślady. Nacisnęłam gaz. - Jest jakoś tak dziwne - odezwał się cicho Graves. -Jakbyśmy byli jedynymi ludźmi na Ziemi. Nie podobało mi się to, co powiedział, zwłaszcza że sama też tak myślałam. - Zwykle jest tu większy ruch? - Tak. To Marshall Street. Zwykle jest tłok jak cholera. A może… - Co? - Może się tu zatrzymamy? Mam tam przyjaciół. -Otarł twarz dłońmi. Nie ufam Christophe’owi. Nawet jeśli twój przyjaciel potwierdził jego tożsamość. Zastanowiłam się. Huczało mi już w głowie od tych wszystkich rzeczy, o których musiałam myśleć, czułam, że łzy duszą mnie w gardle i napływają do oczu. - Każdy, do kogo się zwrócimy, znajdzie się w niebezpieczeństwie. Mogę nie ufać Chrisowi, ale wierzę Augustowi. Nie wystawiłby mnie. - A czego chcieli ci wilkołacy? - Wilkołaki.

131 Inne Anioły A skąd, do cholery, mam wiedzieć? - Wszystko jedno. O co im chodziło? I te węże… - Węże próbowały nas dopaść. A wilkołaki… nie mam pojęcia. Może polowały na Christophe’a? Ale nie było z nimi tego, który cię ugryzł. Naprawdę nie wiem, Graves. Przykro mi. To przeze mnie się w to wpakowałeś. Nie masz nawet pojęcia, jak strasznie mi przykro. - Myślałem, że chce cię zabić - powiedział Graves. Zerknęłam na niego kątem oka i zobaczyłam, że wpatruje się w przednią szybę. - I zapragnąłem rozszarpać mu gardło. Nie sądzę, żeby chciał mnie zabić. Ale to, co zrobił, nie było przyjemne. Gravesowi najwyraźniej trudno było pogodzić się z faktem, że chciał kogoś zabić; wiedziałam, jak to jest, więc zmieniłam temat. - Skąd wziąłeś kluczyki? - Upuścił je. Otuliła nas cisza. Bezludne ulice w centrum miasta, ani żywego ducha, nawet jednej osoby ciepło opatulonej i spieszącej do domu… - Jezu, jakie to wszystko dziwne. Jeszcze jak. Czy to sprawka tamtego wampira? Jak to możliwe? A może ludzie po prostu poczuli na dworze zło i postanowili zostać w domu? Opony szurały po śniegu, który nadal sypał, z każdą chwilą coraz gęstszy. - Zajrzyj pod siedzenie, tam powinno być kilka metalowych pudełek. Jedno z nich jest niebieskie, to apteczka; drugie czerwone, ono również nas nie interesuje. Chodzi mi o szare, pode mną, w środku jest pistolet. Wyjmij je. Zawahał się. - To pewnie dobry pomysł, ale wolałbym nie eksperymentować z bronią.

- Po prostu je wyjmij, dobra? - Ja też tego nie chciałam, zwłaszcza że nigdy nie miał w ręku broni palnej. - Ja będę strzelać, a ty po prostu przemienisz się w superbohatera. Nawet się nie uśmiechnął. - Mówię poważnie, Dru. Widziałem, że robi ci krzywdę, i… Wiem. - Zrobił ci coś? - zapytałam. - Nie. Tylko wybił mną okno - roześmiał się gorzko, szczekliwie. Bawił się pasem, chciałam mu zaproponować, żeby go zapiął. - To naprawdę było straszne. Zobaczyłem, jak cię trzyma i to było, jakby… Coś w środku mnie obudziło się i zapragnąłem go zabić. Naprawdę zabić, a nie jak wtedy, gdy mówisz, że masz ochotę kogoś zabić. Rozumiesz? Jakbym to nie był ja. - Rany… - Co mogłam odpowiedzieć? Moje serce się ścisnęło. - Cieszę się, że tu jesteś. Czułabym się okropnie, gdybym była sama. Spodziewałam się nonszalanckiej, błyskotliwej odpowiedzi, ale on tylko wcisnął się głębiej w siedzenie, pochylił i zaczął grzebać pod spodem. - Mhm. Cóż, Dru, nie spodziewaj się, że będzie skakał z radości. Zerknęłam w lewe boczne lusterko i zobaczyłam… coś. Spojrzałam jeszcze raz, ale zniknęło. Jakby cień. Nadal dzwoniło mi w głowie, bolało mnie ramię, z ręką też nie było najlepiej. - Daleko jeszcze? - Skręć na południe w Siedemdziesiątą Drugą, to dwie ulice dalej, a potem jedź nią cały czas, aż do przedmieścia. Przechylił się i półleżąc na siedzeniu, szukał pudełka. - Jak często zdarza ci się coś takiego? - Niezbyt często - wyznałam. Wytarłam płonący policzek wierzchem dłoni i znowu poczułam łzy w oczach. Pozwoliłam im płynąć, żałując, że nie mam chusteczki. Tata zawsze miał przy 132 Inne Anioły sobie chusteczkę z materiału, większość miała inicjały, wyhaftowane przez babcię równym, starannym ściegiem. - Właściwie to nigdy. Zawsze był przy mnie tata.

- Bardzo mi przykro z powodu twojego taty, Dru. -Popatrzył na mnie zakłopotany. Jego głowa znajdowała się teraz na wysokości moich kolan. Nie był biały, więc jego twarz nie stawała się czerwona od płaczu. Nikły półuśmiech przerodził się w grymas. - A mnie jest przykro z powodu ugryzienia. - Znowu otarłam oczy. Śnieg szemrał pod kołami, gromadził się na wycieraczkach. - Ale teraz przynajmniej mamy pewność, że nie prze-mienię się w taką futrzaną bestię jak tamte, no nie? - Próbował się uśmiechnąć, ale wypadło to jak grymas bólu. W końcu wyciągnął pudło z bronią. W lusterku pojawił się kolejny cień. Czy to tylko nerwy, czy naprawdę za nami coś było? Zaryzykowałam i dodałam gazu. - Absolutną pewność. Nawet Christophe to powiedział, no i tak napisali w Ars Lupica. Tata zapłacił za tę książkę ciężkie pieniądze i nigdy nie miał okazji z niej skorzystać. Szkoda, że go tu nie ma i nie może zobaczyć, że się przydała. Wzdrygnęłam się. Tata. Christophe. Obaj odeszli. Tam było co najmniej tuzin wilkołaków… Dlaczego nas nie zaatakowały? Graves odchylił się na oparcie fotela. - Jezu - powiedział cicho. Zgadzałam się z nim w zupełności. Śnieg sypał nadal, teraz falami.

133 Inne Anioły Rozdział 27 Na przedmieściu wzdłuż ulic rosły drzewa, ich nagie, zziębnięte konary pokrywał miękki, biały puch, gdzieniegdzie wisiały sople. Niektóre drzewa ozdobiono już bożonarodzeniowymi światełkami, chociaż nie było jeszcze nawet Święta Dziękczynienia. Może po prostu wisiały tu od zeszłego roku. Ulice, odśnieżone i posypane piaskiem, przykrywała powoli warstwa świeżego śniegu. Siedemdziesiąta Druga ulica przechodziła w Road Mc Gill, a potem skręcała ostro i zmieniała się w Siedemdziesiątą Drugą, wąską, krętą i rozgałęzioną, niczym arteria daleko od serca. Domy były tu nieco większe, chodniki szerokie i odśnieżone. Zobaczyłam pola, puste, gładkie równiny, na których wyróżniały się jedynie linie rowów i nagie drzewa. Słychać było wycie wiatru. Graves bawił się swoją prawie pustą paczką winstonów, co chwila zerkając tęsknie w okno. Nie mógł go otworzyć, wiatr wiał tak strasznie, że pewnie wyrwałby mu papierosa z ręki. Poza tym nie mogłam zapomnieć głuchych odgłosów małych skrzydlatych węży uderzających o samochód i ześlizgujących się z niego. Podejrzewałam, że to wspomnienie na jakiś czas powstrzyma mnie od otwierania okien. Szkoda, może też bym zapaliła, mimo tego ohydnego zapachu Tajemniczy cień pojawiał się od czasu do czasu. Gdyby chciał, spokojnie mógłby nas wyprzedzić, wlekliśmy się konkursowo. Ściskałam kierownicę, dygocząc z głodu i pod wpływem schodzącej ze mnie adrenaliny. Dużo bym dała za cheeseburgera. Albo za truskawkowego shake’a. Albo za cokolwiek innego, na przykład miskę musli. Byle to nie była szarlotka. Na samą myśl robiło mi się niedobrze. - To Compass Avenue. - Graves zadrżał, choć w samochodzie było

ciepło. - Potem jest Wendell Road, a potem Burkę, jeśli mapa nie kłamie. Zwolniłam trochę, przygotowana, że samochód może znów się znarowić. Zegar na desce rozdzielczej pokazywał czas Florydy, czyli godzinę później. Cała ta polarna zima zaczynała mi już wychodzić bokiem. - Jak ludzie mogą tu żyć? Przecież to obłęd! - Stroją się. Chodzą do fryzjera. Piją. Biją swoje dzieci. - Graves wzdrygnął się nerwowo. Mocno. - Przecięliśmy kolejne dwa skrzyżowania, a potem znowu zwolniłam, teraz jechaliśmy powoli, silnik pracował równomiernie, wycieraczki działały. Dlaczego w ogóle tam jedziemy? - Bo nie zdołamy wyjechać z miasta przed zmrokiem, jest już druga po południu. Spojrzałam na niebo. - Czemu nie? Mam pieniądze. Moglibyśmy po prostu się stąd wynieść. A nawet pojechać autobusem, gdyby samochód… - Jasne, i pozwolić, żeby nas dopadli, jak będziemy czekać na przystanku po zachodzie słońca. Na litość boską, Graves, potrzebujemy pomocy!

134 Inne Anioły Zastanowiłam się, czy powiedzieć mu o cieniu, który widziałam w lusterku, ale uznałam, że lepiej nie, po co dodatkowo go denerwować. Zwolniliśmy. Skrzyżowanie Burkę i Siedemdziesiątej Drugiej miało właściwie trzy odnogi; dokładnie przed nami, w miejscu, gdzie ulice rozdzielały się, tworząc literę Y, wznosił się kamienny mur. Nie byto tu nic innego, domy skończyły się przecznicę wcześniej i po obu stronach rozciągała się otwarta przestrzeń zapuszczone działki lub pola. Zza muru po prawej stronie wyłania! się czerwony dach, odrobina barwy widocznej spod śniegu. - Burkę i Siedemdziesiąta Druga, to musi być tutaj. -Nacisnęłam delikatnie gaz, wjeżdżając w prawą odnogę. - Rany, to się dopiero nazywa nie rzucać się w oczy. - W życiu tu nie byłem - Graves zabębnił palcami w drzwi. - Ale cuchnie. No cóż, jesteś teraz specjalistą od zapachów. - Czym? - Rdzą. I jakby zgnilizną. Jak kontener ze śmieciami w lecie. Wciągnęłam powietrze nosem, ale nic nie poczułam. Dzwonienie w mojej głowie nie milkło, powoli przestawałam je zauważać. Byłam głodna i wyczerpana, w ustach miałam metaliczny posmak. Bolały mnie plecy, szyja, ramię - bolało mnie całe ciało i bardzo chciałam, żeby całą sprawą zajął się wreszcie ktoś starszy i bardziej doświadczony. Czemu właściwie nie dałam Christophe’owi kluczyków? Teraz by żył… - Żałuję, że nie oddałam mu kluczyków. - Mój głos załamał się na ostatnim słowie. Stłumiłam narastający szloch; najwyższa pora przestać się mazać i skupić na ucieczce. - A ja nie. - Graves przestał bębnić palcami. - Co planujesz zrobić? Wjeżdżamy do domu, mówimy, że jesteśmy łowcami wampirów, i uprzejmie prosimy, żeby… - Chcemy znaleźć osobę, z którą umówił się Christophe, kogoś, kto nas

stąd zabierze. Skoro jestem dla nich cenna, pomogą nam się stąd wydostać. A potem będę spała przez tydzień bez przerwy, a potem… No właśnie, co potem? - A jeśli oni… - Nie dokończył. Nie musiał, wiedziałam, co chciał powiedzieć. - Słuchaj, Graves. - Przełknęłam ślinę, starając się mówić twardo i z przekonaniem. Wyjedziemy z miasta razem. Nie ma innej opcji. Koniec i kropka. Rozumiesz? Nie odpowiedział, a ja bałam się na niego spojrzeć. Jechaliśmy bardzo powoli, śnieg zacinał teraz z boku i resory wydawały ciche jęki, gdy wiatr próbował zepchnąć nas na mur. Kawałek dalej był podjazd, widocznie niedawno odśnieżony. Samochód wszedł w zakręt ślizgiem, jakbym zupełnie nad nim nie panowała. Bogato zdobiona żelazna brama była szeroko otwarta, wyszukane zawijasy pokrywał lód. Pośrodku pustego podjazdu wznosiła się fontanna - muszla ze szpikulcem, wystającym ze środka. Pod murem i na brzegach podjazdu wznosiły się zaspy, sam podjazd był odśnieżony. Dwupiętrowy dom, zbudowany z cegieł udających ręcznie robione, był ciężki, masywny i przeładowany ozdobami. Czemu ktoś zbudował hacjendę na tym biegunie północnym? Samochód skręcił posłusznie, sunąc powoli podjazdem. W końcu zatrzymałam się i odetchnęłam. - No dobra. A teraz,.. - Niech to szlag. - Graves patrzył na okno od mojej strony. - Dru? Szyja zaprotestowała, gdy odwróciłam głowę. Nagle poczułam, że wszystkie moje mięśnie i kości są strasznie zmęczone i że potwornie chce mi się sikać. Jazda przez śnieżycę to jak ciągnięcie sań, używasz mięśni, których istnienia nawet nie podejrzewałeś. Wielkie czarne skrzydła bramy poruszyły się i zatrząsnęły, śnieg opadł z nich niczym

zniszczona skóra. Zachrzęścił lód, brama zamknęła się na zasuwę z cichym szczękiem, uderzył w nią wiatr, przedzierając się przez żelazne ornamenty. Niebo nad nami wyglądało jak arkusz aluminiowej blachy.

135 Inne Anioły Nie wiedziałam, co o tym myśleć. Spojrzałam na ten fragment domu, który mogłam zobaczyć. W każdym oknie paliło się światło, ale nie widziałam żadnego ruchu, nic nie świadczyło o tym, że ktokolwiek był w środku. Ale przecież musiał tam ktoś być. - Dru? - głos Gravesa zabrzmiał bardzo dziecinnie. Dopiero wtedy zrozumiałam, że skoro ja pragnęłam mieć obok siebie kogoś starszego i bardziej doświadczonego, on pewnie chciał tego jeszcze bardziej. A ja byłam wszystkim, co miał. Przygniotło mnie poczucie odpowiedzialności. - Mińmy tam wejść. W końcu to był ten punkt ewakuacyjny Christophe’a. To nawet miało sens, dom na obrzeżach miasta i w ogóle, tylko… Tylko że to wszystko wyglądało podejrzanie. Podejrzanie jak cholera. Silnik pracował cicho. Pewnie dałoby się rozwalić bramę, uderzając w nią samochodem, tylko wóz by tego nie przeżył i znaleźlibyśmy się na tej śnieżnej pustyni bez środka lokomocji. Ale to było to miejsce, o którym mówił Christophe, więc nie ma sensu zwlekać. Zaparkowałam, znów zerkając na front domu. Drzwi były ogromne, z czarnego drewna. Najwyraźniej gospodarze cierpieli na gigantomanię. Witajcie w środkowych stanach Ameryki Północnej! Podjęłam decyzję i sięgnęłam do pudła. - Zostań tu - rzuciłam Gravesowi. - Sprawdzę, co jest grane. - Nie ma mowy, zwariowałaś?! - Graves pokręcił głową, jakby chciał pozbyć się tej idiotycznej myśli. - Nie zostawiaj mnie! - Słuchaj, gdybym stamtąd nie wyszła, przejedziesz samochodem przez bramę i wyniesiesz

się stąd. Ale to w ostateczności, na razie po prostu wejdę do środka i upewnię się, że jest bezpiecznie. Nie ma sensu, żebyśmy oboje… - już miałam powiedzieć: „dali się zabić”, bo tata często tak mówił, ale zamiast tego dodałam: - Pchali się do tego domu. Ktoś musi zostać na zewnątrz i trzymać samochód na chodzie, na wypadek gdyby trzeba było szybko stąd spadać. Mam w tym doświadczenie. - W każdym razie większe niż ty. - Wejdę sama. - Jezu. - Graves wytrzeszczył na mnie oczy, teraz bardzo, bardzo zielone. - Chcesz popełnić samobójstwo! Jedyne, czego teraz chcę, to pójść do łazienki, a potem przespać się w jakimś bezpiecznym miejscu, koleś. - Nie chcę. Chcę, żebyśmy oboje wyszli z tego cało. Po prostu zostań tu i nie wyłączaj silnika. Umiesz prowadzić? - Żartujesz sobie? - Popatrzył na mnie wstrząśnięty. - Jeżdżę autobusem! Coraz lepiej. - Nie przejmuj się, to łatwizna. Otworzyłam pudło z bronią, sprawdziłam pistolet. Szczęk magazynka, wysuwającego się i wsuwającego z powrotem, odgłos przesuwanego bezpiecznika zabrzmiały ogłuszająco w śnieżnej ciszy, wiatr ucichł prawie zupełnie. - Naprawdę? A jeśli drzwi będą zamknięte? Uśmiechnęłam się, a przynajmniej uniosłam lekko kąciki ust. - Takie domy jak ten nigdy nie są zamknięte - powiedziałam cicho i odblokowałam drzwi. Gdy wysiadłam, wiatr powrócił, ciskając mi śniegiem w twarz. Szłam prosto do wejścia, nie oglądając się na samochód - mogłabym zobaczyć najwyżej bladego i przerażonego Gravesa, a tego nie chciałam. I tak bałam się za nas oboje. Do drzwi prowadziły jedynie trzy schodki; po bokach stały wielkie betonowe urny, może na kwiaty, teraz leżały na nich górki śniegu. Nic tu nigdy nie rośnie. To sam beton.

136 Inne Anioły Zadrżałam. Nie było bardzo zimno, ale płatki śniegu dotykały mnie niczym małe zimne paluszki, przyklejały się do rzęs i policzków. Trampki zdążyły przemięknąć. Dotknęłam drzwi, zaciskając rękę na gałce. Przekręciła się bez trudu i usłyszałam delikatny, obojętny dźwięk -gardłowe pohukiwanie sowy. Obejrzałam się przez ramię. Nie zobaczyłam jej nigdzie, ale pohukiwanie rozległo się znowu, a oprócz niego trzepot skrzydeł. Słyszałam, że silnik równo pracuje, drzwi otworzyły się cicho. Śnieg wpadł do środka, przeciskając się obok mnie. Weszłam do holu i spojrzałam pod nogi, na lakierowany parkiet - wąskie kawałki drewna, wypastowane na wysoki połysk. Stałam, dygocząc, i patrzyłam na schody prowadzące na górę i żyrandol, dający ciepłe światło. Odbezpieczyłam pistolet i po raz kolejny pożałowałam, że nie ma tu taty. Skąd wiesz, że go tu nie ma? - odezwał się cichy głos w moim mózgu i poczułam, jak w mojej głowie rodzi się lodowate przerażenie, jak sunie w dół, na plecy, wysuwając miękkie, wilgotne palce. - Wiem - odpowiedziałam strasznemu głosowi. - Widziałam go martwego. Zostawił samochód i wszedł do porzuconego magazynu. A tam ktoś na niego czekał. Paliły się światła, ale panował przejmujący chłód, jak w krypcie. Zrobiłam jeszcze dwa kroki, ujrzałam korytarz i wtedy światło zmieniło się nieuchwytnie. Odwróciłam się. Drzwi się zamknęły, zabrzmiało to jak przesuwany bezpiecznik pistoletu. Poczułam na języku smak rdzy, któremu towarzyszył wilgotny zapach gnijących pomarańczy, rozkładających się w jakimś ciemnym, wilgotnym kącie. Dzwonienie w mojej głowie nasiliło się, mózg wypełnił

się watą. Coś zabłysło na podłodze, obok niewielkiego kwadratu otoczonego ciemnością, którego moje oczy nie chciały w pierwszej chwili dostrzec. O cholera. Trampki wydały cichy, mlaszczący dźwięk. Było tak zimno, że moje ubranie parowało, a z ust wydobywał się obłoczek, który znikał, gdy brałam wdech. Poruszałam się jak we śnie, jak ostatniej nocy, gdy coś pchało do przodu moje bezwładne ciało. Poczułam ból, gdy schyliłam się, żeby podnieść znajomy portfel z czarnej skóry. Był wypchany pieniędzmi. Otworzyłam go i zobaczyłam dowód taty, jego zdjęcie, na którym wyglądał tak, jakby groził fotografowi: niech no tylko źle wyjdę. Zdjęcie mamy zniknęło, ale ślad na plastiku, w miejscu, które pocierałam kciukiem, nadal tu był, jak stary przyjaciel. Wyprostowałam się, odruchowo wsuwając portfel do kieszeni, a potem coś pociągnęło mnie do przodu - wpatrzyłam się w mały połyskliwy przedmiot, leżący na wypastowanej podłodze. Błyszczał srebrem. Gdy uklękłam, by mu się lepiej przyjrzeć, moje ciało już wiedziało, co to jest - poczułam chłód i gęsią skórkę na ramionach i karku. To był ciężki medalion, prawie tak duży jak mój kciuk. Rysunek na wierzchu znałam lepiej niż własne imię; srebrny łańcuszek, teraz zerwany, oglądałam przez całe swoje życie. Na rysunku było serce z krzyżem pośrodku, na odwrocie widniał niewielki symbol, w miejscu, w którym metal dotykał skóry. Przesunęłam po nim palcem wskazującym, robiąc wydech, który skończył się krótkim zdławionym dźwiękiem, jakbym ktoś mnie uderzył, wybijając z płuc resztę powietrza. Zacisnęłam dłoń na medalionie i wstałam; oczy miałam suche. I wtedy zrozumiałam, że nie jestem tu sama. Ktoś coś mówił w korytarzu za holem. To był chłopięcy głos, ale niższy niż głos Gravesa i bardziej ochrypły niż głos Christophe’a, z tymi samymi dziwnymi przerwami między głoskami i słowami. - Chodź do salonu mego, pająk rzekł…* - rozległ się cichy śmieszek, najwyraźniej ten człowiek pysznie się bawił. - A ona posłusznie weszła do środka, dała się złapać na przynętę. ____________________________________

* Fragment wiersza The spider and the fly autorstwa Mary Howitt (przyp. tłum.).

137 Inne Anioły Podniosłam głowę. Mokre, skręcone strąki spadły mi na twarz. W drzwiach prowadzących na korytarz widniała czyjaś sylwetka, otulona ciemnością tak gęstą, że niemal namacalną. Nagle zrozumiałam, kto stał na werandzie tamtej nocy. Nie został zaproszony, więc mój próg stanowił dla niego barierę nie do pokonania. Ale teraz byłam w tym samym pomieszczeniu, co on… Dlaczego Christophe mnie tu przysłał? Poczułam strużki zimnego potu spływające po plecach. - Siergiej - mój głos brzmiał normalnie, nie było w nim przerażenia. Naprawdę, brzmiał całkiem nieźle. Wszedł w spływający z żyrandola złoty blask i zrozumiałam, dlaczego tu tak zimno. Chłód płynął od niego, od jego gładkiej, pozbawionej porów, smagłej skóry. A potem przeżyłam kolejny szok. Wyglądał na osiemnaście lat, był tylko trochę starszy od Gravesa i ode mnie. Miał szerokie ramiona, jakby dużo trenował i twarz niczym wizerunek ze starej monety - długi, wąski nos, rzeźbione usta, brązowozłote loki w artystycznym nieładzie. Jedyny zgrzyt stanowiły ciemne oczy. Były jakby przyćmione, dużo starsze niż powinny. Widziałam już takie oczy, na ulicach różnych miast, u dzieciaków wyłaniających się z cienia, gdy samochody przejeżdżały powoli. Ich ciała były młode, ale w twarzach czaiła się starość. Te dzieciaki widziały rzeczy, których nie powinny oglądać; ich widok sprawiał, że drżałam i przytulałam się do taty w samochodzie. Tylko że tamte dzieciaki mimo wszystko były ludźmi - a ten chłopak nie był. Wyglądał młodo i gdybym nie była wytrawnym obserwatorem, mogłabym pomyśleć, że po prostu ma

fantastyczną cerę i zabójcze usta. Jednak przyglądając mu się bliżej, można było dostrzec jego naturę wyzierającą z ciemnych połyskliwych oczu, które zerkną na ciebie na chwilę przed tym, jak zostaniesz pożarty żywcem. Miał na sobie cienki czarny sweter i dżinsy, zupełnie jak Christophe. Na nogach miał czarne buty Nike, z tych najdroższych, na ręce złoty zegarek, zbyt duży i zbyt ostentacyjny jak na podróbkę. Pewnie rolex, ten cały Siergiej wyglądał na gościa noszącego roleksy. Stałam jak wmurowana, -gapiąc się na niego z uchylonymi ustami i wtedy nagle usłyszałam coś mimo dzwonienia w mojej głowie. Mocne, równomierne uderzenia, jakby odgłos zegara, odbijający się echem w mojej czaszce. Coraz szybciej, coraz szybciej, a ja leżę w ciemności, wypełnionej pluszakami i moim własnym oddechem, słucham i słucham, i słucham, aż w końcu zasypiam. Byłam taka zmęczona… „Kocham cię, maleńka. Tak bardzo cię kocham. Pobawimy się”. Zrozumiałam - i poczułam się, jakbym dostała kijem bejsbolowym. Te głuche uderzenia to był odgłos jego serca! Stałam tu sama, wśród ścian z cegły, pośród zamieci, a Graves został na zewnątrz. Stałam twarzą w twarz z wampirem. Tym, który przemienił mojego ojca w zombie. I zabił moją matkę, dawno, dawno temu. Nadal ściskałam medalion w lewej dłoni. Głuchy odgłos uderzeń rozlegał się bardzo blisko; chłopak uśmiechnął się do mnie. Bardzo ładny uśmiech, jeśli nie liczyć cienkich kłów, ostrzejszych i bardziej groteskowych niż kły Christophe’a, za to olśniewająco białych. I te oczy, niczym stawy pełne szlamu, które tylko czekają, żeby ściągnąć cię w dół, wypełnić twoje usta i nos zimną, brudną, galaretowatą masą. Usłyszałam też coś jeszcze — stłumiony trzepot skrzydeł. Siergiej zrobił krok do przodu. - Już dojrzała - powiedział, słowa zabrzmiały dziwnie z powodu zębów. Po jego twarzy spłynęło coś ciemnego, dokładnie nad tym miejscem, gdzie koniec jednego z kłów dotykał doskonale matowej skóry. - I tak chętnie przyszła na ubój. Piłem krew z żył tysięcy djamphirów, ale najsłodsze były zawsze małe ptaszki, na chwilę

przed rozkwitnięciem. - Stłumiony chichot zabrzmiał jak bulgoczący szlam.

138 Inne Anioły Uniosłam pistolet - jego ciemne, wygięte brwi wjechały na czoło w udawanym zdumieniu. Wyglądał jak psychopatyczny klown, w jego dziwnych oczach zapaliły się czerwone iskierki. Źrenice miały kształt klepsydry, ciemne szczeliny na czarnych tęczówkach, cienkie pasemka czerni na białkach, które wydawały się szare. Wyglądał prawie jak niewidomy. Sowa pohukiwała w pobliżu, dźwięk przebił się przez wycie, rozlegające się na zewnątrz. Drzwi za mną zamknęły się z hukiem, a oczy wampira rozszerzyły na ułamek sekundy przed tym, jak nacisnęłam spust i na jego czole pojawiła się idealnie okrągła dziura wielkości półdolarówki. Strzał doskonały. „Brawo, Dru!” Usłyszałam krzyk taty, na twarz wampira spłynęła czarna kropla, jego głowę odrzuciło do tyłu, jakby dostał w zęby. Usłyszałam cienki krzyk i zrozumiałam, że to ja krzyczę. A Siergiej pochylił się do przodu i uśmiechnął do mnie przez maskę czarnej zastygłej krwi. Jego ciało sprężyło się do skoku, poczułam, że zaraz zaatakuje, a ja nie mam żadnych szans na ucieczkę. Ciemność pochłonęła jego oczy, były teraz zupełnie czarne, niczym dwie głębokie dziury. Skoczył… i zawisł w powietrzu na długą chwilę, świat wokół mnie znowu zwolnił, a przez dzwonienie w uszach przebił się agonalny pisk. Wszystko działo się w zwolnionym tempie, ale tylko przez kilka sekund. Przyklękłam na jedno kolano i z trudem uniosłam pistolet w górę, rozcinając powietrze, teraz czyste i twarde jak diament. Zobaczyłam spadające białe pióra - sowa zaatakowała z góry, ostre jak brzytwa szpony przejechały po plecach wampira. Ptak wzbił się w górę, z jego łap ściekał czarny płyn. Zrozumiałam, że sowa chybiła, i że gdy świat znów nabierze normalnej prędkości, wampir

spadnie na mnie, zatopi kły w mojej szyi, a ja nie poczuję nic, dopóki nie będzie za późno. Czas wystrzelił do przodu jak gumka naciągnięta i puszczona z końca klasy. Po mojej skórze przesunęła się fala gorącego powietrza i usłyszałam straszliwy zgrzyt. Drzwi frontowe eksplodowały do środka i w otoczeniu drewnianych drzazg z dachu samochodu skoczyła granatowoczarna postać. Leciała niczym Superman i zderzyła się z wampirem. „Z drogi!” - usłyszałam w uszach głos taty i odturlałam się, z medalionem w jednej ręce i pistoletem w drugiej. Śnieg wpadał przez dziurę w ścianie, drzwi były całkiem rozwalone. Reflektory samochodu działały, przez popękaną przednią szybę widziałam Gravesa. Z jego nosa płynęła krew, oczy płonęły zielonym ogniem, dłonie ściskały kierownicę, jakby to było koło ratunkowe. Musiał nieźle przywalić. Zza samochodu, rozpływając się niczym cierne, wyskoczyły wilkołaki. Spojrzałam znowu na żądną krwi postać i zobaczyłam, jak Christophe upada, a strużka czerwonej krwi zatacza idealny łuk i spada na pustą białą ścianę. To właśnie było nie tak, pomyślałam przelotnie. Żadnych obrazów. Żadnych mebli. Żadnego życia. Pusty, martwy dom. Znowu rozległo się to ohydne wycie - ten sam straszliwy odgłos, przywodzący na myśl koszmary - i wilkołaki otoczyły wampira. Siergiej zawarczał - niski, nieludzki dźwięk, a Christophe… Przekręcił się, robiąc unik, i dłoń Siergieja, uzbrojona teraz w ostre szpony, chybiła celu. Dwa bardzo szybkie kroki i stopa Christophe’a wylądowała na morderczo pięknej twarzy wampira. Djamphir skoczył w górę, ponad wrogiem, lądując miękko i zwinnie. Twarz miał zakrwawioną, sweter mokry, ale jego niebieskie oczy płonęły zimowym chłodem, z gardła wydobywał się warkot. Wyglądał jak anioł, który powrócił z tamtej strony śmierci. Stłumiłam

szloch i patrzyłam na niego z zachwytem. Przez rozwalone drzwi wpadało nikłe światło, ściany po obu stronach również ucierpiały. Rozległ się jęk i samochód cofnął się, zgrzytając kołami zakutymi w łańcuchy, potem silnik umilkł, a Graves wysiadł. Zarejestrowałam to wszystko brzegiem

139 Inne Anioły świadomości, ponieważ walka trwała nadal, a ja zaczęłam rozumieć, że to gra do jednej bramki. Naszej. Siergiej rozrzucił wilkołaki, jakby to były kręgle i Christophe znów ruszył do ataku. Krzyczał coś, ale w moich uszach rozlegało się dzwonienie, że nie usłyszałam kompletnie nic, Uchylił się, a potem spróbował wbić szpony w twarz Siergieja. Nagle zrozumiałam, co się stanie. Christophe był ranny i poruszał się wolniej, choć nadal znacznie szybciej niż jakikolwiek człowiek, a Siergiej właśnie wysunął rękę niedbałym ruchem - jeden z wilkołaków uderzył w ścianę z ohydnym chrzęstem i osunął się na podłogę. Poczułam powiew zimnego powietrza, niosącego zapach śniegu i krwi. Siergiej rozłożył ramiona, zrobił głęboki wdech i plama cienia zaczęła sunąć z jego oczu do ust, i w dół, do szyi. Powietrze zlodowaciało i świat znowu zwolnił. Poczułam rękę Gravesa na swoim ramieniu i usłyszałam, jak wrzeszczy mi do ucha: - Dru, spadamy! Moja pierś uniosła się, żebra zatrzeszczały, gdy brałam głęboki wdech. Christophe przykucnął, palce jego dłoni wsparty się o podłogę, śliską od krwi. Wyglądał na wyczerpanego, oddychał szybko i krwawił, czerwone krople zastygały w powietrzu. Jedynie wilkołaki nie zastygły, nadał krążyły wokół wampira, usiłując dosięgnąć go szponiastymi łapami, ale ich ciosy odbijały się od niewidzialnej bariery. Ten, który uderzył o ścianę, leżał na podłodze, futro schodziło z niego powoli, ukazując twarz - twarz młodego chłopaka.

Uwolniłam ramię z uścisku Gravesa i znów usłyszałam dzwonienie w uszach. Moje ręce wystrzeliły do przodu jakbym rzucała piłką do zbijaka, i coś twardego, gorącego uderzyło mnie w brzuch. Medalion rozgrzał się w mojej dłoni, srebro parzyło. Sowa babci, połyskliwa i śnieżnobiała, przeleciała nad moją głową jak pocisk: rozpędzony kłębek piór, morderczo zagięty dziób. Czarne szpony tym razem nie chybiły, trafiły Siergieja prosto w twarz, drapiąc mocno. Zaklęcie (już drugie w moim życiu), które rzuciłam, zabrzmiało niczym wielki chiński gong, dźwięk, który słyszałam kiedyś w teleturnieju. Szyby pękały z brzękiem, żyrandol w górze zakołysał się, trzaskały żarówki. Christophe uderzył Siergieja w tej samej chwili, kopniak z obrotu trafił wampira w szczękę. Sowa już odleciała, tłukąc skrzydłami, zakręciła i pomknęła w dal jak piłka do pinballu. - Szybko! - wrzasnął Graves, ciągnąc mnie za rękę. Wampir poleciał do tyłu, wilkołaki skoczyły za nim. Ten, który leżał pod ścianą już stał na nogach, otrząsając się. Znowu porastał sierścią, usłyszałam trzask kości, świadczący o przemianie. Gapiłam się na to wszystko z otwartymi ustami. - Zabierz ją stąd! - wrzasnął Christophe, a Graves mnie szarpnął. Powietrze rozdarł potężny dźwięk organów i wizg sprzężenia spotęgowanego przez wzmacniacze kapeli garażowych. Nie opierałam się, gdy Graves mnie stamtąd wyciągał. Nadal trzymałam w ręku pistolet, z palcem poza spustem, tak, jak uczył mnie tata. Dobiegający z głębi domu łoskot i wysokie, szczekliwe wycie na zewnątrz świadczyły 0 tym, że nie byliśmy sami. Cienie wypełniły drzwi i Graves musiał podnieść rękę, odchylając łokieć jak dziób okrętu. Szłam za nim, trzymając się jego talii wolną ręką, a wilkołaki przebiegały obok nas. Czułam ich sierść ostrą jak papier ścierny, widziałam oczy płonące żółtym blaskiem. Stalowoszare, zimowe światło sączyło się wokół nas, a wilkołaki, nasi niespodziewani wybawcy, skręciły nagle i przemknęły obok. Pomyślałam, że może jednak mamy szansę. Puściłam Gravesa, a on ciągnął mnie po schodach, jego palce wbiły się w moją prawą rękę, tam gdzie już i tak miałam siniaki. Ból prześwidrował szyję

i eksplodował w głowie, zrozumiałam, że mam mokre policzki. Wydałam cichy krzyk, poczułam ucisk i pieczenie w gardle.

140 Inne Anioły Śnieg nadał padał, zasypując powoli cały świat. Na podjeździe widniało mnóstwo śladów łap, które teraz przykrywał biały puch. Za kilka minut nie zostanie po nich nawet wspomnienie. Nawet nas nie tknęły. A Christophe… Miał rację. Ja i tata byliśmy amatorami. Nigdy w życiu nie zdołalibyśmy zrobić nic Siergiejowi. A mama… Graves przeklinał zduszonym głosem. Otworzył drzwi od strony kierowcy, wrzucił mnie do środka i wszedł sam. W samochodzie nadal było ciepło, przytuliłam twarz do okna, opierając gorące czoło o zimną szybę. Medalion mamy wcisnęłam do kieszeni, ukryłam głęboko. Palce mi zesztywniały, dłonie płonęły. - Jezu Chryste - powiedział Graves. - Wszystko w porządku? Nie. Nic nie było w porządku. Oblizałam usta suchym językiem. - Christophe… - szepnęłam. - Mało nie umarłem, jak się pojawił z tymi wilkołakami, ale zrozumiałem, że są po jego stronie. Kazał mi wjechać przez ścianę, powiedział, że jeśli tego nie zrobię, to ty umrzesz. Wszedł na ten cholery dach, a potem poleciał. Daleko… Cholernie daleko. Dru? Oderwałam się od zimnej szyby i przytuliłam do niego, wtulając nos w ciepłe, miękkie miejsce pomiędzy szyją a ramieniem, a on objął mnie, opierając brodę na moich mokrych włosach. Oboje płakaliśmy, ale nie wstydziliśmy się tego. Byliśmy wtuleni w siebie jak rozbitkowie, a śnieg pokrywał popękaną szybę delikatnymi, śmiertelnymi pocałunkami.

141 Inne Anioły Rozdział 28 Siedziałam, płacząc, z twarzą wtuloną w wąską pierś Gravesa, który opiera! brodę na mojej głowie. Było mi dobrze. Graves przyjemnie pachniał i był taki ciepły. Szyby zaparowały od wewnątrz, śnieg skutecznie przysypywał je z drugiej strony. Słuchałam, jak bije serce Gravesa, równomiernie i spokojnie, nie tak złowieszczo i groźnie jak serce wampira. To był czysty, bezpieczny dźwięk, który oznaczał, że nie jestem sama. Jeszcze nigdy nie byłam z nikim tak blisko. Drzwi otworzyły się i do środka wpadło zimne powietrze. Ktoś usiadł na siedzeniu kierowcy, na szczęście samochód był duży, a siedzenie długie. Zapadła cisza, przerwana brzękiem kluczyka, wsuwanego do stacyjki. Graves nie odezwał się ani słowem. Pomyślałam, że to dobrze. Tak naprawdę teraz miałam to gdzieś. Cały świat mógłby stanąć w płomieniach, a mnie by to guzik obchodziło. Zimne powietrze wypełnił delikatny zapach jabłek. - Proszę, powiedz, że z nią wszystko w porządku -przemówił w końcu Christophe. - Wszystko z nią w porządku - odparł, nie poruszając się, Graves. Jedynie oparł mocniej brodę o moją głowę i ciaśniej mnie przytulił. - Jest trochę poobijana, ale cała. Wygląda na to, że jest okej. - Dzięki ci, Boże. - Djamphir wypuścił głośno powietrze. Rozległ się zgrzytliwy dźwięk i silnik ożył. Samochód ruszył, ogrzewanie ocknęło się, z nawiewu buchnęło zimne powietrze. - Dzięki ci, Boże, jeszcze raz. - Co teraz? - spytał Graves. Ja też chciałam to wiedzieć, ale nie miałam ochoty ani podnosić głowy, ani na nikogo patrzeć. Rozległ się delikatny szmer mokrego materiału, gdy Christophe się poruszył. - Zawiozę was na otwartą przestrzeń, stamtąd zostaniecie ewakuowani.

Ona pójdzie do Scholi, a ja zniknę. - Dlatego, że w Zakonie jest zdrajca - dodał Graves, a ja ucieszyłam się, że nie muszę nic mówić. - Właśnie. - Christophe zaśmiał się gorzko. - To była moja strefa bezpieczeństwa. Siergiej nie mógł wiedzieć ani o tym miejscu, ani o tym, że ona ma się tu zjawić, chyba że ktoś z Zakonu mu powiedział. Pewnie ten sam, który wysłał wilkołaki do jej domu, żeby mnie zatrzymały. One nie wiedziały, że nie jestem nim - odetchnął. - Gdybym był, bylibyście martwi, zanimby tam dotarły. Juan, wilkołak z żółtymi oczami, jest wściekły. Wykonał rozkaz, ale ten, kto go wydał, zniknął. Ktoś starannie zatarł ślady. - Christophe poruszył się na siedzeniu. Zastanowiłam się, czy nadal krwawi. - Musimy ją stąd zabrać. - Więc wysyłasz nas gdzieś, chociaż wiesz, że tam będzie zdrajca? Broda Gravesa wbiła się jeszcze mocniej w moją głowę. Siedziałam, myśląc o tym wszystkim i nie czując nic poza przelotnym zaskoczeniem. - Mam w Scholi przyjaciół, zaopiekują się nią tak, jak ja bym to zrobił. Będzie absolutnie bezpieczna. A jak już tam będzie, może zdoła się dowiedzieć, kto przekazuje Siergiejowi informacje. No i zostanie przyjęta do Zakonu. Graves zesztywniał. - A jak nie zechce tam pójść?

142 Inne Anioły - To wkrótce będzie po was. Jeśli nie dorwie was Ash, zrobi to ktoś inny. Tajemnica wyszła na jaw, a skoro Siergiej wie, że jest kolejna swietocza, inne wampiry wiedzą 0 tym również. Zaczną na nią polować, a potem wyrwą jej serce. - Wycieraczki zapiszczały po szybie. - Dru? Słyszysz mnie? Wyślę cię do bezpiecznego miejsca i pozostaniemy w kontakcie, rozumiesz? - Myślę, że cię słyszy. - Graves westchnął. - A co z samochodem? Z jej rzeczami? - Również dotrą do Scholi. Teraz najważniejsza sprawa to wydostać się stąd, zanim zajdzie słońce i Siergiej odzyska siły. Nie zabiliśmy go, jedynie wkurzyliśmy 1 chwilowo unieszkodliwiliśmy. - A jak chcesz… - Bądź cicho. - Nie powiedział tego ostro czy nieuprzejmie, ale Graves umilkł. - Dru? Posłuchaj mnie… O Boże, daj mi spokój. Ale uniosłam głowę i popatrzyłam na deskę rozdzielczą. Naprawdę nie miałam innego wyjścia. Włosy spadły mi na twarz, mokre pasma zwisały. Choć raz się nie skręciły. - Słucham - odezwałam się cicho. - Miałaś bardzo dużo szczęścia. Jeśli jeszcze kiedykolwiek narazisz się na takie niebezpieczeństwo, będziesz mieć ze mną do czynienia. Jasne? Zupełnie jakbym słyszała tatę… Zakłuło mnie w piersi. - Jasne - odparłam. Bolało mnie całe ciało, nawet włosy. Byłam mokra i było mi zimno, a mój mózg świdrowało wspomnienie martwych oczu wampira i jego melodyjny głos. Zabił mojego ojca. Przemienił go w zombie. Zabił mamę… - Moja matka… - mój głos nadal brzmiał obojętnie i płasko. Szok. Może byłam w szoku? Tata wiele mówił o szoku… Dłuższą chwilę panowała cisza, ale w końcu Christophe zlitował się nade mną. A może

doszedł do wniosku, że mam prawo wiedzieć? Że teraz będę go słuchać? Gdy mówił, jego głos był schrypnięty, ale nie wiem, czy z powodu bólu, czy z zimna. - Była swietocza. Postanowiła rzucić to wszystko, przestać polować, wyjść za jakiegoś miłego marines pochodzącego ze wsi i mieć z nim dziecko. Ale nosferatu nie zapominają o nas i nie przestają się nami bawić tylko dlatego, że zabraliśmy zabawki i poszliśmy do domu. Od-ciągała nosferatu od swojego domu i dziecka, i w końcu ją dopadł, z dala od jej azylu. Samochód ruszył, wycieraczki chodziły szybko. - Bardzo… bardzo mi przykro. - Co jeszcze wiesz. - Odsunęłam się od Gravesa, jego ręka opadła, wyglądał na zakłopotanego, wokół jego oczu pojawiły się wielkie sińce niczym karnawałowa maska. Nos wydawał się złamany. - Pojedziesz do Scholi i tam się dowiesz. Wiele cię nauczą, pokażą ci rzeczy,, o których mogłaś jedynie marzyć. Bóg jeden wie, jak bliska jesteś całkowitego rozkwitu, a gdy już się to stanie… - Christophe zapatrzył się w przednią szybę, jego profil był wyraźny i surowy jak zawsze, jasne oczy błyszczały w szarym świetle. Jego twarz pokrywała zaschnięta krew, kropelki świeżej spadały z rozcięcia na linii włosów, ale chyba nie zwracał na to uwagi. - A gdy już się to stanie, znajdę ci zadanie godne twojego talentu. Na przykład wyjaśnienie, przez kogo omal tu nie zginęłaś. Samochód radził sobie znakomicie; stara dobra amerykańska stal. Portfel taty wypychał moją kieszeń ciężką, oskarżycielską bryłą. Christophe odmierzył na kierownicy odległość dwoma palcami i przyjrzał jej się uważnie. - No to jak, Dru? Będziesz grzeczną dziewczynką i pójdziesz do szkoły? Po co właściwie pytał? Przecież i tak nie miałam wyboru. Mimo to chciałam zadać jeszcze jedno pytanie. - Co z Gravesem?

143 Inne Anioły Graves popatrzył na mnie. Nie wiedziałam, czy był mi wdzięczny, czy nie, zresztą to nieważne. I tak nie pojechałabym nigdzie bez niego. Naprawdę był wszystkim, co miałam. On, medalion, portfel taty i pełny bagaży samochód. Przez twarz Christophe’a przemknął cień. Cisza, jaka zapadła, trwała wystarczająco długo, bym zrozumiała, co sobie o mnie pomyślał i że rozważał prawdopodobieństwo problemów, jakie mogłam sprawić. A może chciał mi uświadomić, że i tak nie mam dokąd pójść. - Może pojechać z tobą. Są tam też wilkołaki, jeden czy dwóch loupgarou. Będzie arystokratą. Jego również nauczą różnych rzeczy. W takim razie zgoda. Skinęłam głową, znów zabolała mnie szyja. - Pojadę. - Dobrze. - Christophe zdjął stopę z hamulca. - A tak na wszelki wypadek: gdy następnym razem poproszę cię o kluczyki, po prostu mi je daj. Nie odpowiedziałam. Graves przysunął się odrobinę bliżej mnie, ale niemal nie zwróciłam na to uwagi. Objęłam go i się przytuliłam. Nieważne, że bolały mnie ramię, żebra, kark i wszystkie inne części ciała, a najbardziej serce. Kiedy jesteś rozbitkiem, możesz zrobić tylko jedno, prawda? Chwycić się czegoś. I trzymać się bardzo mocno. Wyjechaliśmy przez ozdobną bramę, jej skrzydła były wepchnięte na teren posesji, kuty metal poskręcany, jakby stopiony w ogniu. Christophe skręcił w lewo, naciskając delikatnie gaz, i wyjechaliśmy na drogę. Kamienny mur biegł po lewej stronie, sypał gęsty śnieg, ale się przejaśniło. Było widać, że gdzieś tam jest jednak słońce, a nie tylko aluminiowa blacha.

- Teraz wszystko wygląda inaczej - powiedziałam tępo. - Siergiej-rzekł krótko Christophe. Nie odezwałam się. Co jeszcze potrafi wampir? Czy przez cały ten czas tata polował właśnie na niego? Dlatego że zamordował mamę? Czego jeszcze dowiem się w Scholi? Jak chodzić po śniegu, nie zapadając się? Jak szybować w czasie walki? Szkoda, że nie nauczą mnie tego, co naprawdę chciałabym wiedzieć. Miałam dziwne przeczucie, że nigdy nie będę miała okazji się tego uczyć. Gdy mur po lewej stronie się skończył, Christophe skręcił gwałtownie kierownicę. Spięłam się - wzdłuż drogi biegły rowy, i to głębokie, ale samochód tylko delikatnie podskoczył w górę i zaczęliśmy płynąć przez ocean śniegu. Samochód dygotał i jęczał, popękaną szybę spowiła mgiełka naszych oddechów. Dłuższą chwilę rzucało nami i szarpało, w końcu Christophe zrobił gwałtowny ruch głową. Na jego włosach pojawiły się jasne pasemka, widoczne mimo zakrzepłej krwi. Nie wyglądał na bardzo posiniaczonego. - Aha. - Zdjął nogę z gazu, samochód jechał chwilę dzięki sile rozpędu, w końcu stanął. Zaraz powinni się po was zjawić. Wysiądźcie i zaczekajcie. - Tutaj? - Gravesowi nie spodobał się ten pomysł. -Masz zamiar zostawić nas w samym środku zamieci? O Boże, nie kłóć się z nim. Pociągnęłam Gravesa za płaszcz. - Dobra. Jasne. - Wyciągnęłam rękę w stronę klamki. Drzwi otworzyły się, protestując skrzypnięciem, i do środka wpadł śnieg razem z arktycznym zimnem. Ochłodziło się. Przez kompletnie zatkany nos powiedziałam: - W porządku, Christophe. Jak sobie życzysz. I naprawdę nie chciałam, żeby zabrzmiało to sarkastycznie. Poza tym usłyszałam to, co wcześniej Christophe -głuchy, rytmiczny odgłos, który słyszałam tyle razy w telewizji późną nocą.

144 Inne Anioły — Dru. - Christophe przechylił się przez siedzenie. Nie czułam teraz zapachu jabłek i bardzo mnie to cieszyło. - Przykro mi, naprawdę. Ja… Nie chciałam tego słuchać. Wprawdzie nie mówił mi wszystkiego, ale to przecież ja zostawiłam go na pewną śmierć. Można powiedzieć, że zremisowaliśmy, zwłaszcza \ biorąc pod uwagę, że walczył ze starożytnym i potężnym wampirem. Który chciał mnie zabić. Który omal mnie nie zabił. Co można powiedzieć komuś, kto stawia czoła wyjątkowo parszywemu stworowi, kto atakuje wampira, żeby cię uratować? W takich chwilach po prostu nie wiesz, co powiedzieć. - Do zobaczenia, Chris - pożegnałam się i pociągnęłam Gravesa. Wyszedł za mną bez słowa protestu. Zmuszenie swojego ciała do przyjęcia pozycji pionowej było torturą, ścięgna i mięśnie pośladków bolały mnie jak diabli, miałam wrażenie, że w karku mam sztab-ki ołowiu. Podniosłam torbę. Moje ciało zaprotestowało gwałtownie, gdy znaleźliśmy się w śniegu, sięgającym do kolan. Trzasnęłam drzwiami, nie pozwalając Chrisowi już nic więcej powiedzieć. Samochód milczał, a huczący dźwięk był coraz bliżej i w końcu zobaczyliśmy czerwono-biały helikopter, kolorową plamę w bezkresnej bieli. Kamienny mur został z tyłu, za ścianą śniegu, który padał tak mocno, że nie widać było ani miasta w oddali, ani domów kilka przecznic dalej. Dotkliwy, mokry ziąb przeniknął przez trampki i wgryzł się w moje łydki. Helikopter wisiał w powietrzu przez jakieś dwadzieścia sekund, podmuch

rozwiewał śnieg, unosił go wysoko. Ostrożnie przełożyłam pasek torby przez ramię, osłoniłam oczy dłonią i niemal przegapiłam moment, w którym drzwiczki z boku otworzyły się i na śnieg zeskoczyła jakaś postać. Pochylona, zaczęła biec w naszą stronę. Samochód ruszył, a ja stałam nieruchomo, nadal trzymając pistolet w ręku. Nawet pod groźbą śmierci nie potrafiłabym powiedzieć, czy go zabezpieczyłam. Spojrzałam w dół, zobaczyłam, że jednak tak, i wtedy biegnący człowiek do nas dotarł. To był chłopak w pomarańczowej bluzie z kapturem, z brązowymi oczami i szopą kręconych brązowych włosów, na których teraz, gdy zdjął kaptur, kładły się płatki śniegu. - O cholera! - zawołał, przekrzykując łoskot wirnika. - Lepiej to wezmę. Według życzenia. Oddałam mu pistolet, sprawdził go fachowo i wsunął za bluzę. - Nie martw się, potem ci oddam. Chodźmy, nie ma czasu. - Pomachał dłonią do odjeżdżającego samochodu, a potem wyciągnął rękę, żeby wziąć mnie za ramię. Szarpnęłam się, Graves zesztywniał, a ręka pomarańczowego chłopaka zawisła w powietrzu. Szybko się opanował i wykonał przywołujący gest niczym mama kaczka próbująca zagonić do stada nieposłuszne kaczęta. - Przepraszam. Kazali nam natychmiast startować pół godziny temu, jestem strasznie nakręcony. Chodźmy! - Jego głos był ledwie słyszalny wśród huku helikoptera. Brnęliśmy za nim przez śnieg, niemal zgięci wpół, moje włosy unoszone prądem powietrza owijały mi się wokół szyi. Drzwi w boku helikoptera otworzyły się znowu. Postawiłam nogę na schodku, złapałam się poręczy, Graves mnie podsadził. Omal nie przywaliłam głową w ramę drzwi i

zastanowiłam się przelotnie, czy wirnik mógłby zgarnąć moje włosy. W środku było ciasno i nieprzytulnie, ale cieplej niż na zewnątrz. Wcisnęłam się w dzielone siedzenie, które wyglądało jakby przeznaczono je dla trzecioklasisty, a Graves wcisnął się obok mnie. Pilot nawet się nie obejrzał. Zerknęłam na jego dłonie na pulpicie sterowniczym większe i mocniejsze niż moje, ale młode, o gładkiej skórze. Jezu, ilu nastolatków w tym siedzi? - pomyślałam, tłumiąc na wpół histeryczny śmiech. Nos ciągle miałam zatkany. Graves pochylił się i wziął mnie za rękę, a kędzierzawy chłopak

145 Inne Anioły wskoczył do środka i zamknął drzwi. Zrobiło się trochę ciszej. Tamten wyciągnął rękę, dwa razy klepnął pilota w ramię i helikopter zaczaj; się powoli unosić. Poczułam, jak żołądek podchodzi mi do gardła. - Cześć - rzucił kędzierzawy, siadając na niewielkim siedzeniu za fotelem pilota. Jego ręce poruszały się zręcznie, gdy zapinał pasy, jakby była to najbardziej naturalna rzecz pod słońcem. Miał zadarty nos, piegi i szeroki uśmiech. - Jestem Cory. Witaj w Zakonie. Ty musisz być Dru Anderson? Strasznie się cieszę, że mogę cię poznać. Zamknęłam oczy, oparłam się o iluminator, za którym zaśnieżone pola oddalały się szybko niczym zły sen. Płakałam. Graves wziął mnie za rękę i uścisnął mocno.

146 Inne Anioły PODZIĘKOWANIA Gdyby nie Richelle Mead (która rozmawiała z Jessica) i Jessica Rothenberg (która rozmawiała z Miriam), i Miriam Kriss (która rozmawiała ze mną), ta książka do dziś pozostałaby małym fragmentem, który leży w szufladzie. Dzięki nim historia Dru stała się tym, czym jest. Dziękuję również Gatesowi, który był moim pierwszym i najlepszym czytelnikiem. Jeśli ta opowieść w ogóle brzmi wiarygodnie, to wyłącznie dzięki jego sugestiom i niezbyt delikatnym uwagom. Chciałabym podziękować również Melowi Sandersowi, drugiej połowie mózgu tego pisarskiego przedsięwzięcia, który nieodmiennie wytyka mi obsesyjne utożsamianie się z bohaterami; Chriście Hickey i Sixten Zeiss za miłość i kawę, a także Maddy i Nickowi za to, że dawali mi siłę. Mogłabym ciągnąć te podziękowania w nieskończoność, jednak poprzestanę na podziękowaniu Tbbie, Drogi Czytelniku. Bez Ciebie moja historia byłaby tylko szemraniem na wietrze. Pozwól, że podziękuję Ci w sposób, który oboje lubimy najbardziej opowiadając Ci pewną historię…

147