Lili St. Germain -Gypsy Brothers #1-Seven Sons

SEVEN SONS Lili St. Germain Gypsy Brothers # 1

Tłumaczenie: M.R.Black Beta: Lara66

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

Prolog Konfucjusz powiedział: Zanim wyruszysz na zemstę, wykop dwa groby. Ja planowałam wykopać siedem.

Jeden

Czasami nie myślę o godzinach, jako o częściach dnia. Czasami, cały dzień przeminie, a ja nadal tam będę, pod powierzchnią, spalając swoje wnętrze brutalnością tej prawdy. Mojej prawdy. I wrócę do domu z pracy pozbawionej perspektyw, w tym pozbawionym perspektyw pieprzonym mieście w Nebrasce i przetrwam prawie cały dzień nie myśląc o tym, o moim ojcu, Dornanie Rossie i jego synach. A potem zrobię coś bezmyślnie, jak rozebranie się i pójście do łóżka, albo wsunięcie się pod pościel. I zobaczę znaki na moim prawym biodrze, którymi mnie naznaczyli – siedem poziomych linii, każda ułożona jedna na drugiej, wykonane tępą krawędzią noża rzeźnickiego przypalanego na ogniu, a potem przyciśniętego do mojej skóry. Linia dla Dornana Rossa i linia dla każdego z jego sześciu starszych synów. Nacięcia jak na słupku łoża z baldachimem. Blizny na całe życie, których nigdy nie zapomnę. Niektóre są grubsze, niektóre krótsze, inne dłuższe, ale każda z nich jest niszczącym przypomnieniem tego, co zabrali mi tamtej nocy. Nawet, jeśli zostanę w moich codziennych ubraniach, by uniknąć widzenia moich blizn, nadal nie mogę od nich uciec. Nigdy nie śpię dobrze. Rzucam się i przewracam, niespokojna i zalana potem budząc się z koszmaru, w którym mnie znajdują i obracają nóż na ostrą stronę. Gdzie nie tylko naznaczają mnie – tną mnie dopóki jestem martwa, więc nie porozmawiam z policją. Wiem rzeczy, widzę. Wiem rzeczy, o których policja nie ma pojęcia, o zakupionych alibi i

usuwania plam krwi, o zbyt wielu dziewczynach, które zaginęły i zbyt wielu mężczyznach, którzy mają za dużo sekretów. Kiedyś każdego dnia i każdej nocy pragnęłam zapomnieć o mordercy mojego ojca i o tym co on nam zrobił. Już tego nie chcę. Teraz chcę pamiętać każdy matulki szczegół, abym mogła wyegzekwować swoją zemstę. Jutrzejszy dzień jest inny. Jutro sa moje dwudzieste-pierwsze urodziny, dzień w którym uzyskam dostęp do mojego sekretnego spadku. Kilku tysięcy, które mój ojciec zdołał ukryć zanim Dornan zdołał wrobić go w morderstwo policjanta i jego rodziny, zbrodni, którą Dornan i jego najstarszy syn popełnili jako zapłatę za narkotykowy szwindel, który prawie zniszczył klub. To mogły być brudne pieniądze – mój ojciec nie był powyżej prania brudnych pieniędzy i produkcji narkotyków – ale to były jego pieniądze. Dornanowi udało się przejąć kontrolę nad resztą, kiedy wcielił w życie swoją niszczącą zdradę. Jutro naprawdę są moje urodziny, dzień, w którym stanę się inną osobą. Dzisiaj mam na imię Juliette Portland, ale jutro obudzę się, jako ktoś zupełnie inny. Ktoś, kto rzuci Dornana Rossa i Klub Motocyklowy Gypsy Brothers na kolana.

Dwa

Nigdy wcześniej nie opuściłam kraju, ale nie jestem zmartwiona. W noc moich dwudziestych-pierwszych urodzin, nie imprezuję, ale docieram na Tajlandię po długim i ciasnym locie ze Stanów Zjednoczonych. Straciłam trochę czasu i w Bangoku jest już rano. Jadę prosto do szpitala, w którym odbędzie się moja operacja – mimo wszystko, to nie są wakacje. Nie jestem tu dla zabawy. Jestem tutaj by się odrodzić. Personel jest sprawny i dyskretny. Jestem przyjęta do szpitala, a chirurg przegląda komputerowo zrobione fotografie tego, jak będę po wszystkim wyglądać. Przed operacją, idę do prywatnej łazienki i rozbieram się. Kiedy po raz ostatni obserwuję

się

w

lustrze

nachodzi

mnie

niespodziewany

smutek.

Już

przefarbowałam włosy w kolorze truskawkowego blondu na kasztanowy brąz, ale poza tym, taka właśnie się urodziłam. Wyglądam dokładnie jak moja matka. Wysoka, chuda, bez cycków, z zielonymi oczami. Niewielka ilość piegów na

moim nosie jest jedyną rzeczą, którą dostałam od ojca, a laser jest po to, by wypalić je na zawsze. Mój nos, kiedyś królewski i cienki, teraz jest krzywy, dzięki Dornanowi, który złamał go sześć lat temu. Nigdy nie zagoił się prawidłowo i jest głównym powodem przez który nie mogę znieść swojego własnego wyglądu. Ale teraz, stojąc tutaj, właśnie tak, kompletnie naga i samotna, ronię pojedynczą łzę. Dla mojego ojca. Dla małej dziewczynki, którą kiedyś byłam i której wszystko odebrano. Ronię łzę bo zaraz umrze, sześć lat po tym jak oszukała śmierć. Ocieram łzę i zakładam moją niebieską szpitalną koszulę, zawiązując ją z tyłu. Opuszczając kabinę, wchodzę do pokoju, gdzie zostanie przeprowadzona operacja. Dwanaście godzin zajmie zmienienie mnie w kompletnie nową osobę – nowy nos, nowa skóra, porcelanowe licówki na zęby, pełniejsze kości policzkowe i nowe cycki. Chciałam by usunęli blizny na moim biodrze, ale laserowe pozbycie się tych blizn zajęłoby miesiące. Zamiast tego, kiedy wrócę do Stanów, zrobię sobie tatuaż. Gdy leżę na stole operacyjnym, pielęgniarka przykrywa mnie, w dłoni trzyma maskę. Zanim może ją obniżyć, lekarz pokazuje jej by zaczekała. -Ostatnia szansa – mówi do mnie. – Czy na pewno chcesz przez to przejść? – jest doskonałym chirurgiem, a z tego, co wywnioskowałam, rodzajem ojca rodziny. Mimo, że jest azjatą przypomina mi mojego ojca. W jego oczach jest ojcowska życzliwość, której nie wiedziałam od długiego czasu. -Jestem pewna – mówie, wskazując by pielęgniarka zniżyła maskę. -Będziesz wyglądała pięknie – mówi chirurg i kilka chwil później, wszystko robi się czarne. Dwa tygodnie zajmuje mi odzyskanie sił na tyle, by poruszać się swobodnie i miesiąc zanim przypominam normalnego człowieka. Spędzam swój czas nad basenem w najdroższym hotelu w Bangoku, w obecności pielęgniarek,

które sprawdzają moje gojące się rany i kelnerów, którzy serwują mi drinki z parasolkami. Przez cały czas gotuję się w środku, w taki sam sposób jak gotowałam się przez ostatnie sześć lat. To, co narodziło się jako strach i żal, już dawno przekształciło się w nienawiść i gniew. Pięć tygodni po mojej operacji, wracam do USA, przywołuję taksówkę na LAX i kieruję kierowcę w stronę Venice Beach. Wreszcie po sześciu długich latach, będę miała swoją zemstę. Jest gorąco i czuję jak koraliki potu zbierają się między moimi nowymi piersiami. To zabawne, nadal przyzwyczajam się, że faktycznie mam coś przyzwoitego na swojej klatce piersiowej. Chociaż do dupy jest to, że teraz nie będę w stanie spać na brzuchu. Kiedy to się wszystko skończy, na pewno je zmniejszę. Na razie mam miseczki DD. Ponieważ wiem dokładnie, co Dornan „Prez” Ross lubi, a są to brunetki z dużymi cyckami i opaloną skórą. W ogóle jestem zaskoczona, że kłopotał się gwałceniem mnie. Stara ja na pewno nie byłam w jego typie. Stoję przed wejściem do Va Va Voom, klubem ze striptizem, który należy i jest prowadzony przez klub, a który znajduje się tylko kilka budynków dalej od siedziby Gypsy Brothers. Kiedy mój tata żył, Va Va Voom faktycznie był ekskluzywnym klubem burleski. Żadnego tańczenia na kolanach. Żadnych dziwek z tyłu. Żadnego syfu. Dornan zmienił wszystko po tym jak zamordował mojego ojca. Otwieram drzwi, ciągnąc za sobą swoją małą walizkę. Zawiera wszystko, czego potrzebuję na swój pokaz burleski. Kostiumy, rekwizyty, makijaż. Tańczyłam w swojej ciemnej sypialni w Nebrasce przez lata, przygotowując się na tą chwilę. Klub jest mroczny i pachnie zwietrzałym piwem zmieszanym z tanimi perfumami, z nutą pary ze zmywarki. Jest czwartek. Kilku pracowników kłębi się przy barze, który znajduje się na końcu wielkiej, otwartej przestrzeni klubu, a atrakcyjne

kobiety w podkoszulku i obciętych szortach ćwiczą swoje kroki taneczne i plotkują na scenie. Środek pomieszczenia jest opuszczony, więc staję w środku przepastnej sali, moja przeszłość pulsuje w mojej głowie jak rana po kuli, z której sączy się krew. Jeszcze raz patrzę na scenę i przypominam sobie co stało się tam sześć lat temu.

-Chodź skarbie – śmieje się Dornan popychając mnie w krąg uformowany przez jego sześciu synów. Najstarszy, Chad, złapałam mnie za ramiona i obrócił dookoła tak, bym znalazła się twarzą do wszystkich prócz niego. -Czyż nie wyglądasz niezwykle dobrze – powiedział Maxi, trzeci brat, wygwizdując swoje uznanie. Jego oczy zmierzy ły moje ciało, a ja skuliłam się patrząc w podłogę. Wyciągnąl rękę i klepnął mnie w tyłek, przez co zawyłam z zaskoczenia. Byłam przerażona. Miałam piętnaście lat. -Skarbie rozumiesz dlaczego tutaj jesteś? – zapytał mnie Dornana ze złością w czarnych oczach. Potrząsnęłam głową i zwróciłam swój wzrok na zdartą drewnianą scenę poniżej swoich stóp. Nigdy nie byłam tutaj bez mojego ojca, a nawet wtedy byłam tu tylko już po zamknięciu klubu, jeśli musiał odebrać coś z biura, które znajdowało się na piętrze, albo zostawić klucze dla tego, kto zamykał. Na krawędzi sceny leżała włączona kamera, skierowana na kr ąg mężczyzn. Czułam ich pot i skórę, i walczyłam by się nie rozpłakać. Ponieważ mimo iż miałam piętnaście lat i byłam całkowitą dziewicą, wiedziałam, co dalej nastąpi. Potrząsnęłam głową na nie. Dornan roześmiał się i ścisną mój podbródek między swoimi grubymi palcami, zmuszając mnie bym podniosła głowa. Wskazał na kamerę i otarł łzę z popielatego policzka. Pochylił się tak blisko mnie, że tylko ja byłam w stanie go usłyszeć. -Przywitaj się z kamerą – wyszeptał do mojego ucha. – Zrobię z ciebie gwiazdę.

Skanuję długość baru, szukając znajomych twarzy. Żadnego z braci Rossów ani ich sukinsynowatego ojca. Nie ma nikogo sprzed sześciu lat. Tylko samotny facet, który wygląda na kogoś w moim wieku polerujący kufle za ladą. Mam chwilę, aby docenić jego drobne ramiona, gdy przechodzę przez pomieszczenie. Jest naprawdę wysoki, ma ponad sześć stóp i jest gorący. Na obu jego ramionach znajdują się rękawy tatuaży. Jego twarz jest studium sprzeczności. Ma seksapil i ikrę mężczyzny z dużymi brązowymi oczami, grubymi, pięknie ukształtowanymi brwiami i oliwkową skórą. Jego usta są pełne i szerokie, i przez ułamek sekundy zastanawiam się jakie byłyby podczas pocałunku. Ciemne włosy ma przycięte przy czaszce. Wszystko jest zestawione ze wzrokiem, który krzyczy „chłopiec” i pełny jest niewinności i naiwności. On wygląda znajomo, ale nie martwię się, że mnie rozpozna. Studiowałam profile każdego aktywnego członka Gypsy Brothers MC Venice Beach, a on nie był wymieniony. -W czym mogę pomóc? – mówi, jego głęboki głos jest jak miód i masło. Naklejam na usta fałszywy uśmiech i staję trochę prościej. Moje cycki praktycznie wylewają się z mojego maleńkiego podkoszulka, ale ona nawet pobieżnie na nie, nie patrzy. Mój gejradar nie piszczy, więc prawdopodobnie jest po prostu dobrze wychowany. -Szukam pana Rossa. – mówię słodko, wyrzucając słowa z lekkim południowym akcentem. Jednym z najważniejszych punktów życia w zapyziałej dziurze przez ostatnie sześć lat było nabycie tego akcentu. Nie chcę ryzykować, że ktokolwiek rozpozna mój głos. – Mam przesłuchanie. -Poczekaj tutaj – odwraca dając mi szansę na przyjrzenie się jego tyłkowi i… Moje serce zamiera na chwilę, kiedy widzę, że na karku ma herb Gypsy Brothers. Herb zarezerwowany tylko dla prezydenta klubu, jego braci i jego synów. O kurwa. On jest…?

Moje najgorsze obawy się potwierdzają, kiedy zatrzymuje się na górze schodów prowadzących do biura i krzyczy do uchylonych drzwi. – Tato! Jakaś laska tu jest w sprawie pracy. Oczywiście, to on. Jason Ross. Najmłodszy syn Dornana. Prawie zakrztusiłam się, kiedy przypomniałam sobie kiedy ostatni raz go widziałam.

Chłopak krzyczał. Dwóch jego starszych braci trzymało go mocno, gdy bezskutecznie im się wyrywał. -Synu, zamierzasz wziąć swoją kolejkę? –Dornan kieruje to do swojego najmłodszego syna. Jase był pod opieką swojego ojca bardzo krótki czas – mniej niż rok – i po śmierci matki starał się dostosować do sposobu życia MC. Wszyscy myśleli, że to Dornan wstrzyknął matce Jase’a śmiertelną dawkę heroiny – kobieta była czysta przez szesnaście lat, odkąd odkryła, że jest w ciąży z Jasonem i opuściła klubowe życie by wychować syna w normalnych warunkach. Pamiętam leżenie na ziemi, drzazgi wbijające się w moje nagie plecy i żałowanie, że nie mogę po prostu umrzeć. Dornan i jego sześciu synów już wzięli swoje

kolejki, kilka kolejek – a moje ciało było niebezpiecznie blisko wyłączenia się. Z mojego ciała został wybity każdy cal życia. W ustach czułam krew pochodzącą ze złamanego przez Dornana nosa, a pulsujący ból między udami był tak silny, że czułam się jakby ktoś próbował rozerwać mnie na pół. Nigdy przedtem nie dotarłam do drugiej bazy. Makabryczne i niszczące było stracenie dziewictwa w ten sposób – poprzez kradzież. Przez zakrwawione rzęsy patrzyłam jak Jase walczy przeciwko ojcu, nawet, jeśli wie, że zapłaci za to wysoką cenę. -Proszę tato, proszę niech oni jej nie ranią, proszę przestań, PRZESTAŃ, PRZESTAŃ, PRZESTAŃ!

-No dalej synu. – warknął Dornan i usłyszałam trzask odbezpieczanego pistoletu. – Bądź mężczyzna. O boże, pamiętam, że myślałam. To jest to. Oni mnie zabiją. Gdyby nie to, że byłam zablokowana przez ból, poczułabym litość do Jasona. Zapiszczałam, gdy coś zimnego i metalicznego zostało wsadzone w moje szczękające zęby. Dornan wadził w moje usta broń. Skuliłam się w oczekiwaniu. To było to. Zastrzeli mnie i umrę. -Lepiej wyciągnij swojego kutasa i wypieprz tą małą sukę, albo strzelę jej prosto w twarz. Rozumiesz mnie synu? Słuchałam, ale w tym samym czasie odpływałam przed moimi oczami zaczęły pojawia się małe białe plamy, gdy nieznośny ból zaczął się oddalać. Jase rzucił się na ojca i usłyszałam trzask, a następnie szamotaninę i wrzask. Chociaż coraz gorzej słyszałam. Wszystko stawało się białe, a ja podryfowałam w stronę tej bieli, czując ulgę że wreszcie nadchodzi koniec mojego cierpienia. -Tato – usłyszałam jak Chad mówi. – Tato! -Co? – Ryknął Dornan. -Myślę, że umiera.

-Gówno prawda. – Szorstkie ręce ścisnęły moje ciało, a następnie pojawiło się przeklinanie i przepychanka, gdy zostałam podniesiona i niesiona. Świat obrócił się w biel, a potem w ciemność, gdy odpłynęłam. Kiedy się obudziłam świat nie był biały, ale przygnębiająco beżowy. Wkrótce wkradł się ból i zassał mnie mocno w żołądku, unieruchamiając mnie. Próbowałam usiąść, ale zawiodłam marnie. Niektóre z moich żeber zdecydowanie były złamane. Poczułam ciepłą dłoń na mojej i spojrzałam w bok, spodziewając się matki. Zamiast tego zobaczyłam koszmar, z którego myślałam, że już się obudziłam.

Krzyk zamarł mi w gardle, gdy Dornan położył palec na ustach, nakazując mi milczenie. Nigdy nawet nie rozważałam przeciwstawienia się mu, za bardzo się go bałam. -Policja chciałaby z tobą porozmawiać. – powiedział Dornan poważnie. – Powiedziałem im, że moja droga siostrzenica będzie potrzebowała chwili z rodziną najpierw. – Patrzyłam na niego z niedowierzeniem, oburzona tym, co sugeruje. Wujek Dornan, udając pieprzonego bohatera pod nieobecność mojego ojca. Próbowałam wyrwać dłoń, ale ścisnął ją mocniej, odcinając obieg krwi i wymuszając ze mnie sapnięcie. -Julie, kochanie, co zamierzasz im powiedzieć? Opadłam na łóżko, pokonana. – Nic. -Nie usłyszałem cię. -Nic! – Powiedziałam odrobinę głośniej i natychmiast wyrwałam rękę, gdy rozluźnił uścisk.

-Dobrze – powiedział, wstając i prostując swoją pociętą skórę. – Nie chciałbym powiedzieć twojej matce, co ci zrobiliśmy. Wzdrygnęłam się na jego niesubtelną groźbę i zadrżałam, gdy złożył na moim czole pocałunek. – Nie zachowuj się jak ofiara. – wyszeptał do mojego ucha. – Wiem, że ci się to podobało. Przykleił na usta fałszywy uśmiech, rzucił bukiet kwiatów na łóżko obok mnie i opuścił pokój. Wtedy widziałam go po raz ostatni. I ironicznie, rzeczą, która mnie wypalała najbardziej, bardziej niż zdrada, były powody. Chciałam wiedzieć dlaczego. Ale wtedy dwa dni później Dornan

zamordował mojego ojca, w czystym gniewie strzelił mu prosto w głowę z szotguna. Rozwalił jego głowę. Po tym jak Elliot powiedział mi, że mój ojciec nie żyje, przestałam zastanawiać się, dlaczego. Jase zszedł po schodach, przeskakując je po dwa, jak gdyby się śpieszyłby znaleźć się jak najdalej od biura. Wrócił na swoje miejsce za barem i zabrał się za polerownie. – Wkrótce zejdzie na dół. – nie odpowiadam od razu, a on patrzy na mnie spod tych pięknych czarnych rzęs, przez które mu kiedyś dokuczałam. Muszę wyglądać strasznie, bo szarpie głową w górę i marszczy się. -Wszystko w porządku? Skinam głową powoli, chwytając się baru obiema rękami. -Jesteś pewna? – podnosi wyciętą część barowej lady i przychodzi tam gdzie jestem, w jego ręku jak za sprawą magii pojawia się szklanka zimnej wody. -Wyglądasz jakbyś miała zemdleć – mówi, kładąc wodę na kartonowej podkładce przede mną. Przysuwa barowy stołek i ustawia go za mną. Biorę wodę i siedzenie z wdzięcznością, moje całe ciało nagle czuje ból i zmęczenie. Wiedziałaś, że była szansa na to, że go zobaczysz. Wiedziałaś o tej części umowy. Poruszam się i biorę łyk wody, próbując się zebrać w sobie. Jeśli mój plan ma zadziałać, muszę się w sobie zebrać. -To musi być przez słońce – mówię, uśmiechając się niewinnie. – Nie jestem przyzwyczajona do gorąca. – mam nadzieję, że nie zapyta mnie skąd jestem. W Nebrasce jest nawet goręcej niż w Kalifornii. Czuję, że moja historia właśnie zaczyna uginać się po ciężarem sztuczności. -Cóż, nie przejmuj się – mówi, wracając na swoją stronę baru. -Dzięki – mówię łagodnie, słowa mają gorzki posmak na moim języku.

Dornan pojawia się chwilę później na szczycie schodów, gwiżdżąc głośno. – Chodź na górę. – mówi, kiwając na biuro za sobą. Rozglądam się, nie pewna czy w ogóle mówi do mnie. -Tak, ty. Pośpiesz się. Nie mam cholernego dnia – znika w drzwiach, a ja zsuwam się ze stołka. Biorę głęboki wdech. To jest moja chwila prawdy. To jest moja szansa by zająć pozycję przy Dornanie i doprowadzić tą jebaną rodzinę na zrujnowane, przestrzelone kolana.

Trzy

W jakiś sposób jest mniej przerażający niż go zapamiętałam i muszę sobie przypominać, że jestem wyższa i silniejsza, niż kiedy miałam piętnaście lat. Wtedy byłam wciąż za młoda. A teraz, mam na sobie śmiesznie wysokie obcasy, które sprawiają, że jestem jeszcze wyższa. Dornan siedzi za biurkiem – biurkiem mojego ojca – i przedziera się przez papierkową robotę, podchodząc obojętnie do faktu, że tu stoję. Wykorzystuję ten czas by rozejrzeć się po swoimi otoczeniu. To nic specjalnego – pospolite drewniane biurko, martwa roślinka, kilka wysokich metalowych szaf na dokumenty za biurkiem. Jedyną rzeczą, która wygląda na drogą jest obraz na ścianie, scenka z plaży, która wygląda mi na Hawaje lub równie piękne miejsce. Nie pasuje do pokoju w ogóle i zastanawiam się przez chwilę, czy nie należał on do mojego ojca. -Szukasz schronienia, cukiereczku? Kieruję swoją uwagę na Dornana, który uśmiecha się, gdy wstukuje liczby na kalkulatorze swoimi długimi, grubymi palcami. -Szukam sceny – mówię, próbując rozjaśnić nastrój. Mój cały plan zależy od tego czy zatrudni mnie, jako tancerkę w klubie. Jeśli tego nie zrobi, będę musiała przejść do planu B. Którego jeszcze nie wymyśliłam. Odchyla się w krześle i po raz pierwszy przygląda mi się uważnie. Czekam cierpliwie, wiedząc, że pasuje do jego gustu – jestem brunetka, opaloną, z dużymi cyckami i jestem na tyle młoda by mógł mnie pieprzyć i jednocześnie zatrudniać, bez zastania aresztowanym za zatrudnianie nieletnich. Mrugam oczami i

obserwuję jego twarz. Jest teraz starszy, ale nadal widać u niego silne rysy twarzy, które sprawiają, że wiadomo, iż każdy z jego siedmiu synów jest niewątpliwie jego. Nie ma córek i to jest jedyne miłosierdzie, na które pozwoliło sobie przeznaczenie. -Jak masz na imię, kochanie? – pyta w końcu, najwyraźniej zadowolony z mojego wyglądu. Wciąż jest rażącą atrakcyjny, tak jak był sześć lat temu. Czarne włosy. Szerokie, zmysłowe usta. Trzydniowy zarost sprawia, że jego twarz wygląda na ostrą i wytrzymałą, ale nie na nieatrakcyjną. Mój żołądek się ściska, gdy uwiadamiam sobie, że się myliłam, że on i Jase są do siebie uderzająco podobni. -Astrid – odpowiadam, czując jak moje serce wali mi w piersi. -Nie twoje imię sceniczne – mówi, wyglądając na poirytowanego. – Twoje prawdziwe imię. -Samantha. Sammi. Nie wygląda na pod wrażeniem. – Dwadzieścia jeden lat? Kiwam głową. – Właściwie dwadzieścia-dwa. -Masz dowód by to potwierdzić? Kiwam głową, wysuwając dowód z tylnej kieszeni i podając mu go. Walczę z pragnieniem by się cofnąć, gdy nasze palce się spotykają. Odchyla się w swoim krześle i studiuje mają prostokątną kartę. Wiem, że szuka znaków pokazujących, że to fałszywka. Unosi go pod światło, odwraca w dłoni i drapie kciukiem wzdłuż krawędzi. -Prawdziwy – mówię. On nie odpowiada. -Powiedziałaś, że jak masz na imię?

-Sammi. Samantha Peyton. -Dwa pierwsze imiona? – mówi z powątpieniem. – Kto ma dwa pierwsze imiona1? Uśmiecham się. – Nie wiem panie Ross. To trochę dziwne. Parska, to najbliższa uśmiechu rzecz, od kiedy mnie do siebie wezwał. – Cóż, Sammi -dwa-pierwsze- imiona- Peyton, jakiego rodzaju pracy szukasz? Nie wierzę, że to mówię. – A jaką pracę jestem w stanie mi zaoferować? Jego uśmiech znika. – Jestem zajętym człowiekiem. Skończmy tą gierkę. Tańczysz? Kiwam głową. -Robisz prywatne tańce? Kiwam głową. -Robisz cokolwiek innego, co odróżni cię od setki dziewczyn, które przychodzą tu każdego tygodnia szukając pracy? Uśmiecham się złośliwie. – Mogę przemieszczać swoją szczękę tak, że otwiera się naprawdę szeroko. Wybucha śmiechem i uderza w biurko przed sobą, rozrzucając dookoła papiery. -Lubię cię – decyduje. – Więc dlaczego tutaj? To znaczy, jestem pewien, że wiesz o naszej… reputacji. Próbuję wyglądać młodo i beznadziejnie. – Właśnie wyrwałam się ze złego związku. – mówię. – W domu w Texasie. Wykorzystałabym ochronę, którą oferujesz swoim pracownikom.

1

Chodzi o to, że na nazwisko zostało wykorzystane imię Peyton. Więc tak jakby wykorzystane są dwa imiona. Samantha Peyton.

Zasysa swoją wargę, zastanawiając się. -Twój były – mówi. – Jest członkiem jakiegoś przeciwnego klubu motocyklowego? Gliniarzem? Jest połączony z kimś, na kogo powinienem uważać? Potrząsam głową. – Nie. -Jesteś tego pewna? Kiwam głową. – Tak. Jest tylko dupkiem, który myślał, że ma mnie na własność. Kiwa głową najwyraźniej usatysfakcjonowany moim zachowaniem. – Chcesz najpierw zatańczyć czy się pieprzyć? – pyta lekko. Uśmiecham się od ucha do ucha, bo dostałam to, co chciałam. I o tym wiem. -Panie Ross – mówię, pochylając się nad biurkiem tak, że mojej cycki są kilka cali od jego twarzy – po tym jak cię wypieprzę, nie będzie miało znaczenia to, jak dobrze tańczę. Dornan przechodzi obok mnie i zamyka drzwi, upewniając się, że ociera się swoją twardością o mój tyłek, gdy się obok mnie przeciska. Za mną jest wystarczająco miejsca i to kompletnie niepotrzebne by w ogóle mnie dotykał, ale najwyraźniej potrzebuje ukazać mi swoją dominację nade mną. Staje za mną, gdy patrzę w biurko, na swoim ramieniu czuję jego ciepły oddech. -Odwróć się – rozkazuje, więc tak robię. Stoi tak blisko mnie, że czuję ciepło bijące od niego w już i tak dusznym pokoju. Jego źrenice są rozszerzone, a on wyraźnie jest podniecony. -Zdejmij koszulkę – rozkazuje, a ja podążam za jego rozkazem ściągając ją przez głowę i pozostając tylko w króciutkich szortach i kawałku koronki, który kosztował więcej niż normalny stanik powinien. Odpinam swój stanik i rzucam go na ziemię między nami.

-Niezłe – mówi, chwytając moje piersi w dłonie. – Chociaż nie prawdziwe. Wzruszam ramionami. – Wątpię by któraś z twoich tancerek miała prawdziwe. Parska, a ja drżę wewnątrz. Zrobię z ciebie gwiazdę. -Spodenki. – mówi, ciągnąc za kawałek jeansu, który mam na sobie. To chwila, w której panikuje.

O kurwa. Moje biodro. Blizny. Naprawdę nie spodziewałam się, że będę musiała pieprzyć się z nim w biurze, nie dzisiaj. Spodziewałam się, że przyjdę, pogadamy o interesach i wrócę na przesłuchanie wieczorem, kiedy scena będzie przygotowana dla reszty tancerek. Wiem, co się stanie, jeśli on je zobaczy. Zabije mnie. I to wszystko pójdzie na nic. Widzi moje wahanie i robi krok w tył. -Jesteś pewna, że zniesiesz tego typu pracę? – pyta mnie, nie będąc pod wrażeniem. Uśmiecham się mocno. – Oczywiście. Po prostu nie spodziewałam się , że to będzie dzisiaj. -W przyszłym tygodniu będziesz pieprzyć lepiej? – pyta niecierpliwie. -Nie – mówię szybko. Odwracam się, zsuwam szorty i majtki tak, że jestem kompletnie naga i kładę dłonie płasko na biurku. Odwracam głowę by zobaczyć, że Dornan mnie obserwuje, z czymś, co wydaje się być mieszanką pożądania i ciekawości.

-Po prostu pomyślałam – wzruszam ramionami, posyłając mu niegrzeczny uśmiech, – Że powinnam pokazać ci co najlepszego mam w repertuarze. Śmieje się i klepie mój nagi tyłek otwartą dłonią, ściskając w garść ciało. Przybliża się do mojego ucha, chwytając w garść moje długie brązowe włosy i odchylając do tyłu moją głowę. – Czego ode mnie chcesz? – pyta cicho. Myślę o tym jak zniszczył moje życie, jak wydarł mojego ojca ode mnie, jak odebrał mi moje dziewictwo i podzielił się nim ze swoimi równie chorymi synami. Myślę o ostatnich sześciu latach, o ukrywaniu się, o baniu się o własne życie i zaciskam szczękę.

Chcę, żebyś cierpiał. -Chcę żebyś zrobił ze mnie gwiazdę.

– mówię słodko. Chcę pochować cię

żywcem, ty morderco, pieprzony dupku. Uśmiecha się. – No to, jestem w stanie zrobić. Odwracam się z powrotem w stronę biurko i biorę głęboki wdech. -W takim razie, dawaj – mówię, przyciskając się do jego twardości.

– Zanim

zmienię zdanie. Słyszę zasówak i czuję jak jego palce badają moją cipkę. – Ze mną nie zmienisz swojego zdania. Zaciskam oczy i przygryzam dolną wargę, smakując krwi, gdy pluje na dłoń, używając jej, jako nawilżenia dla swojego kutasa. Napinam się, gdy czuję jak czubek jego penisa przyciska się do mojego wejścia. Jęczę z bólu, gdy zanurza się głęboko w mój tyłek i jęczy głośno.

-Kochanie, myślałem, że lubisz w ten sposób – mówi, jego jaja uderzają w moje ciało, gdy jego pchnięcia nabierają szybkości. Za każdym razem gdy go wyciąga, zanurza się z taką siłą, ze chcę krzyczeć. -Uwielbiam to – szepczę, nienawidząc każdej sekundy. Zmuszam się by wytrzymać, wdzięczna, że nie zobaczy zdradzających prawdę naznaczeń i przysięgam sobie, że zrobię tatuaż mający przykryć te pieprzone blizny, jutro rano. Sapię, gdy czuję jak palec przyciska się do mojej łechtaczki i pomimo swojej nienawiści, moje zdradzieckie ciało reaguje, roztapiając się jak masło w popołudniowym słońcu. Zasysam powietrze, gdy kontynuuje zadowalanie mnie i czuję jak mój wewnętrzny opór przeciera się i słabnie z każdym ruchem jego palców. Mój tyłek jest katastrofą przyjemności i bólu, a sposób, w jaki dociska swoje palce do mojej cipki sprawia, że jestem niebezpiecznie bliska orgazmu. Jestem bezbronna wobec jego uzdolnionych dłoni, gdy doprowadza mnie do orgazmu, we mnie trwa gorzka wojna. Ponieważ nie powinnam odczuwać przyjemności. Jęczę, dociskając uda do jego nogi, gdy moje ciało zdradza mnie całkowicie, chciwe na orgazm, łaknące uwolnienia. -Dziecinko – Jęczy Dornan, gdy rozpadam się pod jego palcami na milion kawałków. To musi go podniecać, ponieważ gdy tylko moja cipka się zaciska i dochodzę, Dornana wysuwa się ze mnę, przez chwilę pozostaje całkowicie nieruchomy a potem jęczy, popychając moją twarz w stronę biurka i rozlewając gorącą spermę na moich plecach. Zmuszam się by pozostać nieruchomo, moje nogi się trzęsą z wysiłku, ponieważ stałam cały czas na palcach, mój policzek przyciśnięty jest do chłodnego biurka,

bo gdyby nie był, zaczęłabym krzyczeć. Krzyczałabym, wbiłabym paznokcie w jego oczy i spróbowała mu je wydrzeć. A tego nie mogę. Nie mogę skończyć tego w taki sposób, zwłaszcza teraz, kiedy pozwoliłam mu znaleźć się wewnątrz mnie. Prostuje się, chwytając oddech, jego dłonie nadal zaciśnięte są wokół moich bioder. Opieram się niezgrabnie o biurko, pamiętając, że gdy wstanę zrobię bałagan na podłodze. Dornan sięga po pudełko chusteczek i wyciera lepki płyn z moich pleców. -Dzięki – mruczę, odwracając się twarzą do niego, ramieniem niepewnie obejmuję biodro. On zdecydowanie wygląda na bardziej zrelaksowanego, niż gdy na początku przybyłam, chociaż wygląda też na zmęczonego. Zbyt dużo nieprzespanych nocy. Zbyt dużo krwi na rękach. Zbyt dużo niewinnych żyć, zakończonych z powodu jego woli. Pociera moje piersi najwyraźniej zamyślony. Chcę go odepchnąć, chwycić srebrny otwierać do listów z jego biurka i zbić go prosto w rodzinny tatuaż znajdujący się na jego karku. -Tam możesz się umyć – mówi, wskazując na łazienkę dołączoną do jego biura. – Weź prysznic, jeśli chcesz.

Będę brała prysznic. Najgorętszy pieprzony prysznic, który wypali twój dotyk z mojej skóry. -Pośpieszę się – mówię, wchodząc do łazienki i przyciskając wszystkie ubrania do piersi i zakrywając swoje blizny. Zamykam drzwi, staczając wewnętrzną bitwę o to czy powinnam zamknąć dzrwi na zamek czy nie. W końcu, nie zamykam, ale natychmiast wciskam na siebie szorty, nie kłopocząc się prysznicem. Od razu czuję się lepiej, gdy są zasunięte, a moje pomarszczone ciało na biodrze jest

zakryte. Chwytam ręcznik z półki, zanurzam go pod kranem i czekam aż woda jest ciepła, dodając na materiał trochę mydła. Czyszczę swoje plecy, najlepiej jak potrafię. Muszę być na tyle ogarnięta, by wrócić do hotelu zanim dam sobie poparzenia trzeciego stopnia w alkowie swojego własnego prysznicu. Zakładam stanik i koszulkę i przeglądam się w dużym lustrze, które wisi nad zlewem. Wpatruje się we mnie nieznana mi osoba, tak inna, że nie rozpoznałabym jej, jako siebie. Juliette miała blond włosy sięgające ramion, bladą skórą i zielone oczy. Dziewczyna, którą widziałam miała ciemne włosy, które sięgały jej tyłka, dzięki przedłużeniom, opaloną skórę, dzięki godzinom spędzonym w solarium i ciemnoniebieskie oczy, które nadal odbijały cień brązu, którego nie zdołały przykryć kontakty. Brakuje mi bycia Juliette. Jednak przez swój nowy wygląd czuję się silniejsza. To daje mi anonimowość, do której dążyłam, gdy razem z doktorem Lee planowałam operacje plastyczne. Jestem na haju z powodu adrenaliny: wypieprzony przez Dornana tyłek pulsuje, ale mój duch jest podniecony. Zrobiłam to. Kurwa zrobiłam to. Oszukałam go.

On nie miał pojęcia, kim jestem.

Cztery

Kiedy wychodzę z łazienki, Dornan jest z powrotem za biurkiem jakby nic się nie stało. -Więc – mówię, jakbym naprawdę nie wiedziała. – Dostałam tą pracę? – macha w powietrzu swoim długopisem wskazując bym usiadła. Wyciągam metalowy stołek spod biurka – biurka na którym właśnie się pieprzyliśmy – i siadam na moim pulsującym tyłku. -Bierzesz narkotyki? – pyta Dornan. – Pijesz? Co jest powodem? Wzruszam ramionami. – Tak, naprawdę jestem znudzona.

Dornan uśmiecha się porozumiewawczo i błyska prostymi zębami. On i jego synowie mogą być szorstcy i wytatuowani, ale wszyscy mają naprawdę niesamowicie proste, białe zęby. -Cóż – mówię, przesuwając się niespokojnie w fotelu. – uprawiałam dużo seksu z wieloma różnymi osobami. Czy to mógłby być problem? Jego uśmiech się rozszerza i myślę, że jego twarz zaraz się złapie pod jego ciężarem. – Nie widzę w tym problemu, więc nie. -Mam jeszcze jeden problem. – mówię, patrząc w podłogę. – To znaczy. Przyjechałam tu właśnie z Texasu, nie znam nikogo… Mieszkam w hotelu kilka budynków dalej, ale wkrótce zabraknie mi gotówki. Kiwa głową. – Potrzebujesz gotówki? Potrząsam głową. – Nie biorę pieniędzy dopóki na nie, nie zarobię. Po prostu potrzebuję… miejsca gdzie mogę zostać, maksimum na kilka tygodni. Powiedz to Dornan. No dalej, powiedz to kurwa. -To nie problem. – mówi, machając dłonią lekceważąco. – Zostaniesz w siedzibie klubu. Mamy mnóstwo dodatkowych pokoi. Będziesz musiała podpisać oświadczenie o poufności i zgodzić się na nie rozmawianie z nikim, co się tam dzieje, oczywiście. Dawaj, Frajerze. -A co się tam dzieje? – mówię, moje oczy Bambi rozszerzając się tak bardzo jak tylko są w stanie. -Dziecinko - odpowiada, wyraźnie przybijając sobie w myślach piątkę, za szczęście, jakie mu się dzisiaj przytrafiło. – Dlaczego po prostu sama nie zobaczysz? Na tyle wizytówki zapisuje adres i podaje ją mnie, pozwalając swoim palcom na ponowne zetknięcie z moimi. Widzę jego przeszklone spojrzenie i mały przypływ

adrenaliny tryska z mojego brzucha, gdy uświadamiam sobie, że jest cholernie ujęty przez Samanthę Peyton. -Tutaj – mówi, wręczając mi rolkę pięćdziesiątek. Prawdopodobnie na nich jest kokaina. – Kup sobie jakieś ładne ubrania. Cholera, lubię te szorty, ale jeśli chcesz tu pracować musisz zacząć nosić rzeczy bardziej eleganckie. Śmieję się do siebie, myśląc o tym, że nadal utrzymuje wysoki poziom klubu, nawet jeśli zmienił go z artystycznego klubu burleski na klub ze striptizem i dom dziwek. Telefon na jego biurku wibruje, a on po raz ostatni mierzy mnie wzrokiem. – Muszę go odebrać. Idź na zakupy. Kup sobie coś ładnego do ubrania i zobaczymy się tutaj. – wskazuje na adres na wizytówce – dzisiaj. Bądź o ósmej. Wtedy wszystko obgadamy. Uśmiecham się szeroko i oferuję swoją dłoń. Patrzy na nią, chwyta ją i przyciąga mnie ponad biurkiem. Czuję jego usta na swoich i jedyną rzeczą jaką mogę zrobić, jest odpowiedzenie. Dobrze całuje, nawet jeśli jego gorący język w ustach sprawia, że chcę zacisnąć zęby i mu go odgryźć. Odsuwa się i mnie puszcza. -Myślę, że to jest bardziej odpowiednie niż uściśnięcie dłoni, nie sądzisz? Chichotam, oblizując usta. – Tak, proszę pana. Jego telefon nadal brzęczy gniewnie. – Ósma. – mówi, odbierając telefon i przytrzymując go przy uchu. – Teraz zabierz ten tyłeczek stąd, zanim spędzę cały dzień na jego pieprzeniu. – zaczyna warczeć do telefonu, a ja wycofuję się, chwytam moją walizkę na kółkach i wychodzę po schodach tak szybko i cicho jak mogę. Mijam Jase’a który nadal poleruje szklanki, ale nie nawiązuje z nim kontaktu wzrokowego. Jestem prawie przy drzwiach, gdzie mogę wyjść na zewnątrz i napełnić płuca świeżym powietrzem, zanim kompletnie się załamię, kiedy odzywa się zza mnie.

-Dostałaś pracę? Odwracam się powoli, zawstydzona, że musi patrzeć na mnie w taki sposób. Jak na dziwkę. – tak – odpowiadam cicho. – Dostałam pracę. Jase wygląda na zaintrygowanego, a ja zastanawiam się czy coś we mnie wyczuwa. W nas. Mimo wszystko, teraz mogę być Samanthą, ale wcześniej byłam Juliette, pierwszą dziewczyną, którą kiedykolwiek kochał. -Jak masz na imię? – pyta mnie, ustawiając tacę ze szklankami na stole między nami. Julz! Nie dotykaj jej! Odsuń się od niej! Juliette! Odwraca, się, przełykając łzy i uśmiecham się do niego. –Samantha. Możesz mówić do mnie Sammi. Kiwa głową. – Cóż, do zobaczenia Sammi. -Tak. – mówię i nagle mój smutek jest tak ogromny, że boję się i zapadnę się w podłodze przed nim. Ale nie robię tego. Przełykam gulę w gardle i odwracam się by odejść. – Do zobaczenia. Gdy spoglądam przez ramię, podczas otwierania drzwi, on nadal mnie obserwuje.

Pięć

Prawie nie udało mi się wydostać z LA żywej. Gdyby Elliot nie przemycił mnie z miasta i umieścił w Nebrasce, byłabym martwa tamtej nocy w szpitalu, złamana i zakrwawiona. Drugi syn Dornana, Donny, podczas gdy Elliot mnie przesłuchiwał był już w drodze powrotnej do szpitala by w moje żyły wstrzyknąć śmiertelną dawkę heroiny. -Kto ci to zrobił? - zapytał miękko młody oficer policji. Wpatrywałam się w przestrzeń, niezdolna do żadnych słów. -Wolałabym zostać żywa. – powiedziałam w końcu, potrząsając głową. Pochylił się bliżej i wyszeptał do mnie, tak blisko, że prawie czułam w jego oddechu kawę. – To był Dornan Ross, prawda? Strach, który czaił się w moich oczach musiał potwierdzić jego podejrzenia. -Myślę, że oni zamierzają cię zabić, bez względu na to czy mi coś powiesz czy nie – powiedział ponaglająco. – Kręcili się przed twoim pokojem przez całe popołudnie, czekając aż wyjdę. Całe moje ciało zesztywniało, a moje serce zaczęło bić tak szybko, że pomyślałam iż zaraz wybuchnie mi w piersi i ochlapie beżowe ściany prysznicem czerwieni. Elliot spojrzał na mały koszyk w rogu pokoju, który został przeznaczony do mycia. Podniósł wieko i zajrzał do środka, wyciągając zakrwawiony zielony zestaw

szpitalnych fartuchów. Szybko i skutecznie rozebrał się do bokserek, co byłoby kompletnie traumatyczne , gdybym nie wierzyła, że chce mi pomóc. Przeciągnął zielony fartuch przez swoją głowę i zawiązał go wokół talii, próbując jednocześnie wciągnąć spodnie, tak szybko jak to możliwe. Wrócił do łóżka i zdjął moja kroplówkę z wieszaka. Do woreczka z solą fizjologiczną miałam przymocowany woreczek morfiny, a naciśnięcie małego przycisku mogłoby dostarczyć mi ulgi od bólu, co każde piętnaście minut. Elliot nacisnął i przytrzymał przycisk, dostarczając mi maksymalną możliwą dawkę i niemal natychmiast poczułam się zdrętwiała i otępiała. -Scott na przód- powiedział, rozglądając się za siebie. Podniósł mnie tak delikatnie jak to możliwe, ale ja i tak krzyknęłam z bólu spowodowanego przez przemieszczenie się moich złamanych kości. – Przepraszam. – powiedział, zakrywając moje usta, tak, żeby żadne dźwięk z nich nie uciekł. Przesunął mnie na brzeg łóżka, tak by moje nogi zwisały zza jego krawędzi i wsadził mnie do kosza na pranie. Poruszyłam się, zagryzając swoją pięść by powstrzymać się od krzyczenia i usadowiłam się tak, by pokrywka mogła się nade mną zamknąć. -Masz – powiedział, podając mi swoją broń i to wtedy wszelakie złe podejrzenia jakie miałam odpłynęły. -Jeśli to nie zadziała i ktoś inny otworzy pokrywkę… strzelaj cały czas, słyszysz? Skinęłam głową. -Wiesz jak używać broni? Skinęłam, łzy spływały w dół moich policzków. Mój ojciec, jeszcze kilka tygodni temu był prezydentem najbardziej znanego i strasznego klubu w Stanach Zjednoczonych. Oczywiście, że wiedziałam jak używać broni. -Wydostanę cię z stąd dzieciaku. Obiecuję.

I zrobił to. Sześć lat później, Elliot nie jest już policjantem. W rzeczywistości, zrezygnował z tego życia prawie natychmiast po przeniesieniu mnie do bezpiecznego domu w Nebrasce do jego babci. W szpitalu odnotowano, że Juliette Portland zmarła z powodu wewnętrznego krwotoku w noc, gdy wydostał mnie stamtąd i kiedy myśleliśmy, że Dornan kupił tą historię, zawsze była możliwość, że ciągle mnie szuka. Stoję przed budynkiem z napisem LOST CITY TATTOOS zdobiącym front, brudne ubrania zamieniłam na białą wiązaną na szyi sukienkę, która sięga moich kolan i wspaniale prezentuje moja opaleniznę. Ostatnią godzinę spędziłam pod hotelowym prysznicem szorując każdy cal siebie. Właściwie to nie zostawałam w obskurnym hostelu. Miałam pokój w Bel Air. Pomyślałam, że równie dobrze mogę się cieszyć ostatnimi godzinami wolności zanim dzisiaj wieczorem przeprowadzę się do siedziby klubu. Otwieram drzwi i natychmiast uderza we mnie powiew zimnego powietrza. Klimatyzacja jest rozkoszą dla mojej zaczerwienionej skóry, która kilka chwil temu zaczęła mnie szczypać. Wewnątrz jest o wiele chłodniej, myślę, że gdybym mogła nigdy bym stąd nie wyszła. Spodziewałam się buczenia pistoletów do tatuażu, ale wszystko milczy. Rozglądam się po pomieszczeniu, nie widząc nikogo. -Halo? – wołam, czekając na odpowiedź. -Hej – mówi głos zza mnie, zaskakując mnie. Okręcam się wokół by zobaczyć Elliota, nadal wyglądającego tak wspaniale, jak wtedy, gdy widziałam go po raz ostatni, tylko że teraz jest bardziej dorosły, a tatuaże pokrywając każdy widoczny fragment jego skóry. Ma na sobie białą koszulkę i ciemnoszare spodenki, parę jasno niebieskich trampek na nogach. Jego twarz jest jedyną rzeczą, która upewnia mnie, kim on jest.

Studiuję jego twarz i zastanawiam się czy wie, kim jestem, decyduję, że prawdopodobnie nie. – Nie wiesz, kim jestem, prawda? Oda razu wygląda na zaskoczonego. – Nie. Powinienem? Potrząsam głową, mój fałszywy południowy akcent gęstnieje w moich słowach. – To nie ma znaczenie. Przyszłam tutaj bo potrzebuję tatuażu. Wszyscy mówią, że jesteś najlepszy. Uśmiecha się, oblizując usta, a ja widzę błysk czegoś w jego języku co jest chyba kolczykiem. – Chodź za mną – mówi prowadząc mnie do jednego ze skórzanych twardych łóżek. – Masz już jakieś tatuaże? -Jeden by zakryć bliznę – mówię, przygryzając wargi. Skina, poklepując łóżko. Unoszę się w górę, badając jego twarz uważnie. Jest najmilszą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałam, myślę do siebie. On naprawdę ryzykował życie, by uratować moje. -Dobrze – mówi, uśmiechając się. – Gdzie jest twoja blizna? Przełykam ciężko, zbieram sukienkę w pięści i unoszę ją tak by mógł sobaczyć. Jego twarz wykrzywia się jakby ktoś go torturował. Patrzy na mnie, potem na blizny, a potem z powrotem na mnie. -Julz? – szepcze. Przygląda się moim włosom, mojej skórze, moim niebieskim oczom, mojemu nowemu nosowi. Cofa się jakby był przerażony. -Teraz mam na imię Samantha – mówię, mój akcent znika, mój oddech nie chce przejść przez gardło. – I potrzebuję twojej pomocy.

Sześć

Nie odzywa się. Nie rusza się. Wreszcie czuję się chora, jak gdybym zrobiła coś złego ujawniając mu się. -Przepraszam – mówię, z powrotem wciągając na siebie swoją sukienkę i zsuwając się z łóżka. – Nie powinnam tu przychodzić. Próbuję wyjść, ale łapie mnie za łokieć, odwracając mnie twarzą do niego. – Czekaj – mówi. – Proszę. Nie chcę żebyś szła. Jestem trochę… zaszokowany. Nie wiedziałem cię od trzech lat. Po prostu stoję tam, czując się żałośnie. -Juliette – mówi mrocznie. – Co ty tutaj robisz? -Zwiedzam – odpowiadam z kamienną twarzą. Puszcza mój łokieć i przechodzi na przód sklepu. Przekręca znak wiszący w drzwiach na zamknięte i zamyka drzwi i spuszcza zasłony, tak by nikt nie mógł tutaj zajrzeć. -Moje mieszkanie jest na górze – mówi. Patrząc na mnie jakby mój wygląd powodował u niego fizyczny ból. – Myślę, że musimy porozmawiać. -A potem zrobisz mi tatuaż? – pytam pełna nadziei. Wygląda jakby staczał wewnętrzną bitwę. – Jeśli powiesz mi, dlaczego chcesz zakryć te blizny, wtedy pewnie, zrobię ci kurwa najlepszy tatuaż, jaki w życiu widziałaś. -Powiem ci, dlaczego, jeśli obiecasz że nie będziesz próbował przekonać mnie bym zmieniła zdanie.

Wreszcie wygląda na przekonanego. – Chodźmy na górę. – mówi – zanim ktokolwiek dowie się, że tu jesteś. Rozglądam się po opuszczonym sklepie, zdezorientowana tym, kto konkretnie miałby znaleźć mnie w sklepie, który jest teraz zamknięty, ale i tak podążam za nim do góry. Jestem przyjemnie zaskoczona, kiedy wchodzę do pokoju. Jest dalekie od jaskrawej bieli, w której utrzymany jest sklep i wydaje się zaskakująco przestrzenne. Został urządzony w stylu retro, całe w czerni i czerwieni z akcentami kanarkowej żółci tu i tam. Ściany pokrywają plakaty zespołów - na pierwszy rzut oka widzę The Ramones, The Rolling Stones i The Red Hot Chili Peppers. Pod moimi stopami leżą wypolerowane sploty desek. Po środku pokoju leżą dwie czarne skórzane kanapy znajdujące się naprzeciwko siebie, a między nimi znajduje się szklany stolik, a z boku błyszczy czarna kuchnia. Elliot wyprzeda mnie, znika na kilka chwili a potem wraca z dwoma otwartymi butelkami Budwersera. -Dobry pomysł – mówię, przyjmując to, które mi podaje. Siada naprzeciwko mnie, a ja nie mogę nic poradzić na to, że przypominam sobie pierwszy raz gdy zobaczyłam go po śmierci ojca, kiedy wrócił do Nebraski.

Wymiotowałam. Na początku, Babcia przypisała to jakiemuś wirusowi i przez tydzień trzymała mnie w łóżku. Ale jeden tydzień powoli przekształcił się w dwa, potem trzy, a ja nadal byłam chora, leżałam całe dnie w łóżku i w końcu lekarz potwierdził to, czego sekretnie się bałam i czego nigdy nie rozważałam. Usłyszałam ją jak rozmawia ze swoim wnukiem, a potem w nocy nie mogłam spać. -Musisz tutaj wrócić – błagała. – Jest źle, skarbie. Jest naprawdę źle.

Wiedziała wszystko. Wiedziała, co mi zrobili. A teraz, wiedziała, że nosiłam stałe przypomnienie o ich zdradzie. Elliot był tutaj następnego dnia, siedząc obok mnie, gdy wymiotowałam do małej metalowej miski. Trzymał moje włosy z tyłu głowy, gdy wymiotowałam, i przyciskał zimny okład do mojego karku. Dbał o mnie w sposób, jakiego desperacko potrzebowałam. -Co chcesz zrobić? – zapytał mnie. Nawet wtedy, gdy miałam piętnaście lat, a on był nieśmiałym dwudziesto-trzy latkiem, traktował mnie jakbym była najważniejszą osobą na świecie. -Chcę żeby to odeszło – powiedziałam. – Możesz sprawić by to odeszło? Uścisnął moją dłoń, oboje byliśmy uwięzieni w koszmarze, który wydawał się nie mieć końca. -Tak- powiedział, ze szczęką zaciśniętą w gniewie przez nich, nie przeze mnie. – Mogę sprawić, by odeszło. Pojechaliśmy do kliniki w ciszy. Wszystkie papiery wypełnił za mnie, używając fałszywego dowodu, tak by nikt nie znał mojego prawdziwego imienia. Przez cały czas trzymał mnie za rękę, gdy czekałam i przygotowywałam się do zabiegu i gdy dwulicowość Dornana wychodziła z mojego łona w bolesnych skurczach. Przykucnął u stóp mojego łóżka, gdy krwawiłam i płakałam. Głaskał moje włosy i obiecywał, że zabije Dornana Rossa i jego synów za to, co mi zrobili. Że sprawi by zapłacili.

Za wszystko. Otrząsam się ze swoich okropnych wspomnień i skupiam się na tu i teraz.

-Będziesz się na mnie gapił cały dzień? – pytam go delikatnie, próbując się uśmiechnąć. Uderza piwem o szklany stolik, a piana rozlewa się po drewnianej podłodze. -Cholerny duch właśnie wszedł do mojego sklepu prosząc o tatuaż – mówi z powagą. – Wybacz, że potrzebowałem chwili na przetrawienie tego. Patrzę w podłogę. – Duch jest wtedy, gdy ktoś umarł. Ja nie umarłam. -Nie – mówi, potrząsając głową. – Ale wszyscy w tym mieście myślą, że tak się stało. Biorę łyk piwa, gdy studiuję zawiłą sieć tatuaży, które sięgają od nadgarstków do ramion zanim znikają pod koszulką. -Dlaczego wróciłaś Juls? – pyta, obserwując mnie uważnie. Moje serce opada, gdy uświadamiam sobie, że jego dłonie się trzęsą. -Hej – mówię, odkładając piwo i chwytając jego dłonie w swoje, tak, że oboje trzymamy jego piwo. – Przepraszam. Nie chciałam cię przestraszyć. -Kurwa – mówi gorzko. – Ostatnim razem, gdy cię widziałem… -Uspokój się – przerywam mu. – Nikt nie wie, że tu jestem. Przysięgam. Biorę butelkę z jego dłoni i kładę ją obok mojej, a potem przesuwam się tak, że teraz siedzę obok niego. -Pamiętasz ostatnią rzecz, o której rozmawialiśmy? – szepczę, biorąc jego dłonie w swoje. Minęło tak wiele lat, ale czuję jakby to było pięć minut temu, kiedy trzymał moje dłonie w ten sam sposób i obiecywał mi zemstę. Potrząsa głową. – Nie. -Tak, pamiętasz. – twierdzę pewnie. – Obiecałeś mi, że każesz im zapłacić.

Jego oczy rozszerzają się, gdy wreszcie rozumie, po co tu jestem. – Juls, nie… -Elliot tak – szepczę. – Nadszedł czas. Nadszedł czas by zapłacili za swoje grzechy. Odsuwa się ode mnie i wstaje, podchodząc do okna. W porównaniu do zewnętrznego gorąca, w mieszkaniu jest przyjemnie chłodno i ciemno. Patrzę na swojego iPhone’a, świadoma, że za cztery godziny musze być w siedzibie klubu, a zrobienie całego tatuażu zajmie przynajmniej pięć. Mimo to, czekam tak cierpliwie jak potrafię, zmartwiona, że popychając Elliota sprawię, że odmówi mi pomocy. A naprawdę, mogę iść do każdego tatuażysta i poprosić by pokrył czymś moje blizny. Ale w mieście prowadzonym przez Dornana Rossa, nie mogę ryzykować pokazywania makabrycznej ręcznej roboty żadnemu człowiekowi. Bo jeśli ktoś się o mnie dowie, będę martwa. A ja nadal mam mnóstwo rzeczy, które muszę zrobić. -To ja powinienem ich ścigać, nie ty Juls. Odzywam się delikatnie. – Babcia powiedziała mi o twojej córce. Wydaje się zaskoczony, w jego oczach widać strach. -To znaczy – mówię szybko. – to zrozumiałe, dlaczego nie byłeś w stanie nic z tym zrobić… - wreszcie brakuje mi słów. – Wiesz, co mam na myśli. Eliott pociera oczy, a ja zastanawiam się ile bezsennych nocy ma za sobą odkąd sześć lat temu spotkaliśmy się na pogotowiu, urządzonym w kolorze beżu i skąpanym w mojej krwi. Albo jak wiele miał bezsennych nocy odkąd odjechał i zostawił mnie samą, trzy lata temu? Elliot ciągle potrząsa głową. – Nie powinnaś wracać – mówi. – Powinnaś trzymać się z daleka.

Podnoszę się z kanapy. – Mam cztery godziny, by tatuaż przykrył moje blizny. Robię to z tobą, albo bez ciebie. Albo mi pomożesz, albo wychodzę znaleźć innego tatuażystę, które przykryje mi to gówno? Odwraca się, najwyraźniej zaszokowany moją determinacją. – Dornan zna wszystkich tatuażystów w tym mieście. Nie możesz pokazywać swoich… - jego głos załamuje się. – blizn. -Elliot – mówię pewnie. – Marzyłam o tym przez lata. Tańczyłam w ciemności po tym jak wyłączaliśmy światła, ucząc się rzeczy, które musiałam wiedzieć. Zapamiętywałam każdą rzecz na temat Dornana Rossa i utrwalałam to. Zrobię to z twoją lub bez twojej pomocy. Po swoim wybuchu, odwracam się by odejść. Blefuję, ale on tego nie wie. Myślę o ostatnim razie, kiedy byliśmy razem, trzy bolesne lata temu i nie mogę znieść tego, w jaki sposób ode mnie odszedł.

Było gorąco i duszno. Tu zawsze było cholernie gorąco i duszno. Minęły lata odkąd „umarłam”, odkąd zostałam przemycona z Sali szpitalnej od kręgu mężczyzn, którzy chcieli mnie zabić i dostarczona do bezpiecznego domu tysiące kilometrów dalej od wszystkiego, co znałam. Elliot był moją jedyną stałością. Był delikatny i miły. Słuchał wszystkich demonów, które czaiły się wewnątrz mnie, domagając się zabicia mnie. Trzymał mnie, gdy płakałam. Ocierał moje łzy. A potem, w niewytłumaczalny sposób, zakochał się we mnie. Czekaliśmy długo by zrobić coś więcej poza wygłupianiem się, ale kiedy w końcu zrobiliśmy finałowy krok, byłam jego, ciałem i duszą. Kochałam go. Był moim światem.

Tyle, że nie wystarczył by odgonić ode mnie wszystkie demony.

Nic nie było. Przez pierwsze trzy lata po tym jak uciekłam, byłam złamaną skorupą, próbującą przetrwać, próbującą zapomnieć. Blizny, było moim stałym przypomnieniem. Ryk motocyklu. Dotyk skóry pod opuszkami palców. Przebywanie w zamkniętych pomieszczeniach. Byłam złamana, zniszczona i pomimo prób, Elliot nie mógł złożyć mnie w całość. Kiedy po raz pierwszy próbowałam się zabić, połknęłam butelkę tabletek przeciwbólowych z szafki jego babci. To nie zadziałało. Obudziłam się i nadal żyłam.

Elliot błagał mnie bym mu obiecała, że nigdy ponownie tego nie zrobię. Obiecałam, ale następnego dnia odłączyłam węża ze spalinami od jego samochodu, zamknęłam garaż i czekałam na słodkie uwolnienie. Oczywiście, znalazł mnie. Przebił się przez drzwi do garażu siekierą i uratował mój żałosny tyłek. Za trzecim razem, byłam tak żałośnie oczywista, że znalazł mnie w wannie zanim w ogóle zdążyłam podciąć sobie żyły. Po trzecim razie, odszedł. Ponieważ byłam ciemnością, a on zanurzała się w niej głębiej, trzymając mnie za każdym razem, gdy próbował mnie z niej wyciągnąć. Rozumiałam. Jego życie toczyło się wokół ratowania mojego przez całe trzy lata, i już dłużej nie był w stanie tego robić. -Nie mam już nic, co mógłbym ci dać – to mi powiedział, zanim wsiadł do samochodu i odjechał. Chwilę po tym jak mnie opuścił zrozumiałam, że robiłam wszystko źle. Że moja dusza nie pragnęła zapomnienia i przebaczenia.

Kiedy zdecydowałam się na zemstę, moje życie nabrało idealnego sensu. Ale wtedy, dla mnie i Elliota było już za późno. Nasz czas się skończył. On już był z inną dziewczyną, jego dziecko było w jej brzuchu. Więc zostałam w Nebrasce i uczyłam się tańczyć i marzyłam o zemście. -Czekaj – mówi. Zatrzymuję się, nadal patrząc na drzwi, które zaprowadzą mnie na dół. Wzdycha ciężko. – Zrobię to. Jeśli obiecasz, że powiesz mi, co planujesz. Obracam się, nie mogę zwalczyć uśmiechu, który ciśnie mi się na usta. – Powiedziałam ci – mówię, uśmiechając się jak idiotka. – Zamierzam się ich pozbyć. Dornan Ross zgnije w więzieniu, a jego synowie będą cierpieć. Elliot patrzy na mnie pytająco. – Policja nigdy nie była w stanie zdobyć niczego na Dornana Rossa ALBO jego synów. Co sprawia, że myślisz, iż tobie się uda? Śmieję się. – Cóż jestem martwą dziewczyną, prawda? Zamierzam znaleźć taśmę, którą ze mną nakręcili i wysłać ją do każdej cholernej stacji telewizyjnej w tym kraju. Nie będą mieli wyboru, będą musieli go oskarżyć o moje morderstwo. Elliot kiwa głową, a powolny słodki uśmiech rozprzestrzenia się na jego twarzy. Robi trzy kroki w moją stronę, dociera do mnie i chwyta mnie w niedźwiedzi uścisk, tak mocny, że ledwie jestem w stanie oddychać. -Tęskniłem za tobą - mówi, jego ramiona zaciśnięte sa mocno wokół mnie. Myślę o nieznajomych, którzy przez zrządzenie losu i pragnienie przetrwania zostali razem zetknięci. Jak, mimo, że tak długo się nie widzieliśmy, Elliot jest jedyną osobą na tej planecie, która naprawdę rozumie mnie i moją przeszłość.

-Ja też za tobą tęskniłam – szepczę smutno, pragną by to nie odbywało się w taki sposób, ale wiedząc bez cienia wątpliwości, że tak musi być.

Siedem

Cztery i pół godziny później, idę pod adres, który dał mi Dornan. Oczywiście, nie muszę patrzeć na wizytówkę – wiem gdzie dokładnie siedziba klubu się znajduje. Jestem już prawie na miejscu, kiedy wydaje mi się, że adres wygląda trochę inaczej i zatrzymuję się, by wyłowić wizytówkę z torby. Rzeczywiście, adres na wizytówce w ogóle nie jest adresem siedziby klubu. Stoję pod żółtym światłem latarni, próbując rozmasować mięsień w brzuchu bez dotykania świeżego tatuażu znajdującego się na moim boku. Odblokowuję mojego iPhone’a i przechodzę do sekcji mapy. Wpisuję adres, który zapisał dla mnie Dornan i czekam spokojnie, aż się załaduje. Mała czerwona kropka mówi mi, że powinnam iśc w przeciwnym kierunku – 200 yardów do czegoś co wydaje się być opuszczonym magazynem. Biegnę 200 yardów i zatrzymuję się przed magazynem, mój strach żyje we mnie. Moje serce ściska się, gdy zastanawiam się dlaczego Dornan chce mnie tutaj, zamiast w siedzibie klubu. Podskakuję nagle gdy z cienia wyłania się mroczna postać. Natychmiast rozpoznaję go jako Jazza, piątego syna Dornana. Jest boleśnie chudy i nie trzeba być geniuszem, by uświadomić sobie, że ma problem z narkotykami. -Cześć, skarbie – woła do mnie. – Jak masz na imię? -Sammi –odpowiadam, moje serce wali w mojej piersi.

-Spóźniłaś się – Mówi Jazz, odsuwając wielkie przesuwane drzwi. – Lepiej się pośpiesz i wchodź do środka. Waham się przez chwilę, moje stopy swędzą. Kurwa. Przerzucam torbę przez ramię, zaciskam szczękę i podchodzę do drzwi, schylając się pod przesuwanymi drzwiami. Staram się nie skrzywić, gdy zatrzaskują się za mną, nagły przypływ zimnego powietrza uderza w moje pięty. Wewnątrz magazynu jest przytłumione światło, a ja walczę by zobaczyć więcej niż tylko figury ludzi, gdy moje oczy przyzwyczajają się do tego oświetlenia. Postacie poruszają się od niechcenia. Z tego co widzę, wszyscy są mężczyznami. Zanim mogę zobaczyć ich twarze, Jazz wyrywa torbę z moich rąk i szybko zaczyna grzebać w jej zawartości. -Hej! – protestuję. Inna para rąk ściąga moje ramiona z tyłu, układając je w bolesne V. jestem przyciśnięta do ceglanej ściany, powietrze ucieka z moich płuc. Spokojnie. Czuję dłonie poklepujące mnie, najpierw sprawnie, potem wolniej gdy docierają do wnętrza moich ud. Stoję całkowicie nieruchomo gdy ktoś – kto, nie mam pojęcia- delikatnie drażni moją łechtaczkę w trakcie przeszukiwania mnie. Nie reaguję. -Gdzie Dornan? – pytam. – Powiedział mi, że mam się z nim tutaj spotkać. -Zamknij się – powiedział kolejny głos, a ja odwracam się by podążyć za jego właścicielem. Wydaje się, że przeszukiwanie mojego ciała skończyło się i znowu wolno poruszać mi się swobodnie. Najstarszy syn Dornana Chad, stoi przede mną z moim iPhonem w ręce. -Jakie masz do niego hasło? – pyta mnie. Parskam. – K-U-T-A-

Mam zamiar skończyć to słowo, kiedy rzuca telefonem o ziemię, tak mocno, że rozlatuje się on na milion małych kawałeczków. Patrzę na ziemię z obrzydzeniem a potem z powrotem na niego. Uups – mówi, unosząc dla efektu brwi. Nie mówię nic, tylko bez wahania patrzę mu w oczy. -Jak masz na imię? – pyta Chad powtarzając wcześniejsze pytanie. Gdybyś wiedział kim naprawdę jestem , strzeliłbyś mi prosto w głowę tu gdzie stoję. Patrzę na Jazza, z pytaniem dlaczego ty mu nie powiesz? Nie odzywa się. -Sammi – mówię. – Samantha. Jazz rzuca moją torebkę do Chada, który wyciąga moje prawo jazdy i bada je uważnie. -Jaki jest twój adres? – pyta. Udając znudzoną, recytuję swój adres, a kiedy pyta, datę urodzenia. -Jaki jest twój numer prawa jazdy? – pyta. Znam go, ale wiem też, że większość ludzi nie. Prawdopodobnie bardziej podejrzane będzie, jeśli go wyrecytuję niż udam ignorancję. -Do kurwy nędzy skąd mam wiedzieć? – mówię z niedowierzeniem, odrzucając gługie włosy przez ramię. – Znasz numer swojego prawa jazdy? Śmieje się i chowa moje fałszywe prawo jazdy z powrotem do mojej torebki, rzucając ją Jazzowi, który wręcza mi je razem z moją torbą. -Gdzie jest Dornan? – powtarzam. – Miałam zacząć dla niego pracować. Nie chcę się spóźnić.

Dornan wychodzi z cienia, a ja podskakuję lekko, nie świadoma, że przysłuchiwał się całej rozmowie. -Dziecinko – mówi, jego głęboki rozkazujący głos wzbudza szacunek wśród jego synów, którzy nagle wydają się stać na baczność. – Już jesteś spóźniona. Uśmiecham się nerwowo. – Przepraszam. Tatuażysta robił… -Tatuażysta? – Dornan przerywa mi ostro. – Jaki tatuażysta? Wzruszam ramionami. – Jakiś facet w pobliżu molo. Chcesz zobaczyć? Uśmiecha się i pomimo mojej nienawiści do niego, jestem w stanie zrozumieć, dlaczego tak wiele kobiet się na niego rzuca. Jego głęboki, grzmiący głos, niepodrabialny przystojny wygląd, który nieuchronnie został przekazany wszystkim synom, oczy czarne jak węgiel, które nie przegapią niczego, ani nikogo. Tak, jestem w stanie powiedzieć, dlaczego ma siedmiu synów z pięcioma różnymi kobietami. On ma po prostu coś, czego nie mogę wskazać palcem. Charyzmę, urok, dłuższą niż życie prezencję. Nawet w wieku czterdziestu ośmiu lat, wygląda coraz lepiej z wiekiem. A to sprawia, że nienawidzę go jeszcze bardziej. -Pewnie – mówi. Wygląda na niecierpliwego. Uśmiecham się, unosząc moją białą sukienkę, by miał czysty widok na moje koronkowe majtki i wystające udo. Dornan gwiżdże. – Słoneczko, niezły tatuaż tam sobie zrobiłaś. -Zrobiłam go dla ciebie. – mówię, uśmiechając się nieśmiało. – Wiem, że wszystkie twoje dziewczyny taki mają. Synowie nie wydają się być pod wrażeniem. W rzeczywistości większość z nich wygląda na wręcz znudzonych. To naprawdę ironiczne. To, że mimo iż są tacy przebiegli, nie zdają sobie sprawy, że ich sędzia, ława przysięgłych i kat stoi przed nimi, wytatuowany w róże i tusz.

Moje serce wznosi się na myśl o tym, co zrobię każdemu z nich.

Osiem

Dwadzieścia minut później, jesteśmy w pokoju Dornana w siebie klubu. Wiem, że ma dom, ale tam prawdopodobnie jest jego żona. biedna kobieta. Po moim upokarzającym przeszukaniu, zabrał mnie tutaj , z dala od ciekawskich spojrzeń synów i kolegów z klubu. Odczuwałam zarówno ulgę jak i zirytowana. Ulgę, ale tego że nie musiałam robić przedstawienia przed tak dużo ilością podejrzliwych facetów albo tańczyć z moim obandażowanym tatuażem. Zirytowana, dlatego że w tym pokoju nie mogłam normalnie oddychać, mimo, że był duży, okna były okratowane, a ja czułam się jak w pułapce. Sama. Z nim. Moje blizny są ładnie zakryte przez dzieło Elliota, ale gdyby ktoś wiedział czego ma szukać, gdyby badał moją skórę na tyle długo, znalazłby je. -Rozumiesz dlaczego moi chłopcy musieli cię przeszukać, zanim tutaj przyjdziesz prawda? – rozciągam się na jego łóżku, opierając się na łokciach i próbując wyglądać na nie wprawioną w zakłopotanie. -Oczywiście, nie chcesz żeby przyszła tutaj jakaś szalona zdzira. -Lub gliniarz – mówi, patrząc na mnie z ukosa przez swoje gęste rzęsy. Chryste, jego głos jest taki głęboki, że wszystko co mówi dudni we mnie jak przejeżdżający pociąg towarowy. -Kiedy będę tańczyć? – pytam go. Nie cieszy mnie bycie zamkniętą z nim w pokoju i pragnę poczuć świeże powietrze. Uśmiecha się groźnie, a mój brzuch opada gdy przypominam sobie, że nie mam już swojego telefonu. Ten idiota rozwalił go, po tym jak jego brat wypieprzył mnie palcami. Kurwa. -Nie będziesz tańczyć. – mówi. -Oh – mówię, grając trochę zawiedzioną. – Chcesz żebym była kelnerką, albo kimś innym? Bo mogę pokazać ci mój stały…

Klęka przede mną, tak że jego twarz jest kilka cali od mojej. Czuję miętę w jego oddechu i jakąś wodę po goleniu zmieszaną z potem. Nie jest odrażający, z wyjątkiem tylko, że jest jego. -Przez całe popołudnie nie przestałem o tobie myśleć – mówi, przesuwając palce w górę moich ud. Uśmiecham się niegrzecznie do niego, gdy wkłada palce pod moje majtki w poszukiwaniu. Kręcę się, gdy znajduje moją cipkę i wkłada w nią palec, potem dwa, a potem wciska jeszcze trzeci. Nie mogę nic na to poradzić. Jęczę, gdy napiera na moją łechtaczkę opuszkiem kciuka. Nie mogę na niego patrzeć, muszę zamknąć oczy, więc przyciągam jego twarz do mojej, nasze usta stykają się ze sobą w rodzaju szału. Zabiera swoją rękę i szarpie moją sukienkę, zdejmując mi ją przez głowę, zanim rzuca ją na podłogę. Mrugam, gdy delikatnie śledzi zawiłe wzory róż i feniksa powstającego z popiołów, który teraz zdobi mój brzuch. -Muszę być w tobie teraz, dziecinko – jęczy, odpinając swoje jeansy i pozwalając swojej twardości powstać do pełnego rozmiaru. Mam szansę by przyjrzeć mu się z bliska. Tak. Nic dziwnego, że mój tyłek tak bolał. Jego kutas jest ogromny. On nawet nie kłopocze się zdejmowaniem moich majtek, po prostu spycha je na bok, szorstkimi, oszalałymi dłońmi. Jestem zarówno wstrząśnięta jak i przerażona, tym, że w ciągu kilku krótkich godzin tak na niego zadziałałam. Myślę chwilę, o swojej przemianie i mentalnie przybijam piątkę z samą sobą, że tak wszystko dopracowałam. Popycha mnie na łóżko, chowając swojego penisa między moimi nogami. -Teraz jesteś moja – mówi, wbijając się we mnie z taką siłą, która wywołuje we mnie okrzyk. Natychmiast zaczyna we mnie pompować, szybko i mocno, a mój mózg stacza bitwę z moim ciałem. Tak wiele sprzecznych emocji walczy o moją uwagę, jestem całkowicie i zupełnie przytłoczona.

Ohhhh. Otwieram oczy i widzę go nad sobą i natychmiast znowu jestem tak przerażona jak krwawiąca piętnastoletnia-dziewczyna. Nie. Nie myśl o tym. Udawaj, że jest kimś innym. Pamiętaj, dlaczego tutaj jesteś. I ta przepyszna wiedza o moim oszustwie budzi w moim brzuchu coś cielesnego, wijący się rodzaj pragnienia, które krąży wokół mnie i zaciska się mocno. Tak. Lepiej. Sięgam do góry i owijam ramiona wokół jego karku, dreszcz mojej zdrady prawie przyprawia mnie o orgazm. -To jest takie dobre – jęczę, a on się uśmiecha bo myśli, że mnie pieprzy, kiedy tak naprawdę to ja pieprzę jego. Jest utalentowanym kochankiem. Nie mam nikogo, oprócz mojego chłopaka ze szkoły średniej w Nebrasce by go do niego porównać, gdy doprowadza mnie na skraj kulminacyjnej białej fali przyjemności i kłamstwa, wtedy nie mogę nic poradzić, tylko krzyczę. Potem leżymy razem, łapiąc oddech. Patrzę na niego kątem oka, aby zobaczyć, że ona też się we mnie wpatruje. -Skarbie, gdzie byłaś całe moje życie? – pyta, przesuwając dłońmi po moich piersiach i pomiędzy moimi nogami. Jego dotyk jest wszędzie, na całej mnie, znacząc mnie jako jego, jako rzecz którą właśnie uznał za swoją. Uśmiecham się nieśmiało. – Prawdopodobnie w szkole średniej. – chichotam. -Hej, teraz – odpowiada żartobliwie – Nie mów mi, że muszę ci udowodnić, że wiek nie ma znaczenia. -Myślę, że właśnie to zrobiłeś – wyduszam. Leżymy tak w ciszy przez kilka błogosławionych chwil. To daje mi czas do namysłu. Czas na zaplanowanie. Głos Dornana przerywa ciszę, niszcząc moją chwilę schronienia. -Mam do ciebie tylko jedno pytanie, dziecinko.

Jedno pytanie. Brzmi łatwo. Odwracam się do niego twarzą i kiwam mu głową. -Twój były? Jak ma na imię? To jedno malusieńkie, niewinne kłamstewko. – Michael – mówię, moja fałszywa historia przebiega mi przed moimi fałszywymi niebieskimi oczami. – Michael Trevine. Kiwa głową. – Już nigdy cię nie zrani. Dlaczego miałby? Uśmiecham się z rozmarzeniem, wyobrażając sobie wyraz jego twarzy, kiedy ubiorą go w pomarańczowy kombinezon i zatrzasną w więziennej celi na zawsze. Może dadzą mu karę śmierci. Powinni. -Bo – mówię, żartobliwie, śledząc jego usta palcem. – jestem twoja? Po prostu się kurwa śmieje. – Co takiego zrobiłem, by na ciebie zasłużyć? – wyszeptuje. Teraz to ja jestem tą, która się śmieje.

Dziewięć

Dorastałam w pobliżu oceanu. Dopóki nie skończyłam piętnastu lat, nie miałam pojęcia, że ktoś mógł go nie widzieć ani razu w życiu. A potem, jednej nocy, zostałam zmuszona uciec od niego, zostałam oderwana od tej piękności na zawsze. Nie widziałam plaży od sześciu lat. Uwięziona na lądzie i zgorzkniała, otoczona przez brud i burze i koszmar twarzy Dornana Rossa. Jednak kiedy się obudziłam, i zobaczyłam jego nieogoloną twarz przyglądającą się mi, zrobiłam wszystko w swojej mocy by nie zacząć krzyczeć.

-Wow – mówi, uśmiechając się jak kot, który dostał pieprzoną śmietankę. – Zły sen? Siadam, ściągając prześcieradło odkrywam, że jestem kompletnie naga, mój tatuaż jest zaczerwieniony i płonie. Elliot mnie ostrzegał. Ale zamiast unikania myśli o bólu, ja się nim sycę. Ból pomaga mi pamiętać, dlaczego tutaj jestem. Sprawia, że pamiętam jak dobrze jest żyć. -Dzień dobry – mówię, pocierając oczy. Odchylam się do tyłu, pozwalając piersiom pokazać się w całej okazałości, tak by mógł je zobaczyć. – O Jezu – mówi, jęcząc głośno. Zauważam wybrzuszenie w jego spodenkach. Ten facet jest gotowy o każdej porze dnia. -Chciałbym zostać, skarbie – mówi, podając mi kubek gorącej czarnej kawy. – Ale muszę iść do roboty z chłopakami. -W porządku – mówię, owijając wokół siebie prześcieradło. – I tak muszę iść skończyć tatuaż. -Oh, nigdzie nie idziesz – mówi. Prawie krztuszę się swoja kawą. -S…słucham? – pytam, wycierając kawę z podbródka. -Ogłoszono zbliżające się burze – mówi, chowając portfel do tylnej kieszeni jeansów – Dostałem zawiadomienie dziesięć minut przed tym jak ta pieprzona pogoda pogorszyła się i jazda samochodem stała się niemożliwa. Dobrze, że nie planowaliśmy przejażdżki. -Więc, chcesz żebym tu została? – pytam. – Sama? Dopija swoją kawę. – Nie. Mój syn tutaj będzie. Jase. Zostanie z tobą. – przez chwilę patrzy na mnie dziwnie, a ja nie jestem w stanie powiedzieć, o czym myśli. – Poza tym, najmłodszy jest jedynym, któremu ufam, że się tobą zaopiekuje. –

pochyla się bliżej i uśmiecha konspiracyjnie. – Jestem w osiemdziesięciu procentach pewien, że jest gejem. Chociaż, nie mów tego nikomu. Gdyby ktokolwiek by się dowiedział, mały skurwiel zostałby pobity przez braci. Jase. Kurwa. Uśmiecham się bezmyślnie, moje myśli pędząc milion kilometrów na godzinę. Jestem tutaj uwięziona, bez telefonu, ani drogi wyjścia. Zapamiętałam numer Elliota, ale to nie ma znaczenia, skoro nie mam jak zadzwonić. A nie chcę wzbudzać żadnych podejrzeń przez robienie wielkiej sprawy ze skontaktowaniem się z nim. Modlę się tylko, że nie zniecierpliwi się i nie zgłosi mojego zaginięcia. Zwłaszcza odkąd technicznie jestem martwa. -Okej – mówię żywo. – Gdzie idziesz? Dornan śmieje się i zakłada swoją skórzana kamizelkę na czarna koszulkę. Moje gardło zaciska się, gdy widzę klubowe kolory zdobiące czarną skórę, przez nie plakietka Prezydent jest nie do przeoczenia. Jest przypięta dokładnie tak, jak mój ojciec ją nosił. -To niespodzianka, skarbie. Wkrótce się dowiesz. Niespodzianka. Zastanawiam się, co to kurwa może być. Muszę się powstrzymywać, żeby nie przewrócić oczami. -Podoba mi się twoja kurtka – mówię miękko. – Wygląda na wygodną. Wypina pierś i obserwuje się w lustrze obok łóżka. – Dostałem ją, kiedy zostałem prezydentem klubu – mówi, a coś wewnątrz mnie umiera. Więc to jest kurtka mojego taty.

-Ubierz się – mówi Dornana, nadal oglądając się przed lustrem. Podporządkowuję się temu, zsuwając nogi z łóżka. Znajduję swoją torbę tuż obok i wybieram nowy strój – ciemne jeansy i biały top, który ładnie eksponuje mój dekolt. Wciągam obie rzeczy na siebie, a potem idę do łazienki by nałożyć trochę maskary i opanować swoje łóżkowe włosy. Dziesięć minut później, paraduję przed członkami klubu, którzy nadal są w środku. Jesteśmy na dole w głównym pokoju, który zawiera wiele skórzanych kanap, w pełni wyposażony bar, przed którym stoimy i małą scenę w jednym końcu pokoju. Nie ma okien, co mnie drażni. Okna oznaczają, że ludzie mogą zajrzeć do środka. Okna oznaczają, że przez nie ludzie mogą zacząć strzelać. Rozglądam się dookoła, obserwując około tuzina mężczyzn i dziewczyn, wsłuchujących się w mdłe słowa Dornana. Zgaduję, że większość ludzi zdecydowało się wrócić do domu po tym jak alarm został ogłoszony. Budzę się na słowa, którymi Dornana zakańcza przemowę. -Nikt jej nie dotyka – kończy. –Ona jest moja. Słyszycie? Uśmiecham się bezmyślnie, gdy kilku facetów popycha się i gwiżdże, a kilka dziewczyn wyglądających jak dziwki, wydaje się być zazdrosnych mierząc mnie wzrokiem od góry do dołu. Dornan strzela palcami i chwyta moje ramię. – Chodź – mówi. Czas iść. – podążam za nim, jak szczeniak, wyłapując każdy szczegół tego miejsca. Niektóre rzeczy się zmieniły, a niektóre zostały dokładnie takie same. Dornan nadal jest dupkiem – to zdecydowanie się nie zmieniło. Wychodzę za nim z głównego pokoju, do wąskiego korytarza, na którym znajduje się kilka zamkniętych drzwi i które otwierają się na wielką kuchnię z kilkoma stołami.

-Poczekaj tutaj – mówi, stukając palcem o stół. Siadam przy stole i patrzę na niego. - Na co czekam? Pochyla się i przez chwile obserwuje moją twarz. – Po prostu czekamy, to wszystko. Kiwam głową, rozglądając się dookoła. Zdjęcia członków klubu zdobią ściany, moje gardło się zaciska, gdy moje oczy lądują na zdjęciu, które bardzo dobrze pamiętam. Zdjęciu, które dostałam około sześciu lat temu. Moja kopia leży teraz w bezpiecznej skrzynce depozytowej pod kolejnym fałszywym nazwiskiem w dolnym LA. Mój ojciec. Zmuszam się by odwrócić wzrok, pewna, że Dornan mnie obserwuje. Mógł mnie wpuścić do klubu, ale wiem, że nadal ani trochę mi nie ufa. Kilka chwil później Jase wpada do kuchni, wyglądając jakby właśnie w pełni ubrany wyszedł spod prysznica. Tworzy za sobą mokre ślady, a kiedy staje przed ojcem przeradzają się one w regularną kałużę. -Jezu Chryste – mówi Dornan, górując nad synem, mimo że są tego samego wzrostu. – Chłopcze, bałaganisz. Jase ociera krople wody z twarzy, ale skapuje z niego jeszcze więcej wody. Zmuszam się, by się nie uśmiechnąć. Jase najwyraźniej specjalnie denerwuje ojca. -Musiałem jechać przez deszcz. Szalona pogoda. To wtedy uświadamiam sobie, że niesie czarny motocyklowy kask w jednej dłoni, a drugą drapie się w podbródek. Dornan potrząsa głową. – Następnym razem pożycz pieprzony samochód. – mówi. – Nie potrzebuję, byś mi tutaj umarł.

Jase kiwa głową. – Dlaczego po mnie zadzwoniłeś? Myślałem, że chciałeś żebym dzisiaj w klubie siedział. Dornan przesuwa się, tak by Jase mógł mnie zobaczyć. Nie wydaje się być pod wrażeniem. -Muszę, jechać na dzień lub dwa. – mówi Dornan. – Chcę, żebyś dotrzymał jej towarzystwa. -Tej? – Jase pyta sarkastycznie. – A ona nie miała dzisiaj pracować? Dornan patrzy najpierw na mnie, a potem na syna. – Słuchaj chłopcze, nie mam teraz na to czasu. Ona jest kimś specjalnym, słyszysz? Zdecydowałem, że bardziej się przyda tutaj w klubie dotrzymując twojemu staremu towarzystwa. Chcę się odezwać, ale wiem, że Dornan lubi kobiety głupie i posłuszne, więc trzymam język na kłódkę. -Jak długo cię nie będzie? – pyta Jase, nie wyglądając na zainteresowanego odpowiedzią. -Góra dwa dni – odpowiada Dornan – Niech Kathy zastąpi cię w klubie. I Synu… - podnosi mnie za ramię z krzesła i stawia naprzeciwko Jase’a – Nigdy nie pozwoliłbym twoim braciom się zbliżyć do Sammi rozumiesz? Tak, jasne, myślę do siebie. -Ale ty synu, wiem, ze miałeś ciężko odkąd opuściła nas Raelene. Boże świeć nad jej duszą. Więc jeśli chcesz trochę tego tyłeczka – uderza mnie w tyłek z otwartej dłoni – bierz, co chcesz, słyszysz? Moje całe ciało podskakuje, gdy jest uderzone, a ja patrzę na Dornana pytająco. Jase patrzy na swojego ojca, ale odmawia spojrzenia na mnie, albo w ogóle zauważenia mojej obecności. – Nie potrzebuję resztek po tobie – mówi do ojca, a

ja chcę zwymiotować. To jest o wiele cięższe, o wiele prawdziwsze, niż wyobrażałam sobie, że będzie. Sposób, w jaki Jase na mnie patrzy, kiedy w ogóle patrzy, sprawia, że chcę krzyczeć. Daleko mu do faceta, który wczoraj zaoferował mi szklankę wody i krzesło i w ogóle nie przypomina chłopca, który dawno temu chciał mnie uratować od tego wszystkiego.

Chłopak, którego kochałam. -Jesteś pewien, że nie jesteś jednym z tych pedałów? – pyta Dornan, wyraźnie wkurzony tym, że jego syn odrzuca to, co zapewne on sam uważa za hojną propozycję. Jase przewraca oczami. – Jestem pewien tato. Idź już, zanim przegapisz swoją szansę. Sztorm to suka, która w każdej chwili staje się gorsza. Błyskawica przełamuje niebo, a ja nerwowo podskakuję. -Co z tobą? – żąda Jase. Nienawidzę sztormów. Cholernie ich nienawidzę. Kiedy byłam małą dziewczynką, ukrywałam się pod kołdrą i czekałam, aż gniew Matki Ziemi przeminie. Czasami, kiedy byliśmy młodsi, Jase ukrywał się ze mną. -Nic – mówię. – Nie lubię sztormów. Oczy Jase obserwują mnie z ciekawością, mierząc mnie od góry do dołu. W tej chwili, zastanawiam się czy kiedyś zgadnie, kim jestem. Jest inteligentny i bystry, a ja prawdopodobnie pozostawiłam po sobie kilka znaków które wzbudzą jego podejrzenia.

-Sprawiają, że włosy mi się puszą – dodaję, próbuję wymyślić więcej powodów, dla których ludzie nienawidzą sztormów. – Kiedy jest wilgotno, muszę używać prostownicy około trzech razy na dzień. Jase patrzy na mnie jakbym była robakiem, którego może zgnieść czubkiem buta. Drżę wewnątrz pod mocą sprzecznych uczuć, które we mnie wzbudza. Kiedyś mnie kochałeś. Nie mogę teraz myśleć o takich rzeczach. Może nigdy nie będę mogła. Dornan przyciąga mnie do siebie i jego dłonie pewnie chwytają mój tyłek. -Będę za tobą tęsknił, dziecinko – mówi, zasysając moją szyję tak mocno, że aż sapię. Ten dorosły mężczyzna daje mi pieprzoną malinkę. Naznacza mnie, jako

swoją. Przyciągam jego twarz do swojej i całuję go głęboko, w sposób który mówi chcę

cię wypieprzyć i który musi czuć aż w koniuszkach palców u stóp. Trzęsie się i przyciąga do siebie jeszcze mocniej, a ja czuję jego męskość przyciskającą się do mojego świeżego tatuażu i blizn. -Musisz wyjeżdżać? – pytam słodko, gdy się rozdzielamy. – Dopiero zaczęliśmy się dobrze bawić. -Ugh! – jęczy Dornan. – Zabijasz mnie księżniczko. Muszę uciekać. Chłopaki na mnie czekają. Zobaczymy się za dzień lub dwa. Kiwam głową, próbując wyglądać na smutną, krzyk ucieka z moich ust, kiedy ponownie uderza mnie w tyłek. -Uważaj na nią – mówi, kłując Jase w klatkę piersiową palcem. – Znikam. Wychodzi nie oglądając się, a ja natychmiast się odprężam. -Szczęśliwa, że go nie ma? – pyta mrocznie Jase.

Na chwilę zapomniałam, że on też tutaj jest. Jezu. Naprawdę muszę się ogarnąć. -Jestem głodna – wyjaśniam. – Ten facet chce się tylko pieprzyć, a ja nie jadłam nic od wczorajszego lunchu. Posyła mi spojrzenie tak nieznośne, że całą moja silną wolę zajmuje powstrzymanie mnie przed załamaniem się i powiedzeniem mu, kim naprawdę jestem. Nie spodziewałam się, że będę musiała przebywać w tym samym pokoju, co on, pozostawiona z nim by mnie niańczył. Do bycia ocenianą przez niego, jako zwykła dziwka też nie. Jase przechyla się przez otwarte okno, które oddziela kuchnię od jadalni. – Hej, Carol, jesteś tam? – pyta, jego głos brzmi jak głos miśka, a nie dupka, którym zwraca się do mnie. Zanim jestem w stanie pomyśleć, zza rogu głowę wychyla kobieta, uśmiechając się szeroko. -Hej, Jase – mówi, odgarniając włosy. Przełykam ciężko i szukam sposobu ucieczki, który nie istnieje. -Sammi przegapiła śniadanie. Myślisz, że moglibyśmy wziąć jakieś płatki albo coś innego? Carol wyciera dłonie w fartuch i uśmiecha się, patrząc prosto na mnie. Zamieram jak jeleń na celowniku. Ma tylko czterdzieści lat, ale wygląda na pięćdziesiąt. Życie w przemocy wypisane jest w każdej głębokiej zmarszczce pod jej ogromnymi zielonymi oczami. Jej ciemnoblond włosy związane są na czubku głowy we francuskim koczku i są przyprószone siwizną. -Cześć Sammi – mówi Carol, wyciągając dłoń. – Musisz być tutaj nowa. Mogę ci przyrządzić wszystko – jajka? Tosty?

-Płatki wystarczą – skrzeczę, gdy ściskam dłoń własnej matki.

Dziesięć

Moja matka sprzedała mnie za torebkę trawki. Proszę bardzo. Powiedziałam to. Była okropną matką, kłamczuchą i dziwką i złodziejem. Zaszła ze mną w ciążę przez przypadek – miała ledwie siedemnaście lat i właśnie poznała mojego ojca. Dorastając, mój ojciec był dla mnie też jak matka. A moja matka, cóż kiedy była w pobliżu, była jak odległa starsza siostra, która biła mnie gdy zrobiłam coś złego i krzyczała, kiedy płakałam. W bardzo wczesnym wieku nauczyłam się by nie płakać. Udoskonaliłam swoja kamienna twarz w wieku trzech lat, w tym samym wieku nauczyłam się wdrapywać do swojej własnej kołyski, odsuwać krzesło, przygotowywać sobie śniadanie i jak zadzwonić po 911 kiedy moja matka przedawkowała heroinę w wannie. Była okropna matkę, ale nadal nią była, a ja ją kochałam najbardziej na świecie.

Dzień, w którym Dornan mnie zabrał – dzień w którym „umarłam” – był jak każdy inny. Mój ojciec nadal był w pracy w fabryce: moja matka rozrywała sobie skórę, bez kasy i bez meta amfetaminy.

Wtedy wujek Dornan zapukał do drzwi, razem z Chadem i Maxim. Byłam cwanym dzieckiem, dorastałam będąc świadkiem prawdziwego życia, w klubie. Widziałam broń wystającą zza pasków ich spodni, ukrytych pod koszulkami i skórzanymi kurtkami. Moja matka otworzyła drzwi. Byłam w kuchni i usłyszałam głosy. Szukali mojego ojca, czy był w domu? Kiedy moja matka powiedziała im, że nadal jest w pracy, Dornan wpadł do środka, najwyraźniej niezadowolony z jej odpowiedzi.

Wtedy jego oczy wylądowały na mnie, a pieprzony uśmieszek wyrósł na jego zarośniętej twarzy. -Lepiej chodź z nami Juliette – powiedział, jego głos był ostry jak żwir wpijający się w nagą skórę. Zaalarmowana, spojrzałam na matkę. Coś było nie tak. -Dlaczego? – zapytała moja matka, wyciągając rękę jakby po coś sięgała. Dornan wyciągnął z wewnętrznej kieszeni kurtki torebeczkę z brązowym pudrem i przytrzymał przed nią. Heroina. -Rozluźnij się skarbie – powiedział, szczerząc się. Poczułam, że moja skóra szczypie, a serce przyśpiesza. – Przyprowadzimy cię z powrotem za kilka godzin. Moja matka wyglądała na niepewną. – Do czego potrzebujecie Julie? – zapytała. Zawsze nazywała mnie Julie. Wszyscy inni nazywali mnie Julz. Z wyjątkiem Dornan. Lubił używać mojego pełnego imienia.

Dornan potrząsnął torebeczką. – Potrzebujemy jej by pomogła nam coś znaleźć, Carol. To szybka robota. Nic niemiłego. Moja matka przygryza wargę i patrzy z Dornana na mnie i na torebeczkę. -Nie czuję się za dobrze – powiedziałam do matki, robiąc krok w tył. – Nie chcę iść. Dornan zbliża się do mnie, górując nade mną. – To ważne, Juliette. – powiedział, jego uśmiech zniknął. – Jason na ciebie czeka. Chwycił mnie za łokieć, prowadząc mnie w kierunku drzwi. -Mamo – zaprotestowałam. Dornan rzucił torebeczkę w jej otwarte dłonie i uśmiechnął się zwycięsko. – Jesteś dobrą kobietą Carol. Wiedziałem, ze nam pomożesz. -Niech wróci na obiad – powiedziała moja matka, odwracając się i idąc do kuchni ze swoimi narkotykami. Dornan chwycił mnie z większa siłą. – Mamo! – krzyknęłam. Nie odpowiedziała. Zignorowała moje błaganie, gdy trzech mężczyzn wyciągnęło mnie z domu i zaprowadziło na tylne siedzenie ich samochodu, w którym nadal chodził silnik. -Gdzie jedziemy? – zapytałam ich, zła i zdenerwowana. Nikt mi nie odpowiedział. Dornan nie nawiązał ze mną kontaktu wzrokowego, po prostu patrzył przed siebie, gdy zatrzaskiwał drzwi. Chwilę później, był na siedzeniu kierowcy i włączył automatyczne zamki. Byłam uwięziona. Oparłam głowę o szybę i wpatrywałam się w swój dom, jakby to był ostatni raz.

Obserwowałam matkę przez szparę w zasłonach, gdy Dornan wyjeżdżał z podjazdu. Wyglądała na całkowicie nieprzejętą, gdy wstrzykiwała przytłumioną ciesz w żyły. Nawet nie spojrzała , gdy jej jedyna córka było wieziona prosto do śmierci.

Siedziałam ogłuszona, pakując Cheeriosy do buzi, wdzięczna że same rozpuszczają się na moim języku, i zmywają smak pocałunku Dornana. Chwiałam się.

Nie wiem czy dam radę to znieść. Nie teraz, kiedy moja własna matka wpatruje się we mnie jakbym była nieznajomą.

Myśli, że jestem martwa. Doświadczam od niej tego typu żałoby, którego nigdy bym się nie spodziewała czuć. Mimo wszystko jest zdrajcą. Myślę że wiedziała, co Dornan planował zrobić mojemu ojcu, ale nie obchodziło jej to. Nie odeszła, ani nie ostrzegła go. Nie, zamiast tego, pobiegła prosto do Dornana błagając go o pieniądze na narkotyki, zawsze błagała o pieniądze i nawet teoretycznie umarłam z jego rąk, nadal nie opuściła tego przeklętego miejsca. -Wyglądasz jakbyś zobaczyła ducha – mówi Jase cicho, bujając się na swoim krześle, tak że tylko dwie nogi dotykają ziemi. Upuszczam łyżkę do miski z mlekiem i ocieram usta wierzchem dłoni. -Zamierzasz cały czas mnie komentować, kiedy nie ma twojego ojca? – pytam, odpychając miskę. – Wolałabym, żebyś tego nie robił.

Wydaje się zaskoczony moją nagłą zmianą nastroju i szczerze mówiąc ja też jestem. Myślałam, że pieprzenie Dornana i pozwolenie mu, by gapił się na mnie jak chory szczeniak będzie najtrudniejszą częścią tego wszystkiego. Najwyraźniej się myliłam. Oczy Jase rozszerzają się szeroko, a on uśmiecha się bezczelnie. – Witaj. Czy to prawdziwa Samantha? Bo lubię ją o wiele bardziej niż wróżkę, którą udajesz przed Dornanem. Uśmiecham się, ale mój uśmiech jest sztuczny. – Słuchaj – robię wdech, pochylając się nad stołem. – Lubię twojego ojca, nie zrozum mnie źle. Dał mi miejsce gdzie mogę zostać i pieniądze. Ale… -Co? - drażni się Jase, niebezpiecznie huśtając się na krześle, zanim uderza mocno obiema stopami w ziemię, tak że jego twarz znajduje się teraz bardzo blisko mojej. – Nie lubisz być w zamknięciu, kiedy mój stary buja po świecie? Mój uśmiecha znika. – Coś w tym stylu. Jase pociąga nosem i kiwa głową, rozglądając się po pomieszczeniu. – Rozumiem to. Nie na to się pisałaś. -Dokładnie – mówię. – Jestem wdzięczna, nie zrozum mnie źle. Jestem po prostu teraz trochę… przytłoczona. Jase zwęża oczy, wydając się zatopiony w myślach. – Bądź przy nim ostrożna. – mówi. – Rzeczy – ludzie – zawsze znajdzie się jakiś sposób by stała im się krzywda, gdy nie robię tego co się im każe.

Proszę Tato, proszę nie, oni ją ranią, proszę przestań, PRZESTAŃ PRZESTAŃ PRZESTAŃ. Po prostu kiwam głową, żując dolną wargę. – Dzięki za radę.

-Więc, nienawidzisz sztormów? – mówi Jase, przechylając głowę na bok. Nadal próbuje mnie rozgryźć, tak myślę. Nadal podejrzewa, że jestem kimś więcej niż tylko osobą do pieprzenia jego ojca. -Nienawidzę wilgoci – wzruszam ramionami. – To wszystko. -Huh – przez chwilę milczy, a potem nagle wstaje. – Chcesz wyjść na chwilę na dach?

Czy to nie tam jest pieprzony sztorm? -To znaczy, jeśli się nie boisz – to wyzwanie, które mi rzuca gdy wyciąga w moją stronę dłoń i uśmiecha się pewny siebie. Dupek. Uśmiecham się, podając mu dłoń i wstając. – Tylko, jeśli potem wyprostujesz moje włosy. – mówię żartobliwie. -Ahhh…umowa? Chyba? W każdym razie jak do diabła prostujesz włosy? -Prostownicą – uśmiecham się. – Zakład? -Chyba tak – mówi, nie wyglądając na przekonanego.

Gdy prowadzi mnie

korytarzem, sięga wolną ręką do drzwi i chwyta butelkę Jacka z kuchni. -Na przedstawienie mruga, machając butelką. Uśmiecham się, gdy mój żołądek robi fikołka i stapia się z sercem w jedno.

Jedenaście

Siedziba klubu ma kilka okien, większość dźwiękoszczelnych, marzenie każdej dziewczyny, która boi się grzmotów i błyskawic. W minucie, gdy dostajemy się na szczyt klatki schodowej i Jase otwiera drzwi ewakuacyjne, wzdrygam się na jasny blask błyskawicy i jej grzmot, które przedziera się przez każde włókno mojego jestestwa. Kiedy drzwi są otwarte, odgłos wiatru i grzmotów staje się ogłuszający, a ja tchórzę na myśl o wyjściu na zewnątrz. -Chodź – krzyczy Jase ponad hałasem, ciągnąc moją dłoń. – Zaufaj mi! Zaufać mu? Oczywiście, że ja mu ufam. Ryzykował swoje cholerne życie próbując uratować moje lata temu. Ale czy Sammi mu ufa? Czy powinna? -Cholera z tym – robię wdech i odczepiam uparte stopy od ziemi i podążam za nim na zewnątrz prosto w wiejący wiatr i jasne błyski. Już lepiej było utknąć na dole z moja matką. Mrużę oczy, wzdrygając się, gdy zimne krople deszczu uderzają we mnie. Gryzą skórę jak małe kule, żądając krwi. -Dlaczego do diabła chcesz być na zewnątrz? – krzyczę na Jase’a. Ciągnie mnie za rękę i biegniemy. Widoczność jest okropna i ledwo widzę, co jest przede mną prócz gęstego deszczu.

Błyskawica pojawia się niespodziewanie blisko, a ja krzyczę praktycznie wskakując na Jase’a. Śmieje się, wskazując na coś przed nami. Na początku, nie uświadamiam sobie, co to jest – to pokój bez ścian, który nie jest wewnątrz mokry. To nie magia, to pokój zrobiony cały ze szkła. Szklarnia.

Jak dziwnie, myślę i ponownie mrużę oczy, gdy kolejny błyskawica przecina niebo niecałe sto stóp od nas. Jestem praktycznie przyklejona do Jase’a jak małpka. Zdycham z ulgi, kiedy otwiera szklane drzwi i wciąga mnie do środka, zamykając za nami. Sztorm nadal wokół nas szaleje, ale przynajmniej czuję się bezpieczniej. Pomieszczenie jest spore, ma przynajmniej dwadzieścia stóp szerokości i oszałamiający widok na wybrzeże Venice Beach. -Co to za miejsce? - pytam. – Farma marihuany? Jase uśmiecha się. – Kiedyś tak. Dopóki gliny nie zaczęły robić nalotów. Teraz to moja odskocznia, kiedy mam dość przebywania na dole z moimi głupimi braćmi. -Przyprowadzasz tutaj wszystkie dziwki swojego ojca? - pytam go, dotykając dodatkową objętość swoich brązowych włosów. Jase śmieje się. – Czy właśnie nazwałaś się dziwką? Uśmiecham się złośliwie. – Trzymajmy się rzeczywistości. Sypiam z twoim ojcem, więc on pozwala mi mieszkać tutaj w klubie. Jak inaczej byś mnie nazwał? Jase unosi brew. – Nie wiem. Dziewczyną, która podjęła kilka trudnych decyzji by się chronić? Wzruszam ramionami, drżąc. – To o wiele milsza nazwa. – przyznaję. -Trzymaj – Jase wzrusza ramionami i ściąga skórzana kurtkę, którą potem owija wokół mnie. Nie mogę nic poradzić, że zauważam iż jego kurtka jest czysta,

pozbawiona jakichkolwiek znaczków, naszywek lub insygniów klubu. To musi wkurzać Dornana. -Dzięki – mówię, przez moje ciało przebiega dreszcz, gdy opuszkami palców dotyka mojego ramienia. Jestem pod wrażeniem. Nawet po sześciu latach, nawet mimo tego, że jestem kimś innym, między nami nadal iskrzy chemia tak samo mocno jak sztorm, który teraz wokół nas szaleje. -Usiądź – mówi Jase, wyciągając kilka krat po mleku. Siada na jednym i u swoich nóg składa wyjedzona do połowy opakowanie precli i butelkę Jacka. Wyławia precla zanim oferuje go mnie. Biorę go, jedząc i obserwując jak otwiera whiskey i bierze długi łyk. Wyobrażam sobie jak to musi palić jego gardło, jego język, jego usta.

Jego usta. -Zawsze zaczynasz pić o dziesiątej nad ranem? – pytam go. Uśmiecha się bezczelnie i patrzy na mnie spod gęstych, czarnych brwi. Ma uśmiech swojej matki, za co jestem całkowicie wdzięczna. -Jedynie, kiedy niańczę dziwki – żartuje, proponując mi butelkę. Biorę łyk, a płyn wypala drogę do mojego żołądka. -Nawet mnie nie znasz – mówią, wkładając kolejnego precla do ust. –Nie jestem nawet pewna, czy mnie lubisz. Dlaczego kłopotałeś się przyprowadzaniem mnie tutaj? Jase obiera mi butelkę i bierze łyk, przełykając palący płyn. Obserwuje mnie przez chwilę, wprawiając mój brzuch w niepewność. Ponieważ patrzy jakby mnie znał.

-Przypominasz mi dziewczyną, którą kiedyś znałem. – mówi cicho, odwracając wzrok. -Oh, naprawdę? – pytam swobodnie, choć rzeka łez wypala dziurę w moim pieprzonym sercu. – Gdzie teraz jest? Patrzy w ziemię przez chwilę, zanim nasze spojrzenia znowu się spotykają. – Nie żyje. Przełykam gulę w gardle. Nie mogę płakać. Jeśli się rozpłaczę, to będzie koniec. A to nie może być koniec, jeszcze nie. -Przykro mi – mówię cicho, mimo że moje ostrożne plany grożą zawaleniem. -W porządku – mówi, machając dłonią. – To było dawno temu. Siedzimy tak w ciszy przez chwilę, jedząc precle i dzieląc się Jackiem. Po chwili zaczynam czuć się odprężona.

Przestań pić. Musisz się ogarnąć. -Twój tata jest trochę…obezwładniający – mówię w końcu, przerywając ciszę. Jase patrzy na mnie z obojętnym wyrazem twarzy, pozbawionym śmiechu i jasności. – Jest jedyny w swoim rodzaju – mówi, a ja słyszę zgryzotę w jego głosie. -Wasza dwójka nie jest blisko? – Proszę powiedz nie, proszę powiedz nie. -Huh! – Jase się śmieje, ale nie rozbrzmiewa tam radość. Brzmi to bardziej na płacz desperacji. -Nie. Nie jesteśmy blisko – za tymi słowami kryje się o wiele więcej, historia którą chce się podzielić, ale jest na tyle mądry by tego nie robić. Nie zna mnie. Mogłabym pójść i wypaplać wszystko, co mi mówi Dornanowi. -Jest trochę przerażający, prawda? – mówię ostrożnie, nie pewna, jak wiele ujawni.

Patrzy się na mnie przez chwilę swoimi wodnistymi niebieskimi oczami, dopóki nie chcę zarumienić się pod mocą jego spojrzenia. – Co? – mówię. – Powiedziałam zbyt wiele? Przepraszam – poruszam się niepewnie, gdy kontynuuje obserwowanie mnie. -Przerażasz mnie – mówię w końcu, odwracając wzrok. -Przepraszam – mówi, napięcie zostało złamane. – Ja tylko… -Tylko co? Pochyla się bliżej mnie i rozgląda nerwowo. – Musisz być ostrożna. – mówi, zmartwienie w jego głosie jest widoczne. – Wydajesz się być miłą dziewczyną. Mój ojciec spotyka dziewczyny takie jak ty i wpada w obsesje. -Zauważyłam – mówią, w moim głosie też nie pozostał żaden ślad humoru. Potrząsam głową. – Ja tylko chciałam pracę. – szepczę. – Jednak teraz, kiedy mnie tutaj trzyma, czuję się jakby już nie miał zamiaru mnie wypuścić. -Nie wypuści cię – Jason mówi płasko. – Mój ojciec jest cholernie intensywny. Chce cię, więc będzie cię miał. Patrzę na niego, przerażona. Pamiętam, że kiedy byłam dzieckiem Dornan miał swoje obsesje i wszystko planował, ale nie tak. Chociaż, rozplanował kolejki dla swoich synów w trakcie gwałcenia piętnastoletniej dziewczyny, która nazywała go Wujkiem. Tak, więc to nie jest zaskakujące, tak przynajmniej przypuszczam. -Będzie dobrze – mówi szybko, widząc moją twarz. – Tylko go nie wkurz. Za miesiąc albo dwa znajdzie nową obsesję i wtedy będziesz mogła normalnie oddychać.

Kiwam głową, przytłoczona i wpadająca w klaustrofobię, mimo że byłam w pokoju bez prawdziwych ścian. Biorę butelkę od Jase’a i biorę z niej długi łyk. Pieprzyć trzeźwość. Nie wiem jak poradzić sobie z byciem więźniem Dornana, kiedy przyszłam tu tylko po to by tańczyć w klubie burleski i zbliżyć się do klubu.

Ta bliskość nie była częścią planu. Chociaż w tym samym czasie, była przepysznie wygodna i bez wątpienia miała przyśpieszyć wszystkie rzeczy. -Co stało się z jego ostatnia obsesją? Jase bierze butelkę, ale nie pije z niej. Myśli. Może nie chcę wiedzieć. – mówię niechętnie. -Nie mogę o tym rozmawiać – mówi w końcu Jase. – Właśnie cię poznałem. On jest moim ojcem. Kiwam głową, ale wewnątrz jestem zrezygnowana. Jase go ochrania. Ochrania Dornana, który przytrzymywał jego szkolna miłość i gwałcił ją. I kazał Jase’owi patrzeć. -Rozumiem – mówię płasko. – jest twoim ojcem. Oczywiście, że chcesz być wobec niego lojalny. Jase wydaje się odczuwać ból. – Chcę? Muszę. Myślisz, że jesteś tutaj jedyna uwięzioną osobą, bez drogi ucieczki? Przełykam z trudem i siedzę tam, moje serce wali mi w piersi. Nie chroni go. Jest przez niego przetrzymywany. Teraz nabiera to idealnego sensu.

Przez godziny pozostajemy w szklanym pomieszczeniu, gadając o błyskawicach, wychodząc dopiero gdy słońce decyduje schować się za horyzontem. Wtedy coś zdecydowanie przesuwa się między Jasem, a Sammi. Coś, co jest cudowną rzeczą w całym tym szaleństwie, w którym tonę. Kiedy wreszcie o północy opadam na królewskich rozmiarów łóżko Dornana, wstawiona i zmęczona, mogę mieć tylko nadzieję, że nie będzie go jeszcze kolejny dzień.

Dwanaście

Kiedy rano się budzę, nadal jestem sama. Dzięki Bogu za małe cudy. Po spędzeniu błogosławionego dnia z Jasem ostatnią rzeczą, jakiej chcę to obudzenie się w koszmarze. Kiedy się budzę w dole żołądka mam zawiązany węzeł nerwów, mówiący mi że coś jest nie tak. Zastanawiam się czy to dlatego, że Elliot oszalał bezskutecznie próbując się ze mną skontaktować. Słyszę ciche pukanie do drzwi i siadam, spięta tym kto może tam na mnie czekać i chcąc mnieć broń. Rozluźniam się, gdy do środku wsuwa głowę Jase. -Nie śpisz? -Nie – odpowiadam, rozciągając się leniwie. Wstaję, rozjaśniając się, kiedy widzę, że przed sobą trzyma tacę z dwoma kubkami kawy. -Mój ojciec wraca – mówi. – Powinien być tu w każdej chwili. Chcesz śniadanie? – wyciąga w moją stronę brązową papierową torbę. – Kupiłem bajgle. Kocham bajgle. – Pewnie- mówię. – Daj mi się tylko przebrać. -Spotkamy się na dachu – mówi, zostawiając moja kawę na komodzie obok drzwi. Biorę łyk kawy i przebieram się w turkusową sukienkę bez rękawów, z koronkowymi wstawkami. Kiedy zrobiłam sobie cycki musiałam wymienić cała swoją szafę. Nic ze starego życia na mnie nie pasowało, co było dobrą rzeczą. Nowe ubrania, nowa tożsamość.

Wsuwam stopy w płaskie plastikowe klapki i wiążę włosy w koczek na szczycie głowy. Chwytając okulary i kawę, kieruję się na dach. Tego ranka sztorm zniknął i widok na ocean był oszałamiający. Jase posmarował masłem dwa jagodowe bajgle i położył je na papierowej torbie na krawędzi budynku, która sięgała mi do pasa. -Dzięki za śniadanie – mówię, chowając kawałek bajgla do ust i popijając go ciepłym latte. –Zadowoliłabym się Cheeriosami i kawą rozpuszczalną, ale to jest przepyszne. Jase uśmiecha się. – Nie ma problemy. Pierwsza kawa jest za darmo. -Oh, naprawdę? – pytam. – A ile kosztuje druga? Otwiera usta by mi odpowiedzieć, ale zanim to robi drzwi na dach otwierają się i pojawia się w nich kilku braci Ross. Prawie krztuszę się swoim bajglem. -Są na górze! – krzyczy Chad w dół schodów. Stoję tam, szukając broni na wszelki wypadek. Nie wiem, po co tu są. I nie ufam żadnemu z nich. Z wyjątkiem Jase’a. Mój najgorszy koszmar pojawia się na szczycie schodów, związany, pobity i zakrwawiony.

Kurwa. Dornan przepycha chłopaka przez drzwi, a ja ruszam do niego, wariując.

Jest źle. Jest bardzo, bardzo źle.

-Dziecinko! – Dornana krzyczy wyraźnie napompowany mieszanką adrenaliny i jakiegoś narkotyku, prawdopodobnie czystej metamfetaminy. – Przywiozłem ci prezent! -Dornana – mówię. – Co ty robisz? Dornan zdejmuje worek z głosy chłopca i chwyta go za kark, kierując jego spojrzenie na mnie. -Pamiętasz ją skurwielu? – żąda Dornan plując na twarz chłopaka. -Dornan to nie tak jak myślisz! -Zamknij się – Dornan krzyczy na mnie. – Pozwól mu mówić.

O boże. Co ja zrobię? -Dornan, on nie jest, kim myślisz że jest… -Chad, zamknij ją! – wskazuje na mnie i zanim jestem w stanie się ruszyć, chwyta mnie w niedźwiedzi uścisk i dłonią zakrywa moje usta. Sapię, niezdolna do krzyku. Patrzę na Jase’a, którego spokojne śniadanie zostało przerwane przez całe to zamieszanie. -Tato – mówi Jase powoli – Co się dzieje? Kim do diabła jest ten facet? -Jak masz na imię, synu? – żąda Dornan. – Mów! -M…Michael. Michael Trevine.

Mam do ciebie tylko jedno pytanie, dziecinko. Chłopak jest przerażony. Jedno jego oko jest opuchnięte, jego całego pokrywa krew, a ja zastanawiam się jak wiele z podróży do LA spędzili bijąc go.

Łzy formują się w kącikach moich oczu, gdy całe szaleństwo obsesji Dornana staje się dla mnie jasne. Zostawił mnie tutaj dla tego. Zapytał mnie, kim jest mój były, a potem przejechał pół kraju i porwał niewinnego chłopca z domu. Chłopca, który nigdy nawet mnie nie widział, a którego znalazłam online, i dodałam do historii Sammi by ją uwiarygodnić. Chłopcem, z bronią skierowaną w głowę. Próbuję wyrwać się z uścisku Chada, ale to bezowocne. Facet jest zbudowany i prawdopodobnie razem z tatusiem Dornanem wciągał biały puder. Gryzę dłoń Chada, a on się odsuwa krzycząc na mnie. -To nie mój były! – krzyczę, walcząc z mocnym uściskiem Chada. Dornan patrzy na mnie jak opętany mężczyzna. Jak mężczyzna z misją. -Skłamałam – krzyczę, nadal się wyrywając. – Nigdy wcześniej go nie spotkałam. Proszę, wypuść go. Dornan opuszcza broń i mierzy mnie wzrokiem. – Już nie musisz się go bać. – mówi. Unosi broń, jego palec naciska na spust. -Proszę! – krzyczę. Moja prośba przemija niezauważona. Naciska spust. Dzieją się dwie rzeczy. Najpierw, ryk kuli opuszcza broń Dornana i wbija się w tył głowy chłopaka. Potem, dokładnie w tym samym czasie, jestem obrzucona krwawymi fragmentami czaszki Michaela Trevine.

Michael leży na ziemi, bez ruchu. Czerwona plama wokół jego głowy powiększa się, sięgając moich klapków. Krzyczę, a Chad mnie uwalnia, pozwalając mi upaść na ziemię. Czołgam się przez krew i kawałki czaszki by dostać się do martwego chłopca, wciągając go w swoje ramiona. Jest ciężki, bezwładny, ponieważ jest martwy. I to moja wina. Układam chłopca na moich kolanach i uświadamiam sobie, że jego oczy nadal są otwarte.

Kurwa. Drżącymi palcami, sięgam do nich i zamykam je. Czuje dłonie na ramionach, podnoszące mnie i walczę by nie zacząć kopać, drapać i gryźć Dornana, który mnie odciąga. Ściąga moje ubrania i wsadza mnie pod prysznic, gdzie kulę się i wpatruję w linie, które oddzielają każdą płytkę. Już nie musisz się go bać. Z moich ust ucieka dźwięk podobny do szlochu, ale nic więcej nie wydostaje się z mojego gardła, oprócz suchego, żałosnego krzyku. Dornan wyciąga mnie spod prysznica, owija mnie w ręcznik i prowadzi do łóżka, gdzie mnie sadza. -Teraz rozumiesz jak bardzo mi na tobie zależy? – pyta Dornan chropowatym głosem. Jego dłonie są na mnie, gorączkowe a ja nie walczę, gdy przyciska mnie do łóżka i odpina swój pasek. Po prostu leżę tam w szoku, jego usta są na moim gardle, a jego dłonie obejmują każdy cal mojego zaszokowanego ciała. -Wiesz, dlaczego to zrobiłem? – szepcze mi do ucha, gdy chwyta moje biodra i wsuwa się we mnie.

Mój oddech zamiera mi w gardle, gdy zaczyna pchać we mnie i czuję jak pojedyncza łza spływa po mojej twarzy. -Ponieważ jestem twoja – szepczę w ciemności.

Trzynaście

Jeśli myślę, że obserwowanie jak Michael umiera na moich oczach przez moje nieostrożne kłamstwo, które stworzyłam jest złe, jego następstwo jest przerażające. Dornan jest na haju, zmył krew z dłoni, ale nadal pozostawiał niewidzialne odciski palców na moim ciele, które mówią morderczyni. Ponieważ to była moja wina. Nigdy nie powinnam wykorzystywać imienia prawdziwej osoby w swojej fałszywej przeszłości: sama powinnam jakieś stworzyć. Wydaje się, że bardziej od pieprzenia w pracy przesłuchiwanej dziewczyny, Dornana bardziej napala zabijanie jej byłego chłopaka. Godziny po tym jak zastrzelił Michaela są nawet gorsze niż noc sześć lat temu, kiedy Dornan i jego synowie po kolei mnie gwałcili. Ponieważ wtedy przynajmniej mogłam walczyć. Przynajmniej mogłam krzyczeć. Teraz, tutaj, jest tak jakbym była w piekle, z którego nie ma ucieczki. Sześć lat koszmarów wraca do mnie na przestrzeni kilku niesamowicie dręczących godzin. Dornan jest na haju i chce się pieprzyć. -Co jest, dziecinko? –pyta mnie ciągle i ciągle, gdy leżę na plecach, będąc pieprzoną i niezdolną do ruchu.

Mam tylko jedno pytanie, dziecinko. Odkąd minęła godzina, albo dłużej, odchrząkuję z trudem. -Przestań – proszę. Nie przestaje.

Odsuwa ode mnie ciepły tors. Nie mogę oddychać. Pod prysznicem zwymiotowałam śniadanie, gdy obserwowałam jak krew i kawałki czaszki spływają po moim ciele i powoli dryfują do odpływu, znikając na zawsze. Trzęsę się i umieram z głodu. -Proszę? – pytam go. – Proszę przestań na chwilę. Nie przestaje. To narkotyki, uświadamiam sobie. Jest sfrustrowany. Jest twardy i napalony, a narkotyki powstrzymują go od uwolnienia jego potrzeb, które tak desperacko chce zaspokoić. -Przestań! – krzyczę, odpychając jego pierś z całych sił. Zaskakująco, nie przyciska mnie, jak podejrzewałam, że zrobi, ale podnosi się ze mnie i stacza na bok, stając obok łóżka. Unoszę kolana do piersi i obserwuję w przerażeniu, jak wyciąga błyszczącą czarną broń z nocnego stolika. Dopiero teraz widzę, że jego całe ciało się trzęsie, balansując niebezpiecznie na skraju przedawkowania. -Co wziąłeś? – pytam spokojnie, siadając po jednej stronie łóżka. Jestem zaniepokojona. Nie może umrzeć, nie teraz, nie zanim nie będzie cierpiał. To by było zbyt proste, gdyby umarł z przedawkowania i umarł zanim sprawiłabym, że żałowałby iż w ogóle spotkał mojego ojca. Nie odpowiada, zaczyna poruszać się po pokoju, jego kutas nadal jest twardy, a jego środkowy palec nerwowo drży przy spuście broni. -Dornan musisz się uspokoić – mówię, nadal w szoku, nie gotowa na to by mnie zastrzelił. – Coś wziąłeś. -Za czysta – mówi. – za czysta. Musimy się tego pozbyć, pozbyć…

-Hej! – mówię głośno, próbując przedostać się przez jego niespójny monolog. Odwraca się i przyciska koniec broni do mojego czoła. Sapię. -Dlaczego tutaj przyszłaś? – pyta mnie, jego oddech jest krótki i szybki. Jest zły. Zły i ta jego złość sięga maksimum. Trzymaj się historii. -Nie miałam gdzie pójść – mówię szczerze i to prawda. Nie miałam gdzie pójść. -Wiesz, co dla ciebie zrobiłem? Ryzyko, jakie podjąłem? – kiwam głową. -Wiem. Dziękuję za chronienie mnie – słowa wylewają się z moich ust zanim jestem w stanie pomyśleć. Zrobię wszystko by zabrał broń z mojej głowy i uspokoił się. -Zaryzykowałem kurwa WSZYSTKO dla ciebie, a ciebie to nawet nie obchodzi? O boże. O bożebożeboże. -Obchodzi mnie – mówię, i robię jedyną rzecz, która według mnie go uspokoi. Chwytam jego kutasa w dłonie i zaczynam go pocierać, zaciskając mocno pięść. Prawie natychmiast się relaksuje, ale nie zabiera broni. Patrzę na niego spod rzęs i widzę, że jego twarz nadal jest niesamowicie napięta, jego ciało skręca się od zbyt rozsadzającej energii i wysokiej, jakości meta amfetaminy. Muszę coś zrobić. Chwytam jego kutasa i prowadzę go delikatnie do ust, drażniąc jego spód czubkiem języka. Jego całe ciało nadal się trzęsie, ale jęczy i opuszcza broń wzdłuż ciała, drugą ręką gładząc moje włosy. Kontynuuję, wdzięczna, że przynajmniej nie muszę na niego patrzeć. Udaję, że jesteśmy innymi ludźmi, w innym miejscu i to również sprawia, że wszystko jest łatwiejsze. Wzdycham z ulgi, gdy broń upada na podłogę, a on używa obu dłoni by chwycić moją głowę.

-Dziecinko – jęczy, poruszając rytmicznie biodrami, jego kutas jest twardy jak nigdy. Biorę go całego, na tyle na ile pozwalają mi moje usta, a on w końcu napina się. – Ohhh – słyszę jak mówi, gdy gorąca sperma uderza w tył mojego gardła. Każdy mięsień w moim ciele sztywnieje, żebym się nie zakrztusiła. Jestem nagle przytłoczona przez klaustrofobię, uwięziona przez uczucie, które pochodzi z moich ust w dół brzucha. Dornan robi chwiejny krok wstecz a nasycony uśmiech pojawia się na jego przystojnej twarzy. Przełykam z trudem, rozglądając się po pokoju za czymś – czymkolwiek- co pozwoliłaby mi pozbyć się jego smaku z moich ust. Znajduję swoją do połowy wypitą kawę, stojącą niewinnie na szafce nocnej. Nie mam pojęcia jak ona się tam znalazła. Sięgam po nią i biorę łyk zimnego płynu, wzdychając, gdy zalewa on moje usta cukrem i goryczy. Moje oczy zauważają coś na kubku, przyglądam się bliżej. Drżę. Mgiełka krwi powleka styropian , a ja upuszczam kubek n podłogę, jakby wypalał dziurę w mojej dłoni. Przekręcam głowę by zobaczyć, że trochę krwi pokrywa nadal moją dłoń. Obrzydzona, wycieram ją w prześcieradło. Patrzę na Dornana, ale on już odleciał, twarzą w dół leżąc na łóżka. Kończę wycierać dłoń i wyławiam z walizki znajdujące się na końcu łóżka parę obcisłych jeansów i wielką czarną koszulkę z nadrukowaną czaszką i skrzyżowanymi kośćmi. Ubieram się szybko i wychodzę z pokoju najciszej jak się da. Idąc na dach, robię po dwa stopnie na raz. Potrzebuję świeżego powietrza w płucach, albo zacznę krzyczeć.

Popychając drzwi ewakuacyjne, dyszę słyszalnie. Jestem dwa kroki na zewnątrz, kiedy uświadamiam sobie, swój błąd bo wybrałam miejsce egzekucji Michaela. Próbuję się cofnąć, kiedy odkrywam, że zapomniałam zostawić drzwi przeciwpożarowe otwarte. Kurwa. Utknęłam tutaj, z popołudniowym słońcem wbijając się w moją czaszkę, krwią na stopach. Przynajmniej zabrali ciało. Nie mogę patrzeć na podłogę, bo zwymiotuję, a nic nie zostało już w moim żołądku. Beton jest jeszcze wilgotny, więc ktoś postarał się zmyć krew, wzdrygam się, gdy myślę o krwi biednego chłopca, która teraz rozlana jest po całym dachu. Skupiam się na morskiej bryzie, patrzę w słońce, ocean leniwie uderza o brzeg kilka budynków przed nami. Jestem tak zajęta widokiem, przechylając się przez sięgający pasa murek z dłońmi wbitymi w ostre krawędzie cegły, że przewie przechylam się przez krawędź budynku, gdy słyszę za sobą trzask. Przestraszona, odwracam się by zobaczyć skąd pochodzi hałas. To Jase. Wygląda na zmartwionego. Kiedy go widzę, prawię się wybucham płaczem. Jednak nie robię tego. Przełykam gorzkie łzy i odwracam się w stronę widoku na Venice Beach, nie będąc w stanie albo nie chcąc spojrzeć na niego – nie jestem pewna. Czuję jak zajmuje miejsce obok mnie i wzdrygam się, gdy coś przesuwa się obok mojej twarzy. -Hej – mówi, stabilizując mnie lekkim dotykiem swojej dłoni na moim ramieniu. – Wyczyściłem twoje okulary. Nie spadnij z dachu, dobrze? Biorę okulary i zakładam je, czując ulgę, że pulsujące słońce jest teraz mniej intensywne. -Gdzie byłaś? – pyta. Przyciskam palce do ostrych cegieł, powstrzymując się od załamania. -Z twoim ojcem - wyrzucam z siebie.

Teraz to ja się trzęsę. Moja skóra jest śliska od potu i ciepła, które wypływa ze mnie, ale jednocześnie jestem zimna, moje zęby szczękają. -Hej – mówi Jase, a ja słyszę zmartwienie w jego głosie. – Chodź. – przyciska dłoń do moich pleców, jak gdyby chciał odsunąć mnie od krawędzi dachu, a ja wzdrygam się, cofając się pod wpływem jego dotyku. Wyciąga dłoń w uspokajającym geście i wzrusza ramionami. -Po prostu chciałem zrobić ci miejsce, to wszystko – mówi. – Jesteś głodna? Przyniosę ci trochę jedzenia.

Jedzenie. Mój żołądek decyduje za mnie. Podążam za nim ślepo do szklarni, potykając się o bose stopy i zbyt długie jeansy, omijając na palcach najwilgotniejszą część betonu – miejsce, w którym wykrwawił się Michael Trevine. -Tutaj – wskazuje na zużyte, skórzane krzesło, którego wczoraj tutaj nie było. – Usiądź tutaj. Przyniosę ci coś do jedzenia. Stąd słyszę twoje burczenie w brzuchu. Opadam na krzesło, wdzięczna, że nie muszę stać. Chwytam skórzane ramiona fotela, a czas mija, ile nie jestem pewna. Jedynym punktem odniesienia jest słońce, które uniosło się z miejsca nad moją głową. Zakładam, że jest koło piątek popołudniu, kiedy myśl, wreszcie uderza we mój mózg jak pociąg towarowy.

Elliot. Cholera. Muszę do niego zadzwonić. Muszę do niego iść. Kurwa teraz. Pragnienie by stąd uciec ogarnia mnie całą. Chcę się stąd wydostać. Chcę się stąd wydostać. Chcęsięstądwydostać. Jase wraca chwilę później, niosąc talerz z czymś, co wygląda jak mięsna zapiekanka z pieczonymi ziemniakami. Pachnie moim dzieciństwem.

Kurwa. Nie mogę tego zrobić.

-Carol podawała obiad chłopakom – mówi, wyciągając w moją stronę talerz i widelec. Przyjmuję talerz, mój głód bije moje uczucia, które wzbudza we mnie myśl, że gotowała to moja matka dla braci Ross, podczas gdy ja robiłam loda mordercy mojego ojca. Ogołacam talerz w rekordowym tempie i przez krótka chwilę rozważam wylizanie go do czysta. Gdybym była sama, zdecydowanie bym to zrobiła. Kładę talerz obok swoich stóp i wpatruję się przed siebie pusto. -Wszystko w porządku? – pyta mnie Jase, jego głos jest nasycony strachem. -Nie – odpowiadam. -Powiedziałem ci, mój tata czasami wpada w obsesję. Po prostu… uważaj na to co mówisz przy nim, dobrze? Kiwam bezmyślnie głową, żując dolną wargę. -Przykro mi, że to się stało. Naprawdę. Moi bracia są tacy jak on. Czasami są zwierzętami.

Wiem o tym. -Czy jest coś, co…mogę dla ciebie zrobić? Przynieść ci coś? Nie odpowiadam. -Samantha? Odrywam wzrok od podłogi i patrzę w jego natarczywe oczu. – Chcę się stąd wydostać – mówię mu. – Tylko na kilka godzin. By ochłonąć. Myślisz, że możesz mi pomóc? Muszę dostać się do Elliota zanim przyjdzie mnie tutaj szukać. Jeśli się pokażę, zabiją go, jestem tego pewna.

Jase kiwa głową, najwyraźniej odczuwając ulgę, że odpowiedział mu. -Tak – mówi, klepiąc moje zaciśnięte pięści. – Chodżmy stąd. Kiedy się nie ruszam, macha dłonią przed moją twarzą. – Ziemia do Samanthy? Delikatny sposób, w jaki mówi Samantha sprawia, że moje serce roztapia się trochę. -Dlaczego nie nazywasz mnie Sammi? – pytam, gdy podaje mi dłoń i stawia mnie na nogi. Marszczy brwi. – Nie wiem. Samantah jest eleganckie. Bardziej ci pasuje. -Eleganckie – powtarzam. – Pff. Nie mam pojęcia skąd ci to do głowy przyszło. Patrzy na mnie poważnym wzrokiem, nadal marszcząc się. – Co? – mówię. Wzrusza ramionami. – Nie należysz tutaj, nie do takiego miejsca. Wiedziałem to w chwili, gdy cię zobaczyłem. Nie masz pojęcia jak bardzo się mylisz. -Dorastałam w takim miejscu – odpowiadam – Tu jest jak w domu. Nie odpowiada, ale jego oczy są pełne pytań. Pełne zmartwienia. Pełne przeszłości. -Chodź – mówię. – Wydostańmy się stąd zanim twój ojciec się obudzi.

Czternaście

Podążam schodami i przez kuchnię za Jasem. Nie zaglądam do kuchni – ostatnią rzeczą, którą chcę zobaczyć, gdy wychodzę jest moja matka, a ja nie wiem, czy wrócę. Jestem przerażona. Zapomniałam jak szalony był Dornan Ross. I nie mogę pozbyć się z głowy krwi i mózgu tego biednego chłopca. Kiedy Jase skręca w lewo na korytarzu, waham się. -Chodź – mówi. – Tam stoi mój motocykl. -Oh – mówię. – Myślałam, że pójdziemy do samochodu czy czegoś takiego. Parska i mierzy mnie wzrokiem. – Jesteśmy w klubie motocyklowym Samantha, a nie w klubie cholernych minivanów. -Nie mam kasku. Ani kurtki. – patrzę na swoje bose stopy. – Ani butów.

Jase po prostu się śmieje, gdy idzie wzdłuż korytarza. – Myślisz, że jesteś pierwszą dziewczyną, która przyszła bez kasku, kurtki czy butów? Cóż, nie mam co na to odpowiedzieć. Wzruszam ramionami w odpowiedzi. Jase otwiera grube stalowe drzwi znajdujące się na końcu korytarza i wpycha mnie do środka. Natychmiast wyczuwam olej, skórę i pot zmieszane razem. Rozglądam się dookoła, będąc pod wrażeniem rzędu Harleyów Devidsonów, które stoją w drugim i trzecim ogromnym garażu. -To dużo motocyklów – oddycham, mrużąc oczy przed ostrym światłem jarzeniówek, które oświetlają ciemną przestrzeń. Jase podchodzi do przeciwległej ściany i grzebie w tubach pełnych kasków. Wyławiając jeden, wskazuje na mnie bym podeszła. Przeciskam się ostrożnie przez labirynt metalu, pamiętając, że jeśli przewrócę jeden motocykl, rozpocznę efekt domino o epickich proporcjach. Kładzie kask na ladzie obok siebie i podaje mi parę białych płóciennych tenisówek. Są przynajmniej o rozmiar za duże, ale sznuruję je mocno, tak by trzymały się na stopach. Następnie, chwyta zużytą brązową skórzaną kurtkę z haka nad ladą i podaje ją mnie. Zakładam ją, znajduję suwak i podciągam go pod samą szyję. -Masz – mówi, zakładając kask na moją głowę. – Pasuje? Właśnie zamierzam odpowiedzieć, ale drzwi otwierają się ponownie i głośne głosy wypełniają dotąd cichą przestrzeń. To dwaj bracia Ross – Chad, który trzymał dłonie na moich ustach, gdy krzyczałam, podczas gdy Dornan odbierał niewinne życie i Mickey, czwarty brat. Rozmawiają o modzie, co drugie słowo to kurwa, kiedy mnie zauważają.

-Hej, skarbie – mówi Chad, krocząc cicho przez rząd motocykli. – Gdzie jedziecie? Jase patrzy na niego bez cienia braterskiej miłości. – Zabieram ją na przejażdżkę, Chad – warczy. – Nic, o co musiałbyś się martwić. Chad wsuwa się między mnie, a swojego brata, zmuszając Jase by zrobił krok do tyłu. Jego klatka piersiowa przyciśnięta jest do mojej, ale stoję na ziemi, patrząc na niego przez mgłę fioletowych wspomnień, moja szczęka zaciska się uparcie. -Przykro mi z powodu twojego małego chłopaczka – mówi z szerokim uśmiechem, nie przykro mu w ogóle. Przesuwa palcami w dół mojego ramienia, od obojczyka do nadgarstka i parska śmiechem, gdy się wyrywam. -Przykro mi przez twoją rączkę – odpowiadam, ani na chwilę nie spuszczając z niego wzroku. Jego uśmiech opada i przez chwilę mam wrażenie, że się na mnie zamachnie. Zamiast tego, pochyla się naprawdę blisko, tak, że czuję na twarzy jego oddech. Śmierdzi słodko, jak ananas albo jeden z tych energetyków. -Wiem, co robisz – mówi groźnie – Myślisz, ze skoro pieprzysz mojego starego możesz przychodzić tu, kiedy chcesz. To nie takie proste, cukiereczku. Tu panują zasady. Unoszę brew i śmieję się, denerwując go. – Główka twojego ojca była głęboko we mnie. Bardzo wątpię, żeby cokolwiek, co masz do powiedzenia, zmieniło jego rozumowanie. Na jego twarzy pojawia się krzywy uśmiech, a on uderza mną o ścianę z brutalną siłą, kładąc dłonie po obu stronach mnie, tak że jestem uwięziona. -Hej!- woła Jase, próbując odsunąć swojego brata ode mnie.

Mickey atakuje i odciąga Jase’a za tył koszulki. – Bracie, on jej nie zrani. – mówi. Wydaje się zirytowany i znudzony. Wszyscy tutaj zawsze są okrutni i znudzeni. -Tak – warczy, przyciskając się do mnie. Ruch nie ma seksualnego podtekstu, ale dominacyjny. – Nie zranię jej, braciszku. – z tym, podciąga moją czarną koszulkę do góry i zrywa plastikowy opatrunek. Kurwa. Światło jest tutaj takie jasne, a kolorowanie nie jest jeszcze skończone. Będzie w stanie zobaczyć moje blizny? Przesuwa chropowatą dłonią po moim nieskończonym tatuażu, sprawiając, że mrugam. Obserwuje tatuaż, szturchając go, zanim opuszcza moją koszulkę najwyraźniej usatysfakcjonowany. -Niezły tatuaż – mówi, szczerząc zęby w błędnym uśmiechu. -Dzięki – pluję. – jeśli chciałeś go zobaczyć, mogłeś poprosić. -Ja nie proszę, cukiereczku. Ja mówię. I wiesz, co jeszcze chcę ci powiedzieć? Przewracam oczami. – Jestem pewna, że mnie zaraz oświecisz. Pochyla się bliżej i szepcze do mojego ucha. – Kiedy się złościsz, tracisz południowy akcent, którego używasz. Nie ukrywam reakcji, ponieważ wiem, że już i tak jest wobec mnie podejrzliwy, ale wewnątrz zamieram i wypełniam się przerażeniem. -Ten Michael nigdy w życiu nie widział twojej dziwkarskiej twarzy - parska – Mam na ciebie oko, skarbie. I kiedy zorientuję się, co planujesz gra będzie skończona.

Nie odpowiadam. Jakikolwiek argument brzmiałby, jako obrona. Myślę o dziesięciu różnych sposobach obrony i każdy sprawia, że wyglądałabym jakbym była winna. -Jesteś szalony – mówię zamiast tego. Uśmiecha się i robi krok w tył, nadal uważnie mnie obserwując. -Szalenie mądry – odpowiada. Jego oczy wyglądają zabawnie, a ja zgaduję, że jest tak samo na haju jak Dornan był, kiedy rano był taki nienasycony. -Wystarczy – mówi Jase, odpychając na bok brata. Tym razem, Chad pozwala mu, śmiejąc się. -Lubisz ją braciszku? – drażni się. – Chcesz ją wypieprzyć? Tata nie dzieli się swoimi kobietami z synami. Jase ignoruje go, podając mi kask i prowadząc mnie za rękę do swojego motocykla, który znajduje się w morzu takich samych maszyn. -Sprawdź czy nie ma broni! – krzyczy Chad do brata, śmiejąc się jak dupek. – Przeszukają sukę na wypadek, gdyby miała nóż ukryty w kłamliwej cipce. Odwraca głowę by na niego spojrzeć, a on się uśmiecha. Przypominam sobie ten uśmiech. To uśmiech tysiąca koszmarów. Uśmiech, bez duszy. Uśmiech pierworodnego syna, który dostał dziewicę do zgwałcenia, jako pokutę za grzechy ojca.

Jako najstarszy z braci, Chad jako pierwszy dostał zielone światło. Jego młodsi bracia przyszpili mnie do podłogi, każdy trzymał moje dłonie, a kolejny stopy. Oczy Chada zajaśniały jak oczy dziecka w świąteczny poranek, gdy podszedł do mnie, jego jeansy były odpięte, a jego erekcja pełna i napięta w dłoni.

-Tato, jesteś pewien, że nie chcesz tego zrobić? – pyta Dornana, jego oczy są pełne pożądania i złej woli. Dornan śmieje się i kręci głową, uderzając najstarszego syna w plecy. Moje oczy rozszerzają się, gdy zniża się do mnie i wciska nogi między moje uda, tworząc złączenie. Robię jedyną rzecz, która przychodzi mi do głowy. Zaczynam błagać. – Proszę nie rób tego. – błagałam go. – Chad proszę. Ja nigdy… Ja nigdy tego nie robiłam. – wstyd z powodu bycia odsłonioną przed ośmioma mężczyznami sprawia, że moja skóra jest czerwona, a ja znowu zaczynam znowu płakać. Chad uśmiecha się, a ja zaczynam się wyrywać, ale dłonie przytrzymują mnie przy ziemi. Wierzgam i krzyczę jak dzikie zwierzę złapane w sieć, gdy Chad unosi się nade mną ze złym błyskiem w oczach. Zaciskam oczy, nie chcąc widzieć tego, co wiedziałam, ze mi zrobi. I wtedy. Ból. Palenie, rozdzierający ból, który nigdy się nie zatrzymuje. Czuję się jakbym miała przełamać się na pół. Krzyczę tak głośno, że moje gardło zachowuje się jakby zaraz miało się zapaść. Dłoń zakrywa moje usta, tłumiąc dźwięki, a ja przygryzam delikatną skórę, krztusząc się czując miedziany smak krwi. -Suka! – krzyczy Chad, bijąc mnie w szczękę tak mocno, że czuję pęknięcie kości. Wyduszam niezrozumiały dźwięk, gdy coś miękkiego, jakiś rodzaj tkaniny, zostaje wepchnięty do moich ust by uciszyć mój krzyk. -Cóż, będę przeklęty – Chad jęczy, gdy płonę i płaczę. – Ciasna suka mówiła prawdę. Odrywam wzrok od Chada, krzywię się i obserwuję niecierpliwie jak Jase uruchamia motocykl. Ożywa, słodki dźwięk ryczącego Harleya i spaliny buczącej maszyny przywołują szczęśliwe wspomnienia o moim ojcu. Skupiam się na nich,

desperacko próbując nie dopuścić innych wspomnień, zdeterminowana, nie pozwolić by Chad wygrał, zanim w ogóle przyłączyłabym się do walki. Jase kiwa głową, a ja przerzucam nogę przez siedzenia motocyklu, przesuwam się na przód i owijam ramiona wokół jego brzucha. W chwili, gdy moje stopy są bezpiecznie oparte na kołkach, Jase rusza, a ja przytrzymuję się go mocniej. Manewruje zręcznie bestią przez stos błyszczących maszyn, dopóki nie jesteśmy przy odsuwanej bramie. Wyławia pilota z kieszeni i wciska przycisk, brama zaczyna się odsuwać. W promieniach słońca, tonie sztuczne światło , a jak mrużę oczy bez swoich okularów. Całe moja ciało odpręża się, gdy przejeżdżamy przez otwartą bramę, motocykl wjeżdża na otwartą drogę, gdy Jase jedzie uważnie i umiejętnie. Czuję, że uśmiech powiększa się na mojej twarzy, gdy moje długie włosy powiewają za mną, nogi owinięte są ciasno wokół pierwszego chłopaka, którego kiedykolwiek kochałam. Nawet, jeśli on nie wiem, kim jestem nawet jeśli nigdy się nie dowie…w tej chwili, bycie z nim sam na sam, na otwartej drodze, wystarcza mi. Po przejechaniu kilku mil, Jase zwalnia i spogląda przez ramię. Uśmiechając się, odwraca głowę i mówi. – Dokąd? – pyta. Elliot. -Musze skończyć tatuaż - mówię, wystarczająco głośno, gdy mnie usłyszał ponad rykiem silnika. – Lost City Tattoos. Skina głową i zawraca na drodze, sprawdza lusterka i przyśpiesza, kierując się prosto do Elliota, jego igieł i jego pytań. Myślę, że muszę się napić.

Piętnaście

Spaceruję swobodnie po chodniku z Jasem u boku. Wewnątrz jestem wijącym się kłębkiem nerwów, przez perspektywę bycia przeżyta przez Elliota, ale na zewnątrz staram się zachować chłodno, spokojnie i być opanowaną. -Jesteśmy – mówię pod drzwiami do studia Elliota, podając Jase’owi mój kask. – Spotkasz się tu ze mną za kilka godzin? Jase wygląda na niezręcznego, skanując chodnik po obu naszych stronach. -Co? – pytam go. Jase wypuszcza głośno oddech. – Jeśli uciekniesz, mój ojciec mnie zabije. Dosłownie. -Czekaj, myślisz że zamierzam uciec? Jase wzrusza ramionami. – Ja gdybym był tobą, uciekłbym.

Wskazuję na klub Hooters po drugiej stronie ulicy. – Możesz mieć na nie oko i zamówić piwo od gorącej dziewczyny z niezłymi cyckami. – mówię. – Co sądzisz? Stąpa z nogi na nogę. – Po prostu wejdę tam z tobą. – mówi. -Czekaj – mówię, kładąc dłoń na jego piersi. – Jeśli musisz wiedzieć, ja trochę…płakałam kiedy ostatnio robiono mi tatuaż. A tatuażysta powiedział, że kolorowanie jest o wiele gorsze niż sam zarys. Jase rozluźnia się dostrzegalnie i cofa się. – Dobrze – mówię. – W takim razie, będę po drugiej stronie ulicy. Uśmiecham się słodko. – Dzięki. Czekam cierpliwie dopóki nie przejdzie przez ulicę, macham mu i biorę głęboki oddech, otwierając ciężkie szklane drzwi do studia Elliota. Dzwonek nad drzwiami dzwoni, by zasygnalizować, że ktoś wszedł do środka, a ja podskakuję na stopę w powietrze. Elliot tatuuje jakiejś kobiecie na plecach motyla, kiedy wchodzę. Natychmiast mnie zauważa i przerywa swoją pracę, pistolet odkłada na tacę obok siebie. -Dobrze – mówi do niej. – Na dzisiaj skończyliśmy. Pamiętaj, żeby w przyszłym tygodniu do nas zadzwonić i umówić się na końcowe spotkanie. Kobieta siada, na jej twarzy znajduje się wyraz zmieszania. – Nie skończysz tego teraz? – pyta. Elliot spryskuje jej skórę warstwą roztworu antyseptycznego i przykleja do niej kawałek plastikowej taśmy, zabezpieczonej na górze siatką. – Nie. – mówi. – Za bardzo krwawisz. Piłaś coś, może?

Poczucie winy widniejące na jej twarzy daje odpowiedź. Elliot delikatnie, ale pewnie popycha ją w stronę dzrwi, obiecując że jej skończony tatuaż będzie wyglądał bosko. Kiedy wychodzi, odwraca się by stanąć ze mną twarzą w twarz. -Gdzie do diabła byłaś? – pyta, ma sfrustrowany wyraz twarzy. Uśmiecham się na wypadek gdyby Jase nas obserwował. – Jesteśmy obserwowani – mówię do niego przez zaciśnięte w uśmiechu zęby. – Zamierzasz mnie wziąć tam i wypełnić tatuaż czy jak? Cała jego postawa zmienia się, gdy rozumie, że jesteśmy obserwowani i wskazuje na stół, gdzie była przed chwilą rozłożona starsza pani. Ściągam koszulkę i przewieszam ją przez siedzenie obok stołu, moje piersi przykryte są prostym czarnym stanikiem, który uwydatnia ich duży rozmiar. Elliot wydaje się mało speszony, a ja uśmiecham się złośliwie. – Podobają ci się? – pytam go, czekając aż na mnie warknie. – Dostałam je za dobrą cenę. -Zamknij się i kładź się na stole, jakkolwiek ty tam masz na imię. – mówi, a ja nie wiem czy jest rozbawiony czy zirytowany. Wciągam się na stół i kładę, krzywiąc się, gdy zrywam bandaż jednym ruchem. – To tylko cycki, El. – mówię. Przez chwilę na nie patrzy z powątpieniem, zanim przesuwa uwagę na moją twarz. – Są gorące. Chociaż, nie chcę gadać o twoich cyckach. – otwiera plastikową torbę i wyciąga igłę pełną jednorazowego tuszu, który już zostanie na zawsze pod moją skórą. -Chcę porozmawiać o tym, gdzie kurwa byłaś przez trzy dni i dlaczego nie odpowiadałaś na moje telefony. – jego słowa są gorzkie i jestem w stanie powiedzieć, że myślał o mnie i martwił się o moje bezpieczeństwo, odkąd opuściłam jego studio trzy dni temu.

-Przepraszam – mówię cicho. – Zabrali mi telefon i rozwalili go. -W takim razie, powiedz czy wszystko w porządku? – pyta mnie, usiłując brzmieć normalnie mimo ciężaru swojej desperacji. Jego niebieskie oczy są oceanami smutku i zmartwienia i muszę odwrócić wzrok, zanim naprawdę się rozpłaczę. -Wszystko ze mną w porządku – mówię. – Dostałam się tam. Kupili moją historię. To wszystko. -To wszystko. – Elliot przestaje zajmować się igłami i paczkami, i patrzy na mnie pytająco. – Co masz na myśli, przez to wszystko? Zaciskam zęby i biorę głęboki wdech, gdy wydarzenia z ostatnich trzech dni, złamany zapis bóli, krew i pożądanie, rozgrywają się ciągle w moim umyśle. Nie mogę powiedzieć mu o Michaelu. nie odezwałby się do mnie więcej, gdyby wiedział jak bardzo zdradziłam. -Dornan polubił mnie od razu – mówię monotonnym głosem. – Polubił mnie trochę za bardzo. Dłonie Elliota są puste i słyszę jak wbijają się w twardy, plastikowy blat stołu, na który leżę. – Julz… - warczy. Gorące łzy wypełniają moje oczy gdy patrzę na niego gniewnie. – Nie nazywaj mnie tak – mówię brutalnie. – Nigdy więcej nie nazywaj mnie tak, rozumiesz!? Chcesz, żebyśmy oboje zostali zabici? Puszcza stół i potrząsa głową. – Zranił cię? – pyta, jego dłonie zaciskają się w pięści. -Tak – mówię szczerze, mrugając by pozbyć się łez. – Ale mu na to pozwoliłam. To wszystko jest częścią gry.

Podchodzi i chwyta moje ramiona, a ja patrzę na przednie drzwi alarmując. – Jason patrzy. – mówię piskliwym głosem, i widzę, że Elliot używa każdej rezerwy siły, by odsunąć się ode mnie i unieść pistolet do tatuaży ze stołu. Przygotowuje igły, każdą z nich zamacza w tuszy, który wkrótce znajdzie się na mojej skórze. -W każdym razie, jak przekonałaś go by został na zewnątrz? – Elliot jest szalenie zły, ale jednocześnie prowadzi ze mną normalną rozmowę. Zajebiście. Rozciągam się na plastikowym łóżku. – Powiedziałam mu, że ostatnim razem, gdy robiłam tatuaż płakałam, i że jeśli będzie patrzył to będzie dla mnie zbyt zawstydzające. Mimo swojej wcześniejszej tyrady, Elliot parska śmiechem, jego igły wbijają się w moją kość biodrową. -Więc – pyta z kamiennym wzrokiem. – będziesz płakać? Zaciskam pięści, gdy zaczyna przesuwać ostrymi igłami, po wrażliwym, pobliźnionym ciele na moim biodrze. -Do diabła nie. Żeby ta dziewczyna się rozpłakała potrzeba czegoś więcej niż pistolet do tatuażu.

Szesnaście

Trzy godziny później, mój tatuaż jest już wycieniowany, a czarne i ciemnoczerwone zawijasy z tuszu i krwi rozciągają się wzdłuż mojego brzucha. Jestem spocona, a moja skóra jednocześnie jest zdrętwiała i paląca, każdy nerw płacze w swoim własnym pogmatwanym proteście. -Myślałam, że to miało nie boleć – pytam Elliota, gdy zakłada mi nowy opatrunek. – Myślałam, że zrobisz to bardzo szybko, czy coś? Eliot zatrzymał się, wpatrując się w świeże fioletowe siniaki wokół moich nadgarstków, gdzie Dornan przykuł mnie do łóżka, po tym jak zastrzelił Michaela. -Twoje ciało po prostu czuje za dużo adrenaliny – mówi, chwytając moje nadgarstki i obserwuje moją skórę z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Ciepłymi opuszkami palców przesuwa po siniakach, jego czoło znaczy ogromna zmarszczka. – Prawdopodobnie już do tego przywykłaś. Frontowe drzwi dzwonią, przerażając mnie, spoglądam w ich stronę by zobaczyć Jase’a przed ladą w sklepie. Obserwuje nas ostrożnie, najwyraźniej dostrzegając wrażliwość z jaką Elliot dotyka moich posiniaczonych nadgarstków. -Skończyłaś? – pyta mnie. Z zapałem kiwam głową, zsuwając się z ławki i ostrożnie zakładając koszulkę przez głowę. Zamrugałam gdy materiał dotknął mojej skóry: mimo, że opatrunek tworzył barierę, nie powstrzymał mojej skóry od zaprotestowania przed prostym dotykiem. -Nie zapomnij myć go codziennie, utrzymywać w czystości i suszyć. – mówi Elliot, jak bez wątpienia powiedział to tysiące razy wcześniej. Podaje mi zestaw do opieki nad tatuażem, w który wliczają się gazy, roztwór solny, krem ochronny i wizytówka z telefonem do studia wydrukowanym wielkimi literami na przodzie. Mądre.

-Rozumiem! – mówię, idąc w kierunku drzwi, gdzie czeka Jase. Nie oglądam się na Elliota. Jeśli się obejrzę, jestem skończona.

Pamiętaj po co tu jesteś. Mója mantra, pieśń, która w czasach niepokoju trzyma mnie przy zdrowych zmysłach. Wykończyć Dornana. Zabić jego synów. Resztę wysłać do więzienia. Znaleźć

nagranie. Potem żyć długi i szczęśliwie. Pfffft. zatrzymujemy się na zewnątrz w dzień, który już prawie zniknął: kłęby chmur w kolorze bakłażanu wiszą nisko na niebie, czekając, aż noc pochłonie je całkowicie. -Dokąd teraz? – pyta Jase, zniżając okulary by na mnie spojrzeć. Wzruszam ramionami. – Nie wiem. Jestem trochę głodna. Jesteś głodny? Jase uśmiecha się. – Tak. Dzwoniłem do siedziby klubu, tata nadal odsypia. Musiał zauważyć, że moja twarz skrzywiła się, gdy to powiedział, i odsunął się gwałtownie. – Przepraszam – jąka się. – Nie chciałem… -Piwo – mówię w odpowiedzi. – Napiłabym się piwa. Marszy się i wskazuje na mój brzuch. – Jesteś pewna, że powinnaś pić po zrobieniu tatuażu? Czy to nie będzie bardziej krwawić, czy coś? Wzruszam ramionami. – Dowiedzmy się. Śmieje się, i ten dźwięk jest słodki w świecie pełnym bólu i kłamstw. – W takim razie chodź. – mówi. – Znam miejsce na plaże, które prawdopodobnie ci się spodoba. Lubisz meksykańskie żarcie? Myślę o tym jak, jako nastolatkowie, odwiedzaliśmy Venice Beach, by odsapnąć od naszych rodziców, gdzie piliśmy tanie piwo i zamawialiśmy nachosy, po

spędzeniu godzin w morzu. Przełykam gulę w gardle i uśmiecham się. – Brzmi nieźle. – mówię.

Kiedy jesteśmy już przy plaży, zaledwie kilka metrów od niej, nie mogę pozbyć się z głowy ostatnich trzech godzin. Lekko mówiąc rozmowa z Elliotem była roller coasterem.

-W każdym razie, jaki jest twój plan gry? – ostrożnie odzywa się Elliot, gdy przyciska ostre igły do mojej skóry. Już byłam zalana potem, moje palce zaciskały się wokół krawędzi łóżka. – Zamierzam ich sprzątnąć, jednego po drugim. Dornan będzie ostatni. – oddycham ciężko do szumu pistoletu. -Sprzątnąć? - wymamrotał Elliot. – Co dokładnie przez to rozumiesz? Patrzę na niego, gdy robi krok w tył, z pistoletem w dłoni, milczy przez chwilę. -Chcesz powiedzieć, że zamierzasz zabić ich wszystkich? Uśmiechnęłam się ponuro i jestem w stanie powiedzieć, że zganił się za to w jaki sposób prowadzi ze mną rozmowę. -Powinnaś zostać w Nebrasce – powiedział przez zaciśnięte zęby. – To szaleństwo. -Dlaczego? – wyzywam go. – Ponieważ nie zasługują na śmierć? Pistolet do tatuaży opada w dół, a on wygląda na sfrustrowanego. – Ponieważ to nie ty powinnaś to robić - powiedział w ostateczności. -Elliot? – zapytałam. – Hej – usiadłam i wyciągnęłam rękę, dotykając skomplikowanego rękawa tatuaży, który zdobił jego umięśnione ramię. -Przepraszam, że nie mogłem zrobić tego dla ciebie – powiedział, wyglądając na całkowicie pokonanego. - Chciałem. Nie myślałem o niczym innym. A potem…

-Rozumiem – powiedziałam, czując się okradziona przez to, że nie mogę przyciągnąć go do piersi i przytulić. Zamiast tego, skupiłam się na jego ramieniu i tatuażach które je zdobiły. Znajdowały się tam gwiazdy i czaszki, śliczna pin-up girl z blond włosami, babcina lalka, sierp i pistolet. Ptaki by ły rozproszenie w miejscach nie zajętych przez inne symbole, prze łknęłam ciężko, gdy uświadomiłam sobie, że wpatruję się w jego opowieść życia beze mnie. Przesunęłam palcami delikatnie po babcinej lalce, pewna, że należy ona do jego córki. -Masz coś dla czego warto żyć, Eli. Coś o wiele ważniejszego niż zemsta. Masz rodzinę. Uśmiechnął się smutno i spojrzał w dół na miejsce w którym moje palce łączyły się z jego skórą. -Kayla była wpadką – powiedział, pocierając palcami babciną lalkę. Uniósł rękawy swojej koszulki, a ja zobaczyłam słowo Kayla niczym wstążka owijające jego ramię. – Mandy chciała zrobić aborcję, ale… Mój oddech zamarł na chwilę w trakcie tego słowa. -Nie pozwoliłem jej – wyszeptał. –Powiedziałem jej, że naprawdę chcę zobaczyć co się potem stanie. Boże, przepraszam Julz. – skończył, a ja nie skorygowałam go. – Nie chciałem wspominać o tym gównie. Uśmiechnęłam się mimo swojego smutku. – Nie powinieneś przepraszać. – odpowiedziałam, moje serce urosło i zabiło dla Elliota z uczuć, których nie czułam od lat. – Cieszę się, że coś tak miłego wyszło z czegoś tak okropnego. Odprężył się i ponownie podniósł swój pistolet. – Powinniśmy to skończyć. Skinęłam głową i położyłam się. – Tak. Przyłożył igły do mojej skóry. – Który pierwszy? – zapytał, a ja od razu wiedziałam o co pyta. Którego zamierzam zabić jako pierwszego.

-Chad – odpowiadam miękko. – Najstarszy. Najgorszy. Kiwnął głowę. A ja napięłam się gdy gwałtownie wpił się w moją skórę.

Siedemnaście

-Hej. Ziemia do Samanthy! – Jase macha dłonią przed moją twarzą. Zatrzymaliśmy się na końcu promenady na Venice Beach i wszystkich szaleńców którzy wzdłuż niej leżeli. Widzę faceta żonglującego ogniem, filipinkę w średnim wieku śpiewającą karaoke i mnóstwo kulturystów pracujących w piasku z

metalowymi przyrządami. Zalewają mnie wspomnienia z bycia nastolatką. Tu nawet pachnie tak samo. Muszę zmuszać się do zwracania uwagi na Jase’a, gdy mówi: - Chcesz zjeść? – pyta mnie. Potrząsam głową. – Popływajmy – mówię, będąc przyciągana do oceanu jak megnes. Zrzucam swoje pożyczone buty i zostawiam je na chodniku, wchodząc w cudownie ciepły piasek. Czuję się błogo. Jak w domu. Jase parska. – Nie mamy stroi kąpielowych. Wzruszam ramionami. – Moja bielizna wystarczy. – mówię, ściągając koszulkę i rzucając ją na ziemię obok butów. Rozsuwam spodnie i zsuwam je w dół, je też skopując na stos rzeczy. Mam na sobie czarny biustonosz i pasujące do niego wycięte w bikini majtki i wiem, że wyglądam w nich dobrze. Patrzę na Jase’a i śmieję się. – No dalej. – mówię. – Chyba że się boisz. -Boję się że zostanę aresztowany – mówi szatańsko. – Nie noszę bielizny. -Oh – mówię, unosząc brew. – Cóż, przynajmniej podwiń te jeansy i wejdź ze mną do wody. Zostawiam go na chodniku, przeklinającego nad wiązanymi butami, gdy próbuje je ściągnąć, a ja biegnę przez piasek do wody. Nurkując pod wodą, szczelnie zamykam oczy na wypadek gdyby moje soczewki spróbowały mi wypaść. Między moim tatuażem, utratą soczewek i próba zapamiętania fałszywego imienia, utrzymanie tej maskarady zaczyna być irytujące. A to dopiero początek. Wypływam ponownie kopiąc nogami, słona woda oczyszcza mnie z koszmaru kilku ostatnich dni. Jase stoi na krawędzi wody. Jego palce u stóp ledwie są zamoczone. Ściągnął swoją skórzaną kurtkę i koszulkę, unosząc się leniwie na wodzie, doceniam jego sześciopak i całe ciało. Niezdarny chłopak zmienił się w bardzo atrakcyjnego

mężczyznę. Jego tatuaże są całkowicie inne od tych Elliota – głównie związane z gangiem – a kiedy odwraca się by spojrzeć na plażę, dostrzegam jego tatuaż Gypsy Brothers. Wygląda identycznie do tego, który ma Dornan i coś w moim brzuchu się przewraca. Odwróć się Jase. Odwraca się, wchodząc do wody nieco głębiej, tak że sięga mu ona do kostek. – Chodź tutaj, cipko. – drażnię się z nim. -Przemokną mi jeansy – mówi. Wydymam wargi i dąsam się dramatycznie. Śmieje się z tego. -Woda jest taaaaaka doooobra – mówię. Wyławia z kieszeni klucze i telefon, rzuca je na piasek, poza zasięgiem wody. Nikt ich nie dotknie. On należy do Gypsy Brothers. Oni prawie są właścicielami Venice Beach. Wchodzi do wody, aż po kolana. Jego jeansy natychmiast przemakają słoną wodą. -Dalej – wołam, odpychając się w tył. Potrząsa głową i nie rusza się. Płynę w jego kierunku, z szatańskim uśmiechem na twarzy. – Nie – ostrzega, ale zanim jest w stanie skończyć zdanie, ciągnę go za ramiona, zmuszając go by klęknął w wodzie. Unosi się na jej powierzchni, śmiejąc się i chlapiąc, a moje serce zrzuca trochę swojego ciężaru. -Dzięki – mówi, jego głos ocieka sarkazmem. -Nie ma za co – odpowiadam. – Mówiłam ci, że woda jest dobra. Potrząsa tylko głową, uśmiechając się z rozbawieniem. Zanim odzywa się bardzie poważnie przez chwilę obserwuje horyzont. – Więc jesteś teraz tak jakby starą mojego taty? – prawie się krztuszę. – Co? – parskam. -Mój tata. Czy wy, jesteście razem?

Mój uśmiech znika całkowicie, a ja mocno wciskam stopy w piasek pod nami. Ale on postawił ciekawe pytanie. Czy Dornan uważał, że jesteśmy w związku, nie ważne jak krótka i jak rażąco dysfunkcjonalna była nasza znajomość? -Nie wiem – mówię szczerze. Ponieważ taka jest prawda. Nieoczekiwana bliskość z Dornanem jest zarówno błogosławieństwem jak i przekleństwem – mam nieograniczony dostęp do niego, jego klubu i jego synów, ale w tym samym czasie, jeśli będę to kontynuować, spędzę większą część swojego czasu z osobą, której nienawidzę najbardziej na świecie, z osobą, która rozdarła całe moje istnienie i ukradła wszystko co się dla mnie liczyło. -Myślę, że jest bardzo przywiązany – mówi Jase, a ja nie wiem co słyszę w jego głosie – Zazdrość? Rezygnację? Wzruszam ramionami. – Ja tylko poznałam mężczyznę. Chciałam tylko pracy w waszym klubie burleski.

Nie chciałam, by postrzelił mojego domniemanego byłego chłopaka – niewinnego nieznajomego – a następnie przyłożył broń do mojej głowy. -Mój ojciec nie jest typem osoby, której się odmawia – mówi poważnie, odwracając się w stronę słońca. -I oto jesteśmy – odpowiadam. Nie odzywa się przez kilka chwil, a ja używam tego czasu by zrobić kilka okrążeń wokół niego. -Przepraszam za mojego brata, nabuzowany jest tymi pieprzonymi energy drinkami – mówi w końcu. -Słucham? – pytam, zatrzymuję się w trakcie płynięcia stylem klasycznym. Dryfuję przed nim, a potem znowu stawiam stop na piasku.

-Chad – mówi zamyślony, przeżuwając wargę. – Ludzie zawsze myślą, że jest na haju, ale nie jest. Pije te cholerne napoje z guaraną od chwili gdy wstanie rano. Któregoś dnia chłopak dostanie ataku serca. Próbuję mu to powiedzieć, ale… Mogę sobie jedynie wyobrazić jak dalej potoczyła się ta rozmowa. -Lubię te napoje – mówię, śmiejąc się. – Prawie tak bardzo jak lubię piwo. -Nie dotykaj tych znajdujących się z tyłu lodówki w siedzibie klubu – mówi. – Chad zamorduje cię we śnie. Najwyraźniej wszystkie są jego. Uśmiecham się bezmyślnie, w moim umyśle zaczyna tworzyć się pokręcony pomysł.

Któregoś dnia, chłopak dostanie ataku serca. Mój uśmiech zmienia się w szeroki na pół twarzy wyszczerz. -Co? – pyta Jase, chlapiąc wodą w moją twarz. -Nic – mówię, robiąc to samo. – Po prostu myślałam o tym jak dobre byłoby teraz to piwo.

Wciągamy nasze suche ubrania na mokre ciała, a one przylepiają się do naszej skóry, gdy pijemy piwo i jemy rybne taco na chodniku. Ściemnia się i z roztargnieniem oglądam żonglerów, obmyślając szczegóły mojego planu. Mój umysł pędzi tak szybko, że ledwie jestem w stanie skoncentrować się na tym co mówi Jase. Ponieważ chyba wymyśliłam sposób w jaki zabiję Chada. I będzie on przepyszny.

Osiemnaście

Tydzień zajmuje mi zorganizowanie mojego małego planu, jestem pieprzona przez Dornana przy każdej nadarzającej się okazji. Pieprzy mnie pod prysznicem, w biurze, w łóżku i na stole bilardowym. Dziękuję gwiazdą, że nie wpadł na pomysł by wypieprzyć mnie na scenie burleski w klubie, ponieważ jeśli by to zrobił, to myślę iż załamałabym się pod ciężarem moich kłamstw, a on zorientowałby się, że naprawdę nazywam się Juliette Portland.

Dziesięć dni po swoim przyjeździe, wprowadzam mój plan w życie. W siedzibie jest ciche niedzielnie popołudnie, a Chad jest sam w ogromnym garażu, gdzie zaparkowane są wszystkie motocykle. Dzisiaj nie ma ich zbyt wielu – Dornan i większa część członków pojechała na przejażdżkę, a Chad musiał zostać, bo niedawno miał operowane kolano. Natychmiast jestem w stanie powiedzieć że jest wkurzony za to, że go zostawili, kuśtyka wokół wściekle, brzękając kluczami i

przeklinając na swój motocykl, który ułożony jest na dźwigni, większość jego części wala się po podłodze w splątanym bałaganie. Wślizguję się do środka i zamykam za sobą drzwi, w dłoni trzymam puszkę jego ulubionego napoju. -Hej Chad – mówię, przechylając puszkę jakbym ją piła. Chociaż nie pozwalam żadnej kropli napoju dotknąć moich ust. To znaczy, nie chcę umrzeć. Chad podnosi wzrok, wyglądając na zirytowanego, a jego brwi łączą się, gdy widzi mnie. -Czego kurwa chcesz?- pyta rozrzucając wokół więcej narzędzi. Patrzy na mnie jeszcze raz i znowu wstaje, kuśtykając wokół motocykla do mnie. Wyrywa puszkę z moich dłoni, a ja udaję zaskoczenie. – Nie pij moich pieprzonych napoi, suko – mówi, uderzając puszką o ladę obok siebie. Czekam cierpliwie, aż zacznie kontynuować pracę nad motocyklem. -Nie sądziłam, że będziesz miał coś przeciwko – mówię, opierając się o ladę obok niego i upewniając się, że ma dobry widok na mój dekolt. to zawsze dobre rozproszenie. – Nie powinieneś pić tak długo tego gówna, wiesz. Twoje ciało tego nie zniesie. Parska i rzuca kluczem o ziemię, ledwo omijając swój motocykl. Sięga po puszkę i bierze ogromny łyk, parskając na mnie. Bingo. -Z czego się śmiejesz, suko – pyta, z powrotem uderzając puszką o ladę obok mnie. Prawie natychmiast , wydaje się być zmieszany i mogę sobie tylko wyobrazić jak szybko zaczyna bić teraz jego serce. Zaraz oblewa go pot i chwieje się na nogach.

Wzruszam ramionami, rozszerzając oczy i mówiąc niewinnie: - Dobrze się czujesz Chad? – pytam, śmiejąc się gdy opada na kolana. Krzyczy, gdy jego świeżo zrekonstruowane kolano wydaje pyknięcie i trzaśnięcie i mogę tylko przypuszczać, że skutki operacji zostały poważnie zepsute. -Co do…- sapie, chwytając pierś obiema dłońmi. Klękam przed nim, tak że jestem na poziomie jego oczu i klepię jego głowę protekcjonalnie. -Proszę, proszę – drwię z niego jakby był psem. – to wkrótce się skończy, Chad. Nie będziesz cierpiał tak długo, jak mi kazałeś cierpieć. Szkoda, ale to konieczne. Jego oczy przez chwilę są puste, a ja cofam się nie chcąc zostać przygniecioną przez jego ciężar, kiedy dziesięć sekund później opada na ziemię. -Kim jesteś? – warczy, trzymając się za klatkę piersiową. Uśmiecham się, gdy uczucie najwyższego triumfu wypełnia mnie. Klękam przed nim i pochylam się tak blisko jego ucha, że mój oddech drażni jego skórę i to będzie ostatnia rzecz, którą poczuje. – Mam na imię Juliette – szepczę – a ty Chad właśnie zostałeś wypieprzony. Wstaję na nogi i kontynuuję obserwowanie tego jak walczy. -Ty dziwko – pluje, jego twarz czerwienieje. Klęka, a potem jego ramię uderza o podłogę z głośnym trzaskiem. Wieczność trwa jego umieranie. Kiedy już na dobre jest martwy, uśmiecham się. Ponieważ lubię to uczucie. Jest lepiej, niż się spodziewałam. Jeden skurwysyn mniej. Zostało sześciu. Wycieram swoje odciski palców z puszki, odkładam ją z powrotem na ławkę i przechodzę nad bezwładnym ciałem Chada. Wychodząc z garażu z nieustępliwością wykradającego się kota, niewidziana

kieruję się na dach. W trakcie drogi, chwytam piwo z lodówki i otwieram je o drewnianą ławkę. Wchodząc po schodach szybko i cicho, wpadam na dach. Jase siedzi na beanbag, które wynalazł, obserwując słońce zachodzące nad Venice Beach. Staję obok niego, podziwiając widok. -Hej – mówi. – Przyszedłem obejrzeć zachód słońca zanim pójdę do pracy. Siadam po turecku na ogromnym materacu obok niego, pogrążam się w ziarnach, moje ciało jest takie zmęczone. -Nawet przyniosłaś mi piwo – żartuje, wskazując na pełną Coronę. Uśmiecham się i biorę łyk, wyciągając ją przed niego. – Masz – mówię. – Ja tylko chciałam spróbować. Jego dłoń ociera się o moją, gdy odbiera ode mnie butelkę i czeka sekundę dłużej niż powinien zanim ją zabiera. Nasze oczy się spotykają, ponure zmartwienie odbija się w jego rysach, gdy on też, musi czuć iskrę która wybucha między nami. -Samantha – mówi. Potrząsam głową. – Nie rób tego. Marszczy się i bierze łyk piwa. – czego mam nie robić? Patrzę się na swoje dłonie. – Nie mówi tego. Bierze długi, głęboki oddech i wypuszcza go ze świstem. – Skąd wiesz co miałem powiedzieć? Kładę dłoń na jego, oboje chwytamy butelkę. – Po prostu wiem. – odpowiadam, ściskając jego dłoń mocno. Myślę o tym jak bardzo go kocham, jak bardzo zawsze go kochałam i to wystarczy by wprawić mnie w szloch. Ale nie płaczę. Nie mogę.

Jeszcze nie skończyłam. Jeszcze jest tyle rzeczy, które muszę zrobić.

Six Brothers – Gypsy Brothers 02 – Lili St. Germain

Kłamałam. Oszukiwałam. Oddałam swoje ciało i życie mężczyźnie, który zniszczył moją rodzinę i skazał mnie na pewną śmierć. Zabijałam, grzeszyłam, a co najgorsze, cieszyłam się nieszczęściem innych. Zlizywałam słone łzy ojca opłakującego śmierć pierworodnego syna i nic nigdy nie smakowało mi tak słodko. Umarłam i odrodziłam się jak feniks z popiołów. Wiem, że pójdę do piekła. Będę płonąć w ogniach piekielnych obok Dornana i jego synów za rzeczy, których dokonałam i te, które zamierzam zrobić. Ale nie obchodzi mnie to. To będzie warte każdego liźnięcia diabelskich płomieni na mojej skórze za zniszczenie Dornana Rossa. Jeden z głowy, jeszcze sześciu do odstrzału.