Lindsey Dana - W zdrowiu i w chorobie

DANA LINDSEY

W ZDROWIU I W CHOROBIE

1

ROZDZIAŁ 1

M

RS

itch Woods opuścił klimatyzowaną halę przylotów lotniska w Dallas i natychmiast uderzyła weń fala gorąca. Rozejrzał się niecierpliwie, szukając wolnej taksówki. Po chwili pomalowany na żółto samochód podjechał do krawężnika. Mitch z ulgą zajął tylne siedzenie, ale w aucie było równie duszno, jak na zewnątrz. Klimatyzacja głośno brzęczała, ale nie działała. Mitch odetchnął głęboko. Boże, te sierpniowe upały naprawdę zaczynały mu się dawać we znaki. Chciał usiąść wygodniej, lecz poczuł, że całe ciało ma odrętwiałe. Nogi były ciężkie jak z ołowiu. Mitch spróbował rozluźnić krawat. Ta prosta czynność zajęła mu całe wieki, ponieważ palce odmawiały posłuszeństwa. Pocieszał się, że w hotelu na pewno będzie chłodniej. Zamierzał trochę odpocząć i jeszcze raz przejrzeć dokumenty dotyczące transakcji. Później zadzwoni do Andersona. Według raportu asystenta Mitcha firma Kathie - KD Line - była dobrą inwestycją. Obecnie borykała się z finansowymi problemami, ale miała przed sobą przyszłość. Okazało się, że Kathie potrafiła stworzyć przedsiębiorstwo. Kto by pomyślał, że zajmie się produkcją dziecięcych mebli i osiągnie sukces? Widocznie podczas tych trzech lat separacji nabrała zmysłu do interesów. Niestety, znów wpadła w tarapaty. Mitch westchnął. Kathie przeznaczyła na produkcję nowego rodzaju huśtawek i zjeżdżalni zbyt dużą część budżetu operacyjnego. W konsekwencji mała fabryka znalazła się na krawędzi bankructwa. Właśnie dlatego tutaj przyjechał. Taksówka zatrzymała się przed hotelem Adol-phus. Mitch wyciągnął z kieszeni portfel. Co, u licha, działo się z jego rękami?

2

RS

Guzdrał się, usiłując policzyć banknoty. W końcu cisnął je kierowcy na kolana. - Proszę zatrzymać resztę - mruknął. Przyjmowanie drobnych przekraczało w tej chwili jego manualne możliwości. W holu owionęło go przyjemne, rześkie powietrze, które na moment dodało mu sił. Energicznie ruszył za chłopakiem niosącym bagaż. Po wejściu do pokoju stwierdził jednak, że jest półżywy ze zmęczenia. Postanowił się przespać. Mała drzemka powinna mu dobrze zrobić. Padł na łóżko i natychmiast zasnął. Gdy się obudził, było już ciemno. A więc spał kilka godzin. Chciał się przewrócić na bok, ale nie zdołał. Cholera, dlaczego nie mógł się normalnie ruszać? Czyżby złapał jakąś infekcję? Nie miał czasu na chorowanie. Musiał sfinalizować transakcję. Później wyjedzie na zasłużony urlop, który sobie obiecywał od kilku miesięcy. Powoli podciągnął się na rękach i oparł plecy o poduszkę. Podniósł słuchawkę i z trudem przyłożył ją do ucha. Wystukał numer swojego lekarza w Houston. W kilku zdaniach opisał Jerry'emu Millerowi stan swoich mięśni ramion i nóg. - Przypomnij sobie kilka ostatnich godzin, Mitch. Piekły cię podeszwy stóp? - Tak, dzisiaj rano. Co to oznacza? - Być może to jeden z objawów. Masz problemy z oddychaniem? - Nie. - Trudności przy łykaniu? - Nie. - Czy jedzenie nie wydawało ci się inne niż zwykle? - Zrezygnowałem ze śniadania. Prawdę mówiąc, wczorajsza kolacja też była dziwna w smaku... - urwał, szukając odpowiedniego określenia. - Jakby metaliczna. - Doskwierały ci niedawno jakieś przypadłości, o których mi nie mówiłeś? - Tak, trzy tygodnie temu czułem się kiepsko, ale po paru dniach mi przeszło. Czemu się tak dokładnie wypytujesz, Jerry? Sądziłem, że po prostu przepiszesz mi jakieś tabletki i koniec. Jeśli podasz w

3

RS

recepcji nazwę specyfiku, hotelowy lekarz wszystkim się zajmie. - To nie takie proste, Mitch. Nie mogę postawić diagnozy przez telefon. Symptomy są niepokojące. Ich nagłe wystąpienie także. Trzeba sprawdzić, czy nie zapowiadają poważnej choroby. Czeka cię wizyta u specjalisty. Skąd dzwonisz? - Z Dallas. Zamierzam znów pomóc Kathie, kupując pakiet udziałów jej przedsiębiorstwa. Ona projektuje obecnie meble dziecięce, ale sama nigdy nie chciała mieć dzieci. Zastanawiające, prawda? - Masz teraz na głowie ważniejsze sprawy, Mitch - odparł krótko Jerry. - Wezwij karetkę i każ się zawieźć do szpitala, najlepiej do Memorial Hospital. Ja skontaktuję się z moim kolegą ze studiów, neurologiem, Edem Brysonem. Będzie na ciebie czekał w izbie przyjęć lub przyśle kogoś znajomego. - Jerry, nie mam czasu na chorowanie. Moje interesy wymagają... - Zrób, co ci powiedziałem, Mitch. Jedź do szpitala. Natychmiast. Porozmawiaj z Brysonem. Miejmy nadzieję, że przesadzam, ale lepiej nie ryzykować. Mitch usłyszał stuknięcie odkładanej słuchawki. Ani myślał jechać ambulansem na sygnale. Postanowił wziąć taksówkę. Usiłował wstać, ale zadanie okazało się niewykonalne. Upadł na podłogę. Z ledwością podniósł się na kolana i poprosił telefonistkę o przysłanie kogoś do pomocy. Co mu się przytrafiło? Zawsze cieszył się żelaznym zdrowiem, lecz dzisiaj zupełnie stracił siły. Całe ciało pokrywał zimny pot. Cienkie strumyczki spływały niemile po klatce piersiowej i plecach. Otworzył oczy. Blask bezcieniowego reflektora prawie go oślepił. Mitch natychmiast zacisnął powieki i przypomniał sobie ostatnie wydarzenia. Zniesiono go na noszach do karetki. Później chyba zemdlał. Rozejrzał się wokół siebie. Leżał na łóżku, a pięć osób w białych fartuchach przeprowadzało badanie. Czuł na rękach i nogach dotyk chłodnych dłoni. Pielęgniarka rozcięła mu koszulę. Jeden z lekarzy przycisnął do

4

RS

jego piersi kilka okrągłych, samoprzylepnych krążków. Mitch usłyszał cichy szum i miarowe sygnały pracującej aparatury. Męczyła go suchość w gardle, a język był jak z drewna. Mitch z trudem wychrypiał: - Co mi jest? - Proszę się nie męczyć mówieniem, panie Woods. Czy oni uznali, że trzy słowa go zabiją? Z uporem powtórzył pytanie, ale nikt mu nie odpowiedział. Ogarnął go paraliżujący strach. Całą siłą woli próbował opanować panikę. Koniecznie musiał zająć myśli czymś, co pozwoli mu chociaż na chwilę zapomnieć o tym koszmarze. Transakq'a. Obiecujący raport Andersona. Możliwości rozwoju przedsiębiorstwa Kathie. Tak, pornoże jej. Ostatni, piąty raz. Doprowadzi do tego, że KD Line wygrzebie się z kłopotów. W umowie przedślubnej, którą Kathie podpisała sześć lat temu, zagwarantował swojej żonie wszechstronną pomoc. Kathie miała więc formalne prawo pięciokrotnie domagać się wsparcia. Co prawda, po swoim odejściu nigdy nie poprosiła o złamanego centa, ale Mitch i tak potrafił dyskretnie wzmocnić pozycję jej firmy. Uczyni to również teraz. Może dzięki temu uwolni się od dręczącego poczucia winy. Boże, jak bardzo kochał Kathie. Przed ich separacją. Dużo szczęścia po rozwodzie, Kathie Woods. Kompletnie wykończona, Katharine Woods podniosła głowę. Pomasowała palcami skronie i zdrętwiałą szyję. Światło lampy odbijało się od rozłożonych na biurku dokumentów i raziło w oczy. Piekły ze zmęczenia. Spędziła dzisiaj sześć godzin w przerobionym z sypialni gabinecie. Dokładnie przeanalizowała dane, które otrzymała po południu od swego konsultanta. Ich wymowa była jednoznaczna. Kathie zdawała sobie sprawę, że znalazła się w wyjątkowo trudnym położeniu. Powinna niezwłocznie poszukać inwestora. Tylko w ten sposób mogła uratować KD Line. Oboje z dziadkiem poświęcili trzy lata życia i wszystkie oszczędności na projektowanie, produkcję i

5

RS

zdobywanie rynku dla swoich nowatorskich wyrobów. Katharine odetchnęła głęboko. Nie zamierzała się poddać. Wierzyła, że znajdzie rozwiązanie. Postara się obniżyć koszty, oszczędzając na czym się da, aby nie zawiesić produkcji. Jej pracownicy nie stracą posad, a ona stopniowo wydostanie się z dołka finansowego. Potrzebowała jedynie kogoś, kto podejmie ryzyko. Kto zainwestuje w małą fabryczkę zarządzaną przez dwudziestoośmioletnią kobietę bez doświadczenia w prowadzeniu interesów. A raczej bez sukcesów, poprawiła w myśli, ponieważ przypomniała sobie swój pechowy sklep z artykułami dla plastyków. Może należało umieścić w prasie ogłoszenie: „Szukam głupca". Zabrzęczał telefon. Zerwała się z krzesła i pobiegła do holu. Miała nadzieję, że dziadek czuje się dobrze. Któż inny mógłby do niej dzwonić o drugiej nad ranem? - Czy pani Kathie Woods? - zapytał kobiecy głos. - Kto? - Jestem rejestratorką w Memorial Hospital. Szukam Kathie Woods - żony Mitchella Woodsa. - Mitcha? - Jest pani jego żoną? - Chyba... chyba tak. - Oczywiście, że nią była. Przynajmniej oficjalnie. - Owszem - dodała, trochę zakłopotana. - Pan Woods jest w naszym szpitalu. Jeszcze nie wiadomo, co mu dolega, ale objawy są niepokojące. Prosił, aby panią zawiadomić. - Mnie? - Spytała zdumiona. - Tak. - Mam przyjechać? - Jeśli życzy sobie pani zobaczyć swego męża, to leży na oddziale intensywnej terapii - wycedziła kobieta. - Jest przytomny. Nie stwierdzono żadnych urazów ani nie grozi mu operacja, więc można go odwiedzać o dowolnej porze. Proszę tylko pamiętać, że lekarz określił jego stan jako ciężki. Katharine szybko zanotowała kilka wskazówek. Wolała nie

6

RS

błądzić po szpitalnych korytarzach. Odłożyła słuchawkę. Przez chwilę zastanawiała się, jak postąpić. Mitch był tutaj, w Dallas. Został przyjęty do szpitala i chciał się z nią widzieć. Po trzech latach milczenia wzywał ją do siebie. Coś takiego. Naprawdę musiał być chory. Pół godziny później Katharine stała przed wejściem do sali intensywnej opieki medycznej, słuchając wyjaśnień doktora Brysona. Oszołomiona, usiłowała zrozumieć, co ten niski, łysiejący mężczyzna do niej mówi. - Ramiona i nogi pana Woodsa są częściowo sparaliżowane. Wygląda na to, że sytuacja się pogarsza. Część sygnałów z rdzenia kręgowego nie dociera do mięśni. Nie mogę jeszcze stwierdzić tego z całą pewnością, ale sądzę, że mamy do czynienia z zespołem Guillaina-Barrego. Mitch był sparaliżowany. Boże drogi! Natychmiast przypomniała sobie wspaniałe, muskularne ciało, radość, jaką jej sprawiał mocny uścisk, gdy Mitch ją obejmował. Przez trzy lata tłumiła te wspomnienia, lecz teraz powróciły do niej z całą siłą. Dawno temu oboje na krótko uwierzyli w swoje szczęście. Zaślepiła ich wówczas miłość. Nie pozwalała dostrzec różnic, które ich dzieliły. Katharine westchnęła ciężko. Musiała poznać całą prawdę. - Czy coś go boli? - Nie, ta choroba nie wywołuje bólu. Pan Woods nie jest również odrętwiały. Zmysły pracują prawidłowo. Czuje ucisk, ciepło. Reaguje normalnie na bodźce zewnętrzne. - Czy jest umierający? - szepnęła. - Wiele osób cierpiących na zespół G.B. umiera, ale wskaźnik się obniża. Większość zejść śmiertelnych jest spowodowana niewydolnością oddechu. To rezultat paraliżu mięśni klatki piersiowej. Pani mąż został podłączony do aparatury kontrolującej regularność oddechu. Pod tym względem wszystko jest dotychczas w porządku. To dobry znak. - Czy on pozostanie... - Jej wargi wzdragały się przed

7

RS

wymówieniem słowa „sparaliżowany". - Czy wyzdrowieje? Człowieku, powiedz „tak", dodała w myśli. - Jeszcze za wcześnie, aby określić rokowania. Nie potrafimy nawet autorytatywnie stwierdzić, że to na pewno G.B. Najpierw musimy wykluczyć inne możliwości. Szczerze mówiąc, nie da się przewidzieć rozmiarów szkód, dopóki stan się nie ustabilizuje. Może to potrwać kilka dni lub tygodni. Dopiero wtedy należy zastosować odpowiednią rehabilitację. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że w praktyce nie ma typowych przypadków G.B. Niektórzy pacjenci pozostają upośledzeni fizycznie w niewielkim stopniu, inni bywają... bardziej unieruchomieni. Część chorych odzyskuje zdrowie w stu procentach, bez względu na stopień zaawansowania objawów. Ale najczęściej pozostaje częściowy paraliż, pani Woods. - Panna Drake. Katharine Drake - poprawiła, zastanawiając się, czemu tak obstaje przy tym nieważnym szczególe. Mitch był sparaliżowany. Nie wiadomo, co go czekało. Teraz prosił, aby przyjechała. Dlaczego? Przecież odeszła od niego trzy lata temu. Od tej pory nigdy się z nią nie kontaktował. Prawdopodobnie także doszedł do wniosku, że ich małżeństwo okazało się pomyłką. Należeli do różnych klas społecznych. Ona wychowała się w skromnych warunkach. Nie umiała odgrywać roli wytwornej małżonki bogatego biznesmena. Nigdy nie zdołała podporządkować się regułom gry, obowiązującym w tak zwanym wielkim świecie. Teraz Mitch jej potrzebował. Nie mogła go zawieść. Posiedzi przy nim, nawet jeśli chciał tylko zabić czas, dopóki nie zjawią się przyjaciele i Francine. Przez chwilę zastanawiała się, czy Mitch zrobiłby to samo dla niej. Zaraz jednak porzuciła te rozważania. - Wolno go odwiedzać? - spytała. - Czy on mówi? - Odwiedziny są dozwolone, panno Drake. Pan Woods jest przytomny. Mowa nie jest na razie upośledzona. Na razie! - Dla jego dobra prosiłbym, aby zachowywała się pani naturalnie, nie okazywała zdenerwowania ani strachu. Niech pani po prostu będzie sobą. Nie należy traktować go jak inwalidy. Wyzdrowienie

8

RS

jest zależne w tym samym stopniu od stanu emocjonalnego, co od mechanizmów odpornościowych organizmu. Bryson otworzył drzwi do oddziału intensywnej terapii. - Może pani zostać dowolnie długo. Zajrzę do niego jutro rano. Dobranoc. Katharine z respektem spojrzała na imponujący zestaw elektronicznego sprzętu medycznego. Pokój był podzielony na dwie części, z trzema oddzielonymi kotarą łóżkami po obu stronach. Pielęgniarka oderwała wzrok od monitora. - Pani Woods? Katharine skinęła głową, zbyt oszołomiona, aby podać swoje panieńskie nazwisko. - Pani mąż jest naszym jedynym pacjentem. Przez cały czas kontrolujemy pracę serca i płuc. - Kobieta zaprowadziła Katharine do ostatniego pomieszczenia i odsunęła wyblakłą, żółtą zasłonę. - Ktoś z wizytą, panie Woods. Katharine usiłowała zapanować nad nerwami. Przymknęła na moment oczy i odetchnęła głęboko, żeby się uspokoić. Niech pani będzie sobą, zabrzmiało jej w uszach. Rozciągnęła wargi w uśmiechu i weszła do środka. - Cześć, Mitch. Co taki miły facet jak ty robi w takim miejscu? Mitch siedział niemal prosto. Opierał się plecami o podniesioną część łóżka. Wydawało się o wiele za małe dla atletycznej sylwetki. Mitch miał szerokie bary i sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu. Nawet białe krążki, przylepione do klatki piersiowej oraz przewody zaplątane w porastające ją, gęste, kręcone włosy, nie umniejszały jego męskości. Kathie przesunęła spojrzeniem po mocnej szczęce i jednodniowym zaroście. Szorstki dotyk owłosionej skóry Mitcha zawsze leciutko drażnił policzki Katharine i jej nagie piersi, gdy ją pieścił. Kathie poczuła na całym ciele podniecające mrowienie. Po tylu latach i w takich okropnych okolicznościach niezwykła seksualność Mitcha nadal przyprawiała ją o słodką niemoc. - Kathie? Co, u licha...? - Mitch powoli i z wyraźnym trudem

9

RS

chwycił lewą ręką brzeg prześcieradła. Usiłował podciągnąć je do góry. Zastanawiała się w popłochu, jak postąpić. Pomóc mu? Zachęcić do zdwojenia wysiłku? Proszę być sobą. Traktować go normalnie. Jakimś cudem odzyskała mowę. - Nie musisz się zasłaniać, Mitch. Przecież to ja. Znam wszystkie szczegóły twojej anatomii. Wielokrotnie je widywałam w bardzo interesujących sytuacjach, pamiętasz? - Po co tu przyszłaś? Czego chcesz? - parsknął. - Miły jak zawsze, prawda? Przecież zjawiłam się w charakterze miłosiernego anioła, którego wezwałeś w środku nocy. - Wezwałem? Ciebie? To niemożliwe. - Znów niezgrabnie spróbował zakryć tors. Podeszła bliżej, żeby go wyręczyć. Próbował zacisnąć palce na pogniecionym, białym płótnie. - Nie! - Odwrócił głowę. - Siostro! Proszę poprawić to cholerne prześcieradło, dobrze? Zimno mi. Katharine cofnęła się zdumiona tym nieoczekiwanym wybuchem. Czekała w milczeniu, aż pielęgniarka wygładzi pościel i wyjdzie. Dopiero wtedy wyjaśniła przyczynę swojej wizyty. - Mitch, przed godziną zadzwoniła do mnie rejestratorka z izby przyjęć. Poprosiła do telefonu Kathie Woods. Po dłuższej chwili zrozumiałam, że chodzi o mnie. Nie wiem, skąd ta osoba znała mój numer. W książce telefonicznej figuruję jako Drake. Tak czy owak, dowiedziałam się, że zostałeś przyjęty na oddział intensywnej terapii. Podobno chciałeś się ze mną widzieć, więc przyjechałam. Najwidoczniej zaszło jakieś nieporozumienie. Chyba będzie lepiej, jeśli już pójdę. Powiedz, żebym została, Mitch, dodała w myśli. Nie miała pojęcia, dlaczego tak jej na tym zależy. - Nie odchodź, proszę - powiedział cicho. - Nie pamiętam, żebym podawał im twoje nazwisko i numer, ale pewnie to zrobiłem... - Głos mu zadrżał. - Dzięki, że przyszłaś. - Jak mogłabym odmówić twojej prośbie, skoro za jednym

10

RS

zamachem użyłeś słów „proszę" i „dziękuję". Czyżbyś łagodniał z wiekiem, Mitch? - zażartowała, aby poprawić nastrój. - Raczej nuda wywiera na mnie zbawienny wpływ. Tu nie ma nic do roboty. - Popatrzył na swoje nieruchome ciało. - Poza czekaniem, oczywiście. W czasach, gdy byli razem, Katharine nigdy nie zauważyła, żeby Mitch czegoś się obawiał. Uładzo-ne, dobrze zorganizowane życie nie zmuszało go do ujawniania uczuć. Okazywał je tylko wtedy, gdy się kochali. Cudowna, porywająca emocjonalność Mitcha potrafiła wówczas doprowadzić Katharine na sam szczyt. Siłą woli stłumiła te wspomnienia. Powinna raczej przypomnieć sobie długie, samotne noce. Mitch zawsze pracował do późna, a po powrocie do domu od razu szedł do swojego gabinetu. Często spędzał tam jeszcze kilka godzin, zostawiając ją samą. Gdyby zwracał na nią trochę więcej uwagi... Chociaż musiała uczciwie przyznać, że nie tylko obojętność Mitcha była powodem ich licznych małżeńskich problemów. - Skoro jestem twoim antidotum na nudę, to lepiej od razu zacząć działać. - Przysunęła do łóżka twarde, metalowe krzesło. - Chcesz porozmawiać o zespole Guillaina-Barrego? - Nie. A przynajmniej nie teraz. Pogadajmy o czymkolwiek, byle nie o moim stanie zdrowia. - Zawiadomiłeś Francine? - Nie. - Jak się miewa moja szwagierka? Dawniej lubiła listownie przypominać o moich obowiązkach. Twierdziła, że cię zaniedbuję. Później przestała pisać. - Znów się rozwiodła, a jeszcze nie zdążyła ponownie wyjść za mąż. Ma więc mnóstwo czasu, żeby wtykać nos w moje sprawy. Szuka dla mnie twojej następczyni. Szkoda, że nie widziałaś dotychczasowych kandydatek. Kpiący ton Mitcha dodał jej animuszu. Parsknęła śmiechem. - Zdaniem Francine prawdopodobnie każda z nich o wiele bardziej nadaje się do tej roli. - Nie zaprzeczył, więc kontynuowała: -

11

RS

Mam do niej zadzwonić? - Chyba tak, ale nie mów jej prawdy. Powiedz, że po prostu przechodzę badania. - Dlaczego? - Znasz Francine. Będzie nade mną jęczeć i załamywać ręce, lecz i tak nic nie zdziała. - Spróbował wzruszyć ramionami. - Na widok białych fartuchów dostaje mdłości. Katharine zmieniła temat. Zapytała Mitcha o wspólnych znajomych. Nie widziała ich od dawna. Dowiedziała się, że żaden z nich nigdy nie napomknął ani o małżeństwie Mitcha, ani o separacji. Przegadali wiele godzin. Rano pielęgniarka przyniosła na tacy śniadanie. Mitch powoli ujął dużą łyżkę i zanurzył ją w mlecznej zupie. Katharine pochyliła się, aby mu pomóc. - Nie! - zaprotestował gwałtownie. - Sama idź coś przegryźć dodał szorstko. - Na pewno umierasz z głodu. Katharine znalazła bufet i zamówiła jajecznicę. Zjadła tylko połowę, bo okazała się całkiem bez smaku. Zerknęła na zegarek. Ósma trzydzieści. Dziadek z pewnością oczekiwał, że lada chwila zjawi się w firmie. Zarządzała nią właśnie razem z nim. Gdy jej rodzice przeszli na emeryturę i zamieszkali na Florydzie, Kathie i dziadek Gus bardzo do siebie przylgnęli. Znów stali się sobie bliscy jak wtedy, gdy Kathie była dzieckiem. Od trzech lat oboje wspólnie pracowali, projektując i wytwarzając meble oraz drewnianą galanterię. Kathie znalazła automat i zadzwoniła. - Zajmij się wszystkim, Gus. Ja dzisiaj nie przyjdę. - Źle się czujesz, dziecinko? - zapytał troskliwie. - Znów siedziałaś do trzeciej nad tymi dokumentami? - Rzeczywiście nie spałam tej nocy, ale to drobiazg. Mitch leży w Memorial Hospital... - Po co przyjechał do Dallas? - Nie wiem, ale jest bardzo chory. Lekarze sądzą, że cierpi na chorobę Guillaina-Barrego. - Starannie wymówiła nazwę. Podstawowy objaw to postępujący paraliż. - Głos jej się załamał. -

12

RS

Mitch może umrzeć. - Przykro mi, ale ty nie jesteś mu nic winna. Najwyżej trochę współczucia. - Nie mam pojęcia, dlaczego, ale chcę mu pomóc. Muszę. - On wciąż na ciebie działa, prawda? - Nie zdawałam sobie z tego sprawy, dopóki go nie zobaczyłam. W gardle całkiem jej zaschło. - Długo bolałam nad naszym rozstaniem. Ale to już przeszłość. Teraz czuję się szczęśliwa. Lubię swoje życie, które sobie zbudowałam od nowa. Cieszy mnie, że powiodło się nam w interesach. - Odniosłaś sukces, kochanie. Powinnaś być dumna. - Dzięki, Gus. Zastanawiam się, co robić, jeśli chodzi o Mitcha. Jak wiesz, nasze małżeństwo skończyło się fiaskiem. Mitch oczekiwał, że stanę się w jego życiu maskotką, trofeum, które zdobył i z dumą wszystkim pokazuje. A ja po prostu potrzebowałam męża. Partnera, a nie właściciela. Sądziłam, że bliski człowiek zachęci mnie do realizacji własnych planów. Ta separacja złamała mi serce, ale musiałam odejść... albo utracić własną tożsamość. Ale teraz on jest naprawdę w ciężkim stanie, Gus. - Z ledwością powstrzymała szloch. - Prosił, żebym przyjechała. Nie mogę go zawieść. - Rozumiem. Nie martw się o firmę. Przez parę dni dam sobie radę bez ciebie. Dopilnuję pakowania i wysyłki. Cały towar zostanie dostarczony w terminie. Ostatnio spędzałaś tutaj mnóstwo czasu. Z chęcią cię zastąpię. - Czas to żaden problem - odparła, tłumacząc się bardziej przed samą sobą niż przed Gusem. - Najgorsze, że wydałam za dużo pieniędzy na prototypy nowego sprzętu dla placów zabaw. Wierzę w powodzenie naszych projektów, ale ekspertyzy techniczne pochłonęły majątek. Koniecznie muszę znaleźć inwestora. W przeciwnym razie nie ma co marzyć o rozpoczęciu produkcji i spłacie kredytu. Zyski z dotychczasowej sprzedaży nie wystarczą na długo. - A ten konsultant Art Jakiśtam... Co sugerował? - Art Harris? Powtórzył jedynie prawdy, które sami znamy. W

13

RS

ciągu najbliższych sześciu miesięcy potrzebujemy sporego zastrzyku gotówki lub... - urwała, bo znów łzy zakręciły się jej w oczach. - Odpocznij trochę, dziecinko, i zachowaj optymizm. Zawsze potrafiliśmy wybrnąć z kłopotów, więc i tym razem się uda. Poradziłbym ci jeszcze, żebyś nie przejmowała się zanadto stanem Mitcha, ale wiem, że to próżny trud. Do zobaczenia, Kathie, i uszy do góry. Wyprostowała plecy, wdzięczna Gusowi za jego lekki ton. Dziadek bez wątpienia miał rację. Zorganizują niezbędne fundusze. Muszą je zdobyć. Wstąpiła do toalety. Ochlapała twarz zimną wodą. Wyjęła z torebki grzebień i gumkę. Szybko zrobiła koński ogon i wróciła na oddział. Poczekała kilka minut, aż pielęgniarka zmierzy wydolność płuc Mitcha. Po chwili weszła do jasno oświetlonego pomieszczenia za żółtą zasłoną. - Staję się coraz słabszy, Kathie. - Głos Mitcha zabrzmiał rzeczowo, ale usłyszała w nim smutek... a także strach. - Czy tę wiadomość przekazał ci Bryson? - zapytała ostrożnie. - Sam to czuję. Prawie nie mogę zacisnąć palców ani ruszać ramionami. Serce jej zamarło. Proszę być sobą i nie okazywać zdenerwowania, zadźwięczały jej w uszach słowa lekarza. - Doktor Bryson mówił, że to typowy objaw. - Jestem taki zmęczony i wciąż senny. - Zamknął oczy, ale nie wyglądał na zrelaksowanego. - A więc śpij, Mitch. Musisz odzyskać siły, żeby zwalczyć tę chorobę - powiedziała z przejęciem. - Pomogę ci. - Jeśli zechcesz, dodała w myśli. - Dobrze - szepnął prawie bezgłośnie. Katharine nie była pewna, czy się nie przesłyszała. Usiadła i patrzyła na niego, gdy usnął. Miał świeżo ogolone policzki i uczesane włosy. Nie wątpiła, że higieniczne zabiegi pielęgniarza sprawiały Mitchowi przykrość. Lecz był na nie skazany. Spał niespokojnie, często poruszając gwałtownie głową, ale ciało -

14

RS

wspaniałe i potężne - leżało nieruchomo. Wielokrotnie w ciągu dnia przerywano Mitchowi wypoczynek. Obce dłonie pobierały próbki krwi, przykładały do ust specjalną tubę do pomiarów wydolności oddychania. Sanitariusze co dwie godziny przekładali go z jednego boku na drugi. Katharine obserwowała twarz Mitcha, gdy ktoś go dotykał. Malowała się na niej wymuszona obojętność. Stopniowo odzierano go z godności. Zaciśnięte szczęki świadczyły o tym, jak bardzo cierpi z tego powodu. Z uporem wpatrywał się w jeden punkt na suficie, ignorując jej próby nawiązania rozmowy. W końcu przymknął powieki. Kathie zastanawiała się, czy znów drzemie. A może po prostu próbował odciąć się od świata. Wieczorem pojawił się doktor Bryson. Obejrzał kartę, umieszczoną na tabliczce wiszącej w nogach łóżka. - Jak się miewamy, panie Woods? - Skąd, u licha, mogę wiedzieć? Do cholery, człowieku, w ogóle się już nie ruszam. Chyba wkrótce podniosę wskaźnik zgonów. - Nadal przeprowadzamy niezbędne analizy - odparł chłodno Bryson. - Na razie potrafimy tylko stwierdzić, co panu nie dolega. Po wykluczeniu różnych możliwości zostanie zespół Guillaina-Barrego. - Czy nic nie da się zrobić? Mamy tak siedzieć i czekać? - Własny głos zabrzmiał nieprzyjemnie w uszach Katharine. - I zachować optymizm. Sytuacja nie jest na razie beznadziejna. Na razie, powtórzyła w myśli. Bryson w cudowny sposób umiał ofiarować nadzieję, aby zaraz ją odebrać. - Wrócę rano. Proszę o cierpliwość, panie Woods. Za kilka dni wszystko się wyjaśni. Po wyjściu lekarza Mitch zaklął szpetnie. W jego oczach błyszczał gniew. Katharine ujęła dłoń Mitcha. Wydała się jej ciepła i silna. Normalna. - On powiedział, że nie powinieneś tracić optymizmu, Mitch. Powoli i niezgrabnie uwolnił rękę. - Na jakiej podstawie? - Żyjesz, Mitch.

15

RS

- A jak długo? Czy Bryson ci nie mówił, że pacjenci z... z tym zespołem często umierają? Łzy na chwilę zamgliły jej wzrok. - Ale ty nie umrzesz, Mitch. - Wspaniale. Będę egzystował jako warzywo w ludzkiej skórze. Przyjrzyj mi się, Kathie. Jestem zupełnie niesprawny. Skazany na opiekę innych. Pielęgniarki muszą skakać koło mnie przez cały dzień. Nie potrafię nawet podnieść do ust łyżki. A ten stan może się jeszcze pogorszyć. Jak wygląda moja przyszłość? Mam spędzić resztę życia w jakimś przeklętym szpitalu? Komunikować się z ludźmi przy pomocy mrugania? To gorzej niż wegetacja, więc nie gadaj mi o optymizmie! Katharine zacisnęła powieki. Rozumiała, że Mitch nie na nią jest wściekły. Ale nie mógł krzyczeć na swoją chorobę. Ani na tę dręczącą niepewność. Mógł natomiast wrzeszczeć na nią. Miał za sobą lata doświadczeń. - Wobec tego zacznij walczyć, Mitch! - zawołała. - Ty się nigdy nie poddajesz. Walcz. - Z czym, Kathie? Przecież nie wiem, co mnie naprawdę czeka odparł spokojniejszym tonem. Odwrócił głowę. Katharine siedziała przy nim, dopóki nie usłyszała jego regularnego oddechu. Mitch usnął. Wtedy wstała i na palcach podeszła do żółtej zasłony. Delikatnie ją odsunęła i wyszła. Idąc przez parking, myślała, o tym, co się wydarzyło. Ten jeden dzień okazał się brzemienny w skutki. Mitch ponownie wkroczył w jej życie. Spadło to na nią jak grom z jasnego nieba. Trzy lata temu uciekła - zraniona i pełna goryczy. Poprzysięgła sobie, że już nigdy nie poprosi Mitcha o pomoc. Zorganizowała od podstaw firmę i odbudowała własną egzystencję. Wydoroślała. Stała się dojrzałą kobietą i lubiła to nowe wcielenie. Nic nie przyszło jej łatwo. Doskonale pamiętała pierwsze miesiące. Okazały się najtrudniejsze. Później nabrała jednak pewności siebie. Nauczyła się żyć bez Mitcha. Nie chciała, aby ich drogi kiedykolwiek się skrzyżowały. Teraz, zupełnie niespodziewanie, on

16

RS

potrzebował jej pomocy, jej wizyt. Dawniej nie zależało mu na jej towarzystwie. Wyjątek stanowiło łóżko. Po co wczoraj ją wezwał? Jak długo zamierzał ją tolerować? Może tylko dopóki nie wyzdrowieje? Poczuł się słaby i samotny, a ona mieszkała w pobliżu. Co mogła Mitchowi ofiarować? Czego sama pragnęła? Była zbyt zmęczona, aby się nad tym zastanawiać. Nawet z zamkniętymi oczami Mitch potrafił wyczuć jej obecność, jej niezwykłą witalność. Starał się spokojnie oddychać, udając, że śpi. Miał powyżej uszu paplaniny Kathie. Nadal nie rozumiał, dlaczego się tu zjawiła. Widocznie pielęgniarka pytała o rodzinę. Automatycznie podał telefon Kathie, nie zdając sobie sprawy z tego, co robi. Po rozstaniu Kathie nie odezwała się do niego. Zniknęła bez słowa i pojawiła się dopiero tutaj. Spędziła z nim cały dzień. Co ją skłoniło do takiego poświęcenia? Musiała zdobyć pieniądze, to jasne. Raport Andersona jednoznacznie dowodził, że wpadła w finansowe tarapaty. Czyżby zamierzała wydębić fundusze od porzuconego męża? Najpierw spróbuje go omotać, poudaje oddaną... Kogo? Właściwie nie była już jego żoną. Nie rozstali się też jako przyjaciele. Niewiele ich przedtem łączyło. Zazwyczaj po godzinie nie mieli już ze sobą o czym rozmawiać. Mimo to cieszyło go, że przyszła. Kontakt z innym człowiekiem, czyjaś sympatia, osładzały mu pobyt w szpitalu, gdzie traktowano go bezosobowo. Był wykresem na monitorze, niczym więcej. Któż inny, poza Kathie, przyjechałby z wizytą? Kogo jeszcze mógłby o to poprosić? Przecież nie swoją siostrę Francine. Kochała go, ale nie potrafiła nikomu ofiarować emocjonalnego wsparcia. Sam Chandler także nie wchodził w grę. Mitch nigdy nie dopuściłby do tego, żeby jego zastępca lub ktokolwiek z Woods Inc. zobaczył go w tym opłakanym stanie. Nikt z przedsiębiorstwa nie powinien wiedzieć o chorobie szefa. Przybycie Kathie wprawiło go początkowo w zakłopotanie. Dlatego wyprosił ją z pokoju, zanim zaczął jeść. Zawstydził się swego

17

RS

fizycznego upośledzenia. Lecz teraz już się to nie liczyło. Kathie stanowiła część przeszłości i chwilowo - teraźniejszości. Nie wiązał z nią natomiast żadnych planów na przyszłość. Nie warto się więc przejmować, że Kathie znała prawdę o jego zdrowiu. Zastanawiał się, kiedy stąd wyjdzie. I czy jeszcze wróci. Oby tak. Dobrze na niego działała - ona i jej żarty, a nawet to cholerne paplanie. Sprawiało mu przyjemność patrzenie na nią. Jej uroda wciąż go zachwycała - miedzianozłote włosy otaczały puszystymi lokami owalną buzię, z której patrzyły szmaragdowe oczy. Kathie miała teraz jaśniejszą karnację i piegi bardziej rzucały się w oczy. Wysoko sklepione kości policzkowe nadawały szczuplejszej niż dawniej twarzy dojrzalszy wygląd. Starsza o trzy lata Kathie stała się jeszcze piękniejsza. Jej głos nabrał głębokiego, zmysłowego brzmienia. No i ta drobna figurka. Półtorametrowe szaleństwo - tak ją kiedyś nazywał. Potężny ładunek dynamitu w małym opakowaniu. Mitch poczuł w lędźwiach charakterystyczny, tępy ból i skrzywił się ironicznie. Pragnął Katharine. Nawet leżąc na łożu śmierci, chciał się z nią kochać. Do licha, przynajmniej tam na dole coś jeszcze funkcjonowało prawidłowo. Ale dlaczego go odwiedziła? Co zamierzała osiągnąć? Oczywiście chodziło o pieniądze. Musiała ratować swoją fabryczkę. Bez wątpienia zjawiła się tu, aby prosić o pożyczkę. Ta sytuacja była niemal śmieszna. Przyjechał do Dallas właśnie po to, aby wspomóc KD Line, wykupując część udziałów. Lecz myśl, że Kathie usiłowała go oczarować i później skłonić do wypisania czeku, wprawiła Mitcha w rozdrażnienie. Na razie Kathie taktownie nie napomknęła o swoich trudnościach. Przed laty kilkakrotnie kłócili się o pieniądze. Jeden raz - niechętnie - poszedł jej na rękę. Zainwestował w sklep z artykułami dla plastyków, chociaż sam potrzebował wtedy każdego centa na rozszerzenie działalności Woods Inc. Gdy Kathie splajtowała, z filozoficznym spokojem przyjął stratę wyłożonego kapitału. Później postanowiła produkować meble. Znów poprosiła o dużą

18

RS

kwotę. Odmówił. Nie zamierzał nadal popierać kosztownych zachcianek. Po kilku dniach Kathie odeszła. Zniknęła z jego życia, a on znalazł na biurku kartkę z lakonicznym wyjaśnieniem. Sądził, że żona wkrótce będzie bez grosza i wróci do domu. Nawet wyobrażał sobie tę scenę. Oto Kathie pokornie obiecuje, że się zmieni, a on litościwie przyjmuje ją pod swój dach. Owszem, zmieniła się. Ta metamorfoza całkiem go zaskoczyła. Nowa Kathie była dojrzała i bardziej niezależna. Tak, z pewnością chciała tylko pieniędzy. Kathie rzuciła go, gdy był w pełni sił. Tym bardziej nie mogła zainteresować się ciężko chorym. Usłyszał zgrzytnięcie metalu o metal i szelest odsuwanej kotary. Uchylił powieki. Patrzył, jak Kathie wychodzi smutna i zgarbiona. Odprężył się. Przez moment jakiś szczegół kontraktu kołatał mu się po głowie, ale Mitch nie pamiętał, o co dokładnie chodzi. Po chwili usnął. Obudził go męski głos. - Panie Woods, czas przełożyć się na drugi bok. - Mitch usiłował przemóc bezwład, aby ułatwić pielęgniarzowi zadanie. - Która godzina? - spytał. - Trzecia trzydzieści. Ciekawe - w dzień czy w nocy? Przypomniał sobie, że musi coś załatwić. Zerknął na plakietkę z imieniem, przypiętą do białego fartucha. - Eddie, kiedy kończysz dyżur? - O piątej, proszę pana. - Masz ochotę zarobić pięćdziesiąt dolców za drobną przysługę? - Jasne, jeżeli to nie będzie sprzeczne z prawem. - Po pierwsze, przynieś mi telefon. Później chciałbym dostać swój portfel. - Już się robi, panie Woods. Po kilku minutach Eddie wrócił z aparatem. Podłączył go, wybrał podany przez Mitcha numer hotelu i przytrzymał słuchawkę. Mitch wyjaśnił recepcjoniście, że się wyprowadza, a jego „asystent" zgłosi

19

RS

się po rzeczy. W podobny sposób połączył się z Houston. Nagrał na swoją automatyczną sekretarkę krótką wiadomość: „Sam, zmieniłem plany. Na razie nie finalizuję tej transakcji. Postanowiłem wyskoczyć na kilkudniowe wakacje. Poinformuj o tym Andersona. Niedługo znów się odezwę". Wiedział, że Sam będzie zaskoczony. Mitch nigdy nie działał spontanicznie. Ale przynajmniej przez pewien czas nie dowie się o jego chorobie i pobycie w szpitalu. Mitch nie mógł dopuścić, aby ktokolwiek zobaczył go w tym stanie. Woods Inc. od razu poszłaby na dno, gdyby ludzie uznali, że jej szef nie jest w stanie zarządzać korporacją. Gdy pielęgniarka przyniosła pieniądze, Mitch polecił jej dać Eddie'emu siedemdziesiąt dolarów. - Powinno też wystarczyć na taksówkę. Resztę zatrzymaj. Eddie wkrótce wrócił z bagażami. Na polecenie Mitcha otworzył teczkę. Wyjął z niej grubą kopertę z napisem KD Line. Następnie podarł jej zawartość na maleńkie kawałeczki i wyrzucił do kosza na śmieci. - Dobra robota, Eddie. - Oddam wszystko do depozytu, panie Woods. Proszę dać mi znać, gdybym mógł jeszcze coś dla pana zrobić. - Uśmiechnął się od ucha do ucha. - Wynagrodzenie jest pierwsza klasa. Mitch odetchnął z ulgą. Kathie już się nie dowie, po co przyjechał do Dallas i dlaczego wczoraj wieczorem o niej napomknął. Zamknął oczy, usiłując zasnąć. Tym razem nie potrafił jednak opanować przerażenia. Leżał na boku, z twarzą przyciśniętą do poduszki i bezgłośnie szlochał, dopóki nie ogarnął go sen.

20

ROZDZIAŁ 2

N

RS

astępnego dnia rano Katharine zatrzymała się przed żółtą zasłoną i zawołała: - Goście, Mitch! Jesteś gotów? Krótka, twierdząca odpowiedź zabrzmiała niemal zapraszająco. Katharine odsunęła więc kotarę i weszła do środka. Zdążyła się już przyzwyczaić do widoku tego pomieszczenia. Elektroniczna aparatura wyglądała znajomo, a urządzenie do kontrolowania pracy serca mruczało cichutko. Na monitorze przesuwały się faliste zielone linie o regularnym przebiegu. Mitch powitał ją okrzykiem: - Jezu, Kathie, coś ty z siebie zrobiła? Wyglądasz okropnie. Skrzywił się na jej widok. Stwierdziła, że Mitch jest w lepszym nastroju. W ciemnych oczach dostrzegła iskierki dobrego humoru, a usta znów rozciągnęły się w wesołym, lekko kpiącym uśmiechu. Korciło ją, żeby musnąć palcami te pełne, zmysłowe wargi. Zdusiła tę chęć i odparła: - Nic a nic się nie zmieniłeś, Mitch. Wciąż umiesz prawić mi cudowne komplementy. - Zerknęła na swój kostium z czarnej wełny w jasne prążki i białą, zapiętą pod szyję bluzkę. - To mój strój na specjalne okazje. Pomaga w handlowych negocjacjach. Wkładam go, żeby dodać sobie powagi. Już dawno się przekonałam, że biznesmeni traktują mnie jak ładną smarkulę, jeśli się odpowiednio nie ubiorę. - I dlatego nosisz te ohydne okulary w czarnej oprawce? Zasłaniają ci pół twarzy. - Znakomity rezultat, nie sądzisz? - Zdjęła je. - Szkła nie są korekcyjne. Nadal mam sokoli wzrok. - Gdzie się podziały twoje bujne włosy? - Gruba warstwa lakieru zmusiła je do pokory. - Odwróciła się, aby zademonstrować ciasny koczek. - To moda sprzed stu lat. - Teraz już nikt nie nazwie cię ślicznotką, Kathie. - Nikt nie powie też do mnie „Kathie". Jestem Katharine.

21

RS

- Katharine - powtórzył powoli. - Takie imię do ciebie pasuje. Wydoroślałaś. Koniec ze zdrobnieniami, Katharine. - A więc w końcu to zauważyłeś. To miło z twojej strony. Obecnie prowadzę interesy, kieruję swoim życiem i mam własny dom. Spojrzał na nią pytająco, więc dodała: - Nie przypadłby ci do gustu. Jest wielki, ma fatalny rozkład i... hm, wymaga gruntownej renowacji. Nazwałbyś go ruiną. - Przypuszczam, że nie znajduje się w Highland Park? Parsknęła śmiechem. Była to najbardziej ekskluzywna dzielnica w całym mieście. - Nie. W Old East Dallas. - Wobec tego większość twoich sąsiadów jeździ starymi gruchotami i nie mówi po angielsku, a reszta to młodzi profesjonaliści, żądni nowych atrakcji. Jęknęła. - Wiedziałam, że tak powiesz, ty snobie. Tolerujesz wyłącznie takich samych bogaczy jak ty. - Wcale nie. Po prostu sądzę, że jako samotna kobieta narażasz się na niebezpieczeństwo, mieszkając w tutejszym Harlemie. Martwię się o ciebie - oświadczył. - Nadal jesteś sama, prawda? - zapytał z wahaniem. - Tak - przyznała. - Oboje przed chwilą uznaliśmy, że potrafię być samodzielna. - Po prostu uważaj na siebie. Zdziwiona jego troską, Katharine postanowiła zmienić temat. - Dobrze dzisiaj spałeś? Skinął głową. - A ty? - Świetnie - skłamała, wiedząc, że staranny makijaż skrywa prawdę. - Czy Bryson już się pokazał? - Zajrzał na moment, ale mało co mówił. Obejrzał kartę, zadał parę pytań i mruknął „uhm". Usiadła na twardym krześle obok łóżka i nagle ogarnęła ją przemożna chęć, aby dotknąć Mitcha, przesunąć palcami po nagim torsie. Przypomniała sobie podniecenie, w jakie zawsze wprawiała ją

22

RS

bliskość tego mężczyzny, każdy - nawet najmniejszy - intymny kontakt. Powróciły wspomnienia upojnych chwil - wspomnienia tak żywe, że niemal poczuła delikatne pieszczoty Mitcha, zapach jego skóry, jej słonawy smak. W popłochu usiłowała przestać o tym myśleć. Powinna pamiętać, że razem było im dobrze tylko w łóżku. Tam nie potrzebowali słów. Ich ciała idealnie porozumiewały się ze sobą, obdarzając się nawzajem rozkoszą o niezwykłej intensywności. Kłopoty zaczynały się, gdy już włożyli ubrania. Wtedy musiała znów stać się panią Mitchellową Woods, wytworną damą, i niemal codziennie uczestniczyć w nudnych jak flaki z olejem towarzyskich spotkaniach. Uważała taką egzystencję za pustą i bez sensu. Pragnęła robić coś produktywnego, ale Mitch uważał jej marzenia za zwykłe fanaberie. Pochłonięty prowadzeniem interesów, poświęcał jej coraz mniej czasu. Przerwała te ponure rozważania. - Po co przyjechałeś do Dallas? - Zamierzałem sfinalizować małą transakcję. - Zatrzymałeś się w hotelu? Jeśli tak, mogę cię stamtąd wymeldować i zabrać twoje rzeczy do siebie. - Już to załatwiłem. Wysłałem pielęgniarza wczoraj wieczorem. - Mam zawiadomić kogoś w twoim biurze? - Stamtąd też się urwałem. Oficjalnie wyjechałem na krótkie wakacje. - Fantastycznie - stwierdziła. - Słuchaj, Mitch. Zadzwoniłam do Francine i powiedziałam jej prawdę. - Dlaczego? - Jest twoją siostrą i na swój sposób cię kocha. Ma prawo wiedzieć, co się stało. - Jak zareagowała? - Chciałabym powiedzieć, że zachowała się dzielnie, ale chyba niezupełnie zrozumiała moje wyjaśnienia. Jeśli tak, to zdołała nie wpaść w panikę. - Chyba nie zamierza mnie odwiedzić? - W jego spojrzeniu

23

RS

błysnęła obawa. - Sama wiesz, że ona doprowadza mnie do szału. - Zjawi się, ale jeszcze nie dziś. Napomknęła, że ma towarzyskie zobowiązania. Daleko jej do stereotypu nadopiekuńczej siostrzyczki, prawda? Mitch wywrócił zabawnie oczami, ale się nie odezwał. - Czy kiedykolwiek byliście sobie bliscy? Gdy wasi rodzice jeszcze żyli? - Nigdy. Francine jest ode mnie starsza o sześć lat, więc niewiele nas łączyło. Ojciec i matka zmarli, gdy zaczynałem studia. Francine miała zarządzać całym majątkiem aż do mojego dyplomu. Parę razy nalegałem, aby dawała mi więcej pieniędzy. Wtedy przyznała, że odpowiedzialność ją męczy i scedowała na mnie połowę spadku. - Pewnie dzięki temu stałeś się samodzielny i aż do magisterium ciężko harowałeś. - Niestety nie. Szczerze mówiąc, przebalowałem lata na uczelni. - Ty i playboy - aż trudno uwierzyć. Ja poznałam tylko twoje poważne wcielenie. - Zdołałem przepuścić prawie całe odziedziczone zasoby. Dopiero wtedy otrzeźwiałem. Zdałem sobie nagle sprawę, że muszę utrzymać siebie i swoją rodzinę... - Zerknął na Katharine i kontynuował: Nieduży kapitał wystarczył na założenie Woods Inc. Resztę znasz. - Uaktualnij moją wiedzę, Mitch. Co robiłeś podczas trzech ostatnich lat? - Pracowałem. Roześmiała się. - Powinnam się domyślić. A więc żadnych urlopów na Karaibach, zabaw i przyjęć? Wyłącznie praca? Wciąż ten sam pan Ponurak? - Zaplanowałem sobie wakacje na przyszły tydzień - powiedział z naciskiem. - Chciałem odpocząć za wszystkie czasy. - Przesunął wzrokiem po niewielkim pomieszczeniu. - Ale w bardziej egzotycznym miejscu. - I dam głowę, że w bardziej egzotycznym towarzystwie zażartowała, bynajmniej nie zdziwiona, że wolał zmienić temat. - Twoje życie z pewnością wyglądało ciekawiej. Uchyl rąbka tajemnicy.

24

RS

- Oczekujesz ekscytujących szczegółów? Nic z tego. Ja też ciężko pracowałam. - Z chęcią o tym posłucham. Zaskoczona nieoczekiwanym zainteresowaniem, zaczęła: - Po powrocie z Houston do Dallas zrobiłam to, o czym ci wcześniej mówiłam. Przede wszystkim zaczęłam uczęszczać do college'u. A nawiasem mówiąc - właśnie kończę pracę magisterską z zarządzania. Oboje z Gusem zaciągnęliśmy kredyt i zaczęliśmy produkować dziecięce meble według moich projektów. Posłała mu twarde spojrzenie. - Jak widzisz, zrealizowałam plan, który ty nazwałeś idiotyczną zachcianką. - Nie mogłem pojąć, co ci przyszło do głowy z tymi meblami. - Po prostu nie próbowałeś mnie zrozumieć. Za każdym razem, gdy usiłowałam ci wyjaśnić mój punkt widzenia, przestawałeś słuchać i zaczynałeś się ze mną kłócić. Wielokrotnie chciałam pokazać ci swoje szkice. Po ślubie ukończyłam też korespondencyjne kursy handlowe. Nigdy nie dałeś mi szansy powiedzieć ci o tym. Powoli wypuściła z płuc powietrze, zadowolona, że potrafiła zachować spokój i nie okazać zadawnionych uraz. - Zrób to teraz - poprosił zachęcającym tonem. - Daj mi jeszcze jedną szansę. Katharine przez chwilę milczała. Zastanawiała się, czy i tym razem Mitch zlekceważy jej osiągnięcia. - Pamiętasz mojego dziadka Gusa, prawda? - spytała z wahaniem. - Jasne. Jak się miewa starszy pan? - Wciąż w dobrej formie. Przesyła ci pozdrowienia. - Akurat. Uważa mnie za łobuza. - Otóż mój spostrzegawczy dziadek aż do emerytury był stolarzem. Wiele lat temu nauczył mnie obróbki drewna. Oboje nie zdawaliśmy sobie sprawy, że nie można zacząć produkować mebli bez sporego kapitału, więc bez wahania rzuciliśmy się na głęboką wodę. Kathie sądziła, że Mitch znów zechce zmienić temat. Dobrze

25

RS

pamiętała tamte narzekania, gdy przed laty otworzyła sklep i szybko splajtowała. Później nie otrzymała już od męża ani grosza na kolejną inwestycję. Straciła nadzieję na rozwinięcie własnych zainteresowań, nadanie sensu nudnej egzystencji i uratowanie kulejącego małżeństwa. - Jesteś teraz szczęśliwa? - Patrzył na nią badawczo. - Na pewno dumna z siebie. Zdołałam samodzielnie stworzyć coś od podstaw. Sama organizuję swoją pracę i kieruję własnym życiem. Przyznaję, że chciałam, aby mi się powiodło. Zwłaszcza po tych pierwszych, nieudanych próbach. Po pewnym czasie zrozumiałam jednak, że brak mi fachowej wiedzy i doświadczenia. Droga do sukcesu okazała się więc ciernista. Powstrzymała się od bardziej szczegółowych zwierzeń. Mitch z pewnością pamiętał, co zawsze było między nimi kością niezgody. Sam jej wytykał, że ryzykowne eksperymenty w interesach bywają katastrofalne w skutkach. - Tak czy owak, osiągnęłam swój cel. - Udało się jej uniknąć odpowiedzi na jego konkretne pytanie. - Mam powody do zadowolenia, Mitch. - Czy twoja firma dobrze stoi? Uśmiechnęła się tak pewnie, jak gdyby miała w banku milion dolarów. - Nawet bardzo dobrze, Mitch. Doskonale. - Chociaż pętla na szyi zaciska mi się coraz mocniej, dodała w myśli. Zauważyła, że Mitch obserwuje ją z dziwnym wyrazem twarzy. Po południu zjawił się doktor Bryson. Energicznie odsunął zasłonę i oświadczył: - Cieszę się, że panią tu widzę, panno Drake, ponieważ zarówno pacjent, jak i jego krewni powinni dobrze zrozumieć sytuację. Mitch wzdrygnął się, słysząc te słowa. Serce zaczęło mu walić jak szalone. Katharine podniosła się z krzesła. - Doktorze, ja naprawdę nie należę do rodzi... - Proszę cię, zostań - przerwał jej Mitch. Wiedział, że jego

26

RS

błagalny wzrok mówi: „Jeśli wiadomość jest zła, wolę nie być sam, gdy ją usłyszę". - Oczywiście, zostanę - powiedziała cicho. Spostrzegł, że zaczerwieniła się aż po korzonki włosów. Nie miał pojęcia, dlaczego poczuł rozczarowanie, gdy kolejny raz podkreśliła, że nie jest jego żoną. Przecież i tak zamierzał się z nią rozwieść. Przez trzy lata czekał na jej powrót. W końcu musiał jednak przyznać, że to bez sensu. A skoro ich małżeństwo praktycznie przestało istnieć, równie dobrze mogli je rozwiązać także formalnie. Często się zastanawiał, czemu Katharine nie wystąpiła o rozwód. Prawo stanu Teksas było w tej dziedzinie bardzo liberalne. Wystarczyło się powołać na „niezgodność charakterów". Widocznie Katharine nie planowała kolejnego zamążpójścia. - Jak już mówiłem, podejrzewamy, że u pana Woodsa wystąpił zespół Guillaina-Barrego. W skrócie G.B. To rzadki rodzaj zapalenia rdzenia kręgowego. Niektóre mięśnie nie otrzymują sygnałów wysyłanych z mózgu i nie pracują prawidłowo. - To prawie jak elektryczne spięcie? - Mitch zdziwił się, że jego głos nie ujawnia żadnych emocji. Zupełnie, jak gdyby chodziło o kogoś innego. - Owszem. Nieprawidłowości są rezultatem zaburzeń w funkcjonowaniu systemu immunologicznego. Ciało wytwarza wówczas komórki, które niszczą tkanki własnego organizmu. Najskuteczniejsze leczenie polega na podawaniu specyfiku, który powstrzymuje proces destrukcji. Cały problem polega na tym, że nie ma żadnego testu definitywnie potwierdzającego G.B. Pozostaje więc obserwowanie symptomów. Sprawdziliśmy szybkość, z jaką pańskie nerwy reagują na stymulację. Wskaźnik niestety się obniża. Stwierdziliśmy również, że poziom białka w płynie rdzeniowym wzrasta. Wskazuje to na G.B. Katharine zmarszczyła brwi. - Czego więc możemy oczekiwać? Mitch mimo woli zauważył, że użyła liczby mnogiej. Czyżby na razie zamierzała pozostać przy nim? I jak długo, jeśli

27

RS

jego stan ulegnie pogorszeniu? - Żałuję, ale to wielka niewiadoma. Trudno przewidzieć przebieg choroby. Czasem zmiany postępują bardzo powoli. Kiedy indziej zdarza się gwałtowne załamanie. Gwałtowne załamanie, pomyślał Mitch. Cóż za chłodna i precyzyjna definicja paraliżu. Albo śmierci. Katharine wsunęła palce w jego dłoń. Wdzięczny za ten gest, bez rezultatu próbował odwzajemnić uścisk. Bryson zaś kontynuował swój przerażający monolog: - Objawia się ono znaczną utratą wagi ciała i zwiotczeniem mięśni. Mogą wystąpić trudności z przełykaniem i oddychaniem. Stosujemy wówczas specjalną aparaturę. Być może panu zostanie to oszczędzone, ponieważ te objawy jeszcze się nie pojawiły. To pocieszające. - A więc jest w tym koszmarze coś pocieszającego? - Mitch instynktownie uczepił się tego słowa. Każdy człowiek potrzebuje przecież dawki optymizmu. - Jako lekarz jestem moralnie i prawnie zobowiązany obiektywnie przedstawić rokowania - odparł chłodno Bryson. - G.B. zdarza się niesłychanie rzadko. Notujemy trzy - cztery tysiące przypadków rocznie. Dlatego wciąż mało wiemy o tej chorobie. Część pacjentów całkowicie wraca do zdrowia. Pamiętam mężczyznę, który przez kilka tygodni był niemal umierający, a po roku przebiegł maraton. Większość osób musi się jednak pogodzić z częściowym paraliżem. Nie wiadomo, jak będzie w pana sytuacji. - Chyba nie wszystko zdołałem zapamiętać, doktorze. - Mitch starał się nie okazać paniki. - Chętnie odpowiem na każde pytanie. Przyznaję również, że pańską szansę na wyzdrowienie oceniam jako dużą. Odpowiednia terapia powinna przynieść względnie dobre rezultaty. - Mitch? - odezwała się cicho Katharine po wyjściu Brysona. - Jej głos zadrżał niepokojąco. - Jak przyjąłeś te wyjaśnienia? - Ścisnęła go mocniej za rękę. Wyglądała na taką zmartwioną, że miał ochotę wziąć ją w ramiona

28

RS

i pocieszyć. - Lepiej niż się spodziewałem. Teraz przynajmniej wiem, co mi grozi. Najgorsza jest niepewność. - Zająknął się i umilkł, żeby nad sobą zapanować. - Idź do domu, Kat. Odpocznij trochę. Uśmiechnął się do niej, bo zauważył, że bez powodzenia usiłuje wziąć się w garść. - Chcesz się mnie pozbyć, Mitch? - zażartowała przez łzy. - Nie, o Boże, nie. Gdyby nie ty, dawno bym tu zwariował... urwał, aby tonem głosu nie zdradzić, jak rozpaczliwie jej potrzebuje. - Po prostu uważam, że jesteś wykończona. Katharine siedziała na bujaku z giętego drewna. Dziadek przed laty sam go zrobił i podarował jej na piętnaste urodziny. Zbyt niespokojna, aby spać, huśtała się w fotelu, pogrążona w myślach. Czy Mitch może liczyć na wyzdrowienie? Jak długo będzie musiał zostać w szpitalu? Według Brysona mogło to potrwać nawet kilka miesięcy. Później zaś czekała Mitcha długa rehabilitacja. Jego przyszłość była jednym wielkim znakiem zapytania. Gdyby chociaż wiedzieli, w jakim stopniu Mitch odzyska zdrowie, potrafiliby jakoś się do tego przygotować... Z trudem powstrzymała płacz. Zamknęła na moment oczy. Mitch wezwał ją do siebie, bo nikt inny nie poświęciłby mu tyle czasu. Przyjaciele z Houston nie wchodzili w rachubę. Podobnie jak Francine. Katharine uśmiechnęła się gorzko. Okazało się, że w trudnych chwilach na placu boju została tylko ona. Nie tworzyli z Mitchem zgranego zespołu. Od samego początku zbyt wiele ich dzieliło. Owszem, mieszkali razem, ale ich życie płynęło odrębnymi nurtami. Nie dążyli do wspólnych celów. On liczył na to, że jego elegancka małżonka przejmie reprezentacyjne obowiązki, urządzając wytworne przyjęcia i podejmując jego partnerów w interesach, a dla rozrywki zajmie się działalnością charytatywną. Katharine nie nadawała się do tej roli. W świecie Mitcha - pełnym bogatych ludzi, konwenansów i sztuczności - czuła się wyobcowana. Ciążyła jej przymusowa bezczynność. Nie chciała być jedynie

29

RS

maskotką u boku swego męża. Ale też nie potrafiła uświadomić Mitchowi, że z pozoru beztroska egzystencja jest dla niej źródłem frustracji. Zanadto pośpieszyli się ze ślubem. Później Kathie wyrzucała sobie swoją niedojrzałość. Gdyby oboje z Mitchem lepiej się poznali, nigdy nie doszłoby do tego małżeństwa. Ocknęli się poniewczasie. Co nagle, to po diable. Znane przysłowie pasowało jak ulał. Lecz teraz, po raz pierwszy, Mitch jej naprawdę potrzebował. Zareagowała spontanicznie. A czy ona potrzebowała czegoś od niego? Nie. Już nie. Chociaż, kto wie... Mitch się zmienił. Nie krył wdzięczności. Oczywiście irytowała go własna niesprawność, ale okazywał w tej trudnej sytuacji więcej cierpliwości, niż Katharine mogła się spodziewać. Odnosił się nawet z szacunkiem do jej osiągnięć. A przypuszczała, że je zlekceważy. Czyżby zaczynała budować zamki na lodzie? Mitch był bardzo chory. Traktował ją miło, ponieważ pomagała mu oderwać się od szpitalnej rzeczywistości. Gdy wróci do zdrowia, znów stanie się dawnym, nieczułym pracoholikiem. O ile wróci do zdrowia, powtórzyła w myśli i przeszedł ją dreszcz strachu. A jeśli nie? Jeżeli jego stan się nie poprawi? Musiała brać pod uwagę taką ewentualność. Doktor Bryson mówił nie tylko o przypadkach wyleczenia. Nie ukrywał, że dla G.B. rokowania są wysoce niepewne. Spróbowała wyobrazić sobie Mitcha jako inwalidę. Błyskotliwy umysł uwięziony w bezsilnym ciele. Wciąż pamiętała, jak wyglądało dawniej, w szczytowej formie. Potężne i muskularne. Czy miało już na zawsze pozostać słabe i unieruchomione? Cóż za przerażająca perspektywa. Katharine zacisnęła powieki. Powinna przestać się zadręczać. Usiłowała skoncentrować się na własnych problemach. Jej związek z Mitchem definitywnie się rozpadł, gdy wyjechała z Houston. Rozpoczęła nowe życie według własnych zasad. W głębi duszy wciąż jednak marzyła o mężczyźnie, który kochałby ją i

30

RS

akceptował bez zastrzeżeń. W końcu zrozumiała, że Mitch nie spełni jej oczekiwań. A gdyby został kaleką, co mógłby otrzymać od niej? Jaką cząstkę swego czasu - i siebie samej - zechciałaby mu dać? Huśtała się na bujaku, zadając sobie kolejne pytania. Na żadne z nich nie znała odpowiedzi. Musiała po prostu czekać. Zgasiła lampę i utkwiła wzrok w ciemności. Może od jutra samopoczucie Mitcha się poprawi? Najbliższy tydzień przyniósł, niestety, pogorszenie. Katharine od rana do późnego wieczora siedziała przy łóżku Mitcha, a on stawał się coraz słabszy. Mięśnie jego rąk i ramion zwiotczały. Skóra - mimo opalenizny - nabrała niezdrowego, bladego odcienia. Katharine wiedziała, że sama wygląda niewiele lepiej. Całe dnie spędzała w szpitalu, a noce nad dokumentami KD Line. Była potwornie zmęczona. Niewielkie pomieszczenia na oddziale intensywnej terapii nie miały okien, toteż Mitch wkrótce stracił poczucie czasu. Katharine przekonała się o tym, gdy na powitanie zawołał: - Która godzina? Do licha, jaki dziś dzień? - Dziesiąta rano, wtorek. Leżysz tu od tygodnia. Jak się czujesz? - Podle. Za każdym razem, gdy sądzę, że już nie może być gorzej, moje samopoczucie jeszcze się pogarsza. - Chcesz o tym porozmawiać? - Nie. Nie mam siły. Marzę tylko o spaniu. Niepotrzebnie się fatygowałaś. Przepraszam. Przeglądała rachunki firmy, gdy spał. O pierwszej przyniesiono lunch. Katharine wstała, zamierzając wyjść. - Będzie pan potrzebował mojej pomocy przy jedzeniu? - spytała salowa. - Nie. - Mitch wolał się jej pozbyć. Jego ton nie pozostawiał co do tego żadnych wątpliwości. Katharine w milczeniu obserwowała zmagania Mitcha, gdy usiłował chwycić widelec. Bezsilna dłoń odmawiała posłuszeństwa. Mitch zacisnął szczęki i podwoił wysiłki. Bez rezultatu. Serce Katharine ścisnęło się boleśnie. W tej chwili zrobiłaby dla Mitcha

31

RS

wszystko. - Chole...! - urwał i posłał Katharine rozgniewane spojrzenie. - Nie jestem głodny. - Patrzył na nią spode łba. Podjęła wyzwanie. - Na ogół nikt nie miewa wilczego apetytu na szpitalne dania powiedziała, siadając na brzegu łóżka. - Musisz jeść, aby utrzymać w formie swoje wspaniałe ciało i wredną duszę. - Cudowny dobór słów - warknął. Z udaną nonszalancją sięgnęła po sztućce i zjadła odrobinę potrawy. - Spaghetti - stwierdziła niemal wesoło. - Mnóstwo wspaniałych węglowodanów, chociaż całkiem bez smaku. - Nabrała trochę na widelec i zbliżyła go do warg Mitcha. Odniosła wrażenie, że uśmierci ją wzrokiem. Przywołała na twarz najbardziej ujmujący uśmiech i pochyliła się lekko do przodu. - Daj spokój, Mitch. Nie bądź takim uparciuchem. Patrząc jej przez cały czas w oczy, niechętnie otworzył usta. Bez entuzjazmu żuł przez chwilę makaron. Gdy przełknął, Katharine podała mu kolejną porcję. - Przypominasz sobie, jak kiedyś karmiłam cię malinowym sosem? - zapytała, aby odwrócić uwagę Mitcha od jego niesprawności. Niemal się udławił. Przysunęła mu słomkę, aby mógł się napić. - Żaden mężczyzna nie zapomniałby czegoś takiego. Katharine dobrze pamiętała tamten wieczór i kolację w hotelowym łóżku... Wzięła na łyżkę trochę syropu i dała Mitchowi do spróbowania. Zachęcona jego mruknięciem, posmarowała gęstym płynem wargi i wydęła je sugestywnie. Mitch powolutku zlizał z nich słodycz, rozkosznie drażniąc je czubkiem języka. Gdy skończył, umieściła słodką pokusę w zagłębieniu szyi, a Mitch zaczął pokrywać jej skórę ekscytująco lepkimi pocałunkami. W końcu sam delikatnie roztarł syrop na piersiach Katharine, rozprowadził go palcami na jej pępku i w innych, ukrytych miejscach, którym postanowił dodać szczególnego smaku. Nie

32

RS

śpiesząc się lizał i ssał coraz to inne fragmenty jej ciała, aż ogarnęło ich szaleństwo... Chichot Mitcha sprowadził ją na ziemię. - Mieliśmy wtedy niezłą zabawę. Takie mycie jest o wiele lepsze niż prysznic. Całkiem bez tchu, Katharine zadrżała z pożądania. Czuła udo Mitcha przyciśnięte do swojego. Nagle zdała sobie sprawę z tej bliskości i z tego, jak bardzo jest podniecona. Natychmiast zsunęła się z łóżka i na stojąco pomogła Mitchowi skończyć posiłek. - Tchórz. - Leniwa zmysłowość w głosie Mitcha nadała słowu erotyczny podtekst. - Akurat. - Mitch? - zawołał ktoś piskliwie po drugiej stronie zasłony. - To Francine! - szepnął z przerażeniem. Do pomieszczenia wsunęła się smukła, wysoka brunetka o nieskazitelnym makijażu i fryzurze. Przytrzymała kotarę wypielęgnowanymi dłońmi o długich, idealnie wymanikiurowanych paznokciach. Te ręce z pewnością nigdy nie pracowały. - Mitch? - powtórzyła. - Wiesz, kim jestem? Czy mnie słyszysz? - Cały szpital cię słyszy, Francine. Przycisnęła do piersi elegancką torebkę i z wahaniem zrobiła krok w stronę brata. - Niczym się nie zarazisz, Francine. - Wyglądasz okropnie, Mitch. - Dzięki. Umiesz człowieka pocieszyć. Francine lekkim ruchem ramienia wskazała na Katharine. - Co ona tutaj robi? - Poprosiłem ją, żeby przyszła. - Naprawdę? Ależ skąd. Na pewno ze mnie żartujesz. Katharine nie miała najmniejszej ochoty uczestniczyć w tej rozmowie. Francine zawsze traktowała szwagierkę jak coś gorszego. Niech Mitch sam sobie radzi ze swoją siostrzyczką. - Przypuszczam, że chcecie pogadać ze sobą od serca - stwierdziła radośnie i wyszła na korytarz. - Mitch, dlaczego znów zadajesz się z tą kobietą? Czy ten... ten

33

RS

zespół działa destrukcyjnie na władze umysłowe? - Czuję się wszawo, Francine. Lepiej mnie nie prowokuj. - Po prostu martwię się o ciebie, Mitch. Ona zawiadomiła mnie o tej twojej dziwnej chorobie, więc natychmiast popędziłam do Dallas. Nie sądziłam jednak, że zastanę tu tę osobę. Lot z Houston do Dallas trwa godzinę, a Francine zjawiła się po pięciu dniach. Rzeczywiście bardzo się śpieszyła, pomyślał z przekąsem. Nie zamierzał jednak wszczynać na ten temat dyskusji. - Ona ma na imię Katharine i jest moją żoną. - Co ty pleciesz. Przecież cię porzuciła, ty biedaku. - Nie bądź taka melodramatyczna. Katharine miała swoje powody. Nieźle dałem się jej we znaki. - Te latka odbiły się na jej wyglądzie. Zauważyłeś, jakie ma worki pod oczami? Mitch usiłował zachować spokój. - Siedzi przy mnie od tygodnia. W dzień i w nocy. Nie wiem, jak może to wytrzymać. I dlaczego to robi. Francine poklepała go po ręce. - Ależ to jasne, mój kochany. Potrzebuje pienię-dzy. Sam mi o tym mówiłeś. Jęknął głośno. - Owszem - przyznał. - Mówiłem ci też, że wykupuję część udziałów jej firmy, a później załatwię rozwód. Od dawna wierciłaś mi dziurę w brzuchu, żebym zamknął ten rozdział, więc ci to obiecałem. Zmieniłem zdanie. Wolał nie dzielić się z siostrą swymi wątpliwościami co do motywów postępowania Katharine. Musiał jednak w duchu przyznać, że - podobnie jak Francine - podejrzewa Katharine o wyrachowanie. - Mitch, przecież wiesz, dlaczego nie owijam niczego w bawełnę. Prawię ci kazania dla twojego dobra, bo cię kocham. Naprawdę. - Tak, Francine, oczywiście... Wybacz, ale się zmęczyłem. Chyba... chyba się zdrzemnę. Katharine zeszła na parter. Z automatu zadzwoniła do Gusa. W

34

RS

firmie wszystko było na szczęście w porządku. Natomiast Art Harris nie miał dobrych wiadomości. Nie znalazł jeszcze inwestora, zainteresowanego KD Line. Katharine zerknęła na zegarek. Wolała uniknąć ponownego spotkania z Francine, poszła wiec do szpitalnej biblioteki. Przeczytała kilka artykułów o zespole Guillaina-Barrego i dopiero teraz wpadła w panikę. Bryson oszczędził im najgorszych szczegółów. Nie wspomniał, jak okropnie czuje się pacjent podłączony do respiratora. Nie ujawnił, że na G.B. umiera aż dziesięć procent chorych, a prawie czterdzieści pięć procent zostaje na resztę życia kalekami. Zerwała się z krzesła. Przycisnęła dłoń do ust, żeby się nie rozpłakać i pobiegła do toalety. Zatrzasnęła drzwi maleńkiej kabiny i długo szlochała. Było jej żal Mitcha, siebie samej i szczęścia, które ich ominęło. Uspokoiła się na chwilę, ale zaraz pomyślała o niejasnej przyszłości Mitcha. Znów zalała się łzami. W końcu zdołała jakoś zapanować nad sobą. Odświeżyła makijaż i wróciła na oddział. Francine nadal stała obok łóżka Mitcha. Wpatrywała się w niego z przerażoną miną. - Powiedział, że chce się zdrzemnąć – szepnęła - ale wydaje mi się, że zapadł w śpiączkę! Francine nie przyszło oczywiście do głowy, aby wezwać kogoś z personelu. Katharine głośno zapytała: - Mitch, zapadłeś w śpiączkę? - Nie. Mam dosyć swojej siostry. Francine pożegnała się urażona, obiecując, że za kilka tygodni znów wpadnie z wizytą. - Biedna Francine - skomentowała Katharine. - Ma chorego braciszka. - Kpiący uśmiech zamarł jej na ustach, gdy spojrzała na Mitcha. - Mój stan... Nie... nie mogę złapać tchu... Katharine pobiegła po pielęgniarkę. Zjawiła się natychmiast i podała Mitchowi tlen. Później, w nocy, Katharine siedziała przy Mitchu, trzymając go za rękę. Po kilku godzinach usłyszała odgłosy krzątaniny w sąsiednim

35

RS

pomieszczeniu. Przywieziono nowego pacjenta. Gdy sanitariusze wyszli, Kathie dyskretnie do niego zajrzała. Miał wsuniętą do gardła grubą, plastykową rurę połączoną z hałaśliwym, miarowo syczącym urządzeniem, dzięki któremu oddychał. Katharine patrzyła oszołomiona. A więc taki los może spotkać Mitcha, pomyślała. Puściła brzeg zasłony. Potykając się, wróciła na swoje miejsce i ciężko opadła na na krzesło. - To respirator, prawda? Z trudem wzięła się w garść. Powoli odwróciła się do Mitcha. - Tak. Twój sąsiad jest chyba po jakiejś operacji. - Czy to rzeczywiście takie okropne? - Wzrokiem błagał, aby zaprzeczyła. Zrobiła to. - Wygląda na skomplikowany, naukowy wynalazek. Sam odwala całą robotę - wystarczy tylko leżeć na plecach - wyjaśniła. Przez resztę nocy niewiele rozmawiali. Hałas działał na nich przygnębiająco. Za każdym razem, gdy Mitch otwierał oczy, Katharine powtarzała uspokajającym tonem: - Nie martw się, Mitch. Tobie się to nie przydarzy. W końcu pokonało ją zmęczenie. Oparła skroń o brzeg łóżka tuż obok głowy Mitcha i usnęła. Ocknęła się, czując, że ktoś leciutko ciągnie ją za kosmyk włosów. Uchyliła opuchnięte, zaspane powieki. - Mitch

36

ROZDZIAŁ 3

K

RS

atharine zamrugała gwałtownie. Spojrzała na Mitcha i oprzytomniała w jednej chwili. Uśmiechał się do niej niepewnie. Jednodniowy zarost mocno kontrastował z bladą, poszarzałą cerą. - Najgorsze już chyba minęło... Zaczynam być optymistą. Która godzina? Katharine w oczach zakręciły się łzy. Poczuła niewysłowioną ulgę. - Siódma trzydzieści - chlipnęła. - Już ranek. - Usiłowała powstrzymać płacz, ale łzy i tak płynęły po policzkach. Wytarła je wierzchem dłoni, sięgnęła po chusteczkę i wydmuchała nos. Mitch zdobył się na cichy chichot. - Nie chciałem cię rozczarować. Liczyłaś na to, że wyciągnę kopyta? Śmiała się i płakała jednocześnie, gdy przyszedł Bryson. Od razu przystąpił do rzeczy. - Ma pan za sobą ciężką noc, Mitch. Obawiałem się nawet, że będzie trzeba podłączyć respirator, lecz oddech w znacznym stopniu się unormował. - Czy to oznacza, doktorze, że ta maszyna już mi nie grozi? - W głosie Mitcha dało się słyszeć napięcie. Bez wątpienia obawiał się złych wiadomości. - Nie, nie mogę jeszcze nic obiecywać, ale są powody do zadowolenia. Pański stan może się pogorszyć, ale to mało prawdopodobne. Wiem, że oczekuje pan bardziej precyzyjnych odpowiedzi, lecz w tej chwili to niemożliwe. Musimy cierpliwie poczekać kilka dni. Jeśli w tym czasie nic się nie wydarzy, przeniesiemy pana na oddział internistyczny. Proszę zachować po-

37

RS

zytywne nastawienie. W oczach Mitcha zamigotała iskierka nadziei. - Pobyt w szpitalu oczywiście jeszcze trochę potrwa. Kilka tygodni lub nawet miesięcy - w zależności od tego, na jaką pomoc może pan liczyć w domu. Wkrótce zastosujemy fizykoterapię. Po raz pierwszy usłyszeli od Brysona słowa otuchy. Katharine odetchnęła z ulgą. Wstała i przeciągnęła się. - Dobre wieści przyśpieszają mój metabolizm. Umieram z głodu. Zejdę do stołówki i zafunduję sobie śniadanie. - Żartobliwie pogroziła Mitchowi palcem. - Bądź grzeczny, dopóki nie wrócę. Bryson guzdrał się, chowając stetoskop. Odchrząknął i powiedział: - Mężczyźni chcą na ogół wiedzieć, czy i w jaki sposób G.B. odbija się na zdolności do uprawiania seksu. Mitch zacisnął zęby. - Taak - mruknął. - Także i pod tym względem niczego, niestety, nie mogę obiecać, ale sądzę, że są duże szanse na odzyskanie hm... pełnej sprawności. Należy być optymistą. - Podszedł do zasłony, odwrócił się i dodał: Porozmawiamy o tych sprawach nieco później, jeśli pan sobie życzy. Zajrzę w ciągu dnia. Proszę odpoczywać. Stan uległ znacznej poprawie, ale wciąż jest pan bardzo słaby. Kochany Doktorek Optymista, pomyślał Mitch. Słuchając Brysona, czuł się jak na huśtawce. Kiedy zaczynał mieć nadzieję, że odzyska zdrowie, dowiadywał się czegoś nowego, co napawało go strachem. Tak jak teraz. Groziła mu impotencja. Niech to szlag trafi! Zatęsknił za uściskiem ciepłej dłoni Katharine, za jej uśmiechem i zapewnieniami, że wszystko będzie dobrze. Ale o tym, co mu przed chwilą przekazał Bryson, nie mógł przecież z Kathie rozmawiać. To nie jej sprawa. Już nie. Trzy dni później Bryson uznał, że Mitch może opuścić oddział intensywnej terapii. Gdy przyszła Katharine, Mitch powitał ją z dumną miną.

38

RS

- Tylko spójrz, co za pokój. Luksusy jak w tanim motelu. Twarde łóżko, spłowiałe zasłony i czarno-biały telewizor. - Widzę, że wracasz do cywilizacji. Gratuluję. - Ta przeprowadzka podniosła mnie na duchu. - Powinniśmy to uczcić. Na co masz ochotę? Szampan odpada. Szpitalne przepisy zabraniają pojenia pacjentów alkoholem. - Zjadłbym porządny obiad. Katharine z namysłem spojrzała na zegarek. - Nie daj się zmusić do tego, co ci przyniosą. Zaczekaj na mnie. Zrobiła zakupy i przez dwie godziny uwijała się w swojej wielkiej, staroświeckiej kuchni. O piątej zjawiła się u Mitcha. Przyniosła duży termos i piknikowy kosz. Położyła na szpitalnej tacy haftowany obrusik, dwie serwetki, talerz z porcelany oraz sztućce. - Jest za mało miejsca na dwa nakrycia, więc będziemy korzystać z jednego, dobrze? - W kryształowym wazoniku umieściła miniaturowego storczyka. Ucieszyło ją, że Mitch obserwuje te przygotowania z zainteresowaniem. Zgasiła górne światło i nałożyła potrawy: sałatkę z karczochów, filet mignon i szparagi pod beszamelem. Wciąż pamiętała, jak podziałał na nią dotyk Mitcha. Postanowiła więc tym razem nie siadać na łóżku. Nalała mrożoną herbatę. Do szklanki Mitcha włożyła słomkę. Pokroiła mięso na małe kawałki, nabiła jeden na widelec i podała Mitchowi. Sama także wzięła kęs do ust. Mitch żuł przez chwilę i chrząknięciem wyraził uznanie. - Doskonałe - stwierdził. - Starałam się za bardzo nie wysmażyć - dokładnie tak jak lubisz. - Sama gotowałaś? - Skinęła głową, więc dodał: - Niepotrzebnie zadałaś sobie tyle trudu. Trzeba było kupić coś w garmażerii. - Uznałam, że zasługujesz na lepszy posiłek niż kurczak i jarzyny z puszki. Jak już wrócisz do formy, zabiorę cię na wycieczkę po najlepszych restauracjach Dallas. Przez kilka minut karmiła ich oboje. Wkrótce stwierdziła, że zmienianie widelców jest zbyt kłopotliwe i zaczęła używać jednego.

39

RS

Zrobiło się bardziej intymnie. Katharine zdała sobie sprawę, że ona i Mitch przeżyli razem niewiele takich cennych chwil. Sięgnęła pamięcią wstecz i przypomniała sobie jeden cudowny, zimowy wieczór. Siedzieli wówczas na podłodze przy kominku, dzieląc się wspomnieniami z dzieciństwa. Lecz wkrótce Mitch poszedł do swojego gabinetu, zostawiając ją samą. Nie zdobyła się wtedy na żaden protest. Dopiero teraz pojęła, że nigdy nie starali się nawzajem zrozumieć. A jednak dzisiaj - nieoczekiwanie - udało się im do siebie zbliżyć. Osiągnęli to całkiem bez wysiłku. Gdzieś w mózgu zapaliło jej się ostrzegawcze światełko. Nie ma sensu się łudzić, że czeka nas wspólna przyszłość. Jeśli znów zakocham się w Mitchu, jeszcze raz będę cierpieć. - Zaplanowałaś coś słodkiego? - zapytał Mitch, gdy skończyli jeść. Czy nie palnęła głupstwa? Zawahała się, zaraz jednak doszła do wniosku, że poda malinowy mus i do licha z konsekwencjami. Sięgnęła po miseczkę. - Uwierzysz, jeśli ci powiem, że to truskawkowa galaretka? spytała żartobliwym tonem. - Jasne, że nie - odparł z rozbawieniem. Nabrała trochę różowej pianki i poczęstowała Mitcha. Przytrzymał w ustach łyżeczkę, aż Katharine powoli ją wyciągnęła. Popatrzyli sobie w oczy. Dostrzegła w jego źrenicach błysk pożądania. I jeszcze coś, czego nie potrafiła sprecyzować. Mitch przełknął i oblizał wargi. Obserwował ją w napięciu, gdy podała mu następną łyżeczkę. - Chcesz spróbować? - Jego głos nabrał zmysłowego brzmienia. - Nie! - szepnęła bez tchu. - Nie miałem pojęcia, że maliny są afrodyzjakiem. - Nie powinnam była ci o tym przypominać. - I tak bym pamiętał. Jego natarczywe spojrzenie przyprawiło ją o dreszcz. Nagle zrobiło się jej gorąco. Niechcący upuściła łyżkę. Schyliła się po nią, zadowolona, że czar prysł. Dlaczego uznała ten deser za świetny dowcip? Całkiem

40

RS

zapomniała, że przecież musi Mitcha karmić, stać tuż obok niego, czuć na sobie jego palący wzrok. Było oczywiste, że oboje natychmiast pomyślą o tamtej nocy w hotelu. Chwyciła lepką łyżkę i podnosząc głowę, uderzyła się o kant tacy. Zaczerwieniona po uszy, błyskawicznie zebrała naczynia i wrzuciła je do kosza. Mitch nadal przypatrywał się jej z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Katharine wolała jak najszybciej zniknąć. - Już późno, a ja mam mnóstwo pracy. Dobranoc, Mitch. Wypadła z pokoju. Już nigdy więcej nie dopuści, aby bliskość Mitcha znów podziałała na nią tak zdradziecko. Solennie to sobie przyrzekła, idąc następnego dnia szpitalnym korytarzem. - Katharine, moje interesy nie mogą dłużej czekać - oznajmił Mitch, gdy weszła do pokoju. - Woods Inc. niechybnie zbankrutuje, jeżeli nie wezmę się do pracy. - Teraz mówisz do rzeczy! Trochę obowiązków dobrze ci zrobi. - Zacznijmy od załatwienia paru telefonów. Najpierw muszę skontaktować się z Samem. Później chciałbym porozmawiać z dostawcami i klientami. Jeśli wystukasz mi numery i przytrzymasz słuchawkę, od razu zabiorę się do roboty. Katharine z radością przyjęła odmianę nastroju. Mitch najwyraźniej wracał do zdrowia. Połączyła go z jego biurem w Houston. - Cześć, Sam. Mówi twój zaginiony szef. Leżę w szpitalu w Dallas, ale najgorsze już minęło. - Krótko wyjaśnił, co mu dolega, i umilkł. Po chwili odpowiedział: - Nie. Może w późniejszym terminie. Zerknął na Katharine. Odniosła wrażenie, że Mitch rozmawia z Samem o niej, ale zaraz się zmitygowała. Mitch załatwiał sprawy swojej korporacji. Ta wymiana zdań dotyczyła wyłącznie Woods Inc. - Tak, to nadal aktualne, ale wolałbym trochę poczekać. Później ci wyjaśnię. Oświeć mnie co do stanu naszych zapasów. Przypuszczam, że spóźniamy się z zamówieniami w tartaku Johnsona. Zajmij się też

41

RS

transportem rur. Chyba się kończą. Zaczekaj moment, dobrze? Podniósł wzrok na Katharine. - Możesz mi coś zapisać? - Przysunęła tacę i pod dyktando Mitcha zanotowała średnicę plastykowych rur, długość belek oraz ilość betonu i przewodów elektrycznych. - Wyślij mi ekspresem kopie umów z Dorfmanem. Wolałbym je przejrzeć. Ten Dorfman to trudny kontrahent, ale produkuje najlepsze dachówki. Pamiętaj o tym, bo będziesz sam z nim negocjował. Gdyby okazał się zbyt uparty, daj mi znać. Spróbuję go ustawić. Katharine uśmiechnęła się pod nosem. Nic nie stracił ze swojej agresywności, dzięki której odniósł sukces w świecie biznesu. Zarządzanie siecią hurtowych magazynów z materiałami budowlanymi sprawiało Mitchowi ogromną satysfakcję. Teraz potrzebował jak najwięcej aktywności, aby zwalczyć chorobę. Katharine zamierzała mu w tym pomóc. - Mitch, przydałby ci się inny aparat telefoniczny. Taki z głośnikiem. Wystarczy, że podczas mojej nieobecności salowa wystuka numer. Nikt nie będzie ci później wisiał nad uchem, trzymając słuchawkę. - Doskonały pomysł! To mi zapewni więcej swobody. Dam sobie radę bez ciebie. Ach tak, pomyślała. Mitch znów stawał się samodzielny i z chęcią się jej pozbędzie. Jak widać, nie wiązał z nią żadnych planów na przyszłość. Miałam rację, stwierdziła w duchu. Mimo to poczuła rozczarowanie, które ją zdziwiło. Przecież sama wykreśliła Mitcha ze swego życia. Nie powinna o tym zapominać. - Pójdę już, Mitch. Mam spotkanie w interesach i muszę się przebrać. Z pewną siebie miną i w okularach na nosie, Katharine wkroczyła do małej sali konferencyjnej. Wymieniła uścisk dłoni z dwoma potencjalnymi inwestorami i skinęła głową Artowi Harrisowi. Usiadła przy stole i rozdała informacyjne foldery z napisem „Trzyletni plan rozwoju - KD Line". Nabrała tchu i powoli wypuściła z płuc powietrze, żeby uspokoić

42

RS

nerwy. - Dziękuję, że zechcieli panowie przyjść. Najpierw krótko opiszę historię mojej firmy. Później przedstawię plany dotyczące nowych zamierzeń. Będzie to wdrożenie produkcji Habitatu - nowatorskiego sprzętu dla placów zabaw. Dzięki temu moja oferta rynkowa zostanie wzbogacona o kolejne, atrakcyjne wyroby. Następnie przejdę do omówienia sytuacji finansowej. Zaczęła od swojego wykształcenia. Podała nazwę college'u, który ukończyła, i podkreśliła, że wkrótce otrzyma tytuł magistra zarządzania. Nadmieniła, że projektowanie mebli jest jej życiową pasją. - No dobrze, panno... eee... Drake - przerwał jeden z panów. - Ale kto zarządza tą fabryczką? - Ja. Oczywiście zatrudniam szefa produkcji. - Gus byłby zachwycony tym oficjalnym tytułem, pomyślała. - To doskonały specjalista w branży wyrobów z drewna. Jestem także głównym projektantem. Na trzeciej stronie broszury zobaczą panowie kilka zdjęć dotychczas wytwarzanych modeli. - Żaden z rozmówców nie okazał zainteresowania, więc przystąpiła do sedna sprawy. - Pragnę podkreślić, że KD Line od początku swego istnienia przynosi stale rosnący dochód. Dane na ten temat znajdują się na czwartej stronie. Mężczyźni zerknęli na kolumny liczb. - Proszę nam wyjaśnić, na jakiej podstawie zakłada pani dalszy wzrost zysków. Pytanie dodało Katharine skrzydeł. Czyżby jej rozmówca miał zamiar zainwestować w KD Line? - Te prognozy są racjonalnie uzasadnione. Wzięłam pod uwagę następujące czynniki: wzrost oprocentowania, koszty surowców i robocizny. Bazując na dotychczasowym poziomie sprzedaży i wynikach badań marketingowych można przyjąć, że rynek zbytu na Habitat okaże się równie chłonny, jak na nasze dotychczasowe towary. Zamilkła, ale nikt nie skomentował jej wypowiedzi. Uznała więc, że powinna kontynuować.

43

RS

- Poszukuję dodatkowego inwestora, aby uruchomić nową linię pro... - Dziękujemy, panno Drake. To, co usłyszeliśmy, w zupełności nam wystarcza. Przeanalizujemy plan rozwoju oraz wyniki bilansu i skontaktujemy się z panią. - Jeden z mężczyzn wstał i otworzył drzwi. Rozczarowana, Katharine włożyła do teczki dokumenty, wyprostowała plecy i powiedziała: - Ja także dziękuję. Do widzenia. Jadąc windą, jeszcze raz dokonała w myśli przeglądu swojej oferty. Plan wyglądał rozsądnie i przedstawiła go w profesjonalny sposób. Nie powinna jednak liczyć na to, że go zrealizuje. Ci faceci ją przecież spławili. Ale dlaczego? Nie mieli zaufania do jej fachowości? Uznali, że KD Line nie rokuje nadziei na przyszłość? Woleli nie topić kapitału w zbyt ryzykownym przedsięwzięciu? Wszystko jedno, co nimi kieruje, stwierdziła. I tak poniosła fiasko. Zamierzała odwiedzić Mitcha, ale teraz była zanadto przygnębiona. Wstąpiła do domu i przebrała się w szorty oraz bawełniany podkoszulek. Wzięła szkico-wnik i akwarele. Pojechała do ogrodu botanicznego, który teraz - w pełni lata - zachwycał bogactwem kwiatów i zielem. Usiadła na ławce i zaczęła rysować bujny, kolorowy klomb. Po raz pierwszy od wielu tygodni zapomniała na pewien czas o dręczących ją problemach. Zrelaksowana, wróciła do Memorial Hospital. Okazało się, że Mitch jest w złym humorze. - Umowa z Dorfmanem się sypie - warknął. - Ten palant chce gadać tylko ze mną. - Zaklął cicho. - Jak mogę prowadzić interesy, leżąc tu jak kłoda? - Przecież Woods Inc. nie splajtuje z powodu jednego niepowodzenia, prawda? - Nie, ale ja nie lubię tracić. - Łypnął na nią złowrogo i dodał: Niczego. Czyżby chodziło mu o nią? Nie, skądże. Po prostu psioczył na wszystko, bo był zdenerwowany.

44

RS

- Uszy do góry, Mitch. Na pewno znajdziesz jakieś rozwiązanie. A poza tym wkrótce wrócisz do dawnego trybu życia i zaczniesz tyrać całymi dniami. - A jeśli nie odzyskam zdrowia? Jeśli zostanę inwalidą? - Doktor Optymista sądzi, że wyjdziesz z tego. Bądź cierpliwy. - Cierpliwy! - parsknął. - Łatwo ci mówić! To nie ty znalazłaś się w pułapce. To ja patrzę, jak życie przecieka mi między palcami! Katharine zacisnęła zęby, żeby również nie wybuchnąć. Sama też miała powody do zdenerwowania. Wiedziała jednak, że Mitch wścieka się na swój stan, a nie na nią. - Przeczytałam sporo na temat G.B. Możesz całkiem wyzdrowieć, Mitch. Ale sam musisz tego chcieć. Sam musisz do tego dążyć. - Bardzo dziękuję, pani doktor Woods! Lub pani doktor Drake, czy kimkolwiek jesteś. Ciekawe, po co płacę Brysonowi, skoro ty pracujesz za darmo. - Do licha, Mitch, jeśli nie przestaniesz, to... - To co zrobisz? Czego ode mnie oczekujesz? Dlaczego całymi dniami tutaj wysiadujesz? - Po pierwsze dlatego, że trudno o bardziej urocze towarzystwo niż ty, a po drugie nie mam nic do roboty! - Usiłowała pohamować gniew. - Zdaję sobie sprawę, że pobyt w szpitalu to nie piknik, Mitch, i pragnęłam ci trochę pomóc. Ale ja też mam za sobą trudny dzień i nie będę znosić twoich humorów. Chwyciła z krzesła torebkę i pomaszerowała do drzwi, zamierzając rzucić przez ramię chłodne „dobranoc". - Grozi mi impotencja. Katharine stanęła jak wryta. - Co? - zapytała, odwracając się do niego. Zaczaj mówić niepewnym głosem, robiąc dłuższe przerwy miedzy poszczególnymi wyrazami. - Bryson twierdzi, że to możliwe. Wolałem nikomu się do tego nie przyznawać. - Od jak dawna wiesz? - Chyba od tygodnia. Dowiedziałem się jeszcze na oddziale intensywnej terapii.

45

RS

Katharine poczuła, że robi się jej słabo z wrażenia. Mitch przez tyle dni zachował milczenie, mając przed sobą taką przerażającą perspektywę! Z pewnością wiele go to kosztowało. A ona karmiła go malinową pianką, patrzyła mu namiętnie w oczy, a w końcu zrejterowała, widząc w nich pożądanie. Już za późno, pomyślała. Wczoraj oprócz podniecenia zobaczyła w spojrzeniu Mitcha nadzieję, a także strach. Nadzieję, że wciąż na nią działa. Strach, ponieważ Mitch się obawiał, że już nigdy nie będzie prawdziwym mężczyzną. Lecz ona, jak głupia gęś, stchórzyła, pozbawiając go owej nadziei, a zostawiając mu tylko trwogę i żal. Dopiero teraz zrozumiała, jak bardzo jej wówczas potrzebował. Nie miała o tym pojęcia, zajęta stwarzaniem przy kolacji intymnej atmosfery. Nie przyszło jej do głowy, że takim postępowaniem może mu wyrządzić krzywdę. Rzeczywiście zachowywała się czasem jak idiotka. Owładnęło nią poczucie winy. - Chciałbyś o tym porozmawiać? - spytała, przeklinając w duchu drżenie głosu. - Właściwie nie ma o czym mówić. Trzeba po prostu czekać. Jak zwykle. - Mitch, wiem, że się powtarzam, ale spróbuj zachować cierpliwość. Twój stan się ustabilizował. To już jest powód do zadowolenia, nie sądzisz? - Owszem, ale daleko mi jeszcze do zdrowia. A wcale nie wiadomo, ile go zdołam odzyskać. - Umilkł na chwilę. - Impotent mruknął gniewnie. - Cholera, samo to słowo doprowadza mnie do szału. - Utkwił wzrok w ścianie. Katharine usiadła na krześle. Podobnie jak Mitch, całkiem straciła ochotę do rozmowy. Mitch impotentem? Niemożliwe, pomyślała. Był niezwykle utalentowanym kochankiem. Dzięki niemu odkryła głębię swojej zmysłowości. Czy już na zawsze zostanie pozbawiony rozkoszy, jaką daje seks? Mitch pierwszy przerwał długie milczenie. - Katharine, przypominasz sobie, kiedy się poznaliśmy? - Jego spojrzenie mówiło: „Tylko się nie waż zaprzeczyć".

46

RS

Pamiętała każdą sekundę tamtego wieczoru. - Na weselu Tima i Janet. Dopiero co ukończyłam szkołę i jeszcze nigdy nie byłam na takim balu. Zobaczyłam cię z daleka i pomyślałam, że jesteś filmowym amantem. - A ja obserwowałem cię, gdy szłaś przez tłum. Miałaś na sobie obcisłą, zieloną suknię. Wyglądałaś w niej niesamowicie seksownie, a jednocześnie niewinnie. Zatrzymałaś się pod kryształowym żyrandolem i światło zamieniło twoje włosy w złocistą koronę. Posłałaś mi uśmiech. Chociaż miałem prawie trzydziestkę, nie spotkałem jeszcze kobiety, która by mnie zachwyciła. Na ciebie gapiłem się jak zafascynowany nastolatek. Do końca życia nie zapomnę ani tej sukienki, ani tego uśmiechu. Katharine przysiadła na brzegu łóżka. W gardle ściskało ją ze wzruszenia. Wsunęła palce w dłoń Mitcha. - Chyba nic do mnie nie powiedziałeś. Po prostu wziąłeś mnie za rękę i poprowadziłeś na parkiet. - Orkiestra grała akurat „Oczarowanie". - Nawet to pamiętasz? - Jasne. Nie zdając sobie sprawy z tego, co robi, położyła się obok Mitcha i wtuliła głowę w zagłębienie pod jego obojczykiem. Przymknęła oczy i dała się ponieść fali wspomnień. Gdy muzyka umilkła, oboje z Mitchem znajdowali się w ciemnym rogu tarasu. Katharine spojrzała na niego i bezwiednie rozchyliła wargi. Chciała, aby ją pocałował. Lecz on celowo zwlekał, kazał jej czekać. Lekko muskał ustami jej czoło, powieki i policzki, aż rozpaczliwie zapragnęła prawdziwego pocałunku. Mitch zachichotał cicho. - Po tym tańcu rzuciłaś się na mnie jak zgłodniała tygrysica. Gdy szepnął: „Zostań dzisiaj ze mną, najdroższa", zrozumiała, że nadchodzi nieuniknione. Ledwie zamknęli za sobą drzwi jego pokoju, a Mitch zsunął z jej ramion cieniutkie ramiączka i sukienka opadła na podłogę. Następnie sam zrzucił ubranie i przez długą, pełną emocji chwilę patrzyli na siebie, zanim rękami, wargami i

47

RS

językami zaczęli nawzajem odkrywać swoje nagie ciała. Rozmarzona, Katharine pogłaskała przez szpitalną piżamę umięśniony tors Mitcha. - Uwielbiałem cię dotykać, Kat. - Wiem. Doskonale przypominała sobie każdy szczegół tamtej nocy. Osunęli się na dywan. Mitch pieścił ją i szeptał najcudowniejsze słowa, podniecając ją coraz bardziej, aż w końcu w nią wszedł. - Nie miałem pojęcia, że jeszcze jesteś dziewicą. Usłyszałem twój krzyk, ale już było za późno. - Nie, Mitch. To był dopiero początek. - Pamiętała, że próbował się wycofać, ale mocno oplotła go udami i nadała tempo. Wkrótce oboje osiągnęli słodkie spełnienie. - Och, Kat, nigdy przedtem nie przeżyłem takiej rozkoszy mruknął Mitch. Dotknięcie jego ust na skroni otrzeźwiło Katharine. - Na pewno odzyskasz seksualną sprawność, Mitch. Potrzebujesz tylko trochę czasu. Oparła się na łokciu i delikatnie go pocałowała. Zamierzała wstać, ale nie zdążyła, bo nieoczekiwanie wsunął język w jej usta. Poddała się z cichym jękiem. Nie ma się co oszukiwać - tęskniła za tym przez trzy długie lata. Przerzuciła nogę przez jego biodra i objęła go. Piersi jej nabrzmiały, a stwardniałe sutki zrobiły się jeszcze bardziej wrażliwe. Głęboko w sobie czuła gorące pulsowanie. - O Boże, Kathie. Pragnę cię. - Nie odpowiedziała, bo zachłannie ogarnął jej wargi swoimi. Chciała znów stać się dla niego „Kathie", kochać się z nim szleńczo jak dawniej. Ona także go pragnęła. Bała się jednak uwolnić swoją namiętność, chociaż marzyła, aby jeszcze raz doświadczyć z nim nadzwyczajnych przeżyć. W tej chwili nic nie wydawało się Katharine bardziej kuszące. Lecz jeśli dziś odda mu się bez reszty, jutro może zostać przez niego zraniona. Jak przed laty.

48

RS

- Nie - szepnęła, idąc za głosem rozsądku. - O-parła dłoń o materac i ześlizgnęła się z łóżka. Cofnęła się aż do drzwi. Mitch wpatrywał się w nią oszołomiony. Nawet z odległości dwóch metrów jego zmysłowość działała jak magnes. - O, Mitch, nie! - powtórzyła schrypniętym szeptem. - Ja... - Mierzi cię zbliżenie z kaleką? - zapytał ironicznie. Zabolało ją to oskarżenie. - Wiem, Mitch, że przechodzisz trudne chwile - powiedziała, starannie dobierając słowa. - Domyślam się, z jakiego powodu zacząłeś snuć te wspomnienia, czemu miałeś ochotę na seks. Na pewno obawiasz się impotencji i dręczy cię niepewność. A ja przyznaję, że działasz na mnie równie podniecająco, jak niegdyś. Ale nie wolno mi znów ryzykować. Starała się mówić opanowanym głosem, choć widziała malujące się na twarzy Mitcha rozdrażnienie. - Zawsze było nam cudownie w łóżku, Mitch. - Zamrugała gwałtownie, żeby się nie rozpłakać. - Ale nie mogłam z tobą żyć. Później przez pewien czas sądziłam, że żyć bez ciebie też nie potrafię. Nasza separacja wiele mnie kosztowała. Nie chcę drugi raz tak cierpieć, więc spróbujmy zostać po prostu przyjaciółmi. - Przyjaciółmi? Do licha, przecież jesteśmy małżeństwem! Mąż i żona na ogół... - Nigdy nie byliśmy prawdziwym małżeństwem, Mitch. Lubiliśmy się ze sobą kochać, to wszystko. Dawaliśmy sobie nawzajem wyłącznie nasze ciała. Nie łączyły nas wspólne marzenia ani nadzieje. Żyliśmy oddzielnie, mieszkając pod jednym dachem. Zbliżyło nas pożądanie, ale zabrakło miłości. Łzy spływały jej po policzkach. - Tym razem zdecydujmy się więc tylko na przyjaźń, Mitch. Nic więcej.

49

ROZDZIAŁ 4

M

itch patrzył gniewnie na zamykające się za Katharine drzwi. Niech ją diabli! Co, u licha, sobie wyobrażała? Zapragnął jej z szokującą intensywnością. Poczuł oszałamiające ciepło ciała Kathie, ujrzał pożądanie, które zamgliło jej wzrok. Podnieciła go i zaraz się cofnęła, nalegając jak jakaś świętoszka, aby zostali przyjaciółmi. Tylko dlatego, że seks sprawiał im tyle radości! A jednak miał trochę powodów do zadowolenia. Odprężył się z leniwym uśmiechem na ustach. Bliskość Kathie obudziła w nim mężczyznę. Ale to tylko połowa zwycięstwa. Co dalej? Czy będzie kiedykolwiek mógł znów się z Kathie kochać? Tego nie wiedział. Psiakrew. Miał ochotę ze złości walić pięściami o materac. Niestety, nie był w stanie zacisnąć dłoni ani ruszyć ręką. Znów pomyślał o ich pocałunku. Nie wątpił, że Katharine także ogarnęło pożądanie. Nie potrafiłaby przecież tak doskonale udawać. Jęczała z rozkoszy, ocierała się o niego, ich języki splatały się ze sobą. Ciekawe, czy zdarzały się jej gorące, bezsenne noce, podczas których marzyła o jego bliskości. Chciał, aby przeżywała takie chwile równie często jak on, gdy całymi godzinami przewracał się z boku na bok, tęskniąc za nią aż do bólu. A jednak się z czymś zdradziła. Rozpad ich małżeństwa głęboko ją zranił. Mitch cofnął się w myśli do tamtych wydarzeń. Odmówił jej kapitału na sfinansowanie tego meblarskiego projektu. Wtedy się wyprowadziła. Zawsze sądził, że uczyniła to wyłącznie z powodu pieniędzy. A jednak cierpiała po tym rozstaniu. Sama się do tego dzisiaj przyznała. Gdyby wówczas wiedział, że jest aż taka nieszczęśliwa, to może... Może co? Odszukałby ją? Usiłowałby skłonić, aby do niego wróciła? Nie. Raczej nie. Trzy lata temu nie pozwoliłaby mu na to duma.

50

RS

Do diabła z dumą! Postąpił jak uparty kretyn. Gdyby poszedł na kompromis, nie udawał twardziela, poprosił o jeszcze jedną szansę, nie musiałoby dojść do separacji. Lecz on nie kiwnął nawet palcem, aby zatrzymać Katharine. Teraz jest już za późno. Katharine wykazała więcej rozsądku niż on. Wiedziała, czego chce, i osiągnęła cel. Mitch podziwiał jej odwagę i zdecydowanie. Katharine przeszła zadziwiającą metamorfozę. Stała się dojrzałą, niezależną kobietą. Zbudowała od podstaw własne życie. I już go nie potrzebowała. Owszem, spędzała z nim obecnie dużo czasu, ale prawdopodobnie kierowało nią bezsensowne poczucie obowiązku. Lepiej by zrobiła, koncentrując wysiłki na szukaniu inwestora. Jej firma stała przecież u progu bankructwa. Przymknął na chwilę oczy. Katharine miała pod jednym względem rację - niewiele ich łączyło, gdy jeszcze mieszkali razem. Rozbudowa Woods Inc. i prowadzenie interesów pochłaniało go bez reszty. Rzeczywiście trochę zaniedbywał swoją uroczą żonę. Ale ona też nie była bez winy. Niczego jej nie brakowało, a mimo to wciąż okazywała niezadowolenie. A przecież naprawdę ofiarował jej dużo. Czego jeszcze brakowało jej do szczęścia? Obecnie chciała platonicznego związku. Świetnie. Nie zamierzał protestować. Przynajmniej na razie - dopóki się nie przekona, co go czeka. Dopóki leży przykuty do tego cholernego łóżka, spróbuje się dostosować do jej żądań. Lecz przy najbliższej okazji wysonduje, o co Katharine chodzi. Natomiast już od dziś powinien bardziej optymistycznie myśleć o swoim zdrowiu. Musiał je odzyskać, aby nadal zarządzać Woods Inc. Możliwe, że nie czekało go w życiu już nic więcej - tylko praca. Mimo niepokoju, jaki wywołała Katharine swoją obecnością, pragnął znów ją zobaczyć. Nie wyobrażał sobie dnia bez jej wizyty. No to do jutra, Kathie... Nagle drgnął. Jak mógł zakładać, że Katharine znów go odwiedzi? A jeśli ona już więcej nie przyjdzie? Katharine odłożyła pióro i potarła powieki. Siedziała dzisiaj przy biurku do późna w nocy. Od kilku godzin porządkowała dokumenty firmy. Systematycznie układała je w kartonowych teczkach. Zajęta

51

RS

tym niezbyt ambitnym zadaniem, usiłowała nie myśleć o Mitchu, pożądaniu i tęsknotach, które w niej obudził, ani o tym, co mu powiedziała. Głupio zrobiła, kładąc się przy nim i ujawniając długo tłumione emocje. Straciła panowanie nad sobą, a jednocześnie podnieciła mężczyznę, który zamierzał się tylko przekonać, czy jego męskie wyposażenie wciąż działa. Do tego celu nadawała się niemal każda kobieta. Byłoby naiwnością sądzić, że po trzech latach rozłąki Mitch nagle zapragnął właśnie jej, Katharine. Po prostu wzięły nad nim górę instynkty. Przeciągnęła się i podeszła do okna. Może niesłusznie oceniała Mitcha aż tak surowo. Oczywiście, miał ochotę na seks. Przerażała go wizja impotencji i postanowił się sprawdzić. To całkiem zrozumiałe. Szkoda jednak, że zaczął ją uwodzić właśnie teraz. Zdecydował się na nią z braku innych kobiet. Dobrze, że zaproponowała mu przyjaźń. Nic innego nie wchodziło w grę. Zwłaszcza gdy nieoczekiwanie odezwały się dawne uczucia. Katharine wpadła z tego powodu w popłoch. Do tej pory sądziła, że zostawiła swoją przeszłość za sobą. Myliła się. Seksualność Mitcha działała na nią teraz równie oszałamiająco, jak przed laty. Właśnie w tym tkwił cały problem. Gdyby wylądowała w łóżku Mitcha, oznaczałoby to krótkotrwałą przygodę. I niedługo bolesne rozstanie. Mitch wróci przecież do Houston, gdy wyzdrowieje. Każde z nich żyło własnym życiem. Praktycznie nie była już jego żoną. Nie zostanie także jego kochanką. Ze względu na to, co ich kiedyś łączyło, mogła mu ofiarować trochę swojego czasu. Potraktuje Mitcha jak przyjaciela, pomoże odzyskać siły do pracy, którą zawsze kochał bardziej niż wszystko inne. Wykończona, położyła się do łóżka. Usnęła natychmiast, ale spała niespokojnie. Katharine odsunęła rozłożone na biurku zamówienia. Kochany, stary pan Broussard, najlepszy klient KD Line, prosił o ekspresową dostawę. Normalnie Katharine ucieszyłaby się z większych obrotów,

52

RS

ale dziś czuła się okropnie. Z pomieszczeń produkcyjnych dobiegał zgrzyt elektrycznych pił i szlifierek. Hałas jeszcze się wzmógł, gdy otworzyła drzwi. - Kazałem uczniom zacząć pakować tę dużą wysyłkę, dziecinko poinformował Gus. - Wygląda na to, że firma nabiera rozpędu. - Z pewnością - odparła. - Jak sobie radzą nasi półetatowcy? - Całkiem dobrze. Ci, których przyuczyliśmy w ubiegłym roku, pomagają kształcić nowych. Katharine obserwowała przez chwilę młodego chłopaka. Bez celu kręcił się po sali. Został przyjęty do KD Line niedawno, gdy rozpoczął się jesienny semestr, i najwyraźniej się obijał. - Gus, chyba powinnam pogadać z Cleve'em. - Jeszcze nie. Jemu się na razie wydaje, że jest sprytniejszy od tych, którzy harują. Dajmy mu jeszcze parę dni. Jeśli nie weźmie się do roboty, Ernesto i Sharon przemówią mu do rozumu. - Może masz rację. - Pamiętasz, jak zaczynaliśmy? Ernesto zachowywał się podobnie. A na dodatek prawie nie chodził do szkoły. Sharon przez dwa miesiące udawała gapę, unikając pracy jak ognia. - Po prostu nie wiedzieli, co to jest odpowiedzialność. Nauczyli się jej dopiero tutaj. Teraz są naprawdę wydajni. Nic do nich nie dokładamy. - A co z tymi nagrodami za dobre stopnie? - przekomarzał się z nią Gus. - Regularnie je wypłacasz. - Rzeczywiście, te premie kosztują nas trochę więcej, niż przypuszczałam. Mamy dwoje prymusów, a pozostała czwórka uczy się coraz lepiej. Ale te wydatki i tak się zwrócą. Ernesto zamierza iść na studia. Jeszcze przez kilka lat zostanie na liście płac. - O ile będzie lista płac, pomyślała i niemile ścisnęło ją w żołądku. - Przyda się nam każda para rąk, gdy ruszy produkcja sprzętu dla placów zabaw. - Muszę z kimś porozmawiać właśnie w sprawie Habitatu. Do zobaczenia podczas lunchu, Gus. Wróciła do biura i wystukała numer Arta Harrisa, modląc się o

53

RS

dobre wieści. Czekało ją jednak rozczarowanie. Art poinformował ją, że obaj potencjalni inwestorzy postanowili się wycofać. Z westchnieniem odwiesiła słuchawkę. Habitat musi jeszcze poczekać. Pracowała do dziewiątej. Później wróciła do domu. Miała jeszcze do przejrzenia plik dokumentów. Po raz pierwszy od kiedy Mitch zachorował, nie odwiedziła go w szpitalu. Była zbyt przygnębiona własnymi sprawami. Poza tym wczorajsza wizyta wytrąciła ją z równowagi. Następnego dnia Katharine zatrzymała się przy drzwiach, obserwując Mitcha. Całą uwagę skupił na ściskaniu specjalnej sprężynki do ćwiczeń. Niemal hipnotyzował swoje palce wzrokiem, jak gdyby w ten sposób próbował je skłonić do większego wysiłku. Po kilku minutach Katharine doszła do wniosku, że Mitch ostatnio zmienił się na korzyść. Znikła niezdrowa bladość, emanował większą energią, choć ręce nie odzyskały pełnej sprawności, a nogi miał nadal prawie całkiem sparaliżowane. - Doskonale, panie Woods - pochwalił fizykoterapeuta. - Mitch puścił sprężynę i z ulgą oparł głowę o poduszkę. Na jego czole perlił się pot. - Lewa dłoń także funkcjonuje zadowalająco. To dobry znak. Po południu znów się pogimnastykujemy. - Mężczyzna uniósł ramiona Mitcha. Umieścił je na dużym temblaku, umocowanym do poziomych uchwytów nad łóżkiem. - Dzięki temu wynalazkowi będzie pan mógł zacząć posługiwać się rękami. - Coraz lepiej, Mitch - stwierdziła radośnie Katharine po wyjściu specjalisty. - Pewnie niedługo dasz stąd drapaka. - Proszę, proszę - oto prawdziwy skowronek. Zawsze podnosi mnie na duchu - burknął z wesołym błyskiem w oku. - Brodą wskazał paczkę, którą trzymała. - Czyżbyś przyniosła mi prezent? - Owszem. Ten drobiazg wprawi cię w zachwyt. To wymarzony sprzęt dla chwilowo unieruchomionego biznesmena. Zamknij oczy. Posłusznie wykonał polecenie. Szybko rozpakowała podarunek. Uwaga, patrz! Telefon z dużymi przyciskami! Mitch posłał jej nieodgadnione spojrzenie. Katharine włączyła

54

RS

aparat do sieci. - Teraz możesz samodzielnie zadzwonić nawet na koniec świata. Mitch powoli i niezgrabnie zaczął naciskać wypukłe numery. Uśmiechnął się, słysząc za każdym razem sygnał dźwiękowy. - Muszę go zaraz wypróbować. - Po chwili połączył się ze swoim biurem. - Sam? Właśnie dostałem od mojej... od Katharine coś wspaniałego. - Opisał zalety telefonu i przystąpił do omawiania interesów. Katharine stwierdziła, że Mitch szybko powrócił do starych zwyczajów. Sprawy Woods Inc., jak zwykle, były dla niego najważniejsze. Nawet nie raczył podziękować za prezent. Poczuła się zbędna. Mitch całkiem zapomniał o jej istnieniu. Nieco rozżalona, ruszyła do drzwi. - Zaczekaj, Katharine. Musimy pogadać. Czyżby chciał rozmawiać o tym, co się wydarzyło podczas tamtej kolacji? Katharine obawiała się, że w chłodnym świetle dnia będzie to dla niej trudne. Siadła, usiłując opanować lekkie zdenerwowanie. - Zalety poczty kurierskiej są przereklamowane. Mogłabyś zainstalować mi tutaj fax? - spytał Mitch. - Już umiesz używać tych dużych guziczków. Korzystaj z wolności i sam sobie zamów kolejną zabawkę - parsknęła, zaskoczona nieoczekiwanym żądaniem. Popatrzył na nią z udaną wyższością. - Poważny biznesmen nie zajmuje się takimi głupstwami. Chyba potrzebuję sekretarki na pół etatu. - Przecież masz już jedną w Houston. - Tutaj też przyda mi się fachowa siła. - Przyjrzał się Katharine z namysłem. - Dobrze piszesz na maszynie? - Okropnie. A poza tym prowadzę przedsiębiorstwo. Dlaczego nie wynajmiesz kogoś z agencji? - Ależ z tego Mitcha tupeciarz. Traktował ją jak gońca. - No dobrze, może skorzystam z twojej rady. Załatwiałaś wczoraj coś ważnego? Dlatego do mnie nie przyszłaś? - Po prostu miałam dużo pracy - odparła zdumiona. Mitch niemal

55

RS

przyznał, że się za nią stęsknił! - Okradam cię z twojego czasu, prawda? Jakiej oczekiwał odpowiedzi? Katharine nie potrafiła nic wyczytać z jego obojętnej miny. Pewnie pytał tylko z grzeczności, uznała po namyśle. Mimo to odpowiedziała, starannie dobierając słowa: - Nie. Poza jednym razem - na samym początku - nie prosiłeś, abym cię odwiedzała. - Bo zawsze tu byłaś, gdy cię potrzebowałem. Obecnie czuję się jednak coraz lepiej i nie muszę aż tak cię absorbować swoją osobą. Powinnaś więcej uwagi poświęcać swojej firmie. - Nie do wiary! Powinnam cię nagrać. Nigdy bym nie przypuszczała, że usłyszę od ciebie coś takiego! - Dobrze pamiętam, jak wygląda rozkręcanie własnego przedsiębiorstwa. Gdy założyłem Woods Inc., przez całe lata tyrałem dniami i nocami. Nie musisz mnie zabawiać. Twoja praca jest ważniejsza. - Umilkł na chwilę. - Opowiedz mi o niej. - No cóż, produkujemy według moich projektów dziecięce meble tapczany, komody, krzesła, pojemniki na zabawki, konie na biegunach. Niedawno wypuściliśmy na rynek nowy rodzaj łóżka dla dziewczynek. Ma kształt łabędzia. Przypuszczam, że niektóre nasze wyroby - zwłaszcza te w staroświeckim stylu - kupują babcie dla swoich wnuków. - Kto jest twoją najliczniejszą klientelą? - Ludzie na stanowiskach - młodzi, lecz już zamożni. Dostarczamy towar do sieci ekskluzywnych sklepów, a krótkie serie reklamujemy w prestiżowych czasopismach. Od roku przygotowujemy się też do czegoś nowatorskiego. To Habitat - nowa generacja sprzętu dla placów zabaw, wykonanego ze specjalnych plastykowych rur. - Wybacz, że ci to mówię, ale w tej branży rynek dusi się od plastyku. - Mój jest bardziej wytrzymały i bezpieczniejszy niż dotychczas stosowane tworzywa. - Wyprostowała plecy i dodała z dumą: - A nasze huśtawki, zjeżdżalnie i drabinki mają fantastyczne kształty. Na pewno okażą się hitem.

56

RS

- W takim razie kiedy zobaczę te atrakcje na podwórku moich sąsiadów? Mogła się spodziewać tego pytania. Straciła rezon. - Jeszcze nie wiadomo. Aby zrobić prototypy, musiałam mieć materiał, który jest giętki, lecz nie pęka. Znalezienie odpowiedniego surowca i przeprowadzenie testów na wytrzymałość okazało się kosztowne. Udało mi się stworzyć produkt, który nie będzie drogi, a dzieci oszaleją na jego widok z zachwytu, ale trochę przekroczyłam budżet. Gdy bieżące zyski ze sprzedaży zniwelują tamte wydatki, Habitat wejdzie do produkcji. Wspominałam ci, że zatrudniam uczniów średniej szkoły? - zapytała, aby uniknąć dyskusji na temat problemów finansowych. Podczas gdy Katharine opowiadała o „swoich" dzieciakach, Mitch doszedł do wniosku, że bardzo łatwo mógł pomóc KD Line. Handlował przecież między innymi plastykowymi rurami o najróżniejszych parametrach. Często zlecał też wykonywanie ekspertyz technicznych. Gdyby tylko wiedział... Lecz ona nie chciała, aby wiedział. Już raz ją zawiódł, więc wolała o nic nie prosić. - Pożyczę ci pieniądze - oświadczył lekkim tonem. - Ile potrzebujesz? - Chyba żartujesz. Ty miałbyś udzielić mi pożyczki? Z własnej woli? - Stać mnie na to. - Zawsze cię było stać, a jednak wtedy mi odmówiłeś powiedziała spokojnie, lecz Mitch usłyszał w jej głosie skrywaną urazę. - Nie bądź taka surowa. Pół roku wcześniej zainwestowałem w twój sklep. I co z tego wynikło? Musiałem ten kapitał spisać na straty. - Ale za drugim razem potrzebowałam od ciebie czegoś więcej niż gotówki. Liczyłam na twoje fachowe rady, ale w domu wciąż siedziałeś zamknięty w gabinecie. - Pracowałem wtedy po szesnaście godzin na dobę, pamiętasz? Nie miałem dla ciebie czasu. - Mitch aż się skulił, zaszokowany tym

57

RS

oświadczeniem. Przez trzy lata wierzył, że Katharine ponosi całą winę za fiasko ich małżeństwa. On dał jej przecież wszystko. Z wyjątkiem tego, czego potrzebowała najbardziej - swego czasu. Odchrząknął i podjął temat pożyczki. - Teraz moje sugestie są zbędne. Sama znasz się na interesach. Ale propozycja jest nadal aktualna. Dam ci niskooprocentowany, długoterminowy kredyt. Bez żadnych dodatkowych zobowiązań. Oddasz dług, jak staniesz na nogi. Po pierwsze, zamierzał ją przetestować. Wciąż jej nie ufał. A po drugie, zależało mu na tym, aby nadal ją widywać. Nadarzyłaby się niejedna okazja, gdyby Katharine została jego dłużniczką. - To uprzejmie z twojej strony, Mitch, ale nie mogę prosić cię o pomoc. - Przecież jesteśmy przyjaciółmi. A poza tym o nic mnie nie prosiłaś. Sam złożyłem ci ofertę. - Nie chcę ci nic zawdzięczać, Mitch. Polubiłam niezależność. Ale dzięki za dobre chęci, przyjacielu. Jej słowa zabrzmiały grzecznie, lecz stanowczo. - Naprawdę sądzisz, że uda się nam zachować platoniczne stosunki? - Nie wiem - odparła z wahaniem. - Ale może warto spróbować. Inny związek nie wchodzi w grę. Późnym wieczorem zadzwonił telefon. Do licha! Katharine nie lubiła, gdy ktoś jej przeszkadzał w podliczaniu wydatków. Zirytowana, pobiegła do holu i podniosła słuchawkę. - Mówi właściciel nowego sprzętu biurowego. Wstrzymała oddech, spodziewając się złej wiadomości. - Jeszcze ci nie podziękowałem za prezent. Przypomniałem sobie o tym dopiero po twoim wyjściu. Zrobiło się jej ciepło na sercu. - Cieszę się, że okazał się przydatny. Będziesz bardziej wydajny. - Dawniej aż tak nie popierałaś mojej pracy - powiedział lekko. Jego stwierdzenie nie zawierało krytyki. - To prawda. Zawsze zależało ci tylko na niej. Dlatego jej nie

58

RS

cierpiałam. - Pierwszy raz głośno się do tego przyznała. Zdziwiła się, że przyszło jej to tak łatwo. -Teraz sytuacja wygląda inaczej. Zawodowa aktywność ci się przyda. Na pewno podziała terapeutycznie. - Tak, masz rację. To doskonała terapia - przyznał opryskliwie, jak gdyby z trudem nad sobą panował. - Dobranoc, Katharine. Przerwał połączenie, zanim zdążyła odpowiedzieć. Niech go diabli wezmą! Znów ją zaskoczył. A już się jej wydawało, że go zrozumiała. W ciągu następnych dwóch tygodni Katharine - zgodnie z sugestią Mitcha - spędzała z nim mniej czasu. Przyjeżdżała do szpitala wieczorem co drugi dzień. Zawsze siadała w bezpiecznej odległości od Mitcha. I od pokusy. Rozmawiali o pogodzie, biznesie, artykułach z „Wall Street Journal" i giełdzie. O wszystkim - z wyjątkiem ich uczuć. Zdarzało się, że Katharine miała ochotę wyjść z firmy wcześniej i odwiedzić Mitcha. W nocy często pojawiał się w snach. Budziła się niespokojna i pełna tęsknot. W sobotę zajrzał do Mitcha doktor Bryson. Ani Katharine, ani Mitch nie mieli pojęcia, czego się tym razem spodziewać. - Mitch, mam dziś dla pana dobre wiadomości. Prawdopodobnie za tydzień skończymy leczenie. Będzie pan mógł nas opuścić. Katharine wydała z siebie długie westchnienie ulgi. Mitch przesunął spojrzeniem po niemal całkowicie sparaliżowanym ciele. - Chyba nie o własnych siłach, prawda? Dokąd mnie zabiorą? - Jest kilka możliwości. Wielu pacjentów w podobnym do pańskiego stanie przenosi się do ośrodków rehabilitacyjnych. Powinien się pan liczyć z koniecznością pozostania tam przynajmniej przez kilka miesięcy. Inni chorzy wolą mieszkać u siebie i codziennie dojeżdżać na ćwiczenia. Wtedy niezbędny jest specjalny mikrobus i pielęgniarka. - Muszę to przemyśleć, doktorze. W tej chwili najbardziej cieszy mnie perspektywa ucieczki z tego miejsca. Mam ochotę krzyczeć ze szczęścia. - Niezły pomysł. Przyniosę panu listę ośrodków w Houston i

59

RS

okolicy. - Hura! - zawołał na cały głos Mitch po wyjściu Brysona. - Prawie odzyskałem wolność! Wracam do domu! - Taką okazję trzeba uczcić. Parsknął śmiechem. Katharine od dawna nie widziała na twarzy Mitcha tyle radości. - Niestety, nie pójdziemy potańczyć. - Wymyślę coś innego. - Podeszła do drzwi. - Do mojego powrotu nie pozwól się stąd wypisać. Tamta kolacja była poważnym błędem. Stwarzała zbyt wiele okazji do intymnej bliskości. Katharine nie zamierzała drugi raz popełnić głupstwa. Po godzinie wkroczyła do pokoju Mitcha ze swoim magnetowidem, dwoma filmami i piknikowym koszem. - Pomyślałam, że chciałbyś sobie przypomnieć, jak wygląda świat. Dlatego proponuję ci kino. - Wyjęła kartonowy kubek z prażoną kukurydzą, drugi z rozwodnioną colą i pudełko miętowych czekoladek. - Zadbałaś o każdy szczegół. Zaczęła go karmić kukurydzą. Poczuła pod palcami gładkie, pełne wargi i szorstkość nie ogolonych policzków. Szybko się cofnęła, usiłując zbagatelizować dreszczyk podniecenia, gdy Mitch powoli zlizywał z dolnej wargi okruchy. Nie zauważył jej zmieszania. Żuł z zadowoleniem, po czym stwierdził: - Pycha. Stęchła, tłusta i przesolona. Dokładnie taka, jaką sprzedają przed seansem. - Oczywiście. Usiłuję ci stworzyć złudzenie doskonałe. - Wytarła rękę i dała mu pić, starając się go nie dotknąć. - Prawie bez smaku. Uwielbiam takie drinki - zażartował. - Proszę cię, powiedz, że te miętówki są twarde jak kamień i w ogóle wstrętne. - Oprócz tego przykleiły się jeszcze do opakowania. - Nie torturuj mnie, kobieto. Daj mi zaraz tę ohydę! Oderwała od ścianki kilka zdefasonowanych czekoladek i włożyła

60

RS

mu je do ust. Zaskoczona, wciągnęła głośno powietrze, ponieważ czubkiem języka połaskotał ją w dłoń. Sądząc z szerokiego uśmiechu Mitcha, przelotny, intymny kontakt nie był przypadkowy. Zakasłała i odsunęła się od łóżka. - Ty lubisz kryminały, a ja tylko romantyczne komedie, więc poszłam na kompromis i przyniosłam dwie kasety. Mitch wzniósł oczy do nieba i ostentacyjnie jęknął. - Tyle poświęcenia z mojej strony za tę paskudną kukurydzę. Katharine wsunęła taśmę i usadowiła się wygodnie na krześle. Od czasu do czasu wstawała, żeby podać Mitchowi porcję „kinowego" poczęstunku. Za każdym razem bliskość Mitcha przyprawiała ją o przyśpieszone bicie serca. Po kwadransie przestała uważnie śledzić akcję filmu. Myśli zaczęły krążyć wokół Mitcha. Cieszyło ją, że stan jego zdrowia znacznie się poprawił. Mitch przecież marzył, aby wreszcie się stąd wyrwać. Już jej nie potrzebował. Prawdopodobnie właśnie od niej pragnął teraz uciec. Potarła jedną lodowatą dłoń o drugą i bezwiednie zadrżała. Obejrzeli oba filmy. Później Katharine przewinęła je i sprzątnęła resztki po uczcie. - Moje gratulacje, Mitch. Wkrótce będziesz zdrów jak ryba powiedziała z trudem - Cieszę się, że razem uczciliśmy dobre wieści dodała lekko drżącym głosem. Uśmiechnął się, ale jego oczy zachowały powagę. - Ty sprawiłaś, że ten dzień stał się wyjątkowy. Dziękuję. Po wyjściu Katharine Mitch ze zdziwieniem skonstatował, że myśl o opuszczeniu szpitala zarówno go cieszy, jak i smuci. Po powrocie do Houston nie będzie widywał Katharine. Odmówiła przyjęcia pieniędzy, więc nic jej nie zmusi, aby się z nim kontaktowała. Raz na zawsze zniknie z jego życia. Może to i lepiej. Może oboje wreszcie powinni definitywnie się rozstać. Już wkrótce. Wiedział, że to najlepsze rozwiązanie, ale nie odczuwał żadnej satysfakcji. Przeciwnie. Świadomość, że już nigdy miałby nie zobaczyć Katharine, wydawała mu się nie do zniesienia.

61

RS

Zadzwonił do siostry, aby ją poinformować o rozwoju wydarzeń. - Chciałbym cię prosić o przysługę, Francine. - Oczywiście, mój kochany. Wiesz, że zrobię dla ciebie wszystko. - Obejrzałabyś kilka ośrodków rehabilitacyjnych w Houston? Wyślę ci listę i wybierzesz dla mnie coś odpowiedniego. W słuchawce przez chwilę panowała cisza. - To duża odpowiedzialność, Mitch. - Owszem. Przyda mi się również twoja pomoc podczas dalszego leczenia. - Co masz na myśli? - Sam nie wiem. Po prostu będę potrzebował kogoś, kto mi pomoże przystosować się do nowej sytuacji i podtrzyma na duchu podczas rekonwalescencji. - Nienawidził się w tej chwili za ten proszący ton. - Do licha, Francine. Muszę mieć przy sobie kogoś bliskiego. - Oczywiście, Mitch. Jesteśmy przecież rodzeństwem, skarbie. Bardzo cię kocham, ale sam się orientujesz, jak działają na mnie chorzy ludzie. Nie nadaję się na opiekunkę. - Rozumiem. - Ale zasięgnę języka na temat tych placówek. Już wiem! zawołała radośnie. - Wynajmę parę osób do opieki nad tobą. Natychmiast dam ci znać, gdy wszystko załatwię, kochanie. I niedługo wpadnę do ciebie z wizytą. - Jasne. Do widzenia, Francine. Rozczarowany, lecz bynajmniej nie zdziwiony nastawieniem Francine, zaczął ponuro rozmyślać nad najbliższą przyszłością. Walka dopiero się zaczęła. Nawet się dokładnie nie orientował, co go czeka. Cokolwiek miało to być, musiał się z tym zmierzyć sam. Bez Katharine. Ogarnął go lodowaty strach. Mitch poczuł, że jego ciałem wstrząsają dreszcze. Wezwał pielęgniarkę, choć doskonale zdawał sobie sprawę, że dodatkowy koc niewiele mu pomoże.

62

ROZDZIAŁ 5

W

RS

chodząc do pokoju Mitcha, Katharine niemal wpadła na Francine. - Miło cię widzieć, Kathie... eee... Katharine. - Siostra Mitcha uśmiechnęła się niemal serdecznie. Zdumiona tym ciepłym powitaniem, Katharine wybąkała: - Ciebie też, Francine. Francine poklepała ją po ramieniu i przez kilka minut paplała o niczym. Katharine słuchała jednym uchem. Jej system wczesnego ostrzegania sygnalizował: Francine czegoś od ciebie chce. - Zamierzałam zostać na parę dni w Dallas i spędzić trochę czasu z Mitchem, ale w mieście odbywa się akurat zjazd republikanów. W żadnym hotelu nie ma już wolnych pokojów. - Francine patrzyła na nią jak bezradne kurczątko. Katharine korciło, aby zapytać: „I co z tego?", ale ugryzła się w język. Francine zaczęła przestępować z nogi na nogę. - Miałabym do ciebie maleńką prośbę, Katharine. Przyjmiesz mnie pod swój dach? Chociaż na dzień lub dwa? Wiesz, że nie sprawię ci kłopotu. A więc o to chodzi. Katharine usiłowała zachować uprzejmy wyraz twarzy. - Mój dom niezbyt nadaje się do podejmowania gości. Nie zdążyłam go odnowić. W sypialniach są stare graty i wszędzie bałagan. Jako sprzątaczka jestem zupełnie beznadziejna. - Och, nie szkodzi. Potrafię się dostosować. Nie prosiłabym cię, Katharine, gdybym mogła znaleźć inne miejsce, ale miasto jest zapchane przyjezdnymi. Przecież to tylko na kilka dni, pomyślała Katharine. Prawdopodobnie więcej się z nią nie zobaczę. Mitch wkrótce wyjedzie do Houston.

63

RS

- Dobrze, Francine - powiedziała z westchnieniem rezygnacji. Przynieś swoje rzeczy. Katharine otworzyła drzwi i wepchnęła do holu dwie ogromne walizki. Francine obrzuciła krytycznym spojrzeniem podłogę z popękanej terakoty, obłażącą ze ścian farbę i odpadający tynk. - Należałoby zrobić remont - wyjaśniła Katharine. - Uwielbiam te stare domy w westernowym stylu. Są przestronne i widne. - I wymagają odnowienia. - Francine zmarszczyła z obrzydzenia kształtny nos. - Tak, ale ja lubię takie roboty. A po odnowieniu ten wielki metraż znacznie zyska na wartości - tłumaczyła Katharine, zirytowana, że Francine i tym razem zmusiła ją do defensywy. Francine mruknęła „uhm" i wpłynęła do salonu. Oczy rozszerzyły się jej ze zdumienia na widok ogromnego, kryształowego żyrandola. Mocno kontrastował z metalowym stolikiem i dwoma składanymi krzesłami oraz wytartym, zielonym dywanikiem. Poprzedni właściciele zostawili tutaj niektóre sprzęty. - Ten pokój jest wystarczająco duży - stwierdziła Francine. Zajrzała jeszcze do jadalni. - Tak, tamten byłby lepszy - dodała enigmatycznie. - Rozglądała się, jak gdyby dokonywała inspekcji. Katharine pokazała pozostałe pomieszczenia. Z cichą satysfakcją przydzieliła szwagierce sypialnię ze skrzypiącym polowym łóżkiem i poszła do kuchni. Czekając, aż Francine się odświeży, przygotowała kanapki. Po chwili zjawiła się Francine. Ostrożnie usiadła na kiwającym się krzesełku i zjadła kilka maleńkich kęsów. - Wiesz, że Mitch prosił mnie o znalezienie odpowiedniego ośrodka w Houston. Pojechałam tu i tam, ale te placówki są okropnie przygnębiające. - Przygnębiające? - Och, jeszcze jak! Pełno w nich kalekich ludzi. Snują się ponuro po korytarzach. Nie sądzę, żeby Mitch dobrze się czuł w takim otoczeniu. Tym razem Katharine musiała w duchu przyznać Francine rację. Mitch nie wytrzymałby długo w podobnym miejscu. Pobyt w

64

RS

ośrodku rehabilitacyjnym niewiele by się różnił od leżenia w szpitalu. W domu Mitch miałby poczucie, że wrócił do normalnego świata. Mógłby także bez przeszkód pracować. Z pewnością było go stać na wynajęcie fachowego personelu i mikrobusu, aby dojeżdżać na ćwiczenia. - To prawda. Chyba powinnaś tak wszystko zorganizować, żeby Mitch zamieszkał u siebie. - Wykluczone. Dokuczałaby mu samotność. - Wobec tego zainstaluj go w swojej rezydencji. - Och, to zupełnie niemożliwe. Nawet sobie nie wyobrażasz, ile bez tego mam obowiązków. A opieka nad chorym wymaga czasu. Byłoby najlepiej, gdyby Mitch pozostał w Dallas - stwierdziła z wahaniem Francine. - Jego lekarz nadal by się nim zajmował. - W Houston też nie brak znanych specjalistów. - Ale ten jest najlepszy. Sprawdziłam. Katharine nie zamierzała spierać się na temat Brysona. Sama także zebrała o nim trochę opinii, gdy Mitcha przyjęto do Memorial Hospital. - Mitch naprawdę potrzebuje teraz domowej atmosfery... Francine zawiesiła głos. Katharine nagle zrozumiała, do czego Francine zmierza. Potrząsnęła przecząco głową. - To absolutnie nie wchodzi w grę. - O czym mówisz, kochanie? - Mitch w żadnym wypadku nie może zamieszkać u mnie. - Ależ dlaczego. Ten duży salon zamienimy na sypialnię, a w jadalni urządzimy salę gimnastyczną. Kuchnia jest tuż obok. - Chyba jeszcze pamiętasz, że Mitch i ja nie żyliśmy w zgodzie. - Teraz sytuacja wygląda inaczej. Mitch po prostu na pewien czas zajmie tamte pokoje. I tak z nich nie korzystasz. Nawet nie zauważysz, że on tu jest. - Pytałaś go, co o tym sądzi? - Mitch na pewno nie zgodzi się na ten wariacki projekt, pomyślała. - Oczywiście. Stwierdził, że to najlepsze rozwiązanie.

65

RS

Mitch chciał się do niej sprowadzić? Nagle zaschło jej w gardle. Widywałaby go codziennie przynajmniej przez kilka miesięcy... Poczuła, że jej opór słabnie. - Francine, ja przecież prowadzę firmę. Poza tym mam własne życie. - Zabrzmiało to niezbyt przekonująco. - Nie mogę opiekować się Mitchem. - To twój obowiązek. Jesteście małżeństwem. - Nie pouczaj mnie, Francine! - zawołała rozgniewana. - Nie będę jego niańką! - Wcale nie musisz. Załatwię ci fachowców. - Francine odsunęła papierowy talerz i zerknęła wymownie na resztki jedzenia. - A także kucharkę. Poza tym byłam pewna, że zechcesz pomóc swemu mężowi, więc już wynajęłam przyrządy do ćwiczeń i terapeutów, aby Mitch nie musiał nigdzie jeździć. Właśnie ustalam rozkład zajęć. Ty dopilnujesz tylko, żeby wszyscy porządnie wykonywali swoją pracę. Podałam im twój adres. - Co takiego? - Katharine zerwała się na równe nogi. - Nie wątpiłam, że się zgodzisz... Sprzęt dostarczą rano. Biedny Mitch... - Wargi Francine zadrżały. -Przecież on nie ma dokąd pójść. Jesteś jedyną osobą... Katharine krążyła niespokojnie po kuchni. W duchu musiała się zgodzić z argumentami Francine. Dalszy pobyt w Dallas pod opieką doświadczonego lekarza byłby dla Mitcha bardzo korzystny. - No dobrze, akceptuję ten pomysł. - Popatrzyła z niechętnym uznaniem na Francine. Niezła z niej negocjatorka! Nic dziwnego, że wodziła za nos kolejnych mężów, a po każdym rozwodzie jej konto w banku znacznie się powiększyło. Francine natychmiast się rozpromieniła. - Cudownie, moja droga. Jutro znajdę ci pomoc domową. A teraz chyba już pójdę spać. - Zatrzymała się przy drzwiach i dodała: - Na pewno się cieszysz, że jednak zrobiłaś dla Mitcha to, co powinnaś. - Zaraz wpadnę z tego powodu w ekstazę. Ciekawe, czy dla siebie też zrobiłam to, co powinnam, pomyślała Katharine. Mitch na pewien czas znów wkroczył w jej życie. Doktor

66

RS

Bryson nie sprecyzował, jak długo potrwa rekonwalescencja - kilka miesięcy czy kilka lat. I jakie przyniesie rezultaty. Ten trudny dla siebie okres Mitch spędzi tutaj. Dlaczego, u licha, zgodził się na taki układ? Przecież niedawno za wszelką cenę chciał wracać do Houston. Katharine wzruszyła ramionami. Odpowiedź nasuwała się sama. Mitch znów uznał, że na razie tak będzie mu wygodniej. Ale jak to wpłynie na ich związek? Dokąd ich zaprowadzi? Nie było powrotu do przeszłości. Katharine nigdy by się na to nie zgodziła. Nie mogli też liczyć na wspólną przyszłość, ponieważ już się kiedyś przekonali, że nie potrafią żyć ze sobą w harmonii. Katharine westchnęła. Łatwo przewidzieć rozwój sytuacji. Po zakończeniu terapii Mitch wyjedzie do Houston. Ich drogi definitywnie się rozejdą. Ale zanim do tego dojdzie, oboje spędzą sporo czasu pod jednym dachem. Jak ona zdoła zapanować nad swymi uczuciami? Jakim cudem pohamuje emocje, które ją zawsze ogarniały, gdy Mitch uśmiechnął się do niej ciepło? No tak, należy unikać przebywania z nim sam na sam. Nie siedzieć przy nim zbyt długo. Przez cały miesiąc odwiedzała go tylko raz na dwa dni. Siłą woli narzuciła sobie to ograniczenie. Lecz tu, we własnym domu, pokusa może się okazać zbyt silna... Nagle Katharine rozśmieszyły te obawy. Były godne wiktoriańskiej dziewicy, chroniącej swoją cnotę przed natrętnym zalotnikiem. Mitch z pewnością nie zawlecze swojej żony siłą do łóżka. Co prawda, nigdy nie musiał. Wystarczyło, żeby tylko spojrzał, dotknął, powiedział jakieś słodkie słówko, a już należała do niego. Powinna jednak obiektywnie przyznać, że po tamtym pocałunku i jej wyjaśnieniach - Mitch traktował ją tak, jak sobie tego życzyła. Po przyjacielsku. Teraz stanęło przed nią poważne wyzwanie. Musiała trzymać się w bezpiecznej odległości i walczyć z tęsknotami, które ją ogarniały, gdy znalazła się w pobliżu niego. Chyba wpakowała się w poważne kłopoty.

67

RS

Następnego dnia dostarczono zamówiony przez Francine sprzęt. Do salonu wniesiono szpitalne łóżko, fax, dwa telefony i wielki kolorowy telewizor. Zniknął zielony dywan i metalowy stolik. Po południu Katharine pojechała do Mitcha. - Jak sobie radzisz z Francine? - zapytał, gdy weszła. - Jeszcze jej nie udusiłaś? - Nie, choć miałam ochotę. - Rozmawiacie ze sobą? - O, tak. Na różne interesujące tematy. - Mitch nie zrozumiał aluzji, więc Katharine od razu go zaatakowała: - Dlaczego nic nie pisnąłeś o tym podstępnym planie, który razem ułożyliście? - O jakim planie? - Mitch patrzył na nią z autentycznym zdumieniem. - Żeby przerobić mój dom na centrum rehabilitacyjne. - O czym ty mówisz?! Katharine ukryła twarz w dłoniach i jęknęła. - Co za spryciara! Twoja siostra skłoniła mnie, żebym na czas rekonwalescencji pozwoliła ci zamieszkać u siebie. Podobno stwierdziłeś, że to doskonałe rozwiązanie. - Pierwsze słyszę! Sądziłem, że znalazła coś w Houston. Nie miałem zamiaru sprowadzić się do twojego domu. - A czego mu brak? Nawet go nie widziałeś! Jest doskonały! Katharine urwała gwałtownie. - Po co ja cię przekonuję, skoro uznałam pomysł Francine za idiotyczny? - Nie wiem. Czemu się zgodziłaś? Bo chcę jeszcze jednej szansy dla nas obojga! Nie, skądże. Jak w ogóle mogła o czymś takim pomyśleć. Przecież ona i Mitch już ze sobą skończyli. Dawno temu. Sama doszła niedawno do wniosku, że nie ma powrotu do przeszłości. Ale Mitch się zmienił. Okazywał jej szacunek. Miał do niej zaufanie, liczył się z jej zdaniem. Podczas ostatniego miesiąca poznali się lepiej niż przed ślubem. Naprawdę się polubili. Dopiero teraz. Ta nowa zażyłość mogła się przerodzić w prawdziwy związek. Właśnie dlatego Katharine była skłonna zaryzykować. Bez względu na

68

RS

obawy, że Mitch znów ją rozczaruje, a nawet gorzej - zrani do głębi. A jeśli on nie wyzdrowieje? Czy wówczas zdecyduje się z nią zostać? Gdyby jej naprawdę potrzebował, prawdopodobnie traktowałby ją inaczej niż kiedyś. Przykuty do łóżka, nie zdołałby dyktować jej każdego kroku. Ona zaś uniknęłaby roli żony. I tak się w niej nie sprawdziła. Łączyłaby ich jedynie przyjaźń. Tak, gdyby Mitch na zawsze pozostał inwalidą, istniała szansa na wspólną przyszłość. Boże drogi, do czego doprowadziły ją te rozważania! Uznała powrót Mitcha do zdrowia nie za cel, lecz za zagrożenie dla ich wspólnego szczęścia! Czyżby zależało jej na tym, aby emocjonalnie i fizycznie uzależnić Mitcha? W imię troski o jego dobro uczynić z niego niewolnika? - Katharine, jesteś jeszcze tutaj? - Przepraszam, Mitch. Zamyśliłam się. - Właśnie powiedziałem: „Dziękuję, że zgodziłaś się nadal mnie tolerować". Ale wiem, co potrafi Francine. Jest subtelna jak walec drogowy. Rozumiem, że cię wrobiła. Nie będę ci miał za złe, jeśli się wycofasz. - Wcale nie zamierzam się wycofać. U mnie rzeczywiście wystarczy miejsca dla ciebie i fachowego personelu. Tylko wizja domu pełnego ludzi na razie trochę mnie niepokoi. - Katharine wzruszyła ramionami. - Przyzwyczaję się do tego. Taka zmiana może być ciekawa. - W tym momencie goście na ogół mówią: „Proszę sobie z naszego powodu nie robić kłopotów". Lecz ja zdaję sobie sprawę, Katharine, że po prostu zwalam ci się na głowę. Katharine odniosła wrażenie, że tym razem Mitch naprawdę docenia jej dobrą wolę. Przeprowadzka ze szpitala odbyła się sprawniej, niż Katharine oczekiwała. Francine objęła dowodzenie grupą wynajętych osób, wydając każdemu stosowne polecenie. W końcu Mitch został zainstalowany w salonie. Francine obrzuciła krytycznym spojrzeniem odrapane ściany. - Mitch, braciszku, trzeba jakoś urządzić dla ciebie to

69

RS

pomieszczenie. Chyba wezwę tu swojego dekoratora. - Nie ma mowy! - ostro zaprotestowała Katharine. - Takie otoczenie działa przygnębiająco - upierała się Francine. Nie skończyła jeszcze mówić, gdy gdzieś w pobliżu przeleciał odrzutowiec. Zabrzęczały szyby, a z sufitu odpadł kawałek tynku. - Francine, przyznaję, że tu się wszystko sypie. Właśnie dlatego kupiłam ten dom. Sama chcę go odnowić. Sama pomaluję ściany, przykleję tapety, uszyję zasłony i kupię dywan. Własnymi siłami zrobię z tej ruiny pałac. - Mitch - Francine zwróciła się do brata - nie wytrzymasz w takich warunkach. - Nie obawiaj się. Na pewno będzie mi tu dobrze. - Mrugnął porozumiewawczo do Katharine. - Z obawy przed zawalającym się sufitem zapomnę o problemach natury estetycznej. - Pójdę na kompromis, Francine - zaproponowała Katharine. Przerwę odnawianie łazienki i najpierw wykończę ten pokój. W wolnych chwilach, oczywiście, i z uwzględnieniem rehabilitacyjnych ćwiczeń Mitcha. - A przy okazji zyskam pretekst, żeby spędzać z nim dużo czasu, lecz mając zajęte ręce, dodała w myśli. Zadowolona z siebie, Francine wyjechała do Houston. Katharine od razu poczuła się nieswojo. Pomoc domowa, pielęgniarki i fizykoterapeuci mieli się zjawić dopiero jutro. Dzisiejszy wieczór musiała więc spędzić sam na sam z Mitchem. - Przygotowałam dla ciebie niespodziankę, Mitch. Zaraz przyjdę. Wróciła po kilku minutach z piękną, rozkładaną szachownicą na nóżkach o regulowanej wysokości. - Skąd wzięłaś takie cudo? - Wytwarzanie przedmiotów z drewna to mój zawód. A także hobby. - Wyjęła z pudełka duże figury i ustawiła je po obu stronach planszy. - Ty ją zrobiłaś? Podziw w jego głosie sprawił Katharine więcej przyjemności niż najbardziej wylewne podziękowania. - Tak - powiedziała cicho. - Aby uczcić twoją ucieczkę ze szpitala.

70

RS

Zagrasz? - Sam przeciwko sobie? - Ze mną. W ciągu tych trzech lat nauczyłam się wielu rzeczy. - Wciąż mnie zaskakujesz. Usiadła na brzegu łóżka. - Twój ruch, Mitch. - Nie jestem pewien, czy mi się uda. Mimo tych temblaków moje ręce są wciąż niezdarne i powolne. Roześmiała się. - Nie szkodzi. Szachy wymagają dużo czasu do namysłu. Wstrzymała oddech, gdy Mitch z widocznym wysiłkiem uniósł ramię. Opornymi palcami chwycił pionek i przesunął go. Oczy rozbłysły mu z radości, że tego dokonał. - Ostrzegam cię - to pojedynek na śmierć i życie - oświadczył. - Ja też nie biorę jeńców. O zmroku Katharine zaciągnęła zasłony i włączyła lampę. Z uwagą skupioną na grze, siedzieli oboje w kręgu łagodnego światła. Nie istniało dla nich w tej chwili nic innego. Katharine rozkoszowała się towarzystwem Mitcha. Za każdym razem, gdy przypadkiem zetknęły się ich dłonie lub spotkały oczy, przechodził ją leciutki dreszcz. Gdyby ten wieczór nigdy się nie skończył, pomyślała. Gdyby mogli zachować jego czar i sprawić, aby stał się obowiązującą regułą, a nie wyjątkiem. Gdyby... Mitch wykonał kolejne posunięcie i oświadczył: - Szach-mat. - Cholera. - Bardzo dobrze grasz, co mnie wcale nie dziwi. Wszystko robisz doskonale. Zadowolona z komplementu, pochyliła głowę. - Bardzo dziękuję, sir. - Schowała figury do pudełka i złożyła planszę, ale nie ruszyła się z miejsca. - Pani, oczekuję stosownych gratulacji. - Mitch uśmiechnął się szelmowsko. - Proszę o całusa dla zwycięzcy. Katharine zawahała się.

71

RS

- Może być tylko przyjacielski - zastrzegła. Musnęła jego usta swoimi, lecz czując ich kuszącą gładkość, natychmiast się cofnęła. - Ten niech będzie moim podziękowaniem za prezent. - Mitch zaczął delikatnie skubać zębami jej dolną wargę. - Mitch... - A ten za... - powiedział ochrypłym nagle szeptem - nie wiem za co... - Znów sięgnął do jej ust. - Może za kolację - podpowiedziała szybko. - Za kolagę? - Przygotowałam ją dla ciebie. - Przysunęła się, a Mitch zaczął pokrywać jej policzek drobnymi, wilgotnymi pocałunkami. - Dziękuję. - Jego ciepły oddech pieścił jej ucho. - Nie ma za co - zamruczała. - Przez moment myślała o danym sobie słowie. Miała unikać pokus, trzymając się od Mitcha z daleka. Lecz intymny nastrój znacznie osłabił jej silną wolę. Katharine przymknęła oczy i delektowała się smakiem warg Mitcha. Rozchyliła zapraszająco usta, gdy przesunął po nich czubkiem języka. Przez długą chwilę całowali się głęboko i namiętnie. Ku jej żalowi, Mitch nagle przerwał tę cudowną pieszczotę. - To było coś więcej niż przyjacielskie cmoknięcie, Kat. - Uhm. - Przytuliła się do niego. Jęknął cicho. - Och, że też muszę ci to powiedzieć. - Co takiego? - Nie dzisiaj, kochanie. Jestem zbyt zmęczony. Lepiej idź spać. Ogarnęło ją rozczarowanie zmieszane z ulgą. - Masz rację - przyznała z westchnieniem. - Zaraz pójdę, ale najpierw pomogę ci zmienić pozycję. - Wyjęła ramiona Mitcha z temblaków, po czym odwróciła jego plecy i nogi, aby mógł leżeć na boku. - Będę przychodzić co dwie godziny. - Wygładziła jeszcze prześcieradło i poprawiła poduszkę. - Dobranoc, Mitch. - Pocałuj mnie jeszcze kiedyś tak samo, przyjaciółko. - W oczach Mitcha błysnęły diabelskie ogniki. - Może jutro? Wróciła po dwóch godzinach, aby położyć go na plecach. Wykonała wszystkie czynności szybko i sprawnie. Miała przemożną

72

RS

ochotę zacząć go pieścić, ale nie zaryzykowała. Ułożyła się tylko obok niego na kocu, który bezpiecznie oddzielał ich ciała. Mimo to czuła emanujące od Mitcha ciepło. Rozkoszowała się tą słodką torturą, aż nadszedł czas, aby znów go położyć na wznak. Później poszła do swojego wielkiego, zimnego łóżka.

73

ROZDZIAŁ 6

P

RS

rzeraźliwie głośny dzwonek wyrwał go z głębokiego snu. Usłyszał w holu kroki Katharine. Wpuściła kogoś do domu i po chwili rozsunęła drzwi do salonu. Mitch ujrzał zażywną kobietę w średnim wieku. W ręce trzymała nieduży neseser. - Dzień dobry, jestem Gloria z agencji. Będę codziennie dbać o pańską higienę, dopóki nie zacznie pan myć się samodzielnie. Zdążył się już przyzwyczaić do tego, że kąpią go jak niemowlaka. Mógłby nawet polubić te zabiegi, gdyby wykonywała je Kat. Parę minut później znów ktoś przyszedł. Tym razem była to kucharka. Miała ze sobą walizki. Widocznie zamierzała tu zamieszkać. Natychmiast objęła rządy w kuchni i przygotowała posiłek. Pierwszy raz od kilku miesięcy Mitch zjadł naprawdę smaczne śniadanie. Następnie zjawiła się pielęgniarka. Zadała swemu pacjentowi mnóstwo fachowych pytań, zmierzyła puls oraz ciśnienie. Stwierdziła, że Mitch doskonale zniósł stres związany z przeprowadzką. O dziewiątej Katharine wprowadziła Steve'a, fizykoterapeutę. Był chyba w wieku Mitcha - wyglądał mniej więcej na trzydzieści pięć lat. Mitch uważnie przyjrzał się wątło zbudowanemu mężczyźnie. Zdał sobie sprawę, że spędzi z tym człowiekiem wiele godzin, ćwicząc pod jego okiem. Odzyskanie sprawności zależało od wiedzy i doświadczenia terapeuty. Oby tylko ten Steve wiedział, co robi. - Cześć - powiedział niemal wesoło, żeby ukryć swoje obawy. Steve najpierw poinformował ich, jakie ma wykształcenie, gdzie i od kiedy pracuje. Potem poprosił Mitcha o najważniejsze dane o stanie jego zdrowia i zademonstrował deskę do zmiany pozycji ciała. Mitch zaciskał zęby, gdy Steve - przy użyciu owej deski - przełożył go na lekkie, składane nosze na kółkach. Oto kolejny sposób, aby

74

RS

odzierać mnie z godności, pomyślał. Lecz Steve zafundował mu przejażdżkę po korytarzu i Mitch natychmiast odzyskał dobry humor. Mógł mieć odrobinę swobody! Skrzywił się ironicznie. Jego definicja wolności znacznie się skurczyła, od kiedy choroba dyktowała warunki. Wjechali do jadalni, gdzie urządzono centrum rehabilitacyjne. Steve wyjaśnił, na czym polegają poszczególne ćwiczenia i jaki jest ich cel. Chwycił dłoń Mitcha. - Chcę poczuć mocny uścisk. Proszę mi zgruchotać rękę. Mitch utkwił hipnotyzujące spojrzenie w swoje palce. Wzrokiem nakazywał im, aby drgnęły. Zgięły się lekko, więc zdwoił wysiłki, aż nad górną wargą pojawiły się mu krople potu. - Cholera! - Bezwładnie opuścił ramię. - Nie przejmuj się, Mitch. To nie olimpiada, lecz fizykoterapia zażartowała Katharine. - Nie mam siły. - Ależ skąd - z przekonaniem zaprotestował Steve. - Ma pan więcej siły, niż pan sądzi. Ściskanie wyszło całkiem nieźle, a to dobry znak. Ramiona też nie są całkiem sparaliżowane. Kolejny powód do zadowolenia. Damy sobie radę. - Jak długo to potrwa? - Tyle czasu, ile to będzie konieczne. I żadnej taryfy ulgowej. Zmusimy tę górę mięśni do roboty. Dam się panu we znaki. Nie zamierzam tu słuchać żadnych jęków. Chyba nie chce pan do końca życia jeździć na wózku? - Czy wszystkim pacjentom rzuca pan wyzwanie? - zapytała Katharine. - Nie wszystkim, panno Drake, ale takim facetom jak on - zawsze. - Popatrzył na Mitcha. - Ta metoda na pewno okaże się skuteczna, ponieważ sądzę, że pan lubi walczyć - stwierdził z przekonaniem. Mitch nie wątpił, że został zaszufladkowany. - Owszem - przyznał. - Uprzedzam też, że nigdy się nie poddaję. Sam się pan przekona, Steve. - Napotkał spojrzenie Katharine. - Ty także - dodał łagodniejszym tonem. - Nie czekając na jej odpowiedź,

75

RS

warknął do Steve'a: - Zaczynamy. - Powodzenia. Na mnie też czeka praca. Steve odprowadził Katharine wzrokiem. - Babka pierwsza klasa - stwierdził, gdy wyszła z pokoju. - Czy to pańska krewna? - Moja żona. - Poważnie? - Oczywiście. - Dlaczego pan wcześniej nie powiedział? - Steve puścił do niego oko. - Mogę załatwić szersze łóżko. - Dzięki, ale nie. - Słuchaj, człowieku - zaczął z wahaniem Steve. -Jeśli nawet wystąpiła impotencja... to przy G.B. bywa na ogół przejściowa. Po pewnym czasie wszystko wraca do normy. Mitch miał wielką ochotę zwierzyć się ze swoich obaw. A także pogadać o swoich uczuciach do Katharine i popełnionych błędach. Po namyśle zrezygnował jednak. Zbyt mało znał Steve'a, aby się przed nim wywnętrzać. - Nie ma o czym mówić - mruknął. - Jesteśmy w separacji. Przebywam tutaj tylko chwilowo. - Rozumiem. Zadowolona z profesjonalizmu Steve'a i wzajemnej sympatii, którą mężczyźni do siebie poczuli, Katharine zaszyła się w swoim gabinecie. Zadzwoniła do Gusa i Arta Harrisa, zjadła lunch oraz uporządkowała faktury. Nie udało się jej jednak uniknąć rozgardiaszu. Po domu krzątało się przecież kilka osób. Parę razy przerwała jej pracę kucharka, pytając o różne drobiazgi. Katharine była zadowolona z jej energicznych poczynań. Kuchnia już zaczynała lśnić, a perspektywa regularnych posiłków wydawała się kusząca. Następnego dnia przypadał koniec miesiąca. Katharine wypisała więc pracownikom KD Line czeki i uregulowała rachunki. Jeszcze raz rzuciła okiem na stan finansów. Zasób gotówki w banku znacznie się skurczył, a na horyzoncie jeszcze się nie pojawił żaden inwestor. Katharine westchnęła. Art Harris znów ją dziś poinformował o

76

RS

kolejnym fiasku w poszukiwaniach. Postanowiła dłużej nie analizować przygnębiających liczb. Przez telefon zamówiła dostawę drewna, listew i lakieru. Kolejne rachunki do zapłacenia. Po południu zeszła na parter. Zajrzała do salonu. Mitch przeprowadzał konferencję na odległość, a wynajęta sekretarka robiła notatki. O szóstej zjawiła się pielęgniarka na nocny dyżur. Nie pozwoliła Katharine wejść do Mitcha. Przyłożyła ostrzegawczo palec do ust i szepnęła: - On jest bardzo zmęczony, panno Drake. Niech trochę pośpi. - Oczywiście. Potrzebuje jak najwięcej wypoczynku. - Idąc na górę, Katharine uśmiechnęła się krzywo. Pamiętała swoje niedawne rozważania. Tak się obawiała, że przebywanie z Mitchem sam na sam znów rozbudzi drzemiące w niej pożądanie. Niepotrzebnie martwiła się na zapas. Liczny personel skutecznie oddzielał ją od Mitcha. Jak tak dalej pójdzie, będzie musiała zapisać się wcześniej na wizytę, chcąc go zobaczyć. W sypialni przeciągnęła się, żeby rozluźnić zdrętwiałe mięśnie. Z ulgą położyła się do łóżka. Punktualnie o siódmej zamelduje się Gloria. Trzeciego dnia przybycie Glorii obwieściły ciche, melodyjne dźwięki. Katharine zbiegła na dół, żeby otworzyć. Po drodze łypnęła gniewnie na drzwi pokoju Mitcha. Rządził się w jej domu jak szara gęś! Po wyjściu Glorii Katharine pomaszerowała do salonu. - Czy to ty poleciłeś zmienić dzwonek? - Kazałem po prostu założyć coś z dwudziestego wieku - odparł z taką miną, jak gdyby oczekiwał pochwały. - Tamten nadawał się tylko na śmietnik. Mitch mieszkał u niej od przedwczoraj i już zaczął wydawać rozkazy. Nic a nic się nie zmienił. Zagryzła wargi, żeby nie wybuchnąć. - Doceniam twoje dobre intencje, ale nie rób więcej prezentów temu domowi.

77

RS

- Nie podoba ci się ta pozytywka? Myślałem, że brzmi przyjemnie dla ucha. - Owszem, ale nie o to chodzi. Przypomnij sobie, co wbiłam do głowy Francine. Sama unowocześnię to miejsce, jak będę mieć czas i pieniądze. - W porządku. Nie uważaj tego głupstwa za podarunek. Ja po prostu bałem się, że stracę słuch - zażartował i jeszcze bardziej ją rozzłościł. On chyba nigdy nie pojmie, w czym rzecz, pomyślała. Kusiło ją, żeby zedrzeć ze ściany i podeptać wymyślne urządzenie. Ale to i tak na nic by się nie zdało. Mitch nadal nie rozumiał, że chciała samodzielnie podejmować decyzje. Nawet te, dotyczące mało ważnych spraw. W sobotę rano, prawie tydzień od przybycia Mitcha, Katharine nagle doznała olśnienia. Wpadła na genialny pomysł, jak przebywać z Mitchem, nie ulegając jednocześnie niebezpiecznym pokusom. Ubrała się w stary dres, a włosy zabezpieczyła szeroką opaską. Zawlokła do salonu drabinę, zasłoniła sprzęty foliowymi płachtami i przystąpiła do usuwania z sufitu kawałków popękanego tynku. Nawet z trzymetrowej wysokości widziała kształtne zarysy mięśni ramion Mitcha. Regularne ćwiczenia pod kierunkiem Steve'a już zaczynały przynosić rezultaty. Skupiła uwagę na suficie, żeby nie gapić się na spoconą po gimnastyce pierś Mitcha. Od pasa w dół był przykryty prześcieradłem, a na wierzchu cienkim kocem. Zastanawiała się, czy pod spodem jest nagi. Zerknęła szybko na jego biodra. Spostrzegła, że ją obserwuje i zaczerwieniła się jak burak. - Mam do ciebie prośbę, Katharine. Zdziwiła się. Mitch rzadko zwracał się do niej o pomoc tak bezpośrednio. - Czego sobie życzysz? - Muszę zapłacić za różne rzeczy. Sam Chandler reguluje tylko rachunki Woods Inc. Moja sekretarka wypisała czeki. Możesz je podpisać? - I zostać oskarżona o fałszerstwo?

78

RS

- Upoważnienie na ciebie jest aktualne. A wiec wciąż mogła korzystać z ich wspólnego konta? Po tylu kłótniach o pieniądze? Nie do wiary. - Dlaczego? - spytała ostrym tonem. - Nigdy go nie zlikwidowałem. - Przecież chyba nie usiłowałeś mnie w ten sposób utrzymywać powiedziała sucho. Umknął spojrzeniem w bok. - Chciałem mieć oko na ciebie i twoje wydatki - przyznał z niepewną miną. Oczywiście! A ona, idiotka, już była skłonna podejrzewać Mitcha o hojność! - Nawet by mi nie przyszło do głowy sięgnąć po twoje pieniądze! parsknęła, rozwścieczona, że Mitch zamierzał śledzić jej poczynania. Z całej siły szarpnęła wielki kawał tynku. Upadł z hukiem tuż obok łóżka. - Próbujesz mnie ukamienować? - zawołał Mitch. - Przecież jestem już innym człowiekiem. W takim razie ja jestem chińską cesarzową, pomyślała. - No dobrze - warknęła. - Podpiszę te czeki, jak skończę pracę. - Powinnaś też wziąć moje karty kredytowe. - A jeśli zaszaleję na zakupach? - spytała zjadliwie. - Tego się nie obawiam - odparł spokojnie. Oczyściła jeszcze kawałek sufitu, zeszła z drabiny i wymieszała sproszkowany gips z wodą. Następnie znów wdrapała się na ostatni szczebel. Zaczęła wypełniać ubytki. Robiła to powoli i dokładnie, nie bacząc na to, że odkryte gdzieniegdzie belki poszycia drapią jej dłonie. Mitch przyglądał się przez chwilę i zapytał: - Jakim cudem dajesz sobie radę z takim remontem? To straszna harówka. - I tania rozrywka. Kupuję kubeł farby za dziesięć dolarów i mam zabawę na parę dni. Poza tym czuję się jak miejski pionier, przebudowując stary dom w centrum miasta. Początkowo miałam zamiar go odnowić i sprzedać za dużo wyższą cenę. Mnóstwo ludzi

79

RS

tak robi. Ale się w nim zakochałam i będę tu mieszkać. -Wygładziła wilgotną powierzchnię i obrzuciła ją krytycznym spojrzeniem. - Czy to duży dom? Widziałem tylko salon, hol i jadalnię. - Obok jest kuchnia z aneksem i dwa pokoje. Jeszcze nie zdecydowałam, jak je urządzę. Na górze są cztery małe sypialnie, jedna duża i trzy łazienki. - Mnóstwo miejsca dla jednej osoby. - Tak. Ktoś mógłby dojść do wniosku, że czekam na księcia z bajki i planuję założenie wielodzietnej rodziny. - Myślałem, że nie chcesz mieć potomstwa. Przynajmniej nie ze mną. Pomyślała o spędzonych z nim latach, pełnych trosk i niepewności. Od razu straciła dobry humor. Zawsze pragnęła urodzić dziecko, lecz jej związek z Mitchem był zbyt niestabilny. Ich małżeństwo szybko okazało się pomyłką. - Chyba dobrze się stało, że nie zdecydowaliśmy się na dzieci. - Tak sądzisz? Może dzięki nim wszystko potoczyłoby się inaczej? Kto wie... Czyżby usłyszała w jego głosie rozmarzenie? A nawet jeśli tak, to co z tego? Nie zamierzała teraz upiększać swoich wspomnień. Doskonale pamiętała, jak układało się między nią a Mitchem. - Nasza sytuacja jedynie by się skomplikowała. I to ze szkodą właśnie dla dziecka. - A co z tym księciem? - spytał, zmieniając temat. - Już na niego nie czekam. Szkoda czasu. Jak stanę finansowo na nogi, adoptuję jakiegoś malucha. - Mówisz poważnie? Czy instytucje adopcyjne uznają twoje warunki za wystarczające? - Pewnie by mi odmówiono, gdybym zażądała pięknego, białego bobaska. Na takie niemowlęta czeka długa kolejka idealnych par. Znów sięgnęła do wiaderka po porcję gipsu. - Ale są inne możliwości. Niektóre agencje sprowadzają sieroty z krajów Trzeciego Świata. Moja niezamężna przyjaciółka niedawno adoptowała dwa niemowlaki z Peru.

80

RS

Katharine nie miała pojęcia, dlaczego jej tak zależy na aprobacie Mitcha. Zdawała sobie sprawę, że niemal się przed nim tłumaczy. Mimo to kontynuowała: - Rola samotnej matki jest wyjątkowo trudna, ale postaram się dać z siebie jak najwięcej. - Zaplanowałaś to sobie w najdrobniejszych szczegółach, prawda? - Jak tylko moja sytuacja się ustabilizuje, złożę wniosek. Przestała pracować, lecz nadal stała na drabinie ze wzrokiem utkwionym w sufit. - Oczywiście wolałabym sama urodzić, ale większość moich koleżanek twierdzi, że przecenia się znaczenie okresu ciąży. Najważniejsze jest wychowywanie - bliskość, uczucia, które się dziecku daje. Dopiero dzięki temu naprawdę zostaje się matką. Katharine zrobiło się głupio, bo głos jej się nagle załamał. - Mam nadzieję, że to prawda. - Przez chwilę udawała, że ocenia efekty gipsowania. Musiała się uspokoić. Jeszcze nikomu nie zwierzyła się ze swoich najbar-dzej skrytych marzeń. Dlaczego właśnie Mitchowi? Prawdopodobnie w jej podświadomości wciąż tkwiły bezsensowne nadzieje, że on się zmieni i obieca jej szacunek, troskliwość oraz wszystkie dzieci, jakie ona zapragnie z nim mieć. Akurat! Nie powinna się łudzić. - Jak oceniasz swoją terapię? - spytała, przechodząc do bardziej neutralnego tematu. - Jest mało skuteczna. Na razie nie przynosi rezultatów. Katharine znów zerknęła na jego ciało. Ona zauważyła zmiany na lepsze. Ukradkiem pieściła spojrzeniem szerokie ramiona i tors. - Steve uważa, że są efekty. - On nie siedzi w mojej skórze. Ja nie widzę żadnej poprawy. Zamknął oczy i wciągnął ze świstem powietrze. - I jeszcze ta cholerna niepewność. Miał taką nieszczęśliwą minę, że Katharine zeszła na podłogę i zbliżyła się do niego. - Według Brysona rokowania są obiecujące, Mitch.

81

RS

- Tak, ale nadal nie wiadomo, co mnie czeka, kiedy i w jakim stopniu odzyskam zdrowie. - Zaklął pod nosem. - Słuchaj, nie musisz tu ze mną przebywać. Chyba doprowadzam cię do szału. - Bardziej działa mi na nerwy ta twoja sześcioosobowa świta przyznała szczerze. - Gdzie są te czeki? - Czując się jak oszustka, podpisała się na nich jako pani Mitchellowa J. Woods. Później przysunęła do łóżka krzesło i usiadła obok Mitcha. Sprawiła mu nieoczekiwaną przyjemność, biorąc go za rękę. - Nie zniechęcaj się, Mitch. Wiem, że ta sytuacja cię przygnębia, ale pamiętaj, co obiecałeś Steve'owi... i mnie także. Masowała delikatnie jego dłoń i Mitch powoli się odprężył. Jednak po chwili dotarło do niego, że skóra Katharine, zawsze taka miękka i gładka, teraz była szorstka. - Co ci się stało w ręce? Podniosła je, demonstrując liczne zadrapania. - Odrywanie kawałków tynku i gipsowanie to paskudna robota stwierdziła lekkim tonem. - Dlaczego nie wkładasz ochronnych rękawic? - Przeszkadzają mi. - Ale bez nich się kaleczysz! - Lubię czuć pod palcami dotyk drewna lub gipsu. Zajęcia manualne dają mi dużo zadowolenia. - Sądząc po tych ranach, są także bolesne. - Wystarczy odrobina maści i po krzyku. Miejski pionier musi być twardzielem. Nie znał takiej Katharine - odważnej i zdecydowanej na wszystko. Dla tej kobiety źródłem radości i dumy były prace, których większość ludzi unika jak ognia. Ta kobieta wiedziała, czego chce. Sama potrafiła utrzymać się na powierzchni. Nie potrzebowała ani jego, ani żadnego innego mężczyzny. Ani nawet ojca dla swoich dzieci. - Odnawiasz ten dom równie skutecznie, jak odbudowałaś swoje życie. - Zirytowało go, że mówi takim rzewnym tonem. - Wspaniale dajesz sobie radę, Kat.

82

RS

- I płacę za to wysoką cenę - dodała cicho, patrząc wymownie na zniszczoną skórę rąk. Mnie również należy wliczyć do tej ceny, pomyślał. Katharine musiała od niego odejść. Dopiero wtedy zaczęła żyć tak, jak tego pragnęła. Spróbował podnieść jej dłonie do ust. Ucieszyło go, gdy mu w tym pomogła. Niezdarnie przytulił je do policzków i kolejno obie ucałował. Odetchnął głęboko. Zamierzał poruszyć sprawy, które pogrzebali dawno temu. - Wybacz mi, że cię unieszczęśliwiłem, gdy byliśmy małżeńst... gdy byliśmy razem. Naprawdę nie chciałem cię skrzywdzić. Nie miałem pojęcia, że tak się stało, dopóki tamtej nocy w szpitalu mi o tym nie powiedziałaś. - Wiem, że nie działałeś z premedytacją, ale rzeczywiście mnie zraniłeś. Oczy jej pociemniały. Zastanawiał się, czy Ka-tharine wspomina w tej chwili tamte bolesne czasy. I czy wciąż cierpi. - Na szczęście to już przeszłość. - Powoli odsunęła ręce i opuściła je na kolana. Pragnął, żeby została blisko, żeby nadal go dotykała, ale nie mógł jej o to prosić. Obiecał przecież zachować przyjacielski dystans i musiał dotrzymać słowa. Odniósł jednak wrażenie, że Katharine jest w nastroju do rozmowy o przyczynach niepowodzenia ich związku. - Co ja takiego zrobiłem? - Raczej czego nie zrobiłeś - odparła po chwili wahania. - Nigdy nie uznałeś mnie za swojego partnera. Traktowałeś mnie jak ozdobę uwieszoną u twego łokcia. Wyznaczyłeś mi rolę nie żony, lecz hostessy. Kazałeś mi nosić drogie ciuchy, wyglądać ładnie, uśmiechać się do twoich gości i zachować swoje zdanie dla siebie. W jej oczach błysnęła zadawniona uraza. Mimo to Mitch postanowił bez ogródek powiedzieć o własnych pretensjach. - Ty też mnie zawiodłaś. Od razu zajęłaś miejsce po drugiej stronie barykady, jak wróg. Potrzebowałem od ciebie duchowego

83

RS

wsparcia, ale się nie doczekałem. Katharine wstała i zaczęła niespokojnie krążyć po pokoju. Chciwie słuchała wyjaśnień Mitcha, choć zabolała ją jego szczerość. - Złościło cię, że wracam późno do domu i zamykam się w gabinecie. Nigdy się nie zastanowiłaś, czemu mam tak mało czasu. Nie rozumiałaś moich problemów. A ja właśnie wtedy podejmowałem trudne decyzje dotyczące Woods Inc. Ryzyko zjadało mnie od środka. Kiedy odeszła, zaczął pracować jeszcze więcej. Dzięki temu udawało mu się o niej nie myśleć. Odwróciła się i spojrzała mu prosto w oczy. - Masz rację - przyznała schrypniętym z emocji głosem. - Nie dostrzegałam swoich błędów. Łatwiej było zwalić całą winę na ciebie. - Chciałem, żebyś czuła się szczęśliwa jako moja żona. Ofiarowałem ci wszystko, co należało do mnie. Nie umiałem pojąć, dlaczego jesteś wiecznie niezadowolona. Podjęłaś działalność charytatywną. Sądziłem, że przynosi ci satysfakcję. - Zajmowałam się tym na twoje życzenie. Tego spodziewano się po pani Mitchellowej Woods, ponieważ twoja rodzina należała do najbogatszych w Houston. Powszechnie oczekiwano, że będę taka sama jak twoja matka i Francine. Ty wychowałeś się w takim świecie, ale ja do niego nie pasowałam. Czułam się w nim obco. Próbowałam się przystosować, lecz nic z tego nie wyszło. - Myślałem, że lubisz dobroczynność. Masz takie miękkie serduszko. - Wolę inaczej pomagać ludziom. W przyszłości zamierzam stworzyć niedochodową korporację i bezpłatnie wysyłać meble do szkół w biednych dzielnicach. Dlatego tak mi zależy na rozpoczęciu produkcji Habitatu. Chcę mieć na to pieniądze. - Pamiętasz jeszcze tamten sklep? Rozdawałaś towar na prawo i lewo. Każdy biedny student malarstwa poznał twoją hojność. - Byłam naiwna, prawda? - Patrzyła na niego ze skruszoną miną. Nie miałam pojęcia o handlu. -Kąciki jej ust uniosły się w leciutkim

84

RS

uśmiechu. - Szkoda, że wcześniej nie poprosiłam o radę jakiegoś... hm... znanego biznesmena... To prawda, pomyślał. Mógł jej wtedy pomóc. - Prowadzenie interesów to ciężka praca. Przypuszczałem, że zrezygnujesz, gdy się o tym przekonasz. Podejrzewałem cię o niedojrzałość i słomiany zapał. - Wiedział, że ten argument jest mało przekonujący, i ogarnął go wstyd. - Liczyłeś więc na to, że dam się wtłoczyć w schemat, jaki dla mnie przygotowałeś? - Właśnie tak żyła przecież moja matka... Mój Boże, Kat! Ja po prostu chciałem mieć taką żonę, jaką ona była dla mojego ojca. - Jak twoja matka? - Katharine patrzyła na niego oszołomiona. - Była cieplejszą, bardziej łagodną wersją Francine. Uwielbiała działalność charytatywną, herbatki z przyjaciółkami, zakupy w drogich sklepach i organizowanie wytwornych przyjęć. Dopiero teraz zrozumiał, jaki błąd popełnił. Usiłował zmienić błyskotliwą, energiczną, wszechstronnie utalentowaną Katharine w kogoś takiego jak matka, która zawsze żyła w cieniu swego męża. - Mitch, mój drogi, to po prostu się nie udało, prawda, kochanie? zapytała Katharine, zabawnie przedrzeźniając sposób mówienia Francine. Śmiech Mitcha rozładował napięcie. - Oboje powinniśmy byli przedyskutować najważniejsze sprawy, zanim się pobraliśmy. - A w przerwach między dyskusjami o naszych karierach i wzajemnych zobowiązaniach, ty dawałbyś mi kwiaty i perfumy powiedziała z żartobliwym wyrzutem. - Wiem, nigdy tego nie robiłem. Miałem tyle innych rzeczy na głowie. - Nienawidził się za ten obronny ton. - Nasze zaloty odbyły się na weselu Janet i Tima. Trwały trzy godziny. Później kochaliśmy się przez cały weekend. Po miesiącu wzięliśmy ślub. Zabrakło czasu na bukiety i prezenty. - Podobałyby mi się takie urocze głupstwa - stwierdziła z westchnieniem.

85

RS

- Żałuję, że nie zdobywałem cię w ten sposób. Często postępowałem nie tak jak trzeba. Instynktownie wyczuł, że Katharine zamierza skończyć tę rozmowę. - Jest takie stare przysłowie - powiedziała prawie wesoło. „Starzejemy się zbyt wcześnie, a mądrzejemy za późno". Druga część świetnie do nas pasuje, prawda? Ukłuły go jej słowa. Kolejny raz potwierdziła to, w co kiedyś sam z trudem uwierzył - że nie da się uratować przeszłości. Teraz Katharine powiedziała to głośno. Dlaczego więc ta prawda tak bardzo go zabolała? Rozpaczliwie pragnął zostać sam. Musiał odzyskać równowagę. - Jestem zmęczony i śpiący, Katharine. - Mam ci pomóc ułożyć się na plecach, zanim pójdę? Marzył o pieszczotliwym dotyku jej rąk. Wiedział jednak, że jej bliskość niepotrzebnie go rozpali. - Nie - odparł szorstko. - Nauczyłem się czegoś nowego - dodał nieco łagodniej. - Patrz. - Zaczął z wysiłkiem przechylać jedno ramię do tyłu, aż dzięki sile ciężkości opadł na wznak. - Niezły wyczyn, prawda? - Naprawdę wspaniały - pochwaliła. Wywlokła drabinę na korytarz. - Dobranoc, Mitch. - Zgasiła światło i zamknęła drzwi. Leżał ze wzrokiem utkwionym w ciemności i analizował swoje emocje. Chyba znów zakochał się w swojej żonie. Inaczej niż poprzednio. Teraz przyciągała go do niej nie tylko jej uroda i zmysłowość. Dostrzegał w Katharine wiele innych, atrakcyjnych cech. Była inteligentna, dowcipna, samodzielna, ciepła, opiekuńcza, hojna. Lista zalet wydawała się nie mieć końca. Chciał powiedzieć Katharine o swoich uczuciach i zobaczyć w jej oczach radość. Czy miał się zdobyć na wyznanie? A jeśli go wyśmieje? Wiedział, że nie zniósłby cierpienia, gdyby Katharine go odrzuciła. A przecież nikt nie mógłby jej za to winić. Nie w tym jednak tkwiło największe ryzyko. Przekonał się już, że nie zależało jej na jego pieniądzach. Ale czy byłaby w stanie go

86

RS

pokochać? Może kierowałaby nią wyłącznie litość do sparaliżowanego męża? Lub poczucie obowiązku - mimo że trzy lata żyli w separacji? Nie, nie wolno mu przywiązać jej do siebie, skoro wolność dawała jej tyle szczęścia. Zamierzał dyskretnie realizować plany, z którymi przyjechał do Dallas. Czynami udowodni Katharine swoją miłość. Szkoda, że zmądrzał za późno.

87

ROZDZIAŁ 7

K

RS

atharine z uśmiechem patrzyła na Mitcha, który demonstrował swój nowy nabytek: fotel na kółkach. Pod wieloma względami bardzo się zmienił podczas tych sześciu tygodni, które u niej spędził. Zaczął cenić drobne przyjemności i o wiele mniej narzekał. Wiedziała, ile go to kosztowało. Nawet teraz, mimo powodów do radości, w jego oczach malowała się irytacja. Denerwowało go powolne tempo odzyskiwania sił. - Zanim zachorowałem na G.B., tylko ferrari sprawiłoby mi tyle frajdy, ile teraz ten wózek z elektrycznym napędem. - Uniósł ręce i poklepał wąskie błotniki. Jego ruchy nadal były powolne i niepewne. - Czy istnieje jakiś związek między tym pojazdem a niebieską furgonetką zaparkowaną na podjeździe? - Wynająłem ją wczoraj. Nadaje się do przewozu osób niepełnosprawnych. Wreszcie mogę się stąd wyrwać! O ile zechcesz wepchnąć mnie do środka... i zostać moim kierowcą. Steve pokazał mi dzisiaj, jak działa podnośnik. Przyjdzie jutro trochę wcześniej i też ci wyjaśni. Mogę się stąd wyrwać, zadźwięczało jej w głowie. Przeszedł ją dreszcz tak zimny, że aż dostała gęsiej skórki. Mitch tak samo pragnął się teraz uwolnić jak ona trzy lata temu. A kiedy już stanie się niezależny, ona znów będzie cierpieć. Tak jak wtedy. - Czyżbyś się wybierał na podryw? Powinnam ostrzec wszystkie panny w Dallas - powiedziała sztucznie beztroskim tonem. - Nie wiesz, co to znaczy leżeć jak kłoda przez trzy miesiące. Czułem się jak zwierzę w klatce. Marzę, żeby gdzieś się ruszyć. Widząc jego ożywienie, Katharine odsunęła na bok ponure rozważania. Nie należy się martwić na zapas. Zerknęła na Mitcha. Chyba przyszło im do głowy to samo. - Myślisz, że potrafimy obsłużyć tę windę w samochodzie? -

88

RS

spytała. - Jasne. Oboje jesteśmy wystarczająco inteligentni. Sami się zorientujemy, co trzeba zrobić. - Gdzie pojedziemy? - Do kina i na kolację. Masz ochotę? - Jeszcze jak! - Zachowujemy się jak para nastolatków, pomyślała. - Zaczekaj chwilę. Przyniosę ci kurtkę. Mitch wyjechał wózkiem na ganek i nagle zahamował. - Co się stało? - zapytała zdumiona, ale zaraz sama zauważyła przeszkodę. Cztery nierówne, popękane schodki. - Cholera jasna! Nadal tkwię w pułapce. - Mogę cię zwieźć. Mam wprawę. Na studiach woziłam kiedyś koleżankę, która złamała nogę. - Dasz sobie radę? - Bez problemu - zapewniła. - Nie patrz na mnie z takim powątpiewaniem. - Kochanie, ważę dwa razy więcej od ciebie. Nie chcę, żebyś zrobiła sobie krzywdę. Posiedzę tutaj i pooddycham świeżym powietrzem, oglądając zachód słońca. Katharine nie zamierzała się poddać. Mocno ujęła w dłonie oba uchwyty i podprowadziła wózek aż do krawędzi. Następnie przechyliła go do tyłu, aby cały ciężar spoczywał na kołach. Wytężając wszystkie siły, zaczęła ostrożnie sprowadzać wózek na dół. Mitch wciągnął głośno powietrze. Na pewno musiał się bać. Wystarczył jeden niezręczny ruch i wyleciałby z fotela. A przecież nie mógłby w żaden sposób zamortyzować upadku. W żółwim tempie pokonała ten tor przeszkód, mrucząc do Mitcha uspokajające słowa, choć ramiona omdlewały jej z wysiłku. W końcu znaleźli się na chodniku. Katharine wydała z siebie długie westchnienie ulgi. Mitch zachichotał. - Doskonale wiem, co jutro powie Steve: „Człowieku, dlaczego nie zamówiłeś pochylni?" - Będzie lepiej, jeśli się przez telefon upewnię, gdzie zdołamy

89

RS

wjechać. Wróciła po kilku minutach i oświadczyła: - Znalazłam odpowiednio wyposażone kino i restaurację. - Jaki grają film? - Najnowszy przebój z Melem Gibsonem. Mnóstwo szybkiej akcji dla ciebie - uśmiechnęła się filuternie - i mnóstwo Mela dla mnie. Parsknął głośnym śmiechem, uradowany odzyskaną wolnością. Zgodnie ze wskazówkami Mitcha opuściła podnośnik, przypięła klamrami wózek i wstawiła go do furgonetki. W Lakewood Theatre wykonała te czynności w odwrotnej kolejności. Odprężyła się jednak dopiero wówczas, gdy w sali kinowej zajęli specjalne miejsca z boku w ostatnim rzędzie. Katharine zauważyła, że przechodzący obok nich widzowie spoglądają najpierw na Mitcha, a później na nią. Na ich twarzach malowało się współczucie. Niektórzy - zanim odwrócili wzrok - ze smutkiem potrząsali głowami. Mitch patrzył prosto przed siebie, jak gdyby fascynował go biały ekran. Jedynym przejawem napięcia był pulsujący na szyi mięsień. Steve prawdopodobnie zamierzał nas przygotować na reakcje ludzi, pomyślała. Te spojrzenia ją także denerwowały, ale na Mitcha z pewnością działały o wiele gorzej. Wiedziała, jak cierpiał, gdy ktoś okazywał mu litość. Chcąc mu dodać otuchy, wzięła go za rękę i nieoczekiwanie została wynagrodzona słabym uściskiem. Mitch lekko pogłaskał palcem wnętrze jej dłoni. Ten intymny dotyk podniósł Katharine na duchu. We dwoje mogli przeciwstawić się całemu światu. Ogarnęła ją duma, że jest tutaj razem z Mitchem. W końcu światła zgasły i rozpoczęła się projekcja. Katharine wymknęła się do barku i przyniosła ich ulubione smakołyki. Umieściła pudełko z prażoną kukurydzą na kolanach Mitcha i włożyła mu do ust kilka chrupiących kawałków. Później podniosła kubek z colą, aby Mitch się napił. Miała tłuste ręce, więc niechcący upuściła słomkę. Oboje zaczęli głośno chichotać, aż ktoś się odwrócił i syknął: „Cisza!"

90

RS

Podczas końcowych napisów Katharine zamierzała odwrócić uwagę Mitcha od wychodzących osób. Przez pięć minut bezmyślnie paplała na temat scenariusza i aktorów. Mitch słuchał uważnie, potakując jej od czasu do czasu. - Żaden film z Melem Gibsonem nie może być zupełnie nieudany zakończyła błyskotliwie swój monolog. - Dyskretnie zerknęła na salę. Wszyscy już wyszli. - Jedziemy na kolację - obwieściła. Odźwierny w restauracji bez trudu sprowadził wózek z Mitchem po dwóch stopniach, a kierownik sali zaprowadził ich do stolika. Mitch z aprobatą rozejrzał się po eleganckim lokalu. - Świetne miejsce - pochwalił. - Chociaż w pierwszy dzień wolności zadowoliłaby mnie nawet tania jadłodajnia. - Jestem tu pierwszy raz - przyznała. - Czekałam na specjalną okazję. Właśnie taką jak dziś. Usiłowała zdusić w sobie wątpliwości. Oczywiście, że ten wieczór jest szczególny. Oboje mieli powody do radości. Mitch czuł się znacznie lepiej, a na wózku mógł się nawet samodzielnie poruszać. Tak bardzo cieszył się z odzyskania przynajmniej częściowej swobody. Liczył na szybki powrót do normalnego życia. Ona również wróci do dawnej egzystencji... Na myśl o nowym rozstaniu przejął Katharine taki smutek, że zadrżała. Odruchowo potarła dłońmi ramiona. - Skąd ta ponura mina? - Trochę mi zimno. Szkoda, że nie wzięłam grubszego swetra. Przyniesiono im karty dań. Mitch sięgnął powoli po swoją, ale nie zdołał jej chwycić. Kelner uprzejmie przysunął ją bliżej i otworzył. Polecił jeszcze kilka potraw, specjalności zakładu, i dyskretnie się cofnął. - Zapomnieliśmy o czymś, Katharine. - Naprawdę? - Co ja mogę tutaj zjeść? Przecież nadal karmi mnie pielęgniarka. Bez pomocy potrafię podnieść do ust kawałek surowej marchwi. Tego nie ma w menu. - Siedzisz odwrócony plecami do sali. Nikt nie zauważy twoich

91

RS

zmagań ze sztućcami - zapewniła. - Dasz sobie radę. - Wątpię. Niestety nie widzę w tym spisie kanapek au fromage grille. - Szef kuchni zrobi coś na zamówienie - przekonywała. - No dobrze - mruknął. - Spróbujemy. Pani życzy sobie grzanki z serem - zwrócił się do kelnera zdecydowanym tonem. Dla mnie to samo. - Doskonale, monsieur. Zaraz przekażę. Zjawił się steward podający wina. Mitch nie dopuścił go do głosu. - Szampan Dom Perignon. Siedmioletni, jeśli jest. - Popatrzył Katharine w oczy, jak gdyby chciał uprzedzić jej sprzeciw. - To przecież specjalna okazja - dodał z naciskiem. - Odwrócił się i polecił: - Ja poproszę o dużą szklankę z grubym dnem i słomką, a dla pani najlepszy kryształowy kieliszek, jaki macie. Łagodne światło świec dodawało ciepła spojrzeniu Mitcha, uwypuklało kości policzkowe i mocny zarys szczęki. Katharine miała ochotę dotknąć jego twarzy, poczuć pod palcami szorstkość zarostu na gładkiej, napiętej skórze. Nie zrobiła tego. Przykryła natomiast dłonią jego rękę, próbując przywołać beztroski nastrój z filmowego seansu. - Kathie? Co za niespodzianka! Katharine oderwała wzrok od Mitcha. Obok nich stała jej koleżanka ze studiów. Prowadziła duży sklep z meblami w eleganckiej dzielnicy Dallas i często sprowadzała towar z KD Line. - Witaj, Ellen. Miło cię widzieć - skłamała Katharine. - Myślałam, że się rozwiedliście. - Ellen patrzyła na nich pytająco. - Byliśmy w separacji - odpowiedzieli równocześnie. - A teraz znów jesteście razem. Jakie to romantyczne. - Bynajmniej - zaprzeczyli stanowczo. Ellen zerknęła na fotel Mitcha. - Właśnie szłam poprawić makijaż, Kathie. Chodź ze mną. Strasznie dawno się nie widziałyśmy. - Idź, Katharine - zachęcał cicho Mitch, zanim zdążyła odmówić. Nie martw się o mnie.

92

RS

Wstała i poszła za Ellen. Ledwie zdążyły wejść do toalety, gdy Ellen zapytała bez ogródek: - Co się stało Mitchowi? Katharine w kilku zdaniach powiedziała jej o G.B. - To znaczy, że nie wróciłaś do niego? - Nie. - Zadaję ci głupie pytania. Przecież nie... nie uziemiłabyś się w ten sposób. On jest inwalidą. - Nie odeszłam od niego z powodu paraliżu, Ellen. Mitch zachorował całkiem niedawno. - Nie zamierzała wdawać się w szczegóły, choć Ellen niewątpliwie oczekiwała rozdzierającej serce historii. - Musimy się niedługo znów spotkać i pogadać, Kathie. Zawsze się razem dobrze bawiłyśmy. Pamiętasz tamten wypad z dwoma studentami na Hawaje? Urwałyśmy się na tydzień z zajęć. Szkoda, że tobie trafił się taki ponurak. Byłaś wściekła, bo on się do niczego nie nadawał! Przypomniała sobie tamten „wypad" i zrobiło się jej niedobrze. Przez cały czas naigrawała się z porządnego, nieśmiałego chłopaka. Robiła to głównie po to, żeby rozbawić Ellen. Teraz czuła niesmak z powodu swojej gruboskórności. Chciała jak najszybciej pożegnać Ellen. - Umówimy się kiedyś na lunch i pogadamy o meblach. - Z ulgą zostawiła dawną przyjaciółkę. Wracając do stolika, nie mogła się nadziwić jej głupocie. Ellen od razu uznała, że Katharine rzuciłaby Mitcha z powodu jego upośledzenia. Taka bezduszność wprawiła Katharine w osłupienie. Spotkanie z Ellen przypomniało jej jednak, że nie tak dawno sama podchodziła do życia podobnie. Była płytka i bezmyślna. Co sądził o niej Mitch, gdy się pobrali? Przyznał niedawno, że uważał ją wtedy za osobę niedojrzałą. Czy dopiero w ciągu tych trzech lat separacji zdążyła dorosnąć i przestała być infantylną egoistką? Nigdy nie próbowała zrozumieć, dlaczego praca jest dla Mitcha

93

RS

taka ważna. Zamiast go wesprzeć, wolała trzymać się na uboczu, niezadowolona, gdy oczekiwał od niej pomocy. Traktowała podejmowanie jego partnerów w interesach jak przykry obowiązek, a nie przyjemność. Dzięki małżeństwu z Mitchem weszła w inny świat i z góry założyła, że w tym świecie nic jej się nie podoba. Nie starała się ani trochę do niego dopasować. A przecież powinna to zrobić dla Mitcha. Wtedy wmówiła sobie, że Mitch ma nieuzasadnione pretensje. Lecz teraz musiała mu przyznać rację. Jako żona rzeczywiście popełniła przynajmniej tyle samo błędów, ile Mitch jako mąż. - Wybacz - mruknęła, siadając na krześle. Niech Mitch sądzi, że chodzi jej o tę krótką nieobecność. Katharine wiedziała jednak, że przeprasza go za dużo więcej. - Nie ma sprawy. Dałem sobie radę bez ciebie. I zamierzasz nadal się tego trzymać, pomyślała z goryczą. Podano grzanki z serem, a steward przyniósł butelkę Dom Perignon. Pobladł lekko, nalewając drogi trunek do zwykłej szklanki. Mitch niezręcznie usiłował wziąć kanapkę w palce. Katharine włożyła mu ją do rąk. Skinął z wdzięcznością głową. Jedli powoli, jak gdyby ta skromna zakąska była wykwintnym daniem, którym należy się delektować. Elegancka restauracja, łagodna muzyka i doskonały szampan boleśnie przypominały Katharine dawną bliskość. Dlaczego nie przeżyli więcej takich chwil? Dlaczego tak szybko się poddali? Wrócił kelner, aby ponownie nalać szampana. - Nie, dziękuję - odmówiła Katharine. - Prowadzę samochód. - Monsieur? Mitch zerknął wymownie na wózek. - Ja także prowadzę. Ale resztę wina weźmiemy ze sobą. Katharine wyjęła z torebki portmonetkę. - Pozwól mi zapłacić, Kat. Weź moją kartę kredytową. - Nie. Ja cię zaprosiłam. Uregulowała rachunek. Biorąc wydrukowany w elektronicznej kasie kwitek, zauważyła datę. Piętnasty listopada. Właśnie dzisiaj przypadała siódma rocznica ich ślubu. Katharine spojrzała na Mitcha przez rzęsy i ogarnął ją

94

RS

przytłaczający smutek. W domu Katharine z pomocą pielęgniarki położyła Mitcha na łóżku. Następnie zwolniła dziewczynę z reszty nocnego dyżuru. Później zdjęła z Mitcha marynarkę i koszulę. Podczas rozbierania Mitch trzymał ręce odsunięte od ciała, aby ułatwić ściąganie rękawów. Coraz lepiej kontrolował pracę mięśni ramion. Katharine podniosła ruchomą część łóżka, aby Mitch nie leżał całkiem płasko. - Może skończymy tego szampana - zaproponował z uśmiechem. Przyniosła z kuchni dwa kieliszki. Napełniła je winem i usiadła obok Mitcha. - Dziękuję za cudowny wieczór, panno Drake. - Było miło, prawda? Jak na randce. Mitch spoważniał. - Nawet ci nie potrafię powiedzieć, ile dla mnie znaczyła ta wycieczka. Podarowałaś mi dzisiaj trochę wolności. Naprawdę jestem ci wdzięczny, Kat. Przypomniała sobie tamte współczujące spojrzenia. - Nie byłam przygotowana na... na reakcje ludzi. Mitch jęknął. - Ja też nie. Wszyscy patrzyli na mnie jak na jakiegoś dziwoląga. Początkowo najgorsze wydawały mi się dzieci - pokazywały mnie sobie palcami i głośno komentowały. Zdałem sobie jednak sprawę, że one są przynajmniej szczere. Natomiast dorośli odwracali szybko wzrok i zaraz ponownie na mnie zerkali. Nie mogli się od tego powstrzymać. Widziałem w ich oczach tę obrzydliwą litość! Wsunęła dłoń w rękę Mitcha. Zauważyła, że jego palce lekko się zgięły. Poczuła słaby uścisk - kolejny dowód na to, że Mitch stopniowo odzyskiwał siły. - Powinieneś się do niej przyzwyczaić - odezwała się stanowczym tonem. - Przynajmniej na pewien czas. Zasmakowałeś w rozrywkach i wkrótce znów zechcesz się stąd wyrwać. - Na pewno. - Ludzie się nie zmienią. Są ciekawscy. Zawsze będą się gapić na kogoś upośledzonego fizycznie. Ja zachowywałam się podobnie dokładnie tak, jak przed chwilą opisałeś. - Potrząsnęła głową. - Oczywiście nigdy już tego nie zrobię.

95

RS

- Ani ja. Masz rację. Muszę do tego przywyknąć. Na krótko. Ale ty od samego początku traktowałaś mnie jak normalnego człowieka. - Jesteś normalny. Może nawet bardziej niż przedtem - dodała, uśmiechając się od ucha do ucha. Myślała tylko o tym, jak bardzo pragnie Mitcha pieścić i całować. Zakochiwała się w nim od nowa i nic nie mogła na to poradzić. Nie czekała ich wspólna przyszłość, ale teraz nie miało to żadnego znaczenia. Liczył się tylko ten wieczór. Pochyliła się nad Mitchem i musnęła jego usta swoimi. Ciepłe wargi pachniały szampanem. Położyła się na łóżku i otoczyła swoją talię ramieniem Mitcha. Ogarnął ją emanujący od jego ciała żar. Przysunęła się bliżej. Głaskała szeroką, muskularną pierś - jej gładką skórę i gęste, kędzierzawe włosy. Jeszcze raz go pocałowała. Chciała się z nim kochać, ofiarować mu spełnienie, którego tak rozpaczliwie potrzebował. - Och, Kat, marzę, żeby cię oglądać i dotykać. Ciebie całą. Podniosła się i uklękła. Rozpinała sweter, patrząc na Mitcha, który wzrokiem śledził jej ruchy. Podnieciło ją pożądanie, które dostrzegła w jego oczach. Zsunęła z ramion miękki dżersej i uniosła brzeg króciutkiej halki. Muśnięcie śliskiego jedwabiu sprawiło, że sutki Katharine stwardniały. Przez moment trzymała koszulkę nad głową. Wygięła się do tyłu, świadoma wrażenia, jakie wywiera na Mitchu. - Och, Kat, pośpiesz się. Proszę. Zrzuciła resztę ubrania, dziwnie zawstydzona swoją nagością, którą eksponowała przed Mitchem pierwszy raz od tak dawna. Jego zachwycone spojrzenie dodało jej odwagi. - Jesteś śliczna - szepnął. Pieściła jego tors i jednocześnie pokrywała lekkimi pocałunkami policzki i szyję Mitcha. Gdy przestała, szepnął nagląco: - Więcej, Kat. Trochę więcej. - O wiele więcej - zapewniła. Schyliła się, muskając go piersiami. Następnie sięgnęła do jego warg swoimi. Całowali się namiętnie. W końcu Katharine się odsunęła, niechętnie rezygnując z przyjemności. Zamierzała jednak

96

RS

dać Mitchowi to, o co prosił. Rękami błądziła najpierw po jego piersi, a później z rozmysłem pogładziła jego brzuch. Mitch zadrżał. - Kat, zaraz zwariuję z pożądania - jęknął przez zaciśnięte zęby. - Chcę, żebyś był we mnie - szepnęła. - Nie teraz, gdy leżę jak kłoda. Sam nie mogę ci nic dać. Skinęła głową. Postanowiła dać mu rozkosz. Palce Mitcha zaplątały się w pościel, gdy jego ciało wyprężyło się gwałtownie w paroksyzmie rozkoszy. - Och, Kat... Kat... Och, Kat... - Powtarzał jej imię jak jakieś zaklęcie. Opadła na prześcieradło i pocałowała go w policzek. - Nie masz pojęcia, jak strasznie tego pragnąłem... żeby się przekonać... sprawdzić, czy nadal funkcjonuję. Ale nawet nie śmiałem o tym marzyć. Wolałaby nie przyznawać się, jak głęboko przeżyła to zbliżenie. - Zostań teraz ze mną, Katharine. - W takim razie powinnam odwołać dzisiejszą randkę zażartowała. - Ale skoro nalegasz... - Chciałbym spać, trzymając cię w ramionach. - Doskonały pomysł. - Zgasiła światło i podniosła metalowe poręcze wąskiego łóżka. - Kogo z nas zamierzasz uwięzić? - Raczej próbuję odgrodzić się od świata. Na tę jedną noc. Przytuliła się do Mitcha i zamknęła oczy. Zawieszona miedzy jawą a snem, nie była pewna, czy Mitch naprawdę szepnął: - Dużo szczęścia z okazji naszej rocznicy, najdroższa.

97

ROZDZIAŁ 8

C

RS

holera! Cholera jasna! - klął Mitch, wjeżdżając wózkiem do pokoju. - Nie ciskaj się tak, Mitch - skarcił go Steve. - Rehabilitacja po G.B. to maraton, a nie sprint. Na rezultaty trzeba poczekać. Mówiłem ci to ze sto razy. Rozwścieczony Mitch nie dawał się ułagodzić banałami. - Trzy tygodnie i żadnej poprawy! Jak tak dalej pójdzie, nigdy w życiu nie stanę na nogi. - Prędzej czy później staniesz. Odzyskasz kondycję, ale musisz nad tym popracować. - A co ja innego robię? - Fakt. Przez ostatni miesiąc ćwiczyłeś jak wariat. Właśnie dlatego pozwalam ci na dzień przerwy. Uznaj to za prezent pod choinkę. - Już nie możesz na mnie patrzeć, co? - Nawet Matka Teresa miałaby cię dosyć, gdy jesteś w takim nastroju. Inaczej byś śpiewał, uwiązany do tego wózka, pomyślał Mitch. - Spływaj stąd, Steve. Obaj potrzebujemy odpoczynku. - Do zobaczenia pojutrze, Mitch. - Głos Steve'a złagodniał. - I spróbuj się nie zamartwiać. W ciągu tych kilku miesięcy naprawdę poczyniłeś znaczne postępy. Mitch prychnął kpiąco. - Jeśli nie zmienisz nastawienia, zabiorę cię do centrum rehabilitacyjnego. Tam się napatrzysz. Pokażę ci pacjentów, którzy męczą się znacznie bardziej niż ty, mając dużo mniej szans. Więc uspokój się, człowieku. Użalaj się nad sobą, jeśli chcesz, ale nie pozwolę ci się tym rozkoszować. - Steve wyszedł, trzaskając drzwiami. Mitch zacisnął powieki. Od tamtej nocy, spędzonej z Katharine, ogarnęła go prawdziwa obsesja na punkcie powrotu do zdrowia.

98

RS

Pragnął się kochać z Katharine tak jak dawniej, zatapiać się w niej głęboko, doprowadzając ich oboje do niewyobrażalnej rozkoszy, po której leżeli bezsilnie, zaplątani w wilgotne, pogniecione prześcieradła. O, tak, Katharine wykazała dużo taktu. A jednak od tej pory trzymała się od niego z daleka. Dlaczego? Z obojętności do swego porzuconego męża? Dlatego, że już go nigdy nie pokocha? Dlatego, że teraz w niczym nie przypominał ognistego ogiera sprzed lat? Dlatego, że... co? Nie śmiał żądać od niej wyjaśnień, aby nie usłyszeć prawdy, której się obawiał. Katharine rzeczywiście nie mogła - nie powinna - chcieć związku z takim mężczyzną jak on. Co innego, gdyby odzyskał siły. Może wówczas pozwoliłaby mu zostać jej kochankiem. Nawet gdyby sama nic do niego nie czuła. Cholera! Czyżby upadł tak nisko? Czy za cenę seksu z Katharine zrezygnowałby z miłości? Jęknął cicho. Katharine nie ukrywała, że seks to jedynie dodatek do szczęścia. Mitch postanowił więc od nowa zdobyć jej uczucia. A jeśli zamierzał tego dokonać, to musi być w stanie okazać jej swoją miłość również fizycznie. Zmęczony i przygnębiony, wezwał pielęgniarkę, aby pomogła mu się położyć. Gdy wyszła, zdał sobie sprawę, że po raz pierwszy jest tutaj zupełnie sam. Katharine nie wróciła jeszcze z pracy, a kucharka wzięła kilka dni wolnego. Nastawił telewizję, żeby czymś zająć myśli. Przestawiał kanały, ale na żadnym nie znalazł nic ciekawego. Nie miał ochoty oglądać powtórek starych filmów ani nudnych jak flaki z olejem świątecznych programów. Z chęcią poczytałby książkę, ale przewracanie kartek nadal przekraczało jego możliwości. Wyłączył odbiornik i wlepił wzrok w ścianę. W końcu uznał, że najlepiej przespać ten ponury nastrój. Przymknął oczy, usiłując zasnąć. Nagle usłyszał melodyjny dźwięk dzwonka. Zerknął w stronę okna, lecz przez gęstą firankę nic nie zobaczył. Wiedział, że drzwi są zamknięte, a on i tak leżał unieruchomiony. Nie było więc sensu pytać, kto przyszedł.

99

RS

Po chwili skrzypnęła podłoga w kuchni. Czyżby przyszła Katharine? Chyba nie. Kroki wydawały się dużo cięższe. Serce Mitcha zaczęło walić jak oszalałe. Ktoś się włamał, a on nie mógł nawet kiwnąć palcem. Jeśli teraz zawoła, aby spłoszyć złodzieja, łatwo stanie się jego ofiarą. A jeśli zachowa milczenie i pozwoli, żeby Katharine okradziono, będzie sobie wyrzucał tchórzostwo do końca życia. Niech to wszyscy diabli! Na czoło wystąpił mu zimny pot. Mitch rozejrzał się w poszukiwaniu jakiegoś ciężkiego przedmiotu, czegoś, co potrafiłby utrzymać w garści. Nic. Podniósł oparcie łóżka, dzięki czemu siedział niemal prosto. Wciągnął głęboko powietrze i ryknął: - Kto tam? Intruz zatrzymał się w holu. Mitch czekał z zapartym tchem. Oby tylko rabuś nie był uzbrojony. Drzwi jadalni otworzyły się i stanął w nich niski, chudy chłopak. Patrzył na Mitcha tak samo zdumiony, jak Mitch na niego. - Eee... pan Woods? Przepraszam, że przeszkadzam. Jestem Jimmy Cochrane, siostrzeniec pańskiej kucharki. Mitch poczuł, jak całe jego ciało się rozluźnia. Wydał z siebie długie westchnienie ulgi. - Co, u licha, tutaj robisz? - Ciocia przysłała mnie po gwiazdkowe prezenty. Zapomniała je zabrać. Kazała mi nie hałasować, bo pan o tej porze śpi. Zadzwoniłem, ponieważ klucz, który mi dała, nie pasował. - Więc jakim cudem wszedłeś? - Zwolniłem zatrzask kartą kredytową. - Jimmy uśmiechnął się z dumą. - To proste. - Kartą kredytową? - wrzasnął Mitch. Jimmy cofnął się o krok. - T-tak, proszę pana. Naprawdę przepraszam. M-myślałem, że nikogo nie ma. Mitch zauważył jego przerażenie i zmitygował się. Krzyczał na niewłaściwą osobę. - W porządku, Jim - powiedział łagodniej. - Weź te rzeczy i

100

RS

zmykaj. - Już idę, proszę pana. Dzie-dziękuję. - Jimmy smyrgnął na korytarz. Mitch nie posiadał się z oburzenia. Ależ z tej Katharine idiotka! Żeby nie założyć w domu porządnych zamków! Każdy mógł się tutaj włamać - złodziej, gwałciciel lub morderca - i ją skrzywdzić. Któż by ją obronił - mąż? Mitch prychnął pogardliwie. Był karykaturą męża. Kochał Katharine i chciał ją chronić, lecz jako inwalida nie potrafił zapewnić jej bezpieczeństwa. Na policzki wypłynął mu rumieniec wstydu. Mitch zaklął. Nie nadawał się ani na męża, ani na kochanka Katharine. Typowa dla Dallas zmienna pogoda w przeddzień Bożego Narodzenia okazała się łaskawa. Katharine nakryła więc stół w patiu. Zjedli wigilijny posiłek, rozkoszując się ciepłymi promieniami słońca. Później Katharine przyniosła duże, kartonowe pudło. Wyjęła z niego elegancką teczkę ze skórzaną rączką i z mosiężnymi okuciami. Postawiła ją na blacie. - Wesołych Świąt, Mitch. Przesunął palcami po gładkiej, lśniącej powierzchni. Niezręcznie otworzył teczkę i zajrzał do środka. - Dziękuję, Katharine. Jest piękna. - Głos trochę go zawiódł. Chodźmy do domu. Ja też coś ci dam. Na jego polecenie wyciągnęła spod biurka podłużną paczkę. Znalazła w niej tuzin błękitnych serwetek - niezwykły podarunek, biorąc pod uwagę że Mitch nie interesował się domowymi drobiazgami. - Sam je zrobiłem - oświadczył z dumą. - Naprawdę? - Mitch nigdy nie kiwnął palcem, aby sprawić jej przyjemność. Nigdy osobiście nie postarał się o żaden podarunek. Gdy mieszkali w Houston, zlecał takie sprawy swojej sekretarce, która po prostu kupowała drogie rzeczy. Katharine wzięła do ręki jedną z serwetek. Przyjrzała się równym oczkom grubej bawełnianej dzianiny. Mitch zrobił ją na drutach. Ile wysiłku musiało go to kosztować, pomyślała. Łzy zakręciły się jej w

101

RS

oczach. - Moja terapeutka wybrała kolor. Mam nadzieję, że zawsze chciałaś urządzić jadalnię na niebiesko. - Teraz tak. - Przełknęła z trudem, ponieważ nagle zaczęło ją dławić w gardle. - Zanim wyzdrowieję, zdążę chyba utkać cały obrus, kapę na łóżko, chodnik, jakieś zasłony... - U-śmiechnął się krzywo. Przygotowałem dla ciebie jeszcze jedną niespodziankę. Spójrz tam. Ruchem głowy wskazał na sufit. Katharine zobaczyła nieduży przedmiot. Wyglądał jak miniaturowa kamera. - A cóż to takiego? - Część systemu alarmowego, który kazałem założyć. - Co?! - Zabezpieczyłem ten dom. Broszura informacyjna leży na stole. - Zabezpieczyłeś dom? - powtórzyła ze zdumieniem. - Owszem. W pokojach są czujniki na podczerwień. Wychwytują każdy ruch. Drzwi i okna mają alarm obwodowy. Znów to samo! Tym razem Katharine rozzłościła się nie na żarty. - W sypialni jest przy łóżku specjalny przycisk. W razie potrzeby możesz natychmiast wezwać policję. Katharine zagryzła wargi. Znów jacyś ludzie wiercili dziury w jej ścianach! Mitch rządził się tutaj jak pan domu. Co za bezczelność! - Mitch, nie zamierzam jak jakiś paranoik mieszkać w fortecy. Nie potrzebuję takich cudów. Każ to jutro zdemontować - poleciła. - Nie - odparł twardo. - Tym razem przesadziłeś. To mój dom i ja doprowadzę go do stanu używalności. Zajmę się wszystkim, jak będę mieć czas i pieniądze! - Lepiej się naucz, jak dbać o swoje bezpieczeństwo! - zawołał. - A ty jesteś moim nauczycielem, tak? - syknęła. - Co dalej, trenerze? Kurs karate? - Psiakrew. - Oparł głowę o poduszkę. - Te urządzenia są konieczne, Katharine - powiedział cierpliwie jak do dziecka. -

102

RS

Wczoraj ktoś się tutaj włamał przy pomocy głupiej karty kredytowej. - Ktoś się włamał? Dlaczego mi nic nie powiedziałeś? - To był tylko siostrzeniec kucharki, ale napędził mi niezłego stracha. Sama widzisz, Katharine, jak łatwo tu wejść. Jakiś bandzior mógłby ci zrobić krzywdę. Proszę cię, zatrzymaj tę instalację. Jeśli nie ze względu na siebie, to przynajmniej dla mojego spokoju. Nie przyszło jej do głowy, że Mitch czuje się tutaj całkiem bezbronny. Z racji atletycznej postury zawsze wydawał się jej kimś nie do pokonania. Lecz teraz rzeczywiście miał powody do obaw. Nic dziwnego, że tak nalegał. - Dobrze, Mitch - zgodziła się niechętnie. - Zostawię te gadżety. Ale pod jednym warunkiem. Od dziś przestajesz kupować rzeczy, na które mnie nie stać. Nie chcę ci nic zawdzięczać. - Przecież to ja mam wobec ciebie dług wdzięczności. W ciągu tych kilku miesięcy dałaś mi bardzo dużo - swój czas, troskę, domową atmosferę. I tak nie zdołam ci się zrewanżować. Te elektroniczne głupstwa nie są nawet pierwszą ratą. - W porządku. Przyjmijmy, że zapłaciłeś mi w ten sposób czynsz. A na przyszłość zapamiętaj - żadnych niespodzianek w twoim stylu. Nie lubię, jak podejmujesz za mnie decyzje. W pierwszy dzień świąt przyjechał Gus. Katharine zaprosiła go na obiad. Mitch nie był pewien, czego się spodziewać po tej wizycie. Starszy pan go nie lubił i nigdy tego nie ukrywał. Lecz dzisiaj Gus nie okazywał mu niechęci. Przeciwnie - odnosił się do niego prawie z sympatią. Mitch doszedł do wniosku, że złagodniał mu charakter. Po deserze Gus i Katharine wręczyli sobie nawzajem gwiazdkowe prezenty, po czym Gus na chwilę wyszedł do holu. Wrócił z ręcznie wykonaną laską. Położył ją Mitchowi na kolanach. - Minie trochę czasu, zanim zaczniesz jej używać, chłopcze, ale podobno ćwiczenia wychodzą ci na zdrowie. Mitch uznał, że dając mu upominek, Gus sugeruje zawieszenie broni. Poczuł zarówno wdzięczność, jak i zakłopotanie. - Dzięki, Gus. Jesteś ostatnią osobą, od której oczekiwałbym podarunku. Ta laska wygląda wspaniale. - Starał się, aby jego głos

103

RS

brzmiał pewnie. - Będzie dla mnie zachętą do większego wysiłku. Chciałbym jak najszybciej móc z niej korzystać. - Przyda ci się już niedługo - zapewnił Gus. - Odwrócił się do Katharine. - Chyba powinniśmy zadzwonić na Florydę. - Tak. Mitch zaoferował swój telefon z głośnikiem. Katharine wystukała numer i w duecie z dziadkiem zaśpiewała rodzicom świąteczny refren z życzeniami. Mitcha ogarnęła zazdrość. Mimo dzielącej ich odległości, Drake'owie nadal byli zżytą, kochającą się rodziną. U niego w domu nikt nie okazywał sobie uczuć. Za życia ojca i matki Mitch nauczył się od nich traktować ludzi z dystansem. Tych najbliższych także. Nie wyobrażał sobie takiej serdecznej rozmowy z Francine. Nawet nie przyszło mu do głowy, aby się z siostrą skontaktować. Jego sekretarka kupiła prezent, wiec nawet nie wiedział, co Francine „od niego" dostała. Ona nic mu nie przysłała. Wcale go to nie zdziwiło. Może i powinien do niej zadzwonić. Wątpił jednak, czy ją zastanie w Houston. O tej porze roku zawsze wyjeżdżała na Karaiby. W czwartek Katharine wróciła z pracy późnym wieczorem. Natychmiast zajrzała do Mitcha. Ostatnio często bywał w złym humorze. Przez cały styczeń poczynił niewielkie postępy i bardzo się tym niepokoił. Nie pomagały słowa otuchy, których nie szczędził mu Steve. Dziś Mitch był chyba w wyjątkowo złym nastroju. - Cześć, Mitch. - Lepiej zostaw mnie samego. Mam parszywy humor. - Uszy do góry. Ten brak poprawy to tylko chwilowy zastój. - Tym razem zżera mnie coś innego. Do licha, Katharine straciłem najważniejszego klienta. - Co się stało? - Bracia Jim i Bob Downingowie dowiedzieli się o mojej chorobie. Postanowili zrezygnować z dalszej współpracy z Woods Inc. Uznali, że jako jej szef nie jestem już wystarczająco silny, a raczej kompetentny, aby nadal zarządzać korporacją. Wróżą jej początek końca. Downingowie to moi najpoważniejsi kontrahenci. Są

104

RS

właścicielami wielkiej firmy budowlanej. Od lat sprzedaję im drewno, cement i gipsowe płyty. Mitch zgarbił się na swoim wózku. - Takiego odbiorcę trudno zastąpić. Nie mogę miotać się po kraju, szukając nowych zamówień, skoro siedzę przykuty do tego... - Zaklął pod nosem. Serce się jej ścisnęło. Nie dość, że martwił się o zdrowie, to na dodatek interesy zaczęły źle iść. Wiedziała, czym dla Mitcha było jego przedsiębiorsto. Całym jego życiem. Katharine zastanawiała się, czy może Mitchowi jakoś pomóc. Nagle wpadło jej do głowy rozwiązanie. - Gdzie mieści się ich firma? - W San Francisco. Dostarczam im towar z magazynów w Kalifornii. Dlaczego pytasz? - Chciałbyś zobaczyć Złote Wrota? - Darujmy sobie te żarty. - Czy dla zdobycia tego kontraktu warto zaryzykować trochę wydatków? - Oczywiście, ale tej sprawy nie da się załatwić pieniędzmi. - Moglibyśmy to zrobić. - My? Niby co? - Spotkać się z twoimi klientami. - Jasne - prychnął. - Niech się na własne oczy przekonają, jaki ze mnie kaleka. - Ależ nie, Mitch! Udowodnimy im, że nadal trzęsiesz korporacją. Przecież to prawda. Kierujesz Woods Inc. od dnia, kiedy opuściłeś oddział intensywnej terapii. Pokażemy tym facetom! - A twoja praca? - Gus mnie zastąpi. W oczach Mitcha błysnęła iskierka nadziei. - Masz jakiś plan? - Polecimy do San Francisco. Tam wynajmiemy furgonetkę. Znajdziemy odpowiednio wyposażony hotel i zaprosimy braci Downingów na negocjacje. Co o tym sądzisz?

105

RS

- To brzmi sensownie. Spróbujmy. Zgoda Mitcha dodała Katharine skrzydeł. - Ty zadzwoń do Downingów, a ja zajmę się resztą. - Możemy jechać jutro? Oni działają szybko. Wolałbym, żeby nie znaleźli innego dostawcy. - Załatwione. W gabinecie ogarnęły ją wątpliwości. Jutro jest piątek. W KD Line należało dopilnować pakowania i wysyłki towaru. Powinna tego dnia być w fabryce, żeby mieć na wszystko oko. Dostawy pod niewłaściwy adres wracały do producenta na jego koszt. Każda pomyłka powodowała więc wzrost wydatków. Gus zapewnił jednak, że da sobie radę. Zatelefonowała jeszcze do Arta Harrisa. - Właśnie zamierzałem się z tobą skontaktować! - zawołał. Umówiłem cię na poniedziałek rano z ludźmi z Invesco. Zrobiło się jej gorąco z wrażenia. - Mówisz o tej dużej firmie, która wszędzie inwestuje? - Tak. Oni często finansują rozwój niewielkich zakładów produkcyjnych, lecz najpierw przeprowadzają wnikliwą analizę. Oceniają potencjalnego kandydata z innej perspektywy niż klasyczni inwestorzy. Dlatego musisz od nowa opracować swój plan rozwoju. Wylicz nakłady i zyski indywidualnie dla każdego wyrobu. Tak samo potraktuj wyposażenie placów zabaw. Invesco wymaga precyzyjnych danych. Katharine zdusiła jęk. Stworzenie nowego projektu zajmie wiele godzin. Chwyciła długopis i pod dyktando Arta zaczęła notować kolejne punkty, które powinna uwzględnić. Lista robiła się coraz dłuższa. Katharine nie wątpiła, że wszystko to zajmie jej cały weekend. Odłożyła słuchawkę, zastanawiając się, od czego zacząć. Nagle przypomniała sobie o jutrzejszym wyjeździe do San Francisco. Trudno, trzeba to odwołać. Chodziło przecież o przyszłość KD Line. Mitch - jako biznesmen - na pewno zrozumie jej racje. Po prostu pojedzie bez niej. Steve prawdopodobnie zgodzi się

106

RS

towarzyszyć mu w podróży. Ale kto pomoże Mitchowi podczas spotkania? Może Sam Chandler? Nie, odpada, stwierdziła po namyśle. Sam nie wiedział, które czynności sprawiają Mitchowi najwięcej trudności. Nie będzie więc umiał zachowywać się w taki sposób, żeby chociaż w części ukryć jego fizyczne upośledzenie. Zastanawiała się gorączkowo, czy jest jakieś sensowne rozwiązanie, ale nic nie wymyśliła. Gdyby tak przełożyć te negocjacje z Downingami na przyszły tydzień... Mitchowi zależało jednak na czasie. Obawiał się, że jego klienci znajdą nowego dostawcę. Mitch potrzebował jej, a ona chciała wykorzystać szansę i udowodnić mu, że zna się na interesach. Postanowiła załatwić obie sprawy. Zabierze ze sobą dokumenty i popracuje w samolocie. A także podczas ewentualnych przerw w rozmowach z klientami Mitcha. Wykorzysta każdą wolną chwilę na opracowanie nowego planu według wskazówek udzielonych przez Arta. Poza tym miała jeszcze całą niedzielę. Podczas nocnego lotu Mitch w skrócie omówił kontakty handlowe z Downingami. Następnie oboje opracowali szczegółową strategię na dzisiejsze spotkanie. Na lotnisku wynajęli furgonetkę i pojechali do hotelu. W sali konferencyjnej Katharine pomogła Mitchowi przesiąść się na wielki, obity skórą fotel. Następnie schowała wózek do szafy i położyła na stole kopie kontraktu. Bracia Downingowie zjawili się punktualnie o ósmej trzydzieści. Zerknęli ostrożnie na Mitcha, zaś Katharine przyjrzeli się uważnie. W niemodnym kostiumie, okularach, bez makijażu i uczesana w ciasny kok, wyglądała okropnie. Uścisnęli jej rękę bez entuzjazmu. Panowie byli prawie identyczni. Mieli siwe włosy i szarą cerę, szare garnitury i szare krawaty. Katharine podejrzewała, że osobowość Downingów też musi być szara. W myśli nazwała ich „duet Jim i Bob". Udało jej się nie mrugnąć porozumiewawczo do Mitcha i rozciągnęła wargi w uprzejmym uśmiechu. Gdy wszyscy usiedli, Mitch zabrał głos:

107

RS

- Doceniam, że panowie zgodzili się przybyć w tym terminie. Panno Drake, proszę notować wszystkie sporne kwestie, wymagające dodatkowych ustaleń. Jak zwykle, będę wdzięczny za pani konstruktywne uwagi. Doskonale, Mitch, stwierdziła. Grunt to rzeczowy ton i żadnych wyjaśnień na temat choroby. Rozmawiamy wyłącznie o interesach. Przez dwie godziny omawiali kolejne punkty umowy. Przedyskutowali dostawy cementu w tonach, drewna w tysiącach metrów sześciennych i rur w metrach bieżących. Początkowo Jim i Bob nie zgadzali się na warunki Mitcha. Katharine szybko zrozumiała, że nie jest to próba wynegocjowania niższej ceny. Bracia nie pozbyli się jeszcze wątpliwości co do stanu zdrowia Mitcha i przyszłości jego firmy. Mitch nie rezygnował. Przedstawił różne warianty, wykazując rozsądną elastyczność. Liczył na to, że złamie opór kontrahentów. Stopniowo przeszedł do terminów poszczególnych dostaw i wysokości kar umownych. Downingowie - już bez protestu - zaczęli ustalać szczegóły. Gdy zażądali przyspieszenia jednej z dostaw, Mitch zwrócił się do Katharine: - Panno Drake, czy zdołamy dostarczyć tyle płyt w trzy miesiące? Nie miała zielonego pojęcia, lecz odparła bez wahania: - To nie będzie łatwe, panie Woods, ale czego się nie robi dla takich klientów... Ostatecznie możemy się zgodzić na krótszy termin. Sugeruję natomiast zmniejszenie kary o połowę w razie opóźnienia. Nasi partnerzy stawiają przecież wygórowane żądania. Mitch nie oczekiwał takiej śmiałej propozycji. Oczy rozszerzyły się mu ze zdumienia. - Racja, panno Drake. Co panowie na to? Downingowie zacisnęli wargi, spojrzeli po sobie i skinęli głowami. Katharine wsadziła nos w notatki, żeby nie parsknąć śmiechem. O dwunastej Jim i Bob zaproponowali, aby zamówić coś do jedzenia i podczas lunchu kontynuować dyskusję. - Wybacz, Bob, ale muszę naradzić się z panną Drake w innej sprawie. Zróbmy sobie teraz przerwę i spotkajmy się ponownie za

108

RS

godzinę. Po wyjściu obu mężczyzn Mitch odetchnął z ulgą. - Przez chwilę myślałem, że znów będę się zmagał z grzanką z serem. Wszystko by się wydało. Powolutku uniósł ręce. - Pomasowałabyś mi mięśnie, Katharine? Zdrętwiały z bezczynności. Przez rękawy marynarki i koszuli zaczęła mu rozcierać przedramiona. - Twarda z ciebie negocjatorka, szanowna pani. „Sugeruję zmniejszenie kary o połowę" - zacytował, przedrzeźniając Katharine. - A ja chciałem im dać to, czego żądali. - Kontakty z dostawcami i odbiorcami nauczyły mnie, że bezczelność czasem popłaca. - Powinienem cię wciągnąć na listę płac - stwierdził ze śmiechem. - Zarobiłaś dzisiaj roczną pensję. - Dobrze wiedzieć, że w razie potrzeby dostanę posadę. Ale obecnie nie jestem zainteresowana. - A więc Mitch nadal uważał jej pracę w KD Line za hobby. Katharine zrobiło się przykro. Powstrzymała się jednak od komentarza. Podczas popołudniowego spotkania zadzwonił telefon. Katharine szybko włączyła głośnik. - Mitch, mówi Sam Chandler. Właśnie dostałem dobrą wiadomość. Transakcja z Wysockim jest nadal aktualna. Zostaniesz w Kalifornii, żeby spotkać się z jego ludźmi podczas weekendu? Mitch spojrzał pytająco na Katharine. - Panno Drake, proszę sprawdzić, co mamy zaplanowane na jutro. Udała, że uważnie studiuje w kalendarzu rozkład zajęć. Mitch całkiem ją zaskoczył. Zamierzała wrócić dziś wieczorem do domu. Nie zdążyła przecież przygotować materiałów dla Invesco. Mitch wpatrywał się w nią sugestywnie. - Chciałbym załatwić tę sprawę, panno Drake. Liczyła na to, że przy tych rozmowach Mitch nie będzie jej potrzebował. Zyskałaby więc kilka godzin na

109

RS

opracowanie danych według zaleceń Arta. - Nie widzę przeszkód, panie Woods. Musimy być w Teksasie dopiero pojutrze. - Doskonale. Sam, wyślij mi zaraz dokumenty. Katharine podała Samowi numer hotelowego faxu i przerwała połączenie. Do piątej ustalili wszystkie szczegółowe kwestie w umowie z Downingami. Katharine telefonicznie podała sekretarce Mitcha ostateczną wersję. Wkrótce otrzymali poprawione kopie kontraktu. Jeden z braci złożył podpis na obu egzemplarzach i popchnął je w stronę Mitcha. Katharine zamarła. Mitch nadal nie był w stanie wziąć pióra do ręki! Cholera! - Panno Drake, jako wiceprezes Woods Inc. zechce pani podpisać te papiery. Sfinalizowanie tej umowy to głównie pani zasługa. Katharine miała nadzieję, że jej szeroki uśmiech wygląda na przejaw zadowolenia, a nie bezbrzeżnej ulgi. - Och, dziękuję, panie Woods. To dla mnie wielka przyjemność. Wykaligrafowała swoje panieńskie nazwisko na obu kopiach i wręczyła je duetowi Jim i Bob. - Chyba należy to oblać - powiedział jeden z braci. - Pójdziemy do baru? Mitch zawahał się. - Szczerze mówiąc, panna Drake i ja musimy się przygotować do jutrzejszych negocjacji... - Powinniśmy wykonać kilka telefonów - przerwała mu Katharine, zarumieniona z podniecenia. - Ale później przyda się nam krótka przerwa, panie Woods. Zauważyła w jego oczach obawę. - Damy sobie radę - powiedziała z naciskiem. - W porządku. Spotkajmy się za godzinę w Redwood Room. Gdy Downingowie wyszli, Katharine odwróciła się do Mitcha. - Nie wolno mi reprezentować twojej korporacji. Ta umowa jest nieważna. - To żaden problem. Każę Samowi przygotować uchwałę, na mocy

110

RS

której zostaniesz moim zastępcą. Sam sporządzi dokumenty z wczorajszą datą. Wszystko będzie zgodne z prawem. Rozbawiona nowym tytułem, Katharine wyjrzała do holu. Wolała się upewnić, że Jim i Bob zniknęli z horyzontu. Pomogła Mitchowi usadowić się na wózku. Ruszyli korytarzem, chichocząc jak para uczniaków, którym udało się przechytrzyć nauczyciela. W windzie Katharine nacisnęła guzik z numerem ich piętra i schyliła się, żeby cmoknąć Mitcha w policzek. Rozpierała ją radość. - Usiądź mi na kolanach i porządnie mnie pocałuj, kobieto zażądał. - Trzeba uczcić nasze zwycięstwo. Chętnie wykonała polecenie. Objęła Mitcha za szyję, a niewinny pocałunek szybko przerodził się w prawdziwą namiętność. Słysząc brzęknięcie dzwonka, Katharine po omacku sięgnęła do rzędu przycisków. Tym razem pojechali w górę. Uświadomiła sobie, że drzwi się rozsunęły, ponieważ doleciało ją zbiorowe westchnienie. Zerknęła przez ramię. Patrzyło na nich kilka osób. Uśmiechnęła się bezwstydnie i skierowała windę na dół. Zdążyła jeszcze usłyszeć okrzyki pełne aplauzu. - Co za pech... - mruknął Mitch, skubiąc wargami jej usta. - Uhm? - Szkoda, że to nie drapacz Bank of America. - Dlaczego? - Ma więcej pięter. - Przyciągnął ją mocno do siebie i pocałował gorąco. W pokoju znów sięgnął do jej warg. Gdy w końcu przestali się całować, oboje przez chwilę nie mogli złapać tchu. Trzymając ją nadal na kolanach, Mitch. wtulił twarz w zagłębienie jej szyi. - Strasznie cię pragnę, Kat. Odwołaj tego drinka z Downingami i chodźmy się kochać. Niechętnie wysunęła się z jego ramion. - Nie chcesz, żeby zobaczyli cię na wózku, prawda? - To tylko jeden z powodów - przyznał, patrząc na nią znacząco. - Przecież skłoniłeś ich do podpisania umowy. Nie musimy już trzymać w tajemnicy twojego stanu zdrowia. Oni i tak nie mogą się

111

RS

wycofać. - Racja, ale byłoby zabawnie pozostawić ich w nieświadomości. Katharine uśmiechnęła się przewrotnie. - Co ci chodzi po głowie, Kat? - Zaimponowałeś im swoim podejściem do interesów. Może warto jeszcze bardziej ich zadziwić? Zaczekasz na dole, a ja przygotuję małą niespodziankę. Popatrzył na nią niepewnie. - Spodoba ci się - zapewniła. - Zobaczysz, Jim i Bob ze zdumienia wyskoczą z tych szarych skarpetek. Parsknął śmiechem, słysząc tę obietnicę, i skapitulował. Katharine ogoliła go i pomogła włożyć czystą koszulę. Cmoknęła go jeszcze lekko w policzek, po czym zniknęła w łazience. Mitch zjechał na parter i skierował wózek do Redwood Room. Zatrzymał się przy wejściu i omiótł spojrzeniem lśniącą boazerię z sekwojowego drewna. Lubił tę salę. Wyglądała elegancko i przytulnie. Idealne miejsce na drinka w intymnej atmosferze. Wielka szkoda, że nie będą z Katharine tylko we dwoje. Zauważył braci Downingów i podjechał do nich. Jim i Bob unieśli brwi ze zdumienia. Najwyraźniej zaskoczyło ich inwalidztwo Mitcha. - Panowie, mam nadzieję, że nie kazałem na siebie czekać powiedział swobodnym tonem, udając, że nie widzi ich zdziwienia. Zamówił gin z tonikiem. Downingowie nadal milczeli. Przyglądali się mu oskarżycielskim wzrokiem. Mitch poruszył się niespokojnie. Lepiej niech Katharine szybko się tu zjawi z tą niespodzianką, pomyślał. Zaczynało mu działać na nerwy panujące przy stoliku napięcie. Kelnerka przyniosła koktajl, więc zbliżył wózek do blatu i pociągnął łyk przez słomkę. - Moje uznanie dla barmana. Wie, że nie należy przesadzać z cytryną. To zmienia napój w lemoniadę. - Zdawał sobie sprawę z tego, że paple. Tylko w ten sposób mógł jednak udawać, że nie dostrzega ciekawości wypisanej na twarzach obu braci. Pośpiesz się, Katharine, przynaglił ją w duchu.

112

RS

Nagle jego uwagę zwróciło małe zamieszanie przy drzwiach. Zerknął w tamtym kierunku i niemal udławił się oliwką. Katharine stała w kręgu przyćmionego światła, które dodawało złocistego blasku rudym włosom. Otaczały jej buzię lśniącą aureolą i puszystymi lokami spadały na ramiona. Zauważyła go, uśmiechnęła się oszałamiająco i wolnym krokiem ruszyła w jego stronę. Zielona sukienka ciasno opinała idealną figurę. Mitch natychmiast przypomniał sobie tamten wieczór, gdy się poznali i wszystko, co się później wydarzyło. Poczuł, że jego ciało reaguje dokładnie tak jak wtedy. Z rozbawieniem obserwował reakcję Downingów. Na widok Katharine wybałuszyli oczy. Zerwali się na równe nogi, gdy podeszła bliżej. - Panna Drake? - spytał piskliwym głosem Jim. - Jak miło znów panią widzieć - zapewnił z przejęciem Bob. Rzucił się, aby odsunąć jej krzesło, i o mało nie upadł. - Chyba się nie spóźniłam? - zapytała zmysłowym głosem. Bracia potrząsnęli tylko przecząco głowami. Wpatrywali się jak urzeczeni w cieniutkie ramiączko, które właśnie zsunęło się z jej ramienia. Mitch odwrócił się do Katharine. - Czego się napijesz, moja droga? Przez chwilę zastanawiała się, co wybrać. W końcu spojrzała mu w oczy i powiedziała: - Poproszę o likier Chambord Royale. Popijała powolutku malinowy trunek, od czasu do czasu oblizując czubkiem języka wargi. Mitch znów spojrzał na Jima i Boba. Nadal pożerali Katharine wzrokiem. Mitch miał ochotę na dużo więcej. Chciał ją obejmować, pieścić, kochać się z nią. Zakasłał lekko. - Kat, musimy niedługo opracować wytyczne dotyczące transakcji z Wysockim. Czeka nas dużo pracy - przypomniał, zadowolony, że jego słowa zabrzmiały przekonująco. Posłała Downingom elektryzujący uśmiech.

113

RS

- Mitch stawia swoim pracownikom wysokie wymagania powiedziała gardłowo. - Ba-ardzo dużo się od niego nauczyłam. Wstała. Ciekawe, jak szybko może jechać inwalidzki wózek, zastanawiał się Mitch. Był pewien, że potrafi ustanowić nowy rekord.

114

ROZDZIAŁ 9

G

RS

dy tylko znaleźli się w pokoju, Mitch spróbował wziąć ją za rękę, lecz Katharine szybko się cofnęła. - O co tym razem chodzi, panie Woods? - spytała z niewinną miną. Uniosła ręce. - Zmysłowym ruchem odgarnęła włosy, pozwalając rudym lokom opaść z powrotem na ramiona. Powoli przesunęła dłońmi wzdłuż atłasowej, zielonej sukienki. Przez chwilę uwodzicielsko zatrzymała ręce na piersiach. Oddychała płytko i głośno. Serce waliło mu jak szalone. - Dobrze wiesz, czego chcę - powiedział chrapliwie. - A jeśli się nie mylę, ty także masz na to ochotę. - Moi? - spytała, wydymając kapryśnie wargi. - Nie baw się ze mną w ten sposób, ty kusicielko! Przysięgam, Kat, że jeśli zaraz tu nie podejdziesz, to wyskoczę z tego fotela, przewrócę cię i wezmę na podłodze. Sama się przekonasz. - O ile pamiętam, lubisz kochać się na dywanie. - Zaczęła się powoli zbliżać. Jednym palcem zsunęła cienkie ramiączko. Szmaragdowa tkanina opadła niżej, odkrywając do połowy krągłą, kremową pierś. Katharine usiadła mu na kolanach i objęła go za szyję. Musnęła jego wargi ustami i zaraz je otworzyła, aby wpuścić do środka jego język. Po chwili oboje łapczywie chwytali powietrze. Katharine rozpięła Mitchowi koszulę. Pokrywała jego tors drobnymi, wilgotnymi pocałunkami. Uniosła się i znów ogarnęła jego wargi swoimi. Tym razem ona wsunęła mu do ust język. Westchnęła. - Cudownie... - szepnęła. Niecierpliwie szarpnęła w dół stanik sukienki i obnażyła pierś. Zachęcony, schylił głowę i zaczął lekko ssać nabrzmiały koniuszek. Usłyszał szept Katharine. Powtarzała jego imię. Poczuł, że

115

RS

wplątała palce w jego włosy i przyciągnęła go do siebie. Pieścił drugą pierś, przeklinając w duchu niesprawność swoich rąk. Katharine poruszyła się zmysłowo i cicho jęknęła. - Masz na sobie za dużo ubrania, Kat. Wstała i rozpięła sukienkę, pozwalając jej ześlizgnąć się wzdłuż ciała. Przez moment napawał się jej nagością. Następnie Katharine uklękła na wózku w taki sposób, że uda Mitcha znalazły się między jej kolanami. Całował jej gładki brzuch, przesuwając usta coraz niżej. Wygięła się w łuk, aby skłonić Mitcha do dalszych pieszczot. Spojrzał na nią z zachwytem. Oczy miała zamknięte, a głowę odrzuconą do tyłu. Oddychała coraz szybciej. A więc potrafiłem tego dokonać, przemknęło mu przez myśl. - Jeszcze więcej, kochanie? - wymruczał. Niczego nie pragnął tak bardzo, jak zaspokoić ich oboje. Jej ciepły oddech musnął mu ucho. - Ty też masz na sobie za dużo ubrania, Mitch. Zsunęła ręce po jego torsie, na chwilę zatrzymała palce na jego sutkach, po czym delikatnie je polizała. Powoli zdjęła mu z ramion koszulę. Chciał, aby Katharine się pośpieszyła, ale ona jak gdyby celowo zwlekała. Przedłużała pieszczoty, a w nim stopniowo narastało coraz większe, domagające się spełnienia, rozkoszne napięcie. W końcu uśmiechnęła się swawolnie. - Łóżko czy podłoga? - spytała. - Łóżko. - Nie wątpił, że później będzie zbyt zmęczony, aby się podnieść. Pomogła mu się położyć i całkiem go rozebrała. Zamierzał znów ją pieścić, ale zaprotestowała. - Teraz moja kolej. - Przysunęła się do niego. Zaczęła go głaskać i całować, aż jego podniecenie osiągnęło szczyt. - Weź mnie do środka, Kat - szepnął nagląco. Opuściła się na jego pulsującą męskość, patrząc spod wpółprzymkniętych powiek. Nadludzkim wysiłkiem wypchnął biodra i wszedł w nią głęboko. Usłyszał, jak ze zdumienia wciągnęła głośno powietrze.

116

RS

Ustaliła rytm i oboje stopniowo przyśpieszali tempo, aż w niej eksplodował. Chwilę później Katharine osiągnęła spełnienie. Wyprężyła się najpierw jak struna, po czym bezwładnie opadła na pościel obok Mitcha. Leżeli blisko siebie, ciężko dysząc, dotykając się i całując. W głowach kręciło się im od emocji. Katharine uśmiechnęła się opuchniętymi od pocałunków wargami i spytała: - Zadowolony? - Jak nigdy w życiu. Naprawdę. Przytuliła się do niego. Jedną nogę przerzuciła przez jego uda. Palcami od niechcenia gładziła jego pierś. Już prawie spał, gdy nagle niepokojąca myśl całkiem go otrzeźwiła. Ależ z niego idiota! - Katharine? O, Boże, Katharine. Wybacz mi. Powinienem był pamiętać o... - O czym? - O zabezpieczeniu! Zupełnie zapomniałem... Miałem coś, ale... Przyłożyła mu palec do ust. - Nie martw się. Biorę tabletki antykoncepcyjne. Usiadła i powiedziała z wahaniem. - Pamiętasz, kiedy zgodziłam się przyjąć cię do siebie? Następnego dnia poszłam do ginekologa po receptę. Pragnęłam cię za każdym razem, gdy z tobą przebywałam. Kapitulacja była jedynie kwestią czasu. - Zsunęła się z łóżka. - Muszę wziąć prysznic - dodała krótko. Mitch słuchał szumu wody i wyobrażał sobie parujące strumyczki spływające po gładkim, różanym ciele Katharine. Kochał ją. Wiedział też, że seks jest tylko małą, choć ogromnie ważną częścią tego, co chciał z nią dzielić w przyszłości. Obawiał się jednak, że Katharine już nigdy nie pokocha go tak jak on ją. Wcale się jej nie dziwił. Przecież dawniej myślał podobnie. Zrozumiał swój błąd dopiero wówczas, gdy odeszła. Dwukrotnie zaangażował się w przelotny związek. Za każdym razem z drobną, rudą ślicznotką. Podobną do Katharine. Oba romanse przyniosły totalne rozczarowanie. Zupełnie brakowało w nich namiętności - tej

117

RS

potężnej emocji, którą oboje z Katharine potrafili z siebie wykrzesać bez wysiłku. Po drugim fiasku musiał w końcu przyznać, że właśnie Katharine jest kobietą jego życia. Tylko z nią mógł mieć wszystko, czego najbardziej potrzebował - miłość, intymność, namiętność i wzajemne oddanie. Słowa Katharine boleśnie go dotknęły. Wierzył, że zostaną kochankami i przyjaciółmi. Próbował okazać jej swoje głębokie uczucia, troskliwość i szacunek. A ona chyba nadal sądziła, że oprócz seksu nic ich nie łączy. Postanowił nie tracić nadziei. Przed nim cały weekend, aby przekonać Katharine, że są dla siebie stworzeni. Trzy lata separacji zrobiły z niego innego człowieka. Lepszego. Musiał to Katharine udowodnić. Zdobyć ją od nowa. I na zawsze zatrzymać przy sobie. Katharine zawiązała pasek szlafroka i wyszła z łazienki. - Już późno, Mitch. Trzeba się przygotować do tej transakcji z Wysockim. - Nie ma żadnej transakcji z Wysockim. Sam Chandler zadzwonił na moje polecenie. Zamierzałem cię porwać - przyznał z zakłopotaną miną. - Co takiego? - Zaplanowałem dla nas romantyczną wycieczkę. - Nie pytając mnie o zdanie? - Własny, zirytowany głos zabrzmiał jej niemiło w uszach. - To niespodzianka. - Oczywiście! - parsknęła gniewnie. - Jakim prawem decydujesz za mnie? Do licha, Mitch, co ty sobie wyobrażasz? - Przepraszam, Katharine. Myślałem, że z chęcią zrobisz sobie mały urlop. - Mam za dużo obowiązków. W poniedziałek czeka mnie ważne spotkanie. Muszę od nowa przeliczyć nakłady i zyski KD Line. Nie przyszło ci do głowy, że będę zajęta? - Wobec tego wracamy do domu - odparł spokojnie. - Może gdzieś wyskoczymy innym razem. Wystarczyło, żeby powiedziała „tak", ale to krótkie słowo nie

118

RS

chciało jej przejść przez gardło. A przecież marzyła, aby spędzić z Mitchem trochę czasu tylko we dwoje. Jutrzejszy dzień mógł być jedyną szansą. - Właściwie masz rację, Mitch. Przyda mi się chwila wytchnienia. Polecimy do Dallas jutro wieczorem. Popracuję dziś i w niedzielę. - Zostałabyś dłużej, gdybym ci pomógł opracować te dane? Przecież Mitch nie powinien się dowiedzieć o fatalnym położeniu finansowym jej firmy! Katharine dobrze pamiętała tamte kłótnie na temat sklepu. Obawiała się, że znów usłyszy od Mitcha podobne zarzuty. Wolała też, aby nie proponował jej gotówki - na przykład jako wynagrodzenie za pomoc w zorganizowaniu wyjazdu i w negocjacjach z Downingami. Zbyt ciężko walczyła o niezależność, aby teraz się poddać, biorąc od Mitcha pieniądze. - Dzięki, Mitch, ale to robota dla księgowej. Poza tym chyba jesteś wykończony. - Fakt. - Westchnął, trochę rozczarowany jej odmową. - Niektóre zajęcia były szczególnie trudne dla mężczyzny, który wyszedł z wprawy. Dobranoc, Kat. Nie siedź zbyt długo. O czwartej rano Katharine przeciągnęła się i ziewnęła. Nie skończyła jeszcze obliczeń, ponieważ jej myśli krążyły wokół Mitcha. Wraz ze zdrowiem wracały stare zwyczaje. Podczas tych trzech lat wcale się nie zmienił. Właśnie tego się spodziewała. Niepotrzebnie poszła z nim do łóżka. Wmówiła sobie, że będzie się kochać z Mitchem, nie martwiąc się o przyszłość. Teraz przestała się łudzić. Nie potrafił zaakceptować tego, że już wkrótce muszą się rozstać. Za kilka tygodni - lub miesięcy, jeśli los się do niej uśmiechnie - Mitch wyjedzie do Houston. Zapomni o niej. Ogarnęła ją czarna rozpacz. Nie chciała go utracić. Utracić? A czy on kiedykolwiek do niej należał? Nie. Zawsze żył po swojemu, skoncentrowany na własnych sprawach. Ona stanowiła tylko mało ważny dodatek. Dopiero później stała się samodzielna i pewna siebie. Dojrzała. Przez te trzy lata przeszła długą drogę. Nie było powrotu do roli małej, potulnej kobietki. Aha, jeszcze jedno - Mitch wcale nie pragnął, aby znów

119

RS

zajęła wolne miejsce u jego boku. Dzisiejszy wieczór nie powinien się więcej powtórzyć. Każde następne zbliżenie tylko bardziej utwierdzi ją w przekonaniu, że znów zakochała się w Mitchu. Cóż za głupota. Nie mogli przecież żyć ze sobą jak dwa gołąbki. Lepiej pogodzić się z tą prostą prawdą. Katharine wślizgnęła się do łóżka. Zanim zgasiła lampę, jeszcze raz spojrzała na Mitcha. Oby ten dzień w San Francisco okazał się cudowny. Potrzebowała wspomnień, które zostaną z nią na całe życie. - Byłaś kiedyś w winnicach nad Pacyfikiem? - zapytał zaraz po śniadaniu. - Nie, ale podobno jest tam pięknie. - Zrobiło się jej ciepło na duszy. Mitch zaplanował romantyczną eskapadę. Miejmy nadzieję, że romantyczną, poprawiła. A jeśli postanowił pojechać na wykład o jakości drewna do wyrobu beczek? - Na co masz ochotę? Powoli przesunął łakomym spojrzeniem po jej postaci. - Chodzi mi o to, czy wymyśliłeś jakieś inne rozrywki. - Nie. Po prostu przyszło mi teraz do głowy, że warto by coś zwiedzić. Pooglądamy ładne widoki, zjemy pyszny obiad, a porę kolacji spędzimy w łóżku. - Naprawdę nie ustaliłeś jeszcze wszystkiego w najdrobniejszych szczegółach? - spytała z niedowierzaniem. - Nie. Coś takiego. Dobry, stary Mitch niezmiernie rzadko działał spontanicznie. Nigdy nie zabierał jej też na romantyczne weekendy. Czyżby była jeszcze jakaś nadzieja? No dobrze, ale co z tym noclegiem? Jeden pokój czy dwa? Katharine odsunęła na bok wątpliwości. - Doskonale - stwierdziła z uśmiechem. Katharine wstawiła Mitcha wraz z wózkiem do furgonetki. Sama usiadła za kierownicą. Przejechali przez słynny most Złote Wrota i skręcili na autostradę wzdłuż brzegu oceanu. Dzikie piękno wybrzeża wywarło na Katharine wielkie wrażenie. Zaparkowała samochód przy pierwszej platformie widokowej i wzięła Mitcha na

120

RS

krótki spacer. Trzymając się za ręce, patrzyli w dół na wielkie fale, które z hukiem rozbijały się o poszarpane skały. Za drugim razem Mitch był już zniecierpliwiony. - Nie zatrzymuj się więcej - powiedział. - Jest coś, co chciałbym ci pokazać. Skierował ją na boczną drogę. - To właśnie tutaj! - zawołał z podnieceniem. - Patrz! Na wprost nich, oddalony o kilkaset metrów, stał zbudowany z kamienia wielki dom o niezwykłej architekturze. Mieściła się w nim wytwórnia szampana Korbel Champagne Cellars. Na tle lasu potężnych sekwoi i otoczony kwiatowym ogrodem, budynek wyglądał jak pałac z bajki. Katharine urzekła uroda tego miejsca. - Och, Mitch, tu jest cudownie! Sądzisz, że wpuszczają turystów? - Oczywiście. - Zauważyła na jego twarzy zadowolenie. Podjechali na parking, ale tam czekało ich rozczarowanie. Dalszy przejazd wózkiem okazał się niemożliwy. Mitch chyba czytał w jej myślach. - Kat, idź sama zwiedzić te winnice. Ja zaczekam, a później zjemy gdzieś lunch. Wahała się chwilę, zaraz doszła jednak do wniosku, że oglądanie winnic bez Mitcha nie sprawi jej przyjemności. - Daruję sobie tę atrakcję. Przeżyłam tyle lat, nie wiedząc, jak się robi wino, więc wytrzymam jeszcze trochę. Poszukajmy lepiej jakiejś gospody. - Tam dalej jest mała restauracja. Usiedli przy jednym z drewnianych stołów ustawionych wśród drzew. Katharine pokroiła owoce i sery na duże kawałki, aby Mitch zdołał utrzymać je w dłoni. Jedli powoli, popijając ze wspólnego kieliszka szampan. - Ładne widoki, pyszny obiad... - mruknęła. - Co jeszcze wymieniłeś dzisiaj rano? - Jedźmy - powiedział sucho. - Zmęczony? - spytała troskliwie. - Możemy wrócić do San Francisco albo zrobić postój w tej okolicy.

121

RS

- Nie jestem zmęczony - oświadczył z naciskiem. - Ruszajmy w drogę. Pojechali wzdłuż wybrzeża dalej na północ. Późnym popołudniem znaleźli malowniczy hotelik. Niestety, prowadziły do niego strome schody. Katharine tęsknie spojrzała na duży taras. Idealne miejsce, aby obejrzeć zachód słońca. Byłoby bardzo romantycznie, pomyślała z rozmarzeniem. Dowiedziała się od właściciela, że można podjechać wózkiem od tyłu. Wynajęła więc pokój i pomogła Mitchowi pokonać niski stopień przy wejściu. Przed drzwiami sypialni Mitch zaklął. Okazały się za wąskie. Katharine ukryła rozczarowanie. Zaproponowała, aby posiedzieli na tarasie, podziwiając piękny widok. - Nie mam ochoty gapić się na zatokę - burknął Mitch. Rozstrojona jego złym humorem, wsadziła Mitcha z powrotem do furgonetki. Jeszcze kilkakrotnie zatrzymywali się przy uroczych, staroświeckich zajazdach. Niestety, do żadnego z nich nie można było wjechać na inwalidzkim wózku. W końcu Katharine znalazła tani motel. Jego jedyną zaletę stanowiły szerokie drzwi i brak schodów. Mitch z niesmakiem rozejrzał się po skromnym pokoju. - Ta-ak. Marzyłem o czymś w tym stylu. Stare graty, a przed oknem śmietnik. Pomogła mu się położyć. Spróbował przesunąć się wyżej na poduszkę i mruknął coś ze złością. Zbyt miękki materac uniemożliwiał mu jakichkolwiek samodzielne ruchy. . Katharine udała, że sprawdza zalety łóżka. - Hm, rzeczywiście dalekie od ideału. Można się jednak na nim cudownie kochać. Ale najpierw kąpiel. Co o tym sądzisz, Mitch? - Niech będzie - zgodził się ponuro. Postanowiła sprawić mu tymi abluq'ami przyjemność. Powoli zdjęła z niego ubranie. Każdy gest był łagodną pieszczotą. Napełniła wiaderko do lodu ciepłą wodą, do której wlała odrobinę pachnącego sosną płynu po goleniu. Umyła Mitchowi plecy, głaszcząc je w górę i w dół namydloną

122

RS

frotową rękawicą. Następnie usunęła pianę i delikatnie go wytarła. W podobny sposób zajęła się pośladkami i długimi nogami Mitcha. Dokładnie wysuszyła skórę między palcami. Odłożyła ręcznik i zaczęła masować twarde mięśnie ramion. Mitch westchnął z ulgą. Po chwili Katharine poczuła, że się odprężył. Przełożyła go na wznak, aby dokończyć mycie. Z zadowoleniem stwierdziła, że jest podniecony. - Kat. - Chrapliwy dźwięk jego głosu przyprawił ją o rozkoszny dreszczyk. - Kiedy zamierzasz przerwać te tortury? - Już niedługo - obiecała. - Naprawdę niedługo. - Przodem jego ciała zajęła się tak samo starannie jak plecami. Później zdjęła pantofle i przytuliła się do Mitcha. Pocałowała go lekko, a gdy rozchylił usta, prowokująco musnęła je czubkiem języka. Podniosła się i szybko zrzuciła z siebie ubranie. Wróciła do Mitcha. Zmysłowo pieściła jego pierś, brzuch, uda. Rozpalała ich coraz większa namiętność, aż w końcu niecierpliwie połączyli się ze sobą. Katharine wyczuła w pchnięciach Mitcha rozpaczliwą gwałtowność, jak gdyby kierowało nim coś więcej niż samo pożądanie. Razem osiągnęli przejmujące, słodko-gorzkie spełnienie i zmęczeni leżeli obok siebie. Oszołomiona intensywnością swoich uczuć do Mitcha, Katharine przesunęła dłonią po jego nagim ciele, ucząc się na pamięć zarysu twardych mięśni. - Tak mi przykro, że coś zepsuło ci dzisiaj humor - powiedziała cicho. - Wiem, jak bardzo martwisz się swoją rekonwalescencją. Ale bez względu na to, co się wydarzy, Mitch... - głos się jej załamał pamiętaj, że cię kocham. Zobaczyła zdumienie w jego oczach. - Katharine... Ja... ja nie chcę twojej litości. Litości?! Dobry Boże! Czy ten Mitch oszalał? Uznał, że ona się nad nim lituje? Nigdy tego nie robiła - nawet wówczas, gdy prawie umierał. Łudziła się przez tyle miesięcy... Uwierzyła, że jemu na niej zależy. Że nauczył się ją kochać. Jak mogła być taką idiotką. Przecież on się nie zmieni. Nadal miał

123

RS

o mej takie samo zdanie jak dawniej. Uważał ją za osobę płytką, niezdolną do głębokiej miłości. Tak bardzo skoncentrował się na własnych problemach, że nawet nie zauważył tej nowej intymności, która między nimi rozkwitła. Katharine ogarnęło poczucie beznadziejności i pustki. - Pogrążyłeś się w użalaniu nad sobą, Mitch. Szkoda, że sam tego nie dostrzegasz. - Wybacz, Katharine. Nie zamierzałem cię zranić. Ale między nami się po prostu nie układa. - W porządku, Mitch. - Pod powiekami zapiekły ją łzy. Pochyliła głowę i zamrugała, aby nie zobaczył tego jawnego dowodu cierpienia. Odwróciła się do Mitcha plecami. Przywarła do brzegu gąbczastego materaca, aby po jego pochyłości nie stoczyć się w stronę Mitcha. Rozpaczliwie pragnęła zostać teraz sama. Gdy nabrała pewności, że Mitch usnął, zamknęła się w łazience i zaczęła szlochać.

124

ROZDZIAŁ 10

M

RS

itch usiadł wygodnie w fotelu samolotu lecącego do Dallas. Finalizując transakcję z Downingami, odniósł osobiste zwycięstwo nad G.B. Powinien teraz pękać z dumy i optymistycznie patrzeć w przyszłość. Ale jego wyczyn był od początku do końca zasługą Katharine. To ona dopracowała każdy szczegół. Katharine. Aż do wczoraj wierzył, że odzyska jej miłość. On, inwalida. Może pozostanie nim na zawsze. Podczas ostatnich kilku miesięcy żył złudzeniami. Jego kretyńska duma nie pozwalała mu obiektywnie ocenić rzeczywistości. A jego pieniądze pokryły rachunek za wygodną izolację. Wcale nie stał się dzięki nim wolnym człowiekiem. Oszukiwał sam siebie. Nie odzyskał przecież swobody. W domu Katharine otaczała go gromada służby. Wystarczyło kiwnąć palcem i życzenie zostawało spełnione. Dlatego łatwo zapominał, kim naprawdę jest. Kaleką. Ten wyjazd do San Francisco otworzył mu oczy. Dopiero teraz Mitch zrozumiał, jak bardzo jego codzienna egzystencja jest uzależniona od pomocy innych. Katharine musiała podawać mu jedzenie. Ładowała go z wózkiem do furgonetki. Kładła go do łóżka. Zrezygnowała z oglądania malowniczego zachodu słońca i zwiedzania winnicy, ponieważ nie chciała zostawić go samego. Kąpała go... O tak, dobrze to zapamiętał... Najwyższy czas, aby przestał się oszukiwać. Powinien jak mężczyzna stawić czoło realiom. Nie wolno mu uwiązać Katharine do siebie. Zanadto ją kochał, aby zgotować jej los posługaczki. Patrzył nie widzącym wzrokiem w okno i myślał o tym, co powiedziała. „Kocham cię, Mitch". Parę dni temu, gdy jeszcze żył rojeniami, oddałby duszę za te słowa. Lecz weekend spędzony w Kalifornii obnażył prawdę. Mitch pojął, że minie wiele miesięcy lub

125

RS

lat - zanim wróci do sił. O ile w ogóle kiedykolwiek je odzyska. Nie zasługiwał na Katharine. Utracił ją na zawsze. Ale mógł uratować swój honor. Zwróci Katharine wolność. Zawsze jej pragnęła i zasługiwała na nią. On zniknie z jej życia. Zrezygnuje z własnych pragnień i marzeń, choć zapłaci za to wysoką cenę. Wiedział, że utrata Katharine złamie mu serce. Nie zamierzał jednak się nad sobą roztkliwiać. Zerknął w stronę Katharine. Z pochyloną głową przeglądała dokumenty i coś zawzięcie liczyła. Przez całą drogę zupełnie nie zwracała na niego uwagi. Jak gdyby przestał dla niej istnieć. Na rzęsach poczuł łzy. Pewnego dnia podziękujesz mi, najdroższa, pomyślał z przekonaniem. - Dzień dobry! - Katharine powitała przedstawicieli Invesco z wymuszonym entuzjazmem. Wymieniła z wszystkimi uścisk dłoni i usiadła przy stole. Miała nadzieję, że podpuchnięte oczy i szara cera doskonale uzupełniają jej wyreżyserowane wcielenie brzyduli. Czuła się okropnie. Przez całą noc pracowała nad nowym planem rozwoju KD Line. Sięgnęła po filiżankę kawy. Już trzecią, a była dopiero ósma rano. - Zaczynajmy, panno Drake - polecił jeden z panów. Przystąpiła do przedstawienia historii firmy i jej perspektyw. Wyprostowała się, usiłując jednocześnie nadać swemu głosowi autorytatywne brzmienie. - Aby zrealizować te zamierzenia, potrzebuję pomocy inwestora z nowoczesnym podejściem do biznesu. Moja fabryka ma przed sobą przyszłość. Proszę spojrzeć na dane ze strony czwartej. Na pewno zgodzą się państwo ze mną, że zastrzyk gotówki umożliwi uruchomienie nowej linii produkcyjnej. Koszty wytwarzania są rozsądnie skalkulowane i gwarantują wysokie zyski. Badania marketingowe potwierdzają atrakcyjność wyrobów. Ludzie z Invesco słuchali uprzejmie. O nic nie pytali. Katharine szybko zrozumiała, że nie są zainteresowani jej wyjaśnieniami. Jeden z mężczyzn co chwila zerkał na zegarek. Kobieta bawiła się długo-

126

RS

pisem, stukając nim o notes. Katharine zastanawiała się gorączkowo, co jeszcze powiedzieć, aby zafrapować swoich słuchaczy. Niestety, nic nowego nie przychodziło jej na myśl. W końcu się poddała. - Z chęcią odpowiem teraz na pytania - zakończyła. - Przeraziła się, słysząc własny głos. Był zmęczony i schrypnięty. Na pewno nie zabrzmiał optymistycznie. - Dziękujemy, panno Drake. Skontaktujemy się z panią. Te słowa oznaczały fiasko. Nie udało się jej przekonać tych ludzi do zainwestowania w KD Line. Czy przygotowałaby lepszą prezentację, mając do dyspozycji dwa dodatkowe dni? Czy przedstawiłaby ją bardziej sugestywnie, będąc wypoczęta i radosna? - Co za głupstwa - mruknęła pod nosem, gdy wyszła z Artem Harrisem na korytarz. Art poklepał ją po ręce. - Owszem - przyznał. - Dziwię się, że przepuścili taką okazję. Chodź, odprowadzę cię do windy. Katharine podreptała obok niego. - Wiem, że jesteś rozczarowana, Katharine, ale nie trać animuszu. Znajdziemy kogoś innego - przekonywał Art. - Nie zostało mi już dużo czasu - zauważyła. Za jakieś dwa miesiące stan konta zmusi ją do zwalniania pracowników. Zgodnie z logiką biznesu, na pierwszy ogień powinni iść uczniowie. Wolałaby już raczej sama wylać się z pracy. - Rozumiem twoją sytuację - zapewnił. - I podziwiam twoje talenty. Sądziłem, że szybciej staniesz nad przepaścią. Postaraj się gospodarować zapasami jak najdłużej. Zdwoję teraz wysiłki, żeby wyszukać dla ciebie odpowiedniego inwestora. Masz moje słowo. Z powodu pogody luty zawsze wydawał się Katharine najdłuższym miesiącem. W tym roku Dallas zostało dwukrotnie sparaliżowane przez silne mrozy. Ulice zamieniły się na pewien czas w lodowiska. Było zimno i ponuro. Przez ciężkie, ołowiane chmury rzadko prześwitywało blade słońce. Katharine przeżywała trudne chwile. Martwiła się przyszłością

127

RS

KD Line. Po raz pierwszy od lat nie miała ochoty chodzić codziennie do fabryki ani pracować po nocach. Zabrakło jej dawnego entuzjazmu. Mimo to wykonywała swoje obowiązki sumiennie i spędzała w firmie długie godziny. Tylko w ten sposób mogła być z dala od domu. Z dala od Mitcha. Wracała najczęściej późnym wieczorem. Mitch na ogół jeszcze nie spał, ale zawsze wydawał się czymś zajęty. Albo studiował jakieś dokumenty, albo z zapałem ćwiczył mięśnie rąk i nóg. Katharine miała wrażenie, że ostatnio ogarnęła go prawdziwa obsesja na punkcie odzyskania sprawności. Trzymał przy łóżku hantle i często je podnosił. W piątek zawołał ją, gdy tylko weszła do holu. - Katharine! Chodź zobaczyć moją nową zabawkę! W jego głosie dało się słyszeć takie podniecenie, że Katharine z ciekawością zajrzała do pokoju. Mitch czule poklepał opony nowego wózka. - Spójrz - nie ma akumulatora. To maleństwo jest napędzane Mitchem. - Robisz duże postępy. - Uśmiechnęła się blado. Miała nadzieję, że Mitch uzna to za przejaw entuzjazmu. - Tak - przyznał. - Postanowiłem wziąć się w garść i jak najszybciej zakończyć rekonwalescencję. - To dobrze. - Powinnam bardziej się cieszyć, pomyślała kwaśno. Przecież Mitch po troszeczku zbliża się do wolności. Tylko szkoda, że kieruje nim duma. To ona popycha go do działania. Ta sama cholerna duma, która nie pozwala mu dostrzec mojej miłości. W sobotę Mitch jeździł po całym parterze, ucząc się posługiwać nowym sprzętem. Zatrzymał Katharine, gdy szła zrobić pranie. - Chętnie wyrwałbym się gdzieś, jeśli masz czas. Wyglądał na tak znudzonego, że od razu się zgodziła. - Dokąd chciałbyś pojechać? - Wszystko mi jedno. - Może do centrum handlowego? Miałbyś okazję na serio wypróbować tę zabawkę. - Bez przekonania usiłowała mówić

128

RS

radosnym tonem, ale się jej nie udało. - Doskonale. Po drodze do Town East Mall oboje milczeli. Atmosfera wydawała się dziwnie napięta. W centrum Mitch zawzięcie przepychał się na wózku przez tłum. Katharine wlokła się noga za nogą, udając, że ogląda wystawy. Byli niby razem, a jednak osobno. Od niedawna stało się to regułą. Jeszcze kilka tygodni temu bawiliby się tutaj świetnie, przymierzając ubrania i żartując z siebie nawzajem. Wróciliby do domu zmęczeni, lecz rozradowani. Dzisiaj w ogóle ze sobą nie rozmawiali. Mitch odezwał się tylko raz. Mruknął ponuro „dziękuję"-, gdy pomagała mu wjechać po rampie na ganek. Następna sobota zapowiadała się atrakcyjnie. Z Houston przyjechał przyjaciel Mitcha spędzić z nim wieczór. Mitch w skrócie opowiedział o swojej walce z G.B. - A co z Kathie? - zapytał Josh. - Widzę, że znów jesteście razem. Mitch pogadałby o czymkolwiek, byle nie o Katharine. Wolał nie ujawniać swoich emocji. - Nie - zaprzeczył. - Nie jesteśmy razem. I nie będziemy. Wzruszył ramionami. - Trzeba umieć w życiu wybrać najlepsze rozwiązanie - powiedział ogólnikowo. - Miał nadzieję, że zabrzmiało to jak filozoficzne stwierdzenie, a nie przyznanie się do klęski. - Urwijmy się stąd, bracie. Zróbmy rundę po barach... - Josh zerknął na fotel Mitcha - albo co tylko chcesz. - Jedźmy do baru. - To lepsze niż siedzieć tutaj i rozmawiać o Katharine, pomyślał. Po kilku nieudanych próbach Josh załadował go do furgonetki i zawiózł do nocnego klubu. Było tu jak w dyskotece - głośno i prawie ciemno. Mitch zaparkował przy stoliku i rozejrzał się po zatłoczonej sali. Uśmiechnął się z przymusem. - Świetne miejsce, Josh. Marzyłem o takiej rozrywce - zełgał. Od czasów studenckich prawie wcale nie chodził po barach.

129

RS

Z drinkiem w dłoni, Josh ruszył na podryw. Wkrótce przyprowadził młodą kobietę. Przedstawił ją Mitchowi i sam zaraz wrócił na parkiet. Mitch postawił blondynce martini. Jednym uchem słuchał monologu na temat jej nudnej pracy w biurze. Wlał w siebie cztery kolejki whisky, żeby się wyłączyć. W końcu dziewczyna chyba uznała, że traci czas. Podziękowała za koktajl i zniknęła w tłumie. Mitch czuł, że od dymu łzawią mu oczy, a od huku perkusji pękają bębenki w uszach. Wypił jeszcze dwie szklaneczki, aby przytępić zmysły. Urżnąłem się jak świnia, przemknęło mu przez myśl. - Chrzanię to! Zasłużyłem na trochę zabawy -mruknął sam do siebie. Znów zamówił kolejkę i zdążył ją wypić, nim zjawił się Josh. Josh był na szczęście trzeźwy. Zawiózł go do domu i wepchnął wraz z wózkiem do pokoju. Bezskutecznie usiłował położyć przyjaciela. W przebłysku świadomości Mitch zdał sobie sprawę, że jest bezwładny jak szmaciana lalka. Starał się wyjaśnić Joshowi, jak działa specjalna deska, ale język mu się plątał. Obaj mężczyźni pokrzykiwali na siebie nawzajem, próbując zmusić do posłuszeństwa oporne ręce i nogi Mitcha. Po chwili przyszła zaspana Katharine. - Oho. - Mitch zrobił przerażoną minę. - Dostaniemy zaraz w skórę - stwierdził scenicznym szeptem. - Byliśmy nieegrzeczni, Josh. - Zamierzał mrugnąć porozumiewawczo, ale powieki same mu opadły i nie miał siły ich unieść. Zresztą nawet się nie starał. Lepiej udawać, że śpi, i uniknąć gniewu Katharine. Katharine w milczeniu sięgnęła po deskę i z pomocą Josha rzuciła Mitcha na łóżko.No tak, pomyślał. Staczam się na dno. I to na oczach Katharine. Właściwie nie powinien się już tym przejmować. A jednak był na siebie wściekły. Jak mógł dopuścić do tego, żeby Katharine zobaczyła go w takim stanie. - To wszystko twoja wina - zamruczał. - Wyłącznie twoja. Może jutro - jak wytrzeźwieje - połapie się dlaczego. Któregoś wieczora Katharine wróciła z pracy trochę wcześniej niż zwykle. Przechodząc obok pokoju Mitcha, zerknęła do środka. Mitch

130

RS

ćwiczył zawieszonymi na lince ciężarkami. - Jak ci idzie? - Chyba nieźle - powiedział bez przekonania. - Zdaniem Steve'a mogę sypiać na normalnym materacu. Potrafię już samodzielnie przesiąść się na wózek. - Gratuluję. - Chciałabyś zrobić dla mnie łóżko? Może jeszcze coś? O, tak, z chęcią wydarłaby z siebie serce, aby udowodnić swoją miłość. Podarowałaby Mitchowi w prezencie wspaniałe łóżko. A później niech ją piekło pochłonie. - Nie bardzo rozumiem dlaczego - odparła powściągliwym tonem. - Lubisz urządzać ten dom po swojemu i znasz się na produkcji mebli. Postanowiłem więc poprosić cię o przysługę. Katharine trochę złagodniała. Mitch odzyskiwał siły. Cóż z tego, że myślał wyłącznie o sobie. Dla jego zdrowia ten egoizm może się okazać korzystny. - Przykro mi, Mitch, ale naprawdę nie mam czasu. Trzeba kupić coś nowego do spania. Moje sprzęty prawie nie nadają się do użytku. Są stare i zniszczone. Wiedziała, że należy zaproponować mu wyjazd do sklepu. Musiałaby jednak spędzić z Mitchem kilka godzin. Czuć jego bliskość. Dotykać go, pomagając przy wsiadaniu i wysiadaniu. Na myśl o tym ogarnęło ją przygnębienie. - Jutro zamówię dla ciebie tapczan - obiecała. - Nie. Ja się tym zajmę. - W takim razie sam zapłać rachunek i zabierz mebel ze sobą, gdy będziesz się stąd wyprowadzał. - Dobrze, skoro tego żądasz. - Umowa stoi. - Katharine ruszyła do drzwi. - Katharine? - Jego głos zabrzmiał dziwnie nagląco. Zatrzymała się w pół kroku. - Dziękuję ci za przyjaźń... - Proszę bardzo - wydusiła z siebie. - Dobranoc. - Dobranoc - mruknął.

131

RS

Idąc do sypialni, po raz setny przeklęła swoją głupotę. Nie powinna przyjmować Mitcha do siebie. Jego obecność przyniosła tylko cierpienie. Potrzebowała teraz kogoś bliskiego, powiernika, który wysłuchałby jej zwierzeń i zrozumiał jej ból. Niestety, nie miała przed kim otworzyć serca. Nie mogła obciążać Gusa swoimi osobistymi problemami. I tak zamartwiał się sytuacją KD Line. Telefoniczna rozmowa z rodzicami także nie przyniosłaby ukojenia. A od czasu gdy Mitch tutaj zamieszkał, Katharine zaniedbała przyjaciół. Kolejny głupi błąd. Na szczęście Mitch szybko wraca do zdrowia. Wszystko wskazywało na to, że już wkrótce stąd zniknie, a ona po raz drugi zacznie organizować swoje życie od nowa. Marzec przyniósł ocieplenie i zapowiedź wczesnej wiosny. W sobotnie popołudnie Katharine mieszała farbę. Zamierzała pomalować jedną z sypialni. Po powrocie z San Francisco przestała odnawiać jadalnię. Chciała jak najmniej przebywać w pobliżu Mitcha. Już prawie udało się jej uzyskać odpowiedni kolor, gdy usłyszała odgłos jadącego korytarzem wózka. Przez moment miała ochotę uciec kuchennymi schodami na piętro. Szybko wytarła ręce - i zmitygowała się. Przecież to jej dom. Nie będzie się przed nikim ukrywać. Uśmiechnęła się, zadowolona ze swojej stanowczości. Mitch wjechał do kuchni i wyjrzał przez okno. W milczeniu kontemplował zaniedbany ogród - trzy nędzne krzaczki, szary trawnik i patio wyłożone kruszącą się cegłą. W końcu zapytał: - Zostało jeszcze trochę kawy? - Tak. Jest niezbyt świeża, ale gorąca. - Napełniła kubek i postawiła go na stole. Mitch niemal bez trudu podniósł ciężki kubek do ust. Zauważyła ten wyczyn, ale nic nie powiedziała. Z roztargnieniem zaczęła grzebać w pudełku z wałkami do malowania. Po chwili usłyszała, że Mitch odetchnął głęboko. - Katharine? Spojrzała na niego. Znów gapił się w okno. Zakasłał i przelotnie spojrzał jej w oczy, ale zaraz umknął spojrzeniem w bok. - Moja rekonwalescencja zbliża się do końca. Niedługo

132

RS

wyjeżdżam. Skinęła głową. - Oboje powinniśmy zamknąć pewien rozdział. - Tak. - Usiłowała nadać swemu głosowi spokojne brzmienie. Chyba najwyższy czas. - Musimy wziąć rozwód. Zgarbiła się i prawie natychmiast wyprostowała plecy. Przecież mogła się tego spodziewać. Nieudane małżeństwo i trzy lata separacji mówiły same za siebie. Oczywiście, że należało się rozwieść. Sama o tym kiedyś myślała. Dlaczego więc czuła się teraz tak, jak gdyby dostała pięścią w żołądek? - Dobrze - szepnęła prawie bezgłośnie. Mitch wyciągnął w jej stronę dużą, brązową kopertę. - Przygotowałem odpowiednią umowę - powiedział beznamiętnie. - Tamta przedślubna traci moc. Dzięki temu otrzymasz bardzo dużą rekompensatę za wszystko, co dla mnie zrobiłaś. - Nie - wychrypiała. - Nie będziesz musiała w przyszłości martwić się o pieniądze, Katharine. - Wypchaj się swoimi pieniędzmi! Nigdy mi na nich nie zależało i dobrze o tym wiesz. Oferujesz mi jałmużnę, ponieważ już nic ode mnie nie potrzebujesz! Na widok jego miny zrozumiała, że trafiła w dziesiątkę. - Nie o to chodzi, Kat. Chcę, żebyś była wol... Przerwała mu w pół słowa. - Nic się nie zmieniłeś, prawda? Sam zdecydowałeś, co jest dla mnie najlepsze, i od razu opracowałeś plan. Łącznie z dokumentem, który mam potulnie podpisać. Nigdy nie raczyłeś zapytać, czego ja chcę! - Ależ Katharine... - Na szczęście tak się składa, że ja też chcę rozwodu. I zamierzam go załatwić. Ale nic więcej od ciebie nie potrzebuję. Zatrzymaj sobie swoją parszywą forsę!

133

RS

Chwyciła kubełek z farbą i pognała na piętro. Nawet nie zauważyła, że bladoróżowa emulsja chlapie jej na nogi. Katharine siedziała w swoim maleńkim gabinecie w KD Line. Usiłowała wydusić z bilansowego arkusza trochę gotówki. Nagle zadzwonił telefon. - Katharine, lepiej się czegoś przytrzymaj - powitał ją Art Harris. W jego głosie brzmiało podniecenie. - O co chodzi, Art? - Wstrzymała oddech, a serce zaczęło jej głośno walić. - Znalazłem dla ciebie ofertę. - Ofertę? Nie masz na myśli tylko kolejnej prezentacji? - Nie. Zgłosiła się firma, o której wcześniej nie słyszałem. OmegaAlpha. Katharine zrobiło się słabo z wrażenia. - Jak do tego doszło? Przecież nikt mnie nie wzywał. - Dostałem najpierw pismo, bardzo ostrożnie sformułowane. Od razu ich sprawdziłem. To silna korporacja o dużym kapitale. - Cudownie. - Wysłałem im twój najnowszy plan rozwoju. Wtedy zasugerowali spotkanie. Rozmawiałem z nimi w twoim imieniu. Wolałem oszczędzić ci ewentualnych rozczarowań. Ale ich propozycje przeszły moje najśmielsze oczekiwania. - Mów jaśniej. - Wyobraź sobie, że oni postanowili kupić jedną trzecią udziałów KD Line. Dają cenę, którą ustaliłaś. Plus usługi konsultingowe. Zarządzanie fabryką pozostanie w twoich rękach. Spotkajmy się za godzinę. Musimy omówić szczegóły - zakończył rozmowę Art. Odłożyła słuchawkę i oparła się łokciami o biurko. Po policzkach spływały jej łzy. Stopniowo rozładowywały stres nagromadzony w ostatnich miesiącach. Pięć minut później Katharine osuszyła twarz higieniczną chusteczką i wbiegła do hali. - Gus! - Rzuciła się dziadkowi na szyję, niemal go przewracając. Gus, Jesteśmy uratowani! Możemy spłacić kredyt i rozpocząć

134

RS

produkcję Habitatu! Gus uściskał ją mocno. - Dziecinko, zawsze wiedziałem, że tego dokonasz! Po południu spotkała się ze swoim prawnikiem. Stwierdził, że oferta jest wyjątkowo korzystna. Nie widział potrzeby wprowadzania żadnych zmian. Katharine z satysfakcją podpisała dokumenty. Nawet jeśli transakcja spadła z nieba, to poprzedził ją prawie rok intensywnych poszukiwań kontrahenta. Ta umowa była jednak warta wszystkich starań. Katharine postanowiła załatwić jeszcze jedną sprawę natury prawnej. Poprosiła Marka o przygotowanie rezygnacji ze stanowiska wiceprezesa Woods Inc. Lepiej odciąć się od interesów Mitcha, zanim on sam tego zażąda. Czekając na wypełnienie formularza, kolejny raz doszła do wniosku, że nigdy nie należy się poddawać. Dowodził tego dzisiejszy uśmiech losu. Bez korporacji Omega-Alpha miała do wyboru dwie możliwości: zbankrutować lub prosić Mitcha o pieniądze. Teraz finansowe kłopoty się skończyły. Art ręczył za wiarygodność Omegi-Alphy. Katharine przypomniała sobie kilka słów z greki, stanowiących część studenckiego ślubowania. Nazwa firmy wydawała się nielogiczna. W swobodnym tłumaczeniu oznaczała „od końca do początku". Być może ktoś celowo zmienił kolejność, aby osiągnąć bardziej interesujący efekt. Katharine potrząsnęła głową. Po co te rozważania. Najważniejsze, że KD Line utrzyma się na powierzchni. Tylko to się obecnie liczyło. A ona musiała jak najszybciej jechać do domu, żeby się przebrać. Zamierzała zaprosić Gusa na wykwintny obiad. Korzystając z wypracowanych z trudem umiejętności, Mitch przesiadł się z łóżka na wózek. Uśmiechnął się z zadowoleniem. Ostatnio nawet nogi zaczynały nabierać sprawności. Wkrótce będzie mógł samodzielnie dawać sobie radę. Raz na zawsze rozstanie się z Katharine. Zaskoczyło go nieoczekiwane pukanie. Zawołał „proszę" i do pokoju weszła Katharine. Wyglądała na odprężoną i szczęśliwą.

135

RS

Właśnie taką chciał ją zapamiętać. - Mam dobre wiadomości - obwieściła uroczystym tonem. Sprzedałam jedną trzecią udziałów w KD Line. To oznacza uruchomienie linii produkcyjnej sprzętu dla placów zabaw. - Wspaniale! Chyba należy oblać taki sukces. Zapraszam cię na obiad. - Dziękuję, ale Gus i ja już wczoraj wieczorem uczciliśmy tę okazję. A więc wszystko rozwija się zgodnie z moimi przewidywaniami, pomyślał. Katharine wykluczyła go ze swego życia. Spodziewał się tego, a jednak ogarnął go nagły chłód. - Poza tym nie musisz mnie dokarmiać - powiedziała cierpko. Zapamiętaj sobie, że ja naprawdę nie potrzebuję twojego miłosierdzia. Wolał nie podejmować dyskusji na temat swoich pieniędzy. - Wiesz, Katharine... - zaczął z wahaniem. - Sądzę, że powinienem się stąd wyprowadzić. - Naprawdę? - spytała obojętnie. - Moja obecność staje się dla ciebie krępująca. - Gdzie pojedziesz? - Usłyszał w jej głosie raczej ciekawość niż troskę. - Do Houston. Jest tam kilka dobrych ośrodków rehabilitacyjnych. - Możesz nadal tu mieszkać. Masz przecież tyle sprzętu. A Steve okazał się doskonałym terapeutą. Nie potrafił nic wyczytać z miny Katharine. Ale jej ręce drżały. Chwyciła oparcie krzesła. - Wcale mi nie przeszkadzasz. A poza tym twoja rekonwalescencja i tak zbliża się do końca. Już nie potrwa długo, prawda? Czyżby Katharine nadal miała na uwadze jego dobro? Serce Mitcha uderzyło szybciej ze wzruszenia. - Nie. Najwyżej kilka tygodni. - W takim razie zostań. - Odwróciła się i wyszła. Pogratuluj sobie, idioto, pomyślał. Dostałeś to,

136

RS

czego chciałeś. Wkrótce odzyskasz kondycję i Katharine przestanie się przejmować twoim zdrowiem. Zgodziła się też na rozwód, a jej problemy finansowe zostały rozwiązane. Osiągnął więc wszystko, na czym mu zależało. A jednak czuł się tak, jak gdyby poniósł klęskę. W sobotnie popołudnie ktoś zadzwonił do drzwi. Mitch pojechał do holu, żeby otworzyć. Na progu stała uśmiechnięta Francine. - Mitch! Doskonale wyglądasz! - Postawiła mu na kolanach duży kosz z owocami. - Przywiozłam mały prezent dla mojego ulubionego inwalidy. - Fantastycznie. - Zerknął na górę pomarańczy. - My rzeczywiście tutaj głodujemy. Ratujesz nam życie. - Cieszę się, że mogłam pomóc. Zauważył w głębi korytarza Katharine. Zatrzymała się niezdecydowana. Po krótkim wahaniu weszła do holu. - Witaj, Francine - powiedziała beznamiętnym tonem. - Nie spodziewałam się twojej wizyty. - Postanowiłam wpaść bez zapowiedzi. Nie wątpiłam, że zastanę Mitcha. Kaleka jest przecież uwiązany do miejsca. Katharine milczała. - Zdziwiłabyś się, wiedząc, gdzie byłem i czego dokonałem. Katharine wzięła koszyk, unikając wzroku Mitcha. - Zaniosę to do kuchni. - Chodź, Mitch - poleciła Francine. - Musimy porozmawiać. Zaczekała, aż wjedzie za nią do pokoju i zamknęła drzwi. - Kochanie, co znów odbiło tej Katharine? Jest jeszcze mniej komunikatywna niż zwykle. - Widocznie przestała cię uważać za szwagierkę. Rozwodzimy się. - Spłaciłeś ją? Zacisnął zęby, żeby się opanować. - Przekonałem Katharine, że trzeba rozwiązać nasze małżeństwo. Ale ona odmówiła przyjęcia pieniędzy - a ofiarowałem jej bardzo dużo. - Cudownie! Udało ci się wymigać!

137

RS

- Do diabła, Francine, wcale tego nie chciałem. Katharine po prostu nie interesuje mój majątek. To jedyna osoba na świecie, która mnie rozumie. Francine westchnęła ciężko. - To manipulatorka, Mitch, tylko ty tego nie dostrzegasz, mój naiwny biedaku. Uznał, że dyskusja z Francine to próżny trud, i zmienił temat. Pół godziny później Francine poszła na górę. Katharine gipsowała akurat ściany w jednej z sypialni. - No, no, widzę rezultaty twojego odnawiania. Nic dziwnego dzięki pomocy służby na pewno masz teraz mnóstwo wolnego czasu. - Francine, spędzam w swojej firmie całe dnie i ta praca przynosi rezultaty. Moje interesy zaczynają kwitnąć. Poza tym zajmuję się domem i pomagam twojemu bratu odzyskać zdrowie. Nie mam wolnego czasu. - Och, kochanie, nie złość się na mnie. Pogadajmy rozsądnie. - Dobrze. - Katharine zaprowadziła ją do kuchni i zaczęła parzyć kawę. - Czego chcesz? - zapytała wprost. - Wiesz, Mitch czuje się całkiem dobrze. Powiedział mi też, że w końcu zgodziłaś się na rozwód. - Uhm - potwierdziła, zastanawiając się, do czego Francine zmierza. - Mitch powinien teraz wrócić do normalnego życia i do swojego domu. - Tak sądzisz? - wycedziła. Francine nigdy nie zdawała sobie sprawy ani z charakteru choroby Mit-cha, ani z trudów rekonwalescencji. Najwyższa pora, aby uświadomić troskliwą siostrzyczkę. - Mitch nadal nie może chodzić, Francine. Nie wiadomo, czy i kiedy odzyska pełną sprawność. Musi stale mieć przy sobie kogoś, kto wszystkiego dopilnuje. Kto się dla niego poświęci. - Zmierzyła Francine lodowatym wzrokiem. - Weźmiesz ten etat? - spytała ironicznie. Francine zaczerwieniła się.

138

RS

- Wynajmę ludzi, aby o Mitcha dbali. Zapewnię mu doskonałe warunki. Dlaczego z takim uporem usiłujesz go tutaj zatrzymać? - To całkiem proste. Chcę dla niego jak najlepiej. - Tylko tyle? - Na twarzy Francine odmalowało się niedowierzanie. - Tak, Francine. Rozwodzimy się, ale nie biorę od niego ani centa. - Och, przede mną nie musisz udawać niewiniątka, kochanie. Wiem, że Mitch zatroszczył się o twoje dobro. Znam jego szczodrość w stosunku do ciebie. Jeszcze niedawno takie słowa rozgniewałyby ją nie na żarty. Przez całe lata tolerowała arogancję szwagie-rki, aby uniknąć konfliktów w rodzinie. Lecz obecnie sytuacja się zmieniła. Katharine przygryzła wargi. Ją i Mitcha dzieliły od rozwodu proste formalności. Niech więc Francine plecie, co jej ślina na język przyniesie. Już nie zamierzała się tym przejmować. Spojrzała na Francine z politowaniem i zabrała się do gipsowania. - Katharine, wspomniałaś chyba, że twoje interesy dobrze stoją. - Owszem. Niedawno zaprojektowałam nowy, atrakcyjny wyrób. Uruchomienie linii produkcyjnej zabezpieczy mi przyszłość. Doradca finansowy znalazł dla mnie idealnego inwestora - korporację Omega-Alpha. - Naprawdę? A do kogo ona należy? - Nie... nie jestem pewna. Negocjacje prowadził mój konsultant. Twierdzi, że to wiarygodna firma, a on zna się na rzeczy. Dlatego go wynajęłam. - Czy nie przyszło ci do głowy, że właścicielem tej Omegi-Alphy może być Mitch? Wstrząśnięta Katharine wciągnęła głośno powietrze. - Co... co takiego? - wybąkała. - Skąd ten pomysł? - Znam swojego brata, Katharine. Założę się o pięćset dolarów, że on się za tym kryje. Prawdopodobnie w ten sposób zrealizował zamiar, z którym przyjechał do Dallas. Chciał zainwestować w twoje podupadające przedsiębiorstwo.

139

ROZDZIAŁ 11

K

atharine z otwartymi ustami gapiła się na Francine. Przez chwilę obawiała się, że zemdleje. Ale gniew dodał jej sił. - Zaraz się przekonamy! Francine cofnęła się w stronę

RS

wyjścia. - Ojej, jak późno. Muszę gnać na lotnisko. Wezwij mi taksówkę, kochanie. - Sama sobie wezwij! Zaciskając szczęki, Katharine pomaszerowała do pokoju Mitcha. Bez wahania zabębniła pięścią w drzwi. - Mitch! - Wejdź. Przygotowałem dla ciebie niespodziankę. - Mam powyżej uszu twoich niespodzianek! - wrzasnęła. - Czy coś się stało? Nawet nie zauważyła, że pobladł. - Francine właśnie odbyła ze mną rozkoszną pogawędkę. Założyła się o pięćset dolarów, że Ome-ga-Alpha należy do ciebie, że ty jesteś moim inwestorem. - Co? - Mitch poszarzał na twarzy. - Przecież słyszałeś. Czy to prawda? - Och, Kat, pozwól mi wszystko wyjaśnić - zaczął, chwytając poręcze tak mocno, że mu zbielały kłykcie. - Tu nie ma co wyjaśniać. Zaplanowałeś wszystko w zeszłym roku. Postanowiłeś dać mi nauczkę. Dlatego przyjechałeś do Dallas. Gdybyś nie zamierzał przejąć mojej firmy, pochorowałbyś się w Houston. Komuś innemu zwaliłbyś się na kark! Aż się skulił, słysząc jej okrutne słowa. Do licha, zasłużył na nie. - Nigdy niczego od ciebie nie potrzebowałam. Ale ty podstępnie kupiłeś jedną trzecią KD Line. Mojej firmy! Ja ją stworzyłam! - Potrzebowałaś inwestora - powiedział cicho. - To nie był twój problem.

140

RS

- Kontrakt gwarantuje ci prawo wykupu tych udziałów za pięć lat. - Nie chcę czekać tak długo! - Wobec tego zmienię ten punkt. Możesz odkupić tę część w każdej chwili. - Wiesz, że mnie na to nie stać. - Do licha, zniszczę tę umowę, a ty zatrzymasz kapitał. - Och, co za wielkoduszność! Dziękuję bardzo, ale nie skorzystam! Spłacę cię tak szybko, jak zdołam. A teraz marzę tylko o tym, żebyś stąd zniknął. W oczach Mitcha błysnął gniew. - Zamierzałem ci pomóc, Katharine. Dać ci tę upragnioną wolność. Ale ciebie zaślepia duma. Jesteś nawet gotowa pogrążyć swoją firmę. - A ty lepiej się przygotuj do przeprowadzki. Wynoś się z mojego domu! I z mojego życia! Jutro wyjeżdżam w interesach. Jak wrócę, ma cię tutaj nie być! Spiorunowała go wzrokiem. Miała nadzieję, że widzi tego drania ostatni raz. Odwróciła się na pięcie i z podniesioną głową opuściła pokój. Następnego dnia o dziewiątej rano usiadła sztywno na krześle w kancelarii adwokackiej. - Postanowiłam w końcu wziąć rozwód, Mark. Po trzech latach separacji sprawa jest prosta. Oboje uznaliśmy, że nasze małżeństwo to fikcja. - Ustaliliście zasady podziału wspólnego majątku? - Niczego nie będziemy dzielić. Każde z nas zatrzyma swoją własność. - Na pewno odpowiada ci takie rozwiązanie? Rezygnujesz z odprawy i alimentów? - Niewiele mi się należy. Podpisałam umowę przedślubną. - Moglibyśmy spróbować ją unieważnić. Orientuję się, że pan Woods to człowiek zamożny. - Rozumiem, Mark, że chodzi ci o moje dobro, ale oprócz rozwodu nic nie chcę od tego zamożnego człowieka. - Czy on się zgadza na rozwód?

141

RS

- Sam go zasugerował. - W takim razie sądzę, że podpisze upoważnienie dla swojego prawnika i zrezygnuje z osobistego udziału w rozprawie. - Załatw to jak najszybciej, Mark. - Dzisiaj przygotuję i wyślę dokumenty. Patrzyła tępo w okno, gdy Mark obszedł biurko i ujął ją za rękę. Jego opanowany głos podziałał na Katharine jak balsam. - Za sześćdziesiąt dni dostaniesz wezwanie do sądu. Zadam ci dziesięć pytań i będzie po wszystkim. - Odprowadził ją do drzwi. Na korytarzu nieoczekiwanie zrobiło się jej słabo. Odetchnęła głęboko. Sześćdziesiąt dni. Cała wieczność, pomyślała z przerażeniem. A za dwa miesiące wcale nie będzie po wszystkim. Minie dużo czasu, nim spłaci Mitcha co do grosza, razem z odsetkami. Dopiero wtedy definitywnie przetnie więzy łączące ją z panem Woodsem. Wiosenne słońce przeświecało przez koronę drzewa rosnącego w ogródku najlepszej restauracji Nowego Orleanu. Z oddali dochodziły dźwięki muzyki. Katharine z uśmiechem patrzyła na Charlesa Broussarda. - Panno Katharine, przypomina sobie pani ten dzień, kiedy sprowadziłem panią tutaj po raz pierwszy? Tylko dobry, stary pan Broussard mówił do niej „panno Katharine". Czuła się wtedy jak dama z czasów secesji, cała w koronkach i jedwabiach. Jednocześnie starszy pan traktował ją w interesach jak równorzędnego partnera. - Doskonale pamiętam. Zadzwonił pan do mnie i poprosił o dostawę moich mebli. Nawet nie wiedząc, jak wyglądają. - Och, ja ich nie widziałem, ale Marie zobaczyła je u przyjaciół w Dallas. Natychmiast chciała kupić takie same dla naszego wnusia. Wyobraża sobie pani, jak boleśnie ścisnęło się serce starego człowieka? Żaden z wyrobów mojej fabryki nie okazał się wystarczająco dobry. - Był pan moim pierwszym poważnym klientem. Gdy zaczęły

142

RS

nadchodzić pańskie zamówienia, uwierzyłam w swoje siły. Jestem panu za to dozgonnie wdzięczna. - Całkiem niepotrzebnie, panno Katharine. Te sukcesy są wyłącznie zasługą pani talentu i ciężkiej pracy. Prędzej czy później ktoś musiał panią odkryć. Ja też odniosłem korzyści. Zaprezentowanie wyrobów KD Line w Luizjanie pozwoliło mi wyprzedzić konkurencję. Zatarł ręce, najwyraźniej zadowolony z tego wyczynu. - Porozmawiajmy o tym sprzęcie dla placów zabaw. Obiecała już pani jakieś dostawy dla innych sklepów w Baton Rouge lub Lafayette? Pokręciła głową, więc kontynuował: - Nigdy nie prowadziłem sprzedaży takich artykułów, ale chyba warto spróbować. Zamawiam od razu dużą partię. Urządzę specjalne ekspozycje na parkingach. Taka reklama przyciągnie uwagę. - Oczy mu rozbłysły. - W ten sposób stary Charles znów pobije na głowę przeciwników z branży. Katharine postanowiła rozpocząć produkcję Habitatu, choć była zmuszona skorzystać z pieniędzy Mitcha. Miała jednak zobowiązania zarówno wobec banku, jak i Gusa. Nie mogła sobie pozwolić na plajtę. Podczas tej podróży w interesach przekonała się, że Habitat szturmem zdobędzie rynek. Wielu dawnych odbiorców prosiło o dostawy. Lecz dopiero wielkie zamówienie pana Broussarda oznaczało sukces. Pociągnęła łyk mrożonej herbaty, myśląc o przyszłych zyskach. Potrzebowała wysokich obrotów, żeby spłacić Mitcha. Dzisiejszy dzień stanowił dobry początek. - Panno Katharine - Charles Broussard wyrwał ją z zamyślenia wiem, ile nakładów wymaga uruchomienie nowej linii produkcyjnej. Gdyby kiedykolwiek szukała pani dodatkowego kapitału, to pragnąłbym dowiedzieć się o tym jako pierwszy. Reflektuję na trochę udziałów pani fabryki. - Słucham? - Bezwiednie zacisnęła dłoń na szklance i patrzyła na

143

RS

starszego pana ze zdumieniem. - Proszę mi wybaczyć, panno Katharine. Nie zamierzałem pani urazić. Wcale nie sugeruję, że jest pani w kłopotach. Po prostu zawsze rozglądam się za dobrą inwestycją. Gdyby o tym wiedziała tydzień temu! Charles Broussard byłby idealnym wspólnikiem. Gdyby otrzymała tę propozycję, zanim Mitch „uratował" KD Line. Nagle przypomniała sobie ostatnią rozmowę z Mitchem. - Niedawno sprzedałam jedną trzecią mojej firmy, ale współpraca z inwestorem nie układa się dobrze. - Ile musiałbym wyłożyć, aby wykupić jego akcje? Podała astronomiczną sumę, spodziewając się, że pan Broussard zblednie. - Panno Katharine, przejmę ten kontrakt, jeśli łaska. - Przecież jeszcze się pan z nim nie zapoznał. Nic pan nie wie o kondycji finansowej KD Line... - Próbowała mu umożliwić wycofanie się z honorem. Bała się uwierzyć w swoje szczęście. - Znam jakość pani mebli. Cieszą się niesłychanym popytem. Za cztery - pięć lat zostanie pani milionerką. Wtedy ja otrzymam swoją część. Katharine przysiadła na brzegu hotelowego łóżka. Wkrótce przetnie wszelkie związki z Mitchem. Złoży podpis na kilku dokumentach. Cierpliwie poczeka na rozwód i będzie naprawdę wolna. Już teraz powinna to uczcić. Otworzyć butelkę szampana, powiadomić przyjaciół. Ale niby kogo? Na pewno nie Gusa. Nie chciała go martwić, więc przemilczała prawdę o Omedze-Alphie. Oczywiście, miała ochotę zadzwonić do Mitcha. Z rozkoszą zawiadomiłaby go o transakcji z Charlesem Broussardem. Wolała jednak zobaczyć minę Mitcha i napawać się jego zdumieniem. Krążyła niespokojnie po małym pokoju, usiłując wykrzesać z siebie ochotę na szampana. W końcu podniosła słuchawkę i zamówiła duże pudełko szwajcarskich czekoladek. Zawsze działały na nią kojąco. Wzięła bombonierkę do łazienki i przygotowała kąpiel. Leżąc w

144

RS

wannie zajadała słodycze, aż woda całkiem wystygła. Położyła się spać zadowolona z siebie. Wreszcie odetchnie - po raz pierwszy od września, gdy Mitch znów pojawił się w jej życiu. W ciągu ostatnich siedmiu miesięcy zmieniło się wszystko - i nic. Znów zakochała się w niewłaściwym mężczyźnie. Nie mogła nadziwić się swojej głupocie. Zakochała się w tym samym Mitchu, któremu na niej nie zależało. On wcale jej nie kochał. Wiedziała o tym przez cały czas. Owszem, łudziła się próżnymi nadziejami, gdy w łóżku był tak namiętny. A on ją po prostu wykorzystał. Przewróciła się na plecy i ścisnęła skronie rękami. Jednak nie jest obiektywna. Musiała to przyznać. Przecież Mitch nie zmusił jej do niczego. Ona sama była agresywna i prowokująca. Ze wstydem przypomniała sobie swój występ w zielonej sukience. Lecz Mitch też zawinił, pomyślała, aby się rozjątrzyć. Wciąż podejmował za nią decyzje. Zainstalował system alarmowy, nie pytając jej o zdanie. Co prawda, te marne zamki rzeczywiście nie zapewniały bezpieczeństwa... Skłamał o negocjacjach z Wysockim. Oszukał ją, żeby skłonić do przedłużenia pobytu w San Francisco. No tak, ale ona nie uprzedziła, że musi się przygotować do spotkania z Invesco. Bez powodzenia starała się znaleźć dowody despotyzmu Mitcha. Usiłował nad nią dominować czy nie? Większość ludzi uznałaby ten alarm za wspaniały prezent. Ale po co Mitch go zamówił - martwił się o nią czy o siebie? Zaproponował jej kredyt, nie stawiając żadnych warunków. Poczuła się wtedy dotknięta. Natomiast miała mu za złe, że trzy lata temu nie pomógł jej finansowo. Trzeba jednak pamiętać, że podstępnie kupił część jej firmy. To było niewybaczalne. Katharine walnęła pięścią w poduszkę. Przez tyle miesięcy planował to posunięcie. Czemu tak długo zwlekał? Od początku znał przecież jej beznadziejne położenie. Czyżby dawał jej czas na znalezienie inwestora? Czekał, aby wkroczyć do akcji tylko w ostateczności? A może sprawiało mu przyjemność

145

RS

przyglądanie się jej rozpaczliwym wysiłkom - i klęsce? Lecz kontrakt wydawał się korzystny. Pozostawiał w jej rękach zarządzanie KD Line. Nadal posiadała też dwie trzecie udziałów. Mogła zrobić z przedsiębiorstwem to, co jej się żywnie podobało. Nawet sprzedać. Tak twierdził prawnik. W takim razie jakie korzyści zamierzał odnieść Mitch? Dlaczego w ogóle zaangażował się w tę transakcję? Powiedział: „Pragnę dać ci wolność". Co naprawdę oznaczały te słowa? Aż do tej pory Katharine podejrzewała, że Mitch czuł się w obowiązku zapłacić za jej opiekę. Teraz zaczęła mieć wątpliwości. A jeśli on po prostu chciał uwolnić ją od finansowych trosk? Wyskoczyła z łóżka i zaczęła niespokojnie krążyć po pokoju. Nie potrafiła uporządkować targających nią emocji i wątpliwości. Tylko jedno wiedziała na pewno - jej związek z Mitchem był bardzo skomplikowany. Pomyślała o niebieskich serwetkach. Pierwszy raz w życiu Mitch dał jej prezent zrobiony własnoręcznie. Włożył w jego wykonanie dużo wysiłku. Czyżby w ten sposób próbował okazać, że mu na niej zależy? „Nie chcę twojej litości". Katharine przypomniała sobie, jak wyglądał Mitch, gdy to mówił. Znów usłyszała niepewny ton jego głosu. Zadrżała. Fizyczne upośledzenie musiało być dla Mitcha niesłychanie trudne do zaakceptowania. Wyjazd do Kalifornii wykończył go fizycznie i psychicznie. W tych okolicznościach Mitch stracił wiarę w siebie. Uznał, że jest godny litości, że nie zasługuje na inne uczucia. A przecież od początku choroby walczył ze słabością ze wszystkich sił. Wykazywał wiele odwagi i samozaparcia. Katharine wątpiła, czy ją byłoby na to stać. Po namyśle doszła do wniosku, że nie oceniła Mitcha sprawiedliwie. Często niepotrzebnie była podejrzliwa i uparta. Z góry założyła, że Mitch wcale się nie zmienił. Powinna go przeprosić, pogodzić się z nim. Jeśli tego nie zrobi, nigdy nie zazna spokoju. Lot do Dallas miała dopiero za kilka godzin. Bezskutecznie

146

RS

usiłowała się odprężyć. Dręczyło ją zbyt wiele obaw. Kołatało się jej po głowie zbyt wiele pytań. Jutro może uzyska na nie odpowiedź. Jutro zobaczy Mitcha. I nagle otrzeźwiała. Przecież on opuścił jej dom. Już za późno. Otworzyła drzwi i weszła do holu. Wystukała siedmiocyfrowy kod na urządzeniu alarmowym. Pieszczotliwie pogłaskała małe, plastykowe pudełko, które niedawno wzbudziło w niej tyle niechęci. Katharine westchnęła. Ślady bytności Mitcha jeszcze długo nie pozwolą o nim zapomnieć. Kusiło ją, żeby do niego zadzwonić, ale zaraz zrezygnowała z tego pomysłu. Musieli o wszystkim pomówić twarzą w twarz, a nie przez telefon. Zastanawiała się, czy nie polecieć do Houston... - Katharine? Mitch! Pobiegła do jadalni. Siedział na swoim fotelu i patrzył na nią nieśmiało. - Jeszcze nie wyjechałem... - Nie szkodzi. - Próbowała zapanować nad drżeniem rąk i zebrać myśli. - Chciałabym z tobą porozmawiać. Usiadła naprzeciw niego i wzięła głęboki oddech. - Znalazłam innego inwestora - powiedziała z wahaniem. - Mogę cię spłacić. - Rozumiem. Jednym słowem, dostałaś to, na czym ci zależało? - Początkowo tak sądziłam, ale... - Ale? Coś błysnęło w jego oczach. Nadzieja? - Twoje pieniądze to tylko część problemu. Bałam się, że zamierzasz kierować moim życiem tak jak dawniej. Dlatego byłam wściekła, gdy tutaj podejmowałeś za mnie różne decyzje. Przepraszam cię za moją podejrzliwość. Umilkła na chwilę, ponieważ zaczęło ją dławić w gardle. - Wybacz, że powiedziałam „kocham cię" i wprawiłam cię tym w zakłopotanie. Prawdopodobnie jest wiele innych rzeczy, za które powinnam cię przeprosić. Zrobię to, jak sama je zrozumiem.

147

RS

- Czy teraz mnie kochasz, Katharine? Teraz miała ochotę go zamordować. Jak śmiał ją zawstydzać, gdy z takim trudem usiłowała przyznać się do popełnionych błędów! Wyprostowała się, zdecydowana jeszcze raz wyznać swoje uczucia. Nawet ryzykując, że on znów ją zrani. - Tak! Dobrze o tym wiesz - parsknęła. - Nigdy się nad tobą nie litowałam! - Sam doszedłem w końcu do tego wniosku. - Na wargach Mitcha zaigrał uśmiech. - Jakim cudem? Zachichotał. - Pamiętasz, jak wrzeszczałaś, wyrzucając mnie z domu? Wpadłaś w furię. Nigdy nie potraktowałabyś tak brutalnie biedaka, nad którym się litujesz. Już dawno powinienem był domyślić się prawdy. Gdybyś mnie nie kochała, okazałabyś ulgę, gdy odrzuciłem twoją miłość. Lecz na twojej twarzy dostrzegłem wtedy ból. Wstrzymała oddech, czekając na kolejne słowa Mitcha. - Chodź ze mną na podwórko. - Na podwórko? - powtórzyła tępo. Skinął głową i wyjechał na korytarz. Nadal z teczką w dłoni, szła za wózkiem, obserwując grę potężnych mięśni, gdy Mitch popychał koła. On naprawdę odzyskał kondycję, pomyślała z podziwem. Zatrzymała się i rozejrzała oszołomiona. Zniknęły zaniedbane krzaczki i pokruszone cegły. Wokół rozciągał się przepiękny ogród, pełen bujnej zieleni i kwiatów - czerwonych, fioletowych, białych i złocistych. Pośrodku aksamitnie gładkiego trawnika stała fontanna. Szemrząca woda spadała do niedużej sadzawki. Wiosenne powietrze wypełniał słodki zapach róż i jaśminu. Katharine usiadła pod dębem na ławce i w milczeniu chłonęła piękno, które stworzył dla niej Mitch. - Znów podjąłem za ciebie decyzję, Katharine. Mam nadzieję, że nie jesteś zła. Kiedy wyjechałaś, a ja otrzymałem dokumenty rozwodowe, postanowiłem działać szybko. W głębi duszy liczyłem na to, że zdołamy coś uratować... - zakasłał. - No więc zalecam się do ciebie z bukietem w ręce. Tak jak zawsze tego pragnęłaś.

148

RS

- Nigdy nie myślałam o takim dużym bukiecie, Mitch. Tu jest cudownie. - Rzeczywiście chyba trochę przesadziłem, ale musiałem nadrobić zaległości. Patrzyła na niego ze łzami w oczach. - Przyjechałem do Dallas, aby zainwestować w KD Line. Zamierzałem wziąć później rozwód i oddać ci swoje udziały, żebyś zawsze wiedziała, komu zawdzięczasz sukces. Przez trzy lata cierpiałem z powodu twojego odejścia. Dlatego chciałem ci pomóc, a jednocześnie cię zranić. Wmówiłem sobie, że już cię nie potrzebuję ani nie kocham. Oszukiwałem sam siebie. Przekonałem się o tym, gdy zjawiłaś się w szpitalu i okazałaś mi tyle serca. Ale wtedy nie mogłem ci już ofiarować nic oprócz niepewności; - To nie miało dla mnie znaczenia - powiedziała schrypniętym szeptem. - Ale dla mnie miało, Kat. Ty stałaś się silna i niezależna. Straciłabyś wolność, uwiązana do inwalidy. Postanowiłem więc dopilnować, żebyś ją zachowała. Zabezpieczyłem cię finansowo i usiłowałem przekonać, że nie masz wobec mnie żadnych zobowiązań. - Zakończenie przeszłości. Początek nowego jutra. - Właśnie. Omega-Alpha. Zacisnęła dłonie na kolanach. - Podejrzewałam cię o coś zupełnie innego. - Teraz zdaję sobie z tego sprawę. Ale wtedy wybrałem skuteczne, pieniężne rozwiązanie. Tak postąpiłby każdy biznesmen. A poza tym sądziłem, że ty i ja już nie będziemy dla siebie nikim więcej niż przyjaciółmi. Wciąż mówiłaś tylko o przyjaźni. - Po prostu nie liczyłam na nic więcej. Byłam pewna, że mnie nie kochasz. - Umilkła, żeby zebrać myśli. - Wiedziałam też, że nawet gdybyś mnie kochał, nie zgodziłabym się na taki związek jak poprzednio. Nie wierzyłam w naszą wspólną przyszłość. Istniała tylko teraźniejszość - i przeszłość. - Prawie pozwoliliśmy, aby nas zniszczyła. - Ujął dłoń Katharine. Kocham cię. Chcę, żebyśmy byli razem.

149

RS

Kocham cię. Marzyła, aby usłyszeć te słowa. Lecz ją i Mitcha zbyt wiele dzieliło. - Ja też, Mitch. Ale czy nam się to uda? Musielibyśmy sobie ufać. - Przecież zaczynamy się tego uczyć. - Dawniej nie układało się między nami. - Lecz tutaj spędziliśmy sześć cudownych miesięcy. Tylko parę razy któreś z nas wpadło w złość. - To prawda - przyznała z westchnieniem. Siłą woli odsunęła na bok przyjemne wspomnienia. - Ale ta sytuacja trochę przypominała bajkę. Rzeczywistość wygląda inaczej. Nie zamierzam wrócić ani do Houston, ani do dawnej egzystencji. Nie jestem taką żoną, jakiej potrzebujesz. Nigdy nie byłam dla ciebie żadnym oparciem. - Nie jesteś taką żoną, jakiej kiedyś potrzebowałem. Od tamtej pory bardzo się zmieniłaś, wydoroślałaś. Pomogłaś mi w potrzebie. Dodawałaś otuchy. Dałaś mi więcej niż ktokolwiek inny. Właśnie taką kobietę pragnę mieć u swego boku. W końcu to zrozumiałem. Ścisnął mocniej jej rękę. - Ja także się zmieniłem, prawda? - Chyba tak - przyznała. Kąciki jej ust uniosły się w leciutkim uśmiechu. - I to na lepsze. Obrzucił spojrzeniem bujny, kolorowy ogród. - Pomyślałem, że zamieszkamy u ciebie. - W moim domu? - Chciałbym, żebyśmy stali się prawdziwą rodziną, Kat. Podobną do twojej - ciepłą i zżytą, dzielącą wspólne radości i smutki. Chciałbym, aby w tych pustych pokojach pojawiły się dzieci. Możemy, oczywiście, zdecydować się na adopcję, ale ty przecież tak lubisz robić wszystko samodzielnie, więc... - Mrugnął do niej znacząco. - Och, Mitch, mówisz poważnie? - Jak najpoważniej. - I zrezygnowałbyś z wyjazdu na stałe do Houston? - Tak. Przekonałem się, że potrafię z Dallas zarządzać korporacją, pozostawiając Samowi podejmowanie bieżących decyzji. A ty i Gus

150

RS

możecie nadal prowadzić waszą firmę. Zawahał się na moment i dodał obojętnym tonem: - Zdobyłaś inwestora, więc nie będziesz musiała korzystać z moich pieniędzy, jeśli cię to drażni. - Zniżył głos do gardłowego szeptu. - Ale pamiętaj o jednym. Tamten osobnik już liczy przyszłe zyski. Mnie aż tak bardzo na nich nie zależy. Mogłabyś rozdawać szkołom tyle sprzętu, ile zechcesz. - Nadal jesteś mistrzem w sztuce uwodzenia, Mitch. Roześmiał się głośno i serdecznie. Katharine wstała i poszła po teczkę. Wyjęła z niej jakieś dokumenty. - Nie patrz na mnie! - zawołał Mitch. Usłyszała dziwne odgłosy. - Już - powiedział. Odwróciła się, zaciekawiona. Mitch stał prosto, wsparty o kule. - Mitch! Kiedy... - Zacząłem chodzić tego dnia, gdy dowiedziałaś się prawdy o Omedze-Alphie. Nie zdążyłem ci zademonstrować niespodzianki, bo zrobiłaś mi awanturę. Schowałem dzisiaj kule w krzakach. Po cichu liczyłem na to, że... Katharine zrobiła krok w jego stronę. - Nie, zaczekaj. Serce nabrzmiało jej z emocji, gdy Mitch powolutku szedł przez patio. Zatrzymał się przy niej. Ze łzami w oczach złożyła pozew rozwodowy w niezgrabny samolocik i puściła go w powietrze. Wylądował w fontannie, po czym spłynął do sadzawki. - Co za celność, Kat. Objęła go w talii. - Kocham cię, Mitch. I zawsze będę. Chcę spędzić z tobą życie. Bezpieczny w jej kochających ramionach, powiedział cicho: - Ja, Mitchell, biorę sobie ciebie, Katharine, za żonę... - Tym razem na zawsze - wtrąciła szybko.

151