Lisa Desrochers - A Little Too Far PL

LISA DESROCHERS

„A Little Too Far”

Tom 1. cyklu „A Little Too Far”

Tłumaczenie: marika1311

Strona 2

Rozdział pierwszy Mój były to kretyn. Stało się to tym bardziej oczywiste po tym, jak wpadłam na Stacey McCarran w Forever 211 w centrum handlowym. - Lexie. – mówi, przeciągając samogłoski. Odrzuca swoje długie, tlenione blond włosy nad ramieniem i wygina wargę, przybierając współczującą minę. – Było mi bardzo przykro, kiedy usłyszałam o tobie i Ricku. To był kłamstwo, a ona doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że o tym wiem. Rick podobał jej się przez cały czas, kiedy byliśmy w liceum, a po uśmieszku pod fałszywym dąsem zgaduję, że już przeszli do czynów. Zastanawiałam się, czy po tym, jak zerwaliśmy, zaczekała chociaż godzinę, żeby do niego zadzwonić. Sam odchodzi kilka kroków od stojaka, który przeglądała, trzymając w ręku najzwyklejszy, czarny podkoszulek z perełkami dookoła niskiego dekoltu. - Stacey – mówi z szyderczym uśmiechem, podchodząc bliżej mnie. Katie staje obok Sam i piorunuje Stacey wzrokiem. Zawsze mogę liczyć na to, że moje przyjaciółki staną w mojej obronie. Wzruszam ramionami. - Takie rzeczy się zdarzają. Takie jak twój chłopak, z którym byłaś przez trzy i pół roku, który zmienia się w zdradzającego dupka, kiedy nie patrzysz. Taa. Bywa i tak. - Cóż – powiedziała, ponownie przeciągając samogłoskę, jednocześnie przeglądając bawełniane spodenki. – Wszyscy byli zszokowani. Byliśmy przekonani, że wasza dwójka skończy przed ołtarzem. Ja też tak myślałam. Rozmawialiśmy z Rickiem o małżeństwie. Kiedy wróciłam do domu na wakacje, po pierwszym roku studiów, to on podjął ten temat. To on zaczął mówić o tym, gdzie powinniśmy mieszkać, kiedy skończymy college. Przyznaliśmy się do bycia parą najprawdopodobniej dlatego, żeby wpisać to w szkolnym roczniku. Zapisałam moje nazwisko na niezliczonych skrawkach papieru, starając się zdecydować, czy pisać je z myślnikiem, czy po prostu zmienić je z Banks na Hamilton. Więc kiedy Sam napisała mi, że słyszała, że Rick spotykał się z kimś w szkole, zrzuciłam winę na to na plotki. Ale to nie była plotka. Albo była? To było połączenie mojego byłego chłopaka, który jest osłem i plotek. Kiedy zostałam przyjęta do Notre Dame2, nie było żadnych wątpliwości, że tam pójdę, bo 1) to świetna szkoła, i 2) jest katolicka, na co nalegali moi rodzice. Ale także 3) jest naprawdę daleko.

1

Forever 21 – sklep z ciuchami

2

University of Notre Dame – prywatny amerykański uniwersytet katolicki

Tłumaczenie: marika1311

Strona 3

Cała masa naszych znajomych ze szkoły, w tym Rick, poszła do San Jose State3, ponieważ znajduje się tak blisko domu. Chyba Rick był zbyt głupi, by zrozumieć, że nie można pieprzyć połowy kampusu w miejscu, gdzie roi się od przyjaciół swojej dziewczyny i nie być przez nich zauważonym. Więc plotki się rozprzestrzeniły. Głupota? Rick dał mi na święta pierścionek z obietnicą. Zaczął z tą całą gadką, że jestem miłością jego życia, że wie, że spędzimy resztę naszego życia wspólnie, bla bla bla. Największa głupota? Nabrałam się na to – do momentu, gdy byliśmy razem w jego łóżku w nocy po Bożym Narodzeniu. Technicznie rzecz biorąc, zaangażowaliśmy się w to, by być zaangażowanymi, więc czułam się usprawiedliwiona, czytając jego smsy, kiedy on wstał, by pójść do łazienki i wyrzucić prezerwatywę. Tak, może to, że to zrobiłam, było do dupy, więc też jestem kretynką, ale nie chodziło tylko o to, co powiedziała Sam. Ludzie śmiesznie na nas patrzyli, kiedy poszliśmy na imprezę do jego kumpla dzień po moim powrocie. To było tak, jakby wszyscy szeptali za moimi plecami, a niektórzy z moich znajomych rzucali mi współczujące spojrzenia, chociaż żaden z nich nic nie powiedział. Czułam, że popadam w paranoję. Więc zajrzałam do jego telefonu. Nie było tam tylko wiadomości wymienianych z przynajmniej trzema różnymi dziewczynami, ale także parę zdjęć. Głównie były to ujęcia, kiedy dziewczyny siedziały mu na kolanach lub tańczyli. Na jednym całował się z blondynką z wielkim biustem, ale nie wyglądało to na nic więcej, oprócz krótkiego muśnięcia. Źle, ale nie aż tak obciążający dowód. Ale smsy… niektóre z nich były dość sprośne. Nie miałam czasu na to, by przeczytać je wszystkie, ale przejrzałam tyle z jednej rozmowy, by wystarczyło, żebym wiedziała, że plotki były prawdziwe. Moje serce ścisnęło się w malutki węzeł, a moja klatka piersiowa była w tamtej chwili tak pusta, że nawet nie poczułam bólu. Ten przyszedł później, i został ze mną na bardzo długi czas. Wtedy, w sypialni Ricka, to puste miejsce wypełniło upokorzenie. Siedziałam na brzegu łóżka, trzymając w dłoni jego telefon, kiedy on wrócił do pokoju z łazienki. - Przeleciałeś ją w laboratorium chemicznym? Serio? Otworzył szeroko oczy, a cała krew odpłynęła z jego twarzy. - Nie jest tak, jak myślisz. Poczułam adrenalinę, kiedy zaprzeczył, i zadrżałam ze wściekłości. - Poważnie? Tylko na tyle cię stać? - Lexie, ona jest walnięta. Cały czas mnie prześladuje. Spojrzałam na telefon i przesunęłam palcem po ekranie, by zobaczyć inne wiadomości. - Która z nich? Becky? Gina? A może Helena? Skrzywił się i potarł dłonią twarz. - Cholera.

3

San Jose State University – największy i najbardziej znany uniwersytet w San Jose (Kalifornia)

Tłumaczenie: marika1311

Strona 4

Cisnęłam w niego telefonem, który trafił go w ramię i się odbił. Nawet go nie złapał, gdy spadał na podłogę, gdzie odbił się od jego stopy i upadł na dywan. - Jesteś skończonym sukinsynem. – warknęłam, wciągając na siebie z pośpiechem ubrania. - Lexie, zaczekaj! – powiedział, kiedy przepchnęłam się obok niego do drzwi. Okręciłam się na pięcie i rzuciłam mu prosto w twarz pierścionek, który od niego dostałam. - Pierdol się! I tak zakończył się mój ponad trzyletni związek z Rickiem. Podczas wiosennego semestru wydzwaniał i pisał do mnie prawie codziennie, ale ignorowałam to i kasowałam wszystkie wiadomości bez czytania ich. Moi przyjaciele z domu byli dobrzy w unikaniu tego tematu, więc stało się łatwe udawanie, że Rick nigdy nie istniał. Byłam dwa tysiące mil4 dalej, a on nie mógł tak po prostu wpaść i mnie zaskoczyć, więc czułam się w miarę bezpiecznie. Ale kiedy pojawiła się możliwość, by spędzić mój trzeci rok studiów jeszcze dalej – we Włoszech – zdecydowanie skorzystałam z tej okazji. Do czasu, aż wróciłam do domu na wakacje kilka miesięcy temu, czułam się całkiem dobrze. Przeszło mi z Rickiem. Rzuciłam się w wir nauki i zajęłam się zajęciami z historii sztuki, przez co górowałam przez resztą uczniów. A to pomogło mi wygrać roczne stypendium w Rzymie, spośród ponad trzydziestu aplikujących. Nadal jednak nie byłam zachwycona perspektywą spędzenia lata na oglądaniu, jak Rick pieprzy naszych starych znajomych, więc od kiedy wróciłam, spędzałam dni w domu, zaabsorbowana programem Rosetta Stone5 i czując się dość pewna, że będę w stanie 1) znaleźć łazienkę (Dove passo trovare il bagno?) i powiedzieć komuś, by poszedł do diabła (Va ‘al diavolo!). Moim przyjaciołom nie przeszkadzało unikanie miejsc, w których na pewno byśmy go spotkali, więc udało mi się nie spotkać go przez całe lato, nawet przelotnie. A teraz jestem dwa dni od wyruszenia do Rzymu na mój trzeci rok studiów, z możliwością zostania tam w wakacje na staż, jeśli im się spodobam. Życie jest dobre, a nie zamierzam pozwolić Stacey rzucać mi w twarz tymi fragmentami, które takie nie są. - Taa, cóż.. do zobaczenia później. – mówię, odwracając się. - Suka. – dodaje pod nosem Sam, kiedy odchodzimy, jednak wystarczająco głośno, by Stacey to usłyszała. Nie mogę powstrzymać uśmiechu. Wręcza mi top i krótką, czarną spódniczkę, którą trzyma. - To obowiązkowy zakup. Zdobienia wokół dekoltu zwrócą uwagę na twoje największe atuty. – mówi, ujmując wolną ręką moją pierś. - Mogłabyś, proszę, nie macać mnie publicznie? – mruczę, biorąc od niej rzeczy i wypychając ją z kabiny.

4

2000 mil = ponad 3000 km

5

Rosetta Stone – program do nauki języków

Tłumaczenie: marika1311

Strona 5

- Moim zadaniem jest, czy ci się to podoba, czy nie, upewnienie się, że doświadczysz wszystkiego, co Rzym na do zaoferowania. – mówi z uniesionymi brwiami i porozumiewawczym uśmiechem – A ten strój to zagwarantuje. Sam i Katie to dwie osoby z naszej około dziesięcioosobowej grupy, którą spotykaliśmy się i spędzaliśmy czas przez całe liceum, ale tylko z nimi utrzymywałam bliski kontakt, odkąd poszliśmy na studia. Sam jest zwodniczo kobieca, z tymi długimi, kasztanowymi, falowanymi włosami i skórą koloru kości słoniowej. I jest zaokrąglona w taki sposób, że przyciąga uwagę facetów. Na pierwszy rzut oka tego nie widać, ale potrafi dać w kość. Pewność siebie unosi się z niej, jakby była silnym zapachem. Odłożyła swój brązowy pas6 w karate, by przez ostatnie kilka lat korzystać z swojej wiedzy i uczyć samoobrony kobiety w schroniskach, i jest zdecydowanie najbardziej szczera z naszej trójki. Ale też niezbyt wychodzi jej dochowywanie sekretów. Uwielbiam ją, ale nie do końca jej ufam, jeśli to ma jakiś sens. Z drugiej strony Katie, która od zawsze zmierzała się ze swoją wagą, a zatem i z poczuciem własnej wartości. Dla mnie jest piękna, ale zawsze pozwala swoim ciemnym włosom po prostu wisieć i ubiera się trochę bez gustu. Na ogół jest cichsza i bardziej powściągliwa od Sam i ma tendencję do pogrążania się w myślach. Czuję, że mogłabym porozmawiać z Katie, tyle że jest najlepszą przyjaciółką Sam, i nie jestem pewna, do której lojalność by u niej zwyciężyła, więc tego nie robię. Kończymy zakupy i idziemy do Applebee7 na lunch. Kelnerka prowadzi nas do boksu, który znajduje się blisko baru. -Podaj mi je. – mówi Sam, sięgając przez stół po torby, które staram się położyć przy moim boku. – Tu jakieś położę. Wręczam jej ponad stołem wielką torbę z logo Neiman Marcus8, a mniejsze zostawiam przy sobie. Bierze je i opiera o ścianę, kiedy Katie wślizguje się na miejsce obok niej. - Czy mogę zacząć od zaproponowania czegoś do picia, panie? Nagle z atmosfery znika cały tlen, a przed oczami migają mi plamy. Nie mogę nawet spojrzeć na drugi koniec stołu, przy którym stoi kelner, ale słyszę, jak Katie sapnęła ze zdumienia i wiem, że to on. Och, Boże. - Cześć, Rick. – mówi Sam beznamiętnym głosem. – Daj nam chwilę, dobra? Na dłuższą chwilę wszyscy milkną i nikt nic nie mówi, ale czuję na sobie ciężar ich spojrzeń. Nie cierpię tego, że pierwszą rzeczą, jaka przyszła mi do głowy, to sprawdzić, co z moim wyglądem. Wzięłam dziś rano prysznic, bez golenia nóg, potem ściągnęłam swoje niezbyt świeże długie blond włosy w wysoki kucyk klamrą z perełkami – jak dotąd, to najładniejsza rzecz, jaką na sobie mam. Nałożyłam trochę podkładu na kilka pryszczy na brodzie i trochę tuszu na rzęsy, nie przejmując się zbytnio tym, jak wyglądam. Mój podkoszulek był stary i powyciągany, a szorty w kolorze khaki zbyt luźne w tyłku.

6

Brązowy pas w karate zdobywają zaawansowani.

7

Applebee – sieć restauracji

8

Neiman Marcus – ekskluzywne sklepy

Tłumaczenie: marika1311

Strona 6

Wyglądam gównianie. Nie chcę przejmować się tym, co myśli Rick. Ale, niech to cholera!, nie potrafię. - Taa… no dobra. Wrócę za parę minut. – odzywa się po chwili. - Szlag by to, Lexie. – syczy Katie, kiedy Rick odchodzi od naszego stolika. – Tak mi przykro. Nie wiedziałam, że on tutaj pracuje. Myślałam, że mi się udało. Myślałam, że już go sobie odpuściłam. Więc dlaczego, kiedy unoszę wzrok i patrzę, jak odchodzi, moje serce podskakuje? Sam łapie torby, które dopiero co ułożyła obok ściany. - Chodźmy. Zmuszam się, by przestać wgryzać się w policzek od wewnątrz i biorę drżący oddech. - Nie. Nie pozwolę mu, żeby mi to robił. Nie zamierzam wciąż żyć tak, jakbym to ja zrobiła coś złego. Na twarzy Katie odmalowuje się współczucie. - Wszyscy wiedzą, że to jego wina, Lexie. Nie musisz niczego udowadniać. - Nic mi nie jest. – mówię, zerkając w stronę baru, gdzie stoi Rick. – Nie mogę go przecież wiecznie unikać. Sam odstawia torby, ale patrzy na mnie sceptycznie. - Jesteś pewna? Kiwam potwierdzająco głową i biorę do ręki menu. - Mam ochotę na kanapkę z indykiem i nie zamierzam pozwolić, by mój kretyński były chłopak mnie tego pozbawił. Oglądamy menu, a po kilku minutach ponownie podchodzi do nas Rick. Tym razem spoglądam w jego oczy i cholera, wciąż jest wspaniały. Jego proste blond włosy są dłuższe niż wtedy, gdy widziałam go po raz ostatni w jego sypialni, i częściowo opadają na te niesamowite, niebieskie oczy. Wygląda bardzo elegancko w białej koszuli i cienkim, czarnym krawacie. - Jesteście gotowe , by zamówić coś do picia? Odchrząkam. - Mrożona herbata z… - …dodatkową cytryną. – kończy za mnie z uśmiechem, który zawsze poruszał w moim żołądku tym rojem motyli. – Pamiętam. - Dietetyczna cola. – głos Sam brzmiał jak uderzenie bicza, i Rick odwrócił się na drugą stronę boksu, do jej i Katie. - Coś dla Ciebie, Katie? – pyta. - Tylko woda. Rick kiwa głową. - Za chwilę wrócę z waszymi zamówieniami. Tłumaczenie: marika1311

Strona 7

Kiedy odchodzi, Katie pochyla się nad stołem i szepce. - Nie było tak źle. - Mów za siebie. – mamroczę pod nosem. - Możemy zamówić kilka rzeczy… wiesz, tak, żeby miał więcej pracy, a potem nie zostawimy mu napiwku. – mówi Sam, zerkając na jego plecy, gdy stoi przy barze. - Nie. – odpowiadam. – To po prostu zwyczajny kelner. Nie dam mu tej satysfakcji, by wiedział, że wciąż mnie zasmuca. – prostuję się na swoim miejscu i na niego zerkam. – Bo tak nie jest… przez większość czasu. - To twoje przedstawienie, Lexie. – mówi Sam – Ale jeśli to by ode mnie zależało, spaliłabym za sobą ten most. Nie byłoby żadnej litości. Wyślizguję się ze swojego miejsca. - Idę umyć ręce. Jeśli w tym czasie wróci, to zamówcie mi kanapkę z kurczakiem i majonezem. Łazienki są obok baru, więc w drodze do nich muszę minąć Ricka. Jest odwrócony do mnie plecami, a wątła blond kelnerka stoi obok niego, pocierając ramieniem o jego rękę. - …dzisiaj, jeśli chcesz. Mogę ci obiecać dobrą zabawę. – mówi, a jej palce wędrują w dół po jego udzie i zaciskają się. Mój żołądek związuje się w supeł, a ja omijam ich szerokim łukiem i zaczynam iść szybciej. Ale zanim docieram do drzwi łazienki, słyszę, jak ktoś z korytarza woła moje imię. Kusi mnie, by udawać, że go nie słyszę, ale wiem, że się do mnie zbliża. Jest wystarczająco blisko, by wiedzieć, że bym udawała. Co oznacza, że wiedziałby, że wciąż ma na mnie jakiś wpływ. - Co? – pytam, okręcając się na pięcie. Zatrzymuje się kilka metrów dalej ode mnie i wciska dłonie do kieszeni. - Jak się miewasz? - Świetnie, Rick. Wprost fantastycznie. – wyrzucam z siebie. – Skończyliśmy? - Słuchaj, wiem, że byłem głupkiem. – mówi szybko, kiedy okręcam się, by wejść do łazienki. Nie odwracam się w jego stronę. - Nie byłeś głupkiem. Byłeś palantem. A to wielka różnica. - Dobra. Byłem palantem. Naprawdę mi przykro. Ponownie zaczynam iść. - Wciąż cię kocham, Lexie. Nie umiem przestać. W jego głosie rozbrzmiewa nutka desperacji, która chwyta w szpony moje serce i sprawia, że zamieram w bezruchu. - Tamte dziewczyny… byłem kretynem. – słyszę, że się przybliża, kiedy mówi, ale się nie odwracam. - Nie dotknąłem żadnej od tamtej przerwy zimowej. Nie chcę nikogo innego, Lexie. Chcę ciebie. Kładzie dłoń na moim biodrze, a ja w duchu siebie przeklinam, kiedy drżę pod jego dotykiem. Delikatnie okręca mnie i palcami przesuwa mój podbródek tak, że teraz spoglądam mu w oczy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 8

- I zawsze będę chciał. Zaczyna się pochylać, bardzo powoli, obserwując mnie przez cały czas. Nawet nie umiem powiedzieć, dlaczego się od niego nie odsunęłam, ale kiedy przycisnął mnie swoim ciałem do ściany, nie tylko go nie odepchnęłam, ale też odwzajemniłam pocałunek.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 9

Rozdział drugi Wplątuje palce w moje włosy, jednocześnie drugą dłoń trzymając na moim biodrze i przyciągając mnie do nierówności swojego ciała. To takie dobre uczucie. Tak znajome. Tak łatwe. Zawsze tak z nami było. Tak cholernie pragnę, by tamte czasy wróciły, że pozwalam sobie zagłębić się w tym uczuciu… dopóki ktoś nie mija nas, idąc do łazienki i wyrywając mnie z mojej fantazji. Bo właśnie tym to jest – fantazją. Zniszczył to, co mieliśmy. Nie ma mowy, bym jeszcze kiedykolwiek mu zaufała. Ponownie się pochyla, ale przyciskam dłonie do jego klatki piersiowej, zanim jego usta lądują na moich. - Przestań, Rick. Nie mogę znowu tego robić. Opuszkami palców dotyka mojego policzka, potem ust. - Chociaż to przemyśl, Lexie. Proszę. – mówi, puszczając mnie. – Wciąż mam ten pierścionek. On i ja będziemy do ciebie należeć na zawsze. - Ale twoje serce nie było moje. Dałeś je Helenie i… - wyrzucam ręce w powietrze, sfrustrowana, że nie pamiętam imion innych dziewczyn. – I każdej innej, która tego chciała. - Nigdy nie miały mojego serca. To był tylko seks. I to wszystko. To nic nie znaczyło. Wykrzywia twarz, błagając mnie o zrozumienie. Kiedy to mówi, serce podchodzi mi do gardła. - Jak możesz mówić, że seks nic nie znaczy? Straciliśmy ze sobą dziewictwo. Nigdy nie byłam z nikim poza tobą, bo to znaczy wszystko. Ściąga usta w wąską linię i potrząsa głową. - Byłem takim idiotą. – ponownie na mnie spogląda. – Powiedz, co mam zrobić, żeby to naprawić. Zrobię cokolwiek. - Muszę pomyśleć. – tym razem, kiedy odwracam się w stronę łazienki, nie powstrzymuje mnie. Opryskuję sobie twarz wodą, a potem gapię się na swoje drżące oblicze w lustrze. Jak wciąż mogę coś do niego czuć, po tym, co zrobił? Skąd wzięła się jakaś cząstka mnie, która go całkowicie nie wyparła? - Hej – mówi Sam, kiedy wracam do naszego stolika kilka minut później. – Wszystko dobrze? - Zamówiłyście już? – pytam. Jej wzrok wędruje szybko po restauracji, więc zgaduję, że szuka Ricka, ale nie rozglądam się za nią, by to sprawdzić. - Królewicz nie wrócił. Wydaje mi się, że czekał na ciebie. Rzucam banknot na stół, by zapłacić za napoje i łapię swoje torby. - Miałaś rację. Nie mogę tego zrobić. Chodźmy stąd.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 10

Zbieramy moje rzeczy i udajemy się na parking. Katie naciska guzik na swoim kluczyku, by otworzyć zamki jej poobijanego, żółtego Beetle’a9. Alarm zaczyna piszczeć, a wszystkie światła mrugać. - Kiedy zamierzasz to naprawić? – krzyczy Sam, przyciskając dłonie do uszu. Katie ponownie naciska przycisk i pisk ustaje. Sam spogląda na auto z pogardą. - Zdecydowanie potrzebujemy nowego środka transportu. - Jeśli ci się nie podoba, możesz chodzić pieszo. – mówi obronnie Katie, klepiąc dłonią dach auta, jakby był psem, jednocześnie otwierając drzwi od strony kierowcy. - Więc? Co się stało? – pyta mnie, kiedy wchodzę do pojazdu. Garbię się na tylnim siedzeniu. - Powiedział, że wciąż mnie kocha. - Nie rób tego, Lexie. – ostrzega Sam, zapinając swoje pasy. Odchylam głowę do tyłu i wbijam wzrok w poplamiony dach samochodu. - Dlaczego musiało się okazać, że jest takim kretynem? Sam usadawia się głębiej w fotelu. - Myślę, że smutna prawda jest taka, że to wina DNA; gdzieś w chromosomie Y musi być gen palanta. Opieram głowę o okno i zamykam oczy, skupiając się na tym, by przez dwadzieścia minut drogi do mojego domu nie rozpłakać się. Wiem, że to koniec. Wiedziałam to od miesięcy, ale w jakiś sposób upływ czasu tego nie ułatwia. Ktokolwiek powiedział, że czas leczy rany, był okropnym kłamcą. Moje serce wciąż pamięta to, co ze sobą mieliśmy i jakie to było uczucie, kiedy to straciłam. Katie podjeżdża pod mój dom. Motor Trenta stoi na podjeździe, ale w mieszkaniu jest cicho. - Jeśli twój przyrodni brat szuka jakiegoś romansu na zakończenie wakacji – mówi Sam, rzucając okiem na motor, kiedy ja wychodzę z samochodem – wiesz, gdzie go wysłać. Przewracam oczami. Sam wychyla się przez okno. - Myślisz, że żartuję, ale prędzej czy później wskoczę na tego chłopaka. - Pewnie wyszedł ze znajomymi. – mówię, machając dłonią w kierunku domu. – Idź go znajdź i na niego wskocz. Uderza dłonią w bok samochodu. - A ty przeleć kilku Włochów i zapomnij o swoim idiotycznym byłym. – wyszczerza zęby w uśmiechu. – I przyślij zdjęcia! Pochylam się i ją przytulam, po czym okrążam samochód, żeby przejść do strony Katie, która już czeka na mnie na zewnątrz. - Dzięki za zabranie mnie na zakupy. – mówię, owijając wokół niej ramiona.

9

Volkswagen Beetle

Tłumaczenie: marika1311

Strona 11

Przytula mnie. - Zazdroszczę ci. Odsuwam się i uśmiecham. - Będziemy w kontakcie. Z powrotem siada przed kierownicą. - No lepiej, żebyś się odzywała. – jej głos lekko drży, a ja zdaję sobie sprawę, że ona płacze. - Będę. I zobaczymy się, kiedy wrócę na przerwę zimową. - Przywieź jakiś gorących Włochów! – krzyczy Sam z wnętrza samochodu. Nie mogę powstrzymać uśmiechu. Odwracam się i idę w kierunku domu. Wkładam klucz do zamka i otwieram drzwi, po czym odwracam się i macham dziewczynom. Katie wycofuje się z podjazdu. Patrzę, jak znikają za rogiem, a następnie wchodzę po schodach. Wchodzę po dwa stopnie na raz, do swojego pokoju i rzucam torby na podłogę obok szafy. Ale to, co powiedział Rick, wciąż rozbrzmiewa w mojej głowie. Wciąż mam ten pierścionek. On i ja będziemy do ciebie należeć na zawsze. Myślałam, że zawsze będziemy razem. Ale potem on zranił mnie w najbardziej upokarzający sposób. Nie sądzę, żebym wciąż go kochała… ale co, jeśli nigdy nie znajdę nikogo innego? Co, jeśli to była tylko moja jedyna szansa na prawdziwą miłość? Byliśmy tacy szczęśliwi. Dlaczego musiał to spieprzyć? - Niech cię szlag! – chwytam ramkę ze zdjęciem, które przedstawia mnie i Ricka na balu maturalnym i rzucam nim w ścianę między pokojem moim i Trenta. Rozbija się, pozostawiając ślad w niebieskiej farbie na ścianie, tuż obok mojego ulubionego kolażu ze szkiców. Upadam na dywan i zaczynam szlochać, zadowolona, że mam dom dla siebie. Nie potrzebuję publiczności dla mojego załamania. - Lexie? Głos Trenta dobiega mnie zza drzwi, ale nie mogę złapać oddechu, by mu odpowiedzieć. I to by było na tyle z braku publiczności. Zawiasy drzwi skrzypią, kiedy je popycha i wtyka głowę do środka. Jego włosy są potargane przez sen – brązowe loki odstają nad jedną stronę – a ubraną ma pogniecioną koszulkę z logiem wrestlingu i znoszone jeansy, w których spał. - Hej, wszystko w porządku? - Taa… świetnie. – wyduszam z siebie między szlochami. - To było głupie pytanie. Przepraszam. – wchodzi do pokoju i klęka obok mnie. Pociera mnie pocieszająco po plecach. Chowam twarz w przedramieniu. - Przepraszam, że cię obudziłam. W jego brązowych oczach widnieje troska. - Nie szkodzi. Co się stało? Tłumaczenie: marika1311

Strona 12

- Nic. – mówię, ale przed oczami staje mi twarz Ricka, który mówi, że wciąż mnie kocha, a moim ciałem wstrząsa kolejny szloch. - Chodź tu. – mówi Trent, podnosząc mnie z podłogi. Prowadzi mnie do łóżka i siada, przyciągając, bym usiadła obok niego. Chowam głowę w jego piersi, a on owija wokół mnie ramiona i kołysze jak dziecko. Jednocześnie nuci coś pod nosem i od razu wiem, co to za melodia. Moje serce trochę mięknie, pamiętając, że po raz pierwszy zaśpiewał mi to cztery lata temu. Jego konikiem, podobnie jak jego mamy, jest muzyka. Julie uczy gry na fortepianie, a do czasu, aż poznałam Trenta w wakacje przed jego pierwszym rokiem studiów, umiał zagrać niemal wszystko. Kiedy nasi rodzice wzięli ślub dwa lata później, próbowała też uczyć mnie, ale naprawdę nie mam cierpliwości, żeby siedzieć codziennie po pół godziny przy fortepianie, więc po około roku przestała to na mnie wymuszać. Ale Trent nie miał dosyć. Nauczył się grać na gitarze i w tamtym roku zaczął przygodę z pierwszym zespołem. Grali razem przez całe liceum. Wszystkie moje napięte mięśnie zaczynają mięknąć pod dotykiem jego palców. To jest to, co tylko on potrafi dla mnie zrobić. Co zawsze robił. Tata i Julie zaczęli spotykać się w wakacje, zanim zaczęłam ósmą klasę. Do czasu, aż wzięli ślub, kiedy ja miałam ponad piętnaście lat, a Trent właśnie skończył szesnaście, wszyscy już znaliśmy się bardzo dobrze. Trent i ja dogadaliśmy się ze sobą dość szybko, jeszcze nawet zanim staliśmy się oficjalnie rodziną. Spędzaliśmy razem czas i graliśmy w Warcraft10, kiedy nasi rodzice byli na randkach, i jedno albo drugie zaczynało wtedy mówić. Dużo czasu spędzaliśmy na rozmowach o rodzicach. Przechodziłam wtedy przez trudny okres, tęskniąc za matką, której nigdy nie poznałam i winiąc się za jej śmierć – częściowo przez to, że nowa mama pojawiła się w moim życiu i częściowo przez szalejące hormony i świadomość własnej śmiertelności. Możesz użyć jakiego tylko chcesz psycho-bełkotu, ja wiedziałam tylko, że cierpiałam. Powiedziałam Trentowi, jak myślałam o tym, że zabiłam moją matkę przez to, że się urodziłam i jak zastanawiałam się, czy to czyni ze mnie zabójczynię. Mówił, że to nieprawda, ale zawsze myślałam, że mówił tak tylko dlatego, żebym poczuła się lepiej. Zwykle kończyłam, siedząc z nim na jego wielkiej poduszce, tuląc się do niego i płacząc. Innymi czasy, opowiadał o tym, jak jego ojciec i nowa żona chcieli, by zamieszkał z nimi i jego przyrodnimi braćmi, którzy są bliźniakami. Błagałam go, by tego nie robił, i powiedział, że nigdy tego nie zrobi. Powiedział mi, jak jego ojciec zabierał go w soboty na mecze baseballu, kiedy był mały, i jak zawsze obok była jego „przyjaciółka”, z którą się spotykał, kiedy drużyna Trenta rozgrywała mecz. I jak kazał Trentowi zostawać z innymi dziećmi, kiedy on pomagał swojej „przyjaciółce” w czymś w samochodzie. I jak wyszedł do pracy dzień po siódmych urodzinach Trenta i nigdy nie wrócił. I jak pamiętał, że Julie przez cały czas płakała. I jak jego ojciec i „przyjaciółka” doczekali się bliźniąt zaledwie kilka miesięcy później i wzięli ślub tak szybko, jak zakończył się rozwód z Julie. Po tym zaczęliśmy sobie mówić o wszystkim innym. Tylko on zna wszystkie brudne szczegóły mojego życia miłosnego – rzeczy zbyt krępujące nawet dla Sam i Katie. Zwierzyłam się z wszystkiego Trentowi, i to w szczegółach. Tak jak noc zakończenia pierwszego roku, kiedy ja i Rick byliśmy w trakcie tracenia dziewictwa na tylnim siedzeniu w samochodzie jego ojca, i jak

10

Warcraft – gra strategiczna, w której fabuła opiera się na konflikcie między ludźmi i orkami

Tłumaczenie: marika1311

Strona 13

nie mógł w ciemności otworzyć prezerwatywy i w końcu ją rozerwał. I o tym, jak i tak w końcu to zrobiliśmy, bez zabezpieczenia. A kiedy okres spóźniał mi się trzy dni, Trent był przy mnie i czekał razem ze mną z niecierpliwością, aż go dostałam. I jak zdenerwował się na Ricka, kiedy zaczęliśmy się spotykać pod koniec drugiego roku i jak typowy brat ostrzegł go, by dobrze mnie traktował. A kiedy Rick mnie zranił, powalił go na ziemię ciosem. I właśnie takim typem jest Trent. Ze swoim urokiem, który przychodzi mu bez wysiłku, klasycznym poczuciem humoru i nieskazitelnym wyczuciem stylu, jest w zasadzie wysokim na ponad metr osiemdziesiąt i ważącym prawie osiemdziesiąt kilo wielkim magnesem na ludzi. Wątpię, czy ktokolwiek, kto spędził z nim więcej niż pięć minut, nie rozważał go jako przyjaciela. Ukończył liceum rok szybciej niż ja i zostawił za sobą szlak złamanych serc. Jestem przekonana, że więcej niż połowa moich znajomych przyjaźniła się ze mną tylko dlatego, że miała nadzieję, że ich z nim umówię. „Nie mogę uwierzyć, że jesteś spokrewniona z Trentem Sorensonem! Ale z niego ciacho!”, to wszystko, co słyszałam, nawet od Katie i Sam. Do diabła, nawet ja lekko się w nim zadurzyłam, kiedy nasi rodzice dopiero co zaczęli się spotykać. Chociaż on nie jest typem osoby, który wysłuchuje sekretów, a potem je rozpowiada, to mam przeczucie, że jego trend niekończących się przyjaciół i złamanych serc nadal miał miejsce przez pierwsze trzy lata jego studiów. Ale wiem, że nie jest mu tak łatwo, jak to pokazuje. Tylko ja wiem, jak głęboką bliznę ojciec w nim pozostawił. Tak bardzo nienawidził swojego ojca, że chciał, by mój tata go zaadoptował, kiedy wziął ślub z Julie, ale jego ojciec do tego nie dopuszczał. Trent czuje się tak, jakby on uczynił z niego wspólnika w zgubie jego matki. Nieważne ile razy mu mówiłam, że to nie jest jego wina, wyrzucał sobie, że nie zauważył, co się dzieje. I nigdy nikomu nie powiedział, włącznie z Julie, co się działo na tamtych meczach. Czuje się strasznie winny. Tylko ja wiem, że powód tego, że nie został zapaśnikiem na uczelni, tak, jak wszyscy myśleli, że zostanie, jest taki, że on po prostu tego nie czuje. Od pierwszego roku chciał to rzucić, żeby skupić się na muzyce, a jedyna przyczyna tego, że tego nie zrobił, jest taka, że boi się rozczarować swojego ojca. Tylko ja wiem, że po drugim roku na uniwersytecie Loyola, chciał rzucić studia, ale wie, jak bardzo rozczarowałby tym Julie, która uważa, że każdy muzyk potrzebuje zajęć i ćwiczenia. Tylko ja wiem, że jest nieszczęśliwy. Ale mamy wielki sekret – taki, który przysięgliśmy sobie, że zabierzemy go ze sobą do grobu.. To z nim całowałam się jako z pierwszym, a on ze mną jako z pierwszą. To było w dniu po moich piętnastych urodzinach, około pięć miesięcy przed tym, jak tata poślubił Julie, i to był jeden z moich złych dni. Byłam na jego kolanach, wypłakując sobie oczy, jak to zabiłam swoją matkę piętnaście lat wcześniej, a on ocierał moje łzy i powiedział, że wszystko będzie dobrze. Pocierał moje plecy i trzymał mnie w swoich ramionach, a następna rzecz, jaką pamiętam, to nasz pocałunek. Był delikatny, słodki i trwał długo. Wciąż pamiętam, jak delikatne były jego dłonie, kiedy przyciągnął mnie bliżej, a jego usta smakowały jak guma balonowa. Ale w chwili, gdy to się skończyło, wiedzieliśmy, że to złe. Patrzył na mnie przez minutę, po czym odchrząknął i powiedział, że nie możemy więcej tego zrobić.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 14

Kiwnęłam głową, napluliśmy na nasze dłonie na znak obietnicy i przytknęliśmy je do siebie, i na tym się skończyło. Z Trentem zawsze łatwo przychodziła mi rozmowa. Sama wiedza, że kocha mnie bezwarunkowo – że mnie nie osądza i że nie muszę przed nim ukrywać tego, kim jestem – sprawia, że czuję się zrozumiana. I nigdy nie przestał mnie przytulać, kiedy byłam smutna. Jak teraz. - Zgaduję, że chodzi o Ricka. – mówi, a ja słyszę złość w jego głosie. Czkam i kiwam potwierdzająco głową. - Chcesz, żebym znowu skopał mu tyłek? - A zrobiłbyś to? – pytam płaczliwie. - Dla ciebie wszystko, Lexie. – odpowiada, ściskając moje ramiona. – Opowiedz mi całą, smutną historię. Uwielbiam to, jak moje imię brzmi, kiedy on je wypowiada. Kiedy śpiewa, jego głos staje się lekko chropowaty, kiedy dochodzi do emocjonalnej części w piosence, a kiedy mówi moje imię, brzmi to dokładnie tak samo. Biorę głęboki oddech i próbuję poukładać swoje myśli. - Poszłam z Katie i Sam do Applebee, w centrum handlowym. Nie wiedziałam, że pracuje tam w te wakacje. - Hmm… - z policzkiem przyciśniętym do jego piersi, bardziej odczułam to „hmm”, niż je usłyszałam. – Niech zgadnę: jest mu przykro i chce z tobą być. - Wciąż ma ten pierścionek. Delikatnie dotyka palcami moich włosów, przez co mam gęsią skórkę. - A ty się nad tym zastanawiasz. - Czy to robi ze mnie totalnie chorą? - Tak. Myślę, że tak. Odsuwam się trochę od niego, ale potem dostrzegam cień uśmiechu w jego oczach. - Tęsknię za byciem z nim… za uczuciem, że do siebie należymy. Tęsknię za byciem z kimś tak blisko. - Nadal masz mnie. – mówi, puszczając mi oczko. Zwężam wzrok. - I brakuje mi seksu. Trent unosi brwi do góry. - Był aż tak dobry? Wzruszam ramionami. - Nie mam do kogo go porównać, ale kiedy byliśmy razem, wiedziałam, że mnie kocha. Chyba za tym tęsknię.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 15

Przyciąga mnie z powrotem w swoje ramiona. - Miłość potrafi porządnie zranić, ale jeśli to coś ci da, to myślę, że będziesz żałować, jeśli go przyjmiesz z powrotem. - A co, jeśli to był tylko błąd? Powiedział, że więcej tego nie zrobi. – część mnie jest zdesperowana, by w to uwierzyć, ale jak tylko to mówię, zdaję sobie sprawę, że sama w to nie wierzę. - Nie można nauczyć starego psa nowych sztuczek. Odsuwam się i patrzę na niego. - Zdradziłeś kiedyś kogoś? Rozważa to przez chwilę. - Nie powiem, że nie wkurzyłem wielu dziewczyn, ale raczej wolę to robić z honorem. Jeśli chodzi tylko o seks, upewniam się, że wiedzą o tym, zanim do tego dojdzie, a jeśli jestem z kimś, a chcę uprawiać seks z kimś innym, to najpierw zrywam z tą pierwszą. Przewracam oczami. - Jakiś ty szarmancki. - Mów, co chcesz, ale nigdy nie byłem nieszczery w stosunku do dziewczyny, z którą byłem. Nigdy nie okłamywałem ani nie robiłem czegoś za czyimiś plecami. Nigdy. Trudno spierać się z tym argumentem. Odsuwa się ode mnie, a ja drżę, nagle czując zimno. - Zaczekaj. Zaraz wrócę. – wstaje i podchodzi do drzwi, ale zanim znika w korytarzu, rzuca mi leniwy uśmieszek. Biorę chusteczkę z opakowania na mojej szafce nocnej. Wycieram łzy z oczu i rozmazany tusz z policzków, a po kilku chwilach wraca Trent z dwoma szklankami, każda z ciemno bursztynowym płynem w środku. - Topienie smutków wymaga dwóch strzałów szkockiej Randy’ego. – mówi, wręczając mi szklankę. – Dobrze, że twój tata przepuszcza pieniądze na dobre rzeczy. Uderzamy się swoimi szklankami, po czym wychylamy zawartość. Mimowolnie się krzywię. Ale kiedy minęło początkowe palenie, czuję, jak alkohol rozgrzewa mnie od środka. - Warcraft? – pyta, kiwając głową w stronę mojego telewizora. - Taa, pewnie. - Nic nie pomoże ci tak dobrze zapomnieć o całym tym syfie, jak zabijanie orków. – ustawia grę i kiedy podaje mi joystick, zaczynam czuć ciepło w środku od szkockiej. Ześlizguję się w dół i opieram na poduszkach przy wezgłowiu. Nasze pierwsze zadanie wymaga więcej krwi niż zazwyczaj. Moja postać, elf Galidrod, łatwo przedziera się przez zapory orków. Wyobrażam sobie, że każdy z nich ma twarz Ricka i strzelam do nich, a oni eksplodują w deszczu fioletowych wnętrzności. To działa jak terapia. Ale potem postać Trenta, który z jakiś powodów stworzył ją człowiekiem i nazwał go Jethro, zostaje ranny,

Tłumaczenie: marika1311

Strona 16

kiedy zabija ostatniego orka i Galidrod, który poprzez swoją waleczność zgromadził wielkie umiejętności lecznicze, musi go uratować. - Więc, co powinnam zrobić? – pytam, kiedy Jethro jest już w pełni uleczony. - Uciekaj, jak diabli. - Ale tęsknię za nim. Trent potrząsa głową i wciska pauzę na grze. - Nie tęsknisz za nim, tylko za twoim wyobrażeniem o nim. Odkładam joystick na nocną szafkę i obracam się ku niemu. - Co to w ogóle znaczy? Unosi moje nogi i kładzie je na swoich, dłonią pocierając skórę na nogach, które ostatni raz goliłam trzy dni temu. - Byliście razem przez długi czas. Myślałaś, że będziecie ze sobą już na zawsze. Byłaś o tym przekonana, a teraz jesteś poza tą strefą komfortu. Łatwo jest wrócić do takiej sieci bezpieczeństwa, którą wtedy czułaś. Właśnie kompletnie mnie to uderzyło. Chcę takiej sieci. Ale problemem jest to, że jest w niej teraz wielka dziura. To źle się na mnie odbije, jeśli temu zaufam. Ale to wciąż boli. - Masz rację. Za tym tęsknię. - Do bani. – mówi, lekko kiwając głową. Wzdycham i opieram się głębiej o poduszki. - Ale co, jeśli to on jest tym Jedynym? - Nie jest. - Skąd wiesz? Ruch jego dłoni na mojej nodze zamiera. - Bo nigdy na ciebie nie zasługiwał. - A co, jeśli nigdy nie znajdę nikogo innego? Patrzy mi w oczy chyba przez całą minutę, zanim ponownie się odzywa. - Znajdziesz. Dreszcz przebiega moje wnętrze, a następna rzecz, z jakiej zdaję sobie sprawę, to że jego usta są przyciśnięte do moich. Nawet nie wiem, kto wykonał ten ruch. Ale na tym się nie kończy. Całowanie Trenta jest jak trzymanie dużego palca u nogi w oceanie, który nagle znajduje się nad moją głową. Nie wiem, czy to przez niego, czy przez szkocką, ale kiedy jego język dotyka krawędzi moich ust i wślizguje się między moje wargi, nagle pęcznieje we mnie desperacja, której nigdy nie czułam. Lata tłumionego pragnienia wzięły nade mną górę i nagle jestem jego głodna. Jedyne co wiem na pewno, to jeśli nie będę go teraz miała, umrę. Serce wali mi w piersi, kiedy zniżam się na łóżku i pociągam go za sobą. Tłumaczenie: marika1311

Strona 17

- Cholera, Lexie. – dyszy między pocałunkami. – Co my robimy? Łapię w dłoń jego włosy i przyciągam do siebie, przykrywając jego pytanie swoimi ustami, ponownie go całując. Nie opiera się, kiedy ściągam mu koszulkę, a potem swoją. Nie powstrzymuje mnie, kiedy zrzucam szorty, majtki i kopię je na podłogę. Wyrywa mu się jęk, kiedy palcami wędruję w dół jego brzucha i odpinam guzik jego jeansów. A kiedy moja dłoń odnajduje jego erekcję, przestaje w ogóle oddychać. I ani razu podczas tych czynności, nawet kiedy jesteśmy nadzy w moim łóżku, żadna część mnie nie czuje, że nie powinniśmy tego robić. Nagle nie jest moim przyrodnim bratem. Jest wszystkim, czego potrzebuję.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 18

Rozdział trzeci Jego dotyk jest delikatny, ale potrafię w nim wyczuć tę samą desperację, która jest we mnie. Jeszcze nigdy w życiu nie chciałam czegoś tak bardzo. I on też mnie pragnie. Moje palce śledzą linie jego bicepsów, po klatce piersiowej, w dół po jego brzuchu, aż do kosmyków ciemnych włosów poniżej linii brzucha. Ponownie szepce z jękiem moje imię, kiedy go mocno ściskam i zaczynam poruszać dłonią, a jego dłoń podąża przez moje biodro, między moje uda. Wzdycham, a wszystkie mięśnie w moim kroczu zaciskają się wokół jego palców, kiedy się nimi we mnie wślizguje. Wycofuje mokry palec i głaszcze nim moją łechtaczkę, a kiedy na nią naciska, czuję, jakby w środku wybuchały we mnie fajerwerki, i jęczę. Mam tylko sekundę, żeby pomyśleć, że jest o wiele bardziej doświadczony ode mnie, zanim przestaję myśleć w ogóle. Jego palec gwałtownie się porusza, a mi wyrywa się kolejny jęk i wyginam się w łuk, kiedy unosi usta do mojej lewej piersi. Krąży językiem dookoła mojego sutka, co sprawia, że czuję gęsią skórkę na całym ciele. Jego gorący oddech drażni moją skórę, kiedy jego usta i język krążą po moim ciele, sprawiając, że jestem jednym, wielkim, pulsującym nerwem. Jego język odnajduje mój pępek, jednocześnie opuszkami palców wędruje do wnętrza mojego uda. Ponownie się nimi we mnie wślizguje, a jego język dotyka delikatnej skóry wokoło. Wiruje nim na mojej łechtaczce, co sprawia, że pulsujące doznania przechodzą przeze mnie falą. Słyszę, jak mój jęk zmienia się w kwilenie, ale nie mogę zrobić nic, by to powstrzymać. Kiedy wsuwa we mnie głęboko palce, jednocześnie ssąc łechtaczkę, moja głowa wiruje i myślę, że chyba umieram. - O Boże. – dyszę, kiedy ponownie ją ssie, tym razem mocniej. Wszystko, co czuję, to Trent i magię, którą czyni swoimi ustami i językiem, wznosząc mnie wyżej i wyżej. Dźwięki wychodzą z najgłębszej części mnie i nawet już nie brzmię jak człowiek, kiedy trafiam na szczyt rozkoszy i ekstazy gdzieś w okolicach Jowisza. Nie mogę złapać oddechu, a z braku tlenu przed moimi oczami migają gwiazdy. Zasysa się ostatni raz, a ja krzyczę, gdy gwałtownie spadam w przepaść i wracam na Ziemię. Mam kilka prezerwatyw w szufladzie w szafce nocnej i na tyle przytomny umysł, żeby jedną wyciągnąć i otworzyć opakowanie. - Trzymaj. – mówię między oddechami, kiedy całuje mnie przez brzuch, docierając z powrotem do moich ust. Impulsy ciepła przechodzą przeze mnie wraz z pulsującym uczuciem między moimi nogami. Światła są włączone, więc widzę każdy szczegół, kiedy zakłada prezerwatywę, włącznie z tym, że jest o wiele większy, niż Rick. Nigdy nie zdawałam sobie sprawy, aż do teraz, gdy zobaczyłam drugiego mężczyznę. Kiedy jest gotowy, kładzie się na mnie i patrzy w dół pytająco. Czuję, jak jego twardość wbija mi się w wewnętrzną stronę uda, więc przesuwam się, zrównując nasze biodra. Jego jęk, kiedy podążam palcami w dół jego pleców i przyciągam go bliżej do siebie powoduje, że w moich żyłach płonie ogień. Wsuwa się we mnie zaledwie czubkiem, a ja jestem tak gotowa na resztę, że jęczę, kiedy przestaje. Przez chwilę się nie porusza, każdy mięsień w jego ciele napina się, kiedy walczy sam ze sobą. Widzę udrękę w jego oczach. - Boże, Lexie. – mówi, ale jest to stłumione. – Boże. – bierze oddech, zaciskając oczy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 19

Zanim ma szansę, by się rozmyślić, przyciskam biodra do jego, przyjmując w siebie go całego. Krzywi się, kiedy zasysa gwałtowny oddech, a potem wypuszcza z siebie udręczony jęk. Wypełnia mnie całkowicie, rozciągając mnie w sposób, który potęguje każde doznanie, więc kiedy w końcu się poddaje i chwyta moje biodra, wchodząc we mnie głęboko, krzyczę głośno w najwspanialszym bólu, jakiego kiedykolwiek doświadczyłam. Przyciskam się do niego, kiedy zaczyna się poruszać, najpierw nieznośnie wolno, potem coraz szybciej i mocniej. Jego mięśnie napinają się pod gładką skórą, a ja wodzę po niej palcami, zapamiętując każdy szczegół. Ciśnienie w moim kroczu narasta, zupełnie jakby było wulkanem, który, jestem pewna, za chwilę wybuchnie. Przetaczam się tak, że ja jestem na górze i siadam na nim okrakiem. Wodzę palcem po liniach tatuażu nad jego piersią – japoński symbol wiedzy – kiedy on łapie moje biodra i porusza się pode mną. Pomagałam mu wybrać ten wzór, kiedy skończył osiemnaście lat. Kiedy ja kilka miesięcy później osiągnęłam pełnoletniość, też zrobiłam sobie pasujący do niego tatuaż. Jego mięśnie się napinają, kiedy mocniej przyciska mnie do siebie. Był przypakowany w liceum, ale pamiętam, że kiedy zaczął studia, sportowiec na stypendium, więcej czasu spędzał na treningach, niż zwykłych zajęciach. Wyniki są spektakularne. Kiedy go ujeżdżam, on wędruje kciukiem do mojej łechtaczki i dotyka jej okrężnymi ruchami. Na początku jest delikatny i powolny, ale potem coraz szybszy i ostrzejszy, a mi znowu wyrywa się z ust o, Boże! Robię dość duży hałas. Mogłam nawet krzyknąć, żeby rżnął mnie mocniej. Wiem tylko tyle, że to robi, dopóki wszystko we mnie nie eksploduje w przypływie czystego szczęścia. W tym samym momencie z jego gardła wyrywa się ryk, a ja bezwładnie na niego opadam, ciężko dysząc. Leżymy tak przez dłuższą chwilę, próbując złapać oddech. I chociaż dziwne powinno być bycie z Trentem w ten sposób, to tak nie jest. Nie jestem do końca odporna na jego wdzięki, a odkąd się poznaliśmy, było między nami malutkie napięcie seksualne. Teraz, kiedy to zrobiliśmy, uwolniło to bestię, i czuję się bardziej zadowolona, niż kiedykolwiek byłam. Czuje się tak dobrze, jakbyśmy idealnie do siebie pasowali, jego ciało i moje – jak gdybyśmy zawsze do siebie w ten sposób należeli, w swoich ramionach. W końcu otwiera oczy i na mnie zerka. - Wszystko w porządku? Byłem trochę… brutalny. - Mam się wspaniale. – mówię, przyciskając usta do jego warg. Jego język okrąża moje usta, a ja je rozwieram, zaplątując nasze języki i całując go tak, jakby od tego zależało moje życie. Jęczy lekko, a kiedy się odsuwam, na jego idealne usta wstępuje leniwy uśmieszek. - Więc, co teraz? I właśnie wtedy z impetem wracam na Ziemię – i do rzeczywistości. Właśnie uprawiałam zniewalająco oszałamiający seks z moim przyrodnim bratem. I wyjeżdżam do Rzymu za dwa dni. Co jest dobre, bo właśnie uprawiałam zniewalająco oszałamiający seks z moim przyrodnim bratem. Tłumaczenie: marika1311

Strona 20

Wciąż jest we mnie, a ja mogę jedynie myśleć o Boże, co ja najlepszego zrobiłam? Właśnie miałam otworzyć usta, żeby powiedzieć… nie mam pojęcia co, kiedy jego oczy otwierają się szeroko, a on rzuca mnie na łóżko i sam z niego zeskakuje. Wychodzi za drzwi tak szybko, nim moje rozszalałe serce zdąża zabić dwa razy. Czy on wie, co myślałam – że to, co zrobiliśmy, to był gorący, istny bałagan? Ale potem sama to słyszę. Drzwi od garażu. Tata i Julie. Wstaję i wkopuję ciuchy Trenta pod moje łóżko. Szklanki po szkockiej upadają i jestem prawie pewna, że co najmniej jedna z nich się zbiła. Łapię swoje ubrania z podłogi i wciągam je na siebie z pośpiechem, ale zakładam koszulkę tył na przód. - Lexie! – krzyczy Julie ze schodów. - Idę! – odpowiadam, przewracając podkoszulek i ubierając go normalnie. Wzdrygam się na widok swojego odbicia w lustrze, przygładzając moje tak-właśnieuprawiałam-oszałamiający-seks włosy i wycierając rozmazany tusz spod oczu, a następnie otwieram drzwi. Julie patrzy na mnie, stojąc na dole schodów, a ja nagle wpadam w paranoję. Czy coś powie? Czy wie, że jej syn właśnie mnie przeleciał? Ale nie wygląda na zaniepokojoną, przerażoną czy zdegustowaną, albo na jakkolwiek inną, jaka byłaby, gdyby nas usłyszała. Wysoka i szczupła, jest klasycznie piękna. Widziałam zdjęcia mojej mamy i miały one coś ze sobą wspólnego – jak wąską twarz i długie faliste blond włosy, które Julie zwykle związuje w niechlujną kitkę, tak, jak teraz. Ale Julie ma najcieplejsze brązowe oczy, jakie kiedykolwiek widziałam (Trent ma to po niej), mama miała zielone – co po niej odziedziczyłam wraz z blond włosami, trochę zbyt pełnymi ustami i jasną cerą. Nawet w wieku czterdziestu pięciu lat Julie mogłaby być modelką. Jest oszałamiająca. I chociaż oby dwoje z Trentem są piękni, to oczywiste, że mocną szczękę, grube brązowe włosy i skórę, która brązowieje, nawet jeśli tylko pomyśli o słońcu – odziedziczył po ojcu, którego widziałam tylko na zdjęciach. - Kupiłam ci parę rzeczy do Rzymu! – oznajmia. – Zaczęłaś już się pakować? - Jeszcze nie. – odpowiadam, zerkając na zamknięte drzwi od pokoju Trenta, zanim wlokę się w dół po schodach tam, gdzie ona stoi. – Co dla mnie masz? - Wszystkie przewodniki mówią, że ciężko tam zdobyć amerykańskie jedzenie i jest ono drogie. - I dlatego planowałam, że się przerzucę na włoskie. – mówię ostrożnie. - Tylko kilka z twoich ulubionych rzeczy… - macha ręką w stronę kuchni, skąd dobiegają odgłosy rozpakowywania toreb z artykułami spożywczymi przez tatę. – Niepsujące się rzeczy, które łatwo zapakować. Chodź. – mówi, odwracając się w kierunku kuchni.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 21

Przygryzam wnętrze policzka z obawy, kiedy idę za nią do kuchni. A kilka minut później odsyła mnie do mojego pokoju z torbą pełną precli, Skittlesów11, Pringlesów12, Saltinesów13 i małym słoikiem masła orzechowego. - Kolacja będzie gotowa za pół godziny. – woła za mną, kiedy idę w stronę schodów. Mój żołądek zaciska się na myśl o jedzeniu… i siedzeniu przy jednym stole z Trentem. Zatrzymuję się i odwracam. - Jadłam późny obiad z Katie i Sam. Chyba się spakuję i pójdę spać. Marszczy czoło i bierze kilka kroków w moją stronę. - Chyba nie jesteś chora, co? - Nie, Julie. Po prostu nie jestem głodna. Ściąga usta, jakby chciała się ze mną spierać. - No dobrze. – mówi w końcu. – Ale daj znać Trentowi, że wkrótce jemy. Kiwam głową i pokonuję ostatnich kilka schodów. Trent gra na gitarze w sposób, przez który wiem, że pisze coś nowego. Uwielbiam oglądać jego proces twórczy – jak zaczyna od prostej melodii, która kwitnie w bogatej harmonii, potem dodaje słowa i powstaje w całości piękna, zniewalająca piosenka. Miałam w zwyczaju kiedyś siedzieć na podłodze jego pokoju z moimi lekcjami, szkicownikiem lub czymkolwiek innym, przez godziny i po prostu słuchać. Jest jedna piosenka, którą napisał, gdy mieliśmy szesnaście lat, zatytułowana „Ktoś, jakoś”. To jej melodię zawsze mi nuci, gdy jestem smutna. Mówi, że utwór jest o tym, że los zesłał mu jedyną osobę na świecie, która naprawdę go rozumie. Ta osoba to ja. Refren, który zawsze mnie zasmuca.

Wypełniasz puste miejsce, które życie za sobą zostawiło. A teraz twa dusza jest z mą związana. Kiedy potrzebowałem anioła, byłaś tu, Dla moich wszystkich sekretów. Potrzebowałem cię wtedy I potrzebuję teraz. Ktoś, jakoś.

11

Skittles – cukierki przypominające M&M’s

12

Pringles – chipsy pakowane w tubach

13

Saltines – słone herbatniki

Tłumaczenie: marika1311

Strona 22

Nigdy nie zapomnę, jak pierwszy raz usiadł na brzegu mojego łóżka i to dla mnie zagrał. Ryczałam jak dziecko, a on mnie trzymał. Następnego ranka obudziliśmy się zwinięci razem w kłębek pod moją pościelą, a on pocałował mnie w policzek i powiedział, że mnie kocha. To była prawdopodobnie najlepsza noc w moim życiu. Pragnę iść i posłuchać – żeby zobaczyć, jaka nowa melodia zakwitnie. Ale tego nie robię. Nie pukam w drzwi od jego pokoju. Nawet się do nich nie zbliżam. Zamiast tego, staję w progu swojej sypialni. - Kolacja za pół godziny! – krzyczę przez korytarz, po czym szybko zamykam za sobą drzwi, zanim on otworzy swoje. ***

Przewracam się i rzucam po łóżku całą noc, kiedy leżałam, czekając na jakikolwiek dźwięk dobiegający z pokoju obok, rozdarta między tym, że chcę usłyszeć skradanie się Trenta do mojego pokoju i jednocześnie nie chcę. Nie umiem wytłumaczyć dlaczego, ale budzę się w środku nocy i wyciągam jego bluzkę spod łóżka. Zakładam ją, po czym z powrotem się kładę. Kiedy leżę, objęta jego zapachem – coś ciepłego i lekko ostrego, zupełnie jak Trent – fantazjuję o tym, by do niego pójść. Nie idę. Nie mogę. Budzę się wcześnie i pierwsze, co robię, to go nasłuchuję. Kiedy niczego nie słyszę, zczołguję się z łóżka, tuląc do siebie jego koszulkę, i biorę mojego iPada. Wracam z nim do łóżka i w wyszukiwarce wpisuję: Czy seks ze swoim przyrodnim bratem jest nielegalny? Wiki.answers.com oraz answers.yahoo.com są zgodne w tym, że to obrzydliwe, ale nie niezgodne z prawem. Chociaż coś. Ale i tak nie mogę przestać o tym myśleć. Tak bardzo, że od kiedy to się wydarzyło ledwie myślałam o Ricku – a jeśli już, to tylko po to, by uświadomić sobie, że przez te dwadzieścia minut Trent działał na mnie o wiele bardziej, niż Rick. Z szuflady nocnej szafki wyciągam szkicownik i przerzucam swoje prace, żeby ukoić moje zszargane nerwy. Zawsze fascynowało mnie, jak wiele można wyrazić w jednej minie, a mój szkicownik jest pełen ludzi z takimi wyrazami twarzy, których nie mogłabym opisać słowami. Na jednym jest kobieta w ciąży, która siedzi na ławce. Zobaczyłam ją kilka dni temu, kiedy mi się nudziło i poszłam z notatnikiem do parku. Wzrok miała utkwiony w chłopcu bawiącym się na drabinkach, ale półgłosem mówiła do swojego ciążowego brzucha. Nie uśmiechała się, ale było w jej minie coś takiego, co mnie uderzyło. Nie mogłam tego wystarczająco ująć w szkicu. Zmazuję niektóre cienie dookoła jej twarzy i zaczynam od początku, jednocześnie uważnie słuchając przez ściany jakiegokolwiek dźwięku wydanego przez Trenta. Wreszcie, koło jedenastej, słyszę szelesty, kiedy porusza się po pokoju. Kilka minut później drzwi od jego sypialni otwierają się i słyszę, jak zamaszystym krokiem mija moje drzwi, idąc w stronę schodów. - Mamo! – krzyczy. – Idę na siłownię! Potem frontowe drzwi się otwierają, po czym szyby w moich oknach grzechoczą, kiedy z trzaskiem je zamyka.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 23

Przyciskam jego koszulkę do nosa i wyglądam przez okno, jak przypina do swojego motocyklu torbę. Przerzuca nogę przez siedzenie, wkłada kask, następnie uruchamia silnik. Chowam się za ramą okna, kiedy jego głowa obraca się w moim kierunku, ale sekundę później odjeżdża, zostawiając ślad na podjeździe. Wracam do okna i słucham, dopóki nie słyszę już ryku silnika. Kiedy go już nie ma, padam na łóżko, zakrywając dłońmi oczy i po prostu leżę, wspominając. Pamiętam dotyk jego wygłodniałych ust przyciśniętych do moich; sposób, w jaki jego palce zdawały się znać moje ciało – używał ich idealnie, jakbym była jego gitarą; jak wypełniał mnie po brzegi, i fizycznie, i emocjonalnie. Dlaczego czuję, że cierpię? Czy to przez to, co się między nami stało? Czy raczej przez to, że nie może się powtórzyć? Podskakuję i siadam, kiedy Julie puka do drzwi mojego pokoju. Zawiasy trzeszczą, kiedy je otwiera i wtyka w szparę głowę. - Twój ojciec i ja zastanawiamy się, czy chcesz coś specjalnego na twojej ostatniej kolacji w USA. Możemy zjeść na mieście, cokolwiek zechcesz. Zaplatam ręce na piersi, mając nadzieję, że nie rozpozna koszulki Trenta. - Olive Garden14. – mówię, posyłając jej drżący uśmiech. Najpierw spogląda na mnie dziwnie, a potem, kiedy orientuje się, dlaczego wybrałam tą restaurację, odwzajemnia uśmiech. - Ach.. włoskie jedzenie. - Żartuję. A może Outback15? – to ulubione miejsce taty, i może minąć trochę czasu, zanim znowu zjem amerykański-atak-serca-na-talerzu. - Powiem mu. – uśmiecha się, zamykając drzwi, a ja nie mogę przestać się zastanawiać nad tym, co by sobie pomyślała, gdyby wiedziała, że przespałam się z jej synem… i może chcę to zrobić ponownie.

***

To jest… niezręczne. Nie myślałam, że tak będzie przez całe wyjście na kolację. Trent i ja siedzimy po przeciwnych stronach stołu, kompletnie ignorując siebie nawzajem. Rozdzielam mój stek na mniejsze kawałki i ruszam nimi po talerzu. - O której godzinie musisz wyjechać na lotnisko? – pyta tata, odcinając kawałek wołowiny i patrząc na mnie. Jak zwykle ma włosy w nieładzie, pomarszczony kołnierzyk przy koszuli i okulary w drucianej oprawie; wygląd profesora. Ale u niego to działa na korzyść. - Dziesiąta trzydzieści. Lot mam o pierwszej. - Słyszałeś, Trent? – pyta Julie. – Jutro musisz zwlec swój tyłek z łóżka przed jedenastą rano.

14

Olive Garden – sieć włoskich restauracji

15

Outback – restauracja, która oferuje m.in. steki, hamburgery

Tłumaczenie: marika1311

Strona 24

Unosi wzrok znad jedzenia, którego, jak teraz widzę, też nie jadł, a ja nie mogę przestać myśleć o ostatnim razie, kiedy widziałam, jak miał coś w ustach… a tym czymś w zasadzie byłam ja. Odgarnia swoje loki z niesamowitych oczu. - Ja nie… nie wiedziałem, że chcesz, bym też pojechał. - Oczywiście, że jedziesz! Chcesz przecież pożegnać się z Lexie przed jej podróżą za granicę, prawda? - Myślałem… - zerka na mnie na krótką chwilę. – Myślałem po prostu, że nie będzie miejsca w samochodzie. - Bzdury. – mówi Julie. Klepie mnie po dłoni. – Więc załatwione. Wszyscy będziemy gotowi koło dziesiątej. Spoglądam na Trenta i łapię jego wzrok na sekundę, zanim się odwraca. Połowicznie skupiam się na tym, jak tata i Julie wspominają swoją wycieczkę do Rzymu na rocznicę kilka lat temu, mówiąc o tym, co zobaczę. Rzym i Florencja, które nie są od siebie tak daleko, to artystyczne stolice Włoch. Narodził się tam renesans i barok. Rafael i Bernini. Michał Anioł i Leonardo da Vinci. Ich prace są wszędzie i mają wpływ na wygląd miast. To jest jak mokry sen dla miłośników sztuki. Od miesięcy czekałam na ten wyjazd. Żyłam dla niego. Więc dlaczego w moim gardle pojawia się gula, kiedy myślę o wyjeździe? Po kolacji tata odwozi nas do domu. Rzucam spojrzenia na Trenta, który siedzi obok mnie na tylnim siedzeniu. Powinniśmy się śmiać i żartować jak zwykle. Jego milczenie mnie zabija. Zerka na mnie i przyłapuje mnie na tym, że się na niego gapię, ale tym razem nie odwracam wzroku. Wytrzymuje moje spojrzenie przez minutę. - Musimy porozmawiać. – układa usta w te słowa, bez wypowiadania tego na głos. Kiwam potwierdzająco głową. - Potrzebujesz jeszcze pomocy w pakowaniu się? – pyta Julie, kiedy przechodzimy do kuchni przez drzwi w garażu. - Nie. Jestem już prawie gotowa, zostało mi tylko kilka rzeczy. Kiwa głową, po czym nagle zalewa się łzami i mnie przytula. - Nie mogę uwierzyć, że nasza mała dziewczynka wyjeżdża na drugi koniec świata całkiem sama. - Mam dwadzieścia lat, Julie. Nie jestem aż taka mała. - Lexie Banks, światowy podróżnik. – świergocze mi do ucha. - Mamy ustawione rozmowy międzynarodowe z twoim numerem. – mówi tata – Więc spodziewamy się ciebie usłyszeć. - Tak będzie. – mówię, uwalniając się od uścisku Julie. – Zadzwonię, jak tylko będę mogła. - Pamiętaj o różnicy czasu. – przypomina mi tata.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 25

- Nie martw się. nie będę dzwonić o trzeciej nad ranem... – uśmiecham się przebiegle. - …za często. Całuje mnie w czoło. - Kochamy cię, dzieciaku, i jesteśmy z ciebie niesamowicie dumni. - Dzięki, tato. – idę w stronę schodów, a Trent idzie za mną. – Do zobaczenia rano. Kiedy docieramy na szczyt, Trent staje z wahaniem przy moich drzwiach. - Czy będzie w porządku, jeśli wejdę? Nigdy wcześniej o to nie pytał i nienawidzę tego, że poczuł, że musi to zrobić. - Jasne. Wchodzimy do mojej sypialni, a ja zamykam za nami drzwi. - Słuchaj, wiem, jakie to niezręczne, ale jesteś moją najlepszą przyjaciółką, Lexie. – bierze głęboki oddech i opuszcza wzrok. – Jeśli zrobiłem coś, przez co to spieprzyłem, nigdy sobie nie wybaczę. Podchodzę do niego bliżej, a jego silne ramiona mnie oplatają, nawet nie musiałam o to prosić. - Nie wiem, co się stało zeszłej nocy… czy to tylko szkocka, czy… - zerkam na niego. – Jesteś moim najlepszym przyjacielem i nie chcę tego zmieniać. Całuje mnie w czoło. - Dobrze. Więc się zgadzamy. Ostatnia noc się nie wydarzyła. Obejmuję go mocniej, nie chcąc tego tracić. - Zgoda. - Mimo że to było cholernie niesamowite. – mamrocze w moje włosy. - Oszałamiające. – zgadzam się z nim, uśmiechając się. - Naprawdę będę za tobą tęsknić. Chyba nigdy nie mieliśmy dłuższej przerwy w niewidzeniu się niż kilka miesięcy. To prawda. Nawet jeśli Indiana jest dość daleko, to widuję moją rodzinę co jakiś czas. Zawsze jestem w domu na święto dziękczynienia i na zimową przerwę, a oni przyjeżdżają do Notre Dame na mecze piłki nożnej, bo gra uczelnia, którą ukończył tata. Za każdym razem, kiedy Trent ma walkę wrestlingową, w rozsądnej odległości ode mnie, kupuję bilet i tam jadę, no i jest jeszcze przerwa wiosenna. Ale w tym roku przyjadę tylko na trzy tygodnie na święta w zimie, a potem w ogóle aż do kiedy skończę szkołę w maju – a może nawet nie wtedy, jeśli dostanę się na letni staż. - Jak beze mnie przetrwasz? – pytam, z twarzą wciśniętą w jego koszulkę. - To będzie trudne. – wzdycha, a potem odsuwa się i zerka na mnie w dół. – Więc między nami wszystko w porządku? Uśmiecham się. - Tak, jest w porządku. Cofa się do drzwi, a na jego twarzy maluje się ogromna ulga. Tłumaczenie: marika1311

Strona 26

- To dobrze. Kocham cię. Do zobaczenia rano. - Też cię kocham. Dobranoc. Zamyka za sobą drzwi, a ja gapię się na nie przez długi czas. W końcu ruszam się, zmieniam majtki i wślizguję się w jego koszulkę. (Nie pytajcie mnie, dlaczego jej nie oddałam.) W sekundzie, gdy jestem przy drzwiach Trenta, waham się, ale potem je mijam, idąc do łazienki, by się wykąpać i umyć zęby. Kiedy kończę w łazience, gaszę światło i otwieram drzwi – w chwili, gdy Trent pojawia się w korytarzu, z ręcznikiem nisko przełożonym przez biodra. Zatrzymuje się w progu, gdy mnie widzi. - Och, przepraszam. Nie wiedziałem, że wciąż tam jesteś. - Już skończyłam. Możesz wchodzić. Zaczynam się przeciskać obok niego, by wyjść, ale kładzie mi rękę na ramieniu i mnie zatrzymuje. - Fajna koszulka. Moje serce podskakuje, a policzki zaczynają płonąć. Jego bluzka sięga mi do połowy ud, ale nagle czuję się całkowicie naga. Jak to wyjaśnić? - To było… zostawiłeś to.. - Na tobie i tak wygląda lepiej. Opuszkami palców dotyka mojego ramienia i przypadkowo ociera się o moją lewą pierś. Czuję, ze mój sutek twardnieje, co jest oczywiste i widoczne, skoro jestem bez stanika. - Powinnaś ją zatrzymać. - Dzięki. - Więc, miałem… - kiwa głową w stronę prysznica. - Taa… właśnie. Cóż… dobranoc. Kiedy próbuje się obok niego prześlizgnąć, jego ręcznik odwija się i spada na ziemię. W ciągu sekundy ponownie się nim owija, ale dostrzegam jego ogromny wzwód. I, Boże dopomóż, robię się mokra. Przez ręcznik przykładam do niego dłoń. Zamyka oczy i wypuszcza z płuc drżący oddech. - Dlaczego nie mogę przestać cię pragnąć? Jednym zręcznym ruchem okręca mnie do ściany i zsuwa moje majtki. Skopuję je i owijam nogi wokół jego talii, kiedy przyciska mnie swoim twardym ciałem do ściany. Miażdży swoimi ustami moje wargi, a jego język wkracza między nie. Głęboko w gardle mruczy, a ten dźwięk kompletnie mnie oszałamia. Puls dzwoni mi w uszach i tętni między moimi udami, a wszelkie zahamowania, jakie miałam, wyparowują. Przygryza zębami moją dolną wargę i patrzy na mnie z pożądaniem w oczach, a następnie całuje moją szyję, jednocześnie wchodząc we mnie palcami, tworząc ich magię. Wciąż jestem obolała po zeszłej nocy, ale to nie przeszkadza zapalać się iskrom w moim brzuchu, kiedy jego palce docierają do najbardziej wrażliwych miejsc.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 27

- O Boże. – jęczę, kiedy zgina we mnie palec i doprowadza mnie to do seksualnego szaleństwa. Czuję się, jakby wszystkie moje wnętrzności były na zewnątrz. Każde zakończenie nerwowe płonie. Kiedy nie mogę wytrzymać ani sekundy dłużej, sięgam po jego ręcznik i wyszarpuję go.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 28

Rozdział czwarty Jest wielki i twardy, a ja nawet nie przejmuję się tym, że nie mamy prezerwatywy. Zniża mnie do swoich bioder, i czuję jego wzwód przy swoim udzie. Sięgam po niego i głaszczę. - Jezu Chryste. – jęczy, a ja czuję się kompletnie rozbita. Ale kiedy tylko chcę przyjąć go w siebie, na dole słyszymy jakiś dźwięk. Oboje unosimy na siebie wzrok, zaskoczeni, a ja słyszę jak Julie mówi coś do taty. Ich pokój jest na dole i prawie nigdy nie wchodzą na górę, ale to i tak sprowadza nas do rzeczywistości. Trent krzywi się i opuszcza mnie na ziemię. Sięga po ręcznik i owija go wokół siebie. - Cholera. Przepraszam. Drżę, kiedy zabieram swoje majtki z podłogi. - Ja… - przygryzam wargę. – Zobaczymy się rano. Gnam w stronę mojego pokoju, nie odwracając się. Ale nie idę spać. Leżę pod pościelą z koszulką uniesioną do talii i zamykam oczy, wyobrażając sobie Trenta po przeciwnej stronie ściany. Dotykam miejsc, których on dotykał, starając się odtworzyć jego ruchy z moich mniej doświadczonych rąk. Wyobrażam sobie, jak leży na mnie. Jest we mnie. Ale mój orgazm jest rozczarowujący. To zaledwie cień potwora, który obudził się we mnie zeszłej nocy, kiedy to jego usta i palce doprowadziły mnie do szaleństwa. Dlaczego nie mogę przestać cię pragnąć? Jego słowa odbijają się echem w mojej głowie, kiedy w końcu zaczynam zasypiać, i zastanawiam się nad tym samym, ale w stosunku do niego.

***

Trent trzyma moją dłoń, ale na mnie nie patrzy. Siedzimy na tylnym siedzeniu w samochodzie taty, w drodze na lotnisko. W tej chwili ten wyjazd do Włoch jest dla mnie najlepszy. Potrzebuję spędzić trochę czasu z dala od niego, by pomyśleć. Coś między nami jest całkowicie inne, i muszę zdecydować, czy chcę, by tak zostało – czy chcę, by był dla mnie kimś więcej… jeśli to w ogóle możliwe – czy chcę spróbować wrócić do koleżeństwa, które zawsze mieliśmy. Nie mogę o tym zdecydować, kiedy jestem obok niego, bo moje ciało wciąż próbuje zastąpić moją zdolność racjonalnego myślenia. Plusem jest to, że nie myślałam o Ricku w przeciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin. Mój telefon wibruje i wyciągam go z kieszeni, odczytując wiadomość od Sam. - Już za tobą tęsknię. Odezwij się, jak już będziesz w Rzymie! - Tak zrobię. – odpisuję. Mój telefon ponownie wydaje z siebie dźwięk. Tłumaczenie: marika1311

Strona 29

- Upewnij się, że zachowasz zdjęcia wszystkich gorących Włochów, których spotkasz! Uśmiecham się. - Zrobię co w mojej mocy, by zaspokoić twoje fantazje. - Skoro mowa o fantazjach, upewnię się, że twój brat nie będzie czuł się samotny, gdy wyjedziesz.

Czuję, jakby stalowa obręcz ściskała moją klatkę piersiową, kiedy zerkam na niego. Mięśnie w jego przedramieniu drgają, kiedy bębni palcami w kolano w rytm do muzyki z iPoda, sprawiając wrażenie spokojnego. Ale drganie mięśni w jego szczęce ujawnia, jak w rzeczywistości jest napięta. Odpycham od siebie wspomnienie tego, do czego te dłonie są zdolne i ignoruję pulsujący ból w brzuchu, kiedy piszę jedyne słowa, które mogę, a które nie ujawnią tego, co naprawdę myślę. - Proszę bardzo. Kiedy sprawdzono mój bagaż, tata, Julie, Trent i ja podeszliśmy do ochrony. Julie całuje mnie w policzek. - Zadzwoń do nas, kiedy będziesz przesiadać się w Nowym Jorku. – mówi, poprawiając zagniecenia mojej bluzy. - I jak tylko dotrzesz do Rzymu. – dodaje tata. Unoszę brwi. - Wiesz, że u ciebie będzie wtedy koło pierwszej w nocy, nie? - Nie szkodzi. I tak nie będziemy w stanie usnąć, dopóki nie będziemy wiedzieć, że jesteś bezpieczna. – podchodzi do mnie i przytula tak mocno, że jestem zdziwiona, że nie połamał mi przy tym żeber. – Kocham cię, dzieciaku. - Ja was też kocham. – mówię, odwracając się do Trenta. Patrzy na mnie przez chwilę, a ja nie jestem pewna, jak to wyjdzie. Co powinnam mu powiedzieć? Jednak rozwiewa moje wątpliwości, kiedy podchodzi bliżej i zamyka mnie w swoich silnych ramionach. - Kocham cię. – szepce do mojego ucha. Mówił mi to tysiące razy, ale dzisiaj brzmi to jakoś inaczej. Sprawia to, że wewnętrznie drżę. Całuje mnie w kącik ust, a ja tak cholernie chcę, by przesunął się jeszcze o kawałeczek i pocałować go prawidłowo. Kiedy się ode mnie odrywa, cierpię. Czuję to w całym ciele i przez chwilę nie jestem pewna, czy mogę wsiąść do tego samolotu. Julie zaczyna szlochać, a kiedy na nią spoglądam, wyciera twarz chusteczką. - Kiedy twój ojciec i ja się poznaliśmy, myśleliśmy, ze nigdy nie będziecie czuć się jak rodzeństwo, ale wasza dwójka jest ze sobą bliżej, niż byśmy się tego kiedykolwiek spodziewali. Walczę z tym, żeby się nie skrzywić, i nie mogę nawet spojrzeć na Trenta.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 30

- Lepiej już idź, dzieciaku. – mówi tata, wręczając mi mój plecak. - Arrivederci16. – próbuję się uśmiechnąć, kiedy rzucam spojrzeniem na Trenta, ale czuję, że to bardziej grymas. Kiedy kieruję się w stronę linii bezpieczeństwa, Trent ma zmrużone oczy i sztywną szczękę. Oddycha głęboko i je zamyka. Odwracam się i nie patrzę za siebie.

***

Lot jest długi, tym dłuższy przez mój strach przed lataniem – co naprawdę pochodzi od mojego lęku wysokości. Albo jeszcze dokładniej: mój strach przed gwałtowną śmiercią z ich powodu. Jedyny sposób, w jaki mogę to przetrzymać, jest siedzenie daleko od okna, z słuchawkami w uszach. Czasami, jeśli zdołam siebie przekonać, że jestem w pociągu, w autobusie albo w wolno płynącym statku do Chin z bananami, to faktycznie mogę zasnąć. Ale tym razem, gdy udaje mi się zasnąć gdzieś nad południową Dakotą, śni mi się Trent. Totalnie najechał na moją podświadomość i się w niej zadomowił. Wyobrażam sobie, że wraca do Loyola – wszystkie tamtejsze dziewczyny – i nie mogę zaprzeczyć ukłuciu zazdrości w brzuchu. Nie chcę, żeby był z innymi laskami, honorowo czy nie. Powiedziałby mi, gdyby przespał się z kimś innym? Kiedy byłam tylko jego przyjaciółką i siostrą, mówił wszystko, o co pytałam. Ale teraz, gdy byłam też jego kochanką, czy wciąż tak będzie? Powiedział, że nigdy nie okłamywał dziewczyn ani nie kręcił za ich plecami. Czy to dotyczy też mnie? Technicznie rzecz biorąc, nie spotykamy się – bo, no halo, jest moim przyrodnim bratem – więc to nie byłoby robienie czegoś za moimi plecami, gdyby związał się z kimś innym. Czy on będzie widział to w ten sposób? A może będzie czuł, że musi mi o tym powiedzieć? Przygryzam wewnętrzną stronę policzków, kiedy zagłębiam się w to błędne koło, dopóki prawie nie doprowadzam się przez to do szaleństwa. W końcu włączam telewizor w oparciu fotela przede mną i próbuję znaleźć coś do obejrzenia, co rozproszy moje myśli w popieprzonej kwestii mojego brata-kochanka.

*** Kiedy lądujemy w Rzymie, jestem wyczerpana. Ale jestem też podekscytowana. Podczas niekończącego się maratonu filmów, których tak naprawdę nie oglądałam, podjęłam decyzję. To jest mój czas, żeby się trochę „naładować”. Tutaj mogę odkryć to, kim chcę być. Nie zamierzam być dziewczyną, którą chłopak oszukiwał za jej plecami, ani dziewczyną, która przespała się ze swoim bratem, żeby o tym zapomnieć. Mam zamiar być nową, ulepszoną wersją. Taką, która pozbiera się do kupy. Taką, która ma przed sobą cały rok szkolny we Włoszech. Taką, której dowcipne spostrzeżenia i uwagi sprawią, że profesorom spadną skarpetki, więc dostanie propozycję letniego stażu.

16

Arrivederci – do zobaczenia! (włoski)

Tłumaczenie: marika1311

Strona 31

Następne wakacje będą ostatnie przed moim ukończeniem studiów. Ostatnie lato, które spędzę w domu. Jeśli dobrze to rozegram, może Trent i ja nie będziemy przebywać ze sobą pod tym samym dachem z wyjątkiem kilku tygodni w czasie ferii zimowych. Jeśli tylko zostanę na innym kontynencie, nie będę mogła znowu go pieprzyć. Naprawdę się uśmiecham, kiedy wołam taksówkę, która zawiezie mnie do mojego nowego życia.

***

Znacie te białe linie na drodze? Przerywane, którym zadanie jest podzielić drogę dla ciebie i faceta jadącego po drugiej stronie ulicy? W ciągu następnej godziny dowiedziałam się, że linie te są w Rzymie zaledwie sugestią. Bez przejechania nawet mili od lotniska stwierdzam, że mój taksówkarz jest samobójcą. A kolejną milę dalej myślę, że wszyscy taksówkarze nimi są. A w rzeczywistości mam wrażenie, że wszyscy kierowcy. Zastanawiam się, czy to jest pytaniem na teście na prawo jazdy we Włoszech.

Masz skłon sk onno onności no ci samobójcze? samob jcze? Tak □ Nie □

Tylko „tak” pasuje. Omijamy ronda, jadąc z totalnie niebezpieczną prędkością i w dół uliczek, które wydają się ledwo szerokie, by nasz samochód się tam zmieścił. Przysięgam na Boga, w pewnym momencie prawie wjechaliśmy w kawiarnię. Do czasu, aż dojechaliśmy do brukowanej alejki i zatrzymaliśmy się przy budynku z graffiti, jestem w takim szoku, że ledwo mogę oderwać palce od siedzenia, którego kurczowo się trzymałam. Kierowca, niski, gruby facet w średnim wieku ze skłonnościami samobójczymi, który nie umie słowa po angielsku i prawdopodobnie nie dożyje pięćdziesiątki, wyrzuca mnie i mój bagaż na wąskim chodniku. Stoję w miejscu przez chwilę po tym, jak mu zapłaciłam. Tak naprawdę czekam na to, by zobaczyć, czy mam atak serca, czy po prostu atak paniki. Nigdy nie sądziłam, że ktoś może mnie przestraszyć bardziej, niż Trent, ale to doświadczenie taksówką zbliżyło się do jazdy na jego motorze. Trent. Cholera. To jest moje nowe życie. Nie zamierzam w nim myśleć o problemach z moim bratemkochankiem. Ale jak tylko łapię walizkę i ciągnę ją po brukowanej ulicy, nie da się zaprzeczyć, że poczucie winy wraca. I coś zmieszanego z poczuciem winy, tak samo głębokie. Głód. Jestem głodna jego. Czułam to przez cały czas, kiedy się kochaliśmy, a nawet po tym, jakbym nie miała go dość. Wyjechałam dwadzieścia cztery godziny temu, a już tęsknię za nim tak, że aż boli. Wzdycham głośno, a z torebki wyławiam klucz, który wysłano mi pocztą. Zazwyczaj studenci zza granicy zostają na kampusie, ale robili jakąś wielką przebudowę, która nie została skończona

Tłumaczenie: marika1311

Strona 32

na czas, więc umieścili mnie w mieszkaniu po przeciwnej stronie Tybru17 przy kampusie. Ponownie spoglądam na malowane, drewniane płytki na budynku, by upewnić się, że to odpowiednie miejsce, a potem na numerek obok drzwi. Kiedy wsuwam klucz do zamka, pasuje. Przekręcam go więc. To musi być właściwe miejsce. Idę przez krótki korytarz, z drzwiami zamkniętymi na kłódkę na lewo i wąską klatką schodową przede mną. Powiedzieli mi, że mam iść na górę. Przeciągam walizkę po schodach. Blisko szczytu zablokowuje się, że muszę ją kopnąć, żeby ją wydostać. Ale potem wypuszczam z dłoni rączkę, a walizka spada na sam dół. Decyduję, że nie warto po nią wracać, dopóki nie upewnię się, że naprawdę jestem we właściwym miejscu. Pokonuję ostatnich kilka schodów do drzwi i wkładam w zamek klucz. Otwierają się. Wrzucam do środka mój plecak, po czym wracam po walizkę i ponownie wchodzę z nią po schodach, uważając, żeby na rogu znowu się nie zablokowała. Kiedy już udaje mi się ją wtargać do mieszkania, i zamknąć za sobą drzwi, rozglądam się. Jest uroczo. Po mojej prawej stronie stoi stół i cztery krzesła z ciemnego drewna, a za nimi, w ścianie, są drzwi. Po mojej lewej jest mały, słoneczny salon, a jeśli się go minie, jest tam mała kuchnia wystarczająca dla jednej osoby. Obok drzwi od kuchni stoi regał z kilkoma książkami, które obiecuję sobie sprawdzić, jak będę miała czas, a tuż za mną jest małe zielone siedzisko i stolik. Każde miejsce jest wypełnione, z wyjątkiem wąskiego przejścia do kuchni i trzech wąskich schodków, które prowadzą do okna. Po dokładniejszym przyjrzeniu się stwierdzam, że tak naprawdę to szklane drzwi na patio. Otwieram je i wychodzę na zewnątrz. Taras jest ogromny – dwukrotnie większy od całego mieszkania i spodziewam się znaleźć kilka przejść z innych mieszkań, ale ich nie ma. Jest tylko moje. Podchodzę do niskiego murku i opieram na nim łokcie, spoglądając w dół ulicy. Jestem na dachu jednopiętrowego budynku obok mojego mieszkania. I jest tylko moje. Jest ogrodzony z trzech stron ścianami dwóch przylegających budynków, w których są okna, więc nie jest tak, że mogę opalać się nago, ale i tak jest miło. W kącie, obok winorośli z pomarańczowymi kwiatami stoi fotel, i już wyobrażam sobie, jak na nim siedzę i się uczę. Przechodzę z powrotem do mieszkania w poszukiwaniu sypialni, która jest za drzwiami w jadalni. To największy pokój w mieszkaniu, obejmujący całą szerokość budynku – około dwanaście stóp długości. Ciężkie, drapowane zasłony przy dwóch dużych oknach są rozsunięte, a do środka wpada słoneczne światło. Na podłodze są płytki z terakoty, a wszystkie meble, włącznie z rzeźbionym wezgłowiem łóżka, wyglądają na antyczne. Przyłapuję się na uśmiechaniu, przez nerwowy dreszczyk emocji. To wszystko jest moje. Moje pierwsze mieszkanie. W Rzymie! Nie mogę uwierzyć, że naprawdę tu jestem. Wyglądam przez okna z widokiem na ulicę, kiedy ciągnę walizkę obok wielkiego łóżka, do drewnianej szafy w kącie i w ciągu minuty rozpakowuję się. kiedy kończę, obracam się, padam

17

Tyber – rzeka we Włoszech, trzecia co do długości

Tłumaczenie: marika1311

Strona 33

na łóżko i wyciągam swój telefon z kieszeni. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że nie włączyłam go po wylądowaniu. Uruchamiam go i widzę, że mam trzy wiadomości na poczcie głosowej. Sprawdzam pierwszą. - Zadzwoń do nas najszybciej, jak będziesz mogła, dzieciaku. – mówi tata. – Powinnaś wylądować godzinę temu i zaczynamy się martwić. Sprawdzam czas i widzę, że wiadomość została nagrana godzinę temu. Wybieram numer i czekam na połączenie. - Lexie. – mówi Julie natychmiast po odebraniu słuchawki. – Jesteś tam? Wszystko w porządku? - Przepraszam. Zapomniałam włączyć telefon. Ale wszystko jest w porządku, a mieszkanie jest urocze. - Dzięki Bogu. Mieliśmy nadzieję, że tak będzie. A jak minęły loty? Przetaczam się na brzuch. - Wszystko poszło bardzo sprawnie. - A odprawa celna? - Sprawdzali tylko mój paszport i wizę studencką. Żadnych problemów. - To wspaniale, kochanie. Trent przesyła uściski. Masz tatę. Czekam krótką chwilę, kiedy Julie wręcza mu telefon. - Cześć, dzieciaku. – odzywa się tata. – Wygląda na to, że wszystko poszło zgodnie z planem? - Żadnych problemów. – powtarzam. - Więc, jesteś już w swoim mieszkaniu? Moje mieszkanie. Moje mieszkanie. W Rzymie! - Dopiero tu dotarłam. – odpowiadam, znowu czując dreszczyk emocji. – Bardzo mi się podoba. - Bezpieczna okolica? Wstaję i podchodzę do okna, następnie otwieram je i spoglądam na przechodniów na chodniku. - Wydaje się być w porządku, ale jestem tu dopiero kilka minut, więc… - Powinnaś się rozejrzeć po okolicy… znaleźć najlepszą drogę do szkoły i do sklepów spożywczych lub innych, dopóki wciąż jest jasno. Znowu kładę się na łóżku, czując chłodną, bawełnianą pościel. - Jestem naprawdę zmęczona. Wiesz, że nie mogę spać w samolotach. I jutro mam cały dzień. - Dobrze. Więc odpocznij trochę i porozmawiamy jutro. - Dobrze, tato. Przepraszam, że nie odezwałam się od razu i czekaliście. - Żaden problem. Kocham cię, dzieciaku. - Dobranoc. Kiedy sygnał w telefonie milknie, upuszczam komórkę na łóżko i przecieram oczy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 34

***

Nie zdawałam sobie sprawy, że śpię, dopóki ciężki, basowy rytm nie wstrząsa moim łóżkiem. Otwieram oczy, żeby zobaczyć promienie słońca, które na mnie świeciły, gdy wyszłam na taras. Południe już minęło, teraz zmierzcha, czego podpowiedzią jest bordowy cień na horyzoncie. Zwlekam się z łóżka i podchodzę do okna. Ludzie spacerują małą uliczką, w grupkach lub parach, ręka przy ręce. Kiedy tak obserwuję, widzę, że wielu z nich znika w drzwiach w budynku obok mojego i zdaję sobie sprawę, że budynek, na dachu którego znajduje się moje patio, znajduje się coś w rodzaju baru lub klubu. Muzyka wylewa się przez otwarte drzwi, a jakaś para tańczy przed budynkiem. Zabieram ze sobą zapas żywności od Julie do kuchni i chowam moje skromne zapasy do szafki. Znajduję łazienkę, malutkie pomieszczenie w roku salonu, i sikam, potem myję ręce i spryskuję wodą twarz. Kiedy wychodzę, słyszę śmiech na ulicy. Wychodzę przez drzwi na patio i czuję bas pod stopami. Letnia bryza jest chłodna, teraz, gdy słońce już zaszło. Podchodzę do murku i wychylam się za krawędź, i rzucam okiem na gęstniejący tłum przed barem poniżej. Powinnam sprawdzić, czy w pobliżu nie ma jakiegoś spożywczego sklepu. - Ciao, belleza! Chudy chłopak z kręconymi, czarnymi włosami, prawdopodobnie trochę młodszy ode mnie, patrzy na mnie z dołu. Unosi rękę w moim kierunku i się uśmiecha. - Ti amo. Vuoi essere la mia prima amante? Jego znajomy szturcha go w ramię i uśmiecha się do mnie. - Facci salire, belleza! Vogliamo provare il tuo letto! Nie mam pojęcia, co mówią. Wzruszam ramionami i uśmiecham się do nich. - Przykro mi. - Ach! Americana! – krzyczy drugi chłopak. – Mój przyjaciel mówi, że jesteś piękna. - Och… dzięki. - Przychodzisz na…? – unosi dłoń do ust i robi gest, jakby pił z butelki. Potrząsam głową. - Nie dziś. Łapie za rękę swojego przyjaciela i przyciąga go bliżej. - Dzisiaj skończył osiemnaście lat. I cię kocha. Chce, żebyś była jego pierwszą kochanką. Otwieram szeroko oczy i nagle czuję potrzebę, żeby sprawdzić, czy mam zakluczone drzwi. - Przykro mi. – mówię ponownie, wycofując się od krawędzi, ale kiedy unoszę wzrok i patrzę na balkon po drugiej stronie ulicy, stoi tam najstarsza kobieta, jaką kiedykolwiek widziałam i gapi się na mnie. Droga jest wąska, a ona jest w odległości koło dziesięciu metrów, więc widzę dokładnie każdy szczegół. Cienkie, siwe włosy ma związane w kucyk i przysięgam, że ma zmarszczki ma zmarszczkach. Jest tak zgarbiona, że mogę założyć się, że może pocałować swój brzuch, co sprawia, że wygląda, jakby miała metr wzrostu. Piorunuje wzrokiem chłopaka na dole, kiedy ponownie odzywa się po angielsku. Tłumaczenie: marika1311

Strona 35

- Proszę, piękna pani! Weź nas do swojego łóżka! Potem spogląda na mnie i prycha z dezaprobatą. Dosłownie prycha, po czym kręci na mnie palcem, i jeśli to możliwe, to bruzdy na jej twarzy stają się jeszcze głębsze, kiedy zwęża wzrok. Wycofuje się do środka i bardzo dokładnie wszystko zamykam, decydując się, że nie ma czegoś, co potrzebuję, co nie może zaczekać do jutra. Kiedy jestem usatysfakcjonowana na tyle, że mam pewność, że nikt nieproszony nie dostanie się do środka, ściągam z siebie ciuchy, rzucam je na kupkę przy łóżku, na które po chwili padam. Czuję na skórze, że pościel jest szorstka – więc najwyraźniej Włosi nie są fanami zmiękczania tkanin. Ale wiem, co jest delikatne. Wstaję i wykopuję z szafy koszulkę Trenta, którą właściwie mu ukradłam. Zakładam ją i wczołguję się do łóżka, odpadając praktycznie od razu po dotknięciu głową poduszki. I po raz kolejny śni mi się Trent.

***

Słońce już jasno świeci przez moje okna, kiedy się budzę i jest oczywiste, że wczesny ranek już minął. Przetaczam się na bok i chwytam swój telefon, zerkając na zegarek. Jedenasta. I wtedy zauważam, że dostałam wiadomość. Przed kilkoma godzinami. Otwieram ją. - Leżę w łóżku i o tobie myślę. Czytam wiadomość od Trenta setki razy. Jest w łóżku… i o mnie myśli. Przypominam sobie sytuację z dnia wcześniej, zanim wyjechałam, kiedy fantazjowałam o nim, dotykając się. Czy w ten sposób o mnie myśli? Czy raczej w stylu, że wykąpał się tysiąc razy przed snem i chce podciąć sobie żyły, bo nie może się pozbyć z siebie mojego zapachu? Zaczynam pisać pytanie, jakie chcę mu zadać, ale moje serce ściska się w supeł, i kasuje je. Kiedyś mogłam mu powiedzieć wszystko, nieważne, jak upokarzające czy zawstydzające. Teraz nawet nie mogę zadać mu prostego pytania. Wszystko zniszczyłam. Nigdy wcześniej nie czułam takiego poczucia winy, a potęguje je fakt, że gdybym miała możliwość, zrobiłabym to jeszcze raz. I jeszcze raz. I prawdopodobnie jeszcze raz. Ale prawda jest taka, że choć nie przeczę, że w niektórych snach o Trencie zeszłej nocy była nagość do pewnego stopnia, to jednak żaden z nich nie był o seksie. Śniłam o tym, jak byliśmy młodsi, a on trzymał mnie, kiedy płakałam nad moją zmarłą matką. Śniłam o wielkich, dmuchanych piłkach, na których siedzieliśmy w ogrodzie i rozmawialiśmy o rzeczach, których teraz nawet nie pamiętam, ale wtedy były centrum naszego piętnastoletniego świata. Śniłam o naszych przepychankach w salonie, które mogłam wygrać tylko przez oszukiwanie i ściskanie miejsca poniżej jego rzepki w kolanie – jego pięty Achillesowej, o której tylko ja wiedziałam. Śniłam o naszych niekończących się misjach w Warcraft. I śniłam o tym, jak wielokrotnie siedzieliśmy razem godzinami, podczas których on grał na gitarze, a ja szkicowałam. Nigdy nie musiałam próbować mu zaimponować lub udawać kogoś, kim nie jestem. Zawsze znał moje wszystkie brudy. Wie, że golę swoje nogi tylko wtedy, kiedy absolutnie muszę, i jak Tłumaczenie: marika1311

Strona 36

bardzo nienawidzę przegrywać, i że wygryzam całą skórę z wewnętrznej strony policzków, kiedy się denerwuję. Wie, jak bardzo jestem niepewna, kiedy mam coś ze sobą zrobić – z moją sztuką, wyglądem, ciałem i ubraniami. Wie, że jestem podatna na presję i wie, że stąd się biorą moje wszystkie bardzo złe decyzje. Ja i presja otoczenia to starzy znajomi – dlatego też zrobiłam to z Rickiem bez zabezpieczenia, kiedy traciliśmy ze sobą swoje dziewictwo. Powiedział, że będzie ostrożny i zdąży wyciągnąć. Powiedział, że tak będzie w porządku. Powiedział, że czekał na mnie rok i nie mogę być z nim tak długo, nie dając mu tego, czego chce. Więc to ode mnie dostał. Jestem pewna, że jest jeszcze wiele rzeczy, które Trent o mnie wie, a z których nawet ja nie zdaję sobie sprawy. Czuję się tak, jakbym w momencie słabości wymieniłam mojego jedynego, prawdziwego przyjaciela za kilka minut rozkoszy. Ale, Boże, byliśmy po tym zaspokojeni. Przespanie się z Trentem to prawdopodobnie najbardziej samolubna rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłam. Nikt nie wymuszał na mnie presji. Nikt mnie nie naciskał. Chciałam tego tylko dla siebie. Przewracam się na plecy i przebiegam dłońmi przez całą długość swojego ciała, przypominając sobie dotyk dłoni Trenta, kiedy robiły to samo. Kurwa. Muszę przestać o tym myśleć. Muszę wypędzić z pamięci wspomnienia seksu z Trentem i pamiętać o tym, co naprawdę jest ważne. Mam szczęście mieć najbardziej niesamowitą rodzinę, o jakiej tylko mogłam marzyć. Nie mam zamiaru ryzykować jej zniszczenia dlatego, że jestem napalona na swojego przyrodniego brata. Muszę odpuścić sobie pożądanie, poczucie winy i ruszyć naprzód. W teorii to dobrze brzmi. Teraz tylko muszę mieć jakiś plan.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 37

Rozdział piąty Kościół jest naprawdę stary, z rzeźbami w każdym rogu i szczelinie. Jedyne światło w nim przesącza się przez okna ze rżniętego szkła18, które rozciągają się na wysokim suficie powyżej. Rzeźbione belki są podtrzymywane przez drewniane kolumny, a na większości ścian namalowane są starożytne freski, niektóre z nich zaczynają się kruszyć. Pasjonatka historia sztuki we mnie ma ochotę je studiować przez kilka godzin, ale nie tutaj po to przyszłam. Kiedy z tyłu widzę rzeźbiony, drewniany konfesjonał, zamieram w pół kroku. Czy ja naprawdę chcę to zrobić? O, Boże. Zanurzam drżące palce w święconej wodzie i robię na sobie znak krzyża świętego, po czym przesuwam się w stronę ławki z tyłu. Akt skruchy wydaje się dobrym początkiem, więc klękam i składam przed sobą dłonie, schylając głowę i zamykając oczy. - Mój Boże, z całego serca przepraszam za moje grzechy. Wybierając zło, zgrzeszyłam przeciw tobie, którego kocham ponad wszystko. Zamierzam z twoją pomocą, odprawić pokutę, więcej nie grzeszyć i unikać wszystkiego, co do tego prowadzi. Nasz zbawiciel Jezus Chrystus cierpiał i umarł za nas. W jego imię, mój Boże, zmiłuj się. Amen. Z powrotem siadam na ławce, przygryzając policzek od środka i zerkam na Jezusa wiszącego na krzyżu nad ołtarzem. Czy wybaczy mi to, że uprawiałam seks ze swoim przyrodnim bratem? Na moją twarz wstępuje rumieniec, kiedy w pamięci miga mi uczucie Trenta leżącego na mnie. I chociaż zawstydza mnie to, bo siedzę w kościele, moje ciało reaguje bez moje zgody, a mój puls zmienia się w pulsujące iskry przechodzące przez moje krocze. Pójdę do piekła. Prawie zdążam siebie przekonać, że nikogo tutaj nie ma i będzie w porządku, jeśli pójdę do domu, kiedy drzwi jednego z konfesjonałów się otwierają i wychodzi z niego kobieta z siwymi włosami. Podchodzi do ławki i na niej siada, po czym klęka i zaczyna się modlić. Biorę głęboki wdech i wstaję, powoli idąc w kierunku konfesjonału. Waham się przy drzwiach, ale potem sobie przypominam, że jestem we Włoszech… gdzie mówią po włosku. Mogę wyznać swoje najgorsze grzechy, a ksiądz prawdopodobnie nie zrozumie z tego ani słowa. Wchodzę do środka i zamykam za sobą drzwi, po czym klękam przed grubą, czerwoną kurtyną, która oddziela świętego od grzesznika. - Nel nome del Padre, e del Figlio, e dello Spirito Santo. Amen.19 – dobiega mnie głęboki głos po drugiej stronie zasłony. Robię na sobie znak krzyża świętego według słów księdza, następnie pochylam głowę i zamykam oczy.

18

Kosztowny rodzaj szkła

19

Z włoskiego: „W imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego. Amen”

Tłumaczenie: marika1311

Strona 38

- Wybacz mi, ojcze, bo zgrzeszyłam. Minęło… cóż… wiele dni od mojej ostatniej spowiedzi. Prawdopodobnie rok lub więcej. Popełniłam następujące grzechy: ja… używałam imienia Pana Boga swego na daremno przynajmniej… o Boże. Cholera! Ukrywam twarz w dłoniach. - Właśnie tak… po prostu nie myślę o tym, a to wychodzi z moich ust. Zrobiłam to tysiące razy. Może i milion. Dwukrotnie, od kiedy weszłam do kościoła. Kręcę głową na siebie. - Jestem okropna. Ale to nie jest najgorsze. Okradłam przyjaciół. Był taki szalik, który kupiłam dla Sam na urodziny, ale postanowiłam go zatrzymać… więc domyślam się, że to tak naprawdę nie jest kradzież, ale czułam, jakby była, no i były jeszcze japonki, które Katie mi pożyczyła, a których jej nie oddałam, i nawet zabrałam je ze sobą do Włoch. I przeklinałam na moją macochę, kiedy nie pozwoliła mi wyjść z chłopakiem, dopóki nie posprzątałam łazienki, a wiedziałam, że on ma jakieś wielkie, romantyczne plany na naszą trzecią rocznicę i byłam dość pewna, że chodzi o seks… z czego, jak sądzę, też pewnie powinnam się wyspowiadać… Uprawiałam dużo seksu ze swoim chłopakiem, zanim jeszcze okazał się kretynem – proszę wybaczyć moją łacinę… albo raczej angielski – ale to było prawie rok temu… kiedy wciąż miałam chłopaka… oraz, co by tu jeszcze… tak jakby oszukiwałam na egzaminie z historii w zeszłym semestrze, bo Drake Mulhollan zostawił otwartą książkę tak, że mogłam ją zobaczyć, a podczas egzaminów końcowych życzyłam śmierci mojej współlokatorce, bo przez cały dzień uprawiała seks ze swoim chłopakiem, więc nie mogłam wejść do pokoju po książki; przy okazji, nie umarła… to znaczy, no nie było tak, że moje życzenie się spełniło, czy coś… ale myślałam o tym, więc jestem pewna, że to grzech. A potem był moment, kiedy skłamałam tacie o zarysowaniu na samochodzie… a torebeczka, którą znalazł w moim plecaku, nie była z oregano… tak, to była trawka… Milknę, bo zdaję sobie sprawę, paplam o wszystkim, tylko nie o tym, dlaczego tak naprawdę tutaj przyszłam. Biorę głęboki oddech i wycieram spocone dłonie o jeansy. - I ukradłam bluzkę mojego brata… - przełykam ciężką gulę w gardle. - … po tym, jak uprawialiśmy seks. – wyrzucam z siebie, po czym mówię dalej, zanim pozwalam sobie to przemyśleć. – I to było naprawdę oszałamiające. Nie mogę myśleć o niczym innym i chcę to zrobić ponownie i o, Boże -cholera! Widzi ksiądz, po prostu nie mogę powstrzymać siebie przed mówieniem tego. Ale mój brat jest taki… - mruczę pod nosem z frustracji i łapię włosy w dłoń. …niesamowity. Po prostu cholernie niesamowity. Proszę wybaczyć przekleństwo. Nigdy nie czułam tego, co czuję przez niego, wie ksiądz… i Boże, myślę, że mogę… - szarpię swoje włosy i potrząsam głową. – Nie wiem. To tylko seks, prawda? To znaczy… chociaż przez niego tak się czuję, to tylko… - chowam twarz w dłoniach. – to mój brat. Dlaczego nie mogę przestać go pragnąć? - To pytanie, na które sama musisz sobie odpowiedzieć. – mówi głos po drugiej stronie zasłony. - O Boże! - Według moich obliczeń to będzie milion siódmy raz. Mam nadzieję, że przywiozłaś do Włoch swój różaniec, tak jak japonki przyjaciółki. - Mówisz po angielsku! - Mówię, moje dziecko. Czy jest jeszcze coś, co byś chciała wyznać? Tłumaczenie: marika1311

Strona 39

- Do diabła, nie! - Hmm… cóż, w takim razie, módlmy się. Boże, którego jedyny Syn, przez Swoje życie, śmierć i zmartwychwstanie zdobył dla nas nagrodę w postaci życia wiecznego, prosimy cię, błagamy ciebie, by przez medytację nad tajemnicami Najświętszego Różańca Błogosławionej Dziewicy Maryi, możemy naśladować to, co zawierają i obiecują, przez Chrystusa, Pana Naszego. Zwieszam głowę i mamroczę modlitwę razem z nim, aż do momentu, gdy dodaje: - Jesteśmy zwykłymi śmiertelnikami stworzonymi na twój obraz, Panie. Pomóż znaleźć swojej zbłąkanej owcy drogę do zbawienia i pobłogosław ją ze swoim miłosierdziem i łaską. Amen. Czy przychodzisz do Pana z czystym sercem i umysłem, gotowa na rozgrzeszenie? – pyta mnie. - Um… tak. To znaczy… - dodaję, kiedy mnie olśniewa i przypominam sobie utartą formułkę. – Przepraszam za swoje grzechy i proszę Jezusa o przebaczenie, jak również tych, które zapomniałam wyznać. - Bardzo dobrze. Będziesz bardziej świadoma swoich myśli w odniesieniu do mówienia imienia Pana Boga swego na daremno? - Tak, Ojcze. - I będziesz szanować swoich rodziców? - Tak, Ojcze. - A w kwestii twojej relacji ze spokrewnionym… - Nie! – mój żołądek zamiera na słowo „spokrewniony”. – O, Boże! To nie jest mój brat brat! - Słucham? - To mój przyrodni brat. Ksiądz odchrząka. - Cóż… zakładam, że nie jesteś z nim związana świętym węzłem małżeńskim? Wyrzucam dłonie w powietrze. - Nie słyszałeś, co właśnie powiedziałam? To mój brat. - Nie wyczuwam żalu. Mogłabym niemal przysiąc, że słyszę rozbawienie w jego głosie, i muszę się uszczypnąć, żeby upewnić się, że nie jestem uwięziona w wypaczonym śnie spowodowanym moim niezamierzonym, oszałamiającym seksem z bratem i poczucia winy z tego powodu. Biorę głęboki oddech i zwieszam głowę. - Po prostu nie mogę uwierzyć, że to się stało. - To brzmi tak, jakbyś potrzebowała czegoś więcej, niż tylko przebaczenia za grzechy cielesne. Musisz znaleźć sposób, żeby skierować swoją pożądliwą energię gdzieś indziej. - Tak, Ojcze. - Mogę mieć pewną sugestię. Jako pokutę odmówić piętnaście razy Zdrowaś Maryjo, a następnie pójdziesz do wielebnego Morettiego na plebanię po drugiej stronie ulicy. - Po co? Tłumaczenie: marika1311

Strona 40

- Będzie miał pewien projekt, który zajmie twój umysł i zapełni serce. - Innymi słowy, będzie mnie trzymał z dala od kłopotów. - Bezczynne ręce… - …to robota dla diabła.20 – dokańczam z jękiem, przewracając oczami na ulubione powiedzenie taty. – Wiem. - Odpuszczam ci twoje grzechy w imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego. Amen. Robię na sobie znak krzyża świętego, kiedy to mówi. - Idź w pokoju. - Dzięki Bogu. – odpowiadam automatycznie, wstając. - Po prostu zapukaj do drzwi po drugiej stronie ulicy. – mówi ksiądz, gdy otwieram drzwi konfesjonału. – Będzie tam. Wychodzę pędem z konfesjonału, a jako że patrzę wciąż na zasłonkę w nim, nie zauważam czegoś przede mną, dopóki na to nie wpadam. Całe powietrze z moich ust uwalnia się ze świstem, a odzyskanie oddechu zajmuje mi kilka solidnych sekund. To osoba lub koń. Wiem to stąd, że to coś jest ciepłe, porusza się i jest większe ode mnie. To wiem na pewno, dopóki się nie odwracam i go nie widzę. - Och! Przykro mi, Ojcze. – mówię, skłaniając lekko głowę, kiedy widzę, że osoba, na którą wpadłam, ma ubraną czarną koszulę z koloratką. Jest wyższy od Trenta, więc ma ponad metr osiemdziesiąt, a przez jego szczupłą sylwetkę mogę stwierdzić, że siłownia jest mu obcym miejscem. Jest uroczy i twardy – co wiem stąd, że ledwo drgnął, kiedy na niego wpadłam, a jednak pozostawił mnie bez oddechu. Na policzkach i brodzie widnieje cień ciemnego zarostu i przypuszczam, że jest ode mnie starszy, ale nie aż tak bardzo. Może koło dwudziestu pięciu lat. Falowane czarne włosy okalają jego twarz, a z tymi wysokimi kośćmi policzkowymi i prostym, wąskim nosem, wygląda jak półnagi facet z reklamy jeansów z Abercrombie21, w moim magazynie Elle. Z wyjątkiem tego, że nie jest półnagi. I ma strój księdza. A ja się na niego gapię. Przez te ciemne oczy i oliwkową cerę spodziewam się języka włoskiego, kiedy otwiera usta, więc kiedy zerka na konfesjonał, potem na mnie, po czym unosi brwi i mówi: - Jak sądzę, wielkie grzechy zostały odpuszczone. – z łagodnym, włoskim akcentem… trochę miękną mi kolana. - A skoro o tym mowa – mówię, kiwając głową w kierunku ławek stojących za nim. – Mam kilka Zdrowasiek, więc… Odstępuje krok w bok i unosi kącik ust. - Więc pozwolę ci się za to zabrać.

20

Przysłowie angielskie, w oryginale Idle hands are the devil’s workshop.

Abercrombie – firma odzieżowa reprezentująca tzw. Amerykański styl życia; dla ludzi w przedziale wiekowym 18-22 lata.

21

Tłumaczenie: marika1311

Strona 41

Mijam go i klękam przy ławce, ale moje oczy najwidoczniej mają swoją własną wolę. Kiedy wyciągam różaniec i recytuję pierwszą rundę ze Zdrowaś Maryjo, śledzą go, kiedy idzie do ołtarza, gdzie organizuje rzeczy na mszę. - Zdrowaś Maryjo, łaski pełna. Pan z tobą. Błogosławionaś Ty między niewiastami i błogosławiony owoc żywota Twojego, Jezus. Święta Maryjo, Matko Boża, módl się za nami wszystkimi, teraz i w godzinę śmierci naszej. Amen. Zamykam oczy i mamroczę to na głos, żeby ponownie skupić się na tym, po co tu w ogóle przyszłam. Kiedy kończę moich piętnaście powtórzeń i unoszę głowę, przy ołtarzu nikogo nie ma, a ja jestem w kościele sama. Wstaję, po czym klękam przed ołtarzem i wychodzę na jasny, letni dzień. Po drugiej stronie ulicy znajduje się dwupiętrowy budynek, otynkowany i pomalowany na beżowo, który w niczym nie przypomina plebanii księdza Greena. Nie ma żadnych znaków czy tabliczek, więc nie jestem pewna, czy to właściwe miejsce. Przechodzę przez ulicę i przez chwilę się waham, zanim pukam w wielkie, drewniane drzwi, myśląc, że właściwie nie mam nic do stracenia. Jeśli nikt nie odpowie, przynajmniej spróbowałam, a jestem pewna, że to mnie zwalnia z mojego wyznaczonego zadania. Ale kiedy drzwi otwierają się chwilkę później, głos zamiera mi w gardle. W progu stoi ksiądz, który wydusił ze mnie wcześniej oddech, a teraz samo spojrzenie na niego sprawia, że ponownie to się dzieje. - W czym mogę pomóc? – pyta, z cieniem uśmiechu na ustach. - Um… Ojciec… - nawet nie wiem, jak się nazywa. – Kapłan przy spowiedzi w kościele wysłał mnie tutaj. Powiedział, żebym poprosiła o księdza Morettiego. - Znalazłaś go. - To ty? – czuję, jak otwieram szerzej oczy. Odstępuje kilka kroków i swoją smukłą dłonią robi gest, którym zaprasza mnie do środka. - To cię zaskakuje? Staję obok niego w małym przedpokoju. - To tylko… nie jesteś księdzem? - Nie jestem… jeszcze. – odwraca się i prowadzi mnie do salonu. Jest mały i słabo oświetlony, z krzesłami ze złotymi oparciami i siedziskiem wyłożonym aksamitem oraz kanapą. Dookoła stoją regały pełne książek, które wyglądają na starożytne. Podnosi z kanapy otwartą książkę w twardej oprawie i odkłada ją na stolik. - Usiądź. Tak robię. - Ale ubierasz się jak ksiądz. Obniża się delikatnie w fotelu naprzeciw mnie. - Jestem przejściowym diakonem. To okres refleksji między czasem, w którym kapłan kończy seminarium, a kiedy może zostać wyświęcony. A to stanie się za osiem miesięcy, na Wielkanoc. Wtedy możesz do mnie mówić „Ojcze”. Tłumaczenie: marika1311

Strona 42

- Więc wciąż możesz zmienić zdanie? Kręci przecząco głową. - Nie. Zostałem powołany przez biskupa i złożyłem przysięgę celibatu. – uśmiecha się i jakiś złośliwy błysk pojawia się w jego oczach. – Już postanowione. - Och. Więc Ojciec… jak-mu-tam… - mówię, machając dłonią w kierunku kościoła. - Reynolds… - kończy za mnie, pochylając się do przodu i opierając łokcie o kolana. - Reynolds? To brzmi amerykańsko. - Bo tak jest. To część Papieskiego Kolegium Ameryki Północnej. Wszyscy jesteśmy z Ameryki lub z Kanady. Świetnie. Udało mi się wpaść do jedynego z około tysiąca kościołów, gdzie akurat mówi się po angielsku. - Ale nie jesteś z Ameryki. Wiem to, bo ma ten pyszny akcent, który sprawia, że czuję lekkie dreszcze, kiedy się odzywa. No i ma czarne włosy, ciemne oczy i nieskazitelną, oliwkową skórę. Unosi brwi. - Słucham? - To znaczy… chodzi mi o twój akcent. I wyglądasz jak… Włoch. – mówię, machając dłonią w kierunku okna, na wypadek gdyby zapomniał, gdzie się znajdujemy. - Nigdy nie oceniaj książki po okładce. – mówi, podnosząc tą, która leżała wcześniej na sofie. Rzuca mi ją, bym się jej przyjrzała. Na okładce widać czarnowłosego chłopca z okularami w drucianych oprawkach, z wielką głową myszy, którą nosi, jakby była kapeluszem. Obok szachownicy siedzi skulona inna mysz, a na planszy widać pionki. Ponad wszystkim widnieje tytuł: Harry Potter el la Pietra Filosofale22. Wykrzywiam twarz w zdumieniu. - To naprawdę popieprzona okładka. Uśmiecha się delikatnie. - Prawda. - Więc chyba nie do końca jesteś Włochem. - Mój ojciec nim jest, ale ja przez większość czasu wychowywałem się w Nowym Jorku. - Ale.. twój akcent.. Krzywi się tylko przez sekundę, aż to sobie uświadamia i przestaje. - …to tylko zbieranina. Produkt mówienia po włosku jako dziecko i mieszkanie z dziadkami, którzy nie mówili po angielsku, w wieku dziesięciu lat. - Są Włochami? - Właściwie to Francuzami. 22

Tłum. Harry Potter i Kamień Filozoficzny

Tłumaczenie: marika1311

Strona 43

Po prostu na niego patrzę. - Rodzina mojej matki pochodzi z Korsyki. – odchrząka i krzyżuje nogi, odkładając książkę i składając ręce na kolanach. – Ale jestem prawie pewny, że Ojciec Reynolds nie wysłał cię tutaj, żebyś rozmawiała o moim pochodzeniu. - Powiedział, że mam z tobą porozmawiać o jakimś projekcie. – unoszę dłonie i poruszam palcami. – Wiesz… bezczynne ręce, i w ogóle. Śmieje się krótko przez nos i odchyla na krześle, przyglądając się mi. Przez minutę jest niesamowicie krępująco, dopóki nie przerywa ciszy. - To mówiłaś, że ile Zdrowasiek kazał ci zmówić? - Nie mówiłam. – odpowiadam, mrużąc powieki. – Więc, masz dla mnie ten projekt, czy nie? Kiwa powoli głową. - Jestem pewny, że coś się znajdzie. Ale najpierw muszę się trochę o tobie dowiedzieć. - Na przykład co? - Jak się nazywasz? - Lexie Banks. – odpowiadam, krzyżując ramiona na piersi. - Jesteś z Ameryki, tak? Przewracam oczami. - Jezu, po co to? – może nie powinnam być taka niegrzeczna, ale czuję, że muszę się bronić. Ta cała sprawa i tak jest wystarczająco żenująca, a jeśli zapyta, co zrobiłam, że mnie tu przysłano… - Dlaczego tutaj jesteś? No i proszę, pytanie, którego się obawiałam. Natychmiastowo rosną wokół mnie mury i prawie czuję, jak mnie ranią. - Nie sądzę, żeby to była twoja sprawa. Już wszystko wyznałam księdzu Reynoldsowi. Rozbawiony uśmieszek pojawia się na jego ustach, ale go zwalcza. - Chodziło mi o Rzym. - Och. – mówię, kuląc się w sobie i czując rumieniec wstępujący na moją szyję. Ale czuję się też wkurzona. Wygląda na to, że bawi go moje cierpienie, zupełnie jakby był kotem bawiącym się myszą, zanim ją zje. – Przyjechałam na rok na uniwersytet Johna Cabota. - Studia..? – pyta, z ciekawością unosząc brew. - Historia sztuki. Przez chwilę dziwnie na mnie patrzy. - Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. - Słucham? - Ewangelia św. Mateusza, rozdział 7, werset 7. Naprawdę chciałabym, żeby już dotarł do sedna.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 44

- Znam to. Ale nie wiem, dlaczego nagle mi to zacytowałeś. Już zmówiłam swoje Zdrowaśki, więc sądzę, że to by było na tyle z modlitwą… na razie. Przez dłuższą chwilę na mnie po prostu patrzy, po czym styka ze sobą palce swoich dłoni, prostuje nogi i opiera łokcie o kolana. - Byłaś już w Muzeach Watykańskich23? - Nie. Dopiero wczoraj przyleciałam. - Musimy to nadrobić. Masz jutro czas? Marzyłam o tym, by zobaczyć te Muzea. Są na szczycie mojej listy do zrobienia, ale to wydaje się być trochę dziwne. - Do czwartej będę zapoznawać się z uczelnią. - Idealnie. - Słuchaj. To naprawdę miło z twojej strony, że starasz się być taki gościnny i w ogóle, ale to powinna być moja pokuta, a nie spotykanie się i pogaduszki, więc… Kiwa głową. - Dobrze. Spotkajmy się jutro o szóstej przy obelisku na Placu Św. Piotra. W takim razie porozmawiamy wtedy o projekcie. - Projekt będzie w Bazylice Św. Piotra? – pytam ostrożnie. Wstaje i odwraca się do wyjścia, po czym podchodzi do drzwi i je otwiera, w niezbyt subtelny sposób dając znać, że nasza rozmowa dobiegła końca. Mierzy mnie spojrzeniem, kiedy wstaję. - Nie spóźnij się.

***

Kiedy wracam do mojego skromnego mieszkanka z torbą ze sklepu spożywczego, w którym właśnie wydałam małą fortunę, rozpakowuję zakupy w kuchni. Następnie łapię swój plecak i idę z nim na taras, gdzie siadam na fotelu i wyciągam rzeczy. Jest wśród nich identyfikator ze znaczkiem szkoły, moim nazwiskiem i zdjęciem – który dostałam tydzień przed wyjazdem, razem z kluczem – oraz grafik, mapa budynków wykładowych i rzeczy, które wydrukowałam prosto z e-maili. Jest też mój plan zajęć. Sama myśl o nim sprawia, że czuję mrowienie na całym ciele. Czytam go po raz kolejny:

Sztuka i architektura Cesarstwa Rzymskiego Sztuka pogrzebowa Rzymian: uhonorowanie zmarłych w starożytnym Rzymie (na miejscu) Sztuka włoskiego renesansu (na miejscu; obowiązkowa wycieczka do Florencji) Wenecka sztuka (na miejscu; obowiązkowa wycieczka do Wenecji)

23

Muzea Watykańskie – ogromny zespół muzeów i galerii, głównie w pałacach papieskich.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 45

I wisienka na torcie: Michał Anioł.

***

W tym samym momencie, kiedy mój telefon wibruje, to samo dzieje się z podłogą pod moimi stopami, kiedy z baru poniżej zaczyna dobiegać muzyka. Wycieram ślinę z brody i wyciągam z kieszeni komórkę, by sprawdzić wiadomość. Sam. - Hej, lasko! Czekam na zdjęcia gorących kolesi. Wolno ci to idzie. Wstaję, po czym podchodzę do skraju dachu. Opieram się o niego i wychylam, patrząc na ludzi, którzy kłębią się przed barem. - Osiemnastoletni dzieciak chciał się ze mną przespać zeszłej nocy. - Ach! Świeże mięso. Zrobiłaś to? Przewracam oczami, a jak tylko to robię, ten sam chłopak wychodzi z baru. Szczerzy zęby w uśmiechu, kiedy podnosi wzrok i mnie widzi. - Ti amo! – woła do mnie, unosząc ręce w górę. - Cholernie go przeleciałam. – napisałam, odsuwając się od krawędzi dachu. - Więc. Jesteś moją ulubienicą. -? - Zostawiłaś swoją perłową spinkę w samochodzie Katie, a znalazła ją dopiero wczoraj, kiedy wracałyśmy ze szkoły.

Więc tam ona była. Wyciągnęłam ją z włosów, kiedy ryczałam za Rickiem. Ale… - Dlaczego to mnie czyni twoją ulubienicą? - Ktoś musiał ją zanieść do twojego domu. -? - I twój cholernie seksowny, przyrodni brat otworzył drzwi.

Jak tylko odczytuję tą wiadomość, moja szczęka się zaciska i czuję mdłości. Nie mogę jej odpisać. Nie mogę nawet zacząć smsa, bez pisania czegoś w stylu „trzymaj się od niego z daleka, do diabła!”. - Nie chcesz wiedzieć, co się stało? – po minucie ciszy z mojej strony, Sam wysyła wiadomość. Nie. Nie chcę. - Co się stało? - Poszliśmy na małego drinka.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 46

Można by pomyśleć, że chodzi o wspólne śniadanie i miejsce, gdzie można dostać kawę, prawda? Cóż, mylicie się. Odnosi się to do fazy upojenia między „właśnie przyszedłem, więc nalejcie mi piwa”, a „odpadłem i leżę na podłodze, nie nadepnijcie na mnie”. Miejsce jest słabo oświetlone, a w każdym zakamarku stoją dwuosobowe kanapy i fotele, pokryte poduszkami. Nauczyłam się, by nie patrzeć zbyt uważnie, co się na nich dzieje. - I? – odpisuję drżącą ręką. - I co? Myślisz, że wskoczyłam na niego przy barze? - Tak. - Rozgrywam to powoli. Rozmawianie, flirtowanie, trochę dotykania, ale na tym koniec. Kuszę go moją skromnością.

Opieram łokcie o mur i zwieszam głowę, parskając śmiechem, chociaż nie ma w tym nic zabawnego. Głównie czuję ulgę. - Ty i skromność? – odpisuję, po czym unoszę głowę i widzę, że chłopak wciąż jest na dole… i sika właśnie na moją wycieraczkę. Strzepuje ostatnie kropelki i zapina zamek od spodni, następnie spogląda w górę. Kiedy widzi, że go obserwuję, uśmiecha się i posyła mi całusa w powietrzu. Świetnie. Ponownie skupiam uwagę na telefonie. - Nie zgrywaj trudnej do zdobycia. To działa. - Powodzenia z tym. Ktoś właśnie nasikał mi na próg, więc muszę lecieć. Informuj mnie na bieżąco. –

odpisuję i wysyłam. I chcę wiedzieć. A jednocześnie nie chcę. Przewijam palcem po ekranie, szukając wiadomości od Trenta. Wyszedł z Sam, ale potem leżał w łóżku i o mnie myślał? Nadal nie wiem, jak mam to rozumieć: czytać między wierszami, czy wziąć to dosłownie. Nie odpisałam mu, ale czuję, że powinnam. Nie mogę tak po prostu go ignorować. A może właśnie to powinnam zrobić. W końcu piszę Byłam dziś w kościele, wszystko wyznałam. Mam nadzieję, że nie spłonę w piekle, i wysyłam wiadomość zanim się rozmyślę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 47

Rozdział szósty Orientacja na kampusie zaczyna się o dziewiątej, więc wcześniej spaceruję po Rzymie – cóż, a przynajmniej po moim małym zakątku – i znajduję uroczą kawiarenkę z espresso i ciastami. Wskazuję na coś, co wygląda jak czekoladowy rogalik i kieruję tam łysiejącego mężczyznę stojącego za ladą. Wręcza mi słodycz i espresso. Siadam przy jednym ze stolików i pociągam z kubka łyk, zdając sobie sprawę, że Włosi lubią robić z kawy coś w rodzaju paliwa rakietowego. Kofeina z tego kubka mogłaby samodzielnie zasilić kolejną misję kosmiczną. Kiedy gryzę kawałek rogalika, już wiem, że to nie czekolada, ale jest słodkie i cichutko jęczę, kiedy rozpływa się w moich ustach. - Umarłam i poszłam do nieba. – mówię na głos, kiedy wkładam do ust ostatni kęs rogalika. - Jeśli chcesz się podlizać, przynieś taki profesorowi Nance. – słyszę dziewczęcy głos za swoimi plecami, więc odwracam się, by zobaczyć wątłą dziewczynę, która przygląda mi się wielkimi, neonowo zielonymi oczami i popija espresso. - Słucham? Paznokciem pomalowanym na różowo zakręca kosmyk krótkich, czarnych włosów dookoła palca. - Idziesz na orientację, prawda? W momencie, kiedy zaczynam myśleć, że ta dziewczyna musi być jasnowidzem (a może ma założone kontakty rentgenowskie, którymi może zerkać w głąb głowy człowieka), trąca stopą mój plecak. Spuszczam na niego wzrok i widzę emblemat z Johnego Cabota, który doczepiłam tam dziś rano, żebym go nie zgubiła. - Chodzisz tam? – pytam. - Jeszcze nie. Też jestem żółtodziobem. Ale moja siostra zaczęła tam naukę w zeszłym roku i powiedziała, że profesor Nance lubi bawić się w pupilków. Najwyraźniej są nimi ci, którzy przynoszą mu pudding. Próbowałam zdecydować, czy dziewczyna ma brytyjski, czy australijski akcent, ale moje wątpliwości rozwiały się, kiedy usłyszałam, jak wymawia słowo „pudding”. - Jesteś Brytyjką? Kiwa potwierdzająco głową. - Z Jorku. A ty? - Z Ameryki. - Tego domyśliłam się przez twój akcent. – mówi. – Skąd dokładniej? - Kalifornia. Niedaleko San Francisco. - Byłam w San Francisco. Ładne miejsce. Wzruszam ramionami. - Tak, chyba tak. Tłumaczenie: marika1311

Strona 48

Jej iPhone zaczyna wibrować, wydzwaniając tuż obok jej łyżki. Wyplątuje palec z kosmyka włosów i podnosi telefon. Czyta coś na ekranie, wybucha śmiechem, po czym odstawia kubek na stół i zaczyna odpisywać na wiadomość. - Moja siostra mówi też, żeby uważać na Claudio, asystenta profesora Nance. W zeszłym semestrze wykończył połowę jej klasy, dając im wszystkim kraby. – uśmiecha się i unosi brwi. – Na wypadek, gdybyś myślała o spróbowaniu lokalnej kuchni. Ostatnio często próbowałam lokalnej „kuchni”. Nie mam zamiaru robić tego więcej. - Dobrze wiedzieć. Dziewczyna odkłada telefon na stolik i bierze do ręki kubek. Upija kilka łyków. - Co studiujesz? - Historię sztuki. - Och, to w takim razie jesteś we właściwym miejscu. Ale to oznacza, że ominie cię ogromna przyjemność wynikająca z towarzystwa profesora Nance i krabów jego asystenta. Akurat piję espresso, więc kiedy wybucham śmiechem, napój wydostaje się przez mój nos. Kaszlę tak bardzo, że – przysięgam – chyba wyplułam swoje płuco. - Wybacz. – mówi dziewczyna, podając mi serwetkę. Z wdzięcznością ją od niej biorę. – Byłaś już w Muzeum Narodowym? – pyta, kiedy ja wycieram z siebie plamy po espresso. - Jeszcze nie. Przyjechałam dopiero kilka dni temu. Ale dzisiaj idę zwiedzać Muzea Watykańskie. Uśmiecha się szeroko. - Postaraj się nie zmoczyć swoich majtek24. Czuję, jak policzki mi płoną. - Um… taa. Więc.. a ty co studiujesz? - Antropologię, co oznacza, że ja też jestem we właściwym miejscu. Już zdążyłam zmoczyć własne majtki w katakumbach, a potem ponownie, kiedy pojechałam do Forum25. Dobrze, że wzięłam ze sobą kilka dodatkowych par. – przysuwa krzesło bliżej i wyciąga dłoń w moją stronę. – Jestem Abby. - Lexie. – również się przedstawiam i lekko potrząsam jej ręką. Abby podnosi telefon i zerka na ekran, po czym wstaje. - Powinnyśmy się zbierać. – mówi. Dopiłam swoją kawę i odsunęłam krzesło, wstając z niego. Następnie zarzuciłam swój plecak na ramię. Pomimo tego, co powiedziałam tacie, wcale wczoraj nie zwiedzałam. Byłam zbyt zajęta krytykowaniem siebie za to, że poszłam do spowiedzi – z czego, jak sądzę, też będę musiała się wyspowiadać następnym razem.

Dziewczyna używa tu zwrotu „cream your knickers”; w slangu oznacza to, że kiedy kobieta się podnieca, to staje się wilgotna i „moczy” majtki. W tym fragmencie chodzi o to, żeby Lexie, miłośniczka sztuki, nie ekscytowała się tak tymi muzeami i „nie zmoczyła swoich majtek” z radości. :D

24

25

Forum Romanum – najstarszy plac miejski w Rzymie

Tłumaczenie: marika1311

Strona 49

- Wiesz, gdzie mamy iść? Bo ja nie mam pojęcia. - Główny budynek znajduje się tuż za rogiem. – mówi, idąc do drzwi. Kieruje nas przez wąską alejkę, a kiedy wychodzimy na jej drugim końcu, widzę bramę po drugiej stronie ulicy. - Tutaj. – mówi Abby, przechodząc przez ulicę i zmierzając do pary podwójnych drzwi, które są otwarte. Idziemy za grupką ludzi, którzy również wydają się być tutaj zagubieni. Jeden z nich jest wysokim, szczupłym blondynem, ubranym w koszulkę polo, jeansy i czapkę z daszkiem z logiem Red Soxów. Zgaduję więc, że on również przyszedł tu na orientację. Abby łapie mnie za łokieć i ciągnie w stronę szerokich, marmurowych schodów przed nami. Wchodzimy po nich na drugie piętro. W klasie, do której prowadzi mnie Abby, jest też kilkanaście innych osób. Chłopak z czapką Red Soxów i jakaś inna dziewczyna wchodzą do niej tuż za nami. Kilka minut później wchodzi szczupły, ale umięśniony mężczyzna w marynarce (pomimo tego, że na zewnątrz musi być jakieś dziewięćdziesiąt stopni, a w środku najwyraźniej nie ma klimatyzacji), z grubymi, szpakowatymi włosami i siada na biurku w przedniej części pomieszczenia. - Witajcie. Nazywam się profesor Avery. Czy wszystkim udało się nas znaleźć? Mam ochotę odpalić, że jesteśmy tutaj, więc tak, tak jakby nam się udało. Ale w rzeczywistości pewnie wciąż bym jeszcze wędrowała wąskimi, rzymskimi uliczkami i skręcała swoje kostki na bruku, gdyby Abby nie uratowała mi tyłka. Po kilku wymamrotanych „taa”, profesor uśmiecha się, odsłaniając przy tym zęby tak przebarwione, że przydałaby mu się wybielająca interwencja. - Cóż, chcemy, żebyście wczuli się w klimat tego miejsca, zanim zaczniemy zajęcia w przyszłym tygodniu. Zabierzemy was na wycieczkę, więc mam nadzieję, że będziecie wiedzieli, gdzie się udać, kiedy zajdzie taka potrzeba. Ponadto każdy z was odbędzie indywidualne spotkania z doradcami szkolnymi, więc sprawdźcie swoje grafiki. - Um… - mruczy chłopak od czapki. – Jakie grafiki? - Zostały one wysłane e-mailem o dziesiątej. – odpowiada profesor. – Nie otrzymał go pan, panie…? - Higgins. Grant Higgins. Profesor odchyla się do tyłu i przetrząsa papiery na biurku, jakby magicznie miałby się tam pojawić harmonogram. - Pójdziemy do pracowni komputerowej, a wtedy go panu wydrukuję. – mówi Avery, kiedy nie znajduje tego, czego szukał. – Czy ktoś jeszcze nie ma planu? Wszyscy kręcimy przecząco głową, a Grant krzywi twarz w grymasie. - Doskonale. Więc jesteście wszyscy świadomi, że uniwersytet Johna Cabota jest anglojęzyczny. Wszystkie zajęcia będą prowadzone w tym też języku. Jednakże mamy was zachęcać do interakcji z mieszkańcami… do odkrywania kultury. Choć nauka jest naszym głównym celem, najwięcej doświadczenia zdobędziecie poza szkołą. Oferujemy mnóstwo usług i środków, by było to dla was możliwie najlepsze doświadczenie, więc zachęcam do korzystania z tego.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 50

Następne kilka godzin spędzamy na logistyce, przez klasy, plany, po podręczniki i opłaty. Zwiedzamy wszystkie główne budynki, a także okolicę. Abby dźga mnie łokciem, kiedy wychodzimy z centrum zasobów i wskazuje na Granta Higginsa, który akurat ogląda swój plan. - Zamawiam. – mówi z uśmiechem. - Nie cierpię Red Soxów. Jest cały twój.

***

Kiedy wieczorem przychodzę na plac Św. Piotra, wielebny Moretti już tam jest. Opiera się o barierkę przy podstawie obelisku, z krzyżowanymi kostkami i ramionami założonymi na piersi. Opuszcza wzrok na zegarek na przegubie ręki, kiedy ja spacerkiem idę w jego stronę. - Spóźniłaś się. - Powiedziałeś, że mam przyjść na szóstą. – Zerkam na swój telefon. Piętnaście po szóstej. – Jest szósta… mniej więcej. Szczerze mówiąc, wiem, że się spóźniłam. Te piękne ciasta w sklepie niedaleko mojego mieszkania mnie rozproszyły. Mieli te pyszne rogaliki, które – teraz już wiem – mają w środku porzeczki. Sposób, w jaki rozpłynęły się w moich ustach był wart gniewu wielebnego. Puszcza mi oczko. Odwzajemniam gest. - To był długi spacer. Musiałam się zatrzymać, żeby coś zjeść. Odwraca się na pięcie bez słowa, a ja idę za nim, w stronę Bazyliki, przecinając plac w poprzek. Kiedy obserwuję go, jak manewruje między tłumem ludzi, uderza mnie, jak płynne są jego ruchy. Nawet chodzenie wygląda wdzięcznie, kiedy on to robi. Zatrzymuje się przy dolnej części rampy i wykonuje gest proszę przodem, machając ręką i lekko się kłaniając. Idę po rampie, a on śledzi moje kroki. Przepychamy się przez drzwi do przedsionka i szerokimi schodami znajdującymi się na prawo. Wielebny macha dłonią na strażnika i mówi coś do niego po włosku. Ten na mnie spogląda i kiwa głową do wielebnego, który wyciąga dłoń w kierunku schodów. Idę więc po nich do góry, a on idzie za mną. - Gdzie idziemy? - Mówiłem, że do muzeum. Powiedział to tak, jakby uważał, że jestem trochę mało pojętna, co mnie wkurza. Zatrzymuję się i na niego spoglądam. - Nie. Powiedziałeś, że masz jakiś projekt. Kiwa głową w górę schodów i wygina brew w łuk.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 51

- Który jest w muzeum. Opieram pięści na biodrach i gapię się na niego. Nie jest tak, że nie chcę zwiedzić muzeum, bo chcę. Bardziej niż czegokolwiek innego. To one są powodem mojego przyjazdu tutaj. Po prostu nie lubię być pozostawioną w ciemności. - Skąd mam wiedzieć, że nie próbujesz mnie zwieść? Jego zwykła rezerwa na chwilę znika, a on przez chwilę przygląda mi się zaskoczony. - Sugerujesz, że moje motywy nie są czyste? Och, Boże. Jestem kretynką. - Nie. – spuszczam z tonu. – Chodzi mi po prostu o to, po co te wszystkie tajemnice? Ponownie zaczyna wchodzić na górę, a ja idę krok w krok z nim. - Nie ma tu żadnej tajemnicy, naprawdę. Kościół ma kilka misji, które dotyczą dzieci. Cel jest dwojaki. Staramy się uczyć ich włoskiej kultury w nadziei, że nie zainspiruje ich to tylko do tego, by stawać się lepszymi w oczach Boga, ale również w celu ochrony ich dziedzictwa narodowego, którego Kościół jest dużą częścią. Z twoim zainteresowaniem do sztuki, jesteś idealnym misjonarzem do tej części programu. – mówi, machając dłonią w kierunku podwójnych, szklanych drzwi, znajdujących się na szczycie schodów. Otwierają się ze świstem, a on lekko pcha moje plecy palcami i wprowadza mnie w długi, szeroki korytarz z olbrzymimi freskami na ścianach i krzywym sklepieniem powyżej. - Galleria delle Carte Geografiche.- mówi, machając ręką dookoła. – Czyli galeria map. Jest tutaj czterdzieści fresków, które zostały namalowane między 1572, a 1585 rokiem, przez znanego geografa, Ignazio Danti. Pokazują one regiony Włoch oraz papieskie własności, w czasach papieża Grzegorza XIII. Powoli przesuwam się korytarzem, jak zahipnotyzowana, przyglądając się szczegółom. Piętnaście minut później, kiedy jestem w połowie holu, uderza mnie, że jestem w Watykanie. Są tutaj bardziej cenione dzieła niż gdziekolwiek indziej na świecie. Nagle czuję lekkie zawroty głowy, kiedy czuję przytłaczającą świadomość tego, że naprawdę tutaj jestem. Zerkam na wielebnego Moretti, a potem dalej, za niego, na długą, pustą salę. - Gdzie są wszyscy? Jesteśmy w Muzeum Watykańskim. Powinno być zatłoczone. - Zamykają je o szóstej. - I tak po prostu pozwolili nam tutaj chodzić? Cień uśmiechu przebiega przez jego wargi, a oczach pojawia się mały błysk. - Ufają mi. - Jak sądzę, to korzyść wynikająca z bycia prawie-księdzem. – mamroczę, obracając się z powrotem do fresków. Powoli idę do końca sali. – To jest niesamowite. – mówię, kiedy szklane drzwi powoli się otwierają. Unosi kącik ust i kiwa głową. - Wiedziałem, że ci się spodoba. Przechodzę przez przejście do kolejnej galerii. Tłumaczenie: marika1311

Strona 52

- Galleria degli Arazzi. Galeria arrasów. Gobeliny. – mówi. Zerkam na niego tak, jak dziecko patrzy na górę prezentów w bożonarodzeniowy poranek. - Brittany Simmons by mnie teraz naprawdę znienawidziła. Ta wyniosła suka to przewodnicząca mojej klasy. Każda grupa ma taką osobę, która myśli, że wywyższa się ponad wszystkich innych. Była wściekła, kiedy to ja zdobyłam roczne stypendium za granicą, myśląc, że to ona na nie zasługiwała bardziej. - Czuję się zobowiązany, by ci przypomnieć, że to jest twoja pokuta za wcześniejsze grzechy. Nie wydaje się rozsądne, żeby tak szybko uzbierać jej więcej. Obracam się na pięcie i widzę, że próbuje zwalczyć uśmiech cisnący mu się na usta. - Tak w ogóle, to jak powinnam się do ciebie zwracać? Unosi brwi. - Wystarczy „wielebny Moretti”… na razie. Coś w tym facecie sprawia, że czuję mrowienie pod skórą, w ten sam sposób, w jaki mały kamyczek uwiera w bucie. Zwracam się twarzą do gobelinu przede mną. - Więc, wielebny Moretti. Ten gobelin został wykonany oryginalnie przez Rafaela. - Bystre oko. – odpowiada, podchodząc do mnie nieśpiesznie i chowając ręce w kieszeni. – Ale w rzeczywistości gobeliny te były tworzone w latach 20. i 30. szesnastego wieku przez uczniów Rafaela. Żaden z nich nie jest oparty na podstawie jego prac, ale niektórzy z uczniów przejęli jego zwyczaje, dlatego istnieją podobieństwa. Prowadzi mnie przez połowę sali, do gobelinu przedstawiającego Jezusa i jego uczniów. - Ten jest szczególnie interesujący. On, jak i wiele innych, jest wykonany we flamandzkiej tradycji, która nadaje mu trójwymiarowy wygląd. Przejdź obok niego powoli i zwróć uwagę na oczy Jezusa. Tak robię, i postać nie tylko śledzi mnie wzrokiem, ale też wskazuje na mnie palcem z końca długiego stołu, niezależnie od tego, gdzie stanę. - Wow… Wielebny idzie za mną, a jego spojrzenie ślizga się po liniach kompozycji. - Wisiały w Kaplicy Sykstyńskiej przez prawie sto lat. – zerka na mnie. – Robisz notatki? Wskazuję na swoje czoło i lekko się uśmiecham. - Właśnie tutaj. Rzuca mi długie, sceptyczne spojrzenie, a potem odwraca się i rusza dalej, w głąb korytarza. Przez następne kilka godzin wędrujemy przez jeszcze kilka galerii, a kończymy w Cortile del Belvedere, przed wielką rzeźbą z białego marmuru, przedstawiającą Laokoona i jego synów. - Tutaj wszystko się zaczęło. – mówi, podziwiając rzeźbę wielkiego i nagiego Laokoona i jego dwóch dojrzałych, równie nagich synów, choć znacznie mniejszych. Synowie stoją po jego obu stronach, walcząc z wężem, który owija się wokół całej trójki i gryzie Laokoona w biodro. –

Tłumaczenie: marika1311

Strona 53

Papież Juliusz II nabył tę rzeźbę w 1506 roku, kiedy została ona odkryta w rzymskiej winnicy, bliskiej Santa Maria Maggiore26. Wysłał młodego Michała Anioła i Giuliano… - …da Sangallo, by to sprawdzili. – przerywam mu. – Powiedzieli mu, że to prawdziwy rarytas i powinien go zgarnąć, przywieźć do Watykanu i poddać konserwacji. To pierwszy element watykańskiej kolekcji. – krzyżuję ramiona na piersi i gapię się na niego. – Historia Sztuki. Za jaką amatorkę ty mnie uważasz? Lekki uśmiech rozszerza jego usta. - Dobrze wiedzieć, że uważnie wtedy słuchałaś. - obraca się do rzeźby Laokoona i przebiega ręką po swoich idealnych włosach. – Jutro zajmiemy się Kaplicą Sykstyńską i Bazyliką Świętego Piotra. Przyglądam mu się w gasnącym świetle przez długą minutę. - Znasz wszystko, co się tu znajduje. Dlaczego po prostu nie zrobisz tego z dziećmi? Do czego ja jestem ci potrzebna? Powoli porusza dłonią po przedzie rzeźby, kontrolując jeden kawałek ze wszystkich stron. - Bo jestem nudny. Żaden dwunastolatek nie chce słuchać diakona, który mówi o rzeczach stworzonych na kilkaset lat przed jego urodzeniem. - Więc dlaczego uważasz, że mnie będą chcieli słuchać? Odwraca się i spogląda na mnie, trzymając ręce splecione za plecami. - Bo twoje zadanie polega na tym, by znaleźć sposób, żeby było to dla nich interesujące; przywrócić to dla nich do życia i sprawić, by chcieli wiedzieć więcej. Po części mamy nadzieję na to, że zaszczepimy w nich głód wiedzy, który będzie ich prowadził w dorosłym życiu. Myślę o tatuażu na mojej piersi, japońskim znaku wiedzy – co sprawia, że automatycznie myślę również o tatuażu Trenta, który falował na jego mięśniach piersiowych, kiedy uprawiałam z nim seks – a to z kolei przypomina mi, dlaczego tutaj jestem. Otrząsam się z dreszczy i spoglądam na wielebnego. - Ale nie mówię po włosku, więc jeśli rozszerzanie ich wiedzy kulturowej nie będzie polegać na zamawianiu pizzy -a poza Va ’al diavolo!27 tylko to umiem powiedzieć w tym języku- to nie wiem, jak to ma wyglądać. Otwiera trochę szerzej oczy, kiedy każę mu iść do diabła w języku włoskim, ale potem mówi: - Będę twoimi ustami, jeśli będzie to konieczne. Z jakiegoś powodu, kiedy wspomina o swoich ustach, momentalnie skupiam na nich uwagę. A teraz się w nie wgapiam. Kiedy nic nie odpowiadam, on kontynuuje. - Dzieci są niezwykle spostrzegawcze. Tylko ktoś z autentycznym, głębokim zamiłowaniem do sztuki może emitować taki entuzjazm, który sprawi, że będą one zaangażowane w to przedsięwzięcie. – unosi dłoń i pociera szczękę. – Miałem nadzieję, że tą osobą będziesz ty, ale jeśli nie jesteś zainteresowana… 26 Tzn. Bazylika Matki Bożej Większej – bazylika położona na wzgórzu Eskwilin, w Rzymie; oddalona o ok. 6 km od Muzeów Watykańskich 27

Idź do diabła!

Tłumaczenie: marika1311

Strona 54

- Tego nie powiedziałam. – przerywam mu, ponieważ jestem. Jak wiele osób może spędzić swój wolny czas w jednym z najbardziej znanych muzeów na świecie, ucząc dzieci, jak pokochać sztukę? To niesamowita okazja. – Ale nie będzie się to pokrywać z moimi zajęciami w szkole? - Będę potrzebował cię na jeden wieczór co dwa tygodnie, ale jesteśmy do pewnego stopnia elastyczni w naszym planowaniu. To tylko jeden segment w prezentacji trwającej trzy dni. Mam historyka, który zabierze ich do Forum i Koloseum oraz studenta architektury, który będzie chodził z nimi przez Panteon przez pozostałe dwa dni. Kiedy będę miał twój plan lekcji, jakoś skoordynujemy twój wolny czas z naszym. - Jak wiele Zdrowasiek oni musieli powiedzieć? – pytam, mamrocząc pod nosem. Przechyla głowę, ale nie odpowiada. Próbuję wpaść na jakieś wady, ale żadnych nie dostrzegam. - Załatwiłeś sobie przewodnika. – oznajmiam. Uśmiech wykrzywia jego usta. - Wspaniale. Nie jest wspaniale, dopóki nie wracam do domu i nie spoglądam na ekran mojego telefonu, gdzie dostrzegam wiadomość od Trenta. Siadam na swoim patio, ignorując basy i wibracje od muzyki z baru oraz możliwość, że może w tej chwili chłopak znowu sika mi na wycieraczkę – i odczytuję ją. - Mam nadzieję, że zmówiłaś za mnie Zdrowaśkę. Wracam jutro do szkoły. Do tego samego mieszkania; tak tylko mówię, gdybyś miała ochotę wysłać mi włoskie wino lub coś takiego.

Cóż, więc to by było na tyle. To koniec. Między nami na powrót jest dobrze. Wszystko wróciło do normy. Mam z powrotem mojego najlepszego przyjaciela. To, co się między nami wydarzyło, nie zniszczy naszej rodziny, ponieważ to już skończone. Zarchiwizowaliśmy to i nigdy więcej nie będziemy o tym mówić, myśleć czy fantazjować. Biorę głęboki oddech i jestem w szoku, że w końcu mogę to zrobić. Jest tak, jakby wielki słoń, który uciskał moją pierś, wstał i poszedł sobie szukać kogoś innego, kogo mógłby teraz dręczyć. Całe napięcie z moich mięśni znika i nagle czuję, że jestem wyczerpana. Ledwie mogę utrzymać otwarte oczy na tyle długo, by zdążyć umyć zęby. Boże, ale mam zamiar się dzisiaj wyspać. Opadam na łóżko i dzwonię do Julie, zanim całkowicie odpadnę, a kiedy budzę się rankiem, mój telefon leży na środku łóżka, a ja nie potrafię przypomnieć sobie większości rozmowy ani momentu, kiedy się rozłączyłam. Co prawdopodobnie oznacza, że tego nie zrobiłam. Mam tylko pewność co do tego, że śniłam o Trencie… Trencie w moim łóżku. Cholera. Pójdę do piekła.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 55

Rozdział siódmy - Porta Santa. – oznajmia wielebny Morietti, kiedy podchodzimy do wejścia Bazyliki Świętego Piotra i zatrzymujemy się przed ogromnymi, podwójnymi drzwiami po prawej stronie. Dzisiaj zwiedzamy razem z tłumem ludzi. Niestety, nie jest to prywatna wycieczka jak ostatnio. Wielebny trochę wykorzystuje swoje kompetencje i mijamy długą kolejkę, ale wciąż stoimy w kolejce przy głównym wejściu. – Święta Brama. – kontynuuje. – Nazywana też Bramą Wielkiego Ułaskawienia28, ponieważ jej szesnaście paneli przedstawia grzechy człowieka i jego odkupienie poprzez miłosierdzie Boże. Oglądam dokładnie panele z brązu. - Jego Świętobliwość29 otwiera je tylko w latach świętych30, dla pielgrzymek. - Kiedy jest kolejny Święty Rok? Przesuwa wzrok z drzwi na mnie. - W 2025. Krzywię się lekko. - A co się dzieje w tych nie-świętych latach? Parska przez nos, co prawie można uznać za śmiech. - Jest zamurowane od środka. Prowadzi mnie w kierunku głównego wejścia. Przystajemy na chwilę w tłumie, więc samo przedostanie się przez masywne, podwójne drzwi, prowadzące do głównej nawy w kościele, zajmuje nam kilka minut. - O cholera31. – mówię, kiedy wchodzę do środka i się rozglądam. Wiedziałam, że Bazylika jest duża, ale… - O… - wielebny kładzie mi rękę na ramieniu i swoim wzrokiem powstrzymuje mnie przed powiedzeniem kolejnego słowa. – Przepraszam. – szepcę. - Bazylika Świętego Piotra jest największym kościołem na świecie. – mówi, wchodząc w głąb nieprzeniknionej przestrzeni. Ale i tak już nie zwracam na niego uwagi, bo w rogu po prawej, za akrylowym szkłem, widzę pietę watykańską, jedno z największych dzieł Michała Anioła. Wierzchołek rzeźby renesansowej. Jestem zupełnie oniemiała. Nie mogę się ruszyć. Nie mogę się nawet odezwać. Jestem prawie pewna, że właśnie mam swoje pierwsze, prawdziwe doświadczenie religijne – a to

28

Ang. The Door of Great Pardon.

29

Tzn. papież

Rok Święty – rok szczególnej łaski. Ostatni regularny jubileusz był obchodzony w 2000 roku, kolejny cyklicznie przypada na rok 2025. Jednak Rok Święty ogłaszano też poza wyznaczonymi terminami, ze specjalnych okazji. 30

31

Ang. Holy crap!

Tłumaczenie: marika1311

Strona 56

prawdopodobnie jest złe, bo dzieje się w kościele z powodu rzeźby. Duchowa notatka: dodać bałwochwalstwo32 do listy do spowiedzi. Musi minąć chwila, by wielebny Morietti zorientował się, że za nim nie idę, bo dopiero minutę później ciągnie mnie za łokieć, kierując mnie obok ludzi otaczających rzeźbę. Czekamy, aż tłum się trochę rozrzedzi. Kilka minut później stoimy już na czarnym, marmurowym podeście, w odległości około ośmiu stóp od oszklenia. Za nim, pięć stóp dalej, stoi Pietà, na wysokim, owalnym piedestale. - Rozumiem, że ją rozpoznajesz? – pyta mnie, a ja słyszę uśmiech w jego głosie. Wciąż nie mogę nic powiedzieć. Potrafię tylko stać i się gapić. Szczegóły są naprawdę znakomicie wykonane – fałdy sukni Maryi; sposób, w jaki jej palce zaciskają się na ciele Syna, którego trzyma na swoich kolanach. Żebra Jezusa, żyły na ramionach, paznokcie… każdy detal jest perfekcyjny. - Miał tylko dwadzieścia trzy lata, kiedy to stworzył. – odzywam się w końcu, ale mój szept niknie w hałasie dochodzącym z tłumu ludzi. Wielebny pochyla się blisko mojego ucha. - W takim razie jestem pewny, że wiesz, iż cały proces tworzenia zajął mu mniej niż dwa lata i ukończył rzeźbę w 1499 roku, a to była jego jedyna praca… - …jaką kiedykolwiek podpisał Michał Anioł. – dokańczam za niego, nie odrywając wzroku od rzeźby. – Czytałam też o tym, że żałował tego momentu swojej próżności i przyrzekł nigdy więcej niczego nie podpisywać. - Też tak słyszałem. - To naprawdę jest niesamowite. – mówię, z wzrokiem wciąż utkwionym w Piecie. – Jak ktoś może wyrzeźbić coś tak skomplikowanego młotkiem i dłutem. To znaczy, teraz, z nowoczesnymi narzędziami? No pewnie, ale… - pochylam się ku rzeźbie jak tylko mogę. – Pomyśl o tym talencie… poświęceniu i pasji, z którą musiało to zostać stworzone. Nie odzywa się przez długą minutę, a kiedy w końcu zerkam w jego stronę, opiera się o barierkę, ale nie patrzy na Pietę. Patrzy na mnie. - Pasja potrafi czasem wydobyć z człowieka cechy, których posiadania nie był on świadom. - Jak masz na imię? – wypalam. Nawet nie wiem, skąd mi się to wzięło, ale nagle chcę naprawdę chcę to wiedzieć. – Chodzi mi o twoje prawdziwe imię. - Alessandro. – odpowiada po chwili. - Ale nie mogę się tak do ciebie zwracać. To nie było pytanie, ale widzę, że przez moment rozważa swoją odpowiedź. - Najlepiej byłoby, gdybyś tego nie robiła. – mówi w końcu, a jego mina jest trudna do odczytania; usta ma zaciśnięte w wąską linię, ale w oczach pobłyskuje cień niezdecydowania. Wracam spojrzeniem do rzeźby.

32

Oddawanie czci bożkom.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 57

- Mogłabym tu stać przez cały dzień. - Rozumiem sentyment, ale.. – mówi, przyciskając palce do dołu moich pleców i odciągając mnie lekko na bok, z dala od tłumu. - ..jest jeszcze wiele rzeczy do zobaczenia, włącznie z innym wspaniałym dziełem Michała Anioła. - Kaplica Sykstyńska. – mówię na wydechu, a dreszcze przebiegają po moim kręgosłupie. I zdaję sobie sprawę, że Abby nie przesadzała z tym całym moczeniem majtek, bo to jest wręcz ekstatyczne.

***

Miałam dwa tygodnie, żeby wymyśleć coś, co podtrzyma zainteresowanie dzieci co do starożytnej sztuki. Między tym, a rozpoczęciem zajęć, mój umysł był dość zajęty. Co jest dobre. Widziałam już niesamowite prace podczas „wycieczek” w czasie zajęć z historii sztuki i zaczęłam się czuć na tyle komfortowo, że sama zwiedzałam co nieco między kampusem, a moim mieszkaniem. Na przykład wczoraj w końcu zobaczyłam słynne, XII-wieczne mozaiki w Bazylice Św. Marii na Zatybrzu. Na niektóre miejsca natknęłam się przed przypadek. Te całe miasto jest jak wielki, czarny X na mapie skarbów. Ale nic nie może całkowicie odciągnąć moich myśli od Trenta. Piszemy ze sobą, ale nie godzinami, jak mieliśmy to w zwyczaju; i są to tylko powierzchniowe rzeczy. Mówi mi o swoich zajęciach i nauczycielach, a ja opowiadam mu o rzeczach, które widziałam w Rzymie. Oboje unikamy czegoś głębszego, i chociaż boli mnie to, że nie możemy rozmawiać tak, jak dawniej, to przynajmniej wróciliśmy do czegoś, co przypomina normalność. To na początek. I słyszę rzeczy od Sam i Katie. Moja ostatnia rozmowa z Sam wyglądała jakoś tak:

Sam: Jak tam włoskie tyłeczki? Ja: Swój cały wolny czas spędzam z księdzem. Co o tym myślisz? Sam: Jak stary jest? Ja: Dwadzieścia cztery lata. Sam: Gorący? Ja: Tak. Sam: No nie wiem, Lex. Lata tłumionej, seksualnej frustracji? Może być cholernie gorąco. Ja: O_O

Tłumaczenie: marika1311

Strona 58

Niezależnie od tego, czy mam zajęcia, czy nie, nastawiam budzik codziennie na ósmą rano, by zadzwonić do taty i Julie zanim pójdą spać. I każdego poranka dostarczam im porcji szczegółowych informacji o tym, co widziałam i robiłam. Wysyłam też zdjęcia, ale Julie mówi, że jest to bardziej realne, kiedy słyszą o tym z moich ust. Alessandro (czyli tak go nazywam w swojej głowie, mimo że nie mogę się do niego tak zwracać wprost) i ja wymienialiśmy się mailami kilka razy, kiedy pracowałam nad prezentacją, ale od dnia w Bazylice św. Piotra i Kaplicy Sykstyńskiej widzieliśmy się tylko raz. I to dosłownie na minutę, kiedy weszłam na plebanię, by odebrać od niego książkę o Muzeach Watykańskich, którą chciał, bym przeczytała. Kiedy zasugerowałam, żebyśmy się spotkali i przejrzeli wspólnie moje notatki, odmówił, mówiąc, że zrobimy próbę generalną, kiedy wszystko skończę. Ale, czy mu się to podoba, czy nie, wielebny mnie dzisiaj zobaczy. Zrobiłam kilka szkiców i myślę nad włączeniem ich do wycieczki i potrzebuję jego dojść. Przez cały tydzień, codziennie, pisałam do niego z prośbą o spotkanie, ale nie odpowiedział. Mam nieodparte wrażenie, że utrzymuje dystans z jakiegoś powodu. Prawdopodobnie dlatego, że wkurzyłam go, kiedy weszliśmy do Kaplicy Sykstyńskiej, a ja spojrzałam na sufit i syknęłam „jasna cholera!”, wszyscy dookoła się na nas gapili, a strażnik w złym humorze próbował mnie wyrzucić. Alessandro musiał interweniować w moim imieniu i nie wyglądał na zbyt zadowolonego z tego powodu. To nie moja wina, że jestem fanką Michała Anioła. Albo moja, ale to on powiedział, cytuję: „tylko ktoś z autentycznym, głębokim zamiłowaniem do sztuki może emitować taki entuzjazm, który sprawi, że będą one zaangażowane w to przedsięwzięcie”. Więc dostał, czego chciał. Nie może teraz na to psioczyć i narzekać. Chociaż będę musiała powstrzymać swój „entuzjazm” w pobliżu dzieci. Wycieczki nie rozpoczną się jeszcze przez kilka tygodni, więc mam trochę czasu, by przed tym przejść do porządku dziennego z tą ekscytacją. Rzymskie ulice zawsze są zatłoczone, ale soboty są najgorsze. Toruję sobie drogę łokciami między pieszymi i ulicznymi sprzedawcami, zajmującymi chodniki i przechodzę przez wąskie drogi, aż w końcu docieram do plebanii. Biorę głęboki wdech, prostuję ramiona i pukam do drzwi. Nikt nie otwiera. Pukam jeszcze raz. Nadal nic. Odwracam się i spoglądam na kościół po drugiej stronie ulicy. Mógłby tam być, ale prawda jest taka, że po tym, co się stało w konfesjonale trzy tygodnie temu, niezbyt zależy mi na tym, żeby wpaść na ojca Reynoldsa, więc trochę unikam tego miejsca. Czas zebrać w sobie odwagę. Przechodzę przez ulicę i przez drzwi, które są otwarte. Jest tu kilku turystów, którzy chodzą przy ścianach i oglądają freski, jest też kobieta w średnim wieku, klęcząca w ławce i modląca się. A także otwarty konfesjonał. Cholera.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 59

Biorę głęboki oddech i poruszam się w tamtych kierunku. Jeszcze raz biorę rozluźniający oddech, kiedy wchodzę do środka i zamykam za sobą drzwi. I ponownie klękam przed czerwoną zasłoną. - Nel nome del Padre, e del Figlio, e dello Spirito Santo. Amen. – mówi głos, który –teraz już wiem- należy do ojca Reynoldsa. Czynię znak krzyża świętego. - Wybacz mi, ojcze, bo zgrzeszyłam. Minęły trzy tygodnie od czasu mojej ostatniej spowiedzi… i jestem pewna, że ją ksiądz pamięta, więc po prostu przejdźmy do nowych rzeczy, dobrze? - Ach. Pamiętam. Pamiętam też, że wysłałem cię na misję do wielebnego Moretti. Jak sobie radzicie? - Cóż… to jest powód, dla którego tu jestem. Szukam wielebnego, ale nie ma go ani tutaj, ani na plebanii. - Więc nie masz nic do wyznania? Parskam śmiechem. - Tego nie powiedziałam. - Cóż.. to w takim razie, na początek, akt skruchy. Pochylam głowę, kiedy razem odmawiamy modlitwę. Kiedy kończymy, ksiądz mówi: - Więc, co chcesz wyznać? - Staram się być bardziej uważna z… no dobra, to kłamstwo. Właśnie cię okłamałam. Wcale się nie staram, z niczym. Nadal wzywam imię Pan Boga swego na daremno. Przez cały czas. Prawdopodobnie jakieś kolejne sto razy od ostatniej spowiedzi. A kiedy byłam w Bazylice Świętego Piotra z wielebnym Moretti, popełniłam grzech bałwochwalstwa na Piecie. I przeklęłam i Kaplicy Sykstyńskiej i wielebny musiał przegadać strażnika, żeby mnie nie wyrzucił. - Brzmi to tak, jakby wielebny wpędzał się w kłopoty. Wskazuję na niego palcem, nawet jeśli nie może tego zobaczyć przez zasłonę… a przynajmniej mam nadzieję, że nie może. - Prawda? Właśnie to powiedziałam. To wszystko jego wina, ale… nie odpowiedział na moich kilka e-maili i muszę się z nim zobaczyć, więc… - Jedna rzecz na raz, moje dziecko. Czy czujesz potrzebę, by wyznać coś jeszcze? - Wiesz – mówię. – co ciekawe, tylko o tym mogę myśleć w tej chwili. - Bardzo dobrze. Czy przychodzisz do Pana z czystym umysłem i sercem, gotowym do przyjęcia Jezusa i rozgrzeszenia? - Przepraszam za popełnione grzechy i proszę o wybaczenie, również za te, o których zapomniałam. - Bardzo dobrze. Jeszcze raz, proszę być bardziej świadomą swoich myśli w wzywaniu Pana Boga swego na daremno. - Tak, Ojcze. - I to obejmuje czas, kiedy jesteś w kościołach z dziełami sztuki w środku. Tłumaczenie: marika1311

Strona 60

- Tak, Ojcze. - Odpuszczam ci twoje grzechy w imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego. Amen. Robię znak krzyża świętego, kiedy ksiądz to mówi. - Jest sobota. Znajdziesz go w centrum młodzieżowym. - Które jest… gdzie? - Skręć w prawo za drzwiami, a potem w lewo w Vicolo del Polverone33. Na lewo zobaczysz mały blok. Szary budynek bez okien i z niebieskimi drzwiami. - Dziękuję, Ojcze. - Idź w pokoju. - Bogu niech będą dzięki.

***

Gdybym nigdy nie przejmowała się uczeniem się czegoś od lewej do prawej, stosowanie się do kierunków byłoby o wiele prostsze. W końcu, trzy „w lewo” i cztery „w prawo” później, docieram na Vicolo del Polverone. Traf chciał, że naprzeciw mnie stoi szary budynek bez okien i z niebieskimi drzwiami. Żeby być pewną, że nie ma takiego drugiego, podchodzę bliżej. Kiedy jestem już prawie pewna, że chodzi o to miejsce, przechodzę przez ulicę, w stronę drzwi, które są uchylone. Popycham je, by otworzyły się bardziej i zerkam w ciemność. Po pokoju porozstawianych jest kilka ławek z hantlami, są tu też worki treningowe zwisające z sufitu. Jest tu kilku chłopców – nastolatków – ćwiczących przy workach. Środek pomieszczenia jest zdominowany przez mały ring z linami. Dwóch chłopców bez koszulek, w rękawicach i ochronnym nakryciu głowy, na nim walczą. Jak tylko mój wzrok dostosowuje się do słabego oświetlenia, rozglądam się dookoła w poszukiwaniu Alessandra, ale nigdzie go nie widzę. Więc może naprawdę są tu dwa szare budynki bez okien, a z niebieskimi drzwiami. Kiedy odwracam się, by wyjść, jeszcze raz zerkam na ring. Chłopak, stojący do mnie twarzą, posyła cios prosty w szczękę swojego przeciwnika. Tamten robi unik i odgina się w lewo. Jego ruch jest tak płynny i wdzięczny, że wygląda, jakby nie potrzebował wysiłku – bardziej przypomina to taniec, niż walkę. Chłopak, który rzucił się wcześniej z pięścią, zatacza się, tracąc równowagę przez to, że chybił. Drugi bokser kładzie mu rękawice na ramionach, by go uspokoić i mówi mu coś po włosku. Połysk potu, który go pokrywa, migocze w świetle, gdy stoi do mnie plecami i zdaje sobie sprawę że jest starszy od tamtego chłopca. Mięśnie falują mu pod oliwkową skórą, kiedy się porusza. - Padre, c’è qualcuno qui34. – woła jeden z chłopców stojących przy workach treningowych. Odwracam się w tamtą stronę i widzę, że wszyscy trzej się na mnie patrzą.

33

Nazwa ulicy

34

Włoski – „Ojcze, ktoś tutaj jest”.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 61

Spoglądam na ring, akurat, by zobaczyć, jak Alessandro puszcza chłopca i się odwraca. Kiedy dostrzega mnie, stojącą przy drzwiach, jego oczy na moment się rozszerzają. Ściąga nakrycie głowy i rękawice, po czym podchodzi do lin. Chwyta ręcznik, który na nich wisi i wyciera twarz oraz klatkę piersiową, a ja czuję ukłucie rozczarowania, kiedy jego ciało znika za ręcznikiem. - Lexie – mówi, przechodząc przez liny. – Co cię tu sprowadza? - Ja… - rozglądam się dookoła i widzę, że wszyscy chłopcy się we mnie wpatrują. – Mam coś, co musiałam ci pokazać… na wycieczkę. Nie odpowiadałeś na e-maile, więc… Coś, co mogło być rozczarowaniem lub żalem, przebiega przez jego twarz, jednak w następnej sekundzie znika. - Tak… przepraszam za moją niedostępność. Mam kilka różnych misji, a czas nie zawsze stoi po mojej stronie. - Może moglibyśmy… - podnoszę wzrok; nadal się na mnie gapią. - …pójść gdzieś indziej? Kiwa potwierdzająco głową. - Daj mi kilka minut, żeby tu zamknąć i się umyć. Czekam na zewnątrz, na chodniku, a kilka minut później drzwi otwierają się i z pomieszczenia wychodzą chłopcy. Mija kolejnych piętnaście minut, i już mam zamiar tam po niego wrócić, kiedy Alessandro przechodzi przez próg w swoich czarnych, prostych spodniach oraz koszulce wielebnego. Jego włosy są wilgotne, a on pachnie mydłem. Oczywiście, świeżość po prysznicu. - Espresso? – pyta, odwracając się, by zakluczyć drzwi. - Pewnie. Idziemy po chodniku, ramię w ramię. A skoro chodnik jest wąski, to jego ręka ciągle ociera się o moją. Coś wrze w mojej klatce piersiowej, kiedy wyobrażam go sobie półnagiego na ringu; zarysowane mięśnie na jego plecach i ramionach; to, jak pot lśnił na jego brzuchu. Potrząsam głową, by wyrzucić ten obraz sprzed oczu, mając nadzieję, że nie zauważył moich rumieńców. Znajdujemy miejsca w pobliskiej kawiarni i składamy zamówienia. Nie mogę się oprzeć, by nie zamówić kilku rogalików z porzeczkami. Już zdążyłam przytyć prawie kilogram, a jestem tu dopiero do trzech tygodni. Nie mogę sobie wyobrazić, jak będę wyglądać za osiem miesięcy, kiedy skończy się szkoła. Odrywam kawałek rogalika i wkładam go do ust. Zamykam powieki i jęczę cichutko, kiedy słodycz rozpuszcza się na moim języku. Pyszności. Kiedy otwieram oczy, widzę, że Alessandro się we mnie wpatruje, a z wyrazu jego twarzy nic nie da się odczytać. - Zawsze wiedziałeś, że chcesz zostać księdzem? – pytam, nagle skrępowana. Upija espresso i odstawia kubek na stół, zanim mi odpowiada. - Nie, nie zawsze. - Nie mogłabym tego zrobić. – mówię, kręcąc głową. - Nie mogłabyś. – potwierdza. Gapię na niego, kiedy bierze kolejny łyk napoju. Tłumaczenie: marika1311

Strona 62

- Jesteś kobietą, Lexie. To miałem na myśli. – odpowiada, zniżając dłoń z kubkiem. – Kobiety nie mogą być wyświęcone. – waha się przez chwilę i przechyla głowę. – Ale są inne sposoby, w jakie mogłabyś służyć. - Na przykład? Odchyla się na krześle i okręca szklankę po stole, ale wzrok wciąż ma utkwiony we mnie. - Klasztor zawsze szuka wiernych, by służyć Bogu i ludziom. Parskam śmiechem. - To chyba najzabawniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałam. Unosi brwi. - Dlaczego uważasz, że poświęcanie życia Bogu jest zabawne? - To po prostu… ja, jako zakonnica? – mówię drwiącym tonem. – To znaczy.. – krzywię się, jakbym poczuła nieprzyjemny zapach. – Jak ktokolwiek wytrzymuje z tym całym zakazem uprawiania seksu? Utrzymuje ze mną kontakt wzrokowy przez chwilę, po czym opuszcza go na swoje dłonie, trzymające kubek. - Zapewniam cię, że powołanie nie jest dla każdego. - Czy kiedykolwiek… no wiesz? – w sekundzie, kiedy to pytanie opuszcza moje usta, czuję, że policzki zaczynają mi płonąć. Nie mogę uwierzyć, że właśnie o to zapytałam, ale naprawdę chcę to wiedzieć. Patrzy na mnie twardo, spod długich, ciemnych rzęs i przez minutę myślę, że to jedyna odpowiedź, jaką uzyskam. Ale potem zerka na pobliskie stoliki – prawdopodobnie żeby zobaczyć, czy ktoś może podsłuchać – a następnie wraca spojrzeniem do mnie. - Tak. Moje serce zabiło szybciej na jego odpowiedź, a z erotycznych powodów moje ciało reaguje tak, że mnie to miażdży. Od dnia, kiedy wpadłam na niego w kościele, myślałam, że jest bardzo przystojny, ale zobaczenie go na siłowni, ze strumykami potu ściekającymi po mięśniach… tak. Dreszcze w moim kroczu są nieomylne. Napaliłam się35 na wielebnego. Już wcześniej myślałam, że pójdę do piekła, ale teraz to już jest pewne. Ale nadal byłam ciekawa szczegółów: z kim się przespał? Kiedy to było? Było dobrze? Kochał ją? Ale zamiast pytać o to, co naprawdę chcę wiedzieć, biorę drżący oddech i się odzywam. - Więc jak to było? Pewnego dnia po prostu stwierdziłeś, że seks jest przereklamowany i możesz bez niego żyć? Ponownie rozgląda się dookoła, a następnie pochyla się ku mnie, opierając łokcie na stole i trzymając kubek dłońmi. - Wierz mi lub nie, Lexie, seks nie miał nic wspólnego z moją decyzją. - Więc nigdy nie myślałeś o tym, z czego rezygnujesz… żona? Rodzina?

35

Użyte jest tu wyrażenie „get the hots for”, co oznacza interesowanie się kimś w sensie seksualnym

Tłumaczenie: marika1311

Strona 63

- Bardziej chodziło o to, co zdobędę niż o to, co stracę. Moja droga do służby Panu była długa i zawiła. Odchylam się na krześle, ściągając z nóg japonki i siadam po turecku. - Mam czas. Wal śmiało. Oddycha głęboko, a następnie opiera się. Obserwuje swoje palce, kiedy porusza nimi po szklanym blacie stolika. - Mój ojciec był asystentem szefa kuchni w Windows of the World. Sądząc po jego minie, ta nazwa powinna mi coś mówić. Nie mówi. Podnosi na mnie oczy, w których jawi się strach. - Restauracja na ostatnim piętrze World Trade Center. - O mój Boże. – wyrzucam z siebie, kiedy w końcu dociera do mnie znaczenie tego, co powiedział. Miałam siedem lat, kiedy doszło do ataku. Pamiętam, że w kuchni oglądałam telewizję, kiedy tego poranka jedna z wieży została starta w pył. Łzy znaczyły ścieżkę na policzkach taty, kiedy wlewał mleko do moich płatków. Nigdy tego nie zapomnę. - Nigdy nie odzyskaliśmy jego ciała. – kontynuuje. - Tak mi przykro, Alessandro. To musiało być okropne. Dopóki na mnie nie spojrzał, nie zdawałam sobie sprawy, że nazwałam go po imieniu. Unosi dłoń i palcem wskazującym i kciukiem gładzi swoją koloratkę. - Miałem wtedy tylko jedenaście lat i na początku nie zrozumiałem. - To musiało być ciężkie do zaakceptowania, że on odszedł, kiedy nie mieliście ciała, by go pochować. Potrząsa głową. - Nie… rozumiałem, że ojciec odszedł, ale nie rozumiałem, dlaczego. Nie zrozumiałem, że Pan miał plan. Tylko na niego patrzyłam. Wzdycha i unosi lewą nogę, po czym kładzie jej kostkę na kolanie prawej. Jego długie, smukłe palce krążą po materiale spodni, kiedy on mówi. - Moja matka… nie chciała zaakceptować tego, że odszedł. Początkowo całą energię i czas poświęcała na to, by go znaleźć. A kiedy w końcu zdała sobie sprawę, że on nie wróci do domu, po prostu zamknęła się w sobie i przestała żyć. Mój starszy brat i ja byliśmy pozostawieni sobie przez większość czasu. Byłem wściekły; na nią, na świat. Biłem się, atakowałem. Do czasu, gdy skończyłem trzynaście lat, oby dwoje z bratem byliśmy w poprawczaku. I tam nauczyłem się boksu. Otwieram szerzej oczy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 64

- Kiedy byliśmy w areszcie, nasza matka próbowała popełnić samobójstwo. Dziadkowie zabrali ją z powrotem na rodzinną Korsykę, by móc się nią opiekować. Wnieśli do sądu o opiekę nade mną i Lorenzem. - Więc przyjechałeś tu, kiedy wyszedłeś z poprawczaka? Potrząsa głową. - Nie od razu. Ponieważ nasi dziadkowie byli obywatelami francuskimi, były wizy i prawne problemy, które musiały zostać rozwiązane. Skończyłem szesnaście lat, kiedy zostaliśmy zwolnieni do domu grupowego36. - W Nowym Jorku? Kiwa głową, i spogląda mi w oczy. - Tam poznałem Hilary. Po prostu na niego patrzę, dopóki nie dociera do mnie to, co powiedział. Hilary. To ona. - Była przez krótki czas z moim bratem, a kiedy on.. – krzywi się lekko – z nią skończył, to przyszła do mnie. - Och. Więc… wow. Ma ściągniętą twarz, a ja zastanawiam się, jak bardzo bolesne dla niego jest pamiętanie tego wszystkiego. - Była bardzo młoda. - Ale ty miałeś szesnaście lat, prawda? To znaczy… oboje byliście młodzi. - To żadna wymówka. – oddycha głęboko, a ja obserwuję zmianę jego ekspresji z udręczonej na zdecydowaną, kiedy wypiera to ze swojej głowy i zmienia temat. – W każdym razie, wkrótce po tym nasze wizy wyszły, ale zastrzeżeniem dziadków było to, że musimy iść do katolickiej szkoły, kiedy przybędziemy na Korsykę. Aż do czasu jej załamania, mama zawsze upewniała się, że dorastaliśmy w wierze, w kościele. Mimo wszystkiego, co zrobiłem i tego, że czułem, że nie zasługuję na to, by tam być, to jednak kiedy tam wróciłem, czułem znajomą wygodę. Ojciec Costa wziął nas po swoje skrzydła, stał się dla nas ojcem. Zmienił moje życie. - Jak? Upuszcza dłonie na stół z plaskiem, a plecy przyciska do krzesła, jakby próbował się zapaść pod ziemię. - Tonąłem w poczuciu winy i gniewie, który uwewnętrzniłem i skierowałem na siebie. Dawał mi zadania. Najpierw były to małe rzeczy, jak granie w gry z młodszymi dziećmi z kościoła, ale potem zaczął mnie wysyłać, bym pomagał rodzinom w społeczeństwie- czasami jakieś drobne rzeczy do naprawy, czasem sprawdzenie, jak się mają starsze osoby i zrobienie im zakupów. Nawet się ze mną bił, bo wiedział, że tak uchodzą ze mnie emocje. Kiedy byłem trochę starszy, znalazł mi miejsce w budynku w pobliżu kościoła, gdzie mógłbym uczyć inne dzieci. – uśmiecha Ang. group home – prywatny dom dla dzieci, młodzieży, którzy nie mogą mieszkać z rodziną lub dla ludzi z przewlekłą ułomnością; zazwyczaj jest w nim nie więcej niż sześć osób i przynajmniej jeden wyszkolony opiekun przez 24h na dobę.

36

Tłumaczenie: marika1311

Strona 65

się. – Mój pierwszy ośrodek młodzieżowy. – pochyla się, opiera na łokciach i na mnie patrzy. – Pomógł mi znaleźć zdrowszy sposób na rozładowanie emocji, które rosły wraz z moją autodestrukcyjną wściekłością. Pomaganie innym dało mi cel. On pomógł mi dostrzec, że nie jestem bezużyteczny; że moje życie może coś znaczyć. - Długie i zawiłe. – mówię, przebiegając opuszkami palców po krawędzi kubka. Powoli kiwa głową. - Ale Pan wskazał mi ścieżkę, którą teraz podążam. - A co z twoim bratem? Bierze głęboki wdech. - Nie poczuł powołania. Przez jego minę mam wrażenie, że rzeczy dla Lorenzo nie mogły się ułożyć tak dobrze. Nie wygląda na to, że planuje wdawać się w szczegóły, a ja nie naciskam. - Więc, mówiłaś, że masz coś, co muszę zobaczyć? – pyta, a jego ponury wyraz twarzy znika. - Taak… przepraszam. – sięgam do plecaka i wyciągam z niego teczkę. – Zrobiłam je ręcznie, a nie mam tutaj skanera, by wysłać je e-mailem. Kładę na stoliku szkice sufitu z Kaplicy Sykstyńskiej. Dzisiaj rano wydarłam je ze swojego szkicownika, bo nie chciałam, by Alessandro zobaczył w nim poprzedni szkic – który przedstawiał jego, podczas naszej pierwszej wycieczki do Watykanu. Kiedy oglądał rzeźbę Laokoona, jego mina tworzyła ciekawe połączenie oceny klinicznej i nieokiełznanego podziwu. - Każdy szkic jest jednym panelem sufitu. – na stos kładę stronę z trójkątnym panelem. – Pomyślałam, żeby powycinać je w odpowiednie kształty i mówiłeś, że w grupie będzie od dziesięciu do piętnastu dzieciaków, więc z każdy z nich dostałby po dwa, trzy panele. – mówię, wskazując na kartkę przed nim. – No wiesz, żeby mogli je złożyć jak gigantyczne puzzle, kiedy wrócą do szkoły. Mogłabym pokazywać im sceny z ich kawałków, a oni mówiliby, co myśleli, że te sceny przedstawiają. A potem mogliby je zatrzymać i pokolorować, gdyby chcieli. Wachluje kartkami po stole i je przegląda. - Ty je zrobiłaś? Kiwam głową, kiedy podnosi na mnie wzrok. - Są bardzo proste, ale o to właśnie chodzi. W ten sposób dzieci mogą tak jakby same stworzyć prace Michała Anioła, wiesz… więc to się staje dla nich bardziej osobiste. Wyciąga szkic stworzenia Adama i ogląda go bardziej uważnie. - Są wybitne. Jesteś większą artystką, niż przypuszczałem. Na moją twarz wstępuje grymas. - To nie tak, że to był mój pomysł, czy coś. Michał Anioł jest geniuszem. Nad każdym z nim spędziłam kilka minut… bo jest ich, mniej więcej, trzydzieści trzy, no i mam zajęcia, i prace domowe, i… - Są idealne. – mówi, uciszając mnie i kładąc dłoń na mojej. – Wspaniały pomysł. Właśnie na coś takiego liczyłem. Tłumaczenie: marika1311

Strona 66

- Dzięki. Jego ręka wciąż spoczywa na mojej. Nie bierze jej, kiedy odkłada szkic Adama i podnosi obraz przedstawiający kuszenie Adama i Ewy. Dlaczego trzyma moją dłoń? Czy to tylko kapłański gest? Zawsze się denerwuję, kiedy pokazuję innym swoje prace. Wyczuł to przez moją chaotyczną mowę i próbuje mnie tylko pocieszyć, i to wszystko. Prawda? Więc dlaczego cholerny królik podskakuje w mojej klatce piersiowej? W końcu puszcza moją rękę i przesuwa szkice w moją stronę. - Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. - Ciągle to mówisz. Dlaczego? Skupia na mnie spojrzenie. - Potrzebowałem idealnego misjonarza dla tego zadania, a Pan zesłał mi ciebie. - W rzeczywistości to ojciec Reynolds mnie do ciebie posłał, z uwagi na fakt, że zdrowaśki były niewystarczające, by uratować mój tyłek. – mruczę pod nosem. Wielebny się śmieje. To znaczy, naprawdę się śmieje… na głos. - Naprawdę jest z ciebie ktoś. Wzdrygam się. - To chyba lepsze niż alternatywa. Odpycha swoje krzesło i sięga po moje, by odsunąć je od stołu. - Mam mszę. Dołączysz do nas dzisiaj? Wstaję i potrząsam głową. - Nie sądzę, żeby ojciec Reynolds mógł mnie jeszcze dzisiaj znieść. Coś złośliwego błyska w jego oczach, kiedy kącik ust drga. - Och, być muchą na tej ścianie37.

Ang. „fly on the wall” – idiom – jeśli ktoś mówi, że chciałby być muchą na ścianie w konkretnej sytuacji, oznacza to, że chciałby tam być i w tajemnicy widzieć i słyszeć, co się tam dzieje 37

Tłumaczenie: marika1311

Strona 67

Rozdział ósmy - Zakochałam się. – mówię do Abby, kiedy siadamy przy stoliku na zewnątrz kafejki, w której się poznałyśmy. John Cabot jest na Zatybrzu, urokliwej, rzymskiej dzielnicy, tuż na południe od Watykanu. Jego wąskie, brukowane uliczki są pełne kwiaciarni, piekarni i stoisk z gelato38, a całe to miejsce zamienia się w kampus, gdy szkoła jest w sesji. Gdziekolwiek spojrzę, widzę znajome twarze: albo studentów, z którymi mam zajęcia, lub ludzi, których mijam na szkolnych korytarzach. Ulice są mi teraz znane jako ścieżki spacerowe przecinające Notre Dame. I kiedy siadam i zaczynam jeść mój drugi rogalik, zdaję sobie sprawę, że po krótkich pięciu tygodniach, zaczynam czuć się w Rzymie jak w domu. - To znaczy, rozejrzyj się. – kontynuuję. – Jak ktokolwiek mógłby się nie zakochać w tym miejscu? Jedzenie, historia, sztuka, wyluzowana atmosfera… - ..Mężczyźni. – przerywa mi Abby, wzrokiem śledząc parę karabinierów, którzy nas mijają. Obcasy ich czarnych butów dudnią ciężko na brukowanej ulicy. Są w pełnym umundurowaniu: czarne spodnie z czerwonym paskiem, czarna marynarka ze srebrnymi guzikami, czarna czapka z herbem karabinierów z przodu. Jest początek października i w końcu jest trochę chłodniej, więc już nie jest mi ich żal, ale podczas upalnego lata to musi być udręka. – Nic nie jest tak gorące, jak mężczyzna w mundurze. – mówi, patrząc na nich, kiedy idą w dół ulicy. – Samo patrzenie na nich sprawia, że mam ochotę zrobić coś nielegalnego. Robię grymas. - Mówię poważnie. Widzę siebie tutaj, jak tu zostaję… albo wracam po zakończeniu. Naprawdę mi się tu podoba. - Ja też mówię poważnie. – odpowiada, w końcu odwracając się w moją stronę i zwracając na mnie swoje oczy w kolorze nieprawdopodobnego różu. – Wystarczy mi tylko piętnaście minut z jednym z nich na tylnym siedzeniu samochodu. - A propos, jak jest z tobą i Grantem? Abby przewraca oczami. - Zostawił w domu dziewczynę. Jak sądzę, to było poważne. Nie chce ulec pokusie, nawet takiej jak ta. – mówi, wskazując na swoje ciało. – Więc, odpowiadając na twoje pytanie: nijak. - Przykro mi. - A co z tobą? Ktoś ciekawy na widoku? Jestem w szoku, że pierwsza twarz, która pojawia się w moich myślach, nie należy do Trenta. Przystojny, w czarnej koszuli i białej koloratce. - Nie. – zaprzeczam. – Nikt. I to mi odpowiada. - Gorący Włoch przychodzi do ciebie, szepce włoskie słówka do twojego ucha i mówisz mi, że nie przelecisz go na miejscu? 38

Włoskie lody

Tłumaczenie: marika1311

Strona 68

Myślę o Alessandrze, pochylającym się do mojego ucha i szepcącym o Piecie, co było najseksowniejszą rzeczą, jaką ktokolwiek mógłby mi powiedzieć. - On tak. Ja nie. Abby otwiera szerzej oczy, a ja żałuję, że nie mogę cofnąć tych słów. - Ty kłamczucho! Kto to? Krzywię się. - Kłamczucho? - Masz to wymalowane na twarzy. Zdecydowanie jest ktoś, przed kim zrzuciłabyś majtki. Parskam śmiechem. - Jesteś tak daleko od bazy, że nawet sobie nie wyobrażasz. Nie mam czasu na życie towarzyskie. Dziewczyna przewraca oczami. - Ta cała pieprzona sprawa z kościołem. Cieszę się, że nie jestem katoliczką. - uśmiecha się złośliwie, a wzrokiem śledzi listonosza, zjeżdżającego na rowerze w dół ulicy. – Będę grzeszyć, ile mi się podoba. - A, właśnie… - dokańczam espresso, rogalika i odsuwam krzesło. – Spóźnię się. Zobaczymy się później. - Zadzwoń do mnie potem. – mówi Abby, popijając kawę. – Mam ochotę wyjść wieczorem. Patrzę na nią przez ramię i posyłam jej uśmieszek. - I potrzebujesz skrzydłowego39? Również się uśmiecha. - Nie, ale jeśli tego nie spartaczysz, tobie także może się poszczęścić. Przewracam oczami i wchodzę między morze turystów na chodniku. Kiedy krążę między nimi, zmierzając na plac Świętego Piotra, mój telefon wibruje. Mijam grupę muzyków i kolejny butik, zanim wyciągam telefon z kieszeni. Spodziewam się, że to Alessandro, besztający mnie, bo – spójrzmy prawdzie w oczy – zawsze się spóźniam, ale kiedy spoglądam na wiadomość, okazuje się, że jest ona od Trenta. Minął ponad tydzień, kiedy ostatni raz z nim rozmawiałam, a i tak było to coś więcej, niż tylko Hej. Co słychać? W tym momencie nie mogę już siebie dłużej oszukiwać. To rażąco oczywiste, że ja i Trent nigdy nie będziemy w stanie pozbyć się tych niezręczności między nami. Mam na myśli to, że skoro nawet nie potrafimy normalnie rozmawiać przez smsy, to jak ma nam to się udać w prawdziwym życiu? Otwieram smsa. Tylko sprawdzam. Jak tam Rzym? Taa, oczywista „udawajmy, że rzeczy nie są popieprzone” wiadomość.

39

To osoba, z którą wychodzisz na miasto, a która pomaga ci zdobyć kobietę/ mężczyznę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 69

Wszystko w porządku. Uwielbiam Rzym. Jak tam? - Odpisuję. Dobrze. Jestem zajęty zajęciami i sportem. Zajęcia są w porządku? Tak, a twoje? Jak zajęcia nazywające się Michał Anioł i włoski wiek renesansu mogłyby nie być dobre? Następne, zanim się rozmyślę, dopisuję: Spotykasz się z kimś? A ty? Odpowiadam trzema literkami. Nie. Mama mówiła coś o projekcie z jakimś facetem? Przyjaciel, odpisuję, choć nie jestem pewna, czy mogę tak określić Alessandra. Wysyłam wiadomość i czekam na jakąś odpowiedź, ale nic nie przychodzi. Po długiej minucie chodzenia po chodniku i bycia zahaczaną łokciami innych ludzi, sama piszę: Spóźnię się na spotkanie. Muszę lecieć. Ok. Na razie. I to wszystko, co dostanę. Czy to oznacza, że się z kimś spotyka i nie chce mi o tym powiedzieć? „Nigdy nie okłamywałem ani nie robiłem czegoś za czyimiś plecami. Nigdy.” Opieram się o chłodną ścianę jakiegoś butiku i potrząsam głową, by pozbyć się słów rozbrzmiewających w mojej głowie. Z tamtej nocy. Cholera. Nienawidzę tego. Tej całej sytuacji. Tak bardzo, że mogłabym oddać wszystko, co wtedy czułam podczas tamtej nocy i odzyskać to, co mieliśmy z Trentem kiedyś. Kiedy w końcu zbieram się do kupy i idę pod obelisk, Alessandro stoi tam i czeka. Zerka na zegarek. Unoszę palec i go ostrzegam. - Nawet się nie waż. Odpycha się od barierki i rusza w moją stronę. - Zgaduję, że dziś nie jest twój dobry dzień. - Bingo. - No cóż, zobaczmy, czy da się to naprawić. – odwraca się, a ja idę za nim przez tłum do tej samej rampy, po której wchodziliśmy, gdy po raz pierwszy odwiedzałam muzea. Wycieczka dla dzieci ma trwać tylko półtorej godziny, więc będziemy iść jak burza, oglądając tylko najważniejsze rzeczy. Plan jest taki, by zacząć przy rzeźbie Apollo Belwederskiego, potem odwiedzić Laokoona i jego synów, w drodze do popiersia Michała Anioła, które nie zostało stworzone przez niego, a przez nieznanego greckiego rzeźbiarza. Potem przejdziemy przez galerię map i gobelinów w Kaplicy Sykstyńskiej, i skończymy w Bazylice Świętego Piotra przy Piecie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 70

Kiedy przechodzimy przez tłum do miejsca, w którym mamy zacząć, wkładam rękę do plecaka, w poszukiwaniu swoich notatek. Kiedy Alessandro zatrzymuje się przy Apollo, wciąż ich szukam. - Chyba zapomniałam notatek. - Nie potrzebujesz ich. Wszystko jest tutaj. – mówi, sięgając ręką i dotykając palcem mojej skroni. - Nie. – zaprzeczam, grzebiąc dalej w torbie. – Chodzi mi o włoski. Wydrukowałam zwroty, które mi przesłałeś i próbowałam je zapamiętać, ale jestem pewna, że spartaczę wymowę i… przestaję szukać, by na niego spojrzeć. – Myślę, że będę ich potrzebować. - Nie potrzebujesz ich. – powtarza. – Po prostu zacznij tutaj, od Apollo. Dzisiaj przejdziemy przez całość po angielsku. Pamiętaj, że te dzieci chodzą do katolickiej szkoły, a tam angielski i łacina są obowiązkowe, więc wiele z nich opanowało podstawy po mistrzowsku. Gram na zwłokę, a on o tym wie. To znaczy, zapomniałam tych notatek, nie nadrobię tego, ale prawda jest taka, że po prostu głupio się czuję, stojąc tutaj i udając jakiegoś eksperta od tych wszystkich rzeczy, a nim nie jestem. Jasne, zmoczyłam majtki przez Michała Anioła, ale kto tego nie zrobił? To, że czczę tego człowieka, nie oznacza, że mogę mówić o nim dzieciom i sprawić, że pokochają go tak bardzo, jak ja. Przejrzą mnie. - Może powinnam bardziej popracować nad tymi zwrotami. Mam na myśli, że nie ma pośpiechu z próbą generalną, prawda? Mamy jeszcze tydzień przed pierwszą wycieczką. Idzie powoli w moją stronę, jakby myślał, że zaraz zwieję. I prawdopodobnie ma rację. Delikatnie chwyta moje ramiona. - Będzie dobrze. – mówi bardzo cicho, oczywiście próbując mnie uspokoić. Pochyla się i sięga do mojego plecaka, ześlizguje go z moich ramion i stawia na ziemi. A potem pochyla się bliżej: tak blisko, że czuję jego oddech na swoich włosach, kiedy szepce. – Poradzisz sobie. Biorę głęboki oddech i odwracam się do Apolla, nie będąc pewna, czy moje serce wali tak z powodu tremy… czy czegoś innego. Odchrząkam. - Okej… więc.. Apollo Belwederski – chrząknięcie – został odkryty w pobliżu Rzymu w 1400 roku, a w Watykanie jest od 1511. Jest to reprodukcja greckiej rzeźby, powstałej koło 580 roku przed naszą erą, najprawdopodobniej jest dziełem Leocharesa. – zerkam na Alessandra. – Czuję się tak głupio. - Cóż, brzmisz bardzo mądrze. Zbyt mądrze. Pamiętaj, że to są dzieci, Lexie. Myśl jak dziecko. Co zainteresowałoby cię w Apollu, gdybyś miała dwanaście lat? Zerkam na penisa rzeźby, a potem na Alessandra. Kładę dłonie na ustach, by powstrzymać nerwowy chichot, ale i tak mi się to nie udaje. Wybucha krótkim śmiechem i lekko przymyka oczy, i mogłabym przysiąc, że na jego twarzy pojawił się rumieniec. - Musi być coś innego, co zainteresowałoby młodą Lexie Banks. - Przepraszam, że cię w tym uświadomię, ale nie bardzo. Jestem po prostu tak płytka. Patrzy na mnie i się uśmiecha. Tłumaczenie: marika1311

Strona 71

- Spróbujmy jeszcze raz. - Okej… myśl jak dwunastolatka. – wstrząsam ramionami, by pozbyć się osiadłego na nich napięcia i biorę głęboki oddech. – To jest Apollo Belwed… - i tylko tyle mogę powiedzieć, zanim ponownie nie wybucham śmiechem. – Spójrz na to… jego penis… jest ułamany… - wyrzucam z siebie między salwami śmiechu, ale teraz robię to już tak głośno, że nie mogę się wyprostować. Ludzie dookoła gapią się na mnie, kiedy tak histerycznie chichoczę. Alessandro łapie mnie w talii zanim się przewrócę, czego jestem bliska, i z zaskoczeniem stwierdzam, że on też się śmieje. - Przepraszam.. – chichoczę. – Ja po prostu… o mój Boże. Zgarnia mój plecak i prowadzi mnie do najbliższej ławki, gdzie grupa azjatów rozstępuje się przed nami jak Morze Czerwone, robiąc miejsce dla szalonej kobiety (czytaj: dla mnie). Już zaczynałam się zbierać do kupy, kiedy Alessandro kieruje mnie, bym usiadła na ławce, a chichot znowu wyrywa mi się z piersi. Zniża się i siada przy mnie. - Cóż, poszło dobrze. I to wystarczy, bym znowu wybuchła śmiechem. Zginam się w talii, a łzy spływają mi po policzkach. Cieszę się, że nie trudziłam się z dużą ilością makijażu. Jego dłoń pociera moje plecy, kiedy zaczynam czkać. - Może sugerowanie, byś myślała jak dwunastolatka, nie było najlepszą radą. Przestaję chichotać, w miarę jak czkawka robi się coraz częstsza. - Jestem w rozsypce. – mówię, wycierając oczy. - Tak, jesteś. – mówi, a ja słyszę uśmiech w jego głosie.

***

Rzymskie ulice w nocy są pełne życia w zupełnie inny sposób. Podczas dnia paradują tu tłumy turystów, tłocząc się na chodnikach i trzymając oczy i aparaty na wszystkich i wszystkim. W nocy Rzym pulsuje, a plac Navona jest jego sercem. Energia elektryczna w powietrzu pobudza każdego, kto jest na ulicy, sprawiając, że wszystko jest bardziej wyraziste. Uliczni artyści przedstawiają swoje zdolności głośno na środku placu, a pary spacerują sennie między sztalugami. Sprzedawcy gelato nie nadążają rozdawać lodów wystarczająco szybko, nawet w chłodzie październikowego wieczoru. A karabinierzy wędrują przez plac i otwarcie oglądają się za dziewczynami w skąpych, klubowych ciuchach. Przez fioletowe szkła kontaktowe, Abby obserwuje jednego z nich, kiedy siedzimy w kawiarni na świeżym powietrzu na skraju placu i jemy. Mój wzrok nadal jest utkwiony w sztuce, jak zawsze. Bardziej nowoczesna sztuka na sztalugach artystów ulicznych jest przyćmiona przez wielką, kamienną fontannę na środku placu i na obu jego końcach. Fontanna w centrum, otoczona przez artystów, to Fontanna Czterech Rzek, dzieło Berniniego, przedstawiająca bogów rzecznych z czterech różnych kontynentów. Pamiętam, jak dreszcze przebiegły przez moje

Tłumaczenie: marika1311

Strona 72

plecy, kiedy pierwszy raz zobaczyłam ją w „Aniołach i Demonach”, Dana Browna. A teraz jestem tutaj, w prawdziwym życiu. I ponownie czuję dreszcze, wgapiając się w dzieło. - Tamten. – mówi Abby, odrywając mój wzrok od fontanny. Kiwa głową w kierunku dwóch karabinierów spacerujących kawałek od naszego stolika. – Jest pyszniutki. - A propos jedzenia, to jest naprawdę dobre. – mówię, biorąc kolejny kęs. Nie jestem pewna, co zamówiłam, ale danie jest pyszne. Są w nim świeże warzywa i pierś z kurczaka, z cienkimi plastrami cytryny w jakimś pikantnym sosie. To wszystko, co wiem. Byłam zaskoczona, kiedy tu przyjechałam i odkryłam, że makaron i pizza nie stanowią większości włoskiej kuchni. To znaczy, również tu są, ale nie jest tak, że zajmują główne miejsca w menu większości restauracji. Unosi brwi, po czym porusza swoim topem, żeby jak najlepiej wyeksponować biust i przesuwa krzesło, wystawiając nogi na ulicę. Przyciąga to uwagę karabinierów. - Scusami. – mówi, podchodząc kawałek w ich kierunku. – Moja przyjaciółka i ja zastanawiamy się, czy gdzieś w pobliżu jest jakiś dobry klub. - O jaki rodzaj klubu wam chodzi? – pyta młodszy z nich po angielsku. Jest niski, ale umięśniony, a przycięte blond włosy wystając mu spod policyjnej czapki. – Klub taneczny? Bar z fortepianem? - Zdecydowanie klub taneczny. – mówi Abby, nakręcając na palec kosmyk czarnych włosów. Posyła mu uśmieszek. – Zamierzamy się dziś zabawić. Przewracam oczami i popijam wodę, podczas gdy karabinier podaje jej listę lokalnych klubów. Kiedy zerkam tam minutę później, widzę, że drugi z nich odchodzi, a Abby stoi z pierwszym bardzo blisko siebie. Wkłada coś do jego dłoni, a on pochyla się i szepce jej coś do ucha. Przebiega palcami po jego ramieniu, po czym odwraca się i wraca do mnie. - Mam randkę. – mówi, siadając z powrotem na krzesło z uśmiechem pełnym zadowolenia. Ponownie przewracam oczami, na co ona uśmiecha się jeszcze szerzej. - Nie martw się. Tobie też kogoś znajdziemy. Płacimy za rachunek i jedziemy do klubu, który jest kilka przecznic dalej. Kiedy wchodzimy do środka, jest już zatłoczony. Muzyka techno jest tak głośna, że czuję drżenie podłogi, przez które wibrują moje nogi i robi mi się niedobrze. Abby przepycha się przez tłum do baru z tyłu sali i zamawia dla nas dwa piwa. - Mam zamiar się dziś nawalić. – krzyczy mi do ucha, wręczając mi kubek z piwem. – Bawimy się! – wypija cały kubek w niecałe trzydzieści sekund i zamawia kolejny. - A co, jeśli pojawi się twoja randka? – pytam. - Lepiej, żeby się pojawił. Mam wobec niego plany. - Myślisz, że to dobry pomysł? – pytam, kiedy orientuję się, że ona mówi poważnie. - Najlepszy pieprzony pomysł, jaki kiedykolwiek miałam. – odpowiada, wlewając połowę zawartości kubka do gardła. I wtedy to do mnie dociera. Pochylam się, żeby nie musieć tak krzyczeć. - Robisz to przez Granta?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 73

- Jaki cholerny Grant? – pyta, krzywiąc się. - Posłuchaj, Abby. Przespanie się z tym facetem nie sprawi, że Grant cię zapragnie. Kończy drugie piwo jednym haustem. - Po prostu próbuję lokalnej kuchni. – odpowiada z sugestywnym uśmieszkiem. – To nie ma nic wspólnego z tym idiotą. Łapie mnie za rękę i ciągnie mnie przez tłum obijających się o siebie ciał, w pobliże miejsca, w którym gra DJ. Tańczymy, a jedną spoconą godzinę później widzę, że karabinier, z którym Abby się wcześniej umówiła, przepycha się przez ludzi w naszą stronę. Zamienił mundur na białą koszulkę z wciętym dekoltem i ciemne jeansy. Ja piję dopiero swoje drugie piwo, ale Abby jest na dobrej drodze do „nawalenia się”, więc nawet kiedy go widzi i wpada w jego ramiona, nie spuszczam z niej wzroku. Wycofuję się na krawędź parkietu, kiedy oni zaczynają ze sobą tańczyć, powoli, z ciałami przyciśniętymi do siebie, nawet jeśli leci szybka piosenka. Wysoki, wcale-nie-taki-zły facet podchodzi do mnie i zaczyna mówić coś szybko po włosku. Przez sposób, w jaki jego wzrok przeskakuje ze mnie na tłum tańczących ludzi, domyślam się, że chce poprosić mnie do tańca. Patrzę na niego przepraszająco. - Nie mówię po włosku. Przykro mi. - Ach. Amerykanka? – pyta, z silnym akcentem. Kiwam głową i zerkam na Abby. Pan karabinier nie ma za ciekawej miny, i trzyma się od niej na dystans. - Przepraszam. – mówię do faceta, po czym zaczynam się przepychać w ich kierunku na parkiet. Kiedy podchodzę bliżej, widzę, że Abby nie wygląda za dobrze. - Wszystko w porządku? – pytam, kiedy staję obok niej. - Chyba nie bardzo. – odpowiada karabinier. Owijam ramię wokół jej talii i przyciągam ją do siebie. - Powinnam zabrać ją do domu. - Nie. – mówi Abby. Z trudem unosi głowę w kierunku mężczyzny. – Marco. - Abby, po prostu pozwól mi się zabrać do domu. – odpowiadam, rzucając spojrzenie na Marco. Ale wtedy ona pochyla się i przykłada dłoń do ust. Marco od niej odskakuje, a ja wyciągam ją z klubu. Kiedy jesteśmy na zewnątrz, sześć kufli piwa i większość obiadu ponownie się pojawia. Stoję z nią, jedną ręką trzymając ją w talii, a drugą odgarniając jej włosy z twarzy, podczas gdy Abby wymiotuje na chodnik. - Gdzie są moje buty? – pyta, kiedy kończy. Spoglądam w dół i widzę jej nagie stopy. W kałuży wymiocin. - Kupię ci nowe. Wciąż wpatruje się w swoje nogi. - Cholerna szkoda. Te były moje ulubione.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 74

- Chodź. Idziemy do domu. Prostuje się chwiejnie i powoli zmierzamy w kierunku mojego mieszkania. Mimo że pozbyła się prawie całego piwa z żołądka, nadal jest dość pijana. Po przejściu jednej przecznicy praktycznie ją niosę, więc staję i zatrzymuję taksówkę. Do mieszkania nie jest daleko, ale nie zamierzam jej nieść. Kiedy docieramy na miejsce, prowadzę ją do środka i sadzam na kanapie, a następnie idę wstawić wodę na herbatę. Podchodzę do niej z ręcznikami papierowymi i zaczynam wycierać jej stopy. Odsuwa moje dłonie. - Gdzie masz łazienkę? - Tam. – wskazuję na drzwi w rogu. Podciąga się w górę. - Idę pod prysznic. To pewnie najlepsze rozwiązanie na tą całą sprawę ze stopami, więc nie sprzeczam się, kiedy idzie przez pokój w stronę łazienki, zataczając się i ściągając po drodze ciuchy. Najpierw na podłogę upada minispódniczka, potem top, a ona zostaje w samych stringach. Staram się nie patrzeć, dopóki nie zamyka za sobą drzwi, po czym wstaje, zbieram jej szlak ciuchów i układam je na kanapie. Strumień wody zaczyna płynąć, a minutę później słyszę, jak Abby śpiewa głośno i bardzo nieczysto. Rozlega się gwizd czajnika, więc idę z powrotem do kuchni i robię nam po kubku herbaty. Kiedy piętnaście minut później wychodzi z łazienki, owinięta w mój ręcznik, wygląda tysiąc razy lepiej. A naturalny kolor jej oczu jest jasnoszary. - Jestem wykończona. – mówi, przeczesując palcami wilgotne włosy. – Gdzie masz łóżko? - Nie chcesz herbaty? – pytam. Kładzie dłoń na brzuchu, a na jej twarzy pojawia się grymas. - To miejsce nadal jest trochę drażliwe. Kiwam głową, po czym dopijam swój napój i odstawiam kubek na stolik. - Jest tutaj. – mówię, przechodząc przez salon do drzwi na boku. Wchodzi za mną do środka, upuszcza ręcznik na podłogę i wślizguje się pod kołdrę, wzdychając głęboko. Zazwyczaj śpię nago, ale z inną nieubraną dziewczyną w moim łóżku może to nie być najlepszy pomysł. Wyciągam z szafy koszulkę Trenta i wkładam ją przez głowę, wąchając ją mocno. Już prawie nie czuć na niej jego zapachu. Kiedy wracam z łazienki i gaszę światło, układam się obok Abby, myśląc, że już śpi, ale po chwili słyszę szelest kołdry, a ona obraca się do mnie twarzą. - Mężczyźni to dupki, cała ich cholerna banda. - No nie wiem. – mruczę, ponownie podnosząc koszulkę Trenta do swojego nosa. – Znajdzie się jeden albo dwóch, którzy są w stanie odkupić grzechy całej reszty.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 75

Rozdział dziewiąty To ten dzień. Jestem tam zdenerwowana, że nie spałam za dobrze i obudziłam się przed budzikiem. Rano mam zajęcia, ale w południe powinnam się spotkać z Alessandrem w Watykanie, na naszej pierwszej wycieczce. Myśli, że ja wiem, co robię. Ja wiem, że on się myli. Wkładam swój najmądrzejszy strój: niebieski sweter i czarną, prostą spódnicę oraz niskie czarne pantofle, a potem przeglądam się w lustrze. Nawet jeśli wyglądam jak czyjaś babcia, decyduję się pozostać w tych ubraniach. Pakuję do torby rzeczy do szkoły, a także rysunki i notatki na wycieczkę, bo nie będę miała czasu, żeby tu wrócić, i zmierzam do mojej ulubionej piekarni po rogaliki, chociaż tak właściwie nie jestem głodna. Wychodzę na chodnik i śpieszę się na zajęcia, ale jak tylko wchodzę do budynku, mój telefon zaczyna wibrować. Naciskam „odbierz” i przykładam telefon do ucha, zdając sobie sprawę, że w całej tej panice zapomniałam rano zadzwonić do taty i Julie. - Przepraszam! Ja tylko… - Lex. – niewyraźny głos Trenta sprawia, że słowa zamierają mi w gardle. – To ja. - Cześć. – mówię, zaskoczona. Liczę szybko w głowie i stwierdzam, że u niego jest prawie północ. – Co słychać? - Ja tylko… cholera, Lexie… - słyszę szelest i dużo hałasu w tle; pulsująca muzyka i ludzie rozmawiający i śmiejący się za głośno. - Gdzie jesteś? – pytam. - Tylko głupie… - jego głos urywa się, i słyszę głośny hałas. - Z kim rozmawiasz? – w tle rozbrzmiewa głos jakieś panienki. - Złaź ze mnie i oddaj mi mój cholerny telefon. – bełkocze Trent, a jego zirytowany głos słychać gdzieś w oddali. - Kto tam? – pyta dziewczyna do telefonu. - Siostra Trenta. – odpowiadam ostro. – Oddaj mu telefon. - Nieważne. – mówi, a po chwili znowu rozbrzmiewa głos Trenta. - Lex? Nadal tam jesteś? - Tak, jestem. – opieram się o ścianę budynku i pocieram skroń, która zaczyna pulsować. Chciałabym wskoczyć do samochodu i go zobaczyć. – Wszystko w porządku? Trent milknie na długą chwilę, a ja słucham odgłosów imprezy. - Musiałem tylko usłyszeć twój głos. – mówi w końcu. – Tęsknię za tobą. - Ja za tobą też. – odpowiadam, bardziej opierając się o ścianę. - Ja tylko… cholernie cię w tej chwili pragnę. Kurwa, Lexie. Nie mogę nawet… - znowu milknie. Zamykam oczy i skupiam się na oddychaniu. - Jesteś pijany, Trent. Gdzie w ogóle jesteś? Tłumaczenie: marika1311

Strona 76

- Tylko kilkoro przyjaciół w mieszkaniu George’a. – bełkocze w odpowiedzi. George jest jego partnerem w sporcie, i pomimo tego, że jest na stypendium sportowym, to zażywa amfetaminę. - Dostaniesz się jakoś do domu? – pytam. – Jest tam ktoś, kto może cię odwieźć? Słyszę kolejny łomot. - Poważnie, Becca. Złaź ze mnie. – mówi Trent, słyszę jego głos z oddali. Potem rozlega się jakiś szelest i damski głos, po czym połączenie zostaje przerwane. Chcę do niego oddzwonić, ale co mogłabym powiedzieć? „Ja też cię pragnę”? Mogłabym tak powiedzieć? Tak. Mogłabym. I jeśli oddzwoni, to tak powiem. Serce mi wali, a dłonie zaczynają się trząść, kiedy gapię się na wyświetlacz, czekając, aż telefon zadzwoni. Nie dzwoni. - Po prostu był pijany. – mówię do siebie. – Pijany i napalony. To wszystko. Prawda? Chce mnie tylko dlatego, że jest pijany. Powoli zaczynam iść w kierunku budynku. Spóźniam się na zajęcia. Przez resztę poranka głowę mam zajęta rozmyślaniem nad tym, co mam zrobić. Kładę telefon na swoim udzie i gapię się na niego od czasu do czasu. Jestem pewna, że Trent teraz śpi – pewnie odleciał i gdzieś leży. Mam nadzieję, że nie jest z tą dziewczyną, Beccą. Tak czy inaczej, nie mogę do niego oddzwonić.

***

Po zajęciach maszeruję do Watykanu i dla odmiany jestem wcześnie. - Jestem taka nieprzygotowana. – szepcę do Alessandra, kiedy prowadzimy pierwszą grupę dzieci przez dziedziniec do Apolla. Nie odpowiada mi, ale kładzie rękę na moich plecach, a ja od razu czuję się silniejsza. Zmuszam się, by przestać przygryzać policzek od wewnątrz i próbuję skorzystać trochę z jego spokoju. On zawsze go zachowuje, i jeśli w tej chwili czegoś potrzebuję, to właśnie pozostania spokojną. Nie mogę rozpuścić się w kupę śmiejącej się masy przed czternastką dwunastoletnich dzieci oraz ich nauczycielką-zakonnicą. Tydzień spędziłam, pracując bardziej nad moim spokojem niż nad materiałem, bo – jak powiedział Alessandro – to już mam w głowie. - Nadal uważam, że to ty powinieneś to zrobić. – mówię do niego. Docieramy do pomnika Apolla, a on chwyta moją dłoń. - Poradzisz sobie. – szepce. Biorę głęboki oddech i obracam się do grupy, która zebrała się dookoła rzeźby. - Cześć wszystkim. Jestem Lexie, a to wielebny Moretti. – mówię, wskazując na Alessandra głową. – Rozumiecie mnie?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 77

Większość kiwa potwierdzająco głową. - Ich angielski jest całkiem dobry. – mówi siostra Clarice. Jest ubrana w cały dziwaczny strój zakonnicy, co jest trochę denerwujące. - Dobrze. – mówię ze skinieniem głowy. Zerkam na Apolla. – Czy ktoś wie, kto to jest? Wszyscy gapią się na mnie bez wyrazu. Więc domyślam się, że to znaczy „nie”. - A czy ktoś wie coś na temat greckich bogów? – pytam. Niewielki chłopiec z tyłu podnosi rękę. - Jak masz na imię? - Antonio. – odpowiada bardzo cicho. Jest nieśmiały. Mogę to powiedzieć przez sposób, w jaki zamyka się w sobie, kiedy jest w centrum uwagi, zupełnie jak ja w jego wieku. Posyłam mu uśmiech. - Czy kiedykolwiek słyszałeś o Apollu? Kilka rąk podnosi się do góry, ale ja wciąż patrzę na Antonio. Kiwa głową. - Wiesz, czego jest bogiem? Chłopiec zerka na nauczycielkę, która kiwa do niego zachęcająco. Wskazuje w górę. - Słońca. - Doskonale, Antonio. – mówię, ponownie się do niego uśmiechając. – Apollo jest greckim bogiem słońca i światła, jak również wielu innych rzeczy. Ten pomnik jest w Watykanie od ponad pięciuset lat, ale tak naprawdę jest kopią o wiele starszej rzeźby, która została stworzona ponad dwa tysiące lat temu. – odsuwam się na bok, by dzieci mogły się jej przyjrzeć. – Czy ktoś ma jakieś pytanie? Nikt się nie odzywa, więc zaczynamy iść przez dziedziniec w stronę Laokoona. Zerkam na Alessandra, a on wygląda, jakby mu ulżyło. Prawdopodobnie dlatego, że przebrnęłam przez genitalia Apolla bez śmiechu i chichotów. Do czasu, aż przechodzimy przez galerie do Kaplicy Sykstyńskiej, dzieci się rozgrzały i zaczęły zadawać pytania oraz opowiadać ciekawostki o sztuce, które znają. Jak tylko czują się bardziej komfortowo, stają się też ciekawscy i trochę czuję się, jakby byli stadem kotów. Potrzebuję zarówno Alessandra, jak i siostry Clarice, żeby nad wszystkimi panowali. Kolejka do Kaplicy jest długa, jak zwykle. Kiedy powoli poruszamy się po schodach w stronę wejścia, mówię im: - Wewnątrz nie wolno nam głośno mówić, więc dam wam to teraz. – wyciągam z torby szkice i je im wręczam. – Na suficie zobaczycie słynne malowidła Michała Anioła. Rysunki przedstawiają sceny z sufitu. Chcę, żebyście je znaleźli, a kiedy to zrobicie, pokazali mi, co macie. Przechodzimy przez zatłoczone drzwi, a za nimi spostrzegam tego samego strażnika w złym humorze, który próbował wyrzucić mnie stąd miesiąc temu. Przyrzekam, że mnie rozpoznał, bo za mną chodzi, czekając na jakiś mój błąd, żeby mógł mnie stąd wykopać. Tłumaczenie: marika1311

Strona 78

Próbuję zgubić go w tłumie, a potem widzę Alessandra. Opiera się o ścianę blisko wyjścia. Stoi z nogami skrzyżowanymi w kostkach i dłońmi luźno włożonymi do kieszeni. Idę prosto do niego, a strażnik śledzi moje kroki. - Powiedz mu, żeby przestał za mną łazić. – syczę przez zęby, kiedy do niego docieram. Odwracam się i słodko uśmiecham do strażnika, kiedy się zbliża. Kiedy wielebny nic nie mówi, rzucam mu spojrzenie typu „no dalej, powiedz mu”. Przechyla głowę w stronę strażnika, jakby chciał powiedzieć „miej na nią oko”. Odwracam się i się na niego gapię, a kiedy unosi brew, mam ochotę zedrzeć mu ją z twarzy. Obracam się na pięcie i idę przez tłum do siostry Clarice. Jedno po drugim, dzieci przychodzą do mnie ze swoimi szkicami i wskazują na suficie pasującą do nich scenę. Do każdego szepcę, by uważnie przyjrzał się malunkowi i powiedział mi, co według niego się na nim dzieje. Niektórzy z nich znają Pismo Święte, bo mówią mi o stworzeniu, o Noe, o Adamie i Ewie, podczas gdy inni tworzą wymyślne historie, byle by przejść ze swoimi rysunkami. Kiedy już wszyscy znaleźli swój rysunek na suficie, prowadzę ich do Alessandra przy wyjściu. Kiedy tam docieramy, kiwa mi głową. Odwzajemniam gest. Prowadzimy naszą grupkę przez tłum w Bazylice Świętego Piotra i doprowadzam ich pięćset metrów przed główną nawę Ołtarzu Papieskiego z kopułą Świętego Piotra górującą nad nim. Kiedy wszyscy zbierają się w jednym miejscu, zwracam się do nich. - Co myślicie o suficie w kaplicy? Dość imponujący, co? Wszyscy zgodnie kiwają potwierdzająco głową, a jedna dziewczynka unosi w górę swój szkic. - Chcę to namalować jak Michał Anioł. Uśmiecham się. - Swoje rysunki możecie zabrać do domu i pomalować je, pokolorować czy cokolwiek chcecie. Ale czy wiedzieliście, że Michał Anioł tak naprawdę nie chciał malować tego sufitu? Wiele z nich potrząsa głową. - Sufit Kaplicy Sykstyńskiej został pomalowany przez Michała Anioła na polecenie papieża Juliusza II. Próbował mu powiedzieć, żeby wziął do tej pracy kogoś innego, bo on nie jest malarzem, ale papież zmusił go do tego. – zerkam na Alessandra, żeby sprawdzić, czy jest wkurzony, bo właśnie obraziłam papieża, ale z jego twarzy nic nie mogę odczytać. Ponownie patrzę na dzieci i robię grymas. - Czy kiedykolwiek rodzice kazali wam posprzątać pokój? Wszyscy wykrzywiają twarz i zaczynają narzekać. - Dla Michała Anioła – kontynuuję – malowanie Kaplicy Sykstyńskiej było jak wypełnianie obowiązków. Uważał się za rzeźbiarza i architekta, nie malarza. Ale… - mówię z uśmiechem, unosząc w górę palec – jest coś, co uważał on za jedno ze swoich największych osiągnięć, i znajduje się to tutaj, w bazylice. Czy ktoś wie, o czym mowa?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 79

Kilku z nich wskazało na Pietę (która, co prawda, nadal sprawia, ze trochę moczę majtki), ale Antonio, trochę nieśmiały chłopak, który wiedział o Apollu, wskazuje w górę, a jego oczy rozjaśniają się. Podchodzę kilka kroków bliżej niego. - Powiedz nam, co pokazujesz, Antonio. - Kopułę. – mówi, prawie się uśmiechając. - Masz absolutną rację. Bazylika Świętego Piotra jest tak duża, że sto dwadzieścia lat zajęło zbudowanie jej. Nikt nie może żyć tak długo, prawda? Cała grupa kiwa głową. - Więc, zanim bazylika została ukończona, przewinęło się przez nią wielu architektów. Michał Anioł był jednym z nich, ale to on wymyślił, jak ustawić wielkie skały w kształt kopuły tak, by nie spadły –bo gdyby kopuła spadła na głowę papieża, to byłoby trochę głupio, no nie? Kolejne kiwnięcie głową, plus kilka stłumionych chichotów. Nie mogę uwierzyć, że te dzieciaki są takie zainteresowane. I nie wierzę w to, jak dobrze się bawię. Aż mam zawroty głowy, więc muszę się zmuszać do tego, by mówić wolniej, żeby te biedne dzieci mogły za mną nadążyć. - Kopuła Świętego Piotra była jednym z ostatnich dzieł Michała Anioła, a nawet nie dożył tego, by zobaczyć jej ukończenie. Zaprojektował ją w 1547 roku, a zmarł w 1564. Historia głosi, że nawet na łożu śmierci wprowadzał jakieś poprawki do projektu. Kopuła nie została ukończona aż do 1590 roku. - Możemy tam wejść? – krzyczy chłopiec, wskazując na ludzi spacerujących po platformie widowiskowej na pierwszym okręgu kopuły, dwieście pięćdziesiąt metrów nad naszymi głowami. - Wejdziemy tam innego dnia. – odpowiada siostra Clarice, kilka z dzieciaków narzeka, a kilka piszczy z radości. - W Bazylice Świętego Piotra jest jeszcze jedno wielkie dzieło Michała Anioła, i wielu z was wskazało je wcześniej. – mówię, odwracając się i prowadząc ich w stronę Piety. Kiedy się zbliżamy, mówię dalej. – Pieta przedstawia Maryję i Jezusa po ukrzyżowaniu. Michał Anioł wyrzeźbił ją, kiedy miał tylko dwadzieścia trzy lata. A wy ile macie? - Dwanaście! – krzyczy ktoś z tłumu. - Serio? Myślałam, że przynajmniej dwadzieścia… - mówię, patrząc na nich. – Więc… może nie teraz, ale za parę lat, chcecie spróbować wyrzeźbić coś takiego? - To za trudne. – mówi chłopiec, opierający się o barierkę, by bliżej się przyjrzeć dziełu. - Ale to była pasja Michała Anioła, więc dla niego nie było to trudne. Wymieńcie jedną rzecz, jaką kochacie robić. - Piłka nożna! – krzyczy chłopak na przedzie. Kilku innych mówi coś po włosku i przysięgam, że od jednego z nich usłyszałam słowo „Warcraft”. - Czy niektórzy ludzie nie powiedzieliby, że to, co kochasz, to ciężka praca? Chłopiec odpycha się od barierki i obraca do mnie twarz. Tłumaczenie: marika1311

Strona 80

- Tak, jeśli nie byliby dobrymi piłkarzami. - A czy dla ciebie to jest trudne? – pytam, przechylając głowę i się uśmiechając. - Nie bardzo. – odpowiada, wypinając dumnie pierś. - Więc, kiedy robisz coś, co kochasz, nie czujesz, że jest to dla ciebie trudne, nawet jeśli tak jest. Tak właśnie czuł się Michał Anioł, kiedy rzeźbił Pietę. Niektórzy z nich uśmiechają się promiennie, oglądając Pietę, jakby mieli ochotę spróbować samemu taką zrobić. I mam nadzieję, że któreś z nich to zrobi. (Nie, żebym sugerowała, że to dobry pomysł, by banda dwunastolatków wróciła do domu, wzięła blok marmuru, ostre przedmioty i zaczęła rzeźby. Ale może glina?...). Inni rozglądają się po przestronnym placu. A Antonio patrzy prosto na mnie. Powoli podchodzi i staje przede mną. - Chcę budować kościoły. – szepce. Spogląda w kierunku wielkiej kopuły. – Chcę budować kopuły jak Michał Anioł. Pochylam się na barierkę obok niego. - W takim razie sądzę, że powinieneś. Jeśli coś kochasz i chcesz to robić, twoje marzenia się spełnią. Uśmiecha się do mnie. Odwzajemniam gest. Kiedy spoglądam na Alessandro, ten opiera się o jedną ścianę z rękami w kieszeniach i nogami skrzyżowanymi w kostkach. Nie jestem nawet pewna, czy zwraca na nas uwagę. Każdy się żegna, a ja macham dzieciakom, kiedy idą za siostrą Clarice z bazyliki. Alessandro idzie przez tłum, w moją stronę. - Chodź ze mną. – mówi, po czym odwraca się i szybkim krokiem zmierza do wyjścia. Nie robię tego. Wręcz przeciwnie, staję w miejscu i opieram dłonie na biodrach. - I to wszystko? Żadnego „Wow, Lexie, to było naprawdę świetne!”? Albo „Jeju, Lexie, przeszłaś samą siebie”? Odwraca się i rzuca mi spojrzenie. - Jeju, Lexie, przeszłaś samą siebie. Nie zamierzam pozwolić na to, żeby jego akcent mną zawładnął, więc ignoruję mrowienie w brzuchu. - Przysięgam na Bo… - powstrzymuję się, ale nie, zanim on unosi brew w górę. Podchodzę do niego i staję twarzą w twarz. – Słuchaj, wielebny, jeśli nie sądziłabym, że to jedyny sposób na to, bym nie spłonęła w piekle za to, co zrobiłam, nie byłoby mnie tutaj. To kompletnie kłamstwo. Jestem tu dla sztuki. Ale przyznanie tego nie wywrze żadnego wpływu. Przez sekundę patrzy na mnie z zaciekawieniem, i stoi tak blisko, że widzę czarne obwódki dookoła jego tęczówek.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 81

- Alessandro. - Co? - Chcę, żebyś mówiła na mnie Alessandro. Jego zazwyczaj powściągnięta twarz, staje się na chwilę delikatniejsza. Ale potem zerka na tłum dookoła nas i cofa się o krok, spuszczając lekko wzrok. - Byłaś naprawdę spektakularna z tymi dziećmi… a ja mam coś, czym chcę się z tobą podzielić. – podnosi na mnie spojrzenie. – Mogę ci to pokazać? Boże, dlaczego nie mogę oddychać? Bo jest przystojnym mężczyzną. Bardzo przystojnym mężczyzną. To normalne czuć pociąg do mężczyzny, nieważne, czy ma ubraną białą koloratkę, czy nie ma, prawda?... Nawet jeśli przez połowę czasu mam ochotę zedrzeć mu ją ze szyi. Co jest kolejną rzeczą, którą muszę dodać do mojej listy do spowiedzi – zarówno pragnienie zerwania mu kołnierzyka, jak i pożądanie jego ciała. Będę się smażyć w piekle jak cholera. - Tak. Chodźmy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 82

Rozdział dziesiąty Winda zatrzymuje się na otwartej przestrzeni na płaskim dachu, gdzie znajduje się sklep z pamiątkami (nawet kościół wykorzystuje turystów) i kilka ławek piknikowych. Jesteśmy na dachu bazyliki. Alessandro kroczy ku kopule. - Schody mają 320 stopni. Panika wkrada się do mojego serca. - Gdzie idziemy? Zerka na mnie i się uśmiecha. - To jedno z moich ulubionych miejsc w całym Rzymie. Już teraz jestem jakby trochę na haju przez prowadzenie wycieczki, a teraz czuję kolejny skok adrenaliny w swoich żyłach. Moje stopy utknęły w miejscu, a mu zajmuje kilka chwil, zanim orientuje się, że za nim nie idę. Odwraca się i na mnie patrzy. - Jakiś problem? - Um… tak jakby. – krzywię się, wiedząc, jak głupio to brzmi. – Mam lęk wysokości. Bierze kilka kroków do tyłu i staje przede mną. - Platformy widokowe są zamknięte. Nie ma możliwości, żebyś spadła. Moje serce drży, jak tylko myślę o wszystkich sposobach, na jakie może się to stać. - Chyba że platforma się oderwie, albo będzie trzęsienie ziemi, albo… Chwyta mój łokieć, co sprawia, że urywam. - Więc pozbawisz się najbardziej zapierającego dech w piersiach widoku w mieście przez jakąś tam fobię? Patrzę na kopułę i czuję, jak moje kolana miękną i drżą jak galaretka, a zimny pot oblewa moje ciało. - Ktoś na pewno zrobił zdjęcia, no nie? Po prostu to sobie wygoogluję. - Jak przy wszystkim innym, zdjęcia nie oddają prawdy. Jego dłoń ściska mój łokieć i zaczynamy iść dalej. Pozwalam mu poprowadzić się do podstawy schodów. Oddychaj. Oddychaj. Oddychaj. Mogę to zrobić. Chcę to zrobić.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 83

Staram się nie myśleć, kiedy wspinamy się po schodach do kopuły. Dłoń Alessandra spoczywa na moich plecach, popychając mnie naprzód, a ja ignoruję łomotanie serca i skupiam się na poruszaniu stopami. To tylko kilka stopni, mówię do siebie w duchu. Ale nie pozwalam sobie spojrzeć ani w górę, ani w dół. Kiedy docieramy na szczyt schodów, Alessandro się do mnie uśmiecha. - Świetnie ci idzie. - Taa, ale… - milknę, kiedy mój wzrok spada na kopułę. Bardzo się staram, żeby przed nim nie zwymiotować… lub na niego. Prowadzi mnie wzdłuż chodnika, a kiedy docieramy do podstawy kopuły, patrzę w górę i widzę zamkniętą rampę ze stopniami wyłożonymi żółtymi kafelkami. Zaczynamy po nich wchodzić, a moja ścisk w mojej klatce piersiowej trochę się rozluźnia. Bez okien z widokiem na świat zewnętrzny, prawie mogę siebie przekonać, że w rzeczywistości nie znajdujemy się tyle metrów nad ziemią. - Nie jest tak źle. – mówię. – Wszystkie są zamknięte w ten sposób? Kiwa głową. - Z wyjątkiem platform obserwacyjnych w bazylice i na górze. Na górze. Tylko tyle wystarczy, by moje kolana znów zaczęły drżeć. Wspinamy się tak przez kilka minut, aż docieramy do drzwi. Zatrzymuję się, kiedy zdaję sobie sprawę, że prowadzą na platformę na pierwszym pierścieniu kopuły… 250 metrów nad ziemią. - Istnieje jakiś sposób, żeby to… ominąć? – pytam, szukając innego przejścia. - Nie – odpowiada, chwytając mój łokieć – ale wierz mi, że nie chcesz tego omijać. Prowadzi mnie na platformę i przez sekundę czuję się tak, jakby moja głowa pływała i jestem pewna, że zaraz zemdleję. Pot spływa mi między łopatkami, kiedy z plecami przyciśniętymi do ściany, tak daleko od krawędzi platformy, jak tylko mogę. Ale kiedy przebiegam opuszkami palców ostrych krawędziach i nierównościach, odwracam się i staję twarzą w twarz z mozaiką Świętego Piotra. Są piękne przykłady w całej bazylice – reprodukcje wielkich dzieł sztuki Rafaela i innych – ale żadne nie są tak rozległe. Oczywistym jest, że są bardziej nowoczesne od mozaiki w Bazylice Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu, i w całkowicie innym stylu, ale nie mniej wspaniałe. Stawiam krok do tyłu, by mieć szerszą perspektywę, i wpadam plecami na barierkę za mną. Kiedy zdaję sobie sprawę, gdzie jestem, wyrywa mi się krzyk z zaskoczenia i zaczynam miotać rękami w powietrzu, by z powrotem znaleźć się w strefie bezpieczeństwa. Ale potem dwie silne ręce dotykają moich ramion i przyciągają do umięśnionego ciała. Alessandro. - Wszystko w porządku, Lexie. – mówi najbardziej kojącym głosem, od którego pewnie zmiękłyby mi nogi, gdyby już nie były jak z waty. Ale kłamie. Nic nie jest w porządku. Oddycham za szybko i za mocno.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 84

Odprowadza mnie z dala od barierki, pod ścianę, a ja zginam się w pół, walcząc o oddech. Kosmyki włosów, które dzisiaj rano były jeszcze związane w kucyk, teraz kleją mi się do spoconego czoła. - Muszę… iść… na dół. – mówię, kiedy udaje mi się złapać trochę powietrza. Wspinam się dłońmi po swoich udach w górę, aż na powrót znajduję się w pozycji pionowej. Owija rękę wokół mojej talii, podtrzymując mnie, kiedy chwieję się na nogach. - Przepraszam. Nie powinienem był cię do tego zmuszać. Obracamy się w stronę drzwi, przez które tu weszliśmy, ale wtedy kątem oka widzę cień baldachimu papieskiego ołtarza. Jest tak blisko, że prawie mogę sięgnąć i go dotknąć. Zerkam na Alessandro i chwytam jego rękę, która spoczywa na mojej talii, żeby się upewnić, że mnie trzyma, a potem przybliżamy się do barierki. Patrzę się w dół, zapamiętując każdy szczegół z tego punktu widzenia. - To jest niesamowite. – wyrywa mi się z piersi. Cała drżę. Chwyta moją rękę i przyciąga mnie bliżej, wspierając mnie całym ciałem. - To jest to. Kiedy na niego patrzę, jego wzrok jest utkwiony w baldachimie. Przecieram twarz rękawem. - Chcę iść do góry. Zwraca na mnie wzrok, i nie ma w nim śladu pytania. Chwytam go za rękę. - Myślę, że mogę to zrobić. Kiwa głową, a cień uśmiechu wkrada się na jego usta. - Jeśli jesteś pewna. Prowadzi mnie po kopule do innych drzwi. - Jesteś gotowa? Kiwam potwierdzająco głową, więc wchodzimy na klatkę schodową. Jak wcześniej, schody są całkowicie zamknięte, za wyjątkiem szczelin w niektórych miejscach, przez które ktoś mógłby zerknąć… ktoś, kto nie jest mną. Skupiam się na oddychaniu, kiedy Alessandro prowadzi mnie w górę po schodach, ale zaczyna się to robić trudniejsze, kiedy schody stają się węższe. Normalnie nie mam klaustrofobii, ale jest coś takiego w wiedzy, że jestem 400 metrów nad ziemią w ciasnej klatce schodowej, która prowadzi ma platformę, z której z pewnością spadnę i się zabiję. Kiedy ścianki klatki schodowej zaczynają nachylać się ku górnej części kopuły, muszę się zatrzymać. - Daleko jeszcze? – wysapuję. - Już prawie jesteśmy na miejscu. – zapewnia mnie Alessandro, ale to w ogóle mnie nie pociesza. – Na ostatnim odcinku schody są zakręcone.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 85

Spoglądam przed siebie i widzę dokładnie to, co właśnie powiedział. Czuję, że zaraz oczy wyjdą mi z orbit. - Poważnie? Odwraca się i opiera dłoń na mojej talii. - Możemy wrócić, jeśli to zbyt wiele. - Nie. – mówię, pamiętając o swoim postanowieniu. Zaszłam już tak daleko. Byłoby głupio nie przejść jeszcze tych kilku ostatnich metrów. Ześlizguje dłoń na plecy i lekko popycha mnie do przodu. - Będę zaraz za tobą. Wspinamy się do góry, a kiedy stajemy na szczycie spiralnych chodów, czuję powiew wiatru spod drzwi. To jest to. Alessandro staje za mną i opiera dłonie na moich biodrach. - Wszystko w porządku? - A jak myślisz? – łapię jego dłonie i je trzymam, po to, by się upewnić, że on trzyma mnie, a następnie przechodzę przez próg. Patrzę na Rzym, a cała krew momentalnie uchodzi z mojej twarzy. Kiedy gwiazdy migoczą mi przed oczami, a kolana miękną, jestem pewna, że spadam, ale Alessandro przyciąga mnie do swojego ciała i mocno trzyma. Odwracam się w jego ramionach i chowam twarz w koszuli, chwytając tak, jakby od tego zależało moje życie. Oddychaj. Oddychaj. Oddychaj. Jego dłonie głaszczą moje włosy, powoli i delikatnie, a ja próbuję zsynchronizować swój oddech z tymi ruchami. Powoli moje zmysły wracają i zdaję sobie sprawę, że jestem przylepiona do prawie-księdza. Wycofuję się z jego objęć. - Już dobrze. – mówię, odganiając przepocone włosy z czoła. – Wiesz… za wyjątkiem tego, że nie widzę niczego, poza twoją klatką piersiową. …Która, tak przy okazji, jest spektakularna. - Barierka sięga do twoich ramion, Lexie. Mogłabyś wyskoczyć, ale nie ma mowy, żebyś spadła. Słysząc słowo „wyskoczyć”, żołądek mi opada i znowu zaczynam widzieć mroczki przed oczami. - Dzięki za wizualizację. – odpowiadam z sarkazmem. Gdy wpatruję się w jego klatkę piersiową, bojąc się nawet zerknąć na jego twarz, bo głowa jest za mała, by zasłonić cały widok za nią, czuję na policzkach chłodny powiew, osuszający pot. – Jesteś pewien, że mnie trzymasz? Łapie mocno moje biodra. - Tak. Przyciskam dłonie do oczu i powoli się odwracam. piersiowej, opuszczam ręce i otwieram oczy.

Tłumaczenie: marika1311

Kiedy dotykam plecami jego klatki

Strona 86

Miał rację; widok zapiera dech w piersiach. Samo zerknięcie na Rzym, znajdujący się czterysta stóp pod nami, sprawia, że z trudem łapię oddech. Ale zmuszam się, by ponownie nie ukryć twarzy w jego koszulce. Zaczynam powoli przesuwać stopami na boki, po platformie. - To Panteon? – pytam, zdając sobie sprawę, że jeśli skupię się na wybieraniu punktów orientacyjnych, to nie będę myśleć o tym, jak wysoko się znajduję. - Tak. – zaczyna unosić dłoń, by wskazać zabytek, ale łapię ją, zanim ją odsuwa. – A tutaj, po lewej, i trochę bliżej – ponownie kładzie rękę na moim biodrze – jest plac Navona. Poruszamy się dalej, i powoli ucisk wokół moich płuc rozluźnia się. W czasie, gdy okrążamy plac Świętego Piotra, przynajmniej piętnaście minut później, mogę już normalnie oddychać. - Muszę zrobić zdjęcie. – mówię, wkładając do kieszeni spodni drążą dłoń. – Moja rodzina nigdy nie uwierzy, że to zrobiłam, jeśli nie otrzymają dowodu. Robię zdjęcie i wysyłam je do taty i Julie. Waham się, po czym wysyłam je także do Trenta. Telefon prawie natychmiast zaczyna dzwonić. Zerkam na ekran. - Cześć, Julie. – mówię po odebraniu. - Nie jesteś na szczycie bazyliki! - A właśnie, że jestem. - Ona naprawdę tam jest! – słyszę, jak krzyczy do taty. – Och, Lexie! Tak się cieszę, że zdobyłaś się na odwagę. Czyż widok nie jest spektakularny? - Sama nigdy bym tu nie weszła. Ktoś mi trochę pomagał. - Och? Jesteś z przyjacielem? Zerkam za siebie, na Alessandro, i czuję na sobie jego dłonie, trzymające mnie mocno. - Taak. Wielebny Moretti namówił mnie po naszej pierwszej wycieczce, żebym tu weszła. Poszło bardzo dobrze, Julie. Nie dusiłam się, ani nic takiego. Czuję, jak palce Alessandra ściskają mnie mocniej, kiedy Julie mówi: - Gratulacje, kochanie. Wiedziałam, że sobie tam wspaniale poradzisz. - Dzięki. Ucałuj ode mnie tatę. - Rozmawiałaś ostatnio z Trentem? Wie, że w przeszłości ciągle ze sobą gadaliśmy, więc jeśli odpowiem przecząco, będzie wiedziała, że coś jest nie tak. Ale jeśli powiem, że dzwonił do mnie tego ranka, może zapytać o to, co on powiedział. - Byłam taka zajęta szkołą, wycieczkami i tym wszystkim, że po prostu… - Cóż, powinnaś do niego zadzwonić. Właśnie dostał się do pierwszej grupy. Twój ojciec jest w niebie. - Naprawdę? – Trent nigdy nie poświęcał tylu godzin treningom, by zdobyć jedno z najlepszych miejsc w grupie. – To dlatego, że jest seniorem? - Twój ojciec mówi, że nie. Mówi, że siłuje się tak, jakby go opętało. - Och. Cóż.. okej. Powinnam już iść, ale zadzwonię do ciebie jutro. Tłumaczenie: marika1311

Strona 87

- Kochamy się, skarbie i jesteśmy bardzo szczęśliwi, że sobie radzisz. - Też cię kocham, Julie. Na razie. Kiedy się rozłączam, zerkam nad ramieniem na Alessandra. - Mówiłam ci, że nigdy mi nie uwierzą. Uśmiecha się. - Wrócisz do domu jako zupełnie nowa osoba. Żeby tylko. Właściwie to zaczynam się trochę relaksować. Oddychanie przychodzi mi łatwiej i nie czuję się już, że mogłabym zemdleć albo zwymiotować. Przybliżam się do barierki o parę centymetrów. - To naprawdę jest wspaniałe. Dziękuję, że mnie na to namówiłeś. - To twoja nagroda za dobrze wykonaną pracę. - Myślałam, że było nią odpuszczenie moich grzechów. – mamroczę pod nosem. Kiwa lekko głową. - To też. – spogląda przed siebie i przygryza kącik ust. – Nie powinienem o to pytać, a ty nie musisz odpowiadać, ale… - wraca do mnie wzrokiem. - …za co jest ta pokuta? Otworzył się przede mną i opowiedział o swojej mrocznej przeszłości. A ja, czy mogłabym zrobić to samo? Nie. To zbyt upokarzające. A jedyną osobą, jakiej kiedykolwiek mogłabym powiedzieć coś tak upokarzającego, jest Trent. A nie mogę mu tego powiedzieć, bo to Trent. Cholernie cię w tej chwili pragnę. On to powiedział, a ja to czuję. Pragnę go. Nie mogę temu zaprzeczyć. Co oznacza, że naprawdę jest coś ze mną nie tak. Ale kiedy unoszę wzrok i patrzę na Alessandra, jego spojrzenie jest takie ciepłe, tak zachęcające, bym mu zaufała, i zdaję sobie sprawę, że chcę mu o tym powiedzieć. Pochyla się na barierce, ale jedną rękę wciąż trzyma mocno owiniętą dookoła mojej talii. - Nie powinienem się wtrącać. Przepraszam. - Zrobiłeś kiedykolwiek coś tak… niewybaczalnego, że nie potrafiłeś nawet spojrzeć na swoje odbicie w lustrze? Ściąga usta, a skóra wokół jego oczu się marszczy, ale mimo jego oczywistego dyskomfortu związanego z tym tematem, nie przerywa spojrzenia. - Jest wiele rzeczy, za które musiałem prosić Pana o wybaczenie. - Ale mam na myśli coś, czego już nie można naprawić. Coś, co wszystko zniszczyło. Pochyla się do przodu, opiera łokcie o barierki i patrzy na mnie uważnie. - Strzeliłem do człowieka, Lexie. To dla mnie wstrząs.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 88

- To dlatego ja i mój brat trafiliśmy do poprawczaka. – kontynuuje. – Byłem z Lorenzo, kiedy postanowił okraść sprzedawcę ulicznego. Rzucił starca na ziemię i kopnął kilka razy, po czym wręczył mi pistolet, a sam zgarniał pieniądze. Ale facet wstał i skoczył na Lorenza, więc do niego strzeliłem. - Czy on… umarł? Potrząsa przecząco głową. - Tego dnia Pan oszczędził nas oboje. – przebiega dłońmi po twarzy. – Ale sprzedawałem narkotyki dzieciom. Pobiłem chłopaka prawie na śmierć. To są rzeczy, za które wciąż płacę i będę to robił do końca życia. Jest mała szansa, że Pan ci czegoś nie wybaczy, jeśli spojrzysz w głąb swojego serca i będziesz szczerze tego żałować. Czuję się teraz tak głupio.. moje problemy są nieistotne. Ale rzecz w tym, że nie wiem, czy tego „szczerze żałuję”. Już przyznałam się do tego seksu ojcowi Reynoldsowi. Próbowałam o tym nie myśleć – żeby pójść dalej, tak, jak zrobił to Trent. Ale nie mogę przestać tego rozpamiętywać. Nie mogę przestać o nim myśleć. - Porozmawiaj ze mną, Lexie. – mówi cicho. Zacieśnia uścisk wokół mojej talii. Robię powolny wydech. - Przespałam się z moim przyrodnim bratem i myślę… chyba jestem w nim zakochana. Wyrzucam z siebie całą historię, a kiedy się w nią zagłębiam, to prawie zapominam, że jestem na takiej wysokości. Mówię mu o naszym pierwszym pocałunku sprzed sześciu lat, kiedy siedzieliśmy w jego fotelu. Mówię mu, jaka byłam przez to podekscytowana i jak – od tego czasu – wydaje mi się, że zawsze chciałam czegoś więcej. Mówię mu o tym, że kiedy Trent po raz pierwszy wyjechał do Collegu, ja przez tydzień spałam w jego łóżku, dopóki w jego pościeli czuć było jego zapach, i jak czasem dotykałam się, marząc o tym, by był tam ze mną. Mówię mu, jak mi wstyd za to, że nie przestałam, kiedy tamtej nocy Trent zapytał, co mu wyprawiamy. Mówię mu, jak mój egoizm zniszczył to wszystko, co miałam z Trentem, i zrujnowałoby moją rodzinę, gdyby nasi rodzice kiedykolwiek się o tym dowiedzieli. Mówię mu, jak bardzo zżera mnie poczucie winy i jak starałam się skupiać na innych rzeczach – jak szkoła czy nasze wycieczki – żeby trzymać się myślami z dala od niego, ale nie mogę przestać o nim myśleć i śnić. Alessandro słucha uważnie, ale nie przerywa mi potoku słów płynącego z najgłębszej części mojej duszy. Kiedy w końcu kończę mówić, zapada cisza. Czuję się tak, jakby świat pod nami był w jakimś innym wszechświecie. Drżę, kiedy zauważam, że słońce zachodzi. Powietrze jest zauważalnie zimniejsze, i kiedy pochylam się do Alessandra, zbliżając się do ciepła, które emituje jego ciało, zdaję sobie sprawę, że jest tu tylko on i ja, na szczycie świata. Wszyscy inni już stąd poszli. Boję się na niego spojrzeć, ale kiedy to robię, nie widzę w jego oczach osądzania. Widzę tylko współczucie. Wiatr rozwiewa pasmo moich włosów, które wpadają mi do oczu. Alessandro zakłada je za moje ucho. - Jeśli poprosisz Pana o radę i otworzysz serce na Jego odpowiedź, będziesz wiedziała, co robić, Lexie. Ale musisz zaufać: i sobie, i Jemu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 89

Czuję się jak głupiec przez to, że kiedykolwiek go pragnęłam. Przyciskam do niego ramiona i posyłam mu drżący uśmiech. - Będziesz niesamowitym księdzem. Puszcza mnie i staje plecami w stronę wyjścia, trzymając ręce z dala od mojego ciała. - Robi się zimno. Chodź, sprowadzimy cię na dół. Odwracam się i po raz ostatni zerkam na miasto. Nie idę słaba, lub na drżących nogach. Nie jest mi niedobrze. Nie oblewam się potem. Nawet nie dotykam barierki. - Cudownie. Dziękuję, że mnie tu przyprowadziłeś. - Cała przyjemność po mojej stronie. – uśmiecha się. – Jesz cokolwiek poza rogalikami z porzeczkami? Ściskam jego wyciągniętą w moją stronę dłoń i kiedy idziemy w stronę schodów, czuję się o wiele lżejsza, jak gdybym zdjęła ze swoich barków ciężar całego świata i zostawiała go za sobą. - Jem wszystko. - Świetnie. Ja gotuję. Patrzę na niego z szeroko otwartymi oczami. - Gotujesz? Zaczynamy schodzić w dół po schodach, a jego dłoń jest chłodna i silna. - Babcia nauczyła mnie i Lorenza. Zatrzymamy się w sklepie, po drodze do twojego mieszkania. - Mojego mieszkania? – pytam, a z nerwów mój głos jest o oktawę wyższy. Z nerwów na myśl o Alessandrze w moim mieszkaniu. Ze mną. Sam na sam. Odwraca się i na mnie patrzy, kiedy moja dłoń szarpie jego, gdy ja przestaję iść. Przechyla na bok głowę. - O ile to nie jest problem. Nie mogę mieć gości na plebanii. - Nie. – zaczynam iść dalej. – Nie ma problemu. Prawda? To znaczy, to nie tak, że cokolwiek ma się wydarzyć. W głowie przeglądam swoje mieszkanie – miska po płatkach w zlewie… niezaścielone łóżko… ubrania na podłodze w sypialni. Nic zbyt krępującego. Ale jednak, kiedy idziemy w dół, czuję się o wiele mniej klaustrofobicznie, niż czułam się, gdy wspinaliśmy się na górę – głównie dlatego, że jestem rozproszona tym, co się może wydarzyć, kiedy znajdziemy się na dole.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 90

Rozdział jedenasty Bar obok pulsuje życiem, kiedy z Alessandrem docieramy do mojego mieszkania z dwoma torbami pełnych świeżych warzyw (a niektóre z nich są mi kompletnie obce), świeżych fig, piersi z kurczaka i butelką czerwonego wina (jak mówił – do sosu). Musimy przegonić parę osób sprzed moich drzwi, żeby wejść do środka. Wspinamy się po schodach i prowadzę do kuchni, która nie jest wystarczająco duża dla dwóch osób. - Potrzebujesz pomocy? – pytam. Podchodzi bliżej i ustawia siatki z zakupami na małym blacie między starożytną lodówką i kuchenką. - Będę potrzebował garnka i kilku przyrządów. – mówi, rozglądając się i wyciągając deskę do krojenia, która była wetknięta między ścianę a zlew. - Cóż, widzisz, że nie ma tu zbyt wiele miejsc, gdzie można coś schować, więc powinieneś znaleźć to, czego potrzebujesz, w jednej z tych dwóch szuflad – mówię, wskazując jedyne szuflady w pomieszczeniu – lub w szafce obok piecyka. Otwiera górną szufladę i wyciąga z niej nóż. - Ten nadaje się idealnie. - Więc jeśli masz wszystko, czego potrzebujesz, pójdę się wykąpać. – czuję się głupio, że tak bardzo pociłam się, kiedy wchodziliśmy na platformę widokową i muszę ściągnąć z siebie te ubrania. Plus, mogę sobie tylko wyobrażać, jak w tej chwili wygląda mój makijaż. Lepiej będę się czuła bez niego. Na sekundę łapie mój wzrok, po czym kiwa głową. - Przygotuję kolację. Idź śmiało. Rozbieram się w łazience i odkręcam wodę. Kiedy robi się ciepła, wstępuję do mojego mikroskopijnego prysznica. Myję włosy szamponem, w którym jednocześnie jest odżywka, po czym je spłukuję, a następnie golę nogi po raz pierwszy od wielu dni – całe, aż do góry… a nawet więcej. Kiedy kończę, woda zaczyna robić się zimna, więc ją zakręcam i wychodzę z prysznica. Jak tylko podnoszę ręcznik, orientuję się, że zapomniałam wziąć szlafrok z sypialni. Tak przywykłam do tego, że mogę chodzić nago po swoim mieszkaniu, że nawet o nim nie pomyślałam. Owijam wokół siebie ręcznik i uchylam drzwi, zerkając w stronę kuchni. Kiedy ustalam, że teren jest czysty, gnam przez salon w stronę sypialni, ale nie docieram nawet do stołu w jadalni, kiedy Alessandro mówi: - Zapomniałem zapytać, czy masz oliwę z oliwek. Jego głowa wyłania się zza szafki i kiedy widzi, że stoję tutaj, mając na sobie tylko ręcznik, jego oczy rozszerzają się na chwilę, zanim z powrotem chowa się w kuchni. - Nie szkodzi. Mogę to zrobić z masłem. - Nie. – mówię. – Mam oliwę. Gdzieś powinna być.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 91

- Za późno. – woła, a ja słyszę, jak coś skwierczy na patelni. - Zaraz przyjdę. – mówię, idąc do swojego pokoju, ale zanim się do niego wślizguję, widzę, że ponownie wychyla głowę z kuchni. Rzucam ręcznik na łóżko i smaruję się balsamem. W drodze do szafy układam kołdrę i poduszki oraz zgarniam ciuchy z podłogi i wrzucam je do kosza. Otwieram drzwi szafy i przyglądam się jej zawartości. Nie powinnam dbać o to, co ubiorę, prawda? Nie jest tak, że próbuję mu zaimponować – co również wyjaśnia, dlaczego właśnie spędziłam dwanaście minut pod prysznicem na goleniu się aż do mojej hoo-hoo40. To jest głupie. On jest prawie-księdzem. I przyjacielem, jak sądzę, chociaż był czas, kiedy zapłaciłabym, by zobaczyć, jak wrzucają go do Koloseum razem z tygrysem, niedźwiedziem czy czymś takim. Chwytam swoją ulubioną parę znoszonych jeansów oraz czarną, bawełnianą bieliznę i wciągam je na siebie. Naciągam na siebie koszulkę i spinam z tyłu włosy. Następnie sprawdzam twarz – aktualnie brak większych pryszczy i krost, więc decyduję się tylko na podkreślenie rzęs tuszem i dodanie trochę różu na policzki. Kiedy otwieram drzwi, pierwsza rzecz, jaka rzuca mi się w oczy, to fakt, że Alessandro zastawił stół. Ale potem zapach jego dania dosłownie sprawia, że ślinka napływa mi do ust, i podążam za swoim nosem do kuchni. - Niesamowicie pachnie. – mówię, opierając się o próg między maleńką kuchnią i pokojem dziennym. Miesza łyżką w garnku i podnosi na mnie wzrok. - Mam nadzieję, że będzie ci smakować. – mówi, ponownie skupiając się na garnku. Jedną ręką w nim miesza, drugą dodaje starty czosnek i cebulę na patelnię obok. Podnosi patelnię i wrzuca jej zawartość do garnka, w którym znajdują się kawałki kurczaka i pokrojone warzywa w sosie, który ma kremowy kolor. - Potrzebujesz pomocy? Mogę mieszać… czy coś. Podnosi mój młynek i rusza nim nad garnkiem. - Myślę, że wszystko mam pod kontrolą. - Co to jest? - Gulasz mojej babci z niespodzianką. – mówi, podnosząc butelkę wina. – Masz otwieracz? - Och. – Mam? – Patrzyłeś tutaj? – pytam, przeciskając się obok niego w maleńkiej przestrzeni i otwieram najniższą szufladę. Kucam i przekopuję się przez jej zawartość. Wyciągam w końcu staromodny korkociąg. - Voilà! – mówię, wyciągając rękę w jego stronę. Zamykam szufladę kolanem, a on bierze ode mnie otwieracz. Spiczastym czubkiem przecina folię na butelce i ją ściąga. Kiedy wkręca go w korek, wyobrażam sobie biceps, który widziałam wtedy na ringu, a który teraz wiruje pod bluzką przy każdym ruchu. - Więc, za ile będzie gotowy? – pytam, kiedy wyciąga korek. Nalewa około jednej trzeciej butelki do garnka i mieszka łyżką, dopóki sos nie nabiera bordowego koloru. 40

Ładniejsze określenie na damskie narządy płciowe. :D

Tłumaczenie: marika1311

Strona 92

- Smaki muszą się wymieszać, więc około pół godziny. Pochylam się nad garnkiem i wącham. - Przez półgodziny dostanę ślinotoku. Uśmiecha się i sięga do szafki, by wyciągnąć dwie szklanki. - Potrzebujemy śliniaczka? - Może. – odpowiadam, ponownie wciągając niesamowity zapach przez nos. Nalewa do szklanek po kilka centymetrów wina i podaje mi jedną z nich. Biorę ją od niego i unoszę brew, kiedy Alessandro upija trochę wina. Opuszcza dłoń ze szklanką i na mnie patrzy. - Możesz pić? To znaczy… no wiesz, poza mszą? Unosi kącik ust, a brew wygina w łuk. - Mamy prawo cieszyć się życiem, Lexie. Kapłaństwo nie oznacza bycia męczennikiem. - Nie o to mi chodziło, po prostu… jestem dość pewna, że nigdy nie widziałam pijącego księdza poza mszą, chociaż tak naprawdę z żadnych nie spędzałam więcej czasu… w sensie społecznym. Bierze kolejny łyk i kręci szklanką, sprawiając, że wino wiruje; sprawdza je. - Dobrze wybrałem. Smakuję, i faktycznie jest dobre. Nie jestem zbytnio fanką wina, ale to jest smaczne. Odwraca się w stronę mojego salonu i w trzech krokach dociera do kanapy, po czym na niej siada. Śledzę jego kroki i siadam obok, biorąc kolejny łyk. Trochę się ślinię – więc może faktycznie potrzebuję śliniaczka – bo czubkiem języka łapię kroplę, która wyślizguje mi się w ust. Jego wzrok wędruje po mojej twarzy i zatrzymuje się na ustach. - Tak przy okazji, wyglądasz uroczo. - Dzięki. - Więc – mówi, odchrząkając i rozsiada się na kanapie, wpatrując się w dno szklanki. – Nie sądzę, że dzisiaj mogło nam pójść lepiej. Jak się z tym czujesz? - Świetnie. Czułam się świetnie. To znaczy… myślę, że na początku byłam trochę zdenerwowana, ale kiedy dzieciaki zaczęły się rozgrzewać, to była taka.. zabawa. Zabawnie było patrzeć, jak ekscytują się Michałem Aniołem i sztuką. Kiwa głową, a w jego oczach lśnią emocje. - To było zabawne. - To znaczy, nigdy nie byłam takim dzieciakiem, wiesz? Ale to było tak, jakby dla mnie też to wszystko było nowe. Czułam, jak rośnie moje podekscytowanie, jak dziecka na Boże Narodzenie, a kiedy zaczęli zadawać pytania i opowiadać o ich scenach z rysunków z Kaplicy Sykstyńskiej… – zerkam na niego i czuję, że bije ode mnie radość. – Po prostu to było najlepsze uczucie. - Cudownie poradziłaś sobie z dziećmi. Tak naturalnie. – cień uśmiechu przebiega po jego twarzy, kiedy upija łyk wina. – Myślałaś kiedyś o własnych dzieciach? Akurat piję, więc się zakrztuszam. - Um… cóż. Nie bardzo. Myślę, że któregoś dnia, kiedy wyjdę za mąż, wtedy… może. Tłumaczenie: marika1311

Strona 93

Łagodnieje mu mina, kiedy na mnie zerka. - Byłabyś doskonałą matką. Przechylam szklankę i wlewam jej zawartość do swojego gardła, będąc całkowicie świadomą – i widząc kątem oka – jak jego wzrok wędruje w dół mojego dekoltu w kształcie V, gdzie się zatrzymuje. Biorę kolejny łyk, a dreszcz przebiega po mojej skórze. Jest coś w tych intensywnie ciemnych oczach, co sprawia, że czuję się… niebezpiecznie. To musi być zabronione, jak sądzę. I, cholera. Znowu czuję mrowienie w kroczu. Nie mogę napalać się na prawie-księdza, nieważne, jak przystojny jest. To jest po prostu złe, na tak wiele sposobów. Odchrząkam. - Więc, wiesz coś o winach, czy to był po prostu szczęśliwy traf? Unosi wzrok z powrotem do moich oczu. - Wiem to i owo. - Na przykład? Przesuwa się na siedzeniu, troszeczkę bliżej, a jego kolana dotykają moich. - Na przykład to, że istnieje kilka rodzinnych winnic, w rejonie jezior, które wytwarzają bardzo małe ilości bardzo dobrych win. To – mówi, ruszając szklanką – jest jedno z nich. Biorę większy łyk. - Mogłabym skorzystać z twojej pomocy przy wyborze win dla mojej rodziny. Obiecałam im jakieś przywieźć. - To będzie dla mnie przyjemność. Poruszam się na kanapie. Teraz nasze łokcie się dotykają. - Naprawdę dziękuję ci za dzisiaj. Za wszystko. - Zrobiłem to z egoistycznych pobudek. Uwielbiam dzielić się moimi ulubionymi miejscami z ulubionymi osobami. Odczuwam nagłe poruszenie w brzuchu, kiedy słyszę, jak określa mnie jako jedną ze swoich ulubionych osób. - Nie mam na myśli tylko platformy… chociaż to było wielkie. Do czasu, kiedy zeszliśmy na dół, nawet nie byłam przestraszona. Ale naprawdę chodziło mi o wysłuchanie. W domu nie ma nikogo, z kim kiedykolwiek mogłabym tak porozmawiać. Cóż… za wyjątkiem Trenta. Był jedyną osobą, do której mogłam pójść ze wszystkim, gdy potrzebowałam rady. Jest jedyną osobą, przed którą tak się otworzyłam… po prostu naprawdę doceniam, że byłeś skłonny wysłuchać; i, no nie wiem, nie powiedziałeś mi, że to było zbyt odrażające, czy coś takiego. Odstawia swoją szklankę na stolik i bierze moje obie ręce w swoje dłonie. - Nie jesteś odrażająca – ponownie mierzy mnie wzrokiem – w żaden sposób. Chcę, żebyś czuła, że możesz na mnie polegać, Lexie. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby pomóc. Nawet nie wiem, jak długo tak siedzimy, patrząc sobie w oczy, z moimi dłońmi uwięzionymi między jego, ale nagle Alessandro je puszcza i wstaje. Tłumaczenie: marika1311

Strona 94

- Myślę, że gulasz może się spalić. Kiedy znika w kuchni, wypuszczam z siebie oddech, który wstrzymywałam. Przez kilka minut miesza, a kiedy w końcu uznaje, że smak jest taki, jaki być powinien, przelewa gulasz do misek. Nalewa nam więcej wina, a ja w tym czasie zanoszę miski do jadalni, gdzie na stole zapalam świeczki. - No co? Nie mam zbyt często towarzystwa. – mówię, kiedy przychodzi z winem i śmiesznie na mnie patrzy. – A właściwie, do tej pory to jesteś moim jedynym towarzystwem. Jemy i rozmawiamy, głównie o ulubionych przepisach jego babci. Obiecuje, że podzieli się ze mną niektóry mi z nich i mówi mi, w jakich sklepach dostanę najlepsze produkty. Kiedy kończymy posiłek, zanoszę naczynia do zlewu. Alessandro podwija rękawy bluzki, ale wypycham go z mojej małej kuchni. - O nie. Ty gotowałeś, ja zmywam. Uśmiecha się. - Nie będę się z tobą kłócić. Zmywanie to jedyna część gotowania, której nie lubię. Pomimo jego „niechęci”, kończy z ręcznikiem w dłoni, bierze ode mnie umyte naczynia i je wyciera, po czym ustawia na szafkę, a następnie wyciera blaty. - Powinienem był pomyśleć o deserze. – mówi, wieszając ręcznik na haku, który jest przywieszony do magnesu przyczepionego z boku lodówki. - Mam coś, co się nada. – odpowiadam, wskazując, by usiadł na kanapie. – Zaczekaj tutaj. wyciągam torebkę Skittlesów i wrzucam ich trochę do miseczki, następnie siadam obok niego, a naczynie ustawiam między nami. – Podano deser. - Skittles. – mówi, łapiąc kilka na raz i wrzucając sobie do ust. – Panie, brakowało mi ich. Uśmiecham się lekko. - Uważaj, wielebny. Również się uśmiecha. - Nie jadłem ich od ośmiu lat, odkąd opuściłem Nowy Jork. - Nie widziałam ich w żadnym z lokalnych sklepów. Kręci głową, trochę żałośnie. - Nie znajdziesz niczego takiego w małych sklepach na Zatybrzu. Musisz dostać się na obrzeże starego miasta, gdzie jest więcej nowoczesnych marketów. - Podoba ci się tutaj? – pytam. Kiwa głową, wrzucając sobie do ust więcej cukierków. - Tak. - Zostaniesz tutaj po wyświęceniu? Jego dłoń w misce Skittlesów waha się tylko przez chwilę. - To nie zależy ode mnie. Zostanę wysłany tam, gdzie według biskupa będę najlepiej służyć. Tłumaczenie: marika1311

Strona 95

- A chcesz tu zostać? Patrzy na mnie przez długą minutę, po czym ponownie kiwa głową. - Mam nadzieję wrócić na Korsykę, ale jeśli to nie jest w planach, bardzo chciałbym tutaj zostać. - Mogłabym tutaj mieszkać. Mam nadzieję, że dostanę się na ten staż, więc byłabym tu przynajmniej przez lato. - Jaki staż? - John Cabot oferuje staże w niektórych z lokalnych muzeów. Naprawdę mam nadzieję, że zdobędę ten w Galleria Nazionale d’Arte Antica41. - Zostałabyś? – pyta. – Gdybyś miała ten staż? - Tak. A przynajmniej do sierpnia. W przeciwnym razie, mam wizę do maja. - Czy referencje byłyby pomocne? - Zrobiłbyś to? – pytam, zaskoczona. Uśmiecha się, a coś w tym geście sprawia, że w moim sercu drga struna. - To będzie dla mnie przyjemność. - Dziękuję. Zanurza dłoń w misce, po czym staje na nogi. - Naprawdę powinienem już wracać na plebanię. Już i tak ominąłem wieczorne czuwanie. - Och. Przykro mi. Potrząsa głową, kiedy idzie parę metrów w stronę drzwi wyjściowych. - Nie ma takiej potrzeby. Nie oczekiwano, że tam będę, ale i tak zazwyczaj jestem. – przy drzwiach, przyciąga mnie do siebie i przytula. Przyciskam twarz do jego piersi i wdycham zapach ciepła i piżma. – Dzisiejszy dzień był cudowny, Lexie. Dziękuję, że go ze mną dzieliłaś. - Nie ma za co, ale to ja powinnam dziękować tobie. – mówię, kiedy on się odsuwa. – Dałeś mi tą wspaniałą możliwość, zabrałeś na szczyt świata i pozwoliłeś mi się przerazić brudnymi szczegółami mojego życia miłosnego. To, co powiedziałam wcześniej, jest prawdą. Będziesz niesamowitym księdzem. Na sekundę się pochmurnieje, ale po chwili się uśmiecha. - Nie byłem przerażony, i cieszę się z twojej aprobaty. – ściska moją dłoń. – Dobranoc, Lexie. Do zobaczenia za kilka krótkich tygodni, przy okazji naszej kolejnej wycieczki. - Dobranoc. – odpowiadam. Ale kiedy zamykam za nim drzwi, myślę sobie, że nic w „kilku tygodniach” nie brzmi krótko.

41

Galleria Nazionale d’Arte Antica – Narodowa Galeria Sztuki Antycznej

Tłumaczenie: marika1311

Strona 96

*** Jest północ, kiedy kończę lekcje i wdrapuję się na łóżko, kiedy mój telefon wibruje. Podnoszę go i zerkam na ekran. Trent. Moje serce przyśpiesza, kiedy otwieram wiadomość od niego. To odpowiedź na mój sms ze zdjęciem zrobionym z platformy widokowej. Naprawdę tam weszłaś? Tak. Odpisuję. To było niesamowite. Na to wygląda. Czekam na więcej, coś o naszej wczorajszej rozmowie, ale nic więcej nie wysyła. Dotarłeś wczoraj bezpiecznie do domu? Długa pauza. Tak. Ponownie, na próżno czekam na coś więcej. Martwiłam się o ciebie. Wysyłam w końcu. Przepraszam. Przepraszam? I to wszystko? Naprawdę tak myślałeś, kiedy mówiłeś, że mnie pragniesz? Piszę i unoszę drżący palec nad przyciskiem wyślij. Nadal nad nim drży. Unoszę go wyżej. A potem kasuję treść wiadomości. Cieszę się, że wszystko w porządku. Dobranoc. Piszę zamiast tego. Branoc.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 97

Rozdział dwunasty Włosi nie obchodzą Święta Dziękczynienia. I bądź tu mądry. Ale to dobrze, bo ostatnie trzy dni spędziłam w niebie (czytaj: Wenecja) na wycieczce klasowej. Właśnie zaczyna mijać mi mój wenecki haj, siedząc na zajęciach ze sztuki pogrzebowej, nawet nie przejmując się tym, że jest Święto Dziękczynienia, kiedy mój telefon wibruje. Wyciągam go z kieszeni i odczytuje wiadomość od Sam. Właśnie wróciłam z totalnie gorącej randki. Mam zajęcia. Pogadamy później. Odpisuję. Komórka ponownie wibruje, kiedy mam ją właśnie włożyć do kieszeni. Nawet nie zapytasz, z kim? Okej. Z kim? Z twoim super-gorącym przyrodnim bratem. Zaraz zwymiotuję. Pogadamy potem. Wpycham telefon do kieszeni i próbuję oddawać, że wcale z ledwością nie oddycham, jednocześnie licząc na palcach. Tutaj jest prawie południe, więc dziewięć godzin różnicy… to oznacza, że jest szósta, piąta, czwarta… trzecia. Tam jest trzecia nad ranem. Właśnie wróciła z randki z Trentem o trzeciej nad ranem? Naprawdę się porzygam. To znaczy, nie jest tak, że tylko siedzę i tęsknię za Trentem. Moje zajęcia, szkolne wycieczki i wycieczki z Alessandro i dziećmi sprawiają, że mam zajęte myśli. Od momentu na kopule sprzed pięciu tygodni, czuję się znacznie lepiej z tą całą sprawą. Naprawdę staram się o nim zapomnieć. Kiedy wysyłam do taty i Julie smsy ze zdjęciami miejsc, w których byłam, go również dołączam do odbiorców, ale rzadko kiedy dostanę od niego coś więcej niż sporadyczne super. Alessandro i ja widujemy się co drugi piątek, podczas naszych wycieczek z dziećmi, ale od czasu pierwszej, wysyła do mnie e-maile przynajmniej raz w tygodniu. A zazwyczaj częściej, twierdząc, że ma coś, co chce mi pokazać. Zabrał mnie, bym zobaczyła freski, mozaiki i rzeźby ukryte w obskurnych kościołach w całym mieście, a których nigdy nie znalazłabym sama. I zawsze kończymy w kawiarni, pijąc espresso lub jedząc lody. Nad kawą rozmawiamy o wszystkim – włącznie z moją i jego przeszłością. Wywołuje u mnie śmiech i sprawia, że czuję się mądrze – jakbym w zasadzie pozbierałam się do kupy, podczas gdy oboje wiemy, że tak nie jest. Ale to miłe, że pozwala mi udawać. Dopiero co w zeszłym tygodniu pytał mnie, czy moje uczucia dla przyrodniego brata osłabły. Powiedziałam, że tak i w tamtym momencie myślałam, że to prawda. Ale potem dostaje tego smsa, a moje serce ściska się w mocny węzeł. Cholera.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 98

Biorę swój telefon i ponownie czytam wiadomość od Sam. Chciała dorwać się swoimi paluchami do Trenta od kiedy zaczęliśmy liceum. A teraz w końcu jej się udało. Ironia jest taka, że jeszcze kilka miesięcy temu cieszyłabym się razem z nią. Podnoszę wzrok i widzę, że wszyscy się pakują i wychodzą, więc profesor Bertolli musiał gdzieś wyjść. Zerkam na pustą stronę w swoim zeszycie i mam nadzieję, że nie przeoczyłam niczego istotnego, kiedy byłam zatopiona w myślach. Zgarniam wszystko do swojego plecaka i zmierzam w stronę drzwi. Mam jeszcze dzisiaj dwie lekcje, w tym Sztukę Wenecką, a wiem, że będziemy wtedy mówić o naszej wycieczce. W normalnych warunkach nigdy nie rozważałabym nawet zrywania się z lekcji, ale w głowie mam mętlik, a żołądek zwinął mi się w supeł, więc tak czy siak byłabym bezużyteczna. Zaczynam iść ulicą w stronę domu. Zerkam na ciasta w kafejce, gdzie poznałyśmy się z Abby i nawet porzeczkowe rogaliki nie wyglądają dla mnie dobrze. Ale potem patrzę przez okno i w środku widzę właśnie Abby. Siedzi w stoliku stojącym w rogu, a obok niej Grant. Moje stopy zwalniają bez mojej zgody, kiedy zdaję sobie sprawę, że ona płacze. Wyciera nos ramieniem, kiedy Grant wstaje. Zarzuca plecak na ramię i wkłada ręce do kieszeni, potem pochyla się, całuje Abby w czubek głowy i rusza w moim kierunku. Opuszczam głowę i zaczynam iść dalej, dopóki mam pewność, że Grant mnie mija, a następnie z powrotem podchodzę do kafejki. Abby wciąż siedzi przy stole, z serwetką przyciśniętą do twarzy. - Abby. – mówię cicho, kiedy się do niej podchodzę. Przestaje podciągać nosem, ale nie odrywa twarzy od serwetki. - Co? - Przepraszam. Nie powinnam była się wtrącać. Unosi głowę i na mnie spogląda. Ma zaczerwienione oczy, jeden z jej neonowo niebieskich kontaktów się lekko przekrzywił, a tusz do rzęs się rozmazał. Stopą popycha w moim kierunku krzesło, na którym jeszcze przed chwilą siedział Grant. - Usiądź. Wślizguję się na miejsce i odkładam plecak na podłogę obok stolika. - Co się stało? Przewraca oczami, a przekrzywiony kontakt wraca na swoje prawidłowe miejsce. - Okazało się, że jestem głupia, i tyle. Nie jestem pewna, co to oznacza, ale mogę się domyślać. - Ty i Grant..? Kiwa głową. - Większość ludzi z naszych zajęć poszło do klubu, kilka tygodni temu po egzaminach. Wkurzyliśmy się, a ja przyprowadziłam go do siebie i przeleciałam. – zerka na mnie. – Od początku chodziło mi o ciało, no wiesz. Potakuję.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 99

- Ale zostawał w moim mieszkaniu codziennie, przez ostatnie dwa tygodnie, i.. – krzywi się i przeciera palcami pod oczami, co tylko sprawia, że jeszcze bardziej rozmazuje się jej tusz – i teraz chcę czegoś więcej, niż tylko jego ciała. Powiedziałam mu, że się w nim zakochałam. Cóż, to wyjaśnia, dlaczego od kilku tygodni nie miałam od niej żadnych wieści. Nawet nie widziałam jej w szkole, przez co zastanawiam się, czy w ogóle wstali z łóżka na wystarczająco długo, by iść na zajęcia. Chociaż teraz to chyba nieodpowiednia pora, by o to zapytać. - Ale on nadal jest ze swoją dziewczyną? Ściąga usta i na jej twarzy widać ból. - Powiedział, że z nią nie zerwie. - A myślałaś, że co się wydarzy, kiedy oboje wrócicie do domu? To znaczy, chodzi mi o to, że za kilka miesięcy będziecie na innych kontynentach, nie? - A myślisz, że to w ogóle obchodzi moje serce? – wyrzuca z siebie. - Przepraszam, ja tylko… ciężko utrzymać coś na odległość. Moje doświadczenie mówi mi, że to nie wychodzi. Albo uważasz, że wszystko jest super, chociaż tak nie jest, jak z Rickiem, albo wiesz, że wszystko jest do dupy, ale nic z tym nie robisz i się z tym męczysz, jak z Trentem. Przysuwam swoje krzesło bliżej i ją obejmuję. - Cholera, Abby. To naprawdę do dupy. Opiera głowę na moim ramieniu. - Uprawiałam seks z wieloma facetami, ale nigdy wcześniej nie byłam zakochana. Nie ma na to łatwej odpowiedzi. Nie ma niczego pocieszającego, co mogłabym jej powiedzieć, a co nie byłoby kłamstwem. Więc kelner przynosi nam espresso, a my po prostu siedzimy w ciszy. W pewnym momencie zamieniłyśmy kawę na wino, co zdaje się lepiej poprawiać nastrój Abby. - Powinnaś zostać na weekend u mnie. – mówi, popijając drugi kieliszek. – Możemy kupić fast foody i oglądać włoskie porno. - Chociaż brzmi to niezwykle atrakcyjnie, to na sobotę mam plany. Idę z Alessandrem do Bazyliki Matki Bożej Większej. Przewraca oczami. - Gdyby ten facet nie nosił białej koloratki, przysięgłabym, że coś się między wami dzieje. - Cóż, ale nosi, a między nami nic nie ma. - Więc, niedziela? – pyta. – Możemy poszukać porno z siostrami zakonnymi i księdzem, i mieć własną mszę. - Wpadnę na niedzielę, ale żadnego porno. Przyniosę kilka filmów i jakieś śmieciowe żarcie. W moim mieszkaniu nie ma telewizora i właściwie mi tego nie brakuje, ale oglądanie filmów brzmi fajnie. - Więc… poradzisz sobie? Bierze głęboki oddech. Tłumaczenie: marika1311

Strona 100

- Miałabym się lepiej, gdyby Grant złapał jakąś paskudną chorobę. Krzywię się. - W tym ci nie pomogę. Wypija wino do ostatniej kropelki ze swojego kieliszka. - Taak. Dam sobie radę. Dopijam napój i odpycham się od stolika. - Dobrze… cóż… powinnam wracać do domu, ale zobaczymy się w niedzielę. - Nie zapomnij o porno! – krzyczy za mną, kiedy kieruję się do wyjścia. Grupka chłopaków siedząca obok drzwi, których rozpoznaję ze szkoły, spoglądają na mnie i szczerzą zęby w uśmiechu. Wzruszam do nich ramionami i wychodzę na chodnik. Zmierzcha, a powietrze z sekundy na sekundę staje się coraz zimniejsze. Na niebie zawieszone są nisko ciężkie, ciemne chmury, ale na szczęście jeszcze nie pada. Idę szybko, żeby uchronić się przed zimnem i deszczem, i wracam myślami do swoich problemów. Kiedy nie pocieszałam Abby, ani nie oglądałam jej zapijania smutków, myślałam o Trencie i Sam. Siedziałam na zajęciach z ciężkim żołądkiem i napiętymi mięśniami. I teraz, teraz, nie mając nic, co odciągnęłoby od tego moje myśli, całe napięcie wraca. Do czasu, aż docieram do swojego mieszkania, czuję wręcz fizyczny ból. Chcę zadzwonić do Sam. Muszę do niej zadzwonić. Ale tutaj jest dopiero szósta, co oznacza, że tam jest dziewiąta rano. Jeśli teraz zadzwonię i ją obudzę, będzie wiedziała, że coś się dzieje. Zamiast tego idę do kuchni i szukam czegoś, co mogłabym połączyć i zrobić z tego kolację. Nic nie wygląda zbyt dobrze i w końcu kończy się na tym, że robię sobie herbatę i szykuję się do łóżka. Wychodzę z łazienki i łapię książkę Alessandra o Muzeach Watykańskich, swój szkicownik i kieruję się do sypialni, bo mam inny pomysł na coś, co chcę wypróbować z dziećmi. Rozbieram się i wdrapuję na łóżko, układając poduszki za sobą, przy zagłówku, następnie przewracam kartki do sekcji zdjęć rzeźb i je oglądam. Zaczynam szkicować posąg Wenus, ale kiedy moja ręka zaczyna działać, umysł również staje na większych obrotach. Jeśli Trent i Sam są teraz razem, jak sobie z tym poradzę, kiedy wrócę do domu na ferie? Za trzy tygodnie będę siedzieć w samolocie. Czy to wystarczająco dużo czasu, bym do tego przywykła i nie wściekała się, widząc ich razem? Dam radę. Dam. Muszę. Biorę głęboki oddech i odkładam szkicownik. Nie widziałam go od trzech miesięcy. To powinno stawać się łatwiejsze, ale wcale tak nie jest. Muszę zdecydować, czy to, co czuję do Trenta, to miłość czy tylko pożądanie. Bo jeśli tylko pożądanie, to nie mogę ryzykować zniszczenia rodziny przez seks. Ale jeśli to miłość… Tłumaczenie: marika1311

Strona 101

Jeśli go kocham, mogłabym mu o tym powiedzieć? A gdybym tak zrobiła, to co potem? Jeśli jakimś cudem on też mnie kocha, co jest wątpliwe, biorąc pod uwagę jego obecne zachowanie, mielibyśmy jeszcze inną rzecz, która mogłaby nam stanąć na drodze. Co ludzie powiedzą? Mogę sobie tylko wyobrazić te plotki. Byłoby to coś takiego: Uprawiają seks, odkąd ich rodzice wzięli ślub. Pamiętacie, jak w szóstej klasie tak przytyła i wyjechała na obóz letni? Była w ciąży z dwugłowym dzieckiem Trenta, które urodziła w lesie. Przypięli je do ściany, żeby nikt się nie dowiedział. Teraz jest Gollumem42. Nigdy nie moglibyśmy o tym mówić. Tata i Julie byliby upokorzeni, bo – spójrzmy prawdzie w oczy – prawdopodobnie założyliby, że to się dzieje już od jakiegoś czasu. Ich przyjaciele by plotkowali, byliby wykluczeni z grup społecznych. Wszędzie, gdzie by poszli, ludzie mówiliby o związku kazirodczym ich dzieci. Jestem na skraju paniki… w miejscu, w którym jeszcze mogę przestać, jeśli tylko się uspokoję. Powietrze. To mi pomoże. Wstaję i otwieram okno, wychylam się za krawędź i biorę głęboki oddech. Gwizd poniżej przyciąga moją uwagę i zerkam na dół, na ulicę. Chłopak – ten, który chciał się ze mną przespać, a potem nasikał mi na wycieraczkę – stoi tam i patrzy się na mnie. I wtedy sobie przypominam, że jestem naga. Sięgam szybko po zasłonę i się nią owijam. - Facciamo ballare il tuo stanotte, gnocca! 43– woła do mnie. Otwieram szeroko oczy, kiedy ten rozpina rozporek i wyciąga swojego penisa. I kiedy spoglądam do góry, na balkonie stoi ta stara, pomarszczona kobieta i się na mnie gapi. Mruży oczy i cmoka na mnie z niezadowoleniem. Trzy machnięcia grożąco palcem i trzy dźwięki z jej ust. Raz, dwa, trzy. - Och, zamknij się, babciu. Mam zły dzień. – warczę. Pomimo babci i napalonego chłopaka, nie odchodzę od okna. Świeże, zimne powietrze pomaga mi ukoić moje nerwy. Stoję tu, dopóki mogę normalnie oddychać. Kiedy sięgam do ramy okna, żeby je zamknąć, widzę, że nastolatek znowu sika w moim progu. Niech mnie ktoś zastrzeli. Z powrotem wdrapuję się na łóżko i patrzę na zegarek. Siódma trzydzieści. A to oznacza, że jest… dwunasta, jedenasta, dziesiąta. Tam jest dziesiąta trzydzieści. Nie jest za wcześnie, by zadzwonić, nie będzie to się wydawać podejrzane. Podnoszę komórkę i wybieram numer Sam. - Czego? – pyta, kiedy odbiera. Taa, obudziłam ją. - Więc, opowiedz mi o twojej gorącej randce. – mówię, obojętnym-mam nadzieję-tonem. - Śpię. Zadzwoń później. – narzeka. - Nie mogę później. Idę spać. Tutaj jest już późno. – kłamię, wiedząc, że nie będzie tracić energii, by obliczyć, która u mnie godzina. - Okej. Dobrze. Trent jest pieprzonym bogiem i totalnie się w nim zabujałam. Branoc. - Nie! – krzyczę, bojąc się, że zaraz się rozłączy, ale za chwilę się uspokajam. – To znaczy… ode mnie zawsze oczekujesz szczegółów, więc...

42

Gollum – postać z książek/ filmów „Władcy Pierścieni”

43

„Zatańczymy dziś w twoim łóżku, piękna!”

Tłumaczenie: marika1311

Strona 102

- Nie sądzisz, że to by było nieco dziwne, gdybym opowiadała ci o życiu seksualnym twojego brata ze szczegółami? Przy słowie „seks” mój żołądek związuje się w mocny supeł i czuję mdłości. - Trent i ja rozmawiamy o wszystkim. …i jestem już dokładnie zapoznana z niektórymi aspektami jego życia seksualnego. - No nie wiem, Lex. Nie jestem pewna, czy o tym by ci powiedział. – zaczyna się budzić. Mogę to stwierdzić po lubieżnym brzmieniu jej głosu. Grozi mi atak paniki, więc podchodzę do okna, tym razem pamiętając, by schować się za zasłonką. - A co z „trudną do zdobycia”? - To już dawna przeszłość. Przenieśliśmy się w naszej relacji do nie-mogę-się-nasycić. Wychylam się za parapet, obawiając się, że mogę zwymiotować. Babci ani napalonego chłopca już nie ma, dzięki Bogu. - Więc wy…? - Nie przeszliśmy do czynów, jeśli o to pytasz, ale to tylko kwestia czasu. Oddech ulgi wydostaje się z moich ust, więc odsuwam słuchawkę od warg, by Sam tego nie słyszała. Nie spali ze sobą… jeszcze. Mała modlitwa została wysłuchana. - Więc, kiedy przyjeżdżasz na święta do domu? – pyta. - Um… mam lot na osiemnastego. - Ja będę w domu dwudziestego pierwszego, i twój dom to będzie pierwsze miejsce, do którego pójdę. - Świetnie. – odpowiadam, wcale się tak nie czując. – Nie mogę się doczekać, kiedy się zobaczymy. - Cóż, jeśli twój brat da mi odetchnąć, to zobaczysz. – i znowu ten ton. - Dobrze… cóż… idę spać. Do usłyszenia. - Dobranoc. - Dzień dobry. Rozłączam się i zamykam okno, po czym wślizguję się do łóżka i gaszę światło. Wciąż mam czas na to, żeby mu powiedzieć, że go kocham. Mogłabym to zrobić. Mogłabym. Ale tego nie zrobię.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 103

Rozdział trzynasty - Co byś zrobiła, gdybyś myślała, że możesz kogoś kochać, ale ten ktoś może, lub też nie, kochać kogoś innego? Abby wyciąga płytę z filmem z pudełka i rzuca mi znaczące spojrzenie. Krzywię się. - Przepraszam. Zapomniałam. Przez ostatnie trzy tygodnie obserwowałam, jak Abby i Grant udają, że się nie znają. Kiedy mijają się na szkolnym korytarzu, czy na ulicy, oboje bardzo angażują się w rozmowę z.. kimkolwiek właśnie rozmawiają (w przypadku Abby, jestem to głównie ja) lub po prostu spuszczają wzrok i ignorują siebie nawzajem. A to sprawia, że myślę o Trencie. W zasadzie robimy to samo, tyle że na odległość. Każdego dnia między Świętem Dziękczynienia a egzaminami końcowymi próbowałam zebrać się na odwagę, żeby do niego zadzwonić. Co najmniej kilkanaście razy wybierałam jego numer i trzymałam drżący kciuk nad przyciskiem zadzwoń, ale ani razu go nie nacisnęłam. Nieważne, ile razy układałam sobie w głowie to, co mu powiem, to i tak nie mogę tego powiedzieć na głos. - Doceniam troskę, Lexie. Cholernie bardzo. – odwraca się i wsuwa płytę do odtwarzacza DVD. To nasz trzeci niedzielny maraton z filmami. W zeszłym tygodniu pozwoliłam jej wybierać, i skończyłyśmy z Cinque Ragazzi e Una Ragazza, co w przybliżeniu oznacza „Pięciu facetów i dziewczyna”, i Grande Disossata, co znaczy „Grubokościsty”. Nie sądzę, żeby w którymkolwiek z filmów była jakaś fabuła, więc nie straciłyśmy za dużo przez brak znajomości języka. Większość aktorów miała zajęte usta przez większość czasu, więc nie mówili zbyt wiele. Po tych filmach powiedziałam jej, że ona zajmuje się jedzeniem, a ja filmami. Dzisiaj oglądamy Kiedy Harry poznał Sally oraz Magic Mike, z których drugiego nie wybrałam tylko dlatego, że Channing Tatum jest ciachem (i wygląda trochę jak Trent), ale też dlatego, by trzymać Abby z dala o gadaniu o byłym. Ale kiedy zobaczyłam Kiedy Harry poznał Sally na półce w wypożyczalni, musiałam go wziąć. Pewnego popołudnia, w liceum, po pięciogodzinnym maratonie grania w Warcraft, Trent wyłączył grę, i przypadkiem telewizor włączył się na AMC44. Kiedy zaczął się film Kiedy Harry poznał Sally, wciągnęliśmy się, zwinęliśmy na moim łóżku i obejrzeliśmy go do końca. Filmy nigdy nie doprowadzały mnie do płaczu, ale z jakiegoś powodu temu się udało. Pociągałam nosem, kiedy Harry mówił „Przyszedłem tu dziś, ponieważ gdy zdajesz sobie sprawę, że chcesz spędzić z kimś resztę swojego życia, chcesz tą resztę rozpocząć jak najszybciej”, w Nowy Rok, pod koniec filmu. Trent mnie objął i przyciągnął na swoje kolana. Pocałował mnie w czoło i pogładził włosy, a ja kompletnie przestałam się hamować i zaczęłam szlochać mu w koszulkę. Pamiętam, jak się wtedy czułam – tak zdesperowana, pozbawiona kontroli, że miałam zawroty głowy i mdłości. Nie miałam pojęcia, o co chodzi, ale patrząc wstecz, zdaję sobie sprawę, że moje serce już wtedy wiedziało, że jestem rozpaczliwie zakochana w Trencie. Te załamanie było walką umysłu z sercem, który nie mógł jeszcze tego zaakceptować. 44

Kanał telewizyjny

Tłumaczenie: marika1311

Strona 104

Abby opada na kanapę obok mnie, po czym podnosi miskę popcornu i ustawia ją sobie na kolanach. - Kim jest ten facet? - To tylko ktoś z domu. – odpowiadam, kiedy Harry Connick Jr. zaczyna nucić „It Had to Be You”, a czołówka z Kiedy Harry poznał Sally pojawia się na ekranie. - Ciacho z niego? Przewracam oczami, ale odpowiadam zgodnie z prawdą. - Tak, ale to nie dlatego go kocham. Abby parska szyderczym śmiechem. - Taa, a ja jestem Maryja Dziewica. Przez to stwierdzenie moje myśli wędrują do Alessandra. Jutro wyjeżdżam, i jestem zaskoczona ukłuciem w sercu, kiedy zdaję sobie sprawę, że nie zobaczę się z nim przed wyjazdem. Zastanawiałam się, czy dać mu coś na święta, ale w końcu się na to nie zdecydowałam, z trzech powodów: 1) nie chcę, żeby on pomyślał, że ja sądzę, że dzieje się między nami coś „osobistego”; 2) nawet nie wiem, czy prawie-kapłani wręczają sobie prezenty; 3) a jeśli tak, to co, do cholery, masz kupić przyszłemu księdzu? Gapię się bezmyślnie na film. Harry i Sally właśnie się spotykają. - Kocham go – mówię w końcu – ale nie powinnam. Nie moglibyśmy nic z tym zrobić, nawet jeśli nie kochałby kogoś innego. - Szlag by to! – wykrzykuje, aż podskakuję na kanapie. Kiedy na nią spoglądam z przerażeniem, jej oczy wyglądają tak, jakby miały wyskoczyć z orbit. – To ten cholerny ksiądz, co? Znowu przewracam oczami. - Mówiłam, że chodzi o kogoś z domu. - Tak, mówiłaś – odpowiada, patrząc na mnie sceptycznie – ale jesteś kłamczuchą. Widziałam, jak wyglądasz, kiedy opowiadasz o miejscach, w które cię zabrał. - Bo lubię sztukę. – przykładam kciuk do klatki piersiowej. – Historia sztuki, pamiętasz? Zanurza się głębiej na kanapie, przygnębiona. - Więc, o kogo chodzi? - Nikogo. Zapomnij. – mówię, odwracając się do telewizora. Popijam herbatę i skupiam się na filmie. - Co zamierzasz zrobić? – pyta Abby jakiś czas później, tak cicho, że ledwie ją słyszę. Kiedy na nią spoglądam, to oczywiste, że tak naprawdę prosi o jakąś radę. - Zabij mnie, jeśli to wiem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 105

***

Bas z baru na dole porusza moim łóżkiem, kiedy pakuję ciuchy, których będę potrzebować na trzy tygodnie w domu. Znowu wypłakiwałam sobie oczy na zakończeniu Kiedy Harry poznał Sally i oddałabym wszystko za to, by Trent mnie wtedy trzymał. Abby pytała, czy chcę zostać u niej na noc, ale nie byłam nawet spakowana, a lot mam rano, więc wróciłam do siebie. Potrzebowałam też czasu, by zebrać swoje myśli. Jeśli mam zamiar powiedzieć coś Trentowi, muszę dokładnie przemyśleć, jak to będzie brzmiało. - Dużo myślałam o tym, co się wydarzyło przed moim wyjazdem i zdałam sobie sprawę, że to tego doszło, bo tak naprawdę zawsze tego chciałam. Kocham cię, Trent. Widzicie? To nie takie trudne. Ale jak tylko odtwarzam to w swoich myślach, stwierdzam, że to głupio brzmi. Setki razy mówiłam mu, że go kocham, ale nigdy nie chodziło mi o taką miłość. Co, jeśli tego nie zrozumie? Co, jeśli nie czuje tego samego? Jedyną rzeczą, dzięki której jeszcze nie zwariowałam, jest fakt, że Trent i Sam chodzą do różnych szkół. Sam jest na Uniwersytecie Kalifornijskim, a Trent jest w Los Angeles – dzieli ich pięć godzin jazdy samochodem. Nie widzieli się od Święta Dziękczynienia, co, według Sam, gwarantuje, że do przerwy zimowej Trent będzie za nią szalał. Już teraz mają grę wstępną z głowy, więc jak tylko oby dwoje wrócą do domu, zabiorą się do dalszych spraw. Co daje mi dokładnie jeden dzień, zanim będzie za późno. Będę dwa dni przed nimi. Trent wraca dwudziestego, a Sam dwudziestego pierwszego. Muszę być gotowa, inaczej stracę swoją szansę. - Naprawdę za tobą tęskniłam, i dużo o nas myślałam. Zdałam sobie sprawę, że od dawna jestem w tobie zakochana i.. Ugh! – wyrzucam ręce w powietrze, sfrustrowana. – Jestem w tym kompletnie beznadziejna. Opadam na łóżko, obok swojej torby, i ukrywam twarz w dłoniach. - Myśl. – mruczę do siebie. Co mogę powiedzieć, żeby zrozumiał, że mówię poważnie? Próbuję sobie wyobrazić jego minę, jak by zareagował, gdybym mu to powiedziała. Bo istnieje bardzo realna szansa, że całkowicie wyparł to, co się między nami wydarzyło i po prostu chce o tym zapomnieć. - Cholera. – choleracholeracholera. Wydaje się to być sprzeczne z intuicją, by modlić się o to, żeby mój przyrodni brat zrozumiał, że go kocham, ale i tak to robię. Chowam głowę w dłoniach i oddycham głęboko. - Proszę, Boże. Wiem, że spieprzyłam wiele rzeczy… cóż, chyba wszystko, jak sądzę, i nie żyję tak, jakbyś tego chciał, ale muszę to wiedzieć. Powinnam powiedzieć Trentowi, że go kocham? Ponieważ tak jest. Naprawdę go kocham i wydaje mi się, że od zawsze tak było. Wiem, że to prawdopodobnie jest grzech, ale nie mogę nic na to poradzić. Gdybyśmy poznali się w szkole, w centrum handlowym, lub mieszkali gdziekolwiek indziej, ale nie pod jednym dachem, wtedy nie byłoby nic złego w naszym byciu razem… ale, cholera –wybacz przekleństwo- co, jeśli on stara się o tym wszystkim zapomnieć? Co, jeśli już zakochał się w Sam? Co, jeśli powie nie, że mnie nie chce? W takiej sytuacji wyznanie mu uczuć wszystko pogorszy. I co z naszymi rodzicami? –

Tłumaczenie: marika1311

Strona 106

zaplątuję palce we włosy i lekko je szarpię. – Co ja mam zrobić? Po prostu wyślij mi jakiś znak. Cokolwiek. Podskakuję na dźwięk dzwonka niosącego się po moim pogrążonym w ciszy mieszkaniu. Nikt nigdy go nie używa. To prawdopodobnie tylko pijane dzieciaki z baru. Wstaję i podchodzę do okna, otwieram je i spoglądam w dół… i widzę Alessandra. Uśmiecha się i do mnie macha. - Już schodzę! – wołam. Otwieram drzwi i zbiegam po schodach, kiedy w połowie kroku zdaję sobie sprawę, że mam na sobie tylko majtki i koszulkę Trenta. Biegnę z powrotem na górę i łapię parę jeansów leżących na podłodze w salonie, wciągam je, po czym znowu zbiegam po schodach. Na zewnątrz jest mgła, a włosy Alessandra i jego czarna kurtka pokryte są drobnymi kropelkami wody. Jakby już nie był wystarczająco kuszący… to teraz wygląda, jakby ktoś posypał go cukrem, przez co wydaje się być jeszcze bardziej smaczny. - Przepraszam, że nie zadzwoniłem, ale wracałem na plebanię z centrum młodzieżowego, kiedy zdałem sobie sprawę, że wciąż mam dla ciebie prezent świąteczny. – wyciąga mały, czarny woreczek z kieszeni kurtki. Jego wzrok tylko na chwilę spada na moją klatkę piersiową, a ja zdaję sobie sprawę, że przez zimne powietrze moje sutki stwardniały, a w cienkiej bluzce Trenta jest to wręcz niemożliwe do niezauważenia. Łapię go za rękę i wciągam do środka. - Schowaj się przed deszczem. Wspinamy się po schodach i wchodzimy do mieszkania. - Herbaty? – pytam, kiedy Alessandro ściąga z siebie kurtkę i wiesza ją na oparciu krzesła w jadalni. Siada na kanapie, kiedy ja przechodzę do mojej miniaturowej kuchni. - Coś gorącego do picia byłoby idealne. Na dworze jest chłodno. Wachluję się lekko, kiedy on przebiega dłońmi po ciemnych włosach, a kropelki wody wślizgują mu się za kołnierzyk. Nie, nie ma tu nic gorącego ani idealnego, myślę sobie, wstawiając wodę na herbatę. - Nie jest za późno na bycie w centrum młodzieżowym? - Pracuję trochę z pewnym dzieciakiem, Franco. – odpowiada, kiedy siadam obok niego. – Ma potencjał. - Więc pracujesz po godzinach? – pytam z uśmiechem. - Nie ma odpoczynku dla zmęczonych45. – odpowiada, również się uśmiechając. Przypominam sobie, jak tamtego dnia na ringu falowały jego mięśnie i muszę zwalczyć w sobie pokusę, by ponownie się powachlować. - Jak dla mnie nigdy nie wydajesz się być zmęczony. - Pan mnie wspiera. – mówi rzeczowo, kiedy czajnik zaczyna gwizdać. Podciągam się z kanapy i idę zalać herbatę. Kiedy wracam z naszymi kubkami, Alessandro stoi przy oknie, patrzy na deszcz. Użyte jest tu przysłowie angielskie – no rest for the weary – które oznacza, że trzeba kontynuować pracę, nawet jeśli jest się zmęczonym czy wyczerpanym 45

Tłumaczenie: marika1311

Strona 107

- Kiedy wyjeżdżasz? – pyta, obracając się ku mnie. - Jutro rano. Zaciska usta w cienką linię i lekko kiwa głową. - Tak myślałem. - Z powrotem jestem szesnastego stycznia. Kiedy nasza następna wycieczka? - Dziewiętnastego. - Och! W moje urodziny. Wspaniale. Podchodzi do mnie i bierze jeden kubek z moich dłoni. Następnie wyciąga mały czarny woreczek z kieszeni i mi go wręcza. - Chciałem, żebyś to dostała, zanim pojedziesz. Czuję się zażenowana. - Ja nic dla ciebie nie mam. Uśmiecha się lekko. - Niczego nie oczekiwałem. - Ale… - mówię, ważąc w dłoni woreczek. - Obawiam się, że to nic wielkiego. Odstawiam swoją herbatę na stolik obok i otwieram paczuszkę. Kiedy przewracam ją otworem na dół, na dłoń wypada mi mała moneta. Odwracam ją i oglądam przednią część. - Święty Krzysztof. – mówi. – Patron podróżnych. Chcę, żebyś była bezpieczna. - Dziękuję. – mówię, przyciągając go do siebie i przytulając, a kiedy on sztywnieje, dociera do mnie, że mam na sobie tylko koszulkę i właśnie przyciskam do niego swoje cycki. Szybko go puszczam i siadam. Zniża się i również siada obok mnie, popijając herbatę. - Zdecydowałam, że powiem Trentowi, że go kocham. – wyrzucam z siebie. Spogląda mi w oczy, a usta zaciska w cienką linię. - Jeśli Pan ci wskazał taką drogę, to w takim razie powinnaś to zrobić. A jest tak? Prosiłam o jakiś znak, i dostałam Alessandro. Jest jeszcze jakaś wiadomość? - Im więcej o tym myślę, tym bardziej zdaję sobie sprawę z tego, że już od dawna go kocham. Nawet kiedy byłam z Rickiem, zawsze było coś między Trentem a mną. To było tak, jakbym po prostu nie pozwalała sobie tego czuć, wiesz? Ale seks z nim wyciągnął te wszystkie uczucia na powierzchnię, a nie mogę udawać, że ich nie ma. Kocham go. Przygryza kącik ust i kiwa głową. - Więc brzmi to tak, że wiesz, co zrobić. - Wiem. I to zrobię. Zrobię. Popijam herbatę, postanawiając to sobie. Teraz, kiedy powiedziałam to na głos, wydaje się to bardziej wykonalne. Modliłam się o znak, i dostałam Alessandra. Musiałam o tym porozmawiać, i teraz wiem, że właśnie to powinnam zrobić. Tłumaczenie: marika1311

Strona 108

Opieram głowę na jego ramieniu. - Dzięki za wysłuchanie. Owija mnie ramieniem i przyciąga do siebie. - Siłę do wszystkich słusznych zadań można odnaleźć w Panu. – bardziej brzmi to tak, jakby mówił do siebie, a nie do mnie. Ale ja czerpię z tego siłę- z niego. Mogę to zrobić. - Będę za tobą tęsknić. – mówię po długiej przerwie. - Ja za tobą też. – całuje mnie w czubek głowy, po czym mnie puszcza. – Ale obawiam się, że muszę już iść. Oboje wstajemy, a ja rozwieram palce, w których nadal trzymam monetę świętego Krzysztofa. - Dziękuję za to. Ubiera kurtkę i wzrusza ramionami. - Po prostu bądź bezpieczna, i zadzwoń, kiedy wrócisz. – wślizguje się dłonią za moją szyję i znowu mnie całuje, tym razem w policzek, po czym sięga dłonią do klamki. Waha się przez sekundę, wyglądając tak, jakby chciał coś jeszcze powiedzieć, ale w końcu otwiera drzwi i znika na schodach. Przez chwilę patrzę, jak idzie po schodach, a potem podchodzę do okna w swojej sypialni i obserwuję go, jak idzie ulicą. A kiedy unoszę wzrok, znowu widzę babcię, kiwającą na mnie palcem i cmokającą. Tym razem nawet nie wiem, co zrobiłam nie tak.

***

Denerwuję się, kiedy wysiadam z samolotu w San Jose. Mam jeszcze dwa dni, zanim Trent wróci w środę do domu, ale zobaczenie go to wszystko, o czym mogę myśleć. W kółko przetwarzałam to, co zamierzam powiedzieć, i chyba mam coś, co się nada, ale to, czy rzeczywiście będę w stanie powiedzieć to na głos, nadal jest wątpliwe. Łapię swoje bagaże i przechodzę przez odprawę celną, a następnie zmierzam do wyjścia. Dostrzegam tatę i Julie w morzu czekających ludzi, zanim oni widzą mnie. Julie uderza tatę łokciem i wskazuje palcem, kiedy w końcu dostrzega mnie na ruchomych schodach. Podskakuje na palcach do czasu, aż w końcu do nich dochodzę. - Och, kochanie! – mówi, owijając mnie swoimi smukłymi ramionami. – Och, wyglądasz tak pięknie! O mój Boże, nawet nie mogę ci powiedzieć, jak bardzo za tobą tęskniłam! Tata bierze ode mnie plecak i torbę na kółkach, kiedy wydostaję się z uścisku Julie. Przytula mnie jedną ręką i całuje w policzek. - Jak minęła podróż, dzieciaku? - Musiałam zmienić terminal w Heathrow, co było upierdliwe, bo musiałam jeszcze raz przejść przez ochronę, ale poza tym bez problemów.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 109

- Spodziewamy się pełnego raportu z twojego pierwszego semestru za granicą! – mówi Julie, ponownie podskakując na palcach. Tata zaczyna iść w kierunku windy, więc ja i Julie idziemy za nim. - Już prawie wszystko wiesz. – odpowiadam jej. Łapie moją dłoń. - Wiemy, że widziałaś wiele zabytków i że podobają ci się zajęcia, ale niewiele mówiłaś o ludziach, których poznałaś czy o przyjaźniach, jakie nawiązałaś. Wzruszam ramionami. - Nie ma za bardzo o czym mówić. To znaczy, ludzie są świetni, ale tak naprawdę poznałam tylko kilku. - Jak ten twój diakon? – ściska moją dłoń, kiedy wchodzimy do windy. – Wydaje się być wybawieniem. – chichocze lekko. – Dosłownie. - Jest wspaniały. – mówię. – Wycieczki szkolne, które organizujemy, dały mi możliwość, żeby zbliżyć się do sztuki watykańskiej. To było niesamowite. Nigdy im nie powiedziałam, jak wyszło z tym projektem – że była to moja pokuta za przespanie się z Trentem – i mam nadzieję, że nigdy nie przyjdzie im do głowy, by o to zapytać. - Chcę usłyszeć o wszystkim, co razem robiliście. – przyciska swoje ramię do mojego, kiedy winda się otwiera, i idziemy za tatą. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że wspięłaś się na kopułę. Na wspomnienie tej sytuacji czuję mrowienie w brzuchu. - Ja też nie, ale to było niesamowite. Kiedy docieramy do samochodu, tata pakuje moje torby do bagażnika. Julie wyciąga ze mnie informacje, jeszcze zanim wyjeżdżamy z parkingu – wszystko, czego nauczyłam się na zajęciach, jakie potrawy najbardziej mi smakowały, czy nauczyłam się trochę włoskiego – i odpowiadam na jej pytania najlepiej, jak potrafię. Ponownie pyta o przyjaciół, więc opowiadam jej o Abby, pomijając części o piciu w klubie i włoskim porno. Odczuwam ulgę, kiedy kończy z pytaniami i zaczyna opowiadać o rzeczach w domu – aż dociera do Trenta. Klaska w dłonie, podekscytowana. - Wróci do domu w środę, i znowu będziemy wszyscy razem. – patrzy na mnie przez ramię. – Wiem, że bardzo chce cię zobaczyć. - Co? – pytam, zanim mogę się powstrzymać. - Nie może się doczekać, aż cię zobaczy. – mówi, jakbym po prostu jej nie usłyszała. Słyszałam. Po prostu ciężko mi w to uwierzyć. Nie pisał do mnie od kilku tygodni. - Ja też. – mówię.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 110

Rozdział czternasty Spędzam wtorek na udawaniu, że wszystko jest takie, jak było zawsze. Śpię do późna, próbując dostosować się do zmiany czasu, a ponieważ żadnego z moich znajomych nie ma jeszcze w domu, resztę czasu spędzam z rodzicami, oglądając zdjęcia. Ale nie mogę przestać myśleć o tym, jak to będzie wyglądać. Mam słowa, ale nie wiem, jak Trent na nie zareaguje. Kiedy w środę po południu słyszę, jak motor wjeżdża na podjazd, moje wnętrzności ściskają się tak mocno, że jestem pewna, że zaraz zwymiotuję. - Lexie! – krzyczy Julie, stojąc przy ostatnim stopniu schodów. – Zejdź na dół! Trent przyjechał! Skupiam się na oddychaniu i podchodzę do okna. Trent wyłącza silnik i zdejmuje kask. Jego czekoladowe loki są krótsze, niż go ostatnio widziałam, a kiedy opuszcza nogę, uderza mnie to, że jest większy. Wybrzuszenia mięśni na ramieniu i klatce piersiowej odznaczają się pod jego koszulką w moro. Moje serce porusza się od samego patrzenia na niego. - Lexie! – ponownie woła mnie Julie. - Idę! – krzyczę i odsuwam się od okna, kiedy Trent powoli zmierza do frontowych drzwi. Nie jestem nawet na schodach, kiedy słyszę, jak Julie go woła. Schodzę powoli po stopniach, i kiedy staję w korytarzu, Julie i Trent ściskają się w niedźwiedzim uścisku. Unosi wzrok, i kiedy nasze spojrzenia się spotykają, czuję wstrząs elektryczny, zupełnie jak wtedy, gdy w dzieciństwie włożyłam klucz taty do gniazdka elektrycznego, i przygładzam włosy, przekonana, że muszą stać na końcach. - Cześć, mamo. – mówi, ale nie odrywa ode mnie wzroku. Marszczy pytająco czoło, ale nie wiem, o co pyta. – Ale to nie ja jestem zaginionym potomstwem. To raczej Lexie. - Po prostu martwię się o ciebie, kiedy jeździsz tą śmiertelną pułapką. – mówi, zerkając przez drzwi na motor. – Szkoda, że nie masz samochodu. - Nic mi nie jest, to nie jest śmiertelna pułapka i nie chcę samochodu. – odpowiada, jednocześnie wydostając się z jej ramion, a następnie zamykając drzwi. Tata przytula go po męsku, klepie po plecach i po chwili puszcza. - Dobrze mieć cię w domu, synu. Potrzebujesz pomocy z rzeczami? - Dzięki, Randy, ale mam tylko to. – mówi Trent, unosząc swój plecak. - Lexie! – mówi Julie. – Uściskaj Trenta. Powoli przesuwam się z miejsca pod schodami, w którym stałam ze stopami przymarzniętymi do ziemi, do miejsca, gdzie on stoi, blisko drzwi, patrząc się na mnie z wyrazem twarzy, który mówi „naprawdę muszę to robić?”, albo „czy ona naprawdę chce to zrobić?”. Chciałabym wiedzieć, o który z nich chodzi. - Hej. – mówi, mocno mnie obejmując. – Tęskniłem za tobą. - Ja za tobą też. – odpowiadam automatycznie, bo wszystko, o czym mogę myśleć, to jego ciepły, korzenny zapach oraz dotyk jego ciała -prawdziwego ciała, nie tylko fantazji- przyciśniętego do

Tłumaczenie: marika1311

Strona 111

mojego. Nie mogę powstrzymać się od przebiegnięcia palcami po jego bicepsach, zapamiętując kontury jego mięśni i czuję, jak je napina. – Wyglądasz… świetnie. - Trent zdecydował skupić się na treningach. – mówi tata, klepiąc go w plecy. - Tak? – spoglądam na Trenta, który wpatruje się w podłogę. - Przeniósł się do kategorii wagowej z dodatkowym wysiłkiem, i wciąż jest niepokonany w tym sezonie. Trent wzrusza ramionami. - To nic takiego. - To jest coś wielkiego. – uśmiecha się promiennie tata. – Jego trener uważa, że może być w czołowej czwórce na mistrzostwach NCAA46 w marcu. - Wow. Szczęka Trenta jest napięta, a jego szyja i uszy zaczynają robić się czerwone. - To naprawdę nic takiego. – mija mnie i idzie w kierunku schodów, pocierając dłonią kark. – Idę wziąć prysznic i się rozpakować. - Dobrze. – mówi Julie. – Kolacja będzie za godzinę. Zrobiłam twój ulubiony posiłek, gulasz wołowy. – mówi do jego pleców, kiedy Trent wchodzi po schodach. Nie odpowiada jej, a kilka sekund później słychać, jak zamykają się drzwi jego pokoju. Wchodzę za nim po schodach i waham się, stojąc przy swoich drzwiach, próbując rozgryźć, co się właśnie stało. Przez sposób, w jaki na mnie patrzył, myślałam, że może… Ale potem nagle jego nastrój się zmienił, a ja nie jestem pewna, co robić. Stoję przy jego drzwiach. Unoszę dłoń, by zapukać, ale zamiast tego kładę rękę płasko na drzwiach i słucham, kiedy moje serce przyśpiesza do prędkości światła. Ponownie chcę zapukać, ale odsuwam się od drzwi. Jeszcze nie. Teraz nie jest na to odpowiednia pora. Wślizguję się przez drzwi do swojego pokoju i padam na łóżko. Wpatruję się w sufit. Kiedy słyszę, że Trent idzie do łazienki i minutę później odkręca wodę w prysznicu, słucham i myślami wracam do słów, które sobie ułożyłam. W końcu brzmi to dla mnie idealnie, ale co, jeśli on nie chce tego usłyszeć?

***

Kiedy Julie z dołu woła, że kolacja jest gotowa, nadal leżę na swoim łóżku. Trent chodził po swoim pokoju i szeleścił rzeczami, więc po tych dźwiękach domyślam się, że się rozpakowywał, liczyłam więc na odpowiedni moment, by wstać i do niego pójść. Nie zebrałam się na odwagę. Zaskakuje mnie, kiedy oboje otwieramy drzwi w tym samym czasie. NCAA – National Collegiate Athletic Association- organizacja zajmująca się organizacją zawodów sportowych na wyższych uczelniach w Stanach Zjednoczonych, w takich sportach jak np. koszykówka, baseball, siatkówka, piłka nożna, zapasy. To największa na świecie tego typu instytucja. 46

Tłumaczenie: marika1311

Strona 112

- Idź przodem. – mówi, kiwając głową w kierunku schodów. - Taa, okej… przepraszam. – Po prostu mnie zabijcie. Czuję go za sobą, kiedy schodzimy w dół po schodach i przysięgam, że czuję ciężar jego wzroku. Moje plecy ledwo to wytrzymują. Wślizgujemy się na swoje miejsca przy stole, a Julie nalewa nam gulaszu do misek. - Pachnie świetnie, mamo. – mówi Trent. Julie zniża się na krześle, a przez drżenie jej dolnej wargi zdaję sobie sprawę, że jest bliska płaczu. - To takie wspaniałe mieć was wszystkich w domu. Chciałabym tylko, żeby to nie była taka zabiegana podróż. Święta są przeznaczone dla rodziny. – krzywi się. – Dlaczego zaplanowali turniej między Bożym Narodzeniem a Nowym Rokiem? Trent wzrusza ramionami. - Co roku tak to wygląda. - Cóż, to nie jest w porządku. Tata pokazuje gestem w kierunku salonu, skąd dobiegają nas dźwięki meczu piłki nożnej dochodzące z telewizora. - Jest masa meczy od połowy grudnia do pierwszego tygodnia stycznia. Żaden z tych zawodników nie wraca do domu na święta. Julie odwraca się do niego i posyła mu groźne spojrzenie. - Co nie znaczy, że jest to w porządku. - Więc, Lexie – mówi tata, najwyraźniej próbując zmienić temat – opowiedz Trentowi o twoich wszystkich eskapadach po Rzymie. - Och, cóż… Robię wycieczki dla dzieci po Muzeach Watykańskich… - zerkam na Trenta, którego wzrok jest we mnie utkwiony – ale już to wiesz. - Myślę, że to wspaniale, że ten ksiądz… - To diakon, Julie. – przerywam jej. – Alessandro jest przejściowym diakonem. Nie będzie księdzem aż do kwietnia. - Och, no tak. W każdym razie sądzę, że to wspaniale, że wziął Lexie pod swoje skrzydła. – kontynuuje. Zerka na mnie. – Pokazał ci sporą część miasta, nie? Kiwam głową. - Taa. Jest naprawdę świetny. - Musisz potem pokazać bratu wszystkie zdjęcia. – mówi tata, z ustami pełnymi gulaszu. Spoglądam na Trenta, który patrzy na mnie spod swoich długich, ciemnych rzęs, lekko zmrużonymi oczami, jakby był zły… lub cierpiał. - Ta… tak zrobię. - Jakie macie prognozy co do turnieju? – pyta tata, bo jego ciekawość przewyższa strach przed gniewem Julie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 113

Trent zaciska szczękę i spuszcza wzrok na ziemniaki, które przesuwa po talerzu, przez gulasz. - Jesteśmy w górnej połowie ze Wschodnim Michigan, Pen i Oregonem, więc to będzie trudne. Jego wzrok wędruje do mnie i widzę w nim lekką desperację. Najwyraźniej nie ma ochoty rozmawiać o zapasach. W innym świecie powiedziałby mi, co jest nie tak i nawet nie musiałabym o to pytać. Ale to jest nowy, dziwny świat, ja nie pytam, a on nie opowiada. Tata zaczyna mówić o innych zawodnikach i ich statystykach, a Trent skupia całą swoją uwagę na zgnieceniu marchewki i ziemniaków na miazgę w swojej misce. Po kolacji pomagam sprzątnąć tacie ze stołu, a kiedy wchodzę po schodach na górę, widzę, że drzwi od pokoju Trenta są zamknięte. Prawie wchodzę do swojego pokoju, ale błysk odwagi wiedzie mnie przed jego drzwi. Pukam. Żadnej odpowiedzi. Pewnie słucha swojego IPoda. Albo mnie usłyszał, ale nie chce ze mną rozmawiać. Co, jeśli on nie chce ze mną gadać? Biorę głęboki oddech i unoszę dłoń, wahając się tylko przez sekundę, zanim ponownie pukam do drzwi, tym razem mocniej. - Taa? – woła. Otwieram drzwi i wciskam głowę przez szparę. Gitara Trenta stoi oparta o stojak w kącie, co mnie zaskakuje. Zazwyczaj bierze ją do szkoły, ale zdecydowanie nie miał jej, kiedy wrócił do domu wcześniej dzisiejszego dnia. Opiera się o poduszki i z kimś smsuje. Sam? Piszą ze sobą? Moje serce na chwilę zamiera, zanim znów zaczyna bić swoim zwyczajnym rytmem. - Warcraft? – pytam, kiedy podnosi na mnie wzrok. Wyciąga z uszu słuchawki i owija kabelki wokół szyi, a ja słyszę dobiegający z nich pulsujący rytm – coś ostrego i wściekłego. Waha się przez moment, jakby było to coś, co musi przemyśleć. - Taa, Warcraft będzie spoko. – odpowiada w końcu ze skinięciem głowy. Wślizguję się do środka i zamykam za sobą drzwi. Jeśli powiem to, co chcę powiedzieć, zdecydowanie nie chcę, by tata i Julie to podsłuchali. Przygryzam policzek, kiedy biorę kontrolery i siadam w nogach jego łóżka. Uruchamia grę, i kiedy dołącza do mnie na materacu, rzuca mi szybkie spojrzenie. - Jak tam loty? - W porządku. Wszystko było dobrze. - To dobrze. – mówi sztywno, jednocześnie kierując Jethro nad krawędzią, by wszedł do jaskini, która jest strzeżona przez orki, które za chwilę eksplodują w deszczu fioletowych wnętrzności. Włączam postać Galidroda do gry i dołącza on do Jethro. Przez chwilę strzelamy do orków w milczeniu. Wykorzystuję moment, by obejrzeć twarz Trenta, mając nadzieję na lepsze wyczucie tego, co się z nim dzieje, niestety nic po nim nie widać. Nigdy wcześniej nie był dla mnie zagadką. Nigdy nie miałam problemu, by go zrozumieć, ale tamtej nocy wszystko się zmieniło. W jakiś sposób to, że byliśmy sobie bliżsi niż kiedykolwiek sprawiło, że oddaliliśmy się od siebie jak jeszcze nigdy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 114

Zerka na mnie, kiedy jego postać wykańcza ostatniego orka. - Przygryzasz policzek. Co się dzieje? Cholera. Zbyt dobrze mnie zna. - Naprawdę miałam nadzieję, że uda nam się porozmawiać, zanim wyjadę. Cholera. Głos mi drży. Patrzy na mnie i kiwa lekko głową, a jego wzrok jest tak intensywny, że zaczynam się denerwować. - O czym chciałaś porozmawiać? Po prostu to powiedz. Jestem w tobie zakochana. - O co chodzi z zapasami? – to nie jest kierunek, w który miała pójść ta rozmowa, ale mogę się zmusić do wypowiedzenia jedynie czegoś takiego. Zatrzymuje grę, odkłada kontroler i wyciera ręce w spodnie. - To znaczy? - Chciałeś zrezygnować, a teraz nagle jesteś, kim w zasadzie? The Rock47, czy kto? O co chodzi? Jego wzrok wypala mi siatkówkę w oku, kiedy on zwija palce w pięści. - Staram się zapomnieć o tym, co zrobiliśmy, Lexie. – mówi z zaciśniętą szczęką. – Zapasy dają mi… - urywa i kręci głową, a jego twarz się wykrzywia. Czy to wyraz żalu? Przykrości? Obrzydzenia? O co chodzi? – Dają mi możliwość, żeby to zrobić. – dokańcza w końcu. - Och. Teraz to już coś więcej, niż tylko drżenie głosu. Czuję się tak, jakby temperatura spadła o dziesięć stopni. Drżę na całym ciele. Próbuje zapomnieć. Chce o tym zapomnieć. Rozlega się dźwięk dzwonka do drzwi, i słyszę, jak Julie krzyczy „już idę!”, kiedy Trent w końcu przerywa swoje intensywne spojrzenie. - Słuchaj, Lexie. Wiem, że to jest to, co ty… Ale tylko do tego momentu dociera, kiedy Julie ponownie krzyczy z dołu. - Lexie! Sam przyszła! Mój żołądek momentalnie robi fikołka. Sam? Nie powinno jej tu być aż do jutra. - Co chciałeś powiedzieć? – pytam, rozpaczliwie pragnąc, by dokończył zdanie. Muszę dokładnie wiedzieć, na czym stoimy. - Och. Ale jestem pewna, że z Lexie także chcesz się przywitać. – słyszę głos Julie, który wypełnia ciszę, jaka zapadła między mną, a Trentem. Sam mamrocze coś w odpowiedzi, a Julie wydaje się być zirytowana, kiedy ponownie się odzywa. – Trent! Zejdź na dół! Przenosi wzrok na drzwi, następnie wstaje i ściąga słuchawki z szyi, rzucając je razem z IPodem na łóżko. 47

Pseudonim Dwayne’a Johnsona, znanego amerykańskiego aktora i wrestlera.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 115

- Nic. Nieważne. Ale to jest ważne. Boże, i to jak. Idę za nim na dół, i jak tylko docieram do ostatniego stopnia, Sam rzuca się w ramiona Trenta i składa na jego ustach mokry pocałunek. - Stęskniłam się za tobą, wspaniały. Wręcz promienieje. Nigdy jej takiej nie widziałam. - Hej. – odpowiada do niej. - Cześć, Lexie! – krzyczy Sam, kiedy puszcza Trenta, ale nie zabiera od niego rąk, by przesunąć się tam, gdzie stoję ja. – Wyglądasz niesamowicie! Proszę, powiedz mi, że ten blask to przez to, że kochasz jakiegoś zniewalającego Włocha! Wzruszam ramionami. - Przykro mi, ale nie. Żadnego takiego nie spotkałam. – mówię, a Trent na krótką chwilę podnosi wzrok i na mnie zerka. – Myślałam, że wracasz jutro. - Na dziś miałam tylko załatwienie papierkowej roboty, więc skończyłam z tym szybciej i przyjechałam dzisiaj, żeby zaskoczyć pewną osobę. – ściska mocniej talię Trenta. – Teraz mam plany z twoim przyrodnim bratem w roli głównej, ale wkrótce sobie nadrobimy. Może po tym, jak Trent wyjedzie na turniej? - Tak, w porządku, to brzmi dobrze. – słyszę, jak wymawiam te słowa, ale jest tak, jakby moje ciało przeszło na autopilota, bo jedyne, o czym mogę myśleć, to proszę, nie prześpij się z nią! Mój umysł krzyczy to w kółko i w kółko. Ale nie mogę tego powiedzieć na głos. - Dobra. Zadzwonię. – puszcza Trenta na wystarczająco długo, by zdążyć mnie szybko przytulić. – Nie czekaj na nas. – szepcze mi do ucha, a moje gardło się zaciska. - Okej. Na razie. Sam bierze go za rękę i wychodzą. Trent zerka na mnie w momencie, kiedy przeciąga go przez próg, a w jego oczach widzę pytanie, którego nie umiem odczytać. A potem po prostu ich nie ma, kiedy drzwi się za nimi zatrzaskują. I to by było na tyle. Przeszła mi koło nosa jakakolwiek szansa na powiedzenie tego, co chciałam powiedzieć. Wszystko, co mogę zrobić, to stać tu, gapiąc się na zamknięte drzwi, podczas gdy moje wnętrzności eksplodują w deszczu fioletowych wnętrzności.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 116

Rozdział piętnasty Sam podjeżdża do krawężnika w zielonym Volvo swojej mamy trochę po trzeciej w nocy. Wiem to, ponieważ nie śpię, siedząc na krawędzi łóżka, opierając łokcie o parapet, a twarz trzymając w dłoniach. Miałam nadzieję, że wrócą wcześnie, na przykład koło północy. Ale o trzeciej? O tej godzinie wszystkie bary są pozamykane już od godziny. Musieli jakoś wypełnić ten czas. Wnętrzności mi się skręcają na widok obrazka, który podsuwa mi mój umysł – nagi Trent; naga Sam. Zaciskam oczy i próbuję wyrzucić ten obraz sprzed powiek. O jedenastej powiedziałam sobie, że jeśli Trent nie wróci o północy, pójdę spać i zapomnę o swoim planie. Potem, o północy, powiedziałam sobie, że daję mu jeszcze godzinę. Koło pierwszej piętnaście mój żołądek związał się w supeł i robiło się coraz gorzej, aż do momentu, kiedy jestem prawie pewna, że jeśli się poruszę, to zbiję szybę przede mną. Więc się nie ruszam. Wycieram wierzchem dłoni okno, które zaparowało od mojego oddechu, kiedy Trent otwiera drzwi samochodu. W bladym świetle ulicznej lampy widzę, że Sam pochyla się ku niemu wyczekująco. Wygląda na trochę „wymiętoszoną” i kiedy zdaję sobie z tego sprawę, mój żołądek ponownie zwija się w ciasny supeł. Przełykam żółć w gardle i odwracam wzrok, kiedy Trent pochyla się, by ją pocałować. Kiedy sekundę później zerkam przez okno, on jest już w połowie drogi do drzwi wejściowych. Wstaję i odwracam się, kiedy słyszę, jak otwiera frontowe drzwi. Kiedy wchodzi po schodach, Sam odjeżdża sprzed naszego domu. Chwilę później stoję z dłonią przyciśniętą do swoich drzwi, nie wiedząc, jak ja się tu znalazłam, skoro Trent poszedł na przód. Sięgam do klamki… i zamieram. Co mam mu powiedzieć? Hej, Trent, jak tam twoja randka? Taa, mam trochę sztywny kark, bo przez całą noc siedziałam przy oknie, obserwując ulicę i czekałam, aż wrócisz do domu, bo – zgadnij? Kocham cię. Tak, dobrze słyszałeś. Kocham. Cię. Więc, co ty na to? Opuszczam dłoń i cofam się w stronę łóżka. Dotykam kolanami krawędzi i padam na materac. Siadam i słucham, jak Trent myje zęby i przechodzi korytarzem do swojego pokoju. Słucham, jak ściąga z siebie ubranie i kładzie się do łóżka. Słucham, jak zapada cisza, w której nie słychać nic oprócz mojego urywanego oddechu i bijącego serca. Nie tak to wszystko miało wyglądać.

***

Biorąc pod uwagę to, że wciąż nie przyzwyczaiłam się do różnicy czasu, jak i to, że przez całą noc siedziałam przed oknem, budzę się dopiero koło południa. Przecieram oczy i siadam na łóżku, a nad moją głową wiszą ciemne chmury kolejnego dnia. Mam na sobie koszulkę Trenta… ale nie tą, którą zabrałam ze sobą do Rzymu. Wrzuciłam ją do jego brudnych ubrań wczoraj, kiedy go nie było, a wzięłam tą, którą nosił, zanim wziął prysznic – we wzorze moro. Podnoszę ją do swojej twarzy, wdychając korzenny zapach, i czuję, jak moje wnętrze wilgotnieje na Tłumaczenie: marika1311

Strona 117

wspomnienie jego twarzy schowanej w mojej szyi, wdychając ten sam zapach, kiedy się ze mną kochał. Mięśnie w moim brzuchu kurczą się, kiedy na nowo przeżywam uczucie, kiedy na mnie leżał, był we mnie, a serce eksploduje mi w piersi. Opadam z powrotem na łóżko, przyciskam łokcie do oczu i jęczę sfrustrowana. Pamiętam, że oglądałam stary film, w którym było coś takiego. Nazywał się chyba Fatalne zauroczenie48. Słyszę Trenta w swoim pokoju, robi coś blisko swojej szafy, a ścisk w moim brzuchu pojawia się ponownie… jeśli w ogóle zniknął choć na chwilę. Jest tu tylko na cztery dni, przypominam sobie. W następny weekend ma mistrzostwa, a drużyna wylatuje dzień po świętach Bożego Narodzenia, żeby się przygotować. Więc tylko przez cztery dni muszę udawać, że wcale nie mam ochoty umrzeć. Ściągam jego koszulkę i chwytam swój szlafrok, otwierając drzwi i zerkając na korytarz. Jest pusto, ale kiedy staram się szybko na palcach przejść obok jego pokoju, słyszę jego głos zza drzwi. - …po prostu boleśnie niezręczne, wiesz? Tak szybko zapieram się stopami w dywan, że prawie padam na twarz. - Nie. – mówi po krótkiej pauzie. – Rozmawialiśmy w sierpniu i ona wie, że to do niczego nie zmierza, ale oczywistym jest, nawet jeśli ona nie przyjdzie i tego nie powie, że liczy na więcej, niż ja mogę jej dać. Kolejna pauza. - Wie, że interesuję się kimś innym, nie odpowiadam na jej wiadomości, nawet nie jestem dla niej miły… Po prostu nie wiem, jak bardzo oczywisty mogę już być. Ruszam się z miejsca i idę korytarzem, z żołądkiem, który podszedł mi do gardła i wychodzi z niego w łazience, ale nie przed tym, jak Trent mówi jeszcze „po prostu Bogu dzięki, że jestem w domu tylko na kilka dni. Wszystko w byciu tutaj jest kompletnie popieprzone”.

***

Resztę dnia spędzam w łóżku, co jest możliwe tylko dlatego, że powiedziałam Julie, że zwymiotowałam pod prysznicem. I to nie jest kłamstwo. Myśli, że złapałam grypę żołądkową w samolocie z Rzymu, a ja tego nie kwestionuję. Grypa podstępem zapewnia mi cały dzień, przez który nie mogę się z nikim kontaktować, a już zwłaszcza z Trentem, który ma szansę na wygranie turnieju w swojej wadze za kilka dni. Ale w wigilię Julie zaczyna grozić, że zabierze mnie do lekarza, jeśli tej nocy mi się nie poprawi. Więc, wiecie co? Poprawiło mi się! Oczywiście wciąż jestem słaba, więc w poranek Bożego Narodzenia nie każe mi wcześnie schodzić na dół, ale spodziewa się, że o drugiej będę gotowa, kiedy przyjadą ciocia Liz, wujek Terry i trojaczki. Co też robię. Po kolei otwieramy prezenty, pokazujemy, co dostaliśmy i wszystkim dziękujemy, po czym przechodzimy do stołu na kolację wigilijną.

Film z 1987 roku; żonaty mężczyzna wdaje się w krótki romans z kobietą, która później odmawia zerwania kontaktu i popada w chorobliwą obsesję na jego punkcie. 48

Tłumaczenie: marika1311

Strona 118

Trojaczki to Mike, Marcus i Mindy. Ciocia Liz jest starsza niż Julie, ale lata zajęły im naturalne próby zajścia w ciążę, plus kilka wizyt w klinice leczenia niepłodności, zanim poczęli potomstwo, więc trojaczki są ode mnie o pięć lat młodsi. Na szczęście, Julie zadecydowała, że 1) chłopcy powinni siedzieć razem, więc umieściła Trenta między Mikiem i Marcusem, i 2) że ja powinnam być między tatą a nią, na wypadek, gdybym nadal zarażała, więc jestem wolna od rozmawiania, a nawet patrzenia na Trenta, który jest zasypywany pytaniami na temat zapasów i studiów przez chłopców. Po kolacji pomagam z naczyniami ciotce i Julie, żeby unikać salonu, w którym Trent i chłopcy oglądają piłkę nożną, a tata z wujkiem rozmawiają o polityce. Kiedy kończymy, proszę Julie o ciasto z dyni i mówię, że jestem wykończona. Pozwala mi wrócić do łóżka. Kiedy zaczynam wchodzić po schodach, zerkam nad swoim ramieniem w stronę salonu, akurat w odpowiednim momencie, by zobaczyć, jak Marcus rzuca się na Trenta. - Walcz ze mną! – krzyczy, i oboje z łomotem spadają na podłogę, kiedy Marcus spycha go z krzesła. Przez minutę obserwuję, jak tarzają się po podłodze ze śmiechem, a Trent pozwala Marcusowi uzyskać nad sobą przewagę. Nie mogę powstrzymać się od uśmiechu, kiedy ponownie zaczynam iść po schodach. Zamykam drzwi i opadam na łóżko. Następnym razem zobaczę go dopiero za kilka miesięcy. Jeśli chcę coś powiedzieć, muszę to zrobić teraz. Leżę tutaj, tocząc ze sobą wewnętrzną wojnę, przerabiając od nowa wszystkie powodu, dlaczego ja i Trent nie możemy nigdy być razem. Będzie lepiej, jeśli po prostu sobie odpuszczę, prawda? Prawda? Cholera. O ósmej pojawiła się mgła, kiedy ciocia Liz odjeżdża z naszego podjazdu ich białym Caravanem49. Czekam, aż usłyszę Trenta na schodach, zdecydowana, że tym razem nie stchórzę. Powiem mu to. Ale im dłużej czekam, tym bardziej się denerwuję. Gdzie on, do cholery, jest? Dostaję odpowiedź na swoje pytanie, kiedy słyszę ryk jego motoru na zewnątrz. Podbiegam do okna akurat, by zobaczyć, jak wystrzela z podjazdu jak rakieta, jakby został wystrzelony jak pocisk. Ślizga się trochę na mokrej nawierzchni i znika mi z pola widzenia, wciąż przyśpieszając. - Wesołych świąt. – szepcę w ciszę, którą on za sobą zostawił. Około dziesiątej, kiedy Julie puka do moich drzwi, żeby sprawdzić, co u mnie i powiedzieć, że idą spać, ja siedzę na Facebooku. Niegrzecznie jest nie odpowiedzieć na świąteczne życzenia, powiedziałam sobie, kiedy zalogowałam się ponad godzinę temu, ale tak naprawdę szpieguję Sam i Trenta, by odszukać jakieś szczegóły dotyczące ich relacji. Nie mogę uwierzyć, że wcześniej na to nie wpadłam. Tablica Trenta to głównie zdjęcia ze szkoły lub z zapasów, na których oznaczają go inni ludzie. Nie dodał niczego poza komentarzem pod zdjęciem sprzed kilku miesięcy. Ale konto Sam… to już inna historia.

49

Dodge Caravan – samochód osobowy typu minivan.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 119

Jest „w związku z: Trent Sorenson” i zgodnie z jej postem dodanym o godzinie 3:30 z nocy, w którą ona i Trent wyszli, właśnie wróciła z niesamowitej randki z najgorętszym kolesiem na całej planecie. Pod postem jest kilka komentarzy. Większość z nich to coś w stylu ulala! Lub Mam nadzieję, że skończy się to majteczkami w twojej garści, a wszystkie sprawiają, że mam ochotę zwymiotować. Przeglądam kolejne posty i znajduję wiersze miłosne poświęcone najgorętszemu kolesiowi na całej planecie oraz linki do miłosnych piosenek dla najgorętszego kolesia na całej planecie, a kiedy przewijam ekran do Święta Dziękczynienia, znajduję ich zdjęcie, siedzących na kanapie. Sam sprawdza mu migdałki językiem. Podpis pod zdjęciem brzmi… uwaga… Najgorętszy koleś na całej planecie! On jest z Sam. Muszę to zaakceptować. Wie, że to, co zrobiliśmy, jest złe, tak samo jak ja to wiem. Gdyby wiedział, że jestem w nim zakochana, o ile gorsze by to było? O ile bardziej niezręczne i krępujące? Otwieram drzwi i idę do jego pokoju. Podchodzę do kąta i podnoszę gitarę, żeby poczuć jej ciężar w rękach, i przypominam sobie, że kiedyś mnie kochał. Kiedyś byłam najważniejszą osobą w jego życiu i napisał dla mnie piosenkę, żeby to udowodnić. Nawet jeśli nie możemy do tego wrócić, nie oznacza to, że kiedyś tak nie było. Wyjeżdża nad ranem i nie zobaczę go ponownie aż do maja. Może do sierpnia, jeśli uda mi się z tym stażem. Mam to tak po prostu zostawić? Chyba będę musiała. Kładę się po jednej stronie łóżka, przytulając gitarę do piersi, i wspominam. Myślę o wszystkich naszych rozmowach i zapasach. Myślę o naszych maratonach Warcrafta. Myślę o kuleniu się w jego ramionach, kiedy byłam smutna, a on ten cały smutek zabierał. Sprawiał, że czułam się lepiej. Zamykam oczy i ukrywam twarz w poduszkę, kiedy zaczynają płynąć mi łzy.

***

Otwieram oczy, ale jest ciemno, więc ponownie je zamykam. Ale zdaję sobie sprawę, że moja ręka jest ścierpnięta. Poruszam ją i kciukiem uderzam o coś twardego. O coś ze strunami. Rozchylam szeroko powieki i rozglądam się. Wciąż jestem w pokoju Trenta, tuląc do siebie jego gitarę. Za mną leży ciepłe ciało, a ciężka ręka jest przerzucona przez moją talię. Puszczam instrument i zdejmuję go z łóżka, ostrożnie opierając o szafkę nocną, a następnie bardzo powoli ściągam z siebie rękę. Następnie siadam wolno i próbuję zejść z łóżka, starając się z niego nie zeskoczyć i nie robić żadnego hałasu. Nie mam pojęcia, która jest godzina ani jak długo tu leżałam, ale kiedy odwracam się i zerkam za siebie, widzę Trenta, skulonego na miejscu, w którym przed chwilą leżałam. Idę najwolniej jak mogę, biorąc pod uwagę, że zarówno moje serce, jak i myśli wariują, i odkładam gitarę na jej miejsce, a potem na palcach mijam jego łóżko, zmierzając do drzwi. Jęczy i przewraca się na plecy. Zamieram w pół kroku, kiedy znowu wydaje z siebie ten dźwięk. Ale nie idę dalej, kiedy się uspokaja. Po prostu tu stoję i na niego patrzę. Tłumaczenie: marika1311

Strona 120

Boże, jest piękny. Zanim mogę się przed tym powstrzymać, idę z powrotem w stronę łóżka. Pochylam się powoli i składam delikatny pocałunek na jego szorstkim policzku. Porusza się i trochę jęczy pod nosem, ale się nie budzi. Co sobie pomyślał, kiedy mnie tu zobaczył? Nie obudził mnie. Po prostu położył się obok mnie, jakby zrobił to wcześniej, zanim wszystko się spieprzyło. Moglibyśmy jeszcze wrócić do tego, jak było kiedyś? Rozpaczliwie tego pragnę. Na palcach idę do drzwi i wyślizguję się przez nie, i zanim nawet kładę się do swojego łóżka, już wiem, co się musi stać.

***

Budzi mnie dźwięk wody dochodzący spod prysznica. Czekam, aż Trent zakręci wodę i wróci do swojego pokoju, następnie wyskakuję z łóżka i wciągam jeansy pod jego koszulkę. Przy drzwiach oddycham głęboko, po czym je otwieram. Znowu biorę głęboki oddech, kiedy unoszę dłoń i pukam do jego pokoju. - Chwilka! – woła, i kilka sekund później otwiera drzwi. Stoi przede mną w parze jeansów opuszczonych nisko na biodrach, i niczym poza tym. Cholera. – Cześć. – mówi, kiedy mnie widzi. Pomimo mojej fizycznej reakcji na jego ciało, to w jego oczy się wpatruję. Są ciepłe i łagodne, skąd wiem, że podjęłam dobrą decyzję. - Możemy porozmawiać? - Tak, jasne. – odsuwa się na bok, żeby mnie wpuścić. Wchodzę za nim do środka i zamykam drzwi. - Założę się, że zastanawiasz się, co robiłam wczoraj w twoim łóżku – pokazuję na koszulkę, którą mam ubraną – w twojej bluzce. Unosi brwi do góry, ale nic nie mówi. - Naprawdę za nami tęsknię, Trent. – przełykam ślinę. – Brakuje mi tego, że mogłam ci wszystko powiedzieć, a ty nigdy mnie nie osądzałeś. Tęsknię za tym, jak bezpiecznie się czułam, kiedy mnie trzymałeś. Brakuje mi też tego, że znałeś mnie lepiej, niż ja sama. Tak bardzo tęsknię za moim najlepszym przyjacielem. – dodaję, a łza spływa mi po policzku. – To, co zrobiliśmy, mi go zabrało. Chcę go z powrotem. Przez sekundę przygryza wargę. - Mi też ciebie brakowało. – mówi w końcu, przyciągając mnie do siebie. Stoimy tak przez wieczność, chowam twarz w jego piersi, i chociaż cholernie chcę go pocałować i znowu poczuć jego dotyk na swoim ciele, to tłumię w sobie te uczucia i cieszę się po prostu komfortem bycia z przyjacielem. Wreszcie się od niego odrywam. Tłumaczenie: marika1311

Strona 121

- Więc, to koniec? Między nami w porządku? Posyła mi swój leniwy uśmieszek i lekko ciągnie za końce moich włosów. - Tak. W porządku. Podchodzę do gitary i podnoszę ją ze stojaka. - Zaśpiewasz to dla mnie? Bierze ode mnie instrument i siada na skraju łóżka. - Trochę zardzewiałem. – mówi, pociągając za struny i dostrajając je. - Dlaczego nie zabrałeś gitary do szkoły? Wcześniej zawsze to robiłeś. Wzdycha i zerka na mnie, a z jego oczu bije smutek. - Jesteś moją inspiracją, Lexie. I zawsze byłaś. Krzywię się. - Ale… co to ma wspólnego z tym, że zostawiłeś ją w domu? - Ze wszystkich ludzi to ty powinnaś wiedzieć, że sztuka jest inspiracją. Byłem zły i zdezorientowany. Nie wiedziałem, co z nami będzie. Wszystko, co bym napisał, byłoby gówniane. On też się tak czuł. Powinnam była się tego domyśleć, ale byłam tak pochłonięta tym, jak ja się czuję, że o tym nie pomyślałam. - Przepraszam. – mówię, siadając obok niego i go przytulając. Przestaje dotykać struny i odwzajemnia gest. – Nie chcę cię stracić, Trent. Całuje mnie w czubek głowy, przez co czuję dreszcze w całym ciele. - I tak się nie stanie. Puszczam go, a on znowu zajmuje się instrumentem. - Gotowa? – pyta, uśmiechając się. - Zawsze. Kiedy zaczyna pierwszy wers „Ktoś, jakoś”, czuję, że w kącikach moich oczu pojawiają się łzy. Zawsze uwielbiałam jego głos, gdy śpiewał: płynny i głęboki, z odrobiną drżenia, gdy udzielały mu się emocje. Do czasu, gdy dociera do refrenu, nie mogę powstrzymać szlochania.

Wypełniasz puste miejsce, które życie za sobą zostawiło. A teraz twa dusza jest z mą związana. Kiedy potrzebowałem anioła, byłaś tu, Dla moich wszystkich sekretów. Potrzebowałem cię wtedy I potrzebuję teraz. Ktoś, jakoś

Tłumaczenie: marika1311

Strona 122

Pochylam się w jego stronę, kiedy kończy, a on owija rękę wokół mojego ramienia i ściska mnie. Ciepło, przyjemne i mmm. To uczucie mojego najlepszego przyjaciela. Nigdy nie chciałam tego przerywać. - Dzięki. Zatapia twarz w moich włosach. - Dla ciebie zrobiłbym wszystko. Odwracam się, by widzieć jego twarz i unoszę dłoń do jego policzka, znacząc palcami ścieżkę po jego szczęce. Bardzo powoli zmniejszam dystans między nami i delikatnie przyciskam usta do jego warg. Zamyka oczy i wstrzymuje oddech, a kiedy się odsuwam, powieki nadal ma zaciśnięte. Wstaję i podchodzę do drzwi. - Nawet się nie waż wyjeżdżać bez pożegnania. Otwiera oczy i kiwa głową. - Masz to jak w banku.

***

Godzinę później, kiedy schodzę na dół i widzę Trenta stojącego w objęciach Julie i trzymającego plecak w ręce, dzieją się dwie rzeczy. 1) Mam niewielki atak paniki na myśl o tym, że nie zobaczę go przez kilka miesięcy, ale 2) kiedy uśmiecha się w ten leniwy sposób, który sprawia, że czuję ciepło od środka, panika wyparowuje. A kiedy spostrzegam futerał na gitarę leżący u jego stóp, wszystko się rozjaśnia. Wyciąga do mnie ręce, a kiedy podchodzę, a on owija wokół mnie ramiona, wiem, że mam swojego przyjaciela z powrotem. - Kocham cię. – szepce mi do ucha. - Też cię kocham. – odpowiadam, również szeptem. Całuje mnie w czoło, a następnie mnie puszcza. Tata klepie go przyjaźnie po plecach. - Załatw ich, synu. Trent uśmiecha się i kiwa głową. - Do zobaczenia za kilka tygodni. Podnosi gitarę i odwraca się w stronę drzwi. Wszyscy wychodzimy przed dom, patrząc, jak przyczepia bagaże do motoru i na niego wsiada. Odwraca się i posyła mi uśmieszek, następnie ubiera kask i odpala maszynę. I chociaż serce moje serce przeszywa ból, kiedy przyśpiesza i jedzie ulicą, to jednak jest znacznie lżejsze, że przysięgam, unoszę się w powietrzu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 123

***

Mam swoją strategię, która jak do tej pory działa, ale nie chcę kusić losu. Więc kiedy Sam, popijając smoothie50 przez słomkę, mówi: - Więc, ile tak naprawdę chcesz wiedzieć o sprawności seksualnej Trenta? Ja odpowiadam: - Nic. Zmieniłam zdanie, to sprawa między waszą dwójką. Robi kwaśną minę, jakby naprawdę chciała się tym podzielić. - Skoro tak mówisz. – ale potem jej oczy rozbłyskują. – Hej, kupiłam ci coś na urodziny, ale skoro do tego czasu cię już nie będzie, musisz to otworzyć teraz. Wyciąga ze swojej torebki małą, brązową torebkę z niebieską kokardą. - Masz ich użyć w swojej podróży i nie możesz wrócić do domu, kiedy się nie skończą. Krzywię się, kiedy biorę od niej opakowanie, obawiając się, co to może być. Obserwuje mnie, kiedy odchylam wierzch i zaglądam do środka. Przewracam oczami i oddaję jej prezerwatywy. - Powinnaś je zatrzymać. Wybucha śmiechem. - A co, myślisz, że nie kupiłam też dla siebie? Czy ty widziałaś swojego brata? Czuję, że znowu robię grymas. - Znajdziesz jakiegoś gorącego Włocha i będziesz żałować, że ich nie masz. – mówi, kiwając głową w kierunku torby. - Wątpię. – mówię. Już kogoś takiego poznałam i nie ma mowy, że będę potrzebowała kondomów. - Chyba mi nie powiesz, że w mieście pełnym przystojnych, gorących Włochów nie ma ani jednego, który chciałby się z tobą przespać. - Jeezu. Nie wiedziałam, że to jedyne kryterium. Hej, chcesz się ze mną przespać? Tak? Dobra, to chodźmy! - przewracam oczami. - Tylko mówię. Nigdy nie wiesz, kiedy dopadnie cię miłość. Chowam torbę do swojej torebki i dopijam napój. - Powinnyśmy już iść. Powiedziałam Julie, że wrócę na obiad.

50

Smoothie – owocowy, zmiksowany napój, schłodzony, najczęściej z lodem

Tłumaczenie: marika1311

Strona 124

***

Urodziny mam dziewiętnastego stycznia, ale skoro jutro wylatuję do Rzymu, Julie nalegała, by obchodzić je dzisiaj. Zrobiła moje ulubione jedzenie: szafranowe51 risotto z homarem, a po kolacji wychodzi z tortem, w który wetknięte jest dwadzieścia jeden płonących świeczek. - Pomyśl życzenie! – mówi Julie, kiedy tata kończy śpiewać „Sto lat”. Zdmuchuję świeczki i życzę sobie, żeby między mną i Trentem było tak, jak dawniej. Żadnej niezręczności, żadnego powstrzymywania się, po prostu przyjaźń. I kiedy tej nocy się pakuję, wrzucam koszulkę Trenta do kosza na brudne ubrania. Kończę z obsesją.

51

Szafran – pomarańczowa przyprawa, wagowo najdroższa na świecie

Tłumaczenie: marika1311

Strona 125

Rozdział szesnasty Może to przebywanie tysiące mil w oddali od każdego, za kogo czuję się odpowiedzialna sprawia, że powrót do Rzymu jest wyzwalający. A może to Abby. Jest szalona, wiem to, ale podoba mi się coraz bardziej. Zeszłej nocy późno weszłam do domu i od razu rzuciłam się na łóżko. Kiedy późno się obudziłam i zerknęłam na swoją komórkę, zobaczyłam trzy smsy od Abby, w których pisała, że do mnie wpadnie. Zamierzałam na nie odpisać po tym, jak zawlokłam się pod prysznic, ale nawet nie zdążyłam się ubrać, a już usłyszałam dzwonek do drzwi. Rozpakowuję torbę ze świeżo wypranymi ciuchami z domu, a ona leży na moim łóżku, pisząc z kimś wiadomości i chichocząc. - Zdajesz sobie sprawę, że brzmisz jak dwunastolatka? – mówię, zerkając na nią, kiedy znowu wybucha śmiechem. Unosi głowę i na mnie spogląda. - Odwal się. - Więc, kto ma taką moc, że sprawia, że cofasz się do poziomu nastolatki? Znowu podnosi głowę, ale tym razem szczerzy się jak idiotka. - Grant. Wymieniamy seksowne smsy. Otwieram szeroko oczy. - A co się stało z jego dziewczyną? Zmienia pozycję i siada po turecku, opierając się o mój zagłówek. Posyła mi zadowolony z siebie uśmieszek. - Pojechał do domu na święta i zdał sobie sprawę, że po prostu ona nie równa się temu – mówi, wskazując na swoje ciało. W głowie rozbrzmiewa mi dzwonek ostrzegawczy. - Więc zerwali ze sobą? Wzrusza ramionami. - Zrobią to. Wkładam ostatnią z moich bluzek do szuflady. - Bądź ostrożna, Abby. Znowu szczerzy się w uśmiechu, a jej palce fruwają po klawiaturze telefonu. - Zawsze jestem. Jestem wielką fanką Trojanów. - Mam na myśli twoje serce. Spogląda na mnie z wyrazem twarzy tak szczerym, że wygląda to całkowicie obco w porównaniu z jej twarzą. - Jest między nami chemia, Lexie. Nie można z nią walczyć.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 126

Kim ja jestem, żeby zaprzeczać? Przez cały semestr na zmianę tonęłam lub wypływałam na powierzchnię w oceanie uczuć do Trenta, i wydaje mi się, że w końcu dotarłam do brzegu, ale zdecydowanie było to tragiczne w skutkach. Znowu zerka na telefon i chichocze. - Czy mój urodzinowy maraton filmowy nadal jest aktualny? Rozmawiałyśmy o tym przed przerwą świąteczną i właściwie ona zaproponowała imprezowanie. Chociaż po ostatnim razie wiem, że nie będę mogła na nią liczyć, gdybym to ja piła, więc namówiłam ją na coś bardziej stonowanego. Poddała się, kiedy ja skapitulowałam przy włoskim porno i zgodziła się przynieść wino. Unosi wzrok znad komórki. - O cholera! Kiedy to jest? - Pojutrze. Po raz pierwszy w historii naszej przyjaźni wygląda na skruszoną. - Grant i ja wybieramy się do Florencji na weekend. Znajdę jakiegoś przystojnego Włocha, żeby oderwać twoje myśli od faktu, jaką jestem okropną przyjaciółką. Uśmiecham się i potrząsam głową. - Oszczędź mi tego. Zrobimy to innym razem. Mój telefon, leżący na nocnym stoliku, zaczyna wibrować, więc idę przez pokój i go podnoszę. A skoro mowa o gorących Włochach… - Cześć, Alessandro. – mówię po odebraniu. - Mam nadzieję, że twój lot był przyjemny. – prawie mogę usłyszeć jego uśmiech, więc automatycznie również się uśmiecham. - „Przyjemny lot” to oksymoron52. Śmieje się lekko. - Cóż, cieszę się, że wróciłaś. Chciałem tylko przypomnieć o naszej wycieczce w piątek. - Jakby zdarzyło mi się zapomnieć. – mówię, przewracając oczami. - Przyznaję, że nie zapominasz, ale punktualność to nie twoja mocna strona. - Będę tam, tato. – teraz ja brzmię jak dwunastolatka, ale nagle czuję zawroty głowy, rozmawiając z Alessandrem. Naprawdę za nim tęskniłam, chociaż nigdy bym mu się do tego nie przyznała. - Będę czekał z zapartym tchem. – coś w jego głosie sprawia, że moje serce lekko się ściska, i muszę wziąć głęboki oddech, żeby wróciło z powrotem do swojego zwyczajnego rytmu. - Do zobaczenia. Kiedy przenoszę wzrok na Abby, ma przyklejony do swojej twarzy szeroki uśmiech. Ten mówiący „seks ponad wszystko”.

52

Oksymoron – zestawienie wyrazów, które są swoimi przeciwnościami, np. „gorący lód”, „sucha woda”.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 127

- No co? - Ty i ksiądz? – pyta, unosząc brwi. Przewracam oczami. Pochyla się w moją stronę, opierając się na dłoniach. - Jest prawiczkiem? - Nie! – wypalam, zanim zdążyłam to sobie przemyśleć. Abby rozchyla szeroko powieki. - Rozdziewiczyłaś go? Wyrzucam ręce w powietrze. - O mój Boże! Przestaniesz? Pochyla się i bada dokładnie moją twarz, i znowu lubieżnie się uśmiecha. Walczę z tym, żeby nie przycisnąć dłoni do policzków, które zaczynają się czerwienić. - O cholera. – mówi w końcu. – To lepsze niż filmy.

***

Kiedy podchodzę do obelisku akurat na czas, Alessandro podchodzi bliżej i łapie moje ramiona, następnie całuje mnie w jeden policzek, potem w drugi. To tylko tradycyjne, włoskie powitanie – nic specjalnego – ale on nigdy nie był tak skory do kontaktu fizycznego, więc nieco mnie tym zaskakuje. Kiedy się odrywam, obserwuje uważnie moją twarz. - Jak twoje święta? - W porządku. Było dobrze. Mruży trochę powieki, jakby starał się wyczytać coś między wierszami, a ja wiem, że zastanawia się, jak poszło mi z Trentem, ale potem delikatnie chwyta mój łokieć i prowadzi do wejścia do muzeum. - Samolubnie cieszę się, że mam cię z powrotem. Co miał przez to na myśli? Tęsknił za mną? Zanim mogę odpowiedzieć, lub chociaż obmyślić jakąś odpowiedź, macha dłonią w kierunku drzwi i dodaje: - Twoje publiczne wystąpienia. Kiedy zaczynam iść w kierunku rampy, czuję, że różowieją mi policzki. To głupie, myśleć, że za mną tęsknił. Cieszy się, że wróciłam dla dzieci, oczywiście. W przeciwnym razie musiałby poprowadzić wycieczkę sam. - Więc, jeśli dobrze pamiętam, dziś są twoje urodziny. – uśmiecham się wewnętrznie. - Dobrze pamiętasz. - Masz jakieś plany? Tłumaczenie: marika1311

Strona 128

- Miałam iść do swojej przyjaciółki Abby, ale ona ma swoją chemię, więc nie sądzę, żeby do tego doszło. Przez chwilę patrzy na mnie z zaciekawieniem. - Według włoskiego prawa nie można spędzać urodzin samemu. - Co? – pytam, zerkając na niego. On musi żartować, prawda? Posyła mi uśmiech. - Ja gotuję. Mój żołądek lekko drga. - Och. No dobrze, chyba. Dochodzimy do drzwi, a on je dla mnie przytrzymuje. - Będę koło siódmej? - Będę czekała z zapartym tchem. – odpowiadam, powtarzając jego wcześniejsze słowa. Podchodzimy do naszego miejsca spotkania, a kiedy dzieci zaczynają się gromadzić wokół Apolla, uśmiecham się do Alessandra, przypominając sobie, jak zdenerwowana byłam za pierwszym razem. Teraz czuję się tu komfortowo, jakby te muzea były moim drugim domem. Teraz, kiedy cały niepokój związany z Trentem odszedł w zapomnienie, zdaję sobie sprawę, że przychodzę tu nie dlatego, żeby uciec. Jestem tu, bo to uwielbiam. I każdego dnia coraz bardziej chcę tu zostać.

***

Kiedy wracam do domu, jest w nim jakieś tysiąc stopni. Próbuję ustawić termostat na ścianie w mojej sypialni, ale pokrętło jest zablokowane, a stary, metalowy grzejnik pracuje pełną parą. Chwytam swój telefon i dzwonię do właściciela, ale nie odbiera. A nawet jeśli by odebrał, nie miało by to większego znaczenia. I tak nie umiem powiedzieć „termostat”, „kaloryfer” czy „spalanie żywcem” po włosku. Jak tylko odkładam telefon, ten ponownie wibruje. Uśmiecham się, kiedy widzę, kto dzwoni. - Hej. – mówię po odebraniu. - Cześć. Wszystkiego najlepszego. Tak dobrze usłyszeć głos Trenta. - Dzięki. Jak tam zawody? Wzdycha do mojego ucha. - Wygrałem. - O mój Boże! To wspaniale! Tata musi być w niebie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 129

Cisza. - Nie za bardzo. - Dlaczego? – mówię, marszcząc brwi. - Bo rzuciłem to następnego dnia. Przez chwilę nie mogę nic powiedzieć. - Wow. - Taa. – daje mi sekundę, bym przyzwyczaiła się do tej myśli, a potem zmienia temat. – Więc, powiedz, co się dzieje. Jakieś wielkie, urodzinowe plany? Chcę na niego nacisnąć, żeby powiedział mi o wszystkim, co się z nim dzieje, ale wciąż jesteśmy w fazie uzdrawiania naszej relacji. Więc może nie jesteśmy jeszcze gotowi, żeby uporać się ze wszystkim. - Um… cóż, znasz Alessandra? - Alessandra? - Prawie-księdza, z którym robię ten projekt w kościele? - Och, no tak. - Gotuje dla mnie dzisiaj. Powinien być tu za godzinę. - Gotujący ksiądz, co? – słyszę uśmiech w jego głosie. - Po pierwsze, nie jest jeszcze księdzem, a po drugie, jest cholernie dobry w kuchni. - Taa, no cóż, po prostu upewnij się, że nie spodziewa się, że ty będziesz jego deserem. - Jezu, Trent! On jest księdzem! - Jeszcze nie. – mówi ze śmiechem. Przewracam oczami. - A na poważnie. Brzmi to tak, jakbyście byli ze sobą blisko. - Tak jest. – myślę o wszystkich rzeczach, o których mówiłam Alessandrowi; nie sądziłam, że będę kiedykolwiek o nich rozmawiać z kimkolwiek innym niż Trent. – Potrafi naprawdę dobrze słuchać. Zapada długa cisza, i prawie mogę usłyszeć, jak Trent zastanawia się, czy rozmawiałam z Alessandrem o nim. - Dobrze. – mówi w końcu. – Cieszę się, że masz kogoś, z kim możesz porozmawiać. - Tak. Jest świetny. Czuję się, jakbym przez niego poznawała cały Rzym. -To świetnie, Lex. – odpowiada, trochę zrezygnowanym tonem. W ciszy słyszę, jak oddycha. Zamykam oczy i wyobrażam sobie ciepło jego oddechu na swoich włosach. - Cóż.. – mówi po minucie. – Chciałem tylko złożyć ci życzenia i powiedzieć, że za tobą tęsknię, więc…

Tłumaczenie: marika1311

Strona 130

- Dzięki. - Kocham cię. – dodaje tonem, który sprawia, że coś głęboko w mojej klatce piersiowej się skręca. Znowu zamykam oczy i głęboko oddycham. - Pogadamy później. - Pogadamy później. – powtarza i po chwili się rozłącza. Przez kolejną minutę trzymam telefon przy uchu, a słowa „kocham cię” rozbrzmiewają w mojej głowie. - Też cię kocham. – szepcę i odkładam komórkę. Wachluję się dłonią i chodzę po całym mieszkaniu, otwierając wszystkie okna. Chłodne powietrze z dworu napływa do środka i sprawia, że nie jest już tak źle, chociaż nadal ciepło. Udaję się do łazienki i decyduję, by znowu się ogolić, ale przez cały czas, kiedy szykuję się na „randkę” z Alessandrem, nie mogę przestać myśleć o Trencie. Kiedy wychodzę z łazienki, przeszukuję szafę i wyciągam wieszak z czarną, jedwabną bluzką, którą wybrała dla mnie Sam. To moje urodziny i mam ochotę się wystroić. Alessandro zawsze wygląda dobrze. Nie ma powodu, żebym wyglądała jak flejtuch. Zakładam czarny, koronkowy biustonosz i dopasowane stringi, następnie zakładam przez głowę czarną koszulkę. Sam miała rację, perełki dookoła dekoltu przyciągają uwagę do biustu, i przez chwilę myślę o przebraniu się. Ściągam też z wieszaka czarną spódniczkę, którą kupiłyśmy do kompletu, i wsuwam ją przez swoje gładkie nogi. Do połowy uda, więc nie jest nieprzyzwoita, ale czy pomyśli sobie, że wysyłam mu sygnały? A wysyłam? Patrzę na siebie w lustrze i widzę, że moje policzki są zaczerwienione. Jezu, tak tu gorąco. Wachluję się dłonią, kiedy idę do sypialni, by szerzej otworzyć okno, i po drugiej stronie ulicy widzę Napalonego Chłopca. Musi mieszkać na tej ulicy albo gdzieś w pobliżu. Kiedy unosi wzrok i mnie widzi, jego ręce wędrują do zamka od spodni. - Vieni a letto con me, dolcezza53. - Nie! – krzyczę, unosząc ręce w powietrze. Szczerzy zęby w uśmiechu, kiedy całkowicie rozpina zamek. Biegnę do swojej nocnej szafki i wyciągam paczkę prezerwatyw od Sam, a następnie pędzę do łazienki. Otwieram opakowanie od jednego i napełniam go wodą, a potem związuję i biegnę z powrotem do sypialni. Wyciągnął swojego penisa i idzie prosto do moich drzwi. - Nie! – mówię ponownie i rzucam w niego prezerwatywą napełnioną wodą. Odskakuje i wybucha śmiechem, kiedy ta eksploduje przy jego stopach. - Conosco un modo migliore per usarlo54. Biegnę do łazienki i napełniam jeszcze dwa. Rzucam je, a one rozbijają się na chodniku obok niego. Fatalnie celuję. 53

Chodź ze mną do łóżka, słodka.

54

Znam lepszy sposób, w jaki możemy z nich skorzystać.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 131

Uśmiecha się do mnie. - Vuoi assaggiare55? Ale w tym momencie między nami staje jakiś mężczyzna. Kładzie dłoń na ramieniu chłopaka i coś do niego mówi, na tyle cicho, że nie mogę tego usłyszeć. Nastolatek zapina spodnie i wślizguje się do baru. Kiedy mężczyzna odwraca się i uśmiecha się do mnie, czuję ulgę, kiedy widzę twarz Alessandro. Unosi brwi. - Problemy ze szkodnikiem? - Tak, dzięki! Zaraz zejdę na dół! Kiedy otwieram drzwi na dole przy schodach, Alessandro stoi tam z dwoma torbami pełnymi zakupów. Uśmiecha się i mam wrażenie, że coś się w nim zmieniło. Nie jestem w stanie powiedzieć, o co dokładnie chodzi, poza tym, że jest lekko pyszałkowaty, czego nie zauważyłam wcześniej. - Twój osobisty kucharz przyjechał. – przesuwa po mnie wzrokiem. – Wyglądasz pięknie. Jestem na boso, w krótkiej spódniczce i cienkiej bluzce z dekoltem, w środku zimy. - Dzięki, ale to chyba jeszcze nieodpowiednia pora. – mówię, drżąc. – Nie da się wyłączyć ogrzewania w moim mieszkaniu, więc na górze jest ciepło. Właściciel nie odbiera. Napalony Chłopak wytacza się z baru zaledwie kilka metrów dalej. Wygląda na to, że chwilę zajmuje mu, by skupić wzrok, ale kiedy skupia się na Alessandrze, uśmiecha się. - Perdonami Padre, perchè ho peccato56. – chichocze i ponownie wchodzi do baru. Alessandro odchrząka i przenosi wzrok na mnie. - Mogę wejść? Może mógłbym na to zerknąć. - Tak. – mówię, odsuwając się. – Przepraszam za to. Wchodzimy po schodach na górę, do mojego mieszkania, a on od razu kieruje się od kuchni i zostawia tam reklamówki. - Naprawdę tu ciepło. Gdzie masz termostat? - W sypialni. – odpowiadam, wskazując na odpowiednie drzwi. Waha się tylko na chwilę, po czym ściąga marynarkę i wiesza ją na oparciu krzesła w jadalni. Następnie kieruje się do sypialni, a ja idę za nim. - Tutaj. – mówię, wskazuję na ścianę obok łóżka. Obserwuję, jak wzrokiem przemierza mój pokój, na chwilę zatrzymuje się przy łóżku, a potem opada na paczkę prezerwatyw na szafce nocnej. Cholera. Czuję, jak moje policzki czerwienieją, kiedy zgarniam je do szuflady i ją zatrzaskuję, i nawet nie mogę na niego spojrzeć. - Um.. – odchrząkam – cholerne pokrętło się zablokowało.

55

Chciałabyś spróbować?

56

Wybacz mi Ojcze, bo zgrzeszyłem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 132

Podchodzi do ściany i ściąga pokrywkę. - Jest stary. – mówi, oglądając termostat. – Czasami po prostu się psują. – odnajduje pokrętło, ale też nie może nim poruszyć. – Hm… - mówi, ponownie rozglądając się po pokoju. Wreszcie unosi stopę i ściąga buta. - Co robisz? – pytam, a coś w moim żołądku skręca się na myśl, że się rozbiera. - Kiedy wszystko inne zawodzi… - mówi, unosząc but i uderzając jego podeszwą dwa razy w termostat. Cofam się i otwieram szeroko oczy. – Można zrobić to. Uśmiecha się pod nosem, kiedy przekręca pokrętło, a termostat wydaje z siebie dźwięki. - Ale ty nie mogłabyś tego oczywiście zrobić. - Dzięki. Chyba. Z powrotem zakłada buta i idzie do kuchni. Idę za nim i opieram się o próg. - Mogę pomóc? - Nie. To mój prezent dla ciebie. – myje ręce, następnie wyciąga z jednej z toreb butelkę wina i nurkuje w mojej szufladzie w poszukiwaniu korkociągu. – Ty masz tylko odpoczywać i się bawić. – dodaje, wyciągając korek. Otwiera butelkę, wyciąga z szafy dwa kieliszki i nalewa do nich wina. - To kolejne z twoich ulubionych? – pytam, biorąc napój z jego rąk i wąchając go. - Tak. - Wciąż nie zabrałeś mnie na zakupy. Podnosi wzrok znad szafki, z której wyciąga patelnię. -Prawda. Zapomniałem. Musimy to wkrótce zrobić. - Więc, jak tam twoje Boże Narodzenie? Zerka w moją stronę znad obieranego ząbka czosnku. - Jesteśmy wtedy dość zapracowani, więc… - otwieram szerzej oczy, a on się uśmiecha. – Było uroczo. A twoje? Pociągam długi łyk wina, zanim odpowiada. - Stresująco. Trent był w domu. Przestaje obierać i odwraca się do mnie. - Czy wy… byliście razem? – rumieni się lekko. - Nie, nie spaliśmy ze sobą, jeśli o to pytasz. Cóż… a właściwie to tak. – dodaję, kiedy przypominam sobie ostatnią noc Trenta w domu. – Zasnęłam w jego pokoju jednej nocy, kiedy akurat wyszedł, a kiedy się obudziłam, spał obok mnie. Wtedy zdałam sobie sprawę, jak bardzo potrzebowałam swojego przyjaciela z powrotem. Alessandro kiwa głową. - Więc rozmawialiście?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 133

- Tak. Myślę, że jakoś to wszystko rozpracowaliśmy. To znaczy… nie minęły mi romantyczne uczucia względem niego, ale muszę je ignorować. Zgodziliśmy się, że postaramy się wrócić do tego, co mieliśmy kiedyś. Wyciąga moją deskę do krojenia i nóż, i zaczyna siekać czosnek. - I czujesz się dobrze z tą decyzją? Kiwam głową. - W momencie, gdy porozmawialiśmy, poczułam się lżejsza. To po prostu tak długo siedziało mi na sumieniu, wiesz? Walczyłam z tym każdego dnia i to mnie rozdzierało. Ale teraz mam z powrotem i brata, i przyjaciela. Idziemy dalej z tym, co się wydarzyło. Więc, tak. Naprawdę czuję się dobrze z tą decyzją. Uśmiecha się do mnie. - Cieszę się, że byłaś w stanie to rozpracować. Miłość rodziny to jedna z najważniejszych rzeczy. Przez następne pół godziny obserwuję go, kiedy porusza się po kuchni, w czym oczywiście nie ma mniej wdzięku, niż zazwyczaj. A kiedy kończy i wszystko gotuje się już w garnku, siadamy na kanapie. - Widujesz się w ogóle ze swoją rodziną? – pytam, mieszając wino w moim drugim kieliszku. Powoli kiwa głową. - Dziadek nie ma się za dobrze, więc wracam na Korsykę, kiedy tylko będę mógł. - Widziałeś ich w ogóle w święta? - Nie, niestety. – uśmiecha się lekko. – Jak już wspomniałem, jesteśmy dość zajęci w tym okresie. Również się uśmiecham. - Ale zaplanowałem podróż w przyszłym miesiącu. - Na jak długo? - Trzy dni. Tylko tyle mam czasu. Ale to wystarczy, by sprawdzić, co u nich i upewnić się, że babunia ma wszystko, co potrzebuje, by zająć się mamą i dziadkiem. - Twoja matka wciąż z nimi mieszka? – popijam wino i obserwuję jego twarz. Osuwa się głębiej na poduszki. - Po jej załamaniu już nigdy nie było dobrze. Potrzebuje kogoś, by się nią opiekował. - Co będzie, kiedy przeżyje twoich dziadków? To znaczy, ty nie mógłbyś… no wiesz, wrócić tam i się nią zajmować, nie? Wypija kilka łyków. - Prosiłem o moją rodzinną parafię, Ojciec Costa również, ale to biskup ma nad tym władzę. Wyśle mnie tam, gdzie według niego będę najlepiej służył. - Więc, jeśli nie będziesz mógł wrócić do domu, co się stanie z twoją matką? - Ojciec Costa sprawdzi, czy jest pod opieką. - A co z twoim bratem? Nie mógłby się z nią zająć? Tłumaczenie: marika1311

Strona 134

Podnosi na mnie wzrok. - Lorenzo nie żyje od prawie dwóch lat. Wzdrygam się. - Tak mi przykro, Alessandro. Nie wiedziałam. - Taką wybrał ścieżkę. Prędzej czy później jego grzechy musiały go dopaść. – brzmi to rozsądnie, jednak widzę drżenie jego dłoni, którego jeszcze minuty temu nie było. Sięgam po jego rękę i ją łapię. - Nie miałeś lekko. - Pan sprawdza nas na różne sposoby. – splątuje nasze palce razem, i znowu wypija trochę wina. - Po prostu strasznie mi przykro, że musiałeś przez to wszystko przechodzić. – pochylam się do jego boku, a on pociera moją dłoń kciukiem. - To wszystko sprowadziło mnie tutaj. Siedzimy i słuchamy, jak pokrywa garnka grzechocze, kiedy zawartość zaczyna się powoli gotować. - Chciałabyś pojechać? – pyta nagle. Unoszę głowę znad jego ramienia. - Gdzie? Spogląda mi w oczy. - Na Korsykę. Pojedziesz ze mną? - Ja… - a chciałabym? Zmieniam pozycję, podwijam pod siebie nogi i siadam do niego twarzą w twarz. – Twoi dziadkowie nie mieliby nic przeciwko? - Jestem pewny, że z przyjemnością cię poznają. Myślę nad tym, próbując znaleźć jakąś wadę. - Więc, na trzy dni? Kiwa głową. - Przegapisz trochę zajęć. - Jestem pewna, że ktoś mi da notatki. – mówię do siebie. A potem do niego: - Chciałabym pojechać. Uśmiech rozkwita na jego twarzy, i ściska moją dłoń, zanim ją puszcza i wstaje. - Niedługo będzie kolacja. Kiedy jedzenie jest już na stole, siadamy do niego, jemy i rozmawiamy o wszystkim. Opowiada mi o Korsyce, najwyraźniej ciesząc się na wyjazd. Rozmawiamy też o tym, co zrobimy z wycieczkami, kiedy oboje wyjedziemy. - Kiedy cię przepiszą? – pytam, jednocześnie wysuszając czwarty kieliszek wina. - Jak tylko zostanę wyświęcony. Prawdopodobnie tydzień po Wielkanocy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 135

- Już niedługo. – mówię, zaskoczona nagłym ukłuciem na myśl, że będę w Rzymie sama, bez niego. - W tym roku Wielkanoc jest 5 kwietnia, więc zostało dwa i pół miesiąca. Unoszę butelkę. Kiedy próbuję wlać wina do kieliszka Alessandra, ten podnosi rękę, więc zamiast tego wlewam napój sobie. - Czasami warto zwolnić. – ostrzega. Uśmiecham się. - Jestem teraz całkowicie pełnoletnia. Świętuję. Ale jak tylko kończymy jeść, a ja wstaję, żeby pozbierać naczynia, zdaję sobie sprawę, że pięć kieliszków wina, które wypiłam, to prawdopodobnie za dużo. O trzy. Opieram się o ścianę, kiedy tracę równowagę, a sztućce z talerza, który trzymam, spadają na podłogę z brzdękiem. – Cholera. – mówię, a potem zaczynam chichotać i zerkam na Alessandra. – Wybacz przekleństwa. Bierze naczynia z moich rąk, owija ramię wokół mojej talii i prowadzi na kanapę. - Usiądź. To twoje urodziny, więc ja sprzątam. Zatapiam się w poduszki i odchylam głowę do tyłu. - Jestem pijana. - Tak, jesteś. – mówi z kuchni i słyszę uśmiech w jego głosie. - To twoja wina, bo przez cały wieczór popijałeś jeden kieliszek. Ktoś musiał dopić resztę. Wybucha śmiechem. Zamykam oczy. Pokój wiruje, następnie znika, a w umyśle tworzy mi się kompletna pustka.

***

Wiem tylko tyle, że pęcherz za chwilę mi pęknie. Przyciągam łokieć do oczu, ale to nie powstrzymuje młotka walącego w moją lewą skroń. Przewracam się na brzuch i ukrywam twarz w poduszce, zapada ciemność. To trochę pomaga. Chwileczkę – poduszka? Otwieram szeroko oczy i siadam, ale to tylko powoduje, że młotek w głowie zamienia się w szpikulec do lodu. - Cholera! – mówię, łapiąc głowę w obie dłonie, żeby powstrzymać ją przed eksplodowaniem. – Cholera. – powtarzam, kiedy widzę, gdzie jestem. – Jak dostałam się do łóżka? – pytam na głos, ale na dźwięk swojego głosu się krzywię, więc przestaję się odzywać. Ostatnia rzecz, jaką pamiętam – ja siedzę na kanapie, a Alessandro sprząta w kuchni po kolacji. Co się stało później? Wytężam umysł, ale on też mnie boli, więc kładę się i ponownie chowam twarz w poduszce. Jestem w tej samej koszulce i spódniczce, co wczoraj. Alessandro ułożył mnie do łóżka? Tłumaczenie: marika1311

Strona 136

Nieważne. Nie zamierzam teraz o tym myśleć. Sen. Po prostu muszę przespać się dzień lub dwa i wszystko będzie dobrze. Moje myśli zamieniają się w przypadkowe zdjęcia i nie bardzo zwracam na to uwagę, dopóki w jednym z nich nie widzę Alessandra, pochylającego się nade mną. Odgarnia mi włosy z twarzy i przybliża się bardziej. Ustami delikatnie dotyka moich warg. „Dobranoc, Lexie. Śpij dobrze”. - O mój Boże. – mamroczę w poduszkę. Alessandro zaniósł mnie do łóżka. – O Boże. – bełkoczę ponownie. Proszę, niech ktoś mi powie, że na niego nie zwymiotowałam, ani nic podobnego. Kiedy ostatni raz przeżywałam zawód miłosny, wylądowałam w łóżku ze swoim bratem, więc wszystko możliwe. Chociaż bardzo chcę się tylko przespać i zapomnieć, że to się wydarzyło, mój pęcherz ma inne plany i wypędza mnie z łóżka. Trzymam się mebli dla utrzymania równowagi, kiedy zmierzam do łazienki. Kiedy siedzę na muszli i załatwiam swoją potrzebę, myślę o prysznicu, bo, nie oszukujmy się, śmierdzę, ale nie mam w sobie energii, i zdecydowanie nie zamierzam dziś nigdzie wychodzić, więc zamiast tego przemywam tylko twarz wodą, myję zęby i wracam do łóżka. Ale kiedy mijam stół w jadalni, zauważam notatkę. Łapię ją i spostrzegam zaskakująco niechlujne pismo Alessandra.

Mam nadzieję, że dobrze spałaś. Zadzwoń, kiedy wstaniesz.

Kiedy wracam do swojego pokoju i sprawdzam telefon, widzę wiadomość od Trenta. - Szczęśliwego dnia po twoich urodzinach. Mam nadzieję, że kolacja była dobra. Kocham cię. - Dzięki. – odpisuję. – Kac. Wracam do łóżka. Też cię kocham. Układam się na poduszkach, a zmiana pozycji sprawia, że czuję w głowie pulsowanie. Po minucie przestaje, i wtedy wybieram numer Alessandra. Kiedy odbiera, słyszę sporo hałasu w tle. - Cześć, Lexie. – mówi. – Mam nadzieję, że przeżyłaś noc. - Ledwo. – mamroczę do telefonu. – Gdzie jesteś? Ledwie cię słyszę. - Na ringu w centrum młodzieżowym. – odpowiada. – Jest sobota po południu. - Popołudnie? Naprawdę? Wybucha śmiechem, a potem mówi „Rapida57, Franco!” - Co? – pytam, zanim dociera do mnie, że nie mówił tego do mnie. - Przepraszam za zakłócenia. Jak się czujesz? - Jak gówno. - Ach. Następnym razem będę musiał bardziej cię pilnować. Przyciągam poduszkę na głowę.

57

Szybciej!

Tłumaczenie: marika1311

Strona 137

- Masz na mnie zły wpływ. Hałas w tle cichnie, i chwilę później ponownie się odzywa: - Mam? - Tak. Nigdy w życiu nie byłam tak pijana. - Jeśli pamięć mnie nie myli, to próbowałem cię ostrzec. - Cóż, moja pamięć w ogóle mi nie służy… poza… - przez głowę przemyka mi jego obraz, pochylającego się nade mną i całującego mnie. - Co pamiętasz? – próbuje namówić mnie, bym coś powiedziała. - Czy ty…? – potrząsam głową, co sprawia, że przez moją czaszkę przetacza się fala bólu. – Nie, nieważne. Zapomnij. Nawet jeśli to zrobił, to niczego nie oznacza, prawda? - Jest coś innego, co chcę ci pokazać. – mówi po chwili. – Skoro w następny piątek nie ma żadnej wycieczki, miałem nadzieję, że mógłbym cię ukraść na parę godzin. - Och! Tajemnica. - Obawiam się, że nie wszystko jest tak tajemnicze, ale pomyślałem, że to może cię zaintrygować. - Co to jest? - Wystawa grafiki pompejańskiej w Muzeum Narodowym w tym miesiącu. - O mój Boże! Poważnie? Dlaczego nie powiedzieli nam o tym w szkole? - Nie mogę mówić o motywacjach twoich nauczycieli, ale mogę mówić o własnych. Chciałem to zobaczyć, ale czekałem, aż wrócisz. - Więc, w piątek? Wciąż tam będzie? - Do końca stycznia. - Więc wchodzę w to. - Doskonale. Więc wtedy się zobaczymy. I jeszcze raz wszystkiego najlepszego. Kiedy się rozłączam, przewracam się i ponownie chowam twarz w poduszce. Mam zamiar spać aż do moment, gdy będę musiała wstać na zajęcia w poniedziałek. A jeśli głowa nie przestanie mnie boleć, to może do wtorku.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 138

Rozdział siedemnasty Oczywiście wcześniej już byliśmy w Muzeum Narodowym. To było jedno z pierwszych miejsc, do których Alessandro mnie zabrał. Są tu trzy pomieszczenia, w których – kiedy byliśmy tu we wrześniu – były objazdowe wystawy ceramiki z drugiego i trzeciego wieku. Zmierzamy prosto do nich. - Naprawdę chcę się znaleźć w Pompejach, zanim wyjadę. – mówię do niego, kiedy idziemy w stronę wystawy. – Widziałam Florencję i Wenecję na wycieczkach klasowych, a w przyszłym miesiącu zobaczę Korsykę – posyłam mu uśmiech – za co ci dziękuję, ale nigdy nie byłam na południu. - Tylko trzy godziny pociągiem stąd. – odpowiada. – Moglibyśmy tam pojechać. Staram się z całych sił, żeby nie zacząć skakać i klaskać jak pięcioletnie dziecko. - To byłoby niewiarygodne. Wchodzimy do pierwszego z pomieszczeń i poświęcamy chwilę na przejrzenie ulotek. Wezuwiusz pochował Pompeje pod popiołem w 79 roku, więc wszystkie elementy tej sztuki są z pierwszego wieku, lub wcześniej. I to jest niesamowite. Są tu posągi, malowane ceramiki oraz freski, które zostały usunięte z popadających w ruinę ścian i zakonserwowane. Obok każdej rzeczy stoi tabliczka z kilkoma informacjami oraz o tym, gdzie w Pompejach została znaleziona. Spędzamy kolejne dwie godziny na chodzeniu po dwóch pomieszczeniach. - To jest więcej niż super. – mówię nad ramieniem do Alessandra, kiedy wchodzimy do trzeciego i najmniejszego pokoju. Łapie mnie za ramię akurat wtedy, gdy wpadam na znak. Wyszczerza zęby w uśmiechu, kiedy wyrywa mi się sapnięcie. - Najlepiej byłoby, gdybyś powstrzymała swój entuzjazm na tyle długo, żeby uważać na swoje kroki. Szczerze wątpię, że limit na twojej karcie kredytowej obejmuje uszkodzenie czegokolwiek w tej sali. - Przepraszam. – mówię, prostując znak, a następnie odwracam się do pokoju. Bezpośrednio przede mną stoi rzeźba. Głównie to para torsów i nóg, bo głowy i ramiona odpadły, ale nie ma wątpliwości, co robią. Tors nagiego mężczyzny jest osadzony na pniu, a jego ogromny penis, który zdecydowanie nie odpadł, jest przyciśnięty od tyłu do półnagiej kobiety. Coś porusza się między moimi nogami i nie mogę spojrzeć na Alessandra. - Cóż, to jest coś, no nie? – mówi, i kiedy w końcu zbieram się na odwagę, żeby na niego spojrzeć, widzę, że unosi brwi, i połowicznie się uśmiecha. - Um… tak. Coś. Odwracam moją płonącą twarz do ściany, a mój wzrok spada wprost na fresk, na którym kobieta z mężczyzną robią to na pieska. - O mój Boże! – mówię, ponownie się odwracając. – Tak właściwie, to co do diabła ten znak przedstawia? Cofam się i na niego zerkam. Jest tam ostrzeżenie, w języku włoskim i angielskim, które ostrzega, że wystawa w tym pokoju zawiera sztukę erotyczną. Tłumaczenie: marika1311

Strona 139

- Bez żartów. – mamroczę. – Chodźmy. – mówię do Alessandra, ale on tylko zagłębia się dalej w pomieszczenie. - Lexie, to jest sztuka. Jestem zainteresowany i chciałem to zobaczyć. - Naprawdę? – pytam, dając krok naprzód. Odwraca się do mnie i unosi brwi. - Ludzie uprawiają seks. To cię zawstydza? Gdybym była tu sama, to na pewno chciałabym to zobaczyć. Ma rację. To autentyczna, starożytna sztuka, której nie mogłabym zobaczyć nigdzie indziej. Ale nie jestem tu sama. Przyszłam tu z bardzo seksownym mężczyzną w białej koloratce, który mógł – lub nie – zawlec mój pijany tyłek do łóżka i mnie pocałować. - To tylko… ja… Łapie mnie za rękę i ciągnie w swoją stronę. - To fascynujące, Lexie. Przeczytaj to. – mówi, wskazując na tablicę obok innego obrazu. Zdjęcie zostało wykonane w Pompejach, więc najwyraźniej ten fresk nadal tam jest, w Domu Wettiuszów58. To obraz Priapa, greckiego boga płodności. Spod tuniki wystaje mu penis, który mógłby zwisać do kolan, gdyby nie był w pozycji poziomej, bo gość go trzyma w ręce. – Pisze tutaj, że freski i rzeźby Priapa były powszechne w wejściach dawnych gospodarstw rzymskich. – mówi, przebiegając palcami po słowach na tablicy. – Mówiono, że głaskanie penisa przy wejściu przynosi szczęście. O. Mój. Boże. Jak to jest, że stoję tutaj i słucham prawie-księdza mówiącego o „głaskaniu penisa przy wejściu”? - Taa… wow. – mówię, odwracając się i przyciskając dłonie do moich płonących policzków. – To… Um… fascynujące. Przechodzi do następnego elementu: mozaika z kąpieli – jak mówi tablica – kobiety leżącej na plecach, dogadzającej ręką bardzo napalonemu mężczyźnie (sądząc po wielkości jego erekcji). Moja twarz za chwilę spłonie. Naprawdę. Idę do przodu z Alessandrem i przeglądam każdy element, zatrzymując się przy nich na tyle długo, by pomyślał, że naprawdę je oglądam. Czekam w drugim pomieszczeniu, kiedy on w końcu wychodzi kilka minut później. - Myślę, że wyłania się z tego interesujący portret ludzkiej natury, prawda? – pyta. - Tak. Zdecydowanie. - Nie zmieniła się za bardzo w ciągu dwóch tysięcy lat. – spoglądam na niego, żeby sprawdzić, czy się ze mnie nabija, ale patrzy na mozaikę na ścianie i ma poważną minę. – Widziałaś już wystarczająco? – pyta w końcu, zwracając na mnie uwagę. Widziałam więcej niż wystarczająco. - Chodźmy.

58

Budynek odkopany w Pompejach w XIX wieku, należał do dwóch chłopców.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 140

***

Jestem zaskoczona, kiedy podczas przygotowywania obiadu dzwoni do mnie Sam. Posyła mi smsy od czasu do czasu, a ja dość ciężko pracuję nad tym, żeby trzymać naszą rozmowę z dala od tematu Trenta, ale jeszcze do mnie nie dzwoniła, od kiedy tu jestem. - Zdobyłam bilety, żeby zabrać Trenta, żeby zobaczyć Eda Sheerana w czwartek w San Francisco! – krzyczy do telefonu, kiedy odbieram. - Trent go uwielbia. Twarz szczypie mnie od niespodziewanych łez, kiedy sobie przypominam te wszystkie razy, kiedy siadał z gitarą na krawędzi mojego łóżka i śpiewał mi The A Team. Zawsze myślałam, że ta i „Ktoś, jakoś” – to nasze piosenki. - No raczej! Dlatego zdobyłam bilety. I rezerwację w hotelu Hyatt59. To będzie noc, której nigdy nie zapomni, zakończona szalonym, zwierzęcym seksem, który wstrząśnie jego światem. Oddycham głęboko. Tego właśnie chciałam. Trent i ja dogadaliśmy się – co oznacza, że on będzie spotykał się z innymi ludźmi. - Oszaleje ze szczęścia. – I mam nadzieję, że ja nie oszaleję.

***

A jednak. Spędzam następny weekend na podsycaniu mojej obsesji, wyobrażając ich sobie razem na sposoby, których wolałabym nie widzieć. W piątek rano siedzę na zajęciach i ciągle zerkam na zegarek, licząc godziny. San Francisco jest dziewięć godzin do tyłu za Rzymem, więc teraz jest tam… jedenasta w nocy. Koncert prawdopodobnie właśnie się kończy. Idą teraz do hotelu? Zatrzymają się gdzieś po drodze na drinka? Może na szkocką? Cholera. Przestań! Nie mogę się torturować takimi myślami. Ruszam dalej, budując nowe życie z nowymi przyjaciółmi. Minęło sześć miesięcy, odkąd przespałam się z Trentem. To historia starożytna, a on też ruszył naprzód. Wszystko jest dobrze. Wszystko jest dobrze. Wszystko jest dobrze. Jeśli powiem to sobie wystarczającą ilość razy, to może zacznę w to wierzyć.

59

Międzynarodowa sieć luksusowych hoteli

Tłumaczenie: marika1311

Strona 141

Prawda jest taka, że uwielbiam swoje tutejsze życie. Uwielbiam czas spędzany z dziećmi w Watykanie, jak i przesiadywanie ze znajomymi ze szkoły w kafejkach, popijając espresso i jedząc ciasta. Uwielbiam celowe gubienie się w uroczych uliczkach Rzymu i dokonywanie nowych, wspaniałych odkryć – krusząca się, marmurowa fontanna w niewidocznej alejce; ukryte katakumby; spokojny, nieodkryty ogród kwiatowy, zaledwie kilka kroków na uboczu. Uwielbiam zabierać kanapkę, szkicownik i iść na most, skąd obserwuję i szkicuję artystów rozstawionych wzdłuż Tybru, a którzy sami szkicują swoje rzymskie scenerie. Szkicuję onieśmielonych turystów, którzy potykają się na bruku na rozległym kwiatowym placu Campo de’ Fiori60. Szkicuję smutnego, bezdomnego człowieka, siedzącego na rogu ulicy z gitarą. Uwielbiam Rzym. Uwielbiam swoje zajęcia. Moi nauczyciele są świetni. Zaczynam nawet uwielbiać Abby. Sprawa mojego stażu też zapowiada się dobrze. Byłam bardzo zdenerwowana, dopóki Alessandro nie napisał mi listu polecającego, który – jak sądzę – może pomóc wypchnąć mnie ponad innych kandydatów. Jego święcenia są za mniej niż dwa miesiące, i czasami, kiedy o tym rozmawiamy, staje się cichy i refleksyjny. Myślę, że to normalne, że będzie teraz dużo myślał nad swoją decyzją. To znaczy… to jest to. Poświęca Bogu swoje życie. Żadnej otwartej furtki. Nie jest tak, że za miesiąc czy dwa może powiedzieć Hej, Boże? Sorry, że rezygnuję, ale chyba zmieniłem zdanie. Chociaż przysięga, że decyzja została podjęta miesiące temu, kiedy biskup go wezwał, i przyjął śluby celibatu. Mówi, że już ta przysięga wiąże go z Kościołem. I cieszę się razem z nim, jeśli to jest to, czego on pragnie. Naprawdę się cieszę. Naprawdę. Zerkam na zegarek. Dziesięć po ósmej. Jak to możliwe, że czas mija tak wolno? Liczę na palcach, żeby się upewnić, że mam rację. Tak, jest dziesięć po jedenastej w San Francisco. Całuje ją? Nie. Nie zamierzam o tym myśleć.

***

Nasza popołudniowa wycieczka do Watykanu trzyma moje myśli z dala od tego, przeważnie, a Alessandro i ja idziemy potem na jakąś przekąskę. Ale gdy dostaję wiadomość od Sam – Twój przyrodni brat jest pieprzonym mistrzem mojego wszechświata – znowu czuję się, jakbym dostała pięścią w żołądek. Czy to oznacza, że ze sobą spali? Wstrząsnęła jego światem? Bo wydaje się być dość wstrząśnięta. Nie mogę jej nawet odpisać. Czuję, że eksploduję od środka i potrafię myśleć tylko o tym, jak bardzo za nim tęsknię. Tęsknię za skuleniem się w jego ramionach i opowiadaniem mu o moim

Plac znajdujący się w pobliżu placu Navona. Nazwa oznacza pole kwiatów – i aż do średniowiecza plac zachowywał formę łąki.

60

Tłumaczenie: marika1311

Strona 142

dniu. Tęsknię za wiedzą, że zawsze będzie mój – że nikt nigdy nie pozna mnie tak, jak on. Tęsknię za jego ustami i dłońmi. Tęsknię za jego ciałem i duszą. Tęsknię za każdą jego częścią. Czuję się taka pusta. Można umrzeć przez pustkę?

***

Dostałam wszystkie zadania od swoich profesorów i oddałam je wykonane wcześniej. Czuję się umiarkowanie winna, że opuszczam zajęcia na trzy dni, zwłaszcza, że Alessandro mówił, że nie ma tam zbyt wiele sztuki historycznej do zobaczenia, ale to Korsyka. Z Alessandrem. Na trzy dni. Z Alessandrem. To piękny dzień lutego – ciepłe, błękitne niebo bez ani jednej chmurki. Wdycham świeże powietrze, które jest tak świeże tylko po deszczu, który spadł zeszłej nocy, kiedy zza rogu wyjeżdża z piskiem opon taksówka, rozlewając wokół siebie wodę z kałuży i pędząc moją ulicą. Odskakuję od krawężnika do moich drzwi, kiedy auto wjeżdża na chodnik i zatrzymuje się tuż przede mną. Wysoki mężczyzna w niebieskiej, szafirowej koszuli na guziki wychodzi, a ja się zastanawiam, co robi w mojej alejce. Bar jest nieczynny, a nie ma tu za wiele innych rzeczy. Stoję schowana w progu, na wypadek, gdyby kierowca taksówki zdecydował się nie zostawiać żadnych ocalałych na swojej drodze. - Masz swój paszport i wizę studencką? – słyszę charakterystyczny, jedwabny głos Alessandra i kiedy podnoszę wzrok, widzę go przed sobą, uśmiechającego się. – Jedziemy do Francji, a nie wpuszczą cię z powrotem do Włoch, jeśli nie będziesz ich mieć. - Co ty masz na sobie? – pytam, wchodząc na chodnik i wpatrując się w niego. Patrzy w dół na siebie, rozkładając lekko ramiona. - Myślę, że ludzie nazywają to ubraniami. Ma koszulę rozpiętą przy kołnierzyku, a jej niebieski kolor dodaje inny odcień jego oczom koloru węgla, które teraz wyglądają, jakby były w barwie indygo. Tył koszuli jest puszczony luźno na jeansy, które doskonale mu pasują. I Boże, jest cholernie seksowny. - Wyglądasz… niesamowicie. Spuszcza wzrok, ale widzę, jak od uśmiechu drżą mu wargi, kiedy bierze ode mnie bagaże i wkłada je do bagażnika, który otworzył kierowca. - Cieszę się, że to pochwalasz. Wsuwa moją zużytą, wytartą walizkę obok swojej czarnej, sportowej i skórzanej, a potem, z ręką na moich plecach, prowadzi mnie do tylniego siedzenia. - Skąd ta zmiana? – pytam, kiedy otwiera drzwi i pokazuje mi, bym weszła. - Jestem na wakacjach. – siada obok mnie. – Naprawdę na to czekałem. - Ja też. – mówię, ale bardziej brzmi to jak ja teeeeOCH, kiedy taksówka rusza z szarpnięciem, które pozbawia mnie oddechu. – Więc… twoja rodzina… nie mają nic przeciwko, że Tłumaczenie: marika1311

Strona 143

przyjeżdżam? – pytam, żeby odciągnąć swoją uwagę od nadchodzącej śmierci czyhającej na mnie na każdym rogu. - Babunia jest zachwycona. Zagłębiam się w siedzeniu, odwracając się do niego. - Opowiedz mi o niej. Jego jedno ramię unosi się, w geście wzruszania ramionami, i jest to gest tak zwykły, że trochę mnie zaskakuje. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek widziała go tak zrelaksowanego. Pasuje mu to. - To typowa babcia. Ma bzika na punkcie wszystkich dookoła niej – uśmiecha się do mnie – więc wkrótce także i ciebie. - Jesteście ze sobą blisko? Zaciska usta i kiwa głową, lekko zamyślony. - Zajęło to trochę czasu, ale tak, staliśmy się sobie bliscy. Lecę na drzwi taksówki, kiedy jedziemy po rondzie, co znowu pozbawia mnie oddechu. - Miałeś szesnaście lat, kiedy się do nich wprowadziłeś, prawda? – kiedy to mówię, zdaję sobie sprawę, że brzmię trochę histerycznie. Po prostu nie wyglądaj przez szybę, pouczam się w duchu. W przeciwieństwie do Alessandra, który jest opanowany. Kiwa głową. - Jak to było… wprowadzić się do dziadków? – Po prostu wciąż rozmawiaj i nie patrz przez okno. - Dla mnie oznaczało to, że nie będę już musiał radzić sobie sam. Szczerze mówiąc to była ulga, ale Lorenzo nie widział tego w ten sposób. Był tam tylko kilka miesięcy, zanim wyjechał. - To było dla ciebie trudne… po tym wszystkim, przez co razem przeszliście? - Babunia przeżyła to gorzej niż ja. Lorenzo był wściekły, i nie było nic, co mógł ktokolwiek zrobić, żeby to zmienić. Miałem nadzieję, że znajdzie spokój w Bogu i Kościele, tak jak ja to zrobiłem, ale tak się nie stało. Odchylam się na swoim miejscu i patrzę na niego przez długą minutę, chwilowo zapominając, że znajduję się w pędzącej taksówce. - Jak zmarł? Alessandro się wzdryga, a ja żałuję, że nie mogę cofnąć tego pytania. - Został zastrzelony przez właściciela sklepu spożywczego w czasie napadu. - Przykro mi. Zagłębia się w siedzeniu i ściska moją dłoń. - Pogodziłem się z tym. Pochylam się w jego stronę, on owija ramię wokół moich barków, i jakoś reszta podróży nie wydaje się taka straszna.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 144

***

- Lecimy tym? – pytam, wbijając pięty w ziemię, jak tylko wychodzimy z terminalu na asfalt. Powinnam była się domyślić, co jest grane, kiedy nie szliśmy tunelem prowadzącym do samolotu, ale nie zastanawiałam się nad rozmiarem samolotu, którym polecimy. Byłam zbyt zajęta tym, by nie okazać Alessandrowi, jak się boję lotu. Łapie moją dłoń. - Coś nie tak? - To. – wskazuję palcem na maleńki samolocik, do którego wszyscy inni wchodzą bez mrugnięcia okiem. – Jest może jakiś pociąg… albo autobus? - Korsyka to wyspa, Lexie. – jego głos jest spokojny, ale rozbawienie iskrzy się w jego oczach. - Okej, więc może łódź? Tu musi być gdzieś łódź, prawda? - Tak, właściwie jest tu łódź. Zaczynam tracić dech i opieram ręce na kolanach. - Więc możemy nią płynąć? Proszę? - Chodzi o twój lęk wysokości? - O moim strachem przed runięciem z nich w dół. Tak. - Mogę cię namówić do lotu tym bardzo sprawnym statkiem, jeśli obiecuję, że będę cię rozpraszać? Oddychaj. Oddychaj. Oddychaj. - Jak? - Moim dowcipem, nieskończonym potencjałem wciągania w rozmowę lub, jeśli wszystko inne zawiedzie, tym. – wyciąga małą, białą papierową torbę i mi ją wręcza, kiedy ja wciąż stoję pochylona, próbując złapać oddech. Biorę ją od niego i przytykam do ust, oddychając w torebkę, która się porusza wraz z moim niespokojnym oddechem. - Nie do końca to miałem na myśli. Kiedy w końcu mogę oddychać, staję prosto i zerkam w torbę. Porzeczkowe rogaliki. Cztery. - Mam nadzieję, że nie chcesz żadnego z nich, bo właśnie na wszystkie naplułam. - Jesteś gotowa? – pyta, zerkając w kierunku samolotu. Obożebożebożeboże. Łapie mnie pod łokieć i powoli suniemy ku maszynie. Wejście po schodkach zajmuje mi kilka minut, a Alessandro kładzie dłoń na moich plecach, przypominając mi, bym się pochyliła, kiedy dotrę do drzwi. Wchodzę do środka i rozglądam się.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 145

W samolocie, którym leciałam do San Jose, mogłam usiąść tak daleko od okna, że mogłam udawać, że nie istnieje. Tutaj to niemożliwe. Jest tu dwanaście rzędów, po trzy siedzenia, dwa po jednej stronie, i jedno miejsce po drugiej. Najwyraźniej jesteśmy ostatni na pokładzie, bo stewardessa wyglądająca na udręczoną pogania nas przez wąskie przejście między rzędami do naszych miejsc, w piątym rzędzie – na szczęście, są tu dwa fotele obok siebie. Alessandro gestem wskazuje mi, bym weszła pierwsza. Potrząsam głową i wskazuję na miejsce dalej od okna. Stewardessa warczy coś na po włosku, a Alessandro odmrukuje coś w odpowiedzi, a następnie sam zajmuje miejsce pod oknem. Siadam obok niego i zapinam pasy. Wykręca rękę ku mnie i łapie mnie za dłoń, czemu się nie opieram. Kiedy parę minut później wznosimy się w powietrze, czuję, jak staw w dłoni Alessandra przeskakuje pod moim morderczym uściskiem. - Chyba cię połamałam. – mamroczę, próbując lekko rozluźnić swój ścisk. – Przepraszam. - Możesz mnie łamać. – wyciąga swoją dłoń z mojej i okrąża mnie ramieniem, przyciągając mnie blisko siebie. Odwracam twarz i chowam ją w jego koszulę, a on głaszcze moje włosy. - Twoja żona boi się latania? – słyszę kobiecy głos z naprzeciwka, ale nie poruszam się, bo w końcu znajduję się w pozycji, która jak na razie się sprawdza. - Tak, boi się. – głos Alessandra wibruje we mnie, bo moje ucho jest przyciśnięte do jego klatki piersiowej, i jestem więcej niż trochę zaskoczona, że nie poprawił tej kobiety; że nie powiedział jej, że nie jestem jego żoną. Ale zamiast tego, kiedy mocniej się w niego wtulam, opiera podbródek o czubek mojej głowy i czuję we włosach jego oddech. Lubię tą wersję Alessandra – tego bez białej koloratki.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 146

Rozdział osiemnasty Do czasu, aż lądujemy czterdzieści minut później, moje nerwy mają mniej wspólnego ze runięciem w przestrzeń z latającej puszki, a więcej z poznania rodziny Alessandra. Odnalazłam klucz do spokojnego latania. Po prostu muszę zacząć martwić się czymś innym. Pilot zatrzymuje samolot. Po kilku minutach, kiedy świeże powietrze wlatuje do środka przez otwarte drzwi, wiem, że dobrze by było oderwać się od Alessandra. - Nie było tak źle, prawda? – pyta, kiedy na niego spoglądam. Jestem pewna, że zostawiłam na nim odcisk swojego ciała. - Skoro tak mówisz. – oddycham głęboko i z ulgą, po czym schylam się i schodzę na dół. Alessandro idzie za mną, a potem przez terminal, z dłonią na moich plecach. Lotnisko jest małe, i wygląda na to, że nasz samolot jest tu w tej chwili jedyny, więc szybko dostajemy nasze bagaże. Patrzę na Alessandra, kiedy podchodzimy do taksówki, która stoi przy chodniku. - Proszę, powiedz mi, że korsykańscy taksówkarze nie są samobójcami. Pochyla się ku kierowcy. - Êtes-vous suicidaire61? Kierowca, przystojny mężczyzna koło trzydziestki, odsłania krzywe zęby i parska śmiechem. - Non. Alessandro odwraca się z powrotem do mnie. - Najwyraźniej ten jeden nie. - To nie brzmiało jak włoski. – mówię. - To jest Francja, Lexie. – mówi z rozbawionym uśmiechem, popychając mnie lekko do środka. – Tutaj mówią po francusku. Wślizguję się na siedzenie, a on siada obok mnie. - A co z twoją rodziną? Mówią w ogóle po angielsku? - Matka tak, ale dziadkowie nie. Aż do teraz o tym nie pomyślałam. - Będzie dobrze, Lexie. – mówi, ściskając moją dłoń, odczytując niepokój z mojej twarzy, który, jestem pewna, wyraźnie widać. Pochyla się do przodu. - Cardiglione. – mówi do kierowcy, a my ruszamy ulicą jak wystrzeleni z procy.

61

Jesteś samobójcą? (francuski)

Tłumaczenie: marika1311

Strona 147

***

Taksówkarz kłamał. Wiem to stąd, że prawie umarliśmy trzy razy, zanim opuściliśmy granice miasta, a potem kolejne drzwi, kiedy pędziliśmy krętą, wąską drogą, na wyrzeźbionym brzegu niedaleko oceanu. Pół godziny później, kiedy kierowca w końcu się zatrzymuje, z poślizgiem, serce mam w gardle. Obok samochodu znajdują się strome, marmurowe schody prowadzące z drogi na ścieżkę, między rzędami pączkujących winorośli, stoi na wzgórzu dwupiętrowy dom. Alessandro płaci kierowcy, następnie wysiada i wyciąga nasze torby z bagażnika. Obracam się o sto osiemdziesiąt stopni. - Pięknie tutaj. – mówię, rozglądając się i patrząc na kobaltowo niebieski ocean po drugiej stronie ulicy. - To prawda. – odpowiada. Przerzuca swoją torbę przez ramię, bierze moją walizkę do ręki, a drugą dłonią bierze mnie za rękę i prowadzi ku schodom. Kiedy docieramy na szczyt, zdaję sobie sprawę, że winorośle to tylko wierzchołek ogromnego ogrodu. Na prawo, obok winorośli, które dopiero zaczynają kwitnąć, są drzewa owocowe, a po lewej widać duży płat świeżo przeoranej ziemi. - Kim jest ogrodnik? - To mój dziadek. – mówi, prowadząc mnie dalej. Starsza kobieta, z figurą gruszki, wybiega przez drzwi z domu, wyrzucając ręce w powietrze i rzucając francuskim tak szybko, że udaje mi się wyłapać tylko „Alessandro!”. Jej twarz pokryta jest delikatnymi zmarszczkami, a w jej ciemnych włosach, splecionych z tyłu głowy w kok, pobłyskują siwe pasma. Ale ma takie samy oczy, jak Alessandro. Dobiega do nas, zanim my docieramy do drzwi, i po przytuleniu swojego wnuka, bierze moją twarz w dłonie. - Jolie fille, jolie fille! Bienvenue!62 Składa mi na obu policzkach mokry pocałunek, następnie bierze moją dłoń i holuje mnie do domu, krzycząc coś do drzwi. Kiedy wchodzimy do środka, niski, gruby mężczyzna o siwych włosach pojawia się w korytarzu. - Alessandro – mówi, klepiąc wnuka po plecak i całując go w oba policzki. - Pépé63, to jest Lexie. – mówi Alessandro, biorąc mnie za rękę i przyciągając bliżej. Jego dziadek kładzie dłonie na moich ramionach i całuje mnie w policzki. - Bienvenue. - Merci64. – mówię. I to by było na tyle z mojej znajomości francuskiego. - Lexie, to moi dziadkowie. Możesz czuć się swobodnie, nazywając ich Mémé i Pépé, tak jak ja.

62

Francuski – Ładna dziewczyno, ładna dziewczyno! Witamy!

63

Francuski – dziadek, dziadzio

64

Francuski - dziękuję

Tłumaczenie: marika1311

Strona 148

Jego dziadkowie prowadzą nas głębiej w dom, do salonu. Na krześle blisko okna siedzi kobieta robiąca na drutach – która nie może być nikim innym, jak jego matką. Jest wysoka i smukła, ubrana w czarną spódnicę i biały top, ciemne włosy na ściągnięte w ciasny kok. Ma takie same wysokie kości policzkowe oraz łukowate brwi ponad oczami w barwie węgla. I tak jak on – prosty nos i pełne usta. I kiedy podnosi wzrok i lekko się uśmiecha, Alessandro odwzajemnia gest. Odkłada na bok swoją robótkę i wstaje. - Dobrze mieć cię w domu, synu. Prowadzi mnie do niej i całuje ją w oba policzki. - Mamo, chciałbym przedstawić ci Lexie Banks. Sięga po moją dłoń i ściska ją między swoimi, a ja lekko się wzdrygam, kiedy spostrzegam blizny na jej nadgarstkach. Dziesięć lat później wciąż są widoczne. Wygląda na to, że traktuje sprawę poważnie, a ja przyłapuję się na myśleniu o tym, jak udało jej się przetrwać. - Alessandro dużo mi o tobie opowiadał. – jej głos jest głębszy, niż bym się kiedykolwiek spodziewała, i delikatny, jej słowa płyną gładko i wolno, a między nimi słychać lekki włoski akcent. Zerkam na niego, zastanawiając się, co dokładnie o mnie mówił. - Miło panią poznać. - Możemy zaoferować ci orzeźwiającego drinka po podróży? – pyta, puszczając mnie. Kiedy przechodzi koło nas i kieruje się do kuchni, zauważam, jak wyważone są jej ruchy. Ma wdzięk Alessandra, ale wygląda tak, jakby szła w zwolnionym tempie. Alessandro bierze mnie za rękę. - Pokażę Lexie jej pokój, a potem zejdziemy na dół. Jego matka kiwa głową. Jego babcia mówi coś, czego nie rozumiem, i klepie mnie w ramię, kiedy Alessandro prowadzi mnie po schodach. Uśmiecham się i kiwam głową, bo nie mam pojęcia, co innego mogłabym zrobić, a ona również się uśmiecha i ponownie całuje mnie w policzki, łapiąc moją twarz. - Na co ja się właśnie zgodziłam? – mamroczę, stąpając po stopniach. - Na jedzenie. – szczerzy do mnie zęby w śmiechu. – Powiedziała, że jesteś chuda i będzie cię dokarmiać. - Świetnie. Na szczycie schodów pchnięciem otwiera jedne drzwi. - Tu jest łazienka. Zerkam do środka. Jest mała; zmieści się tu tylko umywalka, toaleta, mała wanna i może jedna osoba, ale jest czysto. - Dobrze wiedzieć. Idę za nim do innego układu schodów, a on wskazuje przez korytarz.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 149

- Mémé i Pépé śpią tam, a pokój mojej matki jest tutaj. – dodaje, dotykając dłonią drzwi obok łazienki. Zaczynamy wchodzić na trzecie piętro, o którego istnieniu nie miałam pojęcia, wąskimi, spiralnymi schodami. Na szczycie nich znajdują się otwarte drzwi prowadzące do małego pokoju ze spadzistym dachem – więc prawdopodobnie to poddasze. Są tu dwa pojedyncze łóżka, między nimi stoi stara komoda z szufladami, i te meble zajmują całą przestrzeń. - Tutaj zostaniesz. – mówi Alessandro, odkładając moje rzeczy na łóżko stojące bliżej nas. - A co z tobą? Gdzie jest twój pokój? Jego wzrok przemyka po ścianach. - To jest mój pokój. Mój i Lorenza. - Och. – staję między łóżkami. – Które jest twoje? Porusza się za mną, i czuję, że stoi tuż za moimi plecami. - To. – mówi, wskazując łóżko dalej od drzwi. Odwracam się do niego. - Więc gdzie będziesz spał, skoro ja zajmuję twoje łóżko? - Na kanapie w salonie. - Ale tu są dwa łóżka. – mówię, kiwając głową w kierunku drugiego. – Ufam, że będziesz dżentelmenem. Jego wzrok na sekundę staje się nieobecny, po czym oddycha głęboko i się odwraca. - Dzięki, ale kanapa mi wystarczy.

***

Resztę popołudnia i wieczoru spędzamy na jedzeniu i rozmawianiu… lub przynajmniej babcia Alessandra mówi. Oczywiste jest to, że jest bardzo szczęśliwa, mając go w domu. Pomagam jej w kuchni najlepiej, jak potrafię, z pomocą Alessandra, który tłumaczy, a ona robi dania, które – choć nie mam pojęcia, co to było – rozpływają się w moich ustach. Po kolacji jego dziadek rozpala ogień w kominku, a kiedy my siadamy dookoła niego i popijamy coś ciepłego i słodkiego z kubków, jego babcia mówi jeszcze więcej. Czasami Alessandro zerka na mnie, kiedy on coś mówi, i słyszę moje imię, ale nie rozumiem z tego nic. Ale ja obserwuję jego matkę. Siedzi w fotelu przy oknie i robi na drutach. Oprócz momentu, gdy jadła obiad, nie przerywała swojej pracy i w ogóle nie unosi znad niej wzroku. Przy stole lekko się kołysała, jakby rytmiczny ruch ją uspokajał – pomagał jej się skupić na większych rzeczach, jak życie. Jest już późno, kiedy wygląda na to, że wszyscy zbierają się do łóżek. Alessandro idzie ze mną dwa piętra w górę do swojego dawnego pokoju. Odwracam się przy drzwiach, żeby stanąć z nim twarzą w twarz i słyszę, jak inni chodzą piętro niżej.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 150

- Twoja rodzina wydaje się być naprawdę niesamowita. Kiwa głową. - Moi dziadkowie to niezwykli ludzie. - A mama? Bierze głęboki oddech. - Lepiej z nią. Myślę o rzeczach, które doprowadziły ją do tego miejsca. - Cieszę się. Smutek znika z jego oczu, a on pociera skroń, jak gdyby go bolała. - Jutro zabiorę cię w góry do Parku Narodowego Korsyki. To jak wasze parki narodowe. Powiedziałem babci, że nie wrócimy na obiad. - Ale to twoja ostatnia noc w domu. Nie powinieneś jej spędzić tutaj, z rodziną? - Zobaczę ich znowu po wyświęceniu. – bierze mnie za rękę, a jego wzrok staje się intensywniejszy, jakby szukał mojej duszy. – Chcę się z tobą podzielić miejscem, które kocham, dopóki jeszcze mogę. Przełykam ślinę, czując, jak serce mi wali. - Dziękuję. - Potrzebujesz czegoś? - Nie, wszystko w porządku. Chyba że… chcesz… - podnoszę palce do jego skroni. – Mogę do rozmasować. Wpatruje się w moje oczy, a jego wzrok staje się lekko zamglony. Pchnięciem otwieram drzwi za sobą. Zaproszenie. Jego palce delikatnie dotykają mojego policzka, kiedy pochyla się i całuje mnie w czoło. - Cieszę się, że tu ze mną przyjechałaś, Lexie, ale nie mogę tam wejść. Spoglądam na niego, a jego ręka zatrzymuje się przy mojej twarzy. Lekko zaciska palce, jakby mnie do siebie zachęcał, ale jak tylko kładzie drugą rękę na moim biodrze, ktoś na dole zamyka drzwi. Puszcza mnie, jakbym go poparzyła i cofa się o krok, spuszczając wzrok. - Dobranoc. I w następnym momencie już go nie ma, słyszę tylko kroki, kiedy zbiega w dół po schodach.

***

Zapach espresso i czegoś pieczonego budzi mnie z głębokiego snu, a mój żołądek domaga się pokarmu. Wczoraj Mémé wciąż dorzucała mi jedzenia na talerz, a ja wciąż jadłam, więc teoretycznie nie powinnam być głodna, ale to nie powstrzymuje mnie od zjedzenia Tłumaczenie: marika1311

Strona 151

czegokolwiek, co pachnie tak dobrze. Staczam się z łóżka i wciągam na siebie jeansy pod czarną, jedwabną koszulkę, która jest alternatywą dla tego, w czym normalnie śpię – czyli w niczym – i schodzę w dół po schodach, kierując się do łazienki. Na szczęście, nikogo w niej nie ma. Nie ma tu prysznica, tylko przy wannie jest słuchawka, ale to musi wystarczyć. Siadam w wannie i szybko się myję, po czym osuszam, myję zęby i ponownie się ubieram. Kiedy otwieram drzwi, słyszę z dołu głos Alessandra, rozmawiającego po francusku z jego dziadkami. Kieruję się w stronę schodów na poddasze, uśmiechając się pod nosem, ale kiedy odwracam wzrok, żeby spojrzeć, gdzie idę, doznaję małego zawału serca. Bo jego matka stoi w progu i mnie obserwuje. - Och… cześć. Czekałaś na… - pokazuję gestem na łazienkę, lekko przerażona jej pustym spojrzeniem. – Cóż, przepraszam, że byłam tam tak długo. Zaczynam ją mijać. – Możesz… Kiedy przechodzę obok, łapie mnie dłonią za ramię. Oczy mi prawie z orbit wyskakują, kiedy się odwracam, żeby na nią spojrzeć. Jej wzrok nadal jest pusty, ale uścisk ma zaskakująco silny. - On cię kocha.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 152

Rozdział dziewiętnasty - Słucham? – jestem tak szokowana jej słowami, że nawet się nie poruszam, by strząsnąć jej dłoń z mojego ramienia. - Alessandro cię kocha. - Nie… to znaczy… - jestem tak zbita z tropu, że ledwo mogę złożyć spójną myśl. – Jesteśmy tylko przyjaciółmi. - Nie mogę mu pomóc. Gdy tylko mnie widzi, czuje poczucie winy. - Ja… on… - kręci mi się w głowie. Co powinnam powiedzieć? - Możesz pomóc mu zobaczyć. – mówi, a jej twarz w końcu nabiera jakiegoś wyrazu. Marszczy brwi, a w jej oczach widać błysk desperacji. - Zobaczyć co? Co on musi zobaczyć? - Robi to dla mnie; dla swojej rodziny. Nie dla siebie. - Przepraszam, nie rozumiem. Co robi dla swojej rodziny? - Lexie? – wzdrygam się, kiedy słyszę głos Alessandra na schodach, ale jedyna reakcja jego matki jest taka, że bierze dłoń z mojego ramienia. Spogląda na nas nieufnie. – Wszystko w porządku? Kiwam głową i zerkam ponownie na jego matkę. - Tak, jest w porządku. Wchodzi na ostatni stopień, w bluzce i dresie. Obserwuje, jak jego matka znika w swoim pokoju, następnie podchodzi do miejsca, w którym stoję ja, i pociera swoimi ciepłymi rękami moje ramiona. - Wszystko dobrze? Co powiedziała? Kręcę głową. - Nie miało to za bardzo sensu. Przygryza kącik dolnej wargi. - Przepraszam, jeśli cię wystraszyła. - Nie. Jest w porządku. Patrzy na mnie tak, jakby mi nie wierzył, prawdopodobnie przez to, że trochę się trzęsę. Bierze mnie w ramiona i opiera podbródek o moją głowę. - Przepraszam. Stoimy tak, dopóki nie mijają moje dreszcze, a potem bierze moją dłoń i ją ściska. - Przyszedłem tylko powiedzieć, że śniadanie jest już gotowe. Jesteś głodna? Po tym, co się stało, już nie. Ale nie mogę mu tego powiedzieć. - Taa. Pachnie niesamowicie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 153

Prowadzi mnie w dół po schodach, a zapach przybiera na sile – drożdże i coś słodkiego. - Jeśli myślisz, że te rogaliki z porzeczkami są dobre, przygotuj swoje kubki smakowe na małą rewolucję. Mama Alessandra nie schodzi na śniadanie, więc jemy sami z jego dziadkami. Tłumaczy, kiedy Mémé wypytuje mnie o moją rodzinę. Kiedy jest już zadowolona z tego, ile zjadłam i że odkryła moje sekrety rodzinne, pozwala nam wstać od stołu. Alessandro idzie ze mną do schodów. - Jak tylko będziemy gotowi, powinniśmy wyruszać. Mamy spory kawałek wyspy do zobaczenia. - Świetnie. Tylko się przebiorę. – gnam po schodach, mijając szybko drzwi od pokoju jego matki, w górę na poddasze, i przekopuję torbę w poszukiwaniu swetra i jeansów. Ubieram je i ściągam z tyłu włosy, dodaję trochę różu na policzki i podkreślam rzęsy tuszem. Wszystko zajmuje mi mniej niż dziesięć minut. W drodze powrotnej znowu przebiegam obok drzwi prowadzących do jego matki, i znajduję go na dole, ubranego w jeansy i ciemnoniebieską bluzę z kapturem. Wygląda jak połowa facetów na kampusie… tyle że jest znacznie seksowniejszy. - Zatrzymamy się w jednym miejscu. – mówi Alessandro, kiedy zmierzamy do frontowych drzwi. Mémé idzie za nami, mówiąc coś szybko po francusku. Uśmiecham się i do niej macham, ponieważ odkryłam, że to ją cieszy. - Gdzie? – pytam, kiedy wchodzimy do małego, brązowego sedana na podjeździe. - Ojciec Costa prosił, bym do niego przyszedł, kiedy będę na wyspie. - Och. Alessandro jedzie w dół do krętej drogi i skręca w lewo za wzgórzem. Po drodze mijamy coraz więcej domów, aż w końcu wjeżdżamy do prawdziwego miasta. - To miasto Cardiglione. – mówi, zwalniając, kiedy ulice stają się bardziej zatłoczone. Jedziemy przez miasto, obok rynków i kawiarni, a w końcu zatrzymujemy się przy białym kościele. Wychodzi z samochodu, a kiedy ja się nie ruszam, wyciąga do mnie rękę. - Ojciec chce cię poznać. - Dlaczego? – pytam, wysiadając. Rzuca mi sceptyczne spojrzenie. - Jest przyjacielem. Ty jesteś przyjaciółką. Chce cię poznać. Idę za nim, kiedy podchodzi do małego domku za kościołem i puka do drzwi. Czekamy przez chwilę, ale kiedy nikt nie otwiera, Alessandro odwraca się w stronę kościoła. - Pewnie przygotowuje się do mszy. Kładzie dłonie na moich plecach i prowadzi do frontowych drzwi kościoła, ale nawet nie zdążamy tam podejść, kiedy ktoś woła „Alessandro!”. Ten uśmiecha się i odwraca, kiedy szczupły, starszy mężczyzna z siwymi włosami, okularami w drucianych oprawkach i z lekko zgarbioną postawą idzie przez chodnik ku nam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 154

- Alessandro! C’est votre dernier voyage avant le grand jour65! - To prawda. – odpowiada. – Ojcze Costa, chciałbym ci przedstawić moją dobrą przyjaciółkę, Lexie Banks. Ojciec bierze moją dłoń w swoje obie ręce. - Ach! Lexie! – mówi z silnym, francuskim akcentem. – Alessandro opowiadał mi o twojej pracy z dziećmi. Uśmiecham się. - Naprawdę to uwielbiam. To była niesamowita możliwość. – zerkam na Alessandra. – Prawdopodobnie właśnie tego będzie mi brakować najbardziej, i to będę pamiętać najdłużej, kiedy opuszczę Włochy. - To wartościowa i jedyna misja, którą Alessandro wziął sobie do serca. Dzieci są naszym najcenniejszym skarbem. Alessandro jest rozpromieniony. - Lexie naturalnie przychodzi zajmowanie się dziećmi. W jej pracy widać miłość, i to jest zaraźliwe. Zapada długa cisza, zanim wpadnę na jakąś odpowiedź. W końcu Ojciec Costa ją przerywa. - Kiedy wracasz do domy? – pyta mnie, i jest w jego głosie coś, czego jeszcze przed chwilą nie było. Jego wzrok wędruje między mną, a Alessandrem. - Um… jeszcze nie jestem pewna. Mam nadzieję, że dostanę się na staż, w takim wypadku zostanę tu aż do sierpnia. Inaczej wracam do domu w maju. Kiwa głową, po czym przenosi uwagę na Alessandra, kładąc silną dłoń na jego ramieniu. - Za sześć tygodni będę w Rzymie, na twoje święcenia. Alessandro kładzie rękę na barku Ojca Costy, więc ich ramiona się krzyżują. - Cieszę się, że tam będziesz. - To dla ciebie wielki dzień, do którego przygotowywałeś się, od kiedy byłeś młodym człowiekiem. – ksiądz zerka na mnie, po czym wraca spojrzeniem do Alessandra. – Oczywiście, że tam dla ciebie będę, tak jak zawsze jestem. Jeśli czegoś ode mnie potrzebujesz, rady lub wsparcia, po prostu zapytaj. Alessandro kiwa głową, po czym przytula Ojca i całuje jego oba policzki. - Dziękuję, Ojcze. Zawsze polegam na twoich wskazówkach. – puszcza księdza i ściska moją dłoń. - À bientôt66. Idziemy do samochodu i wsiadamy do środka, a ja czuję wzrok Ojca Costy na swoich plecach. - Nie wydaje mi się, że mnie lubi. Alessandro zerka na mnie, kiedy przekręca kluczyk w stacyjce.

65

Francuski – To twoja ostatnia podróż przed wielkim dniem!

66

Francuski – Do zobaczenia wkrótce.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 155

- Dlaczego tak uważasz? Wzruszam ramionami. - Mam takie przeczucie. Wjeżdża na drogę i oddalamy się od kościoła. - Jestem pewny, że nie możesz się bardziej mylić. Oglądam krajobrazy, kiedy podjeżdżamy w górę, skręcając ostro pod kątem. Widać rozległy ocean. Przyglądam się mu przez moje okno, kiedy wjeżdżamy na wzgórze. Nagle zostaję przygnieciona pasem bezpieczeństwa, kiedy Alessandro naciska hamulce. Kiedy wyglądam przez przednią szybę, widzę na drodze stado… czegoś. - Co to jest? – pytam. - U muvrinu. Coś jak wasze górskie kozy. – odpowiada. - Ruszą się? – patrzę nieufnie na zwierzęta. - …albo zaatakują? Parska śmiechem. - W końcu sobie pójdą. – odpala silnik i auto posuwa się trochę naprzód, i kozy zaczynają się poruszać, ale ewidentnie im się nie śpieszy. - Często się to zdarza? - Właściwie to nie. Nie widziałem ich na takich drogach. – uśmiecha się do mnie. – Popisują się przed tobą. Piętnaście minut później w końcu możemy ruszyć dalej. Do tego czasu dwa inne samochody ustawiły się w kolejce za nami. - W Korsyce uwielbiam to – mówi Alessandro, kiedy jedziemy – że jest tu dużo miejsc takich jak te. Naturalne. Tuż przed sobą widzę ośnieżone góry. - Piękne. Kiwa głową. - To prawda. Ludzie z całego świata przyjeżdżają tu, by to zobaczyć, a jednak tak wiele wspólnot jest biednych. Czuję, że to jest miejsce, w którym mógłbym coś zmienić. Przyjazd tutaj ocalił mi życie. Chciałbym mieć możliwość oddania czegoś w zamian temu miejscu. Gapię się na niego. Nie mogę nic na to poradzić. - Myślisz, że pozwolą ci tu wrócić? - Jeszcze nie zdecydowali. Przez długi czas jedziemy między drogami i drzewami, i dojeżdżamy do miejsca, w którym śnieg leży na drodze. - Możemy się zatrzymać? Spogląda na mnie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 156

- Jeśli chcesz. – zjeżdża na pobocze, i jak tylko wysiadam z auta, zdaję sobie sprawę, że mój sweter to za mało. - Brrr! Zimno tu. Unosi kącik ust w uśmiechu. - Stąd śnieg. Stroję do niego miny i podchodzę do zaspy leżącej po tej stronie drogi. Zatapiam palce w śniegu. Zanim zdaję sobie sprawę, co się dzieje, zostaję owinięta ciepłym materiałem. Patrzę na Alessandra, który stoi przede mną w dopasowanej, czarnej koszulce z krótkim rękawem. Owija mnie swoją bluzą. - Zamarzniesz! – mówię. - Być może. Owijam rękawy bluzy wokół niego, więc oboje pod nią jesteśmy, a on przyciska swoje ciało do mojego. Czuję mięśnie jego brzucha, linie mięśni piersiowych przez cienką koszulkę, i nagle czuję potrzebę, żeby wetknąć pod nią dłonie i poczuć jego skórę. Powstrzymuję się przed tym, ale za to przyciskam policzek do jego klatki piersiowej. - Dziękuję, że mnie tutaj zabrałeś. - Nie widziałaś jeszcze najlepszego. Mamy jeszcze kawałek drogi do przejechania zanim zrobi się ciemno, więc jeśli będziesz gotowa… - Dość tu zimno. Kiwa głową, z podbródkiem przyciśniętym do czubka mojej głowy. - Okej, wystarczy śniegu. Wracamy. Ściągam jego bluzę z ramion i mu ją wręczam, a on ją ubiera, chowając to niesamowite ciało pod zbyt wieloma warstwami ubrań. Wchodzimy do auta i wyjeżdżamy na drogę. - Więc gdzie jedziemy? - L’Île-Rousse67. - Co to jest? - Zobaczysz. – mówi, zerkając na mnie i prowadząc jednocześnie. Jest późne popołudnie, kiedy wyjeżdżamy z góry i znajdujemy się w małej, nadmorskiej miejscowości. Alessandro jeździ po ulicach, jakby je dobrze znał, i zatrzymujemy się na piaszczystym miejscu do parkowania naprzeciw rozpadającej się chaty na plaży. Zapach soli i wodorostów dostaje się do samochodu, zanim jeszcze otwieram drzwi. - Gdzie jesteśmy? – pytam, kiedy wychodzimy z auta i idziemy w kierunku baraku. - L’Île-Rousse. - Okej, ale… gdzie jesteśmy? - To – mówi, wskazując na plażę – jest północny kraniec wyspy. Około 150 km od lądu Francji.

67

Miejscowość na północnym wybrzeżu wyspy

Tłumaczenie: marika1311

Strona 157

Patrzę na niekończące się wody. - Szkoda, że nie mamy więcej czasu, żeby zwiedzać. Chciałabym pojechać do Francji. Zerka na mnie i uśmiecha się lekko. - Jesteś we Francji. – otwiera drzwi i czeka, aż wejdę przed nim. Chałupa, jak się okazuje, to mała i prawie opuszczona restauracja. Zapach soli miesza się z wonią dymu papierosowego i smażonego jedzenia. Tylną ścianę zajmuje walący się drewniany bar, za którym stoi barman. Ten macha na nas ręką w geście oznaczającym, że sami powinniśmy wybrać sobie swoje miejsca. Alessandro kieruje mnie obok jedynych klientów poza nami – dwójką facetów rozmawiających głośno po francusku przy barze – do małego stolika dla dwóch osób w pobliżu okna z widokiem na plażę. - To jest… ciekawe. – mówię, rozglądając się po ogorzałych, drewnianych ścianach i poplamionej solą drewnianej podłodze. - To moja ulubiona restauracja. – odpowiada. Barman do nas podchodzi i mówi coś po francusku, a Alessandro podnosi laminowaną kartę dań ze stołu i również odpowiada coś po francusku. Mężczyzna idzie za bar i po chwili wraca z butelką wina i dwoma kieliszkami, na których widać smugi. - Powinienem był spytać, czy lubisz owoce morza. - Uwielbiam. Unosi brwi. - Masz coś przeciwko, gdybym za ciebie zamówił? Mają doskonały wybór. - Jeśli nie będę musiała wtedy czytać francuskiego menu, to zdecydowanie się zgadzam. Uśmiecha się i podnosi wzrok na barmana, podając mu zamówienie. - Więc jesteś biegły we włoskim i francuskim. Uczyłeś się, czy po prostu znasz je z życia tutaj? – pytam, kiedy mężczyzna odchodzi od naszego stolika. Alessandro popija wino, zanim odpowiada. - Nie uczyłem się francuskiego, dopóki tutaj nie przyjechałem jako nastolatek, ale to włoski jest moim pierwszym językiem. Kiedy byłem mały, mieszkaliśmy we Włoszech, i nawet kiedy potem przenieśliśmy się do Nowego Jorku, tata mówił do nas tylko w tym języku. - Był Włochem? Kiwa głową. - Z pochodzenia. Jego rodzice przenieśli się do Nowego Jorku zanim się urodził, ale dorastał w domu, w którym mówiło się po włosku. - Więc… skoro jest Amerykaninem z Nowego Jorku, to jakim cudem mieszkałeś we Włoszech, kiedy byłeś dzieckiem? Odstawia swój kieliszek i zaczyna wodzić palcem po jego krawędzi. - Mój ojciec był kucharzem w armii. Moi rodzice poznali się, kiedy stacjonował w bazie lotniczej w Aviano. – patrzy na mnie – We Włoszech, niezbyt daleko od Florencji.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 158

Kiwam głową. - Przyjechał na urlop z przyjaciółmi na Korsykę i wpadli do restauracji, gdzie gotowała moja mama. – melancholijny uśmiech wkrada się na jego usta. – Historia mówi, że ogromnie się pokłócili, kiedy ojciec odesłał do kuchni coś, co nie było poprawnie przygotowane, a dwa miesiące później byli już małżeństwem. Lorenzo i ja urodziliśmy się we Włoszech. Miałem sześć lat, a on siedem, kiedy ojciec opuścił wojsko i zabrał swoją rodzinę z powrotem do Nowego Jorku. - To dopiero historia miłosna. Kiwa krótko głową. - Moi rodzice się kochali. I to głęboko. - Nie mogę sobie nawet wyobrazić, jak to by było stracić go w ten sposób. Spuszcza wzrok na kieliszek i patrzy na swój palec, którym nadal wodzi po jego krawędzi. - Już nigdy nie była taka sama. - Powiedziałeś, że nadal jesteś Amerykaninem, prawda? Kiwa głową. - Mógłbyś to zmienić, gdyby przenieśli cię tutaj? Stać się obywatelem Francji? - Mógłbym. Przez długi czas myślałem, że tak zrobię. - Więc dlaczego tego nie zrobiłeś? Zaciska szczękę. - Bo moje obywatelstwo przypomina mi o mojej drodze, moim celu. Mój ojciec był Amerykaninem. To, co mu się przytrafiło… to dlatego zmarł. On jest powodem, dla którego skończyłem tu, gdzie jestem; on i moja matka. Starałam się zrozumieć to, co wcześniej powiedziała mi jego matka i coś, co właśnie powiedział, coś mi uświadamia. - Twoja mama chce, żebyś został księdzem? Podnosi dłoń i drapie się po głowie, łapiąc w rękę garść swoich włosów. - Ona uważa, że robię to z poczucia winy. Myśli, że winię siebie za to, co ją spotkało. - A winisz? Otwiera usta, ale zaraz je zamyka, i przez długi czas nie odpowiada. - Straciłem całą rodzinę. – mówi w końcu. - Alessandro, nie możesz się obwiniać za… - Rozumiem, że nie jestem odpowiedzialny za śmierć swojego ojca. – przerywa z napiętą szczęką. – Ale czy mogłem pomóc swojej matce? Bratu? – kręci powoli głową, opierając łokcie na stole. – Nie próbowałem. - Więc myślisz, że właśnie to musisz zrobić, żeby to nadrobić? Zostać księdzem?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 159

- Modliłem się o kierunek, a Pan wskazał mi to miejsce. Ta wspólnota. – wskazuje dłonią za okno. – Jeśli dla jednego dziecka będę mógł zrobić to, co Ojciec Costa zrobił dla mnie… jeśli chociaż jednej osobie uświadomię, że jest ważna, to będzie oznaczać, że moje życie nie zostało zmarnowane. Mogę tutaj pomagać ludziom. Mam nadzieję, że właśnie tu mnie wyślą. Kiwam głową, widząc jego determinację. Wie, czego chce. To o wiele więcej od większości ludzi, włącznie ze mną. Popijam wino i kiedy unoszę wzrok, widzę, że się na mnie patrzy. Nie odwracam spojrzenia. Sięga i splata moje palce ze swoimi. Siedzimy, patrząc na siebie, kiedy karmazynowe słońce chowa się za wodą.

***

Jest środek nocy, ale jestem rozbudzona i obserwuję cienie ruszające się po suficie. Przez kilka godzin siedzieliśmy z Alessandrem w restauracji, jedząc i rozmawiając. Powiedział mi o swoich ulubionych wspomnieniach związanych z ojcem, a także o rzeczach, które robili jako rodzina. Ja powiedziałam mu o planie, który zaczął się zalęgać w mojej głowie – żeby pozostać we Włoszech przynajmniej na kolejny rok. Zapytał, czy rozważę Korsykę – powiedział, że gdyby on tu był, załatwiłby mi pracę z dziećmi z jego parafii. Myśl o pracy z dziećmi coraz bardziej zaczyna do mnie przemawiać. Moją pasją zawsze była sztuka, ale kiedy połączy się sztukę i dzieci, oby dwoje zdają się ożywać. Tak jak ja. Mogłabym tu zostać? Pracować z Alessandrem? Nasza rozmowa wciąż szumi mi w głowie, kiedy nagle słyszę skrzypienie na schodach. Jestem jedyną osobą na górze, i przyciągam do siebie kołdrę, obawiając się, że to może jego dziadek lunatykuje. Kiedy drzwi się otwierają, widzę na korytarzu kształt. Ktokolwiek to jest, zdaje się, że stoi tam prze całą wieczność. Wreszcie siadam na łóżku. - Kto tam jest? – pytam drżącym głosem. Wciąż żadnej odpowiedzi. Ale kiedy w świetle księżyca dostrzegam twarz Alessandra, nagle zaczynam trząść się jeszcze bardziej.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 160

Rozdział dwudziesty Opieram się plecami o zagłówek i patrzę na Alessandra, który wchodzi do ciemnego pokoju. - Przepraszam. Obudziłem cię? – pyta cicho, zamykając za sobą drzwi. - Nie. Nie mogłam spać. - Ja też nie. Przez dłuższą chwilę po prostu patrzymy się na siebie, z dwóch przeciwnych części pokoju. - Właściwie nie wiem, dlaczego tu przyszedłem. – mówi w końcu, przyglądając się swoim palcom, które są zajęte miętoszeniem krawędzi jego bluzki. – Po prostu czułem się… zagubiony. Podnosi na mnie wzrok z pytaniem w oczach, a ja odsuwam się bardziej, żeby zrobić mu więcej miejsca, jednocześnie pragnąc i bojąc się, że przyjmie zaproszenie. - Nie szkodzi. I tak czuję się winna, że zajęłam twoje łóżko, podczas gdy ty tkwisz na kanapie. Przenosi spojrzenie na łóżko, a potem na moją bluzkę, i dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że ma zbyt wiele guzików odpiętych, by można było to uznać za skromny i przyzwoity strój. Bierze głęboki oddech i zerka w moje oczy, po czym w końcu podchodzi i siada obok mnie. - Nie jest tak źle. Łapię jego dłoń. - Cieszę się, że mnie tu zabrałeś. To były naprawdę niesamowite dni. Szkoda, że musimy już jutro wrócić. Unosi rękę i opuszkami palców dotyka linii mojej szczęki. Unosi wyżej palec wskazujący i kreśli nim ścieżkę po brwi i przez nos. - Jesteś naprawdę wyjątkowa, Lexie Banks. Przez dłuższy czas trzyma moją twarz i patrzy mi w oczy. Mam nierówny oddech, ale nie mam odwagi się poruszyć, żeby nie zniszczyć chwili. Pochyla się bliżej, a moje serce wali tak głośno, że jestem pewna, że to słyszy, ale wciąż się nie ruszam. Jego usta dotykają delikatnie mojego policzka i przechodzą na szczękę. - Sprawiasz, że zaczynam wątpić w siebie… w swoje wybory. – mówi mi do ucha. Chcę odwrócić głowę tak, żeby nasze usta się dotknęły. Chcę przyciągnąć go do siebie i poczuć to ciepłe, twarde ciało przy swoim, ale nadal się nie ruszam. - Przepraszam. Jego palce wędrują po mojej szyi i zatapiają się w moje włosy, a kiedy przyciska swoje usta do moich warg, nie mogę oddychać. Jego pocałunek jest tak łagodny i delikatny, ale i tak czuję płomień, który powoli budzi się w moim brzuchu i zwija palce u nóg. Po minucie odrywa się od moich warg, ale wciąż pozostaje blisko, z dłonią w moich włosach, owiewając moją twarz oddechem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 161

- Dezorientujesz mnie, Lexie, bardziej niż cokolwiek innego od dłuższego czasu. - Przepraszam. – szepcę ponownie, a jego usta znowu lądują na moich, tym razem bardziej natarczywie, przybliżając się jeszcze bardziej. Rozchylam wargi, zapraszając go do środka, a on odpowiada na mój gest. Nasze języki wirują w szalonym wspólnym tańcu. Nasze oddechy stają się cięższe, a napięcie w moim kroczu rośnie coraz bardziej. Ale wciąż się nie poruszam. W końcu on się ode mnie odsuwa. Przez długą minutę patrzy na mnie oczami, które wydają się płonąć w ciemności, a potem bez słowa wstaje i znika za drzwiami.

***

Wychodzę z taksówki na chodnik, po raz kolejny przeciwstawiając się śmierci w rozpędzonym aucie. Alessandro uderza w bagażnik, a kierowca go otwiera. Łapie moją torbę i zanosi ją pod drzwi. - Mam nadzieję, że stąd sobie poradzisz? – pyta, patrząc znacząco na walizkę. - Taak… poradzę sobie, chyba że… chcesz wejść na górę? Moglibyśmy zrobić obiad i… - Nie sądzę, że to jest dobry pomysł, Lexie. – znowu widzę to płonące spojrzenie w jego oczach i pragnę go chwycić i znowu pocałować. Oszczędza mi tego. Łapie mnie rękami w talii i przyciąga do swojego ciała, przyciskając usta do moich warg. Czekałam na to – od jego wizyty w mojej sypialni zeszłej nocy, ale był ostrożny i trzymał się na dystans. Dotyka językiem krawędzi moich ust, a ja szeroko je otwieram, wciągając go głębiej w siebie. Zatracam się w dotyku jego ciała, zapachu ciepłego piżma, który mnie ogarnia, desperacji w jego pocałunku i reakcji mojego ciała. Ból pochłania moje serce i rośnie w brzuchu. Niesamowicie go w tej chwili pragnę. Dźwięk klaksonu sprawia, że prawie wyskakuję ze swoich butów i na początku moje serce podskakuje, ale potem opada, kiedy Alessandro mnie puszcza. - Wejdziesz? – pytam zdyszana, ale odważniejsza. Zamyka oczy i zaciska usta w cienką linię, walcząc sam ze sobą. - Nie mogę. – mówi w końcu, zanim rozchyla powieki. Odsuwa się i na mnie patrzy. – Muszę iść. Przykro mi. W następnej sekundzie wsiada do taksówki i odjeżdża. - Co ja robię? – pytam siebie na głos.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 162

Kiedy przekręcam klucz w zamku, słyszę dziwny dźwięk po drugiej stronie ulicy, a kiedy się odwracam, widzę babcię z naprzeciwka, opierającą się o barierkę balkonu, która kręci na mnie głową i kiwa palcem. Wciągam swoją walizkę do góry, po schodach i wchodzę do mieszkania. Następnie zaczynam krążyć po małej przestrzeni między drzwiami a stołem w jadalni, trzymając dłonie we włosach. - Co ja robię? – pytam ponownie. Opadam na kanapę i wyciągam z kieszeni swoją komórkę. Jest trzecia po południu, więc… ósma, siódma, szósta… w domu jest szósta rano. Powinnam poczekać. Nie mogę czekać. Wybieram numer Trenta, pewna, że i tak nie odbierze. Odbiera. - Hej. Co się dzieje? – słyszę jego zaspany, niewyraźny głos. - Przepraszam, że cię obudziłam. Odchrząka i słyszę szelest pościeli. - Nie, nie przepraszaj. Dla ciebie nigdy nie śpię. – naprawdę stara się brzmieć tak, jakby wcale przed chwilą nie spał, pewnie żebym nie czuła się źle. Kolejny powód, dla którego go kocham. - Chyba coś czuję do Alessandra. – wypalam. - Ale… - odchrząka – powiedziałaś, że on jest księdzem, nie? - Jeszcze nie. – łapię w dłoń garść swoich włosów. – Boże, Trent. Jestem taka zdezorientowana. Nie wiem, co mam myśleć. Wciąż kocham Trenta. Wiem to, bo moje serce się ściska, kiedy mu o tym mówię. Ale co, jeśli jestem też zakochana w Alessandrze? Czy to możliwe, żeby kochać dwóch mężczyzn jednocześnie? A Trent i ja mamy umowę. Nasza przyjaźń i rodzina są zbyt cenne, by je ryzykować dla moich uczuć. - Właśnie spędziliśmy trzy wspaniałe dni w jego rodzinnym mieście na Korsyce. - Wow… poznanie rodziny to poważny krok. - Wiem, i czułam, że to coś wielkiego. To znaczy, włożył dużo wysiłku w to, żeby zabrać mnie w swoje ulubione miejsca. Tylko… za sześć tygodni powinien mieć święcenia. - Cóż. A poza poznaniem cię z jego rodziną, powiedział coś o tym, no wiesz, że jest tobą zainteresowany? - Ma zamiar zostać księdzem, na miłość boską. Powinien interesować się Bogiem! - Rozumiem to. Rozumiem. – mówi głosem, który może mnie uspokoić, nawet kiedy jestem na granicy paniki. – Ale czy dawał ci jakikolwiek sygnał co do tego, że może myśleć o odejściu? - Z kościoła? - Taa. To znaczy, jeszcze nie jest wyświęcony, więc chyba ma jeszcze czas na zmianę decyzji? Potrząsam głową, nawet jeśli on tego nie widzi. - Powiedział, że został powołany przez biskupa i przyjął już śluby celibatu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 163

- A jest? - Co? - W celibacie? – pyta, z lekkim zawahaniem w głowie. – Czy wy… no wiesz? - Boże, nie! - Spokojnie, Lexie. Staram się tylko uzyskać jakiś punkt widzenia. Zrobił coś? Krzywię się. - Pocałował mnie. - W policzek? W usta? Gdzie? - Usta. Z języczkiem. Dwa razy. Słyszę w słuchawce, jak oddycha. Przez długą chwilę nic nie mówi. - Ty wiesz, co czujesz, Lexie. Ja nie mogę ci tego mówić. Wiesz, co czujesz i wiesz, czy ten facet ma to, co sprawi, że będziesz szczęśliwa. Myślę, że musisz zdecydować, czy właśnie tego chcesz, a jeśli tak, to musisz mu o tym powiedzieć zanim będzie za późno. Myślę, że musisz o to walczyć. Jeśli go kochasz, to do końca swojego życia będziesz żałować, jeśli przynajmniej nie spróbujesz, wiesz? – kiedy to mówi, jego głos się zmienia, a normalny wigor znika. Wiem, że naprawdę myśli tak, jak mówi, ale to brzmiało tak… smutno. - Co się dzieje? – pytam po chwili. - Co masz na myśli? - Po prostu brzmisz… ty i Sam się pokłóciliście, czy coś? Słyszę, jak wypuszcza z siebie oddech. - Lexie… Czekam, ale on nie dokańcza myśli. Cholernie pragnę wrócić tam, gdzie byłam z Trentem. Chcę się zwinąć w jego ramionach, gdzie wszystko było dobrze. - Tak bardzo za tobą tęsknię. – mówię, a mój głos drży, kiedy w moich oczach wzbierają się łzy. Kolejna dłuższa chwila, którą spędzamy w ciszy. - Ja za tobą też. Telefon pika dwa razy – dźwięk innego przychodzącego połączenia. Zerkam na ekran i zaciska się mi żołądek. Biorę głęboki oddech i ponownie przykładam komórkę do ucha. - Muszę kończyć, Trent. Ale zadzwonię później? - Taa… okej. Kocham cię. – mówi. - Ja ciebie też. – odpowiadam, po czym odbieram połączenie od Alessandra, a serce wali mi w gardle. – Cześć. Przez długą sekundę w moim uchu rozbrzmiewa cisza, i jestem pewna, że nie zdążyłam odebrać i on się rozłączył. Ale po chwili się odzywa. - Muszę się modlić, Lexie. Muszę trzymać się z dala od ciebie, żeby modlić się o właściwe skierowanie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 164

Żołądek opada mi na dno brzucha i nagle czuję się strasznie pusta. - Ja… okej… czego tylko chcesz. - Dziękuję za zrozumienie. Mój telefon pika, kiedy Alessandro się rozłącza. I to by było na tyle.

***

Minęły trzy tygodnie od naszego pobytu na Korsyce. Przez te trzy tygodnie widziałam Alessandra dokładnie dwa razy. Dwa tygodnie temu, na naszej wycieczce, i dzisiaj, ponownie na wycieczce – już ostatniej. Po dzisiejszym dniu, jeśli tak wybierze, już nigdy więcej nie będzie musiał mnie oglądać. Ale w tym problem. Nie może wybrać. Widzę, że walczy ze sobą. Widzę ból w jego oczach za każdym razem, kiedy na mnie spojrzy, i nienawidzę siebie za to, że mu to robię. Kończymy wycieczkę w Bazylice Świętego Piotra, tak jak zwykle, i odwracam się, żeby wyjść za dzieciakami, ale Alessandro łapie mnie za ramię. - Przejdź się ze mną. – okręca się na pięcie i porusza się w kierunku wyjścia, patrząc prosto przed siebie, a ja dotrzymuję mu kroku. Z powrotem założył swoją białą koloratkę, w każdym calu przyszły ksiądz, ale widzę, że za nią szarpie, kiedy idziemy. Jest piękny wiosenny dzień, kiedy wchodzimy na Plac Świętego Piotra. Skręca w lewo na chodniku i żwawo idzie po brukowanej drodze, aż tłum ludzi zaczyna się przerzedzać. Kiedy jesteśmy o przecznicę od Watykanu, skręca w wąską alejkę między dwoma budynkami, której nawet nie widziałam. Łapie mnie za ramiona, okręca do wnęki w murze i przyciska mnie do ściany swoim ciałem. W następnej sekundzie już mnie całuje. Wbija się językiem między moje wargi, biorąc w posiadanie moje usta. W jego pocałunku jest gniew, strach i czysta potrzeba, a brutalność jego gestu porusza jakieś zwierzęce instynkty głęboko we mnie. Jego ciało na całej długości wciska się w moje, ocierając się, przez co czuję dreszcze pod skórą, a uczucie jego wzwodu na moim brzuchu – wiedząc, jak bardzo mnie pragnie – sprawia, że ja go pragnę nawet bardziej. Mięśnie w moim kroczu ściskają się, a przyjemny ból zaczyna pulsować w moim brzuchu. Ma nierówny oddech, a minę wręcz zbolałą, kiedy długą minutę później odrywa się od moich ust. - Nie wiem, co Pan dla mnie zaplanował. Myślałem, że chce, bym dla niego służył, ale… - zwiesza głowę – …nie mogę przestać o tobie myśleć. Modlę się o przewodnictwo, i wszystko, co mi pokazuje, to twoja twarz. – unosi głowę do nieba – Zgubiłem swoją drogę. Zbieram się w sobie i delikatnie go odpycham, tworząc przestrzeń między nami. Każde włókno w moim ciele protestuje, ale bez względu na to, jak bardzo go pragnę, on wciąż należy do kościoła.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 165

- Nie pomogę ci w jej odnalezieniu, Alessandro. Musisz to zrobić sam, dla siebie. Mogę ci jedynie powiedzieć, że jestem pewna jak diabli, że Pan nie pokazuje ci mnie. Nie ma we mnie nic pobożnego. Unosi udręczony wzrok do moich oczu. - Nie wiem, co mam robić. Przenoszę spojrzenie na ziemię i głęboko oddycham. Nie będę w stanie tego powiedzieć, jeśli będę patrzeć na tą piękną, zbolałą twarz. - Kiedy się dowiesz- wiesz, gdzie mnie znaleźć.

***

Abby i ja obeszłyśmy wszystkich ulicznych, kolorowych sprzedawców na placu Campo Dè Fiori. Wybrałam już kolczyki dla Sam i Katie, apaszkę i naszyjnik dla Julie, ręcznie robiony skórzany portfel dla taty oraz rzeźbioną, drewnianą kostkę do gitary i kilka koszulek dla Trenta. Jest środka po południu, więc teoretycznie powinno być ciszej niż w weekendy, ale jest wiosna, więc tłumy ludzi znowu wypływają na ulice, wraz z turystami, który zaczynają tu wracać. Łapię się na tym, że się uśmiecham, kiedy mogę z tłumu wyłowić Amerykanów nawet nie słysząc, jak mówią. Nasze wyczucie stylu dość ssie, w porównaniu do Włochów. Ale jesteśmy tylko półtora przecznicy od plebanii. To pierwsze miejsce, do którego Alessandro zabrał mnie na zakupy. Powiedział, że to najlepszy targ w mieście i najlepsze miejsce do kupienia produktów. Kiedy idziemy po brukowanej ulicy obok ostatnich już sprzedawców na lewo, i namiotem z bardzo kolorystycznymi kwiatami na prawo, wbijam wzrok w każdego mężczyznę ubranego na czarno, dopóki nie upewnię się, że to nie Alessandro. Minęło dwa i pół tygodnia, odkąd zostawiłam go samego w tamtej alejce, i nie miałam od niego żadnych wieści. W sobotę są jego święcenia. To tylko cztery dni od dziś. Tylko cztery. Tylko tyle mam czasu, żeby coś powiedzieć. Jeśli go kochasz, to do końca swojego życia będziesz żałować, jeśli przynajmniej nie spróbujesz, wiesz? Echo słów Trenta rozbija się w mojej głowie. Serce mi się ściska. Kocham Alessandra? A jeśli tak, to czy mogę pozwolić mu to zrobić, nie mówiąc mu o tym? - Te są świetne. – mówi Abby, ściągając mnie na ziemię. Przebiega palcami po rzędzie skórzanych, plecionych bransoletek na jednym ze stoisk. Podchodzi do niej sprzedawca, siwowłosy mężczyzna, i podaje jej tą bransoletkę, którą ta mu pokazuje. Abby od razu zawiązuje ją wokół swego nadgarstka. – Podoba ci się? Gruby splot skóry jest miększy, niż by się wydawało. Mimo że jest to stonowana kolorystyka, to w jakiś sposób przyciąga wzrok. Uśmiecham się do niej. - Tak.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 166

Pokazuje sprzedawcy na kolejną bransoletkę, a potem mi ją wręcza, więc zawiązują ją na jej ręce. Płaci mężczyźnie i wędrujemy do następnego stoiska. - Byłaś kiedyś w Anglii? – pyta, przekręcając bransoletki przed swoimi oczami i podziwiając je. - Nie. - Powinnaś przyjechać tam na wakacje. – szczerzy zęby w uśmiechu. – Mogłabym cię tam wpędzić w takie kłopoty.. Również się uśmiecham. - Nie wątpię. – chociaż nie chcę tego przyznawać, to naprawdę będę tęsknić za Abby, kiedy wyjadę. – A co z Grantem? – pytam. W tym semestrze praktycznie przeniósł się do jej mieszkania, a ona wydaje się być naprawdę szczęśliwa. Ale wykopuje go z mieszkania co niedzielę, kiedy mamy nasz maraton filmowy. - Chce, żeby zostało tak, jak jest. – odpowiada. I jest też ten uśmieszek. Za każdym razem, kiedy o nim mówi, zamienia się w całkowicie inną osobę. Wszystkie typowe dla niej lubieżności znikają, a ona staje się rumieniącą się uczennicą. - A ty czego chcesz? Jej stopy się zatrzymują, a ona na mnie patrzy. - Naprawdę kocham facetów, wiesz? Myśl o powrocie do domu jest wystarczająco straszna, ale powrót bez niego… - jej oczy zaczynają błyszczeć od wzbierających się łez. Rozmawiałyśmy trochę podczas oglądania filmów i zrozumiałam, że dom tak naprawdę nie jest dla niej szczęśliwym miejscem. Myślę, że to przez rzeczy związane z jej matką i łańcuszkiem wątpliwych chłopaków. Mimo że mam własne problemy z powrotem do domu, to nie dlatego, że nikt mnie nie kocha. Nie wyobrażam sobie, jak trudno byłoby wrócić stąd do domu, gdzie tu wydaje się naprawdę szczęśliwa i w końcu znalazła prawdziwą miłość, do czegoś takiego. Owijam rękę wokół jej ramienia i pociągam w stronę kafejki na rogu. - Chodźmy coś zjeść.

***

Pozwoliłam Abby wypić prawdopodobnie o kilka piw za dużo i kiedy odstawiałam ją w ramiona Granta w jej mieszkaniu, była dość pijana. Był tak delikatny wobec niej, kiedy zabrał ją ode mnie i zaprowadził do środka. Odgarnął jej włosy z twarzy i pocałował w policzek, po czym zapewnił mnie, że się nią zaopiekuje. Wierzę, że tak będzie. Kiedy w końcu stamtąd wychodzę, jest już po zmroku, i z moim szczęściem zaczyna padać deszcz, a jestem trzy przecznice dalej od swojego mieszkania. Schylam głowę i biegnę. Wpadam na całującą się parę w moim progu. Przeganiam ich i wchodzę do środka. Kiedy staję w mieszkaniu, wyciągam z włosów klamrę, która je podtrzymywała i osuszam je ręcznikiem, a następnie zamieniam swoje mokre ciuchy na wygodną bluzę z kapturem na zamek i jeansy, żeby się uczyć. Siadam na kanapie z kubkiem herbaty oraz laptopem i zaczynam dziobać w zarysie Tłumaczenie: marika1311

Strona 167

mojego artykułu na zajęcia Rzym i jego zabytki, które chyba lubię na mniej ze wszystkich innych lekcji. Dźwięk mojego dzwonka do drzwi wyrywa mnie ze stanu koncentracji, w jakiej się znajdowałam i zirytowana odkładam laptopa i wstaję. Jeśli ta para nie znalazła innego miejsca, zamierzam ich udusić. Dzwonek jeszcze raz dzwoni, głośno i długo, nawet kiedy jestem już przy drzwiach. Schodzę po schodach i kiedy otwieram drzwi wychodzące na ulicę, widzę Alessandra stojącego w deszczu, ubranego w białą koszulę i spodnie duchownego, z białą koloratką lekko przekrzywioną. - Jestem grzesznikiem i jestem słaby. – mówi. Zanim mam szansę cokolwiek odpowiedzieć, bierze mnie w ramionach i chowa twarz w moich włosach. – Dlaczego nie mogę przestać cię pragnąć? Zamieram, kiedy słyszę słowa Trenta wychodzące z ust Alessandra, a serce podskakuje mi aż do gardła. Po długiej minucie, kiedy w końcu mogę się ruszyć, wciągam go przez próg i prowadzę na górę. Podchodzę do kanapy, z którego ściągam laptopa, żebyśmy mieli gdzie siedzieć. Opiera łokcie na kolanach i jedną ręką podpiera swoje czoło, jakby bolała go głowa. Drugą dłonią ściska materiał spodni. - Weszłaś w moje życie i od pierwszego momentu, kiedy cię ujrzałem, czuję rzeczy, które myślałem, że stłumiłem; pierwotne potrzeby, które muszą zostać zaspokojone. Na początku myślałem, że zostałaś zesłana przez Pana, żeby przetestować moje oddanie. Podnosi udręczone spojrzenie do moich oczu. - Myślałem, że jesteś moją ostatnią pokusą i że jeśli okazałbym się na tyle silny, by ci się oprzeć, to będę godny, by służyć Panu. Bierze głęboki oddech i wstaje, podchodzi do okna i wygląda za szybę. - Codziennie modliłem się o skierowanie i każdego dnia On zbliżał mnie bardziej do ciebie. Pokazał mi, że moje oddanie dla Niego nie jest tak silne, jak uczucia do ciebie. Nie jestem wystarczająco silny, by wiernie Mu służyć. Myślę o tobie, śnię o tobie i… - opiera dłonie o okno i przykłada do nich twarz. – Pragnę cię w każdej mijającej minucie. Mój żołądek zawiązuje się w wielki supeł, a płuca zamieniają się w cegły. Nie mogę oddychać. - Jesteś silny Alessandro. Jesteś, po tym wszystkim, co przeszedłeś. – mówię w końcu. Unosi głowę i spogląda na mnie, z torturą w oczach. - Czujesz coś do mnie? Teraz moje ściśnięte wnętrzności drżą. Zdecydowanie coś do niego czuję. Czuję to nawet teraz: ścisk w kroczu, kiedy pomyślę, do czego może dojść. Jeśli mam być szczera, pragnęłam go od kiedy go poznałam. Mam powiedzieć mu prawdę i być odpowiedzialna za prawdopodobne zniszczenie jego życia? Czy mam skłamać? Wstaję, a moje palce bezmyślnie bawią się zamkiem bluzy. - Jesteś niesamowicie przystojny. Musisz już to wiedzieć. Bierze głęboki oddech i krzywi się, kiedy zamyka oczy. - Ale poza pożądaniem? Czujesz do mnie coś więcej? Tłumaczenie: marika1311

Strona 168

Nie mogę mówić. Wszystko we mnie jest całkowicie sprzeczne. To taki piękny mężczyzna. Od samego początku sprawiał, że trochę miękły mi kolana. Ale zostały cztery dni do jego święceń. Przyjął śluby celibatu i zobowiązał się wobec kościoła. Zupełnie jakby czytał w moich myślach, rozwiązuje koloratkę i rzuca ją na podłogę. Znowu bierze mnie w ramiona, tym razem bardziej władczo. - Beznadziejnie się w tobie zakochałem, Lexie. W końcu zdałem sobie sprawę, że właśnie tego chcę. – mówi, dłonią głaskając moje ramię. – Chcę mieć żonę… rodzinę. Wiem, że kochasz swojego przyrodniego brata i jestem świadomy, że nie jestem nim, ale… mogłabyś być szczęśliwa z kimś takim jak ja? - Ja… - Jak mam na to odpowiedzieć? Kocham go? Czuję ból w sercu, ale czy ten ból jest związany z nim? To, co czuję do niego, to niewątpliwe przyciąganie. Jest miły, wyrafinowany i uroczy, z cichą pewnością siebie, która sprawia, że jest cholernie seksowny. Nie ma wątpliwości, że go pragnę… i to bardzo… ale czy go kocham? – Jesteś niezwykłym człowiekiem, Alessandro. Jak mam ci się oprzeć, kiedy mówisz mi takie rzeczy? Wpija się w moje wargi. Na początku jego pocałunek jest powolny i delikatny, ale kiedy nasze ciała mocniej na siebie napierają i napięcie rośnie, stają się głębsze i intensywniejsze. Nasze języki wirują razem, w próbie dopasowania się do siebie. Puls wali w moim ciele tak mocno, że czuję, jak całą od tego wibruję. Po wystarczająco długim czasie, by moje usta spuchły, przygryza moją dolną wargę i patrzy na mnie dzikimi oczami, wygłodniałym spojrzeniem. - Jeśli mnie chcesz, nie pragnę niczego bardziej, niż bycia twoim kochankiem. Tym razem to ja inicjuje pocałunek, bo mam cholerną ochotę wspiąć się na niego. Unoszę nogi i przyciągam go na siebie. Wplątuje palce w moje włosy, a drugą dłonią przebiega po moich plecach, dociskając mnie do swojego ciała. I, Boże, czuję się tak dobrze. Czuję się, jakbym tkwiła w jednym z moich snów. To surrealistyczne uczucie, bo wiem, że coś takiego nigdy nie dzieje się w prawdziwym życiu. Ale tak właśnie jest. A na wypadek, gdyby pojawiły się jeszcze jakieś pytania kwestionujące realność tej sytuacji, wątpliwości mijają bezpowrotnie, kiedy czuję na brzuchu jego wzwód.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 169

Rozdział dwudziesty pierwszy Odczuwanie jego podniecenia – wiedza o tym, jak bardzo mnie pragnie – sprawia, że pod skórą wybuchają mi płomienie. Kiedy się całujemy, kieruję nas obok drzwi frontowych w kierunku mojej sypialni, a kiedy przesuwamy się zaledwie centymetry, zaczynam rozpinać jego koszulę. Początkowo robię to powoli, ale zanim kończę, szarpię za nie, sfrustrowana. W końcu daję sobie spokój z ostatnim z nich i ściągam mu koszulę przez głowę. Alessandro łapie zamek mojej bluzy i pociąga go w dół, następnie ściąga mi ją z ramion. Docieramy tylko do stołu w jadalni, kiedy zdaję sobie sprawę, że przestajemy iść, zbyt pochłonięci tym, co się dzieje między nami, by przejmować się tym, gdzie jesteśmy. - Jesteś pewny, że tego właśnie chcesz? – pytam drżącym głosem. - Nigdy nie pragnąłem niczego tak bardzo, jak ciebie. – odpowiada bez tchu, opuszkami palców przesuwając po moich sutkach schowanych pod biustonoszem. Też tego pragnę, prawda? Muszę odpuścić sobie Trenta. On ruszył dalej z Sam. Wiem, że muszę zrobić to samo. Kiedy Alessandro pochyla się, by mnie pocałować, a jego dłoń wsuwa się za mnie i odpina mój stanik, wiem, że on jest jedyną osobą, która może być w stanie pomóc mi zapomnieć o Trencie. Biustonosz ześlizguje mi się po ramionach, a on bierze w każdą dłoń jedną z moich piersi. Całuje mnie namiętniej, jednocześnie pocierając okrężnym ruchem sutki, które natychmiast twardnieją. Odchylam głowę do tyłu, żeby złapać oddech, a jego usta prześlizgują się po wrażliwym miejscu za moim uchem, do zagłębienia szyi i po obojczyku. Kiedy bierze moją prawą pierś do ust i zaczyna ją ssać, opieram się o stół, najbliższym wsparciu, jakie mogę znaleźć. Jego zęby i język drażnią mój sutek, podczas gdy jego dłoń sunie po moich żebrach, przez biodro, aż do guzika od moich spodni. Odpina go i pociąga moje jeansy w dół. Kopnięciem rzucam je w kąt, a on palcami śledzi wrażliwą skórę tuż za paskiem majteczek. Unoszę jedną nogę i owijam ją wokół jego talii. Przyciągam go do siebie i robię między nami tyle miejsca, by jego dłoń zdołała się wślizgnąć. Łapie moją wskazówkę. Pociera długimi palcami po materiale moich stringów i jęczy, kiedy czuje, jak mokra jestem. Jego jęk wyrywa mnie z oszołomienia wywołanego pożądaniem i unoszę jego twarz dłonią. - Nie możemy, Alessandro. – mówię bez tchu. – Nie możemy. Spogląda w moje oczy i nawet się nie waha. - Podjąłem decyzję. – odnajduje wargami moje usta i miażdży je w pocałunku. Czuję, jak skóra mi płonie, kiedy palcami dotyka krawędzi mojej bielizny. – Minęło trochę czasu, od kiedy ja… zamyka oczy i bierze głęboki oddech, kiedy jego dłoń wsuwa się głębiej między nas i dotyka mojej nagiej skóry. Nie mogę pogodzić elektrycznych impulsów tańczących w moim brzuchu, z ciężkim strachem w klatce piersiowej. Myśl o kochaniu się z Alessandrem rozpala fajerwerki pod moją skórą i wysyła gorące lawy w moje żyły, z każdym uderzeniem mojego galopującego serca. Ale jeśli to zrobimy, wszystko się zmieni. Tłumaczenie: marika1311

Strona 170

Porzuciłby wszystko, na co pracował – wszystko, w co wierzy. I robi to dla mnie. Jestem gotowa na taką odpowiedzialność? Chcę mieć taki rodzaj poświęcenia na sumieniu? I Trent.. Boże, Trent. Nawet nie uporządkowałam swoich uczuć do niego. Czy to sprawiedliwe, by Alessandro zrezygnował ze wszystkiego, jeśli nawet nie jestem w stanie zobowiązać się wobec niego? Powiedział, że mnie kocha, ale czy ja kocham jego? Zsuwa moje stringi przez biodra i rzuca je na podłogę obok jeansów, jednocześnie podnosząc mnie, bym siedziała na krawędzi stołu. Jestem naga, na jego widoku. Patrzy się na mnie przed długą minutę. - Lexie.. – odzywa się w końcu. – Jesteś jednym z najbardziej spektakularnych stworzeń boskich. Kładzie mnie na stole, opuszkami palców ślizgając się po moich piersiach i sprawiając, że moja skóra płonie. Obserwuję jego twarz, kiedy przesuwa po mnie dłońmi, odkrywając każde zakończenie nerwowe pulsujące z pożądania. Przechodzi nimi po moim brzuchu, biodrach, aż do kolan, które chwyta i lekko nosi, rozsuwając mi nogi. Patrzy na swoje palce, kiedy przesuwa nimi po kępce włosów i delikatnie dotyka łechtaczki. Zostaje nagrodzony zaciśnięciem się wszystkich moich mięśni poniżej talii oraz moim niskim jękiem. Owijam nogi wokół jego tułowia i przyciągam go bliżej do siebie. Na sekundę przymyka oczy, ale za chwilę je otwiera, by obserwować swoje palce, które wślizgują się we mnie. Wiję się na stole pod jego dotykiem i nie mogę nic poradzić na falujący ruch biodrami zgodny z wsuwaniem i wysuwaniem jego palców. A przez ten cały czas on obserwuje, podążając wzrokiem od swojej dłoni między moimi nogami, do mojej twarzy, która na pewno jest zaczerwieniona, bo czuję, że płonie. - Muszę cię posmakować, Lexie. – mówi, zginając we mnie palce. – Mogę cię tam pocałować? - Boże, tak. – wyrzucam z siebie z jękiem. Nie mam nawet czasu pomyśleć o swoim złym doborze słów, kiedy jego usta na mnie lądują. Przyciska język do mojej łechtaczki, a ja krzyczę. Moje słowa chyba brzmiały jak „Och, Boże!”, bo takie mam przyzwyczajenie, ale nie mam pewności. Ponownie wsuwa we mnie palce, a ja wierzgam biodrami i znowu krzyczę, kiedy zaczyna ssać. Jego jęk totalnie wyprowadza mnie z równowagi. Liże mnie, kiedy jego palce we mnie się zginają, a ja wyginam plecy w łuk i walczę, by pamiętać, jak się oddycha. Językiem bawi się moją łechtaczką, wysyłając przez to iskry pod moją skórę, sprawiając, że czuję się, jakbym płonęła. - Święty Boże! – jęczę. On również, nisko i głęboko, choć bardziej przypomina to ryk, a ja podpieram się na łokciach, by móc go widzieć. Jego dziki wzrok łączy się z moim, i nie odwraca wzroku, kiedy wiruje we mnie językiem. Jestem na skraju eksplozji w jego usta, kiedy w końcu się ode mnie odrywa. Pochyla się nade mną, a ja przez spodnie czuję, jaki jest twardy. Dlaczego, do cholery, nie zdarłam ich z niego, kiedy miałam ku temu okazję? Jego dłonie i usta prześlizgują się po każdej części mojego ciała, jakby starały się wszystko zapamiętać. Ssie mocno moje sutki – najpierw prawy, potem lewy. Kiedy ustami odnajduje moje wargi, czuję na nich swój słony smak. Waha się, kiedy palcem przesuwa po moim tatuażu nad lewą piersią i całuje mnie po twarzy, kierując się ku uchu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 171

- Lexie.. – szepce – błagam, powiedz mi, że masz zabezpieczenie. Nie mam. Zużyłam wszystkie te, które dostałam od Sam, do samoobrony. Nigdy nie spodziewałam się… tego. - Przykro mi. Odsuwa się, zerka na koloratkę leżącą na podłodze i się krzywi. - Nie za bardzo mogę wejść do apteki i kupić prezerwatywy. Zamykam oczy i czuję szczypanie na twarzy. - Przykro mi. – mówię ponownie i nagle zdaję sobie sprawę, że chodzi o coś więcej, niż tylko o kondomy. Nie mogę tego zrobić. Moje palce automatycznie kierują się ku tatuażowi nad moim sercem, które właśnie się rozpada na kawałki. Kocham Trenta. Zawsze będę go kochać. Nie mogę temu zaprzeczać lub to ukrywać i udawać, że to, co się między nami stało, nie ma znaczenia. Bo ma znaczenie, a ja nie chcę być z nikim innym. Nie mogę uprawiać seksu z Alessandrem, kiedy wiem, jakie to uczucie kochać się z trentem. Odpycham od siebie Alessandra i siadam, nagle bardzo świadoma tego, że jestem siedzę na stole w swojej jadalni zupełnie naga, z półnagim prawie-księdzem unoszącym się nade mną, z jego wzwodem napierającym na materiał spodni. - Przepraszam, Alessandro. Nie mogę tego zrobić. Ześlizguję się ze stołu i biegnę do swojej sypialni, zanim on ma jakąkolwiek szansę na zareagowanie. Boję się, że będzie pukał lub wołał mnie przez drzwi. Nie robi tego. Kilka minut później nadal stoję przyciśnięta do drzwi, wstrzymując oddech, kiedy słyszę, jak otwierają się frontowe drzwi, a po chwili zamykają. Słyszę, jak zbiega po schodach, więc podbiegam do swojego okna. Patrzę, jak pchnięciem otwiera drzwi i ze spuszczoną głową idzie w kierunku skrzyżowania ulic. Kiedy odwraca się i ponad ramieniem zerka w stronę mojego mieszkania, dostrzegam białą koloratkę ciasno owiniętą wokół jego szyi, zanim znika za rogiem. Wychylam się trochę bardziej za okno, wciąż patrząc w miejsce, w którym zniknął. Mała część mnie ma nadzieję na to, że wróci… że będzie o mnie walczył. Nie robi tego, a kiedy daję krok w tył i unoszę wzrok, widzę, że babcia z naprzeciwka mnie obserwuje. Spogląda na ulicę, w którą skręcił Alessandro, potem z powrotem na mnie, a jej dezaprobujące cykanie roznosi się tak głośno, że całe miasto może to usłyszeć. I w tym momencie zdaję sobie sprawę, że wciąż jestem naga.

***

W czwartek piszę do Abby, że jestem chora i nie będzie mnie na zajęciach. Po lekcjach wysyła mi w smsie zadania domowe.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 172

W piątek ponownie jej piszę, że jestem chora i nie przyjdę na zajęcia, więc wysyła mi zadania na poniedziałek. I wtedy wreszcie nadchodzi sobota. I robię wtedy to samo, co w czwartek i piątek. Naciągam na głowę prześcieradło i udaję, że moje łóżko jest trumną. Udawanie trupa jest o wiele łatwiejsze, niż życie z tym, co zrobiłam. Alessandro nie zadzwonił. Jego święcenia są jutro. Tak bardzo chcę z nim porozmawiać… żeby wiedzieć, co myśli. Jest jedną z najbardziej niesamowitych osób, które poznałam i obawiam się, że właśnie zrujnowałam mu życie. Co, jeśli to prawda? Boję się tego dowiedzieć, więc też do niego nie dzwonię. Ale jest jedna rzecz, którą wiem na pewno. Nie mogłabym być z Alessandrem, bo jestem stuprocentowo, niezaprzeczalnie zakochana w Trencie. Więc nawet jeśli nie mam odwagi na to, by porozmawiać z Alessandrem, w końcu zbieram się w sobie, żeby napisać wiadomość, którą powinnam była wysłać już kilka miesięcy temu. Podnoszę swój telefon i zaczynam pisać z pamięci mowę, którą układałam przed Bożym Narodzeniem. Korzystam z rady mojego najlepszego przyjaciela i mówię mężczyźnie, którego kocham, co do niego czuję. Jestem w tobie zakochana, Trent. Myślę, że zawsze cię kochałam. Sposób, w jaki zetknął nas ze sobą los był nieco okrutny, ale może kiedy los daje szansę, trzeba z niej skorzystać. Może to, że zostaliśmy rodzeństwem było jedynym sposobem, który gwarantował, że się odnajdziemy. Wiem tylko tyle, że jeśli jest na tym świecie osoba, którą miałam poznać, żeby się w niej zakochać, to jesteś to ty. Jesteś moją bratnią duszą. Mogę bez ciebie przetrwać, ale nie mogę żyć. Nie mogę żyć w pełni bez ciebie. Kocham cię każdą cząsteczką mojego ciała. Kocham cię całym sercem. Nieważne, co się teraz między nami stanie, po prostu uznałam, że powinieneś to wiedzieć. Nie czytam tego jeszcze raz przez wysłaniem, bo obawiam się, że gdybym to zrobiła, stchórzyłabym. Minutę później mój telefon wibruje, a serce podchodzi mi do gardła. Krzywię się, przerażona, bojąc się spojrzeć na wyświetlacz. Widzę tylko dwa wyjścia z tej sytuacji. Albo Trent dzwoni po to, żeby powiedzieć, że też mnie kocha, albo po to, by stwierdzić, że mam urojenia. To znaczy, kiedy twoja przyrodnia siostra wyznaje ci miłość, nie ma zbyt wiele innych wariantów. Przewracam powoli telefon w dłoni i zerkam na niego przez lekko rozchylone powieki. Może jeśli zobaczę to niewyraźnie, nie zaboli mnie to tak mocno. Ale kiedy spostrzegam imię na ekranie, moje serce ponownie zamiera. Sam. Kurwa. Była z nim, kiedy mu to wysłałam? Pamiętam, jak przeglądałam wiadomości Ricka w łóżku, kiedy on poszedł do łazienki. Są razem w łóżku? Czy Trent jest w łazience i właśnie ściąga z siebie prezerwatywę? Przestań. Po prostu przestań. Mogę doprowadzić się do szaleństwa zastanawianiem się nad tym, lub po prostu otworzyć tego cholernego smsa. Więc otwieram cholernego smsa. Tłumaczenie: marika1311

Strona 173

Hej, dziewczyno! Wiesz, czy Trent bardziej woli morze, czy góry? Rezerwuję romantyczny wypad, kiedy wrócimy do domu na przerwę. Nie są razem. Ale… cholera. To tak, jakby wiedziała, że właśnie wyznałam jej chłopakowi, że go kocham. To jej sposób na sprawienie, żebym czuła się jak dziewczyny z smsów Ricka – te, które są na tyle zdzirowate, by uganiać się za facetami innych lasek. To ja, Lexie Zdzira. Cholera. Nie odpisuję jej. Nie mogę. Więc: Trent, Alessandro, Sam… zraziłam do siebie wszystkich przyjaciół i całkowicie się upokorzyłam. Umrę samotna na tym świecie, bez nikogo mi przyjaznego, a potem będę się smażyć w piekle przez wieczność. Właśnie na to zasługuję.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 174

Rozdział dwudziesty drugi Prawie poszłam na wielkanocną mszę, by dowiedzieć się, na co zdecydował się Alessandro, ale potem zdałam sobie sprawę, że jeśli został wyświęcony, to jestem ostatnią osobą, którą on chce zobaczyć. Ale nie zniosę niewiedzy. Jest wtorek, a hordy letnich turystów jeszcze nie okupują Rzymu, więc dojście do plebanii jest dość szybkie. Stopy wrastają mi w ziemię, a wewnętrznie drżę jeszcze bardziej, kiedy pojawia się w zasięgu mojego wzroku, naprzeciwko kościoła, w którym wszystko się zaczęło. Wiem, co muszę mu powiedzieć, jeśli on tam jest. Muszę przeprosić za to, że go zwodziłam i że przeze mnie kwestionował wszystko, w co wierzy. Muszę mu powiedzieć, że to było straszne i samolubne i że mam nadzieję, że pewnego dnia może mi wybaczy. Musi wiedzieć, że mówiłam poważnie, kiedy stwierdziłam, że będzie niesamowitym księdzem. Ma wszystkie cechy kogoś, kto naprawdę może zmienić coś na tym świecie. Część mnie ma nadzieję, że będę miała szansę, żeby mu to wszystko powiedzieć, podczas gdy inna cząstka wolałaby tego nie robić. Drżę, kiedy unoszę dłoń, żeby zapukać, a kilka sekund później, kiedy drzwi się otwierają, nieomal wyskakuję z własnej skóry. Ale to nie Alessandro. W progu stoi okrągły człowiek z dużym nosem i niebieskimi oczami. Jest ubrany w sutannę z koloratką. - Jak mogę pomóc? – pyta z szerokim uśmiechem i natychmiast rozpoznaję głos Ojca Reynoldsa. Boję się odezwać, bo w chwili, kiedy otworzę usta, on będzie musiał stawić czoła wszystkiemu, co mu wyznałam. - Ja… szukam wielebnego Moretti. - Ach. – mówi i patrząc na zmianę w jego oczach, które lekko się rozszerzyły, mogę powiedzieć, że wie, kim jestem. – Przykro mi, wielebnego nie ma już w naszej parafii. - Och… czy on… - mam zamiar zapytać, czy został wyświęcony w sobotę, kiedy dociera do mnie sens słów, które powiedział. Nazwał Alessandra wielebnym. Żołądek ściska mi się w mocny supeł. Nie został księdzem. – Wie Ojciec, gdzie pojechał? - Potrzebował trochę więcej czasu na refleksję. Prosił o powrót na Korsykę, do jego rodzinnej parafii, do Ojca Costy. - Ojciec Costa. – powtarzam, kiwając głową. – Okej… dobrze. – Wrócił do domu. To dobrze. Może tam go przydzielą. Może wszystko będzie w porządku. – Cóż, dziękuję, Ojcze. - Bóg z tobą. Odchodzę od parafii i przechodzę przez ulicę do kościoła. Całe to doświadczenie było otrzeźwiające. Kościół jest zobowiązaniem Alessandra. Zdeklarował się, że poświęca mu życie, a to, że pokłada to w wątpliwość, może przeze mnie… zdaję sobie przez to sprawę, jak mało porad z kościoła wzięłam sobie do serca. Czy w tym wszystkim nie

Tłumaczenie: marika1311

Strona 175

chodzi o to, żeby po prostu być lepszym człowiekiem? Czy gdybym starała się być lepszą osobą – żyć zgodnie z ideałami Alessandra – to czy cokolwiek z tego by się wydarzyło? Zanurzam palce w wodzie święconej i czynię na sobie znak krzyża świętego, następnie idę między rzędami ławek, wchodzę do jednej i klękam. Kościół jest prawie pusty, oprócz kilku turystów oglądających freski nie ma tu nikogo. Konfesjonały są dziś zamknięte. Patrzę się na Jezusa na krzyżu i oddycham głęboko. - Panie, proszę, opiekuj się Alessandrem. To dobry człowiek. Proszę, pomóż mu ponownie odnaleźć jego drogę, jakakolwiek ona jest. Proszę, pozwól mu odnaleźć szczęście. – zwieszam głowę i zaciskam powieki, kiedy łza spływa po moich rzęsach. – Bardziej niż ktokolwiek inny wiem, że on zasługuje na szczęście. Wycieram twarz i wstaję, a następnie wracam do domu. Przez całą drogę wyobrażam sobie Alessandra w restauracji na plaży w L’Île-Rousse. Wyobrażam sobie, że patrzy na ocean i przypomina sobie, dlaczego w ogóle chciał zostać księdzem. Wyobrażam sobie, że zapomina, że kiedykolwiek istniałam. Nie mogę zaprzeczyć, że na tę myśl czuję ukłucie w sercu, ale wiem też, że tak się musi stać. Czuję się trochę lżejsza, kiedy idę w stronę swojego mieszkania i po raz pierwszy od kilku dni perspektywa jedzenia wydaje mi się kusząca. Zatrzymuję się w kawiarni i kupuję kilka rogalików z porzeczkami. Po drodze skubię jednego z nich. Mija mnie pędząca taksówka, więc wskakuję na chodnik, by uniknąć zostania mokrą plamą na ulicy. Ale kiedy patrzę, jak odjeżdża, nie mogę sobie nie przypomnieć swojego przyjazdu do Rzymu, kiedy siedziałam w takiej taksówce. Czuję, jakby to było wieki temu. Naprawdę będę tęsknić za tym miejscem, kiedy wyjadę. Teraz właśnie zdecydowałam, kiedy to będzie. Dostałam się na staż. Wczoraj się dowiedziałam. Chciałam tego najbardziej na świecie, ale teraz nie wiem już, co robić. Przez Alessandra wiem, że chcę pracować z dziećmi. Chcę się tak czuć każdego dnia. Chcę pracować gdzieś, gdzie będę mogła połączyć pracę z dziećmi i sztuką. Chcę sprawić, żeby sztuka była dla nich ciekawa. Chcę, żeby ją pokochały tak bardzo, jak ja. Nic innego nie byłoby tak wspaniałe, jak pomoc w budowaniu kolekcji muzeum dla dzieci, żeby mogły poznać sztukę na swój sposób. Ten staż byłby ważnym punktem w moim CV – wspomógłby moją karierę zawodową. Ale bez Alessandro Rzym jest trochę pusty. Aż do teraz nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo wiążę z nim swoje pragnienie pozostania w Rzymie. Nie jestem pewna, czy moje serce jest gotowe na to, by być tu przez trzy miesiące bez niego. Mam tydzień, żeby zdecydować, czy przyjmuję staż. Ale jeśli tego nie zrobię, to by oznaczało, że wrócę do domu. Minęły trzy dni, odkąd napisałam do Trenta. Przez trzy dni nie spuszczałam oka z telefonu, czekając na coś. Cokolwiek. Sms. Połączenie. Jak dotąd – nic. Nie chcę wierzyć w to, że jest tak wściekły lub tak zszokowany, nawet po tym, jak otworzyłam przed nim swoje serce, że nie może zdobyć się na jakąkolwiek odpowiedź, ale na to właśnie wygląda. Co oznacza, że prawdopodobnie zostanę tu na staż, bo nie mogę wrócić do domu. Nie teraz. Nie mogę wrócić do domu. Ta myśl osadza się na dnie mojego żołądka jak ciężki kamień.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 176

Kiedy skręcam w ulicę, gdzie znajduje się moje mieszkanie, jestem zbyt zajęta, aby zauważyć skuter zaparkowany przed moimi drzwiami frontowymi. Ale kiedy zdaję sobie sprawę, że jest zaparkowany w niedozwolonym miejscu na chodniku, zerkam na bar, żeby sprawdzić, czy wcześniej go otworzyli. Kątem oka widzę wyciągnięte nogi wystające z progu wejścia do mojego mieszkania, a oddech grzęźnie mi w gardle. Znam te buty. Przyśpieszam kroku, nie ośmielając się w to uwierzyć, dopóki go nie zobaczę, siedzącego w tamtym miejscu. Trent opiera się o moje drzwi. Ma ubrane wytarte jeansy i czarną koszulkę. Wygląda perfekcyjnie w każdym calu, zupełnie tak, jak w moich snach. Kiedy mnie widzi, wstaje powoli i wyciąga słuchawki z uszu, owijając je wokół swojej szyi, ale nie zbliża się. Skóra wokół jego oczu napina się, kiedy mruży powieki. - Dostałem twoją wiadomość. Słyszę z jego słuchawek piosenkę All In, zespołu Lifehouse68, a moje serce podskakuje w klatce piersiowej. On też wszystko stawia69? To dlatego przyjechał? - Co ty tu robisz? – pytam bez tchu. Wzrusza ramionami i rzuca mi ten leniwy uśmieszek, który zawsze sprawiał, że miękły mi kolana. - Miałem nadzieję, że to było oczywiste. Moje uczucia i myśli są chaotyczną plątaniną, ale jest wśród nich jedno uczucie, które można łatwo rozpoznać wśród tego szalejącego potoku – ulga. Mimowolny jęk opuszcza moje płuca, a towarzyszy mu zdławiony szloch. Trent daje krok naprzód i bierze mnie w ramiona. Pragnienie, by być blisko niego, nie mija. Staję na palcach, owijam ręce wokół jego szyi i przyciągam go to siebie, by mnie pocałował. Jego pocałunek jest powolny i pewny i dopiero teraz zdaję sobie sprawę, jak bardzo za tym tęskniłam. Starałam się znaleźć substytuty w Alessandrze – zastępczego powiernika sekretów, kochanka i najlepszego przyjaciela. Ale jedyna osoba, która jest w stanie mi to dać, stoi teraz przede mną. Nie przerywamy pocałunku, kiedy Trent zarzuca swoją torbę na ramię, a ja grzebię jednocześnie w torebce, żeby odszukać klucz. Nie przerywamy go też wtedy, gdy popycham go przez otwarte drzwi. Wejście po schodach okazuje się nieco trudniejsze, ale Trent rozwiązuje problem, unosząc mnie w swoich ramionach. Owijam nogi wokół jego talii, a on wnosi mnie na górę i przez kolejne drzwi. Odstawia mnie i rozgląda się dookoła. Odpowiadam na jego niewypowiedziane pytanie, łapiąc go za dłoń i prowadząc do sypialni. Nasze koszulki lądują na podłodze jeszcze zanim tam 68

Zespół rockowy.

69

Fragment z refrenu:

A teraz wołam twoje imię Nawet jeśli przegrałem grę To stawiam wszystko, dzisiaj stawiam wszystko Tłumaczenie: marika1311

Strona 177

docieramy. Zatrzymuje się na chwilę, by rzucić swoją torbę na ziemię i wyciągnąć z bocznej kieszeni paczkę prezerwatyw, a ja poświęcam chwilę na podziwianie jego niesamowitej, nagiej klatki piersiowej, a potem znowu poruszamy się w kierunku łóżka. Jeden z moich balerinek spada na ziemię, równocześnie ze stringami, ale spódniczkę mam podwiniętą na brzuch, a jego jeansy nie spadły nawet poniżej ud, kiedy rzucamy się na łóżko. A sekundę później kochamy się. Czuję się tak, jakby miejsce, które wiecznie swędziało, w końcu zostało podrapane. Nikt inny nie mógłby zaspokoić mnie w ten sposób. Nikt, z wyjątkiem Trenta. Drażni się ze mną, wchodząc we mnie głęboko, następnie cofa się aż do czubka i przestaje się poruszać. - Proszę. – błagam, przyciągając go bliżej. Uśmiecha się. - Cierpliwość jest cnotą, Lexie. Wbijam paznokcie w jego plecy i pociągam go ku sobie. - Cholernie dobrze wiesz, że nie mam cnoty. Szczerzy zęby w uśmiechu i skopuje swoje spodnie na podłogę, po czym rozpina moją spódnicę i zsuwa ją przez moje biodra. Staje na kolanach między moimi nogami i patrzy na mnie z czystym głodem w oczach. Z każdym uderzeniem mojego pędzącego serca, drżę dla niego. Sięgam po jego wzwód i go ściskam. Trent zamyka oczy i jęczy. Unosi moje biodra i powoli we mnie wchodzi, i słyszę swój jęk, ale potem pociera i głaszcze moją łechtaczkę, co sprawia, że zaczynam dyszeć. Ponownie się we mnie wbija, wysyłając pulsujące fale do mojego wnętrza, a ja krzyczę z rozkoszy. Znowu się ze mną drażni, głaszcząc moją łechtaczkę okrężnym ruchem, aż krzyczę z potrzeby. - Boże, proszę. – brzmi to bardziej jak biadolenie. Posyła mi nikczemny uśmieszek. Ale daje mi to, czego chcę. Wślizguje się we mnie, gruby i gorący, i zaczyna się poruszać. Każde pchnięcie jest trochę szybsze i głębsze, dopóki nie zaczynam wyć z nieludzkich doznań zalewających moje ciało. - Chryste, Lexie. – jęczy, a cały humor zniknął z jego twarzy. Jego zbłąkane usta odnajdują moje, a kiedy rozchylam wargi, wślizguje się między nie językiem. Całuje mnie, a jednocześnie opiera się łokciami o łóżko i energicznie się we mnie porusza, z każdym ruchem posyłając nową falę doznań w moje ciało. Krzyczę, wyrzucając z siebie jedno długie Achhhhh, kiedy elektryczne mrowienie atakuje mój brzuch, a wszystkie mięśnie w moim kroczy zaciskają się wokół niego, trzymając go, błagając o więcej. Przyjemne impulsy przechodzą przeze mnie falą, kiedy napięcie rośnie jeszcze bardziej, a on doprowadza mnie do orgazmu. Eksploduję dookoła niego, w kółko i w kółko, aż moją głowę opuszcza każda spójna myśl i rozpuszczam się w doznaniach. Każdy dotyk posyła iskry pod moją skórę, każdy jęk sprawia, że krew się we mnie gotuje, każde pchnięcie sprawia, że czuję, jakbym wirowała. Pół godziny później jesteśmy mokrzy od potu, kiedy on jęczy i po ostatnim pchnięciu zamiera, padając na mnie. Ale w chwili, w której to się kończy, poczucie winy uderza we mnie jak fala.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 178

Jak tylko moje ciało przestaje się trząść na tyle, że znów mam nad nim kontrolę, zrzucam go z siebie na materac i siadam na brzegu łóżka. Moje wnętrzności ściskają się w ciasny węzeł, kiedy myślę o tacie i Julie. Chcę tego ponad wszystko, ale jak to zrobić? - Co my robimy, Trent? Bierze długi, powolny oddech i siada obok mnie. - Słuchaj, Lexie. Naprawdę przepraszam, że doprowadziłem do seksu, bo to nie o to chodzi. - Więc o co? Bierze moją dłoń i gładzi jej wewnętrzną stronę opuszkami swoich palców. - Jeszcze zanim dostałem twoją wiadomość, dużo o tym myślałem i nie sądzę, że musimy wybierać między jednym, a drugim. Myślę, że możemy być przyjaciółmi i kochankami. Chowam twarz w dłoniach. - Tak bardzo tego pragnę, ale tak się boję.. Obejmuje mnie rękami i przyciąga mnie do swojego ramienia. - Ja też się boję. Ale wiem jedno: nigdy nie kochałem kogoś tak, jak ciebie. To dla mnie jak wieczność, Lexie. Naprawdę. Zazwyczaj nie porywają mnie emocje, ale teraz, tak nagle, nie mogę ich powstrzymać. Miłość, pożądanie, strach, cierpienie, wstyd, przetaczają się falami przez moją duszę ze szlochem, którego nie możemy powstrzymać. - Mam ciebie. – szepcze Trent w moje włosy i w tej chwili wiem, że mnie ma. I wiem, że zawsze będzie miał. Kiedy mój szloch przechodzi w czkawkę, odsuwam się od niego i patrzę mu w oczy. - Kocham cię. Uśmiecha się i sięga po jeansy leżące na podłodze. - Co robisz? – pytam, lekko zdezorientowana, kiedy wyciąga telefon z kieszeni swoich spodni. – Piszesz o tym na Facebooku? Tata i Julie będą zachwyceni. Ponownie bierze mnie w ramiona i przesuwa palcem po ekranie. - To nie był mój główny plan. – kilka kciukiem kilka razy, następnie kładzie telefon między nas. – Chciałem to zrobić porządnie, ale tak jakby się śpieszyłem i próbowałem zabukować lot. – mówi, kiedy z telefonu zaczyna lecieć muzyka. Już po jednym akordzie rozpoznałam dźwięki gitary Trenta. Nie słyszałam jeszcze tej melodii. Zaczyna śpiewać niskim głosem o osobie, której ufał całym sobą, a teraz to uczucie połknęło go w całości. Do czasu, gdy dociera do refrenu, znowu czuję łzy wzbierające się w moich oczach.

Podniosłaś mnie i pomogłaś mi się wyleczyć, Nauczyłaś, co to znaczy czuć. Teraz potrafię, a wszystko, co czuję, to ty. Nigdy nie wyrządziłbym ci krzywdy, Tłumaczenie: marika1311

Strona 179

Nie zawiódłbym ani nie zwodził. Nie mogę teraz przestać i irytuję się, kiedy wszystko, co czuję, to ty.

Łzy zaczynają spływać mi po policzkach w połowie ostatniego wersu, w którym śpiewa o tym, jak długo się nawzajem wspieraliśmy i że wie, że nie będzie łatwo, ale czuł się beze mnie zagubiony. Do czasu, aż jego telefon milknie, a Trent zsuwa się z łóżka i szuka czegoś w torbie, znowu jestem płaczliwą kupką nieszczęścia. Pochylam się, by go do siebie przyciągnąć, wiedząc, że tylko jego ramię jest w stanie mnie pocieszyć, ale kiedy wycieram oczy i na niego patrzę, widzę, że klęka przede mną na jednym kolanie, trzymając w dłoni czarne aksamitne pudełeczko. Kiedy je otwiera, światło odbija się od diamentu, który błyszczy. To prosty, okrągły soliter70 na cienkim pasku białego złota. Nie jest duży, ale to i tak najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam. - Przyszedłem tu dziś, ponieważ gdy zdajesz sobie sprawę, że chcesz spędzić z kimś resztę swojego życia, chcesz tą resztę rozpocząć jak najszybciej. – mówi, cytując słowa z filmu Kiedy Harry poznał Sally, a które zawsze doprowadzają mnie do płaczu. Nie mogę mówić przez pulsującą gulę w moim gardle. - Wygląda na to, że nigdy nie brakuje ci sposobów, by wywrzeć na mnie ogromne wrażenie, Lexie. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką i jesteś jedyną kobietą, z którą mogę sobie wyobrazić resztę życia. Wiesz, jakiego szczęściarza to ze mnie czyni? Wyjdź za mnie. Proszę. Kiedy wciąż nie mówię ani słowa, ściąga mnie z łóżka i przyciąga do siebie, a ja zwijam się w miejscu, w którym on klęczy. - Proszę. – bierze moją twarz w dłonie i ją kołysze, jednocześnie kciukami wycierając moje łzy. – Tak bardzo za tobą tęsknię i nie przeżyję, jeśli znowu się rozstaniemy. - Kocham cię. – szepcę. Niepewny uśmiech wstępuje na jego usta. Unosi brwi. - Czy to oznacza tak? Pociągam nosem i kiwam potwierdzająco głową, a on wyciąga pierścionek z pudełka i wsuwa mi go na palec. Obsypuje moją twarz pocałunkami, a czysta, niezmącona radość wydostaje się ze mnie wraz ze śmiechem. Ale potem jego usta odnajdują moje wargi, zostawiając na nich delikatne i słodkie pocałunki. Wplątuje palce w moje włosy. - Kocham cię, Lexie. – szepce. – Zawsze kochałem. Po krótkiej przerwie – na powrót do łóżka – ponownie się ze mną kocha, a tym razem jest to tak ciepłe, łagodne i delikatne, że prawie boli. Moje serce śpiewa w powolnym rytmie i nie chcę, żeby to uczucie kiedykolwiek się skończyło. Chcę leżeć na tym łóżku wiecznie, podczas gdy on porusza się nade mną, we mnie. Nigdy nie czułam się bliżej drugiej osoby, niż w tej chwili. I kiedy doprowadza mnie powoli i pewnie do najsłodszego, najbardziej intensywnego orgazmu, jakiego

70

Rodzaj kamienia szlachetnego

Tłumaczenie: marika1311

Strona 180

kiedykolwiek doświadczyłam, już wiem. Wiem, że jesteśmy do tego stworzeni – dla siebie. Nic, co moglibyśmy powiedzieć lub zrobić by tego nie zmieniło. Po wszystkim leżę w jego objęciach, wdychając jego ostry zapach, czując jego ciepło, i obydwoje zasypiamy. Kiedy się budzę jest ciemno, ale przez okno sączy się poświata od księżyca i przez blask jego pięknych, brązowych oczu wiem, że również nie śpi. Całuje mnie w policzek. - Jesteś szczęśliwa? Mruczę twierdząco i mocniej przytulam się do jego ciepłego ciała. Wzdycha głęboko, zmęczony, a ja odciągam twarz od jego ramienia i spoglądam na jego twarz, nagle zaniepokojona. - A ty nie? Przygryza wargę, a ja na sekundę przestaję oddychać, obawiając się, że zmienił zdanie. - Jestem. – odpowiada w końcu. – Po prostu zdałem sobie sprawę, dlaczego nie byłem szczęśliwy z nikim innym. Szukałem ciebie w każdej dziewczynie, z którą się spotykałem. W momencie, gdy to mówi, czuję się, jakby ktoś mnie kopnął w brzuch. - O cholera! Otwiera szeroko oczy. - Co? - A co z Sam? Trent robi grymas. - Jest na mnie trochę wkurzona. - Na ciebie? – myślałam, że to na mnie będzie wściekła. Zatyka mi kosmyk włosów za ucho. - Powiedziałem jej, że jestem zakochany w kimś innym. - A nie powiedziałeś, że chodzi o mnie? Potrząsa głową. - Wiem, że musimy ogarnąć parę spraw, zanim się ujawnimy, więc nie, nie powiedziałem. Mama i Randy nawet nie wiedzą, że tu jestem. Myślą, że spędzam wiosenną przerwę na kampusie. Mój żołądek skręca się na myśl, co oznacza „ujawnienie się”. Skupiam się na najmniejszej rzeczy, żeby powstrzymać atak paniki, a w tej chwili ta rzecz to Sam. - Byliście… razem, prawda? Więc prawdopodobnie założyła, że ją kochasz. Wzdycha. - Pierwszej nocy, kiedy przyszła do mnie po tym, jak wyjechałaś, wyszliśmy razem i rozmawialiśmy – zerka na mnie – głównie o tobie. Chciałem wiedzieć, czy może coś mówiłaś… czy powiedziałaś jej, że ktoś ci się spodobał. Tak jakby coś nas połączyło i kiedy w Święto Dziękczynienia stało się jasne, że nie chcesz mieć ze mną nic wspólnego, starałem się po prostu Tłumaczenie: marika1311

Strona 181

robić to, czego chciałaś. Starałem się ruszyć naprzód… - urywa i drapie się po głowie. – Nie mogłem. - Dlaczego myślałeś, że nie chcę mieć z tobą do czynienia? - Cóż, zobaczmy… może wtedy, kiedy do mnie napisałaś, że ze wszystkiego się wyspowiadałaś i masz nadzieję, że nie… jak ty to… spłoniesz w piekle? Tak, jakoś tak to leciało. A potem już w ogóle się do mnie nie odzywałaś. Brzmi to tak, jakby był trochę zły, więc czuję, że muszę się bronić. - Przecież pisałam! - Tylko czasami wysyłałaś zdjęcia lub pisałaś kilka słów w odpowiedzi na moje smsy. Pomyślałem, że nie chcesz, bym się odzywał. Ma rację. - Ja tylko… byłam bardzo zdezorientowana. - Cóż, Sam nie była. Nawet jej powiedziałem, że leczę się z zawodu miłosnego, więc nie sądzę, żeby między nami mogło dojść do czegoś poważniejszego, ale ją to nie obchodziło. - Więc się z nią przespałeś. - Lexie – mówi, unosząc palce do mojej twarzy i zmuszając mnie, bym na niego spojrzała – Nigdy z nią nie spałem. Z nikim nie spałem od czasu, kiedy zrobiłem to z tobą. Ściągam jego dłoń z mojej twarzy, ale nie odwracam spojrzenia. - Wyszedłeś z nią w nocy, kiedy wróciłeś na święta. Zostawiłeś mnie tam. - Zgodziliśmy się na to, że nic między nami nie może się wydarzyć. Starałem się to wypełnić. Myślałem, że tego właśnie chciałaś. - Ale koncert… Hyatt? - Poszliśmy na koncert i na kolację, ale powiedziałem jej, że nie mogę zostać. - Ale ona… ona… - Chciała czegoś więcej. Wiem o tym i przykro mi. Ale od samego początku byłem z nią szczery… cóż, może nie mówiłem jej, że chodzi o ciebie, ale wiedziała, że jest ktoś inny. - Więc wtedy, w Boże Narodzenie, gdybym… gdybym zebrała się na odwagę i powiedziała, że się w tobie zakochałam, powiedziałbyś „dobra” i z nią nie wyszedł? Jego oczy ciemnieją, a głos staje się cichszy. - Kochałbym się z tobą przez całą noc. Serce boli mnie tak bardzo… - Dlaczego mi nie powiedziałeś? – szepcę. - Nie byłem pewny, czy chcesz to usłyszeć… i jak zareagujesz. Bałem się. Nie rozumiem go. - Zawsze byłeś tak pewny siebie przy dziewczynach. Czemu wtedy się bałeś? Koniuszkami palca dotyka mojej brwi, a ja drżę. Tłumaczenie: marika1311

Strona 182

- Łatwo być pewnym siebie, kiedy nie ma się nic do stracenia. A kiedy stawką jest wszystko… ty… wtedy jest trochę trudniej. Nawet teraz niepewność rozbrzmiewa w jego głosie. Przyciągam go bliżej, bo musi wiedzieć, że nie ma innego miejsca, w którym chciałabym się znaleźć, oprócz jego ramion. - Powinnam była to powiedzieć. Składa delikatny pocałunek na moim czole, a ja zamykam oczy i cieszę się poczuciem jego bliskości. - Chciałem ci powiedzieć, co czuję. Zaplanowałem to, całą wielką przemowę podobną do tej, którą wysłałaś mi w wiadomości. Ale potem nie mogłem cię wybadać. Wszystko było takie niezręczne, a ty wydawałaś się skrępowana, przebywając w moim towarzystwie. Nigdy przedtem tak między nami nie było. Prawie mnie to zabiło. – wzrusza ramionami. – Stchórzyłem, bojąc się, że tylko to pogorszę. I głupio żyłem nadzieją, że powstrzymałabyś mnie przed wyjściem z Sam, gdybyś zmieniła zdanie. Wtedy wiedziałbym, co myślałaś. Ale nic nie powiedziałaś. - Chcę to usłyszeć. - Co? Odsuwam się i spoglądam w jego piękne, czekoladowe oczy. Motylki łaskotają mój brzuch, kiedy zdaję sobie sprawę, że to jest prawda. On naprawdę tu jest. Przebył dla mnie połowę świata. Pocieram pierścionek palcami, kiedy czuję falę miłości dla tego niesamowitego człowieka. - Twoją mowę. Tę, którą zaplanowałeś. Chcę ją usłyszeć. Cień uśmiechu przebiega przez jego wspaniałą twarz. - Wow. Skoro mowa o stawianiu kogoś w niezręcznej sytuacji… okej. Cóż. Mniej więcej tak to szło. – wypuszcza z siebie nerwowy oddech i spogląda mi głęboko w oczy. – Wiesz, jakimi jesteśmy szczęściarzami? Myślę, że zbyt szybko się odnaleźliśmy, by rozpoznać to, co mieliśmy, ale prawda jest taka, że nikogo nie znałem tak dobrze, jak ciebie i nigdy nikogo tak bardzo nie kochałem. Przepraszam, że nie mogę być tym, za kogo mnie uważałaś. Nie mogę być twoim bratem. Nie, kiedy wszystko, o czym myślę, to bycie dla ciebie kimś więcej. Od pierwszej chwili, kiedy cię poznałem, oczarowałaś mnie, jak jeszcze nikt dotąd. Nie chcę już dłużej skrywać tego przed nami i całym światem. Kocham cię i chcę z tobą być. Niektórzy ludzie mogą myśleć, że relacja przyrodni brat/przyrodnia siostra może być trochę wypaczona, ale inni mówią, że najbardziej stabilne związki są oparte na przyjaźni. My to mamy. Całuje mnie i na chwilę zatracam się w tym pocałunku, ale wciąż pamiętam o wszystkich przeszkodach, które wciąż mamy do przekroczenia i o tym, co powiedział o „ujawnianiu się”. - Więc, co teraz? – pytam, powtarzając jego słowa po pierwszym razie, kiedy uprawialiśmy ze sobą seks. Jego palce wędrują w dół po moich plecach, wywołując u mnie gęsią skórkę. - Najpierw to. – mówi, przewracając mnie na plecy i składając na moich ustach długi i głęboki pocałunek. Uśmiecham się do niego, kiedy elektryczne impulsy przechodzą przez moje ciało. - A potem? Tłumaczenie: marika1311

Strona 183

Podpiera się na łokciach i wisi nade mną. - Musimy powiedzieć naszym rodzicom. - I jak to zrobimy? Hej, wiecie co? Sypiam z Trentem potajemnie od kilku miesięcy! Odrzuca włosy z mojego ramienia i całuje mnie w szyję. - Nie mogę mówić za ciebie, ale ja im powiem, co czuję. Powiem im, że jestem w tobie zakochany. Śledzę palcami linie jego tatuażu na klatce piersiowej i przyciskam w tym miejscu dłoń, czując pod nią bicie jego serca. Bije wolno i stabilnie i zdaję sobie sprawę, że moje także. Cała panika zniknęła. Nasze pasujące tatuaże ponad naszymi sercami… nasze serca wiedzą. Zawsze wiedziały. - Ale jestem w tobie zakochana.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 184

Rozdział dwudziesty trzeci - Mężczyźni to dupki. Wszystko w temacie. – mówi Sam, zwieszając ramiona i popijając mrożoną mokkę, kiedy kończy swoją tyradę na temat mężczyzn ogólnie, a w szczególności Trenta. Katie patrzy na mnie z grymasem. - A skoro o nich mowa, słyszałaś o Ricku? - Rick. – mówię, potrząsając głową. Trzy i pół roku mojego życia, a czuję się tak, jakby te lata należały do kogoś innego. I chociaż wtedy nie zdawałam sobie sprawy, życie z Rickiem było monotonne. Nie było w tym żadnej intensywności. Ani pasji. - Nie. Co z nim? Krzywi się. - Stacey jest w ciąży i twierdzi, że to jego dziecko. Zwieszam głowę. Nie ma czym się chełpić. Nikt tu nie wygrywa. - Wow. No nieźle. - Tak jak mówiłam. Dupki. – mamrocze Sam. Wypijam espresso i mimowolnie się krzywię. Nie jest nawet w połowie tak mocne i dobre jak to włoskie. Nie mogę nic poradzić na pojawienie się w mojej piersi żałobnej pustki po wielu godzinach, które spędzałam razem z Alessandrem przy kawie. Mam nadzieję, że wszystko z nim dobrze. - No nie wiem, czy wszyscy są tacy źli. - Cóż, zacznijmy blisko domu, dobra? – mówi Sam, prostując się. – Twój były chłopak. Dupek, tak czy mnie? Kiwam potwierdzająco głową. - Tu przyznam ci rację. - Twój brat. Dupek, tak czy nie? – mruży oczy. - Nie. Otwiera szeroko usta i rozchyla powieki. - Więc kiedy facet traktuje ciebie jak gówno, to jest dupkiem, ale kiedy on mnie tak traktuje, już dupkiem nie jest? - Tego nie powiedziałam. Ponownie mruży powieki, a kubek ściska w ręce tak mocno, że obawiam się, że zaraz pęknie. - Tak, powiedziałaś. Zapytałam wprost, czy twój przyrodni brat jest dupkiem, a ty zaprzeczyłaś. Przełykam ślinę. Chciałabym móc po prostu jej o tym powiedzieć. Jestem w domu od czterech tygodni, a z Trentem czekamy na odpowiedni moment, by powiedzieć o nas rodzicom. Najpierw oni muszą się dowiedzieć, tyle wiemy. Ale kiedy przyleciałam do domu, Julie nic, tylko O mój Tłumaczenie: marika1311

Strona 185

Boże, Lexie, jak dobrze mieć cię w domu! i Nasza rodzina znowu w komplecie!, że nie chciałam niszczyć nastroju naszym wielkim wyznaniem, więc zdecydowaliśmy się, że poczekamy. Potem Julie była płaczliwa przez jakiś tydzień, bo Trent skończył szkołę i może już „opuścić rodzinne gniazdo”, więc nie chciałam sprawiać, żeby poczuła się jeszcze gorzej. Ale im dłużej czekamy, tym bardziej niezręczna zaczyna być ta cała sytuacja. - Mam po prostu na myśli… okłamał cię kiedykolwiek? – pytam, przypominając sobie, co mówił mi Trent. - Tak. – wyrzuca z siebie. - Na jaki temat skłamał? - On… - przygryza policzek, zastanawiając się przez chwilę. Nagle otwiera szerzej oczy i spogląda na mnie. – Wiedziałaś, prawda? I nic mi nie powiedziałaś? Powiedział ci, że jest ktoś inny. Kręcę głową. - Nie. Nie o to mi chodziło. Wstaje energicznie z krzesła i patrzy na mnie z góry. - Powiedział! Powiedział ci o tym, a ty po prostu pozwoliłaś mi żałośnie za nim latać. - Nie, Sam. Dopiero kilka tygodni temu powiedział mi, że jest zakochany w kimś innym. - Kocha ją? – pyta, zdesperowana, a dłonią sięga do swoich idealnych włosów i wplątuje w nie palce. – O mój Boże! Powiedział ci, o kogo chodzi, nie? Spuszczam wzrok na dłonie, opierając się zbliżającemu się bólowi głowy. - Tak. Powiedział mi. Opada na krzesło. - Kto to? Kiedy unoszę głowę i spoglądam w jej oczy, widzę czającą się w nich chęć mordu. - To nieistotne. Powiedział, że od początku dał ci do zrozumienia, że jest ktoś inny. Zapada się na siedzeniu i krzyżuje ręce na piersi. - Powiedział też, że ona nie jest nim zainteresowana. – zerka na mnie. – Kilka miesięcy temu powiedział, że poznała kogoś innego. Dlaczego miałby to mówić, gdyby nie chciał, żebym pomogła mu o niej zapomnieć? Wzruszam ramionami. - Nie wiem, Sam. Może po prostu starał się być z tobą szczery. Może po prostu musiał z kimś pogadać. Pamiętam, jak mówił, że cieszy się, że miałam komu się zwierzyć. On nie miał takiej osoby. Katie wypija resztę swojego napoju, siorbiąc, więc przenoszę na nią wzrok. - Mówiłaś, że ile kilogramów zgubiłaś? – pytam, żeby zmienić temat, zanim sprowadzę na siebie poważne kłopoty. - Czternaście kilo. – odpowiada z dumą. Tłumaczenie: marika1311

Strona 186

Najwyraźniej jej współlokatorka z San Diego namówiła ją na uczestniczenie w jednym z tych obozów nastawionych na spalanie tłuszczu. Zmieniło ją to w całkowicie inną osobę. Jej ciemnobrązowe włosy nie opadają już na twarz, na ustach ma błyszczyk, a rzęsy wymalowała tuszem. Linia jej dekoltu jest nieco niżej, niż to zapamiętałam, a ubrane ma krótkie spodenki, zamiast swoich zwyczajowych jeansów. Zawsze myślałam, że jest ładna, ale teraz wygląda oszałamiająco. - Wyglądasz niesamowicie. Może też powinnam spróbować takiego obozu. – mówię. Przewraca oczami, ale się uśmiecha.

***

Kiedy Katie podrzuca mnie do domu, a jej samochód się oddala, Julie akurat gdzieś się wybiera. - Lecę do sklepu. – mówi, lekko mnie ściskając. – Potrzebujesz czegoś? - Chyba nie. - Jakbyś sobie o czymś przypomniała, to do mnie napisz. - Jasne. - Twój tata będzie w domu koło siódmej, więc wtedy będzie kolacja. – mówi, zamykając za sobą drzwi. Kiedy idę na górę po schodach, słyszę, jak Trent śpiewa pod prysznicem. Bardziej niż trochę mam ochotę do niego dołączyć, ale się przed tym powstrzymuję. Zamiast tego podchodzę do swojego laptopa leżącego na biurku i go otwieram. Kiedy widzę, że mam jedną nieprzeczytaną wiadomość, zakładam, że to Abby do mnie napisała. W zeszły weekend Grant był w Londynie. Fakt, że do niej pojechał, zaskoczył mnie w pozytywny sposób, ale nadal się o nią martwię. Okręcam na nadgarstku skórzaną bransoletkę, jednocześnie otwierając e-maila. Moje serce zamiera. Trzęsącą się dłonią klikam na wiadomość od Alessandra.

Najdroższa Lexie, Galeria poinformowała mnie, że otrzymałaś propozycję stażu. Od kilku dni przebywam w Rzymie i poszedłem tam dziś, spodziewając się, że cię tam znajdę. Byłem zaskoczony, kiedy mi powiedzieli, że odrzuciłaś propozycję. Bez względu na to, z jakiego powodu to zrobiłaś, mam nadzieję, że jesteś szczęśliwa. Piszę do ciebie, bo czuję potrzebę, by za siebie przeprosić. Czułem, że najlepiej byłoby zrobić to osobiście, ale skoro teraz dzieli nas kontynent, muszę polegać na nowoczesnej technologii, kiedy będę przekazywał ci mój szczery żal za to, jak wykorzystałem twoje zaufanie. Zachęciłem cię, byś się mi zwierzyła. Skorzystałem ze swojej pozycji, by zdobyć twoje zaufanie, a potem zdradziłem naszą przyjaźń, posuwając się trochę za daleko. Wiedziałem, że mnie nie kochasz. Wiedziałem, że prawdziwe uczucia pokładasz w kimś innym, a ja postawiłem cię w sytuacji bez wyjścia. Będę za to przepraszał przez wieczność.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 187

Wciąż jestem niepewny swojej ścieżki, ale staje się ona coraz bardziej jasna. Nie sądzę, bym nadawał się na kapłana, ale wierzę – poprzez posługę dla dzieci – że nadal mogę służyć i coś zmieniać. Wsparcie Ojca Costy okazało się bezcenne. Wyznałem swoje wady jemu i Panu, a przez jego rady zacząłem układać sobie to, jak doszedłem do miejsca, w którym obecnie się znajduję i jaka stąd będzie właściwa droga. To była bolesna lekcja, ale teraz, kiedy poznałem prawdę, czuję się silniejszy. Nie każdy jest stworzony do powołania. Pomogłaś mi zobaczyć, że ja nie jestem. Moi dziadkowie często o ciebie pytają i przesyłają ci najserdeczniejsze pozdrowienia. Będę wdzięczny za odpowiedź, bo chcę wiedzieć, co u ciebie. Mama także o ciebie pyta. Od kiedy porzuciłem kapłaństwo, radzi sobie lepiej. Życzę ci wiele szczęścia, Lexie, i mam nadzieję, że przyjdzie czas, kiedy z czułością będziesz mogła spojrzeć wstecz na nasze miesiące spędzone w Rzymie. Ja wiem, że nigdy cię nie zapomnę. Najlepsze życzenia, Alessandro

Nie słyszę, kiedy drzwi się otwierają, więc musiałam naprawdę odpłynąć, bo zawiasy w nich nadal skrzypią. - Hej. – mówi Trent, pochylając się za mną, odgarniając moje włosy na bok i całując mnie w miejsce poniżej ucha. Ubrał świeżą bluzkę i jeansy, a jego skóra pachnie mydłem. Wyciągam rękę w górę i łapię w dłoń jego wilgotne włosy, przytulając do nich swoją twarz. - Sam nas znienawidzi do końca życia. Odwraca się i mnie całuje, mocno w usta. - Przejdzie jej. - Jak to zrobimy? – pytam, czując w piersi ścisk serca. – Ludzie pomyślą sobie… - Już przez to przeszliśmy, Lexie. – przerywa mi. – Możemy wiecznie się ukrywać, lub powiedzieć o nas ludziom. Nie ma innych opcji. - Możemy się przenieść do Machu Picchu. – odpowiadam, krzywiąc się. Staje za mną i pociera moje ramiona, i nawet jeśli chcę być wściekła, to w jego ramionach czuję się tak, jakbym topniała. - Najpierw musimy powiedzieć naszym rodzicom. – mówię, przyciskając policzek do jego dłoni, kiedy on masuje mi ramiona, pomagając mi pozbyć się napięcia. - A potem ja porozmawiam z Sam. I napięcie powraca. - Ona myśli, że spiskujemy przeciwko niej. – wyrzucam z siebie, jednocześnie wypuszczając powietrze z płuc. – Nawet nie ma pojęcia. Pochyla się nad moim ramieniem, ponownie mnie całując, a następnie chwyta moją dłoń, by odciągnąć mnie od biurka. - Jestem za małym spiskowaniem. – mówi z szelmowskim uśmiechem. Rozplatam nasze palce. Tłumaczenie: marika1311

Strona 188

- Daj mi tylko chwilkę, dobra? Muszę odpowiedzieć na tego e-maila. Zerka nad moim ramieniem na ekran laptopa. - To od tego księdza? - Chyba przez to nie przejdzie, tak sądzę. Kieruje wzrok na mnie. - Przez ciebie? Powiedziałam Trentowi o wszystkim. Wie, co się stało z Alessandrem na moim stole w jadalni i wie też, że powstrzymałam to ze względu na niego. Wzruszam ramionami. - Po części. Powiedział, że to, co się stało między nami, pomogło mu zrozumieć, że nie nadaje się na kapłana. - Nie śpiesz się. – mówi, wycofując się do mojego łóżka i opadając na nie. – Będę tuż obok. Posyłam mu uśmieszek. - Jakbyś ty, leżący na moim łóżku, z tym swoim weź-mnie wyglądem, wcale mnie nie rozpraszał. Włącza mój telewizor i uruchamia grę, a potem się wygodnie na poduszkach, a wolną dłoń zakłada za szyję. Przez chwilę wpatruję się w perfekcyjną, brązową skórą między krawędzią jego spodni i koszulki. - Weź mnie, Lexie. – szepce, uśmiechając się pod nosem, kiedy Jethro z Warcrafta przechodzi przez zaporę z orków. Przenosi wzrok na mnie i szczerzy zęby w uśmiechu. Przewracam oczami, odwracam się z powrotem do laptopa i klikam, by odpowiedzieć Alessandrowi. Biorę głęboki oddech, starając przypomnieć sobie te wszystkie rzeczy, które chciałam mu powiedzieć, kiedy szłam na plebanię z myślą, że go tam zastanę.

Drogi Alessandro, Nie wiem, od czego zacząć. Czuję, że do tego, co się między nami stało doszło bardziej przez to, że nie szanowałam granic. Wiedziałam, że nic nie mogłoby się między nami wydarzyć, lub przynajmniej tak myślałam, więc flirtowałam z tobą i zwodziłam cię. To było straszne i samolubne. Ale nigdy nie sądziłam, że to się potoczy w ten sposób i bardzo mi przykro z tego powodu. Nie zdawałam sobie sprawy, jak to na ciebie wpływa. Tamtej nocy w moim mieszkaniu spytałeś, czy coś do ciebie czuję. Tak, czuję. Prawdopodobnie jesteś najlepszą osobą, jaką znam i zawsze będziesz miał swoje miejsce w moim sercu. Zawsze wierzyłam, że ty możesz zmienić coś na tym świecie i wiem, że możesz to zrobić, bez względu na to, jaką drogę wybierzesz. Ale masz rację, że moje serce należy do Trenta. Zapytał mnie, czy za niego wyjdę. Nie powiedzieliśmy jeszcze o tym naszym rodzicom, ale będziemy musieli. Już niedługo.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 189

Bardzo dziękuję za wszystko, co zrobiłeś w moim imieniu w ramach tego stażu. Przykro mi, że cię zawiodłam. To była bolesna decyzja, ale po zrobieniu rachunku sumienia, poczułam po prostu, że muszę wrócić do domu. I tak, jestem szczęśliwa. Mam nadzieję, że ty też znajdziesz szczęście. Proszę, pozdrów ode mnie swoją rodzinę. Najlepsze życzenia, Lexie

Wysyłam wiadomość i zanim zamykam pokrywę laptopa, gapię się na ekran przez długą minutę. - Więc, co dziś robimy? – pytam, kiedy staję przed Trentem. - Nie chcę wciąż się zakradać, Lexie. – zatrzymuje grę i przyciąga mnie do siebie, rzucając na łóżko. Mmm…. Całuję go w szyję. - Ja też nie, ale to nie tak, że pozwolą ci się wprowadzić do mojej sypialni, czy coś takiego. Unosi głowę i zerka na mnie z góry. - Mówiłem ci, tu nie chodzi o seks. Chodzi o nas i spędzenie reszty naszego życia wspólnie. - Czyli też trochę o seks. – mamroczę w jego klatkę piersiową. Czuję, jak chichocze. Prawda jest taka, że odkąd jestem w domu, stałam się nimfą. Chcę go mieć cały czas. Przez większość nocy jestem w jego łóżku, jak tylko rodzice zgaszą na dole światła. Stałam się całkiem niezła w tym, by być cicho, kiedy Trent robi to, co robi i sprawia, że czuję się tak, jak się czuję, ale bywa też tak, że muszę wgryźć się w poduszkę, kiedy mam ochotę krzyczeć i mieć nadzieję, że rodzice mają dobry sen. Nie za wiele rzeczywiście śpimy, ale nigdy nie czułam się tak żywa. Tata zwykle wstaje do pracy o szóstej, więc Trent ustawia budzik na piątą, by ten z nas, kto nie znajduje się w swoim łóżku, mógł do swojego wrócić, zanim ktokolwiek nas znajdzie. Ma rację. To już cztery tygodnie zakradania się i wiem, że to nie w porządku, ale prawda jest taka, że kiedy rodzice się o nas dowiedzą, mogą zacząć zwracać uwagę na to, gdzie przebywamy, a to nie wróży dobrze mojej nowo nabytej nimfomanii. Wsuwam palce pod pasek od spodni Trenta, przechodząc nimi na plecy, dookoła jego brzucha i kończąc na guziku spodni, który odpinam. - Lex – mówi ostrzegawczym tonem, zerkając na drzwi, ale nie jest to zbyt przekonujące, kiedy jedną dłonią dotyka mojej piersi. Kciukiem odnajduje mój sutek i pociera go przez biustonosz, co sprawia, że chcę poczuć jego skórę przy swojej. Teraz.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 190

- Julie jest na zakupach. – mówię. Ściągam swoją koszulkę, kiedy on jednocześnie odpina mój stanik, a potem, zanim zdaję sobie sprawę z tego, co robi, podnosi mnie i kładzie na łóżku. Ściąga koszulkę przez głowę, a ja skopuję swoje jeansy i bieliznę na podłogę. Spogląda na drzwi, jakby nadal się nad tym zastanawiał. - O nie, proszę pana. – mówię, kiedy zaczyna się wahać i trochę odsuwać od krawędzi łóżka. – Nawet nie myśl o zrezygnowaniu w takim momencie. Siadam na łóżku i rozpinam mu rozporek, uwalniając jego sporych rozmiarów wzwód z granatowych bokserek. Przyciągam go do siebie tak, że stoi teraz między moimi nogami i ściskam go dwoma rękami, jednocześnie się pochylając. Gdy biorę go do ust, odchyla głowę i wydaje z siebie jęk. - Chryste, Lexie.. Nie gram fair. Nigdy by mnie o to nie poprosił, ale wiem, że o tym marzy. Chowam zęby za wargami i wciągam go głębiej. Wodzę po nim językiem i delikatnie się poruszam, wkładając i wyciągając go z ust. Jego jęki sprawiają, że mam ochotę kontynuować, że chcę, żeby było mu tak dobrze, jak jest mi, kiedy on robi mi to samo. Ale kiedy jego penis zaczyna rosnąć i pulsować, wplata palce w moje włosy i odsuwa się. - Lexie… - mówi, wstrzymując oddech i wiem, że jest na krawędzi. Unoszę na niego wzrok. - Nie musisz przerywać. – przesuwając językiem po czubku. – Nie mam nic przeciwko. Uśmiecha się nikczemnie i popycha mnie tak, że padam na łóżko, wtykając dłonie między moje kolana i rozsuwając mi nogi. - Najpierw panie. – mówi. Klęka przy brzegu łóżka i w następnej sekundzie jego usta lądują na mnie. - Och, cholera. – dyszę, kiedy jego język przesuwa się po mojej łechtaczce. Jego palce wślizgują się we mnie i zgina je, kiedy się zasysa i cholera!, znowu zaczynam dyszeć, kiedy gwiazdki migają mi przed oczami i czuję zawroty głowy. Jest w stanie sprawić, że głowa mi wiruje, a ciało aż boli od pożądania, w przeciągu zaledwie dwóch sekund. Wolną ręką rozszerza mi nogi jeszcze bardziej i wkłada dłoń między nie. Przyciska mokry palec do łechtaczki, a językiem podąża do mojego pępka. Moje ciało zachowuje się tak, jakby miało własną wolę, a ja wiję się zgodnie z rytmem jego palców, które się wsuwają i wysuwają. A potem znowu przykłada tam usta i kiedy tym razem przeciąga po mnie językiem i się zasysa, czuję, jak moje ciało eksploduje, a ja krzyczę. Cała aż buzuję od napięcia w moim ciele, kiedy Trent sięga do szuflady w nocnej szafce. Skopuje z siebie jeansy i wczołguje się na łóżko, kładąc się obok mnie. Całuje mnie w szyję i sprawia, że wracam na Ziemię i do swojej sypialni. Moje zmysły zaczynają powracać, a ja biorę prezerwatywę z jego dłoni i rozrywam opakowanie, następnie przewracam go na plecy i zakładam kondom na moją ulubioną część jego ciała. Obserwuje mnie z głodem w oczach, kiedy siadam na nim okrakiem i z łatwością przyjmuję go w siebie. I tylko tyle wystarczy, żeby to zaczęło się od początku.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 191

W ciągu sekundy czuję, że napięcie w moim brzuchu znowu zaczyna nabrzmiewać, kiedy on mnie wypełnia. Moje krocze pulsuje zgodnie z rytmem mojego bijącego serca, kiedy się na nim poruszam. Okrężnym ruchem zaczyna pocierać moją łechtaczkę. - Och, Boże. – dyszę ciężko z każdym pchnięciem, aż do momentu, gdy przechodzi to w jedno długie, zwierzęce wręcz kwilenie. Porusza się szybciej i brutalniej, aż moje ciało staje się wielkim, pulsującym nerwem. Czuję wszystko dziesięciokrotnie: pot płynący między moimi piersiami, włosy ocierające się o moje plecy, kiedy się na nim poruszam i Trenta, gorącego i grubego wewnątrz mnie. Mocniej. Szybciej. Łapie moje biodra i wbija się we mnie tak głęboko, że czuję to w swojej duszy, a fajerwerki wybuchają w moim brzuchu. - Ach, Lexie! – jęczy, a następnie zamiera, oddychając ciężko. Kładę się na niego i całuję go w ramię. Słony smak jego potu i korzenny zapach to Trent wypełniający moje wszystkie zmysły. Zamykam oczy i po prostu cieszę się chwilą. Jego palce delikatnie jak piórko poruszają się po moich plecach, przez co czuję gęsią skórkę na swojej skórze. - Kocham cię. – szepce. – Na zawsze.

***

Budzi mnie mocne pukanie w drzwi, a potem słyszę głos Julie. - Lexie, kochanie? Niewyraźnie podnoszę głowę, kiedy zawiasy w drzwiach skrzypią… i wtedy zdaję sobie sprawę, że wciąż leżę na Trencie. Podskakuje w tym samym momencie, co ja, ale jest już za późno. Słyszę sapnięcie Julie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 192

Rozdział dwudziesty czwarty Naciągam na siebie kołdrę i odwracam w stronę drzwi, zawstydzona. - My tylko… - milknę, wiedząc, że na to nie ma wytłumaczenia. - Graliśmy w grę i zasnęliśmy. – Trent przerywa ciszę. Przez sekundę Julie wygląda na trochę zrelaksowaną. Najwyraźniej chce w to uwierzyć, bo alternatywa jest dla niej po prostu zbyt przerażająca. Ale jesteśmy nago. Nie ma mowy, żeby tego nie zauważyła. Zanim rozbudziłam się na tyle, by zakryć się prześcieradłem, widziałam jej zdziwione spojrzenie na widok mojego ciała. Zamarła w progu. Jej wzrok staje się nieufny, a twarz trzy odcienie bielsza, kiedy zdaje sobie sprawę, że Trent kłamie. - Co… - potrząsa głową, wciąż starając się zrozumieć to, co właśnie zobaczyła. – Co się dzieje? Mięśnie Trenta marszczą się, kiedy ten podciąga się do pozycji siedzącej i zasłania kołdrą te części swojego ciała, których jego matka nie widziała, odkąd miał pięć lat. Jak to jest, że nawet teraz, kiedy mamy tak totalnie przerąbane, wciąż zauważam to, jak seksowny on jest? Wypuszcza z siebie nerwowy oddech. - Wiem, że to dla ciebie szok, mamo. – mówi najbardziej kojącym tonem. – I naprawdę mi przykro. Nie tak mieliście się o tym dowiedzieć. Mieliśmy zamiar powiedzieć o tym tobie i Randy’emu dziś wieczorem, przy kolacji. Julie napina mięśnie twarzy, a w jej oczach szaleje burza, kiedy zwraca się do swojego syna. - Co nam powiedzieć? – pyta głosem podwyższonym o oktawę. Trent zerka na mnie i zdaję sobie sprawę, że może być trochę zakłopotany, ale nie jest niepewny ani się nie boi. Samo to, że widzę tę pewność w jego oczach – wiedząc, że wierzy w nas tak bardzo, jak ja – uspokaja mnie. - Nie planowaliśmy tego, ale tuż przed wyjazdem Lexie do Rzymu coś się między nami wydarzyło. Wtedy zdaliśmy sobie sprawę, że się kochamy. Jej spojrzenie, w połowie wyrażające zdradę, a w połowie wściekłość, przenosi się na mnie. - Lexie? Zmuszam się, by pozbyć się grymasu z twarzy. Jeśli Trent jest odważny, to ja też mogę taka być. - To prawda, Julie. Kochamy się. Trzymam przy sobie prześcieradła, kiedy sięgam do szuflady w nocnej szafce i wyciągam małe, czarne pudełeczko, ale w tym momencie rozlega się dźwięk otwieranych drzwi od garażu. Tata. Przez ostatnie dwie minuty widziałam na twarzy Julie tyle emocji, że w tej chwili jej spojrzenie wydaje się być puste. Myślę, że jest w szoku. - To twój ojciec. Kolacja jest gotowa. – okręca się na pięcie i wychodzi z pokoju, nie zamykając za sobą drzwi. Tłumaczenie: marika1311

Strona 193

- Cholera. – wyrzucam z siebie, kiedy słyszę jej kroki w przedpokoju. Trent bierze mnie w ramiona. - Będzie dobrze, Lexie. I tak mieliśmy im o tym zaraz powiedzieć. Nie robimy nic złego. Podciągam kolana pod brodę, mocno owijając wokół nich ramiona i spuszczam głowę, starając się stać jak najmniejsza, jak tylko mogę być. - Tatuś zeświruje. Trent wyciąga pudełko z pierścionkiem mojej dłoni i unosi moją twarz. - Czy tego chcesz, Lexie? Chcesz mnie? - Cholera, jasne, że tak. Chcę cię przez cały czas. Właśnie dlatego nas przyłapano. Potrząsa przecząco głową. - Nie mam tego na myśli. Czy naprawdę chcesz mnie poślubić? Patrzę na niego szeroko otwartymi oczami, zaskoczona, że ma co do tego jakiekolwiek wątpliwości. - Oczywiście, że tak. Kocham cię. Przez chwilę wygląda tak, jakby mu ulżyło, po czym wyciąga pierścionek z pudełka i wślizguję go na mój palec. - Więc zróbmy to. Odgarnia włosy z mojej twarzy i całuje mnie, powoli i głęboko i już wiem, dlaczego mówi się, że pocałunki sięgają duszy. Bo właśnie tam go w tej chwili czuję. Moja dusza go pragnie. Podnosi mnie, wstajemy i się ubieramy. Doprowadzam się do porządku przed lustrem, następnie kierujemy się do schodów. Julie jest w kuchni, a jedno spojrzenie w stronę salonu mówi mi, że nic nie powiedziała tacie. Siedzi w swoim fotelu z nogami wyciągniętymi na stoliku i przerzuca pilotem kanały. - Pójdę po mamę. – mówi Trent. Kiwam głową, a on jeszcze raz ściska moją dłoń, zanim kieruje się do kuchni. Powoli idę w kierunku taty, czując się tak, jakbym brodziła w melasie – w zwolnionym tempie. - Tato? – mówię, stając przy boku jego fotela. Wyciąga rękę i ściska moją dłoń, posyłając mi ciepły uśmiech. - Hej, dzieciaku. Jak minął dzień? Jak mam to zrobić? Tak bardzo się nami rozczaruje. Ja go rozczaruję. Cofam się o krok, czując gwałtowną potrzebę ucieczki, ale w tym momencie do salonu wchodzi Trent z Julie, która nadal wygląda tak, jakby było w szoku. Prowadzi ją do jej fotela obok taty i wręcz ją w nim sadza. Następnie mnie prowadzi do kanapy i siadamy na niej, tuż obok siebie. Czuję, że zaraz zemdleję. Słyszę zabawne dzwonienie w uszach, a zimny pot oblał całe moje ciało. Ale Trent bierze mnie za rękę, splatając nasze palce i przynajmniej ta część mnie ponownie czuje ciepło.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 194

Cisza jest wręcz namacalna. Przygniata mnie, kiedy tak siedzę, przygryzając swój policzek. - Co się stało? – pyta tata, a ja zmuszam się, by na niego spojrzeć. - Nic złego, tatusiu… - zerkam na Trenta w poszukiwaniu siły. – Ale Trent i ja musimy z wami o czymś porozmawiać. Ośmielam się spojrzeć na Julie, ale ona siedzi ze wzrokiem wbitym w ścianę, a szczękę ma mocno zaciśniętą. Trent ściska moją dłoń, a ja biorę głęboki oddech. Zrób to szybko, tak, jakbyś zrywała plaster. - Kochamy się i bierzemy ślub. – wyrzucam z siebie, ale nie słyszę tego przez głośne pulsowanie w moich uszach. W moim umyśle przewijają się różne obrazy: tata wyrzuca mnie i Trenta z domu, nigdy się do mnie nie odzywa, wrzeszczy, krzyczy, rzuca przedmiotami. To nie tak, że tata jest agresywny, ale myśl o nim wpadającym w złość jest nie do zniesienia. Zanim Trent i Julie wkroczyli w nasze życie, byliśmy tylko my dwoje. Tata i ja. Zawsze byliśmy razem. Co, jeśli nie będzie już mógł znieść mojego widoku? Ale sapnięcie, jakie wydaje z siebie Julie, sprowadza mnie z powrotem do salonu. - Ślub? – pyta, ze spojrzeniem skupionym na mojej dłoni. Trent unosi moją rękę i pokazuje im pierścionek. - Jesteście zaręczeni. – mówi tata powoli, jakby starał się, by nie zabrzmiało to całkowicie szalenie. - Kiedy Lexie wyjechała, zdaliśmy sobie sprawę, że się kochamy… bardziej niż rodzina. – mówi Trent. – Wydaje mi się, że zawsze coś do siebie czuliśmy. Po prostu aż do teraz nie wiedzieliśmy, jakie to są uczucia. Tata blednie i po prostu patrzy się na nas tak, jakbyśmy mieli po dwie głowy… czyli w sumie cztery. - Nawet nie wiem, co z tym zrobić. - Tato, proszę, nie bądź zły. – piszczę przez swoje zaciśnięte gardło. - Więc wy dwoje... – milknie i macha dłonią w naszym kierunku, a na jego twarzy pojawia się dyskomfort, najwyraźniej mając nadzieję, że załapiemy, o co mu chodzi, żeby nie musiał tego mówić na głos. Kątem oka widzę, że Julie wierci się niespokojnie na krześle. - Aż do niedawna nie. – mówi Trent rzeczowym głosem. Wiem, że moja twarz jest czerwona, bo czuję, jak moje policzki płoną. Tata opuszcza nogi i wstaje nagle, ściskając włosy w pięściach. Siada, a potem znowu wstaje i patrzy na nas z góry z obrzydzeniem, zanim wybiega z pokoju. Sekundę później trzaska drzwiami frontowymi, a ja się wzdrygam. Julie wybiega za nim, nawet nie patrząc w naszym kierunku. Siedzę jak sparaliżowana. Spełnił się mój najgorszy koszmar. Łzy wzbierają mi się pod powiekami i kiedy spływają po rzęsach, nie mogę nawet się poruszyć, żeby je wytrzeć.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 195

- Dojdą do siebie. – mówi Trent do mojego ucha, ale brzmi na tak oszołomionego, jak ja się czuję. Przyciąga mnie do swoich ramion i całuje w czoło, kiedy nie odpowiadam, ale wyczołguję się z jego objęć. Zakrztuszam się szlochem. Trent jest dla mnie wszystkim… ale co, jeśli tata i Julie się z tym nie pogodzą? Wstaję i idę do swojego pokoju, otępiała. Opadam na łóżko i przyciągam dłonie do oczu. Łzy spływają po moich policzkach do uszu, kiedy szlocham, zdając sobie sprawę z tego, że zniszczyłam swoją rodzinę. Nasi rodzice nigdy już nie będą w stanie spojrzeć na nas tak, jak kiedyś. Naciągam poduszkę na głowę i mam nadzieję, że Ziemia rozbije się o słońce czy coś w tym stylu, żebym nie musiała spojrzeć tacie w twarz. - Lex. – słyszę głos Trenta stojącego w progu. – Dobrze się czujesz? - Nie. Czuję, jak bok mojego łóżka lekko opada, kiedy Trent siada w tamtym miejscu. - Co chcesz zrobić? Mój urywany oddech zaczyna się uspokajać, a ja odrzucam poduszkę i wdrapuję się na jego kolana, zwijając się w jego ramionach. - Zaśpiewaj dla mnie. Całuje mnie w skroń, a jego głos obniża się. Wystarczy tylko linijka tekstu, bym zdała sobie sprawę, że śpiewa piosenkę, którą słyszałam tylko raz, wtedy w Rzymie. Do czasu, aż dociera do refrenu, znowu szlocham w jego koszulkę. Unosi moją twarz i kciukami wyciera łzy, patrząc mi tak głęboko w oczy, że czuję go w swojej duszy. Jego głos staje się zachrypnięty od emocji, kiedy śpiewa:

Podniosłaś mnie i pomogłaś mi się wyleczyć, Nauczyłaś, co to znaczy czuć. Teraz potrafię, a wszystko, co czuję, to ty. Nigdy nie wyrządziłbym ci krzywdy, Nie zawiódłbym ani nie zwodził. Nie mogę teraz przestać i irytuję się, kiedy wszystko, co czuję, to ty.

Kiedy kończy, całuje mnie tak delikatnie, że znowu doprowadza mnie to do płaczu. - Jesteś moim światem, Lexie. Jeśli będziemy musieli to zrobić bez naszych rodziców- okej, tak będzie. Ale naprawdę sądzę, że oni się z tym pogodzą. Znowu mnie całuje, tym razem namiętniej, a ta intensywność tego gestu miażdży mi serce. - Tak bardzo cię kocham. – szepcę w jego usta. Rozlega się chrząknięcie i oboje z Trentem unosimy głowy, by spojrzeć na drzwi, w których progu stoi tata i Julie. Tata ma ściągniętą twarz. Patrzy po prostu na nas przez długą chwilę, zanim się odzywa.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 196

- Przepraszam za moją reakcję. Jeśli wasza dwójka… - znowu odchrząka i odrywa od nas wzrok. – Jeśli moglibyście zejść na dół, chcielibyśmy o tym porozmawiać. Patrzy na nas przez kilka sekund, a jego mina staje się trochę łagodniejsza, kiedy odwraca się i zmierza w stronę schodów. Julie uśmiecha się do nas nieufnie i kieruje się za nim. Tata wskazuje na kanapę, kiedy wchodzę z Trentem do salonu. Jego dłoń silnie obejmuje moją. Siadamy na swoich miejscach, a tata i Julie rozsiadają się w fotelach. Tata opiera łokcie o kolana, opierając podbródek o dłoń, a palce trzymając przy nosie – jego pozycja myśliciela. - Tato, tak mi… - zaczynam mówić, ale przerywa mi, unosząc dłoń. - Każdy ojciec marzy o czymś dla swojej córeczki. – mówi. Przenosi wzrok na Trenta. – Przy odrobinie szczęścia dowiesz się tego z pierwszej ręki. – opuszcza ręce i opiera się o oparcie fotela. Spojrzenie wbija we mnie. – Dla mojej córeczki zawsze marzyłem o tym, żeby wyrosła na silną, piękną, zdolną kobietę, którą jest i żeby znalazła kogoś, kto uszczęśliwi ją tak, jak ona uszczęśliwia mnie. – jego oczy zaczynają błyszczeć, a on przerywa mowę, biorąc głęboki oddech i go wstrzymując, a po chwili wypuszczając powoli powietrze przez zaciśnięte wargi. – Miałem nadzieję, że znajdzie dobrego mężczyznę; kogoś, kto pokocha ją tak bardzo, jak ja; kogoś, kto będzie szanował ją za to, jaka jest, wspierał i zachęcał, by sięgała po swoje marzenia. – przełyka ślinę, a wilgotne oczy przesuwa na Trenta. – A dla mojego syna.. zawsze miałem nadzieję, że wyrośnie na dobrego człowieka; kogoś moralnego, ze stałymi wartościami. Kogoś, kogo inni mogą brać za wzór do naśladowania. Kogoś, kto wie, kim jest i wie, czego chce oraz nie boi się sięgać gwiazd. – sięga po dłoń Julie i ją ściska. – Mam wszystko, o czym kiedykolwiek marzyłem. Trent porusza się obok mnie. - Więc… mamy wasze błogosławieństwo? Tata wypuszcza z siebie oddech i patrzy na nas w milczeniu przez potwornie długą chwilę, zanim się odzywa. - To nie tylko działanie hormonów? Poważnie o tym myślicie? Oboje kiwamy głowami potwierdzająco. Tata ponownie się pochyla, opierając łokcie na kolanach. - Może ty skończyłeś szkołę, Trent, ale Lexie pozostał jeszcze rok studiów, a potem może jeszcze studia uzupełniające. Mam nadzieję, że nie planujecie się z niczym śpieszyć. - Oczywiście. – mówi Trent. – Nawet nie myślimy o robieniu czegokolwiek, dopóki Lexie nie skończy szkoły, a my nie znajdziemy pracy. - Ścieżka kariery Lexie jest dość wąska. – ostrzega tato, marszcząc brwi. – Co, jeśli będzie ona wymagać przeprowadzenia się? - Wiem, że chce organizować wycieczki dla dzieci w muzeach i wiem, że ta praca jest trudna do zdobycia. Pójdę wszędzie tam, gdzie ona będzie mnie potrzebowała. – Trent ściska moją dłoń i na mnie patrzy. – Pójdę za nią w każde miejsce. Moja miłość do tego niesamowitego, pięknego mężczyzny pęcznieje i wypływa ze mnie razem ze łzą, którą szybko ocieram. - A twoja muzyka? – pyta Julie, spoglądając na Trenta.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 197

Bierze głęboki oddech, a jego dłoń lekko drga przy mojej. - Wszystko, czego kiedykolwiek chciałem, to pisać piosenki i występować. Mogę to robić wszędzie. - Myślałam, że będziesz nauczać. – mówi, wyglądając na trochę dotkniętą. Trent przygryza wargę między zębami i pociera czoło. - To ty tego chciałaś, mamo. Randy przed chwilą powiedział, że nie powinienem bać się sięgać do gwiazd. Spoglądam na tatę, który pochyla głowę i unosi brwi. Ale nie sprzecza się. Mina Julie ponownie się zmienia. Wciąż wygląda na niepewną, jakby próbowała to rozpracować – co prawdopodobnie ma związek w tym, że natknęła się na swojego nagiego syna i pasierbicę w czymś, czego nie można pomylić z blaskiem po seksie – ale jej oczy nie są już bez życia. Patrzą na nas z tą samą miłością, co wcześniej. - Cóż – odzywa się w końcu tata, z półuśmiechem – chyba wiem, czyja rodzina płaci za wesele. Trent uśmiecha się do niego, a ten odwzajemnia gest. - Kolacja stygnie. – mówi Julie, wstając ze swojego fotela. – Później możemy o tym porozmawiać więcej. Wszyscy wstajemy i nasza trójka idzie za nią do kuchni. Tata potrząsa głową i patrzy na nas z krzywym uśmiechem, kiedy przechodzi przez drzwi. - Muszę przyznać, że nigdy bym tego nie przewidział. - My też nie. – mówię, w końcu odważając się ponownie otworzyć usta. - Trent, możesz wyciągnąć bułki z pieca? – pyta Julie, kiedy tata wyciąga z szafki szklanki i zaczyna je napełniać wodą i lodem. – A ty, Lexie, jeśli wyciągniesz jakieś talerze, wszystko inne jest już na stole. Podchodzę do szafki i obserwuję, jak reszta przechodzi do swoich zadań tak, jakby to był każdy inny wieczór. Trent i ja oficjalnie jesteśmy razem, a Ziemia wciąż kręci się wokół swojej osi. Mam Trenta, a Julie i tata nas kochają. Alessandro jest ze swoją rodziną. Wciąż układa sobie pewne sprawy, ale poradzi sobie. Sam najprawdopodobniej mnie znienawidzi, ale może nie. Może będzie dobrze. I może istnieją szczęśliwe zakończenia. Kto wie…?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 198