Lisa Desrochers - A Little Too Hot PL

Lisa DesrocheRs

„A Little Too Hot”

Tom 3. cyklu „A Little Too Far”

Tłumaczenie: marika1311

Strona 2

Dla mojego męża, Stevena, który okazał się być bardziej niesamowity, niż kiedykolwiek mogłam sobie wyobrazić.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 3

Podziękowania Raz jeszcze, moje najszczersze podziękowania są dla was, moich czytelników, za podjęcie tej pokręconej podróży w odkrywaniu siebie wraz z moimi biednymi, umęczonymi postaciami. Dziękuję też wszystkim blogerom, którzy zakochali się w tej serii i pomogli ją rozpowszechniać, będę wam wdzięczna na zawsze. Dziękuję z głębi serca. Dziękuję mojej rodzinie, która była niekończącym się źródłem wsparcia i zachęty. Mój mąż, Steven, jest rzadkim klejnotem. Kiedy te wszystkie lata temu poznaliśmy się w piwnicy w domu jego bractwa, wiedziałam, że jest seksowny, ale nigdy nie wyobrażałam sobie, że pod tym pięknym ciałem bije tak złote serce. To nie jest pierwsza książka, którą ci dedykuję i na pewno nie ostatnia. Kocham cię. Zostałam obdarzona najbardziej niesamowitą grupą zajmującą się profesjonalną działalnością wydawniczą. Moja wszechmocna agentka, Suzie Townsend, jest prawdziwą gwiazdą rocka. Amanda Bergeron jest jedną z najmilszych, najcierpliwszych osób, jakie kiedykolwiek poznałam, a fakt, że jest moim wydawcą, sprawił, że proces ten (nawet trudne momenty) były przyjemnością. A wszyscy za kulisami w New Leaf Literary i HarperCollins uczynili dla mnie wszystko trochę zbyt łatwym, więc mogłam skupić się na pisaniu. Jestem im wszystkim winna wielkie dzięki. Dla moich niesamowitych sióstr z Harper NA, Jay Crownover, Cory Carmack i Jennifer L. Armentout – dziękuję za utorowanie mi drogi, panie, i za wasze wsparcie! I, po raz kolejny, ponieważ moją muzą jest pragnienie zostania gwiazdą rocka, muszę wykrzyczeć swoje podziękowania dla inspiracji muzycznych dla tej książki. Moi bohaterowie z A Little Too są tak różni od siebie, tak samo jak ich muzyczne ucieleśnienie. Ze swoimi kowbojskimi butami i seksownym przeciąganiem samogłosek, Harrison był głównie zainspirowany przez piosenkę Bretta Eldredgesa „Don’t Ya”. Sam w tej też historii bardzo dojrzewa, a większość tej ewolucji zawarta jest w piosence Kelly Clarkson „Stronger”. A w całej książce pojawiają się też nawiązania do Bruno Marsa.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 4

Rozdział pierwszy Chłodna, kwietniowa mżawka szczypie mnie w twarz, kiedy stoję na słabo oświetlonym parkingu przed apteką w Fremont, trzymając w dłoni rączkę od walizki na kółkach. Obgryzam skórkę przy paznokciu i próbuję rozgryźć, jak to możliwe, że ostatnio wszystko, czego dotykam, zamienia się w gówno, kiedy czarny van Jonathana podjeżdża do krawężnika. Unosi brew z kolczykiem, patrząc na mnie we wstecznym lusterku, kiedy przeciągam swoją walizkę i wrzucam ją na tył samochodu, tuż obok perkusji Kevina i zatrzaskuję drzwi. Wdrapuję się na siedzenie pasażera i szarpię za swój pas bezpieczeństwa. Wyrywa mi się i jęczę z frustracji, kiedy frunie z powrotem do góry. - Nie powiedziałam do tej kobiety, żeby się pieprzyła! Powiedziałam „dziękuję”. 1 – Wyrzucam ręce w powietrze. – Przyszła tam, żeby kupić baterie do aparatu słuchowego i to jej słowom wierzą! Zmienia bieg i zaciąga się papierosem, z którego unoszą się kłęby dymu. - Klient zawsze ma rację. Tym razem pociągam za pas delikatniej i go zapinam, a następnie kilka razy walę głową w zagłówek fotela. - Najlepiej umieśćcie wielką, czerwoną pieczątkę na moim czole. „Samantha West: życiowa porażka. Skończona w wieku dwudziestu jeden lat.” Walczy z uśmiechem, prześlizgując językiem po dolnej wardze. - Tak naprawdę nie jesteś porażką w całym życiu. Tylko w większości z jego aspektów. Opuszczam głowę na zagłówek, kiedy Jonathan odjeżdża. - Wielkie dzięki. Mówisz jak moja matka. - Więc… zadzwoniłaś, przyjechałem. Co teraz? – pyta, zerkając w moim kierunku, kiedy jedzie przez miasto w stronę autostrady. Ze sposobu, w jaki układają się jego potargane włosy, z jednej strony trochę przyklapnięte, wiem, że pewnie obudziłam go, kiedy zadzwoniłam. - Miałam nadzieję, że będę mogła u ciebie przenocować, zanim sobie wszystkiego nie poukładam? Nie dodaję, że to może chwilę potrwać. Odkąd moi rodzice wyrzucili mnie z domu w zeszłym miesiącu, mam to pogłębiające się przeczucie, że może mieli rację. Może jestem pomyłką, która nigdy nic nie osiągnie. Po prostu nigdy nie sądziłam, że po dożywotnim kontrolowaniu mojego życia w skali mikro przez mamę, tak łatwo ze mnie zrezygnuje. Od tamtego czasu pomieszkiwałam u mojej najlepszej przyjaciółki, Katie. To działało, kiedy była w domu na przerwie od zajęć, ale kiedy wróciła na wiosenny 1

W oryginale: „fuck you” i „thank you” brzmią podobnie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 5

semestr do szkoły, stało się dziwnie. W ciągu ostatnich kilku tygodni jej rodzice przynajmniej tysiąc razy, mniej niż subtelnie, sugerowali, że może nadszedł czas, bym się stamtąd zabrała, do czego w końcu doszło wczoraj. Zostawiłam pranie w suszarce, kiedy wychodziłam, a kiedy przypomniałam sobie o tym, żeby je wyjąć, już go nie było. Znalazłam je idealnie złożone w swojej walizce w pokoju gościnnym, z notatką proszącą, bym odeszła. Jonathan mruży powieki. - Słuchaj, Sam. Wiesz, że gdyby to zależało tylko ode mnie, byłabyś mile widziana, ale Kevin trochę się wkurza, że tak często tam bywasz bez płacenia czynszu. Jonathan jest liderem lokalnego zespołu Hell’s Gate 2, grającego muzykę w stylu indie. Poznałam go prawie rok temu, kiedy Katie zabrała mnie na ich koncert, bym zapomniała o moim zdradzającym chłopaku. Zadziałało. Po koncertach Jonathan zawsze wraca do domu z jedną ze swoich groupie 3, a tamtej nocy, kiedy się poznaliśmy, byłam nią ja. Ale teraz doszliśmy do porozumienia. W tamtym okresie codzienność stała się praktycznie jedną wielką imprezą, kiedy to albo zostawaliśmy po godzinach w jakimkolwiek barze, w jakim grał, albo u niego w Oakland po koncercie – co było prawdziwym powodem tego, dlaczego oblałam szkołę. Ciężko zwlec swój tyłek z łóżka na zajęcia, które rozpoczynają się o ósmej, kiedy położyłam się do niego dopiero po czwartej. A zwłaszcza, gdy wyżej wspomniane łóżko znajduje się w mieszkaniu Jonathana w Oakland, które jest oddalone o ponad godzinę od szkoły. Kevin gra na perkusji i jest współlokatorem Jonathana – i prawdopodobnie jedynym kolesiem w zespole, który nigdy mnie nie lubił. Prawdopodobnie dlatego, że próbował mnie poderwać, a ja dałam mu kosza. - Śpię w twoim pokoju. Nie jest tak, że zajmuję przestrzeń, czy coś. Zaciąga się papierosem, po czym wyrzuca niedopałek przez uchylone okno, jednocześnie wypuszczając dym z płuc. - Taa… no właśnie. Pamiętasz Ginger? - Tak…? – To groupie, która zaczęła pojawiać się na jego imprezach po koncertach około miesiąc temu. - Tak jakby jesteśmy razem, więc… - No nie! – uśmiecham się przelotnie. – Nie stajesz się chyba związkowym typem? Wzrusza ramionami, kiedy zjeżdża z rampy na autostradę. - Na razie. Szturcham go. - Pękają serca w całej północnej Kalifornii. Kiedy pierwszy raz zobaczyłam Jonathana na scenie, pomyślałam, że jest gejem. To znaczy, to było San Francisco, a on był taki ładniutki. Nie tylko miał tunele w uszach i 2 3

Ang. – Brama Piekła Groupie – fanka jeżdżąca za zespołem

Tłumaczenie: marika1311

Strona 6

kolczyki w całej twarzy (i w innych miejscach, jak później odkryłam), ale też niesamowite niebieskie oczy i tatuaż na prawie każdym skrawku skóry. Później tej samej nocy, przekonałam się, że zdecydowanie nie jest gejem, ale z tego, co wiem, jak dotąd nie przyprowadził do domu tej samej dziewczyny dwukrotnie. - Więc, jaki masz ogólnie plan? – pyta. – To znaczy, poza przenocowaniem u mnie? - Potrzebuję pracy. – odpowiadam, znowu uderzając głową o zagłówek. Zerka na mnie, a językiem trąca swój kolczyk w wardze. - Jeśli mówisz poważnie, to wiem, że Ben kogoś szuka. - Ben? Z „Benny’ego”? „Benny” jest klubem w San Francisco, gdzie Jonathan czasem zastępuje DJ, Wielkiego Pete’a. Kiwa głową i mierzy mnie spojrzeniem. - Jedna z dziewczyn zaszła w ciążę. Szuka kogoś nowego. Zdecydowanie się nadajesz. – mówi, patrząc sugestywnie na moje ciało. – Dobrze płaci. - „Benny”? – Myślę o tym, a czuję lekkie przerażenie. – Nigdy wcześniej nie tańczyłam w ten sposób. Nie wiedziałabym, co robić. - Masz potrzebne ruchy. Kiedy na moich koncertach jesteś na parkiecie, faceci nie mogą oderwać od ciebie wzroku. - Ale to jest klub ze striptizem, prawda? – Mój żołądek zaciska się na myśl o tańczeniu w stringach przed tłumem napalonych facetów. A gdyby mama się o tym dowiedziała, to tylko całkowicie by jej udowodniło, jaka popieprzona jestem. – Nie sądzę, bym mogła to robić. - Nie. To całkowicie legalny klub dla gentelmanów. Tylko tańczenie. Żadnego rozbierania się i niczego dodatkowego, jeśli łapiesz, o co mi chodzi. Utrzymuje go czyściutkiego, bo nie może ryzykować zamknięciem. - Dlaczego mieliby go zamknąć? Rzuca mi spojrzenie, zmieniając pas. - Jaime dla niego pracuje. - Och. Jaime jest dilerem Jonathana. Nie, żeby ten brał jakieś ciężkie narkotyki. Głównie trawka, czasami trochę kokainy. Wzrusza ramionami. - Wiem, że Ben by cię zatrudnił. Garbię się, zapadając się głębiej w fotel. - Przemyślę to. Minutę później mija zjazd na Oakland, nawet nie zwalniając. - Gdzie jedziemy? – pytam, siadając prosto i wyciągając szyję, by spojrzeć na mijaną ulicę. Tłumaczenie: marika1311

Strona 7

- Do „Benny’ego”. – stwierdza, zerkając na mnie z ukosa. – Jeśli mam przekazać Kevinowi, że u nas pomieszkasz, mam zamiar powiedzieć mu, że będziesz płacić czynsz. Ale jeśli mu to powiem, a ty nie będziesz się dokładać, będzie oczekiwał, że to ja go zapłacę za ciebie i chociaż, złotko, kocham cię, to nie ma mowy, żebym to robił. - Jak myślisz, ile będzie ode mnie chciał? Jedzie plątaniną ulic, kierując się na Bay Bridge4. - Ja płacę dziewięć, więc… - Wzrusza ramionami. Otwieram szeroko oczy. - Dziewięć stów? Parska śmiechem. - Nie. Dziewięć dolarów. - Zarobiłabym w „Benny’m” wystarczająco, żeby to pokryć? – pytam, przygryzając policzek od środka. Jonathan znowu się śmieje. - Jeśli się sprawdzisz, to tak. Dziewczyny zgarniają prowizję. Zjeżdża w pierwszy zjazd za mostem i kieruje nas przez ulice miasta. Kiedy docieramy do „Benny’ego”, krążymy trochę po ulicach, zanim znajdujemy miejsce parkingowe oddalone mniej niż przecznicę od klubu. Jonathan wyłącza silnik i wyładowujemy się z samochodu. Kiedy zbliżamy się do klubu, coraz wyraźniej mogę usłyszeć walenie ciężkiej, basowej muzyki. Wprawia w drżenie moje kości, zanim jeszcze dochodzimy do drzwi. Jonathan spacerkiem mija krótką kolejkę przed wejściem i podchodzi do olbrzymiego bramkarza z łysą głową, okularami przeciwsłonecznymi, ciemną, krzaczastą brodą oraz szyją grubą jak pień drzewa. Jonathan unosi pięść, by przybić z nim żółwika. - Marcus, stary! - Co tam, J’man? – mówi Marcus, uderzając pięścią w kostki dłoni Jonathana. - To jest moja przyjaciółka, Red. – stwierdza, popychając mnie do przodu z ręką na moich plecach. – Będzie tutaj tańczyć, więc opiekuj się nią, okej? Marcus ogląda mnie od stóp do głów szybkim spojrzeniem i nie wybucha śmiechem, co biorę za dobry znak. Przenosi wzrok na Jonathana. - Nora pocałuje cię za to, że ją tu dzisiaj przyprowadziłeś. Jonathan się krzywi i zaczyna ciągnąć mnie w kierunku wejścia. - Kurwa, mam nadzieję, że tego nie zrobi. Puls muzyki sprawia, że kiedy się wchodzi do środka, to ma się wrażenie, że to miejsce jest niemal żywe. Pieści moje ciało i sprawia, że mam ochotę się poruszyć. Wejście jest na poziomie baru, który jest na tym samym poziomie, co trzy sceny 4

Kompleks mostów łączących Oakland z San Francisco

Tłumaczenie: marika1311

Strona 8

znajdujące się w tym pomieszczeniu. Ale między nimi a barem, na środku tego miejsca, trzy stopnie w dół, znajduje się parkiet. Są tam poustawiane stoły, w większości zajęte przez ludzi, a ja jestem zaskoczona, że jest tutaj tyle samo kobiet, co mężczyzn. Nic też nie wydaje się być podejrzane. Mógłby to być każdy bar w Bay Area5… jeśli zignorowałoby się wijącą się blondynkę na scenie u góry. Moje dłonie stają się wilgotne, kiedy ją obserwuję. Potrząsając tyłkiem i piersiami, obniża się powoli i pozwala jakiemuś staremu kolesiowi wetknąć banknot w rowek między piersiami, następnie uśmiecha się do niego i daje mu mały pokaz kołysania biodrami, kiedy wstaje. Zza paska jej białych, koronkowych szortów wystaje kilka innych banknotów. Jej luźna, biała, męska koszula nie jest zapięta, tylko raczej zawiązana w węzeł wokół jej klatki piersiowej, tuż poniżej jej piersi i jest oczywiste, że nie ma stanika. Wygląda, jakby dopiero co ktoś ją przeleciał, jakby właśnie wyczołgała się z łóżka jakiegoś faceta, co, mogę się założyć, jest jej pracą dorywczą. Ale kiedy ją oglądam i widzę, że wygląda na to, że niczego z siebie się ściąga podczas kołysania się po małej scenie, czuję ulgę. Przechodzimy przez półpiętro w kierunku stanowiska DJ’a. Jonathan ściska się po męsku z Wielkim Petem: dwa mocne klapnięcia po plecach, po czym się odsuwa. - Red! – mówi Wielki Pete. Unosi pięść w moją stronę, więc przybijam mu żółwika. – Dobrze cię widzieć. Nie cierpię tej ksywki. Jest tak spektakularnie banalna. Ale kiedy zaczęłam spędzać czas z Jonathanem, jednemu z chłopaków – nawet nie pamiętam, któremu – spodobały się moje kasztanowe włosy i zaczął na mnie wołać Red. Przyjęło się, więc teraz tak na mnie mówią. Jest inna dziewczyna, na którą mówią Thumper 6, przez dźwięki, jakie wydawała z siebie, kiedy była w sypialni z Jonathanem, więc zawsze mogło być gorzej. Wielki Pete też zawdzięcza swoje przezwisko takim wymysłom. Jest ogromnym człowiekiem. Lubi także żyć w luksusie7, więc to też może mieć coś z tym wspólnego. - Czemu na bocznych scenach nikogo nie ma? – pyta Jonathan, machając dłonią w stronę blondynki. Wielki Pete unosi dłonie w poddańczym geście. - Nora się cholernie wścieka. Już i tak jedna laska odpadła, a teraz kolejna mówi, że jest chora. Jest źle, stary. Jonathan zerka na mnie z szerokim uśmiechem. - Może będziemy w stanie jej pomóc. - Nie ma, kurwa, mowy! – krzyczy Pete, otwierając szeroko oczy. Szturcha mnie ramieniem. – Red chce tutaj tańczyć? Jonathan uśmiecha się i unosi pięść w górę. - Właśnie tak, stary. Bay Area – region w Kalifornii Można to przetłumaczyć mniej więcej jako „krzykaczka” :D 7 W oryginale live in large, co oznacza właśnie „życie w luksusie”, ale samo large oznacza także „duży, ogromny”. 5 6

Tłumaczenie: marika1311

Strona 9

Pete przybija mu żółwika, posyłając mi szeroki uśmiech. - Musimy znaleźć Bena. – mówi Jonathan. – Jest w swoim biurze? - Kiedy ostatnio go widziałem, to tam był. - Do zobaczyska. Kierujemy się na tyły, a kiedy docieramy do baru, Jonathan macha na barmankę. - Dwa podwójne. Jack Daniels Green. – przekrzykuje muzykę, unosząc dwa palce jak do znaku pokoju, po czym odwraca się do mnie. – Ben jest całkiem spoko. Kiedy zapyta, czy masz jakieś doświadczenie, powiedz prawdę. Uczciwość i lojalność są dla niego ważne. Jeśli tylko nie będziesz go oszukiwać, poradzisz sobie. – Potrząsa głową. – Nigdy nie próbuj lecieć z nim w chuja, bo przysięgam, że facet ma wbudowany wykrywacz bzdur. Wraca barmanka z naszymi drinkami. - Na twój rachunek, J. – mówi do Jonathana, stawiając przed nami szklanki. Ten unosi jedną z nich i salutuje do niej, puszczając oczko. - Jesteś najlepsza, Gina. - Za zdobycie czynszu. – mówię, unosząc swoją szklankę w toaście. - No raczej. – odpowiada Jonathan ze swoim charakterystycznym, chłopięcym uśmiechem. Wypijamy whiskey, a Jonathan odstawia swoją szklankę z trzaskiem na bar o mikrosekundy szybciej, niż ja. - Rozleniwiasz się, Red. Odrzucam włosy na plecy i zawijam je w koka ponad szyją. - Mam trochę na głowie, jeśli wiesz, co mam na myśli. Unosi dłoń i odgarnia zbłąkany kosmyk włosów z mojej twarzy. - Zdenerwowana? Zerkam na blondynkę na scenie, która kołysze się wokół mosiężnej rury. - Taa. - Chodź. – mówi, zarzucając mi rękę na ramiona i prowadząc mnie przez drzwi obok baru. W „Bennym” byłam tylko raz, kiedy przyjechałam z Jonathanem odebrać jego czek. Klub był zamknięty, a ja czekałam z przodu, więc nigdy nie spotkałam samego Bena. Wszystko, co o nim wiem, to że jest właścicielem tego klubu. Chyba spodziewam się gangstera, z poszarpanymi jeansami i złotymi łańcuchami. Ale kiedy Jonathan puka do drzwi i je otwiera, widzę, że kompletnie się myliłam. Siedzi za wielkim, drewnianym biurkiem, odchylając się na czarnym, skórzanym fotelu biurowym. Pomieszczenie ma szklaną ścianę, za którą widać klub, a ja zdaję sobie sprawę, że z drugiej strony w tym samym miejscu jest wielkie lustro. Unosi wzrok, z telefonem przyciśniętym do ucha i macha na nas, żebyśmy weszli. Tłumaczenie: marika1311

Strona 10

Ma pewnie koło czterdziestki i wygląda całkiem seksownie jak na faceta w swoim wieku. Ma ubraną białą koszulę zapinaną na guziki, rozpiętą przy szyi i podwiniętą do łokci, a jej poły opadają luźno na ciemne jeansy. Jego czarne włosy są zaczesane do tyłu, na czole ma trzy głębokie, poziome zmarszczki i intensywne, brązowe oczy. - Tak… - mówi do telefonu. – Zajmę się tym. I daj mi znać, co z tymi biletami na Giantsów8. – Milczy przez chwilę, po czym się uśmiecha. – Wiem. Kto by pomyślał. Dzięki, Ron. – Rozłącza się i wstaje. – Jonathan. - Hej, Ben. – mówi Jonathan, sięgając po jego wyciągniętą dłoń i potrząsając nią. – To moja znajoma, Sam West. – Kiwa na mnie głową. – Potrzebuje pracy, a wiem, że szukasz dziewczyny. Pomyślałem, że może znalazłoby się tu dla niej miejsce. Nie ma nic łagodnego w spojrzeniu Bena, kiedy minie nim lustruje, ale nie ma w tym pożądania. Zachowuje się służbowo, zupełnie jakby oglądał samochód i zastanawiał się, czy go kupić. Po chwili kiwa głową na kanapę obok jego biurka. - Usiądźcie. – Opada na krzesło i okręca się na nim ku nam, podczas gdy my siadamy na sofie. – Tańczyłaś kiedyś profesjonalnie, Sam? Spanikowana, zerkam na Jonathana. - Nie. - Więc co sprawia, że sądzisz, że się do tego nadajesz? Znowu spoglądam na Jonathana, który kiwa zachęcająco głową, ale nie rzuca się, żeby mi pomóc. - Cóż… zawsze lubiłam tańczyć. Myślę, że jestem w tym dobra, więc… Jego wzrok się wyostrza. - Musisz być cholernie pewna tego, że jesteś więcej niż „dobra”, jeśli zamierzasz stać półnaga na scenie przed tłumem ludzi i naprawdę im to sprzedać, kochana. Przez drzwi wślizguje się jakaś kobieta, po czym zamyka je za sobą. Wyciąga długopis, który miała zatknięty za uchem i rysuje linię w poprzek małego notatnika w jej dłoni. - Właśnie dzwoniła Brittany, że jest chora. Już i tak Izzy jest zastępowana i dzwoniłam do innych. Żadna nie może przyjść. Ben zwiesza głowę i nią smętnie potrząsa. - Dlaczego tak trudno jest znaleźć niezawodną pomoc? - Przykro mi, kochany. – mówi, wkładając długopis z powrotem za ucho. – Ale to oznacza, że nie mamy na dziś dziewczyn. Ben unosi twarz i zerka na mnie. - Więc myślisz, że „jesteś w tym dobra”, co? – pyta, unosząc jedną brew. - Jest. – odpowiada za mnie Jonathan. – Okropnie seksowna. – dodaje, kiedy Ben przyszpila go spojrzeniem.

8

San Francisco Giants – drużyna baseballowa

Tłumaczenie: marika1311

Strona 11

Po chwili przenosi na mnie wzrok. - Dobra. Możemy dziś spróbować. Na próbę. Co oznacza, że jeśli coś spieprzysz, odeślę cię do domu tylko z wypłatą. Bez napiwków. - Mogę zapytać… - waham się i zerkam na Jonathana. – Ile wynosi wynagrodzenie? - Płaca minimalna. – odpowiada Ben, odchylając się na swoim krześle i splątując swoje palce na brzuchu. Czuję, że się krzywię, ale nie mogę się powstrzymać. Nie ma mowy, żebym dała radę spłacić czynsz wynoszący dziewięćset dolarów z płacy minimalnej. - Napiwki są świetne, Sam. – wtrąca Jonathan, czytając mi w myślach. Spoglądam na niego. - Firma zabiera sześćdziesiąt procent z wszystkiego, co zarabiasz na scenie, z czego część idzie do DJ’a – Ben mówi, machając głową w stronę Jonathana – i do naszych bramkarzy. Reszta jest twoja. - Reszta, czyli mniej więcej…? Ben zerka na pytająco na kobietę, która wciąż stoi przy drzwiach. - Średnio około trzystu dolców. – mówi. – W weekendy może to być nawet tysiak. Szczęka mi opada. - W ciągu jednej nocy? Kiwa na mnie głową z ostrzeżeniem. - Dla naszych najlepszych dziewczyn, tak. Ben wstaje. - Sam, poznaj moją żonę, Norę. Zarządza sceną. Zajmie się tobą. Przenoszę na nią spojrzenie. Wygląda na starszą, niż Ben. Włosy w kolorze krwistej czerwieni ma spięte w niedbały kok, a ubrania wyglądające na drogie leżałyby na niej dobrze, gdyby nie była taka szczupła. Nigdy bym się nie domyśliła, że są małżeństwem. Wkłada notatnik do tylnej kieszeni spodni i popycha drzwi, by się otworzyły. - Chodź, dziewuszko. Bierzmy się do roboty.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 12

Rozdział drugi Rzucam Jonathanowi zaniepokojone spojrzenie, kiedy wychodzę za nią z biura. Posyła mi uspokajający uśmiech i puszcza mi oczko. Na końcu korytarza, za kolejnymi drzwiami, znajduje się garderoba. Po lewej stoi rząd toaletek, tak zaśmieconych chusteczkami i kosmetykami, że ledwie widać lustra. Na środku pomieszczenia stoi czarna kanapa, a pod czarną ścianą ustawione są białe szafy. Garderoba oświetlona jest migoczącymi świetlówkami i wypełniona jest zapachem potu, lakieru do włosów i tanich perfum. - Więc, podstawowe zasady. – mówi Nora, kiedy wchodzimy do środka. – To nie jest klub ze striptizem. Znajdziemy ci kostium, który będzie pasował i pozostanie on na twoim ciele przez całą noc. - To dobrze. – stwierdzam. Przygląda mi się i kiwa głową. - Dobrze. Bo w przeszłości było to problemem. Otwieram szerzej oczy. - Poważnie? - Niektóre dziewczyny rozgryzły, że jeśli pokażą facetom trochę cycków, to dostaną większe napiwki, ale nie jesteśmy takiego rodzaju klubem. - To dobrze. – powtarzam z ulgą. Kiwa głową i podchodzi do szafy przy tylnej ścianie. - Ponadto, nie ma dotykania. Mogą wsuwać napiwki za twój kostium, ale jeśli ktokolwiek zacznie zachowywać się nieodpowiednio, Marcus i Devin będą w pobliżu. - Marcus i Devin? - Nasi bramkarze. Dlatego dzielisz się z nimi napiwkami. Przez cały czas cię ochraniają. A na koniec zmiany poproś jednego z nich, żeby odprowadził się na samochód, autobus czy czym tam będziesz jeździć. Kiwam głową. Przegląda zawartość szafy i wyciąga z niej wieszak z czymś przypominającym sukienkę z frędzelkami i koralikami wiszącymi na całym postrzępionym materiale. - Przymierz ten. Rozglądam się w poszukiwaniu przebieralni, kiedy Nora nie pali się do tego, by wyjść, ani nawet się odwrócić. - Tutaj? Kiwa głową. - Potrzebujesz pomocy?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 13

- Um… nie. Poradzę sobie. – Odwracam się i ściągam koszulkę przez głowę, a potem wślizguję się w sukienkę. - Bez stanika. – mówi zza mnie Nora. – Twoim zadaniem jest podniecenie klientów. To lepiej wychodzi, kiedy są w to trochę zaangażowane piersi. Nigdy ich nie pokazujemy, ale trochę potrząsania nie zaszkodzi. Rozpinam więc stanik i ściągam go przez ramiona, po czym przekładam ręce przez sukienkę. Jest bardzo obcisła, a dekolt w kształcie litery V spada aż do mojego pępka. Rąbek ubrania ledwie zakrywa mój tyłek. - Zrzuć spódniczkę. Aż do teraz sądziłam, że moja ulubiona, czarna spódniczka jest krótka, ale wystaje ponad cztery centymetry spod tego stroju. Poruszam się, by zsunęła się po moich nogach i występuję z niej. - Obróć się. – instruuje mnie. Obracam się więc powoli, z obawy, że jeśli poruszę się za szybko, to oczom Nory ukaże się mój cycek lub tyłek, wychylający się spod sukienki. - Unieś ramiona. Udaje mi się podnieść ręce tylko do połowy, kiedy moja lewa pierś wyskakuje spod niskiego dekoltu. Krzywię się i szybko zasłaniam się materiałem, krzyżując ramiona na klatce piersiowej. - Och, nie, dziewczyno. – mówi, potrząsając głową. – Twoje ciało to zbyt wiele dla tego kostiumu. – Wraca do szafy i wyciąga szufladę. – Zobacz, czy znajdziesz coś tutaj. Podchodzę do niej, z rękami wciąż przyciśniętymi do piersi i zaglądam do środka. Jest tu wiele piór i cekinów oraz każdy odcień nylonu, satyny oraz mikrofibry, jaki można sobie wyobrazić. I wszystko wygląda bardzo tandetnie. Przekopuję się przez stos rzeczy i zauważam coś czarnego. Wyciągam to i rozkładam. To mała, damska kamizelka przekładana przez głowę, z trzema mosiężnymi guzikami z przodu. - To jest całkiem fajne. - Przymierz. Wracam do sofy i ściągam sukienkę przez głowę, a następnie zakładam kamizelkę, poprawiam wiązanie na szyi i zapinam guziki z przodu. Górny guzik jest tuż pod moimi cyckami, a dolny ponad pępkiem, więc ładnie pokazuje mój kolczyk w brzuchu. Jest bardzo opięta, więc uwydatnia mój biust, ale czuję się w niej dość bezpiecznie, jakbym wiedziała, że z niej nic mi nie wyskoczy. - Ładne stringi. – mówi Nora, a ja przypominam sobie, że nie mam ubranej spódniczki. Spuszczam wzrok, by sprawdzić, jaką bieliznę rano założyłam. Widzę koronkowe, czerwone stringi na sznureczkach, z wygodnego materiału. Funkcjonalne i seksowne. Kiedy je zakładałam, nigdy bym nie wpadła na to, że będę w nich stać w garderobie u „Benny’ego”. Ale kiedy życie rzuca ci podkręcone piłki… 9 9

…musisz nauczyć się je odbijać (przysłowie)

Tłumaczenie: marika1311

Strona 14

Nora wręcza mi czarne, satynowe szorty. - Kiedy je założysz, pozwól wystawać na wierzch sznurkom z twoich stringów. Faceci pomyślą, że to cholernie seksowne. Zakładam spodenki i zapinam jednocalowy zamek. Leżą tak nisko na moich biodrach, że pokazanie paska od stringów nie będzie problemem. Mój tyłek spod nich wystaje, tak samo, jak blondynce, którą wcześniej widziałam na scenie. - Och, kochana. To dopiero jest seksowne. – mówi Nora śpiewającym tonem, z wielkim uśmiechem na twarzy i symbolami dolara tańczącymi w jej oczach. – Ta cała czerń sprawia, że twoje rude włosy i zielone oczy są podkreślone. Popuszczą w spodnie w chwili, gdy wejdziesz na scenę. - Świetnie. – Drżę z nerwów, nawet jeśli musi być tutaj jakieś sto stopni. - Potrzebujesz akcesoriów. – Otwiera inną szafę, w której widzę stojaki z perukami, kapeluszami oraz pudła z boa z piór i biżuterią. Chwyta za czarny melonik z czerwoną, satynową taśmą dookoła. – Ten jest idealny. – stwierdza, zakładając go na moją głowę. – Prosty i klasyczny. - Skoro tak mówisz. – odpowiadam, prostując go na czubku głowy. Otwiera kolejną szafę, w której znajduje się kilka półek z butami. - Jaki nosisz rozmiar? - Um… zazwyczaj trzydzieści siedem. - Hm… - mruczy pod nosem, przeglądając kolekcję obuwia. – Nie jestem pewna, co mamy w takim małym rozmiarze. Przeglądam stojaki i nie zauważam niczego, co miałoby obcasy niższe niż dwanaście centymetrów. Wyciągam czerwone buty i obracam je w swojej dłoni, nagle zastanawiając się, co z moim ubezpieczeniem zdrowotnym. Czy moi rodzice to też mi odcięli? A może Ben zapewnia dziewczynom odszkodowanie? Bo jednej rzeczy jestem pewna – połamię wszystkie kości w swoich kostkach, potykając się w tych butach, jeśli spróbuję w nich zatańczyć. Nora odpycha na bok kilka par butów na platformach i odkrywa parę czarnych, skórzanych i sznurowanych butów do połowy uda, na cienkich szpilkach. - Weź te. – mówi, rzucając je w moją stronę. – To trzydzieści osiem, ale będą wyglądać super z tym kostiumem. Jeśli będzie taka potrzeba, możesz wepchnąć trochę papieru toaletowego w czubek butów. Otwiera inną szufladę i wyciąga z niej czerwony pas do pończoch oraz czarne, nylonowe pończochy, po czym mi je wręcza. - Włóż je pod spodenki, a potem zawiążemy te buty. – Pogania mnie w kierunku kanapy na środku pomieszczenia, gdzie ściągam swoje buty, zakładam pas do pończoch i wciągam na siebie pończochy. Pomaga mi je przypiąć do pasa, a kiedy wślizguję się w spodenki, popycha mnie na sofę. Wciągam na siebie buty i właściwie pasują, nawet bez wpychania papieru toaletowego. Zawiązywanie ich trwa wieczność, ale kiedy w końcu wstaję, jestem zaskoczona, jak pewnie się w nich czuję. Może nawet niczego sobie nie połamię. Tłumaczenie: marika1311

Strona 15

- Spójrz na siebie. – mówi, poruszając sugestywnie brwiami i uśmiechając się szeroko, kiedy popycha mnie przed wielkie lustro wiszące na szafie. Cholera jasna. Jestem ucieleśnieniem seksu. - Ostatnie, ale nie mniej ważne. – dodaje, przeciągając mnie w stronę toaletki. – Twoja twarz. Siedzę na krześle przez kolejne dziesięć minut, podczas gdy Nora nakłada na moją twarz warstwy podkładu, eyelinera oraz różu do policzków. A kiedy kończy, jestem gotowa. Adrenalina zalewa mój krwioobieg i powoduje, że moje serce przyśpiesza tak, że wydaje mi się, że mam zawał. Naprawdę to robię. Mam zamiar wyjść na scenę i tańczyć, mając na sobie to. Szczerze mówiąc, adrenalina bierze się głównie z nerwów, ale częściowo też z oczekiwania. To może być bardzo gorące. Mam szansę przeżyć fantazję każdej kobiety – stać się złą dziewczynką, choćby na chwilę. Wycieram spocone dłonie w spodenki i biorę głęboki oddech. - Teraz nie ma już wycofywania się, dziewczyno. Idziemy. – mówi Nora, popychając mnie lekko w kierunku drzwi w tyle pomieszczenia, których wcześniej nie zauważyłam. Prowadzą do długiego, wąskiego korytarza oświetlonego jarzeniówkami. Mijamy drzwi po prawej stronie, a im dalej idziemy, tym bardziej ściana zaczyna wibrować przez pulsującą muzykę po drugiej stronie. - Na centralnej scenie mam Stephanie, a na prawej Izzy, więc tobie pozostaje ta po lewej. – mówi, zatrzymując się i kładąc dłoń na klamce. – Pamiętaj, że to nie różni się od sprzedaży czegokolwiek innego. Jeśli chcesz zdobywać duże napiwki, musisz poruszać się po scenie; pokazać im to, co kupują. Podchodź do krawędzi po napiwki na tyle często, by wyglądać na przystępną. Niektórych możesz trochę onieśmielać, więc uśmiechaj się i utrzymuj z nimi kontakt wzrokowy. Większość z nich będzie chciało wetknąć ci napiwki i mogą to robić, ale jak tylko banknot znajdzie się za szortami albo bluzką, wycofaj się. Jeśli będziesz zwlekać, mogą źle to odebrać i spróbować czegoś innego. Omójboże. Co ja sobie myślałam? Naładowana adrenaliną krew odpływa mi z twarzy i czuję zawroty głowy, kiedy myślę o wszystkich napalonych facetach próbujących mnie złapać. - Nie jestem pewna, czy mogę to zrobić. – mówię, próbując gwałtownie nie oddychać, ale trzęsę się tak bardzo, że moje zęby o siebie szczękają i niemal odgryzam sobie końcówkę języka. Nora otwiera drzwi i mnie przed nie wypycha. - Jeśli wiesz, jak tańczyć, to sobie poradzisz. Gorące, wilgotne powietrze uderza mnie w twarz i nagle czuję, że jestem mokra na całym ciele. Cienka, biała kurtyna przede mną drży od pulsowania muzyki. Moje serce uderza mocniej, niż jej basy. Mówię sobie, że są tam dwie inne dziewczyny, które są w tym o niebo lepsze ode mnie. Wszyscy będą oglądać je. Będzie dobrze. Będzie dobrze. Tłumaczenie: marika1311

Strona 16

Oddychaj. Zerkam na Norę, która kiwa głową i zamyka drzwi między nami. Niezobowiązująco unoszę dłoń i rozsuwam nieco kurtynę. W klubie jest tłoczno – panuje o wiele większy ruch od tego, jaki był, kiedy godzinę temu przyjechaliśmy z Jonathanem. Każdy stolik jest zajęty. Wokół dwóch pozostałych scen oraz baru tłoczą się ludzie. Musi być tutaj co najmniej kilkaset osób. Zmuszam się, by oderwać palce od zasłony i biorę głęboki oddech, by uspokoić drżenie, po czym wchodzę na scenę. Pozostałe dwie są oświetlone. Moja – nie. Jak na razie jest dobrze. Unoszę rękę i spuszczam kapelusz na oczy. Zamykam je i wczuwam się w muzykę. Moje biodra zaczynają się kołysać, następnie reszta ciała za nimi podąża, kiedy się zatracam. Mogę to zrobić. Po prostu muszę skoncentrować się na muzyce. W tym tkwi szkopuł. Po prostu tańczyć, tak jak koncertach Jonathana. - Mamy dziś dla was specjalną niespodziankę. – Głos Wielkiego Pete’a przebija się przez muzykę. I wtedy zdaję sobie sprawę, że ją przyciszył. Unoszę nieco kapelusz i widzę Norę stojącą obok Pete’a, uśmiechającą się do mnie. – Podczas jej pierwszego występu na scenie, powitajcie gorąco skandaliczną, lubieżną, zmysłową, uwodzicielską Sam! W momencie, gdy wypowiada moje imię, scena rozświetla się niebieskim światłem i mnie oślepia. Cofam się o krok i zasłaniam oczy dłonią, ale nadal nic nie widzę. Wielki Pete znowu pogłaśnia muzykę, a ja zaczynam się na tyle przyzwyczajać do tego światła, że widzę, jak faceci gromadzą się pod moją sceną. Cholera. Nie mogę tego zrobić. Stoję tak, dosłownie trzęsąc się w tych butach, zamieram, jakbym była jeleniem złapanym w reflektory samochodu. Ale wtedy widzę Jonathana, opierającego się o barierce niedaleko baru, patrzącego na mnie. Unosi swoje piwo w pozdrowieniu, a następnie posyła mi buziaka w powietrzu. Jestem na jego koncercie, mówię sobie. Po prostu rób to, co zawsze. Zamykam oczy i pozwalam swojemu ciału podnieść tętno, czując, jak przechodzi przez moje biodra i ramiona. Stopniowo, moje ruchy spowalniają, kiedy pozwalam muzyce pieścić się od środka. Dostosowuję się do muzyki, a moje ciało reaguje na nią jak na dotyk kochanka. Znowu zaczynam się poruszać, kołysząc biodrami w powolnym, stałym rytmie. Kiedy uspokajam się na tyle, że znowu mogę normalnie oddychać, otwieram oczy. Wokół mojej sceny jest mały tłum facetów, głównie w średnim wieku. Serce wali mi w klatce piersiowej, kiedy tańcem pokonuję drogę ku krawędzi sceny, do dobrze zbudowanego faceta unoszącego banknot. Przypominam sobie, jak Stephanie schylała się, potrząsając ramionami i pozwalając, by ktoś wsunął jej pieniądze w dekolt. Próbuję zrobić to samo i czuję się super niezręcznie, więc poddaję się i po prostu się pochylam. Wkłada dwudziestkę za pasek moich spodni, a ja wstaję i tańczę dookoła, przenosząc się na drugą krawędź sceny, gdzie facet macha dziesięcioma dolarami. Kiedy wtyka je za moją kamizelkę, oddalam się, potrząsając ramionami.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 17

Może to nie jest takie złe. Trzydzieści dolarów w pięć minut. Nie potknęłam się w tych butach i nikt nie próbuje mnie obmacywać. Może mogę to robić. Na środku mojej sceny znajduje się rura, więc przyciskam się do niej plecami i kręcę biodrami okręgi, rozszerzając kolana i wijąc się w dół, aż obcasami dotykam swojego tyłka. Unoszę ręce i łapię rurę nade mną, kilka razy unosząc się w górę i w dół. I nagle zza krawędzi sceny widzę przynajmniej tuzin banknotów w powietrzu, więc rura to chyba wielki hit. Poruszam się po scenie, zbierając napiwki, a kiedy, wijąc się, wracam do rury, zauważam go. Przy stoliku w drugim rzędzie siedzi Trent, sam. Nasze spojrzenia się krzyżują, a serce zamiera mi w piersi. Bo ostatni raz, kiedy go widziałam, to ze mną zrywał.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 18

Rozdział trzeci Co on tutaj robi, do cholery? Mrużę oczy pod blaskiem świateł. Ściął włosy, a koszula zapinana na guziki jest dokładnym przeciwieństwem koszulek, które zwykle nosi, ale to musi być on. Ostre rysy twarzy, sposób, w jaki krzyżuje swoje wyrzeźbione ramiona na stole, opierając o blat łokcie i podkreślając mięśnie klatki piersiowej, kąt, pod jakim przechyla głowę… to wszystko jest takie charakterystyczne dla Trenta. Orientuję się, że przestałam się poruszać, kiedy ktoś sprzed mojej sceny krzyczy coś o tym, żebym potrząsnęła piersiami, więc zaczynam ponownie tańczyć, ale nagle czuję się tak, jakbym całkowicie odłączyła się od mojego ciała. Odrywam wzrok od Trenta i skupiam się na facetach, którzy stoją przed sceną, a bardziej na tych, którzy wymachują pieniędzmi. Skąd wiedział, że tu tańczę? Godzinę temu sama tego jeszcze nie wiedziałam. Serce wali mi w gardle i w głębi zwijam się z bólu, jakby to wszystko znowu się działo. Kochałam go, a on w mgnieniu oka to zakończył. A teraz ma jaja, żeby się tu pokazać i rzucić mi to w twarz. Czuję, jak cały gniew, który czułam tamtej nocy, ponownie się we mnie pojawia, rosnąc i przejmując kontrolę. Chce przedstawienia? No to mu je, do cholery, urządzę. Pokażę mu wszystko, z czego zrezygnował. Pozwalam powolnemu rytmowi muzyki przeniknąć do moich kości, kiedy przesuwam się w jego stronę. Kilka kroków od krawędzi sceny, rozstawiam szeroko nogi i obniżam się, kręcąc biodrami, a następnie powoli unoszę się, przebiegając dłońmi po moich łydkach, wewnętrznej części ud, nagim brzuchu, piersiach, po czym przenoszę je nad głowę i zrzucam z niej kapelusz. Przez ten cały czas, moje biodra poruszają się zgodnie z pulsującym rytmem. Cofam się do rury i opieram się o nią plecami. Jedną ręką prześlizguję się po moim krągłościach, przez satynowe szorty i do wewnętrznej strony ud. Kołyszę miednicą, wykonując nią okręgi, na chwilę przytrzymując przy niej dłoń, następnie przenoszę ją na pierś i powoli wślizguję się nią we włosy, zaplątując kosmyk dookoła palca. A potem uprawiam seks z Trentem na środku sceny. Kręcę biodrami w rytm muzyki, która teraz jest częścią mnie i wyobrażam sobie, że dosiadam go na tamtym krześle. Dopiero kiedy jedna piosenka przechodzi w inną, zdaję sobie sprawę, że jestem całkowicie na krawędzi doprowadzenia siebie do orgazmu na scenie, przed tymi wszystkimi ludźmi. Otwieram oczy i dostrzegam kupę pieniędzy wzdłuż krawędzi podestu. Opadam na kolana i łapię swój kapelusz w zęby, po czym przeczołguję się do brzegu sceny i zgarniam do niego pieniądze. Zakładam go na głowę i wijąc się, staję na nogach. Marcus podchodzi bliżej, kiedy jeden ze śliniących się facetów wykonuje ruch, jakby chciał mnie złapać. Ponad jego głową widzę, jak Trent odpycha się od stołu i wstaje. Tłumaczenie: marika1311

Strona 19

Moje serce pędzi, kiedy kroczy przez tłum, jak skradające się zwierzę i wychodzi po mojej lewej, z dala od większości ludzi. Jego usta wyginają się w pewnym siebie uśmiechu, kiedy między dwoma palcami unosi w górę banknot. Podchodzę do niego dumnym krokiem i kiedy kręcąc biodrami zniżam się do jego poziomu, z zamierzeniem, by napluć mu w twarz, dostrzegam wszystkie szczegóły, których nie widziałam z daleka przez rażące światła. To nie jest Trent. Ten facet jest nieco starszy, może koło dwudziestu pięciu lat i dobrze zbudowany, choć nie przesadnie wyrzeźbiony. Włosy i oczy Trenta mają kolor mlecznej czekolady, podczas gdy włosy tego faceta są w kolorze piaskowym, a oczy jasnoniebieskie. Wślizguje zwiniętą setkę za moją bluzkę, a jego wzrok sprawia, że moje wnętrze się roztapia, a nogi stają się jak z waty. Unosi pytająco brew. Pochylam się bardziej, każdą cząstką swojego jestestwa pragnąc wiedzieć, o co pyta. Rzuca mi lekki uśmiech, a kiedy opuszkami palców prześlizguje się po nagiej skórze na mojej piersi, krew się we mnie gotuje. Cholera, seksowny jest. Jego bladoróżowa koszula jest rozpięta przy kołnierzyku, rękawy ma podwinięte tuż poniżej łokci, a ja nie mogę nie zauważyć tego, jak silne ma dłonie. Obraz ich na moim ciele wkrada się nieproszony do mojej głowy, wysyłając dreszcze po moim kręgosłupie. Jest atrakcyjny, z wysokimi kośćmi policzkowymi i silną szczęką. Na jego brodzie i policzkach widać cień blond zarostu, po którym mam ochotę przebiec palcami. Założę się, że jest miękki. Puszcza mi oczko i wraca do stolika, zostawiając za sobą zapach swojej pewności siebie, jakby była wodą kolońską. Zamykam oczy i odchylam głowę, odurzona tym spotkaniem. A wtedy sobie przypominam, co powiedziała Nora. Nie zwlekaj zbyt długo. Ups.

***

Nora wchodzi do przebieralni, kiedy ja jestem w trakcie podliczania swoich napiwków. - Niezły występ, dziewczyno. Nigdy nie widziałam amatorki, która by tak tańczyła. Wzruszam ramionami. - Poczułam inspirację. - Cóż, mam nadzieję, że wciąż ją czujesz, bo jeszcze nie skończyłaś. Tłumaczenie: marika1311

Strona 20

- Wracam na scenę? – Fala emocji sprawia, że czuję na skórze gęsią skórkę, pomimo gorąca panującego w pomieszczeniu. Poza pieniędzmi i uczuciem bycia na scenie, myślę, że znalazłam pracę, do której jestem stworzona. Na scenie czuję, że naprawdę żyje. I nawet po odjęciu sześćdziesięciu procent przez Bena, nadal wracam dziś do domu z czterystoma dolarami w napiwkach. Plus, jeśli on wciąż tam jest… na tą myśl wszystkie mięśni w moim kroczu się zacieśniają. - Nie, nie wracasz. – mówi Nora, a rozczarowanie przelewa się przeze mnie falą. – Ale masz prywatny występ. - To znaczy? - Prywatny taniec. Ben ma pokój VIP, dla bardziej wymagających osób, którzy wolą dyskrecję prywatnego występu. Ktoś o ciebie poprosił. Czuję zawroty głowy, kiedy krew odpływa z mojej twarzy. - Co muszę zrobić? Wybucha śmiechem; rechotem palacza, szorstkim i gardłowym. - Nie, kochanie, to nie to, o czym myślisz. Panują takie same reguły, jak tam. – mówi, machając dłonią w stronę drzwi. – Płacą dwie stówy za pół godziny. Ty bierzesz stówę, Ben resztę. Żadnego dotykania, ciuchy są na tobie przez cały czas i nigdy nie zbliżaj się na metr. Gliniarze zawsze węszą na zewnątrz, szukając powodu, by zamknąć „Benny’ego”. Złam zasady, a wylatujesz. Proste. Zerkam na duży zwitek banknotów i decyduję, że nie zamierzam złamać zasad. Nigdy. Wyciąga dłoń po moje pieniądze. - Ben przetrzyma to dla ciebie, dopóki będziesz mogła je zabrać. Nie chcesz tego tutaj zostawiać. Jesteśmy rodziną, ale samotny stos pieniędzy jest po prostu zbyt kuszący. Wręczam jej banknoty i idę za nią do biura Bena. Unosi wzrok, kiedy wchodzimy do środka. - Niezły występ. – mówi do mnie, kiwając z uznaniem w stronę okna. - Widziałeś? – pytam, czując rumieńce na policzkach. Rzuca mi spojrzenie, którego nie umiem odczytać. - Widzę wszystko. Nora podaje mu moje napiwki. - Ma prywatny taniec. Po raz pierwszy, Ben unosi kącik ust w półuśmiechu. - Nie mogę powiedzieć, żebym był tym zaskoczony. Nora odwraca się i wychodzi na korytarz, a ja idę za nią. Kieruje się do drzwi znajdujących się prawie na końcu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 21

- Pamiętaj o zasadach. – mówi, kładąc dłoń na klamce. – Jeśli chce dać ci napiwek, to wszystko jest twoje, ale może to zostawić na stoliku. Nie zbliżaj się do niego na mniej niż metr. Nie ma tam bramkarzy, więc to jest dla twojego bezpieczeństwa. I kiedy mówię, że żadnego dotykania, mam na myśli, że naprawdę żadnego. Czasami chcą się masturbować, ale to kolejna żelazna zasada. Jeśli chcą się dotykać, muszą poczekać, aż opuszczą lokal. Na tylnej ścianie, niedaleko radia, jest przycisk, który w mgnieniu oka sprowadzi tam Marcusa. I drzwi nie są zamknięte, więc zawsze możesz po prostu wyjść, jeśli ktoś zachowa się nieodpowiednio. – Spogląda na mnie. – Jesteś gotowa? - Więc, wszystko, co muszę zrobić, to taniec. - Dokładnie. – mówi, kiwając głową. Biorę głęboki oddech. - Tak, jestem gotowa. Popycha drzwi, by się otworzyły, a ja wchodzę do środka. Pomieszczenie jest słabo oświetlone przez stojącą w kącie lampę z czerwoną poświatą. Szum wentylatora na suficie wysusza pot z mojej skóry, sprawiając, że na moim obnażonym ciele powstaje gęsia skórka. W tle gra muzyka, powolna piosenka Bruno Marsa, a wzdłuż tylnej ściany stoi czerwona, aksamitna sofa. Na niej siedzi facet, a kiedy unoszę wzrok, by sprawdzić, kto to jest, moje serce zamiera.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 22

Rozdział czwarty Wstaje, a pewny siebie delikatny uśmieszek pojawia się na jego idealnych ustach, podczas gdy jego oczy pożerają mnie żywcem. - Cześć. – mówi głębokim głosem, a ja czuję na skórze jeszcze mocniejszą gęsią skórkę. Jego różowa koszula jest dopasowana, podkreślając stożkowatość szerokich ramion i klatki piersiowej, aż do wąskiej talii. Poły koszuli leżą luźno na wytartych jeansach, które idealnie do niego pasują. A na stopach ma wytarte kowbojki z kwadratowymi noskami. Zerkam na Norę, która przechyla pytająco głowę. Kiwam głową, a ona zamyka drzwi. Odwracam się do Seksownego Kolesia. - Chyba powinnam dla ciebie zatańczyć? Osadza się na poduszkach i unosi brwi. - Chyba że myślisz o czymś innym. Och, Boże. Jego akcent sprawia, że rozpływam się od środka. Tak właściwie nie jest południowy. To po prostu coś w sposobie, w jaki słowa spływają z jego języka; gładko, jakby aksamitny plusz wpadał w rozgrzany miód. I to jest cholernie seksowne. - Ja… chyba po prostu zatańczę. Poza moimi spoconymi dłońmi i faktem, że jestem bliska hiperwentylacji, czuję się, jakbym wróciła do szkoły… jakby to była moja pierwsza rozmowa z Trentem. Sposób, w jaki się nosi, pewność siebie przychodząca mu z łatwością – ten facet tak bardzo go przypomina. Tylko że ma coś, czego nie ma Trent – warstwę wyrafinowania ponad tą całą atrakcyjnością. Od ubrań szytych na miarę, przez seksowny zarost na twarzy, do sposobu, w jaki delikatnie unosi lewy kącik ust, w sekretnym uśmiechu, jakby o czymś wiedział. - Zrób to. – mówi, mierząc mnie wzrokiem, a ciepło w jego oczach rozgrzewa mnie od środka. Podchodzę do radia stojącego w rogu i je uruchamiam, włączając muzykę. Zamykam oczy i zaczynam poruszać się zgodnie z rytmem. Ale jestem w pełni świadoma tego, że jestem zamknięta w jednym pomieszczeniu z najgorętszym facetem, jakiego kiedykolwiek widziałam. A on jest tutaj tylko po to, by oglądać, jak się ruszam… przez co naprawdę ciężko jest to robić. Odwracam się do niego plecami i kołyszę biodrami do powolnej melodii, ale nadal tego nie czuję. Zerkam ponad ramieniem, a na jego twarzy widnieje rozbawiony uśmieszek, jakby próbował powstrzymać śmiech. Okręcam się na pięcie i krzyżuję ramiona na klatce piersiowej, gapiąc się na niego, wkurzona, że ktoś, kogo nawet nie znam, potrafi sprawić, żebym czuła się tak głupio. - Coś cię bawi? Proszę, podziel się tym ze mną.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 23

- Nie. – odpowiada, z szeroko otwartymi oczami i rękami uniesionymi w powietrze, w udawanej szczerości. – Proszę bardzo, kontynuuj. - Wiesz, że jeśli będziesz mi dokuczał, to mogę stąd wyjść i nie dostaniesz z powrotem swoich pieniędzy, prawda? Ten próżny, seksowny uśmieszek znowu pojawia się na jego ustach, kiedy opiera ręce na oparciu sofy, przez co koszula napina się na jego piersi, a coś głęboko w moim brzuchu zaczyna mrowić. Przygląda mi się dokładnie, po dłuższej chwili w końcu wstając i zmierzając w moim kierunku, tym samym wolnym krokiem, jakim podążał ku mnie wcześniej w klubie. Ale kiedy się zbliża, ja daję krok do tyłu. - Zasada metra. – ostrzegam. Staje w pół kroku i unosi brwi. - Zasada metra…? - Powinieneś trzymać się z dala ode mnie na przynajmniej metr. Przechyla głowę na bok. - A chcesz, żebym się odsunął? Nie. - Tak. Na sekundę przygryza swoją dolną wargę, a rozczarowanie pojawia się w jego oczach. - No cóż, dobrze. – mówi w końcu, cofając się w stronę sofy. Opada na poduszki. Nie ruszam się, bo nie jestem pewna, czy skończyliśmy, czy nadal mam dla niego zatańczyć. - Usiądź. – stwierdza po długiej, niezręcznej minucie. Zachęcającym gestem klepie miejsce na kanapie obok siebie. Podchodzę do krawędzi sofy, gdzie będę od niego oddalona na około metr, i przysiadam na jej brzegu. - Nazywam się Harrison. - Żadnego dotykania. – mówię, patrząc na jego wyciągniętą dłoń. Tłumi uśmiech i kiwa głową, odsuwając ode mnie rękę. - Więc zadowolę się tylko twoim imieniem. - Sam. - Skrót od Samantha? Kiwam potwierdzająco głową. Pochyla się ku mnie, opierając łokcie na kolanach. - Więc… ktoś mi powiedział, że mogłabyś pomóc mi coś zdobyć. Moje serce podskakuje. - Coś zdobyć? Tłumaczenie: marika1311

Strona 24

Przykłada palec z boku swojego nosa i nim podciąga, rzucając mi spojrzenie typu wiesz-co-mam-na-myśli. - Och! – Właściwie czuję ulgę, że chodziło mu o kokainę10. – Um… nie. Przykro mi. - Jesteś pewna? – pyta, zerkając na mnie. – Podzielę się. - Mój znajomy pewnie byłby w stanie załatwić ci wszystko, czego byś chciał. Jeśli chcesz, mogę go zapytać, jak skończę pracę. Rozsiada się na drugim końcu kanapy i patrzy na mnie, trochę rozbawiony. - Jak długo tu pracujesz, Sam? Kiedy staje się jasne, że nie zamierza mnie przelecieć, czuję jednocześnie ulgę i rozczarowanie. Zerkam na zegarek wiszący na ścianie. - Jakieś pięć godzin. Harrison otwiera szeroko oczy. - Serio? - Serio. - Wow. – Przeciąga to słowo, jakby to było w jakiś sposób rozczarowujące. – Nigdy bym się nie domyślił, biorąc pod uwagę twój występ. To było… - milknie i unosi ręce po bokach głowy, pokazując gest, jakby jego mózg wybuchnął. - Wielki Pete powiedział, że to mój pierwszy występ – mówię, obawiając się, że poprosi o zwrot pieniędzy za prywatną sesję – więc zostałeś ostrzeżony. - Przyszedłem po tym, jak już zaczęłaś, więc chyba mnie to ominęło. Nawet jeśli i tak, to nie mógł być stałym bywalcem, bo wiedziałby, że nigdy wcześniej tu nie tańczyłam. - Więc nie przychodzisz tu za często? Potrząsa głową. - Nigdy wcześniej tu nie byłem. - A czemu dziś tu jesteś? Odchyla głowę do tyłu i wbija wzrok w sufit, wzdychając głośno. - Żeby odwrócić swoją uwagę od pewnych rzeczy. - Jakich? - Problemy z kobietami. – Obniża głowę i pociera dłonią swój kark. – Kiedy teraz o tym myślę, to pomysł, by przyjść tu i oglądać taniec seksowny taniec, nie był chyba najlepszą strategią. - Masz dziewczynę? – Ignorowanie skurczu w brzuchu nie jest takie łatwe, jak myślałam, że będzie. Kładę na nim dłoń i lekko ją przyciskam. - Miałem. A dokładniej mówiąc, narzeczoną. Sam myślała, że chodzi mu o coś innego – Harrison używa tu zwrotu hook up, które zarówno może oznaczać pomóc komuś coś zdobyć, jak i przygodny seks. 10

Tłumaczenie: marika1311

Strona 25

- Miałeś. – powtarzam. Unosi wzrok, ale nie głowę, spoglądając na mnie spod jednych z najdłuższych rzęs, jakie kiedykolwiek widziałam. - Kilka tygodni temu zostawiła mnie przed ołtarzem. Jego pewność siebie znika, zastąpiona przez wrażliwość, której nigdy bym się nie domyśliła. Ale to wcale nie sprawia, że wygląda na żałosnego – tylko jeszcze bardziej seksownego. Na jakieś dwadzieścia sekund zapominam, jak się oddycha. Nie mogę sobie wyobrazić, jaka kobieta mogłaby zostawić go – jednego z najbardziej spektakularnych mężczyzn, jakich w życiu widziałam – przed ołtarzem. - Wow. Przykro mi. Wzrusza ramionami, starając się sprawiać wrażenie, jakby to nie było nic takiego, ale nie może całkowicie ukryć tego, jak bardzo go to zraniło. - Zdarza się. - Opowiedz mi o niej. Z powrotem opada na poduszki. - Naprawdę chcesz tego posłuchać? Wstaję i ściszam muzykę. - Tak. - Muszę przyznać, że to ostatnia rzecz, jakiej się spodziewałem, kiedy tu wchodziłem. Siadam na kanapie, bliżej, niż byłam wcześniej. - A czego się spodziewałeś? W jego oczach pojawia się rozbawiony błysk. - Ja. Prywatny pokój. Najbardziej porażająco piękna kobieta, jaką kiedykolwiek widziałem. To nie wygląda na wstęp do rozmowy, w której się otwieram i rozmawiam o swojej eks. Czuję elektryczny dreszcz pod skórą. Drżę, ale mam nadzieję, że tego nie zauważa. Tak naprawdę mam ochotę zapytać o to, czy naprawdę uważa mnie za najbardziej porażająco piękną kobietę, ale zamiast tego mówię: - Nie musisz o tym mówić, jeśli czujesz się niekomfortowo. Pochyla się trochę, a ja żałuję, że nie przysuwa się bardziej. - Mam przeczucie, że umiesz słuchać. - Umiem. – Tego akcentu mogłabym słuchać przez cały dzień. Ten delikatny półuśmiech znowu pojawia się na jego ustach, ale tym razem jest nieco nieśmiały. - Poważnie chcesz tego wysłuchać?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 26

Może moje motywy nie są do końca niewinne, bo tak naprawdę chcę wiedzieć, jaka kobieta potrafi poruszyć strunę w sercu tego faceta, ale tak, chcę. - Tak. Patrzy na mnie przez dłuższą chwilę, po czym wypuszcza powietrze z płuc i znowu pociera swoją szyję. - Kochałem ją od zawsze. - Ile dokładnie oznacza to „zawsze”? Unosi wzrok i nasze spojrzenia się krzyżują. - Poznaliśmy się na pierwszym roku studiów na UCLA11, więc osiem lat. - Więc to faktycznie zawsze. - Mieliśmy razem statystykę i profesor przydzielił nas do tej samej grupy tworzącej projekt śródsemestralny. – Uśmiecha się delikatnie, ironicznie, co wygląda niesamowicie atrakcyjnie na jego mocnej twarzy. – Była kujonem z matmy, co było po prostu cholernie seksowne. Cóż, to już coś. - Jedna rzecz poprowadziła do drugiej i od tamtego czasu byliśmy razem. – Potrząsa głową i zaciska szczękę. – Po prostu nigdy bym nie pomyślał… Przysuwam się bliżej. - Więc… co się stało później? Układa ręce na oparciu kanapy, a jego palce ocierają się o moje ramię, sprawiając, że moje serce zaczyna bić nieco szybciej. - Powiedziała, że poślubiłem swoją pracę i chciała kogoś, kto by postawił ją na pierwszym miejscu. Przechylam się na bok i podwijam nogi pod siebie, kładąc ramię na oparciu kanapy, centymetry od jego dłoni. - Z jaką pracą podobno się ożeniłeś? Waha się, jego spojrzenie prześlizguje się po moim kostiumie i zatrzymuje na głębokim dekolcie. - Szukam lokalizacji dla wytwórni filmów. A to oznacza wiele podróżowania. – dodaje, machając dłonią na pokój, w którym siedzimy. Moje serce podskakuje. - Serio? Kiwa głową. - Moim kierunkiem studiów na Uniwersytecie Kalifornijskim w Santa Cruz są film i media… cóż, a przynajmniej były. Dla kogo pracujesz?

11

Uniwersytet Kalifornijski, w Los Angeles.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 27

Przez chwilę po prostu na mnie patrzy, ale potem rzuca mi ten zadowolony z siebie uśmieszek. - Indyjska firma produkcyjna. Raczej o niej nie słyszałaś. Co masz na myśli, mówiąc, że były? Jestem gotowa na to, żeby opowiedzieć osobie, którą ledwo znam o tym, co spieprzyłam? Ale potem zdaję sobie sprawę, że nigdy więcej go nie zobaczę, więc czemu nie. - Oblałam ostatni semestr, co jest do dupy, bo w końcu znalazłam kierunek, który polubiłam. Jego oczy lekko się rozszerzają. - To ile ich miałaś? - Trzy. – Przechylam głowę i pocieram dłońmi moje zaróżowione policzki. – Kazali mi zrezygnować z dwóch pozostałych. Ale to nie było takie złe, wiesz? Zaczęłam z matmą, bo w liceum zawsze najlepiej mi z niej szło, a Greg, mój ojczym, powiedział, że to da wiele możliwości zatrudnienia. - Matematyka. – powtarza, zamyślony. Dłonią, która wciąż trzyma na oparciu kanapy, sięga i chwyta kosmyk moich włosów, głaszcząc go między kciukiem i palcem wskazującym. Staram się udawać, że delikatne łaskotanie na mojej głowie nie sprawia, że czuję coś w zupełnie niepowiązanych z tym częściach ciała. Kiedy spoglądam na jego twarz, widzę na niej coś refleksyjnego i wtedy przypominam sobie, jak dopiero co powiedział, że jego narzeczona była kujonem z matmy i to było seksowne. - Matma. – odpowiadam, nawet jeśli to nie było pytanie. – Ale w pierwszym semestrze opuściłam wiele zajęć. Skończyłam pod opieką kuratora i nie uszło mi to na sucho. - Czemu opuszczałaś tyle zajęć? – pyta, wciąż bawiąc się moimi włosami, a ja decyduję, że jak długo jego palce pozostają na technicznie martwej części mojego ciała, to tak naprawdę nie łamiemy zasad Bena. Co nie zmienia faktu, że to jest mega rozpraszające. - Co? - Powiedziałaś, że nie chodziłaś na zajęcia w pierwszym semestrze. – przypomina mi, a jego wzrok staje się głębszy i bardziej zamglony. - Um… chyba za dużo imprezowałam. Moi rodzice są mają obsesję na punkcie kontroli. Zwłaszcza mama. Do najmniejszego stopnia zarządza moim życiem i krytykuje każdą decyzję, którą podjęłam. Potrafimy się tylko kłócić, więc… - Więc kiedy wyzwoliłaś się spod jej opieki, dla odmiany zrobiłaś to, czego ty chciałaś. – dokończył za mnie. Kiwam głową. - Tak, chyba tak. - Zrozumiałe, ale niezbyt przyszłościowe myślenie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 28

Mrużę oczy, ale nie odsuwam się, bo teraz jeszcze więcej jego palców bawi się moimi włosami, a nie chcę, żeby to przerywał. - Potem chodziłam na zajęcia… na większość. - Więc dlaczego oblałaś? - Chłopak ze mną zerwał i… chyba zaczęłam imprezować jeszcze częściej i znowu zapomniałam o chodzeniu na zajęcia. – Krzywię się, kiedy to wychodzi z moich ust. Wiem, że to trochę słabo obwiniać za to Trenta. – Więc, nie jesteś stąd? – pytam, żeby zmienić temat. Jego dłoń w moich włosach zamiera. - Szukam na ochotnika jakieś lokalizacji. Zgłosiłem się, bo musiałem wyjechać na kilka dni z Los Angeles. - LA… tam mieszkasz? Kiwa głową. - W Santa Monica12. - Ale nie pochodzisz stamtąd. Rzuca mi pytające spojrzenie. - Skąd wiesz? - Przez twój akcent. Unosi lekko kącik ust w półuśmiechu. - Myślałem, że tego nie słychać. - Więc, skąd tak naprawdę jesteś? - Dorastałem w Teksasie. - To wszystko wyjaśnia. – mówię. Ale nie dodaję, jak seksowne jest… sposób, w jaki konkretne słowa ześlizgują się z jego języka, nie śpiesząc się. To sprawia, że mam ochotę po prostu siedzieć i patrzeć na jego usta, podczas gdy on wyznaje mi swoje wszystkie sekrety. – Na jak długo tu przyjechałeś? –Słyszę lekką desperację w swoim głosie, co jest głupie, bo nieważne, czy powie, że jest tu dzień lub miesiąc. Po dzisiejszym wieczorze i tak już go nigdy więcej nie zobaczę. - Tylko kilka dni. Wyjeżdżam w sobotę rano. – Spuszcza wzrok. – W tym tygodniu moja eks przychodzi po swoje rzeczy. Do czasu, aż wrócę, miała się wyprowadzić. - Przykro mi, naprawdę. – Nagła potrzeba, by sprawić, żeby zapomniał o kobiecie, która złamała mu serce, jest przytłaczająca. Chcę wczołgać się na jego kolana i przebiec palcami po tej pięknej twarzy. I scałować z niej ból. Ból, który rozumiem. Zupełnie, jakby czytał mi w myślach, jego palce zaciskają się lekko na moich włosach… delikatne szarpnięcie, które staje się bardziej nalegająca, kiedy przyciąga mnie bliżej siebie. Serce mocno obija mi się o żebra, a oddech staje się lekko drżący, kiedy zdaję sobie sprawę, co chce zrobić. 12

Nadbrzeżne miasto znajdujące się w hrabstwie Los Angeles.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 29

To szalone, ale chcę mu na to pozwolić. Poznałam go mniej niż pół godziny temu, ale tak bardzo chcę go pocałować. Jesteśmy milimetry od siebie, nasze oddechy się mieszają, co sprawia, że czuję dreszcze na kręgosłupie. Oblizuję wargi i unoszę nieco twarz, a moje serce zamiera, kiedy on przez włosy chwyta tył mojej głowy i przyciąga mnie bliżej.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 30

Rozdział piąty Podskakuję, kiedy rozlega się pukanie do drzwi. Ześlizguję się z kanapy, kiedy te się otwierają. - Czas minął. – mówi Nora, zaglądając do środka przez szparę. Zerkam na Harrisona, który wciąż siedzi na sofie i wygląda na nieco oszołomionego. - Więc… - Co? Co mam powiedzieć? Nie pasuje ani „to było zabawne”, ani „do zobaczenia później”. Więc zamiast tego mówię: - Dziękuję… chyba. Wstaje. - Dziękuję. To było miłe. - Miłe. – powtarzam, obracając to słowo w swojej głowie. Nora sięga po moje ramię i zaczyna mnie ciągnąć ku wyjściu. - Okej… cóż, na razie. – mówię, kiedy ta przeciąga mnie przez próg i zamyka za nami drzwi. - To nie jest Randka w Ciemno, dziewczyno. Uprzejmości nie są wymagane. Kiedy minie czas, po prostu wychodzisz. Krzywię się lekko. - Przepraszam. Nie jestem w tym jeszcze zbyt dobra. Rzuca mi spojrzenie, a potem prowadzi z powrotem do garderoby. - Kiedy skończysz się przebierać, zamelduj się u Bena. Da ci twoje napiwki. - Co mam zrobić z kostiumem? – pytam. - To, co jest do wyprania, zostaw w koszu w rogu. Zaniesiemy to do pralni i będzie gotowe, kiedy wrócisz tu jutro. - A wracam? Wyciąga ołówek zza ucha i drapie się jego końcówką po brodzie, przeglądając notatnik, który chyba zawsze ma przy sobie. - Klub jest otwarty od wtorku do soboty. Jutro jesteś na głównej scenie. Kiwam głową i zamykam drzwi. Kiedy zostaję sama, wypuszczam z płuc lekkomyślny krzyk i odstawiam krótki pokaz tańca szczęścia. - Tak! Dwadzieścia minut później wychodzę z biura Bena do klubu z pięćset czterdziestoma sześcioma dolarami w kieszeni. Najwyraźniej, Seksowny Harrison zostawił dla mnie na stoliku pięćdziesiątkę. Robię w głowie szybkie obliczenia i wychodzi na to, że wydał dziś na mnie trzysta pięćdziesiąt. To sprawia, że zaczynam się zastanawiać, ile zarabiają faceci z wytwórni filmowych. Jest już po ostatnich zamówieniach, więc sceny są ciemne, a bar pustoszeje. Przyłapuję się na tym, że przeglądam się pozostałym osobom, szukając Harrisona. Tłumaczenie: marika1311

Strona 31

Nie odnajduję go, widzę za to Jonathana. Siedzi na stołku z rozszerzonymi nogami, pomiędzy którymi stoi blondynka – której język jest w połowie drogi w dół jego gardła. I nie jest to Ginger. I właśnie dlatego nie wyobrażam sobie, żeby on miał się wkrótce ustatkować. Jest niesamowicie atrakcyjny i dziewczyny same się na niego rzucają – tak jak ja. A on po prostu nie ma w sobie tego, by móc się im oprzeć. Kiedy do nich podchodzę, zauważam stojące przed nim dwa shoty z Jackiem Danielsem. Odchrząkam i palcem pukam go w ramię. - Chcesz może trochę Ginger do tego shota? Odrywa twarz od blondynki, która wbija we mnie spojrzenie, kiedy Jonathan odwraca się, żeby spojrzeć ponad swoim ramieniem. - Red! – Puszcza dziewczynę i obraca się na stoliku w moim kierunku. – O cholera! Wiem, że powiedziałem, że już nie będziemy świntuszyć, ale twój występ sprawił, że naprawdę muszę przemyśleć swoją decyzję. Popycham go lekko, ale on jest już na tyle pijany, że o mało co nie zwalam go z miejsca. Wie, że w nocy, kiedy się z nim przespałam, byłam załamana. - Przebolej to w końcu. Nie byłeś taki dobry. - Jon. – lamentuje blondynka za nim. Zerka nad nią ponad swoim ramieniem, jakby zapomniał, że wciąż tam stoi. - Och. Cześć. Więc, moja przyjaciółka już przyszła. Możesz sobie iść. – Odwraca się do mnie i unosi swoją szklankę. – Za gorące rudowłose, które potrafią pieprzyć się ze wszystkimi ze sceny i sprawić, że każdy facet czuje się tak, jakby to było tylko dla niego. Przewracam oczami i wypijamy drinki. Tym razem pokonuję go o przynajmniej pół sekundy. Kiedy Gina wlewa nam kolejną porcję alkoholu, widzę, jak blondynka się wymyka.

***

Kiedy budzę się na kanapie Jonathana, dochodzi południe. Podnoszę telefon i przeglądam wiadomości, jak zawsze robię każdego poranka, ale jak dotąd nie dostałam niczego do mamy. To wypaczone, wiem, ale tak przywykłam do jej codziennych list rzeczy do zrobienia – że chociaż ich nienawidziłam i nie zazwyczaj nie wypełniałam ich tylko dlatego, żeby zrobić jej na złość – to za nimi tęsknię. Myślę o tym, żeby do niej zadzwonić, ale co miałabym powiedzieć? Nie zamierzam jej błagać, żeby pozwoliła mi wrócić do domu. Zrobienie tego pokazałoby jej, że nie potrafię sama się o siebie zatroszczyć. Udowodniłoby, że miała rację. Czuję ucisk w żołądku, jak za każdym razem, kiedy myślę o naszej ostatniej rozmowie. Pamiętam, na jak rozczarowaną wyglądała, kiedy powiedziała, że ze mną Tłumaczenie: marika1311

Strona 32

skończyła. Ale co było niespodzianką? Najwyraźniej jestem złym przykładem dla moich ośmioletnich braci. Boże broń, żebym zdeprawowała złotych chłopców. Dała mi dwadzieścia cztery godziny, żebym się wyniosła i po sprawie. Chcę, żeby zobaczyła, że nie jestem stratą miejsca. Nie wiem, czy to kara, czy odkupienie. Wiem tylko, że jedno z nich udowodni jej, że się co do mnie myliła, i tylko to mnie obchodzi. Odpycham na bok koc, który dał mi Jonathan, kiedy wczoraj w nocy wróciliśmy do domu, i wstaję. Ostatnia rzecz, jaką pamiętam, to jego kłótnia w Ginger, w jego pokoju. Kiedy wróciliśmy koło trzeciej, czekała na niego i była totalnie wkurzona. Nie mogę jej za to winić. Krzyczeli tak głośno, że kiedy w końcu zgasiłam światła i poszłam na kanapę, nie mogę uwierzyć, że w ogóle udało mi się zasnąć. Ale podczas gdy ja siedzę tu i próbuję otrząsnąć się z kaca, staje się jasne, że Ginger nie urwała Jonathanowi fiuta, jak to obiecywała, bo biorąc pod uwagę bardzo sugestywne uderzanie zagłówka jego łóżka o ścianę, używa go w tym momencie. Zaciągam się do kuchni i włączam ekspres, a następnie stoję w miejscu i patrzę, jak kubek napełnia się do pełna. Płyta grzewcza syczy, kiedy wyciągam spod kranika dzbanek i przelewam kawę do swojego kubka. Podnoszę go i zanurzam usta w słodkim nektarze, kiedy drzwi od pokoju Jonathana się otwierają. Unoszę wzrok i żałuję, że to zrobiłam, bo ma na sobie jedynie swoje rozległe tatuaże i kondom, który ściąga po drodze do łazienki. A ja nagle mam przeczucie, że popełniłam wielki błąd. Naprawdę chcę mieszkać tutaj z facetem, z którym się nie spotykam, a już widziałam go nago więcej razy niż jego własna matka? Ginger wypada za nim z pokoju, ubrana w jedną z jego koszulek z nadrukiem zespołu, jej włosy w tak jasnym odcieniu blond, że prawie białym, sterczą w ten sam sposób, co zawsze – mówiący właśnie się pieprzyłam – a czarny eyeliner ma rozmazany dookoła oczu, co nadaje jej uroczy wygląd szopa pracza. - Hej, Red. – mówi skrzekliwym głosem, kiedy, słaniając się na nogach, wchodzi do kuchni. Rusza prosto do ekspresu z kawą i nalewa jej sobie do szklanki. Unoszę swój kubek, a ona go napełnia, po czym wstaję i włócząc nogami, idę na sofę, gdzie w jej rogu zwijam się w kłębek. Unoszę kubek do piersi i wdycham parę, żeby żadna kofeina mi nie uciekła. Jonathan wychodzi z łazienki ubrany w jeansy, które prawdopodobnie wczoraj zostawił tam na podłodze. - Kevin chce dziewięć stów. – mówi, opadając na miejsce obok mnie. - Miesięcznie? – pytam, czując, że oczy prawie wyskakują mi z orbit. Kiwa głową. - Za spanie na jego kanapie? Znowu kiwa głową. - A czy ty też nie płacisz dziewięćset? - Tak. - Więc jeśli ja mam dawać dziewięćset i ty też tyle dajesz, to on ile płaci? Tłumaczenie: marika1311

Strona 33

Wzrusza ramionami. Przewracam oczami, a z kuchni przychodzi Ginger, z kubkiem kawy i batonem musli. - Jon mówi, że dostałaś fuchę w „Benny’m”. - Tak. Na jakiś czas. Jonathan mi to załatwił. Ginger patrzy na niego tak, jakby postradał zmysły. - Zabrałeś ją do tej nory celowo? Ten unosi ręce w geście poddawania się. - Hej, potrzebowała pracy. A ja jej ją załatwiłem. Krzywię się. - Jeśli Kevin będzie ze mnie zdzierał dziewięćset dolców miesięcznie za spanie na kanapie, to będę musiała odłożyć trochę kasy. - Tak, no cóż… gdyby chodziło o mnie, to powiedziałabym mu, żeby spierdalał. – stwierdza Ginger. – I mogę ci pomóc znaleźć prawdziwą pracę, jeśli chcesz. Taką, która nie będzie polegała na schlebianiu najmniej wybrednej publiczności. - Nie myślałam o tym w ten sposób. – mówię. Ale wtedy sobie przypominam o stosie gotówki w mojej torbie. – Wiesz… myślę, że na jakiś czas tam zostanę i zobaczę, jak to będzie. Ale dzięki. - No, dobra. – odpowiada. – A jeśli Kevin poważnie będzie brał od ciebie dziewięć baniek, zdecydowanie musisz poszukać innego miejsca. Za te pieniądze jest od cholery o wiele lepszych miejscówek. – dodaje, przesuwając wzrokiem po mieszkaniu. Zapadam się głębiej w kanapie i popijam kawę. - Cóż, jeśli o jakiejś usłyszysz, daj mi znać. - Załatwione. – mówi, następnie pochyla się i przyciska ramię do mojego. – Ale dopóki będziesz tutaj mieszkać, możesz wyświadczyć mi przysługę i przypominać Jonathanowi, żeby trzymał swojego fiuta w spodniach? - Postaram się, ale nie mogę niczego obiecać. - Mój fiut był w moich spodniach przez całą noc – wtrąca się Jonathan – dopóki go stamtąd nie wyciągnęłaś. Nie wspominam o blondynce przy barze, bo technicznie rzecz biorąc, nie skłamał. Ginger rzuca mu spojrzenie, po czym odpycha się od kanapy. - Muszę się przygotować do pracy. – Zabiera swoją kawę i znika za drzwiami pokoju Jonathana. - A skoro mowa o robocie, kiedy wracasz do klubu? – pyta Jonathan. - Dzisiaj. Nora ma dla mnie centralną scenę. Prostuje się nieco. Tłumaczenie: marika1311

Strona 34

- Jaja sobie robisz? - Um… z tego, co wiem, to nie. A czemu? - Musisz na siebie uważać. Na centralnej zwykle są dziewczyny z długim stażem. Kilka z nich może się na ciebie wkurzyć. Prawda jest taka, że nie jestem nawet w połowie tak podekscytowana dzisiejszym powrotem, jak myślałam, że będę i wiem, dlaczego tak jest. Tańczenie dla Harrisona rozgrzało mnie bardziej, niż chciałam to przyznać. Jest coś w sposobie, w jaki obserwował mnie na scenie – jakbym naprawdę mogła poczuć jego wzrok – i to było totalnie zmysłowe. Trochę przygnębiające jest myślenie o powrocie, nie mając go tam jako inspiracji. Ginger wychodzi dumnym krokiem z pokoju Jonathana, teraz w pełni ubrana, a ja powtórnie jej się przyglądam. Ma ubrane szpilki, czarną, ołówkową spódnicę, zieloną, jedwabną bluzkę i krótką, czarną kurtkę. Makijaż ma minimalny, a włosy świeżo nacelowane. - Postaraj się dziś nie wpaść na nikogo z kutasem, kochanie. – mówi ze ckliwym uśmiechem i posyła Jonathanowi całusa w powietrzu, po czym znika za drzwiami. - Gdzie ona pracuje? – pytam, patrząc w miejsce, w którym zniknęła. - Jest praktykantką adwokacką na ACLU13. – Rzuca mi ten chłopięcy uśmieszek. – Seksowne, co? - To ile ona ma lat? - Dwadzieścia pięć. - Jezu, Jonathan. Nie wiedziałam, że gustujesz w starszych kobietach. - Tak, wiedziałaś. Ty też jesteś ode mnie starsza i w tobie gustuję. – mówi, szturchając mnie ramieniem. - Tylko przez kilka miesięcy. Wzrusza ramionami. - Jest seksowna. Nie dyskryminuję. Wypijam resztę swojej kawy i wręczam mu pusty kubek. - Zbyt dobrze cię zna. Bierze go ode mnie i idzie do kuchni, żeby go ponownie napełnić. - Tylko jej się wydaje, że mnie zna. Nie ma pojęcia o tym całym gównie, bo w ciągu miesiąca, kiedy jesteśmy oficjalnie razem, nie pieprzyłem nikogo innego. Przewracam oczami. - Wiesz, że obmacywanie blondynek przy marze się liczy, prawda?

American Civil Liberties Union – organizacja, która ma na celu ochronę praw ludzkich zgodnie z konstytucją. 13

Tłumaczenie: marika1311

Strona 35

- Czemu miałoby się liczyć? A gdybym onanizował się pod prysznicem, czy to też by się liczyło? – pyta, wchodząc do salonu z piwem w jednej dłoni i moją kawą w drugiej. Wzruszam ramionami. - Gdyby to miało sens, może mogłabym odpowiedzieć na to pytanie. - To to samo. – stwierdza, podając mi kubek i opadając na kanapę. Znowu przewracam oczami. Żeby się z nim dyskutować, musiałabym rozwikłać jego zakręconą logikę, a to jest po prostu zbyt trudne na tak wczesną porę. Zwijamy się na sofie i oglądamy maraton Doktora Who, recytując wszystkie najlepsze teksty, aż nadchodzi czas, bym zaczęła szykować się do pracy. Jestem zdziwiona, kiedy Jonathan wychodzi za mną na zewnątrz. - Wiesz, nie musisz dzisiaj przychodzić. Poradzę sobie. Uśmiecha się szeroko. - Nie idę tam dla ciebie. Albo – dodaje z uśmiechem – właśnie tak. Mam zamiar nawet nie pić przez cały wieczór… a przynajmniej do momentu, aż skończysz tańczyć, żeby wiedzieć, że nie wyobraziłem sobie tego, jak seksowna tam jesteś. Przewracam oczami, ale nie spieram się z nim. Już wolę jechać z nim, niż tłuc się pociągiem. Kiedy wchodzimy do środka, Jonathan podchodzi do Pete’a, a ja zmierzam do przebieralni. Popycham drzwi i moim oczom ukazuje się czarnoskóra dziewczyna przy lustrze, robiąca sobie makijaż oraz brunetka siedząca kanapie i wciągająca na nogi czerwone, nylonowe rajstopy. - Hej. – odzywa się ta pierwsza, obracając się na krześle, by na mnie spojrzeć. – Ty musisz być ta nowa. Słyszałyśmy, że wczoraj dałaś czadu. - Tak. Cześć. Sam. – mówię, przedstawiając się krótko. - Jestem Izzy, a to jest Brittany. – dodaje, kiwając głową w stronę brunetki. Brittany unosi wzrok sponad rajstop na tyle, by wbić we mnie spojrzenie. Świetnie. - Zazwyczaj są tutaj większe tłumy. – stwierdza Izzy, machając dłonią na garderobę. – Ale Nora nadal ma braki w dziewczynach, więc ja i Brittany mamy podwójną zmianę. - Kurwa mać. – warczy Brittany z sofy. Spoglądam na nią i widzę, że jej czerwony paznokieć w postaci małego szponu wystaje przez rajstopy, przez co oczko w nich puściło aż do dużego palca. – Pieprzone tanie gówna, które kupuje Nora. Izzy odwraca się z powrotem do lustra i dokańcza swój makijaż. Kładę swoją torbę przy kanapie i odnajduję swój strój w szafie, złożony w pudełku z moim imieniem na wierzchu. Kiedy ściągam z siebie koszulkę i zaczynam się przebierać, czuję na sobie wzrok Brittany, ale się nie odwracam. - Gdzie wcześniej tańczyłaś? – pyta, sięgając obok mnie do szafy z bielizną. Tłumaczenie: marika1311

Strona 36

- Um… tak właściwie to nie robiłam tego nigdy wcześniej. – odpowiadam, patrząc nad nią ponad swoim ramieniem, jednocześnie zapinając guziki mojej kamizelki. Przewraca oczami. - Da się zauważyć. Nora nie wie, co wybrała. - Daj jej spokój, Brit. – odzywa się Izzy przy toaletce, układając swoje włosy w ładne afro i spryskując je lakierem. – Wyciągnęła wczoraj Bena z kłopotów z kasą. Brittany łapie nową parę rajstop i staje tuż przede mną w drodze powrotnej na kanapę. - Jesteś czymś nowym – mówi, przebiegając palcami pod kołnierzykiem mojej kamizelki – a faceci raz na jakiś czas lubią nowe mięsko. Ale zawsze wracają do tego, co najlepsze, więc nie przyzwyczajaj się. – Mija mnie i opada na sofę. Zakładam pas do pończoch i szorty, po czym znajduję puste krzesło przy toaletce i wciągam na siebie pończochy. Naprawdę nie chcę nikogo wkurzać. Wolałabym, żeby Nora nie dawała mi centralnej sceny. Zupełnie jakby na zawołanie, Nora wchodzi do garderoby. - Jesteście gotowe, dziewczyny? Izzy wstaje od toaletki. - Mogę iść. Brittany mruczy tylko coś pod nosem. - Pomogę ci z butami. – mówi Nora, kiedy przypinam pończochy do pasa. Brit podchodzi do szafy, żeby znaleźć swoje buty, a ja podnoszę swoje. - Są ci dobre? – pyta, znowu się na mnie gapiąc, kiedy biorę je do ręki. Wzruszam ramionami. - Lekko za duże, ale nie jest tak źle. Widzę, jak zaciska szczękę, kiedy opuszcza swoje buty na podłogę i w nie wchodzi, po czym mija Norę i wychodzi z przebieralni. - Próbowała je nosić – mówi Izzy – ale są jej za małe i miała straszne odciski. Nora bierze ode mnie buty, a ja siadam na sofie. - Nie przejmuj się nią. – stwierdza, zerkając w stronę drzwi. - Zwykle to ona jest na głównej scenie. – mówi Izzy spod drzwi, posyłając mi współczujące spojrzenie. – Przeboleje to. Niby co powinnam odpowiedzieć? - No, dobra. Kiwa głową i zamyka za sobą drzwi. Nora pomaga mi założyć buty do końca i je zawiązać, następnie nakładam na siebie trochę makijażu i wychodzę z garderoby. Kiedy przechodzę przez drzwi i staję za

Tłumaczenie: marika1311

Strona 37

kurtyną przy centralnej scenie, wszystkie trzy podesty są pogrążone w mroku. Ale kiedy zerkam zza materiału, głos Wielkiego Pete’a przebija się przez muzykę. - To będzie czarująca godzina. – mruczy, kiedy światło rozbłyska po mojej prawej stronie. – A piękna Izzy rzuci na was swój czar. – dodaje Pete, kiedy ta zaczyna wić się na scenie w swoim perwersyjnym stroju czarownicy. – Jedynym sposobem, żeby uciec, jest zaprzedanie duszy diabłu. – stwierdza i tym razem rozbłyskują światła po lewej. – Ale kiedy diabeł wygląda jak Brittany, to wy będziecie płacić jej, żeby ukradła waszą duszę. – Brittany zaczyna tańczyć przy rurze w kostiumie, jak teraz widzę, seksownego diabła. Przechodzę przez kurtynę na swoją scenę, kiedy Pete mówi: - Albo możecie poddać się grzechowi i dać się uwieść skandalicznej, lubieżnej, zmysłowej i uwodzicielskiej Sam! Odrywam wzrok od Pete’a i Jonathana, stojących przy stanowisku DJ’a i spoglądam na zatłoczony parter poniżej mojej sceny, w oczekiwaniu na rozbłysk świateł. A chwilę przed tym, jak blask oświetla moją twarz, w tłumie dostrzegam Harrisona.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 38

Rozdział szósty Pomiędzy chwilą, w której go dostrzegam, a momentem, kiedy światła kompletnie mnie oślepiają, nie mam wystarczająco dużo czasu, by stwierdzić, czy Harrison naprawdę tu jest, czy to tylko reakcja mojej wybujałej (i nadgorliwej) wyobraźni. Ale potem decyduję, że nie chcę tego powiedzieć. Chcę, żeby tam był. Chcę czuć jego wzrok na swoim ciele, sprawiający, że jestem seksowniejsza i piękniejsza niż w rzeczywistości. Więc pozwalam sobie w to wierzyć. Kiedy Pete podkręca głośność, a muzyka zalewa moje zmysły, poddaję się fantazji. Pociągam kapelusz w dół, zasłaniając sobie oczy i udaję, że Harrison jest tutaj jedynym mężczyzną. Moje biodra zaczynają kołysać się do muzyki, powolnym, pulsującym rytmem. Unoszę ramiona nad głowę, a następnie przebiegam jedną dłonią po swoich krągłościach, jednocześnie kręcąc ciałem. Nie bardzo wiedząc, kiedy tam podeszłam, nagle znajduję się przy rurze, obejmując ją nogami. Rozszerzam nogi i kręcę biodrami powolne koła, ześlizgując się na podłogę. A potem wyginam plecy w łuk i poruszam się, w górę i w dół. Przez muzykę przebija się do mnie nagle jedna, spójna myśl i przypominam sobie, że powinnam utrzymywać kontakt wzrokowy – i zbierać napiwki. Wciskam się plecami w rurę i trzęsąc biustem, unoszę się do góry, po czym unoszę kapelusz i podążam do krawędzi sceny, gdzie tuzin facetów wymachuje banknotami. Potrząsając ciałem, opadam na kolana i dłonie, po czym przewracam się na plecy i wyginam w łuk, a oni wtykają pieniądze za moje szoty i kamizelkę. Kiedy minutę później wstaję, widzę, że Marcus podszedł bliżej i stoi z boku mojej sceny. Krzyżuje grube ramiona na masywnej klatce piersiowej i patroluje tłum przede mną. Jest przerażający i cieszę się, że mam go po swojej stronie. Spogląda na mnie znad okularów przeciwsłonecznych, a ja puszczam mu oczko, jednocześnie kręcąc zmysłowo biodrami. Uśmiecha się szeroko i kręci głową, po czym wsuwa okulary z powrotem na nos i wraca do obserwowania mężczyzn przede mną, którzy teraz machają jeszcze większą ilością banknotów w powietrzu. Poruszam się do muzyki, wybudzając się z fantazji, że jestem tu tylko ja i Harrison. Gdybym mogła jeszcze raz znaleźć się z nim w prywatnym pokoju, zrobiłabym to inaczej. Może i nie mogę go dotykać, ale są inne sposoby na to, by sprawić, żeby mnie poczuł. I zdecydowanie mogę mu pomóc zapomnieć o złamanym sercu. Kiedy mam okazję, rozglądam się w tłumie, szukając go, ale nigdzie go nie dostrzegam, ale i tak przed kolejne trzy godziny daję z siebie wszystko, jakby on tam był i mnie oglądał. Jak tylko schodzę ze sceny i wkraczam na korytarz, Nora już tam jest i ciągnie mnie za rękę w kierunku garderoby. - Chryste, dziewczyno. Nie wiem, co ty tam wyprawiasz, ale cokolwiek to jest, rób tak dalej. Masz trzy prywatne tańce, a jeden facet chce cię na całą godzinę. Otwieram szeroko oczy. - Godzinę? Przecież to jest jakieś, bo ja wiem, czterysta dolarów.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 39

- To nie jest jakieś czterysta dolarów. – mówi Nora. – To JEST czterysta dolarów, z czego dwieście idzie prosto do twojej kieszeni. Musisz mieć wielbiciela. – Zerka na mnie czujnie ponad ramieniem. – Na takich trzeba uważać. – Otwiera drzwi do przebieralni i popycha mnie do środka. – Masz piętnaście minut, żeby odpocząć, a potem lecisz dalej. Kiedy zamyka za sobą drzwi, przez pełną minutę po prostu stoję i oddycham, zanim ruszam się i podchodzę do sofy, gdzie rzucam wszystkie pieniądze, które wetknęłam do kapelusza. Okazał się bardziej przydatny niż tylko dodatkiem. Wyciągam więcej banknotów zza szortów oraz kamizelki i je również rzucam na kupkę pieniędzy, a potem opadam na kanapę, odchylam głowę i zamykam oczy. Trzy prywatne tańce. Jeśli jednego z nich nie zamówił Harrison, będę dogłębnie rozczarowana. A jeśli to zrobił… nie będzie wiedział, co go trafiło, kiedy z nim skończę. Jestem w trakcie śnienia na jawie, kiedy Nora otwiera drzwi. - Wychodzisz. Zgarniam swoje pieniądze i wręczam jej zwitki. - Możesz dać to na razie Benowi? Bierz pieniądze z moich rąk i kieruje się korytarzem do prywatnego pokoju. - Załatwione. Twoi klienci będą wchodzić od razu po sobie, więc musisz po prostu robić swoje. - Dzięki, Nora. – mówię, kładąc dłoń na klamce. Biorę głęboki oddech i otwieram drzwi. W środku na kanapie siedzi spocony facet w średnim wieku, z nadwagą. Wyciera spocone dłonie o kolana i wpatruje się we mnie przerażająco wygłodniałymi oczami. - Pamiętaj – odzywa się cicho Nora, tak, że tylko ja to mogę usłyszeć – jeśli zrobi cokolwiek dziwnego, po prostu wyjdź albo wciśnij przycisk. Kiwam głową i zamykam za sobą drzwi. Idę prosto do radia i włączam muzykę. Głośno. Nawet nie patrzę na tego faceta, kiedy tańczę dookoła pokoju. Zamiast tego, myślę o Harrisonie… o tym, jak zamierzam doprowadzić go do szaleństwa. Kiedy słyszę pukanie do drzwi, zdaję sobie sprawę, że czas minął szybciej, niż przypuszczałam. Nora wtyka głowę przez szparę, a facet wstaje z kanapy. - To było… ty byłaś… - Wierzchem dłoni ociera spocone czoło. – Dzięki. – Po drodze do drzwi zostawia na stoliku dwadzieścia dolców. Wchodzi kolejny facet, który nie jest Harrisonem, ubrany w koszulkę i dżinsy, pod którymi widać już rosnącą erekcję. Nora zerka na jego krocze, po czym rzuca mi znaczące spojrzenie, że na niego powinnam uważać. Kiwam głową, kiedy facet obniża się ostrożnie na kanapie i poprawia spodnie. Nora zamyka drzwi, a kiedy obracam się w jego kierunku, ten trzyma już w dłoni swojego penisa.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 40

W mgnieniu oka cała krew z mojego ciała lokuje się w mojej twarzy i czuję, że się rumienię. Na całość poszłam z trzema facetami, zawsze w ciemnościach. Poza Jonathanem, którego kolczyk chciałam zobaczyć, nigdy nie widziałam czyjegoś interesu z tak bliska. To dla mnie trochę szok. - O mój Boże! – mówię, obracając się z powrotem do drzwi. – Musisz przestać. Ale kiedy zerkam na niego ponad ramieniem, widzę, że wpatruje w mój tyłek i nie krępuje się, robiąc sobie dobrze. Otwieram drzwi i wychodzę na korytarz, po chwili odnajdując Norę za drzwiami Bena, tylko kilka metrów dalej. - Potrzebuję Marcusa. Przewraca oczami. - Cóż, szybko poszło. Zaczekaj tutaj. Mijam ją i wchodzę do biura Bena, kiedy Nora wyciąga telefon i dzwoni do Marcusa. - Jestem pod wrażeniem. – mówi ten, odchylając się na krześle i splatając dłonie za głową. – Zachowujesz się tam bardzo naturalnie. Czuję ciepło rozchodzące się po mojej klatce piersiowej i się uśmiecham. Nikt nigdy wcześniej się mną nie zachwycał. Nie moi rodzice, nie nauczyciele, ani też nie byli pracodawcy. Zazwyczaj jestem dla wszystkich wielkim rozczarowaniem. - Naprawdę mi się to podoba. Dzięki za to, że pozwoliłeś mi spróbować. - Cóż, przyniosłaś więcej zysku niż większość moich najlepszych dziewczyn przez kilka nocy, więc, wiem, że powiedziałem, że jesteś na okresie próbnym, ale od dzisiaj ruszasz. Ta praca jest twoja tak długo, jak tylko będziesz chciała. Na korytarzu rozlega się huk, kiedy drzwi od klubu z trzaskiem uderzają o ścianę, a Marcus mknie obok biura Bena, z Norą prawie depczącą mu po piętach. Z kierunku, gdzie jest pokój prywatny, dobiega nas krzyk, a ja wyglądam na korytarz i widzę, jak Marcus za ramię wyciąga napalonego gościa. Otwiera drzwi na końcu korytarza, nad którymi wisi tabliczka z napisem WYJŚCIE AWARYJNE i bardzo bezceremonialnie wyrzuca go przez próg. Kiedy drzwi zamykają się z hukiem, Marcus okręca się na pięcie, a ja zataczam się krok w tył, kiedy on pędzi ku mnie, zatrzymując się kawałek przede mną. Ściąga z nosa swoje okulary. - Dotykał cię? Bez okularów mogę w końcu przyjrzeć się jego twarzy. Nie ma na niej chęci mordu, czego się spodziewałam. To, co zobaczyłam, było zmartwieniem. Przyglądał mi się jak wielki, starszy brat. - Nie… tylko siebie. - Skurwiel. – burczy pod nosem, po czym przenosi wzrok na Norę, kiedy ta wychodzi z pokoju dla vipów. – Ty i Pete musicie bardziej uważać. Nora wzrusza ramionami. - Nie zawsze możesz to przewidzieć. Dlatego dostajesz ode mnie takie duże napiwki. Tłumaczenie: marika1311

Strona 41

- Wszystko w porządku? – pyta Marcus, patrząc na mnie, a troska na jego twarzy trochę blaknie. - Tak. Dzięki. - Wszystko wyczyszczone. – mówi Nora. – Poczekaj w biurze Bena, a ja sprowadzę twojego kolejnego klienta. To on chciał cię na godzinę, ale jeśli coś takiego się zdarzy – dodaje, machając dłonią na prywatny pokój – to wiesz, co robić. Kiwam potwierdzająco głową. Słychać krzyki tłumu, kiedy Nora otwiera drzwi od klubu i za nimi znika. Marcus rzuca mi ostatnie, zmartwione spojrzenie i rusza za nią. Ben gestem zaprasza mnie do swojego biura, po czym zamyka za nami drzwi. - Usiądź. Zapadam się w kanapie, żałując, że ta nie może mnie połknąć. - Przepraszam za to. - Nie masz się czego wstydzić, Sam. – mówi, otwierając szafkę i wyciągając z niej dwie szklanki. – Mężczyźni cię pragną. I z tego powodu zarobisz dla nas oby dwóch kupę pieniędzy. Wystarczy tylko pamiętać o zasadach. Są ustalone z konkretnego powodu: żeby nas chronić. – Wlewa do obu szklanek Jamesona14, jedną z nich podając mi. - Dzięki. – mówię, po czym wypijam duszkiem zawartość i odstawiam szklankę z trzaskiem na biurko. Rzuca mi dziwnie rozbawiony uśmiech. - Imponujące. Nawet się nie skrzywiłaś. Zerkam to na niego, to na szklankę i otwieram szeroko oczy. Musi myśleć, że jestem jakąś pijaczką, czy coś w tym stylu. Wybucha śmiechem… pewnie przez wyraz twarzy, jaki przybrałam. - Ja nie oceniam, Sam. – stwierdza, unosząc dłoń, po czym sam wypija zawartość swojej szklanki. Przyciąga bliżej moją i ponownie napełnia oby dwie. – Jonathan mówił, że zatrzymałaś się u niego? Że rodzice się wyrzucili? Biorę swoją szklankę i odchylam głowę na oparcie kanapy, ruszając dłonią i patrząc, jak wiruje bursztynowy płyn. - Trudna miłość. Myślą, że jestem popieprzona. Ben przechyla głowę na bok. - Czemu mieliby tak sądzić? Wzruszam ramionami i tym razem wypijam swojego szota wolniej. - Hm, dużo imprezowałam i tak jakby przez większość dni zapominałam chodzić na zajęcia. Wywalili mnie ze szkoły. - Pomagają ci w ogóle? Z czynszem, albo jedzeniem? 14

Jameson – irlandzka whiskey

Tłumaczenie: marika1311

Strona 42

- Nie. Nawet z nimi nie rozmawiałam, od ponad miesiąca. – Odstawiam szklankę na biurko i nie bardzo wiem, czy chcę, by Ben ją znowu napełnił, czy nie. Nie robi tego. - Nawet nie sprawdzili, co z tobą? – pyta, zaskoczony. Przełykam gulę rosnącą w gardle. - Nie. Odchyla się w fotelu i bierze ostatni łyk szkockiej. - Jeśli ja i Nora możemy ci jakoś pomóc, daj nam znać. Dbamy o naszych pracowników. - Dzięki. Ta praca uratowała mi życie. Naprawdę doceniam. - Nie dziękuj mi za to. Tak jak powiedziałem, zdobędziesz dla nas tonę pieniędzy. Zatapiam się głębiej w kanapie, czując, że szkocka krąży w moich żyłach. Ale kiedy słyszę w korytarzu głos Nory, wiem, że czas na przedstawienie. Mówi coś cicho, po czym chichocze jak nastolatka, tuż przed tym, jak otwierają się drzwi w tylnej ścianie gabinetu Bena. Myślałam, że za nimi jest łazienka albo szafa, ale teraz widzę, że prowadzą na korytarz, który prowadzi z przebieralni na sceny. Nie wiem, czy Harrison naprawdę dziś tutaj był. Widziałam tylko jego przebłysk, moment przed tym, zanim oślepiły mnie światła. Prawdopodobnie to była tylko moja wyobraźnia. Ale i tak, kiedy Nora wchodzi do biura Bena z przystojnym facetem po czterdziestce, rozczarowanie osiada w moim żołądku jak kamień. Naprawdę chciałam, żeby to był Harrison. Dłoń trzyma na plecach Nory, i nawet jeśli ta powstrzymała chichot, to jej policzki nadal są zaczerwienione. Uśmiechnęła się do Bena. - Jeśli nie będziesz uważał, ten gość mnie od ciebie ukradnie. - Spróbuj, a będą wyciągać twoje szczątki z kontenerów na całym wybrzeżu. – mówi Ben, wstając i ściskając dłoń mężczyźnie. Ale nawet jeśli to, co powiedział, brzmiało jak żart, nie ma nic zabawnego w jego minie, kiedy się mu przygląda. Zastanawiam się, czy tylko ja usłyszałam to w jego głosie. Zerka na mnie. – Wybaczysz nam, Sam? Przyglądam się to facetowi, to Benowi, zdezorientowana. - Chodź, dziewczyno. Szef ma sprawę do załatwienia. – mówi Nora, pociągając mnie za łokieć i podchodzi do drzwi prowadzących na główny korytarz, po czym je otwiera. Wychodzę na hol, wciąż zdezorientowana i nagle znikąd wyskakuje Jonathan, łapiąc mnie i przerzucając przez swoje ramię. - Ty dupku. – piszczę, waląc pięściami w jego plecy. – Odstaw mnie! - Hej, Nora! Jest ktoś w pokoju dla vipów? – pyta poprzez moje krzyki, nadal mnie trzymając. – Red i ja potrzebujemy kanapy i termometru do eksperymentu naukowego. Jak gorący jest seks za kulisami pomiędzy gwiazdą rocka, a erotyczną tancerką? Czy dojdzie do samozapłonu? Dociekliwe umysły chcą to wiedzieć. - Odstaw ją, ty neandertalczyku! Ma robotę do wykonania! – krzyczy Nora za nami, ale Jonathan już skręca w róg w stronę prywatnego pokoju. Tłumaczenie: marika1311

Strona 43

- Cześć. Zamieram, w połowie wrzasku, kiedy głęboki głos Harrisona przelewa się przeze mnie jak miód, niosąc ze sobą dreszcze w dół kręgosłupa.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 44

Rozdział siódmy Jonathan odrywa ręce od moich nóg. - Sorry, stary. Nie wiedziałem, że ktoś tu jest. Wyrywam się z jego uścisku, wyślizgując się z jego rąk, nagle zdając sobie sprawę, że Harrison ma bardzo dobry widok na mój tyłek. - Ty kretynie. – mamroczę, popychając Jonathana, kiedy już staję na nogi. Nora pojawia się za nami i łapie go za kark, wyciągając go z pokoju. - Dociekliwe umysły chcą wiedzieć! – krzyczy, tuż przed tym, jak drzwi zamykają się za nim z trzaskiem. - Twój chłopak? – pyta Harrison, zerkając na drzwi. - Nie, do diabła! – Nie mogę nic wyczytać z jego twarzy. Przeszkadzałoby mu, gdybym jakiegoś miała? Wskazuje na sofę, kiwając głową w jej stronę. - Więc, że tak powiem, chciałaś poświęcić swoje ciało nauce. - To tylko przyjaciel. – Niech szlag trafi Jonathana. Uduszę go we śnie. – Bardzo głupi przyjaciel. Kiwa powoli głową, a to, czego tak bardzo usiłuje nie pokazywać na swojej twarzy, zmienia się w coś innego. Coś, czego wcale nie ukrywa, kiedy jego oczy skanują moje ciało. Coś gorącego i wygłodniałego. Coś zaborczego. Pieszczota jego spojrzenia sprawia, że na moim ciele pojawia się gęsia skórka, a sutki napinają i robię wszystko, co mogę, by nie wiercić się pod jego wzrokiem. Rozsiada się na kanapie, a ja stoję tak przez dłuższą chwilę, podczas której on nadal ogląda moje ciało, po czym w końcu znowu kiwa głową na miejsce obok siebie. - Usiądź. Siadam więc i zmuszam swoje palce do tego, by przestały nerwowo szarpać za pasek przy szortach. - Więc, żadnego chłopaka? – pyta, a w jego głosie rozbrzmiewa takie natężenie emocji, że trochę mnie to niepokoi. - Żadnego chłopaka. Tak naprawdę miałam tylko jednego. O mój Boże. Dlaczego właśnie mu to powiedziałam? - Ja też. To znaczy… jedną dziewczynę. – prostuje. - Twoją narzeczoną? Kiwa głową. - Jak dawno temu? Pytam o chłopaka. - Zerwaliśmy rok temu. - Długo razem byliście? Tłumaczenie: marika1311

Strona 45

Potrząsam głową. - Spotykaliśmy się około osiem miesięcy, ale to było na odległość. – Nie mówię mu, że przez ten cały czas, kiedy byliśmy razem, Trent był zakochany w kimś innym, bo to by po prostu brzmiało żałośnie. - Jak się poznaliście? – pyta. - Wyplątał sznurek od latawca jego przyrodniej siostry z mojego aparatu ortodontycznego. – mówię, dotykając palcem swoich ust. - Aparat… - powtarza, przechylając na bok głowę. – Ile miałaś lat, kiedy go poznałaś? - Czternaście. - Więc znałaś go dość długo, zanim zaczęliście się spotykać. - Można tak powiedzieć. Przez dłuższą chwilę przygląda mi się z ciekawością. - Kryje się za tym jakaś historia. Wzdycham. - Długa i bardzo żałosna. - Słucham. – stwierdza, opadając głębiej w poduszki i opierając ramię o oparcie kanapy. Przyglądam mu się przez chwilę, próbując ocenić, czy sobie ze mną pogrywa, czy naprawdę go to interesuje. Patrzy na mnie głębokim wzrokiem, a jego twarz ma wyraz delikatny, ale zdeterminowany. Odchylam głowę do tyłu i wbijam wzrok w sufit. - Przez całe liceum cholernie za nim szalałam i trzymałam się niego przez pięć lat, nawet jeśli nie wykazywał żadnego zainteresowania, bo nikt inny się z nim nie równał. Więc, tak. Znałam go przez jakiś czas. - I po tak długim czasie w końcu go zdobyłaś. Co się stało? - Był zakochany w mojej najlepszej przyjaciółce… która jednocześnie jest też jego przyrodnią siostrą. Zalega między nami długa cisza i podnoszę głowę, ale nie mogę zmusić się do tego, by na niego spojrzeć, kiedy mówię mu o rzeczach, o których nigdy nie mówiłam na głos. - Ćwiczył w garażu Lexie ze swoim zespołem, a my dwie puszczałyśmy latawce na podjeździe, ale zawiał mocny wiatr i linka wplątała się w mój aparat. Lexie za nią szarpnęła, ja krzyknęłam, a chłopacy wybiegli z garażu, żeby sprawdzić, co się stało. I wszyscy zaczęli się śmiać. Oprócz Trenta. Podszedł do mnie i pomógł mi się wyplątać. A kiedy zaczęli wołać na mnie Szczęki i pytać, czy mam zasięg, powiedział im, żeby spieprzali. Pamiętam to bardzo wyraźnie. Nie ruszaj się, powiedział. Delikatnie chwycił za mój podbródek i pochylił się ku niemu, by przyjrzeć się dokładnie moim ustom. Od grania z chłopakami był trochę Tłumaczenie: marika1311

Strona 46

spocony i pamiętam, że pomyślałam wtedy, że powinnam uważać to za ohydne. Ale tak nie było. To było przeciwieństwo czegoś odrażającego. W gimnazjum podobało mi się kilku chłopców, ale nigdy żaden nie sprawił, żeby moje serce biło szybciej, tak jak robiła to bliskość Trenta. Rozplątał sznurek, a kiedy mnie puścił, uśmiechnął się zniewalająco jednym kącikiem ust i powiedział już możesz iść. I to było na tyle. Wzdycham i opadam głębiej w poduszki. - Dokładnie w tym momencie się w nim zakochałam. Ale nawet jeśli byłam pod jego nosem przez ten cały czas, nigdy nie patrzył na mnie inaczej niż na przyjaciółkę swojej przyrodniej siostry. Więc przez te pięć lat do niego wzdychałam. Harrison przesuwa się bliżej mnie. - I nigdy nie spotykałaś się z nikim innym? Potrząsam głową. - Nie w trakcie liceum. Na drugim roku poddałam się i poszłam na kilka randek, ale wtedy, tuż przed moim trzecim rokiem, Lexie wyjechała do Rzymu na wymianę uczniowską, na rok. Byli sobie z Trentem naprawdę bliscy i wiedziałam, że za nią tęsknił. Zaczęliśmy spędzać ze sobą więcej czasu, na początku rozmawiając głównie o Lexie, ale potem też o innych rzeczach. - Nie mów mi, że rzucił cię, kiedy wróciła jego przyrodnia siostra? Potrząsam głową. - Nie czekał tak długo. Zerwał ze mną w kwietniu. Harrison mruży powieki. - Więc byłaś dla niego tylko odskocznią, kiedy ona wyjechała. Nie zamierzam mu mówić o tym, że nigdy ze sobą nie spaliśmy. Patrząc wstecz, teraz widzę, że on nigdy tego nie chciał. To znaczy, dużo się całowaliśmy i wygłupialiśmy, ale jak tylko zbliżaliśmy się do tego, by to zrobić, on zawsze znajdował powód, żeby do tego nie doszło. Przypuszczam, że powinnam była to przewidzieć, ale kiedy ostatniego kwietnia usiadł w moim samochodzie i powiedział, że jest ktoś inny, nie przyjęłam tego zbyt dobrze. Kiedy dwa miesiące później oboje powiedzieli mi, że tym „kimś innym” była Lexie, zraniło mnie to do żywego. To, że mój chłopak i najlepsza przyjaciółka wybrali siebie zamiast mnie, zabolało mnie bardziej, niż mogłam to sobie wyobrazić. - Wiesz, co jest najgorsze? - Co jest najgorsze? Pochyla się bliżej mnie, a na jego twarzy widzę taką ufność, że mam ochotę mu wszystko powiedzieć. Więc to robię. - Najgorsze jest to, że chociaż ta cała sprawa z Trentem jest do dupy, strata Lexie była dla mnie jak strata fragmentu mojej duszy. Ona, ja i Katie byłyśmy trzema muszkieterkami od liceum… byłyśmy nierozłączne. - Rozmawiałaś z nią? Może gdyby wiedziała…

Tłumaczenie: marika1311

Strona 47

- Nie mogę. – przerywam mu. – Powiedziałam kilka strasznych rzeczy… nazwałam ją tak, że nawet tego tutaj nie powtórzę. – Wypuszczam z płuc oddech i kręcę głową w zażenowaniu. – Było źle. Nie ma mowy, żeby chciała ze mną rozmawiać. Harrison unosi dłoń i zatyka kosmyk włosów za moje ucho. - Przykro mi, Sam. - Tak… no cóż. – Odrywam wzrok od jego ust. – W każdym razie, są teraz zaręczeni, z tego, co słyszałam. - To trochę… przerażające. – mówi, krzywiąc się, sprawiając, że wbrew sobie się uśmiecham. Potrząsa głową, odwzajemniając uśmiech. – Miłość ssie. Odchylam głowę i opieram ją na kanapie. - Dobrze to zrozumiałeś. - Wiesz, że mówię poważnie, prawda? Facet jest pieprzonym kretynem, jeśli tak z ciebie zrezygnował. Znowu podnoszę głowę i na niego spoglądam. - Pomyślałam to samo o twojej narzeczonej. Widzę, jak w przyćmionym świetle jego oczy ciemnieją i widać w nich lekko tlące się pożądanie. - Byłaś dzisiaj niesamowita. – stwierdza niskim, seksownym głosem. – Sposób, w jaki się poruszasz, jest po prostu… - milknie i powoli kręci głową. Czuję, że w środku skręcam się z pragnienia, wiedząc, że ten facet, który może być najseksowniejszym, którego spotkałam do tej pory, mnie pragnie. Patrząc na pożądanie malujące się na jego twarzy i to, jak jego ciało się skręca, wiem z pewnością, że nie czekałby ośmiu miesięcy, by zaciągnąć mnie do łóżka. To spojrzenie sprawia, że czuję się seksowna i piękna. Sprawia, że pulsuję z pragnienia w najbardziej intymnych częściach. Mówi mi też, że nie pozwoliłby mi czekać i usychać z pożądania nawet przez osiem minut. Patrzę na niego przez dłuższą chwilę, po czym wstaję i podchodzę do radia, pogłaśniając muzykę: powolny, zniewalający utwór, sięgający mojej duszy. Pozwalam, by przeze mnie przepływał, a kiedy mnie wypełnia, obracam się twarzą do Harrisona i zaczynam tańczyć. Unoszę ramiona nad głowę i poruszam się zgodnie z pulsującym rytmem. Kręcę biodrami w powolnym tańcu brzucha, a on wbija we mnie spojrzenie, z lekko rozchylonymi ustami, a zwierzęca potrzeba rozświetla jego oczy. Przebiega dłonią po twarzy i zasysa dolną wargę między zęby, kiedy ja zniżam się do ziemi. Wzrokiem śledzi moje palce, kiedy unosząc się do góry, przebiegam nimi po łydkach i wewnętrznych częściach ud, a ostatecznie zatykając kciuki za pas szortów. Niewymowne pożądanie malujące się na jego twarzy sprawia, że czuję w kroczu intensywne pulsowanie, którego nie mogę ignorować. Więc tego nie robię. Kiedy poruszam się do rytmu, jedną dłonią przebiegam po swoim ciele, przez nagi brzuch, piersi, aż w końcu wplatam ją we włosy. Kręcę biodrami, jednocześnie drugą ręką sięgając niżej i ciągnąc pasek moich szortów niebezpiecznie nisko, przebiegając palcami po wrażliwym miejscu u szczytu moich ud. Adrenalina wzrasta, wyostrzają Tłumaczenie: marika1311

Strona 48

się wszystkie moje zmysły, a pragnienie przetacza się przez moje żyły jak ogień, kiedy toczę biodrami powolne kółka. Harrison odrzuca głowę do tyłu, wypuszczając z płuc długi oddech przez zaciśnięte zęby, po czym wstaje i poprawia jeansy wokół rosnącego wybrzuszenia pod nimi. Zginam palec, przyzywając go ku sobie. - Zatańcz ze mną. – mówię gardłowo, głosem grubym od emocji, i brzmi to jak żądanie. Kiedy się do mnie zbliża, widzę, że oczy mu płoną. Zatrzymuje się metr przede mną. - Myślałem, że obowiązuje tu zasada trzech metrów. – odpowiada szorstkim głosem. - Modyfikuję ją do jednego metra. Sięga dłonią po moją talię, ale odsuwam się i kręcę głową. - Wciąż bez dotykania. Przykro mi. Unoszę ramiona nad głowę, wplątując luźno palce między włosy i znowu zaczynam się poruszać, pozwalając muzyce, by mną zawładnęła, ale nie przerywając naszego kontaktu wzrokowego. Obserwuje mnie przez pełną minutę, po czym sam zaczyna się poruszać zgodnie z rytmem. Jest w tym dobry – widać, że dobrze czuje się w swoim ciele. Kręci biodrami, a mi się wyrywa cichy jęk, bo przez ten jeden ruch wiem, że byłby niesamowity w łóżku. Boże, chcę go mieć w swoim łóżku. Zwykle taka nie jestem. To znaczy, przez pięć lat wzdychałam za jednym facetem. Odkąd straciłam dziewictwo na drugim roku, na jakieś pijackiej imprezie w bractwie, byłam tylko z dwoma innymi facetami, włączając w to jednonocny wybryk z Jonathanem. Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek pragnęła kogoś tak bardzo. Odwracam się do niego plecami i kołyszę biodrami, a mój tyłek „przypadkiem” ociera się o wypukłość w jego spodniach. - Jezu, Sam. – mówi Harrison zduszonym jękiem. Jego pożądanie jest totalnie podniecające. – Jesteś pewna, że nie mogę cię dotknąć? Stoi zaledwie centymetry ode mnie, a jego oddech na mojej szyi sprawia, że czuję na karku gęsią skórkę. Chęć, by obrócić się i przycisnąć do jego ciała, jest nie do zniesienia. Odwracam głowę tak, bym mogła na niego spojrzeć kątem oka. I, Boże, nawet pachnie dobrze – pierwotny zapach z piżmową nutą seksu. - Tak. – szepcę. Pochyla się, prawie dotykając ustami mojego ucha. Ciepło jego oddechu, tak blisko mnie, sprawia, że każdy mięsień w mojej talii się napina. - Tak, mogę cię dotknąć? – mruczy. – Czy tak, jesteś pewna, że nie mogę. - Jestem pewna, że nie możesz. – stwierdzam, głosem napiętym z pożądania, a on jęczy, kiedy to słyszy. Jego usta dotykają delikatnie płatka mojego ucha, kiedy przybliża się jeszcze bardziej. Tłumaczenie: marika1311

Strona 49

- Nie jestem pewny, czy będę w stanie się powstrzymać. Nie mogę oddychać. Nagle powietrze jest zbyt rzadkie. Przeładowane emocjami. - Sam? – jęczy, przesuwając się tak, że stoi za mną. – Proszę, powiedz, że mogę. Opieram się o niego plecami i nie mogę powstrzymać zadowolonego jęku. Mój jęk zamienia się w ciche „ach”, bardziej westchnienie niż słowo, kiedy Harrison kładzie swoje silne ręce na moich biodrach i przyciąga mnie bliżej, przyciskając do dowodu tego, czego konkretnie chce ode mnie jego ciało. Przechylam głowę i opieram ją na jego ramieniu, a on głaszcze nosem moją szyję. Poruszamy razem biodrami zgodnie z muzyką, a jego oddech na mojej szyi sprawia, że prawie staję w płomieniach. A epicentrum wszystkiego, co czuję, jest słodkie miejsce między moimi nogami, które mocno pulsuje z pragnienia jego ciała. Wie, czego pragnę i nie muszę mu nawet o tym mówić. Przyciska się do mnie od tyłu, kiedy jego dłoń prześlizguje się po moim nagim brzuchu, wysyłając fajerwerki pod moją skórę. Każde zakończenie nerwowe w moim ciele wibruje, ożywając przez elektryczność między nami. A kiedy jego ręka przesuwa się niżej, a palce wślizgują się pod pasek szortów, jęk wyrywa mi się z głębi piersi i jestem pewna, że zaraz eksploduję. Druga ręka zagłębia się pod kamizelkę, przez chwilę bawi się kołnierzykiem, po czym odsuwa na bok materiał i pewnie chwyta moją pierś. Dyszę i próbuję się od niego oderwać. To cholerne złamanie wszystkich zasad. Ale kiedy Harrison przyciąga mnie do siebie, przyciskając do mnie swoje rozgrzane, twarde ciało, opadam na niego i jęczę głośno. Nie mogę się mu oprzeć. Dostaje wszystko, czego chce. Kołyszę biodrami, zachęcając go, by zszedł palcami niżej i czuję na swojej skórze płonący ślad w miejscach, których one dotykają, aż w końcu wsuwają się pod pasek moich stringów. Ale kiedy jestem o krok od zatracenia się w nim, głośny hałas w holu sprawia, że wracam do rzeczywistości. Kurwa. Nie mogę tego zrobić. To jest moment prawdy. Muszę zdecydować, tu i teraz, kim jestem. Jeśli nie wyjdę stąd w przeciągu następnych dziesięciu sekund, w ogóle nie będę w stanie tego zrobić. Nora znajdzie mnie na podłodze, z Harrisonem zagłębionym w moim wnętrzu, kiedy wetknie głowę do pokoju, żeby mi powiedzieć, że czas minął. Właśnie taka jestem, czy jestem ponad to? Może i Harrison sprawia, że czuję się, jakbym była czystym seksem, ale czy – mimo tego, jak bardzo go pragnę – mogę to zrobić i sponiewierać strzępy mojego szacunku do siebie? Nie wspominając już o mojej pracy. Moja determinacja wygrywa walkę z pożądaniem i wyrywam się z jego uścisku, po czym gnam do drzwi, bez oglądania się za siebie. Dopiero, kiedy znajduję się na korytarzu, a drzwi się za mną zamykają, znowu mogę myśleć. Nigdy, w całym swoim życiu, niczego nie pragnęłam bardziej, niż Harrisona i przeraża mnie, jak łatwo pozwoliłam temu uczuciu przyćmić mój osąd. I kiedy stoję tutaj, z plecami przyciśniętymi do drzwi, ciężko oddychając i pulsując tam, gdzie Tłumaczenie: marika1311

Strona 50

pulsować nie powinnam, myśli w mojej głowie zaczynają się rozjaśniać. Potrzebuję tej pracy. Nie mogę ryzykować jej utraty przez faceta, którego już nie zobaczę. Głos Bena rozbrzmiewa w korytarzu, kiedy drzwi od jego biura otwierają się z hukiem. - …i sprowadź tutaj Devina! Podskakuję i unoszę wzrok, pewna, że mnie przyłapano. Przez próg przechodzi Marcus, wycierając tłuste ręce w ręcznik. Kiedy mnie dostrzega, odrzuca go w kąt. - Wszystko w porządku? – pyta, zbliżając się do mnie. - Tak, dzięki. Łapie mnie za ramiona i przygląda mi się, jakby był nadopiekuńczym rodzicem, marszcząc brwi z niepokojem. - Nie wyglądasz za dobrze. Wycofuję się z jego uścisku, w kierunku garderoby i uśmiecham się nieszczerze. - Jest dobrze. Serio. Nic mi nie jest. Ale kiedy popycham drzwi i wpadam do środka, zaczynam się trząść od rozsadzającej mnie adrenaliny. W środku jest Izzy, która właśnie wciąga bluzę na swoją nieskazitelną, ciemną skórę. - Hej. Wszystko dobrze? - Jeśli zbyt-głupia-by-żyć jest twoją definicją słowa dobrze, to tak, wszystko gra. – mówię, wypuszczając z siebie drżący oddech. Harrison wraca do LA, do swojej byłej narzeczonej, którą najwyraźniej wciąż kocha. To nie tak, że cokolwiek mogło z tego wyjść, nawet pomijając zasady panujące w klubie. Ale to jeszcze nie znaczy, że tego nie chciałam. Kretynka ze mnie. - Co się stało? – pyta Izzy. Potrząsam głową. - To tylko facet z pokoju VIP, trochę mną wstrząsnął. Przewraca oczami. - Kiedy Pete i Nora zakładali prywatne pokoje, wyłożyli jasno panujące zasady, ale faceci nadal myślą, że może uda im się je obejść. To cały czas się zdarza. Nie zamierzam jej mówić, że to ja miałam nadzieję na pominięcie zasad. - Taak. Dzięki. Podchodzę do sofy i na niej siadam, po czym zaczynam odwiązywać swoje buty. - Poradzisz sobie? – pyta. – Mogłabym zostać. Podnoszę na nią wzrok. - Nie. Wszystko gra. Serio. Po prostu czuję się zażenowana. Izzy przechyla głowę i rzuca mi współczujące spojrzenie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 51

- Nie przejmuj się za bardzo tym, co się tam dzieje. Włącznie z klientami. To moja wina, że pomyślałam, że mogłoby między nami do czegoś dojść. Izzy otwiera drzwi. - Upewnij się, żeby Marcus odprowadził cię do auta. - Uczę samoobrony w schronisku dla kobiet w Fremont. Dam sobie radę. Unosi brwi. - Serio? Kiwam potwierdzająco głową. - Mam brązowy pas w karate. - Będę musiała wstąpić i podłapać kilka chwytów. – mówi, a jej oczy rozbłyskują. Ściągam buty i wstaję. - Zajęcia są otwarte dla wszystkich, więc jeśli chcesz, to możesz przyjść. - Tak, zdecydowanie. – Przechodzi przez próg. – Jesteś pewna, że wszystko gra? Nie trzęsę się już tak bardzo i znowu mogę spokojnie oddychać. - Tak. Wszystko w porządku. Dzięki. - Okej. Do zobaczenia jutro. – Wychodzi z garderoby, a ja stoję w miejscu, przez długi czas wpatrując się w drzwi, za którymi zniknęła. Harrison jest błędem, na którym zamierzam się uczyć. Po dzisiejszym wieczorze, mogę go sobie odpuścić, ale nie zamierzam pozwolić sobie na zapomnienie, że to się stało. Jeśli kiedykolwiek poczuję znowu pożądanie do swojego klienta, przypomnę sobie tą chwilę, to upokorzenie. Nie zamierzam już nigdy tego czuć.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 52

Rozdział ósmy - Musicie pamiętać o tym, że większość facetów będzie silniejszych od was i będą was przewyższać. – mówię do małej grupki kobiet w wielofunkcyjnym pomieszczeniu w schronisku dla kobiet. W pokoju jest zimno i pachnie tu mokrym kartonem i czymś kwaśnym, ale większość przebywających tu osób ma powód, żeby nauczyć się bronić, więc im to nie przeszkadza. – Musicie nauczyć się wykorzystywać każdą przewagę, jaką będziecie w stanie uzyskać. Kiedy bronicie się przed atakiem, wszystko jest dozwolone. Nie ma tu czegoś takiego jak „granie nieczysto”. Moim zadaniem jest nauczyć was słabości przeciwnika i jak je wykorzystać, z korzyścią dla was. Izzy uśmiecha się do mnie, że środka grupy. Teraz, bez jej scenicznego makijażu, widzę, że jest naprawdę wspaniała. Bardzo podobna do Tyry Banks – z tymi wielkimi, czarnymi oczami i wysokimi kośćmi policzkowymi. W tej chwili jej przyciągające wzrok krągłości są zakryte – nie perwersyjnym kostiumem czarownicy, ale sportowym stanikiem i spodniami do jogi. - Najlepsza metoda będzie zależeć od bliskości waszego napastnika oraz od tego, gdzie on jest w stosunku do was. Wszystkie powinniście rozważyć noszenie ze sobą gazu pieprzowego, ale jeśli ktoś na was napadnie, a wy nie będziecie miały przy sobie żadnych środków obrony, waszymi najlepszymi broniami będą dłonie, kolana, łokcie, stopy i głowa. – Macham na Izzy, a ta podchodzi i staje obok mnie na macie. – Tak więc, jeśli Izzy jest napastnikiem i stoi przede mną, to mam kilka opcji do wyboru. – Odsuwam się o krok. – Jeśli stoi dalej, niż na odległość ramienia, punkt dla mnie. Mogę uciec. Ucieczka jest zawsze najlepszą opcją. Nigdy nie inicjujcie kontaktu, chyba że jesteście przyparte do muru. Jeśli jesteście, krzyczcie. Róbcie tyle hałasu, ile się da, nawet jeśli będą ostrzegać was, żebyście tego nie robiły. – Chwytam poduszkę leżącą pod ścianą i podaję ją Izzy. – Ale jeśli jesteście przyparte do muru i nie macie wyjścia, możecie kopnąć napastnika. Możecie w to włożyć całą swoją wagę i uderzyć w najbardziej wrażliwe miejsce. – stwierdzam, łapiąc się za krocze. Kilka młodszych dziewczyn z grupy cicho chichocze, kiedy Izzy przystawia poduszkę poniżej swojego brzucha. - Zrobię to lekko. – mówię jej, odsuwając się o krok. – Po prostu trzymaj mocno poduszkę. Kiwa głową, a jej oczy świecą od emocji. - Może będziecie miały tylko jedną szansę, więc chciałybyście, żeby to zadziałało. Przyjmijcie pozycję i uderzcie od dołu. – Występuję do przodu i unoszę nogę, uderzając w poduszkę stopą w spowolnionym tempie. Izzy trzyma ją mocno. – Tym razem uderzę mocniej. – mówię jej. – Dasz radę? - Daj z siebie wszystko, dziewczyno. – odpowiada ta z ironicznym uśmieszkiem. Cofam się, tym razem uderzając z pełną siłą, sprawiając, że Izzy odrzuca o krok.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 53

- Zaangażujcie się i uderzcie mocno, od dołu. – powtarzam grupie. – Tak dokonacie największej szkody. Wszystko, co próbujemy zrobić, to zyskać ułamek sekundy, żeby uciec. W rogu, odizolowaną od reszty, dostrzegam Sabrinę. Długie, ciemne włosy ma rozpuszczone, dookoła głowy, zasłaniając jej twarz, jakby chciała ukryć się przed samą sobą. Jest taka drobna, że prawie mogłaby to zrobić. Ale jej udręczone spojrzenie mówi mi, że nie może ukryć się przed wspomnieniami, nieważne, jak bardzo by tego chciała. Przyjechała do schroniska kilka miesięcy temu, z podbitymi oczami i siniakami na całym ciele. Za każdym razem, kiedy patrzę w jej przerażone oczy, widzę jej roztrzaskaną duszę i mam ochotę zranić osobę, która jej to zrobiła. Dzielę grupę na pary i każdej z nich wręczam poduszkę, po czym podchodzę do Sabriny. - Jesteś gotowa, żeby spróbować? – pytam delikatnie. Przez dłuższą chwilę patrzy na mnie spod zasłony włosów, a ja spodziewam się, że jak zawsze dostanę od niej przeczące potrząsanie głową, więc kiedy kiwa głową na tak, otwieram szerzej oczy. - Świetnie. To świetnie, Sabrino. – Naprawdę chcę ją nauczyć krzyku, ale z tego, co wiem, od kiedy tu jest, jeszcze nic nie powiedziała. Unoszę w górę poduszkę. – Nie musisz teraz kopać zbyt mocno. Najważniejsza jest twoja postawa. Przygryza dolną wargę i po prostu na mnie patrzy, niepewna. - Śmiało. – zachęcam ją. Bez ruszania się, patrzę, jak bierze głęboki oddech, a potem zatyka włosy za uszy. Jest ładna, z tymi dużymi, brązowymi oczami i delikatną twarzą w kształcie serca, a fakt, że jej nos nie jest już całkowicie prosty, wcale nie ujmuje jej urody. - Celuj tutaj. – mówię, poruszając poduszką. Unosi stopę i kopie. W rzeczywistości, porusza się tak wolno, że napastnik miałby szansę złapać ją za nogę, ale to dopiero początek. - Dobrze. Spróbuj jeszcze raz. Robi krok w tył i kiedy tym razem jej noga uderza w poduszkę, rozlega się przy tym solidny huk. - Świetnie. Było lepiej. Ćwicz dalej. Z każdym kopnięciem, daje z siebie trochę więcej. Jej twarz zaczyna się zmieniać, pojawia się na niej coraz więcej determinacji, a coraz mniej strachu. Rękawem znoszonej bluzy ociera krople potu z czoła, skupiając się tylko na poduszce, którą trzymam, po czym znowu daje się ponieść. Tym razem, kiedy kopie, z gardła wyrywa jej się ciche warknięcie. Uderza znowu i znowu, za każdym razem mocniej, jej krzyki stają się głośniejsze i bardziej udręczone, aż w końcu zalewa się łzami i zaczyna walić pięściami w poduszkę. Obejmuję ją i przyciągam bliżej. Tłumaczenie: marika1311

Strona 54

- Sabrina, już dobrze. – mówię cicho do jej ucha, kiedy próbuje mi się wyrwać. Łka głośno i chowa twarz w zagłębieniu mojej szyi. – Już dobrze. – powtarzam, głaszcząc ją po włosach. Kolana je drżą, więc obniżam nas na podłogę i siadamy. Nadal ją trzymam, a ona płacze. Wszyscy nas obserwują, a Izzy zbliża się do nas z szeroko otwartymi oczami. - Idź po Janice. – mówię jej, kiwając głową w stronę drzwi po drugiej stronie. – Powinna być w biurze. Siwe włosy i okulary. Kiwa głową i biegnie w tamtym kierunku. - Ćwiczcie dalej. – mówię do reszty grupy. Patrzą na mnie z rezerwą, ale potem wracają na swoje miejsca. Chwilę później wraca Izzy z Janice, opiekunką kobiet. Pomaga mi podnieść Sabrinę z podłogi, przez cały czas szepcąc jej do ucha, że jest bezpieczna. Uśmiecha się do mnie smutno i kiwa głową, po czym wyprowadza Sabrinę z sali. Patrzę, jak wychodzą, żałując, że nie mogę zrobić niczego więcej, by jej pomóc. Kiedy grupa opanowuje kopanie, przechodzę do manewrów uderzenia kolanem w krocze, podrapania paznokciami i wsadzeniem kciuka w oko. Po zajęciach idę sprawdzić, co z Sabriną. Janice mówi mi, że teraz jest z doktor Harris i w końcu zaczęła mówić. - Dzięki Bogu. – mówię, wzdychając z ulgą. – Co jej się w ogóle stało? - Mamy pobieżny obraz. – odpowiada. – Nie ma żadnej rodziny i jak dotąd nie mówiła, ale policja odnalazła ją i inną dziewczynę przypięte do ścian w piwnicy w budynku w Oakland, pobite i zagłodzone. Kiedy wypuścili są ze szpitala, przywieźli ją tutaj. Drugiej dziewczynie się nie udało. Policja ma nadzieję, że w końcu będzie w stanie powiedzieć, co się naprawdę tam stało. - Jezu. – mamroczę, czując gulę w gardle. – Myślisz, że będzie z nią lepiej? Janice popycha swoje okulary, przesuwając je w górę po nosie i opiera się łokciami o biurko. - To będzie długa droga, ale przynajmniej teraz się jej podjęła. Ze wsparciem, mam nadzieję, że sobie poradzi. Zerkam na zamknięte drzwi i przypominam sobie, jak ja tu trafiłam. Kiedy byłam dzieckiem, wybrałam karate, bo nawet jeśli nazywali to studiem „mieszanych sztuk walki”, to uczyli tylko karate. Bicie się na zajęciach z wielkimi, zarozumiałymi piłkarzami pozwoliło mi utrzymać moje nastoletnie hormony w ryzach. Kiedy poznałam Katie w siódmej klasie, dopiero co sprowadziła się do miasta. Miała nadwagę i była boleśnie nieśmiała, a Stacey McCarran i jej świta bezustannie jej dokuczały. Chciałabym powiedzieć, że byłam na tyle odważna, by wkroczyć do akcji i powiedzieć Stacey, by zostawiła ją w spokoju. Nie byłam. Ale pewnego dnia poczekałam, aż autobus odjechał od naszego przystanku, złapał Katie i zabrałam ją ze sobą do domu. Przez następny miesiąc uczyłam ją podstawowych ruchów w karate. Na szczęście, nigdy nie znalazła się w sytuacji, w której musiałaby ich użyć, ale podczas tych ćwiczeń poznałyśmy się lepiej i zdałam sobie sprawę, że jest jedną z Tłumaczenie: marika1311

Strona 55

najfajniejszych osób, jakie znałam. Kiedy w końcu zebrała się na odwagę i powiedziała Stacey, żeby poszła do diabła, zadecydowałam, że ja muszę być wystarczająco odważna, by zostać jej przyjaciółką. Wtedy zdałam sobie sprawę, że pomaganie ludziom działa w dwie strony. Dostajesz tyle, ile dajesz. Chodziłam na zajęcia z samoobrony i niektóre rzeczy zaczęłam pokazywać znajomym w szkole. Do czasu liceum przekształciło się to w klub. Więc kiedy pojawiła się okazja, żeby pomagać w schronisku – nawet jeśli była to sugestia mamy – wykorzystałam tę szansę. To było cztery lata temu. I w ciągu nich poznałam wiele przestraszonych kobiet, ale nigdy nie widziałam czegoś takiego. Chcę wejść do tamtego pokoju i przytulić Sabrinę. Chcę jej powiedzieć, żeby się nie poddawała, dalej walczyła i że będzie z nią dobrze, chociaż nie potrafię sobie wyobrazić, jak miałoby do tego dojść. Ale najbardziej pragnę zabić tego, kto jej to zrobił. - Kiedy skończy, powiedz jej, że może do mnie zadzwonić, gdyby czegoś potrzebowała, albo gdyby, no nie wiem, chciała się spotkać, pogadać, albo coś. - Tak zrobię. – mówi Janice, a potem się do mnie uśmiecha. – Dobrze ci dziś poszło. - Dzięki. Do zobaczenia w przyszłym tygodniu. Ale kiedy wracam do pomieszczenia, gdzie odbywają się zajęcia, żeby zabrać Izzy, nie mogę przestać myśleć o tym, czy jest coś, co mogłabym zrobić dla dziewczyn takich jak Sabrina. Kilka minut później wychodzimy ze schroniska, spocone i głodne. Zatrzymujemy się na coś do jedzenia blisko przystanku autobusowego. - To było dość intensywne. – stwierdza Izzy, kiedy siadamy. Kiwam głową. - Wiele z tych kobiet przeszło przez piekło. - A ta dziewczyna… poradzi sobie? - Mam nadzieję. Przychodzi kelnerka i zabiera nasze zamówienia. Nie pozwalam jej odejść, dopóki wielki kubek parującej kawy nie znajduje się w moich dłoniach. Kiedy odchodzi od naszego stolika, Izzy na mnie spogląda. - Więc, co z tobą? – pyta. – Wiem, że nie znamy się zbyt dobrze, ale w zeszłym tygodniu byłaś… - …trochę nieobecna. – dokończam za nią. To prawda. Od czasu tamtego wieczoru z Harrisonem, jedenaście dni temu, nie mogłam wczuć się tak, jak wcześniej. Próbuję sobie wmawiać, że to nie przez niego, ale w głębi duszy wiem, że to on jest tego powodem. Moje napiwki w tym tygodniu zmalały i Nora zdjęła mnie z głównej sceny. Jestem pewna, że zmniejszyłaby ilość moich zmian, albo nawet by mnie wylała, gdyby miała kogoś innego. Ale to wszystko uświadomiło mi, że może ta praca nie jest długoterminowym rozwiązaniem. Problem

Tłumaczenie: marika1311

Strona 56

tkwi w tym, że nie mam żadnej innej i – nawet z tymi gównianymi napiwkami – nie wiem, gdzie znalazłabym drugą tak dobrze płatną. - Więc, nie krępuj się powiedzieć mi, żebym się nie wtrącała, ale jeśli chcesz o czymś pogadać… - milknie i unosi w górę jedną z perfekcyjnie kształtnych, czarnych brwi. Biorę łyk kawy. - Był w klubie taki facet. Podczas moich dwóch pierwszych nocy. - Ten, który tak tobą wstrząsnął w pokoju dla vipów? – pyta. Powiedziałabym raczej, że mnie obmacywał. Spoglądam na nią i kiwam głową, jednocześnie czując, jak policzki mi płoną czerwienią. - Jak bardzo złamałaś zasady Bena? - Pozwoliłam mu mnie dotknąć. – krzywię się lekko, kiedy to mówię, ale Izzy nawet na to nie reaguje. - I to wszystko? Biorę głęboki oddech i wzdrygam się. - Chciałam czegoś więcej. - Ty chciałaś? Czy on? - Ja. Ale jestem całkiem pewna, że to było wzajemne. – dodaję, przypominając sobie to, jak się do mnie przyciskał. Podpiera brodę o dłoń. - Spotkasz się z nim znowu? Bo wiesz, to, co się dzieje poza klubem, to twoja sprawa, a Ben czy Nora nie powinni się tym interesować. Coś podskakuje w mojej piersi. O tym nie pomyślałam. Ale to i tak niczego nie zmienia. - Wyjechał. Wrócił do LA. Przechyla głowę. - Więc, skoro go nie ma, to w czym tkwi problem? Opieram łokieć o stół i pocieram dłonią czoło. - Nie mogę przestać o nim myśleć. Spędziłam z nim łącznie jakieś półtora godziny, a nie mogę wyrzucić go ze swoich myśli. A nigdy już go nie zobaczę, więc to jest po prostu… takie popieprzone. – kończę, pociągając za swoje włosy. Wzdycha. - Cóż, jeśli to ci w czymś pomoże, to większość facetów przychodzących do klubu nie jest tak seksownych, więc prawdopodobnie od teraz będziesz w tej kwestii bezpieczna. - Tak, chyba tak. – Wzdycham i zaplatam włosy w supeł za szyją. – Masz dziś wolne? Izzy kiwa głową.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 57

- Jonathan ma dziś występ w Astray. Planowałam posiedzieć tam z jego dziewczyną. Wchodzisz w to? Otwiera szeroko oczy, które wyglądają jak wielkie, białe spodki w jej skórze o kolorze czarnej kawy. - J ma dziewczynę? - Tak… choć czasami wydaje się, że ma problemy z pamiętaniem o tym. - Cholera, ten facet jest sexy. – stwierdza, a leniwy uśmieszek wkracza na jej usta. – Wy dwoje wydajecie się sobie dość bliscy? Poszliście kiedyś na całość? Posyłam jej ironiczny uśmieszek. - To chyba dość osobiste pytanie, nie sądzisz? A zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że dopiero co powiedziałaś, że ledwo mnie znasz. - Widziałam cię nago, dziewczyno. To sprawia, że jesteśmy… hm, czymś. Wybucham śmiechem i opieram się na krześle. - Jak długo tańczysz w klubie? Wzrusza lekko jednym ramieniem. - Jakieś dwa miesiące. Dopiero co przeprowadziłam się tu z LA. - Gdzie mieszkasz? - W zeszłym miesiącu wprowadziłam się do Stephanie i Jen z klubu. To tylko małe, gówniane mieszkanie z trzema sypialniami, ale jest blisko przystanku i metra. Dopijam kawę i macham dłonią na kelnerkę, prosząc o dolewkę. - Ile płacisz czynszu? – pytam. - Pięć stów. - Pięć? – krzyczę, waląc dłońmi o stół i wylewając trochę kawy. Trzech starszych mężczyzn, siedzących przy stoliku naprzeciwko, przestaje jeść i patrzą na mnie, mrużąc oczy. Zniżam głos. – Kevin zdziera ze mnie dziewięćset miesięcznie za spanie na jego kanapie. Izzy parska śmiechem. - I ty to płacisz? Wzruszam ramionami. - Nie mam zbytniego wyboru, chyba że miałabym spać na ławce w parku. Bierze się w garść, kiedy kelnerka przychodzi z naszym jedzenie. Przede mną stawia wegetariańską jajecznicę Izzy, a przed nią moje naleśniki z jagodami. - Chcecie czegoś jeszcze? – pyta, nie patrząc na żadną z nas. Izzy zamienia nasze talerze i się do niej uśmiecha. - Pokoju na świecie, przystępnej opieki zdrowotnej i stringów, które nie będą mnie wkurzać podczas tańczenia.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 58

Kelnerka rzuca jej poirytowane spojrzenie, po czym odwraca się na pięcie i odchodzi od naszego stolika, nic nie mówiąc. Sięgam po syrop. - Gdybym mogła znaleźć jakieś mieszkanie za mniej niż dziewięćset miesięcznie, mogłabym dość sporo odłożyć. I znaleźć prawdziwą pracę. - Wydaje mi się, że Brittany mówiła coś o tym, że jej współlokatorka się wyprowadziła. Mogłabyś ją zapytać. Po prostu się na nią gapię. Wybucha śmiechem. - Nie jest taka zła. - Jak na czyste zło? Bo przysięgam, że za każdym razem, jak na mnie patrzy, mam wrażenie, że próbuje wyssać moją duszę. Przewraca oczami. - Ta cała sprawa z diabłem to tylko kostium, Sam. - Więc ty z nią zamieszkaj – mówię, machając ręką – a ja wezmę twój pokój u Stephanie i Jen. Uśmiecha się szeroko. - Wszystko pięknie, ale nie ma mowy, żebym oddała tej demonicznej suce moją duszę. Przewracam oczami. - Więc, idziesz z nami do Astray? Rzuca mi podstępny uśmieszek. - Tak, idę. *** - Ja tylko mówię – stwierdza Ginger, machając na barmana ze swojego miejsca – że takie tańczenie, jak wy to robicie, uprzedmiotawia kobiety. Zespół występujący jako pierwszy – jakaś lokalna grupa, która wydaje się mieć tylko jeden rytm, więc ich wszystkie piosenki zlewały się w jedno – zbierają swoje rzeczy po występie. Wokalistką jest seksowna, azjatycka laska i mogę się założyć, że Jonathan już ją przeleciał. - Płaci też za czesne. – mówi Izzy, siedząca po mojej drugiej stronie. Zerkam na nią, kiedy Ginger zamawia sobie kolejnego Cosmopolitana. Kto wiedział, że dziewczyna Jonathana okaże się być wojującą feministką? I nie można przeoczyć

Tłumaczenie: marika1311

Strona 59

tej ironii, że największy kobieciarz, jakiego znam, spotyka się z Glorią Steinem 15. Nie odpuszczała, odkąd przyszłyśmy tu pół godziny temu. Chociaż stara się być ostrożna, żeby totalnie nie obrazić Izzy i mnie, to jednak ciężko to zrobić, kiedy wygląda na to, że wierzy, iż nasza obecna praca jest spowodowana naciskiem na kobiety. - Chodzisz do szkoły? – pytam Izzy. Kiwa głową. - Zostałam przyjęta na wydział bioinżynierii, na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. - Wow. To dlatego się tu sprowadziłaś? Kręci długą, czerwoną słomką w swoim mojito. - Tak. Zawsze chciałam tam pójść, ale tam nie mogłabym sobie pozwolić na cztery lata, więc w liceum zaczęłam pracować na pełen etat, żeby uzbierać wystarczająco kasy, bym mogła złożyć podanie w przedostatniej klasie. - Jestem pod wrażeniem. Ciężko dostać się do Berkeley. Wzrusza ramionami, jakby to nie było nic takiego. - Chyba tak. Nie ma mowy, żebym powiedziała jej, że wyleciałam z Santa Cruz. A przez to myślę, że może mama miała rację. Izzy postawiła sobie cel i spinała tyłek, byleby tylko go osiągnąć. Ja nigdy nie musiałam na nic pracować. Mama i Greg dbali o wszystko, a ja zawsze po prostu oczekiwałam, że będą to robić. Może faktycznie brałam wszystko za pewnik. - No widzicie! – mówi Ginger, obgryzając swoją wiśnię z łodyżki. – Właśnie o tym mówię. Oto mądra dziewczyna – stwierdza, wskazując na Izzy – a sprzedaje swoje ciało hordzie napalonych facetów, którzy nie mają do niej szacunku jako do kobiety, żeby podsycać ich fantazje jako obiekcie seksualnym, niczym więcej. Wkładają pieniądze w twoje sznurkowate stringi, żeby ustalić swoją własność; żeby zademonstrować, że jesteś obiektem do kupienia i… - …i sfinansować moją edukację. – przerywa jej Izzy. – I nie noszę sznurkowatych stringów. Ginger patrzy na Izzy i wyrzuca ręce w powietrze, rozdrażniona. - Powinnaś odbywać staż w Lawrence Livermore i odkrywać lekarstwo na raka albo dostarczać trwałą żywność do krajów trzeciego świata. - Rozglądałam się za tym. – ta jej odpowiada. – Za wynagrodzenie za staż nie stać byłoby mnie na czynsz, więc lekarstwo na raka musi poczekać, dopóki nie ulepszą swojej struktury wynagrodzenia. - Bez urazy, Ginger. – wtrącam się, odwracając się, by spojrzeć na Jonathana, który razem z zespołem sprawdza swój sprzęt. – Wiesz, że kocham Jonathana jak brata, ale jestem pewna, że kiedy zaczęłaś się z nim spotykać, wiedziałaś, że jest jednym z największych męskich dziwek w rejonie San Francisco. Nie wiem, jak jest między 15

Znana feministka.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 60

wami, ale jestem pewna, że Jonathan nie podchodził do dziewczyn z tą całą sprawą „szanowania jako człowieka”. – stwierdzam, robiąc palcami znak cudzysłowia. – Po prostu je pieprzył. - Nie żywię urazy. – mówię, a po wyrazie jej twarzy mogę stwierdzić, że mówi prawdę. – Różnica polega na tym, że seks jest podstawowym instynktem. To naturalne i konieczne, a kiedy odbywa się za obopólną zgodą, partnerzy odnoszą korzyści. A jakie ty masz korzyści z tańczenia na scenie? - Poza pieniędzmi? - Jaka jest cena twojego szacunku do samej siebie, Red? – pyta, mrużąc powieki. - Czterysta za noc. – odpowiadam, lekko obronnym tonem, a potem, wzruszając ramionami, dodaję: - I czuję się dzięki temu pociągająca i seksowna. - Ty jesteś pociągająca i seksowna. – ripostuje Ginger. Macha dłonią po zatłoczonym barze. – Każdy facet oddałby swoje jaja, żeby dostać się do twoich spodni. Spoglądam na nią sceptycznie. - Więc mówisz, że przespanie się z tymi facetami byłoby mniej poniżające, niż tańczenie dla nich na scenie? Wskazuje na mnie palcem, a jej oczy radośnie błyszczą, bo w końcu pojęłam, o co jej chodzi. - Dokładnie! Nawet nie wiem, co odpowiedzieć. Jonathan ratuje mnie od konieczności odpowiedzenia, bo pochyla się ku mikrofonowi i mówi: - Pierwsza piosenka jest dla moich ulubionych dziewczyn. – Uśmiecha się szeroko i salutuje w naszym kierunku, a dwie laski siedzące przy stole przed nami piszczą i machają rękami w powietrzu, podskakując na swoich miejscach. Mogę postawić moje jutrzejsze napiwki na to, że przespał się z obiema. Kiedy zespół zaczyna grać, Ginger wstaje i ściąga mnie i Izzy z naszych stołków. - Chodźcie. – krzyczy, prowadząc nas na parkiet. – Czas wykorzystać wasze syrenie moce do dobrych celów. Na scenie, Topher miota swoimi długimi blond włosami w powietrzu, a jego gitara wydaje się być częścią jego ciała, kiedy wydobywa z niego riffy, do których wszyscy się poruszają. Trzy czwarte osób w barze śpiewa razem z nimi, kiedy Jonathan zawodzi o tym, że dziewczyny są jak wierzch na pizzy, każda inna, a wszystkie dobre. To jedna z pierwszych piosenek, którą napisał z Topherem, kiedy dwa lata temu założyli zespół i stała się ich hymnem. Każdy stały bywalec Atray to wie. Ginger, Izzy i ja tańczymy z przodu, blisko sceny, a kiedy Jonathan uwodzi swoim głosem każdą kobietę w pomieszczeniu, nie mogę nie zauważyć, gdzie patrzy. Ginger swoimi ruchami ciała przyzywa go do siebie, jak zaklinacz woła węża, a on nie odrywa od niej wzroku. Może jeszcze jest dla niego nadzieja. Tłumaczenie: marika1311

Strona 61

Rozdział dziewiąty Kiedy następnego wieczoru, w drodze na swój koncert, Jonathan podrzuca mnie do klubu, Izzy i Brittany są już w garderobie. Brittany uśmiecha się do mnie złośliwie, kiedy wyciągam z szafy swoje rzeczy. Po mojej degradacji to ona znowu objęła główną scenę. - Zapytaj ją. – mówi do mnie bezgłośnie Izzy, zerkając na Brittany. Potrząsam delikatnie głową i otwieram szeroko oczy, co ma sygnalizować mniej więcej Zamknij się! Przewraca oczami i podchodzi do szafy, by poszukać swojego przebrania. Boże, powinnam to zrobić. Moją jedyną alternatywą jest spanie na kanapie za dziewięćset dolarów i oglądanie nagiego Jonathana. Odpycham na bok Izzy i zabieram swoje rzeczy, rozważając w myślach plusy i minusy tego pomysłu, jednocześnie się przebierając. - Więc… - odzywam się w końcu, kiedy zawiązuję drugiego buta, a Brittany kończy swój makijaż. – Słyszałam, że szukasz współlokatorki? Spogląda na mnie ponad ramieniem, siedząc przy toaletce. - Może. - Um… - mamroczę, starając się, żeby się nie skrzywić i skupiając się na swoich butach. – Tak jakby czegoś szukam, więc… Mruży powieki. - Więc co? - Więc… - kontynuuję. – Zastanawiałam się, ile płacisz za czynsz… albo ile byś chciała, żebym ja płaciła. Okręca się na stołku i wstaje. - Ty chcesz wprowadzić się do mnie. Poważnie? - Może. - Siedem stów. – mówi, przenosząc uwagę na swoje rajstopy. - Gdzie to jest? Jak duże i w ogóle? - Dwie sypialnie, w Haight. - W San Francisco? – krzyczy Izzy. – Masz mieszkanie w tym mieście za tysiąc czterysta miesięcznie? Brittany unosi na nią wzrok. - Czynsz jest kontrolowany. Izzy odwraca się do mnie. - O cholera. Sprzedam za to swoją duszę. Ty możesz wziąć mój pokój. Tłumaczenie: marika1311

Strona 62

Wszystkie patrzymy na siebie przed chwilę, po czym Brittany skubie lekko swój kostium diabła i – zaskakując mnie – wybucha śmiechem. Kiedy przestaje się śmiać, odwraca się do mnie. - Moja współlokatorka wyprowadza się na koniec miesiąca. Chcesz jakoś w tygodniu wpaść i obejrzeć mieszkanie? - Um, chyba… tak. Kiwa głową i popycha drzwi, by wyjść na korytarz. Rzucam Izzy kolejne przerażone spojrzenie, po czym wychodzę za nią. Wchodzimy na sceny, a Pete nas zapowiada. Nie mogę powstrzymać się od przeglądania tłumu w poszukiwaniu Harrisona, kiedy tańczę. Wiem, że wyjechał. Wiem, że już go nie zobaczę. Ale głupia prawda brzmi tak, że nawet jeśli wiem, że go tu nie będzie, nie mogę przestać tego pragnąć. Więc, tak ja każdego wieczoru w poprzednim tygodniu, jestem do dupy, tłum przy mojej scenie jest przerzedzony, a napiwki są niskie. Kiedy kończę swoją zmianę na scenie i Nora mówi mi, że mam prywatny taniec, jestem bardziej zdumiona niż ona. Przez ostatni tydzień nikt o to nie prosił. Popycha drzwi do pokoju vipów, a ja nastawiam się na jakiegoś spoconego lub napalonego faceta. Ale kiedy wchodzę do środka, moje serce zamiera. I mogę tylko patrzeć. Bo Izzy się myliła. Nie jestem bezpieczna. Na środku stoi Harrison, z dłońmi wetkniętymi w kieszenie jeansów i przygląda mi się spod długich rzęs. - Jestem ci winien przeprosiny. – Te słowa wychodzą z tych idealnych ust, kiedy ja nie mogę żadnych znaleźć. Opada na kanapę i pociera twarz dłonią. – Zachowałem się całkowicie nieodpowiednio. Nie powinienem był zakładać, że to w porządku robić… - potrząsa głową, a kiedy nasze spojrzenia znowu się krzyżują, w jego oczach widzę pożądanie. – Jesteś niesamowicie atrakcyjna, Sam i wyobrażam sobie… robienie z tobą różnych rzeczy. Ale to, co zrobiłem, było złe i przepraszam za to. Przysiadam na drugim końcu kanapy. - To była moja wina. Ja tylko… - macham na niego ręką. – Musisz wiedzieć, jaki seksowny jesteś, prawda? To znaczy… - urywam i się krzywię. – Ale nigdy nie powinnam była… są tutaj zasady i… - Cholera. Ale ze mnie kretynka. - Możemy zacząć od nowa? – pyta Harrison, kiedy ja nie wiem, jak zakończyć to zdanie w spójny sposób. - Od nowa? Przechyla głowę, przyglądając mi się badawczo. - Jeśli możesz udawać, że nie jestem totalnym idiotą, to ja postaram się tak nie zachowywać. - Ale… co ty tutaj w ogóle robisz? Nie wróciłeś do LA? - Wybraliśmy lokalizację w San Francisco, więc zostajemy tutaj. Serce podskakuje mi w piersi. Tłumaczenie: marika1311

Strona 63

- Na jak długo? - Do piątku. - Piątek. – powtarzam. Trzy dni. – Wrócisz tu jeszcze? Jego lodowaty wzrok topnieje. - Jeśli będę miał ku temu powód. Boże, chcę być jego powodem. Myślę o tym, co powiedziała Izzy: że to, co robię poza pracą, jest moją prywatną sprawą, nie Bena ani Nory. Mogłabym się z nim spotkać? Serce mi wali, kiedy otwieram usta, by zapytać, czy chce się spotkać po mojej pracy, ale zamiast tego pytam: - Spotkałeś się ze swoją narzeczoną, kiedy byłeś w domu? Potrząsa głową. - Kiedy wróciłem, już jej nie było. Jedyną rzeczą, jaką zostawiła, był wygrawerowany nóż do ciasta, prawdopodobnie po to, żebym się nim zadźgał. Wybucham śmiechem, mimo że jest to całkowicie nieodpowiednie i po chwili Harrison posyła mi niechętny uśmiech. - Więc mieszkaliście razem? – pytam, kiedy się trochę uspokajam. - Przez ostatnie trzy lata. – Pociera dłonią tył swojej szyi. – Chyba nie powinienem tak długo czekać, żeby ją poślubić. - Tyle że teraz byłbyś już rozwiedziony, a ona zabrałaby połowę twoich rzeczy, więc… - Większość rzeczy i tak była jej. – Wzdycha głęboko. – Jej rodzina ma pieniądze. - Więc to ty miałeś się wżenić w rodzinę. Parska śmiechem, bez poczucia humor. - W więcej niż jeden sposób. Czuję irracjonalny przymus, by dowiedzieć się więcej o tej kobiecie, jakby w jakiś sposób była moją konkurencją. To niedorzeczne. Gryzę się w język i siedzimy w ciszy przez dłuższą chwilę, przyglądając się sobie. - Byłaś dziś świetna. – mówi w końcu, ale przez sposób, w jaki to powiedział, wiem, że wcale tak nie sądzi. - Byłam do dupy. Osiada głębiej w poduszkach, opierając ramię o tył kanapy, ale ku mojemu rozczarowaniu, nie dotyka moich włosów. - Z jakiegoś konkretnego powodu? Przez ciebie. Albo twój brak. - Po prostu nie mogłam się wczuć. - Czemu to robisz? Przechylam głowę na bok, zdezorientowana. Tłumaczenie: marika1311

Strona 64

- Robię co? - To. – mówi, machając dłonią na pokój. – Nie ubliżając wyboru twojej ścieżki zawodowej, mimo twoich problemów ze szkołą, mogę stwierdzić, że jesteś inteligentna, słodka, opiekuńcza i piękna… więc dlaczego miałabyś wybrać rozbieranie się dla pieniędzy? Jestem rozdarta między chęcią pocałowania go, a walnięcia go w twarz. - Nie zdejmuję ciuchów dla pieniędzy. - Ale wychodzisz tam, noc po nocy, wizualizujesz zdeprawowane fantazje przed pokojem pełnym zdegenerowanych… - Jesteś zdegenerowanym facetem z zdeprawowanymi fantazjami? – przerywam mu, unosząc pytająco brew. To sprawia, że otrzymuję od niego lekki uśmiech. - Touché. Ale chodzi mi o to, że mogłabyś robić znacznie więcej. - Nie według mojej matki. - Twojej matki? Zwieszam ramiona. - To reszta mojej smutnej historii, w której moi rodzice wyrzucają mnie z domu po tym, jak wylatuję ze szkoły. „Ciężka miłość”, jak to powiedziała moja mama. – mówię, robiąc w powietrzu znak cudzysłowia. Myślała, że umożliwili mi podejmowanie złych decyzji. Ojczym powiedział, że ma już dość wyrzucania pieniędzy. Więc, w zasadzie, w końcu ze mnie zrezygnowali. Sięga po moje włosy i okręca sobie kosmyk wokół palców, zupełnie tak, jak pierwszej nocy. - Jestem pewny, że nie zrezygnowali. Prawdopodobnie mają tylko nadzieję, że nauczysz się odpowiedzialności. Odsuwam się, wyrywając włosy z jego dłoni. - Nazywasz mnie nieodpowiedzialną? Na jego twarzy pojawia się ostrożność. - Tego nie powiedziałem. - Ale zasugerowałeś. Unosi ręce w powietrze. - Hej, ja gram tylko adwokata diabła. Sama powiedziałaś, że oblałaś szkołę, bo nie chodziłaś na zajęcia, prawda? Zapadam się głębiej w kanapie i przyciskam dłonie do twarzy. - Ale jestem popieprzona. - Nie jesteś popieprzona, Sam. Po prostu potrzebujesz ukierunkowania. Jego głos jest tak delikatny i pełny nadziei, że prawie mu wierzę. Tłumaczenie: marika1311

Strona 65

- Więc, gdzie je znajdę? Przysuwa się bliżej. - Powiedziałaś, że podobał ci się twój kierunek studiów; film i media. Co chciałaś z tym robić po skończeniu szkoły? - Bardzo chciałam być projektantem dźwiękowym dla jednego z wielkich studiów w Hollywood. To po prostu tak fajnie brzmi, wiesz? Kiwa głową. - Przeglądałaś kwalifikacje? Potrzebujesz do tego dyplom? Wzruszam ramionami. - Ty mi powiedz. To ty pracujesz w tym biznesie. Patrzy na mnie przez dłuższą chwilę, po czym odchrząka i znowu pociera tył swojej szyi. - Musiałbym zapytać kolesi od udźwiękowienia. - Gdybym dała ci mój numer, mógłbyś sprawić, żeby jeden z nich do mnie zadzwonił? Kiwa powoli głową. - Pewnie. Kiedy w przyszłym tygodniu wrócę do LA, podeślę im go razem z twoim nazwiskiem. Wstaję i rozglądam się za czymś do pisania, ale znajduję tylko sam długopis na stoliku obok radia. Żadnej kartki. Podnoszę go i podchodzę do Harrisona, unosząc jego rękę i zapisując swój numer, imię i nazwisko na jego dłoni. Unoszę wzrok i widzę, że ten obserwuje mnie z rozbawionym uśmiechem. - No co? – pytam. - Dotknęłaś mnie. Otwieram szeroko oczy, kiedy zdaję sobie sprawę, że łamię zasady. Ale nie puszczam jego dłoni. Po chwili przekręca rękę tak, że jego dłoń znajduje się tuż przy mojej. Serce mi wali, kiedy splata nasze palce i zaciska je, chowając moją całą dłoń w jego, większej. - Nikomu nie powiem, jeśli ty też nie. – mówi niskim głosem. Mogę tylko potrząsnąć głową. Jego druga ręka przesuwa się z moich włosów na twarz, a on gładzi palcami mój policzek. - Zdajesz sobie sprawę, jak niesamowita jesteś? Serce obija mi się o żebra i nie jestem w stanie odpowiedzieć. Kiedy opuszkiem palca rysuje linię na mojej dolnej wardze, zapominam, jak się oddycha. Ale potem Harrison opuszcza dłoń i rozplata nasze ręce. - Przepraszam. Po prostu sprawiasz, że ciężko przestrzegać zasad, wiesz? Tłumaczenie: marika1311

Strona 66

Kiwam głową, z ustami wciąż płonącymi jego dotykiem. Rozlega się pukanie i do środka zagląda Nora. - Czas minął. Wstaję, Harrison również. - Zajmę się tym. – mówi, unosząc dłoń z moim numerem. I chociaż byłoby to świetne, to nie mogę przestać mieć nadziei na to, że sam zadecyduje do mnie zadzwonić. - Nie zadźgaj się tym nożem, okej? Uśmiecha się do mnie. Odwracam się do drzwi, ale zanim przechodzę przez próg, spoglądam ponad swoim ramieniem. - Na razie, Harrison. Kiwa głową, kiedy Nora zamyka za nami drzwi. - Co to było? – pyta. - Chciał tylko porozmawiać. - Zapłacił dwie stówy, żeby z tobą porozmawiać? Wzruszam ramionami. - No, chyba. Marszczy brwi i potrząsa głową. - Musisz być zajebistą rozmówczynią. Zmierzam do garderoby, czując się o wiele lżejsza. Czuję, że całe napięcie spowodowane naszym ostatnim spotkaniem pożerało mnie żywcem, ale teraz, kiedy znowu go zobaczyłam i rozmawialiśmy, mogę jakoś przeboleć to, cokolwiek było między nami. Może ta cała rzecz z zamknięciem jakieś sprawy nie jest tylko zwykłym frazesem.

***

Ale kiedy następnego wieczoru widzę, że Harrison siedzi przy stoliku z tyłu i mi się przygląda, to wiem, że nic nie jest skończone. Bo przez sam jego widok coś zaczyna dziać się z moim ciałem. Więc przelewam to wszystko w mój taniec, starając się rozwiać to pożądanie, bolesną potrzebę. Kiedy przy mojej scenie tworzy się tłum, tracę z pola widzenia Harrisona. Ale wiem, że wciąż tutaj jest. Wyczuwam go w zelektryzowanym powietrzu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 67

Po skończeniu zmiany okazuje się, że mam cztery prywatne tańce, a kiedy wchodzą przez drzwi i nie widzę nigdzie Harrisona, czuję rozczarowanie. Przedostatni jest wyglądający na azjatę facet, z plamistą cerą i prawą powieką opadającą na oko. Patrzy na mnie w sposób, który cholernie mnie przeraża. - Pan Chang jest VIPem, Sam. – mówi Nora po tym, jak wpuszcza go do środka. – Daj mu to, za co płaci. Patrzę na nią z szeroko otwartymi oczami i mamroczę: - A za co płaci? Przewraca oczami. - Po prostu daj z siebie wszystko. – mówi i zamyka drzwi. Co jest, kurwa? Facet osiada na kanapie, a ja tańczę bez patrzenia na niego. W głowie liczę piosenki, żeby kontrolować upływ czasu, a kiedy leci czwarta piosenka, zaczynam czuć się trochę lepiej. Wciąż mnie przeraża, ale gdyby chciał coś zrobić, to wydaje mi się, że już by to zrobił. Więc kiedy pod koniec piątej piosenki wstaje i podchodzi do radia, wyłączając muzykę, trochę panikuję. Cofam się w kierunku drzwi, żeby mieć łatwy do klamki. - Zdejmij górę. – mówi lekko wzburzonym akcentem. Tylko tyle mi wystarczy, żebym wypadła za drzwi. Nora właśnie wychodzi z garderoby, kiedy do niej docieram. Popycham ją z powrotem do środka i zamykam za nami drzwi. - Ten koleś chciał, żebym się rozebrała. Wypuszcza z płuc powolny oddech. - Zajmę się tym. Zaczekaj tutaj. Po tym, jak Nora wychodzi, opadam na drzwi od przebieralni, ale kiedy słyszę głos Bena, lekko je uchylam i wyglądam na korytarz. Widzę, jak popycha Azjatę do swojego biura. - Zakończmy to, zanim wypłyniesz. – mówi, zanim drzwi się za nimi zamykają. Zamykam drzwi i siadam na kanapie. Nadal został mi jeszcze jeden prywatny taniec i jeśli to nie będzie Harrison, to zamierzam skrzywdzić tego biednego drania. Nora wtyka głowę przez szparę w drzwiach. -Wszystko gotowe. Pójdę po twojego następnego klienta. Poprawiam na szybko swój makijaż, po czym przemierzam korytarz i wchodzę do pokoju dla vipów. Podchodzę do radia i ponownie włączam muzykę. - Cześć, Sam. Okręcam się na pięcie i patrzę, jak Harrison zamyka drzwi. Przygląda mi się, włócząc powolnym spojrzeniem po moim ciele, zanim unosi wzrok do mojej twarzy. Drżę, kiedy głową wskazuję na sofę. Tłumaczenie: marika1311

Strona 68

- Usiądź. Dzisiaj dla ciebie zatańczę. Bierze swoje piwo i podchodzi do kanapy, na której siada, a ja w tym samym czasie pogłaśniam muzykę. Zamykam na chwilę oczy, starając się uspokoić adrenalinę pędzącą w moich żyłach, po czym zaczynam do rytmu kołysać biodrami. Wplątuję palce we włosy i pozwalam swojemu ciału pulsować zgodnie z rytmem, ale nie odwracam się do niego twarzą, dopóki nie mam pod kontrolą fali pożądania. Czuję elektryczność w powietrzu, a kiedy się obracam, widzę, że Harrison ma ręce rozłożone na oparciach kanapy i ściska w dłoniach fałdy obicia, jakby musiał podtrzymać się w pozycji siedzącej. Tańcząc, podchodzę bliżej i zatrzymuję się tuż przed nim, delikatnie przebiegając dłonią w dół po swoim ciele. Widzę, że wstrzymuje oddech, kiedy wślizguję palce pod pasek szortów. Zamykam oczy i kręcę biodrami, wyobrażając sobie, że siedzę okrakiem na jego kolanach i kołyszę się przy jego ciele. Nagradza mnie niskim jękiem, który słyszę ponad muzyką. Przesuwam dłońmi po moim skąpym kostiumie, dotykając wszystkich miejsc, gdzie chciałabym poczuć jego dłonie. Jestem tak pogrążona w swojej fantazji, że nie wiem nawet, kiedy kończy się czas, dopóki muzyka nagle nie milknie. Obracam się i widzę, że drzwi są otwarte, a Nora stoi przy radiu. - Powiedziałam, że czas minął! – Łapie mnie za ramię i wyciąga za drzwi. Tuż przed tym, jak te się zamykają, widzę, jak Harrison robi głęboki wydech i opiera głowę o kanapę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 69

Rozdział dziesiąty Łapię się kurczowo każdego rozproszenia uwagi, więc kiedy następnego dnia Izzy dzwoni i zaprasza mnie na oglądanie filmów, sugeruję nawet podwójny seans. Jesteśmy w trakcie drugiego – nowego Star Treka – kiedy trąca mnie kolanem. - Jest seksowniejszy niż on? – pyta, pokazując brodą na ekran, gdzie Chris Pine i jego cudowne, niebieskie oczy pożerają nas żywcem. - Tak. Otwiera szerzej oczy, które świecą jasno w przymglonym świetle. - Och, dziewczyno! Musisz spróbować. Zapadam się głębiej na swoim miejscu i gapię się na ekran. - A co, jeśli powie nie? - Czy ty siebie widziałaś? Nie odmówi ci. - Dopiero co się z kimś rozstał. - No i co? Spoglądam na nią. - I to… że nie chcę być jego odskocznią. - Czemu nie? Przecież nie liczysz na to, że poślubisz tego faceta. To tylko mały numerek. Zastanawiam się nad tym i zdaję sobie sprawę, że Izzy ma rację. - Więc sądzisz, że powinnam tak po prostu zaprosić go na randkę, czy coś w tym stylu? - Nie myśl za dużo, Sam. Jeśli przyjdzie dziś wieczorem do klubu, to powiedz mu po prostu, że po twojej zmianie chcesz go zabrać do domu. I tyle. To takie proste. - Brzmisz tak, jakbyś już to kiedyś robiła. Uśmiecha się, odwracając do ekranu i wiem, że mam rację.

***

Kiedy docieramy do „Benny’ego”, Izzy pomaga mi w garderobie z moimi butami, bo ręce tak mi się trzęsą, że sama nie jestem w stanie tego zrobić. - Wyluzuj. – mówi, kładąc dłoń na mojej ręce. – Zgodzi się. Pozwalam jej odsunąć swoje ręce od butów i opieram się o kanapę. Tłumaczenie: marika1311

Strona 70

- Powie „nie”. - Więc będzie kretynem. – mówi, szarpiąc za moje sznurowadła. – Ale jeśli go pragniesz, nigdy nie dowiesz się, czy on też tego chce, jeśli nie zapytasz. - Czuję się cholernie głupio. – mamroczę, chowając płonącą twarz w dłoniach. Kończy zaplatać moje buty i klepie mnie w nogę. - Jesteście dorośli. Ben i Nora nie mają do powiedzenia nic w sprawie tego, z kim się spotykasz w swoim wolnym czasie. Nie ma powodu, żebyś tego nie robiła, a mogę postawić połowę swoich napiwków, że ci nie odmówi. Zerkam na nią pomiędzy palcami. - Tak sądzisz? Uśmiecha się do mnie szeroko. - Ja to wiem. - Więc czemu nie postawisz na to wszystkich napiwków? – Wybucha śmiechem, a ja znowu chowam twarz w dłoniach. – Och, Boże. – jęczę. – Nie mogę uwierzyć, że to zrobię. Łapie mnie za rękę i ciągnie za nią, podnosząc mnie. - Czas na przedstawienie, dziewczyno. Kiedy wychodzimy z garderoby, Nora stoi już w korytarzu. - Ruszajcie się. Spóźniacie się! Popycha nas korytarzem w kierunku naszych scen, a kiedy wstępuję na swoją, pierwszą rzeczą, jaką robię – jak zawsze – to rozglądanie się za nim w tłumie. Tylko chwilę zajmuje mi zauważenie go, blisko baru, opierającego się o barierkę oddzielającą półpiętro od parteru. Wygląda na tak zrelaksowanego i pewnego siebie, że odstaje od reszty klientów. Kiwa na mnie swoim piwem i uśmiecha się, kiedy widzi, że się na niego patrzę. Zlizuję ślinę z mojej dolnej wargi i obserwuję, jak Harrison przygląda mi się na scenie. Z każdą kończącą się piosenką zyskuję więcej pewności siebie, kiedy on wydaje się ledwie zauważać kobiety krążące wokół niego. Nawet kiedy jedna z nich praktycznie podaje mu się na tacy, on ją zbywa, nie odrywając ode mnie wzroku nawet na chwilę. Czuję, jak jego oczy za mną podążają, delikatnie mnie pieszcząc, kiedy tańczę tylko dla niego. - Dziewczyno! – woła mnie Nora pomiędzy piosenkami, a ja zdaję sobie sprawę, że całkowicie zatraciłam się w swoich fantazjach. Wydaje się, że weszłam na scenę dopiero parę minut temu. To nie może być już koniec mojej trzygodzinnej zmiany. Obracam się i widzę ją przy drzwiach, spoglądającą na mnie zza kurtyny i wołającą mnie do siebie palcem. Łapię kilka ostatnich napiwków, którymi faceci wymachują pod moją sceną, a Jen przechodzi obok mnie, by zająć moje miejsce, kiedy Nora bierze mnie za łokieć i wyciąga za próg. - Zrobiłam coś nie tak? – pytam, obawiając się, że może usłyszała coś o moim planie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 71

Nie rozluźnia uścisku na mojej ręce, kiedy maszeruje w kierunku biura, ciągnąc mnie za sobą, a mój żołądek zwija się w bolesny supeł, dopóki Nora się do mnie szeroko nie uśmiecha. - Och, zrobiłaś coś bardzo na tak. Masz pięć prywatnych tańców. Musiałam cię ściągnąć wcześniej ze sceny, żebyś zdążyła zadowolić wszystkich twoich fanów przed zamknięciem klubu. – Ale potem mnie puszcza i unosi swój notatnik, wskazując końcówką długopisu na ostatnie nazwisko: Harrison Yates. – On znowu płaci za godzinę. Jeśli coś się dzieje między waszą dwójką, lepiej utrzymaj to poza klubem. Przewracam oczami i staram się zachowywać normalnie, ale moje serce szaleje. - Przestrzegam zasad, Nora. Przysięgam. Po jednym na raz, wprowadza do pokoju dla vipów pierwszą czwórkę, a ja dla nich tańczę. Trzymam się tej gry, pamiętając, że każda upływająca minuta zbliża mnie do mojego celu. Dwie godziny później, kiedy do środka wchodzi Harrison, mogę myśleć tylko o tym, co chcę mu zrobić; co zamierzam mu zrobić. Nora rzuca mi znaczące spojrzenie i zamyka za nami drzwi. Harrison pożera mnie oczami. - Nie jestem pewny, czy podoba mi się dzielenie się tobą z tyloma innymi facetami. – mówi, podchodząc bliżej. Powiedz to, pouczam się. Nie stchórzysz. - Znam sposób, w który możesz mieć mnie tylko dla siebie. Przechyla pytająco głowę, a coś rozbłyskuje w jego oczach. - Gdzie się zatrzymałeś? – pytam, panując nad tym, by mój głos nie zadrżał. - W hotelu. - Zabierz mnie ze sobą. – Serce wali mi w piersi i ledwo mogę oddychać, ale jakoś udaje mi się to powiedzieć. Ale kiedy na jego twarzy pojawia się grymas, mam ochotę wczołgać się pod kamień i zdechnąć. - Sam… jeden z członków z ekipy zostaje dziś ze mną w moim pokoju. Cofam się do drzwi, zażenowana. - Jeśli nie chcesz… - Ale tylko tyle mogę powiedzieć, bo wtedy Harrison mi przerywa, wplątując dłoń w moje włosy i wpijając się w moje usta. Jego pocałunek nie jest delikatny. Jest wygłodniały i natarczywy. Brutalny, gorący i wściekły. Jest w nim taka desperacja, że sama cierpię przez jego pragnienie. Jego język przedziera się pomiędzy moimi wargami, a ja otwieram je szerzej, pozwalając mu mnie wziąć i smakować. Ale po chwili wypuszcza mnie z objęć i zatacza się do tyłu, jakbym go poparzyła. - Przepraszam. Ja tylko… - Przebiega dłońmi po włosach i spuszcza wzrok. – Sprawiasz, że wariuję. Nie mogę spójnie myśleć, kiedy jestem obok ciebie. - Nie chcę, żebyś myślał. Tłumaczenie: marika1311

Strona 72

Unosi wzrok i na mnie spogląda, kiedy się do niego zbliżam. Jego oczy płoną z pożądania, kiedy kładę dłonie na jego klatce piersiowej, a potem głaszczę jego ramiona. - Co z zasadami? – pyta bez tchu. - Pieprzyć je. – Popycham go do tyłu, aż siada na kanapie, po czym sama siadam okrakiem na jego kolanach. Jego dłonie ślizgają się po krągłościach mojego ciała i sprawia tym, że każde zakończenie nerwowe w moim ciele staje w ogniu. - Kiedy jestem tu z tobą, prawie mógłbym zapomnieć, że istnieje reszta świata. Wiem, że ma na myśli swoją byłą narzeczoną i moje serce galopuje mi w piersi. Chcę, by o niej zapomniał. I wiem, jak to zrobić. Kołyszę biodrami, przyciskając się do wypukłości w jego spodniach i zaczynam rozpinać mu koszulę. Kiedy wszystkie guziki są już rozpięte, odsuwam na bok poły koszuli i odchylam się, podziwiając widok. Jego ciało jest niesamowite: szczupłe i umięśnione. Po lewej stronie tułowia ma wytatuowany czarny tribal, który ciągnie się od paska jeansów do piersi i znika za koszulką. Pochylam się i namiętnie go całuję. Na początku się waha, ale po chwili jego język władczo wdziera się w moje usta. Jego palce ślizgają się po cienkim materiale mojej kamizelki, wzdłuż moich żeber, sprawiając, że czuję, jak napinają mi się sutki, a na skórze występuje gęsia skórka. Spowalnia ruchy, kiedy palcami dotyka boku moich piersi, ale przesuwam się na jego kolanach, jednocześnie wpychając mu w ręce moje piersi i przyciskając się do jego wzwodu, napierając mocno na tkaninę jeansów. - Boże, Sam. – dyszy. – Jesteś kurewsko fenomenalna. Pożądanie w jego głosie sprawia, że krew się we mnie gotuje i staję się odważniejsza. Odchylam się do tyłu i powoli rozpinam trzy guziki mojej kamizelki. Jego usta są rozchylone, a oczy lekko przymrużone, kiedy mnie obserwuje, pozornie zamarły w miejscu. Unoszę jego dłonie i kładę je na swoich piersiach, zaczynając ponownie się na nim poruszać. Harrison zamyka oczy, a głowa opada mu do tyłu. - Sam. – jęczy, a w jego głosie rozbrzmiewa czysta zwierzęca potrzeba, choć nie mogę w nim nie zauważyć również cienia rozpaczy. - Zapomnij o niej. – szepcę mu do ucha. – Odeszła. A ja jestem tu. Jego jabłko Adama podskakuje, kiedy ciężko przełyka ślinę. Przebiegam ustami i językiem po jego gardle, aż do zakrzywienia szczęki, a mu wyrywa się jęk. W następnej sekundzie całuje mnie tak, jakbym była jego początkiem i końcem. Jedną dłonią ściska mój sutek, a drugą kładzie na tyłku i przyciąga mocno do swojej erekcji. Zaczyna kołysać pode mną biodrami, odnajdując swój rytm, a ja poruszam się na nim, nie mogąc przestać jęczeć, kiedy jego nacisk na moją łechtaczkę sprawia, że doznania przelewają się przeze mnie falą. Łapie mnie za biodra, przyśpieszając nasze tempo, a ja ciężko dyszę, kiedy wszystkie nerwy w moim ciele wibrują. Ale wtedy Harrison przerywa nasz Tłumaczenie: marika1311

Strona 73

pocałunek i zasysa gwałtowny oddech, jęcząc, jakby toczył ze sobą wewnętrzną walkę. Odrzuca głowę do tyłu, na oparcie kanapy, kiedy palcami śledzę linie jego tatuaży. Jego klatka piersiowa unosi się szybko, kiedy walczy o oddech. - Co my tu robimy, Sam? – dyszy. Kiedy patrzę w te niebieskie oczy, mam ochotę wczołgać się do jego duszy i tam zamieszkać. - Cokolwiek chcesz. – Przysuwam się do niego i całuję głęboko, przebiegając palcami w dół, po mięśniach jego brzucha, aż do krawędzi jego spodni. – Wszystko. Jęczy, głęboko w piersi, a ten dźwięk sprawia, że wszystko w moim kroczu się zaciska. - Uprawiałabyś ze mną seks? Tutaj? – pyta. - Zrobiłabym to z tobą gdziekolwiek. To jest cholernie sprzeczne z zasadami Bena, ale teraz nie ma już odwrotu. Jestem podminowana i nie będę usatysfakcjonowana, dopóki nie dostanę tego, czego chcę. Serce obija mi się o pierś, kiedy sięgam do zamka jego spodni i go rozpinam. Łapie mnie za nadgarstek, kiedy zaczynam wsuwać dłoń pod pasek jego bokserek. Jego oczy płoną jasno w przyćmionym świetle. - Muszę mieć to jasno postawione, Sam. Prosisz mnie, żebym uprawiał z tobą seks. Teraz. Przyciskam się do niego. - Tak. – szepcę mu do ucha. Łapie mnie za ręce, delikatnie od siebie odsuwając, a coś smutnego miga w jego oczach, kiedy mi się przygląda. Wstrzymuję oddech, po części obawiając się, że się rozmyślił, a po części bojąc się tego, że nie. Nie mogę uwierzyć, że to robię, ale eksploduję, jeśli zaraz nie będę go miała. Unosi dłoń, obejmując palcami mój podbródek i kciukiem dotyka delikatnie moich spuchniętych ust. Rozwieram wargi, a kiedy chwytam między zęby jego palec i przesuwam po nim językiem, wzdycha i lekko przymyka oczy. Spuszcza dłoń i znowu na mnie patrzy, oczami szukając czegoś na mojej twarzy, zanim powoli obniża mnie na kanapę. Staje na nogach, sięgając do tylnej kieszeni i wyciągając swój portfel. Zabezpieczenie. Jestem tak nakręcona, że nawet o tym nie pomyślałam. Czuję dreszcze rozchodzące się po moim ciele, które zmieniają się w gęsią skórkę i ledwo mogę oddychać. To jest to. Naprawdę to zrobimy. Ale Harrison jedną ręką zapina zamek spodni, drugą rozkłada portfel, w którym błyska coś mosiężnego, a w jego oczach coś się pojawia. Żal? Ból? Tłumaczenie: marika1311

Strona 74

Przebiega dłonią po twarzy i zamyka oczy, przez kilka uderzeń mojego pędzącego serca po prostu tak stojąc, ciężko oddychając i nic nie mówiąc. Siedzę nieruchomo, niepewna, co się dzieje, aż w końcu on otwiera jednocześnie i oczy, i usta. - Samantho West, jesteś aresztowana za nagabywanie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 75

Rozdział jedenasty - Masz prawo zachować milczenie. Wszystko, co powiesz, może być użyte przeciwko tobie w sądzie… - Harrison milknie, biorąc głęboki oddech. – Sam? Słuchasz mnie? To jest ważne. I wtedy zdaję sobie sprawę, że po prostu siedzę w bezruchu, z szeroko otwartymi ustami, wgapiając się w niego. - Co…? – Tylko tyle jestem w stanie powiedzieć. Czuję się całkowicie zdezorientowana, jakbym zasnęła w połowie odcinka Prawa i porządku, a ten by mi się przyśnił. Marszczy czoło, kiedy walczy z odruchem, by obniżyć wzrok na moją rozpiętą kamizelkę. - Ubieraj się, Sam. Oboje zapinamy swoje guziki, a Harrison nadal przedstawia mi moje prawa. Kiedy kończy, jestem już ubrana, ale nie słyszałam nic z tego, co powiedział, przez buczenie w moich uszach. Kiedy zdaję sobie sprawę z powagi tego, co się dzieje, światła zaczynają migać mi przed oczami, a pisk w uszach staje się jeszcze głośniejszy. Wstaję z sofy, a sekundę później, nie bardzo wiedząc, jak to się stało, znajduję się na podłodze. - Cholera! – mamrocze Harrison, upadając obok mnie. – Sam? – Potrząsa mną lekko. – Sam, powiedz coś. Jego głos dociera do mnie z dystansu, kiedy mówi coś jeszcze, ale nie słyszę konkretnych słów. Stopniowo dochodzę do siebie, a kiedy otwieram oczy, widzę, że się nade mną pochyla i trzyma mnie w ramionach. Unoszę dłoń do jego twarzy, a jego wzrok nieco łagodnieje. Wtedy go policzkuję. Mocno. Puszcza mnie, kiedy jego głowa odskakuje w lewo. - Sukinsyn! – Staję na równych nogach i od razu czuję ponowne zawroty głowy. Opadam na kanapę, a moja głowa wiruje. – Jesteś gliną? Pociera dłonią twarz i wstaje. - Pracuję dla DEA16. Trybiki w moim umyśle podskakują, kiedy próbuję to zrozumieć. Czuję się niemile zaskoczona i zdradzona, co jest śmieszne, biorąc pod uwagę, że ledwie znam Harrisona, ale nie mogę powstrzymać rozdarcia w głębi duszy, kiedy wszystko wskakuje na swoje miejsce. - Ty pieprzony draniu. – warczę. – To po to było to wszystko? Żebyś mógł mnie aresztować? DEA (Drug Enforcement Administration) – Administracja Legalnego Obrotu Lekarstw (rządowa agencja amerykańska zajmująca się kontrolą obrotu lekarstwami oraz walką z narkotykami) 16

Tłumaczenie: marika1311

Strona 76

Zbliża się do mnie o krok. - Sam, tu nie chodzi o ciebie. - O, serio? Bo mogłabym przysiąść, że powiedziałeś, że to ja zostaję aresztowana. Zaciska mocno szczękę. - To wszystko cię ominie, jeśli będziesz współpracować. Wtedy przypominam sobie to, co powiedziała Nora podczas mojego pierwszego wieczoru w klubie. Gliniarze zawsze węszą na zewnątrz, szukając powodów, by zamknąć „Benny’ego”. - Niech cię szlag! - Rozumiesz swoje prawa? – Staje przede mną i sięga po moją rękę. – Sam? Wyszarpuję dłoń z jego uścisku i zakrywam nią swoją twarz, nagle czując obrzydzenie przez ten sam dotyk, który wprawiał moją skórę w drżenie niecałe pięć minut temu. - Ty skurwysynie. – mamroczę, bardziej do siebie niż do niego. Harrison wyciąga z kieszeni telefon. - Gotowe. – mówi, po czym chowa go z powrotem. – Sam, musisz mi powiedzieć, czy rozumiesz swoje prawa. - Tak. – mamroczę w swoje dłonie. - Przykro mi, Sam. – Ton jego głosu jest cichy i miękki, i wiem, że stoi tuż przede mną. Wciąż na niego nie patrzę. Mam ochotę ciskać gromami. Mam ochotę krzyczeć. Więc kiedy z moich ust wychodzi: - Wiesz, że nie jestem dziwką. – i zamiast wściekle, brzmi to całkowicie żałośnie, z klęską, to zaczynam pałać nienawiścią do samej siebie. W ciszy, która następuje po tym stwierdzeniu, słychać, jak dźwięki na zewnątrz się zmieniają. Zwyczajny szum paplaniny z klubu zostaje zastąpiony krzykiem, potem wrzaskami i nagłym wyłączeniem muzyki. Słychać jeszcze więcej krzyków, tuż za drzwiami, po czym drzwi z hukiem się otwierają. Unoszę głowę i widzę czarnoskórego faceta z ogoloną głową, wyglądającego na ponad czterdzieści lat, wchodzącego do środka, z wyciągniętą bronią. Sięga za siebie i z paska odpina parę kajdanek, po czym rzuca je do Harrisona. - Masz tutaj wszystko pod kontrolą? - Arroyo i jego żona powinni być w biurze po drugiej stronie korytarza. – odpowiada mu Harrison, wskazując głową na drzwi naprzeciwko. - Już ich mamy. – mówi facet, wychodząc za próg i rozglądając się po korytarzu. - Kto zbiera dowody? - Jenkins. Harrison wzdycha i spogląda na mnie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 77

- Wstań, Sam. Krzyżuję ręce na piersi i odwracam wzrok, starając się, by na mojej twarzy nie była widoczna panika. Jedyna spójna myśl w mojej głowie brzmi tak, że to musi być pomyłka. To nie może się dziać naprawdę. OBoże,oBoże,oBoże. - Sam, muszę… - Nie! – warczę, bo teraz jedyną rzeczą, na jaką mam ochotę, to zaduszenie go gołymi rękami. Czuję się brudna, kiedy myślę o jego dłoniach na moim ciele. Jak mogłam tak szybko się w nim zadurzyć? Najpierw Trent, teraz Harrison. Co jest ze mną, do cholery, nie tak, że nie umiem odczytywać intencji mężczyzn? Patrzy na mnie przez dłuższy moment, coś w jego lodowatym wzroku staje się nieznośnie intensywne. Ale kiedy myślę, że zaraz będę musiała oderwać od niego spojrzenie, on okręca się na pięcie i rusza w stronę drzwi, rzucając po drodze kajdanki drugiemu facetowi. - Możesz się tym zająć, Cooper? Ja upewnię się, czy Jenkins nie pozbywa się dowodów. I tak po prostu wychodzi. Cooper podchodzi do mnie i gapi się na mnie, poruszając kajdankami w dłoni. - Jeśli zrobisz tak, jak ci powiedziano, to pójdzie znacznie łatwiej. - Pierdol się. – buczę, nie ruszając się z miejsca. Przewraca oczami. - Bardzo oryginalnie. Czy nasz Casanova nie powiedział ci przypadkiem o twoim prawie do zachowania milczenia? - Tak. Zaczynam gorączkowo oddychać, kiedy panika bierze nade mną kontrolę. W korytarzu za Cooperem, widzę gliny, chodzące w tą i we w tą. Wielki facet, którego rozpoznaję z klubu, mający jedną z największych głów, jaką kiedykolwiek widziałam, zatrzymuje się w progu. Ma ubraną bluzkę i jeansy, ale teraz ma też przy pasku pistolet. Cooper marszczy brwi. - Co jest, Jenkins? Myślałem, że zajmujesz się dowodami. - Montgomery tam jest. To ona jest naszym świadkiem? – pyta, wskazując na mnie swoim ogromnym podbródkiem. - Właśnie tak. – odpowiada Cooper, odsuwając się. Podskakuję, kiedy Jenkins klaszcze swoimi gigantycznymi łapami. - Załadujmy ją do wozu. Gapię się na Coopera. - Więc jestem świadkiem, czy dziwką? Bo już się pogubiłam. Tłumaczenie: marika1311

Strona 78

- Jedno i drugie. – odpowiada, łapiąc mnie za ramiona. – Chodź ze mną, Jezebel17. W głowie mi wiruje, kiedy Cooper podciąga mnie do góry i zapina kajdanki na moich nadgarstkach. Kiedy ciągnie mnie przez korytarz, nie mogę się powstrzymać, by nie spojrzeć do biura Bena. Harrison stoi tyłem, przy biurku Bena. Obraca głowę, a nasze spojrzenia na chwilę się krzyżują, kiedy podnosi jakąś teczkę i wrzuca ją do kartonu. Lód w jego niebieskich oczach różni się teraz diametralnie od tych ciepłych toni, jakie w nich miał, kiedy mnie całował tylko kilka minut temu. I to wtedy wiem to z pewnością. To wszystko oznacza, że to koniec. Wszystko, co czułam, było oparte na kłamstwie. Kiedy w zeszłym roku straciłam zarówno Lexie, jak i Trenta, nie otwierałam się właściwie przed nikim. Katie wiedziała, co się stało, co jest oczywiste, bo przyjaźni się jednocześnie ze mną i z Lexie, ale nigdy nie zwierzyłam jej się z tego, jak bardzo mnie to dobiło. Nigdy też nie rozmawiałam o tym z Jonathanem. Trzymałam to w sobie, bo głupio było mi o tym rozmawiać. Ale czułam, że przed Harrisonem mogłabym się otworzyć. Czułam, że coś nas łączy. Fatalny błąd. Wstyd i zdrada uderzają we mnie jak rozpędzony pociąg, a ja zamieram. Potykam się, kiedy Cooper prowadzi mnie przez drzwi do klubu. Stawia mnie na nogi, szarpiąc za moje ramię. Kiedy łapię równowagę i się rozglądam, widzę, że światła są zapalone, a klub prawie pusty, z wyjątkiem policjantów i facetów w jeansach i koszulach, z pistoletami na biodrach. Krzyk przebija się przez niski warkot i zauważam, jak trzech policjantów przyszpila Wielkiego Pete’a do ściany. Kiedy przechodzimy przez pomieszczenie do głównych drzwi, widzę Brittany, Izzy i Jen, wciąż w kostiumach, siedzące przy stoliku blisko głównej sceny, z kilkoma facetami w niebieskich koszulach. Brittany unosi wzrok i się na mnie gapi. Izzy podąża za jej wzrokiem do miejsca, gdzie Cooper, zdecydowanie nie delikatnie, popycha mnie w kierunku wyjścia. Wykrzywia się i jestem pewna, że widzę współczucie w jej oczach. Cholera. Cooper zaciąga mnie do czarnego samochodu stojącego w alejce i kładąc dłoń na mojej głowie, popycha mnie w dół i wpycha do auta. Jenkins siada na miejscu kierowcy. Jedziemy, ale nie mogę się skupić na mijanej okolicy na tyle, by wiedzieć albo przejmować się tym, dokąd zmierzamy. Zamykam oczy i przechylam się tak, że leżę na boku. Chcę umrzeć. Naprawdę jestem zbyt głupia, by żyć. Jestem tak zatopiona w myślach, że nawet nie wiem, ile czasu mija, kiedy samochód się zatrzymuje. Nie siadam. Nawet kiedy Jenkins otwiera drzwi po mojej stronie, nadal leżę w bezruchu. Bo dopiero teraz wszystko do mnie dociera. Zostałam aresztowana za prostytucję. Trybiki w moim mózgu się kręcą, kiedy zastanawiam się, jak wydostać się z tej sytuacji tak, by nikt się o tym nie dowiedział. Mama.

17

Postać biblijna, symbol kobiety bez skrupułów, rozwiązłej, zdeprawowanej.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 79

Czuję ścisk w żołądku na myśl o tym, że mogłaby się o tym dowiedzieć. Wyrzuciła mnie z domu, bo myślała, że jestem popieprzona, a ja jej to właśnie udowodniłam, teraz, idąc do więzienia. Koszmar. - Chodź, Jezebel. – mówi Cooper, popychając mnie w udo. Podciągam się do pozycji siedzącej i widzę, że jesteśmy na parkingu. - Kim, do cholery, jest Jezebel? Rzuca mi cyniczny uśmieszek, kiedy, ciągnąc mnie za ramię, wyciąga mnie z auta. - Biblijnym sukubem. Używała seksu, by uwodzić mężczyzn i ich zabijać. - Świetnie. Jenkins idzie za nami, kiedy Cooper prowadzi mnie korytarzem. Przykłada swój identyfikator do czujnika i drzwi do holu otwierają się z kliknięciem. Jenkins przechodzi obok nas i naciska przycisk windy. Środkowe drzwi się otwierają i wchodzimy do środka, a kiedy ponownie się otwierają, Cooper bierze mnie za ramię i przykłada identyfikator do czytnika przy szklanych drzwiach, na których, wielkimi, złotymi literami, pisze AGENCJA LEGALNEGO OBROTU LEKARSTWAMI STANÓW ZJEDNOCZONYCH. Prowadzi mnie do recepcji, z biurkiem i kilkoma krzesłami. Jedyną osobą przy biurku, teraz, w środku nocy, jest umundurowany ochroniarz. Idziemy w kierunku drzwi na prawo od biurka. - Kiedy agent specjalny Montgomery przyjdzie, powiedz mu, że jesteśmy w pokoju przesłuchań numer trzy. – mówi Cooper do strażnika, kiedy go mijamy. Maszerujemy korytarzem i zatrzymujemy się przy drzwiach, gdzie ten znowu skanuje swój identyfikator. Te otwierają się z kliknięciem i Cooper wprowadza mnie do małego pomieszczenia z metalowym stołem i czterema krzesłami. Z brzegu stoi statyw z kamerą. Sadza mnie na krześle, na które skierowana jest kamera i odpina mi kajdanki. - Zaraz wrócę. – mówi do mnie. Wymyka się na korytarz, a Jenkins opiera się o drzwi, wbijając we mnie spojrzenie. Składam dłonie pod stołem, żeby nie widział, jak się trzęsą, bo mam wrażenie, że ten facet jest jak pitbull i potrafi wyczuć mój strach, a jeśli mu się uda, to rzuci się do mojej szyi. - To ty jesteś „złym gliną”? Zadowolony z siebie uśmieszek rozprzestrzenia się na jego ogromniastej twarzy. - Jestem twoim najgorszym koszmarem. Daj mi pięć minut, a wyśpiewasz wszystko. Wydaje im się, że co ja wiem? Otwieram usta, żeby powiedzieć Jenkinsowi, że nie mam czego wyśpiewywać, ale po chwili je zamykam. Może, jak długo będą myśleć, że wiem coś, czego oni nie wiedzą, będę mogła to jakoś wykorzystać. Przybieram najbardziej odważną postawę, na jaką mnie stać, pomimo trzęsących się dłoni. - Niczego wam nie powiem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 80

Klamka grzechocze, kiedy ktoś z drugiej strony na nią chwyta, ale Jenkins nie odsuwa się, by tą osobę wpuścić. Czuję ukłucie paniki. Tak, on zdecydowanie jest „złym gliną”. - Jenkins! – krzyczy zirytowany Cooper zza drzwi. – Odsuń swój tyłek i mnie wpuść! Jenkins przesuwa się na bok, rzucając mi groźny uśmiech, a Cooper wchodzi do środka z grubą teczką, notatnikiem i Ipadem. - Co tu się, do cholery, dzieje? – pyta. - Tylko się upewniam, że się rozumiemy. – stwierdza Jenkins, siadając na krześle blisko kamery. Cooper siada na krześle naprzeciw mnie i przez chwilę przegląda zawartość teczki. - Więc, to dość prosta procedura. – mówi, unosząc wzrok. – Powiedz nam to, co chcemy wiedzieć, a to wszystko cię ominie. Nie zrób tego, a spędzisz trochę czasu w więzieniu. - Czego ode mnie chcecie? Nie jestem dziwką. Nie zrobiłam… nie zrobiłam niczego złego. Nie powinno mnie tutaj nawet być! – Gryzę się w język, kiedy zaczynam brzmieć na trochę stukniętą. Jenkins prycha śmiechem, a potem mamrocze: - Po prostu współpracuj i zobaczymy, do czego nas to doprowadzi. Cooper wzdycha. - Może zaczniemy od łatwych rzeczy? Twoje pełne imię i nazwisko…? Opieram się ciężko o stół, wplątując ręce we włosy i używając dłoni, by podtrzymać moją pulsującą bólem głowę. - Samantha West. W moim głosie rozbrzmiewa totalna klęska, a Jenkins uśmiecha się cynicznie, bębniąc o stół swoimi wielkimi palcami. Cooper podnosi na mnie wzrok znad notatnika, w którym pisze. - Drugie imię? - Erin. Zapisuje to. - I jak długo pracujesz dla Bena Arroyo? - Dwa tygodnie. Długopis w dłoni Coopera wylatuje w powietrze, uderzając o stół przede mną, a on unosi na mnie wzrok. - Co? Przełykam ciężko ślinę. - Co co? - Pracujesz w „Benny’m” tylko dwa tygodnie? – pyta, zirytowany. Tłumaczenie: marika1311

Strona 81

- Tak. Opiera łokieć o stół i pociera dłonią twarz w znużonym geście. - Chryste, Blake. Coś ty sobie myślał? – mamrocze. - Wiedziałem, że to spieprzy. – szydzi Jenkins. – Nie wiem, dlaczego Navarro myślała, że musi zatrudnić tego świętoszkowatego idiotę z LA, skoro ja mogłem to zrobić lepiej. Cooper odsuwa rękę od twarzy i na mnie patrzy. - Zamknij się, Jenkins. Jenkins uderza dłońmi o stół, aż podskakuję. - Jeśli Arroyo wyjdzie z tego przez Montgomery’ego, to przysięgam, że oderwę mu tego fałszywego fiuta i wepchnę mu go do gardła. - Jenkins – przerywa mu Cooper, ostrzegawczym tonem. – może pójdziesz sprawdzić, czy Blake jest w biurze? Wstaje, odpychając się od stołu i maszeruje do drzwi, mamrocząc pod nosem coś, czego do końca nie mogę zrozumieć, poza tym, że to wciąż ma coś wspólnego z tym Montgomerym i jego fiutem. - Okej. – mówi Cooper, otwierając teczkę. – Na początek. Czy kiedykolwiek widziałaś nielegalne substancje na terenie klubu? - Nie. Spogląda mi w oczy. - Jesteś pewna? - Jestem. Jego spojrzenie twardnieje. - Czy kiedykolwiek słyszałaś coś o jakiś transakcjach między Arroyo lub jego żoną i innymi tancerkami? - Nie. Zaciska usta w wąską linię i kciukiem przesuwa kilka kartek, po czym wyciąga jedną z nich i obraca ją w moją stronę. - Więc, tak jak już to wiesz, to jest Ben Arroyo. – mówi, wskazując końcówką długopisu na róg kartki. Strona jest kolażem niepozorowanych zdjęć różnych mężczyzn, a ten, na którego wskazuje Cooper, to Ben. W tym kadrze stoi na chodniku przed „Benny’m” i rozmawia z Marcusem. Kiwam głową. - Na tych zdjęciach są jego znani współpracownicy. – stwierdza, machając dłonią na resztę strony. – Czy któryś z nich wygląda dla ciebie znajomo? - Co, jeśli powiem, że tak? – pytam, wiedząc, że jeśli tak zrobię, to byłoby kłamstwo. - To wtedy ja zobaczę, co mogę dla ciebie zrobić, żeby to wszystko cię obeszło. Tłumaczenie: marika1311

Strona 82

- A jeśli powiem, że nie? Wzrusza ramionami. - Wtedy nie będę mógł zrobić nic, żeby ci pomóc. Zostaniesz zatrzymana aż do przesłuchania, a potem będziesz miała rozprawę. Biorę głęboki oddech, a potem uważniej przyglądam się zdjęciom. - Nigdy nie widziałam… - Ale milknę, kiedy spostrzegam znajomą twarz na środku strony. To ten facet, który flirtował z Norą. Ten, przez którego Ben tak się spiął. - Rozpoznajesz kogoś? – pyta w tym samym momencie, kiedy drzwi za mną otwierają się. - Montgomery jest w biurze. – mówi Jenkins. – Ale jest na linii z agentką specjalną Navarro. Cooper go ignoruje, przysuwając zdjęcia bliżej mnie. - Który z nich, Jezebel? - Żaden. Powiedziałam, że pracuję tam dopiero od dwóch tygodni. Nic nie wiem. I nie jestem prostytutką. Harrison Yates jest manipulującym dupkiem. Możesz tam zapisać „wpędzenie w pułapkę”? Cooper tylko na mnie patrzy, ale Jenkins wybucha śmiechem. - Harrison Yates. – powtarza z głośnym śmiechem. – Równie dobrze może nazywać się pieprzonym księciem z bajki. Spoglądam to na niego, to na Coopera, zdezorientowana. Cooper rzuca mu gniewne spojrzenie, po czym przenosi wzrok na mnie. - Zapewnienie przestępcy możliwości do popełnienia przestępstwa nie jest rozważane jako wpędzenie w pułapkę. Myślę o naszych wszystkich spotkaniach. Powiedział mi, że chciał mnie dotknąć. Jestem prawie pewna, że to on pierwszy mnie pocałował. Czy to wystarczy? Na samo to wspomnienie, czuję gęsią skórkę, serce mi przyśpiesza, a oddech staje się płytki. Cienka warstwa potu pokrywa całe moje ciało. Kurwa. Jak to możliwe, że wciąż go pragnę? Drzwi za mkną otwierają się z kliknięciem i nie muszę nawet się odwracać, żeby przekonać się, że to Harrison, zupełnie jakby moje myśli go wezwały. - Znalazłeś coś? – pyta Cooper, spoglądając ponad moim ramieniem. - Zespół dowodowy teraz to przegląda. Mam nadzieję, że do rana coś znajdziemy. – Rozbrzmiewa głos przypominający płynny miód, sprawiając, że drżę i mam ochotę podciąć sobie nadgarstki. – Jak idzie tutaj? Cooper odchyla się na swoim krześle. - Wybacz mi na chwilę, Jezebel. – Patrzy za mną tam, gdzie stoi Harrison. – Muszę porozmawiać na korytarzu z agentem Montgomerym.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 83

- Nie mów na mnie Jezebel. – burczę, ale nie odwracam się, kiedy mija mnie w drodze do drzwi. Nie mogę patrzeć na Harrisona. Moja reakcja na samą jego obecność w tym samym pomieszczeniu jest nie do przyjęcia, i to nawet bez widzenia go. Nie pozwolę mu zobaczyć, że nadal na mnie wpływa. - Twój chłopak nie wygląda na zbyt uprzejmego. – mówi do mnie Jenkins z sarkastycznym uśmieszkiem po tym, jak drzwi się zamykają, a ja zdaję sobie sprawę, że Harrison musiał wyjść na zewnątrz z Cooperem i tym Montgomerym, którego Jenkins wydaje się tak nienawidzić. - To nie jest mój chłopak. – mówię, odwracając się. Nie ma tu nikogo oprócz nas. Za drzwi słychać stłumione głosy, z tego, co rozpoznaję, Coopera i Harrisona. Chwilę później drzwi się otwierają i krzesło obok mnie skrzypi. Nie patrzę, jak Harrison na nim siada, ale czuję na sobie jego wzrok. Cooper siada naprzeciw mnie i kładzie na stole moją torebkę. - To twoja torba? – pyta. Kiwam głową. Sięga do środka i wyciąga mój telefon. - A to twój telefon? - Mogę go dostać? – pytam, wyciągając dłoń. Obraca go w dłoni i patrzy na ekran. - Ciekawe, czego byśmy się dowiedzieli, gdybyśmy przejrzeli twoje wiadomości? – rozmyśla na głos. Myślę o tym przez chwilę i zdaję sobie sprawę, że nie ma tam nic obciążającego. Nawet nie pisałam z nikim o Harrisonie. - Setki sprośnych wiadomości od mojego przyjaciela, Jonathana; kilka rozmów z Katie i Izzy; i przypuszczam, że gdybyś zabrnął odpowiednio daleko, znalazłoby się też pełno list zadań do zrobienia od mojej matki. - Nic od Bena Arroyo? - To nie tak, że jesteśmy przyjaciółmi, czy coś. Odkłada telefon na stół. - Jezebel właśnie mówiła mi, że rozpoznała kogoś na tej kartce. – mówi Cooper do Harrisona, znowu przesuwając stronę w moim kierunku. Wypuszczam zirytowany oddech i zwieszam głowę. - Nie. Właściwie, gdyby twoja pamięć nie była tak wybiórcza, to pamiętałbyś, że powiedziałam, że niczego nie wiem. Pamiętałbyś także, że powiedziałam, byś nie nazywał mnie Jezebel. - Sam. – odzywa się Harrison, zbyt blisko mojego ucha. – Jeśli będziesz z nami współpracowała, wszystko pójdzie o wiele łatwiej. Obracam się ku niemu i widzę, że opiera łokcie o kolana. Jest tak blisko mnie, że czuję ciepło jego skóry, więc odsuwam się od niego razem z krzesłem. Ale przez Tłumaczenie: marika1311

Strona 84

niego znowu rozpala się we mnie ognisko strachu, gniewu i zdrady. Cyklon chaosu rozdziera mnie od środka ostrym końcem, którym mam ochotę go zadźgać. - Wiesz co? Pierdol się. - Twoja dziewczyna jest trochę wkurzona, Montgomery. – szydzi Jenkins. – Można by pomyśleć, że potrzebujesz trochę pomocy z twoimi umiejętnościami randkowymi. Harrison zerka na Jenkinsa, ale ja wciąż staram się przetrawić to, co właśnie usłyszałam. On nazwał Harrisona Montgomerym. Kiedy wszystko wskakuje na swoje miejsce, podskakuję, odpychając od siebie krzesło. Wbijam spojrzenie w Harrisona. - Kim ty tak właściwie jesteś, do jasnej cholery?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 85

Rozdział dwunasty Harrison… czy ktokolwiek to jest, wstaje i podnosi moje przewrócone krzesło. Następnie staje przede mną i spogląda na mnie tym lodowatym spojrzeniem. - Agent specjalny Blake Montgomery, jednostka LA, Administracja Legalnego Obrotu Lekarstw. - Harrison Yates. – podśmiewuje się Jenkins. Czuję ulgę, kiedy Harrison/Blake przenosi spojrzenie na niego. Jego głos staje się tak ostry, jak potłuczone szkło. - To była przykrywka nałożona przez agentkę specjalną Navarro. Chociaż upewnię się, by dotarło do niej twoje zdanie na ten temat. Jenkins dławi się swoim śmiechem, nagle wyglądając, jakby połknął kanarka. Cooper spogląda to na jednego, to na drugiego. - Możecie dokończyć swoją kłótnię, jak już nie będziemy mieli świadka do przesłuchania, panowie? Siadam i parskam śmiechem. Przenosi na mnie wzrok, który bynajmniej nie jest miły. - Chcesz się z nami czymś podzielić? – pyta, wyraźnie wyglądając, jakby miał dość tego cyrku. Wzruszam ramionami. - Po prostu nie widzę tu żadnych „panów”. Tylko kilku napalonych kolesiów kłócących się o to, kto obmaca dziewczynę. - Wszystko jasne. – mamrocze, pocierając dłonią czoło. Miałam nadzieję, że wkurzę tym Harrisona/Blake’a, ale nic w jego dokuczliwie pustej twarzy nie drga ani odrobinę. - Podejrzaną zostawię tobie. – mówi do Coopera, ignorując parsknięcie Jenkinsa. – Jakbyś mnie potrzebował, będę w dowodowym. – Zaszczyca mnie jednym spojrzeniem, kiedy odwraca się do drzwi i chociaż nienawidzę przez to siebie, nie mogę powstrzymać mrowienia rozchodzącego się po moim ciele, kiedy nasze oczy się spotykają. Ale on pozostaje niewzruszony. Żadnego pęknięcia w tym lodowatym pancerzu. – Ktoś powinien dać jej jakieś ubrania. – dodaje. Potem wychodzi. Dopiero wtedy zdaję sobie sprawę, że wciąż mam na sobie przebranie z klubu. Krzyżuję ramiona, zakrywając swój nagi brzuch. - Mogę zadzwonić do kogoś, żeby przywiózł mi jakieś ubrania? - Kiedy dostaniemy to, czego chcemy. – odpowiada Cooper, przesuwając ku mnie kartkę ze zdjęciami. – Więc, który? - Chcę adwokata. Spuszcza głowę, pokonany. Tłumaczenie: marika1311

Strona 86

- To będzie długa noc.

*** Okazuje się, że nie potrzebuję ubrań. DEA miało dla mnie coś specjalnego. Szary kombinezon, który mógłby pełnić również funkcję worka na ziemniaki. Kiedy Cooper w końcu wyprowadził mnie z pokoju przesłuchań, był już świt. Zaprowadził mnie do celi zatrzymań, która okazała się po prostu kolejnym, białym pomieszczeniem. Ale tutaj, zamiast stołu i krzeseł, stoi łóżko polowe. I jest też okno. Oglądałam, jak nad miastem wschodziło słońce, po czym położyłam się na łóżku i zamknęłam oczy, a moje ciało płonęło ostatnimi porcjami adrenaliny. Spałam może przez godzinę. Drzwi otwierają się z kliknięciem i do środka wchodzi Cooper. Ma napiętą twarz i wygląda tak, jakby nie spał od trzech tygodni. - Wyglądasz do dupy. – stwierdzam, chociaż sama przez jakiś czas nie przeglądałam się w lustrze, więc też raczej nie wyglądam idealnie. Naprawdę nie powinnam go oceniać. Na stoliku stojącym blisko drzwi stawia kubek z kawą oraz coś w opakowaniu z McDonalda. - Twój adwokat przyjedzie w ciągu godziny. – mówi, ignorując mój komentarz. - Dzięki Bogu. Zerka na mnie i jasne jest, że gram na jego ostatnich nerwach. - Zjedz, jeśli chcesz, a potem pokażemy ci, gdzie możesz się umyć. - Dobra. Kiwa głową i znika za drzwiami. Połączenie mojego głodu kofeinowego i burczącego żołądka sprawia, że zwlekam się z łóżka. Osuszam kubek z kawą i odwijam opakowanie z jedzeniem i moim oczom ukazuje się kanapka z jajkiem, którą pochłaniam. Właśnie oblizuje palcem, kiedy drzwi znowu się otwierają. Nastawiam się na Coopera, ale do środka wchodzi kobieta, wyglądają na prawie trzydzieści lat, z długimi czarnymi włosami zaplecionymi w ciasny kok z tyłu głowy. I jest w ciąży, pod tą niebieską tuniką zdecydowanie jest dziecko. - Jeśli chcesz wziąć prysznic, zabiorę cię do łazienki. – mówi. Zbieram na kupkę moje śmieci i ona je bierze, kiedy wychodzę za nią za drzwi. - Jestem agentką specjalną Nichols. – mówi do mnie, prowadząc mnie korytarzem. – Jeśli czegoś potrzebujesz, zwracaj się do mnie. - Muszę obudzić się z tego koszmaru. – burczę. Zerka na mnie ponad ramieniem. Tłumaczenie: marika1311

Strona 87

- W tym ci nie pomogę. - Gdzie jest Cooper? – pytam. - Z zespołem, w pomieszczeniu dowodowym. Zespół. Harrison jest z nimi? Harrison nie istnieje, przypominam sobie, czując żółć rosnącą w moim gardle. Facet, którego pragnęłam, był wytworem mojej wyobraźni. Fałszywy. Każde drzwi, które mijamy, mają czytnik i kiedy Nichols przykłada swój identyfikator do jednych z nich i je otwiera, moim oczom ukazuje się mała łazienka, włącznie z prysznicem. - W prysznicu jest szampon i mydło, a tam są ręczniki, nowa szczoteczka do zębów i pasta. – mówi, wskazując głową na półkę nad zlewem. – Nie śpiesz się i zapukaj, kiedy skończysz. Będę tuż obok. – Zamyka drzwi i słyszę, jak przesuwa zasuwkę. Odsuwam szklane drzwi i odkręcam wodę, po czym wyskakuję z kombinezonu. Kiedy staję pod strumieniem, woda jest super gorąca, ale nie schładzam jej. Tkwię pod nią przez długi czas, kiedy obija się o moją skórę, parząc ją i lekko mnie rozluźniając. Kiedy już myję siebie i włosy, wysuszam ciało i ponownie zakładam kombinezon. Przez chwilę próbuję rozczesać grzebieniem swoje grube włosy, po czym poddaję się i chwytam za nową szczoteczkę, zrywając z niej opakowanie. Spoglądam na swoją różową twarz, kiedy myję zęby. Bez scenicznego makijażu, wyglądam na młodszą. O wiele młodszą. I przestraszoną. Odrywam wzrok od swojego spojrzenia, kiedy widzę, jak moja twarz się marszczy i spluwam do zlewu. Nie będę płakać. Ale kiedy opieram dłonie o umywalkę, i tak to robię. Łzy toczą się po moich rzęsach i spływają do zlewu. Kładę na nim łokcie i pozwalam im przez chwilę płynąć, a potem biorę kilka głębokich, uspokajających oddechów i wycieram rękawami oczy. Idę do drzwi, bez ponownego patrzenia w taflę lustra. Kiedy pukam i drzwi się otwierają, moje serce zamiera, a elektryczny impuls przebiega po moim kręgosłupie. Nie spodziewałam się Blake’a. Spuszczam głowę. Nigdy nie widział mnie bez warstw scenicznego makijażu i nagle czuję się bez niego zbyt odsłonięta. Zbyt bezbronna. - Gdzie agentka Nichols? - Gdzieś indziej. – odpowiada, a ton jego głosu jest równie bezbarwny, jak wyraz jego twarzy. Nie mówiąc nic więcej, prowadzi mnie do pomieszczenia i przykłada do skanera swój identyfikator, po czym otwiera drzwi. Przy stole siedzi siwowłosa kobieta, ubrana w ciemnografitowy kostium. Unosi wzrok i mnie widzi, a jej głos jest głęboki i miękki, kiedy mówi do telefonu: - Muszę kończyć, ale sprawdzę to później. Wkłada komórkę do swojej teczki leżącej na stole, a wyciąga z niej teczkę, po czym wstaje i wyciąga dłoń w moją stronę. - Jestem Yvonne Grantham, twój adwokat z urzędu. Ty musisz być Samantha. Tłumaczenie: marika1311

Strona 88

- Sam. – mówię, potrząsając jej dłonią. Spogląda na Blake’a spod przymrużonych powiek. - Możesz już wyjść. Moje spięte wnętrzności rozluźniają się i od razu wiem, że mogę jej ufać. Blake patrzy to na nią, to na mnie. - Mamy do niej kilka pytań. – mówi przez zaciśnięte zęby, najwyraźniej niezadowolony z tego, że kazano mu wyjść. - Będą musiały poczekać, aż dowiem się, czy w ogóle dostaniecie sprawę przeciwko mojej klientce, agencie. – odpowiada mu tonem nieznoszącym sprzeciwu. Rzuca jej nienawistne spojrzenie, po czym wychodzi na korytarz i zamyka za sobą drzwi. - To jest bardzo nietypowe. – mówi Yvonne, siadając na swoim miejscu i pokazując, bym zrobiła to samo. – Nie mogłam znaleźć żadnej innej sprawy, kiedy DEA aresztowało kogoś za nagabywanie. Zazwyczaj zostawiają to dla lokalnej policji. - Wrobił mnie. Nie zrobiłam niczego złego. – wyrzucam z siebie, machając dłonią w stronę drzwi. - On? – pyta, otwierając szerzej oczy. – To on cię aresztował? Kiwam głową. - Przyszedł do „Benny’ego” w noc, kiedy zaczęłam pracować i usiadł przy mojej scenie, potem tej samej nocy i kolejnej zapłacił za mój taniec w pokoju dla vipów. Był taki wylewny i powiedział mi… - Wróć. – przerywa mi, zapisując coś w swoim notatniku. – Co masz na myśli mówiąc, że „był taki wylewny”? Wiercę się na krześle. - Powiedział, że chciał mnie dotknąć… i tak jakby mu na to pozwoliłam. - A czy w którymś momencie tego całego… dotykania, przedstawił się jako agent federalny? - Nie, nigdy. – odpowiadam, potrząsając stanowczo głową. – A przynajmniej nie do momentu, kiedy wyciągnął swoją odznakę i mnie aresztował. - Więc, porozmawiajmy o tym. – mówi, odrywając wzrok od notatnika i patrząc na mnie. – Nie ujawnili jeszcze, czy istnieją jakieś taśmy, więc powiedz mi, co się tam wydarzyło? Świeże ukłucie paniki sprawia, że zamieram. - Taśmy? Kiwa głową. - Mało prawdopodobne jest, żeby agent, który cię zatrzymał, miał na sobie podsłuch, bo nie mogą w sądzie federalnym oskarżać cię o nagabywanie, a w Kalifornii istnieje prawo o obopólnej zgodzie. Jeśli nagrali cię bez twojej wiedzy, to Tłumaczenie: marika1311

Strona 89

mogłoby być podstawą do tego, by cię zwolnić i oni to wiedzą. Ale federalni nie zawsze przywiązują wagę do prawa stanowego, więc to możliwe. Wyobrażam sobie ciało Blake’a, kiedy rozchyliłam jego koszulę: wzory wytatuowane na wyrzeźbionej perfekcji. - Nie widziałam żadnego podsłuchu. - Byłby ukryty pod jego ubraniem. – Przegląda jakieś papiery w teczce, ale przestaje na widok mojej miny, na której, jestem pewna, widać coś pomiędzy umartwieniem, a rozgoryczeniem. – Jak daleko to zaszło, Sam? – pyta ostrożnie. - Um… tylko… nie zbyt daleko, ale widziałam jego klatkę piersiową. Nic na niej nie było. Zaciska usta w linię. - Więc opowiedz mi to na tyle szczegółowo, na ile jesteś w stanie. Biorę głęboki oddech. - Zamówił mój prywatny taniec i… - Kurwa. – Flirtowaliśmy od kliku dni, i w ogóle, w końcu powiedziałam mu, że chcę wrócić z nim do jego hotelu. - Czy kiedykolwiek prosiłaś o pieniądze w zamian za akt seksualny? – pyta, niewzruszona moim przyznaniem się do tego. - Nie! – Wbijam paznokcie w kolana. – To znaczy… nie zgodził się na to, żebym poszła z nim do hotelu, bo powiedział, że ktoś inny jest z nim w pokoju. A potem, jakoś wyszło tak, że się całowaliśmy i tak jakby zaczęłam ściągać z niego ubrania… Znowu unosi wzrok znad notatnika i patrzy prosto na mnie. - W klubie? Twarz mi płonie. - Tak. W pokoju dla vipów. Ale nigdy nie prosiłam o pieniądze. - Jak działają te prywatne tańce? Jest w to wliczona opłata? - Tak. – Przełykam ślinę. – Dwieście dolarów za pół godziny. On zapłacił za godzinę. Cóż, więc chyba jednak prosiłam o pieniądze. Zwieszam głowę i wykrzywiam twarz w grymasie. - I zapytał cię o seks? Żołądek mi się skręca i przysięgam, że zaraz się porzygam. - Nie dosłownie, ale całował mnie… i wiedziałam, że tego chciał… jeśli wiesz, co mam na myśli. Długopis w jej dłoni przestaje się poruszać i unosi na mnie wzrok. - Więc było jasne, że zapłacił za twoje usługi. - Tak. - I o ile ci było wiadomo, rozumiał, że te usługi nie zawierały aktów seksualnych?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 90

Panika zaczyna zaciemniać mój umysł, wykręcając moje myśli w pokrętną zbieraninę. - Powiedziałam mu, że nie może mnie dotykać. Jest zasada trzech metrów. Zapisuje kolejną notatkę. - Czy w którymkolwiek momencie dałaś mu do zrozumienia, że może złamać tę „zasadę trzech metrów”? Pocieram dłonią czoło, a pogłębiające się uczucie w moim żołądku przybiera na sile. - Zmodyfikowałam ją do jednego metra. - Ale nie powiedziałaś mu, że może cię dotykać. - Nie. Powiedział, że chce to zrobić, a ja powiedziałam, że nie może. - A zrobił to? Boże, gorąco tu. Wierzchem dłoni wycieram górną wargę. - Tak. - Kto zainicjował kontakt? Pamiętam tylko jego ciało przyciśnięte do mojego, ale nie mam pewności, jak do tego doszło. - To trochę rozmyte. - Rozmyte. – powtarza. Chcę powiedzieć, że to wina Harrisona, ale szczerze mówiąc tego nie pamiętam. - Nie wiem… to było całkiem wzajemne. Jej twarz nabiera cynicznego wyrazu. - Więc tak po prostu zderzyliście się ze sobą na środku pokoju? - Nie. – Zamykam oczy i wyobrażam sobie pomieszczenie, w którym byliśmy. Stałam przy drzwiach, całkowicie zażenowana tym, co mu przed chwilą zaproponowałam, a on odwrócił mnie i w następnej sekundzie już się całowaliśmy… - Przy drzwiach. On podszedł do mnie. Kiwa głową. - Dobrze. Jeśli zamierzamy iść dalej w tą sprawę z wrabianiem, to nam pomoże. - A co, jeśli to tylko jego słowo przeciw mojemu? Co, jeśli nie mogę tego udowodnić? - Piękną rzeczą w Stanach Zjednoczonych Ameryki, panno West – mówi, zgarniając papiery leżące przed nią i wkładając je do teczki – jest to, że jesteś niewinna, dopóki nie udowodnią ci winy. Ciężar dowodu spoczywa na nich. – Zamyka swoją teczkę. – Zakładam, że nie mają żadnego świadka? Potrząsam głową. - Byliśmy sami. - Nawet jeśli mają taśmy, nie pokażą one bliskości. – Odsuwa swoje krzesło i wstaje. – Nie rozmawiaj z nikim o sprawie bez mojej obecności. Spodziewam się, że wniosą Tłumaczenie: marika1311

Strona 91

twoje oskarżenie na wokandę za dzień lub dwa. Wrócę wcześniej i powiem ci, czego możesz się spodziewać. - Więc… jak to działa? Mogę iść do domu? Opiera dłonie o stół. - Ponieważ nie masz kryminalnej przeszłości, a w przestępstwie nie wydarzyła się przemoc, nie sądzę, żeby trzymali cię tutaj do procesu. Odchylam się na krześle. - Kiedy będę to wiedziała? - Sędzia podejmie decyzję przy stanie oskarżenia. Nagle robi mi się zimno, kiedy krew odpływa z mojej twarzy, ustępując miejsca umartwieniu. - Więc do tego czasu utknę tutaj? – pytam, obejmując się ramionami. Jej twarz przybiera łagodniejszy wyraz. - Pozwól mi z nimi porozmawiać. Zobaczę, co da się zrobić. Odwraca się do drzwi, a kiedy te się za nią zamykają, garbię się na swoim krześle, czując się bardziej samotna niż kiedykolwiek wcześniej.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 92

Rozdział trzynasty W kącie okna jest pajęczyna. Bez pająka. Tylko pajęczyna. Próbowałam wykonać kilka ruchów karate kata, żeby się uspokoić, ale pokój jest taki mały, że prawie skręcam sobie kostkę o łóżko polowe przy pierwszym kopnięciu, więc przez ostatnie trzy godziny obserwowałam, jak ta cholerna pajęczyna kołysze się to w jedną, to w drugą stronę, kiedy poruszał nią klimatyzator. Nie mogę się powstrzymać od ponownego przebiegania w myślach wczorajszego wieczoru w prywatnym pokoju: dreszcz emocji od pocałunków Blake’a, ciepło jego ciała przy moim, dezorientacja, kiedy wyciągnął swoją odznakę. Przetworzyłam każdy szczegół po tysiąc razy, starając się wyłowić oznaki, ze nie był kimś, za kogo się podawał, a które może pominęłam. Jak dotąd nic nie znalazłam – nie ma mowy, bym mogła tego uniknąć. Przysięgam na Boga, że jestem gotowa wygrzebać swoje oko łyżeczką, byleby tylko mój umysł miał coś innego, o czym mógłby myśleć. Nie widziałam mojego adwokata, od kiedy wczoraj rano wyszła, zostawiając mnie w pokoju przesłuchań. Agentka Nichols przyniosła mi jedzenie i kawę, zabrała mnie do łazienki, kiedy tego potrzebowałam. Na tym kończył się zakres moich społecznych interakcji. Więc kiedy wchodzi przez drzwi, z torbą z McDonalda w ręce i ustawia ją na stoliku, zeskakuję z łóżka i wypalam: - Na kiedy masz termin? – tylko po to, żeby jeszcze nie wychodziła. Przykłada rękę do brzucha i spogląda na mnie z ostrożnością. - Za ponad trzy miesiące. Dwudziestego września. Czemu pytasz? - Z ciekawości. – Lub z desperacji. – To twoje pierwsze dziecko? Kiwa głową. Sięgam po papierową torbę i wyciągam z niej burgera. - Chcesz trochę frytek? – pytam, posuwając torbę w jej kierunku. Jej nieufny wyraz twarzy zmienia się w grymas. - Dla siebie też kupiłam. Ciągle mam na nie ochotę. – mówi, głaszcząc się po wystającym brzuchu. – Ale mąż nie pozwala mi ich jeść. Mówi, że są szkodliwe dla dziecka. Jesteś moją wymówką, żebym mogła codziennie zaspokoić tę potrzebę. Uśmiecham się, wyciągając jedną frytkę z opakowania i wpychając ją sobie do buzi. - Cieszę się, że mogę pomóc. Zamyka drzwi i podchodzi bliżej, rzucając mi zmartwione spojrzenie. - Wiem, że pewnie wolałabyś zjeść coś innego niż posiłki z McDonalda. Wzruszam ramionami. - Gdybym mogła na kolację dostać kanapkę zamiast burgera, no wiesz, tak dla odmiany… i większą porcję frytek, którą mogę lub nie mogę być w stanie zjeść. Tłumaczenie: marika1311

Strona 93

Uśmiecha się. - Hej… grasz w karty? - Um… nie bardzo. - Jeśli ci się nudzi, mam taką grę dla dwóch osób. Muszę mieć coś do roboty, zanim doprowadzę się do szaleństwa. - Nauczyłabyś mnie? Kiwa głową. - Zaraz wracam. Wraca kilka minut później, z małą, plastikową tablicą i talią kart. Spędzamy większą część następnej godziny na graniu w karty, ale jak właśnie zaczynam łapać, o co w tym chodzi, drzwi otwierają się i Harrison wchodzi do środka z teczką w dłoni. Wygląda na zmęczonego. Nie jest mi przykro z tego powodu. - Chodź ze mną, Sam. - Czemu? – pytam, zerkając to na niego, to na Nichols. - Twój adwokat już jedzie. Serce podskakuje mi w piersi. Wręczam Nichols moje karty i idę za Blake’m korytarzem. Siadamy na krzesłach w pokoju przesłuchań, a Harrison rzuca na stół swoją teczkę. Palcami bębni w jej wierzch i po prostu przygląda mi się tym swoim lodowatym spojrzeniem. Zaczynam się lekko pocić, ale nie odwracam od niego spojrzenia. Zastanawiam się, czy to jest jego wersja „złego gliny”. Przybieram najsilniejszą maskę, na jaką mnie stać, choć jestem pewna, że nie jest wystarczająco silna, ale nie chcę dać mu satysfakcji, że wciąż na mnie działa. Nie chcę pokazywać mu niczego, co czuję. - Możesz używać swojej taktyki zastraszania jak długo tylko chcesz. Nie mam nic do powiedzenia. Unosi jedną brew, a to najbardziej rozwinięta reakcja, jaką od niego otrzymuję od chwili, kiedy zostawił mnie w pokoju dla vipów. - Zastraszam cię? Czuję się jak mysz, dookoła której krąży kot, tuż chwilę przed rzuceniem jej się do gardła. Powinnam była trzymać gębę na kłódkę, więc zrobię to teraz. Godziny później – choć prawdopodobnie mija tylko kilka minut – drzwi się otwierają i do środka wpada Yvonne. Rzuca aktówkę na stół i siada na krześle obok mnie. - Jak cię traktują, Sam? Jest coś, czego potrzebujesz? - Tylko tego, żebyś zabrała mnie stąd, zanim odgryzę sobie ręce i będę próbowała uciec kanałem wentylacyjnym.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 94

Nie mogę odczytać nic z jej wyrazu twarzy i zastanawiam się, czy tą umiejętność muszą nabyć wszyscy prawnicy. Spogląda spod przymrużonych na Blake’a, siedzącego naprzeciw mnie. - Mógłbyś? Wstaje i w drodze do drzwi, kładzie dłoń na moim ramieniu. - Zaczniemy, jak tylko będziesz gotowa. Moja dłoń wędruje do płonącego miejsca, które jego palce zostawiły na moim ramieniu i zmuszam się, by spuścić ją na dół, kiedy on wychodzi z pokoju. Yvonne patrzy na niego, kiedy to robi. - Może się mylę, ale chyba nie jest taki zły? Kiedy to rozważam, zdaję sobie sprawę, jak zło i dobro mogą się zacierać. Chociaż byłam tam tylko dwa tygodnie, naprawdę lubiłam pracować dla Bena. On i Nora traktowali mnie dobrze, dobrze mi płacili i wierzyli we mnie na tyle, by dać mi szansę, nawet jeśli moi właśni rodzice tego nie zrobili. No i Blake. Przyciągnął mnie do niego nie tylko jego wygląd. Był niesamowity: namiętny, mądry, słodki i wrażliwy. Tak, nawet jeśli nigdy nie koncentrował się na mnie, wciąż miałam swoje życie, ale czy on naprawdę mógłby być „złym kolesiem”? - Chyba. Jej twarz przybiera sceptyczny wyraz. - Więc dlaczego dotyka cię tak, jakbyś była cennym ładunkiem? Patrzę na drzwi, a moja dłoń znowu wędruje ku ramieniu. - Nie wiedziałam, że tak zrobił. Przygląda mi się przez dłuższą chwilę, po czym wyciąga iPada ze swojej teczki. - Po pierwsze, twoje postawienie w stan oskarżenia jest jutro i zwróciłam się o to, by od razu po tym odbyło się twoje wstępne przesłuchanie. Kiedy jesteśmy na sali sądowej, to powinno pójść szybko. – mówi, wskazując głową na iPada. – To nie jest proces. Nie dostaniemy szansy, żeby zaprezentować nasze argumenty. Sędzia odczyta oskarżenia przeciwko tobie, a my wyrazimy swoją prośbę. – Przegląda dokumenty. – Zakładam, że nie przyznajemy się do winy? Kiwam głową. - Przeglądałam to, co miałam, a było tego niewiele i wydaje mi się, że obrona za wpędzenie w pułapkę będzie naszą najlepszą opcją. W międzyczasie, jeśli agent specjalny… - zerka na iPada - …Montgomery zrobi cokolwiek niestosownego, chcę, żebyś to udokumentowała. To tylko ci pomoże. Ponownie potakuję. - Szczerze mówiąc, fakt, że całą sprawą jest twoje słowo przeciw słowu agenta, który cię aresztował, oznacza, że prawdopodobnie uzyskają przyśpieszony wyrok, a Tłumaczenie: marika1311

Strona 95

my nie będziemy w stanie zorganizować jakieś obrony do czasu rzeczywistego procesu, ale to może zmusić ich to pokazania większej ilości kart, niż tego chcą. Czuję ścisk w sercu, kiedy dociera do mnie to, co właśnie powiedziała. - Czyli nie ma szans, że jutro się to skończy? Skóra wokół jej oczu lekko się marszczy. - To możliwe, ale nie prawdopodobne. Nie muszą niczego udowadniać. Muszą tylko pokazać sędzi, że mają wystarczająco, by może udowodnić to później. Podpieram głowę dłońmi i masuję obolałe skronie. - Świetnie. - Ale nawet jeśli sędzia podejmie decyzję, by cię zatrzymać, możemy prosić o zwolnienie za kaucją. Nie masz wcześniejszych wykroczeń i mieszkasz tu całe życie, więc ryzyko ucieczki jest minimalne. Myślę, że ustali rozsądną kaucję. Obraz mojej matki wpłacającej za mnie kaucję wystarczy, by mój żołądek zwinął się mocny supeł. Greg powiedział, że nie ma już ochoty wywalać pieniędzy w błoto. Założę się, że tak też rozważyłby moją kaucję. Nie mogę do nich zadzwonić. - A co, jeśli nikt nie będzie mógł jej za mnie wpłacić? - To będzie poręczenie majątkowe, więc będą musieli tylko wykombinować zaliczkę. To nie będzie cała kwota. - Ale… co, jeśli nikt nie będzie miał pieniędzy? Przechyla głowę na bok. - Musisz mieć jakiś przyjaciół lub członków rodziny, którzy znaleźliby kilka tysięcy? Przygryzam wargę. - Wątpię. Opiera się o krzesło, przybierając współczujący wyraz twarzy. - Będę dążyć do tego, byś mogła wyjść za własną kaucją. - Dzięki. - Więc, jeśli chodzi o pytania agentów. Odpowiadaj krótko. Tylko tak lub nie, jeśli to będzie możliwe. Odpowiadaj tylko na to, o co pytają. Sama nie podawaj żadnych informacji. Ale chcemy też, żebyś mówiła szczerze. Jeśli będzie coś, czego nie będziesz pewna, albo wydaje ci się, że to mogłoby cię pogrążyć, skonsultuj się ze mną, zanim odpowiesz. A jeśli powiem ci, żebyś na coś nie odpowiadała, nie rób tego. - Okej. – mówię, czując lekkie zawroty głowy. Jej dłoń jest ciepła, kiedy kładzie ją na mojej. - Będzie dobrze, Sam. Po prostu na nią patrzę, bo nic nie jest w porządku. - Gotowa? - Tak. Tłumaczenie: marika1311

Strona 96

Wstaje i puka do drzwi. Otwierają się sekundę później i do środka wchodzi Cooper, z Blake’m depczącym mu po piętach. Siadają naprzeciw mnie i Yvonne, a Cooper rzuca na stół swoją teczkę. Wyciąga z kieszeni dyktafon i go włącza. - Agent specjalny Ellis Cooper i agent specjalny Blake Montgomery przesłuchują podejrzaną Samanthę Erin West. Obecny adwokat. – mówi, kiwając głową do Yvonne. Odwzajemnia gest. - Panno West – kontynuuje, otwierając teczkę. – Czy podczas swojego zatrudnienia, widziałaś kiedykolwiek nielegalne substancje na terenie Klubu dla Gentelmanów „Benny”? - Nie. – Chcę dodać, że Harrison pytał, czy mu coś załatwię, ale przypominam sobie, że Yvonne uprzedzała, bym odpowiadała tylko przecząco lub twierdząco. Cooper wyciąga z dokumentów zdjęcia mężczyzn, które pokazywał mi dwa dni temu. - Rozpoznajesz któregokolwiek z tych mężczyzn? - Zarzucasz mojej klientce, że prostytuowała się z nimi? – pyta Yvonne, kładąc dłoń na kartce i popychając ją z powrotem do Coopera. - Nie – odpowiada ten – ale czy którykolwiek z tych mężczyzn, którzy byli na terenie klubu, są istotni dla sprawy, do której zbieramy dowody przeciw Benjaminowi Arroyo, a jeśli twoja klienta jest w stanie pomóc nam w tej sprawie, może uda nam się zredukować lub wycofać jej zarzuty. Yvonne robi grymas. - Więc dokonaliście aresztowania, by z silnej ręki mojej klientki otrzymać informację do sprawy przeciw Arroyo? - Nie. – powtarza Cooper, a Blake zaciska szczękę. - Ale on, po tym, jak mnie zaaresztował, powiedział, że nie chodzi o mnie. – mówię, wytrzymując wzrok Blake’a. - Naprawdę…? – pyta Yvonne, przeciągając samogłoski i zapisując coś w notatniku. – Jestem pewna, że sędzia z chęcią się tego dowie. Blake odchyla się na krześle, a jego oczy nic nie zdradzają, kiedy się na mnie gapi. - Możesz śmiało odpowiedzieć, jeśli potrafisz. – mówi do mnie Yvonne, kiwając głową na kolaż ze zdjęć. Cooper ponownie popycha go w moją stronę. - Który? - Nie rozumiem, czemu miałoby mieć znaczenie to, czy widziałam któregoś z nich. Nie jest tak, że Ben pozwalał mi przesiadywać na jego spotkaniach. Wzrok Coopera staje się bardziej zaostrzony. - Ale fakt, że spotkał się z którymkolwiek z nich, mógłby być znaczący. Pokazuję palcem na faceta, z którym widziałam Norę w gabinecie Bena. - On. Spotkał się z Benem w klubie. - Kiedy? Tłumaczenie: marika1311

Strona 97

Wzruszam ramionami i przenoszę wzrok na Blake’a, którego spojrzenie wciąż jest skierowane na mnie. Jedną rękę opiera na krześle, a kostkę lewej nogi opiera na prawym kolanie, jakbyśmy rozmawiali o finale mistrzostw w futbolu amerykańskim albo o pogodzie, zamiast o mojej przyszłości. Czuję, jak zirytowanie zaczyna rozprzestrzeniać się pod moją skórą, jak swędzenie, którego nie mogę podrapać. - Co to był za dzień, kiedy nie mogłeś utrzymać rąk z dala ode mnie? Piątek tydzień temu? Wytrzymuje moje spojrzenie, bez mrugnięcia. - Dwudziesty szósty. Cooper robi notatkę, po czym odwraca się do mnie. - Co powiedział? - Blake? Coś w stylu „Boże, Sam. Jesteś pewna, że nie mogę cię dotknąć?” Yvonne parska śmiechem, ale Blake nadal jest opanowany. Wyobrażam sobie, jak owijam ręce wokół jego szyi i ściskam. Założę się, że na to by zareagował. Cooper wygląda tak, jakby miał już dość tego pokazu. - Ten facet. – mówi, wskazując palcem na zdjęcie tego gościa, z większą siłą, niż jest to konieczne. – Czy on coś mówił? - Nie. Ale Ben nie wydawał się szczęśliwy, widząc go. Wydaje mi się, że to dlatego, że gość flirtował z Norą. - Ten facet flirtował z żoną Arroyo? – upewnia się Cooper, ponownie wskazując na zdjęcie. Kiwam głową. - Tak. Cooper podnosi kolaż i wskazuje na twarz faceta. - Pogadajmy, Montgomery. – Wskazuje w stronę korytarza, a Blake wychodzi za nim. - To zaczyna nabierać sensu. – mówi Yvonne. – Nie dbają o twój zarzut prostytucji. To było tylko ich dojście do wewnętrznych współpracowników twojego pracodawcy. - Więc, jak to ma mi pomóc? - Po pierwsze, jeśli dostaną coś, co mogą wykorzystać przeciw temu… - zerka na notatnik - …Arroyo, mogą wycofać twoje zarzuty. - Więc powinnam im pomóc? - Pozwól mi dogadać się z nimi na twoją korzyść, zanim dasz im coś więcej, ale mam przeczucie, że tak. Jeśli możesz im pomóc bez obciążania siebie, to powinnaś to zrobić. - Ale ja naprawdę nie wiem nic więcej. Pracowałam tam tylko dwa tygodnie. Posyła mi pierwszy, prawdziwy uśmiech, jaki widziałam na jej twarzy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 98

- To prawie zabawne. – Ale potem jej twarz się rozjaśnia. – Wydają się być dość zainteresowani tym mężczyzną, którego wskazałaś. Jeśli pamiętasz coś jeszcze… - Nie. On wszedł, a Ben poprosił mnie, żebym wyszła. Bębni paznokciem o swój notatnik. - Zobaczę, co mogę z tym zrobić.

***

Pięć godzin później, kiedy maczam w keczupie frytki z McDonalda, Cooper wprowadza Yvonne do mojej celi. Na jej twarzy widzę jednocześnie nadzieję i posępność, a moje serce przyśpiesza. - Tym cię karmią? – pyta, marszcząc brwi i przyglądając się mojej kanapce z kurczakiem. - Jak dotąd, tak. – odpowiadam, odkładając bułkę na bok i wstając z łóżka. Ruchem ręki wskazuje, że powinnam usiąść, więc to robię. Siada obok mnie. - Nastąpił pewien progres. Żołądek zwija mi się w supeł i nagle stwierdzam, że te wszystkie tłuste frytki były bardzo złym pomysłem. - Co się stało? - Ten człowiek, którego wskazałaś? Nazywa się Richard Weber. Przez ostatnich kilka miesięcy był badany przez FBI. Okazało się, że dwanaście dni temu znaleźli go w kontenerze na śmieci za restauracją Tenderloin. Cała krew odpływa z mojej głowy i nagle czuję zawroty głowy. Opieram łokcie o stół i podtrzymuję głowę dłońmi, starając się uspokoić. - O Jezu. - Jesteś pewna, że widziałaś go w klubie Benjamina Arroyo w piątek, dwudziestego szóstego? W tym momencie w ogóle nie potrafię myśleć, ale skupiam się, kopiąc głęboko w pamięci i sobie przypominam. - Zaczęłam tam pracować dwa tygodnie temu w czwartek, więc… - To było następnego wieczoru; drugi prywatny taniec Blake’a, podczas którego pozwoliłam mu podejść bliżej niż na trzy metry. – Tak. To na pewno był dwudziesty szósty. Ściąga usta i kiwa głową. - Poproszą cię, byś ulokowała Richarda Webera w biurze Benjamina Arroyo tamtej nocy. Będą chcieli poznać wszystkie szczegóły, jakie pamiętasz i o której to było godzinie, na tyle dokładnie, na ile możesz to określić. I za to odpuszczą twoje zarzuty. Tłumaczenie: marika1311

Strona 99

A co, jeśli się mylę? Lubię Bena, a oni proszą mnie o to, by pomóc im udowodnić, że kogoś zabił? - Mogę znowu zobaczyć to zdjęcie? Kiwa głową i z kliknięciem otwiera swoją aktówkę. Wyciąga teczkę, a z niej trzy zdjęcia, zdecydowanie różniące się od tego, które pokazywał mi Cooper. I to na pewno jest ten facet. Nagle czuję mdłości. - Co, jeśli nie chcę zeznawać przeciwko Benowi? - Nadal uważam, że możemy cię z tego wydostać przez wpędzenie cię w pułapkę, ale to oznaczałoby proces. A to pojawi się wszędzie w gazetach, co zobaczy mama i Greg, którzy powiedzą: Tak, zawsze wiedzieliśmy, że źle skończy. Dobrze, że wyrzuciliśmy ją z domu, zanim zniszczyła naszych złotych chłopców. Mój żołądek skręca się jeszcze bardziej, powodując ostry ból. Zwieszam głowę między ramiona. - Okej. Zrobię to. - Myślę, że to dobra decyzja, Sam. Z tego, co mogę powiedzieć o twoim byłym pracodawcy, to nie jest on uczciwym człowiekiem. Biorę głęboki oddech i kiwam głową. Głęboko w środku wiem, że to prawda. Zawsze wiedziałam. Ale chciałam, żeby był facetem, jakim wydawał się być, kiedy powiedział mi, że jestem dla niego jak rodzina. Kładzie dłoń na moim kolanie. - Przykro mi, że musisz przez to wszystko przez nich przechodzić. Ale dobra wiadomość jest taka, że jeśli zgodzisz się na ich ofertę, to sądzę, że wieczorem wyślą cię do domu. Uśmiecham się, ale nieszczerze. Bardziej niż czegokolwiek innego, pragnę wrócić do swojego życia, ale nagle nie jestem pewna, czym ono jest lub gdzie należę. Lexie, Trent, mama, tata, Blake, Ben: wszyscy albo ze mnie zrezygnowali, ale mnie zawiedli. Nikt nie okazał się być takim, za jakich ich miałam. - Dzięki.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 100

Rozdział czternasty - Red? Najpierw zastanawiam się, co Jonathan robi w pokoju dla vipów ze mną i Harrisonem. Chwilę mi zajmuje, by otrząsnąć się z resztek snu. Przecieram oczy i odpycham na bok koc. Światło, migając, rozbłyskuje w ciemnym pokoju, a ja siadam i spoglądam na Jonathana zamglonym spojrzeniem, stojącego w progu mojej celi, z plecakiem przewieszonym przez ramię. Cooper wziął ode mnie jego numer i powiedział, że do niego zadzwoni, po tym, jak już przemaglował mój mózg pod kątem wszystkich drobnych szczegółów, jakie mogłam pamiętać z tamtej nocy, poczynając od tego, co martwy koleś miał na sobie ubrane, a kończąc na tym, co powiedział w mojej obecności, a nie powiedział nic. Najwyraźniej, Cooper dotrzymał obietnicy, bo Jonathan tutaj jest. Przestępuje przez próg, a ja wyskakuję z łóżka, prosto w jego ramiona. Wszystko, co chciałabym powiedzieć, zostaje zdławione przez gulę rosnącą w moim gardle. - Kurwa, Red. – mamrocze cicho do mojego ucha, głaszcząc mnie po włosach. – Nie mogę uwierzyć, że przytrafiło ci się takie gówno. Przełykam ciężko ślinę i odrywam się od jego ramienia. - Rozmawiałeś z Benem? Jak bardzo jest wkurzony? Krzywi się lekko. - Złapali go. Może nawet jest gdzieś tutaj. – dodaje, zerkając na drzwi, przy których stoi agentka specjalna Nichols, z rękami złożonymi na wydętym brzuchu. Ściąga z ramienia plecak i mi go wręcza. – Facet, który dzwonił, powiedział, że potrzebujesz ubrań. Biorę od niego torbę. - Dzięki. Która godzina? - Koło dziewiątej. - Chryste, to był długi dzień. – Spoglądam na agentkę Nichols. – Mogę skorzystać z łazienki? Kiwa głową, więc łapię swój ręcznik i podchodzę do drzwi. - Nigdzie nie idź. – mówię do Jonathana. – Zaraz wrócę. Opłukuję twarz wodą, po czym zakładam ubrania, które mi przywiózł: jeden z moich najseksowniejszych kompletów bielizny, dopasowaną, różową bluzkę z Victoria Secret i moje najwygodniejsze jeansy. Pamiętał też o skarpetkach oraz moich zielonych conversach. Naprawdę dobry z niego przyjaciel. Kiedy pukam do drzwi, Nichols je otwiera, a z nią czeka Cooper. Nichols wręcza mi plastikową reklamówkę. Tłumaczenie: marika1311

Strona 101

- To wszystko, z czym tu weszłaś. Zaglądam do środka i widzę swoją torebkę i kostium z klubu, włącznie z butami. Wyciągam torebkę i zakładam ją na ramię, po czym wyławiam z niej swój telefon… który jest całkowicie rozładowany. - Nie macie pewnie ładowarki…? Cooper rzuca mi znaczące spojrzenie, po czym odwraca się i zaczyna mnie prowadzić z powrotem do celi, z Nichols idącą za nami. - Zalecamy, żebyś nikomu nie mówiła o sprawie. – mówi do mnie. – I nie wyjeżdżaj z Bay Area bez uprzedzenia nas o tym. Musisz przyjść do nas w przyszłym tygodniu i złożyć oświadczenie pod przysięgą. Ustalimy termin przez prawników. - Nie boicie się, że wyjadę z kraju? - Nie. Mówi to tak rzeczowo, że mam ochotę udowodnić mu, że się myli. Zaczynam już spiskować, gdzie mogłabym wyjechać. Cancun? Paryż? Może Mars? Zmierzam korytarzem do miejsca, gdzie słyszę niesamowity głos Jonathana, dobiegający zza rogu, kiedy ten śpiewa. Kiedy wchodzę do celi, on leży na moim łóżku polowym, z słuchawkami w uszach i zamkniętymi oczami. Palce ma splecione za głową, a kostkę jednej nogi podpiera o zgięte kolano drugiej i kołysze nogami do czegoś, czego słucha. Wiem, że spędził kilka nocy w więzieniu, tu i tam, ale wygląda na zbyt zrelaksowanego. - Jonathan. – mówię, popychając jego łokieć swoim kolanem. Otwiera oczy i siada. - Och, Red. – mamrocze, a chłopięcy uśmiech rozjaśnia jego twarz, kiedy dokładnie mierzy wzrokiem moje ciało. – Dobrze wybrałem. Seksownie wyglądasz. Przewracam oczami. - Czy możemy chociaż postarać się, żeby się skupić? Zostałam aresztowana. Pociera twarz ramieniem i wstaje z łóżka. - Ale już jest spoko, prawda? Wypuszczają cię? Spoglądam pytająco na Coopera, który opiera się o framugę. - Twoje zarzuty zostały wycofane. Możesz iść. – Jest coś w jego wzroku, co sprawia, że czuję się trochę nieswojo. - Zabierz mnie stąd. – zwracam się do Jonathana. - No raczej. – odpowiada, obejmując mnie ramieniem. Opieram się o niego, kiedy zjeżdżamy windą w dół i ignoruję Coopera, który eskortuje nas do wyjścia. Ale kiedy unoszę wzrok, widzę, jak Blake wchodzi przez frontowe wejście. Zamieram w połowie korytarza, a Jonathan zwalnia razem ze mną. - Wszystko w porządku? – pyta cicho, blisko mojego ucha. Kiwam głową i zmuszam swoje stopy, by znowu się poruszały. Tłumaczenie: marika1311

Strona 102

Cooper odsuwa się, a Blake podchodzi bliżej. - Uważaj na siebie, Sam. - I to wszystko? – pytam. – Tylko tyle masz do powiedzenia? Żadnego „przepraszam, że spieprzyłem ci życie”? Kiwa tylko głową i odsuwa się, a z jego twarzy i oczu nie można nic odczytać. Rzucam mu wściekłe spojrzenie, po czym razem z Jonathanem przepychamy się przez drzwi w ciemną noc. Wychodzi za nami na zewnątrz i obserwuje z przed drzwi, jak przechodzimy przez ulicę. Skupiam się na oddychaniu i zmuszam się, żeby nie oglądać się za siebie, kiedy idziemy i mijamy kilka przecznic, zmierzając do miejsca, w którym zaparkował Jonathan. Lekka mżawka chłodzi moją płonącą skórę, ale to nie wystarczy, by uciszyć zgiełk emocji, przez które w moich oczach pojawiają się łzy, a widok chodnika mi się rozmywa. Potykam się, a Jonathan mnie podtrzymuje, po czym sadza na miejscu w samochodzie. - Wszystko w porządku? – pyta jeszcze raz, kiedy jesteśmy już w środku, sięgając po moją dłoń. - Nie. – odpowiadam, a tamy się otwierają. Całe napięcie, frustracja i strach z ostatnich dwudziestu czterech godzin, wszystko, czego nie chciałam okazywać przed Blake’m, wylewa się ze mnie łzami, których nie umiem powstrzymać. Jonathan przyciąga mnie do swojego ramienia. - Hej, już dobrze. – Głaszcze mnie po włosach i trzyma mocno, dopóki łzy nie zaczynają płynąć spokojniej. - Nie mogę uwierzyć, że to się dzieje. – pochlipuję, pomiędzy czknięciami. - Nigdy bym cię tam nie zabrał, gdybym wiedział, że tak się stanie. Odrywam się od jego ramienia i wycieram łzy. - W co wplątał się Ben, Jonathan? Potrząsa głową. - Naprawdę nie wiem. Myślałem, że chodzi tylko o jakieś drobne narkotyki. - Chcieli, żebym zeznawała przeciwko niemu… i powiedziała, że widziałam w jego biurze faceta, którego, jak sądzą, on zabił. Jęczy cicho i zwiesza głowę. - To wszystko jest takie popieprzone. Unoszę nogi i oplatam rękami kolana. - Byłam taka głupia. Nie mogę uwierzyć, że nie wiedziałam, że Blake jest gliną. Bierze kosmyk moich włosów między swoje palce. - Naprawdę go polubiłaś? Tłumaczenie: marika1311

Strona 103

Kiedy słyszę to pytanie, zdaję sobie sprawę, że znowu płaczę. Przechylam głowę i opieram czoło o kolano. - Przespałabym się z nim tam, w klubie. Chciałam tego. Po prostu nigdy bym nie pomyślała… - milknę, zbyt zawstydzona, by dokończyć zdanie. - To nie twoja wina, że był z wydziału antynarkotykowego, Sam. Bawił się tobą. Facet jest chujem. Nie możesz się tym dołować. Pewnie, że mogę. Zapinam swój pas bezpieczeństwa i włączam radio, w którym jest płyta demo Hell’s Gate i słucham o tym, jak Jonathan śpiewa o pizzy, kiedy on wyciąga z kieszeni telefon. - Ginger nie może się doczekać, aż cię zobaczy. – mówi, przesuwając palcem po ekranie. Wtyka komórkę z powrotem do kieszeni i odjeżdża od krawężnika. Kiedy wjeżdżamy na Bay Bridge, opieram głowę o okno i zamykam oczy. I kiedy adrenalina powoli znika z mojego ciała, próbuję zapomnieć o Blake’u, „Benny’m” i całej reszcie. Chwilę później zdaję sobie sprawę, że się zdrzemnęłam, kiedy słyszę głośny chrzęst, a pas przyszpila mnie do siedzenia. - Co jest, kurwa! Spanikowany pisk Jonathana przegania resztki mojego snu i sprawia, że serce podchodzi mi do gardła. Opieram się dłońmi o deskę rozdzielczą, kiedy przed nami wyskakuje samochód, a Jonathan naciska hamulec. Odrzuca mnie na drzwi furgonetki, kiedy on skręca gwałtownie w lewo, a pisk opon mówi mi, że wpadliśmy w poślizg. Kiedy się obracamy, brzmi to tak, jakby cały świat wokół mnie się rozbijał. Pasy trzymają mnie ciasno w fotelu, ale kiedy spadamy jedną stroną samochodu na ziemię, kamień albo coś innego tłucze szybę, a ja mocno uderzam się w głowę. Czuję się tak, jakbyśmy okręcali się przez wieczność, kiedy furgonetka w końcu osiada, skrzypiąc i piszcząc, w rowie na poboczu autostrady. Syk chłodnicy rozbrzmiewający w nagłej ciszy brzmi jak syk węża. Auto opiera się na boku od strony Jonathana, więc ja wiszę nad nim, spięta swoim pasem. Głowa mi pulsuje, a kiedy się rozglądam, jest ciemno, a moja wizja jest rozmyta. - Jonathan? – skrzeczę. Spoglądam na niego i widzę ciemną plamę rosnącą na jego koszuli. Chwilę mi zajmuje, zanim orientuję się, że to krew. Moja. Ciągłym strumieniem kapie z mojego nosa. - Jonathan! Po prostu tam leży, nieruchomo. - Cholera. – mamroczę, trzęsącymi się dłońmi próbując uwolnić się od spinającego mnie pasa, bezskutecznie. Pulsowanie w mojej prawej skroni, przez wysiłek, zamienia się w rozdzierający ból. Tłumaczenie: marika1311

Strona 104

- Jonathan! Obudź się! Adrenalina wzrasta w moim krwiobiegu, kiedy próbuję zebrać się do kupy. W końcu jestem w stanie poluzować swój pas i spadam na Jonathana. Wrzeszczę, czując przeraźliwy ból w prawym ramieniu, kiedy na nie upadam. Jonathan coś mruczy i otwiera oczy. - Musimy się stąd wydostać! – krzyczę, potrząsając nim. Mruga kilka razy, a potem zdaje sobie sprawę, gdzie jesteśmy. - Kurwa! – jęczy, wyczuwając w ciemności zapięcie swojego pasa. – Co się stało, do chuja? Otwieram zatrzask jego pasa i rozplątuję go, a następnie wstaję i sięgam rękami do drzwi nad nami, krzycząc z bólu w prawym ramieniu. Lewą ręką szarpię za klamkę i próbuję popchnąć drzwi, by je otworzyć, ale są zbyt ciężkie, utknęły, albo coś w tym rodzaju. Gramolę się między siedzeniami do tyłu, a kiedy popycham drzwi, te otwierają się ze skrzypieniem i łomotem. - Chodź! Obraca się i przeczołguje do miejsca, w którym jestem ja. Kładę się na brzuchu i wyślizguję się z furgonetki. Kiedy wstaję, widzę w górze sylwetkę człowieka patrzącego na nas z drogi. - Pomocy! – wołam. Głowa mi pulsuje i przez zamglone spojrzenie widzę błysk czegoś, co ten człowiek trzyma w dłoni. Słyszę trzask, a potem widzę dziurę w drzwiach u moich stóp. Przez sekundę gapię się na faceta, mój mózg nie może zarejestrować tego, co się dzieje. Jonathan wyczołguje się przez drzwi i wciąż leży na brzuchu, kiedy słyszę kolejne dwa łomoty. Skrawek ziemi w pobliżu twarzy Jonathana eksploduje. Stęka, po czym zasysa powietrze w panicznym oddechu. - Kurwa! Padnij, Red! – Łapie mnie za nogi i rzuca mnie w błoto tak, że leżymy za furgonetką. – Chuj do nas strzela!

Tłumaczenie: marika1311

Strona 105

Rozdział piętnasty Rzuca mnie na ziemię za furgonetką, nakrywając mnie swoim ciałem, a ja jestem pewna, że moja głowa właśnie eksplodowała od siły uderzenia. Z drogi rozbrzmiewają krzyki, a mój umysł stara się poskładać do kupy wszystko, co stało się w ciągu ostatnich dziesięciu minut, w taki sposób, by brzmiało to choć odrobinę rozsądnie. Czekam, zdezorientowana, w twarzą wciśniętą w rów, z walącym sercem i Jonathanem leżącym na mnie. Moje oczy przedzierają się przez ciemność, oceniając nasze otoczenie i patrząc na drogę. Tak naprawdę nie ma gdzie uciec. Leżymy w rowie, może dziesięć metrów poniżej drogi, a za nami jest cementowa ściana. A gdybyśmy przebiegli na drugą stronę, ten facet będzie nas doskonale widział. Na drodze nad nami słychać pisk opon. - Sam! Głos Blake’a przecina nocne powietrze, a moje serce zaczyna bić szybciej pod napływem nowej dawki adrenaliny. - Sam! – Słyszę szelest trawy na poboczu drogi. – Sam! Jesteś tu? - Jonathan. – mówię, kręcąc się pod nim, ale ten się nie porusza. – Jonathan, puść mnie. Wyślizguję się spod niego, obracając go na plecy i wtedy zauważam szkarłatną plamę krwi na jego koszulce, poniżej miejsca, gdzie moja krew plami jego ramię. - O Boże! – Czołgam się do końca furgonetki i zauważam Blake’a, ześlizgującego się po krawędzi rowu w naszą stronę. – Blake! Pomóż! Postrzelił Jonathana! Unosi wzrok i mnie dostrzega. - Zostań tam! – W połowie zbiega, w połowie się ześlizguje i zatrzymuje się przede mną. – Krwawisz. - Nic mi nie jest. – mówię, odpychając go. – Ale Jonathan jest ranny. Potrzebuje pomocy! Głos trzęsie mi się tak bardzo, że to nawet nie brzmi jak słowa, ale Blake wydaje się to rozumieć. Okrąża bok furgonetki, wyciągając z kieszeni telefon. - Nacisk bezpośredni. – mówi do mnie, klękając obok Jonathana, zwijając swoją bluzkę nad raną. Klękam obok, kiedy Blake dzwoni po karetkę. - Wydobrzejesz. – mówię do Jonathana, unosząc jego koszulkę, by spojrzeć na ranę. Krwawi z prawego boku, nisko na tułowiu. Przyciskam do niej dłoń i pochylam twarz blisko jego, twarzy, mówiąc mu to, co on powtarzał mi tyle razy. - Mam cię. – Łzy spływają po moich policzkach, kiedy dłonią obejmuję jego szyję i kładę sobie jego głowę na kolanach. – Mam cię, Jonathan. Będzie dobrze. Pomimo tego, że zaczynam czuć zawroty głowy, wciąż do niego mówię i po czasie, który wydaje się być wiecznością, słyszę wycie karetki. Kiedy się zbliżają, schylam Tłumaczenie: marika1311

Strona 106

się, by upewnić się, że wciąż oddycha, przykładając policzek blisko do jego ust i nosa. Czuję na swojej twarzy jego oddech i z ulgą opieram czoło o jego czoło. - Hej, Red. – szepce, dłonią obejmując moją pierś. - Nie umieraj mi tutaj. – mówię. Upiorny uśmieszek wykrzywia jego usta, kiedy jego palce lekko mnie ściskają. Ale wtedy jego ręka opada, a jego oczy znowu się zamykają. Unoszę wzrok i widzę, że Blake się na nas gapi. - Zaraz będą? – pytam. Kiwa głową. Obniżam głowę, opierając twarz o ramię Jonathana i mocniej naciskam na ranę na jego boku. - Zostań ze mną. – szepcę. Słyszę, jak ludzie hałasują i po chwili odciągają mnie od Jonathana. Pozwalam im na to, chociaż tego nie chcę, bo wiem, że potrzebuje więcej, niż ja mogę mu dać. Patrzę, odrętwiała, jak ratownicy kładą go na nosze i przenoszą w górę na drogę. Dopiero, kiedy już go nie ma, zdaję sobie sprawę, że siedzę w ciemności, na ziemi, opierając się o ciało Blake’a. Ostrza światła przecinają ciemność, oświetlając dym wydobywający się z furgonetki. Kiedy światło latarki przebiega po mojej twarzy, ból przeszywa mi głowę, a ja ciężko dyszę. Blake obejmuje mnie ciaśniej. - Potrzebna jest tutaj pomoc! Jego głos, tak blisko mojego ucha, powoduje kolejny skok bólu w mojej czaszce. - Pozwól mi spojrzeć na twoją twarz. – mówi kobieta w mundurze, kucając przy mnie z latarką. - Nic mi nie jest. – mówię, próbując stanąć na nogi, ale mi się to nie udaje. - Nie ruszaj się, Sam. Krwawisz. – mówi Blake i po raz pierwszy słyszę, jak głos mu lekko drży. Spoglądam na niego i, w świetle latarki, widzę, że ma szeroko otwarte oczy, a niebieski lód w nich roztopił się w coś głębszego. Ratowniczka uważa, by nie świecić mi latarką prosto po oczach, kiedy dłonią w rękawiczce przechyla mój prawy policzek. - To może wymagać szwów. – mówi. – Muszę zabrać cię do karetki, żeby bliżej się temu przyjrzeć i sprawdzić, czy masz wstrząs mózgu. - Nic mi nie jest. – powtarzam, głośniej. Mój głos rozbija się w mojej czaszce, powodując kolejną falę bólu. Jęczę i przykładam dłoń do głowy, by to powstrzymać. - Nie jest w porządku. – mówi Blake. – Masz wstrząs mózgu. - Zamknij się, Blake. – odpowiadam, tym razem ciszej, po czym staję na nogach. To cięższe, niż mi się wydawało i od razu się potykam. Blake obejmuje mnie w talii. Tłumaczenie: marika1311

Strona 107

- Pomogę ci wprowadzić ją na górę. – mówi do ratowniczki. Wyszarpuję się z jego uścisku i przysięgam, że ten wysiłek rozrywa mi mózg. Wrzeszczę przez ból w mojej głowie i opadam na kolana, bo nie mogę się dłużej utrzymać na nogach. Ale w następnej sekundzie Blake mnie podnosi, trzymając moją głowę stanowczo przy swojej piersi i wnosi mnie na górę po zboczu. Próbuję protestować, ale ból głowy mnie powstrzymuje i poddaję się, opadając na niego. Wchodzi na ulicę i kładzie mnie na łóżku na kółkach, stojącym obok karetki, a grzmot jej syreny prawie mnie zabija. Chcę przycisnąć dłonie do uszu, ale ręce mam zbyt ciężkie, bym mogła je unieść. Światła świecą mi w twarz i są zbyt jasne, szokują mój mózg. Skomlę i zamykam oczy, kiedy czarny samochód zatrzymuje się obok karetki, a jego światła gasną. - Co z nią? Rozpoznaję głos Coopera i chcę powiedzieć mu, że wszystko ze mną w porządku, ale nie mogę wydobyć z siebie głosu. - Jest dość poobijana. – odpowiada mu Blake. – Dorwałeś go? - Nie. – mówi Cooper. – Zgubiłem go. Lokalni przeszukują obszar. Trzęsę się, kiedy moje łóżko zostaje wciągnięte do karetki. - Gdzie ją zabieracie? – pyta Blake. - Do głównego szpitala. – odpowiada ratowniczka. Nie otwieram oczu, ale światła w karetce, które widzę przez zamknięte powieki, są bolesne. Jęczę, kiedy ratowniczka kciukiem rozchyla moje powieki. - Światło. – mamroczę, próbując przekręcić głowę na bok. Puszcza mnie i sięga po włącznik światła. Błyski przygasają i ból od razu staje się mniejszy. Kiedy sanitariusze przypinają mnie do łóżka, jeden z nich wyciąga z szuflady bandaż i przyciska go mocno do mojej twarzy. Wyrywa mi się jęk, bo czuję na policzku kłujący ból. Ciepła dłoń obejmuje moją. - Wszystko będzie dobrze. – mówi cicho Blake. Musi w to wierzyć, bo słyszę ulgę w jego głosie. - Musi pan wyjść z karetki. – ktoś mówi. – Musimy zawieźć ją do szpitala. - Jadę z wami. – stwierdza Blake. – Wydział DEA. Jest pod aresztem prewencyjnym. Ta sama osoba parska śmiechem. - W takim razem gównianie wykonujecie swoją robotę. Otwieram oczy, a w tym samym czasie Blake pokazuje komuś swoją odznakę. - Nie chcę go tutaj. – Mamroczę, ale moje słowa wychodzą przeinaczone i mam problemy z trzeźwym myśleniem na tyle, że nie mogę sobie przypomnieć, dlaczego. Co się stało? Tłumaczenie: marika1311

Strona 108

Ostatnią rzeczą, jaką widzę, jest Jonathan leżący na ziemi i krwawiący, a potem wszystko staje się czarne. *** Nie mam pojęcia, gdzie jestem, kiedy się budzę, ale wszystko do mnie wraca, kiedy rozglądam się po pomieszczeniu. - Jonathan. – mówię, ale mój głos jest cichy i schrypnięty. - Będzie z nim dobrze. Głos Blake’a to ostatnia rzecz, jakiej się spodziewam, więc kiedy słyszę go blisko swojego ucha, zasysam powietrze, zdumiona. Pokój wiruje, kiedy obracam głowę, by na niego spojrzeć. Siedzi obok mojego łóżka, a jego krótkie włosy o piaskowym odcieniu są przygniecione z jednej strony, w ten seksowny sposób, jakby dopiero co wstał z łóżka. - Co ty tu robisz? - Jesteś pod aresztem prewencyjnym, Sam. - Gdzie jest Jonathan? Kiwa głową w kierunku zamkniętych drzwi. - Po drugiej stronie korytarza. Jest już po operacji i mówią, że jego stan jest stabilny. - Chcę go zobaczyć. – Próbuję podciągnąć się do pozycji siedzącej, ale moja głowa zaczyna pulsować z wysiłku. - Nie ruszaj się. – mówi. Siada z powrotem na krześle i przygląda się mi. – Jak twoja głowa? - Dobrze. Czemu jestem pod aresztem? - Na wypadek, gdyby umknęło to twojej uwadze, to ktoś do ciebie strzelał. Nie wiem, jak się dowiedział, ale Arroyo musi wiedzieć, że zgodziłaś się zeznawać. – Patrzy na mnie nieustępliwym wzrokiem. – Nie rozmawiałaś z nikim o sprawie, co? Mrużę powieki. - Mnie za to winisz? - Tego nie powiedziałem. – stwierdza, potrząsając głową. – Ale jakoś musiał się dowiedzieć. - Powiedziałam tylko Yvonne i… Jonathanowi. - Komu? - Nikomu. Wbija we mnie intensywne spojrzenie. - Nie mogę cię ochraniać, jeśli nie wiem, przed kim mam cię chronić. Tłumaczenie: marika1311

Strona 109

- Powiedziałam Jonathanowi, ale to było tylko kilka minut przed tym, jak zjechaliśmy z drogi. I to go postrzelili, więc sądzę, że szanse, że jest w jakimś wielkim spisku, są minimalne. - Cóż, ktoś najwyraźniej dał znać Arroyo. - Ben jest w więzieniu, tak? Więc jak to mógłby być on? Blake kręci głową. - Arroyo sam rzadko wykonuje brudną robotę, a ma wiele kontaktów. Jeśli zdecyduje, że jesteś zagrożeniem, znajdzie sposób, żeby się ciebie pozbyć. Taki jest wzór. – Zmarszczki na jego czole pogłębiają się, a on spuszcza wzrok. – A ktokolwiek ujawnił informację, musi mieć bezpośredni dostęp, bo w przeciągu kilku minut od twojego wyjścia wiedział, że zostałaś zwolniona. Czuję obronny węzeł rosnący w mojej piersi. - To nie był Jonathan. - Przekonamy się. –Odchyla się na krześle do tyłu, dotykając palcami jednej dłoni palców drugiej. Unoszę dłoń, żeby podrapać się po twarzy i trafiam na gruby bandaż przymocowany do mojego prawego policzka. - Jak nas znalazłeś w tym rowie? - Miałem przeczucie. - Przeczucie? Bierze głęboki oddech i pociera tył karku. - Ludzie, którzy wchodzą w drogę Arroyo, mają tendencję do tego, by zaginąć. – Unosi wzrok. – Albo zostają znalezieni w kontenerach. - Więc wiedziałeś, że będzie mnie ścigał? To dlatego powiedziałeś mi, żebym na siebie uważała? Cień poczucia winy przechodzi po jego twarzy. - Tak tylko mówiąc, nie chciałem, żeby cię wypuścili. Tak długo, jak byłaś w celi, byłaś bezpieczna. Co, jeśli on naprawdę próbował to zrobić? Co, jeśli Ben naprawdę próbował mnie zabić? Czuję się, jakby płuca mi zamarzły i mam trudności z oddychaniem. - Sam, wszystko będzie dobrze. Dopilnuję tego. Jest coś nagłego w nagłej miękkości głosu Blake’a, co ucina moją panikę jak na posunięciem najostrzejszego noża. Gdyby on mnie nie aresztował, nic z tego by się nie wydarzyło. Tłumię panikę i posyłam mu wściekłe spojrzenie. - To twoja wina. Jeśli cokolwiek stanie się Jonathanowi, przysięgam na Boga, że dopilnuję, żeby wszyscy dowiedzieli się, co dokładnie zrobiłeś. Pójdę do każdej gazety, która będzie chciała mnie wysłuchać i opowiem im, jakim dupkiem jesteś, jak mnie wrobiłeś i jak przez ciebie postrzelono mojego przyjaciela. Tłumaczenie: marika1311

Strona 110

Zaciska usta w linię i odrywa spojrzenie od moich oczu. - Przypuszczam, że na to zasługuję. - Wyjdź. Unosi wzrok i na mnie patrzy. - Jeśli tego chcesz. - Chcę móc cofnąć moment, w którym cię poznałam. Chcę z powrotem swoje życie, pracę i przyjaciół. Chcę, żebyś umierał powolną, bolesną śmiercią, tysiąc razy pod rząd. Ale będę musiała zadowolić się chyba tym, żeby nigdy więcej cię już nie oglądać. Krzywi się. - Podoba ci się to, czy nie, to tak jakby ze mną utknęłaś. - Wynoś się! Wstaje i rusza w stronę drzwi, ale zanim przez nie wychodzi, obraca się do mnie, a ten jego delikatny uśmieszek sprawia, że czuję większą złość, niż kiedykolwiek wcześniej. - Cieszę się, że już się lepiej czujesz.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 111

Rozdział szesnasty - Red? Obudź się. Otwieram oczy i patrzę na rozmyty kształt Jonathana. - Co? Jego wizerunek na szpitalnym łóżku wyostrza się, kiedy mogę skupić wzrok i zdaję sobie sprawę, że musiałam zasnąć przy jego łóżku. Minęły trzy dni, odkąd zjechaliśmy z drogi, a w głowie rozjaśniło mi się w końcu na tyle, by mnie poodłączali od aparatur. Ma rozcięciu na prawym policzku mam bandaż, ale okazało się, że szwy nie są potrzebne. Bardziej bolesne są siniaki na prawym ramieniu i żebrach po lewej stronie, gdzie wciskał się we mnie pas bezpieczeństwa, a prawą rękę mam na temblaku, bo mój bark był skręcony. Ale i tak wyszłam na tym wszystkim lepiej, niż Jonathan. Przenosi wzrok do innej części pokoju, a ja spoglądam w tym samym kierunku i zauważam Blake’a, opierającego się o framugę drzwi, z bronią przypiętą do lewego boku. Prostuję się na krześle, a rękawem wycieram strużkę śliny z ust. - Jesteśmy gotowi, by przenieść cię do kryjówki. – mówi rzeczowym tonem. - Jonathana też? Blake patrzy to na mnie, to na niego. - Nie. - Ale… - spoglądam na Jonathana. – Mówiłeś, że myślisz, że to była sprawka Bena. Jonathan otwiera szeroko oczy i obraca się gwałtownie, by na niego spojrzeć. - Serio, stary? Na sekundę Blake napina szczękę, po czym wzrusza ramionami i wbija we mnie wzrok. - Tak długo, jak Jonathan tu jest, ma naszą ochronę. Ale Arroyo nie chodziło o niego, tylko o ciebie. Musimy cię przenieść do bezpiecznego miejsca. Tkwię pod jego intensywnym spojrzeniem, dopóki Jonathan nie splata naszych palców. - Musisz iść. Spoglądam na niego, na łóżku, a potem na Blake’a. - Gdzie to jest? Potrząsa głową. - Nie mogę ci powiedzieć. Jeśli ktokolwiek będzie o tym wiedział – mówi, zerkając na Jonathana – to mijałoby się z celem. Dobija mnie, że Blake wciąż nie ufa Jonathanowi. - A co z moją rodziną… rodzicami? Mogę do nich zadzwonić? Tłumaczenie: marika1311

Strona 112

- Jeśli musisz do kogoś zadzwonić, masz na to teraz kilka minut, zanim pojedziemy. Możesz użyć swojej komórki, ale będziesz musiała ją tutaj zostawić, kiedy będziemy wychodzić. Otwieram szerzej oczy. - Zabierasz mi telefon? Wzrusza ramionami. - Przykro mi. Musimy podjąć wszelkie środki ostrożności. - A co z resztą moich rzeczy? Wszystkie ciuchy mam u Jonathana. - Zajęliśmy się tym. –stwierdza, patrząc mi w oczy, po czym spuszczając wzrok. - Zajmę się twoimi rzeczami, Red. Niedługo wrócisz do domu. – mówi Jonathan. Unosi dłoń i dotyka bandażu na mojej twarzy. – Wspominałem już, jak seksowne są laski z bliznami? Unikałam myślenia o tym. - No pewnie. – Przewracam oczami. – Są wszędzie w magazynach. Oczy mu się świecą, kiedy językiem trąca swój kolczyk w dolnej wardze. - Myślisz, że żartuję? Pokażę ci, jakie to seksowne, jak tylko wstanę z tego pieprzonego łóżka. Znowu przewracam oczami. - Jedno sprawa, Jonathan. Ginger. Uśmiecha się szeroko. - Ona też będzie taką chciała mieć. To będzie coś nowego. Gabinety chirurgów wypełnią się laskami, które będą chciały mieć blizny. Możecie kwestionować jego metody, jak długo chcecie, ale serce Jonathana zawsze znajduje się na prawidłowym miejscu. Ściskam jego dłoń i odwracam się do Blake’a. - Mogę zadzwonić teraz… zanim pojedziemy? - Do kogo tylko chcesz. Tylko proszę, nie podawaj im żadnych szczegółów z sytuacji, w jakiej się znajdujesz. – Kładzie dłoń na klamce. – Potrzebujesz trochę prywatności? Na końcu korytarza jest takie pomieszczenie. - Dasz mi chwilę? Kiwa głową i wychodzi na korytarz. Obejmuję Jonathana jednym ramieniem. Ściska mnie mocno, co powoduje ból w moim zwichniętym barku, ale nie odsuwam się od niego. - Posłuchaj. – mówi mi do ucha, nagle brzmiąc dziwnie poważnie. – Nie sądzę, żeby to naprawdę był Ben, ale zobaczę, czego mogę się dowiedzieć. Jeśli to ja cię w to wplątałem, zamierzam cię z tego wyciągnąć. - W nic mnie nie wplątałeś, dałeś mi tylko pracę. Całkowicie legalną pracę. – dodaję, zerkając w stronę drzwi. Tłumaczenie: marika1311

Strona 113

Rzuca mi zarozumiały pół uśmieszek i szczypie mnie w podbródek. - Nie ma mowy, żeby coś tak seksownego było legalne, Red. Musisz to wiedzieć. – Pochylam się, żeby pocałować go w policzek, a on obejmuje mnie ramieniem. – Wszystko będzie dobrze. – mówi, w moje włosy. - Z tobą też. Odsuwam się i widzę, że ten uśmiecha się szeroko. Zwija dłoń w pięść i wali się po klatce piersiowej, po czym się wykrzywia. - Niezniszczalny, złotko. – Wstaję, a on sięga po moją dłoń. – Pozostań w kontakcie, Red. - Postaram się. – Zaczynam iść w kierunku drzwi, ale drżę, kiedy coś zimnego przetacza się po moim kręgosłupie. Odwracam się do niego. – Jonathan? Szczerzy do mnie zęby. - Zamierzasz mi wyznać swoją dozgonną miłość? Bo ja już to wiem. Uśmiecham się wbrew sobie, ale mój uśmiech słabnie, kiedy strach, którego nie umiem wytłumaczyć, ściska mnie od środka. - Trzymaj się z dala od Bena, okej? Przechyla głowę na bok, pytająco. - Po prostu… proszę. – mamroczę, krzywiąc się, zakłopotana. Nie mam pojęcia, skąd mi się to wzięło, ale… - Mam złe przeczucie. Kiwa powoli głową. Podchodzę do drzwi i zerkam na niego ponad ramieniem, kiedy je otwieram. - I tak, kocham cię. Uśmiecha się szeroko. - Wiem. Kiedy wychodzę na korytarz, Blake na mnie czeka. Unikamy personelu medycznego, pędzącego dookoła z kartami pacjentów i noszami na kółkach, kiedy on prowadzi mnie po szerokim holu do małej sali konferencyjnej. - Pięć minut. – zarządza, zamykając za sobą drzwi. Przez pełną minutę gapię się na telefon, próbując zebrać się na odwagę i zmuszając się, by przestać się trząść, zanim wybieram numer mamy. Kiedy odsyła mnie na pocztę głosową, jestem trochę rozczarowana, ale w większości odczuwam ulgę. - Cześć, mamo. Wiem, że mnie wyrzuciliście i w ogóle… chciałam ci tylko powiedzieć… muszę na trochę wyjechać. Wszystko gra, chciałam ci tylko dać znać, na wypadek, gdybyś dzwoniła na moją komórkę, a ja bym nie odbierała, albo byłaby wyłączona, czy coś. Zadzwonię, jak będę mogła. Rozłączam się i biorę głęboki oddech. Następnie dzwonię do schroniska. - Janice, mówi Sam. – odzywam się, kiedy ta odbiera. – Co z Sabriną? Tłumaczenie: marika1311

Strona 114

- Jest lepiej. – stwierdza. – W końcu rozmawia z innymi mieszkankami. I pytała o ciebie. Serce zaciska mi się w piersi. - Przez jakiś czas nie będę w stanie przyjść. - Coś nie tak, Sam? – pyta, zaniepokojona. - Po prostu… coś się stało i muszę na jakiś czas wyjechać. Ale uściskaj ode mnie Sabrinę, okej? I przekaż, że przyjdę się z nią zobaczyć, jak tylko będę mogła. Naprawdę się cieszę, że lepiej sobie radzi. - Potrzebujesz czegoś… możemy jakoś ci pomóc? - Nikt nie może nic na to poradzić, ale dzięki, Janice. Zadzwonię, kiedy będę mogła, okej? - Muszę powiedzieć, że nieco mnie zmartwiłaś. Możesz chociaż mi powiedzieć, o co chodzi, czy wszystko jest w porządku? Pocieram dłonią czoło. - Będzie w porządku. – zapewniam ją i mam nadzieję, że to nie jest kłamstwo. - No dobrze, Sam. Bądźmy w kontakcie. - Postaram się. Rozłączam się i wybieram numer Izzy, choć nie jestem pewna, czy odbierze. Kiedy ją widziałam ostatni raz, siedziała przy stoliku w „Benny’m” i przepytywała ją policja. Czy ją też aresztowali? - Sam! – krzyczy, kiedy odbiera. – Gdzie jesteś? - Wszystko gra. A jak z tobą? - Próbowałam się do ciebie dodzwonić, od kiedy wyprowadzili cię wtedy z klubu. Jonathan zaginął, a Ginger i chłopacy panikują, nikt nie wie, co się dzieje, a przez zamknięcie klubu, ja nie mogę… - Nic mi nie jest, Izzy. – przerywam jej. – Ale… był wypadek. Jonathan i ja jesteśmy w szpitalu. - O mój Boże. – sapie głośno. – Czy on… a ty… - Jest dobrze, z nim też, ale musi tu trochę zostać. Mnie dzisiaj wypuszczają. - Jak wrócisz do domu? Potrzebujesz pomocy? - Nie wypuszczą mnie od razu do domu. Zalega cisza, kiedy Izzy próbuje to zrozumieć. - Jak to? Mogę jej powiedzieć, że Ben mógł próbować mnie zabić? Nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdybym zrobiła coś, przez co ona też znalazłaby się w niebezpieczeństwie. - Nie mogę powiedzieć więcej, przepraszam. Tłumaczenie: marika1311

Strona 115

- Jesteś pewna, że wszystko gra? – pyta, zmartwiona. - Przysięgam. Możesz dać Ginger znać, że z Jonathanem też wszystko w porządku? - Jasne. – mówi. – Zadzwoń, kiedy będziesz mogła, Sam. Martwię się o ciebie. - Zadzwonię. Muszę kończyć. Następny telefon wykonuję do jedynej przyjaciółki, która mogłaby się przejąć moim zniknięciem z powierzchni ziemi. Jestem w trakcie wyjaśniania Katie, że będę poza zasięgiem, kiedy Blake wtyka głowę do pokoju i rzuca mi spojrzenie. Kończę rozmowę, a on wyciąga dłoń po mój telefon. - Nie mogę uwierzyć, że mi to robisz. Zaciska usta w cienką linię. - To jedyny sposób, żebyś była bezpieczna. - Byłabym bardzo bezpieczna, gdybyś nigdy nie przylazł do klubu. – ripostuję, rzucając w niego komórką. Łapie go, zanim spada na podłogę, a wyraz jego twarzy ciemnieje, kiedy odsuwa się, by przepuścić mnie przez próg. - Nie byłbym tego taki pewien. Prowadzi mnie korytarzem, a przy drzwiach z napisem WYJŚCIE AWARYJNE spotykamy się z Cooperem. Patrzy na Blake’a ponad moim ramieniem. - Gotowy? Ten potakuje głową. - Czysto? Cooper popycha drzwi ramieniem. - Jenkins oczyścił teren. Możemy iść. Znowu się trzęsę, kiedy wyślizgujemy się przed drzwi, bo znam powód pogłębiającego się uczucia w moim żołądku. To naprawdę się dzieje. Ben naprawdę próbuje mnie zabić. Nic innego nie ma sensu. Czuję się głupio przez łzy wzbierające się w moich oczach, ale dobrze się czułam, kiedy ktoś w końcu dał mi szansę. Powiedział mi, że byłam tam naturalna. Nora dała mi główną scenę. Po raz pierwszy w życiu nie czułam się, jakbym była w czyimś cieniu. A teraz chce mnie zabić. Cooper i Blake otaczają mnie z obu stron, a ja nie protestuję, kiedy Blake bierze mnie pod łokieć, bo zdecydowanie nie czuję się zbyt pewnie. Otwiera drzwi do czarnego Cadillaca Escalade, a ja wsiadam do środka. Zamyka drzwi i przez chwilę patrzy na mnie przez szybę, po czym idzie do przodu auta i zajmuje miejsce przed kierownicą. Cooper wsiada za kierownicę jednego z dwóch czarnych Dodge Chargerów. - Sam? Wszystko dobrze? – pyta Blake.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 116

To wtedy zdaję sobie sprawę, że opieram się zdrową ręką o deskę rozdzielczą, zatapiając palce w płycie winylowej, na krawędzi hiperwentylacji. Pochylam się do przodu, opierając czoło o kolana i skupiam się na powolnych, głębokich oddechach. - Nie. – mamroczę w końcu. - Nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Obiecuję. Wszystkie moje wnętrzności stają się płynne i tłoczą się jak lawa w wulkanie, gotowe wybuchnąć. - Czemu mi się to przytrafia? Kiedy dotyka moich pleców, zaskakuje mnie tym. Nie pociera ich, ani nie głaszcze mnie po włosach. Po prostu trzyma dłoń delikatnie na górnej części mojej pleców. Ale jest ciepła i duża, i wydaje się pomagać mi na powrót się skupić. Po minucie prostuję się w fotelu, a jego ręka opada. Nie mówi nic więcej, kiedy wyjeżdżamy z garażu w eskorcie dwóch czarnych samochodów, jednego przed nami, drugiego za nami. Opieram się o okno i patrzę w bocznym lusterku, jak Cooper w innym samochodzie jedzie za nami przez miasto. Kiedy, przyśpieszając, wjeżdżamy Bay Bridge, z głośników auta rozbrzmiewa dźwięk dzwoniącego telefonu, przerywając ciszę i sprawiając, że podskakuję. Blake naciska guzik na kierownicy. - Jak wygląda sytuacja, Coop? - Czysto. Jenkins jedzie na przód, na rozpoznanie. - Dziesięć-cztery18. Znowu naciska przycisk, a ja przyciskam dłonie do uszu, kiedy coś, co powinno być muzyką, rozbrzmiewa w aucie. - O mój Boże! Co to jest? Ścisza muzykę i zerka na mnie z ukosa, kiedy samochód przed nami przyśpiesza i wystrzela do przodu. - Co? Nie lubisz country? Krzywię się. - To jest właśnie country? Brzmi tak, jakby ktoś torturował krowę. – narzekam, odsuwając dłonie od głowy i naciskając przycisk wyszukiwania. – Nawet nie wiedziałam, że w San Francisco jest stacja z muzyką country. Unosi brew i kciukiem znowu naciska guzik na kierownicy. Znowu rozbrzmiewa country. - Niektórzy ludzie mają gust. - Dorastałeś w stodole, czy co? Patrzy na mnie wilkiem. - Bo tylko wsioki lubią muzykę country? 18

Kod, oznaczający „zrozumiałem/ przyjąłem do wiadomości”.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 117

- Cóż… tak, mniej więcej. Zamiast odpowiedzieć, podkręca głośność jeszcze bardziej. - Tak jakby co, to przez ciebie mózg mi znowu krwawi. – mamroczę, opuszczając głowę na zagłówek. Rzuca mi zatroskane spojrzenie i ścisza muzykę. - Odpowiedź brzmi: tak. Dorastałem w stodole… po części. Po prostu na niego patrzę. - Kiedy zrobiliśmy się więksi, nie było w domu wystarczająco miejsca, żeby pomieścić wszystkie dzieci w domu, więc mój wujek przemienił siodlarnię na sypialnię dla mnie i mojego kuzyna. - To wiele wyjaśnia. – mamroczę. Kilka minut później ze świstem wjeżdżamy do tunelu Treasure Island, na środku mostu, a kiedy wyjeżdżamy z drugiego końca, przed nami widać Oakland. Mieszkanie Jonathana nigdy nie było dla mnie „domem”, ale teraz za nim tęsknię. Bardziej, niż czegokolwiek innego, pragnę nacisnąć przycisk przewijania do tyłu i cofnąć się do tego momentu mojego życia, zanim rozpętało się to piekło, kiedy jedyną rzeczą, o jaką się martwiłam, była spłata dziewięciuset dolarów za spanie na kanapie. - Gdzie jedziemy? – pytam ponownie. - Gdzieś, gdzie jest bezpiecznie. – odpowiada Blake, nie patrząc na mnie. - Jak długo będę musiała tam zostać? Rzuca mi zirytowane spojrzenie. - Aż będziemy mieli pewność, że jesteś bezpieczna. Nagle czuję się o wiele cięższa, kiedy ciężar tego wszystkiego we mnie uderza. Zaczynam unosić prawą dłoń, żeby potrzeć twarz, ale wtedy przypominam sobie o swoim ramieniu. A właściwie to przypomina mi o tym ostre ukłucie w plecach, sprawiające, że się krzywię. - Więc, jak długo będę musiała się ukrywać? Mówimy o dniach? Tygodniach? Zaciska usta. - Może miesiącach. – mówi, nie odrywając oczu od drogi. - Miesiące? Serio? – Zdaję sobie sprawę, że brzmię trochę histerycznie, więc staram się to powstrzymać. – Będę mogła… no nie wiem… zobaczyć się z przyjaciółmi? Albo rodziną? W ogóle? Kręci powoli głową. - Przykro mi, Sam. Nie. - Przez miesiące? Patrzy po prostu przed siebie, kiedy zjeżdżamy z mostu i jedziemy przez plątaninę autostrad, wyjawiając się po drugiej stronie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 118

Mieszanka strachu, frustracji i gniewu rosnącego we mnie jest jak trucizna, jak amoniak wymieszany z wybielaczem. Dławię się jej oparami i dziesięć minut później walczę o oddech, kiedy zjeżdżamy z autostrady w Berkeley. Blake w końcu zaszczyca mnie spojrzeniem. - Musimy wiedzieć, że Arroyo jest zneutralizowany, zanim zgodzę się wypuścić cię w świat. Nie zamierzam pozwolić, by stało ci się coś jeszcze. Gapię się na niego. - A co, jeśli coś stanie się tobie? Krzywi się, kiedy wjeżdżamy w korek na zatłoczonej ulicy. Czarny Charger Coopera zostaje odcięty od nas, bo staje za nami biała Toyota Prius. - Mówiłem ci, Sam, że to nic osobistego. Wykonywałem po prostu swoją pracę. Potrzebowaliśmy czegoś, co dałoby nam legalny dostęp do finansów Arroyo, żeby udowodnić mu, że prał brudne pieniądze pod przykrywką klubu. Przez trzy lata próbowaliśmy wszystkich sposobów. Podsłuchiwaliśmy jego telefon stacjonarny, oferowaliśmy układy wszystkim jego znanym nam współpracowników, a Nichols przez sześć miesięcy była pod przykrywką w „Benny’m”. I nadal nic nie mieliśmy. Byłaś naszą ostatnią deską ratunku. Krzyżuję lewą rękę na temblaku prawej i zapadam się głębiej na siedzeniu. - Jestem deską. Świetnie. - Nie o to mi chodziło. – Słyszę frustrację w jego głosie i się z tego cieszę. To pierwsza, realna emocja, jaką od niego uzyskałam od czasu tej akcji w pokoju dla vipów. – Musiałaś po prostu zgodzić się na seks ze mną. - Więc to było udawane? Musiałam sobie chyba wyobrazić, jak przyciskałeś do mnie swojego stojącego fiuta w prywatnym pokoju. Blake naciska hamulce, z poślizgiem zatrzymując auto na poboczu drogi, a w jego lodowatym wzroku miga coś rozpaczliwego, przez co czuję dreszcze pełzające po moim kręgosłupie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 119

Rozdział siedemnasty Cooper prawie w nas wjeżdża, ale Blake wydaje się tego nie zauważać. - Cholera, Sam! – krzyczy, uderzając dłońmi w kierownicę. – Nie udawałem! – Brzmi to jak warknięcie, ale jak tylko otwiera usta, by powiedzieć coś innego, znowu rozbrzmiewa dźwięk przychodzącego połączenia. - Wszystko w porządku? – pyta Cooper. Kiedy oglądam się do tyłu, widzę, że ten wysiadł z samochodu i stoi obok, jedną dłonią trzymając telefon przy uchu, a drugą kładąc na kaburze broni. - Wszystko gra. – odpowiada Blake, wjeżdżając z powrotem na drogę i rozłączając się, wciskając guzik przy kierownicy. – Posłuchaj, Sam. – odzywa się po długiej, napiętej ciszy. – Wiesz, że uważam cię za bardzo atrakcyjną. Nie robiłem z tego żadnej tajemnicy. Ale jeśli chodzi o to, co stało się w tamtym pokoju, ja tylko… - …wykonywałeś swoją pracę. Wiem. – Odwracam twarz do okna. – Czy cokolwiek z tego, co powiedziałeś, było prawdą? Wzdycha. - Jak widać, nie jestem gościem od filmów… i, jak już wiesz, nie nazywam się Harrison Yates, ale większość całej reszty… to prawda. Opieram czoło o szybę i patrzę na Uniwersytet Kalifornijski, który mijamy. - Przykro mi, Sam. – mówi. - Hm… dzięki. To naprawdę wynagradza mi to, że zniszczyłeś mi życie. Żadne z nas nie mówi nic więcej, kiedy wjeżdżamy na Berkeley Hills – miejsce, o którym moja rodzina nie mogłaby nawet pomarzyć. Przez chwilę oglądam wielomilionowe domy, przemykające za szybą, po czym zamykam oczy. - Nie ma to jak w domu. – odzywa się Blake kilka minut później. Otwieram oczy i widzę, że zwalniamy w pobliżu brązowego, kamiennego garażu. Ziemia spada ostro z dół na wzgórzu przed nami, więc jakikolwiek dom, który jest związany z tym garażem, jest pewnie poniżej miejsca, gdzie my jesteśmy na ulicy. Chociaż może byłabym w stanie go zobaczyć, gdyby nie gęsty, dwunastometrowy żywopłot z prawej strony garażu, rozciągający się aż do rogu ulicy, zasłaniając widok czegokolwiek poza nim, włącznie z domem i zatoką San Francisco. Jenkins zaparkował już przy krawężniku, a Cooper parkuje obok nas. Blake spuszcza szybę. - Sprawdź dookoła. - Załatwione. – odpowiada Cooper. Blake wciska guzik na konsoli w samochodzie, a drzwi od garażu unoszą się w górę. Wjeżdża na jedno z miejsc w garażu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 120

- Zaczekaj. – mówi, kiedy sięgam do klamki. Znowu naciska jakiś przycisk i czeka, aż drzwi się za nami zamkną. – Okej. Wychodzimy z auta, a Blake prowadzi mnie do windy w bocznej ścianie garażu. Z kieszeni wyciąga klucz i wkłada go do zamku, następnie wstukuje kod na panelu. Drzwi otwierają się od razu, jak tylko kończy go wprowadzać. Wchodzimy do środka, a kiedy drzwi naprzeciwko się rozsuwają, przed sobą widzę hol, który prowadzi do ogromnego pomieszczenia, jasnego i słabo udekorowanego. Ściana szklana naprzeciw od razu przyciąga moją uwagę. Kilometr pod nami rozciąga się zatoka San Francisco i miasto, jakby ich widok był dostępny tylko dla mnie. Mgła zniknęła, a woda błyszczy pod szafirowo błękitnym niebem. Oszałamiająco piękny widok. Spoglądam na Blake’a, po czym podchodzę do szklanej ściany. Wzrokiem prześlizguję się po Bay Bridge i mieście, patrząc, jak promienie słoneczne odbijają się od okien wieżowców. Po prawej, za miastem, Golden Gade Bridge rozciąga się na północ, a na pierwszym planie, tuż na brzegu San Francisco, dostrzegam Alcatraz. Na tym piętrze są również szklane drzwi prowadzące na balkon, a poniżej widać rozległy taras z sekwoi. Kamienna ścieżka prowadzi w dół wzgórza, od tarasu do basenu z łaźnią, przynajmniej dwanaście metrów pode mną. To samo wysokie ogrodzenie, które widziałam z ulicy obok garażu, otacza całe to miejsce i mimo że teraz widzę, że po lewej – i po przeciwnej stronie ulicy – są sąsiedzi, to teren jest całkowicie prywatny. Sanktuarium. - Czyj to dom? – pytam, bez odwracania się. - Zajął go rząd. Właścicielem jest drugi największy diler narkotykowy z Miami. W zeszłym miesiącu został skazany, a wszystkie jego nieruchomości przejął rząd. Odwracam się i widzę, że Blake stoi obok sofy i mnie obserwuje. Odsuwam się od szklanej ściany. - Czemu ja? - Słucham? - Kiedy przyszedłeś do „Benny’ego”, podszedłeś prosto do mojej sceny. Dlaczego? Jego oczy lekko się rozszerzają, a chwilę później zaciska usta w cienką linię. Otwiera usta, żeby odpowiedzieć, ale wtedy je zamyka i przechodzi do kuchni, znajdującej się po prawej stronie wielkiego pomieszczenia. Okrąża blat z czarnego granitu, który oddziela kuchnię od salonu i z szafek z mahoniowego drewna, oszklonymi z przodu, wyciąga szklankę i napełnia ją przy kranie. - Chcesz trochę? – pyta, unosząc swój kubek. - Nie. Dzięki. – Odwracam się z powrotem do okna i patrzę na miasto, a chwilę później Blake staje przy moim boku. - Popełniłem błąd. – mówi cicho. Obracam się ku niemu. Popija wodę, wbijając spojrzenie w spektakl poniżej, gdzie słońce zaczyna zanurzać się w wodzie, a ja czuję, jak moje wnętrzności się zaciskają, kiedy on przełyka ślinę, Tłumaczenie: marika1311

Strona 121

sprawiając, że jego jabłko Adama podskakuje. Jest tak niesamowicie męski; tak niewiarygodnie wspaniały. Kiedy mówi, ja wzrokiem śledzę kontury jego twarzy: silną szczękę, wysokie kości policzkowe, prostą linię nosa. - Sposób, w jaki się poruszałaś… to, jak wyglądałaś tam na scenie… to mnie do ciebie przyciągnęło. Ale byłem głupi, biorąc na cel dziewczynę, która mi się podobała. To byłoby o wiele mniej… - Pociera dłonią twarz. - …skomplikowane, gdybym poszedł w innym kierunku. Jego przyznanie porusza coś głęboko w moim brzuchu. - Jestem skomplikowana? W końcu obraca się, by na mnie spojrzeć. - To jest skomplikowane. – wyjaśnia, machając dłonią pomiędzy nami. Pożądanie pulsujące we mnie miesza się z frustracją i gniewem, a wszystkie te uczucia są tak intensywne, że nie mogę odróżnić jednego od drugiego. Obracam się od okna. - Cóż, może gdybyś mnie nie wrobił i nie umieszczał w tak wielkim niebezpieczeństwie, że musiałeś mnie porwać i zaciągnąć do… - Macham dłonią na okno, ale wtedy przenoszę tam spojrzenie i milknę. To jedno z najpiękniejszych miejsc, w jakich kiedykolwiek byłam. Miałam jedenaście lat, kiedy mama poślubiła Grega – wystarczająco duża, by pamiętać karaluchy i pluskwy w naszym mieszkanku z jedną sypialnią. To było najlepsze, na co było ją stać z pensji z supermarketu, ale wiem, że chciała dla nas czegoś lepszego. Nie jestem pewna, czy kochała Grega, kiedy trzy miesiące po tym, jak się poznali, brali ślub, ale on był ustatkowany, miał dobrze płatną pracę i mały dom w Fremont, do którego się wprowadziliśmy. Mieliśmy to, czego potrzebowaliśmy i niewiele ponad to. Domy na Berkeley Hills były atrakcją turystyczną, nie miejscem, w którym kiedykolwiek mogłabym sobie wyobrazić życie. Ale oto tu jestem. Spoglądam na Blake’a, a na jego twarzy widać coś, co można by uznać za rozgoryczenie. - Przykro mi, Sam. Nie spodziewałem się, że sprawy tak się potoczą. Kiedy spogląda mi w oczy, a w jego widzę cierpienie, czuję, że sama trochę mięknę. Ale potem przypominam sobie, gdzie jestem. Jestem tu uwięziona, bez możliwości kontaktu ze światem zewnętrznym, może przez kilka miesięcy. - Mama nie odebrała, kiedy do niej zadzwoniłam. Mogę spróbować jeszcze raz? Patrzy na mnie przez kilka długich chwil. - Zobaczę, co da się zrobić. – Odsuwa się od okna i zaczyna iść przez wielki salon. – Twój pokój jest tutaj. Idę za nim, mijając windę i szerokie schody z poręczą z kutego żelaza, przez drzwi do imponującego pokoju. Tak samo, jak w salonie, zachodnia ściana jest zrobiona z solidnego szkła, z niezakłóconym niczym widokiem na zatokę i San Francisco. Za szklanymi drzwiami widać prywatny balkon, z małym stolikiem i wygodnym Tłumaczenie: marika1311

Strona 122

fotelem. W środku stoi wielkie łóżko ze złotą pościelą, naprzeciw którego stoi kominek, a nad nim wisi płaski telewizor. Przez drzwi obok kominka wchodzę do łazienki większej, niż moja sypialnia w domu. Obok wanny jest wielki prysznic, w którym można by urządzić małą imprezę – jeśli ktokolwiek mógłby wiedzieć, że tu jestem. Wszystko jest w czarnym granicie i mosiężnej oprawie. - Wow. - Mam nadzieję, że będzie ci tu wygodnie? – Zerkam na Blake’a, który opiera się o framugę i chcę mu powiedzieć, że nie. Chcę na niego naskoczyć i powiedzieć, że będę tu nieszczęśliwa. Ale nie mogę się zmusić, by skłamać. Zamiast tego, szarpię za bluzkę, którą przywiózł mi Jonathan przed naszą fatalną podróżą do domu. - Pomimo wytwornego prysznica, ciężko będzie ze mną wytrzymać, jeśli nie dostanę ubrań na zmianę. Przechyla głowę, pokazując, że powinnam za nim pójść, po czym odpycha się od framugi. Przechodzi przez sypialnię i otwiera podwójne drzwi na ścianie naprzeciw okien, a potem odsuwa się o krok, bym weszła do środka. Wewnątrz odnajduję szafę wielkości łazienki. Na każdej ścianie są przymocowane są rury, a pod nimi są szuflady. Na rurach prawie nic nie ma, tylko kilka wieszaków z bluzkami, letnimi sukienkami, babcinymi koszulami nocnymi oraz szlafrokiem. - Sprawdź w szufladach. – mówi Blake, kiwając na nie głową. Otwieram środkową szufladę. W środku leżą złożone cztery pary wyblakłych jeansów, prawie identycznych do tych, jakie noszę. Wysuwam górną szufladę, a tak zauważam kilka bluzek i bawełnianych podkoszulek. A w kolejnej znajduję staniki i bieliznę. Podnoszę parę majtek. Są zwyczajne, białe i bawełniane, i choć pewnie by na mnie pasowały, nie wyobrażam sobie, by mógł je ubrać ktokolwiek młodszy od mojej matki. Wymachuję nimi w powietrzu. - Kto to kupował? - Nichols i ja. Ściągam twarz. - I myśleliście, że są w moim stylu. Porusza się przy framudze, zdecydowanie czując się niekomfortowo. - To wybrała Nichols. - A ty co wybrałeś? – pytam, wrzucając majtki z powrotem do szuflady. - Jeansy, sukienki – mówi, machając na te wiszące na wieszakach – i strój kąpielowy. - A co z tym? – pytam, dotykając grubej, bawełnianej piżamy. - Nichols. Spoglądam mu w oczy. - Ja śpię nago. – To kłamstwo, ale czekam na jakąś reakcję. Ku mojemu rozczarowaniu, pozostaje całkowicie opanowany. Tłumaczenie: marika1311

Strona 123

- To twój wybór. – Drapie się po głowie i wycofuje się z garderoby. – Wiem, że pewnie nie wpadliśmy na kilka rzeczy, więc jeśli zrobisz listę, na pewno to załatwimy. Wiesz, gdzie jest kuchnia. Będzie dla ciebie w pełni wyposażona. A ja śpię na parterze, gdybyś czegoś potrzebowała. Whoa! Że co? - Zostajesz tu ze mną? Kiwa powoli głową, unosząc wzrok do moich oczu. - Ktoś musi być tu z tobą przez cały czas… żeby cię chronić. Dreszcz przechodzi przeze mnie, ale powstrzymuję emocje. - Ty. To nie jest pytanie, ale Blake i tak kiwa głową. - Czemu ty? Wzrusza ramionami. - To po prostu ma sens. Nie jestem stąd, więc i tak musiałem się gdzieś zatrzymać. - Gdzie jest twój pokój? Patrzy na mnie przez długą chwilę, po czym się obraca. - Pokażę ci. Idę za nim do klatki schodowej za windą i prowadzi mnie jedno piętro w dół, do wielkiego pokoju ze stołem bilardowym po drugiej stronie. Wzdłuż tylnej ściany stoi barek z ciemnego granitu, w pełni wyposażony. Na środku kolejnej przeszklonej ściany wisi wielki telewizor, pod nim stoi kominek, a przed nim dwie wielkie sofy. Z tego piętra nie jesteśmy w stanie zobaczyć tego, co jest ponad żywopłotem, ale widoczny jest z niego taras i podwórko za nim. Wygląda jak park. - Tędy możesz dojść do basenu. – mówi, wskazując na drzwi prowadzące na taras. – Jest podgrzewany. Teren jest zabezpieczony, więc możesz z niego korzystać, kiedy tylko będziesz chciała. – Przechodzi przez pokój, podchodząc do drzwi obok stołu bilardowego. – Tu jest schron. Jeśli dojdzie do jakiegoś naruszenia bezpieczeństwa, musisz wejść do środka i się tam zamknąć, dopóki ktoś nie przyjdzie ci z pomocą. – Wchodzi do środka, a ja ruszam za nim. – Drzwi są odporne na pociski, a zamek wpuszczany uruchamia się za pociągnięciem tej dźwigni. – mówi, wskazując na małą, czerwoną rączkę, tuż obok drzwi. - Myślisz, że będę tego potrzebować? - Nie. Ale jest tutaj, na wypadek, gdybyś potrzebowała. Cofamy się do sali bilardowej, a on prowadzi mnie do krótkiego korytarzu obok baru. - Mój pokój jest tutaj. – mówi, pchnięciem otwierając drzwi. Wchodzę do pokoju mniejszego od tych, które ja mam na górze, ale przynajmniej dwa razy większy od mojej sypialni w domu. Z boku jest łazienka, a na środku stoi

Tłumaczenie: marika1311

Strona 124

wielkie łóżko z niebieską kołdrą i stosem poduszek. Ma taki sam widok, jaki jest z sali bilardowej. Przyglądam się stosowi drobnych i butelce wody po goleniu, leżących na starym, drewnianym kredensie pod lustrem, a na dnie otwartej szafy leżą pogniecione jeansy. Na wieszakach wiszą ubrania. - Jak długo tu jesteś? - Wprowadziłem się, kiedy byłaś w szpitalu. Musieliśmy zabezpieczyć to miejsce, zanim cię tu sprowadziliśmy. Wchodzę głębiej do pomieszczenia i przez okna zerkam na taras. - Wygląda komfortowo. Masz coś takiego tam, gdzie mieszkasz? Parska śmiechem. - Tak. Moje mieszkanie to rezydencja Playboya. Odwracam się do niego, opierając o szklaną ścianę. - To jest rezydencja Playboya? Na jego twarzy widać irytację, której nie może do końca ukryć. - Podczas tych rzadkich okazji, kiedy jestem w domu, żyję w mieszkaniu z jedną sypialnią w Santa Monica. Na które teraz, kiedy moja była się wyprowadziła, mnie nie stać. Więc, nie. Zupełnie nie przypomina tego domu. - Więc to, co o niej mówiłeś… to prawda? Kiwa głową. - Jak ma na imię? Opiera się o framugę i przez chwilę po prostu na mnie patrzy, nie odpowiadając. - Vanessa. – mówi w końcu. - Naprawdę cię przez to zostawiła? – pytam, machając na pokój. – Przez twoją pracę? - Chciała więcej, niż mogłem jej dać. – odpowiada przez zaciśniętą szczękę. Otwieram usta, żeby zapytać, czy ta praca naprawdę jest tego warta, ale zanim mogę coś powiedzieć, Blake stoi już przy drzwiach. - Chodź. Zrobię ci kolację. Wchodzimy po schodach, a on przechodzi do kuchni. Kiedy powiedział, że zrobi kolację, wyobrażałam sobie jedzenie na wynos, więc jestem zaskoczona, kiedy otwiera lodówkę i wyciąga paczkę cukinii, czerwoną i zieloną paprykę oraz cebulę. - Co robisz? – pytam. - Zapiekankę warzywną. – unosi na mnie wzrok. – Może być? Wzruszam ramionami, a to boli. - Nigdy wcześniej nie jadłam. – Otwieram usta, żeby zapytać, czy potrzebuje pomocy, zanim przypominam sobie, że staram się go nienawidzić, ale kiedy porusza Tłumaczenie: marika1311

Strona 125

się po kuchni, staje się jasne, że wie, co robi. I chociaż nie chcę tego przyznawać, to sprawia, że staje się jeszcze seksowniejszy. A to z kolei oznacza, że muszę się jeszcze bardziej skupić, żeby pamiętać o tym, by być wściekłą. Zaczyna kroić warzywa i wrzuca je na patelnię. - Chcesz coś do picia? Nie wiedziałem, co lubisz, więc masz duży wybór. – mówi, otwierając lodówkę. Staję za nim, kiedy Blake chwyta pudełko jajek. Widzę przynajmniej pięć rodzajów sody, dwa rodzaje piwa, butelkę białego wina oraz butelki wody. Wyciągam piwo. - Jest tu jakiś otwieracz? - Ja. – Bierze butelkę z moich rąk, a mięśnie w jego ramieniu napinają się, kiedy jednym ruchem odkręca kapsel. Wręcza mi ją z powrotem, uśmiechając się pod nosem w tym samym momencie, kiedy ktoś odchrząka. Podskakuję, upuszczając moje piwo, a Blake obraca się w kierunku salonu, trzymając w dłoni broń, która zdaje się pojawić jak za dotknięciem magicznej różdżki.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 126

Rozdział osiemnasty Okręcam się na pięcie i widzę Coopera stojącego przy windzie, z rękami w powietrzu i szeroko otwartymi oczami, marszczącego brwi, co – jak zaczynam sobie uprzytamniać – jest jego zwyczajną miną. - Chciałem tylko powiedzieć, że wszystko gra. Teren jest zabezpieczony, a przewody są podłączone. Jenkins i ja wracamy. - Kurwa mać. – mamrocze pod nosem Blake. Odwracam się i widzę, że skacze na jednej nodze i chowa pistolet ponownie do kabury. Pochyla się, żeby podnieść butelkę z piwem, która najwyraźniej nie rozbiła się o podłogę w tysiąc małych kawałków tylko dlatego, że najpierw spadła na jego stopę. Prostuje się i wrzuca butelkę do zlewu. Wciąż stoję nieruchomo w jednym miejscu, drżąc od adrenaliny. - Wszystko pod kontrolą? – pyta Cooper, zerkając to na mnie, to na Blake’a. Ten potakuje, rzucając mu spojrzenie. - Śpijcie słodko. – stwierdza, po czym wchodzi do windy, a drzwi się za nim zamykają. Odwracam się do Blake’a, wreszcie odnajdując swój głos. - Każdy może tak po prostu tutaj wejść? Łapie z szafki ręcznik i rzuca go w kałużę na podłodze, następnie stopą ją wyciera. - Potrzebujesz klucza, żeby wejść do garażu, potem klucza i kodu, żeby otworzyć windę. Tylko ja i Cooper mamy to wszystko. Więc, nie. - A ja dostanę kod i klucz? Unosi na mnie wzrok. - Nie. Marszczę brwi. - Więc jestem tu uwięziona. - Tak. – odpowiada, wracając do sprzątania bałaganu. Moja mina zmienia się w zabójcze spojrzenie i rozważam, czy nie wyjąć butelki ze zlewu i nie wylać resztki piwa na jego głowę. Unosi wzrok, zauważa moje spojrzenie, a jego idealne usta wyginają się w zadowolonym z siebie uśmieszku. - Żartuję. Kodu i klucza potrzeba tylko, żeby wejść do środka. Żeby wyjść, wystarczy wcisnąć przycisk. – mówi, kiwając brodą w kierunku windy. Myślę nad podejściem tam i po prostu zrobieniem tego, ale gdzie bym poszła? Zamiast tego, opieram się plecami o blat, a Blake unosi ociekający ręcznik i opuszcza go do zlewu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 127

- Co miał na myśli, mówiąc, że „przewody są podłączone”? Odkręca kran, by wypłukać ręcznik. - Facet, który tu mieszkał, poważnie myślał o swoim bezpieczeństwie. Widziałaś już schron, a wokół całego żywopłotu przebiega elektryczny obwód z alarmem. Po prostu na niego patrzę. - Dlatego to było idealne miejsce dla ciebie. – kontynuuje, kiedy nic nie mówię. – Nikt nie dostanie się do ciebie, nie wyrządzając sobie poważnej krzywdy i nie informując mnie o tym. Na tą myśl przed oczami miga mi obraz faceta z bronią, strzelającego do mnie i do Jonathana. Opieram się z większą siłą o blat, kiedy moje nogi zaczynają się trząść. Mniej niż tydzień temu wszystko, czego chciałam, to uprawiać seks z Blake’m – który wtedy nadal był Harrisonem – na kanapie w klubie. A teraz jesteśmy tutaj. Nie jest moim kochankiem; jest moim obrońcą… i prześladowcą. To jest prawdziwe. To wszystko jest prawdziwe. To, na co miałam nadzieję, że okaże się oszałamiającym romansem z cholernie seksownym facetem, okazało się koszmarem. Kręci mi się w głowie, kiedy uderza we mnie moja nowa rzeczywistość. Tak wygląda teraz moje życie. Nie mogę tego cofnąć. Zataczając się, podchodzę do krzesła kuchennego i małego stolika obok okna, ciężko na nim siadając, bo moje nogi nie mogą mnie już dłużej utrzymać. - Sam? Dobrze się czujesz? Wbijam wzrok w jakiś punkt na ziemi, niezdolna, by unieść wzrok. - Nie. I to jest prawda. Nagle czuję, że panika, adrenalina i strach przejmują nade mną kontrolę. Opieram łokieć o kolano i chowam twarz w dłoniach, a zimny pot oblewa moją skórę. - To twoja głowa? – pyta, podtrzymując mnie dłonią, a drugą wyciągając telefon z kieszeni. – Cooper, przywlecz tu z powrotem swój tyłek. – warczy do słuchawki. Unoszę głowę i wyciągam komórkę z jego palców. - Odwołaj to, Cooper. Wszystko gra. Po drugiej stronie słychać chichot. - Wkurzasz Casanovę, Jezebel? - Staram się, jak mogę. Wybucha śmiechem. - Daj mi Blake’a, dobra? Unoszę wzrok i widzę, że Blake się na mnie gapi, marszcząc brwi. Bierze ode mnie telefon.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 128

- Tak. – mówi do słuchawki, potem przewraca oczami i zwiesza głowę na to, co mówi Cooper. – Nie. Wydaje mi się, że była w szoku. – Unosi wzrok i skanuje nim moje ciało, kończąc na twarzy. – Już jest dobrze, chyba. Sięgam i znowu wyciągam mu komórkę z ręki. - Na razie, Cooper. – mówię, po czym się rozłączam. - Już dobrze? – pyta, marszcząc czoło ze zmartwieniem i chowając komórkę do kieszeni. - Tak. Ja tylko… po prostu nie mogę uwierzyć, że to wszystko mi się przydarzyło. To znaczy, to był straszny miesiąc, wiesz? Zwolniono mnie z apteki, aresztowano, a teraz to. – mówię, wskazując na pomieszczenie, w którym siedzimy. – Jeśli mama chciała dowodu na to, że jestem popieprzona, nie wymyśliłaby lepszego. Siada na krześle obok mnie. - Nie wiem, co myślała twoja matka, Sam, ale nie mogła tego przewidzieć. - Myślała, że jestem bezużyteczna. Zawsze tak myślała. - Wątpię, żeby właśnie tak myślała. – mówi. - Nie znasz jej. – odpowiadam, potrząsając głową. – Zawsze myślała, że musi mi mówić, co mam robić, w każdej sekundzie każdego dnia, tak jakbym zapomniała o wstaniu z łóżka, gdyby mi o tym nie przypomniała. Unosi brew. - A zapomniałabyś? - Pewnie nie – wyrzucam ręce w powietrze – ale tak właśnie z nią jest. Nosiłabym zbyt krótkie spódniczki i za długie włosy. Albo miałam nieodpowiednich przyjaciół, albo miałam ich zbyt mało. Każdego wieczoru, przez całe moje życie poprawiała moje prace domowe i wściekała się, kiedy powiedziałam, że nie wyślę jej moich zadań ze studiów. Nie ufa, że mogę zrobić cokolwiek dobrze bez jej pomocy. - Więc była trochę przytłaczająca. Ale przynajmniej wiedziałaś, że się o ciebie troszczy. - To czemu mnie wyrzuciła? To jest, tak jakby, przeciwieństwo kontroli mojego życia. Wszystko na nic. Odchyla się na krześle. - Może to było dla niej takie samo, jak dla ciebie. Rzucam mu wściekłe spojrzenie. - Dzięki, tato, za tą bezużyteczną perłę mądrości. - Chodzi mi o to, że może po prostu zdała sobie sprawę, że nigdy nie nauczyłabyś się odpowiadać za siebie, gdyby ona ci na to nie pozwoliła. Moje całe ciało się napina, kiedy walczę ze swoją narastającą frustracją, ale jeśli mam jakąś granicę, to jest nią moja matka. Nic tak mocno nie sprawia, że mam ochotę kogoś walnąć, jak ktoś jej broniący. Ale w głębi duszy czuję ulgę, że sprawia, że nienawidzenie go jest takie łatwe. Tłumaczenie: marika1311

Strona 129

- Myślisz, że jesteś nieodpowiedzialna? Wzrusza ramionami. - Mówię tylko, że dla każdego nadchodzi taki moment, kiedy albo pływa, albo tonie. Wstaję i posyłam mu złowrogie spojrzenie. - Dobrze pływałam, dopóki DEA nie postanowiło mnie utopić. – Okręcam się w stronę swojego pokoju. – Nie jestem zbyt głodna. Pójdę wziąć prysznic. - Dobra. – Podchodzi do blatu i zaczyna agresywnie rozbijać jajka do miski. – Jak będziesz chciała jeść, to będzie niedługo gotowe. Zamykam za sobą drzwi, przekręcając klucz, po czym ściągam temblak, trzymający moje ramię przy żebrach. Kiedy prostuję rękę, jest sztywna, a bark trochę obolały, ale nie jest tak źle. Wrzucam go do kosza, decydując, że przestaję go nosić. Rozbieram się, delikatnie pomagając sobie prawą ręką, uważając na nią i rzucam ciuchy na podłogę, w drodze do łazienki. Moje odbicie w lustrze nad umywalką nie jest ładne. Podchodzę bliżej i naciskam palcami siniaki na ramieniu. Są w przejściowym kolorze, przechodzą od ciemnego fioletu do zielonego – ten sam kolor otacza biały bandaż na moim policzku i wypełnia półkole pod moim okiem. Pochylam się nad szafką i powoli podważam opatrunek. Pod spodem widać rozcięcie. Zaczerwienienie i obrzęk, które widziałam tam pierwszej nocy, w większości zniknęły, została tylko cienka, czerwona linia z małą ilością zaschniętej krwi. Szturcham ją delikatnie i skóra jest wrażliwa, ale nie jest tak źle. Myję zęby nową szczoteczką do zębów i pastą, które leżały na szafce, a następnie wchodzę pod strumień gorącej wody. Prysznic pomaga mi się trochę zrelaksować i stoję w nim przez długi czas po tym, jak myję swoje ciało, pozwalając gorącemu strumieniowi mnie masować. Kiedy kończę, owijam się ręcznikiem i przechodzę do sypialni. W pokoju jest ciemno, słońce zaszło gdzieś podczas tej godziny, którą spędziłam w łazience. Za oknem, San Francisco błyszczy jak klejnot w czarnej smudze zatoki. Otwieram przeszklone drzwi i moje nozdrza wypełnia zapach świeżego powietrza oraz pieczonych warzyw. Mój żołądek bulgocze jak tonący człowiek, ale decyduję się ominąć kolację. Zdecydowanie istnieją rzeczy, które muszę rozgryźć, a jeśli utknęłam tu z Blake’m Montgomerym na kilka miesięcy, to fakt, jak się wobec niego czuję, jest jedną z najważniejszych z nich. Nie mogę tego robić, kiedy na niego patrzę, bo wspomnienie jego ciała przyciśniętego do mojego, gmatwa moje myśli. Wychodzę przez drzwi, spodziewając się, że powietrze będzie zimne po moim gorącym prysznicu, ale jest niezwykle ciepłe. Cienki sierp księżyca wisi nad miastem, nie rzucając prawie żadnego światła, a pod nim widać mgłę nad wodą. Jedyną rzeczą, która niszczy piękno tej sceny, jest muzyka country, rozbrzmiewająca od strony balkonu w salonie. - Moje bębenki eksplodują. – mamroczę. - Daj temu czas. Spodoba ci się. Tłumaczenie: marika1311

Strona 130

Podskakuję i spoglądam w prawo. Na balkonie wychodzącym z salonu, widzę ciemny kształt sylwetki opierającej się o barierkę. Owijam się mocniej ręcznikiem i cofam się do swoich drzwi. - Nie wiedziałam, że tu jesteś. Blake odpycha się od barierki i podchodzi bliżej. - Masz wszystko, czego potrzebujesz? Kiwam głową, po czym zdaję sobie sprawę, że w ciemności prawdopodobnie nie zauważy tego gestu. - Tak. - To dobrze. – Przez kilka uderzeń mojego serca żadne z nas się nie porusza, ale czuję na sobie ciężar jego wzroku, przesuwającego się po moim ciele. – Jak twoje ramię? Obracam ręką w powietrzu. - Trochę w boli, ale już jest dobrze. - Cieszę się, że jest lepiej. – Cofa się do swoich przesuwanych drzwi. – W lodówce jest kolacja, jeśli chcesz sobie podgrzać. Będę na dole… gdybyś czegoś potrzebowała. - Wszystko mam. Waha się przy drzwiach. - Dobranoc, Sam. Jego płynny głos staje się nieco szorstki, w sposób, który mówi seks, nawet jeśli on sam tego nie wypowiedział, a to sprawia, że czuję mrowiący ból w podbrzuszu. - Dobranoc. Wślizguje się przez drzwi i zamyka je za sobą, a chwilę później muzyka cichnie, a ja słyszę Blake’a na schodach naprzeciw korytarza od mojego pokoju. Wchodzę do środka i podchodzę do szafy. Nie ma mowy, żebym nosiła tą babciną koszulę nocną, ale podkoszulek i majtki powinny się nadać. Otwieram szufladę i wyciągam z niej parę białych, bawełnianych majtek, ale wtedy zauważam czerwony pasek czegoś, co przykuwa moją uwagę. Pociągam za niego i wyciągam z szuflady czerwone stringi na sznureczkach, bardzo podobne do tych, które wystawały spod moich czarnych, satynowych spodenek, które nosiłam w klubie. Puszczam ręcznik, pozwalając mu opaść na podłogę i wślizguję się w stringi, następnie wciągając na siebie długi, biały podkoszulek. I kiedy mijam drzwi sypialni w drodze do łóżka, jest jedna rzecz, którą wiem na pewno. Nichols nie wybrała mojej całej bielizny.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 131

Rozdział dziewiętnasty Budzi mnie aromat kawy oraz mój pusty żołądek. Wciągam na siebie jeansy i otwieram drzwi. Blake jest w kuchni i rozważam zaczekanie, aż z niej wyjdzie, ale aż trzęsę się z głodu zarówno kofeinowego, jak i zwykłego. Podchodzę do szafki, gdzie jestem pewna, że wczoraj widziałam kubki i ją otwieram. Faktycznie, stoi tu kilka różnych kubków, każdy z innego miejsca. Wybieram ten z Alcatraz, parskając sardonicznym śmiechem, kiedy zdaję sobie sprawę z symbolizmu. Blake przygląda mi się z ciekawością, kiedy odrywa gofra od gofrownicy z pomocą widelca. Jego krótkie włosy są wilgotne i sterczą na wszystkie strony, jakby osuszał je ręcznikiem. I po raz pierwszy widzę go w bluzce, zamiast jego zwyczajowej koszuli na guziki. Widzę też ciemne linie tatuaży, pokrywających lewą część jego torsu i klatki piersiowej, kończących się nad ramieniem tuż powyżej łokcia. A jego wyblakłe jeansy pasują mu po prostu… mmm. Muszę poważnie się kontrolować, żeby nie pożerać go wzrokiem. Koncentruję się na napełnieniu swojego kubka kawą, po czym zaczynam się kierować z powrotem do swojego pokoju. - Sam, nie mogę pozwolić ci umrzeć z głodu. Spoglądam na niego ponad ramieniem i widzę, że unosi w górę talerz z gofrem. Odwracam się ku niemu i rzucam mu swój najbardziej złośliwy uśmiech. - A co, źle by to wyglądało w twoim CV? Rzuca talerz na blat, gdzie ten kręci się przez kilka sekund, zanim zbliża się niebezpiecznie blisko do krawędzi. - Zazwyczaj jestem dobry w odczytywaniu ludzi, ale nie ciebie… - Mruży trochę powieki, jakby próbował przejrzeć mnie przez moją skórę. – W jednej sekundzie jesteś… - Wyrzuca dłonie w powietrze. - …a w następnej już… - Zaciska szczękę, kręcąc głową, zaniepokojony. – Jesteś najbardziej frustrującą indywidualnością, jaką kiedykolwiek spotkałem, a znam cię, bo ja wiem, pięć minut. - Jeśli to cię pocieszy, to czuję się tak samo. – mówię, odwracając się do swojego pokoju. - Jeśli zjesz, pozwolę ci zadzwonić do mamy. Zatrzymuję się. Prawda jest taka, że nie chcę z nią rozmawiać, więc może po prostu powinnam iść dalej. Ale powinnam to zrobić. I jestem cholernie głodna. - Czy to nie jest przymus przeciwko Konwencji Genewskiej? - Konwencja Genewska dotyczy tylko jeńców wojennych. Odwracam się i rzucam mu najbardziej jadowite spojrzenie. - Nie popełniaj tego błędu i nie myśl, że to nie jest wojna. - Truskawki? – pyta, przechylając głowę i podchodząc talerz z goframi. - Mogą być. Tłumaczenie: marika1311

Strona 132

- Bita śmietana? W duchu biorę mentalną packę ma muchy i walę się nią po łbie na myśl o tym, do czego tak naprawdę wolałabym użyć bitej śmietany. - Może być. Blake nakłada ją na moje gofry i odstawia talerz na stół. - Syrop klonowy jest gorący. Tak. Teraz moja fantazja jest kompletna. Jemy w ciszy, a kiedy kończę swoją porcję, Blake wyciąga telefon w moją stronę nad moim pustym talerzem. - Zadzwoń do swojej mamy, ale jeśli nie chcesz umieścić siebie ani jej w niebezpieczeństwie, to proszę, nie mów jej, co się dzieje ani gdzie jesteś. Sięgam po komórkę. - Będziesz miał kłopoty przez to, że pozwoliłeś mi go użyć? Odsuwa dłoń. - Tylko, jeśli powiesz coś, czego nie powinnaś. Wstaję i wyrywam mu komórkę z ręki. - Przemyślę to. Patrzy na mnie przez chwilę, zanim wstaje i zbiera nasze talerze. - Możesz zabrać ją do swojego pokoju. Przechodzę przez korytarz i zamykam za sobą drzwi, wybierając numer. Słyszę dwa sygnały, po których mama odbiera. - Słucham? Serce wali mi w piersi. - Cześć, mamo… to ja. - Och, dzięki Bogu! Wychodziłam z siebie, od kiedy usłyszałam twoją wiadomość. Masz jakieś kłopoty, Sam? Oczywiście. Żadnego wszystko w porządku? ani co się stało?, tylko od razu czy masz kłopoty? Ale nie mogę jej zbytnio za to obwiniać, bo, faktycznie, mam kłopoty. - Wszystko gra. - Gdzie jesteś? Przyjadę po ciebie. - Nie mogę ci powiedzieć. Przepraszam. - Jak to, nie możesz mi powiedzieć? – Brzmi trochę histerycznie, ale wszystko, co mogłabym powiedzieć, żeby ją uspokoić, byłoby kłamstwem. Dużym palcem głaszczę dywan, krzywiąc się. - Coś się stało i jestem tak jakby w areszcie prewencyjnym. Nie mogę nikomu powiedzieć, gdzie się znajduję. Tłumaczenie: marika1311

Strona 133

- Jesteś w więzieniu? – skrzeczy do słuchawki. - Nie, mamo. Nie jestem w więzieniu. Ale jestem w miejscu, w którym policja może mnie chronić. - Przed kim? Przed kim musisz być chroniona? - To tylko… w pewnym sensie byłam w złym miejscu, o złym czasie. Jej głos jest nieufny, słychać w nim trochę paniki. - Ale ty masz się dobrze. - Tak. Zalega długa cisza, a w tle słyszę odgłosy moich kłócących się braci. Ukłucie w mojej piersi mnie zaskakuje. Nie jest tak, że kiedykolwiek byliśmy ze sobą blisko. Są ode mnie młodsi o trzynaście lat. Moi złoci bracia, którzy nie mogą zrobić nic złego. Potomstwo wersja 2.0. - To jest… po prostu nie wiem, co o tym myśleć. To wszystko jest takie tajemnicze. – mówi w końcu. - Przykro mi, mamo. Powiedziałabym ci więcej, gdybym mogła. – Przełykam ślinę. – Jak tam chłopcy? - Tęsknią za tobą. Czuję ścisk w klatce, kiedy słyszę jej kłamstwo. Oni ledwo zdają sobie sprawę z mojego istnienia. - Powiedz im ode mnie cześć. Kolejna długa pauza. - Kiedy będziesz mogła wrócić do domu? Wrócić do domu? Mogę? - Chcesz, żebym wróciła? - Tak mi przykro, kochanie. Nigdy nie powinnam była nalegać na to, żebyś odeszła. Po prostu tak bardzo mnie przestraszyłaś. – Jej głos drga na ostatnim słowie. – Są rzeczy, o których musimy porozmawiać, rzeczy, o których musisz wiedzieć. Nie jestem pewna, co to oznacza. Mama nigdy nie była zbytnio rozmowna, poza momentami, kiedy mówiła mi, co mam robić. - Nie jestem pewna, kiedy będę mogła stąd wyjechać. To może trochę potrwać. - Och, kochanie. Dbaj o siebie. I liczę na to, że znowu zadzwonisz. - Nie wiem, czy będę mogła to zrobić. - Nie podoba mi się to. Rozglądam się po pokoju, o wiele ładniejszym niż jakikolwiek, w którym mieszkałam i myślę o tym, kto czeka na mnie za ścianą. I chociaż jestem na niego wściekła, to nie sądzę, by były jakiekolwiek wątpliwości co do tego, że jego priorytetem jest w tej chwili moje bezpieczeństwo. Tłumaczenie: marika1311

Strona 134

- Przysięgam, że wszystko gra. - Dobrze, kochanie. Kocham cię. Nie odpowiadam. Wiem, że czeka, aż odpowiem jej tym samym, ale nie mogę. Wszystko, co się między nami stało, wciąż jest zbyt świeże. - Cześć, mamo. Rozłączam się i stoję tam, gapiąc się na telefon. Kiedy w końcu otwieram drzwi, widzę Blake’a przy zlewie, z podwiniętymi rękawami, suszącego ostatnie naczynia ze śniadania. - Wszystko okej? – pyta z rezerwą. I wtedy zdaję sobie sprawę, że moja twarz wykrzywia się w bolesnym grymasie. Zmuszam się, by przyjąć normalny wyraz. - Tak. – Idę przez salon i odkładam jego komórkę na granitowym blacie. – Więc… co teraz? – pytam, rozglądając się dookoła. - Czuj się swobodnie i się rozgość. – mówi, wskazując na pokój. – To miejsce jest twoje, na jakiś czas. - Na miesiące. – mamroczę. - Chodź. – mówi, mijając mnie. – Nie skończyliśmy zwiedzania. Idę za nim do schodów. - Widziałaś stół bilardowy na dole. – stwierdza, kiwając głową w tamtym kierunku. – A jest tu też mała siłownia i stół do pokera i łaźni obok basenu. Zaczyna wspinać się po spiralnych schodach obok mojej sypialni, na następne piętro. Ze schodów wchodzi się do wielkiego pokoju umiejscowionego nad moim. Ściana za nami jest szklana, a widok za nią jest tak samo oszałamiający, jak z piętra poniżej. Na prawo, ponad ogromnym, mahoniowym biurkiem, wiszą oprawione w ramki koszulki drużyny San Francisco 49ers. W szklanym sześcianie widać też piłkę z autografem, a Joe Montana, idol mojego ojczyma, uśmiecha się ze ściany, trzymając obejmując ramieniem jakiegoś gościa. - Wow. – mówię, gapiąc się na to. – Facet zna ludzi. Blake podąża wzrokiem za moim spojrzeniem. - Pieniądze się przydają. Oglądam resztę pokoju. Przesuwam spojrzeniem po kominku na tylnej ścianie do ściany książek po lewej. Regały rozciągają się od podłogi do sufitu, od okna do tylnej ściany w pobliżu kominka. Podchodzę tam i przeglądam tytuły, wyciągając z jednej półki książkę Johna Lescroata w twardej oprawie. - To jedna z jego najlepszych książek. – mówi Blake ponad moim ramieniem. Otwieram książkę i widzę autograf dla kogoś imieniem Bernadette. Siadam na sofie zwróconej do szklanej ściany i przewracam kartki do rozdziału pierwszego. Kiedy unoszę wzrok, spostrzegam, że Blake stoi w pobliżu półek z książkami i mnie obserwuje. Odchrząka. Tłumaczenie: marika1311

Strona 135

- Będę na dole, gdybyś czegoś potrzebowała. – mówi, zmierzając w kierunku schodów. Kiwam głową i wracam do książki, ale tak naprawdę jej nie czytam. Kątem oka patrzę, jak Blake obserwuje mnie, kiedy schodzi po schodach. Kiedy znika, zamykam książkę i odkładam ją na sofę, po czym wstaję i podchodzę do okna. Chwilę później Blake wychodzi na balkon poniżej i opiera się ręką o barierkę, zwieszając głowę między ramionami, drugą dłonią pocierając tył swojej szyi. Po dłuższej chwili, odsuwa się na bok, a dopiero kiedy zaczyna odwracać się w stronę mojego okna, zdaję sobie sprawę, że się na nim oparłam, przyciskając dłonie do szyby. Odsuwam się do tyłu, zanim mnie zauważa i opadam mocno na sofę. Blake jest nie tylko moim więziennym strażnikiem, ale też powodem, przez który w ogóle się tutaj znalazłam. Muszę przestać go pragnąć… co byłoby o wiele prostsze, gdyby nie był taki seksowny. Biorę do ręki książkę i próbuję się na niej skupić, ale to nie ma sensu. Wstaję i ostrożnie podchodzę do okna, a kiedy zerkam w dół, jego już nie ma. Biorę głęboki oddech i patrzę na miasto zza mojej szklanej klatki. Jest słoneczny dzień. Słońce odbija się od wysokich budynków w mieście i iskrzy się w tafli wody. Spoglądam na basen poniżej, do którego prowadzą kamienne schody. Czy Blake nie powiedział, że wybrał dla mnie kostium kąpielowy? Nigdy nie byłam zagorzałą pływaczką, ale znowu spoglądam na basen. Może woda dobrze podziałałaby na moje ramię. A bez telefonu i internetu, muszę mieć coś innego do roboty, oprócz obsesyjnych myśli o Blake’u, inaczej zwariuję. Rzucając książkę na moje łóżko, zmierzam do szafy i przeszukuję szuflady, dopóki nie znajduję tego, czego szukam – dwuczęściowego, czarnego bikini. Przechodzę do pokoju, ściągając z siebie jeansy i bluzkę, po czym ubieram skąpy kostium. Pasuje i wyglądam w nich cholernie dobrze, jeśli mogę sama oceniać. Jeśli zignoruje się siniaki pokrywającą górną część mojego ciała, czarny kostium w połączeniu z moją jasną skórą i rudymi włosami sprawia imponujące wrażenie. Związuję włosy z tyłu i przekopuję się przez swoją torbę w poszukiwaniu moich okularów przeciwsłonecznych, po czym idę przez korytarz w stronę schodów. Kiedy docieram na dół, zaglądam sali bilardowej, upewniając się, że Blake’a tu nie ma. Jest pusto, więc podchodzę do szklanych drzwi i wychodzę na taras. Idę po schodach i ścieżce z kamieni, obejmując się ramionami przed lekkim chłodem wiosennego powietrza. Zanurzam palec u nogi w wodzie i stwierdzam, że Blake nie kłamał. Woda jest podgrzewana, prawie tak ciepła, jak w wannie. Łaźnia jest prawie tak duża, jak prawdziwy dom moich rodziców. Na przedzie są dwie pary drzwi. Otwieram pierwsze i widzę przed sobą ogromne pomieszczenie z dwoma skórzanymi fotelami i sofą, ustawionymi przed wielkim telewizorem, pod którym stoi kolejny kominek. Przy ścianie z prawej strony stoi w pełni wyposażony barek z czarnego granitu, a blisko okna z widokiem na basen, stoi stolik pokerowy. Przy przeciwnej ścianie jest coś w rodzaju siłowni: bieżnia, regał z ciężarkami i ławka do podnoszenia ciężarów. Unosi się tu zapach potu i cygar, przez co widać, że to jaskinia mężczyzny.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 136

Zamykam te drzwi i podchodzę do kolejnych. Tu jest łazienka: prysznic, z przeszkloną kabiną prysznicową oraz wysoka szafa z ręcznikami. Chwytam jeden z nich i wychodzę, zmierzając w stronę basenu. Coś bzyczy nad wodą i podskakuję w górę, przestraszona, że to pszczoła. Ale kiedy patrzę na krawędź basenu, widzę siedzącą tam ogromną, zielonkawo-niebieską ważkę. Podchodzę bliżej, żeby się jej przyjrzeć i jestem zaskoczona, kiedy ta nie odlatuje. Po prostu siedzi tam, z rozłożonymi skrzydłami i patrzy na mnie gigantycznymi oczami. - Mogę pożyczyć twoje skrzydła? Nie odpowiada mi. Coś porusza się na balkonie, więc unoszę wzrok i widzę Blake’a, opierającego się o barierkę i obserwującego. Mieszkam gdzieś, gdzie nie mam prywatności. Ale kiedy mrowienie ogarnia moje ciało, nie mogę nie zastanawiać się, jak bardzo chore jest to, że mi się to nie nie podoba.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 137

Rozdział dwudziesty Przez kolejny tydzień śpię do późna, pływam i koncentruję się na tym, by być wściekłą na Blake’a. Moja ważka często dotrzymuje mi towarzystwa, siedząc w tym samym miejscu, na brzegu basenu, obserwując mnie. Zaczęłam nawet konsultować się z ją w sprawie moich wszystkich planów co do tego, jak się na nim odegrać. A im więcej czasu spędzam w basenie, moja skóra zaczyna nabierać kolorów. Pod opalenizną, moje siniaki wybladły do jasnożółtego koloru, a ramię boli mnie tylko wtedy je szczypię. Blake i ja jemy większość obiadów razem, chociaż rzadko wychodzę z basenu na lunch. Zaczął wypełniać lodówkę za barem w łaźni, zostawiając tam dla mnie owoce, ser i jogurt, żebym miała co sobie skubać. Nie podziękowałam mu. Kiedy wychodzę ze swojego pokoju, Blake nalewa świeżej kawy do termosu. - Wybierasz się gdzieś? – pytam, kiedy widzę jego torbę na sofie. Bierze pokrywkę od termosu i go zakręca. - Muszę udać się do biura na kilka godzin. Cooper już tu jedzie. - Coś z Benem? Patrzy na mnie przez dłuższą chwilę. - Nie mamy dowodu, na który mieliśmy nadzieję. - To znaczy? - Jego biuro jest czyste. Żadnej krwi ani jakichkolwiek śladów, które wskazywałyby, że Weber tam zginął. - To znaczy…? – Ale wiem, co to oznacza i mój żołądek zwija się w supeł. - To znaczy, że na ten moment jedyne, co łączy Arroyo z morderstwem, jest twoje zeznanie. Obejmuję swój brzuch rękami, przez nagłe zimno, które czuję. - Dopadniemy go, Sam. – mówi. – Ale to dlatego jest takie ważne, żebyśmy trzymali cię z dala od niego. Drzwi windy otwierają się ze świstem i staje tam Cooper, ze swoim zwyczajowym grymasem na twarzy. - Rusz się, Montgomery. Przegapisz spotkanie. Blake rzuca mi spojrzenie, po czym wchodzi do windy. Cooper opada na fotel i zaczyna przeglądać kanały telewizyjne. Zatrzymuje się na powtórce Pogromców Mitów. Biorę sobie kubek kawy i siadam na kanapie. Wskazuje pilotem na telewizor i spogląda na mnie po raz pierwszy, od kiedy tu wszedł. Tłumaczenie: marika1311

Strona 138

- Wiesz, że są stąd, nie? Adam i Jamie? Raz widziałem, jak filmowali, kiedy próbowali wysadzić wannę. - Nie próbowali wysadzić wanny. – zaprzeczam. – Próbowali obalić mit, który mówi, że możesz przetrwać w niej eksplozję. - Nieważne. Większość rzeczy robią w Alamedzie19. – Osiada głębiej w fotelu i opiera stopy o stolik. Zalega długa, niezręczna cisza. W końcu wstaję. - Idę do basenu, popracuję nad moim ramieniem. Blake zazwyczaj obserwuje mnie stamtąd. – mówię, machając dłonią na balkon, bo naprawdę, naprawdę nie chcę, żeby Cooper poszedł ze mną. Ale potem zdaję sobie sprawę, jak to brzmi. – To znaczy… on zostaje u góry, jak ja jestem na dole… i… patrzy. Grymas Coopera tylko się pogłębia. Okręcam się na pięcie i idę do swojego pokoju, zanim pogrążę się jeszcze bardziej. Przebieram się w strój. Kiedy wychodzę, Cooper jest w kuchni i nalewa sobie kawy. Idąc cicho na palcach, przemierzam korytarz i schodzę na dół, zanim ten mnie zobaczy. Kiedy nurkuję do basenu, stwierdzam, że faktycznie mogę wskoczyć do wody bez bólu w ramieniu. Po dziesięciu okrążeniach jestem zmęczona, ale nie czuję bólu. Wychodzę z basenu i rozciągam się na leżaku, rozmawiając z moją ważką i czekając, aż ramię zacznie boleć. Kiedy nie zaczyna, z powrotem wchodzę do wody i jeszcze trochę pływam. Kiedy godziny później w końcu idę do domu, słońce wisi nisko nad zatoką, a ja jestem średnio wysmażona. Ale czuję się naprawdę dobrze. Najlepiej od jakiegoś czasu. Na górze jest cicho, więc podchodzę do radia przy ścianie i włączam muzykę, żeby Cooper wiedział, że tu jestem, ale nosowy głos jakieś kobiety zalewa moje uszy – bez wątpliwości, to jedna z ulubionych piosenek country Blake’a. Szybko ją wyłączam i podchodzę do wielkiej, pustej przestrzeni między schodami a stołem bilardowym. Biorę oczyszczający wdech, po czym się kłaniam. Zrezygnowałam z moich zajęć karate, kiedy poszłam na studia, ale nawet kiedy ostro imprezowałam, kata nadal pozostawała moją samodzielną rutyną. Marzyłam o tym, żeby do tego wrócić. Wstępnie zadaję pierwszy cios i czuję przechodzący przeze mnie pęd, ale nie ból. Pogrążam się w znajomym komforcie katy, ale w połowie drogi, kiedy dochodzę do pierwszego, obronnego ciosu, czuję w ramieniu piekący ból. Łapię się za nie, pochylając się i biorę krótki, zasysany oddech. - Potrzebujesz lodu? Na dźwięk głosu Blake’a, podrywam się gwałtownie do góry i widzę go, stojącego prawie na ostatnim stopniu schodów, z dwoma torbami z zakupami w jednej ręce. - Nie. Wszystko gra. – odpowiadam, kręcąc ramieniem. - Karate czy taekwondo? – pyta, schodząc z ostatniego stopnia do pokoju.

19

Alameda – miasto niedaleko od Oakland.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 139

- Co? Podchodzi bliżej i przygląda mi się, oceniając mnie. Nie cierpię tego, że przez jego spojrzenie czuję ciepło rozchodzące się w moim brzuchu. - W oby dwóch używane jest Kankûshô. – mówi, kiwając głową w moim kierunku. – Bo to właśnie robiłaś, nie? - Znasz sztuki walki? Kiwa powoli głową. - Z katy preferuję Kankû-dai. - Karate. – odpowiadam. - Shotokan? – pyta, zbliżając się. Kiwam głową. - Jak długo? Zatrzymuje się tuż przede mną. Naprawdę blisko. A skoro za mną jest stół bilardowy, nie mam gdzie uciekać. Zmuszam się do tego, by mój wzrok pozostał na jego twarzy i próbuję skupić się na odpowiedzi. - Siedem lat. Uśmiecha się lekko, wręczając mi jedną torbę. - Wiedziałem, że masz siłę, z którą trzeba się liczyć. - Co to? – pytam, biorąc ją od niego. Cofa się o krok. - Rzeczy, o które prosiłaś. Zaglądam do środka i widzę rzeczy z mojej listy – głównie kosmetyki i przybory toaletowe oraz wielką paczkę Skittlesów. - Dzięki. - I… masz tu też kilka innych rzeczy, które może byś chciała. – mówi, wręczając mi drugą torbę. Kiedy zaczynam pociągać za sznurek, by zajrzeć do środka, łapie mnie za rękę. – Otwórz w swoim pokoju. - Okej. – odpowiadam, chowając torbę pod pachę. Ruszam się, żeby go minąć i wejść po schodach, ale nie puszcza mojego ramienia. - Cooper zaraz wróci z lekarzem. Chce cię sprawdzić. Automatycznie unoszę palce do policzka. Rana nie jest już wrażliwa, a paski20 zaczynają łuszczyć się na krawędziach. - Nic mi nie jest. - Wiem. Ale musimy mieć pewność. – mówi, odsuwając się, by mnie przepuścić. – Odpowiedzialność. Nie chcemy, żebyś nas pozwała.

20

Konkretniej: Steri-Strip – paski do zamykania ran.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 140

Uśmiecham się złośliwie. - Jest milion innych rzeczy, za które mogę was pozwać. Gnam po schodach do swojego pokoju, po czym otwieram torbę, którą dał mi Blake. W środku znajduję krótką, czarną, jedwabną koszulę nocną z szlafroczkiem do kompletu, kilka par spodenek treningowych i garść bardzo seksownych stringów – wszystkie rzeczy, na które narzekałam, kiedy pokazywał mi szafę. W mojej klatce piersiowej osiadają motyle na myśl, że Blake wybierał dla mnie te rzeczy. Myślę o wzięciu prysznica i przebraniu się, ale potem przypominam sobie, że lekarz będzie chciał zobaczyć moje ramię. Kiedy wracam do salonu, Blake jest w kuchni, a coś pachnie niesamowicie. - Co dziś na obiad? – pytam. Zerka na mnie ponad ramieniem. - Kurczak po prowansalsku z ryżem. - Ładnie pachnie. Kiwa głową, zerkając na mnie jeszcze raz, a potem odwraca się z powrotem do kuchenki. Zastanawiam się, czy to kiedykolwiek przestanie być niezręczne. Myślę o tym, jakie wszystko było między nami łatwe, kiedy był Harrisonem Yatesem, a nawet jeśli to było tylko kilka dni temu i nie było prawdziwe, to chcę ten czas z powrotem. Podchodzę do lodówki i wyglądam dietetyczną colę, otwierając puszkę i wypijając większość. - Za ile będzie? - Pomyślałem, że zjemy, jak już lekarz cię obejrzy. - Potrzebujesz pomocy? – pytam, stając przy szafce obok niego. Unosi nóż, którego używa do krojenia piersi kurczaka, a oczy mu iskrzą. - Kiedy trzymam broń masowego rażenia, lepiej trzymać się z daleka. - Po prostu nie ufasz mi, że cię nim nie zadźgam. Kiwa powoli głową, walcząc z uśmiechem. - To też. – Odkłada nóż, poza moim zasięgiem, jak zauważam i wrzuca kurczaka do na patelnię, na której jest swego rodzaju sos. – Chyba nie pytałem, czy jest coś, czego nie lubisz jeść. Wzruszam ramionami. - Nie jestem wielką fanką słodkich ziemniaków ani produktów wieprzowych innych niż boczek, ale wszystko inne w zasadzie może być. - Więc zgaduję, że mielonka też odpada? – pyta, zerkając na mnie spod długich rzęs. Jak ktokolwiek może sprawić, że mielonka brzmi seksownie? Dlaczego nie może po prostu być kretynem? Byłoby łatwiej się na niego wściekać. - Więc, kurczak? – pyta, wyciągając ryż z szafki. - Lepszy niż wołowina. Tłumaczenie: marika1311

Strona 141

- Ryby? - Może być, chyba że są za bardzo podejrzane. Niektóre z nich cholernie śmierdzą. – stwierdzam, zatykając palcami nos. - A co z owocami morza – skorupiaki i te sprawy? - Uwielbiam krewetki i przegrzebki. Małże już niekoniecznie. - Słuchotki? - Co to są słuchotki? - Skorupiaki. - Nigdy nie próbowałam. - Moje ulubione, ale ciężko je zdobyć raczej. Zwykle widać je w restauracjach. – Jego oczy wydają się tracić na chwilę ostrość. – Kiedy byliśmy mali, razem z tatą i siostrą po nie nurkowaliśmy. - W Teksasie? – pytam, zdezorientowana. – To brzmi jak coś, do czego potrzebny jest ocean. Ponownie skupia się na mojej twarzy. - Nie. Tutaj… albo tak właściwie na północy, blisko Mendocino. – Odchrząka i podchodzi do zlewu. Wlewa sobie szklankę wody. – Chcesz do obiadu piwo? Albo wino? Najwyraźniej kryje się coś więcej za tą historią, ale ze sposobu, w jaki nie-całkiemgładko zmienił temat, wnioskuję, że nie chce o tym rozmawiać. Potrząsam swoją puszką z colą. - Nie trzeba. - O, cholera. – odzywa się głos blisko windy. Odwracam się i widzę doktora Martina i Coopera, stojącego z szeroko otwartymi oczami. Przesuwa spojrzenie na Blake’a. – Nie mogłeś wybrać całego kostiumu kąpielowego? Blake potrząsa głową, po czym podchodzi do lekarza i wyciąga rękę w jego stronę. - Dziękuję za przybycie. Wygląda na to, że jest dość dobrze, ale zobaczymy, co pan myśli. Doktor Martin ściska mu rękę, po czym uśmiecha się do mnie. - To prawda, Samantho? Jak tam ramię? - Dobrze. Boli tylko wtedy, jeśli za szybko nim poruszę. Pokazuje mi, bym usiadła na kanapie, a kiedy to robię, chwyta moje ramię i je unosi. - Boli? Kręcę głową. - A teraz? – pyta, unosząc mi rękę nad głowę. - Nie. Jest dobrze. Siada na stoliku przede mną i wyciąga małą latarkę. Miga mi światłem po oczach. Tłumaczenie: marika1311

Strona 142

- Jak twoja głowa? Żadnych niewyraźnych plam? - Nie. - Bóle głowy? Zerkam na Blake’a, który przysiadł na stołku obok szafek. - Tylko przez niego. Doktor parska nosowym śmiechem, a palcem dotyka pasków na mojej twarzy. - Zazwyczaj czekamy, aż same odpadną, ale jeśli chcesz, mogę je usunąć. - Okej. Przechodzi do kuchni i myje ręce, po czym znowu przede mną siada i delikatnie odrywa paski od mojego policzka. - Blizny prawie nie będzie widać. Masz szczęście. - Nie według Jonathana. – mówię. Uśmiecha się. - Jonathan wczoraj wyszedł do domu, gdybyś się zastanawiała. Już z nim lepiej. Dzięki Bogu. - Chcę się z nim zobaczyć. Blake kiwa ostrzegawczo głową. - Porozmawiamy o tym później. Posyłam mu wściekłe spojrzenie. - Chcę o tym porozmawiać teraz. Mój przyjaciel został postrzelony, bo przez ciebie znalazłam się w niebezpieczeństwie. Myślę, że możesz przynajmniej pozwolić mi się z nim zobaczyć, żebym upewniła się, że jest z nim dobrze. - To nie jest na zawsze, Jezebel. – mówi Cooper, rzucając mi znaczące spojrzenie, a wiem, że miało to oznaczać, bym nie mówiła za wiele przy lekarzu. - Cóż, ale zdecydowanie się tak czuję. – mamroczę. Doktor kończy, a Cooper go odprowadza. Po kilku minutach wraca z iPadem i teczką w dłoni. - Musimy wrócić do tego, co się stało po tym, jak zobaczyłaś Webera w biurze Arroyo. – mówi. Splatam ręce na piersi i opadam na poduszki. - Po tym, jak pozwolicie mi się zobaczyć z Jonathanem. - Więc szantaż. – mamrocze Cooper, marszcząc bardziej brwi. - Chcę tylko wiedzieć, czy wszystko z nim w porządku. - Jest z nim dobrze, Sam. – mówi Blake, ześlizgując się ze stołka. Ukrywam twarz w dłoniach i czuję, jak się trzęsą. Nigdy nie czułam się tak uwięziona. Tłumaczenie: marika1311

Strona 143

- Oszaleję w tej klatce. – mamroczę w ręce. Na długi czas zalega cisza, w której słychać tylko delikatne szczękanie pokrywki o garnek. Kiedy unoszę głowę, Blake i Cooper gapią się na siebie, porozumiewając się bez słów. Cooper przysiada na stoliku. - Nie znaleźliśmy w biurze Arroyo fizycznego dowodu, którego potrzebujemy. – mówi, patrząc na mnie z powagą. – Bez tego mamy tylko twoje zeznania, a to może nie wystarczyć. Każdy drobiazg, jaki pamiętasz, może się przydać. Wyrzucam ręce w powietrze. - Więc dlatego, że wy jesteście do dupy w swojej robocie, ja mam sobie przypomnieć, jak Ben wyciągnął broń i zastrzelił tego kolesia? - Wszystko na nic, jeśli Arroyo wyjdzie. – wtrąca Blake. Coś głęboko we mnie przeskakuje na zirytowany ton. - Hm… daj mi pomyśleć. Co ja pamiętam z tamtej nocy…? – pytam, pukając się palcem w skroń. – Och, no tak! Pamiętam, jak oglądałam Bena zabijającego tamtego kolesia, podczas gdy obecny tutaj agent specjalny Montgomery wpychał łapy pod moją kamizelkę i przyciskał fiuta do mojego tyłka. – Uśmiecham się słodko do Coopera. – O to wam chodzi? Cooper zwiesza głowę w klęsce. Nienawidzę czuć się tak bezradna. Nienawidzę tego, że nie mam kontroli nad własnym życiem. A najbardziej nienawidzę Blake’a za to, że przez niego znalazłam się w takiej sytuacji. Czuję płytkie poczucie satysfakcji, kiedy on wzdycha i przewraca oczami. Wydaje się, że jedyną rzeczą, jaką mogę kontrolować, jest poziom irytacji Blake’a, więc od tego momentu przysięgam skierować całą moją energię na znajdywanie kreatywnych sposobów na uprzykrzanie mu życia. Jak dotąd udawało mi się całkiem dobrze.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 144

Rozdział dwudziesty pierwszy - Chcę do domu. – mówię po raz tysięczny, kołysząc swoim kieliszkiem i patrząc, jak wiruje w nim wino. Jestem tu uwięziona od dwóch tygodni i nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam. Blake odwraca się od kuchenki, gdzie przygotowuje krewetki w maśle i rzuca mi ostre spojrzenie. W ciągu ostatnich kilku dni był bardziej zirytowany, a ja mam nadzieję, że w końcu zaczynam doprowadzać go do takiego szaleństwa, do jakiego on doprowadza mnie. - Wiesz, że to nie może się wydarzyć. - Jeśli będziecie mnie tu przetrzymywać, to twoje niebezpieczeństwie. – mówię, kiwając głową na stojak z nożami.

życie

będzie

w

Zaciska szczękę w sposób, jaki to robi, kiedy zaczyna się irytować. - Moim zadaniem jest… - …ochranianie mnie. – przerywam mu. – Wiem. Ale przysięgam na Boga, że zadźgam cię we śnie, jeśli będę musiała mieszkać w tej klatce przez następnych sześć miesięcy. Stawia dwa kroki, podchodząc z drugiej strony do wysepki i ciężko się o nią opiera, spoglądając mi w oczy. - Sam. Jonathan zaginął. Widzę plamki przez oczami, kiedy cała krew odpływa z mojej twarzy. - Jak to? - Przykro mi. Nie zamierzałem ci tego mówić. Ale musisz zrozumieć. Sytuacja jest poważna. Tak długo, jak istnieje szansa na to, że Arroyo zostanie oczyszczony, Arroyo w więzieniu nie przestaje nawiązywać kontaktów. Ale wie, że wszyscy uciekną jak szczury z topiącego się statku, jeśli zostanie skazany. Zrobi wszystko, co będzie trzeba, a teraz wydaje się skupiać na tym, by cię uciszyć. Dopóki nie zostanie zneutralizowany, nie mamy wyboru i musimy cię tutaj trzymać. Nie mogę oddychać. - Gdzie jest Jonathan? - Nie wiemy. Trybiki w moim mózgu się obracają, kiedy próbuję znaleźć jakieś logiczne wyjaśnienie. - Często występuje w LA. Pewnie jest tam na jakiś koncercie. - Jestem pewny, że chodzi o coś takiego. – mówi, ale ze sposobu, w jaki marszczy brwi, nie sądzę, by wierzył w to, co mówi. - Rozmawiałeś z Ginger? Zaciska usta w linię. Tłumaczenie: marika1311

Strona 145

- Nie wie, gdzie on jest. Mój żołądek mocno się ściska. - Chcę z nią porozmawiać. - Przykro mi, Sam. Nie mogę ci na to pozwolić. Zeskakuję ze stołka i staję przed nim. - Chcę z nią porozmawiać. Tylko na mnie patrzy. Okręcam się na pięcie, wplątując palce we włosy, kiedy czarna zasłona paniki na mnie opada, a serce łomocze mi w piersi. - Muszę pomóc przyjacielowi. – wykrztuszam, na krawędzi szlochu. Kiedy odwracam się, by na niego spojrzeć, w jego oczach widzę współczucie, ale reszta twarzy jest kamienną maską. Nie zmieni zdania. Odwracam się w stronę swojego pokoju, kiedy łzy zaczynają płynąć po moich policzkach. Słońce zachodzi nad zatoką, fiolety i czerwienie przecinają niebo, a światła San Francisco zaczynają odbijać się w wodzie. Opadam na fotel blisko drzwi i przyciągam kolana do piersi, przyciskając do nich twarz. Czy Ben zrobił coś Jonathanowi? Co z nim? Boże, niech wszystko będzie z nim dobrze. Rozlega się pukanie do drzwi. - Sam? Ignoruję Blake’a. jeśli coś stanie się Jonathanowi, to będzie jego wina. Nie tkwiłabym w tym piekle, gdyby nie on. To wszystko jego wina. - Sam, otwórz drzwi. Musisz coś jeść. Łapię książkę i rzucam nią w drzwi. Odbija się z hukiem i spada na podłogę. -Sam. – próbuje jeszcze raz i wiem, że w ręku trzyma talerz, bo zapach krewetek dochodzi do mnie przez drzwi. Burczy mi w brzuchu, ale go ignoruję. Siedzę i wgapiam się okno, kiedy niebo ciemnieje, a miasto przy zatoce zaczyna rozbłyskać światłami i budzić się do życia. Śledzę wzrokiem światła na Bay Bridge, po czym spoglądam tam, gdzie wydaje mi się, że powinien być klub „Benny”. Dlaczego w ogóle pozwoliłam Jonathanowi namówić się na to, bym tam pracowała? Jeśli nigdy bym się na to nie zgodziła, leżelibyśmy teraz zwinięci na kanapie w jego mieszkaniu i oglądali Doktora Who. Nie mam pojęcia, która jest godzina, kiedy w końcu wstaję, przebieram się i szykuję do łóżka. Myję zęby i wślizguję się w czarną, jedwabną koszulę nocną, zapinając trzy górne guziki, a następnie wczołguję się do łóżka i zamykam oczy, zdeterminowana, by zasnąć. Ale nie mogę tego zrobić, kiedy martwię się o Jonathana i jestem głodna. Tłumaczenie: marika1311

Strona 146

Po tym, jak wpatruję się w sufit przez większą część wieczności, wstaję i podchodzę do drzwi, otwierając je i wystawiając głowę na zewnątrz. W kuchni i salonie jest ciemno, jedyne światło daje pełnia księżyca, sącząca się przez okna. Po cichu idę do kuchni i włączam światło nad kuchenką. Na zegarku od mikrofalówki widzę, że jest druga w nocy. Wzdycham i otwieram lodówkę. Na półce leży talerz z krewetkami, okryty folią spożywczą. Wygląda wspaniale, ale nie dam Blake’owi też satysfakcji i tego nie zjem. Łapię opakowanie marchewek i wrzucam je do miski, po czym wślizguję się na stołek przy wysepce. - Uruchomiłaś detektor ruchu. – mówi Blake, stojąc na schodach. Ma ubrane spodenki gimnastyczne i koszulkę, wygniecioną na jego ramionach, jakby założył ją w pośpiechu… przez co zastanawiam się, w czym on śpi. Podchodzi do systemu alarmowego wiszącego na ścianie obok windy i wpisuje kod, po czym opiera się o framugę, krzyżując ramiona na piersi i obserwuje, jak jem. W końcu nie mogę już znieść ciężaru jego spojrzenia. Spoglądam na niego wściekle i przyłapuję jego spojrzenie w połowie drogi po mojej cienkiej koszuli nocnej. Zdaję sobie sprawę, że nie zapięłam wszystkich guzików i jedna z moich piersi może być całkiem dobrze widoczna, ale nie poprawiam tego. Przygryza dolną wargę i odpycha się od framugi, podchodząc do okna i przyglądając się zatoce. - Wiem, że to dla ciebie ciężkie, Sam. Gdyby była taka możliwość, wypuściłbym cię stąd – mówi do okna – ale nie możemy ryzykować. Nie możemy narażać ciebie. – Obraca się, by na mnie spojrzeć, opierając dłonie o tył krzesła i spogląda mi w oczy, błagając mnie o zrozumienie. Nie robię tego. Wszystko, co czuję, to ślepa furia. I chcę tylko zemsty. Odgryzam końcówkę marchewki z większą siłą, niż jest to konieczne. Spoglądam na niego i widzę, że na mnie patrzy, z rozchylonymi ustami, walcząc, by nie spuszczać wzroku niżej niż moja twarz. I wtedy wpadam na pomysł. Biorę marchewkę do ust, wsuwając ją głęboko. Kiedy z powrotem ją wyciągam, przebiegam po niej językiem i zamykam oczy. Znowu ją głęboko zasysam i jęczę. Uśmiecham się, kiedy widzę jego oczywisty dyskomfort i to, jak wbija palce w drewniane krzesło i mogłabym przysiąść, że na chwilę przestał oddychać. - Pójdę popływać. – mówię mu, ześlizgując się ze stołka i schodząc po schodach. Kiedy wychodzę na taras, widzę, że noc jest jasna, a księżyc w pełni wisi wysoko na niebie. Może to przez chłodne, nocne powietrze albo przez to, co zamierzam zrobić, ale kiedy idę drogą do basenu, zaczynam drżeć. W pobliżu drzwi do łaźni naciskam przycisk i podwodne światła w basenie się zapalają, oświetlając okoliczne krzewy, łaźnię i mnie. Kiedy docieram do krawędzi basenu, prawie tracę odwagę. Stoję tam, plecami obrócona do domu, starając się zapanować nad oddechem, zanim sięgam do guzików koszuli i zaczynam je rozpinać. Pozwalam jej opaść, a chłodne powietrze natychmiast sprawia, że moje sutki twardnieją, a gęsia skórka wstępuje na moją skórę. Koszula zsuwa się i opada przy moich kostkach w kałużę jedwabiu, a ja stoję tylko w czarnych, koronkowych stringach, które Blake dla mnie wybrał. Tłumaczenie: marika1311

Strona 147

Plan w mojej głowie obejmował również zdjęcie tej części garderoby, a potem zuchwałe zejście do basenu. Ale nie mogę tego zrobić. Zamiast tego, zostawiam na sobie bieliznę i nurkuję do wody, wciąż obrócona tyłem do domu. Spod wody widzę, że Blake jest na balkonie, stojąc w cieniu blisko drzwi. Kiedy wypływam nad powierzchnię, obracam się i powoli płynę na drugi koniec, gdzie obracam się i bokiem płynę z powrotem. A przez ten cały czas, Blake mnie obserwuje. Podwodne światła odbijają się od mojego ciała, sprawiając, że nic się nie ukryje. Ale o to właśnie chodzi. Chcę go torturować tym, czego nie może mieć. Pół godziny później, kiedy opiera się ciężko o barierkę, z oczami wciąż przyklejonymi do mnie, wiem, że mi się udało. Teraz czując się odważniejsza, wychodzę z basenu i przemykam po schodach w stronę pryszniców na bocznej ścianie łaźni, w całości widocznych z miejsca, w którym stoi Blake. Czekam, aż woda zaczyna wyrzucać z siebie kłęby pary i wchodzę pod strumień. Kiedy spieniam swoje ciało, czuję na sobie pieszczotę jego wzroku. Kiedy spłukuję pianę, otwieram oczy i widzę, że wciąż mi się przygląda. Drżę, pomimo gorącej wody. Kończę się myć i osuszam się ręcznikiem, po czym wślizguję się w moją jedwabną koszulę nocną, zapinając tylko jeden guzik, tuż poniżej piersi. Kiedy idę w stronę drzwi, powiewa wokół mnie, a kiedy wchodzę do Sali bilardowej, Blake stoi u podstawy schodów. - Dobrze ci się pływało? – Jego oczy błyszczą, głos jest niski i napięty z emocji, a ja wiem, że mój plan doprowadzić agenta specjalnego Blake’a Montgomery’ego do szaleństwa całkowicie się udał. Koszula zsuwa mi się z ramienia, kiedy zamykam za sobą drzwi, prawie obnażając moją pierś, ale nie robię nic, by to powstrzymać. - Tak, dziękuję. Nie odsuwa się na bok, kiedy stawiam krok w kierunku schodów i nie ma wątpliwości, że prowadzi ze sobą wewnętrzną walkę. Zwalniam, czekając, aż zdecyduje, co zamierza zrobić. W końcu, unosi dłoń i sięga do mojego ramienia, zahaczając palcem o krawędź mojej koszuli. Czuję dreszcze na skórze, kiedy powoli zsuwa ją niżej, odsłaniając więcej skóry. Podjął swoją decyzję, a ja mam sekundę, żeby podjąć swoją, zanim moje ciało zrobi to za mnie. Plan był taki, by podrażnić go tak, by cierpiał z pożądania, ale w tej sekundzie wiem, że jeśli zabierze mnie do swojego pokoju, to go nie powstrzymam. Przesuwa palcami po mojej nagiej skórze, zsuwając mój szlafrok jeszcze niżej. Powstrzymuję jęk, który wzbiera się w moim gardle. Ale tuż przed tym, jak koszula zsuwa się z mojej piersi, Blake zaciska szczękę i podciąga materiał do góry, zakrywając mnie. - Musimy porozmawiać. Nie mówiąc nic więcej, okręca się i wbiega po schodach, biorąc po dwa stopnie na raz, jakby, pomimo swoich słów, nie mógł uciec ode mnie wystarczająco szybko. Tłumaczenie: marika1311

Strona 148

Idąc za nim, zapinam po drodze guziki, a kiedy docieram do szczytu schodów, widzę Blake’a stojącego po drugiej stronie wysepki kuchennej, z rękami sztywno opartymi o granitowy blat. Staję przed nim, a on patrzy na mnie ostro. - To nie jest zabawa, Sam. Jesteś w prawdziwym niebezpieczeństwie. Jesteś w nim, odkąd twoja noga stanęła w klubie Arroyo. Kiwam głową, ze szczerością wymalowaną na twarzy. - Te buty od początku prosiły się o wypadek. Pochyla się na łokciach. - Nasz zespół techniczny rozszyfrował niektóre pliki Arroyo. Zdjęcia. Czuję nagłe ciśnienie w klatce piersiowej, jakby ścisnęło za nią coś silnego i stalowego. Opadam na stołek, kiedy moje nogi zaczynają drżeć. - Zdjęcia czego…? - W przebieralni w klubie były kamery, Sam. – mówi, spuszczając wzrok i zaciskając szczękę. - W… - Ale wtedy dochodzi do mnie to, co powiedział i otwieram szeroko oczy. – W przebieralni? – pytam, łapiąc oddech. – Och, Boże. Zdjęcia… nas? Okrąża wysepkę, kierując się w moją stronę, najwyraźniej nie czując już potrzeby, by zachować między nami dystans. - Przykro mi. - Ale ja nie… - Krzywię się na myśl o Blake’u oglądającym moje nagie zdjęcia, po tym, jakie przedstawienie przed chwilą urządziłam przy basenie. Nie mogę nawet zmusić się do tego, by zapytać, czy właśnie to widział. – Po co miałby…? - Nie wiemy na pewno, ale było tam kilka zdjęć dziewczyny, która tańczyła tam wcześniej. Najwyraźniej zaginęła około dwóch miesięcy temu, kilka tygodni po tym, jak ściągnęliśmy Nichols, ale pamiętała ją. – Przyszpila mnie swoim intensywnym spojrzeniem. – Dziewczyna miała luźne więzy rodzinne, podobnie jak ty i minęła chwila, zanim ktokolwiek z jej przyjaciół zauważył jej zniknięcie. To zaczyna wyglądać tak, jakby twój szef mógłby być zaangażowany w handlowaniu czymś więcej, niż tylko narkotykami. Krew odpływa mi z twarzy, a światła wydają się być nagle przyćmione, kiedy pokój zaczyna się kręcić. - O Boże. - Szukamy wszystkiego, co mogłoby nam powiedzieć, gdzie zniknęła ta dziewczyna. Przeglądamy informacje, które ściągamy z komputera Arroyo po rozszyfrowaniu i przeczesujemy zdjęcia innych dziewcząt, żeby sprawdzić, czy któraś również zaginęła. Ale, Sam… - Krzywi się. – Na jego biurku były notatki. Wyglądały na to, że były o tobie. Wyglądało to tak, jakby negocjował z kupcem. - O mnie? Chciał mnie sprzedać? – Chowam twarz w dłoniach, kiedy widzę plamy przed oczami.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 149

- Nie chciałem, byś dowiedziała się w pełnym zakresie o tym, co on robił. Nie chciałem, byś tkwiła w tym niebezpieczeństwie. Ale Arroyo jest złem wcielonym, Sam. I nie chodzi tylko o tą zaginioną dziewczynę i Webera. Zranił tysiące ludzi. Musi zostać powstrzymany i ty możesz w tym pomóc. Wszystko, co musisz zrobić, to zeznać przed sądem, co się stało tamtej nocy. - Będziesz w stanie odnaleźć tą dziewczynę? – pytam, wciąż nie unosząc głowy. Nie mogę powstrzymać się od myślenia o Sabrinie ze schroniska. Nie mogę sobie wyobrazić, jak pozbiera się po tym, co jej się przytrafiło. Jeśli Ben zrobił komuś coś takiego… lub gorszego, mam ochotę go zabić. - Będziemy współpracować z FBI i próbować. Fala strachu przelewa się przez moje ciało. - Do tego czasu będzie już zniszczona. - Robimy wszystko, co możemy, Sam. – mówi Blake. Wiem tylko tyle, że muszę coś zrobić. Nie mogę tak po prostu tutaj siedzieć. Unoszę głowę. - Pozwól mi porozmawiać z Benem. Blake wbija we mnie spojrzenie, mrużąc powieki. - Nie. To się absolutnie nie wydarzy. - Jeśli ma Jonathana i wie, gdzie jest ta dziewczyna, to może powie mi coś, co pomoże nam w ich znalezieniu. – Nawet, kiedy to mówię, wiem, jakie to głupie, ale czuję się cholernie bezradna. Przybliża się do mnie, a twarda maska na jego twarzy nieco łagodnieje. - Sam, on dołożył ogromnych starań, żeby ukryć wszystko, co mogłoby go obciążyć. I myślę, że zapominasz o tym, że próbował cię zabić, żeby cię uciszyć. Nie powie ci, co się stało z Jonathanem albo tą dziewczyną, bo go ładnie poprosisz. Wszystko w moim brzuchu zwija się w ciasny supeł. - Nie planowałam być miła. - Nie, Sam. – mówi, potrząsając głową, wbijając we mnie nieco dzikie spojrzenie. – Nie będziesz rozmawiać z Arroyo. - Muszę coś zrobić! Blake łapie mnie delikatnie za ramiona. - Pomóż nam tylko usadzić tego drania. Zamykam oczy i powoli oddycham, powstrzymując się od drżenia. Po chwili, kiedy mogę już mówić, otwieram oczy i na niego spoglądam. - Po prostu powiedz mi, co mam zrobić. Zrobię wszystko. Przez kilka uderzeń mojego pędzącego serca, Blake się nie porusza. Ale w końcu unosi dłoń i odgarnia włosy z mojej twarzy, zatykając je za moje ucho. Następnie jego palec kontynuuje delikatne poruszanie się po linii mojej szczęki i dopiero kiedy Tłumaczenie: marika1311

Strona 150

dotyka blizny na mojej policzku, zdaję sobie sprawę, że policzki mam wilgotne od łez. Powoli pochyla się niżej, aż czuję jego oddech na czole. - Nie pozwolę mu cię skrzywdzić. – zapewnia. – To mój pierwszy priorytet. Ale odnajdę też Jonathana. I zrobimy wszystko, co w naszej mocy, by odnaleźć tamtą dziewczynę. Znowu się trzęsę, ale tym razem nie za sprawą gniewu. Kładę dłoń na jego klatce piersiowej, wiedząc, że powinnam go odepchnąć. Ale czuję pod nią bicie jego serca, pędzącego prawie tak bardzo, jak moje i to sprawia, że mam tylko ochotę przyciągnąć go bliżej. Odsuwa się o krok, patrząc na mnie, a jego błękitne oczy błagają mnie o coś, ale nie jestem pewna, o co. Zanim mogę to rozgryźć, Blake odwraca się i znika. Mija długi czas, zanim w końcu mogę się ruszyć i zataczam się, idąc do swojego pokoju. Kiedy leżę w łóżku, śledzę palcami linie dotyku na mojej skórze, który pozostawił Blake, a jedna rzecz staje się oczywista. Wciąż mu nie ufam, ale nie jest moim wrogiem. Nie jestem pewna, kogo to z niego robi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 151

Rozdział dwudziesty drugi Po rzucaniu się i obracaniu po łóżku przez większość nocy, budzę się wcześnie i bez względu na to, jak bardzo staram się znowu usnąć, nie mogę. W końcu poddaję się i wyślizguję się z łóżka. Podchodzę do swojego okna, przyglądając się miastu, które budzi się do nowego dnia, kiedy drzwi od łaźni się otwierają. Blake wychodzi przez nie, ubrany w krótkie spodenki gimnastyczne i bluzkę, z ręcznikiem zwisającym z szyi. Rzuca go na fotel, ściąga koszulkę i nurkuje. A potem pływa jak zawodowiec, z mięśniami falującymi pod napiętą skórą. Ćwiczy? I robi to codziennie? Nigdy nie wstałam wystarczająco wcześnie, by to zauważyć, ale jeśli tak, to by wyjaśniało jego ciało. Obserwuję go dłużej, niż mam taki zamiar, zanim odklejam się od okna i pod koszulę nocną zakładam spodenki. Potem idę za zapachem do ekspresu z kawą. Kawa – słodki nektar życia. Po prostu skup się na kawie, a nie na piekielnie seksownym, półnagim facecie pływającym w basenie. Zamykam oczy i biorę długi łyk, po czym dolewam sobie więcej. I skupiam się na mojej kawie, dopóki nie staję przed oknem i nie skupiam się na Blake’u. Akurat podciąga się, by usiąść na krawędzi basenu, zarysowane mięśnie w ramionach uginają się pod skórą pokrytą tatuażem, pokrywającym lewą stronę jego torsu i kończącego się na ramieniu, tuż powyżej łokcia. Wstaje i odwraca się, żeby wziąć swój ręcznik, a ja nie trafiam szklanką do buzi i kolejny łyk kawy ląduje na podłodze przede mną. - Cholera. – syczę, odstawiając kubek na stół i chwytając serwetki, żeby wysuszyć plamę na mojej koszuli. Drzwi na dole otwierają się, a następnie zamykają, a ja nastawiam się na to, że Blake zaraz pojawi się u szczytu schodów. Nie robi tego. A chwilę później zdaję sobie sprawę, że cicho przemykam po schodach w dół. Zatrzymuję się krótko przed zakrętem i zerkam. Pośrodku pomieszczenia, blisko stołu do bilardu, Blake porusza się w powietrzu, jakby grawitacja nie istniała. Kroczy i się obraca, kopiąc i uderzając według schematu Kankûdai, ani razu nie tracąc równowagi ani skupienia. Włosy ma potargane, jakby osuszał je ręcznikiem i jest nieogolony. Taki wygląd całkowicie mu pasuje. Spuszczam wzrok niżej, do ścieżki ciemnych włosów znikających pod paskiem spodenek, które wciąż są wilgotne i tak przyciskają się do jego ciała, że nie pozostawiają wątpliwości, że jest idealny na każdy sposób. Zamykam oczy, czując dreszcze, kiedy przypominam sobie, jak moje ciało idealnie pasowało do krzywizn jego ciała. Jak jego ciało reagowało na moje, przyciśnięte do jego. Kiedy drżenie mija i otwieram oczy, widzę, że Blake przestał się poruszać… i się na mnie gapi. Dopiero wtedy zdaję sobie sprawę, że odsunęłam się od ściany i stoję na dole schodów, w pełni widoczna. - Przepraszam. – mówię, czując ciepło na twarzy. – Ja tylko… - Co? Śledziłam cię? Tłumaczenie: marika1311

Strona 152

- Problemy z piciem? – pyta, kiwając głową na moją koszulę. - Och… um, tak. – Z roztargnieniem zerkam na swój strój. – Trochę mi się wylało… Kiedy się śliniłam na twój widok. Odwraca się do stołu bilardowego i chwyta swoją koszulkę, po czym zakłada ją przez głowę, a to idealne ciało znika pod bawełną. - Wcześnie wstałaś. - Tak. Nie mogłam spać. – Przełykam ślinę i odsuwam się od schodów, wchodząc w głąb pomieszczenia. – Jakieś wieści o Jonathanie? Spuszcza wzrok i zanim jeszcze otwiera usta, wiem, jaka padnie odpowiedź. - Nie, Sam. Przykro mi. Biorę głęboki oddech, próbując powstrzymać panikę. - Myślisz, że Ben by go zranił? Przeze mnie? – pytam, a kiedy to robię, uświadamiam sobie, że w pewnym momencie pogodziłam się z tym, że to moja wina. Przebiega dłonią po mokrych włosach, a mięśnie w jego ramieniu napinają się. - Naprawdę nie wiem. Jest w stanie zrobić praktycznie wszystko. Odchylam głowę do tyłu i mrugam, by odgonić łzy. - Chodź. – mówi, a kiedy na niego spoglądam, widzę, że się przesunął, robiąc dla mnie miejsce na środku pomieszczenia. - Co? - Kankû-shô? Czy znasz Kankûdai? Podchodzę do niego bliżej. - Widziałam Kankûdai, ale nigdy mnie tego nie uczono. Uśmiecha się. - Więc dziś jest twój szczęśliwy dzień. Moje oczy, wbrew mojej woli, przesuwają się na jego klatkę piersiową, ale zmuszam się, by unieść wzrok z powrotem do jego oczu. - Nauczyłbyś mnie? - Jeśli chcesz. Podchodzę tam, gdzie stoi Blake. - Chcę. Boże, chcę i to bardzo, ale większość z rzeczy jest poza moim zasięgiem. Chcę mieć z powrotem Jonathana. Chcę, żeby Ben nie pragnął mojej śmierci. Chcę, żeby ostatnie kilka miesięcy nigdy się nie wydarzyło. Ale to jest coś, co mogę mieć. Kiwa głową, przez chwilę patrząc mi w oczy, zanim zajmuje pozycję na środku pokoju. - Technicznie, jest bardziej zaawansowane, ale jeśli przez jakiś czas zajmujesz się Kankû-shô, nadążenie za ruchami nie powinno być dla ciebie trudne. Tłumaczenie: marika1311

Strona 153

Opieram się o stół bilardowy. - Pokaż mi. Staje i się kłania, a potem rozpoczyna katę. Obserwuję go, zafascynowana jego siłą i kontrolą. Kiedy kończy i znowu się kłania, jestem zarówno oniemiała i wpatruję się w niego z zapartym tchem, a jeszcze nawet nic sama nie zrobiłam. - Twoja kolej. – mówi. Kiwam głową, bo nie jestem pewna, czy jestem w stanie mówić. Kłania się, a mi udaje się zebrać się w sobie na tyle, by wyprostować się i stanąć u jego boku. Również się kłaniam. - Więc, na początku jest wschodzące słońce. – mówi, rozstawiając nogi i powoli unosząc ramiona, jednocześnie oddychając, ze zgiętymi łokciami i dłońmi wyciągniętymi do przodu. Naśladuję jego pozycję, biorąc wdech. - Jak twoje ramię? - W porządku. – I to nie jest kłamstwo. - To dobrze. Teraz będą dwa szybkie gyaku zuki. Z lewej i prawej. – mówi, przykucając i demonstrując dwa szybkie ciosy w przeciwnych kierunkach. Powtarzam jego ruchy. - Trzymaj równowagę. Rzucam mu wściekłe spojrzenie. - Gdybym nie trzymała, to wylądowałabym na tyłku. Uśmieszek pojawia się na jego ustach, ale potem znika. - Następnie uderzasz pięścią do przodu i szybko blokujesz ramieniem, prawą, potem lewą, i robisz wykop do tyłu prawą nogą. Kiedy odtwarzam jego ruchy, podchodzi bliżej i staje za mną. - Pamiętaj, że to są obronne ruchy. – mówi, kładąc dłonie na moich biodrach. – Trzymaj równowagę i rób wydech razem z ciosem. Spróbuj jeszcze raz. Robię to, a on zaciska mocniej dłonie na moich biodrach. - Psujesz mój balans. – mówię, obracając się w jego ramionach. Przez długą chwilę żadne z nas się nie porusza, ale potem orientuję się, że pochylam się do przodu, nieświadomie. Cholera, ładnie pachnie. - Nie rób tego, Sam. – mówi niskim tonem, zamykając oczy. Ale nie odsuwa się. Jego każdy mięsień jest napięty. Ręce ma spuszczone po bokach, zwijając dłonie w pięści, stoi prosto, jakby połknął kij od miotły, kiedy walczy ze sobą w duchu. Pochylam się jeszcze trochę, więc stoimy blisko siebie na tyle, na ile możemy, bez dotykania się. Ciepło promieniuje od jego ciała falami, a ja zamykam oczy, przyjmując je do siebie. Pochyla głowę, marszcząc czoło. Tłumaczenie: marika1311

Strona 154

- Muszę być skupiony, Sam. – mówi przez zaciśniętą szczękę, próbując kontrolować drżenie w głosie. – Jeśli mam pomóc Jonathanowi i załatwić Arroyo, nie mogę narażać na szwank tej sprawy przez zmierzanie tam, dokąd zmierzamy. Mówi tak, ale nadal się nie odsuwa. Więc ja to robię. Bo w tej chwili najważniejszą sprawą jest odnalezienie Jonathana. Okręcam się i zmierzam na schody, zanim zrobię coś głupiego. - Sam! Poczekaj. – mówi, kiedy zaczynam przemierzać stopnie. Zatrzymuję się i odwracam. Unosi dłoń i pociera tył swojej szyi, wypuszczając z płuc powietrze. Odrywa wzrok od podłogi i spogląda na mnie spod długich rzęs. - Otrzymaliśmy wieści od zespołu obrony Arroyo. Chcą cię przesłuchać. Schodzę o stopień niżej. - Przesłuchać mnie? Mogą to zrobić? Kiwa głową. - To powszechna praktyka, ale nasi prawnicy będą tam z tobą. Upewnią się, czy wszystko jest prawidłowe i legalne. Czuję ścisk w klatce piersiowej, kiedy schodzę do ostatniego stopnia. - Ben tam będzie? - Nie na przesłuchaniu. - Ale będzie w sądzie, kiedy będę składać zeznania. - Obawiam się, że tak. – Opiera się o tył kanapy. – Będzie potrzeba trochę odwagi, żeby to zrobić, Sam, ale wierzę w ciebie. Wiem, że chcesz pomóc Jonathanowi i tej dziewczynie. - Naprawdę myślisz, że to, co wiem, będzie pomocne? - Kiedy ofiara została znaleziona, miała na sobie te ciuchy, które opisałaś. Nikt więcej nie widział go żywego po tym, jak wszedł do biura Arroyo. Wciąż mamy nadzieję na jakiś ślad, ale wierzę, że to, co już mamy, wystarczy. - I co się stanie potem? Po tym jak złożę zeznania i ze mną skończycie? Tak po prostu odeślecie mnie do domu? Ben zostawi mnie w spokoju? Zaciska usta w linię. - Nie będziemy tego wiedzieć, dopóki nie zobaczymy, jak to się wszystko potoczy. Istnieją programy dla ludzi w twojej sytuacji. To coś, co powinnaś rozważyć. Fala szoku się przeze mnie przelewa, zostawiając mnie otępiałą. - Masz na myśli program ochrony świadków? Kiwa powoli głową. Chowam twarz w dłoniach. Tłumaczenie: marika1311

Strona 155

- Och, Boże. Jest tuż przede mną. Mogę to wyczuć, zanim jeszcze się odzywa. - Przykro mi. – mówi, cichym i pocieszającym tonem. – Naprawdę mam nadzieję, że to tego nie dojdzie, ale uziemienie Arroyo jest ważne. Naprawdę ważne. A ty jesteś naszą jedyną nadzieją, że jesteśmy w stanie to zrobić teraz. - Naprawdę ma tą dziewczynę? - Tak, myślę, że to on jest odpowiedzialny za jej zniknięcie. Unoszę twarz i na niego patrzę. - A Jonathan? Powoli kręci głową. - Nie wiem, Sam. - Muszę pomyśleć. – mówię, przesuwając się w stronę drzwi. Blake mnie przepuszcza, a ja idę ścieżką i opadam na jeden z foteli. Moja ważka tutaj jest, siedzi na krawędzi basenu. Dotrzymuje mi towarzystwa, kiedy płaczę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 156

Rozdział dwudziesty trzeci Blake prowadzi mnie do pomieszczenia w sądzie, gdzie pięciu mężczyzn w garniturach siedzi po przeciwległej stronie stołu. Zamieram w progu. - Gdzie Yvonne? – pytam szeptem. Łapie mnie za ramię i przesuwa nas o krok do tyłu, na korytarz. - Była twoim adwokatem w sprawach karnych. Nie jesteś już postawiona w stan oskarżenia, więc nie masz prawnika. - Lubiłam ją. Na jego twarzy pojawia się współczucie. - Przykro mi. Ale nasi prawnicy tutaj są, żeby pilnować zespołu Arroyo. Będzie dobrze. Biorę uspokajający oddech i wchodzimy na salę. Ja i Blake podchodzimy do drugiej strony stołu, gdzie dwóch prawników DEA robi dla nas miejsce. Wszyscy się przedstawiają, ściskają sobie dłonie, po czym siadamy naprzeciwko mężczyzn. Jedyną rzeczą, dzięki której jakoś się trzymam, jest noga Blake’a przyciśnięta do mojej, pod stołem. - Panno West, dziękujemy, że się pani z nami spotkała. – odzywa się Azjata siedzący po drugiej stronie. - Nie zdawałam sobie sprawy, że mam jakiś wybór. – mamroczę. Dostaję za to spięty uśmieszek od jednego z obrońców DEA, grubego faceta. - Więc, żeby upewnić się, czy nasze fakty są zgodne, powiedz, czy pracowałaś w w nocnym klubie Benjamina Arroyo „Benny”, jako tancerka egzotyczna? – pyta jeden z mężczyzn. - Tak. – Chcę dodać coś jeszcze, ale przypominam sobie o zasadach Yvonne i redukuję odpowiedzi tylko do krótkiego tak lub nie. - I pracowałaś w nocy dwudziestego szóstego kwietnia? - Tak. - Jak długo trwała twoja zmiana tamtej nocy? - Zaczęłam na scenie o dziewiątej, a Nora… żona Bena, ściągnęła mnie z niej około jedenastej trzydzieści. - Więc można założyć, że po dwóch i pół godzinach tańczenia byłaś zmęczona. - Nie. Uśmiecha się do mnie sceptycznie. - Mogłaś wypić drinka czy dwa, żeby się rozluźnić? Nie mam pojęcia, do czego zmierza, ale próbuję powstrzymywać nerwy. - Tylko woda. Tłumaczenie: marika1311

Strona 157

- Jesteś tego pewna? Otwieram usta, żeby odpowiedzieć twierdząco, ale krzywię się, kiedy coś sobie przypominam. - Ben dał mi dwa szoty szkockiej. Kiwa głową, usatysfakcjonowany. - Ale nie byłam pijana. Zerka na mnie tak, jakby ciężko było mu w to uwierzyć. - Jak zaczęła pani pracę w „Benny’m”, panno West? - Poszłam na rozmowę o pracę, a Ben mnie zatrudnił. Mruży oczy, zaglądając w swoje papiery. - Ale… nie zostałaś przyjęta do UC Santa Cruz? Czuję ścisk w żołądku. - Zostałam. - I zostałaś poproszona o odejście z przyczyn akademickich. To nie jest pytanie, ale i tak potakuję głową. - Ile porannych zajęć miała pani w zeszłym semestrze, panno West? - Zdefiniuj „poranne”. – stwierdzam. - Wierzę, że precyzyjną definicję można znaleźć w słowniku, ale dla naszych celów przyjmijmy, że to godziny przedpołudniowe, dobrze? - Dwa w poniedziałek, środę i piątek, jedne we wtorek i czwartek. - I w jak wielu z nich brałaś udział, gdybyś mogła to oszacować? – pyta, wyglądając na zadowolonego z siebie. – Podaj tylko przybliżony procent. - Nie rozumiem, czemu cokolwiek z tego byłoby istotne w linii waszej obrony. – odzywa się chudy, biały facet, siedzący po drugiej stronie Blake’a. - Chodzi o charakter i wiarygodność świadka. – Posyła mu uśmieszek. – Możemy to zrobić w sądzie, jeśli tak wolicie. Facet przechyla się w moją stronę i kiwa ponuro głową. Pocieram czoło. - W przybliżeniu, zero. Blake napina się obok mnie, ale kiedy na niego spoglądam, to na jego twarzy nie widać rozczarowania, chociaż tego właśnie się spodziewałam. Nasze spojrzenia się krzyżują, a w jego oczach widzę współczucie. Reszta przesłuchania kręci się wokół mnie, znowu szczegółowo opisującej to, co widziałam oraz prawników Bena kwestionujących wszystko. Do czasu, kiedy w końcu kończymy, już sama nie wiem, co widziałam. - Czuję się tak, jakby rozjechał mnie autobus. – mówię do Blake’a, kiedy ten wyprowadza mnie z sali. Tłumaczenie: marika1311

Strona 158

- To było ciężkie. Przepraszam. Zaczynam otwierać usta, żeby powiedzieć, że to nie jego wina, ale wtedy przypominam sobie, że głównie to właśnie jego. - Po prostu mnie stąd zabierz. Prowadzi mnie do garażu i otwiera przede mną drzwi samochodu. Siada na swoim miejscu i przez chwilę po prostu na mnie patrzy. - Nie było tak źle, jak się wydawało, Sam. – mówi, uruchamiając auto. – Ich zadaniem jest sprawienie, byś w siebie zwątpiła i rozbicie twojej pewności siebie. - Cóż, w takim razie poszło im całkiem dobrze. Ściąga twarz, marszcząc brwi i wyjeżdża z parkingu za Cooperem. - Inną częścią ich pracy jest skompromitowanie cię. Będą próbowali rozedrzeć cię na strzępy. Ale liczy się tylko to, co widziałaś. Nie pozwól im wleźć ci na głowę. Powiedz tylko sędziemu, co się stało i wszystko będzie dobrze. Opieram łokcie o deskę rozdzielczą i dłońmi podpieram czoło. - Ale tak naprawdę nie wiem, co się stało… wiem tylko, że Weber był w biurze, kiedy ja z niego wychodziłam. Nie wiem, czy Ben go zabił. Blake rzuca mi spojrzenie. - Zrobił to, Sam. Jedziemy przez miasto, najmniej bezpośrednią drogą, a kiedy w końcu dojeżdżamy na wzgórza, a Cooper sprawdza teren, wjeżdżamy do garażu. Blake wydaje się dzisiaj być bardziej zdystansowany i wiem, że to prawdopodobnie przez nasz wczorajszy „moment”. Bardzo stara się utrzymać w ryzach, ale jeśli czuje przynajmniej połowę tego, co ja, to doskonale wiem, że nie jest to łatwe. Kiedy znajdujemy się już w środku, bezpieczni, przebieram się i przez drzwi biegnę do basenu, gdzie wskakuję do wody i zaczynam pływać. Z każdym okrążeniem czuję, jak opada ze mnie napięcie, aż w końcu mój umysł jest pusty. Nie mam pojęcia, ile razy przepływam długość basenu, zanim kończy mi się energia. Dwadzieścia? Trzydzieści? Przewracam się na plecy na płytszym końcu basenu i pozwalam wodzie ruszać moimi włosami, kiedy się zatrzymuję i staję w wodzie. Wycieram ostatnie krople z oczu i widzę, że moja ważka znowu dotrzymuje mi towarzystwa. Podobnie jak Blake. Siedzi na fotelu blisko krawędzi basenu, w kąpielówkach. - Zatrudniłeś tą ważkę, żeby mnie obserwować? To twoja wersja muchy-naścianie21? Zerka na ważkę, po czym wraca spojrzeniem do mnie. - Wszędzie mam szpiegów. – Opiera łokcie o kolana, sprawiając, że mięśnie jego przedramion się napinają i ciężko na nie nie patrzeć. – Byłaś pływaczką? Przed tym?

Ang. „fly on the wall” – idiom – jeśli ktoś mówi, że chciałby być muchą na ścianie w konkretnej sytuacji, oznacza to, że chciałby tam być i w tajemnicy widzieć i słyszeć, co się tam dzieje 21

Tłumaczenie: marika1311

Strona 159

- Nie mieliśmy basenu ani nic takiego, więc… - Podpływam do krawędzi basenu, obok mojej ważki i podpieram się o nią ramionami, krzyżując je i opierając się o nie brodą. – A ty? Wzrusza ramionami. - Nie pływałem dla samego pływania. Bardziej dla rekreacji. Głównie nurkowanie z rurką albo akwalungami. Przypominam sobie, że mówił coś o tym, że nurkował z tatą, kiedy był mały. - Tak jakby boję się rekinów. Nie wchodzę do oceanu. - Strach przed rekinami. Galeofobia. To dość powszechne. - Wiem tylko tyle, że zawsze pojawiają się jakieś historie o pożartych surferach, a kilka tygodni temu blisko San Francisco zjadły jakiegoś kajakarza, więc myślę, że to mniej fobia, a bardziej zdrowy rozsądek. Nie pływaj tam, gdzie ktoś może cię zjeść. Z powrotem opiera się na dłoniach. - Szanse, żeby coś się stało, są praktycznie zerowe. Tysiące ludzi nurkuje i surfuje u wybrzeży Kalifornii, a przez cały rok zdarzają się jeden lub dwa ataki. - Tak, no cóż, założę się, że ta jedna czy dwie osoby nie powiedziałyby, że ich szanse były zerowe. Wstaje i kroczy przy basenie, ale nie odrywa ode mnie wzroku. - Zaczynam myśleć, że o to właśnie chodzi w życiu… o stawianie czoła swoim strachom. – Waha się na schodach prowadzących do wody, ale w końcu zaczyna po nich schodzić do basenu. Woda, z nim w środku, nabiera jakiegoś elektrycznego ładunku, którego nie było tu wcześniej. Kiedy się zbliża, porusza rękami nad powierzchnią wody, posyłając małe fale w moją stronę. - Rozważałaś kiedyś wyjechanie stąd? Odwracam się plecami do krawędzi basenu i opieram się o nią rękami. - Um… codziennie? Potrząsa lekko głową. - Nie mówię o tym domu. Pytam o stan. - Nie myślałam o tym. Wszystko, co mogę robić, to się na niego patrzeć, kiedy się do mnie zbliża, wprawiając w ruch wodę przed nim tak, że ta lekko obija się o mój brzuch. Unosi rękę, a ja wstrzymuję oddech, kiedy opuszkami palców dotyka linii mojej szczęki. Spuszcza dłoń i zamyka oczy, oddychając głęboko. Kiedy znowu je otwiera, wbija we mnie intensywne spojrzenie. - Jeśli mógłbym cofnąć czas, nigdy nie postawiłbym cię w takiej sytuacji. Dobija mnie to, że przeze mnie jesteś w niebezpieczeństwie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 160

Odwracam wzrok, bo staje się dla mnie krystaliczne jasne, że nawet jeśli bardzo chciałabym obwiniać mamę, Blake’a i wszystkich innych za to, co mnie spotkało, to wszystko wydarzyło się przez decyzję, które sama podjęłam. - To nie jest twoja wina, Blake. - Ja tylko… - Potrząsa lekko głową, jakby próbował coś sobie poukładać. – To przez to dołączyłem do DEA, wiesz? Żeby pokonać Arroyo. Chyba byłem za bardzo skupiony na końcowej fazie, że nie rozważyłem drugorzędnych szkód. - Dołączyłeś do DEA przez Bena? – pytam, lekko zdezorientowana. Takich złych facetów musi być tysiące. – Skąd w ogóle wiedziałeś, kim on jest? Wypuszcza z siebie drżący oddech, po czym opiera dłonie po obu stronach mnie, chwytając za krawędź basenu i zamykając mnie w klatce ze swoich ramion. - Moja siostra zginęła w Afganistanie. - O Boże. – Przykładam dłonie do ust. – Nie wiedziałam. Tak mi przykro. - Tata nie radził sobie po jej śmierci, ale nie pozwolił sobie na żałobę. Pogrążył się tylko w swojej pracy. Trzy miesiące później był tutaj, w San Francisco i przeprowadzali akcję. Arroyo był w to zaangażowany. – Odpycha się od basenu i odsuwa się o krok. – Nie wiadomo naprawdę, co się stało, ale coś poszło źle i tata został postrzelony. Milknie, przełykając ciężko ślinę, a ja nie mogę nawet zmusić się do tego, by zapytać, czy żyje, czy został zabity. - Dołączyłem do DEA tuż po jego pogrzebie. – mówi, odpowiadając na moje niezadane pytanie. – To wszystko, o czym byłem w stanie myśleć… pokonać faceta, który zabił mojego ojca. – Odwraca się i opiera plecami o krawędź basenu, przyciskając ramię do mojej ręki. – Nie mogę sprowadzić Caroline ani taty z powrotem, ale to po prostu coś, co czuję, że muszę zrobić… przejąć jego zadanie. – Zamyka oczy, na wszystko, co pod nimi widzi i pociera je. Staję przed nim i gładzę go palcami po policzku, na co on drży. - Tak mi przykro, Blake. Otwiera oczy, pełne bólu i spogląda w moje. Jego głos drży od emocji, kiedy mówi: - Nigdy nie powinienem był cię w to angażować. Po prostu tak wciągnąłem się w dorwanie Arroyo, że… Powstrzymuję go, kładąc mu palec na ustach. Są miękkie i twarde jednocześnie, tak, jak to zapamiętałam, kiedy się całowaliśmy. - To nie jest twoja wina. Przebiegam oczami po linii jego idealnych ust, wzdłuż kąta żuchwy, przez jego jabłko Adama, do zagłębienia jego gardła. Kiedy unoszę wzrok do jego twarzy, widzę, że oczy mu płoną. Unosi rękę i palcem śledzi linię mojej blizny na policzku. Jego dotyk jest elektryczny, a oddech zamiera mi w gardle, kiedy powoli pochyla się w moją stronę. Wplątuje

Tłumaczenie: marika1311

Strona 161

palce w moje włosy, a potem zatrzymuje się, z ustami oddalonymi tylko o centymetry od moich. Przez długą chwilę sprawia, że jestem zahipnotyzowana jego bliskością, jego zapachem, niesamowitym smakiem jego oddechu. Moje serce obija się o żebra, próbując się wyrwać. Ogień w mojej duszy płonie w jego oczach, kiedy się we mnie wpatruje. Ale wtedy jego szczęka się napina i zamyka oczy. Kiedy je otwiera, płomień wciąż w nich jest, ale widać też ślad bólu. Odwraca się i po schodach idzie do domu, zostawiając mnie bez tchu, pulsującą z bólu, ale teraz z nowym zrozumieniem dla Blake’a Montgomery’ego.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 162

Rozdział dwudziesty czwarty Kiedy rano Blake pojawia się w kuchni, wykąpany i przebrany po ćwiczeniach, ja siedzę przy szafce i jem banana. Śledzi wzrokiem krawędź mojego szlafroka, idąc w stronę windy. - Muszę pojechać do biura i nie jestem pewny, jak długo tam będę. Cooper zaraz będzie. Ześlizguję się ze swojego stołka. - Po co tam idziesz? Chodzi o Jonathana? Patrzy na mnie przez kilka sekund, jakby zastanawiał się, jak to powiedzieć. Serce wali mi w gardle i oblewa mnie zimny pot. - O Boże. Otwiera szerzej oczy i szybko rusza do mnie, przekraczając salon. - Nie! Nie, Sam. To… nie chciałem nic mówić, bo nic nie jest jeszcze pewne, ale Jonathan odezwał się wczoraj do swojej dziewczyny. Nadzieja rozprzestrzenia się po mojej piersi. - Ginger? Kiwa głową, kładąc dłoń na moim ramieniu. - Nie powiedział za wiele, więc nie jesteśmy pewni, gdzie jest lub czy jest w niebezpieczeństwie, ale… - Marszczy czoło. – On żyje, Sam. Znajduję się w jego ramionach, zanim zdaję sobie w ogóle sprawę, że się poruszyłam. Łzy z ulgi płyną po moich policzkach i moczą jego niebieską koszulę na guziki. - Jezu. – szepcę. Pociera moje plecy, jakby nie było nic ekstremalnie niezręcznego w tym, że płaczę mu w rękaw. - To dobre wieści. Informacji, które uzyskaliśmy przez jego zadzwonienie, możemy użyć do tego, żeby go namierzyć. Będzie dobrze. Kiedy łzy zaczynają płynąć już wolniej, odsuwam twarz od jego ramienia i spoglądam mu w oczy. - Dziękuję. Jego lodowy wzrok topnieje, zmieniając jego oczy w płynne, ciepłe baseny. - Obiecałem ci, że go znajdę i to zrobię. Jego dłoń wciąż jest w moich włosach i czuję, że zaciska na nich palce nieco mocniej, kiedy tak stoimy, tak blisko siebie, że widzę srebrne plamki wirujące w jego niebieskich oczach. Przyciąga mnie bliżej do siebie dłonią, która spoczywa na moich plecach, zmniejszając tą i tak już małą przestrzeń między nami. Zanim w ogóle zdaję Tłumaczenie: marika1311

Strona 163

sobie sprawę z tego, co się dzieje, moje nagie stopy odrywają się od podłogi, a ja siedzę na szafce, z Blake’m przyciśniętym do mnie pomiędzy moimi rozwartymi nogami. Owijam je wokół jego talii, piętami przyciągając go jeszcze bliżej. Opiera się czołem o moje czoło i zamyka oczy, po czym wypuszcza z płuc drżący oddech. Jego bicepsy nacierają na materiał jego koszuli pod moimi dłońmi, kiedy całym ciałem walczy, by zachować kontrolę. Jestem tak nim pochłonięta, że ledwie rejestruję szum windy, ale w następnej sekundzie Blake opuszcza mnie na podłogę i cofa się, kiedy drzwi się rozsuwają. Cooper wchodzi do środka i spogląda to na niego, to na mnie. Owijam się szlafrokiem, kiedy Blake chwyta z sofy swoją torbę, przewieszając ją przed ramię. - Wrócę za kilka godzin. – odzywa się do Coopera. Cooper spogląda znacząco na mokrą plamę na jego koszuli. - Nie przebierasz się? Blake spogląda w dół na swoją koszulę, a na jego twarzy widać cień rozgoryczenia, kiedy zerka na krótko w moją stronę. - Och… tak. Zaraz wracam. – Spuszcza torbę na podłogę i odwraca się do schodów. Cooper przesuwa się w głąb pomieszczenia, chwytając pilota do wielkiego telewizora po drodze do kanapy. Bez słowa omija kanały o gotowaniu, poranne programy i wiadomości, aż trafia na kanał z wrestlingiem. Rozsiada się wygodniej, zagłębiając się w poduszkach i opiera dłoń o oparcie kanapy. Blake pojawia się u szczytu schodów, ubrany w świeżą, białą koszulę i patrzy między nas, gdzie ja wciąż stoję blisko szafki, drżąca i niepewna tego, co miało się stać. - Skontaktuję się, kiedy będę coś wiedział. – mówi mi, zawieszając swoją torbę z powrotem na ramię. Wciska przycisk windy i rzuca mi znaczące spojrzenie, kiedy w niej znika. Cooper nadal ogląda telewizję, nie robiąc nic, co by wskazywało, że wie w ogóle, że Blake już wyszedł. Nawet na mnie nie patrzy. - Chyba idę… um… pod prysznic. W odpowiedzi dostaję tylko krótkie zerknięcie i pojedyncze skinienie głową. Kiedy wychodzę spod prysznica, myślę o tym, żeby po prostu zostać w swoim pokoju na cały dzień, ale Cooper może słyszał coś o Jonathanie. Ubieram się i wracam do salonu. Drzwi od spiżarni są otwarte i słyszę dobiegające z niej hałasu. Po chwili Cooper wychodzi stamtąd z pustymi rękoma i grymasem na twarzy. - Jest tu coś do jedzenia? - Um… cóż… - Myślę o liście rzeczy, o których kupienie prosiłam Blake’a. – Jogurt i owoce. – mówię, machając na kosz z bananami i mandarynkami. – A tam jest Doritos. – dodaję, kiedy Cooper krzywi się na moją sugestię. – W szufladzie obok lodówki.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 164

- Teraz mówisz do rzeczy. – Wyciąga je z szuflady i opada na fotel, wracając spojrzeniem do telewizji i jednocześnie otwierając torbę z jedzeniem. – Czy nasz Montgomery mówił ci kiedyś, że chciał zostać astronautą? Parskam śmiechem, kiedy wyobrażam sobie pięcioletniego Blake’a z akwarium na głowie. Cooper odrywa wzrok od telewizora i rzuca mi poważne spojrzenie. - Chodziło ci o to, że chciał nim być, kiedy był dzieckiem, prawda? – pytam, a uśmiech znika z mojej twarzy. Kręci głową. - Naprawdę tego chciał. Otwieram szeroko oczy i opadam na kanapę. - Serio? - Naprawdę. – Potwierdza kiwnięciem głowy. – Brał udział w szkoleniu w Johnson Space Center, kiedy jego ojciec został zastrzelony. Blake jest genialny. Skończył szkołę o rok wcześniej, jako jeden z najlepszych w klasie inżynierii chemicznej w UCLA i uzyskał dyplom z dziedziny polimeryzacji. – Rzuca mi spojrzenie, ostre i nieustępliwe. – Ale nie zawsze myśli, jeśli wiesz, co mam na myśli. Czuję się lekko odrętwiała i żałuję, że sofa nie może się otworzyć i połknąć mnie w całości. - Skąd wiesz to wszystko? - Jego ojciec był moim partnerem. Głowa mi wiruje. - Ja nie… ja… - Lubię cię, Jezebel. Naprawdę. Ale nie igraj z Blake’m. – Ostrzeżenia w jego głosie nie da się nie zauważyć, a kiedy odwraca się do telewizora, chociaż jest tak wiele rzeczy, o które chciałabym się zapytać, nie ośmielam się tego zrobić. Cooper i ja nie rozmawiamy wiele przez resztę dnia, a po tym, co powiedział, jestem zbyt skrępowana, by przebrać się w kostium i poćwiczyć nad ramieniem w basenie, więc zamiast tego siadam i czytam. Jest prawie pora kolacji, kiedy kończę książkę i wraca Blake. Wstaję z sofy, kiedy wychodzi z windy z pudełkiem pizzy. - Jonathan? Uśmiecha się lekko. - Znaleźliśmy go. Nic mu nie jest, Sam. Opadam z powrotem na kanapę, nagle czując zawroty głowy i ukrywam twarz w dłoniach. - Dzięki Bogu. Cooper podciąga się z krzesła. Tłumaczenie: marika1311

Strona 165

- Muszę wracać do domu do swojej kobiety. To nasza rocznica. – Zerka na puste opakowanie po Doritos leżące na stoliku i klepie się dłonią po brzuchu. – Wydaje mi się, że szykuje coś specjalnego na kolację. Blake gładzie pizzę na blacie i klepie go po plecach. - Gratuluję, stary. Która to już rocznica? Setna? - Kiedy stałeś się taki cholernie zabawny, gówniarzu? – Naciska przycisk windy i wchodzi do środka, rzucając mi znaczące spojrzenie, kiedy drzwi się za nim zamykają. - Nie wydaje mi się, żeby mnie lubił. – mówię, patrząc za nim. Blake odwraca się od lodówki. - Nie bierz tego do siebie. Cooper nikogo nie lubi. - Cóż, wydaje mi się, że mnie nie lubi trochę bardziej. – Siadam na stołek. – Opowiedz mi o Jonathanie. Nic mu nie jest? Gdzie go znaleźliście? - Nie znaleźliśmy. – mówi, marszcząc brwi. – Po prostu pojawił się na swoim progu. Dupek nie powie nam, gdzie był. - Ale nic mu nie jest? Wyciąga sałatę z lodówki i rzuca ją na szafkę. - Wygląda na to, że nic. - Mogę z nim porozmawiać? Może mi powie, co się dzieje. - To nie jest taki zły pomysł. – mówi, wrzucając sałatę do miski. Mimo jego oczywistej irytacji Jonathanem, wydaje się być lżejszy. Potwierdza tą zmianę w swoim zachowaniu, kiedy cień uśmiechu pojawia się na jego ustach. – Więc, jak bardzo chcesz się stąd wydostać? Rzucam mu moje najbardziej zirytowane spojrzenie. Zaczyna kroić pomidory do sałatki na desce. - Pakuj się. Zasłużyłaś sobie na małą wycieczkę. Moja szczęka prawie uderza o szafkę. - Poważnie? Zerka na mnie spod rzęs. - Poważnie. - Kiedy? - Jutro rano. - Gdzie? Walczy z uśmiechem, ale przegrywa. Ten powoli rozprzestrzenia się na jego ustach, rozjaśniając momentalnie całą twarz. - To będzie niespodzianka.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 166

***

Kiedy następnego ranka o siódmej wycofujemy się z garażu, czuję się lekko nieprzytomna. Minęło trochę czasu, odkąd musiałam wstawać tak wcześnie. Planuję przespać całą podróż, ale jestem pewna, że muzyka country wylewająca się przez głośniki skutecznie mi to uniemożliwi. Sięgam do radia i wyłączam muzykę, ale Blake wciska przycisk na swojej kierownicy i muzyka rozbrzmiewa jeszcze głośniej, niż grała przed chwilą. - Jesteś do dupy. – marudzę, przecierając oczy. Zatrzymuje samochód i zaczyna cofać, wjeżdżając z powrotem do garażu, po czym wyłącza silnik i zaczyna wychodzić z auta. - Zaczekaj! – krzyczę, kiedy pojmuję, co robi. Odwraca się i unosi brew. Opieram głowę o zagłówek i wzdycham, sfrustrowana. - Dobra. Możesz sobie słuchać swojej głupiej muzyki. Wychodzi z auta i zmierza do windy. - Czekaj! – krzyczę, otwierając swoje drzwi. – Powiedziałam, że możesz słuchać! Spogląda na mnie ponad ramieniem, jednocześnie przekręcając klucz w panelu windy. - Mojej „głupiej” muzyki. - Och! – mamroczę, wyrzucając ręce w powietrze i pędząc w jego stronę. – Więc muszę ją lubić? To jest szantaż. Wyciąga klucz i powoli się do mnie odwraca. - Słuchałaś kiedyś country? - Nie, do diabła! - Tim McGraw? Blake Shelton? Montgomery Gentry? Krzywię się. - Czemu wszyscy nazywają się tak, jak ty? Przewraca oczami i zaczyna wpisywać kod do windy. - Dobra! – mówię, ciągnąc go za ramię z powrotem do samochodu. – Posłucham i spróbuję cokolwiek polubić. Zrobię wszystko, żeby wyrwać się z tego domu. Zerka na moją dłoń na jego ramieniu, a ja z jakiegoś powodu, może desperacji, nie mogę jej opuścić. Przesuwa wzrok do moich oczu, a w jego widzę płomień, kiedy Blake mi się przygląda. - Wszystko? Tłumaczenie: marika1311

Strona 167

Czuję dreszcze przebiegające przez moje ciało, na jego nagłą zmianę w zachowaniu. - W granicach rozsądku. Przesuwa spojrzeniem po mojej twarzy, zatrzymując się na ustach, jednocześnie przysuwając się bliżej mnie. - Zdefiniuj „granice rozsądku”. Automatycznie oblizuję usta, kiedy mój oddech nieco przyśpiesza, a dłoń zaciska się na jego ramieniu. Odkąd wczoraj wrócił i powiedział o naszej „wycieczce”, jest weselszy, jakby ciężar całego świata nie naciskał mu już na ramiona, a ja zastanawiam się, co to dla nas oznacza. Kiedy wiercę się pod jego spojrzeniem, moje palce prześlizgują się w górę jego ramienia, po bicepsie, który jest twardy jak stal. Jego palce delikatnie dotykają mojego boku, spoczywając na talii, a on wypuszcza z płuc coś, co mogłoby być westchnieniem. Ale w następnej sekundzie odwraca wzrok i bierze mnie za rękę. - Chodź. Spóźnimy się. Pociąga mnie do samochodu i z powrotem do niego wpuszcza. Kiedy wślizguje się na miejsce za kierownicą, otwiera konsolę między naszymi siedzeniami i wyciąga płytę, po czym wsuwa ją do szczeliny na desce rozdzielczej. Piosenka, która wylewa się przez głośniki, ma przyzwoity rytm, lekko w stylu bluesa, a głos faceta jest głęboki, bez żadnych irytujących świergotów w stylu country. I nie śpiewa o pickupach i ładnych dziewczynach. Nie jest to dupy. - To jest country? – pytam. Powolny, delikatny uśmieszek wygina jego usta, kiedy wyjeżdża z garażu i to jedyna odpowiedź, jaką otrzymuję. Czarny Charger Coopera jedzie za nami, kiedy jedziemy przez Berkeley Hills w kierunku Oakland, a ja przechylam głowę i słucham muzyki. - Gdzie jedziemy? – pytam po raz setny. - To niespodzianka. – odpowiada Blake, również po raz setny. Widzę, że cieszy się tą gierką, a ja uśmiecham się wbrew sobie. Kiedy Cooper wjeżdża za nami na parking restauracji IHOP, w pobliżu autostrady, serce mi zamiera. To znaczy, już samo bycie poza domem jest świetne, ale miałam nadzieję, że Blake pomyślał o czymś bardziej ekscytującym niż naleśniki z jagodami. Sięgam po klamkę ze swojej strony, ale zanim mam szansę otworzyć drzwi, Blake kładzie dłoń na moim kolanie. - Zaczekaj. Rozlega się elektroniczny dźwięk dzwonienia, a kiedy się odwracam, widzę, że Cooper wysiadł z samochodu. Blake wciska guzik na kierownicy. - Czysto? – pyta. Tłumaczenie: marika1311

Strona 168

- Czysto. – potwierdza Cooper. Blake wysiada z samochodu i okrąża maskę, otwierając moje drzwi i pokazując, bym wysiadła. Kiwa do Coopera, po czym rozgląda się uważnie, kładąc dłoń na dole moich pleców i szybko prowadząc mnie do budynku. Wchodzimy przez próg, a nogi mi miękną. Z boksu przed nami patrzą na nas trzy najpiękniejsze twarze, jakie kiedykolwiek widziałam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 169

Rozdział dwudziesty piąty - O MÓJ BOŻE! – piszczę, wskakując w rozpostarte ramiona Jonathana. – Nic ci nie jest. – Łzy wzbierają się pod moimi powiekami, kiedy Ginger i Izzy otaczają nas i przytulają w grupowym uścisku. - No jasne. – mówi Jonathan, ściskając mnie mocno. – Niezniszczalny, pamiętasz? – mówi cicho, przy moim uchu. Odrywam się i uderzam go z otwartej ręki w pierś. - Cholernie mnie przestraszyłeś! - Po prostu imprezowałem z chłopakami. – odpowiada z szerokim uśmiechem. – Nic wielkiego. Spoglądam na Blake’a, który trzyma się z tyłu i obserwuje naszą wymianę. Kiwa do mnie lekko głową. Jonathan obejmuje mnie rękami i zaczyna mnie podnosić, ale po chwili się krzywi i odstawia mnie, łapiąc się za bok. - No tak… jeszcze nie odzyskałem swoich supermocy z Guitar Hero. Przykładam rękę do jego dłoni. - Wszystko okej? - Laski przepadają za bliznami wojennymi. – stwierdza z uśmieszkiem. – Mówiłem ci, Red. – dodaje, unosząc palec do mojej linii na policzku. – Są super seksowne. - Ma rację. – wtrąca się Ginger, przyciągając go do siebie. Obejmuje ręką jego szyję, a drugą dłonią łapie go w talii. Kiedy ich języki zaczynają się siłować, odwracam wzrok. Izzy łapie mnie za ramiona i odwraca w swoją stronę. - Popatrz na siebie, dziewczyno! Jesteś prawie tak czarna, jak ja. - Pływanie. – wyjaśniam, po czym przytulam ją mocno. – Wszystko w porządku? - Nie mam pracy, ale poza tym wszystko gra. - Telefony. – odzywa się Blake, wyciągając dłoń do Izzy. Ta wyciąga go z kieszeni i mu go wręcza. - Serio? – narzeka Ginger, kiedy Blake dociera do niej. - Tam, gdzie jedziemy i tak nie ma zasięgu. – odpowiada Blake, machając swoimi palcami. Wykrzywia się, kiedy podaje mu telefon. - Czyli gdzie? Stone Age? Jonathan rzuca mu swój telefon, a Blake przechwytuje go w powietrzu. - Bierzcie swoje rzeczy. Czas ruszać. Tłumaczenie: marika1311

Strona 170

Spoglądam na niego, po czym przenoszę wzrok na swoich przyjaciół. - Co się dzieje? - Wycieczka! – oznajmia Jonathan. Podnosi futerał ze swoją gitarą z podłogi, a plecak przewiesza przez ramię. Ginger obejmuje go w talii, a Izzy podchodzi do mnie, zahaczając mnie pod ramię. Blake odsuwa się na bok, kiedy wszyscy wychodzimy na zewnątrz. Pakujemy się do auta, Jonathan z przodu, a ja ściśnięta z tyłu między dziewczynami. Kiedy wszyscy są już w środku, Blake podchodzi do Chargera i wręcza Cooperowi telefony. Rozmawiają przez chwilę, po czym wraca Blake i siada za kierownicą. Oszczędza nam muzyki country, kiedy prowadzi nas na autostradę i kierujemy się na południe. - Gdzie jedziemy? – pyta Jonathan, a ja uśmiecham się, kiedy Blake odpowiada: - To niespodzianka. Odwracam się do Izzy. - Jak wszyscy inni z „Benny’ego”? - Pete dostał robotę w nowym klubie w Tenderloin. Jen ma pracę w „Denny’m”, a Steph wprowadziła się z powrotem do rodziców, na północy. Nie widziałam nikogo innego. Ginger papla o tym, jak to zamykanie takich klubów jest kolejnym krokiem do prawdziwej równości kobiet, a potem dziewczyny nadrabiają ze mną zaległości, kiedy Blake prowadzi. Udaję, że nie zauważam, jak często zerka na mnie w lusterku wstecznym. - Powiedział ci, gdzie jedziemy? – pytam Izzy po około godzinie drogi, kiedy po naszej lewej zaczynają wyjawiać się góry Sierra Nevada. Kręci przecząco głową. Ginger przez siedzenia wręcza Jonathanowi jego gitarę, a on gram na piosenkę, którą dla niej napisał oraz kilka innych, zanim przechodzi do piosenki o wierzchu pizzy. Wszyscy oprócz Blake’a śpiewają razem z nim, kiedy mkniemy po autostradzie. Godzinę później wszyscy chichoczemy i jesteśmy lekko skołowani od długiej jazdy, ale nikt nie narzeka. Tak fajnie znowu być razem. Nasz śmiech przerywa dźwięk dzwoniącego telefonu z głośników. Blake naciska przycisk na kierownicy. - Tak, Coop? - Czysto. – stwierdza Cooper. – Ja wracam. - Przyjąłem. – odpowiada Blake, po czym się rozłącza. Odwracam się i widzę, że czarny Charger wjeżdża na zjazd, który my właśnie minęliśmy. Kiedy zaczynamy wjeżdżać w góry, naszą uwagę przyciąga mijany krajobraz: drzewa, klify i zieleń. Docieramy do szczytu górskiego i zatrzymujemy się w korku

Tłumaczenie: marika1311

Strona 171

kawałek przed punktem kontrolnym parku narodowego. Blake uiszcza opłatę i wyciąga mapę. - Park Narodowy Sekwoi? – pyta Jonathan, biorąc mapę z jego rąk i unosząc ją tak, byśmy też mogli ją widzieć. Wyrywam mu ją z rąk. - Jak długo tu zostajemy? - Tylko na noc. – Blake zerka na mnie we wstecznym lusterku, kiedy odpowiada, a ten pół uśmieszek znowu czai się na jego ustach. – Pomyślałem, że należy ci się noc poza domem. Widząc to, jak na mnie patrzy, czuję motylki rozprzestrzeniające się po moim brzuchu. Wracam spojrzeniem do pięknych widoków za oknem, żeby oderwać uwagę od nietykalnej piękności przede mną. Po kilku minutach Blake zjeżdża z głównej trasy, wjeżdżając na boczną drogę, która prowadzi przez las. Trochę dalej widzimy kilka drewnianych domków. Kiedy wjeżdżamy głębiej w las, zdaję sobie sprawę, że to cała mała wioska. Wpadamy na drogę w złym stanie, a Blake zatrzymuje się w końcu na brudnym podjeździe przed zniszczonym, dwupiętrowym domkiem. Grube gałęzie sosnowe zwisają nad stromym dachem, a niektóre z płyt dookoła okien z zasłoniętymi okiennicami odpadły. Wielki, kamienny komin z przodu wygląda jak jedyna rzecz, która utrzymuje tą konstrukcję w pionie. - Co to za miejsce? – pyta Izzy. - Mój rodzinny domek. – odpowiada Blake. – Kiedy byłem dzieckiem, spędziłem tu większość wakacji. Zerkam na niego. - Myślałam, że jesteś z Teksasu. - Jestem. Ale każdego lata spędzałem tu czas z dziadkami. - Wygląda trochę strasznie. – stwierdza Izzy. – Jakby był nawiedzony. Kiedy Blake przygląda się budynkowi, na jego twarzy pojawia się nostalgia. - Nikt już tutaj nie przyjeżdża… - zerka na mnie. - …i dlatego pomyślałem, że to mogłoby być bezpieczne miejsce. Podnosi klapę bagażnika i podaje mi mój worek z rzeczami. Kiedy wszyscy inni wyciągają swoje rzeczy, ja zauważam śpiwory, kilka reklamówek ze sklepu spożywczego oraz lodówkę turystyczną. Wspinamy się po kilku schodkach z przodu domu, a Blake przekręca klucz w zamku. Wchodzę do środka, do wielkiego, otwartego pomieszczenia, z ciemną, skórzaną kanapą na tylnej ścianie i dwoma drewnianymi fotelami bujanymi stojącymi przed masywnym kominkiem, który zdominował cały pokój. Na prawo widać sklepione przejście, gdzie tuż za nim stoi drewniany stół piknikowy i oczywiste jest, że tam jest kuchnia. Na środku pomieszczenia jest drabina, która prowadzi do piętra powyżej. Zasłony są zaciągnięte, więc jest dość ciemno, ale widać, że wszystko pokrywa kurz, a w prawie każdym rogu są pajęczyny. Tłumaczenie: marika1311

Strona 172

Blake odkłada swoją torbę na krzesło i odciąga zasłony od okna z przodu. Otwiera je, popychając okiennice, a salon zalewa światło słoneczne. - Jesteś pewny, że tu nie straszy? – pyta Izzy, nieufnie się rozglądając. Blake wzrusza ramionami. - Niczego nie gwarantuję. Po lunchu wychodzimy na spacer, idąc szlakami prowadzącymi obok rzek i łąk pełnych dzikich kwiatów, do wieży obserwacyjnej, z której widać cały las. Przez całe kilometry ciągną się drzewa, góry i jeziora. I jest tu tak cicho. Kiedy wzdłuż szlaków wracamy do domku, biorę Jonathana pod łokieć i nieco zwalniam nasze tempo, pozwalając, by inni szli kawałek przed nami. - Więc, gdzie jest ten bezpieczny dom, w którym jesteś? – pyta, kopiąc kamyk przed nami. - To… - zerkam na Blake’a, idącego przede mną. – Nie powinnam o tym mówić. Przyciąga mnie bliżej. - Ale dbają o moją ulubioną dziewczynę, co? - Tak. – Zwalniam jeszcze bardziej. – Więc, gdzie byłeś, Jonathan? Wszystkim się wymknąłeś. Nie unosi wzroku znad ścieżki. - Szukałem Marcusa. - I…? - Chciał wiedzieć, co zamierzałaś powiedzieć glinom. Powiedziałem mu, że niczego nie wiem. Posyłam mu gniewne spojrzenie. - Zniknąłeś na jakieś, bo ja wiem, cztery dni, Jonathan. Wzrusza ramionami. - Wypiliśmy kilka piw. Nie spojrzał na mnie, kiedy to powiedział, co sprawia, że coś w moim wnętrzu nieprzyjemnie się zaciska. - Co się dzieje? Otwiera szeroko oczy, a w nich pobłyskuje niewinność, kiedy się do mnie odwraca. - Upiłem się, odleciałem, obudziłem, upiłem jeszcze bardziej, znowu odleciałem… - Przestań! – przerywam mu, popychając go w ramię. – Nie masz pojęcia, jacy wszyscy byliśmy przestraszeni. Myśleliśmy, że Ben mógł cię zabić. Przewraca oczami. - Ben nie ma z tym nic wspólnego, Red. Otwieram szeroko oczy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 173

- Przez niego ktoś do nas strzelał, Jonathan! A jak dla mnie to nie definiuje słowa „nic”. Potrząsa głową. - To nie był on. - O czym ty, do cholery, mówisz? Oczywiście, że to był on! Znowu potrząsa głową. - Marcus powiedział, że nie. - Więc kto? - Nie mam pieprzonego pojęcia. – stwierdza, wzruszając ramionami. – Przynajmniej dwudziestu facetów jakiś lasek mi groziło po tym, jak przyłapali mnie ze swoimi dziewczynami. To mógłby być każdy z nich. - Bądź poważny. To nie był zazdrosny chłopak. – Potykam się o wystający korzeń, bo nie patrzę na drogę, a Jonathan mnie łapie. - Pomyśl o tym, Red. – mówi, pomagając mi złapać równowagę. – To mnie postrzelił, nie ciebie. Naprawdę myślisz, że faceci od Bena mieliby gównianego cela? Przygryzam wargę i się nad tym zastanawiam, a kiedy patrzę przed siebie, widzę, że Blake zerka na mnie ponad ramieniem. Mógłby się mylić w tej sprawie? Może Ben w ogóle mnie nie ściga. - No nie wiem, Jonathan. Ale nie kupuję tej sprawy z zazdrosnym facetem. Znowu wzrusza ramionami. Kiedy wracamy do domku, Blake rozpala ogień w miejscu niedaleko podjazdu, a następnie ustawia nad nim ruszt. Niezbyt długą chwilę później, Blake przyrządza jedzenie, a wszyscy mamy w rękach piwo. Moim zadaniem jest obracanie kukurydzy, podczas gdy on grilluje hamburgery i hot dogi. Słońce słania się za wysokimi sosnami, kiedy jemy, a kiedy kończymy, znika za nimi całkowicie, pozostawiając nas w migotliwym blasku ogniska. Jesteśmy po trzech albo czterech piwach, kiedy Jonathan idzie po gitarę do domku. Siedzimy i żartujemy, Jonathan gra, a ja parskam śmiechem na coś, co on powiedział, kiedy zdaję sobie sprawę, to tego najbardziej mi brakowało, odkąd rodzice wyrzucili mnie ponad dwa miesiące temu. Policzki bolą mnie od śmiechu i aż dostałam czkawki. Dopiero kiedy podchodzę do lodówki turystycznej ustawionej w pobliżu schodów i zabieram kolejne piwo, zauważam, że Blake wycofał się do swojego auta, dobre dziesięć metrów dalej. Siedzi na masce, opierając się plecami o szybę i nad obserwując. Słaby szum muzyki country dociera do mnie przez śmiech moich przyjaciół i nie mogę powstrzymać uśmiechu. Przechyla głowę w moją stronę, a ja mu odmachuję, następnie udaję się z powrotem do ogniska i siadam na kocu na ziemi. Ginger odgania płomień od swojej pianki, kiedy Jonathan wyrywa jej kij z ręki. - Źle to robisz. – mówi do niej. – Powinna być złoto brązowa.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 174

- Nie w mojej rodzinie. – odszczekuje się, wyrywając mu kij i prawie spadając z pieńka, na którym siedzi, przez swój nietrzeźwy stan. – My tak to robimy. Jonathan opada na mój koc, kiedy Ginger wtyka swoją piankę z powrotem w płomienie. Podnosi gitarę i gra melodię z piosenki o pizzy, nadając jej całkowicie inne słowa, włącznie z trzaskaniem rakotwórczej pianki w ogniu. Śmiejemy się i żartujemy, a po kilku kolejnych piwach, kiedy Jonathan i Ginger zaczynają dawać reszcie nas lekcję z edukacji seksualnej, mówimy im, żeby wzięli sobie pokój i wysyłamy ich do łóżka. Izzy zerka na Blake’a, który wciąż siedzi na masce samochodu, po czym wraca spojrzeniem do mnie. Obejmuje mnie ręką i opiera podbródek o moje ramię. - Więc, o co naprawdę chodzi z tobą i Panem Sekretnym Agentem? Wzruszam ramionami. - Powiedział, że Ben wplątał się w wiele złych rzeczy. - Ale żadna z nich tak naprawdę nie ma nic wspólnego z tym, co się dzieje między wami. – mówi, trącając mnie ramieniem. – Od dwóch godzin tam siedzi i się na ciebie gapi. - Bo to jest jego praca, Izzy. Powoli kręci głową. - Nie ma nic „służbowego” w sposobie, jaki on na ciebie patrzy, dziewczyno. Jakby wiedział, że o nim rozmawiamy, Blake zeskakuje z auta i podchodzi do ogniska. Piętą buta kopie w gasnący żar. - Będziecie jeszcze długo siedziały? Bo dołożę wtedy jeszcze trochę drewna. Izzy wstaje i się przeciąga. - Jonathan i Ginger pewnie już odpłynęli. Ja chyba też się położę. – Rzuca mi sekretny uśmiech i zmierza w stronę schodów. Blake siada na kamieniu na krawędzi okręgu i wtyka kij między żar. Dzisiaj wygląda bardziej zwyczajnie niż zwykle, ubrany w jeansy i czarną koszulkę, na którą zarzucił flanelową koszulę. Wygląda bardzo „leśnie”. I całkowicie seksownie. - Co powiedział Jonathan? – pyta. Splatam ręce pod kolanami i przyciągam je bliżej siebie. - Powiedział, że tylko pił z Marcusem. - Przez cztery dni. – stwierdza, rzucając mi sceptyczne spojrzenie. Kiwam głową. Wstaje i dorzuca kolejny kawał drewna do ognia. - I ty mu uwierzyłaś? - Nie wiem. – Chcę mu wierzyć. Jonathan nigdy nie dał mi powodu, bym mu nie ufała. – Myśli, że facet, który zepchnął nas z drogi, może być czyimś zazdrosnym chłopakiem. Tłumaczenie: marika1311

Strona 175

Blake zaciska szczękę, patrząc na mnie z powątpieniem, jakbym może była zbyt naiwna, by żyć. - Zepchnął was z drogi i strzelał po tym, jak powiedziałaś Jonathanowi, że zeznawałaś przeciwko Arroyo. Potrząsam głową. - Pomyśl o tym. To Jonathana postrzelili, nie mnie. Naprawdę sądzisz, że kumple Bena by spudłowali? – Słyszę obronny ton w swoim głosie i go uciszam. Rozumiem to, że Blake stara się po prostu mnie chronić. Muszę dać mu trochę luzu. Piętą popycha polano w ognisku, a te obala się, strzelając w płomieniach. - Było ciemno, a ty byłaś ruchomym celem. Łatwo było nie trafić, nawet jeśli ktoś umie porządnie strzelać. Blask ognia odbija się na jego twarzy, niektóre jej linie zmiękczając, a inne wyostrzając. Jest zapierającym dech w piersiach niesamowitym mężczyzną, przez którego moje serce zamiera i automatycznie wbijam palce w koc, jakbym musiała przywiązać się do ziemi albo powstrzymać przed rzuceniem na niego. Żeby pohamować się od wgapiania się w niego… i prawdopodobnie ślinienia się, kładę się na plecach na kocu i wbijam wzrok w gwiazdy. Przez kilka pierwszych lat po tym, jak mama wzięła ślub z Gregiem, zanim jeszcze urodzili się chłopcy, zabierał nas na kemping do Parku Narodowego Yosemite. Wtedy zdałam sobie sprawę, że kiedy jesteś z dala od miasta, niebo jest migotliwym kocem pełnym świecących gwiazd. Dzisiejsze niebo jest tak piękne, że jeszcze go takim nie widziałam. Może to prawie miesiąc w niewoli sprawił, że moje poczucie wielkości jest teraz o wiele większe. A może to ogrom tego wszystkiego, co sprawia, że czuję się mała. Kiedy obserwuję, nagle nocne niebo przecina jedna spadająca gwiazda, potem druga. - Dzisiaj jest deszcz meteorów. A bardziej burza meteorów. – Blake podchodzi za mną i siada na kocu obok mnie. – Naprawdę zaczęło się jakieś pół godziny temu. Przewidują, że ZHR wyniesie przynajmniej czterysta na godzinę. Siadam, podpierając się z tyłu rękami. Przez jego muzykę country, kowbojskie buty i wkurzające tendencje, zapomniałam, że jest geniuszem. - Świetnie, panie Wielki Astronauto. Możesz teraz powtórzyć po angielsku? Tłumi uśmiech i wpatruje się w niebo. - NASA przewidywała ten deszcz od 2009 roku, kiedy odkryli, że Ziemia przejdzie przez szczątki komety 209P. ZHR to zenitalna liczba godzinna lub tempo, w jakim te szczątki spadną przez naszą atmosferę. Mówią, że koło pierwszej w nocy może osiągnąć liczbę tysiąca, więc zmienia to deszcz meteorów w burzę. - Więc, to jest dużo? Powoli odrywa oczy od nieba i przenosi spojrzenie na mnie, kiwając głową. - Tak. To dużo. A z półksiężycem powinniśmy otrzymać całkiem niezłe przedstawienie. - Żałowałeś tego kiedykolwiek? Tłumaczenie: marika1311

Strona 176

Unosi brew, jednocześnie obniżając się i opierając na łokciu. - Żałuję mnóstwa rzeczy. Musisz być bardziej szczegółowa. - Opuszczenia treningu dla astronautów. Porzucenia swoich marzeń. Momentalnie się napina. - Cooper ci o tym powiedział? Kiwam głową. Wzdycha i przewraca się na plecy, zaplatając palce za głową i wbijając wzrok w gwiazdy. - Czasami. - Myślisz, że by ci się udało? To znaczy, nie ma tam mnóstwa ludzi na tylko kilka miejsc? - Tak jest. Ale to, czy by mi się udało, czy nie, nie ma już znaczenia. Podjąłem decyzję, by robić coś innego w swoim życiu. - Z powodu twojego taty. Rzuca mi spojrzenie i zaciska szczękę. - Przypomnij mi, żebym założył kaganiec Cooperowi. - Dziękuję, że znalazłeś Jonathana. - Nie znalazłem. Ludzie Arroyo po prostu go wypuścili. – W jego oczach błyska blask podejrzenia, a ja nie cierpię tego, że wciąż nie ufa Jonathanowi. - Posłuchaj, Blake. Jonathan to naprawdę dobry koleś. Naprawdę. Po prostu czasami jest… nierozważny. Nigdy nie zrobiłby niczego, przez co znalazłabym się w niebezpieczeństwie. I przysięga, że Ben mnie nie ściga. Maska na jego twarzy twardnieje. - Ma szczęście, że nie dał się zabić. - Daj mu trochę luzu, okej? Nawet jeśli to był kumpel Bena, to Jonathan został przez to wszystko postrzelony. Zaciska usta w linię, ale potem kiwa głową. - Przecież zaprosiłem go na twoją wycieczkę, nie? - Dziękuję za to. I za to wszystko. – dodaję, machając dłonią dookoła nas. – Jest niesamowicie. Przenosi wzrok na niebo. - Tak jest. Zawsze uwielbiałem tu przesiadywać. - Przyjeżdżałeś tu ze swoim ojcem? – Nawet nie wiem, dlaczego o to pytam, ale czuję nagłą potrzebę, by się tego dowiedzieć. Stawia jedną nogę, zginając ją w kolanie i opiera o nią kostkę drugiej nogi. - Nie. To był domek rodziców mojej mamy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 177

- Och. Wzięli rozwód? Twoi rodzice? Potrząsa głową. - Mama umarła przy moim porodzie. Przykładam dłoń do ust, zszokowana. - Każdego lata razem z siostrą spędzaliśmy tydzień u taty w San Francisco, a potem przyjeżdżaliśmy tutaj, do dziadków, na kilka tygodni, zanim wracaliśmy do Teksasu. Podpieram się na łokciu, kładąc się twarzą w jego stronę. - Czemu nie mieszkaliście z ojcem? – pytam. - Był zajęty. – odpowiada, jakby to nie było nic wielkiego, ale smutna nuta rozbrzmiewa w jego głosie. - Przykro mi. – mówię, czując szarpnięcie w sercu. – Jeśli to jest jakieś pocieszenie, ja nigdy nie poznałam swojego prawdziwego ojca. A przynajmniej nie wtedy, kiedy byłam na tyle duża, by go pamiętać. Przewraca się tak, by leżeć do mnie twarzą w twarz. - Nie chcę, żeby brzmiało to szorstko, ale może to i lepiej. Rozumiem, dlaczego tak może się wydawać z jego perspektywy, więc się nie czepiam. Żadne z nas nie porusza się przez naprawdę długi czas. Po prostu leżymy tak, patrząc się na siebie i czuję, że moje tętno stopniowo przyśpiesza, kiedy widzę potrzebę rosnącą w jego oczach. - Sam. – mówi ostrzegawczo z napiętą szczęką, a ja uświadamiam sobie, że przysunęłam się bliżej niego. Odwracam wzrok i opadam na plecy, wgapiając się w nocne niebo i starając się otrząsnąć z pragnienia, które we mnie pulsuje. Ale potem Blake jęczy i jednym płynnym ruchem przesuwa się tak, że leży na mnie i przyszpila mnie do ziemi. Miażdży wargami moje usta, a ja wbijam paznokcie w jego plecy, pragnąc mieć go jeszcze bliżej siebie, nawet jeśli między nami nie ma żadnej pustej przestrzeni. Jego pocałunek jest głęboki, zdesperowany i jest wszystkim, na co czekałam. Nasze języki się splątują i nie ma w tym geście nic delikatnego. Nasza desperacja co do siebie nawzajem tylko wzrasta, stając się nie do zniesienia. Moje całe ciało drga z pożądania, zmuszając mnie do szaleńczego jęku, kiedy wyginam się w łuk w jego kierunku.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 178

Rozdział dwudziesty szósty Na dźwięk mojego pożądania, Blake wychodzi z siebie, a pełen cierpienia jęk wyrywa mu się z piersi. Zrywamy z siebie ubrania, nie ruszając się nigdzie w naszym szaleństwie. Wbijam paznokcie w jego plecy i wtedy czuję pasek pod jego flanelową koszulą. Moja ręka ześlizguje się po jego żebrach i wyczuwam wybrzuszenie kabury pod jego lewym ramieniem. Moja dłoń, zamykająca się na jego broni, wydaje się przywrócić go do rzeczywistości. Odsuwa się i patrzy na mnie z góry, lekko oszołomiony. Dookoła nas panuje martwa cisza, kiedy tak leżymy, patrząc się na siebie i decydując, co się stanie dalej – jak daleko jesteśmy gotowi się posunąć. Ale nagle w tej ciszy słyszę trzask, a ten dźwięk sprawia, że wszystkie włoski na mojej szyi stają dęba. Bo znam ten odgłos. Wracam myślami do autostrady, furgonetki w rowie i trzasku od strzału, kiedy ktoś mierzył bronią do mnie i do Jonathana. Próbuję przekonać się, że to, co usłyszałam, to tylko trzaśnięcie gałązki, ale w następnej sekundzie Blake podrywa mnie z ziemi i przyszpila do najbliższego drzewa. - Nie ruszaj się. – syczy. - Co… - zaczynam, ale przyciska dłoń do moich ust, powstrzymując moje słowa. I wtedy widzę powiększającą się, ciemną plamę, na lewym rękawku jego koszuli. Odrywa dłoń od mojej twarzy, przykładając palec do moich ust, dając mi do zrozumienia, że mam być cicho. Powoli wyciąga swoją broń zza koszuli. - Agent federalny! Rzuć broń! – krzyczy, wysuwając się zza drzewa. Kilka szybkich wystrzałów mówi mi, że ktoś nie wykonał polecenia Blake’a. Kora drzewa obok nas eksploduje, sypiąc drzazgami, kiedy Blake chowa się z powrotem za nasze drzewo. Adrenalina zalewa moje żyły i całą siłą powstrzymuję się, by nie krzyczeć. W słabym świetle gwiazd widzę, że Blake spogląda na mnie. - Będzie dobrze. – zapewnia mnie, kojącym i spokojnym głosem. – Tylko zostań tutaj. Nieważne, co się stanie, nie ruszaj się. Wyskakuje zza drzewa i oddaje ogień. Jego strzały nie są stłumione i brzmią jak fajerwerki przedzierające się przez głuchą ciszę. Słychać trzask, jakby coś dużego człapało przez zarośla przed domkiem, a Blake biegnie w tamtym kierunku, znikając w nocy. Robię tak, jak mi powiedział. Pomimo drżenia, którego nie mogę opanować, nie ruszam się. U szczytu schodów pojawia się Izzy. - Sam! - Idź do środka! – mówię do niej i słyszę, jak Blake kawałek dalej krzyczy: Tłumaczenie: marika1311

Strona 179

- Nie ruszaj się! Słychać więcej trzasków w krzakach i strzałów. Izzy znika za drzwiami. - Rzuć broń! – krzyczy znowu Blake, tym razem trochę dalej, a jego głos jest dziwnie stłumiony w chłodnym, nocnym powietrzu. Odpowiedzią jest kolejna salwa wystrzałów. W oddali słyszę dźwięk uruchamianego silnika i pisk opon. A potem znowu zalega cisza. Czekam jeszcze przez minutę, a mój drżący oddech świszczy w powietrzu. - Sam! – syczy Izzy, a kiedy spoglądam na drzwi, widzę ją, Ginger i Jonathana, kulących się i przerażonych. Kiedy się do nich przedzieram, spoglądam na ciemność w pobliżu drogi. Z cienia wyłania się Blake, idący w moją stronę, trzymając się za ramię. - O mój Boże! – krzyczę, zmieniając kierunek, w którym idę. Stęka, kiedy na niego wpadam. Próbuję się odsunąć, obawiając się, że sprawiam mu ból, ale Blake mi na to nie pozwala, przyciągając mnie blisko siebie prawą ręką. - Proszę, powiedz, że nie jesteś ranna. – mamrocze w moje włosy. - Nic mi nie jest, ale… - Idźcie do samochodu. – krzyczy ponad moim ramieniem do moich przyjaciół. – Teraz! - A co z naszymi rzeczami? – pyta Jonathan. - Zostawcie je. – Blake odsuwa się i ciągnie mnie w kierunku auta, popychając mnie na siedzenie z przodu. Reszta usadawia się na miejscach z tyłu. - Blake! Wykrwawisz się na śmierć. – mówię, patrząc na jego ciemniejący rękaw. Zdziera z siebie koszulę, odsłaniając broń w kaburze przewieszonej przez jego czarną koszulkę. Odrywa rękawy koszuli i podaje mi ten zakrwawiony. - Zwiąż mocno, przyciskając to. – mówi, zwijając niezakrwawiony skrawek materiału i przykładając go do rany. Niewiele widzę w ciemnościach przez tą całą krew, ale biorę rękaw, który mi dał i owijam go wokół jego ramienia, następnie związuję go ciasno. Jak tylko kończę, Blake przysuwa się do kierownicy i odpala silnik. Mkniemy przez góry, wszyscy milczą, a kiedy spoglądam na dół, widzę krwawe odciski palców na rękawku mojej bluzki. W światłach od deski rozdzielczej widzę tylko krew. Na moich ciuchach i rękach i na dłoniach Blake’a, którymi ściska kierownicę. - Musisz iść do szpitala. – mówię do niego. Kręci głową. - Ledwie mnie drasnęło. - Ale to jest popieprzone. – odzywa się z tyłu Jonathan. Kiedy się do niego obracam, potrząsa głową, a jego twarz jest blada. – Kurwa. Blake zaciska szczękę, spoglądając na niego we wstecznym lusterku. Tłumaczenie: marika1311

Strona 180

- Co im powiedziałeś? – pyta ostro. Jonathan otwiera szeroko oczy i unosi dłonie w powietrze. - Nic, człowieku! Tylko żeby zostawili Red w spokoju… że ona niczego nie wie. Marcus powiedział, że to nie ich sprawka. Blake mruży powieki, biorąc głęboki wdech i wydech. Pociera zakrwawioną dłonią tył swojej szyi. - Jak mogłem być tak głupi? – mamrocze do siebie. - Nie powinniśmy zadzwonić na policję, czy coś? – pyta Izzy drżącym głosem. - Zadzwonię do biura, jak tylko telefon złapie sieć. – odpowiada Blake, gapiąc się na swoją komórkę. - Więc co teraz robimy? – pytam. - To zależy od tego, jak Arroyo nas znalazł – odpowiada Blake, znowu zerkając na Jonathana – i jak dużo wie. Spadające gwiazdy przed nami tworzą smugi na niebie, przypominając mi o tym, że dzisiaj upadają na nas niebiosa. Opieram czoło o szybę i bezmyślnie patrzę na cienie drzew, kiedy wszechświat odstawia cholerne przedstawienie… i zastanawiając się, jak to jest, że mój świat też stał się jedną z takich gwiazd. Zerkam z ukosa na Blake’a, kiedy ten podnosi swój telefon i przykłada go do ucha. - Cooper? – mówi. – Ruszaj dupę z łóżka. Mamy problem.

***

Krzyczenie rozpoczyna się, jak tylko wysiadamy z samochodu na parkingu przed budynkiem federalnym. Cooper, Nichols i Jenkins natychmiast się przy nas znajdują, popychając nas w kierunku wind i maglując Blake’a. Dopiero kiedy przechodzimy przez drzwi do jasnego korytarza wydziału DEA, widzę, jak blady jest Blake. Jego twarz jest biała, a krew przesiąka przez materiał i spływa mu po ramieniu. Blake przedstawia im skróconą wersję zdarzeń, po czym Jenkins i Nichols zabierają Izzy i Ginger w jednym kierunku, podczas gdy Blake prowadzi Jonathana i mnie do pokoju przesłuchań. - Chcę wiedzieć, jak udało mu się ciebie trafić. – oznajmia Cooper. - Straciłem czujność. – odpowiada Blake. - Przyjrzeliście się temu facetowi? – pyta Cooper. – Coś z tablicy rejestracyjnej samochodu, którym jechał? Cokolwiek? - Było ciemno. – mówi Blake, potrząsając głową. – Sprawdź go. – rzuca do Nichols, sadzając Jonathana na krześle przy stole. Tłumaczenie: marika1311

Strona 181

- Co jest, człowieku? – pyta Jonathan, kiedy Nichols znika za drzwiami. Gdyby spojrzenie Blake’a mogło zabijać, Jonathan już by nie żył. - Znaleźli nas tam, gdzie nigdy nie powinni byli dotrzeć. Jonathan mruży powieki. - Jeśli myślisz, że mam z tym coś wspólnego… że zrobiłbym cokolwiek, co mogłoby zranić Red, to nie znasz mnie zbyt dobrze. Nichols wraca z czymś, co wygląda jak mała, czarna łopatka. - Wstawaj. – mówi Cooper, podciągając Jonathana za ramię w górę i biorąc tą rzecz od Nichols. - Co jest, do chuja, stary! – krzyczy Jonathan, odpychając go i odzyskując równowagę. Obraca się do Blake’a i posyła mu wściekłe spojrzenie. - Nie zrobiłby… - zaczynam mówić, ale urywam, kiedy rzecz w ręku Coopera emanuje głośnym piskiem. Zerkam na niego i widzę, że trzyma to obok ramienia Jonathana. - Zdejmuj koszulkę. – wydaje polecenie Cooper. Jonathan dostosowuje się do jego słów i z szeroko otwartymi oczami zrzuca z siebie bluzkę. Cooper przykłada to nad koszulkę Jonathana i marszczy brwi, po czym przysuwa to do jego nagiej skóry na ramieniu. Urządzenie znowu piszczy. Przesuwa je bliżej, do łopatki Jonathana i rozlega się jeszcze głośniejszy dźwięk. - Tutaj. – mówi Cooper, przyciskając palce do ramienia Jonathana. Obraca go tak, żebyśmy z Blake’m mogli zobaczyć jego plecy. W miejscu, gdzie jego ramię spotyka się z szyją, prawie niewidoczny pod tatuażem, jest mały strup. - Skąd to masz? – pyta go. - Mam co? – pyta Jonathan, sięgając dłonią za ramię, by to wyczuć. – Nie wiem. – odpowiada, kiedy jego palce natrafiają na strup. – Chyba się o coś otarłem, albo coś. Blake podchodzi do niego i przesuwa palcem po strupie. - Zabierz go do laboratorium, niech to z niego wyciągną, cokolwiek to jest. – mówi do Coopera. - Co jest, kurwa?! – krzyczy Jonathan. – Co masz na myśli, mówiąc „cokolwiek to jest”? - Chip namierzający. – odpowiada Blake, tonem pozbawionym emocji. Wiem, że mój szok musi być widoczny na mojej twarzy, bo kiedy Jonathan obraca się, by na mnie spojrzeć, od razu unosi dłonie i otwiera szeroko oczy. - Nie wiedziałem, Red! Przysięgam! Nie mogę się ruszyć, próbując to wszystko zrozumieć. Blake’a drasnął pocisk, bo Jonathan był śledzony… po tym, jak spędził z Marcusem cztery dni. Wiedział? Tłumaczenie: marika1311

Strona 182

On był jedyną osobą, która wiedziała, że zostałam wypuszczona tamtej nocy, kiedy zepchnięto nas z drogi. Powiedziałam mu, że DEA chciało, bym zeznawała przeciwko Benowi. Serce mocno zaciska mi się w piersi. - Ktoś musi na to spojrzeć. – mówi Cooper, wskazując na ramię Blake’a. - To może zaczekać. – odpowiada, z nieczytelnym wyrazem twarzy. – Sprawdziłeś kryjówkę? Jest jakiś powód, żeby wierzyć, że byliśmy tam zagrożeni? - Nie. Wszystko tam jest w porządku. I to nie może zaczekać. – mówi, kiwając na ranę. – Zaraz wykrwawisz się na śmierć. Zabieraj dupę do szpitala. Teraz. – Łapie Jonathana za ramię i szarpie go w kierunku drzwi. – Chodź, chłoptasiu. - Nie! Czekaj! – krzyczy Jonathan, szarpiąc się z Cooperem. Ale ja wciąż nie mogę się poruszyć, nawet jeśli tylko po to, by zapewnić go, że wiem, że on o tym nie wiedział. Bo nie wiem, co mam myśleć. Po prostu patrzę, jak Cooper go odciąga. Słyszę go w korytarzu, wołającego mnie, a desperacja w jego głosie wyrywa mnie z mojego odrętwienia. - Złaź kurwa ze mnie! – wrzeszczy tuż przed tym, jak drzwi windy się zamykają, a na korytarzu zalega cisza. Zaczynam iść w stronę drzwi, ale Blake powstrzymuje mnie, kładąc mi dłoń na ramieniu. - Pozwól mu iść. Poradzimy sobie z tym, a jeśli jest czysty… jeśli nie wiedział, to pozwolę ci z nim porozmawiać. Moje serce wrzeszczy. To jest Jonathan. Nienawidzę siebie za to, że w niego zwątpiłam. Ale to on w ogóle załatwił mi pracę w klubie. Znał Bena o wiele dłużej niż ja. Mógłby z nim współpracować? Naprawdę byłby w stanie oddać mnie Benowi, wiedząc, co to oznacza? Opadam na krzesło. - Gdzie Ginger i Izzy? Blake opiera się ciężko o stół obok mnie. - Jenkins zabiera je do domu, a ja muszę cię zabrać z powrotem na wzgórza. Kiedy odpycha się od stołu, zatacza się o krok i łapie się mojego krzesła dla równowagi. Wyskakuję z niego jak z procy, chwytając go, kiedy zaczyna się przewracać. Wszystko, co udaje mi się zrobić, to trochę spowolnić jego upadek, zanim oboje ciężko upadamy na ziemię. - Blake! – krzyczę. Wyczołguję się spod niego, kiedy on próbuje się podciągnąć do pozycji siedzącej. Opiera się plecami o nogę stołu, jego twarz jest biała jak kreda. Pokrywa się cienką warstewką potu. - Nic mi nie jest. Tłumaczenie: marika1311

Strona 183

Wstaję i kucam koło niego. - Nie jest dobrze, Blake. Straciłeś mnóstwo krwi. – mówię, zerkając na bandaż. – Musisz iść do szpitala. – Sięgam do jego ramienia i przyciskam materiał do jego rany. Zasysa oddech, a jego twarz wykręca się z bólu. - Potrzebujesz pomocy. – mówię do niego, wciąż naciskając na ranę. Wyciąga telefon z kieszeni i wciska guzik. Opiera głowę o dłoń. - Coop. – mówi słabo sekundę później. – Potrzebuję pomocy. Słyszę, jak Jonathan krzyczy, a przez krzyki przebija się głos Coopera. - Mam tu tak jakby problem. Czego potrzebujesz? - Już nic. Nic… - zaczyna mówić, ale wyrywam mu komórkę z dłoni. - Wykrwawia się na śmierć. Potrzebuje karetki! - Nichols! – krzyczy Cooper po drugiej stronie. – Biegnij do pokoju przesłuchań numer trzy! - Red! – wrzeszczy Jonathan, bardzo blisko telefonu. - Mogę z nim porozmawiać? – pytam Coopera. - Wyrwał się trochę spod kontroli. - Zabierz to ode mnie, do chuja! – Jonathan. - Proszę. – błagam Coopera. Wzdycha. - Siadaj i się zamknij, to pozwolę ci z nią pogadać. – słyszę, jak mówi daleko od telefonu. Po chwili rozlega się zgrzyt krzesła przesuwanego po podłodze i zalega cisza. - Red? – pyta po chwili Jonathan. - Hej, Jonathan. Musisz się uspokoić. - Ten facet chce mnie pociąć. – mówi, tonem między paniką, a oburzeniem. - Jest w tobie coś, co muszą wyciągnąć, Jon. Musisz pozwolić im to zrobić. – Nichols wpada do pokoju i kiedy widzi Blake’a na podłodze, kuca przy jego drugim boku. – Potrzebuje karetki. – mówię do niej. - Nie jadę nigdzie w żadnej karetce! – krzyczy mi do ucha Jonathan. Nichols wyciąga swój telefon i mówi szybko do słuchawki. - Nie ty, Jon. – odpowiadam, próbując podzielić uwagę między niego, a to, co się dzieje tutaj. – Po prostu pozwól im to z siebie wyciągnąć, okej? A potem pogadamy. – Rozłączam się i skupiam się na Blake’u. – Powinniśmy najpierw jechać do szpitala. Potrząsa lekko głową i wygląda tak, jakby miał zaraz zemdleć. - To tylko zadrapanie. - Pieprzysz głupoty. Tłumaczenie: marika1311

Strona 184

Nichols się rozłącza. - Już jadą. Siedzę z nim przez kilka następnych minut, zanim karetka przyjeżdża. Kiedy zaczynają ładować go na nosze, sięga do kieszeni. Rzuca Nichols kluczyki. - Weź mój samochód i zawieź tam Sam. – Odrywa kawałek gazety leżącej na stole, chwyta długopis i zapisuje coś na skrawku kartki, po czym wpycha to i klucz do windy do ręki Nichols. – Tylko dla twoich oczu. Zniszcz kartkę, jak już tam dotrzesz. Nichols patrzy na kartkę w swojej ręce. - Nie znam adresu. Blake spogląda na mnie. - Możesz ją tam doprowadzić, Sam? Kiwam potwierdzająco głową, mając nadzieję, że pamiętam wszystkie zakręty. Musiał zobaczyć strach na mojej twarzy, bo jego wzrok mięknie i dotyka mojego ramienia. - Będzie dobrze. Jestem z tobą. Sanitariusze przypinają Blake’a na nosze, a kiedy biegną z nim korytarzem i znikają w windzie, nie mogę wyjaśnić dziury, którą czuję w piersi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 185

Rozdział dwudziesty siódmy Jakoś udaje mi się nad doprowadzić do kryjówki i się nie zgubić, a do czasu, kiedy wjeżdżamy do garażu, słońce już wschodzi. Zaciągam się pod prysznic, a potem kładę na łóżku, próbując zasnąć. Ale to bez sensu. Na skraju świadomości wpatruję się w sufit, czekając na odgłosy jadącej windy, a kiedy jestem na krawędzi snu, budzą mnie strzały w mojej głowie. W końcu się poddaję. Wciągam na siebie jakieś ciuchy, a kiedy wychodzę z pokoju, natykam się na Nichols, siedzącą w skórzanym fotelu, jak obgryza kciuk i pisze z kimś smsy. W połowie rozegrany pasjans leży przed nią na stoliku. Przechodzę przez kuchnię i uruchamiam ekspres, nastawiając świeży dzbanek kawy, po czym opadam na kanapę. - Czemu wczoraj nie wiedziałaś, jak tu dotrzeć? - Tylko Montgomery, Cooper, Jenkins i agentka specjalna Navarro byli wtajemniczeni. – mówi, a jej palce śmigają po ekranie telefonu. - Czemu? Spogląda na mnie. - Bezpieczeństwo. Im mniej osób wie, tym lepiej. Okręcam się na sofie i siadam prosto. - Czy to Blake? – pytam, zerkając na jej komórkę. - Nie. Przykro mi. – mówi, chwytając telefon mocniej, jakbym miała go jej wyrwać. - Ktoś miał od niego jakieś wieści? – Próbuję nie brzmieć na totalnie zdesperowaną, ale przez wyraz jej twarzy wiem, że nie udało mi się to. - Cooper mówi, że zrobili mu transfuzję, a lekarze chcą go zatrzymać na kilka godzin. Powinien dzisiaj być z powrotem. Ulga przelewa się przeze mnie falą. - Dobrze. To dobrze. – Podciągam kolana do piersi i je obejmuję. – A co z Jonathanem? Relaksuje się, opierając wygodniej na fotelu. - To zależy, czy wiedział, że go śledzą. Jeśli tak, będzie oskarżony o wiele rzeczy, w tym pomoc w dokonaniu przestępstwa oraz utrudnianie śledztwa. - To mój najlepszy przyjaciel. Nie wiedział o tym. – Chciałabym, żeby zabrzmiało to bardziej pewnie. Spogląda na mnie poważnym wzrokiem. - Mam nadzieję, że masz rację. Burczy jej w brzuchu i pociera go dłonią, odkładając telefon na brzeg stolika i zapadając się głębiej w fotelu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 186

- Powinnyśmy wpaść na jakieś frytki po drodze. Rzucam jej słaby uśmiech. - Wiesz, ten dzieciak wyskoczy stamtąd z rudymi, kręconymi włosami i w białych bucikach. Otwiera szeroko oczy, po czym wybucha śmiechem. Obiema rękami obejmuje się za brzuch, kiedy się śmieje, jakby próbowała się powstrzymać. - Chłopiec czy dziewczynka? Spogląda na mnie, a potem rozgląda się po pokoju, jakby obawiała się, że ktoś mógłby podsłuchiwać. - Nie powinnam tego wiedzieć. – mówi cicho, pochylając się do przodu. - Co masz na myśli? - Mój mąż mówi, że to jest jedna z życiowych niespodzianek i nie chciał, żebyśmy się o tym dowiedzieli z wyprzedzeniem. Rzucam jej sceptyczny uśmiech. - Ale…? Przygryza paznokieć, a na jej twarzy pojawia się poczucie winy. - Nie wytrzymałabym. Musiałam wiedzieć. Więc zadzwoniłam do gabinetu lekarskiego po tym, jak miałam zrobione USG i zapytałam. – Pochyla się jeszcze bliżej. – To chłopiec. – szepce. - Na to liczyłaś? Odchyla się w fotelu, głaszcząc swój wypukły brzuch. - Chcę tylko, żeby było zdrowe. Od trzech lat staraliśmy się o dziecko. - Wow. Cóż… gratuluję. - Kiedy nie mogłam zajść od razu, to bardzo nadwyrężyło nasze małżeństwo. Mike pochodzi z dużej rodziny i chciał mieć dużo dzieci, więc… - Cóż – mówię, wskazując na jej brzuch – może są tam bliźniaki. Nagradza mnie nerwowym uśmieszkiem. - Na USG było widoczne tylko jedno dziecko. Wstaję i nalewam nam kawy, po czym wracam do kanapy i wręczam jej kubek. - Dzięki. – mówi, biorąc go ode mnie. – Kolejna rzecz, której nie powinnam robić. Osiadam na kanapie. - Blake powiedział mi, że pracowałaś pod przykrywką w klubie. Zamiera, z kubkiem w połowie drogi do ust. - Tak. - Co tam robiłaś? Bierze powolny łyk i zauważam, że jej ręka lekko drży. Tłumaczenie: marika1311

Strona 187

- Tańczyłam. Ale potem zaszłam w ciążę i powiedziałam agentce, że muszę przestać. Nie mogłam ryzykować, że cokolwiek stałoby się dziecku. Do czasu, aż się urodzi, nie pracuję w terenie. – Znowu przesuwa rękę do brzucha, co, jak teraz zdaję sobie sprawę, jest ochronnym gestem. - Ha. Wydaje mi się, że zajęłam twoje miejsce. Jonathan powiedział, że jedna z dziewczyn zaszła w ciążę, więc było dla mnie miejsce. Jej uśmiech wydaje się być nieco wymuszony. - Tak, być może. - Blake powiedział, że nie mogłaś znaleźć nic na Bena, kiedy tam pracowałaś. Potrząsa głową. - Utrzymuje to miejsce w nienagannym porządku. Całkowicie legalnie. - Więc dlaczego jesteście tacy przekonani o tym, że jest winny? Spuszcza wzrok i kręci kubkiem, wprawiając kawę w ruch. - Tak naprawdę nie mogę z tobą rozmawiać o wszystkim, co ma związek ze sprawą. – Zgarnia karty ze stolika i zaczyna je tasować. – Ale mogę znowu skopać ci tyłek w kartach. Gramy, a Nichols jest w trakcie pokonywania mnie po raz trzeci, kiedy słaby odgłos otwierających się drzwi od windy sprawia, że zeskakuję z kanapy. Oglądam się i widzę Blake’a, wchodzącego do salonu. Ma ubraną świeżą koszulkę i biały bandaż owinięty dookoła lewego bicepsa. Wygląda gównianie – blady, z podkrążonymi oczami, zmierzwionymi włosami odstającymi co najmniej w dwunastu różnych kierunkach i spuszczonymi ramionami, jak gdyby niósł na nich ciężar całego świata. - Jak… jak się czujesz? – jąkam się. - W porządku. – mówi, kładąc dłoń na bandażu, jakby mógł ukryć ranę. – To tylko trochę więcej niż zadrapanie. - Zostanę dziś, jeśli tego potrzebujesz. – mówi Nichols, podciągając się do góry i wstając. - Poradzimy sobie. – odpowiada jej Blake. – Cooper jest na dole, czeka, żeby zawieźć cię do domu. Agentka Navarro wyśle go tu z powrotem rano, nawet jeśli powiedziałem jej, że nic mi nie jest. Nichols rzuca mu sceptyczne spojrzenie. - Nie jesteś niezniszczalny, Montgomery. - Nic mi nie jest. – stwierdza, tym swoim płynnym i gładkim tonem. Marszczy się, jakby mu nie wierzyła. - Jesteś pewny? - Jestem. – odpowiada. – Idź.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 188

- No dobrze. – Przesuwa się w kierunku windy, machając swoim telefonem. – Mike się ucieszy. Pisze do mnie co trzy minuty. Martwi się. - Jak każdy mąż. – mówi Blake ze znużonym uśmiechem. – Dzięki, że zostałaś. - Cieszę się, że wszyscy są bezpieczni. – mówi, wciskając guzik na panelu windy i po chwili wchodząc do środka. Ale jak tylko drzwi zaczynają się zamykać, Blake łapie je jedną ręką. Nichols napina się, kiedy Blake wchodzi do środka. - Daj swój klucz do windy Cooperowi. Ja mam jego. Kiwa głową. - Nie ma problemu. Odsuwa się i drzwi windy się zasuwają. Zbliżam się do niego. - Naprawdę nic ci nie jest? Nichols powiedziała, że zrobili ci transfuzję. Kiwa głową, unosząc swój zabandażowany biceps. - Szwy założone, krew wpompowana i mogę ruszać. - Co z Jonathanem? – Czuję, że się wykrzywiam i tuż po zadaniu tego pytania zdaję sobie sprawę, że obawiam się odpowiedzi. Bierze głęboki oddech i osiada ciężko na fotel, który przed chwilą opuściła Nichols. Opiera łokcie o kolana. - Jest dokładnie tak niezorientowany, na jakiego wygląda. Nie wydaje się, by miał jakiekolwiek pojęcie o chipie w ramieniu. Najwyraźniej wczepili mu go, kiedy był pijany. Powiedział Cooperowi, gdzie był ze zbirem Arroyo, ale kiedy Cooper i Jenkins tam dotarli, było pusto. – Zwiesza głowę i potrząsa nią, sfrustrowany. – Miał tylko ich dobrze pokierować. To nie powinno być takie ciężkie, do cholery. Czuję jednocześnie ulgę i poczucie winy. Jonathan wypełnił dziurę w moim życiu, którą pozostawiła po sobie Lexie. Przez większość zeszłego roku był moim najbliższym przyjacielem. Znam jego serce i nigdy nie powinnam była w niego wątpić. Powinnam powiedzieć Blake’owi i Cooperowi, że Jonathan nigdy nie zrobiłby niczego, co mogłoby mnie zranić. Wstyd uderza w moje serce jak ciężki kamień. Blake wstaje i rusza w stronę schodów, włócząc za sobą nogami. - Poradzisz sobie przez chwilę sama? Muszę… - …iść spać. – przerywam mu, również wstając. – Wyglądasz jak gówno na talerzu. Unosi do góry jeden kącik ust. - Dzięki. - Mówię poważnie. – dodaję, machając ręką w kierunku schodów. – Prześpij się trochę, a jak wstaniesz, to zrobię ci lunch. Delikatny uśmieszek znika z jego ust, a spojrzenie staje się nagle intensywne.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 189

- Dzięki. – powtarza, a ja mam przeczucie, że chce powiedzieć coś jeszcze, chociaż nie jestem pewna, co. - Nie ma za co. A teraz idź. Przez chwilę jeszcze mi się przygląda, po czym odwraca się i idzie. Mechanicznie, idę do kuchni, by nalać sobie kolejny kubek kawy, a następnie wschodzę po schodach do gabinetu. Przeglądam półki, bez czytania tytułów i odchodzę od regałów z losowo wybraną książką o Harrym Potterze. Osiadam na kanapie i automatycznie przewijam strony, ale nie skupiam się na żadnej z nich. Jonathan przyjął na siebie pocisk, kiedy próbował mnie chronić w noc wypadku. Kocham go jak brata. Co prawda, jak bardzo napalonego brata, ale jednak brata. Wyraz jego twarzy, kiedy Cooper go odciągał – zranienie w jego oczach, kiedy zdał sobie sprawę, że mu nie uwierzyłam – w trwały sposób wryło mi się w umysł. Muszę go przeprosić. Gdybym tylko mogła z nim porozmawiać… Gdybym tylko mogła porozmawiać z kimkolwiek. Z Izzy. Ginger. Katie. Mamą. Może to przez fakt, że prawie zostałam zabita… dwa razy, ale tęsknię za nią i nagle tak bardzo brakuje mi domu, że to aż boli. Nagle pęczniejąca gula klaustrofobii owija się wokół mnie i czuję się przytłoczona. Nie mogę tego zrobić. Mama mnie wyrzuciła; Blake, Jonathan, to, że Ben chce mnie zabić – nic z tych rzeczy nie może się przytrafiać mnie. To jest życie kogoś innego, a ja zostałam w nim uwięziona. Kręci mi się w głowie przez panikę, która bierze nade mną kontrolę. Zrywam się z kanapy i podchodzę do okna, przyciskając do niego dłonie i oddychając ciężko. Wolność jest tuż obok, za cienką warstwą szyby. Chęć ucieczki jest przemożna i zbiegam po obu parach schodów, wyskakując na taras i pędząc po ścieżce w stronę basenu. Kiedy tam docieram, nawet nie zwalniam i nurkuję do wody prosto w swoich jeansach i bluzce. I pływam. Pływam, rozpryskując wokół siebie wodę, a mokre ubrania sprawiają, że ciężej jest utrzymać się na powierzchni. Ale płynę dalej. Nie zważam na ból w ramieniu ani palące uczucie w płucach. A kiedy nie mogę już poruszyć żadnym mięśniem, opadam na dno i po prostu tam siedzę. Klatka piersiowa mi płonie, ale się tym nie przejmuję. Jest tu cicho, nawet moje myśli są stłumione. To jedyne miejsce, w którym odnalazłam spokój od czasu, kiedy to wszystko się zaczęło. Tylko tutaj wszystko inne nie ma znaczenia.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 190

Rozdział dwudziesty ósmy Poprzez plamki migające mi przed oczami, widzę rozprysk białych bąbelków, kiedy na powierzchni rozgrywa się plusk. W następnej sekundzie silne ramię otacza moją klatkę piersiową i przyciska mnie do twardego ciała. Blake ciągnie mnie na powierzchnię, po czym zaciąga na schody, gdzie siada, trzymając moje bezwładne ciało przy swoim, a nasze kończyny są splecione, kiedy ja sapię i próbuję złapać oddech. - Przepraszam… - szepce w moje włosy. Ledwie słyszę go przez pulsowanie w moich uszach, ale ból w jego głosie rozdziera moją duszę. Obejmuję go, wbijając paznokcie w jego plecy i przytulając się mocniej do jego umięśnionej klatki piersiowej. On również mnie obejmuje, z początku delikatnie, potem mocniej, kiedy wybucham szlochem. Przyciska mnie do siebie, trzymając mnie mocno, kiedy się rozpadam i mamrocząc w kółko „przepraszam”, z ustami przy moim czole. Myślę jeszcze tylko o tym, że bez niego się duszę, po czym wszystko staje się ciemne, a ja odpływam.

***

Budzę się w swoim łóżku i nie mam pojęcia, jak tu trafiłam… Byłam w basenie. Blake po mnie przyszedł. A teraz leżę pod prześcieradłem w swojej nocnej koszuli. Za oknem widzę zachód słońca, a włosy mam ledwie wilgotne, więc w basenie musiałam być już jakiś czas temu. Głowa mi pulsuje, kiedy próbuję to wszystko pozbierać do kupy. Podciągam się tak, by usiąść, a moja głowa znowu protestuje pulsującym bólem. - Jak się czujesz? – Spoglądam w stronę drzwi i widzę Blake’a siedzącego w fotelu w rogu. Nadal wygląda trochę blado, ale poza tym dobrze. Przesuwam spojrzenie na bandaż na jego ręce. - Dobrze. A ty? - Nigdy nie czułem się lepiej. – Pochyla się, opierając łokcie o kolana, a w jego oczach widać zmartwienie. – Mogę przynieść ci kawy albo herbaty, albo… czegokolwiek. - Kawa byłaby wspaniała, dzięki. Kiwa głową i wstaje. - Zaraz wrócę. Tłumaczenie: marika1311

Strona 191

Sposób, w jaki to mówi, jakby obawiał się, że coś mi się w stanie w ciągu minuty, którą mu to zajmie, sprawia, że spoglądam na niego z ukosa. - Okej… Znika za drzwiami, a chwilę później słyszę, jak chodzi po kuchni. Siedzę i patrzę na siebie, zastanawiając się, jak to możliwe, że mam założoną koszulę nocną. Kiedy chwiejnym krokiem wchodzę do łazienki, widzę, że moje jeansy, bluzka i stanik wiszą i się suszą. Ale wciąż mam na sobie te same majtki, które miałam wcześniej i wciąż są lekko wilgotne między moimi nogami. Opieram się o szafkę, próbując sobie coś przypomnieć. Blake wciągnął mnie na schody. Co było później? Udaję się do kuchni i prawie na niego wpadam, niosącego mój kubek z Alcatraz. - Wstałaś. – Wręcza moi kubek, a ja go od niego biorę. - Przebrałeś mnie? – żądam od niego odpowiedzi. Pociera swoją szyję i odwraca się w stronę kuchni, unikając mojego spojrzenia i pytania. Nie otrzymuję od niego innej odpowiedzi. - Jesteś głodna? - Trochę. – mówię, idąc za nim. Zagląda do lodówki, a kiedy wyciąga z niej miskę świeżych truskawek, spogląda mi w oczy. - Mamy doradców… w agencji. - Będziesz z nimi rozmawiał? – pytam, wślizgując się na stołek i odstawiając kubek na blat. Przechyla pytająco głowę. - Chodziło mi o ciebie… gdybyś chciała z kimś porozmawiać. Wyciągam truskawkę z miski i wkładam ją do buzi. - O…? - O… tym, co się stało. Musiałaś przez wiele przejść w ciągu ostatniego miesiąca… i jeśli czujesz się przygnębiona, albo… - Nie jestem przygnębiona. - Sam. – mówi, zatroskany. – Próbowałaś się utopić. Otwieram szeroko oczy, kiedy zdaję sobie sprawę, o czym on myśli. - Co? Do diabła, nie! Nie mam skłonności samobójczych, Blake! Ja tylko… to wszystko jest trochę przytłaczające, wiesz? Musiałam po prostu wyłączyć swój mózg, chociaż na chwilę. Rzuca mi sceptycznie spojrzenie. - Pływając do wyczerpania i prawie się topiąc? Wzruszam ramionami. Tłumaczenie: marika1311

Strona 192

- Tak… chyba. Potrząsa głową i przebiega dłonią po włosach, wypuszczając z płuc sfrustrowany oddech. - Chryste, Sam. Cholernie mnie przestraszyłaś. - Jeśli kiedykolwiek się stąd wyrwę, zamierzam popływać w oceanie. – Ta myśl pojawia się w mojej głowie znikąd, ale nagle czuję potrzebę, by to zrobić. Może muszę sobie udowodnić, że jestem wystarczająco twarda, by wszystko znieść, nawet rekiny. Nawet Bena. Blake opiera łokcie o blat. - Myślałem, że boisz się rekinów? Biorę swój kubek i podchodzę do sofy, opadając w róg i podwijając pod siebie nogi. - Ale w życiu chodzi o stawianie czoła swoim lękom, prawda? Nie tak mówiłeś? Kiwa powoli głową, a zmartwienie w jego oczach zmienia się w coś jaśniejszego – coś, co może być podziwem. I zdaję sobie sprawę, że chcę, by tak było. Chcę dać mu powód, żeby myślał o mnie jako o kimś, kto nie tylko jest osobą, której musi pilnować. Chcę być warta jego poświęconego mi czasu. - Dorwiecie go? – pytam, czując nagłą determinację, by zrobić cokolwiek, by pomóc. Okrąża szafkę i siada na kanapie obok mnie. - Nasze przeszukiwanie dokumentów Arroyo nie przyniosło nam takiego dowodu winy, jakiego oczekiwaliśmy. Nie byliśmy w stanie znaleźć czegoś, by bezpośrednio połączyć go ze zniknięciem tej dziewczyny i wyszliśmy prawie z pustymi rękami, kiedy szukaliśmy fizycznego dowodu łączącego go z zabójstwem Webera. Odwalili kawał dobrej roboty, by utrzymać miejsce i ciało w czystości. Jedyną rzeczą, jakiej jesteśmy pewni jest fakt, że to ty ostatnia widziałaś Webera żywego. To oznacza, że nie opuścił biura Arroyo na swoich nogach. Najprawdopodobniej jego zbiry go wyniosły. Zbiry. Wiem, że ma na myśli Marcusa, ale nie ja pamiętam, że on zawsze trzymał moją stronę. Nie był zbirem; był moim wielkim, przerażającym aniołem stróżem. Na jego twarzy widoczna była troska, kiedy tamtej nocy wyszedł z biura Bena i zobaczył mnie w korytarzu, kiedy wybiegłam za drzwi po tym, jak pozwoliłam Blake’owi się dotknąć. Czuję wstrząs, kiedy coś sobie przypominam. Smar na jego dłoniach. - To mogła być krew? – mamroczę pod nosem. Blake pochyla się ku mnie, z iskrą w oczach. - Co? Pamiętasz coś? Odchylam głowę do tyłu i opieram ją na kanapie, czując lekkie mdłości. - Pamiętasz cokolwiek w stylu uderzenia, kiedy tamtej nocy byliśmy razem w pokoju vipów? Tłumaczenie: marika1311

Strona 193

Jego uszy lekko się czerwienią i po raz pierwszy wygląda na naprawdę zakłopotanego. - Ja nie… - Pociera tył swojej szyi, a rozgoryczenie wykrzywia jego twarz. – Moje wspomnienia z tamtego wieczoru nie są tak przejrzyste, jak powinny być. - Słyszałam coś na zewnątrz, przez co… jakby wyrwało mnie z… nieważne. – ucinam, starając się, by nie okazać swojego umartwienia. – Kilka minut później, kiedy wyszłam na korytarz, Marcus wychodził właśnie z biura Bena. Ścierał coś z rąk. Myślałam, że to był jakiś tłuszcz. Był tam ręcznik. Rzucił go na podłogę pod drzwiami biura. Kiedy Blake pojmuje, co mówię, nagle się ożywia. - Arroyo był z nim? - Ben krzyczał coś do Marcusa przez drzwi… - Zamykam oczy, próbując sobie przypomnieć. – Wydaje mi się, że chciał, żeby przyprowadził do niego Devina, drugiego bramkarza. Drzwi windy się otwierają, a ja odwracam się, by zobaczyć, jak Cooper z niej wychodzi. Zapomniałam, że Blake powiedział, że ten przyjdzie dziś rano. Blake ignoruje go, skupiając całą swoją uwagę na mnie. - Ale Arroyo był w biurze. Jesteś tego pewna? Kiwam głową. Uśmiech rozprzestrzenia się na jego ustach, kiedy wstaje z kanapy. - Mamy go. Przekazuje informacje Cooperowi, podczas gdy ja napełniam ponownie swój kubek kawą, prawie ją rozlewając przez moje trzęsące się dłonie. Zabieram ją do szafki, wślizguję się na stołek i przysuwam do siebie miskę z truskawkami, nawet jeśli nie jestem zbyt głodna. Zadają mi jeszcze kilka pytań, a kiedy Cooper zna już wszystkie szczegóły, wybiera numer Jenkinsa i znika w windzie, najwyraźniej uznając, że to jest ważniejsze niż opieka nade mną i Blake’m. Blake jest rozanielony. - To może być naszym dowodem winy, Sam. – Potrząsa głową, a ja znowu dostrzegam w jego oczach ten błysk podziwu. – Nigdy bym nie pomyślał, że to tak się rozegra. Ześlizguję się z miejsca, oblizując swoje klejące się od owoców palce. - A myślałeś, że jak? Przez pełne dziesięć sekund wpatruje się w moje usta, po czym odchrząka. - Twój zarzut prostytucji był tylko po to, by dostać się do jego dokumentów. Nigdy nie pomyślałbym, że będziemy w stanie wsadzić go za morderstwo. I nawet za milion lat nie pomyślałbym, że uda nam się to dzięki tobie. Podchodzi bliżej, a jego oczy błyszczą, kiedy odgarnia kosmyk włosów z mojego ramienia. Tłumaczenie: marika1311

Strona 194

- To przez ciebie. – mówię, a drżenie w moim głosie się ujawnia, pogłębiając się przez jego bliskość. – Przeraziłeś mnie w pokoju dla vipów. Stałam w korytarzu, próbując się zebrać do kupy, kiedy go zobaczyłam. Przygryza dolną wargę i wpatruje się we mnie, a iskra w jego oczach zamienia się w powolny płomień. Stoimy mniej niż metr od siebie i nie mogę powstrzymać się, by go nie dotknąć. Unoszę dłoń i palcem śledzę krawędź jego bandaża. - Boli? Przez mój dotyk jego oddech staje się drżący i pochyla się ku mnie trochę bliżej. - Nie za bardzo. Przesuwam palcem w górę, po opatrunku i po skórze pod rękawkiem, a pod moimi palcami czuję tworzącą się gęsią skórkę. - Byłeś już kiedyś postrzelony? Na chwilę przestaje oddychać. - Nie. – mówi w końcu, spuszczając wzrok. Wzdycha, po czym unosi oczy do moich, a ja widzę w nich walkę. Mruga nimi powoli i oddala się o krok. Jego ręka ześlizguje się po moim ramieniu i na chwilę łapie moje palce, zanim mnie puszcza. - Mam kilka raportów. W lodówce są resztki. Raczej nie wejdę na kolację. – Odwraca się i znika za schodach, zostawiając mnie tutaj, patrzącą za nim. Przez resztę wieczoru go nie widzę, ale słyszę muzykę rozbrzmiewającą na dole. W pewnym momencie zakradam się na schody, żeby upewnić się, że nie leży martwy, ale Blake siedzi na kanapie z laptopem, więc zostawiam go w spokoju. Wiem, że z wielu powodów potrzebuje trochę przestrzeni. Przeglądam lodówkę i znajduję w niej coś na kolację, po czym opadam przed telewizorem, ale nie znajduję nic poza powtórkami programów, które już za pierwszym razem były złe. Kiedy kończę jeść, wyłączam telewizor i przebieram się w strój kąpielowy. Muszę spalić trochę z tego napięcia, zanim zeżre mnie żywcem. Tuż po zmroku schodzę ścieżką i odwracam się, by zerknąć na dom. Światła w salonie są zapalone, ale Blake’a nie ma na balkonie. Jestem zaskoczona ukłuciem rozczarowania, dopóki nie zbliżam się do łaźni i zdaję sobie sprawę, że w jaskini mężczyzny również pali się światło. Ćwiczy. Na palcach podchodzę do okna i ostrożnie zaglądam do środka. Leży na ławeczce, mając na sobie tylko luźne, granatowe spodenki gimnastyczne i bandaż na ramieniu. Obserwuję, jak spuszcza sztangę nad swoją klatkę, po czym ją unosi. Mięśnie napinają się pod jego naprężoną skórą klatki piersiowej i ramion, kiedy wyciska ciężar kolejny i kolejny raz, krzywiąc się za każdym razem, kiedy sztanga opada nieco na lewo. Chcę tam wejść i powiedzieć mu, żeby przestał. Nie jest na to gotowy. Ale zamiast tego stoję i go obserwuję. Tłumaczenie: marika1311

Strona 195

Boże, ale on jest niesamowity. Opiera sztangę w jej miejscu i siada, a ja odsuwam się od okna, zanim mnie zobaczy. Sięgam do klamki, ale cofam dłoń na widok przelotnego wyobrażenia na temat tego, co mogłoby się stać, gdybym tam weszła. Czuję mrowienie na ciele. Wspomnienie tych pewnych, silnych dłoni na moim ciele sprawia, że adrenalina wrze w moich żyłach i ponad wszystko chcę je znowu poczuć. Ponownie sięgam do klamki, wyobrażając sobie, jakby to było. Mamy na sobie tak mało ubrań, że zajęłoby by nam tylko kilka sekund, żeby stać się kompletnie nagimi. Nie wystarczająco dużo czasu, żeby któreś z nas pomyślało – i zmieniło zdanie. Słyszę szczęk metalu i wiem, że przeniósł się do innego sprzętu. Gdybym teraz weszła do środka, co by zrobił? Wyobrażam sobie smak jego potu i ciepło jego twardego ciała, którym się do mnie przyciskał. Każdy mięsień w moim ciele się zaciska na myśl o nim rzucającym mnie na kanapę i tego, co zdarzyłoby się potem. Nagle już nie czuję się tak, jakby to była gra. To coś głębszego. I bardziej przerażającego. Czy oboje wciąż tu jesteśmy dlatego, że musimy? Czy to bardziej bierze się z chęci? Potrzeby? Ale nie mogę pragnąć tego, czego pragnę. Może kiedy pozbędziemy się Bena na dobre… kiedy nie będę już dłużej częścią pracy Blake’a. Ale nie teraz. Szybko podchodzę do basenu i wskakuję do wody, a następnie katuję się ostrym pływaniem, by wyzbyć się potrzeby, by iść tam i poddać się swojemu pożądaniu. Kiedy płuca mi płoną i nie mogę już się ruszać, w końcu przestaję pływać i dryfuję na plecach, wpatrując się w nocne niebo. Światła miasta są zbyt jasne, żeby zobaczyć cokolwiek poza tymi najjaśniejszymi gwiazdami, ale przypominam sobie, jak to wyglądało, kiedy byliśmy w domku. Ale to przywraca wspomnienia innych rzeczy, które się tam wydarzyły: silne ręce Blake’a na moim ciele, jego usta pożerające moje. Zamykam oczy i staram się oczyścić umysł. Ale kiedy już zaczynam się relaksować, słyszę plusk. Kiedy najpierw czuję jego dłonie na swojej talii, chichoczę i się wierzgam, próbując mu się wyrwać. Ale kiedy staję na płytkim końcu basenu i spoglądam na jego twarz, nagle wiem, że to nie jest gra. Przyciąga mnie to siebie i patrzy mi intensywnie w oczy. Ciepło jego ciała, przyciśniętego do mojego, pobudza mnie do życia. Rozchyla wargi i opuszcza je dźwięk czystego pożądania, kiedy nosem przemyka po moim czole i skroni. Delikatnie całuje bliznę na moim policzku, a jego urywany oddech przy moim uchu na chwilę zamiera, jakby przygotowywał się do powiedzenia czegoś osobistego. Aż pulsuję z potrzeby, żeby wiedzieć, co to jest. Pochylam się bliżej, nie będąc w stanie walczyć z pragnieniem i mogę spróbować jego oddechu. Palcami odnajduje moją twarz, delikatnie pieszcząc policzek, po czym przechodzi nią do tyłu, chwytając dłonią tył mojej szyi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 196

Nawet się nie zastanawiam. Po prostu robię to, czego pragnęłam od tygodni. Prostuję się, stając na palcach i przyciskam się do niego. Moje usta delikatnie ocierają się o jego, kiedy przygryzam lekko jego dolą wargę. Jęczy i zaciska mocniej ręce na moim ciele, jedną na szyi, drugą na plecach i przyciąga mnie do krzywizn swojego ciała. Jego usta łapczywie poruszają się na moich, jego język smakuje mnie i bierze w posiadanie. Małe błyskawice przyjemności przechodzą przez moje wnętrze, a serce obija mi się o klatkę piersiową. Przez jego dotyk każde zakończenie nerwowe w moim ciele staje w ogniu, a każda część ciała drży. Obejmuję go za szyję i przyciągam do siebie, pogłębiając nasz pocałunek. Odpowiada niskim jękiem głęboko w piersi i mogłabym przysiąść, że woda w basenie wokół nas się zagotowała. Chwyta mnie za biodra i mnie unosi, a ja owijam nogi wokół jego talii, pragnąć być bliżej niego, pragnąc poczuć każdy cal jego ciała przyciśnięty do mnie. Zanosi mnie do schodów i na nich kładzie, opuszczając moje usta i przenosząc się wargami na linię mojej szczęki, przez gardło, do obojczyka. Czuję szarpnięcie przy szyi i nagle góra od mojego kostiumu unosi się na powierzchni wody. Zniża się i przykłada usta do mojej piersi, a ja wyginam się w łuk i jęczę, kiedy krąży językiem po moim napiętym sutku. Moje całe ciało płonie. Wszystko aż boli z pożądania i ledwie mogę oddychać. Kiedy przyciska mnie do schodów i przesuwa swój wzwód na moją łechtaczkę, tracę nad sobą panowanie. Krzyczę krótko i wbijam się piętami w jego plecy, przyciągając go jeszcze bliżej. Nie dbam już o to, co jest dobre, a co złe. Pragnę Blake’a bardziej niż czegokolwiek innego w całym swoim życiu i wiem, że on czuje to samo. Podnoszę rękę i opuszkami palców śledzę linie mięśni na jego klatce i niżej, na brzuchu. Wszystkie mięśnie napinają się pod moim dotykiem, stal pokryta jedwabną skórą. Wargami znowu odnajduje moje usta, nadal poruszając się między moimi nogami, odnajdując swój rytm. Kiedy wspinam się do miejsca, w którym nigdy nie byłam, nie mogę uwierzyć, że robi mi to przez nasze ubrania. Znowu bierze w usta mój sutek i ssie go, jednocześnie jeszcze szybciej pocierając mój słodki punkt, i Matko Boska, nigdy nie czułam czegoś takiego. Niejasno zdaję sobie sprawę z tego, że głośno wykrzykuję, coś pomiędzy jękiem a szlochem. A kiedy chwilę później dochodzę po raz pierwszy w życiu, naprawdę szlocham, dźwiękiem, który nawet nie brzmi ludzko. Walczę, by złapać oddech, kiedy Blake podnosi mnie i zanosi w stronę domu. Pomimo swojej kontuzji, wchodzi ze mną na rękach po schodach do mojego pokoju, jakbym nic nie ważyła, po czym kładzie mnie na łóżku. Kładzie się obok mnie, a ja się w niego wtulam. Pogrążam się w cieple jego ciała, i chociaż nie chcę przegapić ani sekundy z tej chwili, czuję się senna. Bicie jego serca, pieszczota palców na moich plecach i rytm oddechu w moich włosach powoli kołyszą mnie do snu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 197

*** Budzę się, czując aromat kawy. Chwilę trwa, zanim dochodzę do zmysłów, ale wtedy uśmiecham się, kiedy sobie przypominam, gdzie jestem… albo, co więcej, jak się tu znalazłam. Przewracam się na drugi bok i kiedy widzę, że druga strona łóżka jest usta, uśmiech znika z mojej twarzy. Kawa. Jest w kuchni. Zwlekam się z łóżka, wciąż nieco oszołomiona i na dół od bikini zarzucam szlafrok, następnie udaję się do kuchni. Ale Blake’a w niej nie ma. Napełniam swój kubek z Alcatraz i wypijam połowę jednym haustem. Kiedy słyszę Blake’a na schodach, nie mogę powstrzymać uśmiechu rozprzestrzeniającego się po mojej twarzy. Odwracam się, ale na najwyższym stopniu stoi ktoś inny. Cooper. Spogląda na mnie chłodno. Owijam się ciaśniej szlafrokiem, nagle czując się naga. - Blake… jest na dole? - Agent specjalny Montgomery zdecydował, że potrzebuje trochę czasu na powrót do zdrowia. Poprosił mnie, żebym przyjechał, co oznacza, że dostąpisz łaski mojego towarzystwa przez następnych kilka dni. Ciasna obręcz ściska moje płuca i nie mogę wziąć pełnego oddechu. - Powrót do zdrowia? – Przypominam sobie, jak wczoraj ćwiczył… i wnosił mnie do góry po schodach. Ale teraz potrzebuje czasu, żeby się zregenerować? Cooper rzuca mi lodowate spojrzenie. - Został postrzelony, gdybyś zapomniała. - Wiem, że go postrzelili! – warczę, a poczucie winy, strach i lęk krążą we mnie jak huragan. Przechodzi obok mnie do kuchni. - Przynajmniej miał na tyle zdrowego rozsądku, by zaparzyć kawę, zanim wyszedł. Idę do salonu i siadam na sofie, zagłębiając się w poduszkach. - Wróci tu? Zerka na mnie. - Ty mi powiedz, Jezebel. Opieram się i zamykam oczy, próbując powstrzymać łzy. Cooper rozsiada się w fotelu i stawia na stoliku przede mną mój napełniony kubek. - Posłuchaj, Blake jest dobrym dzieciakiem i świetnym agentem. Ma więcej potencjału niż ktokolwiek przez jakiś czas w naszych szeregach. Jeśli komuś to Tłumaczenie: marika1311

Strona 198

powtórzysz, ja zaprzeczę, ale uważam, że agentka Navarro spieprzyła, biorąc go do tej sprawy. Nie ma mowy, żeby to nie było dla niego osobiste. Jego emocje są widoczne w całym tym domu. Dodaj do tego Jezebel – mówi, machając na mnie ręką – i przepis na katastrofę gotowy. To tym właśnie jesteśmy? Katastrofą? Podnoszę kubek i biorę powolny łyk, wzdychając parę i pozwalając, by mnie uspokoiła. Po chwili wstaję i idę do swojego pokoju. Zaczynam iść do łazienki, ale zmieniam kierunek i podchodzę do okna. Poniżej, w basenie, czarny cień osiadł na płytkim końcu. Moja góra od bikini. To naprawdę się stało. Nie przyśniło mi się to. Wczołguję się do łóżka i przyciągam do siebie poduszkę, na której leżał Blake. Wciąż go tu czuję, jego piżmowy, ziemisty zapach. Cały Blake. Czy to oznacza, że uważa za błąd to, co się między nami stało? Dopiero po długim czasie jestem w stanie zwlec się z łóżka i wejść pod prysznic. Kiedy w końcu idę przez salon, zmierzając do dzbanka z kawą, Cooper ogląda wrestling w telewizji. Nie odrywa wzroku od ekranu, kiedy mówi: - Byłem wczoraj sprawdzić, co z twoją rodziną. Gwałtownie obracam się, by na niego spojrzeć, przy czym wylewam trochę kawy. - Czemu? - Po tym, co się stało w domku, chcieliśmy się upewnić, że wszystko gra. Serce wali mi w gardle, kiedy przechodzę do salonu i opadam na kanapę. - I? - Wszyscy mają się dobrze. Próbuję przełknąć gulę paniki, ale nie udaje mi się to. - Co im powiedziałeś? Potrząsa lekko głową. - Nic. - Mama nie pytała, co się ze mną dzieje czy coś takiego? W końcu odrywa wzrok od telewizora. - Pytała. - Co jej powiedziałeś? – pytam, wyrzucając ręce w powietrze, rozdrażniona. Pochyla się do przodu, opierając łokcie o oparcie fotela. - Powiedziałem jej, że wszystko z tobą w porządku, Jezebel. - Och, Boże. – mamroczę, chowając twarz w dłoniach. Mogę sobie tylko wyobrażać, co mama o tym wszystkim myśli. Tłumaczenie: marika1311

Strona 199

- Chciała, żebym ci to dał. – dodaje, pokazując pilotem na grubą, białą kopertę leżącą na stoliku. Biorę ją do ręki i widzę, że została już otwarta. - To ty? – pytam, przesuwając palcem po rozdartej krawędzi. Kręci głową. - Twoja matka. - Mówiła coś jeszcze? - Nie. - Ale z nią i Gregiem wszystko w porządku? - Tak. Rozmowa z Cooperem jest tak samo pomocna, jakbym próbowała wyciągnąć jakieś informacje od kamienia. Rzucam mu rozzłoszczone spojrzenie i obracam kopertę w dłoni. Kiedy dostrzegam zwrotny adres, niemal upuszczam kubek. Lexie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 200

Rozdział dwudziesty dziewiąty Nagle cała krew odpływa mi z twarzy i czuję zawroty głowy. Odstawiam kubek na stolik i delikatnie wyciągam zawartość koperty, jakby ta mogła mnie ugryźć. Nie jest kwieciste ani nie pachnie różami, czy coś w tym stylu. W zasadzie jest całkiem stylowe – papier, wyglądający na pergaminowy, z małą próbką antycznej koronki w rogu. Ale nie mogę nic poradzić na to, jak mój żołądek zaciska się w mocny supeł, kiedy czytam słowa wykaligrafowane na przedniej części. Alexandra Elizabeth Banks i Trenton James Sorenson Mają zaszczyt zaprosić na ceremonię zaślubin

Dwudziesty szósty czerwca. Trent poślubi Lexie za dwa tygodnie. W środku jest również złożona kartka i widzę, że przebija się przez nią pismo Lexie, ale nie jestem jeszcze gotowa, by to przeczytać. Rzucam to wszystko na stół i biorę do ręki kubek. Pociągam długi łyk. - Aż tak źle? Spoglądam na Coopera. - Tak. Kiwa powoli głową. - Wiesz, co pomaga w takich sprawach? - Whiskey? Parska śmiechem. - Tak, na pewno. – Podnosi ze stolika pilot i pogłaśnia dźwięk w telewizorze. – Ale to też. Nic tak nie sprawia, że zapominasz o wszystkim innym, jak napieprzający się faceci w cienkich rajtkach. Zagłębiam się mocniej w kanapę i mam nadzieję, że Cooper nie zauważa mojego grymasu. Jest powód, dla którego nigdy tego nie oglądam. Przez kolejne dwie godziny Cooper komentuje każdą walkę, a ja, mimo takiej ilości kawy, mam problemy z utrzymaniem otwartych oczu. - Tak! – krzyczy, uderzając pięścią w podłokietnik fotela i sprawiając, że natychmiast się rozbudzam. – W końcu dobra walka! Ten facet jest legendą. Spoglądam na telewizor i mam ochotę zwymiotować. Tłumaczenie: marika1311

Strona 201

- Tak. W swoim umyśle. Cooper zerka na mnie. - Co ty wiesz o Rzeźniku22? - Nie tyle, ile powinnam, biorąc pod uwagę to, że jest moim ojcem. Otwiera szeroko oczy i wyskakuje z fotela. - Mówisz mi, że Butch „Rzeźnik” Rupert jest twoim ojcem? Wzruszam ramionami. - W to jestem skłonna uwierzyć, chociaż nie widziałam go nigdzie indziej poza telewizorem. Mama powiedziała mi, że zbyt szybko wyszła za mąż i rozwiodła się, jeszcze zanim ja się urodziłam. Chyba ojciec nigdy nie chciał mieć ze mną nic wspólnego. Opada z powrotem na fotel, zdumiony i wciska pauzę na pilocie w momencie, kiedy kochany ojczulek odbija się od lin i rzuca się na ring. - Rzeźnik? – powtarza. – Twoim ojcem naprawdę jest Rzeźnik? Zamykam oczy, mając nadzieję, że moja twarz nie jest tak czerwona, jak mam wrażenie, że jest. - Nie powiedziałam tego wielu osobom. - Czemu nie? Ten facet to legenda. Próbuję zetrzeć zaczerwienienie z moich policzków i spoglądam na Coopera. - Ma czterdzieści trzy lata, a wciąż pokazuje się na ringu w czerwonych majtkach z lycry i sztuczną krwią. To upokarzające. Patrzy na mnie przez dłuższą chwilę, po czym uśmiecha się szeroko. - Widzę między wami podobieństwo. Rzucam mu wściekłe spojrzenie i wstaję. - Będę w swoim pokoju. - Zapomnij o Jezebel. Będę na ciebie mówił Schab. – woła za mną w momencie, gdy zatrzaskuję za sobą drzwi. Mocno.

***

Minęło pięć dni. Kiedy pytam Coopera o Blake’a, ten odpowiada mi tylko, że wróci, kiedy będzie gotowy. I za każdym razem, kiedy to mówi, widzę potępienie w jego oczach. 22

Z angielskiego – the Butcher

Tłumaczenie: marika1311

Strona 202

Większość czasu spędzam w swoim pokoju, by uniknąć tego spojrzenia. Kiedy w końcu wyłaniam się w spodenkach i bluzką naciągniętymi na strój kąpielowy, jest już późne popołudnie. Udaję się do kuchni i wyciągam z lodówki półmisek z truskawkami, których zapach wciągam nosem, zanim schodzę na dół po schodach. Cooper stoi przy stole bilardowym i kreduje końcówkę swojego kija. - Może mała gierka, Schabie? – pyta, unosząc kij. - Nie, dziękuję. – mówię, podchodząc do drzwi. – Będę na basenie. Kiwa głową, jednocześnie pochylając się nad stołem, by uderzyć w bilę. - Nie utop się, ani nic takiego. Ja i moja kobieta oszczędzamy na wycieczkę. Nie stać nas na zawieszenie. - Będę o tym pamiętać. – mówię, wychodząc za drzwi. Kiedy docieram do basenu, siadam na schodach, przebiegając palcami po powierzchni dłoni. Nie mogę zapomnieć wyrazu na twarzy Blake’a, kiedy mnie tu kładł i mnie całował. Nie mogę zapomnieć o dotyku jego ust i dłoniach czyniących magię. Nie mogę zapomnieć o tym, jak doprowadził mnie do orgazmu przez nasze ubrania. I nie chcę o tym zapominać. Nie chcę wierzyć w to, że to mógłby być koniec… gdziekolwiek to się zaczęło. Pływam, ale to nie łagodzi bólu w moim sercu. Godzinę później, wyciągam swoje nasiąknięte wodą ciało z basenu i piekę się w ostatnich promieniach wieczornego słońca, aż wysycham, a wtedy wracam do domu. - …z nią zostać. – Słyszę głos Nichols, kiedy wchodzę po schodach naprzeciw mojego pokoju. - Navarro na to nie pójdzie. – odpowiada Cooper. – Nie w twoim… stanie. - Zostało jeszcze kilka miesięcy do porodu dziecka. Nic nam nie będzie. - Przykro mi, Christine. Otrzymałem rozkazy… mimo że ja i moja żona ich nienawidzimy. Przechodzę do salonu. Oboje siedzą się na kanapie, a kiedy wchodzę, obracają się w moją stronę. - Mam nadzieję, że jesteś głodna, Jez. – mówi Cooper z szerokim uśmiechem. – Nichols przyniosła wystarczającą ilość pizzy, żeby nakarmić armię. - Um… tak. Tylko się przebiorę. – Wchodzę do swojego pokoju i wciągam na siebie spodnie i podkoszulkę, po czym wracam do salonu. Chcę zapytać, czy ktokolwiek z nich wie, gdzie jest Blake. Wrócił do LA? Do swojej narzeczonej? Ale gryzę się w język. Nie powinnam się tym przejmować, a nie chcę wysłuchiwać kolejnego wykładu od Coopera. Z szafki biorę talerz i wyciągam colę lodówki, po czym siadam w fotelu. Nichols przesuwa moją stronę stos trzech pudełek pizzy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 203

- Co? Żadnych frytek? – pytam, uśmiechając się. Potrząsa głową. - Już ma ich dość. Teraz woli pizzę pepperoni. Kiedy otwieram pierwsze pudełko z brzegu, widzę, że rzeczywiście jest z pepperoni. I większości już nie ma, co oznacza, że nie czekali na mnie z jedzeniem. Nakładam sobie kawałek na talerz. - W innych pudełkach jest ser i „wszystko, co się da”. Nie wiedziałam, co lubisz. – mówi. - Ta jest w porządku. – odpowiadam, podnosząc pizzę do ust. - Twój osobisty szef kuchni wróci jutro. – odzywa się Cooper, a moje serce podskakuje. - Blake? – Czuję się zażenowana, kiedy mój głos przechodzi w pisk. Cooper marszczy brwi. - Chyba że masz kogoś innego, kto ci gotuje. - Nic… nic mu nie jest? Kiwa głową. - Dzwonił, kiedy ty bawiłaś się w Barbie z Malibu. – mówi, kiwając brodą w stronę okna. – Dzieje się trochę w sprawie, więc jest w biurze, ale powiedział, że wyjaśni wszystko jutro, kiedy się zobaczycie. Węzeł w mojej piersi trochę się rozluźnia. Blake wraca do domu. Nie odstraszyłam go. Zatapiam się w fotelu i skupiam całą swoją uwagę na kawałku pizzy, używając swojej całej silnej woli, bo w przeciwnym wypadku wstanę i zacznę odstawiać taniec szczęście po salonie. A nie chcę musieć tego tłumaczyć Cooperowi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 204

Rozdział trzydziesty Kiedy wychodzę ze swojego pokoju, w podkoszulku i spodenkach naciągniętych na strój kąpielowy, jest po dziesiątej rano, a Cooper wyciąga właśnie gotowe gofry z tostera. - Dobry, Jezebel. – mówi, kiedy mnie widzi. - Myślałam, że teraz jestem Schabem. Wzrusza ramionami. Idę do kuchni i nalewam sobie kawę, ale w momencie, gdy biorę pierwszy łyk, słyszę dźwięk ruszającej się windy. Okręcam się na pięcie, rozlewając kawę na podłogę, kiedy drzwi się otwierają. Oddech lekko mi drży, kiedy wychodzi z niej Blake, a ja zastanawiam się, jak to będzie wyglądać. Ale potem on się uśmiecha. Lekkie westchnienie wyrywa mi się z gardła, wraz z falą obmywającej mnie ulgi. - Powiedz, że Cooper nie karmił cię tymi goframi. – mówi Blake, wpatrując się w niego. - Cooper jej nie karmił. – odzywa się tamten z fotela, z ustami pełnymi jedzenia. – Pomyślałem, że jest dorosła i sama może się karmić. Coś iskrzy w oczach Blake’a, kiedy podchodzi do miejsca, w którym stoję ja, zajęta opieraniem się o szafkę. - Taka jest. – mamrocze pod nosem, rzucając mi sekretny uśmieszek, kiedy przechodzi obok mnie, delikatnie się o mnie ocierając. Jego dotyk sprawia, że moje ciało aż wibruje. Wyciąga z lodówki karton z jajkami, po czym podwija rękawy do góry i myje ręce. - Omlet? - Um… tak. Może być. Cooper wraca do kuchni i wręcza mi swój pusty talerz ponad szafką. - Myślę, że na tym się kończy moja praca tutaj. Wezmę swoje rzeczy i wracam do żony. Znika na schodach, a ja spoglądam na Blake’a, zastanawiając się, czy porozmawiamy o tym, co się stało, zanim wyjechał. Wbija jajka do miski, a zanim mam szansę w ogóle pomyśleć, jak zacząć rozmowę, słyszę Coopera na schodach. Biorę swój kubek z kawą do salonu i próbuję wpaść na pomysł, jak powinnam się teraz zachowywać. Ale kończy się na tym, że po prostu stoję w miejscu, oszołomiona. - Więc… jeśli wszystko jest pod kontrolą – mówi Cooper, zerkając na Blake’a i na mnie – będę już jechać. - Na razie, Cooper. – mówi Blake, nie podnosząc wzroku znad miski. Tłumaczenie: marika1311

Strona 205

Ten patrzy na niego z grymasem, po czym drzwi windy się za nim zamykają. Podchodzę do dzbanka z kawą, znajdującego się bezpośrednio za Blake’m i opieram się o szafkę. - Gdzie byłeś? – pytam. - Głównie w biurze. – odpowiada, nie odwracając się. - Czy… wszystko gra? Przerywa pracę, kiwając głową. - Mamy księgowego Arroyo. - Co? Jego oczy się świecą, kiedy się ku mnie odwraca, a uśmiech rozprzestrzenia się na jego twarzy. - Już prawie koniec, Sam. Arroyo jest po uszy w gównie. Znaleźliśmy na korytarzu ślady krwi, tam, gdzie powiedziałaś, że jego zbir rzucił ręcznik, a teraz mamy też jego księgowego. Koroner określił czas zgonu mniej więcej na czas, kiedy ty zobaczyłaś go w biurze Arroyo, a twoje zeznanie potwierdzi, że Arroyo był w środku, kiedy ten bramkarz wyszedł z krwią na rękach. Ale nawet jeśli jakoś uda mu się oczyścić z zarzutu morderstwa, to i tak wsadzimy go za gangsterstwo. Przez chwilę tak naprawdę nie słucham tego, co mówi, bo w swoim rozentuzjazmowaniu, jest oszałamiająco piękny. Ale kiedy obejmuje mnie ramionami, odrywając moje stopy od podłogi i nas okręca, kręci mi się w głowie przez jego dotyk, zapach… i fakt, że właśnie obrócił mną dookoła. Kręci mi się w głowie i lekko się chwieję, kiedy odstawia mnie na podłogę i się do mnie uśmiecha. Trzyma mnie prosto, kładąc silne dłonie na moich drżących ramionach, kiedy ja zbieram się do kupy. Mrugam i potrząsam lekko głową. - Więc, to koniec? Mogę wracać do domu? Blask na jego twarzy nieco przygasa. - Przykro mi. Nie. Jeszcze nie. - Czemu? – pytam, zdezorientowana. – Skoro macie jego księgowego? Puszcza mnie i zaciska usta w cienką linię. - Nadal naszym pierwszym zarzutem będzie morderstwo. Arroyo wie, że to przez twoje zeznania będzie wiadome, że był wtedy z Weberem w swoim biurze w momencie, kiedy ten zginął. Nie wycofa się. - A co z tą dziewczyną? Ten księgowy wie, co się z nią stało? Kręci lekko głową. - Nie byliśmy w stanie wydobyć z taśmy wystarczająco dużo informacji, by chociaż określić, czy to Arroyo był za to odpowiedzialny. Nichols zebrała kilka zdjęć i musisz na nie spojrzeć. Jakakolwiek ulga, którą czułam w związku z księgowym Bena, natychmiast znika. Tłumaczenie: marika1311

Strona 206

- Oczywiście. – mówię. – Zrobię, co będzie trzeba. Czuję ból w piersi, kiedy biorę swoją kawę do salonu i osiadam na kanapie. Blake podchodzi do swojej torby i wyciąga z niej plik dokumentów, po czym siada na sofie obok mnie. - To są zdjęcia ludzi, których FBI śledziło za handel ludźmi, a którzy byli w Kalifornii przez ostatni rok. To dość ogólne założenie, ale mamy powody wierzyć, że Arroyo mógł sprowadzić kupca, żeby… - Zaciska szczękę, z trudem powstrzymując obrzydzenie. - …żeby cię obejrzał. Jeśli któryś z nich będzie wyglądał dla ciebie znajomo, da nam to przynajmniej coś, od czego możemy zacząć. Na stoliku do kawy rozkłada pięć błyszczących, czarnobiałych zdjęć i natychmiast krzywię się z obrzydzeniem. Bo na jednym z nich widzę tego odrażającego Azjatę. - Ten. – mówię do Blake’a, pokazując na zdjęcie palcem. – Nora powiedziała, że to pan Chang. I że jest jakimś VIPem, czy coś w tym stylu. Chciał, żebym zdjęła kamizelkę. Blake rzuca mi zaalarmowane spojrzenie. - Nie zrobiłam tego. – wyjaśniam, kiedy widzę, co sobie pomyślał. – Wyszłam stamtąd. - Mówił coś jeszcze? Potrząsam głową. - Nie. Był ohydny, więc wyszłam. - Kiedy go widziałaś? Pamiętasz, co to była za noc? Opieram czoło o dłonie i próbuję sobie przypomnieć, ale ciężko jest mi oddzielić jedną noc od drugiej. Wszystkie są podzielone według Blake’a… czy był tam, czy nie, czy mnie dotknął. - To była… chyba pierwsza noc, kiedy wróciłeś do klubu, po tym, jak my… Pocieram oczy, żebym nie musiała unieść głowy i na niego spojrzeć. – Nie… to była druga noc. Noc przed tym, jak mnie aresztowałeś. Był moim prywatnym klientem tuż przed tobą. Blake zbiera zdjęcia i wyciąga swój telefon. - Mówi, że Sayavong był w klubie… to musiał być… dziewiąty maja, jestem tego dość pewny. – Milknie na chwilę, przyglądając się zdjęciu. – Tak, i obecne miejsce pobytu też. Jest Laotańczykiem, ale ma rezydencje w Ameryce Środkowej i USA. – Zapada się w fotelu. – I jeśli mógłbyś przesłać to do Morgana do biura, żeby to sprawdził… Milknie i słucha. – Dzięki, Coop. Kiedy odsuwa telefon od ucha, jego wzrok jest intensywny. - Nawet nie chcę myśleć o tym, co mogłoby się stać, gdybyśmy nie zabrali cię stamtąd wtedy, kiedy to zrobiliśmy. To nie przyszło mi do głowy. Nagle czuję mdłości na samą myśl o tym. Pamiętam, jak ten facet na mnie patrzył, jak przechodziły po mnie ciarki i to, co Ben do niego

Tłumaczenie: marika1311

Strona 207

powiedział. Zakończmy to, zanim wypłyniesz. Co by się stało, gdyby następnej nocy do „Benny’ego” nie przyszli policjanci i nie zrobili nalotu? - Pamiętasz coś jeszcze, Sam? Cokolwiek? – naciska Blake. - Ben zabrał tego faceta z pokoju dla vipów do swojego biura. Zanim zamknął drzwi, powiedział „zakończmy to, zanim wypłyniesz”. Blake pochyla się do przodu, opierając łokcie o kolana. - Sayavong przylatuje i wylatuje z kraju. Jest na liście obserwacyjnej FBI, więc mamy wszystkie informacje dotyczące jego lotów z ostatnich kilku lat. Chyba że… - Stuka palcem w brodę, zastanawiając się. – Może tak właśnie przewozi swój ładunek… w kontenerach. Arroyo mógł mówić o statku handlowym. Chwilę później znowu rozmawia przez telefon, przedstawiając swoją teorię Cooperowi. Wstaje i przechodzi na balkon, kiedy wypracowują strategię, by wyszukać rejestry przewozu morskiego, a ja idę do kuchni i dokańczam siekanie papryki. Kiedy Blake wraca, wciąż rozmawia przez telefon. Podchodzi do kuchenki i odpala palnik. Wlewa trochę jajek na patelnię i kołysze nią nadgarstkiem. - Pewnie nie korzysta z większych spedytorów. – mówi do Coopera. – Mają zbyt wiele kontroli i sprawdzania… zbyt duży nadzór rządu. Nakładam warzywa na omlet, kiedy jajka zaczynają się ścinać, a Blake dodaje ser, po czym fachowo go składa. Żartobliwie popycha mnie biodrem i przegania do salonu. - Tak. Sądzę, że powinniśmy od tego zacząć i kontynuować. – mówi do Coopera, przerzucając omlet na patelni. Siadam na kanapie, a wtedy zauważam zaproszenie ślubne Trenta i Lexie, wciąż leżące na stoliku. Przez to wszystko, co się działo, zapomniałam o tym. Podnoszę je, obracając je w dłoniach, po czym wyciągam z koperty i ponownie je czytam. Czuję ukłucie w sercu, którego się nie spodziewałam, kiedy prześlizguję palcem po imieniu Lexie. Naprawdę chciałabym, żeby było inaczej. Żałuję, że powiedziałam tamte rzeczy. Chciałabym móc tam dla niej być. Wyciągam z koperty jej notatkę i ją rozkładam.

Droga Sam, Wiem, że nie ma nic, co mogłabym powiedzieć, żeby wynagrodzić to, co się między nami stało. Powinnam być z Tobą szczera, kiedy zorientowałam się, że jestem zakochana w Trencie. Byłam po prostu taka przestraszona i zdezorientowana. Myślałam, że mój wyjazd do Rzymu sprawi, że zacznę trzeźwo myśleć i zobaczę, że to, co się stało między nami zanim wyjechałam, było wielkim błędem. Ale to odniosło odwrotny skutek. Im dłużej przebywałam z dala od niego, tym bardziej zdawałam sobie sprawę, jak wielką częścią mnie jest. Że ja bez niego nie jestem całością. Dobijało mnie to, że nie mogłam Ci o tym powiedzieć. Zwłaszcza wtedy, kiedy zaczęłaś spędzać z nim coraz więcej czasu. Myślałam, że żałował tego, co się stało i starał się ruszyć dalej, a część mnie cieszyła się z tego, że wybrał Ciebie, bo wiedziałam, co do niego od zawsze czułaś. Tłumaczenie: marika1311

Strona 208

W każdym razie, chciałam Cię przeprosić. Chcę, żebyś wiedziała, że tego nie planowałam, a żadne z nas nie chciało nigdy Cię zranić. Tęsknię za Tobą i bardzo bym chciała z Tobą porozmawiać przed ślubem. Twoja mama powiedziała, że jesteś gdzieś poza zasięgiem. Mam nadzieję, że to coś fascynującego, na przykład Tybet. Gdziekolwiek będziesz, kiedy otrzymasz ten list, wiedz tylko, że naprawdę chciałabym, być była przy mnie w dniu mojego ślubu. Tęsknię i kocham, Lexie Siedzę w bezruchu, gapiąc się na notatkę, dopóki kanapa obok mnie się nie zapada. Unoszę wzrok i widzę Blake’a, trzymającego po jednym talerzu w każdej ręce. Posyła mi zmartwione spojrzenie. - Niech zgadnę. Były chłopak i jego przyrodnia siostra? – pyta. - Bingo. – odpowiadam, odkładając wszystko na stolik. Wręcza mi talerzyk. - Jedz. Wzdycham ciężko i biorę go od niego. - Dzięki. Jemy omlety, a kiedy kończymy, zabieramy talerze do kuchni i je opłukujemy. Blake nalewa sobie kawy, po czym idzie w stronę schodów. - Kiedy skończysz – mówi – zejdź na dół. Spogląda mi w oczy i rzuca mi ten swój zarozumiały półuśmieszek, po czym znika, zmierzając w dół po stopniach. Na dole jest jego sypialnia. Nie mogę się powstrzymać od zerkania w stronę schodów co kilka sekund, kiedy kończę sprzątanie. Kiedy już wkładam wszystkie naczynia do zmywarki, schodzę na dół i widzę, że Blake jest w połowie Kankû-dai. Patrzę, oczarowana, jak je kończy. - Jesteś gotowa spróbować ponownie? – pyta po tym, jak kłania się ostatni raz. - Biorąc pod uwagę to, że naprawdę mam ochotę w coś przywalić, to pewnie. Czemu by nie, do cholery. Unosi brew. - Wydaje mi się, że powinniśmy trzymać się katy, dopóki z twoim ramieniem nie będzie lepiej. - Jest z nim dobrze. – Rzucam mu złośliwy uśmieszek. – Po prostu przyznaj, że się mnie boisz. Przybiera poważny wyraz twarzy, a jego spojrzenie staje się ciemniejsze. - Wszystko w tobie cholernie mnie przeraża.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 209

Stoimy tak, patrząc na siebie przez większą część wieczności i czuję, że mój oddech staje się niespokojny, a wnętrzności skręcają się z potrzeby, by dokończyć to, co zaczęliśmy tamtej nocy. W końcu Blake spuszcza wzrok. - Więc… Kankû-dai czy Kankû-shô? - Chcę sparować. Ponownie spogląda mi w oczy. - Jesteś pewna, że twoje ramię jest na to gotowe? Kiwam głową. - Jestem gotowa. Rzuca mi spojrzenie. - Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. Biorę głęboki, oczyszczający oddech, po czym się kłaniam. Blake również się kłania i zaczyna powoli krążyć po swojej lewej stronie. Śledzę jego ruchy, ale widzę, że czeka, bym to ja wykonała pierwszy ruch. - Nie waż się traktować mnie łagodnie. – ostrzegam. – Bo skopię ci tyłek. Przechyla głowę i unosi jeden kącik ust w uśmiechu. - Uważaj, o co prosisz. Przykucam szybko i wyrzucam nogę w jego stronę, ale Blake z łatwością odpiera mój atak. - Nie mam wprawy. – mamroczę pod nosem. Wymierza cios w mój mostek, ale blokuję go i obracam się, uderzając w jego kolano. Wymieniamy kilka uderzeń, po czym ja rzucam się na niego, ale wykręca się z mojego uścisku. Obracamy się w okręgu kilka razy, wymierzając uderzenia, które oboje blokujemy. Uderzam go nisko w nogę i tym razem udaje mi się sprawić, że opada kolanem na ziemię. Ale zanim mam szansę, żeby złapać i go przygwoździć, Blake staje na nogi. - Chyba stać się na więcej. – dokucza mi. - Uważaj, o co prosisz. – powtarzam jego słowa. Przechyla głowę, przyglądając mi się uważnie i szukając moich słabości. Wydaje się skupiać na moim ramieniu, uderzając kilka razy tak, że jestem zmuszona bronić się prawą ręką, ale wtedy on bierze mnie z zaskoczenia, wyrzucając nogę tak, że podcina moje kolana, a ja upadam na podłogę. Przetaczam się i skaczę na stopy, kopiąc go w mostek i sprawiając, że zatacza się do tyłu. Potyka się przy stole bilardowym, a ja w mgnieniu oka się na niego rzucam. Ale zanim mogę go porządnie chwycić, on zgina łokieć pod moją nogą i podnosi mnie z ziemi. Okręca mnie i przyszpila plecami do stołu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 210

Oddycha ciężko, znajdując się nade mną, z ciałem wciśniętym między moimi rozszerzonymi nogami i dłońmi ułożonymi po obu stronach moich ramion. Widzę walkę w jego oczach. Krople potu spływają po jego szyi i znikają za tkaniną bluzki. Leżę w bezruchu, zamarła jak królik złapany w reflektory samochodu, czekając, aż Blake podejmie decyzję. Unosi się nade mną przez czas, który wydaje się trwać wieczność, a jego gorący oddech i dzikość spojrzenia zmieniają moje wnętrze w drżącą masę. Ale potem coś w jego oczach się zmienia. Ogień wciąż w nich jest, ale kryje się za nim cień rezygnacji, a jego szczęka zaciska się, w rosnącej determinacji. Odpycha się od stołu i powoli się odsuwa, trzymając ręce w powietrzu tak, jakby się poddawał… może swojemu rozsądkowi. Bo na pewno nie mnie. Kiedy mogę się poruszyć, siadam i poprawiam swoją bluzkę. Blake opiera się o tył kanapy, łapiąc oddech i pocierając twarz. Ale potem unosi wzrok i spogląda mi w oczy. - Co było napisane w notatce? - Co? – pytam, żałując, że moje myśli nie są tak proste, jak moje ubranie. - Zaproszenie na ślub… była z nim notatka. - Och. – Biorę oddech, próbując się skupić. – Lexie… moja przyjaciółka… chce mnie tam… na ich ślubie. Pisze, że jest jej przykro przez to, jak wyszło z Trentem. - I o to chodziło? – pyta, machając ręką w kierunku stołu, a mi zajmuje dobrą chwilę, zanim pojmuję, co ma na myśli. - Boże, nie! – mówię, kiedy zdaję sobie z tego sprawę. – Już mi z nim przeszło. - Jesteś pewna? – zadaje kolejne pytanie, a jego wzrok jest jednocześnie gorący, jak i lodowaty. Opieram dłonie o krawędzie stołu blisko moich kolan. - Z Trentem było tak, że właściwie nie było czego przeżywać. To nie tak, że byliśmy ze sobą na poważnie, wiesz? Przygryza dolną wargę, a to sprawia, że ja też mam ochotę ją ugryźć. Ugh. - Nieważne, czy on podchodził do tego poważnie, czy nie, ale ty tak. Długo na niego czekałaś. - Ale nie sypaliśmy ze sobą, ani nic takiego. – odpowiadam, wzruszając ramionami i spuszczając wzrok. - Myślałem, że mówiłaś, że byliście ze sobą osiem miesięcy. Słyszę zaskoczenie w jego głosie i żałuję, że w ogóle cokolwiek powiedziałam. Rzucam mu rozgniewane spojrzenie, próbując ukryć swoje umartwienie. - Już mówiłam. Kochał kogoś innego. Wzdycha głęboko i okrąża kanapę, po czym na niej siada i wbija spojrzenie w okno, patrząc na basen znajdujący się poniżej. - Jesteś…? Byłaś… byłaś kiedyś z kimś innym? – pyta, nie patrząc na mnie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 211

Ześlizguję się ze stołu i podchodzę do końca kanapy. - Nie jestem dziewicą, jeśli o to pytasz. – Uprawiałam seks dokładnie cztery razy. Jeden raz z kolesiem, który odebrał mi dziewictwo, dwa razy z facetem, z którym spotykałam się przez jakiś miesiąc i raz z Jonathanem. Żaden z nich nie wstrząsnął moim światem tak, jak Blake zrobił to w basenie. Spogląda mi w oczy i nie jestem do końca pewna, ale w jego widzę chyba ulgę. - Ja byłem tylko z Vanessą… moją narzeczoną. Byliśmy razem ponad rok, zanim w ogóle się ze sobą przespaliśmy. Siadam na końcu kanapy tak, by być do niego twarzą w twarz i podwijam pod siebie nogi. - Sądzę, że to miłe, że czekałeś. Byliście zakochani. To coś znaczyło. Część mnie zawsze żałowała, że sama nie zaczekałam – na kogoś, kto by mnie kochał. Kręci powoli głową. - To nie było tak. My po prostu nie… to nie było takie, jak to. – mówi, machając dłonią między nami. – Nigdy nie czułem takiego płonącego pożądania do żadnej innej kobiety. Moje serce podskakuje. - A do mnie czujesz? Zwiesza głowę, ale nie spuszcza swojego tlącego się spojrzenia z moich oczu. - Spalam się żywcem. Przesuwam się głębiej na poduszkach, unosząc kolana i podciągając je do piersi. - Ale nawet jeśli nigdy nie czułeś do niej takiego pożądania, to ją kochałeś. Kiwa lekko głową. - Kochałem. Była moją pierwszą i myślałem, że będzie ostatnią. - Czy ty nadal… to znaczy, gdyby ona chciała, chciałbyś… - Milknę i opuszczam czoło na kolana, krzywiąc się lekko. - Nie. Unoszę głowę i widzę w jego oczach, że dokładnie zrozumiał, o co próbowałam go zapytać. - Nie? - Nie. Była mądra i mieliśmy wiele wspólnych zainteresowań, ale… - Karate? – przerywam, bo z jakiegoś powodu muszę wiedzieć, czy ćwiczył kiedyś z kimś innym, czy tylko ze mną. Potrząsa głową. - Nasze podobieństwa były mniej… fizyczne.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 212

Serce uderza mi o klatkę piersiową, kiedy widzę cień głodu w jego oczach, gdy to mówi. - Kochałem ją – kontynuuje – ale teraz wiem, że nigdy nie łączyła nas prawdziwa pasja. Kiedy ze mną zerwała, to bolało, ale patrząc wstecz, czułem również niejasną ulgę… - Przesuwa się na kanapie tak, że opiera łokcie o kolana i zwiesza głowę między ramionami. – Mógłbym się z nią ożenić i przez jakiś czas moglibyśmy być szczęśliwi, ale wydaje mi się, że w którymś momencie oboje stwierdzilibyśmy, że brakuje czegoś istotnego. To było tak, jakby wszystko było na miejscu, serce i płuca, z krwi i kości, ale nie było tej niematerialnej rzeczy, która sprawia, że brakowało czegoś żywego, jeśli to ma jakikolwiek sens. – Unosi głowę i przygląda mi się intensywnie. – Z tobą się tak nie czuję. Moje serce jednocześnie ściska się z bólu i wali mocno, kiedy przysuwam się bliżej niego. Powoli, pochylam się i składam pocałunek na jego ustach. Kiedy się odsuwam, mam nadzieję, że Blake dostrzega, że we mnie też płonie ten ogień. Wstaję i wychodzę przez drzwi, kierując się ścieżką do basenu, gdzie wskakuję i pływam, dopóki nie mam już sił, by zrobić coś głupiego. A potem pływam jeszcze więcej.

***

Przez ostatni tydzień Blake i ja krążymy wokół siebie na paluszkach, od czasu incydentu na stole bilardowym. Jest w lepszym nastroju, ale zachowuje dystans. Nie jestem pewna, co to oznacza. Kiedy się obudziłam, Jenkins był tu dziś rano i trochę spanikowałam, myśląc, że znowu odstraszyłam od siebie Blake’a. Ale wydaje mi się, że pojechał tylko do biura na kilka godzin. Nie mogę powstrzymać promyczka nadziei, że oznacza to, że sprawa dobiega końca. Jest po piątej, a ja siedzę na krześle, przewieszając nogę przez jego oparcie, gapiąc się bezmyślnie na jakiś naprawdę słaby serial, z którego Jenkins śmieje się tak, że o mało nie tarza się po podłodze ze śmiechu, kiedy Blake wychodzi z windy. Na jednym ramieniu trzyma pokrowiec na ubranie, a w drugiej ręce ma reklamówkę z zakupami spożywczymi, a oczy mu się błyszczą. - Twoja dziewczyna mówiła, że jesteś wyśmienitym kucharzem. Jenkins, leżąc rozciągnięty na kanapie.

odzywa się

- Nie. – mówię, zirytowana, wstając ze swojego krzesła. – Mówiłam, że jestem głodna i chciałam, żeby Blake był w domu i coś mi ugotował. Spodziewam się, że Blake zaprzeczy na uwagę o jego dziewczynie, ale nic nie mówi. Rzuca mi tylko uśmiech, a coś porusza się w mojej piersi. - Czekam na moje zaproszenie, Montgomery. – Jenkins rzuca kąśliwie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 213

Blake wiesza pokrowiec na ciuchy na oparciu krzesła, po czym kieruje się do kuchni. - Widziałem, jak jesz, Jenkins. W tych torbach starczy jedzenia albo tylko dla ciebie, albo dla naszej dwójki. Jenkins wyłącza telewizor i zwleka się z sofy. - I tak wynudzam się tu na śmierć. Znajdę sobie jakąś pizzę. - Uważaj, żeby drzwi cię nie uderzyły, jak będziesz wychodził. – mówi Blake, rozpakowując reklamówki. - Tutaj jest winda. – burczy Jenkins, wciskając przycisk. - Do zobaczenia. – Blake do niego macha, nie podnosząc wzroku. - Więc…? – pytam, opierając się o szafkę naprzeciwko niego, kiedy Jenkins już znika. Zerka na mnie. - Więc… co? - Masz dobry humor. Unosi jedną brew. - Zawsze mam dobry humor. - Nigdy go nie masz. Co się dzieje? Czyżbym w końcu mogła się stąd wydostać? Wesołość znika z jego twarzy, kiedy odwraca się, by schować zakupy do lodówki, a ja nastawiam się na złe wieści. - Posłuchaj, Sam. Wiem, jakie to było dla ciebie trudne, więc… - Odwraca się i na mnie spogląda. - …tak. Gapię się na niego przez chwilę, zdezorientowana. - Tak? Powolny uśmiech wstępuje na jego usta, a w oczach pojawia się iskra. - Tak. Otwieram szeroko oczy, a serce mi wali. - To koniec? Kiwa lekko głową. - W każdym sensie. Arroyo się przyznał. Jego księgowy dał nam wszystko, czego potrzebowaliśmy. Wiedział, że za coś go posadzimy, więc przyznał się do gangsterstwa, w zamian za zrezygnowanie z zarzutów morderstwa. - Więc, co się teraz stanie? To znaczy, jeśli Ben się przyznał, co to dla mnie oznacza? Moje serce drga. Chcę, żeby to był koniec. Chcę wrócić do domu. I choć bardzo pragnę tych rzeczy, chcę też znowu pocałować Blake’a. Jeśli to koniec, to mogłabym to zrobić? - Sędzia przyjął ugodę obrończą. Zarzuty o morderstwo zostały oddalone. - Co oznacza…? Tłumaczenie: marika1311

Strona 214

- Za moją radą, władzę zgodziły się na to, by trzymać cię w areszcie ochronnym jeszcze przez kolejny tydzień, żeby upewnić się, że Arroyo nie będzie ci już groził, ale potem jesteś wolna. Moje serce jednocześnie unosi się i opada. Jestem wolna. Podobnie jak Blake. Wróci do LA? Okrąża szafkę, patrząc na mnie z góry. - Więc, powiedziałaś, że kiedy to się skończy, chcesz popływać w oceanie. Jesteś gotowa, by stawić czoła swoim lękom? Gapię się na niego. - O mój Boże! Poważnie? - Poważnie. Wszystko jest zaaranżowane. Siadam na stołek, bo jeśli bym tego nie zrobiła, nie byłabym w stanie powstrzymać się od odstawienia jakiegoś szczęśliwego tańca połamańca. - Nurkowanie? Kiwa głową, rzucając mi swój seksowny półuśmiech. - Z rurką do oddychania. - Kiedy? - Jutro rano. – odpowiada, zbliżając się o kolejny krok i kładąc ręce na oparciu mojego krzesła. Jednocześnie czuję przerażenie i podekscytowanie, buzując od wybuchu adrenaliny. - Cóż, jeśli zje mnie jakiś rekin, to nie będziemy musieli się już martwić o Bena. - Moim zadaniem jest chronienie ciebie przed wszystkim. Włącznie z rekinami. – Kiedy znowu spoglądam na jego twarz, widzę na niej rozbawiony wyraz. Ale to nie rozbawienie jest widoczne w jego oczach. To coś głodniejszego. Bardziej zaborczego. Wypuszczam z siebie drżący oddech, kiedy Blake się ku mnie pochyla. Możemy to robić? Jego policzek delikatnie ociera się o mój, a usta zbliżają się do mojego ucha. Czekam, z bijącym sercem. - To prawie koniec. – Jego głos jest niski i ochrypnięty, a oddech w moich włosach sprawia, że czuję na ciele gęsią skórkę. Odsuwa się, a kiedy w jego oczach widzę ogień, wiem, że odpowiedź brzmi tak. Możemy. Ale wtedy odpycha się od oparcia mojego krzesła i wraca do kuchni. I mija naprawdę sporo czasu, zanim mogę normalnie oddychać.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 215

Rozdział trzydziesty pierwszy Blake budzi mnie o ósmej, machając pod moim nosem termosem z parującą kawą. Pół godziny później wyjeżdżamy z garażu. Rozbudzam się powoli, kiedy jedziemy, przyglądając się widokom za oknem. Z jakiegoś powodu czuję się tak, jakby dziś wszystko było dla mnie nowe, mimo że wychowywałam się kilometry stąd i jechałam tymi autostradami setki razy. Jest środek tygodnia, ale omijamy ruch w godzinach szczytu, kiedy przez most San Rafael wjeżdżamy do North Bay. Wypijam ostatni łyk swojej kawy, zastanawiając się, czy to naprawdę był dobry pomysł. - Po tym wszystkim, jak chroniłeś mnie przed Benem, teraz tak po prostu rzucisz mnie rekinom? Zerka na mnie i się uśmiecha. - Muszę przyznać, że jesteś smacznym kąskiem, ale będą wiedziały, że najpierw muszą stawić czoła mnie, a ja jestem twardy i żylasty, więc jestem dość pewny, że zostawią cię w spokoju. Przyglądam się jego ciału i naprawdę wątpię, żeby było w nim coś twardego i żylastego. Mięsko zdecydowanie z pierwszorzędnego cięcia. Filet mignon23. - Ale i tak… to byłoby dość ironiczne, gdyby po tym wszystkim zjadłyby mnie rekiny. Wybucha śmiechem i potrząsa głową. - Oglądałam Tydzień z rekinami. Jest powód, dla którego są jednymi z najstarszych istot żyjących na ziemi. Przygryza wargę i powstrzymuje śmiech, a ja od razu tego żałuję. Lubię dźwięk jego śmiechu. - Fakt, że to wiesz, oznacza, że ukończyłaś swoje badania. Jesteś gotowa, żeby zmierzyć się ze swoją fobią. - FO-BIA. – powtarzam, dzieląc słowo na sylaby. – Przyjrzałeś się temu słowu? Oznacza irracjonalny strach. Nie da się go tak po prostu wyłączyć, wiesz? Logika nie działa przy czymś, co jest irracjonalne. - Nie zmuszę cię, żebyś to zrobiła, Sam, ale jeśli to zrobisz, to obiecuję, że nie pozwolę, żeby przytrafiło ci się coś złego, związanego z rekinami czy czymś innym. – Patrzy na mnie, kiedy zwalnia i wjeżdża na zjazd, a w jego oczach nagle rozbłyska szczerość, a cały humor znika. – Nigdy nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Nigdy. Biorę głęboki, drżący oddech, a on wjeżdża na drogę. Chwilę później wyjeżdżamy z lasów w dolinie Russian River na drogę Route 1. Wjeżdżamy na Coastal Highway i obserwuję fale rozbijające się o strome, kamienne klify i skalne płyty. Mewy szybują

23

Stek z wąskiej części polędwicy. Mignon po francusku oznacza też „ładny, zgrabny”, a także „kochanek”.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 216

nad nami, a zboże na wschodnich wzgórzach tańczy na wietrze. Widok zapiera dech w piersiach. Kiedy godzinę później parkujemy przed sklepem surfingowym w małym miasteczku na skalistym wybrzeżu, jest cicho. Zawiasy jęczą, kiedy przechodzimy przez drzwi, a w powietrzu wyczuwalna jest mieszanka soli morskiej, pleśni i chloru. Na regałach wzdłuż jednej ściany są deski surfingowe, a na półkach na drugiej widać ubrania z neoprenu. Piasek na drewnianej podłodze chrzęści pod moimi japonkami, kiedy ja i Blake idziemy przez pomieszczenie. Za ladą stoi długowłosy facet, z telefonem w ręku. - Co mogę dla was zrobić? Blake bębni palcami w szklaną ladę, pod którą widać regulatory nurkowania i mierniki ciśnienia. - Potrzebujemy sprzętu do nurkowania: neoprenu i płetw. - Jaki rozmiar? Blake zerka na moje stopy. - Jedne małe i jedne duże. Facet kiwa głową i chodzi dookoła, kładąc na ladzie kombinezony, rękawice, płetwy i maski. - Jednodniowy wynajem? Blake kiwa głową. - Gdzie będziecie nurkować? - A jak z słuchotkami? - Facet wrócił wczoraj z trzema takimi, które miały dziesięć centymetrów. – odpowiada, zakładając nowe ustniki na rurkach i odkładając je na górę wszystkiego innego. - Więc tam wyruszymy. – odpowiada Blake. - Potrzebujecie przewodnika? - Nie, dziękujemy. – mówi Blake, wyciągając z portfela swoją kartkę kredytową i kładąc ją na ladzie. – Wystarczy sprzęt. - Um… czy w tamtym miejscu ktoś widywał rekiny? – pytam, kiedy facet skanuje kartę Blake’a. Potrząsa głową. - Tak naprawdę ich tutaj nie ma. Jeśli chcecie zobaczyć żarłacze białe, lepiej udajcie się do Monterey. Jest tam kilku kolesi, których znam, a którzy zabraliby was i je przyciągnęli. Mogę dać wam ich wizytówkę. - Nie, dzięki. – odpowiadam, drżąc. Blake i facet kończą transakcję, po czym zabieramy rzeczy z lady i zmierzamy do samochodu. Przez kolejne dwadzieścia minut jedziemy wzdłuż wybrzeża, mijając Tłumaczenie: marika1311

Strona 217

latarnie, karłowate drzewa i skalne klify opadające do oceanu, po czym wjeżdżamy na pusty parking. Ściąga z siebie bluzę i wyciąga pistolet z kabury na piersi, po czym chowa broń do schowka. Pod rękawkiem jego bluzki zauważam jakiś przezroczysty bandaż, ale rękawek jest na tyle długi, że nie widzę obrażenia. Odpina kaburę i ją z siebie zszarpuje, po czym siedzi przez kilka minut za kierownicą, wpatrując się w rozległy ocean. - Twój tata cię tu zabierał? – pytam, przypominając sobie naszą rozmowę o słuchotkach. Spogląda na mnie, a w jego spojrzeniu jest coś głębokiego, oscylującego między poczuciem winy, a żalem. - Dawno temu. Zanim mam szansę powiedzieć coś jeszcze, Blake wysiada z auta. Okrąża je i podnosi klapę bagażnika. - Nosiłaś kiedyś kostium do nurkowania? – pyta. Wysiadam i do niego podchodzę. - Nie. Czemu go potrzebujemy, jeśli nie nurkujemy z akwalungiem? – Wyciągam rurkę do nurkowania. - Woda zawsze jest zimna, więc nie wytrzymałabyś za długo bez niego. Pewnie będziesz wolała zostawić koszulkę na swoim kostiumie kąpielowym. Zrzucam klapki i spodenki, kiedy Blake oddziela swój sprzęt do nurkowania od mojego. Wyciąga mój kostium i trzyma go przede mną. - Po prostu w niego wejdź. Tak robię, a kiedy moje nogi znajdują się w środku, Blake podciąga kostium do góry. Wtykam ręce do rękawów, jego palce prześlizgują się po mięśniach mojego brzucha, kiedy zapina zamek. - Wygodny? - Pasuje. – Pociągam za kaptur. – Wiesz, że nie mam pojęcia, co robię, prawda? - Spędzimy trochę czasu blisko brzegu, aż to wyczujesz. – Naciąga swój kostium na koszulkę i kąpielówki, po czym wręcza mi dwa ręczniki, a sam łapie plecak, zakładając go na plecy. Wycieczka do wybrzeża jest dłuższa i trudniejsza, niż się tego spodziewałam. Prawie pół godziny zajmuje nam pokonanie drogi z klifu do wody, a ja kilka razy ślizgam się po pokrytymi mchem kamieniami, kiedy schodzimy poniżej linii przypływu. W końcu dochodzimy do małego skrawku piasku. Wystaje z niego występ skalny. - Ta zatoczka jest chroniona, więc prąd morski nie powinien być problemem, ale na wszelki wypadek trzymaj się blisko. Słuchotki będą poniżej na kamieniach poniżej tego punktu. – mówi Blake, wskazując na występ skalny. Serce mi wali, kiedy zakładam na głowę moją maskę do nurkowania. - Nie podoba mi się to „na wszelki wypadek”. Tłumaczenie: marika1311

Strona 218

Rzuca mi półuśmiech. - Słyszałaś tego faceta. Nie ma tu żadnych rekinów. Wszystko będzie w porządku. Poprawia moją maskę i rurkę, po czym zostawiamy nasze płetwy na ręcznikach i zmierzamy w stronę wody. Ma rację. Jest zimno, nawet przez kombinezon, więc chwilę mi zajmuje, zanim wchodzę do wody. - Pierwszą rzeczą, jaką musisz się nauczyć, to jak oczyszczasz maskę i wydmuchiwać swoją rurkę. – mówi, kiedy zanurzamy się w wodzie po talię. – Będziesz chciała zanurkować, żeby lepiej przyjrzeć się rzeczom na dnie i jak tylko się wynurzysz, będziesz musiała usunąć wodę. Wyjaśnia mi podstawowe rzeczy, a ja wypróbowuję to wszystko, stojąc po pas w wodzie, ale nie mogę się powstrzymać przed rozglądaniem się dookoła i sprawdzaniem, czy nic nie pływa pod powierzchnią. - Załapałaś? – pyta. - Wydaje się dość proste. Brnie przez piasek w stronę naszych ręczników, a po chwilę wraca z płetwami, małymi latarkami i dwiema metalowymi rzeczami przyczepionymi do pasów do nurkowania. - Co to? – pytam, wskazując na nie palcem. - Miernik słuchotek i szczypce. Potrafią dość mocno przyczepiać się do skał. – Zakładamy nasze płetwy. – Jeśli zaboli cię ramię, albo z jakiegoś innego powodu będziesz musiała wrócić na plażę, daj mi znać. Kciuki w górę oznaczają, że wszystko w porządku. Kiwam głową. - Gotowa? - Nie. Wybucha śmiechem, prawdopodobnie na widok mojej przerażonej miny. - Nie ma żadnych rekinów, Sam. Obiecuję. Kładę ręce na biodrach. - Jak niby mógłbyś to obiecać? Rekiny mogą już tam na mnie czekać – mówię, wskazując dłonią na ocean – oblizując swoje siekacze i mówiąc „witajcie w moim legowisku”. - Rekiny nie mają legowisk. – odpowiada Blake ze złośliwym uśmieszkiem. Ochlapuję go wodą. - Wiesz, o co mi chodzi. - Chodź. – mówi, schodząc głębiej do wody. Nie mogę przestać się krzywić, kiedy za nim idę. Nurkuje pod wodę, po czym wynurza się i wydmuchuje rurkę. - Stamtąd nie zobaczysz za wiele. – stwierdza. Tłumaczenie: marika1311

Strona 219

Posyłam mu wściekłe spojrzenie, ale przez maskę przyczepioną do mojej twarzy wątpię, by to zauważył. Wreszcie się na odwagę, by wetknąć rurkę do swoich ust i unosić się na powierzchni wody. Z niepokojem rozglądam się po falach i chociaż jestem na krawędzi hiperwentylacji, dość szybko łapię, jak oddychać przez rurkę… głównie dlatego, że zdaję sobie sprawę, że dużo lepiej widzę przez maskę, kiedy moja twarz znajduje się w wodzie. Widzę kilka leniwie kołyszących się wodorostów, a woda jest przejrzysta i czysta. Blake nurkuje głębiej, a ja zostaję przy powierzchni i patrzę, jak wskazuje na wielkie, zielone coś, wyglądające jak kwiat. Szturcha to palcem, a roślinka zamyka wokół niego swoje „płatki”. Za nią, przyczepiona do skały, jest wielka, pomarańczowa rozgwiazda, którą Blake dotyka delikatnie palcami. Wraca z powrotem na powierzchnię, wyciąga rurkę z ust i szeroko się uśmiecha. - Całkiem niezłe, co? - Co to było to pierwsze? – pytam, wypluwając ustnik. – To kwiatowe coś? - Zawilec. Też się uśmiecham. - Zdecydowanie fajne. Zabiera nas tam, gdzie widzę, że fale rozbijają się wokół jakiś podwodnych skał. - To nasze najlepsze trafienie dla słuchotek. – mówi. Kiedy uświadamiam sobie, że nie zejdziemy nigdzie głębiej niż tam, gdzie mogłabym stanąć, czuję się lepiej. To znaczy, pewnie, rekin mógłby podpłynąć i mnie zjeść, ale nieważne, czy to iluzja czy rzeczywistość, bezpieczniej się czuję w płytkiej wodzie blisko brzegu. Unoszę się na powierzchni i patrzę, jak Blake nurkuje trochę niżej, do skał i pokazuje na kilka jeżowców i kraba pustelnika, mknącego obok. Spogląda na mnie i wskazuje na coś, co wygląda jak większa część skały, ale potem widzę, że jest owalne i ma linię otworu. Ściąga metalową rzecz ze swojego paska i przykłada ją do owalnego kształtu, po czym pokazuje mi kciuk uniesiony w górę. Kiedy wraca na powierzchnię, wypluwa rurkę z ust. - Powinnaś zanurkować i lepiej się temu przyjrzeć. Jest tam mnóstwo rozgwiazd i słuchotek i wydaje mi się, że w szczelinie tej skały jest ośmiornica olbrzymia. - O mój Boże! – krzyczę, miotając się i cofając. - Nie jest aż taka olbrzymia. – mówi, lekko się uśmiechając. Ciągnie mnie za ramię. – No, chodź. Biorę kilka głębokich oddechów, żeby uspokoić swoje serce. - Ośmiornice olbrzymie jedzą ludzi. - W filmach. – mówi, kręcąc lekko głową. – Ta ma tylko jakieś trzydzieści centymetrów. - Nie jest taka olbrzymia. – odpowiadam, ostrożnie, patrząc na kamienie pode mną. - Spróbuj. – mówi, ponownie ciągnąc mnie za ramię. Tłumaczenie: marika1311

Strona 220

Wkładam ponownie do ust i patrzę na niego przez swoją maskę, z szeroko otwartymi oczami. Blake chwyta ustami swój ustnik i kiwa głową, pokazując mi uniesiony kciuk. Też unoszę kciuk, a wtedy on znika, zostawiając za sobą kręgi na wodzie, kiedy nurkuje głębiej. Zanurzam twarz w wodzie i widzę go poniżej, jak świeci swoją latarką w szczelinę kamienia. Biorę głęboki oddech, po czym obniżam się pod powierzchnię. Spływam prosto do boku Blake’a i przyciskam się do niego, patrząc, jak wpatruje się w szczelinę. Coś na pewno się tam porusza, ale nie widzę, co to jest, a nie ośmielam się wpłynąć w zasięg macek. Blake spogląda na mnie, a ja wzruszam ramionami. Zatyka latarkę z powrotem za swój pas, po czym chwyta metalową rzecz z zielonym uchwytem. Wsuwa ostrze pod owalny kształt i odrywa to od skały. Kiedy wypływamy na powierzchnię, wypluwa swoją rurkę i wręcza mi to, co zdjął z kamienia. Pod szorstką, brązową powłoką jest miękkie, białe… coś. Szturcham to palcem. - Co to jest? - Dziewięciocentymetrowa słuchotka. – odpowiada z rozbawionym uśmiechem. - No dobra, ale co z nią zrobisz? Uśmiecha się szeroko. - Ona i jej kilku słuchotkowych przyjaciół zostaną dziś kolacją. Zabiera ją ode mnie i wsuwa do siatkowatego worka wiszącego z pasa na biodrze, na którym zwykle jest jego kabura, po czym bierze rurkę do ust i znowu nurkuje. Płynę za nim, spoglądając w kierunku otwartego oceanu poniżej skały, żeby się upewnić, że nikt nam nie przeszkodzi. Blake przesuwa nas dookoła skały, a widok jest niesamowity: rozgwiazdy, jeżowce, ryby i kraby. Ponownie nurkujemy i wręcza mi metalową rzecz z uchwytem, wskazując na owalną powłokę na skale. Próbuję wsunąć ją między kształt a skałę, tak, jak on to robił, ale widzę, że słuchotka przyczepiła się mocniej, niż się spodziewałam. Chwilę się z nią mocuję, ale w końcu jestem w stanie oderwać ją od skały. Blake podważa kolejną i wkładamy je do jego worka, po czym wynurzamy się na powierzchnię. - Trzy to nasz limit. – mówi. – Ale wszystkie mają po dziewięć albo dziesięć centymetrów, więc będziemy dziś ucztować. Coś pociąga mnie za kostkę i wrzeszczę, wyobrażając sobie macki ośmiornicy. Szarpię nogą, ale to coś nie puszcza, więc znowu krzyczę, z sercem podchodzącym do gardła. - Zabierz to ode mnie! Blake nurkuje i po chwili czuję jego dłoń na łydce. Mocno kopię, próbując się uwolnić, ale on trzyma moją nogę nieruchomo. Kiedy sekundę później mnie puszcza, jestem wolna. Tłumaczenie: marika1311

Strona 221

Kiedy mnie łapie, płynę już w stronę brzegu tak szybko, jak potrafię. - Wodorosty. – mówi, kiedy wychodzimy na piasek. - One też jedzą ludzi? – pytam, a moje serce wciąż mocno bije. - Nie. – mówi, przechylając głowę na bok. – Ale ludzie mogą w nich utonąć, jeśli się zaplączą i spanikują. - Nie spanikowałam! Parska śmiechem i ściąga z siebie maskę. Zdzieram swoją maskę, po czym mknę przez piasek, w stronę naszych ręczników. Ale biorąc pod uwagę to, że wciąż mam na sobie płetwy, nie wygląda to na gniewny chód. Rozkładam jeden ręcznik i siadam, ściągając z siebie resztę sprzętu. Blake ściąga z siebie kostium do nurkowania, a ja nie mogę nie zauważyć, jak jego mokra koszulka przykleja się do konturów jego piersi. Ale potem ją ściąga i nie mogę się powstrzymać przed wgapianiem się w jego ciało. - Więc… stawiliśmy czoła śmierci. - To było niesamowite. – stwierdzam, ściągając swoją koszulkę. Wyciąga dwie butelki wody, winogrona i krakersy ze swojego plecaka, więc siadamy i trochę się posilamy. Kiedy mam już dość, kładę się na plecach na ręczniku i zatykam ręce pod głowę, wygrzewając się w cieple od piasku poniżej i słońca powyżej. Wspaniałe ciepło słońca kołysze mnie do półprzytomnego snu, w którym prawie mogę zapomnieć o tym wszystkim, co się stało w ciągu ostatnich miesięcy. Prawie mogę udawać, że jestem dla Blake’a czymś więcej, niż tylko pracą. - Sam. – szepce mi do ucha. - Hm…? – odpowiadam leniwie, nie otwierając oczu. - Powinniśmy wracać. Nadchodzi przypływ, a sklep zamykają za godzinę. Kiedy otwieram oczy, widzę, że słońce przesunęło się na niebie. - Usnęłam? – pytam, podpierając się na łokciach. - Spałaś przez godzinę. Siadam i zdaję sobie sprawę, że mój kostium jest już suchy. - Tak tu spokojnie. Blake rozgląda się, a coś podobnego do żałoby przemyka przez jego twarz. Przez to ponownie myślę o jego ojcu. - Tak jest. To jedno z moich ulubionych miejsc. Wstaje i sięga po moją dłoń, podciągając mnie do góry. Pakujemy się i brniemy z powrotem na parking z całym naszym sprzętem, a Blake ładuje wszystko do bagażnika auta. Znikąd rozbrzmiewa strzał, a Blake w mgnieniu oka przyszpila mnie do ziemi, nakrywając mnie swoim ciałem. Przeklina pod nosem, rozglądając się dziko po Tłumaczenie: marika1311

Strona 222

parkingu, a ja zdaję sobie sprawę, że ma na sobie tylko kąpielówki, co oznacza, że nie ma pod ręką broni. Ale wtedy słychać kolejny huk, a starożytny Volkswagen Beetle wjeżdża na parking, z pióropuszem czarnego dymu wydobywającego się spod maski. Ponownie słychać strzał, a silnik samochodu gaśnie. - Chryste. – mamrocze Blake, schodząc ze mnie. – Wszystko gra? Czuję, że moja lewa dłoń jest trochę lepka, a kiedy na nią spoglądam, widzę na niej ranę. Kolano też mam otarte, ale nie do krwi. - Tak. – mówię, kiedy podciąga mnie na nogi. – Nic mi nie jest. Bierze moją drżącą dłoń w swoją wielką, rozchylając moje palce i dotykając skóry dookoła rozcięcia. - Nie jest takie głębokie. – mówi. Puszcza moją rękę i otwiera schowek w tyle auta, wyciągając z niego apteczkę pierwszej pomocy. Po tym, jak nakłada mi na ranę maść i obandażowuje ją, zakłada przez głowę świeżą koszulkę i przypina do piersi kaburę. Następnie popędza mnie, bym usiadła na siedzeniu pasażera, otwiera schowek i wyciąga z niego broń, wkładając ją do kabury. Siada za kierownicą. - Przykro mi, Sam. - Nic się nie stało. Wykonywałeś tylko swoją pracę. Odwraca się i spogląda mi w oczy. - Nie chcę już jej wykonywać. Mam dość starań, by być super policjantem. Mam dość wypełniania rozkazów i robienia wszystkiego zgodnie z przepisami. – Zaciska szczękę, a w jego oczach pojawia się dystans. – Nic z tego go nie przywróci. - Kogo? – pytam delikatnie. Ponownie skupia spojrzenie i patrzy na mnie przez dłuższą chwilę. Serce mi się ściska na widok bólu w jego twarzy. - Twojego ojca? Opiera głowę o zagłówek i wbija spojrzenie w dach. - Caroline nie była tylko moją siostrą. Była moją najlepszą przyjaciółką. – Unosi głowę i na mnie spogląda. – Tata odesłał nas oboje, żebyśmy mieszkali z ciotką i wujkiem, kiedy ja i Caroline mieliśmy dwa lata. Myślę, że robił wszystko, co w jego mocy, ale ta praca oznacza dużo podróżowania, więc musiał z czegoś zrezygnować. Wybrał pracę ponad swoimi dziećmi. – mówi, pocierając dłonią twarz. – Kiedy byłem na tyle duży, by zdać sobie z tego sprawę, znienawidziłem go. Ciocia kazała ojcu zabierać nas na tydzień w każde wakacje, ale od czasu, gdy miałem trzynaście lat, wszystko, co robiłem z naszym wspólnym czasie, to próbowanie uczynić z jego życia piekła. To wtedy przestał nas tutaj zabierać. Kiedy skończyłem osiemnaście lat i nie musiałem już się z nim widywać, przestałem przyjeżdżać. Przez pięć lat udawałem, że nie istnieje. A potem umarła Caroline. W noc, kiedy przywieziono jej ciało, tata wrócił do Houston. Nie chciałem go tam widzieć i tak mu powiedziałem. Tłumaczenie: marika1311

Strona 223

Powiedziałem, że jeśli nie był częścią jego życia, to nie musi przejmować się tym, że umarła. Sytuacja stała się dość brzydka. Poleciały pięści. Ale potem rozmawialiśmy. Przez całą noc. I chociaż wydaje się to na wspak, po części zrezygnował z nas dlatego, bo kochał naszą matkę. Chyba to było zbyt ciężkie, kiedy odeszła… patrzenie na nas, przez co cały czas mu o niej przypominaliśmy. Opiera głowę o fotel, a w jego oczach wzbierają się łzy. - Noc, w którą pożegnałem się ze swoją siostrą, była nocą, podczas której poznałem swojego ojca. – Wyraz jego twarzy twardnieje. – A trzy miesiące później Arroyo go zastrzelił. I odebrał mi szansę na to, by poznać go lepiej. Patrząc na agonię na jego twarzy, zdaję sobie sprawę, że dzisiaj nie stawialiśmy czoła tylko moim lękom. On też miał takie, z którymi musiał się zmierzyć. Sięgam po jego dłoń, ale odsuwa ją i pociera swoją twarz. - Przykro mi, Blake. – To wszystko, co mogę powiedzieć, bo wiem, jakie to uczucie. Mój prawdziwy ojciec nawet nie chciał mnie poznać. Nigdy nie byłam wystarczająco dobra dla mamy i Grega, więc zastąpili mnie złotymi chłopcami. Nic nie rani tak głęboko, jak odrzucenie przez ludzi, którzy powinni kochać cię bezwarunkowo. Ale dla niego to jest gorsze. Ja nigdy nie poznałam swojego ojca. On odnalazł swojego w samą porę, by go znowu stracić. Bierze kilka głębokich oddechów, żeby się uspokoić, po czym spogląda na mnie. - Ale chodzi o to, że Arroyo jest tylko jednym z setek. Tysięcy. Ustawiają się za nim w kolejce, gotowi, by zająć jego miejsce. Arroyo idzie do więzienia, ale nic się nie zmienia. Wrzuciłem cię w sam środek mojej wojny, której nie można wygrać. Przełykam gulę w gardle. - Nigdzie mnie nie umieściłeś, Blake. To wszystko moja wina. To ja spieprzyłam i to mnie wyrzucili ze szkoły. Dałam rodzicom powody, żeby wyrzucili mnie z domu. Wykorzystałam przyjaciół. To ja wzięłam tą pracę w klubie. Sięga ręką w moją stronę, wplątując palce w moje włosy i przyciągając mnie bliżej. - Przepraszam za wszystko, co ci się przydarzyło, od kiedy wszedłem do klubu, ale nie żałuję, że to zrobiłem. – Zmniejsza odległość między nami i przyciąga moje usta do swoich. Jego pocałunek jest głęboki i zdesperowany, przez co czuję ból w klatce piersiowej. Odsuwa się i obejmuje dłonią mój policzek, kciukiem gładząc mój podbródek. - Nigdy bym się ciebie nie spodziewał, Samantho West. Znowu mnie całuje, po czym puszcza i uruchamia silnik. Zwracamy nasz sprzęt do nurkowania i znajdujemy małą chatkę na wybrzeżu, kiedy zjadamy smażone owoce morza. Są tłuste, dobre i pożeram je wszystkie, popijając piwem. Z każdym ruchem, jaki podejmuję, czuję na sobie wzrok Blake’a, ale staram się nie patrzeć. Bo wiem, że mogłabym zatracić się w tym spojrzeniu. Z drogi dzwoni do Coopera, by powiedzieć mu, że wracamy. Rozmawiamy o jeżowcach i rozgwiazdach. Rozmawiamy o plaży i o facecie z chatki, zgadzając się, że był cholernie naćpany. Blake włącza swoją muzykę i o niej też rozmawiamy. Ale kiedy wracamy do domu, nie rozmawiamy o niczym, co się liczy, na przykład o tym, Tłumaczenie: marika1311

Strona 224

co się stanie potem. Albo o tym, czy to, co czujemy, jest nadal tylko pożądaniem, czy czymś więcej. Nie rozmawiamy o tym, czy jeszcze kiedykolwiek go zobaczę, kiedy przestanę być jego pracą. Blake i ja dzieliliśmy tak wiele rzeczy. Mieszkaliśmy pod tym samym dachem przez ponad sześć tygodni. Spędziliśmy razem dużo czasu; poznaliśmy się lepiej. Jest coś jednocześnie pięknego i tragicznego w jego duszy, która do mnie przemawia. Chcę go poznać. Chcę poznać jego każdą cząsteczkę. W głowie kotłuje mi się więcej pytań, niż opowieści, kiedy zmierzamy przez wzgórza w stronę domu. Gdy tam docieramy, Cooper stoi na podjeździe. Idzie obok samochodu, kiedy Blake wjeżdża do garażu. - Wszystko gra. – mówi, kiedy Blake wysiada z auta. – A jak u ciebie? - Bez problemów. – odpowiada Blake, otwierając bagażnik i wyciągając z niego torbę. – Ale chcę, żeby ktoś był dzisiaj na obrzeżach. Cooper zerka na mnie, po czym spogląda pytająco na Blake’a. - A jutro? Blake przytakuje, podchodząc do windy i wsuwając klucz do panelu. - Jutro też. – mówi, wpisując kod. - Wciąż się tego trzymamy? – pyta Cooper ostrożnie. Drzwi windy się otwierają i Blake wchodzi do środka. - Tak. Spoglądam na Blake’a, kiedy idę za nim do windy, próbując uporządkować w głowie to, co mówią, ale mam wrażenie, że mówią w jakimś tajemnym kodzie agentów, w który nie jestem wtajemniczona. - Dobranoc, Jezebel. – mówi Cooper, a drzwi się zasuwają. - Co jest jutro? – pytam Blake’a, kiedy jedziemy windą. - Z tego, co wiem, to sobota. – odpowiada, nie patrząc na mnie. - Więc… od teraz sobota gwarantuje kogoś na obrzeżach? Myślałam, że wyszliśmy dzisiaj, bo niebezpieczeństwo minęło. W końcu, kiedy drzwi otwierają się na salon, Blake odwraca się, by na mnie spojrzeć. - Wierzę, że minęło… i chcę ci zwrócić swoje życie. – Pociera tył szyi, upuszczając plecak na podłogę. – Chcę tego bardziej, niż mogę to powiedzieć… by oddać ci to, co zabrałem. Ale jesteśmy jeszcze w czasie prowadzenia negocjacji i tak długo, jak to będzie moją pracą, zamierzam zapewniać ci bezpieczeństwo. Potrzebujemy jeszcze tylko kilku dni, Sam. Bierze siatkowatą torbę do kuchni i wyciąga słuchotki, a ja podchodzę do okna. Na zewnątrz, słońce zachodzi nad San Francisco, przecinając niebo purpurą, złotem i lawendą. Wychodzę na balkon, starając się nie okazywać na twarzy nagłego ukłucia w sercu. Bo za kilka dni to wszystko się skończy. Za kilka dni Blake nie będzie już za Tłumaczenie: marika1311

Strona 225

mnie odpowiedzialny. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że rzecz, na którą cały czas miałam nadzieję, jest rzeczą, której najbardziej się obawiam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 226

Rozdział trzydziesty drugi Następnego rana budzi mnie zapach smażonego bekonu, a kiedy wychodzę ze swojego pokoju, Blake jest już po swoich ćwiczeniach. Jest świeżo po prysznicu, a włosy odstają mu we wszystkie strony, kiedy porusza się po kuchni. - Dzień dobry. – mówię, podchodząc prosto do dzbanka z kawą i napełniając swój kubek z Alcatraz po sam brzeg. Na szafce leżą skorupy od słuchotek. Blake powiedział, że mogłabym je zatrzymać, choć nie mam pojęcia, co z nimi zrobić. Przez większość wieczoru po kolacji próbowałam je oczyścić. Pod skorupą, gdzie była słuchotka, jest piękny pryzmat migoczący na niebiesko i zielono. Przypomina mi skrzydła mojej ważki. Uśmiecha się do mnie, kiedy unoszę kubek do twarzy i biorę łyk. - W samą porę. – Zakłada kuchenną rękawicę i sięga do piekarnika, wyciągając z niego blachę pełną francuskich tostów. - Wow. Spodziewasz się Jenkinsa, czy co? Wkłada trzy kawałki na talerz, posypuje wierzch cukrem pudrem i podaje mi go ponad szafką. - Całą noc był na zewnątrz. Jeśli coś zostanie, to mu zaniosę. Nakładam na to kilka plasterków bekonu i wszystko zalewam zbyt dużą ilością syropu. - Czemu chciałeś, żeby ktoś tam wczoraj był? Zerka na mnie, nakładając sobie tosty. - Środek zapobiegawczy. - Przez to, co się stało ostatnim razem, kiedy wyszliśmy z domu? - Po części. – Okrąża szafkę i siada obok mnie. – Arroyo się przyznał, a skoro zarzut morderstwa został wycofany, ty nie możesz zrobić już nic, by mu zaszkodzić. Chcę tylko się upewnić, że o tym wie, zanim cię wypuścimy. - A skąd będziesz to wiedział? - Prawnicy pokażą mu dowody. Nigdzie w nich nie pojawia się twoje nazwisko. Dość szybko powinien to zrozumieć. Ale… - milknie i spogląda przed siebie. – Mamy Sayavonga, Sam. To zaczyna rozpadać się jak domek z kart. FBI zdobyło listę załadunkową dla kontenerowca, na który miał w przeszłości umowę pod nazwiskiem Chang. Było kilka niespójności, a kiedy biuro naciskało, firma ustąpiła i przekazała rejestry. Z pomocą lokalnych urzędników FBI było w stanie namierzyć dziewczynę, która zniknęła z klubu. Wysłał ją do Ameryki Środkowej, a stamtąd, samolotem, do kupca w Brazylii. Przez pełną minutę nie mogę oddychać. - Mówisz poważnie? Znaleźliście ją? Uśmiech rozkwita na jego twarzy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 227

- Dzięki tobie. I były też inne, Sam. Zlokalizowaliśmy cztery amerykanki i kilka meksykanek. Twoje informacje rozbiły szajkę. Prawdopodobnie uratowałaś dziesiątki dziewczyn. - To nie ja. Powiedziałeś, że FBI i tak już go obserwowało, nie? - Ale to ty pomogłaś im go dorwać. – mówi, z błyskiem podziwu w oczach. Nawet jeśli trochę pomogłam, czuję się tak, jakbym, być może po raz pierwszy w życiu, zrobiła coś wartościowego. Opieram łokcie o blat i opuszczam głowę na dłonie. - Jak się mają? - Dużo przeszły, ale teraz, kiedy wracają do domu, otrzymają pomoc, której potrzebują. – odpowiada ostrożnie. Przez to wędruję myślami do Sabriny i zastanawiam się, jak sobie radzi. Czy którakolwiek z nich może się po takim czymś pozbierać? Tak właściwie nie mogę jeść, więc ledwo nadgryzam tost, ale nie mogę powstrzymać się przed skubaniem boczku, więc na talerzu Jenkinsa jest tylko jeden plasterek, kiedy Blake idzie mu go zanieść. Kiedy wraca, ja stoję na balkonie, patrząc na widok, za którym będę tęsknić, kiedy to się skończy. Podchodzi do barierki obok mnie i opiera się o nią łokciami. - Wygląda na to, że jest trochę wietrznie. – mówi, patrząc na zatokę. – Ciekawe, czy w mieście też tak jest. - Pewnie tak. – odpowiadam z roztargnieniem, odwracając twarz ku słońcu i wchłaniając jego ciepło. – Przynajmniej dzisiaj nie ma mgły. - Miły dzień na ślub, nie sądzisz? Ślub. Trent i Lexie. Przez to wszystko, co się działo, nieco się pogubiłam, ale przecież dziś jest ich wesele. - Chyba tak. – Przygotowuję się na falę bólu, zdrady lub złości, ale kiedy to, co czuję, nie przypomina żadnej z tych rzeczy, chwilę zajmuje mi, żeby zorientować się, co to jest. A kiedy orientuję się, że to podekscytowanie, parskam śmiechem. Lexie bierze dzisiaj ślub. Moja najlepsza przyjaciółka. Ale to podekscytowanie podszyte jest rozczarowanie, że mnie tam nie będzie. - Chodź. – mówi Blake, biorąc mnie za rękę i zaciągając do salonu. Podnosi pokrowiec na ubranie, zwisający z oparcia z krzesła i mi go wręcza. – Otwórz. Rozpinam torbę, a moim oczom ukazuje się suknia w kolorze szampana, wiązana na szyi, z błyskotkami dookoła kołnierzyka i z przodu. - Na zaproszeniu było napisane, że wesele jest o siódmej. Pomyślałem, że to nadaje się na przyjęcie, które odbywa się wieczorem. Wyciągam suknię z pokrowca i przykładam ją do siebie. - O mój Boże. Jest piękna. – Spoglądam na niego. – Pozwolili mi pójść? Tłumaczenie: marika1311

Strona 228

Cień figlarnego uśmieszku pojawia się na jego ustach. - Wymagało to trochę naciskania, bo jest możliwe, że goście Arroyo mogą wiedzieć, że ta kobieta jest twoją przyjaciółką, ale agentka specjalna Navarro zgodziła się nas puścić na godzinę. - Nas? – pytam, zaskoczona. W jego spojrzeniu pojawia się ostrzeżenie. - Muszę iść z tobą, Sam. A Cooper będzie na zewnątrz. Nie sądzę, by istniało jakieś realne niebezpieczeństwo, ale gdyby coś miało się stać… - Przyjęcie. – przerywam mu. Patrzy na mnie pytająco. - Jeśli mamy tylko godzinę, chcę iść na przyjęcie, żeby porozmawiać z ludźmi. - Wciąż nie możesz nic powiedzieć… - ostrzega. – O tym wszystkim. - Nie powiem. Ale jestem pewna, że będzie tam moja przyjaciółka, Katie. I… Odkładam sukienkę i na nią patrzę. - … i jeśli mam ją nosić tylko przez godzinę, chcę, żeby była tego warta. Patrzy na mnie przez chwilę, po czym kiwa głową. - Przyjęcie. Ale nie możesz potwierdzić przybycia. Nikt nie może wiedzieć, że się tam pojawisz. Marszczę brwi. - Nawet gdybym chciała, to bym nie mogła. Tylko ty masz telefon. Rzuca mi olśniewający uśmiech i czuję, jakbym się topiła w jego blasku. Chciałabym móc zobaczyć Jonathana. Każdego dnia pożera mnie żywcem to, że wie, że w niego nie uwierzyłam. Nie jestem pewna, czy kiedykolwiek będę w stanie mu to wynagrodzić. Ale spotkanie ze starymi przyjaciółmi z liceum będzie niesamowite. I przez chwilę sprawi, że będę myślała o czymś innym. A bardzo tego potrzebuję. - Jeśli nie chcemy dotrzeć na ślub – mówi Blake – to powinniśmy poczekać do zmroku, zanim wyjedziemy. - Więc o której? - Dziewiątej? Zabieram sukienkę i kieruję się do pokoju. - Mam kilka rzeczy do zrobienia, muszę się przygotować. Opiera się o blat i mi się przygląda, a ten zarozumiały uśmieszek pojawia się na jego twarzy. - Uważaj, bo przyćmisz pannę młodą. Odwracam się przy drzwiach i posyłam mu uśmiech. - Nie marzyłabym o tym. Tłumaczenie: marika1311

Strona 229

Unosi brew. - Nie sądzę, żebyś mogła coś na to poradzić. Udaje mi się utrzymać ten lekkomyślny uśmieszek z dala od mojej twarzy, dopóki nie zamykam za sobą drzwi. Przytulam sukienkę, kołysząc się z nią dookoła i próbuję nie chichotać jak trzynastolatka.

***

Kiedy po prysznicu rozpakowuję cały pokrowiec, oprócz sukni znajduję w nim pasujące, dziesięciocentymetrowe obcasy oraz pas z jedwabnymi pończochami. Wygląda na to, że Blake pomyślał o wszystkim. Cały zestaw jest jak seks na patyku. Golę nogi, wmasowuję balsam w ciało, po czym robię sobie manicure oraz pedicure. Eksperymentuję z makijażem i widzę, że jestem w stanie prawie całkowicie zakryć bliznę na policzku. W słabym świetle powinna być prawie niewidoczna. Suknia jest w kolorze szampana, połyskująca, obejmująca każdą krągłość ciała, ma wiązanie na szyi i jest bez pleców. Jest zwężana ku dołowi i ma z boku lekkie rozcięcie. Jest jednocześnie seksowna oraz elegancka i jest znacznie ładniejsza od wszystkich rzeczy, jakie kiedykolwiek posiadałam. Ubieram ją i patrząc na swoje odbicie w sukience, którą kupił mi Blake, po raz pierwszy mogę szczerze powiedzieć, że cieszę się, że nie jestem z Trentem. Cieszę się, że to nigdy nie zaszło za daleko. Zwijam włosy do góry i zastanawiam się, co z nimi zrobić. Po tych wszystkich tygodniach spędzonych tutaj, czuję się jak Kopciuszek szykujący się na bal. Blake jest moją bajkową matką chrzestną. Kiedy kilka minut przed dziewiątą wychodzę ze swojego pokoju, widok przed moimi oczami sprawia, że brak mi tchu – i nie mówię o światłach miasta i zatoki poniżej. Blake stoi na środku salonu w ciemnoszarych spodniach na kant, spod których wystają czarne, kowbojskie buty. Czarną koszulę na rozpiętą przy kołnierzyku, a na niej ma szarą kamizelkę i czarną, skórzaną marynarkę. Wgapiam się w niego, próbując złapać oddech. - Wyglądasz… - Powoli kręci głową. – Słowo „oszałamiająco” nie oddaje ci sprawiedliwości. - Ty też. – mówię w końcu, otrząsając się z mojego oszołomienia. Blake właśnie zmienił się z matki chrzestnej w królewicza, a ja próbuję się nie ślinić na jego widok. Jego włosy są trochę dłuższe, dopiero teraz to zauważyłam, bo wyraźnie mogę dostrzec blond pasemka w jego włosach koloru piaskowego brązu. I są lekko potargane. Całość sprawia, że mam ochotę go rozpakować jak prezent. - Proszę przodem, mademoiselle. – mówi, machając w kierunku windy. Wciska przycisk, a ja staję obok niego. Tłumaczenie: marika1311

Strona 230

- Naprawdę to robimy? Uśmiecha się i kiwa głową. - Chyba że zmieniłaś zdanie. Patrzę na niego przez chwilę, przesuwając spojrzeniem po jego włosach, twarzy i ubraniach, przez sekundę naprawdę to rozważając. Ale potem potrząsam głową i wchodzę do windy. - Chodźmy. Odprowadza mnie do Escalade i otwiera przede mną drzwi, biorąc mnie za rękę i pomagając mi wsiąść. Obserwuję go, kiedy okrąża samochód, by podejść do kierownicy i ponownie uderza mnie to, jak się porusza. Podobnie jak podczas katy, wszystko, co robi, wydaje się nie sprawiać mu żadnego problemu. Siada obok mnie i rzuca mi konspiracyjny uśmiech, odpalając silnik. - Gotowa wbić się na przyjęcie?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 231

Rozdział trzydziesty trzeci Naprawdę bardzo mocno staram się nie podskakiwać na fotelu jak przedszkolak, kiedy Cooper jedzie za nami przez wzgórza w swoim czarnym Chargerze. Przejeżdżamy przez Bay Bridge, a ja myślę o tych wszystkich godzinach, które spędziłam, stojąc na balkonie i patrząc na niego. Odwracam się i spoglądam na Berkeley Hills, próbując znaleźć ten dom, ale jest tylko jednym z setek, od których odbijają się ostatnie, karmazynowe promienie słońca. Ślub Trenta i Lexie był ceremonią o zachodzie słońca na hali muzycznej w Golden Gate Park, a następnie przyjęcie miało się odbyć w Young Museum, tuż obok. Blake mija ludzi odprowadzających samochody, stojących przed dziedzińcem i sam parkuje z boku. Zerka na mnie, kiedy spoglądam na niego dziwacznie. - Muszę wiedzieć, że mogę cię stąd zabrać w ciągu kilku sekund. - Nie myślisz chyba… - milknę, rozglądając się dookoła, żeby sprawdzić, czy ktoś nas śledził. - Nie. – mówi, poprawiając marynarkę, pod którą ma przypiętą kaburę. – Nie sądzę, żebyś była w niebezpieczeństwie, ale to nie oznacza, że nie będę na nie przygotowany. Odruchowo zastanawiam się, co by pomyślała Lexie, gdyby wiedziała, co moja randka wniesie ze sobą na jej wesele. Cooper podjeżdża za nami i parkuje kawałek dalej, przy krawężniku, kiedy Blake okrąża auto i otwiera mi drzwi. Wyciąga do mnie dłoń, a ja ją chwytam, wychodząc z samochodu. Denerwuję się, kiedy eskortuje mnie przez dziedziniec do miejsca, z którego słychać muzykę. Wchodzimy do otwartego pomieszczenia z drewnianymi podłogami i szklanymi ścianami, a przez to, że nie przebywałam wśród ludzi przez prawie dwa miesiące, jest to nieco przytłaczające. Stoły poustawiane są po bokach pomieszczenia, a z przodu, na niskiej scenie, zajmuje miejsce zespół. Nie mogę powstrzymać uśmiechu, kiedy dostrzegam, kim oni są. Przez ten cały czas, kiedy byliśmy w liceum, zespół Trenta grał na wszystkich szkolnych imprezach. Rozpadł się kilka lat temu, kiedy wszyscy poszli na studia, ale musieli ponownie się zebrać, bo wszyscy oprócz Trenta są na scenie. Tak naprawdę nie nazwałabym ich dobrymi, ale nie są też do dupy. Parkiet jest wypchany ludźmi w garniturach i sukienkach, poruszających się do rytmu. - Samantha? Odwracam się w stronę lekko histerycznie brzmiącego głosu, przy stoliku obok drzwi, pewna, że musiałam to sobie wyobrazić. Mama stoi za stołem i gapi się na mnie z szeroko otwartymi oczami, chwilę przed tym, jak biegnie ku mnie i mnie obejmuje. Momentalnie brak mi słów. Pomimo że przyjaźniłyśmy się od lat, nigdy nie przyszłoby mnie do głowy, że Lexie zaprosiłaby moich rodziców. Tłumaczenie: marika1311

Strona 232

- Och, Boże! – mówi, miażdżąc mi w uścisku. – Nie sądziłam… Greg staje za nią i kładzie dłoń na jej ramieniu. - Sam. – mówi, spoglądając na mnie przepraszająco, po czym rzuca ostrożne spojrzenie Blake’owi. – Cieszę się, że cię widzę w tak dobrym stanie. Mama odsuwa się, a jej dolna warga zaczyna drżeć, kiedy mi się przygląda. Znowu przyciąga mnie bliżej siebie. - Ten czarny facet przyszedł do domu i nie chciał nic powiedzieć, tak się martwiłam, że coś ci się stało, ale potem powiedział, że nic ci nie jest i nie mam o co się martwić, a kiedy powiedziałam mu, że chcę z tobą porozmawiać, on powiedział… - Mamo. – mówię, ucinając jej potok słów. – Nic mi nie jest. Wszystko jest w porządku. – Wysuwam się z jej objęć i widzę strumienie tuszu spływające po jej policzkach. - Jest tak wiele rzeczy, o których muszę ci powiedzieć. – mówi. – Byłam taką hipokrytką. - Mamo, jest dobrze. Potrząsa głową. - Nie jest. Wiem, że to nie jest odpowiedni czas ani miejsce, ale nie wiem, kiedy cię znowu zobaczę, a musisz wiedzieć, dlaczego zrobiłam to, co zrobiłam. Zerkam na Blake’a, a on kiwa lekko głową. Odsuwam się na kilka kroków, a mama idzie za mną, nadal trzymając mojego ramienia. - Okej. Dlaczego mnie wyrzuciłaś? Bierze głęboki wdech. - Kiedy byłam w twoim wieku, miałam już roczne dziecko i… - Byłaś rozwiedziona. – przerywam. – Znam tą historię. Kręci głową. - Nie byłam rozwiedziona. Nigdy nie wzięłam ślubu. - Ale… - milknę, próbując to zrozumieć. – Zawsze mówiłaś… - Kłamałam. – mówi, spojrzeniem błagając mnie o zrozumienie. – Nie chciałam, żebyś sądziła, że moje zachowanie było zadowalające, więc nigdy nie wyjawiłam ci prawdy. Ale prawda jest taka, że nigdy nie znałam zbyt dobrze twojego ojca. - Więc… Rzeźnik…? Przygryza wargę, zostawiając na zębach smugę czerwonej szminki. - Byłam groupie. Wydawałam pieniądze rodziców, żeby śledzić trasę WWF z przyjaciółką po drugim roku studiów. – Ociera twarz drżącą dłonią, jeszcze gorzej rozmazując tusz. – Oczywiście, to nie tak zaczęła się nasza wycieczka. Zwiedzałyśmy Amerykę. Ale podczas naszej drugiej nocy poszłyśmy na walkę WWF w Las Vegas i jeden z facetów wyciągnął nas z klubu. Zaprosili nas na after party i kolejny miesiąc spędziłyśmy w narkotycznym zamgleniu, podążając za profesjonalnymi zapaśnikami po kraju. Butch twierdził, że jestem jego. Tłumaczenie: marika1311

Strona 233

Moje serce podskakuje. - Jego co…? Tylko cień spokoju skrywa jej roztrzęsienie. - Zostałam w jego pokoju, Sam. Byłam jego groupie. - Och. – Tylko tyle udaje mi się wykrztusić. - Rzuciłam szkołę, a kiedy ty się urodziłaś, zajęło mi dużo czasu, zanim się pozbierałam. Znowu jestem świadoma naszego otoczenia i rozglądam się dookoła. - I mówisz mi to teraz, bo…? - Bo musisz zrozumieć, jak przerażona byłam, kiedy zaczęłaś imprezować i opuszczać zajęcia. Widziałam, jak popełniałaś te same błędy, co ja. Miałam dwadzieścia lat, żeby zastanawiać się nad swoimi błędami i teraz wiem, że gdyby rodzice nieco bardziej mnie ukierunkowali… gdyby nie spełniali mojego każdego kaprysu i nie finansowali moich wszystkich złych decyzji, to nic z tego by się nie wydarzyło. Więc poszła w całkowicie innym kierunku, doprowadzając mnie do szaleństwa, żyjąc moim życiem i naprawiając moje wszystkie błędy. - Odcięcie mnie od was miało mnie wyprostować? Łza spływa po jej rzęsach, a dolna warga znowu zaczyna drżeć. - Próbowaliśmy z tobą rozmawiać. Wysłaliśmy cię do doradcy. Nie wiedziałam, co jeszcze mogę zrobić. Doradca był ich próbą umieszczenia mnie na odwyku, ale przyniosło to odwrotny skutek, kiedy ten stwierdził, że nie jestem alkoholiczką. - Myślę, że przesadziłaś, mamo. To znaczy, rozumiem, że przez to, że miałaś mnie w tam młodym wieku zniszczyłaś sobie życie, ale… - Co? – pyta, otwierając szeroko oczy. – Nie, kochanie! Jesteś najlepszą rzeczą, jaka mi się kiedykolwiek przytrafiła. Ja tylko nie chciałam patrzeć na to, jak cierpisz. Ale to, co zrobiłam, było złe. Chcę, żebyś wróciła do domu. Zanim mogę w ogóle coś powiedzieć, nad moim ramieniem ktoś wręcza jej chusteczkę. Odwracam się i widzę, że to Blake. Chwilę zajmuje jej doprowadzenie się do porządku. - Dziękuję. – Podciąga nosem, przecierając oczy, po czym spogląda na mnie. – Nie przedstawisz mnie swojej randce? - Mojej… randce. – powtarzam, zerkając ponownie na Blake’a. – Mamo, to Harrison Yates. Harrison, poznaj moją mamę, Erin. - Miło mi panią poznać. – mówi Blake, wyciągając dłoń. Mama i Greg po kolei ją ściskają. Ale jak tylko atmosfera robi się krępująca, rozbrzmiewa gong, a tłum zaczyna skandować „Pocałuj ją! Pocałuj ją! Pocałuj ją!”. Tłumaczenie: marika1311

Strona 234

Spoglądam na parkiet, gdzie wszyscy goście odsunęli się na boki, zostawiając Lexie i Trenta na środku. I w chwili, gdy ją widzę, jakiekolwiek zmartwienia, że mogłabym przyćmić pannę młodą, całkowicie się ulatniają. Jej długie blond włosy są spięte z góry, a kilka luźnych loków opada na gładką sukienkę bez ramion, z delikatną koronką. Trent stoi przy jej boku w czarnym, klasycznym smokingu i tularze. Przyciął swoje włosy w kolorze czekoladowego brązu, a jego twarz emanuje szczęściem, kiedy na nią patrzy. A kiedy bierze ją w ramiona i składa delikatny pocałunek na ustach, jestem zaskoczona napływem emocji, jaki czuję. Palcem wycieram łzę toczącą się po moich rzęsach i przełykam resztę. Silna dłoń obejmuje moją talię i spoglądam ponad ramieniem na Blake’a. - Wszystko gra? – szepce mi do ucha. Opieram się o niego i przykładam czoło do jego policzka. Przyciąga mnie bliżej i na chwilę zatracam się w jego dotyku, zanim sobie przypominam, że moi rodzice nas obserwują. Kiedy na nich spoglądam, Greg rzuca Blake’owi sceptyczne spojrzenie. - Więc, gdzie się poznaliście? – pyta. Otwieram usta, ale Blake powstrzymuje mnie przed powiedzeniem czegoś, ściskając moją talię. - Poznałem Sam, kiedy wykonywałem specjalne zadanie i wiedziałem, że potrzebuję jej w swoim życiu. Moje serce wali, a wszystko, co mogę robić, to się na niego patrzeć. - To, czym mnie martwi – mówi Greg – jest to, że jej telefon jest wyłączony, a ona zniknęła z powierzchni ziemi, jej przyjaciele i rodzina się zamartwiają, a jednak zjawiacie się tutaj, wyglądając jak dwie krople wody. Blake mnie puszcza i nagle jest mi zimno. - Poznaliśmy się, zanim to wszystko się zaczęło. – mówię do Grega. - Czym, do cholery jest „wszystko”, Sam? – pyta przez zaciśnięte zęby, a mama ściska go za ramię. – Co się dzieje? Zanim mogę odpowiedzieć, Blake popycha mojego ojczyma do wyjścia, trzymając dłoń na jego łokciu. Mama patrzy na nich, zaniepokojona. Zaczyna iść za nimi, ale łapię ją za rękę. - Wszystko w porządku, mamo. Tylko proszę, nie pytaj o rzeczy, na które nie mogę ci odpowiedzieć. Naprawdę chcę móc chwilę tu zostać. Wyciąga rękę i łapie mnie za brodę. - Powiedziałabyś mi, gdybyś miała jakieś kłopoty. - Nie mogę o tym rozmawiać, ale jestem w dobrych rękach. Nic mi się nie stanie. Obiecuję.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 235

Zerkam w stronę drzwi i spostrzegam, że Blake i Greg do nas wracają. Greg nie wygląda na szczęśliwego i nie mam pojęcia, co Blake mu powiedział, ale kiedy do nas podchodzi, łapie mamę za łokieć i nic już nie mówi. - Po prostu przez tą całą sprawę się martwimy. – mówi mama, zerkając na niego. - Wiem i przepraszam. – Przytulam ją. – Wkrótce to się skończy. Nie martw się, proszę. - O mój Boże! Sam? Okręcam się w ramionach mamy i widzę Katie, gapiącą się na mnie z otwartymi ustami. Wciąż nie mogę nadziwić się tej zmianie. Jest cieniem wcześniejszej siebie. Zawsze była piękna, ale kiedy była grubsza, nie wierzyła w to, a jej ciemne włosy opadały na twarz tak, że nie można było tego stwierdzić. Teraz jest oszałamiająca. Włosy ma upięte w luźny kok, a srebrna suknia bez ramiączek podkreśla jej kształty. Trzyma za rękę jakiegoś przystojniaka w ciemnym garniturze. Wygląda znajomo, ale nie wiem, skąd mogę go znać. Puszcza jego dłoń i rzuca się w moje ramiona. Ponad jej ręką widzę, jak Greg zaprowadza mamę do ich stolika, ale nadal podejrzliwie przygląda się Blake’owi. - Nie mogę uwierzyć, że tutaj jesteś. – mówi Katie. – Lexie do mnie dzwoniła. Chciała, żebyś była jej druhną, ale nie mogła się z tobą skontaktować. Powiedziałam jej, że prawdopodobnie nie będziesz w stanie odpowiedzieć na jej zaproszenie. – Odsuwa się trochę i mi się przygląda. – Co u ciebie? Wszystko w porządku? - Wszystko gra. Tak dobrze cię widzieć. – mówię, znowu ją przytulając. – Wyglądasz niesamowicie! - Ty też. – odpowiada, a potem szepce: - A co to za przystojniak? Odrywam się od niej i się uśmiecham. - Miałam zamiar zapytać o to samo. Czerwieni się lekko, kiedy się ku niemu obraca. - Ethan, to moja przyjaciółka, Sam, a to…? – zerka na Blake’a. - Harrison. – mówi, wyciągając dłoń do Ethana. - To jest Katie. – mówię do Blake’a. Sięga po jej dłoń. - Miło cię w końcu poznać, Katie. Katie zerka między nami i widzę w jej oczach tysiące tańczących pytań, ale w przeciwieństwie do moich rodziców zdaje się wiedzieć, że teraz może nie być na to czasu. - Ta sukienka jest zabójcza. – mówi. – Wyglądasz jak z jakieś bajki. Uśmiecham się do niej. - Ty też niesamowicie wyglądasz. Zawsze wiedziałam, że jesteś wspaniała. Cieszę się, że ty też w końcu to dostrzegłaś. Zerka to na mnie, to na swojego partnera, a jej policzki się różowią. Tłumaczenie: marika1311

Strona 236

- Lexie wie, że tu jesteś? - Nie. Jeszcze nie. Bierze mnie za rękę i zaczyna ciągnąć w stronę, gdzie Lexie i Trent krążą wokół stolików blisko parkietu. - Zwariuje, jak cię zobaczy. Blake i Ethan idą za nami przez zagęszczający się tłum i zatrzymujemy się za Lexie, gdzie ta rozmawia z jakąś parą, której nie znam – wysoką dziewczyną o skórze w kolorze kawy z mlekiem i z burzą ciemnych loków oraz przystojnym facetem z czarnymi włosami i oliwkową cerą. Trent stoi u jej boku, a kiedy spogląda na Lexie, kątem oka widzi mnie i otwiera je szeroko. Okrąża swoją żonę i zatrzymuje się przede mną. - Sam. Wow. - Hej, Trent. Gratulacje. Pochyla się i całuje mnie w policzek. - Świetnie, że tu jesteś. Lexie oszaleje z radości. – mówi, opuszkami palców obejmując jej plecy. Lexie prostuje się i całuje wysokiego faceta w policzek. - Tak się cieszę, że przyjechałeś, Alessandro. – stwierdza, ściskając jego dłoń. – Porozmawiamy jeszcze później, okej? Odwraca się i uśmiecha do Trenta, ale otwiera szeroko usta, kiedy mnie spostrzega. Nie jestem pewna, jak to będzie wyglądać, biorąc pod uwagę, że nie rozmawiałam z nią od roku, ale wtedy uśmiecha się szeroko. - No nie! Krzywię się lekko, nagle zażenowana tym, że zachowywałam się tak dziecinnie. - A jednak. Mam nadzieję, że nie jesteś zła, że wbiliśmy się na twoje wesele. - Nie można się wbić na coś, na co zostało się zaproszonym. – Łzy wzbierają się w jej oczach, kiedy mnie do siebie przyciąga i przytula. – Dziękuję. – szepce mi do ucha. Puszcza mnie po dłuższej chwili, po czym łapie mnie i Katie za ręce i ciągnie nas na parkiet. Zerkam ponad ramieniem na Blake’a, który rozmawia z Ethanem. Rzuca mi sekretny uśmieszek. Kiedy Lexie, Katie i ja tańczymy, czuję się tak, jakby ostatni rok zniknął, a my znowu jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami, bez żadnych dramatów i kłótni i żałuję, że kiedykolwiek pozwoliłam, by stanął między nimi facet. Tańczymy przez przynajmniej trzy piosenki, dopóki zespół nie zaczyna jakieś powolnej melodii, a Trent pojawia się za Lexie. - Mogę ją porwać? – pyta, biorąc ją za dłoń. Uśmiecham się i pochylam bliżej niej. - Traktuj ją dobrze. Tłumaczenie: marika1311

Strona 237

Odwzajemnia uśmiech, kiedy zaciąga ją na środek parkietu. Wciąż ich obserwuję, kiedy czuję na ramieniu czyjąś rękę, a kiedy się obracam, widzę, że podeszli do nas Blake i Ethan. Ethan porywa Katie w swoje ramiona i całuje ją w dłoń, kiedy lekko kołyszą się do rytmu. Spoglądam na Blake’a. Wyciąga do mnie dłoń, patrząc na mnie pytająco. - Skoro jestem twoją randką, nie powinniśmy zatańczyć? Biorę go za rękę, a on kładzie drugą dłoń na mojej talii i zachowując między nami rozsądną odległość, zaczyna kołysać nas do muzyki. Patrzę wszędzie, tylko nie na niego, bo wiem, że jeśli spojrzę mu w oczy, nie będę w stanie się powstrzymać. Patrzę na Lexie i Trenta, poruszających się na środku parkietu i wyglądających tak, jakby zapomnieli, że istnieje świat poza nimi. Patrzę na zespół i staram się nie rozpłakać, żałując, że to nie może być Jonathan. Myślę o wszystkim poza tym, jak elektryczność dotyku Blake’a pobudza mnie do życia i o tym, jak silne są jego dłonie, kiedy delikatnie ściskają moje. I, ponad wszystko, staram się nie zauważać, jak moje całe ciało reaguje na jego zapach i bliskość. Ale wtedy rozbrzmiewa piosenka Bruno Marsa, która leciała, kiedy byliśmy z Blake’m w pokoju dla vipów – i roztapiam się od środka. Nie powstrzymuję go, kiedy zbliża się i przyciąga mnie do swojego ciała. Nie powstrzymuję go, kiedy puszcza moją dłoń i wplata palce w moje włosy, obejmując tył mojej szyi i przyciągając mnie do swojego ramienia. Opieram twarz o jego pierś, słuchając bicia jego serca, pogrążając się w muzyce i Blake’u, zapominając o wszystkim innym.

***

Trzy tańce i jedną płaczliwą scenę pożegnania z mamą później, wracamy do domu. Blake sięga po moją dłoń, którą trzymam na kolanie. - Dobrze się bawiłaś? Przyglądam się mocnym rysom jego twarzy, oświetlonymi tylko światłami od deski rozdzielczej, kiedy on wpatruje się w drogę przed nami. - Tak. Dziękuję, że to dla mnie zrobiłeś. Mocniej ściska moją dłoń. - Zasługujesz na więcej. Chciałbym móc cofnąć czas i oddać ci twoje życie. Opieram głowę o zagłówek. - Moje życie było już gówniane, kiedy cię poznałam. To tylko moja wina, nikogo innego.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 238

Kiedy myślę o tym wszystkim, co Blake przeszedł w swoim życiu, wstyd mi, ile rzeczy ja brałam za pewnik. Może patrzenie na to, co musiał pokonać, żeby dotrzeć do tego momentu sprawiło, że zaczęłam żałować swoich niektórych wyborów. Sposób 101 na zrujnowanie swojego życia: kiedy twoja matka na ciebie naciska, ty się odsuwaj i olewaj konsekwencje. Zerka na mnie z ukosa. - Twoje życie może być takie, jakie chcesz, Sam. Jeszcze daleko ci do jego końca. - Być może. – Odwracam głowę i wpatruję się w niego. Tylko na to mam ochotę. – Tak właściwie, to co powiedziałeś mojemu ojczymowi? Zaciska szczękę, kiedy obraca dłoń tak, że splata nasze palce. - Powiedziałem, żeby się o ciebie nie martwił. Parskam śmiechem. - I to sprawiło, że się zamknął? Skręca samochodem, wjeżdżając na rampę prowadzącą na Bay Bridge i na krótko spogląda mi w oczy. - Powiedziałem, że prędzej bym umarł, niż bym pozwolił na to, żeby coś ci się stało. Serce zamiera mi w piersi. Nie mogę myśleć o każdej rzeczy, którą wypowiada. Wszystko, na co mam ochotę, to pocałować go. Oddech lekko mi drży, kiedy opieram głowę o zagłówek i zamykam oczy, zmuszając się, żeby pozostać na swoim fotelu. Kiedy wchodzimy do domu, Blake odprowadza mnie do drzwi mojej sypialni. Chce otworzyć te drzwi i wciągnąć go do środka, ale po takim magicznym wieczorze nie chcę niszczyć tego, cokolwiek się między nami dzieje. Moje serce zaczyna szybciej bić, kiedy Blake tak stoi i spogląda mi w oczy. Unosi dłoń i opuszkiem palca śledzi linię mojej blizny. - Minęło trochę czasu, odkąd tak tańczyłem. Dziękuję. - Nie ma za co. – mówię lekko zachrypniętym tonem, a lód w jego oczach roztapia się w ciemnoniebieskie baseny. Kładzie dłoń na moim karku i unosi moją głowę do góry. Bardzo powoli się ku mnie pochyla, przez cały czas patrząc mi w oczy. Wzdycham, kiedy zmniejsza ostatni dystans między nami i przyciska usta do moich warg. Jego pocałunek jest powolny i delikatny, ale nie niepewny. Całuje mnie tak, że czuję to aż w dużych palcach u stóp. Zbyt szybko się ode mnie odsuwa. W jego oczach płonie ogień. - Dobranoc, Sam West. Będę dziś śnił o tobie w tej sukience. Znowu go całuję, delikatnym cmoknięciem w usta. - Dobranoc, Blake Montgomery. Po takim pocałunku ja też będę o tobie śniła. Uśmiecha się i wycofuje w stronę schodów, a ja powstrzymuję się ostatkiem sił, by za nim nie pobiec. Kiedy znika z mojego zasięgu wzroku, a światło na schodach gaśnie, otwieram drzwi do swojego pokoju. Kiedy się rozbieram, wyobrażam sobie Tłumaczenie: marika1311

Strona 239

Blake’a, robiącego na dole to samo. I chociaż nadal mam ochotę zaciągnąć go do tego łóżka, teraz jest jakoś inaczej. Bałam się przed sobą przyznać do uczucia, które we mnie rosło, bo byłam pewna, że Blake nie może tego odwzajemnić. Ale dzisiaj zaczęłam wierzyć, że może będzie mógł. Kiedy to wszystko się skończy, kiedy nie będę już dłużej jego zadaniem do wykonania… myślę, że może być w stanie mnie pokochać.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 240

Rozdział trzydziesty czwarty Przez całą niedzielę, ja i Blake znajdujemy powody, by znaleźć się w tym miejscu. Ja spędzam mniej czasu w swoim pokoju, on mniej ćwiczy. Nie dotyka mnie, ale za każdym razem, kiedy nasze ramiona lub kolana „przypadkowo” ocierają się o siebie, kiedy siedzimy na kanapie albo przy wysepce kuchennej, moje serce staje w ogniu. Różni się to od wszystkiego, co czułam – jest głębsze i bardziej instynktowne, jakby Blake zakorzenił się gdzieś w głębi mnie. Wydaje mi się, że on czuje to samo, ale skąd mogę wiedzieć? Wciąż jest w dobrym nastroju, kiedy w poniedziałek po południu przyjeżdża Cooper, by ze mną zostać, podczas gdy on wybiera się do biura. - Zobaczymy się na kolacji. – mówi Blake, mrugając do mnie z windy. Drzwi się zasuwają, a ja odwracam się i widzę, że Cooper mi się przygląda. - No co? Potrząsa głową i opada na fotel, podnosząc pilot. - Nawet nie chcę wiedzieć. – mruczy pod nosem. Idę do kuchni po colę, kiedy on uruchamia telewizor. – Zobaczmy, czy znajdziemy gdzieś tu twojego tatuśka. Przewracam oczami i kieruję się do swojego pokoju. - Będę na basenie, gdybyś czegoś chciał.

***

Jest późne popołudnie, a ja leżę twarzą w dół na leżaku z rozwiązaną górą od bikini, rozmawiając od dłuższego czasu z moją ważką o Jonathanie, Izzy, Ginger i o tych wszystkich rzeczach, które, jak sobie wyobrażam, mogą robić, kiedy cień zakrywa mi słońce. Unoszę się na łokciach i widzę Blake’a stojącego przy końcu mojego leżaka. Uśmiecham się, zanim zauważam grymas na jego twarzy. Przyciskam stanik do piersi. - Co się dzieje? Jego wzrok przesuwa się po moim ciele, zanim wraca do mojej twarzy, a w jego spojrzeniu widać intensywność, podszytą cierpieniem. - Nic. Wszystko w porządku. Navarro nas odwołała. Jutro wracasz do domu. Zawiązuję bikini na plecach i siadam. - To dobrze, prawda? Tłumaczenie: marika1311

Strona 241

Kiwa głową. - Tak. - Więc co jest nie tak? Siada na leżaku obok mojego, łapiąc dłońmi drewniane oparcia, jakby musiał trzymać je przy sobie. - Nic. Wszystko gra. - Jesteś pewny? Kiwa powoli głową, patrząc mi w oczy. - Więc od jutra jesteś wolną kobietą. Co zamierzasz zrobić z resztą swojego życia, Sam West? To jest pytanie, na które odpowiedź pomagała mi znaleźć moja ważka. Słucha, kiedy mówię i zdaję sobie sprawę, że pomaganie Sabrinie ze schroniska i bycie w stanie pomóc wyśledzić tą dziewczynę z klubu sprawiło, że czułam się lepiej, niż kiedykolwiek w życiu. Nie jestem pewna, jak chcę to zrobić – może egzekwowanie prawa albo doradztwo karierowe – ale wiem, że chcę robić coś takiego; chcę pomagać ludziom, którzy nie mają już nikogo innego. - Nie zmarnować go. Wstajemy i podążamy ścieżką w stronę domu. Otwiera przede mną drzwi i wchodzę do środka. Kiedy odwraca się do mnie i między palcami obraca kosmyk moich włosów, czekam, aż ruszy dalej – aż da mi znak, że jest gotowy, by podjąć kolejny krok. Ale zamiast tego, zatyka włosy za moje ucho i odsuwa się. - Zrobię coś na kolację. – mówi. – A potem powinniśmy się spakować.

***

To może być nasza ostatnia wspólna noc. Nawet nie wiem, jak zacząć rozmowę o tym, co z nami potem będzie. Ale wiem, że jeśli cokolwiek ma się między nami zdarzyć, musi to się zdarzyć teraz. Wzięłam prysznic i ubrałam krótką, bawełnianą spódniczkę, naciągając na nią białą, delikatną bluzeczkę na ramionach. Stopy mam nagie i nie zakładam stanika, nie zaprzeczając, że to po to, by on to zauważył. Porusza się w kuchni, a z głośników rozbrzmiewa piosenka country z jednej z jego ulubionych płyt, a ja uśmiecham się, kiedy przyłapuję się na tym, że w duchu śpiewam jej słowa. Robi kurczaka po prowansalsku, tym razem z makaronem zamiast ryżu i podaje go z czerwonym winem. Jest niesamowicie dobry, ale tak naprawdę nie mam ochoty jeść. Żołądek zaciska mi się w supeł, kiedy zastanawiam się nad tym, jak to się wszystko potoczy. Odejdzie? Zobaczę go jeszcze? Wciąż jestem jego zadaniem? Czy możemy się w końcu temu poddać? Tłumaczenie: marika1311

Strona 242

Mam więcej pytań niż odpowiedzi, ale Blake nie jest rozmowny, więc jemy w milczeniu. Po tym, jak zmywamy i sprzątamy, wychodzę na balkon i opieram się łokciami o barierkę. Światła na zwieszeniu Bay Bridge rozciągają się jak pas startowy, przyciągając moje oczy do miasta, błyszczącego jak diamentowa tiara w czarnej wodzie zatoki. Jest tutaj naprawdę pięknie. - Ładna noc. – mówi Blake zza mnie. Opieram podbródek o dłonie. - Będę za tym tęsknić. – Będę tęsknić za tobą. Przez kilka uderzeń mojego galopującego serca, Blake nic nie mówi. Kiedy się odwracam, widzę, że się we mnie wpatruje. - Spakowałaś się? - Ja… nie byłam pewna co do ubrań i rzeczy, które mi daliście. Unosi jeden kącik ust w smutnym uśmiechu. - Wszystko jest twoje, Sam. Jego uśmiech sprawia, że coś mocno ściska się w mojej piersi. Czuję się tak, jakby stalowa obręcz ściskała moje serce. Nie mówił nic o tym, że tu zostanie po tym, jak skończy się sprawa. Wróci do LA? - Zobaczę cię jeszcze? Po jutrzejszym dniu? – Pytanie wyrywa mi się z rozpaczą i zdaję sobie sprawę, jak bliska jestem tego, by zwariować. Desperacko chcę, by powiedział tak. - Bardzo bym tego chciał, Sam. – Pomimo jego słów, w wyrazie jego twarzy nie ma nic pewnego. Jeśli to oznacza dla nas koniec, nie chcę wychodzić stąd jutro, żałując czegoś. Nie chcę spędzić reszty swojego życia żałując, że nie zebrałam się na odwagę i czegoś nie zrobiłam. Odpycham się od barierki i biorę go za rękę. - Chodź. Pozwala mi zaprowadzić się do salonu, gdzie sadzam go na sofie i włączam muzykę – jedną z jego ulubionych piosenek country. A potem zaczynam się ruszać. Tańczę tak, jak robiłam to pierwszej nocy w klubie. Zamykam oczy i tańczę tylko dla niego, wkładając w to całą siebie i mając nadzieję, że to poczuje. Wyczuwam cień jego zapachu, ciepłego i piżmowego, zanim jeszcze mnie dotyka, a kiedy jego dłonie przesuwają się po mojej talii i przyciska swoje ciało do mojego, każde zakończenie nerwowe w moim ciele staje w żywym ogniu. Unosi palce do moich włosów, delikatnie odgarniając moje loki z twarzy. Delikatnie przykłada usta do mojego czoła, jak dotknięcie skrzydeł motyla, po czym przesuwa się do mojego ucha, po którym przeciąga językiem, zanim przygryza delikatnie jego płatek. Nie otwieram oczu, bo odczucie przepływające przez moje ciało – jego pyszny zapach,

Tłumaczenie: marika1311

Strona 243

dotyk jego rąk, cichy dźwięk jego jęku – to już zbyt dużo do zniesienia. Gdybym jeszcze go widziała, straciłabym resztki kontroli. Opuszkami palców delikatnie głaszcze moje splątane loki, a jego oddech w moich włosach i ciało przyciśnięte do mojego dają niesamowite odczucie. Czuję łzy wzbierające się pod moimi powiekami i nie mogę ich powstrzymać. Kiedy spływają po moich rzęsach, Blake je scałowuje. A kiedy w końcu otwieram oczy, jego są tak ciepłe i otwarte, jakby spoglądał nimi prosto w moją duszę. Jego przyciąganie grawitacyjne nagle się zmienia. Wbijam palce w jego klatkę piersiową, pięściami łapiąc jego koszulę, a w następnej sekundzie wpijam się ustami w jego wargi. Jęczy, kiedy jego usta poruszają się na moich, pożerając mnie. Jego język bierze mnie w posiadanie, poruszając się w moich ustach tak, jakby chciał posmakować wszystkiego na raz. Zsuwam dłonie na guziki jego koszuli i po kolei je odpinam, ale moje drżące ręce spowalniają moje ruchy. Przerywam pocałunek i ściągam mu ja przez głowę. Przebiegam wzrokiem po czarnych liniach jego tatuażu, od talii przy jego jeansach, aż do lewego mięśnia piersiowego i przez ramię, do miejsca, w którym tribal przerwany jest przez bandaż na bicepsie. Unoszę dłoń i śledzę jego krawędzie. Gęsia skórka pojawia się na jego ramieniu, a klatka unosi się ciężko, kiedy próbuje złapać oddech. Jego wzrok jest dziki, kiedy wpatruje się w moje oczy, a w jego płonie kombinacja ledwo wstrzymywanego pożądania i słabo ukrytego strachu. Patrząc w te oczy, nie przejmuję się tym, co stanie się jutro. Wiem tylko tyle, że chcę go dziś mieć. Ściągam swoją koszulkę przez głowę i przyciskam się do niego. Zamyka oczy i odchyla głowę do tyłu, oddychając głęboko, jakby próbował znaleźć w sobie pokłady kontroli. Najwyraźniej mu się to nie udaje, bo w następnej sekundzie łapie mnie za tyłek i unosi do góry, a ja obejmuję nogami jego biodra. Zanosi mnie na sofę i na nią rzuca, po czym przyszpila mnie do niej swoim ciałem. Ustami odnajduje mój twardniejący sutek i bierze go w usta, zasysając się i wysyłając dreszcze pod moją skórę. Fala doznań przemieszcza się prosto do mojego krocza, a ja przyciskam się do jego uda, które ustawił między moimi nogami. Mocniej przylega do mnie nogą, jednocześnie palcami drażniąc mój drugi sutek. Nie mogę powstrzymać jęku wzbierającego się w moim gardle, a w odpowiedzi otrzymuję jeden od Blake’a. - Boże, Sam. – dyszy bez tchu. Unosi wzrok do moich oczu, kiedy pocałunkami przesuwa się po moich żebrach w kierunku pępka, gdzie językiem maluje okręgi wokół mojego kolczyka. Jego dłonie wślizgują się pod moją spódniczkę i przygląda mi się z dzikością w oczach, wciąż całując mój brzuch, kiedy obniża moją bieliznę. Unoszę biodra, a on klęka na sofie, osiadając na piętach i zrywa ze mnie skrawek materiału jednym zręcznym ruchem, rzucając go na podłogę. Jego długie palce powoli poruszają się po moim ciele, głaszcząc łechtaczkę, zanim się nimi we mnie zagłębia. - Ach… - mamroczę, kiedy mięśnie w moim podbrzuszu zaciskają się wokół jego palców. Blake jęczy, kiedy wysuwa ze mnie wilgotne palce i dotyka nimi łechtaczki. – Och! – krzyczę, kiedy intensywna, elektryczna iskra pobudza moje ciało w sposób, jakiego jeszcze nigdy nie czułam. Tłumaczenie: marika1311

Strona 244

Kołyszę biodrami w rytm jego ręki. Przygryza dolną wargę i trzepocząc powiekami, zamyka oczy, kiedy palcami u nóg znajduję wybrzuszenie pod jego jeansami i na nie naciskam. Kiedy znowu je otwiera, widzę w nich ogień. Jednym płynnym ruchem zrywa ze mnie spódniczkę i zanurza twarz między moimi nogami. Krzyczę głośno, kiedy przebiega językiem po moim wrażliwym punkcie. Wsuwa we mnie palce i wiruje językiem po centrum mojego wszechświata. Moje zwierzęce kwilenie wypełnia pomieszczenie, kiedy Blake zabiera mnie do miejsca, do którego tylko on był w stanie mnie zabrać. Szarpię się, a on jęczy głęboko w piersi, kiedy łapie mnie za biodra i się zasysa. Ledwie jestem świadoma tego, że dochodzę, ale wiem na pewno, że chcę więcej. Chcę jego całego. Kręcę się przez doznania, kiedy jego usta i język pieszczą każdą część mnie, w drodze powrotnej do moich warg. Klęka między moimi nogami i odpina guzik swoich spodni. Czuję się tak, jakby w moim ciele doszło do zwarcia, a kiedy sięgam, żeby odpiąć jego zamek, moje ręce są słabe i drżące. Ale udaje mi się to zrobić, akurat kiedy on sięga do tylnej kieszeni i wyciąga z niej portfel. Szarpnięciem pociągam jego jeansy w dół, a on otwiera opakowanie i nakłada na siebie gumkę, po czym patrzy na mnie pytająco. W odpowiedzi, przyciągam go do siebie i rozchylam szeroko nogi. Sekundę później krzyczę krótko, kiedy zagłębia się we mnie aż do końca. Znowu we mnie wchodzi, mocno i głęboko, a centrum mojego wszechświata jest właśnie tam, między moimi nogami. Czuję, że mięśnie w moim brzuchu znowu się zaciskają, kiedy Blake na powrót sprowadza mnie na szczyt doznań. - Och, Boże. – skomlę, kiedy wszystko w moim wnętrzu drży. Moje ciało dokładnie mówi mu, czego potrzebuję, a on mi to daje. Porusza się we mnie, gorący i gruby i nie ma w tym nic delikatnego. Jest w tym siła i potrzeba. Czuję się tak, jakby coś mnie przenicowało – to szalone odczucie, jakby moja krew stanęła w ogniu, synapsy się przeciążyły, przeciążone uczuciem czystej ekstazy. Jego subtelny, męski zapach; wilgoć zaczynająca oblewać jego rozpaloną skórę; mięśnie jego bicepsów spinające się pod moimi dłońmi; jego nacisk we mnie, rozciągający mnie i wypełniający w sposób, w jaki nic innego tego nie robiło; przyjmuję to wszystko, czując jego istotę przepływającą we mnie w powolnych falach błogości. I zmienia się to, czego od niego chcę. Potrzeba, by poczuł, jak znowu doprowadza mnie do orgazmu, zmienia się w coś głębszego i o wiele bardziej zdesperowanego – coś, co sprawia, że to, co się między nami dzieje, jest czymś o wiele większym niż tylko seks. Nie kręci mi się w głowie tylko przez intensywność doznań, która przejmuje nade mną kontrolę, ale także przez świadomość, że mogę zakochiwać się w tym pięknym, irytującym mężczyźnie. Kiedy ciśnienie dochodzi do krytycznego stanu, wybucham wokół niego wraz z jego ostatnim pchnięciem, a odczuwam to tak, jakbyśmy oboje wyparowali w czystą energię. Elektryczna iskra przetacza się z jego ciała do mojego, a potem z powrotem. To całkowicie pozbawia mnie tchu i leżę tak, dysząc, z głową odchyloną do tyłu i otwartymi szeroko ustami, przez pełną minutę próbując złapać oddech. Blake opada na mnie, dysząc ciężko, a ja rozkoszuję się czuciem jego tam, w końcu tak blisko, jak tego pragnęłam od początku. Tłumaczenie: marika1311

Strona 245

- Od chwili, gdy pierwszej nocy zobaczyłem cię na scenie, chciałem tego. – mówi bez tchu do mojego ucha. – Ale nawet nie marzyłem, że tak bardzo mną wstrząśniesz. Przebiegam opuszkami palców po jego plecach, dumając na tym, że powiedział dokładnie to, co sama myślałam. Nieważne, jak bardzo starałam się to ignorować lub temu zaprzeczać, mimo tych wszystkich dysonansów, zawsze byliśmy zgrani. Przesuwam nosem po jego szyi. - Zostań dziś ze mną. Podpiera się na łokciach i patrzy na mnie z góry, a głód z jego oczu nie zniknął całkowicie. Podciągam się w górę i go całuję, a on odpowiada na pocałunek, całując mnie powoli i głęboko, zanim podnosi mnie z kanapy i zanosi do sypialni. Kładzie mnie na poduszkach, po czym ściąga z siebie prezerwatywę i podciąga jeansy do góry, nie zapinając ich. Oczami pożera moje nagie ciało. - Nigdzie nie idź. – Znika w korytarzu, a kiedy wraca, trzyma w dłoni pudełko z kondomami. - Trochę to aroganckie, nie sądzisz? – pytam, ale nie mogę powstrzymać uśmiechu i czuję zawroty głowy na myśl o nas. To naprawdę się dzieje. W końcu jesteśmy razem. Wzrusza ramionami, odkładając je na szafkę nocną i rzuca mi ten seksowny uśmieszek. - Marzenie każdego faceta. Siadam na krawędzi łóżka i przyciągam go do siebie za pasek jeansów. Zsuwam je razem z bokserkami z jego nóg, a kiedy on z nich występuje, ja po raz pierwszy przyglądam mu się w jego nagiej chwale. Jest spektakularny: opalony, brązowy, w idealnych proporcjach. Pociągam go za sobą, kiedy kładę się plecami na łóżko. Podczołguje się obok mnie. - Przez ciebie jestem nienasycony, Sam West. Przytulam się do niego i uśmiecham. - Więc trzymaj gumki pod ręką, bo będziesz ich jeszcze potrzebował. – Przesuwam palec po jego klatce piersiowej do ścieżki włosów na dole brzucha. – Już niedługo. Jęczy i kładzie się na mnie. - A może teraz? Obejmuję nogami jego biodra. - To mi się podoba.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 246

***

Jest wcześnie, kiedy budzę się, gdy promienie jasnego słońca świecą mi prosto w oczy. Słyszę wodę pod prysznicem i przewracam się na lewo, gdzie widzę odciśnięty w poduszce ślad głowy Blake’a. Uśmiecham się i przyciągam ją do twarz, zaciągając się głęboko. Boże, uwielbiam jego zapach. Odsuwam od siebie kołdrę i siadam, przecierając oczy, po czym zerkam na zegarek. Siódma rano. Chcę przewrócić się na plecy i spać dalej, ale to mogą być moje ostatnie godziny z Blake’m. Jest pod prysznicem, a kilka możliwości na spędzenie czasu, które przemykają mi przez głowę, sprawiają, że się rumienię. Ale mam przeczucie, że Blake będzie chciał wypróbować kilka z nich. Dopiero, kiedy się poruszam, zdaję sobie sprawę, jak obolała jestem. Ale czuję dreszcze pod skórą na myśl o tym, jak się tego bólu dorobiłam. Zużyliśmy pół pudełka, zanim w końcu poszliśmy spać kilka godzin temu. Prostuję się i wyciągam z niego jedną prezerwatywę, po czym powoli kieruję się do łazienki. Szklane drzwi są zaparowane, ale nie przesłaniają tego, co się za nimi kryje. Stoi obrócony plecami do mnie, a kaskady wody spływają po jego ciele. Mięśnie jego ramion napinają się, kiedy opiera dłonie o ścianę, a woda spływa po jego twarzy, kiedy zwiesza głowę. Odrywa jedną dłoń i przebiega nią po włosach, odchylając głowę do tyłu i pozwalając wodzie płynąć po jego zamkniętych oczach. Boże, jest niesamowity. Zaczyna się odwracać, wciąż z zamkniętymi oczami, a ten delikatny uśmieszek wstępuje na jego usta. I to wtedy wiem na pewno, jak bardzo połączeni ze sobą jesteśmy. Wyczuwa mnie. Otwiera oczy, a w jego spojrzeniu nie ma nic lodowatego, kiedy na mnie spogląda. Ogień w jego spojrzeniu nie zniknął. Pociągam za drzwi, po czym kładę prezerwatywę na półce z mydłem. - Hej. - Nigdy nie przywyknę do tego, jak niesamowita jesteś. – mówi szorstkim tonem. Ściągnął bandaż ze swojego ramienia i po raz pierwszy widzę, że całkowicie kłamał, kiedy mówił, że to tylko draśnięcie. Prawie ukryty pod ciemnymi liniami tatuażu, tuż pod imponującą wypukłością jego mięśnia, widać wściekle czerwony strup z trzema czarnymi szwami. Kiedy unosi rękę, żeby dotknąć mojej twarzy, widzę z tyłu jego ramienia pasującą ranę. Pocisk ledwie minął kość. Czuję ból w sercu na myśl o stracie Blake’a, a następnie mocny skurcz, kiedy zdaję sobie sprawę, że to już niedługo nastąpi. - Jak dużo czasu mamy? Spuszcza dłoń. - Cooper będzie tutaj o ósmej. Tłumaczenie: marika1311

Strona 247

Czuję, jakby w moim żołądku opadł kamień, kiedy obejmuję go rękami i przyciskam się do jego ciała. Jeśli tylko tyle będzie mi z niego dane, to nie zamierzam marnować ani minuty dłużej. Całuję jego pierś, przeciągając językiem po sutku, zanim popycham go na kafelkową ścianę, poza zasięgiem wody i klękam. Jęczy, kiedy językiem drażnię jego rosnącą erekcję. I nie wyobrażałam sobie rozmiaru. Wiedziałam, że odczuwałam to bardziej intensywnie niż z innymi facetami – i teraz wiem dlaczego. Minutę później, kiedy biorę go do ust, Blake zasysa oddech. Jego głowa opada do tyłu, kiedy zaczyna kołysać biodrami do mojego rytmu. Jęczę w odpowiedzi, kiedy dźwięk jego podniecenia sprawia, że czuję gęsią skórkę na swoim ciele. Czuję, jak mięśnie jego ud zaciskają się pod moimi dłońmi, kiedy przestaje się poruszać, a w tyle gardła czuję jego smak, słodki i słony jednocześnie. Zaczyna się wycofywać, ale trzymam go nieruchomo, nie odsuwając od niego swoich ust i używając zębów, by zacieśnić uścisk wokół niego. - Sam. – jęczy ostrzegawczo, wplątując palce w moje włosy. Nie przestaję. Chcę, żeby czuł się tak dobrze, jak czuję się ja za jego sprawą. Zamyka oczy i jęczy, kiedy zasysam go głęboko i widzę, że próbuje się powstrzymać. Ssę mocniej i przebiegam zębami po delikatnej skórze, a to doprowadza go na skraj. Krzyczy, wypuszczając z ust zdławiony jęk, kiedy eksploduje w moich ustach. Trzymam go w dłoni, kiedy tak stoi, drżąc, przede mną, przechyloną głową i zamkniętymi oczami. Wreszcie, bierze głęboki oddech i na mnie spogląda. A głód w jego oczach wciąż jest nienasycony. W zasadzie, to wygląda na jeszcze bardziej drapieżnego. Bierze mnie za rękę i podciąga do góry, po czym przyszpila do ściany i całuje. Wkładam całą siebie w ten pocałunek, mając nadzieję, że w jakiś sposób mogę mu pokazać, jakie to dla mnie prawdziwe. Mając nadzieję, że wie, że to dla mnie coś więcej niż seks. Trzyma mnie blisko siebie, jakby bał się mnie puścić i składa pocałunki na moich powiekach i nosie. Serce mi krwawi i chcę go błagać, żeby został. Ale jeśli to wszystko, co może mi w tej chwili dać, wezmę to łapczywie, bez żalu. Przesuwam dłońmi po jego wyrzeźbionej perfekcji, kiedy przyciska mnie do siebie, a gdybym mogła, wczołgałabym się pod jego skórę. Jego pocałunki stają się bardziej natarczywe, kiedy jego męskość zaczyna wzrastać, a kilka minut później, kiedy jest gotowy, zakładam na niego gumkę. Unosi mnie do swoich bioder, i mimo tego, że jestem obolała, zadowolony jęk wyrywa mi się z gardła, kiedy czuję, jak mnie wypełnia, kiedy na niego opadam. Przyciska moje plecy do zimnych płytek i powoli się wysuwa, zanim znowu we mnie wchodzi. Woda nie robi nic, by zgasić płomień pod moją skórą. Zamiast tego, stawia w ogniu moje zakończenia nerwowe, kiedy spływa po moim ciele. Nie śpieszy się, doprowadzając mnie do orgazmu w kółko i w kółko, zanim w końcu pozwala sobie skończyć, a potem po prostu tak stoimy, ja przyciśnięta między ścianą i jego twardym ciałem, trzymając się go mocno rękami i nogami. Chowam twarz w Tłumaczenie: marika1311

Strona 248

zagłębieniu jego szyi i zmuszam się, żeby spokojnie oddychać, nawet kiedy płaczę w jego ramię. W końcu, spuszcza moje stopy na ziemię i wciąga mnie pod strumień wody. - Odwróć się. Robię tak, a on odchyla moją głowę, mocząc moje włosy. Palcami wmasowuje szampon w skórę mojej głowy, a ja drżę, z gęsią skórką na ciele, pomimo otaczającej nas gorącej pary. Spłukuje moje włosy i zaczyna myć moje ciało, namydlonymi dłońmi przesuwając po wszystkich jego częściach. Ale kiedy kończy, ściągając z wieszaka ręcznik i mnie nim owijając, zdaję sobie sprawę, że to wszystko wygląda jak pożegnanie. - Idź zrobić kawę. – mówi, całując mój nos. – Ja za chwilę przyjdę. Kiedy wychodzę przez drzwi do mojego pokoju, ponad ramieniem patrzę na Blake’a, jak stoi pod strumieniem wody, z rękami opartymi o ścianę i zwieszoną głową, więc dopiero kiedy znajduję się za drzwiami, unoszę wzrok. A moje krwawiące serce momentalnie zamiera.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 249

Rozdział trzydziesty piąty - Marcus. – mówię bez tchu. Owijam ręcznik ciaśniej wokół siebie, jak gdyby był w stanie powstrzymać pocisk broni, która jest we mnie wycelowana. Jego grymas się pogłębia. - Ben miał rację. Przez cały czas dla nich pracowałaś. - Nie! Nigdy dla nich nie pracowałam. Przysięgam. Uwielbiałam pracować dla Bena. Zaciska szczękę, podnosząc pistolet wyżej i celując w moją twarz. - Widziałem cię w domku i słyszałem tutaj. Pieprzysz tego gliniarza. - Ja tylko… - Twarz mi płonie i nie mogę uwierzyć, że w moich żyłach ogarniętych adrenaliną zostało jeszcze wystarczająco krwi, by przedostać się do mojej twarzy. Co więcej, nie mogę uwierzyć, że mam na tyle jasny umysł, by czuć się zażenowaną, kiedy ktoś celuje do mnie bronią. Ale na myśl o tym, że Marcus nas słyszał, przeżywam to doświadczenie na nowo, a to wystarcza, by moje policzki się zaczerwieniły. – Nigdy nie spotkałam go przed moją pierwszą nocą w klubie. Przysięgam. Marcus się zbliża, jego paznokcie stają się białe, kiedy zaciska palce na spuście. - Wykończę was oboje. Nasłuchuję, aż prysznic umilknie, ale Blake wciąż tam jest. Nie mogę go zawołać i nie mogę go ostrzec. Wszystko, co mogę zrobić, to spróbować przemówić spokojnie do Marcusa. Spoglądam na broń, ale zmuszam się, by się w nią nie wpatrywać. - Nie musisz tego robić. Zarzuty zabójstwa zostały wycofane. Nie ma ich. Nie mogę teraz zrobić nic, żeby zaszkodzić Benowi. Wciąż wbija we mnie swoje przenikliwe spojrzenie. - Ben zabrał mnie z ulicy, kiedy miałem siedemnaście lat. Był dla mnie ojcem przez osiem. Nie zamierzam pozwolić, żebyście ty i ten twój glina go zniszczyli. Biorę powolny krok w jego stronę, nie bardzo wiedząc, co chcę zrobić. Ale w tej samej chwili drzwi od łazienki otwierają się z hukiem. Nagi Blake wpada do pokoju jak błyskawica, z puszką mojego lakieru do włosów w dłoni. Zanim mogę w ogóle mrugnąć, pryska sprejem w twarz Marcusa. Chmura oparów otacza jego głowę i krzyczy, kiedy Blake powala go na podłogę. W następnej sekundzie rozlega się wystrzał. - Nie! – wrzeszczę. Mój ręcznik opada na podłogę, zapomniany, a ja do nich podbiegam. Blake i Marcus siłują się na podłodze. Nie widzę nigdzie krwi, ale walczą, by przechwycić broń. - Idź do schronu! – warczy Blake. - Bez ciebie nie pójdę. - Powiedziałem idź, Sam. – jęczy, kiedy Marcus chwyta jego klejnoty. Tłumaczenie: marika1311

Strona 250

Rzucam się po puszkę z lakierem, kiedy Blake krzyczy. Zbliżam się do twarzy Marcusa i psikam w nią sprejem. Ten puszcza interes Blake’a i łapie się za twarz. Blake wyszarpuje broń, ale ogromna łapa Marcusa wciąż go trzyma. - Idź, Sam! Teraz! – krzyczy do mnie. – Przyjdę do ciebie. Marcus wyrzuca wolną rękę w powietrze i łapie Blake’a za szczękę, więc znowu psikam mu lakierem w twarz, po czym, na dokładkę, walę go łokciem w nos. - Zabieraj się stąd! – wrzeszczy Blake, wyszarpując dłoń z dłoni Marcusa, kiedy ten krzyczy w bólu. Wbija kolano w jego klatkę piersiową i wcelowuje pistolet w jego twarz. Zaczynam schylać się po swój ręcznik, ale Blake wstaje i popycha mnie w kierunku drzwi. - Zostaw to. Do schronu! Teraz! Ma broń. Nic mu nie jest. Wzrokiem błagam go, by poszedł ze mną, ale wyraz jego twarzy twardnieje, kiedy nieustępliwie kiwa głową w stronę korytarza. Więc idę. Zbiegam po schodach i szarpnięciem otwieram drzwi za stołem bilardowym. Kiedy znajduję się już w środku, zamykam je i pociągam za dźwignię. Słyszę metalowy huk, kiedy kuloodporne drzwi wskakują na swoje miejsce, a migoczące światła zaczynają świecić nad moją głową. Ześlizguję się po ścianie, trzęsąc się i opieram czoło o kolana. Jestem na granicy hiperwentylacji, ale wiem, że jeśli zemdleję, nie usłyszę, kiedy Blake po mnie przyjdzie. Blake. Blake. Blake. Proszę, niech nic mu się nie stanie. Mija dużo czasu, zanim w ogóle mogę uspokoić swoje myśli na tyle, by pomyśleć o czymś innym. Wreszcie, unoszę głowę i się rozglądam. W tylnym kącie stoi skrzynia. Wstaję i do niej podchodzę. W środku znajduje się zgrzewka wody, kilkanaście puszek z jedzeniem oraz latarka. Siedzę naga, w schronie, mając przy sobie tylko jedzenie. Byłoby miło mieć koc. Albo telefon. Siadam na skrzyni i wpatruję się w drzwi. Jak dużo czasu minęło? Czy Blake nie powinien już po mnie przyjść? A co, jeśli Marcus zyskał przewagę? Co, jeśli Blake nie żyje? Zwijam się w kłębek, opierając czoło o kolana i nakrywając głowę rękami. Nic mu nie jest. Nic mu nie jest. Nic mu nie jest. Nie może nic mu być. Boże, minęły już godziny! Albo minuty. Nie mam pieprzonego pojęcia, ile tu już siedzę. Wreszcie nie mogę już tego dłużej znieść. Muszę wiedzieć, co się dzieje. Pociągam za dźwignię, a zapadka w zamku odskakuję. Powoli uchylam drzwi. - Witaj, Jezebel. Przestraszyłaś nas. Tłumaczenie: marika1311

Strona 251

Serce mi podskakuje. - Cooper? - Jeden jedyny. Wzdycham z ulgą i wyglądam za drzwi. Widzę go, idącego w moją stronę, omijając stół bilardowy. - Blake? Co z nim? - Casanova ma się dobrze. – odpowiada, ale jest coś dziwnego w jego tonie. - Co się dzieje? – pytam, nie mogąc powstrzymać swojej paniki. - Wyjdź stamtąd. Musimy pogadać o pewnych rzeczach. - Um… masz tam może ręcznik, albo coś? Tak jakby jestem naga. Wzdycha i zwiesza głowę, po czym odpycha się od stołu. - Zaraz wrócę. Chowam się za drzwiami i czekam, z bijącym sercem. - Jez. – odzywa się Cooper kilka minut później. – Coś ci przyniosłem. – Wkłada w szparę między drzwiami rękę z moim szlafrokiem. Biorę od niego ubranie i je na siebie zakładam, po czym się nim owijam i ciasno zawiązuję. Kiedy wychodzę zza drzwi, Cooper ma na twarzy wyraz ojcowskiego rozczarowania. - Chodź na górę. – mówi, odwracając się i idzie przez pokój, nie czekając na mnie. - Gdzie jest Blake? Rzuca mi spojrzenie ponad ramieniem, ale nie odpowiada. Kiedy docieramy do szczytu schodów, zaczynam iść w kierunku swojego pokoju, ale Cooper łapie mnie za łokieć i prowadzi mnie do salonu… a kiedy do niego wchodzę, moje serce zamiera. Siedząc na stołku, ze skrzyżowanymi nogami, jest kobieta w eleganckiej, niebieskiej spódnicy i białej bluzce, a ciemne włosy ma spięte na z tyłu głowy. Nasłuchuję jakichkolwiek odgłosów z mojego pokoju, ale w domu panuje cisza. Odwracam się do Coopera. - Gdzie jest Blake? – pytam znowu. - Został zabrany do biura w celu przesłuchania. – odpowiada kobieta. - Kim jesteś? Podchodzi do mnie i wyciąga dłoń w moją stronę. - Agentka specjalna Navarro. Jedną ręką mocniej oplatam się szlafrokiem, drugą ściskam jej dłoń. - Wydarzenia dzisiejszego poranka pokazują, że nadal jesteś bezpieczna. – mówi. – Musimy przenieść cię na kilka dni, dopóki wszystkiego nie poukładamy. - Jak Marcus mnie znalazł? Tłumaczenie: marika1311

Strona 252

- Agent specjalny Montgomery jest przekonany, że mamy wewnątrz kogoś, kto pomaga ludziom Arroyo, a jeśli tak jest, musimy określić, kto to jest i jak to tego doszło. Musimy także dowiedzieć, czy Arroyo nadal cię ściga, czy też Marcus działał sam. - Ale zarzut morderstwa został wycofany. Czemu to się dzieje? - Wkurzanie szefa mafii nigdy nie jest dobrym pomysłem. – odpowiada. – Ubierz się i spakuj swoje rzeczy. Odwracam się i ostrożnie wchodzę do swojego pokoju. Łóżko wygląda dokładnie tak, jak ja i Blake je zostawiliśmy, z prześcieradłami splątanymi po seksie. Co się z nim stało? Spoglądam na podłogę, tam, gdzie siłował się z Marcusem. Nie widzę nigdzie krwi, więc mam nadzieję, że to oznacza, że wszystko z nim w porządku. Wciągam na siebie ciuchy, a wszystkie inne rzeczy wrzucam do walizki na kółkach, którą ktoś zostawił przy drzwiach, po czym siadam na łóżku i gładzę dłonią w miejsce, w którym zaledwie kilka godzin temu Blake na mnie leżał. Wreszcie wstaję i zaciągam walizkę do windy. Łzy kłują mnie w oczy, kiedy wchodzę do środka i spoglądam na miejsce, w którym się w nim zakochałam. A kiedy drzwi się zasuwają, zdaję sobie sprawę, że to jedyne miejsce od jakiegoś czasu, w którym czułam się mile widziana. Blake sprawił, że to miejsce stało się dla mnie domem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 253

Rozdział trzydziesty szósty Minęły dwa tygodnie, odkąd ostatni raz widziałam Blake’a. Przenieśli mnie do domu w Presidio24, czekając, aż będzie wystarczająco „bezpiecznie”, żeby mnie stąd wypuścić. Jest ogrodzony, więc sądzę, że stwierdzili, że przez Jenkinsa i prywatną ochronę, nikt mnie tutaj nie dorwie. Jestem dość przekonana, że już nigdy nie będę bezpieczna. Ponieważ nie ma tutaj basenu, większość czasu spędzam w swoim pokoju. Na podłodze jest wystarczająco dużo miejsca, bym ćwiczyła swoją katę. Więc to robię. Bardzo często. To jedyna rzecz, która trzyma mnie przy zdrowych zmysłach. Za każdym razem, kiedy pytam Jenkinsa, co się dzieje z Blake’m, rzuca mi mordercze spojrzenie. Za każdym razem, kiedy go pytam, jak długo muszę tu zostać, rzuca mi takie samo spojrzenie. I za każdym razem, kiedy go pytam, co na kolację, patrzy na mnie tak samo. Więc przestałam pytać go o różne rzeczy. Nie sądzę, by chciał tutaj być bardziej, niż ja. Chłodna bryza wpada przez moje otwarte okno, wysuszając pot z mojej twarzy i szyi, kiedy ćwiczę ostatnią serię ciosów. Staję prosto i się kłaniam, po czym padam na łóżko i wbijam wzrok w sufit. Pukanie do drzwi mnie zaskakuje. Jenkins zazwyczaj zostawia mnie w spokoju. - Co? – krzyczę, siadając. Drzwi się otwierają, a on wtyka swoją gigantyczną głowę przez szparę. - Jest tu ktoś, kogo chciałabyś zobaczyć. Moje serce podskakuje. To musi być Blake. Nie ma nikogo innego, kogo chciałabym zobaczyć, a kogo by tu przyprowadzili. Wyskakuję z łóżka i prawie powalam Jenkinsa na podłogę, mijając go w drzwiach. Wpadam do salonu. - Jezebel. – mówi Cooper. Rozglądam się dziko po pomieszczeniu, ale nie ma tu nikogo innego. Powietrze ucieka mi z płuc. - Usiądź. – Kiwa dłonią na kanapę i siada na stoliku przede mną. Siadam, skamieniała. Nie mogę zmusić się, żeby wymówić jakieś słowa, bo jedyną rzeczą, o jaką chcę zapytać, jest to, czy z Blake’m wszystko w porządku, a boję się usłyszeć odpowiedzi. Bierze głęboki wdech i powoli go wypuszcza. - Agentka specjalna Navarro zdecydowała, że nie znajdujesz się już w stanie zagrożenia. Wysyłamy cię do domu. Otwieram szeroko oczy. 24

Baza wojskowa w San Francisco

Tłumaczenie: marika1311

Strona 254

- Do domu? – Ale kiedy to mówię, zdaję sobie sprawę, że nie mam pojęcia, gdzie jest ten dom. Nie mogę wrócić do mamy… a przynajmniej dopóki, dopóty nie poukładam sobie pewnych spraw. Wszystkie moje rzeczy nadal są u Jonathana, ale naprawdę nienawidzę siebie za to, że myślałam o nim tak źle, kiedy wszystko, co on robił, to próbował pomóc. Jak w ogóle mogę za coś takiego przeprosić? I nie mogę wrócić do Katie. Izzy? Ostatni raz, kiedy ją widziałam, strzelano do nas. Była dość wstrząśnięta. Nie mam dokąd pójść. - Sam? – pyta Cooper, a dźwięk mojego imienia wyrywa mnie z plątaniny moich myśli. - Gdzie jest Blake? Wstaje i wyciera dłonie w spodnie. - Jest ładny dzień. Może pójdziemy na spacer? Staję na stopach i stwierdzam, że zamieniły się w cementowe bloczki przyczepione do nóg o konsystencji spaghetti. Mijamy Jenkinsa, który stoi w kącie w krzyżowanymi rękami na piersi, a on zaczyna iść za nami. - Wiesz co, Jenkins – zwraca się do niego Coopera, zerkając na niego – myślę, że sobie poradzimy. Może zostaniesz tutaj i spakujesz swoje rzeczy? Jenkins rzuca mu spojrzenie spod przymrużonych powiek, po czym zawraca i idzie do swojego pokoju. Wychodzimy przed drzwi na rzadkie słońce w San Francisco. Od oceanu wieje mocna bryza, ale dla odmiany nie jest zimna. Wbijam wzrok w chodnik, kiedy spacerujemy w stronę wody. - Co z nim? Cooper idzie obok mnie, ze zwieszoną głową i rękami w kieszeniach. - Jest zawieszony. - Przeze mnie. To nie jest pytanie, ale Cooper i tak kiwa głową. - W pewnym sensie, ale nie z tego powodu, o którym myślisz. - Co masz na myśli? Kątem oka widzę, że unosi wzrok i na mnie spogląda. - Blake potrzebuje twojej pomocy, Sam. Zamieram w pół kroku i patrzę na niego z szeroko otwartymi oczami, a moje serce zaczyna momentalnie mocno walić. - Czego potrzebuje? Zrobię wszystko. - Ktoś z wewnątrz przekazywał informację ludziom Arroyo. Wydział Spraw Wewnętrznych się tym zajmuje. Myślą, że to Blake. Szczęka mi opada. - Jaja sobie robisz. Tłumaczenie: marika1311

Strona 255

- Chciałbym. - Jeśli Blake chciałby oddać mnie w łapy ludzi Arroyo, po prostu wpuściłby ich do domu. Zaciska szczękę. - Tylko gdyby chciał, żeby wszyscy wiedzieli, że to on. - Oszalałeś. Znowu potrząsa głową. - Posłuchaj, Sam. Ja też w to nie wierzę i musisz mi dokładnie opowiedzieć o tym, co się stało. Dopóki nie znajdziemy lepszej alternatywy, obawiam się, że będą go o to obwiniać. Jego kod dostępu do domu był jedynym, którego użyto tego ranka, kiedy was zaatakowano. Pocieram czoło, żeby powstrzymać kumulujący się tam ból głowy. Ale wtedy myślę dokładniej o tym, co powiedział. - Rano? O której? - Ostatni raz kod wprowadzono o siódmej piętnaście. Otwieram szeroko oczy. - To nie był on. - A wiesz to, bo…? - Po prostu wiem. – odpowiadam, a panika i wspomnienie tego, co dokładnie robiliśmy o tej godzinie sprawia, że moje serce dziko galopuje. – Był ze mną. Zaciska usta w linię, w ponurym geście. - Nie uwierzą ci na słowo, zwłaszcza, jeśli Montgomery nie chce tego potwierdzić. Zaciskam dłonie w pięści. - To nie był on. – powtarzam przez zaciśniętą szczękę. Czuję, że mózg mnie boli, kiedy próbuję zdecydować, co byłoby dla Blake’a gorsze: przyznanie, że był wtedy ze mną pod prysznicem czy pozwolenie im na myślenie, że to on wpuścił Marcusa. Przechyla głowę, przyglądając mi się uważnie. - Nikt inny nie miałby tego kodu. Oboje sami je wybraliśmy i wprowadziliśmy do systemu bezpieczeństwa. Sami nawet nie znaliśmy swoich. Znowu pocieram czoło. Czuję, że umyka mi coś ważnego, ale nie mogę na to wpaść. - Jeśli zdecydują, że to on to zrobił, co to będzie oznaczać? Co się z nim stanie? Cooper się wykrzywia. - Więzienie. - O mój Boże. – Łzy szczypią mnie w oczy. – Był wtedy ze mną, Cooper. Obudziłam się o siódmej i poszłam do niego pod prysznic. Marcus był w sypialni, kiedy wyszłam stamtąd przynajmniej czterdzieści pięć minut później. Blake nie wpuścił go o siódmej piętnaście. Byliśmy razem pod prysznicem. Tłumaczenie: marika1311

Strona 256

Zaciska usta, przyglądając mi się przez chwilę, po czym odwraca się i zaczyna iść dalej. - Co mam zrobić, Cooper? – pytam, idąc za nim. - To zależy od ciebie. Jeśli chcesz, możesz złożyć co do tego pisemne oświadczenie. To oszczędzi Montgomery’emu czasu w więzieniu. Ale wiesz, że to alibi nie utrzyma go z dala od innych kłopotów. Patrzę na niego, szukając w jego twarzy podpowiedzi co do tego, co jego zdaniem powinnam zrobić. - Już i tak ma przez to kłopoty, prawda? To znaczy… kiedy tam przyszedłeś, był nagi, w mojej sypialni. Zerka na mnie. - Ale nie wtedy, kiedy przyszła Navarro. Otwieram szeroko oczy. - Wydział o tym nie wie? Kręci głową i patrzy na mnie z powagą. - Tylko ja, ty i Montgomery wiemy, w jakim stanie się znajdował, kiedy powstrzymywał podejrzanego. Jeśli był z tobą o siódmej piętnaście, to by go oczyściło, ale on nie chce zszargać twojego dobrego imienia. Uwierz, że już próbowałem go na to namówić. Więc wybór należy do ciebie, Jezebel. Przynajmniej tyle mogę dla niego zrobić. On sam zrobił dla mnie tak wiele, włącznie z przyjęciem pocisku na siebie. Drżę, kiedy wspomnienia z tamtej nocy, kiedy Blake został postrzelony, migają mi przed oczami: krew, Blake położony na noszach. - Nichols! Cooper unosi głowę i spogląda na mnie z rezerwą. - Nichols zabrała mnie do domu tamtej nocy, kiedy Blake został postrzelony. Dał jej swój kod i powiedział, żeby zniszczyła kartkę, kiedy dotrze na miejsce. Kiedy rano wychodziła, miała jego klucz. Powiedział jej, żeby oddała go tobie, bo on miał twój. W ciągu trzech sekund wyraz twarzy Cooper zmienia się od powściągliwego, przez oszołomiony, do rozwścieczonego. A sekundę później trzyma w dłoni telefon. - Gdzie jest Nichols? – warczy do słuchawki, odwracając się na pięcie. Idę za nim, kiedy porusza się nawet szybciej, niż sądziłam, że jest w stanie to zrobić i biegniemy w stronę domu. - Zamknij ją. – mówi po chwili. – Pokój przesłuchań numer trzy. Będę tam za pół godziny. – Popycha mnie przez próg drzwi. – Jenkins! Jenkins wyłania się z korytarza. - Nie pozwól jej nigdzie iść, dopóki nie dam ci znać! – I znika.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 257

***

To była Nichols. Cooper wrócił później, tamtej nocy, żeby mi to powiedzieć i zabrać mnie do domu. Ugięła się pod presją i wyznała wszystko, kiedy ją przepytywali. Kiedy pod przykrywką pracowała w klubie, najwidoczniej pozwoliła, by sprawy poszły trochę za daleko. Pamiętam, że mówiła, że ona i jej mąż przechodzili przez trudny okres, kiedy nie mogła zajść w ciążę. Ona i Ben mieli romans, okazało się też, że nie tylko w garderobie były kamery. Ben miał ich wspólne zdjęcia z jego biura, którymi ją szantażował, by zmuszać ją do udzielania mu informacji. A najgorsze jest to, że Nichols myśli, że to jego dziecko. Cooper zapakował moje rzeczy do samochodu, a kiedy zapytał, gdzie ma jechać, zadzwoniłam do Izzy i zapytałam, czy mogę u niej zostać na kilka dni. Podrzucił mnie do jej mieszkania. - Kiedy agenci przekraczają granicę, to nigdy nie kończy się dobrze. – powiedział tuż przed tym, jak odjechał i było jasne, że nie mówił tylko o Nichols. I wtedy to zrozumiałam. Nieważne, co się dzieje, Blake nie wróci. Jestem u Izzy od tygodnia, a nadal nie zdobyłam się na to, żeby zadzwonić do Jonathana. Jestem pewna, że nienawidzi mnie za to, że poświęciłam go w imię swojego dobra. Ale nadszedł już czas. Na stronie internetowe Astray pisze, że Hell’s Gate dziś tam grają. Na dobre i na złe, muszę dowiedzieć się, czy straciłam przyjaźń Jonathana. Izzy i ja wsiadamy w autobus i jedziemy na śródmieście, po czym przepychamy się przez drzwi klubu zatłoczonego przez brzegi, a Jonathan wrzeszczy w swojej interpretacji piosenki Disturbed. Łapiemy drinki i siadamy do boksu, który właśnie opuściła grupa pijanych studentów. Przyglądam się tłumowi i spostrzegam z przodu białe włosy Ginger, kiedy ta miota się w pobliżu sceny. Izzy przyciska ramię do mojej ręki. - Idę po Ginger. – I zanim mam szansę zdecydować, czy chcę, żeby to zrobiła, ta już przeciska się przez morze ciał na parkiecie. Na przemian przygryzam skórkę przy paznokciu i popijam drinka, obserwując jednocześnie, jak Jonathan uwodzi pomieszczenie swoim głosem. Każdą cząstką swej istoty pragnę, żeby wszystko było między nami tak, jak dawniej. Będzie w stanie mi wybaczyć? - O żesz kurwa. – mówi Ginger, kiedy wydostaje się z tłumu ludzi na parkiecie. Krzyżuje ramiona na piersi i mi się przygląda, a ja nie umiem stwierdzić, czy jest wkurzona, czy tylko zaskoczona. – Jonathan oszaleje. Skąd ty się tutaj, do cholery, wzięłaś? – pyta, przyciągając mnie do siebie i obejmując jednym ramieniem. Tłumaczenie: marika1311

Strona 258

- Tak jakby wróciłam. – Zaczynam otwierać usta, żeby zapytać, czy Jonathan mnie nienawidzi, Kidy Izzy przechodzi przez tłum i wślizguje się do boksu naprzeciw mnie. - Chciała zaskoczyć Jonathana. – odpowiada za mnie, a ja zdaję sobie sprawę, że to brzmi o wiele lepiej niż to, co chciałam powiedzieć. Ginger się rozgląda. - Gdzie twój sekretny agent? – pyta. - Um… jestem tu sama. Wypuścili mnie. Łapie mnie za rękę, wyciągając z boksu i ciągnąc przez falujące ciała na parkiecie, ku przodowi sceny, a Jonathan kołysze kablem od mikrofonu do ostatnich akordów piosenki. Kiedy spogląda w dół, poniżej sceny i mnie spostrzega, otwiera szeroko oczy, a moje serce zamiera. Mija wieczność, zanim on szeroko się uśmiecha. - Zrobimy małą przerwę. – mówi do mikrofonu, zeskakując ze sceny tuż przede mnie. – Nigdzie nie idźcie. Odrzuca mikrofon za siebie na scenę, po czym po prostu patrzy na mnie, tymi niesamowitymi oczami. - Dawno się nie widzieliśmy. Dopiero kiedy pierwsza łza spływa z moich rzęs, zdaję sobie sprawę, że płaczę. - Tak mi przykro, Jonathan. Przechyla głowę, patrząc na mnie pytająco. - Za co? - Myślałam, że ty… - Słowa zamieniają się w szloch i chowam twarz w dłoniach. - Chodź. – mówi i czuję, jak mnie mocno obejmuje. Przesuwa nas przez przepychający się tłum, w którym każdy chce dla siebie jego kawałek, szarpiąc go za ubrania lub dotykając za ramię. Udaje mu się przebić przez morze ludzi i prowadzi mnie po schodach z boku sceny. Idziemy za kulisy, gdzie odwraca mnie do siebie twarzą w twarz, kładąc dłonie na moich ramionach. - Co się dzieje, Red? Skąd te łzy? - Nienawidzisz mnie? – pytam szorstkim tonem, przecierając policzki. Twarz Jonathana wykrzywia się w grymasie. - Co? - Myślałam, że ty… że możesz… z Benem… - jąkam się, w pełni świadoma tego, co to, co mówię, nie ma sensu. - Hej. – mówi, lekko mną potrząsając. – To ja bałem się, że nie wybaczysz mi tego, że byłem tak cholernie głupi. Masz prawo mnie nienawidzić. – Puszcza mnie i zwiesza głowę. – Kurwa, przeze mnie do ciebie strzelano. Nigdy sobie tego nie wybaczę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 259

Znowu ocieram oczy, a kiedy rozglądam się dookoła, zdaję sobie sprawę, że cała ekipa zza kulis się na nas gapi. Biorę drżący, głęboki oddech, próbując zebrać się do kupy. - Przepraszam, że w ciebie zwątpiłam. Spogląda na mnie, po czym rozwiera ramiona. - Jestem kretynem. Zasługuję na to, żeby we mnie wątpić. Zbliżam się, a Jonathan znowu mnie przytula. - Jon. – odzywa się ktoś zza moich pleców. - Taa, już idę. – odpowiada, ale mnie nie puszcza. – Więc, Red. Muszę tam wracać, ale musimy pogadać, okej? Po koncercie, jeśli wciąż tu będziesz? Albo jutro? Kiwam głową i się od niego odrywam, stając na palcach i całując go w policzek. - Kocham cię. Rzuca mi swój popisowy, zarozumiały uśmieszek, unosząc do góry brew z kolczykiem, wycofując się jednocześnie w stronę sceny. - Wiem. Schodzę po schodach i podchodzę do stolika, przy którym Izzy wciąż zajmuje miejsce. - Wszystko gra? – pyta, kiedy wślizguję się na siedzenie naprzeciw niej. - Tak. – odpowiadam i brzmi to szczerze. Rozmawiałam z mamą. Chce, żebym wróciła do domu. Myślę, że teraz trochę lepiej się dogadujemy. Rozumie to, że musi mi pozwalać popełniać własne błędy, a ja rozumiem to, że muszę postarać się popełniać ich mniej. Ale prawda jest taka, że czuję, że nadszedł czas, by przestać polegać na innych i stanąć na własnych nogach. Szukałam stypendiów i dotacji i myślę, że chcę ponownie spróbować ze studiami – tym razem mojego własnego wyboru. Uniwersytet San Jose State oferuje wiktymologię w swoim programie kryminologii i chcę to studiować jako drugi fakultet. W ciągu ostatniego tygodnia dużo czasu spędziłam w schronisku. Sabrina i ja wspólnie rozmawiałyśmy i płakałyśmy. Jeśli w tej chwili wszystko, co mogę dla niej zrobić, to być jej przyjaciółką, wydaje mi się, że to jest coś, ale chcę nauczyć się pomagać kobietom takim jak ona. Chcę, żeby moje życie coś znaczyło. A to oznacza, że muszę się naprostować, a pierwszą rzeczą, jaka się z tym wiąże, jest znalezienie pracy, żeby było mnie stać na mieszkanie u Izzy i płacenie za szkołę. Następną rzeczą, którą muszę rozgryźć, jest to, jak mogę pozbyć się uczucia, że zostawiłam ogromny kawałek swojego serca w domu na Berkeley Hills. Muszę sobie odpuścić Blake’a, ale nie mogę zaprzeczać wielkiej, krwawiącej dziurze w moim sercu, która pojawia się za każdym razem, kiedy przypominam sobie o jego ustach dotykających moich; o dotyku jego rąk, tak delikatnych na mojej skórze; ciężaru jego ciała na moim, kiedy się ze mną kochał. Tęsknię za nim. Tłumaczenie: marika1311

Strona 260

- Miałaś od niego wieści? – pyta Izzy, przebijając się przez muzykę, jakby czytała w moich myślach. - Nie. Nic. – Nie uległam pokusie, żeby do niego zadzwonić, a po tym, co powiedział Cooper, cieszę się, że tego nie zrobiłam. Jeśli stara się poukładać to wszystko i zachować swoje pracy, ja będę dla niego tylko problemem. Muszę przestać za nim tęsknić. - Zadzwoni do ciebie, Sam. Jak tylko będzie mógł. Jestem tego pewna. Kiwam tylko głową, bo jeśli spróbuję coś powiedzieć, to znowu się rozbeczę. - Hej. – odzywa się ktoś przy skraju stołu. Podnoszę wzrok i widzę ciemnoskórego Hiszpana. Jest strasznie przystojny, a Izzy siada nieco prościej, kiedy go widzi. - Zatańczysz? – pyta, uśmiechając się do niej szeroko. Patrzy w moim kierunku z nadzieją w oczach. - Idź. - Zaraz wrócę. – mówi, przytulając mnie krótko, zanim wyślizguje się ze swojego miejsca. Patrzę, jak facet prowadzi ją na parkiet. Jonathan skrzeczy do mikrofonu, kiedy jego zespół ponownie zaczyna grać w zawrotnym tempie, a Izzy zaczyna się poruszać. Jest wspaniałą tancerką, a koleś nie może oderwać od niej wzroku. Pół piosenki później tańczą już razem, przyciśnięci do siebie. Rozsiadam się w boksie i opieram głowę o jego tył. Muszę zapomnieć o Blake’u i ruszyć naprzód. Słucham, jak Jonathan śpiewa i podejmuję decyzję, że zatańczę z pierwszym facetem, który mnie o to poprosi. Zespół kończy piosenkę i zalega cisza. Kilka sekund później Jonathan odzywa się do mikrofonu: - Kolejna piosenka jest dla mojej przyjaciółki, Red. Nie zawsze będzie do bani. Zaczynając od teraz. Siadam prosto i spoglądam na scenę, a on uśmiecha się do mnie szeroko, kiedy zaczyna grać pierwsze akordy z piosenki Bruno Marsa, która leciała, kiedy pierwszy raz spotkałam Blake’a. Nigdy wcześniej nie słyszałam, żeby ją śpiewał, ale kiedy wyśpiewuje pierwszą linijkę, moje serce zwija się w twardy supeł. Nie wie, co ta piosenka dla mnie znaczy. Zamykam oczy i obniżam głowę, zdeterminowana, żeby się nie rozpłakać, kiedy tekst utworu szarpie za struny w najgłębszej części mojej duszy. - Zatańcz ze mną. Kiedy słyszę ten płynny, seksowny akcent, moje złamane serce eksploduje. Unoszę głowę i patrzę na najpiękniejszego mężczyznę, jakiego kiedykolwiek widziałam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 261

Rozdział trzydziesty siódmy

Blake stoi przy krawędzi stołu, ubrany w tę samą, różową koszulę, którą miał na sobie w noc, kiedy się poznaliśmy. Wyciąga dłoń w moim kierunku. W całkowitym oszołomieniu, chwytam ją i mrugam, by odgonić łzy, kiedy on prowadzi mnie na parkiet. Jego dłonie na moich plecach są jednocześnie delikatne i natarczywe, kiedy przyciąga mnie blisko siebie i zaczyna nami kołysać do melodii. Nie wiem, jak i dlaczego się tu znalazł, ale nie zamierzam się o to martwić w tej chwili. Moje serce puchnie, kiedy czuję jego ciało przyciśnięte do mojego i ciepło jego oddechu we włosach. Przykładam twarz do jego piersi i słucham bicia jego serca ponad muzyką. Dłońmi delikatnie gładzi mnie po plecach, a jedną z nich kładzie na tyle mojej szyi. Wplątuje palce w moje włosy i trąca nosem czubek mojej głowy. Nie mogę powstrzymać łez spływających po moich rzęsach, kiedy czuję, jak Blake wzdycha. Ludzie poruszają się wokół nas na parkiecie, ale ja jestem świadoma tylko Blake’a i Jonathana, śpiewającego naszą piosenkę, kiedy my tańczymy, pogrążeni we własnym świecie. Jego wargi delikatnie ocierają się o moje czoło, potem o skroń, a kiedy zaczyna śpiewać mi refren do ucha, cicho i pewnie, nie wytrzymuję i szlocham mu w ramię. Głaszcze moje włosy i przyciąga mnie bliżej. Tańczymy, zlewając się w jedno. Gdy Jonathan milknie na końcu piosenki, Blake lekko się cofa i na mnie spogląda, biorąc moją twarz w dłonie i delikatnie ocierając kciukami moje łzy. - Cześć, Sam. Zaciskam powieki, żeby powstrzymać ostatnie łzy i podciągam nosem. - Cześć. Kiedy otwieram oczy, on wciąż tutaj jest. Prawdziwy. Przynajmniej na razie. Wciąż trzymam moją twarz w dłoniach i patrzy na mnie uważnie, kiedy powoli się pochyla. Wciąż zaskakuje mnie to, jak moje ciało reaguje na dotyk jego warg na moich. Wplątuje palce w moje włosy i pogłębia nasz pocałunek, a ja jestem w stanie w końcu wypuścić z płuc oddech, który wstrzymywałam od tamtego poranka, kiedy go ostatnio widziałam. Cofa się o kilka centymetrów i patrzy na mnie z głodem w oczach. - Potrzebuję cię na osobności. Biorę go za rękę i ciągnę go w kierunku, gdzie Izzy tańczy blisko gorącego Hiszpana. - Hej, Iz. My spadamy. Możesz powiedzieć Jonathanowi, że pogadamy jutro? Uśmiecha się do mnie szeroko. - Mówiłam ci.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 262

Blake pociąga mnie za rękę i prowadzi nas przez morze ludzi, po czym uciekamy z budynku na chłodną noc w San Francisco. - Co teraz? – pytam, odwracając się do niego. Powoli podnosi palec i opuszkiem śledzi nim linię blizny na moim policzku. Jest mało widoczna pod makijażem, ale on zna jej dokładne miejsce. Jego dotyk sprawia, że zaczynam drżeć. - Mam zamiar zabrać cię do swojego pokoju i kochać cię przez całą noc. – odpowiada, wpatrując się we mnie płonącym spojrzeniem. - Okej. – mówię tylko, kompletnie oczarowana. Blake zatrzymuje przejeżdżającą taksówkę i wsiadamy do środka. - Nie ma Escalade? – pytam po tym, jak podaje kierowcy adres. Przyciąga mnie do swojego boku, obiema rękami mocno mnie przytulając. - Nie ma. – odpowiada w moje włosy. Pogrążam się w myślach, rozkoszując się ciepłem jego ramion wokół mnie i skupiam się na pewnym rytmie bicia jego serca. Obserwuję miasto, które mijamy, nie dbając nawet o to, gdzie jedziemy, jeśli tylko będziemy tam razem. Ale kiedy kierowca skręca w Market Street, prostuję się. - Proszę, powiedz, że nie jedziemy do federalnego budynku. Kręci lekko głową i całuje mnie w czoło. - Nigdy więcej. Mijamy dzielnicę Civic Center i skręcamy w Haight, a niedługo później taksówka zatrzymuje się przed starym, wiktoriańskim domem. Blake płaci kierowcy i pomaga mi wysiąść. - Gdzie byłeś? – pytam, kiedy bierze mnie za rękę i prowadzi po schodach w stronę drzwi frontowych. Wsuwa do zamku klucz i je otwiera. - Było kilka rzeczy, z którymi musiałem sobie poradzić. - Czemu nie zadzwoniłeś? Wciąga mnie do środka. - Bo nie wiedziałem, jak to się wszystko potoczy, a nie było mowy o tym, żebym wciągnął cię w sam środek czegokolwiek innego. Na ścianach wiszą tylko kinkiety, więc dają przyćmione światło, ale widzę, że jesteśmy w przedpokoju, który rozciąga się na salon przepełniony antykami. Z przodu, po prawej stronie są schody, po których Blake ciągnie mnie za rękę, nie zwalniając. - Cooper powiedział mi o Nichols. – mówię, lekko zdyszana, kiedy docieramy na drugie piętro, ale on już przyciska mnie do ściany swoim ciałem. Miażdży moje usta w pocałunku, po czym odrywa się i spogląda na mnie wygłodniałymi oczami. - Możemy pogadać potem? Tłumaczenie: marika1311

Strona 263

Jego pocałunek sprawia, że brak mi tchu. I najwyraźniej nie mogę też mówić, bo potrafię jedynie kiwnąć głową. Podnosi mnie z ziemi, a ja owijam nogi wokół jego talii. Niesie mnie przez krótki korytarz i odklucza drzwi, po czym je otwiera. Wchodzimy do środka, a on zamyka je kopnięciem. Omijając antyczną skrzynię, podchodzi do łóżka z baldachimem i mnie na nim kładzie. Nie tracąc czasu, rozbiera mnie. Wtedy zwalnia. Klęka pomiędzy moimi kolanami z boku łóżka, a ja obserwuję, jak jego dłonie delikatnie prześlizgują się po moim ciele, jakby mnie czcił, sprawiając, że wszędzie, gdzie mnie dotknie, pojawia się gęsia skórka. - Obiecałeś, że będziesz mnie kochał. – mówię bez tchu, ale tonem szorstkim z pożądania. Opuszkami palców pieści mój sutek, delikatnie jak piórko i unosi spojrzenie znad mojego ciała do moich oczu, spoglądając w nie w intensywnością. - I to właśnie robię. Pozwalam mu robić to na swój własny sposób, jednocześnie po kolei odpinając guziki jego koszuli. Kiedy przesuwam dłonie na spodnie, wstaje i pozwala mi je zsunąć. Przenosi nas na środek łóżka, po czym kontynuuje swoją powolną eksplorację, tym razem z ustami i językiem. Składa pocałunki na mojej kostce, następnie, przechodząc przez kolano, dociera do wewnętrznej części mojego uda, a do czasu, kiedy jego usta odnajdują moją łechtaczkę, nie ma na mojej skórze miejsca, które nie płonęłoby czystym ogniem. Nawet nie minutę później krzyczę, dochodząc. Zakłada prezerwatywę i ustawia się między moimi nogami. Przez kilka minut zajmuje się ustami moimi piersiami, żeby upewnić się, że nie czują się zaniedbane, po czym kołysząc się, wchodzi we mnie. - Sprawię, że to będzie trwało wiecznie. – szepce, kiedy jęczę. I tak robi. Nie śpieszy się, a za każdym razem, kiedy sam zbliża się do spełnienia, wycofuje się i powoli bada moje ciało dłońmi i ustami. Jeśli jego pocałunki lub pieszczoty zostają nagrodzone jękiem, zostaje w tym miejscu przez chwilę. Tracę rachubę co do tego, ile razy doprowadza mnie do orgazmu, zanim sam pozwala sobie skończyć. A po tym całuje mnie tak głęboko, że czuję się jak coś mnie przenicowało. Wszystko, co czuję, pęcznieje i się ze mnie wylewa, a ja nie jestem w stanie powstrzymać łez. Blake je scałowuje. - Przepraszam. – szepce w kółko, zostawiając pocałunki na mojej szczęce i szyi, a ja nie jestem pewna, za co przeprasza, dopóki nie mówi: - Nigdy już cię nie opuszczę. Przylegam do niego, moje ciało jest wyczerpane i się trzęsie, kiedy powoli schodzę z emocjonalnego haju przez to, że mam go z powrotem. Kiedy uspokajam się w końcu na tyle, że mogę się odezwać, podciągam się w górę, na jego pierś. - Więc, co się stało na przesłuchaniu? Powiedziałeś im o nas?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 264

- To nie jest ich sprawa. – mówi, opierając głowę o dłoń. Drugą ręką chwyta mój podbródek, delikatnie dotykając moich opuchniętych ust. – A dzięki temu, że się tego domyśliłaś, nie musiałem. - Nie mogę uwierzyć, że to była Nichols. Potrząsa głową, zniesmaczony samym sobą. - Przez to, co się stało wtedy przy domku, zapomniałem, że dałem jej wtedy ten kod. - To mogło mieć coś wspólnego z utratą krwi, czy coś takiego. Postrzelili cię, Blake. Lekceważy to. - To był mój błąd. - Ale teraz już wszystko jest wyjaśnione, nie? To znaczy, nie masz problemów przez… to, co zrobiliśmy? - Nie chciałem powiedzieć Navarro ani zespołowi do przesłuchania co robiłem, kiedy człowiek Arroyo uzyskał dostęp do domu o siódmej piętnaście… a kiedy naciskali, powiedziałem, żeby wzięli sobie tą pracę i się nią wypchali. – Uśmiecha się szeroko. – Więc, tak. Wszystko wyjaśnione. - Och, nie! – mówię, siadając i patrząc na niego z góry. – Czemu to zrobiłeś? - Bo miałem dość. Byłem tam ze złych powodów. – Podpiera się na łokciu, patrząc na mnie z mieszaniną radości i niepokoju. – Chodź ze mną do Houston. Jeszcze szerzej otwieram oczy. - Wracasz do Teksasu? - Do Johnsona. Znowu przyjęli mnie na szkolenie. Uśmiecham się. - Po tym wszystkim będziesz astronautą? Pociąga mnie w dół i całuje mój brzuch. - Jestem za odkrywaniem nieodkrytego. – mówi, zerkając na mnie spod długich rzęs, kiedy zniża się ustami. - Nie pozwól mi się powstrzymywać. – odpowiadam, czując, jak w moim podbrzuszu znowu buduje się napięcie. - Więc, dojdziesz. Drżę przez ruchy jego dłoni poruszających się po moim ciele. - Za jakieś pięć minut, jeśli będziesz tak dalej robił. - A po tym, pojedziesz ze mną do Houston? – pyta, wślizgując dłoń między moje nogi. - Myślałam o powrocie do szkoły. Siada na piętach, a ja patrzę, jak zmienia prezerwatywę. Uśmiechając się tak seksownie, że aż boli mnie serce, klęka między moimi nogami i unosi mnie z materaca tak, że siadam na nim okrakiem. Tłumaczenie: marika1311

Strona 265

- Myślę, że powinnaś to zrobić. W zasadzie to jest kilka rzeczy, których chciałbym cię teraz nauczyć. Unoszę biodra i opuszczam się na niego, czując, jak się we mnie porusza, od czubka głowy aż po palce u nóg, kiedy zlewamy się w jedno. Wyginam się na nim w łuk, a on bierze w usta mój sutek, zasysając go. - To jest dobre. – mówię z jękiem. – Robię notatki. - Mmm. – mruczy Blake w zgodzie. Pocałunkami przesuwa się po moim mostku i obejmuje ustami mój drugi sutek. – Są też pewne rzeczy, które trzeba zapamiętać. Porusza się pode mną, znowu wznosząc mnie na krzyż, a kiedy na horyzoncie pojawiają się różowe promienie słońca, opadamy w końcu na łóżko. - Porządne pięć z minusem. – mówi bez tchu w moje włosy. Przewracam się na brzuch, opierając na łokciach i posyłam mu gniewne spojrzenie. - Serio dajesz mi piątkę? - Nie tobie. Nam. – mówi. – To zdecydowanie trzeba poprawić. A wiesz, co mówią? - Co? - Powtarzanie jest matką zapamiętywania. Będzie dużo pracy domowej. Nie mogę powstrzymać uśmiechu, kładąc się obok niego. - A jak długo potrwają zajęcia? Odwraca się tak, by leżeć do mnie twarzą w twarz i opuszkiem palca śledzi linie mojej brwi. - Tak długo, jak długo zajmie mi zapamiętanie tego… - Przesuwa palec na mój nos. …i tego… - Przechodzi nim na drugą brew. - …i tego… - Ale wtedy jego palec zamiera na linii mojej blizny. - …i dopóki nie wynagrodzę ci tego. - Nie musisz niczego mi… Przykłada palec do moich ust, powstrzymując mnie. - Wynagradzanie tego, że przeze mnie prawie zginęła dziewczyna, w której jestem zakochany, może trochę potrwać. – mówi, delikatnie głaszcząc kciukiem moje usta. – Najprawdopodobniej całą wieczność. Moje ściska się mocno i na sekundę przestaję oddychać, zanim wraca do swojego rytmu. - Nie zgodziłaś się jeszcze na to, by pojechać ze mną do Houston. – mówi, pochylając się, by pocałować mnie w nos. – Powiedz, że to zrobisz. Mocniej się w niego wtulam, po raz pierwszy, od kiedy odszedł, czując się, jakbym była w domu. Umysł podsuwa mi wszystkie logiczne powody, dla których miałabym powiedzieć „nie”, ale serce zagłusza je wszystkie. - Ale jestem w tobie zakochana. Ten oszałamiający uśmiech, którego tak mi brakowało, wstępuje na jego twarz. - Czy to oznacza tak? Tłumaczenie: marika1311

Strona 266

- Tak. – odpowiadam z pewnością, a jeśli jest coś, czego nauczyłam się w ciągu tych kilku miesięcy, to jest to fakt, że życie jest zbyt krótkie, by tracić czas. A mój pozostały czas chcę spędzić właśnie tutaj, w ramionach jedynego mężczyzny, który potrafi zabrać mnie w kosmos, ciałem i duszą.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 267