Lisa Desrochers - A Little Too Much PL

LISA DESROCHERS

„A Little Too Much”

Tom 2. cyklu „A Little Too Far”

Tłumaczenie: marika1311

Strona 2

Podziękowania Jak zawsze, moja najszczersza wdzięczność idzie do was, moich wspaniałych czytelników, za inwestowanie siebie w moje biedne, umęczone postacie. Mogę szczerze powiedzieć, że kocham swoją pracę i tylko dzięki Wam mogę robić to, co robię. Dziękuję z głębi serca. Zadedykowałam tę książkę mojej wspaniałej redaktorce, Amandzie Bergeron, która wyciągnęła tą historię z odmętów ciemności, w której się rozpoczęła i uczyniła z niej coś, co być może spodoba Wam się podczas czytania. Jestem zaszczycona, że zdecydowała, że ja i Hilary jesteśmy warte wysiłku. Dzień, w którym moja agentka wysłała rękopis do Amandy, był najszczęśliwszym dniem w moim życiu. A skoro mowa o mojej wszechmocnej agentce, Suzie Townsend, jak zawsze, zawdzięczam jej wszystkie niestrudzone wysiłki podejmowane w moim imieniu. Wywiała każdą nadzieję i oczekiwanie, jaką mogłam mieć w stosunku do agenta i stała się kimś, kogo uważam za przyjaciela. Nie ma słów, które byłyby wystarczające, by podziękować jej za wszystko, co dla mnie zrobiła.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 3

Rozdział pierwszy Sztuczna blondynka ze sztucznymi ustami i sztuczną, podwójną miseczką D gapi się na mnie. Cholera, sama bym się na siebie gapiła, gdybym mogła. Nie mogę uwierzyć, że to spieprzyłam. Ale to zrobiłam. Jak zawsze. Jedyne przesłuchania, w jakich mogę brać udział, to te na off-off-Broadway1. To dlatego, że jedyną rzeczą, jak widnieje na moim życiorysie, jest występ w Idolu, gdzie dotarłam do tygodnia w Hollywood2 trzy lata temu. Na nieszczęście dla mnie, nie potrafię tańczyć… co stanowi problem, chyba że cierpisz na porażenie kończyn dolnych czy coś w tym stylu, więc w zasadzie jestem po uszy w gównie. Ale to było jeszcze gorsze niż zazwyczaj. Chryste, rzeczywiście potrąciłam tę dziewczynę. Na swoją obronę; spieprzyła to prawie tak bardzo, jak ja. Gdyby była tam, gdzie powinna być, nie wpadłabym na nią. Ale… cholera. Odrywam wzrok od morderczego spojrzenia blondynki i zerkam na reżyserkę castingu, która chodzi dookoła. Nigdy nie zagrała żadnej roli na Broadwayu, a jednak tutaj jest, mój sędzia i jury. Brett już wcześniej z nią pracował. Mówił, że jest całkiem fajna. Powiedział mi, że z nią porozmawia – że szepnie jej o mnie dobre słówko. Ale przyszedł dopiero w połowie przesłuchania, rozwalił się w tylnym rzędzie i od tamtego czasu ani drgnął. Właściwie zauważyłam jego przybycie tylko dlatego, że w z przodu nastąpił wybuch feromonów i estrogenu. Nagle, wszystkie dziewczyny na scenie zaczęły poprawiać swoje włosy i ubrania. Ale ani razu nie widziałam, by chociaż zerknął w naszym kierunku. Nawet się nie uniósł. Patrzę teraz na niego i zmuszam się do oddychania. Wygląda na to, że pisze z kimś smsy i najwyraźniej nie ma zamiaru nikomu mówić czegokolwiek. Czuję w brzuchu błysk irytacji, ale zostaje on stłumiony przez narastające nerwy, kiedy Laska od Castingów zbliża się do sceny. Patrzy na nas i klaszcze w dłonie dwa razy, przy zwrócić naszą uwagę. - No dobrze… - mówi głośno, wyciągając swojego iPada spod pachy i na niego zerkając. – Numery jeden, dwa… siedem, dziesięć, dwanaście… piętnaście, szesnaście, siedemnaście, osiemnaście, dwadzieścia i dwadzieścia jeden: usiądźcie i się nie ruszajcie. Za pięć minut powtórzymy numer. Reszcie dziękuję za przesłuchanie. Możecie iść. Cholera. Większość tych, którzy odpadli z Idola, próbuje z niezależnymi wytwórcami lub kontraktami płytowymi, ale odkąd miałam sześć lat i mój dziadek zabrał mnie na Broadway, żebym zobaczyła Annie 3, tuż przed tym, jak zmarł, moim marzeniem zawsze było występowanie na scenie. Ale wszystko jest takie upolitycznione, a rywalizacja jest zacięta, więc mniej więcej tak wglądały ostatnie trzy lata. Dzięki, ale nie, dzięki. Mam strasznie napięte mięśnie, kiedy zerkam w dół, żeby dokładnie sprawdzić liczbę na kartce przypiętej do mojego rękawa. Czuję szarpnięcie w gardle.

Niezależne teatry nowojorskie, mniejsze niż broadwayowskie i off-broadwayowskie; wystawiane są w nich sztuki, musicale o charakterze eksperymentalnym 2 Etap programu American Idol 3 Znany musical 1

Tłumaczenie: marika1311

Strona 4

Trzynastka. To powinna być dla mnie pierwsza wskazówka na to, że nic z tego nie będzie. Szczęśliwej siódemce się udało. Pechowej trzynastce – nie bardzo. - Do dupy, Hilary. Sympatyczny głos Jessiki wyrywa mnie z mojego jednoosobowego przyjęcia dla użalających się nad sobą. Próbuję się do niej uśmiechnąć. Jej milowe nogi zwieńczone są dużymi, brązowymi oczami, które teraz przyglądają mi się tak, jakby właśnie ktoś rozjechał samochodem mojego szczeniaczka. Włosy w kolorze ciemnego blondu ściągnęła w kucyk z tyłu głowy, a jej skóra jest nieskazitelna bez cienia makijażu, nadając je wygląd nie-mam-pojęcia-jaka-seksowna-jestem. - To po prostu zła karma. Trzynastka. – mówi, pukając mnie palcem w ramię. – Myślę, że wszyscy powinni brać przykład z hoteli i po prostu omijać tą liczbę. - Co? Opiera jedną ze smukłych, bladych dłoni na biodrze, a drugą unosi w geście, który ma pokazywać coś oczywistego. - Wiesz, że w hotelach nigdy nie ma trzynastego piętra? - Nigdy nie zwróciłam na to uwagi. – głównie dlatego, że nigdy nie zatrzymywałam się w żadnym, który miałby więcej niż dwa piętra i nie rozwaloną kostkarkę do lodu. - Więc, wciąż wychodzimy na miasto w moje urodziny w przyszłym tygodniu? To trochę polepsza mój humor. Chociaż jest urocza, Jess umie się dobrze zabawić, a w tej chwili zdecydowanie tego potrzebuję. - No raczej. Od czwartku za tydzień, prawda? Kiwa potwierdzająco głową. - Powinnyśmy wypróbować to nowe miejsce na Lower East Side4… chyba nazywa się Klub 69, albo coś takiego? - Brzmi świetnie. Staje na palcach, a jej kucyk faluje za nią. - To będzie epickie! - Połamania nóg, Jess. – mówię, pukając ją w ramię; dokładnie na jej szczęśliwą siódemkę. Gdybym powiedziała to komuś innemu, mówiłabym dosłownie. Nie ma na planecie niczego bardziej bezlitosnego od Broadwayu. Ale Jessica jest naprawdę słodkim dzieciakiem. Ma dziewiętnaście lat i dopiero niedawno wysiadła z autobusu jadącego z Biloxi5, jeszcze nie pozwalając na to, by to miejsce ją zniszczyło. Jest chodzącą sprzecznością: uroczą dziewczyną z południa, która wierzy w karmę. Próbuję sobie przypomnieć, jaka byłam trzy lata temu, kiedy byłam w jej wieku. Nie byłam tak wycieńczona, jak teraz, ale nigdy też nie byłam tak naiwna i niewinna jak Jess. Świat po raz pierwszy kopnął mnie w dupę na trzy dni przed moimi czternastymi urodzinami, kiedy to moja kochana matka pijana trafiła do więzienia, zostawiając mnie tym samym na pastwę losu. A to był dopiero początek. - Dzięki. – odpowiada z niepewnym uśmiechem, jakby chciała podskakiwać z podekscytowania, ale nie robi tego, nie chcąc zranić moich uczuć. Ściskam ją krótko. 4 5

Dzielnica na Manhattanie Mała miejscowość w stanie Missisipi

Tłumaczenie: marika1311

Strona 5

- Pogadamy potem, dobrze? Kiwa głową. - Zadzwonię. Kiedy Jess wraca do grupy, której udało się przejść dalej, ja zerkam na Blond Laskę – numer trzy. Rzeczywiście, wciąż rzuca w moją stronę mordercze spojrzenia. Kieruję się w stronę schodów, zanim uda jej się zabić mnie samym wzrokiem. Zmycie się po cichu – historia mojego życia. Biorę swój plecak ze sterty przy schodach i przewieszam go sobie przez ramię, a następnie idę w stronę Bretta, nadal siedzącego w tylnym rzędzie. Ma ubrane czarne dresy, biały podkoszulek i szarą, rozpinaną bluzę z kapturem. Stopy opiera o siedzenia przed nim. Wciąż jest trochę spocony po swojej próbie, ale właśnie tak wygląda najlepiej. Kiedy do niego podchodzę, śmieje się nisko z tego, co widzi na ekranie swojego iPhona. Szczerzy zęby w uśmiechu, po czym jego kciuki zaczynają gorączkowo odpisywać komuś, z kim pisze. - Rozmawiałeś z nią? Mój głos przenika do jego świadomości i unosi na mnie swoje głębokie, niebieskie jak ocean oczy, zaskoczony. Rzuca mi mruży współczująco oczy i wzrusza lekko ramionami. - Przykro mi, kochanie. Ale jeśli to coś pomoże, to nie sądzę, by to coś zmieniło. No nie. Nie mógł tego powiedzieć poważnie. - Pierdol się, Brett. Ale kiedy odwracam się i chcę iść w stronę bocznych drzwi, widzę, jak kilka innych dziewczyn mierzy mnie wzrokiem, a potem Bretta. Nagle czuję, że muszę wrócić i zaznaczyć swoje terytorium. Tak, jest wspaniały i tak, wszyscy go chcą. W zasadzie jest wysokim na ponad metr osiemdziesiąt, blond bóstwem na Manhattanie, z tymi doskonałymi zębami i dołeczkami w policzkach. Seks na patyku. Zawsze żartowałam, że gdyby kiedykolwiek chcieli przenieść jeden z animowanych filmów o Barbie na deski teatru, Brett dostawałby rolę Kena za każdym razem. Ale ma coś lepszego. Nazwisko Brett Collins może nic dla ciebie nie znaczyć, ale dla aspirujących aktorek na Broadwayu – tak. Zdobył główną rolę w nowym przedstawieniu Rachunek różniczkowy, mój penis i inne twarde rzeczy, którego wystawianie rozpocznie się za dwa tygodnie w teatrze Brooks Atkinson, a potem wyruszają w ogólnokrajową trasę. Sztuka opowiada o pięciu facetach i tych bzdurach o odkrywaniu siebie. Brett ma zabójcze ciało, więc jego częściowo nagie występy przyciągają dużo uwagi. Wcześniejsze występy zaczęły się w tym tygodniu, a wszystkie opinie są niespodziewane dobre. I wszyscy wspominają zwłaszcza o Brecie. Ale nawet on przyznaje, że nie jest tak dobrym aktorem, jak ja. Przez około rok, po udziale w Idolu, miałam swoją agentkę. Z moją urodą, która jest nietypowa, pewnie sądziła, że moje piętnaście minut sławy w tym programie rozpocznie moją karierę. Kiedy jednak tak się nie stało, przestała wzywać mnie na przesłuchania, a potem ze mnie zrezygnowała. Mam na uwadze kilku agentów, ale zanim jakiegoś nie zdobędę, potrzebuję, by ktoś od wewnątrz zapewniał mi przesłuchania. Brett jest dla mnie biletem na Broadway, a jeśli któraś z tych bezwzględnych suk położy na nich swoje łapka, przysięgam na Boga, że odetnę jej nadgarstki. Odwracam się i na niego zerkam. Wstaje powoli z siedzenia, podciągając się ku górze i posyła mi ten cholernie seksowny, leniwy uśmieszek, dobrze wiedząc, że kiedy go widzę, mam ochotę się na niego rzucić. I mniej więcej tak kończą się nasze kłótnie – w spoconej, stękającej i jęczącej masie składającej się z plątaniny rąk i nóg. Tłumaczenie: marika1311

Strona 6

Ale nie tym razem. Obiecał mi, że powie coś Lasce od Castingów. Ale potem mnie dogania i kiedy kładzie dłoń na moim biodrze, czuję dreszcze rozchodzące się po kręgosłupie. - Naprawdę mi przykro. – mówi niskim głosem wprost do mojego ucha; tym niskim, nieco szorstkim głosem; a mrowienie na kręgosłupie zamienia się w dreszcze w kroczu. Niech go szlag. Znowu się odwracam i się na niego gapię, chcąc być na niego wkurzoną, ale on już sunie opuszkami palców po krągłości mojej piersi, roztapiając mnie od środka. Przysuwa się bliżej i delikatnie ustami dotyka mojego ucha, mówiąc: - Na następne się dostaniesz. Kiedy przyciska usta do moich warg, zapominam, jak się oddycha. Właśnie to on mi robi. To, co większość kobiet odczuwa przy samym patrzeniu na niego. Odkąd pierwszy raz mnie dotknął, na przesłuchaniu do off-Broadwayu rok temu, nie da się zaprzeczyć wzajemnemu przyciąganiu. Ale nie mam złudzeń, że to jest miłość. On mnie nie kocha, a ja nie kocham jego. Poza sypialnią nic nigdy nie robimy razem i tak naprawdę nie mamy nawet żadnych wspólnych znajomych. Nasza znajomość jest czysto fizyczna, co mi odpowiada. Ja nie kocham. Kiedy w końcu mnie puszcza, a ja unoszę wzrok i widzę, że grupka, którym podziękowano za przesłuchanie, włącznie z Blondi, stoi blisko drzwi i patrzy na nas z szeroko otwartymi oczami. Zakładam na siebie kurtkę i słodko się do nich uśmiecham, podczas gdy one piorunują mnie wzrokiem, ale mimo mojej postawy mówiącej odwal się, Blondi do nas podchodzi. - Cześć, Brett. – mówi, ocierając się opuszkami palców o jego ramię i rzucając mu swoje silikonowe cycki w twarz. – Długo się nie widzieliśmy. Gratuluję otrzymanej roli. Uśmiecha się do niej w ten sam seksowny sposób, w który przed chwilą uśmiechnął się do mnie. - Dzięki. Świetnie tam wyglądałaś. – odpowiada, kiwając głową w kierunku sceny. Chwytam jego dłoń i ciągnę w kierunku drzwi. - Do zobaczenia. – krzyczy do niej, kiedy wychodzimy na chodnik. Owijam się ciaśniej kurtką. Pada lekka, październikowa mżawka, ale przynajmniej nie pada jeszcze śnieg, a to już coś. - Znasz ją? Wzrusza ramionami. - Bzyknęliśmy się kilka razy. Rzucam mu gniewne spojrzenie. Uśmiecha się i owija ramię wokół mojej szyi, przyciągając mnie do siebie bliżej. - Na długo przed tobą, kochanie. Nie martw się. – mruczy w moje włosy, kiedy próbujemy wyminąć hordy pieszych na chodniku. - Nie martwię się. Czuję obrzydzenie. To zdzira. Prawda jest taka, że przywykłam do tych wszystkich dziewczyn lecących na Bretta, ale w tym roku, kiedy byliśmy razem, był dobry i trzymał ręce przy sobie, więc nie mogę mu za bardzo zwymyślać.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 7

Nowojorczycy już wszystko widzieli, więc niewielu z nich obraca się za nami, ale ktoś zawsze się na nas obejrzy, a od czasu do czasu jakiś turysta otwarcie się gapi. Brett jest wspaniały, a ja… interesująca. Kiedy moja siostra, Mallory, otrzymała po mamie wszystkie irlandzkie cechy – faliste, rude włosy, jasną skórę oraz piegi – ja dostałam śmieszne, zielono-piwne oczy i czarne kędziorki długie do ramion, na których w lato ujawniają się rude odcienie. Moja skóra ma odcień kawy-zezbyt-dużą-ilością-mleka, ale jeśli spędzę trochę czasu na słońcu, robi się prawie tak ciemna, jak mojego taty, całkowicie zasłaniając odrobinę piegów na nosie i policzkach. Mama wzięła ślub tylko z ojcem Mallory i trwało to chyba tylko przez kilka lat, do czasu, aż Mallory miała około trzech lat. Potem był już tylko ciąg przeróżnych mężczyzn, z których jeden z nich był moim tatą. Chociaż zniknął z pola widzenia, zanim byłam na tyle duża, by w ogóle go pamiętać. Kiedy byłam mała i zapytałam mamę, czemu tata Mallory przychodzi i zabiera ją do różnych miejsc, a mój tego nie robi, powiedziała, że mój tata wrócił na Jamajkę, kiedy byłam niemowlęciem. Zastanawiałam się, czy stało się tak ze względu na mnie, ale dowiedziałam się, że nie był prawym obywatelem. Myślę, że został deportowany po tym, jak aresztowali go za handel narkotykami. Widziałam go jedynie na zdjęciach – to wystarczy, żeby wiedzieć, że jestem śmiesznym połączeniem cech wyglądu jego i mamy. Do czasu, aż wysiadamy z metra i idziemy do naszego mieszkania, jestem już spóźniona do Mallory. Mieszkanie znajduje się na czwartym piętrze w przyzwoitej dzielnicy na Upper East Side. Jest małe, ma jedną sypialnię, łazienkę i wielkie pomieszczenie. Kiedy wprowadziłam się tu prawie rok temu, mieszkanie było całkowicie męską norą. Nie jestem pedantką, więc jest tu tylko trochę mniejszy bałagan niż wtedy, ale w przeciwieństwie do Bretta, mam swój punkt krytyczny. Kiedy nie mogę już tego wytrzymać, zmywam wszystkie naczynia lub szoruję łazienkę. Dodałam też kilka swoich drobiazgów. Nie żadne ornamenty z falbankami ani nic takiego, ale ustawiłam kilka zdjęć i rzuciłam czerwone poduszki na kanapę z brązowej skóry należącą do Bretta. Kupiłam też kilka rzeczy do kuchni, nawet jeśli nie mam zbyt wielu szans na to, by gotować. To niewiele, ale przez to przywiązuję się do tego miejsca. Istnieję w tej przestrzeni. Należę tutaj. Udaję się do łazienki i włączam wodę w prysznicu. Zdejmuję legginsy oraz stringi, po czym ściągam gumkę z włosów i przebiegam po nich dłońmi, by spadły swobodnie na moje plecy. Mój wzrok spada na mój pierwszy tatuaż z przodu prawego biodra: czarno-pomarańczowy motyl. Odwracam się i oglądam w lustrze zakręcone, kolorowe linie maleńkich skrzydeł nad prawym pośladkiem, przez dolną część pleców, na lewej łopatce, następnie zmierza po ramieniu, by zapętlić się na górze i kończyć na lewym obojczyku. Żaden pojedynczy motel nie ma większej rozpiętości skrzydeł niż pół cala, ale jest ich wszystkich dwieście dziewięć, jeden za każdy dzień, który spędziłam w domu grupowym6. Zajęło mi dwa lata, żeby go ukończyć, a pieniądze, które na niego wydałam, powinnam pewnie przeznaczyć na lekcje tańca, ale przypomina mi o mojej wolności… i o tym, by nigdy nie dać się ponownie uwięzić. Wstępuję pod strumień ciepłej wody, czując jej łaskotanie na skórze. Kilka minut później, kiedy spłukuję odżywkę z włosów, Brett rozsuwa zasłonę prysznica i wchodzi do środka. Łapie dłońmi mój tyłek. - Hilary McIntyre i jej świetny tyłeczek. Odwracam się i zerkam na jego rosnącą erekcję. - Przykro mi, kochanie, ale już i tak się spóźniam do siostry.

Ang. group home – prywatny dom dla dzieci, młodzieży, którzy nie mogą mieszkać z rodziną lub dla ludzi z przewlekłą ułomnością; zazwyczaj jest w nim nie więcej niż sześć osób i przynajmniej jeden wyszkolony opiekun przez 24h na dobę.

6

Tłumaczenie: marika1311

Strona 8

Zniża dłoń i sam zaczyna się głaskać, a nikczemny uśmieszek wkracza na jego wargi. - Mam kilka pomysłów, jak możemy sprawić, byś spóźniła się jeszcze bardziej. - Muszę iść. To urodzinowa kolacja Jeffa. Wzrusza ramionami i spuszcza ręce wzdłuż ciała, ale ten znaczący uśmiech nie znika. - Więc potem. Wiem, że lepiej będzie nie zapraszać Bretta do Mallory. Prawdopodobnie by poszedł, ale nie chciałby tam być. Nie cierpi dzieci. A prawda jest taka, że ja też go tam nie chcę. Lubię utrzymywać trzy sfery mojego życia z dala od siebie. Rodzina = Mallory, przyjaciele = Jessica, pieprzenie = Brett. Żadnego mieszania. Tak jest po prostu łatwiej. Kończę pod prysznicem i zostawiam go na pastwę zimnej wody. Owijając ręcznik wokół bioder, nie troszcząc się o osuszenie ciała, idę korytarzem do naszego pokoju, gdzie przekopuję szafę i wyciągam krótką spódniczkę z falbanami oraz dopasowany, czarny sweter. Zajebiście to wygląda razem z moimi nowymi butami. Wyciskam trochę Frizz-Ease7 na dłonie i ujarzmiam swoje kędziorki w miękkie loki, po czym zawijam je wokół swoich palców, żeby ładnie się zakręciły. Kilka minut później, kiedy opieram się o komodę i nakładam tusz na rzęsy, przychodzi Brett, z ręcznikiem nisko przewieszonym przez biodra. Przebiega palcami po wewnętrznej stronie mojego uda. - Jesteś pewna, że nie masz chwili na szybki numerek? Nie, w ogóle nie jestem tego pewna. Ale jeśli ominę kolację Jeffa, to nigdy nie przestaną o tym gadać. - Już i tak się spóźniam. – uśmiecham się i wkładam dłoń pod jego ręcznik, ściskając lekko jego członka. – Ale trzymaj się tej myśli.

7

Serum do wygładzania włosów

Tłumaczenie: marika1311

Strona 9

Rozdział drugi Nic tak skutecznie nie rzuca mi w twarz moich niedoskonałości, jak wizyta u mojej siostry. Pasuje do obrazka amerykańskiej klasy średniej: mąż, dwójka dzieci, dom z białym płotem oraz pies. (Dobra, w rzeczywistości nie ma tutaj płotu, ale równie dobrze mógłby być). Przedstawia wszystko to, czym ja nigdy nie będę, nawet gdybym chciała. Ale nie chcę. Nie zrozumcie mnie źle. Zawdzięczam wszystko Mallory i Jeffowi. Są jedyną rodziną, jaką mam. Ale mimo to nadal czasami ciężko jest mi z nimi przebywać, nawet jeśli naprawdę nie chcę takiego życia. Nie nadaję się do małżeństwa, macierzyństwa ani hipoteki, lub jakiegokolwiek innego zobowiązania. I nie jestem zazdrosna. Nie jestem. Ale jednak… Świętowałam swoje czternaste urodziny, zostając wysłaną do domu grupowego po tym, jak mama postanowiła odstawić swój mały wyczyn i trafiła do więzienia. Prawo nie jest zbyt łaskawe dla ludzi prowadzących samochód z ponad dwoma promilami alkoholu we krwi. Ale prawda jest taka, że wszyscy opuścili mnie już lata wcześniej. Do czasu, aż Mallory poszła na studia, kiedy ja miałam dziesięć lat, mama była zbyt pochłonięta butelką i wszystkimi chłopakami (nawet tym, który ją bił), żeby przejmować się czymkolwiek innym, więc byłam tylko ciężarem. Mallory się nie odzywała. Byłam sama. zaczęłam robić rzeczy jak wyrywanie włosów lub obgryzanie paznokci aż do krwi, bo ból fizyczny był czymś, co mogłam pojąć. Oznaczało to, że istniałam. I było wtedy łatwiej radzić sobie z samotnością. Po tym, jak mama trafiła do więzienia, sąd nie przyznał Mallory opieki nade mną, dopóki nie miała dwudziestu jeden lat i zatrudnienia, nawet jeśli ona tego chciała, więc byłam zdana na pastwę systemu przez siedem miesięcy. Tyle mi wystarczyło, by dowiedzieć się, dlaczego dzieciaki, które są pod opieką zastępczą, prawie zawsze się psują. Mallory kończyła studia na Florydzie, więc nie było jej w pobliżu, aż trafiłam na odwyk, a potem próbowała znaleźć pracę, żeby pozwolili jej mnie zabrać. To były długie miesiące. Kiedy w końcu mogłam z nią zamieszkać, byłam już dość popaprana. Przyjęcie mnie do domu nie mogło być łatwe. A na dodatek, ona i Jeff spotykali się dopiero od około ośmiu miesięcy. Ja i mój bagaż emocjonalny posłałoby większość facetów gdzie pieprz rośnie, ale Jeff traktował mnie jak księżniczkę – jak część rodziny. Czegokolwiek chciałam, on mi to dawał. Pomógł mi nadrobić, żebym mogła wrócić na drugi rok do szkoły. Zawsze był dla mnie jak ojciec, którego nigdy nie miałam. Wzięli ślub cztery miesiące po tym, jak się wprowadziłam, osiemnaście dni przed tym, jak urodził się Henri. Od tamtego momentu, zaczęły się te wszystkie karmienia w nocy i odbijania się, nieuchronne ulewanie się, wizyty lekarzy, brudne pieluchy. Tony brudnych pieluch. Ale Jeff nie bał się żadnej z tych rzeczy. Był po łokcie w kupie i rzygach dziecka, ale nigdy nie narzekał. A on i Mallory nadal się kochają. Tak, jak mówiłam: amerykański obrazek. Zmierzam do Jersey City, ale moje połączenie autobusowe jest opóźnione, więc jestem jeszcze później, niż sądziłam, że będę. Kiedy w końcu staję przed ich drzwiami i naciskam dzwonek, wielki, biszkoptowy labrador, Rufus, zaczyna szczekać na podwórku. Sekundę później, drzwi otwierają się szeroko, a ja spoglądam w dół na osobę mierzącą metr dwadzieścia, z bardzo ciemnymi włosami i wielkimi, szarymi oczami. Henri. - Hej, kolego! Jak leci? – pytam, mierzwiąc mu włosy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 10

- Ciocia! Chodź zobaczyć, co zrobiłem dla taty! – bierze mnie za rękę swoją małą, spoconą dłonią i wciąga mnie do środka. Potem czeka, aż ściągnę buty. - Cześć, Hil! Jestem w kuchni. – woła Mallory, kiedy docieramy do salonu. - Potrzebujesz pomocy? – pytam ją, kiedy Henri ciągnie mnie przez pokój w stronę swojego młodszego brata, który leży na dywanie przed laptopem, podpierając się na łokciach. - Patrz! – krzyczy Henri, klęcząc blisko zielonej, zużytej kanapy, tuż obok stolika, na którym stoi statek ułożony z klocków Lego. Duży, czerwony dziób przyczepiony jest do grotmasztu8. - Wow, no proszę. To naprawdę niesamowite. Spodoba mu się. I nie mówię tego tylko dlatego, żeby zrobiło mu się miło. Zarówno Henri, jak i Jeff, uwielbiają klocki Lego. Zanim zapadnie zmrok, rozbiorą statek na części i złożą go ponownie. Mierzwię ponownie jego włosy i podchodzę do jego brata. Siadam obok niego ze skrzyżowanymi nogami. - Hej, Max. Co robisz? - Ciii! – ucisza mnie, nie odrywając wzroku od dywanu. - Minecraft. – mówi Henri, podchodząc i mnie obejmując. Max szaleńczo wali w klawisze i wpatruje się w ekran tak, jakby nawet nas tu nie było. On zawsze był poważnym dzieckiem. Chociaż wygląda jak jego tata, jest zupełnie jak jego mama – całkowicie skupiony i niezależny. Mallory lubi żartować, że to sześciolatek zmieniający się w sześćdziesięciolatka. Ten dzieciak sam się ubierał, kiedy miał jedenaście miesięcy i sam siadał na nocnik, kiedy miał dwa latka. Jeśli spróbujesz go przytulić, będzie wyrywał się z twoich ramion, a jeśli go nie puścisz – uderzy cię. Mówią, że jego spektrum autyzmu jest wysokie, ale nie przywiązuję zbyt dużej wagi do przyklejania komuś etykietek. Bóg wie, że sama mam ich kilka, a są bzdurne. Henri, z drugiej strony, zawsze lubił się tulić. Jest po prostu najszczęśliwszym dzieckiem, jakie kiedykolwiek widziałam, i nawet w wieku siedmiu lat uwielbia się przytulać. Mallory nazywa go swoim „wielkim kłębkiem miłości”. Kiedy był mały, a ja wciąż tu mieszkałam, zwykł wdrapywać mi się na kolana i przytulać się do mnie, owijając kosmyk moich włosów wokół dłoni i ssąc go razem z kciukiem. Uczucie jego małego ciałka wtulonego we mnie, szarpnęło w moim sercu strunę, której nic innego by nie ruszyło. Ale ja nie jestem stworzona do posiadania dzieci. Niektóre osoby po prostu nie nadają się na rodziców. Największą przysługą, jaką mogą wyświadczyć światu, jest zorientowanie się w tym, zanim będzie za późno. Więc, chwała dla mnie. Mallory pojawia się w progu między kuchnią a salonem i opiera się o framugę. - Wydaje mi się, że większość rzeczy mam pod kontrolą, ale jeśli ty i chłopcy moglibyście rozwiesić serpentyny w jadalni, to by naprawdę pomogło. Jeff będzie tu za piętnaście minut, a ja jeszcze nie miałam chwili, żeby to zrobić. Nie mówi „Obiecałaś, że pomożesz. Gdzie byłaś?”, ale widać w jej twarzy, kiedy wykrzywia usta, a wokół jej oczy pojawiają się delikatne zmarszczki. - Byłam na przesłuchaniu, a potem mój autobus się spóźnił. – mówię, odpowiadając jej na pytanie, którego tak naprawdę nie zadała. Obraca się z powrotem do kuchni. - I jak poszło? - Do du… - gryzę się w język, ale Henri i tak chichocze. Temu dzieciakowi nic nie umknie. Zawsze był jednym z najbardziej uważnych osób, jakie znam. Myślę, że jest w takim wieku, kiedy 8

Główny maszt na każdym statku

Tłumaczenie: marika1311

Strona 11

dzieci zaczynają myśleć, że przeklinanie jest śmieszne. Rzucam mu spojrzenie i przyciskam palec do ust, zanim Mallory mnie skrytykuje za wyrażanie się przy dzieciach. – Dość źle. - Ale pech. – woła z wnętrza kuchni. Mi to mówisz? Wstaję i łapię Henriego za dłoń, podciągając go do góry. - Chodźmy powiesić dekoracje dla twojego taty. Uśmiecha się do mnie i sam ciągnie mnie w stronę salonu. Mallory jest maniakiem czystości i mieszkanie zawsze jest bez skazy, pomimo spustoszenia, które czynią tu dwaj chłopcy. Lubiłam tu mieszkać. To dobre miejsce, żeby się uleczyć. Ale rok po skończeniu szkoły średniej przeniosłam się do miasta. Moja siostra była dość zmartwiona tym, że nie składam papierów na studia, ale nawet to było dla mnie zbyt dużym zobowiązaniem. A do tego czasu i tak już postanowiłam, że będę ścigać swoje marzenia. Zbliżały się castingi do Idola, a ja byłam pewna, że przez mój sukces wyląduję na Broadwayu. Trzy i pół roku później wciąż pracuję w barze. - Chcesz nam pomóc, Max? – pytam, pochylając się ku niemu. - Za chwilę. – odpowiada, nie podnosząc wzroku znad gry. Strząsa moją dłoń, kiedy głaszczę go po lekko rudych włoskach, więc wstaję i idę za Henrim. Kiedy tam docieram, widzę, że malec już otworzył serpentyny i rozwinął większość rolki, które leżą na kupce u jego stóp. Rozglądam się po pokoju, patrząc na antyczne meble oraz żyrandol. - Więc, jak chcesz to zrobić? Uśmiech rozświetla jego małą buźkę. - Chcę udekorować tatę. Wybucham śmiechem. - To byłoby interesujące. Podnosi stos serpentyn. - Mam zamiar przywiązać go nimi do krzesła. - Może powinieneś zapytać o to twoją mamę. – sądzę, że to brzmi zabawnie, ale jestem dość pewna, że to nie o to chodziło Mallory. - Mamo! – lamentuje Henri, biegnąc w stronę kuchni. W tym samym momencie Rufus znowu zaczyna szczekać, a sekundę później otwierają się frontowe drzwi i do środka wchodzi Jeff. Henri nagle zmienia kurs i biegnie ku niemu. – Tato! Jeff zsuwa buty, po czym pochyla się, by go przytulić. - Cześć, mistrzu. Jak się sprawy mają? Mały wskakuje mu na plecy, kiedy ten wstaje. - Przywiążę cię do fotela! - Naprawdę…? – mówi Jeff z uśmiechem. Macha mi, kiedy idzie z synem do kuchni. – Hej, Hilary. - Wszystkiego najlepszego. Czuję dotyk palców na mojej nodze, a kiedy spoglądam w dół, widzę, że Max wreszcie zostawił laptopa w porządku. Biorę go za rękę i idę za Jeffem i Henrim. - Wszystkiego najlepszego, tato. – mówi Max, kiedy doganiamy ich w kuchni.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 12

Jeff sadza Henriego na szafce, gdzie on radośnie macha nogami i uderza piętami w szafki znajdujące się poniżej. Pochyla się i czeka, aż jego najmłodszy syn podejdzie. Max powoli zmniejsza przestrzeń między sobą, a swoim ojcem, a Jeff bierze go w ramiona, przytulając mocno. Ale sekundę później Max wycofuje się z uścisku, a Jeff mu na to pozwala. To tak, jakby Jeff łaknął uwagi syna, ale wie, że Max może znieść tylko tyle. Jest gotów grać według zasad Maxa, łapczywie biorąc wszystko, co mały mu oferuje, ale nigdy nie naciskać o nic więcej. Chciałabym mieć ojca takiego jak on. Patrzę na nich, razem. Jeff ma krótko obcięte włosy i krępą budowę. Jego oczy są ciemnobrązowe, a twarz ma wyraziste rysy. Max jest do niego bardzo podobny, z wyjątkiem rudego odcienia włosów, lekko falowanych. Włosy Jeffa mają odcień piaskowego brązu i są proste. - Wszystkiego najlepszego, panie LaForte. – mówi Mallory, mieszając coś w garnku i się do nich uśmiechając. - Dziękuję, pani LaForte. – odpowiada Jeff z szerokim uśmiechem. Wstaje i podchodzi do Mallory przy kuchence, całując ją w usta tak czule, że muszę odwrócić wzrok. To zbyt osobiste. – Więc, o co chodzi z tym przywiązywaniem mnie do krzesła? – pyta ją, kiedy ich usta się rozdzielają. Siostra rzuca mi zdumione spojrzenie. - Przywiążę tatusia! – informuje radośnie Henri, uderzając mocno piętami o szufladę, żeby podkreślić swoje słowa. Jeff zerka na niego, a potem na mnie. - Serpentynami. – wyjaśniam. – Chce cię udekorować. Mallory przewraca oczami i odwraca się do gazówki, mieszając w garnku. - Jesteś wcześniej. – mówi do Jeffa. – Obiad nie będzie gotowy przez następne piętnaście minut. Jeff szarpie w dół kołnierzyk swojej koszuli. - To dobrze. Mam czas, żeby się przebrać. – po drodze ściąga Henriego z blatu, a ten idzie za nim do sypialni, podczas gdy jego najstarszy syn wraca przed laptopa. Opieram się o szafkę. - Jeśli pasuje ci ta cała rzecz z krępowaniem i wiązaniem, to chyba nie muszę już zawieszać serpentyn w salonie. Mallory rzuca mi spojrzenie ponad ramieniem. - Więc zrób coś pożytecznego i napełnij ten garnek wodą, a potem go wstaw na gaz. – mówi, wskazując głową na pusty garnek. Idę z nim do zlewu i odkręcam kran. - Co Brett dziś robi? Myślałam, że dziś go zobaczymy. - Ma próbę. – kłamię. Wyjaśniałam jej w kółko nasz układ, ale nie podoba jej się to. Wciąż myśli, że szaleńczo się w sobie zakochamy, wprowadzimy się do domu w Jersey z białym płotem i będziemy mieli dwójkę dzieci oraz psa, tak, jak ona. To się nie wydarzy. Ustawiam garnek na palniku i go uruchamiam. W tej samej chwili Jeff wchodzi do kuchni w zielonej koszulce z logo Heinekena i luźnych, czarnych dresach. - Jest jakiś sposób na to, żebyś ubrał się porządnie na swoje przyjęcie urodzinowe? – pyta Mallory, machając na niego ręką z rozdrażnieniem. Tłumaczenie: marika1311

Strona 13

Podchodzi do niej do tyłu i przyciąga do swojego ciała. - Mówisz, że wolałabyś mnie w moim urodzinowym przebraniu? – mruczy jej do ucha. Mallory rumieni się i zerka na mnie tak, jakbym wciąż była czternastolatką. - Jeff. – mówi karcącym tonem, odsuwając jego dłoń podążającą na jej pośladki. Ale i tak się uśmiecha. Mam wrażenie, że Jeff i Mallory wciąż uprawiają dużo seksu. Pamiętam, jak ich usłyszałam, kiedy byłam nastolatką – skrzypiące łóżko i ich stłumione jęki. Uprawiałam wcześniej seks i to w ogóle tak nie brzmiało. Nigdy nie mówiłam z jękiem czyjegoś imienia, nie krzyczałam „o Boże!”, ani nie chichotałam. Pewnego wieczoru, kiedy to robili, zakradłam się na korytarz pod ich drzwi i lekko je uchyliłam. Henri był malutki, miał koło trzech miesięcy, spał w kołysce po stronie łóżka Mallory. Prześcieradła były zrzucone na podłogę, a Jeff i Mallory leżeli nago na materacu. Jeff poruszał się tak wolno między jej nogami, że wyglądało to jak taniec. Ona wydawała te delikatne jęki z głębi piersi, a potem uniosła nogi, oplotła je wokół jego talii, krzyżując kostki i przyciągnęła go bliżej siebie. Jeff jęknął, kiedy osunął się na nią i wyszeptał „tak bardzo się kocham, skarbie”. Minutę później, kiedy usłyszałam, jak Mallory podciąga nosem, a Jeff unosi dłoń i opuszkami palca wyciera jej policzek, zdałam sobie sprawę, że płakała. Ale Jeff nie mógł jej zranić. Był przecież taki delikatny. Wycofałam się i wróciłam do swojego pokoju, myśląc, że to ze mną jest coś nie tak, skoro seks tak nie wyglądał, kiedy ja to robiłam. Teraz wiem, że tak jest. Jeff uśmiecha się i puszcza Mallory. - Naleję wina. Chcesz coli albo czegoś, Hilary? – pyta, odwracając się w moją stronę, a ja nagle czuję się tak, jakbym została przyłapana na podglądaniu czegoś, co zdarzyło się lata temu. - Um… tak, jasne. Colę. Mam dwadzieścia jeden lat, ale nie zaoferują mi wina… co jest trochę śmieszne, biorąc pod uwagę fakt, że pracuję w barze. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy, ale wydaje mi się, że to ze względu na mój odwyk. Mallory obawia się, że się „poślizgnę”. Nie powiedziałam im, że nigdy nie byłam uzależniona… że to wszystko było jedną, wielką ściemą. Bo wtedy musiałabym powiedzieć prawdę. A ona jest dużo gorsza.

***

Zostaję, żeby pomóc położyć Maxa i Henriego do łóżka, a następnie udaję się z powrotem do miasta. Kiedy wychodzę z metra, u podstawy schodów siedzi facet, z długimi, strąkowatymi, siwymi włosami. Gra na saksofonie – smutną, powolną piosenkę, której nie rozpoznaję. Jest piękna. Stoję tak naprawdę długo i po prostu słucham, pozwalając, by muzyka otuliła mnie jak ciepły koc i posyłała dreszcze po moim plecach. Jest tak dobry, że trochę mnie to przeraża. To znaczy, dlaczego jacyś tam faceci siedzą na Broadwayu, lub na scenie w Centrum Lincolna z filharmonią, a ten facet, który jest tak cholernie Tłumaczenie: marika1311

Strona 14

dobry, że samo słuchanie jego grania sprawia, że mam ochotę się rozryczeć, siedzi z rozwalającym się saksofonem na zimnej, betonowej podłodze w metrze? Co, jeśli ja nie jestem wystarczająco dobra? I nigdy nie będę? Grzebię w torebce, po czym wyciągam z niej pięć dolarów i wrzucam je do otwartej, brudnej walizki wyłożonej czerwonym materiałem, po czym ześlizguję się po żółtej ścianie i siadam obok niego. Nie podnosi wzroku. Po prostu gra dalej. Owijam się ciaśniej kurtką i zamykam oczy. Jak moje motyle, ta muzyka jest wolna. Wyobrażam sobie, jak wszystkie nuty fruwają w powietrzu jak skrzydła, a potem odlatują razem z wiatrem. Ale przez to czuję się tylko jeszcze bardziej smutna. W końcu, po pięciu lub sześciu piosenkach, zbieram się z ziemi, a z torby wyciągam pomięte ostatnie trzy dolary. Rzucam je do walizki, po czym wspinam się po schodach i wychodzę na chłodną mżawkę. W drodze do domu zatrzymuję się w barze, by odebrać swoją wypłatę. Kiedy otwieram drzwi, fala ciepłego, wilgotnego powietrza, razem z zapachem zwietrzałego piwa i stęchłych rzeczy, uderza mnie w twarz. Zgłosiłam się do tej pracy dwa i pół roku temu, kiedy pławiłam się w swoich piętnastu minutach sławy po występie w Idolu. To, i moje kształtne ciało są jedynymi powodami, dla których dostałam pracę. Nigdy w życiu nie pracowałam w barze, ale Jerry mi się przyjrzał i stwierdził, że „mam potencjał”. Wręczył mi garść króciutkich koszulek z logo baru i zapytał, czy mam jakieś szorty. Powiedział, że jeśli da facetom coś, na co mogliby popatrzeć, to oni zostaną dłużej i będą pić więcej. Powiedział mi też, żebym nie nosiła stanika, w którym to momencie odpowiedziałam, żeby spierdalał. Jerry słabo oświetla miejsce, na wypadek, gdyby pojawił się jakiś karaluch. Poza tym, ciemne boazerie, mahoniowy bar z tyłu pomieszczenia, oraz zapach potu oraz stęchłych rzeczy sprawia, że bar sprawia wrażenie jaskini. Na stołkach przy barze siedzi kilku stałych bywalców, a z tyłu pomieszczenia siedzi grupka głośnych studentów. Nieźle, jak na czwartek wieczorem. Radio ustawione jest na ulubioną stację Jerry’ego – rock z lat osiemdziesiątych. Również telewizor nad barem jest włączony i ustawiony na kanał sportowy ESPN. Więc to, plus dzieciaki tworzy dość mocny hałas. - Hilary! Kochanie! – słyszę ryk Jerry’ego, kiedy dzwonek nad drzwiami oznajmia moje przyjście. To sprawia, że czuję się jak Norm z tego starego serialu Zdrówko9. – Jak leci? Pomimo tego, że doskonale zdaje sobie sprawę, że jestem dziewczyną, zawsze o to pyta10. - Nisko, Jerry. Kurewsko nisko. Kiedy przesuwam się w głąb pomieszczenia i czuję zapach palonego sera, wiem, że Jerry musiał znowu zapomnieć wyciągnąć partii nachosów. - Przykro mi to słyszeć, złotko. Jesteś tu, by zapić swoje smutki? – zawsze stara się mnie namówić, bym oddała swoją wypłatę z powrotem do kasy. Opieram się o bar. - Nie. Jest piętnasty. Wpadłam tylko po wypłatę. Krzywi się połową twarzy, zupełnie jakby tylko w połowie było mu przykro z powodu tego, co zaraz powie. - Nie zdążyłem jeszcze tego dla ciebie przygotować. Pokręć się tutaj, wypij drinka, a to załatwię. Norm wraz z innymi stałymi gośćmi spędzał kilka godzin dziennie przy barze. Jerry zadaje pytanie, które w oryginale brzmi How’s it hanging?; to powitanie między dwojgiem kumpli, ale jest w tym podtekst, bo w dosłownym tłumaczeniu hang oznacza wisieć, więc, hm, Jerry pyta o coś, co powinno wisieć między nogami Hilary, gdyby była facetem. :D

9

10

Tłumaczenie: marika1311

Strona 15

- W domu? – pytam, znając już odpowiedź. Wybucha śmiechem, a z jego ust wylatuje tyle śliny, że musi przetrzeć blat baru brudną ścierką. I to jedyna odpowiedź, jaką dostaję. Jerry nigdy mnie dotknął, ale gdyby miał taką możliwość, nie wątpię, że by to zrobił. Ogólnie rzecz biorąc, to całkiem przyzwoity facet, ale ma chyba trochę rozmyte granice co do molestowania. Prawie za każdym razem, kiedy tu jestem, rzuca luźną sugestię, że moglibyśmy „skoczyć na drinka”, albo „wypróbować jakiś nowych przepisów z rumem”. Sądzę, że wciąż żywi nadzieję na to, że kiedy mnie upije, dobierze się do moich majtek – jego strategia, która dość dobrze działa, jeśli nie próbuje jej na mnie. Musi mieć około czterdziestu lat, ale nie wygląda na surowego – ciemne, krótko obcięte włosy, kwadratowa szczęka i niesamowite, niebieskie oczy. Jest byłym żołnierzem i wciąż wygląda dość przyzwoicie. Pomimo olbrzymiej ilości piwa, którego wypija (wszystko w domu, oczywiście), nie ma jeszcze piwnego brzucha. Przyciąga uwagę klientów i ma kilka stałych bywalczyń, które przychodzą tu, by z nim poflirtować. Nie dotarło chyba jednak jeszcze do niego, że ja nie jestem jedną z nich. Idę dookoła baru i wlewam sobie szklankę wody, następnie siadam na stołku. - Poczekam. Rzuca mi pewny siebie uśmiech, po czym znika w biurze na tyłach baru. - Wstrzymaj się. - Hilary! – mówi jeden z facetów siedzących przy barze, jak byśmy byli starymi przyjaciółmi. Prawdopodobnie ma sześćdziesiąt lat… i źle zaczesane, siwy włosy. W każdy wtorek i piątek wieczorem, odkąd tu pracuję, przychodzi tutaj – jego żona ma chyba wtedy spotkania klubu książki, albo grę w Bonco, czy coś takiego – ale nadal nie mogę zapamiętać, czy ma na imię Bob, czy Bill. – Mogę prosić o dokładkę? – pyta, unosząc swój pusty kufel. Jestem tu po godzinach, więc nie zamierzam pracować. Wskazuję głową na kranik od piwa. - Obsłuż się sam. Uśmiecha się szerzej i unosi swój tłusty tyłek ze stołka. - To pójdzie na mój rachunek? – pyta, kiedy mnie mija. - Nie, jeśli ruszysz swój tyłek. – mówię, zerkając znacząco w kierunku biura. Przyśpiesza kroku, nalewa sobie szybko piwo, po czym wraca, a w drodze powrotnej klepie mnie w tyłek i puszcza mi oczko. - Wiedziałem, że cię lubię. Ponownie się do mnie uśmiecha, kiedy kilka minut później wraca Jerry, machając mi czekiem przed twarzą. - Policzyłem ci ostatnią zmianę jako pełną, chociaż zamknęłaś bar piętnaście minut szybciej. Biorę czek z jego dłoni i wciskam do swojej torebki. - Dzięki, Jerry. Jestem ci dłużna. Porusza brwiami i uśmiecha się znacząco. - I nie zapominaj o tym. Przewracam oczami i ześlizguję się ze stołka. - Zamykasz, nie zapomnij. - Zamykam. – uspokajam go. – Do zobaczenia o piątej. Tłumaczenie: marika1311

Strona 16

Zatrzymuję się przy bankomacie, deponując czek, a następnie zmierzam do domu. Mżawka się nasiliła, więc do czasu, aż tam docieram, jestem dość przemoczona, ale właściwie się tym nie przejmuję. Lubię spacerować w deszczu. To jedna z niewielu czynności, która naprawdę mnie uspokaja. Na chodniku zaczynają tworzyć się kałuże, a ja idę prosto przez nie, zupełnie jak dziecko. Właściwie to uśmiecham się do siebie, kiedy docieram do swojego mieszkania i podnoszę wzrok. A wtedy uśmiech z mojej twarzy znika. W progu stoi facet. Wysoki facet, w czarnych spodniach, wojskowych butach i niebieskiej bluzie. Olśniewający facet. Facet, który gapi się na mnie z szeroko otwartymi oczami. - Hilary? – pyta, a w jego głosie rozbrzmiewa lekki akcent, którego nie mogę rozpoznać po jednym słowie. Może coś europejskiego? - To zależy. – odpowiadam, cofając się o krok. Wygląda znajomo, ale też trochę niebezpiecznie. Jest cały napięty, ręce ma spuszczone wzdłuż boków i jest coś w jego intensywnym spojrzeniu… Czuję się, jakbym powinna go znać, ale nie mogę go z niczym skojarzyć. Ma krótkie, czarne, falowane włosy, które są zaczesane do tyłu, a jego ciemne oczy są osadzone w jednej z najpiękniejszych męskich twarzy, jakie kiedykolwiek widziałam. Jego skóra jest oliwkowa, nie ciemniejsza niż moja, ale w całkowicie innym odcieniu. Musi być aktorem, albo coś takiego. Może znam go z jakiegoś przesłuchania? – Kto pyta? - To ja, Hilary. Alessandro. Jego twarz się zamazuje, a latarnie nad moją głową zaczynają się kręcić. Czuję, że się chwieję, więc opieram się o budynek. - Alessandro? – znam tylko jedną osobę o tym imieniu. Krzywi się lekko. - Alessandro Moretti… z domu grupowego? Następną rzeczą, z jakiej zdaję sobie sprawę, jest fakt, że mój tyłek ląduje w kałuży, nogi zamieniają się w roztrzęsione galaretki, a Alessandro trzyma mnie za ramię. To tak, jakby ostatnie osiem lat znikło. Stoimy w świetlicy, a moje serce zgniata niewidzialna pięść. Wyjeżdżamy. Zajmuje mi chwilę, by ponownie złapać oddech i spojrzeć na jego ściągniętą twarz. - Co ty tutaj robisz? Pomaga mi wstać z chodnika, ale powstrzymuje się od otrzepania mojego tyłka z brudu. - Ja… - potrząsa głową. – Właśnie znalazłem twój adres. Chciałem tylko sprawdzić, jak sobie radzisz. Żołądek opada mi do stóp i przez chwilę myślę, że powinnam zostać na dole, na ziemi. Wie? Jak mógł się o tym dowiedzieć? Opieram się plecami o ścianę. - Gdzie jest Lorenzo? – nagle desperacko pragnę się dowiedzieć, czy on też do mnie przyjdzie. Ściąga usta w wąską linię, a jego oczy jeszcze bardziej ciemnieją. Zamyka je i bierze głęboki oddech, zanim ponownie rozchyla powieki. - Lorenzo nie żyje od dwóch lat.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 17

Rozdział trzeci Lorenzo nie żyje. Nie jestem pewna, jak mam się czuć w związku z tym. Tak dużo czasu poświęciłam na to, by zapomnieć, że bracia Moretti w ogóle istnieli. Nigdy nie sądziłam, że kiedykolwiek jeszcze ich spotkam. Ale Alessandro tutaj jest. Podtrzymuje mnie, trzymając dłoń na moim ramieniu, a ja nie wiem, czy chcę, by był wytworem mojej wyobraźni, czy też nie. Miałam tylko czternaście lat, kiedy ostatni raz widziałam Alessandra i jego starszego brata. Tylko przez trzy miesiące byliśmy razem w domu grupowym, ale te trzy miesiące prześladują mnie od tamtego czasu. Są rzeczy, których nie pamiętam… które zablokowałam w swojej pamięci. Ale są też rzeczy, które są wyryte w nią tak, jakby była kamieniem. Rzeczy, których – bez względu na to, jak się staram – nigdy nie zapomnę. Lorenzo był moim pierwszym i jestem dość pewna, że ja byłam pierwszą Alessandra. Teraz, patrząc wstecz, widzę, co to było. Lorenzo się nudził, a ja byłam czymś, czym mógł się zająć. W tamtym momencie moje życie było emocjonalnie puste. Wszyscy, którzy powinni mnie kochać, porzucili mnie. Sprawiałam sobie ból, kiedy nie mogłam go poczuć, ale poza nim nie było nic. Byłam kompletnie otępiała. I tak zdesperowana, by coś poczuć… cokolwiek… że – nawet nie zdając sobie z tego sprawy – podałam mu się jak na srebrnej tacy. Lorenzo wydawał mi się tak pełny życia – tak daleki od odrętwienia, które czułam. Oglądanie go było jak obserwowanie komety pędzącej po ciemnym, pustym niebie: wielki i jasny, ale należący do zupełnie innego świata. Zawsze pakował się w kłopoty z naszą opiekunką, ale nie chciał ustąpić. Mogła krzyczeć, ale on się odpyskiwał. Pewnego dnia ją uderzył. Widziałam to. Widziałam, jak jego pięść leci na spotkanie z jej szczęką. Widziałam krew z jej ust, która zaplamiła dywan. Widziałam wyraz jej twarzy… jej spojrzenie. Nagle wydawała się być całkowicie żywa. Też chciałam się tak poczuć. Na początku chciałam powiedzieć coś, co go wkurzy, żeby zobaczył, że istnieję, ale potem, żeby sprawdzić, co mogę od niego uzyskać. Myślę, że chciałam, żeby mnie też uderzył. Zamiast tego, zrobił mi coś innego. Z Lorenzo nie było słodko ani delikatnie. Nie było pogawędek. Nie było gry wstępnej. A kiedy było po wszystkim, skończył ze mną. Znowu byłam samotna, więc poszłam do Alessandra. Tak bardzo różnił się od swojego brata. Chciał rozmawiać – o mojej rodzinie i jego rodzicach… o świecie i naszym miejscu w nim. Ale nie tego od niego potrzebowałam. Nie obchodziło mnie znaczenie życia; chciałam po prostu poczuć się żywa. Więc powiedziałam mu o Lorenzo – o tym, co zrobiliśmy – a potem rozpięłam mu jeansy. Na początku odmawiał, ale byłam wytrwała. Dla porównania miałam tylko Lorenza. Był taki pewny siebie, kiedy brał to, co chciał i nie przejmował się mną ani nikim innym. Nie był delikatny i to bolało, ale ból fizyczny był czymś, czego mogłam się złapać. Alessandro, z drugiej strony, był przestraszony, delikatny i niezdarny. Był boleśnie łagodny, a kiedy było po wszystkim, trzymał mnie w ramionach i pytał, czy wszystko w porządku. Nie rozumiałam tego pytania.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 18

Dopiero później poczułam się dobrze, kiedy sprawił, że poczułam rzeczy, których nigdy wcześniej nie czułam. I wtedy zdałam sobie sprawę, że seks z Alessandrem był czymś więcej, niż tylko czystą fizycznością. Otworzył mnie, zobaczył moją mroczną, uszkodzoną duszę i nie odstraszyło go to. Sprawił, że zaczęłam wierzyć, że wszystko będzie dobrze. Pomógł mi zrozumieć miłość. A potem, miesiąc później, odszedł. Jak wszyscy inni. Ale teraz tutaj jest. - Jest naprawdę późno. – mówię, próbując poukładać sobie w głowie to, co muszę zrobić. Są rzeczy, których muszę się dowiedzieć… ale najpierw muszę coś sobie poukładać. Nie jestem gotowa, by robić to w tej chwili. – Zostajesz w mieście na jakiś czas? Może jutro się spotkamy? Kiwa potwierdzająco głową. - Przepraszam, Hilary. Nie chciałem, byś poczuła się niekomfortowo. Cóż, za późno. - Argo Tea11 na Columbus Circle12? Jedenasta? Mają też kawę, gdybyś… - Argo Tea. – mówi, kiwając głową i ratując mnie przed skompromitowaniem się. Podchodzę kilka kroków bliżej swoich drzwi. - Okej… więc… chyba do zobaczenia jutro. Mierzy mnie swoimi ciemnymi, przenikliwymi oczami i odsuwa się o krok. Coś w tym spojrzeniu sprawia, że zaczynam drżeć i odwracam wzrok, obawiając się, że on zobaczy za dużo. Przekręcam klucz w zamku i wślizguję się do środka bez oglądania się za sobą, a następnie pięścią uporczywie wciskam guzik windy, mając nadzieję, że pojawi się tu, zanim moje nogi znów odmówią posłuszeństwa. Kiedy w końcu nadjeżdża, wchodzę do środka i mocno wciskam czwórkę, po czym opieram się o ścianę w kącie i zsuwam się na podłogę. Przytulam kolana do piersi i opieram o nie czoło, czując ból głowy. Kiedy drzwi rozsuwają się na moim piętrze, nie poruszam się. Po minucie zamykają się, a ja nadal się nie ruszam. Lorenzo nie żyje, a Alessandro jest tutaj. Tak wiele przydarzyło mi się, kiedy byliśmy razem w tym domu… kiedy wyjechali, został mi tylko ból i gniew. Przetrwałam, ucząc się, jak być silną. Zagłuszałam ból, by nikt nie mógł zobaczyć, że cierpię i udawałam, że nic się nie dzieje. Ale ponowne zobaczenie Alessandra znowu to wszystko przywołało. Uruchomiło mroczne miejsca w moim umyśle, gdzie to chowałam. Nie zamierzam już nigdy cierpieć w ten sposób. Ból czyni mnie słabą. Ale gniew mnie napędza. Więc znowu to robię. Kiedy winda zaczyna się poruszać, podciągam się z podłogi, spychając ból w najdalsze zakamarki umysłu. Drzwi rozchylają się na pierwszym piętrze i wchodzi para, którą widuję, ale nie znam ich osobiście, chichocząc z jakiegoś żartu. Zerkają na mnie podejrzanie i przestają się śmiać. Kiedy winda zatrzymuje się na czwartym piętrze, wychodzę z niej bez oglądania się na nich i idę prosto do drzwi mojego mieszkania. W środku jest ciemno, ale jest dopiero jedenasta, więc wiem, że Bretta nie ma. Zapalam światło i idę do kuchni. Z lodówki wyciągam prawie pustą butelkę dietetycznej coli i wypijam resztę. W drodze do sypialni, zatrzymuję się w łazience, by skorzystać z toalety i umyć zęby. Kiedy zerkam na swoje odbicie w lustrze, patrzy na mnie mała, przestraszona dziewczynka, którą byłam tak dawno temu. Odkręcam gorącą wodę i przemywam sobie twarz, wdychając parę i 11 12

Sieć kafejek z herbatą Rondo na Manhattanie

Tłumaczenie: marika1311

Strona 19

zmuszając się, by odgonić strach, a kiedy znowu unoszę wzrok, dziewczynka zniknęła. Zostałam tylko ja. Twarda, silna, niezniszczalna ja. Lata temu pozwoliłam braciom Moretti zranić siebie wystarczająco i wyciągnęłam z tego wnioski. Nikt więcej nie przebije się już przez mury wokół mnie. Wchodzę do sypialni. Łóżko jest puste, więc Brett musiał wyjść. Rozbieram się do naga i wślizguję pod kołdrę. Chcę tylko zwinąć się w kłębek i iść spać. Ale nie mogę zasnąć. Mój umysł nie chce się wyłączyć, wciąż zastanawiając się, co do powiedzenia ma Alessandro. Godzinę później, kiedy wraca Brett – pijany – wciąż mam szeroko otwarte oczy. Siadam na łóżku, kiedy on chwiejnie wchodzi do sypialni. Zapala światło i zrzuca z siebie kurtkę. Jest przemoczony od deszczu, koszulka na ramionach i plecach jest mokra i przylega. - W końcu. – mówię, a jego wzrok podąża po krągłościach mojego ciała, kiedy odrzucam na bok prześcieradła. Przewracam się, klękając na kolanach i opierając na dłoniach. – Chodź tutaj. Uśmiecha się szeroko i podchodzi bliżej, zatrzymując się tuż przede mną przy brzegu łóżka. - I co teraz? Wyciągam w górę dłoń i odpinam guzik jego spodni, następnie rozpinam zamek. Nie ma bielizny – jak zwykle – a jego męskość zaczęła już rosnąć i się unosić. Pochylam się i drażnię jego wzwód językiem. Minutę później, kiedy jest już sztywny, biorę go do ust. - Kurwa. – zaczyna dyszeć, kiedy go ssę. Jęczy i ściąga mnie z łóżka, rzucając na podłogę i kładąc się na mnie. W następnej sekundzie wbija się we mnie mocno. Mruczy z każdym pchnięciem, kiedy wali mnie na podłodze, co boli… tak cholernie dobrze. Trwa to tylko kilka minut. Nie dochodzę, ale nie potrzebuję tego. Nie o to chodzi. Musiałam tylko wiedzieć, że jestem tutaj, w tym miejscu. Teraz. Musiałam to poczuć. Brett schodzi ze mnie, a ja wczołguję się na łóżko, wciąż mokra. W końcu czuję senność. A kiedy zamykam oczy, nie ma nic. Właśnie tak, jak chciałam.

***

Kiedy rano się budzę, zdaję sobie sprawę, że Brett nawet nie dotarł do łóżka. Leży rozciągnięty na podłodze, w brudnych ciuchach, głęboko śpiąc, z bezwładnie zwisającym członkiem. Podnoszę swój telefon z szafki obok łóżka i sprawdzam godzinę. Dziesiąta. Przechodzę ponad Brettem i pędzę pod prysznic, ścigając się z moją zwykłą rutyną, przez cały czas zastanawiając się, czy rzeczywiście mam zamiar to zrobić. Wciąż nie wiem, co powinnam powiedzieć Alessandro. Dlaczego on w ogóle tutaj przyjechał, po tak długim czasie? Nie mam czasu, by ujarzmić moje włosy, więc wyglądają bardziej afro niż zwykle. Piętnaście po jedenastej pędzę w stronę Argo Tea. Nie jestem pewna, czy chcę, żeby tam był, czy też nie. Ale jest. Siedzi sam przy stoliku w rogu, trzymając w dłoniach filiżankę kawy. Patrzę, jak unosi ją do ust i bierze kilka łyków. Zmienił się, ale nie aż tak bardzo, żebym nie widziała w nim szesnastoletniego chłopca, którego znałam. Wciąż ma te same jedwabiste, czarne włosy, które teraz są zaczesane do tyłu, zamiast spadać kudłami na jego twarz. Wciąż ma te ciemne oczy z czarnymi obręczami wokół tęczówek. Te cechy, który kiedyś były delikatne, teraz są silniejsze i bardziej męskie. Na szczęce widać ciemny ślad zarostu, a na czubku brody małe wgłębienie. Jest Tłumaczenie: marika1311

Strona 20

wysoki, pewnie ponad metr osiemdziesiąt, ale wcześniej był tyczkowaty. Jego ciało dojrzało. Ma ubraną luźną, szafirowo-niebieską koszulę z guzikami i czarne jeansy. Nie ma wątpliwości, że pod cienką bawełną skrywa się wyrzeźbione ciało. Wciąż jest piękny. To jedyne słowo, które oddaje mu sprawiedliwość. Ale wygląda teraz tak, że przypomina mi trochę Lorenza. Nawet jeśli twarz Lorenza była trochę bardziej chłopięca – lekko okrągła, z dziecięcym tłuszczykiem w policzkach – to był on twardszy i surowszy z wyglądu niż Alessandro. Jego włosy były ciemnobrązowe, a oczy zupełnie czarne i zupełnie nieprzeniknione, nie dało niczego się z nich odczytać. Miał ponad siedemnaście lat i nie golił się zbyt często, więc miał lekki zarost na policzkach i ponad górną wargą, którym drapał mnie, kiedy na mnie leżał. Był niższy niż Alessandro, mimo że był o półtora roku starszy i wtedy był szerszy w ramionach, chociaż jest oczywiste, że teraz Alessandro nadrobił te braki. Ale Lorenzo zawsze miał takie spojrzenie, które dawało ci znać, że w każdym momencie mogą mu puścić nerwy. Alessandro ma w tej chwili takie samo spojrzenie. Stoję w progu, gapiąc się na niego przez kolejną minutę, decydując raz na zawsze, czy naprawdę chcę przez to przechodzić. Nie cierpię tego, że jestem tak przerażona. Ja już się nie boję. Wkurzam się? Tak. Trochę denerwuję? Czasami. Ale nigdy się nie boję. Ale muszę to zrobić. Muszę wiedzieć, dlaczego tu jest – i co wie. Biorę głęboki wdech i prostuję ramiona, następnie idę do miejsca, w którym on siedzi. Kiedy mnie widzi, sztywnieje na sekundę, ale wstaje, kiedy docieram do jego stolika. - Nie byłem pewny, czy faktycznie przyjdziesz. - Taa… nieważne. – mówię, odwracając wzrok od jego intensywnego spojrzenia. - Zamówiłbym coś dla ciebie, ale nie wiedziałem, co lubisz. – wysuwa krzesło naprzeciwko swojego. – Przyniosę ci coś. Po prostu się na niego gapię. Nie mogę nadziwić się nad tym, jak się zmienił. - Sama sobie coś wezmę. – obracam się i w pośpiechu podchodzę do lady, gdzie, na szczęście, jest kolejka. Nie odwracam się, kiedy w niej czekam. Zamiast tego, staram się zebrać swoje myśli do kupy. Nie wiem, czy to jest zakończenie, którego potrzebuję, czy co, ale są rzeczy, które muszę wiedzieć; pytania, na które potrzebuję odpowiedzi. Teraz tylko muszę oczyścić swój umysł na tyle, żeby sobie przypomnieć, jak one, do cholery, brzmią. Alessandro znowu wstaje, kiedy kilka minut później wracam do stolika. Trzyma oparcie mojego krzesła i przysuwa je do stolika, kiedy na nim siadam. Potem ponownie siada i patrzy na mnie przez długą, krępującą minutę, w czasie której popija kawę. - Przepraszam, że wczoraj byłem taki dziwny. Zaskoczyłaś mnie. Nie planowałem dzwonić do drzwi, ale dopiero co znalazłem twój adres i ja… - spuszcza lekko wzrok, a ja zdaję sobie sprawę, że to dlatego, że wczoraj go nakryłam. Jest zażenowany. - Śledziłeś mnie? Krzywi się lekko. - Nie chciałem… nie planowałem się z tobą kontaktować. - Jak mnie znalazłeś? Odchyla się na krześle i opiera plecami o jego oparcie, wahając się przed udzieleniem odpowiedzi. - Potrzeba było trochę pomysłowości… i Google. Odstawiam z trzaskiem filiżankę na stół. Tłumaczenie: marika1311

Strona 21

- Mojego adresu nie ma w Google! - To właściwie dość szokujące, ile osobistych szczegółów o kimś można znaleźć w internecie. - Więc śledziłeś. - W pewnym sensie można to tak ująć, jeśli nie ma w tym zwrocie niż dziwnego. - Jak to mogłoby nie być dziwne? – mówię, machając na niego dłonią. – Zjawiasz się w Nowym Jorku osiem lat po tym, kiedy zniknąłeś z powierzchni planety, wpadam na ciebie sterczącego pod moją kamienicą w środku nocy, a potem przyznajesz, że szukałeś w internecie informacji na mój temat. Nie… - mówię z sarkazmem, zakładając ręce na piersi i się krzywiąc. – To w ogóle nie jest dziwne. Bierze głęboki oddech. - Tak jak powiedziałem, nie planowałem… - Jak długo w ogóle już tu jesteś? – pytam, przerywając mu. Nie chcę już słuchać jego żałosnych wytłumaczeń. Chcę tylko wiedzieć, co on tu, do cholery, robi; dlaczego mnie odnalazł. Czy wie. - Około miesiąca. – odpowiada, a ja unoszę wzrok do jego oczu. - Jesteś tu od miesiąca. – powtarzam, próbując przyjąć to do wiadomości. – I co robisz? Masz pracę? - Nie w tej chwili. Na razie jestem wolontariuszem w West Side YMCA13. - Gdzie byłeś? Wcześniej? Bierze długi łyk kawy, po czym odstawia filiżankę i obniża podciągnięte rękawy koszuli, a ja obserwuję ruch mięśni w jego ramieniu. - W kilku miejscach, ale głównie na Korsyce i w Rzymie. - Rzym. – on był w Rzymie, kiedy moje życie się rozpadało. – Więc… dlaczego wróciłeś? - Żeby pozbyć się niektórych starych duchów. – kiedy to mówi, jego wzrok ciemnieje… staje się bardziej intensywny, jak gdyby patrzył prosto w moją duszę. Ale nie wycofam się. Wytrzymuję to spojrzenie. - Jestem duchem? - Tak. - I chcesz się mnie pozbyć. – mówię, nie mogąc się powstrzymać od cynizmu w głosie. - Musiałem cię znaleźć. – odpowiada Alessandro, w końcu spuszczając wzrok. – Sposób, w jaki to się skończyło… nigdy nie czułem się dobrze, myśląc o tym. - Sposób, w jaki się skończyło… - powtarzam. To, jak to się skończyło, było do dupy. Nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, jak bardzo. Kładzie dłonie na stole, po obu stronach filiżanki, jakby chciał je uspokoić, po czym wciska się głębiej w siedzenie. - Nawet nie mam na to słów, Hilary. Nie mam słów na to, by odpowiednio przeprosić się za to, co Lorenzo i ja ci zrobiliśmy. Byłaś taka młoda… - milknie i potrząsa głową. – Zbyt młoda. – dodaje w końcu. - Więc sądzisz, że co możesz teraz z tym zrobić? – jestem bardziej rozgoryczona, niż sądziłam i wyraźnie słychać to w moich słowach.

13

Ośrodek z basenem, halą sportową, miejscem do przespania się itd.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 22

- Nic. – odpowiada, spuszczając wzrok i patrząc na swój palec, którym dotyka krawędzi szklanki. – Nie ma nic, co mógłbym powiedzieć lub zrobić, a co by to naprawiło. Mogę jedynie przeprosić. I powiedzieć, że modliłem się za ciebie każdego dnia. Ja… Odsuwam się z krzesłem, waląc dłońmi w stół i rozlewając przy okazji moją herbatę. - Modliłeś się za mnie? Jak to niby, do cholery, ma pomóc? Jak, do diabła, modlenie się za mnie miałoby zmienić chociaż jedną, pieprzoną rzecz? Mam tylko niejasną świadomość tego, że wszyscy dookoła właśnie zamilkli. Alessandro krzywi się tak, jakbym właśnie go uderzyła. I dobrze. Zasługuje na to, żeby cierpieć. - To był błąd. – mówi w końcu, wstając. – To było nie fair z mojej strony, żeby otwierać stare rany, by uspokoić moje sumienie. Pójdę sobie. Obraca się i wychodzi z kafejki, zostawiając mnie tutaj. Gapię się w jego oddalające się plecy. Co sprawia, że mam ochotę oderwać mu łeb. Jeśli ktoś musi wyjść, to ja. Biegnę za nim i kiedy wychodzę z budynku i z trzaskiem zatrzaskuję za sobą drzwi, on czeka przy przejściu dla pieszych. - Nie ma, kurwa, takiej opcji, żebyś to ty ode mnie odszedł! – krzyczę, idąc za nim. Odwraca się i zaczyna iść w moją stronę. – Słyszysz, Alessandro? Nie odejdziesz ode mnie ponownie! Zatrzymuję się tuż przed nim. Przez kilka sekund, kiedy moje serce pędzi, po prostu stoimy tam i się na siebie gapimy. Potem unoszę dłoń, nie będąc pewną, co chcę zrobić. A co robię? Uderzam go z otwartej dłoni. Mocno. I to cholernie dobre uczucie. Więc robię to jeszcze raz. Alessandro po prostu stoi, przyjmując to bez mrugnięcia okiem. Nie krzywi się, nie pociera na pewno bolącej już twarzy. Nie odsuwa się, nie krzywi, nie unosi rąk, żeby się obronić ani mi nie oddaje. Nie mówi mi, bym przestała. Więc znowu go uderzam. Napina szczękę i na sekundę zamyka oczy, wyglądając tak, jakby mu ulżyło. Ale po chwili znowu jestem pod ostrzałem jego ciemnych oczu. - Rób, co musisz, Hilary. To tak, jakby prosił o więcej… jakby sądził, że na to zasługuje. Ale nie będzie bisu. To moje przedstawienie, a ja skończyłam. Okręcam się na pięcie i wracam do Argo Tea, bez odwracania się na niego. Nasze kubki wciąż jeszcze stoją na stole, a kiedy siadam na swoim krześle i sięgam po mój, zdaję sobie sprawę, że mam nerwy ze stali. Nie trzęsę się. Poza słabym kłuciem w dłoni, nic mi nie jest. Nagle jestem z siebie dumna. Jeśli nie pokazujesz słabości, to nie jesteś słaby. Pierwsza zasada przetrwania.

***

Zostawiłam Alessandro stojącego na chodniku pięć dni temu, a nie mogę przestać oglądać się za siebie, gdzie tylko pójdę, myśląc, że zobaczę go czyhającego za zakrętem lub w progu drzwi. Nigdy w życiu nie miałam takiej paranoi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 23

Zazwyczaj poniedziałki wieczorem spędzam w bibliotece na rogu 115-stej, z moją grupą aktorską. Tutaj mogę się zatracić; stać się kimś innym. A jeśli kiedykolwiek potrzebowałam tego, by stać się kimś innym – to na pewno teraz. Wszyscy w mojej grupie są ciemnoskórzy, z wyjątkiem kilku facetów, którzy przyjechali z Kolumbii. Koordynator grupy, Quinn, jest emerytowanym profesorem z działu teatralnego w City College. Jestem dość pewna, że zawsze jest na haju, ale jest całkiem spoko i utrzymuje świeżość w grupie. - Irlandka! – krzyczy, kiedy wchodzę do pomieszczenia. Myśli, że mieszanka czarnych włosów z rudymi odblaskami oraz piegów jest przezabawna. – Wstrząśniesz dziś naszym światem jako Rozalinda14? A może to będzie Katherine? Dziś mamy wieczór Szekspira, więc każdy z nas musi teatralnie przeczytać monolog z któreś z jego sztuk. - Zbyt dobrze mnie znasz, Quinn. – mówię, wślizgując się na jego z krzeseł ustawionych w kręgu. W zimie zawsze jest zimno w świetlicy, więc nie ściągam kurtki. Zazwyczaj jest nas tu około piętnastu, a mniej więcej połowa grupy już dotarła, siedząc i rozmawiając między sobą. Chłopaki z Kolumbii, Nathan i Mike, gadają o dziewczynie, którą Mike bzyknął podczas weekendu, śmiejąc się głośno. Po drugiej stronie okręgu siedzą dwie siostry z Harlemu15 Kamara i Vee – które zawsze przychodzą razem. Zawsze się z siebie naigrywają, co mnie bawi. Przychodzę tu dość regularnie od ostatnich dwóch lat, od kiedy straciłam swoją agentkę. Na początku miałam nadzieję, że to mi jakoś pomoże w rozwoju mojej kariery, ale szybko zorientowałam się, że tak się nie stanie. Poza Quinnem, jestem tu prawdopodobnie najbardziej doświadczoną osobą. Ale wracam tu dla ludzi. Dla ucieczki. Muszę tutaj przyjść i być kimś innym, chociażby przez chwilę. Mogę skupić się na swojej postaci i po prostu zapomnieć o sobie. - Więc, co dziś dla nas masz? – pyta Quinn, szturchając mnie swoim kościstym łokciem, kiedy siada na krześle obok mojego. Rzucam mu szelmowski uśmiech. - Musisz zaczekać i to zobaczyć. Przypomina mi mojego dziadka, zawsze ze mną żartując, poza tym, że w ogóle nie wygląda jak on. Dziadek miał jasną karnację i rude włosy. Quinn jest czarny jak noc, z szarymi włosami i głosem jak James Earl Jones16. Śmieje się i szturcha mnie w ramię, kiedy kilka kolejnych osób z grupy wchodzi przez drzwi. - Pewnego dnia będę mógł powiedzieć: znałem ją, kiedy… - …trafiła na czarną listą Broadwayu, kiedy wpadła na reżyserkę podczas próby tańca. – kończę za niego. - Wiem, że potrafisz śpiewać, Irlandko, ale nie jestem pewny, czemu sądzisz, że musisz występować w musicalach. - Wiesz, dlaczego. Idol to jedyne, co miałam. Jeśli rola nie jest śpiewająca, nie mogę nawet przejść dalej w przesłuchaniach. - Głupi jest ten nasz biznes. – burczy Quinn.

Bohaterka komedii Szekspira pt. „Jak wam się podoba” Dzielnica w Nowym Jorku 16 Amerykański aktor filmowy i teatralny. Ma charakterystyczny, basowy głos – podkładał go m.in. postaci Dartha Vadera (Gwiezdne Wojny) 14 15

Tłumaczenie: marika1311

Strona 24

Kiedy grupa się zebrała, Quinn wstaje i rozpoczyna słynny monolog Tezeusza Więcej w niej dziwu, niż prawdy, z piątego aktu „Snu Nocy Letniej”, Szekspira. Wszyscy po kolei stają w środku okręgu i odgrywają swoje monologi. Kiedy docieramy do dziewczyn z Harlemu, oby dwie wstają. - Monologi są nudne… - mówi Kamara. - Więc pokażemy scenę z aktu drugiego „Poskromienia złośnicy”, kiedy Petruchio próbuje dostać się do majtek Katheriny. – mówi Vee, która jest wyższa od swojej siostry. Kamara staje przed nią. - Ja będę Petruchio. - A ja Katherine. – dodaje Vee. Quinn wyrzuca ręce w powietrze. - Po prostu zacznijcie. Kamara odchrząka i staje prosto, wyciągając dłonie w kierunku Vee. - Dzień dobry, Kate, jak bowiem słyszałem, to twoje imię. Vee robi zdegustowaną minę. - Widzę, słuch masz twardy: kto do mnie mówi, zwie mnie Katherine. - Na honor, kłamiesz, bo cię zowią Kate, czasem milutką, a czasem złą Kate17. Kamara kontynuuje, przedstawiając długą listę zalet Kate. Kiedy przekomarzają się, wszyscy siedzący dookoła śmieją się pod nosem. Kiedy kończą, kłaniają się i wręcz rozkwitają, kiedy reszta z nas klaska. Ale potem kolejne trzy dziewczyny przedstawiają banalne monologi Julii, a cała świetlica wpada w spokojny nastrój. Do czasu, kiedy wszyscy dookoła już wystąpili i kolejka dochodzi do mnie, reszta już ziewa. - I co masz, Irlandko? – pyta Quinn, popychając mnie łokciem. – Czas wyłożyć karty na stół. - Trzymaj kościste łokcie przy sobie, staruszku. – mówię, wstając i przechodząc do środka okręgu. – Więc, to jest Rozalinda… lub jej męskie alter ego, Ganymede, która stara się przekonać Phoebe, żeby pokochała Silviusa zamiast niego… czy tam zamiast jej… nieważne. To fragment z aktu trzeciego, sceny piątej „Jak wam się podoba”. Zamykam oczy, wczuwając się w postać Rozalindy. - Dlaczego, proszę? Kto matką jest twoją, że tak się możesz urągać biednemu? – czuję mrowienie na skórze, więc otwieram się na Rozalindę, pozwalając jej sobą zawładnąć. – Gdybyś wdzięków nawet miała trochę (lecz daję słowo, cała piękność twoja śmiało po ciemku iść może do łóżka), maszli być razem dumną i okrutną? Cóż to znaczy? Czemu patrzysz na mnie? – pytam, mówiąc głośniej i unosząc rękę, przyciskając ją do piersi, jakby Rozalinda zaczynała używać mojego ciała jako swojego. – Tylko tandetny widzę w tobie towar matki natury. Na honor, ta panna! Otwieram oczy i przechadzam się dookoła okręgu. Quinn uśmiecha się, kiedy sunącym krokiem go mijam. - I mnie chce także w sidła swoje złapać. Nie, dumna pani, nie łudź się nadzieją: ni brwi twe czarne, ni włos twój jedwabny – mówię, a przy fragmencie o włosach przebiegam dłonią przez włosy Nathana. Mike szturcha go łokciem i widzę, że się rumieni. – Ni jasne oczy, śmietankowe lica, twej mnie urody nie zrobią czcicielem18. To jest część aktorstwa, którą kocham – kiedy całkowicie wczuwam się w postać – w kogoś, kto nie jest mną. Pozwalam Rozalindzie mną zawładnąć, ciałem i duszą, a ona opowiada nam, jak 17 18

Fragmenty Poskromienia Złośnicy w tłumaczeniu Leona Ulricha Fragmenty Jak wam się podoba w tłumaczeniu Leona Ulricha

Tłumaczenie: marika1311

Strona 25

głupi bywają mężczyźni. Ale kiedy kończy mówić do Phoebe, żeby przestała tęsknić za jej męskim alter ego i wzięła to, co ma tuż przed nosem, moje prawdziwie życie wkrada się z powrotem do moich myśli. Tak samo, jak w sztukach Szekspira: kiedy tracisz głowę z miłości dla kogoś, kogo nawet nie znasz, to nigdy nie kończy się dobrze. Miłość zabiła Julię, kiedy ta miała trzynaście lat. Ja zdążyłam dotrzeć do czternastego roku życia, zanim o mało mnie nie zabiła.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 26

Rozdział czwarty Jess otrzyma tę rolę. Czuję to. Zapisz to na rachunek karmy, czy czegokolwiek chcesz. To tylko maleńkie, krótkotrwałe przedstawienie na off-off-Broadwayu, ale jeśli wyjdzie dobrze, to istnieje możliwość udania się w trasę. Los Angeles, i może Vegas. Vegas byłoby zabawne. Biorą trzy osoby do chóru, a jak dotąd ona była najlepsza. Ja – nie za bardzo, ale nie jestem zaskoczona. Zwykle lśnię przy odczytywaniu, ale w tej roli nie ma niczego do mówienia. Tym razem przynajmniej oszczędzi mi to upokorzenia, które czułabym, będąc odrzuconą na oczach wszystkich. Aż do jutra nie oddzwaniają. Podnoszę swoją torbę, zauważając w tyle Bretta. Rozmawia z reżyserem. - Wciąż dzisiaj wychodzimy? – pyta mnie Jess, odciągając moją uwagę od desperackich prób czytania z ruchu warg reżysera. - Taa. Klub 69, prawda? Na Ludlow19? O dziesiątej? - Dokładnie. Masz coś przeciwko, żebym zaprosiła jeszcze kilku znajomych? Ściskam ją krótko, więc mogę patrzeć na Bretta ponad jej ramieniem, nie wychodząc przy tym na niegrzeczną. - To twoja impreza. Zaproś, kogo tylko chcesz. – mówię, po czym odrywam się od niej, kiedy widzę, jak Brett podąża w stronę sceny. – Muszę lecieć, ale do zobaczenia wieczorem. Odwracam się. Brett czeka na dole schodów. - Co powiedział? – mamroczę, schodząc w dół. Wzrusza ramionami. - Może będzie coś dla ciebie miał. Nie mogę się powstrzymać. Zeskakuję z ostatniego schodka i rzucam się na niego. Oplatam nogi w jego talii i szczerzę zęby w uśmiechu jak idiotka. - Dziękuję! Również się uśmiecha. - Jeszcze mi nie dziękuj, kochanie. Ale podoba mi się twój entuzjazm. Odwraca się w stronę bocznych drzwi, ze mną wciąż owiniętą wokół jego talii, jakbym była małpą, ale potem widzę, że reżyser rzuca nam znaczące spojrzenie. Zsuwam się z Bretta i próbuję wyglądać… na jakąkolwiek inną, byle nie szaloną. - Do zobaczenia, Tim. – woła Brett, machając dłonią, kiedy zmierzamy do drzwi. Reżyser unosi dłoń. - Napiszę do ciebie w sprawie przesłuchania. - Jakiego przesłuchania? – pytam, kiedy wychodzimy na chodnik. - Coś, do czego, według niego, będziesz bardziej pasować. Świetnie. - Co oznacza, że wcale nie da mi roli. Idziemy przez zatłoczony chodnik w stronę metra. Brett owija ramię wokół mojej talii. 19

Nazwa ulicy

Tłumaczenie: marika1311

Strona 27

- Tego nie wiesz. - Więc, o co chodzi? - Zmiana obsady aktorskiej przez kogoś, kto został wywalony z Kiedy najmniej się tego spodziewasz. Mówił, że postara się wpisać ciebie na listę na przesłuchanie. Otwieram szeroko oczy. - W teatrze Elektra? Jaja sobie ze mnie robisz? Uśmiecha się szeroko, kiedy przechodzimy przez grupkę nastolatków. - Z tego, co wiem, nie, nie robię sobie jaj. - Ale to jest off-Broadway! - Tak było, kiedy ostatni raz sprawdzałem. – mówi zadowolony z siebie, starając się ukryć uśmieszek samozadowolenia. Ale potem dociera do mnie realność tej szansy. - Nie dostanę się. Przyciąga mnie do siebie. - Tim mówi, że dla tej choreografii nie ma zbyt dużo tańca, więc właściwie szukają kogoś z seksownym ciałem, bo rola jest częściowo naga… do czego ty się nadajesz – dodaje, ściskając dłonią mój tyłek – i głos, który ty też masz. - Kiedy jest przesłuchanie? - Dopiero o tym usłyszał, więc nie jest pewny. Może po święcie Dziękczynienia. Powiedział, że porozmawia z reżyserem i wpisze cię na listę, a potem da mi znać. Nie zamierzam sobie nawet pozwolić na uwierzenie, że mogłabym się dostać. Ale… cholera jasna! Wchodzimy do metra, a kiedy zatrzymujemy się przy Columbus Circle, wstaję. - Skoczę na herbatę i jeszcze coś załatwić. Niedługo będę w domu. - Za kilka godzin mam próbę. Nie każ mi czekać zbyt długo. – mówi z seksownym uśmiechem, unosząc znacząco brwi. Wspinam się po schodach i zmierzam do zachodniej części Central Parku, aż do rogu Sześćdziesiątej drugiej, gdzie moje stopy zwalniają. Staję w miejscu i wpatruję się w budynek. West Side YMCA jest starą budowlą z cegły, tuż obok Central Parku. Przechodziłam przez to skrzyżowanie tysiąc razy, ale nigdy nie miałam powodu, żeby tutaj skręcić. Teraz też nie mam powodu… przynajmniej nie takiego, który ma sens, ale i tak to robię. - Co ja tu w ogóle robię? – pytam na głos, ale to nie powstrzymuje moich stóp przez przejściem przez próg. Za drugim zestawem drewnianych drzwi znajduje się recepcja. Prawie się odwracam i wycofuję.. ale zamiast tego, idę prosto do recepcji. Za ladą siedzi młody Azjata, rozmawiając ze śmiechem przez telefon. Czekam kilka minut, aż ten się w końcu rozłącza. - Mogę jakoś pomóc? – pyta. - Um.. chyba tak. Jest tutaj chyba taki facet, który jest wolontariuszem… Alessandro Moretti? Przygląda mi się przez sekundę, jakby spodziewał się czegoś więcej. - „Tutaj” to duży obszar. – mówi, kiedy tylko się na niego gapię. – Musisz być bardziej dokładna. Wzruszam ramionami. Tłumaczenie: marika1311

Strona 28

- Nie mam niczego dokładniejszego. - Możesz spróbować na siłowni. – mówi w końcu, patrząc w ekran swojego telefonu. – Pojedź windą na trzecie piętro. – kiwa dłonią w kierunku korytarza, znowu przykładając komórkę do ucha. Odwracam się i zmierzając w kierunku, który wskazał, odnajduję windę. Kiedy drzwi rozchylają się na trzecim piętrze, widzę kolejną recepcję z kolejnym Azjatą, który mógłby być przynajmniej bratem tego poprzedniego. - Cześć. – mówię, podchodząc do lady. Ten unosi wzrok znad książki, którą czyta i patrzy na mnie twarzą bez wyrazu. – Nie wiesz przypadkiem, czy jest tu facet nazywający się Alessandro Moretti, wolontariusz? W końcu coś pojawia się na jego twarzy. To może być ciekawość. - Taa. Kiedy nie rozwija swojej odpowiedzi, pytam: - Wiesz może, czy jest tutaj? Teraz? Odstawia książkę grzbietem do góry na biurku. - Jest tu. Po kolejnej niezręcznej pauzie, opieram się na ladzie. - Myślisz, że mogłabym się z nim zobaczyć? Wskazuje na schody. - Jedno piętro w górę. Jest w sali do koszykówki. Orientuję się, że to nie jest takie proste, jak brzmiało, kiedy najpierw trafiam do siłowni, a potem na basen. W obu miejscach rozglądam się w poszukiwaniu jakieś osoby, która mogłaby tu pracować. W końcu zauważam starszego Hiszpana wychodzącego z szatni, który prawdopodobnie jest tutaj kustoszem. - Um… cześć. Mężczyzna spogląda na mnie i się uśmiecha. - Witaj. Dlaczego tak się denerwuję? Zmuszam się, żeby przestać się wiercić w miejscu. - Gdzie jest sala do koszykówki? - Jeśli pójdzie pani prosto przez damską szatnię – mówi, wskazując na inne drzwi – znajdzie ją pani po drugiej stronie. Przyłapuję się na tym, że ze zmartwieniem przygryzam dolną wargę. Zmuszam się, by przestać. - Dziękuję. Znowu się uśmiecha, po czym zmierza w stronę schodów. Przechodzę przez damską szatnię i popycham drzwi na jej drugim końcu. Wchodzę na salę gimnastyczną z bieżnią, ponad którą stoi podest. Grupka czterech, czarnoskórych chłopców rzuca piłką do kosza na jednym końcu pomieszczenia, a w kącie pod podestem dostrzegam faceta w białym, obcisłym podkoszulku oraz czarnych, luźnych spodenkach. Ma na dłoniach rękawice bokserskie i uderza w wiszący worek treningowy. Jego skóra mieni się od potu, a ja przyłapuję się na tym, że mój wzrok wędruje po mięśniach w jego ramionach. Nie wiem, co ten biedny worek mu zrobił, ale facet najwyraźniej zamierza go rozwalić.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 29

Kiedy wzrokiem śledzę linie żył na jego przedramionach, zdaję sobie sprawę, że nie oddycham. Nie ma nic tak gorącego, jak para wyrzeźbionych, męskich ramion, a te są jednymi z najseksowniejszych, jakie kiedykolwiek widziałam. Problem w tym, że należą do Alessandra. Gwizd od grupki chłopców wyrywa mnie z oszołomienia, a ja zdaję sobie sprawę, że jestem bliska ślinotoku. To zwraca również uwagę Alessandra. Odwraca się, a kiedy widzi mnie, stojącą blisko drzwi, całe jego ciało się napina. Po długiej chwili ściąga z rąk rękawice bokserskie i rzuca je na podłogę obok worka, po czym zaczyna iść w moją stronę. Do czasu, kiedy do mnie dociera, jestem bliska tego, by rzucić się do ucieczki… lub prześledzić palcami trasę żył, pulsujących pod idealną, spoconą skórą. Co ja sobie myślałam, przychodząc tutaj? Zatrzymuje się przede mną – nie mogę nie zauważyć, że trzyma się poza zasięgiem moich rąk – a usta zaciska w cienką linię. - Nie martw się, nie zamierzam cię spoliczkować… - mówię. – Chyba że na to zasłużysz. - Myślę, że oboje wiemy, że zasługuję. – rzuca mi długie spojrzenie, a ja muszę oderwać od niego wzrok. Przypominam sobie teraz, jak człowiek może zgubić się w jego głębokim spojrzeniu. – Potrzebujesz czegoś? Wzruszam ramionami i przebiegam palcami po framudze drzwi. - Byłam niedaleko. Uśmiecha się lekko, ale uśmiech ten nie dociera do ust. - Więc cieszę się, że wpadłaś. - Przepraszam, że cię spoliczkowałam. – wyrzucam z siebie. Nie jestem nawet pewna, skąd mi się to wzięło, ale jak tylko te słowa opuszczają moje usta, nabieram pewności, że to prawda. - Przepraszam, że dałem ci ku temu powód. – skóra przy jego oczach marszczy się lekko, kiedy na mnie patrzy, jakby próbował wejrzeć w głąb mojej głowy. – Chciałabyś się czegoś napić? - Taak. Pewnie. Kiwa głową i zmierza w stronę szatni. - Spotkajmy się za chwilę na schodach. Idę więc w stronę drzwi, którymi tutaj weszłam i przechodzę przez damską szatnię. Chwilę później przychodzi Alessandro, a szara bluza z kapturem zakrywa te niesamowite ramiona. Wskazuje gestem na schody, a kiedy schodzimy na pierwsze piętro, prowadzi mnie ku małej kafejce. - Weź sobie, co chcesz. – mówi, kiwając głową w stronę lodówki z napojami. Otwieram drzwi i ściągam z półki dietetyczną colę. On wybiera napój Muscle Milk20, po czym siadamy przy stoliku blisko okna. Opiera kostkę prawej nogi o kolano lewej, a potem po prostu przygląda mi się przez długą, niezręczną chwilę. - Kiedy wyjechałem, czekałaś, aż sąd przyzna twojej siostrze opiekę nad tobą. – mówi w końcu. - Tak. – nie zamierzam mówić mu, że przez połowę tego czasu byłam na odwyku. I tak niewiele z tego pamiętam, a nawet jeśli, to nie jego sprawa. – Przeprowadziłam się do niej jakieś pięć miesięcy po tym, jak wyjechałeś. 20

Napój zawierający proteiny

Tłumaczenie: marika1311

Strona 30

Kiwa głową. - Byłaś tam szczęśliwa? - Ona i Jeff zawsze byli dla mnie dobrzy. – i to wszystko, co ode mnie dostanie. Teraz jego kolej, żeby odpowiedzieć na moje pytanie. – Jak zmarł Lorenzo? – i wtedy zdaję sobie sprawę, że to o to chodziło. Dlatego tu jestem. Muszę to wiedzieć. Rzuca mi ostrożne i powściągliwe spojrzenie, tymi ciemnymi oczami, kiedy jego ciało się napina. Rozluźnienie szczęki zajmuje mu minutę, a kiedy w końcu się odzywa, jego głos jest niski. - Jak wiele rzeczy o nim pamiętasz? Pamiętał, że mnie ranił. Pamiętam, że handlował narkotykami. Pamiętam, że nie obchodziło go nic, poza nim samym. - Był twardy. Pamiętam, jak uderzył panią Jenkins. Alessandro kiwa powoli głową. - Miał trzynaście lat, kiedy nasz ojciec zginął w zamachu na World Trade Center i już wtedy pakował się w kłopoty. Nasz ojciec był w stanie go powstrzymać, ale kiedy zginął, a mama… zachorowała, Lorenzo już przed nikim nie czuł się odpowiedzialny. Skończyliśmy w poprawczaku, kiedy on postanowił okraść ulicznego sprzedawcę. I to był nawyk, który nigdy mu nie minął. Został zastrzelony w Toulon, we Francji, dwa lata temu, podczas napadu na sklep. - Byłeś wtedy z nim? Ściąga mocno twarz, jednocześnie kręcąc przecząco głową. - Nie. Zostawił moich dziadków krótko po tym, jak skończył osiemnaście lat… zaledwie kilka miesięcy po tym, jak przyjechaliśmy na Korsykę. Nie mieliśmy potem od niego żadnych wieści, aż do chwili, gdy usłyszeliśmy o jego śmierci. - Dlaczego po prostu nie zamieszkałeś z mamą, kiedy wyszedłeś z poprawczaka? Czemu pojechałeś na Korsykę do dziadków? Z roztargnieniem kręci swoją butelką, a ja nie mogę nie zauważyć jego dłoni. Są mocne i pewne, a palce długie. - Nasza matka próbowała popełnić samobójstwo, kiedy Lorenzo i ja byliśmy w poprawczaku. – odpowiada. – Po tym, jak nasz ojciec zginął, nigdy nie było z nią dobrze. Jej rodzice zabrali ją na Korsykę, by się nią zaopiekować. - Samobójstwo? – to wyrywa mnie z mojego oszołomienia nad jego gorącym ciałem. Mówił mi wtedy o tym? Jest tak wiele rzeczy, których naprawdę nie pamiętam. Nagle czuję zimno i obejmuję się ramionami, drżąc pod napływem wspomnień. – Ale nic jej nie jest? Wzrusza jednym ramieniem. - Przeżyła, ale już nie jest taka sama. Moje wnętrzności zwijają się w ciasny supeł, a ja mam trudności ze złapaniem oddechu. Wiercę się na krześle i zmieniam temat rozmowy na coś innego, z dala od jego matki i jej nieudanej próby samobójczej. - Korsyka… Rzym. To brzmi niesamowicie. Dlaczego miałbyś chcieć tu wracać? Waha się przez długą chwilę, a kiedy unoszę wzrok i na niego zerkam, Alessandro jest pełen rezerwy i ostrożny. - Moje życie niespodziewanie się zmieniło, wiosną tego roku. Kiedy porzuciłem szkolenie do kapłaństwa, moje…

Tłumaczenie: marika1311

Strona 31

- Whoa! Wróć. Kapłaństwo? Pociera czoło i kiwa potwierdzająco głową. - W zeszłym roku ukończyłem seminarium. Zmieniłem zdanie na kilka dni przed wyświęceniem w kwietniu. - Chciałeś zostać księdzem? – pytam, co brzmi cynicznie. Nie mogę go sobie nawet wyobrazić w sutannie. Jego wzrok znowu staje się tak intensywny, że, przysięgam na Boga, próbuje zajrzeć do mojej czaszki. - Zmieniłem się od czasu, kiedy ostatni raz się widzieliśmy, Hilary. - Kiedy ostatnio cię widziałam, handlowałeś narkotykami i niszczyłeś moje życie! – to wyślizguje się z moich ust, zanim w ogóle mam szansę to przemyśleć, ale czuję ślad satysfakcji, kiedy widzę, że trafiłam w dziesiątkę. Jego przeszywające spojrzenie zachmurza się, a on nie patrzy na mnie. Podnosi swój napój i bierze łyk. - Jak już mówiłem, przepraszam za swój udział w tym, co ci się przydarzyło. Zawsze będę tego żałował. Żałuje tego. Żałuje mnie. Dobra. Nie jest tak, że to dla mnie coś nowego. - Więc, dlaczego zmieniłeś zdanie? Czemu nie jesteś księdzem? - Zakochałem się. Gdzieś, w głębi mnie, coś się zaciska. - Więc… jesteś z kimś? Kręci powoli głową, przecząco, a coś na kształt zasmucenia przebiega po jego twarzy, ale szybko znika. - Nie. Nie jesteśmy razem. - Dlaczego? To znaczy, skoro porzuciłeś kapłaństwo… - Była zakochana w kimś innym. – mówi, obserwując swoje palce kreślące okręgi na blacie. – Ale była bodźcem do tego, bym zdał sobie sprawę, że to, do czego dogmatycznie dążyłem, nie było moją drogą. Sprawiła, że zwątpiłem w siebie i zrozumiałem, że nie posiadam samodyscypliny potrzebnej do takiego życia. Nigdy nie posiadałem tego rodzaju kontroli. – dodaje, przenosząc na mnie swoje ciemne oczy. - Kochasz ją. – Kocha ją. Nie potrafię wytłumaczyć nagłego przypływu goryczy na tę myśl, poza tym, że wydzielają ją najgłębsze warstwy mojej duszy. - Kochałem. – mówi. – Jest niezwykłą osobą. Nagle, mam ochotę sprawić, by cierpiał tak, jak ja, kiedy mnie zostawił. Uśmiecham się do niego. - Dziś są urodziny mojej przyjaciółki, Jess. Wybieramy się do Klubu 69 na Lower East Side. Powinieneś przyjść. Jestem pewna, że jakoś się z tego wykręci. Jakoś sobie nie wyobrażam pana prawie-zostałemksiędzem w klubie. Ale właśnie dlatego go zaprosiłam – żeby mieć go na swoim boisku i móc się odegrać. Chcę zobaczyć, jak czuje się tak niekomfortowo, jak przez niego czuję się ja. Chcę, żeby się wił i skręcał. A zdecydowanie wiem, jak sprawić, by mężczyźni się tak czuli. - O której godzinie? – pyta. - Dziesiąta. Tłumaczenie: marika1311

Strona 32

Kiwa powoli głową. - A ubiór? - Nie wychodzisz za często, co? – posyłam mu ironiczny uśmieszek. – Ubiór raczej seksowny. To klub taneczny. Parska śmiechem. - Nie, nie „wychodzę za często”, ale jestem pewny, że znajdę coś, co będzie pasować. Dreszcz przebiega po moim kręgosłupie. To będzie takie satysfakcjonujące. Zakochał się w kimś innym, ale mnie żałuje? Dobra. Zobaczy, co miał i z czego zrezygnował. Będzie się skręcać z bólu z erekcją, wiedząc, że nigdy więcej nie będzie mnie miał. Teraz, dla odmiany, nadeszła moja kolej na to, by go zranić.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 33

Rozdział piąty Kiedy docieram do domu, Bretta nie ma. Poszedł już na swoją próbę. Skoro nie mogę się z nim zabawić, dając w ten sposób ujście emocjom, decyduję się na coś innego – sprzątanie. Potrzebuję czegoś niewymagającego myślenia, co zajmie mnie, dopóki nie nadejdzie czas na przedstawienie. Zeskrobuję trzymiesięczne resztki mydła z prysznica, biorę się za coroczne mycie podłogi w kuchni, zmywam kopiec brudnych naczyń, które zalęgły się w zlewie, a potem wycieram każdą powierzchnię. Brett wraca w tym samym momencie, kiedy kończę sprzątanie w kuchni. - Co jest na kolację? Zaglądam do lodówki, którą prawdopodobnie powinnam wyczyścić od środka, korzystając z mojego szaleństwa. - Są jakieś resztki chińskiego żarcia i… cokolwiek to jest. – mówię, wyciągając styropianowe pudełko i otwierając je. Krzywię się, kiedy czuję zjełczały zapach. – Fuj! Nie… zdecydowanie nie chcesz tego zjeść. – mówię, wrzucając spleśniałe resztki do kosza. – Mamy jajka. Mogę zrobić omlet z serem. Uwielbiam gotować, ale nasza lodówka jest dość skąpo wyposażona, bo ja większość wieczorów spędzam w barze, a Brett jest zadowolony z jedzenia na wynos. Dodatkowo, gotowanie jest super i jedzenie jest super, ale sprzątanie tego już niekoniecznie. Brett pojawia się za mną i łapie mnie za tyłek. - Jeśli nadal będziesz świecić mi nim po oczach, to na kolację zjesz mnie. - Chociaż brzmi to niezwykle kusząco, to dziś wieczorem piję, więc będę potrzebowała czegoś więcej, żeby utrzymać się w pionie. Wślizguje się dłonią między moje nogi. - Z kim wychodzisz? Odganiam jego rękę i sięgam po pojemnik z chińskim jedzeniem. - Jess. Ma dziś urodziny. – odwracam się, kopnięciem zamykając lodówkę. – Chcesz też iść? Pytam tylko dlatego, że wiem, iż odmówi. - Nie za bardzo, kochanie. Mamy dziś wieczór pokera u Roba. Raczej wrócę późno. Co naprawdę oznacza to, że nie będzie go przez całą noc. Z takich wieczorów zazwyczaj wraca o świcie, potykając się i cuchnąc cygarami i whisky. Wzruszam ramionami. I to jest świetne w naszym związku. Nie muszę udawać, że jestem na niego zła. Żadnego sztucznego Jeeezu, kochanie, ale szkoda, będzie nam cię tam brakować. Brett wie, że się tym nie przejmuję. Wstawiam pojemnik z jedzeniem do mikrofalówki i podgrzewam jego zawartość, a potem wrzucam wieprzowinę mu shu oraz makaron chow mein na nasze talerze. - Słyszałem o kolejnym przesłuchaniu, na które powinnaś iść. – mówi, kiedy ja idę z talerzami na kanapę. – To nie musical, ale ma dość dużą obsadę, więc warto spróbować. Podaję mu talerz i opadam na kanapę obok niego. - Jeśli to nie musical, pewnie nawet nie będą chcieli mnie oglądać.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 34

- Jeśli chcesz, załatwię ci to przesłuchanie. – mówi z ustami pełnymi makaronu. – Nie ma tam tańca, więc wszystko, co musisz zrobić, to wyglądać seksownie. Po prostu na niego patrzę. Dlaczego nagle tak bardzo zaczął mi pomagać? Po chwili unosi wzrok i widzi, że się na niego gapię. - Załatwię. – powtarza, lekko zirytowany, jakbym była suką, która kwestionuje jego możliwości. Nakręcam makaron na widelec, a kilka z nitek ucieka mi z talerza i spada na moje kolana. - Cholera. – mruczę pod nosem i rozglądam się za miejscem, w którym mogłabym ustawić talerz. Czyli kładę go na kanapie obok siebie. – Dlaczego nie mamy stolika do kawy? Wzrusza ramionami i zbiera makaron z moich kolan. - Chyba po prostu o tym nigdy nie pomyśleliśmy. Plus, zajmuje dużo miejsca. - Chcę taki. Rzuca mi półuśmiech. - Więc to załatw. Kiedy kończymy jeść, zmierzam do prysznica i czuję lekką ulgę, kiedy Brett za mną nie idzie. Czuję się nietypowo nienapalona. Chyba za dużo spiskowania. Mam zamiar być najgorętszą kobietą, jaką kiedykolwiek widział Alessandro. Żałuje mnie? Więc sprawię, że zacznie żałować dnia, w którym mnie zostawił. Wślizguję się w cienkie, czarne stringi, po czym przerzucam zawartość swojej szafy, wiedząc dokładnie, czego szukam: dopasowaną, srebrną bluzeczkę, która jest prawie przezroczysta oraz krótką, czarną spódniczkę, ledwo zakrywającą mój tyłek. Mam do tego idealne buty. Pięciocentymetrowe platformy, w których moje nogi wyglądają tak apetycznie, że nabiera się ochoty, by je polizać. Chcę, żeby Alessandro zapragnął mnie polizać. Kiedy jestem już ubrana, robię sobie makijaż. Nie ma, do cholery, mowy, żeby Alessandro mógł mi się oprzeć.

***

Kiedy ja i Jess docieramy do klubu, omijamy kolejkę, a bramkarz pozwala nam wejść bez płacenia. Ściągam z siebie kurtkę, zostawiając ją na oparciu krzesła stojącego przy drzwiach i rozglądam się za Alessandrem. Spóźniłyśmy się pół godziny, a nie ma mowy, żeby pan Spięty nie był punktualny. W końcu go dostrzegam. Stoi przy barze i rozmawia z dwoma brunetkami, z których jedna ma tak wciętą bluzkę, że jej biust się wylewa. I, cholera, ale on seksowny. Włosy ma zaczesane do tyłu, niby niedbale, ale to chyba najseksowniejsza fryzura, jaką widziałam. Ma ubraną czarną, zapinaną na guziki koszulę, z podwiniętymi rękawkami oraz wytarte jeansy, które wyglądają na nim tak, że mam ochotę od razu je z niego zerwać.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 35

Zaciągam Jess na parkiet i zaczynamy się poruszać w rytm pulsującej muzyki. Wijemy się wokół siebie, a pod koniec piosenki jestem już mokra od potu. Kiedy zerkam na Alessandro, widzę, że brunetki zniknęły, a on obserwuje mnie spod baru, z głębokim zainteresowaniem w oczach. Przynęta podjęta. Czas go zwabić. Piosenka zmienia się na jedną z moich ulubionych. Zamykam oczy i pozwalam swojemu ciału pulsować zgodnie z rytmem, podczas gdy Dev śpiewa o błąkających się po ciele dłoniach i popędzie seksualnym21. Wszystkie mięśnie w moim brzuchu kurczą się, kiedy czuję silne, mocne dłonie na swoich ramionach. Przedstawienie czas zacząć. Mam zamiar sprawić, że zapragnie mnie tak bardzo, że nie będzie wiedział, co go uderzyło, kiedy z nim skończę. Otwieram oczy i oto jest, Alessandro, z tym swoim tlącym się spojrzeniem, podążającym po moim ciele. Unoszę powoli ramiona nad głową, poruszając się w rytm muzyki, rzucając mu powłóczyste spojrzenie, prowokując go, by mnie dotknął. Z taką bluzką i bez stanika, to dość spektakularny widok, jeśli mam to sama ocenić. Jess uśmiecha się szeroko, tańcząc z grupką znajomych – pewnie to ci, których zaprosiła. Kilkoro z nich pamiętam z przesłuchań. Alessandro pochyla się, a ja czuję jego zapach – ostry, korzenny zapach wody kolońskiej, który zdaje się docierać z moich nozdrzy wprost do krocza. - To było niezłe przedstawienie. – mówi niskim, szorstkim głosem. Jeszcze nic nie widziałeś. Przyklejam sobie do twarzy mój uśmiech mówiący przeleć-mnie i kołyszę biodrami w rytm muzyki. Przeżywam szok, kiedy kładzie ręce na mojej talii i zaczyna poruszać się razem ze mną. Obracam się w jego ramionach tak, że on jest za mną i łapię jego nadgarstki, czując siłę jego przedramion. Boże, ma świetne ramiona. Poruszam jego dłońmi po moim tyłku, przez uda, do krawędzi krótkiej spódniczki. Jego dłonie są pewne, dotykając mojej skóry, a on nie stawia oporu. Ciepło pulsuje we mnie, kiedy zamykam oczy i kręcę biodrami. Powoli przesuwam jego dłońmi po swoim tyłku, unosząc razem z nimi spódniczkę i zostawiając jego palce na nagiej skórze, a potem się do niego przyciskam. Nie omija żadnego ruchu, poruszając swoimi biodrami zgodnie z moimi. Przylegam do niego i niech go szlag, jeśli nie odpowiada na moje ruchy. Jak na faceta, który o mało nie został księdzem, jest dosyć zuchwały. Odchylam ramiona do tyłu i owijam je wokół jego szyi, wciskając się w niego całym ciałem i przysięgam, że czuję jęk rosnący w jego piersi, kiedy odchyla głowę do tyłu. Jego dłonie podążają w górę mojego ciała, po bokach i zatrzymuje się na klatce piersiowej pod piersiami. I szlag by to, jeśli nie chcę, żeby kontynuował. Myślę, że mój plan może obrócić się przeciwko mnie, bo płonę w każdym miejscu, którego on dotyka. Odwracam się twarzą do niego, a spojrzenie w jego oczy, głodne i nieustępliwe, sprawia, że moje serce zaczyna szybciej bić. Przebiegam dłońmi po jego silnych ramionach, kiedy on błądzi rękami po moim ciele, przyciągając mnie mocno do siebie, wkładając kolano między moje nogi. Twarz chowa w moich włosach, a jego gorący oddech sprawia, że czuję ciarki na skórze, mimo że czuję się tak, jakbyśmy stali o krok od słońca. Tańczymy tak po prostu, przyklejeni do siebie, jego dłoń spoczywa na moich plecach, głaszcząc nagą skórę nad krawędzią spódniczki, a ja zdaję sobie sprawę jedynie z pulsującej muzyki i ciepła jego ciała. To był bardzo zły plan. Chciałam, żeby to on mnie pragnął. Chciałam go skrzywdzić. 21

Piosenka: Dev – In the dark

Tłumaczenie: marika1311

Strona 36

Ale jak tylko zaczynam kwestionować to, czy mogłabym faktycznie posunąć się dalej, czuję dudnienie w jego klatce piersiowej, a niski jęk wyrywa mu się z gardła. Ledwie udaje mi się to usłyszeć w ogłuszającej muzyce, ale w następnej sekundzie Alessandro odpycha mnie, jakbym go poparzyła. Ma zamknięte oczy, zaciśniętą szczękę i po prostu tak stoi, nieruchomo jak kamień, przez kilka długich uderzeń serca. Nawet nie oddycha. - Muszę iść. – wycedza w końcu przez zęby. - Co? – pytam z niedowierzeniem. – Czemu? Otwiera oczy i bierze głęboki oddech, zanim odpowiada. - Bo przyjście tutaj było błędem. Jestem tak zaskoczona, że przez chwilę nawet nie mogę się poruszyć, w czasie gdy on odwraca się i pędzi przez parkiet do wyjścia. Miałam sprawić, że będzie mnie pragnął. Miałam zwalić go z nóg. Co się stało, że mój plan stanął na głowie? Co się stało, że to ja stoję tutaj, zraniona, chociaż nie powinnam? Czemu to on zwalił z nóg mnie? Jess jest kilka metrów dalej. Tańczy powoli z jakiś uroczym rudzielcem. Klepię ją w ramię. - Przykro mi, Jess, ale muszę iść. Facet, z którym ona tańczy, chwyta jej udo i przyciąga bliżej siebie, a ja mam przeczucie, że Jess nie wróci dziś ze mną do domu. - Dostaniesz się jakoś do domu? - Tak. Zadzwonisz jutro? - Okej. – odpowiada, kiedy rudzielec całuje ją po szyi. Biegnę przez parkiet i chwytam swoją kurtkę, po czym idę za Alessandrem. Ten zdążył już dotrzeć prawie do połowy przecznicy. - Po prostu idź dalej, dupku! – krzyczę do jego pleców. Nie odwraca się. jedyną wskazówką co do tego, że usłyszał to, co powiedziałam, jest to, że jego zamaszysty krok na chwilę zostaje zachwiany, po czym robi dokładnie to, co mu kazałam. Opieram się o ścianę budynku, unosząc głowę i patrząc w niebo, czekając, aż rytm mojego serca się uspokoi. Ale kiedy odpycham się od budynku, widzę, że Alessandro podchodzi do mnie z powrotem, wyglądając tak, jakby miał jakąś misję. Prawie na mnie wchodzi, zanim zdaję sobie z tego sprawę. - Czego ty ode mnie chcesz, Hilary? W jego słowach słychać gniew, który sprawia, że staję na krawędzi furii. Nie ma żadnego prawa, by być na mnie wkurzonym. - Chcę, żebyś wrócił do Rzymu, na Korsykę, czy skąd ty tam, do cholery, pochodzisz i zostawił mnie w spokoju. Napina szczękę i coś pojawia się na jego twarzy, kiedy próbuje zebrać się, by odpowiedzieć. - Dlaczego, kurwa, w ogóle tu wróciłeś? – wyrzucam z siebie. Wyrzuca ręce powietrze i obraca się na pięcie, odchodząc ode mnie w kierunku, z którego przyszedł. Ale potem wraca i patrzy na mnie tymi twardymi, ciemnymi oczami. - Nie wiem! Już w ogóle nie wiem, po co robię cokolwiek! Nie wiem, co powinienem zrobić, żeby to naprawić. – mówi, machając ręką między nami. – Nie wiem, jak naprawić cokolwiek z tego. Kończy swoją tyradę, opuszczając głowę i pocierając swoje czoło, a wtedy zdaję sobie sprawę, że to nie na mnie jest wkurzony. Wkurza się na siebie. I to bardzo, biorąc pod uwagę zdegustowany wyraz jego twarzy, kiedy o tym mówił. Tłumaczenie: marika1311

Strona 37

Przyłapuję się na tym, że żałuję tego, że na niego nakrzyczałam, ale potem przestaję. Nie zamierzam czuć w stosunku do niego żalu. Albo czegokolwiek. Nie zasługuje na moją sympatię. - Po prostu idź do domu, Alessandro. – mówię, odwracając się w stronę metra. Odmaszerowuję, tak szybko, jak tylko mogę w tych zabójczych obcasach… czyli całkiem wolno. Nie cierpię tego, że je założyłam. Nie cierpię tego, że w ogóle się tak ubrałam. Co ja sobie w ogóle myślałam? To był tak głupi plan. Pomimo mojej obietnicy, że nie będę się oglądać, robię to, kiedy wychodzę zza rogu na ulicę Broome, w kierunku metra i widzę, że Alessandro idzie za mną, jakieś pół przecznicy dalej. Zaczynam iść szybciej, ale mijam tylko jeden budynek, kiedy ktoś z bardzo bliska mówi „Hej!”. Odwracam się i widzę dwójkę białych chłopaków – może osiemnasto-, dziewiętnastoletnich – stojących w ciemnym przejściu. Jeden z nich ma ubrany kaptur, zasłaniając swoją twarz, a między palcami trzyma papierosa. Drugi jest wysokim blondynem, uśmiechającym się głupio. Drugi wychodzi z wnęki między budynkami. Mierzy mnie wzrokiem, a ja bardziej otulam się kurtką. - Szukasz dobrej zabawy? Nie jestem w nastroju do takiego czegoś. - Jestem tak daleko poza twoją ligą, złotko, że nawet nie wiedziałbyś, co ze mną zrobić. Chłopak z papierosem gapi się na mnie, ale ten drugi wybucha śmiechem. - Jestem pewny, że coś by się wymyśliło. - Nie w tym życiu. – zaczynam iść dalej, ale wtedy pierwszy z nich wyskakuje z zaułka i mnie chwyta. Zaczynam krzyczeć, ale potykam się na obcasach, kiedy ten okręca mnie, rzuca na drzwi i przyciska się do mnie swoim ciałem. Kładzie dłoń na moich ustach, a jego papieros znajduje się zaledwie kilka centymetrów od mojego policzka. - Krzyknij jeszcze raz, pieprzona dziwko, a mnie popamiętasz. – syczy. - Stary! – krzyczy blondyn. – Spokojnie. Przecież to zrobi. – patrzy na mnie z błagalnym spojrzeniem. – Mamy pieniądze. Ile chcesz? Myślą, że jestem dziwką. Świetnie. Z ręką innego dzieciaka na ustach nawet nie zamierzam odpowiadać. Po prostu się na niego gapię, posyłając mu złowrogie spojrzenie. - Dla swojego dobra, lepiej ją puść. Nie widzę Alessandra, ale nie ma wątpliwości, że to jego głos. Chłopak, który mnie trzyma, zerka na swojego znajomego, który stoi i gapi się z szeroko otwartymi oczami pewnie tam, gdzie stoi Alessandro, tuż za rogiem, poza zasięgiem mojego wzroku. - Stary. – mówi znowu blondyn, nie odrywając wzroku od Alessandra. – Puść ją. Ale tamten tego nie robi. Jeszcze bardziej się do mnie przyciska. - Nie wpieprzaj się w nie swoje sprawy. Alessandro daje krok bliżej, więc mogę go już zobaczyć, parę kroków dalej od blondyna, a gdyby wzrok mógł zabijać, to chłopak przede mną już by wyparował. Twarz ma spiętą, a jego spojrzenie utkwione jest w nastolatku, który mnie trzyma. Jego dłonie drgają po bokach i ma ten sam na wpół szalony wygląd, jakby był gotowy, żeby kogoś zaatakować. Blondyn zerka to na kumpla, to na Alessandra, ale w następnej sekundzie zaczyna uciekać sprintem. Ten drugi poluźnia trochę swój chwyt, kiedy obserwuje, jak jego kumpel ucieka. Chwilowe odwrócenie uwagi to wszystko, czego potrzebuję. Unoszę kolano i mocno uderzam go Tłumaczenie: marika1311

Strona 38

w krocze, a on krzyczy i upada na dłonie i kolana, jedną ręką trzymając się za bolące miejsce. Zajmuje mu tylko kilka sekund, by ponownie stanąć chwiejnie na nogach. Alessandro podchodzi bliżej mnie, a wściekłość w jego głosie zamienia się w panikę. - Wszystko w porządku? - Tak. – syczę. – Miałam wszystko pod kontrolą, wiesz? Nie potrzebuję cię, byś mnie ratował. Nigdy tego nie potrzebowałam. Krzywi się, a ja zamykam oczy pod napływem niechcianego wspomnienia. Alessandro mnie trzyma, ocierając moje łzy. - Nigdy cię nie potrzebowałam. – powtarzam, zdegustowana łzami, kiedy czuję, jak wzbierają się pod moimi powiekami. Nie zamierzam płakać na jego oczach, lub przed kimkolwiek innym, nigdy więcej. Podnosi moje buty i stawia na chodniku obok moich nóg. - Pozwól mi się odprowadzić do domu. Zakładam buty i zaczynam iść dalej, ignorując go najlepiej, jak potrafię. Ale nie powstrzymuję go, kiedy zrównuje krok z moim chodem. Wiem, że powiedziałam mu, że go nie potrzebuję, ale nie jestem taka pewna, czy to prawda. Ta cała sprawa mnie zaszokowała; chociaż nigdy bym się do tego przed nim nie przyznała. Serce mi wali, a adrenalina wciąż buzuje w moich żyłach. Zmuszam się, by się nie trząść, nerwowo nie oddychać, ani nie okazywać żadnych innych oznak słabości, kiedy idziemy trzy przecznice w kierunku metra. Dopiero, gdy dwadzieścia minut później dojeżdżamy na Columbus Circle, wpadam na to, by o coś zapytać. - Gdzie mieszkasz? Wychodzi za mną z pociągu. - West Village. - Idziesz w złym kierunku. Uśmiecha się lekko, a ja dopiero teraz zwracam więcej uwagi na jego usta; czerwone, pełne i idealne. - Wiem. - Dlaczego? - Bo chcę wiedzieć, że bezpiecznie dotarłaś do domu. Staję na peronie, gapiąc się na niego, kiedy pociąg ponownie rusza i znika w tunelu. - Dlaczego? Mruży oczy, zdezorientowany. - Ja tylko… - Nie. Znaczy, mam na myśli… po co to wszystko? – ruszając dłonią między nami. – Dlaczego mnie znalazłeś? Czemu zgodziłeś się dzisiaj przyjść? I czemu w ogóle się mną przejmujesz? Przygryza lekko wargę, zastanawiając się. W końcu, wypuszcza z siebie oddech i łapie się za szyję, kręcąc głową. - Znaczysz coś dla mnie, Hilary. Kiedyś byłaś dla mnie ważna. Chciałem po prostu wiedzieć, czy wszystko z tobą w porządku. Musiałem to zobaczyć na własne oczy. – potrząsa głową. – Nie miałaś się w ogóle dowiedzieć, że tu jestem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 39

Boże, chciałabym o tym nie wiedzieć. Mrużę oczy i obracam się w stronę schodów, czując, jak gniew we mnie buzuje. Jak to możliwe, że po samym spojrzeniu na mnie mógłby zobaczyć, jak rozbita jestem? Spędziłam osiem lat, ucząc się, jak to ukrywać. - I co? Mam twoją aprobatę? Zatrzymuje mnie, kładąc mi dłoń na ramieniu. - Nie to miałem na myśli. – mówi cicho, delikatnie, a kiedy się obracam, by stanąć z nim twarzą w twarz, jego spojrzenie sprawia, że coś drga w moim sercu; wysyła mnie osiem lat wstecz, do przeszłości. Znowu czuje łzy wzbierające się pod powiekami i niech go szlag. - Pojadę tym. – mówię, machając dłonią w stronę zbliżającego się pociągu. – Powinieneś już wracać. Znowu skanuje mnie wzrokiem, wodząc nim po całej długości moich nóg. Przygryza wargę i unosi wzrok. - Chciałbym się znowu z tobą spotkać wtedy, kiedy moglibyśmy na spokojnie porozmawiać. - Zawsze chciałeś rozmawiać. – mamroczę pod nosem, otwierając torebkę i wyciągając z niej paczkę gum. Kiedy ją odnajduję i jedną biorę, unoszę wzrok i na niego patrzę. Jest spięty. Powściągliwy. Unosi dłoń i drapie się po tyle głowy… znowu. Jeden z jego nawyków z dzieciństwa. Więc nie wszystkie zniknęły. - Jest wiele rzeczy, które muszą zostać powiedziane. - Kiedy? Znowu unosi na mnie wzrok. - Pozwól, że postawię ci obiad. Jaka jest twoja ulubiona restauracja? Chce mnie gdzieś zabrać? Już dawno z kimś nie wychodziłam. - Luigi’s22. Kiwa lekko głową. - Spotkajmy się tam o pierwszej. Wciąż idzie krok w krok ze mną, kiedy idę na swój peron, a mój gniew powoli się ulatnia. Kiedy tam docieramy, zerkam na niego. - Dzięki. Otwiera szeroko oczy, zaskoczony, pewnie dlatego, że wcześniej byłam taka opryskliwa. - Za co? Wskazuję niejasno gestem między sobą, a peronem. - Za to. Jego twarz ciemnieje i zaciska usta w cienką linię. - Nie dziękuj mi, Hilary. Przyjeżdża pociąg, a ja wsiadam do środka. Drzwi się zamykają, a ja przyglądam się, jak Alessandro znika, kiedy pociąg mnie od niego zabiera. Siadam na miejscu blisko drzwi i opieram głowę o okno. Zamykam oczy, oddychając głęboko.

22

Pizzeria

Tłumaczenie: marika1311

Strona 40

Pamiętam, jak wszystko się dla mnie zmieniło, kiedy w moim życiu pojawił się Alessandro. Był jedyną osobą, która w ciągu kilku lat wydawała się naprawdę o mnie troszczyć. Nigdy mnie nie zranił. Całował mnie w usta i dotykał tak delikatnie… był słodki, uroczy, a ja zaczęłam mu ufać. Potem zaczęłam go potrzebować. A potem odszedł. Czuję, jak wielka rana w mojej klatce piersiowej ponownie się otwiera, jakby to się stało wczoraj, a nie tak dawno temu. Jakbym wcale nie spędziła ostatnich ośmiu lat, zmuszając się do tego, by o tym zapomnieć i ruszyć dalej ze swoim życiem. Ale zrobiłam to. Ruszyłam naprzód. I nie mogę do tego wracać.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 41

Rozdział szósty W Luigi’s zawsze jest tłoczno i jest tu tylko jakieś osiem stolików, ale mamy to szczęście, że akurat dwie grupki osób opuszczają dwa stoliki, więc my i jakaś para również czekająca na miejsce możemy je zająć. - Więc, o czym będziemy dzisiaj rozmawiać? – pytam, kiedy siadamy przy stoliku blisko okna, a kelner wziął już nasze zamówienia na napoje. - O tobie. Parskam śmiechem. - Więc to będzie krótka rozmowa. Pociera czoło, a potem opiera się na łokciach i patrzy na mnie zmęczonym wzrokiem. - Byłem nawiedzany przez osiem lat, Hilary. Nie ma dnia, w którym bym o tobie nie myślał i się nie zastanawiał. Czuję, że mój pancerz, który wokół siebie stworzyłam, wraca i się zaciska, kiedy się w niego wpatruję. Nie ma pojęcia, co to znaczy być nawiedzanym. - Już mówiłam. Nic mi nie jest. - Muszę to wiedzieć.. – skóra wokół jego oczu się napina, ale nie odwraca wzroku. – Czy Lorenzo cię zgwałcił? Tym razem wybucham śmiechem. - To o to chodzi? Myślisz, że jesteś mi coś winien, bo chcesz wynagrodzić mi to, co zrobił twój brat? Po prostu na mnie patrzy, bez odzywania się, bo nie odpowiedziałam na jego pytanie. - Nie, Alessandro. Nie zgwałcił mnie. Ponad ramieniem Alessandra widzę, że jakaś kobieta siedząca przy innym stoliku odwraca się i na nas zerka. - Wiem, że nie mogę tego naprawić, jeśli to zrobił, ale są pewne sposoby… - Nie zgwałcił mnie. – mówię ponownie, ciszej, ale na tyle głośno, by on to usłyszał. Lorenzo nigdy nie stanowił problemu. Nie przejmowałam się nim na tyle, by dać mu siłę, by naprawdę mnie zranił. Podnoszę menu i otwieram je, nie chcąc spojrzeć w oczy osobie, która to zrobiła. – Bierzemy pizzę? Alessandro wypuszcza z siebie oddech, a wzburzenie na jego twarzy powoli mija. - Z czym byś chciała? – pyta, a ja czuję się tak, jakby nagle zrobiło się o dziesięć stopni chłodniej, kiedy jego mierzący mnie wzrok opada na menu. - Głównie warzywa. I salami. Wraca kelner z naszymi mrożonymi herbatami i ustawia je na stoliku, a mój wzrok opada na ramiona Alessandra, kiedy ten pochyla się i sięga po moje menu. Kiedy podążam spojrzeniem po linii jego żył na przedramieniu, wijących się pod rękaw podwiniętej koszuli, przyłapuję się na tym, że wyobrażam sobie te idealne ciało pokryte warstewką potu, tak, jak na siłowni. - Jesteście gotowi, by coś zamówić? – pyta kelner, odrywając mnie od moich fantazji. Alessandro podaje mu nasze menu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 42

- Weźmiemy dużą, z kombinacją warzyw i salami. Kelner zapisuje to sobie w notatniku, po czym bierze nasze menu. - Sałatki? - Przystawka dla dwóch, tak myślę. – mówi, rzucając mi pytające spojrzenie. - Dobrze. – zgadzam się, wyciskając swoją cytrynę do herbaty. Obserwuję, jak kelner podchodzi do komputera i wprowadza do niego nasze zamówienie i znowu czuję na sobie wzrok Alessandra, ale nie jestem jeszcze gotowa, by na niego spojrzeć. - Muszę wiedzieć, co się z tobą działo po tym, jak wyjechałem. – mówi nagle. Nie, nie musisz. Mrużę oczy, podejrzliwie. - Dlaczego? Przez długą minutę nie odpowiada. - Słuchaj, Alessandro, wiem, że masz to całe poczucie winy, i w ogóle – mówię, machając dłonią w jego stronę – ale tak naprawdę to nie mój problem, wiesz? Naprawdę wszystko w porządku. Każdy ma jakieś problemy, z którymi musi sobie radzić. Ja sobie poradziłam. Moje życie jest dobre. W zasadzie, to jest świetne. Więc w tym momencie jedyną rzeczą, którą mógłbyś zrobić, żeby poprawić mi życie, jest załatwienie mi roli na Broadwayu. Unosi brwi. - Broadway…? Wkładam słomkę do swojej herbaty. - Mam nadzieję zdobyć rolę w musicalu. Mam niesamowity głos. Uśmiecha się, a ta odrobina napięcia, które zawsze jest widoczne w jego ramionach, na chwilę znika. - Pamiętam. Po prostu się na niego gapię, kiedy to wszystko wraca do mnie wielką falą. To było tylko tydzień po tym, jak Lorenzo i Alessandro trafili do domu grupowego. Wszyscy byliśmy w piwnicy, w „pokoju rekreacyjnym”, gdzie było radio oraz telewizor z zepsutym Xboxem. Ja byłam zwinięta w kłębek na klejącym się fotelu, a Lorenzo i Eric leżeli rozwaleni na kanapie. Dwie dziewczyny – Hannah i Trish – które miały chyba szesnaście lat, z toną makijażu na twarzy, robiły pokaz mody. Podkręciły radio i tańczyły do piosenki Beyonce „Naughty Girl”, zdejmując ubrania, które kupiły w sklepie Armii Zbawienia, aż zostały w malutkim bikini. Lorenzo i Eric je obserwowali i gwizdali. Pamiętam, że Alessandro siedział na podłodze w kącie. Gryzmolił coś na kartce, ale kątem oka także oglądał. Ta czarna… chyba Trish… a może to była Hannah, powiedziała mi, żebym założyła swoje bikini, ale nie miałam takiego, więc tylko potrząsnęłam głową. - Głupia suka. – stwierdziła, obracając się do chłopaków i kołysząc biodrami. - Nie ma odwagi, nie ma chwały. – powiedziała ta druga, kiedy tamta wślizgnęła się na kolana Erica. Miałam odwagę, tylko po prostu nie miałam tego bikini, więc wstałam i zaczęłam wyśpiewywać „Naughty Girl” razem z Beyonce, jakby moje życie od tego zależało. Patrząc wstecz widzę, że nie był to zbyt dobry występ, ale później tego dnia, kiedy jedliśmy obiad, Alessandro wślizgnął się na miejsce obok mnie, czego nigdy nie robił. - Masz dobry głos. – mruknął, nie patrząc na mnie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 43

To były pierwsze słowa, jakie do mnie powiedział. Spuszczam wzrok na stół, wyciągając jedną serwetkę z pojemnika, żeby zająć czymś swoje ręce, wkurzając się, że tylko jednym słowem potrafi sprawić, że czuję się tak głupio. - Taak, cóż… teraz jest lepiej. - Już wtedy byłaś wyjątkowo uzdolniona, więc mogę sobie tylko wyobrażać. Nie wiem, czy pogrywa sobie ze mną, czy nie, ale nagle żałuję, że tutaj przyszłam. Ostatnie półtora tygodnia spędziłam na udawaniu, że jego pojawienie się znikąd wcale mną nie wstrząsnęło – jakby nie miało znaczenia. Chciałabym po prostu zapomnieć, że w ogóle tu wrócił. Ale nie potrafię. Wraca nasz kelner z przystawkami i dwoma talerzami, które stawia na krawędzi stolika. - Wasza pizza będzie za chwilę gotowa. – kiwa głową w stronę mojej szklanki. – Chce pani więcej herbaty? - Tak, pewnie. – odpowiadam, a potem patrzę, jak idzie do lady po dzbanek. Chwilę później wraca i z uśmiechem na ustach napełnia moją szklankę. - Cieszę się, że wiesz, czego chcesz i gnoisz swoje marzenia. – mówi Alessandro, kiedy kelner się wycofuje, znowu przyciągając moją uwagę do siebie. Przebiegam palcami po kropelkach na szklance. - Problem w tym, że biegną, cholera, o wiele szybciej, niż ja w tej chwili. Kilka minut później do naszego stolika podchodzi kelner i stawia tacę z pizzą na środku blatu. - Mogę coś jeszcze podać? Alessandro zerka na mnie i unosi pytająco brew. - Nie, dziękuję. – odpowiadam, a kelner odchodzi do innego stolika. - Ale chodzisz na przesłuchania. – mówi Alessandro, okręcając tacę z pizzą tak, że szpatułka do nakładania kawałków zatrzymuje się przede mną. - W tym mieście jest tyle aspirujących aktorek, że to raczej nie będzie proste zadanie. – wzruszam ramionami. – Byłam tylko w Idolu. I dotarłam do Tygodnia w Hollywood. Unosi jedną brew. - Wiem. Mrużę oczy. - Ty nie…? Wzrusza ramionami. - Nie oglądałem, kiedy leciało w telewizji, ale mówiłem, że szukałem czegoś o tobie w Google. Pierwszymi wynikami były klipy z Idola. Dlaczego zawstydza mnie to, że je widział? Kładę sobie kawałek pizzy na talerzu. - Więc… jak długo zostajesz w Nowym Jorku? – pytam, żeby zmienić temat na jakiś inny niż ja. Alessandro również bierze kawałek pizzy. - Nie mam zamiaru zostać długo. Biorę kęs pizzy i próbuję ignorować ścisk w żołądku. Nie chcę, żeby tu został. Kiedy ponownie wyjedzie z Nowego Jorku, to będzie dobra rzecz. - Więc po prostu spędzasz cały swój czas, prześladując mnie? Tłumaczenie: marika1311

Strona 44

Spogląda w moje oczy. - Nie. Prześladuję też inne osoby. - Więcej duchów? Wzdryga się i spuszcza wzrok na swój talerz. - Spędzam z dziećmi w YMCA tyle czasu, ile mogę. - Pomagasz dzieciom? Kiwa potwierdzająco głową. - Takim jak ty i Lorenzo. Podnosi na mnie swoje intensywne spojrzenie. - Tak, mam nadzieję, że dzięki mnie nie staną się tacy jak ja i Lorenzo. Jemy w ciszy, ale ja nie mogę przestać na niego zerkać. Niektóre rzeczy w nim w ogóle się nie zmieniły. Jest też tak wiele rzeczy, o które chcę zapytać: tęsknił za mną, kiedy odszedł? Chciał wrócić? Powiedział, że był nawiedzany przez lata, ale czy wszystkie wspomnienia są złe? Proszę, nie zostawiaj mnie. Zaciskam powieki, żeby pozbyć się nieproszonego obrazu. - Wszystko w porządku, Hilary? Jego głos sięga do studni rozpaczy, którą tak długo ukrywałam. Samo jego towarzystwo sprawia, że unosi się ona o wiele bliżej powierzchni. - Tak. – odpowiadam ostrym tonem. Przechyla głowę i patrzy na mnie przez długą, niezręczną chwilę. - Oczywiście. – mówi tonem sugerującym, iż wie, że kłamię, ale nie naciska. Odpycha od siebie swój talerz i wskazuje na tacę z trzema pozostałymi kawałkami pizzy. – Najadłaś się? - Jestem pełna. Alessandro macha na kelnera, żeby przyniósł rachunek. Płaci za niego, a potem wstaje i ściąga moją kurtkę z oparcia krzesła, po czym unosi ją, bym mogła ją założyć. Biorę ją z jego rąk. - Nie mam trzech lat. Umiem się ubrać. – mówię, wpychając ramiona w rękawy. Przechyla głowę na bok, po czym zakłada swoją kurtkę i wychodzi za mną z restauracji, trzymając dłoń na dole moich pleców. Nie cierpię tego, że jego dotyk sprawia, że zwijam się z bólu od środka. Jest rześkie, późne październikowe popołudnie, na krawędzi zimy, ale nie jest jeszcze na tyle zimno, by padał śnieg. Suche liście trzymają się gałęzi drzew po drugiej stronie ulicy, a lekki wiatr porywa ich kilka na raz. Owijam się ciaśniej kurtką i obserwuję, jak spadają na ziemię, kiedy w ciszy idziemy w kierunku metra. Alessandro nie zatrzymuje się, kiedy nie skręcam w stronę schodów i nie pyta, co robimy, kiedy wolno idziemy do domu przez park. Podróż do mojego mieszkania zajmuje albo piętnaście minut jazdy metrem… albo pół godziny na pieszo. Obserwowanie ulicznych artystów i sprzedawców hot dogów, którzy zajmują miejsce na chodniku, powstrzymuje mnie od patrzenia na Alessandra, ale z jakiegoś powodu nie jestem jeszcze gotowa na to, by się go pozbyć. - Chciałem znowu zwiedzić Met. – odzywa się w końcu, kiedy mijamy Muzeum Historii Naturalnej. Przed budynkiem stoi rusztowanie, ale brzydota tego nie powstrzymuje turystów przed pstrykaniem zdjęć, jakby byli paparazzi. Tłumaczenie: marika1311

Strona 45

- Muzeum? – unoszę wzrok i patrzę, jak Alessandro zerka w kierunku parku. Muzeum Sztuki The Metropolitan jest dokładnie w linii prostej stąd, po drugiej stronie parku – dwadzieścia minut spacerku od mojego domu – a nigdy tam nie byłam. Kiwa potwierdzająco głową, po czym znowu przenosi wzrok na chodnik przed nami. - Byłaś tam? - Nie. – mieszkam w tym mieście całe życie, a nie byłam w większości miejsc. Zerka na mnie. - Masz czas w tym tygodniu? Albo następnym? - Um… może. Zwykle mam wolne w czwartki. - Chciałabyś tam pójść? - Do muzeum? Kiwa głową, a na jego usta wstępuje uśmiech. - Tak, do muzeum. - Drogo tam jest? - Ja stawiam. I obiad też, jeśli tak długo wytrzymasz w moim towarzystwie. Robię grymas. - Jak długo to zajmie? - Muzea są ogromne. Moglibyśmy spędzić tam tak dużo, lub tak mało czasu, ile byś chciała. Jeszcze bardziej się krzywię. - Ogromne… nie jestem pewna, czy mi się to podoba. Zaczyna się śmiać, a ten dźwięk całkowicie mnie zaskakuje, kiedy uderza we mnie wspomnienie ostatniego razu, kiedy słyszałam jego śmiech. Byliśmy kawałek dalej, niż w tej chwili, na środku Central Parku, w pobliżu fontanny Bethesda, otoczeni motylami. - Obiecuję, że cię nie zanudzę. Zrobimy przegląd najważniejszych rzeczy. – mówi, wciągając mnie z powrotem do teraźniejszości. - I jak długo zajmie nam ten przegląd? – pytam ostrożnie. Spogląda na mnie, i przysięgam, że widzę trochę ironii w jego uśmiechu. - Zarezerwuj dla mnie wolne popołudnie. Odwracamy się od parku i kierujemy w stronę ulicy Osiemdziesiątej Drugiej, w kierunku mojego mieszkania. - Miłe sąsiedztwo. – stwierdza Alessandro. Biorąc pod uwagę to, że nie unosi wzroku znad chodnika, nie jestem pewna, skąd może o tym powiedzieć. Wzruszam ramionami, nawet jeśli on na mnie nie patrzy. - Mojego chłopaka na to stać. Jego rodzina ma pieniądze. Tak właściwie to jego mieszkanie. Na sekundę zwalnia kroku. - Chłopak. Jesteś z kimś. – to nie jest pytanie, a w tonie jego głosu słychać coś, czego nie umiem odczytać. - Brett. Jest aktorem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 46

Spogląda na mnie, jego wzrok nagle staje się intensywny, jakby chciał recytować lekarstwo na raka, czy coś takiego. - Uszczęśliwia cię? I znowu zbija mnie z tropu tym pytaniem. Czy jestem szczęśliwa? Nie jestem nieszczęśliwa. Ale czy to oznacza to samo? Kopię kamyk leżący na chodniku przede mną, a on odstrasza gołębia, który stoi na krawężniku. - Szczęście jest względne. - Zasługujesz na to, żeby być szczęśliwą. – stwierdza cicho, jakby bardziej mówił to do siebie, a nie do mnie. Spogląda na Kościół Świętej Trójcy, stojący po drugiej stronie ulicy, i coś w stylu żałoby przechodzi przez jego twarz. Miał zostać księdzem, a porzucił to z miłości do dziewczyny, która nie odwzajemnia jego uczuć. Zastanawiam się, czy ta mina pojawiła się na jego twarzy z jej powodu, czy może z powodu tego, z czego dla niej zrezygnował. Kiedy docieramy do moich drzwi, odwracam się do niego. - Więc, co zadecydowaliśmy w związku muzeum? - Czwartek. Spotkajmy się przy głównym wejściu, w południe? Powinnam powiedzieć „nie”. Powinnam. - Okej. – otwieram drzwi i wślizguję się do środka, po czym czekam, aż winda zjedzie na dół. Wchodzę do środka, wciskam czwórkę i opieram się o ścianie, zsuwając się na podłogę, kiedy drzwi się zamykają. I zastanawiam się, co ja, do cholery, wyprawiam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 47

Rozdział siódmy - Więc, jaki rodzaj sztuki lubisz najbardziej? – pyta Alessandro znad sałatki. Zamiast pójść do zwykłej kafejki w muzeum, nalegał na elegancką kawiarnię, z wyniosłym kierownikiem sali oraz zarozumiałymi kelnerami. Czuję się, jakby mnie oceniano. - Czy to jest podchwytliwe pytanie? – pytam, dźgając widelcem pomidorka koktajlowego, którego małe nasiona wytryskują na biały obrus. Jego widelec zatrzymuje się w połowie drogi do ust. - W ogóle nie lubisz sztuki, co? Wzruszam ramionami. - Nie bardzo. - Nie powinienem na ciebie naciskać, żeby tam pójść. – odpowiada neutralnym tonem, ale nie może ukryć rozczarowania w swoich oczach, a to sprawia, że myślę o tamtej dziewczynie. Tej, którą kochał. Czy ona interesowała się sztuką? Leżeli, zwinięci w kłębek w łóżku w deszczowe popołudnia i prowadzili długie rozmowy o rzeczach, których nawet nazw nie znam? Wszystkiego, co wiem o sztuce, dowiedziałam podczas oglądania Kodu da Vinci. Prawda jest taka, że gdyby ktokolwiek inny chciał, żebym z nim tu poszła, odmówiłabym. Ale coś głęboko we mnie chciało powodu, by ponownie zobaczyć Alessandra. Może ciekawość? Część mnie chce go nienawidzić, ale prawda jest taka, że nawet po tym wszystkim nie byłam w stanie znaleźć w sobie nienawiści dla Alessandra lub jego brata. Złość? Tak. Byłam dość poważnie wkurzona przez ostatnie osiem lat, a gniew mnie napędzał, dawał mi siłę. Ale nigdy ich nie nienawidziłam. - A jaką sztukę ty lubisz? - Impresjonizm nigdy nie był moim ulubionym kierunkiem, ale potrafię docenić prawie wszystko. – Odkąd przeszliśmy przez drzwi muzeum, jego wyraz twarzy trochę złagodniał, jakby bycie tu w jakiś sposób zdjęło z jego ramion ciężar wszechświata. - Pamiętam, że zawsze coś rysowałeś. – mówię, przesuwając widelcem sałatkę na sos. Nie cierpię, kiedy nie jest dokładnie zmieszana. – Wciąż to robisz? – unoszę na niego wzrok, kiedy od razu mi nie odpowiada. - Nie. Od dłuższego czasu nie. – wpatruje się w moje oczy, jakby chciał wejrzeć w moje myśli. I zazwyczaj mu się udawało, ale wtedy nie miałam aż tak dużo do ukrycia. Spuszczam wzrok, obawiając się, że zobaczy zbyt wiele. Kolejny obraz miga mi przed oczami… Alessandro siedzący w swoim koncie ze szkicownikiem, taki cichy, i obserwujący, jak Lorenzo i Eric siłują się na podłodze. Jego wzrok wciąż podążający w moim kierunku, gdzie siedziałam na kanapie i malowałam paznokcie u stóp. To było dzień po tym, jak przespałam się z Lorenzo. Nie chciałam, żeby ktokolwiek na mnie patrzył, a zwłaszcza Alessandro, który wydawał się być na tyle spostrzegawczy, że zawsze wszystko widział, więc odwróciłam się na kanapie tak, by siedzieć do niego tyłem. Lorenzo zazwyczaj mnie ignorował, ale Alessandro zawsze siedział obok mnie na kolacji. Po tym pierwszym razie, kiedy się odezwał i powiedział, że mam dobry głos, już nic więcej nie mówił – tak, jak ja – ale nie było to dziwne. Tamtego wieczoru położył na stole między nami swój szkicownik, więc zerknęłam na niego. Zobaczyłam rysunek dziewczyny w szerokiej bluzce i jeansach z podwiniętymi nogawkami, z czarnymi, kręconymi włosami opadającymi na twarz. Tłumaczenie: marika1311

Strona 48

Siedziała zgięta, na brzegu kanapy i malowała paznokcie u stóp. Można było dostrzec rysy w jej zacienionej twarzy i pojedynczą łzę spływającą krzywo po jej policzku. Nienawidziłam tego, że zwrócił na mnie wystarczająco dużo uwagi, by ją zauważyć. Kelner pojawia się z naszym jedzeniem, zabierając sałatki. Kiedy Alessandro zapewnia go, że nie potrzebujemy niczego więcej, odchodzi. - Brakowało mi niektórych rzeczy, odkąd ostatni raz tutaj byłem. – mówi, opuszczając wzrok na swój talerz i odcinając widelcem kawałek quiche 23 . – Moglibyśmy zacząć w sekcji dziewiętnastowiecznej Europy? - Tak, pewnie. – mówię, kiedy on przeżuwa jedzenie, bo dla mnie wszystko jest greckie. – Będziesz mi mówił, co jest czym, prawda? Jestem dość ciemna w tym temacie. Unosi palec i po tym, jak przełyka, mówi: - Powiem ci tyle, ile sam wiem, ale wszystko jest dość dobrze oznakowane i opisane. - Skoro tak mówisz. – Jestem zdenerwowana. Nie jestem pewna, dlaczego, ale nie chcę wyjść przed nim na całkowitą kretynkę. - Więc, opowiedz mi o swojej siostrze. – mówi, a mój żołądek się skręca. - Co z nią? – w moim głosie słychać inny ton, a słysząc to, unosi na mnie wzrok. – Jest świetna. – mówię, wyprzedzając jego następne pytanie, które pewnie byłoby którąś z wersji Co się stało? – Jej mąż jest świetny i mają dwójkę dzieci, które też są świetne. - Chłopcy czy dziewczynki? - Chłopcy. - A ty pewnie jesteś ich ulubioną ciocią. – mówi rozbawionym tonem, posyłając mi półuśmiech. Pomimo skrętu, który czuję w głębi brzucha, nie mogę nie odwzajemnić uśmiechu. - Coś w tym stylu. - Lubisz dzieci? - Co masz na myśli? Opuszcza widelec na talerz. - To, czy chcesz mieć swoje dzieci? - Nie! – krzyczę, ale potem dodaję: - To znaczy, Henri i Max są świetni i lubię spędzać z nimi czas, ale nie chcę mieć własnych. Przechyla głowę, patrząc na mnie. - Dlaczego nie? Wzruszam ramionami. - Niektórzy po prostu nie są stworzeni do rodzicielstwa, wiesz? Kiwa głową. - Borykam się z tym. Nie jestem przekonany, że byłbym dobrym ojcem, ale nie mogę zaprzeczać, że część mnie desperacko pragnie rodziny; własnych dzieci. Wielu dzieci. Spuszczam wzrok na talerz i nawijam makaron na widelec. - Musisz znaleźć kogoś, kto czuje się tak samo.

23

Ciasto z pikantnym nadzieniem; rodzaj zapiekanki

Tłumaczenie: marika1311

Strona 49

- To prawda. – odpowiada, unosząc widelec i obserwując moją twarz, kiedy bierze kolejny kęs jedzenia. – Byłaś szczęśliwa, kiedy mieszkałaś ze swoją siostrą i jej rodziną? Lekko się relaksuję. - Tak. Byłam tam naprawdę szczęśliwa. - Jak długo z nimi mieszkałaś? - Wyprowadziłam się około trzech lat temu, kiedy miałam dziewiętnaście lat. - Poszłaś na studia? A to co, gra w dwadzieścia pytań? - Nie. – mówię lekko obronnym tonem. Spojrzeniem znowu odnajduje mój wzrok. - Dlaczego? - Bo… nie wiem. Nie chciałam iść tam zaraz po liceum. Byłam na kilku zajęciach, żeby Mallory się ode mnie odczepiła, ale tak naprawdę chciałam tylko występować. A potem byłam w Idolu, zaczęłam chodzić na przesłuchania, przeniosłam się do miasta i… po prostu nigdy tego nie chciałam. Wytrzymuje moje spojrzenie. - Nie osądzam, Hilary. Jestem po prostu ciekawy. Patrzę w dół, kiedy nawijam makaron na widelec. Kiedy kończymy, a Alessandro płaci za nasze jedzenie, prowadzi mnie na drugie piętro. Jest tu długa galeria z obrazami na ścianach i rzeźbach na podstawach. Przy każdej rzeczy się zatrzymujemy, a ja czytam tabliczki obok nich, które mówią nam, co to za eksponat. Czasami Alessandro mówi o czymś, czego nie ma na plakietkach – na przykład o tym, jak zmarł artysta lub kto go szkolił. Wydaje się być nawet jeszcze bardziej zrelaksowany, niż podczas lunchu, a ja zdaję sobie sprawę, że dla niego sztuka jest tym, czym dla mnie jest spacer w deszczu. W połowie pomieszczenia docieramy do obrazu, który wygląda inaczej niż poprzednie. Widać na nim kobietę w złotej sukni, z kręconymi, czarnymi włosami, która siedzi i gapi się na nas z płótna. W jakiś unikalny sposób jest ładna i wygląda na taką, która nie da sobie wcisnąć kitu. - Henri Regnault’s Salomé. – mówi Alessandro. – To jeden z charakterystycznych obrazów dla ruchu romantycznego. - Podoba mi się. Wygląda na ogarniętą kobietę. – stwierdzam i przenoszę spojrzenie na plakietkę obok. Przesuwam palcami po imieniu artysty. – Henri… tak samo pisze się imię mojego bratanka. Nazwali go tak po ojcu Jeffa. - To tradycyjny, francuski zapis, wymawiany Ąnri. - To brzmiało bardzo po francusku. - Oui, mademoiselle. –stwierdza z uśmiechem. - To też. - Mieszkałem we Francji po tym, jak wyjechałem. – mówi, a ja wtedy zdaję sobie sprawę, że nie mam pojęcia, gdzie leży Korsyka. - Więc mówisz po francusku? - Mówię.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 50

- Ale pamiętam, że już wcześniej miałeś akcent. – Wow. I tak po prostu, w chwili, kiedy to wypowiadam, przypominam sobie o tym fakcie. Miał wtedy akcent, ale tylko lekki. Chodziło o sposób, w jaki przy niektórych słowach układał język. - Mogłem mieć. – mówi, lekko zażenowany, jakby to go zawstydzało. – Włoski był moim pierwszym językiem. Mój ojciec był w wojsku i mieszkaliśmy we Włoszech, do czasu, aż skończyłem sześć lat. Nawet po tym, jak wróciliśmy do Nowego Jorku, w domu mówił do nas po włosku. - Więc mówisz po francusku i włosku. Coś jeszcze? Uśmiecha się. - Po angielsku. Przewracam oczami. - Nie, chodzi mi o jakieś inne języki? Jego uśmiech staje się lekko złośliwy, kiedy unosi brwi. - To nie wystarczy? Wzruszam ramionami. - Chyba tak. Powiedz coś po włosku. - Come sei bella. – mówi, z delikatnym uśmiechem. - Co to znaczy? - „Jesteś piękna”. Patrzę na niego trochę za długo, zanim odwracam się z powrotem do obrazu. - Czemu przestałeś rysować? Słyszę, jak wzdycha, ale nie obracam się. - Sytuacja się zmieniła. Po prostu nie czułem się… zainspirowany. Jak sądzę, straciłem miłość do rysowania. - Szkoda. Byłeś dobry. Widział rzeczy, które inni przeoczali. A potem był w stanie narysować to tak, że wydawało się to bardziej realne, niż rzeczywistość. Lub przynajmniej tak to można było odczuć. Wspomnienie staje mi przed oczami, wywołując mój uśmiech. - Co? – pyta Alessandro, przyglądając mi się z ciekawością. - Pamiętasz tamten dzień w parku? Tuż przed tym, jak… - odszedłeś, ale nie mogę się zmusić, by powiedzieć to na głos. – Rysowałeś mnie, a ja złapałam twój szkicownik i uciekłam, po czym wpadłam tego słabego mima, który wciąż pokazywał… - …że jest uwięziony w pudełku. – kończy za mnie, uśmiechając się i lekko kręcąc głową. - Tak. Wkurzył się i zaczął na mnie krzyczeć, ale wtedy przyleciały te wszystkie małe czarnopomarańczowe motylki i otoczyły nas. - Nigdy nie dowiedzieliśmy się, jak się nazywały. – mamrocze z zamglonym wspomnieniem, wciąż się uśmiechając. - To było całkiem fajne. Chociaż nie widziałam żadnego z nich wcześniej w tym parku. Pamiętam, jak Alessandro przyciągnął mnie do siebie, śmiejąc się, kiedy one latały dookoła nas. Pamiętam, że czułam się wolna jak nigdy przedtem, jakbym była jednym z nich, fruwając nad ziemią. Mogłabym polecieć wszędzie. Być gdziekolwiek. Czułam przez to zawroty głowy. Przez Tłumaczenie: marika1311

Strona 51

Alessandra czułam zawroty głowy. Myślę, że to w tamtej chwili zorientowałam się, że go kocham, bo w ramionach kogokolwiek innego czułam się jak w pułapce, ale w jego – czułam się wolna. Spędzamy kolejne dwie godziny w galeriach europejskiego malarstwa, oglądając bardzo stare obrazy, które w większości są włoskie albo francuskie, a Alessandro odpowiada na wszystkie moje pytania. Robi się dość podekscytowany, kiedy o coś pytam, gestykulując żywo, kiedy odpowiada, więc nawet bez potrzeby zadaję ich dużo. Uwielbiam patrzeć na te dłonie. Ale to coś więcej, niż tylko to. To tak, jakby jego entuzjazm był zaraźliwy, bo zaskakująco się nie nudzę. Po wędrówkach po galeriach wychodzimy na główną klatkę schodową. Patrzy na mnie przez długą chwilę. - Miałaś już dość, co? Spoglądam ponad ramieniem. - To właściwie było całkiem fajne. Uśmiecha się lekko i prowadzi mnie ku schodom z dłonią na moich plecach. - Widzę, że to raczej nie jest twoje hobby. Co lubisz robić? Wzruszam ramionami, kiedy zaczynamy powoli schodzić po stopniach. - Nie wiem. Tak właściwie, to nic. Rzuca mi spojrzenie. - Musisz mieć jakieś ulubione miejsce… coś, co jest dla ciebie wyjątkowe. Znowu wzruszam ramionami. - Chyba lubię Central Park… a raz, kiedy byłam mała, byłam na Coney Island24. Tata Mallory raz się nade mną zlitował i wziął mnie ze sobą. - Coney Island. – powtarza. – A co ze Statuą Wolności, albo Empire State Building? - Nigdy tam nie byłam. – odpowiadam. - Muzeum Historii Naturalnej? – pyta, machając w kierunku parku, kiedy docieramy na parter. - Nie? Zatrzymuje się w miejscu i się na mnie gapi. - Musimy to naprawić. - Nie jestem zepsuta. Zaciska usta w cienką linię. - Nie powiedziałem, że musimy naprawić ciebie, tylko to. W czwartki masz wolne? - Zazwyczaj. - Więc czwartek będzie naszym dniem odkrywania miasta. - Jestem dość pewna, że miasto zostało już odkryte przez, no wiesz, jakieś osiem milionów ludzi, którzy tu mieszkają. - Więc niech to będzie wyzwanie. W każdy czwartek znajdziemy miejsca, o których większość nie wie. Unoszę brwi. - Nieodkryty Nowy Jork? 24

Półwysep słynący z długiej, piaszczystej plaży oraz wielu lunaparków

Tłumaczenie: marika1311

Strona 52

Kiwa głową. - Perełki, których nikt inny nie widzi. – odwraca się i zaczyna iść w kierunku głównego wejścia. – I twoja kolej. - Nie sądzę, żeby to się liczyło jako nieodkryte. – mówię, wskazując dłonią na setki zwiedzających kręcących się przy eksponatach. Zakładamy kurtki, a ja wyciągam z kieszeni rękawiczki, kiedy on trzyma dla mnie otwarte drzwi. Zimne powietrze uderza mnie w twarz, przy okazji przynosząc ze sobą jego zapach. I mmm… użył tej samej wody kolońskiej, którą popsikał się do Klubu 69. - Może i nie, ale to i tak twoja kolej. – mówi wprost do mojego ucha, kiedy go mijam. Jego akcent jest słaby, ale wciąż tam jest, sprawiając, że jego głos jest miękki i seksowny. Dogania mnie i zaczynamy iść przez park. Patrzę, jak mój oddech zamienia się w białą chmurkę, którą rozpraszam, przechodząc przez nią i myślę o tym, gdzie chciałabym pójść. - Więc, mogę wybrać cokolwiek? Kiwa głową. - Cokolwiek, co już widziałaś. - Cóż, to nie zostaje tego zbyt wiele… chyba że bardzo pragniesz iść na dzielnicę teatralną lub na Coney Island. Uśmiecha się. - Już byłem. - Cokolwiek. – powtarzam. Unoszę wzrok, kiedy przechodzimy przez grupkę dzieci w kostiumach. I wtedy sobie przypominam, że dziś Halloween. - Cholera! – wyszarpuję telefon z kieszeni i sprawdzam godzinę. Piąta. - Jest Halloween. Obiecałam, że zabiorę Henriego i Maxa na zbieranie cukierków. Muszę lecieć! – mówię i biegnę w stronę najbliższego przystanku metra, zostawiając go tam, stojącego i patrzącego za mną.

***

Obiecałam, że będę na szóstą, ale kiedy w końcu się zjawiam przed domem Mallory, jest już po siódmej. Dzwonię do drzwi, a moja siostra otwiera z uśmiechem na ustach i miską pełną cukierków w dłoniach. Jej rude włosy ściągnięte są w niedbały kucyk i ma ubraną opaskę z kocimi uszami. Eyelinerem ma namalowane krzywe wąsy. Bez wątpienia to robota Henriego. - Są gotowi? – wysapuję. Uśmiech Mallory znika w chwili, kiedy widzi, że to ja. - Byli gotowi przez ponad godzinę, Hilary. Czekali na ciebie. Jeff właśnie wrócił z pracy i ich zabrał. - Cholera! – czekałam na to od ponad miesiąca i to schrzaniłam. Mallory odsuwa się o krok, a ja wchodzę do środka. Tłumaczenie: marika1311

Strona 53

- Nie martw się. Przywykli do tego. – stwierdza, odstawiając misę z cukierkami na stolik w korytarzu i idąc do salonu. Opada na kanapę i włącza telewizor. - A to co miało znaczyć? – wkurza mnie, kiedy mówi takie rzeczy. Przenosi na mnie spojrzenie. - Nie jesteś znana z niezawodności, Hilary. - Byłam w muzeum i zapomniałam, że dziś jest Halloween. Unosi brwi do góry. - Ty? W muzeum? Z kim? Wzruszam ramionami. - Z takim jednym. Powolny uśmiech wkracza na jej usta. - I namówił cię na pójście do muzeum? Chcę go poznać. Nie, nie chcesz. Przechodzę do kuchni i wyciągam sobie z lodówki dietetyczną colę. - Chcesz coś? – pytam zza otwartych drzwi. - Taak. – mówi, kiedy rozbrzmiewa dzwonek do drzwi. – Przynieś mi jedną. Znowu naciska przycisk na pilocie, zatrzymując film, po czym wstaje i idzie do drzwi frontowych, podczas gdy ja przynoszę jej puszkę coli do salonu i siadam. Słucham, jak rozmawia i chichocze, rozdając dzieciom cukierki. Minutę później wraca i opada na drugi koniec kanapy. - Więc, co do tego kolesia… to znaczy, co się dzieje między tobą i Brettem? Cholera. Miałam nadzieję, że zmienimy temat. - Z Brettem po staremu. A on jest po prostu kimś, kogo znałam. - Kto to? – naciska. Wzdycham. - Nikt, Mallory. W ciągu sekundy wyraz jej twarzy zmienia się z sugestywnego rozbawienia w ostrożność. - Co? - Kto to? – mówi tonem świadczącym o tym, że żarty się skończyły. Zawsze była nadopiekuńcza, a to nie zmieniło się tylko dlatego, że się wyprowadziłam. - Ktoś z wcześniej. - Wcześniej? – powtarza powoli. Biorę łyk coli i sięgam po pilot, uruchamiając z powrotem film. - Jest z domu grupowego. Przez długą chwilę Mallory nic nie mówi. Nie patrzę na nią. W końcu odchrząkuje i się odzywa. - Nie sądzę, że powinnaś spędzać z nim czas. To raczej nie jest dla ciebie dobre. Wciąż na nią nie patrzę, a moje wnętrzności zwijają się w ciasny supeł. - Wszystko w porządku, Mallory. To nic takiego.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 54

Puka mnie palcem w ramię, zmuszając do tego, bym na nią spojrzała. Patrzy mi w oczy naprawdę długi czas, zanim mówi: - Czy to on? - To nie jest ważne. On… - Oczywiście, że to jest ważne! – przerywa mi. – Nie możesz przebywać w pobliżu tych ludzi. Nie masz się z nim już więcej spotykać. Wybucham gorzkim śmiechem, wylewając trochę coli. - Mówisz poważnie? Mam dwadzieścia dwa lata. Nie będziesz mi dłużej mówić, co mam robić. Idę do kuchni po papierowy ręcznik, zostawiając ją tam na kanapie, zadręczającą się. Kiedy wracam i zaczynam wycierać napój z dywanu, Mallory odzywa się. - Przepraszam, Hilary. Ja tylko… nie sądzisz, że on chce wrócić do twojego życia? - Miał jakieś problemy z poczuciem winy. Chciał przeprosić. Tym razem to ona parska śmiechem. - Jakby kiedykolwiek mógł za to przeprosić. Siadam na kanapie. - Myślę, że mówi szczerze. Zmienił się. I to bardzo. Zaciska usta. - I tak mi się to nie podoba. Drzwi otwierają się z hukiem i do środka wpada Henri w kostiumie Transformera, ciągnąc poszewkę od poduszki pełną cukierków. Za nim wchodzi Max z tatą, ubrany w zielony kostium, który nie wygląda dla mnie nawet odrobinę znajomo. - Cześć, chłopaki! - Ciocia! – piszczy Henri i rzuca się na mnie. – Jestem Maximus Prime25! - A są tam jakieś Decepticony26? – pytam, łaskocząc go. - Nie martw się, ciociu! Ja cię obronię. – chichocze, odrywając się ode mnie i wydymając usta. - Liczę na to, kolego. – mówię mu. – Cześć, Jeff. – witam się z nim, jednocześnie mierzwiąc czarne włosy Henriego. - Wybacz, że wyszliśmy bez ciebie. – mówi, a w przeciwieństwie do Mallory, w jego głosie nie słychać oskarżenia. – Chłopcy się niecierpliwili. Henri kładzie się na podłogę i wyrzuca na nią zawartość swojej poszewki, podczas gdy Max siada na kanapie między rodzicami i spokojnie otwiera swoją. - Masz coś dobrego? – pytam, podchodząc i zaglądając do środka. - Chcesz Charleston Chew27? – pyta, wyciągając jednego. - Pewnie. – mówię, biorąc słodycz z jego rąk. – Za co się przebrałeś? - Creeper. – odpowiada, grzebiąc w swoim worku. Dzwoni dzwonek do drzwi, a Mallory wstaje i idzie w tamtym kierunku. Zerkam pytająco na Jeffa. Jeden z Transformerów Chcą przejąć władzę nad światem, pogrążeni w wojnie z Autobotami (Transformery) 27 Batonik czekoladowy z nadzieniem 25 26

Tłumaczenie: marika1311

Strona 55

- Z Minecrafta. – wyjaśnia. – To jedne z potworów w grze. - Są zrobione z trotylu! Świszczą i wybuchają! – dodaje Henri z buzią pełną czegoś niebieskiego. Max wręcza Jeffowi garść malutkich Snickersów, które ten otwiera, kiedy Mallory wraca do salonu. - Hilary się spóźniła, bo z kimś wyszła. – mówi do Jeffa. – Z kimś z wcześniej. – Ściąga usta i mruży lekko oczy, kiedy Jeff nie reaguje zaciągnięciem mnie do sypialni i nie pouczaniem mnie. – Powiedziałam jej, że nie sądzę, by to był dobry pomysł. – naciska. Jeff patrzy to na nią, to na mnie. - Ona jest dorosła, Mallory. Nie sądzę, że mamy coś do powiedzenia w związku z tym, z kim się widuje. Totalnie go uwielbiam. Gdyby nie był już mężem mojej siostry, rozważałabym małżeństwo z nim. Henri podskakuje i wdrapuje się na kolana Mallory z naszyjnikiem z cukierków w dłoni. Zakłada go przez jej głowę i widać, że już je trochę lizał, bo kleją się do jej włosów. - Wyglądasz ładnie, mamusiu. – mówi, podziwiając naszyjnik. Przyciąga go bliżej i całuje w czoło. - Dziękuję, kochanie. – Henri wierci się, próbując postawić stopy na dywan, ale Mallory nie puszcza go od razu. – Nie podoba mi się to. – mówi, wbijając we mnie spojrzenie. I wiem, że to nie jest koniec tej rozmowy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 56

Rozdział ósmy Jest pierwszy dzień miesiąca. Zawsze przychodzę pierwszego każdego miesiąca, jak w zegarku, żeby wiedziała, czego się spodziewać. Mama raczej nie przepada za niespodziankami. Kiedy o 9:48 wchodzę do pociągu na Grand Central, przygotowując się na długą jazdę do Bedford Hills, wciąż myślę o tym, co jest w Nowym Jorku, co warto zobaczyć. Opieram czoło o szybę i obserwuję miasto przesuwające się za oknem, mając nadzieję, że coś przyciągnie moją uwagę… może będzie tam wielki, świecący znak z napisem Musisz to zobaczyć, bo nikt inny o tym nie wie, a to naprawdę fajne. Niestety, nie widzę nigdzie takich znaków, a potem wjeżdżamy na wieś: wielkie wzgórza i drzewa bez liści, jak tylko okiem sięgnąć. Zapadam się głębiej na swoim miejscu i zamykam oczy. Muszę wcześnie wstawać na te wyjazdy. Podróż tam i z powrotem zajmuje wieczność, a wypadałoby tam zostać przynajmniej godzinę, więc to jest rzecz na prawie cały dzień. Na piątą muszę wrócić do pracy. Godzinę później wychodzę z pociągu w Bedford Hills. Dworzec i zakład karny dzieli ponad jeden kilometr i mogłabym złapać taksówkę, ale o ile pogoda nie jest całkowicie do dupy, to idę tam pieszo. Zajmuje mi to pół godziny i pozwala oczyścić umysł, zanim mama znowu go zachmurzy. Kiedy podchodzę do wejścia dla odwiedzających i mówię, że przyszłam zobaczyć się z Roseanne McIntyre, przechodzę przez wszystkie procedury: zostawienie mojej torby w magazynie, przejście przez wykrywacz metalu, pokazanie dowodu osobistego, podpisanie papieru mówiącego o tym, że nic nie przemycam i zgadzam się na bycie przeszukaną, a potem czekam. Mama musi się zgodzić na to, by się ze mną zobaczyć. Dziesięć minut później mówią mi, że wszystko jest w porządku i pozwalają mi wejść na salę odwiedzin. Wyciągam jeden z dolarów, które trzymam w kieszeni, podchodzę do maszyny i kupuję „Oh Henry!”28, a potem odnajduję pusty stolik z tyłu sali i przy nim siadam. Kiedy przechodzi przez drzwi, zaczyna iść w moją stronę, w pomarańczowym kombinezonie, który na niej wisi. Dosłownie rzuca się na krzesło obok mnie, zupełnie jakby siadanie sprawiało zbyt wiele wysiłku. Ma zapadnięte policzki, skórę plamistą i suchą, długie, rude włosy ściągnięte ma w niedbały kucyk, a oczy zielone i matowe. Przysięgam, że za każdym razem, kiedy ją widzę, wygląda na pięć lat starszą. Nie ma jeszcze nawet pięćdziesiątki, a już wygląda, jakby miała setkę. A może to tylko ja. Może to dlatego, że w głowie zawsze pozwalam sobie na to, by widzieć ją taką, jak wyglądała, zanim zabiła tego faceta i trafiła tutaj. Sięga po batonik i rozwija opakowanie, po czym odgryza kawałek i patrzy umyślnie na zegarek na ścianie. - Dotarłaś. – mówi chrapliwie swoim głosem palacza. To zawsze jest pierwsza rzecz, jaką mówi, jakbym kazała jej na siebie czekać. - Tak. Przełyka i odgryza kolejny kawałek batonika. Mały kawałek czekolady zostaje w kąciku jej ust i zaczyna topnieć.

28

Batonik

Tłumaczenie: marika1311

Strona 57

- Więc, jak tam McDermott’s? Druga rzecz, o którą zawsze pyta. Chyba do tego przywykła. - Dobrze. Jerry się teraz zachowuje. - A jak napiwki? Trzecia rzecz. Wzruszam ramionami. - Różnie to bywa. Wydaje się, że ludzie stają się coraz biedniejsi. W weekendy jest zazwyczaj przyzwoicie. - A co u twojej siostry? I czwarta. - Wszystko dobrze. - Nadal zamężna? Zapadam się głębiej na krześle. - Nie wzięła rozwodu, odkąd ostatnio u ciebie byłam miesiąc temu, jeśli o to pytasz. - A Harry i Max? Za każdym. Pieprzonym. Razem. Biorąc pod uwagę to, że jej ulubiony batonik nazywa się „Oh Henry!”, można by pomyśleć, że jest w stanie zapamiętać imię swojego wnuka. - Henri, nie Harry. I mają się dobrze. Rosną. Wczoraj było Halloween. Wyglądali uroczo. Marszczy brwi, co właściwie nie jest tak dalekie od jej zwyczajnej miny. - Wiedziałabym to, gdybym ich widywała. - Taa, no cóż… - i znowu, to samo poczucie winy, za każdym razem, kiedy tu przyjeżdżam, jakby w jakiś sposób to była moja wina, że Mallory jej nie odwiedza. Nie mówiłam Mallory, dokąd jeżdżę, bo kiedy z nimi mieszkałam, zabroniła mi odwiedzać mamę. Wątpię, żeby teraz zmieniła zdanie. Dawno temu powiedziała mi, że mam o niej zapomnieć. Mallory wini mamę za wszystko, co działo się w domu grupowym i potem. Tak jak ja, chyba, ale nie można już tego zmienić, więc nie widzę sensu w chowaniu urazy. Prawda jest taka, że wiem, iż przyjście tu to prawdopodobnie strata czasu. Wiem, że nie powinnam się przejmować. To znaczy, nie jest tak, żeby mama tak naprawdę się mną przejmowała. Przez większość czasu byłam dla niej niedogodnością. Nie wiem, czy mnie chciała, czy nie, ale kiedy już mnie urodziła, nie zdawała się mną przejmować w taki czy inny sposób. Inteligentna obojętność, pochodząca od kogoś, kto powinien cię kochać. Ale na dobre, czy na złe, to moja mama – jedyny rodzic, jakiego kiedykolwiek miałam. Więc nawet jeśli duża część mnie krzyczy, że powinnam o niej zapomnieć, to gdzieś w moim DNA jest też cichszy głos, który przekonuje mnie, żeby kopać jeszcze trochę głębiej – że może jak będę starać się bardziej, to ona pokocha mnie wbrew sobie. Mama się pochyla, opierając łokcie o stół i podtrzymując dłońmi głowę, jakby ta nagle zaczęła ważyć tonę. - Powinnaś wziąć przykład ze swojej siostry i omijać mnie szerokim łukiem. Nigdy nie byłam dla was dobra. Tłumaczenie: marika1311

Strona 58

Przesuwam się trochę na krześle, czując się niekomfortowo z nagłym momentem tak rzadkiej szczerości u mamy. Jestem tak przyzwyczajona do jej win, że nie wiem, co powiedzieć, kiedy w końcu akceptuje niektóre z nich. - Robiłaś, co mogłaś, mamo. Unosi wzrok, ale nie głowę i patrzy na mnie spod zasłony włosów. - Niewystarczająco. Wzruszam ramionami. - Poradziłyśmy sobie. – w większości spraw. Odciąga dłonie od twarzy i patrzy na mnie przez dłuższą chwilę, jakby w końcu zdała sobie sprawę z tego, że to prawda. Nagle jej twarz wygląda młodziej, mniej wynędzniale, kiedy prostuje ręce i przesuwa kościstymi palcami po zewnętrznej stronie mojej dłoni. - Chyba tak. Jesteś dość dobrym dzieciakiem, co? Może nie wszystko spieprzyłam. Nawet nie wiem, co odpowiedzieć. Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu czuję gulę w gardle. Przecież nie powiedziała mi, że mnie kocha, więc dlaczego się czuję tak, jakby to zrobiła? Zmęczony uśmiech wstępuje na jej wargi, kiedy odsuwa dłoń. - Więc, jeśli to prawda, to kiedy znajdziesz faceta? I tak po prostu, ten moment znika i wracamy do przepytywania. Biorę głęboki oddech i przełykam ślinę. - Wciąż mieszkam z Brettem. Już prawie rok. - Z tym modelem? – pyta, unosząc brwi. - Jest aktorem, mamo. Na Broadwayu. Nie modelem. - Ale nie przyniosłaś żadnego zdjęcia. – mówi, rzucając mi sceptyczne spojrzenie. Jestem prawie pewna, że myśli, że Brett jest wytworem mojej wyobraźni. W jakiś sposób coś nie jest dla niej prawdą, jeśli nie widzi dowodów. - Wiesz, że zabierają mi telefon. Nie mogę go tu przynieść. Zgniata papierek od batonika i rzuca go do kosza w rogu, jakby grała w koszykówkę. Chybi i opakowanie spada na betonową podłogę. - A co z papierosami? Przyniosłaś mi jakieś? A to jest część programu, w której używa wszystkich złośliwych przytyków, by przypomnieć mi, jak beznadziejna jestem. - Wiesz, że ich też nie mogę tutaj przynieść. Jeszcze bardziej marszczy brwi. - Przemyciłabyś jakieś, gdybyś mnie kochała. Kto powiedział, że cię kocham? Ta myśl wyskakuje z mojego umysłu, jak jakiś oszalały Jack-in-the-box29. Przerażający klaun, przez którego w dzieciństwie miałam koszmary. Na obronę mamy, nigdy nie opowiadałam jej o tym, co się ze mną działo, kiedy ona trafiła do więzienia. Może dlatego, mimo wszystko, nie mam nic przeciwko temu, by tu przyjść. Mama

29

Zabawka wyskakująca z pudełka

Tłumaczenie: marika1311

Strona 59

nigdy nie patrzy się na mnie tak, jak Mallory – tym spojrzeniem, które przypomina mi, że ona wie o wszystkim i jest jej mnie żal. - Dają ci coś do robienia? – pytam, po to tylko, by powiedzieć cokolwiek. - Och, no pewnie. – mówi, przewracając oczami. – Na jutro mam wielkie plany. Lecę do Paryża, a potem na zakupy do Monte Carlo. Garbię się i zakładam ręce na piersi. - Przepraszam. Przez następne piętnaście minut siedzimy w ciszy, a pomieszczenie zaczyna się napełniać innymi odwiedzającymi. Paplanina staje się coraz głośniejsza, co tylko podkreśla nasze milczenie. - Chcesz jeszcze batona? – pytam w końcu. Wzrusza ramionami. Wstaję i kupuję dla niej kolejne dwa. Wracam i kładę je na stole, a potem siedzimy w ciszy przez kolejne piętnaście minut, w czasie których ona je zjada. - Więc, muszę lecieć, ale zobaczymy się za miesiąc. – mówię, kiedy kończy. Wstaje i odwraca się w stronę drzwi, a ja zwlekam się z krzesła, kiedy strażnik otwiera dla niej przejście. Ale tuż przed tym, zanim w nim znika, zerka na mnie ponad ramieniem. - Na razie, Hilary. Ścisk w gardle powraca. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz zwróciła się do mnie po imieniu. A jej spojrzenie, kiedy to powiedziała… jakby to było najsmutniejsze słowo znane człowiekowi… Przechodzę przez ochronę i odbieram swoje rzeczy, nie mogąc się doczekać, aż wrócę na peron.

***

- Gdzie byłaś? – pyta Brett, kiedy wchodzę do domu. Siedzi na kanapie i zakłada buty. Ściągam kurtkę. - W tym samym miejscu, do którego jeżdżę pierwszego dnia miesiąca. Po prostu patrzy na mnie przez chwilę, po czym kiwa ze zrozumieniem głową. - Twoja mama. Kiwam potwierdzająco głową. - Walnięta jak zawsze? – pyta ze złośliwym uśmiechem. - Nie jest walnięta. – odpowiadam. Odkąd powiedziałam mu o mamie, Brett wciąż myśli, że jest coś nie tak z jej zdrowiem psychicznym. – Jest w więzieniu. Wzrusza ramionami, a potem bierze swoją torbę i wstaje, zawieszając ją sobie na ramieniu. - Więc, miałem wieści od Tima o przesłuchaniu. Spoglądam na niego z miejsca przy drzwiach, gdzie wieszam kurtkę na haczyku. - I? Tłumaczenie: marika1311

Strona 60

- Na początku roku zastępują laskę w ciąży, więc przesłuchania są w pierwszym tygodniu grudnia. Moje serce zamiera, kiedy wchodzę głębiej do pokoju. - To za miesiąc. - Spokojnie, Hilary. Mam co do tego dobre przeczucia. – ściska mój tyłek, kiedy idzie w stronę drzwi. – Szkoda, że nie mam czasu na szybki numerek. Czuję nieprzyjemny ścisk w brzuchu i odsuwam jego dłoń od siebie. Uśmiecha się szeroko i otwiera drzwi. - Do zobaczenia po przedstawieniu. Twój bilet jest na szafce. Cholera! Całkowicie zapomniałam, że dzisiaj jest premiera. Chyba mój umysł przez ostatnich kilka tygodni był gdzieś indziej. - Świetnie. To do zobaczenia. Połamania nóg. Szczerzy się ponad ramieniem i zamyka drzwi. Idę do kuchni i wyciągam telefon z kieszeni, wybierając numer. - Yo! – krzyczy Jerry do słuchawki. - Cześć, Jerry. Tu Hilary. - Nie waż się mnie wystawiać. – ostrzega. - Kiepsko się czuję. – kłamię, udając kaszel. – Serio, nie chcesz, żebym tam przyszła. Potrzebuję pieniędzy, więc prawie nigdy tego nie robię. Nie mogę uwierzyć, że zapomniałam poprosić o wolny wieczór. - Lepiej przywlecz jutro tutaj swój tyłek. Potrzebuję cię w weekend. - Znajdę jakieś leki. Nic mi nie będzie. Rozłącza się bez słowa. Biorę prysznic i wyciągam z szafy ulubioną sukienkę Bretta. To czarna sukienka bez pleców, z asymetrycznym bokiem. Ostatnim razem, kiedy miałam ją ubraną, uprawialiśmy seks na tylnim siedzeniu taksówki, kiedy wracaliśmy z przedstawienia Bretta. Myślę o tym, żeby nie zakładać bielizny, na wypadek, gdyby chciał to powtórzyć, ale na tą myśl znowu czuję ten nieprzyjemny ścisk w brzuchu. Nie wiem, co jest ze mną nie tak, do cholery. Zakładam czarne, koronkowe stringi, po czym wciągam sukienkę przez głowę. Odwracam się i oglądam się w lustrze. Ta sukienka idealnie wygląda z moimi motylkami. Widać je na talii i na ramieniu. Nawet nie potrzebuję biżuterii. - Tak, kochana. – mówię do swojego odbicia, poprawiając biust. – Wciąż to masz. Wygładzam swoje włosy i ściągam je w luźny kok, zostawiając kilka luźnych kosmyków, by okalały moją twarz, po czym robię sobie makijaż. Kiedy zakładam buty, rozbrzmiewa dźwięk dzwonka. Podchodzę do interkomu. - Tak? - Tu Alessandro. – Mmm… ten akcent. Ale co on tutaj, do cholery, robi? Przyciskam przycisk, by otworzyły się drzwi na dole. - Zaczekaj. Już schodzę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 61

Łapię torebkę i kurtkę, po czym idę do windy. Kiedy drzwi się otwierają, widzę Alessandra stojącego tuż obok frontowych drzwi. - Pomyślałem, że może ci ich brakować. – mówi, unosząc moje rękawiczki. – Upuściłaś je, kiedy wczoraj z krzykiem ode mnie uciekałaś. Biorę je z jego rąk. - Nie przeszedłeś takiego kawału drogi, żeby mi je dać. Wzrusza ramionami i posyła mi półuśmiech. - Byłem niedaleko. – Uśmiecham się, kiedy słyszę, jak powtarza moje słowa z tego dnia, kiedy przyszłam do YMCA, ale potem jego oczy skanują całe moje ciało, a kiedy znowu unosi spojrzenie, jego oczy wydają się płonąć. – Nie powinienem był cię niepokoić. Najwyraźniej gdzieś wychodzisz. - Mój chłopak ma dziś premierę. Napina szczękę i coś miga w jego oczach, ale potem wyciąga dłoń w moim kierunku. - Pozwól, że pomogę ci z kurtką. Waham się przez chwilę, ale potem mu ją wręczam i się odwracam. Zanim pomaga mi ją założyć, przez chwilę stoi w bezruchu i prawie mogę poczuć, jak jego wzrok przesuwa się po moich nagich plecach. Czuję mrowienie w tym samym miejscu, w którym wcześniej przez dotyk Bretta czułam nieprzyjemny ścisk. Alessandro odchrząka, kiedy odwracam się ku niemu i zakładam rękawiczki. - Dzięki. - Pozwól mi się odprowadzić do metra. – Kładzie jedną z tych seksownych dłoni na dole moich pleców i prowadzi mnie do drzwi, co znowu wywołuje dreszcze w moim brzuchu. Uciszam je. Nie mogę go tak pragnąć. Owijam się kurtką i idziemy przez trzy przecznice do metra. - Myślałaś o czwartku? – pyta. - Tak, myślałam. Zalega między nami krótka cisza, kiedy Alessandro czeka, aż rozwinę myśl. - Jakieś decyzje? – pyta w końcu. - Nie. – odpowiadam, nie patrząc mu w oczy. - Nie jesteś dziś zbyt rozmowna. Patrzę przed siebie. - A czy kiedykolwiek jestem? Nie odpowiada. Schodzimy po schodach do metra i docieramy tam zanim drzwi od pociągu się zamykają. Podchodzę do rury stojącej blisko drzwi, a Alessandro wchodzi za mną, chwytając rurkę nad moją głową. - Jeśli czujesz się przeze mnie niekomfortowo, Hilary, to odejdę. – mruczy do mojego ucha. Odwracam się i na niego spoglądam, bo to miejsce w moim brzuchu znowu drży. - Szczerze mówiąc, nie wiem, jak się przez ciebie czuję. Ale nie. Nie chcę, byś odchodził. Łapie kącik dolnej wargi między zęby, a jego spojrzenie pochmurnieje.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 62

- Naprawdę powinienem zostawić cię w spokoju. Nie wiem, co chce mi powiedzieć. Oczywiście, ma rację. Sprawia, że znowu czuję się jak tamta dziewczyna – słaba i wrażliwa. Nie mogę już nią być. Kiedy po raz pierwszy się pojawił, powinnam była mu powiedzieć, by odszedł. Odwracam się i łapię rurę, stojąc do niego tyłem. - Prawdopodobnie. Kiedy kołyszemy się zgodnie z ruchem pociągu, ciało Alessandra ociera się o moje, a do czasu, kiedy zatrzymujemy się na Pięćdziesiątej, jest mocno do mnie przyciśnięty. Nie wiem, czy to dlatego, że ja się do niego przysunęłam, czy to on pochylił się ku mnie, ale cokolwiek to jest, zaparło nam dech w piersiach. Wręcz można wyczuć ładunek elektryczny przeskakujący między nami, z każdym subtelnym dotykiem jego ciała na moim, a kiedy drzwi się otwierają, żadne z nas się nie porusza, przez kilka uderzeń mojego pędzącego serca. Wreszcie, nie mam wyboru. - Hilary. – mówi, kiedy odsuwam się od niego i wychodzę z pociągu, a to jedno słowo brzmi jak modlitwa. Odwracam się, a jego mina jest powściągliwa. Patrzy na mnie z błaganiem w oczach, jakby było coś więcej, co chciałby mi powiedzieć, oprócz mojego imienia. Jakby właśnie otworzył przede mną swoje serce i czekał na jakąś odpowiedź. Ale zanim mam szansę rozgryźć, o co proszą te głębokie oczy, drzwi od pociągu zasuwają się, a ten odjeżdża z tunelu. Coś głęboko we mnie sprawia mi ból, kiedy stoję tak i patrzę, jak odjeżdża, ale nie mogę tak cierpieć przez Alessandra. Nie w ten sposób.

***

Teatr jest zatłoczony, a powietrze jest naelektryzowane oczekiwaniem na dzisiejszą premierę. Czuję się bardziej ożywiona przez samo to, że tu jestem, a nawet nie występuję. Tak bardzo w tej chwili zazdroszczę Brettowi. Znajduję swoje miejsce w tym samym momencie, kiedy światła zaczynają mrugać, a kilka minut później orkiestra zaczyna grać pierwsze akordy otwierającej przedstawienie piosenki. Kiedy chwilę później na scenę wchodzi Brett, wszystkie kobiety siedzą, ze wzrokiem utkwionym w nim. Cholera, dobry jest. Śmieję się z wszystkimi, kiedy są zabawne sceny i wycieram lekko oczy, kiedy jeden z dzieciaków umiera. A starsza kobieta obok mnie naprawdę wzdycha, kiedy pod koniec Brett się rozbiera. Nie winię jej. Jest spektakularny. I jest mój. Uśmiecham się, kiedy czuję znajome dreszcze w kroczu na tę myśl i czuję ulgę, że tym razem czuję to przez właściwego faceta. Nie mogę się doczekać, aż dorwę go w domu i złożę mu prywatne owacje. Nie wiem, co to, do cholery było, wcześniej z Alessandrem, ale wróciłam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 63

Rozdział dziewiąty - Tylko pamiętaj, że to ty powiedziałeś, że mogę wybrać cokolwiek. – mówię do Alessandra, kiedy siadamy przy stoliku w Argo Tea na Columbus Circle. Obserwuje mnie uważnie znad stołu. - Jestem zaintrygowany, żeby zobaczyć, co wybrałaś. - Słyszałam, że ponownie to otworzyli i nie byłam tam, a chciałam pójść, więc… - wzruszam ramionami. Kiwa głową. - W takim razie to idealne miejsce. - Jak długo zostajesz? – to pytanie wyrywa mi się zupełnie znikąd i muszę się przez chwilę zastanowić, co miałam na myśli. Mruży oczy, zdezorientowany. - W Nowym Jorku? – pyta po chwili. Tak, zdaję sobie sprawę w momencie, kiedy się odzywa. O to mi chodziło. - Tak. - Tyle, jak długo mi zajmie poukładanie spraw. - Twoje duchy. – stwierdzam. Obniża wzrok na swój kubek z kawą. - Nie powinienem był nazywać cię duchem, ale musisz zrozumieć, że przez długi czas nawiedzała mnie moja przeszłość… to, co zrobiłem niewinnym ludziom… - unosi spojrzenie na mnie. - …włącznie z tobą. - Więc dlaczego miałbyś chcieć tu wracać? Nie byłoby łatwiej po prostu trzymać się z daleka? Oddycha głęboko i potrząsa swoim kubkiem, wprawiając kawę w ruch. - Wróciłem do Nowego Jorku z wielu powodów. Spędziłem trochę czasu w muzeum poświęconym ku pamięci World Trade Center, w końcu żegnając się z ojcem. – jego odległe spojrzenie wędruje z powrotem ku mnie. – Ale musiałem także pooddzielać fakty od fikcji w swojej głowie. Szedłem przez miasto; od naszego domu, przez działkę, na której zbierał się gang Lorenza; do mojej starej szkoły, gdzie sprzedawałem narkotyki dzieciakom; mając nadzieję, że zobaczenie tego oczami dorosłego dałoby mi jakąś lepszą perspektywę i mógłbym pozbyć się niektórych duchów. - I udało się? Odnajduje wzrokiem moje spojrzenie, a w jego oczach widać rozpacz. - Niektóre rzeczy okazały się nie być takie łatwe do odpuszczenia, jak się spodziewałem. Chodzi o mnie? Czy o jego rodzinę? - Nigdy nie opowiadałeś mi o swoim ojcu. Tylko tyle, że pracował w World Trade Center. Kiwa głową. - Był asystentem szefa kuchni w Windows on the World, na szczycie północnej wieży.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 64

- Więc był wtedy rano w pracy? – Miałam tylko dziewięć lat, ale pamiętam. Mieszkaliśmy w Alphabet City, więc nie super blisko World Trade Center, ale wystarczająco blisko. Pamiętam, że wszystko zostało zamknięte, jakby miasto było wymarłe, poza wojskiem. W ciągu dnia było na ulicach kilka osób, ale w nocy było cicho. Zbyt cicho. Czułam się jak w strefie wojny, ale w pewnym sensie tak chyba było. Mallory miała wtedy szesnaście lat i chodziła do liceum. Przez pierwszy tydzień nie pozwalała mi wychodzić z domu. Prawda jest taka, że nie chciałam tego robić. Nigdy nie byłam tak przerażona. Przez tydzień spałam z nią w jej podwójnym łóżku. Mama spędziła ten czas, pijąc na kanapie, oglądając wiadomości i mamrocząc, że powinniśmy zbombardować tych skurwieli. Stopniowo, wszyscy wracali do swoich żyć. Ale ja nigdy nie poszłam w pobliże WTC. Nawet teraz. Alessandro bierze głęboki wdech, po czym wypuszcza powietrze z płuc. Widzę, że wciąż trudno mu o tym rozmawiać. - Zawsze szedł tam wcześniej, żeby nadzorować prace przygotowawcze. Odprowadził mnie i Lorenza na pociąg, bo jechaliśmy do szkoły i to był ostatni raz, kiedy go widzieliśmy. - Wow… nawet nie wiem, co powiedzieć. - Tak naprawdę nie ma o czym mówić. – kręci lekko głową. – Po prostu zniknął. I nigdy nie odnaleziono jego ciała. - To musiało być bardzo ciężkie. Znowu kręci szklanką, ruszając kawą, a ja stwierdzam, że to jego nowy nawyk. - Mój ojciec był cementem scalającym naszą rodzinę. Kiedy zginął, matka była zrozpaczona. Spędziła tydzień, rozklejając plakaty i chodząc po mieście, myśląc, że może został ranny, albo, nieświadomie, że może został zabrany do szpitala, lub… - milknie, a szczękę ma napiętą. – Minęło dużo czasu, zanim zaakceptowała to, że odszedł, a wtedy po prostu zwinęła się w kłębek na łóżku i przestała żyć. Więc wylądowaliśmy w domu grupowym przez nasze matki, które zniknęły; moja w więzieniu, a jego w swoim umyśle. - Naprawdę mi przykro, Alessandro. Spogląda na mnie. - Resztę już znasz. Lorenzo i ja zaczęliśmy pakować się w kłopoty i wylądowaliśmy w poprawczaku, a potem w domu grupowym. - Gdzie znalazłeś więcej duchów. Krzywi się trochę. - Proszę, Hilary, zapomnij, że to powiedziałem. Byłaś jedynym promieniem słońca w tym całym koszmarze. Czuję się, jakbym dostała kopniaka w brzuch. Różnie mnie nazywano, ale jestem pewna, że jeszcze nie słyszałam, że jestem promieniem słońca. To staje się zbyt niezręczne. Wypijam resztę herbaty jednym łykiem. - Jesteś gotowy? Dokańcza swoją kawę i wstaje. Wchodzimy do pociągu linii F i jedziemy do linii L, na róg Czternastej. Przez ten cały czas Alessandro na mnie zerka, jakby myślał, że się czymś zdradzę, ale nie pyta, gdzie zmierzamy. Wstaję na pierwszym przystanku w Williamsburgu, a on wychodzi za mną z pociągu. Wychodzimy z metra na jasne, zimowe słońce, a następnie udajemy się w stronę Siódmej Północnej. Alessandro dotrzymuje mi kroku. Rozgląda się dookoła, jakby chciał rozpoznać, dokąd idziemy, ale nadal o nic nie pyta. To tak, jakby chciał zostać zaskoczony. Tłumaczenie: marika1311

Strona 65

I jestem dość pewna, że właśnie tak będzie. Skręcamy w prawo i w końcu idziemy Alejką Metropolitan, a po stronie sklepu z żółtą markizą, znajdującego się pół przecznicy na prawo, widzę swój cel. Muzeum. To budynek z czerwonej cegły, a po obu stronach czerwonych drzwi ma okna wystawowe – Muzeum City Reliquary30. Zatrzymuję się przed nim, a Alessandro zerka na mnie z ciekawością, jakby wciąż czekał, by zobaczyć miejsce, do którego zmierzamy. Ale właśnie do niego doszliśmy. Przechylam głowę na szybę przed nami, za którą widać klasyczne pudełko na śniadanie. Kiedy Alessandro zdaje sobie sprawę, co to jest, na jego twarz wkracza uśmiech – i to pierwszy, który widzę, a który faktycznie dociera do jego oczu. - To jest genialne. Sięga do klamki i popycha drzwi, pokazując gestem, że mam wejść pierwsza. Nigdy nie przyznam tego na głos, ale trochę mi się podoba ta cała rycerskość. Nikt wcześniej nigdy nie pomagał mi założyć kurtki, nie przytrzymywał dla mnie drzwi ani nie wsuwał za mną krzesła. Przechodzimy pod długim na prawie dwa metry modelem Staten Island Ferry31 wiszącym nad drzwiami, i wchodzimy do sklepu z pamiątkami, który znajduje się z przodu muzeum. Uśmiecham się, kiedy mijam półki wypełnione poduszkami-pierdziawkami, szklanymi kulkami i kartami do grania. Uwielbiam rzeczy w stylu vintage. Alessandro zatrzymuje się przy stercie gumowych karaluchów, podnosi jednego i wymachuje nim przed moją twarzą. Jakby ostatnich osiem lat zniknęło, a ja mam przed sobą uśmiechniętego od ucha do ucha chłopca, którego znałam tak dawno temu. - Weź to ode mnie. – mówię, odsuwając od siebie jego dłoń. Śmieje się i rzuca zabawkę na jej miejsce, następnie przechodzi do starodawnych pojemników na landrynki. - To miejsce to istna kopalnia złota. Podchodzę do lady. - Dwa bilety do muzeum. – mówię do starszej kobiety, która za nią stoi. - Datek możesz złożyć po prostu tutaj. – mówi, kładąc dłoń na drewnianej skrzynce z napisem sugerowana wpłata $5. Wkładam więc do niej dziesięć dolarów, a kobieta podaje mi złożoną broszurkę. – Wszystko jest dość wymowne, ale tutaj znajdziesz wszystko, co musisz wiedzieć. – mówi. Biorę ją od niej i rozkładam. - Dziękuję.

30 31

Prom pasażerski

Tłumaczenie: marika1311

Strona 66

Łapię Alessandro pod ramię w drodze do kołowrotu przy wejściu do muzeum, a on zgina łokieć i przytrzymuje mnie tak, bym nie puszczała. Nie próbuję. Coś się między nami zmieniło. To tak, jakby to, że powiedział mi to wszystko nad kawą, sprawiło, że coś w głębi niego się uwolniło. Mroczna zasłona nie zniknęła, ale jest cieńsza. Prawie mogę zobaczyć, co jest po drugiej stronie. Wchodzimy do muzeum, a na lewo stoi stoisko z gazetami, zupełnie takie, jakie byłoby na ulicy. - To jest fajne. – stwierdzam, ciągnąc go za sobą w tym kierunku. Zerkam do broszurki. – To stoisko było w Chinatown przez trzydzieści lat. Na drewnianych ściankach są ręcznie malowane reklamy. – mówię do Alessandra, wskazując na nie. – A facet, do którego należało to stoisko, nazywał to miejscem dla „gościa honorowego”. – dodaję, pokazując palcem na krzesło stojące po środku – Tutaj siadali ludzie, kiedy on szkicował ich portrety. Alessandro pochyla się, żeby z bliska przyjrzeć się rysunkom, a ja zastanawiam się, czy brakuje mu rysowania. Po kilku minutach gapienia się, przesuwamy się wzdłuż ściany z rzeczami z Międzynarodowych Targów32. Są tu ozdóbki z Targów z roku 1939 oraz 1964. Wyciągam szufladę spod platformy, na której stoi butelka Jim Beama z 1964, i dostrzegam w niej kilka starych biletów położonych pod szkłem. - Ale to fajne. – mówię, zdając sobie sprawę, że tak samo stwierdziłam przy poprzedniej rzeczy. Unoszę wzrok, a w oczach Alessandra dostrzegam rozbawiony błysk. – Naprawdę tak jest! - To prawda. – zgadza się, wyciągając kolejną szufladę i odsłaniając starą tablicę rejestracyjną. Zerkam na broszurkę. - To ze starego wozu strażackiego z Międzynarodowych Targów. Mijamy powoli ścianę z rekwizytami drużyny Brooklyn Dodgers i podchodzimy do starodawnego stanowiska fryzjera. - Ale to fajne! – parodiuje mnie Alessandro, ledwo powstrzymując chichot. Wyrywam rękę z jego ramienia i go nią uderzam. - Zamknij się. Poruszamy się po sali, oglądając resztę wystaw, a potem w końcu wychodzimy z powrotem do sklepu z pamiątkami. - To jest obowiązkowy zakup. – mówi, biorąc karalucha ze stosu. Podnoszę jednego i go oglądam. - To mogłoby być przydatne, gdybym chciała wcześniej zamknąć bar. Podchodzimy do lady, a Alessandro sięga po mojego karalucha, podchodząc do kobiety. Wyszarpuję go z jego dłoni. - Nie kupisz tego dla mnie. To mój dzień. Moja kolej, żeby płacić. – odpycham do na bok. – Dwa karaluchy poproszę. – mówię do kobiety. Wręczam jej pogięty banknot, a kiedy ona wydaje mi resztę, czuję, jak coś łaskocze mnie w szyję. Unoszę dłoń, a potem krzyczę i zrzucam to z siebie, kiedy czuję na swojej skórze wielkiego robaka. Alessandro śmieje się na głos, kiedy jego karaluch zlatuje ze mnie na podłogę. - Ty draniu. – mruczę, popychając go w ramię.

To wielkie, publiczne wystawy. Są organizowane w różnych miejscach na świecie. Zazwyczaj trwają od trzech tygodni do sześciu miesięcy. 32

Tłumaczenie: marika1311

Strona 67

Podnosi zabawkę i szczerzy do mnie zęby w uśmiechu. - Gdybym wiedział, że to wystarczy, żeby cię wkurzyć, już dawno wrzuciłbym to do twojej herbaty. - Jeśli znajdę tego pieprzonego karalucha w swoim kubku – burczę, popychając go w stronę drzwi – przysięgam na Boga, że wepchnę go do twojego nosa. Uśmiecha się i wrzuca robala w moje włosy. Wyszarpuję go, kiedy, potykając się, wychodzimy na chodnik. - Jesteś gorszy od moich siostrzeńców. Nie dostaniesz go z powrotem, jeśli nadal będziesz mnie nim dręczył. Wzrusza ramionami. - Ty za niego zapłaciłaś. I tak jest twój. Obracam się do niego i wpycham karalucha do kieszeni. - Więc nigdy nie mogę ci nic kupić? Czy to nie trochę seksistowskie? - Au contraire33. Pozwoliłem ci przecież kupić mi bilet. – mówi z ironicznym uśmieszkiem, kiwając dłonią w stronę muzeum. - To nie był bilet, tylko datek w twoim imieniu. I pozwolisz mi także na to, żebym postawiła ci obiad. – mówię, odwracając się do niego plecami i zaczynam iść w kierunku pizzerii niedaleko. - Pozwól mi dla ciebie coś ugotować. – mówi. Odwracam się i widzę, że stoi dokładnie tam, gdzie go zostawiłam, blisko drzwi od muzeum. - Gotujesz? - Tak. Pokażę ci. To jest coś, co muszę zobaczyć. Przyłapuję się na zastanawianiu się, czy jego gotowanie wygląda tak, jak Bretta: wyciągnięcie burgera z pojemnika albo spaghetti ze słoika. Powiedział, że jego ojciec był szefem kuchni, ale Alessandro był wtedy młody. Wątpię, że to od niego się czegoś nauczył. - Dobra. – mówię, przechodząc obok niego i kieruję się w stronę metra.

***

Kiedy siadamy w pociągu, wrzucam mu karalucha za koszulę i widzę mignięcie jego mięśni brzucha, kiedy rozpina kurtkę i potrząsa koszulą, żeby robak wyleciał. I… wow. Brett ma świetne ciało, nad którym cały czas pracuje. Jeśli nie ma prób ani nie występuje, jest na siłowni. Zastanawiam się, czy Alessandro też jest maniakiem fitness. Wysiadamy w odpowiednim miejscu i wchodzimy po schodach na ulicę. Nie jesteśmy nawet w połowie schodów, kiedy czuję, jak coś mi spada z ramienia w rowek między piersiami.

33

Francuski: wręcz przeciwnie

Tłumaczenie: marika1311

Strona 68

Przyciskam dłoń do biustu, żeby gumowy robak nie wpadł dalej i wyciągam go ze swojego stanika. Zatrzymuje się i przygląda mi się z szerokim uśmiechem. - Cóż, wyszło lepiej, niż się spodziewałem. - Bardzo dojrzale. – chwytam karalucha między kciuk i palec wskazujący i potrząsam nim przed jego twarzą. – Kiedy będziesz się najmniej spodziewał… - mówię ze złośliwym uśmieszkiem i wkładam zabawkę do kieszeni. Pokonuję kilka kolejnych stopni, ale potem zatrzymuję się, bo nie wiem, gdzie iść, więc muszę na niego zaczekać. Alessandro o tym wie, oczywiście, i kilka minut później wyłania się stamtąd z uśmiechem. - Jak najbardziej, proszę przodem. – mówi, machając dłonią w kierunku Ósmej. Rzucam mu gniewne spojrzenie i zawracam w stronę metra. - Wiesz co? Zmieniłam zdanie. Zanim docieram do schodów, łapie mnie za kurtkę i obraca mnie twarzą do siebie, chwytając mnie za ramiona. Moje serce zaczyna mocno bić, kiedy Alessandro przygląda mi się tym swoim tlącym się spojrzeniem. Czuję ciepło jego ciała, nawet przez warstwy naszych ubrań, a ja drżę z nagłym przebłyskiem, jakie to by było uczucie znajdować się tak blisko jego, ale bez tych ciuchów. Rozchyla wargi, a jeśli on czuje to samo, co ja w tej chwili, nagle decyduję, że jeśli teraz mnie pocałuje, odwzajemnię to. Wyobrażam sobie, jak nasze usta się spotykają – wyobrażam sobie to, jak bym się czuła, kiedy jego wargi poruszałyby się na moich, jak by smakowały. Jego oczy się rozszerzają, kiedy zniża głowę, a jego usta zatrzymują się kilka centymetrów od moich. Znowu przestaję oddychać, chcąc, by zmniejszyć tą odległość między naszymi wargami, a jednocześnie wziąć nogi za pas i uciec. Ale nie mogę uciec.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 69

Rozdział dziesiąty Unoszę lekko głowę i spoglądam w jego oczy, tak jasne na tle ciemnego nieba. Ale w tym samym momencie, kiedy lekki jęk wyrywa mi się z gardła, Alessandro odsuwa się i sprawia, że czar pryska. - Opowiedz mi o swoim chłopaku. – mówi. – Jak długo jesteście razem? Zajmuje mi dłużej, niż powinno, żeby zebrać się do kupy. - Chłopak. – mówię trochę bez tchu. – Um… rok. Puszcza moje ramiona. - Kochasz go? Parskam śmiechem. Alessandro unosi brwi. - Nie zdawałem sobie sprawy, że to żarty. Potrząsam głową. - Ja nie kocham. Przechyla głowę w sposób, który zaczynam rozpoznawać. Kiedy tak robi, znaczy to, że kwestionuje moje słowa. - Uważasz, że kłamię? Patrzy na mnie przez dłuższą chwilę, a w jego oczach widać burzę, jak gdyby prowadził jakąś wewnętrzną wojnę. - Tego nie powiedziałem. – stwierdza w końcu. - Więc co? Wpycha ręce do kieszeni i zaczyna iść po chodniku. - Nic. – odpowiada. Idziemy wzdłuż ulicy, a potem skręcamy w inną, przez ten cały czas nie zmniejszając odległości między nami na mniej niż metr. Kiedy wychodzimy zza rogu, Alessandro wkłada dłoń do kieszeni i wyciąga z niej klucz. Używa go do otwarcia pierwszych drzwi, które widzimy, kiedy mijamy restaurację na rogu. - Nie ma to jak w domu. – mówi, odsuwając się na bok i robiąc dla mnie miejsce, bym weszła. Prześlizguję się obok niego, uważając, żeby nie otrzeć się o jego ciało i podchodzę do windy. Alessandro naciska przycisk. W momencie, gdy drzwi się otwierają, przez frontowe drzwi wchodzi starsza kobieta z siwymi, kręconymi włosami. Wchodzimy do środka, a Alessandro wciska guzik, by przytrzymać windę dla niej windę. - Pani Burke. Jak się pani dziś miewa? Kobieta naciska przycisk z cyferką trzy. - Cudownie, Alessandro. A kim jest ta urocza młoda dama? – pyta, odwracając się do mnie. Alessandro uśmiecha się do niej, a sam wciska przycisk z piątką. - To Hilary McIntyre. Hilary, to pani Burke.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 70

Kobieta pochyla się w moją stronę i szepce mi na ucho: - Dobry z niego mężczyzna. Potem drzwi otwierają się na trzecim piętrze, a pani Burke wychodzi z windy, puszczając do mnie oczko. Z otwartymi szeroko oczami gapię się w zamykające się drzwi. Nie ma mowy, żeby Alessandro tego nie usłyszał. Czy ona uważa, że jesteśmy na randce? A on?... A ja? Minutę później winda zatrzymuje się na piątym piętrze. Wychodzimy na półpiętro z trzema drzwiami. Czuję się zbyt zawstydzona, żeby spojrzeć na Alessandra, kiedy ten wkłada klucz do zamka w drzwiach z numerem 51 i przekręca go, ale w sekundzie, kiedy wchodzimy do środka, zażenowanie mija. Z zazdrością zaczynam oglądać jego mieszkanie. Jest małe, ale nie zniszczono jego charakteru przebudowami, tak jak się to dzieje z większością starych mieszkań. Te wciąż ma stare grzejniki, a w niektórych miejscach ze ścian wystają rury. W drewnianej podłodze są ubytki, a w ościeżnicach drzwiowych widać nacięcia. Nawet w niektórych miejscach na suficie brakuje kilku zdobnych listew. Jestem zachwycona. Na środku pomieszczenia, tuż obok wielkiego, niebieskiego fotela, stoi czarna, skórzana kanapa. Na prawo widać kuchnię, która jest oddzielona od salonu przez wyspę z czarnego granitu. Na lewo znajdują się jedyne drzwi, pewnie prowadzące do łazienki, bo za nimi, we wnęce obok okna, stoi podwójne łóżko i licha, antyczna komoda. - To miejsce… - …jest taakie super. – dokańcza za mnie Alessandro, uśmiechając się. – W sumie mi się tu podoba. - Cofam to. – stwierdzam. Choć to nie jest prawda. Zaczynam chodzić dookoła pomieszczenia, sprawdzając jego obrazy. Większość z nich wygląda równie okropnie, jak niektóre rzeczy, które widzieliśmy w Met w zeszłym tygodniu, więc wiem, że on naprawdę lubi sztukę. - Mogę zaoferować ci coś do picia? Wodę? Wino? - A co otwierasz? – odwracam się i patrzę na niego. Alessandro przechodzi za wyspę w kuchni. Podłącza swojego IPoda do małego radia, a kiedy z głośników zaczyna płynąć muzyka, nie jest to tym, czego się spodziewałam. Myślałam o czymś bardziej klasycznym, może jakiś utwór grany na fortepianie, lub też może coś z opery, ale to rock: rozpoznaję Creed – With Arms Wide Open. Przed oczami staje mi pewne wspomnienie – Alessandro przełączający stację w radiu w pokoju rekreacyjnym, zmieniając rap, którego słuchała wcześniej Trish, na rock. - Myślałem o chardonnay, bo potrzebuję go trochę do gotowania. – odpowiada, unosząc w górę butelkę. – Ale jestem otwarty na propozycje. Zmierzam powolnym krokiem w stronę kuchni. - Brzmi dobrze. Otwiera butelkę, następnie macha lekko dłonią nad jej szyjką i wdycha zapach, kiwając głową z uznaniem. - Zapomniałam, że lubisz Creed. – mówię, kiwając głową w kierunku radia. Zerka na mnie w ten sposób, kiedy z szafki wyciąga dwa kieliszki. - Zawsze lubiłem. - Myślałam, że może wyrosłeś już z grunge. – rzucam ze złośliwym uśmieszkiem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 71

- Post-grunge. – poprawia mnie, unosząc brew i jednocześnie wlewając wino. – Mój gust jest eklektyczny34. Wybucham śmiechem. Nie mogę się powstrzymać. - Cieszę się, że cię bawię. – mówi z tajemniczym uśmiechem, a coś w mojej piersi się zaciska. - To prawda. – odpowiadam i podchodzę do okna, czując nagłą potrzebę, by zwiększyć dystans między nami. Na ulicy poniżej widzę panią Burke, która podnosi kupkę swojego mopsa i wrzuca ją do specjalnego kosza. Młoda para, która prowadzi wózek z dzieckiem, zatrzymuje się obok niej, by porozmawiać. Wszyscy wyglądają na takich przyjaznych. Odkąd miałam trzynaście lat, nie znałam swoich sąsiadów. Czuję dotyk na moim ramieniu i podskakuję, odganiając dłonią coś, co – jak sobie wyobraziłam – było gumowym owadem. Ale to tylko palce Alessandra. - Przepraszam. Przyniosłem ci tylko wino. – mówi, wyciągając kieliszek w moim kierunku. Upijam trochę. Wino jest naprawdę dobre. - Świetne miejsce. Podoba ci się tutaj? - Tak. – odpowiada, podchodząc do okna. – Moja rodzina mieszkała niedaleko stąd. Miałem nadzieję na znalezienie czegoś w okolicy. Odwracam się twarzą do wnętrza mieszkania. - Ciężko znaleźć kawalerkę. Kiedy Alessandro się odwraca, jego łokieć się o mnie ociera. Próbuję ignorować ścisk w moim brzuchu, który wywołuje nawet taki jego dotyk. - Miałem szczęście. Ktoś właśnie się wyprowadzał, kiedy ja szukałem miejsca. Popijam wino i zerkam przez okno. Odsuwa się o krok i na mnie patrzy. - Pozwolisz mi, bym nauczył cię, jak odpowiednio kogoś uderzyć? To pytanie mnie zaskakuje. - A będę potrzebowała tej umiejętności w ciągu kilku najbliższych minut? Przez chwilę widzę rozbawienie na jego twarzy, ale potem jej wyraz zmienia się na bardziej poważny. - Martwię się o ciebie, kiedy jesteś tam sama. – stwierdza, machając dłonią w kierunku okna. Wzruszam ramionami. - Opanowałam manewry „palce-w-oczy” i „kolanem-w-jaja”, więc raczej sobie jakoś poradzę. - I nie daj Boże, jeśli kiedykolwiek będziesz ponownie musiała się przed kimś bronić, to one będą pewnie dla ciebie bardziej przydatne, ale nie zaszkodzi wiedzieć, jak komuś solidnie przyłożyć. Kiwam głową. - No dobra. Przechodzimy do małej, pustej przestrzeni między kanapą i wyspą kuchenną, a Alessandro bierze ode mnie kieliszek i go odstawia. 34

Tzn. stanowi mieszankę różnych rzeczy

Tłumaczenie: marika1311

Strona 72

- W boksie chodzi o równowagę i nacisk. Musisz wyczuć, kiedy twoje ciało zachowuje balans i trzymać się tej pozycji. To da ci ruchliwość i siłę. – kładzie swoje silne dłonie na moich biodrach. – Nie pozwól mi się przesunąć. Rozstawiam lekko nogi, a kiedy on naciska na jedno biodro, popychając mnie na bok, stawiam opór. - Dobrze. – stwierdza. Teraz przyciska mocniej dłoń do drugiego biodra, lekko mną poruszając, a potem unosi dłonie do moich ramion, a ja trzymam się stopami podłoża, kiedy popycha mnie w różnych kierunkach, w krótkich odstępach czasu. - Kiedy już to osiągniesz – mówi, podciągając rękawy bluzki do góry, zwracając moją uwagę na swoje mięśnie – nie możesz jednocześnie poruszać się i atakować. – podnoszę wzrok na jego twarz i kiedy widzę jego uniesione brwi, wiem, że przyłapał mnie na gapieniu się. – Poruszanie się jest zdecydowanie lepszą opcją. Jeśli możesz uciekać, zawsze to rób. Ale jeśli jesteś przyparta do muru i musisz oddać cios, wykorzystaj górną połowę ciała. - To znaczy? Staje za mną i delikatnie chwyta moje przedramiona tuż poniżej łokcia. - To znaczy – mówi, unosząc moje ręce tak, że pięści mam tuż pod brodą, a łokcie mam przy biodrach – że musisz wszystko wstrzymać, dopóki nie będziesz gotowa uderzyć. Nie bez powodu nazywają to takim „wyrzuconym” ciosem. Trzymaj równowagę, a następnie wyrzuć pięść do przodu. Wyrzucam przed siebie prawą pięść tak szybko, jak potrafię, wyrywając ramię z jego ręki. - Dobrze. – mówi ponownie. Chwyta moją rękę i z powrotem przysuwa ją do mojego ciała, a ja zdaję sobie sprawę, że jest do mnie przyciśnięty od tyłu i odczuwam dotyk jego ciała na całej powierzchni własnego. Na sekundę dekoncentruję się, kiedy jego dłonie obejmują moje biodra. – Teraz to samo, tylko że szybciej, a potem od razu przyciągnij do siebie rękę. Robię tak, jak powiedział. - Czułaś to? – pyta, kładąc jedną dłoń płasko na moim brzuchu. – Jeśli jesteś silna tutaj, w głębi, to da ci solidną podstawę do wymierzenia ciosu. Czuję jego mocne ramiona wokół mnie. Czuję nieodpartą chęć, by przebiec po nich dłońmi i palcami śledzić ścieżkę jego żył i mięśni. Czuję mrowienie w kroczu, kiedy jego dłoń spoczywa nisko na moim brzuchu. Ale jestem pewna, że to nie o to mu chodzi. - Tak. Po mojej skórze przebiegają dreszcze, kiedy czuję jego oddech w moich włosach, kiedy Alessandro pochyla głowę. Przesuwa dłonie na moje biodra i chwyta mnie mocniej. W tej chwili potrzeba, by obrócić się w jego ramionach i spojrzeć w te ciemne oczy jest prawie nie do zniesienia. Wstrzymuję oddech i czekam, aż mnie puści. W końcu bierze drżący oddech i odsuwa się, odchrząkając. Patrzę, jak bierze poduszkę z kanapy. Staje przede mną, trzymając przed sobą poduszkę. - Jeszcze raz. Łapię równowagę i uderzam pięścią prosto w środek poduszki. - Teraz lewą. To samo. Próbuję oddać cios lewą ręką, ale wychodzi to wolniej i nieporadnie. - Chyba pozostaje mieć nadzieję, że nie unieruchomi mojej prawej ręki, co?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 73

- Jesteś praworęczna, więc korzystanie z lewej wymaga trochę ćwiczeń, ale opiera się na tym samym. Równowaga, spięcie i uderzenie. Próbuję jeszcze raz tego samego lewą ręką i tym razem wychodzi to nieco lepiej. - Teraz popracujemy nad twoją pozycją. – mówi, podchodząc bliżej i wysuwając moją lewą stopę do przodu, z dłonią na moim udzie, tuż poniżej biodra. Próbuję normalnie oddychać. – Kiedy uderzasz, wystąp poza swoją strefę równowagi, ale potem szybko przesuń tylną stopę do przodu. – jego palce przesuwają się w górę mojej nogi, kiedy mnie puszcza, sprawiając, że wzdycham, łapiąc oddech. Ponownie unosi poduszkę. – To doda trochę impetu ciosowi. Wyrzucam do przodu prawą pięść, przesuwając też lewą nogę, kiedy to robię, a to sprawia, że solidnie uderzam w poduszkę, a Alessandro przesuwa się do tyłu o pół kroku. Kiwa głową, a jego oczy błyszczą. - Jesteś taka naturalna. Chcę cię na moim ringu. Moje serce podskakuje, kiedy przed oczami staje mi obraz spoconego Alessandra w ringu. - Lepiej uważaj, czego sobie życzysz. Jest coś seksownego w jego cynicznym uśmiechu, który mi posyła, unosząc poduszkę. - Jeszcze raz. Po półgodzinie ćwiczeń czuję w końcu, że moje pięści faktycznie byłyby w stanie zrobić komuś krzywdę. - Szybko się uczysz. – mówi, wręczając mi poduszkę. Wskazuje gestem na kanapę. – Odpocznij sobie. Ja zacznę gotować. Rzucam poduszkę na kanapę i idę za nim do kuchni. Alessandro otwiera lodówkę i wyciąga z niej dwie piersi z kurczaka bez kości. Bierze jedną z dwóch desek do krojenia stojących przy lodówce i zaczyna zmiękczać mięso pobijakiem. - Musi być coś, co mogłabym zrobić, żeby pomóc. Znowu otwiera lodówkę i wyciąga z niej wiązkę szparagów, po czym kładzie je na szafce. - Jeśli nalegasz, możesz je umyć i poobcinać. Obmywam szparagi i odcinam ich końce, a następnie układam je, oraz dwa gumowe karaluchy, na talerzu i ustawiam go niedaleko kuchenki, kiedy Alessandro wrzuca kostkę masła do garnka. Wciera sól i pieprz w mięso, następnie posypuje je mąką. - Mogę zrobić coś jeszcze? – pytam, kiedy on wrzuca mięso do garnka. - Usiądź i wypij swoje wino. – mówi, machając dłonią w stronę kanapy. Idę do salonu, zabierając ze sobą kieliszek i opadam na kanapę. Biorę długi łyk. - Próbujesz mnie upić? Odwraca się i znowu posyła mi ten uśmiech. - A kwestionujesz moje motywy? - Może. Serce mi fali. Dlaczego z nim flirtuję? Kilka minut później, kiedy popijam wino, Alessandro sięga po talerz ze szparagami, żeby wrzucić je do garnka. Uśmiecha się ponad ramieniem, ściągając z talerza gumowe karaluchy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 74

- Touché35. Uśmiecham się do niego słodko. Odwraca się do kuchenki, a ja biorę kolejny łyk wina, ale cokolwiek właśnie wrzucił do garnka, to pachnie to tak dobrze, że zmusza mnie, by wstać z kanapy i wrócić do kuchni. - Co przyrządzasz? – pytam, zaglądając do środka naczynia. - To tradycyjne, włoskie danie z kurczakiem. - I co w nim jest? - Jak dotąd kurczak, karczochy, szparagi, śmietana, bulion z kurczaka i wino. – bierze słoiczek ze stojaka obok kuchenki i kiedy nim przekręca, czuję oregano. Porusza się po kuchni jak profesjonalista, kiedy przygotowuje makaron i polewa go sosem. – Czy wino do kolacji ci odpowiada, czy wolałabyś coś innego? – pyta, biorąc nasze talerze do małego stolika stojącego blisko okna przy kuchni. - Może być wino, ale będę potrzebowała dolewki. – mówię, unosząc pusty kieliszek. Bierze go ode mnie, kiedy idzie z powrotem do kuchni. - Usiądź. Zaraz przyjdę. Wślizguję się na jedno z krzeseł przy stole i podnoszę swój widelec. Wiem wystarczająco dużo o dobrych manierach, by wiedzieć, że nie powinnam zaczynać jeść bez Alessandra, ale to nie powstrzymuje mnie przed zanurzeniem widelca w sosie i posmakowaniem go. - O Chryste, ale to dobre. Alessandro podchodzi do stolika i stawia na nim nasze kieliszki. - Cieszę się, że ci smakuje. – mówi. Kiwa głową na mój widelec, jednocześnie siadając naprzeciw mnie, pokazując, żebym się nie krępowała. Nie musi mi powtarzać dwa razy. Odcinam kawałek kurczaka i wkładam go do ust. - Och, Chryste. – mówię z jękiem. – Kto cię tego nauczył? - Babcia. - Ta kobieta zasługuje na medal. Znowu zakopuję widelec w jedzeniu, chcąc odciąć kawałek szparaga, ale wtedy w sosie zauważam czułki. - Kurwa! – krzyczę, upuszczając widelec z brzdękiem. Ale wtedy słyszę, że Alessandro chichocze. Patrzy na mnie spod tych swoich długich, ciemnych rzęs i w tym spojrzeniu widzę chłopca, którym był tak dawno temu. - Ty dupku! – mówię, ale też się śmieję. Jak mogłam tego nie przewidzieć? – Ostrzegałam cię. Wyciągam zabawkę z jedzenia i macham nią w jego kierunku, ale ten zrywa się z krzesła ze śmiechem. - Ostrzegałaś, bym nie wkładał karalucha do twojej herbaty. I go nie włożyłem… do herbaty. - To i tak wystarczy. Ucieka w stronę kanapy, ale nie spodziewa się tego, że stojąc za meblem, pociągnę go ze sobą na poduszki i będę mu wciskać robaka w twarz. I wtedy zdaję sobie sprawę, gdzie jestem: leżę na Alessandro na kanapie. 35

Zwrot wyrażający aprobatę

Tłumaczenie: marika1311

Strona 75

Wyjeżdżamy, Hilary. Wszystko się zatrzymuje. Ja. On. Czas. Wbrew swojej woli przenoszę się do świetlicy. Przez radio słychać było piosenkę Creed, „My sacrifice” i byliśmy tam tylko my, co oznaczało, że mogłam to zrobić. Mogłam go dotknąć. Siedział na kanapie w koszulce i jeansach, a ja byłam na nim. Całkował mnie, ale potem przestał. - Wyjeżdżamy, Hilary. Potrząsam głową, chcąc odgonić wspomnienie. Czuję, jak serce wali mi aż w gardle. Proszę. Nie. Schodzę z niego i przez chwilę po prostu stoję w miejscu, nie będąc pewną, czy powinnam sobie pójść. Alessandro siada i przez chwilę patrzy na mnie z szeroko otwartymi oczami. Jego całe ciało jest napięte, ramiona sztywne, a dłonie zaciskają się w pięści. Wygładzam swoje włosy. - Ja.. przepraszam. Powinnam już pójść. Pociera swoje czoło, a potem unosi na mnie wzrok. - Jeszcze nie zjadłaś. Wróć do stołu. Wstaje i patrzymy na siebie przez długą, intensywną minutę, po czym wracamy na swoje miejsca. - Przepraszam. – mówi, wyciągając drugiego karalucha ze swojego talerza. – To było głupie. Ale jego widok, kiedy tak siedzi i zlizuje sos z gumowego robaka, to więcej, niż mogę znieść. Wybucham śmiechem. Uśmiecha się, niepewnie, ale jednocześnie tak delikatnie i tak pięknie. - Między nami w porządku? - Tak. – odpowiadam i kiedy to mówię, zdaję sobie sprawę, że chcę, żeby to była prawda. Chcę z nim spędzać czas; ponownie go poznać. Chcę wiedzieć, co się z nim działo, po tym, jak wyjechał z Nowego Jorku. Chcę wiedzieć, jak się wtedy czuł; i nawet to, jak czuje się teraz. Potrzebuję tego dla swojego zdrowia psychicznego. To po prostu zamknięcie. Zdecydowanie nie igram z ogniem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 76

Rozdział jedenasty Kiedy tego ranka Brett się na mnie położył, zanim pojechał na lotnisko, czułam, że zaraz zwymiotuję. To poczucie winy, wiem. Bo nie mogę przestać myśleć o Alessandrze, nawet kiedy uprawiam seks z Brettem. Zwłaszcza, kiedy uprawiam seks. To chora fantazja, ale nie mogę jej zagłuszyć, nieważne, jak bardzo się staram. Brett wyjechał w trasę na sześć szalonych tygodni. Jestem zazdrosna. Ale także przerażona, bo bez niego tutaj, zwalczenie potrzeby, by spędzać z Alessandrem większość mojego czasu, będzie jeszcze trudniejsze. Kiedy wchodzę do Argo Tea, Alessandro siedzi przy stoliku blisko okna, a na moim miejscu już stoi kubek. Ściągam zimową kurtkę i wsuwam się na krzesło, owijając lodowate palce wokół ciepłej filiżanki. Mam nadzieję, że on myśli, iż drżenie moich rąk bierze się z zimna. - Zimno dziś. – mówi zamiast przywitania, kręcąc kubkiem i wprawiając kawę w wirowanie. Przyglądam mu się uważnie. On też się denerwuje? Ale czym? Przecież nie powiedziałam mu, że Brett wyjechał. - Zimniej niż cycki czarownicy. – mówię, unosząc kubek dwoma dłońmi i popijając. Ciepło herbaty sprawia, że przez moje ciało przechodzi fala dreszczy. - Pozwoliłem sobie zamówić. – Alessandro kiwa głową w stronę mojej filiżanki. – Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. - Dzięki. Więc, gdzie idziemy? Nieco powściągliwości znika z jego twarzy, a usta wykrzywia w lekkim półuśmiechu. - Tak chcesz to rozegrać? Żadnych niespodzianek? Wzruszam ramionami. - I tak dowiem się, kiedy tam dojdziemy, nie? Unosi swój kubek i patrzy na mnie ponad jego krawędzią, upijając powoli trochę kawy. - Nie. – mówi w końcu, zapadając się głębiej na krześle. – Nie powiem ci. Przewracam oczami i biorę łyk herbaty. - Dobra. Jeśli ty mi nie powiesz, to nie dowiesz się, co będziemy robić w przyszłym tygodniu. Uśmiecha się. - Dobra. Lubię niespodzianki. - Ale powiem ci, że będziemy musieli zrobić to w sobotę, zamiast czwartku. Unosi brew. Robię to samo. - Jeśli powiem więcej, to prawdopodobnie domyślisz się, o co chodzi. – ostrzegam. Podnosi dłoń, by powstrzymać mnie od dalszego mówienia. - Więc wystarczy. Zakładam, że to będzie się działo rano, skoro w soboty wieczorem pracujesz? - Tak. Kiwa głową.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 77

- Rozgryzę to. Wzruszam ramionami, starając się wyglądać na obojętną, ale naprawdę zaczynam odczuwać przyjemność z tych naszych wypraw. Sprawdzałam w internecie, jakie dziwne rzeczy Nowy Jork ma do zaoferowania i znalazłam kilka ciekawych linków, więc jestem dość nakręcona. - Skoro tak mówisz. Obserwuje mnie, kiedy dopijam swoją herbatę, po czym wstaje. - Gotowa? Owijam szalik wokół szyi i podsuwam krzesło do stolika. - Chodźmy. Wychodzimy na zewnątrz, a po wypiciu ciepłego napoju zimno na dworze wręcz szczypie. Wkładam rękawiczki i owijam się ciaśniej kurtką. Dochodzimy do metra, a ja chwytam poręcz i chcę zejść na dół po schodach, ale Alessandro idzie dalej. - Idziemy pieszo. - Jak daleko? – pytam, czując z dołu ciepły powiew powietrza. Zatrzymuje się i odwraca w moją stronę. - Rozgrzejesz się. W każdym razie, nie jest daleko. Stoję przy wejściu do metra i gapię się na niego, udając, że przesadnie się trzęsę z zimna. Uśmiecha się i podchodzi bliżej, żeby mnie zabrać, owijając ramię wokół moich ramion. I niech go szlag, jeśli nagle nie czuję gorąca. Zwraca nas w stronę Pięćdziesiątej Ósmej i zaczynamy iść. - Powinienem był zapytać. Masz lęk wysokości? – pyta. Rzucam mu spojrzenie z ukosa. - Nie idziemy do Empire State Building! Powiedziałeś, że nie miało być żadnych lamerskich atrakcji turystycznych. - Jestem pewny, że nigdy nie użyłem słowa „lamerski” i nie, nie idziemy tam. - Więc gdzie? Rzuca mi złośliwy uśmieszek. Dwadzieścia minut później, kiedy wciąż idziemy Pięćdziesiątą Ósmą, zaczynam myśleć, że prowadzi nas prosto do East River36, ale wtedy skręca w lewo, w Drugą Aleję. - Już prawie jesteśmy. – mówi, ściskając lekko moje ramię. Rozgrzałam się już od chodzenia, ale podoba mi się to, że wciąż mnie obejmuje, więc mu tego nie powiem. Idziemy jeszcze przez dwie przecznice i stajemy przed śmiesznie wyglądającym, ceglanym budynkiem. Przyglądam mu się. - To jest to coś, co przejeżdża na tą wyspę, nie? Widziałam to z Queensboro37. Uśmiecha się, rozbawiony.

36 37

Cieśnina w Nowym Jorku Most w Nowym Jorku

Tłumaczenie: marika1311

Strona 78

- To „coś” jest powietrznym tramwajem38 i tak, prowadzi do Roosevelt Island39. Ściąga rękę z mojego ramienia i chwyta moją rękę opakowaną w rękawiczkę, ciągnąc mnie w stronę schodów na przedzie budynku. Przesuwamy po czytniku naszymi kartami40 i czekamy przed przejściem, następnie wchodzimy do wielkiego, czerwonego tramwaju z grupką co najmniej kilkunastu osób. - Nie wydaje mi się, żeby to było nieodkryte. – mamroczę pod nosem do Alessandra, kiedy przechodzimy na tył. Uśmiecha się, a jego oczy stają się o odcień ciemniejsze. - Dla nas takie jest. Tylko to się liczy. Znajdujemy miejsca, a kiedy kilka minut później tramwaj zaczyna się poruszać, lekko podskakuję. Wstaję i odwracam się, podchodząc do okna i patrzę, jak nasza czerwona puszka zaczyna się unosić. Pod nami widać ulicę, a za nami oddalający się Manhattan. - Wow. To jest… - ...taakie super. – kończy za mnie Alessandro z rozbawionym uśmieszkiem, jednocześnie wstając i podchodząc do okna. - Przestań. – robię kwaśną minę. - Nigdy nie pozwalaj mi na hamowanie twojego entuzjazmu. – mówi, łagodniejszym tonem. Kiedy na niego zerkam, Alessandro nie wygląda za okno. Patrzy na mnie. Przecieram rękawem swój nos, myśląc, że na pewno coś z niego zwisa. W końcu, przenosi wzrok ze mnie na widok za oknem, oglądając krajobraz Nowego Jorku i zatrzymując go na szczycie Empire State Building. - Wiesz, że w pewnym momencie będziemy musieli to zwiedzić. Wzruszam ramionami. - Chyba tak. Kiedy już obejrzymy wszystko inne. – lekkie dreszcze na mojej skórze zamieniają się w gęsią skórkę. Ile to potrwa? Ile jeszcze czwartków z Alessandro mi pozostało, zanim wyczerpią się atrakcje w mieście i nie będę mieć już wymówek, by go zobaczyć? Kiwa powoli głową, przesuwając spojrzenie na mnie. - To mogłoby zająć lata. Lata. Kombinacja jego słów, intensywność wzroku i fakt, że właśnie odpowiedział mi na pytanie, którego nie zadałam, sprawia, że czuję jeszcze większą gęsią skórkę. Zostaje tu na kilka lat? Czy wróci na Korsykę i znowu mnie zostawi? Odsuwam od siebie rozpacz, która zaczyna osiadać w moich kościach. To nie ma znaczenia, czy zostanie tu, czy wyjedzie. On nie ma dla mnie znaczenia. 38

Tak to wygląda:

39

Wąska wyspa w Nowym Jorku, położona na rzece East River, o długości ok. 3 km, a szerokości ok. 240 m Tzn. MetroCard – elektroniczna karta; jedyny środek płatności za transport publiczny w Nowym Jorku

40

Tłumaczenie: marika1311

Strona 79

Ale ciężko się o tym przekonać samą siebie, kiedy stoję tu, a nasze spojrzenia się krzyżują. - Roosevelt Island była zajęta przez Brytyjczyków w ciągu całej wojny o niepodległość, aż do roku 1782. Amerykańscy jeńcy wojenni byli tam zakwaterowani, dopóki trwały negocjacje o pokój. – mówi, odwracając ode mnie wzrok i przenosząc go w kierunku wyspy, do której zmierzamy. Znowu mogę oddychać. - Interesujesz się sztuką i historią? Co z ciebie za kujon? Zerka na mnie, a w jego oczach widać iskrę rozbawienia. - Maniak epickich proporcji. Prześlizgujemy się wzdłuż mostu Queensboro, nad East River, a nasz tramwaj zaczyna się obniżać, kiedy zbliżamy się do Roosevelt Island. Cała podróż zajmuje około czterech minut, ale to były niesamowite cztery minuty. - Jest tam autobus – mówi Alessandro, kiedy zwalniamy – ale wolałbym pozwiedzać na piechotę, jeśli nie masz nic przeciwko jeszcze większej ilości spacerowania. Wzruszam ramionami, żeby ukryć dreszcz, zastanawiając się, czy znowu mnie obejmie. - Pewnie. Popycha mnie lekko, wychodząc z kabiny tramwaju i idziemy wzdłuż ulicy w kierunku tej strony wyspy, gdzie za rzeką widać Manhattan. Idziemy po drodze blisko wody, obok tego, co Alessandro nazwał jedynym przystankiem metra na wyspie, aż dochodzimy do ceglanej ścieżki na lewo. Kierujemy się na wielką platformę widokową przy brzegu. Opieram łokcie o barierkę i patrzę, jak statek sunie powoli przez rzekę. - Przyjemnie tutaj. Cicho. – mówię, biorąc głęboki wdech. - To prawda. Od strony Queens jest tylko jeden most prowadzący na wyspę, więc ruch jest dość ograniczony. Odwracam się i patrzę na ulicę za nami, między budynkami, a wodą. Stoi tam kilka zaparkowanych samochodów, ale nie ma korków. Żadnych trąbiących taksówkarzy. - Powinni zrobić tak dla całego Manhattanu. – mówię, odwracając w stronę rzeki. – Wiesz… tak samo, jak ludzie, którzy mówią, że masz zdjąć buty po wejściu do domu, przy frontowych drzwiach. – stwierdzam, myśląc o Mallory. – Witamy na Manhattanie. Zostaw samochód przy drzwiach. Zerkam na Alessandra. Jego wzrok przebiega po budynkach w mieście. - To intrygująca myśl. – po chwili patrzy na mnie i macha dłonią na prawo. – Na północy jest latarnia i stary szpital psychiatryczny, jeśli jesteś zainteresowana. Rzucam mu uśmieszek. - Szpital psychiatryczny, co? To dlatego mnie tu przywiozłeś? Żebym była z tymi wszystkimi, szalonymi ludźmi? Również się uśmiecha. - Został zamknięty lata temu. Pozostała tylko jego mała część. Wokół niego zbudowano budynek mieszkalny. Właściwie jestem bardziej zainteresowany latarnią morską na północnym krańcu wyspy. Zbudowano ją z kamienia wydobywanego na wyspie. A na południowym końcu są ruiny starego szpitala, które również chciałbym zobaczyć. - Skąd ty to wszystko wiesz? Uśmiecha się i przechyla lekko głowę. Tłumaczenie: marika1311

Strona 80

- Internet to niesamowita rzecz. Delikatnie chwyta mój łokieć i prowadzi mnie na prawo, a ja znowu myślę o tej nocy, kiedy mnie znalazł. Internet to naprawdę niesamowita rzecz. Podążamy ścieżką wzdłuż brzegu, idąc w ciszy i oglądając miasto. Nawet zimne, listopadowe powietrze jest tutaj bardziej wyraziste. Budynki i bloki stoją w różnych miejscach, ale wokół niż jest trawiasta przestrzeń. Przestrzeń. To tak, jakby miasto było na wsi. Nie rozmawiamy, ale ta cisza jest przyjemna, a ja czuję, że trochę się relaksuję, kiedy tam idziemy. Po około piętnastu minutach Alessandro przerywa ciszę. - Tędy. – mówi, kierując mnie ze ścieżki na drugą stronę ulicy. Okrążamy szarą kamienicę z wieloma oknami, dopóki nie stoimy przed głównym wejściu do budynku. To ośmioboczna konstrukcja, zbudowana z bloków z szarego granitu, a na wierzchu ma niebieski dach. - Oktagon. To było wejście do szpitala psychiatrycznego. Reszta została zniszczona lata temu. - Więc – mówię, patrząc na budynek – był tutaj szpital psychiatryczny i szpital, gdzie leczono ospę. To była wyspa z kwarantanną, czy co? - Nie do końca. – odpowiada, nadal oglądając budynek. – Na wyspie były, i nadal są, szpitale. To jedno z niewielu miejsc na Manhattanie, gdzie wciąż było jeszcze wolne miejsce, by je wybudować. Ponownie chwyta mnie za łokieć i kierujemy się z powrotem na ścieżkę przy rzece. W ciągu dziesięciu minut dochodzimy na kraniec wyspy, a przed nami widać wysoką latarnię morską, w gotyckim stylu, zbudowaną z tych samych szarych bloków, co Oktagon. Wokół niego kłębi się dwójka ludzi, robiących zdjęcia – jedyne osoby, które widzieliśmy na ścieżce. Więc może to miejsce faktycznie jest nieodkryte. Dłoń Alessandra wślizguje się w moją i ściska ją, kiedy okrążamy latarnię. - Latarnia była aktywna od 1872 roku do połowy dwudziestego wieku, kiedy popularny był jeszcze handel morski. – mówi mi, a ja z jakiegoś powodu stwierdzam, że to interesujące. Ale nie tak interesujące, jak jego twarz, kiedy ogląda obiekt ze wszystkich stron. Od mocnych kości policzkowych, do dołka w brodzie; te linie błagają mnie, bym prześledziła je swoimi palcami. Przenosi wzrok, jakby przyciągnięty do mnie i spoglądamy w sobie w oczy, a powietrze wydaje się być nagle zbyt przeładowane. Mocniej zaciska palce na mojej dłońmi, a ja nie zdaję sobie sprawy, że się ku niemu pochyliłam, dopóki on nie odchrząka i się trochę nie odsuwa, puszczając jednocześnie moją dłoń. Kładzie rękę na swojej szyi i pociera jej tył. - Powinniśmy przejść na drugą stronę wyspy. Kiwam głową, a on kładzie dłoń na dole moich pleców, popychając mnie lekko w odpowiednim kierunku. Jeśli wcześniej było mi zimno, to teraz jest mi za gorąco, a jego ręka na moich plecach jest źródłem płomienia, który powoli rozlewa się po całym moim ciele. Cokolwiek wisi w powietrzu między nami, jest namacalne, zupełnie jak przyciąganie grawitacji, któremu nie można zaprzeczyć. Idziemy w milczeniu, ale jest tak wiele rzeczy, które chcę mu powiedzieć – i czuję ku temu desperacką potrzebę. Ale nie mogę tego zrobić. Zbacza z drogi, prowadząc mnie do białego budynku. - To jeden z najstarszych zachowanych budynków na Manhattanie, dom Blackwellów. – mówi. – Cała wyspa należała do nich aż do roku 1828, kiedy to sprzedali ją Nowemu Jorkowi. W końcu, kiedy wracamy na ścieżkę, owija rękę wokół mojego ramienia, a coś głęboko we mnie ściska się z bólu, czując jego dotyk. Jest we mnie pewna część, która wciąż pamięta, jak bezpiecznie czułam się kiedyś z Alessandrem – a jak przerażona byłam, kiedy odszedł. Tłumaczenie: marika1311

Strona 81

Proszę, nie zostawiaj mnie. Łzy, które spływały po mojej twarzy, kiedy wypowiadałam te słowa, na wspomnienie tego dnia zbierają się pod moimi powiekami. Szybko odsuwam od siebie ten obraz i odganiam łzy, wbijając wzrok w wodę po stronie Queens. - To jest to – mówi Alessandro – stary szpital. Patrzę na niego, a następnie przenoszę wzrok na resztki rozpadającego się trzypiętrowego budynku z kamienia, rozwalone po całym południowym krańcu wyspy. Jest w gotyckim stylu, z tymi skomplikowanymi, kamiennymi elementami nad wejściem, zbudowanymi z tego samego kamienia jak wszystko na tej wyspie, oraz z dachem, który zawalił się lata temu i winoroślami wspinającymi się po ścianach. Zdecydowanie wygląda strasznie, jakby był nawiedzony. Trochę spodziewałam się gargulców, albo czegoś takiego. - Upiorne. – mówię. – Ale jednocześnie naprawdę fajne. - To prawda. Czuję dreszcze, kiedy się do mnie uśmiecha. Okrążamy duży budynek i wchodzimy na ścieżkę po stronie Manhattanu, gdzie opieramy się o barierkę. Jego wzrok wraca do ruin szpitala, a mój przenosi się w stronę miasta. Kiedy tak tutaj stoimy, zdaję sobie sprawę, że uspokajam się przez samo bycie tutaj. Wszystko jest tu wolniejsze. Jest cicho, i chociaż technicznie rzecz biorąc to wciąż część Manhattanu, to czuję się tak, jakby była to całkowicie inna planeta. Mogę tutaj stać i obserwować, jak miasto się śpieszy, ale po raz pierwszy, odkąd pamiętam, nie muszę się martwić, czy nadążam. - O czym myślisz? – pyta Alessandro. Kiedy unoszę na niego wzrok, zdaję sobie sprawę, że się we mnie wpatruje. - Kiedy przestanie być tak trudno? Nie jestem do końca pewna, co mam na myśli, ale Alessandro obraca się w stronę miasta z melancholijnym wyrazem twarzy i potrząsa głową, zupełnie, jakby doskonale mnie rozumiał. - Niech mnie diabli, jeśli ja to wiem.

***

Przedstawiamy dziś sceny z bajek, a ja jestem „Śpiącą Królewną”. Ni mniej ni więcej, tylko tą z disnejowskiej wersji. Próbowałam wytłumaczyć Quinnowi, że nie nadaję się do tej roli. Nie mam ptasiego móżdżku. Ale on powiedział, że prawdziwym testem dla aktora jest zrobienie czegoś spoza jego strefy komfortu. Więc tak, jestem tutaj, daleko od swojej strefy komfortu. Nathan jest księciem Filipem. Lepiej on, niż Mike. Mike jest trochę dupkiem. Mamy scenę, kiedy księżniczka Aurora (ja) spotyka księcia Filipa (Nathan) w lesie. Oczywiście, jestem nie w temacie i nie wiem, że jestem zajebistą księżniczką, więc omdlewam z wrażenia nad księciem Filipem, a on się we mnie zakochuje od pierwszego wejrzenia, bo jestem słodką idiotką i potrzebuję dużego, silnego mężczyzny, by mnie chronił. Do czasu, kiedy ja i Nathan kończymy, czuję się tak, jakbym potrzebowała prysznica. - Następnym razem wybierz coś lepszego, Quinn. – burczę pod nosem, siadając obok niego. Tłumaczenie: marika1311

Strona 82

- To było straszne, Irlandko. – mówi, kręcąc głową. – Twoja najgorsza gra, jaką kiedykolwiek widziałem. Całkowicie bez polotu i banalne. - Ciężko być olśniewającą, jeśli rola jest do kitu. Mogłeś chociaż dać mi rolę złej wróżki. Z tym bym sobie poradziła. - Ale każdy aktor by sobie z tym poradził. Ty potrzebowałaś wyzwania, a ja je przed tobą postawiłem. Zamiast dorosnąć do tego i pokazać nam coś nieco delikatniejszego, ty stanowczo to krytykujesz. Kiedyś musisz pozwolić, by twoja delikatniejsza strona się ukazała, Irlandko. – zaciska usta w cienką linię. – I nie mówię tylko o graniu. Kręcę się niespokojnie na swoim miejscu i szarpię za krawędź dziury w jeansach, kiedy następna grupa – Kamara, Vee i Mike – zaczynają odgrywać swoją scenę z „Jasia i Małgosi”. Kiedy wszyscy kończą, Quinn wstaje. - W przyszłym tygodniu: greckie tragedie. Weźcie ze stołu swoje role. Podchodzę do stolika i widzę swoje imię na scenariuszu „Antygony”. Ja i Mike mamy zrobić tę scenę razem. Kiedy przeglądam tekst swojej roli, za mną pojawia się Nathan. - Przykro mi, że to było takie kiepskie. Zerkam na niego i wzruszam ramionami. - Nie mieliśmy zbytniego pola do popisu. – unoszę swój scenariusz na przyszły tydzień. – To wygląda bardziej obiecująco. - To dobrze. – mówi. Drapie się po głowie. – Więc… jest coś… - Stary! Powiedz, że mam coś lepszego, niż „Jaś i Małgosia”. – mówi Mike, klepiąc Nathana po plecach i przerywając mu to, co chciał powiedzieć. Zgarnia swój skrypt i zerka na niego, po czym posyła mi uśmiech pełen idealnych, białych zębów. – Wygląda na to, że jesteśmy w tym razem, Irlandko. - Na to wygląda. – mówię, składając swój scenariusz i wkładając do tylnej kieszeni spodni. – Do zobaczenia później. Ale kiedy wracam do domu przez park, nie mogę przestać myśleć o tym, co powiedział Quinn, bo kiedy to zrobił, zdałam sobie z czegoś sprawę. Codziennie chodzę z maską, która nie jest moją twarzą. Ukryłam swoją słabszą, delikatniejszą część za osobę, która jest twarda i nikogo nie potrzebuje – moja strefa komfortu. Ale Alessandro wydobywa ze mnie tą część. Coś w nim sprawia, że wydobywa ją spod mojego pancerza. Wyciąga na wierzch tą dziewczynkę, którą byłam, kiedy się poznaliśmy. Nie mogę do tego wrócić. Nie, jeśli pracowałam tak ciężko, by być tu, gdzie jestem teraz. Czasami Quinn się myli.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 83

Rozdział dwunasty Od kiedy dziesięć dni temu Brett wyjechał, zostawiłam mu trzy wiadomości na poczcie głosowej, a on w końcu do mnie oddzwonił o drugiej w nocy. Był gdzieś w tłumie ludzi, ale przez głośną muzykę, fakt, że był na tyle pijany, że mówił niewyraźnie i to, że jakaś kobieta marudziła, że powinien się rozłączyć i z nią zatańczyć – nie załapałam, gdzie był. Nie jestem nawet pewna, w jakim to było mieście. Nie chodzi o to, że zmartwiłam się tym, że jakaś laska (a prawdopodobnie więcej, niż jedna) najwyraźniej podrywa Bretta. Nie. Zmartwiło mnie to, że naprawdę się tym nie przejęłam. Chciałam czuć gniew lub zdenerwowanie, kiedy się rozłączałam. Nawet poszłam do salonu i kopnęłam jego kanapę, ale jedyną rzeczą, którą poczułam, był ból w stopie – która, swoją drogą, nadal trochę boli, kiedy wchodzę do Argo Tea. Wiem, że naprawdę muszę przerwać to, co robię z Alessandrem – cokolwiek to jest – zanim stanie się to czymś, czego nie będę mogła powstrzymać. Ale za każdym razem, kiedy otwieram usta, by powiedzieć coś w stylu Nie mogę się już z tobą widywać, zamiast tego mówię coś takiego jak Opowiedz mi o Rzymie. Więc, kiedy wchodzimy do pociągu, w którym w porze lunchu w sobotę są tylko miejsca stojące – nadal nic mu nie powiedziałam. Uzasadniam to, wmawiając sobie, że nie podejmuję ryzyka. Moje sekrety są bezpieczne, a my tylko zwiedzamy miasto. Dobrze się bawię… o wiele bardziej, niż bawiłam się przez długi czas. To zadziwiające, że człowiek może przekonać siebie prawie do czegokolwiek. Nawet jeśli to cokolwiek może go kosztować wszystko. Kiedy jeden przystanek później wysiadamy, na Czterdziestej Czwartej. Następnie skręcamy w prawo, w stronę Trzydziestej Dziewiątej, Alessandro zerka na mnie i się uśmiecha. - Pchli targ. Rzucam mu spojrzenie. - Słyszałam, że Hell’s Kitchen41 jest najlepszy. Fajne rzeczy w stylu vintage. Jego uśmiech staje się jeszcze większy. - Dobry wybór. Nigdy tu nie byłem. Jest ciepło jak na koniec listopada – prawie siedemnaście stopni. Po uderzeniach zimna, które pojawiały się przez ostatnie tygodnie, ulice są wypełnione przez ludzi łaknących ostatnich promieni słońca, zanim zima rozpocznie się na dobre. Wielu z nich jest w swetrach lub bluzach, ale niektórzy mają bluzki z krótkim rękawem lub topy. Ubrałam swój ulubiony, jasny sweterek – biały, ze srebrnymi nićmi przetykanymi między włóknami. Ma dekolt i jest dopasowany, ale nie obcisły. Alessandro ma spodnie w kolorze khaki, czarne, wojskowe buty i dopasowany, czarny tshirt. A jego ramiona są naprawdę spektakularne – długie, szczupłe, jednocześnie umięśnione i zdecydowanie seksowne. Patrząc na rąbek rękawka koszulki, który opina jego ramię, nie mogę zaprzeczyć temu, że mała część mnie wręcz umiera z potrzeby przebiegnięcia palcami po muskułach, by sprawdzić, czy są tak twarde, na jakie wyglądają. Chcę prześledzić żyły do miejsca, gdzie znikają pod materiałem koszulki. Przechodzimy przez ulicę, a targ rozciąga się przed nami. Widać tu stary, metalowy znak coli, zwisający z baldachimu, tuż obok drewnianego konia na biegunach, a w budce po drugiej stronie rzędu widzę ciuchy w starodawnym stylu wiszące na wieszakach. Nagle czuję się jak dziecko w sklepie ze słodyczami. Nie jestem typem zakupoholiczki, ale z jakiegoś powodu te wszystkie rzeczy w stylu vintage sprawiają, że czuję zawroty głowy. 41

Nazwa tego targu

Tłumaczenie: marika1311

Strona 84

Przechodzimy pomiędzy stoiskami do samego końca, by poczuć klimat tego miejsca, a wokół jest pełno ludzi, którzy robią to samo, co my. - To chyba też nie jest raczej nieodkryte. – mówię, unosząc czarny kapelusz i przymierzając go. - Ale ty odkrywasz nowe rzeczy. – mówi Alessandro, wskazując na moją głowę. - Stare rzeczy. – poprawiam go, patrząc na siebie w lustrze wiszącym obok wieszaków. Staje za mną i uśmiecha się ponad moim ramieniem do mojego odbicia. - Stare rzeczy, które są nowe dla ciebie. – unosi tylną część kapelusza, który spada mi na oczy. I zdaję sobie sprawę, że to on – coś starego, z przeszłości – jest tym, co na nowo odkrywam. Ściągam kapelusz ze swojej głowy i zakładam go mu, korzystając z okazji, by naprawdę mu się przyjrzeć. Pożeram wzrokiem jego twarz: od dołeczka w brodzie, przez czerwone, pełne usta i prosty nos, przez wyraźne kości policzkowe do tych niezwykłych szarych oczu, na których moje spojrzenie kończy swoją trasę. Jest jednocześnie tak podobny, i tak różny od chłopca, którego znałam. Kiedy orientuję się, że po prostu stoimy i się na siebie patrzymy, odchrząkam. - Wygląd gangstera ci pasuje. Odciągam wzrok od jego oczu i dostrzegam białe, jedwabne rękawiczki – takie, które kończą się za łokciami. - O mój Boże. Ale fajne. Alessandro ściąga kapelusz i odwiesza go na wieszak. - Przymierz je. Wślizguję dłoń w jedną z rękawiczek i rozciągam ją po długości swojego przedramienia. Poruszam ręką w lewo i w prawo, podziwiając, jak biały jedwab kontrastuje z moją skórą w kolorze mokki. - Muszę je mieć. - Więc powinnaś je kupić. – mówi z uśmiechem. Podchodzę z nimi do sprzedawczyni, kobiety z tatuażem wystającym spod rękawka bluzki. - Ładny tatuaż. – mówię do niej, kiedy zauważam, że jego wzór składa się głównie z winorośli i motyli. - Dzięki. – odpowiada. – Twój też. Gdzie się kończy? – pyta, patrząc na motyle na moim lewym obojczyku. Unoszę krawędź swetra, odsłaniając kawałek lewego biodra, na którym również widać motyle. - Aż tutaj. – mówię, wskazując palcem trochę niżej, pod jeansami. Zerkam na Alessandra i widzę, że wpatruje się w moje tatuaże. W jego wzroku jest coś takiego, jakby chciał sięgnąć dłonią i ich dotknąć, a to posyła drżącą falę dreszczy przez mój brzuch. Powiem mu kiedyś, co one oznaczają? Że to on był inspiracją? Prawdopodobnie nie. Zmuszam się do tego, by oddychać. – Więc, ile one kosztują? – pytam, unosząc rękawiczki. - Dwadzieścia dolców. Nurkuję dłonią w torebkę i wyciągam garść banknotów. Przeliczam je. - Dam ci trzynaście. Wygląda tak, jakby sama chciała policzyć pieniądze, ale po chwili się uśmiecha. - Lubię cię, więc jasne, zgoda. Wręczam jej pieniądze i wkładam rękawiczki do torebki. Tłumaczenie: marika1311

Strona 85

- Dzięki. - Powinnaś tu wrócić. Jesteśmy tu co weekend. – mówi, wkładając pieniądze do kieszeni. Nie mogę powstrzymać uśmiechu. - Tak zrobię. Alessandro łapie mnie delikatnie za łokieć i kieruje nas do stoiska z hot dogami. - Wciąż lubisz hot dogi? - Pewnie. – odpowiadam ostrożnie. A jadłam je wcześniej? Mam przebłyski jakiegoś wspomnienia, ale nie mogę go uchwycić. Alessandro kupuje dwa hot dogi i dwie dietetyczne cole. Podchodzimy do innego stanowiska, a on nalewa musztardy i sosu na jednego z nich, po czym mi go wręcza. Kiedy obserwuję go, jak wyciska na swojego trochę keczupu, znowu widzę jakieś przebłyski, a potem wszystko nagle do mnie wraca. To było kilka tygodni po tym, jak zaczęliśmy ze sobą sypiać. - To jest po prostu niedobre. – powiedziałam, kiedy usiadł obok mnie i wyciskał z butelki resztki keczupu na swojego hot doga. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się lekko. - Nie mów, dopóki nie spróbujesz. Zrobiłam kwaśną minę. - Nigdy tego nie spróbuję. Keczup na hot dogu jest obrzydliwy. - Ty jesteś obrzydliwa. – powiedział marudny, damski głos po drugiej stronie stołu. Uniosłam wzrok, a biała dziewczyna, Trish albo Hannah, gapiła się na mnie. Była przyciśnięta do Lorenzo i nie widziałam, co wyprawia z ręką, ale ta poruszała się na jego kolanach. Lorenzo uśmiechnął się złośliwie ugryzł kawałek hot doga, po czym rzucił resztę w stronę Alessandra. - Jeśli chcesz moje resztki, braciszku, to je bierz. Prawie zadławiłam się wstydem. Ale potem, tak delikatnie, że nikt nie zauważył, Alessandro wziął mnie za rękę pod stołem i splótł nasze palce, sprawiając, że wszystko było dobrze. - Hilary? – pyta, ściągając mnie z powrotem do teraźniejszości. Podszedł do ławki stojącej na boku. – Usiądziesz? Kiwam głową i idę w jego stronę. Siadam na ławce, zanim nogi odmówią mi posłuszeństwa. - Dzięki… za hot doga. Kiwa powoli głową. - Wszystko w porządku? Odsuwam od siebie to wspomnienie i próbuję udawać, że wcale nie straciłam apetytu. - Tak. Podoba mi się tu. Przemierza wzrokiem pchli targ. - Mi też. Musimy to wpisać na naszą listę rzeczy do zrobienia jeszcze raz. - Mamy taką listę? Zerka w moje oczy i się uśmiecha. - Tak. To będziemy robić, jak już obejrzymy wszystko inne.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 86

- To brzmi jak plan. – mówię, kiwając głową. Alessandro przenosi spojrzenie na mój obojczyk. - Opowiedz mi o twoich tatuażach. Biorę hot doga do ust i odgryzam kawałek. - Co z nimi? - Innej nocy nie mogłem nie zauważyć, ile ich jest. Mają jakieś znaczenie? Przypomina mi się noc otwarcia przedstawienia Bretta, kiedy miałam sukienkę bez pleców, a Alessandro pomagał założyć mi kurtkę, i czuję gęsią skórkę. - Przypominają mi po prostu o tym, by być wolną… żeby iść własną drogą. Przygląda mi się tym swoim intensywnym spojrzeniem. - Przez ostatni rok dużo myślałem o swojej ścieżce. Nie zawsze jest to takie oczywiste, jakie masz nadzieję, że będzie. Czuję się tak, jakbym spędził większość swojego życia, dryfując. Kiwam ze zrozumieniem głową, bo niewiele osób może wiedzieć to lepiej ode mnie. Patrzy się na swojego hot doga przez długą minutę. - Kiedy nasi dziadkowie zabrali nas na Korsykę, Lorenzo był wszystkim, co mi zostało. Powinniśmy się sobą opiekować… wspierać się. – przebiega dłonią po włosach i przenosi wzrok na sprzedawców. – Zawiodłem go. Nie było mnie tam, kiedy mnie potrzebował. - Nie możesz się winić, że dał się zabić, Alessandro. Unosi swój zbolały wzrok do moich oczu. - Mogę. I to robię. Mogłem go powstrzymać. Gdybym był u jego boku… gdybym go wspierał… - To też byś nie żył. – kończę za niego. – Nie zmieniłbyś go. Lorenzo robił wszystko, czego chciał, komu chciał i nikim się nie przejmował. Jego powściągnięta maska pęka i widzę ból na jego twarzy, zanim on chowa ją w dłoniach. - Ale jestem taki, jak on. Myślałem, że kościół może mnie uratować. Oddanie życia kapłaństwu… to była moja ofiara… moje zadośćuczynienie za dawne grzechy. Ale potem poznałem Lexie, a ona wywróciła to wszystko do góry nogami. Wydobyła ze mnie moją impulsywność; mój brak samokontroli. Nieważne, jak bardzo starałem się udawać, że wszystko jest w porządku, a ja nadaję się do kapłaństwa, nie mogłem zaprzeczać prawdzie, kiedy zobaczyłem, jak łatwo było ściągnąć mnie z tego obranego kursu. Robiłem to z niewłaściwych powodów. Myślałem, że jeśli wcisnę bestię w boże przebranie, może uda się ją oswoić. Myliłem się. To wciąż tu jest, głęboko we mnie. Nic się nie zmieniło. - Nie jesteś bestią, Alessandro. – Wiem to na pewno. Może jego życie nie było zawsze proste i poukładane, ale był miły i delikatny, troszczył się o innych. Troszczył się o mnie, jak nikt nigdy wcześniej. – Przebaczyłeś chociaż sobie za mnie? Spogląda w moje oczy intensywnym wzrokiem. - Nie. Spuszczam wzrok. - Dlaczego? Słyszę, jak bierze głęboki wdech. - Nieważne, co czułem, nie ma żadnego usprawiedliwienia dla tego, co ja i mój brat ci zrobiliśmy. Byłaś dzieckiem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 87

Zerkam na niego i widzę, że opiera łokieć o kolano, a dłoń przyciska do czoła. - Ty też, Alessandro. I czy ty siebie słyszysz? To, co zrobił lub czego nie zrobił Lorenzo, nie jest twoją winą i nie powinieneś czuć się za to odpowiedzialny. Nie możesz brać na siebie również jego winy. To za dużo dla jednej osoby. Unosi głowę. - Ale to jest moja wina. To wszystko. Nigdy mu się nie postawiłem ani nie powiedziałem, że to, co robił, było złe. Nigdy nie próbowałem powstrzymać go przed robieniem tego, co robił. - Bo pobiłby cię, gdybyś to zrobił. Lorenzo nie był dobrą osobą. Ty jesteś. Rozumiem, że on nie żyje i jest mi z tego powodu przykro, ale to, że go tu nie ma, by odkupić swoje winy, nie znaczy, że ty musisz robić to za niego. Nie bierz na siebie jego brzemienia. Bo, chyba że zmienił się o wiele bardziej niż ty, mogę ci powiedzieć, że gdyby tu był, to nie traciłby snu na zamartwienie się czymkolwiek z tego. Wykrzywia twarz i opuszcza ręce. - Nie jestem dobrą osobą, Hilary. Nie jestem tym, kim myślałaś, że byłem. Wiem, co on ci zrobił. Chwalił się tym przede mną i Ericem. Widziałem, jak płakałaś. I zamiast ci pomóc, ja… - unosi głowę, a na jego twarzy widzę udrękę. – Nie jestem lepszy od niego. Wstaję i wrzucam śmieci do kosza stojącego niedaleko ławki, a potem patrzę na niego z góry, z dłońmi opartymi o biodra. - Jeśli chcesz tu siedzieć i się nad sobą użalać, to nic na to nie poradzę, ale sugeruję, byś w końcu przeszedł z tym do porządku dziennego i zobaczył, jak naprawdę sprawy się mają. Chcesz perspektyw? Dam ci moje. Pomogłeś mi. Pomogłeś mi poczuć coś po tych latach odrętwienia. Pomogłeś mi odnaleźć szczęście w środku piekła. Pomogłeś mi zrozumieć, czym jest mi… milknę w połowie słowa, kiedy zdaję sobie sprawę, co chciałam powiedzieć. – Myślę, że jeśli naprawdę spojrzysz na to całe zło, które według ciebie dokonałeś, to dostrzeżesz, że to była wina Lorenza, a nie twoja. A dopóki nie będziesz mógł sobie odpuścić jego win, to nie będziesz w stanie wybaczyć sobie swoich własnych. Odwracam się i maszeruję w stronę targu, ale nie przechodzę nawet czterech metrów, kiedy Alessandro chwyta mnie za ramię. - Hilary, zaczekaj. Okręcam się na pięcie. - Na co? Aż w końcu zrozumiesz, że nie jesteś pomiotem szatana? To może trochę potrwać. Alessandro wzdycha. - Wiem, że niektóre z rzeczy, które powiedziałaś, to prawda. Muszę to sobie poukładać. Ale dziękuję. - Za co? - Za wszystko, co powiedziałaś. Za to, że czułaś, że ci pomogłem. Czuję, jak cała moja złość i frustracja wypływają ze mnie niczym roztapiający się lód. - Jedyną rzeczą, którą nie mogłam ci wybaczyć, było to, że mnie zostawiłeś, Alessandro. I o ile mi wiadomo, kiedy tu byłeś, nie zrobiłeś nic, co potrzebowałoby wybaczenia. Zamyka oczy, a kiedy je otwiera, są wilgotne. - Dziękuję. Przez kilka długich uderzeń serca stoimy tak i po prostu się na siebie patrzymy, a potem chwytam go pod ramię i ciągnę w stronę stoisk.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 88

- Chodź. Skarby czekają. Idziemy przez rynek w kierunku metra, ale kiedy docieramy do końca targu, przy stoisku z rozwalającymi się meblami wpada mi w oko stolik do kawy. Jest ogromny i niezgrabny, ma grube nogi i solidny blat, zdecydowanie jest brzydki, z tymi nacięciami widocznymi w drewnie i ciemnymi przypaleniami po papierosach i wyszczerbionymi brzegami. Ale może ze względu na to wszystko wydaje się mieć w sobie tyle charakteru, jakby był żywy, jakby w każdej chwili mógł zacząć mówić i opowiedzieć historię swojego życia. I tak patrząc na niego, już wiem, że to ten jedyny i szalenie interesujący. - Ile za stolik? – pytam faceta w długich włosach stojącego obok mebli. Patrzy najpierw na Alessandra, a potem na mnie, bez wątpienia nas oceniając. - Sześćdziesiąt dolców. – odpowiada w końcu. Krzywię się. - Chyba żartujesz? Bo on jest warty jakieś pięć. Wybucha śmiechem. - To antyk. Jest wart setki. - Nie sądzę, by coś z mniej więcej roku 1964 kwalifikowało się jako antyczne. – mówi Alessandro znad mojego ramienia. Odpycham go. - Odczep się. Załatwię to. – zwracam się do sprzedawcy. – Dziesięć. - Trzydzieści. - Piętnaście. Patrzy na stolik, a potem na mnie. - Dwadzieścia pięć i nie obniżę już bardziej. Wkładam rękę do torebki i pod moimi nowymi rękawiczkami przerzucam jej zawartość w poszukiwaniu pieniędzy. Znajduję jeden banknot dziesięciodolarowy, osiem jednodolarowych i jakieś drobnych. - Mam – liczę monety – dwadzieścia jeden i sześćdziesiąt trzy centy. Bierzesz albo nie. Facet wyciąga dłoń w moim kierunku. - Mam nadzieję, że nowy stolik będzie ci dobrze służył. Uśmiecham się szeroko i wręczam mu pieniądze… a potem zdaję sobie sprawę, że nie ma mowy, bym to cholerstwo zaciągnęła do domu. Zerkam na Alessandro, oczami z wyrazem co-janarobiłam. - Mam już pozwolenie, żeby się przyczepić? – pyta z rozbawionym uśmiechem. - Co ja sobie myślałam? - Najwyraźniej to, że potrzebujesz stolika do kawy. - Ta… - mówię, zerkając na mebel. – Ale muszę jakoś to cholerstwo zatargać do domu. - Damy radę. – Alessandro zerka na targ. – Naoglądałaś się już? - Biorąc pod uwagę to, że wydałam moje ostatnie dwadzieścia jeden dolarów, to tak, naoglądałam się. Okręca się i staje tyłem do stolika, po czym unosi jego jeden koniec.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 89

- Ty złap z tyłu. Zakładam torebkę przez głowę, żeby nie zsunęła mi się z ramienia i chwytam drugi brzeg stołu. Zataczam się jak pijany marynarz, kiedy zaczynamy z nim iść przez ulicę. - Cholera. To coś waży pieprzoną tonę. Alessandro zerka na mnie przez ramię. - To mebel dobrej jakości. Masz dobre oko. Nie wiem, czy sobie ze mną pogrywa, czy nie, ale jestem zbyt zajęta próbami nie upuszczenia stołu, żeby go zbesztać. Ludzie zaczynają na nas dziwnie patrzeć dopiero, kiedy oddalamy się pół przecznicy od targu, gdzie noszenie stołu raczej nie jest codziennym widokiem. Alessandro zaczyna nas kierować za róg w inną ulicę. - Idź prosto. – mówię. – Jeśli przejdziemy kolejną przecznicę do stacji na Times Square, to będziemy bliżej mieszkania i nie będziemy musieli się przesiadać. Przepychamy się przez zagęszczający się tłum i kiedy docieramy do metra, Alessandro zatrzymuje się na szczycie schodów i odstawia swój koniec stołu. Patrzę w dół, pewna, że mamy przechlapane. - Pozwolą nam w ogóle to wnieść? - Dowiemy się, czyż nie? – odpowiada. – Przewrócę go na bok. – mówi, ponownie unosząc stół. – Gotowa? – kiwam potwierdzająco głową i okręcamy mebel tak, że jego nogi wystają z boku. – Możesz to tak trzymać, kiedy ja się usytuuję? Kiwam głową, choć nie mam pojęcia, co znaczy „usytuować”, ale i tak mówię: - Jasne. Unosi krawędź stołu przy górnych nogach i odwraca się do mnie plecami, trzymając jedną dłoń pod dolnym brzegiem mebla. Drugą rękę unosi nad głowę i łapie górną krawędź, podczas gdy ja staram się trzymać stół nieruchomo. - W porządku tam? – pyta, wyciągając szyję, by spojrzeć na mnie ponad ramieniem. - Byłeś kiedyś jakimś nosicielem mebli, czy coś? Zaczyna powoli schodzić po schodach, więc trzymam jego tempo i idę zanim. - Europejskie mieszkania są raczej ciasne, a zazwyczaj nie ma tam wind, więc uczysz się być kreatywnym. A teraz ludzie patrzą na nas jak na idiotów. Wszyscy wychodzący z pociągu i idący do góry muszą się przeciskać między stołem a ścianą tak, by nie oberwać z jego nogi, a kiedy dochodzimy na dół, grupka niecierpliwych osób wyprzedza nas w pośpiechu. Stawiamy stół na ziemi, a ja patrzę na bramki. - I co teraz? - Masz swoją kartę do metra? – pyta, wyciągając swoją z kieszeni. Szukam własnej w torbie i po chwili unoszę ją w górę. - Jeśli odwrócimy go do góry nogami, nie będziesz musiała unosić go zbyt wysoko, żeby przejść przez kołowrót. Wygląda tak poważnie, jakbyśmy przeprowadzali operację na mózgu czy coś takiego i nagle uderza mnie, jakie to zabawne. Wybucham śmiechem. - Masz cudowny śmiech.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 90

Coś w jego głosie sprawia, że się zatrzymuję. Kiedy znowu zerkam na jego twarz, widzę, że zniknęła z niej śmiertelna powaga, a rysy wygładziły się i wygląda na lekko rozbawionego. Czuję jakieś poruszenie w brzuchu, jakby trzepotanie skrzydeł motylków, ale uciszam je. - Chodźmy. – mówię, unosząc swoją krawędź stołu. Nikt nie próbuje nas powstrzymać, kiedy przechodzimy przez przejście i wchodzimy na peron metra, a następnie ustawiamy mebel na jego nogach przy ścianie. Siadam na nim i opieram się o chłodne płytki, kiedy czekamy na pociąg i pocieram bolące dłonie o uda. - Dzięki, że to dla mnie robisz. – mówię. Siada obok mnie. - Cała przyjemność po mojej stronie. Myślę o tym, co mu powiedziałam po tej nocy w Klubie 69 – że nigdy go nie potrzebowałam – i zastanawiam się, czy wie, że kłamałam. Kiedy słyszymy pociąg w tunelu, ześlizgujemy się ze stołu i go podnosimy. Ale kiedy pojazd podjeżdża pod platformę, widzę, że jest zatłoczony. - Powinniśmy zaczekać na kolejny. – mówi Alessandro. - Nie-e. – mamroczę, popychając go razem z meblem w stronę drzwi. Na początku większość ludzi stojących przy drzwiach nie porusza się, zupełnie jakby to, że nas zignorują, sprawi, że odejdziemy. Ale ja nie mam takiego zamiaru. Znowu popycham stół, a Alessandro zatacza się i wpada w tłum, uderzając w chudego faceta z nosem w telefonie. Ludzie otwierają szerzej oczy, kiedy zdają sobie sprawę, że wejdziemy do środka czy im się to podoba, czy nie i trochę się rozsuwają. - Uniosę go aż do samego końca. – mówi Alessandro, podnosząc wyżej stół. – Kiedy wejdziesz, ustaw swój koniec na podłodze. Drzwi zaczynają się zamykać, dotykając krawędziami stołu, ale ja się nie wycofuję. Alessandro manewruje meblem tak, by nie zajmował za dużo miejsca, więc kiedy wchodzę do pociągu, odstawiam swój koniec na ziemię. Alessandro przestawia go tak, że stoi bokiem na ziemi, a ja jestem uwięziona między jego nogami. I dopiero teraz, kiedy widzę stolik od dołu, zdaję sobie sprawę, ile gum jest do niego przyklejonych. Na następnym przystanku jesteśmy w stanie przesunąć stolik dalej od drzwi, kiedy kilka osób wysiada i robi się więcej miejsca. Kiedy my wysiadamy i mocujemy się z nim, idąc przez tłum, jakaś kobieta niosąca torby z zakupami wplątuje się między jego nogi i wysiada z nami z pociągu. Cofa się i wchodzi ponownie do pociągu, a drzwi zamykają się jej przed nosem. Wciągamy stół po schodach tak samo, jak go wcześniej znosiliśmy, ale kiedy docieramy do mojego mieszkania, orientujemy się, że ledwie mieści się w drzwiach. Musimy wykonać jakiś fantazyjny taniec, kręcąc się, wyginając i obracając stół, żeby zmieścił się w progu. Wsiadamy z nim do windy, po czym wysiadamy na moim piętrze i taszczymy do mieszkania. A kiedy ustawiamy go przed kanapą, dopiero zdaję sobie sprawę, że naprawdę jest ogromny. Zajmuje prawie całą wolną przestrzeń między kanapą a ścianą, na której zamontowany jest telewizor, zostawiając akurat tyle miejsca, by się między nimi przecisnąć. - Pasuje. – mówi Alessandro, ale widzę, że ledwie powstrzymuje śmiech.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 91

- Bo pasuje. Jest idealny. – mówię obronnym tonem, zgarniając brudne naczynia z kanapy i wrzucając je do zlewu na górę innych talerzy i szklanek. Wracam i siadam na kanapie, opierając stopy o stolik. Alessandro siada obok mnie na kanapie. - No cóż, to był produktywny dzień. Muszę pomyśleć o czymś równie ciekawym na następny czwartek. - Wtedy jest Święto Dziękczynienia. – Nie wspominam, że Brett wraca wtedy do domu. Nawet nie chcę o tym myśleć. – Może spotkamy się w piątek? Albo w sobotę? Muszę tylko wrócić do domu koło czwartej, żeby przyszykować się do pracy. Kiwa głową. - Więc w piątek. Argo Tea? O jedenastej? - Ustalone. – mówię, wstając i przechodząc do kuchni. Zgarniam jeszcze trochę brudnych naczyń z szafki i wkładam je do zlewu. – Czuję, że wiszę ci obiad. – Byłam w czwartek na zakupach, więc prawdopodobnie coś bym uszykowała. - Dziękuję za propozycję, ale mam już plany. - Och. – Nie umiem wyjaśnić nagłego spięcia, które czuję. Powiedział, że nie jest z dziewczyną, w której się zakochał, ale aż do tej chwili nie pomyślałam, że mógłby się spotykać z kimś innym. Chcę zapytać, z kim ma te plany, ale zdaję sobie sprawę, że to przecież nie moja sprawa. – Więc… chcesz coś do picia? – otwieram lodówkę i zaglądam do środka. – Mam dietetyczną colę i… - Nic więcej. Piję tylko to. – Um… chyba wodę. - Może być cola. – mówi, zagłębiając się w kanapie. Nalewam napój do dwóch szklanek i podchodzę do kanapy, podając jedną z nich Alessandrowi. Bierze łyk, po czym pochyla się i odstawia kubek na stolik. - Wygląda trochę jak stolik u moich dziadków. - Na Korsyce? Kiwa potwierdzająco głową. - Był tam, od kiedy pamiętam. Wydaje mi się, że dziadek go zrobił. Nigdy o to nie pytałem. - Zrobił go? Serio? - Tak. To jego zawód. - Tęsknisz za nimi? Za swoją rodziną? Popija colę i zapada się głębiej na kanapie, patrząc na mnie. - Tak. Biorę długi łyk, żeby nie musieć na niego patrzeć. - Jak myślisz, jak długo tu zostaniesz, zanim wyjedziesz? - Nie sprecyzowałem jeszcze planów, ale w najbliższej przyszłości nie przewiduję wyjazdu. Coś w moim wnętrzu trochę się rozluźnia. - Myślę, że go pomaluję. – mówię, odstawiając szklankę na stół. Alessandro pochyla się i przebiega palcami po powierzchni blatu. - Albo możesz go odnowić. To naprawdę ładny kawał drewna z widocznymi słojami. Wyglądałby naprawdę świetnie, jeśli byś go zdarła warstwę lakieru i nałożyła świeżą. - Nie wiem, jak to zrobić. Malowanie jest łatwiejsze. Tłumaczenie: marika1311

Strona 92

- To zależy od ciebie, oczywiście, ale jeśli chciałabyś go odnowić, zdzierając warstwy, żeby zobaczyć, co jest pod spodem, mógłbym pomóc. Jest zbyt dobry w przedostawaniu się przez warstwy i patrzeniu na to, co jest pod nimi. Robi to ze mną za każdym razem, kiedy przebywamy w swoim towarzystwie. - Może po prostu zostawię go takim, jaki jest. - Jak sobie życzysz. – Dokańcza napój i odstawia szklankę na blat. – Więc, widzimy się w piątek. – Wstaje. – Muszę już iść, ale zadzwonię do ciebie i to omówimy. - Jasne. I lepiej, żeby to nie było Empire State Building. Uśmiecha się i podchodzi do drzwi. - Obiecuję, że wybiorę coś mniej „lamerskiego”. – mówi, robiąc palcami gest cudzysłowia. Potem kładzie dłoń na klamce i lekko się waha. – Naprawdę dobrze się dziś bawiłem. - Ja też. Kiwa głową i otwiera drzwi, po czym zmierza do windy. Stoję tak przed minutę, obserwując go, ale wtedy widzę, że to zbyt dziwne, więc zamykam drzwi i udaję, że nie słucham dźwięków wydawanych przez windę. Po tym, jak wychodzi, wracam do stolika i na nim siadam, myśląc o wszystkich jego warstwach. Palcami śledzę ubytków oraz zadrapań na blacie i wiem, że ten mebel dużo przeszedł. Co, jeśli te wszystkie warstwy są klejem, który sprawia, że jeszcze jakoś trzyma się kupy? Decyduję, że nie pozwolę już Alessandrowi na to, by zdarł więcej moich warstw. Ale może pomogę mu przedrzeć się przez kilka jego.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 93

Rozdział trzynasty Jest poniedziałek rano, kiedy wybieram numer Alessandra. Brett wraca jutro do domu na kilka dni, a ja w końcu zebrałam się na odwagę, by to zrobić i nie zamierzam z tym czekać, aż on wyjdzie. - Hilary. – mówi, kiedy odbiera. - Masz dziś wolną godzinkę po południu? - Mam zajęcia w YMCA, które zaczynają się o drugiej. Potrzebujesz czegoś? Nie, ale to coś, czego ty potrzebujesz. - Chciałam cię gdzieś zabrać. - Myślałem, że widzimy się w piątek. I to moja kolej. - Bo tak jest. To coś innego. - Coś innego… - powtarza, a w jego głosie da się wyczuć ostrożność. – A nie możemy zrobić tego „czegoś innego” jutro? Cholera. - Nie. Mój chłopak jutro przylatuje, więc… - Och. Nie wiedziałem, że go nie ma. – mówi napiętym głosem. – A piątek będzie odpowiedni.. na naszą czwartkową wycieczkę? - W piątek rano wylatuje do Chicago na wieczorne przedstawienie. Czekam dłuższy moment. Nie wiem, co więcej powiedzieć. - Za ile możesz być gotowa? – pyta w końcu. Zerkam na zegarek. Dziesiąta trzydzieści. - W ciągu godziny. - Powiedz, gdzie mam przyjść. Będę tam w południe. - Argo Tea. – mówię, zwlekając się z łóżka. – Do zobaczenia.

***

Biorę go za rękę i ciągnę z Argo Tea w stronę metra, ale nie mówię mu, gdzie jedziemy. Kiedy wchodzimy do pociągu, widzę na jego twarzy ten radosny wyraz, jak zawsze, kiedy czeka na to, by zobaczyć miejsce, w które go zabieram. Wciąż tak wygląda, kiedy przesiadamy się do innego pociągu, ale kiedy na Drugiej Alei wstaję i pociągam go za sobą, jego twarz jest powściągnięta. - Gdzie idziemy? – pyta z lekką paniką w oczach. Po raz pierwszy w ciągu naszych wycieczek chce wiedzieć, dokąd zmierzamy. I wiem, dlaczego. - Wydaje mi się, że musisz znowu to zobaczyć, Alessandro. Tłumaczenie: marika1311

Strona 94

Sztywnieje, więc pociągam go za sobą, zanim drzwi się zamkną. Nie puszczam jego dłoni, kiedy wchodzimy do góry po schodach. Nie puszczam jej też, kiedy idziemy powoli wzdłuż ulicy Houston i skręcamy w Pierwszą Aleję. Przez cienką skórę mojej rękawiczki czuję ciepło jego dłoni i wiem, że jest przerażony. Tak jak ja. Skręcamy w inną ulicę, a jego stopy zwalniają, kiedy mijamy budynek po drugiej stronie ulicy ze znakiem na ścianie mówiącym, iż jest to Centrum Wielkich Sióstr i Wielkich Braci. Kiedy się zatrzymujemy, przez drzwi wychodzi dwójka czarnoskórych chłopców, wynoszących śmieci. - Powinieneś tam pójść. – mówię, popychając go lekko w tamtym kierunku. Obserwuje chłopców z zdystansowanym spojrzeniem. Chciałabym móc wskoczyć do jego mózgu i dowiedzieć się, o czym myśli. W końcu spuszcza wzrok. - Odszedłem z Kościoła. - To, że nie zostałeś księdzem, nie znaczy, że nie będą chcieć od ciebie pomocy. – mówię, machając dłonią w kierunku drzwi. Jego oczy ciemnieją, a całe ciało się napina. - Nie. Odszedłem z Kościoła. Dosłownie. I teraz to do mnie dociera. - Nie… nie wróciłeś? W ogóle? Krzywi się i spuszcza wzrok. - Nie mogę. Nie należę do tego miejsca. - Alessandro… - mówię, ściskając jego dłoń. Wyciąga ją z mojego uścisku, jakby nie chciał być pocieszany. Zamiast tego, okręca się na pięcie i zaczyna iść po chodniku w kierunku miejsca, do którego zmierzaliśmy. Jestem lekko zaskoczona, że nie wraca do metra. Doganiam go, kiedy idzie do miejsca, którego żadne z nas tak naprawdę nie chce oglądać, ale oboje musimy to zrobić. Nie próbuję znowu złapać go za rękę, a on trzyma się w bezpiecznej odległości ode mnie. Bez słowa docieramy do budynku, a wtedy pośpieszny krok Alessandra zwalnia. Ktoś go odnowił, tynkując go na biało i dodając niebieskie wykończenia na pierwszym piętrze, gdzie zawsze widać było tylko brudną cegłę. Nadal wygląda smutno. Patrzę na budynek, moje wnętrzności zwijają się z supeł i czuję, jak Alessandro splata nasze palce. Kiedy spoglądam w jego kierunku, widzę, że on też patrzy na mur, a skóra wokół jego oczu jest napięta. Jego jabłko Adama porusza się, kiedy przełyka emocje, które gromadzą się również w moim gardle. Na budynku nie ma żadnego znaku, który wskazywałby, że to dom grupowy, ale wcześniej też go nie było. Zaczynam przechodzić przez ulicę, a Alessandro idzie za mną. Dużo czasu zajmuje mi, żeby unieść palec i zadzwonić do drzwi. Minutę później drzwi otwiera nam młoda Latynoska, mająca może piętnaście, szesnaście lat. - Czego? – pyta, strzelając gumą do żucia i opierając jedną dłoń na swoim zaokrąglonym biodrze. - Um… - przełykam ślinę. – Czy tutaj wciąż jest dom grupowy? Parska śmiechem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 95

- Jesteście nowymi opiekunami? - Nie. – zerkam na Alessandra, całego spiętego. – Kiedyś tu mieszkaliśmy… dawno temu. Cyniczny uśmieszek wkracza na jej usta. - Powrót do najlepszych lat waszego życia? Mój żołądek się zaciska. - Jest szansa na to, żebyśmy weszli do środka? Alessandro zaciska palce na mojej dłoni na tyle mocno, iż obawiam się, że coś mi złamie, ale nie zabieram ręki. Dziewczyna otwiera szerzej drzwi. - Zamknijcie za sobą. – mówi, idąc już korytarzem w stronę kuchni. Biorę głęboki oddech, żeby ukoić swoje nerwy, i zauważam obrzydliwie znajomy smród, który wisi w powietrzu; charakterystyczny zapach beznadziejności. - Nie zmieniło się tu za bardzo. Wchodzimy na korytarz, a kiedy moje oczy przyzwyczajają się do słabego światła i zauważam dziurę w ścianę blisko drzwi, cofam się myślami do przeszłości, kiedy to Lorenzo przywalił nogą w ścianę, blisko miejsca, w którym innego dnia uderzył panią Jenkins. - W ogóle się nie zmieniło. – poprawiam go, zamykając za nami drzwi. W połowie drogi na prawo, widzę drzwi prowadzące do piwnicy. Alessandro idzie za mną, kiedy je otwieram i zaczynam schodzić na dół. Im niżej jesteśmy, tym bardziej pachnie pleśnią, brudnym praniem i dymem papierosowym. Kiedy docieramy do ostatniego stopnia, zapalam światło. Przysięgam, że meble się nie zmieniły – stoi tu ta sama sflaczała kanapa i klejące się niebieskie krzesło. Alessandro zamiera w bezruchu, ze wzrokiem wbitym w brązowych plamach na dywanie leżącym obok kanapy. Jego oliwkowa cera poszarzała, a on sam wygląda tak, jakby miał zwymiotować. - Oddychaj, Alessandro. – mówię cicho. Zerka na mnie, zupełnie jakbym przełamała zaklęcie, które go tam przyciągało. Bierze głęboki oddech, przytrzymując przez chwilę powietrze w płucach, po czym wypuszcza je przez zaciśnięte usta. Ściskam jego dłoń. - Wszystko w porządku? Kiwa potwierdzająco głową, ale jego mina mówi coś innego. - Dużo się tutaj wydarzyło. Przesuwam spojrzenie na kanapę i wyraźnie widzę chudą dziewczynę z czarnymi lokami, mocno ściskającą wysokiego chłopaka w brudnych jeansach z burzą ciemnych włosów. Odsuwam od siebie ten obraz, czując łzy wzbierające się pod moimi powiekami. Puszcza moją rękę i powoli przemierza pokój, zatrzymując się w pobliżu kąta, w którym siedział ze swoim notatnikiem i widział zbyt wiele. Podchodzi do kanapy i patrzy na nią z wilgotnymi oczami. - Naprawdę wierzyłem, że cię kocham. – unosi wzrok do moich oczu. – Nigdy bym nie… milknie, wykrzywiając twarz. Odwraca się i opada na kanapę, ukrywając twarz w dłoniach. Siadam obok niego, czując ścisk w żołądku. Tłumaczenie: marika1311

Strona 96

- To, co się stało, było zarówno moją, jak i twoją winą. Byłam przerażona, samotna i chciałam po prostu coś poczuć. Bierze głęboki oddech i unosi głowę, patrząc na mnie błagalnie. - Tak mi przykro, Hilary. Za Lorenzo. Za siebie. Za wszystko. - Wiem. Mi też. Obejmuje mnie mocno, a ja opieram głowę o jego ramię. I mam nadzieję, że tym razem nie widzi moich łez.

***

W drodze do metra, kieruję go w inną ulicę, obok katolickiego centrum młodzieży. Podchodzę z nim aż do drzwi, po czym otwieram je i popycham go lekko przez próg. - Porozmawiaj z nimi. Przygryza kącik ust zębami i patrzy na mnie udręczonym wzrokiem. Ale potem odwraca się i rusza w głąb pomieszczenia, do zakonnicy, która przypina kartkę papieru do korkowej tablicy w pobliżu drzwi. - Cześć. – mówi do niej nieco niepewnym głosem. – Zastanawiałem się, czy potrzebujecie wolontariuszy. Wycofuję się na chodnik i czekam. Alessandro wychodzi piętnaście minut później. Zaciska usta w cienką linię i kiwa głową, jakby ukończył jakieś naprawdę trudne zadanie. Kiedy owija ramię wokół mnie i prowadzi mnie przez chodnik, opieram się o niego. Ściska mnie lekko i całuje w czubek głowy i ten gest, bardziej, niż cokolwiek innego dzisiaj, wystarczy, żeby doprowadzić mnie do łez.

***

- Potrzebujesz czegoś, Brett? Więcej indyka? Albo farszu? – Mallory zdecydowanie zbyt mu nadskakuje. Prawie nigdy tu nie przychodzi, ale kiedy już to robi, ona na niego czeka, jakby był pieprzonym maharadżą42 czy kimś w tym stylu. Wydaje mi się, że ona myśli, że wynagradza moje zachowanie. Jakby to, że będzie niesamowicie miła, nadrabiało moją złośliwość, a wtedy Brett zrozumie, że chce mnie rzucić na kolana i zabrać do trzypokojowego domu z białym płotem i psem na przedmieściach New Jersey, gdzie będziemy mogli żyć tak, jak Mallory i Brett. Ta myśl przyprawia mnie o lekkie mdłości. To znaczy, rozumiem to. Rozumiem. Chce być dla mnie wszystkim tym, czym mama nie była i jest przerażona, że się w nią wdam, postępując tak, jak ona. Ale styl życia Mallory nie jest dla każdego, a już na pewno nie dla mnie.

42

Tytuł królewski w Indiach

Tłumaczenie: marika1311

Strona 97

- Więc, opowiedz nam o swoim przedstawieniu, Brett. Brett zerka na mnie, zanim spogląda na Mallory i wzrusza ramionami. - To po prostu historia o pięciu kolesiach, którzy próbują zebrać swoje gówno do kupy. Jej oczy rozszerzają się na chwilę i rzuca spojrzenie na Henriego i Maxa. Max intensywnie koncentruje się na tworzeniu kopca wyglądającego jak igloo z puree wokół kałuży sosu, ale Henri patrzy na Bretta i uśmiecha się szeroko. - Och. – mówi Mallory, odzyskując opanowanie. – Jak jest odbierana? Brett zaciska usta, znowu unosząc wzrok znad talerza, zdenerwowany ciągiem pytań. - Do tej pory wszystkie bilety są wyprzedane i zbieramy dobre opinie. - Jest taka scena, w której Brett się rozbiera. – mówię z ustami pełnymi zielonej fasolki. – Recenzenci ją uwielbiają. Jest naprawdę gorąca. Mallory pyta o trasę, a rozmowa przez resztę wieczoru jest tak samo niezręczna. Kiedy kończymy jeść, moja siostra podaje szarlotkę i lody waniliowe, które jemy w salonie przed telewizorem, oglądając mecz futbolu amerykańskiego. - Więc, co myślisz o wymianie w zawodników w Jetsach43? – Jeff zwraca się do Bretta. Ten drapie się po brodzie i patrzy przez chwilę na Jeffa. - Um… nie interesuję się zbytnio Jetsami. Jeff się lekko uśmiecha. - Fan Gianstów44, co? - Nie bardzo. – odpowiada Brett, wzruszając ramionami. - Więc… koszykówka? – próbuje Jeff. Brett po raz kolejny wzrusza ramionami, niemal przepraszająco. Jeff w końcu wraca do oglądania telewizji, a my jemy swoje ciasta w ciszy i jedyne dźwięki dobiegają z telewizora. To bolesne. A przez ten cały czas myślę o Alessandrze i mam pretensje do Bretta. Jest czwartek. Nasz dzień. Powinniśmy gdzieś być i odkrywać nieznane zakątki miasta. Alessandro i ja mamy wspólną przeszłość, przez którą powinno być nam trudno wspólnie spędzać czas. Więc jak to jest, że to czas spędzany z Brettem wymaga większej pracy? Zastanawiam się, co Alessandro dziś robi. Ma gdzie się podziać? - Ciociu! Chodź mi pomóż. – mówi Henri, wyrywając mnie z zamyślenia. Łapie mnie za rękę i ściąga z kanapy. Odstawiam swój talerz na stolik i pozwalam mu zaciągnąć się do pokoju jego i Maxa. Wręcza mi pudełko z klockami Lego Władcy Pierścieni. – Trzymaj to. – mówi, a sam bierze wielki pojemnik z innymi klockami Lego. Idziemy z tym do salonu i w ciągu kilku minut niezręczność wieczoru znika, a każdy dorosły, oprócz Mallory, która poszła sprzątać kuchnię, siedzi na podłodze i bawi się klockami. Henri na ratunek. Zajmuje nam to prawie dwie godziny, a do tego czasu, kiedy Henri ziewa, Mallory zdążyła już zaprowadzić Maxa do łóżka.

43 44

New York Jets – drużyna futbolu amerykańskiego New York Giants – jw.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 98

- Chodź, kolego. – mówię, wstając z podłogi i podciągając go w górę za rękę. Kiedy razem idziemy do łazienki, trzyma moją rękę swoją małą, spoconą dłonią. Kiedy ma się siedem lat, najwyraźniej wstydliwość jeszcze się nie odzywa, bo Henri ściąga spodnie i zaczyna sikać, ze mną stojącą za jego plecami. Staję do niego plecami i czekam, aż skończy, nawet jeśli nie wydaje się tym przejmować. - Umyj ręce i zęby. – mówię mu, kiedy zapina rozporek. Robi tak, a potem bierze mnie za rękę i ciągnie w stronę pokoju swojego i Maxa. Popycha drzwi, by się otworzyły. Pokój jest mały, akurat wystarczający, by zmieściły się w nim dwa pojedyncze łóżka i komoda między nimi. Na ciemnej, niebieskiej ścianie widać naklejki Transformerów oraz ślady ołówka na białej framudze, gdzie Mallory zaznacza ich wzrost na przestrzeni lat, Henriego na lewej, a Maxa na prawej. - Cii. – mówię, kiedy wchodzimy głębiej do pokoju. – Max już śpi. Przez cały pokój idzie na palcach i się do mnie szczerzy. Tłumię chichot i podążam za nim. Wyciąga z szuflady swoją piżamę, przebiera się i wczołguje do swojego łóżka. - Dobranoc, kolego. – mówię, siadając na krawędzi łóżka i całując go w czoło. – Śpij dobrze. Marszczy brwi. - Co to znaczy, ciociu? - Śpij dobrze?45 – Zastanawiam się nad tym przez chwilę i zdaję sobie sprawę, że tak właśnie mówiła do mnie mama, kiedy byłam mała. Żadnego kocham cię. Żadnego kolorowych snów. Tylko śpij dobrze. – Nie mam pojęcia. – odpowiadam, wzruszając ramionami. Uśmiecha się szeroko, jak zawsze, kiedy zdaje sobie sprawę, jaki jest cholernie mądry. Jeszcze raz całuję go w czoło. - Kocham cię. Przewraca się na bok, twarzą do ściany i zwija się w kłębek. Obserwuję go przez minutę, potem wstaję, całuję Maxa w jego spocone czoło i wracam do salonu. Kiedy do niego wchodzę, widzę, że Mallory siedzi obok Bretta na kanapie i pokazuje mu zdjęcia na telefonie, prawdopodobnie chłopców. Ten spogląda na mnie z błaganiem w oczach. - Chyba powinniśmy już iść do domu. – mówię do Mallory, a Brett w mgnieniu oka wstaje z kanapy. - Było świetnie. – mówi. Najwyraźniej mu ulżyło, że tortura dobiegła końca. Zakładamy kurtki i wychodzimy na zewnątrz. Jest zimno, ale nie przeraźliwie zimno, więc spacer na przystanek autobusowy nie jest najgorszy. - Wiesz, nie powinieneś zabierać się za te rodzinne sprawy. – mówię do Bretta, kiedy idziemy. - Daj mi trochę luzu, Hilary. Przyjechałem, żeby spędzić z tobą Święto Dziękczynienia. Zwalniam trochę i odwracam się do niego. - Przepraszam. Prawda jest taka, że od kiedy wrócił, jest między nami lekkie napięcie. Imprezował ze swoimi znajomymi, a wczoraj wrócił do domu na tyle pijany, że nie był w stanie ściągnąć swoich spodni, zanim odleciał. Siedziałam i przez długi czasu mi się przyglądałam, starając się siebie przekonać, że nasz układ nadal działa. Ale tak nie jest. Coś się zmieniło.

Hilary powiedziała coś, co w oryginale brzmi Sleep tight (co oznacza właśnie „śpij dobrze”), ale samo tight dosłownie oznacza „ciasny/obcisły/napięty”. 45

Tłumaczenie: marika1311

Strona 99

Wzdycha i na mnie patrzy. - Słuchaj, chodźmy po prostu do domu, rozbierzmy się i zapomnijmy o całej sprawie. Na tę myśl mój żołądek się skręca. Dopiero gdy Brett się odzywa, zdaję sobie sprawę, że przestałam iść. - Co się z tobą dzieje? Dziwnie się zachowujesz, odkąd wróciłem do domu. Znowu zaczynam iść. - Nie zachowuję się dziwnie. Po prostu mam dużo na głowie. - Tego faceta? – Ton jego głosu jest wyważony, a kiedy na niego spoglądam, widzę, że usta ma zaciśnięte w cienką linię. Nie powinnam była mówić Brettowi o Alessandrze, ale to, co wydarzyło się w poniedziałek, wciąż było zbyt świeże, kiedy on wrócił we wtorek i musiałam z kimś o tym porozmawiać, więc opowiedziałam mu o wizycie w domu grupowym. To był pierwszy raz, kiedy Brett w ogóle usłyszał, że w nim kiedyś mieszkałam. Nigdy za bardzo nie dzieliłam się z nim szczegółami z mojej przeszłości… albo z nikim innym. - Jest po prostu kimś, kogo znałam dawno temu. - Kimś, kto wrócił. – mówi, tym samym tonem. - Wyjedzie, jak tylko poukłada swoje sprawy. - I nie chcesz się z nim pieprzyć? – pyta cynicznym tonem. – W imię starych czasów? - Nie! – Zatrzymuję się i się na niego gapię, owijając się ramionami. – Chryste, Brett. Patrzy na mnie przez chwilę, zanim jego telefon zaczyna dzwonić, a on go wyciąga z kieszeni i odbiera. - Taa? Zaczynam iść dalej, ale wcześniej słyszę szczebiocący, kobiecy głos w jego telefonie. - Pewnie, brzmi świetnie. Do zobaczenia wkrótce. – Biegnie, żeby mnie dogonić. – Więc, to był Rob. Zgarnia chłopaków na noc pokera. Jeśli Rob nie zaczął jakieś poważnej, hormonalnej terapii, to nie ma mowy, żeby to był on. - Jasne. - Więc, pewnie pójdę prosto do niego. - Dobrze. Nie mam pojęcia, dlaczego nie mówię mu, że złapałam go na kłamstwie. Tylko że jest coś w kierunku, do którego zdajemy się dążyć, co mnie przeraża i to coś więcej niż tylko utrata kontaktów na Broadwayu. Może jeśli to zignoruję, to będzie między nami tak, jak zawsze. Bo Brett jest bezpiecznym wyborem. Alternatywa – nie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 100

Rozdział czternasty Obudziłam się na chwilę, kiedy Brett zwlekał się z łóżka i wychodził na lotnisko o cholernie wczesnej porze. Trzy godziny później słyszę, jak z mojego telefonu rozbrzmiewa dźwięk piosenki Creed, „My Sacrifice”. Sięgam po komórkę – która leży na nocnej szafce – bez otwierania oczu, co jest głupie, bo jestem w stanie tylko zrzucić go na górę brudnych ubrań spoczywających obok łóżka. Ciuchy zagłuszają dzwonek przypisany do numeru Alessandra i myślę o tym, żeby pozwolić mu się nagrać na pocztę głosową, ale wtedy pewnie zadzwoni jeszcze raz. Dlaczego dzwoni o pieprzonej dziewiątej rano, kiedy normalni ludzie powinni jeszcze spać? Chce odwołać spotkanie? Przewracam się na brzuch i podczołguję się do krawędzi łóżka, po czym zgarniam telefon z góry ubrań. Odbieram połączenie i unoszę telefon do ucha. - Czego? - Chyba cię obudziłem. – mówi. – Przepraszam. - Nie szkodzi. – odpowiadam chrapliwym głosem. – Nadal jesteśmy umówieni na dziś? - Tak. Ale będę cię potrzebował do czwartej. Czy to będzie stanowiło jakiś problem? - Gdzie idziemy? - Wiesz, że ci tego nie powiem, ale mogę jedynie powiedzieć, że to znajduje się na Lower East Side, niedaleko Klubu 69. - Wezmę ze sobą rzeczy do pracy. Jedenasta? Argo? - Tak. Do zobaczenia za kilka godzin.

***

Kiedy wchodzę do Argo Tea ze swoją króciutką, białą bluzką z logo baru oraz spodenkami ledwo zakrywającymi tyłek , spoczywającymi w mojej torebce, Alessandro czeka przy stoliku pod oknem. Popycha w moją stronę kubek. - Musimy za chwilę wyjść. - Tak jest, panie kapitanie. – mówię, salutując. Zostaję nagrodzona uśmiechem. - Przepraszam, jeśli brzmię jak instruktor musztry. - Cóż, tak jest. Od rana mi rozkazujesz. – Z jakiegoś powodu mówię to ostrym tonem, choć myślałam, że to miał być żart. Marszczy brwi. - Wszystko w porządku?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 101

Jest tak? Czuję niecierpliwość i sfrustrowanie, rozprzestrzeniającą się w dole mojego brzucha, ale prawdę mówiąc, nie wiem, dlaczego. - Nie wiem. - Mogę w czymś pomóc? Biorę głęboki oddech. - Nie wiem. Alessandro przygryza kącik ust. - Jeśli chodzi o mnie, Hilary, wiesz, że wystarczy, żebyś poprosiła, a zostawię cię w spokoju. O niego chodzi? A może o wszystko inne? Szczerze mówiąc czas, który z nim spędzam, to jedyne momenty, w których to uczucie mnie nie drażni. - Dam ci znać. Niemal niezauważalnie mruży oczy. - Twój chłopak był w tym tygodniu w domu? Kiwam potwierdzająco głową i popijam herbatę, więc nie muszę na niego patrzeć, bo przez jego słowa frustrujący ścisk w moim brzuchu zaciska się bardziej, wręcz boleśnie. - I jak tam wizyta? Zerkam na niego, a on wpatruje się we mnie intensywnie, jakby próbował czytać mi w myślach. - W porządku. Było w porządku. Kiwa powoli głową, a ja nie jestem pewna, czy uczucie, które przez chwilę było widoczne na jego twarzy, to była ulga, czy rozgoryczenie. Dokańczam pić napój i wstaję, czując, że muszę się ruszyć, inaczej zwariuję. - Prowadź, kapitanie.

***

Czterdzieści minut później, kiedy wysiadamy na ulicy Grant, nie mogę się powstrzymać przed wróceniem myślami do ostatniego razu, kiedy tu byliśmy, po wyjściu z Klubu 69. Pamiętam, jaka byłam wtedy na niego wściekła… a właściwie na wszystko. Teraz widzę, ile z tego gniewu zniknęło przez ostatni miesiąc. To w tym jest problem? Mój gniew mnie napędzał, sprawiał, że byłam silna. To przez to tracę grunt pod nogami? Czy może gniew był moją podporą – sposobem, by trzymać ludzi na dystans, żeby nikt się nie dowiedział, jak rozbita jestem? Prowadzi mnie w dół ulicy, trzymając dłoń na moich plecach. - Nie powiedziałem ci, pod jakim wrażeniem byłem, patrząc na twoje opanowanie tamtej nocy. – mówi Alessandro, zupełnie jakby siedział w mojej głowie i obserwował moje myśli. Parskam śmiechem. - Bo para dzieciaków myślała, że jestem prostytutką? Wyglądałam jak dziwka.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 102

- Wyglądałaś oszałamiająco. – mówi niskim głosem, a jego ton sprawia, że mięśnie w moim brzuchu się zaciskają. Pamiętam, że tamtej nocy chciałam, by on mnie pragnął. To był całkowicie niedorzeczny plan, ale chciałam go ukarać i nie wiedziałam, jak inaczej się do tego zabrać. A teraz nie jestem pewna, co chcę z nim zrobić. Bo pamiętam też to uczucie, ścisk w dole brzucha i myślenie, czy faktycznie posunęłabym się dalej. A zrobiłabym to? Gdyby Alessandro wykonał ruch, wykazał zainteresowanie, przespałabym się z nim ponownie? Wiem, że powiedziałam sobie, że tego nie zrobię, ale… naprawdę nie wiem. Na tę myśl moje serce jednocześnie bije szybciej i ściska się z bólu. Te wszystkie dreszcze, podniecenie… to tylko seks. To po prostu moja reakcja na seksownego faceta. To nic nie znaczy. Ale jest tak, jakby… to uczucie zamieniało się w coś innego. Takie uczucie, co do którego obiecałam sobie, że nie pozwolę sobie go poczuć – zwłaszcza do niego. Bo ostatnim razem prawie mnie to zabiło. - Już prawie. – mówi Alessandro, sunąc palcami po dolnej części moich pleców, zupełnie jakby śledził wzór motylków, którego nie widzi przez ubranie, jakby go zapamiętał. Kiedy przechodzimy przez ulicę, zaledwie przecznicę od miejsca, w którym zaatakowały mnie te dzieciaki, obejmuje mnie ramieniem. - Naprawdę nic mi nie jest, Alessandro. - Wiem. – mówi, zacieśniając uścisk. Zwalnia w pobliżu przystanku autobusowego i myślę, że może ta cała droga była tylko jednym wielkim wkrętem i zaraz pojedziemy gdzieś autobusem, ale potem Alessandro odwraca się i otwiera przed nami drzwi. Kiedy to robi, do naszych nozdrzy dociera apetyczny zapach drożdży i oregano. - Co to jest? Wskazuje gestem na czerwoną markizę nad drzwiami, uśmiechając się tajemniczo. Unoszę wzrok. Pizza dla mas. Wyjawienie tajemnic rodziny od 1999 roku. - Pizza dla mas? – pytam, zerkając na niego. - Nauczą nas, jak od podstaw zrobić idealną pizzę. – Macha ręką w kierunku drzwi, które nadal są otwarte i gestem wskazuje, bym weszła do środka. Robię to… i Boże, jak tu cudownie pachnie. Wchodzi za mną i zsuwa kurtkę z moich ramion. Następnie wiesza ją na drewnianym wieszaku stojącym przy wejściu i kładzie ręce na moich biodrach. Czuję jego oddech na włosach. - Mówiłaś, że lubisz gotować, a wiem, że lubisz pizzę, więc.. – kiedy milknie, jego usta delikatnie ocierają się o moje ucho. Pocieram ramiona, żeby ukryć dreszcze. Podchodzi do nas ładna kobieta z ciemnymi włosami, ubrana w czarną bluzkę i fartuch. - Przyszliście na zajęcia? - Tak. – mówi Alessandro, odsuwając się ode mnie i wyciągając złożoną kartkę papieru z tylnej kieszeni, po czym wręcza ją kobiecie. – Jesteśmy na liście. Alessandro Moretti. Rozkłada kartkę i na nią patrzy. - I jest was dwóch? Alessandro kiwa potwierdzająco głową. - Tak.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 103

Kobieta uśmiecha się do nas. - Zajęcia niedługo się zaczną. Chodźcie za mną. Kierujemy się za nią do ogromnej kuchni. Na środku pomieszczenia stoi długi, drewniany blat, z szeroką, metalową nakładką biegnącą przez całą długość. Na półkach stoją butelki z czymś, co wygląda jak oliwa z oliwek, rolki ręczników papierowych, słoiki z parmezanem i zmieloną czerwoną papryką, drewniane łyżki, szpatułki i inne różne przybory. Po jednej stronie stołu stoi sześć roześmianych osób, ubranych w czerwone fartuchy i rozmawiających między sobą. Przy tylnej ścianie stoją piece i duża lodówka ze stali nierdzewnej, a na ścianach widać półki z łopatkami do pizzy, przyprawami i pudełkami na pizzę. Kobieta wręcza Alessandrowi dwa fartuchy. - Czekamy jeszcze na dwie osoby, więc śmiało je załóżcie i znajdźcie sobie miejsce przy blacie. Zaczniemy od razu, jak już wszyscy będą. - Dziękuję. – odpowiada Alessandro, uśmiechając się do niej ciepło. Spodziewam się, że po prostu poda mi fartuch, ale zamiast tego przyciąga mnie do siebie i przekłada go przez moją głową, następnie delikatnie chwyta mnie za ramiona i obraca, a jego palce znowu dotykają moich pleców, kiedy zawiązuje mi go w talii. Cholera, ale tu gorąco. A nie sądzę, żeby piece były już w ogóle włączone. - Jesteś przygotowana, żeby gotować. – mówi, tuż przy moim uchu. Ale ja już się gotuję. Albo nawet płonę. Odsuwam się od niego o krok, zanim ulegnę samozapłonowi i przyciskam chłodne dłonie do rozpalonej twarzy. Na drewnianym blacie leży dziesięć marmurowych płyt, po pięć z każdej strony. Zajmujemy ostatnie dwa miejsca po prawej stronie i kobieta stojąca obok mnie uśmiecha się pyta: - Robiłaś już kiedyś coś takiego? – z południowym akcentem, który przypomina mi Jess. - Nie. – odpowiadam. Pochyla się lekko i chichocze. - Osobiście uważam, że najlepszym momentem będzie spróbowanie rezultatów. Nagle głośno burczy mi w brzuchu. Poza herbatą, którą kupił mi Alessandro, nie jadłam nic przez cały dzień. A pośród tych niesamowitych zapachów i na myśl o gorącej pizzy nagle stwierdzam, że wręcz głoduję. Pokazuje się ostatnia para i zajmuje miejsca naprzeciwko nas. Przez następne cztery godziny uczymy się, jak stworzyć arcydzieło kulinarne. Zaczynamy od wymierzenia ilości wszystkich składników, których będziemy potrzebować do ciasta i wrzucamy je do miski ze stali nierdzewnej. Kiedy Alessandro pochyla się i zagląda do mojej miski, kiedy zagniatam ciasto, biorę trochę mąki i sypię mu ją na twarz. - Pilnuj swoich spraw. Jeszcze nie skończyłam. – mówię, odwracając się do kobiety obok mnie i zasłaniając Alessandrowi widok na moją miskę. Ale kiedy spuszczam do niej wzrok, zauważam w niej karalucha. – Cholera! – krzyczę, a wszyscy unoszą wzrok znad swoich stanowisk. - Przepraszam. – mówi Alessandro, unosząc dłoń do instruktora, przystojnego faceta po trzydziestce, który lekcje zaczął od powiedzenia, że mamy się do niego zwracać „Vic”. Stoi u szczytu blatu, ubrany w tą samą czarną koszulkę, jaką miała kobieta, która nas przywitała, i posyła nam niepewny uśmiech. Alessandro sięga do mojej miski i wyciąga gumowego karalucha. Podnosi zabawkę, żeby wszyscy ją zobaczyli. – Taki mały żarcik. Posyłam mu gniewne spojrzenie. - Dupek. Tłumaczenie: marika1311

Strona 104

Wkłada karalucha do kieszeni i wraca do wyrabiania swojego ciasta, ale walczy z tym, by zachować powagę. Patrząc na jego minę, czuję, jak w moim gardle formuje się śmiech. W następnej sekundzie wybucham śmiechem, chociaż przygryzałam usta, żeby to powstrzymać, a kiedy to robię, wszyscy znowu na mnie patrzą. - Wy dwaj za dobrze się tam bawicie. – mówi Vic, uśmiechając się szeroko i puszczając nam oczko. Wracamy do pracy, a kiedy wszyscy kończymy ugniatać ciasto, pozostawiamy je, żeby wyrosło, a w tym czasie słuchamy, z czego robi się autentyczny sos do pizzy. Vic rozkłada wszystkie składniki, a my bierzemy je i kroimy w kostkę, następnie wrzucamy do garnków i przyprawiamy. Kiedy sos gotuje się na wolnym ogniu, Vic mówi o tym, jak rozciągnąć pizzę na tace i o dodatkach. - Można dodać prawie wszystko. – mówi, a potem zerka na mnie i się uśmiecha. – Oprócz karaluchów. Tego nie pochwalamy. Przewracam oczami, ale ponownie parskam śmiechem. Wkrótce potem nasze pierwsze pizze trafiają do pieców. Alessandro nałożył na swoją bazylię i pomidory. - Klasyczna Margherita. – mówi. Ja do swojej dodałam paprykę, czerwoną cebulę, oliwki i pepperoni. Moja ulubiona. Wyciągamy je, a Alessandro rozcina swoją na kawałki i podnosi jeden z nich, odwracając się do mnie, bym go ugryzła. - Spróbuj. – mówi. Odgryzam więc końcówkę, a między ciastem i sosem jest mieszanka serów. Niesamowite. - Wow. - Czasami mniej znaczy więcej. – stwierdza. Unoszę brew i patrzę na niego groźnie. - Czy ty obrażasz moją pizzę? - Oczywiście, że nie. – odpowiada z udawanym oburzeniem. Biorę kawałek ze swojej pizzy i wyciągam dłoń tak, by go spróbował. Robi tak, a kiedy przeżuwa, unosi brew i się uśmiecha. - A czasami więcej znaczy więcej. – mówi, kiedy przełyka. Bierzemy resztę naszego ciasta i robimy kolejną pizzę, tym razem biorę anszua46 . W rzeczywistości je lubię, ale zazwyczaj nie zamawiam z nimi pizzy, kiedy dzielę się nią z Jess lub Brettem, bo żadne z nich by jej nie tknęło. Ale kiedy zerkam na Alessandra, widzę, że on również kładzie je na swojej pizzy. - No nie. – mówię z niedowierzeniem. Ten patrzy na moją pizzę i się uśmiecha. - Wielkie umysły… 47 Do czasu, kiedy zajęcia się kończą, jestem najedzona i mam dwa pudełka pełne pizzy, którą zabieram ze sobą do domu. Ryba; sardela … myślą podobnie (Ang. great minds think alike) – używane, kiedy dwie osoby w tym samym czasie wpadną na ten sam pomysł lub pomyślą o tym samym.

46 47

Tłumaczenie: marika1311

Strona 105

- Boże, jak mi się nie chce iść do pracy. – lamentuję, kiedy Alessandro przytrzymuje dla mnie otwarte drzwi, a ja wychodzę na chodnik. Poważnie rozważałabym zadzwonienie i wykręcenie się chorobą, bo po czymś takim nie ma nic bardziej dobijającego, jak pójście do pracy do baru, ale nie stać mnie na to. - Mogę iść z tobą? Kiedy zerkam na Alessandra, widzę w jego oczach coś, czego nie potrafię odczytać. - Dlaczego? Bierze ode mnie moje pudełka z pizzą, po czym kładzie je na swoich i wszystkie trzyma pod pachą. - Dobrze się dziś bawiłem, a nie mam teraz nic innego do roboty. Chyba nie jestem jeszcze gotowy na to, by ten dzień się zakończył. Czuję się tak, jakbym dostała kopa w brzuch, bo w tej sekundzie zdaję sobie sprawę, że to niepoprawne, frustrujące uczucie, które miałam, kiedy budziłam się obok Bretta, zniknęło. Właściwie, teraz, dla odmiany, mam wrażenie, że wszystko jest w porządku. - Tylko jeśli obiecasz, że nie będziesz wyciągał karaluchów. Uśmiecha się. - Zgoda. Wchodzimy do baru, a Alessandro siada na jednym ze stołków, podczas gdy ja idę do łazienki się przebrać. Jestem lekko zażenowana tym, że zobaczy mnie w moim skąpym „stroju roboczym”, ale właściwie nie mogę nic na to poradzić. Kiedy pięć minut później wychodzę z łazienki, widzę, że Alessandro jest pogrążony w rozmowie z Jerrym, który je kawałek pizzy z pudełka Alessandra. W barze są jeszcze dwie grupki osób, skupione w boksach, Bill/Bob oraz jakiś inny facet na drugim końcu baru. Jak zwykle, radio gra głośniej niż telewizor, który akurat jest nastawiony na stację NASCAR48. - Nie ma boksera wagi średniej, który mógłby tknąć Velasqueza49. – mówi Jerry, kiedy kieruję się za bar. Zanim Alessandro odpowiada, zerka na mnie, kiedy go mijam i widzę, jak jego oczy się lekko rozszerzają. - Myślę, że Jackson50 dałby sobie z nim radę. I Brady51 pewnie też. - Przyjazny zakład? – prosi Jerry, a w jego oczach tańczą znaki dolara. - Nie jestem hazardowym typem. – Alessandro wzrusza ramionami, uśmiechając się lekko. - Przestać próbować oszukiwać klientów, Jerry. – mówię, odsuwając go na bok. Kładę serwetkę na blacie przed Alessandrem. – Co podać? Widzę, jak stara się patrzeć mi w oczy – co mu nie wychodzi – i jego wzrok opada na przód mojej koszulki, ciasno opinający moje piersi. Widząc, jak walczy, lekko drżę i czuję, że sutki mi twardnieją. I wiem, że to zauważa, bo na jego oliwkowa skóra na policzkach lekko się czerwieni. - Co macie z beczki? - Jerry sprowadza tylko dobre rzeczy. – mówię z takim sarkazmem, jaki tylko mogę z siebie wykrzesać, patrząc prosto na szefa. – Więc masz do wyboru Bud, Bud Light, Miller Lite, Coors albo Samuel Adams52, co moim skromnym zdaniem jest jedyną rzeczą z beczki wartą wypicia. Wyścigi samochodowe Cain Velasquez – amerykański zapaśnik i zawodnik MMA wagi ciężkiej 50 Quinton Jackson – amerykański zawodnik MMA i wrestler 51 Sean Brady – zapaśnik wagi średniej 52 Marki piwa 48 49

Tłumaczenie: marika1311

Strona 106

Alessandro opiera się o bar i się uśmiecha, a w słabym świetle widzę błysk w jego oku. - Ufam twojemu skromnemu osądowi. Poproszę Sam Adams. Jerry uśmiecha się złośliwie, obraca się i idzie do biura, podczas gdy ja napełniam kufel piwem. - Rozważam pójście na rozmowę o pracę na stanowisko opiekuna nastolatków, w katolickim centrum młodzieżowym. Stawiam przed nim piwo na serwetce, a moje serce podskakuje. Czy to oznacza, że zostaje? - To byłoby niesamowite. Przyciąga kufel bliżej siebie, a ja nie mogę oderwać wzroku od jego dłoni, kiedy czubkiem palca wskazującego śledzi uchwyt. Przyłapuję się na myśleniu o tym, jakby to było, gdyby te palce robiły dotykały czegoś innego. A mając na myśli coś innego, mam na myśli siebie. - Kiedy byłem tam w poniedziałek, zakonnica o tym wspomniała, ale wtedy odrzuciłem propozycję. Teraz mam wątpliwości. Przez całe moje seminarium dzieci były dla mnie priorytetem. Założyłem centra młodzieżowe na Korsyce i w mojej parafii w Rzymie. To po prostu wydaje się być słuszne; jakbym mógł zmienić coś dla dzieciaków takich jak ja i Lorenzo. Czuję się tak, jakby moje serce miało zaraz eksplodować. Myślę, że to naprawdę mogłoby mu pomóc. - Alessandro, według mnie idealnie się to tego nadajesz. Powinieneś tam iść. Unosi kufel, bierze łyk, po czym go odstawia i spogląda mi w oczy. - Dziękuję, że zmusiłaś mi do tego, bym tam wszedł. Nigdy bym nie wrócił do kościoła na własną rękę. To, że nie byłem zdolny do dotrzymania obietnicy, było jedną z moich wielkich porażek. Ale teraz… może mam jeszcze jedną szansę. - Mogę dostać jeszcze jednego? – woła Bill/Bob z drugiego końca baru, unosząc swój pusty kufel w górę i przypominając mi, dlaczego tutaj jestem. Ale nawet mimo tego potrzebuję chwili, by uwolnić się pod spojrzenia Alessandra. - Zaraz! – odpowiadam, nalewając piwo do nowego kufla. Czuję na sobie jego wzrok i nagle czuję wstyd. On spędza całe dnie, pomagając dzieciom, a ja spędzam swój czas, krocząc dumnie w spodenkach ledwo zakrywających pośladki i rozdając piwo starym facetom. Formuję pianę w kuflu Billa/Boba. - Witaj w moim ekscytującym życiu. Tak dla twojej wiadomości, to nie jest moja prawdziwa praca. – mówię, ale potem zaczynam śmiać się z samej siebie, kiedy zdaję sobie sprawę, że brzmi to trochę jak z tych głupich nalepek na zderzaku dwudziestoletniego Forda Fiesty z napisem Mój inny samochód to Porsche. – To znaczy… to nie jest to, co chcę robić. - Broadway. – mówi Alessandro. Kiwam głową. - Jest rola, która może być dla mnie prawdziwą szansą. Przesłuchanie jest we wtorek. Kiedy na niego zerkam, widzę, że uderza palcami o brzeg kufla, jakby się nad czymś zastanawiał, ale wzrok ma wbity we mnie. - Nie ma nic złego w twojej pracy, Hilary. – mówi w końcu, jakbym po prostu musiała zaakceptować to, że to najlepsza rzecz, jakąkolwiek będę mogła robić. Podchodzę do Billa/Boba i trzaskiem stawiam przed nim kufel, wylewając trochę piwa, a potem energicznym krokiem wracam do Alessandra.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 107

- Dostanę tę rolę. - Jestem tego pewny. – mówi, palcem wskazującym ślizgając się po brzegu kufla, a ja zdaję sobie sprawę, że źle ukierunkowałam gniew. Tak naprawdę jestem zła na siebie. I przestraszona. Wzdycham. - Przepraszam. Alessandro potrząsa głową. - Nie ma potrzeby. Biorę ręcznik i wycieram blat w miejscu, gdzie rozlałam piwo przed Billem/Bobem i krzyczę, kiedy ze szmatki wypada karaluch. Ląduje na blacie poniżej lady i zaczynam go uderzać dnem kufla. Ale on się tylko do niego odbija. Żadnych rozpaćkanych wnętrzności. I wtedy to do mnie dociera. - Ty draniu. – mamroczę pod nosem, podnosząc gumowego karalucha i wkładając go do kieszeni, zanim ktokolwiek inny go zobaczy i pomyśli, że jest prawdziwy. Kiedy unoszę wzrok, widzę, że Bob/Bill i jego kolega się na mnie gapią. – Fałszywy alarm. – mówię, machając lekceważąco dłonią. Kiedy odwracam się do Alessandra, widzę na jego twarzy zadowolony z siebie uśmiech. Rzucam mu rozwścieczone spojrzenie i odwracam się, by wytrzeć blat, a kiedy wracam do Alessandra, jego już nie ma, a na jego miejscu stoi wciąż do połowy pełny kufel. Wkurzyłam się, ale nie chciałam, by wyszedł. Biorę jego kufel, ale zanim wylewam jego zawartość, widzę, że na stołku barowym wciąż wisi kurtka Alessandra. Odstawiam więc kufel, akurat kiedy on wychodzi z toalety. - Myślałam, że wyszedłeś. – mówię. Wślizguje się na swoje miejsce i przechyla lekko głowę. - Myślałem, że chcesz, bym to zrobił. - Chcę. Tak jakby. - Hm. Tak jakby… - mruczy ze swoim akcentem i zerka w moje oczy. – To podchwytliwe. Bo jeśli zostanę, to będziesz żałowała, że nie wyszedłem, ale jeśli wyjdę… - milknie, pozostawiając tą myśl niedokończoną. Kiedy kończę to zdanie w swojej głowie, wychodzi mi coś w stylu: Byłabym naprawdę rozczarowana. - Możesz zostać, ale konfiskuję twoje wszystkie karaluchy. – mówię, wyciągając dłoń w jego stronę. Wsuwa dłoń do przedniej kieszeni jeansów i wyciąga jeszcze jednego gumowego robaka. Biorę go od niego i chowam w swojej kieszeni. Bierze łyk piwa. - Opowiedz mi o przesłuchaniu. Następną godzinę spędzam – kiedy nie jestem zamęczana przez klientów – na opowiadaniu Alessandrowi o roli. I nie mogę przestać mówić. Przyłapuję się na tym, że mówię mu rzeczy, z którymi nigdy z nikim się nie podzieliłam, marzenia, o których ledwo odważyłam się pomyśleć, a co dopiero wypowiedzieć to głośno. – Jestem w tym dobra, wiesz? Wiem, że mogę to udowodnić, jeśli tylko będę miała ku temu możliwość. Wiem, że ktoś mnie zobaczy i otrzymam swoją szansę. – mówię, po raz dwudziesty wycierając bar między mną, a Alessandrem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 108

I kiedy to mówię, czuję, jak ostatnia partia tego frustrującego napięcia schodzi z moich ramion. Podnoszę na niego wzrok, a jego spojrzenie jest głębokie i zrównoważone, zupełnie jakby patrzył w głąb mojej duszy i nic, co w niej widzi, go nie zaskakuje. I nagle przenoszę się myślami do domu grupowego. Jesteśmy w łóżku, Alessandro leży na mnie, a jego szesnastoletnie oczy patrzą na mnie dokładnie w ten sam sposób, co teraz. Potrząsam głową, oddalając od siebie to wspomnienie. To było wieki temu. - Po prostu czekanie jest trudne. – mówię, odrywając wzrok od jego oczu. - Zachowaj wiarę, Hilary. – jego głos jest niski i słychać w nim pewność. I w jakiś sposób sprawia, że wierzę, że to się stanie; jakby to, że prawie został księdzem, oznaczało, że może wspiąć się wyżej. Bo, nie oszukujmy się, potrzebuję wszelkiej pomocy, jaką mogę uzyskać.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 109

Rozdział piętnasty - Hilary McIntyre, w odwiedzinach u Roseanne McIntyre. – mówię do strażniczki przy ladzie, wysokiej, szczupłej kobiety o ciemnych włosach, ściągniętymi w kucyk pod czapką z daszkiem. - Proszę się podpisać. Tak robię. - Dowód osobisty. – mówi, wyciągając dłoń. Przechodzę przez wszystkie bramki, jak zwykle, i siadam na krześle, czekając, aż mnie „ogłoszą”. Dziesięć minut później strażniczka odzywa się strażniczka. - Lekarz mówi, że jest zbyt słaba na wizyty. Wstaję z miejsca i gapię się na nią. - Co? - Mówi, że jest słaba przez chemię i powinnaś przyjść później w tym tygodniu. - Chemia…? Mruży oczy. - Wiedziałaś, prawda? Że twoja mama ma raka? Potrząsam głową. - Och… przepraszam. - Czy ona…? – Czuję suchość w gardle, kiedy przełykam ślinę. – Czy ona umrze? - Otrzymuje najlepszą pomoc, jaką może, z uprzejmości stanu Nowy Jork. To wszystko, co mogę ci powiedzieć. Jeśli chcesz więcej informacji, będziesz musiała porozmawiać ze swoją matką. - Jakiego rodzaju raka ma? – pytam, powoli przetrawiając to, co mówi. Potrząsa głową. - Przykro mi. Nie mogę ci udostępniać żadnych informacji bez zgody twojej matki. Stoję tak przez minutę, starając się myśleć. - Jeśli zostawię wiadomość, będzie mogła do mnie oddzwonić? - Tak. Może korzystać z telefonu. Podchodzę do biurka. - Mogę poprosić kartkę, na której mogłabym coś napisać? Wyciąga z szuflady kartkę papieru oraz długopis i przesuwa je po blacie w moją stronę. - Dzięki. – przyciągam je do siebie i przez długi czas gapię się na pustą kartkę. Co mam jej niby napisać?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 110

Mamo, Dlaczego nie powiedziałaś mi, że jesteś chora? Przyjechałam dziś na naszą wizytę, ale powiedzieli mi, że jesteś słaba przez chemioterapię. Proszę, zadzwoń do mnie, jak tylko będziesz mogła. Hilary

Przesuwam kartkę do strażniczki. - Mogę wejść na chwilę do pokoju odwiedzin? Potrzebuję czegoś z automatu. Wyciąga dłoń w moim kierunku. - Czego potrzebujesz? Wyciągam dolara z kieszeni. - Batonika „Oh Henry!”. Kiwa potwierdzająco głową i podchodzi do drzwi, przy których stoi strażnik. Podaje mu banknot i mówi do niego coś, czego nie słyszę. Po chwili ten wraca, podając jej batonik. Ta podchodzi do biurka, siada i wręcza go mnie. Owijam kartkę wokół batona. - Możesz się upewnić, że to dostanie? – pytam. Kiwa głową. - Dzięki. – mówię, odwracając się do szafek. - Wiesz, ona naprawdę jest z ciebie dumna. Odwracam się i na nią patrzę. - Co? - Mówi o tobie cały czas… mówi, że będziesz wielką aktorką na Broadwayu. Złożyła nawet podanie o przepustkę na twoją premierę. Po prostu się na nią gapię. Musiała pomylić moją matkę z kimś innym. - Moja mama to Roseanne McIntyre. – mówię dla pewności. Posyła mi półuśmiech, jakby pomyślała, że powiedziała za dużo. - Wiem. – Unosi batonik owinięty w kartkę. – Upewnię się, że to dostanie. Zbieram swoje rzeczy i z pośpiechem idę do wyjścia. Mama ma raka. Wiem, że przez ostatnie miesiące wyglądała coraz gorzej, na coraz starszą, ale żeby od razu rak? Czuję, jak moje wnętrzności skręcają się w ciasny supeł. Mama ma raka… i jest ze mnie dumna. Myśląc o przesłuchaniu we wtorek, idę na peron. Jeśli dostanę rolę… i jeśli dadzą mamie przepustkę, to przyjdzie na moją premierę? Muszę zdobyć tę rolę. - Chcesz mnie. Wiem, że tak jest. – mówię, po raz kolejny powtarzając linijki tekstu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 111

Milknę w momencie, w którym mój partner w przedstawieniu powie, że tak, pragnie mnie i na migi odpinam górny guzik mojej koszulki. - Więc weź mnie. – mówię z desperacją. Udaję, że odpinam kolejny guzik, a on odpowiada, że nie możemy poddać się swojego pożądaniu. Że są też inne osoby, które musimy wziąć pod uwagę. Łza w moim oku. - Kogo obchodzi to, co jest słuszne. Potrzebujemy siebie jak tlenu. Nie mogę przeżyć kolejnego dnia bez ciebie. Kolejny guzik. Odpowiada, że musimy zachować umiar. - Nie! Nie potrafię! Nie mogę dłużej na ciebie czekać. Jutro nas pochłonie, jeśli mu na to pozwolimy. Kolejny guzik. - Możemy albo żyć w strachu.. Guzik. - …albo po prostu żyć. Guzik. - Nie ma innych opcji. Koszula zsuwa się z ramion. Mama ma raka. Zwieszam głowę i wypuszczam z siebie długi, powolny oddech, a z moich ust wydostaje się biały obłoczek, przez zimne, grudniowe powietrze. Kiedy ostatni raz tu byłam, powiedziała coś o tym, że gdybym ją kochała, to przyniosłabym jej papierosy. Przypominam sobie, że pomyślałam wtedy, że jej nie kocham. Myliłam się. Udawanie, że się nie przejmuję – że odwiedzam ją tylko z jakiegoś poczucia obowiązku – było chyba bezpieczniejsze. Ale prawda jest taka, że pomimo wszystko, to moja matka i ją kocham. Przełykam łzy, spływające po policzkach. Kiedy docieram na stację, mam jeszcze pół godziny, zanim przyjedzie pociąg. Próbuję powtarzać sobie po raz kolejny linijki tekstu, ale nie mogę się skupić. W mojej torebce rozbrzmiewa piosenka Dev, więc wyciągam telefon, myśląc, że to mama, ale kiedy zerkam na ekran, widzę, że to Jess. Odbieram połączenie, ale zanim mogę cokolwiek powiedzieć, Jess już piszczy do mojego ucha: - Dostałam rolę, dostałamrolę, DOSTAŁAMROLĘ!!! - Wow, Jess, to świetnie. – I naprawdę się z nią cieszę. Naprawdę. – Proszę o szczegóły. - Więc, pamiętasz, jak brałyśmy udział w przesłuchaniu do tych chórków? - Tak. - Jedna z drugoplanowych aktorek dostała coś innego na off-Broadwayu. Więc jej rolę zaproponowali mi! – mówi, a ostatnie słowa brzmią wręcz jak pisk. Serce podskakuje mi w piersi. To coś, na co każdy z nas ma nadzieję, że przypadkowy obrót spraw będzie dla nas szczęśliwym trafem. - Cholera, Jess! To niesamowite. - Wiem! Mam kwestie i w ogóle! - Jakieś solówki? Tłumaczenie: marika1311

Strona 112

- Tylko jedna, jako mała część czegoś większego, ale to i tak coś. Wypuszczam z siebie oddech i zagłębiam się na swoim miejscu. - To o wiele więcej, niż tylko „coś”, Jess. W cholerę więcej. O cholera. - Wiem! – krzyczy, a ja prawie mogę sobie wyobrazić, jak podskakuje w miejscu, a jej kucyk buja się od lewej do prawej. Gdybym tam była, skakałabym razem z nią. - Więc, kiedy zaczynają się próby? - Po świętach, a premiera będzie w lutym. - W tym tygodniu gdzieś wyjdziemy i to uczcimy. - Na pewno! Muszę zadzwonić do mamy, ale porozmawiamy później, okej? Czuję ciepło rozchodzące się po mojej klatce piersiowej, kiedy zdaję sobie sprawę, że to do mnie zadzwoniła najpierw, nawet zanim porozmawiała ze swoją matką. - Pewnie, kochana. Potem pogadamy. Gratuluję. - Na razie, Hil! Biorę oddech, kiedy opuszczam dłoń z telefonem i się rozłączam. - Połamania nóg. Moja mama ma raka. Cholera.

***

Prawie dwie godziny później, po wszystkich przesiadkach, stoję przed drzwiami domu Mallory. Nagle czuję wahanie. Ona nawet nie wie, że odwiedzałam mamę. Jak niby mam to zrobić? Ale musi się o tym dowiedzieć. Jeśli mama umiera, Mallory musi się otrząsnąć i pojechać, by się z nią spotkać, zanim będzie za późno. Obserwowałam swój telefon, czekając na jakieś wieści od mamy, ale jak dotąd się nie odzywała. Nawet nie wiem, jak z nią jest. Może jest dobrze. Może to tylko jakiś pieprzyk, czy coś takiego. …zbyt słaba przez chemioterapię… To brzmi na coś więcej niż pieprzyk. Naciskam dzwonek. Kiedy nikt nie otwiera, wyciągam klucz i sama wchodzę do środka. Ledwie usiadłam na kanapie i włączyłam telewizor, kiedy słyszę drzwi od garażu. Minutę później przez drzwi wbiegają Henri i Max, kłócąc się o jakąś zabawkę z Happy Meal. Mallory wchodzi tuż za nimi. - Ciocia! – piszczy Henri i biegnie do mnie przez cały salon. - Hej, kolego. Jak tam w szkole? – pytam, czochrając jego włosy. - Jeremy Timmons przyniósł swoją tarantulę i patrzyliśmy, jak ona je świerszcza! – mówi, kiedy Max znika w holu. Czuję lekkie spięcie w żołądku i opuszczam się na kanapę. Tłumaczenie: marika1311

Strona 113

- Fajnie. Było obrzydliwie? - Zjadła wszystko! Nie zostawiła żadnych wnętrzności, ani nic takiego. – stwierdza, wspinając się na miejsce obok mnie. - Nie wiem, co jest gorsze. To, że zjadła całego świerszcza, czy to, że nic z niego nie zostało. – odpowiadam. Minutę później pojawia się Max z laptopem pod pachą i usadawia się z nim na podłodze, kładąc się na brzuchu. - Czymże zasłużyliśmy sobie na ten zaszczyt? – pyta Mallory, wychodząc z kuchni i trzymając w dłoni talerz z pokrojonymi plasterkami jabłka oraz masłem orzechowym dla chłopców. - Musimy porozmawiać. Spogląda na mnie, stawiając talerz na stoliku, a przez jej twarz przebiega troska. - Coś się stało? - Chodzi o mamę, Mall… Ale tylko tyle mogę powiedzieć, zanim Mallory unosi rękę, a jej twarz zamienia się w kamienną maskę. Jej postawa całkowicie się zmienia przez wspomnienie o mamie, zmieniając się w coś sztywnego i bezwzględnego. - Henri – mówi – zabierz jedzenie i pobawcie się z Maxem w waszym pokoju, dobrze? - Wszystko w porządku, mamo? – pyta Henri. Kiwa potwierdzająco głową i się uśmiecha, ale gest ten jest wymuszony. - Muszę po prostu przez chwilę porozmawiać z twoją ciocią, kochanie. - No, dobrze. – mówi. Podnosi talerzyk i puka Maxa w ramię. Ten wstaje i bierze swojego laptopa, a Henri zerka na mnie z zainteresowaniem znad ramienia, kiedy idą korytarzem. - Próbowała się z tobą skontaktować? – syczy Mallory w chwili, kiedy za chłopcami zamykają się drzwi. – Bo jeśli tak, nie pozwól jej na to. Nie oddzwaniaj do niej. Powie ci jakąś fantazyjną historyjkę, żeby cię omotać, ale jest kłamczuchą, Hilary. Nie możesz wierzyć w nic, co ona powie. - Jest chora. Wydaje mi się, że umiera. Wybucha gorzkim śmiechem i przewraca oczami. - Tak powiedziała? Stek bzdur. - Nie, Mallory. Nie powiedziała tego. Właśnie wróciłam z Bedford Hills, gdzie nie pozwolili mi jej zobaczyć, bo była zbyt słaba po chemioterapii. Zaciska szczękę i mogłabym przysiąc, że przestała oddychać. Czekam, aż powie coś, przez co będę wiedzieć, czy zabrakło jej oddechu przez to, że tam pojechałam, czy przez to, że mama naprawdę jest chora. - Co robiłaś w Bedford Hills? - Odwiedzałam mamę. - Dlaczego? Z powrotem opadam na kanapę. - Bo po prostu to zrobiłam, okej? Od lat jeżdżę do niej pierwszego dnia każdego miesiąca; od kiedy się stąd wyprowadziłam. Mallory blednie. - Ona jest trucizną, Hilary. Tłumaczenie: marika1311

Strona 114

- Jest chora! Przez ostatnie sześć czy siedem miesięcy wyglądała naprawdę źle, ale po prostu myślałam, że… nie wiem – wzruszam ramionami – Myślałam, że po prostu się starzeje, a to całe picie i palenie w końcu się odbiło na jej wyglądzie. - Nie chcę, żebyś tam wracała. Odpycham się od kanapy. - Gówno prawda. Przez minutę się nie odzywa. - Naprawdę myślisz, że umiera? – pyta w końcu. - Tak, Mallory. Jestem tego dość pewna. Opiera się ciężko o framugę drzwi, ale w jej głosie wciąż rozbrzmiewa nienawiść, kiedy ponownie się odzywa. - Więc co powinnyśmy zrobić? Po prostu udawać, że cię nie porzuciła? Udawać, że wszystko, co ci się przytrafiło, nie było jej winą? - Ona umiera. – mówię, znowu opadając na kanapę. – Wydaje mi się, że nadszedł czas, żeby wybaczyć i zapomnieć. - Ja nigdy nie zapomnę. – odpowiada przez zaciśnięte zęby i dopiero wtedy zdaję sobie sprawę, że nie chodzi o mnie. Prostuję się. - Co ona ci zrobiła? Patrzy na mnie przez dłuższą chwilę, po czym obraca się w stronę kuchni. - Nie wracaj tam. Wstaję i idę za nią. Kiedy wchodzę do kuchni, Mallory stoi przy zlewie i obiera ziemniaki. - Więc po prostu pozwolimy jej w samotności umrzeć? Dalej skupia się na obieraniu. Podchodzę do szafki i biorę do ręki ziemniaka. - Masz jeszcze jedną obieraczkę? – pytam, otwierając najbliższą szufladę, ale kiedy podnoszę wzrok, by na nią spojrzeć, widzę łzy spływające po jej twarzy i kapiące na szafkę. - Mal? Przełyka ciężko ślinę i sztywnieje, ale nie podnosi wzroku znad ziemniaków. - Co się dzieje? Jej szczęka się napina, kiedy wrzuca do zlewu ziemniaka i nożyk do obierania. - Pamiętasz dzień, w którym odeszłam? Głównie pamiętam krzyki. - Tak jakby. Unosi wzrok i patrzy na mnie smutnymi oczami. - Miałaś tylko dziesięć lat. Mama i Mallory zawsze się o coś kłóciły. Nie sądzę, żeby umiały komunikować się ze sobą czymkolwiek innym oprócz krzyku, a to zazwyczaj kończyło się tym, że mama uderzała Mallory. Ale pamiętam, że po jednej z takich kłótni Mallory wyszła i nigdy już nie wróciła. Kiedy zapytałam o to mamę, powiedziała, że moja siostra poszła na studia. I tyle. Koniec historii. Tłumaczenie: marika1311

Strona 115

- Poszłaś na studia. Potrząsa głową. - To ci powiedziała? - Tak… a nie było tak? Wyciąga ziemniaka ze zlewu i kładzie go na szafkę. - W końcu tak. Ale to było tuż po skończeniu szkoły, Hilary. Byłam w mieście aż do sierpnia. - Więc dlaczego odeszłaś? Bierze głęboki oddech, a potem na mnie zerka. - Pamiętasz Douga? Mój umysł dokonuje inwentaryzacji w niekończącym się łańcuszku kochanków mamy. - Ten blondyn ze złotym zębem? Mallory kiwa potwierdzająco głową. - To było wieczorem, po zakończeniu roku szkolnego. Byłam pijana, Carrie i jej chłopak odwieźli mnie do domu. Kiedy weszłam, Doug leżał na kanapie i oglądał jakiś stary horror. Mama chyba już odpłynęła i leżała w łóżku. Obniża się na krześle, opiera łokcie o kolana i chowa twarz w dłoniach. - Tak naprawdę nie pamiętam za dużo… tylko to, że wpadłam na ten mały stolik stojący za kanapą i zrzuciłam na podłogę kilka rzeczy. Doug pomógł mi wstać i zaprowadził mnie do naszego pokoju. – unosi wzrok i na mnie patrzy. – Nie pamiętam, dlaczego cię tam nie było… pewnie spałaś u McKenzie, czy coś takiego. McKenzie. Moja przyjaciółka z „wcześniej”. Zapomniałam o niej. - Pamiętam, że wyszedł, a ja zaczęłam się rozbierać. Ale potem spojrzałam na drzwi i zauważyłam, że stał w progu i mnie obserwował… - łza toczy się po jej rzęsach. Mallory ociera twarz wierzchem dłoni. – Krzyknęłam, a Doug się wycofał, ale kiedy minutę później przyszła mama, zataczając się, i powiedziałam jej, co się stało, obwiniła mnie za to. Nazwała mnie latawicą. – Posyła mi najbardziej zbolałe spojrzenie, jakie kiedykolwiek widziałaś. – Chciałam cię zabrać i odejść. Chciałam, żebyśmy stamtąd uciekły. Czuję się tak, jakby ktoś mnie kopnął w brzuch. - Ale zostawiłaś mnie tam. - Miałam tylko siedemnaście lat. Kiedy kilka tygodni później wyrzuciła mnie za to, że Doug zagwizdał na mój widok, nie miałam nawet czasu, żeby zabrać swoje rzeczy. Zwariowała, wymachiwała nożem w powietrzu i groziła, że mnie zabije. Wciąż myślałam, że po ciebie wrócę… że zabiorę cię ze sobą do taty. Jednego dnia nawet przyszłam, żeby to zrobić. Ale akurat wtedy byłaś z McKenzie i wyglądałaś tak… normalnie. Wiedziałam, że za kilka miesięcy pójdę na studia, więc… - chowa twarz w dłoniach. – Po prostu cię tam zostawiłam. - Gdybyś mnie zabrała, to stałoby się po prostu później, Mallory. Nie mogłaś nic na to poradzić. Nie mogłam pojechać z tobą na Florydę. Unosi głowę i na mnie patrzy. - Nie wracaj tam. Co mam powiedzieć?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 116

- Nie sądzę… - biorę głęboki oddech i unoszę na nią wzrok. – Nie sądzę, byś powinna zostawić to w ten sposób, Mallory. Myślę, że musisz… no nie wiem… może jeśli ją zobaczyć, jeśli z o tym porozmawiacie… - Nie! – zrywa się z krzesła. – Nie mam zamiaru z nią rozmawiać! Nigdy jej nie wybaczę. Cieszę się, że umiera. Chciałam tego. - Mamusiu? – Obie gwałtownie obracamy się na dźwięk głosu Henriego. Stoi pośrodku kuchni, trzymając w rękach pusty talerzyk. Max stoi za nim, w progu. – Co się dzieje? Mallory ociera łzy i wyciera twarz dłonią, pociągając nosem, kiedy szybko idzie w kierunku chłopców. - Nic, kochanie. Wszystko jest dobrze. – Uśmiecha się i bierze talerz z jego rąk. – Chciałeś jeszcze jabłka? - Tak, poproszę. Podchodzi do mnie, kiedy nie odchodzę od stołu. - Pobawisz się ze mną klockami Lego, ciociu? Wstaję i czochram jego włosy, po czym go przytulam. - Pewnie, kolego. Kiedy zerkam na Mallory, ta kroi soczyście wyglądające zielone jabłka na plasterki, jakby nic się nie stało. I wiem, że kiedy ona jest czymś zmartwiona, rozmowa jest skończona. Ale nie zamierzam tak tego zostawiać. Nie mogę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 117

Rozdział szesnasty Kiedy docieram na przesłuchanie kilka minut wcześniej, w małym pokoju, do którego zostaję zaprowadzona, siedzi już jedna dziewczyna. Jest wyższa ode mnie, ma brązowe włosy, smukłą szyję i ładną twarz. Wygląda na tancerkę, co sprawia, że trochę się denerwuję. Ale nie jestem pewna, czy ma odpowiednie ciało do częściowo nagiej roli. Szczerze mówiąc, wygląda na lekko wychudzoną. - Jestem Hailey. – mówi drobna kobieta, która mnie przywitała. – Jeśli chcesz kawy lub herbaty, weź sobie. Kiwa dłonią w kierunku stołu, na którym stoją termosy z gorącymi napojami oraz taca z babeczkami i rogalikami. - Dzięki. – mówię, kiedy ta odwraca się, by wyjść. Biorę z koszyka torebkę z herbatą, ale kiedy po włożeniu jej do styropianowego kubka wlewam gorącą wodę, słyszę, że wchodzi ktoś jeszcze. - Obsłuż się, jeśli chcesz kawę lub herbatę. – mówi ponownie Hailey, a kiedy się odwracam, by ocenić konkurencję, prawie dławię się własnym napojem. Blondynka. Jak, do cholery, dostała się na to przesłuchanie? - Anna? – mówi Hailey, a ładna brunetka wstaje. – Zaczniemy od ciebie. – Wychodzą razem z pomieszczenia. Blondi nalewa sobie kawy, a ja w tym czasie wślizguję się na krzesło, na którym dopiero co siedziała brunetka. Siedzimy w ciszy, ignorując się wzajemnie, a ja w myślach powtarzam swoje kwestie, bezmyślnie przerzucając strony magazynu. W zeszłym tygodniu trochę posiedziałam w internecie, sprawdzając zdjęcia i wideo Jareda Meeksa, aktora, z którym mamy odegrać scenkę. Jest seksowny – dłuższe, ciemne włosy, seksowny zarost, świetny uśmiech, szokująco niebieskie oczy i mięśnie na mięśniach. W kółko przeżywałam mój moment z nim na scenie – światła gasną, zapalają się tylko te na scenie, pysznie podkreślając pot na jego ciele. Setki razy powtarzałam swoje kwestie w głowie, mając ten obraz w głowie. Jestem na to gotowa. Pół godziny później Hailey wraca. - Bambi? – pyta, stojąc w progu. Myślę, że to musi być żart, zanim blond suka wstaje i uśmiecha się do mnie złośliwie, idąc w stronę drzwi. - Dziwadło. – mamroczę pod nosem i marszczę brwi, kiedy znikają z pomieszczenia. Wstaję i ponownie napełniam swój kubek herbatą. - Chcesz mnie. Wiem, że tak jest. – mówię do pustego pokoju, kiedy wracam do stolika. Obniżam się na krześle i zamykam oczy, wyobrażając sobie to tak, jak chcę, by przebiegło. Widzę siebie, spokojną i wchodzącą płynnym krokiem na scenę. Jared wyciąga dłoń, a ja ją chwytam. – Miło mi cię poznać. – mówi, ściskając delikatnie moją dłoń, a ja odpowiadam: - Jestem twoją wielką fanką. – I się uśmiecham. Jego wzrok skanuje moje ciało, po czym wraca do moich oczu, a po zadowolonym błysku w jego spojrzeniu mogę stwierdzić, że podoba mu się to, co zobaczył. – Zaczniemy od początku? – pyta, a ja odpowiadam: - Idealnie. – Puszcza moją dłoń, którą wciąż trzyma, bo spójrzmy prawdzie w oczy, pragnie mnie, więc mówię: - Chcesz mnie. Wiem, że tak jest. – jakby to nie było już oczywiste dla wszystkich w tym pomieszczeniu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 118

- Hilary? Głos Hailey wyrywa mnie z moich wyobrażeń i szybko otwieram oczy. Kobieta stoi w progu. - Czekamy na ciebie. Tak szybko im poszło? Czy to po prostu ja zatopiłam się w marzeniach na dłużej, niż mi się wydawało? Wstaję, a Hailey prowadzi mnie przez krótki korytarz, do drzwi z napisem scena. Głęboki oddech. Mijam próg i przechodzimy przez kurtynę. W rzędzie siedzeń z przodu siedzi kędzierzawy blondyn, który przypomina mi komara, z oczami robala skrytymi za grubymi oprawkami okularów. A obok niego jest Jared Meeks. Uśmiecham się do nich i zaciskam dłonie w pięści na spódniczce, kiedy czuję, że zaczynają się trząść. Nie ma mowy. Nie ma mowy, żebym straciła teraz swoje opanowanie. Dostanę tę rolę. Jest moja, jeśli tylko będę trzymać się kupy i nie spanikuję. - Więc – odzywa się Hailey stojąca za mną – jesteśmy gotowi? Zerkam na nią, a potem na Jareda. - Tak! Jestem gotowa, jak tylko wy będziecie. Ale Jared się nie porusza. Przesuwa się na siedzeniu i pochyla w stronę Komarowego Faceta, szepcząc mu coś do ucha. Oby dwoje wybuchają śmiechem, a ja czuję, jak krew odpływa mi z twarzy. Śmieją się ze mnie? Już? Odrywam od nich wzrok i wtedy zauważam Jess, siedzącą na siedzeniach po prawej stronie. Rzuca mi zachęcające spojrzenie i unosi dwa kciuki w górę. Odwracam się i widzę, że Hailey patrzy na mnie wyczekująco. - Co? Mruży oczy. - Potrzebujesz podpowiedzi? - Co? – powtarzam. Co tu się, do cholery, dzieje? - Do twojej pierwszej kwestii? Czy potrzebujesz podpowiedzi? - Nie! Znam tekst. Ja tylko… - zerkam szybko na Jareda, który przeciąga się tak, jakbym dopiero co go obudziła… lub znudziła na tyle, że chce mu się spać. Wracam spojrzeniem do Hailey, czując się zdezorientowana. – Myślałam, że będę odgrywać scenę z Jaredem. - Nie dziś. Kiedy już znajdziemy odpowiednią dziewczynę, wtedy ona spróbuje zagrać z Jaredem, żeby upewnić się, że między nimi jest chemia. – Uśmiecha się szeroko. – To twój szczęśliwy dzień. Zagrasz ze mną. Nie tak to sobie wyobrażałam. Ale ta rola nadal jest moja. Mam zamiar zrobić to tak, że im skarpetki pospadają. Prostuję się i przyjmuję postawię pewnej siebie kobiety, która za chwilę złoży propozycję mężczyźnie, który jest całkowicie poza jej zasięgiem (bo jest mężem jej umierającej siostry), ale wie, że ten nie może jej się oprzeć. - Chcesz mnie. Wiem, że tak jest. - Tak. Jesteś seksowna i silna, i pragnę cię bardziej, niż czegokolwiek innego. Rozpinam górny guzik swojej bluzki, kiedy Hailey wypowiada te słowa. Tłumaczenie: marika1311

Strona 119

- Więc weź mnie. – stwierdzam z desperacją, odpinając kolejny guzik i odsłaniając mój czerwony, koronkowy stanik. - Nie możemy się poddać swojemu pożądaniu, Tara. Są też inne osoby, które musimy wziąć pod uwagę. Muszę myśleć o Breannie. Gdybym teraz ją skrzywdził, kiedy jest taka krucha, nie mógłbym spojrzeć sobie w oczy. Zniżam ręce do trzeciego guzika. - Kogo obchodzi to, co jest słuszne. Potrzebujemy siebie jak tlenu. Należymy do siebie. Hailey podchodzi bliżej i śledzi palcem linie moich motylków na obojczyku. - Nie utrudniaj tego jeszcze bardziej. Lekarze mówią, że zostało jej tylko kilka tygodni. Może dni. Kiedy odejdzie, dzikie konie nie będą w stanie utrzymać mnie z dala od ciebie. Ale na razie… - milknie, unosząc dłoń do mojego policzka. Chwytam jej rękę i przytrzymuję ją przy mojej twarzy, kiedy łza ześlizguje się po moich rzęsach. - Nie! Nie potrafię! Nie mogę dłużej na ciebie czekać. Jutro nas pochłonie, jeśli mu na to pozwolimy. – Zniżam jej dłoń i wsuwam ją pod swoją koszulę, po czym kładę ją na swojej piersi (co byłoby o wiele bardziej efektywne, nie wspominając o tym, że również przyjemniejsze, gdyby to była ręka Jareda), a jednocześnie odpinam kolejny guzik. – Możemy albo żyć w strachu… - kolejny guzik - …albo po prostu żyć. – Pozbywam się ostatniego guzika i koszula ześlizguje mi się z ramion na podłogę. – Nie ma innych opcji. Hailey bierze dłoń z mojej piersi i drapie się po nosie. - To było świetne, Hilary. – mówi i odwraca się w stronę Jareda i Komarowego Faceta. – Było dobrze, czy musimy to powtórzyć? Facet w okularach unosi głowę. - Jesteśmy zadowoleni z odczytu. Co zaśpiewasz, kochanie? Zakładam swoją koszulkę i kolejne pięć minut spędzam na wyśpiewywaniu mojego najbardziej szczerego wykonania piosenki „I Had a Dream”, z „Nędzników”. Kiedy kończę, Hailey mówi mi, że to było wspaniałe i że będą ze mną w kontakcie. Chwytam swoją torbę i schodzę ze sceny najbardziej seksownym krokiem, na jaki mnie stać. Jess dogania mnie, kiedy docieram do dołu schodów. - Byłaś niesamowita! - Nie wiem, dlaczego nie pozwolili mi wystąpić z Jaredem. – lamentuję. Wzrusza ramionami. - Tak zarządził reżyser. - Cóż, więc do dupy to zarządził. – opieram się czołem o jej czoło. – Byłaś tu, kiedy odbywały się dwa pozostałe przesłuchania? Jak im poszło? - Pierwsza była dość zdenerwowana. Trzy razy powtarzała tekst, zanim udało jej się przebrnąć przez niego bez pomyłek. I tak naprawdę nie grała, jeśli wiesz, o co mi chodzi. - Nie ściągnęła bluzki. – stwierdzam, wiedząc, że to prawda. Błąd amatora. Jeśli potrzebują kogoś z seksownym ciałem, musisz im pokazać, co masz pod ubraniem. - Taak. A Bambi… - Bambi. – przerywam jej, przewracając oczami. – To musi być pseudonim, prawda? Matka, która naprawdę nazwałaby tak swoje dziecko, powinna zostać zastrzelona. Jess wzrusza ramionami.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 120

- Nie słyszałam, żeby ktoś kiedykolwiek inaczej się do niej zwracał. Potrząsam głową. - Więc, co z nią? - Przesadziła. Unoszę brew. - To znaczy…? - Nie miała stanika. Cholera! A to suka. Zerkam na Komarowego Faceta, który nadal rozmawia z Jaredem. Popycha Jareda w ramię i oboje wybuchają śmiechem, a potem zerkają w moją stronę. - Nie martw się, Hilary. Udało ci się, byłaś niesamowita. – mówi Jess, a ja przenoszę na nią spojrzenie. – Prawie że mogłam wyczuć zmianę w twojej karmie. Wszechświat się do ciebie uśmiecha. - Więc, kiedy idziemy świętować to, że już wkrótce będziesz sławna? – pytam, żeby się rozproszyć. - Znajdziemy wolny wieczór między czasem, kiedy obie będziemy miały próby. – szturcha mnie przyjacielsko przy słowie „obie” i się uśmiecha. Nie mogę powstrzymać uśmiechu. - Z ust twoich do uszu Pana Boga. - Karma, Hil. Wszechświat jest ci coś winny. - Mi to mówisz. – stwierdzam z rezygnacją. Owijam rękę wokół jej ramienia i zmierzam z nią w stronę wyjścia.

***

Jest środa, a nie czwartek, ale i tak siedzę w Argo Tea. Jest w tym miejscu coś, co sprawia, że czuję ogarniający mnie spokój, a właśnie tego w tej chwili potrzebuję. Od wczorajszego castingu siedzę jak na szpilkach. Trzymam swój kubek tuż przed twarzą, wdychając gorącą parę i wyglądając przez okno, przyglądając się szarości Nowego Jorku, kiedy odzywa się mój telefon. Podskakuję, myśląc, że to może Hailey dzwoni w sprawie przesłuchania, ale po chwili zdaję sobie sprawę, że z telefonu słychać melodię piosenki Creed. Alessandro.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 121

Przez chwilę jestem przekonana, iż wie, że tutaj siedzę, ale potem karcę się i mówię sobie, że to głupie. Może i zna mnie lepiej niż bym tego chciała, ale nie jest psychicznie chory. Nie śledzi mnie. Biorę telefon do ręki i odbieram. - Cześć. - Hej, Hilary. Dzwonię tylko, żeby upewnić się, że wciąż jesteśmy umówieni na jutro? - Tak. To twoja kolej, prawda? W rzeczywistości to ja powinnam wybrać jakieś miejsce, ale byłam tak zestresowana castingiem, że Alessandro powiedział, iż przejmie moją kolejkę. - Tak jest. I mam coś, co podniesie cię na duchu… dosłownie. - Tak? – pytam, kręcąc swoim kubkiem na stole. - Załóż coś luźnego i wygodnego. Biorę łyk herbaty. - Jaka jest twoja definicja czegoś „luźnego i wygodnego”? - Coś, w czym możesz ćwiczyć. Zamieram, przypominając sobie, co robi Alessandro, by utrzymać formę. - Proszę, powiedz mi, że nie masz na myśli boksu. Śmieje się lekko do słuchawki. - Nie. Za bardzo się ciebie boję. Ukłucie rozczarowania, które czuję, zaskakuje mnie. Teraz, kiedy o tym myślę, jest coś kuszącego w widoku boksującego Alessandra… może to, że naprawdę mam ochotę go uderzyć… albo to, że chcę zobaczyć go półnagiego. - Taa, no cóż… ktoś, kogo znam, nauczył mnie dość mocnego ciosu. - Nie jestem na tyle głupi, by pozwolić ci go na mnie wypróbować. – mówi wyważonym tonem. – Poza tym to, co planuję, jest o wiele bardziej interesujące. Biorę kolejny, powolny łyk napoju. - Nie jestem pewna, czy mi się to podoba. - Spodoba ci się. – słyszę w jego głosie, że się uśmiecha, więc również to robię, ale wtedy słyszę dźwięk sygnalizujące inne połączenie. Zerkam na ekran, ale nie rozpoznaję tego numeru. – Mam inną rozmowę. – mówię do Alessandra, a mój żołądek zwija się w kłębek. – Porozmawiamy później, okej? - Jutro. Przyjdź do mojego mieszkania o jedenastej. Nie mam czasu, żeby zaprzeczyć, kiedy czuję, jak mój żołądek ściska się na myśl o ponownym przebywaniu w jego mieszkaniu. Odbieram kolejne połączenie. - Słucham? - Hillary McIntyre? – pyta kobiecy głos. Mój żołądek podskakuje. - Tak? - Cześć. Mówi Hailey Dunning… z przesłuchania do Kiedy najmniej się spodziewasz? Wszystko zamiera. Nawet krew w moich żyłach przestaje płynąć. Tłumaczenie: marika1311

Strona 122

- Och. Cześć. Kurwakurwakurwa Zdaję sobie sprawę, że wolną ręką tak mocno ściskam swoje włosy, że zaraz wyrwę je razem ze skórą, ale nie mogę się powstrzymać. - Hej… przykro mi, że to tak długo trwało, ale chciałam cię tylko poinformować, że reżyser postanowił podążyć w innym kierunku. Krzywię się i czuję, jakby wielki kamień opadł na dno mojego brzucha. Wykręcam dłoń z włosów i przykładam ją do ust, powstrzymując herbatę podchodzącą mi do gardła. - Och… okej… dzięki. Wzdycha do słuchawki. - Posłuchaj. Jeśli to jest coś warte, to uważam, że popełnia wielki błąd. Byłaś idealna do tej roli. Nie jestem tylko pewna, czy reżyser myśli odpowiednią głową. Zapadam się głębiej w siedzeniu i usiłuję zdusić w sobie łzy, które czuję w gardle. - Więc… wybrał Bambi? - Tak. Przykro mi. Ale na pewno dam ci znać, jeśli usłyszę o czymś innym. Rollercoster jeżdżący po moim brzuchu rusza się i wjeżdża pod kolejną górkę. - Serio? Zrobiłabyś to? - Uważam, że naprawdę masz talent. To, że John nie widzi nic poza swoją erekcją, nie znaczy, że nie zasługiwałaś na tę rolę. Zamierzam też podać twoje nazwisko pewnemu agentowi, którego dość dobrze znam. - Wow. Dzięki. Byłoby świetnie. Byłoby bardziej niż świetnie. Gdybym miała agenta, który umawiałby mnie na więcej przesłuchań, wiem, że zdobyłabym rolę. W ciągu ostatnich dwóch lat wiele się nauczyłam. - Nie ma problemu. I… - czekam, kiedy milknie na chwilę. – Jest jeszcze jedna rzecz, o którą chcę zapytać. - Pewnie. Pytaj o wszystko. - Ta dziewczyna, z którą byłaś na przesłuchaniu.. – zaczyna niepewnie. – Wydaje mi się, że miała na imię Jess, albo Jessica? - Tak..? – jeśli ma rolę dla Jess, to chociaż ją kocham, poderżnę jej gardło. - Masz jej numer? Kurwa. - Ona już ma naprawdę niesamowitą, drugoplanową rolę w… - Nie chodzi o rolę. – przerywa mi Hailey. Kiedy nic nie mówię, ta kontynuuje. – Widywałam ją czasami i.. nie wiesz, czy kogoś ma? Nie ma mowy! - Um, nie. Nie wydaje mi się. - Chciałabym do niej zadzwonić, więc… - Och. – Wow. Nieźle. – Trochę dziwnie bym się czuła, rozdając jej numer. Mogę jej dać twój numer i powiedzieć, żeby się do ciebie odezwała? – Normalnie nie byłabym tak miła, ale jeśli ona mi pomaga, to zamierzam ją uszczęśliwić.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 123

- Tak, dzięki. – mówi i wydaje mi się, że trochę jej ulżyło. – Byłoby świetnie. Dzwonię z mojego prywatnego numeru. - Okej. Dam jej znać. Czy ta rozmowa może być jeszcze dziwniejsza? - I przykro mi z powodu roli. Otwieram usta, by powiedzieć, że już do tego przywykłam, ale szybko je zamykam, kiedy dociera do mnie, że trochę głupio byłoby przyznawać się przed jedyną osobą, która chce mi pomóc, jak wiele razy mnie odrzucono. - Dzięki. Odkładam telefon na stolik i zwieszam głowę. Byłam tak tego pewna. Czułam się tak, jakby wszystko w moim życiu zaczynało się powoli układać. Ale to jest jak zimny plusk rzeczywistości, prosto w twarz. Rana w mojej piersi otwiera się, kiedy zaczynam zdawać sobie sprawę, że to wszystko to tylko pobożne życzenia. Wydawało mi się, że wszystko zmierza w dobrym kierunku, ale to była tylko iluzja. Moje serce wciąż mocno bije, kiedy ubieram się ciepło i wychodzę na zimno. Żeby się trochę uspokoić, wybieram spacer do domu przez park zamiast metra. Właśnie zaczyna padać – malutkie płatki przyklejają się do mojej kurtki i rzęs, ale na chodniku rozpuszczają się. Nie jestem wielką fanką zimy, ale jest cicho, zimno, a kiedy światła lamp migoczą wzdłuż chodnika, moje tętno zaczyna zwalniać. Skręcam w prawo – chociaż gdybym wybrała lewą uliczkę, dotarłabym do domu szybciej – i idę dalej, kiedy płatki śniegu zaczynają się robić większe i nie znikają na chodniku. Potem skręcam w lewo, bez zastanawiania się i zanim zdaję sobie sprawę z tego, gdzie idę, stoję przed fontanną Bethsaida, płytkiej budowli, za którą widać jezioro. W mojej wyobraźni jest wiosna. Parostatki leniwie kołyszą się na wodzie, w wilgotnym powietrzu słychać warkot ważek i pszczół, a na środku niższego tarasu, przed fontanną, stoi mim pokazujący, że jest zamknięty w pudełku. Szesnastoletni Alessandro siedzi na cementowej ławce na lewo od fontanny. W dłoni trzyma szkicownik. - Co rysujesz? – pytam go, szturchając go w ramię, myśląc, że to będzie rysunek mima. Przechyla kartkę w moją stronę i widzę, że na szkicu jestem ja. Moja głowa opiera się o oparcie ławki, a oczy mam zamknięte. Twarz mam zwróconą do słońca i się uśmiecham. - Przestań! – mówię ze śmiechem, wyrywając mu szkicownik i zrywając się z ławki. Alessandro uśmiecha się szeroko i zaczyna mnie gonić. Rzucam się w stronę fontanny, obiegając ją z jednej strony, a kiedy zerkam ponad ramieniem, widzę, że Alessandro biegnie z drugiej. Cofam się, szukając go ponad swoim ramieniem i zauważam, że szybko się do mnie zbliża. Ale jak tylko Alessandro mnie dogania, ja wpadam na mima. Alessandro łapie mnie w swoje ramiona, kiedy mim rzuca we mnie wszystkimi przekleństwami, jakie zna. W następnej sekundzie jesteśmy otoczeni przez motyle. Unoszę dłoń w górę, by jednego złapać, kiedy duży płatek śniegu spada na moje czoło, wyrywając mnie ze wspomnień. A chwilę później zaczynam szlochać. Stoję tu, na środku tarasu, z twarzą schowaną w dłoniach, kiedy łzy pochodzące z głębi mojej duszy zaczynają płynąć po moich policzkach strumieniami, których nie mogę powstrzymać. Przez osiem lat opłakiwałam dziewczynkę, jaką byłam z Alessandrem. Jedyny czas w moim życiu, kiedy naprawdę odczuwałam szczęście. Wiem, że nawet jeśli Alessandro by został, coś by się zmieniło. Ale kiedy patrzę na siebie, na jaką się stałam, zdaję sobie sprawę, że każdy promyk Tłumaczenie: marika1311

Strona 124

nadziei, zaufania i miłości, który czułam tamtego dnia, umarł dawno temu, zostawiając za sobą tylko twardo stąpającą po ziemi osobę. Ale teraz, kiedy Alessandro tutaj jest, czuję, że martwe części mnie budzą się do życia. Ponowne bycie z nim może mi pomóc odzyskać duszę, ale jakim kosztem? Zbyt wiele się wydarzyło. Jest zbyt wiele tajemnic. Mam wiele do zyskania, ale jeszcze więcej do stracenia. Mam wszystko do stracenia.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 125

Rozdział siedemnasty Następnego ranka, w drodze do Alessandra, dzwonię do Jess. - Hej, kochana. – mówię, kiedy odbiera. – Masz adoratora. - Jeśli chodzi o faceta, z którym tańczyłaś w Klubie 69, to mogę być zainteresowana. – odpowiada śpiewnym tonem. - Jesteś lesbijką, Jess. - Taa, no cóż… więc o kogo chodzi? - Pamiętasz Hailey, z mojego przesłuchania? - O mój Boże! Dostałaś rolę? - Um… nie. Zalega długa cisza. - Chyba żartujesz? - Chciałabym. Niestety. Bambi dostała tą rolę. - BAMBI?! Muszę odsunąć telefon od ucha, inaczej pękłby mi bębenek od jej zirytowanego wrzasku. - Tak powiedziała Hailey… co tak naprawdę jest powodem, dla którego dzwonię. Kolejna cisza, a potem zdezorientowane: - Co? - Znasz dziewczynę, z którą odgrywałam scenę na przesłuchaniu? - Och, tak. Słodka blondynka. Co z nią? - Wydaje mi się, że jej się podobasz, Jess. Prosiła mnie o twój numer. - Serio? – pyta, a lekka ciekawość w jej głosie dowodzi, że ten pomysł jej nie zniesmacza, co jest dobrym początkiem. - Tak. Więc jeśli chcesz do niej zadzwonić, wyślę ci jej numer w smsie. - Tak. Pewnie. Czemu nie? - I umówi mnie na spotkanie z agentem, więc postaraj się nie złamać jej serca od razu, okej? – Jess wybucha śmiechem, a ja nie mogę powstrzymać uśmiechu. – Zaraz ci to wyślę. Daj mi znać, jak pójdzie. - Świetnie. Och! Gdybyś słyszała o kimś, kto potrzebuje współlokatora, to mój wyprowadza się pierwszego. - Będę trzymała oczy szeroko otwarte, kochanie. – mówię. – Pogadamy potem. Kiedy piętnaście po jedenastej docieram do mieszkania Alessandra, naciskam dzwonek i czekam. Kiedy on naciska przycisk otwierający drzwi, mówię mu, żeby spotkał się ze mną na dole. Mam ubrane dresy, a pod kurtką bluzkę z krótkim rękawkiem. Kiedy Alessandro wychodzi z windy, widzę, że założył to samo. - Nie chcesz najpierw wejść do góry na herbatę? Tłumaczenie: marika1311

Strona 126

- Nie, dzięki. – Wiem, że po prostu powinnam teraz mu to powiedzieć, ale zaplanował coś i wiem, jaki jest z tego powodu podekscytowany. Czułabym się jeszcze gorzej, niż teraz, gdybym mu to odebrała. Kiwa głową. - I tak mamy tylko kilka minut, zanim powinniśmy wyjść. Nie zaszkodzi być trochę wcześniej. Trzymam się z daleka, kiedy idziemy w stronę metra, pozostając w wystarczającej odległości od Alessandra, by nie mógł objąć mnie ramieniem. - Jak ci minął tydzień? – pyta i sądząc po ostrożności w jego głosie, wie, że coś się dzieje. - Dobrze. Czuję, że jego spojrzenie na mnie staje się coraz bardziej intensywne. - Wszystko w porządku? - Tak. Wszystko gra. - Wszystko gra. – powtarza powoli, jakby badał te słowa w swoim umyśle i sprawdzał je z każdej strony, rozważając ich prawdziwość. Skręcamy za róg i zaczynamy schodzić w dół, do metra. - Czy chodzi o coś, co ja zrobiłem? Rzucam mu zirytowane spojrzenie. - Nie, Alessandro, nic nie zrobiłeś. - A więc jednak jest coś innego na rzeczy. – To nie jest pytanie. Dochodzimy do ostatniego stopnia i okręcam się na pięcie, stając z nim twarzą w twarz. - Czemu teraz chcesz to robić? Zanim odpowiada, długo patrzy mi w oczy. - Bo fakt, że jest coś na rzeczy, sprawia, że jesteś zdenerwowana. A jeśli się denerwujesz, chcę wiedzieć, dlaczego. Zwłaszcza, jeśli to przeze mnie. Biorę głęboki oddech i staram się pamiętać, że to ja jestem tu problemem, a nie Alessandro. - Nie mogę tego robić. - Czego? Macham dłonią w przestrzeni między nami. - Tego, cokolwiek robimy. Nie mogę już dłużej się z tobą spotykać. Zaciska usta w cienką linię i kiwa powoli głową. - Wiem. To nie jest odpowiedź, jakiej się spodziewałam. - Co masz na myśli mówiąc, że wiesz? Wciska dłonie w kieszenie i wykrzywia twarz w grymasie. - Zawsze wiedziałem, że nasze spędzanie czasu razem to zły pomysł. ja tylko.. – Cierpienie w jego ciemnych oczach, kiedy milknie, jest prawie wystarczające, bym zmieniła zdanie. – Cieszę się, że pozwoliłaś mi się poznać w ciągu tych kilku miesięcy. To pomogło mi zrozumieć, jak dobrze sobie radzisz. Jesteś niesamowitą, silną kobietą, piękną i inteligentną… masz w sobie wszystko, co miałem nadzieję zobaczyć, kiedy cię szukałem. – Spuszcza wzrok. – Ale masz rację. Nie powinnaś… - Potrząsa głową. – Masz rację. Tłumaczenie: marika1311

Strona 127

- Dobrze… no cóż. To było po prostu poczucie winy. To wszystko było dla niego właśnie tym; tylko wielką paradą litości. Byłam głupia, myśląc, że mógł cokolwiek z tego, co czułam ja – że będzie zmartwiony, kiedy mu powiem, że nie możemy się już spotykać. Przyjechał, zobaczył i jestem pewna, że przez chwilę był gotowy, by mnie ratować. Prawdopodobnie czuje ulgę. - Chodź. – mówi, łapiąc mnie za łokieć i prowadzi mnie w stronę północnej platformy. – Rozejrzyjmy się za pociągiem. Docieramy do platformy w tym samym momencie, kiedy podjeżdża pociąg. Drzwi się otwierają i wchodzę do środka. Kiedy się odwracam, widzę, że Alessandro nadal stoi w tym samym miejscu. - Tak właściwie, to gdzie idziemy? Ale drzwi zamykają się ze świstem, zanim Alessandro ma szansę odpowiedzieć. Patrzymy na siebie przez przeszklone drzwi przez kilka uderzeń mojego umierającego serca, a chwilę później pociąg rusza się i odjeżdża ze stacji. Jak tylko wjeżdża do tunelu, łzy zaczynają spływać po mojej twarzy, ale wstrzymuję je. To musi się stać. To jedyny sposób, by zachować moje sekrety w tajemnicy.

***

Kiedy w południe w końcu zwlekam się z łóżka, zdaję sobie sprawę, że jest czwartek. Przetrwałam tydzień bez Alessandra, ale dziś jest nasz dzień. Zaciągam się pod prysznic, potem się ubieram. Następnie, żeby powstrzymać siebie od tęsknoty za nim, dzwonię do Jess. - Hej! – mówi, kiedy odbiera. - Hej. Myślałam o zrobieniu małych, świątecznych zakupów. Wchodzisz w to? - No raczej. Kiedy? - Teraz, jeśli masz czas. - Gdzie chcesz się spotkać? Myślę o tym, komu muszę coś kupić. - Nie wiem. Może w Macy’s? - Może lepiej spotkajmy się przy Century 21. Za godzinę? Century 21 znajduje się zaledwie kilka przecznic od Memoriału poświęconego World Trade Center. Unikałam tego bez konkretnej przyczyny, ale nagle czuję przytłaczającą potrzebę, by to zobaczyć. - Byłaś kiedyś w Muzeum 9/11? - Pewnie. Kilka razy. - Miałabyś coś przeciwko, gdybyśmy tam poszły? Chciałabym to zobaczyć. - Nigdy tam nie byłaś? – pyta, zaskoczona. - Nie, ale czuję, że powinnam tam pójść, wiesz? – Nie widziałam Alessandra od momentu, gdy zostawiłam go na platformie w metrze. Nie mogę go zobaczyć. Nie wiem, czy to, co stoi za nagłą Tłumaczenie: marika1311

Strona 128

potrzebą zobaczenia tego miejsca, jest sposobem na to, by czuć z nim więź bez spotykania się z nim, ale muszę to zobaczyć. - Tak, pewnie. Jeśli chcesz, możemy iść najpierw tam. Spotkamy się na rogu kościoła i ulicy Vesey? Możemy się przejść. - Dzięki, Jess. Do zobaczenia za godzinę.

***

Kiedy wychodzę zza rogu, Jess już tu jest i stoi oparta o ścianę budynku. Wystarczy jej jeden rzut oka na mnie, by uśmiech znikł z jej twarzy. - Co się stało? – pyta, przytulając mnie. Też ją obejmuję, o wiele dłużej niż zazwyczaj. - Łatwiej byłoby powiedzieć, co się nie stało. - Chodzi o rolę? Do dupy, Hil, ale dostaniesz następną. Wiem to. Puszczam ją i zaczynam iść. - To też, ale chodzi też o inne rzeczy. - Więc zacznij od tych dużych, a potem stopniowo przejdziemy w dół. – mówi, doganiając mnie i obejmując mnie ramieniem. - Mama ma raka. - O cholera, Hilary. Nie żartowałaś. - Nie. - Co z nią? - Nie mam pojęcia, bo nie chce ze mną rozmawiać. Od kiedy trzy tygodnie temu się dowiedziałam, dzwonię do niej codziennie, ale nie odbiera. Powiedzieli mi, żebym już nie przyjeżdżała, bo odmawia wizyt. – potrząsam głową. – Nie wiem, co takiego zrobiłam, że tak się na mnie wkurza. - Jezu. – mówi Jess, zwieszając głowę. – To trochę ostre. Jakiś dupek, idący tyłem i trzymający kamerę, wpada na mnie, prawie mnie przewracając. Kiedy odzyskuję równowagę, popycham go. - Uważaj. Zerka na mnie ponad ramieniem. - Pieprz się. - I wzajemnie, dupku. Jess odciąga mnie, zanim udaje mi się wziąć zamach na faceta. - Karma zajmie się takimi ludźmi. – mówi do mnie uspokajająco. Unoszę wzrok i zauważam, gdzie jesteśmy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 129

Przede mną jest miejsce, w którym przed atakiem stało World Trade Center. Teraz jest to wybrukowany park, z gigantycznymi dwoma basenami w dokładnych miejscach, w których znajdowały się budynki. Przybliżamy się i zauważalna jest zmiana w powietrzu – kakofonia głosów rozmawiających turystów spada do cichego szeptu. Szacunek dla tego miejsca jest oczywisty. Wewnątrz mnie wszystko się zmienia i nagle czuję potrzebę, żeby wrócić i przeprosić faceta z kamerą. - Czujesz tutejszą energię? – pyta Jess szeptem. – Jest inna niż w jakimkolwiek innym miejscu w mieście. I chociaż raz ją rozumiem, bo faktycznie odczuwam różnicę. Nagle wielki supeł żalu ściska moje serce i czuję łzy wzbierające się pod powiekami. A obrazem, który towarzyszy tym uczuciom, jest piękny, szesnastoletni chłopiec, który został bez ojca. Słyszałam syreny. Czułam, jak miasto krzyczy. To, co się stało tamtego dnia, zmieniło wszystkich. Ale to ojciec Alessandra tutaj umarł i to jego życie zmieniło się w sposób, którego nie potrafię sobie wyobrazić. Podchodzę do krawędzi ogromnego basenu, gdzie kiedyś stała wieża północna i idę wzdłuż murku, czytając każde wygrawerowane nazwisko i szukając takiego, które kończyłoby się nazwiskiem Moretti. Znajduję je w połowie drugiego boku.

Lorenzo Moretti A więc Lorenzo otrzymał imię po ojcu. Pochylam się i palcami śledzę litery w jego nazwisku, wycierając nos w rękaw kurtki. Był asystentem szefa kuchni w „Windows on the World”, na szczycie północnej wieży. Odprowadził mnie i Lorenza na pociąg, bo jechaliśmy do szkoły i to był ostatni raz, kiedy go widzieliśmy. Kiedy przypominam sobie słowa Alessandra, zaczynam jeszcze bardziej szlochać. Mam przed oczami jego udręczony wzrok, kiedy mi to mówił. Wyobrażam go sobie tutaj, stojącego w tym miejscu, gdzie jestem ja, jako dorosłego, w końcu żegnającego się ze swoim ojcem. Duchy. Jess podchodzi do mnie i kładzie dłoń na moich plecach. Stoimy tak przez dość długi czas, podczas którego wyobrażam sobie rodzinę Alessandra sprzed ataku. Dwójka rodziców. Lorenzo, pakujący się w kłopoty. I Alessandro, uwielbiany młodszy brat. Pamiętam, jaki był, kiedy go poznałam… zawsze starający się uporządkować swoje uczucia. Próbujący zrozumieć sens życia i sens tych wszystkich gównianych rzeczy, które się w nim wydarzają – próbujący zrozumieć to, dlaczego jego ojciec umarł, a matka go opuściła. To był jego sposób na pozostanie przy zdrowych zmysłach w tym zwariowanym świecie. W końcu, kiedy czuję, jak węzeł w mojej piersi zaczyna się rozluźniać, wycieram twarz rękawem bluzy i odsuwam się od basenu. - Wszystko w porządku? – pyta Jess. Kiwam głową i kierujemy się w stronę, z której przyszłyśmy. Dwie godziny później wychodzę z Century 21 z butelką płynu po goleniu dla Bretta, szalikiem i rękawiczkami dla Mallory, bluzką z nadrukiem dla Jeffa, nowym zestawem Lego dla Henriego oraz farbami do malowania palcami dla Maxa, bo Mallory wspomniała, że jego fizykoterapeuta

Tłumaczenie: marika1311

Strona 130

powiedział, że namacalne rzeczy pomogą mu w jego integracji sensorycznej, cokolwiek to znaczy. Nie mogłam znaleźć niczego, co pozwoliliby posiadać mamie w więzieniu. - Więc. Wcześniej przebrnęłyśmy przez numer jeden na twojej liście. – mówi Jess, kiedy idziemy w stronę metra. – Co jeszcze na niej jest? Zaczynamy schodzić po schodach. - Jest taki facet. Zerka na mnie, kiedy docieramy do ostatniego stopnia. - Ktoś poza Brettem? Kiwam potwierdzająco głową. - Ten, z którym tańczyłaś w klubie? Bo muszę ci powiedzieć, że przez niego kwestionuję własną seksualność. - Nie jestem pewna, co się między nami dzieje. To znaczy, jestem z Brettem i nie szukam nikogo innego, ale… - milknę i zwieszam głowę. - Dopiero co go poznałaś, prawda? Ma to mroczne, tajemnicze spojrzenie. Jest gorętszy od piekła, ale jak tylko poznasz go lepiej, dowiesz się, że moczy łóżko i nadal mieszka z mamą, albo coś takiego. Nie, żebym była wielką fanką Bretta, ale trawa jest zawsze bardziej zielona, Hil. Przykładamy nasze karty do czytnika i przechodzimy przez bramkę. - Nie poznałam go teraz. Znam go od zawsze. Rzuca mi spojrzenie, kiedy poruszamy się między tłumem. - Jak długo trwa to „zawsze”? - Byliśmy razem w domu grupowym, kiedy miałam czternaście lat. Znajdujemy puste miejsce na platformie i przystajemy w nim, a ja czuję wwiercające się we mnie spojrzenie Jess. - To nie cała historia. Zwieszam głowę i zaciskam pięść na swoich włosach. - Byłam w nim wtedy zakochana. – I może wciąż jestem. – Coś między nami wtedy było. - Coś? – pochyla się bliżej mnie i pyta: - Zerwał twoją wisienkę53? - Nie. Jego brat to zrobił. Jess nic nie mówi, a kiedy podnoszę na nią wzrok, ona po prostu się na mnie patrzy. - Proszę, powiedz mi, że nie spałaś z nimi oby dwoma. - Spałam. Bierze głęboki oddech. - A teraz? - Robimy razem różne rzeczy i… - Potrząsam głową. – Po prostu lubię spędzać z nim czas, wiesz? Jest interesujący, taki inny i… - Znowu kręcę głową. – Nie wiem. Jess kładzie swoje torby na ziemię między swoimi nogami i opiera się o ścianę. - Więc ten facet tak po prostu pojawił się z nikąd. Kiwam głową. 53

Chodzi o dziewictwo, oczywiście.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 131

- Ale powiedziałam mu, że nie możemy już się dłużej spotykać. - Z powodu Bretta? Czuję ścisk w żołądku. Naprawdę chcę powiedzieć jej wszystko; prawdziwy powód, przez który nie mogę być z Alessandrem, ale obiecałam coś. - Z powodu wielu rzeczy. Patrzy na mnie przez chwilę z takim wyrazem twarzy, jakby chciała wypytywać o szczegóły, ale po chwili potrząsa głową. - Jak się wali, to wszystko na raz54. - I mi to mówisz. Kiedy docieram do mieszkania, idę do sypialni i owijam w papier wszystkie świąteczne prezenty. Potem, skoro nie mam choinki, pod którą mogłabym je ułożyć, wkładam je do torby, którą umieszczam w szafie. Prezent, który już kupiłam dla Alessandra, stoi w rogu. Podnoszę go i obracam w swoich dłoniach. Tuba jest owinięta zielonym papierem i obwiązana czerwoną wstążeczką. A na środku, przy kokardzie, spoczywa mój gumowy karaluch. Odkładam go i zamykam drzwi. Za kilka dni wróci Brett. Wtedy będzie łatwiej. Może nie dałam mu wystarczająco dużego kredytu zaufania – nie brałam naszego związku wystarczająco poważnie. Może uda nam się być kimś więcej niż tylko współlokatorami, którzy się pieprzą. Jest nieskomplikowany. Przewidywalny. Jest łatwy. I nie jest Alessandrem. Jest wszystkim, czego potrzebuję. Jest jedynym, którego potrzebuję.

W oryginale użyte jest przysłowie when it rains, it pours, które oznacza, że dzieje się kilka złych rzeczy w tym samym czasie. Nie tłumaczyłam ich przysłowia, bo brzmiałoby to trochę bez sensu, więc wolałam użyć naszej wersji ;)

54

Tłumaczenie: marika1311

Strona 132

Rozdział osiemnasty Jest Wigilia, a ja pracuję. Ho, ho, kurwa ho. A wisienką na torcie jest to, że jedyną osobą w barze jest Bill/Bob, więc z napiwków uzbieram prawdopodobnie jakieś pięć dolców. Brett będzie w domu, kiedy dziś wieczorem wrócę z baru. Jego samolot wylądował w Newark o szóstej. Pisał do mnie z lotniska, pytając, czy chcę przyjść na imprezę z obsadą. Skłamałam i powiedziałam mu, że chciałam, ale muszę pracować. Część o pracy nie była kłamstwem. Minęło sześć tygodni i wiem, że powinnam umierać z tęsknoty za nim. Nie jest tak. Ale chodzi o to, że muszę przestać myśleć o Alessandrze, a najszybszym sposobem na to jest skupienie się na Brecie. Ostatnie dwa i pół tygodnia, w ciągu których nie widziałam Alessandra, spędziłam na pracowaniu i spacerowaniu. Teraz każdego ranka robię pętlę wokół Central Parku, unikając fontanny Bethesda. Nie wiem, czy chodzi o ruch, czy o świeże powietrze, ale to jedyna chwila, kiedy mogę oczyścić swój umysł na tyle, bym mogła jasno myśleć. Kiedy idę, wiem, co jest czym. Kto jest kim. Przez resztę czasu przyłapuję się na tęsknocie za rzeczami, których nie mogę zmienić. Których nie mogę mieć. Bill/Bob stacza się ze swojego stołka i wychodzi chwilę przed jedenastą, a kiedy czyszczę blat w miejscu, przy którym siedział, stwierdzam, że jestem jasnowidzem. Zmięty, pięciodolarowy banknot tkwi pod pustym kuflem, zupełnie jakby ktoś mógłby go ukraść. Kiedy dziesięć minut później dzwoni mój telefon, opieram się akurat o blat, na wpół śpiąc. Przybliżam do swojego ucha telefon – jeden z tych starych, wiszących na ścianie, z wijącym się przewodem. - Hej, Hilary! Jak leci55? - Nisko, tak jak twoje świąteczne jaja. I pieprz się bardzo za to, że muszę dziś pracować. – Byłam tak wkurzona, że musiałam dziś przyjść do pracy, że nie ubrałam swojego stroju. Zamiast szortów ledwo zakrywających tyłek, mam na sobie moje najwygodniejsze jeansy. - Powoli? – pyta. Celuję słuchawką w głąb pustego pomieszczenia. - Nie słyszę cię przez ryk tłumu, Jerry, co mówiłeś?! - Jeśli leci powoli – mówi, kiedy ponownie przykładam aparat do ucha – to możesz zamknąć bar i iść do domu. - A dostanę zapłatę za trzy kolejne godziny mojej zmiany? Bo wracam do domu z całymi pięcioma dolarami napiwków. Jerry parska śmiechem. - Nazwij to swoją świąteczną premią. To wszystko, co muszę usłyszeć. - Branoc, Jerry. - Wesołych świąt. – mówi, ale nie czekam, aż skończy, tylko od razu odkładam słuchawkę na widełki.

I znowu Jerry z tym swoim pytaniem w dosłownym tłumaczeniu „Jak wisi?”. Niech facet w końcu zrozumie, że między nogami Hilary nic nie wisi :D 55

Tłumaczenie: marika1311

Strona 133

Do czasu, kiedy docieram do domu, jestem zmęczona, marudna i chcę po prostu zapomnieć o tym całym, cholernym dniu. Przekręcam klucz w zamku i otwieram drzwi, a kiedy wchodzę do środka, widzę, że Brett siedzi na kanapie, całkowicie nagi i gotowy, czeka na mnie. Kiedy słyszę jęk i serię pomruków dobiegających z telewizora, wiem, dlaczego tak jest. Ogląda kanał z porno. Wstaje i w ciągu sekundy podchodzi do mnie, ściągając ze mnie kurtkę. - Tęskniłaś za mną? – pyta z niegodziwym uśmieszkiem, patrząc na mnie zaczerwienionymi oczami. To, w połączeniu z whiskey wyczuwalną w jego oddechu, mówi mi, że jest zupełnie pijany. - Tak. Jak tam impreza? - Szkoda, że cię tam nie było, kochanie. – mówi niewyraźnie, odpinając guzik moich spodni. Szarpnięciem ściąga je w dół, a ja powtarzam sobie, że powinnam tego chcieć. Od ponad miesiąca tego nie robiliśmy. Chcę tego. Ale zamiast tego, kiedy moje jeansy znajdują się w okolicach kolan, odpycham go i podciągam je z powrotem. - Przestań, Brett. Miałam gówniany dzień w pracy i jestem na to zbyt zmęczona. Pijany uśmieszek pojawia się na jego ustach. - Wyśmienicie. Już jakiś czas się w to nie bawiliśmy. – Przyszpila mnie do drzwi i całuje brutalnie. Wzdrygam się na myśl o naszych wszystkich seksualnych gierkach… jego ulubioną była „niechętna dziewica”. Nienawidzę siebie za to, że kiedykolwiek myślałam, że to zabawne. Dłonią ugniata moją pierś, a usta przybliża do mojego ucha, przygryzając jego płatek. - Jesteś taka delikatna, kochanie. Taka młoda. Taka niesamowicie miękka w dotyku. – bełkocze, rozpoczynając odgrywanie ról. - Przestań, Brett. – powtarzam, odpychając go. – To nie jest gra. Po prostu nie mam dziś na to ochoty. Odsuwa się i przygląda mi się spod opadających powiek. - Mówisz poważnie. – Łapie w dłoń swojego penisa i patrzy na mnie gniewnym wzrokiem. – Po tym, jak nie widzieliśmy się miesiąc, zostawisz mnie tutaj takiego. Czuję kamień opadający na dno mojego brzucha. Ale nie mogę tego zrobić. Myśl o seksie z Brettem sprawia, że czuję wymioty zbierające się w moim gardle. - Nie sądzę, żeby to się dłużej sprawdzało, Brett. Odpycha się od drzwi i rzuca mi mordercze spojrzenie. - Co ty, kurwa, mówisz? - Ja… wyprowadzam się. Jak tylko coś sobie znajdę. Wykrzywia twarz w grymasie. - Jebać to! Jeśli chcesz się wyprowadzić, zrób to teraz. Możesz zabrać swój żałosny tyłek i spać na ulicy, nie obchodzi mnie to. – Kręci się w kółko i wyrzuca ręce w powietrze, po czym znowu staje do mnie twarzą w twarz. – Masz w ogóle pojęcie, ile dziewczyn mogłem przelecieć w czasie trasy, Hilary? Masz? Było ich w chuj. Każdej nocy. Ale wiesz co? Nie tknąłem żadnej z nich. – Odwraca się i opada na kanapę. – To po prostu kurwa niewiarygodne. Ty zrywasz ze mną. – dodaje z gorzkim śmiechem. – Niewiary-kurwa-godne.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 134

- Przykro mi, Brett. Ja tylko… - Wypierdalaj! Zaczynam iść w kierunku sypialni, żeby zabrać swoje rzeczy, ale Brett zrywa się z kanapy i łapie mnie za łokieć, popychając w stronę drzwi. - Powiedziałem, że masz wypierdalać! Teraz! Chwytam swoją kurtkę z podłogi i otwieram szeroko drzwi. Kiedy staję plecami do korytarza, Brett zatrzaskuje mi drzwi przed nosem. - Cholera. – Mamroczę pod nosem. Odwracam się i idę do windy, następnie wychodzę na chodnik, nie mając kompletnego pojęcia, gdzie pójść. Kiedy w jakiś sposób dochodzę na Broadway, wyciągam moją kartę i wskakuję do pociągu. Po prostu muszę znaleźć się gdzieś indziej. Jowisz brzmi dobrze. Opadam na puste siedzenie i zginam się w pół, opierając czoło o kolana, zaplątując palce we włosach. Oddychaj. Powoli moje tętno spada do przedziału niewywołującego zatoru tętnicy, a moja głowa lekko się oczyszcza. Kiedy w końcu mogę myśleć, siadam prosto i rozglądam się. Na Lincoln Center widzę ślicznie ubrane pary. Nie każda scena w Wigilię jest mroczna i brzydka. Co ja mam teraz zrobić, do cholery? Wszystkie moje rzeczy są w mieszkaniu Bretta, więc muszę tam wrócić, żeby je zabrać, ale co potem? Nie stać mnie na własny kąt. Może mogłabym zatrzymać się u Mallory na tydzień lub dwa, zanim wykombinuję, co mam zrobić. Znowu opuszczam twarz w dłonie i staram się uciszyć umysł. Kiedy brzęczenie ustępuje, a ja unoszę wzrok, widzę, że właśnie wjechaliśmy na Sheridan Square i nagle wiem, gdzie iść. Wiem, po co wsiadłam do tego pociągu. Zabieram swoją torebkę i wspinam się po schodach z metra, zanim stracę nerwy. Wpadam na co najmniej pięć osób, kiedy idę szybko po ulicy Bleecker w kierunku Perry. Kiedy docieram tam, dokąd zmierzałam, naciskam przycisk na interkomie i czekam. Wszystkie moje nerwy również czekają, zwarte i gotowe, sprawiając, że się denerwuję. Ponownie naciskam przycisk, przytrzymując go przez kilka sekund. Bez odpowiedzi. Historia mojego życia. Odwracam się i opadam na schody, ukrywając moją zbolałą głowę w dłoniach, starając się zebrać do kupy i wymyślić, co mam teraz zrobić. - Hilary? Podnoszę wzrok i widzę ciemne oczy Alessandra. Nie mogę zrobić nic, poza patrzeniem się na niego. Ale w następnej sekundzie podciąga mnie do góry i owija mnie swoją czarną kurtką. - Co się stało? – Pyta nisko przy moim uchu. – Ktoś cię skrzywdził? – Jego akcent jest miękki i kojący, zupełnie jak jedwab, ale w jego głosie słyszę ślad paniki, którą z ledwością ukrywa. Potrząsam głową i staram się pomyśleć. - To tylko… nic. – Odsuwam się od niego, czując się nagle skrępowana. – To było głupie. Nie wiem, po co tu przyszłam. – Schodzę ze schodka, ale łapie mnie delikatnie za ramię, zanim mogę odejść. - Chodź. Napijemy się czegoś ciepłego. – Otwiera drzwi i popycha mnie lekko przez próg, a potem prowadzi mnie do windy i przez korytarz, do swojego mieszkania. Jego mieszkania. Jestem przy mieszkaniu Alessandra. Z Alessandrem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 135

Stoimy w korytarzu, a mój żołądek się zaciska. Z konkretnego powodu powiedziałam mu, że nie mogę już się z nim spotykać. Nie mogę to być. Okręcam się na pięcie w kierunku windy. - Naprawdę powinnam… - Hilary. – upomina mnie, a ja odwracam się, by na niego spojrzeć. – Oczywiste jest, że jesteś zdenerwowana. Proszę. Chodź ze mną do mieszkania, gdzie możemy porozmawiać. Patrzy na mnie z pewnością w oczach, kiedy chwyta moją dłoń wciąż odzianą w rękawiczkę, a ja czuję, jak moje stopy przemierzają korytarz bez mojej zgody. Wślizguje klucz do zamka i wprowadza mnie do środka, po czym zamyka za nami drzwi. Odwraca się, żeby stanąć do mnie twarzą w twarz… a ja nie mam pieprzonego pojęcia, co powiedzieć. Co ja sobie, do cholery myślałam, przychodząc tutaj? Stoimy tutaj, jakieś trzy metry od siebie i bez słowa patrzymy się na siebie przez czas, który dla mnie wydaje się rozciągać w nieskończoność. - Mogę wziąć twój płaszcz? – Pyta, ściągając swój. - Tak.. pewnie. – Ściągam z dłoni rękawiczki i wkładając je do kieszeni kurtki, po czym odwijam również szalik. – Gdzie byłeś tak późno? – pytam, wręczając mu płaszcz. - W centrum młodzieżowym. Organizowaliśmy świąteczną kolację w lokalnym schronisku. – odpowiada, wieszając nasze kurtki na wieszaku tuż przy drzwiach. Zaczyna iść w kierunku kuchni. – Mam colę albo… - Jakiś rum? – pytam, idąc za nim. - Niestety, nie. – Otwiera lodówkę i wyciąga z niej do połowy pustą butelkę białego wina. Unosi brwi w pytającym geście. – To najlepsze, co mogę zaoferować. - Sprzedane. – mówię, opierając się o szafkę po drugiej stronie lodówki. Obserwuję, jak Alessandro wyciąga dwa kieliszki i wlewa do nich to, co zostało w butelce. Zgarnia je z szafki i podaje mi jeden z nich, kierując się w stronę kanapy, gdzie odwraca się i czeka, aż się ruszę. Podchodzę więc do tamtego miejsca i opadam na poduszki. Alessandro siada na drugim końcu sofy i odstawia kieliszek na stolik… który jest – teraz to zauważam – w nowoczesnym stylu: szklany blat w ciężkiej, metalowej ramie. - Świetnie, że masz pracę. – mówię. – Gratuluję. - Dziękuję. – odpowiada, kręcąc kieliszek i poruszając winem. Spuszcza wzrok. – Jest dla mnie ujściem w emocjach. - Co tam robisz? - Koordynuję programy mające trzymać dzieci z dala od ulicy. - Jakie programy? Osiada głębiej na poduszkach. - Wszystko, czego według mnie potrzebują lub chcą dzieci, od korepetycji, przez boks, do programowania komputerowego. Mamy dziesiątki ludzi ze społeczności, którzy poświęcają swój czas, żeby im pomagać. Moje serce mocno bije, kiedy otwieram usta, by zapytać: - Więc, czy to oznacza, że zostajesz tu na jakiś czas? Patrzy na mnie tym swoim intensywnym spojrzeniem. - To zależy. Przełykam ślinę i zmuszam się, by oddychać.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 136

- Od czego? W końcu spuszcza wzrok, uwalniając mnie spod swojego wroku. - Co się dzisiaj stało? Dlaczego tu przyszłaś? - Nic. Wszystko gra. Ja tylko… - Czuję, że niespodziewanie pod moimi powiekami wzbierają się łzy. Potrząsam głową na myśl o słowach, które formują się w moim gardle, ale nie mogę ich powstrzymać. – Przez całe życie chciałam tylko występować, wiesz? Od kiedy dziadek przed swoją śmiercią zabrał mnie, bym zobaczyła Annie, tylko tego chciałam… żeby stanąć na scenie, przykuć uwagę tych wszystkich ludzi i po prostu coś zaśpiewać. Czuję, jakby ktoś wbił mi ostrze w brzuch, kiedy to, co mówię, zaskakuje mnie i nagle zdaję sobie sprawę, że nawet po tym wszystkim naprawdę myślałam, że mi się uda. Myślałam, że mogę to zrobić. Śmierć moich marzeń rani moją duszę trochę zbyt mocno. Alessandro pochyla się i opuszkami palców ściera łzy z mojej twarzy. - Więc powinnaś to zrobić. Jego dotyk sprawia, że czuję drżenie i gęsią skórkę na całym ciele. Wtedy zdaję sobie sprawę, że – nie licząc tych razów, kiedy wymierzałam mu policzek przed Argo Tea ani naszego tańca w Klubie 69 – to pierwszy raz od ośmiu lat, kiedy mnie dotyka, skóra przy skórze, bez ubrań i rękawiczek między nami. To uczucie mnie przeraża. Bycie tutaj bez Bretta jako przeszkody jest dla mnie niebezpieczne. Odsuwam od siebie jego dłoń trochę mocniej niż chciałam. Biorę długi łyk wina, czując chłód i cierpkość napoju na języku. - Kiedy co trzecia osoba na Manhattanie chodzi na przesłuchania na te same trzy miejsca, to nie jest takie proste. Trzeba kogoś znać… mieć znajomości. Czuję, jak moje wnętrzności opadają, kiedy zdaję sobie sprawę, że właśnie zostawiłam moje „znajomości” stojące nago w mieszkaniu. Alessandro przechyla głowę w moim kierunku. - To nie może być takie proste. Talent musi coś znaczyć. Wzruszam ramionami. - Może nie jestem tak utalentowana, jak mi się wydawało. Znowu czuję, jak moje ciało się ożywia, kiedy unosi jedną z moich dłoni, którą mam opartą na kolanie, i trzyma je między dwoma swoimi. - Ale jesteś. W pierwszym odruchu mam ochotę wyrwać rękę, ale tego nie robię. - Skąd możesz to wiedzieć? - Google i Youtube są bardzo użyteczne. – odpowiada z szelmowskim uśmiechem, który porusza coś głęboko w moim brzuchu. Cholera. Znowu wyszukuje mnie w internecie? - Nie zrobiłeś tego… Kiwa głową, a jego uśmiech się pogłębia. - Zrobiłem. Niektóre z twoich wideo z Idola są dość imponujące. Potrząsam głową. - Nie wystarczająco imponujące. Nie dotarłam wystarczająco daleko, by to było ważne. Unosi brwi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 137

- A było ważne dla ciebie? - Cóż… - wzruszam ramionami. – Chyba tak. To znaczy, załatwiało mi to kilka przesłuchań, na które, w innym wypadku, bym się nie dostała. - Więc wykorzystaj to bardziej. – mówi, a jego kciuk w tym czasie śledzi kręgi po wierzchu mojej dłoni. – Czy wciąż będziesz przez to chodzić na castingi? - Chyba tak… przez chwilę. Ale to i tak nie ma znaczenia. Nigdy do mnie nie oddzwaniają. - Więc co musi się stać, żeby to zrobili? - Wiele rzeczy, ale głównie muszę nauczyć się tańczyć. Jego kciuk zatrzymuje się w połowie głaskającego ruchu. - Jaki rodzaj tańca? Głęboko wzdycham. - To i tak nie ma znaczenia. Nie stać mnie na lekcje. - Jak rodzaj tańca? – powtarza z cierpliwością świętego. - Klasyczny… nowoczesny… właściwie cokolwiek. Po prostu muszę się nauczyć, jak poruszać moim ciałem w taki sposób, żebym nie wyglądała na kalekę. - Masz wolne w czwartek? – pyta, a w jego głosie jest coś, co każe mi się na niego spojrzeć. - Dlaczego? Posyła mi lekki, ironiczny uśmieszek, co wygląda niesamowicie seksownie na tej perfekcyjnej twarzy. - Jesteś zdeterminowana, żebym o wszystko musiał pytać dwukrotnie, co? Przewracam oczami. - Tak, mam wolne. - Możesz być w centrum młodzieżowym o dziesiątej? - Rano? – pytam, mając nadzieję, że źle go zrozumiałam. Jego uśmieszek znowu się pojawia. - Tak, rano. - Tak.. chyba tak. – Nie jestem nawet pewna, gdzie prześpię tę noc. Na pewno nie w domu. Kto wie, gdzie będę za dwa dni. Osiada głębiej w poduszkach. - Więc, co się dzisiaj stało? To tak, jakby czytał mi w myślach. Biorę głęboki oddech, postanawiając sobie coś. Nie mogę mu powiedzieć. Tak, długo, jak Alessandro myśli, że Brett stoi między nami, jestem bezpieczna. Pochyla się bliżej. - Porozmawiaj ze mną, Hilary. - Zerwałam z chłopakiem. – Cholera. Dlaczego nie umiem trzymać przy nim gęby na kłódkę? Sztywnieje, a coś w jego spojrzeniu się zmienia.. jakby bardziej pociemniało. Wstaję i podchodzę do okna. Obserwuję ulicę. Musi być prawie pierwsza w nocy, ale nadal widać kilkoro ludzi kręcących się na dole. Grupa facetów mija dwie dziewczyny idące na chodniku po drugiej stronie i obie te grupy zwalniają i przyglądają się sobie dokładnie – Tłumaczenie: marika1311

Strona 138

tradycyjny taniec godowy NY. Alessandro staje za mną. Czuję ciepło jego ciała, ale nie dotyka mnie. Odwracam się do niego twarzą i zauważam, jak blisko mnie stoi. Czuję łzy wzbierające się pod moimi powiekami, więc szczypię się delikatnie w twarz, żeby je odgonić. - To po prostu jest takie głupie. To znaczy, nie jest tak, że go kochałam, czy coś. Przez większość czasu nawet go nie lubiłam. Ale to było wygodne… łatwe. Waha się chwilę, a potem przyciąga mnie do siebie. Próbuję znaleźć w sobie siłę, by go odepchnąć. Ale nie potrafię tego zrobić. Od tak dawna chciałam się tutaj znaleźć, w ramionach Alessandra. Śniłam o tych ramionach od dnia, w którym odszedł. Marzyłam o tym, że wróci, przytuli mnie i wszystko będzie dobrze. A teraz tu jest. Kiedy łzy zaczynają płynąć, nagle wiem, że chodzi o coś więcej niż o Bretta. Chodzi o wszystko. O mamę. O Mallory. O motyle w parku. O Lorenza, Alessandra i o wszystko, co stało się potem. O cały ból i samotność, którym zaprzeczałam całe swoje życia, bo czyniły mnie słabą. Oddech Alessandra w moich włosach jest ciepły i kojący. Nic nie mówi, ale przytula mnie mocno i całuje w czubek głowy, głaszcząc moje włosy i delikatnie mną kołysząc. Kiedy już się wypłakuję, odrywam się od jego klatki piersiowej i spoglądam mu w oczy. - Lepiej? – pyta, ocierając kciukiem łzy z mojego policzka. Kiwam głową, nie ufając swojemu głosowi. Jego kciuk zaczyna powoli krążyć po moim policzku, po czym schodzi niżej, na moje usta, podczas gdy jego ciepły wzrok jest utkwiony w moich oczach. Jest tak blisko mnie. Moje serce wali na myśl o skróceniu tego krótkiego dystansu między nami i przyciśnięciu warg do jego ust. Przez długą chwilę żadne z nas się nie porusza i jestem pewna, że widziałam takie same myśli migające w jego oczach. - Powinnaś zostać tu na noc. – mówi w końcu, uwalniając mnie zarówno spod swojego dotyku, jak i spojrzenia. – Jest zbyt późno, byś mogła kręcić się po mieście, a wątpię, że planujesz dziś wrócić do swojego mieszkania? Wypuszczam oddech, który wstrzymywałam. - Postaram się nigdy więcej tam nie wrócić. - Mogę spać tutaj. – mówi, wskazując na kanapę. – Ty możesz spać na łóżku. - Co za gentelman. – odpowiadam, podciągając nosem i uśmiechając się ironicznie. Alessandro uśmiecha się. - Wszystko dla damy pogrążonej w rozpaczy. Idę za nim do łazienki. Wyciąga z szuflady zapasową szczoteczkę do zębów, wciąż w opakowaniu, i kładzie ją na szafce. - Jeśli chcesz wziąć prysznic, nie krępuj się. Są tutaj czyste ręczniki. – mówi, otwierając szafkę. Prowadzi mnie do alkowy, gdzie stoi jego podwójne łóżko, a ja czuję ukłucie w podbrzuszu na myśl o spaniu w nim, otoczona jego korzennym zapachem. Otwiera górną szufladę komody. - Chcesz świeżą koszulkę do spania? I wtedy zdaję sobie sprawę, że wciąż jestem ubrana w moją brudną i śmierdzącą koszulkę z baru. - Tak, dzięki. Byłoby super. Wyciąga czarną koszulkę i kładzie ją na krawędzi łóżka. Tłumaczenie: marika1311

Strona 139

- Chyba wezmę prysznic. – mówię, bo czuję się obrzydliwa w więcej niż jeden sposób. Kiwa głową. - Mogę najpierw wejść na minutkę..? - Tak, pewnie. Śmiało. Waha się przez chwilę, po czym łapie mnie za łokieć i składa pocałunek w kąciku moich ust. - Za chwilę wyjdę. W moim brzuchu wybucha lawina motylków, ale w następnej sekundzie Alessandro znika za drzwiami łazienki. Kilka minut później wraca. - Proszę bardzo. – stwierdza, kiwając dłonią w stronę toalety. - Dzięki. – Biorę ze sobą bluzkę i zamykam za sobą drzwi. Wanna jest w starodawnym stylu, na żelaznych nóżkach, z prysznicem przymocowanym do ściany i zasłonką dookoła. Zaciągam przesłonkę i puszczam wodę. Kiedy się ociepla, szybko zrzucam z siebie ciuchy i wchodzę do wanny. Tak dobrze czuję się w wodzie, kiedy malutkie, wodne palce zmywają ze mnie to same gówno. Stoję tak przed długi czas, wreszcie chwytam mydło Alessandra i unoszę je do nosa. Pachnie orzeźwiająco – może mandarynkami – i rozpoznaję ten zapach, wymieszany z jego wodą kolońską. Kiedy stoję w wannie i myję się, nasłuchuję jednocześnie Alessandra, ale w mieszkaniu panuje cisza. Może zasnął. Wychodzę z wanny i się osuszam, a następnie wciągam jego koszulkę przez głowę. Jest miękka, wygodna i pachnie świeżym praniem, w jakiś sposób uspokajając mnie. Gaszę światło i wyślizguję się przez drzwi. Widzę, że oprócz lampki na nocnym stoliku obok łóżka, mieszkanie jest pogrążone w ciemnościach. Alessandro leży na kanapie, pada na niego cień księżyca. Widzę jego nagą klatkę piersiową, a przez nogi ma przerzucone prześcieradło, spod którego wystaje pasek jego bokserek Calvina Kleina. Widok ten sprawia, że moje stopy zamierają… moje serce również. Nie wyobrażałam sobie takiego ciała. Jest chudy i wyrzeźbiony, ale nie zbyt umięśniony. Te mięśnie naprawdę są spektakularne… tak jak mięśnie jego brzucha. Ale to ramię, zatknięte pod jego głową, przyciąga moją uwagę i sprawia, że moje serce wybija się ze swojego prawidłowego rytmu: grube żyły, wijące się wzdłuż przedramienia i wybrzuszenia bicepsa, chudego tricepsa, długie palce zaplątane w nieco zmierzwione, czarne włosy. Czuję ucisk w swoim kroczu i niech to szlag, jeśli nie mam ochoty wczołgać się na kanapę obok niego. Ale nie mogę pragnąć go w taki sposób. To nie może się wydarzyć. Nie powinnam była tu przychodzić. Przyciska te chude ramiona w poduszkę i podciąga się do pozycji siedzącej, a w tym przyćmionym świetle widzę ogień w jego oczach. Nic nie mówi, ale sądząc po jego spojrzeniu, wiem, że nie zawróciłby mnie, gdybym do niego podeszła. Przez kilka minut mojego pędzącego serca stoję w miejscu, rozdarta między tym, co jest słuszne, a przyciąganiem jego spojrzenia. W końcu poddaję się. Pomimo gorącego prysznica, czuję się trochę otępiała, kiedy zmierzam w jego kierunku. Odsuwa się trochę, robiąc dla mnie miejsce, a ja wślizguję się obok niego. Obejmuje mnie ramionami, a czując ten dotyk, wzdycham. Wtulam się w jego bok i kładę dłoń na jego ramieniu. Jego delikatne usta dotykają mojego czoła i czuję jego gorący oddech, kiedy głaszcze moje włosy. Ale jego dłonie nie dotykają żadnej innej części mojego ciała. Kładę lekko dłoń na jego klatce piersiowej i czuję ucisk w sercu, kiedy pod moją ręką Alessandro napina się i na chwilę wstrzymuje oddech. Rozluźnia się trochę, kiedy nie posuwam Tłumaczenie: marika1311

Strona 140

jej dalej. Leżymy tak przez dłuższy czas, z jego oddechem owiewającym moją twarz, a dotyk jego twardego ciała sprawia, że czuję to w najgłębszych częściach mnie. - Dobranoc, Hilary. – szepce w końcu. - Dobranoc. – odpowiadam szeptem. Pracuję nad tym, by normalnie oddychać, bo nawet kiedy leżę tutaj, w ramionach Alessandra, przyciśnięta do jego idealnego ciała, pragnąc go bardziej niż kiedykolwiek, to wiem, że nigdy nie będę go miała. I mija naprawdę sporo czasu, zanim jestem w stanie usnąć.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 141

Rozdział dziewiętnasty

- Przestań! Krzyk Alessandra i uczucie jego ciała szarpiącego się pode mną, budzi mnie z głębokiego snu i sprawia, że serce podchodzi mi do gardła. Na zewnątrz jest jasno, miękkie, poranne promienie słoneczne odbijają się na ścianach mieszkania Alessandra, tworząc złote i różowe smugi. Próbuję się poruszyć, ale moje nogi są splątane z jego. Jest gorący i widzę połysk potu na jego czole, kiedy patrzy na mnie udręczonym wzrokiem. - Czy ja…? – przebiega dłonią po włosach i podciąga się do pozycji siedzącej. – Przepraszam, jeśli cię obudziłem. Siadam obok niego, łapiąc oddech. - Co się stało? - Nic. Przepraszam. - Miałeś zły sen? Miewa koszmary? - Przepraszam. – mówi ponownie, spuszczając wzrok, jakby się tego wstydził. Wstaje z kanapy i widzę, że jest ubrany tylko w białe bokserki. Przez sekundę nie mogę oddychać. – Idę pod prysznic. – mówi, drapiąc się po tyle głowy i napinając mięśnie w ręce. – Idź dalej spać. Wchodzi do łazienki, a sekundę później słyszę plusk spuszczanej wody. Wstaję, a jego bluzka opada wokół moich ud. I wtedy zdaję sobie sprawę, że właśnie przez całą noc spałam na kanapie obok najseksowniejszego kolesia, jakiego znam, tylko w bluzce i bez bielizny. I nic się nie wydarzyło. Kiedy Alessandro zakręca wodę, wciąż stoję w tym samym miejscu, zastanawiając się, co teraz zrobić. Chwilę później wychodzi z łazienki, z ręcznikiem owiniętym nisko na biodrach. Sam widok tych długich, szczupłych ramion, płaskich, wyrzeźbionych mięśni brzucha, z ciemną ścieżką włosów znikających pod białą bawełną ręcznika, sprawia, że z moich płuc uchodzi powietrze. - Parę minut wcześniej zaniedbałem powinność, by życzyć ci wesołych świąt. – mówi. - Świąt? – pytam nieprzytomnie. Zagubiona w swojej fantazji, całkowicie o nich zapomniałam. Powrót do rzeczywistości mnie szokuje. - Przez cały dzień. – Otwiera środkową szufladę komody i wyciąga coś, co wygląda na czarne bokserki, następnie przechodzi do szafy i zakłada je po ręcznikiem. - Mam iść rano do Mallory. – mówię, kiedy się otrząsam z tego widoku. - Mogę cię odprowadzić do metra, jak tylko się obudzimy. – Opuszcza ręcznik na podłogę i wciąga na siebie jeansy. Cholera, jest idealny. - Tak… pewnie. – Chwytam swoje spodnie, stanik i bieliznę i przechodzę obok niego, idąc do łazienki. – Daj mi tylko chwilę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 142

Zamykam drzwi i wyciągam telefon z kieszeni. Ósma trzydzieści. Chryste, jak wcześnie. Widzę nieodebrane połączenia i mój żołądek zwija się w supeł. Są od Bretta, zaraz po tym, jak od niego wyszłam. Ale nie mam żadnych wiadomości na poczcie głosowej. Nie oddzwaniam. Wciągam na siebie ubrania, następnie moczę palce i przeczesuję nimi swoje splątane włosy, zakręcając je w loki. Kiedy ocieram twarz wodą i myję zęby, spoglądam w lustro. Gorzej już nie będzie. Alessandro trzyma moją kurtkę na oparciu kanapy, a na niej leży małe pudełeczko owinięte w zielony papier. - Co to? – pytam, podnosząc je. - Twój świąteczny prezent. - Ja też dla ciebie coś mam. Zostało u… - Cholera. U Bretta. Krzywię się. – Przykro mi. Jest w tamtym mieszkaniu. Zaciska usta w cienką linię. - Wolałbym, żebyś tam nie wracała. - Moje wszystkie rzeczy tam są. – mówię, patrząc w dół na koszulkę Alessandra, którą wciąż mam ubraną. – Muszę tam wrócić. - Więc pójdę z tobą. - Dlaczego? Patrzy na mnie przez chwilę. - Bo czułbym się lepiej, gdybyś pozwoliła mi iść z tobą. Poza tym, mogę się przydać. Myślę o moim stoliku do kawy. Nie ma mowy, żebym go zostawiła dla tego dupka. - Taak… no dobra. Powoli rozplątuję wstążkę, potem zrywam papier i moim oczom ukazuje się białe pudełko. Otwieram je i w środku widzę delikatny, srebrny wisiorek z małym wisiorkiem czarnopomarańczowego motylka. - To jeden z tych naszych motylów… tych z parku. - To rusałka osetnik56. Sprawdziłem to. Czasami w maju migrują przez Nowy Jork, ale nie zawsze przez miasto. Chyba mieliśmy szczęście. Znalazłem to w Muzeum Historii Naturalnej, w sklepie z pamiątkami. – mówi, dotykając wisiorka. Zaraz się rozpłaczę. W ciągu ostatnich kilku tygodni robię to częściej, niż przez ostatnich osiem lat. Wbijam paznokcie w dłoń, żeby powstrzymać płacz. - Jest piękny. Dziękuję. Okręca cienki łańcuszek wokół palca. - Mogę?

56

Tak wyglądają te motylki:

Tłumaczenie: marika1311

Strona 143

- Tak. Pewnie. Wyciąga naszyjnik z pudełeczka i odwracam się, unosząc włosy, by mógł go zapiąć na mojej szyi. - Już. – mówi po chwili. Jego palce dotykają delikatnie mojego karku, kiedy spuszcza dłoń, a ja drżę pod jego dotykiem. Puszczam włosy i dotykam wisiorka, który spoczął tuż poniżej wycięcia mojego gardła. - I jak wygląda? - Pięknie57. – odpowiada, uśmiechając się do mnie. Jego wzrok unosi się nieznacznie, do moich ust i nie mogę się powstrzymać przed przygryzieniem dolnej wargi, kiedy na nie patrzy. Na sekundę jego oczy zdają się stracić ostrość, jego spojrzenie staje się zamglone, po czym odchrząka. – Jesteś gotowa? - Tak gotowa, jak tylko mogę być. Podnosi moją kurtkę i rozwiera ją dla mnie. Pozwalam mu pomóc ją sobie założyć, po czym owijam sobie szalik wokół szyi, a w tym samym czasie Alessandro zakłada swoją kurtkę. Kierujemy się w stronę metra, a kiedy skręcamy w Christopher Street, ludzie strumieniem napływają do kościoła z czerwonej cegły. Alessandro zwalnia, a ja sięgam po jego dłoń. - Wróciłeś tam? Potrząsa przecząco głową, nie odrywając wzroku od drzwi wejściowych. - A chcesz? Bierze głęboki oddech i powoli go wypuszcza. - Myślę, że nadszedł już czas. Kiedy wchodzimy do środka, nie ma już miejsc siedzących. Alessandro waha się, zanim zanurza palce wodzie święconej przy wejściu i czyni na swoim ciele znak krzyża świętego. Myślę o tym, by pominąć ten rytuał, ale zamiast tego kopiuję to, co zrobił on. Poruszamy się wzdłuż tylnej części kościoła do miejsca przy ścianie, pomiędzy kobietą trzymającą dziecko mniej więcej w wieku Henriego, a starszym człowiekiem na wózku inwalidzkim. Msza dopiero się zaczęła, a ja oglądam cały przepych wokół ołtarza i staram się rozszyfrować, co to wszystko znaczy. Po około pół godzinie i kilku pieśniach, ludzie zaczynają się po coś ustawiać w kolejce do ołtarza. - Co oni robią? – pytam szeptem Alessandra. - Komunia święta. – odpowiada, również szeptem. - Idziesz? Jego szczęka się napina. - Zastanawiam się nad tym. - Powinieneś pójść. – szepcę, ściskając jego dłoń. 57

Ja go widzę tak ♥ :

Tłumaczenie: marika1311

Strona 144

Zerka na mnie, a w jego oczach widzę cień paniki. On wciąż uważa, że nie pasuje do tego miejsca. Kiedy ludzie zaczynają wracać z powrotem do bocznej nawy, do swoich ławek, dostrzegam Jess, idącą ze splecionymi dłońmi i spuszczoną głową. Jak tylko dociera swojego miejsca, unosi wzrok i mnie widzi. Jej oczy rozszerzają się, po czym uśmiecha się, kiedy na chwilę zerka na Alessandra. Posyła mi sekretny uśmiech i porusza znacząco brwiami, zanim wślizguje się na swoje miejsce, po czym klęka z rękami złożonymi przed sobą. Im dłużej to trwa, tym więcej napięcia czuję od Alessandra. Wreszcie, kiedy w kolejce zostało tylko kilka osób, popycham go delikatnie, a on zaczyna iść w kierunku ołtarza. Przyjmuje komunię i po chwili wraca i staje przy moim boku. Pochyla głowę i wygląda tak, jakby się modlił, a może powstrzymywał łzy, więc nie przeszkadzam mu. Kiedy msza się skończy i ludzie zaczynają zmierzać w stronę wyjścia, Jess przepycha się przez tłum w naszym kierunku. - Hilary! – mówi, zarzucając mnie ramionami. – Co ty tutaj robisz? - To długa, smutna historia, ale krótka wersja jest taka, że przyszłam tu z Alessandrem. – mówię, machając dłonią w jego kierunku. – Alessandro, to moja przyjaciółka, Jessica. Wyciąga rękę w jej kierunku. - Miło mi cię poznać, Jessico. - Mów mi Jess. – odpowiada, ściskając jego dłoń. - Alessandro! Jak miło cię tutaj zobaczyć! – dobiega nas z tyłu kobiecy głos, a kiedy Alessandro się odsuwa, widzę, że to pani Burke, z jego kamienicy. - Poradzisz sobie przez chwilę? – pyta mnie, ściskając moje ramię. - Tak, wszystko gra. Przestań się martwić. Przebiega palcami po mojej dłoni, a ja drżę, kiedy odwraca się do starszej kobiety. Jess odsuwa mnie kawałek dalej od miejsca, w którym z nią rozmawia. - Czemu się o ciebie martwi? – pyta, pochylając się do mojego ucha. Odrywam oczy od Alessandra. - Bo moje życia stało się gówniane. - Brett? Czy twoja mama? - Zerwałam z nim wczoraj. Nie jest więc zaskoczeniem, że mnie wyrzucił. - W końcu. Kiedy na nią patrzę, ta unosi brew. - Co? To, że mnie wyrzucił? - Nie byłaś szczęśliwa, Hilary. Każdy mógł to zobaczyć. Już dawno temu powinnaś to zakończyć. Ma rację, więc się nie spieram. - No cóż, teraz jestem bezdomna. - Hilary? – pyta, zirytowanym tonem, a jej oczy rozszerzają się w spojrzeniu pod tytułem co-zciebie-za-idiotka. - No co? - Przecież ci mówiłam, że potrzebuję współlokatora. Mój wyprowadza się pierwszego.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 145

Zupełnie o tym zapomniałam. Po takim miesiącu, jaki miałam, to wydaje się być wygraną na loterii. - Nikogo nie znalazłaś? Potrząsa głową. - Myślałam, że kogoś miałam, ale to się zmieniło kilka dni temu. – Znowu mnie obejmuje. – To karma, Hilary! Tak miało być! Wszechświat mówi nam, że powinnyśmy razem zamieszkać! – Ale po chwili odrywa się, a jej wzrok wędruje do Alessandra, który próbuje z wdziękiem uwolnić się od pani Burke i innych trzech otaczających go starszych kobiet. – Więc, o co chodzi z tobą i przystojniakiem z seksownym akcentem? Myślałam, że zadecydowałaś, że nie będziesz już się z nim widywała. Wzruszam ramionami. - Tak jakby skończyłam u niego zeszłej nocy. Patrzy na mnie z wyrazem twarzy domagającym się szczegółów. Dotykam palcami wisiorka na mojej szyi. - Do niczego nie doszło, Jess. Jej usta wyginają się z rozczarowanym półuśmiechu, po czym znowu zerka na Alessandra. - Powinnaś pójść ze mną do mnie… chyba że wy dwoje macie jakieś plany. - Muszę iść do Bretta i zabrać swoje rzeczy. Obiecałam też Mallory, że będę u nich na święta. – patrzę na nią. – A ty gdzie będziesz? - Nigdzie. Nawet jeśli mogłabym dostać wolne, to i tak nie byłoby mnie stać na powrót do Biloxi. - Więc idziesz ze mną do Mallory. – mówię, kiedy Alessandro staje za mną i kładzie dłoń na dolnej części moich pleców. - Jesteś gotowa? Odwracam się do niego, przez chwilę myśląc o tym, by jego też zaprosić, ale potem zdaję sobie sprawę, że to byłby naprawdę zły pomysł. - Tak. Wychodzimy z kościoła, a Jess i Alessandro idą z przodu, rozmawiając, kiedy ja wybieram numer Mallory. Jest wcześnie, ale wiem, że chłopcy już nie śpią. Henri prawdopodobnie podskakiwał na łóżku Jeffa i Mallory już o piątej rano. - Hilary. Wstałaś przed południem! - Tak, ale nie mogę wpaść rano. Postaram się przyjść później. - Świetnie. – odpowiada, a w jej głosie słychać znajome rozczarowanie. Niemal mogę usłyszeć, jak przewraca oczami. – Henri czeka na ciebie, żeby otworzyć jakikolwiek prezent. - Przepraszam. Ja tylko… - przełykam ślinę, czując suchość w gardle. – Zostawiłam wczoraj Bretta. - Och, nie. – Mallory wstrzymuje oddech. – Co się stało? Zaciskam powieki. - Chyba miałam po prostu dość. - Dobrze się czujesz? – pyta nieufnie. - Tak… po prostu muszę wyprostować kilka spraw. Poczekacie na mnie z kolacją? Chcę dać chłopcom im prezenty. Muszę wrócić do Bretta, żeby je zabrać, ale przyjdę na kolację, dobra? Tłumaczenie: marika1311

Strona 146

- Na pewno chcesz tam wrócić? Nie musisz tego robić dla ich prezentów. Przeboleją to. - Wszystkie moje rzeczy tam są. Jakoś wytrzymam. Jej oddech uderza w słuchawkę telefonu, kiedy ona głośno wzdycha. - Po prostu uważaj. Do zobaczenia później.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 147

Rozdział dwudziesty Naciskam dzwonek na dole, ale Brett nie otwiera. Prawdopodobnie pojechał na święta do rodziców, do Connecticut. Przekręcam klucz w zamku i powoli otwieram drzwi, żeby się upewnić, że Brett wciąż nie jest nagi i nie odpłynął na kanapie, czy coś w tym stylu. Kiedy widzę, że salon jest pusty, popycham mocniej drzwi i wchodzę do środka, z Jess i Alessandrem za sobą. - Znowu będziemy musieli to przenosić. – mówię, machając dłonią w stronę stolika i patrząc na Alessandra. Uśmiecha się, jakby to było w jakiś sposób zabawne. - Weźmy po prostu twoje rzeczy i zmywajmy się stąd. – mówi Jess, idąc w stronę sypialni. – Energia tutaj jest do dupy. Ale kiedy znika za drzwiami, słyszę, jak krzyczy „kurwa!”, potem szamotaninę prześcieradeł i głos krzyczący „wynocha!”. Głos, który na pewno nie należy do Jess. Jess wychodzi i patrzy na mnie. - Masz walizkę albo coś takiego? Zabiorę twoje ciuchy. Cholera. - Brett tam jest? - Um… tak. – odpowiada, zerkając na drzwi. – Ale nie chcesz tam wchodzić. - Czy ta fajtłapa znowu się obrzygała? – pytam, mijając ją w drodze do sypialni… i moim oczom ukazuje się widok Bretta i Bambi zawiniętych w prześcieradła. Bambi? No serio? Przez ułamek sekundy mam ochotę się wścieknąć, ale potem, zupełnie znikąd, w moim gardle narasta chichot. W następnej chwili zginam się w pół, śmiejąc się jak wariatka. Alessandro wchodzi do środka, prawdopodobnie po to, by sprawdzić, co jest takie śmieszne, ale cofa się, kiedy widzi nagą Bambi siadającą na łóżku. Mamy księdza, dziwkę i lesbijkę z Biloxi. Typowy, bożonarodzeniowy poranek. Brett również siada i lekko ją szturcha, nie odrywając ode mnie swoich przekrwionych oczu. Wygląda jak coś, co mógł zwymiotować kot. Musiał pić przez całą noc, skoro rano wygląda tak źle. - Idź się umyj, albo coś. – mówi do niej. Bambi spogląda na niego ponad ramieniem, a potem rzuca mi gniewne spojrzenie i znika w korytarzu, w drodze do łazienki. Brett wstaje, łapie z podłogi swoje dresy i chwiejąc się niebezpiecznie, wciąga je na siebie. - Co ty tu robisz? Próbuję się opanować, przestając chichotać. - Moje świąteczne prezenty tutaj są. Jeśli pozwoliłbyś mi wczoraj zabrać swoje rzeczy, nie przeszkadzałabym ci dzisiaj w twojej orgii. Rzuca mi przekrwione spojrzenie. - Zostawiłaś mnie przybitego. Oczekiwałaś, że co niby zrobię? - To. – mówię, wskazując na łóżko. – Dokładnie to. Tłumaczenie: marika1311

Strona 148

Wchodzę do wielkiej szafy i wyciągam z niej walizkę, po czym wrzucam do niej swoje ubrania. Kiedy wychodzę z nią oraz z torbą ze świątecznymi prezentami, Brett siedzi na skraju łóżka, trzymając głowę w dłoniach. Szturcham go w ramię opakowaniem wody kolońskiej, a kiedy unosi głowę, wręczam mu je. - Wesołych świąt. Patrzy na mnie zaczerwienionymi oczami. - Naprawdę to robisz? Odchodzisz? Patrzę na niego przez chwilę i zastanawiam się, dlaczego w ogóle myślał, że to, co mieliśmy, działało. - Tak. Naprawdę to robię. Znowu ukrywa twarz w dłoniach, a ja przeciągam walizkę pod komodę i wrzucam do niej zawartość szuflad. Zmierzam do łazienki, w której wciąż jest Bambi pod prysznicem, i wchodzę bez pukania. Pod szafką stoi plastikowa torba z Macy’s, do której ładuję swoje wszystkie rzeczy z łazienki. Zgarniam spod lustra swoje kosmetyki i je również tam wrzucam, ale decyduję, że zostawię tu szampon i odżywkę, bo nie ma mowy, żebym teraz weszła pod prysznic i je wzięła. Na haczykach wiszą dwa szlafroki, mój i Bretta, więc zabieram swój i wszystkie pozostałe ręczniki w łazience, bo to ja je kupiłam. Prysznic wyłącza się w tym samym momencie, kiedy zamykam za sobą drzwi i wracam do sypialni. Podaję Jess torbę z Macy’s, a sama upycham ręczniki i szlafrok w walizce, a następnie zapinam ją i stawiam na kółkach. - Możesz zabrać to i to? – pytam, wskazując na torbę z prezentami. Sięga do klamki i ustawia torbę z Macy’s na walizce, następnie wolną dłonią sięga po prezenty. - Pewnie. Wychodzimy na korytarz, z Alessandrem za nami, i trafiamy na Bambi ociekającą wodą, owiniętą w szlafrok Bretta i posyłającą we mnie mordercze spojrzenie. Kiedy ją mijamy, idzie szybkim krokiem do sypialni. - Jesteś gotowy, mistrzu przenoszenia mebli? – pytam Alessandra, kiedy wchodzimy do salonu. - Jestem na twoje rozkazy. – odpowiada, uśmiechając się i kłaniając się lekko. - To chodź. – odwracam się do Jess. – Możesz iść przed nami i trzymać nam drzwi? Idzie szybko w stronę drzwi, ciągnąc za sobą moje rzeczy. Wystawia je na korytarz, a następnie otwiera drzwi i trzyma je otwarte. Chwytamy z Alessandrem za końce stołu. - Na tą stronę. – mówi i przechylamy stół na bok. Zaczyna cofać się w stronę wyjścia. – Ja idę pierwszy. Udaje nam się zataszczyć stół do windy, a kiedy docieramy na dół, Jess przytrzymuje nam drzwi, kiedy z Alessandrem próbujemy go z niej wyciągnąć. - Patrz na górną krawędź. – mówi Alessandro, kiedy tyłem wychodzę przez drzwi. - Załatwio… - ale tylko tyle mogę powiedzieć, zanim krawędź stołu uderza o sufit windy, sprawiając, że tracę równowagę i rozluźniam uścisk na meblu. Słyszę, jak Jess wzdycha, kiedy upuszczam swój koniec i upadam prosto na tyłek, co sprawia, że stół niebezpiecznie się chwieje. Część niego wyszarpuje się z uścisku Alessandra i zaczyna spadać w moim kierunku, na podłogę, gdzie siedzę oszołomiona. Ale wtedy, w szybkim odruchu, Alessandro łapie za jego nogi i zatrzymuje go w połowie drogi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 149

Patrzę na stół, wiszący nad moją głową, a potem na Alessandra, który nadwyręża się, by go ode mnie odsunąć i w tej chwili wiem na pewno, że gdyby to był Brett, to pozwoliłby, żeby mebel mnie spłaszczył. Jess łapie drugi kraniec stołu i pomaga Alessandrowi, podczas ja staję na równe nogi. - Dzięki wam. – mówię, kiedy wyciągamy resztę stołu z windy. – To gówno jest tak cholerne ciężkie, że rozgniotłoby mnie jak zwierzę na drodze. - Cholera! – krzyczy Jess, kiedy drzwi windy zamykają się, a ja zdaję sobie sprawę, że zostały w niej wszystkie moje rzeczy. Alessandro wyrzuca dłoń, żeby nacisnąć przycisk, ale jest już za późno. Ten pociąg już odjechał. Zatrzymuje się na czwartym piętrze i czekamy, aż wróci. Kiedy drzwi się otwierają, naszym oczom ukazuje się Bambi, z otwartą walizką i ciuchami rozrzuconymi po windzie. Kręci na palcu moimi czerwonymi stringami. - Kiedy z nim skończę, nie będzie pamiętał o twoim istnieniu. – mówi, robiąc zdegustowaną minę i rzucając we mnie bielizną. Wychodzi z windy i idzie w kierunku drzwi. - No i dobrze. – stwierdzam. Jess staje obok mnie i chwyta mnie za rękę, kiedy Bambi znika w korytarzu. - Karma, Hilary. Wszechświat wróci i kopnie tą dziwkę w tyłek. - Wydaje mi się, że już kopnął. – Odwracam się i widzę, że stół stoi oparty o ścianę, a Alessandro klęczy w windzie i ostrożnie zbiera moje rzeczy, układając je na powrót w walizce. Podnosi czarny, koronkowy stanik i waha się przez chwilę, zanim chowa go w torbie pod swetrem, a ja czuję, że się czerwienię. Ja się nie rumienię. Nigdy. - Zajmę się tym. – mówię, klękając obok niego i zgarniając resztę bielizny, którą widzę i upychając ją w rogu walizki. Rzucam na górę sweter, a Alessandro składa ostatni ręcznik i kładzie go na wierzchu, po czym pomaga mi zapiąć walizkę. - Dzięki. – łapię rączkę i wyciągam ją z windy. - Przyjemność po mojej stronie. – odpowiada niskim tonem, a kiedy na niego spoglądam, widzę rozbawioną iskrę w jego oku. Jess łapie moje torby i bierze ode mnie rączkę walizki. - Spadajmy stąd. W całym budynku panuje zła atmosfera. Aż mnie ciarki przechodzą. Scena w metrze jest w zasadzie powtórką tamtej, kiedy kupiłam stół, z tą różnicą, że tym razem jest z nami Jess, która się wtrąca. Rozgania tłum przy drzwiach, robiąc miejsce dla mnie i dla Alessandra, żebyśmy załadowali stolik do pociągu. W końcu docieramy do jej mieszkania i wciągamy go do środka, a moje serce zamiera, kiedy w salonie zauważam szklany stolik w delikatnej, białej ramie. Jess widzi moje zmarszczone brwi i woła: - Och, nie! To nie to, co myślisz. – jakby została przeze mnie przyłapana z innym stolikiem. – Ten jest Lucindy. Zabiera go, kiedy będzie się wyprowadzać. To mnie trochę podnosi na duchu. - Więc nie masz nic przeciwko mojemu stolikowi? - Zdecydowanie nie. Tego tutaj nie cierpię. – mówi, marszcząc się na ładny stolik. – Tam, gdzie dorastałam, stolik do kawy był rzeczą, na której można było oprzeć stopy, ale Lucinda naskoczyła na mnie, kiedy zobaczyła na nim moje nogi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 150

A to sprawia, że myślę o innych meblach. Będę potrzebowała przynajmniej łóżka. - Co chcesz z nim zrobić w międzyczasie? – pyta Alessandro, a ja zdaję sobie sprawę, że zostawiłam go tak stojącego z moim stolikiem. Jess rozgląda się. - Może oprzemy go jakoś o ścianę? – mówi, wskazując na ścianę obok kanapy. Alessandro popycha go po podłodze do kąta i opiera go tam, nogami do góry, na ścianie za fotelem. - Poradzisz sobie dalej? To bardzo dobre pytanie, ale kiedy rozglądam się po mieszkaniu, zdaję sobie sprawę, że odpowiedź brzmi „tak”. Może Jess ma rację. Może tak miało być, bo nagle czuję falę ulgi. Aż do teraz nie zdawałam sobie sprawy, jak nerwowe było mieszkanie z Brettem. To sfrustrowane, złe uczucie odeszło. - Tak. Będzie dobrze. - Dzisiaj w centrum młodzieżowym dzieci organizują świąteczne przedstawienie. Jest otwarte dla publiczności, gdybyście chciały przyjść. Zabawne, chciałabym powiedzieć tak, ale… - Obiecałam siostrze, że przyjdziemy na kolację. – Kiwa głową i odwraca się w stronę drzwi, ale przypominam sobie, że mam dla niego prezent. – Czekaj! – Podchodzę do torby i wyciągam pudełko. Jest trochę zniszczone i prawie się rozmyślam, by mu to dać. – Proszę. – mówię w końcu, wręczając mu je. – Wesołych świąt. Bierze rulon z mojej ręki i śmieje się z karalucha wetkniętego za wstążkę, a następnie mruży oczy, patrząc na mnie pytająco. - Po prostu otwórz. Ściąga karalucha i wsuwa go do swojej kieszeni, po czym zsuwa papier ozdobny i.. uśmiecha się. - Salomé. Wzruszam ramionami. - Mam nadzieję, że ci się podoba. Jego uśmiech rozszerza się, a oczy mu błyszczą. - Jest coś w ogarniętych kobietach. Krzywię się lekko, kiedy słyszę to, co powiedziałam tamtego dnia w muzeum. Unosi na mnie wzrok znad rysunku. - Przypomina mi ciebie. Krzywię się jeszcze bardziej. Alessandro cofa się do drzwi. - Nie zapomnij. Jesteśmy umówieni na jutro rano. Przewracam oczami. - O dziesiątej. Będę. - Do zobaczenia jutro. - Dzięki za pomoc.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 151

- Przyjemność po mojej stronie. – odpowiada z uśmiechem, który sprawia, że znowu czuję rumieńce na policzkach, po czym znika za drzwiami. - Przepadłaś. – mówi Jess, a ja zdaję sobie sprawę, że po prostu tu stoję i się za nim patrzę. - O czym ty mówisz? - Chcesz go, Hilary. Rumienisz się. Nigdy wcześniej nie widziałam, żebyś się rumieniła. Nie cierpię tego, że moje uczucia są widoczne na twarzy. Spędziłam całe życie na uczeniu się, jak ukrywać emocje. Jak przebywanie z Alessandrem sprawiło, że tak łatwo znowu stałam się tą dziewczyną? Jeszcze jeden powód, dla którego powinnam się trzymać od niego z daleka. - Właśnie wtargałam tu pięciotonowy stół przez Manhattan, Jess. Wzrusza ramionami i rzuca mi znaczący uśmieszek. - Co oznacza, że powinnam się wykąpać, zanim pójdziemy. Mogę skorzystać z twojego prysznica? - Teraz jest także twój. – odpowiada z głupkowatym uśmiechem. A potem zaczyna tańczyć i podskakiwać, przez co chce mi się śmiać. – To będzie takie fajne!

***

Jess siedzi na podłodze z Henrim, bawiąc się jednym z jego czterech nowych zestawów klocków Lego, Jeff jest z Maxem w ogródku, wypróbowując nowy teleskop, który kupił chłopcom razem z Mallory, a ja z siostrą siedzimy na kanapie. Opowiedziałam jej o moim rozstaniu z Brettem, a kiedy usłyszała, jak Jess zabrała mnie z ulicy, zaproponowała, żebyśmy wzięły resztki jedzenia do domu – co oznacza potwierdzenie w języku Mallory. - Więc, ten facet… który pomógł ci się przeprowadzić…? - Co z nim? – pytam, ale wiem, dokąd zmierza. Odkąd wspomniałam, że wrócił i zobaczyłam jej reakcję, unikałam z nią rozmów o nim. - Alessandro. – odzywa się Jess z podłogi. – Wydaje mi się, że twoja siostra się w nim zadurzyła. Kiedy ponownie zerkam na Mallory, patrzy na mnie spod przymrużonych powiek, a potem gwałtownie wstaje, łapiąc moją dłoń i pociągając mnie za sobą. - Wybacz nam na chwilę, Jessico. Ciągnie mnie przez korytarz aż do jej sypialni, zamykając za nami drzwi. - Proszę, Hilary, powiedz mi, że to nie on. – mówi pod nosem. - To on. - Co ty, do cholery, wyprawiasz? – pyta przez zaciśnięte zęby. - Pomaga mi, Mallory. Jest przyjacielem. To wszystko. – Czuję, że na mojej twarzy pojawia się grymas, kiedy się usprawiedliwiam bez uzasadnienia. Wiem, że Mallory ma rację. Wiedziałam to od początku. Dlatego powiedziałam mu, że nie możemy się spotykać. To zbyt niebezpieczne. Ale nie umiem się trzymać od niego z daleka. - Dlaczego wrócił? – opada na krawędź łóżka, załamując ręce. – Dlaczego wrócił po takim czasie? Tłumaczenie: marika1311

Strona 152

- Jego ojciec zginął w ataku na WTC. Myślę, że po prostu potrzebował zamknięcia pewnych spraw. - I tylko tyle chce? Zamknięcia? - Nic się nie zmieni, Mallory. Obiecuję. Zwiesza głowę. - Od tak dawna się o to martwię… co by się stało, gdyby… - milknie i wypuszcza powietrze z płuc. Unosi na mnie wzrok. – A z tobą wszystko dobrze? On nie… Potrząsam głową. - To jego brat był problemem, a on odszedł… nie żyje. - Och. – wstaje i prostuje swoją spódnicę. – Nadal mi się to nie podoba, Hilary. Wolałabym, żebyś się z nim nie spotykała. - Będzie dobrze. Przysięgam. – Boże, mam nadzieję, że to nie jest kłamstwo. – Nie wie o niczym, co się stało po tym, jak wyjechał. Wygląda, jakby jej ulżyło. - Po prostu bądź ostrożny. Obiecaj. - Obiecuję.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 153

Rozdział dwudziesty pierwszy Budzę się rano na kanapie Jess i pomimo niewygodnego miejsca, czuję się bardziej wypoczęta, niż czułam się przez dłuższy czas. Ale ledwo otworzyłam oczy, kiedy z mojego telefonu głośno rozbrzmiewa piosenka Dev. Mój budzik. Podnoszę go i spoglądam na ekran. Ósma trzydzieści. Ugh. Powinnam była powiedzieć Alessandrowi, że dziesiąta rano nie wchodzi w grę. Wyłączam alarm i zamykam oczy, ale zanim mam szansę na powrót usnąć, mój telefon ponownie się odzywa. Creed. - Zamknij się! – krzyczę na telefon, po czym sięgam po niego i odbieram połączenie. – Czego? – skrzeczę. - Wyłączyłaś alarm, prawda? – W jego delikatnym akcencie słyszę żartobliwe dokuczanie i mam ochotę go udusić. - Czemu tak myślisz? - Bo cię znam. Kiedy zdaję sobie sprawę, że to prawda, czuję przerażenie. Przez tak długo ukrywałam to, kim jestem, obawiając się pytań ze strony Mallory i Jeffa, bojąc się szału, jeśli ktokolwiek zobaczyłby mój strach i niepewność. Ale Alessandro znał mnie wcześniej, kiedy byłam po prostu sobą. Znał mnie, zanim to wszystko się wydarzyło i zanim postawiłam mury wokół siebie. Jest piękny. Nadal. Nie da się tego ukryć, że mnie pociąga, ale nie mogę mu znowu na to pozwolić. W ogóle nie powinnam iść do niego w wigilię. - Musisz mi powiedzieć, co jest warte tak wczesnego zrywania się z.. kanapy, albo nie przyjdę. - Myślałem, że już wiesz, że nie mam zamiaru ujawniać takich informacji. Jest czwartek, to moja kolej i musisz podtrzymać nasz pakt. - Nasz pakt? - Chyba że chcesz skończyć z naszymi czwartkowymi wycieczkami. Przecieram oczy i krzywię się, zła na siebie, że nie mogę powiedzieć „nie”. - Będę tam. – odpowiadam, zrzucając z siebie prześcieradło i siadając na kanapie. - Wspaniale. Włóż coś wygodnego. Otwieram usta, żeby zapytać dlaczego, ale wiem, że i tak mi nie powie. - Dobra.

***

Dokładnie o dziesiątej stoję w progu centrum młodzieżowego. W zasadzie to sala gimnastyczna. Tuż za drzwiami jest pół boiska do koszykówki wraz z koszem, wyłożone jest ono drewnianym parkietem, na boku wisi także tablica wyników. Ale w tej chwili na środku pomieszczenia, przy przenośnej poprzeczce do baletu, stoi siedem sześcioletnich dziewczynek, ubranych w czarne

Tłumaczenie: marika1311

Strona 154

rajstopy i różowe trykoty. Z drugiej strony boiska stoi rząd ławek do ćwiczeń, z których korzysta grupa chłopców. Poza tym znajduje się tu również ring bokserski. Stojąc między ławkami do ćwiczeń a ringiem, Alessandro rozmawia z ładną blondynką, która prawdopodobnie jest trochę starsza od niego. Ma ubrany dopasowany, czarny podkoszulek i luźne, czarne spodenki i przez chwilę nie mogę oderwać oczu od konturów jego bicepsów i żył wijących się po jego przedramionach. Boże, ależ on ma seksowne ramiona. Ale wtedy blondynka dotyka jednego z nich, co wyrywa mnie z mojego oszołomienia. Ona ma ubrane czarne spodnie do jogi, co akurat jest tym samym, co założyłam ja. Ale tam, gdzie pod swoją kurtką ja mam nudny podkoszulek, ona ma sportowy stanik. Jej tyłek jest okrągły, brzuch płaski, cycki odstające, a ona jest ładna. Naprawdę ładna. Coś w moich wnętrznościach się skręca, kiedy przechodzę przez próg i ruszam w ich stronę. Przecinam boisko w pół, a kiedy przechodzę obok ławek, chłopy zaczynają gwizdać. To zwraca uwagę Alessandra, który odrywa spojrzenie od pani Odstające Cycki. - Ach, i oto ona. – mówi, kiedy się zbliżam. Chwyta mnie za łokieć i przyciąga bliżej siebie. – Marie, to moja przyjaciółka, Hilary. – przechyla na bok głowę i się do mnie uśmiecha, ale jest coś psotnego w tym geście. – Hilary, to twoja nowa instruktorka tańca, Marie. Przenoszę spojrzenie to na nią, to na niego. - Że co? - Mówiłaś, że potrzebujesz lekcji tańca. Marie jest znakomitą tancerką. Trenowała w Szkole Baletowej Joffreya.58 - Miło mi cię poznać, Hilary. – mówi blondynka, wyciągając dłoń w moim kierunku. Potrząsam nią, bo cokolwiek innego byłoby niegrzeczne, nawet dla mnie. Zerkam na dziewczynki na środku sali. - To twoje zajęcia? - Tak. Zaraz zaczynamy. – odpowiada, po czym odwraca się do Alessandra i się uśmiecha. – Do zobaczenia wieczorem na kolacji? – kiedy pyta, przebiega palcami po jego ramieniu, a kiedy on również się do niej uśmiecha, ukłucie zazdrości, które czuję, zaskakuje mnie. - Nie mogę się doczekać. Spotykają się. Wiedziałam. Nie da się zaprzeczyć mowie ciała. Oczywiście, że kobiety lgną do niego stadami. Ale to, co czuję, kiedy zdaję sobie z tego sprawę, jest dosłownie dźgnięciem. Jakby ktoś wziął coś ostrego i dźgnął mnie w brzuch. To zupełnie inne niż to, co czułam przy Brecie. Z nim to było bardziej tak, jakbym nie chciała, by ktoś dotykał moich rzeczy. To tutaj jest bardziej instynktowne. Myśl o Alessandrze z kimś innym jest bolesna. Staje na palcach i daje mu całusa w policzek. - Do zobaczenia o ósmej. – Potem odwraca się do mnie. – Chodź, Hilary. – Odwraca się i idzie w stronę dziewczynek. - Idź. – mówi Alessandro, machając dłonią w jej kierunku. – Ale do zobaczenia za godzinę. – dodaję, kiedy brnę w kierunku Królewny Suki i jej siedmiu krasnoludków, po drodze zrzucając z siebie kurtkę. Wieszam ją na ścianie, obok kurtki z Hello Kitty, która musi należeć do jednej z dziewczynek, po czym podchodzę do swojej grupy. I chociaż czuję się jak kompletna kretynka i mam dość dużą ochotę, by zabić Alessandra, na co mogę dostać szansę za godzinę, to naprawdę potrzebuję lekcji tańca. Więc ustawiam się w linii na końcu, po prawej stronie, za wszystkimi krasnoludkami. 58

Renomowana szkoła baletowa

Tłumaczenie: marika1311

Strona 155

Królewna Suka ustawia kolejność piosenek na swoim IPodzie, a z głośników zaczyna wydobywać się jakiś fortepianowy utwór. - Dobrze, dziewczynki. Pierwsza pozycja. – mówi, stając przed wszystkimi z piętami tuż przy sobie i rozszerzonymi nogami tak, że jej palce są od siebie oddalone. Wszystkie małe krasnoludki stają na baczność, chwytając jedną dłonią barierkę, a drugą unosząc nad głową i naśladując jej pozycję nóg. Kopiuję ich pozycję najlepiej, jak umiem. - I plié, dwa, trzy, cztery. – mówi, uginając kolana w kierunku palców u stóp. Wszystkie krasnoludki również uginają nogi w kolanach, po czym się prostują. – Plié, dwa, trzy, cztery. – mówi ponownie i wszystkie dziewczynki znowu powtarzają ruch. Robię to, co one. Po kilku powtórzeniach, kiedy w końcu załapuję, ona mówi: - I relevé… - a krasnoludki stają na palcach59. – Druga pozycja. Podchodzi do poprzeczki, kiedy krasnoludki rozszerzają nogi, żeby być w tej samej pozycji, ale zostawiając trochę miejsca między piętami. - I plié, dwa, trzy, cztery. – zaczyna od nowa, a one wszystkie zginają kolana w ten sam sposób. Wciąż pracuję nad tym, by ustawić stopy w prawidłowy sposób, kiedy ona do mnie podchodzi. Kładzie dłoń na moim brzuchu, a drugą na plecach. - Napnij brzuch. – mówi, delikatnie naciskając z przodu ręką. – Wyprostuj się. Krasnoludki zginają kolana tak samo, jak robiłyśmy to w pierwszej pozycji, więc robię do samo do muzyki. - Dobrze. – mówi instruktorka. – A teraz poruszaj ramieniem bardziej delikatnie. Strząsam napięcie ze swoich rąk i zmiękczam ruchy ramion. Chwyta delikatnie jedną z nich i trochę bardziej wygina mój łokieć i nadgarstek. - W ten sposób. A potem uśmiecha się i idzie wzdłuż poprzeczki, by skorygować ruchy innych dziewczynek. Więc może nie jest taka zła. - I relevé… i trzecia. – mówi po kilku kolejnych zgięciach w kolanach, a wszystkie dziewczynki ponownie przesuwają stopy, umieszczając pięty blisko siebie, z wciąż zwróconymi od siebie nogami. Znowu próbuję kopiować ich ruchy, kiedy przechodzą do przysiadów60, ale ten ruch jest trudniejszy. Tracę równowagę. Marie wraca, trzymając jedną z dłoni na moim tyłku, drugą na brzuchu.

59

Tak wygląda ten ruch (tyle że z uniesioną jedną ręką):

60

Coś takiego:

Tłumaczenie: marika1311

Strona 156

- Trzymaj nogi odwrócone od siebie, kiedy robisz plié, i utrzymaj kolana nad palcami. – Twój środek ciężkości musi być ponad bazą wsparcia. - Co? - Trzymaj tyłek nad piętami. – odpowiada z uśmiechem. Robię tak i jest łatwiej. Kiedy się poruszamy, chociaż czuję się jak troll wśród wróżek, zaczynam czuć się świadoma swojego ciała w sposób, jakiego nigdy nie doświadczałam. A kiedy wszystko wskakuje na swoje miejsce, zdaję sobie sprawę, że w pewnym momencie – może cofając się aż do Lorenza – celowo odłączyłam się od swojego ciała. Przez wiele lat było łatwiej udawać, że to, co się stało, nie ma znaczenia. To nic więcej, jak pojazd. Jeśli coś porysuje jego karoserię, co z tego? Wystarczy maźnięcie lakierem i można jechać dalej. Ale teraz, kiedy po raz pierwszy od lat czuję się w pełni w swoim ciele, odczucia są niemal przytłaczające. Skóra mnie szczypie, nerwy są przewrażliwione nawet przed podmuch powietrza wokół mnie. Zerkam na Alessandra, który jest na ringu z przypakowanym, czarnoskórym dzieciakiem i widzę rzeczy, których nie powinnam być w stanie teraz widzieć. - Ruszaj stopami, Alex. – mówi Alessandro. Nawet z odległości dziesięciu metrów widzę strużkę potu ściekającą w dół jego szyi, żyły pulsujące na skroni, marszczenie bicepsów pod błyszczącym potem. Prawie mogę poczuć jego oddech. Słyszę stęknięcie, kiedy chłopiec chwieje się i widzę, jak mięśnie pod skórą Alessandra przesuwają się, kiedy on porusza się, by zablokować cios. Wtedy jego ręka pojawia się tak szybko, jak błyskawica i chłopak zatacza się do tyłu, kiedy rękawica Alessandra dotyka jego brody. Ciężko oddycham i łapię się poprzeczki, kiedy przebłysk wspomnienia prawie zwala mnie z nóg. Pięść Alessandra na twarzy chłopaka. Krew. Czarny chłopak zmienia się w Erica, jego zszokowana twarz krwawi, kiedy pięść Alessandra w kółko na nią opada. Fruwałam gdzieś ponad swoim ciałem, patrząc z góry na to, co się działo. Widziałam swoje ciało, rozciągnięte na kanapie, z bluzką podciągniętą ponad stanik. Widziałam Alessandra bijącego Erica leżącego na podłodze. A potem usłyszałam śmiech. Lorenza. Odepchnął się od framugi drzwi, skąd obserwował walkę. - Och, braciszku. – powiedział szydzącym tonem, zmierzając w stronę mojego ciała jak czający się tygrys. – Musisz się nauczyć dzielić tak, jak ja to zrobiłem. – Musnął palcami moją twarz, szyję, klatkę piersiową. Widziałam to z miejsca, w którym płynęłam w powietrzu, ale nie czułam jego dotyku. Alessandro zeskoczył z Erica i w mgnieniu oka znalazł się przy mnie, odpychając Lorenza. - Nie dotykaj jej! – wyrzucił z siebie, następnie usiadł na brzegu kanapy, ściągając moją koszulkę w dół i podciągając mnie do pozycji siedzącej. Moje ciało było jak galaretka, a reszta mnie fruwała gdzieś pod sufitem, jak motyl. Alessandro podniósł mnie z kanapy, i przechodząc ponad Ericem, zaczął iść w stronę schodów. - Wydaje mi się, że zaraziła mnie rzeżączką, bracie, więc uważaj. – krzyknął za nami Lorenzo. Alessandro położył mnie do mojego łóżka, a wszystko zaczęło wirować. - Wszystko w porządku? Skrzywdził cię? – pytał, przypatrując się mi. Odepchnęłam go i wymamrotałam coś, co nawet nie było słowami. Naciągnął na mnie prześcieradła i świat wokół mnie rozmył się, następnie zniknął całkowicie. Ale po tym Eric już nigdy mnie nie dotknął. A przynajmniej… dopóki mu na to nie pozwoliłam. Nagle nie mogę oddychać. Boisko się kręci, a ja muszę wyjść na zewnątrz. Potrzebuję powietrza. Zataczam się do drzwi, przez które weszłam i słyszę, jak Marie woła mnie po imieniu. Nie Tłumaczenie: marika1311

Strona 157

zatrzymuję się, dopóki nie wychodzę na chodnik. Kiedy chwiejnym krokiem zmierzam z powrotem do metra, w głowie wiruje mi dokładnie tak, jak wtedy, po tym, co dał mi Eric. Cokolwiek to było. Nie mogę pozbyć się tego obrazu… tego uczucia. - Hilary! – słyszę za sobą głos Alessandra, ale nie zatrzymuję się. Nie mogę. Muszę uciec od tego, czymkolwiek to jest. Minutę później czuję dłoń na swoim ramieniu, a jeszcze chwilę później moją kurtkę nanoszoną na barki. - Hilary. – mówi Alessandro, ale nie odwracam się, by na niego spojrzeć. Prowadzi mnie do ławki na przystanku autobusowym i sadza mnie na niej. – Wszystko w porządku? Co się stało? Przez długi czas nie mogę odpowiedzieć. Siedzi ze mną, łapiąc oddech, a ja gapię się przed siebie, próbując odepchnąć od siebie obraz zakrwawionej twarzy Erica. W końcu opadam na jego ramię. - Mów do mnie, Hilary. Moja klatka piersiowa rozszerza się, kiedy w końcu dociera do niej trochę tlenu. - Są rzeczy z wcześniej, których nie pamiętam, ale niektóre z nich do mnie wracają. – spoglądam na niego. – Jak na przykład to, kiedy pobiłeś Erica. Krzywi się nieco. - Kolejna rzecz, przez jaką musiałem prosić o wybaczenie. - Co się stało? Nie pamiętam wszystkiego. Unosi oczy do góry i wzdycha głęboko. - Ile pamiętasz? - Tylko to, że chyba musiał mi coś dać, bo nie mogłam się ruszać. Kiwa powoli głową. - Naćpał cię. - Czy on… - urywam i szczypię się w policzek, by powstrzymać łzy. Nie będę płakać. Nie znowu. - Nie zgwałcił cię – odpowiada, czytając w moich myślach – ale tylko dlatego, że Lorenzo i ja wróciliśmy z sądu zanim udało mu się dotrzeć tak daleko. - Więc go uderzyłeś. - Wszedłem i zobaczyłem, że leży na tobie na kanapie. Wpatrywałaś się w sufit i śpiewałaś coś głosem, który był dziwny, jakby twój język napuchł. Wiedziałem, co musiał zrobić, więc.. – milknie, potrząsając głową. – Powinienem był przestać. Ściągnąłem go z ciebie i powinienem to tak zostawić, ale byłem.. taki wściekły. – Zwiesza głowę. – Straciłem kontrolę. Spuszczam głowę, opierając ją o dłonie. - Dziękuję. - Nie mogłem pozwolić, by skrzywdził cię tak, jak zrobił to Lorenzo. Spoglądam na niego. - Byłeś jedyną osobą, która się mną przejmowała. Gdyby nie ty, Bóg jeden wie, gdzie bym skończyła. – Opieram się o jego ramię, a on mocno mnie obejmuje. Pyszny zapach ciepłego piżma i potu owija się wokół mnie, a wtedy zdaję sobie, że Alessandro wciąż jest w podkoszulku i spodenkach. - Musisz zamarzać. – mówię, sięgając dłonią do jego ręki i w końcu robię to, o czym marzyłam. Przebiegam palcami po jego nieskazitelnej, oliwkowej cerze, wzdłuż żył, od bicepsa do przedramienia. Tłumaczenie: marika1311

Strona 158

- O mnie się nie martw. Mam wysoki metabolizm. Owijam rękę wokół jego chudego przedramienia i uśmiecham się do niego. - Kłamiesz, a wiem to stąd, że drżysz. Patrzy mi w oczy przez dłuższą chwilę, z uśmiechem gasnącym na jego ustach. - Nie mam żadnego prawa, by pragnąć cię dotknąć, a jednak tego chcę, by przekonać wszystkie moje zmysły, że naprawdę tutaj jesteś po takim długim czasie. Unoszę dłoń i głaszczę palcem linię jego szczęki. - Jestem tu. Palcami delikatnie dotyka mojego policzka, a kciukiem podpiera brodę, unosząc ją lekko, a ja nie mogę oderwać wzroku od jego oczu, nagle tak głębokich, że mogłabym w nich zatonąć. Jego ręka ześlizguje się na mój kark, przewlekając się przez moje loki i pozwalam mu przyciągnąć mnie bliżej niego. Jego usta zatrzymują się cale od moich, a on patrzy mi w oczy pytającym wzrokiem. Powietrze między nami iskrzy, a ja drżę z jego bliskości – pod jego wygłodniałym spojrzeniem. I, patrząc w te oczy, przegrywam walkę. Pochylam się i dotykam ustami jego warg. Biała chmurka z jego ust ustaje, kiedy przyciąga mnie bliżej i mocniej przyciska do mnie swoje usta. Kiedy wreszcie się odrywa, głaszcze mnie palcami po policzku. - Jesteś tak delikatna, jak pamiętam. Z kieszeni mojej kurtki Dev zaczyna śpiewać o popędzie seksualnym. Ignoruję go i ponownie całuję Alessandra, ale nagły węzeł w mojej piersi każe mi przestać. Nie powinnam tego chcieć. Zdecydowanie igram z ogniem. Nie mogę. Wypuszcza oddech z płuc i wstaje, wyciągając dłoń w moim kierunku, zupełnie jakby usłyszał moje myśli i się z nimi zgadzał. - Powinniśmy wracać. Odpycham się od ławki, nie biorąc go za rękę i zaczynam kierować się w stronę centrum, starając pogodzić się z pragnieniem, któremu nie mogę już zaprzeczać i z moją rzeczywistością. Nie mogę go pragnąć. Kiedy tam docieramy, Alessandro znika w szatni, by się przebrać, a ja przypominam sobie o swoim telefonie. Odblokowuję ekran i widzę nieodebrane połączenie oraz dwie wiadomości od Mallory. Pierwsza jest sprzed piętnastu minut. Mallory: Max jest chory. Jeff pojechał z nim w karetce do szpitala. Zadzwoń do mnie!

A potem, trzy minuty później: Mallory: Wendy i Mike wyjechali na święta. Potrzebuję cię, byś tu była i została na noc z Henrim.

- Och, nie! – krzyczę, gapiąc się na wiadomości. - Co się stało? Unoszę wzrok i widzę, jak Alessandro wychodzi z szatni w jeansach i czarnej koszuli na guziki. - Muszę jechać do mojej siostry. To nagły wypadek. Tłumaczenie: marika1311

Strona 159

Zakłada kurtkę i przewiesza swoją torbę przez ramię. - Tutaj mają rzeczy pod kontrolą. Jadę z tobą. Nie sprzeczam się z nim. Po prostu okręcam się na pięcie i biegnę do wyjścia, a Alessandro idzie za mną.

***

Alessandro przeprasza na chwilę i przechodzi w głąb autobusu, żeby gdzieś zadzwonić. Dopiero kiedy odchodzi, zdaję sobie sprawy, że branie go ze sobą to naprawdę zły pomysł. Mam nadzieję, że Mallory będzie zbyt zmartwiona Maxem, by zdać sobie sprawę, kim on jest. Dzwonię do niej, kiedy on jeszcze nie przychodzi. Jej głos brzmi gardłowo, kiedy odbiera i wiem, że płakała. - Co się stało? Co z Maxem? – Słyszę panikę we własnym głosie i próbuję ją powstrzymać. Mallory jest już wystarczająco przestraszona. - Jeff właśnie dzwonił ze szpitala. Ma zapalenie wyrostka robaczkowego. Zabierają go na operację. - Och, Boże. – mamroczę. Alessandro wślizguje się na siedzenie obok mnie i sięga po moją dłoń, a kiedy na niego zerkam, na jego twarzy widoczna jest tylko troska. - Dzięki, że przyjeżdżasz, Hilary. Nie mogę zabrać Henriego do szpitala, a Wendy i Mike są u rodziców Jeffa w Kansas. – Wendy to siostra Jeffa i regularny plan awaryjny Mallory. Mieszkają bliżej niż ja i mają syna oraz córkę mniej więcej w wieku chłopców. - Jesteśmy w drodze. Będziemy tak szybko, jak to możliwe. – mówię. - Pośpiesz się. – mówi, pociągając nosem i się rozłącza. Godziny autobusów akurat pasują i czterdzieści pięć minut później stoimy pod jej drzwiami. Nie zdążam nawet nacisnąć dzwonka, kiedy ona otwiera z zamachem drzwi, ubrana już w kurtkę. Jej oczy są zaczerwienione i opuchnięte, ale teraz nie płacze. Obejmuję ją. - Jesteśmy. Jedź do nich. Odsuwam się i widzę, że ponad moim ramieniem zerka na Alessandra. Ten staje obok mnie i wyciąga dłoń. - Jestem Alessandro. - Mallory. – odpowiada stanowczo, nie dotykając jego ręki. Połączenie paniki i zdrady jest jasno widoczne w jej oczach, kiedy spogląda na mnie spod przymrużonych powiek. Przechodzę przez próg i koncentruję się na ściągnięciu kurtki i odwieszaniu jej na wieszak, żeby nie musieć na nią patrzeć i nie widzieć tego. Alessandro waha się w drzwiach, jakby decydując, czy jest tu mile widziany. Nie jest, ale nie mogę mu tego powiedzieć bez wyjaśniania przyczyny. Zamiast tego biorę go za rękę i wciągam do środka, zamykając za nim drzwi. - Ciocia! – nuci śpiewnym głosem Henri i biegnie, by objąć mnie w pasie. Czochram jego czarne włosy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 160

- Hej, kolego. Jak się trzymasz? Spogląda na mnie wielkimi, przestraszonymi oczami. - Max krzyczał. Kucam obok niego. - Będzie dobrze. Jest z lekarzami i oni mu pomogą. Nie martw się, dobrze? Przyciska się do mnie, a ja go mocno obejmuję. Kiedy mnie puszcza, całuję go w czoło i wstaję. - Będzie dobrze. – mówię do Mallory, popychając ją w stronę garażu. – Wszystko będzie dobrze. Zadzwoń do nas, kiedy będzie już po operacji Maxa. Jej wzrok przesuwa się ode mnie, przez Henriego do Alessandra, jakby wciąż nie była pewna, czy zostawić nas samych. Biorę ją za łokieć i prowadzę do drzwi od garażu. - Zajmiemy czymś Henriego. Nie martw się o nas. Rzuca ostatnie zatroskane spojrzenie na Henriego i znika za drzwiami. Odwracam się do chłopaków i zmuszam się, by przestać się trząść. - Szkoda, że nikt tutaj nie ma klocków Lego. Strach znika z twarzy Henriego, a on uśmiecha się szeroko i biegnie do swojego pokoju. - Wszystko w porządku? – pyta Alessandro, kiedy nadal stoję i się nie ruszam. Zmuszam się do oddychania. - Po prostu się martwię. Zbliża się do mnie i mnie obejmuje. - Jest pod opieką lekarza. Wszystko będzie dobrze. – mówi nisko przy moim uchu. Jego ciepły oddech sprawia, że czuję dreszcze, na co on obejmuje mnie mocniej. Z jego dotykiem, napięcie ucieka z mojego ciała i opieram się o niego. Trzyma mnie blisko siebie, a ja czuję gęsią skórkę, kiedy głaszcze moje włosy. Ale w tym samym momencie słyszę grzechotanie klocków. Alessandro puszcza mnie, a ja się odwracam. - Och, koleś! – mamroczę pod nosem, kiedy Henri zaciąga do salonu największy, najlepszy zestaw Władcy Pierścieni w Lego, jaki kiedykolwiek widziałam. - Lego. – stwierdza Alessandro, uśmiechając się do Henriego. – Uwielbiałem je, kiedy byłem dzieckiem. – Przechodzi do miejsca, w którym Henri wyrzuca zawartość pudełka na podłogę i obniża się na dywan. – Godzinami przesiadywałem i bawiłem się tymi klockami. - Kim jesteś? – pyta Henri bez unoszenia wzroku, kiedy sortuje swoje klocki w kolorowe stosy, a ja czuję ostry ścisk gdzieś w głębi żołądka. Alessandro przysiada i pomaga mu je dzielić. - Nazywam się Alessandro. Jestem przyjacielem twojej cioci. Henri uśmiecha się do Alessandra, już czując się przy nim swobodnie, a ja znowu muszę się zmuszać do tego, by pamiętać o oddychaniu. Ale kiedy podchodzę bliżej i siadam na dywanie obok nich, czuję mokrą gulę formującą się w moim gardle. Patrzę na nich, czując łzy wzbierające się pod powiekami. Ponieważ Henri wygląda dokładnie tak, jak jego ojciec.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 161

Rozdział dwudziesty drugi Mallory dzwoni ze szpitala, kiedy Alessandro przyrządza od postaw makaron z serem (wybór Henriego) na kolację. - Max jest już po operacji. – mówi. – Powiedzieli, że wszystko poszło dobrze i za kilka minut możemy iść do niego na salę wybudzeń. - Dzięki Bogu. – odpowiadam, oddychając z ulgą. - Jak tam Henri? W tonie jej głosu słyszę, o co naprawdę chciałaby zapytać, ale postanawiam to zignorować. - Dobrze. Zbudowaliśmy Śródziemie61 w waszym salonie. – odpowiadam, patrząc, jak Henri układa ostatnie klocki w budynku Rivendell62. – Chcesz z nim porozmawiać? - Daj mi go. Podaję Henriemu telefon i przechodzę do kuchni. - Operacja Maxa się skończyła. Mówią, że wszystko jest w porządku. – mówię do Alessandra. Odwraca się od kuchenki i na mnie patrzy. - Cieszę się. - Ciociu! – krzyczy Henri, wpadając na mnie od tyłu. – Mama coś chce. Biorę od niego telefon. - Hej. - Ja i Jeff zostajemy na noc. Wiem, czego ode mnie oczekuje. - Nie ma problemu. Mogę zostać z Henrim tak długo, jak będzie potrzeba. - Ty? Czy wy? - Nie wiem, Mallory. – Staram się ukryć swoją irytację. Wiem, dlaczego się martwi, ale on o tym nie wie i nie zamierzam go uświadamiać. - Wolałabym, byś to była tylko ty. – mówi napiętym głosem. - Wiem. - Mam nadzieję, że to jest jasne. - Po prostu zajmij się Maxem i nie martw się o Henriego, okej? Milknie na chwilę. - Dobrze. – odpowiada w końcu. Rozłączam się, kiedy Alessandro odcedza makaron. - Potrzebujesz pomocy? Wręcza mi durszlak. - Potrząś nim i wrzuć do garnka. – mówi, machając dłonią w kierunku kuchenki. 61 62

Kontynent z Władcy Pierścieni Siedziba elfów (Władca Pierścieni)

Tłumaczenie: marika1311

Strona 162

Robię tak, jak mi powiedział, mieszając makaron z sosem serowym, kiedy Alessandro wyciąga z lodówki kilka rzeczy do sałatki. Kilka minut później kolacja stoi na stole. Henri, podekscytowany, mówi Alessandrowi o wszystkich swoich ulubionych zestawach Lego i co się stało, kiedy zbudował przód pirackiego statku na środku Gwiazdy Śmierci z Gwiezdnych Wojen. - Miałem zestaw Gwiazdy Śmierci z Lego. – mówi Alessandro, uśmiechając się do chłopca. - Maniak. – mamroczę pod nosem, a Alessandro unosi w górę brew, ale potem znikąd uderza go w policzek kawałek grissini63. Oboje patrzymy na Henriego, który chichocze i rzuca kolejną porcję chleba w stronę Alessandra. Alessandro unosi głowę, patrząc na Henriego i podnosi dwa palce tak, by tworzyły bramkę. - Jakiego masz cela? – wyzywa go. Henri wyszczerza zęby w uśmiechu i odrywa kolejny kawałek pieczywa, celując nim między miejsce pomiędzy wyciągniętymi palcami. Trafia tylko raz na pięć rzutów, ale nie chybia aż tak bardzo. - Moja kolej. – stwierdza Alessandro, ściskając w dłoni kawałek chleba. Henri unosi palce, a Alessandro rzuca, ogromnie mijając się z celem. Chłopiec przewraca oczami. - Nikt nie jest tak do bani. Pokaż, co potrafisz. Wiesz, umiem przegrywać. Alessandro uśmiecha się do niego. - Pamiętaj, że to powiedziałeś, młody człowieku. Udaje mu się trafić trzy na cztery razy, po czym unosi ramiona i ryczy zwycięsko. Wybucham śmiechem. Nie jestem pewna, czy kiedykolwiek widziałam tą stronę Alessandra. - Ambicja, co? – mamroczę, a Henri chichocze. - Męska rzecz. – odpowiada Alessandro, puszczając oczko do chłopca. - Ożenisz się z ciocią Hilary? – pyta nagle Henri, a ja zamieram. Alessandro zerka na mnie krótko, zanim odpowiada. - Nie, Henri. Ja i twoja ciocia jesteśmy tylko starymi przyjaciółmi. Henri ześlizguje się z krzesła i wskakuje na moje kolana. - Kiedy zacznie się szkoła, pojedziemy na wycieczkę, gdzie są tarantule jedzące ptaki! - Wow! – mówię z entuzjazmem, przyciągając go bliżej, wdzięczna za to, że tak szybko potrafi zmienić temat rozmowy. – O co chodzi z wami i tymi pająkami? Zeskakuje z moich nóg i opiera dłonie na kolanach Alessandra, zabierając się do opowiedzenia mu wszystko o tarantuli Jeremy’ego Timmonsa i o tym, jak zjadła całego świerszcza, razem z wnętrznościami. Mokra, pulsująca gula formuje się w moim gardle i nie mogę patrzeć na nich razem. Wstaję i zbieram brudne naczynia, następnie zanoszę je na szafkę. Kiedy odwracam się od zlewu, widzę, że Henri siedzi na kolanach Alessandra, opowiadając mu, jak Rufus kiedyś zabił na podwórku wiewiórkę. Mierzwię mu włosy. - Czas na kąpiel, kolego.

63

Włoski rodzaj pieczywa; cienkie paluszki chlebowe

Tłumaczenie: marika1311

Strona 163

Schodzi z Alessandra, a ten sprząta w kuchni, kiedy ja z małym jestem w łazience, a następnie zaprowadzam go do łóżka. - Co mi dziś poczytasz? – pytam, kładąc się obok niego. - Zemstę Loki64. Unosi cienką książkę w twardej oprawie. - Świetnie. – mówię. – Uwielbiam Lokiego. Siada wygodnie i otwiera książkę w tym samym momencie, kiedy Alessandro pojawia się w drzwiach, z podwiniętymi rękawkami, oparty o framugę. Kiedy Henri czyta, ja wciąż muszę przełykać gulę w gardle. Alessandro i Henri się dogadują. Poznali się. Nigdy nie sądziłam, że do tego dojdzie. I Henri naprawdę go polubił. Kiedy unosi wzrok i widzi go stojącego w drzwiach, uśmiecha się i ciągnie mnie za rękę. - Zrób miejsce dla Alessandra, ciociu. Przesuwam się i zwijam w kłębek obok Henriego, a Alessandro podchodzi i siada u stóp łóżka, opierając się łokciem o materac. Przez koc łapie stopy Henriego i go łaskocze, na co ten zaczyna piszczeć i się rzucać. Stopą popycham delikatnie ramię Alessandra i rzucam mu spojrzenie. - Pora snu. Powinniśmy się tutaj relaksować. - Przepraszam. – mówi do mnie, ale mruga porozumiewawczo do Henriego, na co ten znowu chichocze. - Czytaj dalej, kolego. – zwracam się do malca, a on podnosi książkę z koca. - Kiedy Thor po..ko… - Pokonał. – pomagam mu. - Kiedy Thor pokonał Lokiego, Loki poprzysiągł, że się na nim odegra. – Henri zerka na mnie i się uśmiecha, następnie ponownie przenosi wzrok na strony i czyta nam o tym, co Loki zrobił Thorowi. Kiedy kończy, przytulam go mocno i całuję, a następnie schodzę z jego łóżka. Alessandro wstaje i mierzwi mu włosy, a ja gaszę światło. - Dobranoc, kolego. – mówię, stojąc w progu. - Dobranoc, ciociu. Dobranoc, Alessandro. – Tuli się do poduszki i zamyka oczy. Obserwuję go przez minutę, czując tuż za sobą ciepło promieniujące od ciała Alessandra, po czym zamykam drzwi od pokoju. - To świetny dzieciak. – mówi Alessandro, kiedy przechodzimy do salonu. Ze stołu podnosi zdjęcie rodziny Mallory. – To jego ojciec? – pyta, dotykając twarzy Jeffa. Ponownie czuję ostry skręt w żołądku. - Jeff. Jeszcze przez chwilę przygląda się fotografii, a między jego brwiami pojawia się pionowa zmarszczka, kiedy je marszczy. Następnie bez słowa odstawia ją na swoje miejsce. Włączam telewizor i siadam na kanapie, mając nadzieję, że temat rodziców Henriego jest zamknięty. Alessandro siada obok mnie i obejmuje mnie ramieniem. - Trzymasz się jakoś? - Tak. Po prostu martwię się o Maxa. – To nie jest kłamstwo. Po prostu nie mówię całej prawdy. 64

Postać z Gwiezdnych Wrót

Tłumaczenie: marika1311

Strona 164

- To był ciężki dzień. – mówi i wiem, że nie ma na myśli tylko Maxa. Przez ten cały czas obraz Alessandra, który bije Erica do krwi, ciągle pojawia się przed moimi oczami. Szczegóły z tego dnia wciąż są rozmyte, ale pamiętam Erica wręczającego mi colę, kiedy siedzieliśmy przed telewizorem. Pamiętam, że telewizor stał się niewyraźną plamą, a pokój zaczął się kręcić. Następną rzeczą, jaką pamiętam, jest krwawa pięść Alessandra. - Tak. - Przepraszam, Hilary. – wzdycha w moje włosy. Nie wiem, czy przeprasza mnie za to, co się stało z Erickiem, czy za to, że mnie zostawił, ale cokolwiek to jest, wiem, że mówi szczerze, kiedy słyszę smutek w jego głosie i widzę ból w jego oczach. - Ja też. Elektryczność jego dotyku jak zawsze sprawia, że drżę. Pochyla się, bardzo powoli, przez cały czas mnie obserwując. Pokonuję ostatnie centymetry i przyciskam usta do jego ust. Na początku jego pocałunek jest nieśmiały, ale im dłużej trwa, tym bardziej intensywny się staje, dopóki on nie rozchyla językiem moich warg. Przyciskam go do poduszek i siadam na nim okrakiem, następnie zaczynam rozpinać guziki jego koszuli, nagle czując palącą potrzebę, by go zobaczyć – i poczuć skóra przy skórze. Całuję go mocno i głęboko, odsuwając poły jego koszuli na boki. - Hilary. – mówi, kiedy próbujemy zaczerpnąć powietrza, a ja słyszę torturę i tęsknotę w jego głosie. Wzbudza to pożądanie w mojej krwi, a zanim zdąży powiedzieć coś jeszcze, zamyka mu usta kolejnym pocałunkiem. W tylnej części mojego umysłu odzywa się głos, który każe mi przestać, ale szum krwi w moich żyłach go zagłusza. Moje zmysły wirują, kiedy jestem rozdarta między światami. Czuję wszystko, co się teraz dzieje, desperację w pocałunku Alessandra; jego nieustępliwe ręce, już nie niepewne, a ze stanowczością poruszające się po moim ciele; smak jego ust i otaczający mnie korzenny zapach; napiętość mięśni jego brzucha, kiedy przebiegam palcami po tej idealnej powierzchni. Ale czuję też to, co czułam wtedy: pewność, że moje serce eksploduje pod jego delikatnym dotykiem; sposób, w jaki czule mnie całował w usta; jego język pieszczący mój, odkrywający, jakby chciał poznać każdy centymetr mnie; sposób, w jaki sprawiał, że czułam rzeczy, jakich nie doświadczałam nigdy wcześniej, i tylko on to potrafił. Odrywam się od jego ust i zsuwam koszulę z jego ramion, po czym wpatruję się w niego, nie mogąc się powstrzymać. Nie ma na ciele ostentacyjnych fałdek, po prostu jest klasycznie piękny, w idealnych proporcjach. Przebiegam palcami po jego oliwkowej skórze na bicepsach, czując potrzebę dotykania go, by upewnić się, że jest prawdziwy. Ale kiedy moje oczy pożerają go żywcem, zauważam cienką, białą bliznę, która rozciąga się od jego boku, w kierunku biodra i znika pod paskiem jeansów. Pamiętam, że kiedy byliśmy młodsi, była wypukła i fioletowa. Nowsza. Przebiegam po niej opuszkiem palca, a on się wzdryga. - Co się stało? Nigdy wcześniej o to nie pytałam. Gdy byliśmy dzieci, ja miałam swoje duchy, a on miał swoje. Wtedy pozwoliliśmy sobie na odłożenie ich. Ale teraz chcę wiedzieć. Wyraz jego twarzy twardnieje. - Byłem w gangu. Zraniłem wiele osób. Kilku z nich mi oddało. Sięgam po niego, ale on odsuwa, a na jego twarzy jest tyle bólu, tak blisko, tuż przy powierzchni. Chcę zdjąć z niego ten ciężar, żeby nie musiał dźwigać go sam, ale wiem, że nie oddałby mi go. Unoszę jego głowę i głaszczę go delikatnie po zaroście. - Jesteś piękny, Alessandro. Każda cząstka ciebie taka jest. Tłumaczenie: marika1311

Strona 165

Sztywnieje, kiedy walczy ze swoimi pragnieniami, ale pożądanie wygrywa. Miażdży moje usta swoimi wargami, całując mnie głęboko i gwałtownie. Jego język podąża po moich ustach, smakując mnie jak najmocniej. Moje dłonie gładzą perfekcyjne mięśnie brzucha schowane pod nieskazitelną skórą, następnie podążam palcami w górę i opuszkami zaczynam masować jego sutki. Kiedy te twardnieją, zamyka oczy i jęczy cicho. Ten jęk mnie rozbraja. - Pragnę cię. – mówię, głosem napiętym i niskim z podniecenia. Otwiera oczy i patrzy na mnie, minę ma pełną udręki. - Ja też cię pragnę, Hilary. Boże. – mruczy, zaciskając powieki i odwracając ode mnie twarz. – Cholernie cię pragnę. Ale to jest takie.. niewłaściwe. - Dlaczego? Otwiera oczy i znowu na mnie spogląda, udręczonym i nieznośnie smutnym wzrokiem. - Bo nie przyjechałem po to, żeby znowu cię wykorzystać. Wróciłem, żeby przeprosić… i pomóc, jeśli bym był w stanie. Przyciskam się do niego ciałem, żeby mógł poczuć potrzebę płynącą w moich żyłach. - Nie wykorzystujesz mnie. Jego zamknięte powieki drgają, głowę odchyla na oparcie kanapy i drży, kiedy liżę językiem podstawę jego szyi, przechodząc do kącika jego szczęki. Odsuwam się i ściągam bluzkę przez głowę. Patrzy, jak odpinam swój biały, koronkowy stanik, pozwalając mu ześlizgnąć się po moich ramionach. Zaciska dłonie na poduszkach leżących obok moich nóg. Walczy ciężko sam ze sobą, by mnie nie dotykać. Ale ja chcę, by mnie dotknął. Przesuwam dłoń w dół jego brzucha do wypukłości jeansów i pochylam się, przyciskając do niego swoją klatkę piersiową, skóra przy skórze, a usta układam przy jego szyi, tuż poniżej ucha. - Chcę cię znowu poczuć w sobie. – szepcę. Jęczy głośno, łapiąc mnie i rzucając plecami na kanapę. Opiera się o mnie jednym kolanem, drugą stopę stawia na ziemi i zanim mogę zdać sobie sprawę z tego, co się dzieje, moje spodnie do jogi i stringi lądują na ziemi. Czyste, zwierzęce pragnienie wyryte na jego twarzy sprawia, że czuję, jak przez moje ciało przebiega dreszcz. W następnej chwili, kiedy rozszerza moje nogi, a jego usta odnajdują mój wrażliwy punkt, doznanie jest tak intensywne, że wszystko w moim brzuchu drga. Chowam twarz w poduszce, kiedy wyginam się w łuk i krzyczę. Jego język się na mnie porusza, naciskając i dokuczając, próbując i biorąc mnie w posiadanie. Kiedy wręcz mnie pożera, wzdycham, czując nieoczekiwane, elektryczne wstrząsy, które przemieszczają się pod moją nadwrażliwą skórą. I tak po prostu, doprowadził mnie na skraj orgazmu. Dyszę w krótkich oddechach, zaciskając dłonie w jego włosach, kiedy wślizguje się we mnie palcami i jednocześnie się zasysa. A chwilę później, kiedy posyła mnie w kosmos, robię wszystko, co mogę, by stłumić krzyk, kiedy rozpadam się na kawałeczki. Zalewające mnie doznania są przytłaczające. Cokolwiek to było, nie przydarzyło mi się nigdy wcześniej. Nie wiem, co to było, ale to coś więcej niż seks. Było większe. Głośniejsze. Lepsze. Nigdy nie czułam się tak, jakbym nie mogła być wystarczająco blisko… jakbym chciała wczołgać się pod skórę faceta. Ale tak właśnie czuję się przez Alessandra. Kiedy wiję się pod wpływem orgazmu, ta świadomość prawie mnie oślepia. Alessandro sprawia, że czuję. Nie tylko fizycznie, ale w każdym znaczeniu tego słowa. Tłumaczenie: marika1311

Strona 166

A to mnie przeraża. Bo seks z Brettem, i wszystkimi przed nim, był mechaniczny. Przewidywalny. Miałam wszystko pod kontrolą i fizycznie czułam się dobrze, ale to wszystko, co odczuwałam. Celem było sprowadzić mnie na ziemię i przypomnieć mi, że istnieję. Seks z Brettem nie sięgał mojej duszy i nie poruszał strun w moim sercu. Nie poruszał mnie do łez. Ale Alessandro zabrał mnie tam, gdzie nie ma bólu. Żadnego udawania. Nigdy nie byłam w stanie dojść w taki sposób z kimś innym. Ale kiedy Alessandro podnosi się na kanapie, opierając kolano o poduszkę między moimi nogami, zdaję sobie sprawę, że to jest inne. Otwieram oczy i patrzę, jak rozpina spodnie. Unoszę się, żeby mu pomóc, a on patrzy na mnie pytającym wzrokiem wyzierającym spod jego dzikiego spojrzenia. To samo pytanie miał w oczach osiem lat temu, kiedy robiliśmy to po raz pierwszy. W odpowiedzi rozpinam zamek jego jeansów. Sięga do tylnej kieszeni po portfel, z którego wyciąga prezerwatywę, po czym rzuca go na podłogę. Wyciągam ją z jego ręki, a on gwałtownie zasysa powietrze, kiedy nakładam ją i rozwijam po całej jego długości. Kładę się i otwieram dla niego, prowadząc go ku mnie z dłońmi na jego biodrach. Waha się i wypuszcza z siebie agonalny jęk, ale nie chcę, żeby się nad tym zastanawiał. Chcę go po prostu w sobie poczuć. Unoszę biodra i przyjmuję go w siebie głęboko. Wypowiada z jękiem moje imię, kiedy wchodzi we mnie głębiej, a niesamowity dreszcz przechodzi przez całe moje ciało. Wszystkie mięśnie w moim brzuchu, kroczu, w nogach zaciskają się wokół niego, a oddech zamiera mi w gardle. - Ranię cię? – pyta z twarzą schowaną w moich włosach, martwiąc się o swoją brutalność. Przez chwilę nie potrafię się odezwać. - Boże, nie. – udaje mi się w końcu z siebie wydusić. Nigdy w życiu nie czułam się tak dobrze. Zaczyna się kołysać, a uczucie, kiedy się we mnie porusza, wypełniając mnie, sprawia, że czuję, jakbym stanęła w ogniu. Jego tempo jest wolniejsze niż to, do którego jestem przyzwyczajona, więc chwilę zajmuje mi, by załapać jego rytm, ale kiedy to robię i poruszamy się razem, zgodnie, w moim brzuchu znowu zaczyna budować się narastające napięcie, jak lawa w wulkanie powoli podnosząca się do góry, przygotowująca się, by wybuchnąć. Obsypuje pocałunkami moje ramię i szyję, rytmicznie się nade mną poruszając, a nasze oddechy dostosowują się do siebie. Z każdym pchnięciem, wydaję z siebie cichy jęk, nie mogąc się powstrzymać. Łapię między zęby płatek jego uszu i lekko go przygryzam, za co zostaję nagrodzona zwierzęcym rykiem z głębi jego piersi. Z tym dźwiękiem coś się zmienia, zupełnie jakby wypuścił na wolność bestię, którą wstrzymywał. Przebiega palcami po moim udzie, sięgając do kolana i unosząc je, rozszerzając mnie jeszcze bardziej, po czym wbija się we mnie mocno, jęcząc głośno, wchodząc aż do końca. Okręcam się, czując jego ruchy we mnie, robiąc wszystko, czego od niego potrzebuję – żeby zaniósł mnie tam, gdzie muszę być. A jedyny ból, jaki odczuwam, to ten w moim sercu, na myśl, że nie jestem wystarczająco blisko niego. Kiedy zagłębia się szybciej i mocniej, zaczynam czuć, że tracę nad sobą kontrolę. Próbuję złapać oddech, kiedy czuję, że znowu prawie doprowadza mnie do orgazmu i wyginam się w kierunku jego ciała, podczas gdy on wykonuje ostatnie pchnięcie. Kiedy dochodzę mocno drugi raz w ciągu dziesięciu minut, wyrzucam z siebie głośne: „Alessandro!” A jego imię wydostające się z moich ust brzmi jak modlitwa.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 167

W tej chwili zdaję sobie sprawę, że jestem gotowa. Jestem gotowa, żeby się przed nim otworzyć i wszystko mu powiedzieć. Pragnę go i co więcej, potrzebuję go. Wydaje mi się, że na jakimś poziomie zawsze go potrzebowałam, nawet kiedy myślałam, że już nigdy go nie zobaczę. - Hilary? – wysapuje Alessandro. – Wszystko w porządku? -Tak. – wzdycham, zaciskając powieki i czując, jak moje wnętrzności się skręcają. Otwieram usta, żeby to powiedzieć… żeby mu powiedzieć, że Henri jest jego synem. Ale po chwili je zamykam. To nie jest odpowiedni moment. To zbyt wiele w zbyt krótkim czasie. Kiedy łapiemy oddech, Alessandro całuje mnie i ze mnie schodzi. Wstaję z kanapy i biorę go za rękę. - Chodź. – mówię, ciągnąc go w korytarz, mijając sypialnię Henriego i przechodząc do mojego starego pokoju. Wślizgujemy się pod prześcieradła, a ja zwijam się u jego boku i tym razem, kiedy się ze mną kocha, robi to tak wolno, słodko i spokojnie, że to aż boli. I wiem, bez wątpienia, że znajduję się w miejscu, do którego zawsze należałam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 168

Rozdział dwudziesty trzeci Jest czwartek. Moja kolej. I jestem przerażona. W ostatni czwartek przespałam się z Alessandrem. Dzisiaj zamierzam mu powiedzieć, że ma syna. Przez ostatni tydzień byliśmy razem każdej nocy, i choć tyle razy otwierałam usta, by mu powiedzieć, nie wiedziałam, jak to zrobić. Co, jeśli wszystko, co mówiła Mallory, stanie się rzeczywistością? Ona była jedyną pewną rzeczą w moim życiu. Wszyscy inni mnie opuścili. Mallory jest jedyną osobą, która wracała. Wiem, że się kłócimy, wiem, że ją rozczarowuję, ale nie mogę ryzykować jej utraty. Jeśli Alessandro dowie się o Henrim… jeśli będzie chciał mu o tym powiedzieć – lub, co gorsza, chcieć uzyskać prawa rodzicielskie – nie tylko mogę stracić Mallory, ale także Henriego. Ale kiedy spoglądam w głąb siebie, zdaję sobie sprawę, że o wiele bardziej obawiam się tego, że Alessandro odwróci się do mnie plecami. On w jakiś sposób zburzył mury wokół mnie, a uczucie bycia bezbronną i obnażoną przed nim, jednocześnie przeraża mnie i ekscytuje. To tak, jak uczucie powolnego spadania, ale wiedząc, że mogę zaryzykować, bo wiem, że Alessandro mnie złapie. Ale co, jeśli tego nie zrobi? Co, jeśli powiem mu, a on pozwoli upaść mi na twarz? Jestem tak bardzo skupiona na próbowaniu uporządkowania tego bałaganu, że kiedy dzwoni mój telefon podskakuję na metr w górę, będąc pewną, że to on dzwoni. Ale wtedy zdaję sobie sprawę, że dzwonek to nie piosenka Creed. Podchodzę telefon z nocnej szafki i patrzę na ekran. Zakład karny Bedford Hills. Moje serce podskakuje. Wczoraj, w Nowy Rok, pojechałam tam, ale mama znowu odmówiła mojej wizyty. Może zmieniła zdanie. Odbieram połączenie i przykładam komórkę do ucha. - Halo? - Pani McIntyre? Hilary McIntyre? – pyta kobiecy głos, który nie należy do mamy. - Tak. - Pani McIntyre, mówi Sylvia Reingold z zakładu karnego Bedford Hills. Twoja matka pyta o ciebie. Przez pełną minutę nie mogę się odezwać. Nie mogę nawet oddychać. - Co z nią? – pytam w końcu. - Została przetransportowana do Northern Westchester Hospital. Lekarze mówią, że nie zostało jej wiele czasu. Lepiej się pośpieszyć. - Tak zrobię. – odpowiadam, otępiała. - Prosiła też o twoją siostrę, jeśli możesz do niej dotrzeć. Nie mamy jej numeru w danych. Moje walące serce robi fikołka w piersi. - Okej. Rozłączam się i dzwonię do Mallory. - Hej. – mówi, a przez szum krwi w swoich uszach słyszę krzyki chłopców. Wygląda na to, że Max wraca już do siebie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 169

- Mal, musimy pojechać do mamy. Ona… - Przestań, Hilary. – przerywa mi ostrym tonem. – Powiedziałam ci już, dlaczego nie mogę tego zrobić. Proszę, uszanuj to. - Zabrali ją do szpitala. Mówią, że pytała o nas i że powinnyśmy się pośpieszyć. To jest to, Mallory. Ona naprawdę umiera. - Dobrze. – wyrzuca z siebie, ale potem milknie na dłuższą chwilę, w której słucham wrzasku chłopców i odgłosów z telewizora. – Jedziesz tam, prawda? - Tak i chcę, byś pojechała ze mną. - Który szpital? – pyta po chwili. - Northern Weschester. Wypuszcza powietrze z ust. - Za godzinę będę u ciebie.

***

Stoję na krawężniku, kiedy Mallory podjeżdża obok srebrnym volvo i parkuje przed jakimś autem. Facet za nami trąbi, kiedy okrążam auto i wsiadam do środka. Kiedy Mallory odjeżdża, a ja na nią zerkam, z zaskoczeniem stwierdzam, że płakała. Spogląda na mnie i widzi zaskoczenie na mojej twarzy. - Nic nie mów. – ostrzega, unosząc w górę dłoń. Zagłębiam się w siedzeniu i żadna z nas się nie odzywa, kiedy Mallory prowadzi nas przez miasto w stronę szpitala. – Co jeszcze mówili? – pyta w końcu, kiedy przekraczamy most w kierunku Bronxu. - Nic specjalnego. – spoglądam na nią. – Ale pytała o nas obie. Napina mocno szczękę, wbijając wzrok w drogę przed sobą. - Nigdy jej nie wybaczę. Nie obchodzi mnie to, czy umiera, czy nie. - Nie winię cię za to. Kiedy nie mówi nic więcej, opieram czoło o szybę i zamykam oczy. Półtora godziny później nawigacja Mallory informuje nas, że „dotarłyśmy do celu”. Parkuje samochód i wchodzimy do szpitala. Podchodzimy do recepcji. - W której Sali leży Roseanne McIntyre? – pytam starszą kobietę siedzącą przed komputerem. Przez minutę uderza w klawisze i mam ochotę wrzasnąć na nią, żeby szybciej ruszała swoimi starożytnymi kośćmi, ale gryzę się w język. - Nie widzę nikogo o nazwisku McEntire. – mówi w końcu. - Nie. McIntyre. M, C, I. Prawdopodobnie dopiero co przywieźli ją z zakładu karnego Bedford Hills. Jeszcze kilka razy uderza w klawiaturę, po czym uśmiecha się z satysfakcją. - Och! Tutaj jest. Jest w izolatce na trzecim piętrze. – unosi na nas wzrok. – Jesteście z rodziny?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 170

Ale ja już biegnę w kierunku windy. Mallory wchodzi za mną, kiedy drzwi się otwierają. Czekam, aż wszyscy wyjdą, żeby do niej wejść, następnie robię krok do przodu i wciskam trójkę. Kiedy drzwi ponownie się otwierają, przed nami widać długi korytarz. Naprzeciwko nas jest dyżurka pielęgniarek, a po drugiej stronie korytarza, w rzędzie plastikowych siedzeń, siedzi policjant. Pędzę ku niemu, Mallory zostaje w tyle. - Jesteśmy córkami Roseanne McIntyre. Pytała o nas. – wysapuję. - Dowody. – mówi, wstając z krzesła, dzięki czemu góruje nad nami. Jest ogromny, zupełnie jakby myśleli, że mama może uciec i będą potrzebować wielkiego osiłka, żeby ją powstrzymać. Podaję mu swój dokument i widzę, że dłoń Mallory się trzęsie, kiedy robi to samo. - Możecie wejść do niej na piętnaście minut, pojedynczo. – mówi strażnik i pchnięciem otwiera drzwi. – Która pierwsza? - Ona. – rzuca Mallory, zanim jeszcze mam szansę się odezwać. Patrzę na nią stanowczym wzrokiem. - Nie waż się zniknąć. Jej wzrok najpierw wędruje do drzwi, a potem do mnie i widzę w jej oczach przerażenie. - Nie mogę tego zrobić, Hilary. - Ona umiera, Mal. Musisz. – podchodzę do niej i ją przytulam. – Idź. Poczekam tutaj. Czuję, jak się trzęsie, kiedy szlocha w moje ramię. Trzymam ją tak przez kilka minut, dopóki nie zbiera się do kupy. - Okej. – mówi w końcu, odrywając się ode mnie i ocierając oczy wierzchem dłoni. Odsuwam się, a ona podchodzi do drzwi, przed wejściem biorąc głęboki oddech. Strażnik zostawia otwarte drzwi i stoi na zewnątrz, obserwując je. Ja też chcę podsłuchiwać, ale zamiast tego podchodzę do stanowiska pielęgniarek. - Przepraszam. – mówię do kobiety w średnim wieku, wpisującej jakieś dane do komputera. Unosi palec w górę, kończąc coś pisać, po czym na mnie spogląda. - W czym mogę pomóc? - Moja mama, Roseanne McIntyre? – mówię, machając dłonią w kierunku jej pokoju. – Zastanawiałam się… mówili, ile czasu jej zostało? Jej twarz przybiera współczujący wyraz, kiedy wstaje. - Nie długo. Raczej kilka godzin. - Co… - przełykam pulsującą gulę w moim gardle. – Jaki rodzaj raka ma? – Nie wiem, dlaczego to jest takie ważne, ale chcę to wiedzieć. Zaciska usta w linię, zanim odpowiada. - Rak płuc, ale przerzuty objęły już całe ciało. Odwracam się i robię krok w bok, tak, że przez otwarte drzwi widzę jej łóżko. Nie widzę mamy, tylko ukryte ciało pod prześcieradłami, ale u brzegu łóżka stoi Mallory. Moje serce zwija się w twardy węzeł, kiedy widzę, jak od płaczu drżą jej ramiona. - Co dla niej robicie? Cierpi? – pytam, przełykając własne łzy. - Robimy wszystko, co możemy, żeby czuła się komfortowo podczas tych ostatnich godzin. – odpowiada pielęgniarka, kiedy się do niej odwraca. - To dobrze. Jest na tym piętrze automat?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 171

Wskazuje dalej, w głąb budynku. - W poczekalni na końcu korytarza. - Dzięki. – zmierzam w kierunku, który mi wskazała i zauważam drzwi z napisem „poczekalnia”. W środku znajduję maszynę. Przekopuję torbę w poszukiwaniu dolara i wkładam go do automatu, następnie wciskam D6 i batonik Oh, Henry! wypada z widełek i spada na platformę na dole. Łapię go i wracam do pokoju mamy. Ponownie zaglądam do środka i widzę, że teraz Mallory stoi bliżej, przy brzegu łóżka. Z kopca koców unosi się dłoń. Jest koścista i trzęsie się, kiedy wyciąga się w jej stronę. Mallory ostrożnie ujmuje chudą dłoń. Patrzę, jak się pochyla, jakby próbowała usłyszeć, co mówi mama. Potrząsa głową, a kolejne łzy spływają jej po policzkach, ale potem opada na krzesło z boku łóżka i trzyma rękę mamy obiema dłońmi, przyciskając palce mamy do czoła, płacząc. I to by było na tyle. Nie umiem już powstrzymać łez wzbierających się w moich oczach, które najpierw płyną cienką strużką, a potem strumieniami. Opieram się plecami o ścianę i ukrywam twarz w dłoniach, kiedy szloch wyrywa się z mojej piersi. Sekundę później Mallory stoi przy drzwiach. - Niech ktoś tu przyjdzie! Pielęgniarka oraz strażnik biegną do niej, a ja pędzę za nimi. Mallory stoi w nogach łóżka. - Nie oddycha. – mówi, podciągając nosem. – Zróbcie coś! Pielęgniarka bierze nadgarstek mamy i sprawdza jej puls. - Przykro mi, kochanie. Odeszła. - Nie. – mamroczę, stając przy brzegu łóżka, kiedy pielęgniarka delikatnie zasłania powiekami jej martwe oczy. Jest o wiele chudsza od czasu, gdy ją ostatni raz widziałam dwa miesiące temu. Nic, oprócz skóry i kości. Nie mogę zapanować nad gniewem, który czuję na myśl, że na mnie nie poczekała, rozpacz zaciska się wokół mojego serca i sprawia, że tracę dech. Wstrząsa mną szloch, którego nie mogę kontrolować, kiedy wszystko, co czuję do niej, wybucha. Była pijaczką. Pozwoliła przewijać się paradzie mężczyzn przez nasze życie. Porzuciła mnie i udawała, że wszystko, co się później stało, nie było jej winą. Była okropną matką. Ale była moja – jedyny rodzic, jakiego miałam. Chciałam, żeby była czymś o wiele więcej. Chciałam, żeby mnie kochała. A przynajmniej mogła poczekać z umieraniem, żebym miała szansę się z nią pożegnać. Zgniatam batonik w dłoni i pędzę do drzwi. Mallory woła za mną, kiedy wypadam na korytarz. Kiedy docieram na klatkę schodową, zsuwam się po ścianie na ziemię i wyciągam telefon z kieszeni. - Il mio amore65. – mruczy Alessandro na powitanie. - Potrzebuję cię. – szlocham do telefonu. To chyba pierwszy raz, kiedy wypowiedziałam do kogoś te słowa na głos, ale w tej chwili wiem, że to prawda.

65

Tłum. włoski – moja miłości

Tłumaczenie: marika1311

Strona 172

***

Mama nie miała przyjaciół. Miała jednego brata, ale wiem o nim tylko tyle, że mieszka gdzieś indziej i po tym, jaka mama poszła do więzienia, nie chciał się mną zaopiekować. Nie próbowałam odnaleźć go, żeby go powiadomić, że mama umarła. Nie robimy nabożeństwa, bo to nie ma sensu, ale wczoraj zostałam na noc u Mallory i Jeffa i razem idziemy na cmentarz, gdzie zakopią ją w ziemi. Po prawie dwóch tygodniach spędzonych w łóżku Alessandra, dzisiaj w nocy czułam się samotna i było mi zimno. Ale Jeff prosił mnie, bym była tam dla Mallory. Wciąż próbuje poradzić sobie z emocjonalnym rezultatem tego, że po raz pierwszy od kilku lat widziała się z mamą tylko po to, by zobaczyć jej śmierć. Mimo jego nalegań, prosiłam Alessandra, żeby nie przychodził na cmentarz z tego powodu. Mallory i tak jest w rozsypce, a widok mnie z Alessandrem jej nie pomoże. Jestem w końcu gotowa, by otworzyć się przed Alessandrem, jak tylko rozgryzę, w jaki sposób to zrobić, ale nie jestem gotowa, by powiedzieć o tym Mallory. Ale bez niego to będzie trudniejsze, niż myślałam. Cmentarz znajduje się kilka dworców kolejowych w odległości od domu Mallory, w New Jersey. Wydaje mi się, że to było najtańsze miejsce, jakie znalazł Jeff. Wygląda na trochę zaniedbany, w chwastami wystającymi spomiędzy śniegu, ale ogólnie rzecz biorąc nie jest tak źle. To pasuje do mamy. Teraz jest tutaj cicho: tylko nasza trójka oraz facet z koparką. Drżę pod szarym, styczniowym niebem, kiedy Koparkowy Facet bezceremonialnie spuszcza trumnę mamy w dół. Nikt nie przyniósł kwiatów ani nic takiego, więc kiedy pyta nas, czy jesteśmy gotowi, wszyscy kiwamy głową. Kiedy mężczyzna wchodzi do maszyny, czuję jak uścisk Mallory na moim łokciu zaciska się. Patrzę na nią, a jej blada twarz jest mocno ściągnięta, kiedy przez przysadziste, nagie drzewa wbija wzrok w stronę parkingu. Patrzę w tym samym kierunku i widzę, że w naszą stronę po trawniku idzie Alessandro. Ma ubrane czarne spodnie, a na niebieską koszulę z guzikami ma narzuconą czarną kurtkę. Aż do teraz dość dobrze utrzymywałam swoje emocje na wodzy, ale kiedy go widzę, czuję, że tamy zaczynają pękać. Staje z boku dziury w ziemi, gdzie po drugiej stronie stoimy ja, Jeff i Mallory, a na jego twarzy widać pytanie. Czy chcę, żeby został? Mallory patrzy na nas z niepokojem, po czym puszcza moją rękę i ciasno oplata dłoń Jeffa. Jej mąż zerka to na nią, to na Alessandra i po chwili jego oczy rozbłyskują w zrozumieniu. Nie ma mowy, żeby ktoś przebywający w pobliżu Henriego nie zauważył podobieństwa między nimi. Okrążam powoli otwór w ziemi i staję przed nim. Sięga po moją dłoń w rękawiczce i ją ściska. - Przepraszam. Nie mogłem trzymać się z daleka. – przygryza kącik dolnej wargi. – Nie mogę znieść myśli, że cierpisz. Opadam w jego ramiona. - W porządku. Tłumaczenie: marika1311

Strona 173

Alessandro zerka na Mallory, kiedy facet z koparki uruchamia maszynę do życia, po czym szepce w moje włosy: - Chcesz, żebym powiedział kilka słów? Patrzę na Mallory, której twarz jest jeszcze bledsza niż była minutę temu, a usta ma zaciśnięte w cienką linię. - Byłoby super. Dzięki. – odpowiadam. Puszcza mnie i czyni na sobie znak krzyża świętego, po czym zwiesza głowę, nagle bardzo przypominając księdza. Również pochylam głowę. - Boże, nie opłakuj swoich dzieci. Zlituj się nad ich cierpiącymi rodzinami w obliczu ich straty. Wspieraj ich w ich udręce, a w ciemność ich żalu wpuść światło swojej miłości. Przez Jezusa módlmy się, amen. Kiedy unoszę głowę, widzę, że Mallory zwija się w ramionach Jeffa, szlochając. Wszyscy odsuwamy się, a mężczyzna w koparce zaczyna zasypywać dół. Czuję łzy wzbierające się w moim gardle, więc je przełykam. - Musisz pozwolić sobie na żałobę. – Alessandro mówi cicho do mojego ucha. Przygryzam wargę i dalej zwalczam łzy. Przygładza dłonią moje włosy. - Była twoją matką, Hilary. Nieważne, co się wydarzyło między wami, nie byłabyś człowiekiem, gdybyś nie cierpiała. Jedna gorąca łza spływa po moim zmarzniętym policzku, a Alessandro przyciąga mnie do swojego ramienia. I tyle wystarczy, bym kompletnie się załamała. Trzyma mnie blisko siebie i podaje mi chusteczkę, kiedy zaczynam smarkać mu w rękaw. Kiedy zbieram się w sobie i odrywam się od Alessandra, Mallory i Jeff wracają już do ich samochodu. - Wracasz do swojej siostry? – pyta. Potrząsam głową i patrzę na niego z błaganiem w oczach. - Zabierzesz mnie do domu? Ujmuje moją dłoń i zaczynamy iść w kierunku ulicy. - Taksówka, którą wziąłem tutaj z pociągu, pewnie już dawno odjechała. Opieram się o niego, a on obejmuje mnie ramieniem w talii, przyciągając mnie blisko, wiedząc, że potrzebuję jego wsparcia bez mojej uprzedniej prośby o to. - Kawałek stąd jest przystanek autobusowy. – mówię. Spoglądam przez parking, patrząc na Jeffa i Mallory czekających przy samochodzie. Mallory patrzy tak twardym wzrokiem, że dziwię się, iż Alessandro jeszcze nie zamienił się w kupkę popiołu. On też musiał to zobaczyć, bo ściska trochę mocniej moją talię. - Mam nadzieję, że moja obecność tutaj nie jest problemem. - Cieszę się, że przyszedłeś. – I to prawda. Ale jednocześnie jest to trudne, bo wiem, że będę musiała wyjaśnić to z Mallory. Miałam nadzieję, że mogę odwlec to w czasie jak najdalej. Alessandro puszcza mnie, zanim do nich podchodzimy. - Przykro mi z powodu waszej straty. Mallory parska szyderczym śmiechem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 174

- Nie można stracić czegoś, czego nigdy się nie miało. Jeff krzywi się i łapie ją za łokieć. - Mallory. – jego ton jest niski i miękki, używa go, starając się ją uspokoić. - Co ty tu jeszcze w ogóle robisz? – warczy na Alessandra, ignorując swojego męża. – Nie wyrządziłeś już tej rodzinie wystarczająco szkód? - Chodźmy. – namawia ją Jeff, ciągnąc delikatnie za ramię. Czuję, że Alessandro sztywnieje. - Przykr… Ale tylko tyle jest w stanie powiedzieć, zanim Mallory wyrywa się z uścisku Jeffa i pędzi w stronę Alessandra, popychając go. - Masz się trzymać z dala od Hilary i od Henriego. Nie chcę cię widzieć w pobliżu mojej rodziny. Słyszysz mnie? Zdezorientowany Alessandro zerka to na mnie, to na moją siostrę, próbując rozszyfrować, z czego bierze się niechęć Mallory. Jeff łapie ją za ramiona i sadza na siedzeniu pasażera w samochodzie, a ona zagłębia się na nim, zalewając się łzami. - Przepraszam. – mówi Jeff, drapiąc się po głowie. – Nigdy nie przyzna się do tego, jak bardzo ją to dotknęło, ale ledwie się trzyma. - To zrozumiałe. – odpowiada Alessandro, ale jego ton jest zadumany, a kiedy spoglądam na jego twarz, widzę, że wciąż próbuje zrozumieć przesadną reakcję Mallory. Ja też się nad tym zastanawiam. Wiem, że jest w rozsypce, ale właśnie zbliżyła się do wyjawienia naszej tajemnicy bardziej, niż ja kiedykolwiek to zrobiłam. - Dostaniesz się jakoś do domu, Hilary? – pyta Jeff. Kiwam głową. - Mijaliśmy przystanek autobusowy, tuż przy drodze. - Dzięki. – mówi, lekko się krzywiąc. – Wydaje mi się, że Mallory potrzebuje trochę czasu, żeby się pozbierać i poukładać sobie pewne sprawy. Odwracamy się i zmierzamy w stronę przystanku, a Jeff wślizguje się na miejsce kierowcy i odjeżdża. Podróż do miasta wydaje się trwać w nieskończoność. Zapadam się przy boku Alessandra i myślę o tym, jak bardzo chcę to zrobić. Jestem tak pochłonięta swoimi myślami, że dopiero pod drzwiami mojego mieszkania mam już odpowiednie słowa. Spoglądam więc na Alessandra, ale wtedy dostrzegam, jak ściągnięta jest jego twarz. Moje serce podskakuje, i zamiast zacząć od Muszę ci coś powiedzieć, jak planowałam, pytam: - Coś się stało? Rzuca mi ostre spojrzenie. - Ile lat ma Henri?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 175

Rozdział dwudziesty czwarty

Żołądek opada mi do stóp, kiedy słyszę jego pytanie i widzę intensywność jego spojrzenia. - Co? – pytam tępo. - Kiedy się urodził? - Um… czemu? - Jest adoptowany. – To nie jest pytanie. Chcę zapytać, skąd o tym wie, ale wtedy przypominam sobie, jak dokładnie oglądał ich rodzinne zdjęcie w domu Mallory. Henri nie przypomina żadnego z rodziców. Czuję, jak moje wnętrzności zwijają się w mocne więzły i irracjonalnie pragnę zaprzeczyć. Ale nie mogę. - Chciałam ci powiedzieć. Zaciska szczękę i ciężko opiera się o drzwi, zamykając oczy. Przebiega dłońmi po twarzy, a kiedy znów rozchyla powieki, ma spojrzenie królika złapanego w pułapkę, jakby chciał rzucić się do ucieczki, ale zamarł i nie mógł się poruszyć. - Jest Lorenza… czy mój? Czuję się tak, jakby moje pędzące serce wrzeszczało, kiedy czuję zimny pot wstępujący na moją skórę. Nie mogę uwierzyć, że naprawdę prowadzimy tę rozmowę. Oddychaj. Wdech. Wydech. - Nie mam pewności, ale… - krzywię się, bo wiem, w co zawsze wierzyłam. – Wydaje mi się, że miałam okres po tym, jak zrobiłam to z Lorenzem i… on wygląda jak ty, Alessandro. Włosy. Oczy. Wszystko. - Ale nie wiesz tego na pewno. – Nie pyta, a stwierdza, powolnym, wymierzonym tonem, jakby próbował dostrzec w ciemnym pokoju drogę ucieczki. Kręcę głową. - Nie. Wypuszcza z siebie oddech i przysięgam, że kiedy mrugając próbuje odpędzić łzy. - Wie? - Nie. Mallory tego nie chce. - Więc… kiedy zamieszkałaś z Mallory… wiedziała, że jesteś w ciąży. Kiwam głową. - Byłam zbyt popieprzona, by zająć się dzieckiem, więc ona i Jeff zdecydowali się pobrać i go adoptować. Byli dla niego naprawdę dobrymi rodzicami, Alessandro. Należy do nich. - Ale jest nasz. – I znowu, to nie jest pytanie. Moje myśli są mieszaniną chaosu i nadziei, zderzają się w mojej głowie i zabierając mi możliwość uporządkowania ich. Chcę, żeby zrozumiał, dlaczego zrobiłam to, co zrobiłam, bez konieczności wyjaśniania tego. Chcę, żeby wziął mnie w ramiona i powiedział, że wszystko jest w porządku. Ale sądząc po wyrazie jego twarzy, to się nie wydarzy. Łzy pieką mnie w oczy, ale odganiam je. - Tak. Tłumaczenie: marika1311

Strona 176

Opuszcza głowę i wplata palce między włosy, ściskając je mocno. - Dlatego unikałaś odpowiedzi, kiedy wielokrotnie pytałem cię, co wydarzyło się po tym, jak odszedłem. – Mówi niskim i złowieszczym tonem, a moje serce wali mocno, kiedy słyszę w nim zdradę. Podnosi głowę i patrzy mi w oczy przeszywającym spojrzeniem. – Jak mogłaś trzymać to przede mną w tajemnicy? Zabrałaś mnie, żebym go poznał – mówi, waląc pięścią w drzwi z frustracji – i nie pomyślałaś o tym, żeby mi wspomnieć, że to mój syn? Nagle czuję, że to dla mnie za dużo. Najpierw mama, a teraz to; wszystko dzieje się na raz, a ja nie jestem przystosowana do tego, by radzić sobie z tyloma rzeczami. Jego gniew popycha mnie nad krawędź, a cały strach i ból, który tłumiłam w sobie przez lata, nagle mnie zalewa. Stare mury obronne wzrastają, ściany znowu odgradzają moje serce, zupełnie jakby ostatnich kilka tygodni się nie wydarzyło. - To ty ode mnie odszedłeś! – wyrzucam z siebie, zanim mogę to przemyśleć. – Gdybyś został tak, jak to obiecałeś, nic z tego by się nie wydarzyło! Mruży powieki i przygląda mi się intensywnie, wręcz przewiercając mnie spojrzeniem. - Nic z czego, Hilary? Co jeszcze stało się po tym, jak wyjechałem? Opadam na kanapę, bo nogi mam zbyt słabe, by utrzymać się w pionie. W złości powiedziałam za dużo. Musiał poznać prawdę na temat Henriego, ale nigdy nie planowałam wyjawić mu reszty. Alessandro stoi w tym samym miejscu, sztywno przy drzwiach, czekając na odpowiedź. A z wyrazu na jego twarzy wiem, że jedynym sposobem na to, by to jakoś wyprostować, jest powiedzenie mu wszystkiego. Zawsze widział zbyt wiele i będzie wiedział, jeśli zachowam coś dla siebie. Ukrywam twarz w dłoniach, opierając łokcie na kolanach i biorę głęboki oddech, kiedy sobie przypominam. Wszystko. Wyjeżdżamy. Leżeliśmy na kanapie w pokoju rekreacyjnym, a jego ciało było pod moim. Mogłam go tak dotykać, bo nikogo innego nie było w pobliżu. Całował mnie, ale potem przestał i spojrzał na mnie z dołu, a jego piękne, szare oczy pociemniały. - Wyjeżdżamy. Na początku nie mogłam się odezwać. Jego ręce gładziły moje plecy, a ja po prostu się na niego gapiłam. - Co masz na myśli? – zapytałam w końcu, chociaż już znałam odpowiedź. - Przyszły nasze wizy. Przeprowadzamy się do dziadków. - Proszę, nie. – wydusiłam z siebie, czując serce pulsujące w gardle. Był jedyną osobą, która była w stanie utrzymać mnie w ryzach, kiedy wszystko inne w moim życiu wymykało się spod kontroli. Jak mogłabym tu zostać, jeśli on odejdzie? - Nie chcę jechać. – Pocałował mnie powoli, delikatnie, a pojedyncza łza spłynęła z moich rzęs i spadła na jego policzek. Trzymał mnie, całował i szeptał: - Kocham cię. - Proszę, nie zostawiaj mnie. – odpowiedziałam szeptem. Nie zostawię. Po tym, jak przez tak długi czas trzymałam wszystkich z dala od siebie, sprawił, że mu zaufałam. Pozwoliłam mu na to. Boże, tak bardzo go kochałam. Pamiętam, jak zdesperowana byłam po jego odejściu… jak nie byłam pewna, czy mogę bez niego żyć. Trzy miesiące później, po Ericu, zdecydowałam, że nie mogę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 177

Lorenzo zażywał narkotyki. Zanim odebrał mi dziewictwo, położył na moim języku tabletkę. Nie wiedziałam, co to było, wiedziałam tylko, że przeniosło mnie w szczęśliwsze miejsce na jakiś czas. Eric mnie naćpał. Wiedziałam, że miał zapas, a potrzebowałam tabletek. Do tego czasu wiedziałam już, że jestem w ciąży, ale nikomu nie powiedziałam. Byłam przerażona, samotna i chciałam po prostu o wszystkim zapomnieć, a przynajmniej na chwilę. Byłam gotowa zrobić wszystko, by znowu doświadczyć tego dziwnego uczucia pływania pod sufitem, gdzie nic ze świata rzeczywistego nie miała znaczenia. Więc poszłam do Erica. Tak jak Lorenzo, był gotów podzielić się swoim zapasem… za odpowiednią cenę. Dał mi pigułkę i wzięłam ją, a potem zamknęłam oczy i udawałam, że jest Alessandrem, kiedy się na mnie kładł. I gdzieś między tym wszystkim, w pustej, białej przestrzeni mojego umysłu, miałam objawienie. Jeśli tylko odfrunęłabym stąd jak motyl, już nigdy bym nie cierpiała. Potem czekałam, aż Eric uśnie, po czym wstałam i zabrałam fiolkę z tabletkami z miejsca, gdzie widziałam, że ją chował. W środku było siedem pigułek. Nie wiedziałam, co to jest i ile potrzeba, by mnie zabić, ale miałam nadzieję, że siedem wystarczy. Nie wystarczyło. Przecieram oczy i spoglądam na Alessandra, wciąż przyciśniętego do drzwi mojego mieszkania, gotowy do opuszczenia go w mgnieniu oka. - Pozwoliłam wszystkim myśleć, że przedawkowałam przypadkowo. - Przedawkowanie? – patrzę, jak po chwili to do niego dociera, a jego oczy rozszerzają się. – To było celowe. Siadam prosto i tylko na niego spoglądam. Jego oliwkowa skóra staje się bledsza, a on przygląda mi się przez długie uderzenie serca. - Chciałaś się zabić? Czemu? - Bo byłam samotna. – odpowiadam, nie cierpiąc tego, że samo powiedzenie tych słów sprawia, że cały ból, który ukrywałam przez pół życia, wydostaje się na powierzchnię. – Kochałam cię, a ty mnie zostawiłeś i byłam samotna. Na jego twarzy pojawia się maska poczucia winy. - Ale… twoja siostra. Miałaś Mallory. Miałaś z nią zamieszkać. - Ale nie od razu. Byłam tam jeszcze przez siedem miesięcy. Siedem miesięcy. To wydaje się być wiecznością, kiedy ma się czternaście lat. – Mój żołądek zwija się w bolesny supeł. – Byłam w ciąży, Alessandro. Nie chciałam, żeby ktokolwiek o tym wiedział. Wstydziłam się. Byłam przerażona. Ciebie nie było, Mallory zajmowało to tak dużo czasu… po prostu się poddałam. Nie oddycha. Po prostu patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami. - Kto dał ci narkotyki? Spuszczam wzrok, czując się zbyt brudna, by patrzeć na Alessandra, kiedy to powiem. - Eric. Przez dłuższą chwilę jedynymi odgłosami, jakie słyszę, są dźwięki dochodzące z ulicy oraz szum krwi w swoich uszach. A potem, w końcu, głos Alessandra: - Eric. To ledwie słowo, bardziej powietrze wypuszczone z jego ust, ale z rozbrzmiewającej w nim rozpaczy wiem, że domyślił się, co musiałam zrobić, żeby zdobyć te pigułki. Tłumaczenie: marika1311

Strona 178

Strach wpełza między moje wnętrzności i zaciska się wokół mojego krwawiącego serca jak pyton, próbując wycisnąć z niego życie. - Nie wiedziałam, co jeszcze mogę zrobić. Byłam tak zawstydzona.. Kiedy nie umarłam, łatwiej było pozwolić wszystkim myśleć, że przedawkowanie było przypadkowe. W tym czasie zorientowali się, że jestem w ciąży. – Parskam gorzkim śmiechem. – Cholera, to już zaczynało być widoczne, więc i tak bym tego nie ukryła. Na początku Mallory chciała, by wykonano aborcję, ale potem… nie wiem… chyba byłam już jakoś w czwartym miesiącu. – Wzruszam ramionami, nadal chowając twarz w dłoniach, czując się bardziej bezbronna niż kiedykolwiek w swoim życiu. Z lepszą częścią mojego życia czekam, aż on coś powie. Kiedy tego nie robi, unoszę twarz i zerkam na niego. – Alessandro, przepraszam. Furia migocze w tych ciemnych oczach, które zawsze były takie łagodne i cierpliwe, a jego ciało sztywnieje jak kamień, kiedy zaciska pięści. - Nie ufałaś mi wystarczająco, by o tym powiedzieć? - Nie, nie o to chodzi! – Panika sprawia, że słowa ledwo przechodzą mi przez gardło. – Przysięgam, Alessandro, że chciałam ci powiedzieć, ale potem mama umarła.. i… starałam się jakoś ułożyć to, co mam powiedzieć. – Przełykam wielką gulę w gardle, pocierając twarz, ogarnięta wątpliwościami. Co, jeśli mi nie wierzy? – Miałam ci powiedzieć dzisiaj. Jego twarz przybiera łagodniejszy wyraz, a ja czuję ogromną ulgę, że mi wierzy, że czuję ciepło rozlewające się po moim sercu… dopóki nie zdaję sobie sprawy, że to, co widzę w jego oczach, nie jest zrozumieniem. To jego nieograniczone poczucie winy. Przez ostatnie dwa tygodnie, kiedy patrzyłam w te piękne, szare oczy, były czyste: cała ta udręka przez zło, które – jak wierzył – mi uczynił, zniknęła. Ale właśnie przez chwilą rzuciłam mu to ponownie w twarz, winiąc go za to, że odszedł, chociaż obiecał, że zostanie, a on jest zbyt skłonny, by znowu wziąć na siebie całe poczucie winy. Tylko że teraz jest to spotęgowane przez wiedzę o tym, co się stało, kiedy wyjechał. - Powiedz mi, co się stało… z Erickiem. Moje płuca zamierają, niezdolne pobierać powietrze i stanowczo kręcę głową na nie, zanim jeszcze zdaję sobie, że to robię. - Nie mogę. Kiedy go obserwuję, widzę, jak wyraz jego twarzy subtelnie zmienia się, przechodząc z poczucia winy do litości, a to popycha mnie nad krawędź. Nie zmierzam być niczyim obiektem litości. Wstaję z kanapy. - Nie patrz tak na mnie. Pomimo mojego ostrzeżenia, jego twarz nie zmienia się, kiedy odsuwa się od drzwi i podchodzi do mnie, biorąc mnie w ramiona. Tak, jak tego chciałam. Jeszcze chwilę wcześniej chciałam, żeby mnie przytulił i powiedział, że wszystko jest w porządku. Ale ten uścisk jest inny. Ostrożny. - Dokończmy tą rozmowę jutro. – mówi, całując mnie w czoło. Wtedy zdaję sobie sprawę, że moje obawy co do tego, że mógłby mnie zostawić, nie były wcale najgorszym scenariuszem. Jeśli zostanie ze mną z litości, to będzie o wiele, wiele gorsze. Moja głowa wiruje, kiedy Alessandro prowadzi mnie przez korytarz do mojego pokoju, a serce mocno wali w moje żebra. Zamyka drzwi, a w chwili, gdy się odwraca, rzucam się na niego, przygniatając ustami jego wargi. W ten pocałunek przelewam wszystko, co mam, bo muszę

Tłumaczenie: marika1311

Strona 179

poczuć go w kościach. Musi pamiętać o nas. Musi przestać patrzeć na mnie, jakbym była jakąś uszkodzoną, żałosną dziewczynką, którą trzeba naprawić. Ściągam z niego ciuchy, podczas gdy się całujemy, a kiedy on nie robi tego samego ze mną, sama zaczynam się rozbierać. Chwilę później jesteśmy na łóżku, robiąc to, co robiliśmy już kilkanaście razy przez ostatnich kilka tygodni. Ale nie jest tak samo. Jego ręce nie poruszają się pewnie, a pocałunek nie jest wygłodniały. Cała sytuacja jest zimna i obojętna; bardziej jak mechaniczny seks z innymi, a nie ten z Alessandrem. Poruszam się pod nim, pragnąc, by poczuł mnie w swojej duszy. Modląc się o to, by znów zobaczyć, jak zapala się w nim płomień. Ale tego nie ma. Zamiast pasji, którą pragnę ujrzeć w tych głębokich, szarych oczach, widać tylko litość. Nigdy nie będzie w stanie się z tym pogodzić. Cokolwiek było między nami – przepadło. Odpycham go od siebie i wbijam wzrok w sufit, zwalczając łzy, które próbują przebić się przez moje mury. Kiedy łóżko skrzypi, odwracam głowę i widzę, że Alessandro siedzi na krawędzi i się ubiera. - Wychodzisz? Zerka na mnie krótko ponad ramieniem. - Wcześnie rano muszę być w centrum młodzieżowym. Podpieram się na łokciu, a drugą ręką zarzucam na siebie prześcieradło, czując pod dłonią walenie mojego pędzącego serca. - Nigdy mi nie wybaczysz, co? Zgarnia swoją koszulę z podłogi, po czym zakłada ją i zaczyna zapinać guziki. - Tu nie ma nic do wybaczania. Opadam na poduszki. - Skoro tak mówisz. - Masz wszystko, czego potrzebujesz? – pyta bez odwracania się. - Co masz na myśli? Zerka na mnie, kiedy wstaje i podchodzi do drzwi, wstępując w buty i klękając, by je zawiązać. - Mógłbym pomóc z czynszem, albo… jeśli Henri czegoś potrzebuje. Moje serce zwija się w ciasny węzeł, kiedy przesuwam się na łóżku i siadam, opierając się o wezgłowie. - Alessandro, przestań. – mówię, niezdolna do uspokojenia paniki krążącej w moich żyłach. – Nic się nie zmieniło. Nie każ mi żałować, że ci o tym powiedziałam. Zdrada i gniew migają w niego oczach, nagle burząc spokojną fasadę jego twarzy. - Nie powiedziałaś. Sam musiałem się tego domyślić. Wyrzucam ręce w powietrze. - Ty też nie byłeś otwartą książką! Za każdym razem, kiedy pytam, co tak okropnego zrobiłeś, że musisz ponosić za to winę do końca życia, ty stajesz się tajemniczy i zasępiony. Nie otworzysz się i nie pozwolisz sobie pomóc. Wolisz nie dopuszczać mnie do siebie i pogrążać się w nienawiści do samego siebie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 180

Burza emocji, którą tak skrupulatnie próbował ukryć, w mgnieniu oka pojawia się na jego twarzy: gniew, strach, frustracja, a kończąc na bólu. Pociera dłonią twarz, a w jego oczach widać więcej cierpienia, niż kiedykolwiek w nich widziałam. - Cholera! Nie widzisz tego, Hilary?! O mało nie odebrałaś swojego życia, Henriego też, przez to, co ja i Lorenzo ci zrobiliśmy, i nie jesteś jedyna. Zniszczyliśmy niezliczoną ilość żyć. Ale to… macha dłonią w przestrzeni między nami. – Ty i Henri jesteście moją szansą na to, żeby w końcu zrobić coś słusznego, jeśli pozwolisz mi sobie pomóc. Czuję się tak, jakby ktoś właśnie wrzucił moje serce do maszynki do mielenia mięsa. Nie mogę oddychać. Myśli, że mnie kocha i może tak jest, ale nie sądzę, by miłość mogła przetrwać, jeśli zrodzi się z poczucia winy. Jeśli zawsze będziemy to kwestionować, uczucie umrze powolną, brzydką śmiercią. I nie jestem pewna, czy tym razem to przetrwam. Cement scala mury, które wzniosłam wokół mojego serca, z Alessandrem na zewnątrz niego. Nie będę niczyim obiektem litości. Nie będę słaba. - Henri i ja sobie radzimy. – mówię, czując, jak moje serce lekko się kurczy wewnątrz jego twierdzy. – Nie potrzebujemy żadnej pomocy. Zamyka oczy i pociera czoło, jakby rozbolała go głowa. Kiedy ponownie je otwiera, fasada na jego twarzy wróciła: nie chce, bym widziała, co za nią chowa. - Przepraszam. Nie powinienem był stracić nad sobą panowania. - Dlaczego? Kiedy na mnie spogląda, litość w jego oczach zabija mnie wewnętrznie. - Bo nie chcę, żebyś się martwiła. - Dlaczego? – powtarzam, unosząc głos. – Bo myślisz, że jestem słaba? Że nie poradzę sobie z tym, co czujesz? Wypuszcza z siebie zmęczone westchnienie, kiedy przemierza pokój i siada na krawędzi łóżka. - W centrum młodzieżowym, jako wolontariusz, pracuje psycholog. Myślę, że powinnaś z nią porozmawiać. Zwieszam głowę i wplatam palce we włosy, zaciskając dłonie w pięści, walcząc z potrzebą, by na niego wrzasnąć. - Więc teraz mam świra? - Tego nie powiedziałem. Unoszę głowę i wbijam w niego wzrok. - Więc co masz na myśli? Maska na jego twarzy zaczyna się rozpadać, z oczu wyziera strach. - Nie wiem. Chyba to, że może potrzebujesz pomocy. - Pomocy? Ja? Wyrzuca ręce w powietrze. - Nie wiem, czego ty ode mnie chcesz, Hilary! - Chcę, żebyś patrzył na mnie tak, jak patrzyłeś, zanim się dowiedziałeś. Chcę, żeby między nami było tak, jak wtedy! Chcę, żebyś mi powiedział, co czujesz, żebyśmy mogli sobie z tym poradzić!

Tłumaczenie: marika1311

Strona 181

Stara się mocno, by utrzymać się w ryzach, ale oddycha nierówno, a wzrok ma dziki. - Tak sobie z tym radzę. - Tłumiąc wszystko w sobie. Wiem! Dlaczego ze mną nie porozmawiasz? - Tu nie chodzi o mnie! – Widzę panikę wyrywającą się na powierzchnię i wtedy zdaję sobie z czegoś sprawę. Tu chodzi o niego. Jak długo będzie myślał, że jestem załamana, będzie próbował mnie „naprawić”. I nigdy nie zaufa mi na tyle, bym mogła mu pomóc. Moje serce kurczy się w twardą kulę, kiedy wszystko, co myślałam, że mieliśmy, rozpada się na moich oczach. Zwijam dłoń w pięść, próbując jakoś się trzymać. Tak bardzo tego chciałam. Pozwoliłam sobie uwierzyć, że mogę to mieć. Moja klatka piersiowa jest tak bardzo ściśnięta, że ledwie znajduję w płucach tyle powietrza, by powiedzieć: - Wyjdź. Alessandro blednie, a jego dłoń się trzęsie, kiedy kładzie ją na moim udzie. - Nie odpychaj mnie, Hilary. Pozwól mi sobie pomóc. Odsuwam od siebie jego rękę. - Ale z ciebie hipokryta! To nie ja potrzebuję pomocy! - Nie ma nic złego w opuszczeniu swoich murów obronnych i się odsłonić. – Dłonią, którą odsunęłam, przebiega po włosach. – Wiem, jak bardzo starasz się być silna, ale w środku wciąż jesteś tą małą, przestraszoną dziewczynką. Nie ma nic złego w proszeniu o pomoc. Nie musisz udawać. Och, Boże. Nie mogę powstrzymać łez biorących się z frustracji, płyną w dół po moich policzkach, ale nie poruszam się, by je otrzeć. - Więc uważasz, że jestem słaba. Ha. Zabawne, bo ja cały czas myślałam, że to ty jesteś żałosny… czcząc Lorenza, marząc o tym, by choć w połowie być takim, jak on. Naprawdę mam nadzieję, że to Lorenzo jest ojcem Henriego. W ten sposób, kiedy dorośnie, przynajmniej nie będzie tchórzliwy. W tej chwili zależy mi tylko na tym, by go zranić i wiem, że osiągnęłam swój cel, kiedy obserwuję, jak moje słowa do niego docierają. Jego ramiona opadają, twarz się marszczy, a powietrze ucieka z jego płuc, jakby ktoś uderzył go w brzuch. Jego maska znika, a szczęka porusza się w bolesnym grymasie, kiedy wstaje i idzie w kierunku drzwi. - Wychodzę. - I dobrze. – mówię, podejmując decyzję i zamykając swoje serce. – I zabierz swoje rzeczy. Nie chcę cię już nigdy zobaczyć. Zaciska dłonie w pięści i zwiesza głowę, a niski jęk opuszcza jego gardło. Kiedy unosi twarz i na mnie spogląda, jest we mnie jeszcze jakaś część, która ma nadzieję, że on sobie z tym poradzi i zobaczę Alessandra, w którym się zakochałam. Ale kiedy w jego oczach widzę tylko współczucie, wiem, że podjęłam właściwą decyzję. To nigdy by nie wypaliło. On ma zbyt wiele własnych demonów, a ja jestem jednym z nich. Kładzie dłoń na klamce. - Naprawdę przepraszam, Hilary. Za wszystko. Ostatnią rzeczą, jaką planowałem, było ponowne skrzywdzenie ciebie. A potem wychodzi. Trzask zamykanych drzwi, rozbrzmiewający w nagle cichym pokoju, jakim się stał po jego wyjściu, brzmi tak ostatecznie. Ulotna chęć, by zanim pobiec zostaje zmyta przez falę ulgi. Bo prawda jest taka, że od początku wiedziałam, że znowu mnie zostawi. Tłumaczenie: marika1311

Strona 182

Wszyscy tak robią.

***

Godzinę później unoszę opuchniętą twarz z poduszki i zauważam, że mam wiadomość na poczcie głosowej. Całkowicie irracjonalna nadzieja sugeruje mi, że to Alessandro, kiedy ocieram oczy i patrzę na ekran, ale nie rozpoznaję tego numeru. Naciskam przycisk i odsłuchuję wiadomość. - Cześć, Hilary. Mówi Terry Vern. Jestem agentką w Pinnacle Creative Management. Hailey Dunning przekazała mi informację na twój temat i powiedziała, że powinnam do ciebie zadzwonić. Gdybyś mogła wysłać mi na e-maila swoje zdjęcie, CV i linki do każdego przesłuchania, którego masz, to wystarczyłoby, by zacząć współpracę. A jeśli masz jakiekolwiek pytania, śmiało do mnie dzwoń. Kiedy podaje mi swój adres pocztowy, nie mogę się poruszyć. Nie mogę oddychać. Siedzę z telefonem przyklejonym do ucha, kiedy moja poczta głosowa podaje wiadomość w kółko i w kółko. Alessandro odszedł. Dziura w moim sercu pali tak bardzo, jak bolała osiem lat temu. Ale może to jest znak. Henri będzie bezpieczny. Mallory nie będzie na mnie patrzyła, jakbym była jej najgorszym wrogiem. I, przy odrobinie szczęścia, ta agentka naprawi co nieco, a ja wskoczę na prawidłowe tory. To tak, jakby ktoś właśnie wcisnął czerwony guzik i moje życie stało się pustą tabliczką do zapisania. Od tego momentu mogę sprawić je takim, jakim będę chciała. Jeśli kiedykolwiek otrzymam pustą kartę, to właśnie teraz. Będzie dobrze. I wcale nie popełniłam wielkiego błędu, pozwalając Alessandrowi odejść.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 183

Rozdział dwudziesty piąty Kiedy w następną środę wieczorem wychodzę z Pinnacle Creative Management, mam dwie rzeczy: 1) agentkę i 2) pewność, że osoba, z którą najbardziej chciałabym się podzielić tymi wieściami, odeszła z mojego życia w zeszłym tygodniu. Z metra dzwonię do Jess. - Hej, zgadnij co! Piszczy do telefonu. - O mój Boże, Hilary! Gratuluję! Pinnacle jest ogromne. Dojdziesz na szczyt! Nie mogę powstrzymać uśmiechu. - To trochę jak wygranie na loterii. - Dzisiaj świętujemy. Gdzie chcesz iść? - Gdziekolwiek chcesz, Jess. Muszę coś zrobić, ale potem będę w domu. - Okej. Kiedy się pojawisz, zaplanuję coś wspaniałego. Uśmiecham się, słysząc jej entuzjazm. - Dzięki, kochana. Dziesięć minut później, wchodzę po schodach na Christopher Street. Przez całą drogę z metra do jego mieszkania zastanawiam się, co mu powiem, ale kiedy staję przed jego drzwiami, nadal nic nie wymyśliłam. Waham się, trzymając drżące palce przed dzwonkiem. Odkąd pozwoliłam mu wyjść z mojego mieszkania, nie miałam od niego żadnych wieści. To, co powiedziałam, było okrutne… i było kłamstwem. Nie winię go za to, że nie chce mieć ze mną do czynienia. Co oznacza, że nie powinno mnie tutaj być. Naciskam dzwonek. Minutę później, kiedy nikt nie otwiera, znowu mogę oddychać. Może jest w centrum młodzieżowym. Tam powinnam pójść. Żeby się upewnić, naciskam przycisk jeszcze raz. - Hilary, tak? Podskakuję, kiedy słyszę za sobą głos. Odwracam się i widzę panią Burke oraz jej mopsa. - Tak. Cześć. Na jej twarzy pojawia się współczucie. - Jeśli przyszłaś tu do Alessandra, kochanie, przykro mi, że to mówię, ale już go nie ma. - Nie ma. – powtarzam, kiedy cała krew odpływa z mojej twarzy, a przed oczami zaczynają migać mi gwiazdy. Kiwa głową. - Wczoraj miał nocny lot. Jestem zaskoczona, że ci o tym nie powiedział. Unoszę dłoń i pocieram twarz. - Um… wie pani, chyba powiedział. Po prostu zapomniałam. – Nie wiem, dlaczego kłamię. - Miałam nadzieję, że dla ciebie zostanie. Kościół Świętej Weroniki będzie za nim tęsknił. Tłumaczenie: marika1311

Strona 184

Moje zszargane serce zamiera. - Czemu miałby dla mnie zostać? Kobieta pochyla głowę i posyła mi znaczący uśmiech. - Ludzie z miłości robią rzeczy, których by się nie spodziewali, moja droga. Och, Boże. - Um… wspominał może, kiedy wraca? Unosi brwi, a na jej twarzy - Z tego, co wiem, nie wraca. Mówił, że rodzina go potrzebuje. Moje serce opada gdzieś w okolicach moich stóp. - Na Korsyce? Kiwa głową. I w tej chwili wszystko, co chciałam mu powiedzieć, układa się w jasną całość w moim umyśle. Ale to już nie jest ważne. Spóźniłam się. odszedł.

***

Jess wybiera klucz taneczny, w którym nigdy nie byłyśmy. Głównie pełno tu dzieciaków z Kolumbii, przekrzykujących muzykę tak głośną, że czuję ją aż w swoich kościach. Jestem spocona od tańca, więc podchodzę do boksu i biorę ostatni, długi łyk z mojego drinka – drugiego, a jeśli mój plan wypali, to jednego z wielu. Zerkam na Jess, która wciąż jest na parkiecie. Nie powiedziałam jej, że poszłam dziś do Alessandra, bo nie chciałam, żeby było jej mnie żal. A wkrótce nie będzie to miało znaczenia. Bo mój plan jest taki, żeby kompletnie się nawalić. Plan jest taki, żeby rozkoszować się tymi częściami mojego życia, które są dobre, a zapomnieć o tych, które nie są. Plan, który polega na zrobieniu wszystkiego, żeby zapomnieć o Alessandrze. - Nie widywałem cię tu wcześniej. Spoglądam w kierunku, z którego dobiega mnie głos i zauważam Mike’a z grupy aktorskiej, uśmiechającego się do mnie z drugiego końca boksu. - Cześć. – krzyczę przez muzykę. - Mogę? – pyta, wskazując na puste miejsce naprzeciwko mnie. - Tak, pewnie. Ale zamiast siadania naprzeciwko, wślizguje się na miejsce tuż obok mnie. Chwilę później przy krawędzi stolika pojawia się Nathan, trzymający dzbanek i kilka kubków. Stawia je przed sobą, wyglądając, jakby czuł się trochę nieswojo, w przeciwieństwie do Mike’a. - Hej. Brakowało nam cię w poniedziałek. - Taa. Byłam zajęta. Sprawy rodzinne. – Poszłam do Mallory na obiad, ale tylko dlatego, że szukałam powodów, by wyjechać z miasta, a nie dlatego, że musiałam. - Co pijesz? – pyta, wskazując na moją pustą szklankę. – Przyniosę ci. Tłumaczenie: marika1311

Strona 185

- Rum z colą. Dzięki. Uśmiecha się i zmierza do baru. Mike pochyla się. - Wyglądasz niesamowicie. Jess wybrała mój strój, dopasowany, czarny podkoszulek, krótką, zieloną spódniczkę i, oczywiście, moje zabójcze buty. - Dzięki. - Chcesz zatańczyć? – pyta, kiwając głową w kierunku parkietu. - Pewnie. Wstaje i wyciąga dłoń. Chwytam go za nią i ruszamy przez tłum do miejsca z boku parkietu, niezbyt daleko od Jess. Ta zauważa mnie i uśmiecha się szeroko. Mike był całkiem dobry w naszym fragmencie Antygony w zeszłym miesiącu, a teraz przekonuję się także o tym, że jest niezłym tancerzem. Alkohol zdecydowanie uderzył już do mojego krwioobiegu, bo czuję, jak cała moja ostrożność znika, kiedy tańczę wokół niego, trzęsąc tyłkiem. Kiedy kładzie ręce na moich biodrach i przybliża się, przylegając do mojego ciała i poruszając się w tym samym rytmie, nie odpycham go. Piosenka kończy się i wracamy do stolika, gdzie jest Nathan z moim drinkiem. - Wygląda na to, że byłaś spragniona. – mówi, kiedy wypijam całego. Uśmiecham się do niego. - Tak było. Twoja kolej. – Łapię go za rękę i ciągnę na parkiet. Nie jest taki odważny, jak jego przyjaciel i trzyma się na dystans. Ale stwierdzam, że jest uroczy. To wchodzimy, to schodzimy z parkietu, a Jess przewija się między nami. Chłopacy ciągle kupują mi drinki, a gdzieś w okolicach mojego piątego rumu z colą postanawiam, że dzisiaj zdecydowanie prześpię się jednym z nich. Pytanie brzmi – z którym. Mikem, który jest chłopakiem na jedną noc, czy Nathanem, materiałem na chłopaka? A niech to. Może prześpię się z oby dwoma. Nigdy wcześniej nie brałam udziału w trójkącie. A kiedy alkohol krąży w mojej krwi coraz szybciej, w mgnieniu oka decyduję, że w tej chwili najbardziej potrzebuję bezmyślnego seksu. Dopijam drinka i nasza trójka kieruje się na parkiet. Mike tańczy za mną, owija rękę wokół mojej talii i przyciąga mnie do siebie. Oczywiście, że to on pierwszy podejmuje jakiś krok. W takim razie to będzie Mike. Wydymam wargi w stronę Nathana, uśmiechając się z sympatią, po czym unoszę ramiona i zaplatam je za szyją Mike’a. Obniża twarz i czubkiem nosa podąża w górę mojej szyi. - Niesamowicie pachniesz. – mówi nisko przy moim uchu. Okręcam się w jego ramionach, dociskając się do niego każdą częścią ciała i przebiegam palcami po jego klatce piersiowej. - A jeszcze lepiej smakuję. W następnej sekundzie jego usta miażdżą moje, a język wpycha się między moje wargi. Przylegam do niego, kiedy poruszamy się w rytm muzyki, zapominając o wszystkim oprócz jego dłoniach, ustach i ciele. Kilka minut później odsuwam się, by zaczerpnąć powietrza. - Chodź. – Uśmiecha się, kiedy łapię go za dłoń i ciągnę na tył klubu, mijając łazienki. Wypadamy przez drzwi w ciemny zaułek, a ja prawie nie zauważam zimna. Mike okręca mnie i przyciska plecami do budynku, wpychając mi język w usta i całując głęboko. Mam przeczucie, że Mike lubi, kiedy jest brutalnie – co oznacza, że dokonałam właściwego wyboru. Tłumaczenie: marika1311

Strona 186

Jego ręce przesuwają się po moim ciele – całym ciele – ale kiedy docierają pod spódniczkę, a palcem zagina pasek stringów, czuję mdłości. Mówię sobie, że to tylko przez alkohol, ale nagle nie chcę widzieć Mike’a. Nie chcę wiedzieć, z kim to robię. Bezmyślny seks. Bezmyślny. Zamykam oczy, kiedy wślizguje się dłonią między moje nogi i próbuję zatracić się w tym momencie… i widzę Alessandra, tuż pod powiekami. Na jego widok, rana w mojej piersi otwiera się, zaczynając na nowo krwawić, i nie mogę oddychać. Niech go szlag za to, że tu się pojawił. Odszedł, a wciąż niszczy mi życie. Ale teraz jest tutaj i nie mogę pozbyć się jego widoku sprzed oczu. Nie mogę tego zrobić. Otwieram oczy i odpycham Mike’a. - Posłuchaj, Mike… ja tylko… - zaczynam podciągać swoje majtki, ale Mike łapie mnie za nadgarstek. - Co robisz? - Nie powinnam była tutaj wychodzić. Przesuwa moją rękę w kierunku swojego krocza. - Daj spokój, Irlandko. Chyba mnie takiego nie zostawisz, co? Wyrywam ramię z jego uścisku. - Przepraszam. Jestem pijana. To był błąd. Ustawia się między mną, a drzwiami. - Daj mi szansę. Obiecuję, że kiedy skończymy, nie będziesz myślała, że to był błąd. – Podchodzi bliżej, przyciska się do mnie ciałem i znowu zaczyna wciskać dłoń między moje nogi. Odsuwam się, czując panikę wzbierającą się w moim brzuchu. - Mike, mówię poważnie. Przestań. Łapie mnie i szarpnięciem przyciąga do siebie, całując brutalnie. Próbuję powalić go kolanem, ale jest ustawiony pod złym kątem, więc trafiam go jedynie w udo. Odpycham się od niego, a jego uścisk rozluźnia się, kiedy się okręcam. A w następnej sekundzie Mike leży na chodniku. Nie zdawałam sobie nawet sprawy, że zacisnęłam dłoń w pięść i walnęłam go w szczękę, dopóki nie czuję w ramieniu krótkiego, ostrego bólu. Ale jego rozerwana, dolna warga mówi mi, że na pewno to zrobiłam. - Ty suko. – skomle. – Złamałaś mi zęba. Tylko tyle przed trzaskiem drzwi, bo już mnie tam nie ma. ***

Przez ostatnie cztery dni pisałam do Alessandra przynajmniej setki razy, ale bez odpowiedzi. Po kilku pierwszych, na które nie odpisał, zaczęłam dzwonić. Zawsze odsyłało mnie do poczty głosowej. Siadam na schodach przed mieszkaniem Alessandra i próbuję ponownie się do niego

Tłumaczenie: marika1311

Strona 187

dodzwonić. Kiedy znowu słyszę głos mówiący, że mogę nagrać wiadomość, moje serce ściska się jeszcze trochę mocniej niż było. Wiem, że z mojej strony nie jest fair, bym to robiła. Wiem, że po tym, co mu powiedziałam, powinnam po prostu pozwolić mu odejść. Ale w każdej minucie przypominam sobie, jak to było dopuszczać go do siebie, wolność, którą czułam, kiedy w końcu się przed kimś otworzyłam i pozwoliłam sobie być mną. I w każdej sekundzie, kiedy nie śpię, marzę o jego ramionach, ciężarze jego ciała przyciśniętego do mojego, o rzeczach, które mogłam odczuć tylko dzięki niemu. Odepchnęłam go, kiedy zdałam sobie sprawę, jak blisko dotarł – jak wiele ze mnie zobaczył. Odepchnęłam go, bo w tamtym momencie dostrzegłam, że całkowicie mógłby mnie zniszczyć, a nie pokładałam w nim wystarczająco dużo wiary, by zaufać mu, że tego nie zrobi. Ale za każdym razem, kiedy spoglądam na Henriego i widzę tkwiące w nim dobro, wiem, że pochodzi od Alessandra. I zaczęłam zdawać sobie sprawę, że niektóre rzeczy są warte ryzyka. - Alessandro, wiem, że jesteś wściekły i wiem, że to niesprawiedliwe z mojej strony oczekiwać, że odezwiesz się do mnie po tym, co powiedziałam i zrobiłam, ale muszę z tobą porozmawiać. Proszę, jeśli dostaniesz tą wiadomość, odezwij się do mnie. Rozłączam się i siedzę tu, gapiąc się na telefon, tak, jak to robiłam przez niezliczoną ilość godzin wcześniej, jakbym przez samą siłę woli mogła sprawić, że zadzwoni. Nie dzwoni i w końcu przestaję czekać. Wstaję i patrzę na interkom. Na trzecim piętrze są cztery mieszkania, skąd tamtego dnia pani Burke wysiadła z windy. Naciskam przycisk z jedynką. Po chwili, gdy nikt nie odbiera, wciskam dwójkę. - Słucham? – pyta ostry, chropowaty głos. - Szukam pani Burke. Czy to jej mieszkanie? - Nie. - Tak naprawdę szukam Alessandra Moretti. – mówię. – Mieszkał na piątym piętrze. Waha się przez chwilę, jakby myślał, jak mnie zbyć. - Więc dlaczego szukasz pani Burke? - Miałam nadzieję, że będzie miała adres, pod którym będę mogła go znaleźć. - Dlaczego go potrzebujesz? Wzdycham, zaczynając mieć dość pytań tego kolesia. - Po prostu potrzebuję. Jestem jego przyjaciółką i muszę się jakoś do niego dostać. - Wyjechał. – warczy. - Wiem. Jest na Korsyce. Po prostu potrzebuję adresu. - Skoro jesteś przyjaciółką, to czemu nie masz jego numeru? Wkładam cały w wysiłek to, by nie walnąć pięścią w interkom. - Próbowałam się dodzwonić, ale nie odbiera. - Wziąłbym to za znak. – mamrocze. - Nieważne. – mówię, unosząc palec, by nacisnąć kolejny guzik. - Mam jego adres. Moje serce zamiera. - Masz? - Zaczekaj. – mówi, a interkom wyłącza się.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 188

Już prawie się poddaję i chcę wcisnąć inny przycisk, kiedy drzwi otwierają się, a przez nie, kuśtykając, wychodzi chudy staruszek wspierający się na lasce. Macha kawałkiem papieru przed moją twarzą. - Dlaczego powinienem ci to dać? Wyrywam skrawek kartki bez odpowiedzi. Jest na niej chaotyczne pismo Alessandra informujące o jego adresie na Korsyce. Okręcam się i zaczynam iść po chodniku. - Nie możesz tego zabrać, kochana. – mówi do moich pleców. Odwracam się. - Jestem nadzorcą. Dał mi ten adres, żebym wysyłał tam wszystko, co do niego przyjdzie. – unosi swoje siwe, krzaczaste brwi. – Co może oznaczać ciebie. To ty jesteś nią, prawda? Wyciągam telefon, żeby wpisać tam adres i unoszę wzrok, by na niego spojrzeć. - Nią? - Tą, która złamała serce tego biednego faceta. To prawie zatrzymuje rytm mojego serca. Zapisuję w informacjach o Alessandrze adres i wysyłam w niebo krótką modlitwę, mając nadzieję, że nie jest jeszcze za późno. - Dziękuję. – mówię, oddając mu kartkę. - Proszę bardzo. – Obraca się w stronę drzwi i za nimi znika. Kiedy wracam do mieszkania, Jess nie ma; jest na próbie. Z drukarki wyciągam kartkę papieru, a w szufladzie w kuchni szukam długopisu, a potem staję przy szafce i gapię się na nią przez dłuższy czas. Nie wystarczy napisać, że muszę z nim porozmawiać. Muszę napisać coś konkretnego. I nie byle co, tylko coś, co ma znaczenie. Coś, co mogłoby zacząć wynagradzać mu te okropne słowa, którymi go zarzuciłam, a które sprawiły, że odszedł. Zamykam oczy i staram się jakoś ubrać w słowa uczucie Alessandra płynącego w moich żyłach; jak wielką częścią mnie jest i zawsze był; jak sprawia, że jestem czymś więcej, niż kiedykolwiek mogłabym być bez niego. A potem to wszystko spisuję. *** Terry jest niesamowita. Zdaje się, jakby znała wszystkich na Broadwayu. Umówiła mnie na trzy kolejne przesłuchania w ciągu następnych dwóch tygodni. We wszystkich chodzi o rolę drugoplanową, a żadna z nich nie jest musicalem. Lecz z nich wszystkich jest tylko jedno, którego naprawdę chcę: Nie patrz wstecz. Off-Broadaway. Zatopiłam się w przygotowaniach do tej roli. Bilion razy powtarzałam te kwestie z Jess, a wczoraj spędziłam godzinę w biurze Terry, gdzie również ze mną ćwiczyła. A teraz stoję na scenie i rozglądam się po teatrze, czując się spokojniejsza, niż mam prawo się czuć. To chyba zasługa Jess, ale ufam wszechświatowi. Odpuściłam sobie wszystko, co stało mi na drodze i mnie powstrzymywało. Zrzucam swoją zbroję i pozwalam sobie się wykazać. Quinn byłby ze mnie cholernie dumny. - Jak tylko będziesz gotowa, Hilary. – woła do mnie reżyser z siedzeń poniżej. Biorę głęboki oddech, pozwalając swojej postaci przeniknąć przeze mnie i daję mu swój najlepszy występ w życiu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 189

***

Kiedy wracam do domu, Jess i Hailey siedzą zwinięte w kącie kanapy i oglądają Bezpieczną Przystań66. Po twarzy Jess spływają łzy, a Hailey głaszcze ją po włosach. Ale w momencie, kiedy Jess zauważa moje wejście, zrywa się z kanapy. - I jak tam? – Kiedy jest zdenerwowana, jej południowy akcent jest silniejszy niż zwykle. Premiera jej przedstawienia jest jutro, więc przez ostatni tydzień była kłębkiem nerwów. - Poszło bardzo dobrze. Wydaje mi się, że mam szansę. Piszczy i rzuca mi się na szyję, niemal mnie przewracając. - Wyjdziesz z nami jutro po premierze? Proszę? Minęły trzy tygodnie od naszego ostatniego wyjścia i od katastrofy z Mikem. Po tym, jak powiedziałam Jess, co się stało, była tak wściekła, że chciała mu wybić jeszcze kilka zębów, ale uspokoiłam ją. A co jest najgorsze? Tęsknię za swoją grupą aktorską, ale nie ma mowy, żebym tam wróciła, jeśli on tam jest. - Wiesz, że cieszę się razem z tobą i na pewno będę na premierze, ale nie sądzę, bym była jeszcze gotowa na wyjście, okej? Ściąga twarz, na której widać współczucie. - Tak, jasne. Kiedy dostaniesz rolę, będziemy świętować razem, tylko my dwie. - Zdecydowanie. – Odwracam się do Hailey, stojącej w pobliżu kanapy. – Jestem ci bardzo wdzięczna, że przedstawiłaś mnie Terry. Jest niesamowita. – Powiedziałam jej już to jakieś tysiąc razy, ale nie mogę się powstrzymać, by znowu jej nie podziękować. Uśmiecha się. - Cała przyjemność po mojej stronie. Jestem pewna, że z nią osiągniesz wiele. - Gotowa? – pyta ją Jess, zakładając kurtkę. Hailey łapie swój płaszcz i go nakłada. - Ostatnia próba. – mówi Jess, udając, że trzęsą jej się nogi i przygryzając paznokcie. - Połamania nóg. Całuje mnie w policzek i otwiera drzwi. - Kocham cię! - Na razie. – mówię, kiedy zamyka za nimi drzwi. Siadam na kanapie, podnosząc pilota, żeby zacząć dalej oglądać film. Przeglądam pocztę podczas oglądania, kiedy ktoś puka do drzwi. Pewnie Jess znowu zapomniała kluczy. - Idę! – wołam, upuszczając listy na stolik. Ale kiedy wstaję i otwieram drzwi, przed nimi nie stoi Jess. - Alessandro. – szepcę, nie mogąc znaleźć powietrza.

66

Ekranizacja jednej z wielu książek Nicholasa Sparksa

Tłumaczenie: marika1311

Strona 190

Rozdział dwudziesty szósty - Hilary. Kiedy moje serce rozpada się na milion drobnych kawałeczków, staram się, jak mogę, by nie załamać się i nie upaść tuż przed nim, zwijając się w płaczliwy kłębek. - Mogę wejść? – pyta, kiedy nie robię nic, poza staniem i patrzeniem na niego z rozdziawionymi oczami. - Tak… przepraszam. – Odsuwam się od wejścia i pozwalam mu wejść. Zamykam drzwi i przez kilka uderzeń mojego pędzącego serca stoję przed nimi, próbując zebrać myśli. – Dostałeś moje wiadomości? - Tak. List także. Ciężko cię ignorować. W końcu znajduję w sobie siłę, by się odwrócić. - Więc, wróciłeś? - Wszystko, co mogę ci zaoferować, to moje bolesne wspomnienia i moja złamana dusza, ale kocham cię, a jeśli mi na to pozwolisz, obiecuję, że będę cię kochał już zawsze. Jeśli to jest dla ciebie wystarczające, to tak, wróciłem. Och, Boże. Staram się złapać oddech. - Wiesz, że to, co powiedziałam o Lorenzo jako ojcu Henriego… tylko dlatego, że mnie przestraszyłeś i… Podchodzi do mnie i ucisza mnie, kładąc palec na moich ustach. - Nie winię się. Sam siebie przestraszyłem. – krzywi się lekko, zabierając dłoń z moich ust, ale nie przerywa spojrzenia. – Czuję się jak połowa człowieka, podczas gdy ty zasługujesz na kogoś pełnego. Przeraża mnie pomysł pokazania ci, jaki naprawdę jestem, ale zrobię to, jeśli tego właśnie chcesz. A po tym, jak poznasz prawdziwego mnie, nie będę domagał się podtrzymania jakiś obietnic, jeśli będziesz chciała odejść. - Chcę znowu zdobyć twoje zaufanie, Alessandro. Chcę, żebyś czuł, że możesz się przede mną otworzyć i wiedzieć, że nigdy mnie nie odstraszyć. Widzę w jego oczach iskry, kiedy chwyta mój podbródek, a kciukiem pociera moją dolną wargę, sprawiając, że roztapiam się w środku pod wpływem jego dotyku. Opadam w jego ramiona, a on przytrzymuje mnie mocno i całuje namiętnie. W końcu przerywa pocałunek, trzymając usta tuż przy moim policzku, jego miękki oddech sprawia, że czuję gęsią skórkę na całym ciele, kiedy szepce: - Ufam ci całkowicie. Ponownie go całuję i wkładam w ten pocałunek całe serce, ściągając z niego kurtkę i pozwalając jej opaść na kanapę. Wplątuje palce w moje włosy, kiedy wsuwam dłonie pod poły jego koszuli i dotykam ciepłej skóry przy pasku jeansów. - Kochaj się ze mną. – szepcę w jego usta. Wwierca się we mnie spojrzeniem, kiedy bierze mnie za rękę i prowadzi mnie w stronę mojego pokoju na końcu korytarza. Wczesne, wieczorne słońce dopiero co przedarło się przez szare niebo, rzucając złoty blask na białe ściany. Łóżko jest niezaścielone, splątane prześcieradła leżą w nogach łóżka. Tłumaczenie: marika1311

Strona 191

Zamykam drzwi i po prostu wpatrujemy się w siebie przez dłuższy czas, ale to wszystko trwa do czasu, aż Alessandro chwyta rąbek mojego swetra, a wtedy zaczynamy zdzierać z siebie ciuchy. Kiedy oboje jesteśmy rozebrani, wciągam go na łóżko za sobą. Dotykamy się i pieścimy, a on nie śpieszy się, kiedy znowu zaznajamia się z moim ciałem, odnajdując moje wszystkie, wrażliwe miejsca dłońmi i ustami. Ale fizyczne odczucia nie równają się z tym, co się dzieje wewnątrz mnie, kiedy mury, które zbudowałam, legają w gruzach. Moje serce otwiera się i go wpuszcza i nagle muszę mieć go w sobie w każdy, możliwy sposób. W szafce nocnej odnajduje prezerwatywę, a Alessandro drży, kiedy mu ją zakładam. Unosi biodra, a ja opuszczam się na niego i wzdycham, kiedy przyjmuję go w siebie, aż do końca. Jest wszystkim, czego potrzebuję – jedynym, który kiedykolwiek był w stanie sprawić, że czuję. I chcę to czuć już zawsze. Moje serce puchnie, kiedy pochłania powódź tak wielorakich doznań fizycznych i emocjonalnych, że to prawie za dużo. Wycieka ze mnie w postaci łez, które toczą się po moich policzkach i lądują na jego klatce piersiowej. Przerzuca nas tak, że ja znajduję się pod nim i scałowuje je z mojej twarzy. - Kocham cię. – szepce. Owijam stopy wokół jego ud i wciągam go bardziej w siebie, czując potrzebę znalezienia sposobu, by stopić się w nim w jedno. Jego ruchy stają się długimi, powolnymi uderzeniami, kiedy całuje mnie, pieszcząc mnie językiem i wznosząc nas znacznie bliżej. - Nie przestawaj. – skomlę, kiedy jego usta przenoszą się na moją szczękę. Podpiera się na łokciach i patrzy na mnie z góry. - Nie miałem takiego zamiaru. – mówi, głosem szorstkim i napiętym od emocji. – Nawet jeśli to będzie trwało wiecznie, to i tak skończy się zbyt szybko. Klęka między moimi nogami i unosi mnie z materaca, następnie powoli opuszcza mnie na swoją długość, dopóki nie znajduje się we mnie tak głęboko, że czuję go w swojej duszy. Unosi moje biodra w górę i w dół, zgodnie ze swoim rytmem, a ja czuję, że znowu wszystko wymyka mi się spod kontroli. Jego grubość, która mnie wypełnia, jest centrum mojego wszechświata, a moje całe ciało drga w pulsującym rytmie w moim sercu i między nogami. Niski jęk, pochodzący z głębi jego klatki piersiowej, wraz z kilkoma ostatnimi pchnięciami przechodzi w zwierzęcy ryk. Dyszę, próbując złapać oddech, a jego imię wyrywa mi się w łkaniu, kiedy doświadczam najbardziej intensywnego orgazmu, sprawiającego, że drżę nawet w duszy. Kładzie nas z powrotem na materacu i trzyma mnie, dopóki moje łzy nie zwalniają. Kiedy czubkiem palca wskazującego wędruje po mojej skórze, czuję gęsią skórkę na całym ciele. - Jesteś niesamowity. – mówię, kiedy mogę złapać oddech. Całuje mnie. - To zasługa dobrego nauczyciela. Uśmiecham się, kiedy kolejna fala impulsów przechodzi przez moje ciało. - W takim razie musiałeś mieć niesamowitych nauczycieli. Jego palce poruszają się w dół, po zagłębieniu mojej szyi i śledzą linię żeber, po czym odnajdują sutek i drażnią go, aż sztywnieje. - Tylko ciebie. Zamieram. Na pewno źle usłyszałam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 192

- Co masz na myśli mówiąc, że tylko mnie? - Nigdy nie byłem z nikim innym. Kłamie. Musiał być. Ma dwadzieścia pięć lat. Jak to możliwe, że był tylko ze mną? - Nie wierzę ci. Kładzie się na łóżku obok mnie, opierając się na łokciu. - Hilary, prawie zostałem księdzem. - A potem? – Kiedy myślę o dziewczynie, którą kochał, dla której porzucił kapłaństwo, widzę kogoś mądrego i pewnego siebie, silnego i zabawnego. Wszystkie cechy, które udawałam, że posiadam, a których nie mam. – Kochałeś ją. – Ta myśl osadza się w moim jelicie jak kamień. Na jego twarzy pojawia się ostrożność. - O kim mówimy? - O dziewczynie… kobiecie, dla której porzuciłeś kapłaństwo. - Kochałem. – odpowiada zamyślony, przygryzając kącik dolnej wargi. – Sprawiła, że czułem rzeczy, których nie odczuwałem od dłuższego czasu… rzeczy, których nie sądziłem, że znów będę w stanie czuć. - Ale nigdy z nią nie spałeś. – mówię, wciąż starając się zrozumieć to, co powiedział. Kręci powoli głową, nie odrywając wzroku od moich oczu. - Nie. - Nadal ją kochasz? - Zajmuje szczególne miejsce w moim sercu. Kiedy spuszczam wzrok, Alessandro przenosi palce, które bawiły się moim sutkiem i chwyta nimi mój podbródek, unosząc moją głowę tak, że muszę na niego spojrzeć. – Jako przyjaciółka, Hilary. Zawsze będzie moją przyjaciółką. - Przyjaciółką? - Przyjaciółką. – potwierdza, przesuwając palce w dół mojego ciała. Uśmiech wstępuje na jego usta, a w jego oczach pojawia się ten szelmowski błysk, który posyła dreszcze pod moją skórę. – Powiedziałabyś mi, gdyby było coś jeszcze, co mógłbym zrobić, żeby cię zadowolić? Przebiegam dłonią po mięśniach jego brzucha. - Bycie z tobą jest… to nigdy dla mnie takie nie było. Mruży lekko oczy. - Jakie? Chwytam jego dolną wargę delikatnie między zęby, po czym całuję go w kącik ust. - Dojście nigdy nie było dla mnie łatwe. Potrzebowałam… czegoś więcej. Unosi brwi. - Więcej? - Ból. Potrzebowałam brutalności. – Kiedy w jego oczach odnajduję udrękę, zdaję sobie sprawę, jak to zabrzmiało. – Nie jestem masochistką. Nie chodzi o to, że to lubiłam, tylko… myślałam, że ból sprowadza mnie na ziemię, sprawia, że istnieję, ale może po prostu łączyło mnie z moim ciałem na tyle, że mogłam coś poczuć. – przebiegam palcami po jego silnym ramieniu. – Z nami zawsze było inaczej. Z tobą wszystko jest o wiele bardziej intensywne, nie potrzebuję… dodatkowej stymulacji. To znaczy, cholera, samo myślenie o seksie z tobą sprawia, że wariuję. – Tłumaczenie: marika1311

Strona 193

Moje palce schodzą po ścieżce włosów na jego brzuchu i niżej. Ściągam z niego prezerwatywę i wyrzucam ją za krawędź łóżka, na podłogę, po czym chwytam go w dłoń. – A skoro o tym mowa, jak tylko będziesz gotowy… Widzę w błysk w jego oczach, kiedy unosi jeden z kącików ust w seksownym uśmiechu. Czuję, jak porusza się w mojej dłoni. - Jestem entuzjastycznym uczniem. Oddaję się w twoje zdolne ręce. - Czy to jest dziwne? – pytam, ściskając jego męskość. Przekrzywia głowę, pytająco. - Prawie zostałeś księdzem, a teraz… - milknę, głaszcząc jego rosnącą erekcję. – Chociaż przez ciebie jest to dla mnie duchowe doświadczenie, to, co robimy, jest raczej mało kapłańskie. Wdrapuje się na mnie i sięga prezerwatywę z mojej szafki. - I to dlatego nie zostałem księdzem. Odpycham go lekko. - Ale jednak, przejść stamtąd do teraz… - mówię, spuszczając dłonie na materac. - Bycie z tobą mnie uszczęśliwia. Jak widać. – dodaje, zerkając w dół na swój wzwód. – Jeśli pytasz mnie, czy to, co robimy, jest sprzeczne z naukami Kościoła, odpowiedź brzmi tak. Ale jeśli pytasz, czy tego żałuję, odpowiedź brzmi nie. Zabieram opakowanie z jego dłoni i rozrywam je. - Pójdziesz do piekła? – pytam, zakładając na niego prezerwatywę. Jego uśmiech staje się nieco nikczemny, kiedy sprawia, że wrażliwy punkt między moimi nogami zaczyna pulsować. - Prawdopodobnie. Rozszerzam nogi i unoszę biodra, przyjmując go głęboko w siebie. - To dobrze. Zabierz mnie ze sobą.

***

Kiedy się budzę, w pokoju panuje ciemność, a łóżko po drugiej stronie jest puste. Chłodne, nocne powietrze kłuje moją skórę i sprawia, że pojawia się na niej gęsia skórka, kiedy siadam i rozglądam się po pomieszczeniu. Moje serce podskakuje na myśl, że Alessandro w moim łóżku to był tylko sen. Ale wtedy dostrzegam jego smukłe ciało, oświetlone światłem księżyca, kiedy on stoi przy oknie i patrzy na Nowy Jork nocą. - Alessandro? – mówię ochrypłym tonem. Nie odwraca się, ale widzę, że sztywnieje. Ześlizguję się z łóżka i powoli podążam w jego stronę, a kiedy do niego docieram, przebiegam palcami po jego plecach. Drży pod moim dotykiem. - Nie zasługuję na takie szczęście. Nie, kiedy zraniłem tak wiele osób. Nie znam nawet imion czy twarzy większości z nich. Nie mogę zrobić nic, by odpokutować za swoje grzechy. Więc oni

Tłumaczenie: marika1311

Strona 194

siedzą tutaj – mówi, unosząc pięść do swojej klatki piersiowej, nad sercem – i żerują na mojej duszy. Owijam ramiona wokół jego talii i przylegam do jego pleców. To jest to. Daje mi to, o co go prosiłam, spojrzenie w jego duszę. Prawda jest taka, że nieco mnie przeraża, co mogę zobaczyć, ale muszę dać z siebie wszystko i być silna dla niego. Powiedziałam mu, że nic, co zobaczę, mnie nie odstraszy i nie zamierzam go zawieść. - Kim są ci ludzie, Alessandro? I jeśli powiesz, że chodzi o mnie, to wyrzucę cię przez okno. Odwraca się w moich ramionach i czoło o czubek mojej głowy. - Więc nie powiem. Ale nie chodzi tylko o ciebie. Każdy dzieciak w szkole, któremu sprzedałem narkotyki, każda osoba, którą pozwoliłem Lorenzowi okraść i pobić, każdy dzieciak, którego zmusiłem do wstąpienia do gangu, każdy rywal w innym gangu, którego pozwoliłem dźgnąć. – unosi głowę i spogląda mi w oczy. – I, nawet jeśli nie zgwałcił ciebie, były inne. - A ty kogoś zgwałciłeś? – pytam, przekonana, że i tak już znam odpowiedź. - Nie. - Kto dał ci te narkotyki, żebyś je sprzedawał? Wypuszcza z siebie oddech i drży. - Lorenzo. - Kto pobił i obrabował tych ludzi? Światło księżyca odbija się w łzach wzbierających się pod jego powiekami. - Pomagałem, Hilary. Nie próbowałem go powstrzymać. Pomogłem mu. Byłem tak samo wściekły, jak Lorenzo. On po prostu lepiej brał pod uwagę ten gniew i działał pod jego wodzą, więc mu na to pozwoliłem. – wplątuje palce w swoje włosy i odchyla głowę w tył, a jego jabłko Adama podskakuje. – I strzeliłem do człowieka. Nie umarł tylko dzięki łasce Boga. Nawet nie wiem, co się stało z nim lub z jego rodziną. Szukałem ich, kiedy wróciłem, ale… - Czyja była ta broń? – Próbuję nie okazać szoku w swoim głosie. Nie mogę uwierzyć, że Alessandro, chłopiec, którego znałam, mężczyzna, którego znam, mógłby kogoś postrzelić. Ale jeśli to zrobił, wiem, za czyją namową to było. Spuszcza wzrok. - Nie jest ważne, do kogo należała. To ja pociągnąłem za spust. Krew tego człowieka na zawsze pozostanie na moich rękach. Moich, Hilary. Nie Lorenza. Wstępuję w jego ramiona i kładę głowę na jego piersi. - Powiedz mi, co się wydarzyło. Bierze drżący oddech i wypuszcza go w moje włosy. - To przez to w końcu nas aresztowano. Blisko naszego domu, w weekendy, pewien starszy człowiek rozstawiał budkę z hot dogami. Zmierzchało i dopiero zaczęło padać… - Jego głos zamiera. – Zazwyczaj Lorenzo nie nosił przy sobie broni, ale był winny trochę pieniędzy swojemu dostawcy i wiedział, że po niego przyjdą, więc podszedł do tego człowieka, kiedy ten pakował swoje rzeczy i wycelował w jego twarz. Kiedy tamten otworzył kasę, Lorenzo uderzył go kolbą pistoletu i powalił na ziemię. – Potrząsa głową. – Nie mógł po prostu wziąć pieniędzy, musiał też pobić tego biednego człowieka. Kopnął go kilka razy w żebra, żeby się upewnić, że leży, a potem podał mi broń, żeby on mógł zabrać pieniądze. Ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewaliśmy, było to, że ten staruszek podniesie się, ale to zrobił. Zanim mogłem zareagować, wstał z ziemi i rzucił się na Lorenza.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 195

Moja twarz ściąga się w grymasie przerażenia. Zmuszam się, żeby przyjąć normalną minę i odsuwam się, by spojrzeć na Alessandra. - Więc do niego strzeliłeś. Puszcza mnie i dłonią ociera twarz, a wtedy zdaję sobie sprawę, że wyciera łzy. - Nawet się nie zawahałem. Strzeliłem bezbronnemu człowiekowi w plecy. – Opiera dłonie o parapet, zwieszając głowę. Przez dłuższą chwilę nie mogę się odezwać. - Byłeś tam… w tej sytuacji, przez Lorenza, Alessandro. Gdyby on nie okradł sprzedawcy, ty nigdy nie miałbyś tej broni w swoich rękach. - Ale miałem. – mówi, a kolejna łza spływa po jego rzęsach. Mam wielką ochotę, by ją wytrzeć, ale tego nie robię. – Miałem wybór. Nie musiałem strzelać. Znalazł się na wózku inwalidzkim. - Nie uwierzę, że chciałeś go skrzywdzić. Byłeś przestraszony. - To bez znaczenia, czy chciałem go skrzywdzić. Przeze mnie był sparaliżowany. – Odpycha się od okna i odwraca się, ściskając w dłoniach swoje włosy. – Kiedy poszedłem na policję i powiedziałem im, co się stało, Lorenzo wpadł w szał. - Czekaj! Co? Oddycha głęboko. - Nie mógł zrozumieć, dlaczego… - Nie. Mam na myśli… zgłosiłeś się na policję? Kiwa głową. A jednak wciąż nalega, by się tym zadręczać. Biorę głęboki oddech. - Więc jest kilka rzeczy, które zrobiłeś źle, Alessandro. Podjąłeś kilka złych decyzji. Jesteś człowiekiem. Ale musisz oddzielić te rzeczy od tych, które zrobił Lorenzo. Musisz odpuścić sobie jego grzechy i skupić się na tym, co zrobić z własnymi. Chcę ci pomóc. – Unoszę dłoń i palcem śledzę linię jego blizny na boku. Wzdryga się, odsuwając się ode mnie, ale nie przerywam. – Chcę tego bardziej niż czegokolwiek… żebyś dopuścił mnie do siebie, bo chcę, żebyś zobaczył, jak wspaniałą osobą naprawdę jesteś. Ale nie mogę tego zrobić, jeśli nie będziesz chciał. Musisz mnie do siebie dopuścić. Opiera swoje czoło o moje. - Jesteś tak głęboko we mnie, że czasami nie jestem pewien, gdzie ja się kończę a gdzie ty zaczynasz. - Więc pozwól sobie pomóc. Możesz pokazać mi swój ból. Obiecuję, że to mnie nie załamie. Wwierca się we mnie spojrzeniem. - Zawsze widziałam twoją siłę, nawet wtedy, gdy byliśmy młodzi. Ale nie mogę zrzucić na ciebie tego ciężaru na górę tego, z czym sama się zmagasz. To nie byłoby w porządku. Odsuwam się od niego. - Jeśli nie możesz zaufać mi na tyle, bym pomogła ci przez to przejść, nie sądzę, by to wypaliło. – Unoszę jego głowę i delikatnie całuję w usta. – A chcę, żeby wypaliło. Chcę tego bardziej, niż czegokolwiek innego. Łza spływa po jego rzęsach, potem kolejna. Wycieram je kciukami i patrzę, jak rozpada się to, co zostało z jego opanowania. Jakoś udaje mi się namówić go do powrotu do łóżka, gdzie owija się wokół mnie. Przytulam go, kiedy się rozpada i mam nadzieję, że to wystarczy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 196

Po najdłuższej godzinie w moim życiu, w końcu unosi głowę z mojej piersi i spogląda na mnie. - Pomożesz mi oddzielić jego grzechy od moich? - Zrobię dla ciebie wszystko, jeśli mi na to pozwolisz. – Kiedy to mówię, moje serce zwija się w supeł wraz z tymi słowami. Naprawdę zrobiłabym dla niego wszystko. – Czy to jest dla ciebie zbyt trudne tu, w Nowym Jorku? To znaczy… gdybyś wrócił na Korsykę, byłoby ci łatwiej przez to przejść? Jego oczy rozbłyskują w ciemnościach. - Myślałem, że wyraziłem się jasno. Nie zostawię cię. Przełykam ślinę. - A gdybym pojechała z tobą? – Chcę, żeby się wyleczył… żeby poczuł się w pełni człowiekiem… a jeśli opuszczenie Nowego Jorku sprawi, że odzyska swoją duszę, w taki sam sposób, jak on pomógł odzyskać mi moją, to zrobię to dla niego w mgnieniu oka. Nie chcę rezygnować z teatru, zwłaszcza teraz, ale w tej chwili zdałam sobie sprawę, że Alessandro jest dla mnie ważniejszy niż Broadway. Znaczy dla mnie więcej, niż cokolwiek innego, może z wyjątkiem Henriego. jeśli musi wyjechać, jadę z nim. Powoli kręci głową. - I właśnie teraz, kiedy myślałem, że nie mogę cię już bardziej kochać… - Mówię poważnie. Chcę, żebyś uwolnił się od tego ciężaru. W przeciwnym razie to cię zniszczy. Jeśli musimy wyjechać, żeby to się stało, to pojadę. - Nie, Hilary. Zrobimy to tutaj. Masz rację, że muszę oddzielić grzechy Lorenza od swoich i ufam, że mi w tym pomożesz. - Przepraszam za to, co powiedziałam o nim, zanim wyjechałeś. Mam nadzieję, że wiesz, że nie miałam tego na myśli. Jego oczy błyszczą w świetle księżyca, kiedy palcem delikatnie śledzi linie na mojej twarzy. - Było w tym trochę prawdy. Czciłem Lorenza. Ale musisz zrozumieć, że nie zawsze był taki, jakiego go znałaś. Kiedy byliśmy mali, był moim bohaterem. Słucham uważnie, jak mi o wszystkim opowiada. Okazało się, że Lorenzo nie zawsze był twardy. Był spokojniejszy, kiedy byli dziećmi. Ale zmienił się po tym, jak któregoś dnia pobili go w drodze ze szkoły. - Mogłem zobaczyć, jak się wymyka. – mówi Alessandro. – Zaczął spędzać czas ze starszymi dzieciakami, którzy, jak się domyślam, mieli go chronić. Sądzili, że używanie Lorenza jako popychadła było zabawne. Posyłali go do sklepów, żeby kradł słodycze lub papierosy, a on to robił. Zagroziłem, że powiem o tym ojcu, ale on powiedział, że jego „gang” mnie pobije, jeśli to zrobię. A potem tata umarł, a Lorenzo wypłynął na szerokie wody. Zaczął zażywać… opuszczał szkołę… a mama była zbyt zrozpaczona, by zobaczyć, co się dzieje. Rozmawiamy o nim godzinami, podczas których Alessandro próbuje uporządkować to wszystko w swojej głowie. Kiedy opowiada wszystko, co doprowadziło go do domu dziecka, pojawia się więcej łez – jego i moich. - I wtedy… to, co on ci zrobił. Nie mogłem znieść tego, jak się tym chwalił. Chciałem ci pomóc, ale nie wiedziałem jak. Kiedy do mnie przyszłaś… kiedy powiedziałaś, czego chcesz, czułem się z tym źle. Ale nie poddawałaś się, a ja zawsze… naprawdę mi się podobałaś i ja… - przełyka więcej łez. – Boże, dopomóż mi, chciałem ciebie dla siebie i zracjonalizowałem to, co zrobiłem, przekonując siebie, że mógłbym ci pomóc, gdybyś dopuściła mnie wystarczająco blisko. - Pomogłeś mi, Alessandro. Pomogłeś mi bardziej, niż mogę to wyrazić. Zaciska usta w linię. Tłumaczenie: marika1311

Strona 197

- Nie w sposób, w który chciałem. - Proszę cię, Alessandro. Nie wiem, jak mam to powiedzieć tak, byś zrozumiał. Byłeś tym, czego potrzebowałam, i nawet jeśli to, co zrobiliśmy, było złe, to była moja wina. Nie mogę żyć z twoim poczuciem winy. Jeśli nie możesz sobie wybaczyć dla siebie, zrób to dla mnie. Proszę. Przesuwa palcem wzdłuż mojej szczęki. - Jest bardzo mało rzeczy, których bym dla ciebie nie zrobił. Całuję go, następnie opadam na jego ciało, kładąc głowę na jego piersi. Pamiętam, jak bezpiecznie się czułam w jego ramionach, kiedy miał szesnaście lat. Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 198

Rozdział dwudziesty siódmy Promienie słoneczne wdzierają się przez okno do mojego pokoju, kiedy w końcu budzę się w ramionach Alessandra i spotykam jego spojrzenie. Składa na moich ustach delikatny pocałunek. - Dzień dobry. Przewracam się na bok tak, że jego wspaniałe, nagie ciało jest przyciśnięte do mojego. - Dobry. Całuje mnie głęboko, sprawiając, że rozpływam się od środka i dając mi nadzieję, że ma to prowadzić do czegoś więcej. Więc kiedy całuje mnie w czubek nosa i mówi: - Chcę wiedzieć wszystko o Henrim. – moje serce podryguje. Wiedziałam, że w końcu do tego przejdziemy. Musimy o tym porozmawiać. Ale co, jeśli Alessandro zechce powiedzieć Henriemu prawdę? Skóra wokół jego oczu marszczy się. - Hilary, wyglądasz, jakbyś połknęła jeżozwierza. Powiedz coś. - To tylko… - Czuję w swoim sercu ukłucie, którego nie potrafię wyjaśnić. Kocham Henriego, a część mnie zawsze chciała, żeby poznał prawdę; żeby patrzył na mnie w sposób, w jaki patrzy na Mallory. – Chcę, żeby wiedział… ale Mallory… ona by nie… Wplątuje palce w moje włosy i całuje mnie w czoło. - Mallory była dla niego doskonałą matką. To, jak i kiedy Henri się dowie, musi zależeć od niej. Moje wnętrze trochę się rozluźnia. Wszyscy mają takie same zdanie. To dobrze. - Henri jest niesamowity. – zaczynam, a potem nie mogę się powstrzymać, mówiąc mu wszystko o Henrim, od tego, jak jego pierwsze kroki przemieniły się w pierwsze salta, do tego, jak zamiast uczyć się wypowiadać jedno słowo na raz, jak to robi większość dzieci, on zaczął rzucać pełnymi zdaniami, kiedy miał czternaście miesięcy. Mówię mu, że Henri potrafił układać puzzle o ponad stu elementach, kiedy miał półtora roku i jak dostał się do programu dla uzdolnionych w drugiej klasie. Mówię mu o tym, jak – kiedy Max miał dziewięć miesięcy, a Mallory wciąż nie mogła namówić go do jedzenia stałych posiłków – Henri w końcu go do tego przekonał, nawet jeśli sam był wciąż malutki, rysując wzorki w jedzeniu Maxa, w które ten uderzał dłonią, a następnie zlizywał z niej kawałki jedzenia. Mówię mu, jak Henri trzymał Maxa za rękę i odprowadził go na lekcje pierwszego dnia szkoły, i jak zawsze był bardzo opiekuńczy w stosunku do brata, i jak kocha Jeffa bardziej niż cokolwiek innego. A potem zdaję sobie sprawę z tego, co powiedziałam i lekko się krzywię. - Kocha swojego ojca, Hilary, tak, jak powinien. To oznacza, że jego wychowywanie się było szczęśliwe. To wszystko, czego kiedykolwiek mógłbym chcieć dla swojego syna. Kiedy te słowa opuszczają usta Alessandra, czuję dreszcz przechodzący przez moje ciało. Henri jest jego synem, a teraz on o tym wie. To surrealistyczne, że w ogóle prowadzimy tę rozmowę… nie wspominając już o tym, że robimy to nadzy w moim łóżku. Opuszkami palców delikatnie wędruje po mojej szyi, przez ramię i do krągłości piersi. - Jesteś niesamowicie piękna o poranku, Hilary McIntyre. Obsypuje pocałunkami moje czoło i policzki, kiedy jego ręce rozpoczynają delikatną eksplorację mojego ciała, a kiedy sięga do szafki stojącej obok łóżka i wyciąga z niej prezerwatywę, wiem, że dostanę to, czego chciałam. Tłumaczenie: marika1311

Strona 199

***

Godzinę później, kiedy Alessandro wychodzi, Jess już nie śpi, a jej wzrok przesuwa się między mną a nim. Uśmiecha się szeroko zza kubka z kawą. Alessandro całuje mnie w progu, jego palce ślizgają się po mojej klatce piersiowej przykrytej cienkim, jedwabnym szlafrokiem, ściskając delikatnie moje sutki, przez co mam ochotę zaciągnąć go z powrotem do swojego łóżka. Ale po południu jest przyjęcie urodzinowe Maxa, a obiecałam Mallory, że pomogę jej ujarzmić hordę siedmiolatków. - Przyjdziesz dziś do mojego hotelu? – pyta, przyciągając mnie mocno do swojego ciała. Moje dłonie prześlizgują się po jego piersi, przez brzuch, aż do bioder. - Jesteś gotowy na więcej lekcji? Czuję, jak jego usta, przyciśnięte do mojego czoła, wykrzywiają się w uśmiechu. - Twój uczeń zawsze jest gotowy. Dłonią obejmuje mój kark i przyciąga moje usta do kolejnego pocałunku. - Napisz, jak będziesz w drodze. Kiedy zamykam zanim drzwi, Jess zaczyna piszczeć i podskakiwać, klaskając w dłonie. - O mój Boże! Wrócił dla ciebie! Przysięgam na Boga, Hil, to była najbardziej romantyczna rzecz, jaką w życiu widziałam. Przewracam oczami, ale nie mogę powstrzymać głupkowatego uśmiechu wstępującego na moją twarz. - A propos, jak tam Hailey? Jej uśmiech dorównuje mojemu. - Dobrze. Bardzo dobrze. Idziemy dziś na imprezę z jej przyjaciółmi z Broadwayu. Powiedziała, że chce się mną pochwalić. - Doszłaś do czegoś, Jess. Drugoplanowa rola na Broadwayu, dziewczyna reżyserki… - Reżyserki castingów. – poprawia. - Kwestia nazewnictwa. – Odwracam się i zmierzam w kierunku łazienki. – Jak wygląda nasza sytuacja z Advilem67? Po południu jest przyjęcie urodzinowe Maxa.

***

Kiedy docieram do Mallory, miejsce jest już wypełnione piętnastoma kolegami Maxa z klasy. Przydziela mi opiekę nad zabawami, podczas gdy ona zajmuje się jedzeniem. Z pomocą Henriego organizuję przypięcie ogona Scooby Doo i piniatę. Są lody i tort, a Max otwiera prezenty. Następnie stopniowo przyjeżdżają mamy, by zabrać swoje dzieci, a wreszcie wszyscy znikają i mogę ponownie usłyszeć swoje myśli. 67

Advil – tabletki przeciwbólowe, np. na ból głowy

Tłumaczenie: marika1311

Strona 200

Jeff, Henri i Max siedzą razem w salonie, podczas gdy ja z Mallory sprzątamy w kuchni. Ja zmywam naczynia, a ona je wyciera, kiedy w końcu zbieram w sobie odwagę, by to powiedzieć. - Powiedziałam Alessandrowi. Unosi gwałtownie głowę znad talerza, który akurat osusza, a jej oczy otwierają się szeroko. - Myślałam, że wyjechał. - Wrócił. - I powiedziałaś mu! Dlaczego to zrobiłaś? - Ja tylko… - kręcę głową – jest ojcem Henriego, Mallory. Nie można tego przed nim ukrywać. - Zamierza coś powiedzieć? - Henriemu? Jedna z jej powiek zaczyna drgać, kiedy Mallory gapi się na mnie. - Komukolwiek. - Nie. Nie powie nic, ale… - Ale co? – Jej szczęka jest napięta, a ja mogę wyczuć strach i zdradę, które promieniują od niej falami. - Nie uważasz, że może Henri powinien poznać prawdę? Na kilka długich sekund wstrzymuje oddech i nie mogę rozczytać nic z jej twarzy, po czym wypuszcza powietrze z płuc i opiera się o szafkę. - Chce być częścią życia Henriego? - Wydaje mi się, że chce go po prostu poznać. - I to wszystko? Nie będzie próbował uzyskać praw rodzicielskich? Potrząsam głową. - Nie, Mallory, oby dwoje wiemy, że ty i Jeff jesteście dla niego rodzicami w każdym calu. Nigdy byśmy nie próbowali wam go odebrać. Ale… - przerywam, odkładając łyżkę oraz miskę i postanawiając coś. – Ja nie znam swojego ojca i nie chcę, by Henri przechodził przez to samo. Mallory zerka w kierunku salonu i ścisza głos. - Ale sytuacja jest inna, Hilary. Henri ma ojca. Jeff nim jest. - Wiem to. Wiem. Jeff jest niesamowitym tatą… - Proszę, nie rób tego. – błaga, a w jej oczach błyszczą łzy. – Jest zbyt młody. To będzie dla niego zbyt ciężkie do zrozumienia. Tylko namieszałoby mu to w głowie. Ma rację? Postępuję samolubnie? - Kiedy będzie gotowy, obiecuję, że mu o tym powiemy. Ty i ja, możemy powiedzieć mu razem. Po prostu myślę, że to za wcześnie. – Łzy spływają po jej policzkach. Mallory ociera je dłonią. Przygryzam wargę. Naprawdę stara się go chronić. To ja zachowuję się nieodpowiednio. - Jesteś świetną mamą, Mallory. Mówię poważnie. - Nie mogę wyobrazić sobie życia bez niego. - Ja też nie. Odpycha się od szafki i mnie przytula. - Kocham cię, Hilary. Naprawdę cię kocham. Tłumaczenie: marika1311

Strona 201

- Ja ciebie też. – odpowiadam z gulą w gardle i łzami spływającymi po policzkach. - Dałaś mi najpiękniejszy prezent. – mówi, podciągając nosem. – Proszę, nie rób niczego, co mogłoby go zranić. Nie pamiętam, czy kiedykolwiek pozwoliłam Mallory widzieć siebie płaczącą, ale chowam twarz w jej ramieniu, kiedy kilka łez zmienia się w strumienie wydobywające się z moich oczu.

***

Spędzam z Alessandrem każdy dzień, ale czwartki nadal są naszym dniami poświęcanymi na odkrywanie miasta, a dzisiaj jest moja kolej, by wybrać miejsce. Dostaliśmy polecenie pojawienia się na kolacji u Mallory, bo – jak powiedziała – chce porozmawiać z Alessandrem i prześledzić medyczną historię jego rodziny, ale ja wiem, że chodzi o coś więcej. Chce go wyczuć – żeby być pewną, czy dochowa tajemnicy. Ale to nastąpi dopiero wieczorem. Mamy cały dzień. Jestem w trakcie osuszania się po prysznicu, kiedy dzwoni mój telefon. Terry. Moje dłonie natychmiast stają się wilgotne ze zdenerwowania, kiedy unoszę komórkę do ucha. - Hej. - Hilary? Mam dobre wieści, kochanie. Siedzisz? Podchodzę do łóżka na swoich drżących nogach i posłusznie siadam. - Tak. Dawaj. - Więc, pamiętasz o przesłuchaniu do drugoplanowej roli w Nie patrz wstecz? - Tak…? - A co by było, gdyby zaoferowali ci główną rolę? Czuję nagłe ożywienie w klatce piersiowej i przez chwilę jestem pewna, że mam zawał. - Nie igraj ze mną, Terry. Jestem krucha. Wybucha śmiechem. - Jesteś twarda, kochanie, ale ja nie żartuję. - O, cholera. - Wiem! To takie ekscytujące! - Co to za rola? – pytam, kiedy odzyskuję małą część jasności umysłu. - Rene. Siostra, która wyjeżdża na studia. - O, cholera! – mówię ponownie. Terry znowu się śmieje. - Wiem. - O, cholera. – szepcę, jednocześnie czując łzy wzbierające się pod moimi powiekami. Moje drzwi otwierają gwałtownie, a w progu staje Jess, patrząc na mnie z wyczekującym wyrazem twarzy. Kiwam głową, a ona rzuca się na mnie z otwartymi ramionami. Tłumaczenie: marika1311

Strona 202

Cichy głos Terry dobiega mnie z miejsca, w które upuściłam telefon na podłogę. - Hilary? Jess odsuwa się, a ja podnoszę komórkę. - Przepraszam. - Nie przepraszaj. Wciąż negocjujemy pewne punkty w umowie, ale pieniądze są dobre i myślę, że powinnaś to przyjąć. Zgadzamy się w tym? Znowu pociągam nosem. - Tak! Oczywiście, że tak. - To dobrze. Moje gratulacje, Hilary. Zadzwonię później, z wszystkimi szczegółami. - Tak bardzo ci dziękuję, Terry. - Ja po prostu popchnęłam cię w dobrym kierunku, kochanie. To ty wykonałaś całą ciężką pracę. Kiedy odkładam telefon, Jess znowu się na mnie skacze. - Która? - Rene w Nie patrz wstecz. – opadam na łóżko i przykładam dłonie do twarzy. – Jestem Rene. Krzyczę przez łzy, a Jess krzyczy ze mną. - Opowiedz mi wszystko! – mówi. Ale wszystko, co mogę zrobić, to płakać przez naprawdę długi czas.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 203

Rozdział dwudziesty ósmy Spotykamy się w Argo Tea, a Alessandro uśmiecha się do mnie promiennie, kiedy przekazuję mu swoje wieści. - Nigdy nie wątpiłem w twój talent. – mówi, sięgając przez stół i splatając nasze dłonie. - Po prostu nie mogę uwierzyć, że to się w końcu dzieje. Wciąż nie czuję się tak, jakby to była prawda. Przyciąga moje krzesło bliżej, następnie unosi mnie i sadza na swoich kolanach, a ja ignoruję spojrzenia od innych gości, kiedy Alessandro mnie całuje. - Gratuluję. – mówi, kiedy w końcu mnie puszcza. - Dzięki. – Przygryzam wargę. – Jesteś gotowy? - Jestem. Wstajemy, a on pomaga mi założyć kurtkę. Prowadzę go do pierwszego zestawu schodów metra, którymi schodzimy. Nie pyta, gdzie się wybieramy, a to jest dobre, bo sama tego nie wiem. Pociąg właśnie wjeżdża na stację, kiedy tam docieramy i Alessandro chce wejść do środka pojazdu, ale łapię go za ramię. - Jeszcze nie. – mówię mu, bo gdzieś głęboko w stacji słyszę echo słabych akordów gitary. Biorę Alessandra za rękę i podążam za dźwiękiem instrumentów do schodów między platformami, gdzie na składanym stołku stoi siedzi młody blondyn, grający „Stairway To Heaven”68. Owijam ramię wokół jego talii i opieram się o niego. Kiedy w końcu domyśla się, że nie przyszliśmy tu, by złapać pociąg, czuję, jak się relaksuje. Przyciąga mnie bliżej, obejmując mnie dwiema rękami, a kiedy facet zaczyna przechodzi gładko do piosenki Evanescence, której tytułu nie pamiętam, zaczyna kołysać nas w jej rytm. Po dwóch kolejnych piosenkach, do otwartego futerału na gitarę wrzucam kilka dolarów i idziemy do pociągu. Jeździmy metrem, losowo zmieniając jego linie, a kiedy wjeżdżamy na kolejne przystanki, rozglądam się po platformie. Kiedy drzwi się rozchylają, przez szum tłumu nasłuchuję dźwięków muzyki. Jeśli ją usłyszę, wysiadamy i idziemy posłuchać. Niektórzy z muzyków są naprawdę dobrzy – tak jak blondyn z gitarą – a inni są naprawdę do bani, ale tak czy siak zostawiam dwa dolary z ich kapeluszach, walizkach czy innych rzeczach. Trzy godziny i dziesięć przystanków później, zostają mi ostatnie dwa dolary. Wjeżdżamy na stację Union Square, a kiedy szukam muzyki w tłumie, w końcu słyszę to, czego nie zdawałam sobie sprawy, że szukałam. Łapię Alessandra za rękę i wyciągam go z pociągu. Po tym, jak pojazd odjeżdża, skupiam się na bogatych nutach saksofonu i idę za tymi dźwiękami. Jest poza bramkami, tak samo, jak pierwszej nocy, kiedy go zobaczyłam, cztery miesiące temu… nocy, w której odnalazł mnie Alessandro. Bez wahania przeciągam go przez przejście, a naszym oczom ukazuje się facet z długimi, splątanymi siwymi włosami, siedzący po turecku na cementowej podłodze, z brudną walizką leżącą przed nim. Wciąż wygląda na tak smutnego, jak wyglądał wtedy, a może nawet jeszcze smutniejszego. Nie unosi wzroku, kiedy gra, ale jego piosenki same owijają się wokół mnie i przemawiają do mojej duszy.

68

Utwór Led Zeppelin

Tłumaczenie: marika1311

Strona 204

Alessandro staje za mną i obejmuje mnie rękami w talii, a ja zamykam oczy i słucham. Tak, jak podczas tej pierwszej nocy, wyobrażam sobie te wszystkie nuty fruwające w powietrzu jak motyle i zamiast sprawiając, że czułabym się smutna… uwięziona, w końcu czuję wolność. W końcu zrzucam ciężar tajemnic i ujawniam się. Odpuszczam swój strach i gniew. Zaczynam wydostawać się z ciemnego tunelu, w którym tak długo byłam, a im mocniej Alessandro mnie obejmuje, tym bardziej nieograniczona się czuję.

***

Kiedy docieramy do jej domu, Mallory zabiera nasze kurtki. - Rozgośćcie się. – mówi, machając dłonią w kierunku salonu. Na stoliku leży talerz przekąsek, a ja słyszę Jeffa tłukącego się po kuchni. - Gdzie są chłopcy? – pytam, kiedy stwierdzam, że jest za cicho. - Wysłaliśmy ich do Wendy na noc. – Przez sposób, w jaki Mallory to mówi, wiem, że dzisiejszego wieczoru mamy sporo do omówienia. Jeff wraca z kuchni. - Cześć, Hilary. – Spogląda na Alessandra. – Jestem Jeff, szwagier Hilary. – mówi, wyciągając do niego rękę. – Na cmentarzu nie mieliśmy właściwie okazji, by się poznać. Alessandro ujmuje jego dłoń i mocno nią potrząsa. - Alessandro. Cała przyjemność po mojej stronie. - Cóż… czujcie się jak u siebie w domu. – mówi, kiwając głową w stronę kanapy. – Co mogę wam podać do picia? Piwo? Wino? Wodę? Siadamy na kanapie, a Mallory zajmuje miejsce obok mnie. - Wino. – odpowiada, trochę za szybko. Już teraz widzę, że jej nerwy są zszargane. - Wino brzmi dobrze, dziękuję. – mówi Alessandro. Jeff spogląda na mnie i przez chwilę również myślę o winie, ale uznaję, że jest zbyt wcześnie, by wywołać kłótnie. - Cola. Kiedy Jeff odwraca się do kuchni, ja zgarniam bruschettę69 z tacy przede mną. - Kto gotował? – pyta Alessandro, sięgając po nadziewaną pieczarkę. - Głównie Jeff. – mówi Mallory, a potem przesuwa się obok mnie i mierzy Alessandra spojrzeniem. – Najpierw chciałabym przeprosić za swoje zachowanie na cmentarzu. - Byłaś w żałobie. – odpowiada. – To zrozumiałe. Kiwa głową, zerkając na mnie, a potem na niego. - Hilary nigdy nie podzieliła się ze mną szczegółami dotyczącymi waszej relacji w domu grupowym. Więc chyba zaczynamy. 69

Włoska przekąska, mała grzanka, najczęściej z pomidorami i bazylią

Tłumaczenie: marika1311

Strona 205

Alessandro zerka na mnie, jakby pytał o zgodę. Wzruszam ramionami, a on przenosi spojrzenie na Mallory. - Ja i mój brat byliśmy tam przez kilka miesięcy, ale w tym czasie zbliżyliśmy się do siebie z Hilary. Jej oczy jednocześnie się powiększają, po czym je mruży, w jej jawnej dezaprobacie. - Bardzo się zbliżyliście, jak widać. Kiwa powoli głową. - Bardzo mi na niej zależało. Jeff wraca do salonu. Nasze napoje stawia przed nami na stoliku, Mallory podaje wino, a sam siada w fotelu obok niej. Moja siostra bierze długi łyk, po czym przenosi spojrzenie na Alessandra. - To ty wplątałeś ją w narkotyki? - Wtedy zarówno ja i mój brat handlowaliśmy nimi. – odpowiada. – Nie miałem dobrego wpływu na Hilary. - To nie byłeś ty, Alessandro. – wtrącam, nie mogąc pozwolić mu, by obwiniał się za moje wybory. W ostatnim czasie wyjawiłam dość dużo tajemnic. Równie dobrze mogłabym wyjawić je wszystkie. Spoglądam na Mallory i biorę głęboki oddech. – Nie byłam „wplątana w narkotyki”. – stwierdzam, robiąc palcami w powietrzu znak cudzysłowia. – Nigdy nie byłam uzależniona. Alessandro splątuje nasze palce i ściska moją dłoń, kiedy Mallory mruży oczy. - Hilary, przerabianie tej historii ci nie pomoże. - Wzięłam pigułki, bo miałam dość. Byłam przerażona, samotna i w ciąży… Nie mogłam więcej znieść. Jeff otwiera szeroko usta, a Mallory momentalnie blednie. - Ty… - milknie i chowa twarz w dłoniach. – Och, Boże. To moja wina. - To nie jest niczyją winą, Mallory. – mówię. – Dokonałam wyboru. Jeff mocniej ściska jej dłoń. - Myślę, że naszą główną troską, Alessandro – mówi, sprowadzając rozmowę na odpowiednie tory – jest to, co się będzie dziać od teraz. Biorąc pod uwagę waszą historię, nie sądzimy, żeby przebywanie z tobą było dla niej zdrowe. Jedna z moich pięści uderza w poduszkę, a druga prawie łamie kości w dłoni Alessandra. - Wy dwoje nie będziecie o tym decydować. – wyrzucam z siebie, czując się kompletnie zdradzona, że Jeff pozwolił Mallory sobą manipulować. Mallory podnosi głowę i wbija we mnie spojrzenie, ale Alessandro unosi moją dłoń do ust i całuje moje knykcie, rzucając mi spojrzenie mówiące już-dobrze. - Nie wiem, jak wiele Hilary wam o mnie powiedziała, ale przez dłuższy czas, kiedy nie było mnie w Nowym Jorku, byłem przygotowywany do katolickiego kapłaństwa. Brałem udział w seminarium w Rzymie i kilka dni przed wyświęceniem zrozumiałem, że kapłaństwo nie jest moją drogą. Przeżywałem trudności, kiedy opuściłem Nowy Jork, a nasz ksiądz na Korsyce pokazał mi wiarę, która wyciągnęła mnie z autodestrukcyjnej spirali. Z tego powodu, praca z dziećmi stała się moją pasją. Zajmuję się młodzieżą w Katolickim Centrum Wielkich Braci i Sióstr na Lower East Side. Moim celem jest pomoc tym dzieciom w uzyskaniu poczucia własnej wartości oraz zachęcanie ich do bycia dobrymi chrześcijanami i ludźmi, tak, jak ojciec Costa zrobił to dla mnie. Popełniłem błędy, których nigdy nie będę mógł cofnąć – mówi, zerkając na

Tłumaczenie: marika1311

Strona 206

mnie z ukosa – ale mam zamiar spędzić resztę życia na zadośćuczynieniu za nie, bo Pan pokazał mi taką możliwość. Mallory rzuca Jeffowi czujne spojrzenie. - To godne pochwały, ale nie zmienia naszych obaw. To był trudny czas dla Hilary i nie jestem przekonana, że twoja obecność tutaj… przypominająca jej o tym, jest dla niej najlepszym rozwiązaniem. - Mallory. – mówię ostrzegawczo przez zaciśnięte szczęki. Sądząc po rozmowie, można by przysiąc, że mam pięć lat. Wbija we mnie spojrzenie. - Martwię się o ciebie, okej? To nawyk, którego nie tak łatwo się pozbyć. - Rozumiem twoje obawy, Mallory. – mówi Alessandro, znowu na mnie zerkając. – I na początku je podzielałem. Martwiłem się tym, co zobaczę, kiedy odnajdę Hilary, a kiedy zobaczyłem piękną, umiejętną kobietę, zacząłem martwić się tym, co może jej zrobić mój widok. Nawet wyjechałem, próbując ją chronić, ale prawda jest taka, że kochałem twoją siostrę, kiedy byliśmy tak rozbici, a teraz, mimo moich najlepszych intencji, zakochałem się w niej znowu. Tak długo, na ile ona jest gotowa, zamierzam być częścią jej życia. Chciałbym być również częścią życia Henriego, jeśli mi na to pozwolisz. - Nie jest gotowy na to, by poznać prawdę. – mówi Mallory, nagle ostrym tonem. - Szanuję twoją decyzję jako rodzica, który wie, co jest najlepsze dla jego dziecka. Proszę tylko o to, bym mógł poznać Henriego i Maxa. Chciałbym być dla nich i dla ciebie. Mallory lekko się krzywi. - Ja… zbyt łatwo można powiedzieć niechcący coś, nie zdając sobie z tego sprawy. I, bez obrazy, ale cię nie znam. Jak możemy być pewni, że nie zmienisz zdania i im nie powiesz, albo nie będziesz starał się o prawa rodzicielskie? Alessandro pochyla się i opiera łokcie na kolanach. - Byliście tu dla Hilary, kiedy ja ją opuściłem. Byliście jedyną pozytywną rzeczą w jej życiu, kiedy tak rozpaczliwie tego potrzebowała. A wasz syn jest niesamowitym dzieckiem, ze względu na jego wychowywanie. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy zrobienie czegoś, co mogłoby zranić go lub was. Wymienia z Jeffem spojrzenie i Mallory sięga ze stolika trzy zszyte strony. - Podpiszesz papiery o zrzeknięcie się praw rodzicielskich? Alessandro sięga przeze mnie i bierze papiery z jej drżących rąk. Czyta pierwszą stronę, a potem spogląda na mnie z pytaniem w oczach. - Musiałam to podpisać, kiedy oddawałam Henriego do adopcji. – mówię. Kiwa powoli głową, a potem przenosi wzrok na Mallory. - Masz długopis? Napięcie w pokoju jest prawdopodobnie namacalne, kiedy Mallory podaje mu długopis, a Alessandro podpisuje papiery. Jeff ściska dłoń Mallory i wstaje. - Dziękuję, Alessandro. – mówi, wyciągając do niego rękę. Ten wstaje i potrząsa jego dłonią. - A ja dziękuję za to, że byłeś tu dla Hilary, kiedy tego potrzebowała. Jeff kiwa głową.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 207

- Kolacja będzie za chwilę gotowa. – mówi, odwracając się do kuchni. - …jeśli nie pozbawiliśmy was apetytu. – dodaje z uśmieszkiem, patrząc na mnie ponad ramieniem. Rozmowa podczas jest lżejsza. Mówimy Mallory i Jeffowi o naszych czwartkach, a Jeff pyta Alessandra o informacje na temat Pizzy dla mas. Mallory sugeruje na wiosnę High Line70, jeśli go nie widzieliśmy, a Alessandro dopisuje go do naszej listy. Kiedy kończymy, a Mallory pakuje resztki dla Alessandra, nie mogę powstrzymać uśmiechu. Ma jej pieczęć aprobaty. Chociaż chce, nawet ona nie może się mu oprzeć. Kiedy stoimy na platformie, czekając na pociąg do domu, Alessandro przyciąga mnie do siebie i całuje. - Przez cały wieczór marzyłem, żeby to zrobić. – mówi, kiedy się ode mnie odrywa. Unoszę brwi. - To czemu zajęło ci to tyle czasu? - Starałem się grać gentelmana przed twoją siostrą. Poza tym wiem, że gdybym zaczął, nie byłbym w stanie oderwać od ciebie rąk. - Nie możesz oderwać ode mnie rąk? – powtarzam, przebiegając dłonią uwodzicielskim gestem po swoim biodrze. Uśmiecha się i pochyla, by mnie ponownie pocałować, prześlizgując się dłońmi po moich krągłościach, pozbawiając mnie oddechu. Chwyta między zęby moją dolną wargę i pociąga ją delikatnie. - Zabierz mnie ze sobą do domu. – szepce przy moich ustach. Śledzę palcami linie jego mięśni brzucha, zniżając je tuż nad pasek jeansów. - Nie sądzisz, że powinniśmy trochę zwolnić? Jego idealne usta układają się w seksowny półuśmiech, a złośliwa iskra rozbłyska w jego oczach. - Och, mam zamiar być boleśnie powolny. Mięśnie w moim brzuchu zwijają się, a mrowienie między moimi nogami staje się gorącym, pulsującym bólem. Uśmiecham się i przyciskam się do niego biodrami. - Ja też mogę grać w tą grę, proszę pana. Kiedy pociąg z piskiem zatrzymuje się na stacji, dłonie Alessandra ześlizgują się na mój tyłek, a jeśli nie będzie ostrożny, zaraz wszyscy w tym pociągu będą świadkami czegoś ciekawego.

***

Wchodzę do biblioteki na 115 Street, zdeterminowana, by już się nie bać. A kiedy się rozglądam, okazuje się, że nie mam ku temu powodu. Są tutaj wszyscy, z wyjątkiem Mike’a. Nathan uśmiecha się z kręgu i lekko mi macha. - Irlandko! Dawno się nie widzieliśmy! – krzyczy Quinn. – Jak tam się ma nasza lokalna gwiazda?

70

Park, który powstał na miejscu linii kolejowej i znajduje się ok. 9 metrów nad ziemią

Tłumaczenie: marika1311

Strona 208

- Na tyle dobrze, by ukraść nasz autorytet, Quinn. – mówi Nathan. Zatrzymuję się w pół kroku. - Jak się dowiedziałeś? Mruga do mnie. - Taki stary facet jak ja zna pewnych ludzi. Wstępuję do kręgu, a Quinn zamyka mnie w niedźwiedzim uścisku. - Jestem z ciebie dumny, Irlandko. – mówi cicho, tylko do moich uszu. - Dzięki, Quinn. - Mamy tutaj gwiazdę! – zapowiada wszystkim, klepiąc mnie po plecach. – Irlandka jest gotowa, by sztormem wpaść na Broadway. - Off-Broadway. – mamroczę, zażenowana. - Opowiedz wszystkim o swojej roli. - Produkcja nazywa się Nie patrz wstecz, a premiera będzie w kwietniu, w Theatre Row. To współczesna historia o dwóch siostrach, które mają… problemy. Jestem Rene, młodszą z nich. Nasza matka jest trochę walnięta, a ja jestem jej ulubienicą, co strasznie wkurza moją starszą siostrę. W zasadzie od samego początku się nienawidzimy, bo jesteśmy takie różne, ale potem mama umiera, a my utkniemy z jej wszystkimi rzeczami i podczas tego dowiemy się, że tak naprawdę jesteśmy dokładnie takie same. - I załatwi nam wszystkim bilety! – krzyczy Kamara. - Jeśli będę mogła, to zrobię to. – odpowiadam i to prawda. Bycie częścią tej grupy było tym, co przez ostatnie dwa lata trzymało mnie w ryzach. To przez nich się nie poddałam. - Niee. – mówi Vee. – Stanie się sławna i w ogóle i nie będzie pamiętać o naszym istnieniu. - Nieprawda. Jak długo mi na to pozwolicie, chcę tu przychodzić. Quinn się uśmiecha. - Zawsze będziesz tu mile widziana. I uważam, że w ramach świętowania, musimy dokonać akcji odwetowej jednej z twoich najtrudniejszych ról. – spogląda na Nathana. – Jesteś gotowy, księciuniu Filipie? Nathan uśmiecha się i wstaje, a ja mamroczę: - Och, nie. Quinn popycha mnie lekko. - Pokaż, co potrafisz, Irlandko. Spotykamy się z Nathanem pośrodku okręgu. - Gdzie jest Mike? – pytam tak, żeby nikt nie usłyszał. - Powiedziałem temu dupkowi, żeby się ulotnił. - Dzięki. – biorę oddech. – Więc, jesteś gotowy? Kiwa głową i rzuca mi podstępny uśmiech. - Zasługujesz na tą sztywną sukę. Wybucham śmiechem i zamieniam się w Aurorę. I pozwalam pokazać się moim wszystkim, delikatnym częściom.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 209

Zawsze myślałam, że bycie silnym polega na odpychaniu wszystkich i nieokazywaniu słabości. Bycie z Alessandrem nauczyło mnie, że bycie silnym oznacza odkrycie siebie i nie ukrywanie tego, kim się jest. Dużo rozmawialiśmy o naszym wspólnym czasie w domu grupowym. Przypomniał mi o naszych niekończących się rozmowach, które wtedy prowadziliśmy. Zapomniałam, jak wiele mu powiedziałam, ale cieszę się, że to zrobiłam. Po tym wszystkim, co się wydarzyło, chciałam o sobie zapomnieć. Rozmowa z nim przypomniała mi o tym, przypomniała mi, kim naprawdę jestem. Chcę znowu być tą osobą… osobą, która ośmiela się wierzyć, że coś może się po prostu udać. Osobą, która ma odwagę, by pozwolić ludziom zobaczyć siebie taką, jaka jest, zarówno dobre strony, jak i te złe. Osobą, która ośmiela się przeżyć swoje życie bez strachu. Bez ukrywania go za ostrymi murami, które skaleczą każdego, kto za bardzo się zbliży. Wydaje mi się, że Quinn wiedział, że kiedy opuszczę wszystkie ostre mury i pozwolę ukazać się prawdziwej mnie, nie będę już się bała. Miał rację.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 210

Rozdział dwudziesty dziewiąty Jest koniec kwietnia. Pierwszy naprawdę ciepły dzień w roku. Wyciągam z szafy czarno-białą sukienkę bez pleców, wiązaną na szyi, którą uwielbiam, a nie nosiłam jej od sierpnia. Powiedzieli, że temperatury dziś dojdą do dwudziestu stopni, więc nadal może być na nią trochę za zimno, ale nie obchodzi mnie to. Czuję się, jakbym wychodziła z długiego, ciemnego tunelu i niech to szlag, jeśli nie zamierzam wygrzewać się w słońcu. Wmasowuję odżywkę we włosy i je wygładzam, po czym zakręcam je wokół swoich palców, następnie nanoszę tusz na rzęsy i stwierdzam, że to wystarczy. Alessandro zadzwonił do mnie rano o nieludzkiej porze, bo słusznie myślał, że prześpię swój budzik, więc teraz jestem spóźniona. Robi śniadanie, zanim pójdziemy do centrum młodzieżowego, więc obiecałam, że będę u niego o jedenastej. Jutro są jego urodziny i chcę wymyślić coś naprawdę niesamowitego, ale jak dotąd nie byłam w stanie na nic wpaść. W dniu moich urodzin, w zeszłym miesiącu, Alessandro zabrał mnie na wykwintną kolację na rejsie dookoła przystani. Było pięknie, magicznie i przez całą noc tańczyliśmy przy dźwiękach zespołu jazzowego pod panoramą Nowego Jorku. Nie ma nic, co mogłabym dla niego zrobić, żeby temu dorównać. Pędzę do metra, a kiedy docieram do nowego mieszkania Alessandra, jestem tylko piętnaście minut spóźniona, co według mojego zegarka oznacza jestem-na-czas. Jego kawalerka jest na West Village została wynajęta od razu po tym, jak wyjechał na Korsykę, ale znalazł podnajem od kogoś w kościele Świętej Weroniki. W porównaniu do jego starego mieszkania, jest całkowicie nudne. Naciska przycisk w interkomie, a kiedy otwiera przede mną drzwi mieszkania, do moich nozdrzy uderza zapach śniadania, a ślinka napływa mi do ust. Ale jego spojrzenie sprawia, że staję się głodna w zupełnie inny sposób. przeciąga mnie przez próg i zanim jeszcze zamyka drzwi, jego usta już atakują moje. Odwzajemniam pocałunek i zaczynam rozpracowywać guziki jego koszuli, ale odciąga od siebie moje dłonie i splata nasze palce. - Gdybyś była tu piętnaście minut wcześniej… - mówi ze złośliwym uśmiechem i unosi sugestywnie brwi. Przewracam oczami i wzdycham, sfrustrowana. Znowu mnie całuje, przykładając delikatnie usta do moich warg. - Tęskniłem za tobą w nocy. - Ja za tobą też. W ciągu ostatnich dwóch miesięcy wiele czasu spędziłam w mieszkaniu Alessandra, ale również bardzo podoba mi się życie z Jess, więc staram się podzielić czas między nich. Wczoraj miałyśmy babski wieczór, co oznacza, że wyszłyśmy tylko we dwie. Zabrałam ją do swojego baru, bo – wierzcie mi lub nie – teraz, gdy już tak nie pracuję, tęsknię za tym miejscem. Siedziałyśmy tam, piłyśmy i po prostu się wyluzowałyśmy. Ze śmiechu prawie spadłam ze swojego stołka, kiedy Jerry zaczął ją podrywać. Alessandro odwraca się w stronę kuchni, więc idę za nim. Kiedy on podnosi patelnię i zaczyna wkładać na talerze jakieś danie z jajek, ja zauważam na szafce zaproszenie na ślub. Obok niego leży odręcznie napisana notka.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 211

Drogi Alessandro, Dobrze usłyszeć od Ciebie wieści i dzięki za wysłanie Twojego adresu. Nie mogę uwierzyć, że minął już cały rok, odkąd się ostatni raz widzieliśmy. Często myślę o czasie, który wspólnie spędziliśmy w Rzymie. Wydaje się, jakby to było dopiero wczoraj. Mam nadzieję, że bycie z powrotem w Nowym Jorku da Ci spokój, na który zasługujesz. To niesamowite, że odnalazłeś Hilary po tych wszystkich latach. Każdego dnia modliłam się o to, byś odnalazł swoje zadowolenie na tym świecie i nawet nie umiem Ci powiedzieć co czuję, wiedząc, jak bardzo ona Cię uszczęśliwia. Wydaje się być niesamowita. Mam nadzieję, że pewnego dnia ją poznam. Planowaliśmy z Trentem zaczekać ze ślubem aż do następnego roku, ale pojawiła się niesamowita okazja płatnego stażu w muzeum dla dzieci w Anglii. Ponieważ nie możemy mieszkać osobno, a rodzice nie chcą, byśmy żyli w grzechu, przenieśliśmy ślub na te lato, po ukończeniu szkoły. Wszystkie informacje są w zaproszeniu. Mam nadzieję, że uda się Tobie i Hilary dotrzeć. Mam nadzieję, że z Twoją rodziną wszystko jest w porządku, a Twojej mamie się poprawia. Kiedy następnym razem będziesz z nimi rozmawiać, pozdrów ich ode mnie. Proszę, dbaj o siebie i pozostańmy w kontakcie. Tęsknię za Tobą. Kocham, Lexie. - Tęskni za tobą. – mówię, kiedy unoszę wzrok i widzę, że Alessandro na mnie patrzy. - I ja też za nią tęsknię. - Ale już jej nie kochasz. Podchodzi do stołu i stawia na nim nasze talerze. - Pomogła mi w tym momencie mojego życia, kiedy nie sądziłem, że tej pomocy potrzebuję. Była strzałem rzeczywistości, którego potrzebowałem, żeby w końcu zrozumieć, że kapłaństwo nie jest dla mnie. - Gdyby czuła się inaczej… - pstrykam palcem zaproszenie. – Gdyby nie była zakochana w tym jakimś Trencie… - Który, tak się składa, jest jej przyrodnim bratem. – przerywa mi Alessandro z lekko ironicznym półuśmiechem. - Wow. Poważnie? Kiwa głową. - Okej… więc gdyby Lexie nie była zakochana w swoim przyrodnim bracie, jak sądzisz, byłbyś z nią nadal? - Wszystko, co mi się przytrafiło, zdarzyło się z jakiegoś powodu. To wszystko poprowadziło mnie tutaj, do tego momentu. – Przyciąga mnie do siebie i całuje tak, że aż zwijają się palce moich stóp. – Do ciebie. Obejmuję go ciasno i całuję gwałtownie. Odwzajemnia pocałunek, ale potem łapie mnie i sadza na miejscu przy stole. - Jesteśmy spóźnieni. Rozsiadamy się, a ja patrzę nieufnie na swój talerz. Wygląda niesamowicie, a pachnie jeszcze lepiej, ale zanim biorę kęs, przeprowadzam sekcję na swoim daniu. Kiedy nie znajduję w nim żadnych gumowych karaluchów, unoszę wzrok. Alessandro posyła mi uśmieszek.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 212

- Zaniedbujesz swoje żarty. – wytykam mu. Wzrusza tylko ramionami i zaczyna jeść. - Nie wiem, jak udało ci się mnie na to namówić. – lamentuję nad swoim śniadaniem, które smakuje tak dobrze, jak wygląda, ale to nie jest prawda. Wiem, jak mnie na to namówił. Podstępem powiedział o tym, kiedy ja byłam senna i zaspokojona, pławiąc się w błogości po odbyciu stosunku, kiedy wiedział, że nie miałam głowy, by przemyśleć to, na co się zgadzam. Drań. - To dla dzieci, Hilary. – mówi, kiedy zauważa moje mordercze spojrzenie. – Będziesz zaskoczona, jak dobrze się poczujesz, kiedy dasz im odwagę, by marzyć. - Znienawidzą mnie. – mamroczę, kiedy Alessandro sięga po moją dłoń. - Pokochają cię. – stwierdza, składając delikatny pocałunek na moim policzku. – Tak, jak ja. Oboje spędziliśmy trochę czasu z psychologiem, który jest wolontariuszem w centrum młodzieżowym, a ja zrobiłam dość duże postępy w nauce zaufania, ale nadal nie mogę przyzwyczaić się do słuchania, kiedy Alessandro mówi, że mnie kocha. Wiem, że przyjdzie taki czas, kiedy będzie musiał wrócić na Korsykę do dziadków. Ale, nawet jeśli mnie to przeraża, zaczynam ufać, że nawet jeśli wyjedzie, to wróci. To dość duży skok w wierze jak dla mnie, ale on jest tego warty. Sprzątamy po śniadaniu, a potem Alessandro ciągnie mnie w kierunku drzwi. Rozglądam się w poszukiwaniu swojej kurtki, ale przypominam sobie, że żadnej nie wzięłam. Czuję małe uczucie rozczarowania, kiedy zdaję sobie sprawę, że będę tęsknić za pomocą Alessandra w ubieraniu jej. Wychodzimy na zewnątrz, a ja zamykam oczy i oddycham świeżym powietrzem. Tylko wiosną Nowy Jork tak pachnie. To sprawia, że czuję się pełna nadziei, jakby wszystko zaczynało się od początku i możemy zrobić wszystko tak, jak chcemy. Kiedy dwadzieścia minut później wychodzimy z metra i zaczynamy iść w kierunku centrum młodzieżowego, decyduję, że nikt tak naprawdę nie będzie chciał śpiewać. To znaczy, dzieciaki lubią gry, w których głowy ludzi wybuchają i zalewają ekran krwią i szarymi kawałkami mózgu. W porównaniu z tym, jak nudne jest stanie i śpiewanie z karaoke? Wchodzimy do centrum młodzieżowego, a na połowie boiska stoi grupka nastolatków i rzucają piłką do kosza. Jeden z nich, latynoski chłopiec, który ma około piętnastu lat, spogląda na nas i zaczyna gwizdać. - Ojcze! Niezłą masz laskę na swoim ramieniu. – mówi, pokazując obsceniczny gest dłonią w pobliżu swojego krocza. - Uważaj sobie, Christian. – ostrzega go Alessandro, kładąc rękę na moich plecach i prowadząc mnie w odpowiednim kierunku. - Teraz jestem zajęty czymś innym. – mówi z pełnym zadowolenia uśmiechem, z oczami przyklejonymi do mojego tyłka, kiedy przechodzimy obok nich. Dziewczyna stojąca obok Christiana wyrywa mu piłkę z rąk, rzuca do kosza i trafia idealnie. Popycha go i mówi coś po hiszpańsku, co brzmi okropnie, jak gadanie bzdur. Lubię ją. - Dlaczego powiedział do ciebie ojcze? – pytam, kiedy się od nich oddalamy. - To po prostu taki pseudonim, który otrzymałem. – Macha dłonią w kierunku grupki chłopców ćwiczących z hantlami, do których się zbliżamy. – Alex pomyślał, że mój akcent brzmi trochę po hiszpańsku i zaczął tak na mnie wołać71, i to się przyjęło. 71

…w oryginale woła na niego Padre, co oznacz Ojcze właśnie po hiszpańsku.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 213

- Ale nie jesteś księdzem. - Pracuję dla kościoła. – wzrusza ramionami. – Dla nich to oznacza to samo. Kiedy przechodzimy obok nich, jeden z tamtych chłopaków, czarnoskóry dzieciak z tatuażem idącym w górę jego prawego ramienia – w którym rozpoznaję tego, z którym Alessandro był na ringu, kiedy po raz pierwszy tu przyszłam – wyciąga dłoń w kierunku Alessandra, przybija z nim żółwika i uśmiecha się szeroko. - Alex. – mówi Alessandro. - Nieźle wyglądasz, Ojcze. – ten odpowiada, ale wzrok ma utkwiony we mnie. Lub, by być bardziej dokładnym, w mojej klatce piersiowej. - Zobaczymy się na ringu, jak tylko odprowadzę pannę McIntyre. - Ja ją mogę doprowadzić. – mamrocze Alex pod nosem, szczerząc zęby w uśmiechu. Alessandro puszcza mu oczko i popycha mnie, by ich minąć. - Pokonam cię dziś, Ojcze! – woła, kiedy Alessandro się odwraca. - Nie, jeśli nie będziesz utrzymywał nóg w ruchu. – ten rzuca do niego kąśliwym komentarzem, bez odwracania się. - Napaleni są, co? – mamroczę, odwracając się i widząc, że Alex śledzi mnie wzrokiem. - Dorośli mężczyźni nie mogą racjonalnie myśleć w twoim towarzystwie, Hilary. – mówi cicho przy moim uchu, ślizgając się palcami po wewnętrznej stronie mojego ramienia i wysyłając gęsią skórkę po całym moim ciele. – Czego spodziewałaś się po nastolatkach, których napędzają hormony? Prowadzi mnie obok małego ringu bokserskiego, z wiszącymi workami treningowymi za nim, do szklanych drzwi w ścianie na tyle sali gimnastycznej. Popycha je i wchodzimy do małego pomieszczenia z okrągłym stołem i kilkoma krzesłami. Na stole stoi sprzęt do karaoke. - Najemcy tego miejsca zapewnili mnie, że znajdziesz tam różne piosenki. – mówi. – Wszystko, od Rolling Stonesów, przez Beyonce do Broadwayu. – Jego oczy iskrzą, kiedy mówi Beyonce. Nie byłam pewna, czy to pamiętał, ale oczywiste jest, po jego spojrzeniu, że tak. - Mówiłam – odzywam się, rozglądając się po pustym pomieszczeniu – że nikt nie będzie chciał tego robić. Pochyla się i myślę, że chce mnie pocałować, ale zamiast tego mówi: - Jeszcze parę minut, Hilary. Gwarantuję ci, że będzie zainteresowanie. Mała część mnie ma nadzieję, że się myli. Ale inna, mała część mnie ma nadzieję, że jednak ma rację. Tak naprawdę niczego ich nie nauczę, ale jeśli są tu jakieś dzieciaki, które chcą śpiewać, byłoby super. Alessandro podchodzi do stołu. - Szczerze mówiąc, nie jestem pewny, w jaki sposób to działa – mówi, patrząc na sprzęt do karaoke – ale jeden z dzieciaków na pewno ci z tym pomoże. Naciskam przycisk uruchomiania, a wyświetlacz zaświeca się. - Poradzę sobie. Kiwa głową i po prostu patrzy na mnie przez chwilę, zanim chwyta swoją torbę, zakłada ją na ramię i cofa się do drzwi. - Więc zostawię to tobie. Odwraca się, a ja obserwuję go przez szklane drzwi, kiedy znika w męskiej szatni. Tłumaczenie: marika1311

Strona 214

Szczupły, ale umięśniony latynoski chłopiec, wchodzi przez boczne drzwi do sali gimnastycznej, ze spuszczoną głową i rękami w kieszeniach. Przygarbiony, zmierza w moim kierunku, a ja przygotowuję się na kolejny wybuch testosteronu, ale kiedy podchodzi do przeszklonych drzwi, wygląda na trochę nieśmiałego. Christian wygwizduje go przez całą salę i chłopak waha się przy drzwiach, wyglądając, jakby rozmyślał o wycofaniu się, ale w końcu wchodzi do środka. - To tutaj miało być to śpiewanie? – pyta, nie patrząc na mnie. - Tak. – odpowiadam. – Jestem Hilary. Jak masz na imię? - Tony. – Spogląda na mnie spod długich, ciemnych rzęs, następnie przenosi spojrzenie na sprzęt do karaoke. – Co tam masz? Wzruszam ramionami. - Idź i sprawdź. Spacerkiem mnie wymija i podchodzi do stołu. Uruchamia menu w programie, a ja patrzę, jak przez salę idą w moją stronę trzy młode dziewczyny. - Pamiętam cię z Idola. – mówi jedna z nich, kiedy wchodzą do pokoju, niska blondynka, która patrzy na mnie zdumiona, z szeroko otwartymi oczami. Krągła, ciemnowłosa dziewczyna stojąca obok niej kiwa głową. Wyższa Latynoska przygląda mi się sceptycznie. - Ojciec mówił, że występujesz w przedstawieniu na Broadwayu. - Off-Broadwayu. – poprawiam ją. - W jakim? – pyta. - Nazywa się Nie patrz wstecz i ma premierę za kilka tygodni. - O czym jest? - O dwóch siostrach, które przechodzą przez coś popieprz… - Cholera, muszę uważać. - …które przechodzą przez naprawdę ciężki okres i muszą radzić sobie z czymś, co im się przytrafiło. Jej spojrzenie staje się jeszcze bardziej sceptyczne. - Jesteś jedną z sióstr? - Tak. – odpowiadam, czując dreszcze przechodzące przez moje ciało. Nadal muszę czasami się uszczypnąć, by uwierzyć, że to prawda. Praca w teatrze jest inna, niż się spodziewałam – co tak naprawdę oznacza, że wcale się nie różni. Nie było żadnej wielkiej przemiany, jak gąsienicy zmieniającej się w motyla, czy coś w tym stylu. Chyba kiedy to się przydarzyło Brettowi, byłam pod takim wrażeniem, że inaczej na to patrzyłam. Ale ja się nie zmieniłam. Jestem po prostu sobą… może trochę silniejszą sobą. Dziewczyny przesuwają się w głąb pomieszczenia i udają się do sprzętu karaoke, a w tym samym czasie wchodzą jeszcze jeden chłopiec i dziewczyna. Dołączają do pozostałych przy stole, a ja podchodzę do drzwi, żeby je zamknąć – żeby nikt się nie wstydził – i wyglądam akurat w odpowiedniej chwili, by zobaczyć Alessandra wychodzącego z męskiej szatni, ubranego w dopasowany, szary podkoszulek i czarne spodenki, z ręcznikiem przewieszonym przez ramię. Ściąga go i rzuca na linki przy ringu, po czym robi kółko wokół sali i staje ponownie przy ringu, rozciągając się. - Będziemy używać mikrofonów? – pyta stojąca za mną blondynka, wyrywając mnie z mojego oszołomienia pod tytułem nie-mogę-uwierzyć-że-ten-niesamowity-przystojniak-jest-mój. Zlizuję ślinę z dolnej wargi i zamykam drzwi, następnie odwracam się i widzę grupę nastolatków gapiących się na mnie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 215

- To małe pomieszczenie, więc nie sądzę, by były nam potrzebne, ale jeśli chcecie, to możecie ich używać. Dzieciaki zaczynają wybierać swoje piosenki, a te trzy dziewczyny, które przyszły razem, postanawiają zaśpiewać piosenkę Taylor Swift, którą rozpoznaję, ale tak naprawdę jej nie znam. Jedna z nich, Latynoska, ma potencjał. Pozostałe trochę popiskują. Przez okno za nimi widzę, że Alessandro założył rękawice i uderza z zapałem w worek treningowy. Ściągnął koszulę, a widok jego falujących mięśni sprawia, że mięśnie w moim kroczu się zaciskają. Zmuszam się, by przenieść wzrok na dziewczyny, które kończą już piosenkę i staram się naprawdę ciężko, żeby nie gapić się przez okno, kiedy Alessandro wchodzi na ring z Alexem. Każda z dziewczyn robi coś na kształt solówki, a potem kolejkę przejmuje dziewczyna, która przyszła później z chłopakiem, który okazał się jej bratem. Wszyscy wybierają najbardziej aktualne piosenki z gatunku rapu. Jej brat podchodzi do sprzętu następny i rapuje coś, czego nigdy wcześniej nie słyszałam. A potem nadchodzi kolej Tony’ego. Kiedy muzyka, którą wybrał, włącza się i rozbrzmiewają pierwsze akordy „Suddenly” z filmu „Nędznicy”, jestem pewna, że musiał wcisnąć zły przycisk. Ale potem zaczyna śpiewać… a moja szczęka opada na stół. Jego głos ma bogatą i czystą barwę, tak kompletnie różną od tego, czego spodziewałabym się po nieśmiałego, szesnastoletniego chłopaka. Samo słuchanie go wystarczy, żeby na moją skórę znowu wstąpiła gęsia skórka. Inne dzieciaki szepcą między sobą i chichoczą, a ja mam ochotę wrzasnąć na nich, żeby się zamknęli, ale zamiast tego unoszę dłoń w ostrzeżeniu, kiedy blondynka na mnie spogląda, a wtedy ona ucisza innych. Tony, na szczęście, nie patrzy na nich. Głowę ma lekko spuszczoną, a oczy zamknięte. Kiedy kończy, otwiera je, wraca do swojego krzesła i po prostu siada, jakby wcale właśnie nie wstrząsnął moim światem. - To było niesamowite, Tony. – mówię mu, a Raper znowu parska śmiechem. Rozglądam się po grupie. – Jak wielu z was jest w gimnazjum? Trzy dziewczyny śpiewające piosenkę Taylor Swift unoszą dłonie. - Świetnie. A w liceum? Reszta podnosi rękę, lub – jak w przypadku Tony’ego – dostaję tylko wzruszenie ramion i spojrzenie. - Bierzecie udział w zajęciach muzycznych w swoich szkołach? Kilka wymamrotanych „taa”. - Wspaniale. Większość szkół ma przynajmniej program dla chóru, a wiele z nich ma kółko aktorskie, więc jeśli chcecie występować w musicalach, to dobry początek. – mówię, patrząc prosto na Tony’ego. – Istnieją również programy aktorskie poza szkołą. To przyciąga zainteresowanie Tony’ego i unosi wzrok, ale kiedy widzi, że na niego patrzę, spuszcza wzrok. - Jeśli myślicie o karierze muzycznej, jest wiele opcji, które możecie wybrać. – Kontynuuję. – Zawsze możecie postarać się o posadę nauczyciela muzyki, a jeśli chcecie śpiewać w teatrze, jest tutaj Broadway, ale w całym kraju są także wspólnoty teatralne, jeśli chcecie mieszkać gdzieś poza Nowym Jorkiem. Istnieją setki sposobów na to, żeby muzyka była częścią waszego życia. Możecie ją tworzyć albo występować, możecie śpiewać przy otwartych mikrofonach, w grupach społecznych, kościołach. – mówię, wskazując przez drzwi na salę gimnastyczną… nie, żeby tam był kościół. – Albo możecie… - milknę, kiedy mój wzrok spada na Alessandra na ringu. Ćwiczy z Alexem, a pot spływa po jego mięśniach, jego napięte mięśnie falują, a sposób, w jaki się porusza… jest po prostu taki… mniam. - …śpiewać w metrze. – dodaję bezmyślnie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 216

Słyszę chichot. Odrywam wzrok od Alessandra i widzę, że cała grupa szczerzy do mnie zęby w uśmiechu. Odchrząkam. - Więc… jak wielu z was myśli o karierze muzycznej? Wszystkie cztery dziewczyny unoszą rękę, podczas gdy mały Raper uśmiecha się szyderczo i szturcha swoją siostrę, a Tony wierci się na swoim krześle. Spogląda na mnie, a ja lekko kiwam głową. - Jeśli chcecie wybrać jakąś inną piosenkę, proszę bardzo. – mówię, a trio dziewczyn wyskakuje z miejsc i rzucają się ku sprzętowi. Przez następną godzinę słucham ich śpiewania i daję im różne wskazówki, które usłyszałam przy okazji ćwiczeń do Idola. Chociaż nie mogę się powstrzymać od zerkania co jakiś czas na Alessandra, a coś ściska się w moim brzuchu, kiedy dostrzegam Marie stojącą przy ringu i obserwującą go. Dziewczynki w rajstopach i trykotach zaczynają ustawiać się na środku sali, przysuwając do siebie przenośną poprzeczkę. Alessandro i Alex kończą ćwiczenia na ringu, a Alessandro ściąga rękawice i nakrycie głowy, po czym ręcznikiem wyciera cały ten pot, który miałam ochotę zlizać. Kiedy zakłada koszulkę, przebiega dłonią po swoich włosach i schodzi na ziemię pomiędzy linami ringu, tam, gdzie stoi Marie. Ona staje na palcach, a on uśmiecha się, kiedy się pochyla i ją całuje.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 217

Rozdział trzydziesty To tylko całus w policzek, ale to i tak sprawia, że mam ochotę jej coś zrobić, nawet jeśli Alessandro podkreśla, że między nimi nigdy nie było nic poważnego, a pierwszej nocy, kiedy byliśmy razem, od razu to zakończył. Rozmawiają przez kilka minut, a potem Alessandro mówi coś, machając dłonią w kierunku okien mojego pomieszczenia. Oboje się odwracają, a wtedy zdaję sobie sprawę, że stoję tak i ich obserwuję, z dłońmi przyklejonymi do szyby, jakbym była uwięziona w jakimś gigantycznym terrarium, czy czymś w tym stylu. Okręcam się szybko na pięcie, kiedy mały Raper kończy to, cokolwiek robił i zmuszam się do uspokojenia. To, że się spotykali, nie oznacza, że wciąż coś między nimi jest. I, kiedy tak o tym myślę, uderza we mnie fala spokoju i wiem, że mu ufam. Ufam Alessandrowi. Zaufałam mu kiedyś, a on złamał mi serce. Mimo że zawsze myślałam, że to nie była jego wina, to i tak go obwiniałam. Już tego nie robię. Wybaczyłam mu. - Świetne. To było świetne. – mówię do Rapera. Przełykam ślinę i spoglądam na Tony’ego. – Chcesz zaśpiewać jeszcze raz? Potrząsa głową, bez podnoszenia wzroku. - Okej. – Rozglądam się po grupie. – Cóż, w takim razie chyba dziękuję za przybycie. Mam nadzieję, że dobrze się bawiliście. - Masz zamiar to powtórzyć? – pyta blondynka. Wzruszam ramionami. - Jeśli Alessandro to załatwi. - Alessandro? – pyta Latynoska. - Ojciec. – mówię, zerkając na grupkę chłopców przy hantlach, do których podszedł Alessandro. Trzy dziewczyny wychodzą przez drzwi i podążają w tamtym kierunku, a Raper ze swoją siostrą wychodzą w tym czasie bez słowa. - Tony. Zaczekaj. – mówię, kiedy mnie mija, włócząc nogami. – Widziałeś Nędzników? - Babcia ma na płycie. – odpowiada, wpychając dłonie do kieszeni i wbijając wzrok w podłogę między nami. - Podobało ci się? Patrzy po prostu na podłogę i kiwa głową. - Nie żartowałam. – mówię mu. – Masz niesamowity głos. Brałeś lekcje? Potrząsa głową. - Brałeś udział w jakiś sztukach, albo gdzieś występowałeś? Może w szkole? Znowu potrząsa głową. - Powinieneś. Mogłabym pomóc ci znaleźć lokalną grupę teatralną, jeśli chciałbyś spróbować. - Ile to kosztuje? – pyta, otwierając w końcu usta. - To zależy. W większości nich samo uczestniczenie jest darmowe, ale gdyby pojawiła się jakaś opłata za kostiumy, czy coś takiego, może kościół mógłby ci pomóc. Porozmawiam z Ojcem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 218

- Okej. – mówi, a ja nagle czuję przypływ nadziei. Jest tak nieśmiały, że występ na scenie mógłby być dla niego trudny. Ale to także mogłoby mu naprawdę pomóc; wyciągnąć go z jego skorupy i sprawić, by zobaczył, jak dobry jest. Zwiesza głowę i włócząc nogami, zmierza ku tym samym drzwiom, którymi przyszedł, a Christian znowu na niego szyderczo gwiżdże. Patrzę spod byka na Christiana, a ten uśmiecha się szeroko, kiedy zbliżam się do Alessandra. - Masz fanklub. – mówi, zerkając na trzy dziewczynki, które omijają właśnie zajęcia tańca, które się już rozpoczęły. Krzywię się lekko. - Naprawdę? Nie wyglądało na to, żeby mnie jakoś szczególnie polubiły. Uśmiecha się. - Nalegają, żebyś wróciła. - Co wiesz o Tonym? – pytam. - Cieszę się, że przyszedł. Jest naprawdę dobrym dzieciakiem, ale mieszka z dziadkami. Robią dla niego, co mogą, ale nie mają zbyt wiele pieniędzy. - Ma niesamowity głos. Musi coś z tym zrobić. Chcę mu pomóc znaleźć lokalną grupę teatralną. - Myślę, że to wspaniały pomysł. – Przez chwilę wygląda tak, jakby chciał mnie pocałować, a ja odrobinę się pochylam, ale wtedy on owija ręcznik wokół swojej szyi. – Mam trochę do zaplanowania na przyszły tydzień, ale potem jestem wolny. Co robisz po południu? - Nic. Dzisiaj teatr nie działa. To trochę naciągane. Nie mieliśmy jeszcze oficjalnego otwarcia, więc „nie działa” oznacza tylko to, że nie mamy próby, ale czuję dreszcze przechodzące przez moje ciało, że jestem w stanie to powiedzieć. Dzisiaj nie działamy. My. Jako: ja i reszta obsady. Nasza reżyserka jest twardzielką, ale w dobrym znaczeniu tego słowa. Oczekuje doskonałości. Przedpremierowe występy zaczynają się w przyszłym tygodniu i daje nam nieźle popalić, ale dzisiaj mamy wolne. Podchodzę do Alessandra i… mmmm. Zapach jego potu sprawia, że różne rzeczy dzieją się między moimi nogami. Mam ochotę lizać go w najgorszym z możliwych sposobów. - Hilary. – ostrzega, niskim głosem. Otwieram oczy – nie zdawałam sobie sprawy, że je zamknęłam – i widzę, że znajduję się centymetry od zgięcia jego szyi. Wdycham głęboko jego zapach, po czym się odsuwam. - Więc… chciałeś coś zrobić? – Ja. Powiedz, że chcesz coś robić ze mną. – Po południu? Uśmiecha się, powoli i spokojnie. - Jest coś, co chcę ci pokazać. - Kiedy? – Powiedz, że teraz. Proszę, powiedz teraz. - Jak tylko się umyję. – mówi, pociągając za swoją koszulkę. A ja mam ochotę wyssać z niej pot. - Poczekam. Chyba że… - rozglądam się dookoła, by zobaczyć, czy nie ma w pobliżu żadnych dzieci, po czym pochylam się ku niemu. – Chyba że potrzebujesz pomocy pod prysznicem. – mówię cicho, wprost do jego ucha. Uśmiech rozszerza jego usta. - Chociaż brzmi to niesamowicie, to w szatni prawdopodobnie są dzieci. – Ześlizguje się dłonią po mojej talii, po czym ukradkiem dotyka krągłości mojej piersi, kiedy się odwraca. – Ale trzymaj

Tłumaczenie: marika1311

Strona 219

się tej myśli. – Mówi, pewny siebie, bez odwracania się, a ja czuję, jak mrowienie między moimi nogami się rozprzestrzenia.

***

Godzinę później, czekamy na powietrzny tramwaj na Roosevelt Island. - Zaczynamy powtarzać? – pytam. – Nie mogło nam już zabraknąć miejsc do odwiedzania. Dopóki moje próby nie kolidowały z naszymi czwartkami, byliśmy obejrzeć The David Letterman Show72 w Teatrze Eda Sullivana, przeszliśmy się na High Line, wzięliśmy lekcje na trapezie73 na Pier 4074 (gdzie zmierzaliśmy w dniu, w którym – głupia ja – powiedziałam mu, że nie mogę się już z nim spotykać) i wędrowaliśmy po parkach, w których nigdy wcześniej nie byliśmy. I tak, byliśmy także w Empire State Building. Może jutro, w jego urodziny, wybierzemy się obejrzeć Statuę Wolności? To jedyna rzecz, na którą mogę wpaść, a której jeszcze nie robiliśmy. Ale to brzmi trochę nudno. Uśmiecha się. - Ostatnim razem coś ominęliśmy. Znajdujemy miejsca na tyle tramwaju, a ja trącam nosem jego szyję, kiedy wznosimy się ponad miasto. - Naprawdę miałam nadzieję, że spędzimy trochę czasu sami. – szepcę mu na ucho. – Wiesz, jak bardzo podniecasz mnie, kiedy boksujesz. Pewny siebie uśmieszek wstępuje na jego usta, co sprawia, że moje pragnienie rośnie jeszcze bardziej. Ale nic nie mówi. Bierze mnie za rękę i wychodzimy z tramwaju razem z tłumem. Idziemy spacerkiem wzdłuż ulicy. - Ładnie tutaj. – mówi. Przyglądam się mieszkaniom i apartamentom, z całą zielenią wokół nich. - Tak. I cicho. Zaczyna iść przez ulicę w kierunku jednego z bloków mieszkalnych. - Tak, jest spokojnie. – zgadza się ze mną, szukając czegoś w kieszeni. - Gdzie idziemy? – pytam, mrużąc powieki i patrząc to na budynek, to na niego, wyciągającego klucz. - Do środka. – mówi, rzucając mi uśmiech. Wsuwa klucz do zamka i przytrzymuje dla mnie drzwi. Przechodzę przez próg, czując się nagle zdezorientowana. - Co się dzieje?

Amerykański talk-show. Drążek gimnastyczny. 74 Znajduje się w Hudson River Park, na Manhattanie. To największa struktura w parku, ma ponad 14 akrów; posiada parking piętrowy, obiekty sportowe. 72 73

Tłumaczenie: marika1311

Strona 220

Naciska przycisk windy, następnie przyciąga mnie do siebie i całuje. I to jedyna odpowiedź, jaką otrzymuję. Kiedy winda, przyjeżdża, wprowadza mnie do środka, po czym wciska dziewiątkę. Kiedy drzwi ponownie się otwierają, kieruje mnie na koniec korytarza i wsuwa klucz do drzwi z numerem dziewięćset cztery. Popycha drzwi, a moim oczom ukazuje się wielki, jasny salon, z miękkim, białym dywanem na środku i ogromną kuchnią na lewo. A po prawej stronie jest… Manhattan. Oczywiście jest to mieszkanie narożne, bo dwie całe ściany salonu są szklane. Z jednej widać East River, na Upper East Side. Przez drugą można zobaczyć południe, w kierunku tramwaju i mostu Queensboro. - Wow. – To jedyna spójna myśl, którą mój umysł moje wytworzyć. Odrywam wzrok od widoku zapierającego dech w piersiach i zerkam na Alessandra. – Czyje to mieszkanie? Patrzy na mnie przez chwilę, jakby chciał ocenić moją reakcję. - Moje. Chwilę zajmuje mi, żeby to przyswoić. - O mój Boże. Sięga po moją dłoń i lekko za nią pociąga. Wchodzę w głąb pomieszczenia i rozglądam się dookoła. - Jest niesamowite. Jak możesz sobie na to pozwolić? Czynsz musi być kosmicznie wysoki. - Kupiłem je. Ofiary zamachu 9/11 otrzymały dość wysokie rekompensaty. Zadecydowałem, że zainwestuję w ten mały kawałek Nowego Jorku. Czuję, jak mój żołądek opada nisko. - O cholera. Jesteś bogaty? – Wiedziałam, że jego kawalerka w West Village nie mogła być tania, ale… - Dlaczego nigdy nic nie powiedziałeś? Porusza lekko jednym ramieniem, prawie jakby nim wzruszał. - Tak naprawdę nie ma o czym mówić. Pierwszy raz usłyszałem o tych pieniądzach, kiedy mama przepisała na mnie wszystkie swoje konta, tuż przed tym, jak wróciłem do Nowego Jorku. Próbowałem je dać dziadkom na Korsyce, ale nie chcieli ich przyjąć. Inwestuję je, dopóki mama nie będzie ich potrzebować. Podchodzę do przesuwanych drzwi na balkon, za którymi, po drugiej stronie rzeki, widać Upper East Side. Nad miastem widać zachód słońca, niebo przeszyte jest karmazynami, złotem i szarościami. - To jest niesamowite. Staje za mną i obejmuje mnie od tyłu, oplątując rękami moją talię. - Ty jesteś niesamowita. Odwracam się w jego ramionach, a jego tlące się spojrzenie posyła dreszcze wprost do mojego krocza. Kiedy pragnie seksu, wygląda nieco niebezpiecznie, jak wygłodniały wilk. W mgnieniu oka przyciska mnie swoim twardym ciałem do szyby. I jest wygłodniały, bo tym pocałunkiem wręcz mnie pożera. Jego usta zachłannie poruszają się na moich, jego zęby chwytają delikatnie moją wargę, a jego język smakuje każdą część moich ust. Intensywna fala oczekiwania przelewa się przez moje ciało. To jest inna strona Alessandra. Bardziej śmiała. Lubię ją. I to bardzo. Jego palce wślizgują się za moją szyję i odwiązują sznury sukienki. Odsuwa się trochę, na tyle, by ta zsunęła się ze mnie i upadła u moich stóp, a ja stoję tu tylko w białych, koronkowych stringach i obcasach, wystawiając się na widok całego górnego Manhattanu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 221

Ale stringi również nie pozostają długo na swoim miejscu. Jego dotyk sprawia, że każdy centymetr mojej skóry płonie, kiedy jego palce powoli śledzą linie mojego ciała, przez szyję, ramiona, piersi, wzdłuż krągłości tyłka i zniżają się pod elastyczny pasek stringów. Drażni mnie, pieszcząc mnie nisko, ale nie tak nisko, jak ich pragnę. W końcu, nie mogę już dłużej tego wytrzymać. Łapię go za nadgarstek i wsuwam jego dłoń między moje nogi. Chichocze, ale daje mi to, czego chcę, głaszcząc mój czuły punkt, w drodze do niższych partii. Jego palce zanurzają się we mnie, a po chwili wyciąga je, śliskie. Znowu dokucza kłębkowi nerwów między moimi nogami, a ja wzdycham, kiedy przez moje ciało przechodzą elektryczne wstrząsy. Wyciąga dłoń spomiędzy moich ud, a on unosi ją do ust, wsuwając swoje długie palce między te ponętne usta. - Zjem cię żywcem. – mruczy. I nagle nie mogę oddychać. Zsuwa mi stringi przez biodra, po czym kładzie mnie na dywanie. W następnej sekundzie jego usta są na mnie, a on liże mnie, ssie, zagłębiając się we mnie językiem. Wplątuję palce w jego włosy i dyszę zgodnie z rytmem jego języka. - Boże! – wysapuję, będąc już na krawędzi orgazmu. Ale walczę z tym. Nie chcę dojść tak szybko. Chcę więcej. Chcę, żeby nigdy nie przestawał. Ale nie mogę powstrzymać bestii. Pazurami przedziera się przez moje wnętrze i krzyczę głośno, wijąc się w skręcającej ciało ekstazie. Prześlizguje się ustami w górę mojego ciała, kiedy ja łapię oddech, jego usta i zęby muskają i szczypią każdą część mojego ciała. Jego język dociera do mojego pępka, a Alessandro całuje mnie przez całą drogę aż do mojej piersi, gdzie zaczyna ssać sutek, zmuszając mnie do wydania cichego jęku. Nie żartował, kiedy powiedział, że pożre mnie żywcem. Kiedy dociera do moich ust, całuje mnie głęboko, a mój własny smak na jego wargach sprawia, że znowu czuję mrowienie w kroczu. Seks z Alessandro zawsze był niesamowity, ale od dnia, w którym wrócił, jest wstrząsający. Coś poza słowami dzieje się, kiedy ja i Alessandro jesteśmy razem. To tak, jakby to, co robimy, było zbyt duże, żeby zmieścić się na ziemi, więc musieliśmy przenieść do gwiazd. Zabiera mnie tam i wstrząsa moim światem, kiedy unosimy się ponad nim. Myślę, że to dlatego, że go kocham. Teraz muszę tylko odpuścić sobie ostatni gram strachu i mu to powiedzieć. Jestem rozmiękłą kluską zadowolenia, a jednak, kiedy jego pocałunek się pogłębia, wiem, że chcę więcej. Wślizguję dłoń do kieszeni jego jeansów i pociągam je w dół, podczas gdy on wyciąga prezerwatywę z portfela. Klęka obok mnie, zakładając ją, po czym wciąga mnie na swoje kolana tak, że siedzę na nim okrakiem. Unoszę biodra i powoli się na niego opuszczam, jęcząc głośno, kiedy zaczyna się pode mną poruszać, czując go tak głęboko w sobie, że kiedy na nim osiadam, mam wrażenie, jakbyśmy scalili się w jedno. Odpinam guziki jego koszuli i pozwalam jej opaść, bo chcę widzieć to spektakularne ciało. Chcę widzieć, jak falują jego mięśnie, kiedy się pode mną kołysze. Jego usta i język muskają motylki na moim obojczyku, jedną dłonią masując moją pierś, a drugą trzymając mnie za biodro, podnosząc mnie do góry i opuszczając na dół. Przebiegam palcami po jego klatce piersiowej, czując pod dłońmi napięte mięśnie, z każdym ruchem jego bioder. Jak jeden człowiek może znaczyć wszystko? Ustami odnajduje moje, kiedy zaczyna wchodzić we mnie mocniej, drażniąc jednocześnie mój sutek palcami, przenosząc mnie nad krawędź klifu, z którego dopiero co spadłam niecałe dziesięć minut temu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 222

To jak błyskawica pod moją skórą. Sensoryczne przeciążenie. Mam zwarcie umysłu, kiedy staję się czystą doznaniem. Czuję wszystko tak intensywnie, jakbym była naelektryzowana – w pełni naładowana i gotowa do detonacji. Wyginam się w łuk i krzyczę, jeden, drugi i trzeci raz zgodnie z jego pchnięciami, kiedy wybucham dookoła niego. Przyciąga mnie blisko do siebie i trzyma mocno, kiedy oboje dochodzimy. To jest niebo. Kiedy znowu mogę się ruszać, dosłownie się szczypię. Wiem, że to jest prawdziwe, bo nigdy, nawet w swoich fantazjach, nie marzyłam o czymś takim.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 223

Rozdział trzydziesty pierwszy Budzę się kilka godzin później, wciąż leżąc na podłodze i czując się cudownie obolała. Ale tylko chwilę zajmuje mi zrozumienie, że jestem sama. Podciągam się do pozycji siedzącej i rozglądam się w poszukiwaniu Alessandra. Znajduję go na balkonie. Ma ubrane tylko jeansy, opiera się łokciami o barierkę, a światła miasta są przed nim rozłożone. Wślizguję się w sukienkę, a kiedy przesuwam szklane drzwi, chłodne powietrze muska moją skórę i sprawia, że drżę. - Hej. Co ty tu robisz? Odwraca się do mnie twarzą. - Myślę. - O czym? Przyciąga mnie do siebie i całuje. - Przeszłości, przyszłości i wszystkim pomiędzy. – Bierze mnie za rękę i prowadzi przez salon do sypialni… w którym stoi łóżko, a raczej łoże królewskie, z czteroma poduszkami schowanymi pod kołdrą. I to jedyny mebel, jaki się tu znajduje. Nad nim, na ścianie w ramce wisi jego rysunek Salomé. - To tutaj jest łóżko? – mamroczę. - Rozproszyłaś mnie, zanim udało mi się ciebie tutaj doprowadzić. – Od tyłu muska nosem moją szyję i przebiega palcami po moich plecach, po czym rozwiązuje sukienkę i pozwala jej się zsunąć. Opada na podłogę u moich stóp. Całuje moje wrażliwe miejsce poniżej ucha, a następnie prowadzi mnie do łóżka, gdzie układamy się między chłodną, bardzo delikatną pościelą. Zwijam się obok Alessandra i uświadamiam sobie, że minął ponad miesiąc, odkąd ostatni raz rozmawialiśmy o Lorenzo, domu grupowym albo czymkolwiek z tamtego okresu. Nie mogę sobie nawet przypomnieć, kiedy ostatni raz widziałam to udręczone spojrzenie w jego oczach. Poczucie winy zniknęło, a on w końcu wydaje się być wolny. Uśmiecham się, wtulona w jego pierś. Musiał to poczuć, bo całuje mnie w czubek głowy. - Co cię tak cieszy? - Wyobrażałeś sobie kiedykolwiek, że skończymy właśnie tak? Unosi delikatnie moją głowę, by móc spojrzeć mi w oczy. - Wyobrażałem to sobie każdego dnia. Całuję go ze wszystkim, co mam, bo nie wiem, jak inaczej mam mu pokazać, jak głęboko dotknęły mnie jego słowa, a kiedy kładzie się na mnie, oddaję mu każdą część siebie: ciało, serce oraz duszę. - Kocham cię. – szepcę, tuż przy jego uchu. Ukrywa twarz w zagłębieniu mojej szyi, a ja czuję jego drżący oddech na swojej skórze. Kocha się ze mną tak powoli i dokładnie, ze kompletnie się rozpadam i w nim zatracam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 224

***

Nie pamiętam, kiedy zasnęłam, ale budzę się w łóżku Alessandra. Kiedy otwieram oczy, w pokoju panuje jasność, i takież są również oczy Alessandra, które się we mnie wpatrują. Siedzi na pościeli i opiera się o wezgłowie. Trzyma magazyn nieruchomości, który widziałam na szafce w kuchni, opiera go o zgięte kolano i coś na nim pisze. - Hej. – skrzeczę swoim porannym głosem. – Wszystkiego najlepszego. - Dzień dobry. – mówi, przebiegając palcem wzdłuż mojego nosa. Unoszę się i go całuję. Chciałam, by był to szybki całus w policzek, z uwagi na mój oddech, ale on sunie dłonią po moim karku i przyciąga do siebie moje usta, pogłębiając nasz pocałunek. W końcu odrywa się, a wzrok nadal ma utkwiony w moich oczach. - Chcę się tak budzić każdego ranka. – mówi seksownym, miękkim głosem. Muskam ustami linię jego szczęki i zerkam na magazyn na jego kolanie. - O mój Boże. – mówię, kiedy widzę, że niczego nie pisał. Szkicuje coś na odwrocie ulotki nieruchomości. A tym czymś jestem ja. Śpię, ramię mam zarzucone nad głową, z palcami zaciśniętymi wokół burzliwych włosów i prześcieradłami splątanymi na mojej piersi, spod których wystaje tylko fragment ciemnego sutka. I jestem piękna w sposób, w jaki nigdy nie wyglądałabym w prawdziwym życiu. Wyglądam niemal anielsko. Odwraca szkic, bym dokładniej go zobaczyła. - Poczułem inspirację. - Jest piękny. – mówię, przebiegając palcami po linii mojego nagiego ramienia i narysowanych na nim maleńkich motylków. - Nie tak piękny, jak ty. Zerkam na niego. - Nie wyglądam tak. Potrząsa głową. - Nie, nie wyglądasz. Nie jestem tak utalentowany, by uchwycić twoje prawdziwe piękno. Czuję, że się krzywię. Mam niespotykaną twarz, ale nigdy nie byłam piękna. Palcami pieści mój policzek i podnoszę na niego wzrok. - Jesteś piękna, Hilary. – mówi, jakby czytał mi w myślach. – Jedna z najpiękniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek widziałam. A widziałem wiele pięknych rzeczy. – Pochyla się i scałowuje grymas z moich ust. Przesuwa się wargami w kierunku mojego ucha. – Zamieszkaj tutaj ze mną. Mój mózg znowu ma zwarcie. Nie mogłam usłyszeć tego, co usłyszałam. - Proszę. – mówi, kiedy nie odpowiadam, odsuwając się i śledząc palcem linię mojej brwi. – Myślę o tobie przez cały dzień i marzę przez całą noc. Chcę twoich dni i chcę twoich nocy. Chcę wszystkiego, co dotyczy ciebie. - Ale to… - Macham dłonią w kierunku okna. – Nie stać mnie na to. Odkłada na bok szkic i kładzie się na łóżku, pociągając mnie za sobą. Podpiera się na łokciu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 225

- Mnie tak i chcę tutaj z tobą mieszkać i tutaj cię kochać. A kiedy Henri będzie gotowy, by poznać prawdę, chcę być w stanie powiedzieć mu, że kochamy go i siebie wzajemnie. Chcę, żeby czuł, że wszyscy jesteśmy częścią wielkiej rodziny i że nigdy nie będzie musiał wybierać między nami a Mallory… lub między mną i tobą. A kiedy ty będziesz gotowa, chcę, żeby miał więcej braci i sióstr. Serce podchodzi mi do gardła. Nie mówi tylko o wspólnym mieszkaniu. Mówi o czymś o wiele, wiele większym. - Wiesz, że wezmę swój ogromny, brzydki stół, prawda? – To wszystko, co mogę z siebie wydusić. Wybucha śmiechem, po czym pochyla się i całuje mnie w kącik ust. - Ja, Alessandro, biorę twój stół, w bogactwie i w biedzie, w zdrowiu i w chorobie, dopóki śmierć nas nie rozłączy. O mój Boże. Podpieram się na łokciu i posyłam mu gniewne spojrzenie. - Czy ty właśnie poślubiłeś mój stół? Wwierca się we mnie spojrzeniem, przygryzając kącik dolnej wargi. - A co powiedziałby twój stół, gdybym go o to poprosił? Mija chwila, zanim załapuję, o co pyta, a wtedy moje serce zaczyna pracować na najwyższych obrotach. - Poprosił o to, czy cię poślubi? Kiwa powoli głową, ale teraz jego mina jest śmiertelnie poważna. - Powiedziałby, że musi to przemyśleć. – odpowiadam ostrożnie. Kładzie rękę za swoją szyją i opuszcza się na poduszki. - Pewnie uważa, że to zbyt szybko. Przewracam się na brzuch i kładę głowę na jego piersi. Jego uderzenia serca są powolne i pewne, a ja czuję, jak moje stopniowo zwalnia, synchronizując się do jego rytmu. Zawsze był w stanie to dla mnie zrobić. Kiedy byliśmy dziećmi. Teraz. Jakby był kluczem do mojej duszy. - Są pewne rzeczy, które musisz zrozumieć, dotyczące mojego stołu, jeśli to ma wypalić. - Na przykład? – pyta, gładząc mnie po włosach. - Mój stół przez długi czas żył w strachu. Wznosił wokół siebie wiele murów, żeby uchronić się przed zranieniem. Jego ręka nadal porusza się powolnym, kojącym ruchem po pasemkach moich włosów. - Mogę zrozumieć, dlaczego tak jest. - Więc, jeśli masz zamiar być z moim stołem, będziesz musiał zrozumieć, że nawet jeśli mury runęły, to wokół nadal może leżeć trochę gruzu i minię trochę czasu, zanim to wszystko się uprzątnie. Przewraca się na bok tak, że leżymy do siebie twarzą w twarz. - Obiecuję, że będę bardzo cierpliwy w stosunku do twojego stołu. - I musisz być z nim szczery, bo mój stół ma wbudowany wykrywacz kłamstw. Całuje mnie w policzek, delikatnie, jak muśnięcie skrzydeł motyla. - Od tego momentu będę się starał, by być całkowicie szczerym z twoim stołem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 226

- I mój stolik nie radzi sobie zbyt dobrze z ludźmi, którzy mówią mu, co ma robić, więc nie myśl, że będziesz się rządził, czy coś. Całuje mnie w czubek nosa, a moje serce na chwile wypada ze swojego rytmu. - Nigdy bym nie pomyślał o rozkazywaniu twojemu stołu. Śledzę palcem jego brodę z dołeczkiem, przechodząc przez gardło, w dół po klatce piersiowej i waham się przy pępku. Fizycznie zawsze dobrze się czułam z facetami, ale nigdy nie byłam w stanie otworzyć się emocjonalnie. Myślałam, że pokazywanie emocji czyni mnie słabą. I kiedy tak o tym myślę, zdaję sobie sprawę, że mam problemy z zaangażowaniem. Byłam zbyt przerażona, żeby dopuścić kogoś do siebie na tyle blisko, by zobaczył prawdziwą mnie. Byłam pewna, że kiedy zobaczą, jak przestraszona, niepewna i załamana byłam głęboko w środku, pomyślą, że jestem żałosna. Ale Alessandro mnie zna, lepiej, niż ja znam samą siebie, i nie uważa, że taka jestem. Widzi mnie jako silną kobietę, co sprawia, że taką się czuję. - Więc, mój stół to przemyślał. Unosi brew. - I..? Ześlizguję palce po ścieżce włosów na jego brzuchu, do nagrody. - Wydaje mu się, że może być tutaj szczęśliwy. Powolny uśmiech, który formuje się na jego ustach, jest cholernie seksowny. Alessandro kładzie się na mnie. - Zrobię wszystko, co w mojej mocy, by twój stół był szczęśliwy do końca swoich dni. Owijam nogi wokół jego talii i przebiegam palcami po jego plecach, czując gęsią skórkę na jego nieskazitelnej skórze. - Wiem, jak go możesz uszczęśliwić w tej chwili. Jego pocałunek jest powolny i pewny – pocałunek bratnich dusz – i przez ten gest wiem, że w końcu odnalazłam dom. Głęboko w jego piersi słyszę dudnienie, po czym wyrywa mu się jęk, kiedy przyciągam go bliżej siebie. Moje ciało śpiewa, kiedy Alessandro się we mnie zagłębia. - Więc, jak sądzę, na urodziny dostajesz mnie. – mówię, poruszając się pod nim. Uśmiecha się szeroko i ponownie mnie całuje, a kiedy zaczynamy naszą wspinaczkę do gwiazd, wyobrażam sobie trzypiętrowy biały tort weselny, na którym od podstawy do górnej warstwy wiją się motylki, aż do miejsca na szczycie, na którym siedzą dwa gumowe karaluchy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 227