Lisa Gardner D D Warren 05 Kochac mocniej

1

Lisa Gardner KOCHAĆ MOCNIEJ „Lapidarny styl, przewrotne intrygi, złożone charaktery postaci. Skrupulatnie dopracowane szczegóły. Lisa Gardner jest najlepszą autorką thrillerów naszych czasów”. STEVE BERRY Brian Darby leży martwy na kuchennej podłodze. Jego żona, funkcjonariuszka policji stanowej, Tessa Leoni, twierdzi, że zastrzeliła go w obronie własnej, a sińce na jej ciele przemawiają za tym, że mówi prawdę. Dla doświadczonej detektyw D.D. Warren powinna to być banalna sprawa. Problem w tym, że zniknęła sześcioletnia córeczka Tessy, a funkcjonariuszka odmawia złożenia zeznań w tej sprawie. Podczas gdy śledztwo nabiera rozmachu, przeobrażając się w gorączkowe i szeroko zakrojone poszukiwania zaginionego dziecka, Warren musi połączyć siły ze swym byłym partnerem, Bobbym Dodge’em z policji stanowej, aby przebić się przez mur policyjnych układów, starając się zgłębić mechanizmy rządzące psychiką funkcjonariuszki i odsłaniając jej rodzinne sekrety. Czy wyszkolona policjantka faktycznie mogłaby zastrzelić swojego męża? Czy matka skrzywdziłaby własne dziecko? 2 Prolog Kogo kochasz? To pytanie, na które każdy powinien znać odpowiedź. Pytanie, które nadaje sens życiu, wyznacza kierunek przyszłości, rządzi niemal każdą minutą twojego dnia. Proste, gładkie, ujmujące.

Kogo kochasz? Zadał mi to pytanie i zastanawiając się nad odpowiedzią, poczułam, jak ciąży mi mój służbowy pas, jak krępuje mi ruchy kamizelka kuloodporna i jak ciasne jest rondo zsuniętego nisko na czoło kapelusza od munduru. Powoli opuściłam rękę, zaledwie muskając palcami rękojeść sig-sauera, który spoczywał w kaburze. - Kogo kochasz? - krzyknął znowu, jeszcze głośniej i bardziej natarczywie. Moje palce dotknęły tylko służbowej broni i natrafiły na jedną z czarnych skórzanych szlufek, które podtrzymywały mi pas na biodrach. Rzepy puszczały z głośnym trzaskiem, kiedy odpinałam je jeden po drugim. Następnie sięgnęłam do metalowej klamry i po chwili dziewięciokilogramowy pas, obciążony pistoletem, paralizatorem i teleskopową pałką, zsunął się z moich bioder i zawisł między nami. - Nie rób tego - wyszeptałam, próbując po raz ostatni przemówić mu do rozsądku. - To nie wystarczy - odparł z ledwie dostrzegalnym uśmiechem. Już za późno. - Gdzie jest Sophie? Co zrobiłeś? - Pas. Na stół. Natychmiast. - Nie. - Broń. Połóż ją na stole. Ale już. 3 W odpowiedzi stanęłam szerzej na nogach. Znajdowałam się na środku kuchni, z pasem wciąż w lewej ręce. Cztery lata mojego życia, podczas których patrolowałam autostrady Massachusetts, zobowiązana przysięgą, by ochraniać i bronić. Miałam po swojej stronie wyszkolenie i doświadczenie. Mogłam sięgnąć po sig-sauera. Zdobyć się na to, złapać broń i otworzyć ogień.

Pistolet tkwił w kaburze pod tak nieporęcznym kątem, że jego wyciągnięcie zajęłoby mi kilka bezcennych sekund. A on przyglądał mi się bacznie, czekając na jakiś podejrzany ruch. Niepowodzenie mogło mnie drogo kosztować. Kogo kochasz? Miał rację. Ostatecznie do tego wszystko się sprowadzało. Kogo kochasz i jak dużo jesteś w stanie dla niego zaryzykować. - Broń! - zagrzmiał. - Ale już, do cholery! Pomyślałam o mojej sześcioletniej córeczce, o zapachu jej włosów, o jej szczupłych ramionach oplatających moją szyję, o dźwięku jej głosu. „Kocham cię, mamusiu” - szeptała co wieczór, kiedy kładłam ją do łóżka. Też cię kocham, skarbie. Kocham cię. Jego ręka drgnęła, gdy niepewnie sięgnął w stronę mojego pasa i przypiętej do niego broni. Ostatnia szansa… Spojrzałam mężowi prosto w oczy. Trwało to może ułamek sekundy. Kogo kochasz? Podjęłam decyzję. Położyłam policyjny pas na kuchennym stole. A on chwycił sig-sauera i strzelił. 4 Rozdział 1 Sierżant D. D. Warren mogła czuć się dumna ze swych wybitnych zdolności śledczych. Po przeszło dwunastu latach służby w bostońskiej policji wiedziała, że badając miejsce zbrodni, nie wystarczy się tylko rozejrzeć i zasięgnąć języka, ale trzeba zaangażować w dochodzenie wszystkie zmysły. Czuła gładki otwór wywiercony w gipsowej ścianie przez rozgrzany i wirujący pocisk wystrzelony z dwudziestkidwójki. Nasłuchiwała dobiegających zza ścian głosów sąsiadów, wiedziała bowiem, że jeśli będzie w stanie ich

dosłyszeć, to i oni na pewno słyszeli, co tu się działo. D. D. zawsze przyglądała się dokładnie, jak upadło ciało: czy poleciało do przodu, czy do tyłu, czy obróciło się lekko na bok. Starała się wychwycić cierpką woń prochu, która utrzymywała się w powietrzu jeszcze przez dwadzieścia albo trzydzieści minut po ostatnim strzale. Wiele razy udało się jej oszacować czas zgonu na podstawie zapachu krwi, który podobnie jak w przypadku świeżego mięsa, z początku był łagodny, ale z każdą godziną stawał się coraz cięższy i bardziej ziemisty. Tego dnia jednak nie zamierzała robić żadnej z tych rzeczy. Leniwy niedzielny poranek spędzała ubrana w szare spodnie od dresu i przydługą koszulę flanelową Alexa. Siedziała przy stole w jego kuchni i ściskając masywny gliniany kubek z kawą, liczyła powoli do dwudziestu. Doszła do trzynastu. Alex zatrzymał się właśnie przy drzwiach wejściowych, by owinąć szyję niebieskim szalikiem. Zanim doliczyła do piętnastu, Alex założył szalik. Sięgnął teraz po czarną wełnianą czapkę i skórzane rękawiczki. Temperatura na zewnątrz spadła do minus sześciu stopni. Ziemię pokrywała 5 dwudziestocentymetrowa warstwa śniegu, a na koniec tygodnia zapowiadano kolejne obfite opady. Marzec w Nowej Anglii wcale nie oznaczał nadejścia wiosny. Cały dzień Alexa wypełniały zajęcia w akademii policyjnej, gdzie uczył studentów między innymi takich rzeczy jak analiza miejsca zbrodni. Nazajutrz jednak obydwoje mieli wolne, co nie zdarzało się często i dawało im sposobność, by spędzić czas w jakiś miły sposób. Jeszcze nie zdecydowali, co będą robili. Może wybiorą się na łyżwy w parku Boston Commons. Może pojadą na wycieczkę do Isabella Stewart Gardner Museum. A może będzie to jeden z tych leniwych dni, w jakie zazwyczaj wylegiwali się przytuleni na sofie z wielką

miską popcornu na maśle i oglądali stare filmy. Zaciśnięte na glinianym kubku dłonie D. D. zadrżały. Dobra, bez popcornu. Doliczyła do osiemnastu, dziewiętnastu, dwudziest… Alex założył rękawiczki, chwycił sfatygowaną aktówkę z czarnej skóry i podszedł do niej. - Nie tęsknij za mną za bardzo - powiedział, całując ją w czoło. D. D. zamknęła oczy, wypowiadając w myślach liczbę dwadzieścia, po czym zaczęła odliczać w tył, od dwudziestu do zera. - Cały dzień będę pisała do ciebie listy miłosne z małymi serduszkami zamiast kropek nad „i” - odparła. - W twoim szkolnym segregatorze? - Coś w tym rodzaju. Alex cofnął się o krok. D. D. doliczyła do czternastu. Kubek z kawą zadrżał w jej dłoniach, lecz Alex najwyraźniej tego nie zauważył. Westchnęła głęboko i dalej liczyła wytrwale. Trzynaście, dwanaście, jedenaście… 6 Spotykali się ze sobą od przeszło pół roku. Na tym etapie ona miała do swojej dyspozycji całą szufladę w jego małym wiejskim domku, a jemu przypadł w udziale kącik w szafie w jej mieszkaniu na North End. Kiedy Alex prowadził zajęcia, było im wygodniej mieszkać tutaj. Kiedy ona pracowała, było im łatwiej żyć w Bostonie. Nie mieli ustalonego harmonogramu. Pociągało to za sobą konieczność planowania i jeszcze bardziej utrwalało ich związek, którego granic obydwoje starali się nie precyzować zbyt dokładnie. Cieszyli się swoim towarzystwem. Alex respektował jej zwariowany tryb pracy detektywa wydziału zabójstw. Ona była pełna uznania dla zdolności kulinarnych Alexa, w którego żyłach od trzech pokoleń płynęła włoska krew. Widziała, że obydwoje nie mogą doczekać się wspólnego wieczoru, ale potrafili też przetrwać noce,

które musieli spędzić osobno. Byli dwojgiem niezależnych i dojrzałych ludzi. Ona właśnie dobiła czterdziestki. Alex przekroczył tę granicę kilka lat wcześniej. Nie przypominali rozpalonych nastolatków, którzy całymi dniami myślą wyłącznie o sobie nawzajem. Alex był wcześniej żonaty. D. D. po prostu wystrzegała się tego. Żyła pracą, co niektórzy uważali za niezdrowe, ale do cholery z nimi. Jakoś udało się jej przetrwać. Dziewięć, osiem, siedem… Alex otworzył drzwi wejściowe i stanął twarzą w twarz z nieprzyjazną pogodą. Mroźny powiew przedarł się przez niewielki hol i D. D. poczuła zimno na policzkach. Zadrżała i jeszcze mocniej ścisnęła kubek. - Kocham cię - powiedział Alex, przestępując próg. - Ja ciebie też. 7 Kiedy zatrzasnęły się drzwi, D. D. ruszyła pędem korytarzem do łazienki, by zwymiotować. Dziesięć minut później wciąż leżała rozciągnięta na podłodze łazienki. Miała przed oczami ozdobne płytki z lat siedemdziesiątych, całe tuziny małych beżowych, brązowych i złocistych kwadracików. Gdy na nie patrzyła, czuła, że znowu zbiera jej się na wymioty. Zauważyła jednak, że ich liczenie jest całkiem niezłym ćwiczeniem medytacyjnym, oddała mu się więc, czekając, aż ochłoną jej policzki i rozluźni się skurczony żołądek. Usłyszała dzwonek komórki. Spojrzała na wyświetlacz bez - co zrozumiałe, zważywszy na okoliczności - szczególnego zainteresowania. Potem jednak zobaczyła, kto dzwoni, i postanowiła się nad nim zlitować. - Co jest? - zapytała. Tymi słowami witała zwykle swego byłego kochanka, obecnie

żonatego detektywa policji stanowej, Bobby’ego Dodge’a. - Mam niewiele czasu. Posłuchaj uważnie. - Nie siedzę na posterunku - odparła machinalnie. - Nowymi zgłoszeniami zajmuje się Jim Dunwell. Jemu zawracaj głowę. Zmarszczyła czoło. Bobby nie zadzwoniłby do niej w sprawie śledztwa. Jako policjantka wydziału zabójstw dostawała wytyczne od dyspozytora z komendy miejskiej, a nie od detektywów ze stanowej. Bobby mówił dalej, jak gdyby w ogóle nie dosłyszał jej słów. - Mam tu niezły burdel, ale dam sobie głowę uciąć, że to nasz burdel, więc musisz mnie wysłuchać. Tuż obok siedzi szefostwo, naprzeciwko dziennikarze. Wejdziesz od tyłu. Nie spiesz się, obejrzyj wszystko dokładnie. Ja już straciłem orientację, a uwierz mi - w tym przypadku nie możemy sobie pozwolić na żadne przeoczenie. 8 D. D. jeszcze bardziej zmarszczyła czoło. - Co jest grane, Bobby? Nie mam pojęcia, o czym mówisz, nie wspominając już, że mam dzisiaj wolne. - Już nie masz. Bostoński wydział zabójstw będzie chciał przydzielić tę sprawę kobiecie, a policja stanowa musi wcisnąć do ekipy kogoś od siebie, najlepiej byłego gliniarza z prewencji. Decyzja na górze zapadła i to właśnie my będziemy nadstawiać tyłki. D. D. usłyszała teraz nowy dźwięk dobiegający z sypialni. Sygnał jej pagera. Szlag by to trafił! Wzywano ją, a to oznaczało, że w paplaninie Bobby’ego był jakiś sens. Powoli wstała, chociaż trzęsły jej się nogi i miała wrażenie, że znowu zwymiotuje. Musiała zmobilizować całą siłę woli, żeby zrobić pierwszy krok, ale potem było już łatwiej. Ruszyła w stronę sypialni. Już nieraz przepadł jej w ten sposób wolny dzień. A teraz stanie się to po raz kolejny. - Co powinnam wiedzieć? - zapytała już bardziej rześkim głosem, przyciskając telefon do ucha ramieniem. - Śnieg - wymamrotał Bobby. - Na ziemi, na drzewach, na oknach… Cholera. Wszędzie szwendają się gliniarze.

- Wywal ich stamtąd! Jeśli ja tu rządzę, wywal ich. Sięgnęła po leżący na nocnym stoliku pager i spojrzała na wyświetlacz, po czym zaczęła ściągać dresowe spodnie. - Trzymają się z dala od domu. Uwierz mi, nawet szefowie wiedzą, że nie należy zacierać śladów na miejscu przestępstwa. Ale nie wiedzieliśmy, że zaginęła dziewczynka. Mundurowi zaplombowali drzwi do domu, ale na podwórko może wejść każdy. I teraz wszystko tam zadeptują. Nie mogę znaleźć punktu zaczepienia. Musimy go znaleźć. D. D. zsunęła spodnie i zaczęła rozpinać flanelową koszulę Alexa. - Kto jest ofiarą? 9 - Czterdziestodwuletni biały mężczyzna. - Kto zaginął? - Sześcioletnia biała dziewczynka. - Masz podejrzanego? Nastąpiła długa pauza. - Po prostu przyjedź - rzekł Bobby lakonicznie. - To sprawa dla ciebie i dla mnie. Nasze śledztwo, nasz problem. Musimy to szybko rozwiązać. Po tych słowach się rozłączył. D. D. spojrzała wściekle na komórkę i rzuciła ją na łóżko, by założyć białą bluzkę. No dobra. Jeden zabity i zaginione dziecko. Policja stanowa jest już na miejscu, ale to teren działania lokalnego wydziału zabójstw. Po co tu, do cholery, stanowa… I wtedy, jak to wytrawny detektyw, D. D. połączyła wszystko w całość. - O kurwa! D. D. nie czuła już mdłości. Była wściekła. Zabrała pager, legitymację służbową i zimową kurtkę. A potem, z głową pełną informacji przekazanych przez Bobby’ego, zaczęła się

przygotowywać, by stawić czoła temu, co zastanie na miejscu zbrodni. 10 Rozdział 2 Kogo kochasz? Poznałam Briana na ogrodowym przyjęciu z okazji Święta Niepodległości. W domu Shane’a. Zazwyczaj odrzucałam tego rodzaju zaproszenia, ale ostatnio uświadomiłam sobie, że nie powinnam robić tego bez zastanowienia. Jeżeli nie ze względu na samą siebie, to chociażby dla Sophie. Przyjęcie nie było zbyt duże. Może ze trzydzieści osób czy coś koło tego: policjanci i kilka rodzin z sąsiedztwa. Zjawił się podpułkownik, co było poniekąd honorem dla gospodarza, ale większość zaproszonych stanowili funkcjonariusze ze służby patrolowej. Zauważyłam, że obok grilla stoją czterej faceci z naszego posterunku z butelkami piwa w dłoniach i dokuczają Shane’owi, który pieczołowicie układał na ruszcie nową partię kiełbasek. Dwoma piknikowymi stolikami na wprost nich zdążyły już zawładnąć roześmiane żony gliniarzy, które w przerwach między doglądaniem dzieci sączyły margeritę. Inni goście kręcili się po domu, by skosztować sałatki z makaronem albo obejrzeć ostatnie kilka minut meczu. Przerywali pogawędki, aby coś przekąsić albo się napić. Robili to, co zwykle robią ludzie w słoneczne niedzielne popołudnia. Schroniłam się w cieniu starego dębu. Na prośbę Sophie założyłam letnią sukienkę w pomarańczowe kwiaty i moje jedyne eleganckie sandały w połyskliwie złocistym kolorze. Stałam plecami do drzewa na lekko rozstawionych nogach, przyciskając łokcie do nieuzbrojonych boków. Policjantka może chwilowo porzucić służbę, ale służba nigdy nie porzuca policjantki. 11 Wypadało mi wmieszać się w towarzystwo, ale nie wiedziałam, od czego zacząć. Czy przysiąść się do nieznajomych kobiet, czy zrobić

coś, co przyszłoby mi z większą łatwością, i zagadać do mężczyzn? Nieszczególnie odnajdywałam się w damskim gronie, ale nie mogłam też pokazać, że dobrze się bawię wśród facetów - wtedy ich żony przestałyby się śmiać i zaczęły piorunować mnie wzrokiem. Trzymałam się więc na uboczu, z piwem, którego zresztą nie pijam, w ręku. Czekałam, aż impreza osiągnie etap, kiedy będę mogła kulturalnie się ulotnić. Przez większość czasu przyglądałam się mojej córce, która sto metrów dalej zanosiła się od śmiechu, turlając się w dół trawiastego zbocza w towarzystwie kilkorga innych dzieci. Miała policzki umorusane czekoladą, a jej różowa sukienka była już cała w zielonych plamach. Kiedy zatrzymała się u podnóża wzniesienia, złapała za rękę stojącą obok dziewczynkę i obie wbiegły z powrotem na górkę tak szybko, jak tylko potrafiły ponieść je trzyletnie nogi. Sophie zawsze błyskawicznie nawiązywała znajomości. Z wyglądu przypominała mnie, ale pod względem osobowości była zupełnie inna: towarzyska, śmiała i wylewna. Gdyby to zależało od niej, całe dni spędzałaby otoczona ludźmi. Prawdopodobnie dominował u niej gen odpowiedzialny za urok osobisty; musiała odziedziczyć go po ojcu, bo na pewno nie po mnie. Sophie w towarzystwie nowej koleżanki wbiegła na wzniesienie. Pierwsza położyła się na trawie, a jej krótkie ciemne włosy wyraźnie kontrastowały z kępą żółtych mleczy. A potem zawirowały mi przed oczami jej pulchne ramiona i wierzgające nogi; kiedy zaczęła toczyć się w dół, jej dźwięczny śmiech rozbrzmiał pod bezkresnym błękitem nieba. Podniosła się oszołomiona i zauważyła, że się jej przyglądam. 12 - Kocham cię, mamusiu - krzyknęła i znów puściła się pędem pod górę. Patrzyłam, jak biegnie, i nie po raz pierwszy pożałowałam, że nie

było mi dane zdobyć wiedzę na temat tego wszystkiego, co kobieta taka jak ja wiedzieć powinna. - Cześć. Od grupki gości odłączył się jakiś mężczyzna i podszedł do mnie. Na oko przed czterdziestką, metr osiemdziesiąt wzrostu, osiemdziesiąt kilo wagi, krótko przycięte jasne włosy i umięśnione ramiona. Zważywszy na charakter przyjęcia, pomyślałam, że to gliniarz, ale nigdy wcześniej go nie widziałam. Wyciągnął do mnie rękę. Ociągając się, podałam mu dłoń. - Brian - przedstawił się. - Brian Darby. - Skinął głową w stronę domu. - Mieszkam przy tej samej ulicy. A ty? - Hm. Tessa. Tessa Leoni. Znam Shane’a z pracy. Czekałam na jeden z tych nieuniknionych komentarzy, jakie zawsze wygłaszali mężczyźni, dowiedziawszy się, że mają do czynienia z policjantką. „Jesteś gliną? To ja lepiej będę grzeczny”. Albo: „Och, a gdzie twój pistolet?”. A te i tak należały do najbardziej subtelnych. Brian jednak tylko pokiwał głową. W jednej ręce trzymał butelkę Bud Lighta, a druga spoczywała w kieszeni jego piaskowych szortów. Miał na sobie niebieską koszulę ze złotym emblematem na kieszonce, ale był do mnie zwrócony pod takim kątem, że nie byłam w stanie go zidentyfikować. - Muszę ci coś wyznać. Spięłam się w sobie. 13 - Shane powiedział mi, kim jesteś - kontynuował. - Ale to moja zasługa, bo sam go o ciebie zapytałem. Piękna kobieta, która stoi samotnie. Warto było przeprowadzić małe rozpoznanie. - I co ci powiedział? - Że nie mam u ciebie żadnych szans. Oczywiście połknąłem haczyk. - Shane plecie bzdury. - Przeważnie tak. Nawet nie tknęłaś piwa.

Spojrzałam w dół, jakbym dopiero teraz zauważyła butelkę w mojej dłoni. - To część rozpoznania - ciągnął Brian swobodnie. - Trzymasz piwo, ale go nie pijesz. Może wolałabyś margaritę? Mogę ci przynieść. Chociaż - spojrzał wymownie w stronę hałaśliwej gromadki kobiet, które były już po trzeciej kolejce i co chwilę zgodnie wybuchały śmiechem - trochę się boję. - Nie ma sprawy. - Stanęłam swobodniej i rozluźniłam się. - Tak naprawdę nie piję. - Masz służbę? - Dziś nie. - Nie jestem gliną, więc nie będę udawał zorientowanego, ale zadaję się z Shane’em od dobrych pięciu lat i mogę powiedzieć, że kojarzę zasady. Służba to znacznie więcej niż patrolowanie autostrad i wypisywanie mandatów. Mam rację, Shane? - Brian podniósł głos, by można go było usłyszeć na patio, gdzie funkcjonariusze policji stanowej tradycyjnie utyskiwali na robotę. Shane w odpowiedzi uniósł prawą dłoń i pokazał sąsiadowi środkowy palec. - Shane to malkontent - odparłam równie donośnym tonem. Shane obdarzył mnie takim samym gestem. Kilku facetów parsknęło śmiechem. 14 - Od dawna z nim pracujesz? - zapytał Brian. - Od roku. Jestem nowa. - Naprawdę? Dlaczego postanowiłaś zostać gliną? Wzruszyłam ramionami. Znów poczułam się skrępowana. Było to jedno z tych pytań, które zadawali mi wszyscy, a ja nie wiedziałam, co na nie odpowiedzieć. - Wydawało mi się wtedy, że to niezły pomysł. - A ja pracuję w marynarce handlowej - oznajmił Brian. - Na tankowcach. Wypływam na kilka miesięcy, potem kilka miesięcy w domu i znowu w rejs. Ta robota rozwala życie osobiste, ale i tak ją

lubię. Nigdy się nie nudzę. - W marynarce handlowej? A czym się zajmujesz… Ochroną przed piratami czy czymś w tym rodzaju? - Nie. Pływamy z zatoki Puget na Alaskę i z powrotem. Na tym odcinku rzadko pojawiają się somalijscy piraci. A poza tym jestem inżynierem. Dbam o to, żeby na statku wszystko działało. Lubię przewody, zębatki i wirniki. Za to spluwy budzą we mnie przerażenie. - Sama też niespecjalnie się nimi przejmuję. - Zabawne podejście, jak na policjantkę. - Czy ja wiem… Automatycznie skierowałam wzrok w stronę Sophie, by sprawdzić, co robi. Brian podążył za moim spojrzeniem. - Shane mówił, że masz trzyletnią córeczkę. Wykapana mama. Nie ma szans, żebyś przez pomyłkę zabrała do domu inne dziecko z tej imprezy. - Shane powiedział ci, że mam dziecko, a ty mimo to połknąłeś haczyk? Brian wzruszył ramionami. 15 - Dzieci są fajne. Nie mam swoich, co nie znaczy, że mam coś przeciwko nim - stwierdził, po czym zapytał od niechcenia: - Jakiś ojciec na horyzoncie? - Nie. Nie wyglądał na uradowanego tą wiadomością, popadł raczej w zadumę. - Musi być ci ciężko - służyć w policji i wychowywać dziecko. - Dajemy radę. - Nie wątpię. Mój ojciec umarł, kiedy byłem chłopcem. Zostawił matkę samą, z pięcioma dzieciakami na głowie. Też daliśmy sobie radę i podziwiam ją za to. - Co się stało z twoim ojcem?

- Atak serca - odparł i wskazał głową w stronę Sophie, która teraz bawiła się w berka. - A co się stało z jej ojcem? - Wybrał lepszy model. - Faceci to durnie - mruknął z tak szczerym przekonaniem, że nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Zarumienił się. - Mówiłem ci, że mam cztery siostry? Jak ma się cztery siostry, dzieją się różne rzeczy. Dlatego mojej matce należy się podwójny szacunek, nie tylko za to, że dała sobie radę, wychowując nas samotnie, ale że dała sobie radę jako samotna matka czterech córek. I nigdy nie widziałem, żeby piła coś mocniejszego od ziołowej herbaty. Wyobrażasz sobie? - Twarda kobieta - przyznałam. - Skoro nie chcesz piwa, to może też jesteś amatorką ziołowych herbatek? - Kawy. - Ach, to moja ulubiona używka - odparł i spojrzał mi w oczy. Może więc, Tesso, pewnego popołudnia mógłbym cię zaprosić na filiżankę? W twojej albo w mojej okolicy. Tylko daj mi znać. 16 Znów przyjrzałam się uważnie Brianowi Darby’emu. Ciepłe brązowe oczy, beztroski uśmiech, muskularne ramiona. - Dobrze - usłyszałam własną odpowiedź. - To niezły pomysł. Wierzycie w miłość od pierwszego wejrzenia? Ja nie. Jestem zbyt wykształcona, zbyt roztropna na takie bzdury. A może po prostu się tego wystrzegałam. Umówiłam się z Brianem na kawę. Okazało się, że kiedy Brian przebywa w domu, jest panem swojego czasu. Dzięki temu mogliśmy się spotkać pewnego popołudnia, gdy już zdążyłam dojść do siebie po nocnej zmianie, a jeszcze nie musiałam odbierać Sophie z przedszkola. Potem, w wolny od służby wieczór, poszliśmy na mecz Red Soxów i zanim się zorientowałam, Brian wybrał się ze mną i z Sophie na piknik.

Sophie zakochała się w nim natychmiast. W ciągu kilku sekund wspięła mu się na plecy i zażądała przejażdżki. Brian posłusznie ruszył galopem przez park z wczepioną w jego włosy piszczącą trzylatką, która z całych sił krzyczała: „Szybciej!”. Po tej zabawie padł na koc, a Sophie poszła zrywać mlecze. Spodziewałam się, że wręczy je mnie, ale ona podeszła do Briana. Brian niepewnie przyjął kwiaty, a kiedy w końcu uświadomił sobie, że dziecinny bukiet jest przeznaczony właśnie dla niego, cały się rozpromienił. Wygodniej było nam spędzać weekendy w jego domu, który w przeciwieństwie do mojego ciasnego jednopokojowego mieszkania miał prawdziwy ogród. Razem przygotowywaliśmy kolacje, podczas gdy Sophie biegała wokół domu z psem Briana, leciwym owczarkiem niemieckim imieniem Duke. Brian kupił plastikowy dziecięcy basenik i zawiesił huśtawkę na konarze starego dębu. 17 W pewien weekend, kiedy utknęłam w pracy, przyjechał i zrobił w mojej lodówce zapasy wystarczające dla mnie i dla Sophie na cały tydzień. A pewnego wieczoru, kiedy po wezwaniu do wypadku, w którym zginęła czwórka dzieciaków, wpatrywałam się w ścianę sypialni, z trudem utrzymując głowę w pionie, czytał Sophie bajkę na dobranoc. Potem siedziałam przytulona do niego na kanapie, a on opowiadał mi o swoich czterech siostrach, między innymi o tym, jak kiedyś zdybały go śpiącego na sofie i zrobiły mu makijaż. Dwie godziny jeździł na rowerze po okolicy z błękitnymi cieniami na powiekach i różową szminką na ustach, zanim przypadkiem nie zauważył swojego odbicia w jakimś oknie. Śmiałam się z tej historii. A potem się rozpłakałam. A potem on objął mnie mocniej i obydwoje milczeliśmy. Minęło lato. Nastała jesień i przyszedł czas rozstania. Wypływał

w rejs na osiem tygodni i miał wrócić, jak mnie zapewniał, akurat na Święto Dziękczynienia. Miał bliskiego przyjaciela, u którego zawsze zostawiał Duke’a. Ale gdybyśmy zechciały… Wręczył mi klucz do swojego domu. Mogłyśmy tam zamieszkać. A nawet, gdybyśmy miały na to ochotę, urządzić wnętrze w dziewczęcym stylu. Może trochę różowych akcentów w drugiej sypialni przeznaczonej dla Sophie? Może jakieś obrazki na ścianach? Gumowe kaczuszki w łazience? Cokolwiek, bylebyśmy czuły się swobodnie. Pocałowałam go w policzek i wsunęłam klucz z powrotem w jego dłoń. Zapewniłam go, że Sophie i ja czujemy się u siebie świetnie. Zawsze tak było i zawsze będzie. Do zobaczenia za osiem tygodni. Za to Sophie płakała i płakała, i płakała. 18 Próbowałam jej wytłumaczyć, że to tylko dwa miesiące. Tyle co nic. Minie, zanim się obejrzy. Kiedy zabrakło Briana, życie stało się bezbarwne. Niekończący się kierat: wstawałam o pierwszej po południu, o piątej odbierałam Sophie z przedszkola i zabawiałam ją do wieczora, by o dziewiątej ułożyć do snu. O dziesiątej przychodziła pani Ennis, bym mogła iść na służbę od jedenastej do siódmej rano. Życie samotnej pracującej matki. Zmagania, by powiązać jakoś koniec z końcem, mnóstwo spraw do załatwienia w przeładowanym planie dnia i usilne starania, by zadowolić przełożonych, a jednocześnie zaspokoić potrzeby dziecka. Powtarzałam sobie, że potrafię temu sprostać. Że jestem twarda. Samotnie przetrwałam całą ciążę. Sama urodziłam. Zniosłam dwadzieścia pięć długich, samotnych tygodni w akademii policyjnej, usychając z tęsknoty za Sophie. Nie zamierzałam się jednak poddać, gdyż uznałam karierę funkcjonariuszki policji stanowej za najlepszy

sposób na zapewnienie przyszłości mojej córce. Co piątek mogłam wrócić wieczorem do domu, żeby zobaczyć się z Sophie, ale też w każdy poniedziałkowy ranek musiałam zostawiać ją zapłakaną z panią Ennis. Mijały kolejne tygodnie, a ja czułam się tak przytłoczona, że coraz bardziej chciało mi się wyć. Ale udało mi się. Robiłam to wszystko dla Sophie. Zawsze dla niej. Mimo to zaczęłam częściej sprawdzać pocztę elektroniczną, bo kiedy Brian był w porcie, przesyłał mi krótką wiadomość albo załączał śmieszne zdjęcie przedstawiające łosia na środku ulicy w jakimś miasteczku na Alasce. Po sześciu tygodniach uzmysłowiłam sobie, że jestem szczęśliwsza w te dni, kiedy do mnie pisze, i bardziej spięta, kiedy nie dostaję od niego żadnej wiadomości. Sophie 19 reagowała tak samo. Zasiadałyśmy co wieczór przed komputerem dwie piękne dziewczęta czekające na wiadomość od swego adoratora. A potem nareszcie zadzwonił. Jego statek zawinął do portu w Ferndale, w stanie Waszyngton. Powiedział, że pojutrze będzie wolny i złapie jakiś nocny samolot do Bostonu. Pomyślałam, że może zaprosiłby nas na kolację. Sophie wybrała swoją ulubioną granatową sukienkę. Ja założyłam tę pomarańczową, którą miałam na sobie podczas lipcowego przyjęcia, choć ze względu na listopadowe chłody narzuciłam na nią sweter. Sophie, która czuwała na posterunku przy frontowym oknie, zobaczyła go pierwsza. Zapiszczała z radości i zbiegła na dół po schodach tak szybko, że bałam się, aby nie upadła. Brian ledwie zdołał ją złapać na końcu chodnika. Porwał ją na ręce i zakręcił w powietrzu. A ona śmiała się i śmiała, i śmiała. Ja zachowałam się spokojniej, zwlekając do ostatniej chwili, by poprawić jeszcze fryzurę i zapiąć guziki swetra. Potem stanęłam we frontowych drzwiach apartamentowca i zamknęłam je za sobą. Obróciłam się i spojrzałam na niego. Przyglądałam mu się uważnie z odległości czterech metrów. Upajałam się jego widokiem.

Brian przestał wirować z Sophie. Stał na końcu chodnika, wciąż trzymając w ramionach moje dziecko, i też pochłaniał mnie wzrokiem. Nie padliśmy sobie w objęcia. Nie odezwaliśmy się ani słowem. Nie musieliśmy tego robić. Później, po kolacji, kiedy zabrał nas do siebie, kiedy ułożyłam już Sophie do snu, weszłam do jego sypialni, stanęłam przed nim i pozwoliłam, by zsunął sweter z moich ramion i zdjął ze mnie sukienkę. Położyłam dłonie na jego nagiej piersi. Poczułam słony smak na jego szyi. 20 - Osiem tygodni to zbyt długo - zamruczał niskim tonem. - Chcę, żebyś tu zamieszkała, Tesso. Chcę wiedzieć, że wracam do domu, gdzie zawsze na mnie czekasz. Poczułam na piersiach dotyk jego dłoni. - Wyjdź za mnie - wyszeptał. - Mówię poważnie, Tesso. Chcę, żebyś została moją żoną. Chcę, żeby Sophie była moją córką. Żebyście zamieszkały ze mną i z Duke’em. Żebyśmy byli rodziną. Znów dotknęłam ustami jego skóry, zsunęłam ręce wzdłuż jego ciała, przylgnęłam całą swoją nagością do jego nagości. Jego bliskość przyprawiła mnie o dreszcze. Ale to mi nie wystarczało. Pragnęłam jego dotyku, jego ciężaru, pragnęłam mieć go w sobie. Pragnęłam go wszędzie, w tej chwili, natychmiast. Pociągnęłam go na łóżko i oplotłam nogami jego biodra. Wtedy on wśliznął się we mnie, a ja jęknęłam. A może to on zajęczał? Tak naprawdę nie miało to znaczenia. Znalazł się tam, gdzie pragnęłam, aby był. W ostatniej chwili ujęłam jego twarz w dłonie, tak by móc spojrzeć mu w oczy w chwili, kiedy zaczęły przenikać nas pierwsze fale rozkoszy. - Wyjdź za mnie - powtórzył. - Będę dobrym mężem, Tesso.

Zaopiekuję się tobą i Sophie. Poruszył się we mnie, a ja odpowiedziałam: - Dobrze. 21 Rozdział 3 Brian Darby zginął w swojej kuchni. Od trzech strzałów prosto w pierś. D. D. od razu pomyślała, że funkcjonariuszka Leoni musiała poważnie przykładać się do treningów na strzelnicy, ponieważ skupienie trafień było idealne, wręcz podręcznikowe. Tego uczono nowych rekrutów w akademii policyjnej - nigdy nie mierzyć w głowę i nigdy nie strzelać, żeby tylko zranić. Tułów jest najłatwiejszym celem i kiedy sięgasz po broń, czynisz to w sytuacji zagrożenia życia, swojego lub osób postronnych, co oznacza, że strzelasz po to, aby zabić. W każdym razie Leoni zrobiła swoje. Tylko co takiego, do cholery, się stało, że funkcjonariuszka policji stanowej zastrzeliła swojego męża? I gdzie było dziecko? W chwili obecnej Tessa Leoni znajdowała się w salonie, gdzie sanitariusze opatrywali jej paskudną ranę na czole i jeszcze paskudniejszego krwiaka na oku. Przedstawiciel związku zawodowego dotarł już na miejsce, a prawnik właśnie był w drodze. Kilkunastu innych mundurowych zgromadziło się przed domem. Stali zwartym szeregiem na chodniku, gapiąc się beznamiętnie na kolegów z wydziału zabójstw i podnieconych reporterów. Cała sytuacja sprawiła, że oficerowie z komendy miejskiej i z policji stanowej wykłócali się ze sobą w białej furgonetce operacyjnej zaparkowanej przed pobliską szkołą. Szef wydziału kryminalnego z biura prokuratora okręgowego hrabstwa Suffolk najwyraźniej wcielił się w rolę arbitra, dając do zrozumienia naczelnikowi policji stanu Massachusetts, iż nie może on nadzorować śledztwa dotyczącego jednej ze swych funkcjonariuszek. Jednocześnie uświadomił też komisarzowi bostońskiego wydziału zabójstw, że

22 żądanie współpracy wystosowane przez policję stanową jest ze wszech miar uzasadnione. Pośród bojów o ustalenie zakresu kompetencji szefowie zdołali ogłosić alarm i zarządzić poszukiwania sześcioletniej Sophie Leoni. Dziewczynka ma brązowe włosy i niebieskie oczy, mniej więcej sto piętnaście centymetrów wzrostu i waży około dwudziestu kilogramów, znak szczególny - brak dwóch górnych przednich mleczaków. Najprawdopodobniej miała na sobie różową piżamę z długimi rękawami w żółte koniki. Ostatni raz była widziana poprzedniego wieczoru około wpół do jedenastej, kiedy funkcjonariuszka Leoni zajrzała do niej przed wyjściem na służbę. D. D. miała wiele pytań do Tessy Leoni. Niestety nie mogła się do niej dostać. Jak wykrzykiwał przedstawiciel związku zawodowego, policjantka była w szoku i wymagała natychmiastowej pomocy medycznej. Przysługiwała jej stosowna do okoliczności porada prawna. Złożyła już wstępne wyjaśnienia funkcjonariuszowi, który udzielał jej pierwszej pomocy. Wszystkie inne pytania musiały zaczekać do momentu, który jej prawnik uzna za odpowiedni. D. D. pomyślała, że funkcjonariuszce Leoni wiele się należy. Między innymi to, by policja odnalazła jej dziecko. Póki co D. D. dała jej spokój. Przy takim zamieszaniu było wiele innych spraw, którymi natychmiast powinna się zająć. Dokoła roiło się od ludzi. Detektywi z wydziału zabójstw zabezpieczali ślady, mundurowi przeprowadzali wywiad wśród sąsiadów, a ponieważ Tessa Leoni zastrzeliła swojego męża ze służbowego sig-sauera, na miejsce przybył również zespół ekspertów balistyki, toteż niewielką posesję wypełniali przedstawiciele najróżniejszych służb policyjnych. Bobby miał rację - gdyby użyć zwyczajowego zwrotu, był to niezły burdel. Do jej wyłącznej dyspozycji. 23

D. D. przyjechała na miejsce przed trzydziestoma minutami. Zaparkowała sześć przecznic dalej, ale zamiast jakiejś spokojniejszej bocznej uliczki wybrała ruchliwą Washington Street. Allston-Brighton była jedną z najgęściej zaludnionych dzielnic Bostonu. W okolicy wypełnionej po brzegi studentami Boston College, Boston University i Harvard Business School dominowali pracownicy naukowi, młode rodziny i personel pomocniczy uczelni. Czynsze były tu wysokie, co zakrawało na ironię, gdyż studenci i naukowcy rzadko opływali w dostatki. W efekcie przy ulicach stały rzędy sfatygowanych dwupiętrowych budynków, a każdy był podzielony na jeszcze więcej mieszkań niż poprzedni. Rodziny tłoczyły się w nich obok siebie, a wokół wyrastały kolejne całodobowe sklepy spożywcze i pralnie automatyczne, by zaspokoić rosnący popyt. Tak właśnie D. D. wyobrażała sobie miejską dżunglę. Żadnych balustrad z kutego żelaza ani ozdobnych ceglanych fasad, jak w Back Bay czy w Beacon Hill. Tutaj trzeba było wydać fortunę, by dostąpić zaszczytu wynajęcia ściśle funkcjonalnego pudełkowatego mieszkanka w ściśle funkcjonalnym pudełkowatym domu. Parkowanie odbywało się zgodnie z zasadą: kto pierwszy, ten lepszy, toteż większość mieszkańców godzinami jeździła w kółko w poszukiwaniu miejsca. Ludzie przedzierali się do pracy, potem przedzierali się z powrotem do domu i kończyli dzień, jedząc na stojąco w ciasnej kuchni odgrzewaną w mikrofalówce kolację, by chwilę później zasnąć na najwęższym materacu świata. Nie była to jednak najgorsza okolica dla policjantki. Miała stąd łatwy dostęp do Mass Pike, głównej arterii przecinającej w poprzek cały stan. Na zachód odbijała od niej droga I-93, a na wschód prowadziła autostrada międzystanowa nr 128. Generalnie w ciągu 24 paru minut mogła się dostać na trzy główne odcinki, które patrolowała policja stanowa. Sprytnie.

D. D. podobał się również dom, najzwyklejszy jednorodzinny budynek wciśnięty w ciasną zabudowę Allston-Brighton, między równy rząd dwupiętrowych bloków mieszkalnych a rozłożysty ceglany gmach szkoły podstawowej. Na szczęście w niedzielę szkoła była zamknięta, co pozwoliło stróżom prawa zająć cały parking i oszczędziło im dodatkowych atrakcji w postaci rozhisteryzowanych rodziców usiłujących wtargnąć na miejsce przestępstwa. W dzielnicy panował spokój. Przynajmniej tyle. Staromodny bungalow Tessy Leoni stał na zboczu wzgórza, a jego bryła opierała się na ceglanym garażu, który mógł pomieścić dwa samochody. Betonowe schody prowadziły od znajdującego się na poziomie ulicy chodnika do frontowych drzwi i na jedno z największych podwórek, jakie D. D. widziała w centrum Bostonu. Idealny dom dla rodziny. W środku dość miejsca dla dziecka, na zewnątrz trawnik, gdzie można było wypuścić psa i ustawić huśtawkę. Nawet teraz, u schyłku zimy, D. D. mogła tu sobie wyobrazić ogrodowe przyjęcia, dziecięce zabawy i przesiadywanie do późna na tarasie za domem. W takim domu wiele rzeczy mogło układać się pomyślnie. Co zatem poszło nie tak? D. D. pomyślała, że odpowiedzi można by szukać na podwórzu dużym, rozległym i całkowicie nieosłoniętym od reszty przeludnionej dzielnicy. Wystarczyło przeciąć szkolny parking lub okrążyć jeden z czterech budynków mieszkalnych, by znaleźć się na tej posesji. Do domu Tessy Leoni można było dostać się od biegnącej z tyłu ulicy, i tę właśnie drogę wybrała D. D., albo od przodu, po betonowych 25 schodkach, jak uczyniła większość funkcjonariuszy policji stanowej. Łatwo było tam wejść, a jeszcze łatwiej stamtąd wyjść - od tyłu i od przodu, z prawej i z lewej strony.

Każdy mundurowy powinien był na to wpaść. Tymczasem zamiast patrzeć na dziewiczą biel świeżego śniegu, D. D. miała przed sobą tyle śladów, ile mogło się tylko zmieścić na dziesięciu arach. Otuliła się ciaśniej zimowym płaszczem i w przypływie frustracji wydała z siebie ciężkie westchnienie, które w mroźnym powietrzu zamieniło się w obłoczek pary. Pieprzone matoły. Na tarasie pojawił się Bobby Dodge, który prawdopodobnie nadal szukał jakiegoś punktu zaczepienia. Niezadowolona mina, z jaką spoglądał na wydeptany śnieg, pozwalała się domyślać, że ma na ten temat podobne zdanie co D. D. Zauważył ją, naciągnął głębiej czarny kapelusz, chroniąc się przed marcowym chłodem, i ruszył w stronę schodków. - Twoi ludzie wszystko roznieśli na butach - krzyknęła D. D. - Nie zapomnę wam tego. Bobby wzruszył ramionami i ukrył dłonie w kieszeniach wełnianej kurtki. Wciąż poruszał się bardzo oszczędnie, jak przystało na byłego snajpera, który spędzał wiele godzin w całkowitym bezruchu. Jak wielu snajperów był raczej niski i miał krępą, muskularną sylwetkę, która harmonizowała z kanciastymi rysami jego twarzy. Nikt nie uznałby go za przystojnego, ale dla wielu kobiet był pociągający. Swego czasu D. D. była jedną z takich kobiet. Swoją znajomość zaczęli jako kochankowie, ale przekonali się, że bardziej odpowiadają im przyjacielskie relacje. Później, przed dwoma laty, Bobby poznał i poślubił Annabelle Granger. D. D. nie zniosła tego dobrze, a narodziny ich córeczki były dla niej kolejnym ciosem. Ale D. D. miała teraz Alexa. Los uśmiechnął się do niej, czyż nie? 26 Bobby zatrzymał się przed nią. - Zadaniem policjantów jest ochrona życia - oznajmił. Zabezpieczenie dowodów to zadanie dla detektywów. - Twoi ludzie stratowali moje miejsce pracy. Nie puszczę wam tego

płazem. Bobby uśmiechnął się. - Też za tobą tęskniłem, D. D. - Jak się miewa Annabelle? - Dziękuję, w porządku. - A mała? - Carina już raczkuje. Sam nie mogę w to uwierzyć. D. D. też nie mogła. Cholera, stawali się coraz starsi. - A co u Alexa? - zapytał Bobby. - Dobrze, dobrze. - D. D. machnęła odzianą w rękawiczkę dłonią na znak, że dosyć tych uprzejmości. - To jak myślisz, co tu się stało? Bobby znów wzruszył ramionami, zwlekając z odpowiedzią. Podczas gdy niektórzy detektywi rozpracowywali miejsce przestępstwa, on wolał je badać. I w przeciwieństwie do wielu przejawiających skłonność do gadulstwa kolegów Bobby rzadko się odzywał, o ile nie miał nic konkretnego do powiedzenia. D. D. niezmiernie go ceniła, ale zawsze się pilnowała, by mu o tym nie powiedzieć. - Na pierwszy rzut oka to mi wygląda na domową sprzeczkę stwierdził w końcu. - Mąż zamierza się butelką po piwie, Tessa Leoni używa służbowego pistoletu w obronie własnej. - Były u nich wcześniej jakieś zgłoszenia w związku z przemocą domową? Bobby pokręcił przecząco głową, D. D. przytaknęła ze zrozumieniem. Brak zgłoszeń o niczym nie świadczył. Policjanci nie 27 lubili prosić o pomoc, zwłaszcza innych gliniarzy. Jeżeli Brian Darby bił swoją żonę, prawdopodobnie znosiła to w milczeniu. - Znasz ją? - spytała D. D. - Nie. Odszedłem z patroli krótko po tym, jak podjęła tę pracę. Służy dopiero od czterech lat.

- Co o niej mówią? - Porządna funkcjonariuszka. Młoda. Przydzielona do jednostki we Framingham, służy na nocnej zmianie, potem gna do domu, do dziecka, więc nie utrzymuje żadnych kontaktów towarzyskich. - Tylko na nocnej zmianie? Bobby uniósł brwi. - Harmonogram służby zależy od stażu - powiedział z rozbawieniem. - Nowicjusz musi odsłużyć cały rok na nockach, a dopiero potem może się starać o inną rozpiskę. Ale nawet wtedy wszystko zależy od starszeństwa. Cztery lata w policji. Jak na mój gust jeszcze rok, zanim będzie oglądać światło dzienne. - A ja myślałam, że to detektywi mają przesrane. - Bostońska policja to banda mazgajów - oznajmił Bobby. - Daj spokój, przynajmniej wiemy, że nie należy zadeptywać śniegu na miejscu przestępstwa. Bobby wykrzywił twarz. Wrócili do oględzin pokrytego śladami butów podwórka. - Jak długo byli małżeństwem? - zapytała D. D. - Trzy lata. - Zatem była już policjantką i miała już dziecko, kiedy go poznała. Bobby potwierdził skinieniem głowy. - Teoretycznie facet powinien wiedzieć, w co się pakuje kontynuowała D. D., próbując wczuć się w to, jak wyglądało życie tej 28 rodziny. - Żona, która przepada na całe noce. Mała dziewczynka, którą trzeba się zaopiekować rano i wieczorem. - Kiedy był na miejscu. - O czym mówisz? - Pracował w marynarce handlowej. - Bobby wyciągnął notes i spojrzał na swoje zapiski. - Wypływał na dwumiesięczne rejsy. Sześćdziesiąt dni na morzu, sześćdziesiąt w domu. Jeden z naszych

słyszał, jak Leoni wspominała o tym w pracy. D. D. zmarszczyła czoło. - Więc żona ma wariacki rozkład zajęć, a mąż jeszcze bardziej. Ciekawe. Był rosłym mężczyzną? Z uwagi na wrażliwy żołądek D. D. nie było spieszno do oglądania zwłok. - Metr osiemdziesiąt wzrostu, dziewięćdziesiąt pięć do stu kilo wagi - relacjonował Bobby. - Muskularny, nie tłusty. Przypuszczam, że sporo machał sztangą. - Facet, który może nieźle przywalić. - Dla kontrastu, Tessa Leoni ma metr sześćdziesiąt pięć i waży jakieś pięćdziesiąt pięć kilo. To daje mężowi wyraźną przewagę. D. D. pokiwała głową. Oczywiście policjanci byli szkoleni w walce wręcz, ale drobna kobieta mimo wszystkie miała niewielkie szanse w starciu z potężnie zbudowanym mężczyzną. I to jeszcze z mężem. Wiele funkcjonariuszek nie korzystało w domu z umiejętności zdobytych w pracy. Tessa Leoni nie była pierwszą policjantką z krwiakiem na oku, jaką D. D. widziała w swojej karierze. - Do incydentu doszło zaraz po tym, jak Leoni wróciła do domu dodał Bobby. - Była jeszcze w mundurze. D. D. uniosła brwi i zamarła na moment, oswajając się z tym, co usłyszała. 29 - Miała na sobie kamizelkę? - Pod bluzą. Standardowa procedura. - A pas? - Wyciągnęła sig-sauera prosto z kabury. - O kurwa. - D. D. pokręciła głową. - A to syf. Nie powiedziała tego tonem pytającym, więc Bobby znów się nie odezwał. Pełne umundurowanie, nie wspominając o służbowym pasie,

całkowicie zmieniało postać rzeczy. Przede wszystkim oznaczało to, że w momencie ataku funkcjonariuszka Leoni miała na sobie kamizelkę kuloodporną. Nawet stukilowy mężczyzna musiałby się bardzo postarać, by jego cios okazał się groźny w konfrontacji z policyjną kamizelką. Po drugie, przy służbowym pasie oprócz sigsauera znajdowało się wiele innych narzędzi, które nadawały się do obrony. Na przykład metalowa pałka teleskopowa, paralizator elektryczny, gaz pieprzowy czy nawet stalowe kajdanki. Podstawą wyszkolenia każdego policjanta była zdolność oceny zagrożenia, by mógł zareagować przy użyciu odpowiednich środków. Kiedy ktoś na ciebie krzyczy, nie wyciągasz od razu pistoletu. Nawet jeśli cię uderzy, niekoniecznie musisz do niego strzelać. Ale Tessa Leoni strzeliła. D. D. zaczynała rozumieć, dlaczego przedstawicielowi związku zawodowego tak bardzo zależało, aby funkcjonariuszka Leoni skonsultowała się z prawnikiem i dlaczego tak bardzo nalegał, aby nie rozmawiała z policją. - Nie pojmuję tego - westchnęła i potarła czoło. - Mamy zatem syndrom maltretowanej żony. Pobił ją tyle razy, że w końcu nie wytrzymała i sama rozwiązała ten problem. To wyjaśnia, dlaczego 30 w kuchni leży trup, a ona potrzebuje pomocy medycznej. Ale co się stało z dzieckiem? Gdzie jest dziewczynka? - Może cała awantura zaczęła się zeszłego wieczoru. Ojczym wziął się do bicia, więc mała uciekła. Obydwoje spojrzeli na zaśnieżone podwórko, na którym jakiekolwiek ślady małych stóp nie miały prawa się uchować. - Czy ktoś dzwonił do okolicznych szpitali? - zapytała D. D. Mundurowi rozmawiają z sąsiadami? - Ogłoszono alarm i trwają poszukiwania. Nie jesteśmy aż tacy głupi.

D. D. spojrzała wymownie na zadeptany śnieg i Bobby zamilkł. - A co z ojcem dziewczynki? - dociekała dalej D. D. - Skoro Brian Darby był ojczymem, gdzie jest biologiczny ojciec Sophie i co ma do powiedzenia na temat tego wszystkiego? - Żadnego ojca - odparł Bobby. - Sądzę, że to raczej niemożliwe z punktu widzenia biologii. - Żadnego nazwiska na akcie urodzenia, żadnych wzmianek w pracy i żadnego faceta, który pojawia się co weekend. - Bobby wzruszył ramionami. - Ojca nie ma. D. D. zmarszczyła czoło. - Ponieważ Tessa Leoni nie chciała mieć z nim nic wspólnego? Albo on tego nie chciał? Może w ciągu ostatnich kilku dni ten układ nagle się zmienił? Bobby po raz kolejny wzruszył ramionami. D. D. wydęła wargi. Zaczęła dostrzegać różne ewentualności. Biologiczny ojciec, który zamierza egzekwować swoje prawa rodzicielskie. Albo przeciążona rodzina, która usiłuje pogodzić dwie intensywne kariery zawodowe z wychowaniem dziecka. Opcja pierwsza oznaczała, że ojciec mógł 31 uprowadzić swoje dziecko. Opcja druga, że dziewczynka została zatłuczona na śmierć przez ojczyma. Albo przez matkę. - Myślisz, że mała nie żyje? - odezwał się Bobby. - Cholera wie. D. D. nie była zachwycona takimi dociekaniami. Żona, która zastrzeliła męża, jeszcze ujdzie. Ale zaginione dziecko… Cała sprawa zaczynała śmierdzieć. - Nie da się zakopać ciała - zastanawiała się na głos. - Ziemia jest zbyt zmarznięta. Zatem jeśli dziewczynka nie żyje… Najprawdopodobniej jej zwłoki zostały ukryte gdzieś w domu. W garażu? Na strychu? Pod podłogą? W starej lodówce? Bobby pokręcił głową. Wierzyła mu na słowo. Nie zapuszczała się w głąb domu, nie licząc kuchni i salonu, ale zważywszy na liczbę

mundurowych, którzy właśnie przeczesywali te sto metrów kwadratowych, powinni być w stanie zbadać każdy kąt. - Nie sądzę, aby miało to coś wspólnego z biologicznym ojcem stwierdził Bobby. - Gdyby wrócił i zaczął siać zamęt, usłyszelibyśmy o tym na wstępie. „Dopadnijcie tego skurwiela, mojego byłego chłopaka, który groził, że odbierze mi dziecko”. Leoni o niczym takim nie wspomniała… - Dlatego, że gość ze związków kazał jej się zamknąć. - Facet nie chce, żeby powiedziała coś, czym siebie obciąży. Ale zeznanie, które obciąży innych, to całkowicie uczciwy układ. D. D. pomyślała, że nie sposób się nie zgodzić z takim rozumowaniem. - Dobra, zapomnijmy na chwilę o biologicznym ojcu - odezwała się. - Wygląda na to, że mamy do czynienia z rodziną patologiczną. Sądząc po twarzy funkcjonariuszki Leoni, Brian Darby był damskim bokserem. Być może uderzył też swoją pasierbicę, a ona tego nie 32 przeżyła. Tessa Leoni wróciła do domu, zobaczyła, co się stało i obydwoje wpadli w panikę. Ojczym popełnił coś strasznego, ale matka postanawia go kryć, dopuszczając się tym samym współudziału. Zabierają ciało do samochodu i gdzieś je porzucają. Potem wracają do domu, wywiązuje się kłótnia i Tessa nie wytrzymuje napięcia. - Funkcjonariuszka Leoni pomogłaby ukryć ciało własnej córki, by potem wrócić do domu i zastrzelić męża? - zdziwił się Bobby. D. D. zmierzyła go wzrokiem. - Nie należy z góry odrzucać żadnej ewentualności. Wiesz o tym jak mało kto. Bobby nic nie odpowiedział, ale wytrzymał jej spojrzenie. - Chcę zobaczyć jej radiowóz - zażądała D. D. - Myślę, że z tym musisz zwrócić się do szefostwa.

- Jego samochód też. - GMC denali, rocznik 2007. Twoi ludzie już nad nim pracują. D. D. zrobiła zdziwioną minę. - W marynarce handlowej można się dorobić takiego wozu? - Był inżynierem. Tacy zawsze dobrze zarabiają - odparł Bobby. Nie sądzę, żeby Tessa Leoni skrzywdziła własne dziecko. - Dlaczego tak uważasz? - Rozmawiałem z kilkoma funkcjonariuszami, którzy z nią służyli. Nie powiedzieli o niej złego słowa. Kochająca matka, oddana swojej córce, bla, bla, bla. - Czyżby? A wiedzieli, że mąż traktuje ją jak worek bokserski? Bobby nie skomentował tego od razu, co samo w sobie stanowiło wystarczającą odpowiedź. - To mogło być porwanie - stwierdził stanowczo. 33 - Nieogrodzone podwórze, dookoła kilkuset obcych ludzi… - D. D. wzruszyła ramionami. - Owszem, gdyby chodziło tylko o zaginięcie sześciolatki, zdecydowanie stawiałabym na jakiegoś zboczeńca. Ale jakie jest prawdopodobieństwo, że ktoś obcy zakradł się do domu tego samego wieczoru czy ranka, gdy między mężem i żoną doszło do tragicznej w skutkach awantury? - Nie należy z góry odrzucać żadnej ewentualności - odparował Bobby, ale powiedział to bez większego przekonania. D. D. zaczęła na nowo oglądać zadeptane podwórko, na którym mogły się kiedyś znajdować ślady związane z ich dociekaniami. Westchnęła niezadowolona, że przepadł tak dobry materiał dowodowy. - Nie mieliśmy pojęcia, co się stało - mruknął Boby za jej plecami. To było zgłoszenie od funkcjonariusza w stanie zagrożenia, a nie wezwanie na miejsce przestępstwa. Ludzie zareagowali stosownie do sytuacji.

- Kto zawiadomił policję? - Domyślam się, że ona zadzwoniła… - Tessa Leoni. - Tak. Prawdopodobnie do jakiegoś kumpla z jednostki. Ten wezwał posiłki i zgłoszenie przejął dyspozytor. W tym momencie na miejsce udała się większość patroli, dołączył do nich sam podpułkownik. A kiedy podpułkownik Hamilton tu dotarł… - Zorientował się, że to nie tyle sytuacja kryzysowa, co zabójstwo. - Hamilton zachował się rozsądnie i powiadomił lokalny wydział zabójstw, zgodnie z jurysdykcją. - Wzywając również własnych detektywów. - Ręka na pulsie, skarbie. Cóż mogę powiedzieć? - Chcę dostać zapis zgłoszenia. 34 - Jako oficjalny przedstawiciel policji stanowej mam przeczucie, że będzie to pierwsza z wielu rzeczy, jakie ci dostarczę. - Tak, oficjalny przedstawicielu. Ustalmy coś. Ty jesteś oficerem łącznikowym, ja prowadzę to śledztwo. A to oznacza, że ja tu rozdaję karty, a ty przestrzegasz reguł gry. - Czy kiedykolwiek pracowałaś na innych zasadach? - Nigdy. Zatem twoje pierwsze zadanie - znajdź mi dziewczynkę. - Pobożne życzenie. - Świetnie. Po drugie, zorganizuj mi dostęp do Tessy Leoni. - Pobożne życzenie - powtórzył Bobby. - Daj spokój, przecież jesteś oficjalnym przedstawicielem stanowej. Na pewno będzie chciała rozmawiać z jednym ze swoich. - Gość ze związków każe jej milczeć. Jej prawnik, gdy tylko się zjawi, doradzi jej to samo. To policyjna solidarność. - Ja też noszę ten pieprzony mundur! Bobby spojrzał wymownie na grubą kurtkę D. D. ozdobioną emblematem bostońskiego wydziału policji.

- Ale nie w świecie Tessy Leoni. 35 Rozdział 4 Byłam na swoim pierwszym samotnym patrolu od dwóch godzin, kiedy otrzymałam zgłoszenie o awanturze domowej. Dyspozytor opisał to jako zakłócenie ciszy nocnej - lokatorzy mieszkania 25B kłócili się tak głośno, że sąsiedzi nie mogli spać. Wreszcie ktoś się wkurzył i zadzwonił po gliny. Na pierwszy rzut oka nic szczególnego. Zjawia się policjant i mieszkańcy spod 25B się uspokajają. A rankiem sąsiedzi znajdują na wycieraczce podpalone psie gówno. Ale w akademii policyjnej wpajali nam, że nie ma czegoś takiego jak typowe wezwanie. Bądź czujny. Bądź przygotowany. Bądź ostrożny. Idąc do mieszkania 25B, pociłam się tak mocno, że na moim granatowym mundurze pojawiły się mokre plamy. Nowicjusze przez pierwszych dwanaście tygodni pracują pod nadzorem starszych policjantów. Potem zaczynają jeździć na patrole sami, bez partnera, który dotrzymuje towarzystwa i ochrania tyły. Za to nad wszystkim czuwa dyspozytor. W chwili, gdy wsiadasz do swojego radiowozu i gdy z niego wysiadasz, gdy zatrzymujesz się na kawę albo gdy idziesz zrobić siku, zawsze zgłaszasz to dyspozytorowi. Centrala to twoja linia życia i jeżeli dzieje się coś złego, to właśnie dyspozytor wysyła na pomoc kawalerię funkcjonariuszy z innych patroli. Na zajęciach brzmiało to bardzo ładnie. Ale kiedy o pierwszej w nocy wysiadłam z radiowozu w dzielnicy, której nie znałam, i szłam w stronę budynku, którego nigdy nie widziałam, by stanąć twarzą w twarz z dwojgiem ludzi, których nie spotkałam nigdy wcześniej, przychodziły mi na myśl również inne rzeczy. Na przykład 36

to, że chociaż służba patrolowa liczyła około tysiąca siedmiuset funkcjonariuszy, tylko sześciuset albo coś koło tego było w terenie w tym samym czasie co ja. I tych sześciuset funkcjonariuszy patrolowało obszar całego stanu Massachusetts. Oznaczało to, że byliśmy mocno rozproszeni i gdyby działo się coś złego, nadejście pomocy nie było kwestią pięciu minut. Wszyscy stanowimy jedną wielką rodzinę, mimo to jesteśmy bardzo osamotnieni. Zbliżyłam się do budynku. Tak jak mnie wyszkolono, przyciśniętymi do tułowia łokciami osłaniałam zawieszoną przy pasie broń i szłam lekko zwrócona bokiem, aby moje ciało nie stanowiło zbyt łatwego celu. Trzymałam się z dala od okien i stanęłam z boku drzwi, ponieważ tu znajdowałam się poza linią strzału. Nawet najczęściej wysyłani na interwencję mundurowi nie wiedzą, czego się spodziewać w konkretnym przypadku. W akademii radzono nam, aby wszystkie wezwania traktować w taki sam sposób. Niebezpieczeństwo czyha wszędzie. Wszyscy ludzie są podejrzani. Każdy podejrzany kłamie. Takie są nasze zasady działania. W przypadku niektórych policjantów stały się one również sposobem na życie. Po trzech stopniach wspięłam się na niewielki podest pod drzwiami i zatrzymałam się na chwilę, by wziąć głęboki oddech. Zapanowałam nad emocjami. Miałam dwadzieścia trzy lata, byłam średniego wzrostu i niestety nieźle wyglądałam. Istniało prawdopodobieństwo, że ten, kto otworzy przede mną drzwi, będzie ode mnie starszy, wyższy i bardziej bezwzględny. Mimo to moim zadaniem było opanowanie sytuacji. Szeroko rozstawione nogi. Wypięta pierś. Głowa wysoko. Jak żartowali inni nowicjusze, nie daj po sobie poznać, że się pocisz. 37 Stanęłam z boku i zapukałam. A potem szybko wsunęłam kciuki za pasek moich granatowych spodni, żeby nie było widać, jak drżą mi

dłonie. Ze środka nie dobiegł żaden dźwięk. Żadnych kroków. A jednak w oknach paliło się światło, czyli lokatorzy spod 25B nie spali. Zapukałam ponownie, tym razem mocniej. Żadnej reakcji, jakby w środku nikogo nie było. Zaczęłam nerwowo skubać służbowy pas, zastanawiając się, co robić. Dostałam wezwanie, z którego musiałam złożyć raport, a to wymagało nawiązania kontaktu. Dlatego zebrałam się w sobie i teraz zastukałam naprawdę mocno. Uderzyłam kilka razy pięścią w tandetne drewniane drzwi. Byłam funkcjonariuszką policji, do jasnej cholery, i nie należało mnie lekceważyć. Tym razem w środku dał się słyszeć odgłos kroków. Pół minuty później drzwi otworzyły się cicho. Lokatorka spod 25B nie patrzyła na mnie. Stała ze wzrokiem wbitym w podłogę, a krew ściekała jej po twarzy. Jak przekonałam się tamtej nocy, i podczas wielu kolejnych, postępowanie w przypadku aktów przemocy domowej jest zawsze takie samo. Najpierw funkcjonariusz zabezpiecza miejsce zdarzenia, przeprowadzając szybko wstępną inspekcję, aby określić i wyeliminować potencjalne zagrożenie. Czy w domu jest ktoś jeszcze? Mogę wejść do środka? Czy to pani broń służbowa? Będę musiała ją zabrać. Czy w domu znajduje się jeszcze jakaś inna broń? Muszę zabrać również pani pas. Proszę go rozpiąć, spokojnie… Dziękuję. Teraz poproszę, aby zdjęła pani kamizelkę. Mam pani pomóc? Dziękuję. Wezmę ją teraz. Przejdźmy do 38 salonu. Proszę tutaj usiąść i nigdzie się stąd nie ruszać. Zaraz wracam. Miejsce zabezpieczone. Teraz należy zbadać, jakie obrażenia odniosła kobieta. Na tym etapie policjant nie przyjmuje żadnych

założeń. Nie ma do czynienia ani z podejrzaną, ani z ofiarą. To tylko poszkodowana i stosownie do tego należy ją potraktować. Kobieta ma rozciętą wargę, podbite oko, zaczerwienione otarcia na szyi i krwawiącą ranę po prawej stronie czoła. Wiele pobitych kobiet stara się przekonywać, że nic im nie jest. Że nie trzeba wzywać ambulansu. Najlepiej, żeby zostawić taką w spokoju i iść do wszystkich diabłów. Rano wszystko będzie dobrze. Dobrze wyszkolony funkcjonariusz nie zwraca uwagi na takie zapewnienia. Ma przed sobą dowód przestępstwa, który wprawia w ruch większą machinę śledczą. Być może pobita kobieta faktycznie jest ofiarą, jak twierdzi, i ostatecznie nie zgodzi się na wniesienie oskarżenia. Ale możliwe też, że jest prowokatorem - możliwe, że odniosła obrażenia, kiedy okładała jakiegoś nieznanego uczestnika zajścia, co oznacza, że to ona jest sprawcą przestępstwa, a jej zeznania i świadectwo obdukcji posłużą jako dowód w oskarżeniu, które wkrótce zostanie złożone przez kogoś innego. Jeszcze raz - nie przyjmować żadnych założeń. Funkcjonariusz musi powiadomić dyspozytora o całej sytuacji, poprosić o wsparcie i wezwać karetkę. Potem na miejsce zaczynają przybywać inne jednostki. Mundurowi. Ratownicy medyczni. W oddali rozlega się dźwięk syren, pojazdy na sygnale przemykają wąskimi ulicami miasta, a sąsiedzi gromadzą się przed domami, żeby zobaczyć widowisko. Na miejscu przestępstwa wkrótce zapanuje wielki zamęt, więc tym ważniejsze jest, by zawczasu jak najwięcej udokumentować. Teraz 39 funkcjonariusz przeprowadza dokładniejsze oględziny, sporządza notatki i robi pierwsze zdjęcia. Martwy mężczyzna, lat około czterdziestu, na oko metr osiemdziesiąt wzrostu i mniej więcej sto kilo wagi. Trzy rany postrzałowe tułowia. Ciało spoczywa na plecach, pół metra na lewo od kuchennego stołu. Przewrócone dwa drewniane krzesła kuchenne. Pod krzesłami

odłamki zielonego szkła. Na podłodze, piętnaście centymetrów od stołu, rozbita zielona butelka z etykietą Heinekena. Pistolet półautomatyczny sig-sauer znaleziony na blacie okrągłego drewnianego stołu. Funkcjonariuszka wyjęła magazynek i usunęła nabój z komory. Dowód zabezpieczony i opisany. Inne pomieszczenia na parterze sprawdzone. Dwie sypialnie i łazienka na piętrze sprawdzone. Przybywają inni mundurowi, którzy przesłuchują sąsiadów i zabezpieczają teren posesji. Poszkodowana kobieta pozostaje odizolowana od czynności operacyjnych i zamknięta w salonie, gdzie personel medyczny udzieli jej pomocy. Ratowniczka medyczna bada mi puls i delikatnie sprawdza, czy nie mam pęknięć w okolicach kości policzkowej i oczodołu. Prosi mnie o odgarnięcie włosów, aby mogła zająć się moim czołem. Przy użyciu pęsety usuwa pierwszy odłamek zielonego szkła, który później zostanie porównany z resztkami rozbitej butelki. - Jak się pani czuje? - Boli mnie głowa. - Czy doznała pani zamroczenia albo straciła przytomność? - Głowa mnie boli. - Czuje pani nudności? - Tak. 40 Żołądek podjeżdża mi do gardła. Usiłuję nad tym zapanować mimo bólu, mimo oszołomienia i narastającej świadomości, że to wszystko nie mogło się wydarzyć, nie powinno się wydarzyć… Ratowniczka nadal bada moją głowę i znajduje powiększającą się opuchliznę z tyłu czaszki. - Uderzyła się pani w głowę? - Co? - W tył głowy. Czy na pewno nie straciła pani przytomności i nie upadła?

Patrzę na ratowniczkę pustym wzrokiem. - Kogo kochasz? - szepczę. Kobieta nie odpowiada. Potem trzeba sporządzić wstępną notatkę. Dobry funkcjonariusz ujmie w niej nie tylko to, co powiedziała poszkodowana, ale i sposób, w jaki to powiedziała. Osoby znajdujące się w szoku często bełkoczą i podają jakieś strzępy informacji, ale nie są w stanie połączyć ich w spójną całość. Niektóre ofiary tracą kontakt z rzeczywistością. Pozbawionym emocji tonem opowiadają o rzeczach, z którymi w swoim wyobrażeniu nie mają nic wspólnego. Są także zawodowe oszustki, które udają szok albo apatię. Każda oszustka prędzej czy później się zdradzi. Poda zbyt wiele szczegółów. Będzie mówić zbyt rzeczowo. Wtedy dobrze wyszkolony śledczy może ją przejrzeć. - Funkcjonariuszko Leoni, czy możesz mi powiedzieć, co tu się stało? Detektyw z bostońskiego oddziału policji stanowej robi pierwsze podejście. Jest starszy, ma siwiejące włosy na skroniach. Mówi uprzejmym tonem, próbuje stworzyć przyjazną atmosferę. 41 Nie chcę odpowiadać na żadne pytania. Ale muszę. Lepiej jednemu ze swoich niż śledczemu z wydziału zabójstw, który przyjdzie po nim. Czuję w głowie rwący ból, który rozsadza mi skronie. Pieką mnie policzki, twarz płonie żywym ogniem. Zbiera mi się na wymioty. Ale jakoś zwalczam mdłości. - Mój mąż - odzywam się szeptem i odruchowo wbijam wzrok w podłogę. Zauważam swój błąd i zmuszam się, by spojrzeć w górę, w oczy detektywa. - Czasami… kiedy pracowałam w nocy. Mojego męża to irytowało. - Przerywam. Mój głos przybiera na sile, staje się bardziej wyrazisty. - Uderzył mnie. - Gdzie cię uderzył?

- W twarz. W oko. W policzek. Moje palce odnajdują każde z tych miejsc, ich dotyk uśmierza ból. Moje myśli wciąż trzymają się kurczowo tamtej chwili. Widzę go, jak pochyla się nade mną. Widzę siebie skuloną na linoleum, autentycznie przerażoną. - Upadlam - zwracam się do detektywa. - Mój mąż chwycił krzesło. Milczenie. Detektyw czeka, aż powiem coś więcej. Muszę tak przekręcić kłamstwo, żeby powiedzieć prawdę. - Ja go nie uderzyłam - szepczę. Słyszałam dosyć takich zeznań. Wiem, jak rozwijają się wydarzenia. Wszyscy wiemy. - Jeżeli się nie broniłam… - mówię machinalnie - to się wyżył i dawał mi spokój. Kiedy się broniłam… to zawsze kończyło się gorzej. - Twój mąż chwycił krzesło, funkcjonariuszko Leoni? Gdzie byłaś, kiedy to zrobił? - Na podłodze. - W której części domu? - W kuchni. - Co zrobiłaś, kiedy mąż chwycił krzesło? 42 - Nic. - A co zrobił mąż? - Rzucił nim. - Gdzie? - We mnie. - Trafił cię? - Ja… nie wiem. - A co stało się potem? Detektyw pochyla się nade mną i przygląda mi się jeszcze uważniej. Jego twarz wyraża głęboką troskę. Czy z moim spojrzeniem jest coś nie tak? A może moje zeznanie jest zbyt szczegółowe? Czy też za mało w nim szczegółów? „A na Gwiazdkę chcę tylko moje dwa przednie zęby, dwa przednie zęby, dwa przednie zęby”. Piosenka rozbrzmiewa w mojej głowie. Mam ochotę się roześmiać,

ale tego nie robię. „Kocham cię, mamusiu. Kocham cię”. - Rzuciłam w niego tym krzesłem - odpowiadam. - Rzuciłaś w niego krzesłem? - powtarza detektyw. - Wściekł się… jeszcze bardziej. No to musiałam coś zrobić, prawda? Bo on był jeszcze bardziej wściekły. - Byłaś w pełni umundurowana, funkcjonariuszko Leoni? Napotykam jego spojrzenie. - Tak. - Miałaś na sobie pas z wyposażeniem i kamizelkę kuloodporną? - Tak. - Czy sięgnęłaś do pasa po jakąś broń? Czy podjęłaś jakieś kroki, aby się bronić? - Nie - odpowiadam, wciąż patrząc mu w oczy. 43 Detektyw przygląda mi się z zaciekawieniem. - Co wydarzyło się potem? - Złapał butelkę po piwie. Rozbił mi ją na czole. Udało mi się go odepchnąć. Zatoczył się w stronę stołu. A ja upadłam. Na ścianę. Uderzyłam w nią plecami. Chciałam dostać się do wyjścia. Musiałam się stamtąd wydostać. Milczę. - Funkcjonariuszko Leoni? - On trzymał tę rozbitą butelkę - mówię szeptem. - Wymacałam broń. Rzucił się na mnie… Bałam się o swoje życie. - Co się wtedy stało? - Zastrzeliłam męża. - Funkcjonariuszko Leoni… Spoglądam mu w oczy po raz ostatni. - A potem poszłam szukać córki. 44

Rozdział 5 Kiedy D. D. i Bobby zakończyli oględziny przed domem, ratownicy wyciągali właśnie nosze z ambulansu. D. D. spojrzała w ich stronę i rozpoznała mundurowego funkcjonariusza bostońskiej policji, który stał za taśmą ogradzającą miejsce przestępstwa i trzymał teczkę z aktami śledztwa. Ruszyła w jego stronę. - Witam, posterunkowy Fiske. Masz tu wszystkich, którzy byli na posesji? - zapytała, wskazując na notes, w którym zapisywał nazwisko każdego, kto wchodził na teren odgrodzony policyjną taśmą. - Czterdziestu dwóch ludzi - odparł policjant bez zmrużenia oka. - Jezu. Czy w całym Bostonie został chociaż jeden gliniarz na patrolu? - Wątpię - rzekł Fiske. Był młody i bardzo poważny. Czy to tylko wrażenie, czy z każdym rokiem ludzie stają się coraz młodsi i coraz bardziej poważni? - No cóż, jest pewien problem, posterunkowy Fiske. Podczas gdy stałeś tutaj i zapisywałeś nazwiska, inni funkcjonariusze wchodzili i wychodzili z tyłu posesji. A to naprawdę mnie wkurza. Młody policjant spojrzał na nią rozszerzonymi ze zdumienia oczami. - Masz tu jakiegoś kumpla? - ciągnęła D. D. - Powiedz mu przez radio, żeby wziął notatnik i zajął pozycję za domem. Chcę mieć nazwisko, stopień i numer odznaki każdego, wszystko zapisane. I kiedy będziecie to robić, przekazujcie też informację, że każdy gliniarz ze stanowej, który się tutaj dzisiaj pojawił, ma się wieczorem stawić w komendzie miejskiej. Pobierzemy odciski ich butów. Nieobecność poskutkuje natychmiastowym przeniesieniem za biurko. To polecenie wydane bezpośrednio przez oficera łącznikowego policji 45 stanowej. - D. D. wskazała kciukiem na Bobby’ego, który stał za nią i przewracał oczami. - Ale… - zaczął Bobby.

- Zadeptali miejsce przestępstwa. Nie zamierzam puścić tego płazem. Bobby zamilkł. To jej się w nim podobało. Kiedy D. D. zabezpieczyła już teren i zaprowadziła swoje porządki, zajęła się ratownikami, którzy właśnie stanęli po obu stronach noszy i szykowali się do wniesienia ich po stromych schodach prowadzących do frontowych drzwi domu. - Zaczekajcie - krzyknęła D. D. Ratownicy, mężczyzna i kobieta, zastygli w bezruchu, patrząc w jej stronę. - Sierżant detektyw D. D. Warren - przedstawiła się. - To ja jestem szefem tego cyrku. Zabieracie Tessę Leoni? Zwalista kobieta skinęła głową i odwróciła się w stronę schodów. - Hola, hola - odezwała się szybko D. D. - Potrzebuję pięciu minut. Muszę jej zadać kilka pytań, zanim weźmiecie ją na przejażdżkę. - Tessa Leoni ma poważną ranę głowy - odparła sanitariuszka stanowczym tonem. - Zabieramy ją do szpitala na badanie tomograficzne. Pani ma swoją pracę, my mamy swoją. Ratownicy zrobili krok w stronę schodów, ale D. D. zastąpiła im drogę. - Czy poszkodowanej grozi wykrwawienie? - zapytała, spoglądając na plakietkę z nazwiskiem, którą kobieta miała przypiętą na piersi, i dodała: - Marlo? Na Marli nie zrobiło to szczególnego wrażenia. - Nie - odpowiedziała. - Czy w tej chwili jej zdrowiu coś zagraża? 46 - Obrzęk mózgu - wyrecytowała szybko ratowniczka. - Wylew krwi do mózgu… - Więc będziemy pilnować, żeby nie straciła przytomności, każemy jej powtarzać nazwisko i dzisiejszą datę. Czyż nie tak postępujecie w przypadku wstrząsu mózgu? Liczenie do pięciu i wspak, nazwisko,

stopień, numer odznaki, bla, bla, bla. Stojący za jej plecami Bobby westchnął ciężko. D. D. wyraźnie przeciągała strunę. Nie odrywała oczu od Marli, która wyglądała na jeszcze bardziej poirytowaną niż Bobby. - Pani detektyw… - zaczęła ratowniczka. - Zaginęło dziecko - przerwała jej D. D. - Sześcioletnia dziewczynka. Bóg raczy wiedzieć, gdzie jest i co jej grozi. Potrzebne mi tylko pięć minut, Marlo. Może to wiele, mając na uwadze twoje obowiązki i obrażenia funkcjonariuszki Leoni, ale ze względu na dziecko nie uważam, żeby to była wygórowana prośba. D. D. rozegrała to znakomicie. Zawsze była w tym dobra. Marla, która wyglądała na czterdzieści kilka lat i na pewno miała co najmniej jedno własne dziecko, nie wspominając o całej gromadzie małych siostrzeńców lub bratanków, w końcu uległa. - Pięć minut - oświadczyła. - Potem ją zabieramy, bez względu na wszystko. - Bez względu na wszystko - powtórzyła D. D. i ruszyła biegiem po schodach w stronę drzwi. - Nie ma na ciebie mocnych - mruknął Bobby, podążając za nią. - Po prostu mi zazdrościsz. - Czego miałbym ci zazdrościć? - Że zawsze sobie radzę z tym gównem. - Duch pyszny poprzedza upadek - odparł Bobby. D. D. pchnęła drzwi domu. 47 - Miejmy nadzieję, że nie, choćby przez wzgląd na Sophie. Tessa Leoni nadal była zamknięta w salonie. Aby tam dotrzeć, D. D. i Bobby musieli przejść przez kuchnię. Ciało Briana Darby’ego już zabrano i została po nim plama krwi na podłodze, sterta plakietek do oznaczania dowodów i gruba warstwa proszku daktyloskopijnego. Typowa sceneria po zabezpieczeniu miejsca zbrodni. D. D. przyspieszyła kroku, zakrywając dłonią usta i nos. Miała nadzieję, że

Bobby, który wciąż pozostawał w tyle, nie zwróci na to uwagi. Gdy obydwoje stanęli w progu, Tessa Leoni podniosła wzrok. Do twarzy przyciskała torebkę z lodem, ale i tak nie była ona w stanie zasłonić opuchniętej wargi i krwawiącej rany na czole. Kiedy D. D. weszła do salonu, policjantka zsunęła okład z oka. Było już prawie niewidoczne pod obrzękiem o barwie bakłażana. D. D. wbrew sobie przeżyła szok. Bez względu na to, czy dawała wiarę wstępnym zeznaniom poszkodowanej, czy też nie, nie ulegało wątpliwości, że Tessa Leoni została dotkliwie pobita. D. D. szybko omiotła wzrokiem dłonie funkcjonariuszki, wypatrując ran odniesionych w obronie własnej. Policjantka zauważyła jej spojrzenie i ukryła knykcie pod woreczkiem z lodem. Przez chwilę obie kobiety przyglądały się sobie badawczo. Tessa Leoni wyglądała młodo, szczególnie w niebieskim mundurze. Miała długie ciemne włosy, niebieskie oczy i trójkątną twarz. Była ładna pomimo siniaków, które sprawiały, że wyglądała na jeszcze bardziej wrażliwą. D. D. poczuła irytację. Osoby piękne i bezbronne zawsze wystawiały jej cierpliwość na próbę. Detektyw Warren spojrzała na pozostałe dwie osoby, które przebywały w pomieszczeniu. 48 Za plecami Tessy Leoni stał potężnie zbudowany funkcjonariusz policji stanowej; wypiął pierś, przybierając wystudiowaną pozę twardziela. Naprzeciwko niej siedział drobny, ubrany w szary garnitur starszy mężczyzna, który trzymał oparty na kolanie żółty notes. D. D. domyśliła się, że policjant reprezentuje związek zawodowy, a facet w garniturze to wynajęty przez związek prawnik. Cały gang w komplecie. Przedstawiciel związku zawodowego przemówił jako pierwszy. - Funkcjonariuszka Leoni nie odpowiada na żadne pytania oświadczył, wysuwając podbródek.

D. D. spojrzała na jego odznakę. - Funkcjonariuszu Lyons… - Złożyła wstępne oświadczenie - kontynuował Lyons sztywno. Wszystkie inne pytania będą musiały zaczekać do momentu, aż zostanie zbadana przez lekarza. - Policjant spojrzał ponad ramieniem D. D. w stronę drzwi. - Gdzie są ratownicy? - Przygotowują sprzęt - odparła D. D. uspokajającym tonem. - Zaraz tu będą. Oczywiście zdrowie funkcjonariuszki Leoni jest najważniejsze. Należy się jej jak najlepsza opieka. D. D. przesunęła się w prawo, robiąc miejsce Bobby’emu, który stanął obok niej. Tworzyli zjednoczony front wydziału zabójstw i policji stanowej. Na Lyonsie nie zrobiło to jednak wrażenia. Prawnik podniósł się z miejsca i wyciągnął rękę. - Ken Cargill - przedstawił się. - Będę reprezentował funkcjonariuszkę Leoni. - Sierżant detektyw D. D. Warren - odpowiedziała D. D., a potem Bobby poszedł za jej przykładem. - Moja klientka nie będzie w tej chwili odpowiadać na żadne pytania - poinformował ich Cargill. - Kiedy otrzyma stosowną opiekę 49 medyczną i dokładnie dowiemy się, jakie odniosła obrażenia, damy wam znać. - Rozumiem. Żadnych nacisków. Ratownicy powiedzieli, że potrzebują kilku minut, żeby wyjąć nosze i zabrać jakieś kroplówki. Pomyślałam, że możemy wykorzystać tę chwilę, aby ustalić kilka podstawowych faktów. Ogłosiliśmy alarm i zarządziliśmy poszukiwania małej Sophie, ale mówiąc szczerze - D. D. rozłożyła ręce w bezradnym geście - nie mamy żadnych tropów. Jak zapewne wiadomo funkcjonariuszce Leoni, w tego rodzaju sprawach liczy się każda minuta. Na dźwięk imienia córki siedząca na sofie Tessa Leoni

zesztywniała. Nie patrzyła na D.D ani na żadnego z mężczyzn obecnych w salonie. Utkwiła wzrok w jakimś punkcie na wyblakłym zielonym dywanie, a obie dłonie ukryła pod woreczkiem z lodem. - Wszędzie jej szukałam - odezwała się nagle. - W domu, w garażu, w jego samochodzie… - Tesso - przerwał jej Lyons. - Nie rób tego. Nie musisz odpowiadać. - Kiedy po raz ostatni widziałaś swoją córkę? - zapytała D. D., korzystając z okazji. - Zeszłej nocy za kwadrans jedenasta - odpowiedziała policjantka machinalnie, jakby wygłaszała jakąś formułkę z pamięci. D. D. zmarszczyła czoło. - Wyszłaś z domu za kwadrans jedenasta, a zaczynałaś służbę o jedenastej? Wystarczy piętnaście minut, żeby dojechać stąd na posterunek we Framingham? Tessa Leoni pokręciła głową. - Nie jeżdżę na posterunek. Każdy z nas wraca radiowozem do domu, więc zaczynamy służbę, siadając za kierownicą. Jak zwykle 50 zgłosiłam się do centrali i podałam kod 5, a dyspozytor przydzielił mi rejon do patrolowania i mogłam jechać. D. D. pokiwała głową. Nie była funkcjonariuszką policji stanowej, więc nie znała takich procedur. Ale również prowadziła z Tessą Leoni swoją grę. Dzięki niej chciała rozgryźć nastawienie podejrzanej. I choć czujny prawnik starał się blokować zeznania swej klientki, twierdząc, że doznała wstrząsu mózgu, przez co nie jest w pełni władz umysłowych, dzięki swej metodzie D. D. mogła wydobyć z przesłuchiwanej jakąś przydatną informację. Przede wszystkim jednak zauważyła, jak klarownie Leoni odpowiada na inne, łatwe do sprawdzenia pytania. Na przykład skoro dokładnie pamiętała, o której godzinie wywołała dyspozytora, dokąd pojechała na patrol itd., czemu miałaby nagle zapomnieć, w jakich okolicznościach zastrzeliła

swojego męża? Było to jedno z tych zagrań, które doskonale znał każdy wprawny detektyw. Kilka godzin wcześniej D. D. by się do niego nie uciekła. Byłaby skłonna dać poturbowanej kobiecie trochę luzu, potraktować ją w uprzywilejowany sposób, jak policjantka policjantkę. I tak by się pewnie stało, gdyby nie odkryła, że gliniarze ze stanowej zadeptali ślady na miejscu przestępstwa i odgrodzili się od D. D. zmową milczenia. Bo takich rzeczy D. D. nie odpuszczała. A poza tym nie chciała teraz prowadzić śledztwa związanego z małym dzieckiem. Nie było to jednak coś, o czym mogła rozmawiać, nawet z Bobbym. - Więc zajrzałaś do córki za piętnaście jedenasta… - D. D. wróciła do tematu. - Sophie spała. Pocałowałam ją w policzek, a ona… obróciła się na bok i naciągnęła kołdrę. 51 - A twój mąż? - Był na dole. Oglądał telewizję. - Co oglądał? - Nie zwróciłam uwagi. Pił piwo, to mnie rozdrażniło. Nie lubiłam… Wolałam, kiedy nie pił. - Ile piw zdążył wypić? - Trzy. - Liczyłaś? - Widziałam puste butelki koło zlewu. - Czy twój mąż miał problem z alkoholem? - zapytała D. D. bez ogródek. Tessa Leoni w końcu podniosła wzrok i spojrzała na nią zdrowym okiem. Druga połowa jej twarzy była w opłakanym stanie. - Brian siedział w domu przez całe dwa miesiące i nie miał nic do roboty. Ja szłam do pracy, Sophie do szkoły, a on nie robił nic.

Czasami pił. A czasami… Picie nie było dla niego dobre. - Zatem twój mąż, któremu picie nie służyło, obalił już trzy piwa, a jednak zostawiłaś go ze swoją córką. - Hola… - znów przerwał jej Lyons. Mimo to Tessa Leoni odpowiedziała: - Tak, proszę pani. Zostawiłam moje dziecko z pijanym ojczymem. Ale gdybym wiedziała… zabiłabym go już wtedy. Zastrzeliłabym go zeszłej nocy. - Wolnego… - wtrącił prawnik, wstając z fotela. D. D. nie zwróciła jednak na niego uwagi, podobnie jak Leoni. - Co się stało z twoją córką? - dopytywała D. D. - Co twój mąż jej zrobił? Tessa Leoni wzruszyła ramionami. 52 - Nie chciał mi powiedzieć. Wróciłam do domu i weszłam na górę. Sophie powinna leżeć w łóżku albo bawić się na podłodze. Ale… jej nie było. Szukałam jej i szukałam. Sophie przepadła. - Czy kiedykolwiek ją bił? - zapytała D. D. - Czasami puszczały mu przy mnie nerwy. Ale nigdy nie widziałam, żeby ją uderzył. - Nie było cię całą noc. Zostawał z nią sam na sam. - Nieprawda! Dowiedziałabym się. Ona by mi powiedziała. - Zatem powiedz mi, Tesso, co się stało z twoją córką? - Nie wiem, do cholery! To tylko mała dziewczynka. Jaki człowiek skrzywdziłby dziecko? Jaki człowiek zrobiłby coś takiego? Lyons położył dłonie na ramionach Tessy, jakby próbował ją uspokoić, lecz ona go odepchnęła. Wyraźnie wzburzona poderwała się na równe nogi, ale to był dla niej zbyt duży wysiłek i niemal natychmiast się zatoczyła. Lyons chwycił ją pod rękę i ostrożnie posadził z powrotem na sofie, mierząc przy tym D. D. gniewnym spojrzeniem.

- Spokojnie - zwrócił się szorstko do Tessy Leoni, wciąż zerkając spode łba na dwójkę detektywów. - Nie rozumiecie, niczego nie rozumiecie - powtarzała bełkotliwym głosem policjantka. Nie wyglądała już ani pięknie, ani bezbronnie. Zrobiła się chorobliwie blada i sprawiała wrażenie, jakby miała zaraz zwymiotować. Uderzała otwartą dłonią w puste miejsce obok siebie. Sophie jest taka odważna i ciekawa świata. Ale okropnie boi się ciemności. Kiedy miała trzy lata, wspięła się do bagażnika mojego radiowozu, a klapa zatrzasnęła się nad nią. Jak ona wtedy krzyczała… Gdybyście tylko słyszeli ten krzyk, mielibyście pojęcie… Wtedy byście zrozumieli… 53 Leoni odwróciła się w stronę Lyonsa. Chwyciła go za zwaliste ramiona i podniosła ku niemu zrozpaczony wzrok. - Nic jej nie będzie, prawda? Będzie bezpieczna? Zaopiekujecie się nią? Sprowadź ją do domu, Shane. Zanim zrobi się ciemno… Zanim zrobi się ciemno. Proszę cię, proszę. Błagam. Lyons najwyraźniej nie wiedział, jak zareagować i opanować ten wybuch. Wciąż trzymał Tessę za ramiona, więc to D. D. złapała kosz na śmieci i w ostatniej chwili podstawiła go pobladłej kobiecie. Z ust Leoni bryznął strumień wymiocin. - Moja głowa - jęknęła, osuwając się z powrotem na sofę. - Hej, kto męczy naszą pacjentkę? Kto nie jest z pogotowia, wychodzić! Ratownicy wpakowali się do salonu, a Marla spojrzała wymownie na D. D. Detektywi zrozumieli aluzję i ruszyli w stronę wyjścia. Wtedy jednak Tessa Leoni złapała D. D. za nadgarstek. Zaskakująco silny uścisk pobladłej dłoni sprawił, że policjantka stanęła w miejscu. - Moja córka cię potrzebuje - wyszeptała kobieta, kiedy ratownicy trzymali ją za drugą rękę i wbijali w żyłę wenflon kroplówki. - Oczywiście - odpowiedziała D. D. głupkowato. - Musicie ją znaleźć. Obiecaj mi to!

- Zrobimy wszystko, co w naszej mocy… - Obiecaj! - Dobrze, dobrze - odparła D. D. - Znajdziemy ją. Na pewno. A teraz… pojedziesz do szpitala. Musisz zadbać o siebie. Marla i jej partner położyli Tessę Leoni na noszach, ona jednak wciąż się miotała, usiłując odepchnąć ich od siebie i zatrzymać D. D. W kilka sekund ratownicy przypięli ją pasami i skierowali się w stronę drzwi. Lyons ze stoickim spokojem podążył ich śladem. 54 Gdy wszyscy wychodzili z salonu, prawnik ruszył za nimi, trzymając wizytówkę w wyciągniętej ręce. - Zapewne zdajecie sobie sprawę, że nie możecie wykorzystać tych zeznań - oświadczył. - Niezależnie od wszystkiego moja klientka nie zrezygnowała ze swoich praw, no i oczywiście doznała wstrząsu mózgu. To powiedziawszy, prawnik również wyszedł, zostawiając D. D. i Bobby’ego w korytarzu obok wejścia do kuchni. D. D. nie musiała już zatykać nosa. Była zbyt zaintrygowana przesłuchaniem, by zwracać uwagę na zapachy. - Czy tylko ja mam takie wrażenie, jakby ktoś potraktował jej twarz tłuczkiem do mięsa? - Do tego na dłoniach nie miała żadnych zadrapań - dodał Bobby. Ani złamanych paznokci, ani otarć na knykciach. - Zatem ktoś ją stłukł na kwaśne jabłko, a ona nawet nie próbowała tego powstrzymać? - zapytała D. D. sceptycznie. - No, w końcu go zastrzeliła - delikatnie sprostował Bobby. D. D. wywróciła oczami. Czuła się zdezorientowana i nie podobało jej się to wszystko. Obrażenia na twarzy Tessy Leoni wyglądały dość autentycznie. Jej strach wywołany zniknięciem córki był szczery. Ale to miejsce… Żadnych obrażeń odniesionych podczas obrony własnej. Wyszkolona funkcjonariuszka, która od razu sięga po broń, mając do

dyspozycji służbowy pas ze wszystkimi akcesoriami. Kobieta, która wypowiada tak poruszające słowa, unikając przy tym starannie kontaktu wzrokowego. Wszystkie te okoliczności sprawiały, że D. D. czuła się nieswojo. Być może z powodu zachowania policjantki, która złapała ją za rękę i błagała, by odnalazła jej zaginione dziecko. Sześcioletnią Sophie Leoni, która boi się ciemności. 55 O Boże, to śledztwo nie zapowiadało się ciekawie. - Wygląda na to, że doszło między nimi do bitki - stwierdził Bobby. - Facet górował nad nią i powalił żonę na podłogę, a wtedy ona sięgnęła po pistolet. Dopiero potem odkryła, że jej córka zniknęła. I oczywiście zdała sobie sprawę, że zabiła jedyną osobę, która mogła jej powiedzieć, gdzie jest Sophie. D. D. pokiwała głową pogrążona w myślach. - I tu nasuwa się pytanie, jaki jest pierwszy odruch policjanta chronić siebie czy chronić innych? - Chronić innych. - A co jest najważniejsze dla matki? Chronić siebie czy chronić własne dziecko? - Chronić dziecko. - Dziecko Tessy Leoni znika, tymczasem ona w pierwszej kolejności dzwoni do przedstawiciela związku zawodowego, by znalazł jej dobrego prawnika. - Może nie jest zbyt dobrą policjantką - rzekł Bobby. - A może nie jest zbyt dobrą matką - odparła D. D. 56 Rozdział 6 Zakochałam się, kiedy miałam osiem lat. Nie tak, jak myślicie. Wspięłam się kiedyś na drzewo, które rosło przed domem, zasiadłam na jednym z najniższych konarów i wlepiłam wzrok w niewielki skrawek zwiędłej trawy pod spodem. Ojciec pewnie był w pracy. Miał

własny warsztat, który otwierał codziennie o szóstej i zazwyczaj nie wracał do domu przed siedemnastą. Matka spała. Całe dni spędzała w mrocznej ciszy, jaka wypełniała sypialnię moich rodziców. Czasami mnie wołała i przynosiłam jej jakieś drobiazgi - szklankę wody albo kilka krakersów. Przeważnie jednak czekała, aż ojciec wróci do domu. Ojciec przyrządzał kolację dla nas wszystkich i wtedy ona wyłaniała się w końcu ze swej ciemnej otchłani, by zasiąść wraz z nami przy niewielkim okrągłym stole. Uśmiechała się do ojca, kiedy podawał jej ziemniaki. Mechanicznie przeżuwała jedzenie, podczas gdy on zdawkowo opowiadał, jak minął mu dzień. Po kolacji matka pogrążała się znowu w cieniu na końcu korytarza, jak gdyby wyczerpała swój dzienny przydział energii. Ja zmywałam naczynia, ojciec oglądał telewizję. O dziewiątej wieczorem gasły światła. Kolejny dzień w domu rodziny Leonich dobiegał końca. Szybko się nauczyłam, by nie zapraszać do domu koleżanek z klasy. Przekonałam się też, jak ważne jest zachowanie ciszy. Panował upał. Był lipiec i przede mną rozciągał się kolejny bezkresny dzień. Inne dzieci zapewne powyjeżdżały na kolonie letnie albo pluskały się w basenie. A najwięksi szczęściarze mieli wesołych i szczęśliwych rodziców, którzy zabierali ich na plażę. Siedziałam na drzewie. Zobaczyłam jakąś dziewczynkę. Jechała ulicą na różowym skuterze, a spod czerwonego kasku wystawały jej jasne warkoczyki, które 57 powiewały na wietrze. W ostatniej chwili spojrzała w górę i dostrzegła moje chude nogi zwisające z gałęzi. Zahamowała ostro i zadarła głowę. - Nazywam się Juliana Sophia Howe - oznajmiła. - Jestem tu nowa. Mogłabyś zejść na dół i pobawić się ze mną. Tak też zrobiłam. Juliana Sophia Howe również miała osiem lat. Jej rodzice przeprowadzili się właśnie do Framingham z Harvardu. Jej ojciec był

księgowym, a matka, która nigdzie nie pracowała, opiekowała się domem i przyrządzała kanapki z masłem orzechowym albo dżemem. Za obopólnym porozumieniem zawsze bawiłyśmy się w domu Juliany. Jej podwórko było większe i rosła na nim prawdziwa trawa. Na trawniku znajdował się zraszacz i wodna ślizgawka. Mogłyśmy bawić się całymi godzinami, a potem jej matka podawała nam lemoniadę w szklankach z różowymi słomkami i grube plastry arbuza. Juliana miała jedenastoletniego brata Thomasa, który był istnym wrzodem na tyłku. Miała też piętnaścioro kuzynów i kuzynek oraz całą rzeszę ciotek i wujków. W upalne dni jej rodzina zbierała się w domu babci na South Shore i wszyscy szli na plażę. Czasami Juliana jeździła na karuzeli. Ja nie miałam na wybrzeżu żadnych kuzynów, ciotek, wujów ani babci. Opowiedziałam za to Julianie, że kiedy miałam cztery lata, moi rodzice spodziewali się dziecka. Tylko że dziecko urodziło się sine i lekarze kazali je pochować, a moja matka wróciła ze szpitala i zamknęła się w sypialni. Czasami płakała w dzień, a czasami w środku nocy. Ojciec powiedział mi, że nie powinnam o tym nikomu mówić, ale pewnego dnia odkryłam pudełko po butach schowane na dnie szafy w przedpokoju, za kulą do kręgli ojca. W pudełku znajdowała się mała 58 niebieska czapeczka, niebieski kocyk i para maleńkich niebieskich bucików. Było tam też zdjęcie kompletnie białego noworodka o jaskrawoczerwonych ustach. U dołu zdjęcia ktoś napisał: „Joseph Andrew Leoni”. Domyśliłam się zatem, że miałam małego braciszka Joeya, który niestety umarł. Od tego czasu mój ojciec tylko pracował, a mama tylko płakała. Juliana przemyślała tę sprawę i stwierdziła, że należy odprawić specjalne nabożeństwo za małego Joeya. Wyciągnęła różaniec i

pokazała mi, jak należy owinąć ciemnozielone paciorki wokół palców i odmawiać modlitwę. Trzeba było też zaśpiewać jakąś pieśń, więc wybrałyśmy kolędę W żłobie leży, bo opowiadała o dzieciątku i mniej więcej znałyśmy słowa. Następnie przyszedł czas na krótką mowę pożegnalną. Juliana wzięła to na siebie. Słyszała kiedyś taką mowę na pogrzebie swojego dziadka. Podziękowała Bogu, że zaopiekował się małym Joeyem i był na tyle łaskawy, że nie kazał mu cierpieć. Dodała jeszcze, że Joey na pewno teraz świetnie się bawi, grając w niebie w pokera i patrząc na nas wszystkich z góry. Potem chwyciła mnie za obie dłonie i powiedziała, że bardzo ubolewa nad moją stratą. Zaczęłam tak głośno szlochać, że aż mnie to przeraziło. Ale Juliana tylko poklepała mnie po plecach. „No dobrze, już dobrze” powtarzała. A potem rozpłakała się razem ze mną, aż jej mama przyszła zobaczyć, co się dzieje, takiego narobiłyśmy hałasu. Myślałam, że Juliana o wszystkim jej opowie, lecz ona oznajmiła, że strasznie nam się zachciało czekoladowych ciasteczek. Wtedy jej matka zeszła na dół, żeby nam je upiec. 59 Taką właśnie przyjaciółką byłą Juliana Sophia Howe. Mogłam się wypłakać na jej ramieniu i w zaufaniu powierzyć najskrytsze tajemnice. Mogłam się bawić na jej podwórku, a ona przynosiła mi swoje najlepsze zabawki. Mogłam zostawać w jej domu i czuć się jak wśród własnej rodziny. Kiedy zupełnie sama zaczynałam rodzić, wyobraziłam sobie, że Juliana trzyma mnie za rękę. A potem, gdy nareszcie po raz pierwszy wzięłam córkę w ramiona, postanowiłam nadać jej imię na cześć mojej przyjaciółki z dzieciństwa. Juliana niestety o tym nie wie. Nie odzywa się do mnie od przeszło dziesięciu lat.

Bo podczas gdy znajomość z Julianą Sophią Howe była najlepszą rzeczą, jaka mi się przydarzyła, to jej nie mogło spotkać nic gorszego niż znajomość ze mną. Z miłością czasami tak bywa. *** W ambulansie ratowniczka podała mi kroplówkę. Podstawiła mi kubeł w ostatniej chwili, kiedy znowu zebrało mi się na wymioty. Czułam pieczenie policzków. Zatoki miałam wypełnione krwią. Musiałam pozbierać wszystko do kupy. Przede wszystkim jednak miałam ochotę zamknąć oczy i pozwolić, aby cały świat odpłynął. Światło sprawiało mi ból. Wspomnienia wypalały mi mózg. - Powiedz, jak się nazywasz - ratowniczka przywołała mnie z powrotem do świadomości. Otworzyłam usta, ale nie byłam w stanie wypowiedzieć ani słowa. Kobieta podała mi łyk wody i pomogła otrzeć spierzchnięte wargi. - Tessa Leoni - wydusiłam z siebie wreszcie. 60 - Którego dzisiaj mamy, Tesso? Przez chwilę nie mogłam znaleźć odpowiedzi. W mojej głowie nie pojawiały się żadne liczby i zaczęłam wpadać w panikę. Jedyne, co potrafiłam sobie przypomnieć, to puste łóżko Sophie. - Trzynasty marca - wyszeptałam w końcu. - Dwa plus dwa? - Cztery - odpowiedziałam po kolejnej długiej chwili namysłu. Marla chrząknęła, poprawiając rurkę, którą do wenflonu tkwiącego w grzbiecie mojej dłoni spływał przejrzysty płyn. - Ładną masz śliwę - zauważyła. Nic nie odpowiedziałam. - Prawie tak samo ładną, jak ten wielki siniak na cały półdupek. Mąż nosił buty z solidnymi zelówkami? Wciąż milczałam, wyobrażając sobie tylko uśmiechniętą twarz mojej córeczki.

Ambulans zwolnił, być może przygotowując się do skrętu na podjazd prowadzący do izby przyjęć. Pozostała mi tylko nadzieja. Marla przyglądała mi się uważnie przez dłuższą chwilę. - Nie pojmuję tego - odezwała się nagle. - Jesteś gliną, zostałaś specjalnie przeszkolona, sama jeździłaś na te wszystkie wezwania. Pewnie wiesz, jak mało kto… - Zamilkła, jakby ugryzła się w język. Cóż, przypuśćmy, że właśnie tak to wygląda, prawda? Przemoc domowa pojawia się we wszystkich klasach społecznych. Nawet tych, w których teoretycznie nie powinno do niej dochodzić. Ambulans się zatrzymał i trzydzieści sekund później otworzyły się tylne drzwi, po czym wytoczono na zewnątrz nosze, na których leżałam. Nie patrzyłam już na Marlę. Utkwiłam wzrok w szarym marcowym niebie, które przesuwało się szybko nad moją głową. 61 W szpitalu od razu zaczęło się zamieszanie. Pielęgniarka z izby przyjęć wybiegła nam naprzeciw i zaprowadziła do pokoju zabiegowego. Należało dopełnić formalności, włącznie z podpisem na wszechobecnym oświadczeniu o moim prawie do prywatności. Jak zapewniła mnie pielęgniarka, lekarz nie będzie rozmawiał na mój temat z nikim, nawet z przedstawicielami organów ścigania, gdyż byłoby to naruszenie tajemnicy lekarskiej. Chociaż o tym nie wspomniała, wiedziałam już, że informacje, które znajdą się w mojej karcie pacjenta, nie mają znaczenia, jeśli chodzi o śledztwo, i nie mogą zostać wykorzystane przez prokuratora jako dowód. Ale zawsze gdzieś się znajdzie jakaś luka. Wystarczy zapytać gliniarza. Kiedy uporaliśmy się z papierkową robotą, pielęgniarka przeszła do kolejnej kwestii. Zeszłego wieczoru spędziłam piętnaście minut, zakładając mundur. Najpierw zwykłe czarne majtki i czarny sportowy biustonosz, na to

jedwabny podkoszulek, który chronił skórę od następnej warstwy ciężkiej kamizelki kuloodpornej - i zapobiegał otarciom. Wciągnęłam czarne skarpety i granatowe spodnie z niebieskimi lampasami. Potem zasznurowałam buty, bo zdążyłam się już przekonać, jak trudno mi dosięgnąć stóp, kiedy mam na sobie kamizelkę. A więc skarpety, spodnie i buty, a następnie góra - włożyłam kamizelkę, na którą ze względu na pogodę naciągnęłam golf. A do tego jeszcze jasnoniebieska bluza mundurowa. Potem musiałam wszystkie trzy warstwy - podkoszulek, golf i bluzę - wsunąć do spodni i zapiąć szeroki pas. Wtedy mogłam sięgnąć po ekwipunek. Zawiesiłam na biodrach dziewięciokilogramowy pas z wyposażeniem, który podtrzymywały cztery szlufki. Z szafy w sypialni, gdzie trzymałam kasetkę na broń, wyjęłam 62 półautomatycznego sig-sauera, który spoczął w kaburze na prawym biodrze. Z przodu zawiesiłam przy pasie telefon komórkowy, a policyjny pager przymocowałam do zaczepu na prawym ramieniu. Sprawdziłam przypięte z lewej strony radio, dwa zapasowe magazynki z amunicją, stalową pałkę teleskopową, gaz pieprzowy, parę kajdanek i paralizator elektryczny. Potem wsunęłam trzy długopisy do wąskich kieszonek naszytych na lewym rękawie. I wreszcie gwóźdź programu, regulaminowy kapelusz policji stanowej. Zawsze przystawałam przed lustrem, by spojrzeć na swoje odbicie. W przypadku policyjnego munduru nie chodzi tylko o wygląd - lecz o to, jak się w nim czujesz. Ciężar pasa spoczywającego na biodrach. Masa kamizelki, która spłaszczała mi piersi i poszerzała ramiona. Ciasne rondo kapelusza, który zsunięty nisko na czoło skrywał oczy w nieprzeniknionym cieniu. Budząca respekt postawa. Nigdy nie daj po sobie poznać, że się pocisz.

Pielęgniarka rozebrała mnie do naga. Zdjęła ze mnie mundurową bluzę, golf, kamizelkę kuloodporną, podkoszulek i biustonosz. Potem rozsznurowała mi buty, ściągnęła skarpetki, rozpięła pasek i zsunęła spodnie, a następnie zrobiła to samo z majtkami. Cała moja garderoba została zapakowana i opisana jako dowód rzeczowy na wypadek, gdyby bostońska policja wniosła przeciwko mnie oskarżenie. Na koniec pielęgniarka wyjęła mi z uszu złote kolczyki, odpięła zegarek i zdjęła ślubną obrączkę. Jak zostałam poinformowana, podczas badania tomograficznego nie można mieć na sobie biżuterii. Pielęgniarka wręczyła mi szpitalną koszulę, po czym oddaliła się w pośpiechu, niosąc plastikowe worki z moimi rzeczami osobistymi. Nie 63 ruszałam się. Leżałam tylko, przeżywając dotkliwie utratę munduru i wstyd spowodowany nagością. Usłyszałam dobiegający z holu komunikat telewizyjny, w którym podawano do publicznej wiadomości dane mojej córki. Zapewne na ekranie pojawiło się jej szkolne zdjęcie wykonane w październiku ubiegłego roku. Sophie miała wtedy na sobie swoją ulubioną bluzkę z zakładkami. Na fotografii była lekko obrócona bokiem i patrzyła w obiektyw wielkimi niebieskimi oczami. Uśmiechała się z ekscytacją, ponieważ uwielbiała zdjęcia i szczególnie zależało jej właśnie na tym, pierwszym od czasu, gdy wypadły jej dwa górne przednie mleczaki, a ząbkowa wróżka przyniosła jej całego dolara. Nie mogła się doczekać, kiedy go wyda. Piekły mnie oczy. Przepełniał mnie ból. Wszystkie te słowa, których nie mogłam wypowiedzieć. Obrazy, których nie mogłam wyrzucić z mojej głowy. Wróciła pielęgniarka. Włożyła mi ręce w rękawy szpitalnej koszuli i kazała obrócić się na bok, aby zapiąć ją na plecach. Potem przyszli dwaj technicy, którzy zabrali mnie na prześwietlenie. Przed oczami miałam zamglony obraz płytek na

suficie przemykających nad moją głową. - Ciąża? - zapytał jeden z nich. - Co? - Czy jesteś w ciąży? - Nie. - Masz klaustrofobię? - Nie. - To pójdzie gładko. Zostałam przewieziona do sterylnego pomieszczenia, które wypełniała wielka maszyneria kształtem przypominająca grubą 64 obręcz. Technicy nie pozwolili mi wstać, tylko przełożyli z wózka prosto na stół. Pouczono mnie, abym leżała nieruchomo, podczas gdy aparat będzie obracał się wokół mojej głowy, robiąc prześwietlenie czaszki. Potem komputer połączy dwuwymiarowe obrazy i stworzy trójwymiarowy model. W ciągu trzydziestu minut lekarz otrzyma graficzny obraz mojego mózgu i kości czaszki, wraz ze wszystkimi obrzękami, ranami i wylewami. W ustach techników wszystko to brzmiało bardzo prosto. Leżąc samotnie na stole, zastanawiałam się, jak głęboko mogą przeniknąć promienie rentgenowskie. Zastanawiałam się, czy maszyna byłaby zdolna ujrzeć wszystkie te obrazy, które pojawiały się w mojej głowie, ilekroć zamykałam oczy. Krew bryzgająca na ścianę za plecami mojego męża, a potem ściekająca na podłogę. Jego szeroko otwarte ze zdumienia oczy, kiedy spogląda w dół, by zobaczyć czerwone plamy wykwitające na jego muskularnej piersi. Brian osuwa się wolno na podłogę. Teraz stoję nad nim i patrzę, jak światło gaśnie w jego oczach. - Kocham cię - szepczę na moment przed tym, nim światło całkiem

zniknie. - Przepraszam cię, przepraszam. Kocham cię… Czuję ból, nie ma nic poza bólem. Aparatura została uruchomiona. Zamknęłam oczy i pozwoliłam sobie na ostatnie wspomnienie mojego męża. Jego ostatnie słowa, zanim skonał na podłodze w kuchni. - Przepraszam - wydyszał. - Tesso… ja kocham cię… bardziej… 65 Rozdział 7 Kiedy zabrano ciało Briana Darby’ego, a Tessa Leoni została odwieziona do szpitala, natychmiast podjęto typowe czynności śledcze. Jednocześnie ruszyły z kopyta poszukiwania sześcioletniej Sophie Leoni. Mając to na uwadze, D. D. wezwała funkcjonariuszy grupy operacyjnej do białej furgonetki, w której mieściło się stanowisko dowodzenia, i zaczęła gonić ich do roboty. Świadkowie. D. D. kazała wszystkim mundurowym przygotować listę sąsiadów, których warto byłoby powtórnie przesłuchać. Następnie wyznaczyła sześciu detektywów z wydziału zabójstw, którzy jak najszybciej mieli się tym zająć. W ciągu trzech minut powinni się zorientować, czy ktoś jest wiarygodnym świadkiem lub potencjalnym podejrzanym, a następnie uzyskać jego zeznania. Kamery. Boston był nimi naszpikowany. Miasto instalowało je, by monitorować ruch uliczny. Firmy instalowały je dla bezpieczeństwa. D. D. powołała trzyosobowy zespól, którego zadaniem było namierzenie wszystkich kamer w promieniu pięciu kilometrów i przejrzenie wszystkich nagrań z ostatnich dwunastu godzin. Mieli zacząć od kamer położonych najbliżej domu i posuwać się dalej. Osoby powiązane z rodziną. Przyjaciele, krewni, sąsiedzi, nauczyciele, niańki, pracodawcy. D. D. chciała mieć w ciągu czterdziestu pięciu minut na swoim biurku personalia każdego, kto kiedykolwiek postawił stopę na tej posesji. W szczególności zależało

jej, by odnaleźć i prześwietlić wszystkie nauczycielki, opiekunki oraz kolegów i koleżanki Sophie Leoni. Pełna kontrola rejestrów i przeszukanie w miejscu zamieszkania, jeżeli detektywom uda się 66 uzyskać zgodę na wejście do środka. Odsiać przyjaciół, wytypować przeciwników i zrobić to jak najszybciej. Inni znajomi. Być może Darby miał wrogów w pracy. Być może Leoni zatrzymała jakiegoś przestępcę podczas służby patrolowej. Być może jedno z nich przeżyło płomienny romans albo miało jakiegoś powiernika. Taka osoba mogła wiedzieć, co się stało z sześcioletnią Sophie Leoni, po raz ostatni widzianą, kiedy spała we własnym łóżku. Czas nie był ich sprzymierzeńcem. D. D. kazała wszystkim się sprężać i wykonać robotę na wczoraj. Kiedy skończyła, detektywi rozeszli się do wyznaczonych zadań, a ona i Bobby wrócili do wnętrza domu. D. D. powierzyła ludziom ze swojej grupy operacyjnej ogromne zadanie - mieli dokładnie przyjrzeć się niuansom całej rodzinnej egzystencji. Sama postanowiła wczuć się w ostatnie godziny życia ofiar. Chciała wchłonąć w siebie atmosferę miejsca przestępstwa, zespolić się z jego najdrobniejszymi detalami, od koloru ścian w pokojach po ozdobne bibeloty. Zakodować sobie w głowie obraz domu, wprowadzić niezbędne poprawki, a potem wpuścić tam małą dziewczynkę, ojca marynarza i matkę policjantkę. Jeden dom, trzy osoby i ostatnie dziesięć godzin. Wszystko sprowadzało się do tego dom, rodzina i zderzenie sprzecznych dążeń, które okazało się tragiczne w skutkach. D. D. musiała to zobaczyć, poczuć, przeżyć. Pozwalało jej to dokopać się do najmroczniejszej prawdy, co z kolei mogło naprowadzić ją na ślad Sophie Leoni. Poczuła kolejny przypływ mdłości. Starała się o tym nie myśleć, kiedy wraz z Bobbym weszła znowu do zalanej krwią kuchni. Ustalili zgodnie, że zaczną od piętra, na którym mieściły się dwie

sypialnie oddzielone od siebie łazienką. Sypialnia, której okna 67 wychodziły na ulicę, była większa i prawie całą jej powierzchnię zajmowało nakryte ciemnoniebieską narzutą małżeńskie łoże z prostym drewnianym wezgłowiem. Patrząc na pościel, D. D. natychmiast odniosła wrażenie, że to bardziej jego niż jej łóżko. Poza tym w pokoju nie zauważyła nic, co zmieniłoby to przekonanie. Szeroka poobijana komoda z dębowego drewna niewątpliwie pamiętała kawalerskie czasy. Znajdował się na niej stary trzydziestosześciocalowy telewizor, który był nastawiony na całodobowy kanał sportowy. Surowe białe ściany, podłoga z drewnianych desek. Nie tyle domowe zacisze, co przystanek w drodze. Miejsce, w którym się śpi, zmienia ubrania i z którego od razu się wychodzi. D. D. zajrzała do szafy. Trzy czwarte jej wnętrza zajmowały starannie wyprasowane i uporządkowane według kolorów męskie koszule oraz kilka par niebieskich dżinsów. Obok wisiała mieszanina kolorowych bluzek i luźnych bawełnianych spodni, dwa policyjne mundury służbowe i jeden galowy, a za nimi letnia sukienka w pomarańczowe kwiaty. - Zajmował większą część szafy - zwróciła się D. D. do Bobby’ego, który przeglądał komodę. - Mężczyźni ginęli za mniejsze przewinienia. - Mówię poważnie. Spójrz na to. Koszule ułożone kolorami i wyprasowane dżinsy. Pedantyczny to za mało powiedziane, to graniczy z manią. - Poza tym Brian Darby coraz bardziej się rozrastał. Zobacz. - Bobby uniósł w osłoniętej lateksową rękawiczką dłoni fotografię w ramce. D. D. skończyła właśnie oglądać pustą kasetkę na broń, którą znalazła w lewym dolnym rogu szafy, i podeszła do niego. 68 Zdjęcie przedstawiało Tessę Leoni. Miała na sobie pomarańczową sukienkę i biały sweter, a w ręku trzymała mały bukiet lilii tygrysich.

Brian Darby stał za jej plecami ubrany w brązową sportową marynarkę z podobną lilią wpiętą w klapę. Tuż przed nimi stała mała dziewczynka, zapewne Sophie, w zielonej aksamitnej sukience i z wiankiem lilii we włosach. Wszyscy uśmiechali się szeroko do obiektywu, jak szczęśliwa rodzina, która świętuje swój szczęśliwy dzień. - Zdjęcie ślubne - mruknęła D. D. - Tak przypuszczam. Teraz spójrz na Darby’ego. Na jego ramiona. D. D. przyjrzała się panu młodemu, który teraz był martwym mężem. Przystojny facet, jak stwierdziła. Dzięki krótko przyciętym jasnym włosom, gładko ogolonej twarzy i barczystej posturze przypominał żołnierza albo policjanta. To wrażenie równoważyły jednak ciepłe brązowe oczy i zmarszczki w ich kącikach, które wskazywały na to, że często się uśmiechał. Wyglądał na szczęśliwego i rozluźnionego. Nie był to typ faceta, którego można by od razu posądzić o znęcanie się nad żoną. Czy choćby o prasowanie dżinsów. - Nie rozumiem. - D. D. oddała zdjęcie Bobby’emu. - No i był szczęśliwy w dniu ślubu. Choć to o niczym nie świadczy. - Chodzi o to, że w dniu ślubu był mniejszy. Tutaj Brian Darby wygląda, jakby ważył z osiemdziesiąt kilo. Założę się, że ćwiczył, prowadził aktywny tryb życia. Za to martwy Brian Darby… D. D. przypomniała sobie, co Bobby powiedział jej wcześniej. - Mówiłeś, że to rosły facet. Około stu kilo, przypuszczalnie ciężarowiec. Więc to nie tak, że się ożenił i roztył. Ożenił się i przypakował. Bobby pokiwał głową. D. D. znów pomyślała o zdjęciu. 69 - Nie jest łatwo żyć w związku, w którym to kobieta nosi broń mruknęła. Bobby nie drążył tej kwestii, za co była mu wdzięczna.

- Powinniśmy znaleźć jego siłownię - stwierdził. - Sprawdzić jego plan treningowy. Zorientować się, co zażywał. - Napady agresji po sterydach? - Warto spytać. Z sypialni przeszli do położonej za ścianą łazienki. To pomieszczenie miało chociaż jakiś osobisty charakter. Nad staromodną wanną na lwich łapach wisiała zasłona prysznicowa w jaskrawe pasy. Na pokrytej kafelkami podłodze spoczywał kolorowy dywanik w kaczuszki, a sterty niebieskich i żółtych ręczników piętrzyły się na drewnianej etażerce. W łazience dało się również zauważyć więcej śladów życia spoczywająca na brzegu umywalki dziecięca szczoteczka do zębów, garść czerwonych frotek do spinania włosów w koszyczku nad toaletą, kubek z przezroczystego plastiku z napisem „Mała księżniczka tatusia”. D. D. zajrzała do szafki na lekarstwa. Znalazła trzy fiolki z lekami na receptę, z których jedna była wystawiona na Briana Darby’ego i zawierała środek nasenny o nazwie Ambien. W drugiej znajdowały się jakieś krople do oczu dla Sophie, a trzecia należała do Tessy Leoni i mieściła przeciwbólowy hydrukodon. Pokazała tę ostatnią Bobby’emu, który zapisał coś w notesie. - Trzeba to przekazać lekarzowi - rzekł. - Sprawdzić, czy miała jakieś urazy, może w związku z pracą. D. D. przytaknęła skinieniem głowy. Pozostałą część szafki zajmowały przeróżne płyny kosmetyczne, kremy, nożyki do golenia i perfumy. Jedyną rzeczą zasługującą na uwagę, jak pomyślała, był 70 imponujący zapas środków opatrunkowych. Całe mnóstwo plastrów w przeróżnych rozmiarach. Podręczny zestaw naprawczy maltretowanej żony czy po prostu apteczka rodziny, która prowadzi aktywny tryb życia? D. D. zajrzała pod umywalkę, gdzie znalazła normalny zapas

mydła, papieru toaletowego, damskich artykułów higienicznych i środków czystości. Przeszli dalej. Kolejny pokój bez wątpienia należał do Sophie. Ściany w kolorze stonowanego różu zdobiły namalowane za pomocą szablonu bladozielone i błękitne kwiatki. Na podłodze leżał dywanik w kształcie kwiatka. Oślepiająco białe szafki wypełnione lalkami, sukienkami i baletkami z lśniącego materiału. Tessa i Brian żyli w surowej sypialni, za to mała Sophie zamieszkiwała magiczny ogród pełen królików skaczących po podłodze i motyli wymalowanych dookoła okna. D. D. pomyślała, że to bardziej niż nieprzyzwoite stać pośrodku takiego pokoju i rozglądać się za śladami krwi. Przycisnęła dłoń do brzucha. Nawet nie zwróciła uwagi, kiedy przystąpiła do starannych oględzin łóżka. - Luminol? - zapytała cicho. - Żadnych wyników. Zgodnie z procedurą technicy spryskali pościel Sophie Leoni luminolem, który wchodzi w reakcje z płynami ustrojowymi, takimi jak krew lub nasienie. Brak wyników oznaczał, że pościel jest czysta. Nie znaczyło to jednak, że Sophie Leoni nie była nigdy napastowana seksualnie, a jedynie, że nie zdarzyło się to ostatnio i w tej pościeli. Technicy musieli również sprawdzić pralnię, a nawet wyciągnąć zawartość bębna pralki, gdyby okazało się to konieczne. Zadziwiające, co można było odkryć na wypranych tkaninach za 71 pomocą luminolu, jeżeli ktoś nie wiedział, że do skutecznego zatarcia śladów trzeba użyć wybielacza. Stojąc pośrodku zaczarowanego ogrodu, D. D. nie chciała wiedzieć nic więcej. Zastanawiała się, kto pomalował ściany tego pokoju. Tessa? Brian?

Czy może wszyscy troje zrobili to wspólnie w czasach, kiedy miłość była jeszcze świeża i wszyscy czuli się blisko ze sobą związani. Zastanawiała się, ile nocy minęło, zanim Sophie po raz pierwszy obudziła się, słysząc charakterystyczny odgłos policzkowania i stłumiony krzyk. A może w ogóle nie spała. Może siedziała przy kuchennym stole albo bawiła się lalką w kącie. A może pobiegła do matki, gdy nastąpił ten pierwszy raz. Może… Ach, na rany Chrystusa, D. D. nie miała ochoty na prowadzenie tego śledztwa właśnie teraz. Zacisnęła pięści, odwróciła się do okna i skupiła uwagę na przyćmionym świetle marcowego dnia. Bobby stał nieruchomo pod ścianą. Obserwował ją uważnie, ale nie odezwał się ani słowem. Po raz kolejny była mu za to wdzięczna. - Powinniśmy ustalić, czy Sophie ma jakąś ulubioną przytulankę odezwała się w końcu D. D. - To szmaciana lalka. Zielona sukienka, włosy z brązowej włóczki i oczy z niebieskich guzików. Ma na imię Gertruda. D. D. pokiwała głową, powoli rozglądając się po pokoju. Zauważyła lampkę nocną i przypomniała sobie, że Sophie boi się ciemności, ale lalki nigdzie nie było. - Nie widzę jej tu. - Pierwszy patrol też jej nie znalazł. Jak dotąd przyjmujemy więc założenie, że lalka też zniknęła. 72 - A jej piżama? - Tessa Leoni twierdzi, że córka miała na sobie komplet z długim rękawem, różowy w żółte koniki. Nie ma po nim śladu. D. D. przyszła do głowy pewna myśl. - A co z jej kurtką, czapką i butami zimowymi? - zapytała. - Nic tu o nich nie mam - odparł Bobby, zaglądając w notatki.

Po raz pierwszy D. D. ujrzała przebłysk nadziei. - Brak czapki i kurtki oznacza, że została zerwana z łóżka w środku nocy. Nie miała czasu się przebrać, ale mogła założyć coś ciepłego. - Nie ma potrzeby ubierać trupa - zauważył Bobby. Opuścili sypialnię i zbiegli na dół po schodach, by przejrzeć szafę na ubrania i kosz z butami stojący obok drzwi wejściowych. Nie znaleźli tam żadnej małej kurteczki. Żadnej dziewczęcej czapeczki. Żadnych dziecinnych butów. - Sophie Leoni została ciepło ubrana - oznajmiła D. D. triumfalnym tonem. - Sophie Leoni opuściła ten dom żywa. - Doskonale. Teraz pozostaje nam już tylko ją znaleźć, nim zapadnie noc. Wrócili na górę, by sprawdzić, czy okna nie noszą śladów włamania. Nie znalazłszy niczego, zeszli na dół, by i tam dokonać takich samych oględzin. Jedne i drugie drzwi miały stosunkowo nowe okucia i zamki, stan żadnego z nich nie wskazywał na to, aby ktoś próbował siłą wtargnąć do środka. Odkryli, że okna w salonie są tak wypaczone od wilgoci, że nawet nie da się ich otworzyć. Ogólnie rzecz biorąc, dom wydawał się bezpieczny. Wyraz twarzy Bobby’ego świadczył, że nie spodziewał się niczego innego, podobnie jak D. D. W przypadku 73 zaginionych dzieci obowiązywała przykra reguła - zazwyczaj źródło problemu znajdowało się w domu, a nie poza nim. Rozejrzeli się po bawialni, która sprawiała podobne wrażenie jak sypialnia. Czyste ściany, drewniana podłoga przykryta beżowym chodnikiem i czarny skórzany narożnik, który wyglądał bardziej na jego niż jej nabytek. Na brzegu kanapy spoczywał nowy laptop, który był wciąż podłączony do gniazdka w ścianie. W pomieszczeniu znajdował się również telewizor plazmowy. Stał na szafce, która mieściła wysokiej klasy zestaw muzyczny, odtwarzacz DVD i konsolę

do gier. - Chłopcy i te ich zabawki - odezwała się D. D. - Inżynier - stwierdził Bobby. D. D. przyjrzała się ustawionemu w kącie dziecięcemu stolikowi. Po jednej stronie blatu spoczywała sterta czystych kartek, a na środku stała puszka wypełniona kredkami pastelowymi. I nic poza tym. Żadnych niedokończonych prac. Żadnych gotowych rysunków wiszących na ścianie. Bardzo uporządkowany kącik, zwłaszcza jak na sześciolatkę, zauważyła D. D. Surowość panująca w tym domu zaczynała doprowadzać ją do szału. Ludzie nie mieszkali w taki sposób, a już na pewno nie powinni tak mieszkać ludzie z dziećmi. Przeszli do kuchni, gdzie D. D. stanęła możliwie jak najdalej od widniejącego na podłodze obrysu ciała. Poza plamą krwi, potłuczonym szkłem i wywróconymi krzesłami kuchnia była utrzymana w takim samym skrupulatnym porządku jak reszta domu. Wszystko było tak samo przestarzałe i zdezelowane. Trzydziestoletni kredens z ciemnego drewna, proste białe naczynia, zaplamiony blat. D. D. pomyślała, że gdyby Alex miał zamieszkać w tym domu, zacząłby od modernizacji kuchni. 74 Ale nie Brian Darby. On wydawał pieniądze na elektronikę, na skórzaną sofę i na samochód. A nie na dom. - Dbali o Sophie - mruknęła D. D. - Ale nie o siebie nawzajem. Bobby spojrzał na nią. - Zastanów się - kontynuowała. - To stary i stylowy dom, który nadal pozostał starym domem. Jak wciąż podkreślasz, Brian Darby był inżynierem, co oznacza, że chyba posiadał jakieś podstawowe umiejętności posługiwania się narzędziami. Łączny przychód w ich gospodarstwie wynosił ponad dwieście tysięcy rocznie, a poza tym on miał te swoje dwumiesięczne wakacje. Czyli mieli trochę czasu,

specjalistycznej wiedzy i środków, które mogli przeznaczyć na ten dom. Ale tego nie robili. Z wyjątkiem pokoju Sophie. Pomalowali jej ściany, kupili nowe meble, ładną pościel itd. Dla niej się starali, ale dla siebie nie. Zastanawiam się, w jakich jeszcze innych dziedzinach ich życia obowiązywała ta sama zasada. - Większość rodziców koncentruje się na dzieciach - wtrącił delikatnie Bobby. - Nie zawiesili sobie nawet obrazka na ścianie. - Tessa Leoni pracowała na nocnej zmianie, a Brian Darby wypływał w rejs na kilka miesięcy. Może kiedy byli razem w domu, mieli inne priorytety. D. D. wzruszyła ramionami. - Jakie na przykład? - Chodź. - Bobby skinął głową. - Pokażę ci garaż. Wygląd garażu wprawił D. D. w konsternację. Nigdy nie widziała czegoś równie odjechanego jak to przestronne wnętrze z miejscem na dwa samochody. Trzy ściany od podłogi do sufitu pokrywały płyty perforowane, na których zawieszone były półki, uchwyty do rowerów, 75 plastikowe pojemniki na różne drobiazgi, a nawet wieszak na torby z kijami golfowymi. D. D. ogarnęła wzrokiem pomieszczenie i od razu dwie rzeczy przykuły jej uwagę - Brian Darby najwyraźniej miał wiele sportowych pasji, a jego obsesyjna pedanteria kwalifikowała go do specjalistycznej terapii. - Podłoga jest czysta - zauważyła. - Jest marzec, pada śnieg, a ulice w całym mieście są posypywane piaskiem. Jakim cudem tutaj jest tak czysto? - Parkował samochód na ulicy. - Wolał parkować SUV-a za sześćdziesiąt tysięcy na jednej z najbardziej ruchliwych ulic Bostonu, niż zabrudzić sobie garaż? - Leoni też parkowała swój radiowóz przed domem. Szefostwo

zaleca stawianie naszych wozów na widoku. Obecność samochodu policyjnego w okolicy jest postrzegana jako środek prewencyjny. - To jakiś obłęd - stwierdziła D. D. Podeszła do ściany, gdzie znalazła dużą miotłę i szufelkę zawieszone obok siebie. Przy nich stały dwa plastikowe kosze na śmieci i niebieski kubeł na surowce wtórne. Wewnątrz znajdowało się pół tuzina zielonych butelek po piwie. Kosze na śmieci były już puste - ich zawartość prawdopodobnie została zabrana przez techników. D. D. minęła dwa górskie rowery, damski i męski, oraz mały różowy rowerek, który z pewnością należał do Sophie. Znalazła rząd plecaków i półkę przeznaczoną na buty różnych typów i rozmiarów, wśród których były także różowe dziewczęce buciki. Piesze wędrówki, jazda na rowerze, golf - wyliczała. Gdy przeszła na drugą stronę garażu, okazało się, że do tej listy może dodać również narciarstwo. Stało tam sześć par nart, trzy pary zjazdówek i trzy biegówek, a obok trzy zestawy butów narciarskich. 76 - Kiedy Brian Darby przebywał w domu, dużo się ruszał zauważyła D. D. - Chciał, aby towarzyszyła mu rodzina - dodał Bobby, wskazując na sprzęt należący do żony i dziecka. - Ale, jak zaznaczyła Tessa, ona sama miała pracę, a Sophie chodziła do przedszkola. - D. D. zamyśliła się. - To by oznaczało, że Brian często był sam. Bez towarzystwa kochającej rodziny, bez kobiecej widowni, którą mógłby olśniewać swoimi wyczynami. - Stereotypowe rozumowanie - ostrzegł ją Bobby. D. D. wykonała zamaszysty gest ręką, wskazując na ściany garażu. - Proszę bardzo. To jest stereotypowe. Inżynier. Pedant. Jeśli zostanę tu chwilę dłużej, rozboli mnie głowa. - Nie prasujesz dżinsów? - zapytał Bobby. - Nie kataloguję narzędzi. Nie żartuję, zobacz to. - D. D. podeszła

do stołu warsztatowego, gdzie Brian Darby poukładał narzędzia na półkach opatrzonych etykietkami. - Niezły sprzęt - stwierdził Bobby. - Naprawdę niezły. Wart spokojnie z tysiaka. - A mimo to nie odnowił domu - upierała się D. D. - Jak dotąd trzymam stronę Tessy. - Może nie chodziło o to, żeby ich używać - rzekł Bobby. - Może chodziło o samo kupowanie. Brian Darby lubił mieć zabawki, co nie oznacza, że się nimi bawił. D. D. zastanowiła się nad jego słowami. Z pewnością taka opcja wchodziła w grę i tłumaczyłaby nieskazitelny stan garażu. Łatwo było utrzymać go w czystości, nie parkując w środku, nie pracując tam i nie używając żadnych sprzętów. Po chwili jednak pokręciła głową. - Nie, nie zbudowałby takiej masy mięśniowej, cały dzień siedząc w domu. A skoro już o tym mowa, gdzie są ciężarki do ćwiczeń? 77 Rozejrzeli się dookoła. Pośród wszystkich zabawek nie zauważyli żadnych hantli ani sztang. - Musiał z nich korzystać w siłowni - stwierdził Bobby. - Trzeba to sprawdzić - odparła D. D. - Zatem Brian Darby prowadzi aktywny tryb życia. Ale jego żona i dziecko również mają dużo zajęć. Być może więc robi coś na własną rękę dla zabicia czasu. Niestety wciąż wraca do pustego domu, gdzie nie może znaleźć sobie miejsca. Dlatego najpierw bierze się za porządki i sprząta do upadłego… - A potem wypija kilka piw - dokończył Bobby. D. D. zmarszczyła brwi. Podeszła do kąta, gdzie betonowa podłoga wyglądała na ciemniejszą. Pochyliła się i dotknęła tego miejsca opuszkami palców. Było mokre. - Wyciek? - mruknęła, próbując obejrzeć ścianę z pustaków, skąd mogła wydobywać się wilgoć, ale oczywiście wszystko było przykryte płytą perforowaną.

- Możliwe. - Bobby podszedł do miejsca, w którym klęczała. - Ten narożnik jest zagłębiony w zboczu pagórka. To mogą być problemy z drenażem, a nawet wyciek z rury na górze. - Trzeba się temu przyjrzeć i sprawdzić, czy się powiększy. - Obawiasz się, że dom może się zawalić, kiedy będziesz go oglądała? D. D. spojrzała na swojego towarzysza. - Nie, obawiam się, że to nie jest woda z wycieku. A to by oznaczało, że pochodzi z innego źródła. Chcę wiedzieć, skąd się tu wzięła. Bobby nieoczekiwanie się uśmiechnął. 78 - Nie obchodzi mnie, co mówią inni gliniarze ze stanowej. Tessa Leoni ma szczęście, że prowadzisz jej sprawę. A Sophie Leoni jest jeszcze większą szczęściarą. - A pieprz się - odpowiedziała D. D. ze złością i wyprostowała się. Pochwała wprawiła ją w większe zakłopotanie niż jakakolwiek krytyczna uwaga. - Chodź, zbieramy się stąd. - Wyczytałaś z tego zacieku na podłodze, gdzie może być Sophie? - Nie. Zważywszy na fakt, że adwokat Tessy Leoni wciąż jeszcze nie zadzwonił z cudowną wieścią, że zgadza się na jej przesłuchanie, musimy skupić się na Brianie Darbym. Chcę porozmawiać z jego szefem. Dowiedzieć się, jakim typem człowieka jest ktoś, kto układa koszule według kolorów i urządza w ten sposób swój garaż. - Ma bzika na punkcie władzy. - Dokładnie. A jeżeli coś albo ktoś wymyka mu się spod kontroli… - Jego reakcja jest gwałtowna - dokończył Bobby. - Nie sądzę, aby Sophie Leoni została uprowadzona przez kogoś obcego - oznajmiła D. D. - Ja również - odparł Bobby po krótkiej chwili namysłu. - Co oznacza, że to on lub ona.

- On nie żyje. - Więc może Tessa Leoni wreszcie poszła po rozum do głowy. 79 Rozdział 8 Kobieta nigdy nie zapomina, jak pierwszy raz została uderzona. Miałam to szczęście, że rodzice mnie nie bili. Mój ojciec nigdy nie wymierzył mi policzka za pyskowanie ani nie sprał po tyłku za nieposłuszeństwo. Może dlatego, że nie byłam aż tak nieposłuszna. A może dlatego, że kiedy ojciec wracał późno do domu, był zbyt zmęczony, by się czymkolwiek przejmować. Po tym, jak umarł mój brat, rodzice nigdy nie doszli do siebie i wszystkie siły zużywali na to, by przetrwać kolejny dzień. Gdy skończyłam dwanaście lat, zdążyłam się już pogodzić z faktem, że ten ponury dom jest moim własnym domem. Zajęłam się uprawianiem sportu - piłki nożnej, softballu, lekkoatletyki, wszystkiego, co pozwalało mi zostawać dłużej w szkole i ograniczało do minimum godziny, które spędzałam w domu. Juliana też lubiła sport. Byłyśmy jak siostry bliźniaczki, zawsze w mundurkach, zawsze gdzieś pędziłyśmy. Kilka razy oberwałam na boisku. Kiedyś wybita poziomo piłka do baseballu trafiła mnie w klatkę piersiową i ścięła z nóg. Po raz pierwszy poczułam, jak to jest, kiedy widzisz gwiazdy, kiedy nie możesz złapać tchu, a głowa uderza o twardą ziemię. Potem miałam najróżniejsze piłkarskie kontuzje, czasem ktoś rozkwasił mi nos głową, kopnął w kolano albo przypadkiem wbił łokieć w żołądek. Wierzcie mi, dziewczyny potrafią być twarde. Kiedy zbierzemy się na odwagę, dajemy z siebie wszystko, zwłaszcza w ferworze walki, próbując zdobyć gola dla swojej drużyny. Nie było to jednak nic osobistego. Ot, po prostu nieuniknione urazy, kiedy walczysz z przeciwnikiem o piłkę. Po meczu podawałyśmy 80 sobie ręce, poklepywałyśmy się nawzajem po plecach i było po

sprawie. Pierwszy raz musiałam naprawdę walczyć dopiero w akademii policyjnej. Wiedziałam, że będę przechodziła rygorystyczne szkolenie w walce wręcz i nie mogłam się tego doczekać. Samotna kobieta żyjąca w Bostonie? Opanowanie sztuki walki wręcz było doskonałym pomysłem, czy miałabym zostać policjantką czy nie. Przez dwa tygodnie tylko się wdrażaliśmy. Ćwiczyliśmy podstawowe pozycje obronne, które pozwalają osłonić twarz, nerki i oczywiście broń służbową. W kółko powtarzano nam, byśmy nie zapominali o broni. Większość gliniarzy, którzy tracą swój pistolet, ginie potem od strzału z niego. Pierwsza linia obrony i obezwładniasz napastnika, zanim jeszcze zdąży się zbliżyć na odległość wyciągniętej ręki. Ale w sytuacji, kiedy sprawy przybierają zły obrót i dojdzie do bezpośredniego starcia, osłaniaj swoją broń i wykorzystaj pierwszą okazję, by uderzyć z całej siły. Okazało się, że nie wiedziałam, jak wyprowadzić cios. Wydawało się to dosyć łatwe, ale niewłaściwie zaciskałam pięść i miałam skłonność do nadużywania siły ramienia, zamiast wkładać w uderzenie impet całego ciała, obracając się w pasie. Zatem przez kolejnych kilka tygodni uczono nas wszystkich, nawet wielkich chłopów, jak zasadzić fangę. Po sześciu tygodniach instruktorzy uznali, że dosyć wprawek. Nadszedł czas, by wypróbować w praktyce to, czego nas uczyli. Podzielili nas na dwie grupy. Wszyscy założyliśmy ochraniacze i na początek zostaliśmy uzbrojeni w osłonięte gąbką pałki, które nasi instruktorzy nazywali czule laseczkami. Potem napuścili nas na siebie. Niech się wam nie wydaje, że miałam walczyć z inną kobietą, zbliżoną do mnie wzrostem i wagą. To byłoby zbyt proste. Jako 81 funkcjonariuszka policji musiałam umieć dać sobie radę z każdym. Dlatego trenerzy celowo dobierali nas na chybił trafił. Stanęłam

naprzeciwko rekruta imieniem Chuck, miał metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, ważył sto dziesięć kilo i kiedyś grał w futbol. Nawet nie próbował mnie uderzyć. Po prostu się rozpędził i staranował mnie, ścinając z nóg. Upadłam jak kłoda i z trudem łapiąc oddech, przypomniałam sobie jeszcze raz tamtą piłkę baseballową, która trafiła mnie w pierś. Rozległ się gwizdek instruktora. Chuck podał mi rękę i pomógł wstać, po czym zaczęliśmy od nowa. Tym razem miałam świadomość, że wszyscy na mnie patrzą. Zauważyłam, jak trener zgromił mnie wzrokiem, widząc moją porażkę. Skoncentrowałam się na myśli, że tak będzie wyglądało moje nowe życie. Jeżeli nie będę umiała się obronić, jeżeli nie będę w stanie tego dokonać, nie zostanę policjantką. I co wtedy zrobię? Skąd wezmę pieniądze, żeby utrzymać Sophie i siebie? Jak zapewnię byt mojej córce? Co się z nami stanie? Chuck ruszył do ataku. Tym razem uskoczyłam w bok i wymierzyłam mu pałką cios w brzuch. Miałam jakieś pół sekundy, żeby poczuć zadowolenie z siebie. Potem mój przeciwnik wyprostował się, parsknął śmiechem i znów zaczął na mnie szarżować. Zrobiło się nieciekawie. Do dziś nie potrafię sobie przypomnieć, co się wtedy działo. Pamiętam tylko, że zaczął mnie ogarniać paniczny strach. Że zasłaniałam się, robiłam uniki, blokowałam rękoma jego ciosy, a on wciąż mnie atakował. Ponadstukilowy futbolista naprzeciw o połowę lżejszej świeżo upieczonej i zdesperowanej matki. Osłonięty gąbką czubek jego pałki trafił mnie w twarz. Głowa odskoczyła mi do tyłu, a nos przyjął cały impet uderzenia. 82 Zachwiałam się, w oczach od razu wezbrały mi łzy. Na wpół oślepiona zaczęłam tracić równowagę, ale gorączkowo powtarzałam sobie w myślach, że nie mogę się przewrócić. Bo wtedy on mnie

zabije. Właśnie tak się czułam. Nie wolno mi upaść, bo zginę. Potem, w ostatniej chwili, rzuciłam się na podłogę i zwinęłam w kulkę, która uderzyła prosto w nogi górującego nade mną kolosa. Złapałam go pod kolanami i szarpnęłam w bok, a wtedy runął niczym ścięte drzewo. Salę wypełnił odgłos gwizdka. Moi koledzy wiwatowali. Stanęłam na rozdygotanych nogach, ostrożnie dotykając nosa. - To było coś - stwierdził instruktor rozradowanym głosem. Pochyliłam się nad Chuckiem i podałam mu rękę. Przyjął ją z wdzięcznością. - Przepraszam cię za ten nos - powiedział ze zmieszaną miną. Biedny dryblas, który musiał się bić z dziewczyną. Zapewniłam go, że nic mi nie jest. Wszyscy musieliśmy robić to, co do nas należało. Potem dobraliśmy się w pary z innymi przeciwnikami i walka zaczęła się od nowa. Tego samego dnia wieczorem, kiedy leżałam już skulona w łóżku, zasłoniłam dłonią spuchnięty nos i rozpłakałam się. Płakałam, bo nie wiedziałam, czy będę w stanie przejść przez to jeszcze raz. Bo ogarnęło mnie zwątpienie, czy rzeczywiście jestem gotowa na to nowe życie, w którym czeka mnie zadawanie i przyjmowanie ciosów, w którym będę musiała walczyć o przetrwanie. Tamtego wieczoru nie chciałam już być policjantką. Chciałam tylko wrócić do domu, do mojej córeczki, przytulić ją i wdychać zapach jej włosów pachnących szamponem. Chciałam poczuć, jak obejmuje mnie za szyję pulchnymi rączkami. Chciałam poczuć bezwarunkową miłość dziesięciomiesięcznego dziecka. 83 Zamiast tego następnego dnia dostałam wycisk. Dzień później było tak samo. Miałam poobijane żebra, posiniaczone golenie i obolałe nadgarstki. Uczyłam się uderzać i przyjmować uderzenia. Pod koniec sześciomiesięcznego kursu mogłam się mierzyć z najlepszymi, a moje

ciało pokrywały sine pręgi. Ale byłam gotowa. Drobna, szybka i twarda. Maszynka do zabijania, jak nazywali mnie koledzy. Czułam się dumna z tego przydomka. Wspomnienia z tamtych czasów wróciły do mnie, kiedy lekarz oglądał wyniki badania tomograficznego, a potem delikatnie obmacał fioletową opuchliznę, która otaczała moje oko. - Pęknięta kość jarzmowa - mruknął, po czym znów zaczął studiować zdjęcia mojej czaszki. - Żadnych oznak krwiaka ani urazu mózgu. Nudności? Ból głowy? Przytaknęłam w odpowiedzi na oba pytania. - Nazwisko i dzisiejsza data. Zdołałam się przedstawić, ale nie byłam w stanie przypomnieć sobie nic więcej. Lekarz pokiwał głową. - Ponieważ obraz jest czysty, wygląda na to, że doznałaś jedynie wstrząsu mózgu na skutek urazu kości policzkowej. - Skończył badać moją twarz i przeniósł wzrok na tułów, gdzie na żebrach rozlewały się żółtozielone pozostałości znikającego siniaka. - A co ci się stało tutaj? Milczałam, wpatrując się w sufit. - Boli? - zapytał, opukując mi brzuch. - Nie. Podniósł moją lewą rękę, potem prawą, szukając innych obrażeń. Znalazł je na lewym biodrze. Ciemnopurpurowy krwiak, tym razem w kształcie półksiężyca, jak gdyby pozostawił go czubek roboczego buta. 84 Widziałam siniaki w kształcie męskiej obrączki, tarczy zegarka, a nawet ćwierćdolarówki, odbite na ciele kobiety, którą pobił chłopak, trzymając w ręku rolkę bilonu. Sądząc po twarzy lekarza, jemu również nie były obce takie widoki. Doktor Raj zsunął moją koszulę z powrotem w dół, po czym

wyciągnął kartę szpitalną i zapisał w niej kilka uwag. - Kość policzkowa zagoi się najlepiej, kiedy zostawimy ją w spokoju - oznajmił. - Zostaniesz tu do jutra na obserwacji. Jeżeli do rana ustąpią nudności i ból głowy, być może wypiszemy cię do domu. Nic nie odpowiedziałam. Lekarz podszedł bliżej i chrząknął. - Zgrubienie szóstego żebra po lewej. Podejrzewam, że to ślad po złamaniu, które nie zrosło się prawidłowo. Zawiesił głos, jak gdyby czekał, że powiem coś, co mógłby zapisać w mojej karcie. „Pacjentka oświadczyła, że mąż przewrócił ją i skopał po żebrach. Pacjentka oświadczyła, że jej mąż posiadał swój ulubiony kij baseballowy”. Nie odezwałam się ani słowem, ponieważ wiedziałam, że wszystko, co powiem, może zostać wykorzystane przeciwko mnie. - Czy sama opatrywałaś sobie żebra? - Tak. Lekarz mruknął pod nosem, to jedno słowo rozwiało wszystkie jego wątpliwości. Widział we mnie ofiarę, podobnie jak ratownicy. Mylił się. Ocalałam i teraz kroczyłam po rozpiętej nad otchłanią linie, z której za nic w świecie nie mogłam spaść. Doktor Raj jeszcze raz przyjrzał mi się badawczo. - Odpoczynek jest najlepszym lekarstwem - rzekł w końcu. - Ze względu na wstrząs mózgu nie mogę przepisać żadnego środka narkotycznego, ale powiem pielęgniarce, żeby podała ci ibuprofen, który złagodzi ból. 85 - Dziękuję. - Na przyszłość, gdybyś doznała urazu żeber, przyjdź od razu do mnie - dodał. - Byłoby lepiej, gdybym to ja cię opatrzył. - Nic mi nie będzie - odparłam. Moje zapewnienie najwyraźniej go nie przekonało. - Odpoczynek - powtórzył. - Ból i obrzęk dość szybko ustąpią.

Chociaż wydaje mi się, że to akurat już wiesz. Lekarz wyszedł. Czułam pieczenie w policzku i pulsujący ból w głowie, ale przepełniała mnie satysfakcja. Byłam przytomna, mogłam trzeźwo myśleć i wreszcie pozostawiono mnie w spokoju. Nadszedł czas, by obmyślić plan. Zacisnęłam dłonie, mnąc w palcach prześcieradło. Wpatrywałam się zdrowym okiem w sufit, a ból wzmagał moją determinację. Kobieta pamięta ten pierwszy raz, kiedy została uderzona. Ale przy odrobinie szczęścia pamięta również, jak pierwszy raz odparła atak i zwyciężyła. Jestem maszynką do zabijania. Trzeba tylko pomyśleć. Trzeba ułożyć plan. Trzeba tylko zrobić krok do przodu. Stać mnie na to. Mogę tego dokonać. „A na Gwiazdkę chcę tylko moje dwa przednie zęby, dwa przednie zęby, dwa przednie zęby”. A potem obróciłam się na bok, zwinęłam w kłębek i rozpłakałam. 86 Rozdział 9 Kiedy D. D. nie nadzorowała pracy międzywydziałowej grupy operacyjnej, która usiłowała rozwiązać sprawę morderstwa i prowadziła poszukiwania zaginionego dziecka, kierowała trzyosobowym zespołem w bostońskim wydziale przestępstw kryminalnych. Pierwszy z jej współpracowników, Phil, był typowym domatorem - ożenił się ze swoją szkolną miłością i wychowywał czwórkę dzieci. Drugi z nich, chudy i rudowłosy Neil, zanim został policjantem, pracował jako ratownik medyczny. Jako członek zespołu brał udział w autopsjach i spędzał w kostnicy tak wiele czasu, że zaczął się spotykać z patologiem sądowym, Benem Whitleyem. D. D. miała do swojej dyspozycji całą grupę operacyjną. Jak zwykle

wolała opierać się na tym, co już wiedziała. Neilowi kazała się zająć sekcją zwłok Briana Darby’ego. Jej termin wyznaczono na poniedziałkowe popołudnie. Do tego czasu Neil mógł zacząć nękać personel medyczny sprawujący opiekę nad Tessą Leoni, aby ustalić obecny stan zdrowia pacjentki oraz uzyskać informacje na temat podobnych „wypadków” z jej udziałem w przeszłości. Phil, który był specjalistą od przeszukiwania komputerowych baz danych, miał za zadanie dowiedzieć się wszystkiego na temat przeszłości denata i jego żony. I oczywiście miał natychmiast dostarczyć D. D. informacje o pracodawcy Briana Darby’ego. Okazało się, że Brian Darby pracował dla spółki Alaska South Scope Crude znanej jako ASSC. Jej główna siedziba mieściła się w Seattle w stanie Waszyngton i w niedzielę była nieczynna. Nie była to dobra wiadomość dla D. D. Siedziała w furgonetce zamienionej w centrum dowodzenia i przygryzając wargi, obracała w dłoniach butelkę wody mineralnej. Początkowy zapał funkcjonariuszy zdążył 87 już ostygnąć. Ciekawscy sąsiedzi zaczęli się rozchodzić, w odpowiedzi na pytania rzucając typowe: „Nic nie widziałem, nic nie wiem”. Zostali tylko reporterzy, którzy wciąż koczowali po przeciwnej stronie ulicy i domagali się konferencji prasowej. D. D. wiedziała, że prawdopodobnie będzie musiała coś z tym zrobić, ale nie była na to jeszcze gotowa. Chciała, żeby najpierw coś się wydarzyło, żeby odkryli jakiś przełomowy fakt, który mogłaby rzucić na żer wygłodniałym sensacji tłumom. Albo żeby pojawił się jakiś nowy trop, który media przedstawiłyby w korzystnej dla niej wersji. Cokolwiek. Czuła się wykończona. Zmęczenie było tak silne, że mogłaby się zwinąć w kłębek na podłodze furgonetki i momentalnie zasnąć. Nie potrafiła do tego przywyknąć. Po otępiającym uczuciu wyczerpania przychodziły silne ataki mdłości. Minęło pięć tygodni, odkąd jej ciało nie należało już wyłącznie do niej.

Zastanawiała się, co zrobić? Jak powiedzieć o tym Alexowi, skoro sama jeszcze nie była pewna, jaki ma do tego stosunek? Bobby, który był zajęty poważną rozmową ze swoim przełożonym, właśnie ją skończył i usiadł obok D. D., wyciągając nogi. - Jesteś głodna? - Co? - Jest już po drugiej. Powinniśmy zjeść lunch. Spojrzała na niego tępo. Nie mogło pomieścić jej się w głowie, że już po drugiej, i zdecydowanie nie była gotowa, by stawić czoła wszystkim wyzwaniom związanym z porą posiłków. - Dobrze się czujesz? - spytał Bobby. - Oczywiście. Jestem tylko… zaabsorbowana. Gdybyś nie zauważył, wciąż szukamy sześcioletniej dziewczynki. 88 - No to mam dla ciebie prezent. - Bobby podał jej kartkę papieru. Podpułkownik właśnie to przefaksował. To z akt Tessy Leoni - dane kontaktowe osób, które należy powiadomić w razie wypadku. Podała jeszcze kogoś prócz męża. - Co? - Pani Brandi Ennis. Domyślam się, że to ona opiekowała się dziewczynką, kiedy Leoni była na służbie, a Brian Darby na morzu. - Jasny szlag. - D. D. złapała kartkę i szybko omiotła ją wzrokiem, po czym wyciągnęła telefon. Brandi Ennis odebrała po pierwszym sygnale. Tak, oglądała wiadomości. Tak, chciałaby porozmawiać. Niezwłocznie. Najlepiej u siebie w domu. Podała adres. - Będziemy za piętnaście minut - poinformowała D. D. starszą kobietę, jak można było wywnioskować z głosu. Potem wraz z Bobbym wysiadła z furgonetki. Po dwunastu minutach samochód policyjny zatrzymał się przed przysadzistą bryłą zbudowanego z cegły bloku mieszkalnego. We

wnękach niewielkich okien łuszczyła się biała farba, a beton na frontowym podeście był spękany. Mieszkania dla niezamożnych, pomyślała D. D., których utrzymanie przypuszczalnie i tak stanowi spore obciążenie dla większości mieszkańców. Na śniegu przed domem bawiło się dwoje dzieciaków, próbując przystroić smętnego bałwana. Na widok gliniarzy wysiadających z samochodu natychmiast czmychnęły do środka. D. D. skrzywiła się. Poświęcano niezliczone godziny na budowanie dobrych relacji ze społeczeństwem, a mimo to najmłodsze pokolenie odnosi się do 89 policji tak samo nieufnie jak poprzednie. Nie ułatwiało to nikomu życia. Pani Ennis mieszkała na pierwszym piętrze. Lokal 2C. Detektywi wspięli się po schodach i D. D. zapukała lekko w odrapane drewniane drzwi. Pani Ennis, która najwyraźniej czekała na nich, otworzyła natychmiast. Szerokim gestem zaprosiła ich do małego, lecz schludnego apartamentu. Kuchenne szafki po lewej, kuchenny stół po prawej, na wprost sofa obita brązową tkaniną w kwieciste wzory. Z tandetnego regału dobiegał jazgot telewizora. Wystarczyła krótka chwila, by pani Ennis przemierzyła całe wnętrze i wyłączyła go. Potem uprzejmie zapytała, czy napiją się herbaty lub kawy. Oboje odmówili, mimo to pani Ennis zaczęła krzątać się przy kredensie, skąd wyjęła dzbanek wody i ciastka. Była starszą kobietą, na oko tuż przed siedemdziesiątką albo tuż po. Drobna i nieco przygarbiona, miała krótko przycięte siwe włosy i była ubrana w granatowy dres. Jej pomarszczone dłonie trzęsły się lekko, gdy otwierała pudełko z ciastkami, ale poruszała się żwawo, jak kobieta, która jest w pełni świadoma tego, co robi. D. D. rozejrzała się po mieszkaniu, na wypadek, gdyby jakimś

cudem miało się okazać, że Sophie Leoni siedzi na kanapie i uśmiecha się, prezentując lukę po brakujących mleczakach, czy może bawi się gumowymi kaczuszkami w wannie, albo nawet ukrywa się w szafie przed napastliwymi rodzicami. - Może pani usiąść - odezwała się spokojnym głosem Brandi Ennis, kiedy D. D. zamknęła drzwi szafy. - Nie ma u mnie tej dziewczynki i nigdy nie zrobiłabym czegoś takiego jej biednej matce. Słysząc to, D. D. opamiętała się trochę, zdjęła zimową kurtkę i usiadła. Spojrzała na ciastka, którymi Bobby zdążył się już 90 poczęstować. Ponieważ jej żołądek nie skręcał się na znak protestu, ostrożnie wyciągnęła ku nim rękę. Zwyczajne przekąski, jak krakersy i suche płatki zbożowe, jak dotąd zawsze jej służyły. Uszczknęła kawałek ciastka na próbę i uznała, że chyba jej się poszczęściło, bo już na samą myśl o jedzeniu poczuła się głodna. - Jak długo pani zna Tessę Leoni? - zadała pierwsze pytanie. Pani Ennis usiadła, ściskając kubek z herbatą. Jej oczy wydawały się zaczerwienione, jak gdyby wcześniej płakała, ale teraz sprawiała wrażenie opanowanej i gotowej do rozmowy. - Poznałyśmy się siedem lat temu, kiedy się tu wprowadziła. Mieszkanie naprzeciwko, numer 2D. Też typu studio, chociaż potem, kiedy urodziła się Sophie, zamieniła je na apartament z sypialnią. - Poznała ją pani, zanim urodziła się Sophie? - Tak, była w trzecim albo czwartym miesiącu. Taka kruszynka z małym brzuszkiem. Pewnego razu usłyszałam łoskot i wyszłam na korytarz. Tessa usiłowała wnieść po schodach pudło wypełnione garnkami i wszystko jej się wysypało. Zaproponowałam jej pomoc, ale odmówiła. Mimo to podniosłam brytfankę i tak się zaczęło. - Zaprzyjaźniłyście się? - uściśliła D. D. - Zaprosiłam ją kiedyś na kolację, a potem ona mnie, w ramach rewanżu. Dwie samotne kobiety w jednym domu. Miło jest jakieś

towarzystwo. - Była już wtedy w ciąży? - Tak. - Opowiadała o ojcu dziecka? - W ogóle o nim nie wspominała. - A randki, życie towarzyskie, wizyty rodziny? 91 - Żadnej rodziny. Chłopaków też nie. Pracowała w kawiarni i starała się odłożyć trochę pieniędzy na poród. Nie jest łatwo tak całkiem samotnie spodziewać się dziecka. - I żadnego mężczyzny? - dopytywała D. D. - Może wychodziła gdzieś wieczorami, spotykała się z przyjaciółmi… - Ona nie ma przyjaciół - oznajmiła pani Ennis stanowczym tonem. - Nie ma przyjaciół? - To nie w jej stylu - wyjaśniła staruszka. D. D. zerknęła na Bobby’ego, który również zdawał się zaintrygowany tą wiadomością. - A co jest w jej stylu? - zapytała w końcu D. D. - Niezależność. Prywatność. Liczyło się dla niej dziecko. O nim mówiła od samego początku i dla niego pracowała. Zdawała sobie sprawę, że niełatwo jej będzie jako samotnej matce. Dlatego siedząc przy tym właśnie stole, wpadła na pomysł, by zostać policjantką. - Naprawdę? - odezwał się Bobby. - Czemu akurat policjantką? - Starała się myśleć perspektywicznie. Nie zapewniłaby dziecku godziwego utrzymania, pracując całe życie w kawiarni. Zaczęłyśmy więc rozważać różne opcje. Miała dyplom ukończenia szkoły średniej. Nie widziała się za biurkiem, ale pociągała ją taka praca, gdzie mogłaby coś robić, być aktywna. Mój syn został strażakiem. Powiedziałam jej o tym i wtedy zainteresowała się wstąpieniem do policji. Zrobiła dokładne rozpoznanie. Spełniała wstępne wymogi, wynagrodzenie było dobre. Potem dowiedziała się o kursie w

akademii policyjnej i para z niej uszła. Właśnie wtedy zaoferowałam jej pomoc przy dziecku. Nawet jeszcze nie poznałam małej Sophie, ale zgodziłam się zostać jej niańką. Obiecałam się nią zająć, gdyby Tessie udało się przejść rekrutację. D. D. spojrzała na Bobby’ego. 92 - Jak długo trwa szkolenie w akademii? - Dwadzieścia pięć tygodni - odparł Bobby. - Wszyscy są skoszarowani, przepustki tylko na weekend. Nie jest lekko, jeżeli samotnie wychowuje się dziecko. - Musicie wiedzieć, że wszystkie całkiem nieźle dawałyśmy sobie radę - oznajmiła pani Ennis stanowczym tonem. - Tessa złożyła papiery jeszcze przed porodem, a została przyjęta na kolejny kurs, kiedy Sophie skończyła dziewięć miesięcy. Wiem, że bardzo się niepokoiła. A ja wraz z nią. Ale to było również ekscytujące. - Oczy staruszki rozbłysły. Spojrzała na D. D. - Jest pani samotna? Ma pani dzieci? Jest w tym coś pokrzepiającego, kiedy otwieramy całkiem nowy rozdział w swoim życiu i podejmujemy ryzyko, które może zapewnić lepszą przyszłość nam i naszym dzieciom. Tessa zawsze podchodziła do wszystkiego poważnie, ale teraz była jeszcze zdeterminowana. Wiedziała, z czym się mierzy. Samotna matka, która chce zostać funkcjonariuszką policji. Ale była również przekonana, że to najlepsze rozwiązanie dla niej i dla Sophie. Nigdy się nie wahała. A kiedy taka kobieta coś sobie weźmie do serca… - Samotna, oddana matka - mruknęła D. D. - Bardzo oddana. - Kochająca? - Bardzo - powiedziała pani Ennis z naciskiem. - A kiedy ukończyła akademię? - odezwał się Bobby. - Świętowała pani wraz z nią? - Kupiłam nawet nową sukienkę - odparła staruszka. - Czy ktoś jeszcze przyszedł na jej promocję?

- Byłyśmy tylko my trzy. 93 - Musiała od razu rozpocząć służbę patrolową - kontynuował Bobby. - Pracowała na nocnej zmianie, potem wracała do domu, do małego dziecka… - Zastanawiała się, czy nie oddać Sophie do żłobka, ale nie chciałam o tym słyszeć. Podczas kursu w akademii świetnie dawałyśmy sobie radę. Wystarczyło, abym przeszła na drugą stronę korytarza i spała na sofie Tessy, zamiast na swojej. Potem, kiedy Sophie się budziła, zabierałam ją do siebie i zostawała u mnie do popołudnia, żeby Tessa mogła się wyspać. To była dla mnie żadna fatyga zabawić ją przez tych kilka godzin. Boże, co to było za dziecko… Cały czas uśmiechnięta, rozchichotana i nic, tylko się przytulać i całować. To było wielkie szczęście przebywać z taką małą Sophie. - Radosne dziecko? - upewniła się D. D. - Była roześmiana i przebojowa. Śliczna mała dziewczynka. Niemal serce mi pękło, kiedy się wyprowadziły. - Kiedy to się stało? - Kiedy Tessa poznała swojego przyszłego męża, Briana. Podbił serce ich obu. Typowy książę z bajki. Tessa, która tak ciężko pracowała na siebie, zasługiwała na kogoś takiego. I mała Sophie również. Każda dziewczynka powinna mieć szansę, by stać się małą księżniczką tatusia. - Polubiła pani Briana Darby’ego? - spytała D. D. - Tak - odparła pani Ennis, choć w tonie jej głosu dało się słyszeć wyraźną rezerwę. - Jak się poznali? - Sądzę, że przez pracę. Brian był znajomym jakiegoś policjanta. D. D. spojrzała na Bobby’ego, który pokiwał głową i zapisał coś w notesie. - Czy spędzał tutaj dużo czasu?

94 Pani Ennis pokręciła głową. - Tu jest za ciasno. Wygodniej było im u niego. Przez pewien czas nie widywałam Tessy ani Sophie zbyt często. Oczywiście cieszyłam się z ich szczęścia, chociaż… - Pani Ennis westchnęła. - Nie mam swoich wnuków. Wychowałam Sophie jak rodzone dziecko i brakuje mi jej. - Ale wciąż pani im pomagała? - Kiedy Brian wypływał w rejs. Przez te dwa miesiące przychodziłam do nich i spędzałam noce z Sophie, jak za dawnych czasów. Rano odprowadzałam ją do przedszkola. Jestem na liście osób, które należy powiadomić w razie wypadku małej, ponieważ ze względu na swoją pracę Tessa nie zawsze jest uchwytna. Sophie chyba nie najlepiej się czuje w takie zimowe dni. Jestem wtedy do dyspozycji. To dla mnie żaden kłopot. Jak mówiłam, traktuję Sophie jak własne dziecko. D. D. wydęła usta i spojrzała na starszą kobietę. - Jak opisałaby pani Tessę Leoni jako matkę? - Nie ma rzeczy, której nie zrobiłaby dla Sophie - odpowiedziała bez wahania pani Ennis. - Czy Tessa Leoni była kiedykolwiek pijana? - Nigdy, proszę pani. - A jednak jej życie musiało być stresujące. Praca, potem powrót do domu, gdzie czeka dziecko. Wygląda na to, że nie miała czasu dla siebie. - Nigdy nie słyszałam, by się skarżyła - odparła pani Ennis z uporem. - I nigdy nie została pani wezwana, bo Tessa miała zły dzień i chciała trochę odpocząć? 95 - Nie. Kiedy nie pracowała, spędzała czas ze swoją córeczką.

Sophie była dla niej całym światem. - Dopóki nie poznała swojego męża. Pani Ennis milczała przez chwilę. - Szczerze? - Szczerze - odparła D. D. - Myślę, że Tessa pokochała Briana, bo Sophie go pokochała. Bo Brian i Sophie, przynajmniej na początku, dobrze się dogadywali. - Przynajmniej na początku… - powtórzyła D. D. Starsza kobieta westchnęła i opuściła wzrok na kubek z herbatą. - Małżeństwo - zaczęła, a w jej głosie dał się wyczuć ciężar emocji. - Zawsze jest tak cudownie na początku… - Zamilkła i znów westchnęła. - Oczywiście nigdy nie wiadomo, co się dzieje za zamkniętymi drzwiami. - Ale… - ponagliła ją D. D. - Brian, Tessa i Sophie na początku byli ze sobą szczęśliwi. Tessa wracała do domu i opowiadała o wycieczkach, piknikach, przejażdżkach rowerowych i przyjęciach. Wszystko było takie piękne. Świetnie się ze sobą bawili. Ale małżeństwo to nie tylko zabawa. Składały się na nie także wyjazdy Briana, kiedy Tessa zostawała sama w domu z ogrodem. Nawalała kosiarka albo zraszacz, a ona musiała się o wszystko martwić, bo jego nie było i cały dom zostawał na jej głowie. Dziecko, pies i służba w policji. Widziałam, że jest przemęczona. Myślę, że kiedy Brian był w domu, żyło jej się lepiej. Ale życie z Brianem było też znacznie cięższe. Musiała troszczyć się o dużo więcej rzeczy niż wtedy, gdy mieszkała z Sophie w tym małym mieszkaniu. 96 D. D. pokiwała głową. Mogła to sobie wyobrazić. Był to powód, dla którego sama nie miała ogródka i nie hodowała kwiatków ani złotej rybki. - A co z Brianem?

- Oczywiście on nigdy mi się nie zwierzał - odpowiedziała pani Ennis. - Oczywiście. - Ale z tego, co mówiła Tessa… Kiedy był na morzu, pracował na okrągło. Całą dobę, dzień w dzień, żadnego wolnego. Więc kiedy wracał, nie zawsze miał ochotę zajmować się domowymi obowiązkami, strzyżeniem trawnika czy nawet wychowaniem dziecka. - Chciał się bawić - stwierdziła D. D. - Potrzebował trochę czasu, by się zrelaksować. Tessa zmieniła plan dnia i w pierwszym tygodniu po jego powrocie znów przychodziłam do nich rano, żeby zająć się Sophie. Ale Brianowi to też się nie podobało. Mówił, że nie czuje się swobodnie, kiedy jestem w domu. Wróciliśmy więc do starych zwyczajów. Szukali jakiegoś rozwiązania - opowiadała pani Ennis z powagą. - Ale ich rozkład zajęć stanowił poważny problem. W godzinach pracy Tessa musiała być na służbie, nie zawsze jednak mogła wrócić do domu, kiedy przychodził na to czas. Za to Brian przepadał na dwa miesiące, a potem wracał na dwa miesiące. Nie sądzę, żeby to było łatwe dla nich obojga. - Czy słyszała pani kiedykolwiek, jak się kłócili? - zapytała D. D. Pani Ennis siedziała ze spuszczonym wzrokiem. - Nie kłócili się… Czułam napięcie. Czasami Sophie… Zdarzało się, że kiedy Brian wracał, przez kilka dni była niezwykle cicha. A potem znów wyjeżdżał, a ona się ożywiała. Ojciec, który pojawia się i znika; 97 dziecku nie jest łatwo zrozumieć coś takiego. I stresująca atmosfera w domu… Dzieci to wyczuwają. - Czy kiedykolwiek ją bił? - Na Boga, nie! I gdybym tylko podejrzewała coś takiego, sama bym to zgłosiła. - Komu? - zaciekawiła się D. D. - Tessie oczywiście. - A jej nie bił?

Pani Ennis zawahała się. D. D. spojrzała na nią z zainteresowaniem. - Nie wiem - odparła staruszka. - Nie wie pani? - Czasami zauważałam u niej jakieś siniaki. Raz czy dwa razy, nie tak dawno temu, wydawało mi się, że Tessa utyka. Ale kiedy pytałam ją o to, mówiła, że spadła z oblodzonych schodów albo skręciła nogę na wycieczce. Oni prowadzili aktywny tryb życia. A tacy ludzie czasem odnoszą kontuzje. - Ale nie Sophie. - Nie Sophie - odparła pani Ennis stanowczo. - Ponieważ wtedy pani by zareagowała. Po raz pierwszy usta starej kobiety zadrżały. Odwróciła wzrok i na jej twarzy pojawił się wyraz zawstydzenia. - Podejrzewała pani, że on ją bije - stwierdziła D. D. spokojnym tonem. - Obawiała się pani, że Tessa jest maltretowana przez męża, i nic pani z tym nie zrobiła. - Jakieś półtora czy dwa miesiące temu… Było wyraźnie widać, że coś jej się stało. Utykała, ale nie chciała do niczego się przyznać. Próbowałam ją o to wypytać… - Co powiedziała? 98 - Że pośliznęła się na schodach przed domem. Że zapomniała posypać je solą i to jej wina… - Pani Ennis wydęła wargi, robiąc sceptyczną minę. - Nie mogłam tego pojąć. Tessa jest policjantką. Została odpowiednio wyszkolona, nosi broń. Tłumaczyłam sobie, że gdyby rzeczywiście potrzebowała pomocy, zwróciłaby się do mnie. Albo do innego funkcjonariusza. Spędzała tyle czasu z policjantami. Jak mogła nie poprosić o pomoc? Pytanie za sto punktów, pomyślała D. D. Z wyrazu twarzy Bobby’ego mogła wywnioskować, że myśli to samo. Jej towarzysz pochylił się nad stołem, zwracając na siebie uwagę pani Ennis.

- Czy Tessa wspominała kiedykolwiek o biologicznym ojcu Sophie? Może odezwał się do niej ostatnio, przejawiał zainteresowanie dzieckiem? Pani Ennis pokręciła głową. - Tessa nigdy o nim nie opowiadała. Wychodziłam z założenia, że nie interesowało go bycie ojcem. Skorzystał z lepszej oferty, jak stwierdziła, i na tym koniec. - Czy Tessa mówiła pani, że przejmuje się jakimś aresztowaniem, którego ostatnio dokonała? Staruszka znów zaprzeczyła. - A miała jakieś problemy w pracy? Może z innymi policjantami? Nie było jej łatwo jako jedynej kobiecie na posterunku we Framingham. Pani Ennis po raz kolejny pokręciła głową. - Nigdy nie opowiadała o pracy. W każdym razie nie mnie. Ale była z niej dumna. Widziałam to. Wystarczyło popatrzeć, jak co wieczór wychodzi na patrol. Być może wybrała służbę w policji, bo uznała, że pomoże w ten sposób dziecku, ale w ten sposób pomogła również samej sobie. Twarda robota dla twardej kobiety. 99 - Sądzi pani, że byłaby zdolna zastrzelić swojego męża? - zapytała D. D. prosto z mostu. Pani Ennis nie odpowiedziała. - A gdyby skrzywdził jej dziecko? Starsza kobieta uniosła pełen przejęcia wzrok. - Dobry Boże! Nie chce pani chyba powiedzieć… - Zakryła usta dłonią. - Myśli pani, że Brian zabił Sophie? Myśli pani, że ona nie żyje? Ale te poszukiwania… Myślałam, że zaginęła. Może wystraszyła się i uciekła. - Czego miałaby się wystraszyć? - W wiadomościach mówili, że doszło do wypadku. Że jest jedna

ofiara śmiertelna. Myślałam, że może ktoś się włamał, wywiązała się bójka i Sophie uciekła. - Kto mógłby się włamać? - dopytywała się D. D. - Nie mam pojęcia. To jest Boston. Złodzieje, gangsterzy… Takie rzeczy się zdarzają. - Nie ma śladów włamania - oznajmiła D. D. spokojnie i dała pani Ennis chwilę na oswojenie się z tą wiadomością. - Tessa przyznała się do zabicia swojego męża. Próbujemy teraz ustalić, jak do tego doszło i co się stało z Sophie. - O mój Boże. O mój… - Pani Ennis uniosła dłonie do oczu i wybuchła płaczem. - Ale nigdy bym nie pomyślała… Nawet jeśli Briana kilka razy poniosło, nigdy nie podejrzewałam, że to może tak źle się skończyć. Chodzi mi o to, że on wyjeżdżał, prawda? Skoro tak źle się działo, czemu nie odeszła od niego, kiedy był na morzu? Przecieżbym jej pomogła. Na pewno o tym wiedziała! - Doskonałe pytanie - przyznała jej rację D. D. - Czemu nie zabrała Sophie i nie wyprowadziła się pod jego nieobecność? 100 - Czy Sophie opowiadała dużo o szkole? - wtrącił Bobby. - Dobrze się w niej czuła? A może coś ją gnębiło? - Uwielbiała szkołę. Chodziła do pierwszej klasy, uczyła ją pani DiPace. Czytała już, z niewielką pomocą. To bystra dziewczynka i dobre dziecko. Mogę… Mogę wam podać nazwisko dyrektorki i nauczycielek, mam całą listę, ponieważ często odprowadzałam Sophie do szkoły. Wszyscy mieli o niej jak najlepsze zdanie i… Pani Ennis wstała i przez chwilę sprawiała wrażenie, jakby nie mogła sobie przypomnieć, co zamierzała zrobić. Podeszła do małego stolika obok sofy, otworzyła szufladę i zaczęła wyciągać z niej papiery. - A co z zajęciami pozalekcyjnymi? - zapytała D. D. - W każdy poniedziałek odbywały się warsztaty artystyczne. Sophie je uwielbiała.

- Czy brali w nich udział również jacyś rodzice? - włączył się Bobby. D. D. pokiwała głową, podążając za jego linią rozumowania. Rodzice, których mogliby przemaglować, rokowali nadzieję na dodatkowe informacje. Pani Ennis wróciła do nich, trzymając w dłoni kilka kartek: harmonogram zajęć szkolnych, wykaz kontaktów z personelem administracyjnym i telefony do rodziców, których należało powiadomić w przypadku śnieżycy. - Przychodzi pani na myśl ktoś, kto mógłby chcieć skrzywdzić Sophie? - zapytała D. D. najdelikatniej, jak potrafiła. Pani Ennis pokręciła głową. Na jej twarzy wciąż widać było wzburzenie. - A jeżeli uciekła, gdzie pani zdaniem mogła się ukryć? 101 - Na drzewie - odparła bez namysłu staruszka. - Kiedy chciała być sama, wspinała się na duży dąb, który rósł na podwórku. Tessa mówiła, że w dzieciństwie robiła to samo. Bobby i D. D. pokiwali głowami. Dokładnie obejrzeli ogołocone z liści drzewo. Między jego konarami nie było sześcioletniej Sophie. Obydwoje podnieśli się z krzeseł. - Jak pani tam dojeżdżała? - zapytała D. D. - Autobusem. - Czy Sophie kiedykolwiek jechała z panią? Potrafi korzystać z komunikacji zbiorowej? - Jechałyśmy razem autobusem. Nie wiem, czy umiałaby… - Pani Ennis zawiesiła głos i jej oczy rozbłysły. - Ale zna się na monetach. Podczas ostatnich kilku podróży liczyła pieniądze. I jest bardzo rezolutna. Gdyby musiała z jakiegoś powodu skorzystać z autobusu, to myślę, że by spróbowała. - Dziękuję, pani Ennis. Gdyby pani przypomniała sobie coś

jeszcze… - D. D. wręczyła starszej kobiecie wizytówkę. Bobby otworzył już drzwi, ale w ostatniej chwili zawrócił. - Powiedziała pani, że Tessa poznała Briana przez innego policjanta. Pamięta pani, kto to był? - Och, to było na jakimś przyjęciu… - Pani Ennis zamyśliła się, przeszukując zakamarki swej pamięci. - Shane. Tak o nim mówiła. Poszła na przyjęcie do Shane’a. Bobby podziękował staruszce i dołączył do swej towarzyszki, która stała już na schodach. - Kim jest ten Shane? - zapytała D. D., kiedy znaleźli się już na zewnątrz i naciągali rękawiczki. Z ich ust wydobywały się obłoczki zmrożonej pary. - Przypuszczam, że to Shane Lyons z posterunku we Framingham. 102 - Przedstawiciel związku zawodowego! - dodała D. D. - Zgadza się. A zarazem funkcjonariusz, który jako pierwszy przyjął zgłoszenie. - Zatem to on jest następny w kolejce do przesłuchania. - D. D. spojrzała w stronę odległego horyzontu, by dostrzec, jak szybko zapada zmierzch, i poczuła, jak opuszcza ją zapał. - O nie, Bobby. Już prawie ciemno. - Więc lepiej bierzmy się szybko do roboty - odparł Bobby i skręcił na chodnik, a D. D. szybkim krokiem podążyła za nim. 103 Rozdział 10 To był sen. W jakiś mglisty sposób zdawałam sobie z tego sprawę, ale nie chciałam się przebudzić. Widziałam jesienne popołudnie i nie miałam ochoty porzucać tych skrawków wspomnień. Byłam z moim mężem i córką. Byliśmy razem i czuliśmy się szczęśliwi. W moim sennym wspomnieniu Sophie ma pięć lat, a jej zaplecione w gruby warkocz ciemne włosy wystają spod kasku, kiedy jedzie parkową aleją na różowym rowerku z dodatkowymi bocznymi

kółkami. Brian i ja idziemy za nią, trzymając się za ręce. Na twarzy Briana maluje się spokój, jest rozluźniony. Jest piękny słoneczny dzień, liście mają barwę miedzi, a życie wydaje się piękne. Sophie dociera na szczyt wzgórza. Czeka, aż ją dogonimy, bo chce mieć widownię. Potem z radosnym piskiem odpycha się od chodnika i jadąc w dół łagodnego zbocza, pedałuje zapamiętale, by rozpędzić się do maksymalnej prędkości. Kręcę głową z dezaprobatą wobec jej szalonego pomysłu. Mniejsza o to, że poczułam ucisk w żołądku, kiedy tylko ruszyła. Staram się nie dać niczego po sobie poznać. Moje zdenerwowanie tylko ją zachęca. Zabawa w „straszenie mamy” jest ulubioną rozrywką jej i Briana. - Chcę pojechać jeszcze szybciej - oświadcza Sophie, znalazłszy się na dole. - Znajdź wyższą górkę - radzi jej Brian. Wywracam oczami, spoglądając na nich oboje. - To było naprawdę szybko, dziękuję ci bardzo - mówię. - Nie chcę tych kółek. Przystają i patrzę na nią zaskoczona. - Chcesz zdjąć dodatkowe kółka? 104 - Tak. - Sophie jest nieugięta. - Chcę jeździć jak duża dziewczynka. Na dwóch kołach. Wtedy będzie szybciej. Nie jestem pewna, co o tym myśleć. Kiedy sama pozbyłam się dodatkowych kółek? Miałam może pięć, może sześć lat, nie pamiętam prawdopodobnie wcześniej niż później. Zawsze byłam chłopczycą. Jak mogłabym winić Sophie, że wdała się we mnie? Brian jest już obok Sophie i ogląda jej rower. - Będą potrzebne narzędzia - stwierdza i rusza biegiem do domu. Tymczasem Sophie krąży po parku i oznajmia wszystkim przechodniom i kilku wiewiórkom, że będzie jeździć na dwóch kołach. Wszyscy są pod wrażeniem, zwłaszcza wiewiórki, które trajkoczą coś do niej i umykają na drzewa.

Brian wraca po piętnastu minutach. Musiał biec całą drogę do domu i z powrotem. Czuję wobec niego wdzięczność, że tak bardzo kocha Sophie i że tak dobrze rozumie żywiołowość pięcioletniego dziecka. Usunięcie bocznych kółek okazuje się bajecznie proste. Po chwili Brian rzuca je w trawę, a Sophie wsiada z powrotem na rower i podpierając się nogami, poprawia zapięcie kasku. - Jestem gotowa - mówi, patrząc na nas z powagą. Przez chwilę przyciskam rękę do żołądka i myślę: Ale ja nie. Naprawdę nie jestem. Mam wrażenie, że zaledwie wczoraj była maleńkim niemowlęciem, które mieściło się w zgięciu ramienia. Albo nieporadnym dziesięciomiesięcznym brzdącem, który stawia swoje pierwsze kroki. Jak to się stało, że tak wyrosła, i gdzie się podziały tamte lata? Jest dla mnie całym światem. Jak ja to zniosę, jeśli upadnie? Brian już przy niej stoi i poucza ją, jak wsiąść na rower. Utrzymuje go w pionie, jedną ręką chwytając za kierownicę, a drugą trzymając z tyłu siodełka. 105 Sophie siedzi już na rowerze, obie stopy opierając na pedałach. Wydaje się posępna i zacięta zarazem. Jestem pewna, że jej się uda pozostaje tylko pytanie, ile razy się wywróci, zanim opanuję tę sztukę. Brian mówi jej coś na ucho, szepcze jakieś instrukcje, których nie słyszę, ponieważ jest mi łatwiej pozostać z boku, zachować bezpieczną odległość od tego, co ma się wydarzyć. Matki trzymają swoje dzieci w mocnym uścisku, a ojcowie dają im swobodę. Może takimi prawami rządzi się świat. Jeszcze raz próbuję sobie przypomnieć, jak sama zaczynałam jeździć bez bocznych kółek. Czy ojciec mi pomagał? Czy matka przyszła zobaczyć moje postępy? Nie pamiętam, choć bardzo bym chciała. Chciałabym mieć jakiekolwiek wspomnienie, w którym mój ojciec służył mi radą, w którym moi rodzice poświęcali mi uwagę. Ale mam pustkę w głowie. Moja matka nie żyje. A ojciec dziesięć

lat temu dał mi jasno do zrozumienia, że nigdy więcej nie chce mnie widzieć. Nie wie, że ma wnuczkę o imieniu Sophie. Nie wie, że jego jedyna córka została funkcjonariuszką policji stanowej. Jego syn umarł, a córki się wyrzekł. Brian ustawił Sophie do startu. Rower trzęsie się lekko. To przez jej nerwy. Albo jego. Obydwoje są spięci, podekscytowani. Stoję z boku, niezdolna wykrztusić z siebie słowa. Sophie rusza powoli. Brian biegnie truchtem obok niej i podtrzymuje rower, pomagając jej zachować równowagę, zanim nabierze rozpędu. Sophie jedzie coraz szybciej. I ciągle przyspiesza. Wstrzymuję oddech i zaciskam pięści. Dzięki Bogu ma na głowie kask. To jedyna rzecz, o której jestem w stanie myśleć. Dziękuję Bogu za kask i zastanawiam się, czemu nie owinęłam mojego dziecka folią bąbelkową, zanim wsiadło na rower. 106 Brian puszcza rower. Sophie pędzi naprzód, mocno naciskając na pedały. Oddala się: pół metra, metr, półtora, dwa. Potem nagle spogląda w dół i chyba dociera do niej, że nie ma już przy niej Briana, że jest zdana wyłącznie na siebie. W tej samej chwili kierownica ucieka w bok i Sophie traci równowagę. Wydaje okrzyk zaskoczenia i przewraca się z impetem. Brian już do niej podbiega, klęczy obok, nim zdążę ruszyć się z miejsca. Wyciąga ją spod roweru, stawia na nogi i ogląda uważnie jej kończyny. Sophie nie płacze. Odwraca się za to w moją stronę, kiedy przeskakując nad przewróconym rowerem, podbiegam do niej. - Widziałaś? - krzyczy. - Mamusiu, widziałaś to? - Tak, tak - zapewniam ją, sprawdzając, czy nie ma żadnych obrażeń. Nic się jej nie stało, za to mnie przybyło dwadzieścia lat życia. - Jeszcze raz! - domaga się Sophie.

Brian wybucha śmiechem. Stawia rower i pomaga jej wspiąć się na siodełko. - Jesteś szalona - mówi do niej, kręcąc głową. Sophie cała promienieje. Kiedy zbliża się wieczór, moja córka śmiga już po parku, a białe boczne kółka są zaledwie dalekim wspomnieniem. Brian i ja nie możemy za nią nadążyć spacerowym krokiem - jest dla nas za szybka. Zasiadamy przy stoliku piknikowym, skąd możemy obserwować jej radosne wyczyny. Znów trzymamy się za ręce i przytulamy do siebie w chłodzie późnego jesiennego popołudnia. Kładę głowę na ramieniu Briana, kiedy Sophie przemyka obok nas. - Dziękuję ci - mówię. 107 - Ona jest zwariowana - odpowiada Brian. - Nie sądzę, bym sama się na to zdobyła. - Kurczę, wciąż jeszcze wali mi serce. Jego słowa tak mnie zaskakują, że siadam prosto i spoglądam na niego. - Wystraszyłeś się? - Jeszcze jak. Ten pierwszy upadek… - Brian kręci głową. - Nikt mnie nie ostrzegał, że bycie rodzicem jest takie przerażające. A to dopiero początek. Potem zażyczy sobie roweru do akrobacji. Będzie skakała ze schodów i stawała na kierownicy. Muszę sobie sprawić środek do włosów, ten do usuwania siwizny… Jak on się nazywa? - Just for Men. - Właśnie. Kiedy wrócimy do domu, od razu muszę zamówić całą paczkę. Śmieję się. Brian obejmuje mnie ramieniem. - Ona jest naprawdę wspaniała - mówi, a ja mogę jedynie przyznać mu absolutną rację. Sophie to największe szczęście, jakie mogło nas

spotkać. - Przepraszam cię za ten weekend - odzywa się Brian po chwili. Nie unosząc wzroku, kiwam wspartą na jego ramieniu głową. - Nie wiem, co sobie wtedy wyobrażałem - ciągnie. - Chyba odebrało mi rozum. To się więcej nie powtórzy. - W porządku - odpowiadam i faktycznie tak myślę. Na tym etapie małżeństwa jeszcze przyjmuję jego przeprosiny. Na tym etapie małżeństwa wciąż w niego wierzę. - Myślę o zapisaniu się na siłownię - oznajmia Brian. - Mam sporo czasu i pomyślałem, że mógłbym spędzić go pożytecznie i popracować nad formą. - Jesteś w dobrej formie. 108 - Tak, ale chciałbym wrócić do podnoszenia ciężarów. Nie robiłem tego od czasów studiów. I spójrzmy prawdzie w oczy - dodał, wskazując na Sophie, która przemknęła obok naszego stolika. - Ona tak pędzi, że będę potrzebował sporo sił, by za nią nadążyć. - Wszystko, co zechcesz - odpowiadam. - Hej, Tesso. - Co? - Kocham cię. W moim sennym wspomnieniu uśmiecham się i obejmuję męża. - Brian, ja też cię kocham. Budzę się gwałtownie, gdy jakiś hałas wyrywa mnie z błogiej przeszłości i rzuca w sterylną teraźniejszość. Porzucam tamto popołudnie, mocny uścisk ramion mojego męża i radosny śmiech Sophie. Wtedy jeszcze nie zdawałam sobie sprawy, że to cisza przed burzą. Tamtego popołudnia Sophie tak się zmęczyła, że od razu położyliśmy ją spać. Niespiesznie zjedliśmy kolację, kochaliśmy się, a potem zasypiałam z myślą, że jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie.

Miało to miejsce na rok przed tym, gdy znów powiedziałam mojemu mężowi, że go kocham. Wtedy umierał, leżąc na świeżo wyszorowanej kuchennej podłodze, z piersią podziurawioną pociskami wystrzelonymi z mojego pistoletu, a jego twarz była jak lustro, w którym odbijały się moje wyrzuty. Kilka chwil wcześniej biegałam po domu, przetrząsając gorączkowo każdy kąt w poszukiwaniu mojej córki. Moja świadomość rejestrowała kolejne dźwięki: dobiegające z oddali piskliwe sygnały aparatury, tupot pospiesznych kroków, czyjeś 109 krzyki. Szpitalne hałasy - głośne, natarczywe, naglące. Przywróciły mnie na dobre do rzeczywistości. Nie ma mojego męża, nie ma Sophie. Tylko ja, samotna w szpitalnej sali, ocieram łzy z wolnej od opuchlizny połowy twarzy. Uświadomiłam sobie, że trzymam coś w lewej dłoni. Uniosłam rękę, by zobaczyć zdrowym okiem, co to jest. Okazało się, że to guzik. Miał kilkanaście milimetrów średnicy. Z jego dziurek wciąż zwisały wystrzępione resztki granatowej nici. Mógł pochodzić od spodni albo od bluzy, a może nawet od policyjnego munduru. Ale nie był to mundurowy guzik. Rozpoznałam go od razu. Mogłam nawet wyobrazić sobie bliźniaczy guzik, który powinien być przyszyty tuż obok. Dwa ciemnoniebieskie plastikowe krążki - oczy ulubionej lalki Sophie. Przez moment poczułam taką wściekłość, przepełniła mnie taka furia, że zacisnęłam z całej siły pięści i nie byłam w stanie wykrztusić ani słowa. Cisnęłam guzikiem w głąb sali, odbił się od parawanu. Potem natychmiast pożałowałam, że zachowałam się tak impulsywnie. Chciałam go mieć z powrotem. Potrzebowałam go. Był czymś, co łączyło mnie z Sophie. Jedną z ostatnich więzi między nami. Postanowiłam go odszukać i zaczęłam podnosić się z łóżka.

Natychmiast poczułam z tyłu czaszki nieznośne rwanie, a mój policzek zaczął pulsować przeszywającym bólem. Ściany zakołysały mi się przed oczami, zakręciło mi się w głowie, a serce zaczęło kołatać jak oszalałe od nagłego bólu. Cholera, cholera, cholera. Opadłam z powrotem na łóżko i wzięłam kilka głębokich oddechów. W końcu sufit przestał falować i znów byłam w stanie 110 przełknąć ślinę, nie dławiąc się przy tym. Leżałam w całkowitym bezruchu i byłam dotkliwie świadoma swojej bezbronności i słabości, na którą nie mogłam sobie teraz pozwolić. Właśnie dlatego mężczyźni biją kobiety. Chcą zademonstrować swoją fizyczną przewagę. Aby pokazać, że są od nas więksi i silniejsi i nie zmieni tego żaden specjalny trening. Aby udowodnić, że są dominującą płcią, a my powinnyśmy to uznać i się im podporządkować. Tyle że ja nie musiałam obrywać butelką po głowie, żeby zdać sobie

sprawę ze swoich fizycznych ograniczeń. Owłosiona pięść nie musiała masakrować mi twarzy, bym sobie uzmysłowiła, że w niektórych starciach stoję na przegranej pozycji. Przez całe życie oswajałam się z faktem, że jestem mniejsza i bardziej krucha niż inni. A mimo to przetrwałam kurs w akademii policyjnej. A mimo to od czterech lat jeździłam na patrole jako jedna z nielicznych kobiet w szeregach policji stanowej. Mimo to, będąc zupełnie sama, urodziłam wspaniałą córkę. Za cholerę nie zamierzałam się poddać. Za cholerę nie zamierzałam się podporządkować. Znów się rozpłakałam. Wstydziłam się łez. Otarłam twarz, uważając, by nie dotknąć opuchlizny. Zapomnij o tym zasranym pasie z wyposażeniem - mówili instruktorzy w akademii już pierwszego dnia szkolenia. Najcenniejszymi narzędziami każdego funkcjonariusza są jego głowa i usta. Myśl strategicznie i zważaj na słowa, a zdołasz zapanować nad każdą osobą i nad każdą sytuacją. Właśnie tego potrzebowałam. Odzyskać panowanie nad sobą, gdyż niebawem mogli wrócić gliniarze z wydziału zabójstw, a wtedy przypuszczalnie byłabym skazana na porażkę. 111 Myśl strategicznie. Dobra. Która godzina? Czwarta, piąta po południu? Zaraz się ściemni. Zapada wieczór. Sophie… Ręce mi zadrżały. Ogarnęła mnie słabość. Myśl strategicznie. Byłam zamknięta w szpitalu. Nie mogłam uciec ani się ukryć, nie mogłam atakować ani się bronić. Musiałam więc wykonać krok naprzód. Myśl strategicznie. Zważaj na każde słowo. Poświęcaj się z rozsądkiem. Znów przypomniałam sobie Briana, tamto piękne jesienne

popołudnie i to, jak można kogoś jednocześnie uwielbiać i przeklinać. Już wiedziałam, co muszę zrobić. Sięgnęłam po leżący na szafce przy łóżku telefon i wybrałam numer. - Z Kenem Cargillem poproszę. Mówi jego klientka, Tessa Leoni. Proszę mu przekazać, że muszę wydać dyspozycje dotyczące ciała mojego męża. I to natychmiast. 112 Rozdział 11 Shane Lyons zgodził się spotkać z Bobbym i D. D. w komendzie bostońskiej policji w Roxbury po osiemnastej. Dzięki temu mieli wystarczająco dużo czasu, by wstąpić gdzieś na kolację. Bobby zamówił gigantyczną kanapkę z podwójnymi dodatkami, a D. D. bulion drobiowy z makaronem i grzankami. W kącie restauracji stał telewizor. Serwis informacyjny o siedemnastej zaczął się od wiadomości o strzelaninie w AllstonBrighton i zaginięciu Sophie Marissy Leoni. Ekran wypełniała twarz dziewczynki o niebieskich oczach i wielkim uśmiechu, który odsłaniał dziury po mleczakach. Pod zdjęciem przewijał się numer linii alarmowej, a także zapowiedź dwudziestu pięciu tysięcy dolarów nagrody za każdą wskazówkę, która doprowadzi do odnalezienia zaginionej. D. D. nie mogła patrzeć na wiadomości. Ten temat za bardzo ją przygnębiał. Minęło osiem godzin od pierwszego zgłoszenia, a oni wciąż nie poczynili żadnych znaczących postępów. Jeden z sąsiadów zeznał, że dzień wcześniej po szesnastej widział, jak Brian Darby wyjeżdża z domu swoim białym GMC denali. Nie uchwyciły go żadne kamery. Nie odnotowano też żadnych rozmów z numeru stacjonarnego ani nie odnaleziono żadnych wiadomości na jego komórce. Nikt nie miał pojęcia, dokąd Brian Darby pojechał, co robił i z kim mógł się

zobaczyć. Pozostawała im zatem sześcioletnia Sophie. Poprzedniego dnia była sobota. Dziewczynka nie była w szkole, nie spotkała się z żadną koleżanką, nie bawiła się na podwórku. Nie było jej na nagraniach pochodzących z monitoringu, nie uzyskano też żadnych informacji 113 zdobytych dzięki komunikatom medialnym. W piątek o piętnastej została odebrana ze szkoły. Reszty można się było tylko domyślać. W sobotę o dwudziestej trzeciej Tessa Leoni zgłosiła się na nocnej zmianie. Trójka sąsiadów widziała jej odjeżdżający spod domu radiowóz, a jeden zauważył go z powrotem na miejscu o dziewiątej rano następnego dnia. Dyspozytor miał pełny wykaz zgłoszeń i potwierdził, że funkcjonariuszka Leoni odbyła nocną służbę patrolową i zdała ostatnie raporty niedługo po ósmej rano w niedzielę. W tym momencie cała rodzina znika z pola widzenia. Sąsiedzi niczego nie widzieli ani nie słyszeli. Żadnej kłótni, żadnych krzyków ani nawet strzałów, co wzbudziło podejrzenia D. D., której nie mieściło się w głowie, jak można nie usłyszeć huku trzech wystrzałów z pistoletu kaliber dziewięć milimetrów. Być może ludzie po prostu woleli nie słyszeć tego, co dla nich niewygodne. To wydawało się bardziej prawdopodobne. Sophie Leoni została uznana za zaginioną o dziesiątej rano w niedzielę. Tymczasem słońce zaszło, temperatura spadała i zapowiadano od dziesięciu do piętnastu centymetrów śniegu. To był kiepski dzień, a noc zapowiadała się jeszcze gorzej. - Muszę zadzwonić - oznajmił Bobby, skończywszy jeść kanapkę i zwinąwszy serwetkę w kulkę. - Musisz powiedzieć Annabelle, że zostajesz dłużej w pracy? Bobby wskazał w stronę okna, za którym pojawiły się pierwsze płatki śniegu. - Źle robię?

- Pogodziła się z tym, jak żyjesz? - zapytała D. D. Bobby wzruszył ramionami. - Cóż mogła zrobić? Praca to praca. 114 - A co z Cariną? Wkrótce odkryje, że tatuś znika i nie zawsze wraca do domu, żeby się z nią pobawić. Potem zaczniesz opuszczać jej występy, szkolne przedstawienia i mecze. Będzie mówiła: „Zdobyłam bramkę dla mojej drużyny. Szkoda, że tego nie widziałeś”. Bobby przyglądał się jej z zaciekawieniem. - Praca to praca - powtórzył. - Owszem, czasami daje w kość, prawie wszyscy tak mają. D. D. zasępiła się. Opuściła wzrok i zamieszała łyżką w misce zupy. Grzanki wchłonęły rosół, zamieniając się w kluskowatą maź. Straciła apetyt. Czuła się zmęczona i zniechęcona. Rozmyślała o małej dziewczynce, której prawdopodobnie nie odnajdą żywej. Myślała o słowach pani Ennis, która opowiadała, jak trudno było Tessie Leoni pogodzić ze sobą pracę, obowiązki domowe i wychowywanie dziecka. Być może kobietom służącym w policji nie jest pisane zaznać rodzinnego szczęścia. Być może gdyby Tessie Leoni nie zachciało się męża i domu z ogródkiem, D. D. nie wezwano by nigdzie tego ranka i nie zaginęłoby to urocze i niewinne dziecko. Mój Boże, co ja mam powiedzieć Alexowi? - zastanawiała się. Jak ja, policjantka i zdeklarowana pracoholiczka, powinnam się czuć w takiej sytuacji? Po raz ostatni zamieszała zupę, po czym odsunęła miskę. Bobby wciąż stał obok, najwyraźniej czekając, aby coś powiedziała. - Wyobrażałeś sobie mnie kiedyś w roli matki? - spytała go. - Nie. - Nie musiałeś się nawet zastanowić. - Nie zadawaj pytania, jeśli nie chcesz znać odpowiedzi. D. D. pokręciła głową.

- Ja nigdy nie widziałam siebie w tej roli. Matki… śpiewają kołysanki, przyrządzają kleiki i robią śmieszne miny, żeby 115 rozradować własne dzieci. Ja wiem tylko, jak rozradować swoją ekipę, a do tego wystarczy świeża kawa i pączki z lukrem. - Carina lubi zabawę w „a kuku” - oświadczył Bobby. - Naprawdę? - Tak. Zakrywam oczy dłońmi, a potem je odsłaniam i wołam: „A kuku”. Ona może tak całymi godzinami. Okazuje się, że ja też. I kto by się spodziewał? D. D. zasłoniła oczy dłonią, a potem szybko ją opuściła. Bobby najpierw znikł, a potem znów się pojawił. Nie zrobiło to na niej większego wrażenia. - Nie jestem twoim dzieckiem - rzekł Bobby tytułem wyjaśnienia. Jesteśmy tak zaprogramowani genetycznie, że chcemy uszczęśliwiać swoje dzieci. Carina promienieje i… Nie potrafię nawet tego opisać. Ale warto poświęcić na to cały dzień i jakiekolwiek głupoty miałbym wyczyniać, by wprawić ją w taki stan, znów będę to robił. Cóż ci mogę powiedzieć? To większe szaleństwo niż miłość. To jest głębsze od miłości. To jest… rodzicielstwo. - Myślę, że Brian Darby zamordował swoją pasierbicę. Myślę, że zabił Sophie, a potem Tessa Leoni wróciła do domu i go zastrzeliła. - Wiem. - Skoro jesteśmy genetycznie zaprogramowani, by uszczęśliwiać swoje potomstwo, czemu tak wielu rodziców krzywdzi swoje dzieci? - Ludzie są posrani - odparł Bobby. - I z taką myślą wstajesz z łóżka każdego ranka? - Nie muszę obcować z ludźmi. Mam Annabelle i Carinę, moją rodzinę i przyjaciół. To mi wystarcza. - Będziecie mieli drugą Carinę? - Mam taką nadzieję.

- Dlaczego jesteś takim optymistą, Bobby Dodge? 116 - Taka moja natura. Rozumiem, że ty i Alex traktujecie to poważnie? - Domyślam się, że to jest pytanie. - Czujesz się przy nim szczęśliwa? - Nie jestem kimś, kogo można uszczęśliwić. - No to czy sprawia, że jesteś zadowolona? D. D. wróciła myślami do poranka, kiedy miała na sobie koszulę Alexa i siedziała przy jego stole. - Mogłabym spędzać z nim więcej czasu. - To dopiero początek. A teraz, jeśli pozwolisz, zadzwonię do żony i prawdopodobnie pogaworzę trochę przez telefon z moją córką powiedział Bobby, wstając od stolika. - Mogę posłuchać? - zawołała za nim D. D. - W żadnym wypadku - krzyknął Bobby w odpowiedzi. I dobrze się składało, D. D. znów bowiem poczuła niepokojące skurcze w żołądku. Rozmyślała o maleństwie w niebieskim albo może w różowym beciku, o tym, jak będzie wyglądać taki mały Alex albo taka mała D. D., i zastanawiała się, czy potrafiłaby kochać swoje dziecko tak mocno, jak Bobby kocha Carinę i czy sama miłość w tym wypadku wystarczy. Kobiety służące w policji rzadko doświadczały domowej sielanki. Wystarczyło zapytać o to Tessę Leoni. Kiedy Bobby skończył rozmawiać przez telefon, wieczorny śnieg zamienił już ulice miasta w zakorkowany chaos. Chociaż całą drogę jechali na sygnale, minęło ponad czterdzieści minut, zanim dotarli do Roxbury. Kolejne pięć minut zajęło im znalezienie miejsca do parkowania. Gdy weszli więc do holu komendy miejskiej policji, Shane Lyons czekał tam na nich od co najmniej kwadransa. Zwalisty 117

funkcjonariusz wstał na ich widok. Wciąż był w pełnym umundurowaniu, rondo zsuniętego nisko służbowego kapelusza zasłaniało mu oczy, a na dłoniach miał czarne skórzane rękawiczki. Jako pierwszy przywitał się z nim Bobby, potem D. D. Rozmowa w pokoju przesłuchań mogłaby wydać się Shane’owi poniżająca, więc D. D. znalazła pustą salę konferencyjną. Lyons usiadł za stołem. Zdjął kapelusz, ale został w kurtce i rękawiczkach. Najwyraźniej nie sądził, że rozmowa potrwa długo. Bobby zaproponował mu colę, którą przyjął. D. D. poprzestała na wodzie mineralnej, Bobby wybrał zaś czarną kawę. Kiedy mieli już za sobą przygotowania, mogli przejść do rzeczy. - Nie sprawiałeś wrażenia zaskoczonego, kiedy się odezwaliśmy zaczęła D. D. Lyons wzruszył ramionami, obracając w palcach puszkę coli. - Spodziewałem się, że moje nazwisko wypłynie. Musiałem jednak wywiązać się z roli przedstawiciela związku zawodowego, co stanowiło mój podstawowy obowiązek na miejscu przestępstwa. - Jak długo znasz Tessę Leoni? - włączył się Bobby. - Od czterech lat, czyli odkąd przyszła na nasz posterunek. Byłem jej przełożonym, nadzorowałem jej służbę przez dwanaście tygodni. Lyons pociągnął łyk coli. Wyglądał na skrępowanego i odpowiadał raczej niechętnie. - Pracowaliście razem? - dopytywała D. D. - Tylko przez pierwsze dwanaście tygodni. Potem już nie. Na patrole jeździmy w pojedynkę. - Spotykaliście się często na stopie towarzyskiej? - Mniej więcej raz w tygodniu. Na służbie ludzie starają się wspólnie wypić kawę albo zjeść śniadanie. Taka chwila wytchnienia 118 w trakcie patrolu podtrzymuje więzy koleżeństwa. - Lyons spojrzał na D. D. - Czasami przyłączają się nawet gliniarze od was. - Naprawdę? - D. D. postarała się, by w jej głosie wyraźnie

zabrzmiało przerażenie. Lyons uśmiechnął się w końcu. - Trzeba się wzajemnie wspierać, prawda? To pomaga nawiązać porozumienie. Ale jak już wspomniałem, większość czasu na patrolu spędzamy w pojedynkę. Zwłaszcza w nocy. Człowiek stoi sam z radarem przy autostradzie pełnej pijanych kierowców. - A jak na posterunku? - ciągnęła przesłuchanie D. D. Spotykaliście się, żeby wrzucić coś na ruszt po godzinach? Lyons pokręcił głową. - Nie. Radiowóz jest biurem każdego funkcjonariusza. Wracamy na posterunek tylko po to, żeby odstawić aresztowanego albo dopełnić formalności z pijanymi kierowcami i w tym podobnych sytuacjach. - Ale pomagacie sobie nawzajem - wtrącił Bobby. - Zwłaszcza jeśli dojdzie do wypadku. - Oczywiście. W zeszłym tygodniu Leoni zatrzymała na Mass Pike faceta, który prowadził pod wpływem alkoholu, więc przyjechałem jej pomóc. Zabrała gościa na posterunek, żeby zbadać go alkomatem i odczytać mu jego prawa. Zostałem przy samochodzie tego faceta do czasu, aż przyjechała pomoc drogowa, żeby go odholować. Wspieramy się, ale trudno, żebyśmy ucinali sobie pogawędki o dzieciach, kiedy ona pakuje do radiowozu pijanego kierowcę. - Lyons spojrzał w stronę Bobby’ego. - Pewnie pamiętasz, jak to jest. - Opowiedz nam o Brianie Darbym - odezwała się D. D., z powrotem przykuwając uwagę Lyonsa. Policjant nie odpowiedział od razu, ale zacisnął usta, jak gdyby toczył wewnętrzną walkę. 119 - Cokolwiek bym powiedział, i tak mam przesrane - mruknął oschle. - Z jakiego powodu? - zapytała D. D. spokojnie. - Wiem, że dałem ciała. - Lyons odstawił puszkę z colą. - Z racji

mojej pracy powinienem doskonale znać się na ludziach. Ale teraz… Ta sytuacja z Tessą i Brianem… Albo jestem kompletnym idiotą, który nie zdawał sobie sprawy, że jego sąsiad ma problemy z panowaniem nad nerwami, albo dupkiem, który wyswatał koleżankę z pracy z damskim bokserem. Przysięgam na Boga, gdybym tylko wiedział, gdybym cokolwiek przeczuwał… - Zacznijmy od Briana Darby’ego - przerwała mu D. D. - Co o nim wiedziałeś? - Poznałem go osiem lat temu. Obaj należeliśmy do amatorskiej drużyny hokejowej. Spotykaliśmy się na treningach w co drugi piątek wieczorem. Sprawiał wrażenie miłego faceta. Praca marynarza wygląda inaczej niż w normalnych zawodach, więc rozumiał, jak to jest u mnie. Kiedy był na miejscu, spotykaliśmy się i graliśmy w hokeja, jeździliśmy na nartach, czasem wybraliśmy się na jakąś jednodniową wycieczkę. Lubił sport, tak jak ja. - Brian prowadził aktywny tryb życia - wtrącił Bobby. - Tak, lubił być ciągle w ruchu. Tessa tak samo. Szczerze mówiąc, pomyślałem, że dobrze by do siebie pasowali. To dlatego poznałem ich ze sobą. Uznałem, że nawet jeśli nie zostaną parą, mogliby jeździć razem na wycieczki albo coś w tym rodzaju. - Poznałeś ich ze sobą - powtórzyła D. D. - Zaprosiłem ich na przyjęcie w ogrodzie. Od tego się zaczęło. W końcu jestem facetem. To dla nas normalne. - Wyszli od ciebie razem? - zapytał Bobby. Lyons musiał się chwilę zastanowić. 120 - Nie. Umówili się później na drinka albo coś takiego. Ale potem doszły mnie słuchy, że Tessa wraz z córką przeprowadza się do niego, więc pomyślałem, że zadziałało. - Byłeś na ich ślubie? - Nie. Dowiedziałem się o nim, jak już było po wszystkim. Nagle zauważyłem, że Tessa nosi obrączkę. Kiedy ją o to zapytałem,

powiedziała mi, że się pobrali. Byłem trochę zaskoczony, że wszystko odbyło się tak szybko, no i zdziwiłem się, że mnie nie zaprosili, ale… Lyons wzruszył ramionami. - Nie łączyła nas zbyt duża zażyłość, nie byłem aż tak bardzo zaangażowany w tę znajomość. Sprawiał wrażenie, jakby chciał podkreślić ten fakt: nie łączyła go zbyt duża zażyłość z młodą parą, nie był aż tak bardzo zaangażowany w ich życie. - Czy Tessa kiedykolwiek rozmawiała o swoim małżeństwie? spytała D. D. - Nie ze mną. - A z innymi? - Mogę mówić tylko za siebie. - Ale nawet tego nie robisz - stwierdziła D. D. bez ogródek. - Staram się naświetlić wam całą prawdę. Nie chadzałem na niedzielne obiadki do Briana i Tessy ani nie zapraszałem ich do siebie po mszy. Owszem, przyjaźniliśmy się. Ale każdy ma swoje życie. Przecież Brian spędzał pół roku poza domem. - Właśnie - powiedziała D. D. powoli. - Twój kumpel od hokeja, Brian Darby, wyrusza w rejs, pozostawiając twoją koleżankę z pracy z całym domem i małym dzieckiem na głowie, a ciebie to nie obchodzi. Żyjesz swoim własnym życiem i nie zainteresujesz się, co tam u nich? Lyons zarumienił się. Spojrzał na puszkę z colą, a przez jego kwadratową szczękę przebiegł wyraźny skurcz. 121 Patrząc na niego, D. D. pomyślała, że facet wygląda na swój sposób atrakcyjnie z tą czerstwą twarzą. To z kolei skłoniło ją do snucia refleksji, czy Brian Darby zaczął pakować na siłowni dlatego, że jego żona nosiła broń, czy może chodziło jednak o to, że zaczęła wzywać przystojnego kolegę z pracy do pomocy przy domu? - Kiedyś naprawiłem u nich kosiarkę - mruknął Lyons. D. D. i Bobby czekali w milczeniu. - Kran w kuchni przeciekał. Rzuciłem na niego okiem, ale to nie na moje siły, więc poleciłem jej dobrego

hydraulika. - Gdzie spędziłeś ostatnią noc? - zapytał Bobby spokojnie. - Na patrolu. - Lyons przeszył go wzrokiem. - Rany boskie. Nie ma mnie w domu od wczorajszego wieczoru. Mam trójkę własnych dzieci, jak wam wiadomo, i jeżeli myślicie, że nie stają przed oczami, ilekroć zdjęcie Sophie pojawia się w telewizji… Cholera, Sophie to tylko dziecko! Wciąż pamiętam, jak turlała się z pagórka w moim ogrodzie. A jak w zeszłym roku wspinała się na stary dąb, mój ośmioletni syn ledwie mógł za nią nadążyć. Jest jak małpka. I ten uśmiech, i… Niech to szlag. Lyons zakrył twarz dłonią. Sprawiał wrażenie, jakby nie był w stanie mówić, więc Bobby i D. D. dali mu chwilę wytchnienia. W końcu policjant doszedł do siebie i opuścił rękę, odsłaniając wykrzywioną twarz. - Wiecie, jak nazywaliśmy Briana? - odezwał się raptownie. - Jaką miał ksywkę w drużynie hokejowej? - Nie. - Pan Wrażliwy. Jego ulubiony film to Pretty Woman. Kiedy umarł jego pies, Duke, napisał wiersz i opublikował go w lokalnej gazecie. To był tego rodzaju facet. Zatem nie, nie zastanawiałem się długo, 122 nim poznałem go z koleżanką, która miała małe dziecko. Myślałem, że wyświadczam Tessie przysługę. - Nadal graliście razem w hokeja? - zapytał Bobby. - Rzadko. Grafik mi się zmienił. W piątki przeważnie mam służbę. - Brian spotężniał po ślubie, jakby zaczął ćwiczyć. - Myślę, że zapisał się na siłownię albo coś w tym rodzaju. Wspominał o podnoszeniu ciężarów. - Ćwiczyłeś z nim kiedyś? Lyons pokręcił przecząco głową. D. D. zerknęła na wyświetlacz pagera, który właśnie zapiszczał, i zobaczyła, że to technik z laboratorium kryminalistycznego. Kiedy wychodziła z sali

konferencyjnej, Bobby wypytywał Lyonsa o program ćwiczeń Darby’ego i ewentualne odżywki, które ten mógł brać. D. D. wyjęła telefon i wybrała numer technika. Okazało się, że wstępne oględziny samochodu Briana Darby’ego przyniosły efekty. D. D. wysłuchała sprawozdania, pokiwała głową i zakończyła rozmowę, a następnie w samą porę pobiegła do toalety, gdzie obficie obmyła twarz zimną wodą, dzięki czemu zdołała powstrzymać się przed zwróceniem obiadu. Wypłukała usta i ochłodziła dłonie pod kranem. Potem spojrzała na swe blade odbicie w lustrze i obiecała sobie, że bez względu na to, czy jej się to podoba czy nie, musi rozwiązać tę sprawę. Musi przetrwać ten wieczór. Musi odnaleźć Sophie Leoni. A potem pojedzie do domu, do Alexa, by obgadać z nim kilka rzeczy. D. D. wróciła do sali konferencyjnej. Nie czekając, wytoczyła ciężką artylerię, ponieważ Lyons udzielał wymijających odpowiedzi, a ona nie miała już ochoty słuchać tych bzdur. 123 - Mamy wstępny raport z oględzin samochodu Briana Darby’ego powiedziała ostro. Oparła dłonie na blacie i tak nisko pochyliła się nad przesłuchiwanym, że ich twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów. - W bagażniku znaleziono składaną łopatę, a na niej ślady ziemi i liści. Lyons milczał. - Był tam również całkiem nowy odświeżacz powietrza, o zapachu melona, jeden z tych, które wkłada się do gniazda zapalniczki ciągnęła D. D. - Technikom wydało się to dziwne, więc wyjęli go z opakowania. Lyons nadal się nie odzywał. - Zapach był wyczuwalny po niecałych piętnastu minutach. Mówią, że bardzo silny. Ale dla pewności zadzwonili po ekipę z psem tropiącym do szukania zwłok. Twarz Lyonsa stała się blada.

- Woń rozkładu. Technicy nie mają żadnych wątpliwości, że w ciągu ostatniej doby w bagażniku samochodu Briana Darby’ego znajdowały się jakieś zwłoki. Zważywszy na obecność łopaty, uznali, że ciało zostało wywiezione w nieznane miejsce i zakopane. Czy Brian miał jakiś drugi dom? Jakąś chatkę nad jeziorem albo w górach, domek myśliwski? Może jeśli zaczniesz wreszcie z nami współpracować, uda nam się przynajmniej znaleźć ciało Sophie. - O nie… - Lyons pobladł jeszcze bardziej. - Dokąd Brian zabrał swoją pasierbicę? - Nie mam pojęcia! Brian nie ma drugiego domu. W każdym razie mnie o niczym takim nie opowiadał. - Nieźle namieszałeś. Poznałeś Tessę i Sophie z Brianem Darbym, a teraz Tessa leży w szpitalu zbita na kwaśne jabłko, a Sophie prawdopodobnie nie żyje. To ty wprawiłeś to wszystko w ruch. Teraz weź się w garść i pomóż nam znaleźć dziewczynkę. Dokąd mógł ją 124 zabrać? Co mógł z nią zrobić? Opowiedz nam o wszystkich tajemnicach Briana Darby’ego. - On nie miał żadnych tajemnic! To był przyzwoity facet. Wypływał w rejs, a potem wracał do domu, do żony i pasierbicy. Nigdy nie słyszałem, żeby mówił podniesionym głosem. I nigdy nie widziałem, żeby na kogoś podniósł rękę. - To co się stało, do jasnej cholery? Zapadło milczenie. Lyons znów ciężko westchnął. - Jest… Jest jeszcze jedna możliwość - odezwał się nagle i spojrzał na przesłuchujących go detektywów, zaciskając i rozluźniając dłonie, w których trzymał puszkę coli. - Właściwie to nie mówiło się o tym poza szkołą. To znaczy, prędzej czy później dowiecie się o tym od podpułkownika Hamiltona. Ja też wiem to od niego. No i sprawa jest w papierach. - Wyrzuć to wreszcie z siebie, Lyons! - krzyknęła D. D.

- To, co zaszło dziś rano… Cóż, można powiedzieć, że nie był to pierwszy raz, kiedy Tessa Leoni kogoś zabiła. 125 Rozdział 12 Pierwszą rzeczą, której się nauczyłam jako policjantka, było to, że mężczyzna nie jest takim przeciwnikiem, jakiego się obawiałam. Banda podpitych kmiotków w barze? Na widok Lyonsa, mojego zwierzchnika, wysiadającego z radiowozu, jeszcze bardziej popisują się swoją samczą agresją. Ale kiedy ja się pojawiam, porzucają tę pozę i zaczynają pilnie oglądać czubki swoich butów, jak grupka niesfornych chłopców przyłapanych na gorącym uczynku przez mamę. Grubiańscy kierowcy ciężarówek? Kiedy stoję obok szoferki z bloczkiem mandatowym, ledwie nadążają z powtarzaniem: „Tak, proszę pani”, albo: „Nie, proszę pani”. Wymuskani studenci, którzy wlali w siebie kilka piw za dużo? Jąkają się onieśmieleni i niemal zawsze próbują się umówić na randkę. Większość mężczyzn ma wpajane od urodzenia, by reagować na autorytet w postaci kobiety. Postrzegają mnie albo jako wcielenie matki, której trzeba okazywać posłuszeństwo, albo, zważywszy na mój wiek i wygląd, jako atrakcyjną kobietę, której warto okazać względy. Tak czy inaczej, nie jestem dla nich bezpośrednim wyzwaniem. Dlatego nawet najbardziej wojowniczy osobnik nie czuje się upokorzony, ustępując mi przy swoich kumplach. W sytuacjach kipiących od testosteronu moi koledzy policjanci często wzywali mnie, prosząc o wsparcie; liczyli na to, że obecność kobiety rozładuje sytuację. I zwykle tak się właśnie działo. Faceci trochę ze mną flirtowali, trochę próbowali się stawiać, albo jedno z drugim naraz, ale ostatecznie zawsze robili to, czego od nich chciałam. Za to kobiety… 126 Zatrzymuję mamuśkę z przedmieścia, która pędziła ponad sto

pięćdziesiąt na godzinę swoim lexusem, a ta od razu zaczyna się wykłócać, krzycząc piskliwym głosem, jak bardzo się jej spieszy, czemu przyglądają się jej równie nadąsane kilkuletnie dzieci. Gdy doglądam faceta z sądowym zakazem zbliżania się do byłej partnerki, który zabiera resztę swoich rzeczy z mieszkania, zazwyczaj maltretowana kobieta naskakuje na mnie, pytając, czemu pozwalam mu pakować jego własną bieliznę, i przeklina, jakbym to ja była odpowiedzialna za wszystkie jej nieszczęścia. Mężczyźni to nie problem dla policjantki. Za to kobiety, jeśli tylko nadarzy się okazja, starają się pokazać, kto tu rządzi. Siedzący obok mojego łóżka prawnik gadał bez przerwy od dwudziestu minut, kiedy sierżant detektyw D. D. Warren energicznie odsunęła zasłonę parawanu. Przedstawiciel policji stanowej, detektyw Bobby Dodge, stał tuż za nią. Jego twarz miała nieodgadniony wyraz, za to detektyw Warren spoglądała jak wygłodniały dziki kot. Mój adwokat zamilkł. Wyglądał na niezadowolonego z nagłej wizyty dwójki policjantów z wydziału zabójstw, ale nie był nią zaskoczony. Starał się przedstawić mi moją sytuację prawną. Nie wyglądała za dobrze, a według jego fachowej opinii sprawę pogarszał fakt, że miałam jeszcze przed sobą policyjne przesłuchanie. Na tę chwilę śmierć mojego męża została zakwalifikowana jako zabójstwo popełnione w niejasnych okolicznościach. Następny krok należał do biura prokuratora okręgowego hrabstwa Suffolk, które we współpracy z bostońską policją miało sformułować odpowiednie zarzuty. Gdyby uznali mnie rzeczywiście za ofiarę, nieszczęśliwą żonę bitą przez męża, czego potwierdzeniem były częste wizyty na 127 pogotowiu, mogliby potraktować zabójstwo Briana jako uzasadnione. Twierdziłam przecież, że zastrzeliłam go w obronie własnej. Ale zabójstwo to skomplikowana sprawa. Brian zaatakował mnie rozbitą butelką, a ja odpowiedziałam ogniem z broni palnej.

Prokurator mógłby uznać, że chociaż bezsprzecznie działałam w obronie własnej, użyłam niewspółmiernych do zagrożenia środków. Gaz łzawiący, pałka czy paralizator elektryczny, które nosiłam przy pasie służbowym, pasowały lepiej do tych okoliczności, a ze względu na tak pochopne użycie broni mogłam zostać oskarżona o zwykłe zabójstwo. Mogli też mi nie uwierzyć, że obawiałam się o swoje życie. Może byli przekonani, że kłóciłam się z Brianem i strzeliłam do niego w chwili wzburzenia. Czyli zabójstwo drugiego stopnia, bez premedytacji, innymi słowy - zabójstwo w afekcie. Były to najbardziej korzystne scenariusze. Oczywiście sprawy mogły potoczyć się jeszcze inaczej, gdyby policja ustaliła, że mój mąż nie był brutalnym damskim bokserem, ja zaś, jako przebiegła manipulatorka, wszystko perfidnie zaplanowałam. Czyli zabójstwo pierwszego stopnia, popełnione z premedytacją. Inaczej mówiąc, reszta życia za kratkami. Gra skończona. Mój prawnik żywił pewne obawy, które sprawiły, że złożył mi wizytę w szpitalu. Nie chciał, abym użerała się z policją o zwłoki mojego męża. Nakłaniał mnie, abym złożyła oświadczenie dla mediów jako niewinna, maltretowana żona i zrozpaczona matka, która pragnie bezpiecznego powrotu swojej córki. Chciał również, abym zaczęła odnosić się uprzejmie do detektywów prowadzących moją sprawę. Podkreślił, że syndrom bitej żony to moja strategia obronna, co oznaczało, że ciężar dowodów spoczywał na moich posiniaczonych ramionach. 128 Okazało się, że małżeństwo sprowadzało się do pogłosek, które ludzie powtarzają długo po śmierci jednego z partnerów. Teraz detektywi z wydziału zabójstw wrócili, a mój adwokat wstał niezręcznie, by zająć pozycję obronną obok łóżka. - Jak państwo widzą, moja klientka wciąż dochodzi do siebie po wstrząsie mózgu, że już nie wspomnę o pęknięciu kości policzkowej -

zaczął. - Lekarz zatrzymał ją na noc na obserwację i kazał dużo wypoczywać. - Co z Sophie? - zapytałam, z trudem wydobywając z siebie głos. Detektyw Warren miała zbyt surową minę jak na kogoś, kto przynosi matce tragiczną wiadomość. Ale z drugiej strony… - Ani śladu - odpowiedziała lakonicznie. - Która godzina? - Dziewiętnasta trzydzieści dwa. - Już po zmroku - wymamrotałam. Jasnowłosa policjantka przyglądała mi się uważnie. Na jej twarzy nie dostrzegłam cienia współczucia. Nie zdziwiło mnie to. Tak niewiele kobiet w mundurach pomaga sobie nawzajem. Kobiety są śmieszne pod tym względem. Zawsze gotowe zwrócić się przeciwko jednej ze swoich, zwłaszcza tej postrzeganej jako słaba, która służy mężowi za worek treningowy. Nie potrafiłam sobie wyobrazić detektyw Warren w roli ofiary przemocy domowej. Gdyby jakiś mężczyzna ją uderzył, oddałaby mu dwa razy mocniej albo przypiekła mu jaja paralizatorem. Detektyw Dodge przyniósł dwa niskie fotele i postawił je obok łóżka. Dał znak swojej towarzyszce, aby usiadła, i obydwoje przysunęli się do mnie. Cargill pojął aluzję i przysiadł na brzegu krzesła. Wciąż wyglądał na skrępowanego. 129 - Moja klientka nie odpowie na zbyt wiele pytań, jeszcze nie teraz oznajmił. - Oczywiście zrobi wszystko, co w jej mocy, aby dopomóc w poszukiwaniach swojej córki. Czy potrzebujecie jakichś informacji w związku z tym śledztwem? - Kto jest biologicznym ojcem Sophie? - zapytała detektyw Warren. - I gdzie ten ktoś przebywa? Pokręciłam głową i od razu skrzywiłam się z bólu. - Potrzebne mi jego nazwisko - dodała Warren niecierpliwie.

Oblizałam spierzchnięte wargi. - Ona nie ma ojca. - To niemożliwe. - Możliwe, gdy matka jest puszczalską pijaczką - odparłam. Adwokat posłał mi pełne popłochu spojrzenie, lecz detektywi wyglądali na zaintrygowanych. - Jesteś alkoholiczką? - zapytał spokojnie Bobby Dodge. - Tak. - Kto o tym wie? - Podpułkownik Hamilton i kilku policjantów. - Wzruszyłam ramionami, starając się nie urazić spuchniętego policzka. Skończyłam z tym siedem lat temu, zanim wstąpiłam do policji. - Siedem lat temu - powtórzyła D. D. - Kiedy byłaś w ciąży ze swoją córką? - Właśnie. - Ile miałaś lat, kiedy zaszłaś w ciążę? - Dwadzieścia jeden. Byłam młoda i głupia. Piłam zbyt wiele, imprezowałam za ostro. Potem zaszłam w ciążę i okazało się, że ludzie, których uważałam za swoich przyjaciół, zadawali się ze mną, bo byłam częścią ich cyrku. Kiedy zeszłam ze sceny, już nigdy więcej ich nie zobaczyłam. 130 - Zaprzyjaźnieni mężczyźni? - zapytała D. D. - Nie ma co na nich liczyć. Nie sypiałam z tymi, których znałam, tylko z nieznajomymi. Zazwyczaj ze starszymi facetami, którzy chętnie stawiali młodej i głupiej panience kilka drinków. Upijałam się, szliśmy do łóżka, a potem każde szło w swoją stronę. - Tesso… - zaczął mój prawnik. Uciszyłam go gestem dłoni. - To było dawno i się nie liczy. Nie znam ojca Sophie. Nie połapałabym się który to, nawet gdybym chciała. Zaszłam w ciążę. Dorosłam, zmądrzałam, przestałam pić. To się liczy.

- Czy Sophie pytała, kto jest jej ojcem? - zainteresował się Bobby. - Nie. Miała trzy lata, kiedy poznałam Briana. Po kilku tygodniach zaczęła nazywać go tatusiem. Wątpię, by jeszcze pamiętała, że kiedykolwiek żyłyśmy bez niego. - Kiedy po raz pierwszy cię uderzył? - odezwała się detektyw Warren. - Miesiąc po ślubie? Sześć miesięcy? Może rok? Nic nie odpowiedziałam. Leżałam ze wzrokiem wlepionym w sufit, a prawą rękę trzymałam pod cienkim szpitalnym kocem, ściskając w niej niebieski guzik, który pielęgniarka przyniosła mi z powrotem. - Będziemy musieli zapoznać się z twoją kartoteką medyczną oświadczyła D. D. i spojrzała wyzywająco na mojego prawnika. - Spadłam ze schodów - powiedziałam i uśmiechnęłam się rozbawiona, bo taka była prawda. Ale oni odebrali moje słowa jako ironiczne kłamstwo. Boże, uchowaj mnie od ironii. - Proszę? - Te siniaki na żebrach… Powinnam była posypać schody przed domem solą. Detektyw Warren spojrzała na mnie z niedowierzaniem. - Jasne, upadłaś. Ile razy? Trzy, cztery? 131 - Chyba tylko dwa - odparłam, lecz ona nie doceniła mojego poczucia humoru. - Czy kiedykolwiek zgłaszałaś, że mąż cię pobił? Pokręciłam głową i pulsujący ból w tyle czaszki sprawił, że moje zdrowe oko wypełniło się łzami. - A rozmawiałaś o tym z innymi policjantami? Powiedzmy z Lyonsem? Wygląda na to, że chętnie pomagał ci przy domu. Nic na to nie odpowiedziałam. - Jakaś przyjaciółka? - wtrącił Bobby. - A może pastor albo telefon zaufania? Pytamy o to wszystko, aby ci pomóc, Tesso. Oko załzawiło mi się jeszcze bardziej. Zamrugałam powieką.

- Nie było aż tak źle - przemówiłam w końcu. - Na początku myślałam… myślałam, że mogę nad nim zapanować. Przywołać go do porządku. - Kiedy twój mąż zaczął ćwiczyć? - zapytał Bobby. - Dziewięć miesięcy temu. - Wygląda na to, że trochę przybrał na wadze. Prawie piętnaście kilo w dziewięć miesięcy. Stosował jakieś odżywki? - O niczym takim nie wspominał. - Ale chodził na siłownię. Pracował nad powiększeniem masy mięśniowej? Z bólem pokiwałam głową. Powtarzałam mu zawsze, że nie musi ćwiczyć tak ostro. Że już wygląda dobrze i jest bardzo silny. Powinnam była zdawać sobie sprawę z jego obsesji na punkcie porządku, z jego maniakalnej potrzeby układania i segregowania wszystkiego, nawet puszek z zupą. Powinnam była się zorientować. Ale jak głosi przysłowie, żona zawsze dowiaduje się ostatnia. - Kiedy po raz pierwszy uderzył Sophie? - spytała D. D. Warren. - Nie bił jej! - odpowiedziałam z ożywieniem. 132 - Czyżby? Chcesz mi powiedzieć, leżąc tutaj z potrzaskaną czaszką, że twój brutalny mąż bił ciebie i tylko ciebie, dopóki śmierć was nie rozłączyła? - On kochał Sophie. - Ale nie kochał ciebie. I w tym cały problem. - Może był na sterydach - odparłam, patrząc na Bobby’ego. To było jakieś wytłumaczenie. - Agresja wywołana sterydami nie działa wybiórczo - wycedziła D. D. - W takim wypadku tłukłby was obie. - Ja tylko chciałam powiedzieć… Był w domu zaledwie kilka tygodni od powrotu z ostatniego rejsu i tym razem… Tym razem coś się zmieniło.

Nie było to do końca kłamstwo. W zasadzie miałam nadzieję, że podążą tym śladem. Mogłam wykorzystać oboje detektywów do swoich celów. Z całą pewnością wnikliwe śledztwo w sprawie zaginięcia Sophie było ważniejsze niż oczyszczenie mnie z zarzutów. - Stał się bardziej wybuchowy - ostrożnie stwierdził Bobby. - Był wściekły. Cały czas. Próbowałam go zrozumieć w nadziei, że wszystko się unormuje. Ale to nie pomagało. - Jedną dłonią podciągnęłam koc, podczas gdy w drugiej cały czas ściskałam guzik. Nie mam pojęcia… nie wiem, jak do tego doszło. Taka jest prawda. Kochaliśmy się. Był dobrym mężem i ojcem. A potem… - W zdrowym oku wezbrało mi więcej łez i cienka strużka spłynęła po policzku. Tym razem były szczere. - Nie wiem, jak do tego doszło. Detektywi zamilkli. Siedzący obok mnie prawnik najwyraźniej się rozluźnił. Chyba spodobała mu się ta łza wzruszenia, jak również wzmianka o agresji pod wpływem sterydów. To zapowiadało korzystny obrót sprawy. 133 - Gdzie jest Sophie? - odezwała się D. D., a jej ton był już mniej napastliwy. - Nie wiem. Kolejna szczera odpowiedź. - Znikły jej buty. Kurtka też. Wygląda to tak, jakby ktoś ją ubrał i wyprowadził z domu. - Pani Ennis - powiedziałam z nadzieją w głosie. - To opiekunka Sophie… - Wiemy, kto to jest - przerwała mi D. D. - Nie ma u niej twojego dziecka. - Och. - Czy Brian ma jakiś inny dom? Jakąś rybacką chatkę, szałas myśliwski albo coś w tym rodzaju? - odezwał się Bobby. Pokręciłam głową. Zaczynało ogarniać mnie zmęczenie i

poddawałam mu się wbrew swej woli. Musiałam być bardziej wytrzymała, zebrać siły na nadchodzące dni. - Kto jeszcze mógł znać Sophie i zabrać ją z waszego domu? - D. D. była nieustępliwa. - Nie mam pojęcia… - Ktoś z rodziny Briana? - Miał matkę i cztery siostry. Siostry są rozsiane po całym kraju, a matka mieszka w New Hampshire. Musielibyście zapytać, ale nie widywaliśmy się z nią zbyt często. Jego praca i moja… - A ktoś z twojej rodziny? - Nie mam rodziny - odpowiedziałam natychmiast. - Z akt policyjnych wynika coś innego. - Co? - Co? - powtórzył jak echo mój adwokat. Żadne z detektywów nie spojrzało na niego. 134 - To było dziesięć lat temu, kiedy byłaś przesłuchiwana przez policję na okoliczność śmierci dziewiętnastoletniego Thomasa Howe’a. Według notatki to twój ojciec dostarczył ci broń. Utkwiłam wzrok w D. D. Warren. Nie mogłam oderwać od niej oczu. - Te akta zostały utajnione - przemówiłam łagodnie. - Tesso… - zaczął Cargill z wyraźnym niezadowoleniem w głosie. - Ale powiedziałam podpułkownikowi Hamiltonowi o tym incydencie, kiedy zaczynałam służbę w policji - oświadczyłam beznamiętnym tonem. - Chciałam uniknąć wszelkich nieporozumień. - Chodziło ci o to, żeby któryś z twoich kolegów nie odkrył, że zastrzeliłaś tego dzieciaka? - Zastrzeliłam dzieciaka? - powtórzyłam. - Miałam wtedy szesnaście lat. To ja byłam dzieciakiem. Jak myślicie, czemu, do cholery, utajniono te akta? Zresztą prokurator nie postawił mi

zarzutów, uznając moje działanie za uzasadnione. Thomas mnie napastował. Ja tylko chciałam się uwolnić. - Postrzeliłaś go z dwudziestkidwójki - kontynuowała detektyw Warren, jak gdyby w ogóle mnie nie słyszała - która dziwnym trafem znalazła się w twoich rękach. Nie było również śladów przemocy fizycznej… - Rozmawialiście z moim ojcem - skwitowałam z goryczą. Nie mogłam się powstrzymać. D. D. przechyliła głowę, mierząc mnie chłodnym wzrokiem. - On ci nigdy nie uwierzył. Nic nie odpowiedziałam, co było wystarczająco wymowne. - Co się stało tamtej nocy, Tesso? Pomóż nam to ogarnąć, bo ta sprawa nie wygląda dla ciebie korzystnie. 135 Jeszcze mocniej ścisnęłam guzik. Dziesięć lat to dużo czasu. A jednak nie dość dużo. - Spędzałam tamtą noc w domu mojej przyjaciółki, Juliany Howe odezwałam się w końcu. - Thomas był jej starszym bratem. Zdarzało się wcześniej, że robił różne uwagi pod moim adresem. Kiedy zostawaliśmy sami, podchodził do mnie zbyt blisko, przez co czułam się niezręcznie. Ale miałam szesnaście lat. Chłopcy, zwłaszcza starsi chłopcy, przyprawiali mnie o skrępowanie. - Czemu zostałaś tam na noc? - zapytała D. D. - Juliana była moją przyjaciółką - wyjaśniłam i w tym momencie wszystko wróciło: to przerażenie, jej łzy, moja strata. - Przyniosłaś ze sobą broń - kontynuowała detektyw Warren. - Ojciec dał mi pistolet - sprostowałam. - Dostałam pracę w barze w centrum handlowym i często wychodziłam dopiero po jedenastej w nocy, a potem musiałam iść przez ciemny parking do samochodu. Chciał, żebym miała coś do obrony. - Dlatego dał ci pistolet? - D. D. przyglądała mi się sceptycznie.

Uśmiechnęłam się. - Musielibyście znać mojego ojca. Gdyby po mnie przyjeżdżał, byłoby to dla niego zobowiązanie. Z drugiej strony, wręczając mi dwudziestkędwójkę, którą nie potrafiłam się posługiwać, czuł się zwolniony od odpowiedzialności. I właśnie tak zrobił. - Opowiedz o tamtej nocy - odezwał się Bobby spokojnie. - Przyszłam do domu Juliany. Jej brat gdzieś wybył, co mnie ucieszyło. Zrobiłyśmy popcorn i urządziłyśmy sobie maraton filmów z Molly Ringwald. Szesnaście świeczek, a potem Klub winowajców. Zasnęłam na sofie. Kiedy się obudziłam, światło było zgaszone, a ja leżałam okryta kocem. Domyśliłam się, że Juliana poszła na górę do sypialni. Właśnie zamierzałam do niej dołączyć, kiedy wrócił 136 Thomas. Był pijany. Zauważył mnie i… - Zawiesiłam głos. Detektywi i adwokat czekali w milczeniu. - Próbowałam się wymknąć, ale on mnie osaczył, przycisnął do sofy. Był większy, silniejszy. Miałam szesnaście lat, on dziewiętnaście. Cóż mogłam zrobić? Zaschło mi w gardle. Znów nie mogłam wydusić z siebie słowa. - Czy mogłabym dostać trochę wody? - spytałam. Cargill sięgnął po stojący przy łóżku dzbanek. Moja ręka drżała, kiedy unosiłam do ust plastikowy kubek. Uznałam, że nie mogą mnie winić za okazywanie emocji. Wypiłam wszystko do dna i odstawiłam kubek. Ponieważ minęło wiele czasu, odkąd ostatni raz składałam zeznania, musiałam wszystko dokładnie przemyśleć. Grunt to konsekwencja. Na tym etapie nie mogłam sobie pozwolić na żaden błąd. Trzy pary oczu wpatrywały się we mnie wyczekująco. Wzięłam kolejny głęboki oddech. Ściskając w dłoni guzik, myślałam o życiu, o śladach, jakie po sobie zostawiamy, i o kręgach, z których nie potrafimy się wyrwać. Poświęcaj się z rozsądkiem. - W chwili, gdy Thomas miał już zrobić to, co zamierzał, wyczułam

pod biodrem swoją torebkę. Przygniótł mnie całym ciężarem ciała, kiedy szarpał się z rozporkiem. Sięgnęłam więc prawą ręką pod siebie. Wymacałam torebkę i wyjęłam pistolet. I kiedy nie chciał ze mnie zejść, pociągnęłam za spust. - W salonie domu swojej przyjaciółki - podsumowała detektyw Warren. - Tak. - Musiał się zrobić niezły bajzel. - Dwudziestkadwójka to przecież nie armata - odparłam. - A co z twoją przyjaciółką? Jak to wszystko przyjęła? 137 Leżałam, nie odrywając wzroku od sufitu. - Był jej bratem. Kochała go, rzecz jasna. - Zatem… prokurator oczyszcza cię z winy, a sąd zamyka sprawę. Ale twój ojciec i twoja przyjaciółka nigdy ci tego nie wybaczyli. Było to stwierdzenie, nie pytanie, więc nic nie odpowiedziałam. - To właśnie wtedy zaczęłaś pić? - odezwał się detektyw Dodge. W milczeniu pokiwałam głową. - Odeszłaś z domu, rzuciłaś szkołę… - ciągnął dalej. - Nie jestem pierwszą funkcjonariuszką z grzechami młodości na koncie - odcięłam się twardo. - Zaszłaś w ciążę - dodała detektyw Warren. - Dorosłaś, zmądrzałaś, skończyłaś z piciem. To spore poświęcenie dla dziecka. - Nie. Nie, to nie poświęcenie, to miłość. - To najlepsze, co kiedykolwiek spotkało cię w życiu. Jedyna rodzina, jaka ci została. W głosie D. D. wciąż dał się słyszeć sceptyczny ton, co uznałam za przestrogę. - Słyszałaś kiedyś o analizie woni rozkładu? - kontynuowała detektyw Warren, a jej głos przybierał na sile. - Arpad Vass, chemik i antropolog sądowy, opracował technikę, która pozwala wyodrębnić ponad czterysta różnych woni wydzielanych przez rozkładające się

ciało. Okazuje się, że wsiąkają one w ziemię, w tkaniny, a nawet, powiedzmy, w wykładzinę bagażnika samochodu. Przy użyciu elektronicznego czujnika zapachu doktor Vass potrafi zidentyfikować molekularny ślad pozostawiony przez zwłoki. Na przykład może przeskanować dywanik samochodowy i odkryć na nim ślady woni, które układają się w kształt ciała martwego dziecka. Z moich ust wydobył się bliżej nieokreślony odgłos, coś pomiędzy westchnieniem a jękiem. Ścisnęłam guzik w ukrytej pod kocem dłoni. 138 - Wysłaliśmy właśnie do laboratorium doktora Vassa wykładzinę z bagażnika samochodu twojego męża. Co na niej odkryje? Czy będzie to ostatni ślad twojej córki? - Dosyć! - Mój adwokat poderwał się z krzesła. - To jest drastyczne i niestosowne. Tak naprawdę nie słyszałam jego słów. Przypomniałam sobie, jak podniosłam kołdrę i patrzyłam przerażona na puste łóżko Sophie. „A na Gwiazdkę chcę tylko moje dwa przednie zęby”. - Co się stało z twoją córką? - dopytywała się detektyw Warren. - Nie powiedział mi. - Kiedy wróciłaś do domu, już jej nie było? - Szukałam Sophie wszędzie - wyszeptałam. - W garażu, w salonie, na strychu, na podwórzu. Szukałam i szukałam. Zażądałam, aby mi powiedział, co zrobił. - Co się stało, Tesso? Co twój mąż zrobił z Sophie? - Nie wiem! Nie było jej w domu! Zniknęła! Poszłam do pracy i kiedy wróciłam… Parzyłam na D. D. Warren i Bobby’ego Dodge’a, a moje serce znów zaczęło łomotać jak szalone. Sophie zniknęła. Tak po prostu. „A na Gwiazdkę chcę tylko moje dwa przednie zęby”. - Co on zrobił? Co zrobił Brian? - Zrujnował naszą rodzinę. Oszukał mnie. Zdradził nas. Zniszczył…

wszystko. - Wzięłam kolejny głęboki oddech i spojrzałam w oczy przesłuchującym mnie policjantom. - I wtedy nie miałam już wątpliwości, że musi umrzeć. 139 Rozdział 13 - Co myślisz o Tessie Leoni? - zapytał Bobby pięć minut później, gdy wraz z D. D. wracali na komendę. - Kłamie jak najęta - odparła D. D. ze złością. - Jej odpowiedzi wydają się przemyślane. - Daj spokój. Gdybym nie wiedziała, co jest grane, pomyślałabym, że nie ufa glinom. - Cóż, przy tak wysokim wskaźniku alkoholizmu, samobójstw i przemocy domowej wśród policjantów trudno się dziwić. D. D. skrzywiła się, ale w duchu przyznała mu rację. Stróżowie prawa z pewnością nie byli chodzącymi przykładami dobrze przystosowanych jednostek. Wielu z nich przeszło twardą szkołę życia, a większość twierdziła, że przygotowało ich to do patrolowania ulic. - Zmieniła zeznania - powiedziała D. D. - Zauważyłem. - Wcześniej mówiła, że zastrzeliła męża, a potem odkryła, że nie ma córki, a teraz twierdzi, że najpierw bezskutecznie szukała Sophie, a potem zabiła Briana. - Inna kolejność, ale efekt ten sam. Tak czy inaczej Tessa Leoni została pobita na kwaśne jabłko, a sześcioletnia dziewczynka zniknęła. D. D. pokręciła głową. - Kiedy nie zgadza się jeden szczegół, musisz zakwestionować wszystkie inne. Skoro przedstawiła nam fałszywą kolejność wydarzeń, co jeszcze w jej historii jest kłamstwem? - Kłamca zawsze pozostanie kłamcą - stwierdził Bobby.

140 D. D. zerknęła na niego i zacisnęła dłonie na kierownicy. Łzawa historia Tessy trafiła mu do przekonania. Bobby zawsze miał słabość do panienek w opałach. Tymczasem D. D. trzymała się pierwszego wrażenia, jakie wywarła na niej Tessa Leoni - piękna i bezbronna - a ono działało jej na nerwy. D. D. była zmęczona, a jej organizm, który teraz stał się przedmiotem szczególnej troski, błagał o sen. Tymczasem wracała wraz z Bobbym do Roxbury na pierwsze zebranie grupy operacyjnej. Czas wciąż naglił. Media domagały się oficjalnego oświadczenia. Prokurator czekał na uzupełnienie raportu, a szefostwo chciało, by jak najszybciej zamknęli sprawę zabójstwa i znaleźli dziecko. Za dawnych czasów D. D. wypiłaby sześć kubków kawy, zagryzając pączkami, żeby przetrwać noc. Teraz była zaopatrzona w butelkę wody mineralnej i paczkę krakersów. Wciąż tkwili w martwym punkcie. Wychodząc ze szpitala, wysłała Alexowi wiadomość: „Nie zobaczymy się dzisiaj. Przepraszam za jutro”. Odpisał jej: „Oglądałem wiadomości. Powodzenia”. Żadnych wyrzutów, narzekania ani pretensji. Tylko szczere wsparcie. Jego odpowiedź wzruszyła ją do łez, co zrzuciła na karb swego obecnego stanu. W ciągu ostatnich dwudziestu lat D. D. Warren nie płakała z powodu żadnego mężczyzny, a teraz niewiele jej do tego brakowało. Bobby spojrzał na jej butelkę wody, potem na nią, potem znów na butelkę. Pomyślała, że jeśli zrobi to jeszcze raz, wyleje mu zawartość owej butelki na głowę. Ta myśl dodała jej otuchy i kiedy znaleźli miejsce do parkowania, zdążyła już wziąć się w garść. 141 Bobby kupił sobie czarną kawę i oboje udali się na górę, do siedziby wydziału zabójstw. D. D. oraz współpracujący z nią detektywi mieli

szczęście. Gmach komendy głównej bostońskiej policji został wzniesiony piętnaście lat temu i chociaż jego lokalizacja wciąż stanowiła przedmiot dyskusji, sam budynek był nowoczesny i dobrze utrzymany. Wydział zabójstw bardziej przypominał lokal agencji ubezpieczeniowej niż scenerię serialu NYPD Blue. Zgrabne przegrody wydzielały jasno oświetlone stanowiska pracy. Na szarych metalowych szafkach na akta stały kwiatki w doniczkach, rodzinne fotografie i osobiste bibeloty. Można tam było znaleźć wielką piankową dłoń w barwach Red Soxów, a obok wisiała flaga Go Pats. Sekretarka uwielbiała cynamonowe mieszanki zapachowe, a detektywi mieli słabość do kawy, więc również pachniało tam przyjemnie. Owa mieszanka aromatów sprawiła, że jeden z młodszych policjantów nazwał recepcję Starbucksem. Nazwa się przyjęła i teraz na kontuarze recepcji roiło się od firmowych naklejek, serwetek i kubków Starbucksa, które wprawiły w zakłopotanie niejednego świadka przybyłego na posterunek, by złożyć zeznania. Podkomendni detektyw Warren oraz szefowie wszystkich zespołów śledczych zebrali się w sali konferencyjnej. D. D. stanęła u szczytu stołu, obok dużej białej tablicy, która w ciągu najbliższych dni miała stać się ich biblią. Postawiła na blacie butelkę z wodą, chwyciła czarny marker i zabrała się do dzieła. Odnalezienie Sophie Leoni było sprawą najwyższej wagi. Telefon dzwonił bez przerwy. Dzięki gorącej linii mieli ponad dwadzieścia tropów, o których funkcjonariusze dowiadywali się na bieżąco. Jak na razie nie pojawiło się jednak nic znaczącego. Wywiad wśród sąsiadów, w okolicznych sklepach i w lokalnym centrum medycznym 142 dał podobny efekt - były jakieś ślady, ale jak dotąd żadnych konkretów. Phil zbadał przeszłość opiekunki Sophie, Brandi Ennis, która okazała się czysta. W połączeniu z przesłuchaniem, które przeprowadzili D. D. i Bobby, dawało to podstawy, by wykluczyć ją z

kręgu podejrzanych. Wstępne prześwietlenie personelu szkolnego i nauczycielki Sophie nie przyniosło niczego alarmującego. Teraz zaczynali sprawdzać rodziców innych dzieci. Osobny zespół przejrzał trzy czwarte nagrań z kamer rozmieszczonych w promieniu trzech kilometrów od miejsca zbrodni. Jego członkowie mieli wypatrywać wszelkich śladów Sophie, Tessy Leoni lub jej męża. Wypatrywali też wszelkich ujęć, na których pojawiał się biały GMC denali Briana Darby’ego. Ponieważ technicy z laboratorium kryminalistycznego odkryli, że najprawdopodobniej w bagażniku samochodu Darby’ego znajdowały się zwłoki, odtworzenie trasy, jaką w ciągu ostatniej doby przemierzył jego GMC, wydawało się najlepszym posunięciem. D. D. wyznaczyła dwóch ludzi do prześledzenia operacji przy użyciu kart płatniczych, aby spróbowali ustalić, kiedy ostatni raz Darby tankował swój wóz. W oparciu o tę datę oraz ilość paliwa pozostałą w baku można było obliczyć dystans, jaki Brian Darby był w stanie przejechać z ciałem w bagażniku. Ci sami detektywi mieli sprawdzić wszelkie bilety parkingowe, mandaty za przekroczenie prędkości i nagrania z punktów poboru opłat na autostradzie, które pomogłyby ustalić, gdzie znajdował się biały GMC denali między piątkowym wieczorem a sobotnim porankiem. Poza tym D. D. zamierzała przekazać mediom informację o tym samochodzie, aby zachęcić ewentualnych naocznych świadków do ujawnienia nowych szczegółów. 143 Phil zajął się poszukiwaniem nieruchomości, które mogły należeć do Briana Darby’ego lub któregoś z jego krewnych. Wstępny wywiad na temat rodziny i przeszłości denata nie przyniósł żadnych znaczących odkryć. Nie odnotowano żadnych aresztowań ani nakazów sądowych. Darby dostał kilka mandatów za przekroczenie prędkości na przestrzeni ostatnich piętnastu lat, poza tym sprawiał

wrażenie spokojnego obywatela. Od piętnastu lat pracował w tej samej firmie, jako inżynier na statku handlowym. Zaciągnął kredyt hipoteczny na dom w wysokości dwustu tysięcy dolarów, spłacał trzydzieści cztery tysiące za samochód, miał cztery tysiące zadłużenia na karcie kredytowej i ponad pięćdziesiąt na koncie, więc jego sytuacja finansowa nie wyglądała najgorzej. Phil nawiązał również kontakt z szefem Briana Darby’ego, który zgodził się udzielić wyjaśnień przez telefon następnego dnia o jedenastej. Scott Hale był zszokowany śmiercią swego pracownika i nie mógł uwierzyć, że maltretował on swoją żonę. Poruszyło go również zaginięcie Sophie i obiecał poprosić swoich przełożonych o przeznaczenie dodatkowych środków na zwiększenie nagrody pieniężnej za jej odnalezienie. D. D. napisała u góry tablicy: „Czy Brian Darby bił swoją żonę?” i postawiła krzyżyk w kolumnie pod odpowiedzią przeczącą. Wtedy Neil podniósł rękę, dodając jeden głos na tak. Neil spędził cały dzień w szpitalu, gdzie studiował kartotekę medyczną Tessy Leoni. Znalazł w niej bogatą historię „wypadków”, a podczas prowadzonej obecnie obserwacji odkryto ślady licznych obrażeń, do których doszło w różnych odstępach czasu. Tessa Leoni miała posiniaczone żebra, prawdopodobnie wskutek urazu, do którego doszło co najmniej przed tygodniem - upadku ze schodów, jak zeznała sama poszkodowana, co D. D. skwitowała, wymownie przewracając oczami. Lekarza 144 zaniepokoił również ślad pęknięcia na jednym z żeber, które nie zrosło się prawidłowo z powodu braku odpowiedniej opieki medycznej. Potwierdzałoby to słowa Tessy Leoni, która zeznała, że nie zabiegała o niczyją pomoc i samodzielnie radziła sobie ze skutkami kolejnych pobić. Prócz wstrząsu mózgu i pęknięcia kości jarzmowej w jej kartotece znajdowała się długa lista obrażeń, do których należał krwiak o kształcie zbliżonym do śladu czubka roboczego buta.

- Czy Brian Darby miał obuwie ze wzmacnianymi czubkami? zapytała podekscytowana D. D. - Wróciłem do ich domu i znalazłem jedną parę takich butów oświadczył Neil. - Zapytałem prawnika Tessy Leoni, czy moglibyśmy porównać kształt buta z siniakiem na jej biodrze. Uznał to za naruszenie prywatności i zażądał nakazu. - Naruszenie prywatności! - żachnęła się D. D. - Takie ustalenie mogłoby jej pomóc. Potwierdzenie zeznań na temat maltretowania oznaczałoby, że nie spędzi reszty życia w więzieniu. - Nie brał tego pod rozwagę. Powiedział tylko, że lekarz zalecił jej odpoczynek, i kazał nam czekać, aż dojdzie do siebie po wstrząsie. - Akurat! Krwiak się wchłonie i my stracimy dowód, a ona szansę na ułaskawienie. Pieprzyć adwokata. Zdobądź nakaz i załatw to. Neil potakująco kiwnął głową i dodał, że zadanie to będzie musiało poczekać do późnego przedpołudnia, gdyż zaczyna kolejny dzień od wizyty w kostnicy, by asystować w sekcji zwłok Briana Darby’ego. Termin autopsji został wyznaczony na siódmą rano, Ponieważ Tessa Leoni domagała się jak najszybszego wydania ciała męża, aby móc zaplanować pogrzeb. - Co? - krzyknęła D. D. 145 - Nie żartuję - odparł Neil. - Cargill zadzwonił dziś po południu do patologa sądowego, aby się dowiedzieć, kiedy jego klientka będzie mogła odebrać zwłoki. Nic poza tym nie wiem. D. D. nie spuszczała wzroku z chudego rudzielca. - Brian Darby zginął w niejasnych okolicznościach. Oczywiście autopsja jest konieczna, z czego Tessa powinna zdawać sobie sprawę równie dobrze jak my. - D. D. spojrzała na Bobby’ego. - Czy funkcjonariusze policji stanowej są szkoleni w zakresie takich procedur? Bobby ostentacyjnie podrapał się w głowę.

- Co takiego? Półroczne szkolenie w akademii obejmuje dziewięćdziesiąt różnych kursów i powinniśmy wymagać od absolwentów, aby znali podstawy czynności śledczych. - To dlaczego domaga się wydania zwłok? - zdziwiła się D. D. Dlaczego w ogóle wystosowała takie żądanie? Bobby wzruszył ramionami. - Może myślała, że autopsja już została przeprowadzona. - Albo myślała, że się jej poszczęści - zabrał głos Neil. - Sama jest policjantką. Może spodziewała się, że patolog przychyli się do jej prośby i wyda ciało męża bez dopełnienia niezbędnych procedur. D. D. przygryzła wargę. Nie podobało jej się to. Mimo swej urody i bezbronności Tessa Leoni odznaczała się zimną krwią i zdumiewającą trzeźwością umysłu, kiedy zachodziła potrzeba. Skoro zażyczyła sobie wydania zwłok, musiała mieć ku temu jakiś powód. - Co odpowiedział jej patolog? - D. D. zwróciła się do Neila. - Nic. Nie rozmawiał z nią osobiście, tylko z jej prawnikiem. Ale przypomniał temu ostatniemu, że sekcja jest konieczna, czemu Cargill się nie sprzeciwiał. Domyślam się, że poszli na kompromis i Ben 146 przeprowadzi autopsję w pierwszej kolejności, aby rodzina Briana Darby’ego mogła szybciej odebrać ciało. - Zatem autopsja odbędzie się wcześniej. - D. D. zamyśliła się. Kiedy zostanie wydane ciało? Neil wzruszył ramionami. - Po wszystkim asystent patologa musi zaszyć i umyć zwłoki. Myślę, że w poniedziałek wieczorem albo we wtorek po południu. D. D. pokiwała głową. Nadal zastanawiała się nad tą sprawą, ale nie mogła dostrzec, co się za nią kryje. Z jakiegoś powodu Tessa Leoni chciała jak najszybciej odebrać ciało męża. Należało jeszcze do tego wrócić i dowiedzieć się, co nią powodowało. Musiał przecież istnieć jakiś powód.

D. D. spojrzała na swoich podwładnych. Chciała usłyszeć jakąś pomyślną wiadomość, ale nikt nie miał niczego takiego na podorędziu. Zapytała o jakiś świeży trop. Tego również nikt nie był w stanie jej zaoferować. Wraz z Bobbym podjęła się zbadać przeszłość Tessy Leoni. Zostać raz zmuszonym do zabójstwa w obronie własnej to nieszczęśliwy przypadek. Kiedy sytuacja się powtarza, zaczyna niebezpiecznie przypominać jakiś model postępowania, chociaż z prawnego punktu widzenia musi zdarzyć się po raz trzeci, aby uznać, że to nie przypadek. D. D. chciała dowiedzieć się czegoś więcej na temat śmierci Thomasa Howe’a. Razem z Bobbym postanowiła następnego dnia z samego rana dotrzeć do policjanta, który prowadził śledztwo w tej sprawie. Zamierzali również, gdyby to było możliwe, skontaktować się z rodziną Howe’ów i ojcem Tessy. Mieli także w planie odnalezienie siłowni, w której ćwiczył Brian Darby, aby zapoznać się z jego planem ćwiczeń i dowiedzieć się, co zażywał. Pan Wrażliwy 147 stosunkowo szybko przybrał na masie i zamienił się w Pana Porywczego. Należało to sprawdzić. D. D. szczegółowo zaplanowała kolejne kroki i rozdzieliła zadania między swoich ludzi. Zespół, który oglądał nagrania z kamer, kontynuował swój maraton filmowy. Phil miał dokończyć sprawdzanie kartotek policyjnych, przeszukać rejestr nieruchomości i przesłuchać szefa Briana Darby’ego. Neila czekał udział w sekcji zwłok oraz zdobycie nakazu, który umożliwiłby porównanie siniaka na biodrze Tessy Leoni ze śladem pozostawianym przez but jej męża. Kolejny zespół miał ustalić, ile benzyny w ostatnim czasie spalił GMC Darby’ego, i na podstawie kalkulacji wyznaczyć na planie miasta maksymalny obszar poszukiwań, funkcjonariusze obsługujący gorącą linię nadal sprawdzali zaś stare tropy i wyłapywali nowe

informacje. D. D. zażądała, by za godzinę na jej biurku znalazły się raporty z przeprowadzonych dotychczas przesłuchań. Wszyscy wzięli się za papierkową robotę, by o wpół do pierwszej w nocy znów stawić się w pełnej gotowości. Sophie Leoni wciąż nie została odnaleziona, co oznaczało, że nie ma czasu na odpoczynek. Detektywi opuścili salę konferencyjną. D. D. i Bobby zostali na miejscu, by złożyć sprawozdanie naczelnikowi wydziału zabójstw i skonsultować się z prokuratorem okręgowym hrabstwa Suffolk. Żaden z nich nie był zainteresowany szczegółami, za to obaj domagali się rezultatów. D. D. jako szefowej zespołu przypadło w udziale niewdzięczne zadanie poinformowania ich, że jak dotąd nie ustalono, jak doszło do zabójstwa Briana Darby’ego, i nie znaleziono sześcioletniej Sophie Leoni. Niemniej prawie każdy policjant w Bostonie pracował teraz nad tą sprawą, toteż grupa operacyjna musiała coś odkryć. Kiedyś na pewno. 148 Prokurator okręgowy, który nie krył zdumienia na wieść, że Tessa Leoni kiedyś już zabiła kogoś w obronie własnej, przystał na prośbę D. D., by zaczekać jeszcze ze sformułowaniem zarzutów. Zważywszy na różnice w gromadzeniu materiału dowodowego do sprawy o zwykłe zabójstwo i zabójstwo z premedytacją, liczył się każdy dodatkowy szczegół i konieczna była wnikliwa analiza młodzieńczych lat Tessy Leoni. Musieli nakierować zainteresowanie mediów na poszukiwania Sophie i odwrócić ich uwagę od okoliczności śmierci Briana Darby’ego. Minęło wpół do pierwszej w nocy, kiedy D. D. weszła w końcu do swojego biura. Jej szef był usatysfakcjonowany, prokurator okręgowy dał się udobruchać, a grupa operacyjna miała pełne ręce roboty. Zaczął się kolejny dzień kolejnego sensacyjnego śledztwa. Trybiki

machiny wymiaru sprawiedliwości kręciły się zapamiętale. Bobby usiadł naprzeciwko niej. Bez słowa wziął pierwszy raport z leżącej na biurku sterty i zaczął czytać. Po chwili D. D. przyłączyła się do niego. 149 Rozdział 14 Kiedy Sophie miała niespełna trzy lata, zatrzasnęła się w bagażniku mojego policyjnego radiowozu. Wydarzyło się to, zanim jeszcze poznałam Briana, więc mogłam mieć pretensje wyłącznie do samej siebie. Mieszkałyśmy wtedy naprzeciwko pani Ennis. Była późna jesień, słońce zachodziło coraz wcześniej, a noce stawały się coraz chłodniejsze. Sophie i ja byłyśmy w parku, gdzie przechadzałyśmy się tam i z powrotem. Nadeszła pora obiadu i krzątałam się w kuchni, przekonana, że Sophie bawi się w pokoju, skąd dobiegały odgłosy telewizora. Przygotowałam sałatkę w ramach programu wzbogacania diety mojego dziecka o warzywa. Potem opiekłam dwa kotlety z piersi kurczaka i usmażyłam frytki z mrożonki - w ramach kompromisu. Pozwalałam Sophie na jej ukochane frytki pod warunkiem, że przedtem zje trochę sałatki. Zadanie to zajęło mi około dwudziestu pięciu minut. Ale było to naprawdę pracowite dwadzieścia pięć minut. Byłam zaabsorbowana i zupełnie nie zwracałam uwagi na moją córkę. Kiedy weszłam do pokoju, żeby zawołać ją na kolację, Sophie tam nie było. Nie od razu wpadłam w panikę. Może to dzięki temu, że jako policjantka byłam bardziej opanowana, ale bardziej dlatego, że macierzyństwo mnie zahartowało. Sophie zaczęła biegać, mając trzynaście miesięcy, i ciągle się rozpędzała. Była dziewczynką, która znikała mi z oczu w sklepie spożywczym, zeskakiwała z huśtawek w parku i zataczała szaleńcze kręgi pod nogami ludzi w zatłoczonym

centrum handlowym, czy za nią biegłam czy nie. W ciągu ostatnich 150 sześciu miesięcy kilka razy ją zgubiłam, ale zawsze po kilku minutach znów się odnajdywałyśmy. Zaczęłam standardowo - szybko skontrolowałam naszą maleńką sypialnię. Zawołałam ją po imieniu, a potem zajrzałam jeszcze do szafek w łazience, do garderoby i pod łóżko. W mieszkaniu jej nie było. Sprawdziłam drzwi, które oczywiście zapomniałam zamknąć, co oznaczało, że cały budynek zamienił się w plac zabaw. Przeszłam przez korytarz, przeklinając w duchu samą siebie i czując narastającą frustrację typową dla przeciążonych samotnych matek, które cały czas muszą wszystkiego pilnować, czy są na to przygotowane czy nie. Zapukałam do drzwi pani Ennis. Nie, Sophie tam nie było, ale staruszka zarzekała się, że dopiero co widziała ją bawiącą się na zewnątrz. Zbiegłam na dół. Słońce już zaszło, lecz ulicę rozjaśniały latarnie uliczne i lampy oświetlające fasadę domu. W takim mieście jak Boston nigdy nie jest tak naprawdę ciemno. Wzięłam to sobie do serca, kiedy okrążałam ceglany budynek, nawołując córkę po imieniu. Kiedy mimo to zza rogu nie wybiegło roześmiane dziecko, a w pobliskich krzakach nie rozległ się piskliwy śmiech, zaczęłam się martwić. Trzęsłam się z zimna. Nie zabrałam kurtki, a ponieważ wychodząc, zauważyłam wiszący przy drzwiach malinowy polar Sophie, oznaczało to, że i ona nie była ciepło ubrana. Moje serce waliło coraz mocniej. Wzięłam głęboki, uspokajający oddech, starając się przezwyciężyć narastającą falę przerażenia. Przez całą ciążę żyłam w strachu. Nie czułam radości wywołanej cudem rozwijającego się w moim ciele życia. Zamiast tego ciągle stało mi 151 przed oczami zdjęcie mojego martwego brata, bladego jak kreda

noworodka o jaskrawoczerwonych ustach. Kiedy zaczęłam rodzić, wydawało mi się, że nie będę w stanie oddychać przez ściśnięte od grozy gardło. Myślałam, że nie dam rady, że moje dziecko nie przeżyje, straciłam wszelką nadzieję. Mimo to Sophie przyszła na świat. Zaczerwieniona i wrzeszcząca wniebogłosy Sophie. Ciepła, krucha i oszałamiająco piękna, kiedy tuliłam ją do piersi. Moja córka była twarda, impulsywna i nieustraszona. Przy takim dziecku jak Sophie nie wpada się w panikę. Trzeba myśleć strategicznie. Co Sophie mogła zrobić? Wróciłam do budynku i przeprowadziłam szybki wywiad, chodząc od drzwi do drzwi. Większość sąsiadów nie wróciła jeszcze z pracy, a pozostali nie widzieli Sophie. Działałam teraz szybko, a każdy mój krok był przemyślany. Sophie lubiła chodzić do parku i mogła się do niego wybrać, chociaż spędziliśmy tam całe popołudnie, bawiąc się na huśtawkach, i pod koniec chciała już wracać do domu. Lubiła sklep na rogu i była zafascynowana pralnią automatyczną - uwielbiała patrzeć na wirujące w bębnie ubrania. Postanowiłam wrócić na górę i jeszcze raz zrobić szybki obchód mieszkania, by ustalić, czy czegoś nie brakuje - jakiejś konkretnej zabawki albo ulubionej torebki mojej córki. Zamierzałam też wziąć kluczyki od samochodu i objechać cały kwartał. Sięgnęłam po nie, gdy tylko przekroczyłam próg, i wtedy odkryłam, co Sophie wzięła ze sobą. W miseczce na drobniaki nie było kluczyków do mojego radiowozu. Tym razem wypadłam pędem z mieszkania i pognałam schodami w dół. Trzyletnie brzdące i policyjne samochody nie pasują do siebie. 152 Mniejsza o radio, syrenę i koguta. W bagażniku woziłam strzelbę śrutową.

Podbiegłam do auta od strony pasażera i zajrzałam do środka. Wnętrze wydawało się puste. Chwyciłam za klamkę, ale drzwi były zamknięte. Uważnie obeszłam samochód dookoła. Serce łomotało mi w piersi, kiedy sprawdzałam po kolei drzwi i zaglądałam przez okna. Żadnego ruchu w środku. Wszystko zamknięte. Ale przecież Sophie zabrała kluczyki. Muszę myśleć jak ona. Który z guzików na pilocie mogła nacisnąć? Co mogła zrobić? Wtedy ją usłyszałam. Głuche dudnienie dobiegające z bagażnika. Była w środku i uderzała o klapę. - Sophie? - zawołałam. Dudnienie ustało. - Mamusiu? - Tak, Sophie. Mamusia tu jest, kochanie - odpowiedziałam, starając się zachować opanowanie. - Nic ci nie jest? - Mamusiu - powtórzyło spokojnie moje dziecko z wnętrza zatrzaśniętego bagażnika. - Zamknęłam się, mamusiu. Zamknęłam się. Zacisnęłam powieki i uwolniłam wstrzymywany oddech. - Sophie, kochanie - powiedziałam tak spokojnie, jak tylko potrafiłam. - Posłuchaj mamusi. Niczego tam nie dotykaj. - Dobra. - Masz jeszcze kluczyki? - Yhm. - Trzymasz je w rączce? - Niczego nie dotykam! - Dobrze, kluczyki możesz, kochanie. Trzymaj je, tylko nie dotykaj niczego więcej. - Zamknęłam się, mamusiu. 153 - Rozumiem, kochanie. Chciałabyś stamtąd wyjść? - Tak! - W porządku. Trzymaj kluczyki i znajdź paluszkiem guziczek. A

potem go naciśnij. Usłyszałam szczęknięcie, gdy Sophie zrobiła, co jej kazałam. Podbiegłam do drzwi, ale okazało się, że Sophie nacisnęła przycisk zamykania. - Sophie, skarbie - zawołałam. - Ten guziczek obok. Naciśnij ten drugi. Rozległo się kolejne szczęknięcie i tym razem zamek ustąpił. Wypuszczając z ulgą powietrze z płuc, otworzyłam drzwi, sięgnęłam do dźwigienki i zwolniłam zatrzask bagażnika. Sekundę później stałam nad moją córką, skuloną niczym różowa plamka pośrodku metalowej skrzyni, w której znajdowała się strzelba i torba wypełniona amunicją oraz dodatkowym wyposażeniem. - Nic ci nie jest? - zapytałam. Moje dziecko ziewnęło i wyciągnęło do mnie ręce. - Jestem głodna! Wyciągnęłam Sophie z bagażnika i postawiłam na chodniku, gdzie od razu zadrżała na wieczornym chłodzie. - Mamusiu - zaczęła jękliwym tonem. - Sophie! Posłuchaj mnie - przerwałam jej stanowczo, czując, że kiedy niebezpieczeństwo zostało zażegnane, ogarnia mnie pierwsza fala gniewu. Wyjęłam z jej rączki kluczyki, uniosłam je wysoko i potrząsnęłam nimi. - To nie jest twoje. Nigdy nie dotykaj tych kluczyków. Rozumiesz? Nie wolno! Sophie wydęła dolną wargę. - Nie wolno dotykać - powtórzyła. 154 Najwyraźniej dotarło do niej, co zrobiła. Mina jej zrzedła, wlepiła wzrok w chodnik. - Nigdy nie wychodź z domu, nie mówiąc mi o tym! Spójrz mi w oczy. Powtórz. Zawsze mów mamusi. Spojrzała na mnie wilgotnymi niebieskimi oczami.

- Nie wychodzić - wyszeptała. - Mówić mamusi, kiedy wychodzisz. Reprymenda została udzielona. Poddałam się grozie, która wypełniała ostatnie dziesięć minut, wzięłam Sophie w ramiona i przytuliłam mocno. - Nie strasz tak mamusi - powiedziałam, przyciskając usta do jej główki. - Naprawdę, Sophie. Kocham cię. Nie chcę cię stracić. Jesteś moim skarbem. W odpowiedzi drobniutkie rączki zacisnęły się na mojej szyi. Po chwili wypuściłam ją z objęć. Przypomniałam sobie, że powinnam była przekręcić zamek w drzwiach wejściowych. I że będę musiała przechowywać kluczyki na kredensie albo zamykać je w kasetce z bronią. Kolejna rzecz, o której należało pamiętać. Jeszcze więcej zadań w i tak już wypełnionym po brzegi programie dnia. Trochę piekły mnie oczy, ale nie płakałam. Była moim skarbem. Czułam, jak bardzo ją kocham. - Nie bałaś się? - zapytałam, kiedy trzymając się za ręce, wracałyśmy do domu na zimną kolację. - Nie. - Nawet kiedy byłaś zamknięta w ciemności? - Nie. - Naprawdę? Dzielna z ciebie dziewczynka, Sophie Leoni. - Wiedziałam, że mamusia po mnie przyjdzie - odpowiedziała, ściskając mi dłoń. 155 *** Teraz, kiedy leżałam przykuta do łóżka w szpitalnej sali, otoczona miarowym popiskiwaniem aparatury medycznej i nieprzerwanym szumem dobiegającym z ruchliwego korytarza, przypomniałam sobie tamten wieczór. Sophie była twarda. Była odważna. Wbrew temu, co powiedziałam detektywom, moja córka nie bała się ciemności. Chciałam, żeby się o nią martwili, żeby jej współczuli. Chciałam

sprawić, aby bardziej się postarali i szybciej sprowadzili ją z powrotem do domu. Potrzebowałam Bobby’ego Dodge’a i D. D. Warren bez względu na to, czy mi wierzyli czy nie. Potrzebowała ich moja córka, zwłaszcza że jej bohaterska matka nie była teraz w stanie podnieść się z łóżka bez ataku mdłości. Było to wbrew moim zasadom, ale nie miałam wyjścia. Moja córka była w niebezpieczeństwie, zaginęła w ciemności, a ja nie mogłam temu zaradzić. Pierwsza w nocy. Zacisnęłam mocno dłoń, w której trzymałam niebieski guzik. - Sophie, bądź dzielna - wyszeptałam zanurzona w półmroku szpitalnej sali, próbując siłą woli przyspieszyć swoje ozdrowienie. Mamusia już idzie. Mamusia zawsze po ciebie przyjdzie. Potem zmusiłam się, by przeanalizować ostatnie trzydzieści sześć godzin. Rozmyślałam nad tragedią minionych dni, a potem skupiłam się na niebezpieczeństwie, jakie niosła przyszłość. Musiałam wykorzystać wszystkie możliwości, przewidzieć przeszkody, być zawsze o krok do przodu. Termin sekcji zwłok Briana został przesunięty na początek dnia. Pyrrusowe zwycięstwo - postawiłam na swoim, ale czyniąc to, sama 156 założyłam sobie stryczek na szyję. Z drugiej jednak strony pozwoliło mi to wszystko przyspieszyć i odzyskać kontrolę nad wydarzeniami. Dziewięć godzin. Pozostało mi dziewięć godzin, by jako tako dojść do siebie. A potem bez względu na to, czy będę gotowa czy nie, miała zacząć się rozgrywka. Po raz ostatni pozwoliłam sobie na żal po moim mężu. Kiedyś bowiem byliśmy szczęśliwi. Kiedyś byliśmy rodziną. 157 Rozdział 15

D. D. dotarła do swojego mieszkania w North End o wpół do trzeciej w nocy. Zwaliła się na łóżko w ubraniu i nastawiła budzik, przeznaczając na sen cztery godziny. Obudziła się po sześciu godzinach, spojrzała na zegarek i natychmiast wpadła w panikę. Wpół do dziewiątej rano? Nigdy nie zdarzało się jej zaspać. Nigdy! Zerwała się z łóżka i potoczyła dzikim wzrokiem po pokoju, a potem złapała komórkę i wybrała numer. Bobby odebrał po drugim sygnale. - Już pędzę, już pędzę - wydyszała w pośpiechu. - Daj mi tylko czterdzieści minut. - W porządku. - Musiałam wyłączyć budzik. Wezmę tylko prysznic, przebiorę się, zjem coś i jadę. - W porządku. - O kurwa! Korki! - D. D. - powtórzył Bobby bardziej stanowczym tonem - wszystko w porządku. - Jest wpół do dziewiątej! - krzyknęła do słuchawki i ze zgrozą uświadomiła siebie, że jest bliska płaczu. Opadła ciężko na brzeg łóżka. Była w rozsypce. Dobry Boże, co się ze mną dzieje? - pomyślała. - Jestem jeszcze w domu - odparł Bobby. - Annabelle śpi, a ja karmię dziecko. Posłuchaj, zadzwonię do detektywa, który prowadził sprawę zabójstwa Thomasa Howe’a. Przy odrobinie szczęścia umówimy się we Framingham za dwie godziny. Dobry plan? - Dobry. - D. D. złagodniała. - Zadzwonię do ciebie za pół godziny. Miłej kąpieli. 158 D. D. wiedziała, że powinna coś powiedzieć. Za dawnych czasów na pewno coś by powiedziała. Teraz jednak przerwała połączenie i siedziała na łóżku, czując się jak balon, z którego nagle uszło

powietrze. Chwilę później powlokła się do łazienki, gdzie zrzuciła z siebie wczorajsze ubranie. Stojąc na tle białych ceramicznych kafelków, obserwowała w lustrze swe nagie ciało. Dotknęła palcami brzucha i przejechała dłonią po gładkiej skórze, próbując wyczuć jakieś oznaki tego, co się z nią działo. Minęło pięć tygodni, a ona wciąż nie potrafiła odkryć żadnego zgrubienia, żadnej wypukłości. Jej brzuch wydawał się raczej bardziej płaski, a ciało chudsze. Oto co może stać się z kobietą, kiedy przestanie się żywić w barach typu „jesz, ile chcesz” i ograniczy swoją dietę do bulionu i krakersów. Następnie przyjrzała się swojej obramowanej burzą złocistych loków twarzy, zapadniętym policzkom i podkrążonym oczom. Jeszcze nie przeprowadziła testu ciążowego. Zważywszy na brak miesiączki i silne osłabienie przeplatane atakami nudności, jej stan wydawał się oczywisty. A może nie była w ciąży? Może to jakaś śmiertelna choroba? - Pobożne życzenia - mruknęła ponuro. Te słowa przywołały ją jednak do porządku. Przecież wcale w ten sposób nie myślała. Nie mogłaby tak myśleć. Jeszcze raz dotknęła brzucha. Może faktycznie jej biodra stały się pełniejsze. Teraz wydało się jej, że wyczuwa lekkie zaokrąglenie… Powoli i delikatnie położyła dłonie na brzuchu i przez krótką chwilę wyobraziła sobie noworodka o nabrzmiałej zaczerwienionej twarzy, na wpół przymkniętych ciemnych oczach i różowych wargach. Chłopczyk? Dziewczynka? To nie miało znaczenia. Po prostu dziecko. Na Boga, po prostu dziecko. 159 - Nie skrzywdzę cię - wyszeptała. - Nie nadaję się na matkę i nie popiszę się w tej roli. Ale cię nie skrzywdzę. Nigdy celowo nie zrobię ci krzywdy. Zamilkła i westchnęła ciężko, czując, że powoli zaczyna się skłaniać ku aprobacie swego stanu. - Ale musisz mi pomóc, dobra? Nie jestem wymarzonym materiałem na matkę. Dlatego to będzie

wymagało kompromisów z obu stron. Może pozwolisz mi znowu normalnie się odżywiać, a w zamian ja spróbuję się kłaść przed północą? Nic więcej nie mogę ci zaoferować. Jeżeli oczekujesz więcej, musisz cofnąć się do fazy prokreacji i zacząć od nowa. Twoja mamusia stara się odnaleźć małą dziewczynkę. Może tobie jest to obojętne, ale mnie nie. Nic na to nie poradzę. Mam tę pracę we krwi. Znów zawiesiła głos. Westchnęła ciężko, wciąż gładząc się dłonią po brzuchu. - Dlatego będę robić, co do mnie należy - wyszeptała. - Bo na tym świecie jest bajzel i ktoś musi zrobić z tym porządek. W przeciwnym razie takie dziewczynki jak Sophie Leoni nigdy nie będą miały swojej szansy. Nie chcę żyć w takim świecie. Dlatego zajmijmy się tym wspólnie. Teraz wezmę prysznic, a potem coś zjem. Co powiesz na płatki? - Nie dostała z miejsca skurczu żołądka, więc uznała to za odpowiedź twierdzącą. - Płatki to jest to. A potem bierzemy się razem do roboty. Im szybciej znajdziemy Sophie, tym wcześniej wrócimy do domu. Do twojego tatusia, który kiedyś wspominał, że chciałby mieć dziecko. Mam nadzieję, że to jeszcze aktualne. Ojej, nie możemy tracić wiary. W porządku, miejmy to już za sobą. D. D. odkręciła wodę i weszła pod prysznic. Później zjadła płatki, po czym nie nękana torsjami wyszła z domu. Całkiem nieźle, pomyślała. Całkiem nieźle. 160 Detektyw Butch Walthers miał grubo ciosaną twarz, a zwaliste ramiona i masywny brzuch byłego futbolisty już mu obwisły. Umówił się z Bobbym i D. D. w małym barze nieopodal swojego domu, ponieważ miał wolny dzień. A skoro wspomniał o barze, zamierzał zjeść tam śniadanie. D. D. weszła do środka i od progu uderzyła ją tak silna woń jajek i smażonego bekonu, że omal się nie cofnęła. Zawsze uwielbiała takie bary i jajka na bekonie, dlatego nudności, które ją teraz bez przerwy

nękały, zakrawały na nieopisane okrucieństwo. Otworzyła usta i wzięła kilka głębokich oddechów, po czym w przypływie natchnienia sięgnęła do torebki, z której wyłowiła paczkę miętowej gumy do żucia. Stara sztuczka, której nauczyła się, odwiedzając niezliczone miejsca zbrodni - żucie miętowej gumy skutecznie wyłącza zmysł powonienia. Włożyła do ust trzy drażetki na raz i poczuła w gardle silny aromat, który pozwolił jej dotrzeć na tyły lokalu, gdzie czekał już Bobby w towarzystwie detektywa Walthersa. Obaj mężczyźni wstali, gdy zbliżyła się do stolika. D. D. przedstawiła się Walthersowi, powitała Bobby’ego kiwnięciem głowy i wcisnęła się na miejsce przy oknie. Od razu zaczęła majstrować przy zasuwkach i okazało się, że ma szczęście, bo okno dało się uchylić. - Gorąco tu - stwierdziła. - Mam nadzieję, że wam to nie przeszkadza. Walthers i Bobby patrzyli na nią z zaciekawieniem, ale nie odezwali się ani słowem. W barze faktycznie było gorąco, a powiew rześkiego marcowego powietrza przynosił tylko zapach śniegu. Przysunęła się bliżej do wąskiej szczeliny. - Kawy? - spytał Bobby. - Wody - odparła. Spojrzał na nią, unosząc brwi ze zdziwienia. 161 - Wypiłam już jedną w domu - skłamała. - Nie chcę dostać palpitacji. Bobby nie dał się na to nabrać. Powinna była to przewidzieć. Zanim zdążył ją zapytać, co zje na śniadanie, zwróciła się do Walthersa. D. D., która rezygnuje z jedzenia - to zakrawało na koniec świata. I Bobby o tym wiedział. - Dziękuję, że zgodził się pan z nami spotkać - zaczęła. - Zwłaszcza w wolny dzień. Walthers przyzwalająco pokiwał głową. Jego bulwiasty nos był pokryty czerwoną siateczką spękanych naczyń krwionośnych. Lubi się

napić, wydedukowała D. D. Jeden ze starych weteranów u schyłku swojej policyjnej kariery. Jeśli już teraz życie jest dla niego za ciężkie, to co dopiero będzie, kiedy posmakuje emerytury, pomyślała ze współczuciem. Tyle bezczynnych godzin, które wypełniają wspomnienia starych dobrych czasów i żal za tym, co odeszło bezpowrotnie. - Zaskoczyło mnie wezwanie w sprawie zabójstwa Howe’a odezwał się Walthers. - Prowadziłem wiele śledztw, ale tego nigdy nie uważałem za ciekawe. - Wszystko wydawało się takie oczywiste? Walthers wzruszył ramionami. - I tak, i nie. Materiał dowodowy można było o kant dupy potłuc, ale przeszłość Tommy’ego Howe’a nie pozostawiała wątpliwości. Tessa Leoni nie była pierwszą dziewczyną, którą napastował, ale pierwszą, która się broniła. - Naprawdę? - D. D. nie kryła zdumienia. Kelnerka, która pojawiła się obok stolika, patrzyła na nich wyczekująco. Walthers wybrał zestaw specjalny, na który składały się cztery kiełbaski, dwa jajka sadzone i duża porcja frytek. Bobby 162 zamówił to samo, D. D. odważyła się zaś na szklankę soku pomarańczowego. Tym razem Bobby zmierzył ją badawczym wzrokiem. - Proszę więc opisać nam tę sprawę - powiedziała D. D., gdy tylko kelnerka odeszła. - Było wezwanie na numer alarmowy. O ile dobrze pamiętam, dzwoniła matka, kompletnie roztrzęsiona. Przybyły na miejsce funkcjonariusz znalazł leżące w salonie ciało Tommy’ego Howe’a z pojedynczą raną postrzałową. Byli przy nim jego rodzice i siostra, wszyscy w szlafrokach. Matka płakała, ojciec próbował ją uspokoić, młodsza siostra była w szoku. Rodzice nie mieli o niczym pojęcia. Obudził ich hałas, ojciec zszedł na dół, odkrył zwłoki syna i tyle.

Wyjaśnień udzieliła siostra denata, Juliana, ale trochę to trwało. Nocowała u niej przyjaciółka… - Tessa Leoni - wtrąciła D. D. - Właśnie. Dziewczęta oglądały filmy i Tessa zasnęła na kanapie. Juliana poszła na górę położyć się do łóżka. Tuż po pierwszej w nocy również obudził ją jakiś hałas. Zeszła do salonu, gdzie zobaczyła na kanapie swojego brata i Tessę. Jak sama to określiła, nie była pewna, co się dzieje, ale wtedy usłyszała strzał i jej brat zatoczył się do tyłu. Upadł na podłogę, a Tessa zerwała się z kanapy, trzymając broń. - Widziała, jak Tessa strzeliła do jej brata? - zapytała D. D. - Tak. Była całkowicie zdruzgotana. Jak zeznała, Tessa twierdziła, że Tommy ją napastował. Juliana nie wiedziała, co robić. Tommy obficie krwawił, a z góry schodził już ojciec. Wpadła w panikę i powiedziała Tessie, by wracała do domu, co ta uczyniła. - Tessa pobiegła do domu w środku nocy? - zapytał Bobby, marszcząc czoło. 163 - Mieszkała na tej samej ulicy, pięć domów dalej. Nie miała daleko. Kiedy ojciec zszedł na dół, krzyknął na Julianę, by biegła do matki i kazała jej dzwonić po pomoc. I taką oto scenę zastałem: zakrwawiony salon, martwy nastolatek i brak zabójcy. - Gdzie Tommy został postrzelony? - W górną część lewego uda. Pocisk naruszył tętnicę i chłopak wykrwawił się na śmierć. Umrzeć od postrzału w nogę - straszny pech, gdyby się nad tym zastanowić. - Tylko jeden strzał? - Wystarczył. Interesujące, pomyślała D. D. Brian Darby dostał trzy kule w pierś. Jak wiele może zmienić pół roku intensywnego treningu strzeleckiego. - A gdzie była Tessa? - zapytała D. D.

- Po wysłuchaniu zeznań Juliany udałem się do domu Leonich, gdzie Tessa od razu otworzyła mi drzwi. Właśnie wzięła prysznic… - Nie może być! - Mówiłem, że materiał dowodowy był do dupy. Poza tym miała szesnaście lat. - Walter wzruszył szerokimi ramionami. - Jak sama przyznała, zanim strzeliła do napastnika, była molestowana. Można winić ją za to, że od razu poszła się umyć? D. D. nadal była nieufna. - Jakie dowody udało się zabezpieczyć? - Pistolet - dwudziestkędwójkę. Tessa od razu mi go oddała. Na rękojeści były jej odciski palców, a ekspertyza balistyczna wykazała, że z tej broni wystrzelono pocisk, od którego zginął Thomas Howe. Zabezpieczyliśmy rozrzucone części jej garderoby. Żadnych śladów nasienia na bieliźnie. Dziewczyna twierdziła, że nie dokończył tego, 164 co zaczął. Ale było trochę krwi na ubraniu, tej samej grupy co krew Tommy’ego Howe’a. - Czy na jej rękach były ślady prochu? - Nie, ale wzięła prysznic. - Badanie lekarskie? - Nie zgodziła się. - Nie zgodziła się? - Powiedziała, że dosyć już przeszła. Próbowałem ją przekonać, by pozwoliła się zbadać pielęgniarce, i tłumaczyłem, że to dla jej dobra, ale nie chciała. Dziewczyna trzęsła się jak osika. Widać było, że ma dość. - Gdzie w tym czasie był jej ojciec? - zainteresował się Bobby. - Obudził się, kiedy weszliśmy do domu. Najwyraźniej dopiero wtedy się zorientował, że jego córka wróciła wcześniej od przyjaciółki i że doszło do wypadku. Wydawał się trochę… nieobecny. Stał w kuchni ubrany w bokserki i podkoszulek na ramiączkach, z rękami skrzyżowanymi na piersi i nie odezwał się ani słowem. Jego

szesnastoletnia córka opowiada, że była napastowana przez chłopaka, a on stoi jak jakiś posąg. Donnie. - Walthers pstryknął palcami, kiedy przypomniał sobie to imię. - Donnie Leoni. Prowadził własny warsztat. Nigdy nie mogłem go rozgryźć. Przypuszczałem, że pije, ale nigdy nie udało mi się tego potwierdzić. - A matka? - spytała D. D. - Zmarła pół roku wcześniej. Na niewydolność krążenia. To nie była szczęśliwa rodzina, ale… - Walthers znów wzruszył ramionami. Rzadko która jest. - A więc - zaczęła D. D., porządkując w myślach kolejność wydarzeń - Tommy Howe zostaje postrzelony i umiera w swoim salonie. Tessa Leoni, która przyznaje się do zabójstwa, jest świeżo po 165 kąpieli i nie godzi się na badanie lekarskie. Nie pojmuję tego. Prokurator tak po prostu uwierzył jej na słowo? Bo biedna szesnastolatka po przejściach na pewno mówi prawdę? Walthers pokręcił głową. - Zostanie to między nami? - Oczywiście - zapewniła go D. D. - Jak w rodzinie. - Nie potrafiłem zrozumieć tej dziewczyny. Chodzi o to, że z jednej strony siedziała w kuchni i cała się trzęsła. A z drugiej… opisała dokładnie, minuta po minucie, co się wydarzyło tamtego wieczoru. Podczas całej mojej służby nigdy nie słyszałem zeznania ofiary, zwłaszcza ofiary napastowania seksualnego, które zawierałoby tyle szczegółów i było tak klarowne. Nie dawało mi to spokoju, ale cóż miałem powiedzieć? „Dziecko, masz zbyt dobrą pamięć, bym potraktował cię poważnie”? - Walthers pokręcił głową. - W dzisiejszych czasach tego rodzaju stwierdzenia mogą cię kosztować odznakę, a ja mam dwie byłe żony na utrzymaniu i nie chcę stracić pensji. - To dlaczego uznano to za obronę własną? Dlaczego nie postawiono zarzutów? - zapytał Bobby, tak samo zdumiony jak jego towarzyszka.

- Bo o ile Tessa Leoni mogła być wątpliwą ofiarą, to Tommy Howe idealnie nadawał się na sprawcę. W ciągu dwudziestu czterech godzin zgłosiły się trzy różne dziewczęta, które zeznały, że były przez niego napastowane seksualnie. Żadna z nich nie chciała złożyć oficjalnego zeznania, ale im bardziej grzebaliśmy, tym lepiej poznawaliśmy reputację Tommy’ego. Nie uznawał odmownych odpowiedzi. Niekoniecznie uciekał się do przemocy, dlatego tak wiele dziewcząt miało opory przed złożeniem zeznań. Wyglądało na to, że je upijał, a może nawet coś im dosypywał do drinków. Kilka dziewcząt pamiętało 166 dokładnie, że nie przejawiały zainteresowania Tommym Howe’em, ale i tak obudziły się w jego łóżku. - Rohypnol? - zapytała D. D. - Możliwe. Nigdy nie znaleźliśmy tego środka w jego pokoju, ale nawet jego kumple przyznali, że Tommy zawsze dostawał to, czego chciał, i uczucia dziewcząt w tym względzie najmniej go obchodziły. - Miły facet - mruknął Bobby ponuro. - Jego rodzice z pewnością tak uważali - rzekł Walthers. - Kiedy prokurator okręgowy oświadczył, że nie wnosi oskarżenia i próbował przedstawić okoliczności łagodzące… Wyglądało to tak, jakbyśmy chcieli ogłosić, że papież jest ateistą. Ojciec, James Howe, wpadł w furię. Darł się na prokuratora i zarzucał mojemu szefowi, że przez gównianą pracę policji bezwzględna morderczyni pozostanie bezkarna. Jim miał kontakty i obiecał, że się z nami wszystkimi policzy. - Zrobił to? - zaciekawiła się D. D. Walthers wywrócił oczami. - Ależ skąd. Był menadżerem średniego szczebla w Polaroidzie. Nieźle zarabiał i na pewno budził respekt wśród podwładnych. Ale rządził tylko na paru metrach kwadratowych swojego biura i we własnym domu. - Państwo Howe nigdy nie uwierzyli, że ich syn napastował Tessę

Leoni? - Nigdy. Nie chcieli przyjąć do wiadomości jego winy, co było interesujące, ponieważ Donnie Leoni nigdy nie uwierzył, że jego córka jest niewinna. Obiło mi się o uszy, że wywalił ją z domu. Najwidoczniej to jeden z tych facetów, którzy są przekonani, że dziewczyny same się o to proszą. Cóż zrobić? 167 Pojawiła się kelnerka, niosąc talerze z jedzeniem. Postawiła je przed Walthersem i Bobbym, a D. D. podała szklankę soku. - Coś jeszcze? - zapytała. Cała trójka pokręciła głowami i kelnerka odeszła. Mężczyźni zaczęli jeść, a D. D. przysunęła się bliżej uchylonego okna, by uciec przed tłustym zapachem kiełbasek. Wyjęła z ust gumę do żucia i wypiła łyk soku. Zatem Tessa Leoni postrzeliła Thomasa Howe’a w nogę. D. D. wyobraziła sobie tę scenę i wszystko ułożyło się w sensowną całość. Przerażona szesnastolatka leży na sofie przygnieciona ciałem roślejszego i silniejszego od niej mężczyzny. Jej prawa ręka natrafia na torebkę, która uciska ją w biodro. Sięga do środka po dwudziestkędwójkę ojca, zaciska palce na uchwycie i wciska broń pomiędzy dwa ciała. Walthers miał rację - to straszny pech, że Tommy zmarł od takiego postrzału. Ale ogólnie rzecz biorąc, skończyło się nieszczęśliwie również dla Tessy, która z tego powodu straciła ojca i najbliższą przyjaciółkę. Jej działanie wydawało się uzasadnione, zważywszy na liczbę innych kobiet, które mogły potwierdzić, że Tommy wiele razy dopuszczał się aktów przemocy na tle seksualnym. Ale żeby ta sama kobieta po raz drugi sięgnęła po broń z równie fatalnym skutkiem… Za pierwszym razem broniła się przed agresywnym nastolatkiem. Za drugim przed mężem, który ją maltretował. Za pierwszym razem był

to nieszczęśliwy przypadek, że pojedynczy strzał w udo okazał się śmiertelny. Za drugim trzy strzały w klatkę piersiową zostały oddane tak, by zabić. 168 Dwa zabójstwa. Dwa przypadki działania w obronie własnej. Nieszczęśliwy zbieg okoliczności czy jakaś regularność? zastanawiała się D. D., sącząc sok pomarańczowy. Walthers i Bobby skończyli jeść. Bobby zapłacił rachunek, a Walthers podziękował mrukliwie. Wymienili wizytówki i stary policjant poszedł w swoją stronę, zostawiając detektywów na chodniku. - Czy jest coś, o czym chcesz mi powiedzieć? - zwrócił się Bobby do swej towarzyszki, gdy tylko Walthers znikł za rogiem. - Nie. Bobby zacisnął szczęki. Przez chwilę sprawiał wrażenie, jakby chciał drążyć temat, ale nic nie powiedział. Odwrócił się i zaczął oglądać markizę nad wejściem do baru. Gdyby D. D. nie znała go lepiej, byłaby gotowa pomyśleć, że uraziła uczucia kumpla. - Mam do ciebie pytanie - zaczęła, aby zmienić temat i rozładować napięcie. - Wciąż wracam myślą do Tessy Leoni, która została zmuszona, by dwa razy zabić w samoobronie. Zastanawiam się, czy ma takiego pecha, czy jest aż taka sprytna. Udało jej się odwrócić uwagę Bobby’ego. Spojrzał na nią z uważną miną. - Pomyśl o tym - kontynuowała D. D. - W wieku szesnastu lat Tessa zostaje na lodzie, a mając lat dwadzieścia jeden zachodzi w ciążę i jest samotna. Ale potem, jak sama to opisała, odbudowuje swoje życie. Kończy z piciem, rodzi śliczną córeczkę, zostaje szacowną funkcjonariuszką policji, a nawet poznaje wspaniałego faceta. Sielanka trwa do czasu, aż facet pierwszy raz za dużo wypije i spuści jej łomot. A ona co robi? - Gliniarze nie zwierzają się kolegom z pracy - stwierdził stanowczo

Bobby. 169 - Właśnie - przyznała mu rację D. D. - To naruszenie kodeksu służby patrolowej. Funkcjonariusz powinien radzić sobie samodzielnie w każdej sytuacji. Owszem, Tessa mogła odejść od męża. Kiedy Brian znów wyrusza w rejs, Tessa i Sophie mają dwa miesiące, by urządzić się w nowym miejscu. Chociaż niekoniecznie byłby to taki śliczny domek. Tessa nie chce wracać do ciasnego mieszkania. Może podoba się jej ten dom, ogród, drogi samochód i pięćdziesiąt kawałków na koncie. - A może zdaje sobie sprawę, że sama przeprowadzka nie wystarczy - odparł Bobby. - Nie każdy porywczy mąż jest gotów się z tym pogodzić. - Prawda - zgodziła się D. D. - To również możliwe. Tessa dochodzi do wniosku, że potrzebne jest trwalsze rozwiązanie. Takie, które na zawsze wyeliminuje Briana Darby’ego z jej życia, jednocześnie pozwalając zachować dom w centrum Bostonu. Co zatem robi? Bobby spojrzał na nią badawczo. - Chcesz powiedzieć, że mając w pamięci historię z Tommym, Tessa postanawia zainscenizować atak, aby móc zastrzelić męża w obronie własnej? - Sądzę, że coś takiego mogło przyjść jej do głowy. - Tak. Tylko że jej obrażenia są prawdziwe. Wstrząs mózgu, pęknięta kość policzkowa, liczne krwiaki. Nie może nawet utrzymać się na nogach. - Może sprowokowała męża, by ją pobił. To nie było zbyt trudne. Wiedziała, że był pijany. Wystarczyło go rozjuszyć, by przyłożył jej kilka razy, i już miała pretekst do otwarcia ognia. Brian ulega wewnętrznym demonom, a Tessa wykorzystuje okazję. Bobby zmarszczył czoło i pokręcił głową. - To się nie trzyma kupy.

170 - Dlaczego? - Ze względu na Sophie. Tessa prowokuje męża, by ją uderzył, i strzela do niego. Jak wczoraj powiedziałaś, to wyjaśnia, dlaczego w kuchni leży trup, a ona potrzebuje pomocy medycznej. Ale co z Sophie? Gdzie się podziała? D. D. zasępiła się. - Może nie chciała, żeby Sophie była w domu, bo mogłaby coś zobaczyć. - W takim wypadku zostawiłaby ją z panią Ennis. - Zaraz, może właśnie w tym cały problem. Nie zostawiła jej u pani Ennis. Sophie widziała zbyt wiele, więc Tessa musiała ją ukryć, abyśmy nie mogli jej przesłuchać. - Tessa trzyma swoje dziecko w ukryciu? D. D. zastanawiała się przez chwilę. - To by tłumaczyło, dlaczego nie kwapi się do współpracy. Nie martwi się o swoją córkę, bo wie, że jest bezpieczna. Bobby jednak przecząco pokręcił głową. - Odpada. Tessa jest dobrze wyszkoloną policjantką i zdaje sobie sprawę, że w chwili, gdy powiadomiła nas o zaginięciu dziecka, w całym stanie ogłoszono alarm. Jakie są szanse, by skutecznie ukrywać dziewczynkę, której zdjęcie pojawia się we wszystkich mediach? Zresztą komu zaufałaby do tego stopnia, by o coś takiego poprosić? Jest niedziela, dziewiąta rano, właśnie zastrzeliłam mojego męża, więc może zechcesz zaszyć się gdzieś na trochę z moim sześcioletnim dzieckiem? Jak już ustaliliśmy, ta kobieta nie ma bliskiej rodziny ani przyjaciół. Pozostaje jej tylko pani Ennis, a u niej nie ma Sophie. Co więcej, na tym gra się nie kończy. Prędzej czy później odnajdziemy dziewczynkę, a wtedy zapytamy ją, co widziała tego ranka. Jeżeli Sophie była świadkiem konfrontacji Tessy i Briana, kilka dni zwłoki 171 nie robi żadnej różnicy. Po co więc narażać własne dziecko na takie

ryzyko? D. D. wydęła wargi. - Cóż, skoro tak to widzisz… - mruknęła. - Czemu to dla ciebie takie trudne? - spytał nagle Bobby. - Jedna z naszych policjantek leży w szpitalu. Jej córka zaginęła. Większość detektywów byłaby zadowolona, mogąc jej pomóc, podczas gdy ty się uwzięłaś i szukasz powodu, by ją przyskrzynić. - Wcale nie… - Czy to dlatego, że jest młoda i ładna? Naprawdę jesteś taka małostkowa? - Bobby Dodge! - D. D. wybuchła złością. - Musimy znaleźć Sophie Leoni! - krzyknął Bobby w odpowiedzi. D. D. nie była pewna, czy przez cały czas ich znajomości słyszała choć raz, by Bobby podniósł głos, ale teraz jej to nie raziło, bo sama również krzyczała. - Wiem! - Zaginęła przeszło dobę temu. Moja córeczka płakała o trzeciej w nocy, a ja zastanawiałem się tylko, czy gdzieś tam Sophie nie płacze tak samo. - Wiem! - Mam dosyć tego śledztwa! - Ja też! Bobby przestał krzyczeć i dyszał ciężko. Upłynęła chwila, zanim D. D. wydała z siebie pełne frustracji westchnienie i odgarnęła z twarzy jasne loki. Bobby przejechał dłonią po swoich krótko ostrzyżonych włosach. 172 - Musimy porozmawiać z szefem Briana Darby’ego - odezwał się po chwili. - Potrzebna jest nam lista przyjaciół i znajomych, którzy mogliby wiedzieć, co zrobił ze swoją pasierbicą. D. D. zerknęła na zegarek. Była dziesiąta. Phil zaplanował rozmowę ze Scottem Hale’em na jedenastą.

- Mamy jeszcze godzinę. - Dobrze. Zaczniemy obdzwaniać siłownie. Być może Brian Darby miał osobistego trenera. Ludzie zwierzają się ze wszystkiego swoim trenerom, a my potrzebujemy zwierzeń. - Ty będziesz dzwonił do siłowni - oznajmiła D. D. - Dlaczego? - Bobby spojrzał na nią badawczym wzrokiem. - A ty co zamierzasz robić? - Odnaleźć Julianę Howe. - D. D…. - Dziel i zwyciężaj - przerwała mu oschle. - Osobno zrobimy znacznie większe postępy i dwa razy szybciej rozwiążemy sprawę. - Jezu. Naprawdę twarda z ciebie sztuka. - Kiedyś to we mnie uwielbiałeś - odparła D. D. i odeszła w stronę samochodu, pozostawiając Bobby’ego na chodniku. 173 Rozdział 16 Pierwszy raz Brian i ja pokłóciliśmy się cztery miesiące po ślubie. W drugim tygodniu kwietnia burza śnieżna niespodziewanie zaatakowała Nową Anglię. Poprzedniego dnia wieczorem zaczęłam służbę, a o siódmej rano na Mass Pike panował kompletny chaos - karambole, porzucone samochody i wystraszeni przechodnie. Mieliśmy pełne ręce roboty, nocna zmiana przeszła już w dzienną, wezwano nawet dodatkowych funkcjonariuszy i postawiono na nogi jednostki ratunkowe. Typowy dzień z życia służb mundurowych podczas zimowego sztormu. O jedenastej, cztery godziny po tym, jak normalnie powinnam zakończyć służbę, udało mi się zadzwonić do domu. Nikt nie odebrał telefonu. Nie przejęłam się tym. Pomyślałam, że Brian i Sophie wyszli się pobawić: pojeździć na sankach, ulepić bałwana albo odkopać wielkie czerwone krokusy spod krystalicznego kwietniowego śniegu. O pierwszej udało się nam usunąć skutki najcięższych wypadków -

zabrano z drogi prawie czterdzieści uszkodzonych pojazdów, a ponad dwudziestu unieruchomionych kierowców mogło jechać dalej. Kiedy zator został zlikwidowany, pługi i piaskarki wreszcie ruszyły na miasto, co z kolei nam ułatwiło pracę. Mogłam w końcu usiąść w swoim radiowozie, by wypić łyk chłodnej kawy i sprawdzić komórkę, która kilka razy zabrzęczała mi przy pasku. Właśnie zauważyłam na wyświetlaczu długą listę nieodebranych połączeń od pani Ennis, kiedy na moim ramieniu odezwał się pager. To był dyspozytor, który próbował się ze mną skontaktować. Usiłował przekierować do mnie jakiś pilny telefon. Serce zaczęło mi bić szybciej. Odruchowo chwyciłam kierownicę, jak gdyby to mogło mnie uspokoić. Jak przez mgłę pamiętam, że 174 wyraziłam zgodę na połączenie i sięgnęłam po radio, aby usłyszeć spanikowany głos pani Ennis. Czekała już od przeszło pięciu godzin. Gdzie jest Sophie? Gdzie jest Brian? Z początku nie mogłam zrozumieć, o co chodzi, ale potem szczegóły tego, co usłyszałam, zaczęły łączyć się w całość. Brian zadzwonił do pani Ennis o szóstej rano, kiedy zaczął sypać śnieg. Obejrzał prognozę pogody i jak na człowieka uzależnionego od adrenaliny przystało, uznał, że to idealne warunki do jazdy na nartach. Opieka nad Sophie zeszła na drugi plan. Zapytał panią Ennis, czy zechciałaby go zastąpić. Pani Ennis się zgodziła, ale potrzebowała co najmniej godziny albo dwóch, by dotrzeć na miejsce. Brian nie był tym zachwycony. Mówił, że warunki na drogach mogą się pogorszyć, więc zaproponował, że podrzuci Sophie do pani Ennis, jadąc w góry. Starszej pani spodobało się takie rozwiązanie, gdyż nie musiała tłuc się autobusem. Brian miał być u niej o ósmej, a ona obiecała przygotować śniadanie dla Sophie. Tymczasem było już wpół do drugiej po południu, a oni wciąż się nie pojawili.

Nie miałam pojęcia, co się dzieje. Próbowałam nie dopuszczać do siebie obrazów, które natychmiast pojawiły się w mojej głowie. Wolałam nie przypominać sobie tego, co już widziałam: ciała nastolatka wyrzuconego z samochodu siłą bezwładności, który uderzył w słup telefoniczny. Albo kierownicy w starym samochodzie bez poduszki powietrznej wbitej w klatkę piersiową dorosłego mężczyzny, który siedzi nieruchomo; można było pomyśleć, że śpi, gdyby nie strużki krwi w kącikach jego ust. Albo ośmioletniej dziewczynki, którą zaledwie trzy miesiące temu trzeba było wycinać ze zmiażdżonej karoserii czterodrzwiowego sedana. Jej matka wyszła z kraksy prawie bez szwanku i stała obok, krzycząc, że jej młodsze 175 dziecko na tylnym siedzeniu zaczęło płakać, a ona tylko się do niego odwróciła… To były rzeczy, o których miałam pojęcie. Takie właśnie sceny sobie przypomniałam, kiedy włączyłam syrenę i koguta, wrzuciłam bieg i klucząc, ruszyłam w stronę oddalonego o pół godziny jazdy domu. Trzęsły mi się ręce, gdy w końcu zatrzymałam radiowóz przed naszym garażem z cegły, przednimi kołami na chodniku, tylnymi na jezdni. Zostawiłam migające światła, wysiadłam z samochodu i zaczęłam się wspinać po zaśnieżonych schodach do pogrążonego w mroku domu. Mój but natrafił na warstwę lodu i w ostatniej chwili złapałam się metalowej poręczy, by nie spaść na ulicę. W końcu dotarłam na górę i stanęłam na progu, jedną ręką wsuwając klucz do zamka, a drugą łomocąc w drzwi, chociaż ciemne okna mówiły mi wszystko, czego nie chciałam wiedzieć. Gwałtownym ruchem przekręciłam klucz i weszłam do środka… Wszędzie było pusto. Pusta kuchnia, pusty salon. Pędem wbiegłam na górę, ale w obydwu sypialniach też nikogo nie znalazłam. Mój służbowy pas podzwaniał głośno, gdy wracałam po schodach

do kuchni. Tam w końcu przystanęłam, wzięłam kilka głębokich oddechów i przypomniałam sobie, że jestem wyszkoloną funkcjonariuszką policji. Mniej adrenaliny, więcej myślenia - właśnie tak rozwiązuje się problemy. W taki sposób opanowuje się sytuację. - Mamusia? Mamusiu, jesteś w domu! Serce omal nie wyskoczyło mi z piersi. Odwróciłam się w samą porę, by złapać Sophie, która rzuciła mi się w ramiona, wyściskała mnie i zaczęła trajkotać o wspaniałych zabawach na śniegu. Jej słowotok po raz kolejny wprawił mnie w zachwyt i zdumienie. 176 Potem uświadomiłam sobie, że Sophie nie wróciła sama, a w drzwiach stoi dziewczyna z sąsiedztwa. - Pani Leoni? - odezwała się, unosząc rękę na powitanie. Trwało to chwilę, ale w końcu udało mi się połapać w sytuacji. Brian w końcu pojechał na narty. Nie zawiózł jednak Sophie do pani Ennis. Pakując sprzęt do samochodu, natknął się na piętnastoletnią Sarah Clemons, która mieszkała w sąsiednim apartamentowcu. Dziewczyna odgarniała śnieg z chodnika. Zagadnął ją i nim zdążyła się zorientować, zgodziła się przypilnować Sophie do czasu, aż wrócę do domu, dzięki czemu Brian mógł szybciej wyjechać z miasta. Dla Sophie, która uwielbiała nastoletnie dziewczynki, była to ekscytująca zmiana planów. Wspólnie spędziły przedpołudnie, ślizgając się po ulicy, rzucając się śnieżkami i oglądając Plotkary, których Sarah miała sporą kolekcję. Brian nie powiedział, kiedy wróci, ale zapewnił nastolatkę, że prędzej czy później może spodziewać się mnie. Potem Sophie zauważyła mój radiowóz nadjeżdżający ulicą i oto cała historia. Nareszcie wróciłam do domu. Sophie była szczęśliwa, a Sarah z ulgą pozbyła się niespodziewanego obowiązku. Udało mi się wysupłać dla niej pięćdziesiąt dolarów. Potem zadzwoniłam do pani Ennis, złożyłam meldunek dyspozytorowi, a moją córkę, która miała nadzieję na gorącą czekoladę i oglądanie telewizyjnego programu dla

nastolatek, wysłałam na podwórko, by ulepiła bałwana. Patrzyłam na nią, stojąc na tarasie za domem, wciąż jeszcze ubrana w mundur, kiedy po raz pierwszy wybrałam numer komórki Briana. Nie odebrał. Zmusiłam się, by schować pas służbowy do znajdującej się w sypialni kasetki na broń, po czym starannie przekręciłam zamek 177 szyfrowy. Były inne rzeczy, o których musiałam pamiętać. Inne rzeczy, z których zdawałam sobie sprawę. Sophie i ja wspólnie spędziłyśmy wieczór. Przekonałam się, że można pałać żądzą mordu wobec własnego męża i mimo to być opiekuńczą matką. Zjadłyśmy makaron z serem na kolację, rozegrałyśmy kilka partyjek w Candy Land, a na koniec wykąpałam Sophie przed snem. O wpół do dziewiątej wieczorem spała już smacznie w swoim łóżku. Przechadzałam się nerwowo po bawialni, kuchni i salonie, w którym panował przejmujący chłód. Potem wyszłam na zewnątrz z nadzieją, że jeśli zajmę się odśnieżaniem dachu, tarasu i schodów, uda mi się rozładować złość. O dziesiątej wzięłam gorący prysznic i przebrałam się w czysty mundur. Nie wyjęłam pasa z kasetki. Nie ufałam sobie na tyle, toteż wolałam nie mieć pod ręką służbowego sig-sauera. Kwadrans po dziesiątej zjawił się w końcu mój mąż, z wielką torbą i nartami zjazdowymi w ręku. Pogwizdywał i poruszał się z tym swobodnym wdziękiem, który pojawia się po całym dniu spędzonym na intensywnym wysiłku fizycznym. Oparł narty o ścianę, położył torbę na podłodze, a klucze rzucił na kuchenny stół. Właśnie zabierał się do ściągania butów, kiedy mnie dostrzegł. Najpierw zwrócił uwagę na mój mundur, a jego wzrok powędrował odruchowo w kierunku wiszącego na ścianie zegara. - Już tak późno? Kurczę, przepraszam, musiałem stracić rachubę czasu. Patrzyłam na niego, opierając dłonie na biodrach, jak uosobienie

gderliwej sekutnicy. Miałam to serdecznie w dupie. - Gdzie byłeś? 178 Moje słowa zabrzmiały twardo i dobitnie. Brian spojrzał na mnie i wyglądał na szczerze zaskoczonego. - Na nartach. Sarah ci nie powiedziała? Ta dziewczyna z sąsiedztwa. Odprowadziła Sophie, prawda? - To śmieszne, że teraz o to pytasz, nie sądzisz? Brian zawahał się, zbity z tropu. - Czy Sophie jest w domu? - Tak. - Czy Sarah się spisała? To znaczy, czy z Sophie wszystko w porządku? - W jak najlepszym. Brian pokiwał głową. Wyglądał na zamyślonego. - No to… skąd taki wielki problem? - Pani Ennis… - zaczęłam. - O kurwa! - krzyknął i poderwał się na równe nogi. - Miałem do niej zadzwonić podczas jazdy. Tylko droga była naprawdę gówniana i musiałem trzymać obie ręce na kierownicy, a kiedy dotarłem do autostrady, gdzie były lepsze warunki… O nie… - jęknął i osunął się z powrotem na krzesło. - Ale spieprzyłem. - Zostawiłeś moje dziecko z obcą osobą. Pojechałeś się bawić, podczas gdy byłeś mi potrzebny tutaj. Napędziłeś strachu wspaniałej starszej osobie, która przypuszczalnie przez najbliższy tydzień będzie musiała zażywać podwójną dawkę leków nasercowych! - Tak - mruknął mój mąż, przyznając mi rację. - Spieprzyłem. Powinienem był do niej zadzwonić. Przepraszam. - Jak mogłeś? Brian zajął się znów rozplątywaniem sznurówek. - Zapomniałem. Miałem zawieźć Sophie do pani Ennis, ale potem spotkałem Sarah, a ona mieszka tuż obok…

179 - Zostawiłeś Sophie z obcą osobą na cały dzień. - Zaraz, zaraz. Była już ósma. Doszedłem do wniosku, że lada chwila wrócisz do domu. - Skończyłam pracę po pierwszej. I nadal bym tam była, tylko pani Ennis zadzwoniła do dyspozytora, który mnie powiadomił. Brian pobladł i przestał mocować się ze sznurówkami. - Och… - Nie żartuję! - Dobra, w porządku. To była wtopa pierwszej klasy. Wybacz mi, Tesso. Rano zadzwonię do pani Ennis i ją przeproszę. - Czy ty wiesz, jak się bałam? - zwróciłam się do niego. Nie odpowiedział. - Przez całą drogę… gdy tu jechałam. Trzymałeś kiedyś w rękach główkę niemowlęcia? - Znów nic nie odpowiedział. - To tak, jakbyś dotykał płatków róży. Niezrośnięte kości są tak cienkie, że niemal przeźroczyste, tak delikatne, że gdybyś dmuchnął, mogłyby się wysypać z twoich dłoni. Doświadczyłam tego. Takich rzeczy się nie zapomina. A to oznacza, że nie możesz zawieść takiej kobiety jak ja. Nie możesz zostawiać mojej córki z kimś obcym, nie możesz jej porzucać, bo masz okazję się zabawić. Masz chronić Sophie. W przeciwnym razie wynoś się z naszego życia. Czy to dla ciebie jasne? - Spieprzyłem - powtórzył spokojnie. - Rozumiem. Czy z Sophie wszystko w porządku? - Tak… - Podobało jej się z Sarah? - Najwyraźniej… - A ty zadzwoniłaś do pani Ennis? - Oczywiście! - To przynajmniej wszystko dobrze się skończyło - stwierdził i znów zajął się butami. 180

Przeszłam przez kuchnię tak szybko, że omal nie straciłam równowagi. - Ożeniłeś się ze mną! - wrzasnęłam na mojego męża. - Wybrałeś mnie. Wybrałeś Sophie. Jak mogłeś nas zawieść? - To był tylko telefon, Tesso. Obiecuję, że następnym razem spiszę się lepiej. - Myślałam, że coś wam się stało! Myślałam, że Sophie nie żyje! - No tak, a nie cieszysz się, że w końcu wróciłem? - Brian! - Wiem, moja wina. - Brian przestał wreszcie mocować się z butami i uniósł obie ręce. - To dla mnie nowość! Nigdy nie miałem żony ani córki i to, że was kocham, nie oznacza, że czasem nie zrobię czegoś głupiego. Rany boskie, Tesso… Niedługo znowu wypływam w rejs. Po prostu chciałem mieć ten jeden ostatni dzień frajdy. Świeży śnieg, narty… - Wziął głęboki oddech, westchnął ciężko i wstał. - Tesso powiedział lekko ściszonym głosem. - Nigdy celowo nie skrzywdziłbym ciebie ani Sophie. Kocham was obie. I obiecuję, że następnym razem będę lepiej się sprawował. Uwierz we mnie trochę, dobra? Dla nas obojga to coś nowego i nie da się uniknąć błędów, dlatego proszę… Uwierz we mnie. Opadły mi ręce. Złość opuściła mnie na tyle, bym mogła poczuć ulgę, że mojej córce nic się nie stało, że mój mąż jest bezpieczny i wszystko się wyjaśniło. Brian przyciągnął mnie do siebie. Pozwoliłam, by mnie objął, a nawet otoczyłam rękami jego talię. - Uważaj - wyszeptałam wtulona w jego ramię. - Ja nie jestem taka jak inne kobiety. Tym razem już się ze mną nie spierał. 181 Wspominałam tę i inne sceny z mojego małżeństwa, kiedy

pielęgniarka cofnęła się i dała mi znak, abym spróbowała postawić pierwszy niezdarny krok. O szóstej nad ranem udało mi się przełknąć suchą grzankę i jej nie zwrócić. O wpół do ósmej przenieśli mnie z łóżka na stojące obok krzesło, by zobaczyć, czy dam radę siedzieć. Przez kilka pierwszych minut ból w mojej głowie płonął żywym ogniem, by potem zamienić się w tępe rwanie. Połowę twarzy miałam nadal spuchniętą i obolałą, trzęsły mi się nogi, ale generalnie w ciągu ostatnich dwunastu godzin poczyniłam jakiś postęp. Byłam w stanie utrzymać się na nogach, siedzieć i zjeść suchą grzankę. Pragnęłam rzucić się do szaleńczej, desperackiej ucieczki, wybiec ze szpitala, aby na zewnątrz jakimś cudownym zrządzeniem losu odnaleźć czekającą na mnie na chodniku Sophie. Porwałabym ją w ramiona, a ona krzyknęłaby radośnie: „Mamusiu!”. A ja tuliłabym ją i całowała, i powiedziałabym jej, jak strasznie mi przykro za to wszystko i że już nigdy jej nie opuszczę. - W porządku - powiedziała szorstko pielęgniarka. - Pierwszy krok, spróbujmy. Podała mi rękę, abym mogła utrzymać równowagę. Kolana trzęsły mi się okropnie i z wdzięcznością ujęłam ją pod ramię. Pierwszy nieporadny krok sprawił, że zakręciło mi się w głowie. Kilka razy zamrugałam, by odzyskać orientację. Góra była na górze, dół na dole. To już postęp. Posuwałam się naprzód drobniutkimi kroczkami, które wolno, lecz niezawodnie niosły mnie po szarym linoleum w kierunku łazienki. Gdy wreszcie znalazłam się w środku, delikatnie zamknęłam za sobą drzwi. Pielęgniarka przygotowała dla mnie przybory toaletowe do kąpieli. Czekał mnie kolejny sprawdzian - czy potrafię samodzielnie 182 się wysikać i wziąć prysznic. Potem lekarz miał mnie zbadać po raz kolejny. A potem być może zostanę wypisana do domu. Wyobrażam sobie Sophie. Siedzi na podłodze w swoim pokoju, w

otoczeniu wymalowanych na ścianach zajączków i pomarańczowych kwiatów, i bawi się swoją ulubioną szmacianą lalką. „Mamusiu, wróciłaś! Mamusiu, kocham cię!”. Stanęłam przy umywalce i spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Opuchlizna wokół oka była tak ciemna i podbiegła krwią, że wyglądała jak bakłażan. Ledwie dało się zauważyć nasadę nosa i linię brwi. Przypomniałam sobie scenę z filmu Rocky, w której bohaterowi rozcinano spuchnięty łuk brwiowy, żeby mógł coś zobaczyć. Mogłabym spróbować tak zrobić. To by nie było takie głupie. Przesunęłam palce kilka centymetrów wyżej, w kierunku rany, która ciągnęła się aż do linii włosów i właśnie zaczynała się zasklepiać. Potem sięgnęłam do wydatnego guza, który wciąż miałam z tyłu głowy. Był rozogniony i czuły na dotyk. W Końcu opuściłam ręce i oparłam się o brzeg umywalki. Był poniedziałek, ósma rano. Autopsja powinna była zacząć się godzinę temu. Najpierw patolog zrobił na piersi mojego męża nacięcie w kształcie litery „Y”. Połamał mu żebra, rozgarnął je na boki, by wydobyć trzy dziewięciomilimetrowe pociski, na których znajdują się moje odciski palców. A potem, kiedy przystąpił do trepanacji czaszki, rozległ się zgrzyt piły. Poniedziałek, ósma rano. Znów wróciłam myślami do wszystkich tych chwil, które chciałabym przeżyć na nowo. Do momentów, w których powinnam była powiedzieć „tak”, i do tych, w których należało powiedzieć 183 „nie”. Wtedy Brian by żył i być może woskowałby narty, szykując się na następną wielką przygodę. A Sophie byłaby w domu i bawiła się na podłodze w swoim pokoju z Gertrudą. Czekałaby na mnie. Był poniedziałek, ósma rano. - Pospieszcie się, D. D. i Bobby - mruknęłam pod nosem. - Moja córka was potrzebuje.

184 Rozdział 17 Dzięki cudownym właściwościom GPS-a Bobby namierzył siłownię Briana już za trzecim podejściem. Po prostu wprowadził adres Darby’ego, a potem odszukał wszystkie kluby kulturystyczne w okolicy. Urządzenie zlokalizowało sześć takich przybytków. Bobby zaczął od tego, który znajdował się najbliżej domu, i zataczał coraz szersze kręgi. Jego celem okazała się siłownia należąca do ogólnokrajowej sieci. W pół godziny dojechał na miejsce, a osiem minut później rozmawiał już z osobistą trenerką Briana. - Oglądałam wiadomości - powiedziała filigranowa ciemnowłosa kobieta. Wyglądała na zmartwioną. Bobby zmierzył ją wzrokiem. Miała niewiele ponad metr pięćdziesiąt wzrostu i mogła ważyć około czterdziestu kilo. Wyglądała bardziej na gimnastyczkę niż kulturystkę. Splotła ręce w geście zakłopotania, a pod skórą na jej przedramionach zagrały naprężone ścięgna. Bobby skorygował swoją wstępną opinię na temat Jessiki Ryan drobna, ale niebezpieczna. Mały mięśniak. Kiedy Bobby podszedł do niej, właśnie doglądała treningu jakiegoś mężczyzny w średnim wieku, który nosił koszulkę za sto dolarów i cztery razy droższą fryzurę. Na początku potraktowała natręta chłodno, skupiona na swoim rentownym kliencie, ale kiedy błysnął odznaką, drobna kobieta w obcisłym różowym podkoszulku i z polakierowanymi na czerwono paznokciami od razu stała się bardziej przystępna. Jej rozczarowany klient musiał dokończyć ćwiczenia w asyście jakiegoś młodzieńca o karku grubszym niż udo Bobby’ego. Jessica 185 zaprowadziła gościa do pomieszczenia dla personelu i szybko zamknęła drzwi.

- Czy on naprawdę nie żyje? - zapytała, przygryzając wargę. - Jestem tutaj w związku ze śmiercią Briana Darby’ego - oznajmił Bobby. - A ta dziewczynka? Pokazywali jej zdjęcie we wszystkich wiadomościach. Sophie, prawda? Już ją znaleźliście? - Jeszcze nie. Duże brązowe oczy Jessiki zrobiły się szkliste. Po raz drugi w ciągu ostatniej godziny Bobby poczuł zadowolenie, że rozstał się z D. D., by pracować na własną rękę. Po pierwsze dlatego, że miał ochotę albo przed nią uciec, albo ją udusić. A po drugie, bo nie wyobrażał sobie, aby D. D. potrafiła zdobyć się na właściwe podejście do tej dziewczyny o sarnich oczach, która nosiła króciutkie różowe spodenki i łatwo wzruszała się do łez. Jako szczęśliwy mąż i ojciec Bobby starał się nie zwracać uwagi na skąpy strój trenerki. Pozostawało mu skupić spojrzenie na jej doskonale wyrzeźbionym bicepsie. - Ile wyciska pani na ławce? - zapytał. - Sześćdziesiąt kilo - odpowiedziała Jessica, ocierając łzę z kącika oka. - Ile to? Pani podwójna waga? Kobieta zarumieniła się. Bobby zdał sobie sprawę, że właśnie zaczął z nią flirtować i zamilkł. Być może nie powinien był rozdzielać się z D. D. Być może żaden mężczyzna, szczęśliwie żonaty lub nie, nie powinien zostawać sam na sam z taką kobietą jak Jessica Ryan. Zaczął się zastanawiać, czy Tessa Leoni poznała osobistą trenerkę swojego męża. A to z kolei skłoniło go do refleksji, jak Brianowi Darby’emu udało się przetrwać pierwszy tydzień treningów. 186 Bobby chrząknął, po czym wyjął z kieszeni notatnik i mały dyktafon, który włączył i postawił na blacie tuż obok kuchenki mikrofalowej. - Czy poznała pani Sophie? - zadał pierwsze pytanie.

- Widziałam ją raz. Odwołano zajęcia w szkole, więc Brian przyprowadził ją tu ze sobą. Była naprawdę urocza. Znalazła sobie półkilowe sztangielki i chodziła z nimi, naśladując każde ćwiczenie Briana. - Brian trenował wyłącznie z panią? - Byłam jego główną trenerką - odparła Jessica nie bez cienia dumy. - Ale czasami, kiedy nie udało nam się zgrać terminów, zastępował mnie ktoś inny. - Od jak dawna Brian ćwiczył pod pani okiem? - Och, prawie od roku. No, może będzie już z dziewięć miesięcy. - Dziewięć miesięcy? - Bobby zapisał w notesie. - Świetnie sobie radził! - Jessica nie kryła zachwytu. - Był jednym z moich najlepszych klientów. Postawił sobie za cel zbudować masę mięśniową, więc zaleciłam mu, by przez pierwsze trzy miesiące trzymał ostrą dietę. Wyeliminował tłuszcze, sól i węglowodany, a to był jeden z tych facetów, który naprawdę lubił sobie dosłodzić. Tosty w panierce na śniadanie, bagietka z szynką i serem na lunch, purée ziemniaczane na kolację i paczka ciastek na deser. Szczerze mówiąc, nie sądziłam, że wytrzyma choćby dwa tygodnie. Ale kiedy już oczyścił i zresetował swój organizm, przeszliśmy do kolejnego etapu. Przez ostatnie sześć miesięcy stosował program, który opracowałam, przygotowując się do zawodów fitness… - Zawodów fitness? 187 - Tak. Zdobywałam tytuł Miss Fit Nowej Anglii przez cztery lata z rzędu. - Jessica odsłoniła w uśmiechu olśniewającą biel zębów. - To moja pasja. Bobby oderwał wzrok od jej zgrabnego opalonego ramienia i wrócił do swoich notatek. - Tak więc co tydzień układałam dla Briana dietę, która obejmowała sześć wysokobiałkowych posiłków dziennie - kontynuowała Jessica z

ożywieniem. - Mam na myśli trzydzieści gramów protein na porcję w odstępach od dwóch do trzech godzin. To wymaga sporo czasu i nakładów, ale on doskonale sobie radził. Potem dodałam do tego ćwiczenia, przez godzinę kardio, a przez następną trening siłowy. - Codziennie? Bobby kiedyś biegał, zanim jeszcze urodziła się Carina. Opuścił notatnik kilka centymetrów, do poziomu pasa, i przypomniał sobie, że kiedy rano zapinał spodnie, były trochę ciasne. - Kardio pięć do siedmiu, a siłowy pięć razy w tygodniu. A potem zaczęliśmy robić setki. Był w tym świetny! - Setki? - Mniejsze obciążenie, ale więcej powtórzeń, żeby spróbować dojść do stu. Za pierwszym razem się nie udaje, ale kontynuujemy trening i za cztery tygodnie następne podejście. W ciągu dwóch miesięcy Brian dobił do setki we wszystkich typach ćwiczeń, przez co musiałam zwiększyć mu obciążenie. Miał naprawdę wspaniałe wyniki. Oczywiście nie wzięło się to z niczego, ale większość moich klientów dużo nadrabia gadaniem. Brian stanął na wysokości zadania. - Wygląda na to, że przybrał sporo na wadze - stwierdził Bobby. - Zbudował sporo masy mięśniowej - natychmiast poprawiła go Jessica. - Sam obwód ramienia zwiększył mu się o przeszło siedem i pół centymetra. Robiliśmy pomiary co dwa tygodnie. Oczywiście ze 188 względu na pracę miał dwumiesięczne przerwy, ale zdołał utrzymać formę. - Chodzi pani o te okresy, kiedy był na morzu? - Tak. Pierwszy rejs kompletnie go zrujnował. Zmarnował wszystko, czego dokonał. Za drugim razem przygotowałam dla niego kompletny program, włącznie z dietą i rozpiską ćwiczeń. Dał mi listę sprzętu treningowego, jaki był dostępny na statku, więc wszystko tak dopasowałam, żeby nie miał wymówek. Było dużo lepiej.

- Zatem Brian tutaj ćwiczył z panią i ćwiczył na statku, kiedy wyruszał w rejs. Jaki mógł mieć powód, żeby się tak katować? Jessica wzruszyła ramionami. - Chciał lepiej wyglądać. Chciał czuć się lepiej. Prowadził aktywny tryb życia. Kiedy zaczynaliśmy, chciał zwiększyć swoją sprawność, żeby lepiej sobie radzić na nartach, na rowerze i w ogóle. Był aktywny, ale uważał, że powinien być silniejszy. Z tego założenia wyszliśmy. Bobby opuścił notatnik i przez chwilę przyglądał się trenerce. - Zatem Brian chciał podołać większym wyzwaniom w jeździe na nartach i na rowerze i aby to osiągnąć, wydaje tygodniowo…? - Bobby zatoczył ręką krąg po schludnie utrzymanym pokoju, wskazując w stronę dobrze wyposażonej sali ćwiczeń. - Dwie stówy - odparła Jessica. - Ale zdrowie nie ma ceny. - Dwieście dolarów tygodniowo. A ile godzin treningów, zakupów spożywczych, przygotowywania posiłków… - Trzeba zaangażowania, jeśli chce się mieć wyniki - oznajmiła Jessica. - Brian był zaangażowany. Brian miał wyniki. Brian stosował się do programu ćwiczeń. Po co? Co chciał osiągnąć? Przypakował prawie dwadzieścia kilo, czego mu jeszcze brakowało? 189 Jessica z zainteresowaniem spojrzała na detektywa. - Nie starał się już więcej pakować. Aczkolwiek Brian nie był z natury rosłym facetem. Kiedy… mniejszy mężczyzna… - Bobby skrzywił się w imieniu wszystkich mężczyzn. - Kiedy mniej rosły mężczyzna chce utrzymać formę, musi cały czas pracować. Taka jest prawda. Posiłki bogate w białko, ćwiczenia z dużym obciążeniem i tak dzień w dzień. W przeciwnym razie jego ciało wróci do normalnych gabarytów, co w przypadku Briana oznaczało osiemdziesiąt, a nie sto kilogramów wagi.

Bobby zastanowił się nad jej słowami, które jako mniej rosły mężczyzna przyjął bez entuzjazmu. - Zatem to mnóstwo ciężkiej pracy - odezwał się w końcu. - Nie każdy mógłby temu podołać, zwłaszcza gdy jest się pracującym rodzicem. Założę się, że od czasu do czasu Brian był trochę zagoniony i miał napięty harmonogram zajęć. Czy kiedykolwiek… sięgał po jakieś dodatkowe środki? Jessica zmarszczyła brwi. - Co pan ma na myśli? - Produkty wspomagające przyrost masy mięśniowej? Kobieta jeszcze bardziej zmarszczyła czoło. Po chwili zrozumiała. - Chodzi panu o sterydy? - Jestem tego ciekaw. Jessica od razu pokręciła głową. - Ze mną to by nie przeszło. Gdybym odkryła, że się tym faszeruje, podziękowałabym za współpracę. Mniejsza o te dwie stówy tygodniowo. Kiedyś umawiałam się z facetem, który zażywał sterydy. Nie mam zamiaru wdepnąć w to po raz kolejny. - Łączyło panią z Brianem coś więcej? 190 - Nie, nie to miałam na myśli. Chodziło mi o zadawanie się z kimś, kto nadużywa takich środków. Ludziom po tym odbija. Te rzeczy, które pokazują w wiadomościach, to nie bujda. Bobby spojrzał na nią beznamiętnie. - A na potrzeby własnego treningu? - Pot i łzy - odpowiedziała tonem równie beznamiętnym jak jego spojrzenie. - Tylko pot i łzy. Bobby pokiwał głową. - Zatem nie jest pani zwolenniczką sterydów… - W żadnym wypadku! - A inni trenerzy z tutejszej siłowni? Czy nawet z zewnątrz? Brian

bardzo szybko doszedł do znakomitych wyników. Jaką może pani mieć pewność, że to tylko jego pot i łzy? Jessica nie odpowiedziała od razu. Znów przygryzła wargę i skrzyżowała ręce na piersi. - Nie sądzę - odezwała się w końcu. - Ale głowy bym nie dała. Coś się działo z Brianem. Właśnie wrócił trzy tygodnie temu i przez cały ten czas… Był markotny, ponury. Coś mu chodziło po głowie. - Poznała pani jego żonę? - Tę policjantkę? Nie. - Ale opowiadał o niej. Jessica wzruszyła ramionami. - Wszyscy to robią. - Wszyscy? - Klienci. Osobisty trener ma wiele wspólnego z fryzjerem. To spowiednicy w branży usług pielęgnacyjnych. Klienci mówią, my słuchamy. To po części nasza praca. - I co mówił Brian? Jessica znów wzruszyła ramionami. Była wyraźnie skrępowana. 191 - On nie żyje - powiedział Bobby. - Został zamordowany we własnym domu. Proszę mi pomóc zrozumieć, dlaczego Brian Darby zdecydował się na tak intensywny program treningowy, a jednak nawet to go nie ocaliło. - On ją kochał - wyszeptała Jessica. - Kogo? - Brian kochał swoją żonę. Szczerze, głęboko, z całego serca. Oddałabym wszystko za mężczyznę, który tak by mnie kochał. - Brian kochał Tessę… - Tak. I dla niej chciał być silniejszy. Dla niej i dla Sophie. Żartował, że musi być silny, by chronić dwie kobiety, a to cztery razy cięższa praca. - Chronić? - zapytał Bobby, marszcząc czoło.

- Tak. Takiego słowa użył. Przypuszczam, że kiedyś coś zawalił i Tessa miała go na oku. Miał chronić Sophie. Traktował to poważnie. - Sypiała pani z Brianem? - spytał Bobby znienacka. - Nie. Nie puszczam się z klientami. - Jessica zgromiła go wzrokiem i mruknęła pod nosem: - Dupek. - Dla pani „detektyw Dupek”. - Bobby znów machnął odznaką. Jessica ani drgnęła. - Tessa zdradzała Briana? Może odkrył coś, co sprawiło, że zapragnął być roślejszym mężczyzną. - Nic, o czym by opowiadał. Chociaż… - Jessica zawiesiła głos. Żaden facet nie przyzna się do tego przed dziewczyną. Zwłaszcza tak atrakcyjną jak ja. Gdzież tam, to tak, jakby ogłosić na wstępie: „Jestem żałosnym fiutem”. Faceci starają się, bym wpadła na to sama. Bobby nie mógł się nie zgodzić z takim rozumowaniem. - Ale Brian nie wierzył, że jego żona go kocha - powiedział. Jessica znów się zawahała. 192 - Nie wiem. Miałam takie wrażenie… Tessa jest policjantką. Wygląda na to, że jest twarda. Wszystko musiało być po jej myśli. Brian dawał z siebie wszystko, co niekoniecznie oznaczało, że uważała go za najwspanialszego faceta na całym bożym świecie. Po prostu wymagała od niego, żeby stawał na głowie, szczególnie jeśli chodzi o Sophie. - Ustalała reguły dotyczące córki? - Brian ciężko pracował. Kiedy wracał do domu, potrzebował rozrywki. Tessa jednak chciała, żeby opiekował się dzieckiem. Wyglądało na to, że czasami dochodziło między nimi do tarć. Ale on nigdy nie powiedział o niej złego słowa - dodała Jessica pośpiesznie. To nie był ten typ. - Jaki typ? - Faceta, który wiesza psy na swojej żonie. Proszę mi wierzyć,

mamy tutaj mnóstwo takich. - Czemu więc był przygnębiony? - Bobby wrócił do poprzedniego tematu. - Co się stało, gdy ostatnim razem był na morzu? - Nie mam pojęcia. Nie mówił o tym. Wydawał się tylko… nieszczęśliwy. - Myśli pani, że bił żonę? - Nie! - zaprzeczyła Jessica. Wyglądała na przerażoną. - Z jej kartoteki medycznej wynika, że padła ofiarą przemocy wyjaśnił Bobby dla poparcia swojego stanowiska. Jessica obstawała jednak przy swoim. - Nie ma mowy! - Na pewno? - Na pewno. - Skąd pani wie? - Bo on był uroczy. A tacy faceci nie piorą swoich żon. 193 - A to skąd pani wie? Jessica spojrzała na niego. - Ponieważ osobiście udało mi się trafić na damskiego boksera. Byłam jego żoną przez pięć długich lat. Aż w końcu poszłam po rozum do głowy, wzięłam się za siebie i sama skopałam mu dupsko. Znacząco wyprężyła ramiona. Faktycznie, czterokrotna Miss Fit Nowej Anglii. - Brian kochał swoją żonę. Nie bił jej i nie zasłużył na to, żeby umrzeć. Czy już skończyliśmy? Bobby sięgnął do kieszeni i wyjął wizytówkę. - Proszę się zastanowić, dlaczego Brian był markotny od powrotu z ostatniego rejsu. A gdyby coś się pani przypomniało, proszę zadzwonić. Jessica wzięła wizytówkę, przyglądając się jego wyciągniętej ręce, która nie była tak doskonale wyrzeźbiona jak jej własna. - Pomogłabym panu coś z tym zrobić - powiedziała. - Nie.

- Dlaczego? Koszty? Jest pan detektywem. Dałabym panu zniżkę. - Nie zna pani mojej żony - odparł Bobby. - Też jest gliną? - Nie. Ale bardzo dobrze strzela. Bobby schował dyktafon i notes, po czym wyszedł. 194 Rozdział 18 D. D. nie miała żadnych problemów z odnalezieniem przyjaciółki Tessy z dzieciństwa. Juliana, z domu Howe, a od trzech lat McDougall, mieszkała z mężem i dzieckiem w stupięćdziesięciometrowym domu w Arlington. D. D. musiała uciec się do kłamstwa. Powiedziała, że chodziła do tej samej szkoły średniej i szuka absolwentów w związku ze zbliżającym się zlotem. Cóż, nie każdy lubi odbierać telefony od policyjnych detektywów, a tym bardziej odpowiadać na kolejne pytania dotyczące rodzinnej tragedii sprzed dziesięciu lat. D. D. zdobyła adres Juliany, upewniła się, że zastanie ją w domu, i wyruszyła w drogę. Jadąc, odsłuchała wiadomości z poczty głosowej, a wśród nich poranne pozdrowienia od Alexa, który życzył jej sukcesów w poszukiwaniach zaginionej dziewczynki i poinformował ją, że ma ochotę przyrządzić makaron z kurczakiem i białym sosem, o ile oczywiście ona ma na to ochotę. Zaburczało jej w brzuchu. Potem poczuła skurcz żołądka. Powinna zadzwonić do Alexa. Powinna wygospodarować trochę czasu wieczorem, choćby pół godziny, aby usiąść i porozmawiać. Próbowała wyobrazić sobie tę rozmowę, ale wciąż nie była pewna, jak się potoczy. Ona: Pamiętasz, jak mówiłeś, że kilka lat temu staraliście się o dziecko z twoją pierwszą żoną i nic z tego nie wyszło? Okazuje się, że to nie ty byłeś problemem w tym równaniu. On: Ona:

On: Ona: 195 *** Niewiele miało to wspólnego z konwersacją. Być może dlatego, że brakowało jej wyobraźni i jakiegokolwiek doświadczenia w tej materii. O wiele lepiej wychodziły jej rozmowy typu: „Nie dzwoń do mnie. Kiedyś się do ciebie odezwę”. Czy zaproponuje jej małżeństwo? Czy powinna się zgodzić na taki układ, jeśli nie ze względu na siebie, to dla dobra dziecka? Czy właśnie wyszła z założenia, że będzie ją wspierał? Czy też on wyjdzie z założenia, że ona nigdy mu na to nie pozwoli? Znów rozbolał ją żołądek. Miała już dosyć ciąży. To było zbyt kłopotliwe, a ona niezbyt dobrze sobie radziła z życiowymi kwestiami wielkiej wagi. Wolała znacznie prostsze pytania, jak to, dlaczego Tessa Leoni zabiła swojego męża i jaki to miało związek z zabójstwem Thomasa Howe’a, do którego doszło przed dziesięciu laty. Teraz ta sprawa zaprzątała jej myśli. Kierując się wskazówkami GPS-a, D. D. zagłębiła się w gmatwaninie wąziutkich bocznych uliczek Arlington. Tu skręt w lewo, tam dwa razy w prawo, w końcu zatrzymała się przed domem o czerwonej fasadzie z białymi ozdobnikami, który od drogi oddzielał niewielki zaśnieżony ogródek. D. D. zaparkowała samochód przy krawężniku, założyła kurtkę i ruszyła w stronę drzwi. Juliana McDougall otworzyła jej już po pierwszym dzwonku. Długie jasne włosy miała spięte z tyłu głowy w koński ogon, a na biodrze trzymała tłuściutkiego, zaślinionego bobaska. Z zaciekawieniem przyglądała się D. D., a na widok policyjnej odznaki jej twarz przybrała obojętny wyraz. 196

- Sierżant detektyw D. D. Warren, komenda policji w Bostonie. Mogę wejść? - W jakiej sprawie? - Proszę. - D. D. wskazała w stronę usłanego zabawkami wnętrza. Tu jest zimno. Myślę, że będzie nam wygodniej porozmawiać w środku. Juliana zacisnęła usta i otworzyła szerzej drzwi. Przez ciasny, wyłożony terakotą przedpokój przeszły do niewielkiego salonu, którego podłoga nosiła ślady niedawnej renowacji. W domu unosił się zapach świeżej farby i zasypki dla niemowląt. Ot, zasiedlone niedawno rodzinne gniazdko. Obitą zielonym materiałem sofę zajmował plastikowy kosz na bieliznę. Juliana zarumieniła się i postawiła go na podłodze, cały czas przytrzymując dziecko drugą ręką. Kiedy w końcu usiadła, posadziła sobie niemowlę na kolanach, jakby chciała się nim zasłonić. D. D. zajęła miejsce na drugim końcu sofy. Popatrzyła na zaślinionego bobasa, który odwzajemnił jej spojrzenie i wcisnął sobie do ust całą piąstkę, wydając przy tym gardłowy dźwięk, coś jakby „gaa”. - Śliczności - odezwała się D. D. z wyraźną nutą sceptycyzmu w głosie. - W jakim jest wieku? - Nathaniel ma dziewięć miesięcy. - Chłopczyk. - Tak. - Już chodzi? - Właśnie nauczył się raczkować - dumnie oświadczyła Juliana. - Dzielny chłopiec - stwierdziła D. D. tonem dalekim od szczebiotliwego zachwytu. 197 Dobry Boże, pomyślała, jaka ze mnie będzie matka, skoro nawet nie potrafię zwracać się do małych dzieci? - Pracuje pani? - zapytała.

- Tak - odparła Juliana z dumą. - Wychowuję moje dziecko. D. D. zadowoliła się tą odpowiedzią i przeszła do rzeczy. - Domyślam się, że ogląda pani wiadomości - zaczęła lakonicznie. Chodzi o tę zaginioną dziewczynkę z Allston-Brighton. Juliana przypatrywała się jej beznamiętnym wzrokiem. - Co? - Ogłoszono alarm. Sześcioletnia Sophie Leoni zniknęła ze swojego domu w Allston-Brighton. Juliana zmarszczyła brwi i lekko przyciągnęła synka do siebie. - Co to ma wspólnego ze mną? Nie znam żadnego dziecka z Allston-Brighton. Mieszkam w Arlington. - Kiedy ostatni raz widziała się pani z Tessą Leoni? - D. D. zadała kolejne pytanie. Reakcja Juliany była natychmiastowa - kobieta zesztywniała i wbiła wzrok w podłogę. Dostrzegła leżący obok jej stopy klocek z literą „E” z obrazkiem przedstawiającym słonia, podniosła go i wręczyła dziecku, które od razu zaczęło sobie wpychać otrzymany przedmiot do ust. - On ząbkuje - mruknęła, gładząc zarumieniony policzek niemowlaka. - Biedaczek, nie spał w nocy i jest marudny przez cały dzień. Zdaję sobie sprawę, że wszystkie dzieci muszą to przejść, ale nie spodziewałam się, że będzie tak ciężko. Patrzę, jak moje dziecko się męczy. Wiem, że jedyne, co mogę zrobić, to czekać. D. D. słuchała w milczeniu. 198 - Czasami w nocy, kiedy płacze, kołyszę się i płaczę razem z nim. Wiem, że to brzmi banalnie, ale zdaje mi się, że mu pomaga. Zapewne nikomu, nawet dzieciom, nie jest lekko płakać w samotności. D. D. nadal się nie odzywała. - O mój Boże! - krzyknęła nagle Juliana. - Sophie Leoni. Sophia Leoni. To córka Tessy. Tessa ma córeczkę. O mój Boże.

Potem Juliana Howe zamilkła na dobre i siedziała, trzymając na kolanach synka, który wytrwale żuł drewniany klocek. - Co pani widziała tamtej nocy? - D. D. zwróciła się łagodnie do młodej matki. Nie musiała uściślać, o jaką noc chodzi. Najprawdopodobniej był to moment, który odcisnął niezatarte piętno na całym życiu Juliany. - Właściwie to nic. Byłam zaspana. Usłyszałam hałas i zeszłam na dół. Tessa i Tommy… Byli na kanapie. Potem rozległ się huk i Tommy wstał, jakby zrobił krok w tył. A potem upadł. Tessa poderwała się na równe nogi, zobaczyła mnie i zaczęła płakać. Wyciągnęła rękę, w której trzymała pistolet. To była pierwsza rzecz, którą zauważyłam - Tessa miała broń. To przysłoniło całą resztę. - Co pani zrobiła? - To było dawno - odparła Juliana po chwili zastanowienia. - Nie rozumiem, po co teraz te pytania? Opowiedziałam o wszystkim policji. Potem się dowiedziałam, że sprawa nie pozostawiała żadnych wątpliwości. Tommy cieszył się złą sławą… Tamten detektyw powiedział, że Tessa nie była pierwszą dziewczyną, którą napastował. - A co pani o tym sądzi? Juliana wzruszyła ramionami. - Był moim bratem - wyszeptała. - Szczerze mówiąc, staram się o tym nie myśleć. 199 - Uwierzyła pani Tessie tamtej nocy? W to, że pani przyjaciółka się broniła? - Nie wiem. - Czy Tessa przejawiała wcześniej jakieś zainteresowanie Tommym? Wypytywała o jego plany? Robiła do niego maślane oczy? Juliana pokręciła głową. Wciąż nie patrzyła w stronę D. D. - Ale od tamtej pory już pani z nią nie rozmawiała. Wymazała ją pani ze swego życia. Tak samo jak jej ojciec.

Na twarzy Juliany pojawił się rumieniec. Mocniej przycisnęła dziecko do siebie, ale chłopiec zakwilił, więc natychmiast rozluźniła uchwyt. - Z Tommym było coś nie tak - powiedziała nagle. D. D. zamieniła się w słuch. - Rodzice tego nie dostrzegali. Ale on był… bezwzględny. Jeżeli czegoś chciał, musiał to mieć. Nawet kiedy byliśmy mali, a ja miałam jakąś zabawkę, która mu się spodobała… Wolał ją zniszczyć, niż pozwolić mi się nią bawić. Ojciec mówił, że tacy są chłopcy, i machał na to ręką. Ale zdążyłam się przekonać, że jeśli Tommy czegoś chce, lepiej nie wchodzić mu w drogę. - Myśli pani, że faktycznie zaatakował Tessę? - Kiedy detektyw Walthers opowiedział nam o innych dziewczynach, które napastował mój brat, nie byłam zaskoczona. Ale rodzice byli przerażeni. Mój ojciec… on wciąż nie może w to uwierzyć. Ale ja mogę. Kiedy Tommy czegoś chciał, lepiej było nie wchodzić mu w drogę. - Czy powiedziała pani o tym Tessie? - Nie rozmawiałam z Tessą Leoni od dziesięciu lat. - Dlaczego? - Ponieważ… - Juliana znów wzruszyła ramionami. - Tommy był nie tylko moim bratem. Był także synem moich rodziców. A kiedy 200 zginął… oni wydali wszystkie swoje oszczędności na jego pogrzeb. Potem, kiedy ojciec nie mógł wrócić do pracy, straciliśmy dom. Rodzice musieli ogłosić bankructwo. W końcu się rozwiedli. Matka przeprowadziła się ze mną do ciotki. Ojciec przeżył załamanie nerwowe. Teraz mieszka w domu opieki, gdzie całymi dniami przegląda album Tommy’ego. Nie może się z tym pogodzić. Po prostu nie może. Świat to straszne miejsce, gdzie twoje dziecko może zostać zamordowane, a policja zatuszuje sprawę. - Juliana pogłaskała synka po policzku. - To zabawne. Kiedyś myślałam, że moja rodzina jest

idealna. Było to nawet coś, co Tessie najbardziej się we mnie podobało. Pochodziłam z takiej wspaniałej rodziny, nie to co ona. A potem, w ciągu jednej nocy, staliśmy się tacy sami. Rzecz w tym, że nie tylko ja straciłam brata, ale moi rodzice stracili syna. - Czy Tessa próbowała później skontaktować się z panią? - Ostatnie słowa, jakie do niej powiedziałam, brzmiały: „Musisz wracać do domu, w tej chwili!”. I tak właśnie zrobiła. Zabrała pistolet i wybiegła. - Widywała ją pani w sąsiedztwie? - Ojciec wyrzucił ją z domu. Nie pokazała się już więcej w okolicy. - Nigdy pani o niej nie myślała? Nie martwiła się pani losem swojej najserdeczniejszej przyjaciółki, która musiała się bronić przed pani własnym bratem? Zaprosiła ją pani wtedy do siebie na noc. Według jej zeznań, Tessa pytała, czy Tommy wróci do domu wieczorem. - Nie przypominam sobie. - Powiedziała pani Tommy’emu, że ona przychodzi? Juliana zacisnęła usta. Nagle posadziła dziecko na podłodze i wstała. - Powinna pani już iść. Nie rozmawiałam z Tessą od dziesięciu lat. Nie wiedziałam, że ma córkę. I nie mam pojęcia, gdzie ona może być. 201 D. D. nie ruszyła się jednak z miejsca. Siedziała na skraju sofy i przyglądała się byłej przyjaciółce Tessy Leoni. - Czemu tamtej nocy zostawiła pani Tessę samą w salonie? dopytywała się D. D. - Miała zostać na noc, więc czemu nie obudziła pani swojej przyjaciółki, by zabrać ją do swojego pokoju? Co Tommy kazał pani zrobić? - Proszę przestać! - Coś pani podejrzewała, nieprawdaż? Wiedziała pani, co on kombinuje, i to dlatego zeszła pani na dół. Bała się pani brata i martwiła o swoją przyjaciółkę. Ostrzegła ją pani? To dlatego Tessa zabrała ze sobą broń?

- Nie! - Wiedziała pani, że ojciec nie kiwnie palcem. Chłopcy tacy już są. Wygląda na to, że pani matka już sobie przyswoiła tę wiedzę. Dlatego zostałyście same. Dwie szesnastoletnie dziewczyny, które próbują się przeciwstawić brutalności starszego brata. Czy ona myślała, że tak po prostu go nastraszy? Że pogrozi mu pistoletem i będzie po sprawie? Juliana nie odpowiadała. Jej twarz była blada jak popiół. - Tylko że pistolet wystrzelił - kontynuowała D. D. - Tommy został trafiony. Tommy umarł i cała pani rodzina się rozpadła. A wszystko to dlatego, że obie nie zdawałyście sobie sprawy, co robicie. Która z was wpadła na pomysł, żeby przynieść broń tamtej nocy? - Proszę wyjść. - Pani? Ona? Jak to sobie wyobrażałyście? - Proszę wyjść! - Zamierzam sprawdzić rejestr pani rozmów telefonicznych. Jedno połączenie, więcej mi nie trzeba. Jeden telefon od Tessy i pani nowa rodzinka też się rozpadnie. Doprowadzę do tego, jeżeli się dowiem, że coś pani przede mną ukrywa. 202 - Proszę wyjść! - krzyknęła Juliana, a siedzące na podłodze dziecko zareagowało na ton jej głosu żałosnym płaczem. D. D. podniosła się z sofy. Nie odrywała wzroku od pobladłej twarzy Juliany McDougall, od jej rozdygotanych rąk i dzikiego spojrzenia. Schwytana w pułapkę kłamstwa sprzed lat kobieta wyglądała jak jeleń oślepiony blaskiem reflektorów. - Co się wydarzyło tamtej nocy? - D. D. podjęła ostatnią próbę. - O czym mi pani nie powiedziała? - Kochałam ją - odpowiedziała nagle Juliana. - Tessa była moją najserdeczniejszą przyjaciółką i kochałam ją. Potem zginął Tommy, a to sprawiło, że moja rodzina się rozpadła i szlag trafił cały mój świat. Nie chcę do tego wracać, ani ze względu na Tessę, ani na panią, ani na nikogo. Cokolwiek teraz się z nią stało, o niczym nie wiem i nie

obchodzi mnie to. A teraz proszę opuścić mój dom i nie nękać więcej mnie i mojej rodziny. Dziecko wciąż płakało na podłodze, gdy Juliana otworzyła na oścież drzwi. D. D. pojęła aluzję i wyszła. Drzwi zatrzasnęły się za nią z hukiem, a całości dopełnił szczęk zasuwy. Kiedy jednak D. D. spojrzała za siebie, dostrzegła stojącą w oknie Julianę, która podniosła synka z podłogi i tuliła go w ramionach. Uspokajała dziecko czy sama szukała uspokojenia? A może to nie miało znaczenia? Może tak to właśnie działało? Juliana McDougall kochała swoje dziecko. Tak samo jak jej rodzice kochali Tommy’ego. Tak samo jak Tessa Leoni kochała swoją córkę. Życie zatacza kręgi, pomyślała D. D. To elementy większej całości. Tylko ona nie potrafiła ich wyodrębnić ani poskładać w całość. Rodzice kochają swoje dzieci. Niektórzy rodzice są gotowi zrobić wszystko, żeby je chronić. A inni… 203 D. D. naszły złe przeczucia. I wtedy rozległ się dzwonek jej komórki. 204 Rozdział 19 Sierżant detektyw D. D. Warren i detektyw Bobby Dodge przyszli po mnie o 11.43. Usłyszałam ich kroki na korytarzu, szybkie i zdecydowane. Pozostał mi ułamek sekundy, który wykorzystałam, żeby ukryć niebieski guzik w najgłębszym kącie dolnej szuflady w stojącej obok łóżka szpitalnej szafce. Jedyna rzecz, jaka łączyła mnie z Sophie. Ostatnie przypomnienie, by przestrzegać zasad gry. Może pewnego dnia będę mogła tu wrócić i odzyskać ten guzik. Być może razem z Sophie, jeżeli dopisze mi szczęście. A wtedy zwrócimy Gertrudzie zaginione oko i przyszyjemy je na nowo do jej szmacianej twarzy.

Jeżeli dopisze mi szczęście. Właśnie siadałam na brzegu szpitalnego łóżka, kiedy zasłona parawanu została odsunięta gwałtownym szarpnięciem i do sali wmaszerowała D. D. Wiedziałam, co za chwilę nastąpi, i musiałam przygryźć wargi, by powstrzymać okrzyk protestu. „A na Gwiazdkę chcę tylko moje dwa przednie zęby, dwa przednie zęby, dwa przednie zęby”. Poniewczasie zdałam sobie sprawę, że nucę tę piosenkę półgłosem. Na szczęście żadne z detektywów nie zwróciło na to uwagi. - Tesso Marie Leoni - zaczęła D. D., a ja się spięłam. - Jesteś aresztowana pod zarzutem morderstwa Briana Darby’ego. Proszę wstać. Z korytarza dobiegł odgłos kolejnych kroków. Najprawdopodobniej prokurator okręgowy ze swoim asystentem nie chciał przegapić tej doniosłej chwili. A może jakieś nadęte bufony z komendy miejskiej, zawsze gotowe pozować do zdjęć, które trafią na pierwsze strony 205 gazet. Niewykluczone, że również kilka szych ze stanowej. Przecież nie mogli jeszcze mnie opuścić, młodej i poszkodowanej funkcjonariuszki. Nie mogli sobie pozwolić, by wyjść na tak gruboskórnych. Na parkingu pewnie roi się od dziennikarzy, pomyślałam zdumiona obojętnością, z jaką wstałam, wyciągając obie dłonie w stronę kolegów po fachu. Zapewne wkrótce zjawi się Shane, jako reprezentant związku zawodowego. A także mój adwokat. A może dołączą do mnie w budynku sądu, gdzie zostanę formalnie oskarżona o zabicie własnego męża. Przypomniała mi się inna sytuacja, kiedy siedziałam przy kuchennym stole, po plecach ściekała mi woda ze świeżo umytych włosów, a zwalisty detektyw pytał raz za razem: „Skąd wzięłaś pistolet? Po co wzięłaś go ze sobą? Co cię skłoniło do oddania

strzału?”. I mój ojciec, stojący obojętnie w drzwiach, z ramionami skrzyżowanymi na białym zabrudzonym podkoszulku. Już wtedy zdawałam sobie sprawę, że go straciłam. Że moje odpowiedzi nie mają już znaczenia. Byłam winna. Na zawsze miałam pozostać winna. To cena, którą czasem trzeba zapłacić za miłość. Detektyw Warren odczytała mi moje prawa. Nie odezwałam się, bo cóż miałam powiedzieć? Założyła mi kajdanki i przygotowała do wyprowadzenia, ale wtedy natrafiła na pierwszy problem natury logistycznej. Nie miałam ubrania. Mój mundur został zapakowany jako dowód rzeczowy i w niedzielę po południu trafił do laboratorium kryminalistycznego. Nawet D. D. zdawała sobie sprawę z politycznych zagrożeń, na jakie by się naraziła, gdyby przed obiektywami reporterów eskortowała pobitą funkcjonariuszkę policji stanowej, która nie ma na sobie nic poza szpitalną koszulą. 206 Detektywi Warren i Dodge odeszli na bok, by się naradzić. Usiadłam z powrotem na brzegu łóżka. Pielęgniarka, która weszła do sali i obserwowała całą sytuację z zatroskaną miną, teraz podeszła do mnie. - Jak głowa? - spytała. - Boli. Zbadała mi puls, kazała wodzić wzrokiem za swoim palcem, a potem pokiwała głową z zadowoleniem. Najwyraźniej byłam tylko w opłakanym, ale nie w krytycznym stanie. Upewniwszy się, że zdrowiu pacjentki nic nie zagraża, pielęgniarka wyszła. - Nie możemy użyć więziennego kombinezonu - ściszonym głosem tłumaczyła D. D. swemu partnerowi. - Jej prawnik stwierdzi, że chcemy wpłynąć na nastawienie sędziego, przyprowadzając ją na rozprawę w pomarańczowym wdzianku. Ze szpitalną koszulą też jest problem, bo wyjdziemy na nieczułych drani. Potrzebujemy

normalnego ubrania. Zwykłe dżinsy, sweter, coś w tym rodzaju. - Niech jeden z mundurowych kopnie się do jej domu - mruknął Bobby. D. D. patrzyła na niego przez chwilę, po czym odwróciła się w moją stronę i zmierzyła mnie wzrokiem. - Masz jakiś ulubiony strój? - spytała. - Wal-Mart - odparłam, wstając z łóżka. - Co? - Kilka przecznic stąd. Dżinsy rozmiar sześć, sweter emka. Byłabym też wdzięczna za bieliznę oraz skarpetki i buty. - Nie będę kupować ci ubrań - oświadczyła D. D. gniewnym tonem. - Weźmiemy coś z twojego domu. - Nie - odparłam i usiadłam z powrotem. 207 D. D. patrzyła na mnie wściekle. Wytrzymałam jej spojrzenie. W końcu mnie aresztowała, więc o co miałaby tak się złościć? Nie chciałam, żeby moje osobiste ubrania zostały zamknięte w depozycie na czas mojego pobytu w więzieniu hrabstwa Suffolk. Wolałam tam pojechać w szpitalnej koszuli. Czemu nie? Taki strój zjednałby mi współczucie, dzięki czemu uzyskałabym wszelką możliwą pomoc. Prawdopodobnie D. D. również na to wpadła. Wezwała umundurowanego funkcjonariusza i wydała mu odpowiednie dyspozycje. Policjantowi nawet nie drgnęła powieka, kiedy usłyszał, że ma nabyć komplet damskiej garderoby. Zniknął za drzwiami i znów zostałam sam na sam z D. D. i Bobbym. Inni zapewne czekali na korytarzu. Szpitalne sale nie były zbyt przestronne. Choć równie dobrze mogli tam sterczeć na pokaz. Zaczęłam odliczać, choć nie wiedziałam, jak długo to potrwa. - Czego użyłaś? - zapytała nagle D. D. - Torebek z lodem? Śniegu? To zabawne, wiesz? Zauważyłam wczoraj mokrą plamę na podłodze w garażu. Zastanawiałam się nad tym.

Nic nie odpowiedziałam. Podeszła do mnie, mrużąc oczy, jak gdyby badała jakiś wybryk natury. Zauważyłam, że jedną dłoń trzyma przyciśniętą do brzucha, a drugą opiera na biodrze. Zwróciłam też uwagę na jej bladą cerę i podkrążone oczy. Najwyraźniej w nocy nie zmrużyła oka z mojego powodu. Punkt dla mnie. Przyglądałam się jej zdrowym okiem, prowokując ją, by patrzyła na purpurową opuchliznę, która zasłaniała mi drugą połowę mojej twarzy. - Miałaś kiedyś styczność z patologiem sądowym? - zapytała. 208 Teraz sprawiała wrażenie bardziej rozmownej. Zatrzymała się na wprost mnie, a ja, przycupnięta na brzegu łóżka, musiałam zadzierać głowę, by widzieć jej twarz. Zbyłam jej pytanie milczeniem. - Ben jest dobry w tym, co robi. Jeden z najlepszych patologów, jakich kiedykolwiek mieliśmy - ciągnęła D. D. - Być może ktoś inny by tego nie zauważył, ale Ben lubuje się w szczegółach. Ludzkie ciało jest jak każde inne mięso. Można je zamrozić i rozmrozić, ale nie obywa się to bez pewnych zmian w jego - jak on to ujął? konsystencji. Tkanki na kończynach twojego męża wydały mu się podejrzane, więc pobrał kilka próbek i obejrzał je pod mikroskopem. Za cholerę nie mogę ogarnąć wszystkich tych naukowych zwrotów, ale generalnie chodzi o to, że odkrył uszkodzenia na poziomie komórkowym, które wskazują na zamrożenie. Zastrzeliłaś swojego męża, Tesso. A potem zamroziłaś jego ciało. Nic nie odpowiedziałam. D. D. pochyliła się nade mną. - Ale właśnie tego nie pojmuję. Rzecz jasna, chciałaś zyskać na czasie. Musiałaś coś zrobić. Co takiego? Co robiłaś, kiedy zwłoki twojego męża leżały zamrożone w garażu? Nadal milczałam. Wsłuchiwałam się w piosenkę, która

rozbrzmiewała w mojej głowie. „A na Gwiazdkę chcę tylko moje dwa przednie zęby, dwa przednie zęby, dwa przednie zęby”. - Gdzie ona jest? - D. D. zdawała się czytać w moich myślach. Tesso, co zrobiłaś ze swoją córką? Gdzie jest Sophie? - W którym jesteś miesiącu? - zapytałam. D. D. odskoczyła jak oparzona, a stojący półtora metra za nią Bobby wciągnął ze świstem powietrze. 209 Domyśliłam się, że nie miał o tym pojęcia. Albo coś przeczuwał, ale nie był pewien, jak to czasem bywa z mężczyznami. Uznałam to za intrygujące. - Czy to on jest ojcem? - dodałam. - Zamknij się - powiedziała D. D. ostrym tonem. Wtedy sobie przypomniałam. - Chociaż nie - zreflektowałam się, jak gdybym w ogóle nie usłyszała jej polecenia, i przeniosłam wzrok na Bobby’ego. - Ty jesteś mężem innej kobiety, od jakichś dwóch lat. Urodziło wam się dziecko, prawda? Całkiem niedawno. Słyszałam o tym. Bobby nic nie powiedział, tylko utkwił we mnie chłodne spojrzenie szarych oczu. Czyżby myślał, że grożę jego rodzinie? A może ja po prostu chciałam nawiązać rozmowę, gdyż w przeciwnym razie nie powiedziałabym nic dobrego. Na przykład to, że użyłam śniegu, bo dosyć łatwo było go przerzucić i nie pozostawiał po sobie żadnych niepotrzebnych śladów, jak kilkanaście pustych woreczków po lodzie. I że Brian był ciężki, dużo cięższy, niż się spodziewałam. Wszystkie te ciężary i ćwiczenia zdały się po to, abym wraz z zabójcą musiała taszczyć dodatkowe dwadzieścia kilo po schodach w dół i do jego ukochanego, nigdy nie używanego garażu. Płakałam, a moje gorące łzy zatapiały się w białym śniegu, którym przysypywałam martwe ciało mojego męża. Nie mogłam powstrzymać drżenia rąk, kiedy machałam szuflą. Musiałam być skoncentrowana. Jedna szufla pełna śniegu, potem druga, potem

trzecia. Potrzebne były dwadzieścia trzy. Dwadzieścia trzy łopaty śniegu, żeby pochować dorosłego mężczyznę. 210 Ostrzegałam Briana. Powiedziałam mu na samym początku, że jestem kobietą, która wie za dużo. Nie należy zadzierać z kobietą, która wie takie rzeczy jak ja. Trzy tampony, by zatkać rany po kulach. Dwadzieścia trzy łopaty śniegu, by zamrozić ciało. „A na Gwiazdkę chcę tylko moje dwa przednie zęby, dwa przednie zęby, dwa przednie zęby”. Ja kocham cię bardziej, takie były jego ostatnie słowa. Głupi, żałosny sukinsyn. Nie odezwałam się więcej. D. D. i Bobby też siedzieli w milczeniu przez dziesięć albo piętnaście minut. Troje funkcjonariuszy policji nie nawiązujących ze sobą kontaktu wzrokowego. W końcu drzwi otworzyły się gwałtownie i do sali wpadł Ken Cargill, powiewając połami czarnego wełnianego płaszcza. Zauważył kajdanki na moich nadgarstkach i z typową dla dobrego adwokata furią zwrócił się do D. D. - Co to ma znaczyć?! - krzyknął. - Pańskiej klientce, Tessie Marie Leoni, postawiono zarzuty w związku ze śmiercią jej męża, Briana Anthony’ego Darby’ego. Została zapoznana z przysługującymi jej prawami i teraz oczekuje na przewiezienie do budynku sądu. - Jakie są zarzuty? - dopytywał się oburzony Cargill. - O zabójstwo pierwszego stopnia. Adwokat wybałuszył oczy. - Morderstwo popełnione z premedytacją? Postradaliście rozum? Czy w ogóle przyjrzeliście się mojej klientce? Ma podbite oko, pękniętą kość policzkową, no i oczywiście wstrząs mózgu. D. D. zmierzyła go wzrokiem i spojrzała z powrotem na mnie.

211 - Lód czy śnieg, Tesso? No powiedz, jak zamroziłaś ciało… Jeśli nie nam, to swojemu prawnikowi. - Co? Zaczęłam się zastanawiać, czy wszyscy prawnicy kończyli jakąś szkołę aktorską, czy też przychodziło im to naturalnie, tak samo jak gliniarzom. Umundurowany funkcjonariusz wrócił, dysząc ciężko; zapewne biegł całą drogę przez szpitalne korytarze, niosąc wielką torbę z nadrukiem Wal-Mart. Podał ją D. D., która wyjaśniła Cargillowi, że jest to moja nowa garderoba. Detektyw Warren zdjęła mi kajdanki, po czym wręczyła komplet nowych ubrań pozbawionych wieszaków oraz innych ostrych przedmiotów i pozwoliła wyjść do łazienki. Wysłany na zakupy policjant świetnie się spisał. Dżinsy z szerokimi nogawkami, sztywne i pachnące nowością. Zielony prosty sweter. Sportowy biustonosz, zwyczajne majtki i skarpetki oraz porażające swoją bielą tenisówki. Poruszałam się powoli, przeciągając biustonosz, a potem sweter przez moją obolałą głowę. Ze spodniami poszło łatwiej, ale zawiązanie sznurówek okazało się niemożliwe. Za bardzo trzęsły mi się ręce. Wiecie, co było dla mnie najtrudniejsze, gdy mój mąż umierał? Czekanie, aż się wykrwawi. Czekanie, aż serce przestanie mu bić, a ostatnia kropla krwi zakrzepnie w jego piersi, gdyż w przeciwnym razie mógłby zostawić jakiś ślad. Nawet gdyby ślad był niewielki i gdybym umyła go wybielaczem, luminol wszystko by wykrył. Siedziałam więc na twardym krześle w kuchni i czuwałam. I przez cały ten czas nie potrafiłam zdecydować, co jest gorsze. Zastrzelić chłopca i uciec ze świeżymi śladami jego krwi na rękach? Czy 212 zastrzelić mężczyznę i siedzieć obok, czekając, aż jego krew

zastygnie, aby móc usunąć zwłoki? Umieściłam trzy tampony w ranach na piersi Briana, tak dla pewności. - Co robisz? - zapytał tamten. - Na podłogę nie może spaść ani kropla - wyjaśniłam spokojnie. - Aha - powiedział i puścił mnie. Trzy zakrwawione tampony. Dwa przednie zęby. Zabawne, to jak talizmany, które mogą dać ci siłę. Nucąc piosenkę, zawiązałam sznurówki. Potem wstałam i przez minutę przyglądałam się swemu odbiciu w lustrze. Nie poznałam samej siebie: zniekształcona twarz, zapadnięte policzki, gładkie brązowe włosy. Pomyślałam, że to dobrze, gdy wydaję się sobie obca. Pasowano to do tego wszystkiego, co miało się wydarzyć. - Sophie - wymamrotałam cicho, bo zapragnęłam usłyszeć imię mojej córki. - Sophie. Kocham cię jeszcze bardziej. Potem otworzyłam drzwi łazienki i po raz drugi wyciągnęłam przed siebie ręce. Kajdanki były chłodne i zatrzasnęły się na moich nadgarstkach z metalicznym szczęknięciem. Nadszedł czas. D. D. ustawiła się z jednej strony, Bobby z drugiej, mój prawnik zamykał pochód. Kiedy wyszliśmy na jasno oświetlony biały korytarz, od ściany oderwał się prokurator okręgowy, gotów kroczyć na czele pochodu w triumfalnej glorii. Zauważyłam podpułkownika, który stał z kamienną twarzą i patrzył, jak jedną z jego podwładnych prowadzą w kajdankach. Widziałam też innych ludzi w mundurach, których znałam z nazwiska i z którymi wymieniałam uściski dłoni. Nie patrzyli na mnie, więc odwdzięczyłam się im tym samym. 213 Ruszyliśmy korytarzem w kierunku dużych przeszklonych drzwi, za którymi kłębił się rozwrzeszczany tłum reporterów.

Zachowaj spokój. Nie daj po sobie poznać, że się pocisz. Drzwi rozsunęły się i świat eksplodował białym światłem fleszy. 214 Rozdział 20 - Musimy zacząć od nowa - powiedziała D. D. półtorej godziny później. Detektywi dostarczyli Tessę do mieszczącego się w gmachu sądu biura szeryfa hrabstwa Suffolk. Prokurator okręgowy miał przedstawić zarzuty. Jej adwokat miał wnieść apelację, a sąd ustalić wysokość kaucji i wystawić oficjalny nakaz, na mocy którego Tessa Leoni mogła być przetrzymywana w areszcie do momentu wpłacenia kaucji. W tym momencie Tessa mogła wyjść za kaucją albo zostać przetransportowana do aresztu śledczego. Ale ponieważ prokurator zamierzał argumentować, że zachodzi ryzyko ucieczki, i wnioskować o zniesienie kaucji, istniało spore prawdopodobieństwo, że Tessa znalazła się na prostej drodze za kratki. Nie rozwiązywało to jednak wszystkich problemów policjantów. - Nasza wersja wydarzeń została ustalona w oparciu o zeznania Tessy - oznajmiła D. D., która pośpiesznie zebrała w komendzie policji wszystkich członków grupy operacyjnej. - Na podstawie jej relacji założyliśmy, że Brian Darby został zastrzelony w niedzielę rano, kiedy zaatakował ją podczas kłótni. Ale według patologa sądowego ciało Darby’ego zostało zamrożone wcześniej i najprawdopodobniej rozmrożone, aby Tessa mogła urządzić całą tę szopkę. - Czy patolog ustalił, jak długo ciało było zamrożone? - zapytał siedzący w pierwszym rzędzie Phil. D. D. oddała głos Neilowi, który był obecny przy sekcji zwłok. - Przypuszczalnie nie dłużej niż dwadzieścia cztery godziny poinformował Neil zebranych. - Ben powiedział, że uszkodzenia komórkowe powstałe na skutek zamrożenia są widoczne w próbkach

215 tkanek z kończyn, ale w organach wewnętrznych już nie. To by oznaczało, że ciało znajdowało się w niskiej temperaturze, ale nie na tyle długo, by przemarznąć na wskroś. Kończyny, twarz, palce u dłoni i stóp - tak. Wnętrze tułowia - nie. Zwłoki prawdopodobnie leżały zatem w zimnie od dwunastu do dwudziestu czterech godzin. Można tak tylko przypuszczać, gdyż należy też uwzględnić temperaturę otoczenia. Trzeba wziąć pod uwagę co najmniej kilka godzin, podczas których temperatura ciała zbliżała się do temperatury pokojowej. Ben szacuje, że Brian Darby tak naprawdę został zabity w piątek wieczorem albo w sobotę rano. - A więc - zaczęła D. D., ściągając z powrotem uwagę na siebie będziemy musieli na nowo przepytać sąsiadów, przyjaciół i rodzinę, kiedy po raz ostatni ktoś rozmawiał z Brianem Darbym albo widział go żywego. Mamy na oku noc z piątku na sobotę. - Ktoś dzwonił na jego komórkę w piątek wieczorem - odezwał się jeden z detektywów, Jake Owens. - Widziałem to wczoraj, kiedy przeglądałem rejestr. - To było długie połączenie? Jakby z kimś rozmawiał? - Osiem czy dziewięć minut, więc nie chodziło tylko o nagranie wiadomości. Znajdę ten numer i porozmawiam z właścicielem. - Upewnij się, że ten ktoś rozmawiał z Brianem - poleciła mu D. D. - Że to nie Tessa odebrała jego telefon. - Nie pojmuję tego - rzekł Phil, który badał przeszłość rodziny i pod wieloma względami orientował się lepiej w szczegółach sprawy niż ktokolwiek inny. - Podejrzewamy, że Tessa zastrzeliła męża, zamroziła jego ciało, a potem upozorowała wszystko tak, by wyglądało, że do zabójstwa doszło w niedzielę rano. Dlaczego? D. D. wzruszyła ramionami. - Co ciekawe, nie chciała nam tego powiedzieć. 216

- Żeby zyskać na czasie - odezwał się Bobby. - Nie widzę żadnego innego powodu. Chciała zyskać na czasie. - Po co? - zapytał Phil. - Najprawdopodobniej, żeby zająć się dzieckiem. Jego słowa wprawiły wszystkich w osłupienie. D. D. spojrzała na niego z ukosa. Najwyraźniej nie była zachwycona tą teorią. Tak było sprawiedliwie. On nie był zachwycony, że dowiedział się o jej ciąży od podejrzanej w śledztwie o morderstwo. Może i był staromodny, ale dotknęło go to do żywego i czuł się wkurzony. - Myślisz, że skrzywdziła swoją córkę? - zaniepokoił się Phil, który sam był ojcem czwórki dzieci. - Sąsiad widział samochód Briana odjeżdżający spod domu w sobotę po południu - wtrącił Bobby. - Początkowo myśleliśmy, że to Brian siedział za kierownicą. Ponieważ technicy odkryli, że w bagażniku znajdowały się zwłoki, przyjęliśmy również, że zabił swoją pasierbicę i zacierał ślady. Tylko że w sobotę po południu Brian Darby najprawdopodobniej był już martwy. Z tego wynika, że to nie on wiózł ciało. D. D. zacisnęła usta, ale potakująco kiwnęła głową. - Myślę, że musimy wziąć pod uwagę taką ewentualność, iż Tessa Leoni zamordowała całą swoją rodzinę. Zważywszy na fakt, że Sophie była w piątek w szkole, coś strasznego musiało się wydarzyć w ich domu albo w piątek wieczorem przed wyjściem Tessy na nocną zmianę, albo w sobotę rano, po jej powrocie z patrolu. Ciało Briana zostało zamrożone w garażu, ciało Sophie zaś wywiezione i ukryte w nieznanym miejscu. Tessa zgłosiła się na służbę w sobotę wieczorem, a w niedzielę rano urządziła przedstawienie. 217 - Wszystko upozorowała - mruknął Phil. - Aby wyglądało na to, że jej mąż zrobił coś Sophie, a potem doszło między nimi do kłótni i zabiła go w obronie własnej.

D. D. pokiwała głową. Bobby też. - Ale co z jej obrażeniami - odezwał się Phil. - Niemożliwe, żeby przetrwała nocną zmianę z soboty na niedzielę ze wstrząsem mózgu i pękniętą kością policzkową. Wczoraj nie była w stanie utrzymać się na nogach, nie mówiąc o prowadzeniu samochodu. - Trafne spostrzeżenie - skwitowała D. D. i podeszła do tablicy, na której wcześniej napisała: „Kolejność wydarzeń”. Teraz dodała jeden punkt: „Pobicie Tessy Leoni - niedziela rano”. - Obrażenia powinny być świeże. Czy lekarz mógłby to zweryfikować? - zwróciła się do Neila, który kiedyś pracował jako ratownik medyczny i pełnił rolę doraźnego eksperta. - Będzie z tym ciężko - odparł Neil. - Każdy dochodzi do siebie w innym tempie. Ale biorąc pod uwagę, jak poważne to urazy, przypuszczam, że nie mogło do nich dojść dużo wcześniej. Tessa nie byłaby w stanie sprawnie funkcjonować po tak silnych ciosach w głowę. - Kto jej to zrobił? - zapytał jeden z policjantów. - Musiała mieć wspólnika - stwierdził Phil. D. D. potakująco skinęła głową. - Musimy nie tylko zrewidować naszą wersję wydarzeń, ale też rozważyć na nowo charakter sprawy. Skoro to nie Brian Darby pobił swoją żonę, to kto to zrobił i dlaczego? - Kochanek - spokojnie oświadczył Bobby. - To najbardziej sensowne wytłumaczenie. Dlaczego Tessa Leoni zabiła męża i córkę? Bo nie chciała już z nimi być? A dlaczego nie chciała? Bo poznała kogoś innego. 218 - Obiło ci się coś o uszy? - zapytała go D. D. - Jakieś plotki na posterunku albo coś w tym rodzaju? Bobby pokręcił głową. - Nie siedzę w tym środowisku. Jestem detektywem, nie jeżdżę na

patrole. Będziemy musieli przesłuchać jej bezpośredniego zwierzchnika. - Pierwsza rzecz, jaką zrobimy dziś po południu - zapewniła go D. D. - Trzeba przyznać, że ta teoria bardziej pasuje do tego, co zeznał szef Darby’ego, Scott Hale - zabrał głos Phil. - Rozmawiałem z nim dziś o jedenastej i facet zaklinał się na wszystko, że Darby nie miał w sobie ani krzty agresji. Załoga tankowca to dosyć zamknięte grono. Widzisz, jak ludzie nie dosypiają, tęsknią za domem i żyją w stresie, a przy tym muszą być ciągle do dyspozycji. Jako inżynier Brian Darby musiał rozwiązywać wszystkie problemy techniczne, a na dużych statkach zdarzają się duże awarie. Woda w zbiornikach paliwa, przepalone instalacje elektryczne, usterki w oprogramowaniu sterującym. Mimo to Hale nigdy nie zauważył, żeby Darby stracił panowanie nad sobą. Właściwie im większy problem, z tym większą determinacją Darby szukał rozwiązania. Hale nie wierzy, że ktoś taki mógłby wracać do domu i znęcać się nad żoną. - Darby był wzorowym pracownikiem - skwitowała D. D. - Wszyscy uważali go za najlepszego fachowca. I podobno całkiem nieźle grał w Guitar Hero. Mieli tam świetlicę na statku. D. D. westchnęła i skrzyżowała ręce na piersi. Odwróciła się do Bobby’ego i spojrzała w jego kierunku, unikając patrzenia mu w oczy. - Czego się dowiedziałeś w siłowni? - zapytała. - Przez ostatnie dziewięć miesięcy Brian realizował intensywny program treningowy obliczony na przyrost masy mięśniowej. Jego 219 osobista trenerka zapewniała, że nie zażywał sterydów, a stawiał tylko na krew, pot i łzy. Nie powiedział przy niej złego słowa na swoją żonę, ale nabrała przekonania, że bycie mężem policjantki musi być trudne dla faceta. Aha, no i przez ostatnie trzy tygodnie, po powrocie z ostatniego rejsu, Darby był wyraźnie przygnębiony, ale nie chciał o tym rozmawiać.

- Co to znaczy, że był przygnębiony? - Trenerka powiedziała, że wydawał się ponury i drażliwy. Zagadnęła go o to kilka razy, domyślając się, że ma problemy w domu, ale nie był skory do zwierzeń. Pod tym względem okazał się swego rodzaju wyjątkiem. Większość klientów otwiera swoje serca podczas treningu. Przychodzą na siłownię jak do konfesjonału. - A więc coś go gryzło, ale nie chciał o tym mówić. - D. D. ożywiła się. - Może odkrył, że jego żona ma romans - skomentował siedzący w tylnym rzędzie Neil. - Skoro to było zaraz po powrocie, to Tessa była sama przez dwa miesiące. - Prócz świetlicy na statku załoga ma do dyspozycji komputery odezwał się Phil. - Postaram się o nakaz, żeby uzyskać dostęp do całej korespondencji mailowej Darby’ego. Może tam coś znajdziemy. - Zatem Tessa poznaje innego mężczyznę - podsumowała D. D. i zamyśliła się. - Postanawia rozstać się z mężem. Dlaczego zdecydowała się na zabójstwo, a nie rozwód? Swoje pytanie skierowała do wszystkich zebranych, podsuwając im nową kwestię pod rozwagę. - Ubezpieczenie na życie - odezwał się jeden z policjantów. - Chciała sobie oszczędzić kosztów - zauważył ktoś inny. - Może groził, że nie da jej rozwodu. 220 - Może Darby coś na nią miał i zagroził, że będzie jej robił problemy, jeśli od niego odejdzie. D. D. zapisywała wszystkie uwagi. Wydawało się, że szczególnie zainteresowało ją to ostatnie spostrzeżenie. - Tessa sama się przyznała, że jest alkoholiczką, która w wieku szesnastu lat popełniła morderstwo. Skoro była skłonna się do tego przyznać, to zastanawiam się, czego nie chce nam powiedzieć. - D. D. odwróciła się w stronę zespołu. - Dobrze, tylko po co zabija swoją córkę? Brian jest ojczymem, więc nie ma podstaw, by ubiegać się o

prawa rodzicielskie. Chodzi tylko o unieważnienie małżeństwa. Po co zabijać własne dziecko? W sali zapadło milczenie i wszyscy pogrążyli się w zadumie. Phil jako pierwszy znalazł rozwiązanie. - Ponieważ jej kochanek nie chce żadnych dzieci. Czyż nie tak to wygląda? Na przykład sprawa Diane Downs. Kobiety zabijają swoje dzieci, gdy te okazują się dla nich ciężarem. Tessa chciała zacząć nowe życie, w którym nie było miejsca dla Sophie, więc dziewczynka musiała umrzeć. Nikt z zebranych nie miał nic do dodania. - Musimy ustalić tożsamość kochanka - mruknął Bobby. - Musimy znaleźć ciało Sophie. Udowodnić raz a dobrze, do czego jest zdolna Tessa Leoni. - D. D. westchnęła ciężko, odłożyła marker i spojrzała na tablicę. - No dobra, oto nasze założenia. Tessa Leoni zabiła swoją rodzinę, najprawdopodobniej w piątek wieczorem albo w sobotę rano. Zamroziła ciało Briana Darby’ego w garażu, a w sobotę wieczorem wywiozła gdzieś zwłoki córki. Potem zgłosiła się do pracy, najprawdopodobniej przeniósłszy ciało męża do kuchni, aby tam odtajało. Kiedy wróciła do domu, kochanek spuścił jej łomot, a ona wezwała kolegów z policji. To jest już jakaś spójna historia. A 221 teraz zabierajcie się stąd i znajdźcie mi trochę faktów. Chcę mieć emaile i wiadomości tekstowe, które wymieniała z kochankiem. Znajdźcie mi sąsiada, który widział, jak Leoni wnosi do domu lód albo przerzuca śnieg. Chcę znać dokładną trasę, którą przejechał GMC Briana w sobotę wieczorem. Znajdźcie ciało Sophie. I jeżeli faktycznie wszystko miało taki przebieg, to chcę, żeby Tessa Leoni spędziła resztę życia za kratkami. Jakieś pytania? - Co z alarmem i poszukiwaniami? - odezwał się Phil, wstając z krzesła. - Nie odwołujemy go, dopóki nie znajdziemy Sophie Leoni, w

takim czy innym stanie. Członkowie grupy operacyjnej zrozumieli, o co jej chodziło dopóki nie znajdą żywej Sophie Leoni albo nie odkryją jej ciała. Detektywi wyszli z sali. Chwilę później D. D. i Bobby zostali sami. Bobby odepchnął się od ściany i skierował kroki w stronę drzwi. - Bobby. Ton niepewności w jej głosie sprawił, że Bobby się odwrócił. - Nawet nie powiedziałam Alexowi. Nawet jemu o tym nie powiedziałam. - Dlaczego? - Bo… - D. D. wzruszyła ramionami. - Bo tak. - Zamierzasz urodzić to dziecko? D. D. wytrzeszczyła oczy i nerwowym gestem wskazała na drzwi, więc Bobby podszedł, by je zamknąć. - Teraz rozumiesz, dlaczego nic nie powiedziałam! - wybuchła. Właśnie takiej rozmowy chciałam uniknąć! Bobby nie ruszał się z miejsca i patrzył na nią. Jedną dłoń trzymała przyciśniętą do podbrzusza. Jak mógł tego wcześniej nie zauważyć, on, były snajper? Obejmowała przecież swój brzuch niemal tak, jakby 222 go osłaniała. Było mu głupio i teraz zdał sobie sprawę, że nigdy nie powinien był zadawać tego pytania. Odpowiedź była jasna, wystarczyło przyjrzeć się pozycji, w jakiej stała D. D. I właśnie dlatego była taka przerażona. Sierżant detektyw D. D. Warren miała zostać matką. - Wszystko będzie dobrze - powiedział. - O Boże! - We wszystkim, co dotąd robiłaś, byłaś doskonała. Czemu tym razem miałoby być inaczej? - O Boże - powtórzyła D. D., a w jej oczach pojawił się dziki błysk. - Mogę ci coś podać? Wody? Kiszonego ogórka? Kandyzowany

imbir? Annabelle się tym żywiła. Mówiła, że dobrze jej to robi

żołądek. - Kandyzowany imbir? - D. D. zdziwiła się. Nie sprawiała już wrażenia tak podenerwowanej, wyglądała raczej na zaciekawioną. Naprawdę? Bobby uśmiechnął się, podszedł do niej i ponieważ wydawało się to na miejscu, wziął ją w ramiona. - Gratuluję - szepnął jej do ucha. - Szczerze. Witaj na nowej drodze życia. - Tak myślisz? - Spojrzała na niego trochę zamglonym wzrokiem i ku własnemu i jego zaskoczeniu odwzajemniła uścisk. - Dzięki, Bobby. Poklepał ją po ramieniu, a ona oparła głowę na jego piersi. Potem obydwoje stanęli prosto, spojrzeli w stronę tablicy i wrócili do pracy. 223 Rozdział 21 Stałam zakuta w kajdanki, podczas gdy prokurator okręgowy odczytywał zarzuty. Według niego celowo i z rozmysłem zastrzeliłam mojego męża. Co więcej, policja miała podstawy, aby podejrzewać, że zabiłam również własną córkę. W tej sytuacji byłam oskarżona o zabójstwo pierwszego stopnia i ze względu na powagę zarzutów prokurator domagał się odstąpienia od kaucji. Cargill, mój adwokat, zaciekle protestował. Argumentował, że byłam uczciwą funkcjonariuszką policji stanowej, o nienagannym przebiegu służby i długim stażu. Twierdził, że prokurator nie ma wystarczających dowodów przeciwko mnie i jego zarzut, że szanowana policjantka i oddana matka mogłaby wymordować swoją rodzinę, jest niedorzeczny. Prokurator powołał się na ekspertyzę balistyczną, która potwierdziła, że pociski wydobyte z ciała mojego męża zostały wystrzelone z mojego służbowego sig-sauera. Cargill zwrócił uwagę na moje podbite oko, pękniętą kość

policzkową i wstrząs mózgu. Byłam zmuszona się bronić. Prokurator odparł, że taka wersja byłaby do przyjęcia, gdyby ciało mojego męża nie zostało zamrożone po śmierci. To najwyraźniej zaskoczyło sędziego, który posłał mi zdziwione spojrzenie. Witaj w moim świecie - miałam ochotę powiedzieć. Ale nic nie powiedziałam, niczego nie dałam po sobie poznać, gdyż najmniejszy gest, przejaw zadowolenia, gniewu lub smutku mógłby doprowadzić do tego samego - wybuchu histerii. Sophie, Sophie, Sophie. 224 „A na Gwiazdkę chcę tylko moje dwa przednie zęby, dwa przednie zęby, dwa przednie zęby”. Już miałam zacząć śpiewać. Potem miałam ochotę po prostu krzyczeć, bo tak właśnie reaguje matka, która ściąga kołdrę z pustego łóżka swojego dziecka. Usłyszałam dobiegający z dołu hałas. Znów pomyślałam o Sophie. Pędem wypadłam z sypialni, zbiegłam po schodach i skierowałam się prosto do kuchni. Zastałam tam mojego męża i jakiegoś mężczyznę, który trzymał pistolet przy jego skroni. - Kogo kochasz? - zapytał mężczyzna i oto stanęłam przed wyborem. Mogłam zrobić, co mi kazano, i ocalić córkę. Mogłam też walczyć i stracić całą moją rodzinę. Brian patrzył na mnie, a jego spojrzenie mówiło mi, jak powinnam postąpić. Bo nawet jeśli był żałosnym nieudacznikiem, nie przestał być moim mężem, a co najważniejsze, ojcem Sophie. Jedynym mężczyzną, którego nazywała tatą. Kochał ją. Pomimo swoich wad kochał nas obie. Śmieszne, że nie doceniamy takich rzeczy, zanim nie jest za późno. Położyłam służbowy pas na stole, a mężczyzna podszedł do niego, wyciągnął sig-sauera z kabury i strzelił Brianowi trzy razy w pierś.

Mój mąż zginął. Moja córka zniknęła. A ja, funkcjonariuszka policji, stałam kompletnie zszokowana, krzyk zastygł mi w piersi. Sędzia uderzył drewnianym młotkiem w stół. Nagły hałas wyrwał mnie z zadumy. Instynktownie powiodłam wzrokiem w stronę zegara. Była 14.43. Czy czas wciąż jeszcze miał jakieś znaczenie? Miałam nadzieję, że tak. - Wysokość kaucji zostaje ustalona na milion dolarów - oznajmił sędzia oschle. 225 Prokurator uśmiechnął się, a twarz Cargilla wykrzywił grymas niezadowolenia. - Tylko spokojnie - mruknął Shane za moimi plecami. - Wszystko będzie dobrze. Zachowaj spokój. Nie zaszczyciłam jego pustych frazesów żadną odpowiedzią. Oczywiście związek zawodowy, który zajmował się wynajmowaniem adwokatów, gdy któryś z funkcjonariuszy potrzebował pomocy prawnej, dysponował również pieniędzmi na kaucje. Niestety poziom jego funduszy na pewno nie sięgał miliona. Zdobycie takiej kwoty wymagało czasu, nie wspominając o specjalnym głosowaniu. Co oznaczało, że prawdopodobnie nie mam szczęścia. Związek zawodowy musiałby jeszcze głębiej zaangażować się w sprawę swojej funkcjonariuszki oskarżonej o zabicie męża i dziecka. Tysiąc sześciuset moich kolegów musiałoby zagłosować za przyznaniem środków na moją kaucję. Nic nie powiedziałam, niczego nie dałam po sobie poznać, bo znów zaczął wzbierać we mnie krzyk, a ucisk w piersi stawał się coraz większy. Żałowałam, że nie mam przy sobie niebieskiego guzika, że nie mogłam go zatrzymać, gdyż jego dotyk w jakiś przewrotny sposób trzymał mnie przy zdrowych zmysłach. Ten guzik symbolizował Sophie. Ten guzik oznaczał, że Sophie gdzieś tam jest, tylko muszę ją odnaleźć.

Podszedł do mnie strażnik sądowy, chwycił pod ramię i pociągnął do przodu. Zaczęłam iść, stawiając mechanicznie krok za krokiem. Cargill szedł obok mnie. - Rodzina? - zapytał cicho. Zrozumiałam, o co mu chodzi: czy mam rodzinę, która mogłaby wpłacić za mnie kaucję. Pomyślałam o ojcu i poczułam, jak krzyk wzbiera w mojej piersi i podchodzi do gardła. Pokręciłam głową. 226 - Porozmawiam z Shane’em, żeby przedłożył twoją sprawę związkowi - powiedział, ale wyczułam sceptycyzm w jego głosie. Przypomniałam sobie moich zwierzchników, którzy starali się nie patrzeć mi w oczy, kiedy prowadzono mnie szpitalnym korytarzem. Pochód hańby. Pierwszy z wielu. - Mogę zażądać specjalnego traktowania w areszcie - dodał Cargill. Mówił teraz szybko, bo zbliżaliśmy się już do drzwi, za którymi znajdowała się cela tymczasowa, gdzie miałam zostać oficjalnie doprowadzona. - Jesteś funkcjonariuszką policji stanowej. Przyznają ci osobną celę, jeśli sobie zażyczysz. Pokręciłam głową. Widziałam areszt śledczy hrabstwa Suffolk i właśnie oddział izolatek wywarł na mnie najbardziej przygnębiające wrażenie. Miałabym swoją własną celę, ale byłabym w niej zamknięta przez dwadzieścia trzy godziny na dobę. Żadnych przywilejów, jak korzystanie z sali gimnastycznej i biblioteki, ani dostępu do świetlicy z telewizorem i najstarszym na świecie rowerem stacjonarnym, które pozwalały jakoś zabić czas. Zabawne, że miałam zacząć postrzegać takie rzeczy w kategoriach luksusu. - Obserwacja medyczna - rzucił pośpiesznie Cargill. Mogłam również ubiegać się o umieszczenie na oddziale szpitalnym celem przeprowadzenia badań lekarskich. - Z tymi wszystkimi świrami - mruknęłam w odpowiedzi. Kiedy ostatnim razem odwiedzałam więzienie, wszyscy krzykacze zostali zamknięci na oddziale szpitalnym i bez przerwy darli się na

siebie, na strażników i na innych osadzonych. Podejrzewam, że pewnie po to, aby zagłuszyć głosy w swoich głowach. Dotarliśmy pod drzwi celi i strażnik rzucił Cargillowi wymowne spojrzenie. Mój adwokat wahał się przez chwilę. Popatrzył na mnie ze współczuciem, którego wolałabym nie zauważyć, ponieważ sprawiło, 227 że krzyk uwięzły w moim gardle przedarł się do ust. Musiałam mocno zagryźć wargi i zacisnąć szczęki, by nie pozwolić mu uciec. Byłam silna. Byłam twarda. Nie działo się nic, czego bym już wcześniej nie widziała. Zazwyczaj byłam po drugiej stronie krat, ale wydawało mi się to nieistotnym szczegółem. Cargill chwycił mnie za skute kajdankami dłonie. Poczułam na palcach jego uścisk. - Zadzwoń, a przyjadę - powiedział półgłosem. - Masz prawo w każdej chwili konsultować się z adwokatem. Potem odszedł. Otworzyły się drzwi celi i weszłam do środka, dołączając do pięciu kobiet o twarzach tak samo bladych i pozbawionych wyrazu jak moja. Gdy się im przyglądałam, jedna z nich podeszła do stalowej muszli klozetowej, podciągnęła elastyczną minispódniczkę i zaczęła sikać. - I co się gapisz, suko? - zapytała i ziewnęła. Za moimi plecami zatrzasnęły się drzwi. Potem przetransportowano nas do South Bay. Aby przeprowadzić uświęcony tradycją ceremoniał przenosin, aresztowane ustawiono w rzędzie; każda z nich musiała ująć pod ramię stojące po obu stronach kobiety, a następnie oprzeć dłonie na biodrach, by można je było zakuć w kajdanki połączone z łańcuchem owiniętym wokół pasa. Gdy wszystkie zostałyśmy „zaplecione” ze sobą, skuto nam również nogi w kostkach i poczłapałyśmy drobnymi kroczkami do furgonetki. Kobiety siedziały w niej po jednej stronie, mężczyźni po przeciwnej, oddzieleni od nas przezroczystą ścianą z pleksiglasu.

Tleniona blondynka obok mnie prawie przez całą drogę niedwuznacznie poruszała językiem. Studwudziestokilowy mocno wytatuowany czarnoskóry mężczyzna z naprzeciwka dopingował ją 228 ruchami bioder. Jeszcze trzy minuty, pomyślałam, a dobiją targu. Na ich nieszczęście dotarliśmy w końcu na miejsce. Furgonetka zatrzymała się w doku przeładunkowym. Masywna garażowa brama zamknęła się z głośnym trzaskiem, odcinając nas od świata, i wtedy otwarto drzwi samochodu. Mężczyźni zostali wyprowadzeni pierwsi. Podreptali rządkiem w kierunku pilnie strzeżonego wejścia. Po kilku chwilach przyszła kolej na nas. Wychodzenie z furgonetki było najtrudniejsze. Bardzo uważałam, by się nie potknąć i nie upaść, bo wtedy pociągnęłabym za sobą pozostałe kobiety. Wyróżniało mnie to, że byłam biała i miałam na sobie świeże ubranie, podczas gdy wygląd moich współtowarzyszek zdradzał, że były związane z seksualno-narkotykowym biznesem. Te czystsze najprawdopodobniej pracowały dla pieniędzy. Te mniej czyste dla towaru. Sprawiały wrażenie, jakby nie zmrużyły oka przez całą noc, a sądząc po różnych zapachach, spędziły ją pracowicie. Co ciekawe, kobieta o pomarańczowych włosach po mojej prawej zmarszczyła nos, czując ode mnie charakterystyczną woń środków dezynfekujących i nowych dżinsów. Tymczasem dziewczyna z lewej, która mogła mieć nie więcej niż osiemnaście, dziewiętnaście lat, spojrzała na moją pokiereszowaną twarz i powiedziała: - Och, skarbie, następnym razem po prostu oddaj mu forsę, a będzie dla ciebie milszy. Weszłyśmy do korytarza strażnicy. Drzwi wejściowe zatrzasnęły się za naszymi plecami, a otworem stanęły przed nami te po lewej. Zobaczyłam dyżurkę, a w niej dwóch strażników w granatowych

mundurach. Opuściłam głowę, obawiając się natrafić na jakąś znajomą twarz. 229 Ramię przy ramieniu podreptałyśmy dalej długim korytarzem o ścianach z brudnożółtych pustaków, wdychając typowy dla wszystkich instytucji rządowych cierpki zapach - mieszaninę potu, wybielacza i ludzkiej apatii. Znalazłyśmy się w celi przejściowej, przestronnym pomieszczeniu bardzo przypominającym to, do którego trafiłam w sądzie. Pod ścianami stały drewniane ławki. Do tego metalowa toaleta i umywalka. Wystroju dopełniały dwa automaty telefoniczne. Poinformowano nas, że wszystkie rozmowy odbywają się na koszt odbiorcy, którego automatyczny komunikat poinformuje o połączeniu z zakładem karnym hrabstwa Suffolk. Zostałyśmy rozkute. Strażnik wyszedł, zatrzasnął za sobą metalowe drzwi i to by było tyle. Zaczęłam rozcierać nadgarstki i po chwili uzmysłowiłam sobie, że tylko ja to robię. Pozostałe kobiety zdążyły już się ustawić w kolejce do telefonu, aby zadzwonić do kogokolwiek, kto zechciałby wyciągnąć je z tarapatów. Nie dołączyłam do nich. Siedziałam na twardej ławce i patrzyłam na te kurewki i dilerki, które wciąż mogły na kogoś liczyć. Ja nie mogłam. Strażnik wywołał mnie jako pierwszą. Nawet spodziewając się tego, przeżyłam chwilę paniki. Moje palce zacisnęły się kurczowo na brzegu ławki i nie byłam pewna, czy zdołam rozluźnić chwyt. Do tej pory jakoś się trzymałam. Tak wiele już zniosłam. Ale teraz czekały mnie wszystkie te procedury. Funkcjonariuszka Tessa Leoni oficjalnie przestała istnieć. Jej miejsce miała zająć osadzona numer 55669021. Nie mogłam się podnieść. Nie chciałam. 230

Strażnik ponownie odczytał moje nazwisko. Stał po drugiej stronie metalowych drzwi, patrząc prosto na mnie przez okienko. I wiedziałam, że on wie. To było oczywiste, że wiedział. Przyjmowali pod swój dach policjantkę ze stanowej. Pewnie huczało tam od plotek. Kobieta oskarżona o zabójstwo męża i podejrzana o zabójstwo sześcioletniej córeczki. Dokładnie ten typ więźnia, jakiego strażnicy nienawidzili z całego serca. Zachowaj spokój, pomyślałam trochę spanikowana. Nie daj po sobie poznać, że się pocisz. Podeszłam do drzwi. Strażnik zatrzasnął kajdanki na moich przegubach i chwycił mnie pod łokieć. Jego uścisk był mocny, a twarz nie zdradzała żadnych emocji. - Tędy - powiedział i szarpnął mnie w lewo. Wróciliśmy do dyżurki, gdzie musiałam podać podstawowe informacje na swój temat: wzrost, wagę, datę urodzenia, charakterystyczne tatuaże, najbliższych krewnych, ich adresy oraz telefony kontaktowe i tym podobne. Potem zrobili mi zdjęcie na tle ściany z pustaków. W rękach trzymałam tabliczkę z numerem, który od teraz stał się moją nową tożsamością. Zdjęcie wklejono do karty identyfikacyjnej, którą miałam obowiązek nosić przy sobie przez cały czas. Zostałam odprowadzona korytarzem do innego pomieszczenia, gdzie kazano mi oddać ubranie. Rozebrałam się do naga, a strażniczka przyświecając sobie latarką, skontrolowała wszystkie otwory w moim ciele. Dostałam bladobrązowy więzienny uniform, parę spodni i bluzę, a do tego białe tenisówki i przezroczystą kosmetyczkę. Wewnątrz mieściła się biała pasta do zębów i szczoteczka wielkości małego palca, mały dezodorant oraz szampon. Wszystkie przybory toaletowe miały przejrzyste opakowania, aby więźniowie nie mogli przemycać 231 w nich narkotyków. Szczoteczka miała tak skromne rozmiary, aby

była mniej groźna, kiedy - co zdarzało się notorycznie - zostanie przerobiona na nóż. Gdybym potrzebowała dodatkowych kosmetyków, powiedzmy odżywki do włosów, kremu do rąk albo pomadki do ust, musiałbym je kupić w kantynie. Pomadka kosztowała dolara dziesięć centów, odżywka dwa dwadzieścia jeden. Mogłam się tam również zaopatrzyć w lepsze tenisówki, których cena wahała się od dwudziestu ośmiu do czterdziestu siedmiu dolarów. Potem trafiłam do ambulatorium. Pielęgniarka zbadała moje podbite oko, spuchnięty policzek i rozcięte czoło. Musiałam odpowiedzieć na kilka rutynowych pytań i zostałam zaszczepiona przeciw gruźlicy, która stanowiła poważny problem wśród więźniów. Pielęgniarka zastanawiała się długo nad opinią o moim stanie psychicznym, prawdopodobnie starając się ustalić, czy jestem skłonna zrobić coś nierozważnego, na przykład powiesić się na prześcieradle. W końcu złożyła podpis na mojej karcie. Strażnik więzienny poprowadził mnie korytarzem do windy. Nacisnął guzik ósmego piętra, na którym przebywały kobiety oczekujące na proces. Miałam do wyboru oddział 1-9-1 albo 1-9-2. Wybrałam ten drugi. Obydwa oddziały mogły pomieścić od sześćdziesięciu do osiemdziesięciu kobiet. Na każdym z nich było szesnaście cel. Na jedną celę przypadały dwie do trzech kobiet. Zostałam zaprowadzona do celi, w której znajdowała się tylko jedna kobieta. Nazywała się Erica Reed i właśnie spała na górnej pryczy, a na dolnej leżały jej rzeczy osobiste. Mogłam się rozgościć na drewnianym taborecie, który służył również za biurko. W chwili, gdy zamknęły się za mną metalowe drzwi, Erica zaczęła obgryzać pokryte złuszczonym lakierem paznokcie, odsłaniając rząd 232 poczerniałych zębów. Była uzależniona od amfy - potwierdzała to jej blada twarz o zapadniętych policzkach i zmierzwione brązowe włosy.

- Jesteś gliną? - zapytała nagle z podnieceniem w głosie. - Wszyscy mówią, że mamy dostać glinę. Mam nadzieję, że to ty. Wtedy zdałam sobie sprawę, że jestem w jeszcze większych tarapatach, niż przypuszczałam. 233 Rozdział 22 Podpułkownik Gerald Hamilton nie był zachwycony perspektywą rozmowy z D. D. i Bobbym. Wydawał się raczej pogodzony ze swoim losem. Jedna z jego podwładnych była uwikłana w „nieszczęśliwy wypadek”. Było rzeczą oczywistą, że policjanci z grupy dochodzeniowej będą chcieli go przesłuchać. Przez wzgląd na uprzejmość detektywi spotkali się z nim w jego biurze. Pułkownik uścisnął rękę D. D., a Bobby’ego powitał bardziej poufałym gestem, poklepując go po ramieniu. Obaj mężczyźni znali się i D. D. cieszyła się z obecności kumpla - w przeciwnym razie Hamilton prawdopodobnie nie byłby tak przychylny. Pozwoliła Bobby’emu poprowadzić rozmowę, a sama rozejrzała się po gabinecie. Policja stanowa w Massachusetts była powszechnie znana ze swego zamiłowania do wojskowej hierarchii. O ile D. D. pracowała w skromnym biurze o wystroju firmy konsultingowej, to gabinet Hamiltona przypominał jej siedzibę jakiegoś obiecującego kandydata na polityka. Na pokrytych boazerią ścianach wisiały oprawione w czarne ramki fotografie przedstawiające podpułkownika w towarzystwie najbardziej znaczących polityków stanu Massachusetts. Szczególnie rzucało się w oczy duże zdjęcie, na którym Hamilton stał obok republikańskiego senatora Scotta Browna. D. D. zauważyła dyplom z UMass Amherst oraz certyfikat z Akademii FBI. Zawieszona nad biurkiem imponująca kolekcja poroży dowodziła myśliwskich zdolności gospodarza, a na wypadek, gdyby to nie wystarczyło, na kolejnym zdjęciu podpułkownik, ubrany w

zielone polowe spodnie i pomarańczową kamizelkę, stał obok właśnie ustrzelonej zwierzyny. 234 D. D. nie przyglądała się zbyt długo tej fotografii. Odnosiła wrażenie, że mały Warren w jej brzuchu jest wegetarianinem. Surowe mięso niedobre. Za to płatki zbożowe zaczynały mu pasować. - Oczywiście znam funkcjonariuszkę Leoni - oświadczył Hamilton. Był wyższym rangą oficerem o szacownym wyglądzie. Schludny, o wysportowanej sylwetce i siwiejących na skroniach ciemnych włosach, miał na twarzy trwałą opaleniznę po wielu latach przebywania na wolnym powietrzu. D. D. była skłonna iść o zakład, że młodzi policjanci darzyli go jawnym podziwem, a młode funkcjonariuszki skrycie uważały go za atrakcyjnego. Czy Tessa Leoni była jedną z nich? I czy Hamilton odwzajemniał tę słabość? - Znakomita policjantka - kontynuował podpułkownik. - Młoda, ale kompetentna. Żadnych afer ani skarg. Na jego biurku spoczywał otwarty skoroszyt z aktami Tessy. Hamilton potwierdził, że w piątek i w sobotę Tessa zgłosiła się na nocną zmianę. Potem wraz z Bobbym prześledzili notatki z jej służby, z których większość zdaniem D. D. nie wnosiła nic konkretnego. Akta detektywów obejmowały bieżące i zamknięte śledztwa, nakazy sądowe, przesłuchania i tak dalej. Funkcjonariusze policji stanowej zajmowali się między innymi kontrolami drogowymi, wypadkami samochodowymi, interwencjami, egzekwowaniem nakazów, rewizjami i konfiskatami oraz udzielaniem wsparcia. D. D. bardziej przypominało to koszykówkę niż czuwanie na straży porządku. Najwyraźniej policjanci ze stanowej albo jeździli do wezwań, albo wspierali swoich kolegów odbierających wezwania. Tak czy inaczej służbowy rejestr Tessy, nawet z piątku i z soboty, był szczególnie obfity. Podczas nocnej zmiany z soboty na niedzielę wystawiła dwa mandaty za prowadzenie pod wpływem alkoholu, a w

drugim z przypadków nie tylko musiała odstawić zatrzymanego 235 kierowcę do aresztu, ale również zająć się odholowaniem jego samochodu. Bobby się skrzywił. - Widziałaś to już? - zapytał, stukając palcem w notatki z ostatnich dwóch zatrzymań. - Dostałam je od kapitana kilka godzin temu. Są w porządku. - Zatem na pewno nie doznała wstrząsu mózgu w sobotę wieczorem. - Bobby spojrzał na partnerkę. - Sam z trudem zdołałbym to wypełnić na trzeźwo, a co dopiero po silnym urazie głowy. - Odbierała jakieś osobiste połączenia w trakcie ostatniego patrolu? - D. D. zwróciła się do podpułkownika. Hamilton wzruszył ramionami. - Prócz służbowych pagerów funkcjonariusze mają na służbie również prywatne telefony. Możliwe, że odbierała takie połączenia. W każdym razie żadnych za pośrednictwem oficjalnych kanałów. D. D. pokiwała głową. Była zdziwiona, że funkcjonariuszom ze stanowej wciąż wolno nosić przy sobie komórki. W wielu organach ochrony porządku publicznego było to zabronione, ponieważ mundurowi, którzy często jako pierwsi przybywali na miejsce zdarzenia, używali ich do robienia zdjęć. Być może uważali, że facet, który odstrzelił sobie głowę, to zabawny widok. Albo ktoś chciał się pochwalić takim krwawym obrazkiem przed kumplem z innego wydziału. Ale z prawnego punktu widzenia każde zdjęcie z miejsca przestępstwa stanowiło materiał dowodowy, który w całości musiał być ujawniony obronie. Oznaczało to, że gdyby takie zdjęcia wypłynęły po ogłoszeniu wyroku, sam fakt ich istnienia stanowiłby podstawę do unieważnienia procesu. Prokurator okręgowy bardzo nie lubił takich sytuacji i potrafił naprawdę uprzykrzyć życie winowajcy.

236 - Czy Leoni dostała kiedyś naganę? - spytała D. D. Hamilton pokręcił głową. - Brała dużo wolnego, może z przyczyn osobistych? Jest młodą matką, która przez pół roku sama opiekuje się swoim dzieckiem. Podpułkownik przejrzał akta i znów pokręcił głową. - Godne podziwu - stwierdził. - Nie jest łatwo pogodzić ze sobą obowiązki służbowe i życie rodzinne. - Amen - mruknął Bobby. Obaj powiedzieli to szczerym tonem. D. D. przygryzła wargę. - Dobrze pan ją znał? - zapytała nagle. - Mieliście jakieś imprezy integracyjne, grupowe spotkania przy drinku, czy coś w tym rodzaju? Hamilton zawahał się. - Nie znalem jej tak naprawdę - odparł w końcu. - Tessa Leoni miała opinię zamkniętej w sobie. Sugeruje to kilka opinii z oceny pracowniczej. Porządna funkcjonariuszka. Bardzo odpowiedzialna. Przejawiała zdrowy rozsądek. Ale na gruncie towarzyskim zachowywała powściągliwość. Było to źródłem pewnych obaw. Nawet ludzie, którzy z zasady odbywają służbę w pojedynkę, powinni czuć się zżyci z grupą. Mieć pewność, że zawsze mogą liczyć na swoich kolegów. Koledzy Tessy Leoni doceniali jej fachowość, ale żaden nie mógł powiedzieć, że zna ją osobiście. A w takiej pracy, gdzie granica między życiem zawodowym i prywatnym łatwo się zaciera… Hamilton zawiesił głos. D. D. zrozumiała, co chciał powiedzieć, i to ją zaintrygowało. Służba w policji to nie to, co regularny etat. Nie przychodzisz do pracy, żeby podbić kartę, wywiązać się ze swoich zadań i przekazać robotę dalej. Służba w policji to powołanie. Angażujesz się w to bez reszty i stajesz się częścią zespołu. 237 D. D. zastanawiała się, czy Tessa nie zżyła się za bardzo z innym

funkcjonariuszem, albo nawet ze swoim zwierzchnikiem. Wyglądało jednak na to, że nie była z nimi zbyt blisko. - Mogę pani zadać pytanie? - odezwał się nagle Hamilton. - Mnie? - D. D. zamrugała zaskoczona, po czym skinęła potakująco. - Czy nie koleguje się pani z innymi detektywami? Nie spotyka się pani z nimi, żeby wspólnie wypić piwo, zjeść pizzę albo obejrzeć mecz? - Oczywiście - odparła D. D. - Ale ja nie mam rodziny. I jestem starsza. Tessa Leoni… Mówimy o młodej, atrakcyjnej dziewczynie, która na posterunku ma do czynienia z samymi mężczyznami. Jest jedyną kobietą pod pańską komendą, prawda? - We Framingham jedyną. D. D. wzruszyła ramionami. - Niewiele jest kobiet w mundurze. Jeżeli Tessa Leoni nie darzyła kolegów braterskimi uczuciami, trudno ją za to winić. - Nie mieliśmy żadnych skarg o napastowanie seksualne natychmiast oświadczył Hamilton. - Nie wszystkie kobiety lubią biurokrację. Hamiltonowi nie spodobała się ta uwaga. Jego twarz przybrała surowy, wręcz nieprzyjemny wyraz. - Nakłanialiśmy jej bezpośredniego zwierzchnika, by zapewnił jej więcej okazji do zintegrowania się z zespołem - powiedział oschle. Powiedzmy, że efekty były różne. Bez wątpienia niełatwo być jedyną kobietą w zdominowanej przez mężczyzn instytucji. Z drugiej strony Leoni nie przejawiała ochoty, by się otworzyć. Mówiąc wprost, była uważana za odludka. I nawet funkcjonariusze, którzy próbowali się z nią zaprzyjaźnić… - Jak na przykład Lyons? - wtrąciła D. D. 238 - Jak Lyons - przytaknął Hamilton. - Ich starania spełzały na niczym. Praca zespołowa polega na podbiciu serc i umysłów swoich

kolegów. Leoni nie całkiem stosowała się do tej reguły. - Skoro już mowa o sercach i umysłach - zaczął Bobby przepraszającym tonem, jak gdyby czuł wyrzuty sumienia, że sprowadza podpułkownika do roli plotkarza. - Pojawiły się jakieś doniesienia o romansie Leoni z innym policjantem? A może któryś z funkcjonariuszy był nią zainteresowany, niezależnie od tego, czy odwzajemniała to czy nie? - Popytałem trochę. Wygląda na to, że najbliżej Leoni był Shane Lyons, choć to znajomość utrzymywana bardziej ze względu na jej męża niż nią samą. - Poznał go pan? - zaciekawiła się D. D. - Jej męża, Briana Darby’ego? Albo jej córkę, Sophie? - Znałem ich oboje - oświadczył ku jej zaskoczeniu podpułkownik. Spotykaliśmy się od lat na różnych piknikach albo uroczystościach rodzinnych. Sophie to śliczna dziewczynka. Zapadło mi w pamięć, że jak na swój wiek była bardzo rozwinięta. - Hamilton zmarszczył brwi, jakby toczył jakąś wewnętrzną walkę. - Widać było, że Tessa bardzo ją kocha - dodał nagle. - Przynajmniej takie zawsze odnosiłem wrażenie, kiedy widziałem je razem. To, jak ją przytulała, jak się do niej odnosiła. Na samą myśl… Hamilton odwrócił wzrok, odchrząknął i położył dłonie na biurku. - Smutna sprawa - mruknął jak gdyby do samego siebie. - A Brian Darby? - zapytał Bobby. - Jego znałem jeszcze dłużej. Był bliskim przyjacielem Lyonsa. Zaczął się pojawiać na przyjęciach dobre osiem czy dziewięć lat temu. Kilka razy wybrał się z nami na mecz hokeja, od czasu do czasu przychodził na partyjkę pokera. 239 - Nie wiedziałam, że łączą pana tak bliskie stosunki z funkcjonariuszem Lyonsem - odezwała się D. D., unosząc brew. Hamilton zmierzył ją srogim spojrzeniem.

- Jeśli moi podwładni zapraszają mnie na organizowane przez siebie uroczystości, zawsze staram się pojawiać. Koleżeństwo jest ważne, nie wspominając o tym, że takie nieformalne spotkania odgrywają nieocenioną rolę w nawiązywaniu porozumienia między funkcjonariuszami a kadrą dowódczą. Z tego względu spotykam się z Lyonsem i jego bandą, jak ich nazywa, trzy albo cztery razy do roku. - Jakie wrażenie zrobił na panu Brian? - dopytywał Bobby. - Interesował się hokejem, lubił też Red Soxów. Przyzwoity facet moim zdaniem. - Dużo pan z nim rozmawiał? - Tyle, co nic. Większość naszych spotkań miała typowo męski charakter: oglądanie meczu, rozgrywanie meczu albo obstawianie wyniku meczu. I owszem - Hamilton zwrócił się do D. D., jakby już przewidział jej zastrzeżenia - możliwe, że przy takich formach spędzania czasu Leoni mogła czuć się wyobcowana. Choć z tego co pamiętam, ona także kibicowała Red Soxom i na wiele meczów chodzili całą rodziną. Na twarzy D. D. pojawił się grymas niezadowolenia. Nie lubiła, gdy ktoś czytał jej w myślach. - A co z alkoholizmem Tessy Leoni? - zapytał Bobby spokojnie. Czy to kiedykolwiek wyszło na jaw? - Byłem świadomy tej sytuacji - odpowiedział podpułkownik tak samo zrównoważonym tonem. - Z tego co mi wiadomo, Leoni z powodzeniem przeszła kurację odwykową i nie wróciła do nałogu. Jak już wspomniałem, nie odnotowano żadnych afer ani skarg. 240 - A co z tą sprawą morderstwa, które popełniła w wieku szesnastu lat? - odezwała się D. D. - To nam jeszcze wyjdzie bokiem - stwierdził Hamilton ponuro. D. D. była zaskoczona jego słowami. Po chwili zrozumiała. Reporterzy, którzy zaczęli już grzebać w życiorysie najnowszej

bostońskiej femme fatale, będą chcieli wiedzieć, jakim cudem w szeregach policji znalazł się ktoś, kto miał na sumieniu zabójstwo. To prawda, podpułkownik będzie musiał gęsto się tłumaczyć. - Posłuchajcie - rzekł Hamilton. - Tessie Leoni nigdy nie postawiono zarzutów. Spełniła wszystkie nasze wymogi rekrutacyjne. Odrzucenie jej wniosku zakrawałoby na dyskryminację. A tak oficjalnie, ukończyła akademię z doskonałymi wynikami i może się wykazać wzorowym przebiegiem służby. Nie mogliśmy o niczym mieć pojęcia, niczego się spodziewać… - Myśli pan, że ona to zrobiła? - zapytała D. D. - Znał pan jej męża i jej dziecko. Myśli pan, że faktycznie zabiła ich oboje? - Myślę, że im dłużej wykonuję tę pracę, tym mniej zaskakują mnie rzeczy, które powinny mnie zaskakiwać. - Słyszał pan cokolwiek o problemach małżeńskich między nią a Brianem? - zabrał głos Bobby. - Dowiedziałbym się o tym ostatni - zapewnił go Hamilton. - Jakieś zauważalne zmiany w zachowaniu, zwłaszcza na przestrzeni ostatnich trzech tygodni? Podpułkownik przechylił głowę. - Dlaczego ostatnich trzech tygodni? - spytał. Bobby w milczeniu przyglądał się swojemu komendantowi. D. D. pojęła, o co chodzi. Brian Darby był w domu dopiero od trzech tygodni, a zdaniem jego osobistej trenerki wrócił z ostatniego rejsu niezbyt zadowolony z życia. 241 - Jedna sytuacja przychodzi mi na myśl - przemówił nagle Hamilton. - Nie dotyczy Tessy Leoni, ale jej męża. D. D. i Bobby wymienili spojrzenia. - To było jakieś pół roku temu - kontynuował Hamilton, unikając ich wzroku. - Chyba w listopadzie, tak mi się wydaje. Shane Lyons zorganizował wypad do Foxwoods. Wielu z nas się wybrało, z Brianem Darbym włącznie. Przyjąłem zaproszenie, przepuściłem pięć

dych w kasynie i miałem dość. Ale Brian… Kiedy przyszła pora, nie mogliśmy nakłonić go do wyjścia. Jeszcze jedna kolejka, jeszcze jedna, teraz na pewno się uda. W końcu pokłócił się z Shane’em, który musiał wywlec go stamtąd siłą. Wszyscy się z tego śmiali. Ale… Dla mnie było jasne, że Brian Darby nie powinien już nigdy więcej zaglądać do Foxwoods. - Miał problem z hazardem? - zapytał Bobby, marszcząc czoło. - Powiedziałbym, że wykazywał ponadprzeciętne zainteresowanie grą. Gdyby Shane nie odciągnął go od ruletki, nadal by tam siedział, patrząc na wirujące numerki. Bobby i D. D. znów spojrzeli po sobie. Dla D. D. ta historia byłaby bardziej do rzeczy, gdyby Brian nie miał pięćdziesięciu tysięcy na koncie. Ludzie uzależnieni od hazardu zwykle nie zostawiają sobie żadnych oszczędności. - Czy Shane i Brian wybierali się ostatnio do kasyna? zainteresował się Bobby. - O to musielibyście zapytać Lyonsa. - Czy Tessa Leoni wspominała kiedyś o problemach finansowych? Prosiła o dodatkowe patrole, nadliczbowe godziny czy coś w tym rodzaju? - Sądząc z rejestrów - odparł Hamilton powoli - ostatnio spędziła w pracy więcej godzin. 242 Ale te pięćdziesiąt kawałków w banku, pomyślała D. D. Kto chciałby wyrabiać nadgodziny, mając tyle na koncie? - Jest jeszcze coś, co prawdopodobnie powinniście wiedzieć - dodał Hamilton. - Zaznaczam jednak, że to całkowicie nieoficjalne. I może nie mieć żadnego związku z Tessą Leoni. Ale… Skoro mowa o ostatnich trzech tygodniach, faktycznie wszczęliśmy wewnętrzne dochodzenie dwa tygodnie temu. Zewnętrzny audytor odkrył, że z konta związku zawodowego wyprowadzono środki. Jest przekonany,

że zostały sprzeniewierzone, najprawdopodobniej przez kogoś od nas. Teraz próbujemy odnaleźć te pieniądze. D. D. zrobiła wielkie oczy. - Jak to miło, że pan o tym wspomniał. Że tak skwapliwie podzielił się pan tą informacją. Bobby posłał jej ostrzegawcze spojrzenie. - O jakiej kwocie mowa? - zapytał bardziej opanowanym tonem. - O dwustu pięćdziesięciu tysiącach. - Których brakuje od dwóch tygodni? - Tak. Ale cały proceder zaczął się już rok temu. Seria wypłat na rzecz agencji ubezpieczeniowej, która jak się okazało, nie istnieje. - Ale czeki zostały zrealizowane - upewnił się Bobby. - Co do jednego. - potwierdził Hamilton. - Kto je podpisał? - Trudno ustalić. Ale wszystkie pieniądze trafiały na to samo konto bankowe w Connecticut, które cztery tygodnie temu zostało zlikwidowane. - Fałszywa agencja ubezpieczeniowa to przykrywka - stwierdziła D. D. - Założona, żeby przyjmować wpłaty o łącznej wartości ćwierć miliona, a potem zniknąć. - Tak samo myślą śledczy. 243 - Bank powinien dostarczyć wam jakichś informacji - rzekł Bobby. - Wszystkie operacje prowadził ten sam bank? - Bank podjął pełną współpracę. Dostarczył nam nagranie z kamery. Widać na nim kobietę w czerwonej bejsbolówce i ciemnych okularach, która przyszła zamknąć rachunek. To jest najcenniejszy trop. Szukamy kobiety zorientowanej w wewnętrznych sprawach związku zawodowego. - Takiej jak Tessa Leoni - mruknęła D. D. Podpułkownik nie zaprzeczył.

244 Rozdział 23 Jeśli chcesz kogoś załatwić, więzienie idealnie się do tego nadaje. Sam fakt, że środki bezpieczeństwa w zakładzie karnym hrabstwa Suffolk były ograniczone do minimum, wcale nie oznaczał, że brakowało w nim brutalnych przestępców. Skazany za morderstwo, który spędził dwadzieścia lat w więzieniu stanowym o zaostrzonym rygorze, trafia tutaj, by odsiedzieć doliczone do wyroku osiemnaście miesięcy za włamanie albo zwykły napad. Być może moja towarzyszka z celi, Erica, została zamknięta za rozprowadzanie prochów, przekręty albo drobne kradzieże. A może zabiła ostatnie trzy kobiety, które próbowały popsuć jej interes. Kiedy zapytałam ją o to, uśmiechnęła się tylko, odsłaniając dwa rzędy poczerniałych zębów. Na oddziale 1-9-2 przebywały jeszcze trzydzieści cztery kobiety podobne do niej. Jako oczekujące na proces byłyśmy oddzielone od reszty osadzonych na zamkniętym oddziale, dokąd dowożono nam jedzenie, gdzie przychodziła pielęgniarka i organizowano nam zajęcia. Ale na terenie oddziału dochodziło między więźniami do licznych kontaktów, które stwarzały okazję do aktów przemocy. Erica zapoznała mnie z planem dnia. Dzień zaczynał się o siódmej rano od „liczenia głów”, kiedy strażnicy kontrolowali stan osobowy. Po śniadaniu następował „czas wolny”, kiedy można było opuścić cele i chodzić swobodnie po terenie całego oddziału, usiąść w świetlicy i obejrzeć telewizję, wziąć prysznic - trzy prysznice przylegały bezpośrednio do świetlicy, co zapewniało wszystkim widowisko albo popedałować na skrzypiącym rowerku, ściągając w ten sposób na siebie wszelkie obelgi ze strony innych osadzonych. 245 Większość kobiet, jak szybko się zorientowałam, spędzała czas,

grając w karty albo plotkując przy okrągłych metalowych stolikach. Każda mogła się przysiąść, podchwycić jedną plotkę, podzielić się dwiema innymi, a następnie wstąpić do sąsiedniej celi, by jako pierwsza ogłosić jakąś sensacyjną nowinę. Kobiety ciągle krążyły, od stolika do stolika, od celi do celi. Panowała tam atmosfera przypominająca obóz letni, na którym wszystkie dziewczęta noszą takie same ubrania, śpią na pryczach i mają bzika na punkcie chłopców. O jedenastej wracałyśmy do swoich cel na kolejne liczenie, po którym następował lunch. Potem znów miałyśmy czas wolny. O piętnastej liczono nas po raz trzeci. Kolacja była około siedemnastej. Ostatnie liczenie odbywało się o dwudziestej trzeciej, a potem gaszono światła, czego nie należy mylić z ciszą nocną. W więzieniu nie ma czegoś takiego jak cisza nocna, zwłaszcza w zakładzie karnym, gdzie przebywają zarówno kobiety, jak i mężczyźni. Kobiety, jak się dowiedziałam, zajmowały trzy najwyższe piętra „baszty” więzienia hrabstwa Suffolk. Jakaś przedsiębiorcza kobieta albo raczej mężczyzna, jak przypuszczam - odkryła, że rury kanalizacyjne z górnych pięter łączą się z tymi na dole. Oznaczało to, że jakaś więźniarka - na przykład moja towarzyszka z celi, Erica mogła włożyć głowę do porcelanowej muszli klozetowej i odbyć „rozmowę” z jakimś przypadkowym mężczyzną z dołu. Chociaż tak naprawdę żaden z mężczyzn nie miał ochoty na rozmowę. Przypominało to bardziej więzienną wersję sekstelefonu. Erica mówi coś sprośnego, a dziewięć pięter niżej jakiś anonimowy mężczyzna zaczyna jęczeć. Erica dorzuca kolejne lubieżności: „Mocniej, szybciej, nie przestawaj, kochanie, ocieram się o ciebie 246 cyckami, czujesz na sobie moje cycki?”. Zmyśliłam to - Erica nie miała cycków. Amfa rozpuściła całą jej tkankę tłuszczową, z piersiami włącznie. Poczerniałe zęby, brunatne paznokcie i zero

cycków. Erica powinna występować w reklamach społecznych skierowanych do nastoletnich dziewczyn. Tak będzie wyglądać twoje ciało po prochach. Ale anonimowy mężczyzna dziewięć pięter pod nami nie mógł tego wiedzieć. W jego wyobraźni Erica jest prawdopodobnie jakąś blondyną o dorodnych kształtach albo ostrą latynoską dupeczką, którą widział kiedyś w przychodni. Mógł walić konia w najlepsze, podczas gdy Erica zaliczała już drugą rundę. Podobnie jak kobieta w celi obok i ta w celi za nią, i ta jeszcze dalej. I tak przez całą noc. Więzienie to towarzyskie miejsce. Więzienie hrabstwa Suffolk składa się z wielu budynków. Niestety tylko faceci z dolnych pięter wieżowca mogą się porozumiewać z kobietami z góry. Oczywiście stanowiło to poważny problem dla mężczyzn z innych budynków. Ktoś pomysłowy z budynku nr 3 odkrył jednak, że możemy patrzeć z naszych cel w ich okna. Jak wyjaśniła mi Erica, pierwszą rzeczą, jaką robi się tu z samego rana, jest odczytanie wiadomości wystawionej w oknach budynku nr 3 - wymyślnej kompozycji ze skarpetek, majtek i podkoszulków tworzących ciąg cyfr i liter. Tylko tyle dało się ułożyć za pomocą skarpetek, więc został opracowany specjalny szyfr. Zapisywałyśmy kod, który kierował kobiety z oddziału 1-9-2 do konkretnych książek dostępnych w czytelni, gdzie mogły odkryć pełną wiadomość: „Pieprz mnie, pieprz mnie, rób mi dobrze, poczuj, jaki jestem twardy”. Więzienna poezja, jak to nazwała Erica. Wyznała mi, że literowanie nie było jej mocną stroną, ale za to zawsze wkładała wiele serca w 247 odpowiedź, wskazując jakąś oryginalną frazę - „Tak, tak, tak!” - w tej samej powieści. Innymi słowy pensjonariusze z różnych oddziałów mogli kontaktować się ze sobą, a kobiety oczekujące na proces mogły przekazywać wiadomości mężczyznom odsiadującym wyroki i na

odwrót. Najprawdopodobniej więc cała więzienna społeczność wiedziała o moim przybyciu, a niedoświadczone więźniarki mogły liczyć na wsparcie ze strony tych bardziej zaprawionych z innego oddziału. Zastanawiałam się, jak to było możliwe. Powiedzmy, że miało to miejsce wtedy, gdy cały nasz oddział był eskortowany na dół, do położonej dziewięć pięter niżej biblioteki. Albo kiedy zjeżdżałyśmy do siłowni. Albo podczas widzeń, które również odbywały się grupowo w jednej dużej sali z kilkunastoma stolikami, gdzie wszyscy mieszali się ze sobą. Nic trudnego, by któraś z osadzonych przysiadła obok mnie, wbiła mi nóż pod żebro i znikła. Wypadki się zdarzają, prawda? Zwłaszcza w więzieniu. Starałam się to dokładnie przemyśleć. Co bym zrobiła na miejscu więźniarki, która chce się dobrać do skóry wyszkolonej funkcjonariuszce policji? Po namyśle doszłam do wniosku, że raczej nie uciekałabym się do otwartej przemocy. Po pierwsze, glina jest w stanie odeprzeć atak. Po drugie, kiedy przemieszczałyśmy się poza oddziałem - w drodze do biblioteki, na siłownię albo na widzenie eskortował nas oddział służby więziennej, banda zwalistych strażników gotowych zareagować w mgnieniu oka. Nie, gdyby trafiło na mnie, skorzystałabym z trucizny. Tę broń od wieków upodobały sobie kobiety. Nie jest trudno ją przemycić. Każdej z osadzonych wolno było wydać w kantynie 248 pięćdziesiąt dolarów tygodniowo. Większość kupowała orientalne zupy z makaronem w paczce, tenisówki i kosmetyki. Przy pomocy z zewnątrz bez problemu można było ukryć trochę trutki na szczury w saszetce z przyprawami albo w nowo zakupionym kremie do rąk. Chwila nieuwagi i Erica mogłaby dosypać mi czegoś do kolacji. Okazja nadarzała się również, kiedy Sheena, inna więźniarka,

częstowała mnie w świetlicy kanapką z masłem orzechowym. Arszenik można było dodać do kremu, odżywki do włosów albo pasty do zębów. A ja, myjąc włosy, nawilżając skórę albo szorując zęby, za każdym razem… Czy tak właśnie popada się w obłęd? Uświadamiając sobie, na ile sposobów można stracić życie? A gdyby to się stało, jak niewielu ludzi by się tym przejęło? Godzina 20.23. Siedzę samotnie na materacu przed zakratowanym oknem. Słońce dawno już zaszło. Wpatruję się w lodowaty mrok za szybą, tymczasem za moimi plecami jarzą się nieubłaganie oślepiające światła. I przez moment żałuję, że nie mogę rozgiąć grubych krat, otworzyć okna i spojrzeć na Boston z wysokości ósmego piętra. Poczuć mroźnego podmuchu marcowego powietrza i przekonać się, czy potrafię latać. Zapaść się w ciemność, by wszystko znikło na zawsze. Przycisnęłam dłonie do szyby i wpatrywałam się w ciemną noc. Zastanawiałam się, czy gdzieś tam Sophie również spogląda w ten sam mrok. Gdyby mogła poczuć, że wciąż ją kocham. Gdyby wiedziała, że staram się robić wszystko, by ją odnaleźć. Była moją córeczką i zamierzałam po nią przyjść, ta jak wtedy, gdy zatrzasnęła się w bagażniku. Ale najpierw obie musiałyśmy przejść próbę odwagi. 249 Brian musiał umrzeć. Właśnie to usłyszałam od tamtego mężczyzny w sobotę rano w mojej kuchni. Brian był bardzo niegrzecznym chłopcem i musiał umrzeć. Ale Sophie i ja mogłyśmy przeżyć. Musiałam tylko robić to, co mi kazano. Zabrali Sophie. Aby ją odzyskać, musiałam wziąć na siebie winę za śmierć mojego męża. Podsunęli mi nawet kilka pomysłów w tej kwestii. Mogłam wszystko odpowiednio zaaranżować i zeznać, że się

broniłam. Brianowi nie przywróciłoby to życia, ale ja wyszłabym na wolność, a Sophie odnalazłaby się jakimś cudem i wróciła do mnie. Prawdopodobnie musiałabym odejść z policji, ale odzyskałabym córkę. Kiedy tak stałam na środku kuchni, w uszach dzwoniło mi jeszcze od huku wystrzałów, a w nozdrza wdzierał się zapach prochu i krwi, wydawało mi się to rozsądnym układem. Zgodziłabym się wtedy na wszystko. Byle tylko ocalić Sophie. - Proszę - błagałam - nie róbcie krzywdy mojej córce. Zgadzam się, tylko nic jej nie róbcie. Teraz zaczęło do mnie docierać, jaka byłam głupia. Brian musiał umrzeć, a ktoś inny za to odpowiedzieć? Skoro musiał umrzeć, czemu nie uszkodzono mu hamulców albo nie zorganizowano „wypadku”, kiedy jeździł na nartach? Brian był sam przez większość czasu i mężczyzna w czerni mógł zrobić wtedy wiele rzeczy, zamiast strzelać do niego i zmuszać jego żonę, by wzięła to na siebie. Dlaczego tak? Dlaczego ja? Sophie miała zostać cudownie odnaleziona? Jak? Błąkająca się po wielkim centrum handlowym albo na parkingu przy autostradzie? Oczywiście policja przesłuchałaby ją, ale dzieci nie są wiarygodnymi 250 świadkami. Tamten mężczyzna mógłby ją zastraszyć, aby niczego nie mówiła, ale po co miałby tak ryzykować? Nabierałam coraz mocniejszego przekonania, że ktoś zdolny strzelić człowiekowi trzy razy w pierś z zimną krwią nie podejmuje zbędnego ryzyka. Byłam już niemal pewna, że komuś, kto z zimną krwią strzela człowiekowi trzy razy w pierś, chodzi o dużo więcej, niż jest skłonny ujawnić. Co takiego zrobił Brian? Dlaczego musiał umrzeć?

I czy w ostatniej sekundzie swojego życia zdał sobie sprawę, że niemal całkowicie pogrążył również mnie i Sophie? Czułam na dłoniach ucisk metalowych krat. Nie miały okrągłego przekroju, jak przypuszczałam - z kształtu przypominały listwy pionowych żaluzji. Tamten mężczyzna chciał, abym znalazła się w więzieniu. Teraz to sobie uświadomiłam. On sam oraz ludzie, dla których bez wątpienia pracował, nie chcieli, abym wchodziła im w drogę. Po raz pierwszy od trzech dni na mojej twarzy zagościł uśmiech. Tak się składało, że czekała ich drobna niespodzianka. Bo kiedy stałam ogłuszona hukiem strzałów, z oczyma szeroko otwartymi od zgrozy, uchwyciłam się kurczowo jednej myśli: muszę zyskać na czasie, muszę wszystko spowolnić. Pięćdziesiąt tysięcy dolarów, tyle zaoferowałam mężczyźnie, który właśnie zabił mojego męża. Pięćdziesiąt tysięcy dolarów, jeśli da mi dwadzieścia cztery godziny na „uporządkowanie swoich spraw”. Miałam wziąć na siebie winę za śmierć męża i trafić do więzienia. Musiałam poczynić pewne przygotowania ze względu na moją córkę. Właśnie tak mu powiedziałam. 251 Może mi nie ufał, może miał jakieś podejrzenia, ale pięćdziesiąt kawałków zrobiło swoje. A kiedy mu wyjaśniłam, że trzeba zamrozić ciało Briana… Był pod wrażeniem. Nie wstrząśnięty, co właśnie pod wrażeniem. Kobieta, która potrafi zakonserwować zwłoki męża w śniegu, najwyraźniej była w jego typie. Tak więc bezimienny zabójca przyjął pięćdziesiąt tysięcy, a ja w zamian dostałam dwadzieścia cztery godziny, żeby wyprostować swoje sprawy. Okazuje się, że wiele można zrobić w ciągu dwudziestu czterech godzin. Zwłaszcza będąc kobietą zdolną beznamiętnie przysypać

śniegiem mężczyznę, który kiedyś obiecał ją kochać, troszczyć się o nią i nigdy jej nie opuścić. Nie myślałam teraz o Brianie. Nie byłam na to gotowa, nie mogłam sobie pozwolić na zgłębianie tej kwestii. Skupiłam się więc na tym, co liczyło się najbardziej. Kogo kochasz? Zabójca miał rację. Właśnie do tego sprowadza się życie. Sophie. Gdzieś tam, w tym samym mroku, była moja córka. Sześciolatka o trójkątnej buzi, błękitnych oczach i bezzębnym uśmiechu, który potrafił przyćmić słońce. Sophie. Brian umarł dla niej. Teraz ja musiałam dla niej przeżyć. Byłam zdolna do wszystkiego, by odzyskać moje dziecko. - Idę do ciebie - wyszeptałam. - Bądź dzielna, skarbie. Bądź dzielna. - Co? - odezwała się Erica z górnej pryczy, na której leżała, bezmyślnie przerzucając karty. - Nic. - Nie da się wyłamać krat. Tędy nie zwiejesz - stwierdziła i zarechotała, jakby powiedziała dobry dowcip. 252 - W świetlicy wiszą telefony - zwróciłam się do niej. - Można z nich zadzwonić? Erica przestała bawić się kartami. - Do kogo chcesz dzwonić? - zapytała zaciekawiona. - Do pogromców duchów - odparłam z powagą. Erica znów się roześmiała. Potem powiedziała mi, co chciałam wiedzieć. 253 Rozdział 24 Bobby chciał wstąpić gdzieś na kolację, ale D. D. nie miała ochoty na jedzenie. - Powinnaś bardziej o siebie dbać - oświadczył Bobby. - A ty powinieneś przestać się ze mną cackać! - odwarknęła. -

Nigdy tego nie lubiłam i teraz też nie zamierzam polubić. - Nie. - Co proszę? - Powiedziałem: nie. I nie zmienię zdania. D. D. obróciła się na fotelu pasażera, by móc zgromić go srogim spojrzeniem. - Czy zdajesz sobie sprawę, że kobiety w ciąży są pod wpływem hormonów i łatwo wpadają w szał? To oznacza, że mogłabym cię zabić, i gdyby wśród przysięgłych była choć jedna matka, uszłoby mi to na sucho. Bobby uśmiechnął się. - Annabelle mówiła to samo. - Och, na litość boską… - Jesteś w ciąży - przerwał jej Bobby. - Mężczyźni lubią się cackać z kobietami w ciąży. To pozwala nam się wykazać. Skrycie uwielbiamy także nadskakiwać małym dzieciom. Kiedy pierwszy raz przyjdziesz z maleństwem na komendę… Założę się, że Phil zrobi na szydełku parę bucików. A Neil… Myślę, że Neil podaruje mu komplet plastrów z Królikiem Bugsem i kask rowerowy. D. D. patrzyła na niego. Nie myślała o bucikach, plastrach ani o przynoszeniu dziecka do pracy. Dopiero co nastawiała się na dziecko, nie mówiąc o życiu z dzieckiem. 254 Dostała wiadomość tekstową od Alexa: „Słyszałem o aresztowaniu. Co poza tym na froncie?”. Nie odpisała mu. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Owszem, aresztowali Tessę Leoni, ale nie udało im się znaleźć sześcioletniej Sophie. Tymczasem słońce zachodziło po raz drugi i minęło trzydzieści sześć godzin od ogłoszenia informacji o jej zaginięciu. Tylko że najprawdopodobniej alarm i poszukiwania dziewczynki nie miały żadnego znaczenia. Najprawdopodobniej Tessa Leoni zabiła

całą swoją rodzinę, z Sophie włącznie. D. D. nie prowadziła dochodzenia w sprawie zaginięcia; prowadziła śledztwo w sprawie podwójnego morderstwa i musiała odnaleźć zwłoki dziecka. Nie była jeszcze gotowa, by o tym myśleć. Nie była przygotowana na delikatne, ale zawsze dociekliwe pytania Alexa. Nie wiedziała, jak pokierować rozmową, aby gładko przejść do tematu i powiedzieć: „Tak, jestem w ciąży, o czym jeszcze nie słyszałeś, ale Bobby Dodge wie już o wszystkim, bo powiedziała mu to kobieta podejrzana o morderstwo”. Właśnie tego rodzaju sytuacje sprawiały, że D. D. była pracoholiczką. Odnalezienie Sophie i przyskrzynienie Tessy poprawiłoby jej samopoczucie. Tymczasem rozmowa z Alexem na temat nowego porządku świata zapędziłaby ją tylko w kozi róg. - Falafel to jest coś, czego ci trzeba - odezwał się Bobby. - Gadaj zdrów - odparła D. D. - Annabelle to uwielbiała, kiedy była w ciąży. Chodzi o mięso, prawda? Nie możesz znieść zapachu mięsa. D. D. pokiwała głową. - Za jajkami też nie przepadam. 255 - No to pozostaje ci kuchnia śródziemnomorska ze swoją obfitością dań wegetariańskich. - A ty lubisz falafel? - spytała D. D. podejrzliwie. - Nie. Ja lubię BigMaca, ale teraz to raczej ci nie podejdzie… D. D. pokręciła głową. - To niech będzie falafel. Bobby znał odpowiednie miejsce. Zapewne Annabelle lubiła tam jadać. Wszedł do środka złożyć zamówienie, D. D. została zaś w samochodzie, aby uniknąć kuchennych zapachów i odsłuchać pocztę głosową. Zaczęła od odpowiedzi na wiadomość Phila, prosząc go, by

jeszcze raz sprawdził dokładniej finanse Briana Darby’ego i poszukał innych rachunków bankowych oraz transakcji dokonanych przypuszczalnie pod jakimś przybranym nazwiskiem. Jeżeli Darby był uzależniony od hazardu, nie pozostało to bez wpływu na jego konto, na którym mogli znaleźć ślady dużych operacji albo wypłat gotówkowych z bankomatów w Foxwoods, Mohegan Sun bądź w innych kasynach. Potem skontaktowała się z Neilem, który przeprowadzał wywiad w szpitalu. Neil wypytywał o kartotekę medyczną Tessy. Teraz D. D. zażyczyła sobie również kartotekę Briana. Być może w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy uległ jakiemuś wypadkowi, w którym doznał urazu rzepki kolanowej; być może podczas jazdy na nartach, zastanawiała się D. D., a może na skutek upadku ze schodów. Neil był zaintrygowany i obiecał od tego zacząć. Na gorącą linię dzwoniło już mniej osób, które miały coś do powiedzenia na temat Sophie, za to było więcej zgłoszeń w sprawie białego denali. Okazało się, że miasto jest pełne białych SUV-ów, co oznaczało, że grupa operacyjna potrzebuje dodatkowych ludzi, aby sprawdzić wszystkie ślady. D. D. zasugerowała, aby operatorzy 256 gorącej linii przekazywali wszystkie zeznania dotyczące samochodu trzyosobowemu zespołowi, który obecnie odtwarzał jego ostatnią trasę. Kazała im pracować bez przerwy, a w razie potrzeby ściągnąć więcej funkcjonariuszy, i automatycznie zaaprobowała wszystkie wnioski o nadgodziny. Ustalenie ostatniej trasy samochodu Briana Darby’ego było oczywistym priorytetem - namierzenie miejsca, w które pojechał SUV w sobotnie popołudnie, dawało szansę na odnalezienie ciała Sophie. Ta myśl przygnębiła D. D. Skończyła rozmawiać przez telefon i wyjrzała przez okno. Noc była zimna. Chodnikiem przemykali przechodnie z

postawionymi wysoko kołnierzami, kryjąc ręce w kieszeniach. Śnieg jeszcze nie sypał, ale się na to zanosiło. Chłodna i nieprzyjazna noc, która pasowała do nastroju D. D. Aresztowanie Tessy Leoni nie wprawiło jej w dobre samopoczucie. Nie dawało jej to spokoju. Podejrzana o morderstwo policjantka była zbyt młoda i zbyt opanowana. Zbyt atrakcyjna i zbyt bezbronna. Wszystko to nie pasowało do siebie zdaniem D. D. Tessa ich okłamała. W sprawie swojego męża, swojej córki, a jeżeli teoria Hamiltona była trafna, również w sprawie dwustu pięćdziesięciu tysięcy dolarów, które znikły z konta związku zawodowego. Czy Tessa ukradła te pieniądze? Czy stanowiły one część jej „nowego życia”? Zwinąć ćwierć miliona, sprzątnąć całą rodzinę i odjechać w siną dal jako młoda, piękna i bogata kobieta? Czy też wszystko kręciło się wokół jej męża? Czy narobił długów hazardowych, jakich żaden uczciwy człowiek nie jest w stanie spłacić? Może defraudacja związkowych pieniędzy była jego pomysłem, a Tessa została zmuszona do współudziału. Stanęła po stronie swojego męża. Tylko potem, kiedy miała już gotówkę, 257 uświadomiła sobie ogrom ryzyka, które podjęła, i uległa pokusie całkowitej wolności… Po co oddawać zagrabiony łup, skoro można zatrzymać go w całości dla siebie? Uknuła całkiem niezły plan. Zadbała, by na jej męża padło oskarżenie o dzieciobójstwo i maltretowanie żony. Potem sprzątnęła go w obronie własnej. Gdyby tylko cała sprawa rozeszła się po kościach, Tessa po cichu odeszłaby z policji, by przeprowadzić się do innego stanu, gdzie mogłaby zamieszkać jako wdowa, która odziedziczyła dwieście pięćdziesiąt kawałków polisy na życie. Plan by się powiódł, pomyślała D. D., gdyby patolog sądowy nie odkrył uszkodzeń komórkowych wywołanych zamrożeniem. Może właśnie dlatego Tessa nalegała, by Ben wydał jej ciało męża. Chciała w ogóle uniknąć autopsji, a gdyby musiała się odbyć, miała

zostać przeprowadzona w pośpiechu. Ben pobieżnie obejrzałby zwłoki i nikt niczego by się nie dowiedział. Brawo dla Bena, pomyślała D. D. i uświadomiła sobie, że jest zmęczona. Cały dzień nic nie jadła, nie spała zbyt wiele ostatniej nocy. Musiała się zdrzemnąć. Musiała zadzwonić do Alexa. Dobry Boże, co w ogóle powiedzieć Alexowi? Drzwi samochodu otworzyły się i Bobby zajął miejsce w środku. Trzymał brązową papierową torbę, z której wydobywały się przeróżne intrygujące zapachy. D. D. wciągnęła je ostrożnie w nozdrza i zauważyła, że jej żołądek się nie buntuje. Wzięła głębszy oddech i od razu zrobiła się głodna. - Falafel! - zażądała. Bobby już zanurzył rękę w papierowej torbie. - I ktoś tu mówił, że mężczyźni nie powinni się cackać… - Dawaj, dawaj, dawaj! - Też cię kocham, D. D. 258 Zaczęli jeść. Jedzenie było czymś dobrym. Jedzenie dawało energię. Jedzenie dawało siłę. Kiedy skończyli, D. D. wytarła dyskretnie usta i dłonie, po czym wyrzuciła zatłuszczone serwetki do papierowej torby. - Mam plan - oświadczyła. - Czy przewiduje on mój powrót do domu, do żony i dziecka? - Nie, przewiduje wizytę w domu funkcjonariusza Lyonsa i przesłuchanie go w obecności żony i dzieci. - Wchodzę w to. D. D. poklepała kumpla po ręce. - Też cię kocham, Bobby. Lyons mieszkał w skromnym domu pochodzącym z lat pięćdziesiątych, który mieścił się siedem przecznic od domu Darby’ego. Budynek wydawał się przestarzały, ale był dobrze

utrzymany. W niewielkim ogródku od strony ulicy znajdowało się kilka plastikowych łopat do odśnieżania i połyskujące nowością sanki. Przy podjeździe, na którym stał zaparkowany radiowóz, dały się zauważyć pozostałości bałwana i czegoś, co przypominało śnieżną fortecę. Bobby dwukrotnie okrążył cały kwartał, szukając miejsca do parkowania. Kiedy nic nie znalazł, postawił samochód nieprzepisowo za radiowozem Lyonsa. Jaki miałoby sens bycie gliną, gdyby człowiek nie mógł nagiąć kilku przepisów? Kiedy D. D. i Bobby wysiadali z samochodu, na frontowym ganku stanął Lyons. Zwalisty policjant miał na sobie wytarte dżinsy i grubą flanelową koszulę, a na jego twarzy malował się wyraz niezadowolenia. - Co jest? - zapytał na powitanie. 259 - Mamy kilka pytań - oznajmiła D. D. - Ale nie w moim domu. D. D. wycofała się, pozwalając Bobby’emu przejąć prowadzenie. Był również funkcjonariuszem policji stanowej, nie wspominając o tym, że lepiej mu wychodziło odgrywanie dobrego gliny. - Nie chcemy się narzucać - odezwał się natychmiast Bobby uspokajającym tonem. - Akurat byliśmy w domu Darby’ego - skłamał - i nasunęło się nam kilka pytań, a ponieważ mieszkasz tuż za rogiem… - Nie zabieram pracy do domu. - Lyons wciąż przyglądał im się ostrożnie, ale już nie tak wrogo. - Mam trójkę dzieci. Nie muszą być przesłuchiwane w sprawie Sophie. I tak już mają dosyć nerwów. - Wiedzą, że zaginęła? - wtrąciła D. D. Lyons zgromił ją wzrokiem. - Słyszały o tym w radiu, kiedy matka odwoziła je do szkoły. Te komunikaty - nie da się ich uniknąć. Ale na tym chyba właśnie polega cały sens alarmu. Ale moje dzieci znają Sophie. Nie pojmują, co

mogło się z nią stać. - Głos Lyonsa przybrał ostrzejszy ton. - Nie mogą pojąć, dlaczego ich ojciec, supergliniarz, jeszcze jej nie odnalazł. - No to wszyscy jedziemy na tym samym wózku - rzekł Bobby, podchodząc wraz z D. D. do schodów prowadzących na ganek. - My też chcemy odnaleźć Sophie. Lyons rozluźnił się. Wydawało się, że w końcu złagodniał. Po chwili otworzył drzwi i gestem zaprosił ich do środka. Detektywi weszli do małego przedpokoju; na obitych boazerią ścianach wisiały kurtki, a wyłożona terakotą podłoga była zarzucona butami. Dom był niewielki i gdy trzech chłopców w wieku od pięciu do dziewięciu lat wpadło do ciasnego pomieszczenia, by powitać gości, D. D. już po chwili zorientowała się, kto w nim rządzi. 260 Przekrzykiwali się nawzajem z podniecenia, dopóki nie zostali przywołani do porządku przez matkę, ładną kobietę po trzydziestce o kręconych brązowych włosach do ramion. - Pora spać! - oświadczyła. - Do pokojów. I nie chcę was widzieć, dopóki nie umyjecie zębów i nie przebierzecie się w piżamy. Trzej chłopcy spojrzeli na nią i znieruchomieli. - Kto ostatni na górze, ten jest zgniłe jajo! - krzyknął najstarszy z nich i cała trójka wystartowała z wrzaskiem, przepychając się w szaleńczym wyścigu w stronę schodów. Ich matka westchnęła, a Shane pokręcił głową. - To moja żona, Tina - odezwał się, przedstawiając małżonkę. Tina podała rękę gościom, uśmiechając się uprzejmie, ale D. D. zauważyła oznaki napięcia w delikatnych bruzdach okalających jej usta i pytających spojrzeniach rzucanych w stronę męża. - Sophie? - wyszeptała z wysiłkiem, jak gdyby imię zaginionej dziewczynki nie mogło przejść jej przez gardło. - Żadnych wieści - powiedział łagodnie Shane i położył dłonie na

ramionach żony w geście, który D. D. uznała za naprawdę czuły. Mamy kilka rzeczy do obgadania. Wiem, że obiecałem położyć chłopców spać… - Nie ma problemu - odparła Tina. - Usiądziemy w salonie. Tina znów przytaknęła. D. D. czuła na sobie jej spojrzenie, kiedy prowadzeni przez Shane’a przechodzili z przedpokoju do kuchni. Wydawało się jej, że kobieta wciąż jest czymś zmartwiona. Za kuchnią znajdował się niewielki salon. Wyglądało na to, że kiedyś mieściła się tam letnia weranda, na której zamontowano okna i mały gazowy grzejnik. Pomieszczenie było urządzone w męskim stylu; mieścił się tam duży telewizor, dwa wielkie fotele i mnóstwo 261 pamiątek sportowych. Męska jaskinia, gdzie zmęczony policjant mógł zaznać odpoczynku po ciężkim dniu, domyśliła się D. D. Zastanawiała się, czy jego żona też miała taki zaciszny kąt, uważała bowiem, że przebywanie z trzema chłopcami jest o wiele gorsze niż osiem godzin służby patrolowej. W salonie nie było miejsca do siedzenia dla trzech osób, jeśli nie liczyć sterty poduszek ułożonych w kącie, więc wszyscy stali. - Ładny dom - oświadczył Bobby, znów wcielając się w dobrego glinę. Lyons wzruszył ramionami. - Kupiliśmy go ze względu na położenie. Teraz tego nie widać, ale ogród za domem to istny park, dużo zieleni. Przy trzech chłopakach to podstawa. I można urządzać przyjęcia z grillem. - To prawda - zabrała głos D. D. - Jesteś znany z takich imprez. To właśnie tutaj Tessa poznała Briana. Lyons pokiwał głową, ale nic nie powiedział. Stał z rękoma splecionymi na piersi. Przybiera pozycję obronną, pomyślała D. D. A może była to postawa agresywna, dzięki której mógł zaprezentować

wyprężone mięśnie ramion. - Rozmawialiśmy z podpułkownikiem Hamiltonem - oznajmił Bobby. D. D. nie była pewna, czy Lyons zadrżał, czy tylko jej się wydawało. - Wspomniał o kilku spotkaniach, które zorganizowałeś. Wiesz, wspólne wyprawy na mecze Red Soxów albo do Foxwoods. Lyons pokiwał głową. - Podobno Brian Darby często wam towarzyszył. - Jeżeli był w mieście. - Opowiedz nam o Foxwoods - odezwała się D. D. 262 Lyons zmierzył ją wzrokiem, po czym z powrotem skierował spojrzenie na Bobby’ego. - Może zapytacie o coś konkretnego. - W porządku. Czy coś ci wiadomo, aby Brian Darby miał problemy z hazardem? - Coś mi wiadomo… - Zwalisty policjant nagle westchnął ciężko i rozprostował ręce. - Niech to szlag! D. D. potraktowała to jako odpowiedź twierdzącą. - Jak poważne? - zapytała. - Nie wiem. Nie chciał ze mną o tym rozmawiać. Wiedział, że tego nie pochwalam. Ale jakieś pół roku temu zadzwoniła do mnie Tessa. Brian był na morzu, przeciekała wanna w łazience na piętrze, więc dałem jej namiary na hydraulika. Trzeba było wymienić kilka rur, zaszpachlować ubytki w ścianie. Kiedy wszystko było gotowe, rachunek wyniósł jakieś osiem, dziewięć stówek. Tylko że kiedy chciała podjąć pieniądze z oszczędności, okazało się, że ich tam nie ma. - Nie było żadnych pieniędzy? - zdziwiła się D. D. Lyons wzruszył ramionami.

- Według Tessy powinni mieć trzydzieści kawałków na koncie, ale konto było puste. W końcu pożyczyłem jej pieniądze, żeby mogła zapłacić za naprawę. A potem, kiedy wrócił Brian… - Co się stało? - Rozmówiliśmy się z nim. Obydwoje. Tessa chciała, żebym przy tym był. Powiedziała, że w przeciwnym razie mógłby to odebrać jak babskie ględzenie, ale jeśli pogadamy z nim oboje, jego żona i najbliższy przyjaciel, potraktuje to poważnie. - Interweniowałeś w sprawie uzależnienia od hazardu - stwierdził Bobby. - Czy to pomogło? 263 Lyons wydał głuchy pomruk. - Czy pomogło? Cholera, nie dość, że Brian nie chciał się przyznać do żadnego problemu, to jeszcze posądził nas o romans. Mówił, że spiskujemy przeciwko niemu. Że cały świat się na niego uwziął. Lyons pokręcił głową. - Wydaje ci się, że znasz człowieka. Przyjaźniliśmy się od niepamiętnych czasów. Aż pewnego dnia po prostu mu odwala. Łatwiej mu było uwierzyć, że jego przyjaciel posuwa jego żonę, niż pogodzić się z faktem, że jest uzależniony od hazardu, a upłynnianie oszczędności, żeby spłacić lichwiarzy z kasyna, nie jest najlepszym pomysłem na życie. - Pożyczał pieniądze od lichwiarzy? - zapytała z przejęciem D. D. Lyons spojrzał na nią. - Nie według niego. Powiedział, że wziął pieniądze na spłatę samochodu. Tessa spokojnie sięgnęła po telefon i zadzwoniła na infolinię banku. Wszystko tam jest teraz zautomatyzowane i oczywiście okazało się, że ich samochód wciąż jest zadłużony na trzydzieści cztery tysiące. Wtedy właśnie on zaczął krzyczeć, że na pewno ze sobą sypiamy. No i masz. - Co zrobiła Tessa? - Próbowała przemówić mu do rozsądku. Błagała go, żeby

skorzystał z pomocy, zanim pogrąży się jeszcze bardziej. Ale on nie przyjmował tego do wiadomości. W końcu więc powiedziała, że skoro nie jest uzależniony od hazardu, to bez trudu może przestać grać. Raz na zawsze. Koniec z wizytami w Foxwoods, Mohegan Suns i gdziekolwiek. Zgodził się pod warunkiem, że ona obieca, że nie będzie więcej się ze mną spotykać. D. D. uniosła brwi ze zdumienia. - Jakby naprawdę uwierzył, że za bardzo się do siebie zbliżyliście. 264 - Ludzie uzależnieni obwiniają wszystkich za swoje problemy odparł spokojnie Lyons. - Zapytajcie mojej żony. Opowiedziałem jej o tym wszystkim, a ona może poręczyć, gdzie spędzałem czas, kiedy Brian był w domu i kiedy go nie było. Nie mamy przed sobą tajemnic. - Czyżby? To dlaczego nie powiedziałeś nam o tym wcześniej? zapytała D. D. - Przypominam sobie tylko gładką nawijkę o tym, że nie angażowałeś się zbytnio w małżeństwo Tessy i Briana. Teraz, dwadzieścia cztery godziny później, okazujesz się ich rodzinnym mediatorem. Lyons poczerwieniał na twarzy. Stał, przyciskając do boków zaciśnięte pięści. D. D. spojrzała w dół, a wtedy… - Sukinsynu! Złapała go za prawą dłoń i szarpnęła, unosząc ją do światła. Lyons natychmiast uniósł lewą rękę, aby ją odepchnąć, ale w następnej sekundzie poczuł przy skroni lufę sig-sauera. - Tkniesz ją i zginiesz - wycedził Bobby. Obaj mężczyźni dyszeli ciężko. D. D. stanęła między nimi. Lyons miał dobre dwadzieścia kilo przewagi nad Bobbym. Był silniejszy i jako funkcjonariusz służby patrolowej miał większe doświadczenie w walce wręcz. Może gdyby mierzył do niego ktoś inny, pokusiłby się o jakiś ruch, potraktowałby to jako blef. Ale Bobby wyrobił już sobie renomę - jeden strzał, jeden zabity. Inni policjanci nie lekceważyli

takich rzeczy. Lyons rozluźnił się i stał spokojnie, kiedy D. D. uniosła jego poobijaną pięść w stronę wiszącej pod sufitem lampy. Knykcie prawej dłoni były zaczerwienione i opuchnięte, a naskórek zdarty w kilku miejscach. Kiedy Bobby powoli opuszczał broń, spojrzenie D. D. powędrowało w dół, ku butom Lyonsa. Zaokrąglone wzmocnione czubki. W takim 265 samym kształcie jak siniak na biodrze Tessy Leoni, którego jej adwokat nie pozwolił im obejrzeć. - Sukinsynu - powtórzyła D. D. - Pobiłeś ją. To ty spuściłeś łomot Tessie Leoni. - Musiałem - odparł Lyons oschle. - Dlaczego? - Błagała mnie o to. *** Według nowej i uzupełnionej relacji Lyonsa Tessa zadzwoniła do niego rozhisteryzowana w niedzielę o dziewiątej rano. Sophie zniknęła, Brian był martwy, a wszystko to zrobił jakiś tajemniczy mężczyzna. Potrzebowała pomocy. Chciała, aby Lyons przyszedł, sam, natychmiast. Lyons pobiegł do niej, bo widok jego radiowozu mógłby wzbudzić podejrzenia. Gdy przybył na miejsce, zastał na podłodze w kuchni zwłoki Briana i Tessę, która wciąż ubrana w mundur klęczała obok i płakała. Tessa opowiedziała mu jakąś niewiarygodną historię. Wróciła z patrolu do domu, położyła pas z bronią na kuchennym stole i poszła na górę, by zajrzeć do Sophie. Jej pokój był pusty. Tessa zaczynała się niepokoić, gdy usłyszała jakiś hałas dobiegający z kuchni. Biegiem wróciła na dół i zobaczyła tam jakiegoś człowieka w czarnym wełnianym płaszczu, który trzymał Briana na muszce. Człowiek ten oświadczył, że uprowadził Sophie. Jedynym

sposobem, aby ją odzyskać, było wypełnianie jego poleceń. Potem trzy razy strzelił Brianowi w pierś z pistoletu Tessy i wyszedł. - Uwierzyłeś w tę historię? - spytała D. D. z niedowierzaniem. 266 Wszyscy siedzieli teraz na poduszkach i atmosfera mogłaby się wydawać niemal serdeczna, gdyby nie sig-sauer, który Bobby wciąż trzymał w ręku. - Z początku nie - przyznał Lyons - co dla Tessy stało się dodatkowym argumentem: jeżeli ja jej nie uwierzę, to kto? - Myślisz, że mężczyzna w czerni był egzekutorem długów? zapytał Bobby, marszcząc brwi. - Przysłanym przez kogoś, komu Brian był winien pieniądze? Lyons westchnął i spojrzał na Bobby’ego. - Brian był przypakowany - powiedział nagle. - Pytaliście wczoraj, dlaczego Brian zaczął ćwiczyć. Bobby pokiwał głową. - Brian zaczął grać rok temu. Po trzech miesiącach zdarzył mu się pierwszy mały „epizod”. Trochę za bardzo się spłukał i przycisnęło go paru zbirów z kasyna, żeby uregulował należność. Tydzień później zapisał się na siłownię. Myślę, że chciał w ten sposób zadbać o swoje bezpieczeństwo. Dodam tylko, że po naszej wspólnej rozmowie nie zrezygnował z ćwiczeń. - Czy nadal grał? - Tak przypuszczam. A to oznacza, że popadł w jeszcze większe długi. A egzekutor przyszedł po pieniądze. D. D. spojrzała na niego z ukosa. - Ale on zabił Briana. O ile mi wiadomo, martwy dłużnik ma pewne trudności ze spłatą. - Myślę, że Brian przekroczył pewną granicę. Mam wrażenie, że mocno wkurzył niewłaściwych ludzi. Nie chcieli jego pieniędzy, chcieli go ukarać. Ale był mężem funkcjonariuszki policji stanowej.

Tego rodzaju morderstwa wzbudzają niepotrzebne zainteresowanie. 267 Dlatego obmyślili plan, który miał skierować podejrzenie na Tessę. Zrobili swoje, odwracając od siebie uwagę. - Brian jest niegrzecznym chłopcem - powiedziała D. D. powoli. Brian zostaje zabity. A Sophie zostaje uprowadzona, żeby zmusić Tessę do uległości. - Tak. - Właśnie to powiedziała ci Tessa? - Już mówiłem… D. D. uciszyła go, unosząc dłoń. Wysłuchała tej historii i nie mogła w nią uwierzyć. A fakt, że pochodziła od policjantki, która już raz ich okłamała, wcale nie dodawał jej opowieści wiarygodności. - Zatem Tessa jest w panice - podsumowała D. D. - Brian został zabity z jej broni, córka porwana, a jedyną szansą, by jeszcze zobaczyć ją żywą, jest wzięcie na siebie winy za śmierć Briana. - Tak - Lyons przytaknął entuzjastycznie. - Tessa obmyśla genialny plan: ty ją pobijesz, by mogła zeznać, że zrobił to Brian, a ona strzeliła do niego w obronie własnej. W ten sposób weźmie na siebie winę, spełniając warunki porywaczy, ale uniknie więzienia. To faktycznie miało dla D. D. jakiś sens. Zważywszy na jej doświadczenia z przeszłości, Tessa Leoni wykorzystała swój atut. Sprytna kobieta. Bobby miał jednak pewne zastrzeżenia. - Ale ty autentycznie… Chodzi mi o to, że naprawdę ją pobiłeś. Dlaczego? Lyons zarumienił się i wlepił wzrok w swoją pokiereszowaną pięść. - Nie potrafiłem jej uderzyć - oświadczył stłumionym głosem. - To jak wytłumaczysz jej pękniętą kość policzkową? zainteresowała się D. D. 268

- Jest kobietą. Ja nie biję kobiet, a ona o tym wiedziała. Dlatego zaczęła… W akademii musieliśmy ze sobą walczyć. To była część treningu samoobrony. Tacy wyrośnięci faceci jak ja mieli opory. Chcieliśmy zostać policjantami, ponieważ mieliśmy poczucie sprawiedliwości. Nie byliśmy zdolni podnieść ręki na kobietę ani na słabszego faceta. - Lyons zerknął w stronę Bobby’ego. - Wyjątkiem była akademia, gdzie musieliśmy to robić. Bobby pokiwał głową, jakby go rozumiał. - Dlatego prowokowaliśmy się nawzajem, ubliżaliśmy sobie, ponieważ ci więksi musieli zacząć naprawdę bić, jeżeli ci mniejsi mieli nauczyć się bronić. Bobby znów przytaknął. - Trzeba przyznać, że Tessa była naprawdę dobra w takim podjudzaniu. Powiedziała, że to musi wyglądać przekonująco. Przemoc domowa miała być jej linią obrony, a więc jej ciało powinno stać się materiałem dowodowym. Musiałem mocno ją uderzyć. Musiałem ją… przerazić. Zaczęła mnie prowokować, ubliżała mi i docinała, a kiedy było już po wszystkim… Cholera… - Lyons wbił wzrok w jakiś niewidoczny punkt. - Był taki moment, kiedy naprawdę chciałem ją zatłuc na śmierć… - Ale się powstrzymałeś - rzekł spokojnie Bobby. Lyons wyprostował się. - Tak. - Chwała ci za to - skwitowała D. D. oschłym tonem i zwalisty policjant znów się zarumienił. - Zrobiłeś to w niedzielę rano? - upewnił się Bobby. - O dziewiątej. Możecie sprawdzić połączenie z jej komórki w rejestrze rozmów. Przybiegłem tam, zrobiliśmy swoje… Nie wiem, musiało być wpół do jedenastej, kiedy wróciłem do domu. 269 Potem złożyła oficjalne zawiadomienie, a resztę już wiecie. Na

miejscu zjawili się inni, przyjechał podpułkownik. Taka jest prawda. Chyba Tessa i ja mieliśmy nadzieję, że alarm odniesie jakiś skutek. Cały stan szuka Sophie, Brian nie żyje, a Tessa jest aresztowana, więc tamten facet może już wypuścić małą, prawda? Wysadzić ją na przystanku autobusowym albo coś w tym rodzaju. Tessa zrobiła, co jej kazali, więc jej córka powinna być wolna. Lyons mówił nieco zdesperowanym tonem. D. D. nie dziwiła mu się. Cała historia nie miała większego sensu i prawdopodobnie Lyons z każdą mijającą godziną zaczynał sobie to uświadamiać. - Skoro przyszedłeś do domu Tessy w niedzielę rano, jak to możliwe, że ciało Briana zostało wcześniej zamrożone? - Co? - Ciało Briana. Patolog ustalił, że Brian zginął dzień wcześniej i został zamrożony. - Słyszałem, że prokurator… coś mówił… - Lyons zamilkł i wpatrywał się tępo w detektywów. - Nie rozumiem. - Oszukała cię. - Nie… - Nie było żadnego tajemniczego mężczyzny w domu Tessy w niedzielę rano, Shane. W rzeczywistości Brian zginął najprawdopodobniej w piątek wieczorem albo w sobotę rano. A co do Sophie… Potężnie zbudowany policjant zamknął oczy i z niemałym trudem przełknął ślinę. - Ale ona powiedziała… że to dla Sophie. Zrobiliśmy to… Miałem ją uderzyć… żeby ocalić Sophie… - Wiesz, gdzie jest dziewczynka? - zapytał Bobby. - Domyślasz się, gdzie Tessa mogła ją wywieźć? 270 Lyons pokręcił głową. - Nie, ona by jej nie skrzywdziła. Nie rozumiecie. To niemożliwe, żeby Tessa coś jej zrobiła. Ona ją kocha. To po prostu… nie jest

możliwe. D. D. spojrzała na niego ponuro. - No to jesteś jeszcze większym durniem, niż sądziliśmy. Sophie zniknęła, a ponieważ teraz jesteś współwinny morderstwa, wygląda na to, że Tessa pogrążyła cię na dobre. 271 Rozdział 25 Bobby i D. D. nie aresztowali Lyonsa. Bobby uznał za bardziej stosowne pozwolić się wykazać śledczym z wydziału spraw wewnętrznych policji stanowej, którzy mogli przycisnąć Lyonsa skuteczniej niż detektywi z wydziału zabójstw. Ponadto mieli większe szanse, by odkryć jakieś zależności między poczynaniami Lyonsa a innym poważnym dochodzeniem w sprawie zdefraudowanych funduszy z kasy związku zawodowego. Tymczasem Bobby i D. D. wrócili do komendy miejskiej, gdzie o jedenastej wieczorem miała się odbyć odprawa grupy operacyjnej. Falafel na kolację dobrze zrobił D. D. i teraz z błyskiem w oku energicznym krokiem wspinała się po schodach. Zbliżali się do rozwiązania. Bobby czuł, że śledztwo nabiera rozpędu, prowadząc do nieuniknionego wniosku - Tessa Leoni zabiła swojego męża i dziecko. Jedyne, co im pozostało, to dopasować kilka ostatnich elementów układanki, z odnalezieniem ciała Sophie włącznie. Członkowie grupy operacyjnej siedzieli już na miejscach, gdy Bobby i D. D. weszli do sali. Phil sprawiał wrażenie równie ożywionego co jego szefowa i zabrał głos jako pierwszy. - Miałaś rację - zaczął. - Na koncie nie ma żadnych pięćdziesięciu kawałków. Całe oszczędności zostały wycofane w sobotę rano. Operacja nie była jeszcze zaksięgowana, kiedy dostałem wyciąg. I jeszcze coś - dwanaście dni wcześniej konto również zostało wyczyszczone, a po sześciu dniach wpłacono wszystko z powrotem.

Spory ruch jak na taką sumę. - W jaki sposób przeprowadzono ostatnią operację? - Czek rozrachunkowy. 272 Bobby zagwizdał. - To jest trochę grosza w twardej walucie. - Zrobiła to kobieta czy mężczyzna? - wypytywała D. D. - Tessa Leoni - odparł Phil. - Kasjer ją rozpoznał. Była w mundurze, kiedy załatwiała wszystkie formalności. - Przygotowania do nowego życia - stwierdziła D. D. - Wiedziała, że kiedy będzie oskarżona o zabójstwo męża, ich wspólne środki mogą zostać zablokowane. Dlatego podjęła wszystkie pieniądze i gdzieś je ukryła. O ile się założycie, że jeśli natrafimy na te pięćdziesiąt kawałków, prócz nich znajdziemy również ćwierć miliona? Phil był zdziwiony, więc Bobby wtajemniczył go w wewnętrzne śledztwo policji stanowej dotyczące zaginionych funduszy związku zawodowego. Najważniejszym tropem był w nim fakt, że pieniądze podjęła kobieta w ciemnych okularach i czerwonej czapce bejsbolowej. - Potrzebowali pieniędzy - stwierdził Phil. - Pogrzebałem trochę głębiej i choć Brian Darby i Tessa Leoni są teoretycznie czyści, to nie uwierzycie, co znalazłem - zadłużoną kartę kredytową należącą do sześcioletniej Sophie. - Co? - zdziwiła się D. D. - Właśnie tak. Wygląda na to, że Brian Darby założył kilka kart kredytowych na jej nazwisko, posługując się skrytką pocztową. Odkryłem przeszło czterdzieści dwa tysiące zadłużenia, które powstało na przestrzeni ostatnich dziewięciu miesięcy. Kilka śladów zryczałtowanych rozliczeń, a po nich duże wypłaty gotówkowe, z których większość miała miejsce w Foxwoods. - A więc Brian Darby był uzależniony od hazardu.

273 - Tak dla rozrywki porównałem daty wypłat z harmonogramem pracy Briana - dodał Phil z uśmiechem. - Oczywiście Sophie wypłacała duże sumy tylko wtedy, gdy Brian zawijał do portu. Domyślam się więc, że Brian Darby przepuszczał w kasynie przyszłość swojej pasierbicy. - Kiedy miała miejsce ostatnia operacja? - zapytał Bobby. - Sześć dni temu. Najpierw dokonał wpłaty. Może wtedy, gdy po raz pierwszy zostały podjęte oszczędności z ich konta. Spłacił karty kredytowe, po czym wrócił do kasyna i albo dużo wygrał, albo dużo pożyczył, po sześciu dniach był bowiem w stanie zwrócić całe pięćdziesiąt tysięcy. Zaraz… - Phil zmarszczył czoło. - Nie, musiał pożyczyć, ponieważ ostatni wyciąg z karty zawiera duże wypłaty gotówkowe, co oznacza, że przez te sześć dni Brian jeszcze bardziej się zadłużył, a mimo to uzupełnił środki na rachunku oszczędnościowym. Musiał zaciągnąć pożyczkę. Może chciał zatrzeć ślady przed żoną. Bobby spojrzał na D. D. - Wiesz, że jeśli Darby zadłużył się u lichwiarzy, to jest możliwe, że przysłali egzekutora do jego domu. D. D. wzruszyła ramionami. Zapoznała członków grupy operacyjnej z najnowszym zeznaniem Lyonsa - że Tessa Leoni zadzwoniła do niego w niedzielę rano, twierdząc, że tajemniczy sprawca porwał jej dziecko i zastrzelił męża. Miała wziąć zabójstwo na siebie, aby odzyskać córkę. Shane Lyons zgodził się jej pomóc i dlatego stłukł ją na kwaśne jabłko. Gdy skończyła swoją relację, większość detektywów miała zasępione miny. 274 - Chwila - odezwał się Neil. - Zadzwoniła do Lyonsa w niedzielę? Ale wtedy Brian był już martwy od co najmniej dwudziestu czterech godzin.

- Coś przed nim zataiła i jest to kolejny dowód, że kłamie jak najęta. - Sprawdziłem piątkową rozmowę z komórki Darby’ego - zabrał głos Jake Owens. - Niestety ktoś dzwonił z telefonu na kartę, nie sposób go zidentyfikować. Ale to sugeruje, że ten ktoś nie chciał być namierzony. Właśnie tak działają egzekutorzy długów. - I okazuje się, że ostatnio Brian uległ dwóm „wypadkom” - wtrącił Neil. - W sierpniu zgłosił się na opatrunek z obrażeniami twarzy, które rzekomo odniósł wskutek upadku na wycieczce. Popatrzmy… Neil zajrzał w notatki. - Mam, był na morzu od września, wrócił trzeciego listopada, a szesnastego znów wylądował na pogotowiu, tym razem z pękniętymi żebrami. Jak twierdził, spadł z drabiny, kiedy uszczelniał przeciekający dach. - Warto pamiętać, że założone na Sophie Leoni karty kredytowe miały w listopadzie wyczerpany limit - zabrał głos Phil. - To oznacza, że jeśli Brian zaciągnął kolejny dług, nie mógł go spłacić przy użyciu tych kart. - Były jakieś wypłaty z rachunków osobistych? - zapytała D. D. - Znalazłem jedną w lipcu. Czterdzieści dwa tysiące. Ale pieniądze wróciły na konto przed wyjazdem Briana we wrześniu, a później nie widać żadnych większych operacji. Kolejne miały miejsce dopiero w ciągu ostatnich dwóch tygodni. - To z powodu interwencji Tessy - zauważył Bobby. - Pół roku temu, kiedy odkryła, że z konta nagle wyparowało trzydzieści tysięcy, w asyście Shane’a odbyła poważną rozmowę z Brianem na temat hazardu. Brian z powrotem wpłacił pieniądze… - Dużo wygrał albo dużo pożyczył - mruknęła D. D. 275 Bobby wzruszył ramionami. - A potem zaczął się kryć ze swoim nałogiem. Używał przy tym kilku lewych kart kredytowych, z których wyciągi przychodziły na osobną skrytkę, żeby Tessa o niczym się nie dowiedziała. Przynajmniej do czasu, kiedy dwa tygodnie temu stracił kontrolę nad sobą i tym razem wybrał z konta pięćdziesiąt kawałków. Być może

Tessa to odkryła, co tłumaczyłoby zwrot całej kwoty po sześciu dniach. - I dlatego mogła ją wypłacić w sobotę rano - wtrącił Phil. - Niekoniecznie z myślą o nowym życiu. Wydaje mi się, że Tessa Leoni ciężko pracowała, by ocalić to stare. - Jeszcze jeden powód, by uśmiercić małżonka - oświadczyła D. D. i podeszła do tablicy. - No dobra, kto sądzi, że Brian Darby był uzależniony od hazardu? Wszyscy członkowie grupy operacyjnej unieśli ręce. D. D. pokiwała głową i zapisała na tablicy kolejną uwagę. - Zatem Brian Darby uprawiał hazard. Najwyraźniej nie przynosiło mu to zysków. Tkwił w tym na tyle głęboko, że popadł w długi, posunął się do fałszerstwa kart kredytowych i oberwał kilka razy od wynajętych oprychów. Ale co dalej? Detektywi patrzyli na nią w milczeniu. - Hej, pozwalacie, żebym wam odebrała całą przyjemność? Zakładaliśmy, że Tessę Leoni pobił jej kochanek. Tymczasem okazuje się, że zrobił to kolega z policji, który był przekonany, że wyświadcza jej tym przysługę. Teraz możemy częściowo potwierdzić tę wersję. Brian Darby był hazardzistą i mógł popaść w takie długi, że egzekutor złożył mu wizytę. Dokąd nas to prowadzi? D. D. zapisała na tablicy nowy nagłówek: „Motyw”. 276 - Gdybym to ja była Tessą Leoni - stwierdziła - i gdybym odkryła, że mój mąż nie tylko nadal grywa w kasynie, ale że zaciągnął dziesiątki tysięcy długu, zakładając karty kredytowe na nazwisko mojej córki, tylko za to zabiłabym sukinsyna. Sam fakt, że mój mąż jest żałosnym dupkiem, nie stanowi okoliczności łagodzącej, ale będąc ofiarą pobicia, jestem w korzystniejszej sytuacji, dlatego proszę Lyonsa o pomoc. Kilku detektywów potakująco kiwnęło głowami, ale Bobby wskazał pierwszą lukę w jej rozumowaniu: - Tak kocha swoją córkę, że jest oburzona, dowiedziawszy się

o machlojce z kartami kredytowymi, ale potem i tak ją zabija? D. D. wydęła wargi. - Punkt dla ciebie. - Spojrzała na zebranych. - Co wy na to? - Może nie zabiła Sophie celowo - zasugerował Phil. - Może to był wypadek. Może kiedy między nią a Brianem doszło do awantury, Sophie stanęła między nimi. Może śmierć Sophie była jeszcze jednym powodem zabicia Briana. Tylko teraz cała jej rodzina nie żyje, a mąż został zastrzelony z jej służbowej broni, co automatycznie pociąga za sobą śledztwo, więc Tessa wpada w panikę. Musi wymyślić odpowiedni scenariusz… - Samoobrona już kiedyś się sprawdziła - wtrącił Bobby. - Kiedy strzeliła do Tommy’ego Howe’a. - Zamraża ciało męża, by zyskać na czasie, wywozi gdzieś ciało Sophie, a następnego ranka urządza przedstawienie, aby nakłonić zarówno Shane’a Lyonsa, jak i nas do uwierzenia w jej historię. - A może wycofała z konta pięćdziesiąt kawałków, bo odkryła, że jej mąż znów gra - odezwał się jeden z detektywów. - Brian się o tym dowiedział, albo sama go o tym poinformowała, i od tego wszystko się zaczęło. 277 D. D. pokiwała głową i zapisała na tablicy kolejną uwagę: „Gdzie są pieniądze?”. - Trudno będzie je namierzyć - ostrzegł ją Phil. - Czek mogła zdeponować w dowolnym banku pod dowolnym nazwiskiem. Mogła też pójść do maklera i zamienić go na gotówkę. - To niezły interes dla większości maklerów - rzekł Bobby. - Gwarancja oprocentowania - potwierdził Phil. - Jeśli zadzwoniła wcześniej w kilka miejsc, na pewno znalazła jakieś biuro gotowe dobić targu. Czeki bankowe liczą się na rynku finansowym, to lokata pewna jak złoto. - A jeżeli Tessa potrzebowała pieniędzy? - zapytała nagle D. D. - A

jeżeli musiała spłacić dług? Trzydzieści par oczu zwróciło się ku niej. - Istnieje również taka możliwość - powiedziała. - Brian Darby był uzależniony od hazardu. Nie potrafił nad tym zapanować i niczym tonący ciągnął za sobą na dno Tessę i Sophie. Tymczasem Tessa jest kobietą, która już raz w życiu dotknęła dna. Jest ostrożna. Naprawdę ciężko harowała, żeby stanąć na nogi, zwłaszcza ze względu na córkę. Co więc może zrobić? Rozwód wymaga czasu i zanim by go uzyskała, sam Bóg raczy wiedzieć, do jakiej ruiny Brian mógłby ich doprowadzić. Być może faktycznie był jakiś egzekutor. - D. D. zastanawiała się na głos. - Być może wynajęła go Tessa Leoni, aby w końcu położył kres cierpieniom jej męża. Tylko że człowiek w czerni zadbał o swoją polisę ubezpieczeniową w postaci Sophie, na wypadek gdyby Tessa nagle zmieniła front i postanowiła go aresztować. Bobby spojrzał na nią ze zdziwieniem. - Podobno byłaś przekonana, że Tessa zabiła własną córkę. - Cóż ci mogę powiedzieć? - odparła D. D., nieświadomie kładąc dłoń na brzuchu. - Złagodniałam na starość. Zresztą ława przysięgłych 278 kupi żonę, która zabija uzależnionego od hazardu męża. Ale z matką, która zabija własne dziecko, byłoby trudniej. - D. D. spojrzała na Phila. - Musimy odnaleźć pieniądze. Ustalić, czy Tessa ostatecznie je podjęła. Zobacz, czego jeszcze możesz się doszukać. A jutro zadzwonimy do adwokata Tessy i przekonamy się, czy będzie miała ochotę na pogawędkę. Doba za kratkami zazwyczaj sprawia, że ludzie stają się rozmowniejsi. Czy coś nowego na gorącej linii? Detektywi przecząco pokręcili głowami. - Ostatnia trasa białego denali? - dopytywała D. D. z nadzieją. - Ze zużycia paliwa wynika, że dotarł dalej niż sto pięćdziesiąt kilometrów od Bostonu. - Znakomicie. Więc zawęziliśmy obszar poszukiwań do jednej

czwartej stanu? - Mniej więcej. D. D. wywróciła oczami i odłożyła marker. - Czy jeszcze o czymś powinniśmy wiedzieć? - Pistolet - odezwał się siedzący z tyłu sali detektyw John Little. - Co z nim? - zapytała D. D. - Z tego co mi wiadomo, właśnie wrócił z ekspertyzy balistycznej. - Nie chodzi o broń Tessy - wyjaśnił Little. - Pistolet Briana. - Brian miał pistolet? - D. D. zdziwiła się. - Glocka czterdziestkę. Odebrał pozwolenie dwa tygodnie temu. Ale nie ma go na liście dowodów zarówno tych zabezpieczonych w domu, jak i w samochodzie. Little patrzył wyczekująco na swoją szefową. D. D. odwzajemniła jego spojrzenie. - Mówisz, że Brian Darby miał broń - powiedziała. - Tak. Dwa tygodnie temu dostał pozwolenie. - Może własne mięśnie przestały mu wystarczać - mruknął Bobby. 279 D. D. zbyła jego komentarz machnięciem ręki. - Zaraz, tu chodzi o coś więcej. Brian Darby miał glocka, a my nie mamy pojęcia, gdzie on teraz jest. To poważna sprawa. - Pozwolenie właśnie zostało wydane - tłumaczył się detektyw Little. - W tych czasach jesteśmy trochę w tyle. Nie czytujesz gazet? Zbliża się Armagedon i najwidoczniej połowa miasta chce się uzbroić na tę okazję. - Musimy znaleźć ten pistolet - skwitowała krótko D. D. - A jeżeli to jest broń, z której została zabita Sophie Leoni? - zapytała. W sali zapadła cisza. Koniec gadania. Koniec teorii. Mamy zabitego męża funkcjonariuszki policji stanowej i zaginioną sześciolatkę. Chcę mieć Sophie Leoni. Chcę mieć pistolet Briana Darby’ego. A jeżeli ten trop zaprowadzi nas tam, gdzie przypuszczam, musimy skonstruować taki materiał dowodowy, aby Tessa Leoni nie wyszła z więzienia do końca

swego nędznego życia. Zabierać się stąd. Do roboty. Był poniedziałek, jedenasta wieczorem, kiedy detektywi rozeszli się do swoich zajęć. 280 Rozdział 26 W życiu każdej kobiety przychodzi taki moment, kiedy sobie uświadamia, że szczerze kocha faceta, a on nie jest tego wart. Zajęło mi niemal trzy lata, zanim doszłam do tego etapu przy Brianie. Być może były jakieś oznaki po drodze. Być może już na początku. Byłam tak bardzo szczęśliwa, że jestem z mężczyzną, który kocha mnie i moją córkę, że nie zwracałam na to wszystko uwagi. Tak, miewał humory. Kiedy po pierwszych sześciu miesiącach skończyła się sielanka, cały dom zamienił się w królestwo jego chorobliwej skrupulatności. Sophie i ja codziennie wysłuchiwałyśmy wykładów, jeżeli zdarzyło nam się zostawić talerz na stole, nie odłożyć na miejsce szczoteczki do zębów albo nie schować kredki do pudełka. Brian lubił porządek, był mu niezbędny do życia. - Jestem inżynierem - przypominał. - Uwierz mi, nie chciałabyś mieszkać obok tamy zbudowanej przez niedbałego inżyniera. Sophie i ja dawałyśmy z siebie wszystko. Kompromis, powtarzałam sobie. Taka jest cena za życie rodzinne - rezygnuje się z pewnych osobistych upodobań w imię większego dobra. A poza tym, kiedy Brian znów wyjeżdżał, przez dwa miesiące mogłyśmy żyć na luzie i rozrzucać swoje rzeczy po całym domu. Ubrania wiszące na oparciach krzeseł w kuchni. Sterty rysunków piętrzące się na rogu stołu. Tak, pod nieobecność Briana zamieniałyśmy się w typowe swawolne panienki. A potem pewnego dnia musiałam zapłacić hydraulikowi i odkryłam, że oszczędności naszego życia zniknęły. Chwila, kiedy człowiek przekonuje się, ile wart był święty spokój,

bywa trudna. Wiedziałam, że Brian bywa w Foxwoods. Co więcej, 281 ilekroć wracał wtedy do domu, zalatywało od niego alkoholem i papierosami, ale zapewniał mnie, że dobrze mu poszło. Okłamał mnie kilka razy, ale przymykałam na to oko. Gdybym była dociekliwa, mogłabym usłyszeć coś, czego nie chciałam usłyszeć. Dlatego nie zadawałam pytań. Tymczasem mój mąż najprawdopodobniej uległ swoim wewnętrznym demonom i przegrał w kasynie nasze oszczędności. Shane i ja rozmówiliśmy się z nim. Wyparł się wszystkiego. Nie był zbyt wiarygodny. Ale w pewnym momencie niewiele mogłam już zrobić czy powiedzieć. Pieniądze jakimś cudownym sposobem wróciły na konto i znów przestałam zadawać pytania, nie chcąc się dowiedzieć rzeczy, których nie chciałam wiedzieć. Od tej pory postrzegałam mojego męża jako dwie różne osoby. Był Dobry Brian, mężczyzna, w którym się zakochałam, który odbierał Sophie ze szkoły i tak długo potrafił zjeżdżać z nią na sankach, aż obydwoje mieli zaróżowione policzki od śmiechu. Dobry Brian przyrządzał mi naleśniki z syropem klonowym, kiedy wracałam do domu ze służby na nocnej zmianie. Masował mi plecy, pomagał zdjąć ciężką kamizelkę kuloodporną. Przytulał mnie, kiedy spałam. Ale był też Zły Brian. Zły Brian krzyczał na mnie, kiedy zapomniałam wytrzeć blat po zmywaniu naczyń. Zły Brian był szorstki i zamknięty w sobie. Nie tylko oglądał w telewizji najbardziej brutalne programy, jakie tylko dało się znaleźć, ale jeszcze podkręcał głos, kiedy Sophie albo ja próbowałyśmy protestować. Od Złego Briana czuć było papierosy, alkohol i pot. Ćwiczył do upadłego jak opętany przez demony, które budziły w nim jakiś lęk. Potem znikał na kilka dni z rzędu, jak mówił, z kumplami, chociaż obydwoje wiedzieliśmy, że jego przyjaciele już dawno się na niego wypięli. 282

Ale taki był Zły Brian. Potrafił patrzeć prosto w oczy żonie policjantce i kłamać jak z nut. Zawsze się zastanawiałam - czy on byłby innym mężem, gdybym ja była inną żoną? Zły Brian łamał mi serce. Potem zjawiał się Dobry Brian, który składał je na nowo. I tak w kółko przeżywaliśmy wzloty i upadki na naszej drodze życia. Tylko że każda droga ma swój kres. Droga życia Dobrego Briana i Złego Briana zakończyła się dokładnie w tym samym miejscu, na nieskazitelnie czystej podłodze naszej kuchni. Zły Brian nigdy więcej nie zrani mnie ani Sophie. Minie trochę czasu, zanim odżałuję Dobrego Briana. Wtorek, siódma rano. Strażniczka zaczęła „liczenie głów” i cały oddział oficjalnie zbudził się do życia. Moja współlokatorka, Erica, nie spała już od godziny. Leżała skulona w pozycji embrionalnej, ze wzrokiem wlepionym w punkt widoczny tylko dla niej, i kołysała się, mrucząc coś półgłosem. Przypuszczałam, że położyła się na pryczy niedługo po północy. W celi nie było zegara, więc musiałam odmierzać czas w głowie. Dzięki temu miałam jakieś zajęcie przez całą noc - myślę, że jest druga, że jest trzecia, że jest dwadzieścia po czwartej… Raz udało mi się zasnąć. Śniła mi się Sophie. Obie płynęłyśmy przez bezkresny wzburzony ocean, zmagając się z wysokimi falami. - Trzymaj się mnie - krzyczałam do niej. - Trzymaj się mnie. Ja cię uratuję! Jej główka znikła jednak w ciemnej toni; nurkowałam raz za razem, ale nie potrafiłam już znaleźć mojej córki. 283 Obudziłam się, czując na ustach słony smak. Wieżowiec wypełniały nocą różne odgłosy. Bezimienne kobiety,

które prowokowały bezimiennych zdyszanych mężczyzn. Rurami niósł się bełkot. Wielki organizm pomrukiwał, próbując ułożyć się do snu. Czułam się jak we wnętrzu jakiegoś gigantycznego stwora, który połknął mnie w całości. Dotykałam ścian, jak gdyby szorstka powierzchnia betonowych pustaków miała mi zapewnić oparcie. Potem wstałam i poszłam się wysikać pod osłoną nocy, która stanowiła jedyną dostępną tutaj namiastkę prywatności. Strażniczka dotarła do naszej celi. Zerknęła na kołyszącą się Erikę, potem na mnie. Zanim się odwróciła i poszła dalej, nasze spojrzenia się spotkały i zobaczyłam w jej oczach błysk, kiedy mnie rozpoznała. Kim Watters. Spotykała się z jednym facetem z naszego posterunku, przyszła na kilka kolacji, które jedliśmy wspólnie. Oczywiście. Strażniczka z więzienia hrabstwa Suffolk. Teraz sobie przypomniałam. Strażniczka podeszła do następnej celi. Erica zaczęła się mocniej trząść. Wyjrzałam przez zakratowane okno i próbowałam przekonać samą siebie, że osobista znajomość z więzienną strażniczką nie ma żadnego znaczenia. Wpół do ósmej. Śniadanie. Erica wstała, wciąż mamrocząc. Ani razu nie spojrzała w moją stronę. Amfetamina przeżarła jej mózg. Bardziej przydałaby się jej rekonwalescencja w zakładzie psychiatrycznym niż odsiadka. Na dobrą sprawę dotyczyło to większości tutejszych pensjonariuszek. Dostałyśmy sflaczałe naleśniki, mus jabłkowy i mleko. Erica posmarowała naleśniki musem, zwinęła je wszystkie razem i pochłonęła w trzech ogromnych kęsach. Potem czterema łykami rozprawiła się z mlekiem i wlepiła wzrok w moją porcję. 284 Nie miałam apetytu. Naleśniki miały smak rozmoczonej ligniny. Mimo to zjadłam je powoli, patrząc na Erikę. Erica usiadła na toalecie. Odwróciłam się dyskretnie i usłyszałam jej

śmiech. Potem sięgnęłam po kosmetyczkę, aby umyć zęby i użyć dezodorantu. A potem… Potem nie miałam pojęcia, co robić. Tak oto zaczął się mój pierwszy dzień w więzieniu. Zaczął się czas wolny. Strażniczka otworzyła naszą celę. Kilka kobiet kręciło się na zewnątrz, inne nie ruszyły się z miejsca. Ja nie mogłam już dłużej wytrzymać. Trzymetrowy strop i duże okno stwarzały iluzję przestrzeni, ale cela więzienna pozostawała celą. Miałam już dość sztucznego światła i tęskniłam za słońcem. Podreptałam w stronę kącika telewizyjnego na końcu świetlicy, gdzie zebrało się sześć kobiet, żeby obejrzeć poranne wiadomości. Program wydał mi się zbyt optymistyczny. Następnie podeszłam do stolików, przy których dwie więźniarki grały w kierki, trzecia zaś siedziała i śmiała się z czegoś, co tylko dla niej było oczywiste. Zaszumiał prysznic. Nie spojrzałam w tamtą stronę. Nie interesowało mnie to. Potem usłyszałam dziwny odgłos przypominający konwulsyjne sapanie, jakby ktoś chciał jednocześnie zrobić wdech i wydech. Obróciłam się. Strażniczka Kim Watters sprawiała wrażenie, jakby wykonywała jakąś śmieszną figurę taneczną. Jej ciało unosiło się w powietrzu, a stopy drgały, nie mogąc dosięgnąć podłogi. Tuż za nią stała potężna czarnoskóra kobieta o długich ciemnych włosach, która muskularną ręką otaczała jej szyję, ściskając ją mocno, chociaż Kim gorączkowo drapała masywne przedramię. 285 Zrobiłam krok w ich stronę, ale w następnej sekundzie Erica wrzasnęła: „Brać jebaną świnię!” i sześć osadzonych rzuciło się na mnie. Pierwszy cios trafił mnie w brzuch. Odruchowo napięłam mięśnie, odchyliłam się w lewo i skierowałam pięść w miękki, kształtny tułów. Kolejne powalające uderzenie. Pochylona nisko poruszałam się instynktownie, bo tak uczono rekrutów w akademii. Powtarzać raz za

razem coś niewykonalnego, aż stanie się wykonalne. Jeszcze lepiej, aż stanie się rutyną i pewnego dnia, kiedy najmniej będziesz się tego spodziewać, miesiące i lata treningów pomogą ci ujść z życiem. Kolejny cios dostałam w ramię. Chciały dosięgnąć mojej twarzy, opuchniętego oka i pękniętej kości policzkowej. Uniosłam obie ręce, osłaniając głowę w klasycznej postawie bokserskiej, i doskoczyłam do najbliższej napastniczki. Objęłam ją w talii i rzuciłam w kierunku następnej, która już na mnie szarżowała, powalając je obydwie na ziemię, gdzie zamieniły się w bezładne kłębowisko rąk i nóg. Wrzaski bólu i wściekłości - moje czy ich, to naprawdę było bez znaczenia. Musiałam poruszać się nieprzerwanie, musiałam utrzymać się na nogach i odpierać ataki, by nie pozwolić się zmiażdżyć przewadze liczebnej. Poczułam ostre ukłucie. Coś wbiło się w moje przedramię, a kolejny cios ugodził mnie w bark. Znów wykonałam unik i wbiłam łokieć w brzuch napastniczki, a potem kantem dłoni ugodziłam ją w krtań. Osunęła się bezwładnie na podłogę. Cztery pozostałe wycofały się w końcu na bezpieczną odległość. Nie spuszczałam ich z oka, jednocześnie usiłując rozważyć kilka rzeczy naraz. Gdzie są pozostałe więźniarki? Uciekły do swoich cel? Dobrowolne zamknięcie, by uniknąć późniejszych konsekwencji? 286 A co z Kim? Za plecami słyszałam charkot i odgłosy szamotaniny. Funkcjonariusz w niebezpieczeństwie! Przycisk alarmowy. Musi tu gdzieś być. Kolejne cięcie wymierzone w moje ramię. Odbiłam cios i wyprowadziłam kopnięcie, trafiając napastniczkę w kolano. Potem zaczęłam krzyczeć. Krzyczałam i krzyczałam, a nagromadzona od wielu dni wściekłość, bezradność i frustracja wydostały się w końcu z mojego gardła, ponieważ Kim umierała, a moja córka prawdopodobnie już nie żyła, ponieważ mój mąż zginął na

moich oczach, zabierając ze sobą Dobrego Briana, a mężczyzna w czerni uprowadził moją córkę, pozostawiając mi tylko niebieski guzik oderwany z jej ukochanej lalki. Musiałam dopaść ich wszystkich, aby mi za to zapłacili. Potem ruszyłam do ataku. Prawdopodobnie wciąż się darłam i musiał to być obłąkańczy krzyk, bo moje napastniczki zaczęły uciekać, kiedy się na nie rzuciłam. Miotałam się, kopałam i wymierzałam ciosy twardymi pięściami. Znów miałam dwadzieścia trzy lata, znów byłam „maszynką do zabijania”, teraz naprawdę doprowadzoną do furii. Po mojej twarzy spływał pot, moje pięści ociekały krwią i pierwsze dwie więźniarki leżały już na podłodze, a trzecia uciekła, licząc na bezpieczne schronienie w swojej celi, ale czwarta trzymała nóż i wydawało jej się, że ma dzięki temu przewagę. Przypuszczalnie tak się stawiała agresywnym klientom albo rozjuszonym alfonsom. Ja byłam tylko wymuskaną białą panienką, gdzież mi tam do zahartowanej w ulicznych bójkach prawdziwej twardzielki. Od strony biurka strażniczki dobiegał urywany charkot. Rzężenie umierającej kobiety. 287 - No już! - warknęłam do napastniczki z nożem. - No chodź tu, dziwko. Pokaż, co potrafisz. Rzuciła się na mnie. Idiotka. Uskoczyłam w lewo i ugodziłam ją w gardło. Kobieta upuściła broń i złapała się oburącz za zmiażdżoną krtań. Podniosłam nóż, przeskoczyłam nad leżącą przeciwniczką i podbiegłam do Kim. Jej stopy już nie podrygiwały. Wisiała w powietrzu, czarne ramię wciąż zaciskało się na jej szyi, a oczy zaszły mgłą. Uniosłam wzrok na potężną czarną kobietę i okazało się, że nie jest to wcale kobieta, tylko długowłosy mężczyzna, który jakimś sposobem przedostał się na oddział. Wyglądał na zaskoczonego moim widokiem. Uśmiechnęłam się do

niego, a potem przejechałam mu ostrzem po żebrach. Ciało Kim osunęło się na podłogę. Więzień uskoczył do tyłu i chwycił się za bok. Ruszyłam na niego. Mężczyzna obrócił się w stronę drzwi i już sprężał się do biegu, gdy kopnęłam go od tyłu w prawe kolano. Zatoczył się. Kopnęłam go w lewe kolano. Upadł, przetoczył się na plecy i zasłonił głowę rękami. Stanęłam nad nim, ściskając w ręku zakrwawiony nóż. Musiałam wyglądać przerażająco z czerwonymi od krwi pięściami i pokiereszowaną twarzą, z której wyzierało tylko jedno zdrowe oko, ponieważ wielki czarnoskóry zbir zlał się w swój pomarańczowy więzienny kombinezon. Podniosłam uzbrojone ramię. - Nie - wycharczał. Wbiłam nóż w jego udo. Wrzasnął, a ja obróciłam ostrze. A potem zaśpiewałam, tak głośno, żeby było mnie słychać na całym oddziale: 288 - A na Gwiazdkę chcę tylko moje dwa przednie zęby, dwa przednie zęby, dwa przednie zęby. Ranny więzień krzyknął, kiedy pochyliłam się nad nim, a ja odgarnęłam jego długie czarne loki i szepnęłam mu do ucha: - Powiedz facetowi w czerni, że przyjdę po niego. Powiedz mu, że będzie następny. I jeszcze raz przekręciłam nóż w ranie. Potem wstałam, wytarłam ostrze o nogawkę spodni i nacisnęłam przycisk alarmowy. Czy rozpaczacie, kiedy wasz świat legnie w gruzach? Kiedy dotrzecie do miejsca, z którego nie ma już odwrotu? Na pobojowisko wpadła grupa interwencyjna. W całym więzieniu zamknięto wszystkich w celach. Zakuli mnie w kajdanki tam, gdzie stałam, z pokaleczonymi rękami i świeżymi siniakami, które pojawiły się na moich plecach i bokach.

Potem zabrali Kim na noszach. Była nieprzytomna, ale oddychała. Czwarta napastniczka, ta, która miała nóż, opuściła oddział w worku na zwłoki. Patrzyłam, jak ją wynoszą, i nie czułam kompletnie nic. Erica płakała. Zawodziła, krzyczała i rzucała się tak bardzo, że w końcu zabrali ją na oddział szpitalny, aby zaaplikować jej silne środki uspokajające i poddać obserwacji ze względu na możliwość podjęcia próby samobójczej. Pozostałe osadzone przesłuchano, ale jak to zwykle w takich sytuacjach bywa, żadna nie miała pojęcia, co się właśnie wydarzyło. - Cały czas byłam w swojej celi… - Nawet nie wyjrzałam… - Słyszałam jakieś hałasy, ale… - To były odgłosy jakiejś ostrej trzaskaniny… - Akurat wtedy spałam, prawdę mówię, spałam. 289 Za to zraniony przeze mnie więzień powiedział komuś, kto go przesłuchiwał, że jestem aniołem śmierci i żeby, na litość boską, trzymali mnie z dala od niego. Zastępca komendanta dotarł wreszcie do mnie. Przyglądał mi się badawczo przez dłuższą chwilę, a wyraz jego twarzy mówił, że spodziewa się po mnie większych kłopotów, niż byłam w stanie przysporzyć. Moją karę określił jednym słowem: - Izolatka. - Chcę rozmawiać z moim prawnikiem. - Kto zaatakował strażniczkę? - Pani Doubtfire. - Pani Doubtfire, panie komendancie - poprawił mnie. - A dlaczego ten osadzony napadł na strażniczkę Watters? - Nie mam pojęcia, panie komendancie. - Jesteś w więzieniu niespełna dobę. Skąd wzięłaś nóż? - Odebrałam tym, które chciały mnie zabić - odparłam i zawiesiłam głos, a potem dodałam: - Panie komendancie.

- Wszystkim sześciu? - Z policją stanową nie pogrywa się w chuja, panie komendancie. Omal się nie uśmiechnął. Wskazał kciukiem na sufit, w stronę zamontowanych w różnych miejscach kamer. - Więzienie ma to do siebie, że Wielki Brat zawsze patrzy. Zatem pytam po raz ostatni, czy jest coś, co chcesz mi powiedzieć? - Funkcjonariuszka Watters jest mi winna pocztówkę z podziękowaniami. Zastępca komendanta nic na to nie powiedział, więc być może dowiedział się już więcej, niż oczekiwał. - Ambulatorium - powiedział, wskazując na moje pocięte ręce. - Adwokata - powtórzyłam. 290 - Wniosek zostanie przekazany stosownymi kanałami. - Nie mam czasu. Zdecydowałam się na pełną współpracę z policją - oświadczyłam tak głośno, aby wszyscy słyszeli, i spojrzałam zastępcy komendanta prosto w oczy. - Proszę zadzwonić do detektyw D. D. Warren i powiedzieć jej, że pokażę jej, gdzie jest ciało mojej córki. 291 Rozdział 27 - Pierdolić to! - wybuchła D. D. dwie godziny później. Znajdowała się w komendzie miejskiej policji w Bostonie, w sali konferencyjnej, wraz z Bobbym, zastępcą komendanta wydziału zabójstw i prawnikiem Tessy Leoni, Kenem Cargillem. Ten ostatni zwołał spotkanie dwadzieścia minut wcześniej. Powiedział, że ma propozycję niecierpiącą zwłoki. Zażądał obecności przełożonego D. D., bo jeżeli miała zostać podjęta decyzja, należało to zrobić szybko. Oznaczało to, że zamierza negocjować coś, co wykracza poza kompetencje D. D., która musiała się zgodzić, by zastępca komendanta, Cal Horgan, spełnił niedorzeczne żądanie adwokata.

D. D. nigdy nie potrafiła trzymać języka za zębami. - Nie organizujemy wycieczek z przewodnikiem - kontynuowała z zapałem. - Tessa zdecydowała się w końcu zrobić coś mądrego? Chwała jej za to. Bobby i ja za dwadzieścia minut będziemy w jej celi i może narysować nam mapę. Hogan milczał, więc być może podzielał jej opinię. - Nie może wam narysować mapy - odparł spokojnie Cargill. - Nie pamięta dokładnie, gdzie to jest. Ujechała spory kawałek, zanim się zatrzymała. Dlatego może nie być w stanie wskazać dokładnie tego miejsca, ale przypuszcza, że może doprowadzić was całkiem blisko, orientując się według charakterystycznych punktów w terenie. - Nie jest w stanie nawet wskazać tego miejsca? - odezwał się Bobby, a jego głos był tak sceptyczny jak nastawienie D. D. - Przydałby się pies tropiący do pomocy - odparł Cargill. - Pies do szukania trupów - skwitowała D. D. z przekąsem. 292 Rozsiadła się w fotelu i skrzyżowała dłonie na brzuchu. Już po pierwszej dobie wiedziała, że sześcioletnia Sophie Leoni, dziewczynka o brązowych włosach, błękitnych oczach i twarzyczce w kształcie serca, najprawdopodobniej nie żyje. Mimo to usłyszeć od nikogo innego, tylko od adwokata Tessy, że nadeszła pora, by zdradzić, gdzie znajduje się ciało… Były takie dni, kiedy ta praca była zbyt przytłaczająca. - Czy powiedziała, w jakich okolicznościach Sophie poniosła śmierć? - zapytał Bobby. Cargill przeszył go wzrokiem. - Nie powiedziała. - Rozumiem - kontynuował Bobby. - Tak naprawdę niczego nam nie powiedziała, prawda? Domaga się tylko, żebyśmy wyciągnęli ją z więzienia i zabrali na przejażdżkę.

- Omal nie zginęła dziś rano - oznajmił Cargill. - To był zorganizowany atak, napadło ją sześć więźniarek, podczas gdy jeden więzień unieszkodliwił strażniczkę. Gdyby nie szybka reakcja Tessy Leoni, funkcjonariuszka Watters nie wyszłaby z tego żywa, prawdopodobnie Tessa również. - Walka o przetrwanie - rzekł Bobby. - Kolejna niestworzona historia - dodała szorstko D. D. Cargill spojrzał na nią. - Nie jest niestworzona. Widziałem nagranie z monitoringu. Najpierw ten mężczyzna zaatakował strażniczkę, potem sześć kobiet rzuciło się na Tessę. Ma szczęście, że przeżyła. Wy też macie szczęście, że to wszystko tak nią wstrząsnęło i stała się skłonna do współpracy. - Do współpracy - powtórzyła D. D. - Znowu to słowo. Dla mnie „współpracować” znaczy pomagać innym. Na przykład mogłaby 293 narysować nam mapę, być może w oparciu o zapamiętane punkty orientacyjne. To by była współpraca. Mogłaby nam powiedzieć, jak umarła Sophie. To by była współpraca. Mogłaby również nam wyjaśnić, raz a dobrze, co się stało z jej mężem i córką, i to też byłaby forma współpracy. Ale jakoś się do tego nie kwapi. Cargill wzruszył ramionami. Odwrócił wzrok od Bobby’ego i D. D., skupiając uwagę na zastępcy komendanta. - Czy się wam to podoba czy nie, nie wiem, jak długo jeszcze moja klientka będzie skłonna współpracować. Dzisiejszego ranka doświadczyła wstrząsających przeżyć. Nie mogę zagwarantować, że do dzisiejszego popołudnia albo do jutra rana wciąż będzie pozostawać pod wpływem tego impulsu. I chociaż moja klientka może nie przejawiać ochoty do odpowiadania na wszystkie wasze pytania, domyślam się, że odnalezienie ciała Sophie Leoni również wiele wam wyjaśni. Dostaniecie do ręki dowód. Bo chyba nadal zajmujecie się gromadzeniem dowodów?

- Ale potem wraca do więzienia - powiedział Horgan. - Och, proszę. - D. D. westchnęła ciężko. - Nigdy nie negocjuj z terrorystami. Cargill zignorował jej uwagę, nie odrywając oczu od Horgana. - Zrozumiano. - Cały czas ma być w kajdankach. - Nie wyobrażałem sobie, żeby było inaczej - odparł prawnik. Mógłby pan jednak porozumieć się z biurem szeryfa hrabstwa Suffolk. Z prawnego punktu widzenia moja klientka znajduje się pod ich nadzorem, a to oznacza, że do nich należy zapewnienie eskorty. Horgan przewrócił oczami. Współpraca między agencjami była tym, czego najbardziej potrzebowali. - Jak długo jedzie się w to miejsce? - zapytał. 294 - Nie dłużej niż godzinę. D. D. spojrzała na wiszący na ścianie zegar. Było wpół do jedenastej. Pozostało pięć godzin do zachodu słońca, a to oznaczało, że czas zaczynał ich gonić. Patrzyła na swego zwierzchnika, już nie do końca pewna, czego chciała. Nie cierpiała ulegać żądaniom podejrzanych, ale przecież… Zależało jej, by odnaleźć Sophie. Potrzebowała tego jednego elementu układanki, jak gdyby miał on uśmierzyć jakiś ból w jej sercu. - Zabieracie ją o dwunastej - rozkazał Horgan i obrócił się w stronę D. D. - Przygotuj ekipę z psami. Natychmiast. - Tak jest. Horgan spojrzał z powrotem na Cargilla. - Żadnych wykrętów. Pańska klientka współpracuje albo traci wszystkie przywileje, jakie dotychczas przysługiwały jej w więzieniu. Nie tylko tam wróci, ale odtąd będzie miała naprawdę ciężko. Zrozumiano? Cargill uśmiechnął się nieznacznie.

- Moja klientka jest nagradzaną funkcjonariuszką organów ścigania. Wszystko to jest dla niej jasne. A ja jestem pełen uznania, że wyciąga ją pan z więzienia, póki jeszcze jest żywa, by wsparła wasze działania. Było wiele rzeczy, które D. D. miała ochotę zrobić w tym momencie kopać, pieklić się i wrzeszczeć z wściekłości. Ale z uwagi na ograniczone ramy dnia powstrzymała się od tego i skontaktowała się ze stanowym zespołem przewodników psów tropiących. Jak większość takich zespołów, również ten z Massachusetts składał się w całości z ochotników. Zrzeszał jedenastu członków, do których należał Nelson Bradley wraz ze swoim owczarkiem niemieckim 295 Quizo, jednym spośród zaledwie kilkuset psów na całym świecie przeszkolonych do poszukiwania zwłok. Nelson i Quizo byli potrzebni D. D., i to od zaraz. Na szczęście przewodnicząca zespołu, Cassondra Murray, zgodziła się zmobilizować całą ekipę w przeciągu półtorej godziny. Murray i przypuszczalnie Nelson mieli się spotkać z policjantami w Bostonie i pojechać za nimi. Pozostali członkowie zespołu mieli do nich dołączyć, kiedy zostanie ujawnione miejsce poszukiwań, ponieważ mieszkali zbyt daleko za miastem, by zdążyć dojechać do centrum. Takie rozwiązanie odpowiadało D. D. - Czego potrzebujecie? - spytała przez telefon. Ostatni raz współpracowała z przewodnikami psów wiele lat temu, wtedy jednak chodziło o ratowanie życia, a nie szukanie ciała. - Mogę wam dostarczyć ubranie dziecka albo coś w tym rodzaju. - To nie jest konieczne. - Ponieważ to zwłoki - dokończyła D. D. - Nie, to bez znaczenia. Psy są nauczone rozpoznawać zapach człowieka, jeżeli to akcja ratunkowa, albo woń rozkładu w przypadku poszukiwania zwłok. Najważniejsze, żebyście nie wchodzili nam w drogę. - W porządku - odburknęła D. D. nieco oburzona.

- Jeden pies tropiący jest wart tyle, co stu pięćdziesięciu wolontariuszy - oświadczyła Murray. - Czy śnieg będzie przeszkadzał? - Nie. Zapach unosi się pod wpływem gorąca, a kiedy jest zimno, zostaje przy ziemi. Jako przewodnicy dostosowujemy do tego strategię poszukiwań. Aczkolwiek z perspektywy psa zapach to zapach. - Jakie są ograniczenia czasowe? 296 - Jeśli teren nie jest zbyt trudny, psy mogą pracować przez dwie godziny, a potem potrzebują dwudziestu minut przerwy. Oczywiście to zależy od warunków. - Ile przywieziecie psów? - Trzy. Quizo jest najlepszy, ale wszystkie mają te same kwalifikacje. - Zaraz, myślałam, że Quizo jest jedynym waszym psem do szukania trupów. - Już nie. Od dwóch lat wszystkie nasze psy są szkolone pod tym kątem. Zaczynamy od szukania żywych, ponieważ tego najłatwiej nauczyć szczeniaka. Ale kiedy pies już to opanuje, uczymy go odnajdywania zwłok, a potem poszukiwań w wodzie. - Czy powinnam wiedzieć, jak wygląda taki trening? - zapytała D. D. Murray roześmiała się. - Naprawdę, mamy szczęście. Patolog sądowy, Ben… - Znam Bena. - Bardzo nam pomaga. Dajemy mu piłki tenisowe, które umieszcza w workach ze zwłokami. Kiedy przesiąkną wonią rozkładu, oddaje nam je w hermetycznych pojemnikach. Właśnie ich używamy do treningu. To dobry kompromis, ponieważ władze stanu krzywo patrzą na prywatny zakup zwłok, a nie wierzę w syntetyczną „woń

rozkładu”. Najlepsi naukowcy są zdania, że to jedna z najbardziej złożonych woni na świecie. Bóg raczy wiedzieć, na co wyczulone są psy, więc człowiek nie powinien się w to wtrącać. - W porządku - odparła D. D. - Spodziewasz się poszukiwań w wodzie? - zapytała Murray. - Bo o tej porze roku wiąże się z tym kilka utrudnień. Oczywiście psy wypływają z nami na łodziach, ale ze względu na temperatury 297 chciałabym przygotować specjalne izolowane skafandry, gdyby któryś wypadł za burtę. - Wasze psy pracują na wodzie? - Tak. Wychwytują zapachy unoszące się w prądach wodnych, analogicznie do powiewów wiatru. Quizo odnajdywał zwłoki, które leżały na głębokości trzydziestu metrów. To brzmi jak czarna magia i również z tego względu nie polegam na syntetycznych zapachach. Psy są zbyt mądre, by szkolić je metodami laboratoryjnymi. Przewidujesz wodę? - Niczego nie mogę wykluczyć - uczciwie odpowiedziała D. D. - Zabierzemy więc cały sprzęt. Mówiłaś, że miejsce poszukiwań znajduje się nie dalej niż godzinę jazdy od Bostonu? - W najlepszym wypadku. - W takim razie zabiorę komplet map topograficznych. Topografia to podstawa w takich poszukiwaniach. - W porządku - powtórzyła D. D. - Czy na miejscu będzie patolog albo antropolog sądowy? - A po co? - Czasami psy natrafiają na inne szczątki. Warto mieć ze sobą kogoś, kto od razu potwierdzi, że to człowiek. - Te szczątki… leżą tam nie dłużej niż dwie doby - wyjaśniła D. D. W temperaturze zamarzania. Zapadła chwila milczenia.

- Cóż, to chyba antropolog niepotrzebny - stwierdziła Murray. - Do zobaczenia za półtorej godziny. Murray rozłączyła się, a D. D. przystąpiła do kompletowania reszty zespołu. 298 Rozdział 28 Wtorek, dwunasta w południe. Stałam zakuta w kajdanki w strażnicy więzienia hrabstwa Suffolk. Tym razem w garażu nie czekała furgonetka z biura szeryfa. Zamiast niej do doku przeładunkowego wtoczył się crown victoria, którym przyjechali detektywi z bostońskiego wydziału zabójstw. Wbrew sobie byłam pod wrażeniem. Przypuszczałam, że nad transportem będzie czuwać biuro szeryfa. Zastanawiałam się, ile wykorzystano znajomości i nadstawiono tyłków, abym znalazła się pod nadzorem detektyw D. D. Warren. Detektyw Warren wysiadła z samochodu pierwsza. Posłała w moją stronę ironiczne spojrzenie i podeszła do dyżurki, gdzie wręczyła strażnikom dokumenty. Bobby Dodge otworzył drzwi po stronie pasażera i okrążył samochód, idąc w moją stronę. Jego twarz była nieprzenikniona. Cicha woda brzegi rwie. Nie dostałam na tę wycieczkę wyjściowego ubrania, za to wydane mi wcześniej spodnie i bluzę musiałam zamienić na pomarańczowy więzienny kombinezon, który obwieszczał mój status przed całym światem. Poprosiłam o kurtkę, czapkę i rękawiczki, ale nie otrzymałam żadnej z tych rzeczy. Najwidoczniej biuro szeryfa potencjalnymi przeziębieniami nie przejmuje się tak bardzo jak ewentualną ucieczką. Całą moją wizytę w cywilizowanym świecie miałam odbyć zakuta w kajdanki i pod czujnym okiem funkcjonariuszy policji. Nie sprzeciwiałam się tym warunkom. I tak byłam już dostatecznie spięta. Z niepokojem wyczekiwałam, co przyniesie popołudnie, jednocześnie próbując otrząsnąć się po wydarzeniach poranka.

Patrzyłam prosto przed siebie i trzymałam spuszczoną głowę. Nie być zbyt pewnym siebie - to podstawa każdej strategii. 299 Bobby podszedł do mnie. Strażniczka, która mnie pilnowała, puściła moją rękę. Bobby chwycił mnie pod ramię i poprowadził do samochodu. D. D. dokończyła formalności i wróciła do radiowozu. Przyglądała mi się złowrogo, kiedy Bobby otworzył tylne drzwi, a ja usiłowałam wsunąć się z gracją na siedzenie ze skutymi rękami i nogami. Za bardzo odchyliłam się do tyłu i utknęłam niczym przewrócony na grzbiet chrabąszcz z wyciągniętymi w górę kończynami. Bobby musiał się pochylić i położyć rękę na moim biodrze, aby mnie obrócić. D. D. pokręciła głową i zajęła miejsce za kierownicą. Po chwili masywne drzwi garażu ze zgrzytem otworzyły się powoli przed nami. Wyjechaliśmy na ulice Bostonu. Obróciłam twarz w stronę szarego marcowego nieba i zamrugałam oślepiona dziennym światłem. Wygląda na to, że spadnie śnieg, pomyślałam, ale nie odezwałam się ani słowem. D. D. zjechała na parking pobliskiego szpitala, gdzie czekało kilkanaście innych samochodów, od białych terenówek aż po czarnobiałe radiowozy policyjne. Wszystkie ustawiły się w rzędzie za nami. D. D. pochwyciła moje spojrzenie w lusterku wstecznym. - Możesz zacząć mówić - powiedziała. - Chciałabym napić się kawy. - Pierdol się. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Na podobieństwo mojego męża rozdwoiłam się na Dobrą Tessę i Złą Tessę. Dobra Tessa ocaliła życie Kim Watters. Dobra Tessa odparła atak złych więźniarek i przez krótką chwilę czuła się jak dumna funkcjonariuszka policji. 300

Zła Tessa nosiła pomarańczowy więzienny kombinezon i siedziała na tylnej kanapie radiowozu. Zła Tessa… Cóż, dla Złej Tessy dzień dopiero się zaczynał. - Psy tropiące? - zapytałam. - Do szukania trupów - odparła z naciskiem D. D. Uśmiechnęłam się, ale tym razem był to smutny uśmiech i przez chwilę czułam, że spokój zaczyna mnie opuszczać. W moim wnętrzu otwierała się ziejąca otchłań pustki. Wszystko to, co straciłam. I jeszcze to, co mogłam dopiero stracić. „A na Gwiazdkę chcę tylko moje dwa przednie zęby…”. - Powinniście byli ją znaleźć - mruknęłam. - Liczyłam na was, że ją znajdziecie. - Gdzie? - warknęła D. D. - Droga numer dwa. Od zachodu, w kierunku Lexington. D. D. wyjechała z parkingu. - Wiemy o Lyonsie - oświadczyła lakonicznie D. D. zza kierownicy. Minęliśmy Arlington i wjechaliśmy na drogę numer dwa, gdzie miejska dżungla ustępowała miejsca sennym przedmieściom. Potem dziedzictwo dawnej świetności Lexington i Concord ustąpiło miejsca sielankowym urokom Harvardu. - Co wiecie? - zapytałam. Byłam autentycznie ciekawa. - Że cię pobił, aby uwiarygodnić twoje zeznanie, że byłaś ofiarą przemocy domowej. - Czy kiedykolwiek uderzyłeś dziewczynę? - zwróciłam się do detektywa Dodge’a. Bobby Dodge obrócił się na siedzeniu. - Opowiedz mi o tym zabójcy, Tesso. Przekonamy się, jak bardzo będę skłonny ci uwierzyć. 301 - Nie mogę. - Nie możesz?

Pochyliłam się do przodu, na ile pozwalały mi skute ręce. - Zamierzam go zabić - oznajmiłam złowieszczym tonem. - A to nieładnie mówić złe rzeczy o zmarłych. - Och, proszę - wtrąciła szorstko D. D. - Bredzisz jak potłuczona. - Cóż, oberwałam kilka razy w głowę. D. D. znów wywróciła oczami. - Twój obłęd nie może się równać z moją życzliwością - warknęła. Wiemy o tobie wszystko. Uzależniony od hazardu mąż, który przepuścił wasze oszczędności. Jurny braciszek najbliższej przyjaciółki, który pewnej nocy liczył, że mu się poszczęści. Sprawiasz wrażenie, jakbyś przyciągała niewłaściwych mężczyzn, by potem ich zastrzelić. Nic na to nie odpowiedziałam. Dobry detektyw umie na swój sposób trafić w sedno sprawy. - Ale dlaczego córka? - wypytywała nieustępliwie. - Uwierz mi, nie obwiniam cię o to, że wpakowałaś Brianowi te trzy kulki. Ale co, do cholery, sprawiło, że zabiłaś własne dziecko? - Co wyciągnęliście z Shane’a? - zapytałam. D. D. zmierzyła mnie surowym spojrzeniem. - Masz na myśli to, co twój niewydarzony przyjaciel powiedział przed tym czy po tym, jak usiłował mnie znokautować? Zagwizdałam cicho. - No patrzcie, co się dzieje. Uderzysz pierwszą kobietę, a potem idzie już gładko. - Kłóciliście się z Brianem? - zabrał głos Bobby. - Może doszło do rękoczynów, a Sophie stanęła między wami? 302 - Zgłosiłam się na służbę w piątek wieczorem - powiedziałam, obserwując okolicę. Zabudowa była coraz rzadsza, a lasy gęstsze. Dojeżdżaliśmy na miejsce. - Od tamtej pory nie widziałam mojej córki żywej.

- Więc Brian to zrobił? Czemu nie powiedziałaś po prostu, że to on? Po co to ukrywałaś i wymyśliłaś taką zawiłą historię? - Shane mi nie uwierzył. Jeżeli nie on, to kto? Minęliśmy stojący po lewej stronie pomalowany na czerwono stragan, w którym sprzedawano jabłka. Teraz był zamknięty, ale jesienią można było tam kupić najlepszy jabłecznik. Przyjechaliśmy tutaj siedem miesięcy temu, piliśmy cydr, a potem wybraliśmy się na przejażdżkę na wozie z sianem i odwiedziliśmy plantację dyń. Właśnie to kazało mi tu wrócić. W sobotę po południu, kiedy serce biło mi w piersi jak oszalałe, kiedy światło dnia zaczynało przygasać, a ja czułam się jak opętana, oszalała ze zgryzoty, przerażenia i czystej rozpaczy. Musiałam być w ruchu, szybko, byle szybciej. Mniej myśleć, więcej działać. I to zaprowadziło mnie tutaj, na miejsce naszego ostatniego rodzinnego wypadu przed jesiennym rejsem Briana. Było to jedno z moich ostatnich szczęśliwych wspomnień. Sophie była zachwycona. Wypiła trzy szklanki cydru, a potem, podchmielona sfermentowanym napojem, biegała w kółko po zagonie, zanim wybrała nie jedną, a trzy dynie. Dynię tatę, dynię mamę i dynię córeczkę, jak oświadczyła. Całą dyniową rodzinę. - Możemy, mamusiu? Możemy, możemy? Proszę, proszę, proszę. - Oczywiście, skarbie. Masz całkowitą rację. Byłoby szkoda je rozdzielać. Zachowajmy całą rodzinę. - Hurra! Tatusiu, tatusiu, kupimy dyniową rodzinę! Hurra! - Tutaj skręć w prawo - mruknęłam. 303 - W prawo? - D. D. zahamowała ostro i wykonała skręt. - Za pół kilometra w lewo, w gruntową drogę. - Trzy dynie? - Brian pokręcił głową, patrząc na mnie. - To szaleństwo. - Kupiłeś jej pączki na straganie. - Więc trzy pączki oznaczają, że muszą być trzy dynie?

- Najwidoczniej. - No dobra, ale zaklepuję sobie wycinanie dyniowego taty. - Przy tym drzewie! Skręć tutaj. W lewo, w lewo. A po trzydziestu metrach w prawo. - Na pewno nie mogłaś narysować mapy? - D. D. popatrzyła na mnie z gniewną miną. - Na pewno. D. D. skręciła w prawo, w gruntową wiejską drogę, a koła radiowozu zaczęły ślizgać się w kopnym śniegu. W tyle cztery samochody z trudem przedzierały się za nami, ich śladem podążały dwie białe terenówki, a na końcu kilka policyjnych radiowozów. Na pewno spadnie śnieg, pomyślałam. Ale było mi to już obojętne. Cywilizacja została daleko w tyle. Byliśmy w krainie ogołoconych drzew, zamarzniętych pól i przysypanych białym puchem zagonów. W takim miejscu wiele mogło się wydarzyć, zanim ktokolwiek zdążyłby się spostrzec. W takim miejscu zdesperowana kobieta może znaleźć swój ostatni bastion. Zła Tessa dochodziła do głosu. - Jesteśmy na miejscu - powiedziałam, a detektyw D. D. Warren, niechaj Bóg ma ją w swojej opiece, zatrzymała samochód. - Wysiadaj - rozkazała. Uśmiechnęłam się. Nie mogłam się powstrzymać. 304 - Słowo, na które czekałam cały dzień - odparłam, patrząc jej w oczy. 305 Rozdział 29 - Nie chcę, żeby chodziła po lesie! - spierała się D. D. z Bobbym dziesięć minut później, stojąc nieopodal kolumny samochodów. Miała nas tu przyprowadzić. Zrobiła swoje i teraz my wkraczamy do akcji.

- Tropiciele potrzebują jej pomocy - argumentował Bobby. - Nie ma wiatru, więc psom będzie trudno złapać trop. D. D. przyglądała mu się obojętnie. - Każdy zapach ma kształt wachlarza - wyjaśnił, formując trójkąt ze złożonych dłoni. - Aby pies wyczuł woń, musi iść pod wiatr, w przeciwnym razie przejdzie pół metra od celu i nie zwróci na niego uwagi. - Kiedy dowiedziałeś się takich rzeczy o psach? - zdziwiła się D. D. - Pół minuty temu, kiedy zapytałem Nelsona i Cassondrę, co możemy dla nich zrobić. Warunki nie są najlepsze. Teren jest płaski, przypuszczam, że to dobrze, ale to otwarta przestrzeń, co komplikuje sprawę… - Dlaczego? - Zapach kumuluje się, kiedy natrafia na przeszkodę. Gdyby to było ogrodzone pastwisko albo wąwóz otoczony zaroślami, zaczęliby od brzegów. Ale tu nie ma ogrodzenia ani krzaków. Tylko wielkie… to… Bobby powiódł ręką dokoła. D. D. westchnęła ciężko. Tessa Leoni zaprowadziła ich w jedno z tych na wpół zalesionych, na wpół odsłoniętych miejsc położonych na kompletnym odludziu. Po niedawnych opadach śniegu pola zamieniły się w biały płaski bezmiar zupełnej pustki - żadnych odcisków stóp czy opon ani śladów wleczonego ciała, tylko szkielety drzew i rachityczne krzewy. 306 Mieli szczęście, że udało im się tam dojechać, ale D. D. nie była pewna, czy zdołają się wydostać. Dobrym rozwiązaniem byłyby rakiety do chodzenia po śniegu. A ewakuacja jeszcze lepszym. - Psy będą szybciej się męczyć, przedzierając się przez świeży śnieg - oznajmił Bobby. - Dlatego przewodnicy chcą zacząć od jak najmniejszego obszaru poszukiwań. A to oznacza, że Tessa musi doprowadzić nas jak najbliżej celu. - Może będzie w stanie pokazać nam właściwy kierunek - mruknęła

D. D. Bobby wywrócił oczami. - Tessa jest skuta i czeka ją marsz w śniegu głębokim na dziesięć centymetrów. Nie uda jej się tak od razu uciec. - Ona nie ma kurtki. - Na pewno ktoś będzie miał zapasową. - Ona sobie z nami pogrywa - stwierdziła nagle D. D. - Wiem. - Zwróć uwagę, że nie odpowiedziała na żadne z pytań. - Zauważyłem. - Za to stara się wyciągnąć od nas jak najwięcej informacji. - To prawda. - Słyszałeś, co zrobiła temu więźniowi, który zaatakował strażniczkę? Nie załatwiła go ot tak, po prostu. Wbiła mu nóż w udo i przekręciła ostrze. Dwa razy. To wykracza nieco poza wyszkolenie zawodowe. To jest osobisty odwet. - Ona wydaje się… na skraju wytrzymałości nerwowej - zauważył Bobby. - Myślę, że życie nie obeszło się z nią zbyt łagodnie w ciągu ostatnich paru dni. - A mimo to przyjechaliśmy tutaj - rzekła D. D. - Tańczymy, jak nam zagra. Nie podoba mi się to. 307 Bobby zastanawiał się przez chwilę. - Może powinnaś zostać w samochodzie - zaproponował w końcu. Dla bezpieczeństwa… D. D. zacisnęła dłonie, żeby go nie uderzyć. Potem westchnęła i potarła czoło. Ostatniej nocy nie spała, nic nie jadła tego ranka. Była zmęczona i rozdrażniona, zanim jeszcze dostała wiadomość, że Tessa Leoni chce ich zabrać na miejsce spoczynku ciała Sophie. D. D. nie miała ochoty tu być. Nie miała ochoty brnąć w śniegu, natknąć się na niewielki kopczyk i rozgrzebać go, by zobaczyć zamarzniętą twarz sześciolatki. Czy Sophie będzie wyglądać, jakby

spała? Opatulona w ciepłą różową kurtkę i z ukochaną lalką w objęciach? Czy może będzie miała rany postrzałowe, krwawe rozbryzgi świadczące o tym, że jej śmierć była gwałtowna? D. D. była profesjonalistką, która nie czuła się już profesjonalnie. Miała ochotę wedrzeć się na tylne siedzenie radiowozu i zacisnąć ręce na szyi Tessy Leoni. Miała ochotę ją dusić, potrząsać nią i krzyczeć: „Jak mogłaś to zrobić?! Jak mogłaś zrobić coś takiego dziewczynce, która cię kochała?!”. D. D. prawdopodobnie powinna zostać w samochodzie. A to oznaczało, że na pewno tego nie zrobi. - Przewodnicy psów proszą o dodatkowe wsparcie - oświadczył Bobby. - Jasno będzie jeszcze przez cztery godziny, a warunki nie są idealne. Psy nie pójdą zbyt szybko, ludzie też. Co proponujesz? - Kurwa - mruknęła D. D. - Też tak uważam. - Zabiję ją, jeśli będzie próbowała jakichś sztuczek - dodała D. D. po chwili. Bobby wzruszył ramionami. 308 - Nie sądzę, aby wielu ludzi miało coś przeciwko temu. - Bobby… Jeżeli znajdziemy ciało… Gdybym nie dała rady… - Zastąpię cię - powiedział spokojnie. Pokiwała głową. Chciała mu podziękować, ale coś ściskało ją w gardle. Bobby poklepał ją po ramieniu. Potem wrócili do Tessy Leoni. Tessa wysiadła z samochodu. Nie miała kurtki, a jej nadgarstki i kostki były skute kajdankami, mimo to zdołała podejść do jednej z terenówek i przyglądała się, jak Nelson wyładowuje klatki z psami. W pierwszych dwóch znajdowały się mniejsze psy, które kręciły się w kółko i ujadały jak opętane. - To są psy tropiące? - zapytała sceptycznie, kiedy podeszli do niej

Bobby i D. D. - Nie - odparł Nelson, otwierając znacznie większą klatkę, w której siedział owczarek niemiecki. - One służą za nagrodę. - Co? Nelson wypuścił owczarka, który krążył wokół niego, zataczając ciasne kręgi, i schylił się, aby otworzyć dwie pozostałe klatki. Wybiegły z nich małe kudłate psy o pszenicznej sierści i zaczęły obskakiwać owczarka, Nelsona, Tessę, Bobby’ego, D. D. i wszystkich, którzy znajdowali się w promieniu kilku metrów. - Oto Kelli i Skyler - oznajmił Nelson. - Irlandzkie teriery miękkowłose. Bardzo bystre jak na psy myśliwskie, ale do poszukiwań są zbyt roztrzepane. Za to Quizo uważa, że to najlepsi towarzysze zabaw pod słońcem i niech mnie kule biją, jeśli nie będą dla niego najlepszą nagrodą. - Ale ich nie pożera, co? - zapytała Tessa sceptycznie. Dygocąc z zimna w więziennym kombinezonie, wyglądała jak pomarańczowa plama na tle śnieżnego bezkresu. 309 Nelson wyszczerzył zęby w uśmiechu, wyraźnie rozbawiony jej pytaniem. Nie okazałby tego, gdyby rozmowa z podejrzaną o morderstwo stanowiła dla niego problem, pomyślała D. D. - Najważniejszą częścią szkolenia psa jest poznanie jego motywacji - tłumaczył, wyciągając sprzęt z bagażnika terenowej półciężarówki. Każdy szczeniak jest inny. Jedne chcą smakołyków, inne czułości. A większość wybiera sobie jakąś zabawkę, która staje się ich ulubioną. Opiekun musi rozpoznać te upodobania. Kiedy w końcu odkryje, co jest dla psa najlepszą nagrodą, co stanowi motywację dla jego psa, zaczyna się prawdziwy trening. No, Quizo, chodź tu. - Nelson poklepał owczarka po głowie. - Trudno było go rozgryźć. To najbystrzejszy pies, jakiego znam, ale tylko kiedy ma na to ochotę. Oczywiście tak być nie może. Potrzebuję psa, który szuka na

komendę, a nie kiedy jest w humorze. Aż pewnego dnia zjawiło się tych dwoje. - Wskazał ręką na baraszkujące rozszczekane teriery. Mój przyjaciel nie mógł ich trzymać, więc zgodziłem się pomóc, dopóki nie zorganizuje czegoś lepszego. Cholera, to była miłość od pierwszego wejrzenia. Panna Kelli i pan Skyler skakali wokół Quizo jak dwa berbecie, a on gonił za nimi. To mi dało do myślenia. Może zabawa z najlepszymi kumplami mogłaby być nagrodą? Spróbowałem kilka razy i bingo. Okazało się, że Quizo lubi się popisywać. Nie ma nic przeciwko pracy, ale potrzebuje odpowiedniej widowni. Dlatego kiedy jedziemy na miejsce poszukiwań, zabieram całą trójkę. Na początek pozwalam Quizo pobawić się trochę z przyjaciółmi, żeby wiedział, że są blisko. Potem Kelli i Skyler muszą zaczekać w zamknięciu, żeby cały czas nie pętały się pod nogami, a Quizo bierze się do roboty. Zabiera się do niej ochoczo, bo zdaje sobie sprawę, że im wcześniej wykona zadanie, tym szybciej będzie mógł wrócić do przyjaciół. - Nelson podniósł głowę i spojrzał Tessie w oczy. - Skyler 310 i Kelli pomagają również go pocieszać. Nawet psy tropiące nie lubią odnajdywać zwłok. To je przygnębia, więc to ważne, aby tamte dwa tu dziś były. D. D. nie była pewna, czy jej się wydawało, czy Tessa w końcu się wzdrygnęła. Być może pod tą maską obojętności kryły się jeszcze jakieś uczucia. - Ile czasu potrzebujesz? - zwróciła się do Nelsona. Przewodnik spojrzał na psy, a potem na pozostałych członków zespołu, którzy rozładowywali ustawione w rządku samochody. - Jeszcze kwadrans. - Czy możemy ci jakoś pomóc? Nelson uśmiechnął się krzywo. - Postawić krzyżyk na mapie w odpowiednim miejscu. - Po czym poznajesz, że pies coś znalazł? - spytała D. D. z zaciekawieniem. - Quizo będzie szczekał… jakoś głośniej?

- Trzy minuty ciągłego ujadania - odparł Nelson. - Każdy z psów tropiących jest szkolony nieco inaczej. Niektóre siadają, żeby zasygnalizować znalezisko, inne szczekają w charakterystyczny sposób. Ale ponieważ specjalizujemy się w poszukiwaniach i akcjach ratunkowych, wybraliśmy trzyminutowe szczekanie, zakładając, że pies może nam zniknąć z pola widzenia, być za drzewami albo wśród głazów i będziemy potrzebować czasu, aby dotrzeć na miejsce. To się sprawdza. - Cóż, nie mogę postawić znaczka na mapie - odparła D. D. - Ale spróbujmy od czegoś zacząć. - D. D. odwróciła się do Tessy. Przypomnij sobie, jak było. Dojechałaś do tego miejsca? Twarz Tessy nie wyrażała żadnych emocji. Pokiwała głową. - Zaparkowałaś tutaj? 311 - Nie wiem. Droga była w lepszym stanie, bardziej ubita. Dojechałam do końca. D. D. zatoczyła ręką krąg. - Drzewa, pola, coś wydaje ci się znajome? Tessa zawahała się i znów zadygotała. - Może tamten zagajnik - odezwała się w końcu, unosząc nieznacznie obie dłonie przykute do łańcucha, którym była opasana. Nie jestem pewna. Niedawno spadł śnieg… Jakby ktoś wytarł tablicę. Wszystko wygląda tak samo, a zarazem inaczej. - Cztery godziny - powiedziała D. D. szorstko. - Potem bez względu na efekt wracasz za kratki. Proponuję ci więc, żebyś zaczęła rozglądać się po okolicy, bo jeśli naprawdę chcesz odnaleźć córkę, to jest jedyna szansa, jaką dostaniesz. Na twarzy Tessy w końcu coś drgnęło, jakiś cień emocji, którego znaczenie trudno było odczytać, ale mógł wyrażać żal. D. D. zwróciła na to uwagę. Odwróciła się, krzyżując ręce na piersiach. - Daj jej coś do ubrania - mruknęła do Bobby’ego. Bobby już trzymał w rękach zapasową kurtkę. Pokazał ją D. D., która omal nie parsknęła śmiechem. Była to ocieplana czarna kurtka z

emblematem bostońskiego wydziału policji, zapewne pochodziła z bagażnika jednego z radiowozów. A ponieważ Tessa miała skute ręce i nie mogła wsunąć ich w rękawy, Bobby okrył ją kurtką i zasunął zamek błyskawiczny, żeby nie zsunęła się kobiecie z ramion. - Co jest bardziej nie na miejscu? - mruknęła D. D. Funkcjonariuszka ze stanowej w kurtce polowej naszego wydziału czy osadzona z aresztu hrabstwa Suffolk w kurtce polowej naszego wydziału? Tak czy inaczej… - jej głos przybrał mroczny, niemal wrogi ton - to po prostu nie pasuje. 312 D. D. wróciła do samochodu. Stała, kuląc się przed zimnem i przed własnym przeczuciem nieuchronnej katastrofy. Na horyzoncie zbierały się ciemnoszare chmury. Spadnie śnieg, pomyślała i jeszcze raz zapragnęła znaleźć się daleko od tego miejsca. *** Wyruszyli dwanaście minut późnej. Na przedzie szła Tessa z Bobbym i D. D. po bokach, za nimi przewodnicy psów, a pochód zamykali mundurowi. Psów na razie nie spuszczono ze smyczy. Nie wydano im jeszcze odpowiedniej komendy, ale próbowały zwietrzyć trop i były wyraźnie zaniepokojone. Minęło dwadzieścia minut, nim po raz pierwszy musieli się zatrzymać. Bez względu na to, jak bardzo D. D. się zawzięła, Tessa miała nogi skute łańcuchem, który nie pozwalał jej stawiać kroków dłuższych niż dwadzieścia centymetrów, i nie była w stanie drobić w kopnym śniegu. Zdjęli więc kajdanki z jej kostek i w końcu zaczęli posuwać się do przodu. Tessa doprowadziła ich na skraj niewielkiego lasku. Zagłębiła się między ogołocone z liści drzewa, przeszła trzy metry, po czym pokręciła głową i zawróciła. W podobny sposób zbadali trzy kolejne zagajniki i dopiero czwarty zdawał się tym właściwym. Tessa zapuściła się w głąb i nie przestawała iść, a jej kroki były teraz

szybsze i pewniejsze. Zbliżyła się do potężnej szarej skały, która górowała nad okolicą i pokiwała głową. Okrążyli głaz od lewej, a z gardła Quizo zaczęło się wydobywać cichutkie skomlenie, jak gdyby już coś zwietrzył. 313 Nikt się nie odzywał. Słychać było tylko skrzypienie śniegu pod butami, dyszenie psów i sapanie ich przewodników oraz policjantów, stłumione przez grube golfy i wełniane szaliki. Wyszli spośród drzew. D. D. zatrzymała się, myśląc, że nastąpiła jakaś pomyłka, ale Tessa nadal szła naprzód. Przecięła zaśnieżone pole, przeskoczyła niewielki strumyczek, ledwie widoczny wśród bieli, po czym zagłębiła się w gęstszym lesie. - Strasznie daleko, biorąc pod uwagę, że musiała dźwigać ciało zauważyła D. D. Bobby spojrzał na nią porozumiewawczo, jakby był tego samego zdania. Ale Tessa nie odezwała się ani słowem. Szła teraz szybciej, bardziej zdecydowanie. Jej twarz przybrała zagadkowy wyraz. Była w niej nieubłagana determinacja połączona z rozpaczliwym uporem. Czy Tessa zwracała w ogóle uwagę na psy tropiące i na cały orszak stróżów prawa? A może cofnęła się gdzieś w głąb swoich wspomnień, do zimnego sobotniego popołudnia? Sąsiedzi widzieli odjeżdżające spod domu denali około szesnastej, czyli nie pozostało jej zbyt wiele dnia, gdy tutaj dotarła. O czym Tessa Leoni myślała w ciągu tych ostatnich trzydziestu minut, kiedy zapadał zmierzch? Kiedy uginając się pod ciężarem ciała swojej córki, przedzierała się przez las, przecinała zaśnieżone pola i wchodziła coraz głębiej i głębiej w gęste zarośla. Czy pogrzebanie własnego dziecka było dla niej jak ofiarowanie największego skarbu w świątyni natury? Czy też było jak zatajanie największego grzechu, instynktowne poszukiwanie najciemniejszego zakamarka, by ukryć w nim swoją zbrodnię?

Dotarli do kolejnego skupiska porośniętych mchem kamieni, tym razem ułożonych ludzką ręką. Murowane ściany, stare fundamenty, 314 resztki kominów. W stanie takim jak Massachusetts, zaludnionym od dawna, nawet leśne ostępy nie były całkowicie pozbawione śladów cywilizacji. Za drzewami ukazała się niewielka polana, gdzie Tessa przystanęła. Długo zmagała się ze ściśniętym gardłem, nim zdołała wydusić z siebie słowo. - Tutaj - szepnęła. - Gdzie? - zapytała D. D. - Było tam zwalone drzewo, a przed nim zaspa śniegu. Wydawało mi się… że będzie łatwo kopać. D. D. nic nie powiedziała. Wpatrywała się w polanę pokrytą świeżym białym puchem. Po lewej stronie widniało niewielkie wybrzuszenie, pod którym mógł leżeć zwalony pień. Oczywiście kilka metrów obok niego znajdował się podobny kształt, a trzeci taki garb D. D. wypatrzyła na przeciwległym krańcu polany, nieopodal kępy drzew. Wciąż nie odrywała wzroku od dwustu pięćdziesięciu metrów kwadratowych otwartej przestrzeni. Zważywszy na obecność trzech doświadczonych psów tropiących, teren poszukiwań był łatwy do zbadania. Bobby również obserwował uważnie polanę wprawnym okiem snajpera. Spojrzał na D. D. i wskazał na dwie najbliższe zaspy, a potem na trzecią, jeszcze większą, położoną przy linii drzew. D. D. pokiwała głową. Czas spuścić psy. - Teraz wrócisz do samochodu - rozkazała D. D., nie patrząc na Tessę. - Ale… - Wrócisz do samochodu! Tessa zamilkła. D. D. odwróciła się w stronę grupy mundurowych.

Zauważyła stojącego w tyle funkcjonariusza, tego samego, który stał z 315 notesem przy taśmie odgradzającej miejsce przestępstwa. Przywołała go gestem ręki. - Posterunkowy Fiske? - Tak. - Odprowadzisz osadzoną Leoni do swojego radiowozu i tam z nią zaczekasz. Młodemu policjantowi zrzedła mina. Zamiast udziału w aktywnych poszukiwaniach - niańczenie oskarżonej. - Tak jest - powiedział. - Eskortowanie więźnia w pojedynkę to odpowiedzialne zadanie. Fiske ożywił się trochę i zajął pozycję u boku Tessy, opierając dłoń na kaburze. Tessa milczała, a jej twarz znów nie wyrażała żadnych emocji. Twarz gliniarza, pomyślała nagle D. D. i z jakiegoś powodu przyprawiło ją to o dreszcze. - Dziękuję ci - odezwała się nagle. - Za co? - spytała Tessa. - Twoja córka na to zasługuje. Dzieci nie powinny tak leżeć porzucone w lesie. Będziemy mogli ją stąd zabrać. Po twarzy Tessy przebiegł skurcz, a jej otwarte szeroko oczy wyrażały bezgraniczną siłę. Zachwiała się na nogach i omal nie upadła, lecz w ostatniej chwili udało jej się odzyskać równowagę. - Kocham moją córkę. - Będziemy traktować ją z szacunkiem - odparła D. D., dając już znak przewodnikom psów, którzy zaczynali formować szyk na skraju polany. - Kocham moją córkę - powtórzyła Tessa, a jej głos brzmiał bardziej natarczywie. - Wydaje ci się, że to rozumiesz, ale dla ciebie to dopiero początek. Za dziewięć miesięcy będziesz zdumiona, jak 316

słaba była twoja miłość do tej pory, a potem to samo poczujesz za rok, potem kolejny rok. Wyobraź sobie sześć takich lat. Całe sześć lat takiej miłości… D. D. spojrzała na Tessę. - Ale i tak jej to nie ocaliło, prawda? - odparła, po czym odwróciła się ostentacyjnie i dołączyła do ekipy poszukiwaczy. 317 Rozdział 30 Kogo kochasz? Oto było pytanie. Było zawsze, od samego początku - ale oczywiście detektyw D. D. Warren nie mogła tego wiedzieć. Myślała, że ma do czynienia z typowym przypadkiem maltretowania dziecka i zabójstwa. Nie mogłam mieć o to do niej żalu. Podczas służby dosyć się napatrzyłam, jak wymizerowany pięciolatek opiekuje się zalaną w sztok matką. Widziałam, jak matka bije swojego syna po twarzy z tak obojętną miną, jakby odpędzała muchę. Widziałam dzieci, które opatrują swoje skaleczenia, bo już się nauczyły, że ich matek to nie obchodzi. Ale próbowałam uświadomić D. D., że odbudowałam dla Sophie swoje życie. Że była nie tylko moim dzieckiem, ale miłością, która mnie ocaliła. Była śmiechem, radością i czystym entuzjazmem. Była wszystkim, co najlepsze w moim świecie i po co warto wracać do domu. Kogo kochasz? Sophie. Odpowiedź zawsze brzmiała: Sophie. D. D. uznała, że ma do czynienia z najgorszym postępkiem, jakiego może dopuścić się matka. Jeszcze do niej nie dotarło, że w istocie jest świadkiem prawdziwego poświęcenia, na jakie stać matkę z miłości. Cóż mogę powiedzieć? Błędy w sztuce są kosztowne. Wróciłam do radiowozu Fiskego. Ręce miałam przykute do łańcucha, który opasywał mnie w talii, ale nogi były wciąż wolne. Fiske chyba zapomniał o tym szczególe, a ja nie czułam się

zobowiązana mu o tym przypominać. Siedziałam z tyłu samochodu, starając się ze wszystkich sił zachować pozory całkowitej obojętności. 318 Tylne i przednie drzwi były otwarte. Powiedziałam, że potrzebuję powietrza, że jest mi niedobrze, jakbym miała zwymiotować. Fiske przyjrzał mi się badawczo, ale się zgodził, a nawet pomógł rozpiąć ciasną kurtkę, która przyciskała mi ręce do tułowia. Teraz siedział na przednim fotelu, wyraźnie sfrustrowany i znudzony. Ludzie zostają gliniarzami, bo chcą brać udział w grze, a nie siedzieć na ławce rezerwowych. On jednak został zesłany tutaj, by nasłuchiwać dobiegających z oddali odgłosów meczu. Echo niosło od strony lasu ujadanie psów i stłumiony gwar. - Ominęła cię frajda - zagadnęłam. Fiske siedział nieruchomo ze wzrokiem utkwionym w dal. - Brałeś kiedyś udział w poszukiwaniu zwłok? Młody policjant milczał - żadnego spoufalania się z wrogiem. - Bo ja tak, kilka razy - mówiłam dalej. - Drobiazgowa robota, od sznurka. Centymetr po centymetrze badasz każdy skrawek ziemi, zanim przejdziesz do następnego, a potem znów do następnego. Akcje ratunkowe są lepsze. Miałam wezwanie do pomocy w poszukiwaniach trzyletniego chłopca, który zaginął nad Walden Pond. Znalazła go w końcu dwójka ochotników. Niesamowity moment. Wszyscy płakali, oprócz dzieciaka. On chciał tylko kolejny batonik czekoladowy. Posterunkowy Fiske nadal się nie odzywał. Poruszyłam się na twardej plastikowej ławce i nadstawiłam uszu. Na razie jeszcze niczego nie dosłyszałam. - Masz dzieci? - Zamknij się - warknął policjant. - Zła strategia - odparłam. - Skoro tu ze mną tkwisz, powinieneś wdać się w rozmowę. Może właśnie ty jesteś szczęściarzem, który wreszcie zaskarbi sobie moje zaufanie. Ani się obejrzysz, a wyznam

319 ci, co naprawdę stało się z moim mężem i dzieckiem, i z dnia na dzień staniesz się bohaterem. Warto się nad tym zastanowić. Fiske skierował wreszcie wzrok w moją stronę. - Mam nadzieję, że przywrócą karę śmierci, specjalnie dla ciebie oświadczył. Uśmiechnęłam się do niego. - No to jesteś idiotą. Śmierć w takim wypadku jest łatwą drogą ucieczki. Odwrócił się do mnie tyłem i teraz patrzył przez przednią szybę radiowozu. Znów zapadło milczenie. Zaczęłam nucić. Nie mogłam się powstrzymać. Zła Tessa dochodziła do głosu. - A na Gwiazdkę chcę tylko moje dwa przednie zęby, dwa przednie zęby, dwa przednie zęby. - Zamknij się - znów rozkazał mi Fiske. A potem oboje to usłyszeliśmy - gwałtowne ujadanie psa, który zwietrzył trop. Okrzyk przewodnika i nawoływanie ekipy poszukiwaczy zbliżających się do celu. Fiske usiadł prosto i oparł się na kierownicy. Czułam jego napięcie, jego z trudem tłumione pragnienie, by porzucić radiowóz i przyłączyć się do akcji. - Powinieneś mi podziękować - powiedziałam. - Zamknij się. Szczekanie przybrało na sile. Wyobraziłam sobie Quizo, który krąży wokół pokrytego śniegiem wybrzuszenia na przeciwległym skraju polany. Pod zwalonym pniem znajdowała się naturalna wnęka, ani za duża, ani za mała, wypełniona bardziej puszystym śniegiem. Kiedy zataczając się pod ciężarem mojego brzemienia, natrafiłam wreszcie na to miejsce, byłam tak wyczerpana, że dosłownie leciałam z nóg. 320 Układam ciało i sięgam po przypiętą do paska rozkładaną saperkę.

Nie mogę opanować drżenia dłoni, którymi skręcam trzonek. Bolą mnie plecy, kiedy pochylam się, żeby przebić cienką warstewkę lodu z wierzchu i wygarnąć miękki śnieg spod pnia. Kopię i kopię. Płytkimi haustami wciągam mroźne powietrze. Gorące łzy niemal natychmiast zamarzają mi na policzkach. Kiedy wykopałam dół, delikatnie umieściłam ciało w środku. Potem wolno, łopata za łopatą, przerzuciłam cały śnieg z powrotem i przyklepałam go starannie. Dwadzieścia trzy szufle śniegu, by zasypać dorosłego mężczyznę. Niemal tyle samo, by przykryć ten bezcenny ładunek. - Powinieneś mi podziękować - powtórzyłam i usiadłam prosto. Zła Tessa dochodziła do głosu. Pies dotarł do celu. Quizo wykonał swoje zadanie i ciągłym szczekaniem informował o tym swojego opiekuna. Teraz pozwól mu pobawić się z przyjaciółmi, pomyślałam, spinając się wbrew sobie. Trzeba nagrodzić psa. Odprowadź go do Kelli i Skylera. Proszę. Posterunkowy Fiske nareszcie spojrzał na mnie. - Z czym ty masz problem? - zapytał szorstko. - Z czym ja mam problem? Bądź co bądź to właśnie ja ocaliłam ci życie. - Ocaliłaś mi życie? Co to za… A potem, patrząc na moją niewzruszoną minę, Fiske w końcu zrozumiał. Wyskoczył z samochodu i sięgnął po krótkofalówkę, którą miał przy pasie. Stanął tyłem do mnie. Cóż mogę powiedzieć? Błędy w sztuce są kosztowne. 321 Jednym susem wypadłam z radiowozu, zacisnęłam skute kajdankami pięści i wyrżnęłam go w głowę. Posterunkowy Fiske zatoczył się do przodu. Przełożyłam mu ręce nad głową, otoczyłam

jego szyję ramieniem i szarpnęłam mocno. Fiske zadławił się i wydał z siebie zabawny charkot, co nasunęło mi skojarzenie ze strażniczką Kim Watters. A może również z Brianem, który umierał na nieskazitelnie czystej kuchennej podłodze. Nie jestem normalna - taka była moja ostatnia myśl. To niemożliwe, bym jeszcze kiedykolwiek była normalna. Kolana młodego policjanta ugięły się i obydwoje osunęliśmy się na ziemię. Tymczasem pół kilometra dalej zagrzmiała eksplozja, a potem powietrze wypełniło się krzykami i dało się słyszeć wycie pierwszego psa. Kiedy nogi Fiskego przestały w końcu drgać, wzięłam trzy głębokie oddechy, wciągając mroźne powietrze, które przywróciło mnie do teraźniejszości. Miałam tak wiele do zrobienia i zostało mi na to tak mało czasu. Za pomocą kluczyków, które Fiske miał przy pasie, uwolniłam ręce, a potem przypomniałam sobie, żeby zabrać mu telefon. W ciągu najbliższych trzydziestu sekund musiałam odbyć bardzo ważną rozmowę. Słyszałam dobiegające z oddali krzyki. Zaczęły wyć pozostałe psy. Do Kelli i Skylera, zamkniętych w jednym z samochodów, dotarła niepokojąca wiadomość i ich piskliwe szczekanie przyłączyło się do ogólnej wrzawy. Nie myśleć, nie myśleć, nie myśleć. Spojrzałam w niebo, oceniając, ile zostało mi jeszcze godzin dziennego światła. 322 Wygląda na to, że spadnie śnieg, pomyślałam znowu. A potem, ściskając klucze i komórkę, rzuciłam się do ucieczki. 323 Rozdział 31 Gdy ziemią wstrząsnęła pierwsza eksplozja, D. D. była w połowie

drogi przez polanę. Szła w stronę śnieżnego garbu, przy którym stał Quizo i szczekał z przejęciem. Potem cały świat przysłoniła biel. Fontanna śniegu zasypała wszystko dookoła przy wtórze potężnego huku. D. D. zasłoniła się rękami, ale miała wrażenie, jakby ugodziły ją tysiące ostrych igiełek. Basowe szczekanie Quizo zamieniło się w bolesny skowyt. Ktoś krzyczał. Potem zagrzmiał kolejny wybuch, a po nim rozległy się następne krzyki. Podmuch ściął D. D. z nóg i teraz siedziała na ziemi z głową ukrytą w ramionach. - Quizo! Quizo! - ktoś wołał. Przypuszczalnie Nelson. - D. D.! - krzyczał ktoś inny, przypuszczalnie Bobby. D. D. otworzyła oczy i zobaczyła Bobby’ego, który z twarzą pobladłą z przerażenia biegł przez polanę, grzęznąc w śniegu. - Nic ci nie jest? Odezwij się. No powiedz coś, do cholery! - Co? Co? - D. D. zamrugała. Strząsnęła z włosów śnieg i odłamki lodu, po czym zamrugała jeszcze raz. Dzwoniło jej w uszach. Otworzyła szeroko usta, by zmniejszyć ucisk na błony bębenkowe. Bobby podbiegł do niej i chwycił ją za ramiona. - Nic ci się nie stało? Nic ci się nie stało? Widziała ruchy jego warg. Minęła sekunda, zanim słowa przedarły się przez szum wypełniający jej głowę. Pokiwała niepewnie głową i odsunęła go, by obejrzeć swoje ręce, nogi i co najważniejsze, brzuch. Wszystko wskazywało na to, że jest w jednym kawałku. Znajdowała się dostatecznie daleko, a śnieg 324 zamortyzował jej upadek. Nie była ranna, tylko ogłuszona i zdezorientowana. Korzystając z pomocy Bobby’ego, podniosła się z ziemi i ogarnęła wzrokiem resztę zniszczeń. Po śnieżnym garbie, który z takim zapałem obszczekiwał Quizo, nie było ani śladu. Na jego miejscu ziała brązowa wyrwa w ziemi pokryta

odłamkami drzewa, liśćmi i, Boże dopomóż, strzępkami różowej tkaniny. Quizo leżał przewrócony na bok, z mordą pokrytą śniegiem i skamlał, z trudem łapiąc oddech. Nelson klęczał nad nim i delikatnie podtrzymując jego głowę, uspokajał łagodnym szeptem cierpiące zwierzę. Pozostałe psy zatrzymały się w miejscu jak wryte i wyły, unosząc głowy ku niebu. Funkcjonariusz w niebezpieczeństwie, pomyślała D. D. Właśnie to obwieszczają światu swoim wyciem. Miała ochotę przyłączyć się do nich, by dać upust bezsilnej furii, która boleśnie wzbierała w jej piersi. Cassondra Murray, kierowniczka zespołu, trzymała już komórkę przy uchu i naglącym tonem wzywała weterynarza. Mundurowi z komendy miejskiej wdarli się na polanę i z rękami na kaburach wypatrywali oznak bezpośredniego zagrożenia. - Stać! - krzyknął nagle Bobby. Funkcjonariusze znieruchomieli. Przewodnicy psów także zastygli w bezruchu. Krążąc między nimi, Bobby dokładnie lustrował powierzchnię śniegu. D. D., która wciąż poruszała szczęką, by pozbyć się dzwonienia w uszach, poszła za jego przykładem. Zauważyła kawałki różowej tkaniny i strzęp niebieskiego dżinsu, który mógł być częścią dziecięcej tenisówki. Widziała jakieś czerwone, brązowe i zielone kształty. Widziała… szczątki. Tylko tak 325 można było to określić. W miejscu, gdzie kiedyś zostało pochowane ciało, teraz leżały szczątki, rozrzucone we wszystkich kierunkach. Cała polana zamieniła się teraz w miejsce poszukiwania zwłok. Oznaczało to, że wszyscy powinni się wycofać, aby nie robić jeszcze większego bałaganu. Powinni ogrodzić teren i opanować sytuację. I przede wszystkim natychmiast wezwać medyka sądowego, nie mówiąc o całych zastępach techników. Przed nimi leżały strzępki ludzkich zwłok, były tam włosy i pełno porozrywanych tkanek, było

tam pełno… pełno żmudnej pracy do wykonania. Dobry Boże, pomyślała D. D. Wciąż dzwoniło jej w uszach i wciąż czuła kłucie drobniutkich igiełek na skórze dłoni. A psy wciąż wyły i wyły. Przecież ona nie mogła… To było niemożliwe… Spojrzała w dół i zauważyła różowy strzępek, który przyczepił się do jej buta. Zapewne część dziecięcej kurteczki, a może fragment ulubionego kocyka dziewczynki. Sophie Leoni o wielkich błękitnych oczach i buzi w kształcie serca. Sophie Leoni o brązowych włosach i bezzębnym uśmiechu, która uwielbiała wspinać się na drzewa i bała się zasypiać w ciemności. Sophie Leoni. „Kocham moją córkę”. Tak powiedziała Tessa. „Kocham moją córkę”. Która matka byłaby zdolna zrobić coś takiego? Nagle mózg D. D. zaczął pracować na pełnych obrotach, podsuwając jej kolejny element układanki. - Posterunkowy Fiske! - krzyknęła z przejęciem, chwytając Bobby’ego za ramię. - Musimy go ostrzec. Wezwij go przez radio. Bobby już trzymał krótkofalówkę i naciskał guzik nadawania. - Posterunkowy Fiske, zgłoś się. Posterunkowy Fiske. 326 Ale nie usłyszał żadnej odpowiedzi. Oczywiście nie mogło być odpowiedzi. Na co liczyła Tessa Leoni, kiedy zażądała, by osobiście zaprowadzić ich w miejsce, gdzie ukryła zwłoki? Co planowała, faszerując własne dziecko materiałem wybuchowym? D. D. odwróciła się w stronę członków ekipy. - Funkcjonariusz w niebezpieczeństwie! - krzyknęła i cała grupa zaczęła się przedzierać z powrotem przez las. Po fakcie wszystko wydawało się takie oczywiste. D. D. nie mogła uwierzyć, że niczego nie zauważyła. Tessa Leoni zamroziła ciało

męża na co najmniej dwadzieścia cztery godziny. Dlaczego na tak długo? I po co taki zawiły plan, by doprowadzić ich do zwłok córki? Ponieważ Tessa Leoni nie tylko pogrzebała tam zwłoki. Zakopała tam również swoją przepustkę na wolność. A D. D. pomogła jej tylko z niej skorzystać. Osobiście odebrała Tessę Leoni z więzienia hrabstwa Suffolk. Osobiście zawiozła podejrzaną o podwójne morderstwo kobietę w odludne miejsce. A potem osobiście doprowadziła poszukiwaczy do ciała wypełnionego materiałem wybuchowym, pozwalając Tessie Leoni umknąć w nieznane. - Ale ze mnie pieprzona idiotka - krzyknęła D. D. dwie godziny później. Wszyscy nadal byli na odludziu. Rząd pojazdów bostońskiego wydziału zabójstw i lokalnego biura szeryfa, które przybyły na miejsce, rozciągał się na dobre trzysta metrów. Pierwszy przyjechał ambulans. Ratownicy zaczęli udzielać pomocy posterunkowemu Fiske, ale kiedy ich spławił, skrępowany, zawstydzony i zupełnie nieskory do obcowania z ludźmi, zajęli się Quizo. Biedny pies miał pęknięte błony bębenkowe i osmaloną sierść 327 na pysku, ponieważ znajdował się najbliżej wybuchu. Ratownicy zapewnili Nelsona, że błony bębenkowe zrosną się naturalnie, podobnie jak u ludzi. Póki co zgodzili się ochoczo zawieźć psa do weterynarza. Nelson, który był wyraźnie wstrząśnięty, przystał na tę propozycję. Pozostali członkowie ekipy tropicieli zaopiekowali się jego samochodem i niepocieszonymi Kelli i Skylerem. Ich szefowa, Cassondra, zapewniła D. D., że wszyscy zgłoszą się do niej rano na odprawę, ale teraz muszą się pozbierać i odprężyć. Nawykli do poszukiwań, których efektem były konkretne znaleziska, a nie domowej roboty bomby. Kiedy przewodnicy psów odjechali, D. D. zadzwoniła do Bena,

patologa sądowego. Na polanie były rozerwane kawałki zwłok i koniecznie potrzebowała jego wsparcia. Taka była kolej rzeczy. Policjanci się wycofywali, ustępując miejsca technikom. Tymczasem poszukiwania byłej funkcjonariuszki policji stanowej, Tessy Leoni, teraz oficjalnie uznanej za zbiegłą z więzienia, ruszyły pełną parą. Fiske przyznał się, że zapomniał skuć jej nóg, kiedy wrócili do samochodu - spowodowany tym wstyd bez wątpienia musiał tego wieczoru utopić w szklaneczce whisky. Tessa zabrała mu kluczyki od kajdanek, co oznaczało, że miała okazję uwolnić także ręce. Wzięła też jego telefon, ale zostawiła policjantowi broń. Była to pomyślna wiadomość dla ekipy pościgowej i prawdopodobnie również dla Fiskego, który był o włos od śmierci - z tej okazji należała mu się kolejna szklanka whisky, może następnego wieczoru. Tessa ostatni raz była widziana w rozpiętej czarnej kurtce z emblematem policji i w pomarańczowym więziennym kombinezonie. Nikt się nie 328 spodziewał, by zdołała daleko zajść, uciekając na piechotę, bez prowiantu, bez czapki i rękawic, a na dodatek w samym środku pustkowia. Adrenalina mogła ją napędzać przez pierwsze dwa albo trzy kilometry, ale kopny śnieg znacznie utrudniał marsz. Musiała więc szybko opaść z sił, a jednocześnie nie była w stanie uniknąć pozostawiania wyraźnych śladów, po których nawet ślepy by ją wytropił. Ekipa pościgowa ruszyła w teren. Została jeszcze godzina do zmroku. Spodziewali się, że to wystarczy, ale na wszelki wypadek byli wyposażeni w latarki. Dwudziestu funkcjonariuszy przeciwko jednej zdesperowanej uciekinierce. Ich dowódca obiecał D. D., że zrobią, co do nich należy. Żadna

dzieciobójczyni nie umknie sprawiedliwości podczas ich służby. D. D. była zawstydzona, ale nie zamierzała wieczorem szukać pociechy w szklance whisky. Musiała zlustrować kolejne miejsce przestępstwa, poprowadzić kolejną odprawę z grupą operacyjną i złożyć raport szefowi, który prawdopodobnie będzie z niej bardzo niezadowolony, co jej nie dziwiło, ponieważ ostatnio sama również była z siebie bardzo niezadowolona. Zrobiła więc to, co zawsze - wróciła na miejsce przestępstwa w towarzystwie Bobby’ego. Był tam już patolog sądowy ze swoimi asystentami i wszyscy ostrożnie zbierali kawałki ciała i zamykali je w oznaczonych na czerwono sterylnych torebkach. Za tą grupką podążali technicy, zabezpieczając inne szczątki, wśród których mieli nadzieję znaleźć pozostałości zapalnika bomby. W tych czasach nie było zbyt trudno sklecić domowymi sposobami ładunek wybuchowy. Wystarczyło dziesięć minut poszperać w internecie i zrobić zakupy w sklepie 329 gospodarczym. Tessa była inteligentną kobiety. Skonstruowała kilka ładunków odpalanych pod wpływem nacisku, schowała je w wydrążonej jamie wraz z ciałem, a potem wszystko zakopała i czekała. Na miejsce przybywa policja i psy tropiące. Tessa wraca do radiowozu. Bomba robi bum. Jej konwojent jest kompletnie skołowany, a Tessa wykorzystuje okazję, żeby obezwładnić kolegę po fachu i dać nogę. Żegnajcie, ogłuszeni wybuchem tropiciele. Żegnajcie, stróżowie prawa. Na ile D. D. się orientowała, każdy z odnalezionych teraz dowodów był dla Tessy Leoni jeszcze jednym gwoździem do trumny. A ona chciała mieć je wszystkie. Cały materiał. Ben, widząc Bobby’ego i D. D., którzy szli w jego stronę, podał

swojemu asystentowi jedną z plastikowych torebek i ruszył im naprzeciw. - No i co? - od razu spytała D. D. Patolog, krępy mężczyzna po czterdziestce o krótko ściętych stalowoszarych włosach, zawahał się. - Zabezpieczyliśmy tkanki narządów i kości z ciała - oświadczył, krzyżując ramiona na szerokiej piersi. - Czy to Sophie Leoni? W odpowiedzi medyk sądowy uniósł dłoń w lateksowej rękawiczce, pokazując cienki odłamek białej kości, długi na około pięć centymetrów i oblepiony ziemią oraz kawałkami liści. - Fragment kości żebrowej. W całości mogła odpowiadać rozmiarom sześcioletniego dziecka. 330 D. D. ciężko przełknęła ślinę i zmusiła się, by energicznie pokiwać głową. Kawałek kości był mniejszy, niż mogłaby sobie wyobrazić, i niesamowicie delikatny. - Znaleźliśmy metkę z ubrania, rozmiar 116 cm - ciągnął dalej Ben. - Strzępki tkaniny są przeważnie w różowym kolorze. To by też pasowało do dziewczynki. D. D. znów przytaknęła, wciąż patrząc na fragment żebra. Ben przesunął go na skraj otwartej dłoni, odsłaniając mniejszą kość w kształcie ziarna kukurydzy. - Ząb. Również pasuje do dziecka w tym wieku. Tylko że… nie ma korzenia. - Ben był nieco zaintrygowany. - Przeważnie zęby ofiar, które odnajdujemy, mają korzenie. O ile nie były już wcześniej obluzowane. - Medyk sądowy zdawał się mówić bardziej do samego siebie niż do detektywów. - Przypuszczam, że to by pasowało do pierwszoklasistki. Obluzowany ząb w połączeniu z siłą eksplozji… Mogę to sobie wyobrazić. - Zatem najprawdopodobniej jest to ząb Sophie Leoni? -

dopytywała się D. D. - Najprawdopodobniej jest to ząb dziecka w jej wieku - poprawił ją Ben. - Tyle mogę powiedzieć w tej chwili. Muszę zabrać wszystkie szczątki do laboratorium. Najbardziej przydałoby się zdjęcie rentgenowskie jej uzębienia, aczkolwiek musimy znaleźć czaszkę i żuchwę. Przed nami jeszcze trochę pracy. Innymi słowy, pomyślała D. D., Tessa Leoni skonstruowała na tyle mocny ładunek, że był on w stanie wyrwać ząb ze szczęki jej dziecka. W powietrzu zawirował płatek śniegu, po nim następny i jeszcze jeden. Wszyscy unieśli wzrok ku niebu, które zasnuło się ciężkimi szarymi chmurami. 331 - Tarp! - krzyknął Ben i ruszył biegiem w stronę asystenta. Osłaniaj dowody, szybko, szybko, szybko! Ben oddalił się w pośpiechu. D. D. zeszła z polany, schowała się w gęstych krzakach, gdzie pochyliła się i gwałtownie zwymiotowała. Co powiedziała Tessa? Że miłość, jaką obecnie D. D. czuje do nienarodzonego dziecka, jest niczym w porównaniu z tym, co poczuje za rok albo za dwa, albo za trzy. Sześć lat takiej miłości. Sześć lat… Jak kobieta mogła… Jak matka mogła… Jak można układać dziecko do snu, a potem szukać idealnego miejsca, by je pochować? Jak można przytulać dziecko na dobranoc, a potem nafaszerować jego ciało materiałem wybuchowym? „Kocham moją córkę - powiedziała Tessa. - Kocham moją córkę”. Co za pieprzona suka. Jej ciałem znów wstrząsnęły torsje. Bobby stał obok niej. Czuła, jak odgarnia jej włosy z policzków. Podał jej butelkę wody. Wypłukała nią usta, a potem uniosła rozpaloną twarz ku niebu, by poczuć na policzkach dotknięcie płatków śniegu. - Chodź - powiedział spokojnie Bobby. - Usiądziesz w samochodzie. Czas trochę odpocząć. Wszystko będzie dobrze.

Naprawdę. Podał jej rękę i poprowadził przez las. Szła za nim przygnębiona i myślała, że właśnie ją okłamał. Bo kiedy człowiek zobaczy na własne oczy rozerwane wybuchem szczątki małej dziewczynki, jego świat już nigdy nie będzie normalny. Powinni wrócić do komendy, zabierać się stąd, zanim wiejska gruntowa droga stanie się nieprzejezdna. Powinna się przygotować do konferencji prasowej, która nieuchronnie ją czekała. „Mam dobrą wiadomość - prawdopodobnie znaleźliśmy ciało Sophie Leoni. Zła wiadomość jest taka, że pozwoliliśmy uciec jej matce, znanej wam 332 funkcjonariuszce policji stanowej, która najprawdopodobniej zamordowała całą swoją rodzinę”. Dotarli do samochodu. Bobby otworzył drzwi po stronie pasażera i D. D. wśliznęła się do środka. Była zdezorientowana i niespokojna, czuła też niemal desperackie pragnienie, by uciec z własnej skóry. Nie chciała już być policjantką. Sierżant detektyw D. D. Warren nie znalazła sobie męża. Sierżant detektyw D. D. Warren nie zdołała uratować zaginionego dziecka. Sierżant detektyw D. D. Warren sama miała zostać matką. A tu proszę, Tessa Leoni, szanowana funkcjonariuszka, która zabiła, pogrzebała, a potem wysadziła w powietrze własną córkę. Jak to świadczyło o policjantkach, które zakładały rodziny? I co D. D., do cholery, sobie wyobrażała? Nie powinna być w ciąży. Nie była dostatecznie silna. Na jej twardym pancerzu pojawiały się rysy, a pod spodem kryła się tylko bezdenna studnia smutku. Wszystkie te martwe ciała, którym przyglądała się przez lata. Te dzieci, które nigdy nie wróciły do domu. Pozbawione skrupułów twarze rodziców, wujków, dziadków, a nawet sąsiadów, którzy dopuścili się tego występku. Świat był okropnym miejscem. Rozwiązywała jedną zagadkę morderstwa tylko po to, by zająć się następną. Zamykała kogoś za maltretowanie dziecka, a następnego dnia wychodził na wolność

mężczyzna, który pastwił się nad żoną. I tak na okrągło. D. D. była skazana, aby do końca swej kariery błąkać się po odludziach w poszukiwaniu drobnych martwych ciałek, których nikt nigdy nie kochał i które nigdy nie były dla nikogo najważniejsze. Ona po prostu chciała odnaleźć Sophie. Uratować to jedno dziecko. Zmienić ten jeden drobiazg we wszechświecie. A teraz… Teraz… - Ciii… - Bobby gładził ją po włosach. 333 Czyżby płakała? Być może. Ale to jej nie wystarczyło. Przycisnęła załzawiony policzek do jego ramienia. Bijące od niego ciepło przyprawiło ją o dreszcz. Dotknęła wargami jego szyi i poczuła słony smak. A wtedy wydało się jej najbardziej naturalną rzeczą na świecie, by odchylić głowę i przycisnąć usta do jego ust. Nie odsunął się. Poczuła za to, jak jego ręce obejmują jej ramiona. Pocałowała go więc jeszcze raz, tego mężczyznę, który kiedyś był jej kochankiem i należał do tych nielicznych ludzi, których postrzegała jako ostoję siły. Czas stanął w miejscu na jedną chwilę, może dwie, kiedy nie musiała o niczym myśleć, a górę wzięły w niej czucia. Potem ręce Bobby’ego znów się naprężyły, kiedy uniósł ją i delikatnie posadził z powrotem na fotelu pasażera, a sam usiadł prosto za kierownicą. Teraz dzieliło ich co najmniej pół metra. - Nie - powiedział. D. D. nie była w stanie nic powiedzieć. Powoli zaczęło docierać do niej, co właśnie zrobiła. Rozejrzała się po ciasnym wnętrzu samochodu, marząc o ucieczce. - To była chwila - dodał Bobby. Jego głos brzmiał oschle. - Tylko chwila. Ale ja mam Annabelle, a ty masz Alexa. I obydwoje jesteśmy zbyt rozsądni, żeby igrać z losem. Skinęła potakująco. - D. D…. Natychmiast mu przerwała, kręcąc głową. Nie chciała słuchać

niczego więcej. Dostatecznie to spieprzyła. To była chwila. Tak jak powiedział. Tylko chwila. Życie było pełne takich chwil. Tylko że ona zawsze miała słabość do Bobby’ego Dodge’a. Zgodziła się na rozstanie, ale nigdy nie doszła po tym do siebie. 334 Gdyby teraz pozwoliła mu mówić, nie potrafiłaby się powstrzymać od płaczu, a to byłoby głupie. Bobby zasługiwał na coś lepszego. Alex zasługiwał na coś lepszego. Wszyscy zasługiwali. Nagle przyłapała się na tym, że myśli o Tessie Leoni, i znów poczuła z nią więź. Dwie kobiety o doskonałych osiągnięciach zawodowych i kompletnie spapranym życiu osobistym. Rozległ się trzask krótkofalówki. D. D. złapała mikrofon w nadziei, że usłyszy jakąś pomyślną wieść. Zgłosiła się grupa pościgowa. Funkcjonariusz Landley składał meldunek. Szli po śladach Tessy przez cztery kilometry. Zaśnieżonym gruntowym traktem doszła do większej drogi, gdzie ślady jej stóp się urywały, a zaczynały świeże odciski opon. Najsensowniejsze przypuszczenie - Tessa nie uciekała już na piechotę i nie była sama. Miała wspólnika i samochód. Przepadła. 335 Rozdział 32 Kiedy Juliana i ja miałyśmy po dwanaście lat, wymyśliłyśmy hasło: „Od czego są przyjaciele?”. Używałyśmy go jako szyfru - jeżeli jedna z nas potrzebowała pomocy, najczęściej w jakiejś niezręcznej bądź rozpaczliwej sytuacji, druga musiała się zgodzić, ponieważ od tego są przyjaciele. Juliana zapomniała odrobić zadanie z matematyki. Mówiła w szatni, że od tego są przyjaciele, a ja szybko podsuwałam jej swoją pracę domową. Mój ojciec był takim dupkiem, że nie pozwalał mi zostawać po lekcjach na treningach. Mówiłam, że od tego są przyjaciele, i Juliana przekonywała swoją matkę, by powiedziała mojemu ojcu, że

sama odwiezie mnie potem do domu. Mój ojciec nigdy się nie spierał z matką Juliany. Juliana zadurzyła się w przystojnym chłopaku z klasy o profilu biologicznym. Od czego są przyjaciele? Żebym przysiadła się do niego podczas lunchu i wybadała, czy moja przyjaciółka ma u niego jakieś szanse. Zostałam aresztowana pod zarzutem morderstwa własnego męża. Od czego są przyjaciele? Odszukałam numer telefonu Juliany w sobotnie popołudnie, gdy cały mój świat legł w gruzach, i uświadomiłam sobie, że potrzebuję pomocy. Minęło dziesięć lat, a ja wciąż miałam tylko jedną osobę, której mogłam zaufać. Kiedy zatem mężczyzna w czerni wreszcie wyszedł, pozostawiając ciało mojego męża pod śniegiem w garażu, znalazłam nowe nazwisko, adres i numer telefonu mojej dawnej najlepszej przyjaciółki. Powierzyłam te informacje własnej pamięci, by nie pozostawiać śladów na papierze. 336

Wkrótce potem skonstruowałam dwa niewielkie ładunki wybuchowe, zapakowałam wszystko do samochodu i wyruszyłam na przejażdżkę. Były to ostatnie rzeczy, które robiłam na wolności. Wiedziałam to już wtedy. Brian zrobił coś złego, ale to Sophie i ja miałyśmy ponieść za to karę. Za pięćdziesiąt tysięcy dolarów kupiłam sobie dwadzieścia cztery godziny od zabójcy mojego męża. A potem wykorzystałam ten czas na desperackie starania, by zyskać dwa kroki przewagi. W niedzielę rano przyszedł Shane i zaczęło się przedstawienie. Godzinę później, pobita do nieprzytomności, ze wstrząsem mózgu i pękniętą kością jarzmową, zamieniłam się z błyskotliwego stratega w zwykłą maltretowaną kobietę, przerażoną i oszołomioną. W mojej stłuczonej głowie wciąż tliła się nadzieja, że to wszystko jest jakimś koszmarnym snem. Może Brian wcale nie umarł na moich oczach? Może Sophie nie została porwana prosto ze swojego łóżka? Może kiedy się obudzę, zastanę mój świat znów w jednym kawałku, a córka i mąż będą siedzieć obok i trzymać mnie za ręce? To byłoby zbyt piękne. Zamiast tego zostałam unieruchomiona na szpitalnym łóżku, a w poniedziałek rano zaaresztowała mnie policja. Musiałam wdrożyć plan B. Gdybym chciała zadzwonić z więziennego telefonu, odbiorca usłyszałby najpierw nagraną wiadomość, że uzyska połączenie z zakładem karnym, a rozmowa będzie się odbywać na jego koszt. Tylko czy druga strona podjęłaby wyzwanie? Pytanie za milion dolarów, które zadawałam sobie w poniedziałkowy wieczór, stojąc przy automacie telefonicznym i wybierając numer Juliany drżącymi palcami. Byłam niesłychanie 337 zaskoczona, kiedy Juliana się zgodziła. Założę się, że ona też. I zapewne przez pół minuty żałowała, że nie odłożyła słuchawki. Wiedząc, że wszystkie rozmowy są nagrywane, ujęłam wszystko w

prostych słowach. - Od czego są przyjaciele? - zaczęłam. Serce kołatało mi w piersi. Słyszałam, jak Julianie zaparło dech z wrażenia. - Tessa? - Mogę potrzebować pomocy - mówiłam szybko, na wypadek, gdyby Juliana zachowała się rozsądnie i na przykład się rozłączyła. Jutro po południu. Zadzwonię jeszcze raz. Od tego są przyjaciele. Potem zakończyłam rozmowę, ponieważ głos Juliany wzruszał mnie do łez, a w więzieniu nie mogłam sobie pozwolić na płacz. Teraz, kiedy posterunkowy Fiske leżał nieprzytomny u moich stóp, porwałam jego komórkę. Potem odbiegłam sto metrów zaśnieżoną drogą, aż dotarłam do ogromnej jodły. Ukryta pod zielonym baldachimem szybko wybrałam numer Juliany, jednocześnie wyciągając spomiędzy gałęzi małą wodoszczelną saszetkę, którą wcześniej tam ukryłam. - Halo? Mówiłam szybko. Podałam kierunek, współrzędne GPS i listę potrzebnych rzeczy. W więzieniu miałam dwadzieścia cztery godziny na zaplanowanie ucieczki i zrobiłam z nich dobry użytek. Juliana niczemu się nie sprzeciwiała. Od czego są przyjaciele? Być może zawiadomiła gliny, kiedy tylko się rozłączyłam. Ale nie podejrzewałam jej o to. Ponieważ kiedy ostatnim razem Juliana wypowiedziała nasze hasło, odwołała się do łączącej nas przyjaźni i wręczyła mi pistolet, z którego został przed chwilą zastrzelony jej brat. 338 Schowałam telefon Fiskego i otworzyłam saszetkę. W środku znajdował się glock Briana, który wyjęłam z sejfu na broń. Jemu na nic się już nie przyda. Mnie owszem. Zanim srebrny SUV zatrzymał się przy drodze, opuściła mnie już

pewność siebie i byłam cała w nerwach. Z pistoletem w kieszeni czarnej kurtki czaiłam się podejrzliwie na skraju lasu. W każdej chwili mógł nadjechać radiowóz. Jeżeli nie zdążę się ukryć na czas, policjant mnie zauważy, wykona szybki zwrot i będzie po wszystkim. Musiałam być czujna. Zawsze gotowa do ucieczki. Musiałam się ukrywać. Potem w oddali pojawił się inny samochód. Jego światła migotały jaskrawo w gęstniejącym mroku. Jechał powoli, niepewnie, jakby kierowca czegoś wypatrywał. Na jego dachu nie zauważyłam koguta, co oznaczało, że to nie wóz policyjny. Teraz albo nigdy. Wzięłam głęboki oddech i wyszłam na jezdnię. Światła reflektorów prześliznęły się po mojej twarzy i SUV ostro zahamował. Juliana przyjechała. Wśliznęłam się szybko do tyłu. Gdy tylko zatrzasnęłam drzwi, Juliana gwałtownie ruszyła. Położyłam się na podłodze i tam zostałam. Tylna kanapa samochodu była pusta, okryta tylko w połowie dziecięcym kocykiem, który wyglądał na niedawno używany. Nie wiedziałam, czemu mnie to zaskoczyło. Sama miałam dziecko, więc czemu Juliana miałaby go nie mieć? Kiedy byłyśmy dziewczynkami, postanowiłyśmy wyjść za bliźniaków. Mieszkałybyśmy obok siebie, a nasze dzieci mogłyby się razem bawić. Juliana chciała mieć troje dzieci, dwóch chłopców i dziewczynkę. Ja planowałam tylko dwoje. Juliana zamierzała 339 prowadzić dom i opiekować się dziećmi, jak jej mama. Ja postanowiłam otworzyć sklep z zabawkami, w którym jej dzieci miałyby oczywiście rodzinną zniżkę. Obok siedzenia leżała ciemnozielona torba. Uniosłam się na kolana i trzymając nisko głowę, by nie można mnie było zobaczyć, rozpięłam zamek torby. W środku znalazłam wszystko, o co prosiłam. Zmiana ubrania, wszystko w czarnym kolorze: świeża bielizna, dwa

dodatkowe podkoszulki, czarna czapka i rękawiczki. A także nożyczki i zestaw do makijażu. Sto pięćdziesiąt dolarów w małych nominałach. Prawdopodobnie wszystko, co była w stanie uzbierać w ostatniej chwili. Zastanawiałam się, czy teraz to dla Juliany duża suma. Znałam ją tylko jako dziewczynę, nie jako żonę i matkę, w którą się zamieniła. Na początek wyciągnęłam wszystkie czarne rzeczy i ułożyłam je na tylnym siedzeniu. Musiałam trochę się nagimnastykować, ale w końcu udało mi się zdjąć pomarańczowy kombinezon i przebrać w czarne dżinsy oraz czarny golf. Upięłam włosy na głowie i założyłam czarną bejsbolówkę. Potem obróciłam się i spojrzałam na własne odbicie w lusterku wstecznym. Juliana przyglądała mi się badawczo. Miała zaciśnięte usta i tak mocno trzymała kierownicę, że zbielały jej knykcie. Niemowlę - od razu przemknęło mi przez myśl. Było po niej widać, że jest wyczerpaną, świeżo upieczoną matką, która nie sypia po nocach i jest na skraju wytrzymałości. Kobietą świadomą, że pierwszy rok może być trudny, i zaskoczoną odkryciem, że okazał się jeszcze trudniejszy, niż przypuszczała. Odwróciła wzrok i zaczęła obserwować drogę. Usiadłam na tylnej kanapie. 340 - Dziękuję - odezwałam się w końcu. Juliana nie odpowiedziała. Przez następne czterdzieści minut jechałyśmy w milczeniu. Śnieg zaczął wreszcie sypać, z początku lekko, ale potem opady stały się na tyle intensywne, że Juliana musiała zwolnić. Poprosiłam ją, żeby włączyła radio. W wiadomościach nie było ani słowa o rannych w wyniku eksplozji funkcjonariuszach, więc najwyraźniej D. D. Warren i jej ekipa przeżyli moją małą

niespodziankę i postanowili nie ujawniać żadnych szczegółów. To było logiczne. Żaden gliniarz nie chciałby się przyznawać, że pozwolił uciec więźniowi, zwłaszcza jeśli był przekonany, że wkrótce uda mu się schwytać zbiega. Póki co detektyw Warren sądziła, że uciekam w pojedynkę i na piechotę, co oznaczało, że najprawdopodobniej spodziewa się mnie dopaść w ciągu godziny. Nie było mi przykro z powodu jej rozczarowania, ale poczułam ulgę, że nikomu nic się nie stało. Starałam się tak umieścić ładunki, żeby zwalone drzewo zaabsorbowało dużą część wybuchu, a członkowie ekipy poszukiwawczej nie doznali obrażeń, ale ponieważ byłam początkująca w tej dziedzinie, nie mogłam mieć pewności, że mi się to uda. Potem czekałam niecierpliwie na rozwój wypadków, siedząc w radiowozie za plecami posterunkowego Fiske. Juliana znów zwolniła. Włączyła kierunkowskaz, przygotowując się do zjazdu na drogę numer 9. Cały czas jechała, nie przekraczając dozwolonej prędkości, wpatrzona prosto przed siebie, trzymając oburącz kierownicę. Zdawała sobie sprawę, w czym bierze udział. Teraz, kiedy nasza przygoda niemal dobiegła końca, zauważyłam, że drży jej dolna warga. Była przerażona. 341 Zastanawiałam się, czy wierzy, że zabiłam swojego męża. Czy jest przekonana, że zamordowałam własne dziecko. Powinnam zapewnić ją o swojej niewinności, ale tego nie zrobiłam. Kto jak kto, ale właśnie ona nie potrzebowała takich zapewnień. Upłynęło dwanaście kolejnych minut. Tyle wystarczyło, byśmy dotarły do naszej starej dzielnicy. Minęłyśmy jej dawny dom, potem zaniedbany dom moich rodziców. Juliana nawet się nie obejrzała, kiedy przejeżdżałyśmy obok nich. Żadnych westchnień ani nostalgicznych spojrzeń. Nie odezwała się ani słowem.

Jeszcze dwa zakręty i byłyśmy na miejscu, przed warsztatem mojego ojca. Juliana zatrzymała samochód i zgasiła reflektory. Śnieg sypał teraz mocno, okrywając bielą mroczny świat. Pozbierałam wszystkie moje rzeczy i wepchnęłam je do torby, którą zamierzałam wziąć ze sobą. Nie chciałam zostawiać żadnych śladów. - Kiedy wrócisz do domu - odezwałam się, a moje słowa rozbrzmiewały zadziwiająco głośno w otaczającej nas ciszy - rozpuść amoniak w ciepłej wodzie i przetrzyj tym samochód. W ten sposób usuniesz moje odciski palców. Juliana znów spojrzała na moje odbicie w lusterku, ale nadal milczała. - Policja cię namierzy - kontynuowałam. - Sprawdzą połączenia i zorientują się, że wczoraj dzwoniłam do ciebie z więzienia. To jedyny ślad, jaki mają, więc za nim pójdą. Powiedz im prawdę. To, co ci powiedziałam i co ty odpowiedziałaś mnie. Cała rozmowa została nagrana, więc nie dowiedzą się od ciebie niczego nowego, a w naszej wymianie zdań nie ma niczego obciążającego. Juliana wciąż przyglądała mi się w milczeniu. 342 - Nie będą w stanie namierzyć dzisiejszej rozmowy. Aparat, z którego dzwoniłam, to ich jedyny punkt zaczepienia. Zaraz potraktuję go palnikiem acetylenowym, a kiedy stopię obwody, wszelki ślad zniknie. Dziś po południu po prostu pojechałaś na przejażdżkę. Specjalnie wybrałam miejsce, do którego nie prowadzi żadna płatna droga, więc nie ma szans, żeby wyśledzili twoją trasę. Mogłaś pojechać gdziekolwiek. Niech się nad tym głowią. Nie miałam żadnych wątpliwości, że Julianę czeka przesłuchanie. Jedno miała już za sobą. - Jesteśmy kwita - odezwała się nagle bezbarwnym głosem. - Nie dzwoń więcej. Rachunki wyrównane. Uśmiechnęłam się smutno. Czułam szczery żal. Przez dziesięć lat

nie zbliżałyśmy się do siebie. I trwałoby to dalej, gdyby nie głupi sobotni poranek, w który mój głupi mąż umarł na naszej głupiej kuchennej podłodze. Krew jest gęstsza od wody. W rzeczywistości przyjaźń wiąże jeszcze mocniej, dlatego uszanowałam to, czego oczekiwała ode mnie Juliana. Nawet jeśli cierpiałam z tego powodu. - Zrobiłabym to jeszcze raz - powiedziałam cicho, wpatrując się w jej oczy w lusterku. - Byłaś moją najbliższą przyjaciółką, kochałam cię i zrobiłabym to jeszcze raz. - Naprawdę dałaś jej na imię Sophie? - Tak. Juliana Sophia McDougall, z domu Howe, zakryła dłonią usta i rozpłakała się. Zarzuciłam torbę na ramię i wyszłam prosto w śnieżną noc. Po chwili zaczął pracować silnik. Reflektory zabłysły i Juliana odjechała. Ruszyłam w kierunku warsztatu ojca. W środku paliło się światło, z czego mogłam wywnioskować, że już czekał. 343 Rozdział 33 Wracali na komendę w milczeniu. Bobby prowadził, D. D. siedziała na fotelu pasażera. Zaciskała dłonie i starała się nie myśleć, ale i tak kotłowało się jej w głowie. Cały dzień nic nie jadła, a ostatniej nocy prawie nie zmrużyła oka. Wszystko to w połączeniu z najbardziej gównianym dniem w jej karierze stanowiło wytłumaczenie, dlaczego trochę jej odbiło i pocałowała żonatego mężczyznę, nosząc w brzuchu dziecko innego. Było to całkowicie uzasadnione. Oparła czoło o chłodną szybę i patrzyła na śnieg. Zmarznięte płatki sypały się teraz obficie. Zacierały ślady Tessy Leoni. Paraliżowały ruch. Komplikowały i tak już skomplikowaną operację. D. D. skontaktowała się ze swoim szefem, zanim jeszcze wyruszyła w powrotną drogę. Lepiej, żeby Horgan dowiedział się wszystkiego

od niej niż z najświeższych doniesień mediów, które lada chwila mogły rozdmuchać tę sprawę. D. D. pozwoliła uciec podejrzanej o podwójne morderstwo. Zabrała ją na jakieś pustkowie, gdzie cała ekipa padła ofiarą amatorskiej miny. Bostoński wydział zabójstw wyglądał jak banda idiotów. Nie wspominając o tym, że ze względu na powiększający się zakres akcji poszukiwawczej najprawdopodobniej całą sprawę przejęłaby jednostka policji stanowej zajmująca się ściganiem zbiegłych więźniów. Wydział zabójstw okazałby się nieudolny i zostałby pozbawiony szansy na odkupienie swoich win. Słowem, totalna kompromitacja. Nie mówiąc już o druzgocących nagłówkach w mediach: „Podejrzana o podwójne morderstwo Tessa Leoni, która uciekła, znajdując się pod nadzorem bostońskiej policji…”. 344 Cała nadzieja w tym, że faktycznie jestem w ciąży, pomyślała D. D. Dzięki temu zamiast po prostu wylecieć, mogła pójść na urlop macierzyński. Była cała obolała. Bolała ją głowa. Czuła bolesny ucisk w piersi. Ubolewała nad Sophie Leoni, uroczym dzieckiem, które zasłużyło na lepszy los. Czy każdego ranka wyczekiwała niecierpliwie, aż jej matka wróci z pracy? Czy rzucała się jej na szyję i obsypywała pocałunkami, by potem się przytulić i coś opowiadać albo pokazać odrobioną pracę domową? D. D. przypuszczała, że tak. Tak właśnie robią dzieci. Potrafiły kochać całym sercem. Każdą cząstką swego jestestwa. Tymczasem dorośli sprawiali im zawód. Policja też. I tak na okrągło. „Kocham moją córkę”. - Zatrzymam się tutaj - powiedział Bobby, wrzucając prawy kierunkowskaz. - Muszę coś zjeść. Przynieść ci coś? D. D. pokręciła głową.

- Może płatki zbożowe? Musisz coś zjeść. Niski poziom cukru nigdy ci nie służył. - Dlaczego to robisz? - Co takiego? - Troszczysz się o mnie? Bobby oderwał na chwilę wzrok od drogi, by na nią spojrzeć. - Założę się, że Alex robiłby to samo. Gdybyś mu na to pozwoliła. D. D. posłała mu gniewne spojrzenie. Bobby wzruszył ramionami i znów skupił się na prowadzeniu. Zjechał na parking przy niewielkim centrum handlowym. Znajdowała się tam pralnia chemiczna, sklep zoologiczny i średniej wielkości sklep spożywczy. 345 Do tego ostatniego zmierzał Bobby. Zaparkował przed wejściem. Większość klientów przemykała zniechęcona zimową pogodą. Kiedy D. D. wysiadła z samochodu, zaskoczyło ją, jak dużo zdążyło już nasypać śniegu. Bobby okrążył radiowóz i bez słowa podał jej ramię. Przyjęła jego pomoc i ostrożnie przeszła po zaśnieżonym chodniku do rzęsiście oświetlonego sklepu. Bobby skierował kroki w stronę delikatesów. D. D. wytrzymała pięć sekund, zanim woń pieczonego kurczaka nie okazała się dla niej zbyt wielkim wyzwaniem. Rozdzielili się i poszła w swoją stronę. Wybrała jabłko ze stoiska z owocami, potem wzięła pudełko Cheerios z półki z płatkami. Zastanawiała się jeszcze, czy wybrać jeden z tych modnych napojów owocowych, czy może koktajl proteinowy. Znalazła się w niewielkim dziale drogeryjnym i od razu przyszedł jej do głowy ten pomysł. Szybko, zanim się rozmyśli, zanim nadejdzie Bobby. Planowanie rodziny, cały rząd kondomów, a gdy te zawiodą, oczywiście domowe testy ciążowe. Sięgnęła po pierwsze z brzegu opakowanie. Nasikać na płytkę i czekać na wynik. Czy to może być trudne? Nie było czasu na płacenie. Bobby mógł ją znaleźć, więc

pośpiesznie udała się do toalety, niosąc przyciśnięte do piersi jabłko, pudełko z płatkami i test ciążowy. Zielona tabliczka informowała, że nie wolno wchodzić do toalety z zakupami. Mam to w dupie, pomyślała i przecisnęła się przez drzwi. Weszła do kabiny dla niepełnosprawnych. Okazało się, że do ściany przytwierdzony jest stolik do przewijania niemowląt. Rozłożyła plastikowy blat, który potraktowała jako warsztat. Jabłko, Cheerios, test ciążowy. 346 Drżały jej dłonie. Tak bardzo, że nie była w stanie utrzymać opakowania i przeczytać instrukcji. Położyła je więc na stoliku i przestudiowała wszystkie wskazówki, rozpinając guzik spodni, które potem zsunęła do kolan. Zapewne była to jedna z tych rzeczy, które kobiety zazwyczaj robią w przytulnym domowym zaciszu, w otoczeniu swoich ulubionych ręczników, w pastelowych ścianach łazienki wypełnionych kwiatowym aromatem. D. D. kucała w wyłożonej szarymi kafelkami publicznej toalecie i w roztrzęsionej ręce trzymała plastikową płytkę, zmuszając się do oddania moczu. Udało jej się za trzecim podejściem. Nie patrząc na test, położyła go na blacie i dokończyła sikanie. Następnie podciągnęła spodnie i opłukała dłonie w umywalce. Podeszła z powrotem do stolika. Słyszała, jak na zewnątrz otwierają się drzwi łazienki i do środka wchodzi jakaś kobieta i zamyka się w sąsiedniej kabinie. D. D. zamknęła oczy i wstrzymała oddech. Czuła się podle, jak uczennica przyłapana w toalecie z papierosem. Nie chciała, by ktokolwiek ją zauważył. Potrzebowała absolutnej prywatności, by sprawdzić wynik testu. Odgłos spłukiwanej toalety, otwieranych drzwi kabiny, plusk wody w umywalce, szum automatycznej suszarki do rąk. Potem trzasnęły drzwi prowadzące na korytarz. D. D. znów została sama.

Powoli otworzyła jedno oko. Potem drugie i spojrzała na okienko testu. Zobaczyła różowy znak plus. Sierżant detektyw D. D. Warren była oficjalnie w ciąży. Usiadła z powrotem na muszli, ukryła twarz w dłoniach i zaniosła się płaczem. 347 Później, wciąż siedząc na brzegu toalety, zjadła jabłko. Owoc był słodki i kiedy cukier zaczął krążyć w jej krwiobiegu, nagle zrobiła się głodna. Zjadła pół opakowania płatków i opuściła toaletę w poszukiwaniu batonika proteinowego, mieszanki orzechowej, chipsów ziemniaczanych, jogurtu i bananów. Kiedy Bobby w końcu ją wypatrzył, stała w kolejce do kasy z ogryzkiem jabłka, napoczętym pudełkiem Cheerios, rozerwanym opakowaniem testu i kilkoma innymi artykułami. Kasjerka o skórze pokrytej konstelacją wytatuowanych gwiazdek i z trzema kolczykami w twarzy popatrzyła na nią z wyraźną dezaprobatą. - Gdzie się podziewałaś? - zapytał Bobby, marszcząc czoło. Myślałem, że się zgubiłaś. Wzrok kasjerki natrafił na otwarty test ciążowy. Dziewczyna wytrzeszczyła oczy i nie odezwała się ani słowem. D. D. podała jej kartę kredytową i zabrała torbę z zakupami. Również nic nie mówiła. Dochodzili do samochodu, gdy zadzwoniła jej komórka. Spojrzała na wyświetlacz. Dzwonił Phil z komendy. Praca. Właśnie tego jej było trzeba. Odebrała połączenie, wysłuchała, co Phil miał do powiedzenia, i czy to za sprawą przekazanej przez niego wiadomości, czy też nagłego apetytu nareszcie poczuła się lepiej. Schowała telefon i odwróciła się w stronę Bobby’ego, który stał przy samochodzie wśród wirujących płatków śniegu. - Zgadnij, co się stało. Znajdując się pod dobrą opieką biura szeryfa hrabstwa Suffolk, Tessa Leoni wykonała telefon. Wczoraj o dziewiątej wieczorem zadzwoniła do swojej przyjaciółki z

dzieciństwa, Juliany Sophii Howe. - Siostry chłopaka, którego zastrzeliła? 348 - Właśnie. Jeżeli trafiasz do aresztu za zabicie męża, jakie jest prawdopodobieństwo, że zadzwonisz do członka rodziny swojej poprzedniej ofiary? Bobby zmarszczył brwi. - Nie podoba mi się to. - Mnie też. - Oczy D. D. rozbłysły z podniecenia. - Bierzmy się za nią. - Załatwione. - Bobby otworzył drzwi samochodu i zastygł na chwilę. Omiótł spojrzeniem torbę z zakupami, którą trzymała D. D. Szczęśliwa? - Tak - odparła, powoli kiwając głową. - Myślę, że tak. Gdy w końcu przedarli się przez zaśnieżone drogi i dotarli do celu, zobaczyli, że w oknach niewielkiego domu palą się światła, zalewając blaskiem lecące z nieba chmary grubych płatków. Na podjeździe stał srebrny SUV, a obok niego ciemny sedan. Gdy Bobby i D. D. podchodzili do domu, otworzyły się frontowe drzwi i stanął w nich jakiś mężczyzna. Miał na sobie garnitur, jakby niedawno wrócił z pracy, ale jednym ramieniem obejmował dziecko, a w drugiej ręce trzymał torbę z pieluchami. Spojrzał w oczy detektywom, którzy wchodzili właśnie po schodach na ganek. - Już jej powiedziałem, żeby wezwała adwokata - oznajmił. D. D. domyśliła się, że to troskliwy mąż. - A jest potrzebny? - To dobra kobieta i wspaniała matka. Jeżeli chcecie kogoś przyskrzynić, zastrzelcie jeszcze raz jej brata. On na to zasługuje. Ona nie. 349 To powiedziawszy, mąż Juliany przeszedł obok nich i brnąc w śniegu, dotarł do granatowego sedana. Przypiął dziecko do fotelika na

tylnym siedzeniu i po chwili rodzina Juliany znikła ze sceny. - Najwyraźniej spodziewa się naszej wizyty - mruknął Bobby. - Bierzmy się za nią - powtórzyła D. D. Troskliwy mąż nie zatrzasnął za sobą drzwi, więc Bobby pchnął je i zajrzał do środka. Juliana siedziała na kanapie na wprost wejścia. Nie wstała na ich widok, tylko przyglądała się im spokojnie. D. D. pierwsza przekroczyła próg. Pokazała swoją legitymację, potem przedstawiła Bobby’ego. Juliana nadal nie podnosiła się z kanapy, mimo to detektywi nie usiedli. Atmosfera była gęsta od napięcia, co pozwoliło D. D. wysnuć kolejny logiczny wniosek. - Pomogła jej pani uciec, prawda? Dziś po południu zabrała pani Tessę Leoni z miejsca pochówku jej córki i wywiozła gdzieś daleko. Pomogła pani zbiegowi. Dlaczego? Pytam poważnie. - D. D. zatoczyła ręką krąg, pokazując na przytulne wnętrze ze świeżo wymalowanymi ścianami i uroczą stertą dziecięcych zabawek. - Po jaką cholerę ryzykować to wszystko? - Ona tego nie zrobiła - odezwała się Juliana. D. D. uniosła brwi. - Kiedy dokładnie zażyła pani coś na odmóżdżenie i jak długo jeszcze będzie to działać? Juliana zacisnęła zęby. - To nie ja jestem tutaj idiotką. To wy jesteście idiotami! - Dlaczego? - Właśnie tak się zachowujecie - uniosła się Juliana z goryczą. Policja. Gliniarze. Patrzą, ale niczego nie widzą. Zadają pytania, ale nigdy nie słuchają. Dziesięć lat temu spieprzyli wszystko. Czemu teraz miałoby być inaczej? 350 D. D. patrzyła na młodą matkę zdumiona jej gwałtownym wybuchem. Wtedy to do niej dotarło. Słowa męża Juliany wypowiedziane przed domem. Niewytłumaczalna gotowość do udzielenia pomocy kobiecie, która przed dziesięciu laty zrujnowała jej rodzinę. Jej

zadawniona uraza do policji. D. D. zrobiła krok naprzód, potem jeszcze jeden. Przykucnęła, by spojrzeć Julianie w oczy, i zobaczyła ślady łez na jej policzkach. - Proszę nam opowiedzieć, kto zastrzelił pani brata tamtej nocy. Czas wyrzucić to z siebie. Niech pani mówi, a ja obiecuję, że będziemy słuchać. - Tessa nie miała pistoletu - wyszeptała Juliana. - Przyniosła go dla mnie. Bo ją o to poprosiłam. Ona nie miała broni. Nigdy nie miała broni. - Kto zastrzelił Tommy’ego? - Ja. To ja zastrzeliłam mojego brata. I przykro mi, ale zrobiłabym to jeszcze raz. Kiedy tama wreszcie pękła, Juliana, szlochając, opowiedziała całą swoją historię. Opowiedziała o tym, jak jej brat wrócił kiedyś w nocy do domu i pierwszy raz ją zgwałcił. O tym, jak płakał i błagał ją o przebaczenie następnego dnia rano. Był pijany i nie zdawał sobie sprawy z tego, co robi. Oczywiście zapewniał, że to nigdy się nie powtórzy, byle tylko nie mówiła o niczym mamie i tacie. Juliana zgodziła się zachować wszystko w tajemnicy, ale potem znów została zgwałcona. Powtórzyło się to kilka razy, a jej brat nie był już wtedy pijany i już nie przepraszał. Mówił, że to jej wina. Gdyby nie ubierała się tak wyzywająco, gdyby tak przed nim nie paradowała… Zaczęła więc nosić grubsze ubrania, przestała układać włosy i robić makijaż. I być może to pomogło. A może odpuścił jej trochę dlatego, 351 że Tommy właśnie zaczął college. Okazało się jednak, że upatrzył sobie wiele innych dziewczyn, które napastował. Swojej siostrze dawał przeważnie spokój. Z wyjątkiem weekendów. Juliana nie mogła skupić się na nauce i zawsze miała podkrążone oczy, bo kiedy zbliżał się piątek, Tommy mógł pojawić się w domu i

wtedy musiała być czujna. Zamontowała zamek w swoim pokoju, ale dwa tygodnie później zastała wyłamane drzwi. - Strasznie mi przykro - oświadczył Tommy przy kolacji. - Nie powinienem był tak się rozpędzać w holu. A rodzice skwitowali to promiennymi uśmiechami, ponieważ był ich pierworodnym synem i po prostu go uwielbiali. W pewien poniedziałkowy poranek Juliana nie wytrzymała. Przyszła do szkoły, rozpłakała się i nie mogła przestać. Tessa zaciągnęła ją do ostatniej kabiny w dziewczęcej toalecie i stała tam przy niej, aż Juliana przestała płakać i zaczęła mówić. Dziewczęta wspólnie ułożyły plan. Ojciec Tessy miał pistolet, który ona postanowiła wykraść. - On nigdy nie zwraca na to uwagi - stwierdziła, wzruszając ramionami. - To nie będzie trudne. Tak więc Tessa obiecała zabrać pistolet ojca i przynieść go swej przyjaciółce w piątek wieczorem. Miała zostać u niej na noc i trzymać wartę. Gdyby Tommy był napastliwy, Juliana miała wyciągnąć broń, wymierzyć w niego i powiedzieć, że jeśli kiedykolwiek ją tknie, odstrzeli mu jaja. Dziewczęta przećwiczyły to zdanie kilka razy. Spodobało im się. Skulone w kabinie toalety uznały, że to ma sens. Tommy’emu należało się sprzeciwić, jak każdemu osiłkowi, który terroryzuje innych. Wtedy odpuści, a Juliana znów będzie bezpieczna. Plan wydawał się wręcz idealny. 352 W czwartek Tessa miała już pistolet. W piątek wieczorem dała go Julianie, kiedy przyszła do jej domu. Zasiadły razem przed telewizorem i nieco podenerwowane zaczęły maraton filmowy. Tessa zasnęła na podłodze, a Juliana na sofie, ale obie przebudziły się natychmiast, kiedy Tommy wrócił do domu. Tym razem nawet nie spojrzał na swoją siostrę i dla odmiany wlepił

wzrok w piersi Tessy. - Jak dojrzałe jabłuszka - powiedział i już się nad nią pochylał, kiedy Juliana triumfalnym ruchem wyciągnęła broń. Wycelowała w brata i krzyknęła, aby odszedł i zostawił ją i Tessę w spokoju. Bo jak nie… Ale Tommy spojrzał na nią i parsknął śmiechem. - Bo jak nie, to co? Czy ty w ogóle wiesz, jak się z tego strzela? Na twoim miejscu sprawdziłbym bezpiecznik. Juliana natychmiast obróciła pistolet, aby sprawdzić bezpiecznik, i w tym momencie Tommy rzucił się na nią, by odebrać jej broń. Tessa zaczęła krzyczeć. Juliana również, a Tommy szamotał się z nią i szarpał ją za włosy, usiłując wyrwać pistolet. Wtedy rozległ się strzał. Tommy zatoczył się do tyłu i z otwartymi ze zdumienia ustami patrzył na swoją nogę. - Ty dziwko - wycharczał. To były ostatnie słowa, jakie wypowiedział do siostry. - Ty dziwko - powtórzył, po czym upadł i powoli, lecz nieuchronnie skonał. Wcisnęła pistolet Tessie do ręki. Tessa musiała to zrobić. Tessa musiała… uciekać… po prostu wrócić do domu. I Tessa zrobiła tak, jak kazała jej Juliana. „Musisz wracać do domu, w tej chwili!” - brzmiały ostatnie słowa, jakie wypowiedziała do swej przyjaciółki. 353 W chwili, gdy Tessa dotarła do domu, u Juliany była już policja. Juliana nie mogła się przyznać do tego, co zrobiła. Mogłaby powiedzieć, jaki naprawdę był jej brat, ale jej matka wpadła w histerię i krzyczała, a ojciec był zdruzgotany. Nie była w stanie tego zrobić. Po prostu nie była w stanie. Szeptem podała policjantom nazwisko Tessy i od tej chwili fikcja stała się faktem. A Tessa nigdy temu nie zaprzeczyła. - Przyznałabym się - powiedziała Juliana. - Gdyby doszło do

procesu, gdyby się okazało, że Tessa naprawdę będzie miała kłopoty… powiedziałabym prawdę. Ale zaczęły się zgłaszać inne kobiety i stało się jasne, że Tessa nigdy nie usłyszy zarzutów. Sam prokurator oświadczył, że jego zdaniem to uzasadnione użycie siły… Pomyślałam, że nic jej za to nie grozi. Tymczasem mój ojciec… już wtedy był wrakiem. Skoro nie potrafił przyjąć do wiadomości, że Tommy napastował inne kobiety, jak miałby uwierzyć w to, co zrobił własnej siostrze? Wydawało się najrozsądniej nie puszczać pary z ust. Tylko że im dłużej milczysz, tym trudniejsze się to staje. Chciałam zobaczyć się z Tessą, ale nie wiedziałam, co powiedzieć. Chciałam, aby moi rodzice poznali prawdę, ale nie wiedziałam, jak im to powiedzieć. Przestałam mówić. Dosłownie. Nie odzywałam się przez rok. A moi rodzice nawet tego nie zauważyli. Byli zbyt zajęci swoją tragedią, by zawracać sobie mną głowę. Potem Tessa gdzieś przepadła. Dowiedziałam się, że ojciec wyrzucił ją z domu. Nie odezwała się do mnie ani razu. Nawet nie wstąpiła, żeby się pożegnać. Może też odebrało jej mowę. Nic o niej nie wiedziałam. Dopóki nie zjawiła się pani u mnie wczoraj rano, nie miałam pojęcia, że została policjantką. Nie miałam pojęcia, że wyszła za mąż i że ma córeczkę imieniem Sophie. To moje drugie imię, wie pani. Nazwała ją tak na moją cześć. Po tym wszystkim, co jej zrobiłam… 354 - Córeczkę, która teraz nie żyje - oznajmiła D. D. bez ogródek. - Myli się pani. - Juliana pokręciła głową. - To pani się myli. Widzieliśmy jej ciało. A przynajmniej szczątki, które z niego zostały, po tym, jak je wysadziła w powietrze. Juliana pobladła i znów pokręciła głową. - Myli się pani - powtórzyła z uporem. - Jak na kobietę, której rodzina dała pokaz odrzucania faktów… - Nie zna pani Tessy. - Przez ostatnie dziesięć lat pani również jej nie znała.

- Jest bystra i pewna siebie, ale nigdy nie skrzywdziłaby dziecka. Nie po tym, co stało się z jej bratem. Detektywi wymienili spojrzenia. - Bratem? - zapytała D. D. - Urodził się martwy. Właśnie to rozbiło jej rodzinę kilka lat przed tym, zanim ją poznałam. Jej matka popadła w silną depresję i prawdopodobnie powinna była trafić do szpitala. Ale czy ludzie mieli o tym pojęcie w tamtych czasach? Matka Tessy mieszkała w swojej sypialni. Nigdy stamtąd nie wychodziła i na pewno nie zajmowała się córką. Jej ojciec starał się, jak mógł, choć nie był specjalnie opiekuńczy. Ale Tessa go kochała. Starała się o nich dbać na swój sposób. I kochała też swojego braciszka. Pewnego dnia urządziłyśmy mu pogrzeb, tylko ona i ja. Wtedy Tessa płakała, szczerze płakała, ponieważ była to jedna z rzeczy, której nie wolno było jej robić w domu. D. D. przyglądała się młodej matce. - Mogła pani powiedzieć mi o tym wcześniej. - Cóż, sami mogliście wcześniej na to wpaść. Też mi policja. Czy ofiary muszą odwalać za was całą robotę? 355 D. D. zjeżyła się, a Bobby od razu położył jej rękę na ramieniu w uspokajającym geście. - Dokąd pani ją zabrała? - zapytał cicho. - Nie wiem, o czym pan mówi - odparła Juliana afektowanym tonem. - Podwoziła pani Tessę. Sama pani to przyznała. - Bynajmniej. Pańska partnerka stwierdziła, że to zrobiłam. Ja niczego podobnego nie mówiłam. D. D. zazgrzytała zębami. - Więc w taki sposób chce pani pogrywać? - Omiotła gestem dłoni usłaną zabawkami podłogę. - Możemy zabrać panią na komendę.

Zarekwirować pani samochód. Rozbierzemy go na kawałki, podczas gdy pani będzie gnić za kratkami. Proszę mi przypomnieć, w jakim wieku jest pani dziecko. Bo nie słyszałam, aby wpuszczano niemowlęta na widzenia. - Tessa zadzwoniła do mnie w poniedziałek wieczorem, krótko po dziewiątej - oświadczyła prowokująco Juliana. - Zapytała, od czego są przyjaciele. A ja odpowiedziałam: „Tessa?”, bo byłam zaskoczona, słysząc jej głos po tylu latach. Powiedziała, że jeszcze do mnie zadzwoni, a potem się rozłączyła. Tak wyglądała nasza rozmowa i był to jedyny kontakt, jaki miałam z Tessą Leoni w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Jeżeli chcecie wiedzieć, po co do mnie dzwoniła, czego chciała i czy planowała odezwać się ponownie, musicie ją o to zapytać. D. D. nie posiadała się ze zdumienia. Któż by się spodziewał, że przyjaciółka Tessy Leoni z młodzieńczych lat tak zalezie jej za skórę? - Jeden jej włos w pani samochodzie i będziemy inaczej rozmawiać. Juliana ostentacyjnie uniosła obie dłonie do twarzy. 356 - O Boże, przepraszam. Mówiłam już, że właśnie go odkurzałam? Och, a ostatnio przeczytałam, jak można świetnie wyczyścić tapicerkę. Potrzebny jest amoniak… D. D. wbiła wzrok w Julianę. - Za samo to panią aresztuję - powiedziała. - Więc proszę to zrobić. - Tessa zastrzeliła swojego męża. Zawlokła jego ciało do garażu i przysypała je śniegiem - mówiła D. D. ze złością. - Tessa zabiła swoją córkę, wywiozła jej zwłoki do lasu i nafaszerowała tak silnym ładunkiem wybuchowym, że całą ekipę zmiotło z nóg. Oto kobieta, którą próbuje pani chronić. - Oto kobieta, która jak sądziliście, zabiła mojego brata - poprawiła ją Juliana. - Nietrudno uwierzyć, że mylicie się również co do całej reszty.

- Nie mylimy się… - zaczęła D. D., ale zamilkła. Zmarszczyła czoło. Coś przyszło jej na myśl - niepokojąca wątpliwość, która pojawiła się już wcześniej, kiedy jeszcze była w lesie. - Muszę zadzwonić powiedziała nagle. - Proszę tu siedzieć. Oddali się pani choćby na krok od tej sofy, a wsadzę panią do pierdla. Potem skinęła głową na Bobby’ego i razem wyszli na ganek. - Co… - zaczął Bobby, ale D. D. uciszyła go gestem dłoni. - Biuro patologa sądowego? - odezwała się do telefonu. - Poproszę z Benem. Wiem, że pracuje. A myślisz, do cholery, że w jakiej sprawie dzwonię? Powiedz mu, że to sierżant Warren, bo założę się o stówę, że właśnie teraz stoi nad mikroskopem i myśli: „O ja pierdolę”. 357 Rozdział 34 Warsztat mojego ojca nigdy nie wyglądał imponująco i w ciągu ostatnich dziesięciu lat nic się nie zmienił. Przysadzisty budynek z pustaków o ścianach w kolorze nikotyny, z których wielkimi płatami odchodziła farba. Ogrzewanie zawsze szwankowało i zdarzało się, że zimą mój ojciec pracował ubrany w grubą kurtkę. Kanalizacja nie była lepsza. Swego czasu była tam czynna toaleta. Przeważnie ojciec i jego koledzy chodzili sikać pod płot - mężczyźni znaczyli swój teren. Warsztat ów miał jednak dwie zalety. Pierwszą z nich był placyk, na którym stały używane samochody oczekujące na naprawę i sprzedaż. Drugą palnik acetylenowy, który idealnie nadawał się do przecinania metalu, a w razie potrzeby do topienia telefonów. Ciężkie drzwi od frontu były zamknięte. Brama garażowa tak samo, tylne wejście zastałam jednak otwarte. Idąc w kierunku światła rzucanego przez gołą żarówkę, dotarłam na zaplecze warsztatu, gdzie mój ojciec siedział na taborecie, palił papierosa i patrzył, jak wchodzę. Przed nim, na stole warsztatowym, stała opróżniona do połowy butelka Jacka Daniel’sa. Minęło wiele lat, nim zdałam sobie sprawę z tego, ile ojciec tak naprawdę pije. I z tego, że chodziliśmy spać o

dziewiątej wieczorem, bo był zbyt pijany, by dłużej utrzymać się na nogach, a nie dlatego, że następnego dnia musiał wcześnie wstać. Kiedy urodziłam Sophie, miałam nadzieję, że pomoże mi to zrozumieć bezbrzeżną rozpacz moich rodziców. Ale nie pomogło. Nawet pogrążeni w żałobie po stracie jednego dziecka, jak mogli nie poczuć miłości drugiego? Jak mogli tak po prostu przestać mnie zauważać? Ojciec zaciągnął się ostatni raz i zdusił niedopałek. Nie używał popielniczki, a rolę tę spełniał pokaleczony blat warsztatowego stołu. 358 - Wiedziałem, że przyjdziesz - odezwał się chrapliwym głosem nałogowego palacza. - Właśnie mówili w wiadomościach o twojej ucieczce. Domyśliłem się, że tu zajrzysz. A więc sierżant Warren przyznała się do błędu. Gratulacje. Zignorowałam słowa ojca i podeszłam do palnika. Mój ojciec nadal nosił poplamiony olejem kombinezon. Nawet z takiej odległości zauważyłam, że wciąż ma szerokie ramiona i mocno umięśnioną klatkę piersiową. Takie są efekty, kiedy ktoś pracuje całymi dniami, trzymając ręce uniesione nad głową. Gdyby chciał mnie zatrzymać, miał znaczną przewagę siły. Myśl ta przyprawiła mnie o drżenie rąk, kiedy podeszłam do dwóch butli z gazem. Sięgnęłam po okulary ochronne, które wisiały obok na haczyku, i zaczęłam przygotowania. Musiałam zdjąć przyniesione przez Julianę czarne rękawiczki, żeby zdemontować komórkę - zdjąć pokrywę i wyciągnąć baterię. Później z powrotem założyłam rękawiczki, a oczy osłoniłam solidnymi okularami. Odsunęłam torbę pod ścianę, a telefon położyłam na środku betonowej podłogi, najlepszej powierzchni do pracy z palnikiem, który przecina stal jak masło. Kiedy miałam czternaście lat, spędziłam całe lato, pracując w warsztacie ojca. Pomagałam zmieniać olej i świece zapłonowe,

przetaczałam opony. Efekt jednego z moich fałszywych przekonań, że skoro mój ojciec nie przejawia zainteresowania moim światem, może ja powinnam zainteresować się jego. Pracowaliśmy ramię w ramię całe lato i wypełniałam jego polecenia, które wykrzykiwał swoim głębokim basem. Kiedy nadchodziła przerwa, wycofywał się do zakurzonego kantorka, zostawiając mnie w garażu, gdzie w samotności jadłam kanapki. Nie pamiętam żadnych przypadkowych chwil nieskrępowanego milczenia 359 między ojcem a córką, żadnego słowa pochwały. Mówił mi, co mam robić, a ja robiłam to, co mi mówił. I nic poza tym. Pod koniec lata uświadomiłam sobie, że ojciec nie jest rozmowny i prawdopodobnie nigdy mnie nie kochał. Całe szczęście, że miałam Julianę. Ojciec nie wstawał z taboretu. Skończył papierosa i zabrał się za Jacka Daniel’sa, którego sączył ze starego plastikowego kubka. Uruchomiłam palnik i zamieniłam telefon posterunkowego Fiske w małą czarną grudkę stopionego plastiku. Zrobiłam to z przykrością - nigdy nie wiadomo, kiedy komórka może się przydać. Ale musiałam być ostrożna. Niektóre aparaty są wyposażone w GPS, a to oznaczało, że mogłabym zostać wyśledzona. Było też możliwe, że gdybym gdzieś dzwoniła, namierzyliby sygnał. Z drugiej strony nie mogłam ryzykować i tak po prostu wyrzucić telefonu. Gdyby policja go znalazła, odkryliby, że rozmawiałam z Julianą. Dlatego użyłam palnika acetylenowego, który, muszę to przyznać, spisał się znakomicie. Zgasiłam płomień, zakręciłam zawory, zwinęłam wąż i odwiesiłam okulary z powrotem na haczyk. Roztopiony telefon, który zdążył już ostygnąć, wrzuciłam do torby, żeby nie zostawiać za sobą żadnych śladów. Wkrótce powinna zjawić

się tu policja. Kiedy ściga się zbiega, zawsze należy sprawdzić wszystkie jego dawne kryjówki i powiązane z nim osoby, do których zaliczał się mój ojciec. Kiedy zrobiłam to, po co tu przyszłam, wyprostowałam się i w końcu podeszłam do niego. Dziesięć lat odcisnęło na nim swoje piętno. Widziałam to teraz. Jego policzki obwisły, a czoło znaczyły głębokie bruzdy. Wyglądał na 360 człowieka przegranego - niegdyś młody, silny mężczyzna, przytłoczony przez życie i wszystkie te marzenia, które nigdy się nie spełniły. Chciałam go znienawidzić, ale nie potrafiłam. Taki już mój los kochałam mężczyzn, którzy na mnie nie zasługiwali. I chociaż zdawałam sobie z tego sprawę, nadal zabiegałam o ich miłość. - Mówią, że zabiłaś swojego męża - odezwał się ojciec i zaczął kaszleć. - Też o tym słyszałam. - I moją wnuczkę - dodał, tym razem oskarżycielskim tonem. Jego słowa przyprawiły mnie o uśmiech. - To ty masz wnuczkę? To zabawne, ponieważ nie przypominam sobie, żeby moją córkę kiedykolwiek odwiedził dziadek. Żeby pamiętał o jej urodzinach albo dał jej prezent na Gwiazdkę. Więc nie mów mi o wnukach, stary człowieku. Sam sobie nawarzyłeś piwa. - Twarda jesteś - powiedział. - Mam to po tobie. Energicznie odstawił kubek. W środku zachlupotał bursztynowy płyn. Poczułam zapach whisky i w ustach wezbrała mi ślina. Mogłabym zapomnieć o kłótni, która do niczego nie prowadziła. Mogłabym za to dostawić sobie krzesło i napić się z moim ojcem. Może właśnie na to czekał tamtego lata, kiedy pomagałam mu w warsztacie. Nie potrzebował dziecka, które z nim pracowało;

potrzebował córki, która by się z nim napiła. Dwoje alkoholików, ramię w ramię, w mdłym świetle podupadłego warsztatu. A potem obydwoje sprawilibyśmy zawód swoim dzieciom. - Biorę samochód - oświadczyłam. - Zawiadomię policję. - Zrobisz, co uznasz za stosowne. 361 Odwróciłam się w stronę perforowanej tablicy wiszącej na lewo od stołu warsztatowego. Na powtykanych w otwory małych haczykach wisiały klucze. Ojciec zwlókł się z taboretu i jego zwalista sylwetka zastąpiła mi drogę. Twardziel ożywiony złudną brawurą, którą dawał mu jego bursztynowy kompan, Jack. Mój ojciec nigdy mnie nie uderzył. Kiedy czekałam, aż zrobi to teraz po raz pierwszy, nie czułam strachu, a tylko zmęczenie. Znałam tego człowieka, nie tylko jako mojego ojca; przejrzałam go tak samo jak pół tuzina bęcwałów, z którymi miałam do czynienia przez pięć nocy w tygodniu. - Tato - przemówiłam do niego łagodnie. - Nie jestem już małą dziewczynką. Jestem doświadczoną policjantką i jeśli zamierzasz mnie powstrzymać, będziesz musiał się bardzo postarać. - Nie wychowałem dzieciobójczyni - warknął ojciec. - Nie. Nie wychowałeś. Zmarszczył czoło. Ze względu na zamroczenie alkoholowe miał pewien problem, by rozgryźć to, co powiedziałam. - Chcesz, żebym cię zapewniała o swojej niewinności? - mówiłam dalej. - Kiedyś już próbowałam. Nic to nie dało. - Zabiłaś tamtego chłopaka. - Nie. - Policja mówiła, że tak. - Policja popełnia błędy, chociaż przykro mi to mówić. - To dlaczego zostałaś gliną, skoro oni nie są tacy dobrzy?

Wzruszyłam ramionami. - Dlatego, że chcę służyć ludziom. I jestem dobra w swoim fachu. - Aż w końcu zabiłaś swojego męża i małą dziewczynkę. - Nie. - Policja mówiła, że tak. 362 - A ty w kółko to samo. Ojciec znów zmarszczył czoło. - Wezmę samochód - powtórzyłam. - Potrzebuję go, żeby dopaść człowieka, który ma moją córkę. Możesz się ze mną spierać albo możesz mi powiedzieć, który z tych rzęchów przejedzie jeszcze kilka kilometrów. Och, i przydałoby się paliwo. Nie za bardzo jest mi teraz na rękę wstępować na stację benzynową. - Mam wnuczkę - odezwał się szorstkim tonem ojciec. - Tak. Ma sześć lat, nazywa się Sophie i liczy, że ją uratuję. Więc pomóż mi, tato. Pomóż mi ją uratować. - Jest tak twarda jak jej matka? - Mam taką nadzieję. - Kto ją porwał? - To pierwsza rzecz, którą muszę ustalić. - Jak to zrobisz? Uśmiechnęłam się ponuro. - Powiedzmy, że władze stanu Massachusetts zainwestowały sporo w moje wyszkolenie i teraz im się to zwróci. Samochód, tato. Nie mam wiele czasu, Sophie też. Ojciec nie poruszył się. Stał dalej z rękami skrzyżowanymi na piersi i patrzył na mnie z góry. - Nie okłamujesz mnie? Nie miałam ochoty dłużej go przekonywać. Zrobiłam krok do przodu, objęłam go i oparłam głowę na jego szerokiej piersi. Pachniał papierosami, olejem silnikowym i whisky. Pachniał moim

dzieciństwem, domem i matką, za którą wciąż tęskniłam. - Kocham cię, tato. Zawsze cię kochałam i zawsze będę kochać. 363 Ojciec drgnął. Chciałam odczytać ten lekki dreszcz jako jego własny sposób na to, by powiedzieć mi, że też mnie kocha. Głównie dlatego, że alternatywa była zbyt bolesna. Cofnęłam się. Ojciec podszedł do tablicy i podał mi jeden z kluczyków. - Niebieski ford, półciężarówka. Sporo przejechał, ale silnik ma dobry. Napęd na cztery koła. Przyda ci się. Idealny do jazdy po ośnieżonych drogach. - Kanistry z benzyną stoją na zewnątrz, pod ścianą - dodał ojciec. Poradzisz sobie. - Dziękuję ci. - Przywieź ją z powrotem - powiedział nagle. - Kiedy ją znajdziesz, kiedy… ją odzyskasz, chciałbym… chciałbym poznać moją wnuczkę. - Być może. Był zdumiony moim wahaniem. Popatrzył na mnie srogo. Wzięłam kluczyki i spokojnie zniosłam jego spojrzenie. - Mówię ci jak jeden alkoholik drugiemu: musisz przestać pić, tato. A wtedy zobaczymy. - Twarda z ciebie sztuka - mruknął. Uśmiechnęłam się po raz ostatni, potem pocałowałam go w szorstki policzek. - Mam to po tobie - szepnęłam. Trzymając kluczyki w dłoni, schyliłam się po torbę i wyszłam. 364 Rozdział 35 - Dlaczego ten incydent w lesie był taki przerażający? - zastanawiała się D. D. piętnaście minut później. Potem odpowiedziała na własne pytanie: - Bo co to za matka, która zabija swoje dziecko, a potem

wysadza jego ciało w powietrze? Jaką trzeba być kobietą, żeby zrobić coś takiego? Bobby, który stał obok niej na ganku domu Juliany, pokiwał głową. - Chodziło jej o to, żeby odwrócić naszą uwagę. Chciała zyskać czas na ucieczkę. D. D. wzruszyła ramionami. - Niezupełnie. Była już sam na sam z posterunkowym Fiske i oddalili się jakieś pół kilometra od miejsca poszukiwań. Mogła bez trudu mu uciec bez odwracania naszej uwagi i byłaby jeszcze dobre pół godziny do przodu. Właśnie dlatego wysadzanie zwłok dziecka wydaje się takie straszne, bo jest zbyteczne. Po co robić coś takiego? - Dobra, poddaję się. Po co? - Ponieważ zależało jej, żeby kości zostały rozerwane. Nie chciała dopuścić, abyśmy znaleźli szczątki w całości. Wtedy okazałoby się, że zwłoki nie należą do dziecka. Bobby patrzył na nią zdumiony. - Co proszę? A strzępki różowej tkaniny i niebieski dżins, kość żebrowa, ząb… - Ubranie zostało umieszczone obok ciała. Kość żebrowa ma rozmiar odpowiedni dla sześcioletniego dziecka… albo dużego psa. Ben poświęcił sporo cennego czasu na badanie fragmentów kości w laboratorium. To nie są ludzkie szczątki. To szczątki psa. Rozmiar się zgadza, tylko gatunek nie. Bobby zastanawiał się przez chwilę. 365 - O ja pierdolę - odezwał się w końcu. On, człowiek, który nigdy nie przeklinał. - Owczarek niemiecki. Stary pies Briana Darby’ego, który niedawno dokonał żywota. To jego pochowała Tessa? - Najwyraźniej. Stąd taki silny zapach rozkładu w bagażniku denali. Jak twierdzi Ben, wiele kości dużego psa odpowiada swymi rozmiarami kościom sześcioletniego dziecka. Oczywiście z wyjątkiem czaszki i drobnych detali, jak łapy czy ogon. Dlatego nienaruszony

szkielet psa nie mógłby zostać pomylony z ludzkim. Ale rozrzucone fragmenty kości… Ben przeprasza za swój błąd. Był trochę zażenowany, gdy opowiadał, jaka jest prawda. Potrzebował czasu, żeby ogarnąć cały ten bajzel. - Zaczekaj chwilę. - Bobby uniósł rękę. - Psy tropiące, pamiętasz? Nie znalazłyby szczątków, które nie są szczątkami człowieka. Z ich wyszkoleniem i węchem już nie tak łatwo o pomyłkę. D. D. uśmiechnęła się nagle. - Pieprzony bystrzak - mruknęła. - Czy nie tak mówiła o niej Juliana? Tessa Leoni jest bardzo inteligentna, trzeba jej to przyznać. Dwa przednie zęby - wyjaśniła - oraz trzy zakrwawione tampony, które znaleziono na miejscu już po naszym odjeździe. Ben dostarcza niektórych materiałów używanych w szkoleniu psów. Mówi, że ich przewodnicy są bardzo pomysłowi, jeśli chodzi o szukanie dostępu do „trupów”, zważywszy na to, że posiadanie ludzkich zwłok jest nielegalne. Okazuje się, że kości są jak zęby. Dlatego trenerzy zaopatrują się w zęby u miejscowego dentysty i używają ich do szkolenia psów. To samo dotyczy zużytych tamponów. Tessa pochowała zwłoki psa, ale umieściła tam również ludzkie szczątki mleczaki swojej córki i trochę damskich artykułów higienicznych na dokładkę. - To obrzydliwe - stwierdził Bobby. 366 - To bardzo pomysłowe. - Ale po co to zrobiła? D. D. zastanawiała się przez chwilę. - Ponieważ wiedziała, że ją oskarżymy. Takie miała doświadczenia, nieprawdaż? Nie zastrzeliła Thomasa Howe’a, ale policja uznała, że to zrobiła. To znaczy, że mieliśmy rację - to, co przeżyła przed dziesięciu laty, wpłynęło na to, jak zachowuje się teraz. W życiu Tessy Leoni wydarzyła się kolejna straszna rzecz. W pierwszym

odruchu pomyślała, że zostanie uznana za winną. Tylko że tym razem prawdopodobnie trafi do aresztu. Dlatego wymyśliła taki skomplikowany plan, żeby się uwolnić. - Ale po co? - powtórzył Bobby. - Jeżeli nic nie zrobiła, dlaczego nie powiedziała nam prawdy? Po co takie skomplikowane fortele? Teraz jest policjantką. Nie powinna mieć większej wiary w system? D. D. uniosła brwi. - Masz rację. - Bobby westchnął. - Jesteśmy urodzonymi cynikami. - Ale czemu nie porozmawiała z nami? - D. D. podchwyciła wątek. - Zastanówmy się nad tym. Zakładaliśmy, że Tessa zastrzeliła Thomasa Howe’a dziesięć lat temu. Byliśmy w błędzie. Zakładaliśmy, że w sobotę rano zastrzeliła swojego męża. Cóż, może co do tego też się mylimy. A to by oznaczało, że zrobił to ktoś inny. Ktoś inny zastrzelił Briana i uprowadził Sophie. - Dlaczego miałby porywać dziecko, skoro zabił jej męża? - spytał Bobby. - Żeby wywrzeć na nią nacisk - natychmiast wyjaśniła D. D. - I tutaj wracamy do hazardu. Brian za bardzo się zadłużył. Ale zamiast przycisnąć jego, najsłabsze ogniwo, dobrali się do Tessy. Zastrzelili Briana, aby udowodnić, że to nie żarty, a potem zabrali Sophie. Tessa 367 miała odzyskać córkę, jeśli spłaci dług. Dlatego idzie do banku i podejmuje pięćdziesiąt tysięcy… - Oczywiście to nie wystarcza - wtrącił Bobby. - Oczywiście. Potrzebuje więcej pieniędzy, ale musi również uporać się z faktem, że jej mąż nie żyje, zastrzelony z jej broni, jak wykazała ekspertyza balistyczna. Nagle oczy Bobby’ego zrobiły się okrągłe. - Ona była wtedy w domu - powiedział nagle. - To jedyny sposób, by mogli zabić Briana z jej pistoletu. Ona była w domu. Może nawet na nią czekali. Już mieli jej dziecko. Cóż mogła zrobić? Sprawca żąda, by oddała swojego sig-sauera, a potem…

- Strzela do jej męża - dokończyła D. D. - Tessa zostaje wrobiona - ciągnął dalej Bobby. - Jest tego świadoma. Brian został zabity z jej służbowej broni, a ona ma już na koncie jedno zabójstwo. Jaka jest szansa, że ktokolwiek jej uwierzy? Nawet gdyby powiedziała: „Jakiś bandzior kropnął mojego męża hazardzistę z mojej służbowej klamki. A teraz pomóżcie mi ratować moje dziecko…”. - Nie kupiłabym tego - stwierdziła beznamiętnie D. D. - Gliniarze to urodzeni cynicy - skwitował Bobby. - Dlatego Tessa zaczyna kombinować. Jedyny sposób, by odzyskać Sophie, to zdobyć pieniądze. A jedyny sposób, by zdobyć pieniądze, to uciec z więzienia. - Dlatego musi zaplanować wszystko zawczasu - dokończył Bobby. D. D. zmarszczyła czoło. - Zatem w oparciu o przypadek Tommy’ego plan A przewiduje zabójstwo w obronie własnej. Jest to jednak niepewne, ponieważ taka wersja zakłada przyznanie się do winy. Postanawia się więc zabezpieczyć. Plan A to samoobrona, plan B zaś to szczątki psa 368 zakopane w lesie, które wskaże nam jako zwłoki swojej córki. Gdyby pierwsza linia obrony zawiodła i Tessa została aresztowana, mogła uciec, wcielając w życie plan B. - Jest inteligentna - stwierdził Bobby. - I jak to ujęła Juliana, pewna siebie. - To skomplikowane. - D. D. zmarszczyła czoło. - Szczególnie wziąwszy pod uwagę, że teraz musi się ukrywać, co znacznie utrudnia jej zdobycie pieniędzy i odzyskanie Sophie. Ryzykowałbyś tak bardzo, gdyby stawką było życie twojej córki? Nie byłoby prościej dać za wygraną i błagać nas o pomoc? Powierzyć nam wytropienie sprawców i uratowanie Sophie, nawet jeżeli wcześniej aresztowalibyśmy Tessę? Bobby wzruszył ramionami.

- Być może podobnie jak Juliana Tessa nie ma zbyt dobrego zdania o policji. W tym momencie D. D. przyszła do głowy inna myśl. - A może zrobiła to wszystko dlatego, że w sprawę uwikłany jest inny gliniarz? - powiedziała wolno. Bobby wlepił w nią wzrok i po chwili zauważyła, że zaczął łączyć poszczególne wątki. - Kto ją pobił? - zapytała D. D. - Kto stłukł ją tak mocno, że przez pierwszą dobę nie mogła nawet utrzymać się na nogach? Kto w niedzielę rano był cały czas przy niej i trzymał jej rękę na ramieniu? Myślałam, że w ten sposób ją wspiera. Ale możliwe, że przypominał jej o tym, by milczała. - Shane Lyons. - Usłużny przyjaciel, który złamał jej kość policzkową i jako pierwszy przyłapał jej męża na hazardzie. Może dlatego, że sam spędzał wiele czasu w Foxwoods. 369 - Lyons nie jest częścią rozwiązania - mruknął Bobby. - On stanowi jądro problemu. - Bierzmy się za niego! - rzekła D. D. i zrobiła już pierwszy krok w stronę schodów, ale Bobby chwycił ją pod ramię i zatrzymał na miejscu. - D. D., czy wiesz, co to oznacza? - Że wreszcie dobiorę mu się do skóry? - Nie, chodzi o Sophie Leoni. Możliwe, że ona wciąż żyje. A Shane Lyons wie, gdzie jej szukać. D. D. znieruchomiała. Czuła, jak rozpierają ją emocje. - W takim razie posłuchaj, Bobby. Musimy to dobrze rozegrać, a ja mam plan. 370 Rozdział 36

Stary ford reagował opornie na zmianę biegów i hamulec. Na szczęście ze względu na śnieżycę i późną porę ulice były prawie puste. Minęłam kilka pługów śnieżnych, kilka karetek i radiowozów śpieszących do wezwania. Bacznie obserwowałam drogę i prędkościomierz, by nie przekraczać ograniczeń. Chociaż miałam na sobie czarne ubranie i baseballową czapkę naciągniętą na oczy, wciąż czułam się niepewnie, jadąc z powrotem do Bostonu, w kierunku własnego domu. Przejechałam wolno obok niego, patrząc, jak reflektory prześlizgują się po żółtej policyjnej taśmie otaczającej miejsce przestępstwa, która odcinała się jaskrawo na tle śnieżnej bieli. Dom był zamknięty na głucho i opustoszały. Jawne świadectwo, że wydarzyło się w nim coś okropnego. Jechałam dalej, dopóki nie znalazłam miejsca na pustym parkingu przed sklepem. Zarzuciłam torbę na ramię, by resztę drogi pokonać na piechotę. Szłam szybko. Chciałam pod osłoną mroku przemknąć niezauważona w wielkim mieście skąpanym w blasku latami ulicznych i rzęsiście oświetlonych znaków drogowych. Na najbliższym rogu w prawo, następna przecznica w lewo i już byłam u celu. Radiowóz Shane’a stał zaparkowany przed domem. Do dwudziestej trzeciej pozostało pięć minut, a to oznaczało, że lada chwila zgłosi się na służbę. Zajęłam pozycję, skulona nisko za bagażnikiem, gdzie mogłam ukryć się w cieniu, który masywny crown victoria rzucał na jasno oświetlony podjazd. 371 Chociaż nosiłam rękawiczki, zmarzły mi dłonie. Zaczęłam chuchać na palce, żeby je ogrzać - nie mogłam sobie pozwolić, aby skostniały. Miałam tylko jedną szansę, mogłam albo wygrać, albo ponieść klęskę. Serce kołatało mi w piersi. Czułam lekkie zawroty głowy i uświadomiłam sobie nagle, że od dwunastu godzin nic nie jadłam.

Teraz było już na to za późno. Otworzyły się frontowe drzwi, zapaliło się światło i Shane wyszedł na ganek. Za nim stała jego żona, Tina, ubrana w gruby różowy szlafrok. Pocałowała go w policzek, jak każda kobieta, której mąż wychodzi do pracy. Coś ścisnęło mnie za serce, ale szybko stłumiłam wszelkie wyrzuty. Shane zrobił pierwszy krok po schodach, potem drugi. Drzwi zamknęły się za jego plecami. Tina nie zamierzała czekać, aż odjedzie. Wypuściłam powietrze z płuc, kiedy dotarło do mnie, że wstrzymuję oddech, i zaczęłam w myślach odliczanie. Shane zszedł ze schodów i szedł wzdłuż podjazdu, a kluczyki podzwaniały mu w dłoni. Zatrzymał się przy radiowozie, wsunął kluczyk do zamka, przekręcił go i otworzył drzwi. Wtedy wychynęłam zza bagażnika i przycisnęłam glocka do jego karku. - Jedno słowo i nie żyjesz. Shane milczał. Zabrałam mu służbowy pistolet i obydwoje wsiedliśmy do radiowozu. Kazałam mu usiąść z tyłu, z daleka od radia i deski rozdzielczej. Sama zajęłam miejsce za kierownicą i odsunęłam kuloodporną osłonę zamontowaną za oparciami przednich foteli, która odgradzała mnie od tylnej części radiowozu. Mierząc do Shane’a, trzymałam glocka poza zasięgiem jego rąk. Zazwyczaj funkcjonariusze biorą na muszkę tułów, w który najłatwiej trafić, ale zdając sobie sprawę, że Shane ma 372 na sobie kamizelkę kuloodporną, skierowałam lufę w stronę masywnej bryły jego głowy. Na moje polecenie oddał mi komórkę, pas służbowy i pager. Ułożyłam to wszystko na fotelu pasażera, po czym podałam mu z powrotem kajdanki i rozkazałam, by zatrzasnął je na własnych nadgarstkach. Potem na chwilę oderwałam od niego wzrok, by przekręcić kluczyk w stacyjce. Czułam, jak całe jego ciało się spręża, gotowe do ataku. - Nie bądź głupi - rzuciłam oschle. - Jestem ci coś winna,

pamiętasz? Wskazałam na swoją pokiereszowaną twarz. Shane oklapł, kładąc skute ręce z powrotem na kolanach. Silnik samochodu zaczął pracować. Gdyby przez przypadek żona Shane’a wyjrzała przez okno, zobaczyłaby, że jej mąż grzeje silnik radiowozu i melduje się dyspozytorowi, a może odpowiada na jakieś zgłoszenia. Pięć do dziesięciu minut zwłoki nie było niczym nadzwyczajnym, po dłuższym czasie mogłaby jednak nabrać podejrzeń albo nawet wyjść z domu, by sprawdzić, co się dzieje. A to oznaczało, że nie mogłam przeciągać tej rozmowy. Mimo to musiałam zgłębić kilka kwestii. - Powinieneś był przywalić mi mocniej - powiedziałam, odwracając się i poświęcając koledze po fachu całą uwagę. - Naprawdę myślałeś, że wstrząs mózgu wystarczy, aby mnie powstrzymać? Shane nic nie odpowiedział. Utkwił wzrok w glocku, a nie w mojej posiniaczonej twarzy. Poczułam, jak wzbiera we mnie gniew. Miałam ochotę przedrzeć się przez uchyloną osłonę na tył radiowozu i przyłożyć mu kilka razy rękojeścią pistoletu, a potem stłuc do nieprzytomności gołymi rękami. 373 Zaufałam Shane’owi, mojemu starszemu koledze po fachu. Zaufał mu Brian, dla którego był najbliższym przyjacielem. A on nas zdradził. Zadzwoniłam do niego w sobotę po południu, kiedy oddałam pieniądze zabójcy. Był ostatnią nadzieją w moim świecie, który rozpadł się znienacka. Tak przynajmniej myślałam. Oczywiście mężczyzna w czerni powiedział mi, żebym nie kontaktowała się z policją. Oczywiście kazał mi milczeć. W przeciwnym razie… Ale Shane był nie tylko policjantem. Był moim przyjacielem i przyjacielem Briana. Liczyłam, że pomoże mi uratować Sophie.

Tymczasem na drugim końcu linii usłyszałam zimny, całkowicie wyzuty z emocji głos: - Niezbyt dobrze stosujesz się do instrukcji, prawda, Tesso? Kiedy chłopcy każą ci się zamknąć, to masz się zamknąć. A teraz nie próbuj nas wszystkich pozabijać i rób, co ci kazali. Jak się okazało, Shane już wiedział, że Brian nie żyje. Sam również otrzymał pewne instrukcje w tej sprawie i teraz mi je przekazał. Brian był damskim bokserem. Poniosło go i posunął się za daleko, a ja sięgnęłam po służbowy pistolet w obronie własnej. Nie ma śladów przemocy? Bez obaw, Shane się tym zajmie. Wybełkotałam, że dano mi dwadzieścia cztery godziny, żebym przygotowała wszystko na powrót Sophie. Powiedział, że nie ma sprawy. Obiecał przyjść do mnie z samego rana. Mały łomot, a potem wspólnie mieliśmy zawiadomić policję. Shane nie odstępował mnie na krok. Miał mnie na oku i meldował o każdym moim posunięciu. Zdałam sobie wtedy sprawę, że Shane był nie tylko przyjacielem Briana, ale również jego wspólnikiem w szemranych interesach. A teraz musiał za wszelką cenę chronić własną skórę. Nawet gdyby musiał poświęcić Briana, mnie i Sophie. 374 Zostałam wrobiona, a życie mojej córki wisiało na włosku. To zdumiewające, jak trzeźwo zaczynasz myśleć, kiedy nagle się okazuje, że twoje dziecko cię potrzebuje. Jak ukrycie martwego męża pod śniegiem staje się najrozsądniejszym rozwiązaniem pod słońcem. Tak samo, jak wydobycie zwłok Duke’a spod werandy za domem, gdzie schował je Brian w oczekiwaniu na wiosenną odwilż. I szukanie w internecie przepisów na skonstruowanie bomby… Wyzbyłam się oporów. Zapanowałam nad chaosem. I przekonałam się, że jestem o wiele bardziej bezwzględną osobą, niż kiedykolwiek byłabym skłonna przypuszczać. - Wiem o pieniądzach - zwróciłam się teraz do Shane’a. Pomimo najszczerszych chęci, by zachować spokój, czułam, jak

znów kipi we mnie furia. Wciąż miałam w pamięci pierwszy wstrząs, kiedy jego pięść spotkała się z moją twarzą. Jego cios ściął mnie z nóg i upadłam na zakrwawioną kuchenną podłogę. Pamiętałam tę ciągnącą się w nieskończoność minutę, kiedy uświadomiłam sobie, że może mnie zabić, a wtedy już nikt nie uratuje Sophie. Płakałam. Błagałam. Oto jak potraktował mnie mój przyjaciel. Teraz spojrzenie Shane’a spotkało się z moim. Jego oczy zaokrągliły się ze zdumienia. - Nie przypuszczałeś pewnie, że kiedykolwiek się w tym połapię? zapytałam. - Czemu nalegałeś na całą tę farsę, czemu zależało ci na tym, abym oświadczyła, że zabiłam swojego męża? Ponieważ ty i twój partner chcieliście mnie wyeliminować. Chcieliście, żebym przestała być wiarygodna, a potem zamierzaliście wrobić mnie w kradzież. Twoim kolegom gangsterom nie zależy na wyciśnięciu ze mnie długu. Wykorzystaliście mnie, żeby zatrzeć swoje ślady, żebym to ja beknęła za pieniądze, które ukradliście z konta związku. Zamierzaliście obarczyć mnie winą za wszystko. Za wszystko! 375 Shane nadal się nie odzywał. - Ty przeklęty skurwielu! - wybuchłam. - Co by się stało z Sophie, gdybym trafiła do więzienia? Podpisałeś na nią wyrok śmierci, ty kutasie. W zasadzie zabiłeś moją córkę. Shane pobladł. - Ja nigdy… To nie tak. To nie zaszłoby tak daleko. - Tak daleko? Okradłeś związek zawodowy. Naraziłeś swoich przyjaciół, swoją karierę i rodzinę. I w tym nie posunąłeś się zbyt daleko? - To był pomysł Briana - odparł Shane. - Potrzebował pieniędzy. Przegrał odrobinę za dużo… Powiedział, że go zabiją. Ja tylko próbowałem pomóc. Bądźmy szczerzy, Tesso. Sama wiesz, jaki potrafił być Brian. Próbowałem tylko pomóc. W odpowiedzi chwyciłam lewą ręką jego leżący na siedzeniu pas i

odpięłam paralizator. - Jeszcze jedno kłamstwo, a będziesz tańczył. Zrozumiałeś, Shane? Przestań kłamać! Ciężko przełknął ślinę i oblizał nerwowo kąciki ust. - Ja… Och, Chryste - wyrzucił z siebie i nagle coś w nim pękło. Wybacz mi, Tesso. Sam nie wiem, jak do tego doszło. Z początku jeździłem z Brianem do Foxwoods, żeby mieć na niego oko. Oczywiście czasami też sobie zagrałem. I kilka razy mi się udało. To znaczy, wygrałem. Pięć kawałków, coś koło tego. Kupiłem Tinie pierścionek. Rozpłakała się. To było… niesamowite uczucie. Jakbym był supermanem. Oczywiście musiałem więc znowu zagrać, tylko że nie zawsze nam szło. I wtedy grasz coraz więcej, bo już jesteś na minusie. Musisz się odkuć, wystarczy tylko jedna szczęśliwa kolejka. To wszystko, czego ci trzeba - tylko jednej szczęśliwej kolejki. Właśnie to sobie powtarzaliśmy przez ostatnich kilka tygodni. Jedno 376 udane popołudnie, a nawet kilka godzin, i wszystko zmieni się na lepsze. Tylko dwie godziny dobrej passy i znowu wyjdziemy na swoje. - Sprzeniewierzyłeś pieniądze związku zawodowego. Zaprzedałeś się gangsterom. Shane spojrzał na mnie. - Musiałem mieć pieniądze, żeby zdobyć ich jeszcze więcej oświadczył prostodusznym tonem, jakby to było najbardziej logiczne wytłumaczenie pod słońcem. Może dla hazardzisty faktycznie było. - Od kogo pożyczaliście? Kto zabił Briana? Kto porwał Sophie? Shane wzruszył ramionami. - Shane, do kurwy nędzy! Oni mają moje dziecko! Zaczniesz mówić albo odstrzelę ci łeb! - Oni i tak mnie zabiją - odparł, a jego oczy wreszcie się ożywiły. -

Lepiej z nimi nie zadzierać. Już zaczęli przysyłać mi zdjęcia: Tina na zakupach, Tina w drodze na jogę, Tina odbierająca chłopców ze szkoły. Przykro mi z powodu Briana. Przykro mi z powodu Sophie. Ale muszę chronić własną rodzinę. Może i jestem idiotą, ale nie jestem skończonym niedojdą. - Wciąż tego nie rozumiesz - powiedziałam chłodno. - Zabiję cię, a potem wytnę ci na czole słowo „zdrajca”. A Tinie i chłopcom dam jeszcze czterdzieści osiem godzin życia. A może mniej… Shane zamrugał nerwowo. - Nie zrobisz tego… - Pomyśl, do czego byłeś w stanie się posunąć dla swoich synów. Ja też nie cofnę się przed niczym. Shane westchnął ciężko. Patrzył na mnie i z jego spojrzenia wywnioskowałam, że wreszcie dotarło do niego, jak to wszystko się 377 skończy. Być może podobnie jak ja przez ostatnich kilka dni uświadamiał sobie, że istnieje wiele kręgów piekła, i choćby mu się wydawało, że nie wiadomo jak głęboko się zapadł, ciągle otwierała się pod nim jeszcze głębsza i mroczniejsza czeluść. - Podam ci nazwisko - przemówił nagle. - Musisz go zabić. Dzisiaj. Obiecaj mi, Tesso, że go dopadniesz, zanim on zrobi coś mojej rodzinie. - Załatwione. - Kocham ich - wyszeptał. - Jestem idiotą, ale kocham moją rodzinę. Po prostu nie chcę, żeby coś im się stało. Teraz przyszła moja kolej na milczenie. - Przykro mi z powodu Briana. Naprawdę nie sądziłem, że się do tego posuną. - Przyglądał się mojej posiniaczonej twarzy i miałam wrażenie, że skrzywił się z bólu. Potem pokiwał głową, usiadł prosto i wypiął pierś. Kiedyś Shane był dobrym gliniarzem. Kiedyś był moim przyjacielem. Może teraz próbował odnaleźć w sobie tamtą osobę. - John Stephen Purcell - wyrecytował. - Egzekutor. Facet, który dla

nich pracuje. Znajdź Purcella, Sophie będzie u niego. Albo przynajmniej będzie wiedział, gdzie ona jest. - Jego adres? Shane zawahał się lekko. - Zdejmij mi kajdanki, to ci go przyniosę. Jego wahanie było dla mnie wystarczającą przestrogą. Pokręciłam głową. - Nie powinieneś krzywdzić mojej córki - powiedziałam łagodnie, unosząc glocka. - Tesso, daj spokój. Przecież powiedziałem ci wszystko, co chciałaś wiedzieć - mówił nerwowo, pobrzękując skutymi nadgarstkami. - Jezu 378 Chryste, to szaleństwo. Wypuść mnie. Pomogę ci odzyskać córkę. Razem znajdziemy Purcella. Uśmiechnęłam się, ale był to smutny uśmiech. Wszystko to brzmiało w jego ustach tak prosto. Oczywiście mógł mi złożyć taką propozycję w sobotę. Zamiast tego poinformował mnie, że mam siedzieć cicho i że w niedzielę rano przyjdzie mnie pobić. Dobry Brian. Zły Brian. Dobry Shane. Zły Shane. Dobra Tessa. Zła Tessa. Może w przypadku nas wszystkich linia oddzielająca dobro od zła jest cieńsza, niż być powinna? I kiedy przekroczymy tę linię, nie można już znaleźć drogi powrotnej. Kiedyś byliśmy tacy, jacy byliśmy, a teraz jesteśmy tacy, jacy jesteśmy. - Shane - mruknęłam. - Pomyśl o swoich synach. Sprawiał wrażenie oszołomionego, a potem zauważyłam, że zaczyna rozumieć. Kiedy policjant ginie na służbie, jago rodzina dostaje rentę, ale kiedy idzie do więzienia za sprzeniewierzenie funduszy, jego rodzina nie dostaje nic. Sam przyznał, że jest idiotą, ale nie kompletnym nieudacznikiem.

Dobry Shane myślał o swoich trzech synach. Widziałam, kiedy doszedł do tego logicznego wniosku, bo opadły mu ramiona, a twarz się rozluźniła. Shane Lyons po raz ostatni spojrzał mi w oczy. - Przykro mi - wyszeptał. - Mnie też - odpowiedziałam i nacisnęłam spust. Potem wyjechałam radiowozem na ulicę. Zaparkowałam dopiero na tyłach pogrążonego w ciemności magazynu. Było to miejsce, gdzie każdy gliniarz mógł skręcić, gdy zauważył coś podejrzanego. 379 Usiadłam z tyłu, nie zwracając uwagi na woń krwi ani na to, że ciało Briana wciąż było ciepłe i sprężyste. Przeszukałam jego kieszenie i zasobniki przy pasie. Znalazłam wetknięty pod telefon komórkowy skrawek papieru, a na nim zapisane cyfry, które przypominały współrzędne GPS. Wprowadziłam je do komputera na przednim siedzeniu, po czym zapisałam adres i trasę dojazdu. Potem wróciłam do tyłu. Zdjęłam kajdanki z rąk Shane’a i z powrotem założyłam mu pas. Wyświadczyłam mu przysługę, zabijając go z pistoletu Briana. Mogłam użyć jego służbowego sigsauera i upozorować samobójstwo, ale wtedy Tina i chłopcy nie dostaliby renty. Nie jestem aż tak twarda, pomyślałam. Nie mam serca z kamienia. Czułam osobliwe mrowienie w policzkach. Moja twarz dziwnie zdrętwiała. Skupiłam się na bieżących sprawach. Nie było jeszcze tak późno, a ja miałam wiele do zrobienia. Obeszłam radiowóz dookoła i otworzyłam bagażnik. Gliniarze ze stanowej lubili być zawsze dobrze przygotowani, a Shane nie należał do wyjątków. W środku znalazłam zgrzewkę wody mineralnej, pół tuzina batoników, a nawet kilka pakietów z racjami żywnościowymi.

Zapakowałam to wszystko do mojej torby, przeżuwając już połowę jednego z batoników, a potem otworzyłam podłużną metalową kasetę na broń. Shane woził w niej strzelbę Remington, karabinek M4, kilka pudełek amunicji i nóż szturmowy. Zabrałam wszystko. 380 Rozdział 37 Bobby i D. D. byli w połowie drogi do domu Lyonsa, kiedy usłyszeli komunikat: „Funkcjonariusz w niebezpieczeństwie, funkcjonariusz w niebezpieczeństwie, do wszystkich patroli…”. Dyspozytor podał adres. D. D. wprowadziła go do komputera i pobladła, kiedy na monitorze ukazała się mapa. - To tuż obok domu Tessy - wymamrotała. - I domu Lyonsa - dodał Bobby. Wymienili spojrzenia. - O kurwa! Bobby włączył sygnał i wcisnął gaz do oporu. Pędzili pod wskazany adres w całkowitym milczeniu. Kiedy dotarli na miejsce, było tam już tłoczno od ambulansów i radiowozów. Wokół kręciło się wielu mundurowych, ale żaden tak naprawdę nic nie robił. To oznaczało tylko jedno. Bobby i D. D. wysiedli z samochodu. Pierwszy funkcjonariusz, do którego podeszli, był z policji stanowej, więc Bobby przejął prowadzenie. - Co się dzieje? - zapytał. - Funkcjonariusz Shane Lyons. Pojedynczy strzał w głowę. - Młody policjant ciężko przełknął ślinę. - Nie żyje. Ratownicy mogli tylko stwierdzić zgon. Bobby pokiwał głową, zerkając w kierunku swojej partnerki. - Czy był w trakcie interwencji? - zapytała D. D. - Nie. Jeszcze się nie zameldował u dyspozytora. Detektyw Parker chłopak wskazał na mężczyznę w grubym szarym wełnianym

płaszczu, który stał za żółtą taśmą - prowadzi śledztwo w tej sprawie. Możecie z nim porozmawiać. 381 Detektywi pokiwali głowami, podziękowali policjantowi i ruszyli dalej. Bobby znał Ala Parkera. Obydwoje pokazali swoje legitymacje jednemu z mundurowych, który trzymał notatnik, po czym przeszli pod taśmą i skierowali kroki w stronę detektywa prowadzącego. Parker, wysoki i chudy mężczyzna, wyprostował się na ich widok. Nie zdejmując rękawiczki, uścisnął rękę Bobby’emu, który przedstawił mu D. D. Opady śniegu wreszcie trochę zelżały. Chodnik pokrywała kilkucentymetrowa warstwa, wydeptana przez policjantów i ratowników medycznych. Przez parking ciągnęła się tylko jedna para śladów opon. Było to pierwsze spostrzeżenie D. D. Inny pojazd też zostawiłby jakiś ślad, ale niczego takiego nie było widać. Powiedziała o tym Parkerowi, który pokiwał głową. - Wygląda na to, że Lyons przejeżdżał z tyłu budynku - stwierdził. Jeszcze nie zgłosił się oficjalnie na służbę. Ani nie powiadomił dyspozytora, że zauważył coś podejrzanego… Parker pozostawił te słowa bez komentarza. Funkcjonariusze na służbie zawsze zgłaszali się do centrali. Mieli to we krwi. Czy pili kawę, czy szli się wysikać, czy obserwowali włamywaczy, o wszystkim meldowali dyspozytorowi. A to oznaczało, że cokolwiek przywiodło Lyonsa w ustronne miejsce, nie było sprawą służbową, lecz osobistą. - Jedna rana postrzałowa - ciągnął Parker. - Na lewej skroni. Strzał został oddany z przedniego fotela. Lyons siedział z tyłu. D. D. nie kryła zdumienia. Bobby również. Widząc ich reakcję, Parker skinął na nich, by podeszli do radiowozu, który stał nieopodal z otwartymi drzwiami. Zaczął od pokazania im plamy krwi na tylnym siedzeniu, a potem zaprezentował trajektorię strzału.

382 - Miał na sobie pas służbowy? - zapytał Bobby, marszcząc brwi. Parker pokiwał głową. - Tak, ale na jego nadgarstkach są ślady po kajdankach. Nie było ich, kiedy na miejsce przybył pierwszy patrol, ale dziś wieczorem Lyons miał przez pewien czas skute ręce. D. D. wzdrygnęła się na samą myśl - skuty funkcjonariusz, który siedzi z tyłu własnego radiowozu i patrzy w wylot lufy. Otuliła się szczelniej zimową kurtką, czując, jak płatki śniegu przylepiają się jej do rzęs. - Co z jego bronią? - zapytała. - Sig-sauer jest w kaburze. Ale zobaczcie to. Parker poprowadził ich na tył samochodu i otworzył bagażnik. Wewnątrz było pusto. D. D. natychmiast zrozumiała, o co chodzi żaden gliniarz, mundurowy czy po cywilu, nie jeździł z pustym bagażnikiem. Powinien znajdować się tam jakiś podstawowy prowiant, nie wspominając o długiej broni. Spojrzała na Bobby’ego, szukając potwierdzenia swych domysłów. - Strzelba Remington i karabinek M4 to standardowe wyposażenie mruknął, kiwając głową. - Ktoś szukał broni. Parker przyglądał im się uważnie, ale żadne z nich nie powiedziało już nic więcej. Nie potrzebowali słów, by nabrać pewności, że kimkolwiek był sprawca, musiał znać Lyonsa, zwabił go do samochodu i desperacko potrzebował siły ognia. - Co z jego rodziną? - zainteresował się Bobby. - Pułkownik przyjechał ich powiadomić. - Kurwa - mruknął Bobby. - Miał trzech synów. Kurwa - zawtórował mu Parker. 383 Rozległ się dzwonek komórki D. D. Nie rozpoznała numeru, ale było to połączenie lokalne, więc odeszła na bok i odebrała. Wróciła po minucie. - Musimy jechać - powiedziała, klepiąc Bobby’ego lekko w ramię.

Bobby o nic nie pytał; nie chciał tego robić w obecności innego detektywa. Uścisnął dłoń kolegi, podziękował za poświęcony im czas i odszedł wraz z D. D. w stronę samochodu. - Kto? - zapytał, gdy zdążyli już trochę się oddalić. - Możesz w to wierzyć albo nie - dzwoniła wdowa po Lyonsie. Ma coś dla nas. Bobby uniósł brwi ze zdziwienia. - Kopertę - wyjaśniła D. D. - którą Shane dał jej w niedzielę wieczorem. Powiedział, że gdyby coś mu się stało, ma zadzwonić do mnie, i tylko do mnie, i mi ją przekazać. Pułkownik właśnie wyszedł. Teraz wdowa wypełnia ostatnią wolę swojego męża. Światło paliło się we wszystkich oknach, a przed domem było tłoczno od samochodów, z których dwa stały zaparkowane niezgodnie z przepisami na frontowym trawniku. Rodzina, jak się domyślała D. D. Żony innych policjantów. System wsparcia zaczynał działać pełną parą. D. D. zastanawiała się, czy synowie Shane’a już się obudzili. Czy matka zdążyła im obwieścić, że ojciec już nigdy nie wróci do domu. Detektywi stanęli ramię w ramię u frontowych drzwi i przybrali poważne miny, bo tak się to wszystko odbywało. Ubolewali nad śmiercią każdego funkcjonariusza, podzielali cierpienie jego rodziny, ale wypełniali obowiązki służbowe. Shane Lyons był ofiarą, ale jednocześnie podejrzanym. Dochodzenia w tego typu sprawach nie należały do łatwych. 384 Drzwi otworzyła im starsza kobieta. Wnioskując z wieku i rysów twarzy, D. D. domyśliła się, że to matka Tiny Lyons. Starsza kobieta wyglądała na zmieszaną. D. D. pokazała jej swoją odznakę, Bobby zrobił to samo. - Z pewnością nie zamierzacie teraz przesłuchiwać mojej córki odezwała się kobieta łagodnym tonem. - Dajcie jej chociaż dzień albo

dwa… - Ona sama nas wezwała - odparła D. D. - Co? - Jesteśmy tutaj, ponieważ prosiła nas o to. Gdyby pani mogła przekazać jej tylko, że przyjechała sierżant detektyw D. D. Warren, to możemy zaczekać na zewnątrz. Tak naprawdę woleli nie wchodzić do środka. Cokolwiek Tina miała dla nich, była to jedna z tych rzeczy, których nie należało przekazywać przy świadkach. Mijały minuty. Kiedy D. D. zaczynała już sądzić, że Tina się rozmyśliła, w drzwiach stanęła kobieta o wymizerowanej twarzy i zaczerwienionych od płaczu oczach. Miała na sobie różowy szlafrok, którego poły przytrzymywała jedną ręką, w drugiej zaś trzymała zwykłą białą kopertę. - Czy wiecie, kto zabił mojego męża? - zapytała. - Nie. Tina Lyons wyciągnęła rękę z kopertą w stronę D. D. - To wszystko, co chcę wiedzieć. Mówię poważnie. To wszystko, co chcę wiedzieć. Ustalcie to i znowu się spotkamy. To powiedziawszy, pozostawiła D. D. i Bobby’ego na schodach ganku i wróciła do domu, by szukać mizernej pociechy wśród rodziny i przyjaciół. - Ona coś wie - stwierdził Bobby. 385 - Coś podejrzewa - sprostowała D. D. - Niczego nie chce wiedzieć. Myślę, że właśnie to chciała nam dać do zrozumienia. Ściskając kopertę przez rękawiczki, rozejrzała się po zaśnieżonym podjeździe. Chodniki w tej spokojnej dzielnicy mieszkalnej zalewały światła latarń, mimo to wszędzie było pełno mrocznych zakamarków. Nagle ogarnęły ją podejrzenia - ktoś mógł ich obserwować. - Chodźmy stąd. Ruszyli ostrożnie w stronę samochodu. D. D. wciąż trzymała

kopertę. Bobby zaś trzymał pistolet. Przez dziesięć kolejnych minut kluczyli w plątaninie ulic AllstonBrighton. W końcu Bobby z zadowoleniem stwierdził, że nikt ich nie śledzi. D. D. nie mogła się doczekać, aż pozna zawartość koperty. Znaleźli nocny sklep, wokół którego roiło się od niezrażonych pogodą ani późną porą studentów. Wśród innych pojazdów ich crown victoria nie rzucał się tak bardzo w oczy, a przed sklepem kręciło się dostatecznie dużo świadków, by zniechęcić potencjalnych napastników. D. D. zamieniła zimowe rękawiczki na parę lateksowych i ostrożnie otworzyła kopertę, by nie uszkodzić dowodu rzeczowego. W środku znalazła dwanaście kolorowych fotografii. Pierwszych jedenaście przedstawiało rodzinę Shane’a Lyonsa. Była na nich Tina podczas zakupów. Tina wchodząca do budynku, w którym odbywają się zajęcia jogi. Tina, która odbiera chłopców ze szkoły. Byli też sami chłopcy, którzy bawili się na szkolnym boisku. Nie trzeba było geniuszu, aby pojąć aluzję. Ktoś śledził rodzinę Shane’a i chciał mu to uzmysłowić. Kiedy D. D. dotarła do ostatniego ze zdjęć, z wrażenia zaparło jej dech, a siedzący obok Bobby zaklął. Sophie Leoni. 386 Obydwoje patrzyli na Sophie Leoni. A właściwie to ona patrzyła prosto w obiektyw, przyciskając do siebie szmacianą lalkę z jednym niebieskim guzikiem w miejscu oka. Miała zaciśnięte usta, jak dziecko, które stara się ze wszystkich sił, by nie wybuchnąć płaczem. Ale trzymała wysoko uniesioną głowę. Jej błękitne oczy zdawały się patrzeć wyzywająco, chociaż na brudnych policzkach widniały ślady łez, a piękne kasztanowe włosy były rozczochrane. Zdjęcie zostało przycięte i w tle widać było tylko skrawek drewnianych drzwi. Być może była to szafa albo wejście do innego pomieszczenia, małego, ciemnego pokoju bez okien. W takim miejscu ktoś mógł więzić dziecko.

Drżącymi rękoma D. D. obróciła fotografię, szukając innych wskazówek. Na odwrocie ktoś napisał czarnym flamastrem: „Nie dopuść, aby to samo spotkało twoje dzieci”. Jeszcze raz spojrzała na trójkątną twarz dziewczynki, a jej ręce zaczęły trząść się tak bardzo, że musiała odłożyć zdjęcie. - Ktoś faktycznie ją porwał. Ktoś naprawdę to zrobił… - wyszeptała, a potem z chaosu w jej głowie wyłoniła się kolejna myśl: - To było ponad trzy dni temu! Jaka jest szansa, że znajdziemy ją po trzech pieprzonych dniach? Walnęła pięścią w deskę rozdzielczą. Ręka zabolała ją od uderzenia i ani trochę nie złagodziła jej furii. - Co tu się, kurwa, dzieje? - zapytała, obracając się gwałtownie w stronę swojego towarzysza. - Kto uprowadza dziecko jednego funkcjonariusza policji, grożąc przy tym rodzinie drugiego? Kto, do cholery, robi takie rzeczy? Bobby nie odpowiedział od razu. Ściskał kierownicę tak mocno, że zbielały mu dłonie. 387 - Co mówiła Tina, kiedy do ciebie dzwoniła? - zapytał nagle. - Jaką instrukcję zostawił jej Shane? - Gdyby coś mu się stało, miała oddać tę kopertę mnie. - Dlaczego tobie, D. D.? Z całym szacunkiem, jesteś z komendy miejskiej. Skoro Shane potrzebował pomocy, nie mógł się zwrócić do własnych kolegów, do swoich towarzyszy broni? D. D. przypomniała sobie pierwszy dzień śledztwa, kiedy gliniarze ze stanowej ciasno zwarli szeregi, stając na drodze nawet jej, policjantce z wydziału zabójstw. Szeroko otwartymi z zaskoczenia oczami patrzyła na Bobby’ego. - Nie myślisz chyba… - zaczęła. - Mało który bandzior ma jaja, żeby grozić jednemu, nie mówiąc już o dwóch policjantach. Ale inny policjant mógłby to zrobić.

- Dlaczego? - Ile zginęło z konta związku zawodowego? - Ćwierć miliona. Bobby pokiwał głową. - Mówiąc inaczej, dwieście pięćdziesiąt tysięcy powodów, by się sprzeniewierzyć. Dwieście pięćdziesiąt tysięcy powodów, by zabić Briana Darby’ego, uprowadzić Sophie Leoni i grozić Shane’owi Lyonsowi. D. D. zamyśliła się. - To Tessa zabiła Lyonsa. Shane nie tylko zhańbił mundur, ale co gorsza zdradził jej rodzinę. Pozostaje pytanie, czy wydobyła z niego informację, której szukała. - Nazwisko i adres osoby, która przetrzymuje jej córkę - dokończył Bobby. 388 - Lyons był pionkiem. Przypuszczalnie Brian Darby też. Podprowadzili fundusze związku, żeby pokryć swoje hazardowe długi. Ale ktoś inny im pomagał. Ktoś, kto pociąga za sznurki. Bobby spojrzał na zdjęcie Sophie. Sprawiał wrażenie, jakby ubierał swoje myśli w słowa. - Skoro to Tessa Leoni zabiła Lynosa i jest o krok przed nami, to oznacza, że musi mieć samochód. - Nie wspominając o małym arsenale. - Być może zdobyła więc nazwisko i adres. - I jedzie po swoją córkę. Bobby uśmiechnął się. - Byłoby lepiej dla tego skurwiela, który stoi za tym wszystkim, żebyśmy dotarli do niego pierwsi. 389 Rozdział 38 O niektórych rzeczach najlepiej nie myśleć. Dlatego o nich nie

myślałam. Skupiłam się na prowadzeniu. Z Mass Pike zjechałam na międzystanową nr 128, a potem skręciłam na południe, do Dedham. Pokonałam jeszcze dwanaście kilometrów, sześć zakrętów i znalazłam się w gęsto zalesionej dzielnicy willowej. Wiekowe budynki na rozległych posesjach. Okolica, gdzie ludzie trzymają trampoliny na trawniku i suszą pranie na podwórku za domem. Przyszło mi na myśl, że to dobre miejsce do przetrzymywania uprowadzonego dziecka. Potem znów wyłączyłam myślenie. Nie od razu trafiłam pod właściwy adres. Wśród wirujących płatków śniegu nie widziałam numerów. Kiedy uświadomiłam sobie, że zajechałam za daleko, nacisnęłam hamulec i tylne koła starej półciężarówki zaczęły tańczyć po śliskiej nawierzchni. Skręciłam kierownicę w kierunku, w którym znosiło samochód. Nabyty odruch, który mnie uspokoił i przywrócił pewność siebie. Lata treningu. Oto do czego wszystko się sprowadzało. Bandyci nie trenowali. W przeciwieństwie do mnie. Zaparkowałam samochód przy drodze. W widocznym miejscu, ale musiałam go mieć pod ręką, żeby szybko się oddalić. Wsunęłam glocka z tyłu, za pasek od spodni. Nóż miał przy pochwie paski, za pomocą których przypięłam go do łydki. Potem załadowałam strzelbę. Jeżeli jesteś młodą kobietą i nie masz zbyt wielkiej krzepy, strzelba zawsze się przyda. Możesz z niej powalić bawołu i nie musisz nawet dokładnie celować. Założyłam czarne rękawiczki i naciągnęłam czapkę na oczy. Czułam chłód, ale było to coś bardzo odległego, co w zasadzie mnie nie dotyczyło. Przede wszystkim słyszałam jednostajny szum w 390 głowie, odgłos krwi płynącej w żyłach, napędzanej, jak przypuszczałam, adrenaliną. Pozwoliłam oczom przywyknąć do typowego dla wiejskich dróg mroku i zaczęłam się skradać między drzewami.

Ruch dobrze mi robił. Po pierwszej dobie, którą przeleżałam przykuta do szpitalnego łóżka, i drugiej, spędzonej w więzieniu, wydostałam się wreszcie na wolność, byłam w ruchu, dążyłam do celu. Czułam się dobrze. Gdzieś tam była moja córka. Musiałam ją uwolnić. Musiałam zabić człowieka, który ją porwał. A potem będziemy mogły wrócić do domu. Oczywiście pod warunkiem… Znów musiałam wyłączyć myślenie. Las się przerzedzał. Wypadłam na zasypane śniegiem podwórze i przystanęłam gwałtownie, obserwując niski i rozłożysty budynek, który pojawił się przede mną. Wszystkie okna były ciemne, w pobliżu domu nie paliło się żadne światło. Było grubo po północy. Pora, kiedy wszyscy przyzwoici ludzie już śpią. Tylko że mój delikwent nie był przyzwoitym człowiekiem. Domyślałam się, że na zewnątrz muszą być zainstalowane lampy z czujnikiem ruchu, które rozbłysną jaskrawym światłem, gdy tylko podejdę bliżej. Przypuszczalnie był też jakiś alarm w drzwiach i oknach, co najmniej podstawowe środki bezpieczeństwa. Jak mówi stare przysłowie, kłamca po każdym spodziewa się kłamstwa. Podobnie egzekutorzy, którzy spodziewają się, że ktoś przyjdzie ich zabić, muszą być odpowiednio przygotowani. Prawdopodobnie nie miałam szans zakraść się niepostrzeżenie do domu. Cóż, musiałam zatem wywabić go na zewnątrz. 391 Podeszłam do samochodu zaparkowanego na podjeździe. Czarny cadillac escalade ze wszystkimi bajerami. A jakżeby inaczej. Czułam wielką satysfakcję, uderzając kolbą strzelby w szybę po stronie kierowcy. Alarm zawył przenikliwie. Odskoczyłam od samochodu i pognałam w stronę domu. Rozbłysły lampy, zalewając oślepiającą bielą teren od

frontu i z boku budynku. Przywierając plecami do ściany, przesuwałam się jak najbliżej tyłu domu, gdzie jak przypuszczałam, musiał w końcu pojawić się Purcell. Wstrzymałam oddech. Człowiek taki jak on był zbyt sprytny, by wybiec na śnieg w samej bieliźnie. Ale był też zbyt arogancki, by puścić komuś płazem kradzież samochodu. Musiał przyjść. Uzbrojony. I jak mu się zapewne wydawało, przygotowany. Minęła cała minuta, zanim usłyszałam ciche skrzypnięcie tylnych drzwi. Trzymając luźno strzelbę w zgięciu lewego łokcia, prawą ręką sięgnęłam po nóż i powoli wysunęłam go z pochwy. Nigdy nie brałam udziału w mokrej robocie. Nigdy nie podchodziłam tak blisko. Po raz kolejny zmusiłam się, by przestać myśleć. Mój słuch przyzwyczaił się już do wycia alarmu samochodowego, dzięki czemu było mi łatwiej wychwytywać inne dźwięki. Na przykład ciche skrzypienie śniegu, kiedy Purcell postawił pierwszy, a potem drugi krok. Przez chwilę patrzyłam w drugą stronę, na wypadek gdyby w domu było ich dwóch i jeden zakradał się w stronę frontu, a drugi okrążył budynek, aby zajść mnie od tyłu. Słyszałam kroki tylko jednego człowieka i na nich się skupiłam. Zmuszając się do oddychania przez nos, nabrałam powietrza głęboko 392 w płuca, żeby uspokoić kołatające serce. Co ma być, to będzie. Czas postawić wszystko na jedną kartę. Przyczaiłam się, trzymając nóż w pogotowiu. Najpierw zobaczyłam nogę. Potem czarne zimowe buty, grube dżinsy i czerwoną połę flanelowej koszuli. Zobaczyłam broń, którą mężczyzna trzymał w opuszczonej ręce przy udzie. - John Stephen Purcell? - zapytałam szeptem. Obrócił w moją stronę zaskoczoną twarz. Szeroko otwarte oczy,

rozdziawione usta. Stał przede mną człowiek, który zabił mojego męża i porwał mi dziecko. Zamachnęłam się nożem. W tym samym momencie on strzelił. Nigdy nie idź na strzelaninę z nożem. No, niezupełnie. Purcell trafił mnie w prawe ramię. Z kolei ja podcięłam mu ścięgno w lewym kolanie. Upadł na ziemię i strzelił po raz drugi, tym razem w śnieg. Kopnięciem wytrąciłam mu rewolwer z ręki i wymierzyłam do niego ze strzelby. Poza tym, że wił się z bólu, nie próbował żadnych sztuczek. Na oko wyglądał na faceta przed pięćdziesiątką, albo tuż po. Miał więc doświadczenie w swoim fachu. Jeden z tych, co mogą się poszczycić wieloma nacięciami na kolbie. Wyraźnie starał się trzymać fason, bo chociaż nogawka jego dżinsów pociemniała od krwi, zaciskał mocno usta i nie odezwał się ani słowem. - Pamiętasz mnie? - zapytałam. Po krótkiej chwili przytaknął. - Wydałeś już pieniądze? Tym razem pokręcił przecząco głową. - Szkoda, bo to były twoje ostatnie zakupy. Chcę moją córkę. 393 Purcell milczał, więc przystawiłam mu lufę do prawego kolana tego, które pozostało jeszcze nietknięte. - Pożegnaj się z nogą - warknęłam. Jego oczy zrobiły się okrągłe z przerażenia, a nozdrza się rozszerzyły. Jak większość twardzieli jego pokroju, Purcell zdecydowanie lepiej spisywał się jako oprawca niż ofiara. - Nie mam jej - wycharczał. - Tu jej nie ma. - Przekonamy się. Kazałam mu obrócić się na brzuch i położyć ręce na plecach. W kieszeni miałam kilka plastikowych opasek zaciskowych z bagażnika Shane’a. Najpierw skrępowałam mu nadgarstki, potem nogi w

kostkach, chociaż przy każdym ruchu okaleczonego kolana Purcell jęczał z bólu. Powinnam coś czuć, pomyślałam drętwo. Triumf, wyrzuty sumienia, cokolwiek. A nie czułam kompletnie nic. Najlepiej o tym nie myśleć. Purcell był ranny i unieruchomiony. Mimo to nie wolno mi było lekceważyć przeciwnika. Obmacałam jego kieszenie; znalazłam w nich składany nóż, pager i kilkanaście naboi, które nosił luzem na wypadek, gdyby musiał przeładować broń. Wszystko to poupychałam we własnych kieszeniach. Potem, nie zważając na grymas bólu na jego twarzy, chwyciłam go lewą ręką i powlokłam kilka metrów po śniegu, aż pod podest schodów z tyłu domu, gdzie użyłam kolejnej opaski, by przywiązać mu ręce do metalowego kranu. Gdyby miał więcej czasu i trochę się przyłożył, mógłby się uwolnić albo nawet wyrwać ze ściany cały kran wraz z rurą, ale ja nie planowałam zostawiać go samego na tak długo. Zresztą ze skrępowanymi rękami i nogami oraz z przeciętym ścięgnem nie zdołałby daleko uciec. 394 Moje ramię przeszywał ból. Czułam, jak krew spływa mi po ręce. Było to nieprzyjemne, jak gdyby woda dostała mi się do rękawa. Odnosiłam niejasne wrażenie, że nie przywiązuję do mojej rany należytej wagi, że przypuszczalnie boli mnie o wiele bardziej i że utrata takiej ilości krwi jest o wiele gorsza niż woda w rękawie. Czułam dziwny spokój, jakby nie dotyczyły mnie emocje i fizyczny ból. Ostrożnie weszłam do domu. Nóż wsunęłam z powrotem do pochwy i trzymałam przed sobą strzelbę. Musiałam podpierać lufę lewym przedramieniem. Zważywszy na stan, w jakim się znajdowałam, celność moich strzałów mogła okazać się wątpliwa. Choć w końcu była to strzelba.

Purcell nie włączył w środku światła. Miało to sens. Skoro przygotowywał się do wyjścia na zewnątrz, zapalając lampę, osłabiłby tylko swoją zdolność widzenia w ciemności. Weszłam do pogrążonej w głębokim mroku kuchni, w której unosił się zapach czosnku, bazylii i oliwy. Widocznie Purcell lubił gotować. Z kuchni przeszłam do salonu, w którym stały dwa masywne fotele i ogromny telewizor. Za salonem znajdował się mniejszy pokój, a w nim biurko i mnóstwo półek. Potem minęłam małą łazienkę, za którą ciągnął się długi korytarz z trojgiem otwartych drzwi na końcu. Zmuszałam się, by oddychać, podchodząc do pierwszych drzwi najostrożniej, jak tylko potrafiłam. Właśnie otwierałam je szerzej, gdy w kieszeni moich spodni rozległ się piskliwy sygnał. Wpadłam do środka, omiatając wnętrze lufą, gotowa otworzyć ogień do każdej przyczajonej sylwetki. A potem przywarłam plecami do ściany, szykując się do kontrataku. Nikt mnie nie zaatakował. Gorączkowo wcisnęłam prawą rękę do kieszeni, wyciągnęłam pager Purcella i wyłączyłam dzwonek. 395 Zerknęłam na wyświetlacz, na którym widniała wiadomość: „Lyons martwy. Uwaga na Leoni”. - Trochę za późno - mruknęłam. Schowałam pager z powrotem do kieszeni i dokończyłam przeszukiwanie domu. Nie znalazłam nic. Kompletnie nic. Wszystko wskazywało na to, że Purcell wiódł kawalerski żywot w domu z wielkim telewizorem, dodatkową sypialnią i gabinetem. I wtedy dostrzegłam drzwi do piwnicy. Moje serce znów uderzyło żwawiej. Zakręciło mi się w głowie, kiedy robiłam pierwszy krok w stronę zamkniętych drzwi. Straciłam dużo krwi i byłam osłabiona. Powinnam się zatrzymać i opatrzyć ranę. Przekręciłam klamkę. Sophie. Minęło już tyle dni. Przejechałam tyle kilometrów.

Otworzyłam drzwi i przeszyłam wzrokiem ciemność. 396 Rozdział 39 Kiedy D. D. i Bobby przyjechali do warsztatu ojca Tessy, tylne wejście zastali otwarte, a człowiek, którego szukali, siedział bezwładnie, opierając się o zniszczony stół. Detektywi wpadli do środka. Bobby ubezpieczał swoją partnerkę, która podbiegła do pana Leoni. D. D. uniosła twarz leżącego, szukając gorączkowo śladów obrażeń, a potem cofnęła się z odrazą, kiedy w nozdrza uderzyła ją woń alkoholu. - Jasna cholera! Puściła głowę pijanego, która opadła mu z powrotem na pierś. Całe jego ciało przechyliło się w lewo i Leoni zsunąłby się z taboretu, gdyby Bobby nie doskoczył w porę, by go podtrzymać. Policjant opuścił rosłego mężczyznę na podłogę, a potem ułożył na boku, by uchronić go przed zadławieniem się własnymi wymiocinami. - Weź kluczyki od jego samochodu - mruknęła D. D. z obrzydzeniem. - Wezwiemy mundurowy patrol, żeby odwiózł go bezpiecznie do domu. Bobby już przeszukiwał kieszenie leżącego. Znalazł portfel, ale żadnych kluczyków. Wtedy D. D. spostrzegła ich kolekcję na perforowanej tablicy. - To klientów? - zaczęła zastanawiać się na głos. Bobby podszedł bliżej, by dokładniej się przyjrzeć. - Widziałem za warsztatem kilka starych gratów - mruknął. Pewnie remontuje je na sprzedaż. - To znaczy, że gdyby Tessa chciała szybko zdobyć jakiś pojazd… - Sprytne rozwiązanie - skwitował Bobby. 397 D. D. spojrzała na nieprzytomnego ojca Tessy i znów pokręciła

głową. - Mógłby w końcu wziąć się za siebie, na litość boską. - Może to ona przyniosła mu Jacka - powiedział Bobby, wskazując na pustą butelkę. Sam był alkoholikiem i wiedział, jak to jest. - A więc Tessa na pewno ma samochód. Przydałoby się więcej szczegółów, ale jakoś mi się nie wydaje, aby papa Leoni prędko do nas przemówił. - Zakładając, że to nie masarnia, Leoni powinien mieć na wszystko jakieś dokumenty. Sprawdźmy to. Bobby wskazał na drzwi prowadzące do małego kantorka. W środku stało maleńkie biurko i szary zdezelowany sekretarzyk. Na samym dnie najwyższej szuflady znajdował się kartonowy skoroszyt z napisem „Umowy”. Zabrali go i wyszli z warsztatu, pozostawiając tam chrapiącego na podłodze pijaka. Za ogrodzeniem z siatki stały trzy samochody, ale w skoroszycie znajdowały się dokumenty czterech pojazdów. Drogą eliminacji ustalili, że brakuje granatowego forda pick-upa rocznik 1993. Z papierów wynikało, że miał na liczniku prawie trzysta czterdzieści tysięcy kilometrów. - Stary, ale jary - stwierdził Bobby, tymczasem jego towarzyszka wyciągnęła radio i wywołała dyspozytora. - Numery rejestracyjne? - zapytała D. D. Bobby pokręcił głową. - Żaden z nich nie ma tablic - odparł. D. D. spojrzała na niego. - Sprawdź na ulicy. Bobby zrozumiał, o co jej chodzi, i wybiegł przed warsztat, by zrobić szybką rundę po okolicy. Rzeczywiście, okazało się, że w 398 zaparkowanym nieopodal samochodzie brakuje obydwu tablic. Najwyraźniej Tessa zwędziła je, by przykręcić do swojego wozu.

Sprytne rozwiązanie, znów pomyślał Bobby. Ale tym razem popełniła fuszerkę. Dla Tessy liczyła się każda chwila, więc zabrała tablice z pierwszego lepszego samochodu, zamiast poświęcić trochę więcej czasu i ukraść je kilka przecznic dalej. Oznaczało to, że zaczęła pozostawiać za sobą ślady, po których mogli ją znaleźć. Odkrycie to powinno sprawić Bobby’emu satysfakcję, on jednak czuł się przede wszystkim zmęczony. Nie mógł powstrzymać się od myślenia o tym, jak to musiało wyglądać - wracasz ze służby, przestępujesz próg własnego domu, by odkryć, że ktoś wziął twoją córkę jako zakładnika. „Oddaj broń, a nikomu nic się nie stanie”. A potem ten ktoś strzela do Briana Darby’ego trzy razy i znika, uprowadzając dziecko Tessy. Gdyby Bobby po powrocie do domu zastał tam kogoś, kto trzyma pistolet przy głowie Annabelle i grozi jego żonie i dziecku… Tessa musiała odchodzić od zmysłów ze strachu i rozpaczy. Była gotowa zgodzić się na wszystko, czego chcieli, zachowując przy tym nieodłączną podejrzliwość gliniarza. Ale na nic się zdało, że posłusznie wykonała polecenie. Została oszukana przy pierwszej lepszej okazji. To dlatego tak desperacko pragnęła być o jeden krok do przodu. Chciała zataić śmierć męża, by zyskać na czasie, i w ramach makabrycznego planu awaryjnego podłożyć w lesie bombę domowej roboty. Shane początkowo zeznał, że Tessa zadzwoniła do niego w niedzielę rano i prosiła, aby ją pobił. Teraz jednak było już wiadomo, że Shane najprawdopodobniej stał po przeciwnej stronie. Przyjaciel wyświadczający taką „przysługę” przetrzepałby jej lekko skórę, 399 pozostawiając kilka siniaków, a nie powodując wstrząs mózgu, który wymagał całonocnej obserwacji w szpitalu. A to oznaczało, że pobicie Tessy było pomysłem Shane’a. Jak to mogło wyglądać? Przynieśmy z garażu trupa twojego męża, żeby

odtajał. Potem wtłukę ci tak na niby, a ty wezwiesz policję i zeznasz, że zastrzeliłaś swojego męża, bo chciał cię zabić. Wiedzieli, że Tessa zostanie aresztowana. Shane na pewno przewidział, jak mało wiarygodna będzie jej wersja, zwłaszcza kiedy się okaże, że Sophie przepadła, a ciało Briana zostało zamrożone. Zależało im na aresztowaniu Tessy. Chcieli, by znalazła się za kratkami. Wszystko kręciło się wokół pieniędzy, znów pomyślał Bobby. Kto ukradł te ćwierć miliona z konta związku zawodowego? Shane Lyons? Czy ktoś znajdujący się wyżej w łańcuchu pokarmowym? W każdym razie ktoś na tyle sprytny, by zdawać sobie sprawę, że prędzej czy później, zanim wydział spraw wewnętrznych zacznie węszyć zbyt blisko, trzeba będzie rzucić na kogoś podejrzenie. Ktoś, kto zdawał sobie sprawę, że inny zdyskredytowany funkcjonariusz, kobieta, jak widać na nagraniu z bankowego monitoringu - powiedzmy, Tessa Leoni - nadaje się idealnie na kozła ofiarnego. Do tego fakt, że jej mąż miał problemy z hazardem, czynił z niej jeszcze lepszą kandydatkę. Brian musiał umrzeć, ponieważ jego uzależnienie, nad którym nie potrafił zapanować, czyniło go niebezpiecznym dla wszystkich. Wrobiona w jego zabójstwo Tessa została zaś rzucona na żer organom ścigania, co umożliwiło prawdziwym sprawcom zatarcie śladów. Powiemy, że to ona ukradła pieniądze, a jej mąż je przegrał, i wszystko pójdzie na ich konto. Śledztwo zostanie zamknięte, a my 400 czmychniemy w siną dal bogatsi o dwieście pięćdziesiąt kawałków i nikt się niczego nie domyśli. Brian nie żyje, Tessa za kratkami, a Sophie… Bobby nie czuł się na siłach o tym myśleć. Sophie była dla nich ciężarem. Być może postanowili w najbliższym czasie zachować ją przy życiu, by mieć kartę przetargową na wypadek, gdyby Tessa nie działała zgodnie z planem. Ale na dłuższą metę…

Nic dziwnego, że Tessa podjęła tak radykalne kroki. Straciła już jeden dzień na przygotowania, jeden dzień w szpitalu i jeden w więzieniu. Wniosek był tylko jeden - miała coraz mniej czasu. W ciągu najbliższych kilku godzin musiała uwolnić swoją córkę albo zginąć, próbując tego dokonać. Samotna kobieta przeciwko bandytom, dla których niczym jest włamać się do domu funkcjonariuszki policji i zastrzelić jej małżonka. Kto ośmielił się zrobić coś takiego? Kto miał takie dojścia? Rosyjska mafia oplotła Boston swoimi mackami. Ludzie ci powszechnie uchodzili za o wiele bardziej bezwzględnych niż ich włoscy konkurenci i szybko zdominowali świat korupcji, handlu narkotykami i prania brudnych pieniędzy. Ale w odczuciu Bobby’ego zdefraudowanie dwustu pięćdziesięciu tysięcy z funduszu związku zawodowego miało jak na nich za małą skalę. Rosjanie lubili duże ryzyko i duże zyski. Ćwierć miliona to był margines błędu w większości ich interesów. A do tego były to pieniądze skradzione policji stanowej, co mogło ściągnąć im na głowy organy ścigania… Bobby’emu wyglądało to bardziej na sprawę osobistą. Gangsterzy nie okradaliby związku zawodowego policjantów. Mogli jednak wywierać naciski na jakiegoś funkcjonariusza, który uznał defraudację za najlepszy sposób na zdobycie potrzebnej sumy. Na kogoś, kto miał 401 dostęp do pieniędzy, ale również wiedzę i zdolność przewidywania, które pozwalały mu zatrzeć za sobą ślady… Nagle Bobby doznał olśnienia. Zrozumiał - i ta wiedza go przeraziła, przejęła dreszczem do szpiku kości. Ale to było całkowicie logiczne. Zamachnął się i uderzył łokciem w okno po stronie pasażera zaparkowanego samochodu. Szyba rozsypała się w drobny mak i zaczął wyć alarm, ale Bobby nie zwracał na niego uwagi. Sięgnął do środka, otworzył schowek i wyciągnął z niego dowód rejestracyjny. Odczytał numery tablic, które obecnie zdobiły samochód Tessy.

Następnie pobiegł z powrotem do warsztatu, uzbrojony zarówno w nową informację, jak i wiedzę, kto jest ich prawdziwym celem. 402 Rozdział 40 Ludzie trafiali w to miejsce, by umrzeć. Domyśliłam się tego po samym zapachu. Głęboka, rdzawa woń krwi, którą betonowa podłoga przesiąkła tak mocno, że żadne ilości wybielacza czy wapna nie były w stanie jej usunąć. Niektórzy ludzie urządzają sobie warsztaty w piwnicach swoich domów. A John Stephen Purcell miał tutaj najwidoczniej swoją izbę tortur. Musiałam zapalić światło. Wiedziałam, że przez to zacznę gorzej widzieć w ciemnościach, ale również zdezorientuję bandytów, którzy czają się, by mnie zaatakować. Stojąc na najwyższym stopniu schodów z dłonią na przełączniku światła, zawahałam się. Nie byłam pewna, czy chcę oświetlić tę piwnicę. Nie byłam pewna, czy chcę zobaczyć, co jest w środku. Po wielu godzinach błogiego odrętwienia zaczęłam tracić pewność siebie. Ta woń. Moja córka. Ta woń. Sophie. Nie mogli torturować małej dziewczynki. Co by im to dało? Co takiego Sophie mogłaby im powiedzieć? Zamknęłam oczy i nacisnęłam przełącznik. Potem, stojąc w absolutnej ciszy, nasłuchiwałam kwilenia mojej córki, która czekała na ratunek, albo odgłosów napastnika ruszającego do ataku. Nie usłyszałam niczego. Uniosłam prawą powiekę, policzyłam do pięciu i uniosłam lewą. Blask gołej żarówki nie oślepił mnie tak boleśnie, jak się obawiałam. Trzymając strzelbę i brocząc krwią ze zranionego ramienia, zaczęłam schodzić. Purcell nie zagracił piwnicy. Nie trzymał tam mebli ogrodowych, skrzynek z rupieciami ani pudełek z ozdobami świątecznymi. W pustym pomieszczeniu znajdowała się pralka, suszarka, zlew i solidny

403 stół ze stali nierdzewnej. Stół był wyposażony w biegnącą dookoła blatu rynienkę, podobnie jak te, które spotyka się w kostnicach. Jej wylot znajdował się nad umieszczoną pod spodem kuwetą, do której można było podłączyć wężyk, aby spuścić zawartość do pobliskiego zlewu. Najwyraźniej dbał o porządek, kiedy przetrącał kolana albo obcinał palce swoim ofiarom. Sądząc jednak po rozległej różowej plamie, która rozpościerała się na podłodze, nie sposób było przy takiej robocie zachować całkowitą czystość. Obok stał zdezelowany stolik telewizyjny, na którym spoczywały różne narzędzia, ułożone jak do operacji chirurgicznej. Wszystkie były nieskazitelnie czyste, a ich ostrza ze stali nierdzewnej połyskiwały w świetle żarówki. Byłam pewna, że Purcell poświęcał wiele czasu na rozkładanie sprzętu. Byłam pewna, że cieszyło go, gdy ofiara patrzyła na cały ten zestaw, a jej przerażony umysł wybiegał naprzód i wykonywał za niego połowę roboty. A wtedy przypinał ofiarę do stołu. Przypuszczałam, że większość tych ludzi zaczynała śpiewać, zanim zdążył sięgnąć po pierwsze szczypczyki. Ale byłam pewna, że to i tak nikogo nie uratowało. Przeszłam obok stołu, zlewu, pralki i suszarki. Za schodami zauważyłam drzwi do pomieszczenia gospodarczego. Pchnęłam je, stojąc z boku i wciąż przyciskając plecy do ściany. Ze środka nikt nie wyskoczył. Nie dobiegło mnie też wołanie dziecka. Wciąż dygocąc z nerwów, przemęczenia i zgrozy, pochyliłam się nisko, uniosłam strzelbę do ramienia i rzuciłam się w mrok. Wewnątrz znajdował się zbiornik z olejem opałowym, podgrzewacz wody, rozdzielnia elektryczna i plastikowe półki, a na nich środki 404 czystości, opaski zaciskowe i zwój liny. Leżał tam również gruby wąż, idealny do spłukiwania resztek krwi.

Wyprostowałam się powoli i poczułam zdumienie, kiedy zakręciło mi się w głowie i omal nie zemdlałam. Podłoga była mokra. Spojrzałam w dół i ku swojemu zaskoczeniu ujrzałam kałużę krwi, która spływała z mojej prawej ręki. Potrzebowałam pomocy. Powinnam pojechać do szpitala. Powinnam… Co? Wezwać posiłki? Ta gorzka refleksja pomogła mi wziąć się znowu w garść. Wróciłam na górę do pogrążonego w ciemności domu, ale tym razem zapaliłam wszystkie lampy. Jak podejrzewałam, w łazience Purcella znalazłam mały zestaw środków opatrunkowych. Facet pracujący w takim zawodzie bez wątpienia spodziewał się obrażeń, które musiał zachować w tajemnicy, dlatego odpowiednio wyposażył swoją apteczkę. Nie byłam w stanie ściągnąć golfu przez głowę, użyłam więc nożyczek chirurgicznych, żeby go rozciąć. Potem, pochylona nad umywalką, polałam ramię wodą utlenioną. Syknęłam z bólu i przygryzłam dolną wargę. Gdybym była prawdziwym twardzielem - powiedzmy, jak Rambo wyciągnęłabym sobie kulę pałeczkami do ryżu, a potem założyła szwy z nici dentystycznej. Nie miałam jednak pojęcia o żadnej z tych rzeczy, przycisnęłam więc do rany opatrunek z gazy, a potem okleiłam go kilkoma paskami plastra. Popiłam wodą trzy tabletki ibuprofenu i wygrzebałam z szafy Purcella ciemnoniebieską flanelową koszulę. Koszula była o dwa numery za duża i pachniała płynem zmiękczającym oraz męskimi 405 perfumami. Sięgała mi do połowy uda i musiałam podwinąć mankiety, żeby uwolnić dłonie z rękawów. Nigdy nie miałam na sobie koszuli mężczyzny, którego zamierzałam zabić. Uderzył mnie ten przejaw osobliwej intymności,

która nasuwała nieodparte skojarzenie z ubieraniem się w rzeczy kochanka po pierwszym zbliżeniu. Posunęłam się za daleko, pomyślałam. Zgubiłam jakąś część siebie. Szukałam mojej córki, ale odkryłam w swoim wnętrzu otchłań, z której istnienia nigdy nie zdawałam sobie sprawy. Czy odnalezienie Sophie przyniesie mi ulgę w cierpieniu? Czy blask jej miłości zdoła na nowo rozproszyć mrok? Czy to w ogóle miało jakieś znaczenie? Od chwili, kiedy przyszła na świat, poświęciłam jej całe życie. Czymże jest przy tym odrobina zdrowego rozsądku? Chwyciłam strzelbę i wyszłam na zewnątrz, gdzie Purcell siedział pod ścianą z zamkniętymi oczami. Myślałam, że zemdlał, ale kiedy śnieg zachrzęścił pod moimi butami, uniósł powieki. Miał pobladłą twarz, a nad jego górną wargą pomimo mrozu kroplił się pot. Stracił wiele krwi. Prawdopodobnie umierał i zdawał się tego świadomy, ale nie wyglądał na zaskoczonego tym faktem. Purcell był staromodny. Kto mieczem wojuje, od miecza ginie. A to mogło mi utrudnić kolejny krok. Przykucnęłam obok niego. - Mogłabym zabrać cię do piwnicy - powiedziałam. Wzruszył ramionami. - Zaaplikować ci próbkę twojej własnej terapii. Ponownie wzruszył ramionami. - Masz rację. Przyniosę narzędzia tutaj. Po co mam zadawać sobie trud i taszczyć tam twoje żałosne ścierwo. 406 Wzruszył ramionami po raz kolejny. Nagle pożałowałam, że Purcell nie ma żony ani dziecka. A co bym zrobiła, gdyby miał? Nie miałam pojęcia, ale chciałam zranić go tak mocno, jak on zranił mnie. Postawiłam strzelbę za swoimi plecami, poza jego zasięgiem, i wyciągnęłam nóż. Wzrok Purcella prześliznął się po ostrzu, ale

mężczyzna nadal milczał. - Czeka cię śmierć z ręki kobiety - oznajmiłam i nareszcie doznałam satysfakcji, widząc, jak jego nozdrza się nadymają. Ego. Oczywiście. Nic tak nie boli mężczyzny, jak klęska zadana przez kobietę. - Pamiętasz, co powiedziałeś mi wtedy w kuchni? - wyszeptałam. Powiedziałeś, że jeśli będę współpracować, nikomu nie stanie się krzywda. Powiedziałeś, że jeśli oddam ci broń, puścisz moją rodzinę wolno. A potem zabiłeś mojego męża. Przejechałam ostrzem po jego koszuli, odcinając po kolei guziki: jeden, potem drugi i trzeci. Pod spodem Purcell nosił czarny podkoszulek, na którym spoczywał złoty łańcuch. Zahaczyłam czubkiem noża o bawełnianą tkaninę i zaczęłam ją rozcinać. Purcell wpatrywał się w ostrze jak urzeczony. Wiedziałam, że jego wyobraźnia pracuje już na wysokich obrotach i zaczyna uświadamiać sobie, co taki duży i dobrze naostrzony nóż może zrobić z jego ciałem, podczas gdy on siedzi skrępowany przed własnym domem, bezsilny i bezbronny. - Nie zabiję cię - powiedziałam, rozcinając jego czarny podkoszulek. Wytrzeszczył oczy i spojrzał na mnie niepewnie. - Tego byś chciał, prawda? Polec w akcji. Odejść, jak przystoi honorowemu bandycie. 407 Odskoczył ostatni guzik. Ostatnie centymetry podkoszulka rozstąpiły się przed ostrzem. Nożem odsunęłam na boki rozcięte płaty tkaniny. Jego brzuch był niebywale blady, nieco szerszy w talii, ale wyrzeźbiony. Musiał ćwiczyć. Nie był zbyt rosły. Może to bokser. Wiedział, że w jego pracy liczy się sprawność. Że trzeba mieć mięśnie, aby znosić do piwnicy ogłuszone ofiary i przypinać je do stołu. Że trzeba mieć trochę krzepy, żeby obezwładnić wyrywające się

sześcioletnie dziecko. Patrzyłam z fascynacją na jego obnażone ramię. Na gęsią skórkę, która pokrywała jego zziębnięte ciało. Na skurczony sutek, który niczym zamknięty pąk odznaczał się tuż nad sercem. - Trafiłeś mojego męża tutaj - mruknęłam i czubkiem noża zaznaczyłam punkt. Spod rozciętej skóry wypłynęła krew i na piersi Purcella wykwitł równiutki czerwony krzyżyk. Nóż był ostry jak brzytwa i nadawał się idealnie do precyzyjnych cięć. Shane zawsze dbał o swój ekwipunek. - Następny strzał dostał tutaj. Wykonałam kolejne nacięcie, może tym razem nieco głębsze, bo Purcell syknął i zadrżał. - A trzeci dokładnie tu. Tym razem zacięłam go naprawdę głęboko i kiedy uniosłam nóż, na czubku ostrza zebrała się kropla, która spadła na brzuch Purcella. Krew na czystym białym śniegu. Brian konający w czystej i jasnej kuchni. Ciałem bandyty wstrząsały dreszcze. Spojrzałam w jego twarz, by zobaczył śmierć w moich oczach. By spojrzał w oczy morderczyni, w którą sam mnie zamienił. - Dobijmy targu - zaproponowałam. - Powiesz mi, gdzie jest moja córka, a w zamian przetnę więzy. Nie dam ci noża ani niczego równie 408 niebezpiecznego, ale będziesz mógł się ze mną zmierzyć. Może uda ci się mnie pokonać, a wtedy moja strata. A może nie. Ale wtedy przynajmniej zginiesz w walce, zamiast zostać zaszlachtowany jak świnia na własnym podwórku. Masz czas na decyzję, zanim doliczę do pięciu. Jeden… - Nie jestem kapusiem - warknął Purcell. Wzruszyłam ramionami, sięgnęłam do jego głowy i odcięłam spory kosmyk grubych brązowych włosów.

- Dwa. Wzdrygnął się lekko, ale nadal trwał niewzruszony. - I tak mnie, kurwa, zabijesz. Kolejny kosmyk włosów, a może nawet i kawałek ucha. - Trzy. - Pieprzona suka. - Kijem w złości połamiesz mi kości… Złapałam pełną garść ciemnych włosów nad jego czołem i szarpnęłam tak mocno, że poczułam, jak napina się skóra. - Cztery. - Nie mam twojej córki! - krzyknął Purcell. - Nie zajmuję się dziećmi. Mówiłem im od początku, że nie zajmuję się dziećmi. - To gdzie ona jest? - Jesteś pieprzoną gliną. Nie sądzisz, że powinnaś to wiedzieć? Zamachnęłam się nożem. Odcięłam sporo włosów i tym razem także płat skóry. Z rany buchnęła krew i popłynęła na śnieg, barwiąc go na różowo. Zaczęłam się zastanawiać, czy jeszcze kiedykolwiek nadejdzie taka zima, gdy widok świeżego śniegu nie będzie przyprawiał mnie o mdłości. Purcell zawył i zaczął się szarpać, próbując zerwać więzy. 409 - Zaufałaś niewłaściwym ludziom. A teraz mścisz się na mnie? Wyświadczyłem ci przysługę. Twój mąż wcale nie był taki dobry. A twój przyjaciel gliniarz jeszcze gorszy. Jak bym się dostał do waszego domu, ty głupia pizdo? Myślisz, że twój stary ot tak by mnie wpuścił? Znieruchomiałam, patrząc na niego. Nagle i mnie olśniło i zobaczyłam ten ostatni brakujący element układanki. Byłam tak wstrząśnięta tym, co zaszło w sobotę rano, że nie zastanawiałam się nad szczegółami. Nie przeanalizowałam tego wszystkiego jak glina. Brian już wiedział, że znalazł się w tarapatach. Świadczył o tym jego trening siłowy i ostatni nabytek w postaci glocka. Był w ponurym nastroju i stał się drażliwy. Wiedział, że sprawy zaszły za daleko. I

nigdy nie otworzyłby drzwi komuś takiemu jak John Stephen Purcell, zwłaszcza kiedy w domu była Sophie. Tylko że Sophie nie było już w domu, kiedy tam wróciłam. Sophie już zniknęła. W kuchni zastałam Purcella, który trzymał Briana na muszce. Sophie zdążył już stamtąd zabrać ktoś, kto przyszedł wraz z Purcellem. Ktoś, kogo Brian znał i bez obaw otworzył mu drzwi. Ktoś, kto miał dostęp do funduszy związku i znał Shane’a. Ktoś, kto był na tyle wpływowy, by mieć wszystkich pod kontrolą. Musiałam zblednąć, ponieważ Purcell zaczął się śmiać. Z jego piersi wydobywał się gruby rechot. - Widzisz? Mówiłem prawdę - zagrzmiał. - To nie ja jestem problemem. Są nim mężczyźni w twoim życiu. Znów się roześmiał, a krew ściekająca po jego twarzy nadawała mu obłąkańczy wygląd. Sama czułam się obłąkana. Uświadomiłam sobie nagle, że oboje jedziemy na tym samym wózku. Jak żołnierze na froncie, wykorzystywani, wystawiani na niebezpieczeństwo, a w końcu zdradzeni przez swoich generałów. 410 Ktoś tam na górze podejmował decyzje. My tylko za nie płaciliśmy. Położyłam nóż za plecami, obok strzelby. Prawą rękę rozrywał mi pulsujący ból. Za bardzo ją przeciążyłam, co sprawiło, że rana znów zaczęła krwawić. Czułam pod rękawem lepką wilgoć, a na śniegu pojawiły się kolejne różowe plamy. Wiedziałam, że niedługo zdołam tak pociągnąć. I podobnie jak Purcell nie czułam strachu. Zdałam się na los. - Lyons nie żyje - oznajmiłam. Purcell przestał się śmiać. - Czyli to ty go zabiłaś dwie godziny temu - odparł i zacisnął usta. Nie był naiwny. Zza paska spodni wyciągnęłam dwudziestkędwójkę, którą

znalazłam za zbiornikiem spłuczki w łazience. Była to typowa broń zapasowa, ale i tak mogła wypełnić swoje zadanie. - Domyślam się, że to czarnorynkowa sztuka - stwierdziłam. Spiłowany numer seryjny. Nie do namierzenia. - Obiecywałaś uczciwą walkę - zaprotestował Purcell. - A ty obiecywałeś, że puścisz mojego męża wolno. Chyba obydwoje jesteśmy oszustami. - Nachyliłam się nad nim i zapytałam szeptem: - Kogo kochasz? - Nikogo - odparł zmęczonym głosem. - Nigdy nikogo nie kochałem. Nie byłam zaskoczona tą odpowiedzią. Pokiwałam głową, a potem strzeliłam do niego. Dwa razy, w lewą skroń, klasyczna gangsterska egzekucja. Następnie sięgnęłam po nóż i starannie wycięłam w skórze trupa słowo „Zdrajca”. Musiałam zamaskować trzy krzyżyki, które wcześniej pozostawiłam na jego piersi, gdyż mogłyby one zaprowadzić bystrego detektywa, jak D. D. Warren, prosto do moich drzwi. 411 Moja twarz stała się dziwnie zacięta. Groźna, nawet dla mnie. Przypomniałam sobie tę schludną piwnicę, w której unosiła się woń wybielacza i krwi. Pomyślałam o cierpieniu, jakie Purcell z przyjemnością by mi zadał, gdybym do tego dopuściła. Ale to nie pomagało. Byłam policjantką, nie katem, a każdy akt przemocy odzierał mnie z czegoś, co traciłam bezpowrotnie. Ale posuwałam się naprzód, gdyż jak każda kobieta byłam dobra w zadawaniu sobie bólu. Musiałam zadbać o ostatnie szczegóły. Wyciągnęłam z torby pistolet Briana i przyłożyłam prawą rękę Purcella do rękojeści, by pozostawić na niej odciski palców. Jego dwudziestkędwójkę schowałam do torby, by wyrzucić ją do pierwszej rzeki, przez którą będę przejeżdżała. Glocka zaniosłam do łazienki i przykleiłam z tyłu

spłuczki, w miejscu, gdzie znajdował się pierwszy pistolet. Kiedy wstanie dzień, policja znajdzie martwe ciało Purcella, skrępowane i noszące ślady tortur. Przeszukają jego dom, odkryją piwnicę i to wiele im wyjaśni - człowiek o takim fachu musiał zakończyć życie w nieciekawy sposób. Przeszukując jego dom, znajdą również glocka ukrytego w łazience. Ekspertyza balistyczna wykaże, że od strzału z tej broni zginął Shane Lyons, co pozwoli wysnuć teorię, że Purcell podczas pobytu w moim domu ukradł pistolet Briana, a później użył go, by zabić szanowanego funkcjonariusza policji. Śledztwo w sprawie śmierci Purcella zostanie zawieszone - jeszcze jeden bandzior, który marnie skończył. Shane zostanie pochowany z honorami, a jego rodzina otrzyma rentę. Policja oczywiście będzie szukać broni, z której zastrzelono Purcella, i zastanawiać się, kto to zrobił. Ale nie wszystkie zagadki muszą zostać wyjaśnione. 412 Tak samo jak nie wszystkim ludziom należy ufać. Było siedemnaście po pierwszej. Chwiejnym krokiem wróciłam do samochodu. Wypiłam dwie butelki wody i zjadłam dwa batoniki. Prawe ramię przeszywał mi ból. Czułam mrowienie w palcach, ssanie w żołądku i dziwne odrętwienie wokół ust. Po chwili znów jechałam, ze strzelbą na kolanach, trzymając kierownicę w zakrwawionych dłoniach. Sophie, już do ciebie jadę. 413 Rozdział 41 - To Hamilton - oświadczył Bobby, wyciągając D. D. z warsztatu, i ruszył biegiem w stronę radiowozu. - Hamilton? - D. D. zmrużyła oczy. - Ten podpułkownik policji stanowej?

- Tak. Ma dojścia, ma możliwości i zna wszystkie zaangażowane w sprawę osoby. Być może hazardowy problem Briana wszystko zapoczątkował, ale Hamilton był mózgiem operacji. „Potrzebujecie pieniędzy? Tak się składa, że wiem, gdzie można się nieźle obłowić, wystarczy sięgnąć…”. - Pomiędzy nim a Shane’em… - mruknęła D. D. Pokiwała głową, czując, jak ogarnia ją fala podniecenia. Nazwisko, podejrzany, cel. Wsiadła do samochodu, a Bobby ruszył z miejsca i pognał w kierunku autostrady. - Tak - powiedział. - Dosyć łatwo stworzyć przykrywkę z fikcyjnej spółki, podczas gdy Hamilton pociąga za sznurki, zacierając ślady od środka. Ale oczywiście kiedyś musi nastać kres tego dobrego. - Kiedy rusza wewnętrzne śledztwo… - Ich dni są policzone - dokończył Bobby. - Wydział spraw wewnętrznych zaczyna węszyć, a do tego Shane i Brian, zadłużając się w kasynie, ściągają im na kark różnych bandziorów, którzy domagają się swojej doli. Hamiltonowi pali się grunt pod nogami, a jego wspólnicy stają się dla niego niebezpiecznym ciężarem. - Hamilton zabił Briana i porwał Sophie, aby Tessa została oskarżona o zabicie męża i można było ją wrobić w defraudację środków z konta związku zawodowego? - D. D. zmarszczyła brwi i dodała: - Albo zrobił to jakiś cyngiel. Jeden z tych gangsterów, 414 których Brian zdążył już wkurzyć. Facet skłonny wykonać mokrą robotę, żeby odzyskać swoją kasę. - Facet, który wysłał zdjęcia rodziny Shane’a jako przestrogę przytaknął Bobby. - Z szefami tak to już jest - stwierdziła D. D., kręcąc głową. - Są mocni w obmyślaniu planów, ale nie lubią sobie brudzić rąk podczas ich realizacji. Podążając takim tokiem rozumowania - gdzie jest Sophie? Czy Hamilton ryzykowałby, przetrzymując osobiście

sześcioletnie dziecko? - Nie wiem - odparł Bobby. - Ale idę o zakład, że jeśli zwalimy mu się na głowę, będziemy mogli to ustalić. Powinien być teraz w centrum, na miejscu zabójstwa Lyonsa, wraz z pułkownikiem i resztą kadry. D. D. pokiwała głową, a potem nagle złapała Bobby’ego za rękę. - Nie ma go w mieście. Założysz się? - Czemu? - Bo Tessa jest na wolności. My to wiemy. I on to wie. Co więcej, zapewne dotarło już do niego, że z bagażnika Lyonsa zginęła strzelba i karabin. Czyli wie, że Tessa jest uzbrojona, niebezpieczna i zrobi wszystko, by odnaleźć swoją córkę. - I ucieka przed swoją podwładną - dokończył Bobby, ale zaraz pokręcił głową. - Nie, nie tak doświadczony i przebiegły facet jak Hamilton. Najlepszą formą obrony jest atak, prawda? Teraz potrzebna jest mu Sophie. Jeżeli dziewczynka nadal żyje, musi mieć ją w ręku. To jedyna karta przetargowa, jaka mu pozostała. - A więc gdzie jest Sophie? - zapytała D. D. - Od trzech dni trwa alarm na terenie całego stanu. Jej zdjęcie na okrągło pokazuje telewizja, radio podaje rysopis. Jeżeli dziewczynka jest gdzieś w pobliżu, do tej pory powinien już pojawić się jakiś trop. 415 - To oznacza, że jest w jakiś odizolowanym miejscu. - Bobby zastanawiał się na głos. - Gdzieś na wsi, z dala od sąsiadów. Wraz z kimś, kto ma za zadanie jej pilnować. W miejscu niedostępnym, ale dobrze zaopatrzonym, które Hamilton uważa za pewne. - Nigdy nie przetrzymywałby Sophie we własnym domu stwierdziła D. D. - To za blisko niego. Może zostawił ją u jakiegoś przyjaciela? Albo w drugim domu? Widzieliśmy jego zdjęcia z polowania. Czy on ma jakiś domek myśliwski albo chatkę w lesie? Bobby uśmiechnął się.

- Bingo. Hamilton ma domek myśliwski na zachodzie stanu, niedaleko Mount Greylock. Dwie i pół godziny jazdy z komendy policji stanowej. Ukryty między wzgórzami Berkshire. Odcięty od świata, przestronny i położony na tyle daleko, by zapewnić mu wiarygodną wymówkę. Nawet jeśli to jego własność, może powiedzieć, że nie był tam od tygodni, szczególnie zważywszy na wszystkie obowiązki, które wymagały jego obecności w Bostonie. - Dasz radę tam trafić? - zapytała natychmiast D. D. Bobby zawahał się. - Byłem tam kilka razy, ale wiele lat temu. Czasami zaprasza tam swoich podwładnych na weekendy i urządza polowania. Pamiętam, jak wygląda droga. - Phil - powiedziała D. D., wyciągając telefon. - Skręcaj na Pike, ja zdobędę adres. Bobby włączył sygnał i z rykiem silnika odbił w kierunku Mass Pike, najkrótszej drogi, która przecinała stan w poprzek. Tymczasem D. D. wybrała numer komendy miejskiej. Minęła już północ, ale w wydziale zabójstw nikt nie spał tej nocy. Phil odebrał po pierwszym sygnale. - Słyszałaś o Lyonsie? - zapytał na powitanie. 416 - Już tam byłam. Mam do ciebie delikatną sprawę. Chcę wszystko na temat Gerarda Hamiltona. Sprawdź mi również członków jego rodziny. Potrzebuję adresy wszystkich znanych nieruchomości. A potem prześwietlisz na wylot jego finanse. W słuchawce zapadła cisza. - Masz na myśli tego podpułkownika policji stanowej? - upewnił się ostrożnie Phil. - Mówiłam ci, że to delikatna sprawa. D. D. usłyszała stukot. Palce Phila już uderzały w klawiaturę komputera.

- Hm, jeśli chcesz coś nieoficjalnego… To nawet nie tyle biurowa plotka, co pokątne szemranie… - zaczął Phil. - Wszystko, co masz - zapewniła go D. D. - Chodzą słuchy, że Hamilton sprawił sobie kochankę. Jakąś ognistą Włoszkę. - Nazwisko? - Nie mam pojęcia. Facet wspominał tylko o jej… tyłku. - Faceci to świnie. - Osobiście jestem świnią zakochaną we własnej żonie, której potrzebuję, by wytrzymać z czwórką dzieci, więc się mnie nie czepiaj. - Fakt - przyznała mu rację D. D. - Zacznij grzebać i zdobądź dla mnie te informacje. Sądzimy, że w jego rękach może się znajdować Sophie Leoni. D. D. zakończyła rozmowę. Bobby dotarł do zjazdu na Mass Pike. Pędził z prędkością stu dziesięciu kilometrów na godzinę i wszedł w zakręt z piskiem opon. Drogi zostały już odśnieżone, a o tak późnej porze ruch był znikomy. Na szerokiej i płaskiej autostradzie Bobby rozpędził się do stu sześćdziesięciu, gnając na zachód. Mieli do pokonania około trzystu siedemdziesięciu kilometrów, a nie wszystkie 417 odcinki mogli przejechać z maksymalną prędkością. Dwie godziny, pomyślała D. D. Dwie godziny do uwolnienia Sophie Leoni. - Myślisz, że ona jest dobrą policjantką? - odezwał się nagle Bobby. D. D. nie musiała pytać, kogo miał na myśli. - Nie wiem - odparła. Bobby oderwał na moment wzrok od jezdni i popatrzył na nią. - Jak daleko byś się posunęła? - spytał łagodnie i omiótł spojrzeniem jej brzuch. - Gdyby to było twoje dziecko, jak daleko byś się posunęła? - Mam nadzieję, że nigdy nie będzie mi dane się o tym przekonać. - Bo ja bym ich wszystkich pozabijał - oświadczył Bobby,

zaciskając i rozluźniając dłonie na kierownicy. - Gdyby ktoś groził Annabelle i porwał Carinę, w całym stanie nie starczyłoby amunicji na to, co bym im zgotował. D. D. ani przez chwilę nie wątpiła w jego słowa, mimo to pokręciła głową. - Nie tędy droga, Bobby - powiedziała spokojnie. - Nawet gdybyś został sprowokowany, nawet gdyby ktoś zaczął… To przestępcy uciekają się do przemocy. My jesteśmy gliniarzami. Oczekuje się od nas, że będziemy mądrzejsi. Jeżeli my nie potrafimy temu sprostać… No to kto potrafi? Dalej jechali w milczeniu, wsłuchując się w gardłowy pomruk wyciszonego silnika i patrząc na światła miasta, które przemykały obok nich jak błyskawice. Sophie, pomyślała D. D., pomoc nadciąga. 418 Rozdział 42 Podpułkownik Gerard Hamilton był moim zwierzchnikiem, ale nie mogłabym powiedzieć, że znałam go dobrze. Z jednej strony był kilka szczebli nade mną w służbowej hierarchii. Z drugiej, był z niego równy gość. Kiedy spędzał wolny czas ze swoimi podwładnymi, zwykle towarzyszył mu Shane, a ten często zabierał ze sobą swojego wspólnika w występku, mojego męża, Briana. Chodzili na mecze Red Soxów, urządzali polowania w weekendy albo wybierali się do Foxwoods. Z perspektywy czasu wszystko to układało się w logiczną całość. Wycieczki Shane’a. Mój mąż dotrzymujący mu towarzystwa. Hamilton również. To znaczy, że kiedy Brian zaczął mieć problemy z hazardem, kiedy pogrążył się w tym za bardzo… Kto wiedział, jak bardzo potrzebne są mu pieniądze? Kto znał inny sposób, by szybko się wzbogacić? Kto był w idealnym położeniu, by wykorzystać słabość mojego męża?

Shane nigdy nie był mocny w myśleniu. Za to podpułkownik Hamilton… Wiedział, jak podejść Shane’a i Briana, trochę ich podpuścić od czasu do czasu. To zdumiewające, jak ludzie potrafią usprawiedliwiać swoje występki, zwłaszcza gdy na początku nie jest to nic wielkiego. Na przykład ja nie planowałam zastrzelić Shane’a, kiedy uciekłam z więzienia, ani zamordować gangstera nazwiskiem John Stephen Purcell, ani jechać w mroźną noc do domku myśliwskiego mojego zwierzchnika ze strzelbą na kolanach. Być może Shane i Brian mówili sobie, że tylko „pożyczają” te pieniądze. Jako przedstawiciel związku zawodowego Shane musiał wiedzieć wszystko na temat funduszu emerytalnego i dostępnych 419 środków. Hamilton prawdopodobnie wiedział, jak się do nich dobrać i jakiego rodzaju fikcyjna spółka będzie najbardziej odpowiednia, by dokonać defraudacji. W gronie starych kolegów jest to zapewne kwestia jednego telefonu. Założyli firmę widmo i przystąpili do dzieła - zaczęli skubać fundusz, gromadzić środki i grać w kasynie. Jak długo zamierzali uprawiać ten proceder? Miesiąc? Pół roku? Rok? Może nie wybiegali myślami tak daleko naprzód. Może wtedy nie miało to dla nich znaczenia. W końcu jednak wydział spraw wewnętrznych odkrył cały przekręt i wszczął dochodzenie. Na nieszczęście dla Briana i Shane’a, kiedy zaczyna się takie dochodzenie, trwa ono dopóty, dopóki sprawa nie zostanie wyjaśniona. Czy to wtedy Hamilton postanowił uczynić ze mnie kozła ofiarnego? Czy padłam ofiarą efektu domina, kiedy nawet po dokonaniu kradzieży Brian i Shane wciąż byli spłukani, zapożyczali się u niewłaściwych ludzi, aż wydział spraw wewnętrznych i lichwiarze zaczęli deptać im po piętach?

W pewnym momencie Hamilton zdał sobie sprawę, że Shane i Brian mogą się załamać pod presją, że chcąc ratować własną skórę, mogą się przyznać do wszystkiego i podać śledczym jego głowę na tacy. Spośród tej dwójki Brian był zdecydowanie większym zagrożeniem. Być może Hamilton ostatecznie dobił targu z gangsterami. Spłacił to, co byli im winni Shane i Brian, a oni w zamian wyeliminowali mojego męża i pomogli wrobić mnie we wszystkie przestępstwa. Shane miał pozostać przy życiu, ale był zbyt przerażony, by puścić parę z ust, tymczasem Hamilton i jego nowi kompani mogli zachować swój łup. 420 Brian miał zginąć. Ja miałam zgnić w więzieniu. A Sophie… Cóż, kiedy zrobiłabym wszystko, co mi kazali, nie byłaby im już do niczego potrzebna. Moja rodzina miała zostać zatem poświęcona, aby Shane mógł przeżyć, a Hamilton zaspokoić swoją chciwość. Furia pomagała mi zachować przytomność, kiedy przez trzy godziny jechałam na zachód, w kierunku Adams, gdzie jak wiedziałam, Hamilton miał drugi dom. Byłam tam tylko raz, kilka lat temu jesienią, kiedy zostałam zaproszona na grilla. Zapamiętałam położoną na odludziu niewielką chatkę z bali, idealną na wycieczki, polowania i przetrzymywanie małego dziecka. Nie mogłam już poruszać palcami prawej ręki. Krwawienie nareszcie ustało, ale podejrzewałam, że kula uszkodziła ścięgna, a może nawet nerwy. Teraz w ranie rozwijał się stan zapalny i nie byłam w stanie zacisnąć dłoni w pięść. Ani pociągnąć za spust. Musiałam sobie radzić lewą ręką. Przy odrobinie szczęścia mogłam nie zastać Hamiltona na miejscu. Tej nocy jeden z jego funkcjonariuszy poległ na służbie, więc Hamilton powinien być w Allston-Brighton, by dopełnić służbowych obowiązków.

Zamierzałam pozostawić samochód na końcu gruntowej drogi, która prowadziła do jego myśliwskiego domku. A następnie zakraść się przez las ze strzelbą, z której mogłam strzelać z lewej ręki, opierając kolbę na biodrze. Z celowaniem będzie kiepsko, ale taka jest właśnie zaleta strzelby - przy tak rozległym polu rażenia celowanie nie odgrywa większej roli. Skontroluję okolicę domu, planowałam w myślach. Przekonam się, że jest opuszczony. Potem kolbą wybiję okno, wejdę do środka i odnajdę moją córeczkę, która będzie smacznie spała w ciemnej sypialni. 421 Zabiorę ją stamtąd i uciekniemy razem. Może do Meksyku, chociaż rozsądniej byłoby pojechać prosto na komendę w Bostonie. Sophie mogłaby potwierdzić, że to Hamilton ją uprowadził. Dalsze śledztwo ujawni skradzione pieniądze na koncie bankowym podpułkownika. Hamilton trafi za kratki, a Sophie i ja będziemy bezpieczne. Będziemy dalej razem żyć i nic nam już nie zagrozi. Pewnego dnia Sophie przestanie pytać o Briana. A ja pewnego dnia przestanę po nim rozpaczać. Musiałam wierzyć, że to wszystko będzie takie proste. Za bardzo cierpiałam, aby miało stać się inaczej. Wpół do piątej nad ranem. Odnalazłam gruntową drogę, która prowadziła do myśliwskiego domku Hamiltona. Za dwadzieścia piąta. Zjechałam na pobocze i zaparkowałam za pokrytymi śniegiem krzakami. Wygramoliłam się z samochodu. Wydawało mi się, że czuję dym. Uniosłam strzelbę. I wtedy usłyszałam krzyk mojej córki. 422 Rozdział 43 Zjechali z Mass Pike na ciemną wstęgę prowincjonalnej drogi, kiedy zadzwonił telefon D. D. Głośny dźwięk dzwonka wyrwał ją z

odrętwienia. Dzwonił Phil. Odebrała połączenie i przyłożyła aparat do ucha. - Dalej jedziecie na zachód? - Już tu jesteśmy. - Dobra. Znalazłem dwie nieruchomości Hamiltona. Pierwsza we Framingham, niedaleko komendy. Jak przypuszczam, to jego oficjalny dom, ponieważ na akcie własności figurują Gerard i Judy Hamiltonowie. Ale jest też drugi dom, w Adams, zapisany tylko na niego. - Gdzie dokładnie? Phil wyrecytował adres. - I jeszcze coś - dodał. - Przed chwilą słyszałem na policyjnej częstotliwości zgłoszenie o pożarze na posesji w Adams, niedaleko rezerwatu Mount Greylock. Może to zbieg okoliczności. A może pali się domek myśliwski Hamiltona. - O kurwa! - D. D. aż podskoczyła. - Musisz powiadomić lokalne siły porządkowe. Biuro szeryfa i komendę miejską, ale nie policję stanową. Bobby zmierzył ją wzrokiem, ale nie protestował. D. D. zakończyła rozmowę i bez chwili zwłoki wprowadziła adres domu Hamiltona do systemu nawigacyjnego. - Phil zdobył dla nas adres i podobno wybuchł tam właśnie pożar. - Niech to szlag! - Bobby uderzył dłonią w kierownicę. - Hamilton już tam jest i zaciera ślady! - Musimy mu w tym przeszkodzić. 423 Rozdział 44 Sophie znów krzyknęła, a ja zaczęłam się uwijać. Napełniłam kieszenie spodni nabojami do strzelby i magazynkami do karabinu. Palce mojej prawej ręki poruszały się niezdarnie, toteż więcej amunicji wylądowało na pokrytej śniegiem ziemi niż w kieszeniach.

Nie miałam czasu jej podnosić. Sprężałam się napędzana adrenaliną i desperackim pragnieniem, by wreszcie z tym skończyć. Objuczona bronią przedzierałam się przez zaśnieżony las, kierując się w stronę, z której dochodził zapach dymu i krzyk mojej córki. Sophie znów krzyknęła. Ktoś dorosły zaklął. Dało się słyszeć skwierczenie wilgotnego drewna trawionego ogniem. Dom znajdował się na wprost mnie. Kluczyłam od drzewa do drzewa, unosząc wysoko nogi w świeżym śniegu. Oddychałam płytko i bezgłośnie. Nie wiedziałam, ilu ludzi mogę tam zastać. Musiałam wziąć ich z zaskoczenia, jeśli Sophie i ja miałyśmy wyjść z tego cało. Nie mogłam zdradzić swojej pozycji i potrzebowałam wyżej położonego miejsca. Moje policyjne wyszkolenie nakłaniało mnie do strategicznego podejścia, podczas gdy instynkt macierzyński domagał się, bym natychmiast ruszyła do szturmu i ratowała Sophie. Powietrze stawało się coraz gęstsze od dymu. Krztusiłam się i piekły mnie oczy, gdy w końcu wspięłam się na szczyt niewielkiego wzniesienia, które górowało nad posesją od lewej strony. Zobaczyłam płonący dom Hamiltona i Sophie, która szarpała się z kobietą ubraną w czarną kurtkę. Kobieta usiłowała zaciągnąć ją do stojącego nieopodal SUV-a. Moja córka nie miała na sobie nic poza różową piżamą, w której ułożyłam ją do snu przed czterema dniami, i wciąż trzymała swoją ukochaną lalkę. Gertruda miotała się wściekle w jej ręku. 424 Sophie ugryzła kobietę w odsłonięty nadgarstek, ta zaś wyszarpnęła rękę i uderzyła dziewczynkę na odlew. Głowa mojej córki odskoczyła. Sophie zachwiała się i upadła plecami w śnieg, krztusząc się dymem i kaszląc chrapliwie. - Nie, nie, nie! - krzyczała. - Puść mnie! Chcę do mamy! Chcę do mojej mamy! Położyłam strzelbę na ziemi. Nie mogłam ryzykować, kiedy moje

dziecko znajdowało się tak blisko celu. Sięgnęłam po karabin i wyszarpnęłam magazynek z lewej kieszeni. Do magazynka M4 zawsze ładuj o dwa naboje mniej, jeśli chcesz, żeby dobrze podawał podpowiadało mi policyjne doświadczenie. Zabij ich wszystkich! - krzyczał instynkt macierzyński. Uniosłam karabinek i wprowadziłam nabój do komory. Z mojego ramienia pociekła strużka świeżej krwi, a zdrętwiałe palce niezdarnie objęły spust. Kobieta stanęła nad Sophie. - Wsiadaj do samochodu, ty głupi bachorze - rozkazała skrzekliwym głosem. Kolejny krzyk. Kolejne uderzenie. Oparłam kolbę karabinka szturmowego o zranione ramię i wzięłam na cel ciemnowłosą kobietę, która biła moje dziecko. Sophie płakała, próbując uniesionymi rękami zasłonić głowę przed kolejnymi razami. Wyszłam spomiędzy drzew i skupiłam się na celu. - Sophie! - zawołałam, a mój głos poniósł się echem wśród mroźnej nocy. - Sophie, uciekaj! Jak przypuszczałam, niespodziewany krzyk przyciągnął ich uwagę. Sophie obróciła się, a kobieta wyprostowała się gwałtownie, próbując wypatrzeć intruza. Spojrzała w moją stronę. - Kto, do jasnej… 425 Nacisnęłam spust. Sophie nawet się nie obejrzała. Nie zobaczyła ciała, które nagle upadło, nie zobaczyła głowy, która eksplodowała rozerwana pociskiem i zamieniła się w kałużę czerwonego śniegu. Moja córka nie obejrzała się ani razu. Usłyszała moje wołanie i pobiegła do mnie. W tym samym momencie poczułam przystawioną do ucha lufę i usłyszałam głos Hamiltona: - Ty pieprzona dziwko.

D. D. i Bobby podążali za wskazaniami systemu nawigacyjnego przez krętą gmatwaninę wiejskich dróg, aż dotarli do wąskiego gruntowego traktu, wzdłuż którego stały ciężarówki straży pożarnej i strażacy z ponurymi minami. Bobby zgasił światła i detektywi wysiedli z samochodu, pokazując swoje legitymacje. Wieści nie były pomyślne. Tuż po przybyciu na miejsce strażacy usłyszeli krzyki, po których rozległ się strzał. Dom znajdował się dwieście metrów dalej, otoczony gęstym lasem. Wnioskując z dymu i gorąca, prawdopodobnie stał już w płomieniach. Strażacy czekali teraz, aż policja zabezpieczy teren, aby mogli tam wejść i zrobić swoje. Czekanie nie należało do rzeczy, w której byli dobrzy, zwłaszcza że jeden z nich zarzekał się, iż był to krzyk dziecka. Bobby kazał swojej partnerce poczekać w samochodzie. W odpowiedzi D. D. założyła kamizelkę kuloodporną, którą wyjęła z bagażnika, a następnie sięgnęła po strzelbę. Kumplowi wręczyła zaś karabinek szturmowy. W końcu był kiedyś snajperem. Bobby zmierzył ją surowym wzrokiem. - Idę pierwszy - warknął. - Na zwiady. - Daję ci sześć minut - odparła D. D. równie ostrym tonem. 426 Bobby założył kamizelkę, przeładował M4 i ruszył stromą drogą pod górę. Pół minuty później znikł między ośnieżonymi drzewami. Po trzech minutach D. D. poszła za nim. Z oddali dobiegało wycie kolejnych syren. Lokalna policja nareszcie spieszyła na miejsce. D. D. skupiła się na śladach Bobby’ego, po których stąpała. Dym, gorąco, śnieg. Zimowe piekło. Czas odnaleźć Sophie. Czas doprowadzić wszystko do końca. Hamilton wyrwał mi karabin ze zranionej ręki. Strzelba leżała u moich stóp. Kazał mi ją podnieść i sobie podać. Ze szczytu pagórka widziałam, jak Sophie zbliża się do mnie,

biegnąc przez zaśnieżone podwórko, otoczona przyprószonymi bielą drzewami i jaskrawymi płomieniami. Tymczasem lufa pistoletu Hamiltona boleśnie wbijała mi się w ucho. Zaczęłam osuwać się na kolana. Hamilton cofnął się odrobinę, by zrobić mi miejsce, a wtedy rzuciłam się na niego i wrzasnęłam dziko: - Sophie, uciekaj! Do lasu! Uciekaj, uciekaj, uciekaj! - Mamusiu! - krzyknęła Sophie; była sto metrów ode mnie. Hamilton zdzielił mnie rękojeścią swojego sig-sauera. Zwaliłam się ciężko na ziemię, upadając na prawe ramię. Poczułam rozdzierający ból i wydawało mi się, że słyszałam trzask, jakby coś pękało. Nie miałam czasu dojść do siebie. Hamilton pochylił się nade mną i uderzył jeszcze raz, rozcinając mi policzek i czoło. Krew pociekła mi po twarzy, zalewając oczy. Leżąc na śniegu, zwinęłam się w pozycji embrionalnej. - Miałaś robić, co ci kazano! - wrzasnął podpułkownik. Miał na sobie mundur galowy, sięgający do kolan czarny wełniany płaszcz i kapelusz z szerokim rondem, który naciągnął nisko na czoło. 427 Przypuszczalnie założył go, otrzymawszy wiadomość, że jeden z jego podkomendnych zginął podczas służby. Kiedy zaś się dowiedział, że to Shane, a ja uciekłam z więzienia i wciąż jestem na wolności… Przyjechał tu po moją córkę. Ubrany w mundur oficera sił policyjnych stanu Massachusetts przyjechał tu, by skrzywdzić dziecko. - Byłaś wyszkoloną funkcjonariuszką policji - krzyknął, pochylając się nade mną i zasłaniając swoją sylwetką drzewa, ogień i nocne niebo. - Gdybyś robiła, co ci kazano, nikomu nic by się nie stało. - Z wyjątkiem Briana - wykrztusiłam. - Ukartowałeś jego zabójstwo. - Jego problem z hazardem wymykał się spod kontroli. Wyświadczyłem ci przysługę.

- Porwałeś moją córkę. Wtrąciłeś mnie do więzienia. Tylko po to, by zarobić kilka dolarów więcej. W odpowiedzi mój dowódca kopnął mnie z całej siły w nerkę. Był to jeden z tych ciosów, po których długo sika się krwią, zakładając, że tego dożyję. - Mamusiu! Mamusiu! - znów krzyknęła Sophie. Ze zgrozą uświadomiłam sobie, że jej głos dobiega z mniejszej odległości. Wciąż biegła w moją stronę, przedzierając się przez zaspy. Nie! - chciałam krzyknąć. Ratuj się, uciekaj! Ale nie mogłam już wydobyć z siebie głosu. Kopnięcie Hamiltona pozbawiło mnie tchu. Oczy łzawiły mi od dymu, kiedy krztusząc się, usiłowałam wciągnąć powietrze. Czułam ucisk w żołądku, a moje ramię zdawało się płonąć żywym ogniem. Przed oczami wirowały mi czarne cętki. Musiałam się poruszyć. Musiałam wstać. Musiałam walczyć. Dla Sophie. 428 Hamilton znów cofnął nogę. Wziął zamach, by kopnąć mnie w klatkę piersiową. Teraz jednak zasłoniłam się lewą ręką, złapałam jego stopę i przekręciłam. Zaskoczony Hamilton stracił równowagę, poleciał do przodu i upadł kolanem w śnieg. Tym razem nie użył sig-sauera, by mnie nim uderzyć, lecz nacisnął spust. Ogłuszona hukiem wystrzału poczułam natychmiast palący ból w lewym boku. Przycisnęłam lewą dłoń do rany i uniosłam wzrok na swojego dowódcę, człowieka, którego darzyłam zaufaniem, bo tak zostałam wyszkolona. Hamilton sprawiał wrażenie zaskoczonego. Może był nawet lekko wstrząśnięty, ale dosyć szybko się pozbierał i znów oparł palec na spuście. W tym momencie zauważyła nas Sophie, która właśnie wspięła się na szczyt pagórka. Spojrzałam na nią; na uroczą bladą twarz mojej córeczki, na

zmierzwioną plątaninę jej włosów. Zajrzałam w przejrzysty błękit jej wpatrzonych we mnie oczu. Zaczęła biec tak, jak potrafi tylko sześcioletnie dziecko. Nie liczył się dla niej Hamilton, nie liczył się las ani straszliwy pożar, ani czające się w ciemności niebezpieczeństwa, ani groza, która musiała prześladować ją przez ostatnie dni. Była małą dziewczynką, która nareszcie odnalazła swoją mamę, i biegła prosto w moją stronę, w jednej ręce ściskając Gertrudę, a drugą wyciągając przed siebie, by rzucić mi się na szyję. Jęknęłam z bólu, a zarazem z radości, która rozpierała mnie od środka. - Kocham cię, kocham cię, kocham cię - wyszeptałam. - Mamusia, mamusia, mamusia, mamusia, mamusia! - Sophie, Sophie, Sophie… 429 Czułam na twarzy jej gorące łzy. Pomimo bólu wciąż trzymałam uniesioną rękę, obejmując jej główkę. Spojrzałam w górę i przycisnęłam twarz córeczki do swojej szyi. - Sophie - wyszeptałam, nie odrywając wzroku od Hamiltona. Zamknij oczy. Moja córka przywarła do mnie mocno i byłyśmy jak połówki jednej całości, znowu razem. Zamknęła oczy. Wtedy przemówiłam najbardziej dobitnym tonem, jaki potrafiłam z siebie wydobyć: - Zrób to. Z mroku za plecami Hamiltona wyłonił się jakiś człowiek i jakby na moją komendę uniósł karabin. W tej samej chwili Hamilton przyłożył pistolet do mojej lewej skroni. Całą sobą skupiłam się na mojej córce, na jej ciałku, które tuliłam w ramionach, na jej czystej miłości. Na czymś, co mogłam zabrać ze sobą w otchłań. - Powinnaś była robić, co ci kazałem - zasyczał Hamilton. W następnej sekundzie Bobby Dodge nacisnął spust.

430 Rozdział 45 Kiedy D. D. dotarła na szczyt wzniesienia, Hamilton leżał na śniegu, a Bobby stał nad jego ciałem. Spojrzał na nadchodzącą towarzyszkę i pokręcił głową. Wtedy D. D. usłyszała płacz. Sophie Leoni. Minęła sekunda, zanim dostrzegła drobną różową sylwetkę dziewczynki, która siedziała na ziemi, przywierając do jakiejś większej, ciemniejszej postaci. Szczupłymi ramionami obejmowała matkę za szyję i zanosiła się od płaczu. Bobby ukląkł obok nich na jedno kolano i położył dłoń na ramieniu dziecka. - Sophie - odezwał się łagodnie. - Sophie, chciałbym, żebyś popatrzyła na mnie. Jestem policjantem, jak twoja mama. Jestem tu, żeby jej pomóc. Proszę, popatrz na mnie. Sophie uniosła w końcu załzawioną twarz. Zauważyła D. D. i otworzyła usta, jakby chciała krzyknąć. - Wszystko w porządku - powiedziała D. D. - Ja też jestem przyjaciółką twojej mamy. Twoja mama przyprowadziła nas tutaj, żebyśmy ci pomogli. - Szef mojej mamy mnie zabrał - odparła Sophie. - Szef mojej mamy zostawił mnie z tą niedobrą panią. Powiedziałam, że nie chcę. Powiedziałam, że chcę do domu! Że chcę do mamusi! Twarz dziewczynki znów wykrzywił grymas. Zaczęła płakać, tym razem bezgłośnie, wciąż tuląc się do nieruchomego ciała matki. - Wiemy - rzekła D. D., po czym przykucnęła obok i położyła rękę na plecach dziewczynki. - Ale szef twojej mamy i ta niedobra pani już nie zrobią ci krzywdy. Jesteśmy tutaj i nic ci nie grozi. Sądząc po jej wyrazie twarzy, Sophie nie uwierzyła w ich słowa. Trudno było się dziwić. 431 - Czy jesteś ranna? - zapytał Bobby. Dziewczynka pokręciła głową.

- A co z twoją mamą? - zainteresowała się D. D. - Czy możemy ją zbadać i zobaczyć, co jej dolega? Sophie odsunęła się lekko na bok. To wystarczyło, by D. D. dostrzegła ciemną plamę na lewym boku Tessy i zabarwiony na czerwono śnieg. Sophie też to zauważyła i jej dolna warga zaczęła drżeć. Nie odezwała się ani słowem. Położyła się na śniegu obok nieprzytomnej matki i chwyciła ją za rękę. - Wróć, mamusiu - przemówiła rzewnym tonem. - Kocham cię. Wróć. Bobby pobiegł w dół zbocza, by sprowadzić ratowników, tymczasem D. D. zdjęła kurtkę i okryła nią dziecko i matkę. Tessa odzyskała przytomność, kiedy ratownicy wsuwali nosze do karetki. Otworzyła oczy, wzięła chrapliwy oddech i poderwała się gwałtownie. Ratownicy usiłowali ją powstrzymać. D. D. postąpiła rozsądnie, biorąc Sophie na ręce i sadzając ją na brzegu noszy. Tessa chwyciła córkę za ramię i mocno ścisnęła. D. D. wydawało się, że widzi łzy w jej oczach. A może sama nie mogła powstrzymać wzruszenia? Nie była tego pewna. - Kocham cię - wyszeptała Tessa. - Ja ciebie bardziej, mamusiu. Kocham cię bardziej. Ratownicy nie mogli pozwolić dziewczynce zostać na noszach. Tessa wymagała natychmiastowej pomocy medycznej, a dziecko mogłoby w tym przeszkadzać. Po trwających pół minuty negocjacjach postanowiono, że Sophie pojedzie z przodu ambulansu, i ratownicy, którzy uwijali się w pośpiechu, zaczęli ją tam przeganiać. Dziewczynka jednak przecisnęła się między nimi i położyła coś obok 432 matki, a dopiero potem zajęła miejsce na siedzeniu pasażera. Kiedy D. D. spojrzała w tamtą stronę, zobaczyła obok Tessy jednooką lalkę Sophie. Ratownicy załadowali nosze do środka i ambulans odjechał. Wstawał świt. D. D. stała na zaśnieżonej drodze i przyciskała dłoń do

brzucha. Czuła zapach dymu i smak łez. Uniosła wzrok w stronę lasu, gdzie dogorywały dymiące zgliszcza - ostatnia próba zatarcia śladów, którą Hamilton i jego wspólniczka przypłacili życiem. D. D. chciała cieszyć się z sukcesu. Uratowali dziewczynkę, pokonali groźnego przeciwnika. Teraz, pomijając kilka dni wykańczającej papierkowej roboty, mogli świętować swój triumf. Ale to nie było wszystko. Po raz pierwszy od dwunastu lat D. D. Warren doprowadziła pomyślnie śledztwo do końca i to jej nie wystarczało. Nie miała ochoty obwieszczać dobrej nowiny swoim zwierzchnikom, odpowiadać z dumą na pytania dziennikarzy ani nawet iść na piwo ze swoimi współpracownikami. Chciała wrócić do domu. Chciała przytulić się do Alexa, wdychać zapach jego wody po goleniu i czuć się bezpiecznie w jego ramionach. Chciała też, by wciąż był przy niej, kiedy poczuje pierwsze ruchy dziecka, chciała patrzeć mu w oczy, kiedy zaczną się skurcze, i trzymać go za rękę, kiedy dziecko wydostanie się na świat. Chciała urodzić dziewczynkę albo chłopczyka i chciała, aby to maleństwo kochało ją tak bardzo, jak Sophie Leoni kochała swoją matkę. Chciała odwzajemniać tę miłość po dziesięciokroć i czuć, że z roku na rok przybiera na sile, jak mówiła Tessa. D. D. chciała założyć rodzinę. Musiała zaczekać jeszcze dziesięć godzin. Bobby nie mógł pracować. Ponieważ użył broni, musiał teraz siedzieć w odwodzie, 433 czekając na przybycie ekipy dochodzeniowej, która miała formalnie zbadać przebieg zajścia. D. D. była więc zdana na samą siebie, kiedy składała szefowi raport, a potem zabezpieczała miejsce wydarzenia i zaczynała oględziny terenu, czekając, aż wystygnie pogorzelisko. Zaczęli się zjeżdżać kolejni funkcjonariusze i technicy. Kolejne pytania, na które musiała odpowiadać, i ludzie, którymi musiała się

zająć. Przepracowała cały ranek. Bobby przyniósł jej na lunch jogurt i kanapkę z masłem orzechowym. Pracowała dalej. Wdychała zapach dymu i potu, krwi i popiołu. Minęła pora obiadu i znów zaszło słońce. Życie detektywa wydziału zabójstw. Zrobiła, co do niej należało. Dopilnowała tego, czego należało dopilnować. A potem, nareszcie, była wolna. Dowody zostały zabezpieczone. Tessę przetransportowano śmigłowcem do bostońskiego szpitala, a Sophie była bezpieczna u boku matki. D. D. wsiadła do samochodu i pojechała w kierunku Mass Pike. Kiedy dojeżdżała do Springfield, zadzwoniła do Alexa. Przyrządzał potrawkę z kurczaka z parmezanem i bardzo się ucieszył na wieść, że D. D. wraca w końcu do domu. Zapytała go, czy mógłby zamienić kurczaka na bakłażana. Dopytywał się dlaczego. Rozśmieszyło ją to, a potem wzruszyło do łez i nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Powiedziała mu w końcu, że za nim tęskniła, a on obiecał jej wszystkie zapiekane w parmezanie bakłażany świata. D. D. pomyślała, że to właśnie jest miłość. Jego miłość. Jej miłość. Ich miłość. - Alex - wykrztusiła w końcu. - Hej, Alex, daj spokój z kolacją. Muszę ci coś powiedzieć… 434 Spędziłam w szpitalu prawie dwa tygodnie. Miałam szczęście. Pocisk wystrzelony przez Hamiltona przeszedł na wylot, omijając wszystkie ważne organy. Za to Purcell był zawodowcem w każdym calu. Uszkodził mi przyczepy mięśni barkowych, skutkiem czego musiałam przejść szereg operacji i czekały mnie długie miesiące rehabilitacji. Powiedziano mi, że nigdy nie odzyskam pełnej władzy w prawym ramieniu, ale powinnam zacząć na nowo poruszać palcami, kiedy

ustąpi obrzęk. Myślę, że to się jeszcze okaże. Sophie została przy mnie w szpitalu, chociaż nie powinna. Przepisy szpitalne pozwalały dzieciom przebywać na oddziale tylko w porze odwiedzin. Kilka godzin po tym, jak mnie przywieziono, ktoś powiadomił panią Ennis, która przyjechała, żeby służyć pomocą. Nie była jednak w stanie oderwać ode mnie Sophie i po dziesięciu minutach przełożona pielęgniarek machnęła w końcu ręką. Sophie potrzebowała matki. A ja potrzebowałam Sophie. Pozwolono więc nam, byśmy tylko we dwie zamieszkały we wspólnym pokoju. Był to niewyobrażalny luksus. Razem spałyśmy, razem jadłyśmy i razem oglądałyśmy Sponge Boba. To była nasza mała terapia. Po dziewięciu dniach wybrałyśmy się do sali, w której leżałam poprzednio, i w głębi dolnej szuflady znalazłyśmy oderwane oko Gertrudy. Tego popołudnia przyszyłam je z powrotem nicią chirurgiczną, a Sophie przygotowała dla Gertrudy łóżko szpitalne, w którym mogła wracać do zdrowia. Poinformowała mnie uroczyście, że Gertruda wyzdrowieje. Gertruda była bardzo dzielna. Potem znów oglądałyśmy Sponge Boba i obejmowałam ramieniem moją małą córeczkę, nie zważając na ból. 435 Szpital zorganizował dla Sophie spotkanie z psychologiem dziecięcym. Nie chciała mówić o swoim uwięzieniu i ani razu nie wspomniała o Brianie. Lekarz zalecił mi, abym zachowała „otwarty kanał komunikacji” i pozwalała Sophie zbliżyć się do siebie. Powiedział, że kiedy będzie gotowa, zacznie mówić. A kiedy zacznie, powinnam zachować neutralną minę i powstrzymać się od krytycznych komentarzy. Pomyślałam, że to śmieszne udzielać takich rad kobiecie, która popełniła trzy morderstwa, by ratować swoją córkę. Aczkolwiek

zostałam do tego zmuszona. Przytulałam Sophie. Wspólnie uzgodniłyśmy, że będziemy spać przy zapalonym świetle, a kiedy na jej rysunkach pojawiała się ciemna noc, czerwone płomienie i wystrzały, chwaliłam jej dbałość o szczegóły i obiecałam nauczyć ją strzelać, kiedy zagoi mi się ramię. Ten pomysł bardzo się jej spodobał. Znów pojawili się detektywi Warren i Dodge. Przyprowadzili ze sobą panią Ennis, która zabrała Sophie do szpitalnego bufetu, abym mogła odpowiedzieć na kilka ostatnich pytań. Nie, Brian nigdy mnie nie uderzył. Miałam sińce na żebrach, ponieważ spadłam z oblodzonych schodów, i spóźniłam się na patrol, ponieważ sama się opatrywałam. Za to Shane pobił mnie w niedzielę rano, aby stworzyć pozory, że zastrzeliłam Briana w obronie własnej. Nie, nie wiedziałam, że funkcjonariusz Lyons został zamordowany. Cóż za straszna tragedia dla jego rodziny. Czy wykryto już sprawcę? Pokazali mi zdjęcie mężczyzny o pociągłej twarzy, ciemnych oczach i gęstych brązowych włosach. Tak, rozpoznałam w nim człowieka, którego zastałam w sobotę rano w mojej kuchni, gdzie trzymał na muszce mojego męża. Powiedział mi, że jeśli będę współpracować, nikomu nie stanie się krzywda. Oddałam mu więc 436 swój pas, a wtedy on sięgnął po mojego sig-sauera i strzelił trzy razy do Briana. Potem oświadczył, że jeśli chcę jeszcze zobaczyć moją córkę żywą, mam wypełniać dokładnie jego polecenia. Nie, nigdy wcześniej nie widziałam tego mężczyzny, nie wiedziałam, że jest zawodowym mordercą, nie miałam pojęcia, dlaczego zabił mojego męża ani co się stało z Sophie. Owszem, zdawałam sobie sprawę, że mój mąż jest uzależniony od hazardu, ale nie przypuszczałam, że sprawy zajdą tak daleko, by problem musiał zostać rozwiązany przez wynajętego egzekutora. Kiedy Purcell zastrzelił Briana, zaproponowałam mu pięćdziesiąt tysięcy, aby pozwolił mi odwlec zgłoszenie zabójstwa. Wyjaśniłam,

że mogę zamrozić ciało Briana i wezwać policję w niedzielę rano. Że zrobię wszystko, czego zażądał, tylko potrzebuję dwudziestu czterech godzin, aby przygotować wszystko na powrót Sophie, kiedy sama trafię do więzienia za zabójstwo męża. Purcell przystał na taki układ i w sobotnie popołudnie przysypałam zwłoki Briana śniegiem, wydobyłam szczątki psa spod ganku i skonstruowałam dwa ładunki wybuchowe. Starałam się zamontować je tak, aby nikomu nie wyrządziły krzywdy. Owszem, planowałam ucieczkę z więzienia. Nie, nie uważałam za rozsądne, aby ujawniać komukolwiek, nawet detektywom z wydziału zabójstw, co się tak naprawdę dzieje. Przede wszystkim nie miałam pojęcia, kto uprowadził Sophie i bałam się o jej życie. Poza tym przekonałam się, że przynajmniej jeden ze znajomych funkcjonariuszy, Shane Lyons, jest uwikłany w tę sprawę. Skąd mogłam wiedzieć, że spisek nie obejmuje również policjantów z komendy miejskiej? Albo, jak się okazało, kogoś z kadry oficerskiej? Działałam wtedy, polegając na instynkcie, starając się dokładnie wypełniać instrukcje, ale jednocześnie zdawałam sobie sprawę, że 437 jeśli nie ucieknę i sama nie uratuję swojej córki, mam nikłe szanse, by jeszcze ujrzeć ją żywą. D. D. chciała się dowiedzieć, kto pomógł mi się wydostać z lasu, gdzie prowadzono poszukiwania. Patrząc jej prosto w oczy, wyjaśniłam, że złapałam okazję. Kiedy poprosiła, abym opisała samochód, którym dostałam się do miasta, oznajmiłam ze smutkiem, że nie pamiętam. Trafiłam jednak do warsztatu mojego ojca, skąd zabrałam samochód. Ojciec był wtedy pijany do nieprzytomności i nie był w stanie ani mi pomóc, ani zaprotestować. Kiedy zdobyłam półciężarówkę, pojechałam prosto na zachód, by stanąć twarzą w twarz z Hamiltonem i ratować Sophie. Nie, nie wiedziałam, co stało się z Shane’em tamtej nocy i jak

doszło do tego, że został zastrzelony z pistoletu Briana. Chociaż skoro znaleziono glocka w domu Purcella, czyż to nie sugeruje, że właśnie on jest sprawcą? Być może ktoś uznał Shane’a za kolejne słabe ogniwo i postanowił się go pozbyć. Biedny Shane. Wyraziłam nadzieję, że jego żona i dzieci jakoś sobie radzą. D. D. zmierzyła mnie surowym wzrokiem. Bobby w ogóle się nie odezwał. Mieliśmy ze sobą coś wspólnego, on i ja. Wiedział dokładnie, co zrobiłam. I chyba nie oczekiwał, że kobieta, która zabiła troje ludzi, nagle pęknie i zacznie zeznawać, nawet jeśli jego partnerka będzie się do niej zwracać groźnym tonem. Postrzeliłam śmiertelnie kochankę Hamiltona, Bonitę Marcoso. Ta kobieta atakowała moje dziecko. Musiałam użyć broni. A co do podpułkownika… Powiedziałam D. D., że zabijając go, Bobby Dodge ocalił mi życie. I chciałam, aby zostało to oficjalnie zaprotokołowane. Gdyby nie interwencja detektywa Dodge’a, prawdopodobnie Sophie i ja byłybyśmy martwe. 438 - Sprawa została zbadana i wyjaśniona - poinformował mnie Bobby. - I tak powinno być. Dziękuję. Bobby zarumienił się lekko. Zapewne nie lubił być w centrum uwagi, a może po prostu nie chciał, aby mu dziękowano za odebranie komuś życia. Nie zastanawiałam się nad tym zbytnio. Nie widziałam sensu. Zatem wszystko jasne. Mój mąż nie był damskim bokserem ani nie maltretował dziecka. Był tylko uzależniony od hazardu i nie potrafił sobie z tym poradzić. A może powinnam była zareagować na to wcześniej? Odciąć mu dostęp do pieniędzy. Odejść od niego. Nie wiedziałam o kartach kredytowych, które założył, posługując się danymi Sophie. Nie wiedziałam, że brał udział w defraudacji funduszy związku zawodowego. O wielu rzeczach nie miałam pojęcia, ale to nie czyniło mnie winną. Byłam typową żoną, która łudziła się bezskutecznie, że jej mąż porzuci kasyno i wróci do domu, do niej i

do dziecka. „Przepraszam, Tesso. Ja kocham cię bardziej” - powiedział mi, umierając na kuchennej podłodze. Brian pojawia się w moich snach. Nie jest to coś, o czym mogłabym opowiedzieć detektyw Warren. Ale śnię o moim mężu, tylko że tym razem jest to Dobry Brian, który trzyma mnie za rękę, a Sophie jedzie przed nami na rowerku. Spacerujemy. Rozmawiamy. Jesteśmy szczęśliwi. Budzę się z płaczem, co niestety jest równoznaczne z tym, że nie sypiam zbyt wiele. Chciałabym wiedzieć, ile ostatecznie zyskał na tym wszystkim podpułkownik. Jak się dowiedziałam od D. D., śledztwo wydziału spraw wewnętrznych ujawniło, że na jego koncie znajdowało się sto tysięcy. Jak na ironię, był to zaledwie ułamek tego, co mógłby dostać 439 w ramach przysługujących mu legalnie świadczeń emerytalnych, gdyby uczciwie wykonywał swoją pracę, a potem wyjechał łowić ryby na Florydę. Tymczasem podpułkownik zlecił zabójstwo mojego męża i stracił swój łup. Śledczy nie byli w stanie znaleźć reszty zdefraudowanych pieniędzy. Żadnych śladów na kontach Shane’a i Briana. Najprawdopodobniej obaj mężczyźni przegrali swoje nielegalne zyski w kasynie. Hamilton zdołał ocalić swoją dolę. Paradoksalnie, ze względu na uzależnienie od hazardu Brian i Shane nie zostali oskarżeni o przestępstwo, a cała wina spadła pośmiertnie na Hamiltona i jego kochankę Bonitę - zidentyfikowaną jako kobieta, która zamknęła rachunek bankowy fikcyjnej spółki. Pomyślałam, że to dobra wiadomość dla wdowy po Lyonsie. I dobra wiadomość dla mnie. Dowiedziałam się później, że Shane został pochowany z pełnymi honorami. Policja ustaliła, że musiał spotkać się z Purcellem w

ustronnym zaułku. Purcell sterroryzował go, a potem zabił, może aby wyeliminować niewygodnego świadka, tak samo jak uczynił z Brianem. Sprawa zabójstwa Purcella pozostała otwarta. Jak się dowiedziałam, jeszcze nie odnaleziono broni, od której zginął. Jak oświadczyłam detektyw D. D. Warren, o niczym nie mam pojęcia i nawet nie chcę słyszeć, że ktokolwiek jest innego zdania. Sophie i ja wprowadziłyśmy się do mieszkania z dwiema sypialniami, niedaleko pani Ennis. Nigdy nie wróciłyśmy do starego domu. Sprzedałam go już po trzech godzinach od ogłoszenia oferty, bo chociaż był on kiedyś miejscem zbrodni, nadal posiadał jedno z największych podwórek w centrum Bostonu. 440 Sophie nie pyta o Briana ani o nim nie wspomina. Nie mówi też nic o porwaniu. Jestem przekonana, że w swoim odczuciu ochrania mnie w ten sposób. Cóż mogę powiedzieć - niedaleko pada jabłko od jabłoni. Raz w tygodniu spotyka się z psychologiem, który doradził mi, abym była cierpliwa. Więc jestem. Teraz moim zadaniem jest stworzenie bezpiecznego miejsca, by zapewnić mojej córce miękkie lądowanie, gdy pewnego razu niespodziewanie coś w niej pęknie. Kiedy zacznie spadać, złapię ją. Sama zorganizowałam pogrzeb Brianowi. Został pochowany pod prostym granitowym nagrobkiem, na którym znalazło się jego nazwisko i stosowne daty. I może był to z mojej strony przejaw słabości, ale ponieważ zginął za Sophie i stojąc tam wtedy w kuchni, zdawał sobie sprawę, jaką muszę podjąć decyzję, dodałam jeszcze jedno słowo. Była to największa nagroda, jaką może otrzymać mężczyzna. Kazałam wyryć na jego nagrobku słowo „Tatuś”. Być może pewnego dnia Sophie przyjdzie odwiedzić jego grób. I być może widząc to słowo, przypomni sobie jego miłość i będzie w stanie wybaczyć mu błędy. Rodzice nie są idealni, wiadomo. Wszyscy

jednak staramy się spisać jak najlepiej. Musiałam odejść ze służby w policji stanowej. O ile D. D. i Bobby nie powiązali mnie z zabójstwami Shane’a Lyonsa i Johna Stephena Purcella, pozostawała jeszcze drobna kwestia mojej ucieczki z więzienia i napaści na funkcjonariusza. Mój prawnik przekonywał, że działałam w stanie skrajnego napięcia emocjonalnego, zważywszy na fakt, że mój zwierzchnik uprowadził mi dziecko, więc nie powinnam zostać pociągnięta do odpowiedzialności za swoje czyny. Cargill pocieszał mnie, że prokurator, chcąc uniknąć nadmiernego rozgłosu wokół policji stanowej, przystanie na wyrok w zawieszeniu albo w najgorszym wypadku areszt domowy. 441 Tak czy inaczej miałam świadomość, że moja kariera w policji dobiegła końca. Szczerze mówiąc, osoba, która dopuściła się takich rzeczy jak ja, nie powinna być uzbrojonym stróżem porządku publicznego. I sama nie wiem - może jest ze mną coś nie tak, może brakuje mi jakichś podstawowych hamulców, bo w sytuacji, w której inna matka rozpaczałaby za swoim dzieckiem, ja uzbroiłam się po zęby i ruszyłam w pościg za porywaczami mojej córki. Czasami odbicie w lustrze przejmuje mnie strachem. Moja twarz jest zbyt surowa i nawet uświadomiłam sobie, że upłynęło wiele czasu, odkąd się ostatnio uśmiechałam. Mężczyźni nie umawiają się ze mną. Nieznajomi nie zaczepiają mnie, by nawiązać pogawędkę, kiedy jadę metrem. Bobby Dodge miał rację - zabicie kogoś nie jest rzeczą, za którą należy dziękować. To zło konieczne, a popełniając je, wyzbywasz się bezpowrotnie cząstki siebie i więzi z człowieczeństwem. Ale nie ma co nade mną ubolewać. Niedawno zostałam zatrudniona w agencji ochrony o światowej renomie, gdzie zarabiam więcej i mam dogodniejsze godziny pracy. Szef firmy przeczytał moją historię w gazecie i zadzwonił do mnie z

ofertą. Jest przekonany, że nie spotkał nikogo z równie wybitnym zmysłem strategii i że cechuje mnie niespotykana zdolność przewidywania przeszkód i uprzedzania następnego kroku przeciwnika. Istnieje popyt na takie umiejętności, zwłaszcza w tych czasach. Już dwa razy awansowałam. Teraz codziennie rano zawożę Sophie do szkoły. Jadę do pracy. Pani Ennis odbiera Sophie o trzeciej. Dołączam do nich o szóstej wieczorem. Jemy razem kolację, a potem zabieram Sophie do domu. Razem robimy porządki, razem odrabiamy pracę domową. Potem, o dziewiątej, idziemy spać. Mamy wspólną sypialnię. Żadna z nas nie 442 sypia zbyt dobrze i nawet po trzech miesiącach nie jesteśmy jeszcze gotowe, by gasić światło. Zwykle tulimy się do siebie. Gertruda leży między nami. Sophie lubi leżeć z głową opartą na moim ramieniu, trzymając rozpostarte palce na mojej dłoni. - Kocham cię, mamusiu - mówi do mnie co noc. A ja, z policzkiem przyciśniętym do jej ciemnych włosów, odpowiadam: - Ja kocham cię bardziej, skarbie. Kocham cię bardziej. 443 Od autorki Z całym należnym szacunkiem dla detektyw D. D. Warren, w przygotowaniach do napisania nowej powieści najprzyjemniejsze nie jest dla mnie zajmowanie się starymi postaciami, lecz raczej poszukiwanie nowych i pomysłowych sposobów na popełnienie zbrodni. Spędzam również sporo czasu ze specjalistami pracującymi dla organów ochrony porządku publicznego, którzy przypominają mi, czemu podążanie drogą występku nie jest najlepszym pomysłem na życie. Dlatego powinnam nadal mieć nadzieję, że cała moja

twórczość przyniesie jakieś rezultaty. Przystępując do pracy nad Kochać mocniej mogłam spełnić jedno z moich życiowych marzeń i przeprowadzić studia w Zakładzie Badawczym Antropologii przy Uniwersytecie Stanu Tennessee zwanym Trupią Farmą. Jestem niezmiernie wdzięczna doktor Lee Jantz, jednej z najbardziej inteligentnych osób, jakie znam, która pracuje w jednym z najfajniejszych zawodów na świecie. Wystarczy jej pół minuty, by patrząc na kupkę spalonych kości, mogła powiedzieć prawie wszystko o denacie, włączając w to płeć, wiek, przebyte choroby oraz rodzaj nici dentystycznej, jakiej używał. Odbyłam z doktor Jantz wiele rozmów, które chętnie umieściłabym na stronach tej powieści, ale nie sądzę, aby ktokolwiek mi uwierzył. Czytelnicy zainteresowani takimi makabrycznymi tematami jak rozkład zwłok, identyfikacja części szkieletu oraz rozwój larw w martwym ciele powinni koniecznie sięgnąć po książkę Death’s Acre, autorstwa doktora Billa Bassa, założyciela Trupiej Farmy, napisaną przy współudziale Jona Jeffersona. Możecie również 444 odwiedzić moją stronę na Facebooku i obejrzeć zdjęcia z tej niezwykle pouczającej wyprawy badawczej. Och, w tym miejscu powinnam dodać, że antropolodzy są wykształconymi specjalistami, podczas gdy ja zarabiam pisaniem na życie, dlatego odpowiedzialność za wszystkie błędy w tej powieści biorę na siebie. Poza tym nigdy nie odważyłabym się zarzucić błędu doktor Jantz, która ma koszulkę z napisem: „Nie wkurzaj mnie - nie mam już gdzie grzebać ciał”. Jestem również wielce zobowiązana wobec Cassondry Murray z grupy specjalnej przewodników psów ratowniczych i tropiących z południowo-zachodniego Kentucky za jej fachowość w szkoleniu psów pod kątem poszukiwania zwłok oraz wieloletnią pracę społeczną. Nie miałam pojęcia, że

większość takich zespołów składa się z wolontariuszy. Ludzie ci oraz ich psy wykonują wspaniałą pracę i jesteśmy im wdzięczni za trud, zaangażowanie i poświęcenie. Powtarzam, wszystkie błędy biorę na siebie, więc nawet nie zaprzątajcie sobie tym głowy. Następna w kolejce jest Penny Frechette, jak również kilka innych funkcjonariuszek policji, które wolały pozostać anonimowe. Jestem wdzięczna za czas poświęcony mi przez te kobiety i mile wspominam swoją pierwszą przejażdżkę radiowozem. Byłam bardzo przejęta! Dla tych, którzy są obeznani z policyjnymi procedurami - przygody mojej bohaterki, Tessy Leoni, są oparte na doświadczeniach różnych formacji i nie odzwierciedlają życia zawodowego funkcjonariuszy policji stanowej z Massachusetts. Siły policyjne stanu Massachusetts to wspaniała i czcigodna instytucja i 445 doceniam cierpliwość, z jaką odnosi się do autorów powieści kryminalnych, często puszczających wodze fantazji. Co do innych stresujących i godnych uwagi doświadczeń, jestem winna podziękowania komendantowi Gerardowi Horganowi oraz zastępcy komendanta, Brianowi Daceyowi z biura szeryfa za pełen atrakcji dzień, który spędziłam w zakładzie karnym hrabstwa Suffolk. Nie co dzień zdarza mi się jechać do Bostonu specjalnie po to, by trafić do więzienia, wiele się jednak nauczyłam - generalnie zamierzam nadal utrzymywać się z pisania, nie wytrzymałabym bowiem dnia za kratkami. Zostałam potraktowana ze specjalnymi względami i oczywiście wykorzystałam swoją wiedzę do opisania kolejnych mordów i rzezi, ponieważ jest to coś, co wychodzi mi najlepiej. Najgłębsze wyrazy wdzięczności składam szanownemu Wayne’owi Rockowi, który służył mi radą w zakresie prawa oraz

różnymi informacjami na temat bostońskiego wydziału policji. Jako emerytowany detektyw Wayne zawsze cierpliwie odpowiadał na moje pytania i nie był już zaskoczony, kiedy snułam rozważania typu: „A więc chcę zabić tego faceta, ale tak, żeby nie było na mnie. Jak najlepiej to zrobić?”. Dziękuję, Wayne! Dziękuję również Scottowi Hale’owi, marynarzowi floty handlowej w trzecim pokoleniu, który służył mi wiedzą na temat specyfiki życia w tym fachu. Zgodził się udzielić mi pomocy, nawet kiedy wyznałam, że zamierzam uśmiercić bohatera należącego do jego środowiska. Dzięki, Scott! Za dopięcie wszystkiego na ostatni guzik w wydziale śledczym jestem winna dozgonną wdzięczność utalentowanemu lekarzowi, a zarazem mojemu koledze po fachu, C. J. Lyonsowi, 446 który dzielił się ze mną swoją wiedzą medyczną. Powiedzmy sobie szczerze - nie każdy odpowiedziałby na e-maile zatytułowane: „Potrzebne mi ciężkie obrażenia - jakieś sugestie?”. Dzięki ci, C. J.! Ponieważ tworzenie powieści to nie tylko zwiedzanie więzienia i pogaduszki z glinami, dziękuję także Davidowi J. Hallettowi i Scottowi C. Ferrariemu, którzy przebili wszystkich konkurentów hojnym datkiem na rzecz lokalnego schroniska dla zwierząt, w zamian za co ich teriery miękkowłose, Skyler i Kelli, zostały bohaterami mojej powieści. Mam nadzieję, że podoba się wam gwiazdorskie wcielenie Skylera i Kelli, oraz dziękuję za wsparcie naszego schroniska. Nie mogłam pozwolić, by cała frajda przypadła w udziale tylko zwierzętom. Gratulacje dla Heather Blood, zwyciężczyni szóstej edycji zakładów Kill a Friend, Maim a Buddy, która wytypowała Ericę Reed jako ofiarę. Gratuluję również Donnie Watters z Kanady, która wygrała międzynarodową edycję Kill a Friend,

Maim a Mate, poświęcając swoją siostrę, Kim Watters. Mam nadzieję, że wasza literacka nieśmiertelność sprawiła wam wiele radości. A tych, którzy chcą włączyć się do akcji, zachęcam do odwiedzenia strony www.LisaGardner.com. Oczywiście nie dokonałabym tego wszystkiego bez mojej rodziny. Mojego ukochanego dziecka, które dopytywało się codziennie, czy uratowałam już tę małą dziewczynkę, i mojego niespotykanie cierpliwego małżonka, który zdążył przywyknąć, że jego żona włóczy się po więzieniach, i przestał pytać, o której wrócę do domu. To właśnie jest miłość. I wreszcie kolej na członków mojej drużyny. Moją oddaną agentkę, Meg Ruley, moją znakomitą redaktorkę, Kate Miciak, 447 oraz cały zespół wydawnictwa Random House. Nie macie pojęcia, jak wielu zdolnych i pracowitych ludzi potrzeba, aby powstała powieść. Jestem wdzięczna wam wszystkim i każdemu z osobna. Dziękuję, że byliście przy mnie i przyczyniliście się do tego, że ziścił się cud. Książkę tę dedykuję pamięci ukochanych wuja Darrella i cioci Donny Hollowayów, którzy nauczyli nas radości, miłości i oczywiście gry w karty. Dedykuję ją także Richardowi Mylesowi, czyli wujkowi Dickowi, którego zamiłowanie do wspaniałych książek, pięknych ogrodów i starego dobrego Manhattanu na zawsze pozostanie w naszej pamięci. Kochamy was i pamiętamy o was. 448

Document Outline Gardner Lisa - D.D. Warren 05 - Kochać mocniej Prolog Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Rozdział 36 Rozdział 37 Rozdział 38 Rozdział 39

Rozdział 40 Rozdział 41 Rozdział 42 Rozdział 43 Rozdział 44 Rozdział 45 Od autorki